Poslednje prijatno iznenađenje u 2009. godini bila je sezona 4 sada već kultne serije Dexter. Prošle godine sam doživio šok tokom gledanja sezone 3. Bio sam potpuno zatečen, jer nisam očekivao takav pad. Nakon toga sam i otpisao ovu seriju, jer sezona 3 se nekako pokazuje kao ključna kada je u pitanju kvalitativni kontinuitet jedne serije. Svi znamo šta se desilo sa Prison Break u sezoni 3, i kakva je kataklizma nastupila u poslednjoj sezoni.
Ono što je dodatno uticalo na mene da se pozdravim sa doživljajima omiljenog mi serijskog ubice jeste to što je ovo Showtime serija. Ovaj kanal, za razliku od glavnog im konkurenta u premium cable svijetu – HBO-a, nema jasnu uređivačku politiku kada su u pitanju drame. (Čini mi se da samo u pogledu sitcoma ima jasnu koncepciju, jer ako pogledamo Weeds, Californication, United States of Tara i Nurse Jackie, lako se da zaključiti kakav proizvod prodaju.) Pored toga, Showtime, nakon uspješne sezone 1, samo nominalno staje iza proizvoda. Drugim riječima, ne cijene dovoljno sopstvenu publiku kao što to HBO radi da bi sprovodili kvalitativnu kontrolu sopstvenih proizvoda. Zato im se i desilo to da nisu postali novi HBO nakon kreativnog haosa usled kog se našla ova mreža po okončanju svojih glavnih aduta (u jednom trenutku HBO je ostao bez svega onog što ga je činilo avangardom: The Wire, Deadwood, Six Feet Under, The Sopranos i Rome, a da nije ponudio ništa novo dovoljno dobro). Ne, na opšte zaprepašćenje, neke basic cable mreže, poput FX i AMC, su izmijenile uređivačku politiku i ponudile sve ono što je HBO nekad imao.
S druge strane, Showtime se držao oprobanih formula: da snima drame za manjinske ciljne grupe – lezbejke (The L Word), homoseksualce (Queer as Folk), crnce (Soul Food); da podilazi fanovima snimajući spin-offove poznatih filmova (Total Recall: 2070, Stargate SG-1, Poltergeist: The Legacy); ili da, pak, s manjim ili većim uspjehom, prati trendove (The Tudors, Sleeper Cell, Brotherhood). Naravno, postojalo je tu par iznenađujućih, ali opet nedovoljno kvalitetnih rešenja: poput Masters of Horror i Jeremiah. I umjesto da izguraju ove serije do kraja, da od njih naprave pravu stvar (jer je bilo potencijala za to), pa da na njima izgrade idenitet i profilišu se kao ozbiljan konkurent HBO-u, oni su zanemarili, zapostavili i prepustili sudu tržišta, što je jako loš potez kada je u pitanju kanal koji prikazuje R-rated stvari.
Dexter je serija koja je Shotimeovim dramama vratila kredibilitet, pa su se dozvali pameti nakon fijaska sa sezonom 3, i odlučili da ipak provjere sastojke koji ulaze u najpopularniji im proizvod. Priča o Dexterovoj prirodi, koja se forsirala u sezoni 1, dvije godine kasnije pokazala se kao promašena. Naravno, ne zato što je taj aspekat dosadan per se, već zato što je tako traljavo, infantilno, “preko kurca” odrađen u sezoni 3. Računica je bila jasna: dosta filozofiranja i psihoanaliziranja, idemo mi na character-driven bordeline procedural. Drugim riječima, da se pravi nešto najsličnije sezoni 2, koja mi je, nakon sezone 1, i dalje nabolja. Dakle, akcenat je stavljen na zaplet, na krimi aspekat priče, tako da Dexter izgleda kao da je rađen za ABC, samo što ima koju psovku i kap krvi više nego što je to dozvoljeno na nacionalnoj frekvenciji. Ovo samo po sebi nije loše, ali tjera kreatore da se Dexterovom prirodom, njegovim sistemom vrijenosti i pogledom na svijet bave tek onako usput, “da se pomene”, što nužno (do)vodi do toga da to izgleda traljavo, zbrzano i nedovoljno ubjedljivo. Za takve stvari ipak moraju da se potrude. No, pored te osnovne zamjerke, mogu reći da sam zadovoljan. Naravno, kraj je posebna priča, i ostvarila je isti efekat na mene kao i kraj sezone 1: “Woooooow! Genijalno!”
P.S. I u ovoj sezoni su doveli par odličnih reditelja, ali spektakularno loš posao je odradio nekada odlični Tim Hunter u 7. epizodi, čini mi se.
