The Crippled Corner

[Meho Krljic]

Da, ovako ima bolji flow, definitivno.

[crippled_avenger]

To je to!

Hvala Albedo!

[crippled_avenger]

Pogledao sam debitantski film Bertrand Taverniera L'HORLONGER DE SAINT-PAUL iz 1974. godine. Od te generacije reditelja, Tavernier mi je daleko najdraži zato što je svoje francuske post-novotalasovske grčeve iskoristio za akcentovanje realizma i pokušaj na jedan dijalektički način priđe i nekim pričama koje bi se mogle smatrati žanrovskim.

U ovoj adaptaciji Simenona, koju su sa njim pisali Jean Aurenche i Pierre Bost, dvojica scenarista iz faze francuske kinematografije protiv koje se Novi Talas ponajviše borio. Tavernier je međutim prvi rehabilitovao te velikane, i sa časnim starinama je često sarađivao da bi na kraju o njima snimio film LAISSEZ-PASSEZ.

Ova ekranizacija Simenona je atipičan krimić o ocu koji saznaje da mu je sin ubio čoveka i nalazi se pod policijskom istragom pošto mu je potomak u bekstvu. Formalno kriminalistička priča gledana iz ugla begunčevog rođaka međutim uskoro postaje kontemplacija o činjenici koliko otac zapravo nije poznavao svog sina i kreće putem vrlo interesantne porodične melodrame.

Philippe Noiret je sjajan u glavnoj ulozi a Tavernier je i kasnije vrlo uspešno sarađivao sa njim. Jean Rochefort u mlađem izdanju od onog na koj smo navikli igra razumnotg policijskog inspektora.

Tavernier radi u realističkom ključu sa posebnim akcentom na sindikalne tenzije i traumu izneverenih ideala 1968. u čijoj se senci odvija cela ova priča smeštena u lionsku radničku klasu. U pojedinim momentima, film dolazi do granice pamfleta ali je nikada ne prelazi.

Već u prvom filmu je bilo prepoznatljivo da je Tavernier reditelj sa poznavanjem filma i jasnom idejom šta novo donosi na scenu. U tom smislu mu se može oprostiti i po definiciji patetična posveta Prevertu.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Dir: Greg Mottola. US-UK. 105mins

After tackling the zombie genre in Shaun Of The Dead and cop-action movies in Hot Fuzz, the British acting duo of Simon Pegg and Nick Frost turn their hand to sci-fi in the smart and savvy US-set comedy-adventure Paul, which could prove a cult hit with fantasy fans.

    Sigourney Weaver makes an even later-late cameo appearance as 'The Big Guy', head of the federal pursuers, which naturally provides a few laughs and references for sci-fi fans.

The film has a Valentine's Day opening in the UK, prior to releasing in the US on March 18 and a subsequent international rollout. First marketing port of call is likely to be the supportive sci-fi fan base – who will have been tracking the film online – as well as fans of Shaun and Hot Fuzz, while publicity will be bolstered by Pegg and Frost heavily supporting the film and working the TV, press and media outlets.

This time round, though, the story is very much located in the US – though Pegg and Frost resolutely play wide-eyed Brits on a road-trip holiday – which could help its US release, along with a cast includes Seth Rogen (providing the voice of the 'Paul' of the title), Kristen Wiig, Jason Bateman, Bill Hader, Blythe Danner and that sci-fi icon Sigourney Weaver.

Best friends Graeme Willy (Simon Pegg) and Clive Gollings (Nick Frost) are off on the sci-fi geeks trip of a lifetime – a trip in an RV to America's UFO heartland to try and track the legendary spots of supposed extraterrestrial activity. Driving close to the Area 51 region they come across a car crash – and are amazed to find the car was being driven by a smart-ass alien named Paul (voiced by Seth Rogen), who has been locked up in a top-secret military base for year and is now on the run... and he wants a lift from Graeme and Clive.

The unlikely threesome find themselves followed by federal agents – led by Agent Zoil, played by Jason Bateman – determined to find Paul before he reunites with a mother ship due to meet him at the spot where he first landed on earth. They end up accidentally kidnapping evangelical Christian Ruth Boggs (Kristen Wiig), who refuses to believe in the concept of an alien life-form, given it sits against her religious beliefs, until Paul cures her of a long-term eye problem.

Against all the odds the two nerds and their newfound friend (who starts a fumbling romance with Graeme) race against time to keep Paul from his federal pursuers and deliver him to his mother ship.

Pegg and Frost also script Paul, the first time these two long-time real-life best friends have written together. Shaun Of The Dead and Hot Fuzz were scripted by Pegg and Edgar Wright, who directed both of those films. There is a strong sense of ease in their dialogue, and as clear fans of the alien-encounter sci-fi genre the film is peppered with in-jokes and gags that fans will love.

The pair are completely at ease as the nerdy best pals, always wearing a suitably slobby sci-fi t-shirt and completely receptive to the notion of an alien encounter (though they do peel off the 'Alien on Board' sticker on their RV when they pick up Paul). And as the free-spirited alien Paul, the voice casting of Seth Rogen works extremely well – you know what you are going to get with Rogen (though his slacker persona is not to everyone's taste), but here he is genial, funny, enthusiastic and warm-hearted as an alien just looking to finally go home.

His CGI alien look is extremely traditional...small-bodied with a large head, though Paul also has the ability to make himself invisible (if he holds his breath) and can also re-animate recently deceased beings – which leads to one funny gag (about him bringing a small bird to life and them promptly eating it) and an expected dramatic twist at towards the end of the film.

The casting of US comedy talents such as Jason Bateman, Kristen Wiig and Bill Hader (though not as funny here as he can be) helps give the film a classy indie comedy edge. Wiig and Hader starred in Paul director Greg Mottala's last film Adventureland, while Rogen, of course, starred in Mottala's Superbad. Bateman is nicely cast as a steely-eyed federal agent (his first name is Lorenzo, leading to a rather cringe-worthy gag about his full name being 'Lorenzo Zoil'), while Wiig is sheer-perfection as an innocent who is won over by Paul's dubious charms.

Blythe Danner makes a late appearance as Tara Walton, the person Paul first met when he landed on Earth some 60 years earlier, while Sigourney Weaver makes an even later-late cameo appearance as 'The Big Guy', head of the federal pursuers, which naturally provides a few laughs and references for sci-fi fans. Cameo performances by the like of Jeffrey Tambor and Jane Lynch help reinforce the comedy credentials.

The film is an easy watch and has some real laugh-out-loud moments, though at times when it also feels over-plotted – a sub-plot about Ruth's red-neck father also chasing Paul and the RV feels like a pursuer too-much – but luckily it moves at a smart pace and the genuine warmth between Pegg and Frost makes Paul a comedy-adventure to be cherished.

[crippled_avenger]

OBALA SARAJEVO 1991 1od3

OBALA SARAJEVO1991 2od3

OBALA SARAJEVO FEBRUAR 1991 3od3

[crippled_avenger]

Jon Favreau is out on directing a third installment of Iron Man for Marvel Studios that much we know but we do not know who will replace him. There hasn't been much of a discussion around directors who would be good replacements but one name just popped up courtesy of THR today and it is a guy who may just be perfect for three very essential reasons.

According to the site, Shane Black is in contention to direct Iron Man 3 for Marvel Studios as the writer/director has powwowed with Marvel execs about his take on the third installment in the blockbuster franchise. As of now he is being considered for the directing job, but the assumption is that if he gets the gig, he would also write a draft of the script for the film.

The site reports that Black's involvement is far from a sure thing, and that other filmmakers were being looked at. Marvel is keeping the story direction of Iron Man 3 — which returnsRobert Downey Jr. in the title role — secret. Disney, which owns Marvel, is scheduled to release the threequel on May 3, 2013.

Okay here are the three reasons why this guy is perfect for the film: Black has worked with Robert Downey Jr. before in Kiss, Kiss, Bang, Bang. This is a good thing because Favreau left the studio because he wasn't happy with where they wanted to go with the character and franchise. Rumor has it neither is Downey but he is under contract for more films so he is stuck. Black goes a long way in helping ease relations with the actor. The second point is that Black is a great screenwriter having written some of the best action flicks in Hollywood, movies like Lethal Weapon, Last Boy Scout, Lethal Weapon 2 and others, you can only imagine he will contribute that talent to the third film as well. Lastly, I think he is a solid director who understands how to make a movie fun while having some substance.

