ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

od Vučića nema vajde sad kad je u odličnim odnosima sa Tačijem, Breaking Serb bi finansirali samo Rusi

Kad je  Star Wars oborio rekord koji su Jaws držale u broju iznajmljivanja u video klubovima, Spilberg je platio celu stranu u nekoj novini da čestita Lukasu. Gospodski:

Pogledao sam ENEMY Denis Vileneuvea, adaptaciju Jose Saramaga, i moram priznati da je ovaj film jedna prilično površna, jednostavna i nažalost ne naročito zanimljiva avantura koja dolazi posle uspešnog i visokokaloričnog PRISONERSa, kao neka vrsta razonode. Ne znam tačno šta je Vileneuve želeo sa ovim filmom, naročito u pogledu kontinuiteta karijere ali čini mi se da je osnovna ideja pokušaj da se posle težeg i produkciono zahtevnijeg filma uspostavi ritam u kome će on raditi manje, jednostavnije "ličnije" filmove paralelno sa holivudskim. Ovaj polu-fasbinderovski pruistup je zanimljiv i Vileneuve je već zakazao snimanje svoja sledeća dva projekta.

Nažalost, kao i Danny Boyle koji je ušao o ovu mašineriju, čini se da Vileneuve u tim "malim" filmovima ne uspeva da postigne ono što pokušava u "velikim". ENEMY na način koji ga je on sada uradio deluje kao neki hendikepirani De Palma kome fali stila a efekat očaja i teskobe se postiže time što je Gylenhaal namršten i to je otprilike to.

Na kraju se ENEMY svoji na epizod TWILIGHT ZONE koju radi poznati/ugledni reditelj, ali sa ličovskoma psurdnom završnicom, ovaj film tone pod pretenzijom čak i kao razvučena "zona sumraka". Relativa nespremnost kritike do se do kraja olakša po ovom filmu pokazuje da je Vileneuve dostigao određeni nivo ugleda da ga se ne dira. Inače, film zaslužuje oštru reakciju.

* 1/2 / * * * *

Dobar je ENEMY. Sta ti je? Gylenhaal je sjajan!
Krip, nije ti dobro.

Stari se oprašta od Vujadina Boškova

http://starikadar.blogspot.com/2014/05/mi-smo-mi.html?m=1


Sent from my iPhone using Tapatalk

Već godinama branim Paul WS Andersona od kleveta ali POMPEII je film oko koga i ja moram da ga potprašim. Na nivou zapleta, ovaj film je nekakva površna simulacija priče iz TITANICa o ljubavi devojke iz visokog društva i roba u Pompeji, a sve je to dopunjeno pričom o tome kako je on rob sa ličnom traumom i gladijator, tako da je osnovni melodramski odnos iz TITANICa obogaćen simulacijom zapleta iz GLADIATORa u kome se osveta sprovodi kroz gladijatorski turnir.

Međutim, film se zove POMPEII i u trećem činu filma proradi Vezuv. To tek nema nikakve veze sa pričom, čak ni na nivou grube simbolike kao katastrofa koja će kazniti grešnike ili kao lava koja će zauvek skameniti ljubav glavnih junaka. Stoga, u trećem činu POMPEII postaje simulacija filma WHEN TIME RAN OUT...

Dakle, POMPEII nikada ne postane "pravi" film niti može da pruži "pravi ugođaj u svojoj čudnoj mešavnini žanrova. Glumačka podela u osnovi nije loša, ali ne pruža odbre uloge jer zapravo nema scena sa autentičnim dramskim sukobom, sve se svodi na puku ilustraciju.

Glavni adut su scenme rušenja, one su korektne ali nisu previše zanimljive. Zato na kraju POMPEII deluje kao bioskopski spektakl koji će na kraju pravi format dobiti na malom ekranu jer ga je odsustvo dramskog naboja umanjilo.

* !/2 / * * * *

PARIS– Adding a title which looks set to become one of the talking-points of Cannes, Wild Bunch will bring on to market Jean-François Richet's Mel Gibson-starrer "Blood Father," produced by Paris-based Why Not Productions and Chris Biggs.

SEE MORE: Cannes Film Festival

"Blood Father" is said to be partly in "The Taken" mode, joining a strong sales pedigree of titles – not just the "Taken" franchise, but also "Non-Stop," again with Liam Neeson, and "The Gunman," starring Sean Penn, both the latter produced by Joel Silver, which as character-driven action thrillers, have ranked as best sellers at major markets in the last two years.

Since it was announced in development, distributors have been wondering – and salivating . about the possibility of the project being announced for Cannes.

Erin Moriarty, who played Woody Harrelson's daughter in HBO's "True Detective," and Ryan Dorsey ("You're the Worst") co-star.

Set to roll from May in New Mexico, with Richet directing from a buzzed-up screenplay by U.S. novelist Peter Craig, who co-wrote Ben Affleck's Warner Bros.-distributed "The Town," "Blood Father" has Gibson as an ex-con forced to step in and help his estranged 16-year-old daughter when drug mobsters threaten to kill her.

Wild Bunch co-founder Vincent Maraval described it as "a tale of redemption, a la 'Gran Torino' meets 'Taken.'" Pic could mark a sizeable comeback for Gibson, who broke through with the "Lethal Weapon" franchise, in an action thriller.

Taking "Blood Father," Wild Bunch renews its long-term relationship with Why Not's Pascale Caucheteux, a regular source of Wild Bunch Cannes titles as the producer of films by, for example,  Ken Loach, in Cannes Competition this yar with "Jimmy's Hall."

"Blood Father" is part of Wild Bunch's powerful Cannes slate, which includes Mark Osborne's French-produced toon blockbuster "The Little Prince," an adaptation of Antoine de Saint-Exupéry's classic novella, Mikael Marcimain' film and mini-series "Gentlemen" and "Gentlemen & Gangsters," a thriller  centering around the flamboyant and charismatic Morgan brother. Wild Bunch will also be shopping Kim Farrant's thriller "Strangerland" with Nicole Kidman and Joseph Fiennes.

With films such as "Blood Father" and "The Little Prince" on its lineup, Wild Bunch is rolling into Cannes with two of the most market-friendly movie types currently favored by international buyers: Cast-driven thrillers and upscale family entertainment.

As every year, Wild Bunch reps a flurry of anticipated movies playing in the Official Selection at the Cannes Festival or in parallel sections. These include Michel Hazanavicius' "The Search," Jean-Pierre and Luc Dardenne's "Two Days, One Night," Jean-Luc Godard's "Goodbye to Language,"  Loach's "Jimmy's Hall," Zhang Yimou's "Coming Home," which is set to world-preem out-of-competition, and Gabe Polsky's documentary "Red Army," a special screening. Isao Takahata's animated fairy tale "The Tale Of The Princess" will play at Directors' Fortnight.

Wild Bunch has unveiled its packed slate of films that it will be shopping around Cannes, with new films in store from great European filmmakers like Nicolas Winding Refn ("Drive," "Only God Forgives"), Paul Verhoeven (the original "Robocop" & "Total Recall"), Gaspar Noe ("Irreversible," "Enter the Void"), Abdellatif Kechiche ("Blue is the Warmest Color") and Jean-Francois Richet ("Mesrine").

