The Crippled Corner

[Alexdelarge]

trumane, šta očekuješ od čoveka koji voli top listu nadrealista!

[Tex Murphy]

Нисам ја крив што смо ми из сарајевске касабе имали најбољи хумор и најбољу музику у бившој држави.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE MASTER Paul Thomasa Andersona. Ovaj film takođe čini vrlo dalekim utisak koji sam svojevremeno imao da je on reditelj koji obećava i da se sa BOOGIE NIGHTSom pokazao kao punokrvni Altmanov naslednik. Nažalost, čini mi se da se posle toga Anderson umislio i krenuo da snima filmove koji su lutali između hermetične indie ekscentričnosti i pretencioznih fresaka kojima je pokušavao da prikaže razne epohe i fenomene iz američke povesti. No, THE MASTER, kao uostalom i THERE WILL BE BLOOD pokušava da na pretenciozan način dotakne neku od Velikih tema, ali nažalost niti uspeva da tu veliku temu dekonstruiše kroz svoju "malu priču" niti uspeva da prevaziđe svoj pretenciozni rediteljski postupak.  Otud su mu ova poslednja dva filma kao neka vrsta pretencioznih postupaka koji nisu dovoljno zanimljivi da bi se iscrpljivali u sbi u potrazi za temom koja prosto nije dovoljno jako dokumentovana. Likovi kroz koje je pokušavao da prelomi tu temu su opet previše puni tikova i nevažnih detalja da bi se iz njih mogao izvući neki univerzalniji utisak o velikoj Tezi koju nam nudi.

U svakom slučaju, THE MASTER je aluzija na sajentologe, a istovremeno i priča o bezbrižnim oportunistima koji drže američko tržište vere i junaku ozbiljno načetog psihičkog zdravlja koji postaje saradnik jednog od takvih propovednika. Međutim, na kraju cele priče, niti njihov odnos počinje da se bazira na onome što je zanimljivi aspekt priče, a to je ta religija u kojoj se aludira na sajentologiju, niti ova dva lika istinski pomognu jedan drugom i sve se pretvara u nei prilično konfuzan splet mlakih zapleta i agresivne glume u kojoj prednjači Joaquin Phoenix koji se ponaša kao parodija na glumu Daniel Day Lewisa i Roberta Downeya Jra.

Bez ikakve sumnje, THE MASTER vrca od ambicije ali je rezultat prilično slab i nedorastao. No, u domenu nezavisnog filma gde dominiraju "manji" filmovi, Anderson se izdvaja kao reditelj koji pravi "velike" projekte.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam LADIES AND GENTLEMEN, THE FABULOUS STAINS Lou Adlera, tipa iz muzičke industrije koji je odlučio da se okuša na filmu. U ovom projektu, producent Joe Roth, kasnije šef nekih od najvećih holivudskih studija, okružio ga je sjajnim saradnicima, poznata scenaristkinja Nancy Dowd potpisala se imenom Rob Morton, slikao je Bruce Surtees i oni su uspeli da delimično pokriju Adlerovu rediteljsku nekompetenciju.

Međutim, na kraju Adlerov rediteljski problem se nije mogao prikriti, i ovaj film ima u sebi niz problema, nedovoljno definisan razvoj lika, nedostaju mu neke jako bitne scene u kojima se junaci i odnosi transformišu, u pojedinim aspektima nelagodno meša šematizovanost rokenrol filma pedesetih i angažovani realizam. Ali u ukupnom skoru, STAINS ima jednu nespornu autentičnost kojoj pre svega doprinose Diane Lane u ulozi frontmenke ženske punk grupe i Ray Winstone kao frontmen britanske punk grupe u kojoj pored njega muzičare igraju i Steve Jones, Paul Simonon i Paul Cook.

Autentičnost je upravo i prisutna kroz tu sirovost Adlerovog rediteljskog postupka koja je verovatno proistekla iz njegovog neiskustva ali je u ovom slučaju mogla da se percipira i kao adut filma, premda on u svoje vreme ne samo da nije prihvaćen kao uspeh nego je dve godine "odležao", dosnimljen je i premontiran kako ne bi imap pesimističan već optimističan kraj, a dok je to trajalo glumice Diane Lane i Laura Dern su malo porasle. Otud kraj sada deluje malo bizarno i nejasan je, ali zanimljivo pokazuje promenu muzičkih trendova koji su nastupili baš u te dve godine. Od priče o devojčicama koje imaju svoj pristup punku postao je kao priča o mladim zvezdama na tragu Debbie Harry i Madonne, što sigurno nije bio Adlerov plan. Inače, Nancy Dowd su na ovaj film inspirisali Ramonesi koji su do danas ostali vrlo inspirativna tema za filmmakere.

No, čini se da je film na kraju dobio svoje mesto i kultni status koji mu je u vreme premijere izmakao. Isto tako mislim da su svi oni objektivni Adlerovi problemi itekako nepremostivi gledaocima koje ne zanima ova tema.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

This seems oddly appropriate. After taking on the roles of Bane, "Mad" Max Rockatansky, and, perhaps, Elton John, Tom Hardy will play an American soldier for Takashi Miike in THE OUTSIDER, according to Deadline. The film will be the prolific Miike's first film in English (not counting SUKIYAKI WESTERN DJANGO, which I have to watch with subtitles on), great news for fans of his awesome, gnarly flicks like 13 ASSASSINS, AUDITION, and ICHI THE KILLER. The script has Hardy's former G.I. joining up with the Yakuza in the aftermath of World War II; sounds like an easy transition for Miike, who, with movies like the DEAD OR ALIVE series, certainly has experience tackling the Japanese mob. Hardy has proven himself one of the hottest and most versatile young actors of the past few years, and his addition to Miike's film will provide the director with at least one top-notch talent to spearhead this foray into the world of English-language cinema (his first, aside from SUKIYAKI, since uttering "You will spend all of your money in there" in HOSTEL).



The film is being produced by Joel Silver, Andrew Rona, and Steve Richards (for Silver Pictures) with the father-son team of Art and John Linson. The elder Linson, as you may know, is a legendary producer who wrote the book WHAT JUST HAPPENED: BITTER HOLLYWOOD TALES FROM THE FRONT LINE that was adapted into the quite-funny Barry Levinson-Robert De Niro movie. His films include FIGHT CLUB, HEAT (the Pacino/De Niro one), SPARTAN, THE UNTOUCHABLES, HEIST, FAST TIMES AT RIDGEMONT HIGH, WHERE THE BUFFALO ROAM, DICK TRACY, SINGLES, and THE EDGE (where he famously scuffled with Alec Baldwin over his decision to grow a beard for the role); not the shabbiest list of credits. He developed this story from an idea by John, and even at this early stage, I'm riveted to see this project come together.

[Meho Krljic]

Džoel Silver, Takaši Miike i Tom Hardi. Ne vidim način da ovo ne bude najbolji film svoje sezone.

[Tex Murphy]

Шта је ово, неки приквел за Кополине Аутсајдере?

