The Crippled Corner

[crippled_avenger]

[DušMan]

1. The Expendables (Lionsgate) NEW [3,270 Theaters]
Friday $13.5M, Estimated Weekend $34M

2. Eat Pray Love (Sony) NEW [3,082 Theaters]
Friday $9M, Estimated Weekend $26.5M

3. The Other Guys (Sony) Week 2 [3,651 Theaters]
Friday $5.7M (-56%), Estimated Weekend $17.2M, Estimated Cume $70M

4. Scott Pilgrim v The World (Universal) NEW [2,818 Theaters]
Friday $4.7M, Estimated Weekend $11M)

5. Inception (Warner Bros) Week 5 [3,120 Theaters]
Friday $3.4M (-38%), Estimated Weekend $11.5M, Estimated Cume $248.6M

Jebiga. Flopnuo za sad.

[crippled_avenger]

Uh. Ne da je flopnuo nego je baš uneredio motku.

Ako imamo u vidu da SCOTT PILGRIM nema internacionalni appeal...

On je morao još od petka da udari svom snagom. I što je najtužnije, da ga pobedi THE EXPENDABLES, kome realno bioskopski skor ni ne treba, to je ionako film za grindhouse sirotinju, socijalne slučajeve i ljude van Amerike. Stallone je baš našao kad da se vrati iz groba...

[Джон Рейнольдс]

Ne može Skot Pilgrim da se nosi sa Slajem i Stejtamom, ni u kafani ni na filmu ni u blagajnama.

Na stranu to, meni je milo (a to je Krip pročitao, jbg kad sam predvidljiv) što je pobedilo nešto drugo. Lionsgate vs Sony vs Universal vs Warner.

Moram da primetim i da je Erik pre Džulije, dakle još uvek ima nade za ovaj svet.

[crippled_avenger]

Ma dobro, ti si stari nezavisni igrač, ja to znam. I meni bi to sve bilo u redu da SCOTT nije izvukao deblji kraj.

A realno, SCOTTu je ovo više trebalo nego EXPENDABLESima jer je tu Statham gde jeste - prilično mu je osigurano mesto u bioskopima, Sly ima svoje mesto takođe a ovi ostali nemaju kuda.

Inače, Johne, ne znam da li si provalio da je u stvari Avi Lerner uspeo da ispuni snove Menahema Golana - da sa jedne strane drži internacionalno tržište videa, da u Kanu pravi bahanalije i ima spektakle sa ljudima poput Stallonea koje su stare face sa Kroazete, i da zaista postigne art-house uspeh. To su u suštini tri Golanove linije, koje Avi kao njegov nekadašnji službenik (navodno specijalizovan za prodaju Stinger raketa ispod tezge) i dalje nastavlja, samo strpljivije...

[crippled_avenger]

Pripadam većini koja obožava DOG SOLDIERS i manjini kojoj je DESCENT bezveze. U tom smislu, svakako da nisam pravi čovek kada treba da se rangira opus Neil Marshalla pošto je meni čak i DOOMSDAY uprkos svim svojim problemima bio najbolji rad koji je pružio posle DOG SOLDIERSa. Plašim se da će tako ostati i posle CENTURIONa, a da u tom donjem domu Marshallovog opusa ovaj film zauzima slabije mesto od DESCENTa. Naime, DESCENT mi je možda na nivou utiska bio slabiji od CENTURIONa, ali je u žanrovskom i u krajnjoj liniji pripovedačkom domenu imao daleko više rezona za postojanje.

DESCENT na konceptualnim nivou, meni, nema probleme, odnosno pre svega ima problem u tome što nije dobar. CENTURION pak svoje probleme ima mnogo pre tog pukog nedostatka kvaliteta.

Naime, CENTURION je koncipiran kao chase movie smešten u doba rimske kolonizacije severne Britanije, današnje Škotske. Nemam u osnovi problem sa tim što ovaj filma apsolutno ne dotiče ama baš nikakav širi kontekst, uostalom tako je koncipiran i APOCALYPTO. Međutim, za razliku od CENTURIONa, APOCALYPTO izgleda kao film koji su snimili ljudi na licu mesta sa učesnicima događaja a CENTURION nepopravljivo izgleda kao film o Englezima obučenim u rimske toge i oklope i samim tim nema razloga da u svom diskursu bude tako štur. Ako se već radi o očiglednoj inscenaciji nekog događaja a ne filmu koji pokušava da te barem na elementarnom nivou ubedi da je to sve stvarno, onda bi barem bilo lepo da tu nešto i naučimo.

Svakako da su krvoproliće i surovosti kao način ophođenja među ljudima toga doba jedan od atraktivnih aspekata priče o tom vremenu. Pa ipak, ne valja ni sve svesti na to, a Marshall kao da upravo pokušava da svede svoj film na priču o borbi za opstanak i nasilju, s tim što je sama tema opstanka neubedljivo postavljena jer ni u jednom trenutku ne verujemo njegovim junacima.

Nije problem što junaci i njihovi problemi nisu definisani. Prvom mi se diže kosa na glavi od takvih zahvata ali Marshall suštinski ne zauzima stav u odnosu na svoje junake. Iako se poneki od njih izdvoji, on slika film bez izraženijeg subjektivnog ugla nekog od junaka. Štaviše, sve ono što od razvoja junaka imamo dato je nekako "spolja", kao neko opšte mesto, simulacija dramaturgije, ozbiljnog filma i zato samo ovaj film pre svega nazvao inscenacijom a ne punokrvnim filmom. Meni CENTURION deluje kao neka vrsta ambijentalnog teatra samo potpuno lišena smisla, sa likovima čije se predvidivo i klišetizirano ponašanje nikako ne može percipirati kao arhetip.

Tu je recimo APOCALYPTO mnogo bolji jer formalno, vrlo je sličan i simplifikovan ali ljudi, nemojmo se šaliti, taj film vrca od energije i značenja.

Ja sam poslednji čovek koji će imati primedbu na film snimljenom da pokaže nasilje radi nasilja. Ali, ako već treba da gledam nasilje radi nasilja, onda ipak ima boljih načina da se to vidi og priče o grupi Engleza preobučenih u Rimljane koji se vijaju sa statistima i dancem preobučenim u Pikte.

Film je vizuelno isprazan i to se može delimično objasniti a delimično ostaje u domenu neobjašnjivofg. Može se objasniti problmom ritma, nedovoljnom razrađenošću scena - sve je odrađeno polupristojno ali u suštini krajnje informativno, bez nekog akcenta na logici toka borbe, sve se svodi na brzo smenjivanje kadrova klanja pa sad ko voli nek izvoli, meni to nije bilo dovoljno. Isto važi i za mirne scene, iako ima krupnih planova, pošto nema karaktera, nema razvoja, nema emocije, sve scene su čudno simplifikovane u egzekuciji i neobično distancirane. Neobjašnjivi segment praznine je verovatno vezan za to što ako nem neke intrige, verovatno i najbolje realizovan film deluje tupo na ekranu. XCENTURION je daleko od vrhunsa realizacije ali je zaista tupo to smenjivanje slika koje nudi.

Otud ja do kraja nisam shvatio jel ovaj film kao pokušava da bude suptilno politički angažovan i da kroz besmislenost rimske okupacije Pikta nekako progovori o okupaciji Iraka ili su samo likovi toliko loše postavljeni da ja nisam uspeo da prepoznam ko su dobri momci?

Što se tuiče primedbi na auetntičnost u odnosu na epohu i sl. one ne samo da su na mestu nego se nameću kao pravac razmišljanja iz prostog razloga što nas film na suštinskom nivou ne ubeđuje da se dešava onda kada su nam autori rekli. Tome svakako doprinosi i jeziva špica sa onom nekom prevaziđenom animacijom koja je zaista vesnik lošeg filma. I ovog puta nas kao u SPLICE nije slagala.

* 1/2 / * * * *

[Джон Рейнольдс]

Dobar je Avi, ali je Apocalypto ipak film decenije. 

[crippled_avenger]

APOCALYPTO je zakon!

[Franz Xaver von Baader]

Pogledao sam ILUZIJU Krste Papića iz 1967. godine, urbanu melodramu o ljubavnom trouglu, između dva brata, jednog starijeg inače ratnog veterana i njegovog mlađeg brata i devojke zbog koje stariji rasturio svoj brak ali joj je mlađi bliži po godinama i senzibilitetu.

Iako je u prvom planu melodrama, ILUZIJA je tek blago prikrivena socijalna kritika koja se zapravo bavi, tada već dosta aritikulisanim konfliktom "boraca" i posleratnih generacija odnosno idealima mladih koji shvataju da socijalističko društvo koje je izgrađeno zapravo nije onoliko pošteno koliko režim sugeriše da jeste.

U tom smislu, stariji brat je tipičan primer đilasovske "nove klase" ali mlađi brat nije primer studenta "šezdesetosmaša" niti nekoga ko bi mogao postati ta vrsta buntovnika. Ovde su studenti prikazani više kao bunovnici kojima ni ulica nije strana, u smislu kafane ili tuče, ali ideali nekih od njih su čisti.

Papićeva režija je sigurna, bez neke vizuelne raskoši ali vrlo efikasna i precizna u glumačkom smislu. Zanimljivo je da mlađeg brata igra Slobodan "Lobi" Dimitrijević, jedan potcenjen glumac iz tog perioda a da njegovog druga u epizodnoj ulozi igra baš mladi rade Šerbedžija, koji iz današnje vizure deluje kao prirodna podela za tu ulogu.

Papić je u ILUZIJI uspeo da isporuči najbolji primer onoga što bi se u istorji SFRJ filma moglo nazvati problemskim filmom, ali ovaj naslov se isto tako može rangirati i među uspešnijim urbanim melodramama. Ovaj naslov vrlo dobro zarobljava osnovne društvene i generacijske kontradikcije tog doba i jedno društvo koje počinje da mutira i udaljava se od svog bazičnog ideološkog narativa na čjem braniku ostaju oni koji bi trebalo da ga napadaju iz generacijske pozicije.

