ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

postoji, naravno, jedan pajkan nad svim tim pajkanima

http://www.imdb.com/title/tt0179983

Nisam ja to nikad gledao, valja li?

imajući u vidu da je to domaći film, ok mu je ocjena na imdb

ovo ''spoof of Dirty Harry and James Bond'' je ipak pretjerano, mada ima nekih nagovještaja prljavog inspektora

u suštini, ako ti se dopada pjesma iz filma, onda gledaj!

Nada Knežević - Pesma iz filma "Moja luda glava"

Pogledao sam IN THE BLOOD Johna Stockwella, film koji je bio nadomak da bude dobar, ali na kraju ostaje tek vrlo zanimljiv i energičan exploitation. Ako nekoga zanima da vidi po čemu se razlikuju ozbiljni od slabijih reditelja, treba da vidi ovaj film i uporedi ga sa Soderrberghovim HAYWIRE. Naime, u oba filma glavnu ulogu igra Gina Carano, MMA šampionka ali je razlika u njenoj interpretaciji ogromna. Soderbergh je u svom filmu apsolutno uspeo da prevaziđe njena glumačka ograničenja i da njenu "stegnutost" u kadru iskoristi kao osobinu lika, dočim Stockwell kao da ne razmišlja kako će iskoristiti Ginu Carano i ubacuje je u masu scena koje ona prosto ne može da reši.

Međutim, isto tako čak je i IN THE BLOOD potvrda kako je Gina Carano daleko od ćorsokaka u glumačkom smislu. Ona zaista ima sve predispozicije za autentičnu akcionu zvezdu i nadam se da će se njen rad na filmu nastaviti.

Stockwell je poslednjih desetak godina u priličnoj rediteljskoj defanzivi. Posle nekoliko solidnih major filmova, ušao je u DTV rutinu, o čemu svedoče i naši filmski radnici koji su radili na njegovom filmu CAT RUN. IN THE BLOOD je bio prilika da se ozbiljno vrati u igru a on tu priliku delimično koristi. Borilačke koreografije nisu naročito zanimljive ali Gina Carano donosi veliku autentičnost. U pogledu kadriranja, Stockwell pokušava da imitira poznog Manna, filmove kao što je MIAMI VICE, stavlja veliki akcenat na atmosferu, lokacije, statiste, i time delimično nadoknađuje fundamentalnu neubedljivost priče koju pokušava da predstavi. Jedan od osnovnih problema svakako je i to što film ima jako razvučen i jako slab uvod u kome ređa loše situacije bračne idile, bez akcije u kome često deluje prilično diletantski.

Srećom, lokacije i Gina Carano uspevaju da nadoknade sve ono što Stockwell propušta, a šteta je što u montaži nisu više reducirani "problematični" delovi čime bi se ne samo popravio ovaj film, već bi možda i dobio neki bolji status od ovoga koji ima sada.

* * 1/2 / * * * *

Evo, i Sjeverna Koreja se otvara za lukave Britance:


Top Gear and Doctor Who approved for North Korean TV – Daily TV round-upTeletubbies will also be shown on state-run Korean Central Television.

QuoteBBC shows including 'Top Gear' and 'Doctor Who' have been approved for viewing on North Korea's strictly-controlled state TV channel, according to reports.

Korean Central Television broadcasts for just six-and-a-half hours per day, with the negotiations said to have taken months before the BBC shows were deemed to be suitable.

Children's show 'Teletubbies' has also made it onto the list.

Elsewhere, a third of the channel's broadcast time finds content praising the country's Supreme Leader Kim Jong-un, while another third features programming that instructs the population to work harder for the good of the nation.

Another highlight is said to be a show called 'It's So Funny', which features two soldiers performing slapstick sketches.

[Complaints over Chernobyl Top Gear]

The move follows an initiative by the BBC and the Foreign Office to offer a list of shows that the regime might consider for broadcast.

Foreign secretary William Hague said that the plan was 'a good way to improve understanding about the outside world within such a closed society'.

An insider told the Daily Mail: "Extensive enquiries have been made about what these three shows involve and if they would be suitable for the Korean people,' an insider in the capital Pyongyang told the Independent on Sunday.

"Anything too political was not suitable but these are entertainment shows, and one of them is for young children."

