The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Jedna mala analiza Beovizije.

http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1286

[ginger toxiqo 2 gafotas]

...moj maleni doprinos istoj temi...

http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1288

[crippled_avenger]

Pogledao sam OSS 117: LE CAIRE NID D'ESPIONS Michela Hazanavicusa iz 2006. godine. Ovaj kimčni spin na čuvenog tajnog agenta iz petparačkih knjiga Jean Brucea ne treba mešati sa serijom filmova iz pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka u kojima je OSS 117 bio tretiran kao ozbiljan akcioni junak, francuski pandan James Bondu.

Međutim, nova verzija je komična i više izgleda kao spoof Bondova uz šezdesetih nego kao reakcija na savremene Bond filmove. Vrlo sličnu transformaciju doživeo je STARSKY & HUTCH kada ga se dohvatio Todd Philips u svom filmu.

Hazanavicius je snimio odličan i vizuelno bogat film koji istovbremeno funkcioniše i kao pastiš i kao parodija Bond filmova iz šezedesetih. Hazanavicius naizmenično fetišizuje arhaične filmmakerske tehnike tog doba poput rear projekcije i smenjuje ih sa nekim vrlo moderno realizovanim scenama (groblje kostura na dnu Sueckog kanala, briljantna scena) i očigledno je da ovom filmu pristupa znatno studioznije nego što bi se očekivalo od jednog ovakvog spoofa.

Pored scene u Sueckom kanalu, briljantna je i scena obračuna u hotelskoj sobi a i potonje ikonoklastično polemisanje sa konvencijom prikaza ljubavnih scena iz Bond filmova.

Jean Dujardin je sjajan kao OSS 117, uspeo je da potpuno preuzme fizikalnost Sean Conneryja i da je ironizuje maksimalno, sa sve hipertrofiranim osmehom prepunim biserno belih zuba.

Što se glume tiče, OSS 117 je Dujardinov show a on je komičar koji to uspeva da iznese, a siguran sam da bi mi ta uloga bila još efektnija da mogu da dokučim sve igre rečima i akcentima kojima se služi.

Ja nisam gledao ranije OSS 117 filmove, premda znam da oni praktično sežu još pre Bonda, no samim tim što ih nisam gledao, ne znam u kojoj meri se Hazanavicius osvrtao i na njih.

Ipak, smatram da je ovo čitanje iz ključa polemike sa Bondom sasvim legitimno pošto je danas svaka vrsta filmmakinga u domenu superagenata podložna nekoj vrsti pozicioniranja u odnosu na Bonda.

U svakom slučaju, preporučujem Hazanaviciusov film, iako su nas francuske komedije često učile da ih izbegavamo.

* * * / * * * *

[ginger toxiqo 2 gafotas]

...Beovizija 2009, drugi deo raporta...

http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1293

[crippled_avenger]

SPOILER ALERT

Pogledao sam MARTYRS Pascala Laugiera i najzad mogu reći da se pojavio francuski horor koji je u potpunosti ispunio obećanja koja već godinama dobijamo od njihovih autora. Iako je meni do sada najefektniji odande bio HAUTE TENSION, MARTYRS mi je moram priznati delovao zanimljivije na nivou koncepta, premda zaista postoje snažne sličnosti između ova dva filma.

Laugier je uneo nešto barkerovsko u film i zaista ga je moćno realizovao, pokazavši ne samo da je spreman za Holivud u tehničkom smislu, nego i da je proizveo jedan od tehnički najosmišljenijih horora u poslednjih nekoliko godina.

Fotografija sa dosta pokreta kamere, dosta snimanja iz ruke, odlično koncipiranim subjektivnim planovima koji objašnjavaju prirodu duševnih poremećaja kod junakinja, u spoju sa sjajnom, hladnom i vrlo glossy scenografijom daju filmu zaista vrhunsku upečatljivost i izdižu ga za klasu iznad regularnih horora.

Scenario je vrlo solidan, interesantan, iako ne mogu da kažem da je išta na nivou scenarija groundfbreaing, sve što je u njemu postavljeno sjajno je realizovano i čini mi se da je ovaj film bio znatno zanimljiviji za gledanje nego za čitanje.

Zaista nemam većih zamerki na film, osim jedne koja je krajnje subjektivna. Iako sam poznat kao neko ko se ne drži maksime less is more, niti veruje u to da nešto što se ne vidi može biti strašnije od nečeg što se vidi, ipak sam duboko uveren da bi segment početnih faza maltretiranja junakinje trebalo da se izbaci iz filma, i da je upamtimo u stanju u kom je zarobljena pa rez na stanje u kome ulazi u završnu fazu.

Svako od nas ima neke svoje snažne strahove koji često mogu biti izazvani nečim što spolja gledano deluje bezazleno ili ne naročito opasno. Pa ipak čak i tako nešto može izazvati neopisiv strah. Upravo zato, čini mi se da bi psihološki snažnije za gledaoca bilo da učita šta su radili junakinji nego što smo gledali, po meni dosta blag i prilično neinventivam asortiman maltretiranja u prvim fazama koji ne prevazilazi previše ono zbog čega je Meho Krljić zimus adaptirao podrum.   Ili je možda bilo interesantnije da ni ne bude nekog eksplicitnog maltreriranja već upravo pritiska na nekim tačkama gde je konkretno ova junakinja osetljiva.

No, ova zamerka ma koliko delovala krupno, zaista ne može da pokvari moćan utisak koji ostavlja ostatak filma. Suštinski, drago mi je to što je ovj film osvežio žanr ali da mu je istovremeno ostao veran na exploitation nivou.

MARTYRS je nesumnjivo jedno lepo otvaranje nove gledalačke godine.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam SVETOG GEORGIJA. Nažalost, za ovaj film teško da išta mogu reći sem da mi je žao.

Odavno na ovaj način nisu bili mismatchovani reditelj i materijal, ova drama prosto nije legla Srđanu i on se u ovoj adaptaciji nimalo nije snašao.

Pre svega, ova drama u suštini treba da funkcioniše kao priča o tri karaktera a ne kao spektakl. I u krajnjoj liniji, GEORGIJE čak ni nije filmski spektakl, u filmu postoje neke scene rata, u rovovima po kojima padaju bombe, ali nema scena borbe, nema obračuna, nema nekih masovki koje bi ga kvalifikovale kao spektakl. Selo o čijoj se gradnji pričalo gotovo da ni nema neku bitnu ulogu u filmu, praktično da nema kadrova u kojima se celo selo vidi, i cela fama o spektaklu opteretila je ovaj film preko svake mere. Ko očekuje novi MARŠ NA DRINU, u GEORGIJU ga neće naći.

Međutim, taj mentalitet spektakla doveo je do brojnih kompromisa koji su opteretili film bez ikakvog razloga. Tu je naizgled ponajmanji kompromis Lazar Ristovski. On je delovao kao Damoklov mač nad ovim filmom, međutim, na kraju krajeva, on je u GEORGIJU pružio jednu od svojih najboljih uloga. Međutim, problem je u tome što Ristovski ne leži Srđanu kao reditelju. Zna se ko su Srđanovi glumci, i ja sam sasvim siguran da bi on snimio mnogo bolji film da je recimo Kojo igrao Đorđa jer iako Ristovski nije loše odigrao, on prosto po svom ritmu igranja nije iz Srđanove priče.

Nije tu samo stvar ritma igre, nego je stvar i u glumcima koji svojim pristupom najbolje mogu da iznesu rediteljev koncept. Kojo svojim leading man potencijalom, ali i istovremenim cinizmom može da isprati Srđanovu intelektualnu crtu i emotivnu uzdržanost, i da je čak obogati emocijom, kao recimo u LEPIM SELIMA. Dočim, Laza je klasična old school emo priča, kod njega nema prostora za Srđanov intelekt i uzdržanost.

Problem od Ristovskog se dalje širi na ceo projekat. Ni sam scenario kao adaptacija drame ne dobacuje do nivoa Srđanovog promišljanja situacije, a opet nije ni čista nepatvorena emocija kojoj se publika nada, i koju je u krajnjoj liniji Kovačević uspevao da produkuje uprkos svom vrlo ideologizovanom angažmanu u tekstu.

U samoj adaptaciji, ono što nedostaje na nivou ljubavne priče jeste faza kada su junaci čiju ljubav pratimo srećni, čime bi bila definisana emotivna investicija koju imamo u ostvarenje njihove veze. Međutim, što se scenarističkog koncepta tiče, izuzev tog elementa, ova ljubavna priča formalno dobro stoji, sa sve trenutkom poslednje napetosti koji je dobro postavljen.

Ali, kako nema osnovne emotivne investicije u celu priču, i kako se oko ljubavne priče grana nekoliko drugih zapleta, malo se gubi svest o tome o čemu je zapravo ovaj film, što se vrlo često dešava spektaklima koji obično u osnovi imaju neku vrstu ljubavne priče oko koje se gradi sve ostalo. Međutim, ovde nema spektakla, a ni ljubavna priča nije ubedljiva.

