ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Nova kolumna donosi jedan neočekivani zaokret...

http://starikadar.blogspot.com/2015/01/novac-nikada-ne-spava.html

Veliki broj kritičara se surovo ogrešio o novi film Michaela Manna BLACKHAT. Uprkos tome što ovaj film nije napravljen po mustri savremenog akcionog trilera, iako ga je režirao jedan od autora te mustre, reč je o moćnom ostvarenju, svakako najsolidnijem Mannovom filmu još od njegovog poslednjeg klasicističkog ostvarenja ALI. U BLACKHATu sadašnjost Holivuda sustigla je Mannovu viziju upotrebe digitalne tehnike. Čak su i poslednji zaštitnici celuloida počeli da prelaze na digitalu, ali on i dalje gazi izvan tog vizuelnog mejnstrim kruga, nudeči drugačiju digitalnu fotografiju nego do sada. Tehnika je uznapredovala do tačke da se savremeni digitalni film ne razlikuje od starog celuloidnog, ali Mann kroz uglove kamere, odluke u pogledu osvetljenja pa i montaže čuva edgy look svoje digitalnosti, i uprkos zanimljivom iskoraku u filmu PUBLIC ENEMIES gde je celuloidno doba beležio digitalno, sada iz digitalne slike crpi sirovi grungy look.

BLACKHAT je film u kome Mann ponovo fetišizuje gradove i protagoniste borbe između policajaca i kriminalaca, ali na novi način. Njegov svet više ne naseljavaju supercool mačoi, u sjajno dizajniranim ambijentima, pod svetlošću neona, u noći punoj detektiva, već junaci koji su i dalje supercool a među njima je Chris Hemsworth koji i jako dobro izgleda, ali sada se govori o svetu cyberkriminala gde se akcija odvija za tastaturom, i sve počinje od Entera ali se mora završiti prolivanjem krvi.

Realnost je zato korozivna, ambijenti su zato azijski gradovi čiji čelično stakleni neboderi izviru iz slamova, high tech je spojen sa prizorima koji su povremeno potpuno dikensovski, sasvim u duhu protagonista - američkog hakera puštenog iz zatvora da bi uz pomoć majora kineske Narodne armije locirao opasnog blackhat cyber teroristu. Dakle, ovo je naličje moćne slike Singapura koja je ustoličila ideju kapitalističkog razvoja bez demokratije koja se tako virulentno širi svetom.

Ako imamo u vidu da je tema filma cybercrime, Mann je iznašao vrlo zanimljive načine kako da sve ode u old school pravcu gde stvari naprosto moraju da se fizički pronađu i preuzmu, i film je vrlo samosvestan u pogledu toga da naprosto cyber crime isključuje fizički kontakt, ono od čega je sačinjen Mannov film, i da samim tim moraju da se stvore okolnosti u kojoj je on neizbežan.

Scenario po kome je BLACKHAT snimljen nije najlucijdniji u istoriji, vrlo je jednostavan, sa odnosima koji na papiru deluju šuplje, negde i prvoloptaški, međutim u Mannovoj realizaciji uspevaju da profunckionišu. To se ne odnosi samo na brzopoteznu ljubavnu priču između robijaša i sestre kineskog majora već i na sam glavni lik hakera.

Chris Hemsworth zaista ne izgleda kao neko koga možemo zamisliti kao superpametnog MITevca koji se bavi hakovanjem kartica, ali ako imamo u vidu kriminogenu sredinu u kojoj se kretao, plus zatvor, Hemsworth uspeva da svoj colness učini koliko-toliko ubedljivim, i meni njegove mačo sposobnosti van tastature, sposobnost da stigne i utekne i sl. nisu bile toliko problematične, naročito kada ga je Mann postavio u kontekst.

Kao i u MIAMI VICEu, Mann se ne bavi puno dijalektikom i ekspozicijom u scenama, osim kada je situacija takva da se stvari moraju nekome objasniti i srećom, ovde ima sasvim dovoljno takvih situacija da se film vrlo lepo prati bez ugrožavanja njegovog rediteljskog postupka.

Akcione situacije su istovremeno vrlo visceralne i arty. BLACKHAT svakako da neže zadovoljiti publiku TAKENa ali ima itekako šta da pruži ljubiteljima tvrdog prolivaja krvi na zanimljivim lokacijama. U određenom pogledu, BLACKHAT možemo gledati kao muški LUCY, iako je mnogo manje baziran na gimmicku.

BLACKHAT je film u kome stil igra veliku ulogu i veliki deo svog uzbuđeja crpi upravo iz Mannovog stila. Ipak, siguran sam da je u ovom slučaju napravio film oslonjen na stil koji ima šta da pruži i onima koji nisu njegovi prekaljeni fanovi. Uprkos tome što ima barem dve scene u kojima referiše na vlastiti opus, na THIEF i HEAT, BLACKHAT je začuđujuće lišen autoreferentnosti i pokazuje da Mann itekako ima šta da pruži.

Počev od COLLATERALa a sa izuzetkom stilski subverzivnog PUBLIC ENEMIES, BLACKHAT je vrhunac u evoluciji Mannove digitalne faze.

Baš zato je šteta što je sva prilika da će ga i Mann i Hemsworth zbog fijaska na blagajnama i loših kritika pamtiti kao neprijatno iskustvo.

* * * 1/2 / * * * *

Stari je pod utiskom sinoćnje utakmice Barcelone i Zvezde sročio jednu minijaturu...

http://www.gradskimagazin.rs/kolumna-privatizaciona-igra/

Pogledao sam EVERLY Joe Lyncha, dinamičan posttarantinovski gore krimić snimljen u Srbiji. U konkretnom slučaju EVERLYja, srpski pečat nije veliki osim par epizodnih glumaca i studija u kome je napravljena stilizovana, tehnički korektna scenografija, i ambijent u kome se odvija čitav film.

Posle raznih DTV projekata u kojima je Joe Lynch zaličio na reditelja koji se ipak izdvaja od DTV mase, pružena mu je prilika da za Dimension snimi ovaj stripovski high concept filma sa Salmom Hayek u kome ona igra ocvalu prostitutku koja izda svog zaštitnika Jakuzu i dolazi na nišan raznih osoba koje žele da je ubiju na najrazličitije načine u stanu u kome živi i radi, smeštenom u zgradu koja je cela u vlasništvu kriminalnog sindikata.

EVERLY je film koji se u potpunosti oslanja na već korišćene elemente i stripovsku stilizaciju, od zgrade u vlasništvu sindikata koja podseća na rešenje iz Helgelandovog PAYBACKa, ponovo revitalizovano i u prošlogodišnjem JOHN WICKu pa sve do tarantinovskog preplitanja dijaloga na prozaične teme unutar dramatičnih situacija. Uostalom sama Salma Hayek u ovoj ulozi referiše na opus Roberta Rodrigueza koji ju je i lansirao u svom DESPERADO/ MARIACHI serijalu. Ono što je reltativni novitet za američki film jeste uvođenje dosta takashimiikeovskih detalja i likova. Naravno, ovu kvalifikaciju treba shvatiti krajnje uslovno jer se u ovom filmu prepliću stripovska stilizacija i rešenja iz drugih filmova (i filmskih kultura) međutim likovi Sadiste i Mazohiste kao pretendenata na nagradu za Salminu ucenjenu glavu jako podsećaju na Miikeove junake.

Šteta što japanske junake ne igraju neki glumci sa jačim minulim radom u žanrovskom filmu već japanski epizodisti iz zapadnih filmova i serija.

EVERLY je skončao na DTV tržištu, ali je prošao žanrovski festivalski krug. I ta oštrica koja ga izdvaja od klišetizirane DTV ponude zapravo i jeste karakeristična za tu pseudo-radikalnost/ ekstremnost festivalskog žanrovskog filma. Ipak, u ovom slučaju, kada imamo u vidu spoj visoke profesionalne realizacije, zapaprene gorehoundskim ludilom i japanskim detaljima, ovo je svakako minorno ali prijatno osveženje.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam JACK REACHER - još jedan školski primer uloge HBO-a u našim životima. Ovo je film za koji se ne bih cimao do bioskopa, niti bih imao snage da ga torentujem, ali kada ga HBO pusti, rado ću ga pogledati. Ideja da Tom Kruz igra brutalnu mačo ikonu u, koliko je meni poznato, prvoj ekranizaciji nekog od do sada objavljenih 17 romana o Jacku Reacheru, je dovoljno zanimljiva, pogotovo što je film režirao koscenarista Usual Suspects...