[Meho Krljic]

Hmmm... Favro je obavio solidan posao na prva dva, ali ovo bi zbilja mogao biti dobrodošao potres za franšizu. Kis kis beng beng je svakako bolji film od oba Aeronmena.

[Meho Krljic]

Ovo je prava razbibriga za tebe i Albeda:

http://www.cracked.com/article_18850_7-modern-dictators-way-crazier-than-you-thought-possible.html

[Albedo 0]

He is said to travel with a pack of beautiful women he refers to as his "Pleasure Squad." One witness says he's a huge fan of James Bond films but thinks they are documentaries.



Jedino mu se Gadafi malo približio kupovinom dionica FC Juventusa.

[Shozo Hirono]

gadafi je morao da kupi deonice kluba da bi njegov sin zaigrao za petliće stare dame.

[crippled_avenger]

Pogledao sam CINEMA KOMUNISTO i ja.

Imam velike simpatije prema ideji ovog filma, mislim da je važno da se uradi neki ambiciozan film na tu temu, i drago mi je da su se svemu tome posvetili mladi ljudi, da su osetili veličinu teme i trenutak.

U produkcionom smislu, smaram da je jako dobro što je snimljen ovaj film, i to na ovakav način, dakle u jednom atraktivnom pakovanju, sa odličnim marketinškim pristupom, dizajnom i sl. Voleo bih da se nastavi ovim putem.

Ipak, mislim da je CINEMA KOMUNISTO daleko od onoga što nam je bilo potrebno na ovu temu.

E sad, moramo napraviti raziliku između onoga što je nama potrebno i onoga što treba prezentirati svetu.

Neko bi rekao da je CINEMA KOMUNISTO dobar film na ovu temu da se prezentira svetu, premda, u tom slučaju, on u sebi ima previše lokalnog kolorita, prevelik akcenat na propagandnim pop pesmama o Titu, previše poigravanja sa tonom replika iz domaćih filmova, i previše estetskih problema da bi zaista mogao da iskomunicira kako treba.

U suštini, mislim da i neko iz sveta može da primeti osnovni problem ovog filma, a to je odsustvo jasne ideje o čemu on govori. Ovo je priča o Leki Konstantinoviću, Titovom kinooperateru koji je tu da posvedoči o tome kako je Tito voleo filmove. Ako izuzmemo jeftinu emocionalnost proisteklu iz toga da gledamo jednog starog čoveka koji je svoj vrhunac proveo radeći za čoveka čija je ideja u međuvremenu srušena, i politički i fizički, ovaj segment filma osim tog jednog prenaglašenog emotivnog centra nema puno veze sa ostalim temama koje se otvaraju.

Druga tema je filmski grad, Avala Film, danas ruševina, nekada pokušaj Cinecitte. To je priča o starim filmskim zanatima kojih je bilo, sada zamiru, o filmovima koji su snimani kod nas, o onoj kontradikciji kapitalizma i socijalizma o kojoj sam već govorio koja nije dotaknuta. I taj deo malo zagrebe u svoju industrijsku suštinu, a potom se degeneriše u malograđansku priču o zvezdama koje su dolazile ovde i kakva je bila Sophia Loren u prirodi.

Treća tema su partizanski filmovi, i film se iscrpljuje u pričama o partizanskim filmovima kao da je to sve jedan isti film, kao da su svi oni bili Bulajevićevi spektakli, bez jasnog konteksta vezanog za godine, protok vremena, politički trenutak, bilo šta.

Konačno, četvrta tema je Jugoslavija ilustrovana kroz neke vrlo često šaljive slike Josipa Broza, jednog pre svega starog čoveka u nekim svakodnevnim aktivnostima, posvećenog nekim tako, danas gledano, glupostima, u jednom krajnje podsmešljivom, ali uz sve to, ne naročito utemeljenom ključu.

Snimak na kome Tito i Jovanka gledaju filmove iz fotelja opruženih nogu koji je ponovljen nekoliko puta u filmu u početku deluje kao vic a potom taj uporni pokušaj da se Tito ismeje daje njemu jednu krajnje humanu dimenziju. Ipak, hteli mi to da priznamo ili ne, svi mi na kraju gledamo flmove iz fotelje, a ponekad to radimo i tako što pružimo noge. Dakle, ti pokušaji sprdnje sa Titom i snimcima iz njegovog privatnog života u početku deluju kao kuriozitet a potom se pretvaraju u Popovljevu emisiju IPAK SE OKREĆE.

Ono što je međutim, najveća prepreka recepciji ovog filma u inostranstvu, premda sa njom zapravo nema problema - film odlično ide na festivalima - ali da sam stranac svakako bih imao problem sa tim što iz ovog filma malo toga može da se nauči, tog događaja, protok vremena, sve je to prilično konfuzno i bez iznošenja nekih činjenica.

U pokušaju da se kroz montažu postignu razni efekti, atrakcije, humora, ironije i sl. mi imamo jednu mešavinu kojoj rame uz rame stoje inserti iz Bulajića i Čengića, stvari koje nemaju veze jedna sa drugom.

Međutim, ono što je moj osnovni problem, gledano iz vizure stranog gledaoca svakako je to što CINEMA KOMUNISTO ne nudi odgovor na pitanje DA LI SU PARTIZANSKI FILMOVI BILI DOBRI ILI NE?

I po meni tu ulazimo u domen najdublje neetičnosti ovog filma.

Naime, partizanski filmovi su predstavljeni kroz niz tendencizno biranih inserata iz kojih je apsolutno nemoguće dokučiti da li su ti filmovi bili dobri. Krvavac, Golubović i Bulajić su bačeni u isti koš, a neki među njima, naročito Golubović su beskrupoulozno zloupotrebljeni u insertima koji ilustruje "glupe" partizanske filmove, iako se recimo baš inkriminisani BOMBAŠI smatraju jednim bitnim iskorakom u estetici partizanskog filma.

Svaki film na svetu ako mu se insert izvuče van konteksta može da deluje kao totalna budalaština. Nijedno delo se ne može odbraniti od toga, a filmovi su ovde korišćeni kao sirovina za video rad, što je legitimno za video rad, a ne za film koji tobože pokušava da se predstavi kao sećanje na kinematografiju jedne zemlje koja danas postoji samo u filmovima.

Zatim, tu dolazimo do sagovornika koji nažalost nisu relevantni. Gile Đurić, jedan sporedni direktor Avala Filma, čiji se razgovori memoarske vrste danas još uvek mogu naći na Internetu pošto su svojevremeno izlazili u Glasu Javnosti, može biti uzet kao značajna ličnost jer je bio direktor posle Draževića, ali on je bio jedan nevažan direktor u Avalinoj istoriji, aparatčik koji bi značajnije mesto mogao imati u dokumentarcu o Parking Servisu nego o kinematografiji.

Bata Živojinović je efektan kao filmska zvezda koja je razumela jednu od dimenzija tog sistema, sa svojom gotovo staljinističkom stamenošću i direktnim mandatom od naroda, ali već Veljko Bulajić nije u stanju da objasni svoj rad.

Dakle, bili su potrebni ljudi koji mogu da misle taj period i u istorijskom i u kinematografskom smislu, da se film ne bi iscrpljivao u banalnim pričama (hiljaditi prikaz anegdote o mostu) koje bi morao ipak da objasni neko u zanatskom smislu, kako se ne bi sve svelo na to da su Jugosloveni bili jedine budale na svetu koje su rušile pravi most i bacale prave topove u reku.

Naime, činjenica je da Holivud nikada ne bi snimio takav film o ratu jer je Holivud pre svega komercialna mašinerija, i sasvim sigurno bi gledao da tu priču što efektnije "laže" ali jugoslovenski film je slično sovjetskom filmu kao svoj adut koristio ideju da ne snima komercijalni film već istorijsku fresku, i da u tom cilju koristi logistiku koja će omogućiti da se što manj stvari "laže" a što viš stvari stvarno inscenira. NERETVA je snimana godnu i po dana, tako je - ALI RAT I MIR je sniman ŠEST GODINA u SSSRu. Dakle, to sad nije neko zajebavanje koje su smislili jugoslovenski debili nego jedan od načina snimanja filmova u tom trenutku.

