ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Uporedna analiza filmova THE TOWN i TAKERS možeposlužiti kao dosta dobar primer za razdvajanje umetničkog kvaliteta u žanrovskim okolnostima i čisto žanrovskog ugođaja. Ako u ovoj analizi pođemo od literarne kritike koja je osporavala umetničke potencijale žanrovske literature time što joj je spočitavala oslanjanje na "pomerene" likove u odnosu na načelno realistički kontekt u koji su romani smešteni i izvesnost ishoda priče (u detektivskom romanu izvesnost otkrivanja istine), onda se - pod uslovom da apstrahujemo kontra-argumete da puno sazrevanje krimića koincidira sa zaokruživanjem estetike "modernog", takođe "pomerenog" romana u odnosu na realističku tradiciju i/ili predvidivu konvenciju/konsekventnost realističkih klasika - THE TOWN pribiližava paradigmama "umetničkog" upravo zbog toga što uspeva da ispriča vrlo uzbudljivu i konvencionalnu krimi-priču istovremeno manje-više očuvavši integritet realističkog izobražavanja sveta - i uprkos tome što je u THE TOWNu očigledno  reč o fikciji, Affleck sa svojom ekipom uspeva da ostvari utisak kako priča priču a ne kako pravi žanrovsku egzibiciju. Međutim, iza te Affleckove veštine, zapravo stoji žanrovska struktura koju on čak (strukturalno gledano) ni ne prevazilazi ali je majstorski ostvaruje.

TAKERS je s druge strane film koji ne beži od svog oslanjanja na žanrovsku konvenciju i ne pokušava da je približi bilo kakvom vidu realističke ubedljivosti, premda se oslanja na realnost kao na vid egzotike koja pruža žanrovske prepreke. U toj meri se oslanja na konvenciju i toliko se služi žanrovskim prečicama da sam se, gledajući ga, u više navrata upritao da li bi neko ko nij toliko upućen u žanrovske konvencije uopšte mogao da ga razume. Međutim, s druge strane, iako verovatno ne može da egzistira kao samostalno umetničko delo, velikim delom i zato što klišee na koje je oslonjen ne tretira kao životnu istinu poput Afflecka niti kreira alternativni univerzum u kome vladaju neka druga, konzistentna pravila, već ao usputnu stanicu između dve potere, pucnjave ili čistih swaggerovanja.

No, kao što u THE TOWNu kliše uspeva da profunkcioniše kao "istina" zahvaljujući jednom studioznom postupku, tako u TAKERSu kliše funkcioniše kao zabava upravo zato što se krajnje efikasno sprovodi.

TAKERS je režirao John Luessenhop, reditelj maltene bez biografije koji je počeo radeći kao reditelj DTV filma repera Master Pa u jednoj od njegovih drugorazrednih produkcija dok u TAKERSu radi kao lični reditelj jednog drugog "prljavog južnjaka" TIa koji je producirao ovaj film i igrao jednu od glavnih uloga. Ovaj sredovečni belac pokazao je izvanredan napredak i uz direktora fotografije Michaela baretta koji je u KISS KISS BANG BANG Shane Blacka vrlo vibrantno slikao LA uspeo da isporuči jednu tek površinsku ali pitku simulaciju Michaela Manna, smeštenu u osvit neona, u gradu punom detektiva.

TI se mudro povlači na poziciju važne supporting role a u prvi plan izlaze Paul Walker, Idris Elba i Matt Dillon koji su osnov jdne zapravo moćne B-podele. Idris Elba je u ovom filmu dobio bolji akcioni showcase nego u Joel Silverovoj produkciji LOSERS ali najpikantniji za isticanje su Paul Walker i Matt Dillon. Paul Walker je hunk iz senke koji je podlednjih godina godina uspeo da izgradi jedan žabnrovski konzistentan opus sa nizom vrlo pristojnih B-naslova od koji se po kvalitetu i svežini izdvaja Wayne Kramerov RUNNING SCARED a po komercijalnosti FAST AND FURIOUS-serijal. Kada se bude podvukla crta, Walker će stajati kao potcenjena žanrovska faca. Dillon s druge strane, ironijom sudbine, pada u senku svog brata Kevina koji ulogom Johnnyja Drame u ENTOURAGE kao emblematičnog manje talentovanog brata poznatog glumca - drži puls na popkulturnim kretanjima mnogo bolje od slavnijeg Matta. Međutim, nasuprot indie rola, Matt pravi respektabilno selekciju "komercijalnijih2 projekata i u njima igra, koliko je to moguće, ozbiljne old school role a TAKERS je jedna od njih.

Akcija koju je koreografisao JJ Perry je moćna a Lueseenhop uspeva da prikrije nedostatke u budžetu korišćenjem televizijskih rediteljskih trikova i uopšte ovaj film liči na ranog Manna upravo zbog tog preplitanja televizijskog iskustva i filma koji je imao LA TAKEDOWN, njegova manje ambiciozna preteča HEATa. Tony Scott pada na pamet zbog hiperaktivnosti kamere ali rekao bih da je primarna referenca savremena televizija.

THE TOWN je postigao ogroman poslovni uspeh ali je TAKERS bio prijatno iznenađenje ove sezone što pokazuje da u epohi high concepta  publika i dalje žei da vidi  nepretenciozni žanrovski film.

* * * / * * * *

After winning an Oscar for her direction of the Iraq-war thriller The Hurt Locker (becoming the first woman in history to win Best Director), there a lot of interest in Kathryn Bigelow's next project. She has been rumored for a few movies, but the one that has become a firm reality is Triple Frontier (a.k.a. Sleeping Dogs).

We reported last week that Tom Hanks is attached to star in Triple Frontier, a crime film set in a border zone between Argentina, Brazil and Paraguay, which serves as a haven for drug cartels. Other A-listers such as Johnny Depp, Sean Penn and Will Smith have all be rumored for the film at various points, but no one apart from Hanks has been confirmed as of yet.

Triple Frontier was looking like it would be Bigelow's first post-Hurt Locker film, however, according to Variety, she and Hurt Locker screenwriter Mark Boal are going to be making another indie film before that.

Details are thin on this new indie flick but apparently, "the narrative concerns black ops and is based on a true story that has appeared in printed form." We did report way back at the start of the year that Bigelow would be helming Held By the Taliban, another fact-based thriller, but as far as we know that was just a rumor and she is not doing that film. It looks unlikely that this "black ops" film has anything to do with Held By the Taliban.
Kathryn Bigelow and Mark Boal black ops film

Mark Boal and Kathryn Bigelow sweep the Oscars with 'The Hurt Locker'

For those wondering where this leaves Triple Frontier, you needn't worry as that project is still firmly on-track and this indie film is NOT likely to affect it. However, Frontier has "many moving parts," so while everything gets sorted out on that project, Bigelow and Boal have decided to make an indie film in the meantime.

Bigelow and Boal are currently looking for financing for the black ops film (which has nothing to with the popular Call of Duty: Black Ops video game, FYI). Boal has yet to pen the script but the project is being compared to The Hurt Locker in that it will likely not cost much more than $10 million to make – a true feat in this day and age where hundred-million-dollar blockbusters are commonplace. Evidently, the directing and writing duo will have to put this thing together fast, certainly if the March 2011 shooting date of Triple Frontier is still being held in place (although there's nothing official to suggest it will be).

The black ops project is also being compared with Clint Eastwood's double-bill of war films, Flags of our Fathers and Letters from Iwo Jima. Eastwood had quite a bit of spare time during post-production of Fathers and so quickly put together and shot Iwo Jima as a companion piece.

Kathryn Bigelow black ops Triple Frontier

Admittedly, I would rather Bigelow and Boal hurry it up with Triple Frontier, but I'm willing to wait a while longer if it means we get another intriguing film out of the situation. And this black ops film could ultimately work out in Frontier's favor: the longer it takes for that project to start shooting the greater the chance that busy actors like Depp, Penn and Smith could end up starring alongside Hanks.

More on Kathryn Bigelow's black ops project and Triple Frontier as news comes out.

Source: Variety

Još u petak pogledao sam DUE DATE Todd Phillipsa ali ako imamo u vidu burne događaje vezane za zacha i HANGOVER 2, smatrao sam da treba malo vremena da se utisci slegnu. Naime, DUE DATE je film u kome Phillips pokušava da se nadoveže na John Hughesa i njegov PLANES, TRAINS & AUTOMOBILES, i zapravo da iskorači iz svoje aykroydovsko-belushijevske nestašne faze u nešto drugačije. I u tome, u principu, on uspeva. DUE DATE je film u kome su njegove namere čitljive, ono što je želeo, uspeva da postigne, stvari koje treba da budu smešne, jesu smešne, one koje treba da budu dirljive su dirljive, i svakako da je sa ovim filmom napravio iskorak u nešto drugačije.

Problem DUE DATEa je u tom što je ovaj film u određenim fazama preopušten a u nekim drugim prenategnut, što u mogim fazama zapravo pokazuje nesigurnost reditelja u materijal što se ogleda u humoru na nekim mestima gde mu nije mesto ili izletima u fizičku komediju koja potpuno degradira sasvim funkcionalan "humani" aspekt priče.

Dakle, DUE DATE bi bio skladnija celina da je mirniji, tiši i manje uporan u pokušajima da bude smešan, ako je cilj već bio da se snimi komedija o dva suprotstavljena karaktera. Ovako mnogi gegovi potpkopavaju uverljivost samih likova i onemogućuju filmu da ispuni svoj potencijal.

Ipak, kao zabava, DUE DATE je sasvim na mestu. Jedini problem je u tome što je Todd Phillips do sada uvek pravio i dobar film. Ovog puta mu je taj estetski adut izmakao.

* * 1/2 / * * * *

Debates
Diplomacy
Not such wicked leaks
02 December 2010 Libération Paris
AFP

    * Comment
    * Send
    * Print
    * Share
      Facebook Del.icio.us Digg
    * Taille police +   |  Taille police -

For the celebrated novelist and intellectual Umberto Eco, the Wikileaks affair or "Cablegate" not only shows up the hypocrisy that governs relations between states, citizens and the press, but also presages a return to more archaic forms of communication.
Umberto Eco

The WikiLeaks affair has twofold value. On the one hand, it turns out to be a bogus scandal, a scandal that only appears to be a scandal against the backdrop of the hypocrisy governing relations between the state, the citizenry and the press. On the other hand, it heralds a sea change in international communication – and prefigures a regressive future of "crabwise" progress.

But let's take it one step at a time. First off, the WikiLeaks confirm the fact that every file put together by a secret service (of any nation you like) is exclusively made up of press clippings. The "extraordinary" American revelations about Berlusconi's sex habits merely relay what could already be read for months in any newspaper (except those owned by Berlusconi himself, needless to say), and the sinister caricature of Gaddafi has long been the stuff of cabaret farce.
Embassies have morphed into espionage centres

The rule that says secret files must only contain news that is already common knowledge is essential to the dynamic of secret services, and not only in the present century. Go to an esoteric book shop and you'll find that every book on the shelf (on the Holy Grail, the "mystery" of Rennes-le-Château [a hoax theory concocted to draw tourists to a French town], on the Templars or the Rosicrucians) is a point-by-point rehash of what is already written in older books. And it's not just because occult authors are averse to doing original research (or don't know where to look for news about the non-existent), but because those given to the occult only believe what they already know and what corroborates what they've already heard. That happens to be Dan Brown's success formula.

