ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Bogami ste me ti i Džindžer sad napal'li na Blood and Bone. Slutim da ću ga gledati.

---ja sam juče, nakon poduuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuže potrage, upecao i skinuo LOVE AND A BULLET, Ramseyjevo viđenje nastavka priče THE BIG HIT, te uskoro obnavljam i to gradivo...

LOVE AND A BULLET je mnogo drugačiji od THE BIG HIT jer Ramsey nije majstor bioskopske akcije kao Kirk Wong, ali ono što su off the wall scenaristička rešenja iz BIG HITa imaš in abundance u LOVE AND A BULLET.

Posle duže potrage, konačno sam pogledao film OPERACION OGRO Gilla Pontecorva. Ovaj film je izuzetno zanimao ne samo zato što ga je radio jedan od rodonačelnika savremenog političkog filma, preteča Coste Gavrasa i sličnih reditelja, već i zato što govori o vrlo zanimljivom slučaju atentata na Carrera Blanca koji je bio predviđen za Francovog naslednika i sa njegovom smrću je praktično okončana vladavina frankizma jer frakcije nisu više mogle da se dogovore.

Pontecorvo u ovom filmu pokušava da prikaže kako nije samo ETA imala simpatije za ideju ubistva Carrera Blanca, što je u prinicpu tačno jer je Carrerovu smrt prigrlila i opozicija koja je zbog fašizma pobegla iz zemlje. On u nekoliko scena koje su dosta neubedljive pokazuje kako su se maltene spontano u Madridu povezali ETA i sindikalisti i to na čisto privatnom nivou što ne deluje previše verovatno, ako imamo na umu da je ETA bila u deep coveru. Isto tako, Pontecorvo prikazuje da je ETA imala antifašističku agendu, iako ne treba smetnuti s uma ni teoriju da je zapravo Blancovo ubistvo isto tako moglo biti iskorišćeno kao neka vrsta provokacije koja bi dodatno radikalizovala Baskijce.

OPERACION OGRO je od svih Pontecorvovih filmova možda i najviše u tradiciji političkog filma, sa vrlo jasnom aproprijacijom filmske mehanike kako bi se ispričala priča i camusovsko-sartreovskim dijalozima. Unutar te priče, osnovne dileme i jesu delimično vezane za to koju agendu treba da ima ETA, pošto određeni njeni nacionalistički nastrojeni članovi smatraju da bi ukidanje fašizma, izvodljivo kroz Blancovo ubistvo svakako olakšalo stvari u Baskiji ali da ne bi dovelo do nacionalnog oslobođenja te da bi i posle njegove smrti bila nužna oružana borba, dočim mejnstrim struja smatra da posle ukidanja fašizma, ETA može da izađe u javnost i da se bori za svoja prava kroz javnost. Na kraju, lik nacionaliste biva prikazan kao romantična figura, a mejnstrim linija kao mudra ali pragmatična, nacionalista gine a ovi koji su izašli u javnost ostaju upitani ko je bio u pravu.

Sam Pontecorvo ne daje taj odgovor, i reklo bi se da je njemu borba protiv fašizma veći prioritet od baskijske nacionalne borbe, iako film u pojedinim deonicama svakako fetišizuje njihova snažna nacionalna osećanja.

Sam rediteljski postupak je vrlo hladan i klinički, do detalja je prikazan radni proces njihovih priprema, prvo za otmicu, zatim za ubistvo Carrera Blanca. Ono gde se najpre vide konceptualna ograničenja političkog filma jesu dijalozi koji su vrlo deklarativni u pojedinim situacijama i Pontecorvo se zajedno sa glumcima nije do kraja izborio sa tim problemom iako je među scenaristima filma bio i čuveni italijanski pisac Ugo Pirro (između ostalog radio i u jugoslovenskoj kinematografiji). Isto tako, gluma povremeno odudara od Pontecorvovog hladnog pristupa i postaje sentimentalna. Sporan je i kraj koji je Pontecorvo morao da mnjea pošto je film izašao u vreme otmice Alda Mora. U dramaturškom smislu postoje izvesne sumnjive stvari i čini se da je to iznuđeno u post-produkciji.

Iako OPERACION OGRO nije onoliko virilan kao Pontecorvov BATTLE OF ALGIERS, reč je o vrlo interesantnom filmu koji sasvim solidno funkcioniše uprkos svojim formalnim ograničenjima i političkom opterećenju. Ipak, nisam siguran da bi mogao biti zanimljiv ikome koga ne zanimaju ovaj žanr i tema. Isto tako, treba imati na umu da su izvesne odmazde prema učesnicima atentata počinjene 1978. godine a da je film izašao 1979. godine te da ih nije mogao uzeti u obzir.

* * 1/2 / * * * *

Ondine
(Ireland-U.S.)
By TODD MCCARTHY


A Wayfare Entertainment presentation in association with Bord Scannan na hEireann/Film Board of an Octagon Films/Wayfare Entertainment/Little Wave production. (International sales: Paramount Vantage, Hollywood.) Produced by Neil Jordan, James Flynn, Ben Browning. Executive producers, Michael Maher, Peter Rawlinson, Ned Dowd. Directed, written by Neil Jordan.

Syracuse - Colin Farrell
Ondine - Alicja Bachleda
Annie - Alison Barry
Alex - Tony Curran
Vladic - Emil Hostina
Maura - Dervla Kirwan
Priest - Stephen Rea

A fairy tale mashed up against the jagged unpleasantries of the modern world, "Ondine" is a film of unusual narrative currents and pungent tonal effects. Literary to its marrow both in its Irish-lilted language and the storytelling tradition upon which it draws, this modestly scaled home-base outing from Neil Jordan is a decidedly specialized affair that will appeal only to certain tastes, but there's plenty to appreciate if you let it seep in. In a market that demands must-see elements especially from indie-style features, the film can't expect more than fair returns.

Making one of his periodic returns to shoot in Ireland, this time to the fishing village of Castletownbere on the rugged Beara peninsula in the Southwest, Jordan here examines ideas related to luck, destiny, the distinction between physical and moral rehabilitation, the advantages of being willing to believe in good fortune, the value of storytelling, and the light and dark sides of fairy tales and life. Some of it is fanciful and some harsh, resulting in a deliberate collision of moods that defines the picture's personality.

"Anything strange or wonderful?" the scrappy fisherman named Syracuse (Colin Farrell) inquires of his 10-year-old daughter upon greeting her, and the two adjectives more or less describe everything that happens in this yarn, beginning with the opening, in which Syracuse raises his fishing net from the bay to find within it a young woman who, unaccountably, is alive. Although fearful she could be an asylum seeker, he prefers to imagine otherwise, that she's Ondine, "the girl who came from the water," a sign that his run of rotten luck is at an end and he may now look forward to seven years of good fortune. Encouraging this view is the fact that his catches increase enormously with her arrival.

As the scruffy fellow relates the yarn in the form of a scarcely disguised kids' story to his daughter, that's what she chooses to believe, too. Annie (Alison Barry), who lives with her disgruntled mom and the latter's loutish boyfriend, is confined to a wheelchair part-time due to weekly dialysis treatments, but has the sharpest mind and most articulate tongue in town. For whatever reason, Ondine (Alicja Bachleda) doesn't want to be seen by outsiders, but Annie is the exception, visiting at the little cottage her dad keeps down by the bay and elaborating on his tale, and local legends, with the conviction that Ondine is one of the selkies -- creatures who periodically emerge from the sea, fall in love with a human and grant a wish, only to return to the deep.

It takes a skilled writer to reconcile these wispy notions with the gritty realism that results, in this instance, in bloody violence, but Jordan is deeply versed in both these narrative veins and able to blend them into a single strand. Even if one can't be too surprised by the eventual revelations of who Ondine is and who she's hiding from, the incongruities remain startling, the plot twists "curiouser and curiouser," as father and daughter like to say. Farfetched as it may be, the little fable makes an appealing case for the idea that, once you look at something a certain way, it will be easier to justify what happens as a consequence of having understood and believed things that way in the first place.

A lone wolf who's been on the wagon for more than two years but can't live down his reputation as the village clown, Syracuse is kind and patient with his beauteous guest, who has a trace of an accent and whose perceived otherworldliness initially enforces a certain distance vis-a-vis her savior. When the inevitable passionate intimacy occurs, it coincides with the arrival in town of a dark stranger and difficulties for all concerned.

