The Crippled Corner

[Meho Krljic]

Tako nekako sam ga i ja doživeo. Film koji jako želi da udari u tanku žicu, natera gledaoca da se zapita ko smo i kuda idemo time što, kao rastače identitete i ne sukobljava čoveka sa mašinom (kako na početku lažno hintuje) nego pokazuje mašinu kao humaniju od ljudske, birokracke, mašine i sve to, ali zapravo to sve ostavlja na nivou koncepta i umesto toga daje jednu duodramu (plus kompjuter) koja, avaj, ne ide nikuda. Plus direktno laže gledaoca (vizuelne halucinacije na početku koje sugerišu da protagonist živi u izmenjenoj relanosti), što nije baš način da me pridobije.

[crippled_avenger]

Pogledao sam TORMENTED Jon Wrighta i moram priznati da sam mnogo više očekivao. Britanci su sa TV serijama kao što su SKINS, SHAMELESS ili TEACHERS pokazali da su cutting edge u prikazivanju high school miljea a SKINS je u tom smislu baš paradigmatičan jer je pored mode, zvuka, ukusa i mirisa mladosti uspeo da zarobi i tu neku suštinsku iracionalnost koju nosi to životno doba.

Iako dosta pratim serije, za SKINS sam tek čuo kad me je na nju uputio John Reynolds, tada je to još uvek bio prevashodno britanski fenomen, a kasnije sam od Johna saznao i da je emitovana kod nas. Ipak, ta serija kod nas još nema popularnost koju zaslužuje pa je otud sasvim logično da je u dosadašnjim komentarima TORMENTEDa na ZS izostaje ključna referenca na SKINS.

Od SKINSa TORMENTED preuzima svoj pristup mladim likovima, sa hipnessom koji  prelazi u stilizaciju, zrelom mešavinom fikcionog ekscesa i realizma, dosta pokreta kamere i glasnim soundtrackom.

Za razliku od SKINSa, međutim, TORMENTED svoju energiju često pretvara u konfuziju a dinamičnost u nedorečenost i uprkos visokom tempu koji podstiče, Wright jako slabo i neubedljivo izlaže svoje likove.

Engleska je društvo sa razvijenim klasnim razlikama. Nema drugog mesta na kome je Marx mogao biti tako inspirisan da piše o toj temi. Pa ipak, ma koliko jasne, klasne razlike se ne preslikavaju tako eksplicitno u međuljudske odnose i svakodnevni život i razlike među grupacijama u školi nisu tako oštre i ekskluzivne u svarnom životu kao što ovaj film pokazuje. Uostalom, barem u Engleskoj su klasne razlike toliko jasne da svi đaci u školi pripadaju istoj ili sličnoj klasi i da samim tim podele među njima ne mogu biti tako radikalne jer postoji suštinski tie that binds them. Po tome su barem engleske škole poznate. TORMENTED iako je utemeljen koliko-toliko u stvarnosti, gradi odnose među đacima kao da je Lesterov CLASS OF 84 a školski život junaka može da bude ubedljiv samo gledaocu koji pohađa predškolsko.

U aspekt školske socijalne hijerarhije ne bih ni ulazio toliko detaljno da TORMENTED ne spada u red onih filmova koji na pogrešan način pokušavaju da se poigravaju frustracijom svojih gledalaca tinejdžera. Kad kažem pogrešan, ne mislim na neki potencijalni negativan uticaj filma na gledaoca jer u to ne verujem, nego mi je odvratno kad neko eksploatiše gledaočevu frustraciju i još je očajan u tome.

Što se horor invencije tiče, slasherova priroda je prilično mutna, to je nekakav ghost zombie, tako da se TORMENTED može posmatrati i kao uslovni rimejk desetina sličnih filmova o zajebavanom detetu koje se vraća da se sveti, s tim što je po kvalitetu svog "horor" koncepta negde iza ŠEJTANOVOG RATNIKA. To ne bi bilo toliko loše da je reč o srpskom filmu, ali TORMENTED je nastao u kulturi koja ima bolje predstavnike u obe sfere koje pokušava da zahvati.

Jon Wrightova režija je televizijska. Stil liči na TV serije i to ne bi smetalo da sve nije tako flah. Glumcima, pa samom kadriranju nedostaje conviction, sve je to površno i mehanički postavljeno. O Wrightovom rediteljskom postupku i stilemama kojima se služi najbolje govori to koliko puta koristi generic slowmotione školskih klika kako idu kroz dvorište.

Što se glumaca tiče, lepo je videti SKINS alumne April Pearson (igrala bitnu ulogu Michelle) i Larissu Wilson u TORMENTEDu ali Alex Pettyfer, kolika god da je teen zvezda nije Nicholas Hoult niti TORMENTED ima svog Dev Patela.

Jedini kvalitet TORMENTEDa na tržištu savremenog horora je to što u domenu generic teen slashera, većina konkurencije nema priliku da se osloni na SKINS i lošije izgleda. Međutim, ta blaga upmarket tendencija TORMENTEDa ne sme da nas zavara.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Omiljeni horori Marty Scorsesea:

Just in time for Halloween and exclusively for The Daily Beast, the man who brought you Taxi Driver and The Departed shares his favorite horror movies of all time. Plus, watch clips of the scariest scenes.

1. THE HAUNTING

"You may not believe in ghosts but you cannot deny terror!" was the tagline for this absolutely terrifying 1963 Robert Wise picture about the investigation of a house plagued by violently assaultive spirits.

2. ISLE OF THE DEAD

There's a moment in this Val Lewton picture, about plague victims trapped on an island during the Greek civil war, that never fails to scare me. let's just say that it involves premature burial.

3. THE UNINVITED

Another, more benign haunted house picture, set in England, no less atmospheric than The Haunting—the tone is very delicate, and the sense of fear is woven into the setting, the gentility of the characters.


11 Scariest Horror Movies of All Time

by Martin Scorsese
Info
RSS
Martin Scorsese

Martin Scorsese is one of the most celebrated and influential directors in cinema history. He won the Academy Award for Best Director in 2007, for The Departed.
X Close
Martin Scorsese
Emails
|
print
Single Page
|
text
-
+
Facebook
|
Twitter
|
Digg
|



Enter your email address:

Enter the recipients' email addresses, separated by commas:

Message:
Your email has been sent.
Thanks for recommending The Daily Beast!

X Close

4. THE ENTITY

Barbara Hershey plays a woman who is brutally raped and ravished by an invisible force in this truly terrifying picture. The banal settings, the California-modern house, accentuate the unnerving quality.

5. DEAD OF NIGHT

A British classic: four tales told by four strangers mysteriously gathered in a country house, each one extremely disquieting, climaxing with a montage in which elements from all the stories converge into a crescendo of madness. Like The Uninvited, it's very playful...and then it gets under your skin.

6. THE CHANGELING

Another haunted house movie, filled with sadness and dread. George C. Scott, recovering from the death of his wife and child, discovers the angry ghost of another dead child in the mansion where he's staying.