The same goes for secret files. The informant is lazy. So is the head of the secret service (or at least he's limited – otherwise he could be, what do I know, an editor at Libération): he only regards as true what he recognises. The top-secret dope on Berlusconi that the US embassy in Rome beamed to the Department of State was the same story that had come out in Newsweek the week before.

So why so much ado about these leaks? For one thing, they say what any savvy observer already knows: that the embassies, at least since the end of World War II, and since heads of state can call each other up or fly over to meet for dinner, have lost their diplomatic function and, but for the occasional ceremonial function, have morphed into espionage centres. Anyone who watches investigative documentaries knows that full well, and it is only out of hypocrisy that we feign ignorance. Still, repeating that in public constitutes a breach of the duty of hypocrisy, and puts American diplomacy in a lousy light.
A real secret is an empty secret

Secondly, the very notion that any old hacker can delve into the most secret secrets of the most powerful country in the world has dealt a hefty blow to the State Department's prestige. So the scandal actually hurts the "perpetrators" more than the "victims".

But let's turn to the more profound significance of what has occurred. Formerly, back in the days of Orwell, every power could be conceived of as a Big Brother watching over its subjects' every move. The Orwellian prophecy came completely true once the powers that be could monitor every phone call made by the citizen, every hotel he stayed in, every toll road he took and so on and so forth. The citizen became the total victim of the watchful eye of the state. But when it transpires, as it has now, that even the crypts of state secrets are not beyond the hacker's grasp, the surveillance ceases to work only one-way and becomes circular. The state has its eye on every citizen, but every citizen, or at least every hacker – the citizens' self-appointed avenger – can pry into the state's every secret.

How can a power hold up if it can't even keep its own secrets anymore? It is true, as Georg Simmel once remarked, that a real secret is an empty secret (which can never be unearthed); it is also true that anything known about Berlusconi or Merkel's character is essentially an empty secret, a secret without a secret, because it's public domain. But to actually reveal, as WikiLeaks has done, that Hillary Clinton's secrets were empty secrets amounts to taking away all her power. WikiLeaks didn't do any harm to Sarkozy or Merkel, but did irreparable damage to Clinton and Obama.
Technology now advances crabwise

What will be the consequences of this wound inflicted on a very mighty power? It's obvious that in future, states won't be able to put any restricted information on line anymore: that would be tantamount to posting it on a street corner. But it is equally clear that, given today's technologies, it is pointless to hope to have confidential dealings over the phone. Nothing is easier than finding out whether a head of state flew in or out or contacted one of his counterparts. So how can privy matters be conducted in future? Now I know that for the time being, my forecast is still science fiction and therefore fantastic, but I can't help imagining state agents riding discreetly in stagecoaches along untrackable routes, bearing only memorised messages or, at most, the occasional document concealed in the heel of a shoe. Only a single copy thereof will be kept – in locked drawers. Ultimately, the attempted Watergate break-in was less successful than WikiLeaks.

I once had occasion to observe that technology now advances crabwise, i.e. backwards. A century after the wireless telegraph revolutionised communications, the Internet has re-established a telegraph that runs on (telephone) wires. (Analog) video cassettes enabled film buffs to peruse a movie frame by frame, by fast-forwarding and rewinding to lay bare all the secrets of the editing process, but (digital) CDs now only allow us quantum leaps from one chapter to another. High-speed trains take us from Rome to Milan in three hours, but flying there, if you include transfers to and from the airports, takes three and a half hours. So it wouldn't be extraordinary if politics and communications technologies were to revert to the horse-drawn carriage.

One last observation: In days of yore, the press would try to figure out what was hatching sub rosa inside the embassies. Nowadays, it's the embassies that are asking the press for the inside story.

Quote from: crippled_avenger on 04-04-2007, 03:48:19
Pogledao sam LADY IN CEMENT Gordona Douglasa, courtesy of Kunac. Top jemarginalni krimić iz 1968. godine, deo serije ekranizacija romana o detektivu Tony Romeu, od kojih je film DETECTIVE najbitniji pošto uvodi motiv miljea bogatih homoseksualaca u detektivski film.

Iako je lagani komični ton sa primesama ironije i cinizma uvek spočitavan Sinatrinim filmovima, i iako je baš zbog toga veliki broj njegovih filmova diskreditovan, iz ove vizure ti filmovi deluju potpuno legitimno, naročito pošto je comic relief toliko već inficirao žanr.

I u tom smislu LADY IN CEMENT je zapravo znatno svedeniji od private eye filma koji danas gledamo. veliki razlog leži i u tome što je ovo studio film dok je današnji neo noir pa samim tim i PI film vrlo čest poligon za indie reditelje i debitante.

Dok je tempo filma određen by the numbers PI pričom, ono što ovaj film izdvaja jeste serija edgy ciničnih ispada, i maštovitih sirtuacija, i osvežavajuće bizarnih likova, te sporadični neočekivani izleti u pederastiju i travestiju koji se ne bi očekivali od studio filma iz 1968. godine.

Douglas je kompetentno i pre svega pošteno obavio egzekuciju ovog filma. Iako nema nekih naročitih rediteljskih bravura, sve je urađeno bez grešaka, u maniru ovog tada već preiskusnog profija koji je u ovoj fazi službovao kao Sinatrin privatni reditelj.

Ono što je najimpozantnije u ovom marginalnom old fashioned filmu je svakako visoka klasa kojom sve odiše čak i kad je rutina.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 06-04-2007, 01:47:42
Posle dobrog iskustva sa LADY IN CEMENT pogledao sam i TONY ROME iz iste serije, courtesy of Kunac, again.

Iako TONY ROME ide pre LADY IN CEMENT odlučio sam se da prvo pogledam ovaj drugi zato što kraće traje. TONY ROME je ipak 110 minuta i računao sam da je život suviše kratak za tu vrstu eksperimenata. Međutuim, TONY ROME mi je takođe legao.

Štaviše, TONY ROME donosi i poseban bonus, a to je pesma Nancy Sinatre sa soundtracka za film odnosno sa same špice. Koga zanima stavih je na rapid http://rapidshare.com/files/24533405/Nancy_Sinatra_-_19_-_Tony_Rome.mp3.html.

TONY ROME je donekle seriozniji u tonu od LADY IN CEMENT i pokušava možda još snažnije da unutar bubblegum noira razobličuje neke stvari i da neku vrstu realističnijeg prikaza nekih miljea, naročito recimo narkomanskog.

Režija Gordona Douglasa je podjednako vešta i efikasna kao i kasnije, a Frank Sinatra odlično spaja seriozne deonice i lagane prizvuke moralnih dilema sa zabavom.

TONY ROME je za nijansu opterećeniji cameo ulogama Frankovih ortaka, a najnepotrebnija je svakako pojava Rocky Graziana u ulozi ostarelog boksera koji sada prodaje kravate i pomera film u neki neorelistički ključ bez ikakvog razloga.

Iako mislim da stilski format ovog serijala više trpi trajanje od 90 minuta nego 110, TONY ROME opravdava svaki minut i stoji podjednako dobro kao i LADY IN CEMENT.

* * * / * * * *

Quoteovao sam ova dva komentara kako bih se nadovezao sa utiscima o trećem detektivskom filmu koji su snimili Frank Sinatra i Gordon Douglas u periodu oko 1968. godine, pod nazivom THE DETECTIVE.

Od ova tri naslova, THE DETECTIVE je najcenjeniji, baziran je na romanu Rodericka Thorpa i svakako da je iz njega i proizilazila ideja da Sinatra zaigra Dirty Harryja u Siegelovom filmu.

U krajnjem zbiru, THE DETECTIVE više liči na MADIGANa zato što pored priče o usamljenom detektivu koji se bavi kompleksnom istragom tematizuje i milje u kome obitavaju korumpirani zvaničnici, policajci, marginalci, među kojima postoji poseban akcenat na homoseksualce te je ovaj film često i definisan kao COPS VS HOMOSEXUALS. Međutim, ideološka agenda ovog filma je znatno kompleksnija.

Naime, Thorp, scenarista Abby Mann i Gordon Douglas par godina DIRTY HARRYja otvaraju pitanje policajca koji ima problem u sudaru "prava" i "pravde", ali ono što je još zanimljivije što THE DETECTIVE par godina pre DIRTY HARRYja donosi likove koji pokazuju svest o onome kako su policajci, između ostalog i filmski policajci doživljeni.

Sinatrin Joe Leland je junak koji ima tough guy stav, ali taj tough guy stav je poza jer on je protiv elitista, pokušava da tim stavom proseje ko je kvalitetan među njima. Thorpa znamo po DIE HARDu, naravno, i Joe Leland ovde ima slične probleme sa suprugom kao John McClane - naime, ovde je on oženjen sa nimfomanom koja ga voli, ali ne može da odoli svom problemu.

Joe Leland kao junak zastupa konzervativne vrednosti, smatra da čovek mora biti spreman da brine sam o sebi i što je još značajnije spreman je da samog sebe žrtvuje u hijerarhiji kako bi odbranio pravdu i tu nema sentimentalnosti ni prema kolegama, pošto policijski posao doživljava kao tradiciju, porodični biznis, naslednu poziciju lawmana.

Međutim, ideološko kukavičje jaje ovog filma jeste da jedan takav tough guy, neprilagođen aktuelnim okolnostima, institucijama, hipokriziji kako ljudskih prava tako i psihoanalize, ipak smatra da sa homoseksualcima mora postojati live and let live odnos. Za razliku od ostalih policajaca, naročito Nestora kog igra mladi Robert Duvall, Leland se ne iživljava nad homoseksualcima već je prilično koektan prema njima, iako sam prikaz tog miljea naravno vuče u pravcu senzacionalističkog, i iz današnje vizure politički nekorektnog. Pa ipak, u osnovi, ovaj film jeste politički korektan, ako ne na osnovu same prezentacije pederskog miljea koliko kroz odnos junaka i naravoučenija koje proizilazi iz njegovih gestova.

S druge strane, svakako da takav prikaz miljea u kome se homoseksualci kreću, ne osporava predrasude o njima koje su do tada postojale i poziciju popravlja utoliko što propoveda toleranciju.

TONY ROME i LADY IN CEMENT su svakako nepretenciozniji i dinamičniji, međutim THE DETECTIVE čak i u situacijama kada ne pokazuje dovoljnu zrelost na nivou koncipiranja strukture za ovako ambiciozan zahtev, sasvim sigurno stoji kao svež i inovativan film za svoje vreme, a izvan toga je solidan krimić koji je mogao biti skladniji.

* * * / * * * *

Pogledao sam rimejk 13 TZAMETI koji se jednostavno zove 13 i uprkos tome što ga je režirao isti čovek Gela Babluani istočnoevropsku teskobu u kojoj jedna tako rudimentarna postavka može da funkcioniše, zamenjuje američkim ambijentom u kom ta cela HOSTEL-na-metafizički način ne pije vodu, između ostalog i zato što glumačka podela koju čine Jason Statham, Mickey Rourke, 50 Cent i njima slični naprosto ne nosi tu tajnu, bolnu i neizrecivu, koju inače imaju (istočno)evropski glumci, a u slučaju 50 Centa, njegova igra je toliko slaba da on ne pije vodu čak ni kao najrudimentarniji američki glumac sav u spoljašnjim efektima.