Elem, ne bih da dužim, samo da skrenem pažnju na film koji je, čini mi se, tokom 2014. godine malko pao u zapećak (iako ima neopisivo previsok rejting na IMDBu), jer smo ipak svi šiljili ćune na Edge of Tomorrow, i da kažem da je ovo dva sata neuvredljive DTV zabave urađene sa blokbaster budžetom, koji je otišao na odličnog DPja, veoma raspoloženog glavnog glumca i par automobilskih scena koje su urađene bez CGI i sa namerom da nam film prikažu kao thinking man's akcijaš. Ovo je ujedno i osnovni problem JACKA REACHERA jer ne uspeva da baš sasvim pomiri tu svoju ambiciju da bude pametniji od prosečnog filma Stevena Seagala ali da ga nadmaši i u mačo departmanu. Jedan deo američke publike je udario u proteste jer je u knjigama Reacher gromada od čoveka impozantne fizičke snage, ali meni je Kruz baš zato bio zanimljiv u ulozi bivšeg vojnog policijskog islednika koji može ubedljivo da se potuče sa pet tipova i najebe im se keve. Stivensigalovština je potpuno ispoštovana, Kruz dominira i u borbi i u taktici i u razmišljanju i u izazivanju prekorednih ovulacija kod ženskinja  - Rosamund Pike je istovremeno i odlična u svojoj ulozi ozbiljne, emancipovane advokatice i sramotno stereotipizirana kao DiD - tu su i onelineri i sve što treba, ali onda film pokušava i da nam se prikaže kao inteligentnije preduzeće koje samo ekploatiše DTV trope iz zabave a u stvari zna i za bolje, pa ima dosta tonalnih neslaganja i rešenja koja se ne uklapaju sjajno jedna uz druga. Otvaranje je, recimo čist DePalma, prva tuča na ulici čist Seagal, a onda ide potpuno nekompatibilan prelaz na Reachera koji je grubi mačo mužjak koji preti ljudima i kada za tim nema potrebe, a ženama kaže da izgledaju kao da su dobro dete, pa se to kruniše tučom koja je sva sastavljena od šarmantnih nespretnosti i neverovatnih slučajnosti - kao da ju je režirao Richard Lester (samo znatno manje uverljivo od Lesterovih perfektnih montaža), pa onda sve u krug. Dodatno, Werner Herzog igra glavnog negativca i tu opet dolazi do disonance - s jedne strane, zaplet bi želeo da mislimo kako je sve ovo neverovatno inteligentna zavera koju samo kapacitet poput Reachera može da raskrinka, ali Hercogov negativac je kao ispao iz X-100 romana, pulpa mu praktično iz ušiju izlazi i on prolazi kroz sve naglašeno neozbiljne klišee negativaca u ovakvim sočinjenijima.

No, dobro, vidim da je kritika u Americi ovo solidno ocenila, a ni ja nisam patio gledajući pa se svakako može preporučiti gledaocu koji od ovakvog filma ne zahteva doslednost i disciplinu.

Nego, vidim da je Američki Snajperista izazvao dosta jakih negativnih reakcija, od Majkla Mura koji kaže da su njega učili da su Snajperisti kukavice, preko Salona, pa čak i Voxa, a sad je i Bill Maher rekao da je Kris Kajl bio psihopata koji je voleo da ubija. Lepo je videti da ima poštenih Amerikanaca u Americi...    Klint Istvud, pak, kaže da je ovo najantiratnija poruka koju film uopšte može da pošalje...

Bil Maher je pomalo... šizofreničan sa tim svojim opaskama. Ne bih mu ja verovao. A Majkl Mur je napravio dobar biznis od tog svog liberalno-socijalističkog krusejdinga. Što se mene tiče, snajperistu svejedno neću gledati, ali malko mi se ne dopada silno pljuvanje po filmu koje je zapravo iskaz "levog" holivuda, kojem idu na qrac sve njihove kolege koje se ne uklapaju u nametnutu modlu kvazitolerancije. (Iliti, Pravda za Gibsona! )

Ovo što kaže Istvud može da važi samo za onaj rednekbušovski dio Amerike, za koje bi ovo moglo da bude devastirajuća antiratna teza. Dakle, formula je 95% totalne propagande, 5% on malo muku muči i bredpitfjuruje na momente.

A inače je samo film o teksaškoj nepismenoj seljačini. Možda bi Gibson snimio odličan film o ovom kravaboju, al' Istvud ga nije snimio pa to ti je.

Možda u teoriji djeluje kao da je Istvud pokušao da opiše tranziciju od Čak Norisa do de Nira iz Jelena, ali u tome nije uspio, niti kraj filma u stvari potvrđuje takvu teoriju.

Eastwooda ne gledam već deset godina planski, kako bih sačuvao lepu uspomenu na njega. Pogledao sam u međuvremenu samo GRAN TORINO i žestoko se pokajao.

Što se REACHERa tiče, Mehmete, lepo si ga živopisao. Kanim se da ga repriziram. Pamtim da mi je bio predug, da mi je Herzog bio previše pulp i da mi je za tu ulogu više bio Gibson nego Cruise. Ali činjenica da mi se na nekom nivou opet gleda, znači da film nije bez đavla.

Kada se Pascal Laugier obrukao sa filmom THE TALL MAN, barem se moglo reći da u njemu ima ponešto što liči na njegove ranije filmove. Fabrice du Welz koji je snimio CALVAIRE i odlični VINYAN, u filmu COLT 45 ne samo da se obrukao već je snimio film u kome nema apsolutno ni traga onoga što je radio u tim naslovima. Ne samo da se ovaj film razlikuje od CALVAIRE i VINYANa, što samo po sebi ne mora biti problem već se radi o jako slabom filmu koji ne sadrži apsolutno nijedan od du Welzovih rediteljskih aduta.

COLT 45 je na nivou produžene i to slabije epizode serije BRAQUO, samo sa policajcima koji su manje prljavi, i akcijom koja je manje energična. Domet ovog filma je dakle subtelevizijski i ne čudi me da je u Francuskoj prošlog leta LUCY pregazila COLT 45 kada su išli head to head.

Koliko vidim ovaj du Welzov iskorak u akcioni triler nije samo privremen i dva projekta koja planira da radi na engleskom deluju kao da su bliži COLTu nego VINYANu što je velika šteta jer ovaj žanr upaljivo slabije radi. Štaviše, išao bih toliko daleko da kažem da je VINYAN baš i bio dobar zbog prevazilaženja žanrovskih očekivanja i konvencija, a COLT 45 je loš ne samo jer je slabo realizovan već i zato što se drži žanrovskih kovencija do paroksizma.

Pored du Welza u ovom filmu se prilično obrukao i Benoit Debie, sjajni DP koji se proslavio radeći sa Gasparom Noem ali je u svoj CV uvrstio i radove poput dličnih CARRIERSa Braće Pastor ili HOW I SPENT MY SUMMER VACATION Mela Gibsona. U saradnji sa Noeom, Debie je uspevao da spoji sirovost sa estetizacijom, a u ovim holivudskim radovima bio je vrlo atmosferičan. Naćalost COLT 45 iznad svega deluje artificijelno i neubedljivo, bez sposobnosti da tu artificijelnost digne na nivo postupka i oplodi u bilo kom pogledu.

Glumačka podela je jako slaba, Glavni glumac je krut koliko i Taylor Lautner kada radi sa lošim rediteljem a face poput Gerarda Lanvina po hiljaditi put igraju likove iz ranijih, boljih filmova...

COLT 45 je slab film. Naravno taj efekat je pojačan sećanjem na VINYAN. Ipak, ovaj rad nažalost nema čak ni onaj intenzivni užas promašaja kakav može da snimi veliki reditelj. Ovaj film je pre svega krajnje efemeran, kao da ne bi bio upečatljiv ni da je veštije napravljen.

* 1/2 / * * * *

America's best-selling cars and trucks are built on lies: The rise of fake engine noise

Quote

Stomp on the gas in a new Ford Mustang or F-150 and you'll hear a meaty, throaty rumble — the same style of roar that Americans have associated with auto power and performance for decades.

It's a sham. The engine growl in some of America's best-selling cars and trucks is actually a finely tuned bit of lip-syncing, boosted through special pipes or digitally faked altogether. And it's driving car enthusiasts insane.

Fake engine noise has become one of the auto industry's dirty little secrets, with automakers from BMW to Volkswagen turning to a sound-boosting bag of tricks. Without them, today's more fuel-efficient engines would sound far quieter and, automakers worry, seemingly less powerful, potentially pushing buyers away.

Softer-sounding engines are actually a positive symbol of just how far engines and gas economy have progressed. But automakers say they resort to artifice because they understand a key car-buyer paradox: Drivers want all the force and fuel savings of a newer, better engine — but the classic sound of an old gas-guzzler.

"Enhanced" engine songs have become the signature of eerily quiet electrics such as the Toyota Prius. But the fakery is increasingly finding its way into beefy trucks and muscle cars, long revered for their iconic growl.
For the 2015 Mustang EcoBoost, Ford sound engineers and developers worked on an "Active Noise Control" system that amplifies the engine's purr through the car speakers. Afterward, the automaker surveyed members of Mustang fan clubs on which processed "sound concepts" they most enjoyed.