The unusual story conception is bolstered by the picture's strong physicality, which derives from cinematographer Christopher Doyle's moody, muscular rendering of coastal County Cork's alternately rocky and verdant landscapes. Bleak one moment, the setting looks like a cousin of Brigadoon the next, with weather that never wants to make up its mind. A notably unusual score by Kjartan Sveinsson at times achieves haunting effects.

Farrell is first-rate as a man with a dicey past who decides the wind has shifted in his favor, even if only for a while. Alert and good at quicksilver mood changes, the actor trades on his personal reputation by investing Syracuse with a healthy, self-deprecating attitude toward his errant past, especially in exchanges with the local priest (Stephen Rea) who knows him all too well. He's also splendid with young Barry, graciously allowing the newcomer to steal every scene she's in; captivating and terribly funny in her matter-of-fact display of Annie's bluntness, intelligence, nonchalant bravery and assertive certainty as to how things are, she gives one of the great kid performances of recent times.

The role of Ondine is tricky in that the character must remain mysterious and undefined for a long stretch, and then not become too ordinary once all is revealed. A Polish thesp who surfaced in the 2007 film "Trade," Bachleda is strong-featured and looks powerful enough to be a creature at home on land or at sea. She is also effective at letting her true and emotional self out at the crucial juncture.

Some of the thicker Irish accents will pose a problem for auds in the U.S. and elsewhere.
More than one option

    * (Co) Bord Scannan na hEireann
    * (Co) Irish Film Board

More than one option

    * (Person) Michael Maher
      Actor
    * (Person) Michael Maher

More than one option

    * (Person) James Flynn
      Executive Producer, Producer, Associate Producer
    * (Person) James Cary Flynn
    * (Person) James P Flynn
    * (Person) James Flynn
      Finance Manager
    * (Person) James Flynn
      Assistant Editor, Associate Editor, Editor
    * (Person) James Flynn
      Actor

More than one option

    * (Person) Colin Farrell
      Actor
    * (Person) Colin Farrell
      Actor

More than one option

    * (Person) Christopher Doyle
      Actor
    * (Person) Christopher Doyle
      Director, Cinematographer, Director of Photography
    * (Person) Christopher Doyle
      Actor
    * (Person) Christopher Doyle
      Director, Stunt Double, Stunt Player

Camera (color), Christopher Doyle; editor, Tony Lawson; music, Kjartan Sveinsson; music supervisor, Becky Bentham, Abbie Lister; production designer, Anna Rackard; art director, Mark Lowry, Martin Goulding; set decorator, Judy Farr; costume designer, Eimer Ni Mhaoldomhnaigh; sound (Dolby Digital), Brendan Deasy; supervising sound editor, Sarah Gaines; re-recording mixer, Tom Johnson; stunt coordinator, Mark Mottram; line producer, Karen Richards; assistant director, Jamie Christopher; additional camera, Roger Pratt; second unit camera, Nick Lawson; casting, Susie Figgis, Frank Moiselle, Nuala Moiselle. Reviewed at Toronto Film Festival (Special Presentations), Sept. 14, 2009. RUNNING TIME: 110 MIN.

Pogledao sam FREQUENTLY ASKED QUESTIONS ABOUT TIME TRAVEL Garetha Carrivicka. Najave za ovaj film su bile ambiciozne, opet je to trebalo da bude za SF ono što je SHAUN bio za zombi film. U ovom konkretnom slučaju SHAUNizacija je trebalo da udari na DR WHOa. Međutim, ni u filmskom, ni u zanatskom, ni u idejnom, pa čak ni u budžetskom smislu ovaj film nije na nivou SHAUNa. Naime, tačno je da su Pegg i Wright došli sa tive da rade film, i da su neke televizijske koncepcije preneli na veliki ekran, ali to su uradili na način koji je u pojedinim deonicama posramio i vrlo ambiciozne filmove i za SHAUN zaista nema dileme da je reč o bioskopu. Carrivickov film pak je mnogo bliži televiziji u tehničkom smislu, a i na nivou scenarija, i to ne baš vrhunskoj savremenoj televiziji.

Film odaje background ekipe i na rediteljskom nivou je razmeđi između sitcoma i skit showa. Doduše, film nikada nije dosadan, i sporadično su situacije zanimljive, ali tu prave kinematografije i bioskopskog ugođaja zaista nema. Mislim da bi mnogo pravednije bilo da je ovo ostvarenje tretirano kao TV film čak možda kao TV drama ili pilot za seriju.

Ono u čemu je film prilično snažan jeste tipična britanska sposobnost da se izraze u kamernim uslovima. Iako bi naravno za ovu priču bilo sjajno da je realizovana na više lokacija i sa većim budžetom, sasvim je u redu high concept da se sve dešava vezano za pub. Ono što je iznenađujuće slabo a očekivalo bi se od Britanaca jeste postavka karaktera koji su prilično tanki, i čiji geekdom iz koga polazi film nije previše ubedljiv. Mathiesenovi likovi su znatno ispod geek nivoa Wrightovih filmova, što ne iznenađuje ali i nekih slabijih naslova. Njihovo geekovanje je vezano za apsolutno opšta mesta spoljašnjeg doživljaja geekova koji u suštini ne deluje ubedljivo. Ovaj secnario deluje kao nešto što kao da nisu pisali geekovi. Pradoksalno čak, sama priča o time travelu sugeriše solidan nivo geekdoma i neverovatno je kako se nije preneo u likove.

Glumačka podela je uglavnom odlična. Anna Faris igra glavnu žensku ulogu, ali ovo je film o muškarcima, tako da je njena rola suštinski sporedna. Chris O'Dowd, koga znamo iz filma THE BOAT THAT ROCKED i Dean Lennox Kelly koga znamo po ulozi Keva u izvanrednoj britanskoj seriji SHAMELESS. Najslabija tačka te glavne trojke je Marc Wooton. Chris O'Dowd je primus inter pares među njima i ima sasvim solidan star potential, ali ipak nedovoljan da sam prevaziđe scenaristička ograničenja svog lika.

FREQUENTLY ASKED QUESTIONS ABOUT TIME TRAVEL je simpatičan TV film sa kojim se sudbina surovo poigrala i bacila ga u bioskope. U tom smislu ko očekuje domete u skladu sa bombastičnim najavama, neće ih dobiti, no to ipak ne znači da ovde nema izvesnog kvaliteta.

* * 1/2 / * * * *

Posto sam i ja pogledao "Frequently Asked Questions About Time Travel" moj utisak o filmu je manje-vise isti kao i kod Kripla sa par malih razlika. Naime, po meni, film ima sasvim dobar nivo geekovstvine jer u sustini tri lika u filmu i nisu geekovi( jedan nije potpuno(Pete), jedan je kao lik nejasno odredjen(Toby) a treci je geek ali iskljucivo za putovanje kroz vreme(Ray). Najslabiji deo filma ustvari predstavlja gluma Chris O'Dowd-a. Jednostavno receno, on kao glumac ocigledno ima samo jedan nivo glume a to je kao Roy iz "IT crowd-a" i to je to. I u "The Boat That Rocked" i ovde samo ponavlja taj lik ne menjajuci ga ni malo, tako da ja u njemu ne vidim bas neki star potencijal. Dok mu ne isteknu njegovih 15 minuta slave OK.
Inace, kome je do ovako neceg tj Comedy | Romance | Sci-Fi sa temom putovanja kroz vreme preporucio bih daleko superiorniji Spanski(katalonski) tv film "Tempus fugit" http://www.imdb.com/title/tt0390545/ e to je tek prava stvar.

Chris O'Dowd očigledno ima jednu personu koju besomučno koristi, slažem se, ali to radi posao, što se mene tiče.

TEMPUS FUGIT nisam gledao ali potražiću.

Pribavio sam taj FAQATT (na srpskom: fakat). Još samo da odgledam

Pogledao sam sinoć DIE FAELSCHUNG Volkera Schloenorffa. Dugo sam želeo da vdim ovaj film pošto mi je spoj priče o građanskom ratu i Bejrutu i Volkera kao iskusnog reditelja Novog nemačkog filma sa posebnim akcentom na politički film delovala obećavajuće. Posebno zanimljivo mi je delovala činjenica da je film sniman u Bejrutu i to u vreme ratnih dejstava.