Dok je francuski stting uspevao da ovu priču učini elementarno uverljivom, i uprkos tome što je sam original nudio dosta prostora za unapređenje, Babluani ga isključivo unazađuje u ovom rimejku čineći da samo naizgled ozbiljna produkcija vrlo lako zaliči na quickie projekat o čemu najbolje svedoči neiskorišćenost malog EXPENDABLES reuniona sa Stathamom, Rourkeom i David Zayasom, kao i prilično slaba podela za glavnog everyman junaka u kojoj Sam Riley ne uspeva da se snađe kao američki blue collar dečko. Činjenica da sve značajnije uloge igraju kakva-takva imena samo podvlači koliko je svaki lik ne samo nerazvijen, već i prilično neaktivan na nivou celine.

Nesposobnost da se uspostave bilo kakvi odnosi među likovima, pa čak i najrudimentarnija motivacija čine da sam rasplet filma, posle takmičenja postane više plod Gelinog džeziranja nego na bilo koji način konsekventnog ishoda dotadašnjih događaja.

U rediteljskom smislu, film je ispušten, tehnički podnošljiv, ali suštinski slabo režiran, bez pravog fokusa ili akcenta na bilo koji deo priče. 13 je ispušrtena prilika da se snimi rimejk koji ima smisla, da se popravi film koji nije bio savršen iz prve. U produkcionom smislu, cilj ovog rimejka je nejasan jer se na nivou priče i egzekucije prepliću DTV rešenja sa art pretenzijama a ne dobija se ni jedno ni drugo.

* 1/2 / * * * *

13 je zachudan film. I loshiji od originala. Ali, moram da priznam da mi je estetski prijao kao nekakav throwback filmovima ovog tipa iz 70tih.

Možda throw up po tim filmovima?

Mozhe i tako.

I dalje mi je aktivan uslovni refleks da kada vidim taj shtih fotografije, to zrno i tu nijansu zelene automatski mislim da je dobar film.

pa pazi, fotka je onako dosta ambivalentna sudeći po ovom r5

U kom smislu? Meni je delovala postojano, tj u istom tonu kroz ceo film. A i u onom trejleru koji je nedavno izashao izgleda isto ovako. R5 generalno samo ima ruski audio, inache je uglavnom istovetan regularnim dvd verzijama.

Ima ujednačen ton, to je tačno, ali mi je delovala flah. Sama slika je okej, ali bez neke ozbiljne intervencije ili postupka što verovatno proizilazi iz krajnje neinspirativnih rediteljskih zahteva. Kako već gore napisah, ovaj film je potpuno rediteljski ispušten, bez jasne ideje koju & čiju priču priča, pa mi je takva i fotografija, korektna ali sterilna, bez nekog stava i koncepta. Malo je sve estetizovano, a malo je i realistično, malo glossy, malo gritty. Ali, konzistentno jeste.

Ipak, ja više volim fotku u kojoj je čitljiviji postupak čak i kad je neujednačena, kao što je Barrettova u TAKERSu, ali se tu bar DP ulupava sa jasnom idejom.

"Bad Santa"  with cops?

On the heels of our story about the lack of Christmas movies this year-- even anti-holiday movies  -- comes word from "Bad Santa" writers John Requa and Glenn Ficarra that they're  going back to their roots.

The pair is working on a buddy-cop comedy with an acerbic tone similar to "Bad Santa"  -- that is, something very different from, say, "Rush Hour," and featuring anti-heroes in dark places.

"We owe one to those people [who loved 'Santa']. Since 'Bad Santa,' we haven't written for them," Requa told 24 Frames. "So we have one in mind for them."

The Terry Zwigoff-directed "Bad Santa," which starred Billy Bob Thornton as a con-man who dressed up as St. Nick to rob department stores with a diminutive sidekick (Tony Cox), became a surprise hit in 2003 and earned more than its share of fans, who saw the film as an antidote to the season's usual saccharine cheer.

Requa and Ficarra have been putting in their time as directors over the past few years. They just released the Jim Carrey gay con-man dramedy "I Love You Phillip Morris," which bounced among  distributors more times than Carrey's character bounced out of prison. And they recently completed a Steve Carell-Julianne Moore comedy "Crazy, Stupid, Love," scheduled for release in early 2011. But they're now taking a year off to write several screenplays, including the cop movie.

Requa and Ficarra were reluctant to reveal too many details about the film's plot, except to say that it will focus on two mismatched police personalities. When we offered that it sounds like "Lethal Weapon" meets "Bad Santa," Requa replied: "That you can print."

--Steven Zeitchik

Director Michael Mann ("Heat," "The Insider") will team with scribe Sheldon Turner for the new mafia biopic "Big Tuna" according to Variety.

The story deals with Chicago mob boss Tony Accardo and his protege and eventual successor Sam Giancana. No studio has yet setup the project so Mann is hiring Turner out of his own development funds and is said to be considering this as his next project.

Mann is also said to be circling the adaptation of Bernard Cornwell's "Agincourt" and a biopic of World War II photographer Robert Capa. Which will come first isn't clear at present.

Shto se rezhije tiche jeste ispushten, takoreci nije ni uhvacen. Ali moram da priznam da mi se sama slika dopala.

Benicio del Toro is among seven helmers attached to direct a segment for "7 Days in Havana," an omnibus feature capturing contempo Cuba.

He will be joined by France's Laurent Cantet and Gaspar Noe, Argentina's Pablo Trapero, the Palestinian territories' Elia Suleiman, Spain's Julio Medem and Cuba's Juan Carlos Tabio.

Spanish-lingo pic is produced by Spain's Morena Films and Gaul's Full House, set up in 2009 by former Films Distribution head of sales Didar Domehri and Wild Bunch execs Gael Nouaille and Laurent Baudens. Morena's Alvaro Longoria, Fabien Pisani, Domehri, Baudens and Nouaille will produce.

Presented Wednesday at the Havana Festival, this first major take on Cuba differs from most omnibus pics by having main characters in one short appearing as secondary characters in others.

"This is one connected and collective film. Each director shoots one episode, which takes place from morning to night," said Domehri."Havana is a city where people keep on bumping into one another and lead double lives," Longoria said.

Cuban novelist Leonardo Padura will coordinate screenplays, co-writing Medem's and Tabio's films. Cuban thesps Ana de Armas, Mirta Ibarra, Vladimir Cruz and Jorge Perugorria play linking characters.

"7 Days" records' tourists' visions of Havana and portraits of its day-to-day life, said Domehri.

Del Toro will helm a sometimes fictionalized docu on a U.S. tourist's first 24 hours in Cuba; Medem portrays a love triangle; Trapero tracks an actor who arrives in Havana to receive a prize; Suleiman has a foreigner, whom he will play, wandering through Havana, waiting for something to happen; Cantet chronicles a family's offering to the ancient religion of Yoruba; Tabio looks at Cubans' daily trials and joys; Noe follows an exorcism.

Barring Medem, all directors have experience in Havana -- Del Toro visited it to shoot "Che," for instance.

But for "7 Days," Pisani gave them an insider's view of Cuba, introducing them to an eclectic young Havana and its music scene, Nouaille said.

Budgeted at €3 million ($4 million), "7 Days" will shoot from early 2011 per Domehri.

Pogledao sam GAME OF DEATH Giorgio Serafinija, verovatno poslednji DTV film koji će izaći pre Wesleyevog odlaska na robiju, mada koliko shvatam, ima on nekoliko komada još na lageru.

U svakom slučaju, lepo je što Snipesa možemo poslati na odsluženje kazne sa jednim odličnim DTV filmom. Snipes je oduvek, radeći mahom u "rumunskom" segmentu DTVa uspevao da drži solidan nivo. GAME OF DEATH je čak i sniman u Americi, što ga čini dosta retkim u DTV okolnostima, naročito ako imamo u vidu da se ni u major filmovima Amerika više ne snima u SAD.

Otud je zanimljivo da je produkciono ova konstrukcija zapravo evropska, da je producent ozloglašeni Hrvat Rafael Primorac koji je pominjan nedavno u tužbama oko filma GIALLO a iz tog projekta doveo je i scenaristu Jim Agnewa dok je reditelj Italijan.

GAME OF DEATH je prvobitno trebalo da režira Abel Ferrara ali je otpušten sa snimanja no u amanet je ostavio jaku DTV podelu koju čine pored Wesleya i Zoe Bell i Robert Davi.

Prisustvo Zoe Bell podseća da se GAME OF DEATH po svom vrlo svedenom, čistom nepretencioznom izrazu najpre može porediti sa ANGEL OF DEATH. I zaista, po ubijtosti su dosta slični s tim što ANGEL ima nešto izraženiji indie duh zahvaljujući Brubakeru i tome što je proistekao iz webizoda.

Uprkos tome što Serafini nije osvedočeni akcioni velemajstor, u ovom filmu on nudi vrlo efektne akcione situacije naročito brutalne u kojima je Wesleyev glavni cilj da polomi protivniku vrat a to postiže mahom izazivajući razne frakture i iščašenja ostalih kostiju i zglobova. Dakle, Serafini stavlja akcenat na close-quarters battle i tu izvlači maksimum iz Wesleya koji je inače u totalnom underplayu.

Muški realizovana akcija sa američkim lokacijama i Snipes koji sparinguje sa Gary danielsom i Zoe Bell dok Robert Davi proža old school flavor, daje GAME OF DEATHu jednu prijatnu retro auru.

Iako je ovakva estetika DTV filma eksces čak i u Snipesovom opusu, čini se da novi DTV filmovi sve manje imitiraju nedostupno skupi glavni tok i to ohrabruje.

* * * / * * * *

Reprizirao sam WE WERE SOLDIERS Randalla Wallacea, film koji se može smatrati uvodom u APOCALYPTO. Naime, u ovom filmu Mel Gibson kao producent zapravo testira u određenom smislu DPa Dean Semlera u uslovima bitke i džungle (iako je Semler stara Oz kuka, da se razumemo) sledeći marksističku maksimu "istorija to beše rat", koja obeležava njegovu poznu autorsku fazu.

Mel Gibson glumački određuje ceo ovaj film u stilskom smislu, iako on zapravo čak i ne dominira na nivou runtimea. Naime, u ovom filmu Fuhrer kanališe Dukea, s tim što razliku od Dukeovog filma o ratu u Vijetnamu koji je bio propagandistički i flagwaverski i opravdavao je taj sukob političkim razlozima i izvesnim šovinističkim vidovima razonode za prave mačoe, Gibsonov fokus je na rat kao takav, stradanje, raubovanje duhovnog i fizičkog tkiva ljudi u ratnim okolnostima, dakle rat nije prikazan kao zabava, ali jeste prikazan kao prostor u kome čovek može da bude hrabar, da sazri, nauči nešto o sebi i drugima i sl.

