The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE SECRET LIFE OF WALTER MITTY Bena Stillera, adaptaciju priče Jamesa Thurbera koja je već decenijama pokušavala da izbori svoju novu ekranizaciju. Stillerov film na kraju imponuje svojom ambicijom i željom da bude nešto više od kaprijanske komedije. Nažalost, taj žar i izuzetnu rediteljsku artikulaciju nije ispratila scenaristička konepcija. Conradova adaptacija Thrubera je vrlo konfuznma u idejom pogledu.

Naime, s jedne strane film se pretvori u svojevrsnu newagey elegiju sa srećnim krajem i to je gnjecavo ali manje problematično. Mnogo je veća nevolja sa samim razvojem glavnog junaka. Walter Mitty je naime mlakonja zarobljen u životu običnog službenika koji bi želeo da bude zapaženiji i stekne dostojanstvo koje je rezervisano za hrabrije, nametljivije i pustolovnije ljude. U Conradovoj adaptaciji, Mitty upravo i potaje pustolov čime zapravo uspeva da se emancipuje kroz reafirmaciju one "nepovoljne" društvene slike koja ga je mučila.

Dakle, Mitty ne pronalazi rešenje u tome što ispoljava sebe već u tome što lomi svoje inhibicije i postaje pustolov. Mitty kao žrtva je mnogo zanimljivija i inteligentnija pojava od Mittyja kao heroja, i uprkos tome što film pokušava da pokaže kako je rešenje postojalo u njemu samom i rešenje problema i svoju maštovitost mahom bazira na atrakcijama. Otud i Mittyjeva sanjarenja više odlaze u pravcu akcionog filma nego u pravcu njegovog boljeg i hrabrijeg reagovanja na izazove koje pred njega postavljaju druge životne okolnosti. Ako tome dodamo da Mittyjevo sanjarenje prestaje onda kada on postane istinski avanturista, iako bi u svakom pogledu zanimljivije da su se ona nastavila ali da im se promenio predznak, dobijamo film koji je u pojedinim aspektima načeo sve svoje potencijale ali je retko koji razvio do kraja.

Ben Stiller se, kao i inače, dobro snalazi kao reditelj, nudeći niz maštovitih rešenja u pogledu inscenacije i vizuelnog koncepta. Nažalost, gubi kontrolu nad materijalom u pogledu formiranja pripovedačke celine.

* * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka 

[Albedo 0]

[Mme Chauchat]

Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka 

Verovatno da ne bi nekom palo na pamet da poredi Denija Keja i Bena Stilera, jer svi znamo kako bi se to završilo!!!1 

[Meho Krljic]

Pa, mora da je to onda taj primer židovske zavere... ćutanja...

Enivej, u drugim vestima, Marvel je otkrio sinopsis i kast za ekranizaciju Guardians of the Galaxy i sve zvuči dosta dobro, reklo bi se da priča u širim crtama prati Abnettov i Lanningov rad na stripu a to je, znamo, bilo sjajno. Plus, Vin Dizel igra Groota. 


Marvel Reveals Official Guardians of the Galaxy  Synopsis

The official synopsis reveals that the fate of the galaxy is once again at stake  in the upcoming film in Marvel's Cinematic Universe.

Guardians of the Galaxy is one of the stranger Marvel titles out  there, following the adventures of a group of alien heroes as they tangle with  the Kree, the Shi'ar, and super villain Thanos. Marvel has released the official synopsis for the  upcoming film, a few days after releasing the first screenshot.
Guardians of the Galaxy stars Chris Pratt as Peter Quill, aka  Star-Lord, who finds himself the target of a manhunt after stealing a mysterious  orb. Ronan (Lee Pace), the film's villain, is relentlessly pursuing the orb.  Quill must join forces with four unlikely teammates: Rocket Raccoon, a gun  slinging raccoon (Bradley Cooper); a sentient tree named Groot (Vin Diesel); the enigmatic, green warrior Gamora (Zoë  Saldana); and the vengeful Drax the Destroyer (Dave Bautista). A common theme in superhero movies, the ragtag band must save  the galaxy from the threat that Ronan and the orb presents. You can read the  full synopsis on Marvel's official site.
Guardians of the Galaxy has been lining up an impressive cast. The  film features Micheal Rooker, Karen Gillan, Djimon Hounsou, with John C. Reilly,  Glenn Close as Commander Rael, and Benicio del Toro as The Collector. Guardians of the  Galaxy will be directed by James Gunn, whose credits include writing for  the game Lollipop Chainsaw and both writing and directing  the film Slither. Gunn also produced the screenplay for Guardians  of the Galaxy, based on the story written by Nicole Perlman and Gunn.
Guardians of the Galaxy releases August 1, 2014 in the United  States. Other upcoming Marvel Cinematic Universe films include: Captain  America: The Winter Soldier, due out April 4, 2014; Avengers: Age of  Ultron releasing May 1, 2015; and Ant-Man, starring Paul Rudd and scheduled for July 31, 2015.
Source: Marvel

[crippled_avenger]

Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka 

Zar nisam rekao "koja je već decenijama pokušavala da izbori svoju novu ekranizaciju." "Nova ekranizacija" podrazumeva da postoji stara, ali nema drugih razloga da se ova dva filma porede...

[Meho Krljic]

Nisam mislio na tebe, nego na američku publicistiku koja kao da se ne seća starog filma.

[milan]

Pa, mora da je to onda taj primer židovske zavere... ćutanja...

Enivej, u drugim vestima, Marvel je otkrio sinopsis i kast za ekranizaciju Guardians of the Galaxy i sve zvuči dosta dobro, reklo bi se da priča u širim crtama prati Abnettov i Lanningov rad na stripu a to je, znamo, bilo sjajno. Plus, Vin Dizel igra Groota. 


Marvel Reveals Official Guardians of the Galaxy  Synopsis

The official synopsis reveals that the fate of the galaxy is once again at stake  in the upcoming film in Marvel's Cinematic Universe.