7. THE SHINING

I never read the Stephen King novel, I have no idea how faithful it is or isn't, but Kubrick made a majestically terrifying movie, where what you don't see or comprehend shadows every move the characters make.

8. THE EXORCIST

A classic, endlessly parodied, very familiar— and it's as utterly horrifying as it was the day it came out. That room—the cold, the purple light, the demonic transformations: it really haunts you.

9. NIGHT OF THE DEMON

Jacques Tourneur made this picture about ancient curses near the end of his career, but it's as potent as his films for Val Lewton. Forget the demon itself—again, it's what you don't see that's so powerful.

10. THE INNOCENTS

This Jack Clayton adaptation of The Turn of the Screw is one of the rare pictures that does justice to Henry James. It's beautifully crafted and acted, immaculately shot (by Freddie Francis), and very scary.

11. PSYCHO

Again, it's so familiar that you think: great movie, but it's not so scary anymore. Then you watch it...and quickly start thinking again. The shower...the swamp...the relationship between mother and son—it's extremely disturbing on so many levels. It's also a great work of art.

[Ghoul]

pa dobro, ne može se poreći da skorseze zna znanje, ali mi ova lista deluje kao da njome indirektno pimpuje svoj apkaming horor ŠATER AJLEND (kad ono beše izlazi?) sa ovolikom prevlašću haunted-house filmova.
sem toga, iznenađuje me da na listu nije stavio PEEPING TOMA + nekog bavu (recimo, KILL BABY KILL mnijem da bi mu bio najdraži od gothica).
uprkos visokom kvalitetu svih pobrojanih filmova, ISLE OF THE DEAD + THE UNINVITED + THE ENTITY + THE CHANGELING ipak nisu ista liga sa ostalima.

[Shozo Hirono]

the changeling je za klasu bolji od prethodno nabrojana 3.

[crippled_avenger]

Marty voli Bavu. Scene masakra u KUNDUNu su otvoreno uradjene pod Bavinim uticajem. Isto vazi i za Hammer horore, uostalom Marty je zvao Freddie Francisa da mu slika CAPE FEAR. Stoga i ja isto verujem da je SHUTTER motivisao haunted house dominaciju.

[crippled_avenger]

Helena Bonham Carter, Jennifer Ehle, Guy Pearce, Derek Jacobi and Michael Gambon have joined the cast of Tom Hooper's historical drama The King's Speech, which started shooting today (November 13).


Based on the screenplay by David Seidler, the film is about the unorthodox relationship between England's King George VI, to be played by Colin Firth, and his Australian speech therapist – Geoffrey Rush - who helped him to overcome his stammer. Firth and Rush had already been announced.

See-Saw Film's Iain Canning and Emile Sherman and Bedlam Productions' Gareth Unwin are producing.

The Kings Speech will shoot for seven weeks, taking in UK locations such as Lancaster House, the Bradford Bulls Stadium, Ely Cathedral, Harley Street and Battersea Power Station.

The Weinstein Company and FilmNation are handling international sales and The Weinstien Company has picked up the US rights to the project as well as licensing rights in Germany, France, China, Hong Kong, Latin America, Benelux and Scandinavia. Momentum has  picked up UK rights, whilst Transmission Films will distribute in Australia and New Zealand.

The project is also being supported by the UK Film Council, Aegis Film Fund, and Molinare London.

[crippled_avenger]

Pogledao sam MILANO CALIBRO 9 Fernanda Di Lea.

Di Leo je legenda italijanskog krimića i policijskog filma i smatra se jednom od najbolje čuvanih tajni italijanskog filma, iako u suštini nije tajno pošto je Tarantino njegov osvedočeni fan.

Meni je do sada najbolje što sam gledao od Di Lea, bio scenario za Deodatov VIOLENT COPS, ostalo što je režirao mi je bilo dosta tanko, iako nesporno zanimljivo.

MILANO CALIBRO 9 je sličan slučaj. Reč je o jednom preočiglednom primeru budget filmmakinga u kome nažalost nema snalažljivosti italijanskih majstora eksploatacije i Di Leo ne uspeva da prevaziđe ozbiljna ograničenja. Film je opterećen predugim dijaloškim scenama u kojima likovi zaista nemaju šta da kažu, i onda brbljaju o raznoraznim glupostima i ponavljaju se, ne bi li postigli potrebnu minutažu. Kada bi se film analizirao, sasvim je jasno da je u suštini sačinjen od malog broja predugih scena. Sam zaplet nije naročito interesantan. Prizori borbe, potere i nasilja su OK, takođe mlo opterećeni niskim budžetom ali definitivno u tim fazama film živne.

Čini se da je ovaj film iz 1972. svakako mogao da prođe u tom trenutku kao nešto novo i sveže a nedostaci u tehničkom i budžetskom smislu sigurno su bili manje očigledni nego danas. Međutim, realno, MILANO CALIBRO 9 nije opstao do danas i potpuno je prevaziđen i marginalan.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Malo zabave za ljubitelje i poznavaoce

http://www.fabrikaknjiga.co.rs/rec/65/113.pdf

[---]

vrlo zanimljiv tekst. tera me da razmišljam gde smo to pogrešili, jer po svemu sudeći kada budemo ponovo gradili samoupravljanje moraćemo da revidiramo postavke druga kardelja.

[crippled_avenger]

Jesi li ti čitao JUGOSLAVIJU, DRŽAVU KOJA JE ODUMRLA istog autora?

[---]

nisam, prelistavao sam je kod tebe par puta, deluje super, nadam se da ćeš mi je posuditi.

[crippled_avenger]

Hoću. To je knjiga koju sam nameravao da kupujem ljudima na poklon jer zaista daje dosta staloženo objašnjenje šta se desilo, i što je još važnije pošto je proistekla iz naučnog rada onda obuhvata i sve dosadašnje teorijske pristupe raspadu zemlje.

Ono što mi je naravno naročito drago jeste to što ova knjiga koju je pisao Hrvat na ozbiljnim i relevantnim postdiplomskim studijama na Zapadu, bloger na B92 i koju je kod nas izdao Samizdat, pre svega nije antisrpska i vrlo pošteno sagledava srpsku poziciju.

[mac]

I šta je zaključak knjige? Raspad je bio istorijska neminovnost?

[crippled_avenger]

Mislim da je trebalo da je pročitaš, vrlo je komplikovan zaključak...

[crippled_avenger]

Universal Pictures has acquired "TMI," a comic vehicle for Ryan Reynolds and Anna Faris. Pic becomes one of the first purchases made by the new U regime of Adam Fogelson and Donna Langley.

Scripted by Kirsten "Kiwi" Smith and Marc Klein, the comic premise is that while honesty is the best policy for a relationship, "too much information" might not be the best thing.

Andrew Panay ("Old Dogs") will produce with Jonathon Komack Martin, latter of whom partners with Reynolds in Dark Trick Films. Reynolds will be executive producer.

