ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam UNACCOMPANIED MINORS Paul Feiga, courtesy of Ginger. Paul Feig je jedan od najznačjnijih reditelja televizijskih komedija u Americi, poznato po svojoj vezanosti za kultnu seriju FREAKS AND GEEKS a kasnije i za ARRESTED DEVELOPMENT.

Njegov bioskopski debi je jedan od onih dečjih filmova koji iz nekih neobjašnjihih razloga nije uspeo kada je izašao u bioskope. Doduše, ovde svbakako ne govorimo o filmu formata kao što je CITY OF EMBER, ali s druge strane reč je o zabavnom filmu za publiku koju čine deca u fazi latencije.

Film je smešten na jednu lokaciju i to je aerodrom na kome su letovi obustavljeni a mi pratimo avanture nekoliko neposlušne dece koja putuju bez roditelja.

Paul Feig solidno radi komediju, ali kad je reč o drugim cartoonish avanturama, tu je pitomiji nego što bi se očekivalo od ambicioznog dečjeg filma. Postoji nekoliko set-piece situacija koje su bile potentne a realizovane su tek solidno. Ipak, celu stvar popravlja DP Christopher Baffa koji je celu stvar snimio vrlo glossy i učinio da izgleda još ambicioznije.

Feig izvlači maksimum iz glumačke podele i šteta je što scenario nije ponudio još neka zanimljiva rešenja, kako bi Feig mogao da pokaže još više u onome što najbolje radi. Međutim, na kraju, kada se sve sabere, iako UNACCOMPANIED MINORS nije ekspozivni debi koji se očekivao od Feiga, svakako jeste reč o natprosečno kvalitetnom holiday filmu koji će imati dug rok trajanja na DVDu i televizijama.

* * * / * * * *

Pogledao sam mjuzikl Menahema Golana THE APPLE. Golan je kao vlasnik kuće Cannon bio poznat kao otac 80s exploitationa, ali je neretko upravo baš ova kompanija pokušavala da se etablira i na art tržištu. I sam Golan je posle početaka vezanih za neke prilično solidne žanrovske filmove pokušavao da koketira sa artom, naročitop u periodu svoje najveće moći.

Kompanija Cannon je nesumnjivo jedna od retkih filmskih kuća u poslednjih 30ak godina koja je zaista uspela da bude profilisana i da pod svojim logom zaista nosi neki identitet filma. Samo su kuće poput New Line ili Miramax uspeli da se približe takvoj profilisanosti a da istovremeno rade zaista raznovrsne filmove. Na Internetu sam viđao sajtove koju su osvestili značaj kompanije Cannon i mislim da bi neko kao što je Dath Wish mogao da napiše knjigu o njima za doktorat. Uostalom, sada u Srbiji imamo dostupne ljude koji su u nekoj fazi sarađivali sa Cannonom poput Đorđa Milićevića ili Slobodana Šijana.

Kao i u akcionom žanru, tako je i artu, Cannon biop sklon produciranju ekscesa i pokušavao je da ide do ekstrema kako bi atrakcija bila što veća.

THE APPLE je u tom smislu bizaran film pošto je reč o atipičnom, suštinski midnight movie mjuzilu koji na tragu naslova kao što je pre svega PHANTOM OF PARADISE pokušava da ispriča bajku o mladim muzičarima anđeoskog talenta koje pokušava da proguta demonska korporacija.

S jedne strane sam žanrovski profil ovog mjuzikla u muzičkom smislu je bizaran. Demonska muzika je neki glam rock sa elementima disco tradicije, dočim je anđeoska muzika akustičarski pop. Dakle, moglo bi se reći da THE APPLE svesno vrši neku vrstu temporalnog izmeštanja svoje priče, ne samo denotativno (pošto se film dešava u anmtiutopijskoj budućnosti 1994.) već i konotativno pošto se ne vezuje za neki aktuelan muzički žanr ili projekat (kao što su pre radili u TOMMYju ili potom u BREAKIN').

U tom smislu, THE APPLE zaista mora snažno da se bori za opstanak jer iza sebe nikakav ready made muzički koncept i nema oprosta za slabosti.

Campy postavka sa snažnim religijskim tonovima naravno sama po sebi čini da se THE APPLE kreće po klizavom terenu. U trnutku izlaska, film je bio potpuno odbačen kao koještarija. Ipak, iz današnje vizure, pre bi se reklo da je reč o zanimljivom neuspehu koji je bio znatno ambiciozniji od većine muzičkog filma ili mjuzikla svog vremena.

Pre svega, Golan u maniru vrhunskog eksploatatora sjajno koristi nemačke lokacije kao neku vrstu futurističkog seta. Nemačka arhitektura sedamdesetih zaista deluje krajnje atipično i strano.

Na nivou dizajna i kostimografije, Golan insistira na tome da je estrada budućnosti sleazy a da je represivni režim sličan nacističkom. Pozitivni junaci su s druge strane ili relikt prošlosti, poput hipi komune koju predvodi Joss Ackland ili su u vanvremenskom džinsu kao skromni glavni junaci.

Pretencioznije religiozne deonice su urađene u campy psihodeličnom maniru, a pomaže im to što je reč o dijegetičkom mjuziklu sa sasvim solidnim numerama.

Po pretencioznosti, reklo bi se da Golan dosta duguje američkim SF filmovima sedamdesetih poput LOGAN'S RUN ili SOYLENT GREEN nego rock mjuziklima čijim se stilemama u suštini služi. Stoga, smatram da se sreća ovog filma preokrenuti da je Golan imao neku pop zvezdu koja bi se pojavila u glavnoj ulozi i rešila muzička pitanja, ili barem da je film radio neki kredibilniji reditelj a ne on, već tada etiketiran kao bestidni izraelski eksploatator.

U svakom slučaju, THE APPLE je za ljubitelje žanra vrlo zanimljiv film i naslov vredan pažnje.

* * 1/2 / * * * *

Bio sam raspoložen za jednoiposatni žanrovski fiks i pomislio sam da bi film WHILE SHE WAS OUT mogao biti to. Susan Montford sam znao kao producenta ne uvek uspešnih ali svakako zanimljivih žanrovskih eskapada a ime Guillerma Del Tora na špici mi je obećavalo da bi ovo mogao biti neki zanimljiv low-profile projekat.

Međutim, WHILE SHE WAS OUT je film posle koga se čovek zaista divi srpskoj žanrovskoj sceni koja koliko god da je provincijalna u odnosu na svet i tek u povoju, ipak sebi ne bi dopustila ovakav fijasko kakav su dopustili ne samo ozbiljni producenti i glumci, već i neko kao što je Del Toro. Potpuno je neverovatno da neko na američkoj žanrovskoj sceni razmišlja u pravcu ovakvog filma. Ne zato što je ideja generic, ili zato što je loše realizovana, nego nije jasno u kojoj je fazi uopšte ovaj projekat pokazivao bilo kakvu perspektivu.

Postoje oni filmovi za koje se kaže da se u njima krije dobar film, ali da eto nije izašao na videlo. U ovome što su se autori WHILE SHE WAS OUT odlučili da snime, gotovo da uopšte nema filma a nekmoli dobrog.

Da li je bilo potencijala u ideji da se Kim Basinger konfrontira sa grupom huligana po napuštenim delovima i periferiji neke američke varošice. Ne previše, i ne za neki naročit film. Ali ni taj mizerni potencijal u ovom filmu nije ostvaren zato što se priča mahom bazira na sakrivanju, a sve snima reditelj koji ne ume da reši pitanja akcije i napetosti, dok je dosta akcentovana psihološka pozadina enigma ne samo za neveštu rediteljku nego i za pisce scenarija koji su likove očajno postavili.

I to sve zajedno ne bi bilo tragično, bio bi to još jedan besmislen film, kada ne bi dolazilo od ljudi koji se proglašavaju kao da su neka žanrovska avangarda, zvezde koje ipak koliko-toliko imaju izbora, producenti koji rade ozbiljne projekte. Zar zaista nisu umeli da prepoznaju koliko je ovo prazan komad? Zar zaista nisu imali ništa bolje u ponudi?

na prelistavanje mi je delovalo vrlo smrdljivo, a sad si samo potvrdio moje crne slutnje.

An offer they couldn't refuseThe CIA is often credited with 'advice' on Hollywood films, but no one is truly sure about the extent of its shadowy involvement. Matthew Alford and Robbie Graham investigateMatthew Alford and Robbie Graham
guardian.co.uk, Friday November 14 2008 00.01 GMT
The Guardian, Friday November 14 2008
Article history

Spies like us ... Body of Lies

Everyone who watches films knows about Hollywood's fascination with spies. From Hitchcock's postwar espionage thrillers, through cold war tales such as Torn Curtain, into the paranoid 1970s when the CIA came to be seen as an agency out of control in films such as Three Days of the Condor, and right to the present, with the Bourne trilogy and Ridley Scott's forthcoming Body of Lies, film-makers have always wanted to get in bed with spies. What's less widely known is how much the spies have wanted to get in bed with the film-makers. In fact, the story of the CIA's involvement in Hollywood is a tale of deception and subversion that would seem improbable if it were put on screen.

Body of Lies Release: 2008 Directors: Ridley Scott Cast: Leonardo DiCaprio, Mark Strong, Russell Crowe More on this film The model for this is the defence department's "open" but barely publicised relationship with Hollywood. The Pentagon, for decades, has offered film-makers advice, manpower and even hardware - including aircraft carriers and state-of-the-art helicopters. All it asks for in exchange is that the US armed forces are made to look good. So in a previous Scott film, Black Hawk Down, a character based on a real-life soldier who had also been a child rapist lost that part of his backstory when he came to the screen.

No matter how seemingly craven Hollywood's behaviour towards the US armed forces has seemed, it has at least happened within the public domain. That cannot be said for the CIA's dealings with the movie business. Not until 1996 did the CIA announce, with little fanfare, that it had established an Entertainment Liaison Office, which would collaborate in a strictly advisory capacity with film-makers. Heading up the office was Chase Brandon, who had served for 25 years in the agency's elite clandestine services division, as an undercover operations officer. A PR man he isn't, though he does have Hollywood connections: he's a cousin of Tommy Lee Jones.

But the past 12 years of semi-acknowledged collaboration were preceded by decades in which the CIA maintained a deep-rooted but invisible influence of Hollywood. How could it be otherwise? As the former CIA man Bob Baer - whose books on his time with the agency were the basis for Syriana - told us: "All these people that run studios - they go to Washington, they hang around with senators, they hang around with CIA directors, and everybody's on board."

There is documentary evidence for his claims. Luigi Luraschi was the head of foreign and domestic censorship for Paramount in the early 1950s. And, it was recently discovered, he was also working for the CIA, sending in reports about how film censorship was being employed to boost the image of the US in movies that would be seen abroad. Luraschi's reports also revealed that he had persuaded several film-makers to plant "negroes" who were "well-dressed" in their movies, to counter Soviet propaganda about poor race relations in the States. The Soviet version was rather nearer the truth.

Luraschi's activities were merely the tip of the iceberg. Graham Greene, for example, disowned the 1958 adapatation of his Vietnam-set novel The Quiet American, describing it as a "propaganda film for America". In the title role, Audie Murphy played not Greene's dangerously ambiguous figure - whose belief in the justice of American foreign policy allows him to ignore the appalling consequences of his actions - but a simple hero. The cynical British journalist, played by Michael Redgrave, is instead the man whose moral compass has gone awry. Greene's American had been based in part on the legendary CIA operative in Vietnam, Colonel Edward Lansdale. How apt, then, that it should have been Lansdale who persuaded director Joseph Mankewiecz to change the script to suit his own ends.

The CIA didn't just offer guidance to film-makers, however. It even offered money. In 1950, the agency bought the rights to George Orwell's Animal Farm, and then funded the 1954 British animated version of the film. Its involvement had long been rumoured, but only in the past decade have those rumours been substantiated, and the tale of the CIA's role told in Daniel Leab's book Orwell Subverted.

The most common way for the CIA to exert influence in Hollywood nowadays is not through anything as direct as funding, or rewriting scripts, but offering to help with matters of verisimilitude. That is done by having serving or former CIA agents acting as advisers on the film, though some might wonder whether there is ever really such a thing a "former agent". As ex-CIA agent Lindsay Moran, the author of Blowing My Cover, has noted, the CIA often calls on former officers to perform tasks for their old employer.

So it was no problem for CBS to secure official help when making its 2001 TV series The Agency (it was even written by a former agent). Langley was equally helpful to the novelist Tom Clancy, who was invited to CIA headquarters after the publication of The Hunt for Red October, an invitation that was regularly repeated. Consequently, when Clancy's The Sum of All Fears was filmed in 2002, the agency was happy to bring its makers to Langley for a personal tour of headquarters, and to offer access to agency analysts for star Ben Affleck. When filming began, Brandon was on set to advise - a role he repeated during the filming of glamorous television series Alias.

The former agent Milt Beardon took the advisory role on two less action-packed attempts at espionage stories: Robert De Niro's The Good Shepherd from 2006, which told an approximate version of the story of the famed CIA head of counter-espionage, James Jesus Angleton; and Charlie Wilson's War, the story of US covert efforts to supply the Afghan mujahideen with weaponry during the Soviet occupation of the 80s. In reality, this was a story that ended badly, as the Afghan freedom fighters helped give birth to the terrorists of al-Qaida. In the movie, however, that was not the case. As Beardon - who had been the CIA man responsible for the weapons reaching the Afghans - observed shortly before the movie came out, the film would "put aside the notion that because we did that [supply arms], we had 9/11".

Beardon's remark provides a clue to the real reason the CIA likes to offer advice to Hollywood, a clue that was expanded on by Paul Kelbaugh, the former associate general counsel to the CIA - a very senior figure in Langley. In 2007, Kelbaugh spoke at Lynchburg College of Law in Virginia - where he had become an associate professor - about the CIA's relationship with Hollywood. A journalist present at the lecture (who now wishes to be anonymous) reported that Kelbaugh spoke about the 2003 Al Pacino/Colin Farrell vehicle The Recruit. A CIA agent had been on set as a "consultant" throughout the shoot, he said; his real job, however, was to misdirect the film-makers. "We didn't want Hollywood getting too close to the truth," the journalist quoted Kelbaugh as saying.