[crippled_avenger]

Ne, ovo je nešto o Jakuzama što je trebalo da režira Daniel Espinosa. I trebalo je da igra Michael Fassbender. Onda je došlo do promena...

[crippled_avenger]

Pogledao sam IL PICCOLO DIAVOLO komediju Roberta Benignija iz 1988. godine u kojoj je imao priliku da pored sebe režira i Waltera Matthaua. Ostavljam mogućnost da je Matthauovoj ulozi u ovoj filmu smetalo to što sam je gledao sa italijanskim dubbingom, međutim čini mi se da je Benigni koji je stekao status jednog od bitnijih savremenih reditelja komedija i komičara uopšte propustio dobru priliku da pruži nešto novo u Matthauovom opusu. Srećom, iako je Matthau u vreme snimanja ovog filma već bio veteran, u Holivudu je uspeo da se reinventuje još jednom tokom devedesetih tako da ovaj neuspeli izlet u Evropu nije bio fatalan po njegovu karijeru.

Benigni je s druge strane sebi ipak našao bolju meru tako da je on prisutan u dva najsmešnija set-piecea. Ostatak filma se u benignijevskom stilu grčevito bori da bude smešan i u tome uglavnom ne uspeva. Matthau je u tom pogledu potrošen jer Benigni ne uspeva da mu nađe adekvatno mesto i materijal, premda zbog italijanskog duba nije moguće čuti njegov karakteristični glas koji je možda donosio neki osmeh.

U odnosu na očekivanja koja donosi pomen ovakva dva imena na istom projektu, IL PICCOLO DIAVOLO je zapravo priličan promašaj koji srećom barem nije dosadan i podseća na Benignijevu simpatičnu, nepretencioznu, predoskarovsku fazu.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam MARY AND MARTHA TV film BBCa i HBOa koji je po scenariju Richarda Curtisa režirao Philip Noyce. nažalost, u ovom scenariju nema ni C od Curtisa i reč je o šupljoj i ravnoj drami o majkama sa Zapada koje posle smrti svojih sinova od malarije pokreću humanitarnu akciju da se poveća pomoć afričkim zemljama koje imaju problema sa ovom bolešću. Imena Curtisa i Noycea su okupila respektabilnu glumačku ekipu ali u materijalu bez ikakvog dramskog sukoba ili integriteta nema ničega za šta bi ta velika imena mogla da se uhvate i da to na bilo koji način unaprede.

Curtis je i ranije imao dela sa "humanitarnom" crtom, njegov angažman je dobro poznat, međutim ranije je uspevao da pretoči sve to u dobre tekstove. Ovog puta mu je to sasvim izmaklo i čini mi se da je afrička faza u njegovom opusu ostala prilična stranputica.

[crippled_avenger]

Stari govori o omiljenim scenama u filmskom leksikonu Cinema Prive...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/06/dimitrijecinemaprive.html

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE INCREDIBLE BURT WONDERSTONE Dona Scardina, mlaku ali u osnovi simpatičnu komediju koja nažalost ne uspeva da izvuče maksimum iz glumačke podele koju je okupila i rezultira mahom tek korektnim rezultatima. Film nije dosadan, i sporadično je smešan ali nema dovoljnog intenziteta da bi opravda angažman svih ovih zvezda niti kvantiteta da bi u potpunosti zadovoljio svoju repertoarsku funkciju.

Priča o lasvegaskim mađioničarima koji ulaze u krizu kada uđu u manirizam i potroše svoj entuzijazam, a sustigne ih i pojava nove generacije mađioničara koji svoj šou baziraju na esktremnim fizičkim zahvatima koji nemaju zabavljački aspekt i plemenitost konvencionalne magije, nudila je dosta mogućnosti. Nažalost, rezultat je mlak na sličan način kao kada su se glumci i autori serije PEEP SHOW okušali na velikom ekranu u filmu MAGICIANS.

Doduše, BURT WONDERSTONE je skuplji i ambicionzniji od MAGICIANSa ali pored odsustva smeha ima i problem sa nedostatkom sukoba među likovima, funkcioniše kao nacrt formalno ispravnog scenarija u kome jedino nedostaje prava supstanca.

Otud, formalna preciznost i zanatski nivo čine da BURT WONDERSTONE ne može da se proglasi slabim filmom, ali svakako da ne ispunjava zahteve i očekivanja publike. Mađioničari su u principu dosta inspirisali filmske autore ali su često filmovi o njima rezultirali teškim promašajima.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE HANGOVER PART III Todda Phillipsa, završni film u trilogiji. Kritika je sahranila ovaj film kao komediju koja nije smešna, bizaran nastavak koji nema veze sa duhovitošću prva dva dela i sl. Uprkos tome što je kritika zapravo u pravu, ovaj film nije onoliko smešan koliko se očekivalo i definitivno je bizaran, ipak zaslužuje itekakvu ekshumaciju. Dok je drugi deo bio svojevrsni rimejk prvog filma u Bangkoku, bio je vrlo smešan, ali je kao film prilično slabo funkcionisao, junaci su se ponašali kao da su svesni da su u sequelu, i strukturalno kao da je rimejkovan prvi film sa sve prepričavanjem uspelih viceva. Treći film ima integritet skoro pa samostalnog filma, potpuno je drugačiji u postavci, nema amnezije i pokušaja da se rekonstruišu prethodni događaji, reč je o psihotičnoj krimi-komediji koju Todd Phillips režirao kao akcioni film, prilično estetizovano, daleko ispred standarda tipične komedije. Otud je akcenat pomeren sa interakcije među junacima na atmosferu, akciju, i više se insistira na priči nego na komediji.

Ako imamo u vidu da je u prvom HANGOVERu koji je bio izuzetno duhovit, upravo to bio jedan od prepoznatljivih aduta, dakle bilo je jasno da je reč o dobro režiranoj dobroj priči, ovde se to javlja kao osnovni adut filma. Uprkos odsustvu humora, čak i pokušaja, treći HANGOVER prosto funkcioniše kao priča. Činjenica da je došlo do promene žanrovskog predznaka postaje vidljiva zapravo posle uvodnih sekvenci koje su u duhu prva dva filma, i koje su praktično "prodate" u trejleru i rekao bih da je Phillips ovim prepoznatljivim stilom hteo da polako uvede publiku u "drugi film". Očigledno u tome nije sasvim uspeo, i treći HANGOVER nikoga nije uspeo da prevari.

To je šteta jer reč je o atipičnom nastavku koji demantuje kreativnu potrošenost i oportunizam drugog dela. Štaviše, Toddov pokušaj da snimi drugačiji film od prethodna dva vraća serijalu kreativni integritet koji je prvobitno itekako imao a onda ga je u drugom delu sasvim prokockao. Iz vizure studija i fanova svakako možemo da problematizujemo Toddovu odluku da ne snima smešan već akcioni HANGOVER, ali svakako da se ovakav nastavak zbilja retko viđa.