Ono što sam dobio međutim ne liči na ono što sam očekivao, ali to ipak ne znači da film nije vrlo kvalitetan i interesantan. Naime, bejrutske borbe i tenzije između falangista i Palestinaca, Orijenta i Zapada i sl. služe samo kao pozadina za jednu vrlo arty priču o ličnom istraživanju dvoje Zapadnjaka i njihovim emotivnim lutanjima, upitanosti i sl.

Schloendorf međutim ne beži od političke dimenzije libanskih neprijatnosti i one su uvek tu prisutne, ali ipak više u drugom planu, i na neki način gotovo kao podrazumevani faktor, nešto što se automatski uzima u obzir kada se dotiče taj milje.

Ipak, ono što je najinteresantnije jesu same bejrutske lokacije. Film je sniman u Bejrutu ali ponekad mesto koje je stvarno razoreno više liči na scenografiju nego da je pravljen dekor ruševina, što Schloendorffovom postuipku i fotografiji Igora Luthera daje posebnu dimenziju.

Ono što je u političkom smislu zanimljivo to je da na lokaciji u Bejrutu, Schloedorf ne traži puno argumenata za političku borbu koja s vodi na Zapadu već mnogo pre nalazi povode za razmatranje intimnog života Zapadnjaka što je interesantan preokret.

Za razliku od nekih potonjih Volkerovih radova koji su sporadično delovali površno i nedovoljno ubedljivo, ponekad čak i otaljano, DIE FALSCHUNG ga prikazuje u punoj rediteljskoj formi ne samo u umetničkom nego i u tehničko-zanatskom smislu.

* * * / * * * *

Ako ne budete sutra imali pametnija posla, u 19h u tribinskoj sali Doma omladine bice održano prvo u seriji predavanja KINEMATOGRAFIJA U SENCI. Ova serija od trinaest predavanja baviće se istorijom srpskog i jugoslovenskog filma, iskazanom na jedan drugačiji način, iz jedne sveže vizure.

Sutra se bavimo počecima kinematografije na našim prostorima, dakle od kraja 19. veka do kraja Drugog svetskog rata. Gost bi trebalo da bude Dinko Tucaković.

Eto, koga zanima nek svrati.

Pogledah i ja upravo Frequently Asked Question About Time Travel i utisak mi je za nijansu pozitivniji. Poređenja sa Shaun of the Dead imaju smisla u nekom opštem smislu, ovo je sličan film po duhu i za razliku od brojnih što britanskih što američkih filmova iz proteklih godina koje su olako poredili za Shaunom ovaj je makar solidno duhovit. U osnovi ovo jeste odličan TV film (a podseća i na pilot za kakvu seriju) i to se možda najviše oseća na planu režije (mada nisam ni očekivao do te mere kreativnu i preciznu režiju kao kod Wrighta), dok je scenario sasvim dobar, iako stoji da likovi nisu dovoljno razrađeni i da tu najviše trpi pomalo tipski gikovski lik Tobija. O'Dowd zaista glumi gotovo isto kao i u The IT Crowd, ali i lik mu je sličan a pošto inače volim tu seriju meni to nije smetalo. Zapravo, voleo bih da pogledam nastavak sa istim junacima iako imam utisak da je otvoren kraj (sa sve dvema bonus scenama u toku špice) tu samo radi štosa. Ono što mi je malo zasmetalo je što su morali da ubace i konkretnog negativca u priču i to mi je delovalo malko usiljeno, ali srećom pa ne ode previše vremena na to. Propo zamerke o gikovštini i kako je ona plasirana ja nisam imao utisak da ovo nisu pisali gikovi već pre da je pisao neko ko jeste gik, ali sa namerom da se dopadne i negikovima. Kako god, ovo mi je baš fino leglo nakon pretežno smaračke Braće Blum.

Quote from: raindelay on 17-09-2009, 12:58:54Inace, kome je do ovako neceg tj Comedy | Romance | Sci-Fi sa temom putovanja kroz vreme preporucio bih daleko superiorniji Spanski(katalonski) tv film "Tempus fugit" http://www.imdb.com/title/tt0390545/ e to je tek prava stvar.

Hvala na preporuci! Upravo sad čitam kratki opis filma koji deluje prilično obećavajuće...

Au, crni dan za pedere, em im otkazali paradu, em izgubili Slovenci...

Quote from: crippled_avenger on 20-09-2009, 00:47:27
Au, crni dan za pedere, em im otkazali paradu, em izgubili Slovenci...

 

Moj prvi komšija, slabo zalečeni narkoman, i njegov meni nepoznati drugar uglavnom su spominjali neke konjušare i obećavali seks sa isključivo ženskim delom porodica, te ne znam šta da mislim o tome. Nisam imao živaca da gledam celu tekmu, pa sam ispratio samo najuzbudljivije. Kraj i produžetak. Zamenio sam košarku Distriktom 9.

Ja sam na FB stavio status kako smo kao Ranko Žeravica i ja pomogli Dudi da pokaže Zdovcu kako prolaze oni koji izdaju svoju zemlju i napuste reprezentaciju na EP u Rimu 1991. godine. Usled toga, Čalija sa B92 me je obrisao sa spiska prijatelja. Divan detalj.

Quote from: crippled_avenger on 20-09-2009, 12:34:03Ja sam na FB stavio status kako smo kao Ranko Žeravica i ja pomogli Dudi da pokaže Zdovcu kako prolaze oni koji izdaju svoju zemlju i napuste reprezentaciju na EP u Rimu 1991. godine. Usled toga, Čalija sa B92 me je obrisao sa spiska prijatelja. Divan detalj.

Heh, video sam to... Ako nije tajna, koliko te je ljudi do sada obrisalo sa spiska prijatelja zbog tvojih statusa?

Do sada me niko nije obrisao, samo sam ja brisao druge zbog komentara na statusima ako su bili uvredljivi, šovinistički i sl. Ja u principu svima koji dođu sa imenom i prezimenom dam da mi budu prijatelji, ali ako se ne ponašaju lepo, eliminišem ih.

Čalija je u tom smislu prvi, iako ne kapiram baš tačno šta je  njega nateralo da pomisli da sam bolestan (kako je napisao u svom komentaru). Status je onako jugonostalgičarski, uopšte nije nacionalistički. Zdovc je napustio SFRJ koju je tada Duda trenirao.

potpuno te razumem.

imajući u vidu kako su prošle ostale reprezentacije u susretima sa našom, njegovo odsustvo se zaboravilo. bespredmetno je da može biti uvredljivo i pogrdno.

ali ne razumem ni brisanje tuđih postova i cenzurisanje komentara, bez obzira na stepen uvredljivosti i netolerantnosti.

deljenjeinternetšamaraipackijejednakourušanjanjudemokratskihslobodasajberspejsa.

Nisi me razumeo, nisam brisao komentare nego sam iz prijatelja brisao komentatore, koje ionako ne poznajem ,da ne bli zlostavljali ostatak mojih FB prijatelja. Mislim da je to slično životu, ako ti neko ne prija, ne družiš se više s njim... Ipak FB profil nije isto što i forum gde ljudi po definiciji ne moraju imati ništa zajedničko sa vlasnikom i adminom.

ovo liči na jedan ozbiljan 'chian of abuse & molestation'

Pogledao sam THE SEX THIEF Martina Campbella. Ovaj film je jedan curio sa početka njegove karijere, britanski sexploitation koji je uspeo da se izdvoji svojom vrlo veštom inscenacijom i dijalozima koji su bolji od tipičnih radova te vrste. U tom smislu, ne čudi da je Martin Campbell uspeo da vrlo lako nastavi sa radom u mainstream filmu, ali isto tako ovaj naslov nije vredan pažnje onima koji nisu Campbellovi fanovi.

Pogledao sam THE DAMNED UNITED Toma Hoopera i izuzetno sam uživao.

Toma Hoopera pratim još iz njegovih britanskih televizijskih a posle i HBO angažmana. Odmah je bilo jano da je reč o vrhunskom reditelju, a THE DAMNED UNITED je to samo potvrdio.

