ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

da si pročitao post do kraja, možda bi ti bilo jasnije da tvoja istina meni deluje kao laž.
daj da čujem tu pravu istinu, pa je možda i prihvatim.

dodvoravanje ne želim da komentarišem...mislim, stvarno...

Ghoul je radeći na fakultetu naučio prvi trik ocvalih profesora kako da privuku pažnju studentkinja, a to je da na predavanju kažu nešto naizgled mizogino i time ih uključe u raspravu. To nije samo trik za stupanje u komunikaciju nego i za stvaranje pažnje na času, i to je potpuno legitimno oružje. Ja za tim, na svu sreću, nemam potrebe pošto sam uglavnom zanimljiv.

Naravno da Ghoul nije mizogin. To se može zaključiti iz soft spota koji odavno ima za otaku a odnedavno i acaciU. Jedini damari iskrene Ghoulove ljubavi mogu se osetiti kada se bavi sa otaku, acaciOM i Acom Radivojevićem, i zato su to meni najomiljeniji postovi na Sagiti.

Quote from: Ghoul on 29-06-2009, 22:32:08da li je moguće da i najpametnije žene nasedaju na fore muškaraca koji im govore ono što bi one želele da čuju umesto da prihvate one koji im kazuju istinu?

Naravno. Zar to već nisi shvatio, prihvatio i pomirio se s tim? Ako nisi, krajnje je vreme...

Quote from: acaciA on 29-06-2009, 20:06:38Da, Ghoul je najglasniji po šovinističkim i mizoginim izjavama, ali on se samo tako predstavlja. Mislim da je to jedan od njegovih načina da privuče pažnju. Naravno, žensku.

Apsolutno tačno, mada ne znam koliko mu uspeva.

dakle, Miloše, mogla bih da ti budem koleginica!
znam ja to odavno, šteta što odoh u neke druge vode. 

cripple, posle ovog tvog posta mi je malo jasnije šta se krije iza Ghoulovih reči.

Quote from: Milosh on 30-06-2009, 02:55:06

Quote from: Ghoul on 29-06-2009, 22:32:08da li je moguće da i najpametnije žene nasedaju na fore muškaraca koji im govore ono što bi one želele da čuju umesto da prihvate one koji im kazuju istinu?

Naravno. Zar to već nisi shvatio, prihvatio i pomirio se s tim? Ako nisi, krajnje je vreme...

naravno da sam shvatio odavno, i naravno da se nisam pomirio s tim, a prihvatam samo ponekad, privremeno, kad okolnosti nalože.

Ghoul polazi od toga da su žene debili koji ne mogu sami da shvate istinu i da on treba da dođe da im je saopšti. Problem je u tome što je Ghoul, kao specijalista za konstatovanje očiglednog, u određenim oblastima, kako života tako i kinematografije, apsolutno nekompetentan da konstatuje čak i ono što je očigledno. U domenu horora, tu nema spora, Ghoul savršeno konstatuje očigledno, i to ume da ilustruje nizom primera iz istorije.

Međutim, na svu sreću, Ghoul lepo reaguje na ljubav, valjda kao i svi, i sav se raspekmezi (ko voli slano, može da kaže raspilavi) kad ga neko voli. Ghoul je u stvari maza. Maza lavkraftovskog tipa - tzv. Gmaza.

Quote from: crippled_avenger on 30-06-2009, 10:47:38
Ghoul polazi od toga da su žene debili koji ne mogu sami da shvate istinu i da on treba da dođe da im je saopšti.

stvarno mi je neprijatno kad vidim koliko je dimbo spreman da se ponizi kako bi se dodvorio ženskom polu.
isprva mi je to bilo dirljivo, ali sad već njegovo savijanje unazad u pravcu 'odbrane žena' (koje niko nije ni napadao) prelazi u oblast degutantnog, da ne kažem opscenog!

Quote from: Ghoul on 30-06-2009, 13:02:44
stvarno mi je neprijatno kad vidim koliko je dimbo spreman da se ponizi kako bi se dodvorio ženskom polu.
isprva mi je to bilo dirljivo, ali sad već njegovo savijanje unazad u pravcu 'odbrane žena' (koje niko nije ni napadao) prelazi u oblast degutantnog, da ne kažem opscenog!

Ghoul je kao oni dečaci u osnovnoj školi koji nazivaju pederima dečake koji razgovaraju sa devojčicama.

Dimbo je kao oni dečaci u osnovnoj školi koji hoće da zbare curu na foru 'dobrog druga', punog razumevanja, koji bi da je brane od bullyja i zaštite od svih nepogoda.

Meni se čini da je ovoga puta Ghoulov kung fu jači od Cripplovog.

vi, dečki, ste stvarno nešto posebno!

Podsetio sam se filma TRENER Puriše Đorđevića. To je jedan od najbizarnijih filmskih incidenata u istoriji SFRJ kinematografije. Naime, na pulskom festivalu, sam Puriša se odrekao tog filma i sam priznao da je loš. Posle njega snimio je još jedan film a potom je napravio pauzu od skoro dvadeset godina do filma TANGO JE TUŽNA MISAO KOJA SE PLEŠE.

Bez namere da zvučim cinično prema Puriši, meni TRENER svakako ne spada među njegove slabije filmove. Doduše, sasvim je moguće da ja ne razumem njegovu poetiku na pravi način. Istoričari filma generalno smatraju da su najbolji Purišini radovi vezani za Drugi svetski rat i da je njegov kanonski opus vezan za neobični lirski prikaz rata.

TRENER je u suštini sportski film, fudbalska priča propuštena kroz vizuru Purišinog apsurdnog i često infantilnog pristupa u svim ravnima, od scenarija do kadriranja i montaže. Kao i većina Purišinih filmova, TRENER naizmenično igleda kao legitiman arty film i smejanje publici u lice. No, ukoliko se to toleriše Godardu zašto ne bi i Puriši.

Ono što je interesantno u celoj priči jeste Purišin vrlo pesimističan i ciničan prilaz fudbalu. Naime, Puriša je poznat kao veliki ljubitelj fudbala i otud ne čudi da je izabrao ovu temu. Međutim, njegov prikaz fudbala je mračan, što ga čini aktuelnim i danas. Fudbalom dakle vladaju sumnjivi političari i privrednici, igračima se trguje kao da su stoka, utakmice se nameštaju, unutar sistema je potpuna hipokrizija, primat nad igrom na svim nivoima preuzima novac. Iako se u filmskom smislu, TRENER ne može smatrati naročito relevantnim u intrenacionalnim okvirima, domenu naslova koji nude kritički pogled na sport, u čisto ideološkom smislu,. svakako da zauzima svoje mesto i u svetskim okvirima. Pored lokalnog motiva socijalističkih rukovodilaca i njihove umešanosti u stvari koje ne poznaju, na planu ideologije sporta, interesantan movtiv je uticaj kulta sportske prognoze na igru. Danas, kad su kladionice ne samo sponzori klubova već često i vlasnici, ova tema deluje vizionarski.

Nažalost, interesantna ideološka postavka i neka kvalitetna rešenja oličena ne samo kroz efektnu, retku glavnu ulogu Tanasija Uzunovića nego i kroz sporadično vrlo kultivisano snimanje monumentalnih fudbalskih stadiona čija arhitektura deluje izuzetno filmično. Međutim, film je, kao i uvek kod Puriše opterećen nizom besmislenih rešenja i scena. Te besmislice čine da se ovaj film teško kome može preporučiti osim najzagriženijim ljubiteljima fudbala.

To je prava šteta pošto se retko sreće film u kome glavni junak, srpski trener, oseća grižu savesti što odlazi da radi u Nemačkoj, pošto mu je otac ubijen kao zarobljenik u Dahauu. Da, it's that kinky. Očigledno da Purišina sećanja na rat nisu izbledela čak ni u ovoj savremenoj temi.

Na špici se mogu naći neka vrlo zanimljiva imena. Među asistentima režije su David Albahari i "oskarovac" Čedomir Kolar. Među konsultantima su naš čuveni fudbaler Petar "Radi" Radenković i trener Gojko Zec.

Gojko Zec je inače čovek sa filmskom biografijom. Ne njegovu preporuku je Radovan Karadžić posećivao fudbalere Crvene Zvezde kada su bili u krizi formei savetovao ih o dughovnoj ravnoteži i ishrani. Za Zeca je postojao i trač da je homosekuslaca što su navijači Partizana ovekovečili i u pesmi "Zvezda ima dva pedera-direktora i trenera" da bi na kraju život skončao kao žrtva misterioznog ubistva u Africi, za koje neki kažu da je ritualno.

Fudbalske scene su solidno realizvane, snimljena je igra i glumci koji učestvuju u njoj, dok su pune tribine snimane tokom pravih utakmica. Ako imamo u vidu wire fu preterivanja iz  serijala GOAL, ovaj old school pristup deluje okrepljujuće.

Najsmešnije od svega je to što je TRENER po svojoj strukturi zapravo vrlo racionalno i tradicionalno postavljen sportski film i što bi u rukama iole pribranijeg reditelja, to zapravo bila odlična sportska melodrama. TRENER je recimo film koji bi sjajo bilo rimejkovati, u nekom racionalnom maniru, pošto bi podsećao na ANY GIVEN SUNDAY. Čak ne bi okolnosti morale previše da se apdejtuju jer kako rekoh savremeni srpski fudbal dugo vuče korene svojih sistemskih bolesti. O konvencionalnosti scenarističke postavke, u najboljem smislu, govori činjenica da se film zaključuje velikom dramatičnom utkamicom kroz koju se razrešavaju sudbine likova.

Kada se sve ovo uzme u obzir, TRENER je daleko od Purišinog najgoreg filma. Što se mene tiče, to je njegov najinteresantniji film, najmanje prevaziđen gledano iz današnje vizure. Ipak, sasvim je razumljivo da imajući u vidu tendfencije jugoslovenskog filma te 1978. godine, kada je praška škola već u punom zamahu, Purišin spoj konvencionalne strukture i ideje sa prevaziđenim avangardnim rešenjima nije imao previše smisla.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE STEAM EXPERIMENT Phillippe Martineza. Iako Martinez spada u ligu DTV producenata koji su uvek na granici da snime theatrical film, njegov rediteljski rad nikada nije uspeo da bude išta više od glossy DTVa. Za razliku od, recimo, WAKE OF DEATH gde je taj gloss učinio da se film izdvoji u moru Van Dammeovih DTVa, STEAM EXPERIMENT je besmislen SAW rip-off kome ni potentan B-cast sa Val Kilmerom, Armand Assanteom i Eric Robertsom ne može da pomogne.

mrkoye does Ferić

http://popboks.com/tekst.php?ID=7494

Pogledao sam TV film KOBE DOIN' WORK koji je za ESPN Films režirao Spike Lee.

Ideja ovog filma je da prikaže jedan radni dan u Kobeovom životu, dakle pripreme za utakmicu, samu utakmicu i šta se dešava posle. Glavni deo filma čini upravo utakmica na kojoj kamere prate isključivo Kobea a on komentariše svoje poteze, objašnjava rezon iza svih postupaka i sl.

Pre ovog filma, već je snimljen jedan sličan u kome se prati Zinedine Zidane tokom jedne utakmice.

Iako je nesumnjivo interesantno gledati utakmicu sa fokusom na jednog igrača, i sam Kobe je vrlo rečit i raspoložen za priču, postoje neke stvari koje evidentno nedostaju. primera radi, instrukcije Phil Jacksona su svedene na minimum tako da gledajući ovaj film izgleda kao da Kobe uopšte ne komunicira sa Jacksonom tokom utakmice, što naravno nije tačno. Iako je Kobe lider tima i neka vrsta trenera na samom terenu, ipak Phil ima veću ulogu nego što ovaj film pokazuje.

Što se same košarkaške igre tiče, KOBE DOIN' WORK prateći Kobea pokazuje nekoliko zanimjivih stvari, pre svega situacije bez lopte, i koliko napora i pažnje kobe ulaže u to, povratke u odbranu, samu odbranu, postavljanje i sl. , zatim na vrlo tvrdu igru, guranje i sl. konačno na broj neuspelih pokušaja koji se pojavljuju na putu do onih koji posle završe na highlight reelu.