Guardians of the Galaxy is one of the stranger Marvel titles out  there, following the adventures of a group of alien heroes as they tangle with  the Kree, the Shi'ar, and super villain Thanos. Marvel has released the official synopsis for the  upcoming film, a few days after releasing the first screenshot.
Guardians of the Galaxy stars Chris Pratt as Peter Quill, aka  Star-Lord, who finds himself the target of a manhunt after stealing a mysterious  orb. Ronan (Lee Pace), the film's villain, is relentlessly pursuing the orb.  Quill must join forces with four unlikely teammates: Rocket Raccoon, a gun  slinging raccoon (Bradley Cooper); a sentient tree named Groot (Vin Diesel); the enigmatic, green warrior Gamora (Zoë  Saldana); and the vengeful Drax the Destroyer (Dave Bautista). A common theme in superhero movies, the ragtag band must save  the galaxy from the threat that Ronan and the orb presents. You can read the  full synopsis on Marvel's official site.
Guardians of the Galaxy has been lining up an impressive cast. The  film features Micheal Rooker, Karen Gillan, Djimon Hounsou, with John C. Reilly,  Glenn Close as Commander Rael, and Benicio del Toro as The Collector. Guardians of the  Galaxy will be directed by James Gunn, whose credits include writing for  the game Lollipop Chainsaw and both writing and directing  the film Slither. Gunn also produced the screenplay for Guardians  of the Galaxy, based on the story written by Nicole Perlman and Gunn.
Guardians of the Galaxy releases August 1, 2014 in the United  States. Other upcoming Marvel Cinematic Universe films include: Captain  America: The Winter Soldier, due out April 4, 2014; Avengers: Age of  Ultron releasing May 1, 2015; and Ant-Man, starring Paul Rudd and scheduled for July 31, 2015.
Source: Marvel

A Kris Prat je Starlord! Najbolji kasting ikada!

[crippled_avenger]

Pogledao sam TERROR LIVE Byeong-woo Kima, južnokorejski triler o novinaru koga progoni terorista sa pretnjama da će podmetnuti bombe. Novinar isprva  pokušava da napravi gledanost od te priče, međutim ispostavlja se da terorista ima još nekoliko aduta i plan koji seže do samog vrha države.

TERROR LIVE je kamerni triler koji svoju radnju smeštenu na jednoj lokacji pokušava da začini nekim spektakulranim kadrovima, specijalnim efektima u drugom planu, međutim nažalost nije dovoljno kreativan da bi se izborio sa kamernom formom niti je dovoljno originalan da bi se nametnuo kao autentični high concept.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam ULVENATTEN Kjella Sundvalla, ekranizaciju romana Toma Egelanda o grupi čečenskih terorista koji zauzimaju televizijski studio u Oslu ne bi li iznudoli predaju jednog svog otpadnika. Sasvim sigurno da sam televizijski setting sugeriše dosta toga ali ULVENATTEN više liči na televizijski nego na bioskopski rad i rekao bih da skandinavski specijalista za žanrovski film Kjell Sundvall u ovom ostvarenju ne nudi materijal koji je dorastao za veliki ekran.

Egelandov roman obazrivo raspaljuje antiruski sentiment čuvajući se od toga da ne bude shvaćen kao apologeta čečenskog terorizma. Ono što je nama najzanimljivije jeste dosta hvaljena rola Dejana Čukića koji je dobio zadatak da napravi lik čečenskog negativca. iako ga deo kritike proglašava za ključni kvalitet filma, Čukić ovde ipak nije ni na koji način uspeo da odbrani taj lik i ponudio je vrlo klasičnog jednodimenzionalnog negativca.

Sundvallu se ne može osporiti elementarna kompetentnost ali ukupno uzev ULVENATTEN nije reprezentativan primerak skandinavskog žanrovskog filma.

* 1/2 / * * * * 

[Meho Krljic]

Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren 

[milan]

Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren 

Ja nikako da se ukacim na likove... Mislim, sve je to Vedon i sve to, ali mi vecina glavnih likova mahom deluje kao gomila amatera, i to mi pravi problem pri gledanju. Mada su mi epizode sve bolje i bolje kako serija ide...

[Father Jape]

Ja sam sa svih stran čuo da je serija nepojmljivo loša. A mene Vidon i kad je dobar nervira.

[crippled_avenger]

Iako AVENGERS jeste superherojska ZONA ZAMFIROVA, ova serija nije superherojski RANJENI ORAO...

[crippled_avenger]

Pogledao sam JACKASS PRESENTS BAD GRANDPA Jeffa Tremainea, novo izdanje ove uspešne franšize za koju nikada nisam uspeo da se vežem zbog bizarnog spoja elitizma i populističke bizarnosti. Ipak, čini mi se da je BAD GRANDPA za sada najzreliji film u franšizi upravo zato što je jasno profilisao svoje namere a one su bez ikakve sumnje narativne. Naravno sredstva kojima postižu cilj i dalje u sebi nose elemente skrivene kamere i freakshowa, ali ovde se definitivno prepoznaju karakteri, celina i emocija.

Bad Grandpa je kreacija Johnny Knoxvillea koji je sa Spike Jonzeom i rediteljem Tremaineom zajedno pisao scenario. Knoxville je izvanredno talentovan komičar, u ovom filmu pokazuje ne samo dar za fizičku komediju već i vrlo istančan osećaj za improvizaciju, ne samo u glumačkom već i u scenarističkom pogledu.

Međutim, najveći podvig i najmudriji potez ovog filma jeste kako je postavljena hemija između Bad Grandpe i unuka-vragolana. Naime, dok je Bad Grandpa groteskna karikatura napaljenog starca, komika ne proističe iz unuka koji ga imitira i izgovara ili izvodi opscenosti već upravo iz nevinog i detinjastog ponašanja kojim stvara osećaj neprijatnosti među odraslima. Upravo takvi detalji u kojima neka uobičajena, normalna reakcija stvara nelagodu čine ovaj film značajnim, a groteskno preterivanje, samopovređivanje i sve ostalo čine kičmu ostatka ugođaja.

BAD GRANDPA definitivno nije novi BAD SANTA ali zahvaljujući autentičnom izrazu na kome je baziran i uspelom humoru, takođe zauzima značajno mesto među savremenim američkim komedijama. Uprkos tome što je Sascha Baron Cohen verovatno ovu vrstu pristupa doveo do vrhunca u BORATu, BAD GRANDPA apsolutno može da se poredi sa njim, doduše kao nepretenciozni primer sličnog postupka. Dok je BORAT nesumnjivo značajniji po svemu onome što je izgovorio o globalnim odnosima, kulturrasizmu itd. BAD GRANDPA ipak deluje autentičnije u pogledu dokumentarnosti, čak i koherentnije na nivou narativa.

