The Crippled Corner

[Ghoul]

hteo sam reći - ponekad imam utisak da filmovi za tebe postoje da bi tebi poslužili povod za neku, što originalniju, analizu (nevezano nužno za to koliko ona ima veze s mozgom), a ne za uživanje u gledanju.

to je, što bi ti reko, legitimno, ne sporim - samo zapažam.

[crippled_avenger]

Ja naravno najviše volim kada uživam u gledanju, ali sam razvio sposobnost da uživam čak i onda kada mi film ne pruža estetski ugođaj u konvencionalnom smislu. Mislim da je to deformacija koju sam razvio iz profesionalnih razloga, odnosno pokušaja da što bolje razumem kako vrste filma koje ne volim, tako i probleme pojedinih filmova i i greške koje su dovele do toga da oni ne funkcionišu.

Naravno, potpuno je razumljivo da neko ima i krajnje antiintelektualistički odnos prema filmu, filmovi se uostalom i ne prave zato da bi se o njima previše mislilo. Oni se pre svega prave za gledanje i gledalačko uživanje.

U konkretnom slučaju PANDORUMa, meni je recimo taj film bio zanimljiv jer mene kao profesionalca zanima da ako neki film ne funkcioniše, dokučim i zašto je to tako, da se ne zadržim na tome da mi se film ne sviđa. Kod nekih filmova je to lako dokučiti, a ima nekih koji ostanu enigma.

[crippled_avenger]

Pogledao sam GAMER Neveldinea i Taylora.

Da razjasnim odmah na početku, za mene je nastavak CRANKa njihov definitivni film (još uvek, voleo bih da ga prevaziđu mada ne znam kako ) i GAMER je, po mom mišljenju, ipak znatno slabiji pošto za razliku od CRANKa koketira sa nekom vrstom respektabilnosti, smisla i angažmana.

Isto tako, moj subjektivni odnos prema Gerardu Butleru je znatno nepovoljniji od njegovog generalnog imidža. Za razliku od Stathama čiji sam fan, Butler mi je sirovina čiji uspeh ne razumem u potpunosti, i iako ne mogu osporiti da on elementarno funkcioniše u kontekstu GAMERa, šteta je što tu ulogu ne igra Statham, naročito pošto se dobro pokazao u vrlo sličnom DEATH RACEu.

GAMER na neki način i pripada toj DEATH RACE koncepciji, savremenog futurističkog filma izmeštenog tek nekoliko godina u budućnost u kome se reality TV bavi programima u kojima s ljudi međusobno ubijaju. To je kao SF premisa u suštini vrlo pase, GAMER konkretno liči na RUNNING MAN, a sam RUNNING MAN ima preteče u naslovima kao što je LE PRIX DU DANGER i sl.

Na nivou koncepta dakle Neveldine i Taylor se bave dosta bajatom postavkom i na nju kao takvu troše dosta vremena tako da se ne može reći da im je ona samo opravdanje za snimanje akcionih scena. Međutim, u toj zaostalosti i naivnosti SF premise i njihovim tretmanom antiutopijskog društva i pokreta otpora u njemu, leži i jedan od najvećih retro-kvaliteta ovog filma a to je jedna carpenterovska atmosfera na tragu THEY LIVE. U ovom filmu, Nevedine i Taylor vrlo carpenterovski prave film-artefakt, u kome interesantni detalji nadilaze film i dramski sadržaj kao celinu, i slično njemu nude jednu prilično retro vizuru, u njihovom konkretnom slučaju pre svega u ključu osamdesetih.

Verhoeven je u svojim futurističkim filmovima, naročito u TOTAL RECALL pravio slične zahvate, s tim što je Verhoeven ipak ozbiljan autor čiji filmovi imaju jedan zaokružen integritet dok su Neveldine & Taylor više nestašni klinci filmmakeri u čemu i jeste njihov osnovni šarm.

Kad je reč o stilu, smireniji je nego u CRANKu, i Neveldine & Taylor imaju neke specifične zahteve na koje dosta solidno odgovaraju, a to su scene igara u kojima su uspeli da zarobe taj utisak da nije reč o običnoj akcionoj situaciji nego da tu postoji još nešto pored toga i svakako da te sekvence imaju autorski pečat.

Ipak, za razliku od CRANKa, akcija nije non-stop, ima tu i dosta scena u kojima se izlaže zaplet i u njima se Neveldine & Taylor pristojno snalaze.

Što se odnosa prema igrama tiče, a to je tema ovih par dana, posle PANDORUMa, za razliku od CRANKa koji je potpuno na liniji GTA i uspeva da zarobi psihologiju ugođaja u toj igri na najbolji mogući način, GAMER, iako se formalno bavi igrom, nudi u stvari vrlo naivan prikaz igre i igranja.

GAMER u svakom slučaju donosi nesvakidašnju energiju za savremene uslove. I što je još važnije, nudi jedan vrlo lep retro ugođaj. Ipak, sasvim je sigurno da ima neobično usku ciljnu grupu pošto ne znam koliko su ovi kvaliteti zanimljivi široj publici danas. U tom smislu ne čudi tendencija da se Neveldine & Taylor istisnu van bioskopskog filma.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

[crippled_avenger]

Pogledao sam film NINJA Isaaca Florentinea.

Isaac Florentine je delovao kao nova velika nada DTV filma, kada je postigao veliki uspeh sa UNDISPUTED 2, međutim, na kraju, ispostavilo se da je on započeo neke stvari a da su drugi više imali koristi. Možda to ima vze i sa nekim njegovim rediteljskim ograničenjaima, ali činjenica je da je Florentine lansirao Scott Adkinsa, da je Florentine uveo Michael Jai Whitea u respektabilne DTV vode, konačno da je on među prbima uveo JJ Perryja kao koreografa akcije.

Ove godine, Michael Jai White je imao BLOOD AND BONE a JJ je privukao pažnju u TORURNAMENTu a oba ova naslova su tokom sezone proglašena za najbolje DTV filmove, možda čak i u istoriji ovog produkcionog profila. I u oba slučaja, Isaacovi saradnici rade bez njega.

NINJA je film sa Scott Adkinsom. Reklo bi se da je profilisan da bude DTV parnjak NINJA ASSASSINu, da se na najbolji mogući način eksploatiše taj revival ninja filma.

Kao klinac bio sam veliki fan ninja filmova i ono što sam najviše voleo u njima, od naslova sa Sho Koshugijem, preko FIVE ELEMENT NINJA pa sve do potpunih opskurnosti tipa filipinsko-američkog NINJA WARRIORS sa Ron Marchinijem, jeste taj spooky momenat u kome su njihovi načini ubijanja na ivici horora, i ta pozicija da u suštini niko se drugih ninji ne može da ih pobedi, da je pred njima i najmoćnija policija sa konvencionalnim vatrenim oružjem, nemoćna.

NINJA Isaac Florentinea nažalost više je na liniji konvencionalnog martial artsa i ninje nisu apsolutno nadmoćne, pa i same povremeno posegnu za vatrenim oružjem. U tom smislu, ovaj naslov ne može da zadovolji ikoga ko je tokom osamdesetih pasionirano čitao časopis TAJNE NINĐI ili pak odrastao uz ovu vrstu apsoultne mistifikacije tog miljea.

Scott Adkins je cool u glavnoj ulozi i još od vremena kada je Dolph Lundgren bio kadar da se bije nismo imali krupnog belca koji ovako dobro vlada veštinama, bez problema odrađuje udarce nogom i razna bacanja. Od starta je bilo jasno da će Adkins biti leading man i u ovom filmu je to i ispunio.

Kad je reč o akciji, Isaac isporučuje nekoliko vrlo solidnih od kojih su napad u stanu i borba u vozu najspektakularnije. Ono gde Isaac međutim pada jeste vezivno tkivo u kome on zaista ne uspeva da postigne visok nivo, ne samo zato što je priča bezveze (nismo se ni okupili zbog priče) nego ti delovi deluju kao da su malo nemarnije realizovani.

