The Crippled Corner

[rade]

Pa da, to neko mora da finasira. to je višegodišnji rad koji bi obuhvatao odgledavanje celokupne produkcije, čitanje istorijskih radova, pretraživanje arhiva, starih knjiga i časopisa o filmu, komparaciju sa ratnim filmovima drugih zemalja. nažalost ljude koji su zaposleni na Fdu  i Institutu za film to izgleda malo zanima.

U Besmrtnoj mladosti predsednik omladine Srpskog kulturnog kluba kasnije sedi sa Nemcima u baru, a na kraju filma cinkari ilegalca policiji. ipak mislim da je taj film tipičan socrealistički uradak sa partizankama koje pevaju u logoru i onim dugim teatralnim monologom Rada Markovića na kraju. svi filmovi u ovom periodu radjeni su po sovjetskim šablonima, a sama izrada je bila centralizovana na taj način da su pravi autori filmova bili zapravo u to vreme šef Agitpropa Milovan Đilas i predsednik Komiteta za kinematografiju Aleksandar Vučo. tu je i Vicko Raspor imao ulogu na koju kasnije neće biti tako ponosan. Obe ove institucije su rasformirane čini mi se 1950. Afera je izbila sa filmom Jezero Radivoja Lole Đukića koga su napali isti oni koji su mu naredili da napravi takav čist socrealistički film. to je jedna paradoksalna stvar koja će se ponavljati u jug. kinematografiji gde su filmadžije najviše stradale jer su sledile partijske smernice koje su se često menjale pa su u toj igri postajali žrtvena jagnjad.

[---]

ovo je vrlo zanimljivo što si rekao, rade. opet, čini mi se da ne treba zaboraviti kako su i filmadžije najčešće članovi partije i istaknuti komunisti koji učestvuju u kreiranju partijskog stava prema filmu. meni se pre čini da je upravo to paradoksalna situacija, ali i beskrajno zanimljiva, što su umetnici uključeni u celo ljuljanje perioda. i baš to će se ponavljati kasnije: imaš filmdažije koje napadnu sopstveni film. napadnute reditelje kojima se daje druga šansa, treća šansa... imaš suđenje za rane radove gde se šta dogodi? žilnik dobije na sudu. (žilnik je na tribini nedavno održanoj u czkdu lepo opisao taj kritički odnos njegove generacije spram socijalističke jugoslavije koji je uvek u okvirima socijalizma i jugoslovenstva.)

hoću reći, čini mi se da to ni krajem četrdesetih i početkom pedesetih, a naročito posle, nije jednosmeran proces gde je partija neki nedokučiv moćni entitet čije naredbe sprovode surovi đilas, vučo i raspor, pa sad entitet menja mišljenje a jadne i nevine filmadžije trude se da te naredbe poštuju, i kad ne uspeju - neodlučni ali svemoćni entitet ih kazni. pre mi se čini da je to dvosmeran proces stalnog preispitivanja i partijske i filmadžijske uloge u odgovorima na društvene procese koji se odvijaju u izuzetno zaoštrenoj istorijskoj situaciji. i naravno, pošto je istorijska i društvene situacija složena i protivrečna, to se odražava na filmove i na situaciju sa filmadžijama. recimo baš situacija u odnosu prema SSSR-u i prema pitanjima umetnosti i socijalističkog realizma.

s druge strane, i socrealizam je pojava koja ima mnoge strane i njegovi produkti nisu samo golo sprovođenje rigidnih zahteva partije za proleterima razumljivim prikazivanjem ispravne ideološke linije, realističkim načinom koji podrazumeva pobedu komunizma i sl. socrealizam je i u samom SSSR-u mnogo ranije kritikovan baš od istaknutih komunista koji su tada viđeni "na liniji" sa zvaničnim stavom partije, a u jugoslaviji smo imali čuveni "sukob na književnoj levici" gde je krleža još 1939. napadao rigidne poglede na umetnost, đilasov obnovljeni napad 1948. je osporen i partija i udruženje književnika konačno su ljubljanskim i zagrebačkim kongresima početkom pedesetih dali za pravo krleži.

tvoja podela partizanskih filmova na periode meni je u načelu ok, ali opet treba ostaviti prostora za fleksibilnost. ja moram priznati da u ranim jugoslovenskim partizanskim filmovima ne vidim tako preovlađujuće rigidan stav, a čini mi se da bi, zarad ove složenosti i temeljnog ispitivanja partizanskog filma, trebalo biti oprezniji glede isticanja rigidnosti. zašto? zato što mi se čini da se ta rigidnost, iako uopšt enije tako strašna, prečesto koristi kao argument da se ti filmovi ospore kao umetničko smeće i da se na njih gleda sa prezrenjem, što se po inerciji događa u mnogim radovima i istorijama filma. takvo prezrenje onemogućava temeljan uvid u period, estetske odlike, ideološka kolebanja i uslove proizvodnje ranih partizanskih filmova. čak sam, u diskusijama s nekim kritičarima, primetio da zbog te inercije oni ističu par filmova koji ilustruju tezu, iako je realna situacija, bar mi se čini, složenija i zanimljivija od toga da smo do 1952. pravili neke jednostavne i naivne socrealističke filmove, da smo onda napredovali ka profesionalizaciji kinematografije i da su tek crnotalasovci najzad doneli pravu modernističku poetiku i remek-dela, što smo se složili da je prejednostavno i nepotpuno, ako već ne i sasvim netačno, viđenje jugoslovenske kinematografije. ovi rani filmovi su naravno prokomunistički, ali u njima postoji mnogo izuzetno zanimljive dijalektike i filmovi odražavaju baš ta lomljenja u individualnim pogledima komunista (filmadžije su uključene, naravno) i zvaničnom stavu partije. dakle, ja se tu jedino ne bih složio s tobom da su filmadžije bile žrtvena jagnjad, oni su takođe bili deo problema i deo rešenja, što i nije tako loša situacija, zapravo, gledano u kontekstu vremena. svakako ne onoliko loša koliko se danas predstavlja takvom.

(zamisli da danas neko parama demokratske stranke napravi film o zoranu đinđiću gde se njegov lik problematizuje i ne predstavlja tako svetački kako smo navikli - ja sam siguran da bi taj bio minimum izbačen iz partije. u stvari, ta ista demokratska stranka, ili SPS, ili DSS, ili radikali, pocepali su se zbog mnogo manjih razlika u političkim pogledima. još čim odu pričaju da im prete smrću. da ne pričamo o lokalnom nivou gde bivši članovi iste partije sada jedni druge hapse i tuže za pronevere i krađe čim se dokopaju vlasti. i onda nam pričaju kako su komunisti bili grozni prema svojim članovima jer su kritkovali filmove za koje su mislili da odstupaju od partijske linije, a najgore što se stvaraocima tih filmova moglo desiti jeste - da im se film skine sa repertoara i da im se da režiraju neki drugi. stvarno strašno. )

što se agitpropa tiče, da, tada su formirana mnoga udruženja kojima se htelo pridobiti intelektualce na stranu partije. ali to je potpuno logično. agitprop jeste bio oštriji, imao je zogovića, ali u celu raspravu su ulazili i drugi intelektualci. andrić je takođe bio deo te priče, na primer, kao sekretar novoformiranog udruženja književnika. tako da ja ne bih precenjivao ulogu agitpropa. uostalom,l već 1951. tito je zastupao "borbu mišljenja", što će postati i zvaničan stav, tako da se meni čini kako je u pitanju daleko otvorenija situacija od one koja se opisuje kod filmskih istoričara koji su, uglavnom sa naknadnom pameću, već pre pisanja istorija filma ili eseja o partizanskom filmu - antikomunisti. (ok, jasno je da ja, iako nisam istoričar filma, jesam prokomunista, naročito u smislu da sam skloniji umerenijem pogledu na period i da nisam sklon da taj period unapred odredim kao totalitaran.)

eto, meni izgleda da je  u pitanju bila mnogo više jedna dinamična borba mišljenja nego crno-beli odnos partije i umetnika. naravno u okviru procesa uspostavljanja jednog novog poretka, uz sukob sa SSSR-om, kada se to uspostavljanje služilo totalitarnim metodama. te totalitarne metode ne treba zaboraviti, ali ne valja ni ceo period videti samo kao sprovođenje totalitarnih metoda.

[rade]

Žiko, slažem se sa tobom, posebno kad smo kod tog stava da nam je istorija filma izrazito antikomunistička i simplifikovana gde se na ceo period gleda kao na totalitaran. Ja sam zbog tog istakao da su neke filmadžije stradale (koristio sam prejaku reč jer je jedino Lazar Stojanović tu stvarno nagrabusio) ne zato što su prkosile tom totalitarnom režimu već zato što je taj sistem bio prepun kontradikcija i zaokreta. Npr. Onaj Marjanovićev film je aminovao Đilas, on je uskladu sa tadašnjom retorikom antibirokratizma i desovjetizacije, ali u međuvremenu izbije afera sa Đilasom i svi se okrenu protiv filma. Ili Marijan Vajda sa Šeki snima pazi se. Donese se zakon o kinematografiji  1956, koji deli finansijska sredstva prema tome koliko filmovi privuku gledalaca, a onda se protiv ovog filma pokrene hajka protiv komercijalizacije, umetničkog neukusa itd. Ili sam crni talas koji je kolateralna šteta obračuna sa srpskim republičkim rukovodstvom.

Naravno, da se slažem sa tobom da ovde odnos nije jednostran: Partija naređuje a umetnici stvaraju, već se više radi o nekoj vrsti dogovora umetnika sa partijom (sa raznim savetima), kako je to Sveta Lukić opisao. Jugoslavija je postavila jedan grandiozan projekat radničkog samoupravljanja koji se načelno zalaže za borbenu kritiku, za dopuštanje hiljadama cvetova da rastu sa ogradom ukoliko rastu u zabranu socijalizma. Problem je bio da niko zapravo nije jasno znao šta je to taj socijalizam, a Partiji  nije ni stalo da ostvari taj projekat jer bi on značio disoluciju same partije (pre neki dan sam nabavio knjigu Dejana Jovića koji tvrdi upravo da su jug. komunisti zapravo želeli da do kraja dovedu proces odumiranja države i da se bivša zemlja zbog toga raspala ali ja sam tu skeptičan) tu je sad pitanje jedne igre gde je partiji stalo da održi iluziju da je sistem u stanju permanentne revolucije, gde se nonstop pokreću antibirokratske reforme, gde se dozvoljava intelektualcima inicijativa ali onda opet ako ovi to preozbiljno shvate onda sledi hajka protiv antisocijalizma, stranih uticaja, formalizma itd. Žižek je po meni najbolje opisao ta sistem cinične ideologije gde ona zahteva da se ne uzima preozbiljno, da postoji izvesni odmak, a zapravo prava subverzija nastaje ako neko drži zacrtanog ko pijan plota. Odatle je partija bila u najvećem problemu kada je napadana sa leva za izdaju načela za koje se sama zalaže čija bi realizacija značila njeno samoubistvo. Ako bi se utopija ostvarila onda nema partije, nema privilegija, fabrike stvarno pripadaju radnicima, nema države već prave komunitarne organizacije. Situacija je takva da te država istovremeno i podstiče i sapliće da se baviš društvenom kritikom. Jedan lud sistem gde šta god da napraviš možeš biti i potapšan po ramenu i optužen. Ako napraviš neki popularan film mogu te napasti za zapadnjačke uticaje, komercijalizam, loš umetnički ukus, kvarenje omladine itd. a sa druge strane za neku art formu mogu te optužiti za formalizam, lebdenje iznad socijalističke stvarnosti, strane uticaje, dekadenciju itd.

U osnovi ja nemam prema ovom periodu ni pozitivan ni negativan utisak. Meren u odnosu na današnjicu izgleda po nekim stvarima kao raj. Opet sa druge strane mislim da je ta nostalgija za socijalizmom jedna jalova stvar. Takav socijalizam kakav nam se danas čini da je bio nikad nije postojao. Meni je najbolji prikaz tog doba Servisna stanica (generalno možda je komedija najbolji žanr da opiše ovaj sistem). Zemlja rastrzana između Zapada i Istoka, ni tržišna ni centralno planirana mada i jedno i drugo pomalo, ni unitarna ni federalna, ni partijska ni komunitarna, čardak ni na nebu ni na zemlji... opet vrlo interesantna.Najprogresivnija stvar u njemu je čini mi se bila sama NOB, ma koliko bila fabrikovan mit, ali potrebna je luda hrabrost da staviš sve na kocku u ime neke utopijske ideje ravnopravnog društva. To danas u ovom dobu izgleda neverovatno. Ta utopijska dimenzija je nešto najvrednije u njoj, nešto što je danas nemoguće.

