ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam SAFE Boaza Yakina, novi vehicle Jasona Stathama i uprkos tome što nisam previše očekivao, prevashodno zato što Yakina jdino cenim što je drugar Scott Spiegela i izuzev film ROOKIE nije ostavio značajniji utisak na mene, ovaj film je ispao prilično pristojno. Statham ovde igra kombinaciju svojih dosadašnjih likova, pre svih Cheva Cheliosa i Transportera i osnovna originalnost premise je u tome što mora da zaštiti talentovanu kinsku devojčicu koju Trijade koriste kao mašinu za računanje kako ne bi ostavljali digitalne tragove svojih transakcija. Na kraju, devojčicina sposobnost ne zaigra i njena posebnost se negde i zaboravi što je šteta, jer bi dalja razrada jedinog originalnog elementa sigurno učinila stvari dinamičnijim i zanimljivijim.

Na izvesnom nivou, SAFE je imao potencijala da bude ovogodišnji RUNNING SCARED (mislim na rad Wayne Kramera) ali nažalost nije.

Stathamovog junaka i devojčicu jure Trijade, ruska mafija i korumpirana policija i on ima tu sa kim da se bori tako da se film pre svega bazira na čitavim tovarima prilično solidne akcije, koju je Yakin sporadično jako dobro koncipirao. Borbe je u svom vrlo nergičnom stilu koreografisao J.J.Perry a čini mi se da se on i bije sa Stathamom u sceni u metrou, premda nisam siguran.

Statham se jasno profilisao kao akcioni glumac i srećom kod njega nema lutanja,e nam eksperimenata sa komedijama i sličnim izletima. Pitanje je samo da li će mu uspeti sledeći korak koji će pokušati sa filmovima PARKER i HUMMINGBIRD a to je prelazak u višu ligu i saradnju sa ozbiljnijim rediteljima. Naime, koliko god on uspevao da bude konzistentno isplativ, postoji šansa da u jednom trenutku naprosto dosadi holivudskim studijima kao Steven Seagal i Wesley Snipes koji su gurnuti u DTV iako zapravo nisu zaređali nikakve krupne promašaje. U principu, akcioni starovi su kao i reditelji tih filmova potrošna roba i ne moraju da počnu da greše kako bi im prošao rok trajanja i bili lako zamenjeni.

Ne znam tačno šta je Stathamova dobitna kombinacija za opstanak izuzev rada sa "boljim" rediteljima ali zaslužio je da i dalje nastupa u bioskopima.

* * * / * * * *

ajd da stavim ovde posto nemamo poseban topik o licu revolucije:
http://www.popboks.com/tekst.php?ID=8894

Мене је Крип својим детаљнијим приказом на блогу заправо у већој мери одбио од гледања овог филма, али ајде као да испратим шта се пискара о њему по нету, што му дође нешто као сурогат гледања (добро, за многе и боље него само гледање). Кад оно међутим прајслес детаљ...

QuoteKoji splet okolnosti je tebe doveo od pravnika do filmskog autora?

Imao sam sreću u nesreći da sam kao jako mlad radio u struci. Jedno vreme sam radio u advokatskoj kancelarji koja se bavila korporativnim pravom i privatizacijama. To su strašne stvari. Posle sam se neko vreme bavio međunarodnim krivičnim pravom i tzv. tranzicionom pravdom. Ratni zločini, svedočenja žrtava itd. Bio sam u Hagu, pratio neka suđenja. Video sam Miloševića. To je bilo čudno i tužno. Gledati tog čoveka koji ti je obeležio pola života ludilom tako u takvom kontekstu. Iza stakla, u zatvoru, poražen. Preko puta njega sedi Džefri Najs, izuo je cipele i vide mu se crvene čarape. Moj profesor sa fakulteta je radio u pravnom timu Miloševića i pita nas posle: "Hoćete da vas vodim da upoznate Slobu?" Nebojša Bogdanović (Švaba iz filma) i ja smo bili zajedno tu. Pogledali smo se, zanemeli, verovatno se i uplašili te ponude, i rekli da nećemo.

Не знам да ли сам икад игде прочитао сећање на овакав тотални пораз на апсолутно свим нивоима. Не Милошевићевог, да буде јасније заинтересованима из задњих редова партера.

Johne, Kicoš je stari ustaša. Ali ne može se osporiti da je talentovan...

Quote from: Джон Рейнольдс on 15-05-2012, 23:55:29
Мене је Крип својим детаљнијим приказом на блогу заправо у већој мери одбио од гледања овог филма, али ајде као да испратим шта се пискара о њему по нету, што му дође нешто као сурогат гледања (добро, за многе и боље него само гледање). Кад оно међутим прајслес детаљ...

QuoteKoji splet okolnosti je tebe doveo od pravnika do filmskog autora?

Imao sam sreću u nesreći da sam kao jako mlad radio u struci. Jedno vreme sam radio u advokatskoj kancelarji koja se bavila korporativnim pravom i privatizacijama. To su strašne stvari. Posle sam se neko vreme bavio međunarodnim krivičnim pravom i tzv. tranzicionom pravdom. Ratni zločini, svedočenja žrtava itd. Bio sam u Hagu, pratio neka suđenja. Video sam Miloševića. To je bilo čudno i tužno. Gledati tog čoveka koji ti je obeležio pola života ludilom tako u takvom kontekstu. Iza stakla, u zatvoru, poražen. Preko puta njega sedi Džefri Najs, izuo je cipele i vide mu se crvene čarape. Moj profesor sa fakulteta je radio u pravnom timu Miloševića i pita nas posle: "Hoćete da vas vodim da upoznate Slobu?" Nebojša Bogdanović (Švaba iz filma) i ja smo bili zajedno tu. Pogledali smo se, zanemeli, verovatno se i uplašili te ponude, i rekli da nećemo.

Не знам да ли сам икад игде прочитао сећање на овакав тотални пораз на апсолутно свим нивоима. Не Милошевићевог, да буде јасније заинтересованима из задњих редова партера.

Taj profesor mora da je Cavoski 

I mene je Crip odbio od gledanja. Muka mi je . I posle ovih izbora i svega.

Nego ,zanimljiv momenat mi je sto se u filmu pojavljuje Vladimir Davidovic zvani Vodja  (Savez komunističke omladine Jugoslavije) inace sestrin jako dobar prijatelj i nije mi jasno sta on tamo trazi obzirom da je klinac '86 godiste.
Al videcu da ga cimam danas da mi nabavi film ,jer se u bioskopu vise ne daje ,zar ne??

Vladimir Davidović zvani Vođa i Goran Davidović zvani Firer.

Will piše o Kathryn Bigelow, dakle jedinoj temi koja ima smisla...

http://www.vijesti.me/kultura/posljedica-potrazi-svojim-uzrokom-clanak-73358

"The Dictator" co-writers Alec Berg, Jeff Schaffer and David Mandel, who worked with David on "Seinfeld" and "Curb Your Enthusiasm," are penning the treatment with David for the improv-based project.

The kvetching comedian, best known for creating and starring in HBO's Curb Your Enthusiasm and co-creating NBC's classic sitcom Seinfeld, is in negotiations to star in an untitled comedy that Greg Mottola is in negotiations to direct for Fox Searchlight.

David came up with the idea and is working with Alec Berg, Jeff Schaffer and David Mandel, who worked with him on Seinfeld and Enthusiasm. There is no script but the funny men are working on a treatment for what will be a improv-based storyline, much like David's acclaimed HBO show. Plot details are being kept under wraps.

David is producing with Berg, Schaffer and Mandel along with Bradley Thomas.

Berg, Mandel and Schaffer have plenty of improv comedy experience. They co-wrote The Dictator with Sacha Baron Cohen and are also producers on the movie; they also worked on Baron Cohen's Bruno. The duo is repped by UTA and Hansen Jacobson. Mandel is repped by WME and Hansen Jacobson.

Mottola, repped by UTA, directed the hit comedy Superbad, which starred Jonah Hill and Michael Cera, as well as Paul, the sci-fi comedy featuring Simon Pegg and Nick Frost. He just signed on to write with an eye to direct The Marriage Plot, an adaptation of a Jeffrey Eugenides novel that producer Scott Rudin is developing at Columbia.

WME-repped David is a comedic tour de force in the TV world, but despite a three decade career, he has largely stayed out of the feature film world. He recently cameoed in the Farrelly Brothers' Three Stooges movie and starred in the 2009 Woody Allen movie Whatever Works.

Pogledao sam STASH HOUSE Eduardo Rodrigueza, još jedan od naslova u After Dark seriji DTV akcijaša. U ovom filmu imamo respektabilnu ekipu, pozitivca igra vrlo virilni mladi Sean Faris a negativca Dolph Lundgren, međutim Rodriguez nije kalibar da izvuče išta relevantno iz ove home invasion priče. Očigledno je da DTV nije put do bioskopskog filma i sve su češći slučajevi da se pojavljuju reditelji koji su upadljivo slabiji od bilo kakvog minimuma za savremeni film. Rodriguez suočen sa malim budžetom i tankim scenarijem (opet, očigledno niko ne smatra da DTV film može biti showcase pa nema ni iole pristojnih scenarija) ne uspeva da šruži išta relevantno i etiketa After dark sigurno nije metso gde ćemo tražiti nege nove cormanovske bisere, ali ipak svakako je bolji od prilično negledljivog John Hyamsovog DRAGON EYES.

* 1/2 / * * * *

Philip Seymour Hoffman is now confirmed to be starring in "The American" filmmaker Anton Corbijn's adaptation of John le Carré's recent political thriller "A Most Wanted Man" says Deadline.

The story follows a near-dead half-Chechen, half-Russian man who arrives in Hamburg's Islamic community desperate for help and looking to recover his late Russian father's ill-gotten fortune. As a British private banker and a young female lawyer try to help, the head of a covert German spy unit (Hoffman) must figure out the truth about this new arrival.

Andrew Bovell ("Edge of Darkness") is adapting the script with most of the film to be shot later this year for a 2013 release.

Pogledao sam THE DICTATOR Larry Charlesa. Sacha Baron Cohen verovatno neće moći da u ovom satiričnom formatu ponovi kulturološki udar koji je doneo BORAT. Iako THE DICTATOR nema u sebi elemente skrivene kamere, spoja naturščika i običnog sveta suočenih sa Cohenovom ekscentričnošću, i radi se o filmu u kome Cohenova karikatura sreće fikcionalne likove, ne može se potpuno odvojiti od onoga što je počeo BORAT.

