The Crippled Corner

[---]

moram priznati da je to veoma zanimljiv koncept zavodništva.

sad mi je jasno i kako mrkoye radi sa glumicama.

hm... to mi daje određene... ideje.

[crippled_avenger]

Žiko, otkad si otišao na Grossman sa svojim igranim debijem pretvaraš se u pravog reditelja, svoja čula izoštravaš, kao spužva skupljaš iskustva starijih kolega, kuvaš u sebi novi projekat u kome ćeš primeniti čitav arsenal novih saznanja.

[---]

tačno. i mislim da će kontekst i simbolika mog sledećeg filma, a naslovne ženske uloge svakako, biti vezani za ugrađivanje telesnih podviga u večnu slavu majke srbije.

[DušMan]

Kripl uživo na TV Vojvodina. Pošto je ispričao svoju priču, voditelj reče: 'Mislim da je sad pravo vreme da se setimo Ramonesa i R'N'R Radija'.  

[crippled_avenger]

Nekoć sam bio pank, sad sam Štefan Frank...

[crippled_avenger]

Pogledao sam vrlo zanimljiv exploitation pastiš STUNT ROCK u sklopu istraživanja australijskog exploitaiona. Režirao ga je Brian Trenchard Smith i sastavljen je od spektakularnih nastupa hard rock grupe Sorcery, stuntova poznatog australisjkog stuntmana Grant Pagea i vrlo loose priče o prijateljstvu između kaskadera i benda i nekakvog snimanja serije povodom koga o dolazi u Holivud.

Očigledno je Trenchard-Smith snimao film oko celebrityja koje je imao na licu mesta i Page i Sorcery igraju sami sebe. Isto tako, samu sebe igra i Keetje Tippel lično Monique van de Ven.

Stoga je logično kako film nema previše razvijenu priču i jedini zaplet koji postoji je ideja da kaskader i Sorcery zajedno rade na nastupu, dok celu priču uokviruje reporterka koja piše tekst o Pageu. Rešenje sa reporterkom je vrlo slično Lesterovom filmu STUNTS koji e izašao godinu dana ranije i moguće je da je uticao na Trenchard-Smitha.

Međutim, taj ceo koncept mešanja stvarnih ljudi i relativno fiktivne priče nije bez đavla. Sasvim je jasno zašto je Trenchard-Smith to radio. Očigledno je to bio put da snimi izuzetno jeftin exploitation film, a moguće je da su mu Page i Sorcery čak i pomogli u finansiranju.

Međutim, Tarantino je u filmu DEATH PROOF napravio direktnu repliku Trenchard-Smithovog filma, sa Zoe koja igra samu sebe, dolazi na snimanje i ima pustolovinu. Štaviše, vožnja na haubi je jedna od stvari koju žena radi u STUNT ROCKu.

Sad je već kasna noć i mrzi me da tražim po netu da li je još neko primetio ovu sličnost, ali siguran sam da jeste jer je jako očigledno, a uostalom Tarantino hypuje Trenchard-Smitha.

Koliko god veza sa Tarantinom činila ovaj film atraktivnim, ne bih mogao da ga preporučim ljudima koji nisu izričiti fanovi filmova io filmmakingu i curio naslova.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam ART OF WAR 2: THE BETRAYAL Josefa Rusnaka, nastavak meni jako dragog filma Christiana Duguaya iz Wesleyevih theatrical dana. kao što sam u ono vreme bio jako radostan zbog tog filma, i ove godine me je obradovao nastavak.

Holivudska mašinerija je dosta surove, umesto samo jedne nekadašnje zvezde koju je sistem sažvakao i ispljunuo, ovde imamo dve. Kao i u filmu CONTRACTOR, Snipes sarađuje sa nemačkim rediteljem Josef Rusnakom, koji je preuzeo uogu koju je za Seagala svojevremeno imao Michael Oblowitz. I Oblowitz i Rusnak su u jednoj fazi svoje karijere mnogo obećavali da bi se onda gotovo neobjašnjivo našli u DTV svetu iz koga nema povratka u theatrical.

I Rusnak u ovom filmu uspeva da isporuči look koji u DTV uslovima vrlo dobro simulira theatrical look. Iako je jasno da film ima određena budžetska ograničenja, Rusnak uspeva da ih prevaziđe vrlo koncentrisanom i preciznom inscenacijom u kojoj ne ostavlja puno prostora za greške. Najveća greška u scenarističkom i rediteljskom smislu jeste uvođenje motiva superweapona koji je suvišan u celoj priči o zaveri, i tera Rusnaka na tritoriju dosta neuverljivog CGi koji devalvira neka odlično urađene delove.

Rusnak se odlično pokazao u scenama tuče recimo i one su sasvim na nivou theatrical filmova i od svih DTV šibadžija, Wesley pokazuje najbolju formu.

Ono što je mene tokom gledanja ovog filmanajviše obradovalo jeste to što je DTV tržište zapravo postalo mesto na kome se može dobiti doza nekih naizgled prevaziđenih žanrovskih formi, koje su postaje suviše generic za glavni tok ali imaju svoju publiku. Iako se kroz razne naslove poput Bournea, ovakvi filmovi vraćaju u prvi plan, ipak danas se čini kako su ljubitelji klasičnog akcionog trilera postali neka vrsta alternative a posao akcionih zvezda i reditelja liči na neki stari zanat, poput kazandžijskog.

S druge strane, teško mi je da opšem ushićenje koje sam osetio kada sam dobio dozu generic akcionog trilera pristojnog kvaliteta sa ovim filmom. Retko koji blockbuster ili high proile film me je u poslednje vreme tako obradovao kao ART OF WAR 2.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam QUEEN BEE STRIKES AGAIN Norifumi Suzukija, courtesy of Ginger.

U principu, kad pogledaš jedan sukeban film Norifumi Suzukija pogledao si sve. Međutim, svaki od njih u svojoj repetitivnosti donosi poneki svež detalj, na nivou jedne ili dve scene koja ga čini unikatnim, i vrednim gledanja.

Uostalom, sam sukeban koncept koji je Norifumi furao je vrlo pitak i gledljiv tako da se formulaičnost lako podnosi jer je formula sama po sebi pitka.

U ovom filmu, pored kultne sekvence grupnog seksa na motorima, postoji niz goofy situacija, od kojih se još izdvaja recimo scena samo razveičenja nove članice bande.

Sve ostalo je Suzuki business as usual, što je meni u principu OK. Kao i drugi Suzukijevi filmovi, i ovaj zaslužuje punu pažnju. No, ukoliko si casual gledalac i overio si neki drugi sukeban naslov, preživećeš i bez ovoga.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Why Is Universal Still Blocking The Distribution of Enzo G. Castellari's GREAT WHITE?
Three weeks ago, The New Beverly Cinema hosted a special screening of Enzo G. Castellari's INGLORIOUS BASTARDS (timed to coincide with the movie's long-awaited DVD release). Severin Films, the movie's distributor, helped organize the event, which included a Q&A with the director and his stars, Fred "The Hammer" Williamson and Bo Svenson. As is customary at The New Beverly, a second feature was programmed: Castellari's audacious Nazis-in-London romp, BATTLE SQUADRON. Due to a late start for BASTARDS and a lengthy post-film Q&A session (which gave way to a lengthy autograph-signing session), BATTLE SQUADRON didn't fire up until close to midnight; as a result, Castellari's Nazis-in-London WWII romp played to a house that was maybe a quarter full. This was unfortunate for two reasons: 1) BATTLE SQUADRON is far superior to INGLORIOUS BASTARDS, and 2) BATTLE SQUADRON was the back-up title for the movie Severin Films really wanted to show.

Had all gone according to plan, The New Beverly Cinema would've presented the first North American screening of Enzo G. Castellari's GREAT WHITE in twenty-six years.

Though INGLORIOUS BASTARDS is suddenly a hot property again thanks to Quentin Tarantino, the opportunity to see GREAT WHITE in a U.S. theater would've easily been the highlight of the evening. This is, after all, the notorious JAWS knockoff against which Universal Pictures filed an injunction in the spring of 1982. Why? Well, Universal had their own JAWS knockoff in production for summer 1983: JAWS 3-D. And though these Italian-produced cash-ins were usually under-promoted grindhouse schlock, GREAT WHITE's distributor, Film Ventures International, was aggressively spending millions of dollars to sell the movie nationwide. When the picture opened to huge business on March 5, 1982, its fate was sealed: GREAT WHITE was deemed a threat to Universal's "original" killer shark franchise, and it went away for good.

That Universal would take such a hard-line against Castellari's movie now strikes me as overzealous; it's been viewable for free on the internet for years, and it's really only remembered by completist geeks like me (who'd just convinced their parents to take them to see the film on the very weekend it was banished from theaters). The DVD release of the movie might cause a smattering of hype, but it's not like there's an ongoing JAWS franchise to be damaged (although I'm constantly hearing rumors of a JAWS remake/reboot in development at Universal). Time to ease up on that injunction, Universal. In 2008, GREAT WHITE is, at most, a curio.

I recently exchanged emails with Severin's Carl Daft, and he gave me this update on The New Beverly flap and the possibility of GREAT WHITE ever receiving a commercial release in the United States:

The only contact with Universal came from The New Beverly Cinema and they received a letter back citing the injunction itself whereby it was agreed that GREAT WHITE would never be shown again in the U.S without the prior written approval of Universal. And in this event Universal were not prepared to give that written approval to allow us to screen the film at The New Beverly. They also cite that the injunction stands in other territories but without naming which territories. Since getting wind of Universal's position the company we were going to license the title from have got cold feet and now there is no deal to be done in the U.S, even if we were prepared to take on the risk. The film is of course out in Scandinavia without any problems and I am hopeful that we can strike a deal for UK rights to the movie and release it there without any fuss.

So there you have it: GREAT WHITE, starring James Franciscus and Vic Morrow, is safe for Scandanavia and nowhere else. This is unfortunate, as there's a Tarantino/Castellari interview in the can for an eventual DVD.

Faithfully submitted,

Mr. Beaks

[crippled_avenger]

Ponovo sam pogledao IF LOOKS COULD KILL Williama Deara, courtesy of Ginger. Ovo mi je bio jedan od najdražih filmova kada sam bio dete, i moram priznati da mi je i sada savršeno legao.

Kada se pogleda ekipa koja ga je radila, od ključnih saradnika preživeo je samo Darren Star i to zahvaljujći kasnijem radu na televiziji. Zvezda Richard Grieco je nestao, William Dear je radio još neko vreme mainstream pa je nestao a Fred Dekker je postao kultna figura ali bez veće prilike da radi.