To nas dovodi do sledećeg problema a to je jedna opšta deklarativnost u scenama, gotovo da nema scena u koima se između likova uspostavlja neka hemija. Svaki od njih kao da igra zaseban lik, kao da su svi autistični u svojim monolozima, izdvojeni jedni od drugih sa komunikacoijom svedenom na elementarnme tehničke stvari, ili neke predeklarativne, mahom ideološke sukobe. To je još jedan adut iz ranijih Srđanovih filmova koga ovde nema, a to je hemija među likovima.

Nataša janjić je solidna glumica, ali ona je vrlo bleda kao lik u GEORGIJU. Njena glavna uloga me je samo podsetila na Sonjinu a naročito Katarininu nadmoć u ČARLSTONU ZA OGNJENKU. Mislim da bi pre neka od junakinja OGNJENKE mogla da zavrti ovaj zaplet nesreće i preljube nego Natašin lik ovako kako je koncipiran.

Što se ostalih glumaca tiče, tu se svako snašao u skladu sa svojim potencijalom, a mislim da će ih i publika voleti u skladu sa ličnim preferencama. Što se mene tiče, mislim da je Miki Krstović napravio odličnu minijaturu.

Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.

Čini mi se da je upravo radi melodrame koja nije uspela, Srđan pripitomio svoj inače virilni rediteljski stil poznat po dobrom tempu. Ovde se trudi da sve bude ozbiljno, da ne bude previše rediteljske intervencije, i koliko god ja razumeo njegovu potrebu da se "uozbilji", da se povuče u drugi plan, čini mi se da je i to bio veliki Srđanov adut u ranijim filmovima.

Na kraju, GEORGIJE izgleda kao nategnut film o emotivnim budalama koji je snimio hladan i inteligentan čovek pod nadzorom emotivnih budala.

Odrekavši se mogućnosti da do kraja izrazi stav, svoje glumačke postave koja mu odgovara, svog baroknog rediteljskog stila, i ne uspevši to da zameni nekom novopronađenom poetikom, Srđan je izgubio kontrolu nad filmom i snimio jedan, nažalost vrlo lokalni, srpski film.

* * 1/2 / * * * *

[Kunac]

Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.

Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.

[Shozo Hirono]

Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.

Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.

Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste.

[Kunac]

Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.

Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.

Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste.

Veoma je verovatno da su proterali zlosrećno dete. I još mu pod nos stavljali smrdljive noge. Bljak, bre.

[Shozo Hirono]

Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.

Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.

Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste.

Veoma je verovatno da su proterali zlosrećno dete. I još mu pod nos stavljali smrdljive noge. Bljak, bre.

E to horor, a ne onaj Martyrs.

[crippled_avenger]

Pogledao sam BLINKENDE LYGTER Anders Thomas Jensena. Jensen je pre svega poznat kao dosta ostvareni danski scenarista koji se potom bavi i režijom.

LYGTER je bio veliki hit u Danskoj 2000. godine a Jensenov opus popisan na IMDBu deluje istinski impresivno i zanimljivo je to da se on u svojjkarijeri bavio raznim žanrovima, i radio sa raznim rediteljima od Lasse Spang Olsena do Von Triera.

LYGTER je međutim jedan prilično neinteresantan film čije su pozitivne kritike koje je dobio širom sveta mahom nezaslužene. Ova krimi komedija koja mutira u priču o prijateljstvu, otkrivanje sebe i pervazilaženju trauma je prilično ravna, uprkos furioznom početku spora i konvenci0onalno realizovana.

Međutim, plot thickens kada se ispostavi da je za nas ovaj film izuzetno značajan, pošto je reč o filmu koji je u potpunosti ripovan u seriji VRATIĆE SE RODE. zaista, ako izuzmemo to da je VRATIĆE SE RODE serija od 25 epizoda, a ovo film od 109 minuta, u suštini svi ključni plotpointi serije sadržani su u ovom filmu. Odlazak kriminalaca na selo kako bi se sakrili a zatim njihovo shvatanje da je na selu super, njihova komunikacija sa meštanima koji im mogu parirati po bizarnosti, slični muški a bogami i ženski likovi, sve to je dosta upadljivo.

Iako je sasvim moguće da ljudma padnu slične ideje na pamet, u slučaju ovog filma i serije to je preupadljivo.

Idite na YouTube i pogledajte trejler za film, iznenađujuće je koliko RODE liče na to.

Nažalost, LYGTER nije najuspeliji film gledan iz moje pozicije, i današnje vizure. Verujem da je kudikamo imao više smisla u ono vreme kada je danski krimić bio u ekspanziji.

* * / * * * *

[Shozo Hirono]

Nisam ga gledo. Kakav je odnosu na Adamovu jabuku i Zelene mesare?
Mads je pretpostavljam i tamo perfektan u skladu sa ulogom?

[crippled_avenger]

Pa nije Mads mnogo eksponiran, ali dobar je...

[Shozo Hirono]

Bicu slobodan da kazem je Mads u ovom trenutku najbolji glumac mladje generacije van engleskog govornog podrucja. Tacka!

[crippled_avenger]

Taman htedoh da kažem da mislim da je Rocco Siffredi bolji od Madsa ali shvatih da je on ipak već stariji.

[Shozo Hirono]

I to mnogo.

[crippled_avenger]

Gojenje praseta se nastavlja. Pogledajte trejler...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/e-pigs-trailer.html

[crippled_avenger]

Mislim da će nam Kunac dati konačni sud ovog filma pošto je PREHOD euro-triler smešten između Slovenije i Italije sa nekim giallo elementima i vrlo, vrlo old school atmosferom.

Šta više, atmosfera je toliko old school da ovaj film zaista izgleda kao film iz osamdesetih, i to čak možda italijanski, fale samo Fiati Regate. Mada ima starih Mercedesa 123.

Ovo je film koji je trebalo da režira Franci Slak, međutim, umro je pre nego što mu je slovenački Filmski Sklad odobrio sredstva. Stoga je film po Slakovim hnacrtima vezanim za scenario i podelu snimio Boris Palčić, mlađi reditelj, inače Slakov đak.

Ne znam u kojoj meri je Palčić pratio neku pretpostavku kakav bi bio Slakov vizuelni stil, ali ovaj film zaista izgleda kao nešto što bi bilo snimljeno u SFRJ tokom osamdesetih, kada je uostalom Slak i ušao u kinematografiju. Štaviše, ono što je meni kao dominantan utisak vezan za ovaj film i jeste taj utisak osamdesetih kod nas. Iako ovakvih filmova tada nije bilo kod nas, PREHOD negde izgleda kao film kakav bi snimili pajkićevci da su se intenzivnije bavili žanrom, i meni je u tom smislu vrlo interesntan. Ruku na srce i dan-danas na FDU nailazi se na ovakve scenarije, nastale iz jednog danas već zastarelog čitanja francuskog neobaroka (bezmalo 30 godina posle početka tog pokreta).

Samim tim, priča proističe iz mešavine art housea i trilera. Film govori o slikaru koji u napadu inspiracije naslika portret nepoznate žene. Na svojoj izložbi, on upoznaje tu ženu i njenim tragom stiže u Trst gde shvata da je ona član jedne misteriozne i kontroverzne međunarodne organizacije a ubrzo i leševi kreću da se gomilaju.

Iako sam očekivao da će autori pokušati da iskoriste trilerski zaplet za neku vrstu pretencioznije, šire metafore, PREHOD začuđujuće ostaje na trilerskoj liniji, a pretenziju zadržava samo u okvirima onoga što mu nudi sama priča.

Rediteljski koncept je sveden, bez previše pozicija i pokreta kamere, vidi se šta rade u širem planu, vidi se ko govori u krupnom planu, i samo u nekoliko scena se film otme i deluje nešto modernije.

Međutim, sam scenario, ma koliko takođe arhaičan na svoj način, zaista je mogao biti predložak za neki 80s old school triler, i nudio je nekoliko ključeva iz kojih se mogao ekranizovati sa više žara, od De palme do Cronenberga. Da SFRJ film osamdesetih nema taj retrko kvalitet bio bih nezadovoljniji opredeljenjem koje je odabrao Palčić.

Znatan deo filma se dešava na engleskom, glumci imaju akcente, ali to je u redu jer je engleski jezik kojim se sporazumevaju Slovenci i Italijani u filmu. Jedinog English-speakera u filmu igra Svetozar Cvetković i iako solidno govori engleski, ipak to nije real deal.

Inače, po kontekstu u koji je smešten, Cvetković u ovom filmu ima lik na liniji Tomasa iz LAVIRINTA.

U poređenju sa LAVIRINTom, PREHOD je zbog svoje budžetske skromnosti, kraćeg trajanja i nepretencioznosti mnogo bolji od LAVIRINTA, premda oba u suštini dolaze iz sličnih retro-kuhinja.

