ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Warner Bros. has hired Matt Manfredi and Phil Hay to write "Staycation," a film that Todd Phillips will produce through his WB-based Green Hat Films banner.

Phillips hatched the concept and brought it to Manfredi and Hay. The title gives a clue to the story, but Phillips and the studio would not divulge a logline, though sources said that, as with Phillips' comedies like "The Hangover," this will be a male-driven laffer.

Phillips is producing, but he has made no commitment to direct at this point. Green Hat's Scott Budnick will be exec producer along with Robert Kosberg and Bruce Nash.

Much like comedy director-producer peers like Judd Apatow, Phillips is using the success of "The Hangover" to develop a coterie of reliable writers as WB gets further into the laffer game.

The scribes rewrote "Man-Witch," an original script by Josh Stolberg and Bobby Florsheim, about a schoolteacher who abruptly discovers he possesses witchlike abilities and is sent to "witch school" by the coven that takes him in.

Phillips nearly directed the project with Jack Black until the actor dropped out. "The Hangover" star Zach Galifianakis was briefly attached, until Phillips decided to next direct the comedy "Due Date" with the actor. He will produce "Man-Witch" with Neal Moritz, and Galifianakis is no longer attached to it.

Manfredi and Hay, who started out writing the dramas "Aeon Flux" and "Crazy/Beautiful," most recently scripted "Clash of the Titans" for WB and shepherded it through production, and they are currently writing "The Boys," an action comedy adaptation of the Garth Ennis graphic novels, for Sony and Moritz. The scribes also wrote the supernatural comedy "R.I.P.D." for Universal.

The scribes are repped by UTA, Phillips by CAA.

Pogledao sam ŠTIĆENIKA Vladana Brace Slijepčevića, isto snimljnog 1966. kao i KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA. Oba filma pripadaju vrlo sličnoj liniji kinematografije koja kanališe nezadovoljstvo društvenim okolnostima, s tim što je Živanovićev film pristupačniji sa definisanijim likovima dok je Slijepčevićev na nivou scenarija postavljen sa dosta podrazumevanja i nejasnoća.

ŠTIĆENIK i KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA dele opsesivno razobličavanje novonastalih klasa i elita u jugoslovenskom društvu i sukob generacija stasalih u posleratnoj SFRJ sa generacijom kojoj je ključna stavka u CVu bio NOB. To je sigurno bila traumatična tema već 1966. godine i sasvim je sigurnom društvo bilo u velikoj dilemi kako da se postavi prma tom problemu. I Živanović i Slijepčević su u tom smislu, naravno, na strani generacija stasalih posle rata, ali obojica prikazuju NOB veterane kao ljude sa magnetizmom i životnim iskustvom.

Ono što je razlika je to da je glavni junak ŠTIĆENIKA - Ivan Stanojević koga igra Ljubiša Samardžić, besramni karijerista spreman na sve. Za razliku od ROMEA I JULIJE, glavni junak ovog filma je toksičan, i on se u truloj hijerarhiji savršeno snalazi upravo zato što je spreman da bude hladnokrviniji i otrovniji od drugih. Dakle, ŠTIĆENIK je film o prljavim ljudima koji su na vrhu i još prljavijim ljudima koji se bore kako bi dospeli na taj vrh.

Po svojoj strukturi i razvoju karaktera, ŠTIĆENIK jako podseća na gangsterske filmove o usponu i padu, o dolasku mladog momka u veliki grad, njegovo otkrivanje sveta gangsterizma i potom stradanj u tom istom svetu.

U konkretnom slučaju ŠTIĆENIKA, glavni junak strada zato što je u međuvremenu zaboravio zbog čega je uopšte krenuo da se uspinje hijerarhijom, i zato što je to zaboravio na kraju strada u grčvitom pokušaju da s vrati sbi.

Jovan Ćirilov je pisao ovaj scenario i nesumnjivo j reč o jednom od najzanimljivijih scenarija svoje epohe koji brojnim ulogama i funkcijama Jovana Ćirilova dodaje i mesto značajnog scenariste. Ne trba zaboraviti ni Bogdana Jovanovića kao saradnika na scenariju koji je u to vrme često bio script doktor.

Vladan Slijepčević je jedan od najznačajnijih reditelja u istoriji naše kinematografije, ne samo po opusu, nego pre svga kao pedagog. On je učio film u Britaniji i njegov program ržij je i danas kičma kursa na FDU.

U nekoliko navrata, ŠTIĆENIK upada u klopku toga što nam nije do kraja jasno da li je Ivan kvalittan čovk ili nije, ta dosta bitna karakteristika sigurno bi doprinela utisku zapleta o njegovom kvarenju.

U svakom slučaju, ŠTIĆENIK je vrlo provokativan film čije su se teme nepotizma i negativne selekcije produžile do današnjeg dana, t ne čudi da u poslednje vme Ljubiša Samardžić priprma rimjek tog filma.

* * * / * * * *

Moj utisak o filmu PUBLIC ENEMIES je uprkos najboljoj volji vrlo pristrasan. Kao die hard fan Michaela Manna, pogledao sam ovaj film sa velikim zakašnjenjem proisteklim iz strepnje za to što ću zateći u bioskopu, a onda kada sam otišao & zatekao, sa maksimalno sniženim očekivanjima, nisam mogao da odolim a da ne uživam u pojedinim mahom kratkim deonicama filma, i da nekako nalazim opravdanje svom omiljnom reditelju.

Međutim, generalno, da je iko drugi sem Manna radio ovaj film, rekao bih da je taj čovek potpuna budala. Mann na svojoj strani naprosto ima taj adut pošto je nesporno da on ume da režira i da sada pokušava da pravi nekakav eksperiment. To je sasvim jasno. Stoga on ima onaj neki kredibilitet čoveka koji ume da radi po pravilima i odlučuje da ih krši. Problem je u tome što kršenje tih pravila ne vodi nikuda.

PUBLIC ENEMIES u samoj svojoj suštini ima niz problema koji samo naizgled proizilaze iz Mannovog pristupa a zapravo proizilaze iz nekonzistntnosti pristupa. Pre svega u dramaturškom smislu, Mann još od MIAMI VICE voli da ima tu nekakvu pinterovsku postavku scena bez formalne ekspozicije u kojoj bi s razumelo ko je ko, nego ulazimo u sred situacije i onda se kroz nju probijamo sami, sami razabiramo ko je glavni junak, ko su ostali i koje su njihove osobine. Takav pristup nas dovodi do toga da mi o mnogim likovima koji okružuju Dillingera praktično ne saznamo ništa do samog kraja filma a i o njemu samom saznamo ono što nam on kaže.

Međutim, ja bih taj pristup prihvatio kao takav da ga Mann ne preseca ljubavnom pričom između Dillingera i Billie koja j postavljna kao najveći mogući kliše, ne deluje uopšte verovatno da su ti ljudi tako komunicirali i tako govorili jedni s drugima. Ova ljubavna priča je kao neki spoof na gangsterske filmove.

Isto tako neki jako bitni odnosi, recimo onaj između Dillingera i Ane, koji nastupa kada Billie dopadne robije zbog njega, je ostao van ekrana iako bi publici bilo vrlo zanimljivo da vidi kakav je to čovek koji prisustvuje dok mu hapse veliku ljubav a onda ode da se druži sa kurvama i do kakvog je to preloma došlo u njemu.

Što s podele tiče, ona je grozna. Christian Bale u ulozi Melvina Purvisa je na svu sreću u underplayu, Mann ga je obuzdao, ali s upravo u underplayu vidi koliko je Bale prazan. Johnny Depp je neubedljiv kao Dillinger. Uopšte ne deluje opasno, i mislim da je Mann kao veliki mačo reditelj, trebalo za potrebe ovog filma da uzme i nekog muževnog glumca. Depp naprosto deluje suviše slabićki za takvu ulogu. U Miliusovom filmu Warren Oates svakako nije bio fizički najsuperiorniji ali je bio vrlo muževan što j potrebno za ovaj lik. Depp naprosto nije man enough for the job. Branka Katić glumi svom snagom, kao u srpskom filmu, i to je msigurno najslabija uloga u filmu. Nisam do kraja razumeo kastovanje Francuskinje u lik Amerikanke francuskog porekla i siguran sam da bi neka američka glumica to bolje odigrala ali Cotillard je OK.