Maniac Cop
Refn and William Lustig are set to produce a remake of the 1980s cult classic "Maniac Cop" about the hunt for a New York serial killer. Ed Brubaker ("Captain America: The Winter Soldier") penned the script, while the director will be announced at Cannes.

Untitled Paul Verhoeven Project
Paul Verhoeven's next is an adaptation of French writer Philippe Djian's 2012 novel "Oh!". The story revolves around a psychological game of cat-and-mouse between a businesswoman and a stalker who raped her, a crime for which she is seeking revenge.

Wild Bunch co-chief Vincent Maraval says: "Casting is being finalised. It's a very intelligent script but it's also pure Verhoeven, extremely erotic and perverted, so the actress has to be prepared to take that on."

Love
Noe will helm "Love," described as a "sexual melodrama about a boy and a girl and another girl" and will be a lot more upbeat than his previous films. The English-language production is due to shoot in June, likely in Paris.

Maraval says: "It's a love story, which celebrates sex in a joyous way. Gaspard feels that most films that touch on sex in traditional cinema are dark and dramatic, this will be really joyous. He [Noe] says it's a film that will give guys a hard-on and make girls cry."

The Real Wound
Abdellatif Kechiche will follow-up his Palme d'Or winner with "The Real Wound," a loose adaption of French writer Francois Begaudeau's "La Blessure, La Vraie" which he will begin filming on location in August. The story revolves around a French-Tunisian teenage boy's bid to lose his virginity while on holiday in a Tunisian resort.

Blood Father
Mel Gibson is set to star in Jean-Francois Richet's film about a former drug addict and convict seeking redemption by trying to protect his daughter (Erin Moriarty) after she is framed for stealing from a drug cartel by a criminal boyfriend. The story is based on a novel by "The Town" screenplay co-writer Peter Craig.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: crippled_avenger on 04-05-2014, 22:55:07
Već godinama branim Paul WS Andersona od kleveta ali POMPEII je film oko koga i ja moram da ga potprašim. Na nivou zapleta, ovaj film je nekakva površna simulacija priče iz TITANICa o ljubavi devojke iz visokog društva i roba u Pompeji, a sve je to dopunjeno pričom o tome kako je on rob sa ličnom traumom i gladijator, tako da je osnovni melodramski odnos iz TITANICa obogaćen simulacijom zapleta iz GLADIATORa u kome se osveta sprovodi kroz gladijatorski turnir.

Međutim, film se zove POMPEII i u trećem činu filma proradi Vezuv. To tek nema nikakve veze sa pričom, čak ni na nivou grube simbolike kao katastrofa koja će kazniti grešnike ili kao lava koja će zauvek skameniti ljubav glavnih junaka. Stoga, u trećem činu POMPEII postaje simulacija filma WHEN TIME RAN OUT...

Dakle, POMPEII nikada ne postane "pravi" film niti može da pruži "pravi ugođaj u svojoj čudnoj mešavnini žanrova. Glumačka podela u osnovi nije loša, ali ne pruža odbre uloge jer zapravo nema scena sa autentičnim dramskim sukobom, sve se svodi na puku ilustraciju.

Glavni adut su scenme rušenja, one su korektne ali nisu previše zanimljive. Zato na kraju POMPEII deluje kao bioskopski spektakl koji će na kraju pravi format dobiti na malom ekranu jer ga je odsustvo dramskog naboja umanjilo.

* !/2 / * * * *

Нажалост, ово морам да потпишем. Иако гледљива, Помпеја је у суштини забрињавајући промашај. Остаје нам да се надамо да је Андерсон једноставно олако схватио пројекат јер је био фокусиран на надолазећи нови наставак Резидент Ивила, а не да је рецимо потпуно изгубио разум.

Pogledao sam THE LAST WINTER Larryja Fessendena. Ne mogu da kažem da mi je pružio dovoljno u pogledu strave, čak naprotiv, ali mi se izuzetno dopao Fessendenov indie senzibilitet u radu sa glumcima, postavljanju likova,dočaravanju atmosfere. Doduše, moguće je da me je film kupio i time što je uzeo Connie Britton i Zacha Gilforda iz serije FRIDAY NIGHT LIGHTS, premda je Connie dosta igrala u njujorškom indie filmu iz koga Fessenden vuče svoje korene.

Ideja da se priroda na neobjašnjv ili poluobjašnjiv način pobunila protiv čovečanstva i načina na koji je ono eksploatiše je baš tih godina imala nekoliko interpretacija kao što je recimo Shymalanov HAPPENING, i THE LAST WINTER je u tom smislu slično nedorečen ali u pogledu glume i inscenacije znatno efektniji. U Fessendenovom postupku mi smetaju dva elementa. Svedenost strave, taj "manje je više" pristup nekada volim, nekada ne, i ovde mi to delimično može proći. Međutim, kada konačno dođe do horora, taj deo mi je bio prilično bezveze i stvorio mi je još dublje sumnje u Fessendena.

Ipak, ono što funkcioniše je dovoljno jako da problematična strava na kraju ipak ne uspeva da potopi film, može se oprostiti i ne kvari ukupni, izuzetno povoljan utisak. Fessenden je očigledno vrlo vešt reditelj na nivou postavke likova, ambijenta i čudno je da ima tako snažnu potrebu da ovaj film učini nešto konkretnijim hororom kada mu već taj indie senzibilitet tako dobro ide od ruke.

Otud i solidna ocena više proizilazi iz toga što su dobra rešenja prikrila duboke probleme nego iz toga što je sam Fessenden bio dorastao izazovu.

* * * / * * * *

Reprizirao sam THE RUSSIA HOUSE, adaptaciju romana Johna le Carrea koja je izašla 1990. godine, u samom finišu kanonske faze Hladnog rata. Schepisi je uspeo da vrlo dobro prenese le Carreov instinkt za prikaziovanje dkadencije "hladnih ratnika". U ovom filmu oni već umorno, cinično, rešavaju slučaj potencijalnog sovjetskog "izvora" koji isključivo hoće da komunicira sa razbarušenim engleskim izdavačem ruske literature.

THE RUSSIA HOUSE neprikriveno donosi otapajuće efekte "Glasnosti" - na neki način podseća na "zapadne projekte" Istvana Szaboa, recimo. Za svaku je pohvalu da Sean Connery i Michelle Pfeiffer donose visoki napobn svojstven holivudskim zvezdama ali bez podređivanja priče njima ili guranja u pravcu akcionog trilera.

Samo hepiend koji se može čitati i kao halucinacija izlapelog glavnog junaka deluje kao pokušaj da se umekša ogorčenost le Carreovih špijuna "koji su došli iz hladnoće" mada možda je kraj Hladnog rata i bio tačka kada se stvari više ne završavaju smrću ili sramotom već daljom monotonom egzistencijom, gorom od ovih intenzivnih ishoda.

U ulogama starih obaveštajnih cinika koji prate aktivnosti glavnih junaka, Schepisi okuplja živopisne face poput Jamesa Foxa, Roya Scheidera i reditelja Kena Russella.

