The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Underground star Chris Meloni is set as the male lead in Syfy pilot Happy!, based on Grant Morrison and Darick Robertson's graphic novel.

NBC Universal Logos

Meloni will play Nick Sax. Once a rock star detective for a major metropolitan police force, Nick lost it all. Now he's a broken, down-and-out hired killer who makes just enough money to support a steady diet of booze, drugs and sarcasm by carrying out hits for the mob. After one hit goes wrong, his life is forever changed by a tiny, relentlessly positive, imaginary blue-winged horse. Meloni also will executive produce the pilot.

Morrison and Brian Taylor (Crank, Gamer) will write and executive produce. Taylor will also direct. Neal Moritz, Pavun Shetty and Toby Jaffe of Original Film (The Fast and the Furious franchise) are set to executive produce alongside Morrison and Taylor. Meloni's longtime manager Bill Butler is also on board as a producer. The pilot hails from Universal Cable Productions.

Law & Order: SVU alum Meloni stars on WGN's Underground and will direct an episode of the show's second season, which is in production. He also will return for the second season of Netflix's Wet Hot American Summer. In film, Meloni next will star opposite Amy Schumer and Goldie Hawn in the untitled mother/daughter comedy that's due in May. He is repped by Gersh and Industry Entertainment.

[crippled_avenger]

Pogledao sam CONTROINDICAZIONE Tamare von Steiner, srpske rediteljke koja je u Italiji započela vrlo zanimljivu dokumentarističku karijeru. Ovo je film o vrlo intrigantnoj temi koju sam upoznao gledajući jednu od reportaža Louisa Therouxa o kalifornijskoj zatvorskoj duševnoj bolnici u koju se šalju seksualni prestupnici koji su odslužili kaznu ali sud se plaši da ih vrati u život. Oni tamo ostaju na nekoj evaluciji koja se u velikom broju slučajeva pretvara u doživotnu robiju.

Tamarin film prikazuje drugačiji slučaj - poslednju zatvorsku ludnicu u Evropi u kojoj postoji veliki broj istinskih duševnih bolesnika različitih stepena poremećaja koji posle odslužene robije dobijaju produženje procene da su "opasni po okolinu" iako po proceni uprave ove institucije čak dve trećne uopšte nisu opasni niti su dopali zatvorske bolnice zbog ozbiljnih prekršaja.

Za razliku od američkog slučaja gde samo osoblje prepoznaje da su pacijenti opasni i drži ih u pristojnim uslovima u nečemu što je udobnije od tipičnog zatvora ili bolnice, ovde zaposleni žele da puste pacijente ali njih napolju ne čeka niko.

Zatočenje u bolnici zapravo reflektuje slabost socijalnih službi i nesposobnost porodica da ih preuzmu nazad. Isto tako, neprestana produženja boravka u zatvorskoj ludnici dovode do produbljivanja njihovih psihoza, i njima takav tretman svakako samo pogoršava stanje.

Odnos društva prema ovim ljudima je ciničan, ali podjednaki "robijaši" su policajci i medicinsko osoblje koje brine o njima. Oni svakodnevno moraju da izlaze na kraj sa ljudima koji nisu opasni ali im u mnogim slučajevima definitvno nije dobro, pritom zbog tih produženja kazne nisu ni adekvatno motivisani da se leče što sve čini još komplikovanijim.

Zatvorska ludnica je smeštena u relativno neuglednoj zgradi na kojoj se vide tragovi brojnih adaptacija i ovaj izrazito neatraktivan ambijent čini da film dobije gotovo uzvišenu crtu. Ta banalnost ambijenta dodatno podcrtava sav užas egzistencije ovih ljudi koji su tretirani kao Hannibali Lecteri a zapravo su prozaični, nemoćni bolesnici u najgorem slučaju. U određenom smislu, upravo taj neverovatno nezanimljivi ambijent daje filmu naročitu atmosfera, a ako imamo u vidu da je reč o "opservacionom" dokumentarcu, CONTROINDICAZIONE zaista ima vrhunsku estetizaciju.

U poređenju sa dokumentarcem o vatikanskim egzorcistima koji operišu po Siciliji, ovaj film ima slabiji logline ali je mnogo slabiji film. Za početak, uprkos svojoj obezervacionoj strukturi uspeva da napravi ne samo dramaturško zaokruženje celine već i da ponudi zaokružene karaktere koji su mentalitetski nama vrlo bliski i zbog toga deluju naročito efektno. Jedan od psihijatara recimo apsolutno ima manire nekog našeg lekara u pokušajima da raskravi pacijente.

Film je prepun briljantnih crnohumornih vinjeta "kakve samo život može da izrežira" a neke od njih se dešavaju u drugom planu pa ga zato reeba gledati pažljivo.

Iskreno se nadam da će ovaj dokumentarni film dobiti zasluženu pažnju kod nas i u svetu zato što je zaista zaslužuje, i to ne samo zbog senzacionalne teme već i zbog načina na koji je ona obrađena.

* * * * / * * * *

[crippled_avenger]

Zanimljivo, prvi reditelj bio efektdžija, drugi kaskos...

"John Wick" director David Leitch has closed his deal to helm "Deadpool 2," less than a month after Tim Miller dropped out due to creative differences with star Ryan Reynolds.

Leitch, who also directed the Charlize Theron thriller "The Coldest City," had emerged as the leading candidate to direct the sequel after Miller departed on Oct. 22. Miller's exit came as a surprise as he had been in the process of developing the script and was widely expected to return.

Fox had announced at CinemaCon in April that Reynolds would be back, as well as Miller. "Deadpool" gave Fox its biggest hit of 2016 after opening on Valentine's Day to $782.6 million worldwide, to become the highest-grossing R-rated film in history.

Most of the creative team had been set to return for "Deadpool 2," with Fox Film chief Stacey Snider also confirming at CinemaCon that screenwriters Rhett Reese and Paul Wernick would be back to handle script duties. Fox has not set a release date for "Deadpool 2."

Leitch made his directorial debut co-helming"John Wick" with Chad Stahelski. He and Stahelski had worked as stunt coordinators and second unit directors.

Fox has also started development work on a third "Deadpool" movie, but has not yet found a filmmaker.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Meho Krljic]

Moje iskustvo sa Wickom je nažalost bilo samo poluzadovoljavajuće tako da ovu vest primam sa malo zebnje...

[Ugly MF]

Arrival najnoviji pokušava da bude new generation metafizički rebooot/sikvel Contacta,
i to radi jedino uspevajući da za lestvicu podigne genijalnost svog prethodnika.

[crippled_avenger]

Takođe. Taj film je bio između ostalog glumački jako slab a DEADPOOL mora biti glumački besprekoran...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Arrival najnoviji pokušava da bude new generation metafizički rebooot/sikvel Contacta,
i to radi jedino uspevajući da za lestvicu podigne genijalnost svog prethodnika.

CONTACT je veličanstven film!

[crippled_avenger]

Reprizirao sam PRIDE AND GLORY Gavina O'Connora i moram priznati da mi je bolje legao nego prvi put zato što sam sada bolje prihvatio kraj koji mi je inicijalno bio efektan sam za sebe ali ipak nekonzistentan u odnosu na ostatak filma. Sada mi je kraj imao više smisla i proisticao je iz dotadašnje radnje, a manje mi je smetala jaka sličnost sa završnicom TRAINING DAYa.

PRIDE AND GLORY je pokušaj Gavina O'Connora da snimi njujoršku policijsku sagu po uzoru na one koje je snimao Sidney Lumet, reditelj koji ima neočekivano jak uticaj na čitavu generaciju savremenih autora "muških filmova", od Ayera do Afflecka. O'Connor u tu lumetovsku strukturu unosi specifičan indie vibe, pre svega dosta vibrantan, realističan prikaz situacija i ambijenata, sa dosta pokreta i dosta pozicije kamere, i njima evocira realizam savremenog indie filma.