Što se zloglasnog HDa tiče, intresantno je gledati film smešten u epohu, a da je snimljen kao ultramodran film. Međutim, Mannov stil varira od nekih hiperdizaniranih varijanti do hiperrealizma kakav pruža HD tako da je u vizuelnom smislu, PUBLIC ENEMIES prilično nekonzistentno iskustvo. Meni je kao fanu takav pristup bio zanimljiv ali razumem i ako je nekome nedopustiv. U svakom slučaju, PUBLIC ENEMIES u vizuelnom smislu nije konzistentno i zaokruženo delo.

Ono gde je Mann superioran svakako je njegova pažnja prema praksi policajaca i kriminalaca. PUBLIC ENEMIES u tom smislu uspeva da objasni rezone koji su stajali iza rada i jednih i drugih. Isto tako, film ima nekoliko efektnih scena, kako vizuelno, tako i dramski, u kojima se vidi da ih je radio majstor. Međutim, na nivou celine, PUBLIC ENEMIES prosto ne stoji.

Miliusov DILLINGER, iako je faktografski verovatno manje verodostojan ipak stoji kao daleko superiorniji FILM o ovoj temi.

Nažalost, kako rekoh pristrasan sam te sam sklon tome da mislim da PUBLIC ENEMIES jedino može biti gori u stvarnost od ovoga kako ga opisujem.

* * 1/2 / * * * *

slutim da je dimbov opis tačan, i da bi ovo meni -koji manna ne volim skoro nimalo- bilo nesnosno.
radije ću još jednom da pogledam milijusovog dilindžera, jer od tog filma ne mogu da se umorim.

Miliusov DILLINGER je neuporedivo bolji, ta dva se ne mogu ni porediti.

Ja sinoć ni u jednom trenutku nisam pomislio na DILLINGERa upravo zato što je toliko klasa superiorniji da te PUBLIC ENEMIES ni ne podstiče da misliš na filmove u tom rangu. PUBLIC ENEMIES bih pre poredio recimo sa ROAD TO PERDITION... To je taj fazon.

Reprizirao sam QUIZ SHOW Roberta Redforda, jedan od autentičnih predstavnika old school kvalitetnog i ozbiljnog filmmakinga u poslednjih 20 godina. QUIZ SHOW je vrhunsko ostvarenje u svakom smislu. Pored vrhunske egzekucije i uzbudljive priče ima i vrlo interesantan ideološki plan koji ne zastareva.

Priča o mladom ambicioznom političaru koji istražuje slučaj nameštanja kvizova, na površini deluje kao priča o korupciji televizijske industrije čiji je tok uzbudljiv a ishod je hepiend. Međutim, iza te priče u kojoj se sistem potvrdio kao tek (polu)efikasan, odnosno, priče u kojoj je država kaznila neposredne izvođače radova ali ne i naručioce iz velikih korporacija i TV mreža, krije se jedna suštinska mračna slika tadašnje Amerike, a to je društvo u kome postoje snažne kako rasne tako i klasne podele, postoje ljudi kojima se bezrezervno veruje i oni čija se istina dovodi u pitanje.

Duh nespremnosti svih ljudi u ovom filmu da optuže Charlesa Van Dorena, uključujući i glavnog junaka koji ga je zapravo razotkrio je ključ za razumevanje ove priče. Drugi ključ je svakako nepravda koju praktično podstiču gledaoci, i to nepravda bazirana na izvesnim oblicima rasizma i klasne netrpeljivosti. A na kraju cele priče, ironično, gledaoci bivaju tretirani kao oni koji su prevareni i oštećeni kvizom, i iz svega izlaze nepromenjeni. Otud ne čudi da film počinje i završava songovima Bertolda Brechta i Kurta Weilla iz "Opere za groš".

Druga sjajna dimenzija ovog filma je potpuna ambivalentnost koja vlada u toj situaciji. Svi su na neki način upleteni i svi vide svoje interese u ovoj aferi. Ovo je film o tortalnoj hipokriziji u kome zapravo nema žrtve, svi su manje ili više krivi, čak i glavni istražitelj koji ne želi da optuži Van Dorena. Ipak, Redford uspeva da iznijansira likove tako da sasvim jasno glavni istražitelj Goodwin ipak uslovno stoji kao pozitivni junak.

Glumačka postava koju predvode John Torturro, Ralph Fiennes, Rob Morrow i David Paymer je sjajna.  Svaki od njih donosi svoj stil glume koji se uklapa u celinu a opet čini ove pojedinačne karaktere upečatljivim i vezuje ih za različit socijalni i moralni milje. Redfordova egzekucija je odlična, ne samo zbog sjajnih produkcionih vrednosti već i zbog saradnje sa Scorseseovim čuvenim DPjem Michael Ballhausom koji je svoju saradnju sa Scorseseom počeo kao Fassbinderov DP od kog se očekivalo da mu pomogne u low budget fazi a na kraju je izrastao u jednog od najraskošnijih DPjeva u Holivudu.

Iz današnje vizure, interesantno je videti Rob Morrowa koga je ovaj film lansirao kako je u međuvremenu nestao jer nije kasnije imao uloge ovog kalibra. Međutim, on je u ovom filmu sasvim u redu kao neko ko je došao iz Torturrovog miljea ali je po obrazovanju bliži Fiennesu.

QUIZ SHOW se pojavio u periodu kada je već kenulo raslojavanje između filmova sa većom umetničkom i društvenom ambicijom i onoga što bi se moglo nazvati entertainmentom. Ovaj naslov je upravo spojio te dve tendencije unutar jednog naslova. Ipak, na kraju čini se da je Akademija bila blagonaklonija nego publika i film nije postigao naročit uspeh na blagajnama, a nagrađen je sa dosta nominacija.

* * * 1/2 / * * * *

Jel poseduje neko film DOLLARS Richarda Brooksa, sa Goldie Hawn i Warren Beattyjem? Rado bih ga reprizirao...

zašto ne daunlouduješ?
npr. sa cinemageddona
ako si zainteresovan dobićeš na pm user/pass.

Jel ga ima tamo?

http://cinemageddon.org/details.php?id=41149

Hvala!

Pogledao sam IDIOCRACY Mike Judgea sa velikim zakašnjenjem. Reč je o simpatičnoj satiričnioj komediji o glupacima koji su zavladali Amerikom zato što su bili virilniji od pametnih i 2500. godine su konačno prevladali.

Glavni junak film je vojnik prosečnih intelektualnih mogućnosti koga zamrznu radi eksperimenta i zaborave. On se budi 2505. godine i ispostavlja se da je najpametniji čovek na svetu.

IDIOCRACY po konceptu liči na Woody Allenov SLEEPER, međutim, naravno, pristupi humoru su različiti, iako je u oba slučaja reč o satairičnom prilazu budućnosti.

Ono što je u samoj strukturi humora interesantno jeste to da Judge satirički prilazi vladavini glupaka koristeći njihove gluposti kao osnovni izvor humora ali ono što se dešava u većini slučajeva uglavnom može biti smešno upravo ljubiteljima glupljeg i grubljeg humora. Tako, recimo, Judge ima scenu u kojoj glupšak gleda neku komediju za glupake i naravno ona je groteskna, smešna zato što uopšte nije smešna, međutim, u samoj suštini nije mnogo daleko od Judgeovog humora.

Isto tako, kako film odmiče, prezir prema glupacima se gubi i na kraju iz njih izbija humanost koja čini da antiutopijski svet na koji Judge upozorava, uprkos svojoj ekstremnosti nekako postane prihvatljiv. Slična kao i sa Beavisom i Buttheadom čija je humoristička funkcija jasna, na kraju se ispostavilo da je ova serija više poslužila za senzibilizaciju javnosti prema stvarnim Beavisima i Buttheadima, nego što je išta promenila.

U tom smislu, ciljna grupa filma IDIOCRACY svakako su oni koje sam Judge matra glupljim delomm publike, a sam film nema dovoljan pedagoški impact da na njih utiče.

To ne proističe samo iz Judgeovoe okrenutosti gross out humoru nego i iz ironije koja postoji ne samo u priči već i u njegovom odnosu prema junacima i idejnosti filma.

Kad je reč o samom prikazu budućnosti, interesantno je da su crnci i druge manjine vrlo zastupljeni, i da štaviše, Judge insistira na tome kako će neki etnički stereotipi u svetu glupih postati dominantan kulturni model. To bi se moglo smatrati, uslovno rečeno, rasističkim. Koliko god je u filmu CITY OF EMBER bilo upadljivo odsustvo ne-belaca u podzemnom gradu koji čuva narod od apokalipse, toliko je ovde glupost poistovećena jednim delom i sa manjinama.