Peculiarly, though, in a strongly worded email to us, Kelbaugh emphatically denied having said such a thing, and said he remembered "very specific discussions with senior [CIA] management that no one was ever to misrepresent to affect [film] content - EVER." The journalist stands by the original report, and Kelbaugh has refused to discuss the matter further.

So, altering scripts, financing films, suppressing the truth - it's worrying enough. But there are cases where some believe the CIA's activities in Hollywood have gone further - far enough, in fact, to be the stuff of movies. In June 1997, the screenwriter Gary DeVore was working on the screenplay for his directorial debut. It was to be an action movie set against the backdrop of the US invasion of Panama in 1989, which led to the overthrow of dictator Manuel Noriega. According to his wife, Wendy, DeVore had been talking to an old friend - the CIA's Chase Brandon - about Noriega's regime and US counternarcotic programmes in Latin America. Wendy told CNN: "He had been very disturbed over some of the things that he had been finding in his research. He was researching the United States invasion of Panama, because he was setting the actual story that he was writing against this; and the overthrow of Noriega and the enormous amounts of money laundering in the Panamanian banks, also our own government's money laundering."

At the end of that month, DeVore had been in Santa Fe, New Mexico, working on another project. He was travelling back to California when, at 1.15am on June 28, he called Wendy, a call she says has been excised from phone records. She told CNN she was "terribly alarmed" because he was speaking as though he were under duress. She was sure "someone was in the car with him". That was the last time Wendy DeVore heard from her husband.

A year passed, but the case refused to die and speculation mounted. Even the Los Angeles Times began contemplating CIA involvement. DeVore was presumed dead, but there was no body, and no end to the questions. Lo and behold, just nine days after the LA Times reported the case, DeVore's body was found, decomposing in his Ford Explorer, in 12 feet of water in the California Aqueduct below the Antelope Valley Freeway, south of Palmdale - a city located in "aerospace valley", so dubbed by locals for its reputation as a US military-industrial-complex stronghold - fuel to the fire for conspiracy theorists.

The coroner went on to declare the cause and manner of DeVore's death to be "unknown", but police eventually reached the tentative conclusion that the screenwriter's death was an accident: he had fallen asleep at the wheel, they said, before careening off the highway and into the water, where he drowned. But loose ends remain: DeVore's laptop computer containing his unfinished script was missing from his vehicle, as was the gun he customarily carried on long trips; after his disappearance, a CIA representative allegedly showed up at DeVore's house to request access to his computer; Hollywood private investigator Don Crutchfield noted that previous drafts of DeVore's script were inexplicably wiped from said computer during the same timeframe; police claimed that DeVore's vehicle careened off the highway, yet DeVore's widow was troubled by the absence of visible damage to the guardrail at the scene of the alleged accident; and how come no one noticed an SUV sitting in the water beneath a busy highway for a whole year? Perhaps the whole incident is too like a conspiracy movie to be a real conspiracy - but many remain troubled by De Vore's death.

Despite the CIA's professed desire to be more open about the role it plays in Holly-wood, it's hard to take its newfound transparency too seriously. After all, what use is a covert agency that does not act covertly, even if some of its activities are public? And if it is still not open about the truth of events decades ago, many of which have spilled into the public domain accidently, how can we be sure it is telling the truth about its activities now? The spy may have come in from the cold, but he still finds shelter in the dark of the cinema.

• Body of Lies is released next Friday

Pogledao sam DONKEY PUNCH Olivera Blackburna, courtesy of Ginger.

Ovaj film počne vrlo zanimljivo, sa vrlo efektnim prikazivanjem provoda raspusne britanske omladine po Majorki, ali onda kada krene da se dešava ono zbog čega gledamo film a to je stradanje devojke za vreme seksa i dileme šta i kako sa njom, priča počinje da se raspada.

Odjednom sva ta efektna postavka pada u vodu i film se pretvara u jedan vizuelno kompetentan ali potpuno isprazan, čak i infantilan pseudotriler. To što su junaci ništarije bez ikakvih naročitih vrednosti ne mora samo po sebi biti problem. Međutim, kada devojka nastrada od donkey puncha za vreme seksa, sva ispaznost tih junaka izlazi na videlo. Odjednom se ispostavlja da je gledaocu potpuno svejedno šta će se sa njima desiti, da njihova sloboda nije nikakav ulog, da svet neće biti uskraćen time što će neko od njih završiti na robiji. Štaviše, njihovo ponašanje je takvo da ni sam strah od zatvora kao takvog ne igra. Čini se čak da bi nekima od njih zatvor dobro došao. Štaviše, neki od ovih karaktera deluju da im susreti sa policijom nisu strani. U tom smislu, DONKEY PUNCH ne samo da nema ubedljive junake koji će se povezati sa gledaocem nego nema ni do kraja definisane ljude iz miljea kojima je ubistvo strano.

Međutim, ako izuzmemo postavku karaktera koja onemogućuje ne samo identifikaciju nego ni uspostavljanje bilo kakvog odnosa, Blackburn i Bloom u scenariju gube i ono što je ključni adut ovih filmova o leševima kojih se treba rešiti, a to je moralni highground junaka. Ne samo da na nekom emotivnom ili intelektualnom nivou gledalac ne brine za ove junake, nego ni sama priča objektivno nije previše smislena. Cela situacija se otvara sa ubistvom iz nehata i pozicijom u kojoj su svi zajedno manje-više nedužni. A onda Blackburn potpuno artificijelno pokušava da raslojava likove. Neki od njih postaju neobjašnjivo zli i gori od drugih. Likovi upadaju u potpuno neopravdane napade histerije a neka od daljih ubistava iz nehata su potpuno nemotivisana.

Iako se može reći da je eto nešto tako iznnađujuće i traumatično kao što je smrt devojke od donkey puncha probudila nešto u junacima po čemu je počelo da se poznaje da li su suštinski dobri ili ne, i da se likovi zato raslojavaju, ipak bilo je potrebno još dosta motivacije za neke akcije koje nastupaju kasnije.

DONKEY PUNCH sve vreme na sve to još pokušava da bude ozbiljan, tako da čak nema ni crnohumornu crtu kao VERY BAD THINGS i njemu slični naslovi o odbacivanju leša koji uvek mogu da se oslone na samu apsurdnost ili ekstremnost situacije. Štaviše, da Blackbun nije tako ozbiljno počeo film, da je sve od početka bilo žovijalnije, dalja psihološka naivnost bi se lakše podnela.

Ono što je vrlina filma DONKEY PUNCH je odlična fotografija i solidna režija, kao i izvesna dinamičnost događaja. Naravno, to što se nešto stalno dešava ne znači da film nije povremeno dosadan ali ta dosada ne proističe iz sporosti ili odsustva dešavanja nego iz banalnosti radnje koja je poverena junacima.

Ipak, DONKEY PUNCH je pristojan debi za Olivera Blackburna koji ima dar za pravljenje atraktivnih filmova i u budućnosti bi mogao biti solidan profi. Ono gde je njegov film pao su ipak elementi koji se inače ne sreću često i koji su karakteristični za vrhunske majstore.

* * ½ / * * * *

Boarding Gate's Olivier Assayas on Getting Carried Away ...
... and the strange logic of the modern world
By Scott Foundas
Published on March 19, 2008 at 5:17pm
On a rainy March afternoon, the French director Olivier Assayas is typing a text message on his cell phone in the café Le Progrès in Paris' 3rd Arrondissement. It's the sort of thing you might not even notice — he's hardly the only texter in the room — if you haven't seen Assayas' new film, Boarding Gate. There, the texting is generally of a life-or-death nature, and the technology almost always unfriendly, as an ex-prostitute/drug runner (Asia Argento) escapes a grisly Paris crime scene by fleeing to Hong Kong, where she finds herself on the run from an assortment of sinister businessmen (and - women) whose nationalities are as murky as their motives. Indeed, from airports to data ports, the points of departure are many in Boarding Gate, but the film's title more accurately describes a state of mind — a fluid, borderless technoreality in which we can be at once everywhere and nowhere, able to disappear, or change identities, with the touch of a button.

Magnet Releasing
World traveler: Assayas on the Boarding Gate setMagnet Releasing

(Click to enlarge)

World traveler: Assayas on the Boarding Gate set

In that respect, the film carries strong echoes of Assayas' 2002 corporate cyberthriller, Demonlover, in which rival French and American firms competed for the licensing rights to state-of-the-art, virtual-reality Internet-porn technology. But where Demonlover was pure fiction, Boarding Gate takes its inspiration from yesterday's headlines — specifically, the strange case of Edouard Stern, the 50-year-old French banker known as the "Mozart of Finance," who was found dead in Geneva in 2005, shot four times and covered from head to toe in a latex body suit. Suspicion quickly centered on Stern's longtime mistress, 38-year-old French prostitute Cécile Brossard, who, after fleeing to Australia and then returning to Switzerland, eventually confessed to the crime.

"It was like reality had stolen a scene from Demonlover," says Assayas, who at the age of 53 still speaks with the feverish enthusiasm of the young film buff who began writing for the famed French film journal Cahiers du Cinema while in his early 20s. His sentences tumble over one another, interrupted occasionally by the high-pitched giggle that says he finds something especially amusing or ironic. "When I was writing Demonlover, everything sounded so much like fantasy, and all of a sudden, reality was even more absurd, more brutal, more over-the-top than what I had imagined."

So, Assayas began to conceive of a new film that would pick up where his earlier one left off, but which would tell its story in less abstract, more human terms. What fascinated him most, he says, were the multiple theories as to just what had gone so fatally wrong between Stern and Brossard. Was it simply, as Brossard claimed, a crime of passion brought on by Stern's broken promises to marry her and pay her $1 million? Or was it, as some in the press speculated, a contract killing instigated by one of Stern's powerful enemies in the world of international finance? "Basically, the newspapers were split between those two possibilities and trying to figure out which of them made the most sense," Assayas recalls. "But, ultimately, what got me interested was the notion that it could be both."

Where Demonlover runs amok with corporate-espionage artists double- and triple-crossing each other into oblivion, Boarding Gate spends much of its time honing in on a single obsessive relationship between Argento's Sandra and the movie's Stern surrogate, the debt-addled American businessman Miles Rennberg (Michael Madsen). As the movie opens, these two ex-lovers and former associates — he used to pimp her out to clients, from whom she was expected to extort valuable information — drift back into each other's orbit. That in turn sets the stage for the movie's jaw-dropping second act, in which Sandra and Miles' complex relationship comes to a head in a 25-minute S/M pas de deux that ranks among mainstream cinema's most unsettling acts of psychosexual attraction.

Filmed in a mere four days, the sequence is a brilliant showcase for the gruffly intense Madsen (who has tended to languish in direct-to-video schlock between roles in Quentin Tarantino movies) and the volcanic Argento, who stalks through each frame of the film like a lioness on the prowl. Shooting the scenes, Assayas says, life often came close to imitating art. "Day after day, it was kind of building up and becoming both hypnotic and scary, and I think it was one of my strongest cinematic experiences. We were shooting five- and six-minute takes. We would hardly rehearse them. Then we would change them from one take to the other. It got really wild. Everyone was exhausted. It's the kind of situation where both the actors and the crew get carried away by what's going on."

If, in its general outline, Boarding Gate sounds like the sort of movie that wouldn't have seemed out of place in a 1980s Times Square grindhouse, that too is part of Assayas' grand design. As with Demonlover, he was attracted to the idea of making a pulpy, cut-and-run genre movie, albeit one that refused to play by the usual rules. "I completely disagree with the notion of genre being some kind of framework where you just put on your slippers and follow the path," he says. "People think that doing a genre film means reproducing things that have already been done. But what's interesting about genre is the possibility to constantly reinvent it and use it for new ends. Genre gives you a freedom — it's a fantasy happening within the framework of everyday life. It's reality going awry."

So, just as the film noir of the 1950s frequently addressed harsh social realities (crime, poverty, divorce) softened or altogether elided by more-respectable "A" pictures, Assayas hopes audiences will find Boarding Gate to be not merely a lurid erotic thriller but a movie about "real people living real lives and being taken over by the strange logic of the modern world, and the strange logic of its circulation. By that, I mean a French banker living in Switzerland dealing mostly in Russia being murdered by this woman who then flees to the other end of the earth."

Magnet Releasing
World traveler: Assayas on the Boarding Gate setIn the real case, a panicked Brossard flew from Europe to Australia and back again within a single 48-hour period. For Boarding Gate, Assayas chose Hong Kong as Sandra's final destination, as a way of shooting in — and paying homage to — the city that has influenced his own filmmaking (and film viewing) ever since he prepared a now-legendary special issue of Cahiers devoted to Hong Kong cinema in the early 1980s. "So many times over the years, when I was looking for locations, when I was writing a scene, when I was imagining shots — for movies I was shooting in Paris — I had Hong Kong in mind," says Assayas, whose Asiaphilia was on full display in his deliriously inventive 1996 movie-about-moviemaking, Irma Vep, which starred the director's future wife, Chinese actress Maggie Cheung. "To me, Hong Kong has always been this dynamo of modern energy, and I've always had the notion that because I love the city, because it's so beautiful, because it's so complex, because it's one of the most cinematic cities in the world, that one day I would have to shoot there. It was a very interesting moment, to be there on the streets in the actual city, when you've been using some kind of weird fantasy of the city in your previous films."

Since finishing Boarding Gate, Assayas has completed two additional features: Eldorado, a documentary about modern dance, which includes one of the last filmed interviews with German composer Karlheinz Stockhausen; and Summer Hours, a French family drama starring Juliette Binoche, which Assayas found far more difficult to finance than any of his recent, predominantly English-language international coproductions. "The French film industry can be very insular," he says, noting that producers remain oriented toward broadly accessible mainstream dramas and comedies like the current runaway French box-office smash Bienvenue Chez les Ch'tis rather than the more independent-minded films of directors like himself, Arnaud Desplechin and Claire Denis.

Writing in 1998 in The New York Times, the critic Philip Lopate dubbed Assayas' generation of French filmmakers "the new New Wave." A decade later, Assayas says, "because we have some international recognition, there is a certain level of suspicion about us in terms of the French industry. As a consequence, it just makes life a little bit tougher."