It's thought that some of the dialogue that appears in 'Top Gear' may have to be censored, however. [Daily Mail]

Also in today's press

Claudia Winkleman is said to be the favourite to take over from Sir Bruce Forysth on 'Strictly Come Dancing', after he announced that he was to step down from hosting the show. Bookies' odds are putting Winkleman at 4/7 to take over, with chat show star Graham Norton also tipped at 3/1. [Daily Mirror]

Carol Vorderman has said that she'd give up her TV work to take up her hobby of flying planes full time. "It wouldn't bother me if I never worked again and all I did was fly," she said. "Not that I'm retiring, it's just that I have found something that is enough, more than enough, to fill my life." [Daily Telegraph]

The next series of '24', '24: Live Another Day', is to be simulcast in the US and the UK. It will go out on Sky 1 at 1am on May 6, the same time that it will air on Fox in the US. It will then air on Wednesdays thereafter at 9pm. [Digital Spy]

Otvara se Severna Koreja. Za koju deceniju možda dozvole i "blagu politiku", na primer staru BBC seriju "Da, ministre"...

ko zna kakvi će titlovi da idu

Nije ovo uopšte naivno, Top Gear će u njima razgoreti potoršačku strast za automobilima koji su bolji od Moskviča itd. A Dr. Who će ih navuči na psihodelične droge. Za Teletabise ne moram ni da objašnjavam...

Što se droge tiče, na Severu bi najbolje prošao BREAKING BAD. Ali TOP GEAR je zbilja velika subverzija i to baš kako je Meho opisao!

Pogledao sam novi britanski found footage film THE BORDERLANDS Elliota Goldnera. Došao je sa vrlo pozitivnim kritikama i u žanrovskoj javnosti i kod mejnstrim kritičara ali ja moram priznati nisam uspeo da prepoznam taj kvalitet o kome su svi oni pisali. Moram priznati da sam teško održavao pažnju u dugom praznom hodu koji karakteriše ovaj film, obilju dijaloga koji je nevažan i za likove i za zaplet, pa u krajnjoj liniji i za žanr sa kojim ovde imamo posle. Goldneru proriču uspešnu karijeru. Iskreno, voleo bih da su u pravu a da sam ja bio nestrpljiv gledalac.

Pogledao sam GOETHE! Philippa Stoelzla, film sa kojim je pokušava obnova interesovanja za Goethea na isti način kao u filmu SHAKESPEARE IN LOVE ili sa manje uspeha u Emmerichovom ANONYMOUS.

Nažalost, Stoelzl je snimio film koji je istorijski poprilično netačan, u kome se svi likovi odlikuju upadljivom bezličnošću, što je verovatno najveći greh upravo za romantičare, i ovaj film ne samo da je neistinit već je u određenom smislu protivan Goetheovom pogledu na svet. Rečju, ako je GOETHE! bio pokušaj da se čuveni pisac približi mlađoj i internacionalnoj publici kroz pseudobiografsku priču, onda su Stoelzlu izmakli i atmosfera i fakti.

Stoelzl nudi sterilnu rekonstrukciju epohe, sa prilično ravnim, gotovo televizijskim odnosom prema likovima u kojima priča nikada ne dobije bilo kakvu subjektivnu crtu niti se likovi jasno artikulišu kao glavni, kao centar pažnje autora i gledalaca.

GOETHE! je glumački neupečatljiv a rediteljski krajnje mehanički vođen film. Očekivanja od Stoelzla kao pitoresknog reditelja nemačkog mejnstrima koga sam nedavno video u potpuno drugačijem ruhu u filmu ERASED bila su mnogo veća.

* * / * * * *

Pogledao sam HWAYI: GWIMULEUL SAMKIN AHYI, novi film Jang Joon-Hwana koji je pre desetak godina napravio internacionalnu senzaciju sa filmom SAVE THE GREEN PLANET. HWAYI je potpuno drugačiji film, mnogo je konvencionalniji i moram priznati da me je iznenadila Jangova odluka da se baš sa njim vrati u igru. Čini mi se da HWAYI apsolutno nije ono što bi, pre svega internacionalna, publika očekivala od njega, i da će biti doživljen kao stagnacija u njegovoj karijeri. Naime, SAVE THE GREEN PLANET je bio prilično svež film, u svojoj razbarušenoj postavci, ali je i južnokorejski film tada još uvek bio u povoju i pun svežine. Danas, HWAYI izlazi u fazi kada je južnokorejski film nadomak da postane deo internacionalnog mejnstrima i bavi se najokoštalijom formom tamošnje produkcije a to je osvetnički triler.

Međutim, za razliku od velikog dela osvetničkih trilera iz Južne Koreje koji su se pretvorili u bezlične kopije Chan Wook Parka i Kim Ji Woona, Jangov film istovremeno i jeste deo te konfekcije ali je i prilično ubedljiv u tome što pokušava da ispriča. Jangov rukopis je ipak specifičan i on donosi neka osveženja u taj žanr, pre svega kroz uvođenje oniričkih elemenata i snažnijih ekspresionističkih impulsa, ipak bez izlaženja van okvira akcionog trilera.

