ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Večeras ima šanse da onemogućim svoj javni rad na duže Gledaj!


Sent from my iPhone using Tapatalk

 Paul Verhoeven directs Isabelle Huppert in his first French-language feature, which premiered in competition in Cannes.

To say that Elle is Paul Verhoeven's classiest work to date is perhaps an overstatement, especially for a movie about a rape victim who gets her rocks off every time she comes face-to-face with her assailant. But we are after all dealing with the director behind such subversive classics as Basic Instinct and Showgirls – both of them powerful women's movies, despite what the naysayers may claim – so the bar in terms of sophistication and chic is not necessarily all that high.

Yet for his first feature film in ten years, and his first one ever en français, the Dutch auteur has teamed up with the great Isabelle Huppert to craft a tastefully twisted mid-to-late-life crisis thriller that's both lasciviously dark and rebelliously light on its feet – a story about a 50-something woman who is dealt several blows over the course of a few months and fights back with authority, mockery and a fat can of pepper spray. It's as if Michael Haneke woke up one morning, took his funny pills, and decided to make a sadistic French farce, and the result is a movie that will finally bring Verhoeven back into the spotlight after a decade-long absence.

Adapted with wit and efficiency by David Birke from Philippe Djian's novel, Elle hits the ground running – or rather kicking and screaming – when video game executive Michele (Huppert) is attacked inside her stately outer-Paris home by a masked man. In a scene that we will flash back to several times, she's knocked on the floor, punched in the face and viciously raped in broad daylight, her screams of pain filling the room. Or is that pleasure?

As is typical of Verhoeven, it's hard to tell the difference between the two, and the rest of the movie will chronicle Michele's complex reaction to the assault, in a mix of fear, anger and perversion that has her rejecting any kind of victimization and gradually making the men around her prey to her own whimsies, whether sexual or otherwise.

The male candidates – many of whom are suspects in the rape, keeping the suspense going for at least half the film's running time – include: her way too spic-and-span neighbor, Patrick (Laurent Lafitte), whose marriage to a Catholic believer (Virginie Efira) provides fodder for plenty of anti-clerical broadsides; Richard (Charles Berling), a milquetoast ex who's trying to be something more than a washed up novelist; Robert (Christian Berkel), Michel's part-time lover and the husband of her best friend and business partner, Anna (Anne Consigny); and Vincent (Jonas Bloquet), her 20-something son who works at the French equivalent of McDonald's and is about to have a child with a salty girlfriend, Josie (Alice Isaac).

They all sound like characters in a classic boulevard comedy by Georges Feydeau, and part of what makes Elle such an enjoyable affair is how well Verhoeven mines laughter out of so many deeply disturbing situations – whether it's a Christmas dinner where Michele plays footsie with Patrick under the table while causing her mother (Judith Magre) to have a stroke; or else an uproarious sequence where Josie givers birth to Vincent's son, only to toss the question of his paternity right in our faces.

Verhoeven displayed a knack for transgressive humor in early Dutch-language features like 1980's Spetters, and that strain continued throughout his work in Hollywood, whether in sci-fi actioners like Robocop and Starship Troopers or the aforementioned Basic Instinct and Showgirls – which, like Elle, are about women who grab life by the cojones (sometimes quite literally) and don't let go until they squeeze all they can out of it.

What's impressive and rather surprising about this film is the manner in which Verhoeven adapts his style and worldview to what feels like a typically French affair, complete with multiple lovers, family crises, horrible parents – in this case, a dad who committed a mass homicide when Michele was a little girl – and a certain je ne sais quoi attitude that takes everything, even something like a brutal attack, with a sizeable grain of salt.

Such a feat wouldn't be possible without Huppert, who seems to be channeling characters she's played in a number of films, – from Haneke's The Piano Teacher to Mia Hansen-Love's recent Things to Come – but does so with a gusto we've rarely seen while remaining very much herself. Only she could play a scene like the one where Michele faces a horny suitor with his pants down and slides a garbage pail between his legs, and look so carelessly elegant about it.

It's all quite perverse for sure, which of course is no surprise coming from either the actress or the director, though what's welcome about Elle is the way they combine their talents to make a film that hardly skimps on the sex, violence and sadism, yet ultimately tells a story about how one woman uses them all to set herself free.

Tech credits are polished in all departments, with DP Stephane Fontaine (A Prophet) bathing interiors in a warm natural glow and composer Anne Dudley providing a swooning, suspenseful score with echoes of Hitchcock and Polanski. Like many a Verhoeven outing, Elle offers its own devilish critique of the media – in this case the Mature 17+ video game created by Michel's company, and in whose sequences of computer-generated mutant rape she finds a way to channel her own warped resistance. You go girl.   

Production companies: SBS Productions, Twenty Twenty Vision Filmproduktion, France 2 Cinema
Cast: Isabelle Huppert, Laurent Lafitte, Anne Consigny, Charles Berling, Virginie Efira
Director: Paul Verhoeven
Screenwriter: David Birke, based on the novel "Oh..." by Philippe Djian
Producers: Said Ben Said, Michel Merkt
Director of photography: Stephane Fontaine
Production designer: Laurent Ott
Costume designer: Nathalie Raoul
Editor: Job ter Burg
Composer: Anne Dudley
Casting director: Constance Demontoy
Venue: Cannes Film Festival (Competition)
Sales agent: SBS International

Dođavola, nisam pastovao na vreme Guardianovui briljantnu kritiku za BLODD FATHER i sada...

Removed: article

Saturday 21 May 2016 13.27 BST

   
This article was removed as it breached an embargo. It will be reinstated at the correct time.

Quote from: Google cacheBlood Father review: Mel Gibson taps into rage for pulpy thriller

The first we see of Mel Gibson in Blood Father, his first proper vehicle since 2011's The Beaver, is in extreme closeup - and it's not flattering. His skin seems to have taken a proper beating following his well-publicised bout with drug and alcohol addiction. The deep set wrinkles that line his forehead look like battle scars, making him appear significantly older than his 60 years.

Sins, repentance and absolution: Mel Gibson's second coming

In allowing director Jean-François Richet (Assault on Precinct 13) to stage such an introduction, Gibson seems to be inviting scrutiny. Over the course of Blood Father, he demands it by digging deep to play a recovering alcoholic prone to dangerous temper flares. When his character, John Link, says to his daughter late in the film, "I'm sorry - I made mistakes and you suffered," Gibson might as well be directly addressing his fans.

