ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Hteo sam da otvorim poseban topik "lilit, reaguj" za ovaj vic, a onda sam pomislio da ćeš ga i sama pronaći

Pogledao sam EXTRACT Mike Judgea koji je po svojoj postavci na neki način bio ready made pošto je vratio Jasona Batemana u ARRESTED DEVELOPMENT milje. Nažalost, Judge, iako je stari majsotr komedije, nraročito televizijske, i naročito one vezane za radno mesto, u EXTRACTu deluje suviše laid back da bi film uspeo da bude išta više nego simpatičan.

Ipak, EXTRACT nikada suštinski ne profunkcioniše kao pravi film i punokrvna komedija. Na neki način, više je jasno šta Judge radi, nego što on zaista uspeva da to izvede. Međutim, sa glumcem kao što je Bateman koji čini kičmu filma i dovoljno talentopvanom back-up ekipom, Judge uspeva da snagom svoje podele izgura film do kraja i da zahvaljujući nepretencioznom trajanju, u ukupnom skoru to bude prijatno iskustvo.

Međutim, uprkos efektnosti Batemana, Afflecka i ekipe, EXTRACT je zapravo vrlo šupalj. No, efekti koje proizvode talentovani pojedinci jesu legitimna rediteljska strategija i Judge je sa njom ovog puta imao sreće.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 10-12-2009, 21:04:22
Hteo sam da otvorim poseban topik "lilit, reaguj" za ovaj vic, a onda sam pomislio da ćeš ga i sama pronaći

mal ne padoh sa stolice koliko sam se smejala kad sam ga procitala.

Pogledao sam JENNIFER'S BODY Karyn Kusame, čiji je osnovni autorski adut doduše oskarovski status scenaristkinje Diablo Cody. U tom smislu, ovaj film bi se isto tako mogao opisati kao JENNIFER'S BODY Diablo Cody.

Čini se da je upravo Diablo i osnovna slabost ovog filma. Iako je Karyn Kusama učinila sve što je u njenoj moći da BODY bude high-profile projekat, da izgleda kao jedno ambiciozno pričanje konkretne priče a ne još jedan mali horor film smešten u tinejdžerski milje, gledalac se ne može oteti utisku da je reč o jednoj prejednostavnoj, predvidivoj pa zašto ne reći i banalnoj priči. Međutim, dijagnoza ovog filma je nešto dublja. Naime, nije ovaj film banalan zato što autori ne znaju kako da naprave relevantniji high school horor nego upravo zbog pokušaja da se benduju konvencije. Kao u sličnim projektima kada se oskarovci late formi koje se smatraju trvijijalnijim ali isto tako ideološki ili psihoanalitički potentnim, dobijamo filmove u kojima podtekst dolazi u prvi plan. Najbolji primer za to je X-MEN Bryana Singera koji se iscrpljivao u plasiranju onoga što se može tumačiti kao idejni kostur mitologije superheroja.

Slično Singeru, i Diablo Cody u JENNIFER'S BODY pokušava da esencijalizuje neke od tipičnih značenja ili tumačenja tinejdžerskog horora i izbacuje ih u prvi plan. Ono što je u drugim filmovima podtekst, kod Diablo je sama suština priče, nalazi se u prvom planu. Kao i kod svakog pokušaja esencijalizacije uvek se stvara utisak da se barata predrasudama i u fazi kada nešto što je inače podtekst odjednom počne da se bukvalno dešava u prvom planu, pre svega imamo jedan ispražnjen film, koji paradoksalno nema podtekst, redak primer high school horora koji se hrani vlastitim značenjima i na kraju ne znači ništa, a kroz besumučnu eksploataciju podteksta na kraju čini da posumnjamo i u sam kanon.

Ova inverzija je interesantna jer opterećivanjem prvog plana tipičnim tumačenjima horora vezanim za libidinalnu ekonomiju, pitanja poretka, konzervativizma i sl. kao da se zapravo cela ta priča obesmišljava. Kao da se u ovom filmu na nivo podteksta guraju formalne konvencije žanra. Ako u tipičnom teen slasheru imamo situaciju u kojoj se npr. sečivo tretira kao falusni simbol, u JB imamo falusni simbol sveden na nivo sečiva.