Međutim, u kadru se dešavaju old school stvari. Ed Norton u glavnoj ulozi je potpuni old school method acting, a to se naravno širi u koncentričnim krugovima oko njega, na Noaha Emmericha i Colina Farrella. Potpuno je jasno da je deo ove energije Colin preneo u drugu sezonu TRUE DETECTIVEa i njegov Jimmy Egan (vrlo karakteristično ime) predstavlja jednog od živopisnijih crooked copova na filmu u poslednjih desetak godina.

Grad Njujork je tretiran kao zaseban lik i fotografija Declana Quinna čini jako mnogo da različiti ambijenti, od prigradskih kuća, preko geto solitera do državnih zgrada dobiju svoju specifičnu atmosferu. Scenario je po priči braće O'Connor pisao Joe Carnahan, jedan od neprežaljenih talenata policijskog fima koji je nažalost pošao potpuno drugim putem od onog koji je obećavao filmom NARC. Ovo je Carnahanov bljesak lucidnosti u okvirima onoga što se od njega očekivalo, ali evidentno je da je ovo šou Gavina O'Connora i da je on uprkos mnogo sporijem startu na kraju uspeo da dođe tamo gde je krenuo.

Pa ipak, nemoguće je ne osetiti izvesnu nostalgiju prema Carnahanu i njegovom protraćenom potencijalu tokom gledanja ovog filma. Ono što je paradoks jeste da New Line, prema kome takođe osećam nostalgiju, na kraju maltene nije ni pustio ovaj film u bioskope i PRIDE AND GLORY spada u red prvih žrtava holivudskog "odustajanja" od "ozbiljnog" filma osim ako nije prestige picture. Međutim, ovom filmu apsolutno ništa ne fali i jedan je od onih koji su preskočili bioskope samo zbog procene isplativosti.

Ipak, vreme radi za ovaj film i u njemu je sakupljena dovoljno eminentna ekipa da će ga publika preko ovog ili onog učesnika.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Iz Wireda moji, znaš ti dobro koji:

Mark Zuckerberg is trying hard to convince voters that Facebook had no nefarious role in this election. But according to President-elect Donald Trump's digital director Brad Parscale, the social media giant was massively influential—not because it was tipping the scales with fake news, but because it helped generate the bulk of the campaign's $250 million in online fundraising.

"Our biggest incubator that allowed us to generate that money was Facebook," says Parscale, who has been working for the campaign since before Trump officially announced his candidacy a year and a half ago. Over the course of the election cycle, Trump's campaign funneled $90 million to Parscale's San Antonio-based firm, most of which went toward digital advertising. And Parscale says more of that ad money went to Facebook than to any other platform.

'Facebook and Twitter were the reason we won this thing.' Brad Parscale

"Facebook and Twitter were the reason we won this thing," he says. "Twitter for Mr. Trump. And Facebook for fundraising."

In the wake of Trump's stunning upset last week, media analysts have worked feverishly to figure out how social media may have altered the outcome of this election. They—and we—have pointed to online echo chambers and the proliferation of fake news as the building blocks of Trump's victory. But the answer may be much simpler. Of course Facebook was hugely influential in the presidential election, in large part because Trump's campaign embraced Facebook as a key advertising channel in a way that no presidential campaign has before—not even Clinton's.

"I think the Trump campaign did that extremely well," says Andrew Bleeker, president of Bully Pulpit Interactive, which helped lead Hillary Clinton's digital marketing efforts. "They spent a higher percentage of their spending on digital than we did."
Changing Minds Where It Mattered

Throughout the last year-and-a-half, stories about the imbalance between Clinton's ad spending compared to Trump's proliferated. They noted how Clinton spent more than $200 million on television ads in the final months of the election while Trump spent less than half that. Because Trump wasn't spending as much on television all along, it seemed like his team wasn't investing in changing anyone's minds. But they were: they were just doing it online.

"The big takeaway was using digital in a digital-first way," says Matt Lira, a Republican digital strategist and senior advisor to House Majority Leader Kevin McCarthy. "It was the main course. It wasn't leftovers."
Related Stories

    The 2016 Election Exposes the Very, Very Dark Side of Tech   
    The 2016 Election Exposes the Very, Very Dark Side of Tech
    Apple Inc. Debuts New MacBook Computers   
    Trump's Presidency Could Upend the Way Silicon Valley Works
    A polling station on Election Day in Canterbury, N.H.   
    How Pollsters Missed the 'Bowling Alone' Voters That Handed Trump the Presidency

Facebook proved to be a powerful way for Trump's team to hone the campaign's message with the kind of enormous sample sizes you can't get with traditional polling. "They have an advantage of a platform that has users that are conditioned to click and engage and give you feedback," says Gary Coby, director of advertising at the Republican National Committee, who worked on Trump's campaign. "Their platform's built to inform you about what people like and dislike."

Coby's team took full advantage of the ability to perform massive tests with its ads. On any given day, Coby says, the campaign was running 40,000 to 50,000 variants of its ads, testing how they performed in different formats, with subtitles and without, and static versus video, among other small differences. On the day of the third presidential debate in October, the team ran 175,000 variations. Coby calls this approach "A/B testing on steroids." The more variations the team was able to produce, Coby says, the higher the likelihood that its ads would actually be served to Facebook users.

"Every ad network and platform wants to serve the ad that's going to get the most engagement," Coby says. "The more you're testing, the more opportunity you have to find the best setup."
The Digital Bully Pulpit

Clinton also had a robust digital strategy, investing $30 million in digital ads in the homestretch. Her campaign produced thousands of rapid-response videos and set up a customer service team to help people with their voting questions. But, says Bleeker, "the Trump campaign took to an extreme what we were trying to do on the Hillary campaign."

The President-elect has shown he can turn a news cycle in 140 characters or less.

Social media was Trump's primary communication channel. It wasn't a platform for broadcasting pre-planned messages but for interacting with supporters and starting new conversations—however controversial those conversations often were. Bleeker says one of the biggest lessons he's learned from this election cycle is that social media is increasingly going to be part of any candidate's so-called "earned media strategy"—that is, the coverage a candidate gets for free in the press. The President-elect has shown he can turn a news cycle in 140 characters or less; in a recent 60 Minutes interview, he said he plans to continue using Twitter as president.

"He's going to tell his side of the story from the digital bully pulpit," Lira says.

Whether fake news did or didn't affect the election's outcome, Facebook as a platform did. The winning candidate was not just willing, but eager to break with traditional models of campaigning. His team invested in new ways of using the digital tools and platforms that have come to dominate the media landscape. Anyone who wants to defeat him in the future will have to do the same.

[Krsta Klatić Klaja]

Покушавају да скрену пажњу с главног узрока!

[crippled_avenger]

Pogledao sam OFFICER DOWNE koji je režirao bubnjar Slipknota Shawn Crahan, u produkciji i uz veliku rediteljsku pomoć Marka Neveldinea. Nažalost, iako je Neveldine tu, OFFICER DOWNE nije novi CRANK, i premda ima nekoliko akcionih prizora koji ga preporučuju ljubiteljima dobrog grindhousea i treš estetike u akcionom žanru, reč je o promašaju koji nije vredan pažnje.

Kim Coates igra naslovnog junaka koji je neka vrsta ukrštanja RoboCopa i Maniac Copa, ali bez Verhoevenove genijalnosti, bez Lustigovog svedenog grinda, pa čak i bez humanosti Wellera ili dehumanizovanosti Z'Dara. Coates je karakterni glumac sa određenom harizmom, ali u OFFICER DOWNE je pokazao da nema dovoljno energije da iznese ceo film ovog formata. OFFICER DOWNE je baziran na stripu, i u stripovskoj stilizaciji Kim Coates nema dovoljan personality uprkos visokom angažmanu.