Međutim, BORAT je stvarno film vrhunskog integriteta i delo koje je istinski umetnički vredno i u mnogim aspektima avangardno. To je nedostajalo filmu BRUNO koji je usledio i zato je bio poprilično bezvredan skup gegova. THE DICTATOR je u formalnom smislu znatno konvencionalniji ali je zato slojevit i ideološki zanimljiv.

THE DICTATOR je movie ali je politički zreo i sočan. Kada je na početku filma izašla posveta Kim Jong Ilu, bio sam zgrožen. To mi je delovalo kao neukusan vic, iz koje god ideološke pozicije da ga gledamo. Međutim, kada se završio film shvatio sam da bi Dragi vođa voleo ovaj film.

Naime, Cohen je od svog naslovnog junaka napravio heroja, dao mu je humanu dimenziju koja je upravo ključ po kome se danas "diktatori" prevashodno otpisuju. Naime, jedna od ključnih propgandnih tehnika u danima "apolitične politike" u kojima se ideologija i poitički interesi sakrivaju iza navodno nepobitnih pravnih procena i humanitarnih činjenica, jeste insistiranje na nehumanim aspektima njihove vladavine, na tome kako su oni sadisti, izopačenici svake vrste, raspikuće i sl. Cohenov junak jeste sve to, ali je ipak prikazan kao čovek sa kojim je moguće saosećati i razviti određenu vrstu apsurdnog razumevanja.

Stoga, kad se razgrnu primedbe bazirane na infantilizovanim doživljajima politike kroz inistiranje na humanosti, ostaje ideologija. A tu Zapad nije baš jak. Cohen to ne samo da pokazuje kroz svoj završni monolog nego i kroz ceo zaplet filma. Naime, jedini "politički" problem sa kojim je junak u filmu suočen, a to je potreba da se desi puč jer on ne želi da proda naftna polja stranim silama, jeste problem u kome Amerika nije u pravu. Sve ostalo je lična idiosinkrazija glavnog, komičnog junaka, koji je atipičan utoliko što za razliku od tipičnih komičnih junaka koji su opterećeni željama koje im prevazilaze mogućnosti, on ipak jeste na čelu države. Ipak, upravo u tome i jeste možda ključni ideološki zahvat - on jeste na čelu države ali je komičan zato što misli da je jednak sa onima koji su na čelu nekih drugih država.

THE DICTATOR je film koji u svakom pogldu dobro razume temu kojom se bavi. Uz to, film je izuzetno smešan, i predstavlja pravi povratak Cohena u formu, iako ovog puta on svoju politiku produžava drugim sredstvima.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam IRON SKY Timo Vuorensole. Rezultat je blizu onoga što sam i očekivao. U mnogim segmentima, IRON SKY je nezreo i početnički film i na kraju se ispostavlja da budžet i tehničke mogućnosti nisu problem. Čak naprotiv, film nije skup i efekti čak i kad su slabi nisu mana filma. Međutim, struktura, razdvajanje važnog od nevažnog i vođenje priče nisu na nivou što je šteta jer to su neki autorski aspekti koji više imaju veze sa talentom nego sa cenom. IRON SKY se premalo bavi nacistima u svemiru na nivou priče, odnosa prema svemiru i nacizmu, izolovanoj nacističkoj koloniji koja živi sama na planeti 73 godine posle rata. Tu je bilo raznih mogućnosti za maštovite situacije i zanimljive dramske scene i od toga nema ništa.

IRON SKY je doduše uvek na ivici da postane punokrvni film ali tu granicu nikada ne prelazi i ostaje uvek bliži amaterskom low budget radu, iako u odnosu na budžet deluje dosta solidno. Na kraju, IRON SKY se konkretnije bavi ismevanjem savremenih političara kao što je Sarah Palin nego onim što mu je bio osnovni hook. U tom smislu, zanimljivo je da se IRON SKY bavi ismevanjem dve u suštini pobeđene ideje, nacizma i neokonzervativizma sa Palinicinim likom.

Potencijal ideje naravno opstaje kroz sve ove nedostatke, a lepo je videti i koliko je Laibach ne samo sa muzikom već i na planu dizajna uticao na ovaj rad. Ako IRON SKY postigne uspeh, možda će se desiti nešto slično ROAD WARRIORu u odnosu na MAD MAX i sve će doći na svoje.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam PARADISE MURDERED Han Min Kima. Ovaj film bi se mogao posmatrati kao apsurdna, crnohumorna varijacija na podžanr varoških misterija koje je Bong Joon Ho doveo do vrhunca u filmu MEMORIES OF MURDER. PARADISE MURDERED je ipak film lokalnog dometa, između ostalog i zato što je glumačka podela puna dosta međusobno sličnih faca i bilo mi je jako teško da ispratim priču. Zatim, za razliku od Bonga koji je uzeo jednu istinitu priču, sačuvao njene razne kontingentne događaje, obogatio je humorom i majstorski zaokružio, Han Min Kim se odlučuje da svoju misteriju razreši kao Agatha Christie i da umesto kroz odnose među likovima sve prelomi kroz apsurdno nasilje.

U tom pogledu, PARADISE je solidna korejska varijacija na Agathu i spaja je sa specifičnom atmosferom izolovanog ostrvskog sela. Sasvim sigurno je korejskim gledaocima ovaj film efektniji jer razlikuju glumce i prepoznaju neke mentalitetkse detalje koji su meni ipak ostali nedostupni. Otud, ovaj naslov je pre svega zanimljiv za fanove korejskog filma i sigurno ne predstavlja delo koje bi ostvarilo značajniji crossover sa onima koji nisu upućeni.

* * 1/2 / * * * *

Ukoliko je neko raspoložen da bude ovekovečen na filmu, zabeležen zauvek - EVO PRILIKE

http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/skidanje-screen-time.html

Reprizirao sam POBEDU POD SUNCEM Gorana Gajića, igrano-dokumentarni film o Laibachu iz 1988. godine. Kada se sve uzme u obzir, POBEDA POD SUNCEM je verovatno jedna od internacionalno najeksploatisanijih produkcija Avala Filma. Gajić je imao sreće da bude savremenik jednog fenomena koji je potekao iz Jugoslavije i uskoro je prevaziša svrstavši ga automatski u grupu tada aktuelnih reditelja koji su krenuli iz sveta muzičkog videa. Bez ikakve sumnje, u toj produkciji je jako važno i biti dobar reditelj i imati sreće da radiš za dobar bend a u Gajićevom slučaju su se oba faktora poklopila. Međutim, pored Gajićeve nesporne veštine, ovaj film nosi i gotovo opipljiv ideološki zanos i utisak autora da rade nešto značajno i provokativno, i koliko god danas Laibach bili već afirmisan mainstream bend, ta fascinacija koja ih je okruživala ostaje očuvana upravo kroz Gajićev rediteljski pristup.

POBEDA POD SUNCEM ostala je i osnov za vizuelni identitet Laibacha i neke kasnije dokumentarce o njima kao što je PREROKBE OGNJA recimo.

U određenom smislu, POBEDA POD SUNCEM je najblistaviji trenutak u karijeri za niz naših filmadžija, pa i Gajića samog. Kad je o DPjevima reč, primera radi, ovaj film je pravi "who's who" naše scene.

Paradoksalno, POBEDA POD SUNCEM je vrhunski rad jedne generacije nastao u miljeu koji su uporno i žestoko želeli da prevaziđu.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam ACT OF VALOR Mike Mc Coya i Scott Waugha. Ovaj film je postigao solidan uspeh zahvaljujući zanimljivom uspehu - glavni glumci su naturščici, pravi pripadnici Navy SEALsa. Problem je u tome što su oni, sa svojim ograničenim glumačkim sposobnostima, uključeni u zaplet koji je toliko fikcionalan da bi jedino mogao da funkcioniše kada bi ga igrali vrhunski personality actori pošto samo oni mogu da prodaju tako nešto. Umesto da estetika bude realistična, da se iskoristi stručnost koju ovi tipovi autentično poseduju, McCoy i Waugh ih uključuju u potpuno nerealističan i prilično globetrotterski zaplet i umesto da dobijemo nešto na tragu HURT LOCKERa, rezultat je bliži nekom malo bolje urađenom DTVu. Šteta je što je koncept korišćenja pravih vojnika ovako olako potrošen jer momci nisu potpuno lišeni šarma.

* 1/2 / * * * *

Following a whistle-stop Cannes trip by Battleship director Peter Berg to talk up Lone Survivor, Foresight Unlimited head Mark Damon and president/COO Tamara Birkemoe said they had sold out 80-90% of the world on the Navy SEALs story.

Mark Wahlberg, Taylor Kitsch and Ben Foster will star in Emmett/Furla's true-life account of how only one US soldier made it out alive after an elite team was dispatched to kill a Taliban leader. Production is scheduled to begin on Sept 15.

Rights have gone to SND for France, Sun for Latin America, Mis.Label for Scandinavia, Italia for the Middle East, Greece, Turkey and India and E Stars for China.

"Peter's vision and passion really sold this to buyers," Damon said. "This is an elevated project that could become one of the great war stories."

Foresight has also closed out most of the world on Emmett/Furla and Silver Pictures' Motor City to star Gerard Butler, which Albert Hughes is ramping up for a Sept 30 start.

Butler will play a framed man who breaks out of prison and goes after his nemesis. Pinnacle will distribute in Australia, MGN in Russia, CCC in Japan and Sun in Latin America.

Pogledao sam CHOI-JONG-BYEONG-GI HWAL Han-min Kima, preveden kao WAR OF THE ARROWS. Reč je o zanimljivom akcionom filmu smeštenom u 17. vek u kome je glavni junak potomak poraženog feudalca koji odrasta u vrsnog strelca i biva primoran da spasava svoju sestru i porodicu koja ga je prihvatila posle očeve smrti tokom najezde mandžurijskih plemena.

Han-min Kim uspeva da akciju postavi vrlo zanimljivo, drugačije od tipičnih japanskih ili hongkonških akcijaša smeštenih u ovu epohu. Han-min Kim nije razigran i "natprirodan" kao hongkonški wuxia filmovi, niti je statičan kao japanski, već nalazi dobar balans, ali u tom balansu je svakako bliži Japancima i naslovima kao što je SHOGUN LEMITSU NO RANSHIN Yasuo Furuhate. Ono zde nailazi na probleme to je podela u kojoj je glavni junak verovatno najslabiji i najmanje upečatljiv glumac i čitav zaplet oko brata i sestre sa sve sestrinom veridbom i kasnijom sudbinom koja je postavljena prilično naivno.