Iako se ne može reći da JB uspeva da zaista funkcioniše kao film, svakako je reč o dragocenom eksperimentu i školskom primeru kako preveliko poznavanje konotativnih potencijala žanra može da povede pretenciozne autore na stranputicu. Sve izvan te ključne inverzije koja izdvaja ovaj film, prilično je solidno. Megan Fox vrlo dobro ekonomiše vlastitom objektifikacijom, još se nije potpuno demistifikovala kao Amber Heard a Amanda Seyfried koju znamo iz BIG LOVE debituje ulogom koja ima visok kvalitet i pomaže filmu da prevaziđe svaki pokušaj smeštanja u exploitation okvire.

Kusama je već u AEON FLUX pokazala da ume da napravi zabavan film u okolnostima koje deluju da su done to death i u JB uspeva da postigne sve obavezne figure, da ubaci i malo indie genrebendinga (milje podseća na provinciju iz američkog indie filma, u kojoj se dešava i JUNO) ali i da prijatno iznenadi naročito u scenama na bazenu ili u ludnici.

Imajući sve ovo u vidu, JB je zapravo mnogo interesantniji za poznavaoce žanra nego za običnu žanrovsku publiku koja ipak želi da im podtekst bude u drugom planu, kako dolikuje.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE BOX Richarda Kellyja. Ja spadam među one koji su zgranuti DONNIE DARKOm ali zato štujem TALES. THE BOX je po svom utisku negde između. Iako je mnogo jasniji od DONNIE DARKO, ipak ne uspeva da stvori tu apokaliptičnu atmosferu kao TALES, ali ima par svojih aduta.

Osnovni problem filma je dramaturški. Kelly nije baš najubedljivije konstruisao situaciju u kojoj se bračni par zaintrigira idejom dugmeta. Cela inicijalna priča o kutiji nije dovoljno ubedljva. Potom, film se izgubi u vrlo apstraktnoj, nejasnoj konspiraciji koja je dovela do nastanka kutije što čini da se u priličnoj meri zaboravi ceo egzistencijalistički zaplet smešten u samu osnovu priče. Problem je u tome što se film i završava egzistencijalističkom pozicijom, kao što i počinje i ceo taj SF deo u sredini se ispostavlja kao suvišan i nedovoljno zanimljiv.

Osnovni adut filma je atmosfera koju je Kelly izgradio smeštajući THE BOX u 1976. i koristeći se dizajnom, pa i elementima kadriranja koji su preuzeti iz radova Alana J. Pakule a delimično i Briana De Palme. Taj dizajnerski deo koji objedinjuje scenografijju, kostim, muziku i fotografiju je odličan.

Iako sedamdesete nisu epoha koja se može smatrati automatski podesnom za ovu vrstu piče. Pedesete bi pre bile milje u kome je ovako nešto sasvim očekivano, i iako smeštanje priče u sedamdesete nema neki drugi smisao, cela rekonstrukcija epohe na nivou artefakta je interesantna i stoji kao ključni klvalitet THE BOXa.

Zahvaljujući poigravanju sa sedamdesetim, THE BOX je uspeo da bude vrlo gledljiv i da prikrije svoju suštinsku besmislenost, i nametne se kao interesantan eksces.

* * 1/2 / * * * *

  Kad sam procitao Kriplovu recenziju pomislio sam da zbilja nema vajde da gledam The Box. Hocu reci, sve sto je Kelly do danas uradio - napisao/rezirao - u glavi mi se svelo kao cin prilicno netalentovanog Charlie Kaufmann wannabeja (ipak, biti poput Kaufmana ne pise se kao golemi kompliment u mojoj knjizi utisaka); tako mi se makar isprva ucinilo.

  U stvari, Kriplova kritika najposlije mi je ispala neshvatljiva, sa rijecima 'eksces' & 'egzistencijalizam', nijednom se pritom ne dotaknuvsi price osim sto je spomenuo njenu neubjedljivost; kao da je recenzirao neki drugi film, ali mislim da kapiram covjekov senzibilitet. Ako vec neko moze da smogne snage i za Kellyjev Southland Tales kaze da je jak i ocito atmosferican film, onda je sasvim razumljivo da spocita Capricorn One u svakom drugom kadru filma Hanover Street. Kelly je, valjda, takav i nimalo ne krivim recenzenta. Samo sam ocekivao mnogo manju ocjenu.