As comeback projects go, Blood Father is stellar. It's a wonder Quentin Tarantino, the king of career resurrection, didn't get to Gibson first. The actors completely tears into the role of Link, a battered and disgruntled ex-con. Richet matches him, delivering a muscular and deliriously entertaining B-movie that is sure to play like gangbusters with genre aficionados.

At the outset of Blood Father, Link operates a makeshift tattoo parlor out of his trailer home in the middle of the California desert. Life is simple for Link. When not sweet-talking customers, he spends his days joking with his best friend and AA sponsor Kirby (William H Macy). That tranquility is disrupted by the surprise arrival of his estranged 16-year-old daughter Lydia (the excellent Erin Moriarty), on the run from the Mexican drug lords after shooting her wannabe kingpin boyfriend, Jonah (Diego Luna). When the cartel comes a-knocking, wanting Lydia dead, Link unleashes all hell, evading his parole to keep his daughter alive.

http://www.youtube.com/watch?v=hgl-xVubsjI

Blood Father recalls the thrillers Robert Rodriguez used to make: it's loud, outrageously violent, unabashedly pulpy, and doesn't skimp on character development. As the body count escalates, so do the stakes for Link and Lydia.

Vitally, it's also a lot of fun. "This shit's a party to a dirt bag like me," says Link, while on the run, aptly summing up the tone Richet sets.

But Blood Father wouldn't work were it not for Gibson. In his personal life, his rage has publicly manifested in horribly offensive ways. As an actor, Gibson is at his best when he taps into it. Watching Blood Father, you can sense he's hungry - eager to reclaim his status as a go for broke talent. It's unlikely audiences will bite. Still, he makes a hell of a show.

Quote from: Meho Krljic on 21-05-2016, 07:07:48
Refnov novi film Neon Demon publika izviždala u Kanu i izlazila sa projekcije zgađena scenama nasilja, seksa i nekrofilije.    Sad želim da ga gledam ali onda se setim kakav je bio Only God Forgives i zabrinem se.

Надам се да ће ти бог опростити ово безумље!

quicksilver stole the show!
cgi - amejzing.

http://youtu.be/eQoEEr-63KU

Očekivano.


A Only god forgives je slab film ali me je razočarao manje nego Drive 

Провокација!

Idem sutra u bijoskop!
Prvo EngriBrds, pa sat vremena pauza za palačinke (prvo šunka sir, pa eurokrem),
a onda IksMeniApokaliptooooo!!!

I ja sutra gledam Iks Men.

A Kripl se iskazao kod Kesića   

nemojte samo da kukate da ima pathos scena, ima, da, al CGI sve to izleči.
btw, srce mi se obradovalo kad su razbucali poljsku

kad će kripl na jutjubetu da endapuje?

Negde za nedelju dana otprilike.


U drugim vestima, Suicide Squad dobija dobre, eh, tvitove posle test skrininga.

It's silly to say that actors are the characters they play, but it's naïve to say that they totally aren't. That's what has caused such a problem for Mel Gibson. He's not the first celebrity to be sunk by bad behavior, but the lingering scandal is that it's not just the things he said; it's that everyone heard him on those leaked recordings — heard him screaming and roaring, heard his boiling rants of hatred. How can he go back to playing a movie star we like, pretending that he's not...that guy? (Who'd believe it?) The answer is: He can do it, just maybe, by playing a movie star who is that guy.
That, more or less, is what he does in "Blood Father." Directed by Jean-François Richet, who made the lumpy two-part "Mesrine" gangster saga, the picture is an obvious stab at career rehabilitation in the form of a scuzzy-bloody B-movie rescue-and-revenge thriller. It's grimy sadistic action pulp, way down on the totem pole of respectability. If you compare it to, say, the revenge thrillers that Liam Neeson made to reboot his career, starting with "Taken" (2008), the difference is that the Neeson pictures, lurid and badly plotted as they often were, had a certain high studio gloss, whereas "Blood Father" is as basic as a '70s grindhouse film. It's 90 hardened minutes of shotgun mayhem, drug goons with tattoos up to their throats, and a general dirty meanness that extends to everyone on screen. But that makes it a perfect platform to launch the comeback of Mel Gibson: an actor who's been shoved off the radar more ignominiously than any Hollywood star since back in the day when Mickey Rourke was doing movies like "Harley Davidson and the Marlboro Man."
"Blood Father" builds on Gibson's downfall, in part by structuring itself as his penance. We first confront the actor in extreme close-up, and his appearance is a shock: his face more creased than we've ever seen it, much of it hidden under an ugly beard with a thatch of gray that just about screams "prison hair." Within seconds, it's clear that our hero is delivering an AA testimonial, and it's a tersely brutal one, an acerbic story about how he lost everything — which, of course, the film presents as an analogue of Gibson's own predicament. His character, Link, is an ex-con who lives in a sucky wilderness trailer park on the outskirts of L.A., where he inks tattoos for a living right out of his trailer and hangs with no one but Kirby (William H. Macy), his sponsor and fellow deadbeat.

It's a stable non-existence, but it needs shaking up. And who better to do that than Lydia (Erin Moriarty), Link's estranged teenage daughter, who vanished a year ago from her mother's home? She has fallen in with Jonah (Diego Luna), a seething outcast from the Mexican drug cartels (not good people to be outcast from), and he, in turn, has tried to make her his gangster moll, which results in a shootout gone wrong — the film's in media res opening sequence — that ends with Lydia on the run, desperate for cash and a safe harbor. So she calls up her dark-side daddy.
In Jodie Foster's "The Beaver" (2011), which was Gibson's first — failed — attempt at acting rehab after his flameout, he played a depressed CEO and family man who had a breakdown and decided that he would now communicate only by using a goofy beaver hand puppet. Leaving aside that this was a less than transcendent idea for a movie (whoever was going to star in it), Gibson was the wrong actor at the wrong time. His onscreen breakdown was supposed to be a cheeky acknowledgment of his private woes, but it was too wacky and harmless. "Blood Father," on the other hand, lets Gibson act like a wasted badass, putting him in a kind of hell-hole comfort zone, so that he seems both more at home and more honest. Not to mention: He's damn good at playing a bulgy-eyed reckless jerk! Who's been chastened by life...but not much!
On the run with his daughter, in a slope-backed car that looks like it came out of "Vanishing Point," Gibson shows off his gift for tossing out fast and furious quips. At the same time, we need to believe that he cares about Lydia (there's a huge tattoo of her face on Link's forearm), and Gibson and Moriarty develop a nice, unforced snarky interplay. The plot is utterly predictable: lots of driving, some of it on choppers shot with a touch of Mad Max nihilism, all leading up to the surprise return of a character we knew in our guts wasn't dead. There's one moment when the movie turns nimble: The cult singer and actor Michael Parks shows up as Preacher, an old pal of Link's who is hawking white-supremacist merchandise, and Parks takes this barely written scoundrel and turns him into a wily person of interest.
"Blood Father" is trash, but it does capture what an accomplished and winning actor Mel Gibson can be. Just because he lost his bearings, and his career, doesn't mean that he lost his talent. Going forward, if all he gets to do is angry-crazy Mel Gibson shtick in boilerplate thrillers like this one, it would be a shame. "Blood Father" looks like a throwaway, and it is, but the best way to think of it might be as an audition: a way to remind people that Gibson, if given the chance, could juice up a serious movie. At some point, he deserves to be let out of the Hollywood doghouse.
Related stories
Cannes: Critics Debate 'Elle' and Other Divisive Pics of 2016 Festival
'Olli Mäki,' 'Captain Fantastic' Win Big in Un Certain Regard at Cannes
Cannes: 'Toni Erdmann' Wins Fipresci Competition Award
Get more from Variety and Variety411: Follow us on Twitter, Facebook, Newsletter