Čini se da Han-min Kim za razliku od svog prethodnog filma PARADISE MURDERED nije radio puno na tome da stvari budu postavljene originalnije, čak ni da se drama više organski razvija, bez velikih skokova između situacija. Otud se film zapravo svodi na nekoliko potera a razvoj likova i priče je dat u skokovima koji su rešeni natpisima.

Pitanje razvoja likova i stvaranje autentične drame razdvaja ovaj film od velikog utiska koji je mogao da postigne. Doduše, moguće je da cut od 128 minuta sadrži nešto čega nema u ovom "zapadnom" od 122 premda sumnjam da tih šest minuta čine prelomnu razliku na nivou postupka.

U svakom slučaju Han-min Kimu treba prići sa velikom pažnjom.

* * 1/2 / * * * *

White House gave Kathryn Bigelow access to SEAL Team 6 commander, CIA 'vault'
by Hillary Busis


In January, the Pentagon began investigating whether the White House had shared classified information with Kathryn Bigelow, director of an upcoming film about the search for Osama bin Laden. Now, conservative watchdog organization Judicial Watch has obtained records that reveal President Obama's Defense Department did provide Bigelow and screenwriter Mark Boal access to high-level information and resources — including a "planner, Operator and Commander" of the Navy SEAL team that successfully captured and killed bin Laden last year.

A Department of Defense meeting transcript reveals that the filmmaker learned the identity of the SEAL Team 6 commander, but was asked never to name him as a consultant "because...he shouldn't be talking out of school." (The commander's name is blacked out in Judicial Watch's document.) According to an internal CIA email, Bigelow and Boal also gained access to "the Vault," a CIA building where the bin Laden raid was partially planned.

All in all, Judicial Watch obtained 153 pages of records from the Department of Defense, as well as 113 pages of records from the CIA. "These documents, which took nine months and a federal lawsuit to disgorge from the Obama administration, show that politically-connected filmmakers were giving extraordinary and secret access to bin Laden raid information, including the identity of a Seal Team Six leader," Judicial Watch president Tom Fitton said in a statement.

House Committee on Homeland Security chair Rep. Peter King (R-NY) expressed dismay with these findings, saying in a statement that Bigelow and Boal engaged in an "extremely close, unprecedented, and potentially dangerous collaboration with top officials at the CIA, DoD, and the White House and a top Democratic lobbying firm."

Get more EW: Subscribe to the magazine for only 33¢ an issue!

Both the Pentagon and Judicial Watch investigations came in the wake of an August 2011 column by New York Times writer Maureen Dowd, in which Dowd accused President Obama's administration of giving "top-level access to the most classified mission in history" despite having tried "to throw more people in jail for leaking classified information than the Bush administration." During a press briefing that same month, White House Press Secretary Jay Carney called Dowd's claims "ridiculous": "We do not discuss classified information. And I would hope that as we face a continued threat from terrorism, the House Committee on Homeland Security would have more important topics to discuss than a movie," he continued.

Carney went on to explain that the Obama administration had only given Bigelow's team information that "focused on the President's role" in the bin Laden raid. "There is no difference in the information that we've given to anybody who is working on this topic from what we gave to those of you in this room who worked on it in the days and weeks after the raid itself," he said.

In the wake of the controversy last summer, Bigelow and Boal released a joint statement: "Our upcoming film project about the decade long pursuit of bin Laden has been in the works for many years and integrates the collective efforts of three administrations, including those of Presidents Clinton, Bush, and Obama, as well as the cooperative strategies and implementation by the Department of Defense and the Central Intelligence Agency.

"Indeed, the dangerous work of finding the world's most wanted man was carried out by individuals in the military and intelligence communities who put their lives at risk for the greater good without regard for political affiliation. This was an American triumph, both heroic and non-partisan, and there is no basis to suggest that our film will represent this enormous victory otherwise."

Bigelow's drama, now titled Zero Dark Thirty, is scheduled to be released Dec. 19, 2012. At press time, representatives for the Oscar-winning director had not responded to requests for comment.

Pogledao sam CHILGEUP GONGMOWUN Terra Shina, preveden na engleski kao MY GIRLFRIEND IS AN AGENT. Reč je o romantičnoj akcionoj komediji na tagu filma MR AND MRS SMITH, ali se u principu ne može reći da se radi o tipičnom južnokorejskom rip-offu. Ovo je ipak nešto originalniji odnos prema toj premisi ali nesporno je da se nadovezuje na SMITHSe i TRUE LIES.

Terra Shin je uspeo da napravi film u kome ima dovoljno akcije, intrige i trilerskih elemenata a da ljubavna priča bude u prvom planu, a priličan deo komedije uspeva da bude zanimljiv i nekorejskoj publici. Isto tako, uspeo je da napravi solidan balans između dinamične akcije i melodrame u rediteljskom smislu i da film iako spaja različite elemente bude prilično koherentan i da ne deluje kao usiljeni spoj nekoliko različitih postupaka.

Otud je MY GIRLFRIEND IS AN AGENT jedan od malobrojnih južnokorejskih blokbastera izvan osvetničkih ciklusa i drugih filmova koji vrcaju od bizarnosti i ekstrema koji zbilja funkcioniše na internacionalnom nivou i u svom podžanru spada među globalno upečatljive naslove.

* * * / * * * *

1989. godine Danny Boyle je za severnoirski BBC snimio jednočasovni TV film THE NIGHTWATCH po scenariju Ray Brennana, jednog ne naročito bitnog britanskog TV scenariste. Uprkos zanimljivoj premisi o grupi plaćenika iz različitih formacija koje povezuje to što su bili na suprotnim stranama u severnoirskom sukobu a sada moraju da rade zajedno na jednom slučaju u Africi, Boyle snima prilično šupalj TV film u kome se doduše mogu prepoznati neka rediteljska rešenja na koja će se kasnije oslanjati, recimo, velika upotreba pop muzike u zvučnoj slici, i spontano prepoznavanje humora u situacijama koje nisu postavljene kao komične. Međutim, izvan oviuh detalja koje prepoznajemo znajući dalji Boyleov razvoj, po ovom radu se svakako ne bi moglo reći da će se razviti u velikog reditelja.

Hemingway & Gellhorn: Cannes Review
7:13 AM PDT 5/25/2012 by Todd McCarthy
share

    Comments

85

Hemingway & Gellhorn Nicole Kidman Clive Owen - H 2012
The Bottom Line

A dynamic, vivid, well-acted look at two major 20th century writers who shared wars on the battlefront and at home.
Airdate

9 p.m. Monday, May 28 (HBO)
Cast

Nicole Kidman, Clive Owen, David Strathairn, Rodrigo Santoro, Lars Ulrich, Joan Chen
Director

Philip Kaufman
Nicole Kidman and Clive Owen are convincing in Philip Kaufman's kaleidoscopic biographical study, which will premiere on HBO on May 28.

How is it that Nicole Kidman so excels when portraying real-life 20th century writers? Which is to say that, 10 years after her turn as Virginia Woolf in The Hours, she's outstanding as war correspondent Martha Gellhorn, who also happened to be Ernest Hemingway's third and most independent-minded wife, in the HBO film Hemingway & Gellhorn.
our editor recommends
Cannes 2012: Zac Efron, Nicole Kidman Talk 'Paperboy' Sex Scenes, Nudity
Cannes 2012: Nicole Kidman Drama 'Grace of Monaco' to be Coproduced by India's YRF Entertainment, France's Stone Angels

To relate the story of the couple's highly charged relationship, which lasted about seven years, director Philip Kaufman's big-canvas film must shuttle between Key West, Fla., Spain, New York, Cuba, Finland, England and China, among other destinations, and encompass the Spanish Civil War, the Soviet-Finnish conflict, the Japanese occupation of China and World War II. But most of all, it focuses upon the battles between two smart, politically driven, strong-willed people, a dynamic brought to credible life by resourceful filmmakers whose obvious enthusiasm for their subject matter somewhat outstrips the project's resources and sense of disciplined focus. Set to start its HBO life May 28, the big-screen-worthy production received its world premiere out of competition at the Cannes Film Festival.

Quite apart from its dramatic and visual qualities, the first thing to be noted about this kaleidoscopic biographical study -- whose other depicted characters include John Dos Passos, Robert Capa, Joris Ivens, Chiang Kai-shek and Madame Chiang, Chou En-lai, Maxwell Perkins and Orson Welles -- is the way Kidman looks. The first image you see is of a strikingly beautiful older woman, 70ish, smoking and cementing viewer connection with her brilliant blue eyes as she scorns love and asserts her hunger for "what's happening on the outside. Action!" She does resemble Kidman but looks too authentically old to actually be her. The question occurs: Did they get someone of the correct age -- Julie Christie, Charlotte Rampling, Vanessa Redgrave -- to play these interview scenes?

Later, in Madrid, after she sees Hemingway (pretty convincingly played by Clive Owen) banging out copy on his portable typewriter, not sitting but standing up, as he habitually did, Gellhorn just then admits her own inability to write anything at all, exposing her vulnerability to the most famous writer in the world. Portraying youthful distress, Kidman looks 28, not a year older or younger, which was Gellhorn's age in 1936 when she met Hemingway. Aging up 25 years is one thing, but convincingly dropping 15 years? Not a hint of makeup or visual tinkering can be detected in either direction.

Kaufman, whose previous literary screen subjects have included Henry Miller, Anais Nin and the Marquis de Sade, brings his two principals together where their first encounter actually happened, at Hemingway's divey Key West hangout Sloppy Joe's, in a bantering, flirtatious scene worthy of a '30s Hollywood film. Gellhorn is with her parents, and Hem is married, so nothing will happen then and there. But the connection has been made, and when the heavyweight writer, now 37, decides to go to Spain, he seems as driven by his urge to join Gellhorn there as by his desire to support the Loyalist cause by participating in the making of Ivens' anti-Franco documentary film The Spanish Earth.

The first half of Hemingway & Gellhorn, centering on the passions, turmoil and tragedy of the Spanish Civil War, is by some distance the better portion. Setting much of the action in the cavernous lobby of Madrid's Hotel Florida (re-created in the main reception hall of the old Oakland train station), Kaufman energetically directs a great deal of human traffic in and out of the establishment, including most of the foreign press, Russian operatives and abundant Spanish prostitutes. Hem holds forth at the bar, challenges a Soviet general (Robert Duvall, who once played Stalin) to Russian roulette and joins Ivens (Lars Ulrich), Dos Passos (David Strathairn), Capa (Santiago Cabrera) and heroic local fighter Zarra (Rodrigo Santoro), usually with Gellhorn in tow, out into the countryside to capture intense battle footage intended to rally the world to the Republican cause.