U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje pažnju i revalorizaciju do koje će neumitno doći. Činjenica da više liči na filmove iz osamdesetih kao što je 48 HRS nego na gross out iz novog milenijuma samo mu dodaje na kvalitetu i roku trajanja.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam DIE KONSEQUENZ Wolfganga Petersena. Ovaj film bio je jedan od koraka koji će dovesti do toga da Petersen dobije priliku da snimi naskuplji nemački film svih vremena (u tom trenutku) DAS BOOT i potom ode u Holivud. U principu, DAS BOOT je film koji se najčešće pominje kao primer onoga što je Petersen radio u Nemačkoj, međutim, on je pre toga imao dva značajna filma, od kojih EINER VON UNS BEIDEN nikada nisam uspeo da lociram, iako je reč o nemačkom kandidatu za oskara 1974. godine.

DIE KONSEQUENZ je film iz 1977. ekranizacija romana Alexandera Zieglera baziranog na ličnim iskustvima koje je imao kao uhapšeni švajcarski homoseksualac, kada mu je prekinuta glumačka karijera. Ziegler je kasnije postao kativista u borbi za LGBT prava a bio je umešan i u slučaj generala Gunthera Kiesslinga koji se danas smatra Stasijevom zaverom, pa je i Zieglorvoa uloga u njoj od mnogih danas posmatrana kao služenje istočnonemačkoj tajnoj službi. U svakom slučaju, Ziegler je ponudio materijal u kome se bez ustezanja prikazuje život jednog neprikrivenog homoseksualca u Švajcarskoj i Nemačkoj tokom šezdesetih i sedemdesetih i svim elementima otvorene i prikrivene homofobije, preplitanja političkog i kriminalnog podzemlja sa svetom homoseksualaca i brutalnosti kako u odnosu vlasti prema njima tako i u njihovim međusobnim odnosima.

Za razliku od većine "coming out" filmova koji će uslediti kasnije, Petersenov film je daleko ispred svog vremena, pa čak i ispred onoga što će uslediti. Kod njega je homoseksualnost prikazana kao potpuno "uobičajena" pojava, bez ikakvog insistiranja na njoj kao hendikepu junaka niti kao izvoru preterane sentimentalnosti. Iako je DIE KONSEQUENZ u osnovi melodrama o zabranjenoj ljubavi između starijeg i mlađeg muškarca, ona je prikazana bez ikakvog senzacionalizma. Štaviše, u određenom smislu ona je prikazana do te mere "normalno" da se ne insistira previše na osnovnom aspektu njene zabrane a to je pored homoseksualnosti činjenica da je na početku veze momak maloletan. No, iako ljubav ne zna za godine, policija zna i odatle kreću iskušenja sa kojima se suočavaju junaci.

Petersen uspeva da stvori ne samo ubedljiv odnos među junacima koje igraju Jurgen Prochnow i Ernst Hanawald već i gotovo opipljiv suspense u situacijama kada represija protiv maloletnog moka postane nepodnošljiva. Ipak, nikada ne iskoračuje iz okvira jedne precizne i hladne melodrame koja bi se po svojoj jedniostavnosti i efektnosti mogla porediti sa boljim radovima Volkera Schlondorffa uiz tog perioda.

Iz današnje vizure, delovalo bi mnogo očekivanje da se ovom temom bavio Roland Emmerich nego Petersen, ali kad je reč o kvalitetu filma nimalo ne čudi, i pokazuje njegovo izuzetno vladanje filmskom formom i tehnikama pripovedanja koje će ga uostalom ubrzo učiniti jednim od najpouzdanijih holivudskih reditelja.

U određenom smislu taj "smiren" prilaz senzacionalističkom miljeu, Petersen ponavlja kasnije u DAS BOOTu u kome prikazuje naciste kao glavne junake, u određenom smislu heroje jedne situacije iz rata, naravno sa patinom koja ih odmiče od tipičnih nepogrešivih heroja iz ratnih filmova. Homoerotski motivi su prisutni u Petersenovom radu, uostalom režirao je TROY, ali ne nešto više nego u bilo kom "muškom" filmu Howarda Hawksa i sl. Iako bi se po porodičnoj situaciji moglo pretpostaviti da Petersen ne spada u tu populaciju, snimio je jedan od najboljih filmova o homoseksualnosti uopšte koji pored njegovog vladanja rediteljskom tehnikom svoj značaj crpi upšravo iz lakonskog odnosa prema "specifičnosti" svojih junaka.

Ovaj projekat je producirao Bernd Eischinger, veliki nemački producent koji će kasnije takođe iskoračivati u Holivud a pred kraj karijere će učestvovati i kreativno u seminalnim filmovima o nemačkoj istoriji DER UNTERGANG i DER BAADER-MEINHOF KOMPLEX. Sada, ako uzmemo Eischingerov i Petersenov slučaj moemo da kažemo kako su oni u određenom smislu, kao "autsajderi" u pojedinim slučajevima bolje prikazivali određene teme od "insajdera" u nemačkom filmu, kad je reč recimo o homoseksualnosti i RAFu.

* * * 1/2 / * * * *

[Tex Murphy]

Pogledao sam THE HANGOVER PART III Todda Phillipsa, završni film u trilogiji. Kritika je sahranila ovaj film kao komediju koja nije smešna, bizaran nastavak koji nema veze sa duhovitošću prva dva dela i sl. Uprkos tome što je kritika zapravo u pravu, ovaj film nije onoliko smešan koliko se očekivalo i definitivno je bizaran, ipak zaslužuje itekakvu ekshumaciju. Dok je drugi deo bio svojevrsni rimejk prvog filma u Bangkoku, bio je vrlo smešan, ali je kao film prilično slabo funkcionisao, junaci su se ponašali kao da su svesni da su u sequelu, i strukturalno kao da je rimejkovan prvi film sa sve prepričavanjem uspelih viceva. Treći film ima integritet skoro pa samostalnog filma, potpuno je drugačiji u postavci, nema amnezije i pokušaja da se rekonstruišu prethodni događaji, reč je o psihotičnoj krimi-komediji koju Todd Phillips režirao kao akcioni film, prilično estetizovano, daleko ispred standarda tipične komedije. Otud je akcenat pomeren sa interakcije među junacima na atmosferu, akciju, i više se insistira na priči nego na komediji.

Ako imamo u vidu da je u prvom HANGOVERu koji je bio izuzetno duhovit, upravo to bio jedan od prepoznatljivih aduta, dakle bilo je jasno da je reč o dobro režiranoj dobroj priči, ovde se to javlja kao osnovni adut filma. Uprkos odsustvu humora, čak i pokušaja, treći HANGOVER prosto funkcioniše kao priča. Činjenica da je došlo do promene žanrovskog predznaka postaje vidljiva zapravo posle uvodnih sekvenci koje su u duhu prva dva filma, i koje su praktično "prodate" u trejleru i rekao bih da je Phillips ovim prepoznatljivim stilom hteo da polako uvede publiku u "drugi film". Očigledno u tome nije sasvim uspeo, i treći HANGOVER nikoga nije uspeo da prevari.