U suštini, naravno, film kao što je IDIOCRACY ne bi ni podsticao na ovu vrstu analize da ga Judge nije postavio tako pretenciozno i da filmm  u međuvremenu nije stekao neku vrstu kultnog statusa i oreol žrtve ozloglašenog Foxa.

Gledan samo kao reperetoarski film, IDICRACY je dinamičan, sporadično vrlo duhovit, sa lepim dizajnom antiutopijske budućnosti i rediteljskim rešenjima koja ga čine koherentnim.

Nažalost, Judgeova ironija u pristupu priči i likovima čini da film ne dobije neki naročit magnetizam i da ne vetzuje gledaoca. Naprosto, Luke Wilson i njegov karakter su suviše neupečatljivi da bi držali pažnju. Maya Rudolph je s druge strane znatno življa kao leading lady i šteta je što joj Luke uglavnom ne parira.

Rekao bih da je apatičnost glavnog junaka znak Judgeove pretencioznosti i koketiranja sa indie filmom.

Iako mislim da je ovaj film mogao imati pristojan uspeh upravo među onima koje kritikuje, Fox ga nije ambicioznije distribuirao. Jasno je da je Fox na neki način prepoznao Judgeovu pretenziju, čak bih rekao da to što nije pušten ljubiteljima glupe komedije predstavlja potesku pravdu za ovaj interesantan ali nezaokružen film.

* * 1/2 / * * * *

http://www.totalfilm.com/features/apatow-on-apatow

Pogledao sam ADVENTURELAND Grega Mottole koji je posle ogromnog uspeha filma SUPERBAD snimio svoj lični, praktično autopbiografski film o odrastanju 1987. godine i letnjem poslu u luna parku tokom koga se druži, zbližava i razdvaja grupa mladih.

Mottola je počeo kao indie reditelj da bi zatim postigao veliki uspeh sa sitkomima na televiziji i filmom SUPERBAD, a ADVENTURELAND spaja te dve tendencije, dakle komediju na liniji Judd Apatowa i indie senzibilitet. Međutim, indie senzibilitet prevladava tako da je ADVENTURELAND više na liniji JUNO ili NICK AND NORAH'S nego SUPERBADa. Jedino što mu nedostaje da bi se sasvim nadovezao na JUNO i N+N je upravo Michael Cera, zvezda filma SUPERBAD, koji je u ovom filmu zamenjen svojim dvojnikom Jesse Eisenbergom. Ipak, Mottolin vrlo neperetnciozni senzibilitet i vešto storytelling čine da ADVENTURELAND ostavlja bolju utisak od JUNO i N+N.

Dakle, ADVENTURELAND je u stvari indie film o sazrevanju sa Michael Cerom, koji je režirao Cerin redovni reditelj, ali u njemu samog Cere nema. Ali, kako rekoh, Jesse je dvojnik, dakle, kao da ga ima.

Što se samog filma tiče, sve smo to već videli, sam film nije loš u tome što pokušava da bude, ima konzistentan ton, nije dosadan, međutim, suštinski ne nudi ništa po čemu bi se izdvojio. Svi klišei te vrste filma su tu, s tim što nas Mottolina vešto izgrađena atmosfera ubeđuje kako je reč o nečemu vrednijem nego što suštinski jeste. Ukoliko je ADVENTURELAND zaista toliko autobiografski koliko Mottola pokušava da kaže, onda američka omladina zaista živi onako kako nam je masa filmova prethodno prikazala.

Mottolin entuzijazam da nam na najbolji mogući način prikaže svoje odrastanje ilustrovan je i vrlo skupim soundtrackom na kome je zaista masa ogromnih muzičkih hitova iz tog vremena, ali to nekako više nije dovoljno, jer realno filmovi na sličnu temu, iz tog vremena su imali još autentičnije soundtracke. naprosto tada se ta muzika dešavala i najveća je draž čuti neki potpuno zaboravljen bend koji je tada bio velika nada ili čak veliki hit.

Ipak, ako imamo o vidu da je ovo film o ljudima Mehovog uzrasta, nemoguće je da im ne zaigra srce kada čuju BREAKING THE LAW od Judasa ili Husker Du. Pitanje je samo da li je to izazvala pesma ili starost.

Mottola je od najtalentovanijeg sledbenika Judda Apatowa, želeo da pođe putem Cameron Crowea i sa ovim filmom je to delimično uspeo. ADVENTURELAND je svakako naslov koji može jako lepo da privuče pažnju ljubitelja žanra ali crossover potencijala tu nema. Ipak, suva kompetencija sa kojom mottola radi i činjenica da mu je ovo treći celovečernji film a da se svaki do sada razlikovao, plus vest da upravo snima Working Title komediju sa Simon Peggom i Nick Frostom, čini da se on definitivno nametne kao jedno apartno ime savremenog američkog filma.

* * * / * * * *

http://www.variety.com/index.asp?layout=hottopic&id=3186&ref=ssp

Pogledao sam QUAI DES ORFEVRES Henri-Georges Cluzota, jedan od filmova ovog velikog reditelja koji se smatra klasikom. Ipak, ono što je dominantni utisak kada sam ga pogledao jeste da nije reč o naslovu koji se naročito izdvaja. Nesumnjivo, Cluzot je dobar reditelj čiji su filmovi jasni i razumljivi, a oni najbolji su napeti i upečatljivi, ipak čini se da je na realizaciji ovog filma bio angažovan samo onaj pismeni deo Cluzotove autorske ličnosti.

QUAI nije ništa više od pristojnog spoja bračne melodrame i whodunit murder mysteryje, sa junacima koji taje štošta jedni od drugih i grotesknog detektiva-njuškala koji im ne da mira. Međutim, čak ni ubistvo i tajne ispletene oko tog čina nisu dovoljne da bi ovaj film učinile izrazito zanimljivim, sve smo to već videli u noir filmovima tog vremena, i to prikazano na znatno bolji način.

Jedino što bi moglo izdvojiti ovaj Cluzotov naslov jeste utisak da je u vreme izlaska 1947. godine bio relativno moderan i efektan, ali s druge strane, sve ovo čime se on bavi u ovom filmu, do tada je manje više bilo apsolvirano, i QUAI nije pružio apsolutno ništa novo u internacionalnim okvirima te se njegov eventualni značajan može vezati za lokalne, francuske okvire.

* * 1/2 / * * * *

Da li si gledao Gavrana (Le corbeau) i ako jesi, kako bi ocenio taj film?

Jesam. To mi je bezmalo remek-delo. Uskoro ću ga reprizirati.

Quote from: crippled_avenger on 24-07-2009, 18:15:32Jesam. To mi je bezmalo remek-delo. Uskoro ću ga reprizirati.

Fino. Baš sam nameravao da ga po prvi put pogledam ovih dana. Les diaboliques i La salaire de la peur su mi među omiljenim filmovima, a nikako da pogledam i ostalo od Clouzota.

mene je DIJABOLIQUES baš razočarao na nedavnu reprizu, a GAVRAN mi čuči na bisti palade već godinama - trebalo bi da ga i ja uskoro osmotrim!

Quote from: Ghoul on 24-07-2009, 18:38:28mene je DIJABOLIQUES baš razočarao na nedavnu reprizu...

Hm, morao bih i ja da ga repriziram, davno sam ga gledao; a "Nadnica za strah" me je i na nedavnu reprizu jednako oduševila, to je najbolji (jedini?) primer gde su i original i rimejk jednako genijalni filmovi.

Invasion Of The Body Snatchers takođe. Prve dve verzije.

Cluzotovi filmovi su generalno više za ljubitelje i poznavaoce nego što su sami po sebi uzbudljivo gledalačko iskustvo pošto su u međuvremenu toliko puta ripovani da sve ono što je u njima bilo sveže, danas deluje kao kliše.

Reprizirao sam klasični heist film DOLLAR$ Richarda Brooksa. Gledao sam ga pre petnaestak godina, kada sam bio na oporavku u Banji, na nekom malom crno-belom televizoru, i sada sam ga po prvi put pogledao u koloru.

U ovom filmu Brooks do maksimuma koristi nekoliko aduta koje ima u rukama. Prvo, naravno, to su Warren Beatty i Goldie Hawn u glavnim ulogama, zatim hamburška lokacija i generalni severnoevropski setting, i konačno sama priča koja ni ne pokušava da bude išta više od žanrovske egzibicije u kojoj će Brooks pokazati svoje rediteljske moći.