Klaus Maria Brandauer ima svu potrebnu ofucanost za sovjetskog disidenta koji je u terminalnoj fazi rezignacije ali ulogu igra rutinski. Kao što Sean Connery ovde na neki načion bookenduje Bonda, antibondovskim špijunom, ovde mu "kontakt" i "izvor" igra Bond-negativac iz NEVER SAY NEVER AGAIN što je fina filmofilska posveta.

Fred Schepisi i scenarista Tom Stoppard vrlo suptilno strukturiraju film i prave neka zanimljiva rešenja u razglobljavanju prikaza događaja. Stoppardov dijalog izvlači u prvi plan le Carreovu jezgrovitost, često beckettovski apsurd i filmu dodaje finu dozu cinizma.

THE RUSSIA HOUSE nema ubitačnost drugih le Carreovih romana, junaci ne prolaze kroz teške lomove, nisu im veliki aduti u igri i zato ne spada među par najboljih ekranizacija. Ali, ukupno uzev, ovo je solidan naslov za ljubitelje zrelog špijunskog filma.

* * * / * * * *

Očekivao sam dosta od filma ANNA poznatog još i pod naslovom MINDSCAPE Sa kojim je debitovao Jorge Dorado. Reč je o "američkom" filmu, odnosno internacionalnoj produkciji smeštenoj u Ameriku čiji je producemtski pokrovitelj Jaume Collet-Serra. Film je u španske bioskope pustio lokalni Warner sa osrednjim uspehom, mada verujem da su ambicije za eksploataciju pre svega internacionalne. Rekao bih da će ovaj film najbolje funkcionisati na kućnim formatima. Priča o detektivu koji je sposoban da uđe u sećanja ljudi jako podseća na DREAMSCAPE i INCEPTION samo bez mogućnosti da detektiv bide aktivan. Štaviše, Doradov tretman premise koju potpisuje scenarista Guy Holmes je takva da nike do kraja jasno na koji način oni uopšte žele da iskoriste taj novum jer se na kraju sve svodi na to da junak gleda sećanja zajedno sa publikom što publika u filmu inače može sama kroz flesbek.

Najveći šok za publiku treba da bude mogućnost da je flešbek lažan, odnosno da ispitanik manipuliše sećanjima, a to publici ne ostavlja ama baš nikakav osećaj inovacije. Hitchcock je odavno ispričao sve o tome u razgovorima sa Truffautom i na kraju imamo staričnu, konfuznu i ne preterano intrigantnu misteriju sa konfuznim razrešenjem.

Doradova egzekucija je uglađena ali mlaka i više pripada malom ekranu nego bioskopu. Sa ovim filmom on definitivno ne uspeva da se nametne kao next big thing španskog žanrovskog filma, a nije ni blizu svog padrina Jaume Collet-Serre.

* 1/2 / * * * *

Superheroes conquer the literary novel

Prose incarnations of the comic-book staples are not new, but they are gaining new potency in serious fiction

Superheroes have never really worked for me outside what I consider their "natural" environment – comic books. Even in this post-Avengers movie age, I still find brightly-costumed heroes interacting with real life on the big screen somewhat jarring, something with which I have no trouble in the confines of a comic panel.

And superheroes, born out of a very visual medium, have never really gelled for me in prose fiction, especially established characters who occasionally make the jump to the pictureless narrative. When I was young I had a Superman novel written by Elliot S! Maggin. It was a well-crafted tale but I could never escape the niggling thought that I'd rather be reading about Superman in a comic.

And what an age of comics it was in those heady late 70s and early 80s (somewhat disappointingly termed the Bronze Age in official comics history). Chris Claremont's X-Men, classic Spider-Man storylines such as the Gwen Stacy plot forming the basis of the current movie, Green Lantern and Green Arrow tackling drugs and civil unrest ... they were great days.

I still buy comic books, though not anywhere near in the numbers that I did in the Bronze Age, or even 20 years ago. Perhaps, in my 40s, a 22-page monthly instalment of characters I've had a lifetime of familiarity with just doesn't cut it any more. And when the big companies such as Marvel and DC do breathe fresh life into their characters, they don't seem to be aimed at me – anyone for the new Ghost Rider, reportedly inspired in his look by One Direction's Zayn Malik?

Maybe I have to face up to the fact that I'm just not the demographic for comics now, which is no bad thing. Back in the 80s, when Alan Moore was writing Watchmen and Frank Miller was doing Dark Knight, we were all at pains to point out that "comics aren't for kids any more". It became a kind of mantra. Now, when I look at some of the recent big hits – Keiron Gillen and Jamie McKelvie's smart and sassy Young Avengers, for example – I think that maybe comics are for kids after all. Which, I suspect, is just how it should be.

However, I do seem to be rekindling my sense of wonder at superheroes ... but in prose fiction rather than comics. In the past year I've read three novels that not only exorcise my inherent dislike of superhero prose, but give me cause to wonder if the future of well-written adult superhero stories is perhaps in the novel form.

My first witness for the prosecution is The Violent Century by Lavie Tidhar, published last year and out in paperback now. This is an astonishing alternate-history novel about a world with superheroes – while the Americans fulfil their cultural destiny by wearing garish outfits and adopting outlandish names, the British heroes owe more to Le Carré's glum, shadowy spies and work in the background of history.

Next to take the stand is Vicious by Victoria (writing as VE) Schwab, which takes all the usual superhero formulas – a pair of brilliant friends experimenting with the possibility of superpowers at university, sidekicks, superpowered battles – and neatly inverts them in a rather brilliant novel that questions the notions of heroism and good vs evil and paints a picture of just how "real" people with all their foibles might deal with being gifted extraordinary abilities.

Finally, I offer you Nick Harkaway's Tigerman, which is published this month ((on May 22)) by William Heinmann. Tigerman is Harkaway's third novel and despite the title isn't a really superhero novel at all. However, it does feature a superhero called Tigerman, born from not a lightning bolt and a stew of chemicals, but rather a half-formed paternal love and a desire for revenge. Tigerman is a proper grown-up novel in which it feels entirely appropriate for a man knocking on 40 to put on a mask and a costume. Now there's a demographic I feel squarely at home in.

Superhero novels aren't a new thing – there's a website devoted to them and the numbers being published are huge, which is perhaps not surprising given the money superhero movies rake in at the box office. But the examples above seem to signal a shift towards quality, depth and literary values, which begs the question, for me at any rate, could novels really steal comic books' thunder?

The wheels were set turning years ago with Michael Chabon's The Amazing Adventures of Kavalier and Clay, and Jonathan Lethem's Fortress of Solitude. Lethem's book scrawls the discovery of a Green Lantern-esque magic ring over the backdrop of racial divisions in Brooklyn, while Chabon's novel retells 20th-century history through the lens of a pair of cousins (one recently escaped from Nazi-occupied Prague) who are analogies of Superman's real-life creators Jerry Siegel and Joe Shuster.

But, as Stuart Kelly cleverly notes in his Violent Century review, they were perhaps "meta-novels", where fictional comic worlds blend with literary "reality". Vicious, The Violent Century and Tigerman feel like a new era, where the concept of the superhero is so ingrained in our collective consciousness that we can strip it back to its basics and start all over again: superheroes for superheroes' sake.

