ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam DTV nastavak ROAD TRIPa, nazvan BEER PONG. ROAD TRIP i EURO TRIP su svaki na svoj način značajni filmovi u svom žanru ali BEER PONG nažalost nije uspeo da se nadoveže na aktuelni trend kvalitetnih DTV nastavaka teen komedija kao što je serija AMERICAN PIE niti kvalitetnih DTV originala kao što je SPRING BREAKDOWN.

Upravo je reditelj BEER PONGa Steve Rash, inače jedan od retkih vrlo ostvarenih theatrical reditelja koji radi DTV (BUDDY HOLLY STORY, CAN'T BUY ME LOVE) u saradnji sa scenaristom Brad Riddelom i započeo trend kvalittnih DTV teen komedija sa filmom AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP. To prijatno iznenađenje je bilo početak oživljavanja DTV serije AMERICAN PIE koje će biti krunisano izvanrednim filmom BETA HOUSE.

Međutim, Rash i Riddel su u trećem ROAD TRIP filmu ispod nivoa TV produkcije. Priča se razvija na nivou čiste mehanike žanra, humor uglavnom nije previše smešan, a Rash ne uspeva čak ni da plasira neko od svojih reditelsjkih rešenja kojima je bio poznat.

Rezultat je jedva podnošljiv ali potpuno uzaludan DTV film koji ne ispunjava svoju funkciju, a to je najveći greh koji DTV film može da počini.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam najzad OBSERVE AND REPORT Jody Hilla.

Ono što na početku moram da kažem jeste da Jody Hill nije poklekao u svom prvom filmu koji su producirali Warner i Warnerov partner za preskupe projekte, Legendary, već da je snimio film koji je korak napred u odnosu na FOOT FIST WAY i to u pravom smeru.

O FOOT FIST WAY sam svojevremeno pisao na http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg157638;topicseen#msg157638  a OBSERVE AND REPORT je tu istu poetiku prilagodio prepoznatljivijim zvezdama koje su svemu dale dodatni kvalitet i komunikativnost.

Međutim, suštinski i dalje je reč o komediji koja svoj humor ne zasniva na smešnom već više na tragičnom ili na neki groteskan način, istinitom. Seth Rogen igra junaka koji je Travis Bickle u najavi, i nekako je za ovaj film i dobro i loše što se PAUL BLART pojavio neposredno pre ovog filma. Loše je zato što u principu nije dobro kad se slični filmovi pojave u kratkom rasponu, a naročito kad jedan od njih bude neuporedivo uspešniji na blagajnama od drugog kao što je bio slučaj sa BLARTom, čime je na mala vrata PG-13 komedija odnela prevagu nad R-rejtovanom. Ali, s druge strane, upravo je činjenica da je PAUL BLART family komedija koju je producirala Sandlerova kuća pokazao kako istu temu mall copa oni tretiraju na različit način i koliko se razlikuje polaz tipične studio komedije i Jody Hilla.

U oba slučaja imamo likove autsajdera koji pokušavaju da dokažu da njihov besmisleni posao nije besmislen i dobijaju priliku za to. Razlika je samo u tome što je Paul Blart simpatični buca koji zaslužuje da pobedi a Ronnie iz OBSERVE AND RPORT je prilično poremećen lik krajnje sumnjivih moralnih vrednosti, opterećen snovima čija je validnost krajnje diskutabilna. Međutim, upravo ta mračna, opasna, za Amerikance zastrašujuća strana Ronniejevog lika je ključ kvaliteta Jody Hillovog filma.

Teško je reći da se gledalac može identifikovati sa Ronniejem iz prostog razloga što onaj ko ima iste mane kao on neće sebi to priznati, naravno, ali isto tako Ronnie jeste jedan od onih potentnih likova koji čine američku komediju psihološki relevantnom, o čemu se već ranije govorilo. Ronniejeva sudbina ispričana na filmu ima terapeutsko dejstvo i njegova apsolutno tragična sudbina je još tragičnija pošto je smeštena u komediju.

Naime, da je ovaj film tragedija, kao TAXI DRIVER, Ronnijeva agonija bi imala neku vrstu katarze. Međutim, pošto je reč o komediji a struktura komedije je da vraća red u poremećeni sistem, tako se i Ronnie na kraju priče vraća na početak, samo za nijansu zreliji nego što je bio ali suštinski neizlečen od svog suludog pogleda na svet. U tom smislu, američka komedija je često mnogo bliža savremenoj pozorišnoj trahediji. Koliko je film zapravo danas oslonjeniji na aristotelovske principe od savremenog pozorišta toliko baš komedija liči na savremeni teatar i savremenu definiciju tragedije kao kontinuirane patnje koja nema kraj, i gde je smrt easy way out.

Jody Hill je snimio ovaj sa indie pristupom koji je imao i u FOOT FIST WAY i u EASTBOUND AND DOWN. OBSERVE AND REPORT je malo poliraniji pošto je ipak major film, ali u principu nepogrešivo je vidljiv indie pristup u režiji. Ono što je najteže u rediteljskom smislu jeste kako definisati ton ovog filma pošto se kako rekoh ne insistra toliko na gegovimaa opet bilo bi pogrešno da je sve ultrarealistično i uverljivo. U tom smislu, Jody Hill kombinuje komičnu stilizaciju i grungy, realistični izgled filma i stalno se kreće po ivici. Očigledan je njegov pokušaj da konfrontira svoje junake sa realnošću, pa tako konfrontira i njihove uvrnute aspekte sa realizmom u pristupu. Tako su recimo svi izlivi nasilja vrlo heavy, i realistični u velikoj meri.

Ono što ovaj film nema, to je određena elegancija u pripovedanju na koju smo navikli. Jody Hill je vrlo indie u tom smislu i reklo bi se da se ne drži postulata konvencionalne dramaturgije, a nekih je možda i mogao. Svakako da razvoj Ronniejevog lika drži film na okupu, ali postoje određeni motivi koji se pojave pa nestanu i sl. i to je možda bilo moguće popraviti. U tom smislu, film iznenađjuće brzo teče, ako imamo u vidu da sama priča nije sasvim celovita i da povremeno meandrira.

Jedan prijatelj sa vrlo istančanim ukusom za savremenu komediju uporedio je ovaj film sa PUNCH DRUNK LOVE. Meni je taj Andersonov film gnusan zato što je pretenciozan i previše rekontekstualizuje Sandlera. međutim, u suštini ovi filmovi jesu slični pošto i OBSERVE AND REPORT uzima zvezde i miteme mejnstrim komedije i interpretira ih u indie ključu.

Jedna od paušalnih definicija razlike između evropskog i holivudskog filma, sa kojom se ne slažem, jeste da evropski filmovi govore o ljudima a američki pričaju priče. OSERVE AND REPORT je pre svega film o jednom čoveku, i sve osim toga je sporedno, i to je nešto što se ne očekuje od komedije sa Seth Rogenom.

OBSERVE AND REPORT je priča o junaku o kome bi pevao Bora Čorba u svojim najboljim danima kada je sjajno umeo da spoji patnju, luzerstvo i humor.

Da je kao film iz sadašnje faze bio bi srpski film-dakakako, bolan i potresan samo na drugi način.

* * * / * * * *

Reprizirao sam ATTACK FORCE Z Tima Burstalla, australijski WW2 akcijaš navodno baziran na istinitim pričama australazijske specijalne jedinice koja je opreisala protiv Japanaca. Ovaj film sam gledao kao davno, pre skoro 20 godina, i ostao mi je u sećanju kao vrlo dinamičan i nasilan WW2 akcijaš. O najčuvenijem podvigu ove jedinice, infiltraciji u singapursku luku, kod nas je prikazivana i TV serija THE HEROES.

Ono po čemu je danas poznat film ATTACK FORCE Z jeste glumačka podela u kojoj je bio vrlo mladi Mel Gibson, još uvek neafirmisani Sam Neill i to je pružilo priliku John Philip Lawu da, ni kriv ni dužan, ima first billing.

Radost ubijanja okupatora je na nivou Brian G. Huttona, da ne kažem Hajrudina Krvavca. Štaviše, vojnici Sila osovine su verovatno najlegitimnija meta za iživljavanje filmskih autora u istoriji medija. Čak i neke životinjske vrste ili izmišljeni monstrumi bivaju tertirani humanije od njih.

U konkretnom slučaju ATTACK FORCE Z, egzekucija Japanaca je krajnje hladnokrvna i surova. Reklo bi se čak da su saveznički komandosi suroviji od Japanaca. Upravo su hladnokrvnost i surovost saveznika, iako ih igraju simpatični glumci, nešto po čemu se ATTACK FORCE Z izdvaja. Naime, komandosi ne prezaju od toga čak ni da uklone nedužne civile ukoliko bi moglui dovesti Japance do njih a isto važi i za ranjene drugove.

Drugi adut filma je to što je snimljen krajem sedamdesetih/početkom osamdesetih, i donosi neka rešenja akcionog filma tog doba te u nekim sekvencama deluje modernije od "guys on a mission" filmova jer su oni nastajali dosta ranije.

Uprkos modernizaciji ono što ATACK FORCE Z nije uspeo da prevaziđe jeste rasistički prikaz Japanaca koji je tradicionalan za WW2 filmove i ide u dva ekstrema gde je jedan prikazivanje Japanaca kao izbezumljene horde budala a drugi hipertrofiran prikaz časnih i sentimentalnih aristokrata. Japanci u oba slučaja bivaju tretirani rasistički. Od svih pripadnika Sila osovine, Japanci svakako imaju najgoru reprezentaciju na filmu i retki su filmovi koji to prevazilaze.

Burstallova režija je vrlo sigurna sa naročito efektnom prvom deonicom filma u kojoj skoro deset minuta nema fijaloga u scenama iskrcavanja na ostrvo.

Što se akcionih scena tiče, Burstall se u njima snalazi bolje nego u melodramskim a jednih i drugih ima podjednako. Dok akcione scene imaju dobar tempo, melodramske su vrlo spore i flah, sa neubedljivom razmenom emocija koja je u najboljim deonicama cheesy a u slabijim skoror pa nenamerno smešna.

John Philip Law ima veću ulogu od Gibsona i Neilla, međutim, njih dvojica se svojim šarmom izdvajaju iako role hladnokrvnih komandosa ne daju puno pilika za bravure.

ATTACK FORCE Z je prijatan guys on a mission film ali ne nudi ništa naročio onima koji nisu ljubitelji WW2 filma ili pak nisu fanovi Mela Gibsona.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam CODE NAME SOLDIER Jamesa Glickenhausa. Ranije nisam gledao ovaj Glickenhausov film iako njegov opus smatram jednim od interesantnijih opusa B-reditelja iz osamdesetih. Glickenhaus nije dugo radio. Povukao se pre 50. godine, i nije ušao u DTV fazu. U vreme kada je tokom osamdesetih radio, potpisivao je prilično stylish i prilično nasilne exploitation filmove. Verovatno najkvalitetniji film koji je snimio je BLUE JEAN COP, verovatno najpopularniji je EXTERMINATOR a pokušaj ulaska u major mainstream bio je PROTECTOR sa Jackie Chanom.