U svakom slučaju, Slovenija je prošle godine imala dva vrlo zanimljiva trilera. POKRAJINA je neuporedvo bolja, ali ni PREHOD nije za otpisivanje.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

U sklopu priprema za gledanje GEORGIJA, reprizirao sam američku verziju ove priče, TEQUILA SUNRISE Robert Townea, jedno od najbitnijih ostvarenja holivudskog 80s kiča. Kada sam taj film gledao u ono vreme, bio sam mali i očekivao sam nešto drugo od filma koji uparuje Mel Gibsona i Kurt Russella u naponu snage. Međutim, iz današnje vizure, ovaj film uprkos mnogim Towneovim pre svega rediteljskim neveštinama, deluje kao zanimljivo i dostojanstveno ostvarenje sa kraja te senzacionalne filmske decenije.
Prvo, sve što je very 80s danas deluje neviđeno retro i ima još veći kvalitet nego što je onda imalo. Zatim, Mel i Kurt su zaista sjajni leading men u najboljim danima, Raul Julia im parira kao negativac a Michelle Pfeiffer im parira kao damsel in distress.
Iako je namera konfekcijska i komercijalna, Towne u ovom filmu ima prostora da napravi ambivalentan glavni lik narko dilera koji je pre svega poslovni čovek pa tek onda čovek od akcije, da ima policajca koji se drži profesionalnog kodeksa onoliko koliko mora, i da uprkos jednoj očiglednoj noir stilizaciji, njih dvojica zapravo budu ubedljivi i realistični karakteri, i da u mnohim aspektima imaju više veze sa stvarnošću nego mnogi likovi iz filmova po istinitim pričama.
Konačno, film ima happy end koji je s jedne strane prijatno zaključenje cele priče sa omiljenim glumcima ali sa druge strane dolazi izvan noir matrice i na neki način može se čitati kao vrlo ironičan otklon autora jer sama priča ima vrlo logičan kraj u trenutku poslednje napetosti kada sve deluje kao da ima fatalan ishod. Taj element mi se naročito dopada pošto je vrlo subverzivan, denotativno ostaje u domenu happy enda a konotativno čini da srećan ishod deluje kao izmaštani kraj ili neostvaren onirički segment.
Rediteljskih rupa ima dosta, ali Towne ima vrlo talentovane ljude pred kamerom koji čine da pojedine deonice, naročito uvodni drug deal u motelu izgledaju i bolji nego što jesu. U svakom slučaju, TEQUILA SUNRISE je solidan mainstream filmmaking koji bi bio još bolji da ga je snimio neki pravi mainstream reditelj a ne ugledni scenarista.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Sinoć sam sa registrovanim seksualnim prekršiocem mrkoyem bio u Steru da pogledam film HE'S JUST NOT THAT INTO YOU Kena Kwapisa. On je išao zato što je znao da ćemo biti u bioskopu punom žena, kako bi mogao da nađe svoj novi plen, dočim sam ja naprosto želeo da gledam Ginnifer Goodwin na velikom ekranu.

I ono što je najsmešnije od svega jeste da se meni film i dopao na nekom nivou. HE'S JUST NOT THAT INTO YOU je na neki način ona vrsta epskog romcoma kao što je recimo bio LOVE ACTUALLY. Naravno, LOVE ACTUALLY je bio epic iz Working Title univerzuma, dočim je HE'S JUST NOT THAT INTO YOU epic iz američke priče, a i casting koncept je sličan, neke od tentpole romcom faca poput Ben Afflecka, Drew Barrymore ili Jennifer Aniston igraju manje uloge a dopunjeni su newcomerima iz HBO univerzuma kao što su Kevin Connolly (iz ENTOURAGE) ili Ginnifer Goodwin (iz BIG LOVE) ili karakternim glumcima poput Jennifer Connely ili Scarlett Johansson.

I film je sasvim cool. Da, mogao je biti brži i kraći, ali ako imamo u vidu da je pravljen kao kaloričan movie za young-adult ciljnu grupu oba pola, onda to trajanje verovatno ima funkciju da ostavi utisak izvesnog umetničkog digniteta i ispunjenosti koji su potrebni toj publici.

Ono što je meni posebno zanimljiv detalj jeste koliko su ženski likovi, koje igraju manje ili više seks simboli, jako nesrećni u ovom filmu. Naime, još od ROCCO'S BREAKING ASS IN ST. PETERSBURG nisam video toliko dobrih riba koje pate na jednom mestu. U francuskom hororu MARTYRS ima žena koje pate, ali kod njih su dve definisane junakinje (ostale su samo nagoveštene). Čini mi se da je upravo nesnalaženje ovakvih junakinja jedan od osnovnih komičkih pokretača filma.

Muški likovi su manje groteskni nego u komedijama Judda Apatowa koje su sada postale standard za prikazivanje simpatičnih ranjivih stvorenja koja se ponašaju kao svinje. Inače, offtopic, ko voli Judd Apatowa, dobio je nasalednika u liku Jody Hilla čije saradnje sa Danny McBrideom su apatow na kub, pogledajte indie komediju FOOT FIST WAY ili HBO seriju EASTBOUND AND DOWN.

Ono što mi je takođe bilo zanimljivo jeste to što će se uskoro pojaviti srpski film sa sličnim zapletom ČEKAJ ME, JA SIGURNO NEĆU DOĆI. Pored dosta opširnog naslova, ovaj film sa HE'S JUST NOT THAT INTO YOU deli i priču o ljudima koji su zaljubljeni jedni u druge ali tako da je svak zaljubljen u onoga ko je zaljubljen u nekog drugog. Međutim, nekako mi se čini da podela Momčilovićevog filma neće moći da parira ovoj, čak ni u srpskim uslovima. Ipak, Vanja Ejdus nije niti pretenduje da bude srpska Scarlett Johansson, niti je Milica Mihajlović srpska Jennifer Connely (iako kao što je Jennifer u detinjstvu igrala kod Argenta, i Milica je igrala kod Zeke u NEKROFILMU).

To nas dovodi do paradoksa srpskih romantičnih filmova. Slično SKORO SASVIM OBIČNOJ PRIČI Miloša Petričića od pre nekoliko godina koji smo postojanim radom sa psihoanalitičarima uspeli da potisnemo, reditelji naših romantičnih filmova se upadljivo lišavaju usluga dokazano šarmantnih srpskih glumaca u pokušaju da lansiraju neke nove zvezde i miljenike publike, na sceni na kojoj nema previše neotkrivenih talenata.

U tom smislu HE'S JUST NOT THAT INTO YOU ma koliko delovao kao solidan primer rutinskog filma, kada se pogleda iz naše vizure, deluje kao nedostižna stvar, u zemlji u kojoj kako subjektivne tako i objektivne prepreke onemogućavaju nastanak normalnih filmova.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam sinoć NOBEL SON Randalla Millera, jedan od dva indie filma sa Alan Rickmnanom, koje je ovaj rditelj snimio u protekle dve godine. Ako imamo na umu da je Miller dosadašnju karijeru uložio u filmove koji bi se u najmanju ruku mogli nazvati studijskom konfekcijom za jdnokratnu upotrebu, za NOBEL SON i BOTTLE SHOCK bi se moglo reći da su njegov pokušaj da otkrije novi smisao u bavljenju filmom.


Međutim, ako me na išta NOBEL SON podseća to je talas neo noir trilera koje su sredinom devedesetih izbacivale Miramaxoidne kompanije. NOBEL SON je snimljen po toj mustri, sa scenarijem koji očajnički pokušava da bude pametan, karakternim glumcem u centralnoj ali atipičnoj žanrovski definisanoj ulozi i drugopozivcima poput Mary Steenburgen, Billa Pullnmana i Elize Dushku oko njega. Međutim, u ovom materijalu i Rickman spada na nivo šmire Tim Allena i uzalud arči svoj nesumnjivi šarm i klasu.

NOVBEL SON je glossy, velo efikano montiran, flashy slikan ali digresivan i isprazan triler koji je u najboljim delovima tek pitak a ostalim jako pretenciozan u svom pokušaju da zabavi. Trajanje od 110 minuta mu takođe ne pomaže.

Rickmana radi, overiću i Millerov BOTTLE SHOCK, međutim posle NOBEL SON, samnjena su mi očekivanja.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam LA VIRGEN DE LOS SICARIOS Barbeta Schroedera. Ovo je film po romanu Fernanda Valleja koji je Barbert snimio još dok je bio u opticaju u Holivudu, pre nego što će uraditi MURDER BY NUMBERS. Međutim, po svojim karakteristikama ovaj film je potpuno suprotan Holivudu. Sniman je na elektronici (tada elektonika još nije bila razvijena kao sada) na lokaciji u Medeljini u polu-gerila uslovima sa sve telohraniteljima koji su obezbeđivali ekipu dok je snimala film.