Fogelson and Langley were upped to the chairman and co-chair posts at U last month, replacing Marc Shmuger and David Linde (Daily Variety, Oct. 6). The shakeup came on the heels of a series of box office misfires for the studio.

Reynolds, who is coming off "X-Men Origins: Wolverine" and "The Proposal," next stars as the title character in the Martin Campbell-directed "Green Lantern."

"TMI" is a possible candidate to follow that superhero effort.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE KREUTZER SONATU Bernarda Rosea, drugi film iz njegovog ciklusa ekranizacija Tolstoja sa Danny Hustonom.

Iako je IVANS XTC koji sam tek nedavno uspeo da trackdownujem, protumačen kao bolji od ova dva, ja bih rekao da THE KREUTZER SONATA uopšte nije za bacanje, pa ni u poređenju sa IVANSom.

IVANS ima širi angažman pošto kritikuje Holivud i svakako je doprineo romantičnoj auri Bernard Rosea kao maverick reditelja, ali KREUTZER je ništa ne umanjuje. Ovaj film ne kritikuje Holivud per se, iako je smešten uglavnom u elitne delove LA i govori o ljudima koji imaju veze sa džet setom, međutim u svom polazu je mnogo intimniji.

Prateći isti stil, handheld, verite pristupa priči i igri, sa dosta improvizacije, ponovo oslonjen isključivo na pleća Danny Hustona, Rose uspeva da stvori vrlo ubedljivu atmosferu potonuća glavnog junaka u pakao ljubomore, i glumačka sugestivnost uspeva da uzdigne ovu priču od opšteg mesta, odmakne je od stereotipa i približi arhetipu.

Rose u svom rediteljskom minimalizmu, koliko god ja voleo njegovu stylish fazu, izgleda pronalazi sebe, i mislim da između nekih generic holivudskih projekata i ovoga, dobro je što je izabrao ovo. Huston je upravo Roseovo glumačko otkriće. Svakako, jeste Huston ušao u centar pažnje kod Figgisa, ali Rose ga je učinio punokrvnim leading manom i ja mislim da još jedino Michael Douglas može biti Dannyjev takmac kad je reč o sposobnosti da prikaže sunovrat američkog alfa-mužjaka iz viših klasa.

Hustonova partnerka u ovom filmu Elisabeth Roehm je ubedljivija od Roseove supruge Lise Enos u IVANS XTC i prilično je neustrašiva kad je reč o količini i vidovima seksa koje izobražava sa Danny Boyem. Ipak, nije sve u seksu već i u tome što Roehm vrlo dobro igra to što Hustona izluđuje.

U svakom slučaju preporučujem ovaj film ljubiteljima Rosea iz eksperimentalne arty faze (ali u smislu IVANSa ne SNUFFa), Hustona i minimalističkih psihologiziranja.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Michael Haneke: I may collaborate with Michel HouellebecqThe Austrian director of The White Ribbon reveals that he and the controversial French author have discussed working together


Mutual admiration society ... Michael Haneke and Michel Houellebecq.

Both are savage pessimists. Both have redefined the limits of their respective art forms. Both have expressed their admiration for the other. But it's only now that the possibility of their working together has been confirmed.

In London to promote his new film, The White Ribbon, Michael Haneke revealed to guardian.co.uk/film that he and the controversial author Michel Houellebecq had discussed mutual projects.

"I've read every book of Houlellebecq's and wondered myself whether we could perhaps work together," he said. "We have considered it and talked about it, but he's got so much to do and I've got so much to do, so we haven't got very far yet."

Houellebecq has long been interested in transferring his work to the cinema. His novel, Atomised, was adapted for the big screen in 2006, while his self-directed film of his most recent novel, The Possibility of an Island, met with critical derision last year. The latter includes a lengthy discussion of Haneke's merits as film-maker.

In an interview to promote Hidden in 2005, Haneke acknowledged the novelist's appreciation of his work and said that, to some extent, he concurred with Houellebecq's take on him as a moralist. Last year, Haneke drew further parallels between them, calling Houellebecq "an author who is both tender and furious at the same time. A bit like me." For good measure, the pair also share the same agent.

The White Ribbon, which is released in the UK today, won the Palme d'Or at the Cannes film festival earlier this year. A tale of random violence set in small-town Germany on the eve of the first world war, responses to the film have been warm, but discussion of the director's intention more mixed.

This is something for which Haneke abdicates responsibility. "Everyone should have their own interpretation," he said. "Whether it matches my intentions when I made the film is not important. A large audience in a cinema will all see a different film. A book exists in the same number of versions as there are readers."

[crippled_avenger]

Pogledao sam THERE'S A GIRL IN MY SOUP Roy Boultinga, snimljen po drami Terence Frisbyja koja je bila veliki pozorišni hit.

Spoj Peter Sellersa i Goldie Hawn u filmu koji je najavljen kao sex comedy, i sve to samo godinu dana pošto je Goldie osvojila oskara za maestralni CACTUS FLOWER obećavao je da će film izazvati salve smeha. I većina kritika je ubrzo vrlo razočarano konstatovala da film nije pružio dovoljno smeha, da je Sellers indisponiran i sl.

Inače, ovo snimanje je poznato po tome da je Goldie uspela da pridobije kapricioznog i nestabilnog Sellersa o sve je proteklo u relativnom redu i miru.

Činjenica je da film nije previše smešan i da Sellers nije napravio neku urnebesnu ulogu, odnosno da je Goldie inspirisanija od njega. Međutim, ja ovaj film nisam ni doživeo kao komediju, više kao ljubavnu dramu koja inklinira ka tome da bude smešna. Iako ima nekoliko vrlo dobro koncipiranih i napisanih scena između glavnih junaka, koje su više drama nego komedija, činjenica je da je SOUP u pojedinim situacijama pojednostavljen kako bi bio komedija, međutim Frisbyjev tekst ima priču i mimo humora, i funkcioniše čak i onda kad film nije smešan.

Međutim, čini se da je high concept glumačka podela potopila film i da se nije dovoljno radilo na produbljivanju njihovog zapleta od momenta kada je premisa odlično i na izvesnom nivou psihološki ubedljivo i istinito postavljena.

Peter Sellers je vrlo smiren, ozbiljan, iako naravno ovo nije rola na liniji LOLITAe, ali isto tako dosta je solidan na toj ničijoj zemlji između komedije i melodrame. Ono što je najbitnije što kada je u spuštenom ključu, kada ne briljira, Sellers nikako nije prazan, što svakako ume da bude rizik sa tom vrstom glumaca.

Goldie je naravno u ovoj fazi bila u punoj formi i tu nema šta mnogo da se priča.

