ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Quote from: "crippled_avenger"Odavno su prisutni naslovi kojima je čak i 90 minuta predugo, naročito u domenu žanrovskog filma.

svi veliki horori traju ispod 90 minuta, npr. TEXAS CHAINSAW, HALLOWEEN, BRIDE OF FRANKENSTEIN, EVIL DEAD 2, s izuzetkom onih koji traju mnogo više, npr. DAWN OF THE DEAD, THE SHINING, THE THING, ALIEN, BATTLE ROYALE, THE EXORCIST...

Ja mislim da većina filmova koji imaju horor izraz u suštini dluju mnogo efektnije kad traju ispod 90 minuta. TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, zar ne?

Quote from: "crippled_avenger"Ja mislim da većina filmova koji imaju horor izraz u suštini dluju mnogo efektnije kad traju ispod 90 minuta. TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, zar ne?

TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, tačno, ni HALLOWEENU ne treba više od 90 da uradi to što hoće kako treba;
ALI - THE SHINING bi bio znatno slabiji da traje 90'.
ili da skrešeš THE THING na MASAKROVIH 83'!
DAWN OF THE DEAD se, recimo, može MALO skratiti (naročito dir. cut od 138'!), ali ni on ispod 2 sata ne može: ipak to treba da bude EPIK!
slično važi za EXORCISTA: meni je uvek smetao onaj predugačak razgovor det. Kindermena sa reganinom mamom negde usred filma, čini mi se bar 10 minuta traje, ubeskraj; ali u takvim filmovima vrlo su važni ti ritmovi između akcije i drame, realizma i fantastike, i da bi to funkcionisalo valjano, to traži neki svoj tempo i prostor da se razvije kako valja.

znači, ne može se ništa uopštavati: to bi bila poenta mog gornjeg posta.

u suštini, ti možeš i Poovog RAVENA da sažmeš u 4 strofe, u stilu:
umrla mi draga
mnogo sam tužan
ne mogu bez nje
gavran me sjeća na nju
videti je neću nikad više
uh i ah i oh

ali to onda više nije TO!

s druge strane, za blejkovu SICK ROSE DOVOLJNO JE NEKOLIKO STIHOVA:

O ROSE, thou art sick!
The invisible worm
That flies in the night,
In the howling storm,
Has found out thy bed
Of crimson joy,
And his dark secret love
Does thy life destroy.

šta će ti više?

neke priče traže haiku, neke lirsku pesmu, neke dramsku poemu, neke ep...
'sve si ima svoje' a ja zaista ne mogu da unapred kažem da je jedno bolje od drugog: sve zavisi od same priče i koncepta.

Ghoul mi je uštedeo vreme za kucanje posta, sve se slažem... Kad je reč o ovim kraćim filmovima, po meni je The Fly koji traje 95 min. jedan od najbolje tempiranih filmova, i to ne samo među hororima; to je film koji bukvalno nema ni sekund viška ili manjka.

Niko ni ne kaže da sve može da se definiše kroz neke generalizacije. Meni su najdraži filmovi koje sam ikada gledao mahom akcijaši od preko dva sata.

Moram priznati da se radujem happyendu koji Werner Herzog ima sada kad ga je Holivud čudesno prihvatio. Još uvek se sećam FESTa na kome je prikazan njegov film INVINCIBLE kada je Volker Schlondorff pričao o Herzogovoj beznadežnoj situaciji u Evropi.

Međutim, prihvatanje u Holivudu je imalo i svoju cenu. Koliko god da su Herzogovi dokumentarni filmovi postali zanimljivi toliko je njegov igrani output, iako je po prvi put imao i major producente postao slab i povremeno čak bizarno besmislen. Herzogu nisu strani besmisleni igrani filmovi ali zaista nikada do kraja nisam shvatio naslove poput RESCUE DAWN recimo.

INCIDENT AT LOCH NESS Zaka Penna je sigurno jedan od nusproizvoda holivudskog prihvatanja. Ovaj filmje režirao jedan od high-profile scenarista a napisao ga je zajedno sa Herzogom. U ovom filmu svi ljudi igraju sami sebe i okupljena je ugledna ekipa u kojoj su pored Zak Penna i Herzoga, i čuveni DP Gabriel Beristain.

Nažalost, i ovaj mockumentary pati od uzaludnosti koja muči recentne Herzogove igrenjake. Film pre svega, i to najviše iznenađuje, nema puno scena koje liči na pravi dokumentarni film. Struktura priče i samih scena je previše konstruisana, i što je najgore od svega to ne samo da razbija pseudiodokumentarizam nego ni ne doprinosi dinamičnosti filma. LOCH NESS izneverava svoj high concept (koji inače nije svež) a ne uspeva da profitira od tog izneveravanja.

Dokumentaristički element se ipak može čitati i iz ovog igranog filma. Naime, ovaj film kao artefakt pokazuje novi tretman Herzoga i dokumentuje njegovu sadašnju poziciju. Herzog je poznat ne samo po svojim filmovima već i o filmovima koji su o njemu snimljeni tako da se pored amplitude njegovog autorskog rada može pratiti i amplituda filmova koji se snimaju o njemu ili se koristi njim kao ličnošću. I imajući u vidu ovaj Pennov film, koji nije dobar, ipak se može reći da je Herzog najzad postao jedna opštepriznata ikona filma čim ga kao ličnost tretira holivudski glavni tok. Međutim, na planu kavliteta, LOCH NESS je verovatno najslabiji od third party filmova o Herzogu.

* * / * * * *

New U.S. Release
W.
By TODD MCCARTHYRead other reviews about this film

Powered By
Josh Brolin stars as President George W. Bush in the latest political pic from Oliver Stone.

More than one option(Person) Oliver Stone
Director, Photography, Executive Producer
(Person) Oliver Stone
Actor
A Lionsgate release of a Lionsgate, Omnilab Media, QED Intl. presentation of a Moritz Borman/Ixtlan production. (International sales: QED Intl., Beverly Hills.) Produced by Bill Block, Borman, Eric Kopeloff, Paul Hanson. Executive producers, Albert Yeung, Thomas Sterchi, Elliot Ferwerda, Johnny Hon, Teresa Cheung, Tom Ortenberg, Christopher Mapp, David Whealy, Matthew Street, Peter Graves. Co-producers, Ethan Smith, Suzie Gilbert. Co-executive producer, Jon Kilik. Directed by Oliver Stone. Screenplay, Stanley Weiser.

George W. Bush - Josh Brolin
Laura Bush - Elizabeth Banks
Barbara Bush - Ellen Burstyn
George Sr - James Cromwell
Dick Cheney - Richard Dreyfuss
Donald Rumsfeld - Scott Glenn
Karl Rove - Toby Jones
Earle Hudd - Stacy Keach
George Tenet - Bruce McGill
Condi Rice - Thandie Newton
Colin Powell - Jeffrey Wright
Tony Blair - Ioan Gruffudd
 Oliver Stone's unusual and inescapably interesting "W." feels like a rough draft of a film it might behoove him to remake in 10 or 15 years. The director's third feature to hinge on a modern-era presidency, after "JFK" and "Nixon," offers a clear and plausible take on the current chief executive's psychological makeup and, considering Stone's reputation and Bush's vast unpopularity, a relatively even-handed, restrained treatment of recent politics. For a film that could have been either a scorching satire or an outright tragedy, "W." is, if anything, overly conventional, especially stylistically. The picture possesses dramatic and entertainment value, but beyond serious filmgoers curious about how Stone deals with all this president's men and women, it's questionable how wide a public will pony up to immerse itself in a story that still lacks an ending.
Heavily researched but made very quickly -- pic went before the cameras in May and is being rushed into release before the November election -- "W." has the benefit of filmmaking energy and good performances where they count, beginning with Josh Brolin's arresting turn in the leading role. One can't say Brolin is George W. Bush -- the real one is still all too noticeably with us -- but the actor offers a more than reasonable physical approximation and an interpretation that's convincingly boisterous and determined. Aspects of the man unknown to the public are put forward that may or may not be true but are sufficiently believable to make one go with them in a movie.

Opening with a post-9/11 cabinet meeting in the Oval Office in which the phrase "axis of evil" was concocted, then jumping back in time to begin a procession of key events in the life of a privileged party boy with something to prove, Stone and his "Wall Street" scenarist Stanley Weiser position the film, above all, as a father-son story. Long uncertain what his role in life is meant to be, the young George W. is severely chastised by his patrician father for his wayward behavior -- "What do you think you are, a Kennedy?," blares George Sr. (James Cromwell) after one of his son's drunken escapades -- but is nonetheless always let off the hook and given another chance by his father, who lacks the cojones to truly leave W. to his own devices and, later, to pursue Saddam Hussein to Baghdad in the 1991 Gulf War.

As the film continues to bounce back and forth between the Iraq-dominated presidency and George W.'s unlikely transformation from a life as a ne'er-do-well rich kid to one of born-again Christianity, sobriety, ambition and resolve, it occasionally delivers intimations of looming tragedy, or at least of history that didn't have to unfold as it did. But the film is unable to achieve more than a sort of engaging pop-history pageant and amateur, if not inapt, psychological evaluation, due to the unavoidable lack of perspective and a final act that has yet to be written. When the Texas flashbacks finally catch up with the Washington, D.C., framing device, the film suddenly becomes a half-documentary about the Iraq war, changing the tone as well as the up-close-and-personal feel.

The younger Bush is portrayed in lively fashion, much as one has always heard him described. First glimpsed in a metal tub being hazed for Yale frathouse membership, Dubya drinks hard, consorts with floozies, can't hold a job, gets into Harvard Business School only thanks to Dad and loses a run for Congress in Texas, as he's portrayed by his down-home opponent as "a carpetbagger from Connecticut"; afterward, in a memorable phrase, W. promises, "There's no way I'll ever be out-Texased or out-Christianed again." He's also fortunate early on to meet the right woman, Laura (Elizabeth Banks), a smart lady who readily recognizes his foibles but supports him step by step.

After years of aimlessness, the born-again moment arrives in the mid-'80s, when W. trades the bottle for Jesus. A few years later, when he sets his sights on the popular Ann Richards' job, Ellen Burstyn, playing Barbara Bush, gets perhaps the film's biggest laugh when, confronted with her son's plans, she yelps, "Governor of Texas? You must be joking!" Dad tries to talk him into waiting four years, until 1998, so Jeb (Jason Ritter) can lock up the Florida job first, but by now, W. is his own man, unwilling to follow his father's orders or play second fiddle to his better-liked brother.

