ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Kič je rasprodaja ideala po sniženim cenama.
Iz knjige Abrahama Mola, zapamćeno zauvek.

Quote from: "drf"Kič je rasprodaja ideala po sniženim cenama.
Iz knjige Abrahama Mola, zapamćeno zauvek.

E, Drfe, nemoj da citiraš, razbiće te Scallop. Meni je već zabranio da citiram Mola, Kunderu, Dorflesa, Lema & co.

Samo da podignem ovaj divan, davno zaboravljeni topik.

Dobro si ga digao. Možda je ovo bolje mesto za divan.

Čitao ovu vašu temu i jako mi se svidela rasprava. Moram priznati da sam baš uživao. Ali imam neke nedoumice pa bih, kao amater želeo nešto da vas priupitam.

Po mom subjektivnom mišljenu umetnost se najbolje može opisati sledećim citatom:
"Према Аристотелу, уметност увек има неки циљ. Ако је тај циљ сама уметност (уметност ради уметности) онда се ради о ,,лепим уметностима".

Evo da napravim i jednu skalu koja može pomoći u detekciji umetnosti odnosno kiča. Recimo da se zove kičometar!



     |------------------------Sredina--------------------------|
Umetnost                                                                    Kič/Šund



Scallop je ovde pomenuo, čini mi se Betovena, a neko drugi je pomenuo SEKTU Aleksić uz opasku da je veoma teško nekom klincu na ulici, danas, predočiti da je Seka šund. Sad možda je Betoven po onoj gore pomenutoj definiciji, prišao šundu za nekoliko mikrona, onda kada je od vladara ili činovnika uzeo koji dinar a za uzvrat komponovao borbenijuu kompoziciju. Međutim Betoven je i dalje koristio svoje veštine i svoja osećanja dok je komponovao pomenutu kompoziciju. Bez obzira što je umesto žuborenja vode komponovao borbenu melodiju, to je i dalje predstavljalo njegov lični izraz kao umetnika. Njegovo lično viđenje borbenosti i pokušaj da se ona predstavi pomoću muzike.

Nasuprot tome imamo i drugu krajnjost, SEKTU Aleksić, koja ne samo da nema potrebne veštine da bi u "svojoj umetnosti" ostavila neku svoju emociju, već joj notni papir verovatno liči na gomilu spljoštenih buba. "Njene pesme" nisu njene, jer ih drugi komponuju, drugi je oblače, drugi joj pronalaze mesto za nastup, drugi joj pišu tekst i pevaju umesto nje.

Hipotetički rečeno, ako bi SEKTA Aleksić za početak, naučila da čita notni tekst, ona bi se u tom slučaju približila umetnosti u istoj meri u kojoj se Betoven približio kiču kada je uzeo par zlatnika od činovnika da napiše borbeniju kompoziciju.

Eto možda ovo nije primereno književnom forumu, ali nekako mi je ova analogija najbolje poslužila da iznesem svoje viđenje o umetnosti i kiču.

Dalje da prokometarišem i onu Scallop-ovu priču, tačnije deo priče za koji je pitao da li je to kič. Prvo da kažem da mi se tekst svideo i da me je prilično nasmejao. Međutim da li je taj tekst bliži umetnosti ili kiču ,zavisi. Zavisi od nemere koju je sam pisac imao dok je pisao pomenutu priču. Ako je priča napisana da bi kod čitaoca izazvala radost, smeh i opuštenost onda je to veoma blizu "lepoj umetnosti". Mežutim ako je namera bila da se od te priče prvenstveno zaradi novac i ako je piščeva veština da napiše smešno delo, ovde čisto alat kojim je pisac želeo da zaradi, onda je ta priča mnogo dalje od umetnosti od prethodnog slučaja. Opet to nije kič, jer umetnik definitivno poseduje veštinu kojom je uspeo da napiše jedno takvo delo. Na kraju ta ista priča mogla bi da bude i potpuni kič kada bi Scallop bio totalno netalentovan za pisanje i platio Bobana da napiše takvu priču, samo zarad lične slave i bogatsva, onda bi ta priča nesumnjivo bila na samo par mikrona od kiča....

Na kom podeoku "kičometra" se nalazi Scallopova (ili bilo čija) priča, isključivo bi zavisilo od toga, koji je od ovih scenarija korišten prilikom njenog pisanja... Naravno mi ne možemo znati da li je neko potplatio dobrog pisca da bi se kitio tuđim perjem, niti možemo znati koji su porivi gonili umetnika da kreira baš određeno delo. Ali zato i postoje nesuglasice oko toga šta je šta. Mislim da je odnos između umetnosti i kiča isti kao "Jing i Jang".
Mežutim ovom metodom kičometra, se bar neki slučajevi mogu svrstati pod jednu ili drugu kategoriju. Makar se to samo odnosilo na ukoravanje klinca koji na ulici pušta SEKTU Aleksić...