* * * 1/2 /  * * * *

[Albedo 0]

je li valjala scena u striptiz baru, koju svi hvale?

čim si dao ovoliku ocjenu JACKASS-u mora da si pijan gledao PACIFIC RIM!

[Meho Krljic]

Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren 

Ja nikako da se ukacim na likove... Mislim, sve je to Vedon i sve to, ali mi vecina glavnih likova mahom deluje kao gomila amatera, i to mi pravi problem pri gledanju. Mada su mi epizode sve bolje i bolje kako serija ide...

Da, pa ja sam pogledao samo prve dve jer je toliko juče pustio Fox premiere HD - što svedoči o tome koliki je moj entuzijazam bio, kad se nisam potrudio da ih skinem ranije.  Nije ovo sjajna serija za sada, ali nadam se da će se popeti bar do nivoa kultne Fastlane.    Za sada nemam utisak da ima ambiciju da bude mnogo više od malčice skuplje, ali malčice mlađoj publici namenjene verzije ovoga.

[crippled_avenger]

japanski trejler za SNOWPIERCER sa obiljem novog materijala!

http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/snowpiercer-japanski-trejler.html

[crippled_avenger]

The first of 2014's dueling 'Hercules' pics to cross the finish line is a camp throwback with an inverse ratio of brains to brawn.


Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm   

A towering figure of Greek mythology, the half-human, half-god strong man Hercules has always been something of a schlock icon where movies are concerned, from the wave of Italian-made, sword-and-sandal cheapies that broke upon these shores in the 1950s and '60s to their 1980s Cannon Films derivants starring Lou Ferrigno in the title role. The song remains very much the same for "The Legend of Hercules," the first of two dueling 2014 tentpoles to reach theaters, and every inch the one that might have been commissioned by the late impresario Alexander Salkind in his "Santa Claus: The Movie" period. Costly in price ($75 million) but totally kitsch in execution, from its wooden dialogue to its low-rent international cast and its very CG-looking CGI, "Legend" is ideal fodder for indiscriminate 12-year-old boys on a lazy weekend afternoon, though even they may opt to wait for The Rock in MGM/Paramount's Brett Ratner-directed "Hercules," due in July.

As with last summer's Beltway demolition derby of "Olympus Has Fallen" and "White House Down," the canny B-movie magnate Avi Lerner (who produced through his Millennium Films banner) is once again betting that the early bird will catch the box-office worm; but lacking "Olympus'" star wattage and facing stiff competition from Christmas season holdovers, "Legend" will be hard-pressed to match its predecessor's commercial heft. Still, the movie is not without its incidental pleasures — chiefly, a 90-minute running time (sans credits) that alone makes it preferable to the bloated spectacle of "47 Ronin."

Back at the helm of a large-scale action picture for the first time since his Sylvester Stallone auto-racing turkey "Driven" in 2001, Renny Harlin kicks things off with a thunderous battle scene in which hordes of CG warriors under the command of the Tirynthean King Amphitryon (Scott Adkins) storm the gates of neighboring Argos circa 1200 B.C., 3D arrows raining down on the audience in old-fashioned, comin'-at-ya style. But while Amphitryon is an undisputed victor on the battlefield, we soon see that things haven't been kosher for a while between him and his beleaguered wife, Queen Alcmene (Roxanne McKee), who longs for peace in their war-torn land. Having exhausted all other options, she prays to the goddess Hera for help and receives a surprising response: it seems that Hera's s.o., Zeus, has always coveted Alcmene from afar, and if she agrees to let him sire her a child, that boy, Hercules, will lead his people to salvation. (Lurking around the edges of these early scenes is Rade Serbedzija as the Queen's Gandalf-like mentor, Chiron.)

This leads to a conception scene that resembles a cross between an expensive perfume ad and an exorcism — all thunder, lightning and billowing curtains — which probably explains why Amphitryon suspects something foul from the start and vows to always treat this bastard son, whom he christens Alcides, as inferior to his first born, Iphicles. The pic then flashes forward 20 years, where we find the bronzed and bulgingly muscular Alcides (Kellan Lutz) in love with the Cretan princess Hebe (the blankly beautiful Gaia Weiss) and openly loathed by both Amphitryon and Iphicles (Liam Garrigan), who fancies Hebe for himself. So the King and his heir apparent plot to rid Alcides from the picture by sending him off to war — and certain death — in Egypt.

If "The Legend of Hercules" takes most of its visual cues from "300" and the "Lord of the Rings" series (albeit without anywhere near the same level of seamless craftsmanship), it borrows most of its narrative beats from "Gladiator," following Alcides/Hercules on his journey into the bowels of slavery, his discovery of his true parentage and god-like abilities, and his return home to confront his betrayers. Along the way, the movie happens upon its two most engaging episodes — one, a close-quarters ambush in an Egyptian cave that leaves Hercules and fellow soldier Sotiris (Liam McIntyre) the only survivors, the other a Sicily-set gladiatorial bout in which Hercules squares off against a giant mutant known fittingly as Half Face. Both serve as reminders that Harlin can still execute a solid action sequence, with an attention to perspective and spatial continuity that many of his contemporaries lack, even if he's a bit too fond of freeze frames and slow-motion that threaten to trun every fight scene into its own instant replay.

But "Hercules" sinks into torpor whenever something other than hand-to-hand combat takes center stage. As he demonstrated in the "Twilight" series, Lutz's acting muscles aren't nearly as well developed as his pectorals and deltoids, and while the role may not call for a master thespian, it at least begs someone who can emote without looking like he's straining to execute a dead lift. Relative newcomer McIntyre, who assumed the lead role in "Spartacus" on TV from the late Andy Whitfield, gives by far the most affecting and nuanced turn here as a man driven to extraordinary lengths by the hope of someday reuniting with his family.

Shot in Bulgaria (where Millennium now has its own studio), "Legend" isn't as distractingly cheap looking as other Lerner productions, with decent set and costume work, though the CGI is always more high-end video-game than anything approaching photorealism. Sam McCurdy's 3D camerawork is mostly effective, but marred at screening reviewed by the conspicuous dimness that afflicts so much 3D projection.