Što se socrealizma tiče to je jedan interesantan projekat (uzmi čitaj Borisa Grojsa ako nisi). On nije dozvoljavao nikakvno skretanje sa partijskih linija i u njemu je čak i Ivo Andrić morao pisati na prugaško-kubikaške teme a Konjević slikati obnovu zemlje. Imaš odličnu studiju Ljube Dimića o organizaciji agit-propa i tu nije imalo šanse da radiš nešto bez znanja partije. Kod nas je jako kratko trajao ali ti prvi jugoslovenski filmovi su apsolutno u tom duhu. Već početkom pedesetih njemu je došao kraj. Revitalizacija Krleže posle sukoba na levici iz 1939, je upravo simbol njegovog kraja.Meni je i socrealizam vrlo zanimljiv, pa i neke metode kojima se partija služila u to vreme su bile neizbežne.

Naravno sve ovo što sam napisao gore je samo neka generalna slika koju treba imati u vidu prilikom analize pojedinačnih filmova, žanrova, autora itd.  Slažem se sa tobom da tu treba biti vrlo fleksibilan i napustiti taj stav da je ceo period monolitni totalitarni komunizam iz koga su povremeno iskakali crni talas, pa zatim praška škola (star način pisanja istorije umetnosti o usponima i padovima, velikim začetnicima i njihovim obnoviteljima)

[crippled_avenger]

Ali zar nije svako društvo na neki način, koliko god bilo liberalno, zapravo vođeno nekom vrstom paradigme koja se reprodukuje na raznim nivoima, od stilskog opredeljenja u umetničkim delima do načina odlučivanja koji legitimiše određene procese.

Kao što u periodu početnih koraka sfrjugoslovenske kinematografije mi imamo određene paradigme koje se mogu vezati za socrealizam, ne smemo zaboraviti da je u tom trenutku realistički izraz na filmu apsolutno dominantan u onome što bismo mogli smatrati glavnim tokom u svetskim okvirima i da mi vrlo rano dobijano etablirane reditelje poput Radoša Novakovića koji u svojim teorijskim promišljanjima i - koliko je to moguće - u samoj praksi pokušavaju da pomere granice izraza, ali to ide teško tako da će Novaković, recimo, uprkos svom bogatom opusu ostati reditelj koji se smatra jednim neostvareniom potencijalom i to ne zato što on nešto nije mogao da realizuje zbog partijskog pritiska već zato što naša kinematografija u određenom smislu nije bila dovoljno zrela kadrovski i zanatski da mu to omogući.

Dakle, ja mislim da su naši filmovi do sredine pedesetih, ako imamo u vidu da nastaju u jednoj potpuno devastiranoj zemlji koju su tek par godina pre toga pregazile vojske, prošli progoni od strane jednih, drugih i trećih, zapravo vrlo dobri, vrlo zreli i rekao bih dijalektičniji nego ikada kasnije.

Štaviše, kako sam već i rekao u ovom tekstu, čini mi se da je upravo nedavni ishod ratnog sukoba doveo do toga da se svaki lik, koliko god pripadao pokretu koji će kasnije biti istoriografski zapostavljen (poput recimo kolaboracionista) zapravo bio motivisan, naravno sa svešću da se u ključnom trenutku neka osobinamora esencijalizovati.

U tom smislu, kada član monarhističke omladine uopšte pretenduje da učestvuje u otporu, mi imamo scenu kakvu maltene kasnije nećemo sretati u našem filmu, i to što on do kraja filma postane negativac ne umanjuje značaj nagoveštaja koji nudi ta jedna scena jer u joj vidimo ne samo da su monarhisti u najmanju ruku koketirali sa idejom borbe protiv okupatora već i da su partizani komunicirali sa njima što je utisak koji ne bismo mogli steći u kasnijim filmovima.

Kod Kautnera mi imamo prototip "politički korektnog" filma koji pokušava da pokaže kako nemačka krivica nije kolektivna, na neki način pacifikuje odnose između ova dva naroda (a o odnosu prema Nemcima posle rata na zanimljiv način recimo govori TRENER Puriše Đorđevića u kome okolina ne razume odluku da trener ode da radi u Nemačkoj, dakle reč je o ozbiljnoj i čitljivoj traumi) i koliko god kautner zbog svog zrelog rediteljskog rukopisa činio taj film suptilnim u odnosu na nešto grublji izraz jugoslovenskog filma tog vremena, rekao bih da se suptilnije karakterizacije mogu naći kod nas.

Partizanski filmovi iz ove strogo kontrolisane faze jugoslovnskog filma, uprkos nedavnoj ratnoj traumi, po meni na mnogo raznovrsniji način govore o ratu od filmova koji se snimaju danas, u nekakvoj slobodi, na temu nedavnih sukoba.

U tom smislu komunisti su kao finansijeri filmova bili isti kao i svi drugi producenti od kad je sveta i veka, uostalom sam hepiend je ideološki iskaz koliko i svaka selekcija istorijskih događaja koji će biti prikazani. I komunisti su bili mnogo korektniji producenti od drugih jer su upravo funkcionišući u okvirima ideologije kao ključne monete nudili mogućnost da se naš film razvija na razne načine, u raznim pravcima, često upravo profilišući stvari kroz zabrane što je možda i najzanimljivije. Ili kao u slučaju nekih producenata koristeći zabrane kao neku vrstu alata u promovisanju filma.

Uostalom, kao što u tradicionalnom Holivudu postoji nekoliko velikih studija tako je i u Jugoslaviji bilo šest republika čije su se politike razlikovale i omogućavale da reditelji prelaze iz studija u studio kada im uslovi u jednom više ne odgovaraju.

[rade]

Kripl, ja sam samo podvukao da između socrealističkih filmova i tih nazovi ih sochumanističkih filmova postoji razlika u načinu fukcionisanja ideologije. nisam rekao da su jedni ideološki a drugi ne. Nema političkog sistema bez ideologije. Razlika je u načinu funkcionisanja ideologije. To što neka zemlja tvrdi da je liberalna i neideološka je najsigurniji znak da je u srcu ideologije. Holivudski realizam i socijalistički realizam su dva različita ideoloska sistema. Naravno termin realizam nema veze sa nekim neutralnim i autentičnim prikazom stvarnosti.


 

[---]

drugovi, ne znam šta bih dodao a da se ne ponavljamo.

osim da sam čitao ranije jovićevu knjigu "jugoslavija, država koja je odumrla" i dugo pokušavao da je kupim, bezuspešno, i u beogradu i u zagrebu, a onda slučajno naleteo na nju baš juče u "delfi" knjižari kod skc-a. za nešto više od 500 dinara, i to zagrebačko izdanje!

o pojedinačnim partizanskim filmovima kripl je dosta pisao ovde:
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=24&t=401

[rade]

Ja sam isto izdanje nasao u Beopolisu.

[---]

ja tražio, rekli mi da nema. znači, kod tebe je. bar je na sigurnom

[crippled_avenger]

Joviceva knjiga je esencijalna. To je jasno. Cesto joj se vracam.

[crippled_avenger]

Pogledao sam A MAN COULD GET KILLED korežiju Ronald Neamea i Cliff Owena, još jedan od naslova u catchingupovanju sa glumačkim opusom James Garnera. A MAN COULD GET KILLED je komedija zabune smeštena u Portugaliju, bazirana na ideji parodiranja filmova o superagentima i avanturama internacionalnih plejboja međutim ni glumačka podela raspoložena za nadigravanje koju čine James Garner, Melina Mercouri, Tony Franciosa i Sandra Dee ne može da izdigne ovaj film iznad nivoa vrlo krhke ali nesumnjivo komunikativne konstrukcije.

* * 1/2 / * * * *

[Franz Xaver von Baader]

...ali potrebna je luda hrabrost da staviš sve na kocku u ime neke utopijske ideje ravnopravnog društva. To danas u ovom dobu izgleda neverovatno. Ta utopijska dimenzija je nešto najvrednije u njoj, nešto što je danas nemoguće.

apropo ovoga, ne znam jesi li gledao Posljednji podvig diverzanta Oblaka? meni se puno sviđa taj film, a radi se upravo o ovome što lebdi u tvom odlomku. s tom razlikom što je NEMOGUĆE IZGLEDALO VEĆ TADA! drugim riječima, zapravo u svim vremenima izgleda nemoguće biti utopist.

Partizanski filmovi iz ove strogo kontrolisane faze jugoslovnskog filma, uprkos nedavnoj ratnoj traumi, po meni na mnogo raznovrsniji način govore o ratu od filmova koji se snimaju danas, u nekakvoj slobodi, na temu nedavnih sukoba.

možeš li nabrojiti te filmove? koje filmove imaš na umu?


pročitao sam vaše tekstove, zanimljivo, a svakako bi mi bila zanimljiva i spomenuta studija
ipak, kao da ste se malo previše zanijeli, pretek entuzijazma (što pozdravljam) pa ispada da bi svom silom revalorizirali partizanski film. posebno mi je upalo u oko ovo criplovo tvrđenje. iako nisam pogledao toliko tih filmova ko cripl, vidio sam podosta i teško bih se složio da su npr. ti rani raznovrsnijeg pogleda na rat od recimo Vrdoljakovih.

[rade]

Pingvin, nisam gledao taj film, ali sam ga skinuo. ja sam mislio na same partizane, te zadrte komuniste koji su pre rata, u ratu i možda u nekom kratkom periodu po okončanju rata stvarno verovali u tu svoju utopiju. napisao sam gore da mislim da u stvarnu relizaciju samoupravljanja i stvaranje besklasnog društva niko zapravo nije ni verovao već je sistem funkcionisao na principu cinične distance gde se samo održavao privid evolucije sistema. ti koji su stvarno verovali u te ideje bili su najveći problem za sistem.

nisam gledao ni Vrdoljakove filmove skinuo sam Kad čuješ zvona i U gori raste zelen bor. ima li još šta vredno od njega? ovaj Deps mi izgleda interesantno. 

[Franz Xaver von Baader]

Oblak je prvoborac, "španac" i upravo taj "koji je najveći problem za sistem jer vjeruje u ideju". pogledaj, pa javi dojmove. ponavljam, meni je sjajan.

ova dva od Vrdoljaka su klasici partizanskog filma. Deps me se nije nešto dojmio. Glembajeve volim. Kiklop nikako ne mogu naći, a imam osjećaj da je odlično. Ljubav i poneka psovka je mlačno, polubezveze.

preporučam Prometej s otoka Viševice, ako nisi gledao. preporučio bih i Kaja, ubit ću te da sam ga gledao. tražim ga svom žestinom, ali nikako da nađem. čekam TV-prikazivanje, jednom...
općenito, Mimica mi je favorit. i Babaja. jesi gledao ove redatelje?

[Franz Xaver von Baader]

ah da, i Mećava od Vrdoljaka nije loša

[rade]

ne nažalost. imam sve to skinuto kao i gomilu eksju filmova ali nikako da nađem vremena da ih pogledam. Ovaj Kaja ni ja nisam nasao na netu.

[Franz Xaver von Baader]

Izgubljeni zavičaj je moj pritajeni favorit. ne samo što se tiče Babaje, već cijele yu-kinematografije. u ono vrijeme, primljen je mlako, a sada, barem ovdje u Hrvatskoj sudeći po monografiji u Babajinu čast, čini se da je revaloriziran. krasne tekstove su pisali o njemu...

[rade]

skinut je i taj.

[crippled_avenger]

Meni je Vrdoljak odličan. Kad sam bio mali, imao sam priliku i da ga upoznam. Zajeban matorac.

Što se OBLAKA tiče, gledao sam, i mislim da je jako zanimljiv film.

[Franz Xaver von Baader]

a imaš li ti Kaju? možeš li doći do tog filma, do nekog ripa?

[crippled_avenger]

Pogledao sam SKYLINE Braćale Strause. Reč je o filmu koji je prošao put od slave do anateme, od hajpovanog niskobudžetnog horora projektovanog da bude iznenađenje iz senke ove sezone sezone pa sve do filma koji kritika satirala gde je stigla. Istina je negde na sredini, na pola prkosa i pola ponosa.