Hooper je po scenariju Petera Morgana (koji je adxaptirao roman David Peacea) snimio film o Brianu Cloughu, čuvenom engleskom fudbalskom treneru koji je bio poznat po svojoj svojeglavosti i vatrenosti. Morgan je maestralno kocipirao scenario i uspeo je kroz vrlo jednostavnu strukturu da ispriča jednu dužu i obimniju priču. Morgan se vrlo vešto koristi flešbekovima. Kao okosnicu priče bira Cloughov čuveni rad u Leeds Unitedu, jednom ukletom klubu, u kome je proveo čitava 44 dana, i za to vreme je uspeo da izazove puč među igračima koji su bili odani starom treneru, a flešbekove okida Cloughovim akcijama koje imaju koren u nekim ranijim događajima i na taj način priča priču o čitavoj dotadašnjoj Cloughovoj karijeri i daje dosta dobar pregled ko je i kakav je bio Clough.

Po Peaceu i Morganu, Cloughova sudbina ima dimenziju antičke drame jer je njegov osnovni motiv bio da uzvrati nekadašnjem menadžeru Leedsa Donu Revieu za poniženje koje mu je ovaj priredio prilikom jednog gostovanja i taj događaj se smatra prelomnim za Cloughovu izuzetnu ambiciju. Kada se toj ambiciji doda Cloughov swagger, imamo zaista izuzetan filmski lik. Knjiga na kojoj je film baziran, nije naišla na odobravanje kako Cloughove porodice tako i nekih igrača koje je trenirao i oni su za knjigu rekli da je fiction based on fact. U prilog tome govori i svojevrsna zaokruženost ove filmske priče, kako na nivou zapleta tako i na planu emocija, što se retko sreće u stvarnosti, ali nema spora da je Clough dobio filmsku biografiju kakva se samo poželetei može jer je iz ovog filma jasno da je reč o značajnoj i interesantnoj ličnosti.

Hooper se bavi temom iz sveta fudbala ali sportska dimenzija cele priče ne čini film nejasnim onima koji ne prate fudbal. Morgan je vrlo dobro prilagodio priču pre svega intimnoj dimenziji, sve je bazirano na karakterima a fudbal je samo profesija kojom se oni bave. Poznavanje fudbala u konkretnom slučaju može biti samo dopunski razlog za uživanje u filmu.

Hooperov vizuelni koncept je vrlo precizan i sveden a upotreba modernih rešenja je izuzetno vešta i neprimetna te samo doprinosi utisku jednostavnosti. Hooperov rediteljski postupak je toliko vešt da u pojedinim trenucima deluje kako je lako snimiti ovakav film, i to je najveći kompliment za jednog reditelja. Rekonstrukcija epohe je sjajna, nenametljiva i ubedljiva sa blagom dozuom fetišizma za 60s i 70s modu i kola, ali bez preterivanja.

Michael Sheen i Peter Morgan imaju već dugotrajnu saradnju u filmovima o istorijskim ličnostima i Sheen je odigrao već toliki broj istorijskih ličnosti da bi ga mogli nazvati britanskim Tihomirom Stanićem. Međutim, nesporno je da je Sheen zaista sjajan u ulozi Clougha i da je mu doneo izvanredan šarm i ispratio je njegov sportski bezobrazluk i medijsku inteligenciju u potpunosti. Podršku Sheenu daju imena kao što su Timothy Spall, Colm Meaney i Jim Broadbent i što se kvaliteta glumačke podele tiče, nema spora da je ovo vrhunski primerak britanskog filma.

THE DAMNED UNITED je produkcija BBC Filmsa, distribuira ga Sony, i u Britaniji je zaradio nešto preko tri miliona dolara (koštao je 10). Nadam se da će i na preostalim teritorijama gde izlazi ove jeseni naići na pažnju publike jer to zaista zaslužuje. THE DAMNED UNITED je dostojan produžetak BBC Films biopicova poput THE LIFE AND DEATH OF PETER SELLERS u kojima moderni reditelji daju svoja viđenja interesantnih ličnosti i događaja.

* * * 1/2 / * * * *

Cripple vs Kounen

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-3.html

Pogledao sam INFESTATION Kyle Rankina.

Reč je o niskobudžetnom, očigledno DTV hororu (ne znam šta je bila namera autora) snimljenom u Bugarskoj, među čijim producentima se nalazi i Mel Gibosnova tvrtka Icon koja nam je pružila jedan od boljih žanrovskih filmova ove sezone - PUSH. U svakom slučaju, INFESTATION nije na nivou PUSHa, nije čak ni theatrical, ali u domenu DFTV low budget horor komedije, vrlo je pristojan.

Pre svega film ima dva odlična glumca. Glavnu ulogu igra Chris Marquette koji je ostvario zapažene epizode u filmovima THE GIRL NEXT DOOR i ALPHA DOG (možda neko ceni i neke druge njegove uloge, ove dve ja pamtim) s tim što sada više nije klinac, porastao je i pomalo podseća na John Cusacka. U svakom slučaju, Marquette je napravio vrlo simpatičan lik luzera koji treba da predvodi pobunu ljudi protiv invazije džinovskih buba. Drugi izvanredan glumac je Ray Wise, majstor kad je reč o rolama psihotičnih očeva a INFESTATION nije izuzetak.

Kyle Rankin se opredelio za stil koji je dosta sličan Elkayemovom EIGHT LEGGED FREAKS, dakle ključ stilizacije je campy, sa bubama koje su groteskne, ne previše ubedljive i koncipirane kao mešavina prilično slabog CGI i podnošljivog fizičkog efekta. Međutim, taj efekat ne smeta jer Rankin očigledno ni n pretenduje da snima THE HOST. Ograničenja rada u Bugarskoj su prisutna pre svega na nivou lokacija i scenografije koja naprosto nije dovoljno zanimljiva.

Na planu inscenacije ipak, Rankin zalužuje pohvalu zbog toga šo je uprkos slabom CGIju u nekoliko navrata doneo vrlo zanimljiva rešenja interakcije glumaca i lutaka sa fizičkim objektima ili u mešavini sa CGI, tipa leteća buba otme čoveka i podigne ga sa zemlje a onda zapne za nešto i sl.

Kad je reč o kadriranju, Rankin je u pojedinim situacijama dosta ambiciozan i šteta je što ekipa nije dorasla da to isprati nekim boljim sadržajem unutar kadra. U svakom slučaju, Rankin nije reditelj bez dara i treba pratiti šta će dalje raditi, nadam se u boljim uslovima.

Što se same priče tiče, low budget film diktira postojanje niza kamernih scena iz "šta ćemo, kako ćemo" asortimana, što meni u principu ne prija, ali Rankin efikasno prelazi preko toga. Struktura filma je interesantna, i stilizacija je vrlo precizna što je izuzetno važno.

Bube i ceo horor element su više iz nekog gooey fazona nego što su zaista strašni, ali to je takođe u konvenciji.

Međutim, uprkos svim ovim kvalitetima, budžet i sam koncept ne mogu da omoguće INFESTATIONu da bude neki izuzetan film. Poređenja sa Underwoodovim TREMORSima su svakako preteraa jer je to bez ikakve dileme theatrical rad. INFESTATION je simpatičan i kreativan DTV film koji može imati svoje zasluženo mesto samo u žanriovskom getu bez maltene ikakvog crossover potencijala.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam FUZZ Richard A. Colle. Taj film mi je privukao pažnju zato što je to projekat koji je trebalo da režira Brian De Palma, ali je iz nekog razloga napustio projekat. U svakom slučaju, reč je o jednom od atipičnih policijskih filmova sa početka sedamdesetih čija je osnovna karakteristika da u žanr policijskog filma hoće da unese koncepciju komedije na tragu MASHa, dakle da spoji bizarnu realističnot i nasilnost sa apsurdom.

Ta mešavina ne funkcioniše toliko dobro na nivou celine, međutim film ima izvesnu energiju i apartnost pa ne čudi ni da je ostao zapažen. Ovo je jedan od retkih policijskih filmova u kojima Burt Reynolds nije akcioni heroj, i iako je on glavna zvezda filma, uopšte ne dominira u zapletu, štaviše FUZZ je više ensemble piece.

FUZZ je film koji je prilično teško preporučiti ali svakako mislim da treba da ga pogledaju svi oni koji žele da se bolje upoznaju sa istorijom američkog policijskog filma. Na ovoj liniji se svakako može napomenuti i Aldrichev CHOIRBOYS.