Zatim, tu je i interakcija sa sudijama, i naravno među igračima. Na utakmici je za Lakerse u prvoj petorci bio i Vladimir Radmanović, s tim što Kobe nije imao puno komunikacije sa njim.

Ono što je interesantan detalj je da utakmica koju je Lee snimao, protiv Spursa, jeste bila pobeda Lakersa ali nije bila tipična Kobe partija sa 50 poena, već da je mnogo više igrao za tim.

Osim Leejevih fanova i ljubitelja košarke, mislim da ostatak publike nema ništa naročito da vidi u ovom TV filmu.

Ovo je veselo...

http://englishrussia.com/?p=2998

ti se baš baviš 'sportom' ovih dana, a? 

Došli sportski filmovi na red. Tako se pogodilo. Nema veze sa Univerzijadom.

Dugo sam tražio prvi film iz antiholivudskog diptiha Bernard Rosea, IVANSXTC. iz 2002. godine. Kada sam ga krajem prošle godine konačno locirao, zagubio sam disk na kome je bio tek nedavno sam uspeo da ga lociram.

IVANSXTC. je film sa kojim je Bernard Rose započeo svoju introspektivnu antiholivudsku fazu, velikim delom motivisan uznemirujućim iskustvom koje je imao sa studijima, naročito Warnerom za koji je snimao novu ekranizaciju Ane Karenjine. Posle tog filma, praktično, Rose odlučuje da se osamostali, verovatno ubeđen da dalja kohabitacija sa studijima nema naročitog smisla. Iako je Rose imao dosta solidan holivudski opus, očigledno da spada među engleske hip reditelje sa kraćim fitiljem, ne toliko kratkim kao Tony Kaye ali ne ni mnogo dužim od Stephen Norringtona.

Roseovim otcepljenjem, Holivud svakako jeste izgubio vrlo lucidnog reditelja izuzetne vizuelne pismenosti, ali čini mi se da ni kroz IVANSXTC. ni kroz SNUFF MOVIE nije dobio istinski opasnog protivnika.

Rose se naime odmetnuo u reditelje koji su početkom dvehiljaditih utočište našli u snimanju digitalnom tehnikom. i to ne u high-tech smislu kao Michael Mann već upravo u prljavom cinema verite stilu. Štaviše, baš su holivudski migranti Barbert Schroeder i Bernard Rose snimili svoje potentne, autonomne filmove na digitalnoj tehnici ali su tom prilikom morali da žrtvuju i širu publiku.

U tom smislu, Bernard Rose je snimio film velike snage i snažne kritičraske recepcije ali je isto tako reč o naslovu koji je uprkos vrhunskoj reputaciji danas bezmalo nedostupan. O tome govori ne samo to da su ga jedva locirali moji jataci nego je i DVD koji sam hteo da naručim preko Amazona bio rasprodat. Dakle, IVANSXTC. je film koji maltene ne postoji.

To je šteta jer Rose je snimio vrlo interesantnu studiju holivudskog sistema. Film je istovremeno i ekranizacija Tolstoja i priča inspirisana autodestrukcijom holivudskog agenta Jay Moloneya. Ono po čemu se ovaj film razlikuje od drugih "filmova o Holivudu" jeste to što zapravo pokazuje koliko film kao takav u stvari uopšte ne zanima ljude tamo.

U tipičnim filmovima o Holivudu ili imamo humoristički pristup industriji u kome se ona ismeva ili se govori o sukobu umetnika i sistema. Ipak, oba ova pristupa imaju neku vrstu suštinskog optimizma u sebi. u IVANSXTC. junak sve zajedno, u suštini baš briga za film, oni se ponašaju kao antički bogovi, imaju nadljudski položaj u svom svetu i sve ljudske osobine i poroke. Jedina stvar koju nemaju je besmrtnost. U tom smislu, IVANSXTC. je film o agentu koji misli da je svemoćan sve dok se nije suočio sa tim da je smrtno bolestan. Film pokazuje njegovu nemoć da se suoči sa time.

Slično filmu PERMANENT MIDNIGHT Davida Veloza i IVANSXTC. prikazuje čoveka koji u doba najvećeg poslovnog uspeha prolazi kroz najsnažniju traumu a da to okolina ne primećuje.

Za razliku od Jan Kouneneovog 99 FRANCS, IVANSXTC je sniman prljavo, sa dosta dokumentarističkog pristuipa iako Rose ne može da pobegne od svoje kultivisane vizuelnosti barem na nivou kadriranja. U film je prisutna tehnička nesavršenost digitalnog snimka ali to ne smeta rediteljskom konceptu.

Kičma filma je svakako Danny Huston, ubedljiv epizodista koji je sve bolji i bolji kako vreme odmiče i raduje me što dobija sve više kvalitetnih uloga u ozbiljnim filmovima. Ovde on igra glavnu ulogu. Jasno je zašto nije leading man u major filmovima, ali je zato idealan lead za indie film što je i Roseu jasno te je uradio još jedan indie film sa njim posle IVANSXTC. Taj film ponovo nikako ne uspevam da nađem. Ono što Huston ima je pre svega larger-han-life persona i dovoljan glumački dar da liku automatski pruži slojevitost. upravo z glavnom liku Ivana, u ovom filmu, on uspeva da stvori  interesantan, ubedljiv lik a da njegov slom, uprkos svim simpatijama koje izgradi, ne bude patetičan.

Scenario je prilagođen produkcionim uslovima, sve scne su koncipirane kao cinema verite ali film definitivno ima jasno vođenu priču.

U tom smislu, IVANSXTC. je zapravo film straog kova koji mora da bude indie jer Holivud ne nudi više toliko prostora ozbiljnim pričama. Sva njegova alternativniost je u suštini u uslovima rada i vezana je za tehniku. Sigurno je da ovakav tehnički odmak automatski diskvalifikuje film iz nekih ravni eksploatacije ali IVANSXTC. upravo pokazuje kako se tehnička sirovost kadra nadoknađuje njegovim sadržajem. Nažalost, za razliku od ovog filma, tehničko raspuštanje često nije praćeno adekvatnim pojačavanjem sadržaja i idejnosti.

Rose upravo sada radi MR. NICE, priču o čuvenom 70s narkodileru Howardu Marksukoga će igrati Rhys Ifans. Time se pridružuje talasu koji su počeli MUNICHovi sinovi DER BAADER MEINHOF KOMPLEX, MESRINE i BEOGRADSKI FANTOM. Sudeći po nekim fotkama, taj film će biti Roseov povratak u onu raskošnu vizuelnost na koju smo navikli.

* * * / * * * *

Crip does Roger McGuinn

U julu 2008. jedna od priča vezanih za IVANSXTC.

WILL A ROSE BLOOM AT ICM? Director Bernard Rose has signed with ICM, where the filmmaker hopes to get behind the camera, perhaps with a horror project he's writing that harkens back to his horror skills honed on "Candyman," the fright franchise he hatched. Nothing in his imagination could approach the fright factor of his ordeal to direct his latest pic "ivansxtc," a drama about the rise and fall of a Hollywood superagent many figure was patterned after former CAA tenpercenter Jay Moloney. Rose wrote the pic with wife Lisa Enos, who also signed with ICM, and the director said they went broke once his agents at CAA dumped the pic. "There has obviously been a tremendous problem getting the film to the public, and I think its content pissed off all the buyers for one reason or other," said Rose. "When CAA dropped the film, it seemed to have the kiss of death on it and since they stopped trying to sell it in March 2000, I've been carrying it around to festivals. I've been agentless since it became clear to us they weren't going to sell the film and we were going to be saddled with the debt." Though Rose's resume covers the gamut, from the Frankie Goes to Hollywood video "Relax" to "Immortal Beloved" and "Anna Karenina," "ivansxtc" wouldn't have been an easy sell even if CAA hawked it. A small distribber, Artistic License, has put it in small U.S. release, with European territories about to follow suit. Rose has paid a high price for his devotion. "At one point, we were literally homeless," he said. "We were in Chicago, our car was repossessed in the middle of a very harsh winter. Before we could sell the film, we had to settle some outstanding claims involving the music and we had to sell almost every belonging we owned in Chicago. ... It's an honest movie that reflects the world I lived in at that point. It might have struck a nerve, but only because it told the truth. I never felt what we were doing was telling an anti-Hollywood movie." He hopes to get paid for the next job, however.

Dokle će se u ovim sažetim isečcima o Rouzu izbegavati njegov potcenjeni masterpis Paperhouse ?!

bojim se, sve dok ti ne preduzmeš nešto po tom pitanju - ne isključujući ni nasilne mere kao last resort, ako se kritičari ne uzmu pameti!

Nezrelo nipodaštavanje verovatno ide od britanskih kritičara koji mu umanjuju originalnost; ali s obzirom da je Rouzov klasik dovoljno kontemplativan i prepun skrivenih poruka i simbola, neozbiljno je I DALJE tvrdoglavo umanjivati njegovu vrednost posle dvadeset godina.

Inače u rangu sa The Company of Wolves. Ali beskrajno skrajnut.

ne bih išao tako daleko da je u rangu sa The Company of Wolves, ali svakako jeste natprosečan i nezasluženo skrajnut.
ipak, za razliku od jordana koji je sa ogromnim uspehom zakoračio i u mejnstrim, rose to niti hoće niti može, pa je stoga i sudbina njegovih ranih radova mračnija, jer je znatno manja potencijalna ciljna grupa kojoj bi se oni ponudili - tj. ogromna većina gledalaca, pa možda čak i mnogi filmofili, neće smesta rouzovo ime prepoznati ili moći da povežu s nečim njima poznatim. candyman mu je jedini veći mejnstrim uspeh...

A sigurno mu neće pomoći ni snimanje OČAJNIH filmova kao što je SNUFF.

U rangu kroz broj simboličnih očitavanja i podkonteksta; za nijansu slabiji.

Jordan je imao krimi izlete, i bolje se adaptirao širem auditorijuma.

Rose je to isto pokušao sa Betovenom i Tolstojem, i nije baš uspeo kao Irac.

Quote from: Harvester on 03-07-2009, 16:09:47
A sigurno mu neće pomoći ni snimanje OČAJNIH filmova kao što je SNUFF.

Oćeš reći da Snuff neće bolje proći nego Stuff?

Pogledao sam celovečernji pilot za seriju THE NO.1 LADIES' DETECTIVE AGENCY koji je režirao Anthony Minghella a od romana Alexander McCall Smitha adaptirali Minghella i Richard Curtis.

Reč je o classy TV proizvodu kakav se i očekuje od BBCa. Najveća vrlina ovog pilota je generalno solidna glumačka podela, u kojoj se bez problema u maloj ulozi pojavi zvezda kao Idris Elba, međutim ključni adut serije je bez sumnje Jill Scott, poznata pevačica koja igra glavnu junakinju. Jill Scott je donela neverovatnu harizmu u lik punačke detektivke i ona je svakako ključ uspeha serije. Za televizijsku seriju je ipak najbitniji glavni glumac, i televizijski glumci se po kvalitetima koje poseduju razlikuju od filmskih glumaca. Televizija ima svoj tempo i pre svega zahteva da glumac bude ličnost koju publika želi da iznova gleda što na filmu nije preko potreban atribut. Otud su retki glumci koji uspešno prelaze sa filma na televiziju i obrnuto, a znamo slučajeve osrednjih filmskih glumaca koji se ispostavljaju kao genijalni na televiziji.

U svakom slučaju, Jill Scott je prava podela i zahvaljujući pre svega njoj, pilot hookuje gledaoca za ostatak serije.

Kad je reč o samom zapletu, jasno je da se radi o seriji koja je samo formalno detektivska, odnosno da se na bazi detektivske strukture govori o  nečem drugom, odnosno da je ovo mnogo više bocvanski BRIDGET JONES nego CSI. U tom smislu raduje promena okolnosti, smeštanje jedne mejnstrim priče u Afriku, među lokalno stanovništvo je interesantno osveženje.