Hem bides his time with Gellhorn, all the while puffing up his feathers and never letting her far from his sight; conveniently, they have rooms on the same floor. She is inspired by ace Hungarian photographer Capa -- "I want to write the way you take pictures," she tells him -- and handles herself with such grace under pressure that Hem admits that she's "the bravest woman I ever saw."

Finally, when the hotel is bombarded, the heat of battle ignites the long-simmering passion between them -- in a surprisingly explicit love scene, given that there's no indication it's going to be that kind of movie -- debris from the ceiling cascading down upon their naked bodies.

The erotic charge between the central characters, the camaraderie among the politically committed, the excitement of life being lived in peril -- all this injects the first 70 minutes with an idea of how certain sympathetic outsiders regarded the fight for Spain. To re-create the conflict visually on a budget, Kaufman and his team have interpolated the actors, Zelig-style, into archival footage of the conflict. The effect is odd, almost surreal at times; it's not exactly convincing but, in its own way, reasonable and charming if accepted for what it is.

As to the matter of Hemingway's character and ideology, the script by Jerry Stahl and Barbara Turner downplays aspects of the writer's real-life moral depredations, personal nastiness and political naivete that, if portrayed in full, might have turned viewers irreparably from him. Never a sophisticated or insightful political thinker, Hemingway had made up his mind about who the good guys and bad guys were long before he arrived in Spain and, once there, allowed himself to be used by the Communists for their own purposes. The character of Zarra would seem to be based on Dos Passos' real-life close friend and translator Jose Robles, who, falsely accused of being a spy, was abducted and executed by Stalin's secret police. When Hemingway took a blithe "these things happen in war" attitude toward the incident and began ridiculing Dos Passos as a softie, a permanent breach set in between the longtime friends.

The film doesn't make much out of all this and almost seems to endorse Hemingway's subsequent characterization of Dos Passos as a cowering lightweight, so flustered and ineffective at defending himself does the then-prominent author come across in Strathairn's performance.

Eventually, after Hemingway's Catholic second wife Pauline (Molly Parker) grudgingly grants him a divorce, Hem and Gellhorn are able to marry. But despite a blissful respite at Finca Vigia, the home Gellhorn found for them in Cuba, the surge of warfare worldwide proves a siren call for Gellhorn. The best interlude of the film's second half depicts the couple's "honeymoon" trip to China, where Hem admiringly observes his wife's testy interview with the imperious Madame Chiang Kai-shek (a very good Joan Chen), the latter's powerful husband sitting by her side fussing with his dentures, after which the Americans are transported blindfolded on a long boat trip to an unknown destination for a meeting with insurgent leader Chou En-lai. The cracklingly smart dialogue during this exchange, along with Anthony Brandon Wong's superb turn as Mao Tse-tung's longtime strategist and diplomat, makes evident why the Hemingways returned to personally predict to FDR that the Communists would eventually prevail in China.

After Gellhorn's demonstrated preference for war zones over domesticity has basically left the marriage at a standstill, she delivers the perfect (and reportedly authentic) exit line when, returning to London to visit an injured Hem in hospital and finding his latest lady (and next wife) Mary Welsh with him, she quips, "I guess I just came by for a divorce." Gellhorn never saw Hemingway again, and the film should have stopped there. Unfortunately, it carries on, with borderline tasteless impositions of Gellhorn's face over those of dead victims she sees at Dachau, followed by ill-advised depictions of Hemingway's much-later electroshock and suicide, events far from Gellhorn's life.

The film is about a couple and their tumultuous time together, but it does tilt somewhat toward Gellhorn, due in part to Kidman but perhaps more so because this was a woman who, in a way, out-manned Hemingway; whereas before, he was the one always leaving wife and kids at home to chase some war or sporting interest, now he wants to stay at home and write fiction while she craves the latest battlefront. Not interested, as she suggests at the beginning, in sentiment, kids or a husband (she never married again), Gellhorn feeds off of conflict, leaving Hem to stew in his own sauce as a self-styled submarine "spy" on his fishing boat in that wartime hotspot, the Caribbean.

With his tousled hair, mustache and filled-out frame, Owen cuts a big, vigorous, roistering figure as Hemingway; he's good with the repartee that defines the central relationship from the outset and easily becomes the center of attention wherever he goes. At times, one wishes to see something more going on behind the eyes or to detect more complicated feelings in him when Gellhorn resists his wishes and doesn't go along the way women always have before, but it's a stand-up job in a demanding role.

Kidman is terrific in certain scenes and merely very good in others; there are a few too many moments of her traipsing around Spain, blond hair flying glamorously, not knowing quite what she's doing there. But for the most part, she rivets one's attention, lifting the entire enterprise by her presence.

Entirely and effectively shot in Northern California, doubling for much of the world, the film looks rich and resplendent, perhaps at times even too spiffy and pristine. Geoffrey Kirkland's production design and Ruth Myers' costume design are nothing if not resourceful and evocative, with Rogier Stoffers' cinematography enhancing all their color and atmospheric detail.

The rocker will introduce his new memoir "Here Comes Everybody," which has received strong early reviews in England, to the U.S. with a book signing and reading May 26 in Hollywood.

James Fearnley, one of the founders of the seminal Irish-English folk-punk band The Pogues, will be signing his new memoir Here Comes Everybody on Saturday afternoon at Lost and Found in Hollywood.

The book has been available in England since April, where it has garnered strong early reviews, but doesn't yet have a U.S. publisher, which Fearnley is actively seeking.

Here Comes Everybody is a fascinating look at the rise and fall of The Pogues during the band's crucial first decade, going from the gritty council flats of Thatcher-era London to world tours with Elvis Costello and U2.

In an interview with The Hollywood Reporter about the memoir, Fearnley said in one way or another he has been writing the book for the past three decades; 2012 marks The Pogues' 30th anniversary.

He calls the book a "love story" about a family -- the band -- but especially his attempt to puzzle through his relationship his friend Shane McGowan, The Pogues' frontman and lead songwriter. "I wanted to understand how someone so eloquent, so expressive about his feelings, about the human experience in his lyrics, couldn't use his words to tell us what was wrong with him, to say, 'I'm sorry, I couldn't do this [the band's relentless touring schedule] anymore.' "

He was so "gifted in self-expression but couldn't say out loud that he was done." Instead, the band had to figure it out from his well-documented self-destructive behavior.

Indeed, Here Comes Everybody opens and closes with a beautifully moving scene in a Yokohama, Japan, hotel room where the band finally confronts McGowan. All you have to do is read these two chapters to know this is going to be one of the great rock memoirs of the past decade.

Along the way he charts their fights, McGowan's colorful unraveling, Cait O'Riordan's tumultuous love affair withCostello and Fearnley's sometimes awkward friendship with gay guitarist Phil Chevron. But he also details their musical roots, relationships with other bands and hard-driving touring schedule.

He calls the book a work of "creative nonfiction." Everything that happens is true, but Fearnley used the "sensibilities of a fiction writer" to re-create scenes and dialogue to "reproduce the sprit of the event" and put himself back in the band rehearsals, dressing rooms, tour busses and concert halls of The Pogues' rise. He leaned heavily on the diaries he kept during these years, especially from 1982 and '83, when the band was on the way up, and on letters an old girlfriend sent him from that period.

The book takes readers through The Pogues' journey from early 1980s London, just as Margaret Thatcher was ascending to power and disrupting the British welfare system. The band lived in Kings Cross in Camden, a rundown part of the English capital (it has since gentrified) that was especially affected by Thatcherism but was also ground zero for London's influential music scene.

Fearnley will be reading from and signing Here Comes Everybody from 2-6 p.m. Saturday, May 26, at Lost and Found, 6320 Yucca St. in Hollywood.

Pogledao sam BRASSNECK, dramu David Harea i Howarda Brentona koji je u okviru ciklusa PLAY FOR TODAY režirao MIke Newell. Reč je o crnohumornoj društveno-kritičkoj satiri koja bi se mogla posmatrati kao britanska varijacija Kovačevićevog pozorišnog teksta MARATONCI TRČE POČASNI KRUG.

Roger Lloyd Pack koga kao znamo kao TRiga iz ONLY FOOLS AND HORSES igra mladog naslednika kriminalne, pokvarenjačke, imperije koja je 1945. godine preuzela lokalnu masonsku ložu da bi početkom sedamdesetih došla dotle da se upušta u trgovinu heroinom.

Brenton i Hare idu tragom pinterovskog apsurda i drama se bazira na nekoliko događaja koji ilustruju etape u etabliranju ozloglašene dinastije. Nažalost, apsurd i otvorena društvena kritika ostaju unutar svog vremena - BRASSNECK danas ne deluje kao kritika sistema koja je opstala uprkos promenama.

Isto važi i za likove - upečatljivije je ono što su doneli glumci od onoga što je doneo sam tekst.

BRASSNECK je ipak evidentno značajan rad za istoriju televizije, a u svoje vreme je verovatno bio senzacionalan i taj visok nivo se ne može sakriti.

Pogledao sam dva niskobudžetna filma koji su pokušali da se nadovežu na fenomen IRON SKY.

Asylumov NAZIS AT THE CENTER OF THE EARTH Josepha Lawsona je zaista ispod svake kritike - dno, nedarovitost i glupost na svim nivoima. Šteta je što i okvirima jedne takve kormanovsko-čarlsbendovske produkcije nema talentovanijih ljudi koji bi možda i mogli da pruže nešto. Naime, Asylum je izgradio imidž i njihovi projekti dobijaju veću pažnju od tipičnih DTV radova koje prave drugi studiji. Samim tim, baš u okvirima tog ludila bi mogao da se pojavi reditelj sa kapacitetom da preskoči iz DTVa u theatrical.

Australijski 25th REICH Stephena Amisa je druga priča. Taj film je takođe dosta tanak, naročito u domenu specijalnih efekata na kojima se uzalud insistira. Međutim, kad je reč o tretmanu likova, Amis je stvari postavio izuzetno šarmantno i u nekoliko navrata je uspeo da vešto rekonstruiše vajb starih filmova o Drugom svetskom ratu. Šteta je što tako smpatično postavljeni karakteri nisu iskorišćeni u boljoj priči.