* * * / * * * *

pogledao sam i ja Iluziju (zanimljivo, iako ne superzanimljivo)
slažem se da je riječ o problemskom filmu, i to prvenstveno problemskom, a tek mrvicu melodrami (redatelj se uopće ni ne bavi ljubavnim odnosima niti razvija priču u tom smislu).
ono što je zanimljivo ovdje je da tu mladi ljudi istupaju kao opozicija; premda gotovo potpuno neartikulirano - za sada su samo negacija 'tekovina revolucije' bez jasnog programskog sadržaja. u tom smislu je Iluzija nekako nejasna, kao da tu ima neke zbrke i ne zna se tko je 'pozitivac': stariji brat, doduše u raskoraku sa novim vremenom, ali čvrsto sazdan i postavljen, hrabar, odlučan, poslovno uspješan na kraju krajeva (on kori mlađeg brata i primjećuje kako sasvim točno zna tku su mu neprijatelji; prevedeno ovo znači da ima superprecizno postavljenu kognitivnu mapu) ili mlađi brat (i nove generacije) koji su 'studenti' (načitani, obrazovani, zapitani itd), ali nepoduzetni, pomalo izgubljeni.

kažem, zanimljivo je ovdje to što mladi ljudi istupaju kao avangarda, ali - opozicijska! u dotadašnjem klasičnom yu-filmu, mladi su redovito avangarda ali afirmatori socijalističkih i revolucionarnih tekovina. štoviše, upravo su suprotstavljeni starijim generacijama koji su reakcija iliti povijesni kočitelji i koji su suludo fiksirano na prošlo i nazadno (vidi npr. Nije bilo uzalud - mladi liječnik - komunist dakako! - stiže u močvarno! selo gdje je narod zaplašen vračarama i čaranjem; jedinog pomagača nalazi u naravno mladom ocu koji prihvaća nove tekovine medicine, cijepljenje itd. te sa dobrim doktorom sudjeluje u razotkrivanju beznadežno prošlih i starih; nadri-liječnica je, usput, i majka ustaše koji okolo zaskače nedužne seljane i ubija ih u močvari = možda i prvi yu-film sa elementima horora).

dakle, ova je situacija u Iluziji preokrenuta, pa je to čini potencijalno opasnim filmom po tadašnji poredak; Iluzija prelazi iz socijalističkog progresivnog u konzervativni tabor (stariji brat prvoborac je nositelj herojskih osobina, a mlađi tek nekakva nejasna negacija) što pak govori o klasičnom tijeku stvari: dosta smo napredovali, dosegli zenit (uskoro će uslijediti šezdesetosma i praško proljeće, poljska itd), sada se treba ukopavati i braniti pozicije.

s druge strane, kažem, nije sasvim jasna pozicija filma (on nije ni na strani 'ukopavanja' i herojskog brata partizana) jer, em što je naziv Iluzija, em brat pogiba, indikativan je tu lik Fabijana Šovagovića: on je prestari student koji neprestano mijenja studije jer nikada ne može položiti. on je, u paru sa starijim bratom, predstavnik ratne neobrazovane generacije (ali koja ipak nekako gura: ovaj neprestano vrti studije, ovaj je poslovno uspješan).

u svakom slučaju, ono što je jedino očevidno u filmu je siguran razlaz prvoboraca i mladih. ovo je dano odmah, u prvoj zajedničkoj sceni braće (i djevojke): dok se mlađi brat zabavlja s djevojkom tako što pričaju neke anegdote, stariji se pokuša uključiti i kolosalno promašuje; njegova priča o partizanskim danima kao humor propada jer ovo dvoje ostaju nijemi (pa i začuđeni) na takve pošalice - na trenutak nastaje nepodnošljivi muk, te stariji brat odlazi od stola (i cugne koju ljutu). dakle, ta scena sa početka zapravo sažima čitav film. došlo je do prekida razumijevanja: stari se moraju ukopati (u herojsko, u partizane koji jurišaju na neprijatelja), mladi trebaju preći iz besvjesne negacije u artikulirani program.

[crippled_avenger]

Pogledao sam LA VIUDAS DE LOS JUEVES Marcela Pineyra, adaptaciju romana Cludie Pineiro koji ima u sebi nešto ballardovske atmosfere iz faze romana COCAINE NIGHTS, SUPER CANNES ili KINGDOM COME. Dakle, ovo je priča o moralnom i ljudskom truljenju buenosajreske više klase koja izlovano živi u elitnom naselju iza čije se idilične glazure, naravno, krije mračna egzistencija i sl.

Premisa je dakle već oprobana, i u odnosu na Ballarda, Pineyro (i Pineirica) se više bave međuljudskim odnosima nego uticajem samog ambijenta i načina života na ponašanje. Odnosno kod Pineyra, sve proističe iz ličnosti, nema promene ličnosti pod uticajem poželjnih modela ponašanja. Uostalom, za razliku od Ballardovih junaka, njegovi su još uvek aktivni. Ipak, ambijent, iako nema aktivnu ulogu, svakako jeste deo Pineyrovog vizuelnog izraza i služi da opiše izolovano stanje junaka.

A junaci su zapravo klasični negativci iz kirhnerističkog narativa. Pineyro sa ovim filmom zapravo pravi jedan od prvih kirhnerističkih filmova, u tom smislu što osuđuje klasu koja je dovela do ekonomskog kolapsa 2001. godine i u toj osudi je oštar jer ih prikazuje kao gramzive, amoralne, dekadentne, i na određeni način, iako je kirhnerizam ideologija sa korenom u tradiciji prosvetiteljstva, Pineyro esencijalizuje njihove mane. Dakle, među onima koji su deo te klase nema pozitivnih osobina, izuzev u slučaju otpadnika koji su nezaposleni i mogu sa strane da gledaju kako stvari teku i na koji način se ostvaruje taj lifestyle.

U tom smislu, Pineyro nudi jedan dosta brutalan, a rekao bih i isključiv statement, koji u osnovi deluje kao da je možda i tačan ali je zbog svoje isključivosti neubedljiv, tako da u ideološkom smislu, on gubi već dobijenu bitku.

Kad je reč o vođenju priče, Pineyro spaja dva vremenska toka, dosta radikalno, sa prelazima koji nisu do kraja definisani ali sam tempo scena je takav da se kroz njihovo vrlo lagano, da ne kažem sporo razvijanje vrlo lako shvata šta se kada dešava.

Pineyro uviža u fetišizaciji biogataških ambijenata i reklo bi se da je sklon estetizaciji tih mesta, premda su likovi sasvim dovoljno antipatični (Bret Easton Ellis pada na um) da nema rizika od toga da iko koga autor smatra antipatičnim gledaocu bude simpatičan. I to je možda najveći problem filma, Nije problem u tome što je Pineyro ideološki predirektan već što ni on sam ni glumci ne brane svoje likove i tako se polako pretvaraju u karikature.

U vizuelčnom i tehničkom smislu, Pineyro je uvek na najvišem nivou i za klasu premašuje ovogodišnjeg argentinskog dobitnika "oskara" čiji je adut paik komunikacija sa gledaocima i emocija. Odsustvo emocija u Pineyrovom filmu nije nadoknađeno intelektualnom nadgradnjom u dovoljnoj meri da bi film sasvim funkcionisao. Pa, ipak reč je o projektu nesporno visoke klase.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Reprizirao sam verovatno najomiljeniji krimić Miće Milovanovića - CHINATOWN Romana Polanskog, a sve u sklopu pripreme za reprizu jednog filma koji sam već pomalo zaboravio, a to je Nicholsonov nastavak THE TWO JAKES. JAKES sam gledao kao klinac i tad ništa nisam razumeo a kad sam ga reprizirao bio sam malo zaboravio CHINATOWN (a pun je refrenci na prethodnka) i sada se spremam da to uradim na pravi način.

Iako je o CHINATOWNu sve rečeno, mislim da nikada nije suvišno ponoviti koliko je to veliki i bitan film. Upravo u domenu žanrovskog filma a CHINATOWN u suštini jeste jedan vrlo ortodoksni detektivski film, ovaj naslov pokazuje razne prostore za unapređenje jedne naizgled okoštale forme. Pre svega, CHINATOWN nudi vrlo širok spektar čitanja kao i većina značajnih filmova, međutim on se i formalno može zaista čitati na različite načine, u tom smislu je pre svega Polanski zaslužan za takav umetnički domet. Scenario Roberta Townea je izvanredan, bogat, intrigantan, pun zanimljivih otkrića i preokreta, no lako ga je zamisliti da je drugačije, i "čistije" realizovan. Polanski ga je režirao drugačije nego što bi to uradio neki specijalista za trilere iz tog vremena, sa ritmom koji je na nivou glumačke igre i mizanscena u konvenciji trilera ali su radnje junaka u kadru atipične, sa akcentima na neke sporedne stvari koje ponekad imaju ulogu humoristiočkog tipa, negde stvaraju utisak spontanosti, a ponegde potpuno mutiraju scenu iz trilersko-kriminalističkog polazišta u studiju karaktera.

U tom smislu i sam Jake Gittes je junak koji luta negde na razmeđi komičnog i hardboiled detektiva u tom smislu da ima stav i ponašanje hardboiled detektiva s tim što za razliku od tipičnog hardboiled detektiva nije korak ispred svih ostalih junaka već ozbiljno kasni, a to bi bilo tipično upravo za komičnog detektiva koji u konvenciji stalno greši ali na kraju slučajno dolazi do pravog rešenja, odnosno istine.

Ono što je najzanimljivije u CHINATOWNu jeste da je zaplet chandlerovski zamršen, da ima to svojstvo koje je u tradiciji ovog pisca a to je da se manje-više u zapletu odmah prepoznaju ljudi koji su manje ili više krivi, a da se među njima profiliše onaj ko je krov za konkretno delo. Dakle, chandlerovski zapleti su smešteni u svet krivaca. Tako je i sa CHINATOWNom i moglo bi se reći da je ovaj film na granici onoga što se desilo sa BIG SLEEPom a to je da na kraju više nije baš ni jasno šta se desilo. Ali, CHINATOWN zapravo traga za istinom koja prevazilazi konkretno delo, uostalom zato su ubijeni u ovom filmu bledi i nevažni likovi a ključ je u odnosima onih koji su sve zakuvali, pa se tako ni sam film ne razrešava policijskim-sudskim epilogom već otkrivanjem društveno-psihološke traume, i nemoći pred njom.

U tom smislu CHINATOWN nije prvi krimić koji ima pesimistički ishod, naročito tokom sedamdesetih, nije ni prvi film koji je pokušao da spoji pesimistički ishod, triler i politiku (setimo se Pakule) ali je svakako prvi koji to esencijalizuje na jednom gotov lakanovskom nivou spoja Freuda i Marxa, i to vrlo osvešćenom i eksplicitnom te je reč o jednom od filmova koji se analiziraju sami od sebe.

* * * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam ALTING BLIVER GODT IGEN Christoffera Boea. Reč je o danskom pseudo-trileru baziranom na preokretu koji je vidljiv iz velike daljine koji se kao i većina filmova tog tipa iscrpljuje baveći se zavaravanjem gledaoca dok ne dođe do svoje poente koja se razreši u pet minuta. Takvi filmovi na kraju obično postaju sušta suprotnost onoga što im je bila ideja. Polazeći od pretpostavke da će biti inovativni i subvertirati neku već okoštalu formu oni se na kraju pretvaraju u krajnje suvišnu rekreaciju te forme koju tobože žele da prevaziđu.