U ovom filmu nema nikoga ko je u stanju to da kaže, to nisu ni Leka, ni Bata, ni Veljko Bulajić, a svakako nije ni Gile.

CINEMA KOMUNISTO ne uspeva da dočara veličinu i značaj jugoslovenskog filma i svodi ga na jedan bizaran trećesvetski eksces, nastao iz obesti jednog gojaznog starca filmofila, što je možda i tačno, ali je meni lično uvredljivo jer ja ne vidim našu kinematografiju kao vic.

Ja poštujem naše filmske radnike, njihova dela smatram nedovoljno ozbiljno shvaćenim, njihove saradnje sa "strancima u raju" vidim kao jedan složeniji poces razmene, a što se Tita tiče, on je sve zaslužio sem da se tretira kao jedna infantilizovana polu-komična figura.

Zaista je bolje da su napravili srpsku teoriju zavere o Brozu kao tamničaru naroda, ili jugonostalgičnu priču o njemu kao novom mesiji, nego što je prikazano ovo ništavilo, a i film bi svoju temu ozbiljnije shvatio.

O tome da se ovaj film bavi isključivo temama koje zapravo nemaju previše veze sa komunizmom (u čemu dosta podseća na samog Broza) da i ne govorimo. Sam Bata u jednoj deonici kaže "Mi smo snimali filmove o narodnooslobodilačkoj borbi..." dakle, ovde mi imamo priču o stvarima koje zapravo nemaju ni najmanje veze sa komunizmom - kapitalističkim korpodukcijama, filmovima baziranim na ideji borbe protiv okupatora - za nacionalno oslobođenje, holivudskim zvezdama, privatnom filmofilskom nasleđu Josipa Broza, to sve nema blage veze sa komunizmom.

U tom smislu, ovaj naslov je exploitation, jedno lažno predstavljanje.

Nema sumnje da ovaj film treba pogledati, to svakako, ali dobrodošao hype koji ga okružuje nažalost nema nikakvo opravdanje u samom delu i meni je jako žao zbog toga.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Mislim da je krajnje vreme da se ozbiljno razmišlja o antologiji tekstova o partizanskom filmu o kojoj je Žika svojevremeno pričao a ti počeo da držiš predavanja na temu. Što bi bivši premijer rekao, zrelo je.

[Albedo 0]

Znaš kako, Cinema Komunisto je jebački naziv koji ima čisto marketinške svrhe, jer takav film je nemoguće snimiti, nije moguće ni knjigu o tome napisati. Cinema Komunisto kao pojam je ogromno bure čija praznina snažno odzvanja.

Jednostavno je nemoguće to obraditi, mora se ograničiti topik, ali time dobijate manje zvučan naslov filma, ili knjige.

mislim, ovdje nije ispoštovan osnovni preduslov ozbiljnog rada, a to je razumno ograničavanje teme. Mislim da mnogi naši autori moraju pročitati bar prvih 20 strana knjige Umberta Eka Kako se piše diplomski rad.

Predmet koji želiš da obradiš mora biti ograničen vremenski, prostorno i tematski.

I to mora biti izbalansirano tipa

1. Komunistički film u SFRJ sedamdesetih godina.
Mjesto:Jugoslavija
Vrijeme: 1970s
Tematika tu onda može da se zanemari, jer je predmet dovoljno ograničen.

u slučaju da se vrijeme odredi najšire moguće 1945-1990. onda se mora konkretizovati tematika.

1. odnos partizana i četnika u jugoslovenskom filmu
2. Omladina i socijalizam na jugoslovenskom filmu
3. Buržoazija na jugfilmu
4. Žene ili neke druge manjine na jugfilmu
5. Bata na jugfilmu
6. Odnos Tita prema filmu, cenzura, njegovi zahtjevi itd... prije i nakon njegove smrti...
7. jebimeudupe, istorijski fakti i filmski konstrukti...
...
,.....

jasno je da su sve ovo povezane teme, ali kada se na jednu koncentrišeš druge teme uvodiš ako su potrebne, da li su četnici izjednačavani sa buržoazijom, da li je Tito insistirao na ovakvom ili onakvom prikazivanju buržoazije, da li je omladini nametan antiburžoaski mentalitet, da li su žene svojina, da li je filmski grad bio kapitalističko preduzeće u kojem se snimaju i zapadnjački filmovi, da li je Bata subverzivni propagator buržoaskog individualizma...

Kao što rekoh, nisam gledao, ali sam naslov se samoosuđuje na propast, jer nije ispoštovana ova elementarna metodologija.

Film je osuđen da grebe po površini jer samo jasnim ograničavanjem teme možeš proniknuti dublje u priču.

mislim, i ja lupam previše, vama je to svakako jasno, ali tvorcu filma nije.

[crippled_avenger]

Slusaj, znam ja sta je eksploatacija. I niko njima nije ni trazio da dorastu naslovu. Ali, ovaj film ne uspeva da obradi cak ni dosta suzen tematski krug. Ja sam naslov prokomentarisao u fazi kada sam vec obavio nuzdu po filmu i bio u fazi otresanja. To su bile one kapi koje su kao konac koji delo krasi.

Sto se mene tice, kad je na pocetku filma citiran Ranciere, mislio sam da je to znak da imamo posla sa nekim ko ume da pridje temi, da je sagleda. Ali nazalost, citalacko iskustvo su autori zadrzali za sebe.

Ovo nije relevantno cak ni kao film o rusenju mosta u Jablanici. I to je bolje obradjeno u Stojmenovljevoj TV seriji ROBNA KUCA, pa je co slucaj i razjasnjen.

[Albedo 0]

naravno, ja sam samo dodao da se ovo lako moglo i a priori odbaciti, tvoj tekst potvrđuje ono što sam ja pretpostavljao i ne gledajući film. Već na nivou nacrta ovo bi bilo odbačeno kao neuredno i neozbiljno, tako da mogu da pretpostavim da je snimljeno zarad neke drugosrbijanske nostalgije, što se nadam i da će se potvrditi kad jednom odgledam dokumentarac.

[crippled_avenger]

Uvek treba imati na umu da je danas drugosrbijanska jugonostalgija finansirana novcem organizacija koje su prvo pod krinkom zastite ljudskih prava i politickih sloboda radile protiv SFRJ. Mnogi da ne kazem svi becari koji su kasnije stupili u akciji, medju njima cak i Seselj imali su podrsku zapadnih "human rights" centara.

[Albedo 0]

Evo ti još jedna posljedica: u onoj emisiji o Šmitu na kraju ispada da Rastislav Dinić drži govor
Samardžić se i ne javlja, već ga samo spominju, a druga dvojica imaju po 2 rečenice (i to su isječeni u montaži), odnosno pitanja na koje Rastislav ''superiorno'' odgovara. Priča o Šmitu se naravno završava pozivom da srpsko društvo raskrsti sa osakaćenom epistemologijom zvanom kosovski mit

znači ludilo...

[crippled_avenger]

Ja se Dinica secam kad je imao neku svoju mejling listu na koju me je prijavio njegov svima dobro poznati zemljak. Bio je smarac i tada. Ne mogu da kazem da mi nije drago da od svog bizarnog hobija danas uspeva da zivi.

[crippled_avenger]

Almost a year ago, it was announced that Hyde Park Entertainment has picked up the rights to Andy McNab's 13-part espionage novel series based around the character Nick Stone.

Then a few months later came news that Eric Bana (The Hulk) was offered the lead role. The actor apparently passed because Deadline is now reporting that Jason Statham is circling the role, but hasn't been signed yet.

The name of the film is "Echelon" and it is based on the third novel in the series, called "Firewall." The story follows a SAS soldier as he attempts to prevent a terrorist organization from accessing the world's largest computer intelligence database.

Stunt coordinator Simon Crane (The Tourist, Salt) will make his feature directing debut.

Read more: http://worstpreviews.com/headline.php?id=20620&count=0#ixzz1DdoGjqfe

[Meho Krljic]

Jason Statham dobija Banine restlove??? Ovaj svet ne zna kuda ide!!!

