The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pazi, Mehmete, ne deluje dovoljno moderno, premda nije apsurdan, i mislim da će zato propasti. Ali, deluje srdačno i vrlo je italo u pristupu stvarima. Mislim da će ti leći. Ti si ipak stari fetišista.

[Meho Krljic]

Pa, taj rad - muškarci u sandalama  - miruj srce moje!!!

[crippled_avenger]

Pre petnaest godina nas je napustio Biggie!

The Notorious B.I.G. - Juicy

[Kunac]

Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!

Entuzijazam znatno splašnjava tokom gledanja filma. Karter je potpuno raštimovan, ne čudi što je prsnuo na blagajnama. UPOZORENJE: 3D projekcija u Koloseju je horor. Slika je mračna, na granici gledljivosti.

[PTY]

Rivjui filma na SF blogovima su svi redom u skladu sa Kriplovom procenom!!!!!1 ne pamtim takav unison za žanrovski uradak... 

[Meho Krljic]

Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!

Entuzijazam znatno splašnjava tokom gledanja filma. Karter je potpuno raštimovan, ne čudi što je prsnuo na blagajnama. UPOZORENJE: 3D projekcija u Koloseju je horor. Slika je mračna, na granici gledljivosti.

Da, Kunac, Džindžer, moja hanuma i ja smo juče svjedočili projekciji u Koloseju i film je prilično razvučen sa nedovoljno motivisanim likovima i dosadnim dijalozima (mislim, akcioni heroj koji se fizički dokazuje je u redu, ali uan lajneri mu žestoko nedostaju a ono malo što ih ima je prilagođeno predškolskom uzrastu). Ali to na stranu, 3D je skandalozan. Toliko je mračno da sam imao utisak da nam film puštaju sa neke VHS kopije zaplenjene na carini. Mislim, Kunac ne preteruje, ono jeste na granici gledljivosti i sasvim legitimno zaslužuje potrošački gnev i zahtevanje povraćaja novca.

[crippled_avenger]

Ne znam uopšte zašto ste ga gledali u 3Du kad je film ionako konverzija? Žale se na 3D i u Americi.

[Meho Krljic]

Ja uvek izbegavam 3D kad mogu, ali 2D projekcije su bile u neko nezgodno vreme pa sam zagrizao metak i pokajao se.

[crippled_avenger]

Što se motivacije tiče, meni je John Carter i "premotivisan" - ona cela trauma sa ženom koju on razrešava kroz borbu na Barsumu je na granici da bude čak i previše. Ono što je manje motivisano ali sam ja prihvatio kao datost jeste motivacija Matai Shanga. Prosto žanrovske konvencije nas uče da su takva bića generalno sklona takvom ponašanju. Sve ostalo mi je bilo potpuno zaokruženo kad je reč o motivaciji. Mislim da se na motivacijama baš radilo i svaki postupak je na granici da je i previše "postavljen".

E sad, osećaj "razvučenosti" proističe iz toga što je JOHN CARTER s jedne strane pulp koji u sebi nosi dosta arhaičnu idejnu postavku, a s druge jer je to priča u kojoj Johna Cartera neprestano zarobljavaju i on to prevazilazi i na kraju dolazi do završne bitke, usput se razvija jedna naivna romansa, dakle, ovaj film dosta zavisi od sklonosti publike da se fascinira takvim old school sadržajima. Potpuno je razumljivo da današnjem gledaocu to nije dovoljno. 

Ipak, ja sam uspeo da tokom uvoda preštelujem ventile i onda mi je film baš legao.

[crippled_avenger]

Pogledao sam MISS BALA Gerarda Naranja, meksički film o ozloglašenom Baja kartelu i jednoj misici koja postaje njihov pion u jednoj od krvavih bitaka za prevlast. Film su producirali Gael Garcia Bernal i Diego Luna što mu je omogućilo internacionalnu sudbinu. Naranjo je snimio jedan klasičan triler u suštini ali ga je formalno oneobičio time što je film sastavljen od kadar-sekvenci i samim tim kamera često snima pasivne delove lokacije tokom akcionih scena ili se samo vezuje za glavnu junakinju i prati njenu poziciju unutar situacije. Ovo rešenje ne nudi onoliku estetizaciju koju je Naranjo zamislio ali definitivno ostvaruje vrlo upečatljivu atmosferu.

Baja narko karteli su generalno zanimljiva tema i u poslednje vreme su dosta afirmisani kroz romane Dona Winslowa i seriju BREAKING BAD. U principu posle čitanja Winslowa koji je kompletirao celu priču o njima, preostaje da se prepoznaju motivi koji se obrađuju i u tom smislu MISS BALA ne odlazi u pravcu pitoresknijih folklornih bizarnosti kojima su skloni ljudi iz ovih kartela. Ipak, Naranjo dosta dobro inkorporira mešavinu hajdučije i organizovanog kriminala u kojoj ti tipovi egzistiraju.

Naranjov film je stoga stylish triler koji bi trebalo pogledati. Ne znam da li je pokazao dovoljno veštine da pređe u Holivud, ali možda ovo bude dovoljno.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Moram da kažem da sred te silne postavke, meni Johnov change of heart kao i romansa deluju potpuno neubedljivo. U početku vidimo čoveka koji je force of nature, lik koji takes no shit i uvek ide glavom kroz zid i da bih kupio njegovo odustajanje od pećine pune zlata i miješanje u složenu barsumsku politiku, morao bih da vidim bar scenu-dve u kojima se on preispituje i silovito odlučuje da zagrize za ovaj cilj. Toga nema.

Također, za film koji je namenjen skoro pa all ages publici, nema dovoljno humora. Kada se pojavi Ciaran Hinds sa svojom komedi rutinom odjednom sam počeo da se bolje zabavljam, ali nije to dovoljno.

[crippled_avenger]

Johnov change of heart je objašnjen time što on u principu ne sreće oskudno odevene žene inače u svojoj praksi.

[Meho Krljic]

Slabo ih je bilo međ tragačima za zlatom.

Inače, čitao sam sinoć Barouzov Princess of Mars i robovi se spominju već na prvoj strani, as in, porodica naratora je držala robove koji su obožavali Johna, tj. Uncle Jacka. Kako je nekako signifikantno da je u knjizi staroj sto godina sasvim normalno da se dropuje takva referenca na bukvalno prvoj strani a da danas u filmu nema ni najmanje naznake da je tako nešto postojalo u Americi u ono doba.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE IMPOSSIBLE SPY Jima Goddarda, BBCjev TV film o Elie Cohenu. čuvenom Mossadovom agentu koji se infiltrirao u Siriju i stigao do pozicije u samom vrhu BAAS partije. Nažalost, ovaj film, inače snimljen u saradnji sa Izraelcima, deluje krajnje naivno, rasistički, i to u meri u kojoj na kraju uspeva da umanji i Cohenov podvig. Naime, Sirijci su prikazani kao sujetne, pohlepne budale i zapravo uopšte se ne čini da je bilo teško doći do njihovih tajni. Ovaj TV film iz 1987. vizuelno izgleda kao da je snimljen bar deceniju ranije i John Shea u glavnoj ulozi je potpuno ridikulozan. Stoga, ovo je rad samo za ljubitelje filmova o Mossadu i kompletiste.

[crippled_avenger]

Mehmete, Unija, to je kao Republika Srbija a Konfederalci su kao Republika Srpska. Zanimljivo je koliko u pulpu imamo baš konfederalaca koji su zbog svog prkosa uprkos nekim kontroverznim ekonomskim i političkim praksama uspeli da postanu heroji - ko ne bi voleo da vidi JOHN CARTERa i JONAH HEXa kako sarađuju na nekom slučaju!