Neveldine je bio angažovan kao reditelj druge ekipe na ovom filmu i njegov doprinos je evidentan i u pogledu stila i u pogledu veštine sa kojom su neke scene realizovane. Međutim, ako imamo u vidu Crahanovu reputaciju vođe Slipnota, rekao bih da se OFFICER DOWNE ne nadovezuje na njihovu estetiku i ne produbljuje je, barem ne na isti način na koji je to uradio Rob Zombie. Štaviše, Rob Zombie je na kraju postao bolji filmaš nego muzičar, a sve kanališući istu estetiku. Crahan je s druge strane mnogo bliži estetici Roba Zombieja nego Slipknota u ovom filmu, i nažalost krajnji rezultat je kao B-verzija Zombieja.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Brad Pitt and Marion Cotillard are World War II spies who fall in love in a breathlessly old-fashioned romantic espionage thriller.

Robert Zemeckis has a vastly diverse slate of motion pictures to his credit, but it's not unfair to associate him with a certain technological fixation on stunt-gizmo cinema. In nearly 40 years of directing, he has implanted cartoons in the real world ("Who Framed Roger Rabbit"), inserted actors into newsreels ("Forrest Gump"), become the rubbery bard of motion capture ("The Polar Express," "Beowulf," "A Christmas Carol"), and used death-defying effects to place audiences on a wire strung between the towers of the World Trade Center ("The Walk"). Once in a while, though, Zemeckis makes a film that reminds you what a terrific director he can be when he works the old-fashioned way, staging unadorned human drama without the safety net of cutting-edge visual flimflam.

"Allied," starring Brad Pitt as a Canadian intelligence officer and Marion Cotillard as a French Resistance fighter who team up for a mission during World War II (and, of course, fall in love), is a high-style romantic espionage thriller that feels like it could have been made in the '40s (at least, if Ingrid Bergman had been allowed to say the word "f—-"). It's a movie full of Nazis and chandeliers and prop planes and hidden passion. That may strike some viewers as a slightly stodgy turnoff — a fetishization of the past — but Zemeckis, working from a script by Steven Knight ("Dirty Pretty Things," the amusing and underrated "Burnt"), is alive to what's great about old movies: the supple, nearly invisible craft that allows scenes to throb with emotional suspense. "Allied" isn't based on a true story; it's a flagrantly movie-ish concoction. But like Steven Spielberg's "Bridge of Spies," it's been made with a so-old-it's-new classicism that is executed with enough flair to lure audiences in.

How old-fashioned is "Allied"? It's so old-fashioned that the film's entire first section is set in Casablanca — and yes, it's a Casablanca reminiscent of that "Casablanca," a place of "exotic" intrigue and danger that looks, at times, like it's flaunting the fact that it's a movie set. In the opening scene, Max (Pitt) parachutes into the dimpled orange dunes of the Moroccan desert, then wanders into the shadowy white-walled maze of a city. Once there, he has to pretend to be the husband of Marianne (Cotillard), who has been hanging out in nightclubs, getting cozy with the chi-chi collaborationist associates of the Vichy government. The lighting is luxe, and so are the clothes — dresses that drape with goddessy perfection, neckties that look like works of art. When Max first shows up in front of Marianne's friends, the two cuddle like the most intimate of lovebirds even though they've never met: a good set-up. Back at their apartment, she tells him her credo: "I keep the emotions real. That's why it works." She also opens the top buttons of her blouse to test him. If he lunges for her, it's a sign that he lacks the control necessary to execute the mission.

This is all, of course, the film's elaborate way to generate some steam heat, and it works. Pitt and Cotillard connect, because there's a matching toughness to their sensuality. Cotillard acts with a leonine cunning, just the kind of thing that can disarm a seen-it-all conquistador like Pitt. Marianne teases Max, who's from Quebec, about his lousy Parisian accent (it's not just teasing, since that could be enough to get them killed), but the audience has a different reaction: Watching Brad Pitt speak French is a little like seeing a dog stand on its hind legs — more impressive than whether he does it well is the fact that he does it at all.

Max and Marianne belong together because they're movie-star beautiful, and because these spies share a debonair awareness of what's happening in any room. Their assignment involves wrangling an invitation to a party thrown by the German ambassador, and the scene where they nail down the invite is full of succulent deception. The party is even better. Zemeckis keeps us in the dark about what, exactly, the mission is, and then it's revealed: a fiery catharsis that seals their love. How could it not? The couple that does cool explosive wartime Bondian stuff together stays together.

Zemeckis, utilizing the inner glow of Don Burgess' cinematography, stages this episode with a smoothly framed precision — a fusion of action and feeling — that catches you up. Yet it's all a big pedestal for the film's second half, which is set in a London suburb, where Max and Marianne, now married with a child, are doing the closest thing they can to living a cozy domestic together life after the wind-down of the Blitz.

It would be a major spoiler to reveal what happens next, so let's just say this: It's possible that Marianne is not who Max thought she was. It's up to Max to ferret out the truth, and he does it with the doggedness, passion, and unruffled trickery of someone whose very existence depends on knowing the answer. At times, the situation is broadly reminiscent of an earlier Pitt film, "Mr. & Mrs. Smith," but that jokey Brangelina thriller was top-heavy with meta-gossip subtext; that's what sold the movie. Pitt's current tabloid role as a disgruntled divorcing dad may not do much to help the fortunes of "Allied," but the way that he and Cotillard dance warily around each other creates a far more suggestive vision of marriage as a kind of daily spy zone.

"Allied" is tense and absorbing, yet the film's climactic act somehow falls short. Zemeckis and company don't make any obvious missteps, but the movie, in trying to reach out and tug on our heartstrings, goes soft regarding what the Marianne we're presented with would choose to do. (It could, and should, have gone darker.) You believe that she loves Max, but there's another side to her devotion that washes away far too easily. The result is that "Allied" inspires most of the old-movie reactions it's going for except one: It never makes you swoon.
Film Review: Brad Pitt and Marion Cotillard in 'Allied'
Reviewed at Regal E-Walk, New York City, November 10, 2016. MPAA Rating: R. Running time: 124 MIN.
Production
A Paramount Pictures release of a GK Films, ImageMovers production. Producers: Graham King, Steve Starkey, Robert Zemeckis. Executive producers: Steven Knight, Patrick McCormick, Denis O'Sullivan, Jack Rapke.
Crew
Director: Robert Zemeckis. Screenplay: Steven Knight. Camera (color, widescreen): Don Burgess. Editors: Mick Audsley, Jeremiah O'Driscoll.
With
Brad Pitt, Marion Cotillard, Jared Harris, Simon McBurney, Lizzy Caplan, Daniel Betts, Marion Bailey, Matthew Goode.

[crippled_avenger]

The term "alt-right" probably makes you think of Twitter or a dark subreddit, or 4chan, or some social medium occupied by meme-slinging, Trump-supporting, unapologetically bigoted provocateurs. You probably don't think of a PO box in Whitefish, Montana. But that's the alt-right's street address.

More precisely, it's where you send mail to the National Policy Institute, the think tank that built the movement. The president is Richard Spencer, who coined the term "alternative right" in 2008 in an article he wrote for a far-right website. And when you follow the alt-right back home, the movement's goofy, social media-friendly trappings fall away. NPI doesn't actually traffic in cartoon frogs and fedoras. The people who run it are just white supremacists.

On paper, NPI doesn't look influential. It's a website, a PO box, a Google Voice number, and—according to its last available tax forms—$16,000 worth of assets and an annual income that barely cracks six figures. NPI publishes research papers and books—classics like "Racial Differences in Intelligence, Personality, and Behavior" and The Red Pill. (The phrase "red pill" has mutated from a Matrix reference about embracing painful truths to a shorthand for supporting racism and misogyny.) NPI's mission statement describes its members as "dedicated to the heritage, identity, and future of people of European descent in the United States, and around the world." They're serious: Spencer himself was denounced by and deported from Hungary—a famously xenophobic country—for organizing a pan-European white supremacist event.