After all, comic superheroes had their roots in the pulp-fiction adventures of The Shadow and Doc Savage, so perhaps things have just come full circle and prose is their natural environment after all.




Sent from my iPhone using Tapatalk

McG se odlično snašao na Bessonovoj TAKEN teritoriji i pokazao je kako može da se snađe sa manjim budžetom, i snimi akcionu komediju sa akcentom na karakterima. 3 DAYS TO KILL je daleko od velikog filma, međutim reč je o jednom prijatnom retro ugođaju za ljubitelje akcionog trilera i komedije osamdesetih, sa junacima koji su istovremeno brutalni operativci ali i očevi disfunkcionalnih porodica. Glumačka podela predvođena Kevinom Costnerom je sjajna, a nukleus porodice čine još Connie Nielsen i Hailee Steinfeld, par iz bessonovske tradicije "gledaj majku, biraj ćerku" koji može da parira duetu Famke Jensssen-Maggie Grace iz TAKENa. Ipak, koliko god 3 DAYS TO KILL delovao kao Costnerov TAKEN, u samoj svojoj suštini ovaj film je anti-TAKEN.

Ovde porodica ne samo da nikada nije u opasnosti već je osnov priče pokušaj glavnog junaka da nikada ne upozna porodicu a naročito ne ćerku sa pravom prirodom svog posla, odnosno da uporedo sa svojom tajnom aktivnošću obnovi porodične odnose.

Besson na tom putu smenjuje akcione situacije koje su više brutalne na nivou međuljudskih odnosa i nihilizma nego same fizičke egzekucije i porodične scene u kojima, naravno, špijunska profesija glavnog junaka u jednom trenutku postaje element zbližavanja sa porodicom. Film je relaksiran i prilično šarmantno uspeva da dotakne sve obavezne figure bessonovskog internacionalnog trilera ovog profila.

McGjeva egzekucija je sigurna. Nema nikakve probleme da se prilagodi manjem budžetu kada je reč o akciji. Jasno je da ovaj film ne donosi wall-to-wall akciju i visoku estetizaciju kao TERMINATOR SALVATION ali donosi poštene doze bone crunching gušanja, automobilskih potera i pucnjava u skučenim prostorima.

U jednoj od scena, obračun agenata CIAe i trgovaca ilegalnim nuklearnim materijalima dokrajčuje Hotel Jugoslaviju, onaj deo koji NATO nije srušio bombama. Lepo je što je film i smešten u Beograd, a ne samo sniman kod nas zbog jeftine radne snage.

3 DAYS TO KILL nije ni približno ponovio uspeh TAKENa što pre svega znači da je Neeson vrlo bitan faktor u uspehu te franšize i da samo njegovi rip-offovi mogu da naprave novac. Međutim, uz EXTRACTED i UNKNOWN i 3 DAYS TO KILL spada među najbolje filmove proistekle iz komercijalne mustre koja je nastala iz tog filma. Sa odličnom glumačkom podelom i punokrvnim comebackom Kevina Costnera u leading man formu, McG pokazuje da je našao kreativni impuls čak i u Srbiji gde reditelji obično dolaze da umru.

* * * / * * * *

Mislim da ću ovo da odgledam prevashodno da bih video badass Kevina K. It's been a while, jelte.

Stari razmišlja da li prošlonedeljna tragedija - kada je pacijent upucao hirurga - može nešto da popravi u zdravstvu 

http://starikadar.blogspot.com/2014/05/kraljevacka-presuda.html

Pogledao sam francusko ZNAMENJE ANĐELA, adaptaciju Jean-Christophe Grangea i njegovog romana LA MARQUE DES ANGES - MISIRERE. Grange je jedan od najadaptiranijih francuskih bestseler pisaca a aktivan je i kao scenarista. Ipak, izuzev filma RIVIERES POURPRES nije uspeo da napravi crossover na internacionalno tržište. Ipak, neki filmovi i Kounenova serija po njegovoj prozi prilično su solidni i uspevaju da na pravi način isoriste njegove ludlumovske eurotrash postavke.

Kod Grangea uvek možemo očekivati da će se deca naći u opasnosti i da će iza svega na kraju u nekom smislu stajati nacisti.

Sylvain White se posle neuspešne holivudske pustolovine "vraća" u rodnu Francusku ali njegov tamošnji know how nažalost ne donosi ništa naročito, rekao bih čak da je ovo jedna od neveštijih adaptacija Grangea u rediteljskom smislu. Tome sigurno doprinosi i Gerard Depardieu u glavnoj ulozi koji zaista više nije u stanju da bude leading man, nema više ni potrebnu harizmu a ni fizičke mogućnosti.

Filmu se ne može prebaciti da je dosadan ali mu se praktično može prebaciti sve ostalo. Osnovni problem je konvencionalnost rediteljskog postupka. Čini mi se da bi sa izborom nekog zanimljivijeg reditelja, kao što je bio onaj sa Kounenom, filmovi po njegovoj prozi bi bili zanimljiviji. Neko kao Pascal Laugier bi mogao napraviti lep come back režirajući Grangea, recimo.

* 1/2 / * * * *

Reprizirao sam THE LIFE AND TIMES OF JUDGE ROY BEAN Johna Hustona. John Milius je klevetao ovaj film tvrdeći da je Huston bio nezainteresovan dok ga je režirao, i da je znatno izmenio njegov scenario. Međutim, ako je išta u vezi sa ovim film upadljivo jeste to da je film izuzetno zanimljivo režiran, sa snažnim rediteljskim rukopisom, sa vrhunskim radom sa glumcima i raznim načinima na koje se prevazilazi epizodičnost scenarija.

Hustonov film, za početak ima vrlo malo veze sa izvornom figurom sudeije Roya Beana, jedna od najpitoresknijih ličnosti Starog Zapada. Sam Roy Bean je definitivno bio manje bizaran u mnogim aspektima, ali to ne znači da je čak i Huston u saradnji sa Milusom uspeo da znatno nadmaši njegovu bizarnost u drugim.

Ovaj revizionistički vestern formalno gledano pokušava da bude svojevrsni "osamostaljeni" spin-off modernizovane duhovite estetike koju je Paul Newman overio kod George Roy Hilla kao Butch Cassidy. Dakle, uzima istinitu priču i od nje gradi mit, a donosi čak i romantilčnu scenu porodične idile sa šlagerom u pozadini. Ipak, Huston je zainteresovan za jedan grandiozan, ludački, mit koji želi da prodre do samih korena američkog društva.

ROY BEAN pokazuje korene državolikih tvorevina u SAD, prikazujući oportuniste koji su instinktivno osetili da je potrebno uspostaviti kakav-takav red, a potom osuđuje one koji su iz poslovnih interesa nešto kasnije odlučili da taj "red" na neki način instrumentalizuju. Otud, iza zabavnog i duhovitog vesterna, sa nizom nadrealnih pasaža, JUDGE ROY BEAN kasnije postaje elegija o smrti Starog Zapada, odnosno o posrnuću "Stare Amerike" i nastupanju nove.