I zaista film ima dosta koristi od tog alternativnog, gerilskog pristupa, pošto uspeva da integriše grad Medeljin kao jedan od likova i da u priličnoj meri priču preplete sa navikama Medeljinaca i krajevima ovog turbulentnog grada.

Što se tiče vođenja priče, iako Barbet pokušava i u velikoj meri uspeva da je drži pod kontrolom, postoje izvesna ponavljanja u Vallejovoj adaptacija vlastitog romana, međutim, ako imamo u vidu strukturu i fakturu filma, mogla se očekivati čak i veća formalna nefunkcionalnost.

Uprkos velikoj entropiji samog snimanja, Barbet na kraju uspeva da formuliše jedno sasvim pristojno, zaokruženo delo i da u sred holivudske karijere proizvede jedan par exellence art house film.

Kolumbijski glumac German Jaramillo u poedinim trenucima uspeva da kanališe demonsku energiju Iana Richardsona, i glavnu ulogu gej pisca igra dosta odmereno i ubedljivo, i solidno se nosi sa obiljem dijaloga koji mora da izgovara. Svakako da se uz književnika Valleja, Jaramillo izdvaja kao ključni Barbetov partner u ovom filmu.

Ne bi me čudilo da je ovaj roman ili film inspirisao Morrisseya da napiše pesmu FIRST OF THE GANG TO DIE.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Ova kritika dodatno raspaljuje moja velika očekivanja od ovog filma:

SXSW
Observe and Report
By JOE LEYDONRead other reviews about this film

Powered By
Anna Faris and Seth Rogen star in 'Observe and Report.'
• Video interview with Jody Hill and Seth Rogen

A Warner Bros. release, presented in association with Legendary Pictures, of a De Line Pictures production. Produced by Donald De Line. Executive producers, Andrew Haas, Marty Ewing, Thomas Tull, Jon Jashni, William Fay.
Directed, written by Jody Hill.

Ronnie Barnhardt - Seth Rogen
Det. Harrison - Ray Liotta
Dennis - Michael Pena
Brandi - Anna Faris
Mark - Dan Bakkedahl
Charles - Jesse Plemons
John Yuen - John Yuan
Matt Yuen - Matthew Yuan
Mom - Celia Weston
Nell - Collette Wolfe
Saddamn - Aziz Ansari

 Think "Travis Bickle: Mall Cop" and you'll have some idea of what to expect from "Observe and Report," writer-director Jody Hill's shockingly and sometimes discomfortingly funny comedy about an unstable security guard who views himself as vigilant protector - and, occasionally, avenging angel - while patrolling a suburban shopping mall. Taking a setup that could have been played for sitcom jokiness and family-friendly slapstick, Hill attempts something much darker, if not downright transgressive, with a pic bound to divide auds and critics into love-it-or-leave-it camps when it opens April 10. It's a gamble that might pay off handsomely for Warners. Or not.
With his hair cropped short, his waistline expanded and his overall vibe suggesting less lovable schlub than fascistic thug, Seth Rogen makes no effort to claim aud sympathy with a nervy lead performance that's in perfect sync with the pic itself. Rogen keeps the aud off-balance in ways that aren't always pleasurable, often indicating that, at any moment, funny business might devolve into serious mayhem - which, on at least three occasions, it does.

Rogen plays Ronnie Barnhardt, security chief at Forest Ridge Mall, a terse, tough-talking fellow who still lives at home with his alcoholic mom (Celia Weston), nurses a crush on a bosomy makeup-counter salesclerk (Anna Faris) and commands the other guards on his watch with the intensity of a Marine sergeant in a war zone.

When the mall is repeatedly stalked by a flasher, Ronnie views the perv as an affront to all that is decent and wholesome in Forest Ridge Mall. He also welcomes the hunt for this unwelcome visitor as a way of proving his potential to become a real police officer. Trouble is, someone who's already a real police officer, the cynical and unsympathetic Det. Harrison (Ray Liotta), is called in by mall management to handle the situation.

For Ronnie, Harrison is an interloper in his jurisdiction. For Harrison, Ronnie is a klutzy rent-a-cop to be humored, then heckled.

Despite all the gleeful vulgarity and non-PC humor of the opening scenes, and despite all the clear signs that Ronnie has a ludicrously exaggerated (and entirely unjustified) sense of self-worth, it's not until around the 20-minute mark that writer-director Hill reveals just how unconventional he intends "Observe and Report" to be. As a prank, Harrison drops Ronnie off in a rough neighborhood, to give the security guard a taste of "real cop" life. What follows is a sequence that is all the more hilarious because the violence is so seriously brutal.

Much like the cruel and clueless martial-arts instructor in Hill's breakthrough debut feature, "The Foot Fist Way," Ronnie is more complex, and much scarier, than the kind of self-deluding boob auds usually encounter in comedies of this sort. With the invaluable aid of Rogen, who's never been better, Hill sustains an impressive degree of tension between seemingly contradictory elements. In fact, time and again throughout "Observe and Report," it may strike some viewers that, with just a few tweaks of the script, the scenario could have been played straight as a psychological drama in the vein of "Taxi Driver" (even though the ending plays more like "The King of Comedy").

At the same time, Hill earns big laughs with comic setpieces that are guaranteed to generate strong word of mouth. Highlights range from explosively funny gross-out gags - Faris is a great sport during the most amusing of these - to scenes of comic violence that elicit winces as well as laughs.

Supporting perfs are nicely disciplined across the board, so Faris and Weston are effectively uninhibited without seeming grotesque, and Liotta never betrays his character's intimidating toughness with a wink or a nod. Other standouts include Colette Wolfe as a Toast-a-Bun barista who warms to Ronnie, and John and Matthew Yuan as twin brothers who toil as Ronnie's most loyal underlings. Michael Pena is also memorable as the security chief's loyal assistant.

Filmed on location in the largely abandoned Winrock Mall in Albuquerque, N.M., "Observe and Report" boasts production values that are unobtrusively sufficient. Pic makes inspired use of a semi-obscure oldie on the soundtrack, the Yardbirds' "Over Under Sideways Down," during a sequence that will make viewers guffaw until they're thoroughly ashamed of themselves.


More than one option(Film) Taxi Driver
(Film) Il Tassinaro
Camera (color), Tim Orr; editor, Zene Baker; music, Joseph Stephens; production designer, Chris Spellman; art director, Masako Masuda; set designer, Robert Fetchman; set decorator, Helen Britten; costume designer, Gary Jones; sound (Dolby), Christopher Gebert; supervising sound editor, Terry Rodman; visual effects, Pacific Vision Prods.; assistant director, Milos Milicevic; second unit director, Gary Hymes; second unit camera, Michael A. Benson; casting, Sheila Jaffe. Reviewed at SXSW Film Festival (Spotlight Premieres), March 16, 2009. MPAA Rating: R. Running time: 86 MIN.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE NAKED FACE Bryan Forbesa, triler u Cannon produkciji snimljen po romanu Sidney Sheldona u kome je Roger Moore pokušao da michaelcaineizuje posle završetka svog angažmana u Bond-filmovima.

U filmu je okupljena sjajna ekipa, Rod Steiger i Elliott Gould igraju pandure koji istražuju slučaj ubistava koja se odigravaju oko njujorškog psihijatra koga igra Moore, Art Carney koji praktično reprizira ulogu ostarelog dicka iz THE LATE SHOW Roberta Bentona. Međutim, ni u jednom trenutku, iako ima odlično glumljenih scena, naročito sa Carneyem, Steigerom i Gouldom, ovaj film ne profunkiconiše kao koherentna priča, Mooreov lik ostaje bled i film deluje epizodično pošto sama misterija nije dobro postavljena.

U nekoliko scena pokušaja ubistva, Forbes uspeva da napravi neka energična rešenja ali čak ni na nivou mehanike ovaj film ne uspeva da se izdvoji, a u kontekstu vremena u kome je izašao sporadično čak deluje i anahrono.

Koliko god da je Cannon savršeno radio exploitation a povremeno i filmove sa većim pretenzijama, toliko očigledno nije uspeo da se snađe u ovoj formi upmarket trilera sa solidnim glumcima po romanu Sidney Sheldona.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Cripple se obratio naciji povodom krize u kulturi uzrokovane ostavkama.

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/dalja-destabilizacija.html

[crippled_avenger]

LAST BOY SCOUT-like plot:

PHILADELPHIA (AP)—A former NFL quarterback who failed to show for sentencing on drunken driving charges nearly four years ago was killed in a car crash in Greece, authorities said, leaving behind an unsolved mystery involving two suspicious fires and years spent on the lam.

The State Department used fingerprints to determine that the victim of Saturday's crash was William "Jeff" Komlo, according to Jim Vito, Chester County's acting chief detective. Vito said he was initially skeptical, concerned because of Komlo's history that he might have faked his own death.

"Even though we heard that he was deceased, the first reaction was that, well, we better make a positive identification," Vito said.