To je šteta jer reč je o atipičnom nastavku koji demantuje kreativnu potrošenost i oportunizam drugog dela. Štaviše, Toddov pokušaj da snimi drugačiji film od prethodna dva vraća serijalu kreativni integritet koji je prvobitno itekako imao a onda ga je u drugom delu sasvim prokockao. Iz vizure studija i fanova svakako možemo da problematizujemo Toddovu odluku da ne snima smešan već akcioni HANGOVER, ali svakako da se ovakav nastavak zbilja retko viđa.

U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje pažnju i revalorizaciju do koje će neumitno doći. Činjenica da više liči na filmove iz osamdesetih kao što je 48 HRS nego na gross out iz novog milenijuma samo mu dodaje na kvalitetu i roku trajanja.

* * * / * * * *

Ја ово схватам као апсолутну препоруку. Сам хумор у овом серијалу не сматрам претјерано успјелим, тако да ми не смета његова редукција на рачун приче. Брине ме једино оно што сам чуо о сцени са жирафом , надам се да није комплетан филм у том тону.

[crippled_avenger]

Ne, žirafa je eksces. Ovo ostalo je potpuno drugačije...

[Albedo 0]

EINER VON UNS BEIDEN nikada nisam uspeo da lociram, iako je reč o nemačkom kandidatu za oskara 1974. godine

jel ovo?

Code Select Expand

http://www.sockshare.com/file/27E7D7F10003C118

''Continue as free user'' za stream

[crippled_avenger]

Jeste, ali koliko vidim, nema titlove?

[Albedo 0]

Zar u službi niko ne zna njemački? 

nisam našao nikakav titl, jbg

[crippled_avenger]

Zna par ibeovaca koji su naučili malo u zarobljeništvu.

[crippled_avenger]

Ovi koji su radili ustašku emigraciju nažalost više nisu među nama...

[crippled_avenger]

Reprizirao sam THE PERFECT STORM Wolfganga Petersena, drugi film u njegovom triptihu o moru. Prvi film naravno bio je DAS BOOT, priča o nacističkoj podmornici za vreme rata, u kojoj je rat poslužio kao polje u kome ljudi uspevaju da očvrsnu do tačke pucanja a u zavisnosti od toga na čijoj strani se bore taj napor ili nema smisla. U vreme izlaska DAS BOOT je kritikovan jer je nedovoljno postavio junake u kontekst nacističkih aktivnosti što je tačno, ali je sa krajem u kome oni stradaju uprkos podvigu koji su izveli zapravo ne samo kazna za nacizam već i simbol ukletog sistema čije inherentne mane ne može da ispravi pojedinac. DAS BOOT je bio baziran na istinitim događajima iako ne i na istinitoj priči.

THE PERFECT STORM je baziran na istinitoj priči koja sama po sebi nije baš autentična jer je izvor za njenu ekranizaciju bio roman Sebastiana Jungera koji je pokušao da rekonstruiše događaje tokom velike oluje 1991. godina i sudbinu ribarskog broda Andrea Gail. Kraj filma je sličan DAS BOOTu, junaci taman pomisle da su se izvukli ali onda ih dotuče inherentna mana sistema za koji rade i oni ipak stradaju.

Junaci ovog filma su mogli da prežive da su poslušali savete kolega i moderne meteorološke prognoze koje su im bile dostupne, međutim nisu to uradili jer su želeli da posle mršave ribarske sezone donesu ogroman ulov u luku. Dakle, ulog je novac a sistem je kapitalizam. Razlika je u tome što se Petersen za razliku od junaka DAS BOOTa ovde bavi kako sentimentalnom motivacijom pre lova, tako i sentimentalnom kodom posle. Međutim, između prinuđenosti ribara da rizikuju živote za novac i završnice u kojoj se njihova žrtva uklapa u mit. hrabrim moreplovcima, kriju se razni slojevi komodifikacije, od oluje koja se komodifikuje kao medijski fenomen do njihovog stradanja koje se dožiljava kao Posejdonov hir hemingvejevskih razmera a ne pogrešna procena usloljena trkom za novcem.

Za razliku od DAS BOOTa, Petersen se ovde nalazi na pipavom terenu u prikazivanju junaka jer su to svarne ličnosti tako da na nivou podele skuplja ekipu koja dobro kombinuje film star look i blue collar ogrubelost ali je prilično taktičan kada dođe do prikaza njihovih odnosa. Ako imamo u vidu da je odnos među ribarima većim delom mogao biti izmaštan jer nema preživelih, mogao je biti zanimljiviji, no imajući u vidu njihove porodice, nije se smelo preterivati.

Glumci solidno nose svoje likove i uprkos Petersenovoj taktičnosti prema stvarnim ličnostima donose neku ubedljivost motiva.

Fizička produkcija je impresivna, CGI s kraja prošlog milenijuma je danas u nekim scenama arhaičan ali sve u svemu saspens je opipljiv i prevazilazi tehničke okolnosti koje se moraju uzeti u obzir.
Petersenov treći film na moru je POSEIDON, rimejk Neameovog klasika u čijem centru više nisu profesionalci već turisti. Otud, zanimljiva je gradacija u kojoj se kao ambijent za uzbudljivu avanturu uzimaju agresivni rat, grozničavi rad i egzotični odmor, svojevrsna kratka istorija zapadnog društva.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Editor's note: Ronald Deibert is a professor of political science at the University of Toronto, where he is director of the Canada Centre for Global Security Studies and the Citizen Lab at the Munk School of Global Affairs. He is author of "Black Code: Inside the Battle for Cyberspace" (Signal/McClelland & Stewart, 2013).

(CNN) -- In 2011, I was on a panel, organized by the security company RSA, with two retired National Security Agency directors, Michael Hayden and Kenneth Minihan. During the course of our debate, I raised concerns, as the only non-American on the panel, that their plans and preferences for having the NSA secure cyberspace for the rest of us were not exactly reassuring. To this, Minihan replied that I should not describe myself as "Canadian" but rather "North American."

As jarring as his response was, the fact of the matter is when it comes to communications, he's right. Practically speaking, there is no border separating Canadian from U.S. telecommunications -- though that's not true the other way around. Primarily, this one-way dependence is a product of history and economics. Canadians' communications are inextricably connected to networks south of the border and subject to the laws and practices of the U.S. over which we, as foreigners, have no say or control.
Ronald Deibert
Ronald Deibert

For American citizens, the recent NSA scandal has touched off soul-searching discussions about the legality of mass surveillance programs, whether they violate the Fourth and Fifth Amendments of the U.S. Constitution, and whether proper oversight and accountability exist to protect American citizens' rights.