  Radi se o jednostavnoj mracnoj tvejnovskoj paraboli o konstantnom ljudskom padu u iskusenje ispricanu u Twilight Zone maniru. Stavise, The Box uopste nije veliki film, ali se divim Kellyjevoj odvaznosti da od Mathesonove price (dugacke samo pet-sest strana; u stvari, vise je to geg/vic nego prica) nacini jedan podesan i fino svedeni romancic. Dovoljno je bio ubjedljiv da mene zadrzi pred ekranom citavih 90 minuta, sto je cudo samo po sebi, makar kada je novi Holivud u pitanju. Recimo, ne bih se bunio da procitam ovakvu verziju Mathesonove price "Button, Button", inace jedne od njegovih poznatijih.

  Fotka je skoro bezgresna – imao sam osjecaj kao da ponovo gledam Amitvil, ili neki slicni film iz te ere – a ono sto je Kriplu mozda ukazalo na 1950-te gdje bi film iz nekog razloga daleko bolje legao (pretpostavljam, zbog egzistencijalizma? ili mozda zato sto je to bila doba ucestalih NLO susreta, ili tako nesto...?) vjerovatno je bio enterijer kuce u kojoj protagonisti zive; zbilja je kao iz 50-ih, preuzeto sa seta "I Love Lucy" u boji. Meni, naprotiv, 70-te djeluju prilicno simetricno za ono sto sam vidio; mozda se ta era moze nazvati i dekoracijom (na prvo gledanje), ali s te strane mislim da se ni sa 50-tim – cak ni dramaturski – ne bi moglo drasticnije manipulisati.

  Glumci su zacudo odlicni; isto se moze reci i za muzicki skor.

  Kraj je patetican, a posebno zbog jednog jedva cujnog (moguceg) objasnjenja koje Marsden pominje dok se rastaje sa Gospodinom Stewardom pokusavajuci time da zadovolji svoju sujetu, premda kontam da to sranje samo odmaze gledaocu, odnosno cjelokupnom utisku. Svrsetak je dovoljno dobar, iako naveliko predvidljiv; ovo je, najposlije, nesto veoma blisko Twilight Zone karakteru i svrsetak mora biti takav, tako da objasnjenje sto sam malocas spomenuo nekako otvoreno zazjapi kada - nakon svega - krene odjavna spica; to je jedina krupnija oscilacija u prici, po mome misljenju.   

  Dakle, ocito Kripl i ja dajemo istu ocjenu ovom filmu, samo moja malenkost sa osjetno manjim stepenom melanholije. 7/10

Mislim da si u ovom odgovru nesvesno dao odgovor na jedno vrlo važno pitanje, a to je trajanje filma. Rekao si da ti je prijalo 90 minuta. Imaj na umu da film traje skoro dva sata. THE BOX je idealna priča za 90 minuta. Kao što je Mathesonova BUTTON, BUTTON upravo sjajna jer je kratka i u mnogim detaljima apstraktna.

Kelly ima klasičan problem nesposobnosti da razdvaja važno od nevažnog,. Film se otvara situacijom u kojoj ljudima stiže kutija i ponuda. Onda usledi ničim izazvana ozbiljna polemika o toj stvari koja je krajnje neubedljiva. Mnogo pre bih popio priču da su oni to shvatili kao šalu pa pritisnuli, jer se (uzevši u obzir da muž rasklopi kutiju i shvati da u njoj nema ničega) to jedino može shvatiti kao šala, i onda da se stvari otmu kontroli.

Onda središnji deo sa objašnjavanjem plota oko boxa. Tu film potpuno zaluta i pokušava da eksplicira nešto što je bolje da ostane mistično, ozbilujno podrivajući, između ostalog i vlastitu tematizaciju ljudske odgovornosti, postupaka koji definišu čoveka, njegovu sudbinu i sl.

I konačno tek na kraju, film nudi pravu dilemu, iako kantovski gledano, ni tu neke prave dileme nema, ali okej barem je dramski dobro postavljena.

U tim meandriranjima i neubedljivostima, najbolji aspekt je ta 70s atmosfera zavere, države za koju se ne zna za koga radi. Pedesete bi bile očekivaniji setting, upravo kao što si i sam rekao zbog češćih UFO susreta i većim preplitanjem SFa pulpy tipa sa nekom vrstom ideološke znakovitosti. Ali, ne žalim se na sedamdesete, naprotiv...