Stone and Weiser make no attempt to cover historical bases; major episodes, including political campaigns, business alliances and elections, are completely omitted. Most scenes are devoted to illuminating particular aspects of George W. -- examined in pithy interludes are his recklessness, people skills, insecurities, reliance upon Laura, impatience, belief that good will prevail and unwillingness to deviate once he's made up his mind. Stone stands back as if to strenuously avoid the appearance of judging his subject even as he pigeonholes him psychologically.

In the contemporary White House passages, however, it is not as easy to entirely avoid commentary and caricature. Many individual scenes are engrossing: a lunch with Dick Cheney (Richard Dreyfuss) in which the vice president maneuvers to get his way on the treatment of prisoners but is abruptly told by his boss to "keep your ego in check"; the many attempts by Secretary of State Colin Powell (Jeffrey Wright) to argue for a prudent course on Iraq, all of which are met with clucking disdain from Secretary of Defense Donald Rumsfeld (Scott Glenn); George Sr.'s reluctance to declare himself "born again" to shore up his support among "the base"; and Cheney's chilling answer to the question of what the exit strategy from Iraq will be: -- "There is no exit. We stay."

Docu-like feel of the latter stretch is emphasized by the sudden use of extensive real footage of Iraq, the "Mission Accomplished" aircraft carrier stunt and a Bush speech before the joint Houses of Congress, with the actors blended in with actual politicos. Pic thus enters TV territory, to its detriment, and Stone has no choice but to end on an ambiguously fanciful note that can mean anything you want it to mean.

For the most part, Stone and his actors meet the basic requirements of pulling off this quick-draw portrait of still-evolving history, but one late sequence -- of Georges Sr. and Jr. preparing to duke it out in a bare Oval Office -- suggests the sort of stylistic imagination and audacious poetic flight that would have given the film some real heft. No visual correlatives or subjective projections of mood or attitude are offered, as they have been in past Stone films. Dominating are borderline distorted closeups, especially of Brolin, along with shadowy lighting and generally lackluster lensing. Some of the song choices are downright sophomoric in their too-obvious irony.

Along with Brolin, top performances/impersonations are provided by Banks, whose Laura Bush goes a long way toward clarifying the close marital bond; Cromwell, who may not be a dead ringer for George H. W. Bush but delivers the full intended force of his character in several key scenes; Toby Jones as the ever-present Karl Rove; and, despite hints at editorializing, Dreyfuss, who may only present a caricature of Cheney but seems so physically and attitudinally on the money that he's instantly recognizable and acceptable.

Rather more iffy are Glenn as Rumsfeld, Thandie Newton as Condi Rice and Burstyn as Barbara; these roles are brief, so either the actors must register quickly as right or they don't. Great actor that he is, Wright just doesn't possess the same physical bearing as Powell. Stacy Keach, as the preacher who helps lead W. through his religious conversion, and Bruce McGill, as CIA director George Tenet, do well in some intense scenes.

Shot mostly in and around Shreveport, La., pic boasts solid, if not elaborate, production values.


More than one option(Person) Beverly Hills
(Person) Beverly Powers
(Person) Frank Salsedo
More than one option(Person) Paul Hanson
Advisor, Actor, Music
(Person) Paul Hanson
More than one option(Person) Tom Ortenberg
Executive, Executive Producer
(Person) Tom Ortenberg
ExecutiveMore than one option(Person) Suzie Gilbert
Assistant Editor
(Person) Suzie Gilbert
AssistantMore than one option(Person) Peter Graves
Actor, Narrator, Special Thanks
(Person) Peter Graves
ConsultantMore than one option(Person) Ethan Smith
Co-Producer, Location Assistant, Location Manager
(Person) Ethan Smith
ActorMore than one option(Person) Barbara Bush
Actor
(Person) Barbara Bush
Actor
(Person) Barbara Bush
Actor, MedicMore than one option(Person) Toby Jones
Actor, Music Coordinator
(Person) Toby Jones
(Person) Toby Jones
More than one option(Person) Stacy Keach
(Person) Stacy Keach Sr
More than one option(Person) Jeffrey Wright
Narrator, Actor
(Person) Jeffrey Wright
Song Performer, Special Thanks
(Person) Jeffrey Wright
Screenplay
(Person) Jeffrey Wright
More than one option(Person) Ann Richards
Actor
(Person) Ann Richards
Actor, Special ThanksCamera (Deluxe color, Panavision widescreen), Phedon Papamichael; editor, Julie Monroe; music, Paul Cantelon; production designer, Derek Hill; art directors, John Richardson, Alex Hajdu; set designer, Gregory Van Horn; set decorator, Mel Cooper; costume designer, Michael Dennison; sound (Dolby/DTS), John Pritchett; supervising sound editor, Wylie Stateman; re-recording mixers, Gary Summers, Michael Keller; assistant director, Nick Mastandrea; casting, Halley Finn. Reviewed at the Landmark, Los Angeles, Oct. 6, 2008. (In London Film Festival — Galas.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 131 MIN.

W
W.
Mike Goodridge in Los Angeles
07 Oct 2008 11:03

 

Dir: Oliver Stone. US. 2008. 129mins.

Oliver Stone has an uncanny knack of making movies which are better appreciated many years after they are made, and W feels like it will be one of them. A scrappy dip into the many lives of the infamous George W Bush, it could never live up to pre-release anticipation that it would deliciously eviscerate the Bush adminstration so vilified around the world in recent years. Instead, rather like in Nixon, Stone serves up a dramatic portrait of the man steeped in the mythology of a wealthy family and political dynasty, who falls from favour with the same spectacular swiftness as he rose to it.

And you can't help but feel that Stone was won over somewhat by Dubbya. As portrayed in a wonderfully brash and fearless performance by Josh Brolin, he is as charismatic as he is stupid, as idealistic as he is dangerously naïve.

Bound to divide critics and audiences in the US, itself currently divided as dramatically as ever in its history, W will nonetheless be released in a blaze of publicity that will drum up some strong opening numbers, even if neither side will be satisfied by Stone's vision. International numbers will ultimately be greater than domestic, as foreign audiences marvel more objectively at the story behind the man who invaded Iraq on a lie and brought the world to its knees.

For all the speed with which Stone strove to finish the film in time for the elections next month, W should have longterm commercial value even after Bush steps down from office. At its best, it holds up as a dramatized character study of the father and son presidents which will be watched keenly in years to come. At its worst, it is submerged by an over-populated cast of characters and a tone which shifts awkwardly between dramatic storytelling and smartass political comedy.

Stone will also disappoint many with the choices he and screenwriter Stanley Weiser made. The film focuses very specifically on the run-up to the invasion of Iraq and concludes with the realization that the campaign is another Vietnam. Intimate scenes between Bush and his cabinet from 2002-4 are intercut throughout with scenes from his life starting in the mid-1960s at Yale when he is inducted into a rich kids' fraternity.

We see how Bush couldn't hold down a job, battles a serious drinking problem and how his initial attempts to get into the family business of politics fail in comparison to his brother Jeb (who is, disappointingly, never characterized here).

Later, Bush quits drinking and becomes a born again Christian, embracing fundamentalist religion even as he steps up his political ambitions, first working on the campaign to get his father into the White House in 1988 and then standing for governor of Texas himself.

Back in recent years, Stone portrays the process whereby Bush, backed by Cheney (Dreyfuss), Rumsfeld (Glenn), Rove (Jones) and Rice (Newton), decides to take the war on terror into Iraq and forcefully prove that Saddam Hussain is hiding weapons of mass destruction.

But the film is not a biopic by any means. Stone doesn't choose to explore W's campaign to become president, nor the Florida recount or 9/11 itself. And by completing the film this year, he naturally can't cover the current financial crisis which erupted on Bush's watch, instead ending with a humiliating press briefing during which the 43rd president crumbles amid questions of his legacy and mistakes.

If the film itself fails to figure in the year-end awards shortlists, Brolin must surely be considered a likely best actor nominee. Wholly immersing himself in the part, he doesn't imitate the president so much as breathe human complexity into him. Rudderless and restless as a young man, Brolin nonetheless plays him as a likeable enough fellow, a harmless jock, attractive to women and tortured by his father's expectations. As a president, Brolin plays him as a man of some intelligence, even if his arrogance and machismo are on full ugly display.

In the enormous cast, Cromwell is powerful as the dignified Bush Sr, Dreyfuss, Wright, Jones and Glenn are excellent as W's partners in crime and Banks fine as Laura. Thandie Newton, mugging for the camera something rotten as Condi Rice, has little to get her false teeth into, but then again the cast is full of renowned actors with little to do from Jesse Bradford and Noah Wyle to Jason Ritter and Ioan Gruffudd, who has one short scene as a bullied Tony Blair.

Production companies
Ixtlan
Omnilab Media
QED International
Emperor Motion Pictures
Global Entertainment Group

International sales
QED International
(1) 310 273 3004

Producers
Bill Block
Moritz Borman
Eric Kopeloff
Paul Hanson

Executive producers
Albert Yeung
Thomas Sterchi
Elliot Ferwerda
Johnny Hon
Teresa Cheung
Tom Ortenberg
Christopher Mapp
David Whealy
Matthew Street
Peter Graves

Screenplay
Stanley Weiser

Cinematography
Phedon Papamichael

Production designer
Derek Hill

Editors
Julie Monroe
Joe Hutshing
Alexis Chavez

Music
Paul Cantelon

Main cast
Josh Brolin
James Cromwell
Jeffrey Wright
Richard Dreyfuss
Elizabeth Banks
Ellen Burstyn
Scott Glenn
Toby Jones
Stacy Keach
Bruce McGill
Thandie Newton

Verovatno najveća geek senzacija u proteklih par godina, kada je reč o filmovima koji portretišu same geekove je ASTROPIA Gunnara Gudmundssona. Na IMDB se Gunnar potpisuje kao Gunnar B. Gudmundsson. Međutim, verujem da nema baš toliko geekova koji bi se zbunili da nema tog srednjeg imena.