According to the Southern Poverty Law Center, which tracks extremist groups in the US, NPI is one of the four most influential organizations of academic racists in the country. Its companions on that list include the Charles Martel Society, run by NPI's founder, millionaire publisher William Regnery. Also on the list: the New Century Foundation, which is run by Jared Taylor, one of the founding members of NPI's board. It's a small pond, and just about everything you fish out of it has some connection to NPI.

But now that clique's ideas, the ideological tentpoles of the alt-right movement, have swum out into the mainstream.
'Respectable' Racism

NPI's moves come from a well-worn playbook. "The alt-right is just a rebranding of white supremacism for the digital age," says Mark Potok, senior fellow at SPLC.

Here's how it works: First, get a likable, accessible frontman. "There's been a major effort for the last 30 years to make the radical right more respectable, and Spencer is a part of that tradition," says Potok. Another example would be the KKK's David Duke, who famously encouraged Klansmen to get "out of the cow pasture and into the hotel meeting room."

The comparison tracks. NPI held an official press conference in a hotel meeting room just last month. Spencer is polite and square-jawed, with a neat high-and-tight haircut. He doesn't sneer or curse, and he pitches big ideas about the future—like NPI becoming the alt-right equivalent of the Heritage Foundation, a lynchpin of mainstream conservative thought. "I'm very optimistic about the future of our movement," he says. "The Heritage Foundation has big physical buildings and scholars, but if you measure dollars to impact, it's shockingly low. The alt-right's is shockingly high. It's low-end disruption." Very Silicon Valley.

Step two: Clad yourself in the trappings of academia. "People have always tried to give an intellectual foundation to euronationalism," says Brian Levin, director of CSU San Bernardino's Center for the Study of Hate and Extremism. Remember phrenology, the bogus science of studying the size and shape of someone's skull as a predictor of intelligence and character? And how it was really just a bunch of racists poking at people's heads? Same idea.

Package your most controversial ideas in pseudo-academic arguments, using ornate, polysyllabic, racial-slur free language. It makes people more willing to hear it. And if you do so on a bland website—as NPI has—so much the better. "The ruling, non-discriminatory ideology, that we'll be a little stronger for the more piquancy of the sauce, is a suicidal ideology," Spencer says. "The races are not equivalent or interchangeable. The prevailing ideology is one that will lead to the ultimate dispossession of my people and my culture."
#Racism

That bland website is a real key to step three: You have to make the web work for you. "Extremism has been using the Internet since it was just dial-up bulletin boards," says Phyllis Gerstenfeld, a criminal justice professor at CSU Stanislaus who has studied extremist groups on the Internet. Fringe ideologies—and groups like ISIS—can acquire new followers on the Internet passively and actively. The passive version happens when people land on the sites by happenstance, or by searching for generally hateful stuff. (Charleston church shooter Dylann Roof searched for "black on white crime" and ended up on the white supremacist Council of Conservative Citizens' website. According to Potok, "Roof radicalized himself.")

The active version of recruitment is a bit more assertive. Like most of the alt-right, Spencer is very Internet-savvy. He knows that most of his target audience isn't going to sit down with a tome on the "biological reality of race," one of Spencer's recurring phrases. That's why he has a Twitter account and runs sites like AlternativeRight.com to deliver his ideology in bite-sized chunks. "It only takes a few influencers to make these things take off," Potok says. "There's been a major effort from people like Richard Spencer to push out memes like Pepe the Frog or #whitegenocide."

And the cycle perpetuates. You start seeing posts using Pepe (who has recently joined the swastika and the burning cross on the Anti-Defamation League's list of hate symbols) or #whitegenocide, and you do some Googling. If you keep at it, you'll get to articles written by people like the New Century Foundation's Taylor. "It's how they downplay how extreme they are," Gerstenfeld says. "Most people who get interested in these groups aren't drawn in by the rhetoric. They work their way there slowly." So while not everyone shouting about cucks on Twitter is a Richard Spencer in the making, a proportion of them probably are.
The New Right

Spencer says that NPI isn't only for building a movement; it's for sustaining and legitimizing one that already exists. "Having our own institutions is going to take us beyond just being trolls or Trump fans," he says. "We need to destroy traditional conservatism. We're going to displace them, and we are going to be the right."

That has been NPI's plan since the beginning. One of the organization's founders, the white nationalism advocate Louis Andrews (who died in 2011) claimed to have voted for Obama in order to destroy the GOP "so it can be reborn as a party representing the interests of white people." As far as Spencer is concerned, the GOP can "Go manage a Pizza Hut."

Now, the alt-right and NPI are nowhere near achieving that goal. Spencer brought up the Heritage Foundation, but that think tank has an enormous endowment, physical buildings in Washington DC, direct connections with legislators, and policy recommendations based on principles like limited government and free enterprise. NPI doesn't have any of those things.

Whether because of economic stagnation, a culture of xenophobia and fear, growing distrust for traditional institutions, or—more likely—all of that and more, people's loyalties are up for grabs. Some of them will be drawn to fringe groups like the alt-right, and how that happens is both explainable and understandable. Maybe more importantly: It has happened on purpose, part of the plan of a group of longtime, unabashed white supremacists. That's who's behind the Twitter eggs and Breitbart provocateurs. That cartoon frog is a Trojan horse.

https://www.wired.com/2016/10/alt-right-grew-obscure-racist-cabal/?mbid=social_fb

[Krsta Klatić Klaja]

Neće uspjeti da oblate Trampa!

[crippled_avenger]

Pogledao sam TUNNEL Seung-hun Kima i mogu reći da mi je ovo jedan od najkrupnijih podbačaja ove sezone. Posle eksplozivnog prodora na internacionalnu scenu sa filmom A HARD DAY, Seung-hun Kim je snimio film sa kojim je trebalo da utvrdi svoju poziciju ali rezultat je nezanimljiv, razvučen i što je možda najproblematičnije - rediteljski i scenaristički nesiguran film.

TUNNEL s jedne strane pokušava da bude film katastrofe o čoveku zarobljenom u tunelu i pokušajima da ga otkopaju, a s druge strane pšokušava da bude društvena kritika poput klasika Billy Wildera ACE IN THE HOLE. Na kraju ne uspeva da bude ni jedno ni drugo, iako je više ovo prvo, i to mu je prvi i drugi krupan problem. Prvi je dakle to što film nije ubedljiv ni u jednom tematskom okviru kog se latio. Kao film katastrofe nije napet, kao društvena kritika nije se ozbiljno posvetio niti jednom aspektu i samo je čačnuo pitanje medija i dnevne politike. Drugi problem je to što je prevagnuo film katastrofe - a to je kao u mnogo slučajeva do sada neodrživo kao koncept kad je čovek suočen sa tako ogromnom pretnjom kao što je zatrpavanje. Ako Oliver Stone to nije uspeo da savlada u WORLD TRADE CENTERu, nisam siguran kako je Seung-hun Kim mislio da to postigne u TUNNELu. Njegov junak je zatrpan ali pretnja varira u skladu sa potrebama reditelja. Od apsolutne zakopanosti na početku, do relativne pokretljivosti kada autor shvati da je ovo prvo dosadno, pa sve do potpune oslobođenosti tela kada shvati da je i ovo drugo dosadno. Seung-hun Kim pokušava da pobedi limite vlastitog koncepta menjajući propozicije junakovog udesa i time na kraju čini film proizvoljnim.