[crippled_avenger]

Pogledao sam prvi srpski film prikazan u 2013. godini, premontiranu seriju SAMAC U BRAKU nastalu po romanu Mir Jam, pod bioskopskim naslovom KAD LJUBAV ZAKASNI. Reč je o debitantskom bioskopskom ostvarenju Ivana Stefanovića koji je učio režiju na istoj godini sa Dejanom Zečevićem i Srdanom Golubovićem i scenaristkinje Milene Depolo koja je učila dramaturgiju na istoj godini sa Crippleom.

U konkretnom slučaju Ivana Stefanovića koji je kao i Golubović ostao kao predavač na Fakultetu dramskih umetnosti, njegova bioskopska karijera nije pošla istim stopama kao Srdanova i Zekina. Međutim, uprkos očiglednim razlikama, zanimljivo je da su Zeka i Stefanović praktično u nekoliko meseci izašli u bioskope sa premontiranim serijama, i da su pored svoje generacijske vezanosti deo istog trenda, a to je eksploatacija jednog materijala u više medija.

U tom duelu klasića, Stefanovićev film je daleko superiorniji, rekao bih čak neuporedivo. Ne samo da je u pogledu estetizacije konzistentniji, da ima relativno jasnu ideju kojim se vizuelnim sredstvima služi već i na mnogo jasniji način priča priču.

Za razliku od VOJNE AKADEMIJE 2 koja nema smisla ni na jednom nivou, ne može se ni prepričati ni žanrovski odrediti, KAD LJUBAV ZAKASNI stoji iznenađujuće konzistentno, i u pogledu žanra i kad je reč o samom sklopu događaja.

Štaviše, uprkos tome što je po raznim detaljima upadljivo da KAD LJUBAV ZAKASNI predstavlja nusproizvod nastanka serije, film je zapanjujuće konzistentan u okvirima onoga što pokušava da kaže i vrlo je fokusiran na svoju osnovnu temu a to je jednostavan melodramski zaplet o ljudima koji se venčaju bez obostrane ljubavi i tokom fingiranja braka počnu da se vole.

U kinematografiji koja već duže vreme ne gaji čistu melodramu, KAD LJUBAV ZAKASNI deluje kao vrlo poželjan incident. Nažalost, problem je u tome što mnogo veći smisao ovaj film ima kada se analizira nego kada se gleda kao aktuelno ostvarenje.

Naime, da je KAD LJUBAV ZAKASNI crno-beli film, to bi delovalo kao vrlo interesantan eksperiment u persiflaži, parodiranju ortodoksne melodrame i pokušaju da se unutar nje pronađe neka nota naivnog lascivnog humora koja bi uprkos toj naivnosti delovala gotovo sofisticirano. Da je ovo crno-beli film nastao pre nekih šezdesetak i više godina, bio bi čak svojevrsna "karika koja nedostaje" u istoriji našeg filma. Međutim, očigledno da Stefanović nije bio spreman za takav korak, koliko god on ekstremno nekomercijalno delovao, kao što je na primer, prezentacija ove priče u crno-beloj slici.

I tu dolazimo do trećeg klasića, Srdana Golubovića koji sa KRUGOVIMA diktira kalibar srpskog mejnstrim filma sa visokim umetničkim pretenzijama. filmovi kao što su KRUGOVI su na neki način ostavili publiku gladnom upravo za onim sadržajima kakve nude VOJNA AKADEMIJA 2 i KAD LJUBAV ZAKASNI. Ali, ti filmovi naprosto ne nastaju čak ni kao filmovi već kao otpadak, svojevrsni bioskopski krek nastao preradom televizijskog kokaina.

Kada tome dodamo jednu paradoksalnu činjenicu iz duela začelja, a to je ishod u kome je KAD LJUBAV ZAKASNI daleko superiorniji "sastav" od VOJNE AKADEMIJE 2 a da se istovremeno eksploatiše sa manjom ambicijom, i automatski rezultira i desetak puta manjom gledanošću, krug apsurda naše kinematografije je zaključen.

Dakle, kod nas čak i kada se otpadak pušta u bioskope, više se forsira onaj gori otpadak.

Otud, postavlja se pitanje da li bi prebacivanje filma u crno-belu sliku bilo baš toliki komercijalni suicid, naročito jer su ga producenti i distributeri već "prebrinuli" pustivši ga u malom broju termina u bioskope na samu Novu godinu i dve nedelje pred MONTEVIDEO.

U tom žalosnom talogu naše simulacije komercijalnog filma ponekad deluje da se deo gledalaca, oni koji se bave kritikom, daleko ozbiljnije angažuju oko tih filmova nego sami autori.

A KAD LJUBAV ZAKASNI nosi u sebi energiju prengalašene melodrame koja bi mogla uzbuditi Žižeka sa svojim srednjeevropskim međuratnim pristupom srpskom međuratnom miljeu.

Za razliku od Šotre koji je nepretenciozan i virilan u svom kopanju po "lakoj literaturi" Mir Jam, Stefanović i Depolo su znatno pretenciozniji i "sporiji". Međutim, meni je to prijalo iako je rezultat objektivno manje pitak od Šotre. Međutim, opšti utisak je intrigantniji pošto ovde nema tog neudobnog spoja melodramske ozbiljnosti i šaljivog populizma, ovde je sve smrtno ozbiljno i samim tim izuzetno smešno. U nekoliko navrata sam bio siguran da značajan deo tog humora proisteklog iz deadpan realizacije nimalo nije slučajan.

Koliko god Stefanović grešio u pokušaju da napravi populističku melodramu koristeći se filmskim jezikom njenih neprijatelja, uprkos svemu to mi je zanimljivije od Šotrine formule "narodnog filma" prenatrpanog potrošenim glumcima, bajatim vicevima i jednom bujicom opštih mesta koja na kraju čine da više ne možemo da razlikujemo šta smo videli u tom konretnom ostvarenju a šta je sećanje na druge slične uloge istih glumaca i dela istih autora.

U tom smislu, Stefanović je po svim parametrima slabiji od Šotre, naprosto snima smeće koje se nedovoljno gleda, ali je isto tako i daleko zanimljiviji od njega jer luta u pokušaju da napravi nekakav svoj izraz u svemu tome.

Slično Šotri, Stefanović je snimio film čiji je osnovni problem u tome što nije dobar. Ali, za razliku od Šotre njegov film je barem zanimljiv, naročito onima koji vole da pored uočavanja loše realizacije u filmu (gde Šotra ipak prednjači) uživaju i da posmatraju melodramski eksces.