Reč je o islandskoj romantičnoj komediji o sponzoruši čiji dečko završava u zatvoru i ona sticajem okolnosti mora da traži posao i nalazi ga u prodavnici stripova, DVDova i RPGova. Da, ovo je film u čijih se prvih pola sata namecheckuju Mark Millar i Grant Morrison. Međutim, isto tako ovo je film o devojci koja sazreva tako što otkriva svet RPGa u kome pronalazi rešenja za svoje frustracije.

S jedne strane, ovo jeste onaj vid geek filma čiji se coolness crpi iz referenci. Međutim, isto tako same reference su doboko integrisane u radnju i u ovom filmu geekdom nudi konkretno rešenje za junakove probleme.

Kad je o samoj toplini i komediji reč, islanđani su po ko zna koji put pokazali da i pored toga što su ološ koji je priznao Kosmet i Crnu Goru, uopšte nisu tako stereotipno antipatični i hladni kao što bi se mogla imati predrasuda. Iako se slažem da komercijalni film iz manje poznatih kultura slabije komuniciraju sa publikom u drugim zemljama navilom na domicilne i holivudske hitove, ASTROPIA je vrlo komunikativan i jasan film koji dakle spaja internacionalnu pristupačnost sa rezultatom najgledanijeg islandskog filma u 2007. godini.

U tehničkom smislu, film je vrlo kompetentan, obiluje solidnim specijalnim efektima i ne zaostaje za tehničkim nivoom koji imaju američke komedije. Mislim da su stvari koje sam gore napisao, a imajući u vidu profil posetiolaca ovog topika, učinile da malo ko i čita ove rečenice i da ste svi otišli da tražite torent.

* * * / * * * *

Video sam našeg kandidata za "oskara". Nisam još pogledao ostale kandiodate pa ne mogu da kažem kakve su mu šanse.

Ako imamo u vidu da sam čitao scenario po kome je film snimljen i da sam otprilike znao šta ću gledati, kao krajnji utisak negde mogu izneti mahom samo neke racionalne zaključke. Emocija mi je izmakla u ovom filmu, iako mislim da film ima kapaciteta da izazove emotivnu reakciju.

Krenuo bih od onoga što je dobro. Goran je odličan reditelj, jedan od najboljih koje naš film ima tako da uprkos tome što mislim da je lopov i džukela, njegove filmove čekam sa punom pažnjom, iako isto tako znam da oni tematski više nemaju veze sa onim što ja kod Gorana volim.

U ovom filmu ima jedna antologijska scena, i to kažem bez sve šale. Postoji jdna umetnički i socijalno, pa čak i politički relevantna scena u kojoj Sergej igra nekoga ko bi mogao biti neki pandan Arkanu ili Legiji. Pošto ne nosi heckler već kalašnjikov, možda je pre Legija u pitanju.

U svakom slučaju u toj sceni, Sergej prvo uspeva da napravi jedini razuman, u potpunosti odbranjen lik u filmu, da pokaže a samim tim i objasni harizmu jednog ološa koiji je ipak imao neku energiju, koji nije bez đavla i da pritom kao emotivnu podlogu, odnosno dijalog iskoristi psmu KUKAVICA koja predstavlja verovatno najbolje napisan deo filma. Stihovi Cecine KUKAVICE su verovatno najbolji dijalog napisan za ovaj film.

Štaviše, kada je smeštena u pravi emotivni kontekst, KUKAVICA, Cecina pesma koja mi nije među favoritima i o kojoj nisam razmišljao, postaje nešto zaista genijalno, sjajan a capella lullaby sa ogromnom emocijom...

Sigurno je da je Goran imao podlu nameru da se sprda sa Arkanom i Cecom, na jedan slabićki i bedan način. Ali, Cecina umetnost, ma koliko to bizarno zvučalo ga je porazilo i postala je umetnički najvredniji segment njegovog filma. Kuda ide ovaj svet?

Druga stvar koja mi se sviđa je nešto što nikada nisam mislio da će me obradovati a to je povratak old school šmire. Znam da mi ne volimo old school šmiru, međutim posle kvislinških klasika kao što su KLPKA ili LJUBAV I DRUGI ZLOČINI, čovek se uželi sočnog srpskog treša, a toga u TURNEJI ima. Gluma je hammy. Previše hammy za Goranove standarde ali očigledno je da su nas Stefan i Srdan naučili zašto treba poštovati stare

Naravno, sve ostalo je manjkavo. Fotografija Radeta Vladića je očajna. U većini kadrova sa pokretima kamere film je neoštar što je nedopustivo za ovako skupu produkciju snimanu na filmskoj traci. kadriranje je u mnogim delovima arhaično, tako da bi se u stilskom smislu film mogao sumirati kao da Šijan iz SOS faze režira TROPIC THUNDER.

kad je o ideologiji reč, film jeste prilično antisrpski. Od svih strana, Srbi su najviše prikazani, samim tim su i najviše secirani dočim su protivnici takođe odvratni manje ili više ali su nekako milosrdniji od Srba. No, dobro to da će film biti antisrpski se i očekivalo od Gorana.

Međutim, film u ideološkom smislu nije prevashodno antisrpski već je uglavnom na liniji Goranove tradicionalne opsesije sukobom (malo) građana i seljaka, razumevanjem koje povezuje klase s tim što ih Goran onda konfrontira smtrajući građansku klasu vrednijom od ostalih što nije OK, naročito ako imamo na umu da naša građanska klasa nažalost nema iza sebe čak ni tu akumulaciju znanja, tradicije i odgoja koja barem krasi građanske klase nekih razvijenijih naroda.

No, Goranov ideološki koncept nikada nije ni bio previše zdrav samo što je u ranijim filmovima talenat uspeva da prikrije njegove reakcionarnost. U poznoj fazi, on ima sve manje i manje snage da se prikriva talentom.

TURNEJA je u Goranovom opusu iznad URNEBESNE TRAGEDIJE ali nije u ravni ranijih pogodaka. U kontekstu sadašnjag stanja Praške škole, slabija je od ZAVETA i KARAULE ali bolja od SJAJA U OČIMA i OPTIMISTA.

* 1/2 / * * * *

Smashing Pumpkins frontman Billy Corgan has made a film about their unconventional 2007 19-concert reunion tour reports Entertainment Weekly.

The documentary "If All Goes Wrong" is being described as an intimate chronicling of the tour in Asheville and San Francisco, and features interviews with the band, journalists, fans and fellow musicians.

The documentary will get a single date in theatres on Nov. 6th in 40 cities across the US and then will hit DVD the following week on November 11th in a two-disc set that also contains 19 live songs (six of them new) from the San Francisco shows.

Sinoć smo ŽiKKKa i ja bili na koncertu Lollobirigida. Bilo je čudesno. Ne samo da je to bio poslednji koncert koji nas je oduševio nego je vrlo lako mogao da nam bude i poslednji koncert uopšte.

Naime, poneti emocijom i Idinim pritužbama da ekipa u prvim redovima ne zna tekstove, Žika i ja smo sa njegovim virilnim kolegom Kolom P. kao prethodnicom krenuli da se probijemo u prvi red, misleći da je tu fini svet, izopačenici (ili kako naš narod sočno kaže zastupnici manjinskih seksualnih opredeljenja), da bi nadomak prvog reda krenuo stage diving, naravno sa sve narodom koji se izmicao, i imali smo pravu BLACK HAWK DOWN situaciju u kojoj smo munjevito morali da se povučemo nazad.

Tek kasnije me je sasvim izflešovala sva dramatičnost ove situacije, i siguran sam da je to povod što sam se tokom koncerta a i kasnije bestidno intoksikovao.

Lolle su sjajno nastupile. Osetila se praznina u vokalima jer je samo Ida pevala, ali bilo je singalongovanja. Ida je doduše očekivala da će cela publika u maniru Le Zbora otpevati MOJ DEČKO JE GEJ na otvaranju koncerta ali Srbi su se na to oglušili. Ipak, tokom pesme je zamolila da pederi dignu ruke.

No, ubrzo su čak i uzdržani Beograđani pevali mnogo perverznije stihove u glas. Oni kojima je gadno da pevaju "Moj dečko je gej" nemaju problem sa tim da pevaju "Kako mrzim curice"...

Una je pokidala na svom gostovanju a Ida ju je pohvalila što ima veće sise od nje. Posle koncerta sam sreo Unu, bila je vrlo obazriva jer je trudna a tiskanje po SKCu nije baš žene u blagoslovenom stanju.

Sama svirka je baš bila punk, sa dosta živog inputa i pravom reinterpretacijom stvari sa ploče. Štaviše, Lolle zvuče odlično uživo i razlikuju se dosta od albuma tako da bih recimo njihov live želeo da čujem.

Ključni utisak večeri izuzev Lolla, bio je DušMan, forumaš, legenda, fetiš ali pre svega "seksualni objekat". Sinoć je bilo njegovo veče. Iako smo Žika i ja mislili da ćemo obeležiti koncert, to je ipak uradio on. Radujem se fotkama koje će nam nadam se uskoro staviti na forum.

Da li zbog Ide ili zbog DušMana tek narod jhe odbio da se raziđe. Ida je otpevala bis i ovo je jedan od retkih biseva kojima sam prisustvovao za koji mogu da kažem da je bio zapravo spontan pošto je bend evidentno bio uvežbao samo oficijelni deo svirke.

O svemu onome što se dešavalo posle silaska Ide sa scene, izvestiće Žika koji je ostao dalje na Banana Rejvu.

Hvala na komplimentima, ali ja se ne sećam da sam radio nešto naročito.
Znam samo da sam pogubio sve žive i na kraju koncerta jedva našao Miloša. Svi ostali pobregli, valjda. Tokom svirke nikog nisam ni video.

Pogledao sam WHO? Jacka Golda, courtesy of Kunac. Konkretno zapravo pogledao sam verziju ovog filma zvanu ROBO MAN, no to ne nie menja stvari.

WHO? je jedan od najbizarnijh 70s špijunskih filmova i govori o američkom naučniku koga Sovjeti optimaju tokom kongresa u Istočnoj Nemačkoj gde je tobože imao saobraćajnu nesreću i vraćaju ga Amerikancima u formi kiborga.

Pošto ne mogu da verifikuju njegov identitet, Amerikanci započinju seriju ispitivanja ne bi li dokazali ko je on, a uporedo pratimo flešbek u kome se objašnjava šta je zapravo ruski plan.