Na planu konvencije detektivskog filma, pliot od nje dosta odstupa ali je jasna namera autora da akcenat bude na stavovima glavnog karaktera a ne na dedukciji ili napetosti. Štaviše, suštinki mehanizam postavljen u pilotu je da junakinja, kroz svoj pogled na svet, uspešno rešava slučajeve. Kod samih slučajeva je dobro to što su mahom kvintesencijalno afrički sa motivima zamene identiteta i vradžbina.

Ono što je vrlo zanimljivo jeste pitanje da li će Bridget Jones momenat ostati glavnii u preostalim epizodama kada će zapleti romana verovatno morati da se sabija na kraću minutažu i kada bude postojala mogućnost da detektivski zaplet postane dominantan.

Irski setting filma DEMENTIA 13 Francis Ford Coppole čini da ovaj naslov podseti na Hammer produkcije mnogo pre nego na Cormanove filmove, što u suštini jeste. Ono po čemu se ovaj naslov razlikuje od Hammer filmova jeste to što je priča potpuno nerazgovetna i film najbolje funkcioniše kao neka vrsta video instalacije. Drugu ekipu je režirao Jack Hill što je vrlo interesantno pošto je teško odrediti šta je radio koji unit. Ipak, u svakom slučaju film ima dosta energičnu inscenaciju što ga čini podnošljivim uprkos apsolutno nejasnom zapletu. Što se samog Coppole tiče, ovaj film teško da najavljuje pojavu velikog autora ali sigurno pokazuje da ga nisu radili ljudi koji su zalutali na set.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam neprodati jednoipočasovni pilot za seriju VIRTUALITY Petera Berga koji je snimljen po scenariju Michaela Taylora i priči koju potpisuju Taylor i Ronald D. Moore. Fox nije kupio ovu seriju a videćemo da li će se neka druga mreža zainteresovati za ovu seriju posle rejtinga i utiska pilota.

Što se mene tiče, Moore i Taylor su reprezenti jednog sada već zastarelog stila pisanja američkih serija a to je kombinovanje dosta tupih deonica akcentiranih preokretom koji onda malo promeša karte i spreči gledaoca da promeni kanal. Sporadična ekskluzivnost preokreta međutim ne može da ublaži otupljujuću prazninu prethodnih scena. Taj stil pisanja je mogao da prođe pre osam godina ali dana s je to jako bajato. Štaviše, čini mi se da kriza gledanosti Mooreovih stvari nije u tome što je to suviše dobro i ne crossoveruje izvan prosvećene fanbaze nego samo odana fanbaza može toliko dugo da ostane odana nečemu što je pregazilo vreme.

Ruku na srce, Mooreu i Tayloru se ne može osporiti da umeju da smisle koncept a u ovom slučaju to je space opera u koju su uračunate moderne okolnosti, dakle savremeno ponašanje likova, svakodnevna hijerarhija i relativno antiutopijska medijska kultura koja se ogleda u reality showu koji prati sudbinsku misiju svemirskog broda.

Motivi sudbinske misije svemirskog broda, reality showa i mutnih interesa bogatih nalogodavaca spojeni su sa pleonazam high conceptom virtual realityja koji članovi posade koriste u terapijske svrhe kako bi lakše podneli desetogodišnje putovanje. Upravo iz tog VR devicea, koji je BTW na nižem nivou od Squida iz STRANGE DAYS, i proističe sva ona "mudrost" kojom Moore i Taylor pokušavaju da pretvore VIRTUALITY u nekakav pametan SF ali ovakav SF kakav oni pišu može da bude pametan samo budalama koje i 2009. godine mogu da se prime na obrte tipa "Da li je stvarnost stvarna?" i slične varijante. Vreme takvog SFa je odavno prošlo.

Peter Berg je vrlo pošteno realizovao VIRTUALITY. Ipak, kao izvršni producent svakako zaslužuje packu zbog odabira ovakvog scenarija. No, što se egzekucije tiče, Berg svakako nudi definisan rediteljski postupak. VR scene su režirane konvencionalno sa dosta statičnih pozicija kamere ili sa glatkim, tipičnim, laganim pokretima kamere dok je "realnost" sirovija sa dosta dekomponovanih kadrova, snimanja iz ruke i naglih pokreta. DP na pilotu je bio Stephen McNutt tako da je to "prljavije" snimanje više na tragu GALACTICE nego FRIDAY NIGHT LIGHTS u kome je kidanje kao DP realitzovao David Boyd a pre njega u filmu Tobias Schleisser. Što se glumačke podele tiče, ova grupa mi nije bila izrazito harizmatična i uprkos činjenici da su junaci u stalnom kličču, za sat i po priče nisu se definisali jasni karakteri i sukobi što bi pilot u formi TV filma morao da uradi. iako je Berg masjtor multicama, ne samo u akcionim, već i dramskim scenama, i to pokazuje i ovde, osim povremenih bljesaka spontanosti, iz mase materijala nije formulisao karaktere.

Ne znam da li će Sci-Fi kupiti kupiti ovu seriju kao što je Moore najavljivao ali čini mi se da je ne bih dalje gledao.

Što se Berga tiče, on se ovim pilotom, barem u tehničkom smislu, nije obrukao a nadam se da će imati više sreće ove jeseni sa serijom TRAUMA o ekipi hitne pomoći. Ja sam kao dete sanjao o tome da budem vozač hitne pomoći i TRAUMA CENTER mi je bio omiljena serija. Ne znam da li će TRAUMA biti rimejk te serije ali čekam je sa pažnjom.

Da ne bude zabune, meni je VR kao tema zanimljiv ali naprosto čini mi se da je to tema koja je apsolvirana početkom devedesetih što se televizije tiče u seriji WILD PALMS, jednom od velikih trzaja koji su bili uvod u kasniju renesansu televizijskih formi i dovođnje do toga da je danas sporadično američka televizija interesantnija od filma.

Pogledao sam THE HANDMAID'S TALE Volkera Schlondorffa, ekranizaciju romana Margaret Atwood po scenariju Harolda Pintera, koja se može smatrati pretečom Cuaronovog CHILDREN OF MEN, baziranog na romanu PD Jamesa. Roman Margared Atwood je izašao pre Jamesovog tako da je ovo u svakom smislu preteča.

Ova dva filma dele mnogo više od premise o antiutopijskom svetu u kome su ljudi postali neplodni. Naime, ova dva filma postavljaju sličnu temu u opuse dva slična reditelja-u sličnoj poziciji. Naime, i Cuaron i Schlondorff su doseljenici u Holivud i obojica su snimili ove filmove u fazi kada su bili smatrani svežim vizionarima i kada su im producenti dopuštali da radeći na ničijoj zemlji između indie filma i major filma pokušaju transformaciju žanra. Dakle, obe ove priče sa sličnom pemisom potpisali su autori u fazi pokušaja da uče Amerikance filmu.

U tom pokušaju, Cuaron je uspešniji pošto je njegov film pored neočekivane serioznosti i angažovanosti premise bio i tehnički inovativan pa je odjeknuo više dok je Schlondorff potpuno zanemario pokušaj ikakvog vizuelnog ili tehničkog pomeranja i sklopio film koji je u vizuelnom ili tehničkom smislu čak pitomiji od nekih njegovih nemačkih naslova.

Pa ipak i Schlondorffov film su radili vrhunski profiji te epohe - scenario je napisao Harold Pinter, muziku Ryuichi Sakamoto a od zvezda igraju Robert Duvall, Faye Dunaway i Aidan Qinn. Ipak, uprkos tim mejnstrim imenima, Schlondorff je snimio par exellence politički film, feminističku fantastiku a pročišćenost političkog filma podvlači vrlo flah stilizacija "bliske budućnosti" u Americi, posle blage apokalipse.

Štaviše, ako imamo u vidu da je ovo film iz 1990. dakle produžetak osamdeseteih, apokalipsa i tiranija oličeni u crnim službenim kolima i uniformma više liče na nekog Carpentera nego na 1984. Ipak, na svu sreću, ovo nije ona vrsta apokalipse u kojoj se ljudi odmah obuku u kožu i ošišaju na čiroki frizuru.

Natasha Richardson igra ženu kadru da začne koju su uhvatile represivne vlasti pseudofašističke ržave Gilead nastale na tlu SAD, kada je pokušavala da pobegne preko granice. Pošto su zbog rata i zagađenja žene masovno postale sterilne, ona biva odvedena u internat u kome se podučavaju žene zadužene da rađaju decu privilegovanim članovima društva čije su supruge sterilne. Čitav sistem ovih surogat-majki je zasnovan na pseudo-religijskom konceptu i po dolasku u kuću, ona je suočena sa nizom specifičnih pravila, pohotnim domaćinom i njegovom sterilnom ženom.

Atwood je u ovu antiutopijsku žanrovsku priču integrisala niz feminističkih teza i jasnu kritiku određenih društvenih formacija koje u određenim društvenim okolnostima bivaju dovedene do ekscesa. Međutim, upravo korz eksces ona jasno pokušava da kritikuje mirnodopsku formu tih konvencija. Isto tako, u toj priči, kako ju j Pinter adaptirao, svakako se nalazi uzbudljiv film, uprkos njegovim vrlo teatralnim zahvatima, pre svega na nivou melodije dijaloga.

Priča smeštena u budućnost u kojoj su vođe inspirisane Hitlerovom maksimom da je najmoćnij oružje Trećeg Rajha materica nemačke žene, povlači određene paralele sa Cameronovim TERMINATORom u kome je sama suština zapleta vezana za pol glavne junakinje. Naravno, za razliku od istorijske uloge materice Sarahe Connor, Atwood insistira na borbi za aistoričnu i apolitičnu poziciju ženine sposobnosti da rađa.

Međutim, sam Schlondorff kao da ne želi da iz te priče stvori punokrvan film sa emotivnim efektom i interesantnom vizuelnošću već ga namerno ostavlja praznim i nezaokruženim. To bi možda moglo da prođe u evropskom filmu, ali TALE je ipak američki film, igran na vrlo konvencionalan način i reklo bi se da ta konvencionalna metod gluma još više otvara taj problem polovičnosti. Ako imamo u vidu da je Sclondorff u filmu PALMETTO pokazao da uime da snimi visokooktanski noir sa snažnim emotivnim efektom, pre bih rekao da mu je taj hladnokrvni postupak bio namera ili barem ustupak nedovoljnom budžetu.

Uprkos tome, čini mi se da maštovitom i strpljivom gledaocu ovaj film može biti vrlo interesantan. Uostalom, kada fašisti, slični negativcima iz V FOR VENDETTA, dođu na vlast, za sebe ipak sačuvaju klub koji podseća na vreme razvrata i u njemu se slušaju Fine Young Cannibals.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam ALONE WITH HER Eric Nicholasa. Reč je o interesantnom indie trileru koji uzima jedan već korišćen koncept a to je pripovedanje iz vizure raznih surveillance kamera i realizuje ga do te mere pitko da se izvesna nekonzistentnost ni ne oseti kao problem.

Ono što se takođe ne oseća kao problem je i to da je film surovi low budget kome upravo rediteljski koncept omogućuje da se izdvoji i nametne kao naslov vredan pažnje.

Međutim, ono što je ključni uspeh Eric Nicholasa, kao reditelja i scenariste, jeste jedan izuzetno redak utisak koji proizvodi ovaj film. Naime, uprkos tome što film i bukvalno gledamo iz vizure stalkera, on ni u jednom trenutku nema naše simpatije. Ako imamo u vidu da je reč o stalkeru čiji je cilj da se zbliži sa devojkom kojom je opsednut, da nema dakle nikakav izrazito gnusan plan, vrlo je zanimljivo da ne privlači gledaočeve simpatije, barem kao čudak koji pokušava da svoju relativno prihvatljivu nameru ispuni neprihvatljivim sredstvima. Uostalom, u većini filmova se ubicama i stalkerima u nosećoj ulozi, publika se na ovom ili onom nivou identifikuje. U filmovima veće umetničke vrednosti kao što je recimo Hitchcockov PSYCHO, tu su fascinacija Normanovom pedantnošću i tragički aspekt njegove duševne bolesti. u manje sofisticiranim filmovima kao što su brojni slešeri, autori namerno pobuđuju sadističke porive kod gledalaca, delimično legitimisane puritanskim impulsom da se kažnjavavaju ekscesivna uživanja.