THERE'S A GIRL je najbolji kada se gleda kao ljubavna drama ali je u tom segmentu hendikepiran pojdnostavljenošću svoje druge polovine. U svakom slučaju, oni koji očekuju komediju doraslu imenima Goldie i Sellersa u ovom filmu je neće naći.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam BUTTERFLY ON A WHEEL Mike Barkera. Pre samo deset godina, ekipa koja je radila ovaj film imala je potpuno drugačiju poziciju. Pierce Brsnan je bio James Bond, internacionalni superstar, Mike Barker je u to vreme snimio BEST LAID PLANS - izvanredan neo noir po scenariju Teda Grifina i dlovalo je da je velika karijera pred njim (kao i pred Griffinom koji je ipak kasnije našao svoje mesto u glavnom toku) a Maria Bello i Gerard Butler su bili tek na početku. Danas je međutim na najvišoj poziciji upravo onaj koji je najslabija karaika ovog filma - Gerry Butler; Barker je poluopskurni hacker; Brosnan je i dalje zvezda ali luta u potrazi za hitom i identitetom posle Bonda dočim je Maria Bello ostvarila pristojnu karijeru.

U filmu BUTTERFLY ON A WHEEL, svi oni rade najbolje što umeju, ali nema pisca Griffinovog nadahnuća da napiše sxcenario i nažalost Butleru je prepušteno da vuče film na svojim plećima a on je u ovoj grupi najmanje zanimljiv glumac.

Bilo bi interesantno uporediti BUTTERFLY sa LAW ABIDING CITIZEN pošto imaju sličan motiv running against the clock ucene s tom što je BUTTERFLY na kamernijoj home invasion liniji josephrubenovskog tipa sa malim uplivom COLLATERALa i DIE HARD WITH A VENGEANCE.

Gerard Butler je neubedljiv kao japi, on je naprosto prevelika sirovina za tu ulogu. Ne deluje ni kao brainiac niti kao neko ko bi bio muž Marie Bello.

Maria Bello i Pierce Brosnan su odlični. Bello uspeva da unese svežinu u tipski lik supruge u nevolji a Brosnan se iz Bonda polako vraća svojim rolama sa početka karijere kad je bio elegantan negativac. Naravno, za razliku od FOURTH PROTOCOL i LONG GOOD FRIDAY, Brosnan je sad vipe produbljeni negativac tomcruiseovskog tipa iz COLLATERALa.

Barkerova inscenacija je energična i vrlo vešta i pokazuje da i dalje ima onog žara iz BEST LAID PLANS. Šteta je samo u tome što je BUTTERFLY bajat home invasion triler koji bi možda bio hit da je bio među prvima ali sada je nažalost na DTV teritoriji.

Ne može se reći da film nema tu by-the-numbers korektnost u konstruisanju scena, čak je i bolje realizovan od tipičnog trilera ali realno nema tu sočnosti karaktera koja bi vezala publiku i bila emotivna podloga za suspense.

Najstrašnije od svega je to što sam od početka filma imao svest o tome da će ishodovati preokretom i da je BUTTERFLY jedan od onih trilera kao što je IDENTITY koji svoju rutinsku strukturu kompenzuju obrtom. Postojao je, nažalost, samo jedan logičan twist koji je mogao spasiti film i dati mu neku vrstu smisla. I na kraju se zaista desi proekret, ali to nije onaj koji je bio nužan već jedan od onih koji potpuno obezvrede film.

Na kraju, BUTTERFLY čak nije ni pao na testu inteligencije već je propustio jednu priliku da sebi obezbedi bilo kakav smisao. No, vrlo solidna realizacija, ekonomično trajanje i zvezde preporučuju ga kao pisme time filler.

* * 1/2 / * * * *

[Tripp]

Ovo je mozda najbolje mjesto da se spomene Zemeckis. Njegov Chtistmas Carol je skoro patetican i apsolutno nepotreban pokusaj da napravi Burtonovski crtko. Mnogo razocaravajuceg, nedorecenog pathosa, a sve ono sto nije Diksensovo davi se u kakofoniji i raspojasanim, beznacajnim eksplozijama. Na mahove dramaturski zaista amaterski odradjeno, s obzirom ko ga je radio; a i pisao. Iako i ovdje podmece svoj ateizam na velika vrata - ili nesto slicno tome - Zemeckis bi zaista vec jednom trebao da se lati snimanja pravih filmova; ovakve treba da producira. U posljednje doba kvalitet animiranih - i ne samo animiranih - projekata svakako je drasticno opao pa ne cudi sto je i Zemeckis uletio u ovo kolo. 5/10

[crippled_avenger]

Pogledaću Boba. Moram priznati da me ovaj projekat nimalo nije intrigirao od starta iako BEOWULF jako volim, no ipak Zemeckis se u ovom miljeu bolje pokazao kao producent afirmišući Gila Kenana...

[Tex Murphy]

Uh majku mu, a ja se baš zagrijao za Christmas Carol

[Le Samourai]

Ma super je Carol, ali imam istu zamerku kao i na prethodna dva - mora li, Bobe, ta gnusna kvazi-stvarna animacija?

No, ako se to zanemari, sasvim dobar film.

[Tex Murphy]

A šta ćemo sa onim ateizmom?

[Le Samourai]

Nemam ideju o kakvom ateizmu se pricha, moglo bi se prichati o svojevrsnoj POLIteistichkoj agendi, ali ateistichkoj? Ja to ne videh.

[crippled_avenger]

Pogledao sam Nicholas Meyerov THE DECEIVERS. Reč je o vrlo neobičnom filmu, tim pre jer je reč o produciji Ismaila Merchanta a znamo kakve filmove je on pravio.

Doduše, postoji teorija kako su Merchant-Ivory bili ključna produkciona kuća za prikazivanje britanske prošlosti dočim je Working Title kuća koja najbolje prikazuje britansku sadašnjost. U tom smislu kao što je u poslednje vreme i Working Title sa naslovima kao što su SHAUN, HOT FUZZ ili GONE iskoračio iz tipičnih richardcurtisovskih okvira, tako nešto je radio i Merchant, doduše samo sa ovim naslovom.

Pierce Brosnan igra britanskog oficira u Indiji početkom 19. veka koji shvata da postoji tajno društvo ubica Thuggee koje ubija putnike na zabačenim stazama, a potom prodaje njihovu robu. Međutim, to tajno društvo ima i mističnu dimenziju pošto sebe smatraju sledbenicima boginje Kali i imaju vrlo razvijen sistem rituala koji podrazumeva religijske običaje ali i konzumiranje halucinogenih opijata.

Oficir se, prilično neuverljivo, ubacuje undercover u društvo, i počinje da učestvuje u akcijama zajedno sa njima i polaku gubi ideju kako da se iz svega toga izvuče odnosno kao da ih uništi.

Meyer je intrigantan pisac, a pristojan reditelj, međutim, nažalost on se u ovoj priči nije snašao na adekvatan način pošto pre svega, sve je izuzetno zastarelo na planu inscenacije, vođenja priče i neverovatno je da je neko uopšte snimio ovakav film i pustio ga 1988. Da nije u koloru, DECEIVERS bi jako podsećao na kosovske vesterne Žike Mitrovića, koji su pak snimani dobrih četvrt veka pre njega.