SOLDIER je 80s akcijaš sa samog početka njegovog rada. U njemu glavnu ulogu igra Ken Wahl, hunk iz 80ih koji pored izvanrednog hunky izgleda nije imao dovoljno energije da se izbori za svoje mesto i ubrzo je izbledeo iako je dobio masu prilika da se pokaže. U Glickenhausovom filmu, Wahl igra glavnu ulogu ali realno, njegov lik je više najvažniji deo slagalice nego nisilac filma.

Glickenhaus je u dramaturškom smislu vrlo pretenciozno postavio film, u ključu soficticiranih hladnoratovskih trilera poput TELEFONa Dona Siegela i sličnih naslova koji su spajali elegantne likove sa senzacionalnim lokacijama, raznim zanimljivim radnim procesima, i koncipirali priču kroz seriju radnji koje tek na kraju akumuliraju smisao. Međutim, Glickenhaus s druge strane i pored takve strukture pokušava da pruži publici biggest bang for the buck tako da se umesto nekih sofisticiranih vinjeta akumuliraju manje ili više efektne akcione scene pa ne čudi da deo kritike smatra SOLDIER primerom filma u kome je zaplet potpuno podređen akciji. pre bi se reklo da je u ovom filmu zaplet podređen Glickenhausovom pokušaju da definiše neku sofisticiranu formu.

u svakoms lučaju, Glickenhaus ne uspeva do kraja u pokušaju da pruži publici sofisticirani akcioni triler, ali sa druge strane svakako da potpisuje jedan od zanimljivijih B-akcijaša iz osamdesetih u kome su pokušani izvesni transgresivni postupci koje treba ceniti iako nisu do kraja uspeli.

Slično samom ken Wahlu, tako i Glickenhaus u ovom filmu ne uspeva da potentne elemente sastavi u celinu. Očigledno je da je sebi želeo da privuče sofisticiranu publiku a na kraju je završio sa naslovom koji se može dopasti samo njegovim hardcore fanovima.

* * / * * * *

Za fanove Weezera

http://www.ptesquad.com/more/pte018.html

Pogledao sam CHARADE Stanley Donena, čuveni romantični triler sa Cary Grantom i Audrey Hepburn.

Nekoliko faktora čini ovaj vrlo solidan triler subhičkokovskim. Pre svega, iako se u glavnoj ulozi pojavljuje Cary Grant, on je već u godinama viš nije materijal za virilnog hičkokovskog hroja. Daleko je CHARADE od nekog filma sa ocvalom neuporebljivom zvezdom, naravno. Cary je i dalje vrlo sposoban, ali čini se da je u ovom filmu on sam previše svestan svojih godina. Naime, Cary Grant je glumac koji je poznat po tome da je svoju karijeru maksimalno osmišljavao. U tom smislu, on se povukao tačno u trenutku kada je shvatio da ne može više da bude leading man. U filmu CHARADE, on je leading man koji j svstan svojih godina i to u više navrata naglašava Audry Hepburn tokom njnih romantičnih pokušaja. Međutim, čini se da ta situacija sa Grantovim godinama u nekom krajnjem zbiru nije naročito zaigrala i da je on kao zvezda sa bogatom konotativnom vrednošću slabije iskorišćen. Ipak, nesumnjivo je zadovoljstvo gledati Granta čak i kada iz njega nije izvučen maksimum.

Uključivanje Granta u ovakav zaplet aludira na Hitchcockove trilere NOTORIOUS i NORTH BY NORTHWEST. Međutim, u scenarističkom smislu, predložak Peter Stonea nudi barem dva izneveravanja Hitchovih principa koja u načelu ne bi bila problem da su zamenjena nečim boljim. Pre svega, Stone ne prikazuje konspiraciju kao McGuffin već je pojašnjava što je dosta pojeftinjuje. Zatim, preokreti u priči ne generišu uvek suspense. Svakako da neki od njih bivaju produbljeni suspenseom ali neki ostaju tek preokreti i time devalviraju gledaočevu vezanost za priču.

Stoneov scnario ima i dva vanhičkokovska problema. Prvi je izvesna neuverljivost ponašanja junaka suočenih sa opasnošću - oni umesto da beže ili da se obrate nekoj višoj instanci, ostaju tamo gde su ugroženi i bez razloga igraju neke međusobne igre a drugi je izvesna naivnost glavne junakinje koja u svakom smislu ima slabu transformaciju do kraja filma. I sam Hitchcock često ima zaplete u kojima junaci ostaju u opasnosti iako bi im bolje bilo da pobegnu ali on to uvek i motiviše.

Izvan ovih nedostataka, Stoneov scnario je vrlo atraktivan i dinamičan, sa nekoliko sjajno osmišljenih scena i pametnim dijalozima.

Režija Stanley Donena je solidna ako imamo u vidu da ovaj žanr nije njegov fah. CHARADE je bliži holivudskom spektaklu opšte prakse nego nečemu što bi snimili specijalisti za triler poput Hitchcocka ili Siegela.

CHARADE je primer kvalitetnog staroholivudskog filma iz vremena kada se Novi Holivud već kuvao i spremao da počne svoju dominaciju. Reč je o odličnom fiilmu u kome se ipak osećalo da gubi korak sa senzibilitetom publike.

U tom smislu je Grant kao najveća zvezda ovog doba vrlo mudro napustio glumu kada je bilo jasno da tu više nema ničega za njega. Tada su ne samo njegovi omiljeni reditelji bili u defanzivi već se čak i u slučaju uspelih filmova poput CHARADE osećalo kako bi to neko bolje uradio. Mladi leading manovi sa novim stilom glume već su mu disali za vrat. Međutim, sam finiš njegove karijere činili su odlični filmovi kao CHARADE iz 1963. godine. Njihov kvalitet nije bio sporan ali relevantnost jeste i Grant je već 1966. godine snimio svoj poslednji film.

* * * / * * * *

Cripple does Parade

http://www.borba.rs/content/view/8100/123/

Quote from: crippled_avenger on 07-08-2009, 13:47:05
Cripple does Parade

najava laže:
kolko vidim u textu, Cripple doesn't do Parade.

Postoje filmovi koje povremeno repriziram pošto po svom konceptu nude nešto što bi trebalo da mi prija ali nekako nije uspelo prilikom ranijih gledanja. Jedan od takvih filmova je SOLDIER Paul WS Andersona. U vreme kada je izašao, to mi je bio među najočekivanijim filmovima godine. Svemirski rimejk Stevensovog SHANEa sa Kurt Russellom je delovao kao nešto što bi moralo da mi legne. Ne samo da je Kurt ikona, već su tu bile još neke, u ono vreme sam već imao oformljenu ljubav za Gary Buseya a u međuvremenu sam zavoleo i Connie Nielsen i Jason Isaacsa. Međutim, koliko god ovaj film imao adut u Russellu i, što da se lažemo, Andersonu, stvar koja me je od starta naročito ubeđivala da je reč o važnom filmu bio je scenario David Webb Peoplesa, pisca koji nije pisao mnogo ali je sa onim što je uradio nesumnjivo obeležio žanr. Naravno, uz BLADE RUNNER, UNFORGIVEN i TWELVE MONKEYS, Peoples je uradio i SALUTE OF THE JUGGER no, i taj film je drag na neki svoj dementni način.

Nekako, susret Russella i Peoplesa značio je da taj  film nije bez đavla i sad sam posle ko zna koje reprize uspeo da dijagnostikujem njegovu osnovnu vrlinu koju mu je paradoksalno i osnovna mana.

Naime, SOLDIER jeste film koji je režirao paul WS Anderson, u kome Kurt Russell igra supervojnika bačenog bukvalno u đubre na planetu smetlište. Ali, istovremeno, koliko god to suludo zvučalo za film te premise, to je ozbiljan film o ponovnom očovečenju jednog robotizovanog ratnika.

I zaista, Andersonova režija tome ide u prilog, on pokušava da bude ozbiljan koliko god može u tako specifičnom SF ambijentu. Za SOLDIER se ne može reći da je hard SF kao što neki govore jer naprosto u njemu ne postoji premisa koja u skladu sa nekim novim naučnim pronalaskom tumači pitanje ljudskosti i sl. Međutim, to jeste jedna vrlo ozbiljna priča u psihološkom smislu, smeštena u petparačke okolnosti.

Već mogu da zamislim Andersona, tada mladog britanskog hot shota u Holivudu, kako bira Peoplesov scenario zato što je sjajan, zato što stiže od pedigriranog pisca i sjajno se čita, i snima SOLDIER, film koji će verovatno biti upamćen kao njegov najveći umetnički i poslovni promašaj.

I upravo bi se SOLDIER mogao uzeti kao paradigma tog best unmade scripta o kojima se stalno priča. Očigledno je Anderson u tom trenutku imao mogućnost da se izbori da snima takav scnario, a Peoples je poznat kao pisac best unmade scriptova -setimo se slučaja sa Braćom Coen - i vidimo je završio sa filmom koji je daleko od bezvrednog ali je svakako vrlo nepristupačan ako se uzme u obzir obim zahvata u produkcionom smislu.

Bez ikakve namere da branim šefove studija, mislim da svakako SOLDIER stoji kao primer best unmade scripta i zašto unmade scripts uglavnom i treba da ostanu unmade, odnsno da posluže kao showcase piscima za neke izvesnije projekte.

SOLDIER je film koji tek sada, sa desetak godina distance, počinje da ima smisla. Dok je u svoje vreme izgledao kao dosadan, patetičan, sporadično čak i nevešto režiran tentpole akcijaš, sa tih desetak godina patine, on dobija dostojanstvo retro SFa, kakav bi ranije snimali sa Chuck Hestonom.

Kurt Russell vrlo dobro preuzima Hestonov tip ozbiljne ali ipak cheesy glume i gradi jedan fizički monumentalan i prenaglašeno psihički traumatizovan lik. smatram da ova rola izmeštena iz konteksta filma od 80 miliona dolara i preneta u svet serioznog SF filma iz 70ih savršeno ima ima smisla. Ipak, 1998. godine, Kurtova uloga u kojoj on izgovori 79 reči za 99 minuta smatrana je apsurdnom.

Štaviše, smatram da je i sam Anderson bio prilično svestan kakav film snima jer SOLDIER u suštini nije režiran kao akcioni film. SOLDIER je baš režiran kao genre bender sa dugim kadrovima u kojima Kurt biva suprotstavljen apokaliptičnim pejzažima, sa brojnim situacijama u kojima se on, bez reči, suočava sa duševnim i fizičkim stihijama. te scene naprosto ne bi tako izgledale u tipičnom akcionom filmu već bi sve bilo ubrzano, apsolutno u funkciji zapleta i spektakla. SOLDIER je definitivno pretenciozniji od toga.