Međutim, WE WERE SOLDIERS nalik Kulješov efektu pokazuje koliko je zpravo kratka scena na home frontu definisala THE HURT LOCKER. Dakle, Kulješov efekat je proistekao iz eksperimenta u kome je poznati sovjetski sineasta Kulješov montirao istu glumčevu reakcija sa različitim kadrovima i publika je svoju reakciju na te prizore poistovećivala sa jednom te istom reakcijom glumca čime se pokazalo koliko montaža može uticati na razumevanje pojedinih prizora.

U tom smislu WE WERE SOLDIERS je kroz scene na home frontu koje pokazuju jednu izrazito konzervativnu društvenu formaciju u kojoj se veruje, ili barem priča da se veruje u američke ideale, sa ženama koje su poslušne, uredne, posvećene porodici, sugerisao da je i doživljaj rata corny u ovom filmu. I u tome u izvesnom smislu ima istine, kao što u tom corninessu takođe ima životne istine.

Naime, patetični pozdravi vojnika na umoru njihovim suprugama i deci ekvivalentni su sličnim porukama koje su slali putnici otetih aviona 11. septembra i Žižek je dosta pisao o tome kao što je i prikaz porodice vrlo sličan ikonoklastičnom MAD MENu koji se bavi otkrivanjem naličja iza nostalgičnog pogleda na šezdesete koje se fetišizuju i rekonstruišu i koje su čak i u toj istovremenoj rekonstrukciji i dekonstrukciji zapravo takođe bazirane na formi, te junakinje iz WE WERE SOLDIERS zapravo nisu mnogo daleko od "lica" koje nude junakinje MAD MENa.

Dakle, dok je u THE HURT LOCKERu, život na home frontu pokazan kao nemoguć, nepodnošljiv za glavnog junaka, u WE WERE SOLDIERS prikazana je jedna nategnuta, pomalo bizarna idila, koaj zapravo reprezentuje tadašnje ideale, tadašnju ruštvenu formaciju koja je u suštini omogućila funkcionisanje mašinerije koja će završiti u džunglama Vijetnama. Otud se kao ključno pitanje, a u svetlu MAD MENa postavlja sledeća dilema - da li je duh te epohe rekonstruisan sa ironičnim odmakom sadašnjeg pogleda na stvari ili sa pokušajem da se nostalgično sagleda jedan svet koga više nema?

I to u krajnjoj liniji zapravo nije ni važno jer film upravo u toj svojoj čudnovatoj izmeštenosti zapravo postiže i najznačajniji uspeh. Dok je ratni deo zaista za posvećenike i vrlo je dobro urađen ali ne crossoveruje (za razliku recimo od THE HURT LOCKERa) home front je ključ za razmišljanje i rekao bih da ako WE WERE SOLDIERS etiketiramo kao "desničarski film" premda, nisam zapravo siguran da je slučaj ovog filma baš tako jednostavan, onda je reč o vrsnom primerku koji slično Miliusovim radovima poziva na kontinuirano preispitivanje upravo zbog svog ideološkog zakrivljenja.

Stradanje u ratu ispraćeno je stradanjem, odnosno reflksijom tog stradanja na home frontu. Ovo je film u kome su na ekranu porodice koje se ponašaju kao ideal porodice tog vremena ali su prikazane isključivo u dramatičnim situacijama kao što su selidba, težak vojnički život ili iščekivanje telegrama sa obaveštenjima o smrti najbližih članova porodice. Upadljivo je odustvo veselih porodičnih situacija, uživanja, zabave, a i retki prizori tog tipa prožeti su napetošću zbog predstojeće katastrofe.

U krajnjoj liniji, ako analiziramo tu Mel Gibson kao Duke dimenziju, koja je čitljiva i nije slučajna, postavlja se pitanje da li je to ideološki znak, da li Mel Gibson sebe želi da postavi kao Dukea ili, što je možda još interesantnije, želi da predstavi svog junaka kao nekoga kome je Duke zapravo uzor, a u tom periodu, uostalom imamo i primer GREEN BERETSa, Holivud jeste bitan društveni agens. Uostalom, pustolovine koje Duke ima u Vijetnamu potpuno su obrnute od onih koje se dese Hal Mooreu koga ovde igra Mel.

Inače, nije nemoguće da upravo u ovom filmu koji već toliko potiče na analizu MAD MENa leži tajna pregovora koje je Mel vodio oko pojavljivanja u petoj sezoni - naime, jednu manju ali zapaženu uogu ovde igra Jon Hamm i moguće je da je on podstakao Matthew Weinera da se oduži njegovom mentoru.

* * * / * * * *

Pogledao sam THEY MIGHT BE GIANTS Andrewa Harveya, nekadašnjeg Kubrickovog montažera koji je ostvario prilično ozbiljnu rediteljsku karijeru. Reč je o ekranizaciji pozorišnog komada Jamesa Goldmana koju je producirao Paul Newman. Film se smatra delom ispred svog vremena iako kada se gleda iz današnje vizure deluje upravo kao delo tog vremena.

Reč je o apsurdnoj komediji o njuhorškom advokatu koji posle smrt supruge umisli da je Sherlock Holmes i u svemu vidi potencijalne tragove koji će ga dovesti do Moriartyja, superzločinca kojim je opsednut. U svoju deluziku uspeva da uvuče i psihijatricu doktroku Wtason koju igra Joane Woodward.

Scott je nesumnjivo dominantan figuira i veliki je uspeh što je Joanne Woodward uopšste uspela da izgradi lik pored njega, i da na neki način odbrani svoj karakter u ovoj apsurdnoj pinčonovskoj postavci koja se kreće szrukturom detektivskog romana ali je zapravo farsa i struktirirana je oko set-piece situacija.

Da film nije ispred svog vremena pre svega svedoči to što je upravo Scott u naslovima poput PETULIAe Richarda Lestera ili HOSPITALa Arthura Hillera igrao u vrlo sličnim žanrovskim kontekstima i ti filmovi su snimani upravo u to vreme. Ono po čemu se THEY MIGHT BE GIANTS razlikuje jeste naravno to što je Harvey snimio pitak film koji funkcioniše nezavisno od gledaočeve zainteresovanosti za njegove pretenzije ili sistem vrednosti koji se prezentira i u tom smislu, THEY MIGHT BE GIANTS zapravo nije toliko film svog vremena koliko je film svog vremena koji pije vodu i danas.

Kad je o samom odnosu prema Holmesu reč, u to vreme već imamo svest o frojdističkom i u uopšte psihoanalitičkom doživljaju ovog junaka, s tim što je iskliznuće ovde tretirano prosto kao novi vid urbane psihoze, Goldmanov koncept bazira se na ideji da Holmes nasleđuje Napoleona kao figuru sa kojom se bolesnici identifikuju a apsurd savremene egzistencje doživljava kao plodno tlo za holmsovsku deluziju.

Iako je deo kritike etiketirao THEY MIGHT BE GIANTS kao "zabavu za intelektualce", iz današnje vizure ovaj film ipak nije toliko zabavan koliko je za intelektualce, i ljubitelje istorije filma.

* * * / * * * *

Matt Damon is in early talks for a role in the sci-fi thriller "Elysium" for Media Rights Capital according to Deadline.

"District 9" helmer Neill Blomkamp and star Sharlto Copley are re-teaming on this project, but details on story or roles are scarce other than the action being set on a distant planet.

Blomkamp helms from his own script and will present the project to financiers next year when further cast members are locked down.

Pogledao sam izvanrdan WW2 triler 36 HOURS George Seatona iz 1965. godine. Ovaj film snimljen je po priči Roalda Dahla i čini mi se da nije dovoljno afirmisan kao jedan od klasika žanra.

Reč je o špijunskom filmu o nacistima koji otimaju američkog agenta obaveštenog o planovima za Dan D i bude ga iz narkoze u specijalno pripremljenoj kopiji američke vojne bolnice sa pričom kako se rat završio pre šest godina i kako on zbog ratnih trauma ima česte amnezije.

Zaplet je zanimljiv i trtiran je hitchcockovski, dakle publika zna više od junaka sve vreme, a to je bez razloga spočitavano ovom izvanrednom filmu, iako po meni to nimalo nije kvarilo napetost niti je izostanak "iznenađenja" remetio radikalnost nacističkog plana pred gledaocem. Čak naprotiv, smatram da je upravo neoslanjanje na Veliki Preokret odnosno Veliko razotkrivanje pružilo filmu dodatnu dimenziju oličenu u nacističkom oficiru kog igra Rod Taylor, sjajno parirajući James Garneru. Dok je garner u svom klasičnom personality actor modeu, Taylor gradi lik "dobro" naciste, stručnjaka, principijelnog, inteligentnog čoveka na način koji je nesvakidašnji za film tog doba i nudi možda čak i najbolju ulogu u svojoj bogatoj karijeri. Eva Marie Saint koju znamo kao Hitchcockovu štićenicu takođe vrlo studiozno igra ambivalentnu femme fatale iz koncentracionog logora čija je volja dovoljno slomljena da bude krajnje nepredvidiva.

Zahvaljujući Tayloru, 36 HOURS je obogaćen pogledom u ustorojstvo birokratizovane nemačke vojske i iako se ne može reći da Seaton čini da gledaoci u bilo kom trenutku navijaju za naciste svakako se može konstatovati da gledaoci navijaju da se barem stručnost ovog junaka u izvesnom smislu verifikuje do kraja filma.

Seatonova režija je skladna, vešta i odlično vlada tempom filma a što je još važnije uspeva da održi film intresantnim čak i onda kada se "interesantan" deo završi i kada krene razrešenje koje nije topliko high concept kao ostatak postavke. Verovatno j jedan od razloga izvesne zapostavljenosti 36 HOURSa i to što Seaton nije vrednovan kao bitan reditelj već prevashodno kao solidni profesionalac-realizator.

Ipak, 36 HOURS govori o tome da je on u svom opusu imao značajan naslov i veliki rediteljski potencijal da prepozna i kvalitetno realizuje zanimljivu priču. Naročito zanimljiv deo jeste domen "alternativne istorije" koju su osmislili nacisti u kome je ozloglašeni george wallace predsednik Amerike posle Roosevelta.

36 HOURS je skladna celina, puna sjajnih detalja, svakako film za više gledanja, primer holivudske zabave koja je opstala do danas. zanimljivo je uporditi ga sa SHUTTER ISLANDom koji se bavi zapravo sličnom premisom s tim što je sagledava iz jedne potpuno druagčije vizure odnosno sa iskustvom istorije filma koja se do 1965. nije dogodila te je zato u velikoj meri Scorseseov film i hermetičniji od Seatonovog.

* * * * / * * * *

Oh... ja i ne znam za ovaj film. Momentalno ću se baciti u potragu za njim!!!

Obavezno. Vrhunski rad!

Skida se. 

dajte linkove!

EDIT: a i ja lupam, našao sam...

Every year, film executive Franklin Leonard releases his list, called The Black List, of most-liked unproduced screenplays in Hollywood. This year's list was compiled from the suggestions of 290 film executives, each of whom picked up to ten of their favorite scripts.

Since the list started in 2004, many screenplays ended up being turned into films. In 2005, two of the top three scripts were "Lars and the Real Girl" which was nominated for Best Original Screenplay Oscar, and "Juno" which actually won the Oscar.