[crippled_avenger]

Pogledao sam LOVING Irvina Kershnera, ekranizaciju romana J.M. Ryana. Reč je o counter-culture bračnoj komediji sa George Segalom u glavnoj ulozi u kojoj Kershner pokazuje sklonost ka kamernim, karakternim pričama, po kojoj na nivou celog opusa nije bio poznat, ali zato najbolje kritike u celoj karijeri upravo ima za ovakve filmove.

Segal u ovom filmu igra dizajnera iz sveta reklama koji je zarobljen kao hrčak u točku, radi posao koji ne voli, i bekstvo nalazi u napornim vanbračnim vezama koje u suštini nisu vredne matretiranja kroz koje prolazi.

Kershner i Segal sjajno uspevaju da dočaraju život moralno posrnulog junaka i njegovu agoniju, tako da je komični aspekt ovog filma pre svega vezan za njegovu neprilagođenost iz koje proističe dosta neprijatnosti nego za količinu humora.

LOVING spada u red filmova po kojima su se u tom periodu proslavili Altman, Mazursky ili Allen, samo što je u odnosu na njih nešto depresivniji.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

U toku rekapitulacje Geoge Segala, sledeći na redu bio je WHERE'S POPPA? Carla Reinera.

Ovaj film je po svom romanu adaptirao Robert Klane, i iz ovako svedene strukture, jedne farse smeštene u nekih 36 sati, teško mi je da naslutim kakav je to bio roman, izzev da je verovatno svoju slojevitost bazirao na predistoriji junaka.

Ovaj film je bio ozloglašen zbog skraćenja i cenzure koju je podneo tako da je sasvim moguće da je ta uncut verzija bila bogatija. Iz današnje vizure ova komedija deluje manj-više pitomo, ali mislim da njen ključni "problem" u odnosu na studio bio taj mean spirited pristup stvarima koji je opstao sve do ove završne verzije.

Zaplet je jednostavan - senilna majka svojim ponašanjem remeti život jednog sredovečnog njujorškog advokata i on svoju višegodišnju želju da je ubije počinje da intenzivira kada se majka umeša između njega i njegove simpatije.

Reiner je kasnije postao bitno ime američke star-driven komedije, naročito radeći sa Steve Martinom, ali ovo je film pre njegove studio faze i u sebi sadrži dosta prljave underground estetike, sa akcentom na političke a naročito rasne tenzije.

Otud film ima jedan anti-Vietnam set-piece i masu gegova na temu rasizma među kojima je svakako najefektniji onaj kada taksi neće da stane crnoj gospođi ali hoće čoveku kostimiranom kao King Kong.

Reiner dakle u ovom filmu radi sa glumcima studio-profila ali humor i pristup daje u svedenom, underground ključu i rezultati su otud bili verovatno bili suviše edgy za United Artists.

Nažalost, Carl Reiner se kasnije neće vraćati ovim underground korenima izuzev u svom remek-delu i možda najboljem filmu DEAD MEN DON'T WEAR PLAID koji ima tu drskost njegove rane faze.

* * * / * * * *

[Albedo 0]

Zanimljivo

http://www.mahlatblog.com/prica-o-jednom-prosvetaru-svim-roditeljima-koji-misle-da-su-prosvetari-neprijatelji-njihove-dece#more-4435


nisam pomislio da li je ona škola privatna ili javna, vjerovatno je javna...

[crippled_avenger]

New details have emerged indicating filmmaker Christopher Nolan is pursuing a Howard Hughes biopic as his next project once he finishes shooting "The Dark Knight Rises" reports Vulture.

Nolan originally scrapped his plans after Martin Scorsese's "The Aviator" came out in 2004. That film for the most part stuck to Hughes' younger years and passion for aviation.

Nolan's film, based on Michael Drosnin's book "Citizen Hughes", focuses much more on Hughes' later years, including his obsessive-compulsive disorder issues and his life as a recluse. The book itself is based on thousands Howard Hughes's own hand-written memos leaked after his office was burglarized in 1975.

Nolan would shoot the untitled biopic in late 2012 for a 2014 release, no word on who the film is setup with or who is writing the script as yet.

[crippled_avenger]

Pogledao sam NO WAY TO TREAT A LADY Jacka Smighta, izuzetno zanimljivu krimi komediju iz 1967. godine, snimljenu po ROMANU Williama Goldmana koji nije on sam adaptirao već je taj posao obavio John Gay, kome nažalost ni ovako upečatljivo prezime nije pomoglo da bude naročito upamćen iako je dosta radio i potpisao je par klasika, ruku na srce. Ipak, danas deluje gotovo apsurdno da je neko drugi scenaristički uobličavao Goldmana koji je u međuvremenu postao standard za holivudsku scenaristiku.

NO WAY TO TREAT A LADY je sasvim sigurno bio veliko osveženje u svoje vreme jer je pokušavao da kombinuje triler, crni humor i romantičnu komediju, i iz današnje vizure je sasvim jasan istorijski značaj ovog filma. Međutim, isto tako, iz današnje vizure problematično izgleda upravo trilerski deo sa serijskim ubicom koji stupa u opsesivnu komunikaciju sa detektivom i uključuje ga u svoju mrežu zločina.

Problem ne proističe isključivo iz tona tog segmenta zapleta pošto sam ubica nudi dosta prostora i za crni humor i za upliv u romantičnu dimenziju priče. naprosto u tim fazama Rod Steiger preuzima iflm u svoje ruke i Smight više ne uspeva da ga uključi u ritam celine. Otud Steiger u tim delovima, iako on nije loš tu per se, naprosto remeti ritam filma.

Međutim, svi likovi funkcionišu i komuniciraju sa publikom, uključujući i aritmičnog Steigerovog ubicu, i u tom smislu, NO WAY TO TREAT A LADY jeste prototip mnogih genre bendera kakve će kasnije, između ostalog pisati i Goldman kao scenarista.

George Segal je efektan kao detektiv koji se zatekao u nezgodnoj situaciji kojij pokušava da doraste, sa motivom dominante majke koji će kasnije tretirati i u WHERE'S POPPA? a Lee Remick je odlična kao romantic interest kog upoznaje istražujući slučaj.

Jack Smight je ostvario sasvim solidnu karijeru kao reditelj srednje linije američkog repertoarskog filma a NO WAY TO TREAT A LADY spada među njegove retke naslove, uz Goldmanov HARPER (po Macdonaldovom romanu) koji se mogu smatrati trajnim dometima i istinski značajnim filmovima.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Imao sam sreće da me je Will inicirao u svet THE LARRY SANDERS SHOWa pre nego što sam pogledao prvi i jedini pokušaj Garry Shandlinga da postane filmska zvezda, tailor-made vehicle WHAT PLANET ARE YOU FROM Mike Nicholsa koji se iz današnje vizure smatra jednim polarizujućim naslovom sa početka ove decenije.

Shandling se od tada i dalje pojavljuje na filmu, obično u upečatljivim star-epizodama i kameo ulogama ali mudro nije dalje forsirao bavljenje filmom. Sudeći po tome koliko sam uživao gledajući WHAT PLANET ARE YOU FROM rekao bih da je šteta što je tako, ali isto tako mislim da je zapravo sjajno što je zadržao svoje ambicije na statusu jerryseinfeldovske figure komičara-preduzetnika.

WHAT PLANET ARE YOU FROM je izuzetno inteligentno skrojen star-vehicle, ali uprkos tome nije postigao uspeh na blagajnama, štaviše upamćen je kao flop u svakom smislu. Koštao je pedesetak miliona a zaradio je manje od 10.

Postavlja se pitanje, šta je onda toliko inteligentno u njemu?

Inteligentno je pre svega to kako je tretitana Shandlingova komičarska persona. WHAT PLANET ARE YOU FROM se formalno može smatrati feelgood event moviejem, projektom koji bi se po profilu mogao porediti sa onim što je donosilo najveće komercijalne uspehe Robinu Williamsu. Razlika je međutim u tome što je Williams žrtvovao svoju komičarsku personu, i svoj mračni i prljavi humor sa kojim se proslavio na stand up sceni kako bi postao family friendly ikona, dočim se Shandling nije odrekao svog prepoznatljivog humora, tako da WHAT PLANET ARE YOU FROM zalazi na teritoriju Woody Allenovog SLEEPERa, i vremenom počinje da liči na jednu izopačenu viziju feelgood moviea.