Ipak, sam IF LOOKS COULD KILL je odličan film. Reč je o pastišu superagentske mitologije na tragu Bonda (sasvim su očigledne paralele sa CASINO ROYALE, FROM RUSSIA WITH LOVE i GOLDFINGERom) spojenom sa tinejdžerskom komedijom.

IF LOOKS COULD KILL je dakle adolescentska verzija već rađenih, i vrlo uspešnih kombinovanja tipa CLOAK AND DAGGER. Ovakvi miksevi su rađeni i kasnije s tim što navedeni naslovi stoje među superiornijim.

Pre svega Dear se vrlo potrudio da mu činjenica da je reč o komediji ne smeta previše u akcionom domenu. IF LOOKS COULD KILL nije Bond film, ali su akcione scene sasvim kompetentne a u konkretnom slučaju završnog obračuna sa helikopterom koji pada čak i inovativne ako imamo u vidu da je film sniman 1991. godine.

Štaviše, Dear u nekim aspektima uspeva da se nadoveže na DIE HARD i da prevaziđe koncept pastiša, plasirajući i originalna i savremena rešenja.

U tom smislu, IF LOOKS COULD KILL iznenađuje fleševima ambicije.

Iz današnje vizure, naravno, količina 80s dizajna i muzike čini da sve dobije još jednu naročitu notu. U svakom slučaju mislim da bi bilo lepo kada bi IF LOOKS COULD KILL doživeo revival kao naslov koji ima određenu težinu. Nažalost, ne čini mi se da je to izvesno, između ostalog i zato što je još u vreme premijere bio flop.

* * * / * * * *

[Kunac]

Zvezda Richard Grieco je nestao.

Videli smo ga pre koju godinu kako se vrti na ražnju.

[crippled_avenger]

Šta Variety kaže o MARAUDERu:

DVD Premiere
Starship Troopers 3: Marauder
(Direct-to-Video)
By JOE LEYDONRead other reviews about this film

Powered By A Sony Pictures Home Entertainment release of a Paul Verhoeven and Stage 6 Films presentation of a Bold Films production, in association with Film Afrika and ApolloMovie Beteiligungs. Produced by David Lancaster. Executive producers, Claudio Faeh, Steve Kemper, Ed Neumeier. Co-producer, Steve Beswick. Directed, written by Ed Neumeier.

With: Casper Van Dien, Jolene Blalock, Amanda Donohoe, Marnette Patterson, Stephen Hogan, Boris Kodjoe.
 Die-hard fans of "Starship Troopers," Paul Verhoeven's notorious 1997 cult-fave sci-fi spectacle, will be pleased to note that its second made-for-vid sequel gamely attempts to replicate the original pic's over-the-top style and self-satirical tone. Unlike 2004's negligible "Starship Troopers 2: Hero of the Federation," a relatively straightforward actioner, the latest episode reprises Verhoeven's love-it-or-hate-it mix of gruesome mayhem, overstated melodrama, peek-a-boo nudity and tongue-in-cheek fascist aesthetics. For that reason alone, "Starship Troopers 3: Marauder" likely will generate greater sales and rentals than its immediate predecessor. Improved production values certainly won't hurt its prospects.
Genre specialist Ed Neumeier, scripter of first two "Starship Troopers" adventures, makes his directorial debut this time out, working from his own scenario about the ongoing conflict between human soldiers and humongous arachnids. Early on, Neumeier indicates just how seriously viewers should take the vidpic: Omar Anoke (Stephen Hogan), the heroic sky marshal in charge of battling the big bugs, is a charismatic celebrity and chart-topping singer whose onstage movements and militaristic song list suggest Adolf Hitler as an "American Idol" contestant.

Casper Van Dien, star of the first pic, returns as Johnny Rico, a gung-ho warrior who's reintroduced in his new job as commander of military forces on a farming-colony planet. Unfortunately, when his outpost is overrun by hordes of mammoth, man-eating insects, Rico is blamed and receives a death sentence at his court-martial.

But he's allowed to cheat the hangman, literally, when fellow officer and estranged friend Dix Hauzer (Boris Kodjoe) drafts him for a rescue mission to a distant planet, where Anoke and a few other survivors -- including Capt. Lola Beck (Jolene Blalock, sporting Angelina Jolie-size lips), Hauzer's main squeeze and Rico's former flame -- have been stranded after a spacecraft crash. You don't need to be told that there are a lot of big bugs on this planet, do you?

Like most other makers of vidpic sequels, Neumeier ingeniously balances the need to cut corners with the need to recapture at least some of what made the original feature distinctive. "Starship Troopers" is, as even its admirers must admit, very much an acquired taste. But "Marauder" does manage to convey at least some of its flavor, albeit watered down.

New pic adds a sprinkling of seriocomic religious allusions to the original goulash served by Verhoeven (who's credited as a "presenter" of the vidpic). Also conspicuous are bits of throwaway dialogue that heavy-handedly reference post-9/11 paranoia. Performances are deliberately broad across the board.

Camera (color), Lorenzo Senatore; editor, Michael Bateman; music, Klaus Badelt; production designer, Sylvain Gingras; costume designer, Diana Cilliers; sound (Dolby), Simon Rice; special effects designer/supervisor, Robert Skotak; assistant director, Leigh Tanchel; casting, Chadwick Struck. Reviewed on DVD, Houston, Aug. 10, 2008. MPAA Rating: R. Running time: 105 MIN.

[crippled_avenger]

[Meho Krljic]

Heh. Jebeno.

[crippled_avenger]

Svi su tu. Nogo, Braća K. i Điki. Ekipa stigla...

[crippled_avenger]

Pogledao sam sa zakašnjenjem FILM NOIR Rista Topaloskog i Srđe Penezića, courtesy of Kunac.

Ne osećam grižu savesti što ga nisam pogledao u bioskopu pošto mi se čini da je reč o filmu koji savršeno ide na dobrom monitoru. Uostalom na velikom ekranu bi prilični nedostaci animacije bili još vidljiviji i moram priznati da bih se kao gledalac osećao prevarenim.

Ovako na DVDu, film deluje sasvim pristojno kao jedan šarmantan DTV eksperiment u kome se animacija koristi u noir maniru, u jednoj priči koja je derivativna na dobar način i stoji kao legitiman pastiš konvencija i poznatih zapleta, sa kadriranjem koje je na nivou dobrog igranog filma, pristojnim tonom i nahom premda lišenim zvezda koje ipak čine savremeni animirani film čak i u altrnativnom domenu (videti FREE JIMY).

U tom kontekstu, FILM NOIR se previše oslanja na konvencije da bi imao naročitu reputaciju na tržištu art animacije. U odnosu na ono što rade Skandinavci, FILM NOIR je ipak suviše komercijalan a opet nije pravi exploitation kao što rade u Japanu.

Međutim, u srpskim okolnostima, FILM NOIR je već zanimljiv slučaj. Naime, prvo on pokazuje zapravo možda i najsjajniji dragulj u filmofilskoj kruni dela koju su pravili likovi koji su okruživali Pajkića. Penezić je praktično bio seeder i jevanđelizovao je žanrovski film pre Pajkića, Šijana i ostatka ekipe. On je snimio jednu žanrovsku kontemplaciju koja je na liniji nečega što bi oni želeli da urade i FILM NOIR stoji kao najbitnije i najzaokruženije delo te ekipe.

S druge strane, činjenica da je jedno ovakvo delo urađeno u Srbiji za neki, verujem skroman novac, ohrabruje sve ne koje zanima animacija u dugometražnoj formi.

U tom smislu, FILM NOIR zasužuje punu pažnju i svu podršku u srpskim okvirima.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

To bi se moglo spržiti. Ili, ako postoji u komercijalnoj distribuciji da ga kupim. Ima li ga?

[crippled_avenger]

Narezaću ti ja. Još ga nema u distribuciji.

[Meho Krljic]

Ali biće? Misli, volim da podržim scenu i te fore. Nareži pa ću se setiti da ga pazarim kad izađe.

[crippled_avenger]

Valjda će izaći kao DVD. U svakom slučaju, remindovaću te da podržiš scenu, ako gledajući pirat nađeš išta vredno podržavanja.  

[crippled_avenger]

Pogledao sam TRANSSIBERIAN Brad Andersona, courtesy of Ginger.

Moram priznati da sam za Brad Andersona oduvek više gajio poštovanje nego što su mi se njegovi filmovi dopadali. Mislim da je dragoceno da postoji neko ko pravi tako spore, trome, pretenciozne trilere koji pokušavaju da zađu u horor, pa makar na kraju bili dosadni i šuplji. Iako, u krajnjoj liniji time ne daje nikakav doprinos filmografiji žanra, tom doslednom pretenzijom uspeva da spreči njegovu totalnu devalvaciju i doprinosi korpusu art filmova koje žanr izbacuje- Ako imamo u vidu da je Anderson vrlo dolsedan u tome, a da autori tog tipa ako uspeju mahom beže što dalje od tog pristupa u svojim sledećim filmovima, skidam mu kapu barem na tome što je survivor.

S druge strane, kod Andersona mi je zanimljivo to što snima u Evropi za Filmax, ekipu koju čine Yuzna i njemu slični, i što njihovu produkciju uspeva da izvede do nivoa gde se tretira sa punim respektom. Isto rtako, ako uzmemo u obzir arhaičnost mazrtica kojima se služi i suštinski DTV okolnosti u kojima radi, smatram da je velika subevrzija kako uspeva da tu toliku masu ljudi drži u ubeđenju da to što radi nije DTV.

TRANSSIBERIAN nažalost ne dobacuje do nivoa Wallerovog klasika MUTE WITNESS iako pokušava da smesti sličnu hitchcockovsku priču u postsovjetski setting. Međutim, dok nam Waller priča jednu priču, i to vrlo precizno i fokusirano, Anderson meandrira između nekoliko priča, junaci se prečesto ponašaju potpuno neuverljivo ne bi li pomerili priču u pravcu koji Andersonu odgovara i to bi bilo OK u nekom dinamičnom filmu od ispod 90 minuta. Međutim, Anderson pokušava da meša artificjelnost hitchcockovskog zapleta sa pseudoozbiljnom studijom karaktera a to baš ne ide jedno s drugim.