U tom mitrovićevskom smislu, Meyer uspeva da uhvati izvesne nijanse lokalne atmosfere i ta rediteljska anahronost u pojedinim sekvencama dobije smisao jer epohi daje neki specifičan kvalitet fizičke opipljivosti, koji često nedostaje filmskim rekonstrukcijama, međutim, to ipak nije dovoljno da opravda ovakav rediteljski postupak.

Što se tiče vođenja priče, jako je teško uopšte preći preko neuverljive infiltracije glavnog junaka među opake ubice, a kasnije, zaplet se ne razvija u skladu sa svojim potencijalom.

Iako se pojedine scene po napetosti i strukturi, te uvođenju halucinogenih detalja graniče sa hororom i sporadično donose efekat, sve je to prilično tanko.

Međutim, sama priča koja je bazirana na istinitim događajima nudi veliki potencijal, čak možda i za rimejk i to sigurno dodatno devalvira domet Meyerovog filma.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam RIOT IN CELL BLOCK 11 Dona Siegela.

Ovaj film je jedan od početnih Siegelovih uspeha kada je radio još u dubokoj B-produkciji. Na samom filmu značajan doprinos dao je i i njegov tadašnji pomoćnik režije Sam Peckinpah koji mu je pomogao da okupi razne besprizornike da statiraju kao zatvorenici, a isto tako ugled Samove porodice omoguićio je snimanje u Folsomu.

Ovaj film donosi preciznost i jednostavnost Siegelove B-faze, svedenost postavke spojene sa psihološkom pregnantnošću dramskih situacija i interesantnim karakterima. Za razliku od većine sličnih B-filmova tog vremena koji danas deluju prazno, Siegelovi stoje zbog upečatljivih likova i izuzetnih vizuelnih rešenja koja izdižu materijal na viši nivo.

Kroz vešto kombinovanje igranog i dokumentarnog materijala, Siegel istovremeno svojoj minimalističkoj B-priči daje production value i socijalni značaj, i što je još važnije, autorsku slobodu B-filma koristi da bi napravio priču u sivoj zoni kakva nije bila svojstvena Holivudu tog vremena.

Po nivou odsustva hepienda, RIOT IN CELL BLOCK 11 bi se mogao posmatrati i kao neka vrsta zatvorskog, političkog noira, a tretman medija u ovom filmu i njihove uloge u političkoj borbi može se smatrati apsolutno vizionarskim.

U tom smislu, RIOT je odličan primer kako su majstori uspevali ne samo da estetski prevaziđu ograničenja B-filma nego i da proizvedu film koji ima neočekivanu ideološku provokativnost i angažman kakav je obično očekivan od A-filma uglednih autora.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Reprizirao sam CHANGING LANES Rogera Michella. Ovom filmu je frustrirajuće malo falilo da bude sjajan. Štaviše, rekao bih da je imao sreće što na putu ka sjajnom filmu, autori nisu zaboravili da snime dobar film.

Ovaj film je svakako dobar sa nekoliko briljantnih deonica i idejom koja ga smešta na liniju interesantnih major filmova posvećenih analizi anksioznosti savremenog američkog japija, kao što su recimo bili WALL STREET ili FALLING DOWN. Paradigmatično, oba sa Michael Douglasom, o kome sam već pisao kao o zaštitnom licu filmova na ovu temu.

Scenario koji su napisali Chap Taylor i Michael Tolkin pokušava i uglavnom uspeva da funkcioniše na dva koloseka. Onaj koji je denotativan je suštinski krajnje redak a to je priča o dva čoveka, civila, koji čine sve što je u njihovoj moći da jedan drugom ozbiljno zagorčaju život. Takve stvari su obično ili ostavljene za komediju ili to rade policajci, serijske ubice i sl. U CHANGING LANES su to dva obična čoveka koji se bore, podmeću i svete, manje-više u legalnim okrvirima, s malim iskliznućima u movie logiku. Na ovom planu film ipak ima najveći problem, a to je što su unutar situacija koje su koncipirane kao moralne probe, i u miljeu koji je prepun moralne ambivalencije, junaci dosta jasni u svojoj suštinskoj dobroti. Naročito mislim da je Affleckov lik trebalo da bude nešto ciničniji i da posle near death saobraćajne nesreće pređe na stranu Dobra.

Ono što međutim besprekorno funkcioniše jeste ideološka dimenzija prikaza američkog društva, koja je retko oštra i retko razborita za američki film, pošto razobličava ne samo korporaivno licemerje nego i sve one tzv. humanitarne akcije kojima se kupuje miran san. Žižek je ispisao tomove o tome a ovaj film je na toj liniji.

Roger Michell je celu priču besprekorno i dinamično realizovao, i CHANGING LANES sasvim legitimno može da se gleda kao triler o urbanoj anksioznosti iako je u suštini pre svega politički film.

Tolkin je na nivou tretmana karaktera, već napisao sličnu priču u Altmanovom PLAYERu, i tamo je upravo taj element likova bolje funkcionisao. Međutim, ako se uzme u obzir vrlo konzistentan opus sa naslovima kao što su PLAYER, CHANGING LANES, NEW AGE i RAPTURE, Tolkin se nameće kao jedan od najinteresantnijih angažovanih scenarista u Holivudu koji unutar major filma preispituje socijalne odnose.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

In Defence of Marxism
First Extraordinary Congress of the PSUV - Chavez calls for the Fifth International
Written by Alan Woods, from the Congress of the PSUV Monday, 23 November 2009

At the opening session of the PSUV congress Chavez made a very radical left-wing speech, calling for the setting up of a new international, explaining that it was necessary to destroy the bourgeois state and replace it with a revolutionary state, but also referring to the bureaucracy within the Bolivarian movement itself. It was clearly a speech that reflects the enormous pressure from the masses below who are getting tired of talk about socialism, while real progress towards genuine change appears to be frustratingly slow.

First Extraordinary Congress of the PSUVOn Saturday November 21, the First Extraordinary Congress of the United Socialist Party of Venezuela (PSUV) commenced its sessions with the attendance of 772 red-shirted delegates. The majority were workers, peasants and students, elected by around 2.5 million voters (the total membership on paper is seven million!). The atmosphere was one of enthusiasm and expectation.

After a warming up session of revolutionary songs and a couple of opening speeches from visiting dignitaries from Nicaragua and El Salvador, Hugo Chavez opened the proceedings with a five hour speech that finished shortly after midnight.

The main emphasis of the first part of his speech was the need to set up a new revolutionary international, which he referred to as the Fifth International. Chavez pointed out that Marx had set up the First International, Engels participated in the founding of the Second International, Lenin founded the Third International and Leon Trotsky the Fourth, but that for different reasons, none of these Internationals existed today.

Chavez pointed out that all these Internationals were originally based in Europe, reflecting the class battles in Europe at that time, but that today the epicentre of world revolution was in Latin America, and especially in Venezuela. He pointed to the presence at the Congress of 55 left parties from 39 countries, which had signed a document called the Caracas Agreement (El Compromiso de Caracas), based on the idea of a worldwide fight against imperialism and capitalism, for socialism.