Čitav film deluje malo arhaično, što je OK, ali povremeno koristi savremene efekete i wire fu što ga čini neujednačenim. Sasvim sigurno posle TOURNAMENTa, Isaa Florentine pripada drugoj ligi, a Scott Adkins bi trebalo da se potrudi kao leading man prilikom izbora projekata.

NINJA je u tom smislu cool projekat, ima kopču sa bioskopskim filmom na koji aludira (u Maleziji čak ide i u bioskope) i to je sve u redu. Međutim, DTV je odmakao od ovog nivoa tokom 2009. a taj pomak se u ovom filmu nije osetio.

* * / * * * *

[lou benny]

for my nigga crip   

[crippled_avenger]

Pogledao sam PREDMESTJE Vinka Moderndorfera. Dopao mi se prethodno njegov POKRAJINA ŠT.2, i iako PREDMESTJE u stilskom smislu nije toliko blisko žanru ili nečemu što ja više pratim i volim, sigurno je reč o kompletnijem i zaokruženijem filmu. Dok je osnovni kvalitet POKRAJINE bila sposobnost da kroz senzacionalistička rešenja, prevaziđe brojne nejasnoće i nedostatke, PREDMESTJE je mnogo temeljnije postavljen film koji ne seže za senzacionalizmom, premda, obiluje vrlo atraktivnim deonicama.

Filmovi kao što je PREDMESTJE nesumnjivo dosta liče na evropski film, na neki recimo španski ili eventualno francuski film o nezadovoljstvu belih muškaraca srednje klase u predgrađima, i iako bi neko mogao reći da je derivativan, međutim, čini se da slovenački film očigledno ima određeni korpus tema koji je jugoslovenskom filmu generalno bio stran, kao što je recimo pitanje doseljenika i ekonomske imigracije. U tom smislu, ova priča koja se bazira na tenzijama prema doseljenicima nama može delovati neobično u ambijentu koji nam je ipak polupoznat.

Moderndorferov stil uspeva međutim da uvede posebnu dimenziju crnog humora, pa čak i elemenata horora u solidno fundiran socijalni kontekst, i prilično dobro psihološki postavljene likove. Ipak, rediteljeva ideja svakako bila da komunicira na nivou srednjeevropskog filma, ta stilska iskliznuća prema trileru i hororu nisu toliko barokna kao u POKRAJINI. Međutim, ona postoje i odlično zaokružuju priču.

Naravno, površinski ksenofobni problem proističe iz nerazrešenih libidinalnih pitanja, klozetovane homosekusalnosti, frustracije, alkoholizma, i Moderndorfer je vrlo otvoren, čak razigran u tematizaciji tih pitanja i što je još važnije ni u jednom momentu njegovi nesrećni likovi ne deluju patetično.

Upravo ta razigranost mu i omogućuje da jednu skoro pa crnotalasovsku priču o grupi usamljenih, frustriranih sredovečnih Slovenaca u ljubljanskom predgrađu, i njihovu opsesiju mladim parom doseljenika i njihovim seksualnim životom, polako odvede u pravcu voajerizma, pa na kraju i nekih mračnijih delatnosti a da to sve deluje kao prirodan i uverljiv razvoj.

Film je slikao Dušan Joksimović i zaista kako sam već primetio i u POKRAJINI čim se izmesti iz naših uslova vrati se u formu. Recimo, ovako je trebalo da izgleda ČEKAJ ME JA SIGURNO NEĆU DOĆI. To je nivo na kome bi trebalo da se radi provokativna drama sa socijalnom i seksualnom provokativnošću.

Zaista po dometu filma, na svim nivoima, očigledno je da je reč o ostvarenju koje prevazilazi naše regionalne okvire.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/shane-black-hollywood-interview.html

http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/09/walter-hill-hollywood-interview.html

http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/10/robert-towne-hollywood-interview.html

http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/robert-towne-hollywood-interview.html

[crippled_avenger]

Ima li išta dekadentnije od Cripplea i generala Mirkovića u drugom Dnevniku RTSa...?

http://rts.rs/page/stories/ci/story/124/%D0%94%D1%80%D1%83%D1%88%D1%82%D0%B2%D0%BE/332811/%D0%88%D1%83%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BB%D0%B3%D0%B8%D1%87%D0%B0%D1%80%D0%B8+%D0%BE%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%B6%D0%B8%D0%BB%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B7%D0%BD%D0%B8%D0%BA.html

[acaciA]

hehe, last known good configuration!
sjajno!

[crippled_avenger]

ekipa sagovornika je krajnje eklektična, ali meni je general ipak najbitniji...

[crippled_avenger]

From Paris with love
27 November, 2009 | By Mike Goodridge


Paris-based EuropaCorp has cemented its early standing as one of the world's most prolific vertically integrated film outfits. Pierre-Ange Le Pogam talks to Mike Goodridge about the company he co-founded with Luc Besson, how it has achieved global profile from a distinctively French base and its next steps


Who am I to teach them lessons?" says Pierre-Ange Le Pogam, managing director of EuropaCorp, when I ask him about the Hollywood studio model and why it is faltering of late. "I suppose that, like in the music business, the studios were living on easy revenues and weren't thinking about the future. The owners hire people to be the bosses, the bosses hire other people. Everybody wants to protect his ass so they hire 20 people to do jobs which 10 people could do. So the overheads are too big for the potential revenues and it's not the culture to make a film for less than $80m when it could cost $50m."

The studios could learn a lesson or two from EuropaCorp. Le Pogam says that when he and Luc Besson first conceived the company in 2000, it was a "tiny studio model", and even now in 2009, 65 films and one IPO later, the company only employs 90 people.

"There's no comparison with the studios because we don't have the network of distribution around the world, except a little production office in Los Angeles and a little office in Tokyo to help market the movies in Japan. But we think of ourselves as a small, vertically integrated studio."

Lean machine

EuropaCorp's staff is remarkably lean, consisting of 12 people in French theatrical distribution under Philippe Kaempf, one acquisitions executive in Eleanore de Prunele, three for French video as part of the Fox Pathé EuropaCorp joint venture, and four for international sales under Pascal Degove and Marie-Laure Montironi. The remaining 70-plus are engaged in production, finance, legal and public company administration. "Every aspect is done within EuropaCorp with a small team," says Le Pogam.

"The goal is to produce or co-produce nine or 10 movies a year and acquire three to five from elsewhere, so the distribution company has 15 films a year."
I meet him when he is in London to deliver the keynote speech at the London Production Finance Market in October. EuropaCorp's success on a global scale is clearly intimidating to many of the UK producers in the audience, puzzled by the fact the UK has been unable to create its own EuropaCorps. But, behind his gruff French charm and humour, Le Pogam is a disciplined entrepreneur. He spent 26 years in the business before setting up EuropaCorp, 20 of them at Gaumont, and laid the groundwork for his own company by sucking up as much knowledge as he could from every business model he came across.

At the heart of EuropaCorp, he says, is the production division. "The main agenda of our company is to attract projects, develop them and produce them, and then the distribution system is at the disposal of each movie," he explains. "The goal is to produce or co-produce nine or 10 movies a year and acquire three to five from elsewhere, so the distribution company has 15 films a year."

The production agenda is split between French and English-language films. Both strands have been, on the whole, remarkably successful with the Taxi and Arthur franchises and winners such as Tell No One and The Singer in French, and Taken, the Transporter films, Kiss Of The Dragon and Cannes prize winner TheThreeBurials Of Melquiades Estrada in English. In fact, EuropaCorp is arguably the most successful producer of English-language films outside the US, consistently delivering high-concept action movies and thrillers which are as polished as anything coming out of Los Angeles.

Creative risk-taking

Yet the company also takes creative risks that would make Hollywood balk. When EuropaCorp was casting 2008-09 box-office smash Taken, for example, Besson and Le Pogam were insistent that Liam Neeson remain in the lead role, even when a potential US studio partner on the film did not like the idea.