* * 1/2 / * * * *

Ja ga se sećam sa dosta izmešanih emocija. Prvi put kad sam ga gledao sa možda 12-13 godina, bio mi je dosadan jer, kako i sam kažeš, nije ovo klasičan policijski/ akcioni film kakav sam u tom nežnom dobu očekivao. No na ponovljena gledanja shvatio sam dublje slojeve i subverzivnu komponentu filma i moram da kažem da ga sad smatram dosta interesantnim u detaljima ako ne najuspelijim u smislu celine. Ima ona sjajna scena kada onom tipu izleti "nigger" pa krene da se izvinjava, a brat ga odvede izvan vidokruga kamere i prepegla. Pjur gold.

Ma da. Ima tu sjajnih stvari, ali tu vrstu ekscesa je inače jako teško sklopiti u celinu. No, što se istorije u širem smislu tiče, važno ostvarenje.

Tragom sjajnog utiska koji je ostavio Tom Hooperov THE DAMNED UNITED, sinoć sam reprizirao njegovu mini-seriju PRIME SUSPECTa nazvanu THE LAST WITNESS.

Ono što je naročito interesantno u ovoj mini-seriji je tema pošto govori o londonskom epilogu situacije iz Bosne kada su Srbi postali dželati da ne bi ponovo bili žrtve. Ako tome dodamo ultimativnog, sada već GILFa, Helen Mirren koja me naročito asocira na bosanske događaje jer bi bila apsolutno idelana da igra Biljanu Plavšić u eventualnom biopicu, THE LAST WITNESS je pravi sevdah reunion.

Scenario je napisao Peter Berry, koji je prošle sezone imao jednu dosta tanku BBC seriju THE LAST ENEMY, i u THE LAST WITNESSu je primetno da je uradio vrlo solidno istraživanje. naravno, to istraživanje se upadljivo završava na tome da su u Bosni Srbi ubijali nemoćne Muslimane (iako ruku na srce, nagoveštava se da je jednom srpskom junaku spaljena kuća što je u skladu sa presudom naseru Oriću za uništavanje imovine). Što se datuma događaja tiče, zločin čije svedoke eliminišu srpski zločinci pobegli u Britaniju desio se 12. juna 1992. Iako se ne pominje mesto, reklo bi se da je reč o Višegradu pošto je u principu u to vreme tamo bilo sličnih aktivnosti, premda po opisu zločina, akcija više liči na Srebrenicu. Međutim, ipak najveće priznaje za research zaslužuje ime srpskog zločinca Milan Lukić, identično imenu čoveka koji je učinio višegradske nepriijatnosti upečatljivim.

Lukića u seriji igra Oleg Menjšikov, a njegovog henchmana Žigića, hrvatski glumac Velibor Topić. U principu, zadovoljan sam ovim kastom, Srbi su barem mačo, i njihovi dijalozi na srpskom nisu besmisleni, iako naravno Menjšikov je Rus. Topića znamo po ulozi Vijalija u ŽIVIMA I MRTVIMA Kristijana Milića i KINGDOM OF HEAVEN Ridleya Scotta, a imao je tu čast da se bije sa Van Dammeom u filmu SECOND IN COMMAND.

Bosanku Jasminu igra, uslovno rečeno, zvezda evropskog filma Ingeborga Dapkunaite, litvanska glumica. Takođe, pojavljuju se i britanske zvezde Liam Cunningham, Frank Finlay i fantastični Mark Strong.

Za razliku od drugih PRIME SUSPECT serijala, HE LAST WITNESS je prirodno malo cheesy, malo opterećen zapadnjačkom krivicom kako prema žrtvama rata u Bosni tako i prema emigrantima, ali verovatno da to iz britanske vizure deluje drugačije, angažovano i mudro.

Berryjev scenario je vrlo solidan. Iako je ključni twist jasan od prvog minuta, PRIME SUSPECT se nikada nije ni bazirao na preokretima već na kombinaciji whodunita i police procedurala u kome se prikupljaju dokazi protiv osumnjičenog. U principu, policijski rad i jeste takav u stvarnosti, mnogo su veći problemi vezani za prikupljanje dokaza nego za konstatovanje ko je počinilac.

Što se vizuelnog aspekta tiče, PRIME SUSPECT je poznat kao vrlo konvencionalno realizovana serija, sa akcentom na glumačku igru, dileme glavne junakinje i sl. Međutim, Tom Hooper joj daje zavidnu dozu vizuelne svežine, pre svega kroz izbor lokacja a zatim i kroz kompoziciju kadra koja je smirenom stilu, dakle bez shaky cama i brojnih rezova, dala ipak jednu dodatnu vizuelnu dimenziju. U ovoj mini-seriji postoji barem jedna antologijska sekvenca, to je set-piece u bolnici, kakva se retko sreće na televiziji.

U principu, THE LAST WITNESS je odlična televizija, a kad je reč o stepenu istraženosti problema, realno, nije mnogo manje istražena od nekog tendencioznog filma koji bi kod nas nastao u regionu. To je vrlo važno imati na umu pošto vrlo često gledamo serije i filmove o drugima pa je dobro povremeno imati priliku da uporediš koliko autori promašuju.

Kad smo već kod britanskih filmova o fudbalu, jel neko nailazio na Paul Greengrassov TV film THE FIX?

Pogledao sam interesantan iako ne baš dobar film GOLDENGIRL Josepha Sargenta. Reč je o vrlo bizarnom ostvarenju koje je prvobitno bilo koncipirano kao mini-serija ali je onda cuttovano u regularan film zbog bizarnog spelta okolnosti da se film dešava na Olimpijadi u Moskvi 1980. i govori o amweričkim sportistima tamo, što je delovalo kao dobra ideja za vreme snimanja, a na kraju su međutim SAD bojkotovale ovu Olimpijadu i obesmislile takav zaplet.

Međutim, pored tog zapleta sa Olimpijadom, na granici krajnje apsurdnog je i osnovni zaplet koji govori o bivšem nacisti, genetičaru koji je usvojio devojčicu i uz terapiju je pretvorio u ultimativnu atletsku šampionku. Međutim, u pozadini ovog dosta prenaglašenog zapleta krije se zapravo jedan od prvih filmova koji ne samo da problematizuje sport nego otvara pitanje dopinga na suštinskom nivou i kontemplira o tome koliko su sami sportisti spremni da žrtvuju vlastito zdravlje radi zarade.

Ako imamo u vidu da je ovo film iz 1979. godine kada komercijalizacija sporta još nije bila na ovom nivou na kom je danas, i kada su atlete sa spektakularnim rezultatima, poput Marka Spitza još uvek bile slavljene zbog svojih sportskih dostignuća koja su se kretala u domenu ljudskog a ne nadljudskog, onda je GOLDENGIRL kroz svoju prenaglašenost zapravo anticipirao period trkačica iz DDRa ili današnjih šampiona kao što je Michael Phelps.

To da je film isceđen iz mini-serije oseća se na planu razvoja likova, pre svega naslovne junakinje, koja se povremeno ponaša kao robot a povremeno, ima i dileme, pa čak i nagoveštenu, ali ne i sasvim razvijenu romantičnu vezu sa svojim agentom kog igra James Coburn.

Coburnov lik je vrlo interesantan pošto anticipira Jerry Maguirea. On je cinični agent željan novca koji ipak želi samo da zastupa sportiste čije motive razume, makar oni bili i čista pohlepa. Njegovu sumnju u Goldengirl budi činjenica da njene motive sasvim ne razume što je i prirodno jer je njeno telo kreirao ex-Nazi usvojitelj a psihu stručni psiholozi. Njegova ideologija je dakle nešto što bi se uslovno moglo nazvati "kapitalizmom sa ljudskim likom", uživanje u besramnom interesu dok god se razumeju njegovi psihološki motivi.

Sargentova režija je kompetentna, rekonstrukcije takmičenja su prilično dobre i vešto su kombinovani televizijski snimci i rekonstrukcije, kao i vizuelna upotreba televizijskog prenosa kao segmenta sporta.

U svakom slučaju, GOLDENGIRL je baš fusnota ali mislim da može biti zanimljiv ljubiteljima sportskog filma kao primer treš postavke koja se na kraju desila u stvarnosti, i još uvek traje.

* * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 23-09-2009, 16:43:47
Kad smo već kod britanskih filmova o fudbalu, jel neko nailazio na Paul Greengrassov TV film THE FIX?