Eto to bi bilo neko moje laičko mišljenje o ovoj temi umetnosti i kiča.

Za kraj bih samo želeo da vam preporučim da pogledate dokumetarac "How Art made the World" koji je po momo mišljenu pokušaj da se na pitanje umetnosti odgovori sa što je moguće više činjenica uz pomoć naučne metode. U svakom slušaju meni je bio zanimljiv. Ako ne možete da ga nađete, a želite da ga pogledate, mogu da ga okačim kod mene na server pa da ga skinete. Takođe ima dosta delova i na youtube-u...

Ovo je drugi put u poslednjih desetak dana da se neko zakači na ovaj topik. Dobro je kad se prepozna nešto kao vredno i zanimljivo.
Analogdigit, kada bi to bilo tako jednostavno odavno bismo imali crtu i podeoke na skali umetnosti i kiča. Da bi to uopšte bilo moguće, a izgleda da nije, treba imati jedinicu mere, kao što su metar, kilogram i sekunda. Možemo mi o tome još, ali bi bilo katastrofalno ako bismo tu mernu jedinicu umetnosti - odredili. Zamisli samo: kupiš artmetar u bakalnici, pa u knjižari samo voziš od knjige do knjige. Kad zapišti i ubrza, kao Gajger-Milerov brojač (ili neki drugi koga su u međuvremenu otkrili), znaš da je visoka umetnost. Ustvari, ne bi moglo tako, jer bi cenzura sve očistila pre nego što stigne u rafove. A uređaji se daju krivotvoriti, pa do Farenhajta 431 ima samo jedno ćoše.

Dobro jutro Scallope!

Quote from: analogdigit on 27-02-2011, 01:12:20

Dalje da prokometarišem i onu Scallop-ovu priču, tačnije deo priče za koji je pitao da li je to kič. Prvo da kažem da mi se tekst svideo i da me je prilično nasmejao. Međutim da li je taj tekst bliži umetnosti ili kiču ,zavisi. Zavisi od nemere koju je sam pisac imao dok je pisao pomenutu priču. Ako je priča napisana da bi kod čitaoca izazvala radost, smeh i opuštenost onda je to veoma blizu "lepoj umetnosti". Mežutim ako je namera bila da se od te priče prvenstveno zaradi novac i ako je piščeva veština da napiše smešno delo, ovde čisto alat kojim je pisac želeo da zaradi, onda je ta priča mnogo dalje od umetnosti od prethodnog slučaja. Opet to nije kič, jer umetnik definitivno poseduje veštinu kojom je uspeo da napiše jedno takvo delo. Na kraju ta ista priča mogla bi da bude i potpuni kič kada bi Scallop bio totalno netalentovan za pisanje i platio Bobana da napiše takvu priču, samo zarad lične slave i bogatsva, onda bi ta priča nesumnjivo bila na samo par mikrona od kiča....

Na kom podeoku "kičometra" se nalazi Scallopova (ili bilo čija) priča, isključivo bi zavisilo od toga, koji je od ovih scenarija korišten prilikom njenog pisanja... Naravno mi ne možemo znati da li je neko potplatio dobrog pisca da bi se kitio tuđim perjem, niti možemo znati koji su porivi gonili umetnika da kreira baš određeno delo. Ali zato i postoje nesuglasice oko toga šta je šta. Mislim da je odnos između umetnosti i kiča isti kao "Jing i Jang".
Mežutim ovom metodom kičometra, se bar neki slučajevi mogu svrstati pod jednu ili drugu kategoriju. Makar se to samo odnosilo na ukoravanje klinca koji na ulici pušta SEKTU Aleksić...

Eto to bi bilo neko moje laičko mišljenje o ovoj temi umetnosti i kiča.

Laičko i totalno pogrešno.

Pri ocenjivanju umetničkog dela tj nj. vrednosti, potpuno je nebitan motiv stvaraoca (stvarni; pretpostavljeni može biti interesantan za analizu dela, ali ne i kao merilo kvaliteta), već samo krajnji rezultat.

To kad drugi pišu nečije pesme ili tekst, a ovaj ih interpretira, zove se interpretivna umetnost i nju ostvaraju i bezvredni i vredni (Sinatra, Pogorelić, Domingo, Glen Miler, Robert De Niro). 

Beware Literary Snobbery: Why We Should Read Bestsellers

As a professor of American literature who teaches a course on bestsellers, I'm often asked to justify using such "trashy" novels as "Gone With the Wind" and "Valley of the Dolls" in a college classroom.  Snobbery towards popular novels is nothing new.  Writing in The Guardian in 1713, Richard Steele mocked the growing audience for novels, saying they "have no design in reading but for pleasure."
Egads, readers simply seeking an enjoyable experience!  Can the apocalypse be far behind?