U ALONE WITH HER, međutim, iako stalkerovi postupci deluju sporadično vrlo osmišljeno, oni su uglavnom jalovi, a ni onda, kada se on nađe u prilici da se emotivno poveže sa svojim predmetom čežnje, umesto emocije joj nudi opsesiju, i to sve ga čini vrlo antipatičnim likom čak i za najzagriženije fanove filmskih negativaca. Moglo bi se reći da ovog junaka gledalac prezire jer je neuspešan, što ima veze sa generalnim američkim doživljajem inteligencije kao sposobnosti da čovek reši svoje probleme. Bez te vrste inteligencije, lik ostaje sa svojom ogoljenom patologijom.

Eric Nicholas je maksimalno iskoristio potencijal glumačke podele. Ana Claudia Talancon je imala težak zadatak da bude prisutna u ogromnom procentu filma i da dobro odmeri ravnotežu između hiperrealizma i movie efikasnosti u glumi. Colin Hanks je solidan kao nesigurni slabić/stalker iz čijih kako uspešnih tako i neuspešnih gestova isijava patologija što je od najvećeg značaja za pravilnu percepciju takvog lika. Ako imamo u vidu filmove koji su skloni da od serijskih ubica prave ikone, opredeljenje Nicholasa i Hanksa da naprave lik koji je na samoj granici socijalne prihvatljivosti je interesantan polaz. Iako je Hanksov lik stalno prisutan kao posmatrač, on se ne pojavljuje previše na ekranu ali Nicholas kroz rediteljski koncept čini njegovo prisustvo opipljivim.

Nicholas ne čini stalking glamuroznim, čak ni peviše filmičnim. On kroz tehnike stalkinga priča jednu pre svega kamernu priču. Međutim, tamo gde ne uspeva kao bitan stalking film, uspeva kao solidna melodrama o ženi o kojoj istinski brine njen voajer i nemogućnosti veze između njih jer je on ipak bolestan.

Ako se tome doda da vešto varajući u sprovođenju koncepta posmatranja kroz surveillance kamere, i birajući trajanje od vrlo ekonomičnih 80 minuta, stvara jedan neobično dinamičan film, reklo bi se da ALONE WITH HER ima adute u potpuno neočekivanim aspektima.

* * * / * * * *

Todd Phillips will next direct the road trip comedy "Due Date" and follow one year later with "The Hangover 2."

The commitments come one day after "The Hangover" crossed the $210 million domestic gross mark and surpassed "Wedding Crashers" to become the second biggest grossing R-rated comedy ever.

That puts Phillips on track to earn $35 million or more on "The Hangover" after he gave back his salary and gross position to become an equity investment partner in the pic alongside financiers Warner Bros. and Legendary Pictures. Move allowed him to make the film with Zach Galifianakis, Bradley Cooper and Ed Helms, who were not proven at the box office.

Galifianakis will play one of the two leads in "Due Date," an Alan R. Cohen and Alan Freedland script that was revised by Adam Sztykiel. In the comedy about fatherhood, an expectant dad and his unlikely travel companion (Galifianakis) race cross-country in hopes of making it home for the birth of his first child.

Both "Due Date" and "The Hangover 2" will follow the same production track as "The Hangover." The plan is for the "Due Date" shoot to begin Oct. 6, and the film will be released next year in the first weekend of June, just like "The Hangover." The sequel will begin production in October 2010 and will be released Memorial Day weekend 2011.

Warner Bros. hired Phillips and Scot Armstrong to begin writing "The Hangover 2" right after early test scores left the studio optimistic that it had a winner (Daily Variety, April 5).
More than one option

    * (Co) Daily Variety
      Filmography, Year, Role
    * (Co) Daily Variety

The film has become WB's biggest grossing comedy ever, trailing only "Beverly Hills Cop" ($234 million) in grosses for an R-rated comedy. Studio believes "The Hangover" will finish around $240 million to become the biggest domestic grossing comedy ever and the third highest grossing R-rated film ever, behind "The Passion of the Christ" and "The Matrix Reloaded."

Phillips never wagered as smartly as he did on "The Hangover." Because he insisted on his cast, WB Pictures Group prexy Jeff Robinov gave him a budget ceiling of $34 million, and the only way Phillips could make that number was to work for scale and use salary and gross to buy his way into being an equity investor.

Had the comedy not covered the studio's investment in budget and P&A, Phillips would have lost. But Phillips liked his script, had seen Galifianakis 15 times doing standup and felt Helms and Cooper were poised for breakout performances. The gamble gave him slightly more than 15% of the film's revenue, which makes possible a payday that will be far higher than if he had taken his usual fee.

Neither Phillips nor WB would comment on his payday, but the director said it was less about money than making a movie the way he wanted to.

"To me, the casting was as crystal clear as it was on 'Old School,' " Phillips said. "I remember some executives just didn't understand the casting, and on 'The Hangover,' I felt we'd been seeing the same faces in a lot of comedies, and that it was time to mix it up.

"Warners was a bit apprehensive, but Jeff said very politely, 'Look, I'll make the version you want... if you can do it for this number. That number basically required me to take no money and cut back in other areas as well. But I'll gamble on myself anytime."

Robinov made clear that he and WB chief Alan Horn will be happy to pay off the director's winning bet.

"We liked that script, we believed in Todd, and we were trying to break into the comedy business, something Warner Bros. wasn't known for," Robinov said. "Greenlighting 'The Hangover' with three actors who, though talented, weren't well known, put a lot of pressure on the budget. We couldn't be happier for Todd. He believed in the picture and took a risk alongside the studio, and he deserves this."

Phillips had several projects percolating including "Man-Witch," the comedy that he originally expected to direct with Jack Black. Galifianakis is being courted as the possible star, but Phillips has stepped out as director. His Green Hat Films banner will produce with Neal Moritz, and they will look for a new helmer.

Phillips won't gamble on either of the next two films, earning his new deal, which is an escalated upfront fee against first dollar gross, in a deal made by CAA.

Pogledao sam THE HUMAN CONTRACT debitantsku režiju Jade Pinkett-Smith. Ako imamo u vidu da je reč o vanity projektu supruge trenutno najsiplativijeg glumca na svetu i da se na osnovu Jadinog ranijeg rada nihe moglo naslutiti šta je zanima, THE HUMAN CONTRACT je prijatno iznenađenje na nivou koncepta.

THE HUMAN CONTRACT je erotska melodrama smeštena u svet japija bez nekog prvoloptaškog high concepta. Film je vrlo glossy realizovan i oslanja se na potvrđene ali manje glamurozne i slavne glumce. Na osnovu svega ovoga čini se da je produkcioni koncept ovog filma (producent je sam Will Smith) da se priča ispriča na najbolji mogući način. Međutim, na kraju ipak nije sasvim jasno šta je cilj ovog filma. Naime, suviše je konvencionalan na nivou izraza da bi bio indie a suviše je lišen glumačkih i pripovedačkih hookova da bi bio major. Otud ne čudi što je završio pravo na DVDu iako sam koncept nije DTV.

Relativna produkciona neopredeljenost filma omogućavala bi u teoriji da se nađe u nekakvoj "zlatnoj sredini" ali u kreativnom smislu nema nićega zlatnog filma, čak ni tuševa pošto seks kojim se film bavi nije iz tog fazona.

Jada Pinkett-Smith je nesumnjivo znala šta da traži od svojih saradnika i u prikazu Los Anđelesa, kao i ambijenata u kojima junaci žive ima nešto od atmosfere karakteristične za fazu Michaela Manna pre nego što je izgubio razum.

Čak i sama priča nije neinteresantna, međutim, glumci su antipatični, a bez star-powera Jada nema dovoljno rediteljske veštine da ovoj priči ulije uverljivost. Iako je na planu dramske uverljivosti THE HUMAN CONTRACT čak i pitomiji od sličnih naslova poput 9 1/2 WEEKS ili DISCLOSURE, Jada nije reditelj Lyneovog ili Levinsonovog kalibra da bi dotle dobacilai to ne samo na pukom tehničkom nivou koji je, kako rekoh, vrlo dobar, već na organizovanju same suštine filma.

Iako THE HUMAN CONTRACT nije kvalitetan film, on ipak pokazuje da je Jada perspektivan reditelj i sa pažnjom treba sačekati njen eventualni sledeći film. Isto tako, vrlo je zanimljivo da je Jadin film priča gledana isključivo iz muške vizure sa ženskim likovima koji suštinski nisu u fokusus a uklopljeni su u tipove majke, sestre i bludnice. U širem smislu, međutim, zanimljivo je da filmova kao što je THE HUMAN CONTRACT nema previše. Ljubavni filmovi su danas mahom ili epoha ili romantična komedija ili erotski triler, a eventualne savremene melodrame i ljubavni filmovi su svedeni na herc-naslove sa Richard Gereom. U tom smislu, u THE HUMAN CONTRACT jedini ženski impuls koji Jada pokazuje je konstatacija da na tržištu nema serioznih filmova o partnerskim odnosima među savremenim ljudima, u najboljim godinama.

Šteta je dakle što je najveći deo lepote ovog filma unutrašnji i što Jadine evidentno lucidne namere nisu oblikovale kvalitetniju celinu.

* 1/2 / * * * *

Reprizirao sam ČOVJEK KOJI JE VOLIO SPROVODE Zorana Tadića. Ovaj naslov spada u red Tadićevih metafizičkih krimića. Dakle, ovaj film je na liniji započetoj RITMOM ZLOČINA, u spoju sa oštrijom socijalnom kritikom koja jebila karakteristična za Tadićeve naslove poput SNA O RUŽI.

Nažalost, ni u ČOVJEKU, Tadić nije uspeo da ponovi uspeh RITMA ZLOČINA pre svega u domenu glume i atmosfere. Koliko god RITAM ZLOČINA stajao kao vanvremenski klasik, ako mu se u analizi oduzme ta aura koja krasi velike klasike (a to je da odaju utisak večite relevantnosti čak i u tehničkom smislu) - ipak nesumnjivo je reč o filmu koji je po svom vizuelnom konceptu a naročito glumi bio ne samo u skladu sa svojim vremenom već i ispred njega. Dok je u vizuelnom smislu taj film krasio dosledan minimalizam, gluma u njemu je bila neobično spontana sa tečno izgovorenim tekstom koji je pritom bio pinterovski sofisticiran.

Taj minimalizam se u kasnijim Tadićevim filmovima pretvarao u arhaičnost. Njegovi kadrovi su postali grubo sklopljeni i često jedva komptenetnti, bez naročitog osećaja za tempo, kako unutar kadra tako i u montaži.

Dok je u RITMU ZLOČINA, koncept dugih kadrova činio atmosferu, ovde nema koncepta, sve je zapravo vrlo konvencionalno snimljeno nego su kadrovi predugi ui odnosu na rezove pa zato deluje kao da je ovo film dugih kadrova. Sa tom tromošću u kadriranju i montaži, problem postoji i sa scenografijom koja je u većem delu filma bazirana na nekim starim ambijentima što silom temporalno izmešđta film bez ikakve svrhe,.

Ukoliko analizi toga temporalnog izmeštanja jedne hrvatske varošice dodamo i poludisidentski stav o progonu političkih neistzomišljenika posle rata, moguće je da da je Tadić želeo da stvori atmosferu nekakvog hrvatskog samoizgiona, unutrašnje emigracije, nekakve Stare Hrvatske koja nestaje.

Glavni junak filma je bibliotekar. Žanr kirimića je sam po sebi jako vezan za književnost. Literatura je ne samo osnov krimića već je vrlo često i ambijent u kome se krimići dešavaju vezan za književnike, knjige i sl. Međutim, junakova profesija bibliotekara zapravo nikada ne zaigra i knjige suštinski nemaju nikakvu ulogu što je dramaturški propust. Naravno, gledano iz vizure ruševina jugoslovnske kinematografije, lik zaposlen u biblioteci deluje čak i kao kreativno rešenje.