Once the State Department verified the fingerprints were those of the 52-year-old fugitive, Vito was satisfied.

"As far as we're concerned, we're closing this now."

A State Department spokesman, Noel Clay, declined to comment "out of respect for the family." He would not say where in Greece the accident happened or release any details of the crash.

Komlo played for the Detroit Lions, Atlanta Falcons and Tampa Bay Buccaneers over five NFL seasons from 1979 to 1983.

In July 2005, Komlo failed to show for sentencing on two drunken driving convictions.

Two months earlier, authorities had issued a warrant for Komlo when he didn't appear for a May 10 preliminary hearing on charges in an alleged assault on his girlfriend.

At the time he went missing, Komlo was under investigation for fires at his home in Chester Springs, Pa., and another home in Florida.

Komlo had lived in Chester Springs and worked as an insurance broker in the nearby Philadelphia suburb of Wayne. Authorities did not know what happened to him after he skipped the hearings in 2005.

"This guy apparently has created some intrigue over the years," Vito said.

After getting into 16 games his rookie year with the NFL, the 200-pound, 6-foot-2-inch quarterback played sporadically the rest of his career.

An NFL spokesman did not immediately comment Friday.

Komlo starred at the University of Delaware, leading the Blue Hens to the Division II national championship game in 1978. The Lions picked him in the 9th round of the 1979 NFL draft.

Scott Selheimer, Delaware's sports information director, said the school's thoughts go out to Komlo's friends and family.

"It's a tragic situation where someone, when they were here at the university, was kind of like a hero," Selheimer said. "It's a shame that his life kind of tumbled. He was going through so many troubled situations for so long."

An attorney who had represented Komlo in Palm Beach County, Fla., declined to comment Friday.

Two other attorneys who had represented him in Pennsylvania did not return telephone calls from The Associated Press. A telephone number for his ex-wife could not be located.

[crippled_avenger]

Pogledao sam odličan danski triler KANDIDATEN Kaspera Barfoeda. Ovaj film je na danskom box officeo uzeo preko milion i po dolara, i koliko shvatam bio je umereni hit, međutim reč je o odličnom nepretencioznom, svedenom repertoarskom trileru koji ne pokušava da otkrije išta novo ali ono što je prepoznatljivo radi dosta solidno i sveže.

Barfoed polazi od klasične priče o čoveku koji jedne noći posrne u noćnom klubu i krene stranputicom preljube da bi sutradan osvanuo ucenjen ubistvom žene sa kojom se hookupovao. Postavka je vrlo klasična ali je na scenarističkom nivou solidno dalje razvijana. Ja sam lično kao dramaturg imao dosta solidnu ideju šta sledi ali svaki od poteza je bio dobar pravac za rollercoaster, i mislim da publika može jako dobro da uživa u twistovima koje Barfoed nabacuje.

Barfoedova inscenacija je energična, sa sjajnim lokacijama, dobrim pokretima kamere koji podsećaju na DOGME ali nisu dogme, dosta pozicija kamere i dozuma tokom dramskih scena koji svemu daju jednu energičnu atmosferu koja izvire iz DOGME ali se može čitati i u 24, CSI ključu, i čak daje svemu neku visceralnost koja igra na repertoarskom tržištu danas, ako uzmemo u obzir Greengrassa ili Berga.

Naravno, KANDIDATEN nije akcija, ovo je pre svega hitchcockovski noir sa izraženim motivom konspiracije, ali i kad dođe do fizičkih konfrontacija, Barfoed se odlično snalazi u njima. Stoga, KANDIDATEN preporučujem ljubiteljima savremenog euiro krimića, a mislim da ni oni koji žele isključivo holivudski fiks neće biti razočarani ovim ostvarenjem.

Njegov jedini problem je u tome što ne nudi ništa previše novo, i ceo žanr je evolutivnom smislu mogao bez njega, što ga ne čini solidnim predstavnikom unutar onoga što je već osvojeno polje žanrovskog izraza.

* * * /  * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam KILLSHOT Johna Maddena. Ovom filmu se nešto dešavalo u postprodukciji i pojavio se na neki poluopskuran, krajnje Weinsteinovski način.

Reč je o adaptaciji Elmore Leonarda koja dolazi iz Tarantinovg kampa, i njegov producent je potpisan na ovom filmu a svojevremeno je i sam QT pominjan kao producent.

Iako ostaje pitanje  šta je sve sadržao taj neki duži cut, na osnovu ovoga što se vidi u ovom devedesetominutnom, KILLSHOT ne deluje kao film koji se naročito izdvaja iz mase ambicioznijih polu-Sundance neo noir filmova.

Glumačka podela koju predvode Mickey Rourke, Diane Lane i Thomas Jane, sa talentovanim epizodnim glumcima kao što je Rosario Dawson, daje određeni nivo priči, ali ni oni  ni Maddenova dosta inspirisana i energična inscenacija ne mogu da nadomeste suštinsku prazninu cele priče, činjenicu da smo to sve ranije videli u boljim i vitalnijim izdanjima.

Ipak, ono što najviše čudi je relativno visoka reputacija ekipa. I John Madden i Hossein Amini su ugledni britanski profiji od kojih bi se očekivalo da žele da snime ozbiljan holivudski film a ostaju na nivou totalne rutine.

Doduše, maddenova energhija inscenacije boprilačkih scena me raduje pred njegovu režiju THE DEBTa, rimejka izraelskog MOSSAD trilera, koji će nadam se u produkciji Matthew Vaughna i sa odličnom podelom biti znatno interesantniji od ovoga, a koliko shvatam i sam Vaughn će se postarati za to.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

КАРАКАС – Војска Венецуеле распоређена је данас у лукама и аеродромима у земљи, у складу са новим законом о државној контроли над тим објектима, изјавио је председник Уго Чавез.

До сада су луке и аеродроме контролисале регионалне власти, од којих су неке у рукама опозиције. Према речима Чавеза, они настоје да дестабилишу владу.

Чавез је рекао да је од јутрос почело ,,поновно уједињавање нације и укидање поделе националног јединства, територије, суверенитета".

Војска је преузела пуну контролу над седам лука и аеродрома, међу којима и у граду Маракаибу, другом по величини и нафтном центру на западу земље, које је иначе упориште опозиције.

Директор Националног института за цивилно ваздухопловство Хозе Луис Мартинез изјавио је да је операција спроведена без инцидената и да су ,,нове власти у контакту са претходним".

Опозициони гувернери, који воде пет од 22 регије, осудили су принудно преузимање контроле. Чавез је запретио затворским казнама онима који би се супротставили новим мерама.

Распоређивање војске уследило је дан након великих опозиционих протеста у Маракаибоу, чијем се градоначелнику Мануелу Розалесу, бившем Чавезовом супарнику на председничким изборима, суди по оптужби за корупцију.



Бета-АФП
[објављено: 22/03/2009]

[lou benny]

i dobro, jel su krenule kladionice? jel ima već kvote ko će da rokne čaveza - neko od glavnih likova iz vojske ili?

mislim, ne mora to da bude ove godine ali načelno...

[crippled_avenger]

Pogledao sam OBRATNIJ OTSČET Vadima Šmeljeva, reditelja o kom sam već pisao povodom filmova KOD APOKALIPSISA i SSD.

OTSČET je akcioni triler o grupi specijalista ruske službe bezbednosti koji rešavaju dojavu da će u Moskvi biti počinjen teroristički čin u sledećih 48 sati i do rezultata dolaze spajajući hakovanje, razvijene instinkte i borilačke veštine svakog pojedinačnog člana tima.

Za razliku od KODA APOKALIPSISA koji je verujem snimljen sa većim budžetom i bez kompleksa u smislu na kave zahvate je Šmeljev spreman, OTSČET je mnogo ambiciozniji u svom pokušaju da liči na Holivud i samim tim nema veliki zamah na planu koncepta akcionih scena. Čini se da se u ovom filmu Šmeljev opredelio da snimi scene za koje je bio siguran da će moći da ih izgura perfektno, u čemu je manje više uspeo, međutim, relativni deficit akcije nije nadomestio nekim drugim adutima izuzev time što je film izuzetno glossy.

U tom smislu, koliko god OTSĆET u tome što jeste bio vrhunski, ima problem u tome što su konkurenstki filmovi znatno dinamičniji i bogatiji, i ova količina akcionih scena bi pre pila vodu u filmu za interesantnijim junacima i zapletom jer ovakav kakav je, po svom pristupu, OTSČET sve svoje rupe mora da nadoknađuje akcijom. Sličan pristup imaju i neki naši reditelji koji žele da rade akciju ali da u tom smislu budu ziheraši i snime besprekorno on što mogu, a toge ja malo, a da usput u scenarističkom smislu ne kompenzuju taj nedostatak akcije.