[Meho Krljic]

Jeste, utisak je da američka pop kultura uvek mora da nam u ulogu antiheroja stavi nekakvog undedoga, pa su tu konfederalci dobar šortkat.

U drugim vestima:

http://www.cracked.com/article_19684_6-pop-culture-mysteries-that-were-solved-by-fans.html

[Meho Krljic]

Također

http://www.cracked.com/article_19693_5-amazing-performances-from-actors-who-werent-acting.html

[crippled_avenger]

Pogledao sam URBAN EXPLORER Andy Fetchera i moram priznati da se odavno nisam sreo sa filmom koji je toliko drugačiji od onoga kako ga kritika prikazuje. Naime, URBAN EXPLORER je predstavljen kao atraktivan horor smešten u berlinske podzemne tunele a zapravo se radi o prilično bednom torture pornu snimljenom na potpuno proizvoljnim lokacijama, sa nezanimljivim likovima žrtava i nezanimljivim likovima zločinaca, tehnički prilično oskudan i slab.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Slabo ih je bilo međ tragačima za zlatom.

Inače, čitao sam sinoć Barouzov Princess of Mars i robovi se spominju već na prvoj strani, as in, porodica naratora je držala robove koji su obožavali Johna, tj. Uncle Jacka. Kako je nekako signifikantno da je u knjizi staroj sto godina sasvim normalno da se dropuje takva referenca na bukvalno prvoj strani a da danas u filmu nema ni najmanje naznake da je tako nešto postojalo u Americi u ono doba.

Podrazumeva se da John kao konfederalac zna za robove i da je to deo njegovog predznanja i deo sveta koji je na Barsumu preslikan sa Zemlje. Disneyu bar ne možeš da prebaciš da je skrivao priče o robovima - oni samo nisu nikad mislili da robovlasnik ne može da bude heroj. Uostalom, Barsum ima u sebi dosta antičkog, tu iskustvo robovlasništva može samo da pomogne.

[crippled_avenger]

Bojan Baća je u pokušaju da prevaziđe crnogorsku nauku i umetnost, prevazišao sebe. Izvanredan tekst!

http://www.vijesti.me/kultura/akademija-gori-a-ministarka-se-ceslja-clanak-64166

[crippled_avenger]

Disney je otvorio JOHN CARTER day and date osim na dva najveća azijska tržišta. U Americi je flop sa 30 miliona ali je u globalu uzeo 100 miliona za prvi vikend što znači da je vratio 50 miliona od 250. Naravno neće sledećih pet vikenda biti ovakvo, ali Disney nije ni računao da ga isplati samo od bioskopa, imajući u vidu trajnost propertyja i sl.

[crippled_avenger]

Pogledao sam MADE IN ROMANIA Guy J. Louthana, tipa koji je sticao iskustva radeći u produkciji na nizu manjih i većih filmova. To iskustvo je kanalisao u filmu MADE IN ROMANIA koji je na neki način fin omaž svima onima koji su odlučili da budu Stranci u Raju i snimaju u Istočnoj Evropi.

MADE IN ROMANIA je snimljen u formi mockumentaryja koji se snima kao bonus feature za DVD ekranizacije viktorijanskog romana koja se snima zbog nižih cena u Rumuniji. Priča prati entropiju nastanka filma, bizarne i svakako karaikirane, ali zapravo vrlo istinite teškoće na koje nailazi filmska ekipa. Te teškoće naravno rezultiraju raznim neočekivanim kreativnim odlukama i rekao bih da je ovaj film potencijalno jako zanimljiv ljudima koji su prošli kroz iskustvo snimanja filma ili onima koji tek žele da se upuste u to, recimo studentima produkcije.

Slično filmu SEED OF CHUCKY, Jennifer Tilly igra samu sebe, a Louthan je i učestvovao u radu na tom Mancinijevom filmu. Ona svojim smislom za humor na vlastiti račun dodaje filmu dodatnu dimenziju i jedino je šteta što karijere ljudi koji igraju sami sebe nisu još "dokumentarnije". Njihova pozicija u industriji je manje-više tačno postavljena, ali su filmovi na kojima uporedo rade dosta iskarikirani. U tom pogledu ENTOURAGE ostaje nedostižan standard.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Disney je otvorio JOHN CARTER day and date osim na dva najveća azijska tržišta. U Americi je flop sa 30 miliona ali je u globalu uzeo 100 miliona za prvi vikend što znači da je vratio 50 miliona od 250. Naravno neće sledećih pet vikenda biti ovakvo, ali Disney nije ni računao da ga isplati samo od bioskopa, imajući u vidu trajnost propertyja i sl.

Ono što je meni posve nejasno je šta košta 250m u ovom filmu. Mislim, holivucki budžeti su uvek malo prepumpani, sve je to jasno, kod njih je knjigovoctvo kreativna nauka, ali 250 miliona je dvostruko više nego što je koštao Wolverine pre neku godinu i skoro duplo više nego što je koštao watchmen. Da se razumemo, shvatam ja da je trebalo animirati sve one tarkove, ali zaboga, 250 miliona???

[crippled_avenger]

Imali su neki reshoot, a svako dosnimavanje je skuplje nego snimanje. Zatim Tarkovi su dosta ambiciozni što se animacije tiče. Konverzija u 3D je bar 10 miliona koštala. Plus ako su snimali u državi bez poreskih olakšica a Disney je poznat po tome da je najmanje sklon mahinacijama te vrste...

[crippled_avenger]

In Defence of the Virtual: A Secret History of Ballardian Film Adaptations
Author: Simon Sellars • Mar 12th, 2012 •

Category: alternate worlds, CCTV, Chris Marker, David Cronenberg, film, Lead Story, Philip K. Dick, Shepperton, Solveig Nordlund, surveillance

by Simon Sellars

Originally published in the Norwegian-language magazine Vagant, May-August 2011, pp. 10-11. It appears here in English for the first time.

In 1986, Christian Bale, as a child actor, made his breakthrough in Steven Spielberg's Empire of the Sun, a film based on the wartime experiences of J.G. Ballard. Recently, Bale announced he was returning to Ballard in a forthcoming adaptation of the author's classic mid-70s novel Concrete Island with director Brad Anderson (actually, this collaboration was first mooted in 2005). This was exciting news for Ballard fans, following the recent hype surrounding Vincenzo Natali's proposed adaptation of High-Rise, Ballard's follow up to Concrete Island. But will these projects actually eventuate? Natali's involvement was originally announced in 2005 2002 with little progress made since save for a mock poster showing the eponymous building, clearly modelled after the Burj Khalifa, plonked in the middle of the ocean (a far cry from the novel's urban-London apartment block). Ballard's work, seemingly more than most authors, has generated several failed adaptations and odds are that Natali's efforts, and possibly Bale's and Anderson's, will similarly fall away.

Ballard is a highly visual writer, with references to Surrealist art and film peppering his work from his first published short story, 'Prima Belladonna' (1956), to his final novel Kingdom Come (2006). Unsurprisingly, these atmospheric narratives have influenced many artists and generated many attempts to film them. Almost every one of his novels has been optioned for film at some point along with a few short stories, yet the only features that have so far seen the light of day have been Empire and David Cronenberg's Crash (1996), based on Ballard's infamous 1973 novel, as well as two low-budget, independent productions: Jonathan Weiss's The Atrocity Exhibition (2000), based on Ballard's experimental novel of 1970, and Solveig Nordlund's excellent Portuguese-language Aparelho Voador a Baixa Altitude (2002), based on Ballard's 1976 short story, 'Low-Flying Aircraft'.