SKYLINE je film krajnje neopterećen originalnošću. Sve što u njmu postoji ranije smo već videli - od zgrade koja je poligon za visokooktansku akciju kao u DIE HARD, premda bi se u tom jednom smutno-rajskom ambijentu moglo osetiti i nešto ballardovsko ali to nažalost nije razrađeno, preko napada zlih vanzemaljaca koji najviše podseća na INDEPENDENC3E DAY po stepenu zla i planovima invadera odnosno na CLOVERFIELD po subjektivnosti vizure ovih junaka i isključivim fokuisranje na "malu priču" tokom invazije. Sami vanzemaljci u sebi imaju ponešto od CLOVERFIELDa, Aliena, Predatora, Squidova iz MATRIXa pa čak i buda iz STARSHIP TROOPERSa. Svi ovi elementi su smešteni u jednu glossy carefree LA atmosferu po uzoru na ENTOURAGE i nažalost tolika prepoznatljivost svih ovih uzora čini da SKYLINE neprekidno evocira uspomenu na sve te listom bolje filmove.

Da je SKYLINE samo za stepen manje oslonjen na uzore, i da ih manje evocira, gledaoci bi bolje prepoznali njeove kvalitte.

Ono što je zapravo osnovni problm SKYLINEa nije to što je gori od navedenih uzora (izuzev CLOVERFIELDa) već što ne nudi iole zanimljivije likove i odnose. Bio bio nepošten da kažem kako je film dosadan zbog istraživanja njihovih odnosa jer SKYLINE je prilično dinamičan, ali ipak, svaki put kad film zastane da se bavi odnosima, otkriva se potpuna praznina te međuljudske interakcije. Koliko god čovek ne očekuje da u ovoj vrsti filma iko istražuje psihološko stanje likova - SKYLINE deluje kao da o tome hoće nešto da kaže. Ali ne uspeva. Kao da pomera usta ali glasa nema i samo odvlači gledaočevu pažnju.

Kad je reč o akciji, obračunima i efektima, MONSTERS Garetha Edwardsa je efektniji u svom minimalizmu, on priča priču dok SKYLINE isključivo pokušava da za male pare snima Holivud a rezultat je nedovoljno osvežen mejnstrim pristup u kome su novi oraci više stvar uštede nego nove koncepcije.

Pa ipak, ako imamo u vidu da je SKYLINE jeftin B-film, Braća postižu solidan rezultat na malom budžetu i bilo bi lepo kad bi B-produkcija češće izbacivala ovakve naslove.

Ipak, ono što je autentično u SKYLINEu jste finale u samoj utrobi broda koje u sebi nosi spoj SF melodrame i totalne, gotovo lavkraftovske, bizarnosti. Ovakvo finale samo povećava žaljenje zbog priličnog praznog hoda u pojedinim slojevima filma. To je šteta jer SKYLINE nudi sasvim pristojan B-ugođaj.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Hm, to je više pitanje za Gingera. On je verziran za te stvari...

[Albedo 0]

e ljudi, a ima li tih partizanskih filmova na netu?

[rade]

ima na rapidserbia.com

[Albedo 0]

tnx


EDIT: sad tek pročitah do kraja, jebali ste mu majku... mislim partizanskom filmu...

hajde ako nekoga ne mrzi da navede top 5, jer Kripl je u svom tekstu jebo tri majke...

skidam za sada
besmrtna mladost
Šolaja
Poslednji podvig
Rafal u nebo

[Franz Xaver von Baader]

U gori raste zelen bor
Pad Italije
Most
Bitka na Neretvi
Tri

recimo ovih pet, stilski različiti a opet svaki je na svoj način odličan

[Cody]

jer Kripl je ... jebo tri majke...

ovo je super...inspiracija ze prequel Argentove trilogije 

[crippled_avenger]

Pogledao sam NEVER LET ME GO Marka Romaneka, po romanu Kazua Ishigura koji je za film adaptirao Alex Garland.

NEVER LET ME GO bi se mogao posmatrati kao smrtno ozbiljno rađen SF iako Ishigurov roman uoprkos tome što je oslonjen na SF premisu zapravo više stoji u ravni filozofskog romana, odnosno vrlo ekspliicitno svoje SF premise koristi kao neku vrstu psihološko-filozofskih laboratorijskih uslova za priču o ljudima, njihovim odlukama i sl. U tom smislu, analizirati NEVER LET ME GO kao SF nije pravi put i njegova naučnofantastična premisa je po meni i najproblematičnija.

No, problematičnost SF premise, međutim, ne prestaje da stoji kao problem ni kada se odustane od tumačenja ovog filma u SF ključu. Naime, čini se da su promene proistekle iz SF premise a ona je ukratko sažeta u tome da je kao 1952. nađen lek za sve teške bolesti i danas se klonirana deca uzgajaju kako bi bila donatori organa, dakle društvom je zavladala diktatura zdravlja i dugovečnosti.

Glavni junaci su klonovi i njihov životni vek je kratak te oni moraju da ga prožive na neki način ubrzano, što nudi vrlo zanimljivu premisu. Međutim, ono što je u filmu izostalo jeste suočavanje mladih klonova kojima su odbrojani dani sa tim izmenjenim društvom, sa tim starim ljudima, sa bolesnim ljudima kojima njihovi organi pomažu. Ovo je film koji je isključivo fokusiran na mlade ljude u teškoj situaciji koja bi se mogla postići u suštini i bez tako opsežne SF premise, kroz temu neke neizlečive bolesti od koje se leče od ranog detinjstva i sl.

Međutim, ako izuzmemo dosta agresivno plačevnu melodramu koja će sigurno izmamiti dosta suza, osnovni utisak filma jeste možda i ponajbolje realizovana ideja a to je iluzija glavnih junaka o funkciji i moći umetnosti koju neću spojlovati ovom prilikom ali toje možda i najefktnije sprovedena ideja.

Sama melodrama me je dosta podsetila na ATONEMENT Joe Wrighta u kome takođe igra Keira Knightley i ona je apsolutno u toj britanskoj tradiciji melodrame koja se kao i osveta najbolje služi hladna.

Ono što je specifično u stilskom smislu jeste dosta primetan spoj američkog "pričam ti priču" pristupa sa fetišizovanjem Britanije na nivou ambijenata i klasnih odnosa na čemu Romanek dosta insistira što dovodi i do jednog polučitljivog sprovođenja ideje, a to je pitanje zašto ni u jednom trenutku junaci ne pokušavaju bekstvo. Naravno, ovo pitanje je plod holivudskog načina razmišljanja ali kada pogledamo storytelling, Romanek tako razmišlja u suštini i time što insistira na atmosferi ne može prikriti odakle dolazi kad je reč o poimanju filma. I upravo na tom planu storytellinga, Romanek sebi stvara probleme jer naprosto ne usmerava naš pogled dovoljno da ne bismo primetili koliko rupa postoji u univerzumu koji je kreirao za nas.

U suštini, pošto su junaci mladi, psihološki je sasvim uverljivo da oni ne pokušavaju bekstvo jer još uvek nisu u fazi kada cene život u dovoljnoj meri, ali Garlandovi junaci izuzev jedne protestantske teskobe ne nude još neki motiv zbog čega su tako poslušni. Naravno da je ključ njihove lojalnosti u ideologiji i to ideologiji kojoj su naučeni u jednoj upadljivo konzervativnoj, arhaičnoj instituciji, ali oni tu ideologiju kasnije ne reprodukuju i prema celom sistemu nemaju nikakav odnos, što je možda uverljivo kada bi ovo bio dokumentarni film pa se mi kao čudimo kako to da oni žive u takvoj ambivalenciji, ali u jednom takvom storytelling konceptu morali su malo da porade na jačem motivisanju.

NEVER LET ME GO svakako mora da se bori i protiv jedne psihološke dimenzije junaka koja je uspostavljena u nizu filmova koji su bazirani a sličnoj pripovedačkoj tehnici a to je preduzimljivost i borba za svoje snove, slobodu, you name it, po svaku cenu. Toga u ovom filmu nema. U njemu ljudi imaju fatalne probleme ali ne planiraju da ih rešavaju izvan sistema, i sada to smeta gledaocu koji je na filmu upravo raspoložen da gleda iskorake izvan propisa. No, to je i dosta subverzivan motiv.

Pa ipak, uprkos svim ovim nelogičnostima NEVER LET ME GO se gleda kao film kome se iz situacije u situaciju pruža šansa, i dosta se kontemplira usput. Siguran sam da je na velikom ekranu atmosferičniji, ali i nema mogućnosti da se vrati unazad kada te ponese misao pa malo prestaneš da pratiš šta se dešava.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

jer Kripl je ... jebo tri majke...

ovo je super...inspiracija ze prequel Argentove trilogije 

Jeste da sam se pojavio tek u Phenomeni ali sam uvek raspoložen za crossover

[crippled_avenger]

петак, 31. дец 2010, 13:00 -> 14:18
Интервју генералног директора РТС-а Александра Тијанића дневном листу "Прес"
Српске елите издале народ

Аутор: Ђоко Кесић

Они нису урадили свој посао како треба и међусобно су ближи једни другима него народу. Остали смо без знања, без интелигенције, без слободне, дубоке и објективне дебате о свему, свачему и свакоме.

Новинар и генерални директор Јавног сервиса Александар Тијанић у традиционалном новогодишњем интервјуу за Прес очекује изборе у следећој години, открива главни проблем Србије и објашњава зашто увек пропустимо прилику да урадимо нешто добро по себе.
a.tijanic-press-527.jpg
Цане се сад жали што је испао глуп!

Зашто је Станко Суботић Цане обновио своје нападе на вас?

- Цане нестане на неколико месеци, пресади косу и онда, освеженог травњака, сквичи као прасе кад год му се нека истрага о новцу и мртвима примакне. Видело се да је у паници. Остаје без платформе у Црној Гори. У Србији је извређао и живе, и мртве, и странке, и власт, и правосуђе, и медије. Не објашњава како му је ДБ дао лиценцу за цигарете у оно доба. Сад се жали што је испао глуп и што га је неки српски бизнисмен ,,урадио" за тридесетак милиона. Нека се жали на природу. Ја сам ту производ сујете његовог ментора, неког бебе, који му пише текстове и његових комплекса. Оптужује ме да рекетирам Мишковића и узимам милион годишње да омогућим његове послове. Ја омогућавам послове Мишковићу? Човеку који вреди неколико милијарди и утиче, како кажу амбасадори, на странке и српске владе. Треба бити глупљи од аутора овакве лажи, па веровати у њу. Томе додаје и оптужбу да сам Хомбаху, шефу немачког ВАЦ-а, тражио два милиона да решим његове проблеме у Србији? Да ја решавам проблеме Хомбаху, бившем министру немачке полиције, човеку који на телефон и данас добија шефове држава и влада по Европи. Колико знам, а знам, бар је са тројицом српских премијера био на ,,ти". И сад, дође Тијанић и каже, дај два милиона евра и ја ћу ти решити све по Србији што ти ниси успео сам. Не само да звучи глупо. Јесте глупо. Али, сваког стигну сопствени крст и костури из ормана.

Тужили сте њега, али и Верана Матића, директора Б92. Зашто?

- Југослав Ћосић има права на своју верзију новинарства. Он може да зове Цанета у емисију. Али директор и главни уредник те мале грчке станице мора да консултује свог адвоката и пита га - да ли Цане има иједан доказ за своје тврдње сем "ја вам кажем". Пошто Веран никада није пропустио ниједну прилику да учествује у хајци на мене, а пошто је сад прешао у грчки информативни систем, тражим да одговара по српским законима за емитовање клевете и лажи. Одштета, као што је пристојно, треба да буде на грчком нивоу.

Има ли избора у следећој години?

- Наравно. Бираћемо између санадеризације и путинизације. Мислим да глобализација и демократизација немају шанси.

Мислимо на политичке изборе.

- Не видим између чега бисмо, политички, могли да бирамо следеће године. Наиме, кад је криза, избори често представљају оптички излаз из кризе. Ако није то, онда је производ омиљене српске фикс идеје о поверавању нашег спаса одабраном месији под условом да тај спасилац од нас захтева минимални трошак, време, напор и одрицање.

Брине ли вас равнотежа моћи између две најјаче политичке групације?