Ford said in a statement that the vintage V-8 engine boom "has long been considered the mating call of Mustang," but added that the newly processed pony-car sound is "athletic and youthful," "a more refined growl" with "a low-frequency sense of powerfulness."

Among purists, the trickery has inspired an identity crisis and cut to the heart of American auto legend. The "aural experience" of a car, they argue, is an intangible that's just as priceless as what's revving under the hood.

"For a car guy, it's literally music to hear that thing rumble," said Mike Rhynard, 41, a past president and 33-year member of the Denver Mustang Club. He has swayed between love and hate of the snarl-boosting sound tube in his 2012 Mustang GT, but when it comes to computerized noise, he's unequivocal: "It's a mind-trick. It's something it's not. And no one wants to be deceived."

That type of ire has made the auto industry shy about discussing its sound technology. Several attempts to speak with Ford's sound engineers about the new F-150, a six-cylinder model of America's best-selling truck that plays a muscular engine note through the speakers, were quietly rebuffed.

Car companies are increasingly wary of alerting buyers that they might not be hearing the real thing, and many automakers have worked with audio and software engineers to make their cars' synthesized engine melody more realistic.

Volkswagen uses what's called a "Soundaktor," a special speaker that looks like a hockey puck and plays sound files in cars such as the GTI and Beetle Turbo. Lexus worked with sound technicians at Yamaha to more loudly amplify the noise of its LFA supercar toward the driver seat.
Some, including Porsche with its "sound symposer," have used noise-boosting tubes to crank up the engine sound inside the cabin. Others have gone further into digital territory: BMW plays a recording of its motors through the car stereos, a sample of which changes depending on the engine's load and power.

Orchestrated engine noise has become a necessity for electric cars, which run so quietly that they can provide a dangerous surprise for inattentive pedestrians and the blind. Federal safety officials expect to finalize rules later this year requiring all hybrid and electric cars to play fake engine sounds to alert passersby, a change that experts estimate could prevent thousands of pedestrian and cyclist injuries.

With traditional engines, some boosters have even celebrated artificial noise as a little added luxury. Without it, drivers would hear an unsettling silence or only the kinds of road racket they would rather ignore, like bumps in the pavement or the whine of the wind.


Yet even drivers who appreciate the accompaniment have questioned the mission. A SlashGear reviewer who otherwise enjoyed the new F-150 said the engine sound was piped in "arguably pointlessly."

Which raises a more existential question: Does it matter if the sound is fake? A driver who didn't know the difference might enjoy the thrum and thunder of it nonetheless. Is taking the best part of an eight-cylinder rev and cloaking a better engine with it really, for carmakers, so wrong?

Not everyone is so diplomatic. Karl Brauer, a senior analyst with Kelley Blue Book, says automakers should stop the lies and get real with drivers.

"If you're going to do that stuff, do that stuff. Own it. Tell customers: If you want a V-8 rumble, you've gotta buy a V-8 that costs more, gets worse gas mileage and hurts the Earth," Brauer said. "You're fabricating the car's sexiness. You're fabricating performance elements of the car that don't actually exist. That just feels deceptive to me."

Barry Shear je imao četrdeset pet godina kada je snimio film WILD IN THE STREETS. Ovu produkciju American International Picturesa iz 1968. godine distribuirao je MGM a tema je vrlo zanimljiva,kao i pristup. Naime, film govori o mladom pop pevaču koji odlučuje da se politički angažuje sa kampanjom za smanjivanje starosne granice za glasanje, i uključi u kampanju senatora koji želi da se obladi mladim glasačima. Međutim, ovaj mladi pop star ima traume iz detinjstva, loš odgoj od strane roditelja-malograđana i frustracije koje nosi iz detinjstva rezultiraju time da on kreće u kampanju da preuzme vlast, i njegova ne naročito ubedljiva i humana ideja pretvara se u ejdžističku tiraniju, sa sve logorima za istrebljivanje starijih.

WILD IN THE STREETS se javlja u trenutku kada je kontrakulturni rokenrol film snažniji u Velikoj Britaniji nego u SAD gde ga je baš Amerikanac Richard Lester doveo do vrhunca kroz saradnje sa Beatlesima. Barry Shear režira sa puno žara, dosta jump cutova, dinamičnom montažom, spregom slike i muzike, i sasvim u duhu koji je tada diktirao Lester.

Međutim, kod Sheara su mladi ljudi mračni traumatizovani ljudi koji dobijaju uticaj sa kojim ne mogu da se iznesu, i koji ne umeju da iskoriste na konstruktivan način. Satirična oštrica naravno kritikuje i "starije" koji su doveli do tog stanja, međutim rekao bih da je kritika ogromne popularnosti i uticaja pop fenomena ipak snažnija. WILD IN THE STREETS je dinamična i zanimljiva satira sa jednim problemom - nema junake sa kojima se gledalac mže identifikovati i antiutopija koja se konstituiše ostaje zanimljiva za gledanje sa strane ali ne uspeva da ozbiljnije uključi gledaoca u razmatranje.

Isto tako zanimljivo je da su istovremeno ponuđeni tako mračna vizija i mladi ljudi koji je baštine, u tome ovaj film anticipira Kubrickov A CLOCKWORK ORANGE, mada naravno ne i Burgessov roman koji nastao pre toga. Štaviše, u filmu se pojavljuju neki detalji koji bi se mogli smatrati preuzetim iz A CLOCKWORK ORANGE.

* * * / * * * *

Kao da izbjegavaš da dodaš da klinci nisu samo mračni već i iskarikirani sadisti, hiperbolične, psihopatske kreature sa prilično bezveze prikazanim traumama, to jest traumom, ne sjećam se da li je neko sem glavnog junaka imao kakav backstory.

Ovako kad kažeš ''mračna vizija i mračni ljudi'' više to opisuje GOSPODARA MUVA nego ovo.

Inače, nadam se da preferiraš IF...


P.S. GRAN TORINO je zakon!

pa ima ona devojka biografiju kao child star recimo...


Sent from my iPhone using Tapatalk

moguće, nije mi svježe sjećanje, to jest pamtim maltene samo onog iritantnog Phd petnaestogodišnjaka

Pogledao sam KRAFTIDIOTEN Hansa Pettera Molanda, simaptičan ali ipak ne naročito značajan norveški krimić, duboko umočen u severnjački koprodukcioni novac, u kome se krimi-zaplet odvija među nekoliko klasa norveških imigranata, od prezrenih komšija Šveđana, kao emigranta najviše klase, preko Danaca do Srba, kao useljeničkog dna.

Srbi međutim nude možda i najfiniji crnohumorni sloj, uprkos naivnoj konvenciji da Bruno Ganz ima teškoće sa govorom, što je i omaž GODFATHERu i prikrivanje njegovog nesnalaženja na srpskom gde ga u govoru odmenjuje Sergej Trifunović. Srbe igraju Srbi i Hrvati a Sergej i Miki Krstović su već dobro podmazana mašina za ovakve situacije.

Ipak, Moland želi da unese još neke slojeve u ovu priču o strukturalnom rasizmu oličenom u sukobu Norvežana sa doseljenicima, i pokušava da napravi svoj FARGO (takođe smešten u "skandinavski" deo SAD) ali nažalost sve što preostaje je pretenzija koja ne rezultira znatnijom nadogradnjom u odnosu na bazičnu krimi-premisu. Dugi kadrovi snega kroz koji glavni junak hita svojom mašinom za čišćenje nažalost nemaju mnogo svrhe izuzev da stvore utisak kako KRAFTIDIOTEN ima na umu nešto drugo umesto efikasnog pripovedanja.

I to je svakako osnovni problem ovog filma. Naime, KRAFTIDIOTEN traje 110 minuta a nema nekog naročitog razloga za to i film je mogao biti znatno dinamčniji i "utegnutiji". Očigledno je Moland želeo da "kaže" nešto više od onoga što bi pružio rutinski krimić ali izuzev već pomenute kritike odnosa prema emigrantima, nema tu puno štofa.

Drugi krupan problem je to što glavni negativac, gangster "Grof" naprosto nije ubedljiv, i nije dovoljno slikovit u odnosu na druge vrlo raskošne likove, od kojih Srbi srećom uspevaju da budu raskošni taman onoliko koliko treba.

Kad je reč o prikazu srpskih gangstera u Skandinaviji, KRAFTIDIOTEN nije bitan film na toj liniji. I PUSHER i SNABBA CASH su bitniji u tom smislu. Iako ima jako lepih detalja u vezi sa Srbima, oni su ovde ipak prevashodno parafraza italijanskih mafijaša iz američkog filma.