Našao si samo ovaj frejm ili ceo film?

ma imam ga već odavno, samo nisam znao gde je narezan. nađen, samo ga nikada nisam odgledao.

odustao sam kada sam doznao da su na ovoj bbc america verziji blurovane grudi maggie o'neill.

Ako imaš neku ideju odakle si ga skinuo, pošalji mi molim te PM.

Pogledao sam sinoć GI JOE: THE RISE OF COBRA Stephena Sommersa u prilično praznom Tuckwoodu i moram priznati da ovaj film na najbolji mogući način zaključuje jednu sjajnu letnju sezonu. Sve ono što je trebalo da nam pruži TRANSFORMERS 2 i nažalost nije, pružio nam je GI JOE.

Naravno, teško da je iko od nas ovde idealna publika za ovaj film pošto čak ni ja kao neko ko je voleo GI Joe kao klinac nisam ispratio najnovije tendencije, a koliko vidim mitologija je dosta izmenjena, e sad ne znam prati li to novi strip i toyline ili su scenaristi uzeli sebi slobodu. U svakom slučaju oni koji očekuju stari GI Joe od ovog filma ga neće dobiti.

Međutim, ono što će svakako dobiti je najbolji film za desetogodišnjake koji kao desetogodišnjaci nismo dobili. Sommers je snimio svoj daleko najbolji film i konačno su njegovi afiniteti za stripovsku akciju, humor, hiperstilizaciju i maštovita rešenja došli do punog izražaja. Sommersovi raniji filmovi, izuzev VAN HELSINGa, imali su problem što počnu dobro i onda se raspadnu. VAN HELSING je pak uspeo da bude konzistentno simpatičan, ali GI JOE je uspeo da sve vreme bude visokooktanski cirkus. GI JOE je jedan od onih filmova za decu koji je potpuno unapologetic, u kome teško da ima išta poučno i kosntruktivno, to je podilaženje svim najnižim porivima kupcima GI Joe igračaka u velikom stilu i zato je ovaj film perfektan reprezent svoje vrste.

Pre svega, Sommers je uspeo da odlično kontekstualizuje postojanje GI Joe mitologije unutar realnosti i da stvori taj podsmešljivi odnos prema tim ionako suvišnim zakonima gravitacije i uopšte uređenog društva kakvim ga poznajemo. GI JOE uvodi gledaoca u paralelni svet koji je savršena interpretacija univerzuma u kome klinci vide svoje GI Joe figure, i u tom smislu, Sommers je savršeno pogodio psihološki aspekt igranja tim figurama - da, okružuje nas običan svet, ali iza njegovih kulisa dešava se rat high-tech boraca.

Ono što mi je eventualno zasmetalo jeste dizajn nekih GI Joe vozila i opreme iz prostog razloga što su u moje vreme GI Joe gadgeti bili varijacija na već postojeća oružja i opremu dočim ovde dosta tih vozila i oružja ne liči. Međutim, to je zaista minorna primedba nekoga ko je ionako gun freak jer dizajn je sam po sebi odličan, dosledan i sveobuhvatan.

Što se dakle ciljne grupe tiče, Sommers je snimio film posle čijeg gledanja tipičan primerak onih kojima je film namenjen može samo da zanemi od potrebe da što više kaže.

Što se nas ostalih tiče, mislim da je suštinski manje važno kakav je ovo film, ali u suštini cool je. Produžena akciona sekvenca u Parizu je istinski maestralna, spada u red najboljih privoljenih na film ove godine, u to nema nikakva sumnje, i u takvim situacijama GI JOE prevazilazi svoju exploitation koncepciju i postaje zaista delo vredno pažnje.

Takvih situacija ima još u par navrata.

Ono što zaslužuje najveće priznanje jeste Sommersovo zaista majstorsko baratanje stilizacijom i tempom filma, kao i glumcima koji zaista vrlo tačno glume svoje toyline likove. Kadriranje je konzistentno kroz ceo film, a DP Mitchell Amundsen, kome ova vrsta akcije nije strana, slikao je i Timurov WANTED, uspeva da održi konzistentan ton filma sve vreme, i da pripremi fotku za obilje specijalnih efekata.

GI JOE zaista ima masu specijalnih efekata, a Sommersov ton je takav da ne smeta čak ni kada film zaliči na animaciju odnosno kada u kadru ima više animiranih objekata od fizičkih setova i pravih ljudi.

U svakom slučaju, GI JOE je savršen primerak jednog krajnje reakcionarnog prilaza franšizi i holivudski eksces u najpozitivnijem smislu.

* * * / * * * *

radovao bih se da ovo bude dobro:

Surrogates
By TODD MCCARTHY

A Walt Disney Studios Motion Pictures release of a Touchstone Pictures presentation of a Mandeville Films/Top Shelf production. Produced by David Hoberman, Todd Lieberman, Max Handelman. Executive producers, David Nicksay, Elizabeth Banks. Directed by Jonathan Mostow. Screenplay, John Brancato, Michael Ferris, based on the graphic novel by Robert Venditti, Brett Weldele.

Thomas Greer - Bruce Willis
Jennifer Peters - Radha Mitchell
Maggie Greer - Rosamund Pike
Andrew Stone - Boris Kodjoe
Young Canter - James Francis Ginty
Dr. Lionel Canter - James Cromwell
The Prophet - Ving Rhames
Strickland - Jack Noseworthy
Bobby - Devin Ratray
Colonel Brendon - Michael Cudlit

A film about robots that might find its biggest fans among Luddites, "Surrogates" is an intense and eerily plausible sci-fi thriller. Set in a future that uncannily resembles the present day (it must be one of the first pictures with a car chase featuring a Prius), Jonathan Mostow's smart speculative suspenser imagines a time when people can live through ideal versions of themselves while they sit wired up at home. Commercial prospects would seem solid but for the misleading and off-putting ad campaign, with very good international and ancillary careers in store for this Bruce Willis starrer.

Effective science fiction often reflects the preoccupations and anxieties of the moment when it is made, and "Surrogates," based on a graphic novel by Robert Venditti and Brett Weldele, certainly speaks to the way people today increasingly live on their computers and other electronic devices and project themselves into the world through them. The idea that one day we may need to choose between living life directly or virtually provides the dramatic tension for the script by Mostow's "Terminator 3" collaborators John Brancato and Michael Ferris.

Rapid-fire opening credits montage reveals the technological advances that lead to the "now" of the story. With 99% of the population connected to surrogates, crime, racism and other ills have been eradicated and the streets are filled with nothing but young and attractive people. An amusing, entirely credible throwaway scene shows a military war room that resembles an orderly video arcade, with a distant desert war being fought by surrogate soldiers (who can't be killed, only mechanically damaged) visible on screens.

So life is good; everyone is pretty, there's no physical danger and people can live out their fantasies from the comfort of their "stim chairs," where no one has to see them age. There is a small dropout movement that rejects surrogacy, led by a charismatic figure called the Prophet (Ving Rhames), but these scruffy losers are confined to "reservations" where they lead a subsistence existence (and are conspicuous by virtue of their exceptional unattractiveness).

But trouble comes to paradise when two humans die when their surrogates are "killed," which is not supposed to happen. It doesn't take FBI agents Thomas Greer (Willis) and Jennifer Peters (Radha Mitchell) long to figure out that a rebel has gotten his hands on a unique weapon capable of bridging the surrogate/controller divide.

Willis' appearance is at first disconcerting; with smooth features and a blond toupe, he looks about 35, and there is something just a little off about how Greer, Peters and others stare, don't register reactions immediately and move in ever-so-slightly abrupt ways. They look like heavily retouched photographs come to life through fractional time-delay, providing just the right, light touch of creepiness to a population that looks as though it stepped out of the pages of Vogue and GQ.

Drama turns on how Greer, deprived of his surrogate after a hair-raising helicopter pursuit and crash, re-enters the world in true human form (Willis with the more familiar bald pate and goatee), much to the consternation of his wife, Maggie (Rosamund Pike), who's addicted to the surrogate lifestyle and, in a nutshell, isn't interested in growing old together. In "aged" form, Greer sticks out on the streets of Boston like a Rip Van Winkle at a singles' bar as he tries to get to the bottom of the mystery, which involves a trip to the "reservation" for a confrontation with the Prophet and, ultimately, a search for the elusive inventor of the surrogates, Dr. Lionel Canter (James Cromwell), who long ago split with the giant corporation that markets the replicants.