Od svih ovih aduta, jedini koji je možda manje korišćen nego što bi trebalo je Beatty koji je vrlo dobar ali ne i onoliko harizmatičan koliko bi trebalo da bude. U svakom slučaju, Beatty sigurno nije prvi leading man iz sedamdesetih kog je zasenila Goldie Hawn, sjajna u ovom filmu. Zatim, hamburške lokacije su izuzetne i Brooks insistira na sumornom hamburškom miljeu u kome se sreću razni marginalci, prostitutke, putnici, mornari i kriminalci. Po pesimizmu miljea u širem smislu DOLLAR$ malo podseća na Siegelove filmove, naročito CHARLEY VARRICK.

Konačno, Brooksova egzekucija je iskusna i bezobrazna, sa završnom poterom koja traje preko 20 minuta, dovodi temu potere do paroksizma, i kao većina najboljih 70s potera ima taj sjajan adut koji današnje potere nemaju, a to je da se vidi da su to radili živi ljudi. I pre toga, Brooks ima nekoliko ekscesivnih scena. Pored potere, scena pljačke banke je vrlo uspešan eksces u domenu suspense sekvenci i retki su reditelji poput Brooksa kojima ovaj vid iživljavanja zapravo može da prođe.

Mizanscen je sjajno postavlje, Brooks, iako je debitovao 1950. (u potpuno drugoj epohi), postavlja scene sa dosta pokreta kamere i vrlo modernih rešenja za ono vreme, kako na planu kadriranja tako i u domenu koreografisanja glumaca u kadru.

Iako film ima nekoliko hitchcockovski, dakle, kanonski postavljenih suspense sekvenci, Brooks u suštini ne dovodi svoje junake u preveliku opasnost već se više trudi da gledaoci uživaju u lukavosti njihovog plana što čini gledanje ovog filma još prijatnijim. Naravno, ja sam veliki fan filmova u kojima glavni junaci upadaju u nevolje, ali ponekad su takve situacije suvišne i klišetizirane i Brooks je to prepoznao.

Pored spremnosti velikog studija kao što je Columbia da pruži Brooksu priliku da se na ovaj način iskaže, ono što budi nostalgiju je činjenica da je reč o jednom relativno high concept, nepretencioznom filmu, sa velikim i harizmatičnim zvezdama, kakvih danas ima sve manje. U današnje vreme bi film sa ovakvom premisom morao da bude dopunjen i pokvaren nizom bombastičnih detalja, i zato ovakvih filmova ima sve manje.

Jedina veća zamerka koju imam je nekonzistentan skor Quincy Jonesa koji je u svojim funkier deonicama sjajan, ali naprosto Jones previše eksperimentiše sa različitim eksperimentima i na kraju score deluje kao da je uzet iz više filmova.

U svakom slučaju, DOLLAR$ je sjajan i uzbudljiv film koji stoji kao jedan od spomenika američkog repertoarskog filma sedamdesetih.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam PRETTY MAIDS ALL IN A ROW Roger Vadima, jedan od svakako najekscentričnijih MGMovaih filmova.

Kada se smesti u istorijski kontekst, ovaj film iz 1971. godine vrlo jasno može da se smesti u nekoliko tradicija. S jedne strane reč je o filmu koji se u ono vreme nazivao "sex comedy" čemu u prilog govo4ri i kastovanje Rock Hudsona u glavnoj ulozi, pošto je on u to vreme već imao vrlo uspešnu seriju sex comedyja, mahom sa Doris Day. Štaviše, recimo, ebert u svojoj kritici tretira ovaj film kao Hudsonov sex comedy. Međutim, izuzev eventualno u polazu, u glavi šefova studija MGM, ovaj film je mogao biti tertiran kao sex comedy sa Rock Hudsonom. Naime, iako u filmu ima i sexa i komedije, Vadim je snimio jedan bezobrazan spoj seksa i politike, kakav dugo nije bio niti će biti viđen u Holivudu, sve do recimo Verhoevena. Naravno, Vadimovi filmovi ne liče ne Verhoevenove, ali pripadaju istoj liniji bezobrazluka unutar studio sistema.

PRETTY MAIDS ALL IN A ROW je baziran na romanu Francis Pollinija, a scenario je napisao Gene Roddenberry, što je već samo po sebi vrhunski kuriozitet.

I ono što je najvažnije, film najmanje liči na sex comedy, kakav bi recimo sa Hudosnom i Doris Day snimio Frank Tashlin a mnogo više na tadašnje indie novoholivudske filmove poput Lesterove PETULIE, Hillerovog THE HOSPITAL, Arkinovog LITTLE MURDERS i konačno Vadimovog erotomanskog prosedea.

Sama priča o razvratnom srednješkolskom psihologu i njegovom pokušaju da mladom učeniku pomogne u sazrevanju je u osnovi crna komedija, apsolutno lišena bilo kakvog moralnog kompasa, što je za holivudski film vrlo neobično. Ono što je još interesantnije jeste apsolutni cinizam u odnosu na temu sazrevanja i stupanja u seksualne kontakte koji su, iako bi se od Vadima očekivalo da im prilazi krajnje entuzijastično, zapravo tretirani kao neka vrsta devijacije.

U tom smislu, poseban značaj upravo ima kastovanje Rocka Hudsona. Danas e o Hudsonovom seksualnom životu zna maltene sve, međutim, moramo imati na umu da je on, bio vrlo klozetovan homoseksualac, i da je njegov filmski imidž bio vrlo muževan i elegantan. U ovom filmu, Hudson igra junaka koji je zapušten, više liči na Dean Martina on a bad day, nego nekog tipičnog Hudsonovog junaka. Naravno, ni samog Hudsona život nije mazio pošto je i sam bio ljubitelj pušenja cigareta i alkohola, međutim, vrlo je interesantno videti hiperklozetovanog Hudsona u ulozi neurednog perverta, koji zavodi masu maloletnica ali u suštini najveću vezanost i poverenje pruža jednom mladom muškarcu koga priprema za svog naslednika. U tom smislu dakle, kao što bi se za Novi Holivud moglo reći da je američki film učinio ponovo relevantnim time što ga je približio gledaocima i njihovoj stvarnosti, za Vadimov film bi se moglo reći da je Hudsonovu filmsku personu približio samom Hudsonu i dao mu novoholivudski tretman.

Vadim je reditelj sa vrlo jasnim prilazom inscenaciji i njegov holivudsi film je na nivou postupka dosta sličan njegovim evropskim ostvarenjima, sa dosta arty momenata, ali i nekih erotskih toucheva koji su bliži komedijama Salvatore Samperija. Za razliku od Verhoevena, nažalost, Vadim nije imao zanatsku veštinu sa kojom bi mogao parirati holivudskim velikanima. Ipak, as fas as such films go, Vadim nije mnogo slabiji od Hillera i Arkina.

U svakom slučaju, PRETTY MAIDS ALL IN A ROW je izuzetno interesantan studio-film, pravi primer kako izgleda kada evropski reditelj ode da uči Amere pameti.

* * * / * * * *

opsa, ove CURICE ćemo da pristavimo na skidanje!

Robert Downey Jr. will join "The Hangover" scene-stealer Zach Galifianakis in the comedy "Due Date" for Warner Bros. Pictures says Variety.

Downey will play an expectant father who finds himself on a road trip with a mismatched partner, as he races to get there before the birth of his first child.

Galifianakis plays his road trip mate. Director Todd Phillips has previously referred to the project as "a buddy comedy without the buddies."

Shooting kicks off in September, in Atlanta, Arizona and Los Angeles,

In theory, last summer's $1 billion haul for Warner Bros.' "The Dark Knight" should have supercharged the studio's plans to spin off DC Comics' stable of superheroes into successful film franchises.

But Warner Bros. still doesn't have an overall strategy, even as it has firmed plans for the "Green Lantern" feature set for July 17, 2011. It recently put the glowing ring on Ryan Reynolds to star in the actioner that will be directed by Martin Campbell, two-time Bond franchise rebooter.

The studio has access to well-known characters such as Batman, Superman, Wonder Woman, Aquaman and the Flash -- properties that have the potential to mint a lot of coin for the coffers of Warner Bros.' various divisions should a pic score with audiences.

The DC move would seem like a no-brainer. But it's easier said than done. Studio executives admit to being delayed by the writers' strike and then by the takeover of New Line. And WB toppers Alan Horn and Jeff Robinov would like the studio and DC to closely develop superhero pics together, rather than hand off projects to individual producers. They're also aiming for each division at the studio to time the release of everything --from licensed merchandise like T-shirts and action figures to exclusive DVDs, videogames and digital content -- to when a pic gets released in order to build up the tentpole's franchise potential.