U konkretnom slučaju ALTING BLIVER GODT IGEN Boe pokušava da preokretom osveži politički triler i to starog kova sa političkom intrigom i državom koja progoni pisca-istraživača. na kraju, kroz udar na tu formu, Boe snima politički gotovo neobičan film jer na kraju ispada da je sistem u redu, i otvoren, a da je junak psihički oboleo, što je legitimna poruka, ali svakako vrlo retko slana u poslednje vreme, čak i u Danskoj ako imamo u vidu i njihove recentne afere iz Abu Graib žanra (a toga se dotiče i ovaj film).

ALTING BLIVER GODT IGEN je zbog takve strukture i rezultata film koji se nikome ne obraća, niti ikoga može naročito da zainteresuje a vrhunska tehnička egzekucija nažalost nije ispraćena uzbudljivim zamislima autora.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

[Milosh]

Vern vs. Scott Pilgrim vs. The World

[crippled_avenger]

Jesi li video Miloshe što je Vern izrespektovao moj intervju sa JJ Perryjem?

[DušMan]

BURNING OUT AND FADING AWAY
A rockstar tries to survive his talent in 27, a new miniseries from Image Comics

Hendrix, Cobain, Joplin, Morrison. All died at age 27. In 27, and all-new miniseries from Image Comics and Shadowline, a gifted rock musician fights to make it to his 28th birthday.

This four-issue series is written by Charles Soule (Strongman), drawn by the brilliant Renzo Podesta (Hard Drive, Howard Lovecraft and the Frozen Kingdom), and features gorgeous covers by W. Scott Forbes (FORGETLESS). It will be published in the larger Golden Age format.

In 27, the "27 Club" admits only the most brilliant musicians and artists -- and kills them dead in their 27th year. Will Garland is a famous rock guitarist, secretly unable to play for months due to a neurological disorder afflicting his left hand. He's also 27. With mad scientists, long dead rock legends and cosmic entities in his way, can he make it to 28?

27 #1 (of 4), a 32-page full-color comic book in the Golden Age format, will be in stores November 10, 2010.

[mac]

Magična brojka 27. Tu su još i Brajan Džons iz originalne postave Rolingstonsa, kao i Baskijat koji nije muzičar nego slikar, ali drogirao se kao roker.

http://en.wikipedia.org/wiki/27_Club

[crippled_avenger]

Odlično. Ja sam to pregurao. Preventivno nisam naučio da sviram. Zato sada imam bend.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE OTHER GUYS Adam McKaya, na ovom nekom screeneru koji se pojavio. Kopija jeste screener ali deluje kao da se ipak posredovalo između DVDa i ovoga što je leakovalo na net. Ipak, film sasvim lepo može da se pogleda i izrespektuje bez većih tegoba.

Posle COP OUTa, i hladnog tuša koji su ljubitelji buddy cop filma doživeli tom prilikom, pojavila se serija THE GOOD GUYS koja doduše jeste više za ljubitelje i poznavaoce nego za najširu publiku ali donela je dva izvanredno upečatljiva junaka i odličnu glumačku podelu sa duhovitim scenarijima i dosta old school realizacijom. THE OTHER GUYS je skuplji film na istom tragu, policijska akciona komedija koja, kao i uvek što je slučaj kod McKaya pokušava da se ne samo poigra određenim žanrom već i da ga u izvesnoj meri simulira.

Dok je TALLADEGA NIGHTS bio prilično duhovit dok junaci ne sednu u kola, THE OTHER GUYS pokazuje sazrevanje McKaya kao reditelja jer u ovom filmu i policijski rad, pa čak i većina akcionih scena nose u sebi humor i ne remete previše žanrovsku celovitost filma. Tome doprinosi i glumačka podela koju čine jedan akcioni heroj Mark Wahlberg i jedan all-out komičar, Will Ferrell. Wahlberg je imao uloge ovog tipa i to u čak vrlo dobrim buddy cop filmovima poput izvrsnog CORRUPTORa ali Ferrellov specifični humor je takav da je u izvesnom smislu protivan akcionom trileru kao bazičnoj strukturi buddy cop filma jer je baziran na statičnim situacijama, neprijatnostima i sl. To je bio jedan od problema Peter Segalove inače izvrsne režije GET SMARTa - akcija je u tom filmu bila previše dobra u odnosu na tip humora i glume koji je nosio Carrell. Otud je neobično da je isti glumac kasnije igrao u sličnom spoju akcije i komedije DATE NIGHT.

McKay je ipak na kraju uspeo da THE OTHER GUYS ipak funkcioniše kao takva-kakva celina i da ne potone pod pritiskom vlastite estetike skeča i vica kojom se Ferrell i McKay realno najviše bave u svojim filmovima ili webizodama.

S druge strane, pružio je sebi priliku i da se dokaže kao "ozbiljan" reditelj i da u saradnji sa Oliver Woodom, jednim od najboljih DPjeva kad je akcija u pitanju snimi nekoliko sasvim solidnih akcionih sekvenci sa dosta smisla za humor.

Sasvim je prirodno da u ovakvom odnosu snaga THE OTHER GUYS uprkos svemu ipak više vuče na stranu komedije i to je u krajnjoj liniji dobro jer je film prilično smešan sa nizom dementnih scena i izvrsnih glumačkih rešenja.

Isto tako, sama istraga koju sprovode junaci je duhovita, i ne remeti ritam onoga što je McKayov glavni cilj. Stoga, kada na kraju cela priča sa white collar kriminalom postane malo topical i dođe se do društvene kritike, to je sve već zasluženo zaista solidnom zabavom koja je dotle proizvedena.

Sam Jackson i The Rock u ulozi tipičnih filmskih superheroja buddy copova je odlična i pozivala bi na spin-off, ali plašim se da su njih dvojica suviše high profile za tu vrstu akcije. Michael Keaton u glumačkoj postavi je sjajan dodtak i pravo kucanje na vrata zaboravljenog asa.

* * * / * * * *

[Le Samourai]

Raduje me ovakav semi-rejv. Bash mi se gleda ovaj film.

[Holden Caulfield]

27...koji kurac.Jebote,oce li ovi klosari prekinuti toliko da srcu proliv.Ova ideja se samopovredjuje dok vristi da je Spilberg snimi.Samo-on ce da stavi repera umesto rokera,i eto ti DZEJDEN Smit umesto caleta u bekstvu.Ludi naucnici,kosmicki entiteti...da do kurca nece mozda da naprave "triologiju" od ovoga...ili mozda "saaaagu".Jebote,Amerikanci se nisu promenili nista...ovo me podseca na dva lika koji su se zvala Lau i Erik i koji su isli samnom u high.Ova dva kretena su mi doneli ideju za strip o prvom internet super heroju koji je u kolicima,i koje znanje iz hakerstva koristi da bi sjebavao sajtove kriminalnih sindikata.Lik se zvao-drum roll-VIRUS.Ja kada sam im pokazao strip koji sam uradio po Dzungli Aptona Sinklera,odma su rekli"mozda bi trebalo da se desava u paralelnoj realnosti".Znaci ne znam da li ovi likovi njih poznaju,ali znam da idem sada da slusam Meat Hook Sodomi od Kanibala.Kakvo govno.Usput,font za 27 izgleda kao da je ukraden iz jebenog Tvajlajta.

[Albedo 0]

da, jebote, srču proliv. Srkanje proliva, odličan naziv za neki film.

[Holden Caulfield]

jel mozda...ti to mene podjebavas.ako je tako...udri da zaboli!Albedo 0?Albedo O,39?Pulstar?

[Holden Caulfield]

jel oces da ti posaljem jedan scenario kasnije da procitas?

[Albedo 0]

pa postavi ga na neki share sajt (npr mediafire) da mogu svi da ga skinu

[crippled_avenger]

Pogledao sam DOG POUND Kima Chapirona, reditelja filma SHEITAN čiji sam ja verovatno jedini fan. Posle SHEITANa, tada vrlo mladi Chapiron napravio je dužu pauzu ali je za to vreme intenzivo radio u umetničkom kolektivu zajedno sa Romain Gavrasom koji je danas, iako nema film sigurno veće ima od njega kao reditelj spotova za Justice i naročito po spotu BORN FREE koji je radio za MIAu.

U tom pogledu, DOG POUND je više u duhu ovog novog kolektiva nego bizarnosti noeovske-kounenovskog tipa koju je Chapiron plasirao u SHEITANu. Ipak, ne treba se brinuti, i Vincent Cassel je deo tog kolektiva i igra glavnu ulogu u debitantskom filmu Romain Gavrasa koji je sada u postprodukciji.

Gavras je na DOG POUNDu radio kao reditelj druge ekipe, a direktor fotografije je bio Andre Chemetoff koga znamo po već pomenutim spotovima te ne čudi da u pojedinim momentima, naročito kada eskalira nasilje, DOG POUND podseti na spotove poput BORN FREE ili Justiceovog STRESSa, što je za mene inače, samo preporuka.

Dok je u filmu SHEITAN Chapiron više pokušavao da se nametne u shock cinema okvirima, da dovede teme inbreedovanih prvincijalaca u sukobu sa urbanom omladinom do paroksizma, DOG POUND je smiren u svom izrazu, vrlo precizan, gotovo šematizovan u svojoj psihološkoj postanci. Deo kritike nazvao je DOG POUND džepnim PROPHETom, i ta definicija nije bez osnova, ako svedemo ovaj film samo na aktuelne zatvorske priče. Ipak, mne je po toj svedenosti i preciznosti, tom prelivanju iz stereotipa u arhetip najviše podsetio na Siegelov RIOT IN CELL BLOCK 11.

Ipak, DOG POUND donosi i izvsne novine. Pre svega ta mešavina larryclarkovske i gusvansantovske esetetike nije nikada primenjena na film koji je u osnovi vrlo dinamičan i po formalnim rešenjima u scenariu gotovo konzervativan, te se dobija jedan zanimljiv spoj, dosta blizak britanskom filmu ali ne i Alan Clarkeu koji je na sličnu temu snimio film SCUM. Za razliku od Clarkea, Chapironov svet je ipak u izvesnom smislu stilizovan ili barem estetizovan.

Kad je o esettizaciji reč, ne samo da kostimi igraju bitnu, gotovo fetišističku ulogu već je sam ambijent u koji je smešten dom drugačiji od gladijatorskih akademija na koje smo navikli u američkom filmu.

I tu dolazimo do možda najzanimljivije dimenzije DOG POUNDa. Film se dešava u Americi, s tim što rediteljski postupak Kim Chapirona i upotreba mahom nepoznatih glumaca čine da film deluje evropski jer je lišen prepoznatljivih američkih rešenja. U konkretnom slučaju, DOG POUND je sniman u kanadi, kao i većina savremenih američkih filmova, uostalom, ali naprosto prisztup svemu je do te mere drugačiji da se ispostavlja kako je naš doživljaj Amerike u stvari više vezan za kadriranje i način glume nego za nju samu.