"Filmski jezik neprijatelja" se ogleda u tome što Stefanović koliko god pokušavao da bude iskren u realizaciji ove priče, ne može da odoli a da unutar postupka ipak ne prepozna ono što je u njoj apsurdno, a to kod Šotre ponekad eventualno prepoznaju glumci i devalviraju "ozbiljne" odnose sprdnjom i šmirom, kao i ono što je njen erotski podtekst, čega kod Šotre apsolutno nema. Ukupno uzev, Stefanović je sa svešću o svemu tome uspeo da prilično dobro zauzda glumce, i sigurno bi postigao još bolji rezultat da su Miloš Biković i Brankica Sebastijanović okruženi boljom podelom. Nažalost, u potrazi za "novim licima", Stefanović je platio preskupu cenu i uveo je niz neupotrebljivih faca na ekran.

KAD LJUBAV ZAKASNI je film van svog vremena a na tu kartu nije dovoljno odigrao kako bi tu manu pretvorio u prednost i autorsku nameru. Ali da je iole blizu nekakvih relevaznih zanatskih tokova, mislim da je ovo nešto što bi Slavoj Žižek obožavao.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam HER Spike Jonzea, film koji u principu ne spada u red onih kakvi mi inače prijaju, niti mislim da je reč o filmu kome ću se često vraćati. Ipak, smatram da je to do sada Jonzeov najzreliji film, i da je konačno postigao ono za čim je čeznuo a to je da snimi "važan, veliki, prevratnički" film. Ne verujem da će HER sam po sebi proizvesti nekakav talas sličnih naslova ali mislim da će se izdvojiti kao vrlo bitan klasik savremenog američkog filma.

S jedne strane, Jonze je snimio svoj formalno najradikalniji film do sada. Joaquin Phoenix igra junaka koji se zaljubljuje u svoj Operativni sistem i film ima snažnu literarnu dimenziju, ostavlja utisak svojevrsnog filma-romana u kome se ne prikazuje baš tok svesti, ali su dijalozi, u skladu sa samom prirodom odnosa o kome film govori osnovno pripovedačko sredstvo, a događaji koji se nižu zalaze mnogo više u domen junakove intime nego nekakve konvencionalne priče.

S druge strane, u pogledu samog odnosa prema junacima i osećanjima publike, Jonze je snimio svoj najkonvencionalniji film. HER uprkos svojoj društvenoj kritici, blagoj SF premisi i opservacijama o stanju savremenog čoveka koje je je već dosegnuto (iako je tehnika kojom njegovi junaci raspolažu za jedan mali korak ispred postojeće) zapravo jedna izuzetno ubedljiva, u sentimentalnom pogledu gotovo konvencionalna ljubavna priča. Zanimljivo je da u proteklih godinu dana, SF premise zapravo stoje u korenu izuzetnih ljubavnih filmova kao što su ABOUT TIME i HER, i da je ovaj oblik fantastike našao oslonac u sinergiji sa žanrom koji mu do sada nije bio svojstven.

Sasvim sigurno, HER ne može biti ona vrsta mejnstrim ljubavnog filma koji se obraća svim generacijama iz prostog razloga što značajan deo publike impak može smatrati odnos između junaka i Operativnog sistema prebizarnim da bi se emocionalno investirao. Ali, to je generacijska stvar koja će za koju deceniju biti izmenjena tako da HER zapravo masovniju recepciju može očekivati tek u budućnosti.

Jonze u saradnji sa holandskim DPjem Hoyte Van Hoytemom nudi visokoesetetizovan film i uz pomoć vrlo malo sredstava kreira vrlo zanimljiv svet bliske budućnosti. Lično, radije bih gledao film sa bilo kim drugim umesto Joaquina Phoenixa, ali ne može mu se osporiti da je vrlo požrtvovano i dobro uradio svoj posao, kao i ostatak ekipe. Naravno, u svakom smislu najizazovnija je uloga Scarlett Johansson koja je odmenila Samanthu Morton. Posle gledanja filma, deluje ipak groteskno ideja da njen vokalni nastup bude nominovan za "oskara", ali to je svakako razmišljanje koje će otvoriti polemiku o tome koliko i kako treba vrednovati vocal acting.

HER je film kakav se retko sreće, pre svega zato što dela ovako velike ambicije i kreativnog zamaha retko uspevaju da budu ubedljiva na svim nivoima, dakle i ideološki i emotivno. 

* * * * / * * * *

[Albedo 0]

HER ne može biti ona vrsta mejnstrim ljubavnog filma koji se obraća svim generacijama iz prostog razloga što značajan deo publike impak može smatrati odnos između junaka i Operativnog sistema prebizarnim da bi se emocionalno investirao. Ali, to je generacijska stvar koja će za koju deceniju biti izmenjena tako da HER zapravo masovniju recepciju može očekivati tek u budućnosti.

Joseph Weizenbaum je napisao Computer Power and Human Reason još 1976. godine, gdje je govorio o svom programu ELIZA kojem su korisnici prilazili na isti način kao i Samanti, razgovarali su sa kompjuterom kao sa ljudskim bićem. Dakle, govorimo već o 30 godina starom odnosu programa i ljudskog bića (iako to tada još nije bio emotivan odnos ovog tipa, ali jeste ispovjedanje, jadanje, priča o emocijama sa kompjuterskim programom). Tako da ta premisa iz filma ne samo da nije generacijska stvar, ona je itekako jasna, čak zastarjela. Džonz u stvari razočarava na ovom sf terenu, jer je potpuno prevaziđen.


Problem ''bizarnosti'' je u stvari na sasvim drugom mjestu. Iako je dokazano, nepobitno i zauvijek, da vještačka inteligencija neće moći da se razvije na način kako to Džonz prikazuje, on ne samo da nam nudi otpatke 30 godina starih Vajcenbaumovih opservacija, već ubacuje i njuejdž priču sa Džonom Votsom kao novim Samantinim ''dečkom''. Guglaj ko je Džon Vots i jopet će se sve vratiti 30 godina unazad, ovaj put u njuejdž habitus, gdje se suštinski zapetljao ovaj film. Ispade da fiktivna artificijelna inteligencija, koja ima potencijal da se razvija, ima svjetsku bazu podataka na raspolaganju, može da bira šta god hoće a izabire nekog suštinski nebitnog filozofa sa nikakvim doprinosom svjetskoj misli. Vrlo inteligentno, nema šta.