Film je u formalnom smislu bizaran pošto priča jednu trilersku priču ali nema formalne karakteristike trilera već više stoji kao jedna drama koja povremeno nudi poneki revelation ali u suštini više se pripoveda negho što se dela. Međutim ta verifikacija karaktera u jednom trenutku postane sama sebi svrha i postaje kontemplativna. Uporedo, naravno, sovjetski deo priče nosi više uživanja.

Međutim, povrh svega, i pored ove nevešto postavljene ali interesantne priče, stoji sam vizuelni koncept filma u kome je naučnik vraćen Amerima sa gvozdenim licem. To je već bizar jer se ni u sećanjima na njegov život ne vidi njegovo lice, već jke sve vreme prisutan kao hromi čovečuljak sa gvozdenim licem. Ovo je pritom tretirano smrtno ozbiljno i ovo oddball rešenje ima poseban kvalitet.

Ako tome dodamo da šarmantni Elliott Gould igra glavnog agenta CIAe za verifikovanje naučnikovog identiteta, onda ovaj film stoji kao verovatno najekscentričnije ostvarenje u opusu Jacka Golda iskusnog britanskog rutinera koji je poznat po prilično rigidnim naslovima bez previše iznenađenja.

WHO? svakako jeste iznenađenje i film koji svojom ekscentričnošću nadoknađuje mnoge nedostatke.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE GLASS KEY Stuarta Heislera, courtesy of Ginger.

THE GLASS KEY slovi za prilično značajan krimić snimljen po Hammettovoj priči, međutim meni je taj značaj izmakao. Hammettova priča je konfuzno i proizvoljno izneta sa prilično slabom karakterizacijom pa mi je stoga izmaklo to zbog čega se ovaj film stekao kultni status. Gledao sam mnogo efektnijih filmova iz ove ere koji čak nisu ni smatrani bitnim.

Jedini kuriozitet je što fanovi noira i Ellroya mogu da vide Veronicu Lake u akciji, ali ni to nije ništa naročito.

* 1/2 / * * * *

A vicar books into a hotel and says to the hotel clerk
"I hope the porn channel is my room is disabled?"
She says "No sir, it's just regular porn. You sick bastard."

Pogledao sam TOTAL WESTERN Erica Rochanta, courtesy of Ginger. U Rochantovom slučaju, čini mi se da smo Ginger i ja verovatno jedini ljudi koji ga iole smatraju relevantnim za filmo kakvu raspravu i to zahvaljujući izvardednom filmu LES PATRIOTES sa kojim je pokazao kako se u Francuskoj radi ubedljiva euroamerikana i mudro benduju žanrovske konvencije. Lično, ja ga smatram pretečom Schoendoerffera koji to na najvišem nivou radi sada, iako ni Rochat nije mator. Čini mi se da se Rochantovoj liniji može pridružiti i Richet. No, slažem se, sva pobrojana imena su značajna samo u vrlom uskom getu koji relativno ozbiljno shvataju savremeni francuski žanrovski film.

TOTAL WESTERN je infesriorniji primer euroamerikane u odnosu na LES PATRIOTES. Naime, čini mi se da u ovom filmu Rochant pokušava da pruži jednu produkciono realnu interpretaciju američkog idioma hood filma, prepletenog sa gangsterskim filmom i vesternom. Elementi gangsterskog filma, u kome i Francuzi imaju bogatu tradiciju, dati su uvrlo amerikanizovanim crtama sa junakom koji tuđiom krivicom upada u nevolje sa velegradskom mafijom, zatim u vestren maniru beži na selo, i zatim u maniru hood filma završava u domu za maloletne delinkvente.

Izuzev vestern okvira, Rochant ne razrađuje prethodna dva. gangsterki je postavljen kao datost dok je odnos između okorelog kriminalca i mladih propaliteta dat suviše ovlaš bez istinske mogućnosti da se njegov dolazak smatra kritičnim za njegovo i njihovo sazrevanje, ako izuzmemo revolveraške nevolje u koje ih u finalu uvali.

TOTAL WESTERN nudi više od pola sata vrlo intenzivne akcije, koja je sporadično na nivou američkog filma osamdesetih, i to je super, međutim taj blok je dat na kraju filma i akcije pre toga gotovo da nema.

U tom smislu, TIOTAL WESTERN me jako podseća na mnoge scenarije naših reditelja koje zanima žanr i koji sadrže jednu podužu akcionu deonicu na samom kraju koja je mahom u potpunoj stilskoj koliziji sa prethodnim delom filma. Kod Rochanta nije reč o stilskoj koliziji, ali ipak činjenica je da gradnja priče do akcije na kraju nije takva da se iostvaruje katarza kroz ove akcione sekvence. iako sa nasiljem i akcijom nemam nikakav problem, naprosto stvari su suviše neuverljivo postavljene do samog finiša, kako na planu vođenja likova tako i miljea u kome se sve dešava da bi film funkcionisao kao celina.

Ovakvi gafovi su se dešavali i u boljim kućama. Najskorijiprimer je SMOKIN ACES Joe Carnahana u kome buildup i akciona završnica nisu najbolje usaglašeni.

Rochant oba segmenta režira vrlo sigurno, međutim ozbiljna ispraznost scenarija ga onemogućava da išta sem čiste visceralnosti u pojedinim momentima zaista profunkcioniše. To da Rochant može da pruži mnogo više vidimo iz niza samouvereno i solidno režiranih scena u ovom filmu. Nažalost, to da Rochant može više znamo i iz LES PATRIOTES tako da bi se TOTAL WESTERN na nivou opšteg kvaliteta svakako morao smatrati kao pad za njega. Ja doduše sem ova dva ništa višenisam gledao od Rochanta. Međutim, sa gledljivim TOTAL WESTERN i izvanrednim LES PATRIOTES mislim da je Rochant reditelj kome ću uvek pružati šansu.

* * 1/2 / * * * *

Samo da se prijavim da su mi "LES PATRIOTES" medju pet najomiljenijih filmova koje sam gledao.  

...iako sam saglasan sa većim dellom iznetog u osvrtu Crippled Avengera (da je gangsteraj postavljen kao datost, da je uvod predug), ipak bih bez imalo premišljanja bio daleko darežljivi u ukupnoj oceni - taj hipertrofirani akcioni segment je čisto gledalačko iskustvo, pravo povod za navijashićenje, a sama Rochantova režija na najzavidnijem nivou...a tu je i taj 80s uber-action vibe (viđen, recimo, u EYE OF THE TIGER Richarda Sarafiana)... 5/5!!!

*** not that it matters much, i moja mama je neizmerno uživala u TOTAL  WESTERNu...

eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!

Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!

ovaj klinac izumitelj kaze da je dobio 40 nagrada i da su mu sve podjednako drage.

Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!

Od kad si pa ti poceo da gledas TV ?!

......ako je tacna,to je vrlo looooosa vest.What's next - Serbia - Austria u sredu ????

Quote from: "Shozo Hirono"

Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!

Od kad si pa ti poceo da gledas TV ?!

pozvala me majka iz druge sobe, znajući da smo se nas dvojica nekad družili.

nego,
dobar je bio dimbo.
hajlajts:
1)   usred rts-a proziva rts-ove dramaturge
2)   naziva ljude sa NS naci festivala (2007) – budalama.

inače, i emisija o negativnoj selekciji i vladavini GORIH je bila naročito zanimljiva, bar meni lično vrlo prepoznatljiva (hint: da, JOŠ UVEK nisam magistriro), a bio je tu i deprimirajuć i dirljiv slučaj dečka koji je sa 24 godine dobio sve titule i nagrade koje je u svojoj struci mogao da dobije – i sad ne može da nađe poso u srbiji (a zovu ga ameri i drugi inozemci i vodozemci)!

PS: dimbo je baš zaredio ovih dana po televizijama: juče pričam s kadijom, a njegova žena upada, svaj usplahirena, da me pita koji je to film NOŽ koji je dimbo na nekoj TV proglasio najboljim našim filmom ikada...

Mel Gibson has turned down the chance to star in another Lethal Weapon movie - destroying hopes for a fifth film in the franchise.

Bosses at movie giant Warners Bros were confident of convincing Gibson and co-star Danny Glover to reprise their roles in the popular action series, ten years after the last Lethal Weapon movie.

But Richard Donner, who directed the first four films in the franchise, insists the Braveheart actor snubbed the offer to reprise his role as unhinged cop Martin Riggs.

He says, "Mel turned it down. I would like to think that Mel turned it down because I wasn't involved. Knowing Mel, I would like to think that. Would that be the kind of thing he does? It sure would be.

"It's too bad, actually, because Channing Gibson, who wrote the fourth one, and Mike Riva, a designer on three of them, had an incredibly strong story for the fifth movie. But we weren't given the opportunity and I think maybe I could have convinced Mel to do it. But Warners chose to go with (producer) Joel Silver... the project is pretty much dead in the water unless someone had the sense to come to me."

Fox moves on 'Wall St.' sequel
Allan Loeb to write 'Money Never Sleeps'
By Borys Kit

Oct 13, 2008, 08:18 PM ET
With the nation keeping an eye on the see-sawing stock market, Fox is ready to revisit if greed is indeed good by pushing anew with its "Wall Street" sequel, titled "Money Never Sleeps."

Allan Loeb has been tapped to write the script in what is being described as a page one rewrite.

The logline is being kept under wraps, though it will feature the character of Gordon Gekko, the corporate raider character immortalized by Michael Douglas in the 1987 Oliver Stone film.

Douglas, who won an Oscar for the role, is interested in reprising the character but will make his decision of whether to return based on the script.

Ed Pressman, who produced the original, is producing the sequel.

Loeb, repped by CAA, wrote "Things We Lost in the Fire" and "21" and created the TV show "New Amsterdam."

Kao da je juče bilo, sećam se kada sam na Vansovom originalu kao klinac gledao SWEENEY 2 Toma Clegga. Naravno, tada nisam znao da je to ekranizacija TV serije, i nisam gledao ni prethodni film, a čini mi se da je nešto bagovit i sad kad mi ga je Ginger nabavio, ali se još uvek sećam ushićenja zbog sjajne atmosfere crimefightinga u Londonu poznih sedamdesetih koja je nadoknađivala probleme sa utiskom epizodičnosti i nedorečenosti koji sam tada osetio.