Ono što bi se moglo prebaciti Andersonu jeste to što nije definisao neki savremeni rediteljski postupak nego se držao već pomenutih sedamdesetih, ali to je primedba čiji značaj vremenom bledi jer, realno, danas je SOLDIER retro. Ipak, znajući hipness Andersonove režje inače, i komunikativnost Russellovih uloga, rekao bih da je ovo sve bio deo koncepta.

Pored herojskog SFa sedamdesetih, naslova kao što su PLANET OF THE APES, SOYLENT GREN, OMEGA MAN, na film je uticao i akcioni opus osamdesetih. Zbog setova prva refreneca je MAD MAX ali po načinu borbe prepoznatljiv je i RAMBO. upravo taj RAMBO aspekt priče na neki način sugeriše da se Anderson blago ironično postavlja prema materijalu iako ne kliza u pravcu STARSHIP TROOPERSa. Štaviše, znatno satiričniji Verhoevenov film zapravo ima znatno moderniji rediteljski koncept iako svesno forsira retrofuturističnost.

Peoplesov scenario je u samom korenu tog koncepta i taj tekst je započeo to podizanje letvice koje Anderson i publika nisu mogli da isprate. o Peoplesovim neskrivenim pretenzijama govori izjava da je on smatrao SOLDIER "sidequelom" BLADE RUNNERA. Ljudi iz studija obično vrlo dobro prepoznaju takve scenarije i to su ti koji uprkos svom kvalitetu na kraju ne bivaju snimljeni. To su scenariji za koje industrija i publika uslovno rečeno nisu dorasli. Uostalom, industrija se dugo opirala i samom SOLDIERu. Scenario je čekao 15 godina na snimanje.

U slučaju SOLDIERa to je bio scenario o retrofuturističkom ratniku koji postaje čovek. Da bi taj film bio snimljen, zbog scenografije i miljea u kome se dešava morao je da bude skup. Da bi bio skup, morao je da bude marketovan kao akcioni film. A u suštini, to nije bio akcioni film, već drama sa nešto akcije, i tako je stekao etiketu skandaloznog flopa.

Oni koje ne cene Andersona ovom spisku pogrešnih odluka mogu dodati i uslovnost da režiju tog filma ne dobija najkvalitetniji već najaktuelniji reditelj. Međutim, kod Andersona se mogla naslutiti sklonost ka kontemplativnosti. On jeste bio golden boy koji je potpisao MORTAL KOMBAT, ali je isto tako snimio i EVENT HORIZON.

Paradoksalno, u širem smislu, Anderson je naročito na planu pokušanog, u stvari snimio svoj ključni film u SOLDIERu. Iako ne bih išao toliko daleko da SOLDIER smatram Andersonovim najboljim filmom, svakako mislim da mu je ovo daleko najznačajniji film i najhrabriji projekat u koji se upustio. Štaviše, čini mi se da je upravo SOLDIER film u kome bi se eventualno mogao kriti neki Andersonov kultni status, ukoliko neko bude zainteresovan da se bavi takvim stvarima. zanimljivo je da fandom nije prepoznao suštinske ambicije SOLDIERa, naročito ako imamo u vidu da taj krug ceni i daleko opskurnije naslove manjeg dometa. Izvesni bezobrazluk SOLDIERa svakako je razlog što Anderson dugo posle ovog filma nije snimao prave studio-filmove, praktično sve do DEATH RACE.

Ispod naslaga pogrešnih odluka i što je još važnije pogrešnih očekivanja krije se jedan zapravo vrlo ortodoksan retro SF koji sa starenjem dobija na značaju i kvalitetu.

* * * / * * * *

Ja poštujem taj film. Verovatno je flopnuo zato što nema jednu Rejčel iz Blejd Ranera da nam valjano ukaže na junakovu ljudskost.

Prvi dan Banje

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-1.html

Quote from: crippled_avenger on 07-08-2009, 21:37:02
SOLDIER Paul WS Andersona.
* * * / * * * *

taj film mi je o-o-odličan.

Paramount is reteaming "The Hurt Locker" director Kathryn Bigelow and writer Mark Boal on action-adventure "Triple Frontier," with Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander producing through their Atlas Entertainment banner.

"Triple Frontier" is described as a high-stakes ensemble project. Boal and Bigelow, who will both exec produce, sold the original idea together; the logline is being kept under wraps.

Boal's writing the script, set in the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge -- making "la triple frontera" difficult to monitor and a haven for organized crime.

"The Hurt Locker" has turned in a solid box office performance since Summit released the Iraq war thriller, grossing $9 million in seven weeks of limited release.

Boal wrote the "Locker" screenplay after spending several weeks embedded with an Army bomb squad, and Bigelow shot the film in Vancouver and Jordan and set it in 2004 Baghdad.

Roven, who produced "The Dark Knight," told Daily Variety he's hoping to begin production on "Triple Frontier" next year. He's in post-production on historical drama "Season of the Witch" and is producing "Warcraft" with Sam Raimi for Warner Bros. and retirement community comedy "Winter's Discontent" with Larry Charles directing for Columbia.
More than one option

    * (Co) Daily Variety
      Filmography, Year, Role
    * (Co) Daily Variety

Warner Bros. set Jose Padilha last year to direct "A Willing Patriot," a terrorism-themed action thriller also set in the notorious border area.

banja - dan drugi

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-drugi.html

banja - dan treći

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-treci.html

banja - dan četvrti

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-cetvrti.html

Pogledao sam THE BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER Irvinga Reisa, iz 1947. godine.

Reč je o romantičnoj komediji sa Cary Grantom, Shirley Temple i Mirnom Loy koja je pre svega zapamćena po tome što je za nju Sidney Sheldon osvojio oskara.

Shedlonov scenario za BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER je preteča savremenih high concept romantičnih komedija u kojima se iza koncepta razvija ljubavna priča, ali se ponekad ne zna šta je bitnije autorima, koncept koji spaja junake ili emocija koja se razvija među njima.

U tom smislu, iako je film konstatno zabavan, ono što je osnovni emotivni sadržaj priče, ostaje sporedno, a u prvi plan izlaze sjajne komičarske role Cary Granta i Shirley Temple.

Iako se BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER ne ubraja među najveće Grantove klasike, nesumnjivo je reč o filmu koji potvrđuje konstano visok kvalitet njegovog outputa, i što je još važnije može da prođe kao zabavan film i preko 60 godina kasnije.

* * * / * * * *

Pogledao sam CIPELICE NA ASFALTU, omnibus sa tri priče o deci iz 1956. godine.

To je bio film u kome su afirmisani tada mladi reditelji Boško Vučinić, Zdravko Randić i Ljubomir Radičević. Boško Vučinić je ostvario karijeru kao reditelj kratkih i dokumentarnih filmova dok su Randić i Radičević imali i dugometražne filmove iako su obojica mogli postići i više. Randić je snimio nekoliko filmova ali je ostao poznatiji kao pomoćnik reditelja, dok je Radičević potpisao klasik LJUBAV I MODA, ali nije radio više celovečernjih filmova.

ZORICA

Najbolju priču u omnibusu snimio je Boško Vučinić i njegov kratki film o maloj devojčici koja ima dve-tri godine (po mojoj laičkoj proceni) koja izađe iz dvorišta vrtića i pođe sa svojim ljubimcem-psom, da bi zatim zalutala u gradu stoji kao jedan od najinteresantnijih kratkih filmova snimljenih kod nas. Iako nije reč o slapsticku kao što je bio recimo BABY'S DAY OUT, Vučinićev film impresionira svojim reditelsjkim rukopisom u kome postoji minimum dijaloga i sve je koncipirano kao film bez dijaloga o lutanju male devojčice kroz grad. Na tom putu se smenjuju scene kako fizičkog suspensea tako i znakovite situacije o društvenim odnosima pošto ljudi ili ne primećuju ništa čudno u tome što malo dete luta gradom ili se pak ne potrude se dovoljno da je vrate roditeljima.

Ako uzmemo u obzir zanimljivu, bizarnu premisu, Vučinićev film je pre svega izuzetno uverljiv, a pored toga sa akcentom na čist film, gotovo sasvim lišen dijaloga, on potpisuje delo visoke umetničke vrednosti koje je relevantno i dan-danas.

* * * * / * * * *

LJUTKO

Priča Zdravka Randića LJUTKO je po svom postupku klasičnija i manje elegantna od Vučinićeve i govori o grupi dece koja žele da drže u zgradi malog psa uprkos tome što im to ne dozvoljava nastojnica zgrade. Deca započinju rat sa njom oko psa i taman kada se uičini da su je ubedili da ih psuti da drže psa, pas nestaje...

Randićev film je malo konfuzan na nivou scenarija, i nema vizuelnu eleganciju kao Vučinićev, ali zato vrlo vešto koristi decu. Naime, za razliku od mnogih reditelja koji očekuju od dece da izađu u kadar i odglume sve što treba, Randić dosta koristi efekat Kulješov i interpretaciju dece-glumaca gradi kroz snimke njihovih lica i kontraplanove dešavanja ispred njih, stvarajući značenja. Time uspeva da izvuče nešto efektnije dečje role.

Za razliku od ZORICE koja je vrlo energičan i veseo film, LJUTKO koketira i sa izvesnom sentimentalnošću i depresivnošću koji su inherentni dečjim filmovima.

* * * / * * * *

GVOZDENI ORAO

GVOZDENI ORAO je priča Ljubomira Radičevića. Očigledno je da u CIPELICAMA NA ASFALTU postoji gradacija, da se film razvija od mlađe ka starijoj deci, i treća priča je kao srpski STAND BY ME, o grupi malih uličara koji se, iako su već na pragu puberteta, igraju kauboja i Indijanaca i onda odlučuju da se u toj igri posluže pravim pištoljem.

Radičevićev film je interesantan i energičan, vizuelno zanimljiviji od Randićevog, sa provokativnom pričom koja ima i neke napete situacije.

Upravo Radičevićev film postavlja ključnu dilemu vezanu za CIPELICE NA ASFALTUa to je pitanje da li je reč o filmu sa decom ili o filmu za decu. Iako u ovoj trećoj priči postojemračniji elementi, reč o cautionary taleu, poučnom slučaju i čini se da su CIPELICE NA APSFALTU kda se sve sabere i oduzme ipak i film za decu.

* * * / * * * *

Sva trojica reditelja su na nivou rediteljskog postupka unela nešto sveže i novo u tadašnji jugoslovenski film i ovaj omnibus je odličan showcase. Stoga je prava šteta da niko od njih kasnije, izuzev Randića, nije ostvario bogatiju karijeru sa celovečernjim igranim filmovima pošto su sa CIPELICAMA pokazali da su zreli da obnove našu kinematografiju.

Quote from: crippled_avenger on 14-08-2009, 12:54:29Pogledao sam CIPELICE NA APSFALTU, omnibus sa tri priče o deci iz 1956. godine.