I am editing a collection of Ballard interviews to be published in September 2012, and one theme I have particularly noticed as I work my way through the 70s and 80s interviews is Ballard's consistent note of regret about never cracking the American market. For such a lauded and influential writer, it is eternally surprising that his books still do not have a US publisher. But his US stocks might have been very different if a few more of those film options had come to fruition, an observation brought home to me after reading David Pringle's 1990 conversation with Ballard published in Fear magazine. In this interview there is much tantalising detail about these phantom film projects that disappear into thin air – what we might term 'vapourware films' – including the news that Spielberg's partner Kathy Kennedy was keen to option Ballard's novella Running Wild (1988) a couple of years after Empire. Ballard, however, feared it was 'slightly too strong a dish for Spielberg' while speculating that 'one of those John Carpenter directors might have fun with it'.

If only!

Still from John Carpenter's They Live.

Carpenter's They Live (1988) perfectly matches the consumerist paranoia of Ballard's 1963 short story 'The Subliminal Man', and seems like homage in parts. Dawn of the Dead (1978), directed by Carpenter's friend and contemporary George Romero, is also completely in tune with Ballard's attack on consumer culture, and its scenes of resistance fighters holed up in an abandoned shopping centre against hordes of invading zombies anticipates Kingdom Come, which replicates the premise entirely (even if the 'zombies' in Ballard's version are more metaphorical than literal undead). In the Pringle interview, Ballard also talks of stalled development on a proposed film of his novel The Day of Creation (1987), going on to bemoan that 'nobody has ever got it together' to film Concrete Island, despite the fact it has 'been continuously optioned ever since it was published' and that it 'would be quite easy and cheap to film'. Will Bale and Anderson buck this trend? Given this track record, it's anyone's guess.

But the biggest revelation is that Richard Gere wanted to make a film of Ballard's suburban fantasy The Unlimited Dream Company (1979). Apparently, Gere, as a practising Buddhist, was keen on the book, with its focus on the reincarnation of the central character in a phantasmagorical version of Shepperton, Ballard's home town. Gere's star was soaring at that time, riding on the back of Pretty Woman (1990), so the film would doubtless have exposed Ballard similarly, the way Spielberg also pulled him into his slipstream.

Samuel L Jackson in Running Wild (dialogue from the novella): Ballardé with cheese?

Gere is not the only Hollywood star to venture near the Ballardian orbit. As recently as 2009, Samuel L. Jackson was associated with a vapourware film version of Running Wild, although typically nothing has been heard since. As a match up, it boggles the mind more than Gere. How could Jackson's larger-than-life, cartoon-Hollywood persona possibly downscale to play the flat, cypher-like detective in this sublime, intense novella about CCTV, surveillance and psychopathology? Ballardé with cheese seems the likely outcome. In the 70s, cult English writer Heathcote Williams wrote a script for Crash, optioned with Jack Nicholson attached to star. According to a 1983 interview with Ballard, this was to be set in Los Angeles with American characters, and 'was almost Disneyfied – "Walt Disney Productions presents Crash!".' It's unclear if Nicholson was to play the novel's 'James Ballard' character or Vaughan, the sex-and-death obsessed shaman, but imagine the possibilities if the latter. Nicholson's famously over-the-top Joker would have nothing on this insane piece of casing – the hyper-maniac Jack Nicholson of the late 1970s would have been a treat to watch fucking the car-crash-induced leg wounds of his willing victims.

Outside of Hollywood, there have been many other tantalising near-misses. In the mid-70s, the brilliant eccentric, Nic Roeg, was slated to direct High-Rise from a script by Paul Mayersberg, and in the 80s even Bruce Robinson of Withnail and I fame tried his hand at a High-Rise script. But perhaps my favourite vapourware production was the mooted version of Ballard's surreal science-fiction novel The Crystal World (1966), which was supposed to have starred the wonderful actor Jean Seberg, from a script by the film writer Jonathan Rosenbaum, directed by none other than towering cultural critic Susan Sontag. Surely this match up would have satisfied the legion of arthouse nerds who believe that Spielberg sentimentalised Ballard's work or who point the finger at Cronenberg for reducing Ballard to soft porn.

Jean Seberg as Louise in Susan Sontag's The Crystal World?

Aside from the harsh economic realities of commercial filmmaking, why did all of these projects fail to happen? From a cinematic perspective, Ballard's work, especially his earlier, experimental fiction, seems tailor-made for adaptation. It is naturally interesting to filmmakers because it already draws upon a number of filmic techniques at the same time as it aims to reflect, through a formal experimentation, the virtuality of a wraparound media landscape manifest in mass consumerism and advertising. As such, it presents a kind of model of adaptation, but one that, curiously, none of the filmmakers who have tackled his work have followed. Ballard's writing invites adaptation by virtue of its form, with chapters often reading like film scripts. In the Atrocity Exhibition chapters, for example, and the short stories 'The Terminal Beach' (1964) and 'The 60 Minute Zoom' (1976), it even comes complete with scene placement, exposition of character movement and camera directions. Yet this also problematises any attempt to transmute the work into the physical medium of film because, in a sense, Ballard's writing is already film adapted into literature, and as such, peculiarly resistant to any attempts to back translate it – to transfer it from the 'Ballardian' back into cinema.

Perhaps, then, 'Ballardian cinema' can only exist not in a direct linear relationship as suggested by the adaptation process but in parallel with the writing – as in the work of Tarkovsky, Marker and Godard, which Ballard's writing closely resembles. Indeed, experimental film technique, incorporated into the fabric of Ballard's earlier work, was designed to reveal the 'true' nature of perception, time and memory. Echoing Gilles Deleuze's philosophical analysis of the cinema of the 'time-image', this writing utilises 'nodes of resistance' in post-war cinema. Ballard deployed the cinematic techniques of the French nouvelle vague ('jump cuts' in his writing – scenes abruptly shifting, temporally and geographically; 'slow motion' narrative descriptions; vague, cypher-like characters) as revealing the truth of the merger between the virtual and the actual that was a product of the burgeoning media landscape of the 1960s. In Ballard's later work, this thesis remains, even as the tropes of 'outsider', experimental filmmaking are abandoned in favour of a prose that surveys late capitalism from inside the camera – from the perspective of a world in thrall to reality television and to surveillance as mass entertainment, a world in which experimental filmmaking has become as commodifed as any other product.

In a 2003 article, Chris Darke tried to analyse what a 'Ballardian' cinema might look like in the wake of Britain's obsession with CCTV and public surveillance, before deciding that Ballard's prophetic powers, which so accurately predicted this state of affairs, negates the need for a process of direct adaptation. Referring to the work of Chris Petit and Iain Sinclair, who take Ballard as an influence for their books and films, he writes: 'Petit and Sinclair have never done anything so vulgar as attempting to "adapt" a Ballard fiction. They understand too well that we now live in the landscape that Ballard has been faithfully anatomising and populating with characters since the 1960s. Why bother "adapting" when you can hit the motorway and find all the sets, the actors, and the (CCTV) camera positions ready and waiting for you?'

CCTV screenshot – somewhere, anywhere.