AN nivou azpleta, sve je odmah jasno, i tu anderson dostaje dosledan sebi. Sve ono što nam on plasira kao iznenađenje, mi smo videli sto puta. Međutim, ovog puta mi se činilo da će neke svežije klišee iskoristiti a to se naročito odnosi na situaciju sa potpuno neuverljivim kašnjenjem Woodyjevog lika. Moram priznati da sam očekivao da će taj apsurdni detalj ozbiljnije zaigrati u plotu.

Nažalost, TRANSSIBERIAN u svojoj derivativnosti ni ne pokušava da nadmaši uzore. To je štta, pošto je Anderson ponovo napravio ambiciozan film pun grešaka koji na neki način zaslužuje poštovanje.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Fox Searchlight has stopped production on the $16 million feature film version of 70's British cop show "The Sweeney" reports Variety.

The reason? Concerns about its international prospects as the film had yet to land a big name cast member and awareness of the show outside the UK is very limited.

John Thaw and Dennis Waterman starred in the classic show about a London police unit dedicated to fighting violent crime. With salty dialogue and tough action scenes, it invented the blueprint for gritty UK cop dramas and was a major inspiration for the recent and highly acclaimed series "Life on Mars".

Thesps being considered for the main roles of a seasoned detective and his younger partner in the film version were Ray Winstone and the up-and-coming Michael Fassbender ("300," "Hunger"). DNA Films had been set to start lensing in the next few weeks.

Rather than continue with pre-production, Fox and DNA mutually agreed to step back and wait but still hope to go into production next year. Cult writer-director Nick Love remains attached to direct.

[crippled_avenger]

The Baader Meinhof hoopla.
If a studio in the US knows it's got a stinker on its hands, it simply won't show it to critics before dumping it in theaters on a Friday evening. That used to be a rare, desperate measure, but as studios realize that audiences are now swayed more by marketing than reviews, it's become an increasingly common practice. But it only works for a certain kind of film, a non-event movie like a B-level horror flick or a romantic comedy with a poster showing Matthew McConaughey about to take his shirt off. If a cone of silence were to descend on a film as big as, say, Der Baader Meinhof Komplex hopes to be in Germany - produced by Bernd Eichinger (Downfall, Perfume) and starring the country's top of the line: Martina Gedeck, Moritz Bleibtreu, Bruno Ganz, Nadja Uhl, Johanna Wokalek, Hannah Herzsprung and on and on - audiences would smell a rat.
So Constantin Film and their PR agency, Just Publicity, are trying out a new tactic - and it's blown up in their faces.

In order to attend a preview screening this week of Baader Meinhof, journalists had to sign a contract with terms that, despite both companies' protestations, can only be described as unprecedented. The film opens on September 25; if a journalist writes about the movie or even speaksabout it with a third party - friends, colleagues, what have you - before September 17, a fine will be imposed: 100,000 euros, to be split between the journalist's employer and the journalist him/herself - personally. 50K each.

In an August with little else going on in the entertainment biz, this one false move has kicked up precisely the sort of coverage it was meant to dissuade, rousing a formal protest from the Deutscher Journalisten-Verband and stories from Franz Baden in the Süddeutsche Zeitung, Sonja Pohlmann in Der Tagesspiegel, Hanns-Georg Rodek in the Berliner Morgenpost and Die Welt and Volker Behrens in the Hamburger Abendblatt. Angriest of all is Rüdiger Suchsland, who writes in Telepolis (and I'm loosely translating on the fly here, so bear with me):


Obviously, Der Baader Meinhof Komplex is a botched film. There's no other explanation for Constantin's loss of control and hysterical behavior. There's a fear that word of the poor quality of the film will get out. Evidently, the film is so weak that it can be damaged by a bad review or even a falsely phrased rave. Film critics may take pleasure, though, in the unintended result of Constantin's actions: The studio flatters them by lending them a power they rarely claim for themselves.
In this light, then, film criticism is, after all, more than "spitting into the river from a bridge," as André Bazin once put it - a quote critics, with exaggerated modesty, are fond of referencing. These unloved journalists are clearly worth as much bounty as the RAF terrorists were once to the Federal Office of Criminal Investigation (BKA). The terrorists, too, were once worth 100,000 German marks - per head.

While some journalists have gone as far as to call for a boycott of coverage of Baader Meinhof - not likely to happen - Suchsland argues for more. Publications and broadcasters should focus on Constantin and Just Publicity's audacity, he argues, and, now more than ever, run reviews well in advance of September 17, with the authors' identities protected by pseudonyms. And that's just for starters. Suchsland is pissed off.

[crippled_avenger]

Gledao sam THE BABYSITTERS Davida Rossa, courtesy of Ginger.

Ovaj film me je prijatno iznenadio pošto sam bio poprilično digao ruke od američkog nezavisnog filma. Međutim, Ross je snimio jedan vrlo fokusiran i jasan film, sa razvijenom pričom, solidnim kadriranjem i odličnim glumcima, bez nasilne oneobičneotsi koju nosi nezavisni film.

Da Rossov pristup nije toliko klinički, možda bi se BABYSITTERS mogao smestiti na liniju naslova poput AMERICAN BEAUTY. Međutim, za razliku od Mendesa on nema artističke pretenzije, što je i dobro.

Sama priča o devojkama koje shvataju da bi svoju bejbisitersku ponudu mogle da prošire seksualnim uslugama, lako se transformiše u zanimljivu psihološku studiju, ne seksualne već ekonomske prirode, uspevajući da prodre do psiholoških osnova kapitalizma.

Ross uspeva da kroz ceo film izbegne sentimentalnost, i ne ponaša se moralizatorski, međutim kroz intelektualni koncept vrlo dobro poentira svoj moralni stav, pošto kroz analizu kapitalističkog koncepta neumitno dolazi do vrlo dragocenih psiholoških zaključaka, ne samo o zamajcu koji pokreće ceo posao već i do psiholoških transformacija koje posao izaziva kod junaka, kako profesionalaca tako i mušterija.

Gluma je odlična pošto uspeva da zatoči psihološku autentičnost a da ostan u domenu vrlo efikasnog underplaya.

THE BABYSITTERS je odličan mali film i zaslužuje preporuku.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam NO BLADE OF GRASS Cornel Wildea, courtesy of Ginger.

Reč je o vrlo bizarnom filmu, počinje kao patetična priča o ekološkoj panici, o zagađenju koje izaziva neku bolest među biljama, žitaricama i sl. a konsekventno i među životinjama. Međutim, onda se pretvara u prilično hard core, ali not in a good way priču o građanima Londona koji bže iz grada kako bi stigli u Škotsku i tamo našli zaklon.

Iako ovaj film ima kultni status, moram priznati da što se mene tiče, on jedino može mati kultni status kao čist curio. Naime, taj spoj patetičnog ekologizovanja i expoitationa je vrlo neuravnotežen. Isto tako u samom psihološkom profilu likova unikatno je to što za razliku od drugih post-apokaliptičnih filmova u kojima ljudi čim krene kriza dobiju poriv da se jure po ulici biju i siluju, ovde glavni junaci imaju vrlo agresivan pristup stvarima u početku svoje golgote. U ovakvim filmovima, inače junaci kreću iz jene nevine pozicije i tokom filma potaju monstrumi i ubice. U NO BLADE OF GRASS, junaci se od početka ponašaju kao ubice, i to u pojedinim situacijama gotovo neopravdano što filmu daje poseban ugođaj.

U tom smislu, NO BLADE OF GRASS je vredan gledanja. Međutim, izuzev tih detalja, zaista nema ničeg drugog što može da nudi ovaj granddaddy apokaliptičnih filmova.

* 1/2 / * * * *

[Milosh]

Pogledao sam NO BLADE OF GRASS Cornel Wildea, courtesy of Ginger.

Ako već nisi, obavezno pročitaj roman Johna Christophera po kome je rađen film, roman je odličan a objavljen je još odavno u okviru edicije Kentaur. Film još nisam pogledao, ali sigurno da hoću, a inače bih voleo da vidim i neku novu adaptaciju; naime, posle 28 dana (i nedelja) nekako mi je prirastao za srce taj koncept postapokalipse u Velikoj Britaniji.  

[crippled_avenger]

Pogledao sam REDBELT Davida Mameta, courtesy of Ginger.

Reć je o zanimljivom filmu u kome se Mamet na svoj prepoznatljiv način bavi temom koju do sada nije doticao a to je mixed martial arts fighting. Ovaj film čini zanimljiv double bill sa NEVER BACK DOWN koji američku fascinaciju mixed martial arts borbama smešta u adolescenstki milje.

Iako spoj Mameta sa mixed martial artom deluje bizarno, REDBELT bi se u domenu borilačkog filma mogao posmatrati kao varijacija na bokserski film u kome je samo zamenjena borilačka veština koja se praktikuje u ringu. Međutim, u dramaturškom smislu, REDBELT je us suštini bokserski film sa sve borcem koji preferira amaterizam u odnosu na komercijalizaciju, učiteljem pod čijim je toplim skutima napravio prve korake, žene koja ga tera da uđe u proefsionalizam, ljigavim menadžerima i ljudima koji od borbe prave šoubiznis...

Sve su to elementi koji postoje u bokserskim melodramama još od tridesetih i četrdesetih. Stoga, uvođenje druge veštine u taj kontekst pre svega čini da se REDBELT površno percipira kao nešto novo, radikalno ili paradoksalno jer je Mamet upleten u sve. Međutim, ma koliko Mametovo uplitanje u film o mixed martial artsu delovalo neobično, isto tako se niko od nas ne bi iznenadio kada bi on pisao film o boksu.

Unutar same strukture, iako je nesumnjivo reč o filmu u kome ima borilačkih scena, i iako te borilačke scene vrlo često imaju funkcju u izražavanju likova, Mamet se nalazi na svom terenu pošto filozofija trenera điuđicua može da bude jako dobar poligon za njegove dijaloške sparinge. Štaviše, Mamet uspeva da do maksimuma dovede verbalni segment borilačkog sporta i istočnjačkih borilačkih veština. Štaviše, REDBELT bi mogao upravo zbog spoja verbalnog i neverbalnog, i smeštanja cele priče u scenske uslove (teretana kao scena, ring kao scena, ljudi se kostimiraju kako bi trenirali ili ušli u ring) lokacija i radnji koje imaju inherentnu teatralnost, da bude zanimljiva pozorišna predstava, a da ne bude lišen niti jednog od svojih aduta.