KRAFTIDIOTEN u svakom slučaju ima svoje mesto u mejnstrim ponudi. Ipak, uključivanje ovog filma u berlinsku selekciju ostaje dosta neobičan izuzetak. Ako su već želeli malo jače mejnstrim prisustvo, mogli su da uzmu neki zaokruženiji i snažniji film.

* * 1/2 / * * * *

Imaš jednu bitnu karakteristiku. Grof počne neku svoju rasističku tiradu, kako može da prepozna Srbina za tren, zna kako izgledaju, maltene može da ih namiriše...

i onda, koja scena kasnije, pojavljuje se Hitler kao srpski bos, jbt, ja sam tu o'kinuo

a svakako da je film šupalj i nekompletan, mada je imao i dobrih momenata, ovaj gore me je oduševio

Mislim da sam naglasio temu doseljenika i podele na razne klase, između ostalog stalno mešaju Srbe i Albance...

da, al ovo je malo više od problema imigranata

Naspram Grofa, koji se postavlja superiorno, stavljen je Hitler kao ultimate racist badass

to ima i neko proevropsko građanističko tumačenje u smislu ''pa zašto kopirate balkanski rasizam''

al ima i velikosrpsko u smislu ''ha, pa ko je tu stvarno superioran''

a ko preživi taj i priča!

naravno, ovo je moje učitavanje koje ću da predstavljam kao objektivno

Hitler je daleko od najbitnije uloga Bruna Ganza, samo je najpopularnija u poslednje vreme...

Amy Adams has finished filming her role of Lois Lane in Zack Snyder's "Batman v Superman: Dawn of Justice," and from the sounds of it she'll be sticking with Clark Kent/Superman (Henry Cavill) for most of her on screen time.

Speaking briefly about the film with the Press Association, she was asked about Ben Affleck's take on Batman. She revealed that she has seen some footage from the movie, and that she shares only scene with Affleck in the film:

    "He is going to be his own unique thing. He's got a wonderful quality and a great body of work. I was only in one scene with him, I think I'm allowed to say that. So I didn't get to see much, but what I saw was fantastic.

    It should be a lot of fun. It was a lot of fun for me. We're not allowed to speak about it, but I just want to tell everybody everything. I've spoken about working briefly with Gal (Gadot) as Wonder Woman and Ben as Batman and had a wholly positive experience.

    And teaming up with Zack (Snyder), Henry (Cavill) and Laurence Fishburne again is so much fun. I like playing Lois, it's a real privilege for me. I never really expected it. I can't wait to see it. Just the part I've seen looks really exciting."

The first trailer for "Batman v Superman: Dawn of Justice" is rumored to be making its debut as early as next Friday in cinemas with "Jupiter Ascending".

Whatever the hell is going on with the casting for the role of Rick Flagg in the upcoming comic book adaptation "Suicide Squad" at Warner Bros. Pictures, director David Ayer isn't letting it get him down.

On Friday, the filmmaker posted a photo of his office whilst he's in the middle of drafting the script and creating storyboards for the movie.

Then, over the weekend, more casting talk regarding the film emerged over at Joblo. Their sources talked about some potential candidates to play not just Rick Flagg but also his father, along with some of the other potential supporting roles in the film.

First up, they say Ed Harris and Max Martini ("Pacific Rim") are currently under consideration for the father role, whilst Karl Urban has emerged as a potential candidate to play the younger Rick.

They also indicate the supervillain known as The Thinker will also be in the film and Geoffrey Rush has already apparently passed on the role. On top of that, Jason Clark ("Dawn of the Planet of the Apes") joins Joe Manganiello ("True Blood") as a potential candidate for the role of Deathstroke - a hired assassin competing with the Suicide Squad in the movie.

Finally, MTV recently caught up with actress Margot Robbie and asked about her thoughts about taking on the iconic Harley Quinn role in the film:

"Yeah, I guess it's intimidating because there's obviously a lot of people I want to please and a character I have to do justice, but it's a challenge. I'm definitely up for it, and hopefully I don't disappoint."

Whatever the hell is going on with the casting for the role of Rick Flagg in the upcoming comic book adaptation "Suicide Squad" at Warner Bros. Pictures, director David Ayer isn't letting it get him down.

On Friday, the filmmaker posted a photo of his office whilst he's in the middle of drafting the script and creating storyboards for the movie.

Then, over the weekend, more casting talk regarding the film emerged over at Joblo. Their sources talked about some potential candidates to play not just Rick Flagg but also his father, along with some of the other potential supporting roles in the film.

First up, they say Ed Harris and Max Martini ("Pacific Rim") are currently under consideration for the father role, whilst Karl Urban has emerged as a potential candidate to play the younger Rick.

They also indicate the supervillain known as The Thinker will also be in the film and Geoffrey Rush has already apparently passed on the role. On top of that, Jason Clark ("Dawn of the Planet of the Apes") joins Joe Manganiello ("True Blood") as a potential candidate for the role of Deathstroke - a hired assassin competing with the Suicide Squad in the movie.

Finally, MTV recently caught up with actress Margot Robbie and asked about her thoughts about taking on the iconic Harley Quinn role in the film:

"Yeah, I guess it's intimidating because there's obviously a lot of people I want to please and a character I have to do justice, but it's a challenge. I'm definitely up for it, and hopefully I don't disappoint."

Ryan Reynolds on Fox's 'Deadpool': "It's Happening the Right Way, and That's All That Matters"

Quote

To hear Ryan Reynolds tell it, Fox's movie Deadpool has been a long time coming, but the wait has been worth it. "It's been a long time, but it's happening the right way, and that's all that matters," he said.
"The budget isn't what we all hoped it would be, this is actually the suit," Reynolds told MTV, looking down at his plaid shirt (On the plus side, at least it was in Deadpool's colors, red and black). "We don't have the money that most superhero movies do, but that's great, actually. You know, necessity's the mother of invention and that's why we get to make the movie we want to make."
Comparing the potential for Deadpool to his ill-fated Warner Bros./DC Green Lantern movie, Reynolds said, "You gotta just have faith in the people you're working with, and faith in the prep, and that's all I'm doing. On this one, the prep's been 11 years. So, you know, you'd like to think that you're putting your best foot forward, but we'll see."
The actor also commented on the leaked test footage for the project that made it to the Internet last year, seemingly jump-starting interest in the project ahead of Fox's announcement of a release date for the feature. "Yeah, I would've leaked that footage myself!" he joked, denying that he was behind the release. "Looking back now? In a heartbeat! I should go home and scan the old hard drive and see what I got in there!"
Deadpool is scheduled for release in February 2016.

20th Century Fox is set to debut the first trailer for its "Fantastic Four" reboot in cinemas in a few weeks with copies of "Kingsman: The Secret Service," however you may get to see it sooner than that - much sooner.

AMC's John Campea has indicated on Twitter today that Fox is slated to debut the clip online tomorrow (Tuesday), and not later this week as had previously been suggested.

At the same time, the studio has also debuted an official still from the film with a shot released over on Collider showing off director Josh Trank and actor Michael B. Jordan in his Johnny Storm outfit.

Trank also spoke about the film, calling it a "hard sci-fi take" and one that "falls in line more with a Cronenberg-ian science fiction tale of something horrible happening to your body and [it] transforming out of control." In the film the group teleport to an alternate universe, an act which alters their physical form.

Trank has dismissed all the reports about the film's production problems, saying "the original shoot was seventy-two days and they were on-schedule and on-budget" and that the studio "consciously decided to not release anything official" until this point. The additional filming recently was for "some bits and pieces" and not a major new ending as has been reported.

The film's writer/producer Simon Kinberg says: "Most comic book superhero movies are about a superhero protagonist or a superhero group, But they're never really exploring what it is to be family. That's something we really spent a long time talking about and putting into the film. I think that will differentiate us as well from all of the different superheroes and superhero groups out there."

The costumes themselves appear to be decidedly practical. Nerdist has posted some sketches of what they dub the team's "Act II suits" which they will don for most of the movie before slipping into their "final, more classical superhero costumes". Said Act II suits include Mr. Fantastic's suit boasting fabric springs that snap his limbs back into place, and ventilation ports for Johnny Storm. These suits are designed so that the team can live normal lives without their powers being revealed.

Eo ga:

The Fantastic Four Official Teaser Trailer #1 (2015) - Miles Teller, Michael B. Jordan Movie HD


Edit: Hahah, rat između fanova Diznijevih Marvel filmova i Sonyjevih i Foksovih marvel filmova je urnebesan. 

QuoteNot only does it look incredibly boring, the fact that they made Dr. Doom an internet blogger instead of a master scientist/sorcerer is moronic, to say the least.

Meni je ovaj trejler dobar i radujem se filmu. Ton je zanimljiv, seriozan, nadam se da će Trank uspeti da to isprati...