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam NEIGHBORS 2: SORORITY RISING Nicholasa Stollera. Uprkos tome što je napravljen brzo posle originala, ovo je dobar sequel u kome se praktično ponavlja premisa prvog dela s tim što sada Rodega i Rose ne maltretiraju klinci iz fraternityja već klinke iz sororityja. Međutim, istovremeno, ovaj film produbljuje jednu melanholičnu crtu o tome šta se dešava sa ljudima koji dostignu vrhunac u fraternityju a onda izađu u život u kome ne mogu da se snađu. Otud, Stoller drži celu liniju bazičnog gross outa i komičarskih bravura, što njemu kao prekaljenom veteranu iz ekipe Judda Apatowa nije teško ali sve to pokušava i da koliko-toliko produbi začuđujuće ambicioznim pokušajem da se razviju likovi a da komedija ne pati. Stollerov postupak u principu funkcioniše iako zahteva dosta balansiranja, i jedina neuravnoteženost koja se može prepoznati, vidljiva je ue nešto dužim deonicama u kojima se definišu antagonisti, u kojima neobično dugo nema glavnih junaka.

Ostatak filma je pouzdana, prljava, duhovita komedija, sa nekoliko izvanrednih sekvenci kako u pogledu humora tako i rediteljske egzekucije. Stoller spada među reditelje komedija koji su po vešini možda već spremni da malo iskorače u druge žanrove. On će tu uskoro i uraditi u animiranom filmu STORKS od koga imamo razloga da očekujemo dosta.

* * * / * * * *

Bizarno, ali Angry Birds je imao dobar prvi vikend 



The New Champ at the Box Office Is 'Angry Birds' 

Quote
Angry Birds has officially flown the coop from popular mobile game to full-fledged movie stardom. Sony and Rovio's animated film took to the No. 1 spot at the domestic box office with a strong debut of $39 million, while this crowded weekend's other new releases — comedy sequel Neighbors 2 and detective caper The Nice Guys — struggled to take flight.
Angry Birds, directed by Clay Kaytis and Fergal Reilly, beat expectations to take the top slot over Disney and Marvel's Captain America: Civil War, which is now in its third week in theaters. Civil War earned another $33.1 million (54 percent drop from its third weekend) to bring its domestic total to a huge $347.4 million. Worldwide, the superhero film passed the $1 billion milestone Friday, to become Disney's 10th billion-dollar club member, and the 19th highest grossing movie of all-time to date globally.
Worldwide, Angry Birds (which features the voices of Jason Sudeikis, Josh Gad, Danny McBride and Maya Rudolph), earned an estimated $94 million this weekend, bringing its total to $150 million. It flew to No. 1 in 48 markets around the world. Plus, with summer kicking off and children out of school, the 3D animated film will likely have strong multiples in the weeks to come as families head to theaters.
Related: 'Fruit Ninja' Movie in the Works (Exclusive)
"We are thrilled that with our partners Rovio, Sony Pictures and Imageworks, we were able to transform a worldwide video game brand into a global movie brand," says Sony's marketing chief Josh Greenstein. "We had a fantastic date for a family film, and the marketing really tried to keep it relevant to whatever was happening at the time."
The marketing campaign started nine months ago, with Sony creating custom content for social media surrounding major holidays and other events in the zeitgeist. The campaign, one of the largest in the studio's history, included tie-ins with more than 100 partners, including McDonald's and Panasonic.
Neighbors 2: Sorority Rising, Universal's follow-up to its 2014 comedy hit, took in an estimated $21.8 million for its domestic debut. That's a 56 percent drop from the first film's tally of $49 million when it hit theaters in 2014. Going into the crowded weekend, tracking had the film (which earned a B CinemaScore) landing higher, in the low $30 million-range.
The sequel, directed by Nicholas Stoller, sees the return of Seth Rogen, Rose Byrne and Zac Efron. New castmembers include Chloe Grace Moretz and Kiersey Clemons, who play the sorority girls living next door.
The comedy also expanded into 10 more foreign markets this weekend for a total 45 territories in release. The international weekend total is an estimated $6 million for an international gross of $30 million and a worldwide tally of $51.8 million.
Related: Rapid Round: Rose Byrne Talks About Her Own Neighbor From Hell and Oiling Up Zac Efron
The Nice Guys, which stars Ryan Gosling and Russell Crowe, also had a soft opening (although slightly ahead of initial tracking) to earn an estimated $11.3 million from 2,865 theaters, enough for a No. 4 finish. Warner Bros. acquired the film as a pick-up, shielding the studio slightly, but it's still a disappointing start for a film with name stars and favorable reviews.
The film follows a private detective and an enforcer who team up to find a missing woman. Set in 1970s Los Angeles, the Shane Black-helmed project had its world premiere at the Cannes Film Festival, and is produced by Joel Silver.
Disney landed with two films in the top 5 as its massive hit live-action/CGI film The Jungle Book continues to do strong business in its sixth week out.It added another $11 million to its total, bringing its domestic cume to $327.5 million.