Ono što bi REDBELT sprečilo da bude pozorišna verbalno-koreografska predstava jeste prilično odsustvo mogućih alternativnih čitanja, iako Mamet više nego u drugim recentnim filmovima pokušava da ih unese. Naime, sasvim je jasno da Mamet u ovom filmu pokušava da se vrati svojim uslovno rečeno angažovanim korenima koje je pišući melodičan dijalog i con zaplete u međuvremenu sasvim izgubio. REDBELT uporno pokušava da maltene bude WATER MACHINE smešten u uslove borilačkog filma i da se obračuna sa demonima komercijalizacije koji vrebaju iza svakog ćoška i spremni su ne samo da potpuno izmene ljude i nateraju ih na greh, nego se dešava da samo okrznu čoveka i potpuno mu unište život. To jeste simpatična poenta, naročito ako se ima na umu da kroz tu fobiju Mamet zapravo pokušava da govori o sebi i Holivudu, međutim, u ovom konkretnom slučaju, Mamet kreira jednog junaka koji je previše nevin i previše pun ideala da bi bio iole uverljiv.

Možda takav junak može da postoji u miljeu u kome se dešavao Mametov WATER MACHINE, jer to je druga epoha, strahote sveta nisu svima bile opšte poznate, ili pak takav čovek može da postoji u nekom izolovanoj verskoj zajednici, međutim toliki stepen nevinosti kod čoveka koji je vodio relativno aktivan sekularni život je prosto apsurdna. Ipak, bavljenje čistotom američkog sna i stvaranje takvih anđeoskih likova jeste na neki način Mametov pečat, no to slabo pije vodu na filmu. Chiwetel Ejiofor je  napravio vrlo solidan nastup u okvirima zadatog materijala i teško da bi iko drugi napravio više sa ovakvim tekstom. Inače, zanimljiva je paralela između ovog junaka i Djimonovog gurua u NEVER BACK DOWN. Ne samo da je u oba slučaja glavni junak crni guru pun raznih saveta kojima kroz principe borbe zapravo objašnjava životnu filozofiju, već ima nekih sličnosti i na nivou zapleta.

Drugi hronični problem, i Mametov pečat je svakako ta mreža prevare na kojoj se bazira zaplet. Kao i uvek u jednom trenutku, junaci počnu jedni drugima toliko da zabadaju nož u leđa da se priča u priličnoj meri relativizuje a gledalac izgubi odnos prema karakterima. Toga ima i u REDBELTu ali svakako manje nego u HEISTu.

Scene borbe su cool. Nisu spektakularne ali imaju određenu energiju koja se upravo graniči sa neverbalnim teatrom.

REDBELT nije uspeo da reinventuje Mameta, ali ga je u određenom smislu renovirao, postavio u neke sveže okolnosti i razbio je maniristički niz u kome se našao. Još uvek nisam gledao seriju THE UNIT ali čini mi se da u nekim scenama, Mamet referiše na nju, naročito u subplotu o snimanju filma. Ne znam kako REDBELT stoji u odnosu na nju, ali iako suštinski nema promena, činjenica je da se izdvaja u odnosu na Mametove recentne flickove.

* * ½ / * * * *

[DušMan]

Tek sam sad skontao da je na Popboksu u tekstu o Comiconu linkovan tvoj prikaz grupe My Chemical Romance i albuma Black Parade iz 2006. Eh, to su bili dani... Mislim na dane kad si pisao za Popboks, a ne na Crnu paradu.

[crippled_avenger]

E moj DušMane, nekoć sam bio punk.

Ali nema veze, pre odlaska sam uspeo da ostavim dovoljno ljudi na Popboksu da brinu o njemu. Ipak, odigrao sam značajnu ulogu u dolasku Kristine, Miloša, Đorđa, Zorana, Mehmeta i možda sam nekoga zaboravio (pamtim da su Goran Musić i Žika K. imali one-shot tekstove na Popboksu), nek se ne naljuti.

Sada ipak svi ti ljudi koje sam ja preporučio imaju važnu ulogu na Popboksu i daju mu veliki legitimitet. A čini mi se da nije samo moj utisak da su oni najpažljivije čitani na Popboksu.

[crippled_avenger]

Pogledao sam VIKAREN Ole Bornedala, courtesy of Kunac.

Iako moram priznati da mi Bornedalov odlazak u Holivud nikada nije bio do kraja jasan i nisam razumeo što su Weinsteini našli u njemu, pogledavši VIKAREN negde shvatam da je Bornedal tip koji ima nivo profesionalizma koji doseže holivudske uslove. Nisam gledao druge stvari koje je radio po povratku u Evropu, ali VIKAREN je vrlo zabavan, komunikativan omladinski horor koji bi Bornedalu da već nije bio u Holivudu možda mogao biti pozivnica da tamo ode, ili ga je pak on i snimao sa idejom da se vrati.

Posebnu draž čini to što u jednom pulp filmu glavne uloge glume glume veterani DOGME pokreta Paprika Steen i Ulrich Thomsen, koje smo poslednji put videli zajedno u Vinterbergovom klasiku FESTEN. Ovde se pojavljuju u jednom potpuno drugom kontekstu i ponovo su vrlo funkcionalni. Od Paprike Steen se to i moglo očekivati pošto je u nekim danskim filmovima pokazivala da ima dara za komediju.

Bornedal i Laustsen su filmu dali glossy look i moglo bi se reći da na niovu spektakla dostiže američke B-theatrical naslove tipa COVENANT. S tim što je naravno u dramaturškom smislu bolji.

U svakom slučaju Bornedal je snimio film koji u širem kontekstu žanrovske ponude sa ovim spojem solidne tehničke realizacije (slikao Dan Laustsen, muzku radio Marco Beltrami, sve holivudski kadar), ambicioznog prilaza jednoj relativno generic priči, i odsustva ovog tipa horora za klince, ima dosta potencijala i može da obraduje fanove ovog pristupa filma, i isto tako pokazuje po ko zna koji put snagu danske industrije u domenu komunikativnog repertoarskog filma.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam BBCjev dokumentarac MUNICH: OPERATION BAYONET. To je emisija iz 2006. godine u kojoj su prikazani do sada poznati fakti o operaciji Wrath of God u kojoj su Izraelci napravili odmazdu protiv ekipe koja je organizovala pokolju u Minhenu. Imajući u vidu da su se upravo završile Olimpisjke igre kao i da su Šefik i šapić napravili pizdariju u Olimpiskom selu kakva po žrtvama nije viđena još od Minhena 1972. godine, evo divnog povoda da se malo prisetimo ove zanimljive priče.

Ovaj dokumentarac je rađen iz izraelska vizure i ima samo jednog palestinskog sagovornika. U smislu ekskluzivnosti sagovornika ONE DAY IN SEPTEMBER je mnogo relevantniji. Međutim, sasvim je jasno da je teško naći žive & raspoložene Palestince za razgovor. No, što se Izraelaca tiče, ekipa je odlična i daju prilično detaljan prikaz cele operacije.

Reditelj Ron Maiberg je vrlo diskretno koristio metod rekonstrukcije i ubacivanja dokumentarnih materijala kako bi gledaoca ubacio u celu atmosferu i upoznao ga sa lokacijama ali se sačuvao da se dokumentarac ne pretvori u show.

Pošto sam dosta čitao o ovom slučaju, ovaj naslov daje dosta podataka mada ostavljeno je prostora za još neke dokumentarce na ovu temu jer su poneke zanimljive stvari preskočene.

[crippled_avenger]

Pošto mi je ovih dana bilo malo hectic, nisam stigao da zapišem utiske o svim stvarima koje sam pogledao. Počeću od poslednje stvari koju sam gledao. To je GET SMART Peter Segala.

Od ovog filma sam očekivao i malo i puno. Malop sam očekivao zato što sam računao na to da se radi o rimejku poznate serije koji će biti rađen u grču sa velikim poslovnim očekivanjima, kontroverzama, otpuživanjima za komercijalitaciju i sl. S druge strane puno sam očekivao od Peter Segala koga smatram jednim od najtalentovanijih savremenih reditelja u domenu high budget komedije i svakako rediteljem čije umeće prevazilazi klasične zanatske okvire tog žanra.

I u tom smislu, dobio sam film koji na najbolji i najgori način, istovremeno, ispunjava ono čemu sam se radovao. GET SMART je u situacijama kad je komedija vrlo dobar, mahom odličan. Međutim, u pojedinim situacijama Segal pokušava da ga režira kao akcioni film, da snimi svoj TRUE LIES, i iako na nivou inscenacije akcionih scena sasvim pristojan, njegova podela u glavini ulogama je previše komičarska tako da postoji ogromna razlika u tonu izmešđu komičnih i akcionih situacija.

Carrell je počeo da dobija veliku kreativnu moć i komične scene kroji prema svom afinitetu awkward humora na liniji serije THE OFFICE i tim pre taj vid diskrtnog skoro stilizovanog humora nema puno veze sa adrenalinskim akcionim situacijama. U filmu glumi i The Rock i kad je recimo Rock u tim scenama one stoje fantastično. Segal je u svojoj ambicioznoj računici očigledno zaboravio to da je okosnica TRULE LIES bio ipak akcioni heroj Arnie, i to hipertrofirani samoparodični akcioni heroj kao što je sada Rock. I u tom smislu, da je Rock igrao glavnu uklogu GET SMART bi bio klasik.

Međutim, sa ovom podelom i odnosima, GET SMART je samo jako dobar i zabavan film koji uspeva da bude konstantno smešan i zanimljiv. Ali, nažalost ne uspeva da bude i zanatski vredan film i dauspešno reši jednačinu sa kojom se suočavaju reditelji akcionih komedija.

Kad je o Segalu reč, zadržao je svoju reputaciju i sa velikom pažnjom čekam i njegov sledeći film.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam FULL MOON HIGH Larry Cohena, courtey of Kunac.

Moram priznati da za ovaj film nisam znao i nije mi bio na listi brojnih Larryjevih filmova koje želim da pogledam. Uprkos povoljnim kritikama i visokoj ceni kod Maltina, što je Larry retko dobijao, bio sam skeptičan prema gledanju.

Međutim, na kraju sam bio izuzetno prijatno iznenađen, pošto je reč o potpuno off-the-wall komediji u kojoj je cela prioča sa vukodlakom samo plot device koji povezuje seriju potpuno off-the-wall sekečeva. Ono čega sam se ja plašio jeste da će Cohen u ovom filmu praviti neki umekšan horor, međutim FULL MOON je punokrvna edgy komedija, sa dosta hit and miss humora, koji je više hit nego miss i potpuno je na liniji nestašluka kakve su radili Landis ili Dante (a tu ne mislim na Landisov WEREWOLF nego baš na komedije).