Nisam siguran zašto je ovo lejblovano kao tizer kada bi ovo trebalo uveliko da budu scene iz filma sa postprodukcijom i svim ostalim. No, videćemo, ne izgleda rđavo. Pošto se nisam upinjao da čitam reakcije na oglašavanje Majkla B. Džordana u ulozi Džonija Storma, ne znam koliko je narod reagovao ne na to što je beli plavušan unapređen u Afroamerikanca, nego na to da Suzan i Džoni onda, dakle, nisu braća pa se malo urušava jedna od temeljnih vrednosti Fantastične Četvorke - to da su porodica (plus Ben Grim)...

Narod je onomad loše reagovao. Mada, od kad je Idris Elba postao deo skandinavske mitologije iako ovi nikada dotle nisu srelo crnca, mislim da Rush Limbaugh nema na šta da se žali. Ovo je teaser zato što nije trailer koji prikazje žanrovski karakter filma. Imaš naslućivanje likova i scena ali nemaš akciju. Formalno gledano, da ne znamo šta je F4 ne bismo iz ovog showreela mogli da naslutimo o čemu je reč.

Inače, film je sniman duplo duže od MALOG BUDA, pa ti vidi...

Ja sam jedan od konzervastih bandoglavaca kome ovo nije film o Fantasticnoj cetvorki iz Marvelovih stripova koje sam katkad volio citati, nego neki skup cgi rolerkouster blokbaster sa nekim superherojima i kao takvog cu ga odgledati i nadam se da necu zaspati kao na Spajdermenima...

E, da, Kriple, pade mi napamet nesto....
Moj klinja i ja se par dana unazad po kuci dobacujemo u sali sa " Jebo si cvorka , debeli!" posto je on veeeeeliki fan malog Zokija, i mogo bi "Tito i JA" da gleda svaki dan a da mu nije dosadan, kao meni "Big Trouble in Little China" u njegovim godinama...

Elem, palo mi napamet zato sto bi ja onom koji je ubacio nigera za Dzoni Storma istoto al u facu i bez zajebancije...Misliim, svetinje su svetinje i ne trebaju se dirati, jelte...

Pogledao sam klasik postapokaliptičnog filma - TESTAMENT Lynne Littman iz 1983. godine. Reč je o izvanrednom, minimalističkom delu, oslonjenom na svedenu glumačku igru Jane Alexander o porodici koja polako odumire u američkoj varošici zapahnutoj radioaktivnom pečurkom iz nekog susednog strateškog cilja. TESTAMENT je realističan u svojoj osnovi ali neizbežno postaje sentimentalan kada lagano radijacija, otrovna prašina i bolesti počinju da istrebljuju prvo one najslabije a potom sve jače članove zajednice.

Filmovi o smaku sveta su snimani puno puta i to je tema koja je često obrađivana tako da mnogi uvidi koje nudi TESTAMENT nisu ekskluzivni ali su plasirani sa punim ubeđenjem i vrlo jasnim rediteljskim rukopisom. Isto tako, Lynne Littman zslužuje priznanje što je snimila film koji je u toj meri pesimističan i fatalistički, i obiluje situacijama koje bi izbegavao svaki reditelj koji ima ukusa, a uspeva da u svemu tome bude vrlo dostojanstvena i da pruža gledaocu emociju bez manipulacija.

Apokalipsa koja zadesi varošicu nije predmet metafore, ona je plod nuklearnog rata između supersila, međutim, junaci se najmanje bave tom temom, rat se javlja samo kao eho i nije tema nijedne značajnije razmene među junacima. U tom pogledu, u sred Reaganove vladavine, Lyttmankin film pokazuje kako je politika nešto u čemu građani zapravo nemaju participaciju za razliku od mnogih tadašnjih radova koji su prikazivali rat sa SSSRom kao nešto u čemu se itekako može uzeti učešće.

TESTAMENT nije film sačinjen od understatementa ali svakako jeste film sa merom i dosta uzdržavanju što mu na duže staze daje veliku snagu i obezbeđuje status klasika.

* * * 1/2 / * * * *

Kad već pričamo o Fantastičnoj četvorci, da se setimo kako su Penny Arcade umetnički saželi produkciju originalnog foksovog FF filma od pre deset godina:

Pogledao sam THE TODD KILLINGS, film u kome se Barry Shear ponovo bavi mračnom stranom nezadovoljne omladine šezdesetih. U drugom filmu, Shear ponovo uzima antijunaka za nosioca priče. Ovog puta to je Skipper Todd, fikcionalizovana verzija Charlesa Schmidta, stvarnog thrill killera iz tog vremena. Energija u egzekuciji je ponovo tu kao u WILD IN THE STREETS, i THE TODD KILLINGS je silovit film nošen harizmatičnom igrom Roberta F. Lyonsa i izvanrednog Richarda Thomasa koji mu pruža izvanrednu podršku.

Shearov film ima pitkost i efikasnost B-filma ali u pogledu rekonstrukcije života u američkoj varošici uspeva da bude vrlo vibrantan a u pogledu odnosa među mladima začuđujuće otvoren, čak i za to vreme. Shear ne preza od prikazivanja njihovog hiperseksualizovanog ambijenta i uspešnog zavodnika Skipa koji u jednom trenutku počinje da dobija snažne psihopatske impulse i potrebu da pored erosa sa ženama okusi i tanatos.

U tom pogledu, važno je naglasiti homoerotsku dimenziju između Skipa i njegovog druga Billy Raya, koja se može opisati munjevitom jer njihov odnos kreće od slučajnog upoznavanja i brzo napreduje do bliskog prijateljstva. Njihova homoerotska priča se nikada ne realizuje, ali u homoerotskoj konvenciji gangsterskog filma - "Nastradaću što toliko volim ovog momka" - dovodi do Skipovog razotkrivanja.

Shear štaviše i eksplicitnije koketira sa temom homoerotizma jer se Skip pred vojnom komisijom izvlači od regrutacije pretvarajući se da je imao homoseksualne avanture. Sam Skip to tretira kao šalu, ali ako imamo u vidu odnos Skipa i Billy Raya, mislim da je Shear želeo da povežemo te dve stvari.

Junaci u ovom filmu jesu otpadnici i neposlušna omladina ali u jednoj sceni Shear pravi bitnu distinkciju njih i celog kontrakulturnog, hipi pokreta i drugih "suverzivaca" tog vremena. Ipak, formalno nastojanje Skipa Todda da postane muzičar sugeriše da se ovaj mladi psihopata očešao i o supkulturne obrasce tog vremena.

Harizmatski vođa među zabludelom omladinom jeste svojevrsna anticipacija odnosno parafraza slučaja Charlesa Mansona, iako je zapravo osnovna karakteristika Skipovog slučaja da nije istinski uspeo da stekne sledbenike, a verovao je da jeste. Za razliku od Mansona, Skipov sistem uživanja i zločina srušio se iz banalnih razloga, iz niskih pobuda njegovih saučesnika (devojka koja je zaljubljena u njega) i njegove nesposobnosti da dosegne vlastit uber mensch standard (ne može da ubije prijatelja kojim je privučen).

Shearov film THE TODD KILLINGS je svojevrsna preteča Gusa Van Santa koja se bavi sličnim problemima mladih i njihovim radikalnim ispoljavanjima. Naravno, i pored svih sličnosti u samom temelju priče, KILLINGS se stilski itekako razlikuje od ELEPHANTa, međutim paralele su očigledne. Skip Todd svakako nije uspeo da se nametne kao kvintesencijalni antijunak svoje epohe kao što je to Travis Bickle, međutim Skip Todd je lik koji ima umetničku vrednost, uprkos tome što ne nudi toliko beskrajna tumačenja kao Scorsese-Schraderov klasik. Deo umanjenog prepoznavanja Skipa Todda kao bitnog antijunaka ove epohe jeste i Shearov energični, efikasni i mišićavi prilaz realizmu koji svoju estetizaciju crpi iz potpuno drugačijih atributa u odnosu na novoholivudske filmove. Ovo je odlično i svedeno glumljen film bez bravura i glumačkih arija kakve su gajili De Niro, Nicholson ili Hoffmann, sa kritikom društva koja se nenametljivo javlja unutar samih situacija (recimo, akcenat na prodavcima fast fooda koji opslužuju varošane u potrazi za leševima) bez naglašavanja u formi dugih kadrova, kadar-sekvenci, ili egzibicionističkih retnji kamere, no to sve ne znači da THE TODD KILLINGS ne nudi jednu drugu vrste "lepe slike". Čak naprotiv, rekao bih da je ovo jedan vrlo estetizovan film u kome se ne uvoze evropski uticaji već se baš naprotiv razrađuje američka tradicija, naročito Warner Bros socijalna melodrama.

Shear je u svojoj karijeri snimio još dva filma, od kojih je ACROSS 110th STREET uspeo da se nametne kao klasik. Ipak, ta dva naslova nemaju sličnosti sa ovim diptihom o mladima sa kojim je započeo svoju karijeru.