AngryBirds je najbolji, najpatriotskiji, najSrpskiji, anti-globalistički, edukativni, anti-Američki film koji ja naprosto moram svrstati medju legendarne kult evergrinove kao udžbenik za sve predstojeće generacije ! 

Zašto bi to bilo bizarno!?!?

Dakle, dopao ti se više nego X-Men Apocalypse? 

da li ovo zamajavanje sa angry birds znači da ste vas dvojica izdali i niste gledali X-Men A za vikend?

Ja jesam, napisaću kratke utiske malo kasnije, sad moram da se pravim da radim. A mislim da i Agli jeste, najavljivao je.

Ah, Lilitice draga, to bi možda neki tamo weak-minded posustali, ali UglyMF sa komplet familijom je junački izdržao oba filma!!! Utrnula guz'ca, al' je vredelo!
I zaista, iako mali, Wolverine cameo je odradio posao na multiple levelsima!!!
Mi oduševljeni!
Naravno, quicksilvera uvek malo, svaka mu je pojava legendarna, što je extra, on je u crtaćima koje smo klinja i ja gledali bio,,,njanjavo vejsted,,, ova reinvencija je fantastična!
Jes' da smo samo još dva tipa i ja u celoj sali znali koja je pesma fantastično inkorporirana u scenu apgrejda Archangela, ali,,,šta ćeš, mi smo jedini uživali u toj sceni maximalno!

Ustvari,kolko god se trudili da nadjemo, film izgleda da nema nijednu manu!
Sve je dobro, nešto je možda moglo bolje,ali nijedna stvar nije loša!
Možda bih mogao da hoću da nadjem argumentovano 'lošu' stvar u prethodnim xmenovima, ali u ovom objektivno toga nema!!!
Tako daaaaa, sadpanadalje, nikakav hejt ili negativističnost sproću ovog filma ne ulazi u ozbiljna razmatranja.Mož ga samo falimo i nadamo se boljima!!!

Ali nije Srbendijanski kao Engribrds!

Ja zapravo imam dosta zamerki, mada mi je film prijao. Ali o tome svemu malo kasnije.

ја такође (много замерки), али значајно мање него за грађански рат

Da, i mojoj ženi je ovo "mnogo bolje" od Civil War. Ja sam malo iznenađen, ali poštujem.

Angry Birds je jako simpatičan film i raduje me da je dobro prošao. Iz opravdanih razloga ne stižem da živopišem...


Sent from my iPhone using Tapatalk

al kako možete da poredite civil war i ovo?
civil je van kategorije a ovaj x-men je najbolji u svojoj kategoriji dosad (čak ako uzmem i svoje zamerke u obzir)
premda, kad smo već u babama i žabama, javlja mi se da će mi suicide squad biti vanvremenski vankategorijalan

Quote from: lilit on 23-05-2016, 10:52:25
ovaj x-men je najbolji u svojoj kategoriji dosad

Whoa, whoa, whoa, let's not get crazy here.

Ovaj film je actually nešto slabiji čak i od Days of Future Past a remek delu Metjua Vona, First Class svakako nije prišao.

Mada je jako lepo snimljen, naravno i meni drag, rado ću ga gledati ponovo. U više navrata sam tokom projekcije pomislio "Jebote, 2016. godina i gledam ozbiljan X-Men film u bioskopu, sa actually odličnim glumcima koji ozbiljno glume strip-likove stare po pedeset godina. Život je zaista čudo."

premda mi je first class drag, ovo je prosto druga dimenzija. a i imax je verovatno odradio svoje glede CGIs.

jbg, ona količina patetike u first class mi je teško svarljiva

i da, delim sentiment o (tek) 2016. zamisli kako će sve da izgleda za 20 godina! možda i dočekam 

Quote from: Ugly MF on 23-05-2016, 10:16:27
Mož ga samo falimo i nadamo se boljima!!!

takoe! a ovi kritičari koji očekuju zločin i kaznu... 
meni proletelo, samo da su poljake rasturili i ništa drugo ne uradili, bilo bi mi milo oko srca
a quicksilver rules - za razliku od onog u age of ultron.
ma kad bi svakog meseca izbacivali jedan film, niko srećniji od mene.

Hmmm,,bolji ili ne od ostalih, skorosam odgledao DoFP Rogue cut,(koji geek,a?) i taj film je vrlo,vrlo Xmenovski da nema više de,sa miiiinimumom zamerki....SVE je dobro, samo je nešto moglo bolje!
Mislim, Dedpul svima da bude uzor, mojne se zezamo,
ali kritikovati superherojske filmove ,pogotovu dobre je zločin, čim se setimo Dva Spajdermena i jednog F4!!!

...el' mi verujete da mi je falilo ovde daa recimo Najtkroler i Mistik udare po mama i sin otkrovenju,,,
nekako bi se moglo umota u 4 jahača, mama rodila sina jes malko đavolan, ali hu kerz!
Bajdvej, meni krivoooooooo kad napisali u DoFP da je Azazel geckrtnut, a vidim i Mistik suzu puštila...
( nadam se nekakvom Mama Mistik Cut!)

Dobri su ovo filmovi, super celokupna franšiza, zanimljivo gledat više puta, imati u kolekciji....

Izgleda da je izašlo

http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ma Quicksilver zaslužuje standalone trilogiju!
Al' ovaj iz Xmeni, onaj iz Avengeri je patetika!

Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 12:26:08
Izgleda da je izašlo

http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pa ja mislim da sam je video u izlogu pre par dana (ali možda fantaziram i samo sam je video negde na internetu u najavi...)

Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 12:57:16

Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 12:26:08
Izgleda da je izašlo

http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pa ja mislim da sam je video u izlogu pre par dana (ali možda fantaziram i samo sam je video negde na internetu u najavi...)

ne kupuj! tebe čeka poklon-primerak zbog strpljivog saučesništva u nastanku priče.

Quote from: Ugly MF on 23-05-2016, 09:11:54
AngryBirds je najbolji, najpatriotskiji, najSrpskiji, anti-globalistički, edukativni, anti-Američki film koji ja naprosto moram svrstati medju legendarne kult evergrinove kao udžbenik za sve predstojeće generacije ! 

Zašto bi to bilo bizarno!?!?

dobro je... još uvek je na repertoaru, moram obavezno da ga pogledam. 