This certainly seems another compelling reason why Ballard's work has been so resistant to adaptation. But another could be because the idea, the raison d'être, of Ballard's work is that it is designed to be more powerful in the individual imagination of the reader than in any 'definitive' attempt to fix it in visual terms. Ballard's work has always contained a degree of enigma, of open-endedness, from its use of similes that provide many layers of parallel narratives to its affectless characters who seem less 'human' than the technological landscape, which conversely appears sentient and 'alive'. Individual readers have many different interpretations of Ballard's writing, which is probably why, in contrast say to Philip K. Dick, it's hard to think of an author who boasts a direct, formal Ballardian influence in their writing style. Perhaps this also explains why filmmakers have also been so thoroughly defeated by Ballard. The enigma of his writing, its resistance to interpretation, is what makes it so vibrant and memorable, and on some level conforms to his long-standing manifesto to utilise 'the power of the imagination to remake the world'. For Ballard, the imagination, in all its vagaries and virtualities, even psychopathologies, must be preserved like 'the last nature reserve, a place of refuge for the endangered mind', a necessary corrective when fighting the long-standing resistance war against a consumer culture in which memory and imagination is outsourced to a variety of products and technologies that do all the imaginative work for us.

How can any adaptation hope to encompass that? Attempts to pin that capacity down to one visual interpretation must surely lead to failure. That's why, paradoxically, the vapourware films of Ballard's work are perhaps the most successful 'adaptations' of them all. Far more than Spielberg or Cronenberg – who, after all, have built up enough clout and independence to present very recognisable 'Steven Spielberg' or 'David Cronenberg' productions for any project they work on, regardless of the original source – Ballard's vapourware adaptations linger in the mind the longest, as each and every one of us tries to grapple with the idea of Richard Gere flying through the air above boring English suburbs or Jack Nicholson having sex with car-crash victims in airport carparks. As the saying goes, the results are left very much 'to the imagination'. Despite the frustration of not seeing these partnerships realised, that's the fun of vapourware films: imagining the film worlds that might have happened in a parallel universe where the stars had aligned very differently, ghost-traces in a mind that follows forking paths of virtuality, each leading to different films that begin to emerge in the imagination.

Personally, whenever I think of Romero, I imagine yet another parallel world in which Kingdom Come was written in the late 70s, and Romero had used it as the basis for Dawn of the Dead, becoming the first director to adapt Ballard for the big screen and setting the tone for future Ballard adaptations to come: raw, uncompromising, revolutionary, and shot through with the blackest humour, the perfect defence against the insanity of the outside world.

[crippled_avenger]

Pogledao sam MY NAME IS BILL W. Daniela Petrieja, biografski TV film o osnivaču Alcoholics Anonymousa. James Woods igra Bill wilsona a James Garner koji je producirao film Dr Boba koji ga je inspirisao da započne ovaj support group. Film je dosta čudno postavljen, u prva dva čina se bavi Billovim sunovratom u svet alkoholizma i nemogućnošću da se izleči. Doduše, moramo imati na umu da je on osnovao AA još 1935. godine kada bolesti zavisnosti još uvek nisu bile u dovoljnoj meri prepoznate i metodi lečenja nisu bili razvijeni. U tom smislu, Bill Wilson je kao intuitivan poslovni čovek prepoznao da zapravo alkoholičari nikada ne prestaju da budu robovi navike i da treba da se povežu međusobno i da želju za pićem ubijaju razgovorima o iskustvima koja su im poremetila i uništila život.

Naravno, fascinantno je kako je Bill W. bez ikakvog formalnog medicinskog obrazovanja pronikao u suštinu problema i na određeni način prevazišao tadašnje poznavanje ovakvih metoda odvikavanja. Doduše, moramo imati u vidu da su crkve već tada postojale i bile svojevrsna support grupa za ljude sa raznim problemima. Ipak, Bill W. je napravio sekularni support group ili alkoholičarsku crkvu, kako se uzme.

Ono što je osnovni problem ovog inače solidnog i naravno jako dobro glumnljenog filma jeste to što je manji deo posvećen nastanku AA i razvijanju te mreže a mnogo više se bavi problemom osnivača. Naravno, put do toga kako čovek sam smisli metod lečenja treba prikazati, ali je osnivanje jedne takve specifične organizacije ipak zanimljivije, važnije i u krajnjoj liniji ključno da bi se istaklo po čemu se Bill W. zapravo izdvaja.

U priči o osnivanju nema gotovo nikakve drame, osnivanje je tretirano kao neka vrsta razrešenja a ne osnova priče i zato Petrie uprkos solidnim uslovima i izvrsnim glumcima propušta priliku da napravi definitivni film o ovoj temi. 

[crippled_avenger]

Pogledao sam ŠEŠIR PROFESORA KOSTE VUJIĆA Zdravka Šotre, adaptacioju rado čitabnog romana Milovana Vitezovića i mogu reći da je Šotra počeo da se izruguje celoj branši. Ako su njegovi filmovi poput ZONE ZAMFIROVE počeli da snižavaju kriterijume, onda je sa VUJIĆEM prešao u fazu izrugivanja branši.

VUJIĆ je proizvoljni skup skečeva, film bez ikakve priče i razvoja likova, samo sa školskom godinom koja na neki način vodi celu ovu agoniju prema kraju. Skečevi su strukturalno upadljivo bliski KURSADŽIJAMA - počinju kao pitanje profesora đacima ili kao pitanje đaka za profesora i onda se pretvore u neku vrstu mlakog i retko kada smešnog vica. KURSADŽIJE su u tom smislu kao forma koja se bavi prepričavanjem starih viceva, podvlačenjem etničkih stereotipa i ostalih vidova neukusa, ipak efektnija forma a moram priznati da su VUJIĆ i KURSADŽIJE po vizuelnoj egzekuciji, kako po postavci kadrova, tako i po montaži tu negde. Rekao bih čak da su KURSADŽIJE na neki način ambicioznije.

Šotra je doveo Aleksandra Berčeka za glavnu ulogu i prilično je tužno gledati ovog glumca koji je ostvario vrlo relevantnu filmografiju kako svoje retko pojavljivanje na filmu traći na ovako besmislen rad. S druge strane, tu su i mladi glumci iz MONTEVIDEA koji stečene simpatije olako troše u ovakvom projektu - umesto da svoju popularnost iz MONTEVIDEA konvertuju u nekakav umetnički vredan rad oni je traće u ovakvom trećerazrednom populizmu.

Plašim se da VUJIĆ neće imati naročitog smisla ni kao serija. Znamo da je ovo premontirana serija i da je serija bila osnovni produkt. Pa ipak, sasvim je jasno da ovaj materijal po svojim tehničkim svojstvima ne zadovoljava zahteve savremene televizije.

VUJIĆ je u osnovi bio dobra ideja, kao što je čest slučaj sa Šotrom. Nažalost, ovo je jedan senilan rad reditelja čiju je poznu fazu obeležio potpuni gubitak veština i neočekivane simpatije publike.

Otud i VUJIĆ dok ovo pišem već ima nekih 170ak hiljada gledalaca. Međutim, kada je reč o ovakvom, kako već rekoh, izrugivanju branši, više se niko ne može kriti iza gledanosti. Naime, postoji tačka u kojoj gledanost ipak ne može više da se koristi kao kriterijum i celoj kinematografiji, ukoliko ona uopšte postoji kod nas, sve ovo može da se osveti.