Da se film pojavio prije 30 godina možda bi bio klasik.

[mac]

Džonza ne treba gledati kroz originalnost koju donosi u SF. Njemu to nije ni bila namera.

Uzgred, dovoljno ti je dva minuta razgovora sa Elizom da dopreš do granica iluzije koju Eliza stvara. Eliza nije AI, nego par linija koda čiji je cilj da simulira dijalog. Prava veštačka inteligencija je ona koja se prilagođava, pa čak i menja svoje ciljeve, kao što je u filmu i prikazano.

[crippled_avenger]

Bata se očigledno posvetio demistifikaciji mojih mistifikacija.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Albedo 0]

brinem, pošto su ti 2010. najbolji bili Edge of darkness, The Town i Shutter Island, a sad lažni Supermen, magični operativni sistem i britanska limunada o time travelu!

doduše, sad kad gledam topik za 2010. vidim da je zaraza već uzela maha sa Scott Pilgrimom na top listi!

btw, jesi li u međuvremenu prešao u sajentologiju?


ovo sve je posljedica velike tuge poslije Kimovog odlaska!

Džonza ne treba gledati kroz originalnost koju donosi u SF. Njemu to nije ni bila namera.

Uzgred, dovoljno ti je dva minuta razgovora sa Elizom da dopreš do granica iluzije koju Eliza stvara.

ipak je riječ o 1976. godini kada je knjiga objavljena, samim tim iznosi 40 godina stare opservacije o tadašnjim ljudima

ne sumnjam da neko mlađi provaljuje Elizu, ali princip je isti

povrh toga, ja upravo i pričam da artficijelnost Elize ne može da se prevaziđe, dakle Samanta ne spada u SCIENCE fiction

[crippled_avenger]

Suština moje teze o "generacijskoj stvari" je u tome što ciljna grupa ljubavnog filma a to je moja majka, ne može da dobaci do teme ljubavi sa Operativnim sistemom. Dakle, da, imamo već četiri decenije te elemente, imamo pre više od dvadeset godina robota koji je naučio da plače ali sada imamo to u maltene realističnim okolnostima.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[mac]

Ovaj tapatalk dodatak... ne znam, možda treba još da otupim da mi ne bi smetao... Ali nada umire poslednja, i ja se sve nadam da te samo malo mrzi da potrošiš 15 sekundi vremena, ili da si propustio moje uputstvo s prethodne strane.

Jesi li potražio opciju za isključivanje automatskog potpisa u Tapatalku? Ideš u Settings i negde pri dnu stoji opcija Tapatalk Signature, i u njoj odabereš None.

[Meho Krljic]

I najveći ponekad posrnu.

Majkl Bej, na CES-u pre neki dan, bio pozvan na Samsungovu prezentaciju zakrivljenih televizora, ali, avaj, teleprompter mu se zabagovao. Onda se zabagovao i Majkl:

http://www.theverge.com/2014/1/6/5281542/watch-michael-bay-melt-down-onstage-at-ces

[Albedo 0]

zar ti ne izgleda malo nategnuto nazvati HER ljubavnim filmom? Da je Džonz snimao film sa tom ciljnom grupom na umu?

Gledatelji ljubavnih filmova prije svega i gledaju taj žanr da bi iskusili neko ''virtuelno zadovoljstvo''. Ali HER nije film o njoj i njemu, već maltene o gledaocu nje i njega. Glupo mi je da umetnem ''meta'' ali HER jeste metaljubavni film.

Pandan HER je u stvari NURSE BETTY, koja je takođe loše prošla na blagajnama. U HER samo postoji više hipsterskog razumijevanja za bizarnosti nego što je to u NURSE BETTY.

Prosječni gledalac ljubavnih filmova neće gledati film o osobi koja ima virtuelnu vezu sa Monikom Beluči, God knows I had one!

Inače, ne znam da li ja jedini umišljam konekciju ali LA MIGLIORE OFFERTA je analogna verzija HER. I bolja verzija, svakako

[Biki]

Dakle da ne gledam Her

[crippled_avenger]

[Albedo 0]

toooo!


šta je ovo, sunce ti poljubim??? 

Dakle da ne gledam Her

ne, pogledaj pa da onda zajedno maltretiramo Kripa!

[Biki]

Bato jesi 

[milan]

Cekaj, pa ovo je pravo? Ja imam negde u nekom uglu mozga secanje na ovo... Ili, nije pravo? Ili sam sve sanjao... Jebemti....

[Albedo 0]

pretpostavljam da je to onaj tip iz Idola?

[crippled_avenger]

Ovo je rad Branka Gavrića, našeg velikog dizajnera koji je recimo radio neka rešenja za Genex, prigodno osmišljen za Omladinsku radnu akciju 1981. godine. Naravno, suština rada je u tome da je Vlada Divljan lažni Supermenov identitet.

[crippled_avenger]

Stari potkopava ustavni poredak...

http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-sta-je-problem-u-srpskoj-demokratiji.html


Sent from my iPhone using Tapatalk

[mac]

Ja imam mnogo dobru ideju za unapređenje demokratije, ali nikome se ne sviđa, kome god da sam opisao. Ideja je da se od glasova apstinenata i nevažećih listića na slučajan način biraju građani s pravom glasa. Recimo ako 40% nije glasalo onda se 40% skupštine bira na slučajan način od svih građana. Većina tih slučajnih poslanika ne bi bili namazani kao ovi sada, a sve partije bi imale najmoćniji podstrek da zainteresuju birače za svoje programe, umesto da im program bude blaćenje protivnika. Takođe, birački spiskovi bi bili pod konac svaki put.

Ova ideja je idealna situacija, a nekakvo međurešenje bi bilo da birački spisak ima opciju "ništa od navedenog" koja bi zaista bila to, i slučajni poslanici bi se određivali po glasovima za tu opciju.

[Meho Krljic]

Ali kako bi motivisao rendom građanina da ZAISTAučestvuje u radu zakonodavnog tela, ali i raznih parlamentarnih odbora, a da ne sklizneš u represiju? Trenutna praksa nam pokazuje da čak i profesionalni političari, sa izvanrednim kompenzacijama za svoju poslaničku dužnost, koji su takođe u određenom broju dobili i mnoge ekstra povlastice na ime političkih dogovora između koalicionih partnera, da dakle čak i takvi poslanici neretko propuštaju da ispune svoje dužnosti u parlamentu, često ne dolaze na sednice a ako dolaze, nikada ne predlažu na njima zakone ili amandmane, niti učestvuju u raspravi, glasaju samo po partijskoj direktivi ako su uopšte tu itd.