Pisano za jednu knjigu, izlazi tužnim povodom

http://www.beforeafter.rs/kultura/bata-kinematografija-licno/


Sent from my iPhone using Tapatalk

Avengeru, kako ti se dojmio Koja? Bio je kod Kesica poprilično neprijatan, mračan, nekako sav arogantan , razumem i da je frustriran, nije da nema razloga, ali ipak...kod Kesica si, i treba da najavis koncert...tako da, ne znam jel takav i kad se ugase reflektori?

 Dakle, evo i mojih nešto proširenijih impresija vezanih za X-Men Apocalypse.

Za potrebe ovog osvrta možda je potrebno da uspostavimo neke polazne iskaze koji će uokviriti ono što pričam. Dakle, kako sam možda već i hintovao, meni je X-Men: First Class za sada najuspešniji (u umetničkom smislu) X-men film. Ljudi pljuju po Ratnerovom The Last Stand kao da je to film koji je divljački izvukao prva dva Singerova filma iz kafane i prebio ih na ulici željeznom šipkom, ali fakat je da su Singerovi originalni filmovi tako jako slavljeni jer je to bilo prvi put da se Superheroji na filmu obrađuju ,,ozbiljno" (ili je barem bilo deo prvog talasa filmova koji su to radili). Naravno, ovo nije baš fer prema Bartonu i njegovim Betmenima ali verujem da je kempi dimenzija njegovih filmova loše ,,starila" u očima velikog dela publike i da je naprosto trostruki udar od strane X-Men, Raimijevog Spajdermena i Nolanovog Betmena porodio savremeni superherojski film u kome se dramske postavke rade ,,stvarno" a kostimi i tuče su samo lepi bonus.

No, u takvom okruženju Singer – koji nam je svima osvojio srca Usual Suspectsom – je napravio dva prilično neujednačena filma koji su pokušavali da spoje tu dramu i akciju ali je drama malo škripuckala zahvaljujući velikom broju likova (problem koji, uostalom ima i strip) a akcija je bila relativno pešadijska i daleko od stvari koje smo gledali u Spajdermenu ili, kasnije, u filmovima braće Ruso.

Kako god, Ratner je serijal sahranio gurajući Singerovu gotsku postavku daleko preko granice kempa i tek je Vonova ekonomična režija First Class pokazala kako se može uhvatiti mladalačka energija tradicionalno vezana za klasični X-men i kreirati priča u kojoj sukob deluje kao da nastaje prirodno i prirodno se razvija sve do operetskog, uzbudljivog finala. First Class je, ključno, imao ono što Singerovi filmovi nisu imali a to su ozbiljni razvoji likova od tačke A do tačke B i drama koju to prati. Prva dva X-men su imala plemenitu ideju da uzmu već formirane heroje, zlikovce i timove i prikažu ih na nekoj istorijski srednjoj tački njihovog večnog sukoba, što je suprotno od začetka praktično svih drugih superherojskih serijala na filmu koji insistiraju na origin storyju i svemu po redu, da bi taj prelazak na političku borbu između frakcija metaljudske zajednice obično bio rezervisan za kasnije nastavke (treći Spider-man, Batman vs. Superman, treći Kapetan Amerika itd.), dakle ovo je bila lepa i napredna ideja ali je tim filmovima delom nedostajala (ne sasvim, naravno) ta ideja o likovima koji se istinski i nepovratno menjaju u situacijama koje zahtevaju da se promeniš ili nestaneš. Hintovana romansa između Wolverina i Jean Grey i njeno subsekventno žrtvovanje je, uslovno rečeno, bio pokušaj takvog momenta ali, naravno, Wolverine nije suštinski promenjen a ona je ubijena što je lako i relativno lenjo rešenje. Dakle, moj argument je da je Singer svakako uradio dobar pionirski posao (paralelno sa Nolanom i Raimijem) ali da su njegovi originalni filmovi daleko od onog što bih ja lično nazvao vrhuncima superherojskog žanra. I čini mi se da je sa Superman Returns Singer pokazao da razmišlja o ovome ali da mu još uvek nedostaje jasnoća vizije kako da to i postigne.

Po (neočekivanom) uspehu First Class, Singerov povratak u serijal je obeležen novom čistotom pristupa. Naravno, iz logističkih razloga i, verovatno, sujeverja, Days of Future past je od First Class preuzeo i ideju da mora da bude period piece jer je to u First Class bilo jako hvaljeno, a sada i Apocalypse preuzima istu ideju.

I ovo je jasno i opravdano sa te logističke strane jer omogućava korišćenje glumaca poput Makavoja i Fasbindera (Lorensove, Holta) koji su pružili daleko upečatljivije uloge u First Class nego prethodnici im kod Singera ili Ratnera i pod Vonovim vođstvom kreirali memorabilne, strastvene likove koji su nam po prvi put stvarno prodali ideju o rasnom identitetu i ne/nasilnoj borbi za autonomiju. Međutim, sa druge strane, period piece pristup koji je imitiran u Days of Future Past i sada potpuno automatski fotokopiran u Apocalypse naprosto u ova dva Singerova filma nije rezonirao istom snagom kao što je bilo kod Vona.

Moj je argument da je on ponajslabije iskorišćen u Apocalypse. U Days of Future Past postoji određena rezonanca između ideje o prevratničkim istorijskim momentima u završnici vijetnamskog rata i ulasku zapadne civilizacije u dekadentne sedamdesete, sa odnosom te civilizacije prema manjinskoj rasi koja teoretski predstavlja i pretnju uspostavljenom društvenom poretku, ali ona nema suštinsku snagu na koju se Von priključio kombinovanjem kubanske raketne krize sa buđenjem političkih ambicija kod određenog društvenog sloja unutar mutantske manjinske zajednice. First Class je u tom smislu od Days of Future Past i politički i socijalno zreliji i osvešćeniji film sa smelijim rezom u tkivo manjinske politike i samoodređenja. Na svojoj strani Days of Future Past je imao interesantan zaplet sa putovanjem kroz vreme i tenziju na relaciji Mystique-Magneto.

Apocalypse gubi na oba ova fronta. On je u osamdesete smešten samo iz logističkih razloga – duh vremena se niti primećuje niti je bitan za radnju filma. To je s jedne strane i normalno jer ovo je proverbijalni treći film u (ributovanom) serijalu, dakle, poput Spajdermena 3 i Civil War bavi se prevashodno sukobom unutar metaljudske zajednice i mada Apocalypse makar ima želju da vlada svetom, civili su svedeni samo na publiku i X-Men se opsesivno bave samo mutantima i samima sobom. Sa druge strane, puka logistička racionalizacija o korišćenju istih glumaca je razumljiva ali je i ovde arbitrarno izabrano da se novi film događa deset godina posle prethodnog. Ni jedan glumac ne izgleda deceniju starije (osim, eh, Wolverinea) i dok se ovo kod Mystique može legitimno prihvatiti, mnogo je teže svariti ideju da Magneto i Xavier u ovom filmu imaju po pedesetak godina a da su u prošlom imali po četrdeset.