Ta proizvoljnost unutar situacije koju film obrađuje prisutna je i u sporednom toku koji se dešava "na slobodi", "van tunela", gde imamo motive koji se javljaju jedan za drugim, kako se jedan polako potroši dobijamo drugi. Ne samo da je isključivo u početku TUNNEL povezao ova dva sveta, već kasnije ne uspeva da spreči njihovo raslojavanje i na kraju potpuno zanemaruje eventualni suspense proistekao iz pokušaja spasavanja.

Seung-hun Kim je imao dobre uslove za rad i TUNNEL je dobro realizovan film u svakom pogledu. Drago mi je da svi ovi ozbiljni nedostaci nisu omeli recepciju filma u SAD pre svega gde je čak išao i u bioskope. Seung-hun Kim ostaje reditelj na kog treba obratiti pažnju ali TUNNEL ostaje daleko ispod onoga što se od njega očekivalo.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE SERBIAN LAWYER Aleksandra Nikolića, dokumentarni film o Marku Sladojeviću, našem iseljeniku iz Holandije koji je bio član timova odbrane Slobodana Miloševića i Radovana Karadžića. U filmu nije do kraja objašnjeno na koji način je dospeo u njihove timove, verovatno po službenoj dužnosti, ali to nije jedina stvar koju ovaj film ostavlja otvorenom.

Ono što je specifičnost Marka Sladojevića je to što je otišao iz Beograda kao opozicionar i Miloševićev protivnik a onda je braneći Miloševića a potom i Karadžića počeo da se senzibilizira za "njihovu stranu". Ovaj opis u načelu dovodi do lučenja pljuvačke među rodoljubima - ali film ih baš neće zadovoljiti jer sam autor nikada ne preuzima Sladojevićevu "istinu" kao svoju.

I zbilja, imamo scene u kojima Sladojević objašnjava laž o Markalama, ali to radi sa Radovanovim veštacima i sve to deluje kao pozicija odbrane. Ima scena u kojoj New York Times objavljuje tobožnju Radovanovu izjavu o planovima za Bošnjake, pa onda Sladojević otkirva kako je to nepouzdano svedočenje nekog pristrasnog zaštićenog svedoka, ali sve to ostaje prikazano kao deo arsenala "Radovanove odbrane" i nikada ne postaje nešto što zastupa sam film.

Ono što film eventualno zastupa kao razliku u odnosu na dominantno gledište zapadne javnosti u odnosu na Srbe, to je eto teza da je na sudu teže dokazati da su Srbi isključivi krivci nego što se mislilo, i kako su eto svi činili zločine. Ali, Hag ni ne osporava da su svi činili zločine, samo je srpskim zločinima pridao politički smisao a ostali su kršenja pravila rata, i kroz tezu o kvantitetu i planiranju im je pridao "kvalitet" političkog programa. Tu osnovnu tezu ovaj film ne negira.

Čak možemo govoriti kako je Nikolić na neki način iskoristio Sladojevića kao freaka i ispričao priču o tome kako eto Srbin ostaje Srbin, i kada pobegne iz zemlje, lako ga je uvući nazad u narative zbog kojih je pobegao. Ovo se na kraju svodi na jedan od onih filmova o tome kao eto, "život je čudo", kada se približiš kao advokat monstrumu koga braniš, počneš sa njim da se identifikuješ i da ga razumeš. Ono što je poremećaj naše optike jeste to što veliki deo publike verovatno misli da je ovo film o čoveku koji je "otkrio istinu".

Ipak, ovo nije film o tome.

Sladojević s druge strane nema tu harizmu jednog Vergesa, on je krajnje običan tip, i njegove scene u kojima nije uključen u slučaj deluju dosta banalno, tipa vozi kola i peva "Nedelju kad je otišo Hase", pritom analizirajući pesmu kao komad o umirovljenju Asima Ferhatovića, a ne o Titovoj smrti što valjda znaju i mala deca.

U estetskom pogledu, kod Nikolića ima dosta fejkovanja, pokušava da održi talking heads pristup na minimumu, da iz obzervacionih i pseudoobzervacionih situacija ispriča priču ali na kraju THE SERBIAN LAWYER koristi sve dostupne tehnike, uključujući i one kojima premošćuje nesnimanje bitnih situacija kroz elipse. U tom pogledu, ovo je više televizijski nego bioskopski produkt. Film se plasirao na nekoliko bitnih dokumentarnih festivala i nastao je u "ozbiljnoj" dokumentarnoj produkciji.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

za gearheade i ljubitelje filma podjednako...

http://modernizurnal.com/post/2016/10/10/automobilska-istorija-srpskog-filma

[crippled_avenger]

https://www.youtube.com/watch?v=Qcov4WPcTE4

[eddie coyle]

Izgleda sasvim OK.    Cemu ovoliki dislajkovi ?

[crippled_avenger]

Pogledao sam LE FILS DE JEAN Philippe Lioreta, melodramu o Parižaninu koji saznaje da mu je otac preminuo u Montrealu i da mu je ostavio nešto. On odlazi u Montreal, upoznaje očevog prijatelja i kreće da saznaje o ocu. Upoznaje i očevu familiju, ali sa uslovom očevog prijatelja da im nikada ne otkrije da je vanbračni sin.

LE FILS DE JEAN je mogao da bude zanimljiva priča o identitetu, gubitku i nizu drugih tema ali nažalost u Lioretovoj izvedbi jednostavnost postupka na svakom nivou rezultira gotovo isključivo banalnošću i prvoloptaškim rešenjima koja što se mene tiče ovaj film smeštaju u okrilje televizijske ponude.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam L'OUTSIDER Christophe Barratiera, francuski film o Jerome Kervielu, berzanskom mešetaru koji je Societe Generaleu pre nekoliko godina napravio rekordne gubitke vodeći se svojim hazarderskim principima trgovine i krupno ih potrkradajući. Kao i mnogi berzanski filmovi, ni ovaj ne uspeva da zapravo objasni šta je Kerviel tačno uradio, ali istovremeno ne uspeva da napravi ni neke upečatljive likove

Tako L'OUTSIDER počinje kao još jedan od derivata WALL STREETa ili WOLF OF WALL STREETa a završava na potpunoj margini, kao film koji uprkos žestokim pokušajima čak ni hardverski ne uspeva da izimitira te klasike, a u pogledu karaktera i idejnosti, da i ne govorimo.

Najtužnije od svega je što L'OUTSIDER ne samo da ne uspeva da dostigne ROGUE TRADER Jamesa Deardena, film o vrlo sličnom britanskom slučaju već ni to što ta zgoda nije bila pouka za rukovodioce Societe Generalea.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam ANOCHECE EN LA INDIA Cheme Rodrigueza, priču o ostarelom hipiku koji je ostao nepokretan od nekog degenerativno pokušaja i želi da ode da se eutanazira u Indiji, poprištu njegovih najlepših sećanja iz mladosti i njegovom odnosu sa rumunskom negovateljicom koja ga prati na tom putu sa namerom da ga spreči u tom naumu.

Chema Rodriguez uzima ovu premisu koja obećava sentimentalnost i pravi melodramu sa likovima koji za početak ne pobuđuju sažaljenje što je ogroman plus. Sam glavni junak je džangrizavi, ogorčeni luzer sa kojim se gledalac identifikuje mimo nevolje u kojoj se našao. Junak je pre svega autsajder koji je došao do kraja svog biološkog puta, pre nego lik koji treba da izmami suze.

Isto važi i za rumunsku negovateljicu koja jeste žrtva tranzicije u Istočnoj Evropi ali se nimalo ne ponaša kao žrtva.