Isto tako, rekao bih da je Jang u ovom filmu okrenutiji akciji nego što je to tipično za osetničke trilere ovog tipa tako da HWAYI ima i jednu dodatnu blokbastersku dimenziju. Teško je reći šta ovakav zahvat predstavlja u Jangovoj karijeri, da li je ovo znak njegovog povratka u dinamičnije bavljenje filme i frekventniji rad, da li ovo pokazuje ulazak u viši budžetski rang posle verifikacije u inostranstvu ali HWAYI u svakom pogledu otvara prilike i potvrđuje ga kao reditelja spremnog za prvu korejsku ligu.

HWAYI je dobar primer adaptacije reditelja sa izrazitim autorskim aspiracijama na zakonitosti visokokodifikovanog repoertoarskog filma, sa umerenim zadržavanjem vlastitih obeležja.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 09-04-2014, 22:24:44
Pogledao sam novi britanski found footage film THE BORDERLANDS Elliota Goldnera. Došao je sa vrlo pozitivnim kritikama i u žanrovskoj javnosti i kod mejnstrim kritičara ali ja moram priznati nisam uspeo da prepoznam taj kvalitet o kome su svi oni pisali. Moram priznati da sam teško održavao pažnju u dugom praznom hodu koji karakteriše ovaj film, obilju dijaloga koji je nevažan i za likove i za zaplet, pa u krajnjoj liniji i za žanr sa kojim ovde imamo posle. Goldneru proriču uspešnu karijeru. Iskreno, voleo bih da su u pravu a da sam ja bio nestrpljiv gledalac.

Ја гледо трејлер за то и уопште ме није привукло, изгледало некако побезвезе.
Јеси ли гледао АЛИЕН АБДУЦТИОН? То је исто неки фоунд фоотаге, трејлер је био прилично интересантан.

Ako sam i gledao, više ga se ne sećam...

Stari malo jače srbuje nego inače...

http://starikadar.blogspot.com/2014/04/kako-je-cojstvo-pojelo-junastvo.html

i da ne zaboravimo da svaki srpski film o zaebanom pajkanu mora da ima scenu u kojoj pandur vozi mercedes, motor mu presisa, ovaj dajhardovski opsuje po njemačkoj mašini i nastavi potjeru u vozilu marke Yugo. Bez te scene ne priznajem nikakvo srbovanje

inače, još uvijek pamtim jedan primjer čojstva kod Marka Miljanova, gdje neki Crnogorac spasi ranjenog neprijatelja, njeguje ga u svojoj kući nekoliko nedjelja, pa ga ubije čojski kad se ovaj oporavio

tako da te definicije čojstva kod Sonje Biserko i ostalih nikako ne prihvatam

Bato, znam da je Srpstvo pure and uncut, čim te je inspirisalo

Quote from: crippled_avenger on 13-04-2014, 14:54:57
znam da je Srpstvo pure and uncut

takoreći, Breaking Serb

Juče sam shvatio jednu opskurnu stvar koja dosta objašnjava moj "right from the beginning" odgoj. Naišao sam na neke porodične foto-abume tražeći neka dokumenta. Za prvi rođendan sam imao crvenu svećicu, za drugi crvenu i plavu, za treći, crvenu, plavu i belu...

očekujem Willovu kritiku tvoje kulturne kontaminacije

Pogledao sam HATESHIP LOVESHIP Lize Johnson, adaptaciju priče Alice Munro, koja je okupila zbilja All-Star glumačku ekipu. Priča Alice Munro je sjajna i nudila je dobar materijal za razne vrste filma. Liza Johnson je snimila indie film, sa klasičnim senzibilitetom svojstvenim za tu scenu. Fotografija danskog DPa Kaspera Tuxena je izuzetna i doprinosi minimalističkoj a opet vibrantnoj atmosferi koja je vrlo značajna za ovu priču pošto je osnovna vokacija junakinje briga o životnom prostoru i ljudima koji borave u njemu. Johnson i Tuxen odlično dočaravaju likove i prostore koji odumiru i vraćaju se u život, i iako film osim Čikaga, nema konkretnije reference gde se dešava, taj Anywhere USA osećaj ne hendikepira film. Uprkos odsustvu snažnije lokalizacije, HATESHIP LOVESHIP može da se tumači i kao (tipična) indie amerikana.