Fortunately, the studio that went on to take the film, 20th Century Fox, loved the notion of Neeson in the role and the rest is history. Even though Taken had been released almost everywhere else in the world, Fox managed to gross $140m in the US after opening the film on Superbowl weekend this year.

EuropaCorp also stepped up to finance gay love story I Love You, Phillip Morris, with Jim Carrey and Ewan McGregor, and Tommy Lee Jones' directorial debut The Three Burials Of Melquiades Estrada, one of the sensations of Cannes 2005, when no US company would commit to either.

The production arm's creative chutzpah is down to both principals. Besson, probably France's most successful living director, works closely with all the company's film-makers in development and production, rather like Steven Spielberg at DreamWorks. Le Pogam, meanwhile, brought in a CEO last year in Jean-Julien Baronnet so he could focus more on production and leave the running of the company in safe hands. "We are creative, we have ideas," says Le Pogam. "We know how to shoot movies and we enjoy experimenting with new ways of using the camera or set design. We have made so many movies that we know great cinematographers, directors, design people, actors. We believe in them and they believe in our capacity to nurture them."

"We know how to shoot movies and we enjoy experimenting with new ways of using the camera or set design."
Indeed, among EuropaCorp's discoveries are Pierre Morel, who made his first film, District 13, with EuropaCorp before graduating to the company's bigger-budget titles Taken and From Paris With Love (pictured). There is Louis Leterrier, who directed Transporter 2 and Danny The Dog (aka Unleashed) before moving on to The Incredible Hulk and Clash Of The Titans in Hollywood. That's not to mention directors such as Ariel Zeitoun, Guillaume Canet, Xavier Giannoli, Gérard Krawczyk and actor-turned-director Richard Berry, who have worked with EuropaCorp on multiple French-language titles.

The French distribution arm is key to the modus operandi, working on each film from the start of production and informing the subsequent global distribution, not too far removed from the US studio system and its US domestic campaigns. Steve Rubin, former head of UFD and Warner Bros in France, was appointed vice-president, international marketing, in April to strengthen the international marketing offering for distributors.

In the US, where EuropaCorp has strong relationships with studios such as Sony, Fox, Lionsgate and Disney, among others, Le Pogam prefers to work on finding the right home for each film than strike an output or partnership arrangement. "All of these guys are very professional," says Le Pogam, "and we like working with them. Fox did a great job on Taken and their marketing team was full of ideas for the film. We had the right movie but they did the right job to make it successful."

Laying the foundations

Le Pogam knew he had to be exposed to Hollywood business models before moving further in his career. He was the man behind the Gaumont/Disney distribution partnership hatched in 1992, and used the vehicle to become intimately acquainted with the Hollywood models. "The doors were open to me," he recalls. "I could go to Michael Eisner and Jeffrey Katzenberg, the Disney guy from Mexico, the guy from Japan. I learned how they established their power in the world. And all the time I was thinking, 'I know we can never be the same but we don't need to be the same, we just need to create a system in which we could use what they have created and learn from it.' We created movies before them in Europe, but they created the business before us. Now we have to take it back."

Le Pogam had met Besson at the Avoriaz Film Festival in 1983, where Besson's first film, Le Dernier Combat, was screening. Le Pogam was taken by the picture, booked it into Gaumont theatres and helped Besson book it into other circuits. The two became friends and Le Pogam brought Besson into Gaumont, where he made a string of hits including Subway, The Big Blue, Atlantis and the $100m (€70m) sci-fi epic The Fifth Element.

"I know we can never be the same but we don't need to be the same [as Hollywood], we just need to create a system in which we could use what they have created and learn from it."
Both Le Pogam and Besson became disenchanted with Gaumont when the French major refused to finance a proposed Besson production called Taxi in 1998. Besson took it to then-fledgling distributor ARP, and the film was a hit, scoring 6 million admissions in France and spawning a four-film franchise.

Hatching EuropaCorp

At Cannes 2000, Le Pogam sat down with Besson, who was president of the jury that year, and the two decided to start EuropaCorp. "Luc explained the financial situation of his little production company [called Leeloo Productions] and I told him he would generate something like €15m out of the video business on Taxi 2 and that we should use that money to set up EuropaCorp."

The original plan was, says Le Pogam, "to capture the margin of the distribution business. We know how to make movies cost-effectively, and I say that without arrogance. If we get a final budget of 10, we will always work to make that eight without cutting anything from the artistic side. We drew in French TV, some international partners and, depending on the movie, some equity partners to finance the films. We had a business model that said we would not greenlight a movie unless we could match 80% of our total risk.

"Meanwhile, on the distribution side, we are better able to control media spending and bear the overheads," he continues.

Going public

In July 2007, in an effort to move on to the next step of growth, Le Pogam and Besson took the company public on the French stock exchange. "We needed money," he says. "We needed an institutional representation so that Hollywood would take us seriously when we went to make offers to talent, and we needed cash to move into bigger projects. We wanted to increase the potential revenues for our catalogue and we wanted to acquire Roissy Films and their catalogue, and we needed €25m for that."

"We wanted to grow, but the only alternative was sharing the company with a big media group and that's not what we wanted."
The IPO of a 21% share in the company was successful and delivered €76.1m — $95m at the time — to the company. Besson retained a 62% stake, through his holding company Front Line, while Le Pogam has an 8.05% share. He is happy with the IPO decision, even while it entails the pressure of delivering numbers to stockholders every year and maintaining a share price.

"We wanted to grow, but the only alternative was sharing the company with a big media group and that's not what we wanted," he says. "We're not children. We know that you have to have money in your company, you have to have rules, and four years later we are delivering the numbers that we have predicted."

The share price started at €15.50 — $23 — and, at the time of going to press, was trading at €7.55 — $11.20 — but Le Pogam says he is in it for the long term. The company has been in profit since inception and posted net profits of $11.5m (€7.8m) in the financial year 2008.

"Yes, media stock is being bashed around at the moment, but we don't care so much because we're not out to sell the company," he says. "We believe that, year after year, the financial world will believe in our model."

Ambitious slate

The company is certainly poised for further film successes with the second Arthur film, Arthur And The Revenge Of Maltazard, opening in France on December 2 (and the third in December 2010), a sequel to Taken set to go into production next year, and some ambitious French films also lined up for release in 2010. These include Besson's $37m (€25m) The Extraordinary Adventures Of Adele Blanc-Sec (pictured), Eric Lartigau's $20.8m (€14m) film of Douglas Kennedy's The Big Picture and Guillaume Canet's next film, the $18m Significant Others starring Francois Cluzet and Marion Cotillard. Then, on the action stage, there is John Travolta-starrer From Paris With Love, directed by Morel, and Richard Berry's thriller 22 Bullets.

"We never believe a franchise is going to be easy. When we start to work on the production and distribution of each new movie, we know nothing."
In 2011 comes A Monster In Paris, an animated movie directed by Bibo Bergeron (Shark Tale) set in 1910 Paris, which has been in production for three years. That's not to mention an aggressive push into TV production on both the French and English-language fronts.

EuropaCorp is also a partner in the $45m (€30m) Paris Studios with Quinta Communications which is set to begin construction in December for a 2012 opening. The megastudio will house nine soundstages.

But for all the growth, Le Pogam says EuropaCorp is determined never to be complacent and lose sight of the creative raison d'etre. "We have all these movies on a yearly basis," he says, "and we have provided an industrial approach to our system, but we believe each movie is a prototype. We never believe a franchise is going to be easy. When we start to work on the production and distribution of each new movie, we know nothing."