Inače, lepo je Kriple odradio ovu igračku metaforu, cenimo    i zaista nije isforsirana, partokratijski sistem vlasti u Srbiji dženjuinli podseća na ovo što je opisao.

[Albedo 0]

mislim da to ko se formalno nalazi u skupštini i nije od tolike važnosti, iako su mogli da riješe problem sa većinskim sistemom i Srbijom podijeljenom na 250 izbornih jedinica

onda bi realno komšije koje poznajete i koje imate povjerenja, koje ljudi u nekoj opštini poštuju, imali šanse da se dokopaju skupštine, jer je dovoljno da pobjede u svom gradu i time se kvalifikuju

ali mnogo je važnije da kad se aspravlja o nekom zakonu rasprava bude mnogo transparentnija, da postoji mogućnost da se lijepo organizuje skup različitih mišljenja, suoče svi argumenti, mislim može čitav vebsajt da postoji posvećen samo npr zakonu o radu, i da o tome daju mišljenje svi relevantni stručnjaci

ali caka je u tome što oni moraju da imaju neki autoritet, a to je u demokratijama potpuno nevažno

intelektualci su imali veći uticaj na državnike u autoritarnim zemljama poput starih monarhija ili u komunizmu, gdje je skupština bila potpuno skrajnuta

sve dok postoji takva čvrsta vlast vladar se pokazuje kao neko ko mnogo više brine o onom što je rečeno, dok u demokratiji vlada potpuna ravnodušnost

ne kažem da trebamo da vratimo takav neki sistem, ali vidi se čim je Vučić malo pritisnuo kako i Đurković više laje i kako i mnogo jače kritike stižu. Nema ravnodušnosti kod čvrste ruke, iii je hvališ ili je kritikuješ

[crippled_avenger]

Platon je pisao o tom sistemu zreba kao nacinu da se na vlasti nadju ljudi koje je sreca a ne porodicno nasledje, bogatstvo ili zelja da vladaju dovela na celo.

Ono sto meni pada na pamet je nesto drugo. Mislim da bi stranke trebalo da se obavezuju na Sudu za odredjene stavke svog programa i ukoliko ih prekrse (pod krsenjem ne smatram neispunjavanje, samo direktno krsenje) da izgube mandate. Neke stranke bi verovatno odbile da se obavezu ali neke bi zbog marketinga to uradile i samim tim bile primorane da ispunjavaju obecanja. Ipak, mislim da bi nespremnost stranaka da se obavezu bio jasan signal narodu da su nesolidne.

U protivnom se desava da narod, recimo, glasa za SNS a onda ovi vode politiku LDPa nekaznjeno. Ne ulazim sada u dublju analizu da li se to moglo ocekivati od SNS ili ne (moglo je, ali narod ne mora imati tu vrstu anticipacije). koliko je narod vec naslucivao da je to put, ili u krajnjoj liniji zasto se sada ne buni. Krajnji rezultat jeste da imamo stranku koja je prevarila gradjane i javnost a za to ne snosi nikakve konsekvence.

[Albedo 0]

zato što u Britaniji postoje nepisana pravila kojih ovdje jednostavno nema

kad nešto zasereš u Britaniji daješ ostavku na nivou običajnog prava, a ovdje bi trebalo lavirint propisa da se dovede i još da postoji specijalna milicija da ih sprovodi da bi se neko uklonio s vlasti

to je nezrelost koju je Britanija odavno prevazišla

ovdje ni monarhomahija ne pomaže

[crippled_avenger]

DRŽAVA Jelene Marković, po scenariju Saše Radojevića je novo delo u nizu koji je Radojević započeo još u svojim saradnjama sa Milutinom Petrovićem. Rekao bih da sva dosadašnja dela u tom nizu - ZEMLJA ISTINE LJUBAVI I SLOBODE, JUG-JUGOISTOK, POLJUPCI i DRŽAVA praktično proističu iz istog kroja, spoj meta-filma, pseudo-trilera, studije o tajnim službama, low-fi realizacije, i po nekim elementima zapleta sadrže niz sličnosti.

Čini mi se da u tom nizu DRŽAVA možda ima i najpitkiju strukturu, i da ima potencijal da bude i najdinamičnije ostvarenje, međutim, u ovom domenu su Petrović i Radojević mnogo veštiji reditelji od Jelene Marković i ovaj film upravo pada u domenu režije. Ima slabiju podelu od radova koje su snimali Petrović i Radojević i stilski je manje konzistentan rad.

Ipak, posle sličnih radova, Vladimira Milovanovića i Tamare Drakulić, čini mi se da je ova vrsta alternativne estetike otišla korak napred i da je DRŽAVA u stvari začuđujuće konzervativan i šematizovan rad, bez visoke estetizacije koja je danas moguća, pre svega zahvaljujući uvođenju Canon fotoaparata.

[crippled_avenger]

Pogledao sam INSIDE LLEWYN DAVIS Braće Coen, njihov novi film smešten u svet folk kantautora šezdesetih. Nažalost, ovaj film ima pretenzije koje više sežu u domen metafizičkog ali nema onu snagu koju je recimo imao SERIOUS MAN za koji bismo mogli reći da je slično seciranje te epohe. INSIDE LLEWIN DAVIS prikazuje svet kantautora sa dosta scena u kojima se peva, ali ne uspeva da obuhvati ni metafizičke pretenzije autora, niti duh tog doba. Paradoksalno, T-Bone Burnett je kao kompozitor i muzički urednik zapravo napravio najveći domet u ovom filmu koji ponajviše oživi u scenama kada se zapeva. Uprkos finom detalju sa pojavljivanjem Boba Dylana u jednom trenutku, film nema ni istorijsku-dokumentarnu vrednost u pogledu dočaravanja atmosfere Greenwich Villagea.