Mostow includes sufficient de rigueur action scenes for the popcorn crowd, and he's good at them, but what keeps the film flying at a comparatively high altitude is the sharply focused manner in which it follows through on its premise. There are aspects of the surrogate lifestyle -- reproduction, for starters -- that aren't addressed, but the picture refuses to be distracted by inessentials, and pays off on everything it sets up.

"Surrogates" distinguishes itself from countless other thematically overlapping films by being not about robots run amok, but about humans seduced by the easy life; humanity here has "advanced" so far that it has become subordinate to its substitute. As a cautionary sci-fier, it's not all that far removed from such classics as "The Day the Earth Stood Still" and "Invasion of the Body Snatchers," and if eyebrows are raised over the issue that "Surrogates" runs only 88 minutes, it's worth remembering that the those two '50s originals ran just 92 and 80 minutes, respectively.

With the exception of Willis, who effectively trots out his wary but determined Everyman persona once his well-scrubbed substitute goes MIA, the actors are mostly required to look great and behave with a certain glacial impenetrability, which Mitchell, Pike, Boris Kodjoe (as an FBI supervisor) and James Francis Ginty (as Canter's surrogate) lead the way in doing. Devin Ratray gets good mileage out of his role as a computer whiz too proud of his corpulent geekiness to consider a more glamorous substitute.

Production values are immaculate.

Camera (Deluxe color, Deluxe prints domestic, Technicolor prints international, Panavision widescreen), Oliver Wood; editor, Kevin Stitt; music, Richard Marvin; production designer, Jeff Mann; supervising art director, Dan Webster; art director, Tom Reta; set designers, Al Hobbs, Stephen Christensen, Lorrie Campbell, Domenic Silvestri, E. David Cosier; set decorator, Fainche MacCarthy; costume designer, April Ferry; sound (Dolby Digital/SDDS/DTS), Tom Williams; supervising sound editor/sound designer, Jon Johnson; re-recording mixers, David E. Fluhr, Myron Nettinga; visual effects supervisor, Mark Stetson; visual effects, Sandbox FX, MPC, Synthespian Studios, Brickyard Filmworks; makeup effects, Gregory Nicotero, Howard Berger; stunt coordinator, Jery Hewitt; assistant director, Nil Otero; second unit director, Simon Crane; second unit camera, Igor Meglic; casting, Jane Jenkins, Janet Hirshenson, Michelle Lewitt. Reviewed at Walt Disney Studios, Burbank, Sept. 23, 2009. MPAA Rating: PG-13. Running time: 88 MIN.

na osnovu trejlera deluje zabavno, kao najbolji mostow od breakdowna... nije da ima da preskoči naročito visok prag, doduše.

Pošto HICKEY & BOGGS ne prestaje da me progoni, malo sam searchovao po netu i naišao sam na utisak da nisam sam u tome. Naime, na ovaj film sam nailazio u filmografijama Waltera Hilla, ali nikada nije bio dostupan. Sve ono što me mejnstrim literatura pisala o njemu bilo je krajnje šturo i neprivlačno, stvarao se utisak da nije reč o esencijalnom filmu. Onda sam ga zaboravio i ponovo otkrio dok sam casually listao Maltin, a ubrzo ga je Kunac locirao. Anyhow, na Internetu sam našao sporadične kritike koje rehabilituju film a opet nigde neku zvaničnu rehabilitaciju, naročitu ne neku koja bi ga izvukla iz 70s konteksta i neonoir priče i nadovezala na Shane Blacka što je bila moja teorija.

Konačno sam našao dokaze da je imao i svojevrsnu zvaničnu rehabilitaciju na QT festu u Austinu:

Now... the third film of the night was... I thought supposed to be a change of pace. It's a 70's crime film from America... starring Robert Culp and Bill Cosby. The poster for the film made it out to be kinda funny.... and ya know... I guess there could be a kinda funny aspect... but this movie left me devastated.
Robert Culp directed this jewel... and he and Bill Cosby are acting their asses off. Bill... Robert.... What the hell happened. Dudes, you guys were the cat's meow in this flick.
The movie is called HICKEY & BOGGS... and those guys are Private Dicks... gone from the police forces they used to serve... now on the ass end of the profession. Laws are being passed to force them to basically just serve summons and hunt down scapegoats on bail bonds.
This isn't the Phillip Marlowe universe anymore. They hang in bars... check their answering services... Bill has an ex-wife that doesn't much care for him... a kid he hardly ever sees.... Robert Culp lives in strip clubs, with a glass teat pouring whiskey in his gullet... going home to be satisfied with whores...
Robert Culp and Bill Cosby are not in a happy place.
They get a little gig... turns out to suck really bad for them.
This is what the LETHAL WEAPON movies weren't brave enough to be. The first film hinted in this direction... but collapsed. As Quentin pointed out... this was in the vein of THE LONG GOODBYE... the script was by WALTER HILL.... his first produced credit... Peckinpah picked up THE GETAWAY... and well... you know the rest of the story. But this is a lost film to my ears and eyes... I'd never seen or heard of it.
Why the hell did Robert Culp direct ONE movie? I mean, this was great. It had me in tears, laughing and wincing in pain.
There are some images... things with Cosby that I will not shake. A shot of a dissipated Robert Culp... staring glassy eyed.. mesmerized but gone... a vanished man... great face work by Culp in this. This movie changes one's opinion of these two.
This should be a movie that becomes very well known... but it's not on video... it is not on dvd or laserdisc. This movie... like the others tonight, do not exist.

Reprizirao sam MADIGAN Donalda Siegela. Ovo je film koji predstavlja most između njegovog starog kriminalističkog opusa koji je bio izuzetno značajan i DIRTY HARRY faze koja spada među bitnije događaje u istoriji filma. Ono što je izdvajalo MADIGANa u vreme kada je izašao, danas verovatno stoji kao najveći problem i smeta skladnoj građi ovog filma kao celine a to je paralelno praćenje akcije dvojice detektiva i problema koje imaju dvojica ljudi na čelu policije.

Ova dubinska postavka u odnosu na njujoršku policiju svakako da je izdvajala ovaj film, ali suštinski, te dve priče nisu imale puno veze jedna sa drugom, premda naravno, upravo nas je DIRTY HARRY i naučio tom skladu i preciznosti policijskog filma.

Interesantno je da je iste godine kada je snimio MADIGANa, Siegel snimio i COOGAN'S BLUFF koji je u stvari bio generalna proba za DIRTY HARRY i koji je strukturalno znatno čvršći.

Ipak, u ovakvoj strukturi sa dosta karaktera, Siegel odlično vodi likove i uspeva da stvori potentnu dramu, koja nosi u sebi i dosta suptilne provokativnosti koja nije bila prečesta u prednovoholivudskom filmu.

Siegelove inscenacije su nesumnjivo vešte i dinamične, i film ima izuzetno energičan tok, brz tempo i dinamičku usklađenost svih scena, iako se na nivou scenarija, kako već rekoh, uslovno rečeno radi o dva filma u jednom.

Ako bi od ta dva filma morao da izaberem zanimljiviji, to je svakako ovaj o detektivu Madiganu i njegovoj poteri za ubicom, i sasvim je jasno u kom se domenu Siegel najbolje snalazi. Na svu sreću, posle ovog A-filma u kome je raskoš A-produkcije donekle gušila Siegelovu preciznost, iako je on uspeo vrlo dobro da se izbori sa pretencioznom pričom, u sledećim A-naslovima, Siegel će transplantirati svoju B-efikasnost i praktično reanimirati A-film svežom B-krvlju.

* * * / * * * *

There's film school. And then there's film school the Werner Herzog way.

In typical take-no-prisoners style, Herzog plans to teach guerrilla filmmaking, at a cost of $1,450 for a weekend, Jan. 8-10 in Los Angeles. And he's quick to caution the faint of heart to stay away from what he's dubbed the Rogue Film School.

"Censorship will be enforced," he says. "There will be no talk of shamans, of yoga classes, nutritional values, herbal teas, discovering your Boundaries, and Inner Growth."

Herzog -- whose credits include pics ranging from "Aguirre, Wrath of God" to "Grizzly Man" and the "Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans" -- warned applicants not to bring their laptops. Instead, he promises to offer insight into such areas as "the exhilaration of being shot at unsuccessfully" and "the neutralization of bureaucracy."