Čini se da je pokrovitelj filma bio Alan Arkin čija se čitava familija pojavljuje, i Cohen je na jednom mestu skupio priličan broj odličnih komičara i svaki ima svoju ariju. Ono što je još zanimljivije to je da Cohen koji nije pisao previše komedija očigledno ima vrlo specifičan i svež odnos prema žanru i u njegovom filmu se često vide neka potpuno inovativna rešenja.

Naravno, u ocvakvoj skečevitoj strukturi, postoje određei padovi, kod Cohena se to dešava u samom finalu, ali konvencije žanra omogućuju da se sve privede kraju ona a high note.

U svakom slučaju, FULL MOON HIGH treba videti kao favorit iz senke.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

DIPLOMA ZA SMRT Živorada Tomića je jedno od najzanimljivijih gledalačkih iskustava koje sam imao u poslednje vreme. Reč je o jednom vrlo sadržajnom filmu koji mnogo govori o stanju krimića u kinematografiji SFRJ.

Naime, dok se u radovima njegovog imenjaka Mitrovića, naročito iz šezdesetih, jugoslovenski krimić živ, zdrav i vitalan, kod Tomića je već negde upitno da li je krimić zaista vitalan deo jugoslovenske kinematografije. A opet s druge strane, na nekim drugim nivoima DIPLOMA ZA SMRT nudi obilje zaista vrhunskih detalja, koji je čine značajnim filmom.

U to ime, počeo bih od pozitivnog apsekta. Po svojoj strukturi, DIPLOMA ZA SMRT je klaična priča o usponu i padu jednog gangstera data u maniru najklasičnijih predstavnika tog žanra kao što su LEGS DIAMOND, SCARFACE i sl. U ovom konkretnom slučaju reč je o dvojici zagrebačkih akademsnkih građana, pravnika i ekonomiste koji na ekonomistinu inicijativu počinju da detektuju privredne kriminale i da se ugrađuju u njih, sa tendencijom da u njima počnu da dominiraju.

Iako, sami privredni kriminali o kojima DIPLOMA ZA SMRT govori, ne deluju nimalo neuverljivo, a što implicira komentar koji je Žika copy/pasteovao, uostalom, SFRJ je bila zemlja izrazito razvijenog privrednog kriminala. Štaviše, privredni kriminal kojim se junaci bave u ovom filmu bazira se na krađama iz skladišta i osnivanjem privatnih firmi a tuđe ime u ime kontroverznih biznismena a zapravo krimosa izbeglih u inostrantsvo.

U domenu same delatnosti, DIPL0OMA ZA SMRT je apsolutno uverljiva. Isto ako uključivanje ekonomista i pravnika u celu priču je sasvim očekivano. Ono što bi se moglo smatrati neuverljivim jeste zaplet u kome dva obrazovana mladića požele da uđu od nule u tu priču. Međutim, ovo i jeste film koji pokušava da smesti takvu premisu u realne okolnosti i kaže, "okej, a šta bi s desilo ako bi obratzovan čovek ušao u tu priču, kako bi izgledao njegov sudar sa realnošću kriminala?" i u tom smislu, film je uverljiv jer iako ne govori o nečemu što se desilo, razmatra potencijal jednog dešavanja.

Kad je reč o nasilju koje se sporovodi u filmu, ni ono nije neuverljivo za jugoslovensko društvo 1989. godine. Iako je SFRJ smatrana jednom od najbezbednijih zemalja na svetu naročito u domenu slobode kretanja i sigurnosti građana, nasilje koje donosi ovaj film nije sada neki all around gangland warfare, već vrlo diskretna ubistva u tami.

Ono što je dragoceno, osim samog prikaza činjenica da u SFRJ postoji ozbiljan privredni kriminal koji u sebi nosi izvesnu dozu glamura, naročito iz vizure potrošačkog mentaliteta koji je tada već bio zavladao zemljom, jer kriminal je vezan za kafiće i butike, jeste odnos filma prema društvenim odnosima. Naime, u ovom filmu država ne postoji. Ona ne postoji ni u liku policajaca, ni u liku bilo kog državnog službenika. Na početku vidimo društveno preduzeće koga radnici besomučno protkradaju bez ikakve griže savesti. Ljudi koji odu u zatvor tamo samo steknu kontakte koji im posle omogućuju da se ozbiljnije bave kriminalom. Porez je tu samo da bi se izvrdavao, ili kroz potplaćivanje poreskih službenika koje je u filmu tretirano kao rutinska pojava ili kroz lucidne pravne savete. Opština i sud služe samo da bi se u njima ozvaničila krađa koja je izvršena.

U filmu DIPLOMA ZA SMRT ne postoji apsolutno nijedan junak koji dovodi u pitanje ideju besomučnog bogaćenja. Jedini koji nisu upleteni u tu priču su oni koji su u inferiornoj poziciji, domaćice, služavke i deca. Svi ostali su upleteni u priču.

U tom smislu, ne postoji nijedan junak koji bi se mogao smatrati moralnim centrom filma, izuzev u neku ruku ranjive vlasnice butika Renate koja meandrira između manjeg i većeg zla ali pokazuje izvesne obrise ljudskosti.

Iako bi se opisani moralni idiotizam junaka mogao smatrati scenarističkom greškom, čini mi se da ga sve više prepoznajem u svojoj okolini, i da svoje korene upravo vuče iz vremena kada je nastao ovaj film. U tom smislu, DIPLOMA ZA SMRT nije anticipirala samu gangstersku scenu koliko je anticipirala truljenje moralnog tkiva naroda u susretu sa najliberalnijim oblicima kapitalizma spojenim sa dvosmernom korupcijom između vlasti i naroda.

Konačno, moralni idoti iz Tomićevog filma skončavaju neslavno zato što se ispostavi da je nemoguć srećan brak između prekršilaca zakona i intelekta, i da će ti pametnjakovići pre ili kasnije popiti metak. U tom smislu, ovaj film je vrlo poučan, i pored moralnog idiotizma svojih junaka, a kraju u punoj meri etički zaokružuje žanrovsku konvenciju kojom se služi.

Kad je reč o onome što nije dobro u filmu, pre svega reč je o realizaciji. Ako imamo u vidu da je reč o filmu iz 1989. i da u tom trenutku i u jugoslovenskoj kinematografiji rade reditelji poput Gorana Markovića, Emira Kusturice i Darka Bajića (iz onih dana kada je još uvek koliko-toliko vladao filmskim jezikom) čija je vizuelna kultura na solidnom nivou, Živorad Tomić sa svojim ekstremno arhaičnim pristupom kadriranju zaista deluje deplasirano. Ako imamo u vidu da je gangsterski film, čak i u svojim dekadentnim tokovima poput francuskog krimića koji je sklon minimalizmu, ipak vrlo repertoarski žanr koji mora da donosi neku vrstu senzacije u bioskop, Tomićev film deluje još gore. Ne samo da DIPLOMA ZA SMRT dolazi u epohi posle SCARFACEa, nego dolazi u vreme kada Michael Mann radi mnogo bolje stvari na televiziji, u sličnom miljeu.

O akcionim scenama da i ne govorim. Borbe koje je koreografisao Ivo Krištof poznati kaskader koji igra jednog od goonova u filmu su ispod nivoa čak i tadašanjeg, i ranijeg jugoslovenskog filma.

Tomićevi kadrovi su statični, njegovo osvetljenje je krajnje lišeno bilo kakvog stila, stoga čak i lepi glumci i lepa kola u njegovom filmu deluju uobičajeno, iako su u svoje vreme (a to shvatam samo zato što se razumem u kola) bili luksuzni. Za razliku od Lakovića koji zaista odlično ume da napravi big deal od toga što mu junak vozi "jaguara" u SFRJ, Tomićev junak vozi "jaguara" a to izgleda kao da vozi polovan "opel". O scenama seksa kojih kod Lakovića u POZORIŠNOJ VEZI ima na vrlo eksplicitan način, kod Tomića nema ni govora. Štaviše, samo jedna žena, pomenuta Renata, ima kakav-takav karakter, pa je tim bre nejasan junakov odabir da je se reši i vrati svojoj bezličnoj ranijoj ljubavi. Ako imamo na umu da u gangsterskom filmu, muškarci znaju sve u muškom svetu ali stradaju zbog nepoznanice koju donosi femme fatale, kod Tomića su fatalne žene, koje u suštini dovode do sloma i njegovih junaka, bolno nerazvijene kao karakteri.

Kad je reč o radu sa glumcima, glavnu ulogu igra hunk ih HALOE ranko Zidarić koji osim hunky izgleda koji je nesporan ne uspeva da iskomunicira išta drugo tako da njegov lik počinje da "glumi" zapravo njegov sidekick Filip Šovagović, i feeme fatale koju igra neuništiva Ksenija Pajić. Zidarićev underplay je toliki da mi se povremeno činilo da Tomić želi da kroz njega iskaže priču o nekakvom anđelu osvete, čoveku sa emocijama kiborga koji peuzima zagrebačko podzemlje ili tako nšto. u svakom slučaju, Zidarić sa svojom rolom barely gets away with it, a iako ne želim da spoilujem, njegov slom se sasvim legitimno, usled toga što je tako lišen duhovnog sadržaja, može posmatrati i kao hepiend jer barem ljudi koji ipak pokazuju emocije pobeđuju.

Svi ovi nedostaci čine da DIPLOMA ZA SMRT lako može poslužiti kao povod da se odustane od snimanja krimića u SFRJ. Međutim, isto tako pošto ga sagledavam sa istorijske distance, nesumnjivo je da brojni kvaliteti izbijaju iz onoga što ga je diskreditoalo među savremenicima.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Evo malog opisa šta se sve Crippleu desilo na koncertu Kelis, američke Seke Aleksić u okviru Tuborg Green Posela.

Ono što se desilo ljudima na Peppersima, iako sam priželjkivao, ubedilo me je da ne idem na Turborg Green derneke, pošto je svedočilo o njihovoj organizaciji. Činjenica da sam otišao na Kelis bila je bazirana na mojoj spremnosti na cimanje ne bih li veo kako to izgleda, i na očekivanju da stvari neće ići glatko. Međutim, ride je na kraju bio bumpier nego što sam očekivao.