Ni sam RITAM ZLOČINA nije bio strukturiran kao suspense triler ali krimi zapet u njemu je stvarao neku vrstu nelagodne atmosfere i napetosti, možda čak bliže hororu nego krimiću. Ni ČOVJEK nije strukturiran kao suspense film ali u njemu krimi zaplet gotovo da nema apsolutno nikakvu svrhu pošto se čini da nimalo ne utiče na junake, i njegov uticaj se svodi na twist ending u kome se zapravo ispriča svrha tog podzapleta i zaključenje je dosta razočaravajuće.

Ivica Vidović, kao alumnus iz RITMA ZLOČINA nije ni blizu tog dometa. Spor je u igri, zajedno sa ostatkom ekipe.

Ta arhaičnost postupka na svim nivoima čini ovaj film ne samo deplasiranim u svoje vreme već bi se reklo i pretencioznim.

U tom smislu, jedini nevažan ali ubedljiv adut ovog filma jeste apartnost Tadićeve poetike u jugoslovenskim okvirima koja njegove vizije redovno činila simpatičnim i vrednim podrške.

* * / * * * *

Pogledao sam IZBAVITELJA Krste Papića, posle dobrih desetak godina. Kao i ranije, i sada me raduje što je takav film snimljen u SFRJ pošto se definitivno izdvaja, međutim i dalje mi nije jasna tačna svrha tog filma.

IZBAVITELJ je adaptacija proze ruskog pisca Aleksandra Grina koju su uradili Krsto Papić, Ivo Brešan i Zoran Tadić. Film je smešten u nedefinisanu prošlost, jedno društvo pred raspadom, slično Vajmarskoj republici, u kome mladi pisac otkriva za zaveru bodysnatching pacova koji se pretvaraju u ljude. Nisam čitao prozu na kojoj je film baziran ali Papić sledi liniju kafkijansko-ekspresionističkog tona priče. Kao i sam nemački ekspresionizam na filmu, i ovaj film bi trebalo da ima neku vrstu prenesenog značenja ili u kontekstu istraživanja ljudske psihe ili politike. Pošto, u IZBAVITELJU, akcenat nije na duševnom stanju junaka, uostalom sama zavera je tretirana stilizovano tek onoliko koliko diktira sama izmeštenost priče, smatram da se eventualna idejnost ovog filma traži u domenu politik.

Politika filmova iz BODY SNATCHERS tradicije, imala je snažnu rezonantnost jer su ti filmovi bili smešteni u konkretne savremene društvene okolnosti. Međutim, sa izmeštanjem priče u doba neke odumiruće buržoaske države, Papić gubi mogućnost da govori o SFRJ. U tom smislu, ja i jesam u dilemi da li on govori o SFRJ ili ne, odnosno da li je uopšte želeo da govori o njoj. Ako jeste, onda je oštrica subverzivnosti ovog filma sasvim otupela.

Ako nije, odnosno ako govori zaista o neimenovanom buržoaskom društvu koje truli, onda je to direktna aluzija na nacizam ili komunizam. Naime, obe ove ideologije su u polazu računale na krizu buržoaske društvene formacije kao đubrivo za svoj rast - u filmu se u mističnoj nemačkoj knjizi čak i kaže da ljudi-pacovi čekaju doba krize da krenu u svoj pohod. Ono što je interesantno je da ljude-pacove u taj pohod vodi Izbavitelj, glavni pacov koji dolazi sa strane što više liči na komuniste (čije su vođe poput Lenjina, Tita ili Castra bile u egzilu i došle sa strane) nego na naciste.

Dakle, Papićeva metafora je najbliža implicitnoj osudi komunizma, međutim suštinski, IZBAVITELJ ne nudi neku istinski artikulisanu ideološku agendu.

A film sam po sebi ne može da opstane bez neke teze pošto je stilizovana i izmeštena priča sasvim lišena uverljivosti i bilo kakvog hooka izuzev politike.

IZBAVITELJ se na neki način može smatrati dedom KROJAČEVE TAJNE. Vrlo me zanima da vidim i taj nezvanični nastavak koji je Papić snimio pre neku godinu. Dobio je izuzetno negativne kritike a kako i ne bi ako imamo u vidu iz čega je izrastao.

U kontekstu žanrovske tradcije ne ex-jugoslovenskim prostorima, IZBAVITELJ je često naglašavan kao bitan naslov i on na neki način i jeste paradigmatičan jer spaja politiku i žanr (u izvesnom smislu) što je karakteristika naših najuspešnijih žanrovskih filmova, poput VARIOLE VERE i VEĆ VIĐENO, kao i nove generacije sa BANDOM i SRPSKIM FILMOM. Međutim, ova četiri naslova su politički hrabriji od IZBAVITELJA koji ostaje nesumnjivi curio za istoriju jugoslovenskog filma ali i ništa više od toga.

* * / * * * *

sve je tačno tako kako si reko.
naivan je to film, i žanrovski i idejno...

Nema boljeg načina da se proslavi attachovanjea Tomasa Alfredsona za TINKER TAILOR SOLDIER SPY od gledanja filma THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD Martina Ritta, prve i verovatno najkvalitetnije ekranizacije le Carrea.

Sam ovaj roman je nesumnjivo najznačajniji le Carreov roman iz rane faze, jedna od onih knjiga sa kojima je on zapravo uneo nešto novo u špijunsku literaturu. Slično se može reći i za Rittov film. Naime, uvreženo je mišljenje da je le Carre počeo da razbija hegemoniju James Bonda na ekranu što nije istina. I pre le Carrea su postojale istinite priče o tajnim službama, pored naravno (super)herojskih filmova o superšpijunima, među kojima je Bond zapravo tek produžetak jedne ranije tradicije. uostalom, ne zaboravimo da je Graham Greene bio jedan vrlo ozbiljan pisac koji je sa visokim umetničkim integritetom pisao o tajnim službama još pre le Carrea.

Međutim, le Carre je celu tu stvar apdejtovao stvrajući svet potpune moralne ambivalencije, svet antiheroja u kome je Zapad pozitivniji od Impreije Zla utoliko što mu je to jedino preostalo. Njegov odnos prema zapadnom bloku je ciničan, ne prikazuje da tu ima išta vredno spasavanja a ljudi koji to rade su često kukavice i pokvarenjaci. To naravno ne znači da le Carreovi romani nemaju izvesni emotivni potencijal, a THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD je najbolji primer toga, međutim, ta emocija izrasta ispod naslaga cinizma i hladnoće i dolazi od junaka koji je izvan tog špijunskog kruga. Štaviše, najemotivniji momenti u le Carreovim romanima dolaze od izmanipulianizh ljudi koji su pioni njegovih glavnih junaka.

U Rittovom filmu se po prvi put pojavljuje i George Smiley, anti-Bond if there ever was one, i biće vrlo zanimljivo ko će kod Alfredsona igrati ovu ulogu koju je u principu najviše popularizovao Alec Guiness u BBC seriji.

Rittova interpretacija priče je triler sa snažnim elementima melodrame. On vrlo mudro insistira na  intelektualnom aspektu samog sukoba, i izuzev same suspense završnice, ovo nije film u kome se priča prelama u fizičkom smislu. Napetosti svakako ima, u par navrata vrlo hitchcockovski koncipirane, međutim, ključne situacije se rešavaju među samim likovima, u trenutku.

Priču čine brojni preokreti, i svi oni su ma koliko veliki plasirani vrlo ubedljivo i logično proističu iz postavljene priče.

Ako imamo u vidu krštenicu filma, Rittov vizuelni pristup je jednostavan i efektan, bez ikakve karikaturalnosti u prikazu špijunskog sveta, ili razlika između Zapada i Istoka. U tom smislu, Ritt je blizak Hitchcocku, s tim pšto njegov svet ipak nije toliko hiperstilizovan kao Hitchov.

Glumci su, kako se i očekuje od ovakve glumačke podele, vrhunski, i svi rade u funkciji priče.

Ono što THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD jedino čini arhaičnim jeste to što smo u današnjem filmu navikli na nešto širi prikaz veta u kome se priča dešava i više ne postoje filmovi sa tako ekskluzivnim fokusom na karaktere kao što je ovo Rittovo ostvarenje. Po svom bavljenju likovima, mahom u enterijerima, Ritt podseća na američki noir. Međutim, ako imamo u vidu da su do pre neku godinu špijunske romane mahom realizovali reditelji akcionih filmova, kao spektakl, a da u suštini takve romane treba da snimaju reditelji drama, Rittov polaz je ispravan. I tim pre je radosna vest da će Alfredson ekranizovati TINKER TAILOR...

* * * 1/2 / * * * *

Matthew Vaughn Tells Mr. Beaks How He Plans To KICK-ASS At Comic Con!

Modesty does not exist in KICK-ASS' dojo. It's all right there on the cover of the first issue: "The Greatest Superhero Book of All Time Is Finally Here!" So why should anything change now that it's a film?

Though director Matthew Vaughn isn't boasting that he's made "The Greatest Superhero Movie of All Time" or anything crazy like that, he is extremely confident that his adaptation of the Mark Millar/John Romita Jr. comic book series is singular, massively entertaining, and, most importantly, violent as fuck. The independently-produced film stars Aaron Johnson as Dave Lizewski, an unpopular high school student who up and decides to become a costumed crimefighter called "Kick-Ass". Sounds like a goofy teen comedy or an escapist yarn straight out of the '80s Amblin playbook, right? Try SPIDER-MAN crossed with DEATH WISH - only Dave isn't avenging much of anything (his mother's dead, but she was felled by an aneurism), and he's not very good at the "fighting" part of crimefighting (which nearly gets him killed in the early going). But he's got moxie. And a lead pipe. And when his second feat of derring-do hits YouTube, Kick-Ass suddenly becomes a worldwide phenomenon.

Dave's rise to fame draws the attention of a truly effective masked vigilante duo in Big Daddy and Hit Girl aka Damon and Mindy Macready. They're a father-daughter team: Damon is thirty-five; Mindy is eleven. But they're both stone-cold killers, and they're out to take down ruthless mob boss Frank D'Amico (Mark Strong) - whose son, Chris (Christopher Mintz-Plasse), also gets into the superhero business as Kick-Ass's sidekick, Red Mist. You may think you know where this is going, but Vaughn and Goldman (following Millar's lead) consistently defy expectations along the way.

KICK-ASS was enormously entertaining as a screenplay, but its lightness of tone was so completely at odds with its graphic, John Woo-esque bloodletting that I couldn't help but worry that it might fail to make sense visually. I still haven't seen a frame of footage, but the fact that a recent test audience flipped for the film is heartening. Recruited audiences generally have a low tolerance for anything that's not pitched right down the middle, so if they responded strongly to something this offbeat, Vaughn's surely got the goods.

We'll get a better sense of what's up with KICK-ASS on Thursday, July 23rd at 5:45 PM, when Vaughn screens select scenes from the film for 7,000 rabid geeks at Comic Con. As I said last week, this is a unique make-or-break situation for the San Diego Convention Center's hangar-sized Hall H. The fate of this movie is riding on the fans' reaction. Will they be capable of registering awe two hours after James Cameron does his nasty thing with their eyeballs during the AVATAR panel?

When you put it like that, even Vaughn has to wonder if he's fucked. Fortunately, he loves his movie - and thinks you will, too.




Matthew Vaughn: I'm nervous. I don't even know when the bloody thing is coming out. I always look at FIGHT CLUB, and how that was getting all of this press and attention. Then they push it back, and it dies due to being released at the wrong time.
Beaks: But FIGHT CLUB was, from the beginning, a studio production. KICK-ASS is independent, correct?
Vaughn: (Proudly) 100%. This is the most independent film I've made since LOCK, STOCK [AND TWO SMOKING BARRELS].
Beaks: But you're partnered with Plan B. Has their involvement been helpful?
Vaughn: Plan B got on board because I sent it to Pitt [with whom Vaughn had previously worked on SNATCH]. I was so scared. Basically, all of the studios said no to the film. And so quickly. It was weird. I got a hold of some of the studios' coverage for the project, and the coverage was fantastic. So it was a strange that they gave it good coverage but wouldn't engage in the process of even asking what I would do with the film. There was just this knee-jerk reaction to it - which, in a way, is understandable. The film breaks a lot of taboos, and has certain elements that, if you're a studio executive, might make you think, "Why in the hell would we make a film like this?" One thing I don't think anyone got from the script was how humorous and fun it is. It was hard to understand the tone and the humor and the style of what I was going for. It was very similar to the beginning of the journey for LOCK, STOCK, where nobody got the script. They were like, "Is it a gangster film, is it a comedy? What is this? We don't get it! We're not making it!" So we thought "Fair enough. Screw you guys, we're going to go off and make it."