Still, with Summer Hours having just opened to the best French box office of his career, Assayas feels compelled to decide what he wants to do next and strike while the iron is hot. "I have two projects, and I have a lot of pressure to start moving now, like today, and I'm being a little cautious," he says. "Not in the sense of making the right move — I've never really been concerned with that, and I've always made the wrong move in terms of any kind of career logic. I just want to be sure I make the film I want to make."

Boarding Gate opens Fri., March 28, in Los Angeles theaters.

Laibach: Moja Republika (Srpska)

rupa Laibach je nakon 18 godina nastupila u Banja Luci i tom prilikom, po konceptu albuma Volk, koncert otvorila obradom pesme Moja Republika.

Radi se o nezvaničnoj himni Republike Srpske, koja nije usvojena zbog tamošnjih međunacionalnih sporova.

Izvođenje pesme je naišlo na oduševljenje publike, koja očigledno nije shvatila tradicionalnu laibachivsku ironiju.

Koncert Laibacha je, inače, bio deo drugog po redu Hard Rock Radio Festa.

Osim Laibacha, tokom šest sati festivala nastupile su i banjalučke grupe Afrodizijak i Javni Poziv, travnički Killingjazzhardcorebaby (pobednici Nektar Demo Festa) i Partibrejkers.

Oni su nastup završili 15-minutnim izvođenjem Uličnog hodača, od čega je pola pesme otišlo na Antonovu improvizaciju-posvetu nedavno preminulom Hendrixovom bubnjaru Mitchu Mitchellu – Voodoo Childe.

to je nešto između child i chile?

Pogledao sam EDEN LAKE Jamesa Watkinsa, courtesy of Ginger.

Ovaj film je stigao do mene sa dosta hypea. Ali, nažalost, don't believe the hype.

U ovom filmu postoje neki zanimljivi koncepti, neke ideje koje su mogle biti osnov nekog zanimljivog filma, to priznajem. Isto tako pruznajem da James Watkins ima potencijala da bude solidan reditelj žanrovskog filma. Ali, ti potencijali su u ovom naslovu ostali neostvareni.

Kad je reč o zanimljivom konceptu, ideja je da se pomeša backwoods chase slasher sa time da su deca negativci, sa svim onim potencijalom koji u tome postoji, da se sukobe klase kroz to što su žrtve viša a napadači niža klasa, i da se sve to u pojedinim deonicama naizmenično ajaizuje i hanekeizuje, sa sve twist završnicom u kojoj sistem kazni žrtve jer sistem čine roditelji koji su raspustili decu.

Ovo je odličan koncept. Film međutim govori o dvoje nedužnih, neupečatljivih ljudi iz sredje klase koje u nekoj neobjašnjivo beskrajnoj šumi maltretira grupa tinejdžera koji se ni po motivima ni po načinu mučenja ne razlikuju od mase zlih nemotivisanih provincijalaca koji napadaju putnike namernike inače u filmovima. dakle, motiv da su to klinci je neiskorišćen. Njih sticajem okolnosti igraju mladi glumci ali se po ponašanju ne razlikuju od nekih potencijalnih odraslih negativaca.

Backwoods slasher je dosta aljkavo postavljen, ne na nivou ame egzekucije već u konceptualnoj neveštini ispunjavanja vremena. Likovi naprosto mehanički bivaju uhvaćeni, i uspevaju opet da pobegnu, šuma je beskrajna, nema izlaza, junaci nemaju čemu da se nadaju, a samim tim i gledalac gubi interesovanje jer gleda jednu sizifovsku slasher situaciju.

U likovima se ništa naročito ne prelomi, čak ni ona konvencija da se smene uloge lovca i lovine nije konsekventno realizovana.

Klasni sukob nije dovoljno objašnjen, izuzev kroz kranje ogavan kulturrasistički prikaz naroda koji je izrodio takvu decu. isto tako, između junaka nema autentične klasne tenzije, niti ima suštinskog nerazumevanja (ono je zamenjeno nemotivisanošću), niti ima klasnog sukoba (on je zamenjen klišeom).

Konačno, preokret sa porodicama je trebalo da bude osnov filma a ne twist ending. Tretirajući ga kao twist ending, Watkins jdan potentan koncept ne samo da podređuje najotrcanijem klišeu jednog vrlo banalnog podžanra, već se čini da ni sam nije svestan pregnantnosti ideje koju je napipao i da je za njega ona tu više radi ironije nego zbog svoje znakovitosti.

* * / * * * *

"kranje ogavan kulturrasistički prikaz naroda koji je izrodio takvu decu."
=ne znam šta tačno znači reč "kulturrasistički" al reko bih, onako otprilike, da bi se mogla primeniti i na film o MILOŠU BRANKOVIĆU, gde ti to nije smetalo...

neslaganje sa većinom ostalog gore napisanog neću da iznosim, jer će to biti ili ignorisano ili pogrešno shvaćeno;
ipak, moram da dodam: DON'T BELIEVE THE CRIPPLE!

EDEN LAKE je super kad se o njemu govori, slažem se.

Ali, nije super kad se gleda. U tome je problem.

Dakle, kad se o njemu govori, to je film o mladim verenicima koji odlaze da se odmore a onda ih maltretira grupa mladih socijalno zapuštenih tinejdžera koji su od zla oca i još gore majke, i verenici nemaju šanse za spas jer je sistem koji je proizveo ove društvene škartove bolestan.

To je sjajno. Ali, nažalost, film nije o tome, već se mahom bavi već prežvakanom jurnjavom po šumi.

Kad gledamo film, to je sasvim drugačije. Pokušaću da ga prepričam. Spoiler alert!

Film počinje u školici gde vidimo kako naša junakinja, inače učiteljica nežno radi sa decom. Tu smo shvatili da ose ona bavi odgojem mladih na najbolji mogući način.

Potom je pokupi njen verenik i oni bezbrižno putuju svojim polovnim Jeep Cherokeejem na jezerce koje će uskoro nestati jer će na tom mestu biti izgrađeno ograđeno naselje za bogate. Tu saznajemo da je Britanija već u toj fazi da se bogati ograđuju od siromašnih.

Uveče, oni zastaju u gostionici gde je posluga nevaspitana, a gosti se dernjaju. Junakinji je potresno kako jedna majka šamara nemirno dete. Ona bi to sigurno drugačije rešila. Vidimo da u ovm krajevima, roditelji loše vaspitavaju decu.

Tokom noći oni ne mogu da spavaju od buke koju prave bučni roditelji i deca.

Kad ustanu, njih dvoje trespassuju u šumi, i dolaze do bajnog jezera. Tu se njih dvoje vole, on se divi kako je ona lepa. Bućnu se u jezeru.

Pored njih na plaži se pojavi grupa besprizornika i pušta glasan grime, inače omiljeni žanr Meha Krljića. Pas mladih besprizornika se olakša u blizini peškira našeg mladog para. Momak ode da ih zamoli da utišaju. Klinci ga ne slušaju. Onda im on utiša kasetofon. Onda ga oni opet pojačaju i psuju ga.

Ubrzo, besprizornici odu a jedan od njih pokazuje svoje spolovilo junakinji. Junaci rašire šator i legnu da spavaju. Tokom noći se čuje neka buka. Junak ustane da vidi šta je, i mi ne saznamo šta je bilo, on se vrati bez odgovora i malo se šali sa junakinjom što je predigra za njihovo vođenje ljubavi. Tu nismo ništa saznali što već nismo prethodno veče.

Kad ustanu sutra, probuši im se guma na kolima jer su im klinci podmetnuli flašu. Ipak, momak zameni gumu a pošto im se ucrvljala hrana odu do varošice da jedu.

U gostionici, momak se raspituje čija su to nevaspitana deca ali mu groteskno debela konobarica (nije kulturrasizam?) kaže da to nisu njena deca i počne da se ponaša neprijatno.

Na povratku za jezerce, junaci naiđu na kuću ispred koje vide BMXove koji pripadaju besprizoprnicima. Junak odluči da im se osveti. Uđe u kuću. U kući zatekne da su ti mladi ljudi navijači engleske fudbalske reprezentacije i da imaju postere u sobi. Hm. Međutim, dok se on vrzmao trespassujući po njihovoj kući, u kuću dođe otac koji se dere, a pošto su besprizornici u dvorištu, junak jedva pobegne odatle.

Otac u povratku se izdere na junakovu devojku što njihov džip zaklanja put da on parkira svoj kombi. Tu vidimo da je to neki neprijatan, agresivan svet.

Funkcija odlaska na doručak i ulaska u kuću za mene ostaje misterija.

Junaci odu opet na jezerce. Dok se kupaju, u elipsi, besprizornici im ukradu džip čime pokvare cheesy momenat kada junak želi da zaprosi našu junakinju praveći se da je našao prsten na dnu jezera.

Junaci kreću da traže svoj džip po šumi i ubrzo susreću besprzornike koji su ga ukrali i vozaju se okolo.

Kasnije, lutajući šumom, već je noć, naši junaci nalaze besprizornike kako bleje oko vatre. Junak se konfrontira sa njima, traži im da mu vrate džip. Junakinja ga moli da idu, međutim on uporno traži da mu oni vrate džip i telefon. Ipak, oni su nevaspitani. On kreće da se otima sa njima oko ključeva, noža koji neko od njih potegne i u tom gušanju nastrada pas besprizorne bande ali junaci dođu do ključeva. E kad je pas nastradao, vođa bande se razjari, ali se junaci dokopaju džipa.

Naravno, pošto deca trče brže nego što se džip kreće, njihove kamenice ometu naše junake, te oni ubrzo polupaju džip a junak se nabije na granu kada džip udari neko deblo. Junak zamoli junakinju da ona ide da zove pomoć.

I zaista ona ide da zove pomoć, ali do zore jedino što uspe da nađe jeste gde su besprizornici vezali ranjenog junaka. Tu dobijamo prve obrise šta su motivi naših negativaca. Naime, oni se plaše da će ih ovi prijaviti policiji. U tom cilju, oni su vezali junaka za panj i sada ga svi seku nožem i snimaju mobilnim kako bi cela grupa bila okrivljena. Vođa bande tera svakog člana da malo poseče junaka.

Šta radi junakinja? Preko svog PDA pokušava da aktivira muževljev mobilni, za koji inače znamo da je kod šefa omladinske bande i da putem Bluetootha napravi poziv za policiju. Big mistake. Njemu mobilni trubne prilikom poziva i junakinja tako otkrije svoju poziciju.

Banda juri junakinju kroz šumu. Ona uspe da dođe do nekog gradilišta i tu pokuša da telefonira ali to joj ne uspe, a kad se banda pojavi, ona, opet u elipsi, pošto je to što je uradila bezmalo fizički nemoguće, uspeva da se sakrije tako što se popne na krov kontejnera na gradilištu dok omladina pretražuje gde je ona.

Za to vreme, junak se oslobodi i kreće da beži tako sav izubijan.

I junakinja izubijana beži i u tom bekstvu se oni sretnu. On je umalo ubije misleći da je član bande koji ga juri.

Sad kad su sreli oni odlaze do neke sojenice gde imaju romantičan momenat. On shvata da je na smrti, ona shvati da je on planirao da je zaprosi. Pričaju o tome gde je on mislio da idu na medeni mesec. Ipak, krv koja teče iz njegovog tela je tamna a to nije dobar znak. Junakinja ga bodri da će preživeti.

Čuju da dolazi banda.

Opet u elipsi, dakle nije nam objašnjeno fizički kako jer je, guess what, jako komplikovano i bezmalo nemoguće, oni neprimećeno iz sojenice odu u vodu ispod nje, i sledi suspense scena gde progonitelji ne znaju da stoje tik iznad svog plena.

Progonitelji se raziđu.

Junakinja ostavi junaka sakrivenog u šumi i ode po pomoć, po koju je inače pošla još sinoć.

Čini mi se da u ovoj fazi, junakinja nagazi na neki šiljak kako bi nam Watkins priuštio milijarditu scenu gledanja mučnog vađenja šiljka iz noge, ali na svu sreći ovaj šiljak ne umanjuje previše njenu moć kretanja.

Na tom putu, junakinja sreće malog Indusa kog su besprizornici mučili i ona smatra da je mali Indus njen prijatelj. Ali, svi znamo da će je mali Indus izdati što on i uradi. Besprizornici je zarobljavaju.

U elipsi su besprizornici našli i njenog momka i vezali su ih oboje za panj i planiraju da ih spale. U ovom trenutku, film poprima razmere pravog horora pošto shvatamo da ova deca imaju nadljudske moći, njihova zrelost je sasvim na nivou svih sličnih negativaca iz filmova, oni nemaju potrebu za snom, hranom, vodom, i mogu danima da izbivaju iz kuće a da niko ne pita gde su (naravno, ova deca su socijalno zapuštena, ali ma koliko primitivni roditelji ne brinu o njima i puštaju ih da rade šta hoće, ipak žele da znaju gde su). Međutim, kada ih zapale, oni ih zapale tako da momak koji je već mrtav ode u Valhalu a konopci koji vežu junakinju izgore te ona OPET uspeva da pobegne.

Ovog puta, ona veruje samo mapi te beskrajne šume iz koje ne uspeva da izađe iako neprestano trči već skoro 24 sata. Ipak, tu sledi scena kad se ona krije u kontejneru jer su tuda nabasali i mladi. U kontejneru ona provodi vreme u đubetu koje smrdi i čini se da odatle izlazi u polusvesti, umočena u tamno gnojivo, kao Arnie u Predatoru. Tako umočena ubije najmlađeg člana bande ali onda pati kada shvati šta je uradila.

Ovo je kao valjda ta mučna scena. Smrt deteta od ruku prosvetne radnice. Dete igra onaj mali iz THIS IS ENGLAND. Moram priznati, nije me ova scena ubedila.

Nastavi da beži. Bežeći konačno dolazi do kolovoza. Hitchuje ride sa mladićem za kog se ispostavlja da je rođak jednog od delinkvenata ali kada to shvati, ona mu prvom prilikom otme kola i onda usledi malo girl-on-girl akcije kada zgazi ružnu (još malo kulturrasizma, negativci su svi upadljivo ružni a nisu inbredi) & antipatičnu devojku vođe bande.