From the early days of the form in the 18th century, novel reading required no special education beyond simple literacy.  All comers were welcome.  More offensive still, to elitists like Steele, was the raunchy tabloid sensibility characteristic of those first English narratives.  They were fun; they were coarse; they appealed unabashedly to the heart.  They were about social mobility, about demystifying the secret worlds of high society. They put their characters in agonizing jeopardy.  All things that contemporary popular novels still do.

But somewhere in the early part of the twentieth-century, novel-writing broke into two diverging paths. While popular fiction continued to please the masses, Modernists like Joyce, Dos Passos, Faulkner and a host of others decided the true job of the novelist was not mere storytelling. In their work, plot and character became secondary to experimentation with voice, plot, and point of view, and a new emphasis on stylistic grace.  The novels praised and promoted by the literati were increasingly cerebral and complex.  Where in the 18^th century novels were thought of as entertainments, they were now fodder for academia, to be dissected and analyzed by my professorial predecessors, who swooped in to stake claim to this esoteric new discipline.

By the time I became an academic in the 1970's, we were known as formalists, pseudo-scientists in white lab coats who dissected and analyzed novels, poems and plays.  Novels were no longer fun.  They were work.  They required an education to fully appreciate their finer points. Even simple, straightforward tales like "The Adventures of Huckleberry Finn" that had been pleasing ten-year-olds and their parents for almost a century now required explication by trained professionals.

I came to espouse this doctrine myself.  Born in the middle of the last century, I had evolved from an avid but indiscriminate reader devoted to science fiction and mysteries to a professor of literature who regularly taught "Gravity's Rainbow" and "Giles Goatboy," and the novels of Faulkner and Virginia Woolf.  I'd all but abandoned by boyhood reading habits in favor of books that seemed to cry out for a specialist like me to deconstruct them.

I was so dedicated to spreading the gospel of high road literary values that, on a whim, in 1984 I designed a course featuring the most popular American bestsellers of all time, with the sole intention of showing their inferiority to the literary canon.  A semester of snark is what I had in mind.

As you might guess, that's not exactly how it panned out. Instead, I was gobsmacked by the likes of Scarlett O'Hara and Allison McKenzie (the protagonist of "Peyton Place.")   I was awed by what these, and other popular novels had to offer, their sweeping panoramas, their density of factual information, their emotional intensity and raw power.

In that semester the passion for reading I'd once had as a kid and lost in the years of academic study was rekindled, and suddenly I began to question many of my long-held assumptions about "literature."  While I'd been refining my palate, enjoying an ever smaller sampling of delicacies, millions of my fellow book lovers had been having a rollicking good time gulping down the comfort food of "Jaws," "The Exorcist" and "Valley of the Dolls."

Now, after 20 years of teaching this course, and writing a book ("Hit Lit") that describes the discoveries I made along the way, I feel like I've reconnected with the larger culture and renourished my soul in the process.  These days I can read "The Hunger Games" with relish, and also recognize the features that have made it the commercial success it is.  (In fact, it shares all twelve of the recurring characteristics I've identified in other mega-bestsellers like "The Godfather," "To Kill a Mockingbird," "The Da Vinci Code," and many other bestselling novels of the last century.)

At this point in my life and career, I simply can't understand or abide literary snobbery. How can anyone who loves books not take heart in seeing so many new readers huddled up with a novel?  Whether it's "Harry Potter," "The Hunger Games" or "Infinite Jest"—does it really matter?  These days, when reading fiction seems like an endangered activity, why should we begrudge the success of any book, especially one that stirs such passion with younger readers?

Sure, Katniss Everdeen might be a bit less nuanced and compelling than, say, Scout Finch, another adolescent caught in a hostile and alien world.  And when it comes to a story about a character fighting for survival in the war-torn wilderness, it doesn't quite match the  haunting beauty of Charles Frazier's "Cold Mountain."  But maybe when the millions reading "The Hunger Games" have finished the trilogy and are searching the shelves for their next foray into a dystopian universe, they will discover another great bestseller of the past, perhaps Cormac McCarthy's "The Road" or Orwell's "Nineteen-Eighty-Four."  You never know – it could happen.

That's the beauty of reading for pleasure.  When you turn the final page and shut the book, that heady blend of sadness and joy you feel can quickly ripen into a hunger for more.  I like to think of bestsellers as a gateway drug.  Once you've found one you love, books will forever hold a special allure. All comers welcome.  No special education required.

James W. Hall is the author of "Hit Lit: Cracking the Code of the Twentieth Century's Biggest Bestsellers."

Melkore, kao i obično, uradiš dve stvari. Ovo čudo sam pokrenuo da bismo imali svoja mišljenja, pa me nervira link, a sa druge strane, ponovio sam nekoliko strana ovog topika i vrlo sam zadovoljan kako naši ljudi razmišljaju. Moguće je da bi bilo zgodnije da sam razmišljanja o digresiji u literaturi pokrenuo ovde, jer je i citat samo još jedna digresija.