[crippled_avenger]

Pogledao sam AND STARRING PANCHO VILLA AS HIMSELF Bruce Beresforda, izuzetno simpatičan i retko interesantan film o filmadžijama. Scenario je pisao veteran Larry Gelbart i uspeo je da vrlo dobro sažme legenadrnu priču o tome kako je Pancho Villa 1914. prodao prava za snimanje svojih bitaka Mutual studiju za koji su u to vreme radili Charlie Chaplin, D.W. Griffith i Fatty Arbuckle. Prvi film koji je samo dokumentarno zabaležio Villine bitke nije postigao uspeh, između ostalog zato što su ga Hearstovi mediji sahranili jer je Hearst u to vreme imao velike poslovne interese u Meksiku. Uprkos ovom neuspehu odlučuju da po prvi put snime film od sedam rolni, da to bude priča o Pancho Villi u igrano-dokumentarnoj formi i da revolucionar igra samog sebe.

Beresfordov postupak je vrlo zanimljiv zato što on pored pričanja istinite priče mora da rekonstruiše i film o Villi koji nije sačuvan. Artificijelnost postupka nemog filma je međutim tolika da Beresford ima priliku da rekonstruiše nemi film i snima movie o Villi a da se postupci razlikuju.

U tom pogledu, ni ovaj film ne beži od činjenice da je zapravo movie o Villi i očigledno je da su Gelbartu i Beresfordu, karakteri i dobra priča na prvom mestu.

Antonio Banderas je izvanredan u ulozi Ville, kao šarmantni i opasni revolucionar čija snaga leži u nepredvidljivosti a Eion Bailey ima dovoljno talenta da istovremeno bude temelj priče kao narator i aktivan glavni junak koji sazreva kada ga filmski studio pošalje da radi u Meksiku. Od poznatih filmadžija kao likovi se pojavljuju Raoul Walsh - u to vreme samo glumac - i igra ga Coach Taylor lično, Kyle Chandler i D.W. Griffith kog igra Colm Feore. Zanimljivo je da je film o Villi režirao Christy Cabanne a da je Griffith bio samo pokrovitelj. Ako imamo to u vidu Cabanne je na kraju ispao svakako manje ime nego Griffith ili Walsh u istoriji filma iako je ostvario dosta dugu karijeru kao minorni reditelj u raznim žanrovima. činjenica da je Cabanne režirao film o Villi deluje skoro kao da je scenaristička konstrukcija ako imamo u vidu da je on jedan od B-pionira ako se pioniri uopšte mogu deliti na taj način. U tom pogledu, kao ni istorija, ni autori filma nemaju previše milosti prema Cabanneu.

Beresforda ne smatram velikim rediteljem, međutim, nesporno je da je snimio nekoliko upečatljivih filmova - naročito onda kada je imao dobru temu. AND STARRING PANCHO VILLA AS HIMSELF je upravo to - izuzetno dobra tema koja u spoju sa Beresfordovom kompetencijom daje pravi rezultat.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Inače, zanimljiv curio za ljubitelje poltiičkog filma jeste da se glavna ličnost Beattyjevog REDSa John Reed pojavljuje u značajnoj ulozi.

[crippled_avenger]

Pogledao sam KILLER: A JOURNAL OF MURDER Tima Metcalfea, pozntaog scenariste kome je ovo jedini rediteljski rad. Reč je o produkciji Olivera Stonea i istinitoj priči o Carlu Panzramu ozloglašenom robijašu i ubici čiji su život i priključenija bili izvor velike medijske pažnje i polemike tokom tridesetih.

Metcalfe je posvetio svoj film Sam Peckinpahu i u ključu ove posvete treba i sagledavati ovaj nevaljali mali B-film u kome Metcalfe seže dublje u istoriju Peckinpahovog bavljenja filmom - sve do Siegelovog RIOT IN CELL BLOCK 11 na kome je Sam radio kao pomoćnik režije i bio zadužen za pronalaženje autentične lokacije i ubedljivih statista. RIOT IN CELL BLOCK 11 je ključ u kome je najbolje sagledavati KILLER: A JOURNAL OF MURDER. U centru je zvezda - James Woods koji igra panzrama, oko njega su minimalistička, efektna B-inscenacija, radikalan marksistički pristup temi u kome se autor nimalo ne fascinira iracionalnim aspektom Panzramovog delovanja već želi da ga objasni naturalistički i kao deo socijalne determinisanosti. I zbilja, ako je suditi po filmu koji je Metcalfe snimio, Panzrama je moguće čitati na taj način.

Na sve to, sam film nije naturalistički u stilskom pogledu. Metcalfe ga je suptilno estetizovao. Na svim novima i sama epoha je snimljena u skladu sa filmskim postupcima ako ne baš tog a ono prošlog vremena - reklo bi se od Siegela pa unazad.

KILLER: A JOURNAL OF MURDER je kao i Stoneovi filmovi vrlo direktan i energičan ali je u stilskom pogledu znatno pismeniji i intrigantniji nešto šte je kritika htela da prizna u vreme premijere.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Misao godine, možda i decenije:

Упорно настојање Срба из Босне да сачувају територијалну везу са Србијом не значи политичку тежњу за стварањем "Велике Србије", што им се приписује; ту се ради о одбрани пута којим су у Другом светском рату Срби из Хрватске и Босне од усташког геноцида бежали у Србију.

Добрица Ћосић, БОСАНСКИ РАТ

[crippled_avenger]

A evo i utisaka o USTANIČKOJ ULICI

http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/03/ustanicka-ulica-odjeci-i-reagovanja.html

[crippled_avenger]

Reprizirao sam A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija. Ova verzija koju sam sada gledao je oan srednje dužine koja je i najrasprotsranjenija, a sada više ne m,ogu da se setim koju sam gledao na VHSu međutim u svakom slučaju verovatno nije bila ona surovo skraćena od 77 minuta koja se svodi samo na akciju i nasilje.

A BULLET FOR THE GENERAL mi i na drugo gledanje stoji kao jedan od najboljih špageti vesterna ikada. Ako ostavimo Leoneove vestern-opere na stranu sa visokoestetizovanim Clintom Eastwoodom i nekim rešenjima koja su obeležila savremeni film u celini, što ih prirodno čini nedodirljivim, A BULLET FROM THE GENERAL je verovatno najbolji špageti vestern snimljen "na zemlji", van Leonovog panteona.

U određenim stvarima čak, Damianijev film je daleko kompleksniji od Leoneovog jer se mnogo više društveno angažuje i u sebi sadrži rafiniranije psihološke nijanse. Otud je i prirodno da je Leoneov opus uradio sve one grube radove u ime špageti vesterna a da su Damianiju prepušteni finiji radovi.

Za razliku od američkog vesterna, A BULLET FOR THE GENERAL započinje da sprovodi formulu belca koji pomaže "urođenicima" u borbi protiv kolonijalizma, ali je ne rašava na način koji je Holivud uspostavio. Damianijev gringo u tom smislu jeste misteriozni BLondie koji počinje iz pozicije hladnokrvnog oportuniste a završava kao kapitalista naivne ubeđen u snagu svoje prepredenosti. Lou Castel nije prvoklasna faca za ovu ulogu i Leone je imao sreće da njegove Gringose igraju Clint Eastwood i James Coburn.

Međutim, glavni junak zapravo je Gian Maria Volonte, junak koji počinje kao blentavi odmetnik sa simpatijama prema revoluciji, evoluira u oportunista zavedenog kolonijalnom prepredenošću i završava ponovo kao odmetnik koji umesto hleba savetuje sirotinji da kupuje dinamit.

Evolucija ovih junaka data je kroz priču o Amerikancu koga odmetnici otimaju/uvode u svoju bandu koja se istovremeno bavi opiranjem vladinim snagama i  otimanjem njihovog oružja koje planira da proda revolucionarima.