Kada se toj dobroj karakterizaciji doda vrlo ozbiljna fotografija Alexa Catalana i vrlo konkretan prikaz "telesnosti" koji prati ceo film, rezultat je film koji istovremeno uspeva da bude ono što se namerio - a to je priča o životu koji gubi smisao, ali i da svoju emotivnost ne crpi a priori iz postavke već iz razvoja događaja.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS Alberta Rodrigueza je istinita priča o Paco Paesi, španskom mešetaru i prevarantu sa vezama u državnoj bezbednosti koji je igrao ključnu ulogu u aferi odbeglog policijskog činovnika Luisa Roldana. Rodriguezov film je ambiciozno postavljen, isto tako je i rađen, međutim vrlo ozbiljna realizacija ne može prikriti jedan od suštinskih problema ovog filma a to je dramaturgija.

Naime, EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS nažalost nikada ne uspeva da dobije pravi narativni zamajac kroz likove i njihove situacije već se svoji na kolaž raznih scena kojima ritam daje voiceover naracija a ne sklop događaja ili razvoj likova. U tom smislu, ovaj film je pre svega spomenik filmovima kao što su WOLF OF WALL STREET ili WAR DOGS i njihovoj sposobnosti da slične priče zaista prevedu u ravan filma koji ima narativni i karakterni pogon.

Rodriguez u tome ne uspeva iako ova priča sama po sebi nije toliko kompleksna da se nije mogla tako ispričati. Ipak, čini se da Rodriguez od uvodnih "taktova" svog filma nije uspeo da se odvoji od efekta koji je postigao i tako je EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS zadržao tu atmosferu "početka" i nabacivanja informacija, u celom trajanju.

Pa ipak, slučaj Paca Paese je dovoljno intrigantan, i Rodriguezova realizacija je dovoljno ozbiljna da EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS bude prijatno, čak i zanimljivo gledalačko iskustvo, uprkos suštinskim nedostacima koji ovo delo u konvencionalnom pogledu čine nedovoljno "dobrim" filmom.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam VAMPIROS EN LA HABANA Juana Padrona, kubanski animirani film za odrasle iz 1985. godine, nastao u koprodukciji sa Španijom. U stilu FRITZ THE CATa, VAMPIROS EN LA HABANA oslanja se na stilizaciju humorističkog stripa i govori o svetu u kome su vampiri organizovana podzemna organizacija podeljena na dve sekcije - evropsku aristokratsko-kapitalističku i američku-italogangstersku. Priča se dešava 1921. i govori o potomku Grof Dracule kojije zahvaljujući ujakovom serumu postao daywalker. Predstavnici obe rivalske grupacije stižu u Havanu pod diktaturom generala Machada u pokušaju da se domognu seruma - jedni da bi ga uništili jer im kvari posao, drugi da bi ga komercijalizovali.

VAMPIROS EN LA HABANA je parodija na gangsterski i vampirski film i praktično je lišen ideologije, premda u samom finišu daywalker ima jedan emancipatorski gest koji bi se mogao tumačiti kao paralela Castrovoj inkubaciji latinoameričkih revolucija.

No, karamboli i sporadično izuzetno duhoviti momenti glavno su obeležje ovog sasvim solidno realizovanog animiranog filma koji se obraća odrasloj publici što ni danas nije onoliko česta forma koliko bi mogla da bude a 1985. tek nije bila. To je samo jedno od obeležja vrlo specifične kubanske kinematografije koja je uprkos svojim limitiranim resursima bila jedna od autorski najupečatljivijih na prostoru Latinske Amerike.

2003. usledio je nastavak MAS VAMPIROS EN LA HABANA.

* * * / * * * *

[Agota]

šta sve možeš na poslu kada se dosađuješ... 

[mac]

Imaš dosta praznog prostora na taskbaru između pinovanih ikona i taskbar dugmeta za Chrome prozor. Ja bih to skratio..

[Krsta Klatić Klaja]

Meda izgleda ko da je proguto bočicu depona!

[Agota]

Meda izgleda ko da je proguto bočicu depona!

Koji meda? Rocco je rakun!

[Krsta Klatić Klaja]

Međed!

[Agota]

valjda ja bolje znam...ja sam mu majka! Edo Maajka 

[crippled_avenger]

Pogledao sam Дуэлянт Alekseja Mizgirjova, jedan od onih filmova koji epitetu "nolanovski" daju pozitivan predznak. Дуэлянт je priča o profesionalnom "dvobojašu", aristokrati koji izlazi na dvoboje umesto onih koji su izazvani i poznat je nemilosrdnoj efikasnosti. Kada počne da naslućuje kako dvoboji na koje biva pozvan nisu slučajnost i da iza spiska njegovih ubijenih protivnika postoji itekakva povezanost, glavni junak odlučuje da sazna o čemu se radi i čije je oruđe postao.

Mizgirjov je slično Gavinu O'Connoru u THE ACCOUNTANT na neki način kanalisao Batmana, naravno ovog puta bez Afflecka i direktnih referenci, međutim to je taj svet frankmillerovskog mračnog trilera, sa gradom čija korozivnost čini da se i on sam nametne kao jedan od protagonista filma. Mizgirjovljev film nosi stripovsku stilizaciju, ne samo u pogledu produkcionog dizajna već i same postavke likova, i ta mačistička, narcisoidna poza koju on gradi zaista uspeva da profunkcioniše. Pjotr Fjorodov u glavnoj ulozi kanališe nešto mladog Mela Gibsona.

Za ovako visokoestetizovan film, Mizgirjovljev rediteljski postupak je začuđujuće visceralan, i to nesamo u scenama obračuna već i u rekonstrukcijama balova gde se opredeljuje sa dosta fokusirane pokrete kamere koja je vezana uz likove, sa specifičnom optikom kakvu sam upravo viđao u ruskom art houseu, recimo kod Germana Mlađeg pa čak i kod Sokurova, koliko god to suludo zvučalo.

Mizigrovljeva struktura na nivou scenarija možda jeste mogla biti kudikamo elegantnija, ali to zaista nije preveliki problem jer način prelazaka u retrospekcije ima tvrd, filmičan pristup.

Ruski producent Aleksandar Rodnjanski smatra da je Дуэлянт nova generacija ruskih blokbastera koji stavljaju akcenat na inteligentan zaplet. Ne bih išao toliko daleko da taj "nolanovski" element utiska o inteligenciji nazovem autentičnom "pameću", ali da u ovom filmu Rusi definitivno nude autentičan pečat kakav su recimo imali Korejanci.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Zemeckisov novi film ALLIED predstavlja još jedan njegov izlet na teritioriju filmofilske perverzije spojene sa sposobnošću da se zaintrigira savremena publika. Iako ALLIED svakako nije prvi Zemeckisov grown up movie, ovo jeste njegov prvi triler sa smrtonosnim i masovnijim konfrontacijama. Iako je područje Drugog svetskog rata dotakao kao scenarista filma 1941 Stevena Spielberga, to je pre svega bila komedija, dočim je WHAT LIES BENEATH bio triler smešten u domaćinstvu. Za razliku od njih ALLIED je špijunski triler smešten u vreme Drugog svetskog rata, u kome se ljudi otvoreno ubijaju a konflikti rešavaju oružjem što je generalno nesvojstveno Zemeckisovom opusu, iako je "industrijski standard" u epohi kada se on bavio filmom. U tom pogledu vrlo je zanimljivo kada shvatimo da on do sada zapravo nije napravio ni približno sličan film u pogledu žanrovskog konteksta jer i kada je radio triler bilo je to nešto drugačije.

ALLIED se nadovezuje na hitchcockovske špijunske trilere u kojima su intrige, predmeti za koje su junaci bore, pa i politički sporovi zapravo McGuffin oko koga se prelamaju odnosi među karakterima. Nota bene, ALLIED se više bavi Drugim svetskim ratom nego što se NOTORIOUS zapravo bavi nacističkim pokušajem da u Južnoj Americi naprave atomsku bombu, ali u oba slučaja, ključni su junaci i glumci koji ih igraju. Ovde su u glavnim ulogama Brad Pitt i Marion Cotillard pa je samim tim i on više Gary Cooper nego Cary Grant a i ona je više Barbara Stanwyck nego Ingrid Bergman, ali svakako to je ta ista vrsta holivudskog filma starog kova sa glumcima u prvom planu.