Zaboravio si da makar uzgred pomeneš ono što, siguran sam, sve forumaše živo zanima, a to je scallopov filmski debi!

Kako se scallop zove u svetovnom životu?

Quote from: crippled_avenger on 14-08-2009, 13:07:56
Kako se scallop zove u svetovnom životu?

Radmilo Anđelković

banja - dan peti

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-peti.html

Radmilo Anđelković igra glavnu ulogu u trećoj  priči sa tinejdžerima i odličan je.

Nathan Lane and Matthew Broderick were worth every zero in the historic $100,000-a-week paycheck that each earned for returning to "The Producers" in 2003. Since then, many Broadway pundits have often assumed that every superstar pockets that sum as well: Julia Roberts in "Three Days of Rain," Hugh Jackman and Daniel Craig in the upcoming "A Steady Rain" and, of course, Lane and Broderick again in the 2005 revival of "The Odd Couple."

In almost all cases, even the biggest stars are not guaranteed six figures but rather a five-figure sum plus a percentage of the gross and, following that, a percentage of the profits, if there are any. In the end, the star's take can, indeed, dance around that magical $100,000 a week, if not top it.

But there's a whole other issue of marquee names: Not just what the stars earn, but what the stars bring in. This past season offered reminders that a big name alone is not enough to guarantee sales. And that stars who appeared in top-grossing films sometimes were outshone by actors who are from the pay-cable realm.

Lane and Broderick certainly proved they were worth it with "Odd Couple." Despite mixed reviews, the play grossed like a musical (in excess of $800,000 a week), and extended its six-month run to nine. Roberts, despite negative reviews, produced sales of more than $12 million for the 12-week run of "Three Days of Rain," a production that entered the black during is fifth week.

"A Steady Rain," or the Wolverine Meets Bond play, as it is known along Shubert Alley, should generate similar numbers in a similar size theater, the only difference being how many tix get sold at a premium price. Those added dollars could depend on the reviews. Recoupment might take a week or two longer than "Three Days" since there aretwo big stars, not one. Jackman and Craig have the added challenge of appearing in a relatively unknown drama, about two cops, by a Broadway deb, Keith Huff.

On the strength of Roberts' name alone, the 2006 Amex ad for "Three Days of Rain" produced $7 million in sales in 48 hours. The Amex ad for "A Steady Rain" brought in $3 million in two days. Was it the recession? Or could Roberts rake in another quick $7 million for her sophomore effort after a disappointing legit debut? (Elizabeth Taylor, who proved to be B.O. gold in the 1981 revival of "Little Foxes," tanked two years later in "Private Lives" despite the added wattage of her most famous ex-husband, Richard Burton.)

With the exception of those withheld house/premium seats, "A Steady Rain" can be expected to sell out prior to the show's first preview Sept. 10. In this case, Jackman's movie pedigree may impact sales less than his previous Broadway outing, 2003's "The Boy From Oz," which showcased a Tony-winning perf that has acquired a legendary patina.

Certainly Jackman and Craig, headlining a two-hander, can expect to earn more than fellow movie star Jude Law, who appears alongside 20 other actors in the upcoming "Hamlet." Such a mass effort necessitates a deal closer to that of Denzel Washington, who was guaranteed a lowball weekly sum (plus percentages of gross and profits) for his stint in the equally populated "Julius Caesar," which turned into a B.O. winner despite mixed reviews.

Speaking of the Bard, bad reviews completely scuttled the 2000 "Macbeth" starring Kelsey Grammer. While auds wanted to see Washington (and hopefully Law) perform Shakespeare, TV's Frasier might have had more B.O. clout if he'd returned to the boards in, say, "Charley's Aunt."

It's that strange alchemy of title and actor. John Leguizamo made $75,000 a week in his solo "Sexaholix" in 2003, but last season closed in "American Buffalo" after only eight regular perfs.

Even amidst a huge ensemble, Washington and Law do better money-wise in a commercial production than stars like David Hyde Pierce, Laura Linney or Broderick who appear in nonprofit productions that invoke a favored-nations deal where all actors get the same salary: about $2,000 a week.

In its June issue, a Vanity Fair photo spread proclaimed "Broadway's Starry Season" even though most of those film actors failed to pack them in. Daniel Radcliffe in the buff was not enough to fill those "Equus" seats with his "Harry Potter" fans -- at least those old enough to be admitted. And perhaps their Oscar gold was a bit too old, but Jane Fonda, Jeremy Irons, Geoffrey Rush and Susan Sarandon headlined B.O. disappointments with, respectively, "33 Variations," "Impressionism" and "Exit the King."

Then again, imagine how those shows would have done if they'd been stocked with the actors who populated "Mary Stuart," "The Norman Conquests" and "Reasons to Be Pretty" -- all critically acclaimed plays that lost money. (Producers take note: auds are a lot less friendly these days than crix.)

There's a crass, often broken B.O. rule for plays. To find success at the box office, producers need to fill at least two of the following three slots: stars, good reviews and a popular title.

"Blithe Spirit," which recouped one week before closing, failed to deliver raves, but it did have Angela Lansbury and a popular Noel Coward title. "God of Carnage" had the reviews and James Gandolfini. And before he succumbed to his sushi attack, Jeremy Piven sold tix to "Speed-the-Plow," buoyed by good reviews.

If there's any new wrinkle in the Broadway B.O. sweepstakes, it's the emergence of the HBO star as a potent legit force.

Thanks to "The Sopranos" and "Entourage," Gandolfini and Piven mean something to that older TV viewer who also buys Broadway tix. It's a phenom that has been taking shape for a few years now.

Back in August 2002, Edie Falco's name over the title (coupled with that of Stanley Tucci's and good reviews) immediately pushed the revival of "Frankie and Johnny in the Clair de Lune" to the Belasco's Theater gross potential.

A more clear-cut example of HBO's star-making power came in the form of "Six Feet Under's" Michael C. Hall, his 2002 appearance in the long-running "Chicago" revival causing a huge 32% (or $121,680) uptick there. And during the 2001-02 season, Cynthia Nixon of "Sex and the City" headlined "The Women," turning it into the Roundabout's highest-grossing play to date at its American Airlines Theater.

Falco's name, however, failed to ignite the box office in her followup effort, a poorly received 2004 revival of " 'night, Mother."

Again, it was proof that stars sell, but at least one other ingredient -- the reviews or the title -- has to be in place. Roberts was the exception that proves the rule: She sold tix regardless. Jackman and Craig look on track to do the same. How nice for everybody if "A Steady Rain" actually turns out to be good theater as well.

Pogledao sam MOTHER, JUGS & SPEED Peter Yatesa, komičnu dramu iz 1976. godine u kojoj je na crnohumorni, provokativan način, tretirana tema privatnih sanitetskih službi u (tada) savremenom Los Anđelesu.

Iako bi se za ovaj film moglo reći da izgleda kao jedna prilično neuravnotežena žanrovska mešavina, bez naročite poente i sa nejasnim stavovima, Yates ga je upriličio kao dinamičnu i gledljivu 70s varijantu prljave dramedije koja meša razne žanrove i iznosi često oprečne i svakako politički nekorektne stavove. Primeri takvih filmova su recimo FEEBIE AND THE BEAN ili BUSTING u domenu policijskog filma, a i paramedic film na neki način ima veze sa policijskim filmom pošto je reč o ljudima koji u suštini rade sličan posao. Mešđutim, čini se da uvođenje nasilja i podzemlja u svet, uslovno rečeno, medicine, deluje dosta neobično, a neki junaci, iako su vrlo negativni nisu totalno satanizovani, pa ne čude reakcije dela kritike koja je bila zbunjena stilskom nedosledošću i čistom amoralnošću nekih deonica. Ono što takođe sprečava mnoge delove da profunkcionišu jesu grčeviti pokušaju reditelja i scenariste, uglednog Yatesa i tada vrlo aktuelnog Tom Mankiewicza da konstatntno proizvode atrackije, bez prevelikog obaziranja na film kao celinu u bilo kom smislu.

Glumačka podela je sjana, puna zvezda kao što su Bill Cosby, Harvey Keitel i Raquel Welch, dok su u epizodnim ulogama glumci popur Bruce Davisona. Iako nijedan od njih nije ostvario svoju najbolju ulogu, svako pokazuje zašto je u tom trenutku bio zvezda.

Danas je ovaj film sa punim pravom zaboravljen i realno, osim onima koji vole nekog od ovih glumaca, ili naprosto ljubiteljima Peter Yatesa, teško da bi i imalo smisla gledati ga. Međutim, iako nije značajan, nije potpuno za otpisivanje. Yates čak i u ovako konfuznoj celini donosi tu nepodnošljivu lakoću i pitkost 70s filmmakinga, sjajne lokacije i sjajna kola i konačno velike zvezde koje čak ni osrednji materijal ne može previše da omete u isporučivanju onoga što najbolje rade.

* * 1/2 / * * * *

What if the first feature you shoot becomes a cult classic?

Given the reaction of the fanboy crowd, which went "completely bonkers" over footage shown at Comic-Con for "District 9," a sci-fi thriller about aliens on Earth that doubles as a doculike fable about tribal conflicts, cinematographer Trent Opaloch has a good feeling about the film.

"(It was) one of the craziest things I've ever seen," Opaloch says. "They were so into it, it was surreal. The room was vibrating."

Part of the credit, of course, must go to fanboy fave Peter Jackson, who produced the vfx-heavy pic, set in South Africa and directed by Opaloch's longtime collaborator Neill Blomkamp. Opaloch and Blomkamp worked on shorts for vidgame "Halo," and Opaloch was onboard the feature version, which was to be produced by Jackson, before it stalled.

Canadian-born Opaloch, who cut his teeth on commercials and musicvideos, used the sleek skyscrapers of Johannesburg and a squalid apartheid-era township as the backdrop for "District 9," which hit U.S. theaters Aug. 14.

He captured the film's stressed, jerky footage entirely on digital, mostly with the Red One camera, which he says the producers picked after some hemming and hawing.

"We decided to shoot on the Red because there was so much handheld work, and we were happy with the results from the testing," he says.

His team used as many as nine Red cameras -- owned personally by Jackson -- and some Sony EX1 and EX3 cameras for secondary work. Opaloch was impressed with the Red's performance, especially with all the handheld work he had to do in windy and dusty conditions.

Still, Opaloch cautions against "getting caught up in the hype" surrounding Red and advises learning from others' experiences, especially when it comes to manipulating Red-captured content.

"I'm a film guy at heart," he says.

Pogledao sam najzad film 4 Ilije Hržanovskog. O ovom filmu sam čuo još za vreme FESTa, čini mi se 2005. ili 2006. godine ali nikako da se nakanim da ga overim i konačno sam uspeo. Hržanovskij je snimio jedan vrlo interesantan film, u jednom art house maniru koji ne podnosim, međutim, uprkos tome, smatram da je reč o filmu velike energije i naročitog hipnotičkog vizuelnog kvaliteta.