Za razliku od Williamsa koji se pretvorio u karikaturu i u određenom smislu doiveo sebe do toga da zapracvo više niko ni ne zna po čemu je on bio bitan lik, Shandling je uspeo da se odupre toj vrsti ustupaka. S druge strane, u svom prvom pokušaju nije ni probao da odstupa od svoje najsupelije glumačke formule koju je usavršio na televiziji tako da, u skladu sa filmskim zakonitostima, Shandling ne prestaje da radi ono što najbolje zna.

Sasvim je sigurno da je spoj intelektualne komedije, feelgood filma i njegovih uveoka, grossout gegova iz domena so stupid it's smart (a kod Shandlinga nema nikakve dileme da je reč o namernoj stupidnosti) nije mogao da postigne očekivani komercijalni efekat.

Iza WHAT PLANET ARE YOU FROM stala je ozbiljna holivudska mašinerija, Mike Nichols, ugledni reditelj je režirao, DP je bio Scorseseov saigrač Michael Ballhaus a u epizodnim ulogama se pojavljuje vrhunska ekipa. na scenariju su pored Shandlinga radili i njegov saradnik iz LARRY SANDERSa, Peter Tolan, scenarista WAR OF THE ROSESa Michael Leeson i u to vreme aktuelni pisac MEN IN BLACKa Ed Solomon.

Otud je verovatno takav skup talenata dodatno podcrtao propast ovog filma na blagajnama i odučio Shandlinga od bavljenja filmom.

Međutim, ako govorimo o vanity projektima televizijskih komičara ovog tipa poput Larry Davida ili Jerry Seinfelda, WHAT PKLANET ARE YOU FORM je svakako uspeliji od BEE MOVIEja ili SOUR GRAPESa. Otud ostaje nada da će Shandling ponovo pokušati da se pojavi kao glavni glumac, možda u nekom projektu kao što je bio WHATEVER WORKS sa Larry Davidom.

Ipak, čini se da bi samo ime Woodyjevog profila moglo da vrati nekoga kao što je Shandling u glumačku igru, i teško je očekivati da će neko ko je zaradio stotine miliona dolara na televiziji ulaziti u projekat u kome mora da se dokazuje. Reklo bi se da je WHAT PLANET ARE YOU FROM možda upravo i flopovao zato što Shandling na filmu nije prošao tipičnu stazu dokazivanja, a verovatno je trebalo...

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THEY ONLY KILL THEIR MASTERS James Goldstonea, quirky krimić sa James Garnerom koji je izašao godinu dana pre početka emitovanja serije THE ROCKFORD FILES.

Scenario Lane Slatea i režija Jamesa Goldstonea doduše podsećaju na visoke televizijske standarde tog doba, i THEY ONLY KILL THIR MASTERS je murder mystery koji bi zasluživao rimejk danas, sa glumcem koji bi mogao pretendovati na mesto Garnerovog naslednika - nekim poput Firera ili Bruna.

THEY ONLY KILL THEIR MASTERS je priča o policajcu iz male varoši koji istražuje ubistvo trudne lezbejke  za koje je glavni osumnjičeni jedan doberman. Međutim, policajac njuši da je reč o foul playu i da slučaj neće biti tako jednostavan.

Garner nosi film u ulozi varoškog policajca, i svojim magnetizmom uspeva da prevaziđe određene probleme u ritmu koji proističu iz Goldstoneovih set-pieceova sa epizodnim junacima varošana sa kojima se susreće glavni junak.

Srećom, glavni odnos, a to je romansa između policajca i veterinarske sestre u potpunosti funkcioniše, a film uspeva da bude napet u odgovarajućim situacijama, odnosno, postiže se svaki potreban efekat misterije.

Lane Slate unosi dosta svežih i provokativnih detalja u scenario na gotovo svakom koraku, stoga se u pojedinim deonicama čini da su detalji odneli prevagu nad celinom. Srećom takvih sasmodovoljnih, pre svega dijaloških, deonica nije previše.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

[crippled_avenger]

Pogledao sam RUSSIAN ROULETTE Lou Lombarda, najpoznatijeg po tome što je bio Peckinpahov montažer, u sklopu kompletiranja George Segalovog opusa.

Reč je o vrlo solidnom, dinamičnom hladnoratovskom trileru snimljenom u Vankuveru u kome su lokacije odlično iskorišćene i iako se služi dinamičnim, gotovo verite pristupom, sama priča je na liniji konvencionalnog trilera o kanadskom policajcu koga tajna služba uvlači u uklanjanje letonskog emigranta koga KGB optužuje da će biti potencijalni atentator na sovjetskog premijera tokom posete Kanadi. Kada policajac shvati da je neko oteo emigranta pre njega, načinje već pripremljenu zaveru oko atentata.

George Segal se dobro nosi sa glavnom ulogom hardbopiled detektiva, a zanimljivo je da se u rolama kanadskih policijskih zvaničnika pojavljuju britanski glumci poput Denholm Elliotta i Gordon Jacksona - obojica su stare hladnoratovske kuke.

Lombardov stil je neposredan, sa dosta pokreta kamere, kadar sekvenci i efektnih stuntova.

Ono što RUSSIAN ROULETTEu nedostaje jeste samouverenost, ekipa ne odaje utisak da veruje u film, pa samim tim, ovo delo kao celina ostavlja slabiji utisak od svog realnog dometa koji zapravo uopšte nije rđav.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Evo spin-offa jedne teze sa diskusije o Denisu Kuljišu, u formi malog bloga, mislim da će zabaviti Albeda i Mehmeta...

http://www.agitpop.me/?a=gue

[Albedo 0]

Tijanić vlada iz sijenke

[Meho Krljic]

Vrlo ispravan tekst. Naravno, zahteva dublju raspravu o vrednosti istine vs. vrednosti lepote, ali nema sad za to vremena.

[crippled_avenger]

Nick Cassavetes ("The Notebook") has signed on to direct a biopic about drug dealer Rick Ross reports Reuters.

Also known as "Freeway" Rick Ross, the film explores Ross's masterminding of the crack cocaine trade from his base in Los Angeles during the early 1980s and his claims of being supplied by Nicaraguan Contras. He often moved 100 kilograms of cocaine a day from his base in South Central Los Angeles.

The film will also touch upon the Iran-Contra affair of the late 1980s when some government officials were convicted of secretly facilitating arms sales to Iran and funneling money to Nicaraguan Contras.

Cassavetes, who also penned the Johnny Depp-led biopic "Blow" about coke smuggler George Jung, compares this film to "Traffic" in tone. Though he signed months ago to the film, he's only just agreed to direct it recently.

Cassavetes has finished a script and hopes to begin shooting this year depending upon financing. No actor has been signed to star though direct talks with Leonardo DiCaprio and Mark Wahlberg have taken place.

[crippled_avenger]

Dir: Jaume Collet-Serra. US. 2011. 108mins

Liam Neeson is on the loose in another photogenic European capital for Unknown, an efficiently staged but credibility-stretching international thriller that never quite lives up to its Hitchcockian potential. The Berlin-set outing could perform solidly in a number of markets even if it fails to match the surprisingly big takes achieved two years ago by Neeson's Paris-set actioner Taken.

    Collet-Serra does deliver a couple of exciting car chases, and he makes good use of the film's Berlin locations.

The Dark Castle production will benefit from an out-of-competition screening at the Berlin festival and the location, cast and literary pedigree should provide extra selling points when the film opens through February and March in major international markets, with Warner Bros or StudioCanal distributing.

Warner opens the film (with a PG-13 rating) on Feb 18 in North America, where Neeson's pulling power - which helped Taken reach an impressive $145m domestic take - will count more than the other elements. 

Unknown's literary source is 2003 French novel Out of My Head (Hors de Moi) by Prix Goncourt winner Didier van Cauwelaert, whose books have been made into a string of French films and TV movies (among them The Education Of Fairies and One Way Ticket).

Screenwriters Oliver Butcher and Stephen Cornwell, getting their first joint credit, move the setting from Paris to snowy Berlin. Neeson's Dr Martin Harris arrives in the city with his wife (Mad Men's January Jones) to attend a biotechnology summit but ends up in a four-day coma after a car crash. When he wakes up, Harris finds that another man (Aidan Quinn) has assumed his identity and academic standing. His wife doesn't recognise him and records of his arrival in the city have conveniently vanished.