Naravno, opet, junakinja polupa kola u vožnji i skonča u kući sa roditeljima naše bande koji u početku hoće da joj pomognu a onda kad shvate ko je ona, odluče da pomognu svojoj deci.

Na kraju, vođa bande, ima scenu kad se gleda u ogledalu. Ogledalo je uvek lep psihološki touch. On gleda u šta se pretvorio. Pretvorio se u mladića koji nosi Ray Ban naočare ubijenog čoveka. Hm.

Kako se iz ovog prepričavanja da videti, čini mi se da pozitivno mišljenje o ovom filmu govori više o tome da smo mi dobri i blagonakloni gledaoci kojima je i komarac muzika nego što je ovo dobar film. da je Watkins napipao nešto zanimljivo u ovome, to ne osporavam. Ali da je tu ideju slabo realizovao, to i dalje tvrdim. U filmu od 87 minuta, preko 60 minuta je manje ili više generic jurnjava po šumi. To je prosto objektivna činjenica.

Ubijanje dece, socijalni touchevi, kritika i sl. zauzimaju jako mali deo ovog filma i dobrano su ušuškani iza već preistrošenih žanrovskih klišea.

grupa besprizornika i pušta glasan grime, inače omiljeni žanr Meha Krljića
=zar to nije dovoljno creepy touch koji pokazuje koliko su to devijantne spodobe?


Funkcija odlaska na doručak i ulaska u kuću za mene ostaje misterija.
=produžavanje pripremnog dela sa creepy momentima koji, uz to, dodaju socijalni momenat (širi kontext toga što se ogoljava u šumi); ulazak u kuću= priprema za finale, kako ne bi ta kuća i familija banuli niotkuda, nego smo već ranije pripremljeni za (implicitne) razloge monstruoznosti te dece.

deca trče brže nego što se džip kreće
=deca trče kroz šumu koju dobro poznaju (oni tu nisu turisti već domoroci), a ovi treba da se glomaznim autom probiju korz šikaru.

ona, opet u elipsi, pošto je to što je uradila bezmalo fizički nemoguće, uspeva da se sakrije tako što se popne na krov kontejnera
=žanrupa br. 1

Opet u elipsi, dakle nije nam objašnjeno fizički kako jer je, guess what, jako komplikovano i bezmalo nemoguće, oni neprimećeno iz sojenice odu u vodu ispod nje
=žanrupa br. 2

svi znamo da će je mali Indus izdati što on i uradi
==žanrupa br. 3 (na ovu sam explicitno aludirao u svom rivjuu, a prve 2 sam implicitno imao na umu kada sam govorio o posezanju za žanrovskim klišeima koji umanjuju dramu i uverljivost zarad neubedljivih efekata.

ona veruje samo mapi te beskrajne šume iz koje ne uspeva da izađe iako neprestano trči već skoro 24 sata
=preteruješ: celu noć je predremala ispod jednog drveta, a ostatak je trčala možda i u krug, a ne u pravoj liniji – ŠUMA JE TO!

dolazi do kolovoza
=mislim da je u pitanju bio rujan.

On gleda u šta se pretvorio. Pretvorio se u mladića koji nosi Ray Ban naočare ubijenog čoveka. Hm.
=ne bih rekao da on gleda u šta se pretvorio. kako ja shvatam taj kraj, on je potpuno neokrznut svim tim što je uradio i što njegovi roditelji tog istog trenutka rade u kupatilu ispod; njega baš zabole. ovi 'iz grada' su zaslužili sve to, jer imaju ono što on nema – što simbolizuju Ray Ban naočare. znači, klasna zavist kao 'alibi'. duboko ukorenjena, bez nade za prevazilaženjem. što je, po meni, baš kako i jeste. i to što klinja ne drhti, ne plače, ne kaje se, nego pomišlja: 'u, al sam sad jak frajer s ovim đozlucima' – to je takođe super, i true to life. svaki dan se u busu vozim s takvima koji bi te ubili za adekvatni statusni simbol.

Vidi, ono što ti tako bezazleno nazivaš žanrupom, i što priznaješ kao problem, meni stoji kao velika muka. A sad ću ti reći zašto. Svaka od tih kritičnih situacija, nije samo elipsa, već ima i neku predigru, i neki smisao. Nije to samo detalj, to je ozbiljno razotkrivanje kako reditelj doživljava svoj film i koliko se trudi da ga snimi i kakve su mu namere. Ukoliko praviš film u kome every hit counts, onda budi ozbiljan tip pa učini da se zaista sve countuje.

Što se mene tiče, to što nazivaš žanrupom može da prođe u nekom filmu kao što je WRONG TURN 3 ali u filmu koji pledira da je ozbiljan ne može. To jest, može, ali onda taj film više nije ozbiljan. Meni su te "žanrupe" upravo i dezavuisale, ovaj inače , kako rekoh u nekoliko navrata, vrlo potentan film i vrlo zanimljivu temu.

Svaka od njih je učinila da mi se stepen pažnje sa kojom pratim film i likove smanji. Naravno, u slasheru smo tolerantni prema "žanrupama" ali zamisli da je ovo neka ozbiljna melodrama koja u četiri-pet značajnih momenata ima motivaciju na nivou pornića. Što se mene tiče, a bez ikakve predrasude prema generic primerima žanra, ovakve situacije nisu bezazlene i beznačajne.

Ukoliko se radi film koji ima ozbiljniju pretenziju, onda reditelj i scenarista mora da se pomuči. Ja bolje nego iko znam kako je teško smisliti film u kome će karakteri biti konzistentni, u kome neće biti neuverljivosti. Ali, upravo po tome se razlikuju vrhunski od prosečnih a prosečni od marginalnih filmova. EDEN LAKE je imao potencijal da bude vrhunski film, ali je autorova nespremnost da se potrudi dovela do toga da levitira između prosečnog i marginalnog.

Naravno film pun "žanrupa" može da bude klasik kao što je HAUTE TENSION, ali ovo ipak nije taj kalibar jer kad spadne na grane generic žanra ni po čemu se suštinski ne izdvaja.

Cripple je sigurno u pravu, a detaljnije kad i ja pogledam film.

Quote from: "crippled_avenger"Vidi, ono što ti tako bezazleno nazivaš žanrupom, i što priznaješ kao problem, meni stoji kao velika muka.

pa dobro, razlika je u tome KOLIKO je to kome smetalo; meni je smetalo toliko da mu dam 3+, tebi toliko da mu daš 2 (što je, kad bi se prevelo u rejting 1-5, zapravo negde oko 3-); meni je čaša (za proemnu) polu-puna, tebi je polu-prazna.

slažem se da nije lepo što je watkins varao; to nije lepo ni inače, a u ovom slučaju još više boli jer je pokvario nešto što je imalo veći potencijal.
ipak, ne mislim da je SUBTEXT u ovom slučaju presudni kvalitet, više je kao glavni začin. ipak je watkins pre svega zabavljač, koji ne uspeva da paralelno s tim bude ubedljivo i dosledno angažovan kao npr. vintage craven ili romero.
zato je sve kod njega second hand, nošena roba koju on ume da lepo provetri i osveživačima i finim zakrpama ponovi, ali definitivno nije trailblazer. zato sam i reko miloshu da se ne pali previše. 3+ je maximum za tu vrstu dometa.

Quote from: "Harvester"Cripple je sigurno u pravu, a detaljnije kad i ja pogledam film.

Pa nije valjda da si cito ovoliki broj spojlera.BTW,za tebe je od ovih novih britanskih Donkey Punch.Zbog izuzetno naglasenog sexualnog kontexta !

Pa da, moja * * je negde kao 2,5 u tvom sistemu, dakle 3-. Ti si mu dao 3+. Ocena se zaista minimalno razlikuje. Ja, kako već rekoh, priznajem da sam bio strog jer mi je je potencijal bio izuzetno intigrantan.

Divno je kada se ljudi lepo razumeju na kraju.

Dvoje su se tako smuvali.

Quote from: "Kunac"

Dobri su to ovi novi smajliji !

Quote from: "Kunac"

Pogledao sam L' AVOCAT DE LA TERREUR Barbeta Schroedera, courtesy of Ginger i oduševljen sam.

Ne samo da je Schroeder napravio najkompletniji pogled na Jacques Vergesa (a nije prvi koji je to pokušao da uradi), nego je uspeo da zaista zarobi tu erratic atmosferu thirdworldisma u Evropi od pedesetih pa sve do kraja osamdesetih.

Ništa što se danas dešava na planu politike i terorizma nije suštinski novo, izuzev masovne spremnosti arapskih terorista da se žrtvuju. Štaviše, svet je u određenim periodima kao što pokazuje ovaj film imao čitavu mrežu najrazličitijih ideoloških koncepcija čije su se energije slivale u jednu veliku antiimperijalističku pesnicu.

Verges je bio u centru tog vrtloga zbog sme prirode svoga posla. On je na sudu branio ljude sa prve linije koji su obavljali terorističke zadatke, ali je isto tako bio i posrednik između odmetnika i zapadnih vlada i osmišljavao je pravne moduse ispunjavanja raznih ciljeva.

Schroeder je od jedne poznate priče ponovo uspeo da napravi uzbudljiv narativ. Političku priču koju manje-više svi znamo obogatio je intenzivnim ljubavnim pričama od kojih Verges nije prezao ni u najdramatičnijim situacijama, ili suočen sa najnezgodnijim ljudima kao što je recimo Carlos Šakal.

Isto tako Schroeder je imao priliku da snima visokobudžetni dokumentarni film tako da je zaista mogao da poseti mnoge lokacije i ljude, među kojima su najzanimljviji svakako visoki funkcioneri Crvenih Kmera, a među njima i Brat #2 lično.

Ipak, moj favorit je stari švajcarski nacista Genoud koji je u svojoj istrajnoj borbi zanacistčku stvar, smatrao da su Arapi nasavljači Hitlerove politike protiv Jevreja i bio je umešan u finansiranje Palestinaca kao i odbrane nacističkih zločinaca na sudu.

Svakako, za nas je zanimljiva i Neda Vidaković. Jedan moj poznanik je poznaje tako da ću se uskoro javiti sa detaljnijim backgroundom od ovoga što nudi film. Gde je akcija, tu su uvek i Srbi. Inače, svojevremeno sam upoznao pilota koji je vozio avion kojim je Carlos napustio Beograd. sa njim, Nedom, dolascima Abu Nidala u SFRJ, itd. mislim da već ima dovoljno materijala za dokumentarac o ulozi SFRJ u arapskom terorizmu.

Ljubitelji teorija zavere će naročito uživati kad vide da se u filmu, na sve ovo još pominje i jerusalimski muftija.

* * * * / * * * *

HITLER'S SWISS CONNECTION by David Lee Preston
Hitler's Swiss Connection, by David Lee Preston
published in the Philadelphia Inquirer, Jan. 5, 1997


On May 30 1996, a gray haired Swiss widower named Francois Genoud took a few close friends and relatives to a restaurant in Pully, his home town on Lake Lausanne.
Then they accompanied him back to his house, where one of his lunch companions prepared him a lethal cocktail: a bitter white poison dissolved in water. Genoud took the drink into his hands. He had started planning for this moment a year earlier when he went with his daughters, Martine and Francoise, to become a member of the suicide-assistance organization Exit, complaining that "psychological illness" had made life unbearable since the death of his second wife, Elisabeth, in 1991.

Genoud put the glass to his lips and drank. "He had decided to leave this earth," said Martine Genoud, "on a date that he chose himself." He was 81.

An urbane man with an air of influence and respectability, Genoud was no ordinary Swiss pensioner.

He was an unrepentant Nazi who devoted his life to aiding Adolf Hitler's surviving henchman and those he saw as Hitler's natural anti-Jewish successors: Arab terrorists.

He was a financier of fascism, and a manager of the hidden Swiss treasure of third Reich.

A shadowy figure in six decades of international intrigue, he masterminded an airplane hijacking, underwrote attacks on Israel and paid for the defense of Adolf Eichmann, Klaus Barbie and "Carlos the Jackal." An anti Jewish propagandist, he made a fortune publishing Nazi tracts.

In the end he slipped away just as a 50-year old scandal was breaking that might have implicated him in one history's great cover-ups: The Swiss collaboration with Nazi Germany in hiding gold looted from Holocaust victims and subjugated governments.

Genoud's suicide came just four weeks after Jewish leaders and Swiss banking officials announced an unprecedented agreement setting up a commission to examine secret bank and government files, searching for funds deposited in Switzerland by Holocaust victims. Chaired by former Federal Reserve Chairman Paul Volker, the panel is working separately from a Swiss government probe into Nazi plunder in Switzerland.

In the United States, Sen. D' Amato, the Senate banking Committee chairman, is investigating Swiss wartime holdings and campaigning for release of billions of dollars in Holocaust victims' funds from Swiss banks. President Clinton has pledged "full moral and political support," for the investigations. And Holocaust survivors and families of victims have filed class action lawsuits in federal court in New York against a group of Swiss banks, trying to recover assets taken from Jews during the War.

Responding to a question during the Inquirer's investigation of Genoud, D'Amato last month called on the Swiss government to fully investigate and disclose Genoud's role in the Swiss handling of the Nazi gold.

"The accusations made against Mr. Genoud seem to be reprehensible," said D'Amato. "We would hope that the Swiss would be forthcoming with information on his activities before, during and after the war."

Did Genoud take his own life to avoid the coming scrutiny?

Daniel Lack, a Geneva attorney and legal adviser to the World Jewish Congress, said, "It stands to reason he [Genoud] must be implicated in the illegal transfer of Nazi assets to Switzerland and concealing it. I dare say that the man realized this. All these inquirers into the opening of the records of Nazi assets in Swiss banks may have compromised him in more ways than one. It's not improbable, his connections being what they were and his sympathies being what they were."

In October the world Jewish Congress released a once-secret U.S. Army document from 1945 found in the National Archives. It told of Allied Soldiers finding bags of gold fillings from human teeth hidden by the Nazis in Germany at the end of the war. The document reported the bags were among stacks of gold bars, gold coins, silver, Passover candlesticks, paintings and other assets looted by the Nazis and hidden in a salt mine in Merkers, in western Germany.