We just test screened [KICK-ASS] three days ago, and I can genuinely say what LOCK, STOCK did for gangster movies, we're doing for comic book/superhero films.

Beaks: You know, when I read the script for KICK-ASS, my first reaction was, "Oh, my god! This is great! But how in the hell are they going to get away with this?"
Vaughn: Well, the good news is I think we pulled it off. I don't want to sound too arrogant about the thing because there's nothing worse than someone saying, "I made the best damn movie of all time!", then you watch it, and you go, "Yeah..." I can say this... not that it means much... but it's definitely the best movie I've ever made. That doesn't mean it's a great film. But, for me, I think I punched above my weight.
Beaks: But LAYER CAKE's a great film, so that's saying something.
Vaughn: You know, I'm very proud of LAYER CAKE because I had no fucking idea what I was doing when I decided to direct it. LAYER CAKE is quite a conventional movie. I based it on all the '70s thrillers that I loved. KICK-ASS is like nothing else that I've ever done - or a lot of other people have. I remember when we made LOCK, STOCK, and looking at Guy going, "You fucking dude! You've made a fucking great film! This is so exciting!" It was so much fun waiting to see the reaction of an audience to LOCK, STOCK in England. We thought, "They may hate it, but if they get it, they'll really get it." And I think KICK-ASS is a movie that I can guarantee you will either 100% think is a pile of dog shit, or you're going to love it. There will be no in-between reaction to the film. It's going to be one or the other.
Beaks: That's the reaction I figured the film would engender after I read the script. Honestly, it struck me as the strangest hybrid of SPIDER-MAN and DEATH WISH. The vigilante aspect of it was just so hardcore.
Vaughn: I used to love DEATH WISH as a kid.
Beaks: Well, yeah, so did I.
Vaughn: It's funny you say that, because with LAYER CAKE and STARDUST, people would watch the films and talk about a reference. And they'd always name one of my favorite films. And I go, "Fuck! That must've fazed me." It's quite extraordinary the influence the movies you see as a kid... I think it's very hard to disassociate those memories and not be affected by them. It's funny you say DEATH WISH. The idea of DEATH WISH in this movie has never occurred to me until you said that just now. But there is definitely some similarity.
Beaks: I can tell you the exact moment I flashed on DEATH WISH. It's the moment when he pulls out the lead pipe. That reminded me of Kersey whipping out the sock filled with quarters.
Vaughn: Yeah. (Laughs)
Beaks: It's his first act of violence. And as it's happening, you're thinking "Crap, this is for real!" I think that's one of the most striking things about KICK-ASS: it's a superhero movie that is, on many levels, for real.
Vaughn: There's nothing in this film that couldn't happen. Some of the actions sequences are... you know, we're making a movie, so I pushed the boundaries as far as I could. There are a few moments you'd maybe pull off one in a million times if you were doing it for real. But I tried to ground this as much in reality without it being a documentary.
Beaks: Making this without studio involvement, did that force you to compromise anything creatively? Did you have to lose anything because it might've been too big [for the budget]?
Vaughn: It's funny you say that. My only advice to filmmakers now is "If you don't have any studio involvement, if you have less financial reward or choices... take the less money route. You'll have the time of your life." I had so much fun making this movie. There have been no politics to deal with. I'm not getting notes saying, "Could you make it happy?" or "Could you make it sad?", and then you end up in some horrible nowhere land. There are certain sequences that, if I had a little more money and a little more time, would be better. But there are also sequences that are a lot better because I didn't have the money or time, so we had to think of a way of shooting it quickly, and that made it better.
Beaks: I'm sure the reduced budget put a major emphasis on getting the casting right.
Vaughn: I nearly postponed the movie for a year because I couldn't find Dave. I just couldn't find Kick-Ass. It was a Friday morning, and I said to the guys, "We're going back to London tonight, and we're postponing the movie until we figure out who's playing Dave." Then Mr. Aaron Johnson came in, who, mark my words, is going to be a huge movie star. I just saw NOWHERE BOY, where he plays John Lennon, and it is a ten-out-of-ten performance. The whole film is fantastic, but he is phenomenal in it. I actually feel like a juvenile moron for what I did to that kid compared to what he does in that film.
Beaks: What sort of qualities does he bring to the character?
Vaughn: He has that charisma where you believe every word he says. He can also stand in front of the camera and say nothing, but you still want to watch him. He's fun. The actor I think he'll become is Robert Downey, Jr. He's very similar to him.
Beaks: That's high praise. I imagine the other tricky piece of casting was finding Mindy/Hit Girl. That's the one character I need to see in action before I believe it can be done.

Vaughn: Okay. When you watch it... I will bet you any amount of money you want... anything at any odds... I'll give you a million-to-one odds if you want... that you will a) fall in love with her, b) buy her, and c) think, "My god, I just saw the Jodie Foster/Natalie Portman of this generation."
Beaks: (Laughing) I love that you're calling your shot. This is so refreshing.
Vaughn: I really mean that. That's the one thing. If this movie was STAR WARS, she'd be Han Solo.
Beaks: I love that one of the first images we've seen is her pointing the gun straight at the camera like Clint Eastwood on the poster of MAGNUM FORCE.
Vaughn: You know your good movies. Maybe I'm cynical about the film industry, but it's quite hard to have discussions with people in Hollywood and talk about movies that were made [prior to 2000]. I grew up on '70s and '80s movies, and, to me, that's it: Dirty Harry.
Beaks: So are you infusing the superhero film with a 1970s grittiness?
Vaughn: Sort of. My DP [Ben Davis], who's great, wanted to shoot it a bit grittier, but I've actually gone for a high, glossy, colorful palette. I said this needs to look like SPIDER-MAN. It needs to look like this big, glossy American movie, even though we haven't got $200 million. We made sure we used these new anamorphic lenses. I think they're the G series. They're unbelievable. For me, that makes the movie more like... "What the fuck is going on?" It's what the characters are doing and what the action is, but shot in a style of the big Hollywood films that you're used to. For me, I thought that if I shot it grittily, you'd then expect gritty shit to happen. So I thought let's do the opposite; let's make it glossy, so you could easily see these characters in SPIDER-MAN. but it's like "What would happen if Spider-Man were in the real world?"

Beaks: There are a lot of people who aren't used to seeing comic book movies with a good deal of blood in them. So when WATCHMEN came out, it kind of blew their minds. That film also had a very clean look, and I think mainstream audiences had a hard time wrapping their minds around that. Now that you're testing the film, are you running into people comparing it to WATCHMEN?
Vaughn: No. The test scores... I'm not even going to tell you what they were because you wouldn't believe me. They were just phenomenal. And two of the things that were singled out for praise was that it was unique - it was like nothing anyone had seen before - and that it was fun. I think the difference between WATCHMEN and KICK-ASS is... I mean, I thought WATCHMEN as a piece of filmmaking was exquisite; I thought Zack Snyder did stuff that was jaw-droppingly brilliant. My only criticism of it was that I thought it was a little too faithful to the structure of the comic. It just felt episodic; the narrative drive wasn't working. That's the one thing I would've changed.

But it was very serious, WATCHMEN, and [KICK-ASS] isn't. It hasn't got a serious bone in its body, to be frank. But it ain't a spoof or a comedy either. When I say it's not serious, I mean it's meant to be fun. Someone described it as "Teenage Tarantino". And as much as I'd love to think I could walk on that man's coattails, that a description that made me smile.

Beaks: But that's appropriate. You are calling back the iconography of all of these superhero movies. It's that magpie approach to genre. You borrow a little from this film, and a little from that film. So if people are then saying it's unique, well, that's very Tarantino.
Vaughn: I hope so. You'll have to watch the film and tell me yourself. That's the weird thing: we're discussing the film, and you haven't seen it.
Beaks: Yeah, you're getting me all fired up.
Vaughn: Well, I'm excited. I really am.
Beaks: Just to eliminate any doubt: this is an R-rated film?
Vaughn: Yes. Although we've got no sex in it. I don't quite understand the ratings system in America. Apparently, I can say to you, "I'm going to fuck you up bad tonight!", and you'll get a PG-13. But if I say, "I wanna fuck you bad tonight!", you get an R. I was scratching my head at that one when I found that out.
Beaks: But there is actually viscera being exploded across the screen, right? I remember this passage from the script: "The viewing window is decorated with Danil's insides." If there are images like that in your movie, then I think you've got an R.
Vaughn: There are. (Laughs)

Beaks: Good.
Vaughn: I mean, I've held back on some of it. It's funny: we're doing the blood at the moment with visual effects, and I'm struggling to make a decision. I have one idea that we'll take the drawings from the comic and do the blood like that; we'll make it very cartoony, comic book blood. Then I looked at it, and... it looked really cool in the stabbing and stuff, but afterwards, you were like, "What does that mean? Is there comic book blood on the floor?" These are a few things which I probably should've made a decision on before I shot it. (Laughs)
Beaks: How are you going to incorporate the animated scenes we've been hearing about?
Vaughn: Basically, there's a scene where it's the backstory of how Mindy and Damon become Big Daddy and Hit Girl. I was just looking at it, and I was like, "Fuck, I'm going to have to get someone who looks like a young Cage, and then a two-year-old and a four-year-old Mindy. And then I'm going to have to shoot in fifteen or sixteen different locations. This is going to cost a fortune!" And then we came up with this premise where Big Daddy is brainwashing Hit Girl into thinking all of this is fine [by drawing] all of the gangsters as comic books. That's her life: reading comic books. And Big Daddy is also a comic book artist; he makes his money drawing comic books. So Mark and I had this idea where... he draws the Big Daddy and Hit Girl comic, which he gives to her to read. And what happens is another character finds this comic and reads it. It's not going to be animated like a cartoon or a manga. John has drawn the comic which the character would've drawn, and we're just going to give it a 3-D look with a little movement. It should look cool. I haven't seen it yet. We're working on it at the moment. But we're not trying to do a KILL BILL moment. It should have a very different feel to it. I hope. (Laughs)
Beaks: : One of the things readers of the comic are wondering is how you're going to complete the arc of the story.
Vaughn: Look, Mark is smart and organized. When he pitched it to me, he had the first comic with an outline of all the other seven comics. He had two-page synopses of each one. And when I saw that, I said, "Fuck! I've got the movie in my head, and I'm going to change this, this and that." And he said, "That's a great idea; that'll work in the comic", and, "That wouldn't work in the comic." They're as faithful to each other as could be possible so that the comic is good and the movie is good. But they have similar endings.
Beaks: : You know, after seeing how he's used in YEAR ONE and thinking about what he'll be doing in KICK-ASS, it occurs to me that Christopher Mintz-Plasse might have a future in villainy.
Vaughn: The thing about Red Mist is that his dad is the baddie in this film. We've got Mark Strong, who's fucking great by the way. I think Mark is going to have his Tim Roth moment in the sense that... I was living in L.A. at the time when RESERVOIR DOGS came out, and I remember hearing a lot about this new American actor named Tim Roth. And I was like, "Oh, really?" (Laughs) But the thing about Red Mist is that he's not as black-and-white as a villain. He's a comic book lover as well, so he has a lot in common with Dave. And every time he's hanging out with him, they're enjoying it. When they put on Danny Elfman music as they're driving Mist Mobile, they're both living the dream. You sort of like him. You do get to hating him because he screws him over, but you do like him.