U stilu punokrvnog političkog filma, Damiani preuzima jednu žanrovsku matricu i koristi je da prevaziđe ideološke postavke žanra i prenese svoju poruku ali za razliku od većine politićkih filmova, snima briljantan vestern, i žanrovsku matricu sprovodi do kraja na jedan izvanredan način. Otud A BULLET FOR THE GENERAL danas mnogo više i znamo u istoriji kao najbolji špageti vestern nego kao politički film. Međutim, domet u okvirima vesterna ne znači da se politička dimenzija može zanemariti.

Damiani je ovog puta snimio jedan od filmova kome sve ide u korist, od glumačke podele do lokacije i doprinosa autorske ekipe. Ne znam sa kolikim pretenzijama je sniman ovaj film ali čini se da su Damiani i ostatak ekipe bili svesni da imaju dobar materijal u rukama. Uostalom, činjenica da ovaj film egzistira u tri verzije pokazuje koliko Italijani umeju da budu beskrupulozni prema svojim filmovima.

Uz DUCK YOU SUCKER ovo je po meni najznačajniji Zapata Western, premda verovatno fanovi Sergio Corbuccija smatraju njegove radove ključnim u ovom podžanru.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam STRANGE INVADERS Michaela Laughlina, vrlo neobičan alien invasion/body snatchers film na čijem je scenariju između ostalih radio i Bill Condon u svojoj "žanrovskoj fazi". Laughlin je snimio krajnje neobičan film i to je istovremeno i pozitivan i negativan aspekt cele stvari. S jedne strane, ovaj film je atmosferičan, ima neobičan lagan tempo a nije dosadan, međutim u pogledu drama i sukoba je dosta ispušten, i sve do samog kraja čitav slučaj sa vanzemaljcima nije objašnjen pa samim tim ni sukob nije iniciran.

Laughlin ceo film režira u nekim dosta čudnim širokim planovima i to u spoju sa činjenicom da Paul Le Mat igra glavnu ulogu (iz današnje vizure zvuči vrlo bizarno da je Paul Le Mat u svoje vreme bio leading man) čini da STRANGE INVADERS na kraju deluje dosta pretenciozno. Nejasna struktura scenarija, konstantna ekspozicija, nedefinisan konflikt sa vanzemaljcima i Paul Le Mat čine da atmosferičnost, žanrovska heroina Nancy Allen i specifičan new wave duh ranih osamdsetih ne razultiraju delom koje je potencijalno moglo da se izvuče iz ovog materijala.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam francuski torture porn LA MEUTE Francka Richarda i moram priznati da je reč o jednom od najslabijih, ako ne i najslabijem predstavniku francuskog pogleda na ovaj podžanr. Ako imamo u vidu da su Francuzi napravili MARTYRS, daleko najbolji film u ovom miljeu, onda je LA MEUTE na potpuno suprotnoj strani i u sebi sabira sve ono najgore u torture pornu i spaja sa svim onim najgorim što se može sresti u francuskom filmu. Groteskni karakteri koji se u neuverljivo bizarnom lokalnom miljeu bave žanrovski uslovljenim delatnostima deluju čak i gore nego da su autori pokušali da budu u američkom kalupu. Dakle LA MEUTE je film protiv koga se sve okrenulo.

[crippled_avenger]

"Immortals" and "Mirror Mirror" director Tarsem Singh is reportedly keen on doing a sprawling ensemble thriller called "Eye in the Sky" reports The Playlist.

The story revolves around a military drone attack in East Africa and the impact on those involved in it - the drone controllers in bases in Nevada, those ordering the attack, politicians at war in Europe, and the people on the ground where it happens.

Guy Hibbert pens the script said to be akin to "Traffic" and "Syriana" in tone with many speaking parts - approximately sixty-two by Singh's account.

Olivier Hirschbiegel ("Downfall") was previously set to direct as of last fall and Tarsem hopes to know within the week whether he will replace Hirshbiegel. In any case it's a while away as his next project, "Killing on Carnival Row", will likely shoot beginning this Summer.

[crippled_avenger]

uh, ovo bi valjalo da se snimi!

"Chronicle" helmer Josh Trank is developing to direct the Soviet-themed sci-fi fantasy graphic novel adaptation "The Red Star" for Warner Bros. Pictures and Original Film says Deadline.

Christian Gossett's comic is set in an alternate USSR where futuristic technology co-mingles with magical elements, while the protagonist is a Red Fleet soldier who goes up against an ex-leader who rules with an iron fist.

Jason Rothenberg penned the script while Neal Moritz will produce. Warners picked up the project after Universal put it into turnaround.

[crippled_avenger]

Pogledao sam jedan totalni curio - WHITE DWARF, televizijski film Bruce Wagnera koji je prvobitno trebalo da posluži kao pilot za televizijsku seriju koju je želeo da producira Francis Ford Coppola. U ovoj formi, kao neprodat pilot deluje kao nešto što nije ni film ni epizoda, ali isto tako, ako izuzmemo Wagnerovu prepoznatljivu ekscentričnost i maštovitost koja se kreće u rasponu od Lyncha do Cronenberga, očigledno je da WHITE DWARF u sebi nema potencijal da bude pravi naslednik mini-serije WILD PALMS sa kojom je Wagner obeležio rane devedesete. WHITE DWARF iz 1995. spada u period kada televizija nije bila u usponu prema fazi u kojoj će u mnogim stvarima prevazići film... Otud je ovo pre svega kuriozitet za poštovaoce Wagnerovog dela, a zašto ne i vrlo živopisnog lika...

[crippled_avenger]

Stari kadar polemiše o slučaju Evro Pesme, i otvara sezonu lova na Laneta...

http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nije-ova-pesma-stvar.sr.html

[Meho Krljic]

Ali čitaoci Politike u komentarima na kolumnu otvaraju sezonu lova na tebe. 

Bez šale i natrag na temu: zdrava količina samouverenosti je korisna, ume da dovede i do seksa, ali nivo arogantnosti koji ispoljavamo u vezi sa ovom pesmom - maltene smo sigurni da će da pobedi - je šokantan. Javni Servis takođe javlja da pesma stoji veoma dobro na kladionicama, i to europskim, ali mi nije najjasnije da li to niko u inozemstvu ne reaguje na očigledne pozajmice od kolega koje je Žeks počinio ili RTS to filtrira u svojem izveštavanju.

[crippled_avenger]

Žeks je majstor za zakulisne radnje. On je na William Morrisu još pre objavljivanja pesme bio jako dobro rangiran i uspeo je da postigne dosta networkinga. Malo sam istražio ovu temu i u principu on očigledno nezavisno od toga šta peva ima neku reputaciju u tom establišmentu. Koliko sam shvatio, stranci su najviše reagovali na pozajmicu Coldplaya a ove domaće pozajmice je radio potpuno u okvirima zakona, čak i pedeset posto manje nego što je maksimum da se ne presudi plagijat. Recimo Kikija je maznuo taman dva takta.

Inače, jedna druga pesma je navodno trebalo da ide ali kao nisu uspeli da usaglase tekst i onda su se opredelili za ovu...

[Meho Krljic]

Dobro i od Koldgeja je uzeo taman toliko da ne bude u prestupu, siguran sam, al svejedno, džaba ti imunitet od zakona kad nećeš obraz moći da opereš. I to ne samo svoj nego nacionalni.

[Васа С. Тајчић]

Reprizirao sam A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija. Ova verzija koju sam sada gledao je oan srednje dužine koja je i najrasprotsranjenija, a sada više ne m,ogu da se setim koju sam gledao na VHSu međutim u svakom slučaju verovatno nije bila ona surovo skraćena od 77 minuta koja se svodi samo na akciju i nasilje.