Sa IRON SKY se otvorio drugi front u savremenom WW2 filmu. Naime, prvi front je vezan ta talas naslova u kojima se prikazuje "siva zona" života sa nacistima - priče o poštenim Nwemcima, zločinima pokreta otporam kolaboraciji i sl. Tom skupu pripada većina savremenih naslova ( VALKYRIE, KAKO SU ME UKRALI NEMCI, ZWARTBOEK, FLAMMEN OG CITRONEN...). Nasuprot tome je treš kao pristup Drugom svetskom ratu, od Uwe Bolla preko IRON SKY do ovih naslova, pa u krajnjoj liniji CRNOG GRUJE U NOBu kod nas.

Kroz jedan segment recepcije partizanskog filma mi najbolje znamo da su nacisti vremenom postajali "filmski likovi" i gubili svoju istorijsku dimenziju. Kroz esencijalizaciju pojedinih osobina oni su lako pretvoreni u tip a Drugi svetski rat je sveden na infantilizovanu filmsku temu. Sada je to međutim postalo eksplicitno. Ranije su vrlo retki filmovi bivali namerno naivni ili karikirani.

Sa filmovima koji su ambivalentni prema nacizmu s jedne strane upravo kroz pokušaj da razumeju naciste i ovim karikaturama sa druge strane dolazimo do sistematske relativizacije nacizma kao poraženog projekta dominacije.

Pogledao sam dva niskobudžetna filma koji su pokušali da se nadovežu na fenomen IRON SKY.

Asylumov NAZIS AT THE CENTER OF THE EARTH Josepha Lawsona je zaista ispod svake kritike - dno, nedarovitost i glupost na svim nivoima. Šteta je što i okvirima jedne takve kormanovsko-čarlsbendovske produkcije nema talentovanijih ljudi koji bi možda i mogli da pruže nešto. Naime, Asylum je izgradio imidž i njihovi projekti dobijaju veću pažnju od tipičnih DTV radova koje prave drugi studiji. Samim tim, baš u okvirima tog ludila bi mogao da se pojavi reditelj sa kapacitetom da preskoči iz DTVa u theatrical.

Australijski 25th REICH Stephena Amisa je druga priča. Taj film je takođe dosta tanak, naročito u domenu specijalnih efekata na kojima se uzalud insistira. Međutim, kad je reč o tretmanu likova, Amis je stvari postavio izuzetno šarmantno i u nekoliko navrata je uspeo da vešto rekonstruiše vajb starih filmova o Drugom svetskom ratu. Šteta je što tako smpatično postavljeni karakteri nisu iskorišćeni u boljoj priči.

Sa IRON SKY se otvorio drugi front u savremenom WW2 filmu. Naime, prvi front je vezan ta talas naslova u kojima se prikazuje "siva zona" života sa nacistima - priče o poštenim Nwemcima, zločinima pokreta otporam kolaboraciji i sl. Tom skupu pripada većina savremenih naslova ( VALKYRIE, KAKO SU ME UKRALI NEMCI, ZWARTBOEK, FLAMMEN OG CITRONEN...). Nasuprot tome je treš kao pristup Drugom svetskom ratu, od Uwe Bolla preko IRON SKY do ovih naslova, pa u krajnjoj liniji CRNOG GRUJE U NOBu kod nas.

Kroz jedan segment recepcije partizanskog filma mi najbolje znamo da su nacisti vremenom postajali "filmski likovi" i gubili svoju istorijsku dimenziju. Kroz esencijalizaciju pojedinih osobina oni su lako pretvoreni u tip a Drugi svetski rat je sveden na infantilizovanu filmsku temu. Sada je to međutim postalo eksplicitno. Ranije su vrlo retki filmovi bivali namerno naivni ili karikirani.

Sa filmovima koji su ambivalentni prema nacizmu s jedne strane upravo kroz pokušaj da razumeju naciste i ovim karikaturama sa druge strane dolazimo do sistematske relativizacije nacizma kao poraženog projekta dominacije.

EXCLUSIVE: English-language film produced by Gianni Nunnari and Endgame's James Stern will be a US-China joint venture.

Chinese superstar Gong Li is to star in the film about Marco Polo being readied by producer Gianni Nunnari and director Tarsem Singh. She will play a Mongolian empress in the film which should gobefore the cameras in inner Mongolia towards the end of 2012.

Speaking to Screen in Cannes last week, Gong said that the film would be shot in English but would be a major US/China joint venture. "So far the collaboration between China and the US has mainly involved Chinese actors going to work aborad, so it's a great thing to have a Chinese story shoot in China with both Chinese and foreign actors."

She adds that the story of Marco Polo itself relates to communication between China and the west.

The actor playing Marco Polo has not yet been announced. The script follows the 13th century Venetian explorer on his adventures in China. Nunnari is producing with James D Stern of Endgame Entertainment.

Gong has yet to meet Tarsem but said that he was just the kind of "audacious film-maker you need to make a film about Marco Polo."

Singh's credits include the recently released Mirror Mirror, last year's Immortals, The Fall and The Cell.

Before Marco Polo, Gong plans to shoot a Chinese film in the summer. The actress has been selective about her projects in the last decade. She was last seen in the Chinese remake of What Women Want with Andy Lau, while her English language credits include Rob Marshall's Memoirs Of A Geisha, Mikael Hafstrom's Shanghai, Michael Mann's Miami Vice and Peter Webber's Hannibal Rising.

She is represented by David Unger of ICM.

Još prošle sedmice pogledao sam MEN IN BLACK 3 Barry Sonnenfelda. Trebalo mi je vremena da se malo prisetim cele serije i da ga smestim na pravo mesto. Naime, prvi film je bio dosta svež i na neki način bitan u svoje vreme a nadovezao se nastavak koji je izazvao kolektivnu amneziju i danas je potpuno zaboravljen, odnosno upamćen je eventualno kao najradikalniji primer cash-in nastavka. MIB 3 nije cash-in nastavak. Reč je o filmu u koji je evidentno uloženo dosta energije i koji pokušava da ima svoj integritet.

Ono što je osnovni problem MIB 3 je zapravo sam Will Smith. Nekoliko njegovih recentnih filmova u principu daleko prevazilaze ono što je zaostavština tog serijala i naprosto posle HANCOCKa i ALIja teško je prilagoditi se materijalu koji ga je potvrdio kao superstara.

No, ako ostavimo intrigantnije Smithove filmove po strani, MIB 3 je film koji u glumačkom smislu ima šta da pokaže, pre svega kroz briljantnu rolu Josha Brolina u ulozi mladog Tommy Lee Jonesa. Barry Sonnenfeld je bio DP Braće Coen u njihovoj ranoj fazi i ovde on radi sa njihovim glumcima - odnosno ponavlja podelu Tommy Lee Jones - Josh Brolin iz NO COUNTRY FOR OLD MEN plus dovodi i Michael Schulberga iz remek-dela A SERIOUS MAN.

Čini se da je Sonnenfeld imao slobodu da se sa scenaristom Etan Cohenom i pisecem iz senke David Koeppom malo ozbiljnije poigra sa konceptima, sa tim koliko će koji glumac biti zastupljen i to doprinosi svežini MIB 3.

Otud je MIB 3 jedan prilično duhovit i simpatičan film, povratak u formu za Sonnefelda, povratak kvaliteta u serijal, ali mi se isto tako čini da MEN IN BLACK sam po sebi nema preveliku budućnost kao franšiza pošto su se njegovi osnovni činioci - Smith i Jones u međuvremenu dosta promenili.

* * * / * * * *

Pogledao sam THE RAID: REDEMPTION Garetha Evansa. Ne znam koliko se izuzev muzike ovo izdanje filma razlikuje od SERBUAN MAUT, originalne indonežanske varijante. Ali, Shinodin big beat koliko god bio produkciono bogat sam po sebi nije puno doprineo filmu i često deluje kao da Shinoda i Trapanese sviraju potpuno nezavisno od onoga što se dešava na ekranu.

THE RAID je film koji deluje kao žanrovski ekvivalent fondovskog art house filma. Reditelj je Britanac koji je našao svoje mesto u Indoneziji gde snima šamaranje žgoljave sirotinje. Posle ne naročito ubedljivog filma MERANTAU, THE RAID je doneo veću umešanost stranih producenata i to ekipe koja je regrutovana iz krugova ljubitelja i poznavalaca internacionalnog žanrovskog filma.

Na jednom nivou Evans kao Zapadnjak donosi neke novine u odnosu na pristup filmu kakav imaju naivniji azijski reditelji poput Prachye Pinkaewa, THE RAID svakako ima ubedljivije filmske prizore od Pinkaewa, ali suštinski Evans nije mnogo zreliji pripovedač od njega.

Uprkos tome što zaplet ne igra presudnu ulogu u filmu nije baš ni nevažan i rekao bih da je prilično moronski čak i za okvire čisto borilačkog filma. Ako bih išta eliminisao za zapadnu verziju filma to je svakako zaplet. Bolje je da se gleda samo besmisleno nasilje nego besmisleno nasilje garnirano besmislenim zapletom i nekim potpuno nepotrebnim postavkama kao što je recimo CCTV sistem u zgradi.

Rečju, preporučujem da se dramske scene slobodno gledaju ubrzano, utisak o filmu može biti samo poboljšan.

Sama akcija ne donosi ništa novo što nismo viđali kod Pinkaewa, Korejanaca i drugih Azijata. Tu je pre svega sporadično impresivan stuntwork, Indonežani koji idu glavom tamo gde neko ne bi išao CGIjem, ali to je manje-više sve već poznato. Naravno, ne gleda se u zube akcijašu ali THE RAID je klasičan primer filma koji je preterano hypeovan od strane samih producenata koji su dobro infiltrirani unutar festivalske scene.

Lepo je što je THE RAID došao do američkih i britanskih bioskopa ali mogao bih da nabrojim još filmova koji su zaslužili takvu priliku noi nisu imali tako monopolističku poziciju. U svakom slučaju, THE RAID je svakako bolji put da se gledaoci upoznaju sa Evansovim radom od MERANTAUa.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN Ruperta Sandersa. Po prvi put se dešava da je karakterističniji holivudski glavnotokovski projekat uspeo da zaseni Tarsemovu ekscentričnu viziju.

Uprkos tome što i sam dolazi iz sveta reklama, Sanders je, za razliku od Tarsema, uspeo da pomiri ekstreme koje mu nudi ekranizacija bajke i da snimi film u kome ima dosta mašte i fantastike ali i psihološki uverljivih likova, i izmaštanih predela i životno ubedljivih okolnosti.