He stressed this idea repeatedly in the course of his speech, which also contained many radical ideas, attacks against capitalism, which he said was a threat to the future of the human race. Referring to the world capitalist crisis, he condemned the attempts of western governments to save the system with lavish state bailouts. Our task, he said, was not to save capitalism but to destroy it.

Referring to the situation in Venezuela, he stated that they had not yet succeeded in eliminating capitalism but were moving in that direction. His announcement that they were going to take over seven banks was greeted with enthusiastic applause. He denounced the Venezuelan oligarchy as a Fifth Column, which had sold out to imperialism.

Chavez pointed out that the state in Venezuela remained a capitalist state and this was a central problem for the revolution. Waving a copy of Lenin's State and Revolution (which he recommended all the delegates to read), he said that he accepted Lenin's view that it was necessary to destroy the bourgeois state and replace it with a revolutionary state, and this task remained to be carried out.

Turning to the problem of bureaucracy, he warned that he was aware that some of the delegates present had been elected by irregular means and that some people were only interested in getting elected to parliament or as mayors and governors, which he described as unacceptable.

psuv_1st_ext_congress_1.jpgOn the recent conflict with Colombia, he repeated his demand for the establishment of a people's militia, and that every worker, peasant, student, man and woman, should receive military training, and that this must not remain on paper but be put into practice.

"I attach great importance to this congress," Chavez said, "and intend to take an active part in its proceedings." He insisted that the congress should not end tomorrow (Sunday) but should continue to meet periodically for the next few months, so as to debate all these questions thoroughly. He insisted that the debates must be democratic, taking different opinions into consideration and that delegates must report back to the rank and file and discuss with them all the different proposals and documents.

The President emphasized that the next year would be difficult. The opposition would do everything possible to win the elections to the National Assembly in September 2010. "After that they will go for me," he said. At this point one delegate shouted out: "They will go for all of us!"

All this highlights the central problem. After 11 years there are signs that the masses are becoming impatient and frustrated with the slow pace of the revolution. The crisis of capitalism is having an effect, and many are disgusted with the bureaucracy and corruption they see everywhere, including within the Bolivarian Movement itself.

This frustration sometimes expresses itself in strikes. The President expressed his frustration at some strikes, although he appealed for a dialogue with the workers. But behind this is a general feeling that those in the leadership of the revolution are out of touch and do not listen to the masses or understand their problems.

During his speech, Chavez also stressed the need to recover the traditions of revolutionary trade unionism, since the working class has to play a leading role in the revolution. "The consciousness of the working class is key to the building of socialism", he said, adding that there must be a close alliance between the party and the workers.

It is clear that Chavez is attempting to use the congress to breathe new life into the revolution. Let us hope that this will be the starting point for a new advance of the Bolivarian Revolution, which can only succeed by going onto the offensive, braking radically with capitalism, striking blows against the reactionary oligarchy and establishing a genuine workers' state as the necessary condition for advancing to socialism and launching a revolutionary wave throughout the Americas and on a world scale.

Caracas, 21st November

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE DEEP Peter Yatesa, jednu od post-JAWS ekranizacija romana Petera Benchleya koje su označile nastanak prilično bizarnih promašaja. Prvi među njima bio je THE DEEP iz 1977. godina a drugi je još bizarniji i vrlo uvrnuti THE ISLAND Michael Ritchieja.

THE DEEP ima vrlo čudan problem proistekao iz toga što se previše vremena u filmu troši na razrešavanje misterije koja ne samo da je nevažna za suštinu filmskog izraza kojim se Yates bavi ovde, a to je glossy suspense triler, nego toj misteriji koja je naravno pulp daje i neku pseudoistorijsku dimenziju, čak kao da akcenat filma stavlja na nju što je potpuno pogrešno i u krajnjoj liniji devalviralo je film.

U deonicama kada se likovi ne iscrpljuju pričama o potopljenim brodovima, Yates donosi iznenađujuće energičan i nasilan triler sa ogromnom minutažom maestralno realizovanih podvodnih scena. Ov su glavni adut, ali pored njih, postoji i jedna izvanredna tuča na industrijskom liftu, sjajna potera uskim putem kada kamion preteći goni junake na mopedima i produžena tuča dvojice silosa u kući Robert Shawa.

Shaw, u podeli ponovljenoj iz JAWS, igra malo arhaičnijim stilom od Noltea i Gosseta i razbija ton filma, ali ipak lepo ga je videti na ekranu u jednom ovakvom mačo kontekstu.

Yates u suspense scenama briljira i drži nivo produkcije na visokom nivou. Ipak, kao što već rekoh on je vinovnik i osnovnog pripovedačkog problema filma. Ipak, THE DEEP je esencijalan naslov za ljubitelje underwater trilera jer uprkos brojnim nedostacima spada među moćnije realizovane naslove tog tipa.

Stockwellov INTO THE BLUE je par decenija kasnije pokazao kako se sa pravom minutažom i dozom pretenzije radi triler ovog tipa.

* * 1/2 / * * * *

[DušMan]

Ne znam da li si video ovo:
Betty Boop -Sama 2-

Teen pop zamalo pa atrakcija iz NS-a, Betty Boop, koja je skrenula na sebe pažnju pesmom Sama (na Beoviziji pre 3-4 dine), je uradila obradu pesme Via Talasa i nazvala je Sama 2. Kao da njihova prva Sama nije bila dovoljni omaž...

[David]

Koje njesr@ od tzv. "covera", od sasvim pristojnog popa Via Talas (za neupucene: Bojan Pecar prije EKV + Mira Mijatovic, vojs, OD-okoncavsa cerka Cvijetina Mijatovica)...

Evo i originalne, usporedbe radi:

VIA Talas - Sama (1983)

A ova im je ponajbolja, "Banana Reggae":

BANANA REGGAE - VIA TALAS

***

[crippled_avenger]

DušMan zna šta čoveka može da obraduje...

[crippled_avenger]

CBS' Leslie Moonves is a big sports fan, but he's doubtless happy that his pal Mark Harmon -- the star of what's now the network's most-watched show, "NCIS" -- wasn't a more gifted quarterback.

It's funny how things work out. In the case of Harmon, who starred at UCLA in the early '70s, the lack of an NFL-caliber throwing arm required exploring other pursuits. Like so many quarterbacks and tailbacks before and since, he found his next role not behind a center but in front of a camera. And based on recent history, it seems safe to conclude that had he been a better QB, he probably would have been a less successful actor.

As career options go, mamas who want their babies to grow up to be broadcasters should urge them to be quarterbacks -- and attending school in Los Angeles, capitalizing on the geographic proximity to Hollywood, isn't a bad idea, either.

USC and UCLA meet again on the football field this week, offering a reminder about the gaudy number of game analysts and actors produced by those two football programs alone.