Na Popboksovoj recenziji prethodne večeri festivala pisalo je da su Asian Dzub Fountation kao headlineri te večeri počeli u 23h. Mi smo došli na kalemegdan oko 22 sa idejom da uđemo dok još nije gužva. Posle nekih pola sata dočekali smo nastup Cuban Brothersa koji je dobrano outstayovao svoje welcome. Ali, okej, činili se da je taj nastup tempiran kako bi nakon njega počela Kelis. Međutim, kad se njihov naporan i monoton nastup završio, iako je beogradska publika prepuna ljudi koji inače evidentno nemaju pojma o muzici, pozdravljen krajnje benevolentno, nastupa faza puštanja muzike sa diska. I to ne u smislu da je neki DJ pušta sa diska. Nego, u smislu da je neko pušta sa diska kako bi se popunilo vreme. Slede desetine miuta te muzike, polako ponestaje nada da će Kelis uopšte nastupiti, pomišljam da je nastup bio pre 22 i sl.

Oko ponoći i 20 minuta, Kelis najzad izlazi na scenu. Pre nje na scenu izlazi bend koji izgleda i zvuči kao prateći bend Đorđa Davida Fuzzbox . Počinje njihova svirka. Oni nemaju mnogo osmišljeniji nastup od Fuzzboxa pozvanog da prati Aleksandru Kovač. To je najniži nivo mimzisa u odnosu na matrice, od autoritativnog DJa ni traga ni glasa, čak i kada se čuju neke stvari koje evidentno ne udara bubnjar ili kada se čuju semplovi koje bend ne svira.

Kelis se uz sve to ponaša blisko jednom drugom Đorđu, ne Davidu već Balaševiću i jako mnogo govori između pesama, i ponaša se kao da nije čekala sa nama dva sata (znam da nije, ali čini se da uopšte nema predstavu o vremenu i kontekstu svog nastupa) tako da umesto nečeg brzog, "da nas zagrije" kreće sa laganim stvarima, i one uprkos njenom dobrom pevanju, u retkim momentima kada peva, potpuno promašuju. U patetičnim trenucima Kelis je u fazonu "Ajmo raja" i traži singalong ali on izostaje. Ja bih na njenom mestu bio šokiran.

Na kraju se sve završava sa verzijom MILKSHAKE koja zvuči kao obrada osrednjeg srpskog HC benda koji je svira u šali i Balaševićevska duga TRICK ME posle koje nema bisa, a narod ga ni ne traži već beži sa terena KK Partizan.

Cela svirka je trajala manje od sat vremena, iako je Kelis u svojim dugim govornim intrludijima pitala publiku da li je spremna za partyjanje a onda bi posle tog poziva usledio sve sem neki party record, i govorila kako je prvi put ovde i kako će nam pevati od jutra do sutra.

U tim govornim delovima, Kelis je izrekla i stvar zbpg koje sam istinski popizdeo. naime, rekla je kako je pitala promoterku znaju li ljudi njenu muziku u Srbiji. pa je pitala kako se oblače, koju muziku slušaju. pa je onda rekla kako ipak uprkos svemu što smo prošli, mi izgledamo kao ONI i govorimo kao ONI. Tu sam moram priznati poludeo. Iako ni sam nemam previsoko mišljenje o ovom narodu, ipak da neko govori o tome kako se raduje što izgledamo i govorimo normalno čini da budem u potpunom šoku. Ni ostatak pripadnika ostatka poklanog naroda na terenima nije previše bio blagonaklon prema ovom ispadu a Kelisino vađenje time što je pre BOSSY rekla da svakoga, i nas Srbe, iako nas mrze moraju da poštuju, nije izgladila ovaj gaf.

Koncert Kelis ma koliko bio festivalski, kraći nego inače i sl. pšto će govoriti ekipa iz Tuborg Festa podbacio je u svakom smislu, i logističkom i muzičkom a o etičkom da i ne govorim.

[Meho Krljic]

Auh... Mislim, nije da sam lično pogođen jer mrzim i Kelis i Srbiju, ali žao mi te... Kako kaže i Mikri Maus: Kelis jebe polučovek, poluneverovatan.

[crippled_avenger]

Moguće je da sam ja suviše zaražen hip-hop ortodoksijom i da očekujem da na nastupu nekoga ko ne radi u užem smislu hip-hop ali definitivno ima tu tehnologiju na matricama na pločama, nastupi DJ. Public Enemy su takođe svirali sa bendom ali je tu bio i DJ.

A ovo je izgledalo zaista apsurdno sa ovim kosijanerima koji nešto headbanguju iza nje. Nemam ja ništa protiv da neko svira instrumentalno na koncertu ovog žanra ako je to neka vrhunska stvar kao The Roots recimo, ali ovo nije bilo to. Ovo je bilo bliže Sunshineu, koji je takođe inače imao DJa.

[crippled_avenger]

Demokratsko društvo nije pravedno
,,Ričard Rorti tvrdi: "Demokratija je važnija od filozofije". Sa ovim političkim principom Rorti faktički priprema teren za gubljenje filozofije u kulturnom relativizmu. Platon na početku filozofije kaže upravo suprotno: filozofija je mnogo važnija od demokratije. I ako je pravednost filozofsko ime za politiku kao kolektivnu istinu, onda je pravednost važnija od slobode. Velika kritika demokratske politike kod Platona je svakako ambivalentna. S jedne strane predstavlja lično mišljenje jednog aristokrate. Ali s druge pokazuje stvarni problem, naime osnovnu protivrečnost između slobode i pravednosti. To je na kraju krajeva naša današnja situacija: cena za našu slobodu, ovde u zapadnom svetu, jeste monstruozna nepravednost, unutar naših zemalja, a još više izvan njih. Filozofski rečeno, ne postoji nikakva pravednost u savremenom svetu."


Alen Badju: Demokratsko društvo nije pravedno

Svako pokušava da bude najbolji demokrata. Između različitih demokratija danas neprestano iskrsavaju sve političke protivrečnosti i nesuglasice. Čak je i rat demokratski postupak protiv pogrešne demokratije. Džordž Buš je opravdavao rat u Iraku time da je on veći demokrata nego Sadam Husein. Čini se da je nemoguće postalo da se ne bude demokrata. Da li je razlog možda u tome što se nalazimo neposredno pred krajem poznate forme demokratije? To će se pokazati. Izvesno je, međutim, da se pojam demokratije mora objasniti.

Počnimo s jednom protivrečnošću. Filozofiranje je s jedne strane nužno demokratsko. Odmah ću objasniti zašto. S druge strane, pak, većina filozofa, uključujući Platona, Hegela, Ničea, Hajdegera, Vitgenštajna, Deleza, pa i mene, deli politička uverenja koja, uzeta u uobičajenom smislu reči, apsolutno nisu demokratska. Ovo mesto bi trebalo takođe da objasnim.

Postoji protivrečnost između istinite prirode filozofije, koja odgovara demokratskom shvatanju raspravljanja i mišljenja, i shvatanja filozofije u političkom polju koja često prihvata autoritativni okvir za kolektivno određenje ljudi. Mi smo dakle suočeni sa paradoksalnim odnosom između tri pojma: demokratije - politike - filozofije. Moramo poći od demokratije ka filozofiji. Jer rođenje filozofije kod starih Grka nedvosmisleno zavisi od pronalaženja prve forme demokratske vlasti. Ali moramo i od filozofije da stignemo do politike. Jer je politika u istoriji filozofije uvek bila izuzetno važno polje interesovanja filozofa. Ali dok je politika predstavljala objekat refleksije za filozofiju, veoma je teško, uopšteno uzevši, da se od jednog takvog načina politike dođe do demokratije.

Demokratija je, ako dozvolite, pre filozofije bila nužnost a nakon filozofije nemogućnost. Naše pitanje glasi dakle: šta se menja u politici putem filozofske aktivnosti tako da je demokratija s jedne strane nešto nužno a s druge nešto nemoguće ili veoma teško? I odgovor glasi: teškoća leži u odnosu između demokratskog pojma slobode i filozofskog pojma istine. Ako postoji tako nešto poput političke istine, onda je ta istina obaveza za svaki racionalno misleći duh. To znači, međutim, da je sloboda apsolutno ograničena. I obrnuto, ako ne postoji nikakva ograničenost, onda ne postoji nikakva politička istina. Ali u tom slučaju se ne može uspostaviti nikakav odnos između filozofije i politike.

Tri su dakle pojma - politika, demokratija i filozofija - zahvaljujući pitanju istine međusobno povezana. Time se postavlja pitanje: šta je demokratski koncept istine? Šta je, u odnosu na relativizam i skepticizam, demokratska univerzalnost? Šta je demokratski zakon koji se može primeniti na sve nas? Filozofija ima dve osnovne osobine. Najpre, ona je diskurs koji je nezavisan od položaja ljudi koji ga stvaraju. Filozofija nije diskurs kralja, sveštenika, proroka ili nekog boga. Nema nikakve garancije za filozofski govor od strane transcedencije, moći ili sakralnih funkcija. Filozofija pretpostavlja da je potraga za istinom otvorena za sve. Filozofska misao ne vodi brigu o subjektivnom iskazu, nego o objektivnoj doslednoj reči. Filozofija je diskurs koji se iz sebe samog legitimiše. Ovo je nema sumnje demokratska osobina.

Druga osobina filozofije je da je ona neposredno izložena sudu drugih. Filozofski diskurs se stvara putem anticipiranja prigovora i prihvatanja rasprave. Njegov aksiom je ravnopravnost svih misli. Ta ravnopravnost predstavlja sud za filozofski diskurs. I to je sud u demokratskom smislu reči. Socijalna, kulturna ili religiozna pozicija govoreće ili misleće osobe, za filozofiju nema nikakve važnosti. Filozofija prihvata da bude od svih. Filozofija je ujedno izložena slaganju ili kritici i to bez unapred datog odlučivanja o ličnosti koja se slaže ili kritikuje. Filozofija prihvata da bude za sve. Tako možemo zaključiti da je stvarna suština filozofije demokratska.