Sada, kad gledam taj film posle dobrih 15 godina, ostaje ta fascinacija atmosferom britanskih krimi-serija. Štaviše, meni su britanske krimi-serije na neki način zaista trauma koja me definiše i najzad sad uspevam da nabavim i vidim neke od tih serija kojih se još uvek tako intenzivno sećam naa nivou pojedinačnih prizora. Na mene je možda i ponajviše uticala najmanje poštovana serija THE PROFFESSIONALS poznata i kao CI-5 koja je kod nas puštana u hrvatskom ili bosanskom "noćnom programu" krajem osamdesetih i početkom devedesetih. Sada je gledam i bukvalno izbijaju neki prizori koji su me tada fascinirali.

Slično je i sa SWEENEY 2. Sećao sam se mnogih detalja dok sam sad gledao. Ako mi je kao detetu ovaj film epizodičan, sada kao stariji vidim da je potpuno nekoherentan i iskidan i gotovo je nemoguće razumeti ga. Očigledno je dečje strpljenje činilo svoje u ono vreme.

Međutim, isto tako SWEENEY ima svoju snažnu atmosferu, svoj hard-R pristup stvarima i vrlo energičnu režiju možda i najmanje zapaženog od svih britanskih žanrovskih rutinera Toma Clegga, kome je svaka vrsta mainstream uspeha izmakla. Često sam pisao o sudbinama takvih profija i većina je ipak imala neki shot at glory. Ovaj čovek nije, zauvek je ostao na televiziji.

Konačno i SWEENEY 2, iako je bioskopski film, ipak proističe sa televizije i pravljen je ne bi li eksploatisao TV seriju.

Scenario je pisao Troy Kennedy Martin koga znamo po kultnom scenariju za EDGE OF DARKNESS i sl. U SWEENEYu 2, stvari teku jako konfuzno, ali ima nekoliko sjajnih i inventivnih rešenja, pre svega u tome kako su koncipirani likovi negativaca i njihov lifestyle na Malti. Šteta je što ostatak ekipe nije prepoznao taj kvalitet i zajedno sa piscem uložio dodatni napor da film bude pristojniji.

Ovakav kakav je, SWEENEY 2 je zaista samo za fanove žanra koji su spremni da eksperimentišu i trpe štošta, i pređu preko raznih nejasnoća kako bi ponovo došli u dodir sa svojim fetišima.

Ipak, kada do tog dodira dođe, onda SWEENEY 2 zaista uspeva da bude sjajan, iako u tome teško da mogu da učestvuju oni koji nisu fanovi cele stvari.

Ipak, tih fanova ima dosta čim ugledni DNA Films sa kontradiktornim Nick Loveom sprema rimejk a SWEENEY se direktno citira u vrlo gledanoj i rimejkovanoj seriji LIFE ON MARS.

* * 1/2 / * * * *

... s tim što je taj rimejk meni smeće. Ko je gledao original, ne može da mu se dopadne amerikanizirana verzija.
Btw, bbc-jev Life on Mars se opet reprizira na b92.

Žika Mitrović je pored kosvske kinematografije, učinio puno kako bi podigao na noge i makedonsku kinematografiju. MIS STON je film koji se smatra jaednom od prvih velikih ambicioznih makedonskih produkcija. Kao što se često dešava sa rediteljima, i Mitrović smatra ovaj svoj minorni film izuzetno dragim. Nažalost, izuzev te fusnote da ga Mitrović voli kao što voli i DO POBEDATA, MIS STON je zaista fusnota u njegovom izuzetnom opusu.

MIS STON pokazuje Žikinu tendenciju da akcione priče koje se dešavaju van Drugog svetskog rata formuliše slično kao svoje partizanske vesterne. Priča je smeštena u Makedoniju 1901. kada je još uvek bila pod turskom okupacijom. Komite otimaju američku misionarku Miss Stone ne bi li uzeli novac za otkup i od njega kupili naoružanje za dalju borbu. Po depersonalizovanosti turskog protivnika koga čine zli i naopaki starešina i bezlični vojnici, i po simaptičnim hborcima za slobodu koji mudro i samopregorno artiklulišu svoju borbu, MIS STON jako podseća na partizanski film.

Štaviše, scenario za ovaj film se praktično uz izmenu refreneci u dijalozima lako mogao snimiti kao partizanski film. Sličnu situaciju Mitorvić je imao i u svom filmu NEVESINJSKA PUŠKA koji je neke druge događaja obdelavao u maniru partizanskog vesterna.

To samo po sebi nije problem pošto je inače partizanski film jedna od autohtnoih tradicija našeg filma. Problem je što čak ni transponovan MIS TON nebi bio vrhunski partizanski film. Iako priča vrca od tenzije i potentnih situacija, posle zanimljivog početka priča stagnira, postaje ravna i mukotprno se dovodi do vestren završnice sa velikim obračunom.

Film je neobično distancirano realizovan, do kraja filma, uopšte nije jasno ko su glavni likovi niti na čijoj strani su simpatije u celom sukobu. Neke potentne linije priče u međuljudskim odnosima su potpuno neiskorišćene i MIS STON na kraju ostavlja utisak jednog priličnog ispuštenog filma to se često dešvalo jugoslovenskim spektaklima ali obično kad ih nije režirao veliki majstor Žika Mitrović.

* * / * * * *

Pogledao sam FRAGMENT OF FEAR Richarda C. Sarafiana, courtesy of Ginger.

Ovaj prilično konfuzni triler sa David Hemmingsom smešten je u Britaniju i iako ne uspeva da plasira jasnu i fokusiranu priču, ipak uspeva da na nivou pojedinačnih scena bude izuzetno efektan. Sarafian je stari majstor exploitationa i uz energičan skor uspeva da stvori vrlo energičan film koji se pertvara kao da ima i priču i iz te simulacije priče uspeva da izvuče neke dobre situacije, radnje i stanja.

Naravno sva ova uspešna rešenja su mahom na površini i filmu bolno nedostaje suština, međutim u pojedinim situacijama Sarafianovo vladanje formom omogućuje da forma postane suština, i tada FRAGMENT OF FEAR odaje utisak značajnog filma.

Ono gde je Sarafian izgubio kompas bila je sama postavka misterije i junakove paranoje. Naime, u jnom trenutku psihoza je postala suviše neopipljiva, a nesposbnost gledaoca da dokuči da li je reč o deluzionalnostili ili o stvarnoj zaveri nije bila autorov trijumf već naprosto greška. Priče koje u sebi sadrže iracionalnost najbolje funkcionišu kad su racionalno izložene, što u ovom filmu nije slučaj.

Hemmings je ponovo u ulozi junaka uvučenog u sinister plot kao i u BLOW UPu i PROFONDO ROSSOu, i FRAGMENT OF FEAR je nažalost najslabiji u tom nizu. Ipak, ne znači da ga ne treba pogledati. Meni se štaviše kvalifikuje i za eventualnu reprizu.

* * 1/2 / * * * *

Inserti i trejler za HURT LOCKER

http://www.badtaste.it/index.php?option=com_content&task=view&id=5289&Itemid=29

Mehmet, Sunčica i ja smo se malopre podvrgli gledanju filma MAX PAYNE. Kopija koju smo gledali je bila bioskopska ali zato je prevod bio kao iz najboljih dana VHS piraterije. Ne samo da se "norse" prevodi kao "norski" u više navrata nego se i klub Ragnarok prevodi kao Nagnarok. Ovaj ljupki omaž Velji Iliću podstakao je celu salu da se srdačno nasmeje.

John Moore zaista jeste trećepozivac u holivudskom mejnstrimu, međutim ovaj film je slab čak i za čoveka koji je potpisao takve naslove kao što su rimejk OMENa ili BEHIND ENEMY LINES. Iz ove vizure FLIGHT OF THE PHOENIX deluje kao Mooreov nedosegnuti klasik.

MAX PAYNE je fušeraj najgore vrste. Moram priznati da se u domenu "pobiše mi porodicu" podžanra MAX PAYNE zaista nalazi u ligi sa ČETVRTIM ČOVEK  s tim što Zeka ima bolje glumce, bolji scenario i dinamičniji film, ma koliko to neverovatno zvučalo. MAX PAYNE izgleda slabije od poslednjih nekoliko Wesley Snipesovih naslova kao što je recimo ART OF WAR 2, a scenario dovodi klišetizirane scene i stuacije do paroksizma.

Da je po klišetiziranosti išao još korak daje, MAX PAYNE bi izgledao kao neki film u filmu koji je namerno nevešt i glup. Ovaj film naravno daje Memetu za pravo kada tvrdi da se filmovi po igricama praktično ne mogu napraviti. Međutim, paradoks ovog slučaja je u tome što je MAX PAYNE bio izuzetno podatan za film, i što je sama igra imala bolji scenario od filma koji sada gledamo.

Pleonazam je napisati da je igra imala potencijala da se bolje ekranizuje pošto je film bukvalno u svakoj sceni slabiji od onoga što je i ovakav kakav je mogao da bude, a da ne govorimo o izvornom materijalu.

Baš me zanima kako će kritika i publika primiti ovaj film.

Da, posle ovog trejn vreka, moram malo da korigujem svoj stav prema Sin Cityju koji je, iako ga i dalje ne smatram odilčnim filmom, daleko uspelija ekranizacija neo noir predloška iz savremene pop kulture. Maks Pejn je u prvom redu vrlo slabo urađen film, a zatim prosto neshvatljivo loše korišćenje kupljene licence.

Da, zaista, toliko sew dugo razmišljalo i pričalo o filmu MAX PAYNE i toliko se diskutovalo o tome kako će se tretirati taj landmark da je zaista neverovatno da se pojavi film koji ima OVE probleme. Naprosto, očekivao sam da će film možda biti loš ali pre zbog loše koncepcije a ne zbog odsustva smislene koncepcije.

Pogledao sam OUR MAN IN HAVANA Carola Reeda, courtesy of Ginger.

Ovih dana gledam briljantnu BBC seriju SMILEY'S PEOPLE po romanu Johna Le Carrea, sa Alec Guinnessom u glavnoj ulozi i onda sam odlučio da u tom gasu pogledam i HAVANU. Naime, HAVANA je delo Grahama Greenea, ali ne samo što glavnu ulogu igra Alec Guinness nego je i Le Carre napisao svoju varijaciju na istu temu u romanu a kasnije i Boormanovom filmu TAILOR OF PANAMA.