Ako imamo u vidu obim Hustonovih ambicija, ROY BEAN odlično funkcioniše i ne tone pod ogromnim ambicijama. Paul Newman igra centralnu, naslovnu, ulogu i on je kičma ovog filma. Pored njega, veće uloge imaju Victoria Principal, Roddy MacDowall i Ned Beatty. Pored njih ostale zvezde svedene su na epizode i cameo pojavljivanja ali su jako dobro integrisane u pripovedačku celinu.

Iza ironije, naizmeničnog istorijskog rekonstruisanja i parodiranja vestern miljea, Huston uspeva da stvori emociju, a Newman kao noseći stub filma uspeva da bude podjednako ubedljiv kao naslovni junak u rasponu od nekoliko decenija. THE LIFE AND TIMES OF JUDGE ROY BEAN je film koji nije do kraja prihvaćen u vreme premijere. Ipak, u međuvremenu je uspeo da potvrdi validnost svoje poetike i trajnost svog ideološkog angažmana.

* * * 1/2 / * * * *

Stari objašnjava zašto mu je zbog srpskih reklama strepnja veća od nade.

http://starikadar.blogspot.com/2014/05/cena-osmeha.html

rani Bodrijar je naša stvarnost, kako je konzumerizam postao sredstvo klasne diferencijacije, iliti kako su robe statusni simboli

ima mi još da gulimo do zrelog Bodrijara, iako se srpska kulturna ''elita'' već davi u njemu, ne mogu stepenice da se preskaču

inače, kad već PR idioti prave takve reklame, mogle bi filmadžije da se angažuju oko transparentnijeg EPP-a

efektnije je snimiti 30 sekundi nego filmove od 100 minuta, i puštati kod Kesića

Joe Johnston je poslednjih dvadeset godina uspeo da se profiliše kao pouzdan reditelj visokobudžetnih filmova sa obiljem specijalnih efekata. Pošto u poslednje vreme nije imao težih posrnuća, logično ke pretpostaviti da mu je rad za Blumhouse na filmu NOT SAFE FOR WORK bio svojevrsni pokušaj da se iskaže u niskobudžetnom trileru bez efekata, gde će moći "na suvo" da pokuaže svoju rediteljsku veštinu i potvrdi se kao nešto više od Disneyevog poverenika i studio hacka za poslove koji su pod snažnim mikromenadžmentom.

Johnston je ruku na srce ranije imao izlete van extravaganzi sa efektima ali opet u okvirima porodičnog filma, čime je i učvrstio svoju reputaciju simpatičnog nenametljivog profesionalca.

NOT SAFE FOR WORK je nažalost potpuni promašaj, kedva napabirčen da ima dugometražno trajanje, sa slabim scenarijem, nezanimljivim likovima i ozbiljnom oskudicom suspensea uprkos skučenom prostoru u kome su junaci naprosto upućeni jedni na druge.

Iako Blumhouse ne drži do nekog vrhunskog kvaliteta, očigledno je i za njih ovaj film, uprkos Johnstonovom imenu, bio nedorastao za ozbiljniju eksploataciju i naprosto je "bačen" pred gledaoce bez jasnije prezentacije. U tom smislu, verujem da mnogi gledaoci neće moći ni da pretpostave da je ovo film koji je snimio isti čovek kao i ROCKETEER, JURASSIC PARK 3 i prvi CAPTAIN AMERICA.

Naravno, nema potrebe naglašavati da se u ovom film Johnstonova veština nije predstavila u novom svetlu. I da za razliku od Manna i Schumachera on nije uspeo da se osveži kroz ovakav micro budget projekat.

* 1/2 / * * * *

Mehmete, stid me je da priznam, ali SMALLVILLE sam ranije samo semplovao usput na TV. Sad sam odlučio da krenem da ga gledam sistematski i neverovatno mi je legao. Ambiciozniji je i jači od ARROWa, verovatno zato što u vreme kada je krenuo basic cable i pay cable nisu bili toliko raslojeni kao danas.

Da, pa ja nisam nikada pogledao ni jednu epizodu, tako da, ja sam krivlji nego ti, to je jasno. No, ima vremena, valjda će jednom i ta penzija, đavo je odneo.

kako vam je to uspjelo, pa ovo nisam ni ja propustio, išlo na nekom domaćem kanalu, ok serijica

Za kripla ne znam a meni lako promiču stvari pošto gledam samo RTS.

Pogledao sam JUST ANOTHER SECRET, ekranizaciju priče Fredericka Forsytha iz zbirke DECEIVER. Reč je o produkciji Londom Weekend Television u kojoj Forsyth ponovo ima ulogu domaćina. Iz ove zbirke ekranizovano je nekoliko priča u formi televizijskih filmova.

JUST ANOTHER SECRET je većim delom sniman u Jugoslaviji, pre svega u Hrvatskoj i pored ponekog tamošnjeg glumca, od kojih je najupečatljiviji Relja Bašić, možemo videti i niz drugih zanimljivih detalja, recimo pozamašnu ulogu RV i PVO čiji helikopteri imaju prominentnu ulogu. Štaviše, teško mi je da se setim scene ovako duge vazdušne bitke između jednog Mi-8 i "gazele" u bilo kom filmu tako da već same te scene čine JUST ANOTHER SECRET zanimljivim naslovom za avio entuzijaste.

Beau Bridges igra američkog agenta ubačenog u Istočni Berlin sa zadatkom da otkrije šta se desilo sa tamošnjom mrežom američkih agenata koji su u jednim trenutku nestali. Tokom istrage on shvata da au agenti oteti kako bi bili okrivljeni za atentat na Mihaila Gorbačova koju sprema tvrda linija Štazija i KGBa.
Iako je reč o britanskoj produkciji, ovaj TV film je očigledno namenjen američkoj publici. Za razliku od tipičnih kontemplativnijih britanskih mini-serija i TV filmova na špijunske teme, ovaj je više koncipiran kao konvencionalni krimić.

Režija je rutinska a jugoslovenske lokacije tek delimično uspevaju da dočaraju rigidnost DDRa. Štaviše, glavni junak se dosta slobodno kreće Istočnim Berlinom, daleko od one paranoje koju su umeli da generišu raniji špijunski filmovi smešteni na toj lokaciji.

Otud JUST ANOTHER SECRET danas ima značaj pre svega za Forsythove kompletiste, jugonostalgičare i avio entuzijaste.

Mehmete, koliko shvatam, SMALLVILLE tek kasnije kreće da ulazi u arcove za DC sladokusce. ARROW pak kreće odmah sa tim iako suštinski, to mahom ostaje na nivou grantmorrisonovske anotacije, tipa "provali ovaj detalj". Međutim, malo sam browsovao po netu i u kasnijim fazama SMALLVILLEa se može naići na ličnosti kao što je Booster Gold recimo, a to po definiciji nema cenu...