Iako je ideološka agenda Vladimira Sorokina jasna iz njegovog književnog rada, i iako se ovaj film o potpunom truljenju ruskog društva, suštinski uklapa u nju, za ovaj film bi se moglo reći da se bavi naslagama groznih stvari koje prevazilaze uzani ideološki krug Sorokinovog antiputinizma.

Štaviše, autorasizam ovog filma ne osporava mogućnost da negde, an nekom mestu postoje Rusi koji su u redu, ali ovi konkretni kojima se ovde bavi su apsolutno užasni, zarobljeni u jednom spletu vlastitih groznih odnosa i vladajućeg sistema koji se ne obazire na ljudski život.

4 je film koji pokazuje da je Hržanovskij reditelj velikog dara pošto unutar ovog stilski poprilično nedoslednog filma, u kome se mešaju duge dijaloške scene, pokazivačka dramaturgija i (ono što je najefektnije) prikaz životnih tokova maltene bez dramarurške intervencije, on vrlo dobro realizuje svaki od tih segmenata. Šteta je samo što svoje očigledno velike sposobnosti nekritički pokazuje umesto da ih sačuva za neki sledeći film (koga BTW, već četiri godine nema, uprkos solidnom festivalskom uspehu filma 4).

Svi oni iracionalni, metafizički, hipnotički zahvati koje Hržanovskij sprovodi, ostaju upadljivo neoptećeni smislom. Ne kažem da to smeta filmu dok se gleda, ali kada se napravi lista istinski značajnih fiolmova u istoriji, većina njih obično ima neku stilsku i značenjsku zaokruženost koju ova mizantropska filmska opera nema. To naravno ne znači da je film bezvredan već bi se pre reklo da dosta nemarno prilazi svojim vrednostima.

Ono što je ključ uspeha ove vrste filma, ne samo u slučaju Hržanovskog, nego i inače, jeste zapravo krajnje ozbiljan pristup, bez ustupaka publici, ili politici. Samo na taj način ovakva priča može zaista da funkcioniše, i upravo zato, samo retki naši filmovi ovog tipa nude ovakvu snagu. Drugi značajan detalj jeste visoka vizuelna kultivisanost njegovog rediteljskog rukopisa. Ovaj film je u vizuelnom smislu ambiciozniji od većine art house filmova, i fotografija sjajno uspeva da zarobi prljavštinu, bez ikakvog glamura koji se često nenamerno stvara.

Tim pre je šteta što na kraju mnoge stvari na nivou priče, a samim tim i značenja nisu jasne i što film uprkos svojoj snazi ostaje prilično nedorečen.

* * 1/2 / * * * *

The darker side of the funny biz
Comedy can be a dicey calling
By PETER BART


The downbeat reception accorded to "Funny People" was daunting not only to Judd Apatow but also to the fraternity of comics that he has nurtured. It's still unclear what impact all this will have on their careers -- or egos.

I thought about the cohesiveness of the Apatow fraternity this week as I read a lively new book about an earlier band of funny men. In "I'm Dying Up Here," William Knoedelseder chronicles the rise of Jay Leno, David Letterman and Robin Williams, and also their less illustrious brethren of that period -- Freddie Prinze, Steve Lubetkin and George Miller, among others.

They were all part of a stream of comedic incorrigibles who migrated to Los Angeles in the '70s to try out for the new comedy clubs and maybe even land a dream slot on Johnny Carson. It was arguably the "golden age of standup," but many seeking their comedy Camelot also ended up mired in a world of blow and booze.

According to Knoedelseder, who covered the scene for the Los Angeles Times, Letterman and Leno were stalwarts from the start -- focused and driven. Letterman arrived with his wife, two nervous kids from Indiana; he was timid about doing standup but felt it was the only way to land a lucrative writing job.

Leno, by contrast, not only exuded confidence but also was one of the "good guys" in helping other comics. By contrast, Robin Williams, according to the book, became notorious among his fellow comics for stealing their best material, always professing his innocence.

Most of the wannabe comedy stars had to scratch around for food and lodging while they awaited audiences with the likes of Mitzi Shore at the Comedy Store or Budd Friedman at the Improv.

Though the clubs began to pull in lines of patrons, the standups soon realized they weren't getting paid -- the chance to perform was itself the reward. Toward the end of the'70s, the comics found themselves caught up in a bizarre semi-strike against their employers -- one that ultimately brought them some money but also broke up the sense of camaraderie, triggered a tragic suicide and sent some of the comics back home.

Knoedelseder reminds us that comedy is a dicey calling -- not that Apatow and his friends need those reminders at the moment. I suppose that the lesson for Apatow is that, to most people, the business of being funny is not really a funny business.

Maybe not, but it's nonetheless filled with vivid and talented characters, and they're a show onto themselves.

Reprizirao sam danas već zaboravljenu akcionu buddy komediju BULLETPROOF Ernesta Dickersona. Početkom devedesetih, proslavljeni Spike Leejev DP Ernest Dickerson počeo je da ražira, mahom B-akcijaše i horore, ali i pokušaje "autrskog" filma na Leejevoj liniji. U svetu horora se bolje snašao tako da je tu ostvario neku vrtu kontinuiteta.

BULLETPROOF je buddy akciona komedija sa Damon Wayansom i Adam Sandlerom na tragu buddy filmova kao što su 48 HRS. ovo je bio jedan od ranih Sandlerovih vehiclea, i jedan od ranih hitova. Sa izuzetkom ZOHANa u izvesnom smislu, Sandler kasnije nije koketirao sa akcijom.

BULLETPROOF danas izgleda bolje nego u svoje vreme pošto su 1996. još uvek stari klasici buddy akcionog filma bili nedavna prošlost. U tom smislu, naravno da BULLETPROOF nije mogao da prođe kod ondašnjih fanova. Međutim, koliko sam se onomad gnušao ovog filma, toliko mi je danas sasvim u redu.

Osnovni problem je u Dickersonovom prilazu inscenaciji akcionih scena koje deluju dosta neubedljivo i tačno su vidljivi šavovi uz pomoć kojih reditelj "lažira" situaciju. Isto tako humor koji se koristi nije previše smešen, međutim, nije ni naporan, začuđujuće je vezan za priču i služi joj, a priča se razvija munjevito pošto i sam film traje kraće od 90 minuta.

Sandler i Wayans su sasvim okej buddies, i po Sandleru je već ovde vidljivo da ima veliki potencijal, naročito u odnosu na Wayansa koji je pak imao veliki hype bez pokrića u to vreme, i nije mogao da iznese film sam. U BULLETPROOFu, Wayans je nominalno glavni lik, ali je Sandler ipak scenestealer.

Scenarista BULLETPROOFa je Joe Gayton, čovek koji je već dugo prisutan na sceni. Prvi veliki projekat mu je bio scenario za UNCOMMON VALOR a najrecentniji je DTV naslov BORDER PATROL sa Van Dammeom. Gayton svakako nije klasa velikih scenarista buddy filma kao što su Shane Black i Steven De Souza. Inače, njegov brat je poznatiji Tony Gayton koji je pisao SALTON SEA i MURDER BY NUMBERS.

* * / * * * *

Kathryn Bigelow: Director with a different take

Kathryn Bigelow, who made her name with Point Break, is back after a long fallow period and her latest movie is set to bring her fresh acclaim

    *
      Comments (2)
    * Buzz up!
    * Digg it

    * William Skidelsky
    *
          o William Skidelsky
          o The Observer, Sunday 16 August 2009
          o Article history

Kathryn Bigelow has a thing about climbing mountains. The 57-year-old director, known for her relentless, action-driven plots and her visceral depictions of male violence, once climbed Mount Kilimanjaro in sub-zero temperatures because, she said: "I like to be strong." More recently, while filming her latest movie, The Hurt Locker, in the Jordanian desert, she startled fellow crew members by scaling a forbiddingly high sand dune in order to shoot a scene of a bomb being detonated. "There were lots of macho guys on the set, SAS, not to mention all these young, studly actors, and all these guys were falling by the wayside," a colleague recalls. "I said to myself, I'm not walking this hill, no way in hell. I drive up and Kathryn is already at the top. She's beaten everyone up there."

If beating tough young men to the top of a sand dune represents no great challenge for Bigelow, then that's probably because she has spent so much of her adult life traversing one of the most treacherous – and male-dominated – career slopes of all. Bigelow is one of a small band of female directors (others include Nora Ephron and Penny Marshall) who has made it close to the summit of Hollywood, overcoming the sexism of the studio system to forge a successful career spanning more than two decades. More unusually still, Bigelow has worked throughout her career in that traditional male stronghold, the action adventure genre.

After starting out in her twenties as a conceptual artist and then working briefly as a film academic, Bigelow shot to prominence in the late Eighties with her cult classic Near Dark, about a gang of vampires in the American west. From there, she went on to make her two best-known films, the surfing/heist movie Point Break (1991), starring Keanu Reeves, and the futuristic action drama Strange Days (1995), scripted by Titanic director James Cameron, to whom she was briefly married. In the last decade or so, Bigelow's career has slowed and her more recent films haven't hit the commercial or critical heights of her early work. It is seven years since her last movie, the submarine drama K-19, came out, a long, fallow period even by the standards of Hollywood.

But if Bigelow was starting to be written off in some quarters, her career now looks set for a remarkable revival. The Hurt Locker, which opens in Britain later this month, is already causing quite a stir. Set in Iraq during the early days of the American occupation, it focuses on a bomb disposal unit whose job is to dismantle roadside bombs planted by insurgents. The main character, Sergeant James, played by Jeremy Renner, is an adventurer addicted to the thrill of high-risk situations, in other words, a typical Bigelow creation.

The film, unlike most of Bigelow's previous work, is relentlessly realistic, something dictated by its origins in reportage. It started out as a series of articles by scriptwriter and co-producer Mark Boal, who spent time embedded with an ordnance disposal unit. The film played at last year's Venice Film Festival and at Edinburgh this summer to rapturous receptions – one critic hailed it as a "masterclass in experiential action cinema". It has been described as "the best film yet to come out of Iraq" and it is being touted as an Oscar contender.

But there have also been disapproving mutterings about its avoidance of political commentary. Although by no means a tub-thumping celebration of American military muscle in the manner of Top Gun, The Hurt Locker doesn't take an overtly critical view of the occupation, something that separates it from other Iraq films such as Lions for Lambs and In the Valley of Elah. Not everyone has been comfortable with this and one British critic went so far as to say that the film "could pass for propaganda".

This reflects something curious about Bigelow, which is that there is surprisingly little agreement as to exactly what kind of film director she is. Is she right wing or left wing? Radical or conservative? Different people say different things. As a woman who has triumphed in Hollywood – and done so working exclusively in the action genre – it is hardly surprising that she has often been hailed as a feminist pioneer.