UCLA alum Troy Aikman is currently one of Fox's premiere color men, while Pat Haden (a contemporary of Harmon's at USC) does the same on NBC's Notre Dame football coverage. Other QBs -- including UCLA's David Norrie, Tom Ramsey, Wayne Cook and Matt Stevens, and USC's Sean Salisbury, Rodney Peete and Paul McDonald -- all found outlets talking about football once they could no longer play it. Nor does that lineup include 'SC tailbacks-turned-"Monday Night Football" announcers Frank Gifford and O.J. Simpson -- before, well, you know.

Acting has generally been less hospitable to football players than the broadcast booth. While many were afforded opportunities, few genuine NFL stars who matriculated to screen roles -- think Simpson, Don Meredith, Jim Brown, Joe Namath, Rosey Grier, Merlin Olsen -- enjoyed much longevity.

Former Los Angeles Ram Fred Dryer ("Hunter") would be an exception; collegiate standouts like Dean Cain and Dwayne Johnson had their football careers marred or ended by injuries, as did (reaching back several decades) USC's John Wayne and Florida State's Burt Reynolds.

Like most of those who flourished as actors, Harmon too had to grapple with the reality that NFL stardom wasn't in the cards. (Harmon's father, Tom, an all-American at Michigan, segued into broadcasting and called UCLA games when his son was there, and even played a broadcaster in a number of movies.)

Harmon -- who, in addition to the breakout year for "NCIS," will provide the voice of Superman, no less, in an upcoming "Justice League" animated feature -- declined to be interviewed, perhaps harboring no desire to be seen as reliving his gridiron glory days. This is understandable, though I confess to having occasional fond memories about throwing a touchdown pass in an intramural game seen by nobody, whereas 90,000 screaming fans can bear witness to his exploits.

Harmon's quarterbacking resume included leading UCLA's upset of a powerhouse Nebraska team during a season in which the Bruins went 9-1-1, were ranked in the top 10 and vied for a Rose Bowl berth. Nevertheless, he fell short of the milestones enjoyed by Haden and 'SC, which soundly defeated the Bruins and went on to win a national championship.

Having sat in what were perhaps the worst seats in the L.A. Memorial Coliseum in 1973, I remember watching the Trojans pound Harmon and his teammates. Yet whatever disappointment the actor might have felt then, it's fair to say he went on to snatch more than his share of victory from the jaws of defeat.

It's unknown whether the future will work out as serendipitously for the quarterbacks in this year's USC-UCLA game. If history is any guide, however, the odds are good that whomever loses actually has the better chance of still being seen on TV years from now -- at a minimum wearing a suit and clutching a microphone, if not getting ready for his closeup.

[DušMan]

DušMan zna šta čoveka može da obraduje...

Na prvom mesto zato što sam se i ja sam obradovao. Mislim, kaver je stvarno njesra (ko što reče David), ali sam ja spreman da oformim bend i napravim nekakav mejnstrim uspeh, samo da bih imao priliku da orgijam sa članicama benda Betty Boop.

[crippled_avenger]

Ako hoćeš, možeš da se pridružiš Nimanijima?

[DušMan]

Ali ja sam čovek bez sluha koji ne zna da kaže slovo r.
Dakle, ja sam Djule.

A kad smo već kod tog ratnog zločinca, već par dana sam u užasno negativnom raspoloženju koje je nastupilo posle gledanja sekvence novog spota Van Goga(feat. Ramirez):

Meni nije ni do čega | Van Gogh | Lavirint

[crippled_avenger]

Za početak ćeš da nam budeš grupi, pa onda kad ispečeš zanat roudi, pa onda kad se bend raspadne, Đule...

[DušMan]

Mudar plan. Tako je i Đule krenuo, pa vidi dokle je dogurao...

[Melkor]

Ali ja sam čovek bez sluha koji ne zna da kaže slovo r.
Dakle, ja sam Djule.

Cuti, mozda si i Melkor...

[crippled_avenger]

Zbirka četiri priče smeštene u motelsku sobu pod naslovom MOTEL SEONINJANG Park Ki-Yonga dokazuje bolnu istinu da je čak i Bong Joon Ho, velikan savremenog svetskog filma, nekada bio student.

Bong je u ovom zajedničkom zločinačkom poduhvatu imao ulogu saučesnika, potpisan je kao pomoćnik režije i ko-scenarista.

Što se posla pomoćnika tiče, uradio ga je vrlo dobro i omogućio je Wong Kar Waijevom redovnom saradniku Christopher Doyleu da postigne svoje karakteristične zahvate i omogući da Park Ki-Yongov showcase film dobije iznenađujuće visok nivo egzekucije.

Kad je reč o scenariju, međutim, MOTEL je tipičan studentski rad, pretenciozan bez pokrića, grčevit u pokušaju da pokaže šta sve autori znaju i donosi nekoliko najpre neubedljivih priča koje se ipak automatski aboliraju time što jedna od priča govori o snimanju studentskog filma.

Ta priča o snimanju studentskog filma u krajnjoj liniji zapravo razotkriva suštinski krajnje benignu klinačku  prirodu ovog ostvarenja koje izgleda kao korejski film kako ga zamišljaju oni čije je strpljenje za azijsku kinematografiju nepovratno osakaćeno FESTom.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam čuvenu BAKLAVU Aleksa Petrova i mogu reći da mi je to bio jedno od mučnijih iskustava. Naime, taj film po svom pristupu priči i stilizaciji jako podseća na Želimira Žilnka a po svom vizuelnom konceptu, u najboljim deonicama podseća na spotove Van Gogha iz sredine devedesetih. Reč je o nekakvom pretencioznom, autorasističkom kolažu žilnikovskih situacija, uglavnom lišenih nekog smisla, montiranih na nekakvu generic muziku koja je daleko ispod Breginog nivoa balkansploitationa i bliža je liniji Kal ili No Smoking Orchestre.

Žiklnik međutim u svojim filmovima uvek ima neke zanimljive likove ili temu, o potici da ne govorimo, dočim je BAKLAVA kao neki histeričan pokušaj lošeg reditelja spotova da snimi nekakav film o balkanskom haosu i užasu.

U svakom slučaju, meni je BAKLAVA zaista bila nepodnošljiva i pogledao sam je do kraja isključivo da bih imao pravo da je pljujem.

[Ghoul]

ma dobro to, al ta pedofilija, golotinja, sexovi, šokovi...?

o čemu se tu radi?

[crippled_avenger]

Pa pazi, mislim da oni njega jure što je verovatno iskoristio neku napuštenu decu, bez odobrenja i sl. Nema tu ničeg naročitog što se seksa tiče. Ima scena gubljenja nevinosti na tragu RANA, ima kad se neka dva klinca poljube (NE OBLJUBE, SAMO POLJUBE) u usta, i to je što se dece tiče uglavnom to...

Nema u BAKLAVI ničeg što ranije nije viđeno.