Dok je SHEITAN bio lutajući metak koji nije svakog gledaoca pogađao na pravo msto, DOG PUND je znak Chapironovog sazrevanja koji u pojedinim deonicama čak deluje prenaglašeno kao dokaz zrelosti. Pošto je ovaj ispit uspešno položio i pokazao da ume da snimi psihološki seriozan film, Chapiron kao da ima dva debija, jedan divlji i jedan odmereni. Sada sa nestrpljenjem treba sačekati njegov PRVI FILM.

* * * / * * * *

[Le Samourai]

I ja sam fan Sheitana. Mada, u umerenoj meri.

[crippled_avenger]

To je lepo.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE EXPENDABLES i jedina stvar koja me je obradovala u celom filmu jeste to što sam na kraju video ime Johna Reynoldsa (da bar neko koga znam ima koristi od ovog smeća) i provalio da se Slyov dubler preziva isto kao moj dragi prijatelj.

Sve ostalo što nam je prikazano je zaista jezivo na svim zamislivim nivoima, da citiram Bobana. Nisam očekivao da će EXPENDABLES biti neki naročito ozbiljan film, nisam očekivao ni da će biti na nivou starih akcijaša (koji su, iako je mene lako diskreditovati kao fana Dolpha Lundgrena, ipak bili, fuck it, dobri filmovi uglavnom) i bio sam pripremljen za neku osrednjost.

Međutim, ono što je rezultat EXPENDABLESa je čemer i jad, u glumačkom, scenarističkom, rediteljskom, i što je najpotresnije - elementarnom tehničkom smislu.

Kad je o glumcima reč, prvo treba reći da im je dat nezahvalan zadatak da iako im je akcija primaran vid izražavanja moraju da glume u ogromnoj količini jezivo napisanih dramskih scena. Tu se svako snalazi kako zna - Statham je personality actor, ima šarma, pa se to nekako proguta; Sly je u stanju raspadanja, izgleda kao posrnuli izduvani roid rager; Jet Li je dosta indisponiran, umoran, neubedljiv čak i onda kada radi poteze koje će verovatno moći da izvede i sa osamdeset godina; o podeli mladih roid ragera i potpuno raspadnutom Mickey Rourkeu čiji je simpatični comeback počeo da se pretvara u jednu perverziju ozbiljnih razmera najradije ne bih ni govorio - kao njegov fan iz vremena dok je još bio upotrebljiv, ne mogu da kažem da mi nije drago što Holivud ispravlja nepravdu koju mu je naneo, međutim, mislim da se sad već malo preteralo sa ispravljanjem te nepravde.

Jedini glumac koji je u ovom filmu uspeo da napravi kakvu-takvu kreaciju je Dolph. Njegov lik je prvo jedini među njima koji se ponaša iole uverljivo - on je umoran od ubijanja, navučen je na džank i želi da se iživljava nad protivnicima jer mu je sve dosadilo. To je jedna logična, prirodna emocija, jedini vid promišljanja pozicije stare akcione zvezde u EXPENDABLESu koji je upravo trebalo da bude baziran na tome.

Lundgren i inače u poslednje vreme bolje može da prođe kao izopačeni negativac nego kao akcioni heroj i to mu daje taj spook faktor i u US3: REGENERATION i u EXPENDABLESu, a tragovi toga sežu do Ivana Draga, naravno.

Međutim, Stallone i ostatak ekipe u suštini imaju isti attitude kao Stalloneovi likovi iz osamdesetih, koji doduše jesu patili od istog problema kao pesme Bojana Marovića - junak je bio premlad da ga život toliko samelje. Kako god bilo, Sly, Statham, Rourke, Lundgren i Li su u istom stadijumu samlevenosti iako, nisu baš istih godina. Dakle, što se karaktera tiče, izuzev Lundgrenovog Gunnera, svi ostali su potpuna uravnilovka, bez ikakvih ličnih obeležja.

To bukvalno repliciranje rešenja iz osamdesetih bi moglo proći da nema dve velike razlike u odnosu na tadašnje filmove. Prva razlika je u tome što Slya u to vreme nije bilo degutantno gledati a danas zaista jeste (mada ima i jedan tužniji prizor - Arnie, to je prava tuga) a druga je u tome što su te filmove režirali opasni reditelji, tipovi poput George Pan Cosmatosa, Mark L. Lestera pa čak i Peter MacDonalda.

U ovom filmu međutim imamo glumce koji izazivaju mešavinu gađenja i sažaljenja, a bez ikakvih naznaka da je to namera autora kao recimo u WRESTLERu, i rediteljski koncept koji je mešavina najgeneričnijih savremenih pristupa inscenaciji akcije, dakle brze i efektne tuče po uzoru na rad Jeffa Imade u BOURNE SUPREMACY, pokušaj stvaranja realizma kroz pseudodokumentarne pokrete kamere kao kod Greengrassa inače, sa nekim kao old school set-pieceovima koji su jednolični.

Krvi ima, to je činjenica, ali se na kraju to sve pretvara u jednu CGI grotesku sa kidanjem tela koje ne stvara osećaj bola i frakturama kao stalnim asortimanom borbe čime se gubi moć takvih rešenja da posluže kao akcenat. Setimo se scene kada u filmu RAMBO 3, naslovni junak pogodi sovjetskog vojnika nožem u vrat. To mu je jedini takav kill i zato je tako efektan jer je postavljen kao akcenat. Ovde svaki kill pokušava da bude akcenat, maltene svaka tuča podrazumeva frakturu, amputaciju ili oba, i to na kraju gubi svoj efekat. Licemerno bi bilo da kažem da se žalim što je tako jer iako je akcija mahom slabo realizovana, ona je jedino što me je držalo relativno budnim tokom filma, ali care for what you wish - ako sam ikada želeo da svaki kill bude tako efektan, sada se ispostavlja da to ipak ne ide.

Glavni negativci su Eric Roberts i David Zayas. Zayas je direktno ridikulozan kao latinoamerički diktator. Takve diktatore je eliminisao još Chuck Bronson početkom osamdesetih. Eric Roberts s druge strane, a na osnovu serije ENTOURAGE znamo da je u izvrsnoj formi, ne dobija priliku da se fizički razračunava, iako je on imao svoje oktagonske nastupe u serijalu BEST OF THE BEST. dakle, izuzev Gary Danielsa i Steve Austina koji neupečatljivo stradaju, negativci u ovom filmu su ili upadljivo nemoćni kao Zayas ili neiskorišćeni kao vitki i snažni ER.

U tom smislu EXPENDABLES ni ne pokazuje borbu nego prilično nezanimljivi demolition derby u kome grupa slabo simpatičnih do antipatičnih likova maltretira desetine nekih slabića čiji je jedini claim to evil baziran na dve i po scene u kojima šikaniraju istih desetak statista u ritama.

Nažalost, kada se sve uzme u obzir, teško je biti na bilo koji način zadovoljan filmom u kome je jedini kvalitet mahom nameravana a u manjoj meri ostvarena svirepost akcionih scena pošto ga to svodi na tvrdnje onih koji su se bavili klevetanjm akcijaša osamdesetih i daje im za pravo.

* 1/2 / * * * *

[Event Horizon]

http://outlawvern.com/2010/08/31/i-think-were-alone-now/#more-7913

dobar mu je rivju, a i film zvuci za pogledati.

ovaj sto je napisao komentar sa nikom Stu - hm, da li je mislio na koncert goce trzan? 

[crippled_avenger]

Pogledao sam ŽENU SA SLOMLJENIM NOSEM Srđana Koljevića. Kao neko ko je svoj profesionalni rad i akademsku karijeru u priličnoj meri ugrozio analizirajujući njegov rad kroz kritike i kao neko ko ga otvoreno nazvao jahačam naše filmske apokalipse, već mesecima bivam tizovan od svih onih koji su gledali ŽENU da je to film "za mene" i da me neće "razočarati".

Nažalost, ŽENA me je razočarala jer od nje nisam dobio ono što su svi očekivali da će mi pružiti a to je gorivo za dalju elaboraciju Koljevićevog pogubnog uticaja na naš film. Doduše, možda je problem i u meni, naime odavno me sve ono što je loše u našoj kinematografiji ne potresa kao ranije, i trudim se da frustracije doživljavam pozitivno, koliko god je to moguće.

S druge strane, čini mi se da i dalje nisam zaboravio one osnovne postulate pisanja o lošim filmovima koje sam svojevremeno savladao na kursu PRa u Hezbolahu, kada naiđe prava prilika kao što je recimo bila BESA.

Dakle, problem donekle jeste u meni ali jeste i u novom Koljevićevom filmu.

Naime, već je reakcija na Koljevićev film umanjena time što je film promašaj u onom domenu u kome je trebalo da bude hit. Nije otišao na festivale, po gradu se čak i najbliži saradnici sprdaju sa njim, svi koji su ga gledali, čak i oni najtolerantniji misle da je to bezveze, u najmanju ruku mlako. U takvim okolnostima, kada je film izgubio tlo pod nogama, zaista nisam potreban ja da ga overavam.

Štaviše, moram priznati da mi je nekako i žao što je sve tako ispalo i što se jedna zabluda i pogrešan put konačno tako i pokazala u filmu za koji se čini kao da su ga svi doživljavali kao novi korak u karijeri.

Ipak, taj novi korak nije mogao da se ostvari u jednom tako potrošenom filmu, sa do te mere potrošenim idejama, i toliko ponavljanja starih rešenja. Od samog scenarija koji se bavi trima ukrštenim pričama koje imaju snažan eho nesnimljenog OBORENOG POGLEDA te snimljenih KLOPKE i LJUBAVI I DRUGIH ZLOČINA, ali bez ionako dubiozne svežine bilo kod god tih filmova, sa nejasnim odnosima među likovima čija polurazumljivost proizilazi iz pokušaja suptilnosti, krajnje neuspelog; ljubavnim pričama koje ne sadrže previše ljubavi u sebi - odnosno padaju na onom najdelikatnijem terenu a to je ubeđivanje gledalaca zašto su to dvoje ljudi jedno za drugo; sa ponovnom eksploatacijom Bosne i izbeglica koja je postala deplasirana iz prostog razloga što je Dejton potpisan pre 15 godina i naprosto taj problem više ne postoji u tom obliku, ti ljudi su se snašli, prilagodili i od jarana neumitno postali ortaci; nekim pseudocrnotalasovskim prikazom života ljudi sa margine koji je toliko bajat da već tokom sedamdesetih nije mogao da prođe u scenarijima Gordana Mihića. Dakle, sve to je pre svega zamorno. Nema tu nečeg novog, ma koliko loše bilo, nema tu ni kvaliteta niti produbljivanja ambisa sa čijim je iskopavanjem počeo Koljević pre nekih dvanaestak godina.