See The 2010 Black List below, broken up by how many votes each screenplay received. Keep in mind, some of the projects are already in the works.

49 VOTES:

* College Republicans (by Wes Jones): Based on true events. Aspiring politician Karl Rove runs a dirty campaign for national College Republican Chairman under the guidance of Lee Atwater, his campaign manager.

47 VOTES:

* Jackie (by Noah Oppenheim): Jackie Kennedy fights to define her husband's legacy in the seven days immediately following his assassination.

45 VOTES:

* All You Need is Kill (by Dante Harper): A new recruit in a war against aliens finds himself caught in a time loop where he wakes up one day in the past after having been killed on the battlefield.

43 VOTES:

* Safe House (by David Guggenheim): A young man at a CIA-run safe house in Rio De Janeiro must help a rogue ex-agent escape assassins who want intelligence that he won't sell them.

39 VOTES:

* Stoker (by Wentworth Miller): After the death of her father, a teenager must deal with a mysterious uncle who returns to spend time with the family.

32 VOTES:

* 999 (by Matt Cook): A gang of crooked cops plan a major heist that will require them to shoot a fellow officer in order to get away with it.

31 VOTES:

* Margin (by JC Chandor): Based on true events, the final twenty-four hours of Lehman Brothers.

30 VOTES:

* American Bullshit (by Eric Warren Singer): The true story of Abscam, the FBI's 1980 undercover sting operation of Congress to root out corruption which was the brainchild of the world's greatest con man.

28 VOTES:

* Argo (by Chris Terrio): The true story of how the CIA, with help from Hollywood, used a fake movie project to smuggle hostages out of Tehran during the 1979 hostage crisis.

24 VOTES:

* The Last Son of Isaac Lemay (by Greg Johnson): An aging outlaw convinced that there is evil in his genes goes on a journey to kill off his offspring. In the process, he discovers that his last remaining son is a terrifying manifestation of his worst fears.

21 VOTES:

* Family Getaway (by Jeremiah Friedman and Nick Palmer): A man whose family doesn't know he's an assassin must protect them during a cross-country car chase when rival killers show up.

18 VOTES:

* Die in a Gunfight (by Andrew Barrer and Gabriel Ferrari): A young New Yorker falls in love with the daughter of his father's nemesis, setting in motion a Romeo and Juliet-like forbidden romance.

17 VOTES:

* Better Living Through Chemistry (by David Posamentier and Geoff Moore): A straight-laced pharmacist's uneventful life spirals out of control when he starts an affair with a trophy wife customer who takes him on a joyride involving sex, drugs and possibly murder.

* Gray Man (by Adam Cozad): American operative Court Gentry, also known as the Gray Man, races against time and teams of government assassins in an effort to save his family.

* Imagine (by Dan Fogelman): A musician in his sixties tries to live his life differently after reading an old letter written to him by John Lennon and Yoko Ono. Of greatest importance to him: tracking down and reconnecting with his biological son, whom he has never met.

16 VOTES:

* Chronicle (by Max Landis): Three Portland teens become exposed to a mysterious substance in the woods, and, as a result, begin to develop incredible powers. They work together to hone their skills for fun until personal and family problems begin to turn them against one another.

* Gold (by Patrick Massett and John Zinman): The true story of the biggest securities exchange fraud in United States history.

* Snow White and the Huntsman (by Evan Daugherty): A re-imagining of the story of Snow White in which the huntsman sent to kill her becomes her mentor.

15 VOTES:

* Are We Officially Dating? (by Tom Gormican): A dating movie told from the male perspective about the lengths men will go through to avoid being officially in a relationship.

* Free Country (by Josh Parkinson): The owner of a tourist mining cave kills a rich boy who finds a huge ruby. Chaos ensues when he teams up with his two dysfunctional brothers to hide the body and fence the stone with the victim's hot-headed twin on the hunt for his brother.

* Gangster Squad (by Will Beall)Amidst the corruption and chaos of 1940s Los Angeles, the LAPD's Gangster Squad works to keep the East Coast Mafia out of the city.

* Your Bridesmaid is a Bitch (by Brian Duffeld): After agreeing to groomsman duties at his sister's wedding, Noah Palmer realizes he may have made the mistake of his life after finding out that the woman who broke his heart is also part of the bridal party.

14 VOTES:

* Abraham Lincoln: Vampire Hunter (by Seth Grahame-Smith): When the mother of future United States President Abraham Lincoln is murdered by a vampire, he begins a lifelong vendetta to rid the world of the heinous creatures.

13 VOTES:

* Hunger Games (by Billy Ray): Based on the book by Suzanne Collins. In an America of the future, young boys and girls are forced to participate in a televised battle to the death.

12 VOTES:

* Welcome to People (by Alex Kurtzman, Bob Orci, Jody Lambert): A young man whose father has recently passed away is tasked with bringing $150,000 to an alcoholic sister he never knew about and her twelve-year-old son.

* What Happened to Monday? (by Max Botkin): In a world where families are allowed only one child due to over-population, a resourceful set of identical septuplets must avoid governmental execution and dangerous infighting while investigating the disappearance of one of their own.

11 VOTES:

* The Butler (by Danny Strong): The story of African-American White House butler Eugene Allen, who served eight United States presidents from 1952 to 1986.

* The Escort (by Justin Adler): A 'flight escort' responsible for overseeing the safe transport of a spoiled, wise-ass child must find alternate means of getting the kid home to Boston after their plane is grounded.

* Fun Size (by Max Werner): A high school senior is forced to take her weirdo brother trick-or-treating but loses track of him along the way. With the help of a few classmates, she tries to find him before her mother gets home. Meanwhile, the depraved little brother is having the time of his life.

10 VOTES:

* Arsonist's Love Story (by Katie Lovejoy): A young arsonist falls for a woman in the art world that he desperately wants to be apart of.

* Looper (by Rian Johnson): In the present day, a group of hitmen are sent their victims from the future.

* Murdoch (by Jesse Armstrong): As his family gathers for his birthday party, Rupert Murdoch tries to convince his elder children to alter the family trust so that his two youngest children by his newest wife will have voting rights in the company.

* One Day (by David Nicholls): Dexter and Emma meet for the first time on college graduation day in 1988 and proceed to reunite one day a year for the next 20 years.

* Perfect Match (by Morgan Schechter and Eric Pearson): Twenty-eight year old male and female roommates who are longtime best friends and unlucky in love decide to try an internet dating service which promises to introduce them to their 'perfect match.' In the process, they discover that they're each other's perfect match.

9 VOTES:

* The 13th Man (by Enio Rigolin): An unlikely code-breaker is thrust into the role of a hero when he discovers a secret code being sent through comic books during WWII.

* Dark Moon (by Olatunde Osunsanmi): Using found footage, story explores the possibility that manned moon missions did not stop with Apollo 17.

* Hot Mess (by Jenni Ross): Four girlfriends make, and then break, a list of rules devised to get the guys of their dreams and discover their inner hot messes in the process.

8 VOTES:

* Everly (by Yale Hannon): The story of one woman's struggle for redemption as she fights to stay alive and unite with her mother and young daughter, all while staving off vicious attacks by a ruthless army of Yakuzas who have trapped her in her apartment.

* Hoff Harrington's Greatest Hits (by Dutch Southern): An aging, semi-retired hitman recalls his murderous career while trying to kill the billionaire who has put out a contract on his life.

* The Impossible (by Sergio Sanchez): After a major tsunami hits a beach resort in Yokohama, Japan, a Spanish family on vacation with young children gets separated and must find each other amidst the wreckage.

* Murder of a Cat (by Christian Magalhars and Robert Snow): A darkly comic noir about a guy trying to unravel the mystery around the murder of his pet cat.

* Oz: The Great and Powerful (by Mitchell Kapner) Based on the books of L. Frank Baum. The story of how a con artist from Kansas became the Wizard behind the curtain.

* Road to Nardo (by Mike Gagerman and Andrew Waller): Two guys drive to Mexico to rescue their best friend who is broke and without an ID.

7 VOTES:

* Abduction (by Shawn Christensen): When a teenager who has always felt distanced from his parents discovers that he was, in fact, kidnapped as a child, he is thrust into a vast conspiracy and must go on the run in order to survive.

* Can You Keep a Secret? (by Megan Martin): After a woman spills her secrets to a stranger during a turbulent plane ride, she shows up at work to discover that he is the recently returned CEO of her company.

* Cinema Verite (by David Seltzer): Based on the PBS series 'An American Family,' cameras follow a family as they go about their daily life.

* The Claim (by Damien Chazelle): A father with a criminal past must save his kidnapped daughter, even as he fights the claim of another couple who insist the girl is theirs.

* Crazy, Stupid, Love. (by Dan Fogelman): Straight-laced, forty-something Cal Weaver is living the dream – good job, nice house, great kids, and marriage to his high school sweetheart - but when Cal learns that his wife, Emily, has cheated on him and wants a divorce, his 'perfect' life quickly unravels.

* Get a Job (by Kyle Pennekamp and Scott Turpel): A comedy about a father and son struggling to find a job in the current job market.

* The Girl With Something Extra (by Terrence Michael): A young man who has been raised his entire life to believe that he is a girl comes of age as he enters high school and learns his true gender.

* How It Ends (by Brooks Mclaren): When an apocalypse strikes, a man halfway across the country from his pregnant wife goes on a dangerous and desperate journey to get back to her.

* Hyde (by Cole Haddon): An allegedly rehabilitated Dr. Jekyll is pulled out of prison to help hunt a new monster who seems to be using an improved version of the Hyde serum.

* Keep Coming Back (by Michael Gilio): When an adrenaline-junkie interventionist attempts to save a troubled woman, he nearly loses everything in the process.

* The Last Witch Hunter (by Cory Goodman): With the population of witches and warlocks on the brink of a major explosion, one witch hunter must stop them before it's too late.

* Ricky Stanicky (by Jeff Bushell): For years, three lifelong friends have used an invented character named Ricky Stanicky to get out of sticky situations. When their wives demand a meeting with Ricky, the friends hire an actor to portray him.

* Easy Money (by Noah Oppenheim): Based on the film Snabba Cash, a business school student with substantial ambition works in strategy for a New York City criminal enterprise.

* Zombie Baby (by Andy Jones): After the zombie apocalypse, a young couple unsure about whether to start a family has the decision made for them when they take in an orphaned zombie baby they don't have the heart to kill.

6 VOTES:

* ATM (by Chris Sparling): Three co-workers end up in a desperate fight for survival when they stop to use an ATM.

* Boy Scouts vs Zombies (by Carrie Evans and Emi Mochizuko): A troop of Boy Scouts on their weekend camping trip must protect an island town from a zombie outbreak and save the local girl scout troop.

* The Ever After Murders (by Ian Fried): In a dark metropolis populated with characters from classical folklore, detectives Tom Thumb and Rachel Riding investigate a murder that brings them into contact with the city's most dangerous inhabitants.

* Hovercar 3D (by Blaise Hemingway): Set in the future, an ex-con street racer has to transport a whistleblower across country in a high speed hovercar with an army of authorities trying to stop them.