The document was a stark reminder, WJB president Edgar Bronfman said, the looted Nazi gold sought by investigators was not just gold bullion taken from the treasuries of Europe, but items seized from human beings. According to testimony at the Nuremberg War Crimes Tribunal in 1945-46, the Nazis extracted gold from the teeth of people they executed in death camps and melted it down to sell for the war effort. Captured SS records on microfilm at the National Archives show that Oswald Pohl, head of the SS Economic and Administrative Main Office, had distributed a chart that said: "Efficient utilization of the prisoner's body at the end of nine months increases this profit by the return of dental gold. It is possible at times to obtain additional revenue from the utilization of bones and ashes."

As a teenager in the fall of 1932, Francois Genoud briefly met the man who was to shape the rest of his life. In a hotel in Bad Godesberg, near Bonn, the young Genoud encountered Adolf Hitler. He told Hitler of his great interest in National Socialism, and Hitler shook his hand. Genoud's parents--his father was a wealthy wallpaper manufacturer--had sent him from Lausanne to study in Germany at 16 to learn discipline. He found Hitler's writings "very relevant," he said years later. Sixty years after that single meeting, Genoud told a London newspaper, "My views have not changed since I was a young man. Hitler was a great leader, and if he had won the War the world would be a better place today."

In 1934, back in Switzerland, the 19 year old Genoud joined the pro-Nazi National Front, and two years later he began to forge the other political links that would prove so valuable. He traveled to Palestine. There he met the grand mufti of Jerusalem, the pro-Nazi religious and political leader of Palestinian Muslims, Amin el-Husseini, who was to spend most of World War II in Germany, and who, according to British author Gitta Sereny, "would consider [Genoud] a confidant until his death in 1974."

Genoud traveled to Berlin frequently during the war "to see his friend the grand mufti," and visited him afterward many times in Beirut, according to Le Monde correspondent Jean-Claude Buhrer. The grand mufti "entrusted Genoud with the management of his enormous financial affairs," according to Sereny. Working for both Swiss and German intelligence agencies, Genoud traveled extensively in the Middle East.

In Lausanne in 1940, along with a Lebanese national, he set up the Oasis nightclub to serve as a covert operation for the Abwehr, the German counterintelligence service. In 1941, Abwehr agent Paul Dickopf sent Genoud into Germany, Czechoslovakia, Hungary and Belgium. Genoud befriended several top Nazis, including SS Gen. Karl Wolff, who had been Heinrich Himmler's personal adjutant and who by 1943 would be "supreme SS and police leader" in Italy.

"It was a tit for tat between me and my Abwehr contact [Dickopf]," Genoud reminisced shortly before his death. "I was dealing in all kinds of things including currency, diamonds and gold, and Dickopf liked dealing, too. So I pushed things his way, and he pushed things my way . . . . It was all very satisfactory; everybody was happy. We were all friends." Dickopf, meanwhile, went underground in the fall of 1942 with Genoud's help, emerging in Switzerland. Ironically, from 1968 to 1972, Dickopf was president of Interpol, the widely respected international police agency. At the end of the war, Genoud represented the Swiss Red Cross in Brussels, according to Buhrer.

Genoud, according to documents from Nazi-hunter Serge Klarsfeld of Paris, soon used his banking contacts to set in motion networks that later became known as ODESSA, which functioned principally for the transfer of millions of marks from Germany into Swiss banks and the evacuation of key Nazi leaders into Morocco, Spain and Latin America.

"The money," wrote Toronto author Erna Paris in a book about Klaus Barbie, "most of which was stolen from European Jews, was deposited in numbered bank accounts through a clandestine club of former SS officers called Die Spinne (The Spider), the successor to the ODESSA organization."

Meanwhile, Genoud acquired from the families of Hitler, Bormann and Goebells all posthumous rights to the writings of the three men-- agreements that made him a fortune when he published the volumes. (Sereny said the sheer force of Genoud's personality enabled him to obtain those rights: "To the surprise of many people," she wrote in the London Observer a month before his death, "he invariably comes across as a sympathetic and honest man.")

It was at the Nuremberg trials in 1946 that Genoud befriended Maj. Gen. Herman Bernhard Ramcke and obtained Bormann's account of Hitler's conversations from Ramcke's subordinate, former SS Capt. Hans Reichenberg. In the preface to the Bormann document, Hitler's Table talk, Genoud wrote that Hitler wanted the people of the Third World to carry on the work of the Thousand Year Reich.

A December 1952 State Department telegram from Bonn leaves no doubt about Genoud's circle of friends. The formerly classified document, obtained by The Inquirer under the Freedom of Information Act, names "Swiss citizen Francois Genoud" as the "middleman" in a meeting in Cologne in which former paratrooper Ramcke and Gen. Heinz Guderian told a French government adviser and a Swiss colonel of their opposition to the European Defense Community, a Cold War alliance in Western Europe. Ramcke and Guderian were well-known to Western officials.

Ramcke had been charged by the Greece with murder and pillage as the leader of the German troops who captured Crete in 1941; he also was charged by France with murder and wanton destruction of property as commander of the Second Parachute Division at Brest in July and August 1994. And Guderian had been chief of staff for the high command of the German army.

By 1955, Genoud had used his wartime contacts to become an adviser, researcher and banker to the cause of Arab nationalism. Along with Reichenberg in Tangiers and Cairo, Genoud set up AraboAfrika, an import-export company that served as a cover for the dissemination of anti-Jewish and anti-Israeli propaganda and the delivery of weapons to the Algerian National Liberation Front (FLN). Genoud made investments for Hjalmar Schacht, the former Nazi Reichsminister of Finance, president of the Reichsbank and a key postwar intermediary between Germans and Arabs. Numerous former Third Reich officials gained refuge in the Arab world, including Eichmann's deputy, Alois Brunner, who for years was protected by Hafez el-Assad in Damascus.

The U.S. Central Intelligence Agency, seeking to offset Soviet influence in the Middle East, helped bankroll the activities of Brunner and other former Nazis working in Egypt after the war, according to documentation by American journalist Christopher Simpson.

Also, in November 1956, William J. Porter of the U.S. Embassy in Rabat notified the State Department that "Mr. Francois Genoud, a Swiss national residing at Frankfurt/Main, Germany, and purporting to represent the Hjalmar Schacht interests, called at the Embassy this week to discuss . . . massive investments" in Morocco.

"The crux of the proposition made to the Moroccan Government by Mr. Genoud and his associates," says the once-classified document obtained by the Inquirer under the Freedom of Information Act, "involves the sale by the United States--through a long-term, low-interest loan--of 55 million dollars' worth of agricultural surpluses to the Schacht group, which would dispose of them in Western Europe and utilize the counterpart for investment in Morocco in the form of equipment and technicians." Genoud said the Moroccans were keenly interested in securing Schacht's collaboration, according to the document, "partly because of the esteem in which he is held in the Arab world generally, but also because the Moroccans tend 'to admire the philosophies for which he stands.'" Porter reported that the embassy did not encourage Genoud, and did not think the Schacht plan would benefit the United States.

More is to be learned about Genoud's contacts with the Americans. The State Department has yet to declassify 16 documents relating to Genoud; 29 other documents relating to his application for a visa or permit to enter the U.S. remain classified.

The Lufthansa Boeing 747 bound for Frankfurt was ready for takeoff in Bombay when the control tower received a bizarre message: "Call us the Victorious Jihad. If you call us Lufthansa, we won't answer you." It was the evening of Feb. 21, 1972, and Palestinian hijackers had taken the plane hostage. Among the 188 passengers was Joseph Kennedy, 19-year-old son of assassinated Sen. Robert F. Kennedy.

The next day, a letter from Cologne demanded $5 million for the "Organization for the Victims of the Zionist Occupation." In perfect English, the letter gave Lufthansa explicit instructions: A man carrying a suitcase with the money should wear a black jacket and gray pants, disembark at the Beirut airport holding Newsweek magazine in his left hand and the suitcase in his right hand, and go to the parking lot. With the key sent in the envelope from Cologne, he was to open an old Volkswagen parked under a sycamore tree and read the instructions on the rear seat.

The jet flew to Yemen, where the crew and passengers were freed, including the young Kennedy. And $5 million in used bills went to the Popular Front for the Liberation of Palestine, which has committed numerous international terrorist attacks since.

The operation was orchestrated by the Palestinian terrorist Wadi Haddad with the assistance of Francois Genoud, who drove overnight to Cologne with his wife carrying the letter with the ransom demand. After sending the letter to Lufthansa and to news agencies, Genoud and Elisabeth took off for vacation in the Belgian Ardennes. "The amount of money demanded of Lufthansa was very high," Genoud told French journalist Pierre Pean, revealing his role in the hijacking in a biography published this year in Paris. "Too low a number would have made us lose credibility. Too high a number might have made the operation fall through, especially considering how quickly the money had to be collected."

Probably the leading Genoud-watcher in the last three decades has been Le Monde's Buhrer, who lives in Lausanne. He believes Genoud told Pean about his role in the Lufthansa hijacking because a 20-year statute of limitations gave him immunity from prosecution. But in February, the Swiss attorney general summoned Genoud to Bern to explain his role in the hijacking and his revelation in Pean's book that he had been in contact with terrorist Carlos the Jackal since the early 1970s. "I think he killed himself partly because he saw he could have difficulties with Swiss justice for the first time in his life," says Buhrer.

As the hijacking dramatically demonstrated, Genoud's postwar intrigues increasingly were on behalf of anti-Israel forces in the Arab world.

Before the end of the 1950s, Genoud had set up Swiss bank accounts on behalf of the North African liberation armies of Morocco, Tunisia and Algeria. In 1958, in partnership with a Syrian--and with Hjalmar Schacht as an adviser--Genoud set up the Arab Commercial Bank in Geneva, to manage the war chest for the Algerian separatists. Schacht was quoted as saying National Socialism would conquer the world without having to wage another war. When Algerian independence was proclaimed in 1962, Genoud became director of the Arab Peoples' Bank in Algiers. He brought his highly placed friend Schacht with him. But two years later, Genoud was arrested in Algeria and charged with violating exchange control regulations in the transfer of $15 million of FLN money to a Swiss bank. The intercession of Egyptian President Gamal Abdel Nasser got Genoud out of Algeria without a trial, and he never went back. After a 15 year battle in Swiss courts, the money was returned to Algeria.

Beginning in the 1960s, Genoud helped finance numerous Arab terrorist causes, selling weapons and paying legal fees. In November 1969, he sat alongside the radical lawyer Jacques Verges as an adviser at the trial in Switzerland of three terrorists from the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) who had blown up an El Al plane in Zurich that February. Genoud's Arab Commerical Bank paid for the defense.

Two decades later, Genoud would team up with Verges again, this time as financier for the left-wing lawyer's defense of Barbie, the Gestapo chief known as the "Butcher of Lyon." In June 1987, Genoud ignored a summons to appear as a witness in the Lyon court trying Barbie for crimes against humanity. Barbie killed 4,000 non-Jewish French citizens and deported 7,000 Jews to death camps. He was convicted in 1987 and died in prison.

Genoud meanwhile, set up a fund to help Nazis in prison. "He even had baskets of chocolate sent in to people in jail," says American journalist Kevin Coogan, who met Genoud in 1986.

The French press increasingly was reporting links between Islamic fundamentalist groups and classic, far-right European anti-Jewish organizations. In August 1987, the International Herald Tribune reported from Paris that "Francois Genoud, pro-Nazi Swiss banker living in Lausanne, . . . who has been named several times in the French press as the trustee of the 'Nazi war chest,'" had been a contact of Wahid Gordji, an official in the Iranian embassy in Paris, who was implicated by a French court in bombing attacks that killed 13 persons in Paris in 1986. Those attacks allegedly were carried out by a pro-Iranian Islamic fundamentalist terrorist network. Gordji also had paid for the publication of a mail order catalog advertising neo-Nazi books, the newspaper reported.

In 1982, Genoud acknowledged to a Lausanne newspaper that he had writer David Irving, who has no formal academic training in history, but claimed that there were no gas chambers, the Hitler knew nothing about death camps, and that fewer than one million Jews died in the war. He once claimed that Anne Frank's diary was a fake. "David Irving was asked about Genoud," says Gerry Gable, editor of Searchlight, an international anti-fascist magazine based in London. "And Irving said, 'Oh, I've known Genoud for many years, we're very good friends. Ah, there's an interesting man--a banker for the movement.'" Irving and Genoud later had falling out, over translation rights to the Goebbels diaries. But Genoud's propaganda campaign survived him, and his pro-Nazi successors have gone high-tech, making Holocaust-denial and neo-Nazi literature widely available on the Internet.

"He was not a person who was hung up on whether one was left-wing or right-wing, just anyone who was against Israel," says American journalist Martin Lee, who accompanied Coogan in the 1986 interview of Genoud and vividly recalls the meeting in Lausanne.

"The guy was a fanatic," says Lee. "From the first moment that he appeared and extended his hand for a handshake, he reeked of fanaticism. He came forward and clicked his heels in a sort of a Nazi heel-clicking mode, extended his hand and announced very proudly, 'I am Francois Genoud.'"

Genoud had agreed to meet with Lee and Coogan on the condition that they neither tape him nor quote him in an article. The well-dressed Genoud drove Lee and Coogan to the Beau Rivage, a luxury hotel in Lausanne overlooking Lake Geneva, where they sat down for a drink and conversation. "Clearly Genoud commanded the respect of the people in the hotel," says Lee. "He snapped his fingers, and people came running. Clearly he was perceived by others as a man of influence." Genoud refused to discuss his work, but spoke excitedly for 90 minutes about his politics.

"Literally, his eyes moistened when he spoke of how great Hitler was . . . . Genoud insisted that Hitler was not an invader of Czechoslovakia, that he was welcomed in, cheered en masse. He was practically crying when he said that."

Lee maintains that Genoud "is a much more significant figure in the postwar neo-Nazi scene than Barbie. Genoud is more the behind-the-scenes wire-puller. He was not someone who lined people up and shot them to death, but he had dealings with those who did. Genoud was a living embodiment of the continued political maneuvering and influence by Third Reich activists and hard-core Nazis after World War II--activities that had measurable influence in world affairs, as evidenced by Arab terrorism and other political violence."