No, to su sitnice i komentarišem ih samo jer sam zloban, pokvaren čovek. Ono što je daleko problematičnije u ovom filmu je što je gotovo potpuno lišen političkih i socijalnih dimenzija prethodnih X-Men filmova i što samo slepo kopira elemente i motive koje je Von uveo u First Class a da to ovde nema nikakvog značaja za priču. Cela hladnoratovska dimenzija ovog filma je potpuno kozmetička, Regan je tu samo za ukras, nuklearna pretnja osiguranim uzajamnim uništenjem apsurdno neiskorišćena, a predstavljanje država iza gvozedne zavese neubedljivo i, u slučaju istočnog Berlina bizarno kempi (mada je Kaliban ispao mnogo kulji nego u stripu, to je okej).

To na stranu, meni je X-Men Apocalypse veoma prijao kao jedna sasvim starinska superherojska priča zapravo bliža originalnim Lijevim X-men radovima nego Age of Apocalypse eri X-Men stripova. Ja sam se zapravo nadao da će Age of Apocalypse ozbiljnije biti iskorišćeno kao predložak jer mi je delovalo da je vreme da filmski X-men serijal ispita te motive socijalne i političke evolucije na čijem čelu je mutant koji sebe ne doživljava kao ugroženu manjinu niti kao komplacentnog izuzetnog pojedinca okruženog masom koju mora da pazi da ne uplaši, no Kinberg i Singer su se držali sasvim podalje od toga – valjda taj neki jevrejski nagon očuvanja – i u ovom filmu sam Apocalypse je potpuno staromodni negativac koji ima skoro neograničenu moć, ne doživljava se delom ikakve zajednice i nema drugu ambiciju do da bude apsolutni vladar planete.

Njegova se motivacija u tom smislu ne može braniti ni sa jedne razumne strane jer on nema ikakav ,,objektivan" kriterijum u svojoj političkoj ideologiji, njega jedino interesuje moć i njena promidžba a da istovremeno on sam definiše šta ta moć jeste. Dakle, Apocalypse je ultimativni zatočnik represije, grubog socijalnog darvinizma i ur-fašistički lider koji svojim rukama ubija sledbenike koji padnu ispod kriterijuma moćnosti koji on definiše, ili civile koji ga na trenutak iznerviraju, jednom rečju idealan negativac za strip ili film za decu koja se uče moralu u grubim, jednostavnim kategorijama. No, za filmski serijal (naslonjen na stripski serijal) koji se ipak do sada odlikovao ideološkim nijansiranjem i debatom o tome gde leži ,,ispravna" etika, bilo iz manjinske pozicije, bilo iz pozicije prevalentne moći, Apocalypse je očigledan korak natrag i (nedovoljno) prisustvo Magneta u još jednom izvrsnom izvođenju Majkla Fasbindera samo podcrtava ovu problematiku.

Hoću da kažem sledeće: ovaj serijal već ima iznijansiranog, harizmatičnog negativca čiji smo mučenički karakterni luk ispratili u First Class i dalje – manje smelo i suptilno ali još uvek solidno – u Days of Future Past. Taj je lik u nekoj verziji ovog scenarija i dalje u centru radnje i njegov put od penzionisanog integracioniste, preko zilota konačnog rasnog rešenja pa do pokajnika koji prepoznaje intrinzičnu vrednost porodice u odnosu na apstraktnu vrednost rase je trebalo da bude prava priča u X-Men: Apocalypse. Nažalost, to se nije desilo i mada imamo tu priču, razbijenu na fragmente, ona je spakovana između krupnih blokova pričanja o apsurdno karikiranom negativcu koji ima sasvim ekstreman ideološki stav (uostalom potpuno nemoguć za odbranu jer Apocalypse uopšte ne prepoznaje istorijsku konstantu da svaki apsolutni vladar moć crpi iz većinske zajednice prosečnih i slabih, ne iz elite najjačih) (ali, u njegovu odbranu, jeste pet hiljada godina ležo pod kamenjem) i koji troši pogolemu minutažu filma na okupljanje tima koji ne služi apsolutno ničemu.

Zapravo, da je ovaj film uveo Apocalypsea a onda se usredsredio na njegov i Magnetov odnos, da je uloženo vreme da se pokaže kako moć vrši korupciju u osobi koja je i ranije imala fantazije o apsolutnoj moći ali je sazrevala unutar integracionističke zajednice i, uostalom skoro deceniju provela u braku sa ,,normalkom", da je Singer usredsredio napore da naslika portret čoveka koji ponovo u sebi pronalazi sociopatu koji prepoznaje da je briga o zaštiti i promidžbi rase služila samo kao gorivo za ego i da na kraju dana samo želi da vidi celu planetu pod svojim stopalima, to bi bio bolji film od ovoga.

No, to nije moglo da bude pa Apocalypse mora uredno da okuplja oko sebe tim koji, ponoviću, ne služi ni za šta sem da možda proda po koji action figure i to se u filmu jako oseća. Angel je kriminalno protraćen, pogotovo posle sjajnog načina na koji ga uvode u priču, Storm je samo za nijansu bolje prošla jer ima priliku makar da promeni ideološku poziciju. Psylocke je... ja sam imao loš osećaj još dok sam gledao trejlere, taj tryhard stav koji je emanirao iz Olvije Mun u promo fotografijama mi je sugerisao da Singer i Kinberg nemaju pojma šta bi s njom započeli i da je tu samo da nrdovi imaju na šta da drkaju i, avaj, sve se to ispunilo. Psylocke je ne samo nepotrebna u filmu – ništa što ona uradi nema nikakvog uticaja na radnju – nego su autori i uspeli da je pretvore u puki wank fodder. Ja, koji apsolutno nemam problem sa erotizovanim ženskim kostimima u superherojskom stripu onda kada to kontekst omogućava, sam se krstio videvši da su drugi ženski likovi dobili koliko-toliko praktične borbene komplete da ih nose u akciju a da su za Betsi kostimografi napravili kopiju njenog klasičnog ljubičastog trikoa koji bi bio primereniji striptizeti nego nindža-ratnici, pa još sa sve štiklama, plus da Olivija Mun u njemu izgleda kao kosplejerka kojoj je sad malo neprijatno jer ni Mystique ne nosi svoj kostim haremske igračice, niti Storm fura stileto štiklu i sisu na izvolte. Psylocke je u filmu, dakle, potpuni promašaj, nema ni trunku stava koji Betsi Bredok ima u stripovima i, a tu sam skoro zaplakao od frustracije propuštenom šansom, kada na kraju filma, usred presudne psioničke borbe u Apocalypseovom umu scenario praktično vapi da Psylocke promeni stranu i upotrebi svoju telepatsku moć (koju u filmu ne pominju), i time doda svom liku nekakvu dubinu i nijansu, nje nema nigde. Šteta.