Pierre-Ange Le Pogam
Le Pogam began his career in 1975 as an assistant director at La Clef cinema in Paris. He later became director of the venue and went on to manage distribution company Les Films Moliere from 1976-81.
In 1981, he moved to Gaumont and was in charge of programming the company's cinema circuit.
In 1985 he took over Gaumont's distribution arm in charge of acquisitions, marketing and distribution, and brought in Luc Besson's Subway to the company.
In 1992, he created and took management control of the Gaumont/BVI distribution joint venture. In 1996, he was promoted to president of worldwide distribution and marketing at Gaumont.
In 2000 he left his post at Gaumont on September 15; three days later he opened EuropaCorp in partnership with Luc Besson.
In 2005, Besson directs Angel-A, his first film for the company, followed by animated hit Arthur And The Minimoys in 2006.
The company goes public on the French stock exchange in 2007, raising $113m (€76.1m) for further growth.
In 2008-09, Taken becomes the company's biggest success to date with a worldwide gross of $227m.

[crippled_avenger]

Pogledao sam J'AI VU TUER BEN BARKA Serge Le Perona. Reč je o izuzetno interesantnom filmu, kako za ljubitelje klasičnog krimića, tako i za one koji vole istinite priče iz političke i filmske istorije.

Ono što je politička priča jeste otmica i ubistvo Mehdija Ben Barke, velikog severnoafričkog revolucionara koji je bio jedan od simbola antikolonijalnog pokreta početkom šezdesetih. To je jedna od velikih teorija zavere, i njegova sudbina je istovremeno vrlo jasna a opet nikada nije do kraja rasvetljena.

Inače, jedna od priča vezana za rasplet afere Marović-Delon bila je da je Uroš Milićević ubijen zato što je bio svedok Ben Barkine otmice a ne zbog ucenjivanja Delona.

No, kako god bilo, BEN BARKA je istinita priča, odnosno rekonstrukcija iskaza Georges Figona, propalice, harizmatičnog čoveka sa oboda džet seta koji je iskorišćen kako bi namamio Ben Barku i Pariz gde su ga u kooperaciji oteli francuski agenti i predali ga mafiji i marokanskim tajnim službama. Figonov sunovrat kreće kada zbog neizmirenh obaveza za ovaj posao a zatim i lične alavosti on kreće da prodaje medjima priču o otmici Ben Barke te ubrzo biva pronađen mrtav, kao žrtva vrlo neubedljivog samoubistva.

Le Peron je film koncipirao kao classy krimić sa sve Figonovom naracijom iz groba kao u SUNSET BLVD. i dosta dokumentarnih snimaka koji smeštaju priču u pilitički kontekst tadašnje Francuske. Rekonstrukcija epohe je stylish i što je još važnije vrlo filmofilska.

Ono što je ljubiteljima filma još zanimljivije jeste subplot u kome je Figon navukao Ben Barku pričom da priprema dokumentarni film o antikolonijalizmu, na kome rade Georges Franju i Marguerite Duras. Franju je poznat po svom kultnom filmu LE YEUX SANS VISAGE. Franju je jako bitna figura francuskog filma a u ovom filmu ga igra Jean-Pierre Leaud, čovek koji je specijalizovan za uloge reditelja (to je već radio u IRMA VEP i LE PORNOGRAPHE). Franjuov lik je vrlo interesantno prikazan, kao i Durasova, tako da je očigledno i sam Le Peron mudro prepoznao da su digresije sa njima posebna pikantnost ove priče.

Charles Berling je na neki način već postao francuski James Woods u francuskom VIDEODROMEu zvanom DEMONLOVER, a ovde nastavlja da ide tom linijom. Napravio je odličnu ulogu kao Figon i uspeo je da uhvati sve aspekte njegove ambivalentne ličnosti.

BEN BARKA je u tom smislu quite a catch i film koji zaslužuje da bude poznatiji nego što jeste.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Jedan tekst iz KVARTa, možda nekome može biti interesantan...

http://www.kvartmagazin.rs/active/sr-latin/home/clanak/_params/kv_clk_id/9174.html

[crippled_avenger]

Pogledao sam A FILM WITH ME IN IT Iana Fitzgibbona koji je dosta hajpovan posle prvih prikazivanja na festivalima.

Međutim, reč je o kamernoj crnoj komediji sa velikom dozom apsurda koja nimalo nije vredna pažnje. Nažalost, niti je komedija smešna, niti je apsurd u bilo kom smislu znakovit tako da se simpatija za ovo ostvarenje može tražiti samo u njegovoj kamernosti.

Porediti ovaj naslov sa klasicima kao što su TROUBLE WITH HARRY, WEEKEND AT BERNIE'S ili VERY BAD THINGS, nažalost, potdeplasirano. Čak ne stoji poređenje ni sa slabijim primerima ovog tipa.

Scenario glumca Mark Dohertyja je početnički što se ne ogleda samo u formalnoj nepreciznosti već i u tome što su glavni junaci glumac i scenarista u pokušaju.

To uvođenje filmmakinga kao teme je primer nesigurnosti i nema apsolutno nikakvu suštinsku svrhu ni na nivou karakterizacije niti zapleta.

Aspiracija da se bave filmom čini junake još uzaludnijim i odbojnijim nego što već jesu,

Jedini cool detalj u filmu je to što Neil Jordan ima cameo ulogu.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

"The Hangover" director Todd Phillips tells Entertainment Weekly he's currently at the halfway point in the script for the upcoming sequel to this year's comedy smash.

The change of setting won't be a bother for the helmer who says "What people loved about The Hangover was not Las Vegas or the bachelor party but these three characters. I think you can take those characters and put them in other situations, and you don't need the sell of Vegas and a bachelor party and all that other stuff."

Bradley Cooper, Ed Helms, and Zach Galifianakis are all expected to return for the film. Where this potential new location might be however is being kept under wraps for now.

Phillips is also at work on the comedy "Due Date" right now which stars Robert Downey Jr., Galifianakis, Michelle Monaghan, and Jaime Foxx.

[crippled_avenger]

British thesp Christopher Eccleston ("Heroes," "Doctor Who," "Elizabeth") has signed on to play John Lennon in Blast! Films and BBC Four's biopic "Naked Lennon" reports Variety.

Set between 1967 and 1971, the film deals with the end of Lennon's first marriage to Cynthia, Yoko Ono entering his life, the death of manager Brian Epstein and the band's own messy and acrimonious disintegration.

"Torchwood" and "Absolutely Fabulous" actress Naoko Mori, who appeared opposite Eccleston in a 2005 episode of "Doctor Who", is set to play Yoko. Also in the cast are Claudine Blakely ("Lark Rise to Candleford," "Pride and Prejudice") as his first wife, Andrew Scott ("Longitude," "John Adams") as Paul McCartney, and Rory Kinnear ("Quantum of Solace," "Cranford") as Brian Epstein

Robert Jones, creator of BBC's acclaimed series "Party Animals", penned the script. Filming is underway in London for an airing sometime next year.

The project comes not long after "Nowhere Boy", Sam Taylor Wood's 1950's-set feature film which looks at Lennon's teenage years and has so far drawn mixed reviews.

[crippled_avenger]

Kathryn Bigelow opens 'Locker'
Director builds characters amid action
By JOHN ANDERSON
Kathryn Bigelow


If there were any questions about her gift for marrying art to commerce, Kathryn Bigelow exploded them once and for all this year with "The Hurt Locker," her nerve-racking drama about bravery, fraternity and bomb defusing in Iraq. Having set herself apart early on with "Blue Steel," "Point Break" and "Strange Days," Bigelow has made a boy's game her own with brawny adventure movies and has flexed her filmic muscles outside the system for more than 20 years.

GENESIS: "Mark Boal wrote what I thought was a poignant story of friendship and camaraderie under the most difficult and unimaginable circumstances. It really captured, for me, the American experience in these two wars, seen through the eyes of three young men who represent universal types and are at the same time unique human beings."

VISION: "I felt the war was somewhat underreported and abstract and I welcomed the chance to take a journey into unfamiliar terrain. Looking back, for those of us that didn't go to Iraq and Afghanistan and are on the home side of it, had life been different, had we been born in a different town, any one of us might have ended up in the military. These are not strangers that we should ignore; they are people just like you and me."