In their article, which appeared in the May 1987 issue of Mother Jones magazine, Lee and Coognar refrained from quoting Genoud directly. Still, it was the only examination of Genoud by an American publication during his lifetime. "If a Swiss banking investigation doesn't turn up an involvement on the part of Genoud, I would suspect that it is not a full-fledged, serious investigation," says Lee. "A no-holds-barred probe has to turn up Genoud."

As far back as 1963, a German language newspaper in Basel reported that "a Swiss citizen who lives in Lausanne" was managing the remnants of the Nazi treasury, most of which had been stolen from European Jews. Twenty-four years later, during the Barbie trial in June 1987, Guy Bermann, a lawyer representing civil plaintiffs, summarized methods used by the Germans to accumulate wartime treasure--such as extracting gold fillings of death camp victims--and identified Genoud as the postwar manager of that fortune.

In 1992 the Observer called Genoud "one of the world's leading Nazis," noting: "Security services claim he transferred the defeated Nazis' gold into Swiss bank accounts."

The first English language portrait of Genoud appeared in 1985 in Unhealed Wounds: France and the Klaus Barbie Affair, by Erna Paris, who drew upon the work of Buhrer.

"It's impossible to say whether he committed suicide because there was going to be an investigation," says Paris. "But I think the timing suggests that given his age and physical decline, and given his daughter's comment, he might have decided this might be a propitious moment for departing."

Gitta Sereny, who knew Genoud for 25 years and called him "the most mysterious man in Europe," believes his deteriorating health led him to commit suicide. "He was really not at all well," she says. "He certainly was not going to last very long, and it really was as simple as that. He did not choose to be ill for a long time. It's a human thing, it's nothing political."

But Genoud--who narrowly escaped injury in October 1993 when a bomb exploded in front of the door to his home--was aware that circles of inquiry were closing in on him. In addition to the banking probes, a Lausanne judge was reviewing a Swiss television documentary about him co-produced by the International League Against Racism and Anti-Semitism, for possible violation of a new Swiss law on racial incitement.

"I don't absolutely believe that there was a planned attempt for a 'Final Solution,'" Genoud said the Pean book. "In my opinion, this is completely false. They [the Jews] were mobilized to work, but they were not systematically exterminated." Under the new law, the Swiss Federation of Jewish Communities retained a Lausanne lawyer to sue Genoud for that statement and others. On May 28, the Lawyer began legal action, seeking a search warrant of Genoud's residence.

The warrant was not be carried out. Two days later, the Swiss boy who had shaken Hitler's hand--exited the same way as his beloved Fuehrer--on his own terms, never having strayed from the cause.

Pogledao sam KINO LIKU Dalibora Matanića. Rekao bih da je to njegov najzanimljiviji film, pre svega zato što je najautentičniji na planu miljea u kome se dešava a zatim i po tome što od svih njegovih dosadašnjih filmova ovaj ima najživlji rediteljski postupak. Čini se da se u ovom filmu Matanić najzad opustio i u domenu kastinga i u domenu kadriranja i snimio je film koji na planu rediteljskog postupka pre svega nepretenciozan.

Međutim, sam naslov KINO LIKA sugeriše da Matanić svoje junake doživljava kao materijal za bioskop, i prema njima ima gotov uniformni prezir i spremnost da ih demistifikuje i da im se podsmeva. Ovih dana baš gledam britansku seriju SHAMELESS koja ima drugačiji pristup vrlo sličnom miljeu koji je isto tako socijalna margina, sa neobrazovanim junacima, oportunistima, pokvarenjacima, ali i u tom miljeu uspeva da definiše nešto što čini određene pojedince ako ne simpatičnim a ono barem dostojanstvenim. Toga kod Matanića nema, njegovi junaci žive svoje živote bez potrebe da išta iskomuniciraju publici, što je dobar koncept i sasvim je legitiman, ali na kraju svega ipak se oseća kako u priči postoji neka artificijelna melodrama, da u tom konceptu Matanić ne ide do kraja već ostaje na pola puta. Dakle, odsustvo komunikacije sa publikom nedostaje baš zbog toga što sama priča nije toliko distancirana, i što Matanić pre ili kasnije ne odoleva a da ne se ne okuša u konvencionalnom filmu, i tu sve pada.

Isto tako, izvesni segmenti priče ostaju nejasni, naročito priča sa bolesnim detetom koja je u svom većem delu prilično nemotivisana, niti je priroda detetove bolesti jasna, da li je reč o nečemu konkretnom ili o simbolici.

Zanimljiv je pogled na sukob između proevropskih i evroskeptičnih seljaka. Evroskeptike predstavlja najobrazovaniji seljak, lekar, koji je očigledno nacionalista na staroj liniji HDZa dok proevropsku ekipu predstavlja naivni seljak koji ima i naivnu oportunu ideju progresa. Iako je HDZ danas proevropska stranka u svom heydayu predvođen Franjom Tuđmanom bio je izrazito evroskeptičan, a danas tu liniju drži mala stranka Ivića Pašalića koja nastavlja Njofrin legacy.

Kad je o kadriranju reč, Matanić koristi dosta pokreta kamere, snimanja iz ruke, praćenja junaka dok se kreću kroz priču, i time postiže priličnu dinamiku koja je u njegovim ranijim konvencionalnije kadriranim filmovima bila odsutna zbog statičnosti. Čini mi se da su recimo autori serije VRATIĆE SE RODE pokušavali da postignu taj vibe sa dosta steadicam shotova ali ovde je to ipak povezano sa smislenijom pričom.

Negde oko polovine filma, priču počinju da opterećuju matanićizmi, neke potpuno besmislene žanrovske kontaminacije, avangardni touchevi i niz nepripremljenih preokreta. Isto tako, negde oko polovine se oseti da Matanić ne zna tačno kuda je krenuo sa ovom pričom.

Ipak, sve ono što je interesantno u ovom filmu je sasvim dovoljno da se KINO LIKA ne može tako lako otpisati. Ovaj film je još jedan primer kako je hrvatski film počeo na neki način da se približava svom nacionalnom biću u smislu artikulisanja problema zajednice, dočim se srpski film od toga udaljava. Iako na kraju ovog filma, Matanić ne uspeva da artikuliše jasnu poentu, a čini mi se da je njoj stremio, naročito u završnici, KINO LIKA u svojim zanimljivijim delovima izgleda kao intrigantan hrvatski slice of life film.

Iako sam od početka smatrao da je Matanić prilično slab potencijal, i iako KINO LIKA taj utisak nije promenila, činjenica je da je sa ovim film on zreliji i zanimljiviji nego pre. To je takođe jedna od karakteristika savremenog hrvatskog filma, a koja se ne vidi samo kod Matanića nego i kod Brešana a to je da reditelji iz filma u film napreduju i sazrevaju. Od ovogodišnje hrvatske ponude pogledao sam dva filma, KINO LIKU i NIJE KRAJ i oba su bila zanimljiva, a koliko vidim to uopšte nisu bili filmovi koji su dominirali Pulom i sl. Sad svakako da mi preostali naslovi iz ovogodišnje hrvatske ponude deluju još zanimljivije.

* * ½ / * * * *

Pogledao sam mađarsku pseudo-istorijsku melodramu SZABADSAG, SZERELEM Krzistine Gode, povratnički film čuvenog holivudskog producenta Andy Vajne i još čuvenijeg holivudskog scenariste Joe Eszterhasa.

Ovaj film je vrlo zanimljiv pošto je reč o klasičnom propagandnom filmu kakvi su kod nas snimani tokom šezdesetih i sedamdesetih, naivnom pravljenju istorijske freske od događaja iz 1956. godine. Pošto je sasvim jasno da je film suštinski pravljen za izvoz pod naslovom CHILDREN OF GLORY, tako ću ga i nazivati u daljem tekstu.

U zemljama nastalim raspadom bivše Jugoslavije, poznat je trend pravljenja antikomunističkih filmova u socrealističkom maniru. Praktično, posle propartizanskih partiozanskih filmova u Hrvatskoj su recimo počeli da nastaju antipartizanski patizanski filmovi. Pošto Mađarska nije imala iskustva sa spektaklom titoističkog tiopa, sasvim je jasno kako je kod njih ovakva forma kao CHILDREN OF GLORY uopšte mogla da prođe u današnje vreme.

S jedne strane imamo apsolutno pojednostavljenu i infantilizovanu situaciju između zlih Sovjeta, njihovih mađarskih marioneta s jedne i mladih mađarskih patriota s druge strane. Među patriotama se izdvaja zaljubljeni par mladog vaterpoliste, koji je nezamenjiv u mađarskoj reprezentaciji i njegove simpatije, mlade i borbene studentkinje. Ovaj alfa mužjak i ova lepa & pametna žena se spajajau što i simbolizuje veliko ujedinjenje Mađara u izbacivanju Sovjeta iz zemlje. Rastrzan između odlaska na Olimpijadu kao višegodišnjeg sna i samostalne Mađarske kao stogodišnjeg sna, mladi vaterposlista bira Mađarsku, i tek kada su stvari naizgled rešene, on odlučuje da se vrati u Bazen.

Međutim, kako vaterpolisti odlaze na Olimpijadu tako i Sovjeti ulaze u Mađarsku a dramatične scene kod kuće prikazane su u paralelnoj montaži u kojoj mađarski vaterpolisti pobeđuju favorizovane Sovjete dok kod kuće narod strada.

Krsztine Goda je učila režiju u Britaniji i ona sasvim dobro vlada spektaklom koji je potreban u masovkama a oko borilačkih scena je pomagao stari Vajnin saigrač Vic Armstrong. U tom smislu CHILDREN OF GLORY nudi prilično straightforward ugođaj partizanskog filma snimljenog 2006. godine.

Međutim, taj mindset propagandnog filma opterećenog naivnim prikazom ideala čini da CHILDREN OF GLORY odaje utisak začuđujuće zastarelog filma. Arhaizirana melodrama ponekad može da bude vrlo funkcionalna i komunikativna, setimo se uostalom TITANICa, ali problem je u tome što ne samo da je politika, odnoso pristup politici u ovom filmu arhaičan, nego se nesumnjivo oseća i da se prste upleli povratnici u Mađarsku.

U pozitivnom smislu, svakako je njihov uticaj doprineo da film bude visokobudžetni i da insistira na spektaklu. U scenarističkom smislu, jasno je da je priča konstruisana u holivudskom maniru, ne samo na nivou strukture već i na planu značenja, a naročito ako se ima u vidu političko i emotivno akcentovanje sportskog događaja što je karakteristično za holivudski high concept film kojim su se i Vajna i Eszterhas primarno bavili dok su bili aktuelni.

U tom smislu, CHILDREN OF GLORY bi se mogao smatrati jednim plitkim neautentičnim filmom koji jako podseća na projekte koje smo mi takođe imali a radili su ih ljudi koji su se vraćali u zemlju iz Amerike, tipa Dan Tanine produkcije SUTON i TAJNA MANASTIRSKE RAKIJE ili Antonijevićev SAVIOR. Ipak, razlika je u tome što su Vajna i Eszterhas svoj know how uložili u film koji je banalan, arhaična, bezvredan ali neuračunljivo gledljiv.

Iza svih ovih naslaga problema, CHILDREN OF GLORY je zaista izuzetno pitak film, i ja sam uprkos svim ovim nedostacima, uspeo da ga sa uživanjem privedem kraju. Iako je sasvim očigledno da Vajna nije uspeo da proizvede upečatljivu fresku o jednom istorijskom periodu, snimio je film koji sigurno ima perspektivu na televizijama širom sveta i na nekom low key nivou će širiti ideju koju su autori zastupali.

* * 1/2 / * * * *

dimbo, si ti gledo bigelovkin film LOVELESS?

ne očekujem od tebe objektivan sud, ali – šta veliš o tome? jesi li već piso ovde negde o njemu?

Pisao sam, evo pastovaću utisak,

Pogledao sam THE LOVELESS debitantski film Kathryn Bigelow koji je ko-režirala sa Monty Montgomeryjem, courtesy of Kunac.

Moram priznati da sam jako dugo tragao za ovim filmom, iako je iz sadržaja i kritika bilo jasno da u njemu neću naći kanonsku
Kathryn Bigelow. Međutim, ono što sam u ovom filmu našao je jedan vrlo dobro osmišljen i koncipiran ultraniskobudžetni debi u kome se spajaju tradicije niskobudžetnog filmmakinga sa obiljem namernih stilskih referenci na kojima je izgrađen čitav film.

Film uprkos niskog budžeta i malog broja lokacija, pre svega karakteriše sjajna rekonstrukcija epohe, kako vezano za vozila tako i za garderobu. Amerika u kojoj se LOVELESS dešava je pop kulturna Amerika koju znamo iz filma, ali u kojoj žive ljudi, sa nekom vrstom realističke psihe oblikovane filmom, pop kulturom i konfliktima koji su u njima prikazani. Ovo je film u kome tipske tenzije između tipski različitih ekipa, iako imaju koren u filmu i pop kulturi, nekako deluju istinito.

Filmofilske reference, na globalnom nivou priče i socijalnih grupacija koje vidimo se pre svega mogu vezati za čuveni WILD ONE Laszla Benedeka, ali u stilskom smislu, film obiluje fetišizmom Kennetha Angera koji je potpuno transformisao tretman kožne odeće u konotativnom smislu. Isto tako, ni francuski Novi talas nije bez uticaja na ovaj film, s tim što su Kathryn Bigelow i Monty Montgomery suviše racionalni da bi ih ovaj uzor pokvario. Konačno, u energičnosti nekih konflikta može se prepoznati i Novi Holivud, recimo Walter Hill.

THE LOVELESS je po količini referenci dosta blizak pajkićevskom pogledu na svet. Film je toliko američki, i toliko je uronjen u
američku kulturu da polako postaje srpski, i jako je sličan nečemu na šta bi se pajkićevci ložili tipa ČOVEKA U SREBRNOJ JAKNI.