Reedov film je sniman pre a izašao je posle kubanske revolucije što ga čini dosta čudnim pošto je u njemu Batistin režim posmatran kao, ako ne neprijateljski, a onon barem opskuran. Ipak, siguran sam da sa Castrovim dolaskom na vlast, percepcija Kube postaje drugačija. Ipak, isto tako zanimljivo je da je Castro u principu od početka svoje vladavine razumeo značaj filma i koliko god je mogao koristio je film, setimo se njegovih opskurnih akcija sa Errol Flynnom ili kasnije sa Sovjetima što je proizvelo i neke autentične klasike kao što je SOY CUBA.

No, Kuba je manje-više McGuffin kod Greenea i Reeda pošto je osnov priče u tome kako se pojavljuje prodavac usisivača koji biva vrbovan da vodi britansku obaveštajnu mrežu na Kubi, a onda počinje da izmišlja agente-saradnike i protivnike kako bi dobijao što više novca od Britanaca.

Naravno, iz godinu u godinu prisustvujemo događajima u kojima slični skandali potresaju prilično velike sile, a poslednji kapitalni skandal ovog tipa potresao je SAD. U tom smislu ovaj film se ponavlja kao proročanstvo i u ideološkom smislu stoji i danas.

Kao komedija, ovaj film nije previše smešan, a Reed se nadao da će biti. Kao triler nije previše uzbudljiv. Međutim, kada se spoje ideološki koncept, sporadična duhovitost i trilerska intriga, lepo snimljeni na odličnim lokacijama dobija se jedan pitak film koji po svom estetskom dometu svakako nije klasik, ali uzevši sve u obzir ne ostavlja ni utisak precenjenog dela.

Vrlo je zanimljivo to da se u ovom filmu koji se dešava neposredno pred revoluciju, na revoluciju uopšte ne referiše, i da je nezadovoljstvo naroda na Kubi sasvim minimalno prikazano. Reed i Greene ovde stvaraju spokojnu Kubu sa pomalo spornim režimom i to je to. Nema ni nagoveštaja da se tamo kuva komunistička revolucija koja će ozbiljno promeniti geopolitičku sliku sveta.

Ipak, na početku filma, pošto se revolucija desila pre premijere, stoji disclaimer kako se film dešava pre nje.

* * * / * * * *

Kada mi uje perporučivao da gledam ovaj film, Kunac mi je rekao da jedan scenario koji sam nedavno pisao liči na njega. Na svu sreću, bojazni nema, MIRAGE je mnogo bolji i zreliji film odo ovoga što sam ja pisao i teško da će, ako se ovo moje ikada snimi, bilo ko biti podstaknut da porei ta dva naslova.

Šalu na stranu. Na svu sreću sličnost nije prevelika i postojanje filma MIRAGE Edwarda Dmytryka ne dezavuiše eventualno postojanje ovog mog filma.

MIRAGE je klasičan paranoia triler iz 1965. godine, u hitchcockovskoj tradiciji, ali sa većim akcentom na amneziju i psihičke smetnje koji dovode progonjenog junaka u niz napetih i enigmatičnih situacija.

Gregory Peck uspeva sa dosta šarma da odigra glavnog junaka i da kroz svoju efektnu pojavu naprosto objasni zbog čega ga niko ne zatvori odmah u ludnicu. Peck svom liku daje uglađenost i ubedljivost koji opbjašnjavaju gledaocu kako ga okolina ne odbaci odmah kao paranoika.

Walter Matthau svemu daje dodatni kvalitetpoželjnofg, funkcionalnog comic reliefa u liku detektiva koji iz svoje autsajderske pozicije razume Peckovo autsajderstvo i spreman je da mu veruje u kritičnom trenutku.

Dmytryk unosi ponešto i off the wall rešenja karakjterističnih za evropske autore u Holivudu koji su uostalom i bili ključni za formulisanje ove vrste trilera. Scene poput sakrivanja u stanju male devojčice dok su joj roditelji na putu je touch koji je upravo karakterističan za evropske imigrante, ili britanski triler iz ovog perioda.

MIRAGE je dakle, iako crno-beli film u periodu kad je kolor već u punom zamahu, po mnogim elementima sinhron sa najnovijim dostignućima u žanru, što je vrlo zanimljivo imajući u vidu da ga je Dmytryk radio već kao veteran. Sigurno je da je veliku pomoć imao od znatno mlađeg scenariste Peter Stonea koji je potpisao klasike kao što su CHARADE ili TAKING OF PELHAM 123. Zanimljivo je da se sa Stoneom nekako u paketu pojavljuje i Matthau, ne znam da li je to slučajnost.

U svakom slučaju MIRAGE je izvanredan triler vredan pažnje ne samo za fanove žanra.

* * * / * * * *

Hollywood's A-list losing star power
Film industry forced to change business model

Star value isn't what it used to be.
In defense of movie stars -- yes, Hollywood still needs them. But the opening of the Ridley Scott-directed thriller "Body of Lies" provides a vivid reminder that stars do have the potential to boost any movie ... as long as they don't cost too much.

Suppose Russell Crowe and Leonardo DiCaprio had been paid a third of their going rate, and the movie had cost a third less. Would the pic's $13 million opening frame have been seen as such a disaster?

Hollywood's problem is that once costly stars climb aboard a project, studios tend to ratchet up the scale with stunts and effects. They wind up trying to turn every movie into a tentpole.

Sure, the studios have pots of money to play with. But just like the world economy, the film industry has burgeoned out of control. It's inflated and overblown. It needs to let some air out of the bubble and return to a more reasonable size and scale.

For starters, Hollywood ought to throw everyone out of the $20 million club.

Warner Bros. insists it didn't pay full freight for DiCaprio and Crowe; they share the pic's adjusted backend gross. The CIA actioner, set in Iraq and Jordan, cost more than $100 million, not including worldwide marketing costs. Warners should have thought twice when it couldn't find a partner for the film. But execs thought they had star insurance; the studio could write off as much as $100 million on this picture.

The brutal truth about today's Hollywood is that the majors have been releasing too many films that cost too much money. Disney, notably, has gone the other way. Not only has the studio scaled back its releases, it's refusing to pay backend gross participants on its tentpoles until after the studio recoups its costs.

Paramount, in the wake of its DreamWorks divorce, plans to scale back to 20 films a year.

"What's going on in the economy on a global basis has an impact on every business," says studio chairman Brad Grey. "We're streamlining the company to make it as lean and agile as possible. You can be sure we will deploy our capital in a diligent and prudent fiscal way."

While Grey is still pushing forward with tentpoles like "Star Trek," "G.I. Joe" and "Transformers 2," he says he's "aggressively restricting backend deals," with first-dollar gross capped at 25%.

"It's incumbent upon everyone in the industry to look at our economics," he says.

The entertainment biz may be resistant to economic downturns, but studio owners are not. They're all carrying increasingly expensive debt. Paramount's owner, Viacom chairman Sumner Redstone, was forced to sell National Amusements stock to meet his margin calls. And Warren Buffet bought stock to bolster NBC Universal owner General Electric's fortunes.

This is the perfect time to fix the studios' broken economic model. The studios have to just say "no."

"We're at a crossroads," says producer Mark Johnson. "So much of what we've counted on isn't working. It's not a question of old school vs. new school. It's Lewis and Clark time, the things we're not sure about, that we hang our hat on, like movie stars."

Today's astronomical price inflation basically starts with nervous studio heads overpaying for movie stars.

Twentieth Century Fox was the first studio to top the $1 million payday mark with Elizabeth Taylor on the 1963 mega-flop "Cleopatra," which, with inflation, is still the most expensive movie of all time.

And back in 1988, there was much handwringing when Fox paid $5 million to Bruce Willis (who had made just one film, "Blind Date") to star in "Die Hard."

"This throws the business out of whack," MGM chairman Alan Ladd protested to the New York Times. "Like everybody else in town, I was stunned."

Paying a relative novice like Willis such a sum meant that all the other stars, such as Dustin Hoffman, who had scored $5.5 million for "Tootsie," had to get a boost. Indeed, there was nowhere to go but up during the boom-boom '80s and '90s, as upstart players like Cannon and Savoy paid hefty premiums to land stars such as Sylvester Stallone.

Then in 1996, Columbia Pictures, desperate to nail hot comedian Jim Carrey for "The Cable Guy," paid him $20 million. That meant all the other top stars, from Tom Hanks to Tom Cruise, had to get that sum, too. When Demi Moore landed $12.5 million for 1995's Striptease, the men had to get that much more. When Universal gave away first-dollar gross to Arnold Schwarzenegger on "Twins," it opened another Pandora's box.

After a long list of stars routinely commanded $20 million vs. 20% of the gross, studios even started sharing more of their DVD revenues with certain stars. Eventually, global action heroes like Harrison Ford and Mel Gibson were commanding $25 million, forcing other actor and director salaries up in relation. Even a midrange star like Kurt Russell was earning $15 million.

The movies that had to carry these fees became safer, more formulaic and less interesting, and to make their money back they needed to perform on a global scale. "The bigger the movie stars become," says Johnson, "the more constricting their roles and the scope of their roles."

Sequelitis contributed to boosting star fees. Once stars got paid a higher figure, agents would demand it again.

Studios vied for the stars and used paydays and perks (such as overpaid hair and makeup people, entourages, nannies, and chartered jets) to sweeten the pot. They indulged monstrous behavior and demands.

Finally, after Schwarzenegger collected $25 million to play Mr. Freeze in "Batman & Robin," Intermedia and C-2 paid the muscled star an unprecedented $30 million for "Terminator 3." Schwarzenegger may well be remembered in the record books as the highest-paid star of all time.

Today, new production company MRC, trying to compete with the studios, is offering talent like Sacha Baron Cohen not only a hefty upfront fee but an ownership stake in movies like "Bruno." "They're sharing our revenues," says president Tory Metzger, a former CAA agent. "Our upside is their upside."

But the overdue market correction on star salaries is already trending down. The studios are capping backend grosses at 25%. And they're insisting on recouping costs before delivering gross payouts, and they're putting overage limits even on top directors.

Viacom's Redstone signaled a seismic shift when he angrily ousted Tom Cruise from his Paramount deal after the star made more money than the studio on "Mission: Impossible 3" -- even after Grey had altered the backend formula.