Osnovna snaga Sandersovog filma je u jasno definisanom konceptu - njegov film se dešava u svetu u kome važe praktično sve zakonitosti literarnih prikaza Srednjeg Veka sa tim dodatkom da u istom univerzumu postoje i natprirodne pojave sa kojima su ljudi manje ili više upoznati. Magija ostaje vezana za svet veštica i vračeva i izolovane predele tako da Sanders uspeva da uspostavi uverljive odnose među likovima bazirane na sukobima u karakteru, strastima i niskim pobudama. Otud utisak da Sanders nudi "mračnu" viziju bajke dočim je on zapravo samo svodi na jasne osnove unutar karaktera. Mnoge ekranizacije su grešile što su bajke svodile na cirkus i apsurdne međuljudske odnose.

Prikaz aistoričnog Srednjeg Veka u koji je priča smeštena u sebi nosi i deo mračne strane koja je svojstvena tom periodu. Ne može se reći da je Sandersov ugao per se "mračan" ali svakako da na nivou odnosa i okolnosti donosi nešto tvrđe viđenje.

U odnosu na bajku, scenaristi vrše i neke znatne izmene, međutim one ne smetaju jer na nivou ozbiljnosti pripovedanja, solidno postavljenih karaktera i ubedljivosti postupka tu priču iznopsi sa očuvanim dignitetom.

Charlize Theron je u centru filma kao Zla Kraljica i njena uloga je centerpiece filma. Koliko Kristen Stewart zaista nije dorasla da joj parira toliko je upravo Sanders na nivou priče uspeo da joj izgradi funkciju i da ovaj disbalans ne poremeti film. Chris Hemsworth tek sad posle THORa i AVENGERSa ima ulogu koja objašnjava zašto je neko mislio da on treba da igra heroje.

Patuljci ostaju neuralgična tečka svake igrane adaptacije ove bajke ali se  Sanders snalazi i sa njima. Patuljci nemaju bizarnu dimenziju kao kod Tarsema već je i njihova uloga koliko-toliko uverljivo objašnjena.

U vizuelnom smislu, Sanders je snimio senzacionalan film, nešto što bi se recimo očekivalo od Ridley Scotta u najboljim danima. Balans između realizma i magije je izvanredno postignut i Sandersov univerzum od prvog kadra komunicira sa gledaocem i ne zahteva objašnjavanje. Bez ikakve sumnje, dobili smo reditelja vrednog pažnje. Nadam se da će u sledećim filmovima u potpunosti ostvariti potencijal koji je nagovestio ovim filmom.

* * * 1/2 / * * * *

"X-Men First Class" and "Kick Ass" director Matthew Vaughn has optioned the rights to "Jennifer Government" author Max Barry's new thriller novel "Lexicon" says Deadline.

The story is set in the contemporary world but one in which a secret, ancient, global organization of people exists - people who have a potentially lethal aptitude for persuasion.

Their most gifted and troubled member, a young woman, breaks the society's primary rule and falls in love. Vaughn is writing the script with the intent of directing.

Pogledao sam MESSER IM KOPF Reinhard Hauffa, reditelja iz drugog ešelona Novog nemačkog fima. Ne samo zbog Angele Winkler MESSER IM KOPF me je podsetio na klasik Volkera Schlondorffa i Margarethe Von Trotte KATHARINA BLUM. U ovom filmu Angela Winkler nema tako težak zadatak - ulogu uporedivu sa BLUMovom dobija Bruno Ganz, ali Hauff ne uspeva da izvuče tako visok domet. Slična priča i preklapanja u glumačkoj podeli međutim čine da se jasno pepozna zašto Hauff nije veliki majstor.

Kod Schlondorffa i Von Trotte postoji jasan odnosa prema glavnom liku, čudovišno ubedljiva gluma Angele Winkler i jasno seciranje društvenog problema - teme terorizma i medija u službi "reakcionarnih" snaga. Uprkos tome što njena igra u pojedinim momentima nadilazi uverljivost priče, odnosno postaje najveća vrlina i najveća mana filma, nema nikakve sumnje da KATHARINA BLUM izuzetno vibrantno prožima privatno i političko.

Kod Hauffa, privatno i političko se raslojavaju i Ganzov zadatak da odigra čoveka koji se oporavlja od hica u glavu, na kraju krajeva, biva svedena na priču o junaku sa zdravstvenom tegobom.

Dok su Schlondorff i Von Trotta vešto proželi Katharinin lični slom sa političkim i medijskim pritiskom i pokazali kako je u stvari medijska represija snažnija od policijske - kod Hauffa kako fizička sila prestane, medijska ne preuzima njenu ulogu i pritisak popušta.

Uprkos tome što KATHARINA BLUM ima mnoge nedostatke, MESSER IM KOPF je primer kako je teško dostići tako visok nivo.

Bruno Ganz u glavnoj ulozi je naravnmo klasa, ovo su ionako njegove najbolje godine, kada je bio najinspirisaniji.

Hauff nije reditelj za potcenjivanje ali ovo je film koji slikovito objašnjava zašto nije dospeo u prvi plan.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam izvanredan špageti vestern Sergio Corbuccija IL GRANDE SILENZIO. Corbucci se ovde oslanjao na motive istinite priče sa kraja 19. veka kada su lovci na ucene koristili priliku da pre proglašavanja amnestije izvrše velike pokolje odmetnika i uzmu novac sa poternica. Međutim, ta istinita priča motiviše Corbuccija da se uozbilji samo u pojedinim aspektima i srećom u osnovi IL GRANDE SILENZIO je baš kanonski špageti vestern.

Jean-Louis Trintignant je krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih odradio turu nasilnih žanrovskih filmova. Među njima se izdvaja recimo OUTSIDE MAN Jacquesa Deraya. Uprkos tome, Trintignant nije tipična špageti faca u verovatno je baš zato odličan u naslovnoj ulozi nemog revolveraša koji isteruje pravdu protiv lovaca na ucene koji radije ubijaju nego što izvode na sud.

Klaus Kinski, u svom prepoznatljivom maniru, igra glavnog lovca na ucene a Vonetta McGee, divna crna epizodistkinja suprugu jedne od žrtava koja angažuje Tihog.

Corbucci izvanredno koristi vejavicu i zimski ambijent i na nivou priče i u pogledu vizuelnog izraza. Razvoj liova je znatno pažljiviji nego u tipičnim Corbuccijevim radovima i IL GRANMDE SILENZIO donosi dobre uloge glumcima koji su imali prilike da ostvare ozbiljan opus - recimo, ovaj film nimalo ne stoji kao kuriozitet u Trintignantovom opusu.

Kraj filma donosi potpuno neočekivani ishod. Pošto nije reč o ideološki pregnantnom radu kao što je BULLET FOR THE GENERAL, ovaj kraj više tumačim kao autotski stav sa blagom dozom ideologije.

IL GRANDE SILENZIO je Corbuccijev verovatno najzreliji film.

* * * 1/2 / * * * * 

Drago mi je da ti se dopao.  IL GRANDE SILENZIO je sila od filma.

Moram da se udarnim dozama SAFE HOUSEa oporavim od THE RAIDa. IL GRANDE SILENZIO mi je pomogao u oporavku.

Mehmete, obrati pažnju ko je govorio dok je sudija igrao pasijans na Breivikovom suđenju...

http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2012&mm=06&dd=04&nav_category=78&nav_id=615515

Ma, neka, svi kapiraju da je suđenje pro forme, da bi on pričao svoje priče, pa što i da se ne igraju.

Ali da ne slušaju Mattiasa Gardella je skandal.

No, evo opet nešto za Mehmeta, da mu malo zaigra srce -

http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Diktator-na-sluzbenom-putu.sr.html

Aaaa, kakav zaključak, majstorski!!!!!!!! 

Pritom, ja ne bih umeo da napišem ovako kratak i jezgrovit a analitičan tekst na ovu temu ali u isto vreme ne bih umeo da se uzdržim od pominjanja da je Koen Židov i da komentarišem u kakvom odnosu sve ove činjenice stoje sa percipiranim židovskim zaverama protiv ostatka sveta.

U.S. Military Taught Officers: Use 'Hiroshima' Tactics for 'Total War' on Islam

    By Noah Shachtman and Spencer Ackerman
   
Lt. Col. Matthew A. Dooley's Joint Staff Forces College presentation on "A Counter-Jihad Op Design Model" (.pdf) calls for violent measures in a war against Islam. (emphasis added)

The U.S. military taught its future leaders that a "total war" against the world's 1.4 billion Muslims would be necessary to protect America from Islamic terrorists, according to documents obtained by Danger Room. Among the options considered for that conflict: using the lessons of "Hiroshima" to wipe out whole cities at once, targeting the "civilian population wherever necessary."

The course, first reported by Danger Room last month and held at the Defense Department's Joint Forces Staff College, has since been canceled by the Pentagon brass. It's only now, however, that the details of the class have come to light. Danger Room received hundreds of pages of course material and reference documents from a source familiar with the contents of the class.

The chairman of the Joint Chiefs of Staff recently ordered the entire U.S. military to scour its training material to make sure it doesn't contain similarly hateful material, a process that is still ongoing. But the officer who delivered the lectures, Army Lt. Col. Matthew A. Dooley, still maintains his position at the Norfolk, Virginia college, pending an investigation. The commanders, lieutenant colonels, captains and colonels who sat in Dooley's classroom, listening to the inflammatory material week after week, have now moved into higher-level assignments throughout the U.S. military.

For the better part of the last decade, a small cabal of self-anointed counterterrorism experts has been working its way through the U.S. military, intelligence and law enforcement communities, trying to convince whoever it could that America's real terrorist enemy wasn't al-Qaida — but the Islamic faith itself. In his course, Dooley brought in these anti-Muslim demagogues as guest lecturers. And he took their argument to its final, ugly conclusion.

"We have now come to understand that there is no such thing as 'moderate Islam,'" Dooley noted in a July 2011 presentation (.pdf), which concluded with a suggested manifesto to America's enemies. "It is therefore time for the United States to make our true intentions clear. This barbaric ideology will no longer be tolerated. Islam must change or we will facilitate its self-destruction."

Dooley could not be reached for comment. Joint Forces Staff College spokesman Steven Williams declined to discuss Dooley's presentation or his status at the school. But when asked if Dooley was responsible for the course material, he responded, "I don't know if I would classify him [Dooley] as responsible. That would be the commandant" of the school, Maj. Gen. Joseph Ward.