Beaks: So what about the release date? Do you have any idea where this might land on the calendar?
Vaughn: It depends. I might do a screening at my house on Christmas Day for my family and friends, and say, "How's this for the world's most expensive home video of all time?" But there's been a lot of interest now from the studios. I think they're understanding that... I don't want to tempt fate, but I would say we'll probably copy the 300 model of watching it for the first time at Comic Con, fingers crossed people like what they see, and, if they do, build off of that and release in the first quarter of next year during spring break.
Beaks: I love that Comic Con has become a geek film festival of sorts.
Vaughn: Well, I've never been! And I can't wait! I was meant to go three different times, but failed. I was meant to go for X-MEN 3, then that failed. Then I was meant to go for THOR. And also STARDUST. So fourth time lucky. (Laughs) I've got no idea what to expect. It's funny, but I'm both thrilled and bummed out that AVATAR is on earlier than us. I'm thrilled because I'm going to try to sneak in and see some of it, but at the same time I'm thinking, "How in the hell is anyone going to take notice of us when you've got AVATAR playing?"

You know, the thing about this movie - and this is why I was adamant about launching at Comic Con - is that ultimately any one of the 7,000 guys who are watching that footage [in Hall H at Comic Con] could be the lead in this film. This is a movie about people who love comics. And that's another thing: I've seen a lot of very good trailers over the last few years turn into pretty lousy movies. So we're not doing the big trailer. I'm just going to show some scenes. It's just like, "Here you go! The scenes aren't finished, they're straight off the AVID, but... here are some scenes. And hopefully you'll like the scenes enough to then want to see more when we get the bloody film finished!" (Laughs)

Beaks: I think that's the way to go. I think that's what Guillermo del Toro would call "Showing your dick."
Vaughn: Well, they might need a magnifying glass, but there you go.
Beaks: So if the film takes off, have you already thought about franchise possibilities? How would you continue the story?
Vaughn: This is the annoying thing. I don't want to tempt fate. But Mark and I over a couple of beers came up with one of the funniest, coolest idea for a sequel that we would only be able to get away with if the film does well. We'd sort of dial it up to eleven, shall we say. (Laughs)
Beaks: Well, if these kids take off like you say they're going to, you'll be paying them three times as much as you did on the first movie.
Vaughn: Which means fuck all still.
Beaks: (Laughs) Really?
Vaughn: (Laughing) Yeah. They didn't get paid a lot. Neither did I. It really was a labor of love.
Beaks: But it sounds like it was worth it.
Vaughn: It's really got me so excited about being a director. It was just so fun. It's how films should be. Films should be about taking risks and pushing boundaries. The problem with the film business is that it's become too homogenized.

Wait until you see Cage in this. It's like he's gone back to the WILD AT HEART/RAISING ARIZONA days.

Beaks: He's that unhinged?
Vaughn: In a different way.He's done a cool-as-hell performance. I really mean this. I wish I could just start screening the movie for everyone, but I've got to finish the bloody thing!




Personally, I think Vaughn should commandeer one of those multiplex screens in the Gaslamp District on Thursday night and show the whole goddamn movie. But the Hall H footage will suffice. For now.

Faithfully submitted,

Mr. Beaks

Pogledao sam LISICE Krste Papića. Za razliku od IZBAVITELJA, ovd već imamo posla sa izrazito relevantnim filmom.

Scenario su napisali Mirko Kovač i Krsto Papić i u ovom filmu je Kovač u formi bliskoj MALIM VOJNICIMA. Ruku na srce, MALI VOJNICI su jači high cocnept od LISICA, i imaju veći internacionalni appeal, ali LISICE su takođe odlično postavljen scenario sa sjajnim konceptom i mračnim ishodom koji proističe iz samog miljea i karaktera.

Zaista, svi naši aktuelni scenaristi i reditelji koji pretenduju da donesu neku sliku mraka i zla koje vlada na našim prostorima, za početak treba da prouče ovaj Kovačev diptih i pokušaju da ga dostignu.

Iako se na nivou strukture i postavke određenih scena, LISICE svakako mogu osporavati pošto u nekoliko navrata postoje izvesne teatralne postavke u izlaganju likova, scenario je impozantno moderan, i što se tiče poznavanja stukture naši scenaristi u međuvremenu, nažalost, nisu daleko odmakli od ovoga. Kao FESTEN pre FESTENa, LISICE se dešavaju u rasponu od nekoliko sati tokom svadbe jednog hercegovskog Hrvata 1948. godine.

Tokom svadbe počinje da se odvija jedna perverzna igra dominacije između lokalnog partijskog funkcionera koji je uvaženi gost, lokalnog naroda i utvara u liko nekoliko oznaša koji su tu došli da privedu nekoga ali niko ne zna koga.

U toku svadbe će se u nekoliko navrata preokretati odnosi među likovima i to vrlo uverljivo a sve će kulminirati vrhunski fatalističkom završnicom.

Da se poređenje sa FESTENom samo ne nameće, LISICE bi se mogle smatrati jugoslovenskom pretečeom IRREVERSIBLEa.

Naime, pored mračnih tajni i odnosa, LISICE donose jednu suspreghnutu ali opipljuvu sekusalnost koja se oslobađa u dve upečatljive, antologijske, scene - jedna je devojačka proto-lezbejska igra a druga je produžena scena silovanja. U kinematografiji poznatoj po scenama silovanja  LISICE su dale vrlo značajan doprinos sa jednom od dostojanstvenijih i umetnički oblikovanijih scena tog tipa.

Papićev rediteljski koncept je minimalistički u skladu sa samim miljeom koji je krševit i opor, te je takav i film. Ipak, vrlo se vodi računa o mizanscenu i Papić ističe filmične elemente kako same lokacije tako i svadbe kao rituala.

Fabijan Šovagović u ulozi dobrohotnog mladoženje koji sluti tragediju je kao i uvek klasa za sebe. Jagoda Kaloper kao Višnja je vrlo hrabro i svedeno odigrala svoju ulogu koja ju je uz MISTERIJE ORGANIZMA potvrdila kao jednog od seks simbola jugoslovenskog art filma.

U političkom smislu, Kovač i Papić su napravili zreo film koji ilustruje fatalni spoj ideologije čijem je sprovođenju inherentan teror i našeg mentaliteta. Film je smešten u vreme IBa, tada još uvek ne sasvim prepoznatog kao devijantnog, naročito ne u Hrvatskoj, te u tom smislu, može se smtarti vrlo provokativnim iako nominalno ne udara na sistem već na njegovu zaostavštinu. LISICE su jedan od retkih hrvatskih filmova koji se smatraju delom Crnog Talasa.

Uz MALE VOJNIKE, LISICE se mogu gledati i kao doble-bill sa BALADOM O SVIREPOM... pošto je tema dosta slična ali BALADA ima više lirski i apolitičniji pristup. Osramoćenu ženu u oba filma inače igra Jagoda Kaloper, ali i mimo toga, među sasmim glavnim junacima tih filmova postoje izvesne sličnosti.

U svakom slučaju, LISICE su must-see za svakog ljubitelja jugoslovenskog filma koji bi želeo da ga malo bolje upozna.

* * * / * * * *

Svijet
Žižek: Ahmadinedžad je islamofašist, a Musavi plače za prošlošću Piše: Slavoj Žižek
Foto: AFP
Jedan od najuglednijih svjetskih filozofa za Jutarnji tumači krizu

Kad se autoritarni režim približi svojoj konačnoj krizi, njegovo rastakanje u pravilu ide u dva koraka. Prije samog kolapsa dogodi se misteriozni proboj: iznenada ljudi znaju da je igra završena i više se ne boje. Ne samo da režim gubi svoj legitimitet, već se njegovo korištenje moći doživljava kao impotentna panična reakcija. Kao u crtićima: mačka dođe na rub ponora, ali nastavi hodati ignorirajući činjenicu da ispod nogu nema tla; padati počinje tek kad pogleda dolje i ugleda bezdan. Kad pak izgubi autoritet, režim je kao ta mačka: da bi pao, treba ga samo podsjetiti da pogleda...

U "Šahu šahova", klasičnoj analizi Homeinijeve revolucije, Ryszard Kapuscinski je precizno locirao trenutak proboja: na raskrižju u Teheranu jedan se prosvjednik odbio maknuti kad je na njega povikao policajac i posramljeni se redarstvenik povukao; za par sati cijeli je Teheran znao za ovaj incident i iako su ulične bitke trajale mjesecima, svi su znali da je igra završena. Događa li se nešto slično sada?

više iz rubrike
SVIJET
Sekularna reakcija

Postoji mnogo verzija događaja u Teheranu. Neki u prosvjedima vide kulminaciju prozapadnjačkog "reformskog pokreta" u skladu s "narančastom" revolucijom u Ukrajini, sekularnu reakciju na Homeinijevu revoluciju. Podržavaju prosvjede kao prvi korak prema novom liberalno-demokratskom Iranu oslobođenom muslimanskog fundamentalizma.

S druge su strane skeptici koji misle da je Ahmadinedžad stvarno pobijedio: on je glas većine, dok podrška Musaviju dolazi od srednje klase i zlatne mladeži. Ukratko: ostavimo se iluzija i suočimo se s činjenicom da Iran u Ahmadinedžadu ima predsjednika kakvog zaslužuje. Zatim, ima onih koji se odriču Musavija jer je dio klerikalnog establišmenta čije su razlike od Ahmadinedžada uglavnom kozmetičke: želi nastaviti nuklearnih program, protivi se priznavanju Izraela, uživao je podršku Homeinija kao premijer za rata protiv Iraka.

   Slavoj Žižek
Sveobuhvatna solidarnost

Sve ove suprotstavljene verzije iščtavaju iranske proteste po obrascu islamski radikali protiv prozapadnih liberalnih reformista te zbog toga ne mogu ispravno locirati Musavija: je li on reformist kojeg podržava zapad i koji želi više ljudskih sloboda i tržišnu ekonomiju ili je član klerikalnog establišmenta čija moguća pobjeda ne bi ni na koji ozbiljniji način utjecala na prirodu režima? Tako oscilacije potvrđuju da nitko nije shvatio istinsku prirodu prosvjeda.

Zelena boja koju su prihvatili Musavijevi pristaše, uzvici "Allah akbar" koji odjekuju u večernjoj tami, jasno indiciraju da oni vide svoje aktivnosti kao ponavljanje Homeinijeve revolucije iz 1979. godine, kao povratak njezinim korijenima, poništavanje kasnijeg iskvarivanja revolucije. Povratak korijenima nije samo pragmatičan; on se još više odnosi na način djelovanja masa: empatično jedinstvo naroda, sveobuhvatna solidarnost, kao prijeteći marš tisuća u potpunoj tišini. Na djelu je stvarni narodni ustanak prevarenih partizana Homeinijeve revolucije.

Nekoliko je ključnih konzekvenci koje se moraju izvući iz ovog uvida. Prvo, Ahmadinedžad nije heroj islamske sirotinje, nego stvarno iskvareni islamofašistički populist, vrst iranskog Berlusconija, čija mješavina klaunovskog nastupa i bezobzirne politike sile izaziva tjeskobu među većinom ajatolaha.

Stvarni potencijal u Iranu

Njegova demagoška podjela mrvica sirotinji ne smije zavarati: iza njega nisu samo organi policijske represije i vrlo zapadnjački aparat PR-a nego i snažna nova klasa bogatih, rezultat korupcije režima (Iranska revolucionarna garda nije milicija radne klase, nego megakorporacija, najjači centar bogatstva u zemlji).

I na kraju, ovo znači da postoji stvarni oslobađajući potencijal u islamu - za pronalaženje "dobrog" islama ne treba se vraćati u 10. stoljeće, on je ovdje, pred našim očima.