Glumačka podela je perfektna. Kristen Wiig je odlična u glavnoj ulozi i ovo joj je do sada verovatno najbolji showcase za mogućnosti koje ima van komedije, a Hailee Steinfeld, Nick Nolte i Huy Pearce su najbolja podela za uloge koja se mogla naći. U tom pogledu HATESHIP LOVESHIP nema slabog mesta, i magnetičnost glumaca čini da ovaj prilično sveden i spor film zapravo deluje vrlo dinamično.

Liza Johnson u svom postupku ne pravi nijednu grešku, i HATESHIP LOVESHIP je primer solidno realizovanog "malog" indie filma koji nije potonuo pod pritiskom ogromnog broja zvezda.

* * * / * * * *

Novi trejler za MALOG BUDA

http://t.co/WcHnPduqjY

Video se meša sa slovima s desne strane. Ne slaže se sa formatom sajta. Možda da se postavi originalni link?

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=sS2bbXkzXQc

Sergej je izgleda pokidao

ko će da čeka jesen

Pusti nam divx kad procuri.

Edit: Uzgred, trejler deluje obećavajuće pogotovo uz odlično korišćenje Who See. 

Quote from: Дадара on 16-04-2014, 15:54:54
Sergej je izgleda pokidao

ko će da čeka jesen

Čini mi se da je Sergej loše skinuo crnogorski akcenat, a ovaj Strugar mi uopšte ne uliva poverenje...

Strugar je otkrovenje. Kakav savrsen debil! Cini mi se da jedino on i vredi, izgleda da ima tu komicarsku zicu. Da... i nije mi ovaj Banjo za hirurga, al aj....
Nego, naziv filma, ideja, MALI BUDO- to mi je VRH !!

Тизер је био одличан, саћу са уживањем да погледам и трејлер. Тизер је довољан да закључим да је у питању одличан филм и Стругар је очигледно издоминирао. Посљедњи домаћи филм који сам гледо је био Српски филм, сљедећи ће да буде Мали Будо, једино ћу између да погледам Тилва Рош, ово остало ме ништа не занима.

Тааааааааајоооооооооооооо!

Quote from: Truman on 16-04-2014, 19:42:53


Čini mi se da je Sergej loše skinuo crnogorski akcenat, a ovaj Strugar mi uopšte ne uliva poverenje...

Sergej po meni ima najbolji akcenat, Strugar nije loš, stariji glumci su slabiji

Strugar je čovek iz Crne Gore, teško da može imati loš akcenat... Imao je Kunac onu primedbu u kritici da u drugom MONTEVIDEU ne valja francuski akcenat Gage Nikolića, a ovoga nahovao francuski glumac sa perfektno matchovanim glasom da liči na Gagin.

Možda Truman više aludira na to da Strugar nije osoba od poverenja, ponesen tvrdnjama medija da su on i taksista sa kojim se sukobio dali kontradiktorne izjave o tome kako su se potukli oko Strugarove trudne žene. Truman kao i svaki pošten naprednjak po difoltu drži stranu čoveku iz naroda, soli ove zemlje, radije nego prevrtljivom "umetniku" koji je uostalom obučen da laže. 

Crnogorski akcenat je jedna nepotvrđena glasina.

Zajedno u paketu sa crnogorskom nacijom, bez sumnje.

Sedi Vesli Snajps u zatvorskoj ćeliji obučen kao Blejd. Preko puta njega, na klupici, trese se Brajan Singer u civilu. Policajci dovode Roberta Daunija u kostimu Ajron Mena, mrtvog pijanog. Uvode ga u ćeliju.
- Opet utaja, matori? - radosno će Dauni. Snajps uz osmeh odgovori, - Opet cirka? -
Dauni pokaže na Singera, - Šta će ovaj tu? -
- Ma pusti ga, guzio nekog maloletnika...-
Dauni strogo pogleda Singera koji se trese od straha a zatim krene da cima rešetke.
- Straža! Ja sam fin čovek, narkoman, neću da delim ćeliju s Marvelovcima! -

http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy

Quote from: crippled_avenger on 17-04-2014, 14:08:05
Crnogorski akcenat je jedna nepotvrđena glasina.