Marvel is hanging tough with deals on its "Iron Man" sequel and was willing to walk away from Terrence Howard's pay demands to play War Machine, casting Don Cheadle instead. Marvel is investing in its characters and properties and isn't playing the studio game.

Lionsgate's Joe Drake ("Juno") is also hoping to eschew business as usual. But when he visited a major agency recently to discuss a slew of new projects, they asked: "Will you pay our clients' full freight?" While he doesn't see wholesale reform, Drake says, by giving talent more creative say in upside success, "there is an opportunity for the talent and the creative side to align their interests with the distributor, without the traditional push-pull relationship."

The studios don't have to play the same old game, either.

Bring costs down and they'll gain more flexibility to make better, more interesting and varied movies. They could lure adults back to theaters and appeal to niche markets without having to play it safe with four-quadrant pics.

If stars and studios want to make different movies, the studios don't have to indulge the stars: Let them go to the indies.

"Everybody's been riding the gravy train and nobody wants to get off," says one agent.

There are other ways to make studio movies on a slimmer scale.

Consider the George Clooney model: "Syriana," "Good Night, and Good Luck," "Michael Clayton" and "Burn After Reading," like the "Ocean's" series, all featured multiple stars working for less than their usual fees.

There's also the Clint Eastwood paradigm: His films are always produced with modest upfront costs.

"Going forward with anything execution-dependent," says one Warners exec, "we will try different formulas. The world has shifted."

Producers describe a distinct industrywide course change since the writers strike. Unfortunately, that often means studios shelling out for top talent while cheaping out on everything else. "Everyone is refusing to pay for anything," says one producer. "With the economy tanking it has gotten worse, with people walking away from deals: 'We're not paying your quote. Take it or leave it.' It's really scary. People who are trying to make a living are not making a living."

Ironically, Carrey, whose asking price has been in the toilet lately, stars in a Warners comedy that may hit the zeitgeist on the nose: In "Yes Man," he plays a negative guy who makes a pact to say yes to everything. Carrey said yes to not getting his usual price in a mainstream comedy. And if the movie hits, he collects -- bigtime.

Bizarnostima nikad kraja...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/10/povratak-u-srebrenicu.html

Pogledao sam TAKEN Pierre Morela, courtesy of Ginger.

Dugo sam čekao ovaj film i čekanje se isplatilo. Morel je posle B13 pokazao da nije one trick pony i što je još važnije snimio je još jedan akcioni klasik koji je potpuno različiti od prethodnog pokazujući da ima raznovrsne kapacitete.

TAKEN je jedan od naslova nastalih u Bessonovoj hiperprodukciji, međutim, sasvim je jasno da je ovaj film imao ozbiljniji tretman i da za razliku od drugih filmova u kojima je tek poneka scena dobra, a to su mahom oni pravljeni za francusko tržište, ovaj film je sniman za Ameriku i uspeva da bude zanimljiv i da drži tenziju u celom toku.

Začuđen sam da je ovoliko odugavlačeno sa američkom premijerom. Sasvim je jasno da TAKEN nije film koji može da pretenduje na vrhunske kritike, ali definitivno ima svoje mesto na bioskopskom repertoaru. U Francuskoj je uzeo oko 10 miliona dolara, u Rusiji je sad krenuo i već je na milion,

Pre svega Liam Neeson je zvezda koja zaista čini ovaj film. Liam u njemu pokazuje sve dimenzije svog talenta. Pre svega, Liam je čudovišno snažan za nekoga svojih godina. On ima 55 godina i pokazuje impresivnu fizičku pripremljenost. Zatim, jednoj krajnje generic priči, Neeson daje glumački kredibilitet, on zaista jako ozbiljno igra tog junaka. Toliko ozbiljno da na trenutke postaje hammy, i to u maniru Darkmana što ja takođe obožavam. Liam u hammy pulp izdanju je za mene pravo uživanje.

Zaplet filma je vrlo jednostavan i dobro je što ga Besson i Kamen nisu komplikovali. Film govori o tome šta bi se desilo kada bi neko oteo kći Jasona Bournea. Naravno gledali smo milion puta ovu priču, ali u ovom konkretnom slučaju, za razliku od Bonda gde je bornizacija bila besmislena, ovde bornizacija funkcioniše i Morel zaista uspeva da ovu jednostavnu priču digne na nivo thinking man's action filma.

On to radi pre svega u tome što detaljno, a to je francuski manir generalno, prikazuje junakove radne procese. Iako je film izuzetno zabavan, Morel odaje utisak kako je priči dao nekakav integritet.

Morelove inscenacije su jednostavne i energične. TAKEN sve vreme odaje utisak kako je jako jednostavan, gotovo kao da je mogao biti snimljen u Srbiji. Nažalost, u Srbiji nije mogao biti snimljen pošto su ga očigledno radili ljudi koji znaju svoj posao.

Neesonov junak pored Bourneovih osobina, ima dosta i Bauerovih tako da pored odličnih tuča, pucnjava iz poluautomatskog i automatskog oružja, ubijanja noževima, bacanja pod kola i pod brod i sl., njegov junak i divno muči ljudi na putu do razrešenja misterije ko mu je oteo ćerku.

Film ima i zdravu žanrovsku dozu ksenofobije. Albanci su prikazani kao najgori ološ a ni Arapi nisu bolje prošli. Štaviše, kada kći kaže Neesonu da želi da ide u Pariz, on savršeno plasira svoje negodovanje i sumnju da to tako treba. I nekako kada to Neeson kaže veruješ mu.

Naše gore list Raša Bukvić igra albanskog pimpa. Ima jednu solidnu scenu dijaloga sa Neesonom i posle imaju obračun. Uloga je sasvim dobro urađena, i pokazuje da je Raša vrlo filmičan i energičan. Naravno, i to su pre shvatili stranci nego Srbi.

TAKEN će poslužiti kao produkcioni model i za sledeći Morelov film u kome glumi John Travolta. Nadam se da će prilikom američke bioskopske eksploatacije u januaru iduće godine solidno proći iako je sasvim jasno da ge je Fox iz nekog neobjašnjihovg razloga dumpovao u taj termin.

Mislim da u TAKENu svi akcioni fanovi dobijaju itekako jak fiks u ovoj suši koja nas je pritisla.

* * * / * * * *

Ajme

WASHINGTON – Colin Powell, a Republican who was President Bush's first secretary of state, endorsed Democrat Barack Obama for president Sunday and criticized the tone of Republican John McCain's campaign.

The former chairman of the Joint Chiefs of Staff said either candidate, both of them senators, is qualified to be commander in chief. But he said Obama is better suited to handle the nation's economic problems as well as help improve its standing in the world.

"It isn't easy for me to disappoint Sen. McCain in the way that I have this morning, and I regret that," Powell, interviewed on NBC's "Meet the Press," said of his longtime friend, the Arizona senator.

But, he added: "I think we need a transformational figure. I think we need a president who is a generational change and that's why I'm supporting Barack Obama, not out of any lack of respect or admiration for Sen. John McCain."

Powell's endorsement has been much anticipated because he is a Republican with impressive foreign policy credentials, a subject on which Obama, a first-term senator from Illinois, is weak. Powell is a Republican centrist who is popular among moderate voters.

At the same time, Powell is a black man and Obama would be the nation's first black president. Powell said he was cognizant of the racial aspect of his endorsement, but said that was not the dominant factor in his decision. If it was, he said, he would have made the endorsement months ago.

Powell expressed disappointment in the negative tone of McCain's campaign, his choice of Alaska Gov. Sarah Palin as a running mate and McCain's and Palin's decision to focus in the closing weeks of the contest on Obama's ties to 1960s-era radical William Ayers. A co-founder of the Weather Underground, which claimed responsibility for nonfatal bombings during the Vietnam War-era, Ayers is now a college professor who lives in Obama's Chicago neighborhood. He and Obama also served together on civic boards in Chicago.

"This Bill Ayers situation that's been going on for weeks became something of a central point of the campaign," Powell said. "But Mr. McCain says that he's a washed-out terrorist. Well, then, why do we keep talking about him?"

Powell said McCain's choice of Palin raised questions about judgment.

"I don't believe she's ready to be president of the United States," Powell said.

McCain seemed dismissive of Powell's endorsement, saying he had support from four other former secretaries of state, all veterans of Republican administrations: Henry Kissinger, James A. Baker III, Lawrence Eagleburger and Alexander Haig.

"Well, I've always admired and respected Gen. Powell. We're longtime friends. This doesn't come as a surprise," he said on "Fox News Sunday."

Asked whether Powell's endorsement would undercut his campaign's assertion that Obama is not ready to lead, McCain said: "Well, again, we have a very, we have a respectful disagreement, and I think the American people will pay close attention to our message for the future and keeping America secure."

Obama called Powell to thank him for the endorsement, Obama spokesman Robert Gibbs said.

"I am beyond honored and deeply humbled to have the support of Gen. Colin Powell," Obama said in remarks prepared for a rally in Fayetteville, N.C. "Gen. Powell has defended this nation bravely, and he has embodied our highest ideals through his long and distinguished public service. ...And he knows, as we do, that this is a moment where we all need to come together as one nation — young and old, rich and poor, black and white, Republican and Democrat."

Powell said he remains a Republican, even though he sees the party moving too far to the right. Powell supports abortion rights and affirmative action, and said McCain and Palin, both opponents of abortion, could put two more conservative justices on the Supreme Court.

"I would have difficulty with two more conservative appointments to the Supreme Court, but that's what we'd be looking at in a McCain administration," Powell said.

Powell, 71, gained popularity while serving as chairman of the Joint Chiefs of Staff, the nation's top military commander, during the first Gulf war under President George H.W. Bush. After retiring from the military, speculation mounted that he would run for president in 1996 — perhaps becoming the nation's first black president — but Powell opted against it.

As secretary of state, he helped make the case before the United Nations for the U.S.-led invasion of Iraq, launched in March 2003.

Powell said the nation's economic crisis provided a "final exam" of sorts for both Obama and McCain.

"In the case of Mr. McCain I found that he was a little unsure as to how to deal with the economic problems that we were having," Powell said. "Almost everyday there was a different approach to the problem and that concerned me, sensing that he doesn't have a complete grasp of the economic problems that we had."

In contrast, Powell said Obama "displayed a steadiness, an intellectual curiosity, a depth of knowledge and an approach to looking at problems like this. ..."