- Ни најмање. Брине ме равнотежа немоћи Србије да идентификује сопствену болест, сопствену конструкциону грешку у нама која производи кризу и кад је свет у просперитету. Србија воли свој патолошки разлаз са стварношћу. Сем Тита, у време хладног рата пропустили смо сваку историјску прилику да поентирамо - технолошку револуцију, пад комунизма, распад бивше земље, предности над источном Европом, и сада пропуштамо да се прилагодимо невероватним променама унутар система Европске уније.

Па, изабрали смо Запад за нашу страну света.

- То је похвално. Али то што смо ми изабрали Запад бојим се да не обавезује Запад ни на који начин. Ми смо кренули ка једној ЕУ, а сад шефови те групације не дају слободан улаз грађанима Румуније и Бугарске, које су пуноправне чланице, Немачка одбија да плаћа грчке рачуне, Британија пушта Ирску у банкротство, Данска и Холандија су под ударом ксенофобичне деснице, Мађарском и Естонијом марширају хорде смеђих кошуља, Меркелова је изјавом да је у Немачкој пропао пројекат мултикултуралности означила себе као најреалнијег европског политичара деценије, Шпанија и Португал се спремају за ванредну одбрану својих система, свака од чланица доноси рестрикције грађанских слобода у страху пред тероризмом, Француска силом извози Роме, Аустрија не дозвољава исламске богомоље, свеопшти је популизам у тамошњој политици. Није то она Европа какву памтимо и упитна је будућност Европске уније, као најзначајније европске идеје двадесетог века. Бојим се шта ћемо затећи кад стигнемо тамо где смо кренули.

Оптужиће вас да сте против нашег уласка у ЕУ.

- Дабогда ушли сутра, што се мене тиче. Па, РТС је пре четири године истакао себе као ,,глас европске Србије". Само ми се чини необично практичним да је, за промену, боље хватати ветар него пишати уз њега. Све је видљиво и доступно знању. Америка мора да уреди свет до 2020. године, та година је и нама позната, то је последња деценија у којој ће самовати као економска суперсила. До тада, Европа мора да нађе начин синхронизације са исламом и гастарбајтерима, да задржи бар неке елементе узајамне солидарности чланица и да ефикасније решава изазове тероризма и нуклеарне хистерије. Ако за свакога нема достојанственог места на овој планети, видећемо ко ће и којим поводом први употребити нуклеарно оружје. А то неће бити ни Америка ни Русија.

Звучите као песимиста?

- Песимизам никада није добио ниједну битку. Себе дефинишем као оптимистичког Кафку. Јасно је да наши проблеми нису прехлада, већ леукемија. ,,Аспирини" не помажу, речи су се излизале, држање затворених очију није добар начин за пилотирање навигацијом будућношћу. Не може се баш свака глупост, које сами себи правимо, заогрнути дубоким значењем. Криза ни издалека није ушла у своју финалну, циљну равнину. Ми смо још на спирали, чији један смер води у пропаст. Кад тога постанемо свесни, тачна дијагноза узрока српске кризе представљаће основну полугу изласка из ње.

Има ли та дијагноза дефиницију, а да није на латинском?

- Мали човек испуњава свој дуг према породици, држави, деци и нацији. Ако има посао, ради. Ако нема, надничи. Шаље децу у школу. Учи их да поштују закон, обичаје, старије. Улива им наду. Можда ноћу плаче, али неће да клоне. Његово незадовољство давно није идеолошко или политичко; оно је социјално. Издржаће све док сиромаштво не пређе у беду, нада у безнађе, а фрустрација у понижење. Како онда гласа фрустрација? Шта тражи понижење? Не верујем у грдне социјалне нереде, али се плашим тишине, пучког мука. Узрок српских проблема? Савез елита који је, на много начина, издао свој народ. Они нису урадили свој посао како треба и међусобно су ближи једни другима него народу. Остали смо без знања, без интелигенције, без слободне, дубоке и објективне дебате о свему, свачему и свакоме. Ми смо, овакви, сопствени резултат, али кривица међу нама није једнака. На домаћем политичком тржишту свака макрополитичка тема или питање спољне политике вреди двоструко мање од унапређења породичне, микроситуације. То је за било коју нацију здраво.

Па, ко вама на РТС-у брани да отворите студио таквим људима?

- Дајте ми одмах имена таквих људи. Често са страхом помишљам да је све наше најбоље или испод земље или смо га, као бело робље, продали другим земљама. Па, готово све је у Србији подељено по страначком принципу. Свеједно у корист владајућих или опозиционих. Чим се укључе камере, свака њихова расправа о грешкама прошлости или о нашој далекој будућности претвара се у памфлет садашњости са јасним политичким циљевима. Требаће нам, оваквима, још десет година да изађемо из деведесетих и да, тек онда, започнемо 21. век.

Опозиционе странке вас критикују да нису довољно заступљене у програмима Јавног сервиса?

- Они мере поделу простора на РТС тако што саберу државне активности са владајућим страначким активностима и траже временски однос један-на-један. Разумем ја њих, неки од њих имају велика искуства у управљању медијима, али је мој посао да се држим између, па колико кошта. Комично је, међутим, што као проевропска странка најављују да ће, ако дођу на власт, прво сменити мене, наравно сасвим незаконито, па овладати РТС-ом. Шта ћемо, у оба табора постоје политичари који се према српским медијима односе као Екрем према Венди. Тако ће и да прођу. Некад ме сврбе прсти што не пишем за новине, али лупим себе по прстима, па ме прође. Ставићу све то у књигу. Морам.

Које питање бисте, на крају године, кандидовали као лични, а не директорски предлог за размишљање?

- Ако Европа, силом прилика, местимично постаје себична и ксенофобична, ако су у овој финансијској кризи најбоље прошле земље којима се управља, хм, чврсто (БРИК - Бразил, Русија, Индија, Кина), да ли америчка, државна дорада либералног капитализма истовремено поставља питање - је ли некадашња верзија демократије, какву смо теоријски познавали, данас универзални одговор на изазове овог века?

Шта ћемо онда сами са собом у следећој години?

- Поштено према нама самима. Да видимо шта сами грешимо, па да видимо количину кризе која је увезена стицајем светских гибања. Да помогнемо свакој угроженој фамилији. Да разбијемо савез елита. Да пружимо шансу интелигенцији. Да верујемо како је све ово могуће, упркос доказима.

[mac]

Mnogo priča, a malo kaže.

[Albedo 0]

de malo, kaže i previše... i kontradiktorno.

[crippled_avenger]

Ekstremno je kontradiktorno, ali je i dalje mačo.

[Albedo 0]

ma Tijanić je moj car, pa njegova kolumna mi je nedostižni uzor

ali on je vrlo zajeban igrač, maltene sve što je ikada rekao se ispostavilo tačnim. Ako je neko čitao njegovu knjigu iz '88. ili '89. o Jugoslaviji zna šta pričam.

evo iščačkaš citat iz osamdesetih

Nastaju teorije tipa "ili cemo ovako ili nas nece biti" koje zaboravljaju da je Jugoslavija nastala uz mnogo pucanja i da se samo uz neuporedivo veci vatromet moze demontirati. Parlamentarna demontaza ove zemlje je, dakle, nemoguca.

and firework it was

[crippled_avenger]

Tijanić je jedini čovek odavde koga i Žižek citira.

Kada su me jednom za neki intervju pitali ko su mi uzori kao kritičaru i ja pomenem Tijanića između ostalih, i novinarka napravi neku grimasu i tu je ja upitam šta je čitala od njega, nezavisno od predrasuda. Da se razumemo, to što je neko udbaš ne čini ga manje dobrim kolumnistom.

Isto caži i za Cviju čiji je jedini problem u tome što nije imao priliku da se dokaže na velikoj sceni u bivšoj Jugoslaviji, a veliki novinari kao i veliki rok bendovi još uvek ipak imaju etiketu SFRJ. Svi koji su se pojavili posle nemaju taj nivo, i prodaja im se teže prašta...

[Джон Рейнольдс]

Mnogo toga što je rekao sasvim je na mestu. Ali bi bilo lepo da makar deo odjeka toga vidimo na RTS.

Jedino što me raduje, čitajući ove Tijanićeve reči, jeste što slutim da se spremaju nekakve promene u vlasti. Jer ovaj čovek je neuništiv.

[crippled_avenger]

Filmovi živopisani u januaru 2010.

1.   WHIP IT
2.   PUKOVNIKOVICA
3.   BESMRTNA MLADOST
4.   THE TIME TRAVELER'S WIFE
5.   STEEL AND LACE
6.   HOUSE OF THE DEVIL
7.   THE INVENTION OF LYING
8.   LEPTIROV OBLAK
9.   SHERLOCK HOLMES
10.   KO PUCA OTVORIĆE MU SE
11.   OPKLADA
12.   ORDINARY PEOPLE
13.   EL SEGUNDO NOMBRE
14.   TRAGOVI CRNE DEVOJKE
15.   PAINTBALL
16.   VARUH MEJE
17.   EL REY DE LA MONTANA
18.   THE ROAD
19.   MEN WHO STARE AT GOATS
20.   EROGENA ZONA
21.   WILCZYCA
22.   SMOKIN' ACES 2: ASSASSINS' BALL
23.   FASUTO SUKUWADDO
24.   ANGEL OF DEATH
25.   DR. M
26.   AN EDUCATION
27.   BLOOD CREEK
28.   KAFKA
29.   THE MARSEILLE CONTRACT
30.   ZLATNA PRAĆKA
31.   MACBETH
32.   THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY

[crippled_avenger]

Filmovi živopisani u februaru 2010.

1.   THE INFORMANT!
2.   CRIME ZONE
3.   EL SECRETO DE SUS OJOS
4.   UNION CITY
5.   MIRKO I SLAVKO
6.   TEST PILOTA PIRXA
7.   XX
8.   IKARIE XB-1
9.   FLIGHTPLAN
10.   WALKING THE EDGE
11.   MURDER BY DECREE
12.   SALVADOR
13.   NINJA ASSASSIN
14.   CABIN FEVER 2: SPRING FEVER
15.   CHOCOLATE
16.   OUT OF BOUNDS
17.   NINE
18.   HOFFA
19.   EDGE OF DARKNESS
20.   KAERLIGHED PA FILM
21.   UN HOMME EST MORT
22.   STARA ŠKOLA KAPITALIZMA
23.   TONY
24.   AGORA
25.   MALICE IN WONDERLAND
26.   DEAD MAN RUNNING
27.   SLEEPING DOGS
28.   REVOLVER
29.   PLANET 51
30.   FROM PARIS WITH LOVE
31.   DIE WANNSEEKONFERENZ
32.   THE WOLFMAN
33.   FLORES NEGRAS
34.   LA DECIMA VITTIMA
35.   FLEŠBEK

[crippled_avenger]

Filmovi živopisani u martu

1.   REC 2
2.   ARMORED
3.   BABY FACE NELSON
4.   BUCHANAN RIDES ALONE
5.   DROWNING POOL
6.   FRENCH CONSPIRACY
7.   ORLOVI RANO LETE
8.   Z.P.G.
9.   ROJ
10.   POCKET MONEY
11.   DERVIŠ I SMRT
12.   DALEKO NEBO
13.   APPUNTAMENTO COL DISONORE
14.   CAPTIVE
15.   SEEDPEOPLE
16.   A DOPPIA FACCIA
17.   POGON B
18.   INTERCEPTOR
19.   PERSONA NON GRATA
20.   THE HUMAN FACTOR
21.   NEKA OSTANE MEĐU NAMA
22.   THE BOOK OF ELI
23.   BIG FAN
24.   PREROKBE OGNJA
25.   SUPERMAN/BATMAN: PUBLIC ENEMIES
26.   RUN FOR COVER
27.   THE CONVERSATION
28.   TAKING OF PELHAM 123
29.   RAGING PHOENIX
30.   QUINTET
31.   THE QUIET EARTH
32.   BANK SHOT
33.   CORTEX
34.   CHERNAYA MOLNIYA
35.   HUMAN ZOO

[crippled_avenger]

Pogledao sam TRUE GRIT Brać(al)e Coen. Ovaj rimejk je svakako efektniji od Hathawayevog originala, mada upravo ova tvrdnja otvara pitanje, vapi za definicijom - šta to zapravo znači biti bolji od Hathawaya?