Quote from: Meho Krljic on 17-04-2014, 14:10:45
Zajedno u paketu sa crnogorskom nacijom, bez sumnje.

ovo je sve Willov loš uticaj


inače, je li Strugar bg crnogorac, samo rođen na CetinjE

ili je dibidus cg?



meni je Sergej najbolji, ima karikiranja koje mi se dopada

Quote from: crippled_avenger on 17-04-2014, 14:14:11
Sedi Vesli Snajps u zatvorskoj ćeliji obučen kao Blejd. Preko puta njega, na klupici, trese se Brajan Singer u civilu. Policajci dovode Roberta Daunija u kostimu Ajron Mena, mrtvog pijanog. Uvode ga u ćeliju.
- Opet utaja, matori? - radosno će Dauni. Snajps uz osmeh odgovori, - Opet cirka? -
Dauni pokaže na Singera, - Šta će ovaj tu? -
- Ma pusti ga, guzio nekog maloletnika...-
Dauni strogo pogleda Singera koji se trese od straha a zatim krene da cima rešetke.
- Straža! Ja sam fin čovek, narkoman, neću da delim ćeliju s Marvelovcima! -

http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy

Klasičan date rape drug:

Quote"Plaintiff was often forced to consume alcoholic beverages and drugs, and was also surreptitiously administered drugs when they were placed in beverages that he consumed,"

A ja mislio to ima samo u filmovima.

Strugar je rođen i odrastao u Crnoj Gori, na pjenu od mora.

Strugar ama baš ništa ne liči na izgovor njegovih sugrađana Buksovaca

ali sad me oduševljava njegova ekavica u Montevideu, maltene mi je bolji od Lauša

Da, beogradski naglasak mu je stvarno odličan u Montenvideu. Rispekt.

Strugar je odrastao u Budvi, na Cetinju je samo rođen. A u MALOM BUDU igra Podgoričanina.

JACK IRISH je australijska kriminalistička serija televizijskih filmova u kojoj naslovnog detektiva igra Guy Pearce. Lik je baziran na seriji romana Petera Templea koji pored ove serije ima još par adaptacija u Australiji.

Glavni adut ove serije je naravno Guy Pearce, sjajan glumac koji uvek privlači pažnju, ali otprilike na tome se završava sve ono po čemu se ova solidno realizovana priča izdvaja.

Prvi TV film BAD DEBTS osim Pearcea u glavnoj ulozi i pristojne rediteljske egzekucije Jeffrey Walkera ne nudi ništa više, Templeov junak je baziran na seriji klišea koji su toliko prežvakani da su retro a zaplet koji proističe iz misterije se kreće dobro utabanim stazama korporativne korupcije, pokvarenih ministara, pedofila itd.

Ipak, Pearce zaslužuje da se pruži prilika i preostalim filmovima o Jacku Irishu jer u njemu ti projekti imaju dobar osnov. Šteta što je u BAD DEBTu izostala nadogradnja...

Miša Radivojević je značajan reditelj u srpskim, pa i jugoslovenskim okvirima, i njegovi filmovi su ostavili značajan trag. Ipak, teško je napraviti konsenzus oko toga koji su njegovi zapravo ključni i najznačajniji filmovi, naročito u kontekstu jugoslovenske filmske tradicije. Da li su to njegovi rani radikalniji filmovi na liniji BEZ ili TESTAMENTa, urbane melodrame poput KVARA odnosno odrazi stanja u percepciji popularne kulture (mada ne i u popularnoj kulturi samoj) kao što je DEČKO KOJI OBEĆAVA. Ipak, posle reprize njegovog filma SNOVI, ŽIVOT, SMRT FILIPA FILIPOVIĆA, rekao bih da je to njegov najznačajniji doprinos našoj, pa zašto ne i evropskoj kinematografiji.

Za početak, FILIP FILIPOVIĆ je Radivojevićev stilski najdosledniji film, a da nije reč o radikalnom konceptu "filma bez reči" i sl. Naročito je stilska doslednost važna je FILIP FILIPOVIĆ nije eksperiment već se može smestiti u kontekst priča o predratnim revolucionarima i značajnim ličnostima koji su nicali širom Evrope na "levoj" filmskoj sceni, pa i kod nas. Među tim "žitijima", FILIP FILIPOVIĆ zbilja zauzima posebno mesto. Za početak, nastao je u zemlji u kojoj se nije moglo tako lako preispitivati revolucionarno nasleđe, a naročito generacija prvih "babica" revolucije čije su priče bile rezervisane za razne hagiografske "strogo kontrolisane" televizijske projekte, između ostalog i zbog i raznih kontroverzi koje su postojale upravo unutar tih istorijskih previranja.

Nema sumnje da je na Zapadu bilo mnogo lakše, u jakoj tradiciji sartrovskog preispitivanja, praviti ovakve priče, a u Jugoslaviji su one svakako bile prisutne eventualno u formi nekakve fikcije, i sa jasnim naravoučenijima kako je nepravilnost unutar sistema prepoznata.