No, dakle, problematičnost zapleta je u mnogome na tome da je negativac apsurdno prenaglašeno zao, da je nijansirani antiheroj/ potencijalno iskupivi negativac potisnut u drugi plan, da je kast opterećen likovima koji nemaju funkciju i fali im i karakterizacija, ali Singer čini i gori prekršaj i, valjda da bi dobio na vremenu jer nakon što Apocalypse obznani plan da vlada svetom tu više i nema mnogo preokreta i peripetija, poseže za hladnoratovskim mitemama i iz nekog potpuno neobjašnjivog razloga kreira scenu u kojoj se planeta Zemlja lišava nuklearnog arsenala na način koji ajde što verovatno nije baš ni sasvim naučan (imaju li sve te rakete orbitalne mogućnosti?) ali koji u daljem toku filma nema nikakvog odjeka. Niti vidimo kako to neposredno utiče na reakciju većinske rase na Zemlji (jer reakcije i nema – Apocalypse sa svojom ekipom u Kairu radi šta hoće bez ikakvog uplitanja vlasti ili vučića u njegove planove što je problem svoje vrste) niti postoji ikakav hint da ovo menja odnose moći između država na planeti i da je uklanjanjekapaciteta nuklearnog odvraćanja stvar koja će imati istorijske posledice i da će ovo obeležiti kratkotrajno prisustvo Apocalypsea među Srbima (i drugim svetskim nacijama).

Film, pak, prilično blista u prikazivanju Xavierove škole, energije mladih mutanata, suptilnih razlika između mutantskih generacija... Kreiranje odnosa između Jean Grey i Cyclopsa je prilično prirodno i spontano, Henryjev blago pokroviteljski odnos prema mladima je lepo odrađen, Havok ima malu minutažu ali je pažljivo odmeren, Quicksilver, naravno, krade šou (ali i ovde vredi ukazati da Singer samo kopira scenu koju su svi upamtili iz prethodnog filma i, mada to radi izvrsno, jasno je da je ovo sada manirizam a ne ,,prava" kreacija) mada je šteta što nije iskorišćeniji njegov odnos sa Magnetom... Zapravo, gledajući film imao sam utisak da je od ovoga mogla da se napravi odlična TV serija u kojoj bi život na kampusu bio razvijen i analiziran mnogo više od onog za šta se imalo vremena (Jubilee, recimo, ne izgovara ni jednu reč i time je svedena na simboličko pojavljivanje etničke manjine, da se ispoštuje kvota), u kojoj bi ceo podzaplet sa horsmenima Apokalipse bio izbrisan za račun daleko šire i dublje analize lika Magnetoa i njegovog puta od čoveka koji je pronašao smisao u malim stvarima u životu do korumpiranog revolucionara i natrag do pokajnika a u kome bi sam Apocalypse imao mnogo manje teatralnu i suptilniju ulogu nekoga ko provajduje opcije, radije nego da sam pokušava da grubom silom svet ugodi po svom liku. Ali to bi bilo tako da je film kao Netflix seriju pravila Melisa Rozenberg. One can dream...

Ovako kako je, malo sam i zažalio što Fasbinder koji se baš trudi oko glume u filmu mora da je pakuje u par memorabilnih trenutaka (koji jesu memorabilni i zbog odličnog rada kamere i montaže ali i zbog njegove glume) i da ima grube prelaze u karakterizaciji, a koji su i pokretani opet grubim i eksploatativnim scenama klasičnog trpanja žena u frižidere zarad provajdovanja motivacije muškom liku. Ovo mi je istovremeno i malo nečasno od strane Kinberga i Singera jer kao da su bili besni što neJevrejin Von u svom filmu ima uspešno kreiranu motivaciju za jevrejskog protagonistu pa su sada rešili da nju overrajtuju novom traumom jer ona stara valjda nije dovoljno sveža itd.

Kako god, iako sam se ovde usredsredio uglavnom na kritikovanje onog što vidim kao nedostatke filma, meni je X-Men: Apocalypse bio prijatan i rado ću ga gledati kada mi naleti. Negativac jeste suviše uprošćen i finale filma nema socio-političku komponentnu koju je i Days of Future Past sačuvao, ali je dinamika između Xavierovih mutanata dobra, čak je i besmisleni Wolverinov kameo lep i zabavan (i vrlo verno snimljen stripu Berija Smita), postoji ta X-men energija jedinstvena za tinejdžere koji su opterećeni moćima koje ne razumeju i istovremeno prepoznaju sebe kao društvene otpadnike iako su vaspitani da budu korisni članovi zajednice, glumci su, uz par izuzetaka (pored Olivije Mun koja zaista ne zna šta bi sa sobom započela, čini mi se da i Sofi Tarner još traži način da kreira svoju Jean Grey) izuzetno dobri i energični i nose film čak i kada ga scenario pusti da padne. Makavoj, na primer, je meni sjajan Charles Xavier jer je nekako istovremeno i odlično pogodio uzdržanost i pritvornost karakterističnu za Profesora Iksa sa jedne strane ali i nepatvorenu strast i detinju veru koja ga nikada nije napustila sa druge. Fasbinderu da se digne spomenik, a Ajzak je, mislim, uradio šta je mogao sa jednodimenzionalnim action-figure negativcem koga je dobio na raspolaganje, kao i Ben Hardi i Aleksandra Šip (Angel i Storm) ali i simpatični  Kodi Smit-Mekfi u ulozi veoma ubedljivog mladog Nightcrawlera.