"The Rogue Film School is not for the faint-hearted; it is for those who have traveled on foot, who have worked as bouncers in sex clubs or as wardens in a lunatic asylum, for those who are willing to learn about lock-picking or forging shooting permits in countries not favoring their projects," he says. "In short: it is for those who have a sense for poetry. For those who are pilgrims. For those who can tell a story to 4-year-old children and hold their attention. For those who have a fire burning within. For those who have a dream."

In addition to those passionate insights, participants will receive a signed copy of Herzog's "Conquest of the Useless."

Pogledao sam TV film THE DEAL Stephena Frearsa iz 2003. godine, film koji je preteča Frearsovog nagrađenog THE QUEEN i mogu reći da mi je THE DEAL još interesantniji, ne samo zato što je reč o manje poznatoj priči, nego zato što je i Frears u najboljoj rediteljskoj formi.

THE DEAL govori o usponu Tony Blaira i Gordona Browna kroz redove Laburističke Partije, od vremena potpune dominacije Torijevaca sve do okolnosti u kojima je Laburistička Partija došla do neumitne pobede, i sukoba za liderstvo u stranci koje je izbilo između njih.

Film se fokusira na događaje koji su doveli do toga da Blair za kog se uvek računalo da je Brownov sidekick, što je on na neki način i bio ili tek "Torijevac među Laburistima", postane lider Partije, uprkos svim očekivanjima, pa čak i njegovom političkom karakteru koji je bio dosta atipičan za dotadašnje laburističke lidere.

Michael Sheen i David Morrissey su sjajni u ulogama Blaira i Browna, a Peter Morganov scenario je postavljen u njegovom tipičnom stilu, dakle sa dobro trigerovanim flešbekovima, upotrebom televizijskih snimaka, medijskih isečaka i vrlo jasno postavljenim motivacijama u drami. Iako se u nekim Morganovim scenarijima čak ta preciznost motivacije postavlja i kao problem, u TV filmu THE DEAL, to zaista pije vodu.

THE DEAL je naišao na izvesne kritike kad je izašao, pre svega od strane Laburista, i nije imao preveliku ljubaznodst političara dok je sniman. Međutim, uprkos tome što su neke situacije, prirodno morale biti dopisane, nema nekih suštinskih primedbi na kredibilnost Morganove postavke.

Frears režira u punoj formi. iako je ovo u suštini kamerni komad, fokusiran na karaktere, uspeva da izvuče maksimalan broj atraktivnih rešenja na nivou kadriranja i da podseti na doba kada je zapravo i postao ono što je danas.

Mislim da je THE DEAL jedan od onih filmova baziranih na istinitim pričama koji mogu da crossoveruju i prema onima koje ta konkretna priča ne zanima. 

Šta su čitulje?
Facebook za penzionere.

 

pošlo mi mleko na nos... a ja čak i ne pijem mleko!

Quote from: The Thing on 27-09-2009, 18:48:23pošlo mi mleko na nos... a ja čak i ne pijem mleko!

onda to mora da je nešto što podseća na mleko, a nije mleko.
pitam se samo – šta će to u tvom nosu?

Why that's preposterous! I never swal... er, I mean that was a joke from South Park, yeah that's it!

Cartman:: Oh, oh, Jesus. I was laughing so hard–the milk came out of my nose.
Stan:: Dude, you weren't drinking any milk.
Cartman:: Huh?
Stan:: You have to be drinking milk for that to happen.
Cartman:: Not with me, man.

Konačno sam pogledao STATE OF PLAY, film Kevina Macdonalda. Kao veliki fan serije, dugo sam oklevao, pa ni sada kad sam konačno pogledao film ne mogu da kažem da sam ga baš gledao na pravi način jer je utisak serije još uvek prejak. U tom smislu, svakako ne osećam da sam prava publika za ovaj film, a naročito ne za uživanje u njemu pošto me je misao o odnosu serije i rimejka sve vreme pratila i ometala mi je uživanje u filmu.

Ipak, ono što svakako mogu da konstatujem jeste pre svega da je reč o vrlo ambicioznom filmu i pokušaju pravljenja thinking man's trilera što je za svako poštovanje. Štaviše, scenaristička adaptacija izvornog predloška Paul Abbotta na kojoj su potpisani Matthew Michael Carnahan, Tony Gilroy i Billy Ray (a Peter Morgan je radio uncredited) pre svega pokazuje izuzetnu analitičnost, prepoznavanje svih potencijalnih motiva, eliminisanje suvišnih plotlineova iz serije, sve je vrlo precizno, ali ima jedan veliki problem. U toj masi dobrih scenarističkih procena, i pokušaju da se priča koncipira sa što jačim tempom i što više događaja, negde se izgubio razvoj likova tako da na kraju umesto karaktera imamo samo marionete kojima manipuliše priča, a sve scene u kojima se tobože radi na karakterima deluju dosta usiljeno i workmanlike jer kao da su svi autori fokusirani na priču.

Ipak, sama priča je dovoljno interesantna da i karakteri svedeni tipove mogu da piju vodu.

E sad, kako rekoh, serija je ostavila utisak na mene i tamo su karakteri vrlo razrađeni tako da je sasvim moguće da je u stvari isto dovoljno razvijen na nivou karaktera, ali ipak nisam siguran u to.

Isto tako, sasvim sam siguran da bi izvorna podela Edward Norton - Brad Pitt čak i sa ovakvim tekstom bila efektnija od ove sa kojom sam završili a predvode je Russell Crowe i Ben Affleck. Doduše, Helen Mirren umesto Bill Nighyja i Jason Bateman u ulozi Dominic Foya su svakako sjajna rešenja. Doduše, lepotica Rachel McAdams je preveliki ustupak u ulozi Delle.

I konačno, na nivou stila, STATE OF PLAY želi u isto vreme da bude moderan i realistički triler, ali i holivudska, writing against the clock apologija štampanim medijima. Macdonald u principu uspeva da održi balans između tih tendencija ali sasvim je jasno da bi film bio bolji da je ambicija u žanrovskom smislu bila jednostavnija.

Macdonald se odlično pokazao kao reditelj i reč je o slučaju mudrog izbora reditelja. Da ovo nije Working Title film, sigurno bi studio angažovao nekog tipičnog triler reditelja, a Macdonald je jasno ponudio određenu nadgradnju i što je još važnije, pokazao je da može da se uhvati u koštac sa holivudskim projektom velike ambicije.

Kako rekoh, sasvim je moguće da je većina mojih primedbi proistekla iz opterećenosti serijom. U svakom slučaju, ono što se može potvrditi je da autori filma nisu ni izdali ni prodali seriju na bilo koji način i da su mahom ključni twistovi očuvani.

* * * / * * * *

Pogledao sam najzad LOVE THE BEAST Erica Bane, dokumentarac o njegovoj ljubavi prema automobilima i pokušaju da učestvuje na autotrci Targa Tasmania. Reč je o vrlo simpatičnom i efektnom dokumentarcu u kome je Eric Bana iskoristio sav svoj star power kako ispred tako i iza kamere, i omogućio svojoj intimnoj priči o automobilima da na ekranu okupi likove poput Jeremy Clarksona, Dr. Phila i Jay Lenoa, plus da celu stvar izuzetno dobro snimi.

Posebnu draž filmu daje serija neočekivanih događaja koji su se desili tokom trke, zahvaljujući kojima film dobija neočekivani obrt.

Eric Bana ne beži od toga da se kroz dokumentarac pozabavi storytellingom i ima par situacija u kojima on ipak nije dorastao kao reditelj da prikrije fikciju, odnosno, postoji par akcenata za koje se vidi da su fejk. Međutim, čak i ako su poneke sekvence fejk, njihova sama suština ima istinu i uporište u celoj situaciji, tako da to ne smeta filmu kao celini.

U tom smislu, LOVE THE BEAST nije samo film za car freakove jer ima priču i emociju koja može da crossoveruje, ali, objektivno, car freakovi će jedini imati puno razumevanje za ono što Bana pokušava da kaže.

Ono što je najvažnije jeste to da je Bana izabrao dovoljno dobru temu i da je film odlično realizovan tako da LOVE THE BEAST ni u kom slučaju ne može biti otpisan kao vanity project.

* * * / * * * *

Comic Relief - Prime Cracker