Meanwhile, the Home Entertainment and Interactive divisions aren't waiting for the big features to roll out; they're moving ahead with DC-based projects of their own.

However, the studio has yet to tap an executive to shepherd DC Comics' adaptations the way Marvel has a dedicated team to run its own film division. DC currently consults on projects the studio is developing.

Warner Bros. has spent years trying to come up with a strategy, the way Marvel has done with its own comicbook properties.

And outside of "Green Lantern," Warner Bros. has yet to officially announce plans on which superhero it will greenlight next. Ask the studio about the next Batman installment and it says it's all up to how director Christopher Nolan wants to proceed. Marvel, on the other hand, has skedded its next pics -- "Iron Man 2," "Thor," "Captain America" and "The Avengers" -- through 2012.

For now, DC's far lesser-known properties are moving forward, with supernatural Western "Jonah Hex" out next year and actioner "The Losers" headed into production, while projects for better-known characters like Aquaman, the Flash, Green Arrow and Shazam are still being developed.

Another reboot of Superman is also in the works, but needs to start production by 2011 in order to bow before the character rights revert to the heirs of Superman creators Joe Shuster and Jerry Siegel, in 2013, who will demand steep licensing fees.

While a date has not yet been set, the studio does want a new Batman pic for summer 2012.

Spy thriller "Red," with Bruce Willis attached, isn't even being made at Warners, but Summit Entertainment.

More obscure characters can still strike a chord with audiences. Marvel proved that when it successfully launched "Iron Man" as one of Hollywood's top new film franchises. The character wasn't that well known among the masses, but the pic banked $585 million at the box office, with a sequel due out next summer.

The pokey development of DC's superhero business has spurred Warner Bros.' other divisions to come up with their own ways to capitalize on the characters.

This week, Warner Home Entertainment hyped its own "Green Lantern" pic "First Flight" at Comic-Con in San Diego. The animated direct-to-DVD film is the latest in a line of more adult-skewing PG-13 films the division has produced with Warner Bros. Animation that are based on DC's characters and have performed well at retail.

Last year, it released "Wonder Woman," and "Batman: Gotham Knight," "Justice League: The New Frontier" and "Superman: Doomsday" before that. "Superman/Batman: Public Enemies" is next. "Doomsday" remains one of its top earners, with more than $9.4 million; the toons are made for around $3.5 million apiece.

Meanwhile, Warner Bros. Interactive is developing a "Green Lantern" videogame, and is off and running with plans to produce games based on DC characters that appeal to various age groups and turn into their own franchises. For Batman, that ranges from the cutesy "Lego Batman" to the far edgier "Batman: Arkham Asylum" that's forthcoming.

It's easy to compare DC with Marvel, given their comicbook businesses. But making movies has been a little easier for Marvel.

Marvel isn't owned by a major conglom, and is set up to make decisions faster, whereas DC is just one of the many divisions under Time Warner.

The performance of a pic also can move Marvel's stock price, so it constantly needs to keep investors updated on its development pipeline. Time Warner is so large, with so many media divisions under its belt, that despite the impressive haul of "The Dark Knight," the pic hardly affected the company's stock at all. So WB doesn't need to be in a hurry to have DC's caped crusaders make the leap to the bigscreen.

In fact, why rush when taking time to develop Warners' superhero pics can lead to a revived Batman franchise that dominates at the box office, instead of a high-profile stumble like "Catwoman" or the lukewarm reception afforded "Superman Returns?"

The only ones clamoring for the films are the fans. And that's just the way Warner Bros. wants it

Pogledao sam NIGHT AND DAY Michaela Curtiza, Warneriov Technicolor mjuzikl o životu i radu Cole Portera iz 1946. godine.

Ovaj biografski mjuzikl snimljen je u maniru tadašnjih velikih filsmkih revija u kojima su muzičke tačke često same sebi bile svrha, i nisu bile naročito uklopljene u širi smisao filma. Naravno, čak i u to doba, u kvalitetnim mjuziklima su muzičke deonice bile dobro dramski postavljene i nisu bile showstopperi. Međutim, u NIGHT AND DAY one jesu showstopper i uprkos tome što su pesme sjajne a tačke sporadično jako dobre, modernom gledaocu, kao i onome ko voli kvalitetan mjuzikl, one stoje kao osnovni problem filma. Ipak, istini za volju, u vreme kada je NIGHT AND DAY izašao, te tačke su smatrane dovoljno atraktivnim da zabave publiku, tako da je u svoje vreme NIGHT AND DAY smatran za čudovišno komercijalan poduhvat. Ipak, film očigledno nije dobro stario, i reklo bi se da je ostao na nivou efemernog repertoarskog filma svog vremena.

Druga atipičnost filma NIGHT AND DAY je glumačka podela. Cole Portera igra Cary Grant, veliki holivudski bog koji ipak nije najpoznatiji po mjuziklima tako da on u ovom filmu deluje pasivje nego inače pošto naprosto ne učestvuje dovoljno u muzičkim tačkama.

NIGHT AND DAY je film je glumio u filmu DE-LOVELY Irwina Winklera, praktično pola veka starijem biopicu Cole Portera. I tu se svakako nalazi najzanimljivija dimenzija ovog filma. Naime, opva dva naslova treba puštati na fakultetu kao double-bill jer se čini kao da ne govore o istoj osobi, odnosno kao da da govore o različitim osobama koje se isto zovu.

NIGHT AND DAY je izuzetno fikcionalizovao Cole Porterovu biografiju. Sasvim očekivano, naravno, prikrio je njegovu homoseksualnost a isto tako je i njegovoj životnoj sudbini dao fikcionalnu dramaturšku strukturu. Međutim, sam pokušaj klozetovanja Cole Portera u filmu NIGHT AND DAY je jedna od onih laži koje govore istinu. Naime, Curtizovo objašnjenje da je Cole više voleo posao od žena i da je zato prema njima bio naizmenično nežan i uzdržan deluje vrlo naivno tako da NIGHT AND DAY ne uspeva da velikom fikcionalizacijom suštinski prikrije Porterovu krajnju uzdržanost prema ženama i njegove čudne navike u komunikaciji sa njima.

Inače, jedna od najzanimljivijih scena u filmu DE-LOVELY je upravo ona kada Kevin Kline koji stu igra Portera gleda Cary Granta u NIGHT AND DAY.

NIGHT AND DAY se ne može smatrati značajnim mjuziklom ali svakako jeste delo koje je za ljubitelje muzike i one koji proučavaju istoriju filma steklo poseban značaj.

* * 1/2 / * * * *

Reprizirao sam MORTAL THOUGHTS Alana Rudolpha, polu-indie triler sa početka devedesetih koji je bio pet project Demi Moore, i jedan od uvodnih indie filmova u kasnijem vrlo bogatom indie opusu njenog tadašnjeg supruga Bruce Willisa. Ako imamo u vidu da je Willis u tom trenutku bio u velikom usponu, tim pre njegova uloga muža siledžije oko čijeg se ubistva razvija film deluje još hrabrije.

Nominalno, MORTAL nije indie film, distribuirala ga je Columbia, čak je i zaradio solidan novac, međutim, režirao ga je Alan Rudolph, čovek sa nezavisne scene plus glumci igraju against type i to mu daje indie elemente.
Willis je i kasnije imao vrlo razvijen odnos sa Rudolphom i sam je finansirao njegov pozni film BREAKFAST OF CHAMPIONS.

MORTAL THOUGHTS je interesantan triler baziran na flešbekovima, sa preokretom koji je meni pio vodu kad sam bio klinac, premda danas mislim da ne bi, u kome okvir istrage koji okida flešbekove tek pomalo usporava radnju, reklo bi se manje nego inače, ali svakako deluje kao višak. Međutim, upravo taj okvir omogućuje ono što je osnov ove priče a to je nepouzdani narator.

Glumački stil sa dosta igranja na akcente radničke klase ima svoje korene u filmovima iz sedamdesetih, dok je Rudolphov vzuelni koncept nešto moderniji, bliži osamdesetim, pa u pojedinim scenama dolazi do nesklada između glumačke igre i njegovog vizuelnog koncepta. Ipak, nesumnjivo je da ovaj indie film ima production value major trilera svog vremena.

Štaviše, vreme izlaska ovog filma sugeriše da je ovo vrlo lako mogao biti i full major film ako imamo u vidu da su tada bili vrlo moderni trileri o odraslim ljudima i porodičnim traumama kao što su SLEEPING WITH THE ENEMY, HAND THAT ROCKS THE CRADLE, CONSENTING ADULTS... Međutim, ako pogledamo glumačku podelu, onda bi u major filmu Willis sigurno pre igrao nešto na tragu COLOR OF THE NIGHT nego kao ovde (iako je imao pre par godina sličnu rolu u filmu PERFECT STRANGERS James Foleya).