"I think that he has a definitive way of doing business that would serve us well," Powell said.

Powell said he does not plan to campaign for Obama.

Ako ikog zanima, od sutra bi trebalo da na štandovima Povelje iz Kraljeva i Legende iz Čačka, na sajmu bude dostupna zbirka mojih drama.

Pogledao sam DEATH RACE Paul WS Andersona. Sasvim je bilo očekivano da će se meni ova vrsta budalaštine dopasti, ali je čak i mene iznenadilo koliko i na kom nivou mi se dopala.

Pre svega, kad je reč o odnosu Bartelovog originala i Andersonovog rimejka, rekao bih to da je DEATH RACE 2000 koji je Corman producirao nesumnjivo značajan film zbog svoje mešavine exploitationa i socijalne kritike kroz satiru i goofiness celog koncepta. Bartel je bio velemajstor takvih zahvata i DEATH RACE 2000 ima svoje zasluženo mesto. S druge strane, ja ne mislim da je reč o klasiku koji se ne sme rimejkovati, čak naprotiv. Bilo je dosta primedbi što je Anderson rimejkovao DEATH RACE kao strejt akcijaš bez previše satire i sl. Ja mislim da je dobro što je Anderson u rimejku dao drugačiji pristup stvarima. Štaviše, ja ne bih rekao da je Andersonov film potpuno lišen ideologije. Ona samo naprosto nije u prvom planu.

Pre neko veče je moja majka ponovo gledala FACE/OFF pokojnog Johna Wooa. Posle filma smo razgovarali i njena pitanja su me iznenadila. Ona je taj film gledala iz svog ugla i umesto geekovskih pitanja koja inače postavljamo, ona se raspitivala o tome čije je dete rodila Gina Gershon i sl. Nju je zanimala porodična dimenzija cele priče.

Ja mislim da bi ona i DEATH RACE čitala više na politički način nego na način na koji ga mi čitamo. Mislim da postoje ljudi koji bi se iskreno navukli na hook o tome kako je u Americi izbila kriza, kako su zatvore preuzele privatne korporacije, kako je čovek frejmovan za ubistvo da bi pomogao rejtinzima borbe na život i smrt koja se organizuje u zatvoru i sl. I to sve zaista jesu na neki način gorući politički problemi. I kriza, i zatvori u privatnom vlasništvu i emisije u kojima se radi rejtinga ponižavaju ljudi. Međutim, te teme su toliko puta bile prežvakane u žanru, još u vreme kada neke od njih nisu bile toliko aktuelne (RUNNING MAN je onomad bio SF sad je realistička drama) da one danas izgledaju kao neka generic datost. U tom smislu DEATH RACE je film koji u današnjim okolnostima nema kapacitete da provocira. Štaviše mislim da ne bi bio provokativniji ni da je snimljen kao zajebancija na Bartelovom tragu.

Kad je reč o samoj supstanci, Anderson me je prijatno iznenadio svojim tretmanom priče u vizuelnom smislu. Ambijenti su rundown industrijske hale, na pola puta između antiutopije i rita koje ljudi iz nekog razloga nose u filmovima poput MAD MAXa. Međutim, dizajn je vrlo umeren.

Ono što je posebno dobar touch u domenu dizajna je to što su svi ekscesi u smislu seksi cica koje se suvozači ili madmaxičnih vozila sasvim opravdani time što je DEATH RACE televizijski događaj.

Jason Statham kao zvezda je u punoj formi. To što provodi puno vremena iza volana ga ne ometa da se u nekoliko navrata muški pošiba a bogami i da se svuče i pokaže svoju istinski spektakulranu figuru. U tom smislu Statham potvrđuje da je alfa mužjak savremenog akcionog filma.

Ipak, zvezda celog showa je Anderson. u dramaturškom smislu, DEATH RACE je jako blizu onoga što bi trebalo da pružaju ekranizacije igara. Naime, on svaku scenu prikazuje kao igru u kojoj su nam jasni parametri šta junaci treba da postignu, a onda ih gledamo kako to rade. U tom smislu, iako same jurnjave imaju tendenciju da postanu konfuzne dok je u igri više kola (samo prva trka), ona u sebi nose neku dramaturgiju i gledalac u priličnoj meri učestvuje u junakovom ispunjavanju određenih ciljeva. Zato ne čudi da je Anderson ne samo sklon već i uspešan u ekranizovanju igara.

Postoji jedna scena, kada organizatori trke puste svoje tajno oružje na igrače koja je npr. vintage situacija iz igre, paralela nečemu što bi bio neočekivani boss fight koji se pojavljuje posle serije iscrpljujućih minion fightova. I tu scenu Anderson vrlo dobro rešava koristeći psihološki preokret u junaku, neke stvari koje smo naučili iz prethodne trke i sl.

Na nivou same inscenacije onoga što je glavno gradivo i catch i filma a to je automobilski carnage, Anderson izrazivo insistira na tome šta sudari čine ljudskom mesu. Ovo je definitivno hard-R film i ovo definmitivno nije film u kome je junak mrtav kada mu eksplodira auto i nestane u vatri. Ne, ovo je film u kome junak možda pogine u eksploziji kola ali zato vidimo i kad ga eksplozija raznese i kada mu telo gori u požaru.

Tim spojem čelika i mesa, Anderson zaista osvežava pristup car chase filmu i demolition derbyju kao konceptu i u principu, iako se tri trke dešavaju u istom ambijentu, svaka deluje vrlo zanimljivo.

DEATH RACE je samo još jedan dokaz kako Anderson ne samo da nije uništitelj savremenog akcionog filma već da je on jedan od poslednjih reditelja aktivnih u žanru koji se trudi da smisli i pruži nešto novo. Nažalost, kritika mu to osporava pošto ovu vrstu filma ni ne gleda sa dužnom pažnjom.

* * * / * * * *

Quote from: "crippled_avenger"

Pre neko veče je moja majka ponovo gledala FACE/OFF pokojnog Johna Wooa.

stvarno umro ili umro u figurativnom smislu?

U figurativnom smislu.

Sta,jel' to znaci da si gledo Red Cliff,i nije ti se dopao ?

Nisam se još naterao da gledam RED CLIFF, imam ga, ali laganica.

Quote from: "crippled_avenger"Nisam se još naterao da gledam RED CLIFF, imam ga, ali laganica.

PLANINA JE TO!
isto i ja čekam pravi trenutak da se uspnem uz novog vua: potrebne su adekvatne pripreme!

Ja sam počeo da gledam RC, ali sam prekinuo. Titlovi su bili mnogo sitni. Film je klasičan epik, gomila kostimiranih statista i tako to, ali ima i scena u kojoj neka žena u sred bitke skače u bunar. To je bilo zabavno.

Na Novim Kadrovima je otaku pokrenula pitanje drugarskog hajpovanja projekata koje stoji kao naličje u odnosu na ponašanje koje imaju oligarsi u svom mejnstrim rezervatu. Međutim, sinoć kada sam pogledao novu američku zombi komediju DANCE OF THE DEAD Gregg Bishopa, mislim da hajpovanje stvari u koje veruješ itekako ima smisla, čak i kada do kraja nije utemeljeno u kvalitetu.

To naročito važi za naš žanrovski film koji ima jako malo poklonika i potrebna mu je sva moguća podrška koju može da dobije.

Naime, DANCE OF THE DEAD je silno hajpovan film u američkoj žanrovskoj zajednici. Radila ga je ekipa iz Atlante koja je koliko sam shvatio već neko vreme aktivna. Kada se pogledaju kritike, one zvuče kao da je reč o naslovu koji prevazilazi SHAUN OF THE DEAD, redefiniše zombi komediju itd. Međutim, kada se pogleda film, jasno je da je reč o bombastičnom hajpu koji u priličnoj meri nije utemeljen na istini. DANCE OF THE DEAD nije ni blizu SHAUNa, reč je o amaterskom filmu snimljenom sa malim budžetom. Dok je SHAUN sa svim svojim manama pokazivao da je reč o reditelju vrednom pažnje i retko ozbiljnoj egzekuciji za jedan vanamerički horor filma, ovde nema takvog dometa. U tehničkom smislu čak su i marginalni naslovi poput BOY EATS GIRL nominalno jači.

No, sa druge strane, da nije bilo gromoglasnog hajpa, teško da bi iko obratio pažnju na ovaj film, a ovaj film jeste vredan pažnje. Istina o njemu je ambivalentna, ali navođenje nedostataka i njihove prirode zaista može biti kontraproduktivno. Naime, ovaj film ima ogroman broj mana koje proističu iz amaterskog pristupa (kad kažem amaterskog pristupa ne mislim na Beokon već na američki film, da li sumnjate da u ovom amaterskom filmu ima više komptenetno režiranih scena nego u celokupnoj srpskoj profesionalnoj kinematografiji za godinu dana) ali navođenje tih mana je promašivanje poente.

Bishop je u izvesnim deonicama pokazao veliki dar za crni humor, u pojedinim deonicama je ponudio neka vrlo inventivna rešenja u domenu prikazivanja zombija i njihovog izlaska iz grobova, u pojedinim scenama junaci koje igraju pravi tinejdžeri zaista uspevaju da iskomuniciraju neku emociju, i ja kao gledalac horora, moram priznati da bih se osećao uskraćeno da ovaj film nisam gledao. Nisam siguran da je Bishop neki ogroman talenat koji sam otkrio ovim filmom, ali čovek je pokazao da zna posao i čini mi se da bi trebalo da dobije priliku da uradi neki film i za majore.

Međutim, isto tako tipizovani likovi, sporadično zaista slabo osvetljenje, prilično tanka scenografija, efekti koji su prisiljeni da idu više u pravcu komedije nego horora, pa čak dalje i od horor komedije, kada bi se nabrojali, svakako bi me odvratili od trošenja sat i po vremena na ovaj film. I zato, na neki način zahvalan sam Quintu, Bloody Disgustingu i Twitchu što su ovaj film, u neku ruku, lažno predstavili i ubedili čitaoce da je vredan pažnje jer zaista jeste.

Naravno, na ovom mestu, gde su ljudi već konvertovani može se izneti konvencionalan sud o ovom filmu. I u tom smislu, uprkos svim nedostacima i snažnim impulsima da prekinete gledanje tokom prvih 20 minuta, mislim da je ovo naslov vredan pažnje, naročito za fanove.

* * ½ / * * * *