That makes the two-star general culpable for rather shocking material. In the same presentation, Dooley lays out a possible four-phase war plan to carry out a forced transformation of the Islam religion. Phase three includes possible outcomes like "Islam reduced to a cult status" and "Saudi Arabia threatened with starvation." (It's an especially ironic suggestion, in light of today's news that Saudi intelligence broke up the most recent al-Qaida bombing plot.)

International laws protecting civilians in wartime are "no longer relevant," Dooley continues. And that opens the possibility of applying "the historical precedents of Dresden, Tokyo, Hiroshima, Nagasaki" to Islam's holiest cities, and bringing about "Mecca and Medina['s] destruction."


Dooley's ideological allies have repeatedly stated that "mainstream" Muslims are dangerous, because they're "violent" by nature. Yet only a few of al-Qaida's most twisted fanatics were ever caught musing about wiping out entire cities.

"Some of these actions offered for consideration here will not be seen as 'political correct' in the eyes of many," Dooley adds. "Ultimately, we can do very little in the West to decide this matter, short of waging total war."

Dooley, who has worked at the Joint Forces Staff College since August 2010, began his eight-week class with a straightforward, two-part history of Islam. It was delivered by David Fatua, a former West Point history professor. "Unfortunately, if we left it at that, you wouldn't have the proper balance of points of view, nor would you have an accurate view of how Islam defines itself," Dooley told his students. Over the next few weeks, he invited in a trio of guest lecturers famous for their incendiary views of Islam.

Shireen Burki declared during the 2008 election that "Obama is bin Laden's dream candidate." In her Joint Forces Staff College lecture, she told students that "Islam is an Imperialist/Conquering Religion." (.pdf)

Stephen Coughlin claimed in his 2007 master's thesis that then-president George W. Bush's declaration of friendship with the vast majority of the world's Muslims had "a chilling effect on those tasked to define the enemy's doctrine." (.pdf)  Coughlin was subsequently let go from his consulting position to the military's Joint Staff, but he continued to lecture at the Naval War College and at the FBI's Washington Field Office. In his talk to Dooley's class (.pdf), Coughlin suggested that al-Qaida helped drive the overthrow of Egyptian strongman Hosni Mubarak and Libyan dictator Muammar Gadhafi. It was part of a scheme by Islamists to conquer the world, he added. And Coughlin mocked those who didn't see this plot as clearly as he did, accusing them of "complexification."

Coughlin titled his talk: "Imposing Islamic Law – or – These Aren't the Droids Your Looking For!"

Former FBI employee John Guandolo told the conspiratorial World Net Daily website last year that Obama was only the latest president to fall under the influence of Islamic extremists. "The level of penetration in the last three administrations is deep," Guandolo alleged. In his reference material for the Joint Forces Staff College class, Guandolo not only spoke of today's Muslims as enemies of the West. He even justified the Crusades, writing that they "were initiated after hundreds of years of Muslim incursion into Western lands."

Guandolo's paper, titled "Usual Responses from the Enemy When Presented With the Truth" (.pdf), was one of hundreds of presentations, documents, videos and web links electronically distributed to the Joint Forces Staff College students. Included in that trove: a paper alleging that "it is a permanent command in Islam for Muslims to hate and despise Jews and Christians" (.pdf). So was a video lecture from Serge Trifkovic, a former professor who appeared as a defense witness in several trials of Bosnian Serb leaders convicted of war crimes, including the genocide of Muslims. A web link, titled "Watch Before This Is Pulled," supposedly shows President Obama — the commander-in-chief of the senior officers attending the course — admitting that he's a Muslim.

Dooley added the caveats that his views are "not the Official Policy of the United States Government" and are intended "to generate dynamic discussion and thought." But he taught his fellow military officers that Obama's alleged admission could well make the commander in chief some sort of traitor. "By conservative estimates," 10 percent of the world's Muslims, "a staggering 140 million people ... hate everything you stand for and will never coexist with you, unless you submit" to Islam. He added, "Your oath as a professional soldier forces you to pick a side here." It is unclear if Dooley's "total war" on Muslims also applied to his "Muslim" commander in chief.

After the Pentagon brass learned of Dooley's presentation, the country's top military officer, Joint Chiefs of Staff Chairman Gen. Martin Dempsey, issued an order to every military chief and senior commander to get rid of any similar anti-Islam instructional material. Dempsey issued the order because the White House had already instructed the entire security apparatus of the federal government — military and civilian — to revamp its counterterrorism training after learning of FBI material that demonized Islam.

By then, Dooley had already presented his apocalyptic vision for a global religious war. Flynn has ordered a senior officer, Army Maj. Gen. Frederick Rudesheim, to investigate how precisely Dooley managed to get away with that extended presentation in an official Defense Department-sanctioned course. The results of that review are due May 24.

Ironically, Dooley and his guest lecturers paint a dire picture of the forward march of Islamic extremism right as its foremost practitioner feared its implosion. Documents recently declassified by the U.S. government revealed Osama bin Laden fretting about al-Qaida's brutal methods and damaged brand alienating the vast majority of Muslims from choosing to wage holy war. Little could he have known that U.S. military officers were thinking of ways to ignite one.

http://www.wired.com/dangerroom/2012/05/total-war-islam/all/1

Reprizirao sam IL MERCENARIO Sergio Corbuccija, uz A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija, jedam od ključnih Zapata Westerna.

IL MERCENARIO se drži klasične forme Zapata Westerna, po ambijentu u koji je smešten i po strukturi likova. Corbucci je u svom rediteljskom postupku uvek imao izvesnu dimenziju realizma i socijalne osvešćenosti, i ona postoji i u ovom filmu ali nije toliko sistematična kao kod Damianija. IL MERCENARIO stvari više svodi na psihologiju nego na ideologiju, tako da je i poruka filma vrlo lična, i za razliku od Damianijevog junaka koji savetuje sve prisutne (pa i gledaoce) i poslednjoj replici - naravoučeniju filma - naslovni junak savetuje samo drugog junaka.

U ovom Corbuccijevom filmu lik Zapadnjaka, Amerikanca, plaćenika, koji se smatra obaveznom figurom Zapata Westerna nije tako dijaboličan kao kod Damianija, Corbuccijev junak prođe istinsku transformaciju dok Damianijev junak prosto ima dva sistema funkcionisanja profesionalni i privatni. I u tom pogledu Damiani je sofisticiraniji jer njegovi junaci više funkcionišu ravni manipulacije nego iskrenih osećanja.

Corbuccijev rediteljski postupak ima niz baroknih deonica. U tom pogledu IL MERCENARIO nudi dosta mašte, raznovrsnoti i raskoši. Uprkos brojnim iskoracima iz žanra i prevazilaženjima konvencija, Corbucci nikada ne zaboravlja kakav film snima i u tome je na kraju krajeva osnovna snaga ovog filma.

Iako je zapamćen kao veliki heroj špageti vesterna, Franco Nero mi je u ovom filmu bio prilično bled glavni junak i nedovoljno se izdvajao od ostalih, vrlo živopisnih likova. Kao i kod Damianija, prava je šteta što Nerovu ulogu nije odigrao Eastwood. Palance koji igra najupečatljivijeg od negativaca takođe nije u potpunosti iskorišćen i na kraju zapravo ceo film preuzima Tony Musante i po njemu će se ponajviše pamtiti.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam ANDROID Aarona Lipstadta. Ovaj film spada u red debija nastalih u Cormanovoj hiperprodukciji. Lipstadt je snimao film na setovima za BATTLE BEYOND THE STARS Jima Murakamija, a kuriozitet je da je te stove dizanirao Jim Cameron koji je potpisan i na špici. Od ljudi koji će kasnije postati filmmakeri u filmu se pojavljuje i Rachel Talalay koja je inače radila kao računovođa na filmu.

ANDROID je očigledno bio produkcija od koje se manje očekivalo pa je Lipstadt imao slobodu da film ne opterećuje eksploatacijom, akcijom i hororom koje bi ionako teško realizovao sa tim budžetom. Neopterećen potrebom da snimi rip-off STAR WARSa, Lipstadt je snimio kamerni film o ludom naučniku, njegovom androidu koji se polako osamostaljuje i grupi svemirskih odmetnika koji se sakrivaju na njihovoj stanici i uopšte ne slute da su se našli na pogrešnom mestu.

Ludog naučnika igra Klaus Kinski a robota Maxa 404 scenarista filma Don Keith Opper koji je jedna autentična ranokronenbergovska faca. Opper je sebi uostalom ostavio i najsočniji lik - androida koji se uči ponašanju gledajući holivudske klasike i uspeva da razvije emocije.

ANDROID je prava suprotnost Donenovom promašaju SATURN 3 koji je doduše želeo da 1980. godine operacionalizuje sve do tada uspostavljene koncepcije space suspensera.

ANDROID je zanimljiv ne samo ljubiteljima žanra već i onima koje zanima kvalitetan niskobudžtni film.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 05-06-2012, 12:40:11
Reprizirao sam IL MERCENARIO Sergio Corbuccija, uz A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija, jedam od ključnih Zapata Westerna.

IL MERCENARIO se drži klasične forme Zapata Westerna, po ambijentu u koji je smešten i po strukturi likova. Corbucci je u svom rediteljskom postupku uvek imao izvesnu dimenziju realizma i socijalne osvešćenosti, i ona postoji i u ovom filmu ali nije toliko sistematična kao kod Damianija. IL MERCENARIO stvari više svodi na psihologiju nego na ideologiju, tako da je i poruka filma vrlo lična, i za razliku od Damianijevog junaka koji savetuje sve prisutne (pa i gledaoce) i poslednjoj replici - naravoučeniju filma - naslovni junak savetuje samo drugog junaka.

U ovom Corbuccijevom filmu lik Zapadnjaka, Amerikanca, plaćenika, koji se smatra obaveznom figurom Zapata Westerna nije tako dijaboličan kao kod Damianija, Corbuccijev junak prođe istinsku transformaciju dok Damianijev junak prosto ima dva sistema funkcionisanja profesionalni i privatni. I u tom pogledu Damiani je sofisticiraniji jer njegovi junaci više funkcionišu ravni manipulacije nego iskrenih osećanja.