After briefly doubting his own sanity Harris becomes determined to solve the mystery and uncover the imposter. He enlists the help of a young Bosnian refugee taxi driver, played by German-born Diane Kruger (Inglourious Basterds), a former East German secret policeman, played by German veteran Bruno Ganz (Downfall) and an old American friend, briefly portrayed by Frank Langella (Frost/Nixon).

The bio-political conspiracy that is subsequently revealed is topical but never easy to swallow and things become even less convincing when the film introduces its big third act plot twist.

Neither the script nor Spanish-born director Jaume Collet-Serra (Orphan) does much to explore the philosophical and psychological issues implied by van Cauwelaert's novel. Instead, the mystery fades into the background and the film becomes a far-fetched if good looking version of one of the thriller genre's standard scenarios.

Collet-Serra does, though, deliver a couple of exciting car chases, and he makes good use of the film's Berlin locations (interiors were shot at the city's Studio Babelsberg. There are the requisite shots of the Victory Column and Brandenberg Gate but for the most part this is an atmospheric contemporary Berlin of techno clubs and migrant worker apartment blocks.     

The feel is enhanced - and given extra historic resonance - by Ganz's brief performance as a wheezing, nostalgic former Stasi man whose habitual paranoia makes him the first person to believe Harris' story. Langella's performance also adds heft, though his late entry into the action is a little jarring.

Neeson doesn't get as many enjoyably brutal action scenes as he did in the more visceral Taken but he's quite effective portraying Harris' forlorn confusion at the loss of his identity. In fact, his effectiveness adds to the difficulty of believing in the later plot revelations.

Kruger adds another relatable human touch, though her role isn't very well integrated into the plot and seems designed mostly to give the story a sympathetic female figure.   

[crippled_avenger]

Foresight Unlimited owner Mark Damon has announced a slew of sales on Universal Soldier: A New Dimension, the fourth entry in the action canon set to begin production in a month.

Dolph Lundgren, Jean-Claude Van Damme and Michael Jai White star and John Hyams will direct following his work on Universal Soldier: Regeneration.

Pre-Berlin deals closed in the UK (Optimum), Germany (Telepool), Australia (Transmission), Japan (Nikkatsu), Taiwan (SSG), South Korea (Joy n Contents Group), Russia (Daro), Scandinavia (Mis.Label), English-speaking Canada (eOne) and Benelux (Les Filmes D'Elysee).

Rights also went in Latin America (California), the Middle East (Shooting Stars), Thailand (IPA), Turkey (Mars), South Africa (Nu Metro), Eastern Europe (SPI), China (HGC), India (Superfine), Indonesia (PT Amero) and Malaysia (Ram Indo). Sony holds US rights.

[crippled_avenger]

Pogledao sam CHONEUNG RYUKJA Kim Min Suka, organima reda poznat i pod naslovima HAUNTERS ili PSYCHIC.

Scenarista efektnog Kim Ji Woonovog THE GOOD, THE BAD AND THE WEIRD se odlično snašao na rediteljskom debiju i kudikamo bi se moglo reći da je ponudio nešto više svežine nego što nudi Kim Ji Woon.

Ruku na srce, kao što Kim Ji Woon konstantno obrađuje već manje ili više savladane matrice i iz filma u film nudi svoje viđenje već uspostavljenih matrica, ni Kim Min suk nije daleko od toga i u njegovom debiju se u više navrtata može osetiti eho Shymalanovog UNBREAKABLEa. Međutim, ne samo da je UNBREAKABLE Shyamalnov najbolji film već bi se moglo reći da je to svakako dobrodošao eho u bilo kom filmu.

HAUNTERS govori o telepatski obdarenom negativcu krhkog tela koji posle teškog detinjstva koje je obilovalo traumama, danas ostvaruje egistenciju manipulišući ljudima, pljačkajući ih i sl. Stvari se intenziviraju kada sretne jedinog čoveka kojim ne može da manipuliše, i uskoro počinje dvoboj ove dvojice marginalaca iz koga će se do kraja filma izroditi jedan superheroj.

Ova premisa zvuči stripovski, i njen odnos prema stripu kao mediju je i najzanimljiviji. Naime, sasvim je sigurno da je Kim Min Suk imao određenu refleksiju na ovu temu kroz stripove, no za razliku od Shyamalana, njegovi junaci svoju situaciju ne reflektuju kroz strip što se na duže staze ispostavlja kao jedan od elemenata koji remete ubedljivost filma. Naime, danas ne samo da imamo comic book filmove smeštene u svet u kome stripovi postoje - uspelije u KICK-ASSu - potpuno neiskorišćeno u WATCHMENu - već se čini da su stripovi postali ključ za razumevanje pojedinih događaja, kao što su ovi koji se dešavaju Kimovim junacima. U tom smislu, Shyamalan je ipak mudrije procenio kada je uveo motiv stripa u UNBREAKABLE. Iako je vrlo lako da se odnos prema stripu protumači kao dodvoravanje geekovima, u krajnjoj liniji jako je teško poverovati da bilo koji savremeni čovek ne bi u susretu sa supermoćima zaboravio da je tako nešto video u stripu.

Otud, ako je već nemoguće staviti stripove u filmove o klasičnim superherojima, onda oni svakako imaju svoje mesto u pričama o onima koji su "stvarno" superheroji.

Kad je reč o domenu superherojskog filma, u njemu HAUNTERS automatski može zauzeti značajno mesto kao recept kako se priča o nadljudskim moćima, iotpadnicima koji uče da ih koriste itd. može realizovati u jednom konzistentnom ključu i sa adekvatnom dozom ubedljivosti.

Štaviše, rekao bih da Kim Min Suk u pojedinim deonicama i previše odmiče tok filma od osnovne teme, da se likovi ponegde čak i previše izgube u vinjetama koje nisu u funkciiji celine, tako da mu malo holivudfske samodiscipline ne bi škodilo, možda baš u rimejku, koji bi se vrlo lako mogao desiti.

Kim Min Suk je u rediteljskom smislu već na debiju pokazao zrelost. Likovi su jasno koncipirani, njihovi odnosi su razumljivi i funkcionalni a vizuelni aspekt je na tipično visokom nivou južnokorejskog prvoligaškog repertoarskog filma. U tom smislu, Kim pokazuje da voli vrlo filmičan pristup stvarima, sa malo dijaloga u akciji i odličnim korišćenjem svakodnevnih situacija i naizgled nezanimljivih javnih prostora za poprišta akcije.

U tom smislu, Kim u pojedinim deonicama pored onoga po čemu je korejski film poznat nudi i nešto šmeka američkog B-filma osamdesetih, sa marginalcima koji se nalaze i bore u zabačenim ćorsokacima, prolazima, garažama.

I uopšte, taj milje marginalaca karakteriše HAUNTERSe između ostalog i kroz dva sidekicka glavnog pozitivca, emigrante Turčina i Ganijca koji rade kao jeftina radna snaga u Koreji. Iako sam se i ranije susretao sa motivom stranaca na privremenom radu u Koreji, mahom Vijetnamaca, do sada barem ja, nisam imao iskustava sa likovima iz ovako dalekih zemalja koje Korejanci i tretiraju kao potpunu egzotiku i čude se njihovoj sposobnosti da govore korejski. Nisam dovoljno upućen u korejske prilike te ne moghu da procenim da li su ti junaci prisutni isključivo da bi ilustrovali marginu kojom se kreće glavni junak ili su oni aluzija na još neki problem.

HAUNTERS je odličan film, ne nudi ništa novo u globalnim okvirima kao što su svojevremeno radili Park ili Bong, ali sasvim sigurno pokazuje kako se ono čime je već ovladano radi dobro, i ponovo pokazuje zube Holivudu na njegovom terenu, osvežavajući njegovu vlastitu formulu.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

After a long search for a lead to fill the shoes of Helen Mirren, NBC looks to have locked down its new Jane Tennison in the form of "A History of Violence" actress Maria Bello says The Live Feed.

Bello is "putting the final touches" on a deal to play the role in the network's American remake of British crime hit "Prime Suspect". Bello has been courted for the pilot since last year and met with executive producer Peter Berg on Friday.

Executive producer Alexandra Cunningham ("Desperate Housewives") will serve as showrunner should the pilot go to series.