* * * / * * * *

Pogledao sam BODY OF LIES Ridleya Scotta. Poznato je da sam ja rezervisan prema Ridleyu i da mislim da je između ova dva brata, Tony ipak tatko.

Ipak, čiča povremeno ume da ubode i to je uradio sa ovim filmom. Propast filma BODY OF LIES na američkim blagjnama je nezaslužena iako sasvim očekivana. Naprosto, film koji je po suštini svog kasta i koncepta DEPARTED - ljudi su već gledali, situacija u Iraku već notorno nije komercijalna, uostalom čak ni ipak dosta bolji i svežiji KINGDOM nije uspeo na blagajnama a BODY OF LIES je vrlo sličan i pobuđuje unfavorable osećaj deja vua u odnosu na klasik Peter Berga.

No, BODY OF LIES je onima koji vole tu vrstu filma zaista pošten fiks. Naravno, tu ima nekih naivnosti i pretenzija koje mu onemogućuju da bude remek-delo kakvo je mogao da bude, i siguran sam da će Leova romansa sa jordanskom medicinskom sestrom ili pokušaj da ubedi teroristu da je licemer, smetati manje ili više, u zavisnosti od fandoma prema žanru, ali BODY OF LIES je zreo repertoarski film koji je proizvela jedna ozbiljna mašinerija i pokazuje kako izgleda kada se mašinerija potrudi.

Iako su meni filmovi u kojima ugledni reditelji i producenti žele da snime žanrovski film to rule them all obično zlabiji od nekih off-projekata, Ridley je ovde pokazao kako može da upregne zamašne Warnerove kapacitete, i velike glumačke zvezde u funkciji svoje priče.

Iako ne mogu da kažem da sam fan gledanja Lea Di Caprija, isto tako ne mogu da osporim da on pravi zaista sjajne izbore u supermarket projekata koji mu se nude svaki dan. Slično Brad Pittu, on je sada postao zvezda-producent koja može sebi da dozvoli da radi i manje komercijalne ali kvalitetne filmove. BODY OF LIES je još jedan primer toga.

Leo vodi ceo show u to ne treba imati sumnje, ali ovaj film je starmaking rola za Mark Stronga, britanskog glumca koji je sada lansiran u orbitu ozbiljnih villaina i sledeća rola će mu biti Moriarty u Ritchiejevom SHERLOCK HOLMESu.

Kad je o politici ovog filma reč, BODY OF LIES je film koji svoj imperijalizam pre svega bazora na iskazivanju moći u domenu zanata. On se ni ne bavi time da osuđuje Arape i njihove motive, ili da pravda Amere. Njegov imperijalizam je u tome što niko ne može da snimi takav film, naročito ne protivnici i tu prosto ni nema potrebe za nekim obrazlaganjem sukoba. U tom smislu, u filmu su svi pragmatični i surovi, s tim što su Arapi na neki način u snažnijem dodiru sa Iskonom za razliku od glavnih junaka pa odaju utisak da su opasniji negativci.

Dakle, BODY OF LIES je po svojoj supstanci naprosto propaganda i dokaz superiornosti jedne sile nad drugom, i to više čak ni ne mora da govori kroz sadržaj. U tom smislu sve je jasnije zbog čega sve kinematografije zemalja koje pretenduju da budu imperija tako uporno prave filmove o tajnim agentima, borbi protiv terorista koji su tako epigonski u odnosu na Ameriku, to je naročito slučaj sa Francuskom i Rusijom. Očigledno je da su filmovi ovog tipa pre svega pokazatelj moći. I u tom smislu je zanimljivo kako ih Rusi i Francuzi prave sve bolje i bolje.

BODY OF LIES je kako god bilo, zanimljiv, groovy akcioni film za odrasle, ali ne previše odrasle.

* * * / * * * *

Plus, na špici se čuje nova pesma Gunsa.

Evo jednog bloga inspirisanog filmom BODY OF LIES...

http://www.citymagazine.rs/blog/?p=232

Pogledao sam PINEAPPLE ECPRESS David Gordon Greena, courtesy of Ginger.

Iako je moja ljubav za Judd Apatowa osvedočena, nažalost ovaj film spada među njegova minorna ostvarenja, u rangu DRILLBIT TAYLORa. Na nivou koncepta, Apatow i njegovi saradnici iz SUPERBAD Rogen i Goldberg pišu scenario koji nežalost na konceptualnom nivou negde više za Debelog nego za američki film. Nije problem u tome što je to pseudoakciona komedija o dva stonera koji dolaze u konflikt sa mafijom i što smo to videli već milijardu puta. Problem je u tome što na kraju cele priče, film se svodi upravo na akcioni momenat koji nije previše komično koncipiran i slabo je urađen.

Slično važi i za odnose među likovima koji tek sporadično imaju smisla zahvaljujući glumačkim improvizacijama. I u tom domenu svakako James Franco odudara od nivoa koji donosi Seth Rogen, čini mi se da mu nije ravnopravan partner, a obojicu porazi favorit iz senke Danny McBride kog sam zapazio još u FOOT FIST WAY a ovde pokazuje da ima sjajan potencijal za igranje priglupih wannabe mačo gubitnika.

Dok se kako za sam film tako i za glumce čini da su autopilotu, jedini McBride pokušava da stvari pomeri korak napred.

U pojedinim deonicama, naročito kada klišei nadvladaju glumu, PINEAPPLE je prilično težak za gledanje. Tome doprinosi i skoro dvočasovno trajanje koje krasi uspešne Apatow filmove ali ovde nije bilo potrebe za tim.

U svakom slučaju, moguće je da mi je filmova ovog tipa preko glave, ošto kako rekoh to je toliko potrošena formula da je stigla i do Srbije. Koliko god neke sporadične scene bile smešne i efektne, one ne mogu da prikriju suštinsku prazninu i promašenost ovog projekta. Nauk je da se iza smeha ne može baš sve sakriti.

* * / * * * *

Pogledao sam GARDENER OF EDEN Kevina Connollyja, courtesy of Ginger. Pre neko veče sam, posle gledanja BODY OF LIES govorio o respektu prema Di Capriu, i evo filma u kome se pokazuje da je vrlo lucidan producent.

GARDENER OF EDEN je film koji maltene nije ni imao distribuciju, ne znam ni da li je izašao u Americi van festivala. Ipak, radi se o vrlo zanimljivom indie filmu koji je znatno intrigantniji od većine koja dobija kakvu takvu pažnju.

Kevin Connolly je ugledan mladi glumac, Di Capriov ortak koji je najpoznatiji po ulozi Erica u ENTOURAGE. On u ovom filmu ponavlja deo hemije ENTOURAGE, pre svega kroz priču smeštenu u New Jersey odakle dolaze junaci ove HBO serije a i kroz pojavljivanje Jerry Ferrare. Ovaj film je smešten u milje u kome bi junaci ostali da nisu uspeli u Holivud. Čak postoji i jedna iroonična epizoda o jednom od drugova koji nije uspeo u Holivudu i izvršo je samoubistvo.

Connolly odlično gradi atmosferu izolovane zajednice u kojoj je klasni pritisak prejak, svaka greška pri pokušaju da se ode dalje se skupo plaća i sinovi su determinisani sudbinama svojih očeva koje su jedini neomit na koji mogu da se oslone. Glavni junak je pritisnut opskurantističkom sudbim dede veterana WW2 9i oca, veterana vijetnamskog rata čija energija ga gura preko ivice vidžilantizma kada sticajem okolnosti sasvim slučajno savlada i prebije čoveka za kog se ispostavi da je lokalni silovatelj. On postaje neka vrsta lokalne zvezde i pošto je već prilično besciljan odlučuje da postane lokalni vigilante.

U toj nameri nikada ne postane previše konkretan, iako ima par akcija, međutim odlično je kako se distancira od sistema. Ono što je još zanimljivije jeste to da kako se distancira od poroka i kako je sve kritičniji prema slabostima sistema, tako svi počinju da ga percipiraju kao nekoga ko je poludeo. I on na neki način i jeste poludeo pošto se gubi ta opna koja odvaja regularnog čoveka od psihotičara.

Evidentan uticaj na GARDENER OF EDEN je TAXI DRIVER,međutim dok je Travis Bickle bio u ratu, junak ovog filma nije i jako je frustriran zbog toga. Isto tako, GARDENER OF EDEN nema tako konačan fatalistički kraj kao TAXI DRIVER i koncipiran je kao origin story za nastanak nekog vigilantea. Prava je šteta što film nije privukao više pažnje pošto bi nastavak zaista mogao da bude interesantan.

najslabiji deo filma je ljubavna priča koja je bila potrebna i potpuno je u rdu da bude između ta dva lika, ali mislim da je ženski lik žrtve silovanja dosta bledo postavljen. Iako mislim da je u redu da junakinja ne bude preeksplicitno traumatizovana silovanjem, ovaj lik je prosto suviše bled i nije jasno kakvu kopču može danapravi sa junakom koji je toliko edgy...

Connolly na planu inscenacije ne donosi ništa novo ali solidno se drži linija koje su već ranije iscrtali Scorsese i ekipa koja je usledila potom. Iako je film mogao da postane talking heads drama, Connolly to vrlo efinasno razbija na filmične segmente. U tome mu pomaže i iskusni DP Lisa Rinzler čiji je opus zaista prava mala enciklopedija američkog nezavisnog filma.

Lukas Haas je vrlo indie kao troubled glavni junak, i pruža solidnu ulogu. Ipak, sasvim je jasno zašto haas ikada nije postao headliner major filmova. Giovanni Ribisi je briljantan u liku lokalnog narkodilera i to je možda i najbolje napisan lik sa vrlo ubedljivom i autentičnom filozofijom i porodičnim fatumom. David Patrick Kelly je freaky in a good way u ulozi oca glavnog junaka.

GARDENER OF EDEN je solidan film koji ima crossover potencijal i čudno je da je tako zanemaren u indie krugovima. Kevin Connolly pokazuje potencijal kao reditelj i nadam se da će snimiti još nešto.

* * * / * * * *

E neces verovati. Sinoc sam pre izlaska ostavio da mi se skida ovaj film sa megauploada. Koja slucajnost.

Eto vidiš. Meni je legao, nadam se da će ti se dopasti. Mada, znaš kako je sa indie filmom, oni su kao kutija čokolada...

Sinoć sam počeo da gledam BBC & HBO seriju THE HOUSE OF SADDAM. Uopšte neću ni ulaziti u elaboraciju o tome koliko je savršeno što nešto takvo postoji, ozbiljna serija koja se fokusira na Saddama, i na njegovo okruženje. Naravno, o Sadamu se dosta zna i teško da će ova igrana seija otkritinešto novo, međutim, ovo je dobra prilika da se obnovi gradivo i da se bolje upamti jer ipak je reč o igranoj seriji.

Serija prati Saddama od 1979. godine. U prvoj epizodi se uspostavljaju osnovni parametri njegovog lika, antička vezanost za Tikrit, staljinistička paranoja praćena sličnom beskrupuloznošću. Serija isto tako ne može da preskoči socijalistički i emancipatorski karakter partije BAAS, kao ni Saddamovo savezništvo sa Amerikom u borbi protiv Irana.

Šteta je što je sve glumljno na engleskom ali to je zaista mali ustupak u svetlu činenice da jeovakvo nešto snimljeno. Čini mi se da je THE HOUSE OF SADDAM esencijalnija serija od GENERATION KILL na temu Iraka.

Pogledao sam ROBOT JOX Stuarta Gordona, sa zakašnjenjem, velikim zakašnjenjem. Reč je o filmu koji suštinski potiče iz iste berbe kao i Manoogianova ARENA, tisti je producent i okolnosti snimanja u Italiji, i ponovo je reč o jedno bezobraznom i efektnom B-filmu. ROBOT JOX se sasvim jasno nadovezuje na dve histerija svoga doba. Jedna su Transformersi, druga su japanske mecha anime.

I u ovom filmu Gordon ima dovoljno muda da zaista smesti ljude u velike robote i da se priča dešava u postapokalitičnom svetu u kome se umesto ratova sukobi rešavaju kroz borbe ogromnih robota. U filmu suštinski postoje dve borbe robota, sve ostalo je priprema za borbu, intriga, dileme glavnih protagonista, i sve ove dramske deonice su urađene vrlo mišićavo i efikasno sa dosta campy energije. Štaviše, Gordon i scenarista, inače SF pisac, Joe Halderman stvaraju prilično zanimljiv koncept postapokaliptičnog sveta, u kome su zaraćena dva bloka, to jest dve konfederacije država od kojih je jedna slična NATOu a druga Varšavskom Paktu. iako se ne vidi kako se živi u ostacima Varšavskog, prikaz zapadne konfederacije je izrazito antiutopijski,

Što se samih borbi robota tiče, prijatno su me iznenadile. Ima dosta stop-motion animacije. Stop-motion me je obradovao jer borbe zaista podsećaju na one stop-motion animirane filmove sa igračkama, tipa Lego kockama i sl. Pošto me ionako ništa ne može uveriti da gledam stvarne robote koji se biju, ova stop-motion koncepcija daje svemu jednu arty dimenzija, gotovo arkhajmovsku, i meni se to u ovom slučaju dopalo.

Naravno, nisu svi efekti stop-motion, ima i drugih, ali naročit akcenat je stavljen na borbe robota i one su stvarno sjajne. Naravno, ja volim i Bayov TRANSFORMERS ali to je već nešto drugo i ova dva filma imaju potpuno različite pristupe.

Usled kraha Empire Picturesa, čini mi se da ROBOT JOX nikada nije stigao u bioskope već se odmah našao na videu što je šteta pošto je reč o izuzetno zanimljivom naslovu koji čini Gordonov žanrovski opus još inrigantnijim i značajnijim, i to u jednom podžanru u kome se FORTRESSom i SPACE TRUCKERSima nije ostavio značajnijeg traga. Sa ROBOT JOX svakako jeste.

* * * / * * * *

Pogledao sam TRES DIAS F. Javier Gutierreza, courtesy of Ginger.

Reč je o vrlo zanimljivom filmu prepunom paradoksa. Naime, ono što sam prebacivao EDEN LAKEu i još nekim nedavnim naslovima, u ovom filmu nije problem. TRES DIAS ima vrlo razvijenu unutrašnju logiku i štaviše ima vrlo razuman ideološki stav.