Ali ne smemo zaboraviti da filozofija koja prihvata da je apsolutno univerzalna, kako na njenom iskonu tako i njenom pripisivanju (adresiranju), ne može u istoj meri da prihvati da je po svom određenju ili cilju demokratska. Svako može da bude filozof ili sagovornik filozofa. Ali bilo bi pogrešno tvrditi da je svako mišljenje iste vrednosti. Aksiom ravnopravnosti misli je daleko od toga da bude aksiom ravnopravnosti mišljenja. Kod Platona se, na samim počecima filozofije, najpre pravi razlika između pogrešnog i pravog mišljenja i tako onda između mišljenja i istine. Iz tog razloga filozofija očito ne može da prihvati veliki demokratski princip slobode mišljenja. Ako mišljenje predstavlja upravo suprotnost istini, onda za njega ne može da važi ova vrsta slobode. Ni u zapadnim demokratijama se ne prihvataju sva mišljenja. U Francuskoj, primera radi, ne potpadaju pod slobodu mišljenja kojim se poriču ubijanja Jevreja od strane nacista. Postoji zakon koji zabranjuje da se takvo mišljenje iznosi. Uopštenije rečeno: filozofija jedinstvo i univerzalnost istine suprotstavlja pluralnosti i relativnosti mišljenja.

Postoji još jedan razlog koji ograničava demokratsko okretanje filozofije. Filozofija je izložena kritičkom sudu drugih. Ova izloženost poziva se, međutim, na opšte prihvatanje pravila za diskusiju. Moramo priznati važnost argumenata. I konačno moramo priznati postojanje univerzalne logike kao uslov za aksiom ravnopravnosti misli. Aksiom ravnopravnosti misli sa sigurnošću se nalazi, i nužno, u polju opšte logike. Ovo je - u metaforičnom smislu - "matematička" dimenzija filozofije. Postoji sloboda u pripisivanju ili adresiranju, ali postoji istovremeno nužnost strogog pravila diskusije, koji važi za sve.

Kao i matematika, filozofija je od svih i za sve: ona nema nikakav poseban jezik, ali na snazi je strogo pravilo za izvođenje zaključaka. Kada, dakle, filozofija ispituje politiku, ona to ne može da čini prema merilu čiste slobode a tek ne može prema merilu slobode mišljenja. Filozofija se mnogo pre zanima pitanjem: šta može da bude jedna politička istina?

Jednakost i univerzalnost su karakteristike jedne validne politike u polju filozofije. Klasično ime za nju glasi: pravednost. Za pravednost je jednakost važnija od slobode. I univerzalnost je važnija od partikularnosti, identiteta ili individualnosti. Iz tog razloga je problematična opšta definicija demokratije kao slobode pojedinaca.

Ričard Rorti tvrdi: "Demokratija je važnija od filozofije". Sa ovim političkim principom Rorti faktički priprema teren za gubljenje filozofije u kulturnom relativizmu. Platon na početku filozofije kaže upravo suprotno: filozofija je mnogo važnija od demokratije. I ako je pravednost filozofsko ime za politiku kao kolektivnu istinu, onda je pravednost važnija od slobode. Velika kritika demokratske politike kod Platona je svakako ambivalentna. S jedne strane predstavlja lično mišljenje jednog aristokrate. Ali s druge pokazuje stvarni problem, naime osnovnu protivrečnost između slobode i pravednosti. To je na kraju krajeva naša današnja situacija: cena za našu slobodu, ovde u zapadnom svetu, jeste monstruozna nepravednost, unutar naših zemalja, a još više izvan njih. Filozofski rečeno, ne postoji nikakva pravednost u savremenom svetu.

Najbolja paradigma pravednosti je verovatno, kao što je to Platon već izložio, matematika. U matematici nalazimo iskonsku slobodu, slobodu izbora aksioma. Potom vlada potpuna određenost, koja sledi logička pravila. Moramo da prihvatimo posledice našeg prvog izbora. A to prihvatiti nije sloboda, nego prinuda, nužnost i težak intelektualni rad da se nađe korektan dokaz. U matematici nalazimo snažnu univerzalnu jednakost u preciznom smislu: dokaz je dokaz, i to bez izuzetka za sve koji prihvataju početni izbor i logička pravila. Izbor - posledice - jednakost - univerzalnost. Ova četiri pojma opisuju, u ovom sledu, paradigmu političkog pojma pravednosti.

I ovde se uostalom susrećemo sa paradigmom klasične revolucionarne politike čiji je cilj pravednost. Najpre se mora prihvatiti osnovni izbor. Ovde je izbor između dva puta, kako su to govorili kineski revolucionari: između revolucionarnog puta i konzervativnog, radničke klase ili buržoazije, kolektivnog delovanja ili privatnog života. I moraju se prihvatiti posledice ovog izbora: žrtva i ogorčena borba, nikakva sloboda mišljenja ili životnih stilova, nego disciplina i težak rad da bi se pronašla strategijska sredstva za pobedu. A rezultat nije nikakva demokratska država u uobičajenom smislu reči, nego diktatura proleterijata koja služi tome da nanese poraz neprijateljima. Osim toga, ova paradigma se predstavlja kao apsolutno univerzalna, jer cilj nije moć određene klase ili grupe, nego ukidanje svih klasa i nejednakosti i, konačno, kraj same države.

"Demokratija" u ovom shvatanju označava svakako dve potpuno različite stvari: s jedne strane formu države u Lenjinovom smislu i s druge narodni pokret u Maovom smislu. U prvom smislu demokratija nema ništa sa revolucionarnom politikom ili pravednošću. U drugom, demokratija nije niti norma niti cilj. Ona je tek sredstvo za aktivno prisustvo naroda u političkom polju.

Demokratija nije politička istina, nego sredstvo da se iznađe politička istina i da se realizuje.
Danas svakako moramo, kako se ova klasična sekvenca revolucionarne politike zauvek izgubila, ići novim putem, kako bi pojmili demokratiju kao mogućnost oslobođenja naroda. U tom pogledu moje predavanje ima i smisao da shvati demokratiju kao filozofski uslov za novo učenje, novi status diskursa. Jer izučiti istinsku politiku, znači opisati nova mesta za pravednost. Ta mesta ne smeju međutim biti unapred određena. Ona ne mogu pripadati državi. To su mesta na koja se može izaći iz postojećeg subjektivnog sveta.

Otuda treba naučiti pravi put, spoznati političku istinu i biti njom obuzet.

Možemo reći da je demokratija događaj sa političkim posledicama. Ili rečima pesnika Valasa Stivensa: demokratija je "predznak", nešto, "što će reći budućnost". Ne možemo redukovati demokratiju na demokratsku moć jedne države. Demokratija je, ukoliko se događa, za filozofe obećanje novosti na političkom polju.

Preveo s nemačkog i priredio
Dejan Aničić

Objavljeno u nedeljniku NIN, br. 3008, 21. avgust 2008.

[Meho Krljic]

Da, ali Rorti je vazda demokratsko društvo isticao kao najpragmatičnije u skladu sa, jelte, filozofijom pragmatizma, ne kao najpravednije tako da...

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE STRANGERS Bryan Bertina, courtesy of Ginger.

Ovaj film je hypeovan kao važno žanrovsko ostvarenje ove sezone. Reći da smo isti taj film videli već nebrojeno puta je understatement. Meni je sasvim jasno da žanr mora da se osloni na formule. I ja nemam ništa protziv toga. Neke formule čak i volim. Uostalom žanr povremeno nke formule mora i da reinventuje. Međutim, VACANCY Nimroda Antala se još nije ni dobrano pomerio na zadnje police u videotekama kada se pojavljuje THE STRANGERS koji je potpuno identičan film.

Čini mi se da čak i u okvirima industrije koja je bazirana na repeticiji uspelih formula, ovako brzo ponavljanje formule nema previše smisla. Isto kao i VACANCY, film počinje nekim pseudo odnosom dvoje junaka a onda krenu da ih zlostavljaju nadmioćni seoski sadisti. Za razliku od VACANCY mi ne saznajemo koja je njihova agenda, ali u suštini ta agenda nije ni važna. Isto tako, za razliku od VACANCY ne saznajemo najtačnije ni šta i kako junaci razmišljaju o bekstvu nego se njihovi pokušaji dešavaju na mahove.

Ono što je gimmick koji tobože izdvaja ovaj film od stotina drugih jeste natpis o tome da je baziran na istinitoj priči o kojoj se ne zna prava istina. To je jedna poprilično apsudna teza i mogu smatrati pohvalnim to što Bertino misli da je život imitirao film u tom nazovi istinitom slučaju. Međutim, osim ovog već potrošenog gimmicka još iz Castleovih dana, Bertino ne čini ništa više da simulira bilo kakvu vezanost za istiniti događaj.

Kad je reč o samoj egzekuciji, Berrtino se oslanja na cheap thrills i jump scares, i radi u dovoljno velikoj industriji da ima ljude koji mu to isporučuju. Međutim, u svim onim segmentima u kojima on treba da se pokaže nudeći nešto novo van puke mehanike, THE STRANGERS pada.

Na kraju, ovaj film me je više iznurio nego što bi mogao da me zabavi. Sasvim mi je jasno da na svetu uvek ima dovoljno onih kojima je ovo prvi & jedini film ove vrste koji gledaju, a glumačka podela svakako čini da ovaj film iskorači u neku vrstu crossovera, ali ipak kad se blizina VACANCYja (inače ne naročito kvalitetnog naslova) uzme u obzir, ipak pomalo i čudi takav komercijalni skor a zaista šokiraju hype i pozitivne kritike.

* * / * * * *

[Ghoul]

Pogledao sam THE STRANGERS Bryan Bertina, courtesy of Ginger.

Ovaj film je hypeovan kao važno žanrovsko ostvarenje ove sezone. ... ipak pomalo i čudi takav komercijalni skor a zaista šokiraju hype i pozitivne kritike.

možda su STRANCI oduševili strance, ali važno je da su ih domaći experti – prozreli! (vidi moj rivju)

[crippled_avenger]

Gde ti je rivju?

[Ghoul]

http://www.dejanognjanovic.com/index.php/HOROR-FILM/564-STARSHIP-TROOPERS-3.html#564

[crippled_avenger]

Danas sam sa mrkoyem i Kuncem bio na setu B14 pa koga zanima, evo izveštaja i nešto slika:

http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/b14-set-report.html

[crippled_avenger]

THE 'SPACED' INTERVIEWS: EDGAR WRIGHT  
The acclaimed director talks about "Spaced," "Hot Fuzz," and what's going on with "Scott Pilgrim" and "Ant-Man"

By Rachel Molino
Posted 8/22/2008



Edgar Wright chats with Wizard about "Spaced" and his upcoming work on film adaptations of "Scott Pilgrim" and "Ant-Man."