[crippled_avenger]

Pogledao sam JEONG-HWA-NEUN YEONG HWA-DA znan i kao ROUGH CUT Hun Janga koji je prošle sezone potpisao jedan od najgledanijih filmova u istoriji korejske kinematografije SECRET REUNION. Nažalost, reklo bi se da je REUNION znak sazrevanja za ovog reditelja pošto on na debiju uprkos producentskoj i scenarističkoj podršci svog mentora Kim Ki Duka irelativno zanimljivoj premisi ne uspeva da ozbiljnije prodre u temu kojom se bavi.

Tema kojom se bavi nije nova i ekskluzivna ali gotovo uvek radi posao i reklo bi se uvek može da rezultira atraktivnim filmom - ROUGH CUT govori o glumcu koji se sprijatelji sa gangsterom koga uvlači u snimanje filma i njihovi životi se prepliću.

Naravno, mogućnosti za razvoj ove priče su razne, tu imamo odnos filma i kriminala kao odnos međusobne inspiracije jer koliko kriminal iz stvarnosti utiče na film toliko i film regrutuje kriminalce; zatim, imamo odnos u psihološkom smislu, imitacije i prave stvari, unutrašnjih težnji ljudi iz tih miljea; fanatizam prisutan i u jednoj i drugoj oblasti čiji se protagonisti ne obaziru na okolinu kada se usmere prema svojim ciljevima; konačno, imamo zamenu uloga.

Nažalost, u ROUGH CUTu, tek ponegde Kim Ki Duk zaseca išta potentnije i rekao bih da nudi krajnje površan uvid u kriminal, što je negde i očekivano jer su azijski filmovi o kriminalu do te mere ritualistički i fetišistički da se u njima jako retko ulazi u ozbiljan tretman kriminala - što ne smanjuje njihovu umetničku vrednost; ali je jako površan i u odnosu prema filmu što me je ipak začudilo jer je Kim Ki Duk ipak neko ko je dosta upitan nad kinematografskim tokovima i voli o tome da diskutuje.

U ovom filmu se reditelj prema kome film ima nedopustivo ambivalentan odnos zove Bong. Ne znam da li je to produžetak polemike Kim Ki Duka i Bong Joon Hoa drugim sredstvima, ali kada je reditelj prikazan ovako površno, polu ali ne sasvim karikaturalno, onda film ne samo da biva lišen smisla već, rekao bih ispada upadljivo inferiorniji upravo od Bongovog HOSTa čiji je glasni protivnik svojevremeno bio Kim Ki Duk. Iz ove vizure gledano, čini se da je upravo Kim Ki Duk taj koji potcenjuje publiku čim misli da ovako treba da izgleda film koji pretenduje na rezultat.

U tehničkom smislu, ponovo, Korejanci su manje-više na nivou, ali svakako da kada ideja nije dovoljno snažna onda se vidi i više rupa u tehnici tako da ROUGH CUT ne ostavlja onako moćan utisak kao njihovi filmovi inače.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam jedan masterpis o kome sam ranije čitao ali mi nikako nije dolazio na red - SKIN GAME Paul Bogarta iz 1971. godine.

U sklopu višemsečnog catch upovanja sa opusom Jamesa Garnera, ovaj film se nametao kao jedan od ključnih i definitivno takav i jeste.

Reč je o vestern komediji koja se bavi temom robovlasništva, počinje kao skoro pa vesela BUTCH CASSIDYjevska priča o belcu slobodnom crncu kog ovaj prodaje robovlasnicima da bi ga potom oslobodio i ponovo prodao u sledećoj varošici. Nešto slično smo imali priliku da vidimo kod Leonea s tim što kod njega niti je ceo film proizilazio iz te premise, niti je ulazio dublje u društvene kontradikcije.

Naime, iako ova kombinacija funkcioniše u početku, prilike u zemlji čine ovu šemu vrlo komplikovanom jer neke države već tada ne priznaju ropstvo a druge ne priznaju da su crnci slobodni ljudi. Kada se tome doda kontingencija tipa da okolo lutaju bande otimača robova i teroističke grupe abolicionista, zaplet je vrlo atraktivan i duhovit.

Međutim, ako zanemarimo da je ovaj film izuzetno duhovita, efektno glumljena vestern komedija u kojoj briljiraju James Garner, Lou Gossett Jr i Susan Clark, a Fred Koenekamp isporučuje klasičnu vestern fotografiju po kojoj je uostalom i bio poznat - ostaje ono što je zanimljivo a to je politička dimenziaj cele priče.

Naime, 1971. još uvek imamo dosta sveže traume rasne segregacije u Americi, i ovo je ipak film koji su pravili belci u jednom osvedočeno belačkom & rasističkom žanru. Dakle, da li belci imaju pravo da se na šale na ovu temu, koju su uostalom sami i uozbiljili neposredno pre toga.

Međutim, SKIN GAME uspeva da ne deluje licemerno pre svga zbog toga što u toku ovog filma crnac koji j rođen kao slobodan čovek i zapravo nema iskustvo robovanja posle jedne epizode u kojoj je bio rob počinje da se menja. S druge strane, veliki deo komike proističe iz suštinski vrlo realističkog prikaza odnosa belaca prema robovima koji naravno deluje suludo i da je režiran seriozno bio bi apsurdan pre nego strašan.

U tom smislu SKIN GAME na kraju postaje uzorak gotovo jedinog mogućeg načina da se govori o toj temi, upravo kroz ležeran odnos crnih likova prema temi, ali i sa svešću da zapravo u svakoj šali ima pola šale.

Ne treba da čudi što je i jedan od ključnih filmova o ratnom zarobljeništvu bio Wildrov STALAG 17, koji se na manje avanturistički ali podjedanko duhovit način dotakao ove teme. Uostalom, kod nas, i dalje LEPA SELA ostaju kao film-temeljac kad je reč o tretmanu rata u Bosni.

Ono što međutim izdvaja SKIN GAME jeste to što on istovremeno i jeste film o temi segragacije ali je istovremeno i punokrvni žanrovski rad koji se može gledati i bez ikakvog predznanja, i to je najveći kvalitet filma jer zadržava svoj repertoarski smisao a prema temi se odnosi taktično i odgovorno što je obično najbolji put da se snimi loš film.

* * * * / * * * *

[crippled_avenger]

Vrlo sam prijatno iznenađen brzom reakcijom MegaComa koji je prilično brzo pustio rimejk THE MECHANICa u bioskope. Simon West, jedan potcenjen reditelj koji nije imao sreće da izuzev GENERAL'S DAUGHTER snimi kompletan uspeo film, ali je u svakom naslovu pokazao da zna šta radi, potpisuje ovaj rimejk Michaela Winnera, koji je za ovu inkarnaciju po romanu Lewis John Carlina adaptirao Richard 16 BLOCKS Went.

Went i West su u rimejk MECHANICa doneli dobrodošlu dozu ozbiljnosti i svedenosti. Statham je sigurno premlad da bi film mogao da se bazira na prebacivanju štafete kao kod Winnera, a i Ben Foster je suviše mlad da ne izgleda kao neko ko ipak dolazi na okasnelu prekvalifikaciju, ali njih dvojica u svom odnosu nude nešto drugo. Naime, njih dvojica baziraju svoj odnos na Stathamovoj želji da sinu svoje žrtve da zanat u ruke i socijalizuje ga kroz ovladavanje veštinom ubijanja ljudi za velike pare, a Foster pak ima potrebu da okrene novi list i sazri sada kada je ostao sam, i odraste kroz ritual osvete.

Za razliku od Winnerovog MECHANICa u kome imamo čuveni twist ending koji to nije, kod Westa i Wenka nema dileme da će učenik i učitelj morati da se pobiju do kraja i da će ishod obračuna, što je zapravo i najbolje zavisiti od toga koliko su uspeli da se promene u toku ove priče.

Iako je sama završnica između njih dvojice manje kreativna od onih ubistava koja prethodno obavljaju, u psihološkom smislu je solidno postavljena i na kraju zaigraju njihove mane.