Opinion: Massive spying on Americans is outrageous

Indeed, with respect to the case of PRISM, NSA's secret set of tools used to collect data about overseas Internet communications, some argue the program actually enhances those safeguards for Americans -- because it appears that collection of company data was segregated in such a way to limit the collection to "foreign citizens." As reassuring as this may be for Americans, for the rest of us non-Americans who enjoy our Gmail, Google Docs, and Facebook accounts, it's definitely unsettling: We're all fair game.

While cyberspace may be global, its infrastructure most definitely is not.

For example, a huge proportion of global Internet traffic flows through networks controlled by the United States, simply because eight of 15 global tier 1 telecommunications companies are American -- companies like AT&T, CenturyLink, XO Communications and, significantly, Verizon.

The social media services that many of us take for granted are also mostly provided by giants headquartered in the United States, like Google, Facebook, Yahoo! and Twitter. All of these companies are subject to U.S. law, including the provisions of the U.S. Patriot Act, no matter where their services are offered or their servers located. Having the world's Internet traffic routed through the U.S. and having those companies under its jurisdiction give U.S. national security agencies an enormous home-field advantage that few other countries enjoy.
Intel expert: NSA leak puts U.S. at risk
Analysis: Truths about briefing Congress
Assange to leaker: Go to Latin America

But there are unintended consequences of the NSA scandal that will undermine U.S. foreign policy interests -- in particular, the "Internet Freedom" agenda espoused by the U.S. State Department and its allies.

Opinion: Your biggest secrets are up for grabs

The revelations that have emerged will undoubtedly trigger a reaction abroad as policymakers and ordinary users realize the huge disadvantages of their dependence on U.S.-controlled networks in social media, cloud computing, and telecommunications, and of the formidable resources that are deployed by U.S. national security agencies to mine and monitor those networks.

For example, in 2012, Norwegian lawmakers debated a ban on the use by public officials of Google's and Microsoft's cloud computing services. Although shelved temporarily, this type of debate will almost certainly be resurrected and spread throughout Europe and other regions as the full scope of U.S.-based "foreign directed" wiretapping and metadata collection sinks in.

Already we can see regional traffic to the United States from Asia, Africa and even Latin America gradually declining, a trend that is almost certainly going to accelerate as those regions ramp up regional network exchange points and local services to minimize dependence on networks under U.S. control.

Many of the countries in the Southern Hemisphere are failed or fragile states; many of them are authoritarian or autocratic regimes. No doubt the elites in those regimes will use the excuse of security to adopt more stringent state controls over the Internet in their jurisdictions and support local versions of popular social media companies over which they can exact their own nationalized controls -- a trend that began prior to the NSA revelations but which now has additional rhetorical support.

In the age of Big Data, the revelations about NSA's intelligence-gathering programs touched many nerves. The issue of surveillance won't go away, and Americans will need to figure out the appropriate safeguards for liberty in their democracy. It's an important debate, but one that doesn't include us "foreigners" that now make up the vast majority of the Internet users. Americans would do well to consider the international implications of their domestic policies before they come home to bite them.

Follow us on Twitter @CNNOpinion.

Join us on Facebook/CNNOpinion.

[Alexdelarge]

cripple, dobar ti je ovaj odgovor u danasu o koncertu karleuše i gimnazijalcima!

[crippled_avenger]

http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Film-o-balkanskim-Pink-panterima.sr.html

Stari na službenom putu.

[Alexdelarge]

anabela ana | 15/06/2013 19:22

Upravo je zalosno sto je to jos jedan film o lopovima sa nasih prostora koji nisu zaslizili film pa cak ni kao anti heroji i nisu niti ce posle ovog filma postati neke urbane legende. Zar zaista nema drugih motiva osim secikesa koji bi inspirisali filmske stvaraoce iz ove sredine .

[crippled_avenger]

U pravu je žena. Ali, stranci rade ovaj film, ja sam samo izvršilac radova.

[crippled_avenger]

Pogledao sam INVASOR Daniela Calparsora, španski akcioni triler, nastao po romanu Fernanda Mariasa, priču o veteranima iz Iraka koji više ne mogu da žive sa istinom o ratnom zločinu koji su počinili na terenu, i mutnim državnim zvaničnicima koji žele da ih spreče u pokušaju da to obnaroduju. Calparsoro se odlično snalazi u scenama suspensea i borbe, akcija u Iraku je odlično rekonstruisana, kao i automobilske potere po povratku u domovinu. Ono što međutim akcija i odlična egzekucija ne mogu da prikriju jeste sama priča koja prosto ne donosi nikakva iznenađenja. INVASOR je definitivno manji rip-off BOURNEa od recimo ČETVRTOG ČOVEKA, ali ne može se zanemariti da je izašao ispod Ludlumovog šinjela. Ipak, poređenja sa BOURNEom su u ovom slučaju mnogo manje diskvalifikujuća u odnosu na Zečevićev film. Sa budžetom od oko tri miliona eura, ovaj film izgleda daleko skuplje i pokazuje volju španske kinematografije da ne prepusti repertoarski film u potpunosti američkim naslovima i da im pruži otpor koliko god može. INVASOR je vrlo pošten primer tog otpora.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Stari živopiše novu poetiku holivudskih nastavaka.

http://t.co/swGdKQ7Oe1

[crippled_avenger]

Posle filma MILLION DOLLAR BABY uveo sam embargo na gledanje filmova Clinta Eastwooda pošto sam želeo da očuvam kakvo-takvo poštovanje za časnu starinu i da ne krnjim previše status njegove rediteljske i glumačke ličnosti. Međutim, građani su potom počeli da apeluju kako bi ipak trebalo da pogledam GRAN TORINO kao film koji je snimio posle MILLION DOLLAR BABY a koji je zapravo vredan pažnje i koji na određeni način zaključuje jednu liniju njegovih karaktra početu sa Dirty Harryjem.

Za početak, važno je naglasiti da grumpy old man iz ovog filma nema previše veze sa Dirty Harryjem na fundamentalnom nivou. Ovaj junak je cveo život bio lojalni građanin, zasnovao je porodicu, vredno je radio, nije kršio pravila, i tek kada je ostao potpuno sam postao je nadžak-starac koji želi da svima kaže u lice ono što se oduvek kuvalo u njemu. Ta vrsta zakasnele katarze nije svojstvena Harryju koji je u principu to radio još dok je bio u najboljim godinama.

Ono što bi se moglo tumačiti iz ključa Dirty Harryja jeste skrivena potreba za priznanjem koju je junak dugo potiskivao a sada izbija na videlo. U određenom smislu glavni junak vapi za tim da ga neko uvažava i neprestano se, u svom lakonskom stilu hvali vlastitom biografijom.

Otud, Clintov glavni junak nije osnovni problem ovog filma. Veći problem je Clintovo snalaženje u okolnostima savremenog sveta s akojim on očigledno više nije u dodiru. Ulična banda koja teroriše kraj više liči na neki film sa početka devedesetih nego na 2008. Rečju, ovo je trebalo da bude film o snalaženju omaterlog Clintovog lika u savremenom svetu, ali je upravo savremeni svet koji se nalazi u opoziciji Clintu, vrlo klišetiziran i arhaičan. clint zbog svog vanvremenskog stava deluje modernije od svog okruženja koje je izuzetno arhaično.