* Lola Versus (by Daryl Wein and Zoe Lister-Jones), A twenty-nine year old woman has to re-evaluate her life after her long time boyfriend calls off their wedding at the last minute.

* Prom (by Katie Wech): High school students prepare for their prom.

* Replay (by Jason Smilovic): Based on the Ken Grimwood novel. A man dies, wakes up in his 18-year old body, and gets to relive his life over and over. With his original memory intact, he takes the opportunity to travel down roads he passed up the first time around.

* Sidney Grimes (by Brian Helgeland): A man just out of prison seeks revenge on his former partner who got him locked up.

5 VOTES:

* Alive Alone (by Khurram Longi): A London-based suicide bomber is having a crisis of conscience as he and his cell are planning an attack in the city. His female next door neighbor, a drug addict and prostitute, has men who want to kill her after witnessing the murder of her john. These two find solace in each other as they try to survive their respective situations.

* F*cking Jane Austin (by Blake Bruns): Two friends angry at Jane Austen for creating unrealistic romantic expectations among women today get sent back in time to the nineteenth century. The only way for them to return home is for one of them to get Jane Austen to fall in love and sleep with him.

* The Flight of the Nez Perce (by E. Nicholas Mariani): The true story of Chief Joseph and his resistance to his tribe's relocation to a military settlement in Idaho during the 1800s.

* Hit and Run (by Owen Yarde): A young man discovers that the undertaker who recently hired him as his driver is actually a hit man for the mafia.

* Kitchen Sink (by Oren Uziel): A human teenager, a vampire, and a zombie must save their town from an alien invasion.

* Ness/Capone (by Grant Myers): The true story of young Elliot Ness taking down Al Capone.

* O.K.C. (by Clay Wold): An ambitious legal aide working for the Timothy McVeigh defense team tries to get to the bottom of what really happened during the Oklahoma City bombing.

* Paint (by Brit McAdams): A Bob Ross-esque PBS painting show host must fight for his career when his station brings in a rival painting host.

* Paper Airplane (by Sid Karger): After sabotaging another family vacation, a travel agent who's afraid to fly battles his irrational phobias in order to win back his wife and daughter.

* Point A (by Chris Rubeo): An unconventional romantic comedy between a thirty year old magazine writer and the subject of his newest piece, a witty, wise beyond her years teenage video blogger.

* Serene (by Chris Kyle): In 1930s North Carolina, George Pemberton, with the help of his father's money, owns and runs a logging operation in the Smoky Mountains. George meets and marries Serena, a strong-willed, scheming, ambitious woman.


Read more: http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=20012&count=0#ixzz184o4njjW

    * News
    * World news
    * Kosovo

Kosovo PM is head of human organ and arms ring, Council of Europe reports

Two-year inquiry accuses Albanian 'mafia-like' crime network of killing Serb prisoners for their kidneys

    *
          o
          o Share2019
          o Reddit
          o Buzz up

    * Paul Lewis in Pristina
    * guardian.co.uk, Tuesday 14 December 2010 15.17 GMT
    * Article history

Hashim Thaci, prime minister of Kosovo Hashim Thaci, prime minister of Kosovo. Photograph: Dieter Nagl/AFP/Getty Images

Kosovo's prime minister is the head of a "mafia-like" Albanian group responsible for smuggling weapons, drugs and human organs through eastern Europe, according to a Council of Europe inquiry report on organised crime.

Hashim Thaçi is identified as "the boss" of a network that began operating criminal rackets in the run-up to the 1999 Kosovo war, and has held powerful sway over the country's government since.

The report of the two-year inquiry, which cites FBI and other intelligence sources, has been obtained by the Guardian. It names Thaçi as having over the last decade exerted "violent control" over the heroin trade.

Figures from Thaçi's inner circle are accused of secretly taking captives across the border into Albania after the war, where a few Serbs are said to have been murdered for their kidneys, which were sold on the black market.

Legal proceedings began in a Pristina district court today into a case of alleged organ trafficking discovered by police in 2008. That case – in which organs are said to have been taken from impoverished victims at a clinic known as Medicus – is said by the report to be linked to Kosovo Liberation Army (KLA) organ harvesting in 2000.

It comes at a crucial period for Kosovo, which on Sunday held its first elections since declaring independence from Serbia in 2008. Thaçi claimed victory in the election and has been seeking to form a coalition with opposition parties.

Dick Marty, the human rights investigator behind the inquiry, will present his report to European diplomats from all 47 member states at a meeting in Paris on Thursday.

His report suggests Thaçi's links with organised crime date back more than a decade, when those loyal to his Drenica Group became the dominant faction within the KLA.

It says the group's supremacy over splinter groups in the guerrilla movement enabled them, from 1998, to seize control of "most of the illicit criminal enterprises" in which Kosovans were involved south of the border, in Albania.

During the Kosovo conflict, Slobodan Milošević's troops responded to attacks by the KLA by orchestrating a horrific campaign of ethnic cleansing against ethnic Albanians in the territory. As many as 10,000 are estimated to have died at the hands of Serbian troops.

While deploring Serb atrocities, Marty said the international community chose to ignore suspected war crimes by the KLA, "placing a premium instead on achieving some degree of short-term stability".

He concludes that during the Kosovo war and for almost a year after, Thaçi's forces meted out revenge against Serbs, Roma and ethnic-Albanians accused of "collaborating" with the enemy.

Thaçi and four other members of the Drenica Group are named in the report as having carried out "assassinations, detentions, beatings and interrogations". This same hardline KLA faction has held considerable power in Kosovo's government over the last decade, with the support of western powers keen to ensure stability in the fledgling state.

The report paints a picture in which ex-KLA commanders have played a crucial role in the region's criminal activity over the last decade.

It says: "In confidential reports spanning more than a decade, agencies dedicated to combating drug smuggling in at least five countries have named Hashim Thaçi and other members of his Drenica Group as having exerted violent control over the trade in heroin and other narcotics."

Marty adds: "Thaçi and these other Drenica Group members are consistently named as "key players" in intelligence reports on Kosovo's mafia-like structures of organised crime. I have examined these diverse, voluminous reports with consternation and a sense of moral outrage."

His inquiry was commissioned after the former chief prosecutor for war crimes at The Hague, Carla Del Ponte, said she had been prevented from investigating senior KLA officials.

Her most shocking claim, which she said required further investigation, was that the KLA smuggled captive Serbs across the border into Albania, where their organs were harvested.

The report, which states that it is not a criminal investigation and unable to pronounce judgments of guilt or innocence, gives some credence to Del Ponte's claims. It finds the KLA did hold mostly Serb captives in a secret network of six detention facilities in northern Albania.

Thaçi's Drenica Group "bear the greatest responsibility" for the ad-hoc prisons and the fate of those held in them.

They include a "handful" of prisoners said to have been transferred to a makeshift prison just north of Tirana, where they were killed for their kidneys.

The report states: "As and when the transplant surgeons were confirmed to be in position and ready to operate, the captives were brought out of the 'safe house' individually, summarily executed by a KLA gunman, and their corpses transported swiftly to the operating clinic.''

The same Kosovan and foreign individuals involved in the macabre killings are linked to the Medicus case, the report finds.

Marty is critical of the western powers which have provided a supervisory role in Kosovo's emergence as a state for failing to hold senior figures, including Thaçi, to account. It criticises "faltering political will on the part of the international community to effectively prosecute the former leaders of the KLA."

It concludes: "The signs of collusion between the criminal class and the highest political and institutional office holders are too numerous and too serious to be ignored.

"It is a fundamental right of Kosovo's citizens to know the truth, the whole truth, and also an indispensable condition for reconciliation between the communities and the country's prosperous future."

"If as expected the report is formally adopted by the committee this week, the findings will go before the parliamentary assembly next year.

Zaigrala mečka i pred Hašimovom velelepnom gajbom. Mada, razume se, ovo ne znači apsolutno ništa. Sem ako se nekom ne nadigne kurac da ga sad goni, nauštrb odnosa Europe i Kosova itd.

Ovo će zvučati perverzno ali nasladu usled potvrde da smo oduvek bili u pravu, zamenio je očaj zbog činjenice da zapravo kad Hašima smene Ameri i dovedu neku manje kriminogenu marionetu, Srbija gubi jedan argument u osporavanju kosovske nezavisnoti kao našeg ipak ključnog diplomatskog resursa u ovom trenutku.

Reprizirao sam FLASHPOINT Williama Tannena, film koji sam davnih dana gledao na Vansovom VHS originalu. Reč je o prilično pristojniom ali danas potpuno zaboravljenom filmu kog sam se naročito setio dok sam gledao NO COUTRY FOR OLD MEN Brać(al)e Coen. Tannen je danas potpuno zaboravljen reditelj, eventualno ga se možda sećaju fanovi Chuck Norrisa ali on je u vreme FLASHPOINTa bio big deal reditelj iz sveta reklama.

FLASHPOINT je u suštini buddy cop film o dvojici pripadnika Border Patrola, igraju ih Kris Kristofferson i Treat Williams, koji tokom jednog rutinskog zadatka pronalaze džip zakopan u pesak posle nesreće koja se desila negde 1963. godine i u njemu 800 000 dolara i pušku.

Film se iz blue collar buddy cop filma ubrzo transformiše u conspiracy triler a činjenica da se nesreća desila 1963. u Teksasu sugeriše čega se dotiče zavera.

FLASHPOINT je baziran na romanu George La Fountaina ali mu u ovoj adaptaciji konspirološka završnica nije jača strana i uprkos uvođenju nekoliko odličnih set-pieceova u formi potzera i pucnjava, filmu nedostaje moćnije razrešenje.

FLASHPOINT nije imao uslove da bude A-film ali se mogao nametnuti kao solidno B-iznenađenje, naročito ako imamo u vidu da se pored Krisa i Treata tu pojavljuje i Rip Torn, a podržavaju ih Miguel Ferrer, Kurtwood Smith i specijalno zbog Meha tada još mlađa Jean Smart. Ipak, i ovaklav kakav je, FLASHPOINT ima svoje mesto i u istoriji policijskog i u skupu filmova o zaverama i atentatu na JFKa.

* * 1/2 / * * * *

Sećam se ja Flešpointa, jedne od retkih Tritovih non-support rola koje sam znao u to vreme. Needless to say, nije baš bio impresivan ni u ono vreme, ali kapiram da bi danas lepo seo uz čašicu nostalgije.

Nego, pratiš li nove Seagalove filmove koje Karlito vrti subotom na RTS-u? Ja sam to sve skinuo ali nikad da pogledam tako da mi RTS dobro dođe da provedem dva sata smejući se i navijajući za Stevena. Ovaj poslednji, Ruslan, u kome igra ruskog Mafijaša je genijalan ali ni Dangerous Man nije bio za bacanje. Mislim, tu Seagal igra Indijanca (or is he!!!) i obraća se ljudima sa "white boy". Prajsles. Taj čovek može da igra ulogu bilo koje rase i etniciteta.

Нови облик руске армије

За наоружање Руске армије ће наредних десет година бити издвојено 20 билиона рубаља (више од 650 милијарди долара). Услед тога ће Руска армија бити потпуно модернизована.

Премијер Владимир Путин је посетио град Северодвинск да би видео нову атомску подморницу четврте генерације Александар Невски и ставио нагласак у стратешком документу – новом програму наоружања.