Budućnost je neizvjesna - najvjerojatnije će oni na vlasti obuzdati narodnu eksploziju i mačka neće pasti u bezdan. No, to više neće biti isti režim, nego samo još jedna korumpirana autoritarna vlast među ostalima. Kako god završilo, izuzetno je važno imati na umu da svjedočimo velikom emancipacijskom događaju koji se ne uklapa u okvir borbe između prozapadnih liberala i protuzapanih fundamentalista. Izgubimo li zbog našeg ciničnog pragmatizma mogućnost prepoznavanja ove emancipacijske dimenzije, tada mi na Zapadu stvarno ulazimo u postdemokratsku eru, spremni za naše Ahmadinedžade. Talijani već znaju njegovo ime: Berlusconi. Drugi čekaju u redu. (preveo Ž. Trkanjec)

Revolucija je bila mnogo više

Treba uvidjeti razliku između Karubija i Musavija. Karubi je stvaran reformist koji predlaže iransku verziju politike identiteta (identity politics), nudeći protuusluge. Musavi je drukčiji: njegovo ime znači stvarno oživljavanje narodnog sna koji je krijepio Homeinijevu revoluciju. Ako je, pak, taj san bio utopija, u njemu treba prepoznati stvarnu utopiju same revolucije. To znači da se Homeinijeva revolucija iz 1979. ne može svesti samo na preuzimanje vlasti od strane radikalnih islamista - bila je mnogo više. Treba se sjetiti nevjerojatnog vrenja prve godine nakon revolucije, eksplozije političke i socijalne kreativnosti koja je oduzimala dah, organizacijskih eksperimenata i debata među studentima i običnim ljudima. Činjenica da je tu eksploziju trebalo ugušiti demonstrira da je Homeinijeva revolucija bila autentični politički događaj, trenutno otvaranje koje je dalo maha snagama socijalne promjene za koje se do tada nije čulo, trenutak u kojem se "sve činilo mogućim". Slijedilo je zatvaranje kako je islamski establišment preuzimao političku kontrolu. Frojdovski rečeno, sadašnji protestni pokret je "povratak zatomljenog" Homeinijeve revolucije.
Jadni ljevičari s Ahmadinedžadom

Najjadniji su ljevičari koji podupiru Ahmadinedžada: oni stvarno misle da se radi o iranskoj neovisnosti. Ahmadinedžad je pobijedio jer zastupa neovisnost zemlje, otkrio je korupciju elite i iskoristio novac od nafte kako bi poboljšao prihode siromašne većine - to je, kako nam se govori, pravi Ahmadinedžad iza slike fanatika koji negira holokaust kakvu nam nude zapadni mediji.

Prema njima, sada je u Iranu na djelu ponavljanje 1953. i rušenje Mossadehga, udar protiv legitimnog predsjednika koji financira Zapad. No,tu se ignoriraju činjenice: velik odaziv na izbore, 85 %, može biti objašnjen jedino kao prosvjedno glasanje. 

Pogledao sam poslednji film Fritz Langa DIE 1000 AUGEN DER DR. MABUSE.

U ovom završnom filmu, istoričari filma Langov come back posle nekoliko razočaravajućih posleratnih naslova u kojima se bavio temama i ambijentima gde njegov talenat nije mogao doći do izražaja.

Poslednji MABUSE je Langov povratak na tematski i stilski krug koji ga je učinio poznatim, to je tema manipulacije, psihičke nestabilnosti, paranoje, neobičnih ambijenata, višeslojnih zapleta... Štaviše, iako sam Mabuse nije junak ovog filma, Lang se nadovezuje na svoje početne uspehe sa Mabuseom koga su kasnije mnogi tumačili jednim iracionalnim predviđanjem demona nacizma u Nemačkoj.

u ovom filmu je glavni negativac neko ko kopira Mabuseov sistem rada kako bi zastrašio svet, neko ko je naslednik, reklo bi se neomabuzeovac, što bi se u pšrincipu moglo čitati i kao neonacista. Infrastruktura koja omogućuje neo-Mabuseu da čini zlodela jeste hotel čiju su gradnju počeli nacisti.

Sama tema nadzora i kamera vezana je sa temom nacizma jer je hotel počet 1944. i kako se u filmu kaže, nacisti su ga gradili tako da bi mogli da nadziru stanare. Boravak u toj represivnoj strukturi, reklo bi se Represivnom Hotelu, čini to zdanje likom za sebe.

Na nivou simbola, Langova priča je jasna, strukture nasleđene od nacista omogućuju pojavu neo-nacvizma ili drugog oblika poretka tog tipa koji bi se njima služio. Neonacizam je u to gvreme, ovaj film je iz 1960. dakle neposredno posle rata, još uvek bio vrlo prisutna tema u repertoarskom filmu. U tom smislu, čini se da tema nacizma funkcioniše ne samo kao langova opsesija nego i kao legitimna repertoarska atrakcija. Uostalom, THE QUILLER MEMORANDUM nekoliko godina kasnije nudi još paranoidniju, reklo bi se podjednako ekspresionističku sliku razgranataog neonacizma u Zapadnoj Nemačkoj.

Ono što se od Langa kao jednog tradicionalnog inovatora nije očekivalo, to je da će njegov film delovati tako staromodno u stilskom smislu. Nažaliost, čini se da sam Lang pred kraj karijere nije bio sposoban da adekvatno i moderno primeni VLASTITE inovacije, i dok su žanrovski reditelji u tom trenutku već radili zanimljive stvari pod njegovim uticajem, on je delovao izuzetno staromodno.

Po svojoj statičnosti, u većem delu trajanja, ovaj film izgleda kao neki marginalniji krimić iz četrdesetih i razlikuje se po tome što za razoliku od noir naslova tog tipa ima veći budžet i ambcioznije setove. Međutim, u suštini, rediteljski postupak je vrlo arhaičan, štop se prenosi i na scenario koji je konfuzan i epizodičan. Naravno, ubrzo će pre svega kod Italijana a potom i kod nekih američkih reditelja poput De Palme (pa i kod samog Hitchcocka) izvesna iracionalnost u scenariju igrati ulogu, međutim u poslednjem Langovom filmu, iracionalnost je bliža nedorađenosti nego ekspresionizmu.

Ovaj film je sasvim pristojan i interesantan za gledanje, ali nije na nivou koji bi trebalo da ima Langov testament. Niz refrenci na vlastiti opus pokazuje da ga je i Lang koncipirao kao rekapitulaciju vlastite karijere.

Ljubiteljima jugoslovenskog filma je interesantno da glavni glumac iz ovog filma Peter Van Eyck, Nemac iz brojnih holivudskih filmova, ali i evropskih naslova, samo tri godine posle rada sa Langom u Jugoslaviji snima film OSTRVA Jovana Živanovića, sa Elke Sommer.

* * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 14-07-2009, 17:56:55
Ono što se od Langa kao jednog tradicionalnog inovatora nije očekivalo, to je da će njegov film delovati tako staromodno u stilskom smislu. Nažaliost, čini se da sam Lang pred kraj karijere nije bio sposoban da adekvatno i moderno primeni VLASTITE inovacije, i dok su žanrovski reditelji u tom trenutku već radili zanimljive stvari pod njegovim uticajem, on je delovao izuzetno staromodno.

mda.
na žalost, koliko je lang pred kraj života bio nepouzdan, neuračunljiv, sumnjivog ukusa itd. najbolje se vidi u činjenici da je skoro-negledljiv, a u svakom slučaju marginalni, bezvezni film NECRONOMICON jessa franca dizao u nebesa kao nešto najerotičnije što je ikada video...

da lang daje seal of approval jednom franku - to je zaista dno apsurda.

Pogledao sam BRUNO Larry Charlesa i moram priznati da sam se silno razočarao. Ne samo da Cohen i Charles ovog puta nisu uspeli da priđu intrigantnosti BORATa, nego scene deluju krajnje neubedljivo i samim tim su i znatno manje smešne. Naravno, sasvim je jasno šta su oni planirali da bude smešno, ali to je na kraju ispalo mahom samo besprizorno i nekako bezveze. Neubedljivost je svakako subjektivna kategorija, i na nju puno utiče i sam medijski prostor koji je u međuvremenu zauzeo Cohen. Međutim, BRUNO je morao biti film koji računa na to, i nudi rešenje kako da to prevaziđe. Sasvim je moguće da je ovaj film zanimljiviji nekome ko ne zna apsolutnio ništa o Cohenu. Ali, taj koji ne zna ništa o Cohenu, ne zna ništa ni o temama kojih se ovaj film dotiče te ga opet ne može razumeti.

Dakle, mislim da je BRUNO u lose-lose situaciji.

Ne mogu da kažem da se za vreme filma nisam smejao. Ali, to je bilo više reda radi, da ispoštujem Cohena, trud i ostatak gledalaca nego što mi je sad zaista bilo naročito smešno.

Ono što mi deluje kao jedna od zamki ovog filma to je utisak da se ovog puta sama ekipa dobro provodila na snimanju. Ima scena koje deluju da je na samom snimanju bilo ultrazabavno ali ta zabava se nije baš prenela i na publiku koja tone gleda uživo.

Kad je reč o homofobiji, svakako da ima osnova za takve otpužbe. Film tretira homoseksualnost kao nešto smešno i groteskno, ali na sve to - teško da će usrećiti i homofobe, pošto je taj humor toliko moronski da u suštini film ni nema neku ideološku agendu. Preoštro je reći da je film namerno homofoban, to je samo utisak, ali takav efekat proističe iz neosmišljenosti a ne iz neke namere.

Cohenov humor je uvek imao neku posebnu dimenziju, pre svega u političkom smislu. Toga ovde gotvo da nema. Ima sjajnih detalja, recimo kada Mel Gibsona zove Fuhrer ili uzme Meksikance da luže kao stolice i naziva ih Mexican chair people, ali u suštini, Cohenova prepoznatljiva pamet je izostala.

Ono što u filmu postoji to je gross out, snimljen pseudodokumentaristički, i to je manje više to, a od Charlesa i Cohena se očekivalo više.

* * / * * * *

počinješ da zvučiš kao severin franić

Quote from: mrkoye on 16-07-2009, 02:25:02
počinješ da zvučiš kao severin franić

Zato što želim da me Ana Franić naziva & doživljava "taticom"...

Reprizirao sam jedan od velikih klasika jugoslovenske kinematografije, KAKO SU S VOLELI ROMEO I JULIJA Jovana Živanovića. Ovaj film iz 1966. godine mi je bio sjajan kada sam ga gledao prvi put na VHSu i na svu sreću rip je prilično solidan što je za ovaj film izuzetno važno pošto su Jovan Živanović i direktor fotografije Branko Ivatović napravili vrhunski posao.

Viozeulni aspekt ovog filma na sve to, zaista nije ključni element ovog ostvarenja. Ovaj film nije ČARLSTON ZA OGNJENKU pa da se vizuelni aspekt smatra selling pointom. Štaviše, ključ ovog filma je više u mešavini DAME S KAMELIJAMA i NOZ W WODZIE Romana Polanskog.

Jednostavna ljubavna priča beogradskog mangupa koga tokom odsluženja vojnog roka velika ljubav ostavi zbog perspektivnog diplomate koji je može izvući iz užasa prigradskih dvorišta, suštinski omogućuje da s secira tkivo tadašđnjeg jugoslovenskog društva.

Slično Kokanu Rakonjcu, Živanović zajedno sa scenaristima Žikom Lazićem i saradnikom Mihizom, savršeno dotiče velike društvene probleme kroz malu priču.

Ono što filmu daje posbnu snagu i intelektualnu dimenziju jeste labilnost glavnog junaka čije se ljubavno razočaranje pretvara u gnev i drskost. Iako je postavka imala u sebi sve predispozicije da sklizne u patetiku, Živanović i Lazić su to sprečili.

Kad je reč o već pomenutom vizuelnom aspektu, ne samo da je film izuzetan na planu korišćenja beogradskih i primorskih lokacija već je briljantno kadriran i vidi se da su kompozicije i pokreti kamere postavljeni tako da s u montaži postigne naročita energičnost.

U tom spoju izuzetne vizulne kulture i višeslojne ljubavne priče, KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA spada u sam vrh jugoslovenskog urbanog filma i ostaje večito aktuelan.

Pre nekih 20 godina, reditelj Nedeljko Despotović želeo je da snimi uslovni nastavak ovog filma KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA: 20 GODINA KASNIJE. Ideja je bila da se počne na sahrani Stoleta Stanojlovića a da se prvi film koristi kao ready made i flešbek. Iako su kontakti sa glumcima bili odmaklu, od tog projekta na kraju nije bilo ništa.

KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA spada među najveće klasike jugoslovenskog filma i stoji kao primer danas nedostižne kultivisanosti filmskog izraza.

* * * 1/2 / * * * *