But Bigelow has always resisted the "feminist" label and others have argued that, on the contrary, her interest in masculinity (several of her films feature no female characters at all) represents a form of directorial cross-dressing, a betrayal of her true identity in order to conform to the sexist expectations of Hollywood.

What is clear is that Bigelow is going to disappoint anyone expecting explicit political or social messages from her films. She has never been remotely interested in being a campaigner. As film writer Mark Cousins points out, she belongs to a more formalist, apolitical tradition of film-making, one interested above all in the aesthetic possibilities of movement and action. Cousins says that this places her in a "rare position" for a female director and he compares her, intriguingly, to Leni Riefenstahl, whose most famous films celebrated the physical spectacle of fascism. "Most women directors in Hollywood have become prominent because of virtues that are feminine cliches –they're very good at relationships or juggling different characters," Cousins says. "But Bigelow, like Riefenstahl, is more interested in action – in sensation rather than relationships or psychology."

Bigelow's own comments about her new film suggest more straightforward motivations. "War's dirty little secret is that some men love it," she recently told Newsweek. "I'm trying to unpack why, to look at what it means to be a hero in the context of 21st-century combat."

Bigelow was born in 1951 in the countryside near San Francisco, the only child of a librarian and a manager of a paint factory. She recalls being a gawky and solitary child whose height (she is just under six foot and remains forbiddingly thin) made her socially awkward. As a teenager, she became passionate about Raphael – she would enlarge details of his paintings into huge canvases in the garage. She studied at the San Francisco Art Institute before moving in the early Seventies to New York, where she immersed herself in the downtown art scene, hanging out with conceptual artists such as Richard Serra and Philip Glass.

But she found the art world cut off and gradually moved into film. She took a masters in film criticism at Columbia where she studied under Susan Sontag and fell in love with foreign directors such as Passolini and Fassbinder. A trip to a double bill of Mean Streets and The Wild Bunch proved a defining moment. "It took all my semiotic Lacanian deconstructivist saturation and torqued it," she says. "I realised that there's a more muscular approach to film-making that I found very inspiring."

Bigelow made her first feature, The Loveless (starring Willem Dafoe in his screen debut), in 1982. She resisted the temptation immediately to forge ahead with directing and took up a post teaching film theory in Los Angeles. Inevitably, however, her proximity to Hollywood was a temptation and she completed her first big-budget production, Near Dark, in 1987. Successes such as Blue Steel (1989), Point Break and Strange Days soon followed.

Philip French, the Observer's film critic, recalls the excitement that surrounded Bigelow during this period. "She really was the first women to make her name as a genre director working in the Hollywood studio system. Yvonne Tasker, professor of film studies at East Anglia, remembers the excitement Bigelow's early films provoked in academic circles. "There were endless discussions about how they subtly subverted the traditional Hollywood storylines and gender representations, about her deconstructions of masculinity and the male gaze."

But this excitement gave rise to disappointment when Bigelow's career seemed to stall and, more recently, discussion has concerned the reasons for this falling away. Some point to Hollywood's glass ceiling. Others claim, more cynically (and with not much evidence), that Bigelow's early successes were only ever really down to her relationship with James Cameron.

Mark Cousins has a slightly different take, attributing the recent slowdown of her career to the effects of the digital revolution of the late 1990s and early 2000s, which, he says, led to studios becoming more conservative. "I think at times of technological change the film world plays safe. Hollywood had patted itself on its back that it had this high-profile women director, but when technology changed it stuck with male directors. The revolution acted as a kind of shakedown."

But as her enthusiasm for mountain-climbing shows, Bigelow has never been someone to let obstacles stand in her way for long. The good news for her many fans is that, with her new film, she is back doing what she always has done best: ramping up the tension and the violence as she portrays the often mad and excessive, but also crazily exciting, world of modern masculinity.

Profile

Born 27 November 1951, in San Carlos, California, an only child. Studied at the San Francisco Art Institute. In the early Eighties, after the release of her first feature film, The Loveless (1982), she moved from New York to Los Angeles. She was married to the film director James Cameron from 1989-1991. She is currently single and lives with two dogs and one cat.

Best of Times Her acclaimed 1995 sci-fi action adventure Strange Days, starring Ralph Fiennes and Juliette Lewis, which Rolling Stone described as "dazzling" and "era-defining" and which grossed nearly $8m at the box office

Worst of Times Her 2002 Soviet submarine blockbuster K-19: The Widowmaker, starring Harrison Ford, which cost $100m but recouped considerably less.

What she says "I began to exercise a lot of cinematic muscle with the precepts I had learned in the New York art world. Film was intriguing. I began to think of art as elitist; film was not. So I got into film and the holy grail was making a spectacle with a conscience – something I couldn't have done without that background."

What others say "The Hurt Locker is the best non-documentary American feature made yet about the war in Iraq... You may emerge from it shaken, exhilarated and drained, but you will also be thinking." AO Scott, New York Times

Pogledao sam BANLIEUE 13 ULTIMATUM Patricka Alessandrina.

Iako me je ovaj film po definiciji zanimao kao nastavak izvornog B13 koji predstavlja bitnu kariku u evoluciji savremenog akcionog filma - iz najmanje dva razloga - prvo zbog uvođenja parkoura u svetski akcioni mainstream (iako ovo nije prvi parkour film), drugo zbog pomeranja Pierre Morela sa mesta DPa na poziciju reditelja što je kasnije rezultiralo filmom TAKEN. Sporedni efekti kao što je odlazak Cyril Rafaellija u Holivud su takođe bitni.

Međutim, dodatnu pažnju privukao je zbog toga što je sniman u Beogradu. Prošle godine sam bio u poseti jednom od setova, i drago mi je što je baš scena čije smo snimanje gledali ušla u film. Tokom posete setu, srpski filmski radnici su se ponašali kao da to što rade reditelj Alessandrin (stari Bessonov saradnik koji ipak nikada nije bio u prvoj ligi njegovih ljudi) i DP Jean-Francois Hensgens nije ništa posebno, da su oni viđali i ozbiljnije ekipe.

Međutim, rezultat je jedan od najinteresantnijih prikaza Beograda ikada privoljenih na filmsku traku. Beograd u principu najviše glumi naslovni geto i novobeogradske zgrade su okosnica svih situacija u B13. Scenografski i kostimografski, NBG je potpuno transformisan i izgleda kao osavremenjena apokaliptična geto vizija iz nekog Carpenterovog filma tipa ESCAPE FROM NEW YORK, samo sa, naravno, modernijim prikazom bandi koje su etnički još egzotičnije.

Novi Beograd je poprište i nekih sjajnih akcionih scena, među kojima se naravno izdvaja potera za David Belleom po novobeogradskim soliterima. Mislim da oni koji žive na Novom Beogradu mogu još preciznije konstatovati šta je snimano u kom kraju odnosno bloku.

B13 je bio inovativan film zbog uvođenja parkoura ui mainstream (raniji parkour filmovi su bili više francuski fenomen) ali je u pojedinim segmentima bio nešto slabije dizajniran. B13 ULTIMATUM je zaokruženiji na nivou ukupnog produkcionog dizajna i dok je B13 bio šupalj u tom domenu, ULTIMATUM deluje kao da je temeljno urađen. Kad je reč o rediteljskom konceptu, Alessandrin uvodi dosta kadrova snimljenih steadicamom, i dosta kadrova u kojima praktično kruži oko glumaca a pogled oko glumca od 360 stepeni daje filmu naročitu produkcionu vrednost i atmosferu. Alessandrin i Hensgens insistiraju na pokretima kamere, i prenose sve one najpozitivnije uticaje britanskih i američkih televizijskih serija.

Borilačke scene su sjajne, i imaju taj utisak da su ih ljudi stvarno izvodili pred kamerama, dakle nema quick-cuttinga, sve je jasno. Štaviše, pojedini kadrovi se ponavljaju u različitim brzinama što s jedne strane jeste tradicija potekla od Peckinpaha, i kasnije Hong Konga, ali u suštini, mislim da je u ovom filmu više u službi reprize dobrog poteza iz sportskog prenosa, odnosno da postoje kadrovi kojima je ekipa bila izrazito oduševljena i da je prosto želela da ih ponovi. Međuim, to je sasvim u konvenciji žanra.

Ono što bi se na širem planu, kako scenaristički, tako i rediteljski, moglo zameriti filmu B13 ULTIMATUM jeste prilično antiklimaktično finale. Umesto velike spektakularne akcije, film se završava sa par cheesy mrinih scena, čiji problem nije u tome što su cheesy, to je usotalom takođe u konvenciji, nego zato što na kraju nema velike katarzične borbe već se katarza odvija na nivou karaktera a bez fizičke manifestacije. Ne mogu reći da pe toga nisam bio zadovoljen količnom borbe, ali očekivao sam da će i negativci imati neke borilačke skillove. Nažalost, Besson ih je koncipirao kao wimpove manipulante bez borilačkih veština.

Ono što iz današnje vizure deluje potpuno neverovatno jeste činjenica da uparvo Francuska proizvodi back to basics akcijaše u kojima su ponovo u prvom planu fizičke sposobnosti performera što je ranije bilo isključivo vezano za HK, zatim da su to priče koje imaju taj neki američki, otpadnički, geto pristup kakav smo viđali kod Carpentera i Hilla, i samim tim se obraća publici sa margine. Dok se ranije i sam Bessonov opus mogao smatrati nekom vrstom upmarket žanrovskog filma, za elitizam unutar repertoarskog filma, danas je američki repertoarski film postao više elitistički od francuskog. Filmovi poput B13 i TAKEN su naslovi koje je zaista lako zamisliti da se puštaju u 20. oktobru. I ono što je još važnijem, ti filmovi su zaista stilski relavntni i nude nešto novo, iako se bave onim što bi se uslovno moglo smtrati "starim" na neki način i prevaziđenim.

Posle dosta dugog perioda proizvodnje polovičnih akcionih filmova Europa Corp. najzad pravi kvalitetne, zaokružene filmove i ima svoje mesto na savremenom akcionom tržištu, i to ne samo u komercijalnom već i u estetskom smislu.

Što se Beograda tiče, mislim da je B13U zanimljiv showcase za beogradske lokacije a i priličan šamar našim rediteljima koji često sa mnogo manje uspeha slikaju Novi Beograd.

* * * / * * * *

Smešno pitanje: na kom jeziku je film? I postoji li već HD verzija čiji bih rip skinuo? Otkad sam kupio HD televizor razmazio sam se do te mere da odbijam čak i Transformers 2 da gledam dok se ne pojavi BR rip.

Film je snimljen na jeziku tela, a dijalozi su na francuskom sa nekim groznim prevodom na engleski ali sasvim je upotrebljiv za potrebe takvog narativa.

Što se BR ripa tiče, to već ne znam...

Dobro, i loš engleski je dobar za mene koji ne znam nikakav francuski. A za HD rip sam se ionako uzalud nadao, suviše je svež film za to, pretpostavljam...

Greh je gledati grindhouse na HD ripu.