A BULLET FOR THE GENERAL mi i na drugo gledanje stoji kao jedan od najboljih špageti vesterna ikada. Ako ostavimo Leoneove vestern-opere na stranu sa visokoestetizovanim Clintom Eastwoodom i nekim rešenjima koja su obeležila savremeni film u celini, što ih prirodno čini nedodirljivim, A BULLET FROM THE GENERAL je verovatno najbolji špageti vestern snimljen "na zemlji", van Leonovog panteona.

U određenim stvarima čak, Damianijev film je daleko kompleksniji od Leoneovog jer se mnogo više društveno angažuje i u sebi sadrži rafiniranije psihološke nijanse. Otud je i prirodno da je Leoneov opus uradio sve one grube radove u ime špageti vesterna a da su Damianiju prepušteni finiji radovi.

Za razliku od američkog vesterna, A BULLET FOR THE GENERAL započinje da sprovodi formulu belca koji pomaže "urođenicima" u borbi protiv kolonijalizma, ali je ne rašava na način koji je Holivud uspostavio. Damianijev gringo u tom smislu jeste misteriozni BLondie koji počinje iz pozicije hladnokrvnog oportuniste a završava kao kapitalista naivne ubeđen u snagu svoje prepredenosti. Lou Castel nije prvoklasna faca za ovu ulogu i Leone je imao sreće da njegove Gringose igraju Clint Eastwood i James Coburn.

Međutim, glavni junak zapravo je Gian Maria Volonte, junak koji počinje kao blentavi odmetnik sa simpatijama prema revoluciji, evoluira u oportunista zavedenog kolonijalnom prepredenošću i završava ponovo kao odmetnik koji umesto hleba savetuje sirotinji da kupuje dinamit.

Evolucija ovih junaka data je kroz priču o Amerikancu koga odmetnici otimaju/uvode u svoju bandu koja se istovremeno bavi opiranjem vladinim snagama i  otimanjem njihovog oružja koje planira da proda revolucionarima.

U stilu punokrvnog političkog filma, Damiani preuzima jednu žanrovsku matricu i koristi je da prevaziđe ideološke postavke žanra i prenese svoju poruku ali za razliku od većine politićkih filmova, snima briljantan vestern, i žanrovsku matricu sprovodi do kraja na jedan izvanredan način. Otud A BULLET FOR THE GENERAL danas mnogo više i znamo u istoriji kao najbolji špageti vestern nego kao politički film. Međutim, domet u okvirima vesterna ne znači da se politička dimenzija može zanemariti.

Damiani je ovog puta snimio jedan od filmova kome sve ide u korist, od glumačke podele do lokacije i doprinosa autorske ekipe. Ne znam sa kolikim pretenzijama je sniman ovaj film ali čini se da su Damiani i ostatak ekipe bili svesni da imaju dobar materijal u rukama. Uostalom, činjenica da ovaj film egzistira u tri verzije pokazuje koliko Italijani umeju da budu beskrupulozni prema svojim filmovima.

Uz DUCK YOU SUCKER ovo je po meni najznačajniji Zapata Western, premda verovatno fanovi Sergio Corbuccija smatraju njegove radove ključnim u ovom podžanru.

* * * 1/2 / * * * *

Одлична критика иако сам нетипични љубитељ Серђа Корбучијакоји сматра да ЂАНГО није његов најбољи филм. Не знам коју сте верзију гледали, постоје краћа и дужа међународна верзија које у PAL систему трају 107 и 113 минута (NTSC верзије разумљиво трају дуже). Наводно постоји верзија од 135 минута али досад није угледала свјетлост дана.

[crippled_avenger]

Harry Reviews GET THE GRINGO!

Published at:  Mar 23, 2012 12:32:05 PM CDT

If you're like me and are a devout lover of Brian Helgeland's director's cut of PAYBACK where Mel Gibson plays Donald Westlake's PORTER...  then you've wanted, rather desperately, for Mel Gibson to return to this kind of testosterone fueled hardass filmmaking.   Apparently, so has Mel.



He wrote and financed GET THE GRINGO with his co-writer & Director Adrian Grunberg.   This was the film Mel wanted to do and he put his money where his mouth is – and I absolutely get why it isn't necessarily a studio film...   Shit happens in this movie, shit that doesn't happen in their kinds of films.   I won't say what, because if I did well, I'm not that kind of asshole. 



Imagine...  Porter, he's only ever referred to as the 'Driver', so I'll just call him PORTER because it suits the way I see this tremendously badass film.    You've seen shots of Mel driving in a clown disguise like a bat out of hell, making for the border like a possessed driving demon.   I have to say.   It was nice to see Mel driving in arid... possibly outback-ish looking desolation like a mad man.   Really, tremendous.   What has him in this situation, what is going on?   Well, essentially, "Porter" pulled a job on a particularly unsavory bad man and was making off with a few million and a dream of South American retirement.  Not that it'd necessarily ever work out for a man like "Porter".



After Mel pulls of wickedly ill-fortuned "Dukes of Hazzard" into Mexico...  only to total his car right smack dab into the loving hands of the Mexican Border Patrol.   They are, of course, corrupt opportunistic bastards that have a prisoner with millions, a dead bloody partner in the back seat and no desire at confessing an identity...  so they do what comes natural.   Take the money for themselves and stick our "Porter" into the most amazing cinematic prison that I've yet seen.   Now, my 3 favorite prison films are WHITE HEAT, RUNAWAY TRAIN and THE GREAT ESCAPE.   They're not endangered...  but this is a fucking amazing flick.   It is essentially how I imagine Sam Peckinpah would've handled Porter's Mexican Prison Adventure.



The best character in the film is this Prison.   Based on a real Mexican Prison where if you're sentenced there, your family can live with you in prison.   Prisoners set up businesses within the prison.   There's a tent fucking day.   There's a heroin shack.   There's a criminal prison boss...  and every guard is corrupt.   All you need in this prison to live real good is money.



Porter enters penniless and empty-handed...  and he has a wicked smoking habit.   Not a good thing.   But this bastard has the cast iron balls of Porter and Porter just takes what the fuck he feels is his. 



Mel's nameless character is being squeezed on all sides.   It's a matter of time till the mob in the U.S. discovers where the Border Guards dumped him, there's an American sleazebag journalist trying to shake him down, there's a kid trying to learn how to kill a man from him, there's a woman – a helluva woman, but most of all it's rich with character – like an old John Huston flick.  The people that make up this prison have a history and a vibe to them.



When shit goes violent...  it's hard core.   There's a reason Mel's wanting to skip theatrical...   This becomes a very hard film.   The kind of film that we love when he does, but that isn't necessarily always given the happy story at the box office.   I'm so happy that AICN is going to get to present this film for the theatrical experience in as many cities as we could arrange.   Before it hits the at home format.   Sure, it'll be great there, but oh man.  The shit that happens in this film is best experienced with an amped up audience taken in communally with a respectful film loving audience.



This is a very hard R.   A little shocked it got that actually.



But this is exactly the kind of Mel Gibson film I love.  Cold, Hard & Brilliantly Badass.



I love characters that know the lay of the land, that can see the angles and the blind spots.   A man that performs exquisitely Buster Keaton-esque timing.  He's a man that knows the steps through life.  He's not afraid of the knocks and he isn't afraid to heal.   But in the end, have no doubt...  this is a man that gets hard shit done.  Justice as he sees it will be done.   Yeah.   Such a satisfying film experience. 



Can't wait to share this one with y'all!