Pogledao sam THE THIEF WHO CAME TO DINNER Bud Yorkina, film koji je pre svega značajan po tome što ga je pisao Walter Hill, po romanu Terrence Lore Smitha. Ovaj film dolazi posle Hillovog eksplozivnog scenarija za HICKEY & BOGGS, njegovog pomoćničkog posla na THOMAS CROWN AFFAIR a pre saradnje sa Ryan O'Nealom na DRIVERu. Svi ovi filmovi (izuzev HICKEY & BOGGS) imaju veze sa THE THIEF WHO CAME TO DINNER. Naime, ovo je heist film oslonjen na ljubavnu priču i rivalitet lopova sa aggentom osiguranja (s tim što ovde agent osiguranja nije i ljubavnik glavnog junaka), zatim glavnu ulogu sposobnog i poprilično tihog lopova igra Ryan O'Neal.

THE THIEF WHO CAME TO DINNER nije klasik ni kao DRIVER ni kao THOMAS CROWN AFFAIR, ali je jako solidan film. Nedostaje mu rediteljske siline koju Hill ima u DRIVERu, Bud yorkin je solidan ali ipak mlak profi, a nema ni tu budžetsku ambiciju kao THOMAS CROWN. Međutim, u jasnim okvirima onoga što jeste, ovo je dinamičan i prilično duhovit film oslonjen na tri odlična glumca - Ryana O'Neala kao lopova, Warrena Oatesa kao agenta osiguranja i Jacqueline Bisset u ulozi ženske iz visokog društva koja pomaže lopovu i epizodom uvek pitoresknog Ned Beattyja.

THE THIEF WHO CAME TO DINNER, sasvim sigurno zahvaljujući i romanu, donosi dosta svežih "dodataka" podžanru heist filma, nekoliko sjajnih detalja kao što je recimo lik bivše supruge glavnoj junaka koju igra Jill Clayburgh. U vreme premijere, iz nekog razloga je THE THIEF WHO CAME TO DINNER tretiran kao komedija i kritikovan da nije smešan. Ne bih rekao da je reč o komediji, pre bi se radilo o jednom vedrom filmu u kome humor proističe iz samih situacija. I uopšte, rekao bih da je film naišao na nepravedno mlak prijem kada se pojavio.

Teško da je reč o klasiku, ali bez sumnje ovo je kvalitetan 70s filmmaking i lucidan repertoarski film.

* * * / * * * *

Pogledao sam ATTERTRAFFEN Anne Odell, učenika venecijanskog festivala, film koji ima zanimljivo polazište ali nažalost krajnje konvencionalnu, i pogrešno koncipiranu realizaciju. Štaviše, ne samo da slične filmove možemo naći u istoriji filmske avangarde, već u određenom smislu, slične filmove naročito možemo naći u istoriji našeg filma, prevashodno u radu Srđana Karanovića a donekle i Dušana Makavejeva. Otud me je ovaj film naročito zaintrigirao.

Nažalost Anna Odell, koja je u film ušla iz sveta savremene umetnosti, ne samo da ne donmosi nikakvo osveženje, nikakav svež pogled na formu već bih rekao da je začuđujuće konvencionalna, kao da je pekla zanat na bezbrojnim epizodama televizijskih serija. Njen prikaz "filma-u-filmu" i "realnosti" se nedovoljno razlikuje, a benignost traume glavne junakinje koja tobože izaziva ogromnu nelagodu može se tumačiti eventualno kao znak promenjene paradigme u švedskom društvu, odnosno nespremnost "savremenih" Šveđana da priznaju da bili derišta u školi. Isto tako, ta institucija siledžije i žrtve koja se danas šematizovano plasira na filmu deluje kao kliše koji je postao potentan agens i u stvarnosti, i film bi eventualno mogao da se tumači i kao parodija tog trenda.

Ipak, nisam siguran da ovo čitanje kroz koje pokušavam da razumem i opravdam ovaj film uopšte spada u autorske namere.

* 1/2 / * * * * 

Kathryn Bigelow and Tom Hardy are teaming up for "The True American,' a dramatic true story set in post-9/11 America.

Oscar winning director Bigelow has partnered with Annapurna Pictures to direct and produce the project through her production arm First Light with Hardy set to star. Hardy has been earning rave reviews recently for his one-man-film "Locke," the suspenseful thriller that takes place entirely in a moving car. Annapurna's Megan Ellison and Matthew Budman, who co-produced Bigelow's "Zero Dark Thirty" are on board as Producer and Executive Producer.   

READ MORE: Tom Hardy and Steven Knight Explain How They Pulled 'Locke' Off

"The True American" is set in the angry, charged days after the 9/11 attacks. A self-proclaimed "American Terrorist" named Mark Stroman murders two immigrants in Texas. His third victim, Raisuddin Bhuiyan, a Bagladesh Air Force Veteran, survives, however, and their two lives collide in unexpected ways.

The film is based on the book "True American: Murder & Mercy in Texas" by New York Times journalist Anand Giridharadas which was released earlier this month. As per usual with books that are predicted to be bestsellers, the films rights were snatched up relatively quickly by Ellison and her team.

Lepo izgleda trejler za Fleša. Braća Vorner su rešila da Dizniju/ Marvelu pokažu da u televizijskim okvirima dominiraju:

The Flash - Extended Trailer


Doduše, Marvel je najavio četiri serije od po 13 epizoda za Netflix koje ćemo tek da vidimo na šta će da liče...

Flash ima briljantan kast u glavnoj ulozi. Jedna epizoda ARROWa je bila uslovno rečeno backdoor pilot za FLASH i taj momak je pokazao da ima kvalitet na nivou bioskopskih Peter Parkera, videćeš. Dakle, glumački nemam nikakve sumnje. Ono što me eventualno brine jeste sindrom one prve serije koja je meni (TADA, nisam je reprizirao) bila sjajna. Ipak, bilo je upadljivo kao efekti posle pilota nisu bili tako ubedljivi u ostalim epizodama.

Sada su naravno efekti pojeftinili i vidim da će rediteji vrlo mudro ne samo prikazivati munjevito kretanje junaka već i usporavanje svega oko njega što vizuelnom izrazu daje novu dimenziju.

No, kad smo već kod DCa, krenuo sam da sistematski obrađujem SMALLVILLE. Mislim da je u toj seriji koren DCjevog TV uspeha. Ipak, isto tako mislim da je ARROW samo delimično uspeo da ga ponovi. Naime, u slučaju SMALLVILLEa, kvalitet proističe iz toga što se serija zapravo bavi mladošću Clarka Kenta (no flying, no fighting) i može da se fokusira na likove što je ipak glavni adut televizijske forme, dakle lica glumaca su u prvom planu i odnosi, premda u seriji ima i JAKO DOBRE akcije (serija je krenula 2001. već se desio MATRIX i digital enhancement) jasno je šta je osnovni adut. Čini mi se čak i da je realistička serija FRIDAY NIGHT LIGHTS neke korene našla u comic book adaptaciji SMALLVILLE.

ARROW od SMALLVILLEa preuzima uvodnu strukturu a to je da svaka epizoda ima blagi meta-arc ali u suštini bavi se jednim sedmičnim negativcem/problemom i onda polako u drugoj sezoni prelazi na veliki story arc. Međutim, pošto je SUPERMAN toliko veliki lik i moneymaker da može sebi da dozvoli to tumačenje iz maltene fusnote, a ARROW je tretiran kao second-tier, dakle mora da se krene odmah sa akcijom, on odmah mora biti heroj a origin se daje u (inače jako dobrom) flešbeku, rekao bih da će i FLASH krenuti tim putem.