Nema ni nekih šokova. Kako rekoh, to je pomešan Žilnik (samo prilično ispražnjen značenja i vrlo mejnstrimizopvan u ideološkom smislu) i nižerazredni, balkanski model videospota. U stvari ceo film je kao veliki videospot jer najveći deo zvučnog zapisa čini muzika.

Možda bi se na nekom nivou BAKLAVA mogla porediti sa ZAVETOM, ali meni je ZAVET mnogo luđi i bolji. I, ma koliko bizarno zvučalo, dosledniji u underground (da ne kažem UNDERGRAND) estetici.

BAKLAVA je u odnosu na PORNO BANDU i SRPSKI FILM na nivou predškolske priredbe u svakom smislu.

[crippled_avenger]

Dok čekaš sabah sa Žižekom...

http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizeK_Apocalypse_questions.mp3

http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizek_Apocalypse.mp3

[crippled_avenger]

Pogledao sam mini-seriju Channel Foura A VERY BRITISH COUP koju je režirao Mick Jackson, doajen britanske televizije čiji je TV film THREADS smatran klasikom, a ova serija je snimljena po romanu Chris Mullina, u adaptaciji Alana Platera.

Situacija u kojoj je se BBC i Channel Four takmiče u kvalitetu, po meni je oduvek bila beskrajno uzbudljiva i moram priznati da sam jako često bio na strani Channel Foura jer je naprosto morao da nadmaši BBC i kroz neku vrstu provokacije i pomeranja standarda. COUP je jedna od takvih serija.

COUP je, u izvesnoj meri, neka vrsta aletrnativne istorije. Naime, serija govori o dolasku laburističke partije na vlast i vladavini premijera koji dolazi iz tvrde struje unutar partije i glavni zaplet čine njegovi pokušaji da realizuje najradikalnije laburističke koncepcije, od potpunog nuklearnog razoružavanja Velike Britanije do odvajanja od pritiska MMFa i uklanjanja američkih baza. Paralelno s tim, prate se pokušaji Amerikanaca i vojnobezbednosnih struktura da ulone ovu pretnju.

Reč je o aletrnativnoj istoriji ne zbog toga što se ova priča nikada nije desila već zato što je te 1988. godine u laburističkoj partiji najtvrđa struja već bila uklonjena što je ubrzo dovelo do dolaska Tony Blaira, "torijevca među laburistima" na čelo.

Iako bi se zbog svoje teme i vrlo direktnog političkog komentara izraženog blagom stilizacijom A VERY BRITISH COUP mogao da se poredi sa briljantnom HOUSE OF CARDS, COUP ipak ne nudi tu vrstu perverznog uživanja u savršenoj manipulaciji tajnama i lažima u svetu politike već temu tretira vrlo ozbiljno i zabrinuto iako što se stila tiče nij reč o potpunom realizmu. Razlog za to je ideološkom opredeljenju, autora koji za razliku od HOUSE OF CARDS koji se fokusira na ličnost u COUP ipak pokušavaju da ponude priču o političkoj promeni i konkretna politička rešenja imaju primat.

Scenariji koji se primenjuju za svrgavanje glavnog junaka su dobro poznati, čak i nama u Srbiji a neka rešenja, kao što je recimo smrt naučnika čii je savet ključ za donošenje političke odluke, dočekaćemo tek kasnije, odnosno u Blairovoj eri.

Interesantno je da društvo koji može da proizvede ovakvu seriju 1988. godine, koja se bavi ne prednostima laburista već maltene nostalgijom za njihovim tvrdim krilom, praktično u isto vreme izglasa novu torijevsku vladu.

Na neki način, moglo bi se reći da se COUP iako mu je primarna meta bezbednosnovojnoindustrijski kompleks kojim manipuliše Amerika, u stvari snažna kritika tadašnjeg stanja u laburističkoj partiji. U tom smislu, možda je upravo malodušnost ovog tipa i pomagala torijevcima na izborima.

U svakom slučaju, A VERY BRITISH COUP je primer ozbiljne, relevantne i hrabre televizije kakva nastaje u okvirima razvijene kreativne konkurencije.

[crippled_avenger]

Zahvaljujući Mehovoj ažurnosti pogledao sam PANDORUM Christiana Alvarta.

Film nije toliko loš kako pričaju, premda jeste prilično bezveze. Međutim, koliko god bio prilično bezveze za gledanje, bio mi je izuzetno zanimljiv za analizu.

Paul WS Anderson je producirao PANDORUM i iako nije bio ni scenarista ni reditelj, neusmnjivo je da je imao važnu kreativnu ulogu u ovom filmu. Kada sam pisao o Andersonovom filmu DEATH RACE, spomenuo sam Andrsonova rešenja koja su prenela gejmerski duh u sekvencu trke kada se iznenada u borbu uključi i veliki naoružani šleper. Još je u toj sekvenci bio jasan vrlo dobar vid aproprijacije gejmerskog iskustva odnosno mentaliteta i dramaturgije igre na film.

PANDORUM s druge strane na nivou celog filma donosi atmosferu igre, pre svega kroz jedan globalni utisak da gledalac pre svega tokom gledanja prisustvuje priči u kojoj je likovima jako zanimljivo ali njemu baš i nije. U tom smislu, PANDORUM ostavlja utisak gledanja igre koju neko drugi igra i čini se da bi sve bilo mnogo zanimljivije kada bi tebi neko dao džojstik u šake.

PANDORUM ima priču koja se odvija potpuno kao u igri. Prelazak prepreka nagrađen je scenom u kojoj se unapređuje plot, saznaje deo slagalice i postavlja situacija za sledeću borbu. I tako u nekoliko navrata. Problem je u tome što razmere borbe, uloga i ciljeva za koje se junak bori nikada nisu do kraja jasne gledaocu, iako glumci emituju utisak da je likovima sve aposlutno jasno i da je njima vrlo zanimljivo.

Isto tako, vrlo je interesantno da se situacije slično igri prevazilaze i da kada se nešto "prevaziđe", da ne kažem "pređe", obično se ne vraća niti zaigra kasnije.

Kao što sam mislio da je u konstrukciji pomenute scene u DEATH RACE, primena igara bila povod za cutting edge dramaturško rešenje, tako u PANDORUMu ona odmaže filmu, ali moram priznati da mi je u tom smislu, promišljanje takve dramaturške situacije bilo vrlo interesantno, i da sam gledajući PANDORUM zaista mnogo naučio.

Na neki način, može se reći da je PANDORUM jedna prilično eksperimentalna sturktura u tim delikatnim aspektima vođenja priče. I svakako rezultati govore da je reč o neuspelom eksperimentu. Ipak, meni je drago što se ovakav eksperiment desio i osećam se gledalački bogatiji posle ovog filma.

* * / * * * *

[Ghoul]

koliko god bio prilično bezveze za gledanje, bio mi je izuzetno zanimljiv za analizu.

ovo bi trebalo da staviš u potpis, ovoje suština tvog kreda.

[crippled_avenger]

Da, ja volim da razmisljam o filmovima. Sta mogu...