Štaviše, ovaj film deluje kao delo koje označava kraj jedne ere. U njemu se oseća, po meni, nešto slično kao u STRŠLJENU kada sam i locirao Koljevića kao simptom a to je taj utisak da posle njega stvari neće biti iste. Ako je STRŠLJEN bio uvod u užas mislim da je ŽENA zaključenje. Naprosto, ovo je ćorsokak koga su svi svesni, i iako će možda biti još filmova na ovom tragu, oni nepovratno ispadaju iz mejnstrima kako kod nas, tako i kod inostranih partnera koji to sve blagonaklono podržavaju.

O kraju jedne epohe, svedoči i krajnje indiferentna gluma. Nebojša Glogovac je prosto istu tu ulogu simpatičnog marginalca-emotivca odigrao više puta nego što je trebalo i u ovom filmu ta filmska persona je umorna, čini se kao da je njemu samom to dosadilo. Branka Katić, koja je u istoj godini overila Michaela Manna i Koljevića što jeste specifičan kuriozitet, kao da se više ne snalazi u našoj kinematografiji i njena uloga je bazirana na površinskoj manifestaciji karaktera, kao mali flešbek na neke njene ranije uloge poput UBISTVA S PREDUMIŠLJAJEM. Anica Dobra, pak, više uopšte ne uspeva da se snađe, deluje preumorno čak i da uključi njen poznati šarm i dar za komiku. Slično važi i za Vuka Kostića, i za Nadu Šargin. Jedino što je iole zabavno jeste uloga Nikole Rakočevića kao gimnazijalca koja deluje kao prikvel ŠIŠANJA. Dakle, glumce je napustila volja, i oni više ne pružaju svoje standardne partije u ovakvom filmu.

Po reakciji publike u bioskopu, rekao bih da film ne uspeva da generiše simpatije kakve bi želeo. Iako bi u teoriji urbana melodrama mogla da napravi dobar rezultat, čini mi se da ŽENA SA SLOMLJENIM NOSEM neće prevazići skor ČEKAJ ME JA SIGURNO NEĆU DOĆI od tridesetak hiljada gledalaca što je za Koljevića ipak slabo ako imamo na umu da je SIVI KAMION imao stotinak hiljada.

ŽENA SA SLOMLJENIM NOSEM je film koji iscrpljuje i zamara. I to je sve.

[Le Samourai]

Mene je mrzelo da se dovuchem do Takvuda na press i pogledam ga za dzabe. Toliki buzz je generisao u mojoj svesti.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE JERICHO MILE, dugo vremena nedostupni debi Michaela Manna, TV film koji je u svoje vreme izdominirao na Emmyjima i započeo njegovu uspešnu televizijsku karijeru.

Ovaj TV film bi se najbolje mogao opisati kao ROCKY u zatvoru, s tim što se glavni junak bavi srednjeprugaškim trčanjem. Mann se snalazi kao riba u vodi u zatvoru. Film je sniman na autentičnoj lokaciji sa podelom koju su činili glumci i zatvorenici i očigledno je da Manna mnogo više lože rasne tenzije među mačo bandama nego priča o trčanju koja u sebi svakako sadrži određene elemente idealizma, ali je daleko od zašećerenosti i naivnosti. Izuzev glavnog junaka koji je na dooživotnoj robiji zbog zločina iz strasti sa kojim se gledaoci mogu identifikovati, i pomalo prenaglašene emocije koju iznosi Peter Strauss u toj ulozi (to nadoknađuje odličnom fizičkom spremom u scenama trčanja), ostatak filma začuđujuće deluje autentično.

Međutim, rekao bih da je tako tvrd prikaz zatvora i politike u njemu jedino i mogao biti prikazan pod krinkom "inspirativne" priče o trkaču.

Ono što je najznačajniji zahvat Manna u odnosu na trkačku priču jeste to što uspeva da izbegne pojednostavljivanje i naivne emocije u njenom prikazu. Uprkos tome što je mogao imati boljeg glumca od Peter Straussa za tu ulogu, Mann vrlo dobro stvara dilemu da li je sportski fanatizam stvar endemskog olimpizma ili pukog narcizma i sebičluka glavnog junaka.

Vizuelni koncept je poludokumentarni, snimano je prljavo, što je idealno sa postizanje utiska autentičnosti. Ne čudi da je sa ovakvim debijem, Mann uspeo da se nametne kao nosilac nečeg novog i energičnog na sceni, i da podseti na ranije televizijske asove poput Siegela i Aldricha.

[Meho Krljic]

The 100 Cheesiest Movie Quotes of All Time

[Meho Krljic]

O istom trošku

The 100 Greatest Movie Insults of All Time

[crippled_avenger]

Reprizirao sam OUT OF SIGHT Stevena Soderbergha, ekranizaciju romana Elmore Leonarda koja je jednim potezom vratila Soderbergha u igru, potvrdila Clooneya kao zvezdu i lansirala Scott Franka kao scenaristu-superstara. Frank je potpisao i adaptaciju Leonardovog romana GET SHORTY koju je režirao Barry Sonnenfeld, takođe, jedan izvanredan film. Prava je šteta što ljudi koji stoje iza SHORTYja i SIGHTa, a to je De Vitova firma Jersey Films više ne postoje jer su u nekoliko navrata napravili odlične filmove upravo tog srednjebudžetnog profila, a opet za publiku, što danas sve više nedostaje u ponudi studija.

Soderbergh je snimio ovaj film u svojoj baroknoj fazi i u saradnji sa DPjem Elliott Davisom, napravio je izuzetno atmosferičan film, koristeći se brojnim trikovima koje zna, od bogate, koloritne fotografije, preko montaže sa dosta 70s a ponegde i novotalasovskih detalja, do funky skora Davida Holmesa koji je svoj vrhunac u saradnji sa Soderberghom postigao baš u ovom filmu. U svakom slučaju, Soderbergh je posle ovog filma počeo da jenjava kao veliki stilista i prešao je uneke radikalnije eksperimentalne forme, međutim ovaj film je dobar podsednik koliko ovaj reditelj vlada izražajnim sredstvima filmske moderne i potvrđuje da je klasa, i da nimalo nije za otpisivanje.

Ono što je glavni adut ovog filma, pred odličnog u duhovitog Frankovog scenarija, baziranog na Leonardovom romanu koji sam po sebi vrca, jeste Soderberghovo snalaženje unutar scena na rediteljskom planu. U svojim kasnijim radovima, imao je iskustva i sa zvezdanijim podelama od ove, ali nikada potom nije uspeo da na tako efektan način stvara odnose između likova unutar scene, da kreira tenziju, svakome pruži ne samo funkciju već i pravo mesto, i da istakne zvezde. U tom domenu, OUT OF SIGHT funkcioniše besprekorno, i iako zapravo vrvi od headlinera glumaca, nikada se ne dovodi u pitanje da su Clooney i J.Lo u centru pažnje.

Što se Clooneya tiče, njegova uloga u OUT OF SIGHTu se bez problema može meriti sa Redfordovom interpretacijom Dortmundera u HOT ROCKu, dakle to je taj spoj naizgled laganog materijala i zvezde koja se kreće tankom linijom između zabave i ozbiljnog karakternog igranja, odnosno mejnstrima visoke klase. Ni ne čudi da je kasnije Clooney pošao putem Redforda i Beattyja i njihovim 70s stazama.

Što se J.Lo tiče, koliko god ona danas delovala besmisleno, ovo je film koji je izašao neposredno posle U-TURNa, a glumica koja ima takvu seriju nasova u par godina jeste sila na koju se mora(lo) računati. Doduše, ona je ovde aposlutno u funkciji priče, potčinjena rediteljskoj viziji i njen slučaj je klasičan primer davanja suvišne slobode glumcu koja na kraju dovodi do potpunog kraha karijere i reputacije. U ovom filmu, J.Lo je na apsolutnom vrhuncu.

Hemije između nje i Clooneya je izvnredno realizovana, sa dijaloškim razmenama na nivou klaska poput Cary Granta i Katherine Hepburn i erotskom tenzijom koja se retko sreće u mejnstrim filmu.

OUT OF SIGHT je ukratko film kakav se retko sreće, uspeo primer mejnstrim filma visoke klase u kome su autori pored evidentne veštine i kvaliteta imali i malo sreće da sve bude obogaćeno jednom dodatnom dimenzijom harizme i šarma. Više od deset godina od kada sam ga prvi, i ubrzo potom drugi put gledao u bioskopu, ovaj film stoji kao ništa manji klasik.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

One rising Irish actor is being replaced by a British one as Tom Hardy ("Inception," "Bronson") has stepped into the role of Ricky Tarr in the new film adaptation of John le Carre's "Tinker, Tailor, Soldier, Spy" for Working Title reports The Daily Mail.

Set in the mid-70's during the height of the Cold War, Gary Oldman plays a judicious, reserved, middle-aged intelligence expert who is recalled out of forced retirement. His task? To hunt down a Soviet mole in the "Circus", the highest echelons of the Secret Intelligence Service (MI6).

Tarr (Hardy) helps mole hunter George Smiley (Oldman) put the pieces of his investigation together. Michael Fassbender was at one point going to play Tarr, but his commitment to "X-Men: First Class" has ruled that possibility out.

Ciaran Hinds, Jared Harris, Colin Firth, David Thewlis and Benedict Cumberatch also star in the film which begins shooting in a few weeks.

[crippled_avenger]

Pogledao sam nažalost krajnje suvišnu britansku komediju WILD TARGET koju je po francuskom izvorniku režirao Jonathan Lynn, reditelj koji je nekada radio holivudske filmove visokog profila, između ostalog i superiorniji rad na istu temu - WHOLE NINE YARDS sa Bruce Willisom.

Ovog puta, plaćeni ubica sa quirkom, da ne kažem queerkom, ima lik Bill Nighyja, sa svim njegovim već poznatim glumačkim iživljavanjima. Dama u nevoklji je Emily Blunt, a slučajni prolaznik koji otkriva ubicu se sebi je Rupert Grint. kao negativci pojavljuju se Moffatov Watson - Martin Freeman i Rupert Everett. Nažalost, imena ovih talentovanih glumaca i relativno solidna produkcija & egezkucija ne uspevaju da prikriju koliko je ovaj film zapravo suvišan.

Ne samo da smo ovaj zaplet videli već stotinama puta, i da Lynn sa saučesnicima naprosto ne može da doda ništa novo, nego bi se reklo da kvalitet glumačke podele dodatno smeta u filmu jer naizmenično izaziva sažaljenje zašto takvi talenti igraju u ovakvom filmu odnosno podseća na njihove odlične role u mnogo boljim filmovima.

WILD TARGET je u najbolju ruku rutinski film koji se slomio pod teretom neiskorišćenog talenta i ispred a bogami i iza kamere, jer Lynn nije čovek za olako otpisivanje.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Konačno sam uspeo da lociram THE TALL GUY Mela Smitha, debitantski scenario Richarda Curtisa, i uz nesebičnu pomoć Meha Krljića i njegovih hacking skillza, uspeo sam da ga otvorim posle višednevne borbe sa fajlom koji je želeo da mi ostane nedostupan.