Ovo je film snimljen na Novom Beogradu. Zamisli HD varijantu Novog Beograda.

Ima neke istine u tome što govoriš. Pogledaćemo onda.

U to ime, evo nekoliko Transformers-related pošalica:

The 8 Shittiest Transformer Disguises

Transformers 2: Michael Bay's Rejected Script

5 Reasons Megatron Should Have Fired Starscream Years Ago

Banlieue 13 Ultimatum BRRip FRENCH XviD AC3-DEViSE

http://www.opensubtitles.org/en/download/sub/3549518

Srbija.

Ima li ko ideju gde bi se mogao naći film  Hickey & Boggs

http://www.imdb.com/title/tt0068698/

...da ti tvoja pudla kaže nešto - don't look any further!!!

Pogledao sam novozelandski low budget horor DIAGNOSIS DEATH Jasona Stuttera. Hype za ovaj film bio je neumeren, između ostalog poredio ga je i sa SHAUN OF THE DEAD. Ovaj film međutim nema veze sa tim. Jedino što ga može povezati sa SHAUNom jeste to što u filmu igraju glumci iz kultne televizijske komedije - u konkretnom slučaju manje uloge u filmu imaju glumci iz HBO serije FLIGHT OF THE CONCHORDS. I tu se poređenje završava.

Stutterov film je snimljen na razmeđi no budgeta i low budgeta, kompetentno na nekom elementarnom nivou da se vidi šta rade i ko govori ali bez nekih rešenja kojima bi se prevazišla očigledna ograničenja budžeta. Isto važi i za scenario koji je nepretenciozan i efikasan ali teško da prevazilazi konvencije ghost filma ili J-horora na koje se nadovezuje.

Kada se sve uzme u obzir, DIAGNOSIS DEATH je čak upadljivo podnošljiv, ako imamo u vidu koliko je zapravo beznačajan.

* * / * * * *

Moram priznati da me nikada nije preterano zabavljalo kada podbaci neki veliki reditelj kao što je recimo Tarantino, naročito ne sada, kada je oskudica dobrih filmova i zanimljivih autora jer se postavlja pitanje - ako je on izgubio kompas, ko će onda da snima dobre filmove?

Međutim, INGLOURIOUS BASTERDS je nezapamćen promašaj čija je promašenost do te mere impozantna da je verovatno ona i najveća vrlina ovog filma. Naime, ako bi se čisto nepatvoreno izdrkavanje izbacilo iz filma, ostala bi jedna potpuno šuplja WW2 komedija, ne mnogo bolja od DRUGA CRNOG, sastavljena iz oko pet dugih dijaloških scena sa sporadičnim humorom.

Samo čist eksces Tarantinovog postupka, da film sa toliko malo radnje traje dve i po sata, uzdiže ovaj film u ravan nekog kanskog promašaja kakav bi recimo snimio Wim Wenders da je duhovit. Harry Knowles je pokušao na AICN da spinuje ovaj film kao WW2 film kakav ne očekujemo, ali to eventualno važi samo za Amerikance jer ga oni sebi ne mogu opisati. Međutim, mi imamo tradiciju u koju ipak možemo da ga smestimo. Mi smo imali filmove o WW2 koji su kombinovali sentimentalnost Holokausta i komediju, kao recimo BALKAN EKSPRES, na koji BASTERDSi liče u svojim najboljim momentima, zatim filmove u kojima Srbi nadmudruju Nemce gde su ratne strahote nekako u drugom planu kao što je recimo PLJAČKA TREĆEG RAJHA, i konačno imamo totalno smeće na koje BASTERDSi liče u scenama kad se pojavi Hitler, a to je CRNI GRUJA.

Tretirati ovaj film kao delo u tradiciji KILL BILLa je možda teorijski delimično tačno, ali sve ono što postoji u KILL BILLu ovde nedostaje. KILL BILL je bio autoreferentan film koji polemiše sa grindhouse tradicijom ali je po ugođaju u suštini dorastao pravom grindhouse filmu, ima napetost, karaktere, akciju. BASTERDS nema ništa od toga, štaviše nedovoljno je i autorefrentan, a čitava deonica koja se bavi tradicijom nemačkog filma, pre i za vreme Goebbelsa (što je BTW artiest i nažalost najzabavniji deo filma) je dosta površna i liči na neku naivnu festivalsku foru ispod Tarantinovog nivoa.

Brad Pittova uloga je bukvalno u maniru Nenada Jezdića iz DRUGA CRNOG, jedna besmislena persiflaža neusklađena sa ostatkom ekipe koja kao da igra u nekom potpuno drugom filmu. Njegova uloga pored toga što je grozna, izuzetno je i mala tako da je Pitt kao name above the title laž u slučaju ovog filma.

BASTERDSi nisu guys on a mission film, što je u principu kritika i najavljivala, te nema nekog naročitog smisla referenca na Castellarijev naslov. Međutim, teško je definisati šta BASTERDSi jesu - jel to FOUR ROOMS sa nacistima? Jel to prva polovina DEATH PROOF samo sa nacistima?

Dakle, imao je Tarantino u svom opusu filmove koji su najavljivali potencijal za ovakvo iskliznuće ali nikada zapravo nije i snimio u celini takav film. Sada jeste i to baš sa temom od koje se toliko mnogo očekivalo. I na projektu koji je imao tako sjajnu reputaciju.

I za kraj, ono što je najstrašnije od svega - nije problem BASTERDSa u tome što nisu ono što sam ja mislio da će biti, što nisu ono što je on najavljivao, što su dosadni, besmisleni, nekonzistentni i sl. Problem je u tome što su BASTERDSi jedan jako slabo realizovan film, koji tehnički jako loše izgleda, sa fotografijom koja je možda najslabija u opusu inače vrsnog DPa Roberta Richardsona, scenografijom koja liči na najskromnije WW2 filmove a da to nije namerno. Film deluje snimljen na brzaka (a snimljen je dosta brzo, počeo je prošle jesen a prikazan je sad u Kanu), bez mnogo truda, i QT nas ni u tom domenu nije ispoštovao. I to je ono što je možda i najtragičnije u vezi sa BASTERDSima.

plissken mi je javio da je film neopisivo đubre, ali mislio sam da je to možda tek još jedna njegova idiosinkrazija. uostalom, njemu se ni martirs nije dopao nimalo.
a sada...

iskren da budem, nisam baš ništa očekivao od ovog filma, ali opet...

Hm, to za Martirs je očigledno dokaz da Plissken nije sasvim bez ukusa (što bi neko mogao da zaključi na osnovu njegovog nevoljenja Silent Night, Bloody Night i najboljih epizoda MoH serije).

...evo nakon prospavane noći, moj sud nepromenjen - iako je neosporno reč o promašaju, prenatrpanom a glupavom ostvarenju, IG pruža mogućnost da u njemu uživate na pogrešan način, tačnije na način koji autor nikako ne bi doživeo kao kompliment, jer IG ostavlja utisak prenabudženog trasha beslovesne, neinventivne vrste... a i Schweigera su uklonili nerazumno brzo!

***ipak, večeras overavam PELHAM 123 Tonyja Scotta, možda me to razvedri i vrati veru u umeće prvoligaša...

Ako dobijem italo-vizu, ucestvovacu u masterclassu sa Jan Kounenom. Potvrdjeno. Morao sam da podelim sa vama.

Daće valjda Italijani, nisu ni oni srca kamenog.

Crash, bang, wallop what a pictureSummer means action at the cinema, so here's Shane Black, the master of the art, giving Sam Delaney a masterclass in thrills
Buzz up!
Digg it
Sam Delaney
The Guardian, Friday 22 May 2009
Article history

Pay off ... John Travolta and Nicolas Cage in Face/Off. Photograph: Allstar/Cinetext/Paramount

A man, a mission, a fiendishly clever bad guy, some guns and a few explosions. It's the classic recipe for a good action movie. Back in the 1980s, Shane Black became Hollywood's go-to screenwriter for that sort of stuff. He wrote Lethal Weapon when he was just 23 and went on to write scripts for Last Action Hero, The Last Boy Scout and The Long Kiss Goodnight. As the forthcoming 12 Rounds bucks the recent summer blockbuster trend for self-indulgent CGI, aliens, superheroes and implausibly large-scale battles - to transport us back to a time when heroes would conquer villains with nothing more than courage, a revolver and a stock of sardonic one-liners - this is his masterclass of moves no action movie should be without.

12 Rounds Release: 2009 Country: USA Cert (UK): 12A Runtime: 108 mins Directors: Renny Harlin Cast: Aidan Gillen, Ashley Scott, Brian White, Gonzalo Menendez, John Cena, Steve Harris More on this film 1. An action-driven plot

That sounds obvious but I see a lot of movies these days that have a bunch of scenes that concern the plot and a bunch of separate scenes that feature the action. But you could lift all the action scenes out wholesale and it would make no difference to the meaning of the film. The action should always go hand in hand with the story so it's all invisibly interconnected. Take the original Star Wars movies: every action sequence is perfectly timed and is designed not just to excite the audience on a visceral level but also to reveal crucial elements of the plot and characters.

2. Highs and lows

An action movie should, like any other, follow the narrative traditions of literature. That means there should be subtlety, a slow build and a gradual bringing together of all the separate threads of the plot. To see all of it coming together slowly is very rewarding for the audience. But if you make everything go at 100 miles per hour from the outset, it loses any impact or meaning. I mean, if a flying truck lands on the bonnet of your car, it should be shocking and scary. But if stuff like that is happening constantly throughout the film, it becomes mundane. An action film can have too much action; picture an equaliser on a stereo, with all the knobs pegged at 10. It becomes a cacophony and is, ultimately, quite boring. Now picture the high-low variations in a film such as Jaws. The lulls, the high points: it's essentially a well-choreographed dance with the viewer.

3. Sudden impact

I have a friend who is a paramedic. Recently he told me about finding a guy who had fallen off a ledge over a freeway and died instantly. The guy had been skipping along with a friend, telling her about a party he was going to, hopped on to a ledge and a second later he was gone. That's how moments of drama unfold in real life. Quickly, spontaneously and with no warning. That's how they should be in action films, too. Violence and action should suddenly punctuate perfectly normal circumstances. Take the moment when the house explodes in Lethal Weapon: these two guys, who we've already established are a pair of plodding cops, wander up to the building and suddenly, boom! The explosion was immense but it was the only thing of that scale in the entire movie. It was supposed to be shocking and wild and sudden. You could see the protagonists were scared by it. Often, those moments are just stretched out for too long, like in Die Another Day: Bond is driving around on this ice sheet and his car flips on its roof. He pops the ejector seat to make the car flip back on to its wheels and the audience gasp. Now, if he'd quickly fired his rockets and nailed the bad guy it would have been the perfect end to the sequence and the audience would have applauded. But instead they stretched the sequence out for another 10 minutes and it just got dull.