A tog okruženja ima i previše u odnosu na Clinta, i film bi bio znatno bolji kada bi se situacije u kojima su junaci koji ga okružuju sami, nekako reducirale jer su one i bajate i znatno slabije glumljene.

Ako imamo u vidu, Clintovu duboku starost u vreme kada je snimao ovaj film, i sporadične doze finog, njemu svojstvenog humora u nekim scenama, GRAN TORINO zaslužuje popust i * * * umesto * * 1/2 što je zaista pravi utisak o ovom filmu. Međutim, taj pravi utisak je nešto što u priličnoj meri ne samo da određuje procenu filma već i njegovu poziciju u Clintovom opusu. Iako je nešto bolji od drugih radova iz krizne faze, ovaj film je i dalje paradigmatičan deo svega onog pogrešnog što je Clinta zadesilo u dvehioljaditim, negde posle odličnog filma MYSTIC RIVER.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Director Costa-Gavras: European Cinema Could Not Survive Without State Protection
Veteran director talked with Mark Boal about art and politics prior to a screening of his latest film, "Capital," at LAFF

By Steve Pond

Filmmaking could not exist in Europe without the support of governments, veteran director Costa-Gavras told an audience at the Los Angeles Film Festival on Monday night.

At the same time, the Greek director of such politically-charged films as "Missing" and the Oscar-winning "Z," said that he supports French exclusionary laws that limit the amount of American television that can be shown on the air.

Getty Images/Courtesy of LAFF
"If the state doesn't help, cinema cannot survive in Europe," the 80-year-old director said in a conversation with "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty" screenwriter Mark Boal prior to a screening of his new film "Capital."

When Boal asked Costa-Gavras' about the seeming contradiction of his support for the French regulations and his earlier comment during the session that "the state is an enemy," the director shrugged it off. He traced the need to restrict American content to the World War II era, when the French film industry was crippled by the Nazi occupation.

"When France was liberated, hundreds of American movies came to France and took over," he said.

Given how strong American cultural influence is today, he supports the right of European governments to promote homegrown art and control imported culture.

"When a French person goes to trial, they call the head of the court 'Mr. President,'" he said. "But now, more and more they call him 'your honor,' because they've seen so many American serials."

Costa-Gavras' new film, which stars Gabriel Byrne and French comedian Gad Elmaleh, is the 21st in a career that began when the filmmaker left Greece in the early 1950s for France, where he studied literature at the Sorbonne but became interested in film when his friends took him to see works like Erich von Stroheim's "Greed."

Getty Images/Courtesy of LAFF
He would have gone to the United States to study, he said on Monday, but he wasn't allowed to go there because his father, a member of the Greek resistance during the war, was imprisoned afterwards as a suspected communist. (He has relatives in the U.S., including film director Penelope Spheeris, who is his cousin.)

In the hour-long conversation with Boal, the director summed up his attitude this way: "The role of art is to make visible what is not visible in society."

He also agreed with Boal's description of him as "a political filmmaker," adding, "You are one, too."

Boal resisted Costa-Gavras' attempts to bring "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty" into the conversation, though it wasn't hard to conclude that his own experiences with those films led to questions like the one he asked about criticism that generally follows politically-pointed work: "Do you feel a responsibility to defend your films against attacks?"

Costa-Gavras avoided that question, turning it into a criticism of movies like the "Rambo" flicks that found Sylvester Stallone wading into Southeast Asia to rescue lost POWs. "If you show that a guy with his muscles can win the Vietnam War," said Costa-Gavras, "then you have a responsibility there, because the young people can believe you."

He also said he felt a responsibility to talk about his movies, because it's cheaper and more effective than buying advertisements. "If I come to Los Angeles and do an interview with the Los Angeles Times, I get a third of a page," he said. "If I don't, I get a small ad and it costs five thousand bucks."

Money was very much on Costa-Gavras' mind at LAFF, because "Capital" (below) is a film about money. A dark, blunt, stylish and sometimes overheated look at a newly-crowned CEO whose bank becomes entangled with a large American company seeking to manipulate markets and make billions while destroying a few companies and a few thousand lives, it was based on a book that predated the world financial crisis.

Capital"For 10 years, I [wanted] to do a movie about money," he said. "I found a book I liked very much. [And when] the world crisis arrived, I didn't have to change anything.

"It's probably one of the first movies I've made that I would like the audience at the end to be disturbed."

"Speaking of money," asked Boal, "if I find you the money, would you make another movie in America?"

"Yes," said Costa-Gavras immediately.

After the Q&A, TheWrap asked Boal if he was seriously going to try to raise money. The Oscar-winning screenwriter and producer shrugged, but his eyes lit up.

"If I did, wouldn't it be cool?" he said.

[crippled_avenger]

Pogledao sam HAMMER OF THE GODS Farrena Blackburna, iskusnog televizijskog reditelja koji se sada okušao i u formi hip vikinškog akcijaša, pod scenarističkim i producentskim pokroviteljstvom Matthewa Reada koji je postao svojevrsni Refnov poverenik za Britaniju i stalni saradnik. Read je pisao VALHALLA RISING i britanski PUSHER a sa Refnom je sarađivao još na koječemu, međutim, osnovni žanrovski predznak ovog filma pored neizbežne VALHALLE daje i izvršni producent Nick Love. Dakle, s jedne strane, ovde su Refnovi uticaji, s druge Loveov pitki britanski B-film koji se poslednjih godina ruku na srce dosta ofucao, a utisak je negde na sredini.

U narativnom pogledu, Love je dominantniji uticaj, priča je jasna, besmisleno jednostavna, bez skrivenih značenja, suptilnih rešenja i apsolutno je prilagođena savremenom gledaocu kome su Vikinzi predstavljeni kao marljivo ogrubele atlete predvođene jednim od prvoboraca iz TWILIGHTa, Charlie Bewleyem. U isto vreme, priča je i prilično dosadna i osim jednog duhovitog izliva nasilja ne nudi preterane razloga da se gleda u ekran.

U vizuelnom pogledu, Blackburn je vrlo korektan i HAMMER OF THE GODS izgleda kao jedan od boljih primera britanskog B-filma. Vikinzi nisu mnogo skup setting pošto lutaju po pustarama i Blackburn to sve snima kao upmarket britansku televiziju. Međutim, ono što Blackburnu izmiče da bi napravio mešto zanimljiviji film jeste upravo svest o tome da se mora odmaći od televizijske efikasnosti i ponuditi lični pečat, ono što je Refn imao u izobilju sa Readom u ranijim saradnjama.