Kao veliki fan Richarda Curtisa nisam mogao da dozvolim sebi da imam neke daleke utiske o ovom filmu iz davne prošlosti. I zaista ovaj film je zanimljiv kao svojevrsna preteča NOTTING HILLa gde je glavni junak neuspeli američki glumac a romantic interest je londonska medicinska sestra, dočim je kasnije everyman bio Hugh Grant a slavna glumica Julia Roberts. Osnovna razlika između ta dva filma je to što je u početku Curtis režiran kao klasičan komediograf, čime se uostalom bavio na televiziji, tako da u ovom filmu Mel Smith pokušava da koliko god može insistira na komediji, gazeći ne samo verbalni već i fizički humor do granice slepstika. Međutim, snaga Curtisovog rukopisa nije samo u duhovitostima već upravo u karakterima i zato su njegove najspelije filmove režirali reditelji poput Mike Newella i Rogera Michella, autori koji se pre svega bave karakterima i dramom, pa tek onda fizičkim aspektima humora.

U tom smislu Mel Smith nudi stari i u velikoj meri prevaziđeni pogled na Curtisa, i čini se da je on slaba karika u ovom filmu.

Jeff Goldblum je na svom visokom nivou, kao i inače dok je Emma Thompson očekivano izvanredna u svojoj ulozi i pruža rolu koja u priličnoj meri anticipira kasnije izbrušenije karaktere koje je Curtis pisao i kreirao u saradnji sa drugačijim rediteljima.

Izuzmu li se slapstick preterivanja koja je Mel Smith uneo sasvim nepotrebno, THE TALL GUY stoji kao jedna jednostavna ali izuzetno efektna romantična komedija, u kojoj su spojeni elementi koje će Curtis kasnije u Working Title produkciji dovesti do savršenstva. Iako se vrlo lako ovoj WT produkciji mogu oprostiti neke greške u koracima, njih zapravo ni nema previše, i THE TALL GUY zaslužuje veću pažnju od pukog istorijskog značaja koji ima Curtisov debi.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

TELLURIDE, Colo. -- Natalie Portman's highly praised, tortured turn in "Black Swan" could send her career into a new galaxy. Literally.

As Darren Aronofsky's psychological thriller rallied audiences at the Venice and Telluride film festivals last week, Portman has fielded an offer from Warner Bros. to star in the drama "Gravity." The lead in the epic survival story, co-written by Alfonso and Jonas Cuaron, has been a highly sought role for months, with Angelina Jolie pulling out of it recently.

The $80 million 3D survival story, which Alfonso Cuaron will direct, centers on a woman stranded on a space station after satellite debris slams into it and wipes out the rest of the crew. Robert Downey Jr. already has committed to a supporting role, but much of the picture is devoted to the female character, who must survive a solitary ordeal much in the way Tom Hanks did in "Cast Away" or James Franco does in "127 Hours," another Telluride sneak screening.

In the wake of "Swan" notices, Cuaron finally got the green light from the studio to relay the offer to Portman without requiring a screen test. Portman, who couldn't make it to Telluride's "Swan" screenings Sunday, is expected to read the latest version of the script this week and make her decision shortly.

Although Cuaron, Downey and the studio have juggled multiple potential stars, including Scarlett Johansson and Blake Lively, none has come up all cherries. But the role now is Portman's if she feels up for it. As an added benefit to the studio, even with a nice raise, her salary would only come in at about half of Jolie's.

"Gravity" is slated to shoot at the end of January, before Downey goes off to other engagements.

Repped by CAA and Brillstein Entertainment Partners, Portman already has three projects on their way to theaters: the Paramount romantic comedy "No Strings" in January, the Universal comedy "Your Highness" in April and the Marvel/Paramount comic book actioner "Thor" in May.

But it is her turn as the ambitious but psychologically fragile ballet dancer in "Swan," a role she developed with Aronofsky for years, that has wowed studios and filmmakers scrambling to cast her.

Scuttlebutt at Telluride after its first screenings is that, based solely on "Swan" reviews during the previous few days, Terrence Malick wants Portman for a Jerry Lee Lewis-related project he's developing with Brad Pitt, and Tom Stoppard ("Shakespeare in Love") also apparently is writing something for her. This is in addition to widespread opinion that Portman will be fielding major awards attention at year's end.

Fox Searchlight will release "Swan" on Dec. 1.

[crippled_avenger]

127 Hours
By PETER DEBRUGE

A Fox Searchlight release presented with Pathe of a Cloud Eight/Decibel Films/Darlow Smithson production in association with Everest Entertainment, Dune Entertainment, Down Prods., Big Screen Prods. Produced by Christian Colson, Danny Boyle, John Smithson. Executive producers, Bernard Bellew, John J. Kelly, Francois Ivernel, Cameron McCracken, Lisa Marie Falcone, Tessa Ross. Co-producers, Tom Heller, Gareth Smith. Directed by Danny Boyle. Screenplay, Boyle, Simon Beaufoy, based on the book "Between a Rock and a Hard Place" by Aron Ralston.

Aron Ralston - James Franco
Megan - Amber Tamblyn
Kristi - Kate Mara
Rana - Clemence Poesy
Aron's Dad - Treat Williams
Aron's Mom - Kate Burton
Sonja - Lizzy Caplan

Danny Boyle has taken us to the surface of the sun ("Sunshine") and the end of the world as we know it ("28 Days Later"), testing the limits of human endurance with each radically different project. "127 Hours" takes the adrenaline rush one step further, pitting man against nature in the most elemental of struggles as Boyle compresses the true story of rock-climbing junkie Aron Ralston, who spent five days wrestling with a boulder after a rockslide pinned his arm against a canyon wall, into an intense 93 minutes. Marketed correctly, pic should spell another hit for the high-energy helmer.

On paper, "127 Hours" would seem to buck convention on multiple fronts: The film revolves around a single actor (James Franco) stuck in one location ("Between a Rock and a Hard Place," to borrow the title of Ralston's memoir) for most of its running time, and though it packs an uplifting ending, that emotional victory comes at the expense of the hero's right arm -- depicted in a gruesome climax that caused a number of people to faint at the film's premiere in Telluride (located just three hours from Bluejohn Canyon, Utah, where the events took place).

Blatantly noncommercial elements aside, Boyle and co-writer Simon Beaufoy ("Slumdog Millionaire") have managed to craft quite an accessible film after all, opening up the action with a sexy prologue featuring two lost hikers (Kate Mara and Amber Tamblyn, whose carefree early scenes would feel right at home in Boyle's "The Beach") and using several hallucinatory visions drawn directly from Ralston's book, all the better to re-create his frame of mind at the time -- a task that relies on two cinematographers, Anthony Dod Mantle and Enrique Chediak, to achieve the film's gorgeous supersaturated look.

While Franco can sometimes be a wild card, getting increasingly self-conscious with recent roles (most notably his guest-starring stunt on "General Hospital"), his take on Ralston feels both credible and compelling; few actors could have made us care so much, or disappeared so completely into the role. With very little time to establish the young man's backstory, Franco uses his Method acting technique to slip into Ralston's skin, making it that much easier for us to vicariously do the same. We "get" him instantly, thanks in part to an energetic opening montage, spread across three rapidly changing screens and cut to Free Blood's "Never Hear Surf Music Again," that places the young engineering student's interest in the outdoors within the broader American phenomenon of extreme sports. Ralston may be rather reckless, flipping his bike and so forth on his way to the canyon, but he knows what he's doing, and the accident wasn't necessarily his fault: While he was testing his weight on a loose chockstone, the rock gave way and crushed him beneath it.

Over the course of the next hour, Ralston will cycle through all five stages of grief (with "acceptance" ultimately being the decision to remove his arm), while making room for some serious soul-searching. With death looming, he replays memories of his family, an intimate night shared with g.f. Megan (Clemence Poesy) and his eventual breakup -- all serving to interrupt the monotony of dehydration and helplessness. As the days pass, his visions become more vivid and abstract -- one day he hosts an unsettling gameshow-like monologue with himself, complete with laugh track, the next he dreams of a harrowing flash flood -- before culminating in a fateful premonition.

Just as director Rodrigo Cortes did in the recent stuck-in-a-coffin thriller "Buried," Boyle constantly repositions the camera to help dispel the potential claustrophobia of it all, sometimes pulling weird trick shots (such as the straw's-eye view of Ralston's dwindling water supply). Since the real Ralston brought a camcorder along on the hike, the film treats some of the footage as if the character were documenting the situation himself, letting the writers get away with a fair amount of explanatory dialogue, along with the occasional tension-breaking one-liner.

As nerve-racking as the whole predicament is, it's surprising how much humor manages to sneak in, with A.R. Rahman's Western-sounding synthpop score building from tension to ultimate triumph (with a boost from the original Dido collaboration "If I Rise"). Many will come out of sheer curiosity about Ralston's self-administered amputation (whether or not they manage to keep their eyes open during the scene itself), but the scenes that follow are even more effective, right up to the closing images of the real Ralston, still chasing the adrenaline dream.

Camera (color), Anthony Dod Mantle, Enrique Chediak; editor, Jon Harris; music, A.R. Rahman; production designer, Suttirat Larlarb; art director, Chris Demuri; set decorator, Les M. Boothe; costume designer, Larlarb; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Steven C. Laneri, Douglas Cameron; re-recording mixers, Ian Tapp, Richard Pryke; supervising sound editor/sound designer, Glenn Freemantle; stunt coordinator, Patrick J. Statham; makeup effects, Tony Gardner; visual effects supervisor, Adam Gascoyne; visual effects, Union Visual Effects; assistant directors, David A. Ticotin, J. Scott Smiley; casting, Donna Isaacson. Reviewed at Telluride Film Festival (Sneak Preview), Sept. 4, 2010. (Also in Toronto Film Festival --  Special Presentations.) MPAA Rating: R. Running time: 93 MIN.

[crippled_avenger]

The King's Speech
(U.K)
By PETER DEBRUGE
A Weinstein Co. (in U.S.) release presented with U.K. Film Council of a See-Saw Films/Bedlam production in association with Momentum Pictures, Aegis Film Fund, Molinare, FilmNation Entertainment. Produced by Iain Canning, Emile Sherman, Gareth Unwin. Executive producers, Geoffrey Rush, Tim Smith, Paul Brett, Mark Foligno, Harvey Weinstein, Bon Weinstein. Co-producers, Peter Heslop, Simon Egan. Co-executive producers, Deepak Sikka, Lisbeth Savill, Phil Hope. Directed by Tom Hooper. Screenplay, David Seidler.