[crippled_avenger]

Pogledao sam RESISTANCE Amita Gupte, ekranizaciju romana Owena Sheersa o Britaniji u kojoj se nije desio Dan-D i onda su došli Nemci i okupirali je 1944. godine.

Film je malo nejasan, delom kritpičan, delom konfuzan ali u osnovi reč je o melodrami o krivici i odnosu između žene čiji je muž "otišao u šumu" i Nemca koji je zadužen da vodi računa o tom selu.

"Alternativna" istorija suštinski nema preveliki značaj. Niti film govori o tome kako bi se Britanci ponašali da su ih nacisti okupirali (uostalom Nemci su ionako okupirali deo britanskih ostrva pa nije potrebna "alternativna" istorija da se pokaže kako su se vladali) niti je ideologija okupatora na bilo kom nivou bitna za priču izuzev jednog artefakta koji Nemci traže kako bi udovoljili Himmleru.

Nota bene, ovo nije film o potrazi za artefaktom, nije avantura ili fantastika, tako da ovaj opis sugeriše atraktivnost koje u filmu nema.

Otud premisa kojom se RESISTANCE služi deluje neuporedivo atraktivnije kada se nagovesti nego kada se gleda i suštinski zbilja nema potrebe da se film dešava u "alternativnoj" niti bilo kakvoj drugoj istoriji.

Ono što je međutim primetno jeste utisak da RESISTANCE spada u novi talas WW2 filmova koji žele da imaju razumevanja za naciste, da se malo vidi da ni njima nije lako da se potucaju po okupiranim zemljama i strahuju od potlačenih naroda.

Zanimljiv aspekt prikaza nacista je njihovo postepeno suočavanje sa monstruoznim postupcima vlastitog režima ali i to je na neki način opšte mesto.

Nove televizijske zvezde zbog kojih sam se najviše radovao ovom filmu - Iwan Rheon i Kimberley Nixon imaju potpuno epizodne uloge a Michael Sheen je više gostujuča zvezda nego značajna uloga.

Andrea Riseborough i Nemac Tom Wlaschiha igraju glavne uloge i u njima su vrlo ubedljivi. Šteta što sami likovi nisu uključeni u neki zanimljiviji zaplet i odnose.

Kad je reč o vizuelnom aspektu i atmosferi, Amit Gupta postiže dosta i seoski ambijent je maksimalno iskorišćen.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam britansku dramu WRECKERS koju potpisuje D.R. Hood a igraju slavni Benedict Cumberbatch i Claire Foy. Nažalost, WRECKERS je relativno vešte realizovana porodična drama koja se bazira na tome da junaci imaju prikrivene traume koje se uprkos svemu ispoljavaju, a svaka od njih je beskrajno predvidiva, sve do te mere da na kraju sva ta histerija, tajna i tenzija postaju potpuno opšte mesto. Otud, WRECKERS pretenduje da bude film o stvarima koje nisu onakve kakve se čine a izgleda kao nešto što je baš onako kako izgleda. Ozbiljna produkcija i zanimljivi glumci u spoju sa relativno kratkim trajanjem od 80 minuta čine da WRECKERS bude podnošljiv.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam GHOST RIDER: SPIRIT OF VENGEANCE, nastavak prilično isplative ekranizacije Marvelovog stripa koju snimili Neveldine i Taylor. Marvelu se mora skinuti kapa što je isproducirao ovakav film i pokazao da ih uspesi posh ekranizacija kao što je X-MEN : FIRST CLASS nije razmazio. SPIRIT OF VENGEANCE u produkcionom smislu vraća Marvel u vreme PUNISHERa sa Dolph Lundgrenom. Neveldine i Taylor su svoju histeriju sa pločnika LA preneli u Rumuniju, film je tamo sniman i tamo se dešava i deluje prilično odvratno kad je reč o tamošnjim lokacijama i radnoj snazi. Štaviše, u uvodnoj poteri, junaci se trkaju u "dačijama" a ceo film na planu lokacija ima nepogrešivi DTV look. Prijavljeni budžet od 57 miliona dolara je sasvim sigurno samo poreska prevara, a ako imamo u vidu da su film realizovali bećari iz Hyde Parka Entertainmenta gotovo da nema sumnje da je film snimljen za upadljivo manje para - ne bi me čudilo da je budžet za ovaj film zapravo onaj povraćaj poreza koji su dobili od Rumunije.

Neveldine i Taylor su sa CRANKovima snimili par upečatljivih ekscentričnih akcijaša, JONAH HEX po njihovom scenariju je bio potcenjen po mom mišljenju i šteta je što ga nisu režirali ali SPIRIT OF VENGEANCE je film u kome se oni snalaze u nekim neuslovima i uprkos tome što film nosi njihov pečat nema dovoljno elemenata koji bi ga opravdali.

Oskudica se oseća na svakom koraku, ali baš to bi Neveldine & Taylor prevazišli da film ikakvu priču i da ima barem nagoveštaj strukture. Iako oni umeju sjajno da freestyleuju, ovo je film u kome improvizacija, ili barem tolika mera improvizacije nema previše smisla.

Ako se izuzme finansijski deo produkcije, odabir ovih reditelja, za ovaj Marvelov property je zapravo idealan. Šteta što nije bilo uslova da se to u potpunosti ostvari.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Mislim da je prvi GR bio surov flop pa je onda Marvel rešio da se oproba u borderlajn DTD vodama.. Doduše i dalje ne shvatam zašto insistiraju na ekranizaciji IP-ja koji je naprosto nedovoljno popularan čak i u svom nativnom mediju (ne i bez razloga), a ne iskoriste neke bolje opcije koje imaju: Runaways, recimo.

[crippled_avenger]

RUNAWAYS su već najavili i pripremaju ga sa rediteljem koji je radio nešto tipa NICK AND NORAH'S INFINITE PLAYLIST ili tako neki film o DušManu i sa DušManom u glavnoj ulozi.

GHOST RIDER je prošao pričlično pristojno. Zaradio je 115 miliona u Americi i 112 u ostatku svetu a koštao je 110 miliona. Dakle, on se breakevenovao.  Ovaj novi, koji je dakle porpilično mimo standarda stvari koje gledamo u bioskopu je koštao NAVODNO 57 miliona a zaradio je 50 u Americi i 72 u ostatku sveta i takođe je to break even. Ali, ovaj drugi film gotovo sigurno NIJE toliko koštao i ja mislim da je ovde Marvel odradio malo creative accountinga sa stručnjacima za te stvari jer upravo računaju na to da GHOST RIDER nije popularna franšiza i da samim tim bilo kakav film i bilo koje pare zadovoljavaju njihove apetite.

Očigledno je da su oni sa GHOST RIDERom zagazili u ozbiljan grindhouse i da pošto nije popularan i nema nikoga da brani lik & delo ne vide potrebu da se tu sad nešto rebootuje. Neveldine i Taylor su taman dovoljni očajnici da snimaju u kakvim god uslovima i oni su ovo uradili sa sebi svojstvenom dozom bezobrazluka. Nažalost, očigledno da u ovom slučaju bezobrazluk nije dovoljan...

[Meho Krljic]

Aha, OK, onda GR zapravo može da se pohvali boljim poslovnim učinkom od Wolverinea (ili čak Watchmen). Svakako je šteta da Neveldin i Tejlor nisu isporučili nešto zabavnije, ali... Ghost Rider je neprobavljiv čak i u originalnom mediju. Mislim, u poslednjih deset godina su ga na mahove pisali neki od mojih najomiljenijih scenarista (Garth Ennis, Jason Aaron) i čak i u njihovoj izvedbi je to bilo jedva čitljivo.