* * * 1/2 / * * * *

Prvo prikazivanje Džupitr Asendinga, na Sandensu doduše, nije izazvalo mnogo radosti:

'Jupiter Ascending' Debuts to Muted Crowd at Sundance

Quote
The Sundance Film Festival isn't a typical launchpad for studio blockbusters, but Warner Bros. surprised theater-goers on Tuesday night by unveiling the Wachowski siblings' Jupiter Ascending at a "secret screening."

The invitation-only event, which was not billed as a premiere, was the first time Jupiter Ascending was shown to the public. Variety broke news of the screening on Tuesday afternoon, but there were other clues the audience wasn't about to see a typical Sundance indie.
When attendees with tickets arrived at the Egyptian Theater in Park City, they were handed 3D glasses.
Despite the hype of a secret screening, clusters of seats inside the 300-person venue remained empty, and a handful of patrons walked out of the two-hour-plus space epic starring Mila Kunis as a princess and Channing Tatum as an intergalactic soldier tasked with rescuing her.
The Wachowskis' flair was fully on display, with sequences reminiscent of The Matrix or Star Wars. But when the film ended, the usually gracious Sundance audience didn't clap at the closing credits.
"I hated it," said one of the festival's volunteers, who asked not to be identified for fear of irking Sundance. "It's just ridiculous."
Her husband was more forgiving. "It's a combination of a whole bunch of things wrapped into one," he said.
Neville Kiser, a screenwriter, thought the movie was hurt by the fact that it was debuting at a venue for highbrow films. "I actually liked it," Kiser said. "But the Sundance context is weird. There were so many people in the audience scoffing and sneering. They are forgetting they are watching a movie targeted primarily to teenage boys. I'm sure those 15-year-old boys, and hopefully girls, will like it."
The film's co-directors and stars were not in attendance. One industry expert speculated that the discombobulated story would mean that Warner Bros., which spent $175 million on the film, would lose a significant chunk of money.
Jupiter Ascending was originally scheduled for a summer release, which was later postponed. The movie now opens on Feb. 6.
Critics were not invited to the screening, and a festival programmer reminded critics who had snagged a ticket that their reviews are embargoed until Monday night.

Mada, fakat je i da ovaj film ima ispisano FAIL po sebi krupnim slovima već godinama...

The Pros And Cons Of Making Fantastic Four A Straight Scifi Film

mann@wired

http://www.wired.com/2015/01/michael-mann-blackhat/



Sent from my iPhone using Tapatalk

O Ciprasu, Vučiću i Vulinu koji ih veže...

http://starikadar.blogspot.com/2015/01/vazno-je-zvati-se-a.html?m=1



Sent from my iPhone using Tapatalk

kakav spisak potpisnika!

http://www.hlc-rdc.org/?p=28027

ne znam kakav je kompletan govor Nikolića, ali ova rečenica uopšte nije sporna. Može biti sporna samo u odnosu na kompletan tekst.

ne valja se zaletati, jer Nikolić je u suštini parafrazirao Hanu Arent, Jevrejku koja je napisala to isto u knjizi ''Izvori totalitarizma''

dakle, valja pročitati kompletan govor, rekao bih da mu je neki od savjetnika to napisao u prilično intelektualnom ruhu, upravo na osnovu teze Hane Arent, a da se to sada operacionalizuje zarad nekih političkih poena

Parafraza Hane Arent ali on tu priču o "posebnosti" nije baš razumeo pa je delovalo vrlo trapavo.


Sent from my iPhone using Tapatalk

to ne opravdava Fond za humanitarno pravo da ga optuži za ''širenje stereotipa''. Kojih stereotipa?

Prosto, i kod Arentove ima dvije stepenice u rasuđivanju, prva je posebnost, a druga je zavjera. Posebnost nisu izmislili nacisti, niti je spominjanje te posebnosti ''širenje stereotipa''

potrebna je ta zavjerenička optika da bi govorili o ''matrici koja je korišćena u svim periodima kada su Jevreji bili proganjani i koja sama po sebi predstavlja izjavu na ivici rasizma''

pa realno, dotrapaviti do ovoga ne može ni Nikolić

Izjava je vrlo loša iako se slažem da Toma nije nacista. U svakom slučaju, to što on nije nacista, ne znači da ga ne treba upozoriti kada lupeta o temama koje ne trpe lupetanje. Ako postoji jedan razlog zašto polupismeni ljudi ne treba da budu na čelu države to su upravo ovakve protokolarne a delikatne stvari. Tekst ovog pisma je vrlo korektan.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam HELICOPTER SPIES Borisa Sagala. Ovaj film u narativnom pogledu nema "rupe" kao rani THE MAN FROM UNCLE spojevi, ali u svakom drugom smislu je vrlo "tanak". Sagal drži stvari u visokom tempu i film odaje utisak jedne duge akcije, duge potere koja se dešava na mnoštvu lokacija. Nažalost, niti su glumice koje igraju uspele da donesu šarm i magnetizam niti su se dobro pokazali glumci u ulogama negativaca.

Vaughn i McCallum nisu uspeli da pruže dovoljno kako bi održali pažnju gledalaca i rekao bih da ovaj film pokazuje koliko su gostujući glumci bili značajni u ovim filmovima.

Sagal ne ispušta tempo, ali ne uspeva da glumačkim šarmom i veštem egzekucijom nadoknadi sve one posledice niskog televizijskog budžeta. Doduše. u sceni otmice voza koji prenosi raketu, ima par detalja koji su dostojni pristojnog B-filma. Ipak, to je nedovoljno.

* * / * * * *

Pogledao sam BANG! BANG! YOU'RE DEAD! Dona Sharpa, film poznat i pod naslovom THE MAN FROM MARRAKESH. Sharp je stara hekerčina, koja se iskazala u mnogim žanrovima, a najznačajnije u britanskom hororu, dočim je ovo spy spoof. Glavnu ulogu igra Tony Randall, američki komičar koji je imao osrednju filmsku karijeru ali je ostvario nekoliko zapažeih saradnji sa Frankom Tashlinom i Doris Day. Ipak, ukupno uzev, Randall je značajniji kao televizijska figura.

I ovom filmu Randall nudi solidnu personality rolu kao američki turista nevoljno upleten u špijunsku intrigu u Marakešu. Senta Berger kao heroina, Herbert Lom i Klaus Kinski kao negativci su dobro pojačanje, ali nažalost Sharp ne uspeva da unese istinsku život u ova by the book dešavanja. BANG! BANG! YOU'RE DEAD! na kraju nije promašaj, daleko od toga, ali nije ništa više od krajnje rutinskog prolaska kroz obavezne figure špijunske komedije šezdesetih.

Možda najveći problem, pored toga što film nije ni smešan ni napet jeste to što film ne nosi ni Randallov pečat. Za BANG BANG! YOU'RE DEAD! se ni u pozitivnom ni u negativnom smislu ne može reći da je punokrvni star vehicle iako je zamišljen upravo kao takav.

* * / * * * *

Pogledao sam pilot za THE MAN IN THE HIGH CASTLE. Frank Spotnitz je adaptirao mnogo više koncept nego sam roman Philipa K. Dicka, a David Semel kao jedan od reditelja koji se zapljunuo u seriji HOMELAND svakako zna kako izgleda kada nacisti pobede u Americi.

Šalu na stranu. Pilot mi se dopao iako postoji niz aspekata u kojima je mogao otići pola koraka u nekom pravcu pa da bude bolji.

Za početak, Amazon je posle serije TRANSPARENT postao respektabilan igrač na cable tržištu. Ipak, lepo je što za svoj novi projekat uzima Franka Spotnitza, scenaristu čije je iskustvo ipak vezano za običnu seriju, i to klasik kao što je X-FILES. Da bi funkcionisao i da se ne bi pretvorio u neki maltretman kao što je LEFTOVERS, za THE MAN IN THE HIGH CASTLE je bitno da u sebi zadrži tempo i razigranost "obične televizije" jer ovaj materijal ne može da funkcioniše kao MAD MEN sa nacistima.

U tom pogledu pilot nudi i ohrabrujuće i obeshrabrujuće trendove. Naime, ima deonica koje su kao "MAD MEN sa nacistima", a ima i onih koje su naprosto zabavna televizija. Ako imamo u vidu da logistika okupacije SAD nije do kraja utemeljena u realnosti (AMERIKA ipak ostaje zlatni standard za tu vrstu sadržaja) bitno je da ni drama ne bude preopterećna suvišnim realizmom. Kao što logistika okupacije nije realistična, nije ni kulturalna transormaciju kroz koju je prošla Amerika kada je okupirana. Mislim da postoji niz aspekata u samom načinu života koji bi karakerisali okupiranu Ameriku a koji su ovde preskočeni, kako bi se napravilo naličje 1962. samo sa nacistima. U tom smislu, zanimljivo je zašto se Dickova želja da napravi parelelu svog vremena samo sa nacistima kao pobednicima, nije očuvala i u adaptaciji, odnosno zašto nije 2015. godina a nacisti i dalje na vlasti. U tom smislu ovde postoji zanimljiv "kulturni vakuum" gde se vraćamo u epohu koja je usput i alternativna istorija.