U ovom filmu je očigledno glumcima priča bila bitnija od high concepta, i otud i indie etiketa.

Kada sam uzeo da ga reprizram, očekivao sam da će mi izgledati kao vanity project koji zaslužuje da bude zaboravljen, ali nije, film je sasvim pristojan, ali ne i onoliko dobar koliko su autori mislili.

* * 1/2 / * * * *

I Vern je konačno pogledao "The Hurt Locker":

http://outlawvern.com/2009/07/28/the-hurt-locker/#more-5502

THE HURT LOCKER is the best movie of 2009 so far excluding all movies about old men who fly around using balloons. It's a tightly constructed action-suspense movie, but also a character piece and an acting showcase. It takes place in Iraq 2004 and it says something about war, but it's not especially political. It's more about a place and a time and a mindset. Nobody in the movie talks about why the Americans are in Iraq or whether they should be. They're just there. It's their job, they gotta survive until the end of their rotation (the days are counted down onscreen).

This is the story of a 3-man bomb disposal unit. They get a new team leader at the beginning, and he's played by Jeremy Renner. I don't know if his team recognizes him from DAHMER like I did, but shit man, look out. From the beginning he seems a little unstable and alot reckless, and they gotta worry if this will prevent them from getting safely to the end of that countdown.

But a plot description like that doesn't do justice to this character at all. He's not a psycho. He's not gonna snap like Colonel Kurtz or start talking to fake looking severed heads like Bokeem Woodbine in DEAD PRESIDENTS. He's addicted to risk and has some kind of a non-vigilante death wish, but he's human, he's 3-dimensional, he's a good guy. The worst things he does are kind of the most sane, the ones he does out of an anger and hurt about what somebody did to somebody he cared about. And this guy is charismatic too. Not like Jim Jones charismatic, more like Martin Riggs. He's funny, he's cool, he makes you feel better when he calls you "buddy."

And I mention Riggs on purpose because I also saw this as a little bit of a deconstruction of the crazy over the edge heroes of action movies. In movies like LETHAL WEAPON he does something insane and suicidal, and you laugh at the other characters getting freaked out by it. In this movie you agree with those other people. This guy is gonna get them all killed.

Renner is perfect in the role, spectacular without being showy. I think he'll get an Oscar nomination and a bunch of big roles that hopefully don't waste his talent too much. In fact I'm gonna go ahead and predict that they'll give him one of the big comic book roles. We can have Chopper as Hulk, Patrick Bateman as Batman and Jeffrey Dahmer as Captain America.

The rest of the cast (including that guy who played Tupac in NOTORIOUS) are also perfect, but the biggest star besides Renner is director Kathryn Bigelow. You know and love her as the director of NEAR DARK, BLUE STEEL and POINT BREAK. She never was hugely prolific and had been MIA from the big screen since '02, but now all the sudden she's back and showing today's male action directors for the little girls they are. She takes that stupid modern shakycam style and applies it with discipline. Admittedly I got a little woozy here and there from unsteady cameras, but I always knew exactly what I needed to know. Any chaos is deliberate, otherwise you know the geography, the stakes, the goal.

An example of how masterfully this thing is put together is the opening bomb disposal sequence. On the surface it's a terrific suspense sequence and a great guest appearance for Guy Pearce. But also it sets up the whole movie. It establishes the correct procedure for the bomb disposal (so we can compare to later when it's done incorrectly). It establishes what can go wrong even under the most careful circumstances (so we know what to fear). It also sets up the realistic style of the movie, the casual professionalism of the characters and their sense of gallows humor. That's another thing Bigelow shows the fellas up for – she keeps a consistent grim tone and still comes up with more laughs than directors who shall remain nameless who can't stop themselves from interrupting every supposedly tense scene with twenty five lame improvised quips and sight gags.

I don't consider this a pro or anti war movie, but some people might read it different ways because you can bring your own ideas to it. In the book Jarhead Anthony Swofford wrote that there's no such thing as an anti-war movie because the soldiers will whoop and holler even if it's CASUALTIES OF WAR or something. Early on I think THE HURT LOCKER could make war seem glamorous to some people. Their job isn't about shooting people, it's about saving lives and limbs by dismantling these roadside bombs. And they have a sort of arrogant pose in the face of death because they're so good at what they do. They're cool. But it would be hard to watch it without seeing the conflict they're stuck in as senseless and fruitless. It's like they're stuck in purgatory. They're there because people are making bombs and people are making bombs because they're there and all they can do is wait for their time to leave and then somebody else will do it and nothing will change. In their line of work there's not progress, there's not a goal to work toward. Just keep dismantling bombs until you blow up or go home. It's like some '80s arcade game.

So it carves this precise picture of a surreal zone of hopelessness where these poor bastards are stuck facing these intense situations every day. The movie makes it easy to see through their eyes, seeing that everyone watches them and everyone is a potential threat. They're trying to take apart these explosives while heads poke out of windows and towers all around and any one of them could have a cell phone that could detonate the bomb. And it's hard for them to communicate with these people, and the movie usually leaves us with the soldiers, having our suspicions about who's out to get them but not really knowing for sure. These characters aren't real abusive towards civilians or anything but they treat them coldly in ways that I obviously don't agree with, but I can see why they do it. They don't want to blow up.

The screenplay is by Mark Boal, who knows his shit because he was embedded with a bomb squad. He might've also been embedded with a screenwriting class because he knows how to write a hell of a movie. He avoids the standard war movie formulas in favor of an episodic survival kind of structure. Almost all of the war movie cliches are avoided. He might've started some new ones though, because the detailed looks at bomb disposing robots and protective suits are interesting material that other directors will want to start including in their movies.

I always liked Kathryn Bigelow, but in many ways this is better than anything she's done before. It's great to see someone you were ready to give up on suddenly come back harder than ever.

o ovom rivjuu LOCKERA, i o njegovoj navodnoj 'nepolitičnosti' - na adekvatnom topiku:
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=7952

Vern me citira>

Međutim, čak i u tom polu-dokumentarističkom kontekstu, Kathryn uspeva da napravi upečatljive karaktere, naročito u glavnom liku suicidalnog Dirty Harry minera koji uspeva da dobije ikonične razmere u svojoj navučenosti na rat, ali isto tako da smešten u realistički kontekst otkrije suštinsku patologiju tog odnosa. Dok je u tipičnom holivudskom filmu, takav lik kao što je na primer Martin Riggs u LETHAL WEAPON super, u THE HURT LOCKER je on nesumljivo do kraja formulisan kao promašena sudbina i neko ko je izgubio sposobnost da normalno živi.

Reprizirao sam CHOPPERA Andrew Dominika.

Ako me sećanje ne vara, gledao sam ga na VHSu svojevremeno, iznajmljenom iz video kluba HOMER. To je dakle bilo baš davno. U svakom slučaju, industrijska špijunaža me je naterala da ga ponovo pogledam. Iz prvog gledanja sam upamtio sjajnu ulogu Erica Bane a sada je već postalo istorija koliko je ta uloga bila ključna za njegovu kasniju afirmaciju. Ostatak filma mi nije ostavio naročit utisak, ali milim da je banina glumačka igra bila sasvim dovoljna da se pokaže kao vrlo solidan temelj filma.

Na novo gleanje, iznenadilo me je koliko je Refnov BRONSON zapravo preuzeo Dominikovih rešenja. Pre svega na nivou kompozicije kadra, poigravanja svetlima, u izvesnoj meri i kad je reč i o ritmu i o stavu. Iako je BRONSON naravno u startu evocirao uspomenu na CHOPPER, tek me je repriza CHOPPERa podsetila koliko su to zapravo slični filmovi.

CHOPPER je naravno znatno efektiniji zato što ipak ima nekakvu unutrašnju logiku koliko god da je koncipiran kao isečak iz Chopperovog života koji ima sumnjivu dramaturšku, a nesumnjivo i malu faktografsku vrednost. Ono što je CHOPPERova prednost u odnosu na BRONSON je pre svega to što je ovo nepretenciozan film, i to ne samo na nivou pretenzije filma kao celine, nego i pretenzije samog rediteljskog koncepta.

Iako i Refn i Dominik imaju upadljivih sličnosti u želji da se njihovo prisustvo iza kamere oseti u ovom filmu i da rediteljeva ruka bude itekako vidljiva, Dominik ipak ne maltretira svoju publiku. To, i Banina zaista posvećena, mudro koncipirana uloga čine CHOPPERa boljim.