Oscar Isaac je nažalost nedovoljno harizmatičan u glavnoj ulozi. Svi likovi koje sreće u rasponu od Justina Timberlakea do Adama Drivera deluju kao zanimljiviji materijal za film od njega. Epizoda sa John Goodmanom je verovatno centralna zamisao autora ali predsrtavlja potpuni višak. Zanimljivo je da se pored Goodmana i nekih "menscheva" iz ranijeg opusa Braće Coen u filmu pojavljuje par glumaca iz serije GIRLS što na određeni način pokazuje da su oni izgubili korak sa savremenim tokovima i više nisu u stanju da diktiraju već počinju da potpisuju. Naravno, Adam Driver je u svojoj epizodi klasa iznad Alexa Karpovskog.

Neke od ideja kojim se bave Braća Coen kako u pogledu radnje tako i na nivou celine deluju kao blef nedostojan ozbiljnih autora, i čini mi se da je sve to i razlog relativno bledog rezultata ovog filma uprkos prenaduvanih kritika. Naprosto, kritika ne može da pokrije ovoliku prazninu.

S druge strane, Coenovi nisu nikada za potcenjivanje i ovaj film funkcioniše na nivou pojedinačnih scena dakle ne može se sasvim otpisati. No, to nije dovoljno da bi se INSIDE LLEWYN DAVIS uvrstio u njihov kanon.

* * 1/2 / * * * * 

[crippled_avenger]

Pogledao sam RAZE Josh C. Wallera, indie akcijaš koji zalazi i na teritoriju torture porna. Reč je o još jednom produktu nove horor-festivalske scene u kome autori pokušavaju da silom konkurišu jedni drugima i da se nadmeću u ekstremnosti scena koje prikazuju i pretenziji dijaloga kojima se popunjavaju odmorišta. Ono što je funkcionisalo u SRPSKOM FILMU gde su smenjivale deonice nasilja i teoretisanja, ovde puca po šavovima, i mogao bih reći da je RAZE loš predstavnik te vrste indie pristupa exploitation filmu. U konkretnom slučaju okolnosti su bazirane na oprobanim klišeima o prisilnom kumiteu gde na kraju može biti samo jedna pobednica. A organizatori koji prisiljavaju otete i ucenjene žene na ovaj battle royale su neki pretenciozni frikovi školovani na istom mestu sa negativcima iz MARTYRSa, i ukusom za akcione heroine identičan Tarantinovom, ako imamo u vidu da glavnu junakinju igra kaskaderka Zoe Bell.

Umesto originalnosti, ovaj film nudi kombinaciju već oprobanih rešenja, i njegov poraz nije u tome što nije originalan već što uspeva da preuzme savršeno funkcionalne delove iz boljih filmova i pokvari ih.

Tuče su korektne i brutalne, nažalost i prilično jednolične. Odnosi među likovima su i scenaristički i glumački krajnje jednolični a agenda izopačenih negativaca je morala biti znatno zanimljivija.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Dakle, kao Kill 'em All sa all-girl kastom??? Hmmm... I am tempted.

[crippled_avenger]

Slično sam pomislio i ja... Look at me now!

[Meho Krljic]

Pa, da se razumemo, i Kill 'em All je bio jedva gledljiv, ali bio sam bolestan i posle dva Bergmana lego je ko, što kažu mangupi, budali šamar...

[crippled_avenger]

Pogledao sam SNABBA CASH - LIVET DELUXE kojim je Jens Jonsson zaokružio trilogiju započetu blokbasterom Daniela Espinose, po romanima Jensa Lapidusa. Prvi film je bio izvanredan i na osnovu njega je Espinosa otišao u Holivud. Drugi film je sporadično uspevao da liči na prvi u vizuelnom pogledu ali nije dobacio do njegove narativne veštine i zamaha. Treći deo je na nivou zapleta ambiciozniji od drugog, ali Jonsson, uprkos tome što je svojevremno osvojio Sundance sa jednim jako lepo snimljenim filmom, ne uspeva da dostigne prvi ali ni drugi film.

Treći film je praktično nemoguće pratiti bez predznanja o prva dva. Čitao sam samo prvi roman iz trilogije, tako da ne znam koliko se drugi i treći film drže Lapidusove proze ali treći deluje kao da je dosta oslonjen na neko literarno delo jer mnoga scenaristička rešenja više pripadaju formi romana nego scenarija. Jonsson u par navrata "krije" pojedine preokrete, nudeći ih potom u formi flešbekova, dosta slobodno skače između vremenskih tokova i u tom pogledu film nije nezanimljiv.

Nažalost, ono što se nameće kao osnovni problem jeste Jonssonova nesposobnost da unese dovoljno energije u okoštali krimi-narativ i da ga ponovo učini ubedljivim kao što su učinili Espinosa u SNABBA CASHu ili Affleck u THE TOWNu. Uprkos ponekom zanimljivom rešenju, Jonssonovim likovima nedostaje utisak autentičnog sukoba, njihovi odnosi i sporovi se odvijaju mehanički i ostavljaju gledaoca hladnokrvnim.

Joel Kinnaman je ostao lojalan serijalu koji ga je lansirao ali je upadljivo da ga je u trećem filmu jako malo. Očigledno da je sve teže uskladiti njegove švedske i američke obaveze. Otud JW više ne uspeva da se razvije kao karakter iako formalno i dalje ima važnu ulogu u zapletu. Sada njegovo pojavljivanje više deluje kao dužnost prema drugarima nego kao istinska nastup fokusiranog glumca.

Srpski kriminalci ponovo imaju značajnu ulogu u zapletu. Glumac Dejan Čukić potpisan je kao konsultant na scenariju i prikaz naših kriminalaca, naslednika Joksine imperije u Švedskoj je prilično solidan. Trilogija SNABBA CASH ostala je apolonijski pandan dionizijskom serijalu PUSHER u pogledu prikaza našeg podzemlja u Skandinaviji. U svakom slučaju, oni koji su gledali SNABBA CASH samo zbiog prikaza našeg podzemlja neće biti razočarani.

Nisu mi poznate sve okolnosti nastanka ove trilogije, naročito ne kvalitet preostala dva Lapidusova romana. Ipak, voleo bih da je filmska trilogija bolje zaokružena jer čak i ako ostavimo Lapidusa na stranu, Jonsson nije uspeo da rekreira estetiku koju je postavio Espinosa i treći deo povremeno ima malo TV atmosfere u slici.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Stari o novim spazmima jugonostalgije...

http://starikadar.blogspot.com/2014/01/konstante.html