Osnovni pulp element je svakako domen OTPISANIH u kome postoji i pokret otpora, i nacisti koji se ponašaju kao agresivni okupatori iako bi 1962. a naročito u Americi već morao da vlada "realni nacionalsocijalizam".

Rečju, mehanizam ove "alternativne istorije" ima u sebi niz "pokrenih elemenata" koji mu onemogućuju da bude preterano relevantan kao nekakav socijalna studija, pa bi stoga bilo zanimljivo da sve barem bude zabavno.

I u tom pogledu, Spotnitz nudi dosta obećanja. Serija bi mogla biti zabavna, mada više kao event nego kao višesezonski projekat, i to joj je ograničenje koje svakako može obeshrabriti Amazon. Kada se nalazila u rukama BBCa pa i SyFya mislim da je mogla imati jasniju budućnost nego sada sa Amazonom. Srećom, čini mi se da je od ovogodišnjih pilota, Spotnitz napravio najbolji rezultat i da će to možda obezbediti nastanak serije.

Glumaćka podela u plilotu je dobra. Iako se ne mogu u svim apsektima složiti sa rešenjima u dizajnu serije, ne može se osporiti da je rađen sa visokim stepenom koncentracije. Zanimljivo je kako je u BIG HERO SIXu slično prikazan niponizovani San Francisko kao San Fransokio, naravno sa potpuno drugačijiji ideološkim predznakom.

Quote from: crippled_avenger on 31-01-2015, 18:02:02
U tom smislu, zanimljivo je zašto se Dickova želja da napravi parelelu svog vremena samo sa nacistima kao pobednicima, nije očuvala i u adaptaciji, odnosno zašto nije 2015. godina a nacisti i dalje na vlasti. U tom smislu ovde postoji zanimljiv "kulturni vakuum" gde se vraćamo u epohu koja je usput i alternativna istorija.

Ovo je zapravo bio i problem koji je imala Snyderova adaptacija Watchmena - ispoštovao je slovo Alana Moorea umesto njegov duh, pa bi umesto Niksona i referenci na šezdesete - što je u stripu krajem osamdesetih imalo smisla - moglo da se ide hrabrije na novije i relevantnije reference...

No, verovatno ću ovo u nekom momentu uzeti da gledam.

To je generalno problem tih adaptacija dela koja su pisana/ crtana/ snimana sa ideološkom agendom a na kraju bivaju rimejkovana zbog svog pulp imaginarijuma.

Konačno sam pogledao VREME LEOPARDA Zdravka Velimirovića.Posle specijalne operacije nabavke filma koja nije bila nimalo jednostavna, drago mi je što ovaj film ne samo da je onoliki kuriozitet koliki sam mislio da će biti već srećom NIJE ISKLJUČIVO kuriozitet.

Naime, Velimirović je snimio prilično solidan film, naročito ako imamo u vidu da je radio sa glumcima naturščicima u kinematografiji koja je bila u povoju a ni do danas nije znatno napredovala. Film je nastao po ideji Liciana Azeveda, doajena afričkog i osnivača mozambičkog filma a scenario su uz Luisa Patriquima radili Zdravko Velimirović i Brana Šćepanović. Umešanost Zdravka i Brane Šćepe neumitno navodi na pun "Crnci i Crnogorci", ali ovaj film je vrlo autentičan i opusu obijice autora treba da zauzme značajno mesto.

Prvi element po kome je ovaj film autentičan je svakako Mozambik. Film je sniman na mozambičkim lokacijama sa mozambičkim naturščicima i crne i bele puti. Ideja da Zdravko izveze svoj know how u narodnooslobodilačkom filmu. U krajnjoj liniji, Zdravko je ovde imao jedan tipičan zadatak, sličan Gillu Pontecorvu u IL BATTAGLIA DEL ALGERI. Naravno, ne pokušavam da poredim Zdravkov domet sa Pontecorvovim remek-delom iz 1964. godine ali mogu reći da se u VREMENU LEOPARDA nimalo nije obrukao. Ako imamo u vidu glumce naturščike i ogromnu količinu sadržaja i u pripovedačkom i u ideološkom smislu koja se morala sliti u ovaj film, rekao bih da su Zdravko i ekipa uradili solidan posao.

Dijalozi u kojima borci elaboriraju svoje motive, stavove i namere, prema sebi i drugima, razdvajaju belaca od kolonizatora; i s druge strane same kolonizatore koji se dele na rođene Portugalce i starosedeoce; nisu onoliko neprijatni koliko su mogli biti niti patetični kao u brojnim partizanskim filmovima sličnog profila. Naravno, ima tu sporadičnih iskliznuća ali ništa previše sporno.

Isto važi i za emocije koje se moraju stvoriti prema borcima za slobodu odnosno prema kolonizatorima. Portugalci jesu prikazani kao sistemski rasisti koji ne haju mnogo za civilne žrtve prilikom gušenja pobune ali ipak nisu prikazani kao nacisti, između ostalog zato što film u sebi nosi internacionalističku antikolonijalnu notu i nije koncipiran kao mozambički nacionalistički film sa rasnom predrasudom.

Temeljna postavka da se kao vođe u sukobu nađu dva druga iz detinjstva funkcioniše mnogo bolje nego što sam očekivao, između ostalog i zato što je vođena sa dosta takta.

Drugi element po kom se ovaj film iz 1985. izdvaja jeste to što je reč o ratnom filmu smeštenom u 1971. godinu (oslobodilački rat je trajao od 1964. do 1974. godine) dakle reč je o relativno savremenoj temi. U jugoslovenskom filmu, sve do raspada države i sukoba koji su tada nastupili, praktično nije bilo filmova o većim oružanim sukobima smeštenim u savremeni ambijent.

Scene borbe su realizovane vrlo dobro i sigurno. Velimirović je doduše bio umešan u neke od zanimljivijih partizanskih filmova, kao pro je recimo sovjetska koprodukcija PROVERENO-MIN NJET ali njegova inscenacija podjednako funkcioniše i sa kalašnjikovima u rukama pobunenika. Rekonstrukcija sukoba je prilično verna, a film je imao nesebičnu podršku mozambičkog ministarstva odbrane i to je dobro iskorišćeno na ekranu.

Neki savremeni teoretičari smatraju da je Velimirovićev film mnogo bliži kolonijalnom filmu nego umetničkim formama koje su nastajale uporedo sa ovom borbom koju karakeriše velika količina snimljenog materijala i uključivanje filmskih autora. To je tačno u izvesnom pogledu, Velimirović ima zapadnu fascinaciju egzotikom i društvenim ustrojstvom koje je zatekao u Mozambiku, a kao autor je sklon konvencionalnijem narativnom izrazu.

Međutim, kodovi kojima se Velimirović služi čine da VREME LEOPARDA bude komunikativan film koji se može bez velike kompromitacije i vrlo jasno preneti osnovne parametre mozambičke borbe za slobodu stranom gledaocu. U tom smislu, sasvim je sigurno da pojedini autori koji su snimali filmove o događajima u Mozambiku imaju jaču galerijsku vrednost ali Velimirović je odličan za rad na terenu i dan-danas se bez stida može prikazati njegov film na bilo kojoj televiziji.

Ono što je naročito zanimjivo jeste da trideset godina kasnije, prostor bivše Jugoslavije stoji kao manja ili veća kolonija, a 1985. smo pravili filmove sa osećajem superiornosti, kao da nam se ovo što danas proživljavamo nikada neće desiti, i kao da smo sada mi pozvani da druge učimo slobodi. Četiri godine posle ovog filma srušio se i mozambički revolucionarni projekat, a otprilike u isto vreme i naš.

Zato je možda sećanje na ovaj film i važnije nama nego njima.

* * * / * * * *

PS Film je nagrađen tamo gde treba, dobio je nagradu za režiju u Pjongjangu!

Dodatna razmišljanja filma najozbiljnije zabeležena na http://www.scielo.org.za/scielo.php?pid=S0259-01902013000100013&script=sci_arttext

William Goldman je ponovo adaptirao svoj roman HEAT i ovog puta glavnu ulogu dobio je Jason Statham. Za razliku od prve inkarnacije sa Burtom Reynoldsom, nova ekranizacija pod nazivom WILD CARD ima razrešena neka osnovna motivacijska pitanja. Dok u prvobitnoj ekranizaciji nije bio do kraja razjašnjen odnos mentora i učenika između Reynoldsa i Petera MacNichola, u WILD CARDu je to jasno iako nije naročito ubedljivo. Međutim, ovog puta taj sporedni lik kog igra Michael Angarano zapravo nije previše bitan, i daleko je od okosnice filma. Ni druga linija sukoba gde pak imamo jači spor ali nemamo tenziju među likovima između Stathama i mladog mafijaša kog igra Milo Ventimiglia, takođe nema dovoljno veliku snagy da bi bio okosnica filma i na kraju možemo zaključiti samo jedno - ovo nije film o priči već o centralnom liku Nicku Wildu kog igra Jason Statham.