Tek nekoliko godina kasnije, kod Kusturice i drugih autora koji su se dotakli teme Informbiroa, počinje da prevladava taj fatalistički karakter priča o revoluciji koja jede svoju decu i da se stvara ta nova tradicija filmova o NOBu, koja je prekinuta a u stvari je reflektovala različite narative koji su se javljali u društvu.

FILIP FILIPOVIĆ je dakle napravio nekoliko krupnih koraka dalje od filmova koji su preispitivali revoluciju, bilo da su to DALEKO JE SUNCE ili filmovi Živojina Pavlovića, upravo zbog toga što se izvukao izvan tematizovanja revolucije kao prostora na kome su se mogle ispoljiti najmračnije težnje sakrivene u pojedincu i gurnuo ih u pravcu svoje osnovne autorske opsesije kojom se detaljnije bavio Ivan Velisavljević, a to je položaj intelektualca.

FILIP FILIPOVIĆ je film koji se pre svega bavi temom sukoba ideja, i u tom pogledu je sartrovski, a scenario po svojoj deklarativnosti čak i prevazilazi domen "političke drame" koja prerasta u polemičku dramu. Ovo je priča o intelektualcu koji je učestvovao u bitnim događajima, nekada pobeđivao, nekada gubio sa svojim idejama, i na kraju sve platio glavom. Dramaturgija je epizodična i vrlo dinamična što nije svojstveno Radivojevićevom opusu a scenario potpisuje čak pet pisaca - Aleksandar Popović, Milovan Vitezović, Slobodan Stojanović, Miša Stanisavljević i sam Radivojević po Damjanovićevoj knjizi o Filipoviću.

FILIP FILIPOVIĆ u svojih sto minuta trajanja uspeva da dosta pitko i ubedljivo sabije nekoliko decenija Filipovićevih aktivnosti, sa stilizovanim pasažima koji ne remete "konkretnost" izlaganja. To su pre svega zasluge izuzetno snažnog rediteljskog rukopisa Miše Radivojevića u tom trenutku, i izuzetnoj centralnoj ulozi Aleksandra Berčeka. Iako je u korenu pripovedačkog mehanizma arhaična postavka da junak piše svoju autobiografiju kako bi se uključio u partijske organe, ona zahvaljujući Radivojevićevoj egzekuciji i Berčekovoj igri deluje moderno i ne preterano mehanički, a čak u nekim situacijama, kao recimo u sceni kada Berčekov pripovedač simultano prevodi sastanak sa ruskim komunistom, čak i maestralno.

Radivojevićev tretman likova i epohe je vrlo radikalan u kontekstu načina na koji smo navikli da se epoha prikazuje, i u jugoslovenskom pa i u svetskom filmu. Umesto statičnog prikaza, punog pijeteta i ukočenosti, kamera Bože Nikolića je neprekidno u pokretu, kao u najdinamičnijem novotalasovskom filmu, agresivno se koristi širokougaona optika koja izobličuje lica, pretvara junake u pojedinim scenama u svojevrsne lutke, a u pogledu izbora lokacija i njihovog tretmana, FILIP FILIPOVIĆ ima izgrađenu likovnost.

U određenom smislu, iako FILIP FILIPOVIĆ ne vrca od revolucionarnog entuzijazma zbilja liči na film koji bi stari revolucionari, po prirodi skloni avangardi, rado voleli da gledaju.

U tom pogledu, ako možemo da kažemo da se naratiov o NOBu tokom osamdesetih raslojio na nekoliko različitih, na Đilasov, Tempov, Lekin, Kočin... onda je FILIP FILIPOVIĆ rani reprezent Kočinog pogleda na revoluciju, iako se zapravo ne bavi događajima u kojima je Koča učestvovao, ni Španijom, ni Prvom proleterskom ni posleratnom diplomatijom. Ali u sebi definitivno sadrži korene "liberalizma" i skepse prema Sovjetima koja će kasnije krasiti Kočin politički kredo.

Određeni odjek estetike FILIPA FILIPOVIĆA možemo prepoznati kasnije u filmu KAKO SU ME UKRALI NEMCI, međutim u njemu nema ni ove stilske snage niti ideološkog kreda koji je krasio rani rad.

Raslojavanje revolucionarnog narativa koje on najavljuje se dogodilo ali nešto kasnije. Ako uzmemo u obzir da su se drugim Radivojevićevim uspešnim formama bavili drugi autori, poput Makavejeva, Žilnika, Gorana Markovića ili Srđana Karanovića i Rajka Grlića, sa uporedivim rezultatima, samo FILIP FILIPOVIĆ ostaje film u kome je Radivojević praktično sam u svom dostignuću.