CHALLENGES: "No production is easy; ours was especially complicated due to the intensity and detail of the action setpieces, which we had to shoot in searing summer heat in the high desert."

MAGIC: "One of the great, unexpected rewards of shooting in Amman, Jordan, was that we were able to employ Iraqi refugees in the production in various capacities, and even onscreen as actors and bit players."

NEXT: " 'Triple Frontier,' an intense ensemble piece that takes place in a region of South America known as the Triple Frontier (the border zone between Paraguay, Argentina and Brazil). Mark Boal is currently writing the script."

[crippled_avenger]

'Hurt Locker:' Capturing the sound of war
Recording on set was key to realism in Summit pic
By PETER CARANICAS
'The Hurt Locker'

Helmer Kathryn Bigelow's 'The Hurt Locker' recorded almost all of its sound on location in Jordan, near the Iraq border.

What does war sound like? Since the advent of talkies, hundreds of movies -- "All Quiet on the Western Front," "To Hell and Back," "Saving Private Ryan" -- have tried to answer that question through recorded sound, Foley work, audio effects and the arts of sound mixing and editing.

Most recently, "The Hurt Locker" has riveted audiences with evocative sounds of the Iraq war that advance a tense, gritty storyline. Its realism is based on capturing as much of the audio as possible on location in Jordan, near the Iraq border, rather than in the studio.

"We recorded almost everything on the set, including the dialogue," said Paul Ottosson, who has a triple credit as re-recording mixer, sound designer and supervising sound editor. "On the entire movie we have maybe less than 10 principal ADR (automated dialogue recording, or in-studio looping) lines. "That's very uncommon. Most movies I've worked have around 1,000 principal replaced lines."

Ottosson and helmer Kathryn Bigelow decided early on they would take the more authentic -- and difficult -- path of production recording because it's impossible to re-create in a studio the intensity of the warlike conditions in which the film was shot.

"When we did the first recording with an actor it was clear right away this was never going to work," Ottosson says. "During the filming they were under pressure. It was hot, they were carrying all this gear. They may have been acting but they were living under circumstances that made their performances coherent, like they were really in the war zone.

"If instead they rolled into an air-conditioned ADR stage at 10 a.m., had a donut and a latte, it was really hard to match those performances," he says. "Kathryn said, 'We have to try to make the recorded dialogue work, because the ADR just won't.' So every single person on the set was miked, we had two boom mics for every shot, and mics further back to capture the texture of everything."

Ottosson treated the film's explosions as visceral experiences, capturing the shock wave that hits the body before the sound reaches the ears. "You die not from shrapnel but the expanding air that blows up your lungs," he says.

Back in Los Angeles, "an immense amount of Foley work" was added. Ottosson also used local sounds like "goats, city noises, whatever (sound mixer) Ray Beckett could get his hands on" in Jordan. With only about 45 minutes of music, "much of the movie had to be orchestrated with sounds."

"Kathryn made it clear how important sound was for this movie," Ottosson adds, "just like it's important in the military. If the enemy is nearby, you need to determine what a sound is, where it's coming from and make a decision in a split second. We wanted the movie to keep you on edge and to make you feel like you are in it instead of just watching it."

Paradigm signings: d.p.'s Alan Caso ("Big Love") and Ron Garcia ("Gilmore Girls"). Bookings: editor Joe Hobeck on TNT's "Delta Blues"; stunt coordinator Andy Cheng on Roger Donaldson's "Hungry Rabbit Jumps"; and costume designer Wendy Chuck on Alexander Payne's "The Descendants." In commercials Paradigm booked production designer Ricardo Jattan for Dannon Yogurt, Cablevision and Eclipse; and d.p. Michael Pescasio on an ESPN bowl game promo.

Montana bookings: producer Tony Winley on Gary McKendry's "The Killer Elite"; d.p.'s Stephen Kazmierski on Nick Stagliano's "Good Day for It" and David Rudd on the Nick Swardson sketch show for Comedy Central; production designers Mark Hofeling on Disney Channel's "Den Brothers," Robb Wilson King on Lifetime's "Something in the Dark" and Ricardo Spinace on USA's pilot "Facing Kate"; costume designers Karyn Wagner on TNT's "Hawthorne" and Alexandra Welker on Epix's "Tough Trade"; and editor Todd Ramsay on Giorgio Serafini's "Game of Death."

[lou benny]

baš si surovo izignorirao moj poklončić 

[crippled_avenger]

Nisam iskulirao nego mi ne radi zvuk na kompu pa ne mogu da ga adekvatno konzumiram... Kad se snađem za neki net gde mogu, javljam se...

[crippled_avenger]

Pogledao sam TRIANGLE Christophera Smitha. Moram priznati da nisam bio među onima koji su saučestvovali u oduševljenju filmom SEVERANCE. A pošto je to svakako Smithov bolji od prethodnih filmova, a uostalom CREEP se koliko shvatam nikome nije dopao, moguće je da mi ovaj reditelj ne leži i da ja ne uspevam da razumem šta je to u njegovom radu dobro.

TRIANGLE je besraman i što je najgore od svega inferioran rip-off CRONOCRIMENESa od one vrste u kojima junaci dođu na napušten brod i onda se čude kako to napušten brod ide sam, a nikome ne padne na pamet da se našao u nekoj vrsti žešće prenaglašene simbolike za smrt, silazak uma ili tako nešto. Smith pokušava da nam proda naivni i prežvakani zaplet te vrste po hiljaditi put u jednom generic miljeu, sa pristupom zapletu koji smo već videli kod Nacha i u settingom koji smo videli desetinama puta.

Na sve to, kod Nacha barem nismo imali nekoliko situacija u kojim junak pokušava da objasni ludilo koje se dešava, cepanje vremena i razuma na kriške. Kod Nacha je barem jedan junak koji vodi celu priču i njemu je jasno šta se dešava. Što se publike, u fazi kada stvari postanu nejasne, svaki iole inteligentan i nagledan čovek ionako će dići ruke od pokušaja da ovo dešavanje obogati ikakvim smislom.

Što se egzekucije tiče, Smith je ovde ambiciozan, to mu se ne može osporiti, ali tu nema ničega što već ranije nije viđeno, a opet nije dovoljno groundbraking da bi u filmu moglo da se uživa na nivou čistog production valuea. U pojedinim momentima, naročito u finišu, Smith se malo odmiče od konvencionalnog kadriranje, čak koristi neka rešenja svojstvena azijskoj kinematografiji ali to je sve zanemarljivo da bi filmu dalo ikakv kvalitet.

TRIANGLE je još jedan od onih filmova čiji me uspeh u žanrovskim okvirima zaista šokira. Čak i da nema CRONOCRIMENESa od prošle godine, i da na neki način to sve nije tako nedavno prevaziđeno, šokantno je to da TRIANGLE ima isti problem kao Mangoldov IDENTITY u kome se dosta dosadna i kruta supstanca osmišljava preokretiom na kraju. Ovde se to dešava preokretima unutar dešavanja ali ne treba imati iluzija da  se supstanca TRIANGLEa svodi na tipično šikaniranje sub-SHINING tipa sa obiljem pseudopsiholoških toucheva koji mi zaista nisu potrebni iz vizure čoveka koji ovakvu premisu smatra korektnom i gledanjem svake ionako mediokritetske scene po tri puta, iz kao različitih uglova, vremena, stanja ličnosti.

* 1/2 / * * * *

[Джон Рейнольдс]

Nije baš tačno da se Creep nikome nije dopao. Meni jeste, umereno, možda za zrnce više nego Gulu (npr) koji nije toliki sucker za filmove koji se događaju po kanalizacijama, tunelima i katakombama. Ne znam šta misli Miloš, on ih isto tako voli.

Ako ćemo iskreno, meni je Creep nešto bolji od Severance koji me je ostavio relativno razočaranim.