Otud, suštinski, Readov ravan scenario dobija pristojan ali ravan tretman kod Blackburna i gura ovaj film u geto naslova koji su zanimljivi samo ljubiteljima priča smeštenih u epohu. Iako u iednom trenutku koketira sa idejom halucinogenih gljiva, Blackburn ovu vikinšku priču zadržava u racionalnim okvirima, daleko od VALHALLA RISINGa. Odluka da score za film čine neki drugorazredni industrial i dubstep je oportuna, ali na kraju ne deluje ni hrabro niti energično.

* * / * * * *

[iwasateenagewerewolf]

Može li mi neko reći bilo šta o Draganu Raduloviću iz "Bubašintera", šta se sa njim desilo, je l' živ i gde je...  Znam da je glumio i u UR ali bar nešto osim toga saznati - mrka kapa.

[crippled_avenger]

Ja sam ga sreo 1993. Bio je član DSSa.

[crippled_avenger]

Mala geneza novog Kanyeovog hita

Omega - Gyöngyhajú Lány

Griva - Devojka biserne kose.avi

Bijelo Dugme - Pljuni i zapjevaj moja Jugoslavijo

https://www.youtube.com/watch?v=XooO-UVQp1Q

[Karl Rosman]

Dugme nikako, ali prve dve - bogovski!

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE BATTERY Jeremy Gardnera, indie film o invaziji zombija, priču koja ima elemente horora ali bi se pre svega mogla definisati kao melodrama o prijateljstvu. THE BATTERY nije buddy film, najpre je reč o filmu koji govori o prijateljstvu, o dvojici ljudi koji u sred zombi-apokalipse postaju toliko vezani jedan za drugog da svoju ljudskost poistovećuju sa međusobnom dinamikom. Glumci prilično efektno kanališu svoje karaktere unutar jednog ortodoksnog indie rediteljskog postupka u kome Gardner uspeva da proizvede ne samo vrlo dobru atmosferu na minimalnom budžetu već i da snimi nekoliko nesvakidašnjih scena.

U domenu tih rudimentarnih polu-žanrovskih ostvarenja, THE BATTERY je daleko superiorniji rad od recimo SIGHTSEERSa, a donosi i nekoliko suštinski inovativnih momenata.

Gardner izuzetno vešto ekonomiše sredstvima koja su mu na raspolaganju i svoja budžetska ograničenja vrlo lako pretvara u prednosti i samu suštinu rediteljskog izraza. Uprkos tome što u ovom filmu ima nekih indie obeležja u rediteljskom smislu, od mumblecorea do nekih hipertrofiranih upotreba muzike koje su gotovo pa postale kliše indie filma, pa je samim tim, simpatija za ovaj film u priličnoj meri uslovljena tolerancijom za indie zahvate - THE BATTERY ima mogućnost i za ozbiljniji crossover.

* * * / * * * *

[Джон Рейнольдс]

Oliver Stone making Chavez film: Venezuela president

US filmmaker and long-time Hugo Chavez fan Oliver Stone is making a movie about the late Venezuelan leader, according to President Nicolas Maduro.

"Oliver Stone is making a very beautiful film about our commander Hugo Chavez... that he will likely finish in the next months," Maduro said on Thursday, at an event in the northwestern state of Lara.

"We are eager for its debut on the big screen in Venezuela," he said.

Maduro said that one of Stone's producers informed him about the film while on an official trip in Paris.

Chavez led Venezuela for 14 years until he died on March 5 after a long battle with cancer at the age of 58. A retired army lieutenant colonel, he died five months after being re-elected to a third six-year term in office.

Stone, 66, frequently has praised the outspoken Chavez, whom he interviewed for a 2009 documentary entitled "South of the Border," exploring Chavez's role in bottom-up change sweeping South America.

Other leftist leaders interviewed in that film included Bolivia's Evo Morales and Ecuador's Rafael Correa.

Maduro said that Stone soon will visit Venezuela for the premiere of a film project on "the history of American imperialism."

The director, who has described his views as "progressive", is known for politically-angled productions that some critics dismiss as tendentious.

On his website, Stone describes some of his films as being "at deep odds with conventional myth."

His movies include "Platoon" - the first in his Vietnam trilogy - "JFK," "Natural Born Killers," and "Nixon."

He also directed "W." - an unflattering portrait of former US president George W. Bush - and the hit movies "Wall Street" and "Scarface."

Voice of Russia, AFP

[Tex Murphy]

Не желим да закерам, али није режирао Скарфејс, за њега је писао сценарио. Иначе, добар је Оливер Стоун.

[crippled_avenger]

First off, I love Jim Carrey. When producer Matthew Vaughn and director Jeff Wadlow called me up and suggested we do a conference call with him to talk about the sequel to the 2010 original I was genuinely excited. Like you, I love Eternal Sunshine, Man on the Moon and The Truman Show. Carrey is an actor like no other, an unpredictable force of nature who brings a layered warmth and humanity to his work as well as that unstoppable energy he's always been renowned for. He had lunch with Matthew around the time of the first movie and dug it so much he appeared that night on Conan O'Brien DRESSED as Kick-Ass, singing a duet with Conan dressed as Superman. Vaughn and I made a mental note to work with this guy as soon as possible as we're both huge admirers. 



Cut to almost three years later and I'm sitting in a screening room in London watching what I think is one of Carrey's best-ever performances. I'd seen Kick-Ass 2 in many forms, but this was the absolute final cut complete with opening titles, music and a terrific post-credit sequence you're all going to love. I couldn't be happier with this picture. It's as good as the original and in many ways BIGGER as it expands upon the universe and really takes things to the next level. There are a lot of stand-outs in the sequel, every actor really firing on full cylinders and an amazing script that moves like a rocket. But Carrey in particular is magnificent. He's never done anything like this before and even from the trailer, with his masked dog sidekick specially trained to munch criminal balls, you can see that something really fun and special is happening here. Colonel Stars and Stripes is so charismatic and all his scenes are up there with Nic Cage's amazing turn as Big Daddy in the original... which made it all the more surprising when Jim announced tonight that the gun-violence in Kick-Ass 2 has made him withdraw his support from the picture. 



As you may know, Jim is a passionate advocate of gun-control and I respect both his politics and his opinion, but I'm baffled by this sudden announcement as nothing seen in this picture wasn't in the screenplay eighteen months ago. Yes, the body-count is very high, but a movie called Kick-Ass 2 really has to do what it says on the tin. A sequel to the picture that gave us HIT-GIRL was always going to have some blood on the floor and this should have been no shock to a guy who enjoyed the first movie so much. My books are very hardcore, but the movies are adapted for a more mainstream audience and if you loved the tone of the first picture you're going to eat this up with a big, giant spoon. Like Jim, I'm horrified by real-life violence (even though I'm Scottish), but Kick-Ass 2 isn't a documentary. No actors were harmed in the making of this production! This is fiction and like Tarantino and Peckinpah, Scorcese and Eastwood, John Boorman, Oliver Stone and Chan-Wook Park, Kick-Ass avoids the usual bloodless body-count of most big summer pictures and focuses instead of the CONSEQUENCES of violence, whether it's the ramifications for friends and family or, as we saw in the first movie, Kick-Ass spending six months in hospital after his first street altercation. Ironically, Jim's character in Kick-Ass 2 is a Born-Again Christian and the big deal we made of the fact that he refuses to fire a gun is something he told us attracted him to the role in the first place. 