Hathawayev TRUE GRIT je bio korak dalje u poznoj fazi Dukeove karijere koja je bila bazirana na tome da on počinje da igra likove koji su ostarili. Duke je dosta kasno priznao da je ostario ali kada hje napravio taj prelom snimio je jedan od svojih najboljih fimova SHOOTIST. TRUE GRIT mu je doneo "oskara" za ulogu u kojoj prilično simpatično dekonstruiše mit o svojim junacima, ili ga u određenom smislu produžava uvodeći ih u treće doba. Izuzev Wayneove uloge koja je svojevrsna inovacija, i generalno dobrih glumačkih ostvarenja TRUE GRIT se ne može smatrati bitnim Dukeovim ili Hathawayeovim vesternom.

Rimejk Braće Coen je naprosto bolji film, veštije je režiran, brižljivije je koncipiran, i njihovu osnovnu slabost pretvara u vrlinu. Naime, Braća Coen su verovatno bolji reditelji od većine reditelja sa kojima je radio Duke, ali su zato svui Dukeovi saigrači bili veći muškarci od njih. Zato je mudro priča ispričana iz vizure devojčice koju perfektno igra Hailee Steinfeld, pretendentkinja na mesto Natalie Portman posle njenog umirovljenja. Na svu sreću Hailee je okosnica filma i njen lik je dovoljno efektan, mada ne i uverljiv da drži film na okupu.

Dude koji izigrava Dukea je već problem iz prostog razloga što ovog puta Bridges ne dolazi dalje od persiflaže, manje ili više uspešnog kreveljenja koje nema previše smisla ukoliko prethodno nisi bio Duke. A Bridges je znamo igrao u BAD COMPANYju Roberta Bentona, filmu koji je uipravo želeo da bude anti-Duke manifest a posle je često igrao seljake a vrlo retko i prave kauboje, a i kad jeste, nisu to bili mitski revolveraši već pre dekonstrukcije nekih poput WILD BILL Walter Hilla.

U tom smislu Bridgesov Rooster se razlikuje od Dukeovog i po znakovitosti i po glumačkim sredstvima jer Duke u TRUE GRIT više igra slapstick a Bridges više growluje. Ali kombinacija sa Hailee omogućuje da nekako sve dođe na svoje mesto upravo zahvaljujući tradiciji old school pairinga dece i odraslih, i to ne u smislu Romana Polanskog već više kao u PAPER MOONu.

Matt Damon i Josh Brolin, čija je nova vestern uloga meni kao usamljenom fanu JONAH HEXa bila maltene i jedini motiv da se radujem TRU GRITu koliko god to dementno zvučalo, dobri su dodaci ovoj osovini čija je osnovna snaga zapravo u najmanje poznatom činiocu ove podele.

Kad je reč o stilu, Braća Coen su ovde vrlo pitoma, ali u pojedinim scenama se vidi zašto su klasa. Naprosto ima par scena sa takvim rediteljskim driblinzima da je odmah jasno kako je reč o majstorima. Međutim, u suštini stil je vrlo konvencionalan, ne bi se čak moglo reći ni da je reč o rekonstrukciji vestern stila snimanja.

U stvari, TRUE GRIT je vrlo specifičan film po tome što je vrlo suva rekonstrukcija žanra kojim se bavi, slično NO COUNTRY FOR OLD MEN gde Coeni izbegavaju ironiju u samom pristupu, humor proističe iz apsurdnosti situacija na suštinskom nivou i nije dodat, a svojvrsna arty dimenzija više leži u tome što oživljavaju mejnstrim nekog prošlog vremena koji više nije mejnstrim, nego iz nekih pretencioznih zahvata.

Ipak, meni je TRUE GRIT efektniji od NO COUNTRY FOR OLD MEN jer je brži, sa manje praznog hoda, ograničen je u digresijama, pa u tom smislu stoji i kao dosta komunikativan rad Coenovih na nivou celog opusa.

Ne možemo govoriti o skladnoj i zreloj celini kao u slučaju SERIOUS MANa. Ali ono što TRUE GRIT definitivno jeste možemo definisati kao solidnu mešavinu klasičnog, revizionističkog i pseudoistorijskog vesterna, u kojoj klasični u liku screwball devojčice odnosi prevagu.

TRUE GRIT je MONTEVIDEO za zemlju kojoj takav film zapravo i nije bio potreban. Zato će biti i drugačije doživljen od našeg.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE GLITTER DOME Stuarta Margolina, jedan izuzetno zanimljiv HBO film snimljen 1984. u kome Garner započinje svoj svojevrsni holivudski detektivski triptih koji čine još i SUNSET i TWILIGHT.

THE GLITTER DOME je snimljen tri-četiri godine po završetku THE ROCKFORD FILESa i Garner i dalje ima šarm koji je učinio Jima Rockforda jednim od najčuvenijih televizijskih detektiva. Međutim, priča ovog filma uprkos Garnerovom šarmu je znatno neobičnija i mračnija, i ton je zapravo dosta anticipitrao SUNSET u kome se iza jedne nazovi idilične rekonstrukcije Holivuda krije priča o angerovskim temama seksualnih perverzija i sl.

U GLITER DOMEu imamo bezmalo identično priču. Čelni čovek studija je ubijen i par detektiva koji čine Garner i John Lithgow, u jednoj ranoj ulozi, a njihova dinamika bazirana je na tome da Lithgow ima traumu upravo zbog jednog groteksnog slučaja child molestinga. istraga ih dovodi do lanca koji se bavio kiddie pornom i planirao da se plasira i na tržište snuffa.

Wambaugh je u ovom trenutku već bio na zalasku svoje spisateljske slave, njegove priče o crnohumornim događajima iz policijske svakodnevice su već imale i svoj vrhunac i svoje padove, ali i dalje je ostao taj spoj crnog humora, cinizma i potpune kontingencije u rešavanju slučajeva po čemo se Wambaugh i izdvojio kao pisac pandurskih romana i filmova.

Ipak, THE GLITTER DOME se izdvaja po jedom pesimističnom pogledu na stvari i nekim izenađujuće mračnim ishodištima za pojedine likove, neizlečivosti trauma koje ne rešava character arc i sl.

Garner i Lithgow su odlični kao tim, Rockford osvežen mračnim partnerom čini GLITTER DOME jednim svežim radom.

Struart Margolin, glumac i reditelj sa kojim je Garner dosta sarađivao nije neki kalibar, ali ovaj film sasvim kompetentno realizuje, naročito ako imamo u vidu da je reč o naslovu pravljenom za HBO. Uspeva da učini THE GLITTER DOME filmom svoga vremena i da zabeleži sleazy atmosferu u duhu takvih naslova koji se i danas rado gledaju.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

The director released his list of 20 favorites.

Quentin Tarantino has released a list of his 20 favorite movies of the year, and at the top is ... Toy Story 3?

That's right, the director of Pulp Fiction, Reservoir Dogs and the Kill Bill movies has chosen the animated threequel as his favorite film of 2010.

And it's not the only animated movie to make his list: The Rapunzel-themed Tangled came in at No. 5, while How to Train Your Dragon landed at No. 17.

The rest was a mix of comedies and dramas, including such Oscar contenders as The Social Network, Tarantino's No. 2 pick of the year. Network was followed by Animal Kingdom at No. 3 and I Am Love at No. 4.

Rounding out the top 10 were True Grit, The Town, Greenberg, Cyrus and Enter the Void.

The list was printed at the Tarantino Archives website, which offered only one comment from the director, on No. 10, Enter the Void: "Hands down best credit scene of the year ... Maybe best credit scene of the decade. One of the greatest in cinema history."

The complete list is as follows:

1. Toy Story 3

2. The Social Network

3. Animal Kingdom

4. I Am Love

5. Tangled

6. True Grit

7. The Town

8. Greenberg

9. Cyrus

10. Enter the Void

11. Kick-Ass

12. Knight and Day

13. Get Him to the Greek

14. The Fighter

15. The King's Speech

16. The Kids Are All Right

17. How to Train Your Dragon

18. Robin Hood

19. Amer

20. Jackass 3-D

[crippled_avenger]

Ovo je dosta bezveze, ali hajde, ljudi smo...

20 predictions for the next 25 years

From the web to wildlife, the economy to nanotechnology, politics to sport, the Observer's team of experts prophesy how the world will change – for good or bad – in the next quarter of a century

    *
          o
          o Share1495
          o Reddit
          o Buzz up
    *
      Comments (219)

    * The Observer, Sunday 2 January 2011
    * Article history

Shopping Crowd in Hangzhou Customers crowd into a department store in Hangzhou, Zhejiang province. China will continue to rise in the coming decades. Photograph: Chinafotopress/Getty Images
1 Geopolitics: 'Rivals will take greater risks against the US'

No balance of power lasts forever. Just a century ago, London was the centre of the world. Britain bestrode the world like a colossus and only those with strong nerves (or weak judgment) dared challenge the Pax Britannica.

That, of course, is all history, but the Pax Americana that has taken shape since 1989 is just as vulnerable to historical change. In the 1910s, the rising power and wealth of Germany and America splintered the Pax Britannica; in the 2010s, east Asia will do the same to the Pax Americana.

The 21st century will see technological change on an astonishing scale. It may even transform what it means to be human. But in the short term – the next 20 years – the world will still be dominated by the doings of nation-states and the central issue will be the rise of the east.

By 2030, the world will be more complicated, divided between a broad American sphere of influence in Europe, the Middle East and south Asia, and a Chinese sphere in east Asia and Africa. Even within its own sphere, the US will face new challenges from former peripheries. The large, educated populations of Poland, Turkey, Brazil and their neighbours will come into their own and Russia will continue its revival.

Nevertheless, America will probably remain the world's major power. The critics who wrote off the US during the depression of the 1930s and the stagflation of the 1970s lived to see it bounce back to defeat the Nazis in the 1940s and the Soviets in the 1980s. America's financial problems will surely deepen through the 2010s, but the 2020s could bring another Roosevelt or Reagan.

A hundred years ago, as Britain's dominance eroded, rivals, particularly Germany, were emboldened to take ever-greater risks. The same will happen as American power erodes in the 2010s-20s. In 1999, for instance, Russia would never have dared attack a neighbour such as Georgia but in 2009 it took just such a chance.

The danger of such an adventure sparking a great power war in the 2010s is probably low; in the 2020s, it will be much greater.

The most serious threats will arise in the vortex of instability that stretches from Africa to central Asia. Most of the world's poorest people live here; climate change is wreaking its worst damage here; nuclear weapons are proliferating fastest here; and even in 2030, the great powers will still seek much of their energy here.

Here, the risk of Sino-American conflict will be greatest and here the balance of power will be decided.

Ian Morris, professor of history at Stanford University and the author of Why the West Rules – For Now (Profile Books)
2 The UK economy: 'The popular revolt against bankers will become impossible to resist'
A view of the Strata building across the city at dusk A view across the City at dusk. Photograph: James Brittain

It will be a second financial crisis in the 2010s – probably sooner than later – that will prove to be the remaking of Britain. Confronted by a second trillion-pound bank bailout in less than 10 years, it will be impossible for the City and wider banking system to resist reform. The popular revolt against bankers, their current business model in which neglect of the real economy is embedded and the scale of their bonuses – all to be underwritten by bailouts from taxpayers – will become irresistible. The consequent rebalancing of the British economy, already underway, will intensify. Britain, in thrall to finance since 1945, will break free – spearheading a second Industrial Revolution.

In 2035, there is thus a good prospect that Britain will be the most populous (our birth rate will be one the highest in Europe), dynamic and richest European country, the key state in a reconfigured EU. Our leading universities will become powerhouses of innovation, world centres in exploiting the approaching avalanche of scientific and technological breakthroughs. A reformed financial system will allow British entrepreneurs to get the committed financial backing they need, becoming the capitalist leaders in Europe. And, after a century of trying, Britain will at last build itself a system for developing apprentices and technicians that is no longer the Cinderella of the education system.

It will not be plain sailing. Massive political turbulence in China and its conflict with the US will define part of the next 25 years – and there will be a period when the world trading and financial system retreats from openness.

How far beggar-my-neighbour competitive devaluations and protection will develop is hard to predict, but protectionist trends are there for all to see. Commodity prices will go much higher and there will be shortages of key minerals, energy, water and some basic foodstuffs.