WIZARD: Did you ever consider "Spaced" an experimenting ground for different kinds of camera work?
EDGAR WRIGHT: Not anything that wasn't right for the show. I was 24 when I made the first series so I definitely had a style in previous things that I'd done that I'd been trying to perfect, and "Spaced" turned out to be the perfect vehicle to make that work. I was very lucky that I got my start doing TV comedy when I was 21 'cause I'd made amateur films and then made a very, very low budget feature when I was 20 that was ridiculously naive but had a particular kind of style I was trying to build up to, and with "Spaced" it seemed like all the elements came together. I'd already worked with Simon and Jessica before and so we were able to hit the ground running with some momentum in terms of the style. They were used to my style of shooting 'cause we'd done a series before and I'd read the script's first draft of the first episode which was written maybe 18 months before we actually started shooting so I had a lot of time to think about it so it worked out brilliantly. It was the first thing that I'd done where I really felt, like, "Okay, this is what I want to do."

Were there any really big things that you learned as a director while you were doing it?
WRIGHT: I think the biggest thing was trying to do that kind of style of direction that is very set up heavy and can't always be achieved in a couple of takes. I guess something that I've always done with all my different films is try to achieve the great shot and the great performance in the same take and also try to perfect what you're doing visually, but being sympathetic to the performers and not wearing them out. I think that tends to happen in the editing room. Even if you've got a brilliant visual take, you'll always go with the best performance at the end of the day. And the thing also that was great doing "Spaced" was that all the actors were of a similar age, so we were really able work in unison and I was able to communicate what I wanted from them, because I'd worked with a couple of them already.

Were a lot of the cut scenes and action parody sequences a partnership of your and Simon's and Jessica's ideas?
WRIGHT: I think it was all of us. Simon and Jessica wrote the scripts for "Spaced" and I was involved from an early part but if you read the original scripts they contain all the major deets but maybe not all of the visual detail. I was just looking at something yesterday, the writing of the zombie scene in the third episode, how the action was written down and what the finished thing is like, the execution of it. The intent of what they wrote is exactly what we did but we kind of made it three times as complicated and three times as long with three times as many zombies. I think that changed with the second season because Simon and Jess were then writing knowing how the show finished up because, basically, the scripts are written, then in rehearsal you add lots of stuff and then I added stuff in the visuals and then in the editing and then in the dub, you just keep adding extra layers and stuff so there's jokes that can be achieved not just on the day but through music and sound and graphics and so it was incredibly dense. So I think it absolutely is a combination of all three of us, you know.

Did you have a favorite episode?
WRIGHT: EW: I think if I had to pick one it's the second series - episode five of the second series - the one where they go out drinking in Camden, where they sort of go foul of the teenage gang and have this gun fight. I think that was my favorite one. I mean, there were lots of them I'm really, really pleased with. In London last year we had a "Spaced" marathon. They were showing the entire series in one day and people sat there for seven hours, watched the whole thing and I kind of watched the whole thing with them and it was a real rush to watch three years of your working life kind of go by so fast.

Yeah. I spoke to Simon about the U.S. version of "Spaced" that they were trying to put out. What was it like finding out that they were about to do that without any of your input?
WRIGHT: Basically, it really sucked. There was no real way for the people making it to make it up to us from the kind of the insult of having to read it in the trades without your involvement. The way it was originally written in the trades they didn't mention Jessica at all, one of the creators of the show just kind of conveniently left out because maybe she wasn't in "Hot Fuzz." They also kind of implied that we were involved. If the show were to be remade, we wanted to be very involved because we wanted to protect our baby and it was something that was incredibly personal to us. The fact that I was in Los Angeles at the time somehow made it even more of an insult. I was sitting in Hollywood looking in the trades and reading about my own show being remade in that very town. It was just really strange. I immediately got deluged with e-mails from the various internet, film and TV sites saying, "Are you involved in the 'Spaced' remake?" and I had to say, "Not only am I not involved but you heard about it at the same time I did. I have nothing to do with it." And as soon as that word got out and the fans realized that we've never been keen on a remake - full stop. It became clear that the fans were really not keen as well. There wasn't any way after that. The makers of the pilot did eventually reach out to us and even McG kind of eventually after about eight months tried to get in contact with us but I have to say that I believe they were only getting in touch because there'd been such a huge backlash on the internet.

Did you take anything from the set when you left?
WRIGHT: Yes and no. There was one thing that I very symbolically left on set because I felt like it was the end of an era. The PlayStation console in the show is mine and at the end of the second series I left it in storage with the rest of the props 'cause I didn't want it back. I felt that it was like a Ouija board that I needed to get out of my house and get on with work. Some of the things in the show are mine. The "Evil Dead II" poster on the wall is actually my poster. I had that before the show and I said, "Oh, we should have this there on the wall," so in that sense, I took that back—my "Evil Dead II" poster, from the set of "Spaced." Oh, and I took one of those foam Klingon swords that were in the first series.

It's clear that you're into comics and sci fi as much as Simon, right?
WRIGHT: Yeah.

What are you reading or what are your favorite books of all time or what do you like and don't like, comic-wise?
WRIGHT: I'd say pretty much since "Spaced" where I've been working and writing, my reading habits have been affected. I certainly find that when I'm writing which tends to be 100 percent of the time, I find it very difficult to read other things, and so there've been major kind of comics, graphic novels and novels that I just haven't read, which is bad and I'm very aware of that, so there's huge gaps in my reading. One of the adaptations that I'm working on at the moment, Bryan Lee O'Malley's book, Scott Pilgrim is something that was sent to me when the first volume came out. I'm not gonna lie and say that I had read that book and said, "Oh, I have to make this film!" Somebody else read that book and said, "Edgar Wright should make this." Through that I've become close to Bryan from my part of the process and even his. It's been interesting over the last couple of years working on that, to be working with him in terms of doing an adaptation of his comic to actually reading the final draft versions of the book that hasn't yet been drawn, so that's been brilliant for me to get involved with him on that level in terms of sort of seeing a series take shape. It's been a real eye opener so I'm gonna be a shill and say that Scott Pilgrim is my favorite comic of recent times. It is. It's a fantastic book, though, isn't it?

Oh, it's incredible! It's one of my favorite things coming out.
WRIGHT: It's funny. When I first read it I did think, "Oh, this is kind of a bit like 'Spaced.'" You know, sort of the ... and really, Brian had never seen the show and when we first met I gave him a copy of it and he sort of said, "Oh, it's funny." You know. It's obviously not similar plotwise but it has a similar aesthetic to it, you know?

Yeah, exactly. So while you were reading it you really saw what you could do with it?
WRIGHT: Yeah. I read it kind of completely blind. Sometimes people give you synopses of things and I tend to kind of try and skip that, just read it blind. So I was reading it and as it got into the Matthew Patel's first appearance, I was thinking, like, "Oh, okay, I get it. I get it! This is gonna be cool."

Can you tell me anything about the production of it? What stage are you guys in?
WRIGHT: We're hopefully going into production later this year. We've been doing a lot of work on it in a conception level and getting into casting and crew and stuff. In the number of times I've been to Toronto, one of the most amazing things about Bryan's artwork is that it all refers to real locations. All of the locations in the book he took, maybe even sometimes there's a chain restaurant, like, a Pizza Pizza in Toronto that's a specific branch that he's taken a photo of. Just last month I took some sort of the crew around, like, the Scott Pilgrim locations and it's an amazing thing to take one of the books and say, "Hey, there it is!" You know, and especially where it's essentially very non-descript locations that Bryan has taken photographic reference for and there and lo and behold is the place!

Do you have a grasp on how you're gonna work with how many books are eventually going to be in the series?
WRIGHT: Yeah. The script that we've written essentially covers all six. If it was at the level of Harry Potter we might be able to talk about doing six films but in this case our film is very much an adaptation of the entire six. It's very much in the spirit of Bryan's books and certainly in terms of the first and second books there are whole sections that are straight from the books but then it slightly takes on its own momentum and kind of pace. Especially as a counter point to how uninvolved we were in the American remake of "Spaced," I've been very keen to involve Bryan in every stage of this so that he feels happy and comfortable with what we've written, and as Bryan, I'm sure, will tell you, there are a couple of bits in the fourth and soon to be fifth book which are lines from our screenplay. I feel quite proud that there's a couple of bits in Scott Pilgrim volume 4 where I'm thinking, "That's my line!"

So "Scott Pilgrim" sounds like it's gonna come out before the third movie in the Blood and Ice Cream trilogy, correct?
WRIGHT: I think so. I mean, like, me and Simon are very keen to write it and we have an idea and, um, that's something we intend to sort of at least try and write this year if it's not our next film but we have a nice way of wrapping it up so, um, and ... and something that's definitely UK-set. I think it's kind of, like, we're very proud of the fact of that "Shaun" and "Hot Fuzz" were kind of, like, UK-set and that they ... the fact that they traveled and were shown in ... internationally, you know, given that they have this kind of British sensibility is something that I'm very proud of and want to continue with in the trilogy.

Can you confirm that you're still involved with "Ant Man?"
WRIGHT: Absolutely. I wrote the first draft of the script which, to be honest, kind of took two years to deliver because I did "Hot Fuzz" in the middle of it. But I did my first draft of it just before the strike last year and I think it's one of my favorite things I've ever written. It was a real blast to write. I know that [Marvel's] very pleased with what we've done and, really, really, the appeal to that for me is the fact that like, Ant Man is considered slightly D-list. The whole raison d'etre of the piece for me and my thing has always been to take something that would seem to be uncool and make it really cool and that's certainly the case with British cops in "Hot Fuzz." To take the most seemingly kind of underwhelming concept and make something really cool out of it—I always liked that premise. As a little kid I had a reprint of "The Man in the Ant Hill," the very first Ant Man kind of story and it's something that always struck me. Most shrinking films are about in somebody in jeopardy and this is something where the shrinker has the power. Rather than it being something that's a terrible thing to happen, it's actually making your character into the most bad ass sort of action hero/spy possible

[DušMan]

Ja sam već ukazao na taj intervju! I niko ga nije ni pročitao!  
http://znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=3954&start=75

[Tex Murphy]

Ma nemoj sad to da shvataš tako lično - to je jedino zato što svi mnogo više volimo crippleta nego tebe.

[Ghoul]

Ma nemoj sad to da shvataš tako lično - to je jedino zato što svi mnogo više volimo crippleta nego tebe.

jeste! lepši je, zgodniji, duhovitiji, bolje bira društvo... you name it, he has it!

[DušMan]

[crippled_avenger]

Evo, umesto izvinjenja, jedan poučan članak

http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/od-enke-do-miloa.html