Ultimately, this is his decision, but I've never quite bought the notion that violence in fiction leads to violence in real-life any more than Harry Potter casting a spell creates more Boy Wizards in real-life. Our job as storytellers is to entertain and our toolbox can't be sabotaged by curtailing the use of guns in an action-movie. Imagine a John Wayne picture where he wasn't packing or a Rocky movie where Stallone wasn't punching someone repeatedly in the face. Our audience is smart enough to know they're all pretending and we should instead just sit back and enjoy the serotonin release of seeing bad guys meeting bad ends as much as we enjoyed seeing the Death Star exploding. The action in Kick-Ass 2 is like nothing you've ever seen before. The humour, the characters, the heart and the set-pieces are all things we're very proud of and the only warning I'd really include is that it's almost TOO EXCITING. Kick-Ass 2 is fictional fun so let's focus our ire instead of the real-life violence going on in the world like the war in Afghanistan, the alarming tension in Syria right now and the fact that Superman just snapped a guy's fucking neck. 



Jim, I love ya and I hope you reconsider for all the above points. You're amazing in this insanely fun picture and I'm very proud of what Jeff, Matthew and all the team have done here. 



Love and Peace,

Mark Millar

@mrmarkmillar

[Meho Krljic]

Meni samo nije jasno šta ovim hoće da kaže:

nothing seen in this picture wasn't in the screenplay eighteen months ago.

Meni to zvuči, a možda, skoro sigurno grešim, ali zvuči mi kao da Millar kaže "ovo što je u trejleru nije bilo u scenariju" pa u tom smislu kao da daje Keriju povod da se buni.

[Tex Murphy]

Ах та дупла негација. Чоек оће да каже - све што је било у филму, било је и у сценарију.

[Meho Krljic]

Jebote, pazi kada sam ja svestan da je to hteo da kaže, ali mi ova rečenica i dalje ne šalje tu poruku. Prokleti bili Škoti i njihovo kasapljenje engleskog jezika.

[Meho Krljic]

Uzgred:

http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/

[Tex Murphy]

Uzgred:

http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/

Хаха, ладно не могу да отворим линк са компјутера у кабинету!

[Tex Murphy]

Jebote, pazi kada sam ja svestan da je to hteo da kaže, ali mi ova rečenica i dalje ne šalje tu poruku. Prokleti bili Škoti i njihovo kasapljenje engleskog jezika.

Знаш шта, могу ти рећ да си у праву. Кад само прелетиш погледом преко реченице, све је у реду, али на детаљнију анализу изгледа помало бизарно.

[crippled_avenger]

Pošto je počelo zahlađenje, vreme je za malo jače sadržaje, Stari se vraća kanonskim temama življa, nejači i žanrovskog filma.

http://novinenovosadske.rs/gosti/

[crippled_avenger]

Pogledao sam TOYS IN THE ATTIC George Roy Hilla, ekranizaciju komada Lilian Hellman koju je adaptirao James Poe. Ovo je zanimljiv film koji se dotiče posesivne, gotovo incestuozne ljubavi dve sestre usedelice i brata propaliteta i Hill čini sve što može da aktivira dramu kojiko god je to moguće, međutim, prevelika količina informacija se plasira kroz dijaloge što čak i ne čini film statičnim, uostalom snimao ga je Joseph Biroc ali ga čini jako konfuznim jer iz dijaloga naprosto mnoge stvari ne mogu tako lako da se zapamte i isprate. Otud u ovoj priči koja se zasniva na odnosima upravo odnosi  ostaju nejasni. Dean Martin u ulozi brata je hazarderski potez koji je učinio film zanimljiv, neki misle da se isplatio, neki ne. Nemam profilisan stav o tome jer su problemi koje imam sa filmom pre svega pripovedačke prirode.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Joseph Ruben je pod stare dane snimio jednostavan, napet visceralan suspense triler sa dobrom glumačkom podelom koju čine Michelle Monaghan i Michael Keaton, dakle bez zvezda ali sa pouzdanim facama koje su okusile taj status. Scenario Davida Lougheryja je rudimentaran, ne naročito inovativan, ali opet vrlo pristojan u domenu home invasion žanra koji se dosta eksploatiše. Ruben se bavio raznim vidovima trilera i sa Lougheryjem je uradio remek-delo DREAMSCAPE. Ovaj film je više na liniji SLEEPING WITH THE ENEMY ali naprosto nema onu energiju u podeli i trendsetersko mesto koje je ovaj imao. Otud PENTHOUSE NORTH nije značajan film ali je odličan suspenser koji se ne šlepa na zamajcu stare slave i čini da se Ruben ponajmanje obrukao os svojih ispisnika.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Renny Harlin je tokom svoje sovjetske avanture snimio, za sada, dva filma od kojih je prvi 5 DAYS OF WAR bio gruzijska antiruska propaganda i prilično tanak film sa pseudo-All Star podelom koji je trebalo da prikaže žrtvu te zemlje u ratu za Južnu Osetiju. Uprkos nekim dobrim akcionim sekvencama i radoznalosti međunarodne javnosti, to je bio kreativni promašaj za Harlina i svakako nije ponovio uspeh Gilla Pontecorva u Alžiru. Drugi film koji je snimio u bivšem SSSR jeste ruska koprodukcija THE DYATLOV PASS INCIDENT found footage film inspirisan istinitim događajem u kome grupa američkih studenata istražuje čuveno stradanje grupe planinara iz 1959. godine.

Harlin se nije preterano dobro snašao u found footage podžanru. Njegov film izgleda kao pokušaj reditelja konvencionalnih filmova da koketira sa tim pravcem i u izvesnom smislu više liči na hendikperirani konvencionalni film nego na found footage, premda je u pogledu nekih rediteljskih rešenja zato i pitkiji i prihavtljiviji publici koja ne voli taj podžanr. U izvesnom smislu, Harlin se bolje snašao nego Barry Levinson kome je found footage na kraju potpuno ubio strukturu filma a Harlinu je sa druge strane struktura ostala vrlo konvencionalna, čak i previše ako imamo u vidu formu kojom se bavi.

Kada stvari postanu visceralne, Harlin se odlično snalazi, ali celu dokumentarističku postavku ne radi toliko nekompetentno koliko zapravo bez ikakvog ubeđenja. Naročito ako imamo na umu vrhunce koje su u pogledu found footage estetike postigli CHRONICLE i TROLLJEGERNE, odnosno u pogledu prikaza post-sovjetskog užasa koji imamo u pseudo-found footage filmu CHERNOBYL DIARIES. Otud, ovaj Harlinov oportuni pokušaj da iz post-sovjetskog ćoška napravi globalni kambek deluje promašeno i ne čini se kao film koji će postići taj cilj.

* * / * * * *