The paradox is that this will be good news for Britain. It will force the state to re-engage with the economy and to build a matrix of institutions that will support innovation and investment, rather as it did between 1931 and 1950. New Labour began this process tremulously in its last year in office; the coalition government is following through. These will be lean years for the traditional Conservative right, but whether it will be a liberal One Nation Tory party, ongoing coalition governments or the Labour party that will be the political beneficiary is not yet sure.

The key point is that those 20 years in the middle of the 20th century witnessed great industrial creativity and an unsung economic renaissance until the country fell progressively under the stultifying grip of the City of London. My guess is that the same, against a similarly turbulent global background, is about to happen again. My caveat is if the City remains strong, in which case economic decline and social division will escalate.

Will Hutton, executive vice-chair of the Work Foundation and an Observer columnist
3 Global development: 'A vaccine will rid the world of Aids'

Within 25 years, the world will achieve many major successes in tackling the diseases of the poor.

Certainly, we will be polio-free and probably will have been for more than a decade. The fight to eradicate polio represents one of the greatest achievements in global health to date. It has mobilised millions of volunteers, staged mass immunisation campaigns and helped to strengthen the health systems of low-income countries. Today, we have eliminated 99% of the polio in the world and eradication is well within reach.

Vaccines that prevent diseases such as measles and rotavirus, currently available in rich countries, will also become affordable and readily available in developing countries. Since it was founded 10 years ago, the Gavi Alliance, a global partnership that funds expanded immunisation in poor countries, has helped prevent more than 5 million deaths. It is easy to imagine that in 25 years this work will have been expanded to save millions more lives by making life-saving vaccines available all over the world.

I also expect to see major strides in new areas. A rapid point-of-care diagnostic test – coupled with a faster-acting treatment regimen – will so fundamentally change the way we treat tuberculosis that we can begin planning an elimination campaign.

We will eradicate malaria, I believe, to the point where there are no human cases reported globally in 2035. We will also have effective means for preventing Aids infection, including a vaccine. With the encouraging results of the RV144 Aids vaccine trial in Thailand, we now know that an Aids vaccine is possible. We must build on these and promising results on other means of preventing HIV infection to help rid the world of the threat of Aids.

Tachi Yamada, president of the global health programme at the Bill & Melinda Gates Foundation
4 Energy: 'Returning to a world that relies on muscle power is not an option'

Providing sufficient food, water and energy to allow everyone to lead decent lives is an enormous challenge. Energy is a means, not an end, but a necessary means. With 6.7 billion people on the planet, more than 50% living in large conurbations, and these numbers expected to rise to more than 9 billion and 80% later in the century, returning to a world that relies on human and animal muscle power is not an option.

The challenge is to provide sufficient energy while reducing reliance on fossil fuels, which today supply 80% of our energy (in decreasing order of importance, the rest comes from burning biomass and waste, hydro, nuclear and, finally, other renewables, which together contribute less than 1%). Reducing use of fossil fuels is necessary both to avoid serious climate change and in anticipation of a time when scarcity makes them prohibitively expensive.

It will be extremely difficult. An International Energy Agency scenario that assumes the implementation of all agreed national policies and announced commitments to save energy and reduce the use of fossil fuels projects a 35% increase in energy consumption in the next 25 years, with fossil fuels up 24%. This is almost entirely due to consumption in developing countries where living standards are, happily, rising and the population is increasing rapidly.

This scenario, which assumes major increases in nuclear, hydro and wind power, evidently does not go far enough and will break down if, as many expect, oil production (which is assumed to increase 15%) peaks in much less than 25 years. We need to go much further in reducing demand, through better design and changes in lifestyles, increasing efficiency and improving and deploying all viable alternative energy sources. It won't be cheap. And in the post-fossil-fuel era it won't be sufficient without major contributions from solar energy (necessitating cost reductions and improved energy storage and transmission) and/or nuclear fission (meaning fast breeder and/or thorium reactors when uranium eventually becomes scarce) and/or fusion (which is enormously attractive in principle but won't become a reliable source of energy until at least the middle of the century).

Disappointingly, with the present rate of investment in developing and deploying new energy sources, the world will still be powered mainly by fossil fuels in 25 years and will not be prepared to do without them.

Chris Llewellyn Smith is a former director general of Cern and chair of Iter, the world fusion project, he works on energy issues at Oxford University
5 Advertising: 'All sorts of things will just be sold in plain packages'
Shinjuku districk of Tokyo Advertising in Tokyo. Photograph: Mike Long / Alamy/Alamy

If I'd been writing this five years ago, it would have been all about technology: the internet, the fragmentation of media, mobile phones, social tools allowing consumers to regain power at the expense of corporations, all that sort of stuff. And all these things are important and will change how advertising works.

But it's becoming clear that what'll really change advertising will be how we relate to it and what we're prepared to let it do. After all, when you look at advertising from the past the basic techniques haven't changed; what seems startlingly alien are the attitudes it was acceptable to portray and the products you were allowed to advertise.

In 25 years, I bet there'll be many products we'll be allowed to buy but not see advertised – the things the government will decide we shouldn't be consuming because of their impact on healthcare costs or the environment but that they can't muster the political will to ban outright. So, we'll end up with all sorts of products in plain packaging with the product name in a generic typeface – as the government is currently discussing for cigarettes.

But it won't stop there. We'll also be nudged into renegotiating the relationship between society and advertising, because over the next few years we're going to be interrupted by advertising like never before. Video screens are getting so cheap and disposable that they'll be plastered everywhere we go. And they'll have enough intelligence and connectivity that they'll see our faces, do a quick search on Facebook to find out who we are and direct a message at us based on our purchasing history.

At least, that'll be the idea. It probably won't work very well and when it does work it'll probably drive us mad. Marketing geniuses are working on this stuff right now, but not all of them recognise that being allowed to do this kind of thing depends on societal consent – push the intrusion too far and people will push back.

Society once did a deal accepting advertising because it seemed occasionally useful and interesting and because it paid for lots of journalism and entertainment. It's not necessarily going to pay for those things for much longer so we might start questioning whether we want to live in a Blade Runner world brought to us by Cillit Bang.

Russell Davies, head of planning at the advertising agency Ogilvy and Mather and a columnist for the magazines Campaign and Wired
6 Neuroscience: 'We'll be able to plug information streams directly into the cortex'

By 2030, we are likely to have developed no-frills brain-machine interfaces, allowing the paralysed to dance in their thought-controlled exoskeleton suits. I sincerely hope we will not still be interfacing with computers via keyboards, one forlorn letter at a time.

I'd like to imagine we'll have robots to do our bidding. But I predicted that 20 years ago, when I was a sanguine boy leaving Star Wars, and the smartest robot we have now is the Roomba vacuum cleaner. So I won't be surprised if I'm wrong in another 25 years. Artificial intelligence has proved itself an unexpectedly difficult problem.

Maybe we will understand what's happening when we immerse our heads into the colourful night blender of dreams. We will have cracked the secret of human memory by realising that it was never about storing things, but about the relationships between things.

Will we have reached the singularity – the point at which computers surpass human intelligence and perhaps give us our comeuppance? We'll probably be able to plug information streams directly into the cortex for those who want it badly enough to risk the surgery. There will be smart drugs to enhance learning and memory and a flourishing black market among ambitious students to obtain them.

Having lain to rest the nature-nurture dichotomy at that point, we will have a molecular understanding of the way in which cultural narratives work their way into brain tissue and of individual susceptibility to those stories.

Then there's the mystery of consciousness. Will we finally have a framework that allows us to translate the mechanical pieces and parts into private, subjective experience? As it stands now, we don't even know what such a framework could look like ("carry the two here and that equals the experience of tasting cinnamon").

That line of research will lead us to confront the question of whether we can reproduce consciousness by replicating the exact structure of the brain – say, with zeros and ones, or beer cans and tennis balls. If this theory of materialism turns out to be correct, then we will be well on our way to downloading our brains into computers, allowing us to live forever in The Matrix.

But if materialism is incorrect, that would be equally interesting: perhaps brains are more like radios that receive an as-yet-undiscovered force. The one thing we can be sure of is this: no matter how wacky the predictions we make today, they will look tame in the strange light of the future.

David Eagleman, neuroscientist and writer
7 Physics: 'Within a decade, we'll know what dark matter is'

The next 25 years will see fundamental advances in our understanding of the underlying structure of matter and of the universe. At the moment, we have successful descriptions of both, but we have open questions. For example, why do particles of matter have mass and what is the dark matter that provides most of the matter in the universe?

I am optimistic that the answer to the mass question will be found within a few years, whether or not it is the mythical Higgs boson, and believe that the answer to the dark matter question will be found within a decade.

Key roles in answering these questions will be made by experiments at Cern's Large Hadron Collider, which started operations in earnest last year and is expected to run for most of the next 20 years; others will be played by astrophysical searches for dark matter and cosmological observations such as those from the European Space Agency's Planck satellite.

Many theoretical proposals for answering these questions invoke new principles in physics, such as the existence of additional dimensions of space or a "supersymmetry" between the constituents of matter and the forces between them, and we will discover whether these ideas are useful for physics. Both these ideas play roles in string theory, the best guess we have for a complete theory of all the fundamental forces including gravity.

Will string theory be pinned down within 20 years? My crystal ball is cloudy on this point, but I am sure that we physicists will have an exciting time trying to find out.

John Ellis, theoretical physicist at Cern and King's College London
8 Food: 'Russia will become a global food superpower'
20 predictions A woman works on the production line of a poultry processing factory in Stary Oskol, central Russia. Photograph: Sasha Mordovets/Getty Images

When experts talk about the coming food security crisis, the date they fixate upon is 2030. By then, our numbers will be nudging 9 billion and we will need to be producing 50% more food than we are now.

By the middle of that decade, therefore, we will either all be starving, and fighting wars over resources, or our global food supply will have changed radically. The bitter reality is that it will probably be a mixture of both.

Developed countries such as the UK are likely, for the most part, to have attempted to pull up the drawbridge, increasing national production and reducing our reliance on imports.

In response to increasing prices, some of us may well have reduced our consumption of meat, the raising of which is a notoriously inefficient use of grain. This will probably create a food underclass, surviving on a carb- and fat-heavy diet, while those with money scarf the protein.

The developing world, meanwhile, will work to bridge the food gap by embracing the promise of biotechnology which the middle classes in the developed world will have assumed that they had the luxury to reject.

In truth, any of the imported grain that we do consume will come from genetically modified crops. As climate change lays waste to the productive fields of southern Europe and north Africa, more water-efficient strains of corn, wheat and barley will be pressed into service; likewise, to the north, Russia will become a global food superpower as the same climate change opens up the once frozen and massive Siberian prairie to food production.

The consensus now is that the planet does have the wherewithal to feed that huge number of people. It's just that some people in the west may find the methods used to do so unappetising.

Jay Rayner, TV presenter and the Observer's food critic
9 Nanotechnology: 'Privacy will be a quaint obsession'

Twenty years ago, Don Eigler, a scientist working for IBM in California, wrote out the logo of his employer in letters made of individual atoms. This feat was a graphic symbol of the potential of the new field of nanotechnology, which promises to rebuild matter atom by atom, molecule by molecule, and to give us unprecedented power over the material world.

Some, like the futurist Ray Kurzweil, predict that nanotechnology will lead to a revolution, allowing us to make any kind of product for virtually nothing; to have computers so powerful that they will surpass human intelligence; and to lead to a new kind of medicine on a sub-cellular level that will allow us to abolish ageing and death.

I don't think that Kurzweil's "technological singularity" – a dream of scientific transcendence that echoes older visions of religious apocalypse – will happen. Some stubborn physics stands between us and "the rapture of the nerds". But nanotechnology will lead to some genuinely transformative applications.

New ways of making solar cells very cheaply on a very large scale offer us the best hope we have for providing low-carbon energy on a big enough scale to satisfy the needs of a growing world population aspiring to the prosperity we're used to in the developed world.

We'll learn more about intervening in our biology at the sub-cellular level and this nano-medicine will give us new hope of overcoming really difficult and intractable diseases, such as Alzheimer's, that will increasingly afflict our population as it ages.

The information technology that drives your mobile phone or laptop is already operating at the nanoscale. Another 25 years of development will lead us to a new world of cheap and ubiquitous computing, in which privacy will be a quaint obsession of our grandparents.

Nanotechnology is a different type of science, respecting none of the conventional boundaries between disciplines and unashamedly focused on applications rather than fundamental understanding.