[Milosh]

Nije baš tačno da se Creep nikome nije dopao. Meni jeste, umereno, možda za zrnce više nego Gulu (npr) koji nije toliki sucker za filmove koji se događaju po kanalizacijama, tunelima i katakombama. Ne znam šta misli Miloš, on ih isto tako voli.

Ako ćemo iskreno, meni je Creep nešto bolji od Severance koji me je ostavio relativno razočaranim.

Isti slučaj i kod mene, Severance me je ostavio ravnodušnim i brzo sam ga zaboravio, a Creep mi je umereno prijao.

[Le Samourai]

Meni je Creep bio super. Mali srednjebudzetni hororchic sa odlichnom atmosferom i nekoliko izvanrednih trenutaka.

Da ne spominjem da je zapocheo ceo taj trend subway horora, kojih sada ima 3-4 godishnje (i svi su loshiji od Creepa).

[Milosh]

(i svi su loshiji od Creepa).

Hm, ovde se ne bih složio, End of the Line je meni bolji od Creepa, pa i Midnight Meat Train (iako je slabiji od izvorne priče).

[Shozo Hirono]

ali zato severance ima odličan soundtrack, a u završnoj špici i efektnu obradu we'll meet again.

[Le Samourai]

Hm, zaboravih na Midnight Meat Train, koji je svakako mnogo bolji. Mozhda ga i zaboravih jer ga ne stavljam u istu ravan sa ostalim subway hororima, poshto ga drzhim za jedan od vrhunaca horora iz poslednjih godina.

End of the Line nisam pogledao, ali overicu, kad kazhesh da valja.

[crippled_avenger]

I meni je CREEP bolji od SEVERANCE ali moram priznati da mi je SEVERANCE u ravni onih filmova čiji mi je uspeh apsolutno nejasan. Na njega stalno nailazim ikao referenatn naslov u literaturi razne vrste i često se zbunim otkud on tu. To što mi je CREEP bolji ne govori doduše mnogo jer kako rekoh, ne razumem hype oko Smitha.

[Джон Рейнольдс]

Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?

[vilja]

Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?

JESI.

[Tex Murphy]

Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?

Actually, to uopšte nije daleko od istine, ali meni je taj film prijao.

[Джон Рейнольдс]

Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?

Actually, to uopšte nije daleko od istine, ali meni je taj film prijao.

Kad bih upalio MTV uveren sam da bih uhvatio poneki spot prijatan oku, ali sa sramotnom muzikom. MMT sam doživeo otprilike tako. Prenabudženost, našminkanost, efekti i trista čuda na ekranu su tih sat i po zamaskirali potpunu šupljinu koja mi je ostala kao lični utisak nakon gledanja. Da ne spominjem da mi nijedan hororistični živac nije ni zaigrao.

[Джон Рейнольдс]

Gulčina mi sad reče da mu se Korner otvara šlogirano, da su mu dugmeta za postovanje pobegla van ekrana, te je zamolio da u duhu oftopika o Smitu postujem linkove ka njegovim prikazima, tj. rivjuima. Ima tu malo i Miloša, pa evo:

http://ljudska_splacina.com/2009/12/creep-2004-severance-2006.html

http://ljudska_splacina.com/2009/12/triangle-2009.html

[Le Samourai]

To je zbog onog posta sa suludo dugim linkom. Mozhe se izbeci lupanjem spejsa u delu za post dok ne dodjesh do dugmica. Ili da neko edituje taj verdammte post.

[crippled_avenger]

Gulčina mi sad reče da mu se Korner otvara šlogirano, da su mu dugmeta za postovanje pobegla van ekrana, te je zamolio da u duhu oftopika o Smitu postujem linkove ka njegovim prikazima, tj. rivjuima. Ima tu malo i Miloša, pa evo:

Svi topici hoće da mu se otvore, samo ovaj neće

[crippled_avenger]

[crippled_avenger]

Pogledao sam KONEC VEČNOSTI Andreja Jermaša, sovjetsku ekranizaciju Isaaca Asimova iz 1987. godine. Ako postoji nekakvo dekadentno gledalačko iskustvo, onda je to ovaj film, ne samo zato što je reč o sovjetskoj ekranizaciji Asimovljevog romana, već i zbog celokupnog pristupa priči.

Naime, reč je o filmu od 137 minuta koji se većim delom dešava u svetu Večnosti, dakle posle 24. veka, u hiperstilizovanoj scenografiji, i odvija se toliko sporo da bi pravi tempo dobio tek kada bi se ubrzao barem dva puta ako ne i više.

Ako se ima u vidu da je reč o filmu iz 1987. godine, efekti su neverovatno old school i potpuno su u tom ruskom stilu specijalnih efekata koji se razlikuje od američkog po tome što čak ni ne pokušava da bude uverljiv već više ide putem stvaranja nekakave autonomne vizuelne senzacije.

Najprijatniji adut filma je svakako uloga sovjetskog seks simbola Vere Sotnikove. Nikada seks simboli nisu tako ubedljivi nego kada ih isteše jedan veliki represivni režim.

Drugi adut represivnog režima jeste to što je reč o sovjetskom filmu koji se dešava u miljeu, uslovno rečeno, naseljenom Amerikancima, ili barem ljudima sa njihovim imenima a sve sem natpisa je na ruskom. Kao što u američkom filmu Rusi govore engleski. Taj princip kulturne hegemonije je vrlo cool.

U političkom smislu, KONEC VEČNOSTI može biti posmatran kao subverzivan jer se bavi temom grupe ljudi koju oblikuju budućnost čovečanstva i njihova samovolja onda određuje sve procese. To dosta može da liči na komunističku partiju iako su sasvim sigurno komunisti mislili da to govori o ljudima koji vode tržišne ekonomije. Kako god bilo, posle raspada SSSR, Jermaš je mogao da se hvali kako je bio subverzivan, iako na Internetu nema podataka o njegovim  kasnijim radovima.

U svakom slučaju, ljubitelji SFa i oni koje zanima filmska istorija treb da ga overe čisto kao informaciju.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

"Entourage" executive producer Mark Wahlberg tells The Hollywood Reporter that a film version of the hit HBO show could happen, but not until the show is over.

The actor/producer said he believes there are two more seasons left in the show. After that? "We'll see; there could be more. But then, a movie"

"It is not out of the realm of possibility. Right now, the creators are concentrating on the new season" says an HBO spokeswoman.

[crippled_avenger]

Konačno sam pogledao jedan od najočekivanijih filmova a to je HARRY BROWN Daniela Barbera, po scenariju Gary Younga (THE TOURNAMENT) i u produkciji Matthew Vaughna.

Svakako da mi je upravo Vaughnova produkcija ulivala najveće poverenje u ovaj film pošto se čini da je, od kada se oslobodio holivudskih studija i uzeo stvar u svoje ruke, započeo nekoliko intrigantnih projekata od kojih mi je rimejk izraelskog HA-HOV još intrigantniji, a o KICK-ASS da ne govorimo.

HARRY BROWN je varijacija na DEATH WISH koja za razliku od brojnih sličnih filmova ima dve razlike. Prva je to što Daniel Barber režira film kao vrlo ozbiljnu priču o konkretnim likovima, a druga je Michael Caine koji čini da transformacija forme u odnosu na sadržaj bude moguća. Gary Young je napisao prilično konvencionalan i osrednje maštovit scenario. Iako se ne može reći da je to slab predložak, ipak nije reč o genrebending scenariju ni u jednom smislu i sa lošijom režijom & leadom to bi zaista bilo na Charlie Bronsonovoj teritoriji. Međutim, Barber i Caine uspevaju da uzdignu materijal. Barberovo kadriranje je vrlo stylish, podseća na novu liniji hip britanskih reditelja koji se ne iscrpljuju u quick cuttingu, recimo dosta liči na Tom Hoopera, po tom konceptu, a kast koji čine Michael Caine, Emily Mortimer i Liam Cunningham čine da pojedine stereotipne situacije zaigraju kao arhetipske.