U tom smislu, ono što je dobro u FLASHu jeste to što neće imati osnovni problem ARROWa, a to je pitanje konvencije kako ga niko ne prepoznaje, iako je prilično minimalno maskiran. Ipak Flash se kreće toliko brzo da ga niko ne vidi. ARROW je u okvirima onoga što je osavremenjena mitologija lika dosta ubedljivo prikazan na TVu izuzev tog problema što provodi jako puno sa likovima koji poznaju Olivera Queena čak i vrlo intimno a ne prepoznaju ga. To sad deluje kao neko cepidlačenje, ali kad je reč o televiziji gde je sve u karakterima i priči, ume da bude problem.

Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow, a uredno traći vreme na abismalni Agents of SHIELD, mislim da dugujem sebi malo bekgraunda pre nego što zaronim u Flasha čiju staru seriju sam i ja jako voleo. Ali, baš to što kažeš, Smallville je sebi mogao da dozvoli da bude pre svega character drama (ili makar sapunica) sa minimumom efekata, što Flash teško da će moći. No, efekti izgledaju zbilja odlično u trejleru i ako se stvari postave kako treba - dakle bliže prvoj sezoni Heroes, dalje Agentima ŠILDa, može ovo da zavalja pošteno.

Stari se bavi aktuelnom temom smenjivanja Srđana Škora, strepnjama i nadama u vezi sa srpskim medijima.

http://starikadar.blogspot.com/2014/05/skoroliks.html

Quote from: Meho Krljic on 16-05-2014, 13:47:36
Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow

SMALLVILLE je visokokvalitetna sapunica koja ulazi u dublju DC ezoteriju kako odmiče. Imaj na umu da se u jednom trenutku pojavi Booster Gold! ARROW je više akcioni triler, mada se po površini često zapeni i sapun, i ima mnogo više DC detalja koji će te zabavljati. Recimo, sve se na neki način vrti oko broja 52.

Da, pa, sapunica je sasvim prihvatljiva, ipak je to takav medij, koji akciju ipak ne radi dobro kao film a činjenica je da je u superherojskim stripovima sapunska opera posle akcije najvažniji element. Booster Gold, veliš???  Ja sam mislio da se DC/Warner drže konzervativnije u ovim serijama, ali sad vidim da tu ima i bećarisanja.

Pa pazi, ja nisam neki ekspert za DC priznajem, ali recimo Professor Ivo je lik za koga sam čuo tek u 52 a u ARROWu je bitan, primera radi. Onda imaš neke stvari koje su u domenu fan-specific doživljaja, čak i za mene kao rekreativca, recimo Deathstroke je gotovo isključivo negativac, odnosno nema onu ambivalentnost iz stripa. I recimo Huntress je vrlo bitna, i ona je gotovo isključivo negativac. Dakle, ima nekih interpretacija u ARROWu koje jednostrano gledaju na kanon. Mada, mislim da Huntress ima perspektivu da se pretvori u Bird of Prey u trećoj sezoni kada razreši traumatsko jezgro sa ocem. 

Da, pa ja sam malo čitao strip Arrow koji je prezjumabli novelizacija serije ili se makar oslanja na isti kontinuitet i video da je tu odstupanje od kanona znatno te to svejedno očekujem od serije. Ali zapravo nisam bio ni svestan da se uopšte pojavjuju Deathstroke i Huntress i ostala boranija. To je lepa vest.

U ARROWu su praktično svi likovi deo DC univerzuma, osim par nekih epizoda smišljenih za potrebe serije. Međutim, nisu svi u istoj poziciji kao u DC univerzumu, ili nisu još uvek. Tako da čak i svi weekly negativci imaju svoje mesto u DC univerzumu, neki se razviju u veće negativce tipa Count Vertigo, neki su minotniniji henchmeni, neki su "građanska" forma likova koji će se kasnije razviti u heroje ili negativce, ali malo koji lik nema koren u DC univerzumu.

Odlično, to me prilično rajca, a nisamočekivao da će biti tako jer u staroj Flash seriji nema praktično mnogo veza sa DC univerzumom. Doduše, tu je Warner bio verovatno mnogo više hands off a Pet Fly su se bavili poslom, a sa ovim novim serijama sve je u kući...

"The Lake" is written by Richard Wenk, whose credits include "The Expendables 2″ and "The Mecanic," and Luc Besson. The epic thriller will follow a group of Navy Seals who embark on a journey to solve a long forgotten mystery while uncovering a hidden treasure in a lake in war-torn Serbia.

http://variety.com/2014/film/news/cannes-europacorp-unveils-big-english-language-slate-including-the-lake-warriors-gate-1201176304/

Jedna od epizoda SMALLVILLEa je bila backdoor pilot za AQUAMAN ali je ipak najbolji Cameronov AQUAMAN iz serije ENTOURAGE

http://m.youtube.com/watch?v=F5GOrfcZg9E

Pogledao sam A CASUALTY OF WAR, još jednu od adaptacija priča iz zbirke DECEIVER Fredericka Forsytha. Režirao ju je Tom Clegg. Ovopg puta ponovljen je produkcioni model iz JUST ANOTHER SECRET, između ostalog i snimanje u SFRJ s tim što su lokacije ovoga puta dosta atipične za naše podneblje i rekao bih da je jadranska obala dosta dobro simulirala Kipar.

Priča govori o Gadafijevom planu da sprovede odmazdu posle bombardovanja svog doma, time što će pokloniti naoružanje militantnom krilu IRAe. Kako bi mu odgovorili, Britanci ubacuju svoj naizgled rogue agenta sa ličnom osvetničkom agendom da sazna kojim će putem oružje biti dotureno.

Podela je upadljivo lišena zvezda. Iz današnje perspektive zanimljivo je videti da se u ovom TV filmu pojavio Clark Peters iz WIREa, ali glavnu ulogu igra mid-range brainski glumac David Threlfall, a sličan je i ostatak ekipe.

Ukupno uzev, i A CASUALTY OF WAR je dinamična a mlaka priča, sa dosta elemenata desničarske fantazije, i dosta površnim karakterizacijama. Slabosti Forsythovog literarnog predloška nedovoljno su nadoknađene isticanjem njegovih aduta, pre svega kroz dosta tromo vođenje zapleta.

Otud je ovaj TV film samo za Forsythove kompletiste.

Quote from: Meho Krljic on 16-05-2014, 13:47:36
Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow, a uredno traći vreme na abismalni Agents of SHIELD, mislim da dugujem sebi malo bekgraunda pre nego što zaronim u Flasha čiju staru seriju sam i ja jako voleo. 

Ne znam dokle si stigao sa SHIELDom, ali serija postaje dobra tek negde od polovine prve sezone, a posebno u poslednjih pet-sest epizoda, koje se poklapaju sa desavanjima u Captain America 2 filmu, kada se svi konci sezone povezuju. A Smallville je meni jedna od deset najdrazih serija svih vremena!
Sinoc sam odgledao finale druge sezone Arrow-a, i moram da priznam da je ovo ono sto nazivam FINALOM SEZONE! Sve nabijeno emocijama, akcijom, preokretima - svi likovi i price druge sezone dovedeni u eksplozivni kreshendo! Svaka cast!