Ipak, OTSĆET je meni, uz sve nedostatke bio cool i zabavan, a ono gde se dohvatao akcije je bilo odlično. Štaviše, u nekim mirnim scenama, Šmeljevljev stil, očigledno stican kroz reklame, po svojoj ambiciji čak i nadmašuje rešenja u sličnim američkim filmovima.

Ipak, sasvim je jasno zašto se Timur ipak nametnuo kao frontrunner ovog pravca dočim je Šmeljev ostao vrlo kompetentni epigon za lokalnu upotrebu.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam CROSSPLOT ALvina Rakoffa, bondast film sa Roger Mooreom snimljen nekoliko godina pre nego pšto će Moore zaigrati agenta 007.

U svakom slučaju, ovaj naslov mu je bio prilično solidan showcase za ulogu koju će preuzeti četiri godine kasnije jer u ovom filmu njegov junak, plejboj zaposlen u reklamnoj agenciji upada u jednu bondastu pustolovinu prepunu potera, pucanja, zavera i preokreta.

Osnovni problem filma je u tome što uprkos sporadično atraktivnim set-pieceovima, kao što je recimo potera helikopterom ili jedan footchase u Londonu, zapravo nikada ne uspeva da zaigra kao celina i što zaplet nema neke jače konsekvence na likove koji ostaju sve vreme nepromenjeni i u sličnom tonusu.

Naravno, ja sam prvi koji nema problem sa psihološkom nezrelošću nekog filma, ali kada se film oslanja isključivo na mehaniku mimo karaktera, a još se radi o filmu iz 1969. u kome je teža suspenzija neverice nego u nekom današnjem filmu, i znatno teže ide ako spoljašnjemanifestacije nisu pomognute reakcijom karaktera.

U ovom filmu toga nema tako da čak ni iznenađujuće dobra mehanika fizičke akcije (za ono vreme) nije dovoljna.

Ipak, fanovi bondolike kinematografije, imaju šta da saznaju iz ove fusnote.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Ovih dana sam izvršio periodičnu reprizu jednog dragog filma iz osamdesetih, WITCHES OF EASTWICK George Millera.

Ovaj naslov svakako spada među spomenike ekscesivnosti osamdesetih, reč je o ekranizaciji John Updikea koja je u viziji George Millera snimljena kao bizarna bajka za odrasle, sa rediteljskim konvencijama omladinskog filma fantastike i materijalom koji je izrazito adult-oriented.

I rezultat je što se mene tiče fascinantan, iako mi je sasvim legitimno da neko smatra ovaj film potpunom bljuvotinom.

Naime, ta subverzija unutar forme holivudskog spektakla, povezivanje seksualne vitalnosti sa formom koja se obraća mladima, unutar priče o osobama koje zapravo tragaju za vitalnošću, i podmlađuju se zajedno sa pristupom priči u filmu je sjajna.

Čini mi se da je u ovom filmu George Miller, unutar jedne par exelence repertoarske forme, sa velikim zvezdama i specijalnim efektima, postavio transgresorsku priču i pokazao kako se pravi veliki i upečatljiv holivudski debi posle uspelih vanholivudskih filmova.

Pored toga, mislim da je u ovom filmu Miller vrlo mudro upotrebio inače već tada prilično nekontrolisanog Jack Nicholsona i smestio ga u kontekst u kome on može da funkcioniše, što mnogim iskusnijim rediteljima nije pošlo za rukom. I onda zaista uspeva da napravi nešto novo, i tada sveže, od prepoznatljivog zvezdinog schticka, i da Van Horne učini kultnim likom 80s filma.

Kada se pogleda struktura chick flicka pomešana sa bajkovitim pristupom prikazu odnosa i generalnog vizuelnog aspekta, WITCHES OF EASTWICK se može posmatrati kao granddaddy ČARLSTONA ZA OGNJENKU, a mislim da bi neki sličan projekat zapravo bio idealan za Urošev debi u Americi.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

ShoWest Triumph Award for directing to go to Kathryn Bigelow
Jeremy Kay in Los Angeles
27 Mar 2009 01:36

 

Hollywood's top female action director Kathryn Bigelow will receive the ShoWest Triumph Award For Outstanding Direction in Las Vegas on April 2.

Bigelow's latest film The Hurt Locker, an Iraq-set thriller about a
bomb disposal unit that stars Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian
Geraghty, will open through Summit Entertainment on June 26.

Her credits include Strange Days, Point Break, Blue Steel, K19: The
Widowmaker, Near Dark and The Weight Of Water.

"Kathryn touches each film she directs with a clarity that is
unprecedented," ShoWest co-managing director Mitch Neuhauser said.

ShoWest runs from March 30-April 2.

[crippled_avenger]

Ukoliko neko ko se bavi filmom ili televizijom u Srbiji želi da padne u depresiju, onda treba da pogleda nešto iz BBC produkcije. Recimo, divan a krajnje neupadljiv TV film THE 39 STEPS Jamesa Hawesa u kome je Buchanov roman dobio svoju četvrtu ekranizaciju.

Scenario je pisala Lizzie Mickery koju znamo kao scenaristu TV filma DIRTY WAR i serije STATE WITHIN i adaptacija je naravno prepuna izmena u odnosu na izvorni roman ali i na poznate eksranizacije, među kojima je najčuvenija Hitchova.

Ova ekranizacija je najbliža tradiciji avanturističko-špijunskog filma. Ona krene i ne zaustavlja se. A avanturistički elementi su potentni i retro, taman kako bi ovaj film, arhaičan za bioskop, savršeno pasovao na tivu ne kao nešto što je nedoraslo za bioskop nego kao dopuna bioskopu, kao nešto čega u bioskopu više nema (a u suštini nije bilo loše).

Uslovno rečeno, klasičan status koji ima John Buchan, mogao bi se porediti sa statusom Mir Jam kod nas. Dakle, Buchan je bio Mir Jam za muškarce a njegov roman je bio britanska propaganda u vreme Velikog Rata i to je sasvim jasno, međutim, eto stekao je statuss klasika iako nije reč o značajnoj literaturi.

U tom smislu, impresionira širina pogleda na stvari i spremnost BBC da razne stvari smatra klasičnim i dostojnim vrhunske reinterpretacije.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE HOSPITAL Arthura Hillera.

Reč je o kultnoj crnoj komediji iz 1971. koja se po George C. Scottu u glavnoj ulozi i counterculture stavu nadovezuje na Lesterovu PETULIU.

Snimljen po scenariju Paddy Chayefskog, THE HOSPITAL je crna komedija koja počinje kao MASHa a potom se pretvara u maltene antonionijevsku priču o njujorškom lekaru koga mlada neurotičarka, inače poklonica jednog indijanskog kulta pokušava da oslobodi inhibicija.

Njega igra George C. Scott a nju Diana Rigg i spoj ove podele i koncepta zvuči sjajno. Nažalost, koliko god imao nekoliko duhovitih opažanja i nekoliko dobro zamišljenih scena, Paddyjev (inače oskarovski) scenario je konfuzan, digresivan i stilski neujednačen, i u tom smislu, THE HOSPITAL zaslužuje koncizniji rimejk u kome bi se dramaturške nejasnoće razrešile.

Ovako on ostaje zanimjiv za fanove George C. Scotta i fetišiste Diane Rigg (spadam u obe grupe), i kao neka vrsta artefkta koji je proizveo američki politically charged film sedamdesetih, međutim, poprilično pada kao gledalačko iskustvo.

* * 1/2 / * * * *

[lou benny]

fetišiste Diane Rigg

potpis

[crippled_avenger]

Imaš li možda AVENGERSe iz faze sa njom?

[ginger toxiqo 2 gafotas]

...AVENGERS se da naći u RS modu na Warezu BB, ali je reč o zbilja masivnom materijalu za download - 22 kolor epizode i 13 b/w, svaka po 850-900 MB.

[crippled_avenger]

For the Love of Movies: The Story of American Film Criticism
(Documentary)
By JOE LEYDONRead other reviews about this film

Powered By An AG Films production. Produced by Amy Geller, Sharon Brooks. Executive producer, Ellen Poss. Directed, written by Gerald Peary.

With: Harry Knowles, Elvis Mitchell, Roger Ebert, Stanley Kaufmann, Michael Wilmington, B. Ruby Rich, Scott Weinberg, Wesley Morris, Owen Gleiberman, Stuart Klawans, Richard Schickel, John Powers, Lisa Nesselson, A.O. Scott, Harlan Jacobson, Manny Farber, Jonathan Rosenbaum, Andrew Sarris, Molly Haskell, Kenneth Turan, J. Hoberman, Bosley Crowther, Pauline Kael, Lisa Schwarzbaum, Rex Reed, Richard Corliss, Penelope Spheeris, Leonard Maltin, John Waters, Liz Smith, David D'Arcy, Michael Szymanski, Karina Longworth, Jami Bernard, Sarah Polley, Richard Linklater, Jeff Dowd, Doug Liman, David Sterritt, Marshall Herskovitz. Narrator: Patricia Clarkson.
 Very much like a survey course for college freshmen, "For the Love of Movies: The Story of American Film Criticism" briskly covers a great deal of ground, and often engages with illuminating insights, but isn't designed to offer anything more than a cursory overview. Pic actually could wind up being a valuable teaching tool for educators in film studies programs, and might also attract receptive auds in cable and pubcast venues. Trouble is, Gerald Peary's once-over-lightly approach may disappoint the very people who'd be most inclined to view a doc on this subject in the first place.
Peary, a vet film critic and historian, spent several years conducting interviews with dozens of reviewers (and a few of the people they've reviewed), which he supplements with archival material and, only occasionally, readings from the work of key subjects.