U jugoslovenskim okvirima, FILIP FILIPOVIĆ je bio film ispred svog vremena. U evropskim okvirima, ovo je bio film kog se ni Werner Herzog tih dana ne bi postideo.

* * * 1/2 / * * * *

Stari razmišlja šta bi Ministarstvo kulture moglo da uradi u ovom vremenu bolnih intervencija.

http://starikadar.blogspot.com/2014/04/nepopularna-kultura.html

Stari komunistički kadar, nema šta    Bojim se da u eri opšte deregulacije ovo što predlažeš nema mnogo šanse ni da se razmotri a kamoli da se nešto od toga sprovede, ali dobro, makar je ovo konzistentna lista ideja.

nije da se ne slažem, ali ima jedna začkoljica - ti prvi pišeš za novine a nisi novinar, a hoćeš čistku u tv i filmskoj režiji

naravno, ne srozavaš ti novinarstvo, ali u pitanju je princip

Ne pišem u novinama tipične novinarske tekstove kao što su izveštaji, istraživački tekstovi, ne radim intervjue, niti druge forme koje iziskuju novinarsku veštinu i tehniku koja se uči na novinarskim školama. No, kada se ovi kolektivni ugovori potpišu, spreman sam da se povučem...

Quote from: Meho Krljic on 20-04-2014, 12:06:03
Stari komunistički kadar, nema šta    Bojim se da u eri opšte deregulacije ovo što predlažeš nema mnogo šanse ni da se razmotri a kamoli da se nešto od toga sprovede, ali dobro, makar je ovo konzistentna lista ideja.

Naravno da neće. Moje je bilo da kažem.

U poslednje vreme, sve je očigledniji problem naše javnosti to što usled potpune deregulacije više ne postoji čak ni elementarni ambijent za bilo kakvo smisleno odvijanje javnog života. Ne mislim samo na to što nema ambijenta da npr. neko umetničko delo doživi iole adekvatnu recepciju, već ni drugi oblici javnog života ne opstaju. Recimo, politika - zar nije Vučićev salto mortale primer toga da naša javnost apsolutno ne funkcioniše, ako dopušta "nekažnjenu" transformaciju te vrste. Naravno, nesporno je da tebi i meni, ljudima koji nas okružuju itd. takve stvari deluju jasno, očigledne su, čak deluje da su u medijima prepoznate i naglašene. Formalno, ne možemo reći da je to neko prećutao, zar ne? Međutim, odsustvo "imune" reakcije javnosti na tako nešto pokazuje da se nalazimo u periodu kada postoji kriza vrednosti u najelementarnijoj formi.

S druge strane, naravno, postoje sile koje se ne obaziru. Ali čak i kod njih kada se desi Snowden, koliko god da SAD tu priču preokreću u svoju korist, koliko god mogu da zatuku svaki pokušaj da taj događaj ima neke konsekvence, ožiljak ipak ostaje u njihovoj javnosti, ostaje osećaj da je NSA ozbiljno narušila privatnost ljudi, ostaje u krajnjoj liniji trauma što se to uopšte desilo i otkrilo.

Kod nas svih tih mehanizama nema. I samim tim, apsurdno je uopšte govoriti o kulturi kao nečemu što nije trofejna aktivnost ljubitelja starih zanata, dok se javnost malo ne dovede u red.

Sarajevo (Das Attentat: Sarajevo 1914): Film Review
7:54 AM PDT 4/13/2014 by Boyd van Hoeij
The Bottom Line

A handsomely made, Habsburg-era police procedural.
Venue

South East European Film Festival (opener)
Director

Andreas Prochaska
Cast

Florian Teichtmeister, Edin Hasanovic, Melika Foroutan, Heino Ferch, Cornelius Obonya

This historical drama from Austrian director Andreas Prochaska stars Florian Teichtmeister and Edin Hasanovic and arrives exactly 100 years after the start of World War I.

LUXEMBOURG – The 1914 assassination of the Archduke Franz Ferdinand of Austria, the spark that would lead to the start of the Great War, is believably dramatized as a Habsburg-era police procedural in Sarajevo (Das Attentat: Sarajevo 1914), from prolific Austrian director Andreas Prochaska.

Clearly made to commemorate the start of WWI, exactly 100 years ago this summer, this film reunites editor-turned-director Prochaska with screenwriter Martin Ambrosch, who also wrote the screenplay for his recent Alpine western The Dark Valley with Sam Riley, which was nominated for a leading nine Lolas, the German Oscars, and premiered only a couple of months ago in Berlin. Like that film, Sarajevo pits an outsider against a diseased, initially incomprehensible group of people, though the examining magistrate who leads the investigation here is a morally more upright and ethnically more complex man than Riley's cliched western character.