Путин је истакао да све руске Оружане снаге морају ускоро бити снабдевене савременом квалитетном техником. Већ 2015. године удео савремене технике наоружања у копненим снагама, морнарици и авијацији мора да порасте за 30 одсто, а 2020. за 70 одсто. Основа тога ће бити државни програм наоружања.

Премијер је издвојио кључне правце од којих зависи нови облик Руске армије и морнарице:

,,Морамо да коначно савладамо последице из доба, када армија и морнарица нису добијале озбиљно финансирање: уствари су имале старе залихе и арсенале, нова је пак техника доспевала у оружане снаге појединачно. Зато издвајамо за програм наоружања озбиљна, знатна средства. Страх ме је да чак и изговорим тај износ – 20 билиона (хиљада милијарди) рубаља. Без обзира на величину тог износа, он је добро промишљен. Министар одбране и шеф Генералштаба су доказали неопходност државних ресурса управо у тим размерама. Они обухватају и програм повлачења из борног састава армије и морнарице неких система наоружања", рекао је Путин.

,,Основна пажња ће се додељивати стратешким нуклеарним снагама. Предстоји да заситимо снаге напредним системима ПВО, везе, управљања и обавештајних служби, разрадимо производњу ловачких авиона пете генерације и друге савремене авијационе комплексе", - прецизирао је шеф владе.

На рачун тих ресурса ће Оружане снаге крочити из прошлости у будућност. У односу на важећи програм, финансирање за идућу деценију ће порасти троструко.

,,Током ове године смо спровели озбиљну, практично потпуну инвентаризацију читавог одбрамбено-индустријског комплекса. Закључак гласи: наш одбрамбено-индустријски комплекс има велики потенцијал, перспективне залихе и нове разраде – и оне које смо добили из прошлости, а које су доста актуелне за ближу перспективу, као и потпуно нове", закључује премијер Русије.

У новитете са великим потенцијалом спада пројект Бореј – кључни у развоју флоте подморница Русије. Једну такву подморницу је посетио Владимир Путин уочи саветовања. Александар Невски је други брод из те серије. Њена изградња је почела 19. марта 2004. године (на Дан морнара на подморницама), она мора да буде завршена и предата Ратној морнарици у децембру 2011. године.

Главни произвођач атомске подморнице Александар Резников је саопштио да су подморнице пројекта Бореј – подморнице 4. генерације, најмање бучне и имају високи ниво аутоматских система. Те атомске подморнице предвиђене су за наоружање новим ракетним комплексима са међуконтиненталном балистичком ракетом Буздован.

Главна крстарица серије Бореј је Јуриј Долгоруки, која је била поринута у море 2007. године. Изградња треће атомске подморнице – Владимир Мономах је почела 2006. године, када се обележавала 100. годишњица Подводних снага Русије.

Поред снажније подршке државе новом облику и технологијама Руске армије и морнарице, премијер је посветио пажњу и социјалној страни - државни програм предвиђа повећање плате војним лицима, као и стални и службени стан за њих.

(Глас Русије)

Kad se neko necem dobrom nada

Quote from: Meho Krljic on 14-12-2010, 22:03:37
Sećam se ja Flešpointa, jedne od retkih Tritovih non-support rola koje sam znao u to vreme. Needless to say, nije baš bio impresivan ni u ono vreme, ali kapiram da bi danas lepo seo uz čašicu nostalgije.

Nego, pratiš li nove Seagalove filmove koje Karlito vrti subotom na RTS-u? Ja sam to sve skinuo ali nikad da pogledam tako da mi RTS dobro dođe da provedem dva sata smejući se i navijajući za Stevena. Ovaj poslednji, Ruslan, u kome igra ruskog Mafijaša je genijalan ali ni Dangerous Man nije bio za bacanje. Mislim, tu Seagal igra Indijanca (or is he!!!) i obraća se ljudima sa "white boy". Prajsles. Taj čovek može da igra ulogu bilo koje rase i etniciteta.

Nisam ispratio baš ovu najnajnoviju fazu. Sada Seagal ima ko da ga gleda, prošla su vremena moj Mehmete kada smo mu samo nas dvojica pružali podršku.

Pogledao sam Woody Allenov WHATEVER WORKS a opravdanje za to suludo preduzeće bio je Larry David koji u ovom filmu igra glavnu ulogu. Allenov pozni opus mi je, moram priznati, poprilično nepodnošljiv, a on je uostalom i sam ušao u jdnu vrstu fasbinderovsk hiperprodukcije u kojoj je ključ to da svaki film ima samo par ideja, glumačkih i rešenja i deonica koje zapravo funkcionišu, a to kod Allena u njegovoj kanonskoj fazi nije bio slučaj.

U WHATEVER WORKS na određeni način Larry David postaje Allenov alter-ego, kao i mnogi glumci pre njega, ali u određenom smislu David hijackuje Allena jer njegov prepoznatljivi tekst prezentira u svom prepoznatljivom glumačkom maniru a izvođački aspekt ipak na kraju ima veći značaj.

Kao drugi draw tu je i Evan Rachael Wood s tim što za razliku od Larry Davida koji je radio sa Woodyjem i ranije, ona deluje kao klinka koja je tu zalutala čisto da bise zapljunula kod Woodyja i ne uspeva da stvori upečatljiv woodyjevski ženski lik između ostalog i zato što je on najmanje ubedljiv u osmišljavanju savremenih likova u odnosu na koje pokušava da suprotstavi svoje matorce. Evan Rachael Wood stoga igra karikaturu sa kojom čini šta može ali reklo bi se da njen talenat ovde nije u dovoljnoj meri iskorišćen.

Srećom, Larry David u glavnoj ulozi barem vuče celu priču u pravcu sitkoma, što nažalost baš i nije filmski kvalitet no barem film nije dosadan i pretenciozan u glumačkom postupku kao deo Woodyjevog recentnog outputa.

Vrlo je verovatno da oni koji razumeju Woodyjevu magiju u savremenoj fazi mou imati drugačiji doživljaj ovog filma, ali što se mene tiče, uz sve ono što mi smeta, delom principijelno na nivou faze, delom na nivou ovog samog naslova, WHATEVER WORKS ima određeni potencijal za crossover.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam MARLOWE Paul Bogarta, prvu adaptaciju Chandlerovog romana LITTLE SISTER što je dosta neobično ako imamo u vidu da se baš u ovom romanu, između ostalog, Chandler dotiče Holivuda.

James Garner igra Philip Marlowea koji kao i uvek istražuje složen, zamršen slučaj, koji na kraju, kao i u većini ekranizacija Chandlera pretvori u dosta nejasan splet događaja, pa nas toga ovog puta nije poštedeo ni Stirling Silliphant, čuveni, slavni, scenarista iz šezdesetih i sedamdesetih koji je ostavio značajan trag kako u klasičnom repertoarskom filmu tako i u blaxploitationu.

Paul Bogart je koncipirao film u 60s maniru sa ponekom noir mitemom, ali čak ni Bogartova izrazito 60s stilizacija ne može da prikrije kako Chandlerova priča po svojoj suštini, međuljudskim odnosima koji je čine itd. zapravo pripada 40s filmmakingu. U tom smislu, Bogart ima i dosta sreće da neke stvari koje su tada bile baš trendy kao što je recimo Bruce Lee koji se pojavljuje u ulozi henchmana, danas svakako deluju kao stvar svog vremena ali srećom ne i apsurdno.

Ako uzmemo u obzir da je Garner u znatnoj meri anticipirao Mel Gibsona i Bruce Willisa i njihove likove poptut Martina Riggsa i Josepha Hallenbecka kroz svoj rad u ROCKFORD FILESu, a uostalom obojicu je inicirao u vestern sa SUNSETom i MAVERICKom, njegovo sparingovanje sa Bruce Leejem ekvivalentno je Melovom dvoboju do smrti sa Jet Lijem u LETHAL WEAPON 4 a Bruce Leejev demise u MARLOWEu je apsurdan i duhovit na jedan krajnje infantilan i prilično neodolljiv način.

Garnerov Marlowe je hardboiled ali on ne može da pobegne od svog goofy šarma - niti treba - tako da je on u ovom filmu više fredmacmurrayevska nego bogartovska figura, igra detektiva sa dosta šarma i duhovitosti što će kasnije sve preneti u lik Jima Rockforda, nekih pet godina kasnije.

Film je dinamičan, zamršenost zapleta nadoknađuje tempom u kome se izlaže na priča i do kraja funkcioniše kao vrlo zaban PI film koji na svu sreću nije hendikepiran već oplemenjen obeležjima vremena u kome je nastao.

* * * / * * * *

Kao starog warmongera sigurno će te zanimati da pročitaš o velikim bitkama koje su rešene božanskim intervencijama:

http://www.cracked.com/article_18894_6-real-historic-battles-decided-by-divine-intervention.html

A kao starog DTV hounda, ovo će te nasmijati

http://www.cracked.com/photoplasty_152_if-every-movie-got-straight-to-dvd-sequel/

It's official: when Mel's on the booze, don't bring up the Jews. Winona Ryder tells GQ that she knew Mel Gibson was an anti-Semitic homophobe waaaaay before you did: "I remember, like, fifteen years ago, I was at one of those big Hollywood parties. And he was really drunk. I was with my friend, who's gay. He made a really horrible gay joke. And somehow it came up that I was Jewish. He said something about 'oven dodgers,' but I didn't get it. I'd never heard that before. It was just this weird, weird moment. I was like, 'He's anti-Semitic and he's homophobic.' No one believed me!" Actually, GLAAD protested his Braveheart over a homophobic subplot in 1995, but if she wants to feel ahead of the curve, fine.

Though she's willing to discuss the hell that is Mel, don't ask Winona about her drug-fueled shoplifting days. "It's just like, nothing... I don't, like, even... I mean, I know people still... I apologize, 'cause I understand the curiosity. I just don't really want to go there." It's cool, Winny. Keep serving up dish about stars bigger than you and we'll happily let it slide.

Oven dodgers??? Džizaz, hau insenzitiv KEN ju bi?

Eeee, da je Vinona na vreme znala da reaguje, toliki bi ljudi bili spaseni... zabave.

Ovo sa bitkama je totalno ludilo, ali hit su mi i sveci & opatice koji kickuju ass!

To nisam hteo da linkujem, da ne preterujem, ali JESTE. Ludilo.

Nego, evo koga zanima satanizam:

Radost Satane

Oven Dodgers bi bilo hit da je izrekao Larry David.

Ali kad to kaže Melster...

Evo još malo za ljubitelje oružja i ratovanja

http://www.cracked.com/article_18880_7-insanely-advanced-weapons-history-somehow-forgot-about.html

Grčka vatra se pominje u svim istorijskim udžbenicima, nije bila zaboravljena.

Pominje se, ali niko ne zna kako da je reprodukuje.

Reprizirao sam THE ISLAND Michaela Ritchieja, jedan od filmova snimljenih u periodu kada je posle uspeha JAWSa Peter Benchley bio prilično agresivno ekranizovan, obično sa prilično slabim, da ne kažem katastrofalnim rezultatima. Na Benchleyevim tropskim avanturama je zapravo jedini profitirao Spielberg a Yates i Ritchie se smatraju palim borcima, premda ni THE DEEP ni THE ISLAND nisu filmovi bez određenih kvaliteta.