Van komparacije sa BRONSONom, CHOPPER je zapravo solidan primer australijskog niskobudžetnog filma koji spaja exploitation temu i quirky pristup ali ne uspeva da crossoveruje van svog kapaciteta.

Na svu sreću, CHOPPER je bio dobar showcase za banu i Dominika i obojica su se izborili da kasnije rade stvari koje žele.

* * 1/2 / * * * *

Najzad se pojavio DVD rip filma CRANK: HIGH VOLTAGE. Taylor i Neveldine su snimili film posle koga čovek mora da sedne i odahne i to u najpozitivnijem smislu tog gesta.

CRANK: HIGH VOLTAGE je dosta teško nazvati filmom per se, pošto to nije u onom akademskom smislu. Naime, reference koje bi se pre mogle koristiti jeste da je to walkthrough GTA koji je snimio Takashi Miike. Ja nemam problem da to nazovem filmom ali znam dosta ljudi koji imaju.

Mislim da je taj spoj GTA i Takashi Miikea najbolja referenca za ovaj film. Prvih deset minuta filma su apsolutno čist Takashi Miike i u principu film ni kasnije nije mnogo drugačiji. Štaviše, reklo bi se da je Miike svesna refrenca u ovom filmu, naročito ako imamo u vidu dizajn trijada koji više liče na miikeovske jakuze. E sad u filmovima poput DEAD OR ALIVE i sl. Miike ima takve deonice koje traju po nekoliko minuta. Ovde ludilo traje neprestano sat i po vremena. Rečju, HIGH VOLTAGE je kao Miike bez dosadnih delova.

Što se GTA reference tiče, LA iz ovog filma je apsolutno kao Vice City. Neveldine i Taylor uživaju u groteksnim prikazima gang kulture i nesposobne policije, većina ljudi koji se pojavljuju na ulici su stripovski gang likovi kakvi bi se očekivali u GTA. Svi imaju neke gadne planove i namere, fenomenalno su dizajnirani i zaista kao da su izašli iz neke jako cool igrice.

Konačno, treći uticaj su stripovi. Određeni koncepti, recimo ideja o demigod stoletnjem kinezu Poon Dongu i još nekim stvarima koje neću spoilovati, dolaze pravo iz nečega što liči na garthennisovštinu prvog reda, s tim što je očišćeno od Ennisovih često besmislenih dijaloških tirada.

Dakle, sasvim je jasno odakle na planu uticaja dolaze Neveldine i Taylor. Oni su vanbračna deca Meha Krljića. Ironija je samo u tome što sam Meho ne bi snimio ovakav film ali bi zato svojim pogubnim uticajem naterao svakog drugog da snimi ovakav film. O produženosti Mehove nevidljive ruke svedoči i to da je muziku za film napisao Mike Patton.

Što se egzekucije tiče, Neveldine i Taylor idu korak dalje što se tiče kinetičnosti svog postupka. HIGH VOLTAGE je ozbiljan atak na čula na svakom smislu, ali nekako je u svojoj agresiji, mešavini stilova i nekoherentnosti uspeo da bude dosledan i na kraju ostavlja utisak jedne sasvim zaokružene celine. Dakle, ovaj film uspeva da iz svoje nekonzistentnosti izgradi ubedljiv koncept, ali isto tako zahteva gledaoca koji je raspoložen da ga Neveldine i Taylor siluju sat i po vremena. Meni to nije bilo problem, pošto u principu volim da igram GTA igre i nemam problem sa tom vrstom pritiska ali verujem da ima gledalaca koji to ne mogu da podnesu.

Teško je reći da li je HIGH VOLTAGE nešto novo u svetu filma, ili je samo naprosto nešto drugačije, ali nesumnjivo je da se ne može meriti tipičnim akademskim aršinima. Druga stvar koja me raduje jeste to da u svetu akcionog filma najzad imamo film koji nije za svakoga, što je odavno počelo da nam nedostaje. Naime, kada su akcijaši pistali mejnstrim i kada su praktično postali okosnica A-filma, onda su se odjednom pretvorili u vrhunac mejnstrim izraza.

I tada su akcijaši izgubili oštricu koju su imali u svojim sjajnim danima, kada su nastajali tako obsceni naslovi poput recimo Lesterovog COMMANDOa. HIGH VOLTAGE je ta vrsta filma. Teško je za njega reći da je sjajan film na način na koji je to GONE WITH THE WIND, niti da je za svakoga, ali upravo mu ta ekskluzivnost i autsajderska pozicija daje glavni ideološki atribut kao važnom vesniku autentičnog grindhouse revivala. SDve ono o čemu Rodriguez priča, Neveldine i Taylor rade.

Ove godine je američki repertoarski film počeo da ubacuje sjajne naslove iz B-produkcije, prvo je TAKEN koji smo mi gledali prošle godine dominirao na blagajnama, onda su se pojavili PUSH i HIGH VOLTAGE. Mislim da ljubitelji B-filma mogu biti zadovoljni.

Prava je šteta što HIGH VOLTAGE nije bio veći hit pošto mislim da je sa njim Statham postao jedna od retkih zvezda koja uporedo ima dve cutting edge akcione franšize, i dva sjajna lika u njima, Franka Martina i Chev Cheliosa. Nažalost, čini se da posle skora poslednjih nastavaka, te franšize neko vreme neće ići u bioskope i Stathamov trud ostaje pomalo nenagrađen.

* * * * / * * * *

Heh, pomalo sam se zabrinuo kad sam video u kojoj se meri slažem sa avengerom kad je reč o nastavku Cranka (mada bih mu ipak dao manju ocenu), pogotovo što se meni prvi deo i nije previše svideo. Međutim, u nastavku je koncept dodatno radikalizovan, a još je i na mikro nivou čitav film još sumanutiji do te mere da vam dođe da pauzirate film pošto nite sigurni da li ste videli to što ste videli! Dakle, ovo je bukvalno ona varijanta gde se skupi grupa ortaka koji se napiju i/ili naduvaju i onda krenu da ispaljuju sumanute ideje; e sad, zamislite da neko na osnovu svega toga snimi film bez ikakve cenzure i zadrške... Poređenje sa Miikeom, koje sam pročitao na još jednom mestu pre gledanja filma, ima smisla, s tim što mislim da bi Miike ipak snimio drugačiji film, verovatno nešto ambiciozniji, možda i bolji, a možda i ne. Ima tu dosta nasumičnih scena koje su prilično dobre i unutar i van konteksta kao što je ludačka Godzilla fight scena. Međutim, ono što je, bar što se mene tiče, presudilo da se nastavak Cranka nametne kao znatno superiorniji film u odnosu na prvi deo je daleko bolja režija. Atak na čula ovde nije bez izvesne zadrške u vizuelnom smislu, i reditelji uspevaju da se kad je to potrebno obuzdaju, a da u ključnim trenucima nagaze na gas. Jedina scena za koju mislim da je bolje funkcionisala u prvom delu je scena seksa na javnom mestu sa Amy Smart koja ovde deluje nekako previše usiljeno i pozerski. U principu, o nastavku Cranka bi se moglo pisati u sitna crevca kad je reč o pojedinim scenama i gegovima, ali najbolje je da svako film pogleda sa što manje predznanja, mada je ovo film koji se voli ili mrzi, i teško je to 100% racionalno potkrepiti i opravdati.

... eto, a mene CRANK 2 nije oduševio; zasmetala mi je prezasićenost audio-vizuelnim senzacijama, te mi je na kraju zaličio na ranije radove Dannyja Boyla, ali na nekako pogrešan način. Uz to, iako sam pobornik apologije za preterivanje i neumerenost, mislim da su one CRANK 2 odvele u pravcu  van okvira igranog filma (to je ta radikalizacija izraza koju Milosh pominje). Ne sporim da mi je film na mahove bio zabavan, da sam oduševljen posvetom INTERZONI Derana Sarafiana (i ostalim sličnim naslovima) u samom finišu filma, koja izgleda kao nešto nad čim bi balavili junaci Tarantinovih filmovima u scenama verbalnog nadgornjavanja, kao i da sam oduševljen (New Balance 670, kako mi je ukazao Avenger) patikama u kojima Statham juri tokom čitavog filma, ali sam u krajnjem zbiru imao utisak da gledam film koji je šarm prvog dela trampio za samodovoljno, i time nesuvislo preterivanje dečije vrste...