Na početku filma se uspostavljaju propozicije Gutierrezove psihološke laboratorije -  vlast je objavila da će za tri dana doći do smaka sveta usled udara ogormnog meteora. Lokalni gubitnik, moler odlazi sa majkom da se pobrine za bratovljevu decu. Majka naime strahuje da bi deci mogao da naudi serijski ubica koga je njegov brat strpao u zatvor a koji je sada na slobodi jer je usled raspada sistema ekipa iz zatvora izašla na slobodu.

Od te tačke se razvija zanimljiva psihološka igra koja je svakako manje zanimljiva od većine drugih priča koje bi se mogle razviti u miljeu sveta kome je ostalo još tri dana (a da svet to sazna, to je najmanje uverljiv deo priče, ali čini mi se da to prosto može gledati kao datost). Naime, igra je zanimljiva zato što je igraju dvojica psihotičara od kojih je jedan serijski ubica dece, dakle izopačenik ozbiljnog kalibra a drugi je čovek koji boluje od još teže psihoze tzv. "normalnosti". I jedan i drugi planiraju da do kraja sveta dovedu do ekscesa svoju psihozu. Ubica želi da ubija decu i da se sveti, što mu je u uređenom svetu bilo onemogućeno, a gubitnik želi da bude "normalan", da se ništa ne menja i da celu stvar privede kraju.

Međutim, kako ga situacija sa ubicom dovodi u sve dramatičnije pozicije a smak sveta se bliži, tako i "normalni" počinje da se ponaša sve hrabrije i da, prekasno, shvata kako može da promeni okolnosti u kojima živi, recimo da izjavi ljubav svojoj trudnoj komšinici, ili da ponovo zasvira gitaru, što je naravno patetično i banalno, ali je na nekom suštinskom nivou istinito. Isto tako, psihopatin eksces ga dovodi i do toga da pored hrabrosti otkrije i upornost sa kojom se trudi da sve vrati u normalu. Konačno, okolnosti razrešavaju i činjeničnu prirodu njegove traume iz detinjstva.

U tom smislu, najzad imamo film u kome se čovek koji je patološki "normalan" i realan najzad ponaša kao što bi se većina ljudi ponašala suočena sa apokalipsom. Gotovo sam siguran da bi nastupili dani lažnog pokajanja, emotivnih izliva pred porodicom, pokušaja da se simulira normalnost kako bi se prikrila histerija pred neumitnim krajem a da bi se samo mali broj ljudi prepustio incestu, pljačkanju, drogiranju i pravljenju nereda. Mene su dramatični događaji iz 1999. ubedili da je istinski odgovor na opasnost velikih razmera zapravo mir, spokoj, solidarnost. I to se negde oseća u ovom filmu.

I zato je TRES DIAS dragocen film pošto nastupajuću apokalipsu tretira pametno.

E sad, ono što je u neku ruku problem ovog filma jeste to zanimljivo psihološko profilisanje, logika priče i sve ostalo što je ovde dobro nisu primenjeni na nešto što već nismo videli milijardu puta. Ako bi se izuzeo taj dragoceni dopunski kontekst, TRES DIAS nije prvi film koji smo već gledali milijardu puta i po svom hardveru nam ne nudi nešto što bi ga izdvojilo. To što su sve te obavezne figure (bez previše žanrupa) date u jednom posebnom kontekstu ne čini ih iole gledljivijim. Štaviše, iako više volim žanr, mislim da je ovakvu slične priču Techine mnogo bolje obradio u svom filmu LES EGARES, upravo zato što mu je art house pristup dao više slobode. Što se zanata tiče, ja odavno propovedam da su Španci, u najboljem mogućem smislu, najbliži Americi od svih Evropljana i to se ovde vidi, iako je Guiterreza malo ponela emocija kad je reč o kolorkorekcijama.

U tom smislu, TRES DIAS je zanimljiviji za diskusiju nego za gledanje, no u krajnjoj liniji, lepo je da se pojavi film koji je bar za nešto zanimljiv, a ovaj svakako jeste.

* * ½ / * * * *

pogledah kratki film jana kounena LE.DERNIER.CHAPERON.ROUGE: to je prelep komad artificijelnosti u najboljem smislu reči (balaguerovska boleština – žanpjerženeovski-urošstojanovićevski whimsy) u kome je svaki sekund trajanja i svaki santimetar slike brižno doktorovan i pomno uređen tako da bude militantno odmaknut od bilo kakve spoljne realnosti: dakle, potpuno izgrađen svet. par minuciozno orkestriranih i genijalno tempiranih masovnih scena sa plesom šumskih stvorova me je baš impresioniralo izvedbom – a ja čak i nisam od onih što se, u principu, oduševljavaju sa "uuu, ala ovaj montiiiiraaaa!"
šteta što sve to nema neku poentu, al bože moj, ne može se sve imati: važno je da lepo i ljupko deluje dok traje.

što je najzabavnije ja već milijun godina posedujem njegova 4 kratka filma, nalepljena 1 na drugi u 1 mega-fajl, i tek sad se setih da to nikada nisam odgledo do kraja.
evo, sad ću.
kao i 99F koji mi takođe predugo čuči na hardu.

moraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.
si to gledo, dimbo?

Quotemoraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.

 Je li to Boban uveo ograničenje na dužinu poruke, pa si počeo da koristiš skraćenice i gdje treba i gdje ne treba?

Quote from: "Harvester"

Quotemoraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.

 Je li to Boban uveo ograničenje na dužinu poruke, pa si počeo da koristiš skraćenice i gdje treba i gdje ne treba?

bio sam gladan dok sam piso, žurio na večeru!

Nisam gledao taj dokumentarac jer ga koliko znam nema na netu. Kratke filmove sam pak sve gledao i jako ih volim...

znate kome uvek možete da se obratite kad se radi o izmenama svesti  

imam taj dokumentarac o šamanizmu i gledao sam ga. zanimljiv je. cripple će disk dobiti danas popodne, a ghoul kad se vidimo.

Now you're talking!

Sinoć smo Kunac, Žika, mrkoye i ja komisijski poglčedali SAMO JEDNOM SE LJUBI Rajka Grlića. Prišli smo o ovom filmu kao o jednom od bitnih remek-dela SFRJ filma, barem ja ga se takvog sećam iz vremena kada sam ga gledao kao klinac. Međutim, sinoć uopšte nije ostavio takav utisak.

Gledao sam ga dosta davno, kao klinac, i tada mi je film bio impresivan. Danas, hm, kao da to nije isti film. Ne samo da deluje praznije nego onomad, nego rekao bih da mi deluje i prilično nelogično. Iako smo imali prilične padove u pažnji praćenja filma, ceo preokret u kome glavni junak izgubi razum je potpuno nejasan.

Pri početku projekcije sam nešto prokomentarisao tipa "veliki film", a posle mi je bilo malo neprijatno. Iz ove vizure još uvek ne mogu da definišem šta je to ovaj film izgubio u međuvremenu. Naravno, i ja sam bio drugi čovek kada sam ga gledao, ali neverovatno mi je da toliko izgubi na kvalitetu. Biće da mi je kao malom činjenica da partizani nisu goodie two shoes delovalo kao senzacionalno otkriće i da su mi scene seksa delovale šokantnije.

Ipak, kada se ideološka provokativnost i ekskluzivnost scena seksa ostave po strani, SAMO JEDNOM SE LJUBI je jedan osrednji film koji se besramno oslanja na razne art house tradicije koje mahom neuspešno simulira. Ono što mu je saving grace, jeste to što je evidentno da je snimljen u najboljim danima SFRJ filma i ima izvesni tehnički nivo koga danas više nema, u svim domenima, od glume do fotografije i scenografije.

* * 1/2 / * * * *

Još jedan tekst iz edicije Popboks u senci.

GUNS N' ROSES - Chinese Democracy (Geffen, 2008)

Trinaest godina čekanja na Chinese Democracy se sa jedne strane mogu posmatrati kao deo kreativnog procesa u kome je nesigurni superstar pokušavao da napravi album koji je zamislio, usput praveći bend koji je zamislio, pokušavao da se prikači na trendove koji su definisali stadionski rok u tom dugom periodu, a prošla su barem tri - od stadionskog alterna rocka, preko industriala do nu metala i nazad. A sa druge strane, moglo bi se reći da je ovim iščekivanjem Axl zapravo otišao u hibernaciju koja ga je spasila od istrebljenja koje je pokosilo sve druge rok dinosauruse, što on pre svega jeste. Axl je bio rok dinosaurus i kad je bio mlad, i kada su prvi meteoriti grungea počeli da udaraju planetu, on se mudro povukao pripremajući svoj sledeći potez.

Reći da Gunse nismo čuli u ovom priodu je greška. Axl je prvo rasformirao bend i iz prikrajka je gledao šta će biti sa njima i projektima Snakepit, Loaded, Neurotic Outsiders ili Velvet Revolver. Iako su neki kao Neurotic Outsiders stekli izvesni respekt među kritičarima a Velvet Revolver je stekao određeni komericjalni uspeh, Axlu je bilo jasno da to nije rezultat na njegovom nivou. Upravo je rad ovih grupa manje ili više išao tragom kanonskih Gunsa, klizeći na skali od njihove punkoidnosti do kalifornijskog hard rocka.

Ipak, i sam Axl je ispipavao situaciju. Na soundtracku za film End of Days, Gunsi su imali pesmu Oh My God. Te pesme se sećaju samo fanovi i na ovom Geffenovom sampleru imala je nezapaženo mesto. Oh My God je bio znak sličan onome kada medved izađe iz pećine i pogleda vidi li svoju senku, pa ako je ne vidi vrati se da spava, ili kako već. Rezultat ove pesme bio je nepovoljan i Axl se vratio u pećinu.

Ono što je bilo najmudrije je čekanje. Axl je sačekao da muzika kojom se bavi prestane da bude meta kritike i postane retro koji je svima simpatičan. Axl je sačekao da ono po čemu su Gunsi bili poznati a to je megalomanija i aranžerska minucioznost ponovo postane ekskluzivitet i retkost. Axl je realno muzičar koga bi Billy Corgan u svom najpompeznijem stanju pojeo za doručak. Ali, danas čak ni Billy više nije pompezan. Koliko je Billy u vreme Mellon Collie zauzeo Axlovo mesto, sada je ono upražnjeno i čeka na povratak kralja.

S druge strane, iako Axl nije muzičar koji uopšte ima kapacitet da napravi nešto groundbreaking koliko god boravio u studiju, dug boravak i rad na Chinese Democracy učinili su da album zvuči kao jedan prilično upečatljiv artefakt. Pošto su oni predstavnici stadionskog rocka od kojih bi se očekivala inovacija koja bi posramila Axla, tipa Radiohead, takođe u međuvremenu počeli da rade na tragu minimalizma, i ispali iz igre na ovom polju, njegov album danas zaista može da privuče komentare čak i najprobirljivijih kritičara da je vrhunski izrađen, što pre desetak godina sigurno ne bi mogao.

Ukratko, sasvim je verovatno da je Axl kao dinosaurus koji je razvio sposobnost preživljavanja u uslovima ledenog doba, mudro sačekao da mu konkurenti izumru i pođu stranputicom, da ga se ljudi užele, da naprosto postanu radoznali za ono što on radi - pošto, realno, teško da bi Gunsi ikoga zanimali 1994. ili 1998. Ali, danas, oni su interesantni.

Čini se da na Chinese Democracy nema neodoljivih ideja kao na Appetite ili Illusion, nema neuračunljivo velikih hitova na prvu loptu. Međutim, ovaj album je definitivno grower, po mnogo čemu čak i zreliji od ranijih ploča, jer dok se ranije filler kod Gunsa razaznavao, na Chinese Democracy svaka numera ima manji ili veći kvalitet.

Howardhughesovski imidž ovog albuma će, što je još važnije, obezbediti nužnu pažnju u slušanju koja će učiniti da ova teza o growingu Chinese Democracy bude masovno prihvaćena.

Kad je reč o pesmama, svako ima svoje favorite. Ovaj album je kao Roršahova mrlja, pa u tom smislu neću da izdvajam svoje mezimice jer će svako naći svoju omiljenu pesmu.

Deo kritike nudi vrlo ispravnu tezu da je Chinese Democracy poslednji veliki album starog kova pošto je započet u vreme suverene dominacije CDa i mišljen je kao celina. I to je tačno. Slično Radioheadovom In Rainbows koji je reafirmisao fetišizaciju albuma kroz vrlo napredan, gotovo anarhistički pristup distribuciji, Chinese Democracy je na sličan način fetišizovao način dolaska do fizičke kopije (samo u lancu Best Buy), datum izlaska (godinama je pomeran, menjani su izdavači i sl.) i pojavljivanje na top listi (intriga o tome kako će Best Buy dostaviti podatke o prodaji, kako iTunes računa svoju prodaju i sl.). Axl je dakle uspeo da od ovog albuma napravi i prvorazredan rokenrol događaj ove sezone. Dopuštanje da se ceo album čuje na njihovoj MySpace stranici kao i pojavljivanje pesme Shackler's Revenge u popularnoj igri Rock Band 2 pokazuje da Axl i menadžment odlično prate nove trendove u ekspoataciji muzike i pridobijanja fanova.

Kao što je najzad deo kritike u povodu izlaska novog The Cure priznao da bi 4:13 Dream bio najupečatljiviji album godine da su ga izdali neki debitanti, tako se i za Axla može reći da je on bio zadužen da ove sezone da smisao roknrolu i diskografiji.

8/10

^mnogo bolja recenzija nego na popboksu ali je lepo videti da se i artuković ratosiljao nekog anti- tripa.

http://www.popboks.com/tekst.php?ID=6919

Ma, previše ga se ratosiljao. Precenjena ploča. U poređenju sa ovim, Q-Tip od pre neki dan trebalo je da dobije deset uprkos tvojim protestima.  

ma daaaj, q-tip je limunadica...

Drastično se ne slažem. Baš naprotiv mislim da je krajnje elegantno, odmeren, ali ne plitko odrađena smeša soula i hip-hopa od koje bi i raznorazni Rootsi i drugi imali štošta da nauče.