O THE DEEPu sam pisao ranije i smatram da je THE ISLAND iz 1980. praktično još na kreativniji način uspeo da se olupa o Benchleya. Naime, dok je problem Yatesovog filma bio u tome što se mnogo vremena trošilo na rešavanje "misterije" a akcenat je od starta trebalo da bude na trileru, ronjenju, poterama, Ritchiejev film upšravo ne uspeva da u dovoljnoj meri objasni okolnosti u kojima se dešava njegov zaplet.

Naime, THE ISLAND je priča o novinaru koji odlazi na karipsko ostrvo kako bi istražio misteriozne nestanke brodova i ljudi u tom kraju. Na taj put odlazi sa sinom koji mu je zapao na briogu tog vikenda, pošto je razveden. Međutim, po dolasku na ostvro, ubrzo, novinar i sin bivaju zarobljeni od strane bizarne piratske kolonije koja živi u formi izolovane komune na jednom od hiljada malih ostrva već vekovima. U koloniji, od smrti se spasavaju obojica, sin tako što biva usvojen kao sin vođe gusara a otac tako što dobija zadatak da oplodi suprugu čoveka kog je ubio u samoodbrani prilikom otmice, a tada otkrivamo da je njegova "nevesta" zapravo i jedina fertilna žena u koloniji pošto su njeni članovi izgubili moć efikasnog razmnožavanja usled inbreedinga.

U određenom smislu, THE ISLAND se može tumačiti kao neka vrsta obrnutog GOSPODARA MUVA u kome umesto dece bez odraslih koja gube razum imamo odrasle bez dece koji gube razum.

Ono gde kreće osnovni konflikt nije niz nelogičnosti na osnovu kojih ovaj film zapravo jedino i može da stoji, već nejasnoća vezana za tačku kojoj je ova gusarska zajednica odlučila da se iščaši od normalnih civilizacijskih tokova. Naime, najintrigantniji element ove priče jeste upravo ta bizarna zajednica koja živi kao nekoliko vekova ranije, sa jednom vrstom uvrnutog gusarskog, odmetničkog pogleda na svet. U tom smislu, ovi gusari odbijaju svu civilizaciju i žele da žive kao primitivci. Međutim, izuzev njihovog jataka, lekara koji im se pridružio pre tridesetak godina, svi ostali su manje ili više duševno poremećeni usled odgoja i inbreedinga te njihova želja da žive izolovano kao "slobodni" , "pravi" ljudi, "gusari", "divljaci", nema puno smisla jer ni sami gusari nisu napuštali civilizaciju iz principijlnih već iz krajnje praktičnih razloga. U tom smislu, određena vrsta ironije prema konzumerizmu, savremenoj tehnologiji, turizmu i sl. koja provejava kroz THE ISLAND - jer Ritchie nudi jednu vrlo potentnu sliku bezmalo nepobedivih ljudi koji su u sebi zadržali divljaštvo kojim pobeđuju nepripremljene civile, ali i obalsku stražu, te ih i može poraziti samo čovek koji je sa njima proveo neko vreme - nema previše smisla, jer mi zapravo ni u jednom trenutku ne vidimo bilo šta u njihovom životu što bi ikoga moglo da zavede. Uprkos tome što je upravo ta funkcija rezervisana za novinarevog sina, koji postaje odani član plemena i u njemu nalazi zamenu za svoju očigledno disfunkcionalnu porodicu u Americi, koja mu između ostalog ipak ne brani da puca iz vatrenog oružja radi rekreacije, Ritchie ni na njegovom primeru ne uspeva da ponudi uverljivu transformaciju, i zapravo film pada zbog nemogućnosti da se do kraja razumeju odnosi i privlačnost te izolovane zajednice.

Ako imamo u vidu da su se kroz pljačke i vrebanje brodova, pripadnici te zajednice mogli upoznati sa određenim civilizacijskim tekovinama, dakle mogli su da vide kako se šta koristi i kako se u čemu uživa, njihova nesposobnost da ovladaju bilo čim izuzev oružja (vrlo zanimljiva postavka, složićemo se) takođe deluje dosta ako ne neuverljivo a ono barem nedovoljno objašnjeno, pa bi se reklo da je arhaičnost zajednice ovde više u funkciji pitoreksnosti negativaca.

Ostaje pitanje da li bi ovi likovi delovali efektnije i da li bi kritika bila ubedljivija kada bi to bili junaci koji otimaju ljude sa kojima će se razmnožavati, dakle nisu inbredi, žive u luksuzu, vladaju tehnikom, a žive po gusarskim principima. No, onda to ne bi bio Benchley već Ballard.

Michael Caine je dosta ambivalentan u glavnoj ulozi. baveći se karakterom, on odlučuje da ga problematizuje kao everymana zatočeno u nezgodnoj situaciji, ali reklo bi se da ga ni u jednoj fazi ne igra u punoj koncentraciji. Ruku na srce, THE ISLAND jeste izašao u jdnoj dosta mračnoj fazi Caineove karijere koju on pravda finansijskim problemima u koje je zapao a obeležile su je saradnje sa Irwin Allenom, dakle totalna neprikrivena prodaja stare (i aktuelne) slave.

David Warner igra vođu gusara i mislim da o stepenu šmire ostatka ekipe dovoljno govori činjenica da je u ovoj skupini Warner najsmireniji.

Ritchie je vešt reditelj sa istinskim vizuelnim pečatom, s tim što se to u kasnijem delu njegove karijere zaboravilo. U početku, njegov rukopis obeležavala je pseudo-dokumentarna faktura, da bi u naslovima poput PRIME CUTa pokazao da vlada vrlo estetizovanim prizorima, pažljivo komponovanim kadrovima i da ume da prikaže energične prizore nasilja. U THE ISLANDu ne koristi nijedan od ova dva pristupa već je više na liniji jednog dosta suvog ali u suštini pristojnog mejnstrim prosedea, sa odsusutvom žanrovske stilizacije i oslanjanjem na to da će same situacije generisati saspens, pa povremeno čak i horor ugođaj. Ovo i jeste i nije prava odluka jer THE ISLAND s jedne strane ima potncijal da bude genrebending priča, ali u samoj egzekuciji ona to ipak nije pa bi joj poneka žanrovska štaka verovatno pomogla.

Posle ovog filma, Ritchie je ostao u okvirima holivudskog mejnstrima i pravio je velike hitove, ali uz par časnih izuzetaka, THE ISLAND se iako promašaj može smatrati njegovim verovatno poslednjim "ličnim" filmom u kome je pokušavao da iskorači izvan okvira mejnstrima.

* * 1/2 / * * * *

Aj sad da vidim ko sme u NATO pakt?

http://news.yahoo.com/s/ap/20101218/ap_on_go_co/us_gays_in_military

U fazi repriziranja Michaela Ritchieja ponovio sam i THE BAD NEWS BEARS iz 1976. godine. Ritchie je u ovom filmu pokazao upravo ključna obeležja svog rada sve do početka osamdesetih, a to je uvođenje nekih novih, avangardnijih tehnika i u ovom slučaju uveo ih je u dečji film.

THE BAD NEWS BEARS je jedan od ključnih filmova o deci sportistima i postao je toliki hit da su kasnije snimljena još dva nastavka i TV serija, međutim Ritchiejev original je sve sem očekivanog začetnika jednog komericjlnog serijala.

Scenario Billa Lancastera, nažalost prerano preminulog sina Burta Lancastera, koji je uprkos dečjoj paralizi igrao bejzbol kao dečak odakle je sigurno i crpio inspiraciju za ovaj film, a ljubitelji žanra ga znaju i kao Carpenterovog saradnika na THE THINGu, prepun je oporih deonica, i mudro je postavljen jer sport povezuje sa sazrevanjem junaka, dovodeći stvari do toga da na mečevima ne presuđuje veština već lične odluke što sportskom nadmetanju daje značajnu funkciju u razvoju karaktera.

Iako je bejzbol jedan od retkih sportova koje ne razumem u potpunosti, pa samim tim, scene nadmetanja mi nisu bile naročito intrigantne, razvoj likova unutar njih mi je držao pažnju što je veliki scenaristički i rediteljski uspeh.

Walter Matthau je u centru kao propali minorleaguer koji uporedo radi kao čistač bazena i trener little league tima i u prinipu kada je takav glumac tu dosta problema je rešeno, ne samo što on preuzima dosta zadataka na sebe nego i zato što je odličan target man za mnoge akcije koje sporvodi izvanredan kast dece koju predvodi najmlađa dobitnica "oskara" Tatum O'Neal, koja će ubrzo posle toga biti jedan od navodnih izvora kasnijih seksualnih frustracija Michaela Jacksona, ali u ovom filmu je ona još uvek besprekorni child star koji sa puno stila obavlja svoj zadatak.

Bill Lancasterov scenario je izrazito foul-mouthed i toga u sequelima koje je on pisao kasnije nije bilo, dakle moguće je da je rečnik Ritchiejeva intervencija, ali možda je tako bilo i u scenariju. U svakom slučaju, Ritchie režira ovaj dečji film kao što je radio i svoje prethodne filmove, dakle sa dosta overlappinga između glumaca u dijalozima i sa dokumentarističkim vizuelnim konceptom koji čini da se gledalac oseti kao da je u sred prašnjavog bejzbol igrališta i da ima gotovo taktilni ugođaj na licu mesta. Direktor fotografije je inače bio John Alonzo čiji je verovatno najpoznatiji film SCARFACE ali ovaj DP ima prebogat opus koji ga čini istinskim delom snimateljske aristokratije.

Rad sa decom glumcima je sjajan i jasno je kako Ritchie vrlo vešto koristi upotrebljive delove koje klinci isporučuju, a izuzev Tatum O'Neal i danas poznatog Jackie Earl Haleya, ostatak dece nije suštinski opterećebn glumačkim zadacima već svako doprinosi po jedan detalj.

Linlaterov rimejk je imao dobar potencijal u angažovanju Billy Bob Thorntona i scenarista Johna Reque i Glenn Ficarre, ali naprosto njegov rediteljski koncept nije uspeo da parira nadogradnji kojom je Ritchie učinio da THE BAD NEWS BEARS prevaziđe ono što se nameće kao očigledan ishod filma o deci koja treniraju bejzbol. Iako THE BAD NEWS BEARS govori o sportu, a to je tema kojom se Ritchie uspešno bavio i pre i posle ovog filma, nalazi se na pola puta između njegovih najboljih (DOWNHILL RACER) i konfekcijskih filmova na tu temu, čija je osnovna razlika bila u tome što su ovi prvi bili cinični i ulazili u suštinu savremene kompeticije kao oboljenja sporta dok su ovi kasniji bili pre svega apologija sporta kao oblasti delovanja u kojoj čovek može u potpunosti da ostvari svoje potencijale.

* * * / * * * *

Sa zadovoljstvom, predstavljam Albedov tekst u kome se dodatno produbljuje Kimova teorija & praksa filma!

http://camerapolitica.blogspot.com/2010/12/bulgasari-i-aristotel.html