U pojedinim deonicama film čak dobija i izvesnu perverznu konotaciju pošto se stvara utisak kako su svi klinci zli uličari, policija u kojoj su ljudi srednjih godina nesposobni a samo su starci kadri da se obračunaju. Ipak, mislim da ta ideja nije poristekla od samih autora i da je ta konotacija slučajna.

Što se tiče prikaza mladih delinkvenata, urađen je vrlo dobro, moderno i ubedljivo, osim u deonici kada Harry kupuje oružje kod izopačenog dilera svega. Ono što je u toj sceni neubedljivo jeste sposobnost toliko ruiniranog junaka da u bilo čemu uživa, a ovaj uspeva na neki način, i mislim da jedino u toj deonici HARRY BROWN gubi elementarnu ubedljivost, no to je zaista samo jedan krupan faul.

Sigurno da je recepciju kod kritike omela i dosta politički nekorektna agenda filma i to ne u smislu osude političke korektnosti već zbog nekih old school detalja u ocrnjivanju negativaca (što je tako 70s) gde neko da bi bio negativac istovremeno i sadistički upražnjava homoseksualne odnose ili pak ima neke druge perverznme navike, od čega su nas filmovi malo odučili. Ipak u ocrnjivanju negativaca, film ne odluta kao DEATH SENTENCE Jamesa Wana od pre dve godine.

Vaughnova produkcija, Barberova režija i caineovo sparingovanje sa Emily Mortimer uspešno su uspeli da uzdignu ovaj film od njegove realne suštine i da zaista uspešno naprave genrebending potez. HARRY BROWN nije remek-delo, ali je vrlo solidan i prijatan film koji postiže nekoliko vrlo složenih ciljeva, a to je pre svega uozbiljenje već istrošene vigilante formule. Mnogi filmovi su imali probleme kada su pokušali da učine nešto slično.

U svakom slučaju, HARRY BROWN me je naterao da pružim priliku Clintovom GRAN TORINOu iako sam se odavno zarekao da njegove nove filmove neću gledati da ne kvarim utisak.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Ono što je malo zbunjujuće jeste da Caine u svojoj bogatoj karijeri zapravo nema lik koji bi se mogao smatrazi mladđom verzijom Harry Browna, ili još bolje rečeno, čija bi ostarela verzija bio Harry Brown, to svakako nije ni Carter, ni Palmer, možda eventualno neko kap Tosh Hearne, ali to ipak nije tako poznat lik...

[crippled_avenger]

Pogledao sam CAST A DEADLY SPELL Martina Campbella, po scenariju Josepha Doughertyja. Prethodno sam već govorio o TV filmu WITCH HUNT koji je bio drugi deo ovog HBO diptiha o privatnom detektivu Lovecraftu i njegovim slučajevima u posleratnom Los Anđelesu iz kanonske noir ere u kome se otvoreno i masovno praktikuje magija.

CAST A DEADLY SPELL se dosta razlikuje od WITCH HUNTa, međuim, uprkos tome što se razlikuju, oba imaju neopisivo visok kvalitet proistekao iz vrlo živopisne realizacije sjajnog scenarija. Schraderov WITCH HUNT je više na liniji jedne stylish arty analize Holivuda kroz prizmu Doughertyjevog pogleda na svet, dok je CAST pre svega proučavanje noir konvencije iz ove obogaćene vizure, sa Campbellovom vrlo efikasnom rediteljskom egzekucijom koja je bliža žanru od Schraderove vizije.

Iako creature efekata ima i u WITCH HUNTu i sasvim su u redu u odnosu na vreme kada je film nastao i činjenicu da je reč o TV projektu, CAST ima ozbiljniji creature rad, na kraju se čak pojavljuje i jedan od Old Ones (ili su to Old Ones u celini, ne razumem se dovoljno u lavkraftovske monstrume) i Campbell ih vrlo dobro koristi ako imamo u vidu budžetska ograničenja.

Podela je drugačija od WITCH HUNTa. Umesto Hoppera, Lovecrafta igra Fred Ward i rekao bih da je on znatno bolje rešenje za ovog junaka i da bi WITCH HUNT funkcionisao još bolje da je on igrao detektiva. Negativac je stari lavkraftijanski znanac iz NECRONOMICONa David Warner (a i iz IN THE MOUTH OF MADNESS), glumac čiji su negativci postali već standard i uopšte ko bi drugi tako ležerno naručivao potragu za tom knjigom (što je osnovni zaplet CAST A DEADLY SPELL) od njega. Prijatno iznenađenje je Julianne Moore koja igra noirish femme fatale, vrlo vešto i nepretenciozno, što smo u međuvremenu malo uspeli da zaboravimo.

CAST A SPELL, uz WITCH HUNT, o čemu sam već govorio zapravo stoji kao scenaristička preteča savremenih stripova koji su posle knjiga odlučili da razne postmoderne spojeve pomere korak napred.  Ono što je u CAST i WITCH HUNTu dobro jeste činjenica da su uprkos svojim TV korenima uspeli da na najbolji i najfilmičniji način adaptiraju tu suštinski vrlo literarnu postavku. U tom smislu CAST i HUNT su najbliži DYLAN DOGu ili HELLBLAZERu među američkim filmovima, i ako je ikoga trebalo angažovati za te projekte, to je upravo Doherty.

[crippled_avenger]

Mel Gibson is set to make a film in Veracruz next year says The Hollywood Reporter.

Gibson visited Ignacio Allende prison in the Gulf coast state in April 2008 in readiness for the shoot in January, but no details such as a title or story are forthcoming.

Gibson filmed his 2006 Mayan-language movie "Apocalypto" in Veracruz.

[lou benny]

http://www.sportske.net/vest/medjunarodni-fudbal/kako-opljackati-banku-poslednjeg-dana-sezone-11365.html

uzeše mi zaplet doduše ja sam mislio na beograd u subotu 30.6.1990.

[crippled_avenger]

Da je tog dana sve pošlo kako treba SFRJ bi na prvenstvu u Južnoj Africi, Ganu dočekala sa sastavom Pletikosa - Ivanović, Vidić, Ćorluka - Srna, Krasić, Stanković,Rambo Petković, Modrić - Ibrahiimović, Džeko

[crippled_avenger]

Posle duge potrage uspeo sam da lociram i pogledam DEFENCE OF THE REALM Davida Druryja. Ovaj conspiracy triler spada među lasike žanra, međutim iz ove vizure, vreme ga je mnogo više pregazilo od recimo Loachovog HIDDEN AGENDA koji po meni danas ima jaču atmosferu.

Gabriel Byrne nije dovoljno efektan leading man u ovoj engleskoj verziji PARALLAX VIEWa, a razmere zavere koju on kao novinar pokušava da razotkrije ne opravdavaju u odovljnoj meri radikalnost postupaka koje primenjuje sistem iz senke. To se naročito odnosi na samu optimističnu završnicu, neku vrstu političkog hepienda koji nudi Drury.

S druge strane, DEFENCE je nesumnjivo vrlo atmosferičan i u pojedinim deonicama uspeva da zarobi taj 80s stil britanske paranoje koji je doveden do savršenstva u Campbellovoj seriji EDGE OF DARKNESS.

U svakom slučaju, REALM je i dalje esencijalan film za ljubitelje ovog žanra i teme ali ima minimalan crossover potencijal.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE COVE Louie Psihoyosa, dokumentarni film o borcima za spas delfina širom sveta a naročito u mestu Taiji u Japanu gde se topkom godine organizuju najveći masakri delfina.

THE COVE spada u domen eco-thriller dokumentaraca u kojima se priča o nekom prirodnom fenomenu ili ekološkoj krizi tretira kao uzbudljiva trilerska postavka i približava ove naslove paradigmi godardovskog tipa, da je dobar dokumentarni film kao igrani.