Sve u svemu X-men: Apocalypse je siguran znak dekadencije prema kojoj ovaj serijal bez greške stupa. Ovo je film o unutarnjem sukobu između mutanata iako imitira širi sociopolitički kontekst uspelijeg prethodnika, ali samo simbolično i bez truda da se to i stvarno uradi, i mada to nije negativno samo po sebi, on propušta da zanimljive likove tretira sa dovoljno poštovanja (tj. screen timea) a previše vremena posvećuje karikaturama koje čak nisu ni bitne za radnju. No, i kao takav, on ne pati od problema sa tempom, ima energiju, snimljen je veoma lepo i ima par antologijskih akcionih scena, što je meni dovoljno da ga pamtim po dobru. Nakon Deadpoola koji je uveo prevratničko razmišljanje (ne samo) u Fox, veoma me zanima na šta će ličiti budući X-filmovi, čak manje centralni serijal, a više stvari poput New Mutants ili X-Force.

Toliko.

Quote from: lilit on 23-05-2016, 10:52:25

premda, kad smo već u babama i žabama, javlja mi se da će mi suicide squad biti vanvremenski vankategorijalan

ja nisam tako sigurna,  izbor Jared Leta mi je na prvu, bio interesantan ,medjutim cini mi se da se suvise trudi i to moze biti problem, ta prenaglasenost, preterivanje...no, videćemo...

Hm, pa, ja prvi nisam fan Letoa, ali ako se za Jokera može prikačiti i jedan epitet tokom poslednjih sedam decenija, to bi svakako bila teatralnost, prenaglašena i preterana. No, naravno, da vidimo, pruf je u pudingu. Meni iz trejlera svi deluju kao da se suviše trude da pokažu da su loši momci (i devojke) na potencijalno samoubilačkoj misiji gde do izražaja dolaze njihove pitoreskne prirode, ali opet, uzdam se da će to na kraju biti dobro i lepo pogođeno. Suicide Squad mi je drag strip (čak i aktuelna verzija) i voleo bih da film bude dobar i uspešan.

Inače, kad pomenu Koju kod Kesića, ja sam negde tu prestao da gledam jer me je Koja momački smorio, a juče sam naleteo na Disciplinin nastup ispred TC Ušća i meni je to bilo malo dosadno, kao neki džem seđn grupice ortaka iz kraja koja se podseća šta su voleli kad su bili malo mlađi... Ali valjda sam i ja mator i ogorčen...

Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 15:30:32
Hm, pa, ja prvi nisam fan Letoa, ali ako se za Jokera može prikačiti i jedan epitet tokom poslednjih sedam decenija, to bi svakako bila teatralnost, prenaglašena i preterana. No, naravno, da vidimo, pruf je u pudingu. Meni iz trejlera svi deluju kao da se suviše trude da pokažu da su loši momci (i devojke) na potencijalno samoubilačkoj misiji gde do izražaja dolaze njihove pitoreskne prirode, ali opet, uzdam se da će to na kraju biti dobro i lepo pogođeno. Suicide Squad mi je drag strip (čak i aktuelna verzija) i voleo bih da film bude dobar i uspešan.

Inače, kad pomenu Koju kod Kesića, ja sam negde tu prestao da gledam jer me je Koja momački smorio, a juče sam naleteo na Disciplinin nastup ispred TC Ušća i meni je to bilo malo dosadno, kao neki džem seđn grupice ortaka iz kraja koja se podseća šta su voleli kad su bili malo mlađi... Ali valjda sam i ja mator i ogorčen...

Sve stoji... Ali ovaj se MNOGO trudi pa je nekako bzv ili ja očigledno nisam prežalila Heath Ledgera.

Koja je  zešce smorio, kenja  nešto o  Ušću... pa što ides tamo???

Ha, da, i ja sam juče ženi rekao "Disciplina Kičme nastupa ispred tržnog centra, gadna je to ironija", a nisam ni znao da je nešto još i pričo protiv svetilišta konzumerizma.

Koju sam uvek upravo tako i dozivljavala...samodovoljan i arogantan, nikad mi nije bio simpa, tu put it majdli. Isto vazi i za Disciplin A.

Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 16:02:06
Ha, da, i ja sam juče ženi rekao "Disciplina Kičme nastupa ispred tržnog centra, gadna je to ironija", a nisam ni znao da je nešto još i pričo protiv svetilišta konzumerizma.

jeste, jeste...    

Pa, poslednji koncert Discipline na koji sam išla, a nisam uspela da udjem je onaj u Kosutnjaku .Al to bre bilo pre sto godina...Čoveče, Treci kanal pravi neku reportazu, Marko Stolica se baca , Gorcin Stojanovic zavodi red na ulazu , ali bilo je baš cool. Još mi posle ludujemo u šumi mogu da se vratim peške kući, samo se sjurim...mladost- ludost

Quote from: Dybuk on 23-05-2016, 16:05:33
Isto vazi i za Disciplin A.

A ne!!!!!!!!!! Koja je živa legenda. Dispiplina mora da se poštuje!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ali ne mora da se voli 

Ne mora, naravno...

Quote from: Dybuk on 23-05-2016, 16:05:33
Koju sam uvek upravo tako i dozivljavala...samodovoljan i arogantan, nikad mi nije bio simpa, tu put it majdli. Isto vazi i za Disciplin A.

Hm, imao je Koja dosta štofa u toj aroganciji osamdesetih godina prošlog veka. Bio je čovek sa ozbiljnom vizijom i minimalnim kapacitetom za kompromis i, ne manje bitno, baštinio je tradicije koje su bile prevratničkije (i meni zanimljivije) od onog što je radila druga beogracka novotalasna ekipa (EKV, Orgazam, Idoli itd.), spajajući soul i fank sa američkim stripovima i sve to začinivši osvežavajuće antiautoritarnim pogledom na svet sa dosta (samo)ironije da to bude i duhovito.

Okej sve to...ali vremenom su mi se odbojnost prema Koji i zvuku Discipline spojili u jedan jak osecaj nedopadanja tako da...valjda sam i ja matora i ogorcena 

Ma, poštujemo. Nikom ništa ne može da se sviđa na silu. Ja sam isprva Disciplinom Kičme bio ZASTRAŠEN. Imao sam 11 godina i nisam mogao da skapiram bend bez gitare i onako čudnim tekstovima (nemoj da bacaš betonske table sa vrha svoje zgrade?? WTF???), sve mi je to delovalokao kraj sveta. Posle sam ga zavoleo.

"Znate šta, oni nas stalno za-za-zavijaju... nikada pošteno, što se kaže i ne kažu o čemu se radi"

super pisanija mehane! hvala.