Mislim da je Stathamova orijentacija da pored "čiste akcije" radi i hardboiled neo noir i osvetničke filmove vrlo dobra i on zbilja ima smisla za to. PARKER Taylora Hackforda i po romanu Donalda Westlakea je bio odličan. Mislim da je ključ ipak bio u Hackfordu koji je uspeo da žanrovski izmesti Stathama tako što je ostavio žanr po strani i režirao sve kao priču ispričanu na najbolji mogući način a onda su događaji malo po malo formulisali šta je žanr. Simon West koji je radio WILD CARD je meni drag reditelj i odličan profesionalac, međutim on nije dovoljan autoritet da uzme Stathama i tako ga tretira. On je uostalom Stathama već proveo kroz vrlo solidan rimejk Winnerovog MECHANICa ali tamo je žanr bio jasan, imali smo mladog i starog plaćenog ubicu, imali smo poslove, zadatke koje obavljaju. Ovako kako je William Goldman napisao, naprosto u centru svega je lik, i to ne uzimam kao neki apriorni kvalitet, ali naprosto tako je, a Simon West jedino što uspeva je da vodi priču, dočim likovi ostaju prepušteni glumcima. Statham je filmičan glumac i uspeva da podvali prazninu za underplay ali Westov reditejski postupak je suviše baziran na radnjama kojih naprosto nema. Iako efektivno traje 85 minuta, WILD CARD je još mogao da bude skraćen, i još se moglo raditi na planu ritma. Daleko od toga da je dosadan, WILD CARD ima ritmički problem na nivou izraza ne strpljenja gledalaca.

Odluka da se Stathamove šibadžijske sposobnosti ovaplote tako što će borilačke scene raditi Cory Yuen, vraća nas na njegove početke u serijalu TRANSPORTER i same tuče nisu loše, međutim toliko su estetizovane da odvlače pažnju gledalaca i deluju kao money shot filma iako to u ovoj priči nisu, premda Wesotvi producenti imaju legitimno pravo da prodaju film baš na osnovu tih tuča. Ipak, na nivou celine te tuče sasvim sigurno remete sklad filma, iako im se tehnički nema šta zameriti.

Konačno, celokupan retro šmek u kome Stathamov lik throwbackuje sedamdesete deluje pomalo smešno kada je u glavnoj ulozi junak koji je u toj dekadi eventualno mogao biti beba. Da, znamo da se sedamdesete moćna decenija zbog svoje ikonografije i filmova koji su ih formulisali, ali danas je dosta teško verovati junaku koji za svakodnevne potrebe vozi automobil star pedeset godina, u koji se mogao zaljubiti samo ako je bio od malih nogu ljubitelj old timera. Ne mogu da kažem da je u tom pogledu WILD CARD nosilac nekog lošeg trenda, sedamdesete su postale standard tog cool izraza, ali suviše je vremena prošlo da bi se to moglo smatrati uverljivim u priči sa glumcem Stathamovih godina i fizičkog stanja.

Da je Willis u glavnoj ulozi, ili Gibson, to je još i moglo imati relativnog smisla. Recimo, Hackford je upravo u PARKERu i to sa Stathamom bolje rešio taj stilski gambit, sličnim sredstvima.

West dakle nije bio idealan izbor za ovaj projekat jer pored nesporne tehničke kompetencije on nije reditelj koji može da u potpunosti zabeleži atmosferu oko takvog svedenog, mitskog junaka. Goldman je pritom veteran tog razdraganog lucidnog noira, šarmantnih prevaranata i luzera i on daje dosta nagoveptaja radnje tamo i gde je nema.

U principu, ova Goldmanova adaptacija nije ništa posebno, ali ima barem jednu majstoski postavljenu scenu a to je ispitivanje Stathama. Scenaristička veština u toj sceni jeste način na koji je izbegao da upadne u klopku da tokom ispitivanja junak ponovo ispriča ono što smo videli a da pri tom uspe da otvori jednu potpuno novu liniju drame.

Michael Angarano je mio ali ne uspeva da razvija hemiju sa Stathamom i da napravi odnos učitelja i učenika odnosno da prikaže istinsku fascinaciju izvan čitljivih odnosa na osnovu spoljašnjosti.

PARKER nije bio komercijalni uspeh a bio je odličan film, WILD CARD neće ni pretendovati na to zbog marginalne bioskopske eksploatacije. Ukoliko želi da se održi u svetu tvrđeg neo noir krimića, Statham će za početak morati da ih radi sa boljim rediteljima. To ne znači da Simon West nije dobar reditelj, samo nije za obaj materijal. Iako ne mislim ni da je De Palma koji je prvobitno trebalo da snima ovaj film bio idealan, svakako da bi rezultat bio kudikamo zanimljviji, ako ne i uspešniji.

* * / * * * *

E, moji zapadnjaci. Srbija je zemlja u kojoj politički analitičari, akademici i ina intelektualna elita raspravlja o fudbalu bez zadrške a vi?


Cultivated Disinterest in Professional Sports

QuoteLike many of my friends, I have treated professional sports with cultivated indifference. But a year and a half ago, I decided to become a football fan.
Several years ago, I was at a talk by Michael Albert at MIT where he chastised American intellectuals for what he claimed was cultivated disdain of professional sports.  Albert suggested that sports reflect the go-to topic for small talk and building rapport across class and context. But he suggested that almost everybody who used the term "working class struggle" was incapable of making small talk with members of the working class because — unlike most working class people (and most people in general) — educated people systematically cultivate ignorance in sports.
Professional sports are deeply popular. In the US, Sunday Night Football is now the most popular television show among women in its time slot and the third most popular television in America among 18-49 year old women. That it is also the most popular television show in general is old news. There are very few things that anywhere near half of Americans have in common. Interest in football is one of them. An enormous proportion of the US population watches the Superbowl each year.
I recognized myself in Albert's critique. So I decided to follow a local team. I picked football because it is the most popular sport in America and because their strong revenue sharing system means that either team has a chance to win any given match. My local team is the New England Patriots and I've watched many of the team's games or highlights over the last season and a half. I've also followed a couple football blogs.
A year and half in, I can call myself a football fan. And I've learned a few things in the process:

   
• With a little effort, getting into sports is easy. Although learning the rules of a sport can be complicated, sports are popular because people, in general, find them fun to watch. If you watch a few games with someone who can explain the rules, and if you begin to cheer for a team, you will find yourself getting emotionally invested and excited.
• Sports really do, as Albert implied, allow one to build rapport and small talk across society. I used to dread the local cab driver who would try to make small talk by mentioning Tom Brady or the Red Sox. No more! Some of these conversations turn into broader conversations about life and politics.
• Interest in sports can expand or shrink to fill the time you're willing to give it. It can mean just glancing through the sports sections of the paper and watching some highlights here or there. Or it can turn into a lifestyle.
• It's not all great. Football, like most professional sports, is deeply permeated with advertisements, commercialism, and money. Like other sports, it is also violent. I don't think I could ever get behind a fight sport where the goal is to hurt someone else. The machoness and absence of women in the highest levels of most professional sports bothers me deeply.

I've also tried to think a lot about why I, like most of my friends, avoided sports in the past. Disinterest in sports among academics and the highly educated is, in my experience, far from passive. I've heard people almost compete to explain the depth of their ignorance in sports — one doesn't even know the rules, one doesn't own a television, one doesn't know the first thing about the game. I did the same thing myself.
Bethany Bryson, a sociologist at JMU has shown that increased education is associated with increased inclusiveness in musical taste (i.e., highly educated people like more types of music) but that these people are most likely to reject music that is highly favored by the least educated people. Her paper's title sums up the attitude: "Anything But Heavy Metal". For highly educated folks, it's a sign of cultivation to be eclectic in one's tastes. But to signal to others that you belong in the intellectual elite, it can pay in cultural capital to dislike things, like sports, that are enormously popular among the least educated parts of society.
This ignorance among highly educated people limits our ability to communicate, bond, and build relationships across different segments of society. It limits our ability to engage in conversations and build a common culture that crosses our highly stratified and segmented societies. Sports are not politically or culturally unproblematic. But they provide an easy — and enjoyable — way to build common ground with our neighbors and fellow citizens that transcend social boundaries.
  Published by   Benjamin Mako Hill Rebel with rather too many causes. And your host!