West se ne libi dosta brutalne akcije, i THE MECHANIC ne oskudeva u surovosti, a kod reditelja ovog kalibra se ni ne dovodi u pitanje sama tehnička realizacija koja je na dosta visokom nivou. Ovo nije skup film ali je akcija pre svega intenzivna a sporadično i vrlo spektakularna. Za razliku od CRANKova ovo nije film baziran na grotesknim preterivanjima, ali nudi sasvim dovoljno prostora da se melanholični hitman razmaše kako sa golim rukama, tako i sa automatskim oružjem i teretnim vozilima.

Jedini krupniji problem sa ovim filmom meni su bili odnosi sa ženama koje imaju junaci. Naravno, sasvim je prirodno da oni imaju nekakve one night standove ili redovne eskorte sa kojima se viđaju i na tom nivou ovaj film pije vodu. Međutim pseudo soft-core scene krajnje depersonalizovanog seksa u kome Statham deluje krajnje privatno postiđeno remete ton filma i to su jedini delovi koji nemaju klasu u realizaciji. 

Ako budete gledali film u bioskopu, a nadam se da hoćete, bićete počašćeni i prevodom našeg John Reynoldsa! Posle EXPENDABLESa, jasno je da je samo on čovek kome se može poveriti ovakva mačo akcija.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam povratnički Landisov film BURKE AND HARE i mogu reći da odavno nije bio u ovako dobroj formi. Koliko god bio daleko od svojih klasika i slavnih dana, u ovom filmu Landis dosta solidno uspeva da rekonstruiše stil Ealing komedije sa živahnim zapletom, inspirisanom komičarskom šmirom vrlo zabavne glumačke podele, nizom uspelih gegova i rudimentarnom pričom koja funkcioniše.

Ovo je domaštana priča o Burkeu i Hareu, čuvenim graverobberima iz Edinburga koju Landis tretira kao fikciju, vlastitu verziju MARATONACA (sa kojima ovaj zaplet ima dosta sličnosti, možda je ova priča inspirisala Dušana Kovačevića kada je pisao scenario, u komadu nema sličnosti -  s druge strane Šijan je poznat kao ljubitelj Ealing komedije i Mackendricka) i ne opterećuje se tonom koji je svojstven istinitim pričama.

Ridleyev DP John Mathieson nudi filmu vizuelnu ozbiljnost koja je nedostajala Landisovim recentnim radovima, a Pegg i Serkis su komičarski duet koji savršeno razume kako Landisov humor/ a njega u ovom filmu itekako ima/ tako i samostalno snalaženje u fazama kada Landisu ponestane snage i ideja.

Otud koliko god bio zbilja efektan, BURKE AND HARE i izgleda i ne izgleda kao Landisov film. Landis se pre svega prepoznaje u Hammer i Ealing referencama i u gore momentima od kojih film ne da ne preza već na njima i insistira, ali priču i komične delove u totalu mahom čini dosta strejt pristup koji je moglo potpisati nekoliko različitih reditelja.

No, ono što je najvažnije jste da je BURKE AND HARE odlična komedija, da ipak ima Landisovih pečata i da uprkos tome što ga nije vratio u punu formu svakako jeste sprečio njegovu dalju degradaciju i lutanje.

* * * / * * * *

[DušMan]

Kobe Bryant is, "The Black Mamba". Directed by Robert Rodriguez.

[crippled_avenger]

Istorijski revizionizam

http://www.salon.com/books/laura_miller/2011/02/15/last_ringbearer

[Albedo 0]

Fantastično!

I mene su smorili Hobiti i Aragorn, a ja njega ni u Tolkinovom romanu nisam posmatrao toliko pozitivno, smarač bre. Mislim da se jedno 20 puta u romanu spominje gordost Aragornova, pa šta je tu pozitivno majku mu? Doduše, možda je to do našeg prevodioca, koji je očigledno bio u dosluhu sa Jeskovim

[Meho Krljic]

 

Dobro ovo zvuči. Šteta što nemamo vremena to da čitamo...

[crippled_avenger]

NSF@NSPM, za ljubitelje i poznavaoce

http://www.nspm.rs/kulturna-politika/novi-sprski-film.html

[crippled_avenger]

Dir/scr: Andres Veiel. Germany 2011. 124mins

The making of 1960s German radicals is explored - one more time - in If Not Us, Who, (Wer wenn nicht wir) a first fiction feature from documentarist Andres Veiel, who delved into similar terrain with his 2001 study Black Box BRD. A portrait of Baader-Meinhof militant Gudrun Ensslin and her lover Bernward Vesper, the film covers territory already familiar from the broader period panorama of Uli Edel's The Baader Meinhof Complex, which may deter some markets.

    Veiel's script displays impressive cogency in examining the relations between words, beliefs and action in a cultural context that is as influenced by literary as by political allegiances.

On the other hand, that film's international profile, along with that of Olivier Assayas's Carlos, has rekindled interest in radical politics of the 1960s and '70s, and that may do Veiel's film some good – along with the fact that it's considerably better than Edel's glamour-laden, mythifying version of events. What could damage the film's international chances is the fact that it contains so many specifically German political and literary references.

But where it loses out on sales, this consistently intriguing, if occasionally pedestrian feature, will stir interest on the festival circuit as well as garnering much media coverage in Germany, where it is released on March 10.

Where The Baader-Meinhof Complex was a group portrait, this film's concentration on two key figures – one notorious, the other less so – allows for greater psychological depth, and more time studying the gradual emergence of the couple's radicalism and its attendant contradictions. The film starts in 1949, with a traumatic moment in the childhood of Bernward Vesper (Diehl), the son of a notorious Nazi author (Thieme) who tells the boys that cats are "the animal kingdom's Jews."

In Tübingen in 1961, Bernward is a passionate student of literature, and a staunch defender of his father – and other now-forgotten German authors – who is so keen to rehabilitate Vesper Sr's reputation that he starts his own press to rehabilitate him. He enlists as a helper Gudrun Ensslin (Lauzemis), and the pair become lovers – initially as an on-off triad with another girl. As the film skips through the 1960s, world events – notably the Cuban missile crisis, Vietnam and the advent of Black Power – radicalises both partners, although Bernward's commitment to his father's memory continues to be a source of trauma.

As Gudrun becomes ever more politically involved, she becomes the lover of a charismatic advocate of violent action, Andres Baader (Fehling), and the rest is history. Gudrun leaves Bernward and their baby son, in favour of the domineering and sometimes abusive Baader, but Bernward still passionately defends her as a witness in court – though still has to witness his partner kissing Baader in the dock.

Despite the intimate tenor of this story of amour fou, the film is far more considered than the young-militants-in-love story that it could easily have been. The leads are incarnated in persuasively contradictory detail, with Diehl commandingly evoking Bernward's tormented psyche and eventual descent into despair.

But it is to Lauzemis that the film really belongs, with her unsettling portrayal of Ensslin as a sexually and politically passionate woman, as well as a habitual self-harmer who is as traumatized as Bernward by the sins of their parents' generation. As Baader, Fehling offers an unashamedly rebarbative portrait of the militant as macho (and unexpectedly, as an aficionado of drag cabaret).

The film is less confident in providing its overview of the political turmoil of the 1960s, opting for a hackneyed series of newsreel interludes that set key events to pop hits of the period (plus a touch of Billie Holiday). The film is provocative – and will no doubt cause controversy in its home territory – in its depiction of political radicalism as akin to, or informed by, personal psychosis.

But Veiel's script – informed by Gerd Koenen's book Vesper, Ensslin, Baader: Prehistory of German Terrorism – displays impressive cogency in examining the relations between words, beliefs and action in a cultural context that is as influenced by literary as by political allegiances. The art direction is never excessively hung up on the potentially camp aspects of period detail, and Judith Kaufmann's solid, unglamorous photography suits the overall seriousness of a film that is consistently involving, if occasionally studious in tone

[Meho Krljic]

Cripple sve ovo zna, ali za dobrobit drugih namernika:

http://www.cracked.com/article_19012_5-hollywood-secrets-that-explain-why-so-many-movies-suck.html

[Albedo 0]

Da, mada se ne slažem oko rimejka, jer čak i rimejk može biti stravično dobar, zavisi samo koji film želiš da obradiš i znaš li da ga obradiš. Problem je što oni ne znaju.

[Meho Krljic]

Pa, dobro, prigovor nije bio kultura rimejkovanja (koja se jeste pomalo otela kontroli) nego činjenica da scenaristi nisu ti koji dolaze kod producenata sa zapletima, nego obrnuto.