Given the huge resources being directed towards nanotechnology in China and its neighbours, this may also be the first major technology of the modern era that is predominantly developed outside the US and Europe.

Richard Jones, pro-vice-chancellor for research and innovation at the University of Sheffield
10 Gaming: 'We'll play games to solve problems'

In the last decade, in the US and Europe but particularly in south-east Asia, we have witnessed a flight into virtual worlds, with people playing games such as Second Life. But over the course of the next 25 years, that flight will be successfully reversed, not because we're going to spend less time playing games, but because games and virtual worlds are going to become more closely connected to reality.

There will be games where the action is influenced by what happens in reality; and there will be games that use sensors so that we can play them out in the real world – a game in which your avatar is your dog, which wears a game collar that measures how fast it's running and whether or not it's wagging its tail, for example, where you play with your dog to advance the narrative, as opposed to playing with a virtual character. I can imagine more physical activity games, too, and these might be used to harness energy – peripherals like a dance pad that actually captures energy from your dancing on top of it.

Then there will be problem-solving games: there are already a lot of games in which scientists try to teach gamers real science – how to build proteins to cure cancer, for example. One surprising trend in gaming is that gamers today prefer, on average, three to one to play co-operative games rather than competitive games. Now, this is really interesting; if you think about the history of games, there really weren't co-operative games until this latest generation of video games. In every game you can think of – card games, chess, sport – everybody plays to win. But now we'll see increasing collaboration, people playing games together to solve problems while they're enjoying themselves.

There are also studies on how games work on our minds and our cognitive capabilities, and a lot of science suggests you can use games to treat depression, anxiety and attention-deficit disorder. Making games that are both fun and serve a social purpose isn't easy – a lot of innovation will be required – but gaming will become increasingly integrated into society.

Jane McGonigal, director of games research & development at the Institute for the Future in California and author of Reality Is Broken: Why Games Make Us Happy and How They Can Help Us Change the World (Penguin)
11 Web/internet: 'Quantum computing is the future'

The open web created by idealist geeks, hippies and academics, who believed in the free and generative flow of knowledge, is being overrun by a web that is safer, more controlled and commercial, created by problem-solving pragmatists.

Henry Ford worked out how to make money by making products people wanted to own and buy for themselves. Mark Zuckerberg and Steve Jobs are working out how to make money from allowing people to share, on their terms.

Facebook and Apple are spawning cloud capitalism, in which consumers allow companies to manage information, media, ideas, money, software, tools and preferences on their behalf, holding everything in vast, floating clouds of shared data. We will be invited to trade invasions into our privacy – companies knowing ever more about our lives – for a more personalised service. We will be able to share, but on their terms.

Julian Assange and the movement that has been ignited by WikiLeaks is the most radical version of the alternative: a free, egalitarian, open and public web. The fate of this movement will be a sign of things to come. If it can command broad support, then the open web has a chance to remain a mainstream force. If, however, it becomes little more than a guerrilla campaign, then the open web could be pushed to the margins, along with national public radio.

By 2035, the web, as a single space largely made up of webpages accessed on computers, will be long gone.

As the web goes mobile, those who pay more will get faster access. We will be sharing videos, simulations, experiences and environments, on a multiplicity of devices to which we'll pay as much attention as a light switch.

Yet, many of the big changes of the next 25 years will come from unknowns working in their bedrooms and garages. And by 2035 we will be talking about the coming of quantum computing, which will take us beyond the world of binary, digital computing, on and off, black and white, 0s and 1s.

The small town of Waterloo, Ontario, which is home to the Perimeter Institute, funded by the founder of BlackBerry, currently houses the largest collection of theoretical physicists in the world.

The bedrooms of Waterloo are where the next web may well be made.

Charles Leadbeater, author and social entrepreneur
12 Fashion: 'Technology creates smarter clothes'
Gareth Pugh show A model on the catwalk during the Gareth Pugh show at London Fashion Week in 2008. Photograph: Leon Neal/AFP/Getty Images

Fashion is such an important part of the way in which we communicate our identity to others, and for a very long time it's meant dress: the textile garments on our body. But in the coming decades, I think there'll be much more emphasis on other manifestations of fashion and different ways of communicating with each other, different ways of creating a sense of belonging and of making us feel great about ourselves.

We're already designing our identities online – manipulating imagery to tell a story about ourselves. Instead of meeting in the street or in a bar and having a conversation and looking at what each other is wearing, we're communicating in some depth through these new channels. With clothing, I think it's possible that we'll see a polarisation between items that are very practical and those that are very much about display – and maybe these are not things that you own but that you borrow or share.

Technology is already being used to create clothing that fits better and is smarter; it is able to transmit a degree of information back to you. This is partly driven by customer demand and the desire to know where clothing comes from – so we'll see tags on garments that tell you where every part of it was made, and some of this, I suspect, will be legislation-driven, too, for similar reasons, particularly as resources become scarcer and it becomes increasingly important to recognise water and carbon footprints.

However, it's not simply an issue of functionality. Fashion's gone through a big cycle in the last 25 years – from being something that was treasured and cherished to being something that felt disposable, because of a drop in prices. In fact, we've completely changed our relationship towards clothes and there's a real feeling among designers who I work with that they're trying to work back into their designs an element of emotional content.

I think there's definitely a place for technology in creating a dialogue with you through your clothes.

Dilys Williams, designer and the director for sustainable fashion at the London College of Fashion
13 Nature: 'We'll redefine the wild'

We all want to live in a world where species such as tigers, the great whales, orchids and coral reefs can persist and thrive and I am sure that the commitment that people have to maintaining the spectacle and diversity of life will continue. Over the past 50 years or so, there has been growing support for nature conservation. When we understand the causes of species losses, good conservation actions can and do reverse the trends.

But it is going to become much harder. The human population has roughly doubled since the 1960s and will increase by another third by 2030. Demands for food, water and energy will increase, inevitably in competition with other species. People already use up to 40% of the world's primary production (energy) and this must increase, with important consequences for nature.

In the UK, some familiar species will become scarcer as our rare habitats (mires, bogs and moorlands) are lost. We will be seeing the effects from gradual warming that will allow more continental species to live here, and in our towns and cities we'll probably have more species that have become adapted to living alongside people.

We can conserve species when we really try, so I'm confident that the charismatic mega fauna and flora will mostly still persist in 2035, but they will be increasingly restricted to highly managed and protected areas. The survivors will be those that cope well with people and those we care about enough to save. Increasingly, we won't be living as a part of nature but alongside it, and we'll have redefined what we mean by the wild and wilderness.

Crucially, we are still rapidly losing overall biodiversity, including soil micro-organisms, plankton in the oceans, pollinators and the remaining tropical and temperate forests. These underpin productive soils, clean water, climate regulation and disease-resistance. We take these vital services from biodiversity and ecosystems for granted, treat them recklessly and don't include them in any kind of national accounting.

Georgina Mace, professor of conservation science and director of the Natural Environment Research Council's Centre for Population Biology, Imperial College London
14 Architecture: What constitutes a 'city' will change

In 2035, most of humanity will live in favelas. This will not be entirely wonderful, as many people will live in very poor housing, but it will have its good side. It will mean that cities will consist of series of small units organised, at best, by the people who know what is best for themselves and, at worst, by local crime bosses.

Cities will be too big and complex for any single power to understand and manage them. They already are, in fact. The word "city" will lose some of its meaning: it will make less and less sense to describe agglomerations of tens of millions of people as if they were one place, with one identity. If current dreams of urban agriculture come true, the distinction between town and country will blur. Attempts at control won't be abandoned, however, meaning that strange bubbles of luxury will appear, like shopping malls and office parks. To be optimistic, the human genius for inventing social structures will mean that new forms of settlement we can't quite imagine will begin to emerge.

All this assumes that environmental catastrophe doesn't drive us into caves. Nor does it describe what will happen in Britain, with a roughly stable population and a planning policy dedicated to preserving the status quo as much as possible. Britain in 25 years' time may look much as it does now, which is not hugely different from 25 years ago. Rowan Moore, Observer architecture correspondent
15 Sport: 'Broadcasts will use holograms'

Globalisation in sport will continue: it's a trend we've seen by the choice of Rio for the 2016 Olympics and Qatar for the 2022 World Cup. This will mean changes to traditional sporting calendars in recognition of the demands of climate and time zones across the planet.

Sport will have to respond to new technologies, the speed at which we process information and apparent reductions in attention span. Shorter formats, such as Twenty20 cricket and rugby sevens, could aid the development of traditional sports in new territories.

The demands of TV will grow, as will technology's role in umpiring and consuming sport. Electronics companies are already planning broadcasts using live holograms. I don't think we'll see an acceptance of performance-enhancing drugs: the trend has been towards zero tolerance and long may it remain so.

Mike Lee, chairman of Vero Communications and ex-director of communications for London's 2012 Olympic bid
16 Transport: 'There will be more automated cars'

It's not difficult to predict how our transport infrastructure will look in 25 years' time – it can take decades to construct a high-speed rail line or a motorway, so we know now what's in store. But there will be radical changes in how we think about transport. The technology of information and communication networks is changing rapidly and internet and mobile developments are helping make our journeys more seamless. Queues at St Pancras station or Heathrow airport when the infrastructure can't cope for whatever reason should become a thing of the past, but these challenges, while they might appear trivial, are significant because it's not easy to organise large-scale information systems.

The instinct to travel is innate within us, but we will have to do it in a more carbon-efficient way. It's hard to be precise, but I think we'll be cycling and walking more; in crowded urban areas we may see travelators – which we see in airports already – and more scooters. There will be more automated cars, like the ones Google has recently been testing. These driverless cars will be safer, but when accidents do happen, they may be on the scale of airline disasters. Personal jetpacks will, I think, remain a niche choice.

Frank Kelly, professor of the mathematics of systems at Cambridge University, and former chief scientific adviser to the DfT
17 Health: 'We'll feel less healthy'
overweight woman An overweight woman in Maryland, USA. Photograph: Tim Sloan/AFP/Getty Images

Health systems are generally quite conservative. That's why the more radical forecasts of the recent past haven't quite materialised. Contrary to past predictions, we don't carry smart cards packed with health data; most treatments aren't genetically tailored; and health tourism to Bangalore remains low. But for all that, health is set to undergo a slow but steady revolution. Life expectancy is rising about three months each year, but we'll feel less healthy, partly because we'll be more aware of the many things that are, or could be, going wrong, and partly because more of us will be living with a long-term condition.

We'll spend more on health but also want stronger action to influence health. The US Congressional Budget Office forecasts that US health spending will rise from 17% of the economy today to 25% in 2025 and 49% in 2082. Their forecasts may be designed to shock but they contain an important grain of truth. Spending on health and jobs in health is bound to grow.

Some of that spending will go on the problems of prosperity – obesity, alcohol consumption and injuries from extreme sports. Currently fashionable ideas of "nudge" will have turned out to be far too weak to change behaviours. Instead, we'll be more in the realms of "shove" and "push", with cities trying to reshape whole environments to encourage people to walk and cycle.

By 2030, mental health may at last be treated on a par with physical health. Medicine may have found smart drugs for some conditions but the biggest impact may be achieved from lower-tech actions, such as meditation in schools or brain gyms for pensioners.

Healthcare will look more like education. Your GP will prescribe you a short course on managing your diabetes or heart condition, and when you get home there'll be an e-tutor to help you and a vast array of information about your condition.

Almost every serious observer of health systems believes that the great general hospitals are already anachronistic, but because hospitals are where so much of the power lies, and so much of the public attachment, it would be a brave forecaster who suggested their imminent demise.

Geoff Mulgan, chief executive of the Young Foundation
18 Religion: 'Secularists will flatter to deceive'

Over the next two and a half decades, it is quite possible that those Brits who follow a religion will continue both to fall in number and also become more orthodox or fundamentalist. Similarly, organised religions will increasingly work together to counter what they see as greater threats to their interests – creeping agnosticism and secularity.

Another 10 years of failure by the Anglican church to face down the African-led traditionalists over women bishops and gay clerics could open the question of disestablishment of the Church of England. The country's politicians, including an increasingly gay-friendly Tory party, may find it difficult to see how state institutions can continue to be associated with an image of sexism and homophobia.