Meni je ova priča sasvim dovoljna da večeras svučem ovaj rip i posvetim mu vikend-vreme.

Miloshe, ja sam prvobitno mislio da uopšte ne ocenim film, jer prosto prevazilazi svaki kriterijum, ali sam mu na kraju dao ocenu koja je vrlo apstraktna i pre svega je bazirana na opštem značaju koji ovo ostvarenje ima. Zaista teško je reći da li je reč o remek-delu ili potpunoj budalaštini, ali mene je ovaj film istinski impresionirao.

Real-life Miike sigurno NE BI snimio ovakav film, jer kako rekoh, ovaj film uzima ono što je kod Miikea akcenat i drži to 90 minuta dok Miike kao što znamo voli duge intervale koji čine te akcente još efektnijim. međutim, ovo jeste vrlo jasna polemika sa Miikeom i u to nema nikakve sumnje. Trebalo bi potražiti neke intervjue sa Neveldineom i Taylorom da vidimo da li ga pominju. Mada, i da ga ne pominju, stvar je očigledna.

...jeste pojednostavljivanje, ali da učinimo stvari jasnijima - CRANK: HIGH VOLTAGE se da opisati kao SHOOT'EM UP na speedu i uz obilje bestidnosti...otud i bliskost sa nekim od Miikeovih radova...

Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 31-07-2009, 12:59:30
...jeste pojednostavljivanje, ali da učinimo stvari jasnijima - CRANK: HIGH VOLTAGE se da opisati kao SHOOT'EM UP na speedu i uz obilje bestidnosti...otud i bliskost sa nekim od Miikeovih radova...

To, Srbine!!! Prodao si mi ga kako mi ga ni Kripl nije prodao!!!!!!!!!!!!!

Mehmete, za srce si me ujeo...

...onda budi kao Šeki Turković svojevremeno - Ćovek sa srca dva!

Pazi, Kriple, nemoj ovo doživljavati kao izdaju, znaš da sam ti veran onako kako samo pripadnik verske zajednice koja je zasnovana na mnogoženstvu ume da bude veran, više sam mislio na to da sam tokom čitanja tvog ekspozea sve vreme čekao da dropuješ referencu na Shoot 'em up, a nisi. I to me onda malo zabolelo. Pomislio sam, možda mi se samo pričinjava, možda ovaj Haj Voltidž nije tako zabavan kako Kriple pokušava da ga proda. A onda dođe Dži-men i prozove Šutemap. Srce mi je zaigralo u cvetnoj pesmi!!!

Znaš kako, meni je HIGH VOLTAGE neuporedivo bolji od SHOOT EM UP. Gingerova referenca nije netačna, štaviše, slažem se sa njom. Stvar je samo u tome da je HIGH VOLTAGE mnogo bolji film od SHOOT EM UPa i da onda nisam razmišljao u toj klasi naslova.

Razlika između HIGH VOLTAGE i SHOOT EM UPa je suštinska i odnosi se na to što je SHOOT EM UP pripitomljena verzija nečega što je insane, a HIGH VOLTAGE jeste insane.

Kad god sam čitao neke sinopsise azijskih filmova, nekih live mangi i sl. obično sam zamišljao da ću dobiti film kao što je HIGH VOLTAGE i redovno bih bio razočaran. Tipa, u sinopsisu imaš neko ludilo a u actual filmu je to dato kroz dijalog ili off screen. HIGH VOLTAGE je zaista insane.

Ginger je rekao da je HIGH VOLTAGE kao neki film o kome bi tarantinovi junaci pričali. I mislim da je to sjajna referenca. S tim, što je HIGH VOLTAGE onoliko efektan koliko ti filmovi obično nisu kada ih actually pogledaš.

HIGH VOLTAGE je Tarantinov dijalog koji se ostvario.

Meni je ipak bolji Šutemap.

To nismo ni dovodili u sumnju.

Crank 2 je meni, eto, kudikamo bolji od prvog. Ali, razmišljao sam, možda su presudna bila očekivanja. Naime, taj prvi je za mene imao hendikep u vidu hajpovanja. Zaista sam očekivao nešto... ne znam ni ja šta, pa sam dobio jedan punokrvni akcijaš i ništa preterano više od toga. Ako izuzmemo scenu seksa, naravno; sama činjenica da ona toliko "bode oči" praktično znači da je film kao celina pre svega - ravan.

Od dvojke, pak, nisam očekivao baš ništa osim da bude sranje. Kad su se pojavili oni prvi CAM-ovi i kad sam prvi put video postere i sl... bio sam uveren da je sranje. A onda, kad sam ga pogledao, dobio sam pesnicu u zube. I sad mi malo trnu i još uvek ne mogu da dokučim da li su bila presudna očekivanja or vot.

Reprizirao sam MISBEGOTTEN Mark L. Lestera po scenariju Larry Cohena. Iako je ovaj film snimljen po romanu, u suštini Cohen u njemu završava svoj triptih filmova o psihopatama koje progone trudne žene. Taj triprih je započeo tačno 30 godina pre ovog filma sa DADDY GONE A-HUNTING a zatim je par godina pre imao Hickoxov INVASION OF PRIVACY. Cohen je poznat kao scenarista koji uzme jednu premisu i onda je muze do iznemoglosti a njemu su trudnoća i novorođenčad draga tema i mimo ova tri filma.

U tom smislu, nisam čitao roman koji je Cohen adaptirao, ali u svakom slučaju, nezavisno od source materiala, reč je o filmu koji je potpuno u Larryjevom kanonu. Ono što je još važnije jeste to što je MISBEGOTTEN jedan od najboljih Cohenovih scenarija u karijeri. Ovo nije scenario nekih naročito senzacionalnih koncepata, naročito ne u odnosu na neke od Larryjevih oportunijih naslova, međutim, reč je o filmu koji se izdvaja po tome što ima junake koji nisu naivni i nisu budale, imaju motivaciju i situacije u koje upadaju sagledavaju lucidnije nego u mnogim trilerima ove vrste. Ono što je jeoš zabavnije jeste to što Cohen postavlja junake u niz klišetiziranih situacija iz stalker/slasher domena i svaku od njih upravo osvežava time što se junaci ponašaju pametnije od tipičnih filmskih junaka čija naivnost pokreće priču napred.

U tom smislu, ovo je scenario koji ide putanjom koja nam je naizgled poznata ali je do sada nismo prešli sa ovako pribranim junacima i to čini priču izuzetno interesantnom.

Ono što kod Cohena u većini slučajeva postoji jeste idejni aspekt filma pa ne čudi da je njegov opus oduvek privlačio kritičare poput Bogdana Zlatića kojima su ideologija i religija često bitniji od same dramaturgije. U ovom konkretnom trileru, ideološke premise su vrlo horor. Glavni junaci bivaju kažnjeni zato što ne prihvataju prirodne zakonitosti već žele da idu na veštačku oplodnju čime sebi navlače psihopatu na vrat i otvaraju vrata užasa koji nema kraj. Štaviše, ako analiziramo Cohenov moralizatorski pristup premisi, čini se da je u ovom slučaju moraliziranje malo ovrdone čak i za one najsklonije moralizaciji. Naime, u ranijim filmovima, Cohen je više koketirao sa kaznom za abortus, a veštačka oplodnja je u tom smislu kao motiv neistražena teritorija i nije kodifikovana kao abortus.

U svakom slučaju, Cohenov odličan scenario dobija solidan B-tretman od Mark L. Lestera. Iako je reč o relativno kamernoj priči, nažalost u ovoj fazi lesterova produkcija nije bila dorasla ovakvom scenariju. kad kažem da pšrodukcija nije dorasla ne mislim na novac i budžet koliko na produkciju u širem smislu, na ceo milje u kome je film nastao. Sasvim je sigurno da bi osim Kevina Dillona, Lester mogao da zameni sve ostale glumce u ovom filmu. dillon je dao naročitu ranjivost svom psihopati, što ovaj glumac i inače radi, ali ostatak podele je bled i tanak. isto važi i za lokacije. Čini mi se da se Lesterov redovni saradnik i major league DP Mark Irwin mogao nešto bolje snaći u ovom filmu.

Da je film imao upečatljivije glumce i interesantnije lokacije, siguran sam da bi ga snaga Cohenovog scenarija uzdigla iznad cable/DTV miljea u kome je ostao. Iako na IMDB ima suludo nisku ocenu, na svu sreću online kritika je prepoznala njegove kvalitete i MISBEGOTTEN danas stoji kao film koji prijatno iznenađuje sve oni koji ga pogledaju.

* * * / * * * *