Corbuccijev rediteljski postupak ima niz baroknih deonica. U tom pogledu IL MERCENARIO nudi dosta mašte, raznovrsnoti i raskoši. Uprkos brojnim iskoracima iz žanra i prevazilaženjima konvencija, Corbucci nikada ne zaboravlja kakav film snima i u tome je na kraju krajeva osnovna snaga ovog filma.

Iako je zapamćen kao veliki heroj špageti vesterna, Franco Nero mi je u ovom filmu bio prilično bled glavni junak i nedovoljno se izdvajao od ostalih, vrlo živopisnih likova. Kao i kod Damianija, prava je šteta što Nerovu ulogu nije odigrao Eastwood. Palance koji igra najupečatljivijeg od negativaca takođe nije u potpunosti iskorišćen i na kraju zapravo ceo film preuzima Tony Musante i po njemu će se ponajviše pamtiti.

* * * 1/2 / * * * *

Неро је Сергеј Ковалски, пољски емигрант, само да се зна. Фино је да се Критичар послије дужег времена доватио старијих остварења.

Poljski emigrant kao što su i svi u Americi tada pre svega emigranti...

Ko nije gledao raspakivanje Šerbedžije evo može ovde i da strimuje i da skine. Među raspakivačima, tu je i Stari Kadar...

http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/22/RTS+Satelit/1115350/Raspakivanje.html

Trejler za novog Zemeckisa!

http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/06/bob-z-is-back.html

Kako je vrijeme odmicalo, Raspakivanje je bilo sve bolje i bolje, samo mi nije jasno čemu onda priča da je hrvatsko proljeće bilo inicijativa unutar Jugoslavije, realno je onda i HDZ bio ista takva inicijativa. Možda je Budiša tu bio najblaži, ali proljeće kao takvo je bilo separatističko, fakat.

U stvari se pokušava reći da se Šerbedžija promijenio, kao i naš novi precednik, međutim, ličnost se formira u djetinjstvu a ne u pedesetoj godini života, u pedesetoj su stalne karakteristike samo najvidljivije. U Raljama života još se i raspravljalo da li je Šerbedžija Srbin (jer je tu tajnu brižno čuvao), pa su se neki salonski Hrvati zgražavali nad tim, sad kad mu je ugrožen angažman postao je vrlo eksplicitan po tom pitanju.

Jednostavno, Šerbedžija kao ličnost je ili problematičan od početka ili nije ni danas problematičan.

Reprizirao sam DJANGO, film po kome je Sergio Corbucci prevashodno poznat i sa kojim je ostavio najznačajniji trag na istoriju popularne kulture. Nažalost, ovo je zbilja minoran Corbuccijev rad u domenu špageti vesterna, premda naravno kao stavka u filmografiji ne može biti smatran beznačajnim. Srećom, uspeh ovog filma iz 1966. godine koji ne samo da je započeo serijal DJANGO filmova već je uspostavio i čitav DJANGO brend, nije hendikepirao Corbuccija i on samo dve godine kasnije snima znatno zrelije filmove.

DJANGO tek u tragovima donosi neka od Corbuccijevih obeležja, a to je recimo insistiranje na prirodnim nepogodama kao na miljeu u kome se priča dešava, ali osim blata u koje su junaci umuljani, DJANGO na nivou produkcionog dizajna deluje grozno.

S druge strane, nema ni traga o zanimljive karakterizacije ili socijalnog realizma koji je provejavao u Corbuccijevim značajnijim vesternima. Ipak, u određenom smislu, ovaj film se mora pažljivo sagledavati jer je uspostavio svojevrsni standard u svoje vreme.

* * / * * * *

Али понегде има баш лепе композиције кадрова, мораш признати. Има "Ђанго" шарма и визуелно, мада се види да је био јефтин.

Ukoliko iko želi da gleda ovaj film neka ne čita ovaj post, a ukratko poenta posta je da ga ne treba gledati

Pogledao sam PROMETHEUS i šta da kažem sem da od novog filma Ridleya Scotta ovo na filozofskom, pripovedačkom i rediteljskom nivou više deluje kao nesnimljeni rediteljski debi Milića od Mačve. Nisam imao prevelika očekivanja od PROMETHEUSa pa ne mogu da kažem da sam razočaran, ali imao sam više očekivanja od dva sata živih slika u koje je Fox skucao ove silne pare i umesto dela u rangu ALIENa, i to bilo kog nastavka, pružio nam ŠEŠIRA PROFESORA WEILANDa.

PROMETHEUS je u dramaturškom smislu uvredljiv, priča je sub- STAR TREK pomešan sa malo Trome. Da je sreće, Asylumovi filmovi bi imali ovakve scenarije. Reći da je ponašanje junaka nelogično je understatement. Ceo film je baziran na potpuno besmislenom ponašanju junaka koje potkopava ionako tanku priču o tome da je neko ko podseća na Bobana Piromana odlučio da se igra Prometeja i posejao se po zemlji. Dakle, ljudi su nastali od Bobana Piromana, a Piromani su posle toga odlučili da unište Zemlju na jedan od glupljih načina u istoriji glupih načina na koje su vanzemaljci želeli da unište Zemlju.

To da je način besmislen svedoče barem dva filma o borbama Aliena i Predatora na Zemlji, što bi po svakoj logici Tvorci trebalo da naslute. U svakom slučaju, ovi Tvorci sigurno nisu Inženjeri, pre bi se reklo da su Tehničari. Možda čak i Vukovci, i to ne u smislu da imaju sve petice.

Film na nivou glume deluje kao srpsko preduzeće - vlada samoupravljanje a istovremeno postoji i višak zaposlenih i manjak radno sposobnih. Činjenica da ključni gest u filmu naprave jedan junak koga koliko-toliko znamo i dva junaka koja drugi put vidimo u prethodna dva sata dovoljno govori o tome koliko Ridley u saradnji sa scenaristima uopšte ne zna šta radi.

O logici samog filma gde se junaci suoče sa najvećim otkrićem u istoriji svega, a onda dođu u brod i malo se opuste uz bocu vina, i "prstohvat" seksa, što bi rekao Kunac; o logici u kojoj Idris Elba ceo film ne uspe da se uzbudi kada je već pola putnika poginulo izuzev što spusti čašu viskija i ćebence sa kojima inače raspolaže dotle; pokazuje da su članovi ove posade ili već ranije barem desetak puta spoznavali tajnu postojanja ili da su junaci iz STAR TREKa koji se sa vanzemaljcima sreću svaki dan ili da su sve vreme bili na susednoj planeti pa nisu razumeli šta se dešava kolegama.

O ljudima kojima vanzemaljsko biće koje podseća na zmiju deluje simpatično da i ne govorim. Mislim da bi svako ko nije mentalno zaostao uspeo da se ne izgubi u vanzemaljskoj piramidi ali čak i da jeste takav, i da je u svemir otišao u okviru procesa inkluzije, sigurno bi se uplašio nečeg ZMIJOLIKOG. Nijedan od vanzemaljaca u ovom filmu ne deluje kao Gizmo iz GREMLINSa.

Dakle, PROMETHEUS je film u kome imamo sub-STAR TREK dizajn svega, i odnos prema pitanju postanka koji je pase čak i za pojmove Trećeg Oka. Ali, čak i takav nije dosledno prikazan, objašnjen u svom čitavom besmislu.

Sam brod PROMETHEUS je takav da su na njemu svi istovremeno sami i zajedno kad treba. Geografija broda je potpuno kao set iz sitkoma. Taj brod je kao jedna samačka kuća u kojoj svako ima svoj prostor da se osami kad mu se čupa vanzemaljac iz stomaka (to je stvar koju ljudi najradije rade nasamo i ja to razumem, to je ljudski) a ima gde i da se posedi zajedno. Prostori na brodu su abnormalno veliki, a pritom spolja gledano brod baš i nije tako pozanašan. Naravno, tu je i neupitna "lažna" gravitacija. Ridley se ni ne trudi da objasni kako je gravitacija neprekidno stalno ista i onakva kako smo navikli.

Dakle, PROMETHEUS je jedna pre svega nevešta a zatim i uvredljivo površna parada besmisla na svim nivoima.

Charlize Theron ima nejasan lik, mutne motive, i maltene ne radi ništa. Noomi Rapace je musava kao i inače, ona ima malo više, i aktivnija je. Michael Fassebnder glumi androida kao da je prvi glumac koji igra androida. Lance Henriksen u ALIENSu je master class u odnosu na ovo. A to kako se android uči manirima gledajući Peter O'Toolea, ne samo da je maznuto iz ANDROIDa Aaron Lipstadta, to je manje važno i nije prvi put, ali je i potpuno besmisleno da android koji može da reprodukuje bilo koji glas imitira Peter O'Toolea.

Ipak, meni je najveća bizarnost Idris Elba, koji igra pilota broda, raskomoćenog i opuštenog u ravni Big Lebowskog. Sa viskićem u ruci i umotan u ćebence on se nijednom ne uzbudi, potpuno je cool, ne obazire se, a susret sa Tvorcima ga ne fascinira.

Mada, susret sa Tvorcima nikoga naročito nije uzbudio sem ridikulozno našminkanog Guy Pearcea koji se pojavljuje maskiran u babu. Činjenica da Guy Pearce prerušen u babu najviše reaguje na Tvorce svedoči o ovoj čudnoj sinergiji rertardiranih i senilnih kako među likovima tako i među autorima.

Inače, kad se Noomi na kraju lati sekire, to naizgled deluje kao low tech detalj, dok se potom ne ispostavi da ipak neće sekirom išta rešavati.

Radnja je dakle dementna, likovi su besmisleni i sve je strašno. Ridly je međutim sve to snimio onako informativno, uopšteno, bez nekog uživljavanja. Nijedan set-piece, osim kada Michael Fassbender čeka da počne film i da se likovi probude ne traje dugo, nije uzbudljiv i nije ni pravljen da bude uzbudljiv. Ridley nas zagolica situacijom, ali je ne izgura, sve to dakle više vuče na Tromu nego na Alien.

Koliko god bilo dubiozno željno iščekivati da se sazna kako su nastali Ljudi u filmu koji će inače usput objasniti i kako su nastali Osmi Putnici, mislim da je cela đeneza najbolje sumirana u tome da se Charlize na kraju svega vrati vjeri prađedovskoj, a Noomi se vrati gorkoj uspomeni i rani staroj sa povratkom veri u perspektivi.

Rečju, PROMETHEUS je film u kome je špica najrazrađeniji set-piece, a na njoj je i najviši nivo izrade. Sve ostalo je ne samo šuplje već i poodmaklo u gluposti.