Pic overall is structured as an era-by-era chronicle, beginning in the early 1900s and ending in the early 21st century, but often interrupts its march of time for comments from critics about their work habits, early influences and hopes (or fears) regarding the future.

Peary does a fine job of balancing gray eminences and young Turks in his lineup of interviewees. Stanley Kaufmann is authoritatively eloquent while describing the earliest reviewers (circa 1909-29) as writers who "were discovering film as they were writing about it." But Elvis Mitchell is all youthful exuberance while recalling his first gig as a critic: "The idea of going to the movies for free? That was like the express train to heaven."

Docu pays due tribute to such early masters as Frank E. Woods (who went on to co-script "The Birth of a Nation") and Otis Ferguson (whose brilliant career was cut short by his death in WWII), and allows some contemporary writers to speak appreciatively and sometimes amusingly about their peers and predecessors.

Stuart Klawans praises the idiosyncratic Manny Farber for writing "nothing that could be considered standard English." And John Powers can barely contain his laughter while recalling his first visit to a critics' gathering where those who had chosen sides in the long-running feuds between Pauline Kael and Andrew Sarris were, quite literally, seated at opposite ends of the room.

In his own interview, Sarris is just classy enough to muffle any remaining animosity he might harbor toward the late Kael. But he and others make little effort to hide their disapproval of another deceased scribe, Bosley Crowther, the longtime New York Times critic whose "moralistic view" of movies drove him to repeatedly pan "Bonnie and Clyde" (a vendetta, as legend has it, that ultimately cost him his job).

For all its attempts to offers an expansive and exhaustive historical account, the docu is riddled with glaring gaps and facile transitions. Some notables are extremely conspicuous by their absence. Inexplicably, there's absolutely no mention of Judith Crist, even though her prominent outlets -- "The Today Show," New York magazine and TV Guide -- made her, arguably, the most widely known U.S. critic in the 1960s and early '70s.

On the other hand, Peary dutifully hits most of the right notes while recycling much of the conventional wisdom, predictably if accurately singling out 1968-80 as the era "when criticism mattered." But while he tries to be balanced, there's no mistaking the disapproval in the docu's tone as it details how, in the Internet age, eager young upstarts are either democratizing or dumbing down film criticism.

Right from the start, "For the Love of Movies" cautions that film criticism currently is "a profession under siege," as newspapers and magazines pinkslip experienced scribes to slash expenses and/or skew younger. Ironically, the docu is even more affecting than it might otherwise have been because, since its completion, far more vets have been dropped from papers and periodicals. For anyone who has kept track of this critical condition, comments by the more wistful interviewees will sound almost painfully melancholy.

Production values are uneven, suggesting the pic was a labor of love cobbled together with pinched pennies. It will be interesting to see if any copyright holders complain about the abundant use of clips from classic movies.

[crippled_avenger]

U međuvremenu se nagomilalo nekoliko naslova koje sam gledao a nisam stigao da prokomentarišem.

Prvi među njima je HOUSE CALLS Howarda Zieffa, popularna komedija iz sedamdesetih sa Walter Matthauom i Glendom Jackson u glavnim ulogama, priča o hirurgu udovcu koji malo želi da uživa u postbračnim vezama a onda se pojavi žena u koju se zaljubi i može da bude sa njom samo pod uslovom da se u potpunosti posveti monogamiji.

HOUSE CALLS sam gledao odmah posle THE HOSPITAL i može se reći da taj film spada u seriju 70s komedija o bračnoj krizi među doktorima. S druge strane, imajući u vidu glavnog glumca, može se smestiti i u vezu sa filmom CACTUS FLOWER u kome Matthau igra zubara neženju koji razmišlja o tome da se skrasi.

HOUSE CALLS je neuporedivo efektniji od THE HOSPITAL jer je urađen u konvenciji romantične komedije, što ne umanjuje njegov satirični potencijal i otvorno kritikovanje lekarske etike, naročito u svetlu kapitalizma i činjenice da u tom trenutku lekari formiraju posebnu klasu bogataša u SAD. U tom smislu, HOUSE CALLS je zapravo mnogo efektniji kao politički pamflet od THE HOSPITAL. Dok THE HOSPITAL ima razbarušenost koja liči na njegove poltičke simpatizere, HOUSE CALLS ima pribranost mejnstrim filma bez gubljenja ieološke oštrice.

S druge strane, u poređenju sa CACTUS FLOWER, HOUSE CALLS je manje smešan i manje emotivan. Međutim, CATUS FLOWER jeste na neki način jedan od najboljih wilderovskih filmova koje Wilder nikada nije snimio a to je tough act to follow.

Međutim, HOUSE CALLS i danas stoji kao film visoke klase, kome vreme koje je prošlo nije previše smetalo.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

VETAR JE STAO PRED ZORU Radoša Novakovića je film o komunističkim ilegalcima u okupiranom Beogradu koji pokušava da spoji

tradicije trilera sa camusovskim i sartreovskim poimanjima morala i odgovornosti u revolucionarnoj borbi. Ukoliko bi se postavilo

pitanje koja dimenzija bolje funkcioniše, rekao bih da iako su obe eksplicitne, bolje funkcioniše trilersa dimenzija iz prostog

razloga što je zaplet bolje vođen od ideologije.

Naime, ideološka dimezija je zatomljena time što su pripadnici komunističke ilegale prikazani kao plemeniti i humani uprkos svpm,

strahu i obazrivosti, tako da se time devalvira ideološka premisa proistekla iz priče o devojci-ilegalki neočekivano puštenoj iz

Specijalne Policije koju drugovi počnu da sumnjiče za seriju hapšenja ilegalaca po Beogradu. Naprosto, ni Novaković ni Vučo nisu

imali hrabrosti da prikažu komuniste kao nemilosrdne pa samim tim ni odnosi među likovima ne dostižu paradigme koje su postavili

Sartre i Camus.

S druge strane, trilerska dimenzija je dobra pošto kada krenu hapšenja, mi samo znamo da puštanje devojke jeste deo masterplana

koji je osmislio islednik Specijalne Policije ali nismo upoznati sa detaljima tog plana i oni se polako otkrivaju. U tom smislu,

scenario Aleksandra vuča vodi stvari sasvim solidno i nudi nekoliko zgodnih preokreta i situacija.

Interesantni detalji su vezani za lik dede puštene devojke koji je bio učesnik Prvog svetskog rata i svojoj unuki ne može da

uskrati mogućnost da se bori za svoju zemlju, iako se brine za nju. Međutim, najkompleksniji i očekivano najbolje glumljen

karakter je lik Pavla Ugrinovića (ime aludira na čuveni pseudonim Pavle Ugrinov), islednika Specijalne Policije kog igra Branko

Pleša.

Lokacije su sasvim solidne, dosta je korišćen studio, a Novaković pokazuje da je prilično darovit u vizeualnim rešenjima, ne samo

u izboru lokacija (policijsko mučilište na mansardi, sastajalište ilegalaca u Botaničkoj Bašti) već i u tretmanu eksterijera.

Sve to čini VETAR JE STAO PRED ZORU jednim od solidnijih filmova o urbanim ilegalcima, i svakako jednim od ubedljivijih naslova iz

vremena prve faze razvoja naše kinematografije.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Ponovo sam pogledao CONSPIRACY THEORY Richarda Donnera, film koji mi je još onomad 1997. bio vrlo zanimljiv iako ne do kraja dobar. Pomislio sam da će mi sad biti jasnije šta je zapravo problem ovog filma, ali nisam ništa bliži rešenju.

Sličan osećaj povodom ovog filma ima Roger Ebert koji smatra da je reč o sjajnom scenariju za mali film koji je onda studio naduvao da bude veliki spektakl i da je to bila greška. U principu, jedini je Ebert u analizi ovog filma pokušao da dokuči šta je problem jer je bio hookovan celim konceptom.

Ja mislim da je Ebert delimično na tragu problema, ali da ga nije definisao do kraja iz prostog razloga što se i ja slažem da je ovo verovatno najbolji Helgelandov scenario (LA CONFIDENTIAL ne računam) na nivou koncepta i egzekucije. Zaista se retko i u najjačem holivudskom high concept filmu, raspisanom do detalja sreće ovakva osmišljenost likova i stuacija i zaista jako retko u filmu svi elementi high concepta funkcionišu kao ovde.