Koliko god u ono vreme star vehicle filmovi delovali kao rutina, u velikom broju slučajeva konfekcija, tek danas shvatamo koliko je to bila "ozbiljna kinematografija". Za početak u prvom planu su bili glumci, a to znači da su morali da imaju nekakve "likove" i nekakve priče u koje su ti likovi upleteni. Danas, ALLIED stoji kao maltene Oscar-bait baš zbog tog gotovo dekadentnog bavljenja ljudima i zvezdama koje su u prvom planu umesto koncepta ili IPa. Gotvo je neverovatno da je film sa zvezdama u prvom planu danas postao takva ekskluziva i do te mere upmarket product ali očigledno je tako. U periodu kada institucija filmske zvezde kao takve zamire, Zemeckis snima jedan film te izumiruće vrste.

Nisam preveliki fan Stevena Knighta kao scenariste ali srećom, u njegovom novom predlošku nema ničega što Zemeckis nije uspeo da prevaziđe. Knightov starinski i prilično kamerni špijunski triler Zemeckis uspeva da ispuni tenzijom vešto kombinujući autentičnu atmosferu četrdesetih sa stilemama na koje smo navikli iz filmova o tom periodu. U tom ispravnom balansu između rekonstrukcije epohe u kojoj nam je demistifikuje i filmske interpretacije koja ju je izrazito mistifikovala, Zemeckis uspeva da izbaci junake u prvi plan, i da napravi čitav niz bravura-sekvenci koje su ovog puta u drugom planu u odnosu na njih dvoje.

Odnos između glavnih junaka je ključ filma i Zemeckis izvlači maksimum iz Knightovog scenarija pre svega zato što neprestano tumači odnos između autentičnih osećanja i pretvaranja dovedenog do savršenstva. U jednom trenutku, povlači se znak jednakosti između performativa svojstvenih braku i rada iza neprijateljskih linija, u kome čak i najvećigestovi i žrtvovanja ostaju enigmatični jer je teško dokučiti njihov pravi smisao. U pogledu melodrame, Knight kreće putem surovog ekscesa koji praktično nadilazi i ono čime se bavio Holivud šezdesetih i maltene zalazi u domen nemačkog filma istog tog vremena.

U određenom smislu, ALLIED se može postaviti u odnos sa Gibsonovim HACKSAW RIDGEom. Oba se bave Drugim svetskim ratom, oba se nadovezuju na filmski stil klasičnog studio filma, oba imaju ljude u prvom planu, i bave se temom žrtve. Paradoksalno, u ovom poređenju Gibson ima jednu neočekivanu prednost - na njegovoj strani je faktor impresioniranja publike nečim što do sada nije videla. Tehnički gledano, svojom upotrebom CGIa na najneočekivaniji način ALLIED i dalje nudi nešto što do sada nije viđeno, ali primarni cilj ovog filma bio je da moderno, sveže telo klasičnom trileru i melodrami velikih majstora iz crno-bele ere. Tehnički to su stvari koje smo videli, samo nikada na ovakav način.

Na tom ispitu, bez ijedne očigledne senzacije u vizuelnom i tehničkom pogledu, Zemeckis prolazi ispit upravo na nivou karakterne studije u formi trilera. Slično Verhoevenu u filmu ELLE, rekao bih da je zagazio na teritoriju na kojoj skoro nikada ranije nije bio i ostavio je trag kao da je oduvek bio tu.

* * * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Ne da sad hoću da ikako umanjim Zemekisovu veličinu ali on je za mene oduvek bio "mali Spilberg" (mislim, ne da sam ja tu otkrio Ameriku, jelte) pa sam pre ili kasnije očekivao jedan ozbiljan film o drugom svetskom ratu. A ovo je ozbiljan film ako te dobro shvatam?

[Ugly MF]

Ovaj nisam gledao, ali ne mogu se setim nezanimljivog ili dosadnog Zemeckisovog filma, bilo da je on nešto ozbiljan ili se za'ebava....mislim, Walk nisam gledao, al' to je zato što me žanr ne privlači,
juče sam tek skinuo Used Cars, odgledao dokle traju slova, i u tih prvih nekoliko minuta sam se nagledao toliko stvari,
kolko nisam video u tri marvelova filma.Planiram danas-sutra odgledat ceo film.
Ne znam zašto Zemeckis nije ono pominjan kao filmski 'guru', meni je on veći od Spilberga.

[crippled_avenger]

Ne da sad hoću da ikako umanjim Zemekisovu veličinu ali on je za mene oduvek bio "mali Spilberg" (mislim, ne da sam ja tu otkrio Ameriku, jelte) pa sam pre ili kasnije očekivao jedan ozbiljan film o drugom svetskom ratu. A ovo je ozbiljan film ako te dobro shvatam?

Reči da je Zemeckis "mali Spielberg" je blasfemija. Ali dobro, poštujem tvoju želju da udariš na božanstvo baš ovde, u njegovom hramu.

Film jeste jako ozbiljan i jeste o Drugom svetskom ratu ali ne na Spielbergov način. Odnosno, ovo je triler smešten u rat ali se podjednako hrani i istorijom i stilom ratnog filma. Nije to profil SCHINDLER'S LISTa ili SAVING PRIVATE RYANa, ne prodire u suštinsku civilizacijsku dimenziju Drugog svetskog rata, niti mu je to ambicija, dakle mogao je biti film i o Hladnom ratu. U ovom filmu su nacisti pre svega filmski negativci, nisu objašnjeni kao eksponenti monstruozne ideologije dominacije itd.

[crippled_avenger]

Ovaj nisam gledao, ali ne mogu se setim nezanimljivog ili dosadnog Zemeckisovog filma, bilo da je on nešto ozbiljan ili se za'ebava....mislim, Walk nisam gledao, al' to je zato što me žanr ne privlači,
juče sam tek skinuo Used Cars, odgledao dokle traju slova, i u tih prvih nekoliko minuta sam se nagledao toliko stvari,
kolko nisam video u tri marvelova filma.Planiram danas-sutra odgledat ceo film.
Ne znam zašto Zemeckis nije ono pominjan kao filmski 'guru', meni je on veći od Spilberga.

USED CARS je esencija. Sad kad si ga pomenuo, opet bih ga gledao!

[Meho Krljic]

Dobro, stavljam Allied na agendu!

[crippled_avenger]

Dobro, stavljam Allied na agendu!

Obavezno. Plus, dužan si nam Accountanta!

[Meho Krljic]

Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...

[crippled_avenger]

Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...

Accountanta moraš da pogledaš između ostalog i zato da bi se donela konačna presuda o tome da li je taj film i koliko (ako jeste) neoficijelna ekranizacija Batmana!

[crippled_avenger]

ARRIVAL je film o tome kako je ćoveka moguće naučiti vanzemaljski ali je nemoguće naučiti Denisa Villeneuva da režira.

Nažalost, čini se da su PRISONERSi bili samo incident i da je Denis Villneuve jedan od onih reditelja kojima ozbiljno nedostaje osećaj za ritam i strukturu čime su isprva uspevali da osveže žanrovske forme koje iziskuju upravo ritam i strukturu ali je to u kasnijoj fazi postalo opterećenje i da razare filmove gde su koketirali sa žanrom.

ARRIVAL je ekranizacija Terry Changove priče ali zapravo je rimejk Zemeckisovog CONTACTa. Ovi dani jesu možda obeležni komemoracijom Zemeckisovog opusa jer on ovih dana ima svoj novi film ali posle ovlašnog poređenja CONTACTa i ARRIVALAa, zaključak je da se ubuduće ovaj ima zvati "Zemeckis doktor Robert". Naime, Zemeckis je u svom filmu uspeo da spoji sve ono što je Villeneuve hteo da napravi u svom, dakle da ima produkciju koja se ležerno prostire na više kontinenata, spaja hardver SF spektakla, sa softverom tvrđe naučne fantastike, da kroz malu ličnu priču, odnosno razrešavanje traume ispriča veliku prviču o "prvom kontaktu".