King George VI - Colin Firth
Lionel Logue - Geoffrey Rush
Queen Elizabeth - Helena Bonham Carter
King Edward VIII - Guy Pearce
Winston Churchill - Timothy Spall
Archbishop Cosmo Lang - Derek Jacobi
Myrtle Logue - Jennifer Ehle
Stanley Baldwin - Anthony Andrews
Queen Mary - Claire Bloom
Wallis Simpson - Eve Best
King George V - Michael Gambon

Americans love kings, so long as they needn't answer to them, and no king of England had a more American success story than that admirable underdog George VI, Duke of York, who overcame a dreadful stammer to rally his people against Hitler. A stirring, handsomely mounted tale of unlikely friendship starring Colin Firth and Geoffrey Rush, "The King's Speech" explores the bond between the painfully shy thirtysomething prince and the just-this-side-of-common, yet anything-but-ordinary speech therapist who gave the man back his confidence. Weinstein-backed November release should tap into the same audience that made "The Queen" a prestige hit.

Though hardly intended as a public service message, "The King's Speech" goes a long way to repair decades of vaudeville-style misrepresentation on the subject of stuttering, which traditionally serves either for comic effect (think Porky Pig) or as lazy shorthand for a certain softness of mind, character or spine. Screenwriter David Seidler approaches the condition from another angle entirely, spotlighting a moment in history when the rise of radio and newsreels allowed the public to listen to their leaders, shifting the burden of government from intellect to eloquence.

These pressures are too much for Prince Albert (Firth), whose crippling speech impediment causes public embarrassment at 1925's British Empire Exhibition. Director Tom Hooper (HBO's "John Adams," "The Damned United") alternates between nervous Albert and the fussy yet professional BBC announcer in this opening scene to contrast one man dragged into public speaking with another who'd elected the bloody job for himself.

Albert's father, King George V (authoritatively played by Michael Gambon), is no more fond of the wireless, but eventually embraces the device for a series of annual Christmas addresses. Though tough on his tongue-tied son, he views Albert as a more responsible successor than his reckless brother Edward (Guy Pearce), who indeed will famously renounce the throne to marry American socialite Wallis Simpson (Eve Best). But George V fears the stammer is unbefitting the throne. "In the past, all a king had to do was wear a uniform and not fall off his horse," he laments.

With responsibility for the crown looming, Albert's wife Elizabeth (Helena Bonham Carter, in her most effectively restrained performance since "The Wings of the Dove") seeks out the services of Lionel Logue (Rush), a frustrated Australian actor turned speech therapist. As portrayed by Rush, Logue is what some politely call a "force of nature" -- all bluster, no tact, yet incredibly effective in his unconventional approach, rejecting the institutional thinking of the time in favor of vocal exercises and amateur psychotherapy.

While Seidler cleverly uses the prince's handicap as a point of entry, "The King's Speech" centers on the rocky connection that forms between Bertie (as the speech therapist calls the prince) and Lionel, whose extraordinary friendship arises directly from the latter's insistence on a first-name, equal-to-equal dynamic quite unlike anything the Duke of York had previously encountered. Though few would deem it scandalous today, the film rather boldly dares to humanize a figure traditionally held at arm's length from the public and treated with divine respect, deriving much of its humor from the brusque treatment the stuffy monarch-to-be receives from the irreverent Lionel (including a litany of expletives sure to earn the otherwise all-ages-friendly film an R rating).

While far from easy, both roles provide a delightful opportunity for Firth and Rush to poke a bit of fun at their profession. Firth (who is a decade older than Albert-cum-George was at the time of his coronation, and a good deal more handsome) has used the "stammering Englishman" stereotype frequently enough before, in such films as "Pride and Prejudice" and "A Month in the Country." Here, the affliction extends well beyond bashful affectation, looking and sounding more like a man drowning in plain air as his face swells and his throat clucks, yet no words come out. Rush's character, meanwhile, is that most delicious of caricatures, a recklessly bad actor whose shortcomings are embellished by someone who clearly knows better.

On the surface, Rush appears to have the showier of the two parts. But the big scenes are indisputably Firth's, with two major speeches bookending the film (the latter one being the 1939 radio broadcast with which King George VI addressed a nation entering into war with Germany) and a surprisingly candid confession at roughly the midway point (in which Albert reveals the abusive treatment that likely created his stammer in the first place).

Hooper, who nimbly sidestepped the pitfalls of the generic sports movie in "The Damned United," proves equally spry in the minefield of blue-blood biopics by using much the same m.o. -- focusing on the uncommonly strong bond between two men (the director reunites with Timothy Spall here as a rather comical-looking Winston Churchill). Another repeat collaborator, production designer Eve Stewart, re-creates both royal digs and Logue's wonderfully disheveled atelier, while Alexandre Desplat's score gives the film an appropriate gravitas.

Camera (color), Danny Cohen; editor, Tariq Anwar; music, Alexandre Desplat; music supervisor, Maggie Rodford; production designer, Eve Stewart; art director, Leon McCarthy; set decorator, Judy Farr; costume designer, Jenny Beavan; sound, John Midgley; re-recording mixer, Paul Hamblin; supervising sound editor, Lee Walpole; special effects supervisor, Mark Holt; visual effects supervisor, Tom Horton; line producer, Peter Heslop; associate producer, Charles Dorfman; assistant director, Martin Harrison; second unit camera, Matt Kenzie; casting, Nina Gold. Reviewed at Aidikoff screening room, Beverly Hills, Sept. 1, 2010. (In Telluride Film Festival; Toronto Film Festival -- Gala Presentations; London Film Festival -- Gala.) Running time: 118 MIN.

[crippled_avenger]

Pogledao sam GARDIENS DE L'ORDRE Nicolasa Boukhrieffa jednog od najintrigantnijih francuskih reditelja krimića. U ovom filmu posle izvanrednih CONVOYEURa i CORTEXa koji su imali visok stene originalnosti u postavci, zajvaljujući čemu je CONVOYEUR bio i kupljen za američki rimejk, ali se čini da od toga neće biti ništa posle Nimrodovog ARMOREDa, Boukhrieff preuzima jednu češće korišćenu holivudsku formulu i daje joj svoj autentični pogled.

U konkretnom slučaju GARDIENS DE L'ORDRE, Boukhrieff peuzima koncept michaelmannovskog policijskog filma osamdesetih, odnosno, budimo pošteni, oslanja se na njegov prevashodni uticaj na estetiku policijskog filma pošto Mann na velikom ekranu postaje značajan tek tokom devedesetih u punoj meri dok je u osamdesetim uticajan preko televizije i po obodima.

Ipak, Boukhrieff se najviše može porditi sa Mannom po tom spoju upravo francuske utišanosti policiera & junaka posvećenioh svom profesionalnom kredu po cenu svega u spoju sa američkim konvencijama detektivskog para, nasilnih kriminalaca, ambijenata okupanih neonom i plesnom muzikom, prostora koji su istovremeno moderni i arhaični. U tom smislu, iako se dešava sada, GARDIENS ima izvesnu retro dimenziju, ne samo na nivou postavke već i u pojedinim dizajnerskim rešenjima. Međutim, ta retro dimenzija, meni lično prija, iako je sasvim moguće da neko drugi doživi ovaj film kao hermetični pastiš.

Film je slikao Dominique Collin koji je Boukhrieffov saradnik od početka, a značajno je doprineo i radu Gaspara Noea, tako da film ima taj neobičan spoj blako pomerenih uglova snimanja, kadar-sekvenci i konvencionalno, dinamično postavljenih obračuna koji na svakom koraku nose poneki rediteljski kink. U tom smislu, GARDIENS je film koji u svakoj sceni nosi barem po jedno suptilno rediteljsko rešenje, i pre svega je reč o filmu čiju atipičnost čini rediteljski koncept.

Pre svega, film je realizovan praktično bez pokušaja bilo kakve duhovitosti. Eventualni humor proističe iz situacija. KKarakteri su vrlo sadržajni pre svega zahvaljujući Boukhrieffovom vođenju, i sposobnosti da kroz par jednostavnih poteza motiviše rasplet koji se u tippinim policijskim filmovima obično dešava po automatizmu. takav je i odnos između dvoje glavnih junaka koje igraju Cecile De France (mezimica iz HAUTE TENSION) i Fred Testot koji počinju film kao autsajderi a završavaju ga kao heroji ali u jednom atipičnom, spuštenom ključu, u kome to što su usamljeni nimalo nije cool, i akcija je naporna, krvava, nasilna a opet na jedan svež način estetizovana.

Iako se može reći da ova dva glumca ne grade neke širokogrude i naročito simpatične junake, identifikacija sa njima pre svega dolazi iz mannovske posvećenosti poslu, radnog procesa i celokupne atmosfere. I sam film je takav. Iako se oslanja na konvencije visokokomunikativnog žanra, GARDIENS nije veseli crowdpleaser, i u priličnoj meri je acquired taste za razliku od CONVOYEURa i CORTEXa.

Isto tako, ono što su Boukhrieffovi quirkovi nekome može smetati, no u svakom slučaju, njegova odstupanja od konvencije i pokušaji da obogati formu su čitljivi i mislim da bi ljubitelji policijskog filma trebalo da ga pogledaju.


* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Dir: John Madden. US. 2010. 113mins

A solid dramatic thriller with a strong Helen Mirren-led cast, The Debt is the kind of adult-oriented fare that nominal distributor Miramax might once have turned into a decent theatrical success. Its box office prospects don't look so good now that Miramax has been downsized and put up for sale, though parent Walt Disney should still be able to exploit the film's potential as a reliable video and TV offering.

    A taut, atmospheric Cold War thriller that touches glancingly on post-Holocaust issues of justice and revenge.

Screenings at the Deauville and Toronto festivals will create some interest prior to the film's delayed US release on December 29. Mirren and co-star Sam Worthington will be the main audience draws and their names may be particularly valuable when Disney takes the film out into the international marketplace.

British writers Matthew Vaughn and Jane Goldman (who scripted Kick-Ass) worked with Peter Straughan (The Men Who Stare At Goats) on the script, based on 2007 Israeli film Ha-Hov. Set partly in contemporary Israel and partly in 1960's East Berlin, the film intertwines the story of three young Mossad agents on a secret - and ultimately unfulfilled - mission to capture a notorious Nazi war criminal with the characters' troubled reunion thirty years later.

As directed by John Madden (Shakespeare in Love) the film works well as a taut, atmospheric Cold War thriller that touches glancingly on post-Holocaust issues of justice and revenge.

The love triangle that unites the three main characters across the decades is less convincing and the action gets melodramatic when the two plot threads come together in a modern day denouement.

Mirren, Tom Wilkinson (Michael Clayton) and Ciaran Hinds (Race to Witch Mountain) do sterling work in the modern day scenes. The younger versions of the same characters are played by Avatar star Worthington, Jessica Chastain (soon to be seen in The Tree of Life) and New Zealander Marton Csokas (Alice in Wonderland).