Co-produced by TV channels from Austria, Germany and Czech Republic, this handsome-looking and well-acted feature will have its stateside premiere as the opening feature of the South East European Film Festival in Beverly Hills and, besides the obvious high-end TV channels, could interest distributors with a summer spot for a foreign-language drama in their schedules.

The attention to detail and impeccable sense of dress and duty of Sarajevo examining magistrate Leo Pfeffer (Austrian actor Florian Teichtmeister) are already evident in the film's first scene, in which he carefully grooms his facial hair. A health freak from the teens of the last century, Pfeffer doesn't smoke and rides a bike to work, which is what he's doing at the very moment the city reverberates, on June 28, with the noise of what turns out to be the first assassination attempt on the Archduke and heir to the throne, who's visiting the Bosnian town.

Cleverly keeping the actual moment the bomb is thrown at the Archduke's car offscreen, Prochaska does show several very young-looking and nervous men stationed along the motorcade route, all of whom will be dragged in by the police to be questioned by Pfeffer, who has been charged with the investigation. The magistrate and the author of the first attempt (Polish actor Mateusz Dopieralski) hear about the second, fatal assassination during the latter's interrogation and those higher up are quick to blame neighboring Serbia, which the ethnicity of the growing group of young men in custody seems to confirm.

Ambrosch's screenplay stays close to the point of view of Pfeffer and the film's investigation template allows the characters to reiterate what's important in terms of allegiances, potential double crosses and newly unearthed information -- thus bringing those who don't remember their high-school history back up to date -- and also naturally slips in notes on the characters' various ethnic backgrounds, including the revealing fact that Pfeffer is a Hungarian-Croatian Jew, which means he suffers from anti-Semitic scorn from his higher ups but also that he has a Slavic language in common with the Serbian perpetrators, though often he insists on speaking the empire's official German.

Though the film sticks quite closely to the genre conventions of the police procedural, albeit one set a century ago, Pfeffer is faced with anything but a straight-forward investigation, as he has to deal with the fact that the leaders in faraway Vienna -- never seen but their string-pulling power clearly felt -- have decided it's time for war with Serbia and that the assassination is the perfect excuse, thus just necessitating a report from the magistrate that fills in the blanks that'll allow them to arrive at the foregone conclusion, something Pfeffer resists.

A revealing conversation with one of the arrested men, Danilo Ilic (Bosnian-German actor Edin Hasanovic, in the film's standout supporting performance), proves key in advancing the investigation, which is further complicated by the mustachioed magistrate's emotional attachment to Marija Jeftanovic (German-Iranian actress Melika Foroutan), a beautiful, rich and married Serbian woman whose household might be involved in the events, and Pfeffer's friendship with a nationalistic surgeon (German actor Heino Ferch, Albert Speer from Downfall) -- the latter an intriguing relationship that could've been fleshed out more, so some of the latter scenes would carry more emotional weight. Echoes of contemporary events, in places ranging from Abu Ghraib to Crimea, are there for the taking but never overly lingered on.

Teichtmeister gives Pfeffer a steely, against-all-odds edge and a rigid sense of propriety that works well though he occasionally allows the character's emotions and doubts bubble to the surface, most notably in his handful of scenes with Foroutan.

Cinematographer Andreas Berger (Vincent Wants to Sea) lights most of the interior scenes with a painterly eye for the semi-dark, thus visually echoing the shady dealings that Pfeffer uncovers. Production designer Isidor Wimmer and costume designer Uli Fessler manage to make the decors and costumes feel not quaint but rather bursting with vitality and life, adding to the impression things are happening right now and moving quickly, a feeling reinforced by Berger's occasionally moving camera and cutter Daniel Prochaska's editing rhythms.

Production companies: Dor Film, ZDF, ORF, Ceska Televise
Cast: Florian Teichtmeister, Juergen Maurer, Melika Foroutan, Heino Ferch, Cornelius Obonya, Edin Hasanovic, Erwin Steinhauer
Director: Andreas Prochaska
Screenwriter: Martin Ambrosch
Producers: Danny Krausz, Kurt Stocker, Isabelle Welter
Co-producer: Jan Mojto
Director of photography: Andreas Berger
Production designer: Isidor Wimmer
Music: Stefan Bernheimer
Costume designer: Uli Fessler
Editor: Daniel Prochaska
Sales: Betafilm
No rating, 98 minutes