Da, ma samo mi je ostala poslednja epizoda. Da, serija se znatno poboljšala u drugoj polovini mada je to mahom na planu zapleta i radnje. Likovi, avaj, nisu postali primetno simpatičniji.

Novi poster za Guardians of the Galaxy:

Kada se bude podvlačila crta ispod opusa Bernarda Rosea, mislim da će njegov "odmetnički" rad biti predmet velikog spora. Naime, od trenutka kada je odlučio da izađe iz mejnstrima i krene da radi "alternativno" kao "sam svoj majstor", inicirao je niz zanimljivih projekata u raznim žanrovima, od kojih je eventualno MR NICE kao svojevrsni "povratnički" konvencionalni film izmakao sirovosti njegovih naizmeničnih adaptacija Tolstoja i žanrovskih eksperimenata.

Slično njegovom SNUFF MOVIEju koji počne vrlo dobro, ali kasnije postane dosta konfuzan, tako i SX_TAPE, Roseov ulazak u found footage vode sadrži dosta toga dobrog, ali na kraju ipak ne uspeva da zadovolji, ali ni da promaši u potpunosti. Zapravo, odavno nisam sreo film koji je ostavio tako ambivalentan utisak.

Očigledno impresioniran estetikom gonzo pornića i brojnim POV serijalima, Rose pravi film o ženi, slikarki i pretencioznoj umetnici-folirantkinji koja luta gradom u želji da nađe ambijent za sex tape koji će emitovati u sklopu svog performansa. Naravno, sve vreme se nazire mutna linija između ličnog egzibicionizma i umetničke prakse, i junaci je sporadično prelaze u cik-cak.

Rose je dobar reditelj pa njegov POV pornić naravno u sebi sadrži više osećaja za kadriranje, prostor, zanimljive ambijente od običnog POV pornića ali će ekskluzivnost ove estetike svakako biti veća onima koji imaju manje iskusatava sa filmovima za odrasle. U svakom slučaju, ona nikada ne postane previše zamorna ali svakako je manje sveža nego što reditelj misli.

Zatim, u potrazi za lokacijom, junaci dolaze u napuštenu bolnicu. I tu film dobija svoju horor dimenziju, kako u pogledu atmosfere, što je OK, tako i u pogledu upliva natprirodne strave koji je nepotreban, nezanimljiv i srećom minimalan. U određenom smislu, rekao bih da je taj upliv strave više bio produkciona potreba nego Roseova autorska želja jer se stvara zapravo uopšte ne vidi kao prioritet i deo njegovog interesovanja u ovom filmu. I uplivi natprirodnog samo kvare ono što je u filmu dobro.

A ono što je dobro jesu likovi jer ih za početak nema mnogo, nema onog tipičnog "topovskog mesa" svojstvenog hororu. U kadru je veći deo vremena jedna osoba, a kada se pojave još dve, one ne smetaju previše i ne uspostavljaju klišetizirane horor odnose. E sad, ti odnosi koji postoje nisu baš nešto naročito ali definitivno nisu onako artificijelni kako bi se očekivalo od filma o ljudima zarobljenim u napuštenoj bolnici.

Rose je u ovom filmu najbolji kada govori o histeriji jedne žene. Kao found footage je pedantan i dosledan, ništa više od toga. Nema tu nijedne bravure koje su u principu karakteristične za found footage, odnosno nema bravura kakve već nismo imali priliku da vidimo. I definitivno je najslabiji kada se bavi nelagodom i "stravom" koju generiše napuštena bolnica.

* * 1/2 / * * * * 

Pogledao sam A NIGHT IN OLD MEXICO Emilio Aragona. Ovaj simpatični moderni vestern sa Robertom Duvallom u glavnoj ulozi, uspeva da izvuče dosta iz harizme glumačke podele koju predvodi ova ikona američkog filma, ali naprosto i u rediteljskom postupku i na nivou priče ostaje prilično "lagan", prigodniji za mali nego za veliki ekran.

Duvall čini da A NIGHT IN OLD MEXICO deluje bolje i ozbiljnije nego što je Aragonov domet. Takav utisak sigurno podržavaju i face kao što je Luis Tosar koji ima malu ali upečatljivu ulogu. U određenom trenutku, A NIGHT IN OLD MEXICO preti da se izvrgne u nepretencioznu verziju NO COUNTRY FOR OLD MEN, međutim onda se ispostavlja da film nema neke ozbiljnije kapacitete (premda nisam neki veliki poštovalac ni nagrađenog filma Braće Coen).

Duvall je raspoložen za nadigravanje ali scenario mu u samo par situacija daje mogućnost da uradi nešto iole zanimljivo ili neočekivano, sve ostalo je rutinski i suviše politički korektno da bismo mogli uživati u ubedljivom plasiranju klišea. I uopšte osnovni utisak koji Aragonov film ostavlja je mlak, zbog mlake režije i krajnje rutinskog scenarija koji ne deluje kao sporna ali ne deluje ni kao funkcionalna, organski povezana celina. U pokušaju da se snimi bookend film o odlasku tekasškog matorca iza reke Rio Grande, ali da se to istovremeno zapapri jednom laganom pričom o sukobu sa meksičkim kartelima, Aragon ne isporučuje ni jedno ni drugo.

Ipak, A NIGHT IN OLD MEXICO je prijatan film koji će sasvim sigurno decenijama prijatno delovati televizijskim gledaocima.

* * 1/2 / * * * *

Jedno razmišljanje o tome kako je RTS uspeo da napravi najbolji filmski program u Srbiji. Mala pohvala našem čoveku u samom srcu Sistema, Johnu Reynoldsu.

http://t.co/LfkFbb0z8S

Action specialist Renny Harlin is in talks to direct Jackie Chan's action-comedy "Skiptrace," replacing Sam Fell.

Seann William Scott and Fan Bingbing remain on board the project, in which Chan will portray a Hong Kong detective tracking a crime boss who teams up with a mouthy American gambler on the run from his creditors. Bingbing portrays the niece of Chan's character, who gets into trouble with a crime syndicate.

Production is set to start in August.

"Skiptrace" is written by Jay Longino with revisions by Brian Gatewood & Alessandro Tanaka and Geoff Moore & David Posmentier and BenDavid Grabinski.

Talent International and Dasym Entertainment will produce along with Chan, Esmond Ren, Charlie Coker, Damien Saccani and David Gerson.

The project had come to Cannes a year ago via Exclusive Media, which was restructured earlier this year. The film is financed by Talent International and Dasym Entertainment, a subsidiary of Dasym Investment Strategies B.V., Exclusive Media's parent.

Newly minted sales company Bloom, headed by former Exclusive Media exec Alex Walton and Ken Kao, will handle international sales on the film at Cannes.

Harlin directed "Legend of Hercules," starring Kellan Lutz. His credits include "Die Hard 2″ and "The Long Kiss Goodnight."

Harlin  is repped by UTA.



Sent from my iPhone using Tapatalk