[crippled_avenger]

Dir: Ben Affleck. USA. 2010. 123mins

This works. Ben Affleck's high-octane, Boston-set crime drama may not have the thought-provoking ethical resonance of his first directorial outing, Gone Baby Gone; and it's not exactly treading new narrative ground in its central character – a good-guy bank robber who wants out but is persuaded to do one last job. But as an audience pleasing and teasing crime thriller with embedded romance, it doesn't put a foot wrong.

    A film that is stylish, exciting, entertaining – and utterly conventional.

Two merits worth singling out are the tight script – by regular writing partners Affleck and Stockard together with tyro novelist-turned-screenwriter Peter Craig – and the spot-on casting. The role of heist-master with a conscience Doug MacRay is tailored for Affleck's sensitive hunk persona, but wherever you look there's a gem, from the depth Rebecca Hall gives to her account of Doug's love interest  (on paper a potentially two-dimensional character) to Jeremy Renner (The Hurt Locker) as Doug's hotheaded brother-in-law and partner in crime Jem. Pete Postlethwaite and Chris Cooper shine in the brief scenes they're given – especially Cooper as Doug's jailbird father, whose magnetic two minutes of screen time deserves to be used in acting classes.

With the heft of Warner behind it, The Town should far exceed Gone Baby Gone's total worldwide haul of around $35 million when it rolls out in multiple territories this autumn, beginning with North America on 17 September. Auxiliary prospects appear equally robust.

An onscreen intro title informs us that the Boston blue-collar, traditionally Irish suburb of Charlestown produces more bank robbers and armoured carjack specialists per capita than anywhere else in the world (a guilty end caption also tells us that some very nice people live there as well).  And then we're into the opening bank heist – an adrenalin-fuelled, bang-bang-edited sequence in which Doug, Jem and two regular accomplices, wearing ghoul masks, empty the coffers of a Massachusetts bank with near clinical precision.

Their only mistake is to take a hostage, young assistant manager Claire (Hall), to use in case they're jumped by police. They release her, blindfolded, but realising that she lives among them in Charlestown – one of several 'toonies', or yuppies, to have moved into the brownstone suburb – get nervous.

Not trusting the volatile Jem, who is prone to bouts of gratuitous violence, Doug agrees to check Claire out. Meanwhile FBI operative Agent Frawley (Jon Hamm from Mad Men) is closing in on the four accomplices. The inevitable romantic involvement between Doug and Claire, while it sounds far fetched, plays fresh and natural. In fact there's a sense of authenticity in everything from dialogue to setting that grounds the film's formulaic story and makes it mostly credible.

This is a world in which crime is a hereditary business, and the three heists which cadence the film serve not only as exhilarating action interludes but also as tokens of the fatalistic inevitability of the next hit: this is crime as addiction, in which the money, stuffed hurriedly into holdalls, is stolen but never (apparently) spent.

A magnificent editing job shadows the walk-and-gallop rhythm of the script, fast-paced but never incoherent in the thrilling car chases and heists and more measured in the romantic interludes and backstory-filling scenes like Doug's prison visit to his tough-skinned lifer father Big Mac (Cooper). The moody urban soundtrack and photography are able accomplices. Sure, there's a sense as the credits roll that we've had the wool pulled over our eyes by a film that is stylish, exciting, entertaining – and utterly conventional.  But three out of four ain't a bad score.

Production companies: Warner Bros. Pictures presents in association with Legendary Pictures, GK Films, Thunder Road Film

Producers: Graham King, Basil Iwanyk

Executive producers: Thomas Tull, Jon Jashni, William Fay, David Crockett

Screenplay: Peter Craig, Ben Affleck, Aaron Stockard, based on the novel Prince of Thieves by Chuck Hogan

Cinematography: Robert Elswitt

Production design: Sharon Seymour

Editor: Dylan Tichenor

Music: Harry Gregson-Williams, David Buckley

Website: www.thetownmovie.co.uk

Main cast: Ben Affleck, Rebecca Hall, Jon Hamm, Jeremy Renner, Blake Lively, Titus Welliver, Pete Postlethwaite, Chris Cooper

[crippled_avenger]

Pogledao sam izvanredan B-noir Richarda Quinea PUSHOVER koji bi verovatno ostao nedostupan da ga Columbia nije izdala u jednoj od svojih cratedigging DVD edicija. Ovaj film sam sticajem okolnosti dugo imao na nišanu, doduše pre svega jer me je glumačka podela intrigirala. Fred MacMurray je glumac čije filmove uvek gledam sa velikom pažnjom i mislim da je on, upros solidnoj karijeri mogao da postigne više, a zatim zbog Kim Novak koja je takođe jedna od potcenjenih Hitchovih plavuša. U ovom filmu MacMurray igra ulogu na tragu DOUBLE INDEMNITYja, dvanaest godina posle Wilderovog remek-dela a Kim nešto slično REAR WINDOWu, u isto vreme kada je nastalo Hitchovo.

Quine je marginalan reditelj, poznat po nekoliko solidnih ali za istoriju filma manje važnih filmova koje je radio za Columbiu. Međutim, PUSHOVER je pre svega maestralno režiran film.

Smešten u jednu zgradu veći deo svog trajanja, PUSHOVER naizmenično funkcioniše kao fatalistički noir i u najboljem smislu zamršeni suspenser u kome se smenjuju nevolje izazvane dubokim duševnim slabostima i nagonima sa napetim poukama o tome kako ne postoji savršeni zločin. Iako na površini, a i zahvaljujući tome što Quineovo ime ne garantuje ništa, PUSHOVER deluje kao u najboljem slučaju izvaredan programmer, nesumnjivo je reč o filmu vrlo podesnom za analizu.

Pre svega, PUSHOVER vrlo suptilnim rešenjima dovodi u pitanje neke od konvencionanih pretpostavki psihologije noir filma. Pre svega, iako ovde postoji femme fatale koja predlaže glavnom junaku kako da ukrade novac i pobegne sa njom, na kraju se iospostavlja da je njemu mnogo više stalo do novca nego njoj i da štaviše, ona prema njemu gaji vrlo iskrena osećanja, i da je u izvesnom smislu njen predlog bio u funkciji samoodržanja kada joj je pretio odlazak u zatvor.

Zatim, film se dosta poigrava sa voajerističkom dimenzijom jer su glavni muški junaci policajci koji nadgledaju ljubavnicu razbojnika koga jure. Jedan od njih razvija dosta upadljivu sklonost ka voajerizmu i u tome uživa. Kada na kraju sapase život mlade žene na koju je naročito obraćao pažnju, teško je ne primetiti perverznu dimenziju njihovog odnosa koji je počeo kroz voajerske poglede.

Konačno, sklop događaja koji dovodi do neumitnog kraha glavnog junaka, iako je sasvim ubedljiv u kontekstu priče i potvrđuje paradigmu da nema savršenog zločina, ipak ostavlja utisak iznuđenog raspleta i kao da sugeriše da je "istina" o sudbini tih junaka potpuno "drugačija". To bi se u načelo moglo reći za noge noir zaplete, međutim ovaj je specifičan zbog drugačijeg, iskrenijeg odnosa između Zavedenog Muškarca i Fatalne Žene, jer on zapravo nije zaveden i ona zapravo nije fatalna.

Ovaj film je nastao po prozi Billa Ballingera i Thomasa Walsha, međutim, po samom filmskom izrazu reklo bi se da je reč o vrlo filmičnoj adaptaciji koja je svela prozu na dramski minimum, i to u ovom slučaju savršeno funkcioniše. Psihološka dimenzija odnosa je u toj meri intrigantna čak i ikad se gleda iz današnje vizure da bi PUSHOVER lako mogao biti rimejkovan u sadašnjim okolnostima.

Od prvog kadra Quine donosi eleganciju i jednostavnost klasičnog holivudskog filma, a iako je film evidentno sniman u krajnje svedenim produkcionim uslovima, to se ne oseća kao nedostatak već upravo daje svemu naročit kvalitet. Iako nisam ljubiotelj filmova vezanih za jednu lokaciju, PUSHOVER je po svojoj uspešnosti u tom domenu preteča BOUNDa Braće Wachowski.

Kvalitet ovog filma na kome se nije previše insistiralo i koji nije naročito naglašavan u literaturi je na svu sreću primećen kod urednika DVD izdanja studija Columbia.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

John McTiernan has inked a deal to direct action thriller "Shrapnel" for Belgian production and financing company Corsan and L.A.-based FilmEngine.

Corsan CEO Paul Breuls and FilmEngine CEO Anthony Rhulen will produce the project, which will be introduced to foreign buyers at the Toronto Film Festival by Corsan prexy of international sales Pascal Borno.

Scribe Evan Daugherty penned "Shrapnel," which made the 2008 Black List. Storyline revolves around two war veterans who hunt each other in a deadly game of cat and mouse.

"From the first time we read Evan's script, we believed we had the makings of a hit action film. With John McTiernan involved, the financing fell into place, and we expect to announce casting very soon," Rhulen said.

The Paradigm Motion Picture Finance Group packaged the pic and will rep domestic rights.

What is unclear is what impact McTiernan's legal tangle will have on the project. He faces sentencing on Oct. 4 after he pled guilty in July to making false statements to law enforcement officials when he was questioned during their investigation of Hollywood private detective Anthony Pellicano. A spokeswoman for the director said that the plea was conditional based on the results of his appeal.

McTiernan, who has directed action thrillers including "Die Hard" and "The Hunt for Red October," was last in theaters in 2003 with "Basic."

Breuls said McTiernan's track record is consistent with the "quality of filmmakers that Corsan is committed to supporting."

Corsan is in post on Lee Tamahori's "The Devil's Double," starring Dominic Cooper and Ludivine Sagnier, and in pre-production on Roland Joffe's "Singularity." Joffe begins lensing the $27 million pic in six weeks. Corsan is currently in theaters worldwide with romantic comedy, "Meant to Be," directed by Breuls. FilmEngine's slate includes "The Rum Diaries," financed and produced with GK Films.

McTiernan, Corsan and FilmEngine are repped by Paradigm; Daugherty is repped by FilmEngine.

[Meho Krljic]

Zatim, film se dosta poigrava sa voajerističkom dimenzijom jer su glavni muški junaci policajci koji nadgledaju ljubavnicu razbojnika koga jure. Jedan od njih razvija dosta upadljivu sklonost ka voajerizmu i u tome uživa. Kada na kraju sapase život mlade žene na koju je naročito obraćao pažnju, teško je ne primetiti perverznu dimenziju njihovog odnosa koji je počeo kroz voajerske poglede.

Znači odavde je Bert (ili barem Vilijam Dil, autor romana) zapalio ceo podzaplet za Šarkijevu mašinu? Rispekt.

[crippled_avenger]

ma da, nije on uopšte naivan...

[Meho Krljic]

Kakva li će svinjarija rimejk Šarkijeve mašine u produkciji Markija Marka da bude?