Sve to su stvari koje pokušava da uradi i Villeneuve ali ne uspeva. Za početak, sebi je dosta olakšao posao jer je priču fokusirao na jednu junakinju i rediteljskim konceptom u kome se sve limitira na nju rešio je niz pitanja i ozbiljnih prepreka sa kojima se suočava "ozbiljan" reditelj a to je kako sada voditi jednu komplikovanu priču, u koju je uključen ceo svet. Villeneuve se opredeljuje za arty rešenje, prikazivanja jedne junakinje, razrađivanja jednog karaktera, maltene do fizičkog praćenja samo jednog lika. Time je napravio subverziju u odnosu na žanr, "suzio" je vizuru što nije svojstveno ovakvim filmovima kada imaju veliki budžet, ali na kraju sa tim ništa nije uradio.

Nije uradio iz više razloga. Prvi razlog je u tome što je nemaštovit. Segment u svemirskom brodu scenografski izgleda kao pozorišna predstava, sve je dato na prvu loptu i jako statično - išao bih toliko daleko da kažem sledeće - venzemaljci se u filmu ponašaju kao da su gledali jako puno filmova o prvom kontaktu i odlučili da naprave prilagođene ambijente koji sublimiraju imaginarijum čovečanstva stvoren kroz te priče.

Scene pokušaja da se venzemaljci pouče nekom vidu komunikacije nisu naročito uzbudljive ni junacima koji u njima učestvuju a za publiku su direktno ubistveno dosadne, a onda kada film konačno uđe u neki svoj kontra-ritam, Villeneuve uspeva da poklekne, što kineskim koproducentima, što nekim žanrovskim konvencija pa pravi neki kilavi suspense koji tada naravno deluje nakalemljeno i suvišno.

Međutim, osnovni problem ovog filma jeste istovremena autorova potreba da subvertira žanr i nemaštovitost koja rezultira time da u svakoj bitnoj situaciji deluje gotovo muzejski. Oslanjanje na ta već puno puta viđena rešenja deluje gotovo parodično u pojedinim situacijama.

Villeneuve naravno aplicira umetnost tamo gde joj nije mesto, pa onda u priči koja eskalira temom percepcije vremena odlučuje da bude "enigmatičan", da ne ponudi konkretno razrešenje, tako da verujem kako znatnom delu publike apsolutno neće biti jasno šta se u filmu desilo - i uživaće u tome.

Uprkos svim svojim umetničkim pretenzijama, vidljivi su kadrovi u kojima je Villeneuve jasno želeo da poentira, ipak je on populista u duši, pa imaš momenat kad narod treba da kaže "Au, ovo nisam očekivao", naravno i "Kako me je film razneo" itd. Ali, veliki majstori kada prave takve konstrukcije to urade tako da se efekat desi a ne da se mehanički prepozna.

Nažalost, Shawn Levy je kao reditelj i producent sa REAL STEELom i STRANGER THINGSima imao savršen amblinovski track record. ARRIVAL se neumitno mora porediti sa CLOSE ENCOUNTERSom, i naravno nije ni blizu tog klasika a ni Amblina, ruku na srce. Međutim, recepcija ARRIVALa je potpuno drugačija, i kritika i publika deluju zadovoljno, dakle Levy i Villeneuve su obavili posao.

Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam KPEMEHЬ Alekseja Mizgirjeva, debitantski film reditelja koji je privukao veliku pažnju svojim ovogodišnjim filmom. Nažalost, KPEMEHЬ je debi koji nije previše obećavao. Sama premisa o mladom demobilisanom mladiću koji postaje policajac u Moskvi i završava u najkorumpiranijoj jedinici deluje odlično i ima nekoliko zbilja potentnih situacija na nivou zapleta i odnosa među junacima ali Mizgirjev naprosto ne uspeva da ih kapitalizuje. KPEMEHЬ je slab i u pogledu glume, i na nivou priče ali i u vizuelnom pogledu. Ako bi se neki od aspekata mogao izdvojiti kao obećavajući to je ipak vizuelni segment u kome se pokazuje da Mizgirjev sklon osmišljavanju jasnog vizuelnog pristupa i doslednog pridržavanja tog koncepta. Nažalost, u ovom slučaju izuzev doslednosti nije bilo drugih atributa.

* 1/2 / * * * *

[Ugly MF]

Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...

Accountanta moraš da pogledaš između ostalog i zato da bi se donela konačna presuda o tome da li je taj film i koliko (ako jeste) neoficijelna ekranizacija Batmana!

Da se razumemo, nisam fan Ben Afleka, čak mislim da nisam ničiji fan, nego fan njihove glume, ili režije, scenarija, itd.Respektujem čak i Dardevila njegovog, jer sam fan stripa, itd.
Ali, primetio sam da Ben Aflek mnogo dobro iznese ulogu kad se 'ostari' i uozbilji. Kad se ubaci u dramske fore, bez da se kezi i cereka ili 'glumata' nešto što mu ne leži.
Dodje mu ko Švarceneger.Gde se ne smeje, razbija glumu. Jebga, nekog kamera voli na ovaj ili onaj način, neko pravi atmosferu ovako ili onako.
Poslednja tri filma što sam vid'o Afleka, GoneGirl, DawnofJustice i ovaj zadnji (HDrip), teraju me da oću deset filmova sa njim kao Betmenom, ozbiljnim, namrgodjenim,onaj koji se ne smeje. (Bejla nisam mogo organski da smislim, svaki film pogledo po jednom i ćao).  DoJ i Suicide Squad sam već gledo dvaput....

Elem,Ako se Aflek upusti da bude novi Liam Neeeson sa svojim actionherojštinama, mož' se desi da svaki Aflekov film gledamo kao,'wtf!? Opet Betmen bez kostima!?!'
....ali ako krene se smejulji i glumata...fail...
my two cents

[Krsta Klatić Klaja]

Kevin Smith jedino vjerovo u Afleka!

Znači ovaj Vilnev ni sa vanzemuncima ne zna kršten film da napravi

[Ugly MF]

Da bre imaš lepo Kontakt,,,,i onaj Forgotten sa Džulijen Mur, malo drugačiji, ali klasik (u odnosu na ovo danas)....

[mac]

Dobar je Arrival. Ne znam kakve filmske detalje mu Cripple zamera, ali meni je uglavnom lepo legao. Više problema sam imao sa prevodom "Betmen i Robin" nego sa bilo čime u samom filmu. A sala krcata. Kad sam kupio kartu u Ušću ostalo je još dva slobodna mesta.

[tomat]

preciznosi radi, autor priče je Ted Chiang. Terry Chang je neki nadri-lekar.

[Father Jape]

Da, ali vredi dodati da mu se prezime izgovara kao da se piše 'Chang', dakle jednosložno, tri glasa, bez ičega što podseća na /j/ ili /i/.

[crippled_avenger]

preciznosi radi, autor priče je Ted Chiang. Terry Chang je neki nadri-lekar.

Tako je. Pouzdao sam se u ovu izlapelu glavu. Pogrešio sam...

[milan]

Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.

* 1/2 / * * * *

Kao sto znas, taj "Jedan od scenarista" sam ja, i Ted Chiangovu pricu sam citao ovog leta a taj prvi tritment za Rift sam pisao pre dve, dve i po godine, otprilike. Najveci uticaj na tu prvu verziju tritmenta ima poslednjih devet sezona BBC-evog Doktor Hua, a ne ova prica za koju nisam ni znao da postoji.