Pre svega sam koncept priče o teorteičaru zavere koji stalno priča o tim teorijama dok se na kraju ne ispostavi da je jedna od njih tačna, je sjajan. Isto tako je sjajno to što se ispostavi da je on ne samo oko neke od njih u pravu već i da je on sam produkt jedne od zavera.

Zatim, ljubavna priča između dvoje junaka koja je jako slična ljubavnoj priči iz TAXI DRIVERa sa kojim ovaj film otvoreno polemiše, ne samo kroz to što je junakom day job da je taksista, nego i kroz detalje sa muzičarima na ulici, gde ludi muškarac postaje normalniji pored vrlo racionalne žene i vice versa dok se nađu ili ne nađu negde na sredini. Ovde ta ljubavna priča nije klasično nakalemljena kao u većini high concept filmova već govori o junacima i njihovoj transformaciji.

Zatim, sam glavni junak, koji je simpatičan, ali ne na veseo već na vrlo elegičan način, i u stvari je reinmterpretacija Travis Bicklea za nove okolnosti, svakako stoji kao jedan od upečatljivijih karaktera koji su se pojavili u komericjalnom američkom filmu.

Konačno, zaplet je odlično vođen, čak su i pasažne scene dobro osmišljene, a Donner je iako veteran sasvim solidno realizovao celu stvar.

I opet nešto fali filmu kao celini?

Ne znam da li je možda problem u ritmu jer recimo scenaristički znatno slabiji ENEMY OF THE STATE Tony Scotta mnogo bolje funkcioniše i ostavlja snažniji utisak kao celina od CONSPIRACY THEORY. Ili je problem u rediteljskom postupku koji je uz sva unapređenja ipak negde too 80s za svežinu scenarističkog materijala, jer Donner je u krajnjoj liniji gotovo 30 godina stariji čak i od veterana 80s akcijaša.

Ili je možda glavni junak previše mračan i ometa da se dobro osmišljena zabava slobodno razdvaja što bi nas dovelo do paradoksa da je u stvari previše kvaliteta upropastilo film, što se ranije dešavalo dobrim filmovima na blagajni, ali retko kada je suvišpe toga dobrog razaralo film u sebi.

Čini mi se da se možda baš to nemoguće desilo ovom filmu što ga ne čini manje zanimljivim i intrigantnim, naročito profesionalcima koji žele da se udube u neke od tananijih pitanja mehanike filmske priče i žanra u celini. U svakom slučaju, ovo je film kome ću se definitivno vraćati kako bih konačno dijagnosticirao njegov problem.

* * * / * * * *

[Джон Рейнольдс]

Tzv. "teorije zavere" su mi zanimljive i trudim se da im pristupim ozbiljno, pa imam jedno viđenje Conspiracy Theory i zašto me taj film nije kupio. Elem, glavni junak je čudak, čovek koji me podseća na ekstremno otuđenog Milana Vidojevića. Unosi on sebe u te teorije, paranoičan je do tačke preteranosti i/ili komik rilifa a la Lone Gunmen. I, što ga u mojim očima pokopava, poverovaće u bilo šta, te će ozbiljne teorije trpati u isti koš sa onima koje to nisu. E, sad, kad on sam postane deo jedne od teorija, on sam nije dovoljno uverljiv glavni junak, a scenario u tom pogledu prema njemu ima ambivalentan stav - i suviše je komičan i paranoičan, pa i neuverljiv zbog toga, da bismo ga gledali u ozbiljnom rešenju zadate situacije.

Po meni, srž problema je scenaristin stav prema samom fenomenu teorija zavere. To jest, čini mi se da je preveliki skeptik ili je jednostavno nedovoljno potkovan u materiji da bi tu temu tretirao kako valja. Otuda ambivalentnost i neuverljivost u inače, filmski gledano, solidno odrađenom delu, 80s or not. Što se mene tiče, da su tu Stoun ili Linklajter (na primer) umešali prste, lopta bi bila spuštena taman toliko da glavni junak, pa samim tim i film, mnogo jasnije znaju kuda će.

Prisećam se sad, a davno je bilo kad sam ga poslednji put gledao, da postoji jedna faktografska greška u (izmišljenoj) teoriji o ubicama sa tri imena. Na stranu i to da pored svih mogućih postojećih teorija zavere scenarista pribegava nekim svojim, dopola osmišljenim. Sve je to klimavo i verujem da se oseća i kod onih koji problematiku ili ne pozaju ili je odbacuju.

[crippled_avenger]

E, now we are talking.

Sviđa mi se ovaj pogled koji si izneo. Ima nešto u tom totalnom prihvatanju teorija koje devalvira film. Odlično si izabrao Milana Vidojevića za poređenje. Upavo Vidojević za razliku od Lučića pristupa teorijama iskreno i ubeđeno, dok se kod Lučića vidi određeni cinizam i vidi se da nije autsajder kao Vidojević.

Jerry Fletcher kao junak ima taj problem što sve teorije tretira isto i što se na kraju, osim one priče o pokušaju da ubiju predsednika zemljotresom koja se usput polu-ostvari (vidi se na TV snimku) kao neki comic relief, on zapravo ne provali teoriju, nego je on sam deo zavere a teorijama zavere se bavi kao nekom vrstom psihoterapije kako bi osvestio i savladao činjenicu da su ga pretvarali u bornodinog ubicu. Meni je to kao plot device sasvim u redu.

Ono gde se scenarista klima u tretmanu teorije zavere je u tome što se on na početku sprda sa teorijama zavere, a onda u drugiom delu filma krene da ih sve obistinjuje, seti se priče o helikopteru o kome Jerry priča na početku i helikoptera koji ga zaista nadgleda na kraju. U tom smislu, iako je ovo plod jednog vrlo jasnog scenarističkog zahvata, čini mi se da film od priče o frikovitosti teorija zavere na kraju postaje velika apologija teorije zavere, i nudi tezu da su firkovi u stvari potpuno u pravu.

E sad, istina je tu negde na sredini, a ovaj film po svom opredeljenju ne gađa sredinu.

Inače, da, mislim da bi Stone razvalio ovaj film. za Linklatera nisam baš siguran jer on nema tu Stoneovu dozu aktivizma u pristupu stvarima. Međutim, i sam Stone je protagonista jedne od Jerryjevih teorija.

Pretpostavljam da se slažeš da ovo intrigantan flick koji nije zaslužio onako uniformno odbacivanje kakvo je doživeo kad se pojavio?

[crippled_avenger]

Pogledao sam DOED SNOE Tommy Wirkole. Ne pamtim kada sam poslednji put gledao nešto ovako glupo i besmisleno. To samo po sebi ne bi bilo problem, uostalom ovo je film iz podžanra koji karakteriše mnoštvo očajnih naslova (premda moram priznati da samu genezu monstruma nisam baš dokučio), kada taj film ne bi dolazio sa etiketom učesnika Sundancea, i umerenom podrškom žanrovske kritike.

Ta podrška mi zaista nije jasna. Ovaj film osim upadljivo idiotske i neobjašnjene premise ne nudi apsolutno ništa vredno pomena, a i ta premisa sadržana u ideji da zombifikovani nacisti ubijaju tinejdžere na kampovanju teško da može da privuče bilo kakvu pažnju.

Stoga, ovog puta sam se baš opekao zbog svoje otvorenosti ka egzotičnom žanrovskom filmu. DOED SNOE je film beokonskog nivoa, s tim što ga nisu radili naši poznanici pa je još manje zanimljiv.

[Ghoul]

pa dobro, sam si reko –povodom ZONE MRTVIH- da niko ne ide da gleda zombi film očekujući ne znam kakav scenario, a sad ti ovaj odjednom smeta.
da se razumemo – ne branim DEAD SNOW: to je jedan film isto toliko glup, nepotreban i nebitan, te lišen duha i svakog smisla postojanja koliko i ZONA MRTVIH.
razlika je samo u tome što je uslikan i režiran znatno bolje od ZONE, što su splatter efekti bolji i raznovrsniji (i pregledniji, tj uslikani tako da se u njima može uživati), što je gluma nešto bolja no u ZONI, te što ima više akcije a manje dosadnog tupljenja.
zbog svega toga, DEAD SNOW je znatno gledljiviji i zabavniji film od ZONE MRTVIH.
koju si ishvalio na sva usta.
ah, da: nju su radili beokonski drugari, pa je zato zanimljivija...

[crippled_avenger]

Imaš odgovor na svom terenu, na HORORu, da ne kopiramo sad na nekoliko topika.

[Meho Krljic]

Heh, ko bi rekao da Trent ima ovako sladak smisao za humor:

Najn Inč Nejl šala za ovogodišnji Prvi April

[crippled_avenger]

Ko bi rekao da Trent ume da se zeza...