4. Throwaway gags

I always have humour in my action movies. I think characters that make jokes under fire are more real. It somehow helps put you in their shoes. But only if the jokes are conversational and not stupid. I think in recent times people have gone overboard with a certain type of Jerry Lewis style. But I used to love older movies where the jokes were more throwaway: that effortless riffing that Nick Nolte and Eddie Murphy did so well in 48 Hrs - remember when they're trailing a suspect and Eddie says: "For a cop you're pretty stupid, man. You're driving too close." And Nick says: "Yeah, well, most cops are pretty stupid, but seeing as you landed in jail what does that make you?" Real people in real situations don't stop and wait for their gags to be registered and applauded. They just chuck them out as they go along.

5. Subjective action

I try to make all the action in my movies subjective; to give a sense of what it would feel like to actually be a part of it. You might see a person disappear in the shadows and then a shot come out of nowhere. A great example of this style is the shootout scene in No Country For Old Men. You're in the protagonist's shoes. What surprises him surprises you. Another example, probably the best ever, is the shootout in Butch Cassidy and the Sundance Kid. You don't remember specific beats - just the crash of guns, the headlong suicide run, the crescendo and out. It builds perfectly and really creates a harrowing atmosphere.

6. Awkwardness

Amid moments of violence there are often moments of awkwardness. I try to take advantage of the humour and the horror that come from this. In The Hitcher there is a scene where the protagonist wakes up to find that everyone in the police station is dead and the police dog is eating the throat of a corpse. Touches like that lend an uncomfortable realism, like one of those scenes where two men are struggling for a gun, it goes off and they realise they have accidentally shot an innocent bystander. It's good to show the absurd things that actually happen during chaotic moments of violence. Another great example is in Pulp Fiction, when they're driving along and John Travolta accidentally shoots the kid in the back seat.

7. Conventions stood on their head

Say you have a character who walks into a haunted house. They realise there's a ghost there and they decide to investigate further. But if I was writing the movie, I would have that character run out of the house the moment he realises it's haunted - and not stop running for 10 miles. It's not what the audience is expecting - but it's exactly what would happen in real life. In Kiss Kiss Bang Bang I had a character playing Russian roulette. He put a single bullet in a gun and spun the chamber. The tension built - and then he blew his own brains out. Which isn't what you usually expect to happen when you see a Russian roulette scene. You have to keep surprising your audience.

8. Set-ups and pay-offs

There's a great example of this in Face/Off. Near the start of the film John Travolta explains to his daughter how to defend herself with a knife: he says she should stab a guy in the leg and twist the knife once it's in there. By the end of the film, the audience has half-forgotten the scene. But when the daughter has a bad guy holding a gun to her head and pulls out a knife, everybody remembers. When she stabs him in the leg, they cheer. And when she twists it, they cheer louder. Audiences love those moments when something from much earlier in the film comes back and makes them slap their foreheads and say to themselves, "Of course!" Sometimes I write a scene and I think to myself: "That would be even better if I'd somehow set it up earlier in the film." So I turn back to page 15, insert a set-up and wind up looking like a genius who had planned it like that all along.

9. Reversals

There was a great gag in the TV show Hee Haw that sums up the idea of reversals. A guy is telling a story about a man who fell out of a plane. His friend says: "Oh no, he fell out of a plane? That's bad!" And the first guy says: "Well, he had a parachute." So the second guy says: "Oh, that's good." But then the first guy says: "Yeah, but the parachute didn't open." And so it goes on: the guy had a second parachute, but that one had a rip in it, but it was OK because there was a haystack below him but then it turned out the haystack had a pitchfork sticking out of it. And so on. Action sequences need this constant reversal of fortune. Like where the hero kills a snake but in the process opens a cupboard that's filled with a hundred more snakes. For this kind of rapid back and forth, check out the Luke/Vader duel at the end of Empire Strikes Back.

10. Quality of edge

If someone fires a gun in a movie, it should always be a big deal. I don't like movies where someone shoots at someone else but they just run away and manage to dodge the bullet. Or people are all firing at each other continuously for 10 minutes. You need shock and impact and a genuine sense of peril whenever violence takes place. It can't just be a crazy circus with no jeopardy. For a good example of violence with a real edge, look at Three Kings, where there's an aside solely about getting shot and a detailed explanation of developing sepsis. Later in the film, there's one gunfight and when a guy gets shot, you instantly remember that explanation. Boom. You feel like the world's ending. You realise that the character needs help, now!

• 12 Rounds is released on 27 May

• This article was amended on 26 May 2009 to correct the impression given in the original first paragraph that Shane Black worked on 12 Rounds.

Smislena priča od čoveka koji je napisao nekoliko smislenih filmova.

SEXY KILLER Miguela Martija je film koji sam, uprkos pomešanim reakcijama, dočekao sa pažnjom, I to je bila najveća greška. reč je o crowd-pleaseru koji ne zaslužuje naročitu pažnju i koji najbolje funkcioniše ako od njega ništa ne očekuješ.

Što se mene lično tiče, reditelj Miguel Marti i scenarista Paco Cabezas počinili su najveći mogući filmski greh - snimili su film koji ne pretenduje da bude išta više nego zabava, i da bi to postgli, rekao bih, namerno su ga lišili smisla. Iako su meni najdraži oni filmovi kojima je prevashodna svrha da budu zabava, i iako duboko verujem da je prevashodna svrha filma kao forme da bude zabava, a da je umetnost nadgradnja - svakako dobrodošla ali ne i nužna - ono što me izbezumljuje su filmovi koji pokazuju da su ih autori nekako namerno zaglupljivali.

SEXY KILLER je jedan od takvih filmova. Spolja gledano, to je jedna vesela horor-triler-komedija sa solidnim nivoom egzekucije u odnosu na filmove svog profila. Međutim, u dubokoj suštini krije se zatomljena pretenzija koju autori zatrpavaju naslagama benignih aseptičnih atrakcija, kao da mi nismo sposobni da to shvatimo.

Pre svega, tu je odnos ovog filma prema Almodovaru. Nije samo španski milje asocijacija na Almodovara, sama suština filma je almodovarovska - priča je bazirana na melodramskom ekscesu u krajnje neobičnim okolnostima. Razlika je međutim u tome što ovaj film forsira neobične okolnosti kao atrakciju umesto da ide Almodovarovom linijom i zapravo ih učini prihvatljivim i naizgled normalnim.

Slično važi i za socijalnu kritiku. Ona je načeta kroz seciranje nekoliko prepoznatljivih slojeva da bi se posle od nje odustalo, ne samo u smislu angažmana nego i u okvirima žanrovskog poigravanja određenim elementima. Odjednom, u ovom filmu ne važe čak ni one tipične žanrovske odrednice kažnjavanja za prekršaj i sl.

Konačno, koketiranje sa filmofilijom, tako svojestveno postmodernim, parodičnim, hororima ovde je konfuzno, nedosledno, bez jasne agende. Film kreće kao neka post-SCREAM varijanta koja u svoje reference ubraja i SCREAM i onda kasnije, čak u ključnoj situaciji koju ne bih spoilovao počinje da funkcioniše u nekoj vrlo nejasnoj konvenciji.

Svi ovi nedostaci bi se olako mogli prebaciti na neveštinu autora. Međutim, neki detalji u realizaciji  tih zahvata sugerišu da su to vešti ljudi koji umeju kad hoće ali su SEXY KILLER namerno dumb downocvali.

Tako zaglupljen SEXY KILLER je vrlo prijatan za gledanje i živahan, ali nema taj suštinski koncept da ga poveže u celinu. Čak i mnogo gluplji filmovi, mnogo manje talentovanih i kompetentnih ljudi, uspevaju da bolju funkcionišu od SEXY KILLERa jer su u svojoj nameri, koliko god glupoj, iskreni.

SEXY KILLER izgleda kao vic koji duhovit čovek pokušava da prilagodi debilu i u tom prilagođavanju niti vic funkcioniše niti su debili, to jest mi, toliko glupi da ne procene da ih neko ozbiljno potcenjuje i "štedi".

SEXY KILLER ne samo da potcenjuje publiku već i špansku kinematografiju koju istovremeno citira ali i tretira kao neku trećesvetsku industriju kojoj se može prodati neka trećerazredna ili barem halfhearted interpretacija američkog žanrovskog šunda iz post-indie ključa Roberta Rodrigueza. Španija međutim ne samo da nije Treći svet nego je svakih nekoliko godina u poziciji lidera na svetskoj žanrovskoj sceni.

Nadam se da će Marti i Cabezas posle ovog filma snimiti neki u kome će biti spremni da nas tretirau kao sebi ravne pošto u pojedinim deonicama SEXY KILLERa pokazuju potencijal.

* * 1/2 / * * * *

Imao sam velika očekivanja od filma THE STONE KILLER Michaela Winnera. Ovaj film iz 1973. godine bio je Winnerov pokušaj da odgovori na Siegelov DIRTY HARRY uzevši Charlie Bronsona umesto Clinta.

Nažalost, Bronson, iako ogromna ikona, nije uspeo da učini glavnog junaka, surovog i efikasnog detektiva, podjednako efektnim kao što je Clint svog, a Winner nije dostigao eleganciju Siegelovog rediteljskog rukopisa, i što je još važnije, nije koncipirao svoj film kao jednostavnu priču o sukobu karaktera i sistema nego ga je preopteretio suviše komplikovanom i konfuznom trilerskom pričom (bližom MAGNUM FORCEu BTW) tako da THE STONE KILLER u svom većem delu prikazuje neke suštinski sporedne scene u odnosu na samu suštinu DIRTY HARRY-like filma.

Ovo je vrlo neobično za Winnera, koji je nesumnjivo imao iskliznuća ka komplikovanim pričama kao što je recimo bio SCORPIO, ali kad god je radio sa Charliejem znao je koji su njegovi aduti i nije grešio. Ovde je Bronsona smestio u vrlo komplikovanu priču, u kojoj ga je primorao da ima dosta dijaloških scena, što Bronsonu nije jača strana, i što je još gore, mnogi drugi likovi imaju dosta dijaloških scena.

Isto tako, kasnije su ovakve priče o sukobu policajca i velike zavere, poput LETHAL WEAPON, postale standard ali su tada rađene u veštije postavljenoj strukturi dok bi se za THE STONE KILLER reklo da ima dosta slabu strukturu, i da je priču trebalo izlagati na drugi način.

Što se akcije tiče, ovo svakako nije najbolja Winnerova režija, ali nesumnjivo je da su neke scene majstorski snimljene a naročito se izdvaja scena kada Bronson juri jednog osumnjičenog na motoru i nekoliko pucnjava u zaršnici.

Interesantno je da se THE STONE KILLER smara jednim od cenjenijih Winnerovih filmova, a Ebert ga je u svoje vreme smatrao najboljim post-DIRTY HARRY filmom što je zaista interesantno.

U svakom slučaju, ovaj film je samo za Winnerove i Bronsonove fanove.

* * 1/2 / * * * *

BTW, jel se negde pojavio Winnerov FIREPOWER?