U slučaju THE COVE, film je prilično dinamičan, uz izvesna ponavljanja za koja mislim da čak i nisu plod greške već više potrebe autora na nam ukucaju u glavu svoju poentu i neobičnu priču svojih glavnih protagonista.

Ono što je svakako dobro jeste vrlo živopisan opis ličnosti koje učestvuju u raskrinkavanju ubica delfina i na neki način, osim ukoliko čovek nije treehugging liberal ne postoji apsolutna identifikacija sa njima.

Štaviše, mislim da gledalac kojim je lakše manipulisati može da sagleda vrlo objektivnu ambivalentnost situacije upravo iz materijala koji donosi THE COVE, iako je bez ikakve sumnje film koncipiran tako da pomogne borbi za spas delfina.

Međutim, upravo sam karakter aktivista i insistiranje na surovim prizorima ubijanja delfina, odnosno, insistiranje na omogućavanju da se delfini puste da rade šta hoće (iako paradoksalno, ljudi nikada nisu pušteni da rade šta hoće) može da stvori vrlo jasan gledaočev otpor prema tezi filma.

Glavni junak Rick O'Barry, dreser delfina na seriji FLIPPER koji je u jednom trenutku shvatio da je praktično glavni krivac za pretvaranje delfina u cirkuske životinje, svakako je jedan od najinteresantnijih mogućih likova za film i on tu priču jako dobro nosi pošto je njegov aktivizam spoj ozbiljnih eko-terorističkih akcija i YES MEN-subverzije.

Zbog očigledne atraktivnosti teme, jasno je kako je O'Barry uspeo da skupi ekipu holivudskih profesionalaca, filmskih radnika da mu pomognu da se probije da zaliva na Taijiju gde se polu-skriveno ubijaju delfini.

I zaista priča nosi u sebi suspense i atrakivnost i prava je šteta što poređenje između ljudi i delfina ostaje u domenu nauke i lirskih prepoznavanja inteligentnih bića u delfinima dok je potpuno zanemaren taj marksistički aspekt analize položaja delfina gde oni sa ljudima dele ne samo inteligenciju, samosvest i mogućnost komunikacije već i činjenicu da su primorani da rade.

Isto tako, kada se gledaju scene masakra delfina, one rade na jednom emotivnom nivou ali ako se gledalac izmakne od očigledne brutalnosti ostaje priličan besmisao u tim prizorima jer nije pitanje konkretna brutalnost, nego je pitaje mašinerija koja dovodi do toga i politika koja se krije iza toga.

Sa pričom o štetnosti mesa delfina, film načinje tu temu ali suštinski ne dolazi do zadovoljavajućeg zaključka i/ili objašnejnje zašto vlasti tolerišu plasman lošeg mesa na tržište.

Dakle, THE COVE je tehnički prvoklasan ali ideološki prilično prazan dokumentarac o sjajno odabranoj temi, sa sjajno odabranim likovima koje je život oblikovao koji na kraju upada u vlastitu klopku infantilizacije teme koja jemogla biti još pregnantnija.

Ipak, nepravedno bi bilo smatrati ovaj film slabim. On samo naprosto nije onoliko dobar koliko je mogao da bude.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam LAW ABIDING CITIZEN F. Gary Graya. Čak i ja kao ljubitelj stupidnih filmova, moram da priznam da je ovaj praktično negledljiv. Najveći greh ovog filma međutim nije u tome pšto je toliko glup, nego što je ubeđen da je zapravo pametan, što je i učinilo da se za ovaj priojekat attachuju zvezde kao što su Jamie Foxx i Gerard Butler.

U poslednje vreme, moji komentari se sve češće pretvaraju u rantove protiv Gerry Butlera. Sasvim je moguće da nisam senzibiliziran za njegov stil glume i da mi treba još vremena da provalim u čemu je štos sa njim, ali u LAW ABIDING CITIZEN Jamie Foxx, koji mi takođe nije favorit, zaista ima neuporedivo više simpatija.

LAW ABIDING CITIZEN je film za koji je jako teško reći da ima ideološku dimenziju, međutim, čak i naivnosti se mogu čitati kao ideološka dimenzija. Pre svega, film je smešten u istu onu pravnu krizu američkog društva kakva postoji u filmu THE STAR CHAMBER. Dakle, sudovi nisu sposobni da presude protiv najbrutalnijih zločinaca-marginalaca zbog tog prokletog pravnog sistema koji svima kvari sreću čak i kada je pravda tako jasna. U sedamdesetim, pošto su se ti filmovi obraćali nižim klasama, a često su ih i snimali ljudi koji nisu bili naročito emancipovani, ta nesposobnost junaka i publike da razumeju finese pravnog sistema nekako je delovala simpatično. Danas, to već deluje moronski. Naročito deluje moronski kada je pravda nedostižna u slučaju presude ljudima koji su marginalci i psihopate dakle po definiciji nemaju korumpirane tužioce, mafijaške advokate, pretnje svedocima i ostale pravne lekove iza sebe.

U svakom slučaju, Pensilvanija je nemoćna pre dvojicom zarozanmih, zaraslih, masnih kretena koji su ubili porodicu Gerarda Butlera, ali ne i njega (sic!) te on deset godina kasnije odlučuje da pokaže tužiocu koji se nagodio kao bi ovi bili (u legalnim okvirima maksimalno) kažnjeni, kako je pravni sistem u stvari jedan apsurd kombinujući verbalne tirade šešeljevskog tipa na sudu sa praksom DIE HARD vs SAW tipa na ulicama.

To što je Gerryjev lik tako sposoban da organizuje haos iako je zatočen, objašnjeno je time što je on radio u think tanku CIAe za osmišljavanje atentata. Dakle, on je brainiac koji smišlja atentate a inače vodi wimpy miran život sa porodicom, bez obezbeđenja, a home invasion koji pretrpi NEMA NIKAKVE VEZE sa ovom profesijom kojom se inače bavi i za koju bi bilo logično da je motivisala i neku vrstu odmazde pošto je ipak reč o poslu koji se ne bavi radovanjem ljudi. Povrh svega, čak se ni na jedan način ne analizira dimenzija njegove osvete iz vizure toga da  neko ko krši zakone u ime vlasti i države (da, atentat je protivzakonit, Gerry) možda ima malo pomeren prag razumevanja za zakone koji se inače primenjuju.

Potreba ovog filma da bude pametan, i uverenje da mu je pamet adut proističe iz brojnih dramskih scena u kojima Jamie i Gerry smrtno ozbiljno razmenjuju tupave teze o odgovornosti, prošlosti, budućnosti, zločinu, kazni, smrti deteta, životu deteta, šta bi mrtvi žena i dete rekli da vide ovo što se dešava i sličnim temama koje mogu da podele ljudi čije je živote peplelea zlehuda sudbina.

Jamie Foxx inače igra vrlo proaktivnog tužioca koji nema problem sa tim ni da istrči na teren ako treba, iako, ruku na srce, nema konkretnih fizičkih konfrontacija koje bi bile motivisane nekom pulpy postavkom tipa da je pre pravnog fakulteta bio marinac.

LAW ABIDING CITIZEN nije akcioni film, i sekvence koje u njemu imaju veze sa akcijom su više vezane za egzekucije koje se vrše mitraljezima, eksplozijama i sl. što je arsenal akcionog filma, međutimnema akcije u smislu prave punokrvne konfrontacije.

Kurt Wimmer je imao nezasluženi uspeh sa filmom EQUILIBRIUM a LAW ABIDING CITIZEN iako nema takvu unisonu podršku kritike uglavnom biva defiisan kao dve trećine odličnog filma. Moram priznati da su meni sve trećine ovde podjednako loše i ne bih nijednu naročito izdvajao.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Two bacteria walk into a bar.
The barman says "Sorry we don't serve bacteria".
Bacteria say, "But we work here, we're staph."

[lilit]