I predict an increase in debate around the tension between a secular agenda which says it is merely seeking to remove religious privilege, end discrimination and separate church and state, and organised orthodox religion which counterclaims that this would amount to driving religious voices from the public square.

Despite two of the three party leaders being professed atheists, the secular tendency in this country still flatters to deceive. There is, at present, no organised, non-religious, rationalist movement. In contrast, the forces of organised religion are better resourced, more organised and more politically influential than ever before.

Dr Evan Harris, author of a secularist manifesto
19 Theatre: 'Cuts could force a new political fringe'

The theatre will weather the recent cuts. Some companies will close and the repertoire of others will be safe and cautious; the art form will emerge robust in a decade or so. The cuts may force more young people outside the existing structures back to an unsubsidised fringe and this may breed different types of work that will challenge the subsidised sector.

Student marches will become more frequent and this mobilisation may breed a more politicised generation of theatre artists. We will see old forms from the 1960s re-emerge (like agit prop) and new forms will be generated to communicate ideology and politics.

More women will emerge as directors, writers and producers. This change is already visible at the flagship subsidised house, the National Theatre, where the repertoire for bigger theatres like the Lyttelton already includes directors like Marianne Elliott and Josie Rourke, and soon the Cottesloe will start to embrace the younger generation – Polly Findlay and Lyndsey Turner.

Katie Mitchell, theatre director
20 Storytelling: 'Eventually there'll be a Twitter classic'

Are you reading fewer books? I am and reading books is sort of my job. It's just that with the multifarious delights of the internet, spending 20 hours in the company of one writer and one story needs motivation. It's worth doing, of course; like exercise, its benefits are many and its pleasures great. And yet everyone I know is doing it less. And I can't see that that trend will reverse.

That's the bad news. Twenty-five years from now, we'll be reading fewer books for pleasure. But authors shouldn't fret too much; e-readers will make it easier to impulse-buy books at 4am even if we never read past the first 100 pages.

And stories aren't becoming less popular – they're everywhere, from adverts to webcomics to fictional tweets – we're only beginning to explore the exciting possibilities of web-native literature, stories that really exploit the fractal, hypertextual way we use the internet.

My guess is that, in 2035, stories will be ubiquitous. There'll be a tube-based soap opera to tune your iPod to during your commute, a tale (incorporating on-sale brands) to enjoy via augmented reality in the supermarket. Your employer will bribe you with stories to focus on your job.

Most won't be great, but then most of everything isn't great – and eventually there'll be a Twitter-based classic.

Naomi Alderman, novelist and games writer

[DušMan]

Tarantino nije stavio "Srpski film" u prvih 20 filmova? 

[Albedo 0]

jebote Jackass 3D, Tarantino prso, ja koji sam obožavao Jackass nisam mogao da pogledam do kraja koliko su propali.

[crippled_avenger]

Još pre nekoliko meseci pogledao sam film ŠUMA SUMMARUM Ivana-Gorana Viteza, ali želeo sam da ga repriziram kako bih lakše uspeo da se snađem u masi motiva koje ovaj naslov nudi kao i potencijalnim uglovima uglovima gledanja. Konačno, leakovanje screenera bilo je lep povod da se podsetim filma.

Naravno, ruku na srce, da je reč o nekom nejugoslovenskom naslovu verovatno bih ga olako otpisao kao film sa viškom pretenzija koji ne zna tačno šta hoće i u principu takva odjava mirne duše može da se iskoristi i za ovaj film.

Najjednostavnije rečeno, ŠUMA SUMMARUM je hrvatska replika Smithovog SEVERANCEa, filma koji je u svoje vreme bio big deal na žanrovskoj pa umalo i na mainstream sceni ali meni nije ostavio neki značajniji utisak. Ipak, trag Smithovog filma je dovoljno dubok da se uprkos brojnim pretečama poput BAD DAY AT BLACK ROCK, DELIVERANCE, LOLLY MADONNA itd. upravo SEVERANCE izdvoji kao kljulna referenca što samim tim implicira da je crnohumorna strava ovog filma zapravo najpre zaoštrena slika kapitalističkih odnosa sa akcentom na korporativne team-building rituale.

Vitez međutim u svom filmu nema tako sužen fokus što je verovatno nedostatak tako da se ŠUMA SUMMARUM ne svodi na kritiku korporativnih human resource čiji je smisao zapravo modeliranje nehumanih radnih uslova već i na mnoge druge aspekte kapitalizma i društvenog uređenja. Tim širenjem fokusa, ovaj film tupi svoju oštricu ne samo zato što se bavi sa previše tema već i zato što se istovremeno bavi i važnim i nevažnim  temama, kombinujući zaoštravanje motiva iz stvarnosti sa mitemama iz fikcije, kombinujući uvezene i lokalne koncepte, pto neumitno dovodi ne samo do viškova već i do nekoherentnosti u svakom smislu.

ŠUMA SUMMARUM govori o grupi japija iz sveta marketinga koji odlaze u neku zagorsku zabit na team-building. Ekipu potresaju  određene trzavice koje kulminiraqju fatalnim sukobom sa lokalcima tokom paintball turnira u šumi.

Motiv marketinških agencija kao legla greha i ljudske bede postao je tema u našoj regionalnoj produkciji. Otud je zanimljivo da u drugoj epizodi ŠESTOG ČULA koju je pisao scenarista ŠESTOG ČULA Boban Jevtić, imamo upravo setting team-buildinga ekipe iz marketinške agencije i ubistava koja se dese tom prilikom. Reklo bi se da je fiksacija filmskih radnika na svet marketinga kod nas zapravo proistekla iz činjenice da se filmski radnici najčešće susreću sa kontradikcijama kapitalizma upravo kroz saradnju sa marketinškim agencijama. Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi. Kroz ovakav tretman sveta reklama one se suštinski depolitizuju i prikazuju se infantilizovani problemi unutar kolektiva koji u krajnjoj liniji mogu samo probuditi radničku solidarnost gledalaca sa ovim potpuno suprotnim ideološki pozicioniranim esnafom.

Ipak, ono što vezuje ŠESTO ČULO i ŠUMU još više jeste team-building, taj ritual prema kome se gradi snažna skepsa, prikazivanje tog oprocesa kao ultimativne perverzije kapitalizma koja se oličava u stvaranju okolnosti u kojima radnik treba da uživa & da se veže za svoj rad i saradnike što je doživljeno kao nešto bizarno, podmuklo i neprihvatljivo u oba slučaja

Otud zapravo, Vitez na kraju svoj film ne bazira na temi marketinga već na sukobu poslodavca i radnika, a uprkos tome što uvodi i prilično apsurdan kreativno-moralni sukob isti ne stavlja u centar.

Konačno, kada dođe do sudara inbreda i reklamdžija, ono što je reklamdžijska profesija zaigra tek u nekim rubnim sferama priče i iskazuje u sporednim, rekao bih čak ne samo digresivnim već i zrelim za izbacivanje, deonicama. To već nije pitanje ideološke zrelosti već i slabog dramaturškog iskorišćavanja potencijala koji nude likovi ili zaplet.

Ako imamo reklamdžije u situaciji fizičke opasnosti onda je mnogo bolje da je oni barem delimično prevazilaze koristeći strategije kojima se koriste u svom poslu nego da što posežu za manje ili više uspešnom primenom sile koja onda postaje depersonalizovana.

Inbredi, koji su porpuno aproprirani iz američkog filma, ovde imaju najzanimljiviju ideološku ulogu pošto film pokazuje kako kapitalizam za svakoga, pa i za njih. takve kakvi su, može naći ulogu odnosno da protivno verovanju kapitalizam sam po sebi ne donosi emancipaciju, da je ne podrazumeva o čemu slikovito svedoči i slučaj inbredice koja pokušava da napusti zaostalu porodicu, govori kitnjastim jezikom preuzetim iz jedne jedine knjige koju ima, i želi da se pridruži kapitalistima u "civilizaciji".

Treća linija priče koju čine dvoje tree huggera na izletu pokazuje jalovost alternativnih koncepata koji se nude u odnosu na svet kapitalista i inbreda. Otud, pošto se svojevrstan ideološki ispražnjeni "glas razuma" na kraju regrutuje iz redova reklamdžija, reklo bi se da se funkcija ovih likova iscrpljuje u poentiranju kako je pseudoorganizovana alternativa jalova i to je manje više sve.

Ovolika količina napadne znakovitosti dovodi nas do ključnog pitanja kakve su zapravo namere Ivana-Gorana Viteza, je li ovo nekakva društvena satira koja kao strukturu koristi backwoods horor ili backwoods horor kome je satira nadogradnja. I odgovor je jako teško dati jer se akcenat konstantno pomera između filma  koji izaziva uzbuđenje i filma koji kritikuje sistem. Vitez je očigledno svestan da kao u SFu od početka, tako i od sedamdesetih u hororu, poltiika postaje obavezna figura ali mu još uvek nije jasno kako da je sprovede unutar žanra.

Kad je reč o žanru pak, Vitez snima film koji ne zaostaje za tipičnim, standardnim, predstavnicima backwoods horora i ako izuzmemo probleme na nivou ritma, proistekle iz njegove autorske zbunjenosti, ŠUMA SUMMARUM bi sasvim mogao da funkcioniše kao hrvatski, da ne kažem ex-jugoslovenski dodatak internacionalnoj žanrovskoj sceni. Otud me čudi da nisam sreo previše izveštaja o ovom filmu na stranim sajtovima. U domenu zanata, ono gde Vitezu treba još usavršavanja je rad sa glumcima koji u pojedinim scenama vidno više igraju njegove indikacije nego svoje karaktere. No, rad sa glumcima je generalno problem nove generacije reditelja u čitavom regionu.

Iako je znatno neopredeljeniji i neprecizniji na planu ideje i izraza u odnosu na PORNO BANDU i SRPSKI FILM, uspeva da bude istovremeno frivolan i ideološki zrelije fokusiran - ali i slabije rediteljski sproveden od njih. No, sa POKRAJINOM ŠT. 2 Vinka Moederndorfera činio bi bi lep kvartet ex-jugoslovenskih paražanrovskih filmova na nekom festivalu.

Sagledavanjem ta četiri filma može se profilisati slika nobog brutalizma ex-jugoslovenskog filma i mogu se prepoznati vrlo slične autorske opsesije među mlađim rediteljima u tri kinematografije koje teku paralelno, suštinski vrlo razdvojeno, ali u pojedinim slučajevima dolaze do sličnih uvida i rezultata.

* *  1/2 / * * * *

[Le Samourai]

Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi.

Mislim da je ovaj disparitet rezultat realne slike na terenu.

[Albedo 0]

surovo ali samurajski istinito, naravno kod nas baš i nema marketing stručnjaka (pretežno jer su zaposleni u agencijama preko veze, a eventualno su završili tamo neki megatrend), zato su nam reklame i očajne i očajno glupe. Skoro pa su one iz devedesetih klasa za njih, ubace modelsice da šuškaju š-š-š-š-šipons, i ne možeš pogriješiti

Mada bi jedna biografija odnosno evolucija ''davitelja protiv davitelja'' bila zanimljiva.

[crippled_avenger]

Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi.

Mislim da je ovaj disparitet rezultat realne slike na terenu.

Realna slika na terenu je potrebna za dokumentarni, ne za igrani film. Na kraju smo ostali sa filmovima koji ne uspevaju da obuhvate značaj advertisinga u našem društvu, i kao fenomena i kao uticajnog esnafa, kod nas još uticajnijeg nego što je to uobičajeno.

[Albedo 0]

mislim da bi snimanje nekog NETWORK-a bilo mnogo značajnije, uostalom, obuhvatilo bi i oblast marketinga. Televizija je ovdje i dalje B.O.G.

[crippled_avenger]

Mislim da je televizija ovde i dalje bog, to svakako, ali je ona organizaciono problematična jer ranije je televizija bila institucija koja zloupotrebljava frikove ali je u suštini "veća" od njih, a danas su frikovi postali tolika okosnica televizije da su oni postali "veći" od nje.

U ovom trenutku su u narodu u suštini Ekrem i Radoš Bajić moćniji od Pinka i RTSa. Mislim da je zanimljivo napraviti film o tome koji bi potpuno izvrnuo koncept američkog filma naglavačke, dakle nije više zli televizijski sistem koji koristi popularnog pojedinca, sažvaće ga i ispljune nego je obrnuto. Mislim da je afera Saša Popović-Pink bila prvi znak toga.