Mislim da čovek shvati da ga je ozbiljno pregazilo vreme onda kada počne da se raduje filmu koji zajedno potpisuju Anthony Waller i Everett De Roche kao da je reč o nečemu istinski značajnom. Realno gledano, De Roche kao ozploitation scenarista još i ima neku staru slavu, ali Waller je jedan od neprežaljenih talenata koji posle izuzetnog filma MUTE WITNESS zaista nije uspeo da realizuje potencijal koji je nagovestio, pre svega u prvoj deonici ovog filma i spada među one neverwas reditelje koji se povremeno pojave. Činjenica da je posle MUTE WITNESSa, Waller radio studio film dokazuje da on nije samo zajednička halucinacija Ace Radivojevića i mene, ali isto tako, teško je bilo kome danas argumentovati kako i zašto je on važan.

U svakom slučaju, Waller i De Roche su napisali Wallerov come back film NINE MILES DOWN. Defuiniciju come back treba uzeti krajnje uslovno pošto bi povratak podrazumevao da je Waller pre toga negde bio. Međutim, na neki DTV način, Waller se jeste vratio, i snimio je uz De Rocheovu pomoć jedan prilično autorski DTV horor koji ne pokušava da bude generic kopija skupljeg/aktuelnog filma (iako po mnogim elementima jeste generic i jeste kopija ali na autorskoj liniji).

Everett De Roche celoj priči daje svedenost i jednostavnost koja je krasila njegove ozploitation klasike, naročito one koje je radio sa Richardom Franklinom, a to je baziranje priče na malom broju likova, izolovanim lokacijama i uvođenje halucinacija kao okosnice pripovedanja. U tom smislu NINE MILES DOWN je sveden pročišćen film sa dva lika čiji odnosi se otimaju kontroli usled serije gadnih halucinacija.

Setting izmeštene istraživačke stanice u pustinji donosi malo atmosfere THINGa, a sama scenografija je znatno bolja nego inače u DTV filmovima. Waller očigledno bira pravu veličinu projekta koju može da istera na dostupnom budžetu. Međutim, uprkos svedenosti priče na dva lika i obilju scena u kojima su likovi sami, suočeni sa vlastitim demonima, De Roche i Waller čine da sve bude vrlo dinamično i priča se vrlo efikasno razvija.

U tom smislu, Waller i De Roche pre svega kao scenaristi, iako se NINE MILES DOWN ne može smatrati sad nekim naročito inovativnim scenarijem , pokazuju vrlo dobro old school postavku, snalažljivost koja evocira uspomenu na uspele filmove iz osamdesetih, vezanih ne samo za De Rochea nego i imena poput Tom Hollanda (koji je zapravo posle De Rochea i preutzeo Richarda Franklina).

U smislu egzekucije, Waller se vraća svojim set-piece sekvencama koje su obeležile MUTE WITNESS i ima nekoliko svojih tipičnih depalmijanskih zahvata sa dugim pokretima kamere, odrazima u ogledalu i ostalim trikovima koje je nasledio od starog majstora. Nažalost, ovo je DTV film i upravo mu nedostaju oni neki detalji koji bi tom postupku dali punokrvnost. Da li je problem u miksu tona (koja je najčešća karakteristika po kojoj se prepoznaje B-film) ili u nekimd etaljima rekvizite ili scenografije, ali u svakom slučaju Wallerovi rediteljski zahvati look like the real thing, ali to ipak nekako nisu.

Headliner filma, što je verovatno omogućilo nastanak ovog naslova, ali mu je verovatno i jedan od hendikep je Adrian Paul. Bivši Highlander očigledno još uvek ima fanbazu negde i još uvek može da headlinuje film. I on zaista čini sve što može, međutim, isto tako daje filmu nepogrešivi DTV utisak. Sa Paulom sparinguje Kate Nauta koju znamo po ulozi raskalašne asasinke Lole u TRANSPORTERu 2 Louisa Letteriera. Ni ona baš nije vrhunska karakterna glumica, te među njima nema disbalansa. Sigurno je da bi film bio znatno efektniji da je ljudski faktor na ekranu bio prilagođeniji temi i snažniji na nivou razvoja karaktera.

U svakom slučaju, NINE MILES DOWN je film koji nastavlja pozitivan trend u svetu DTVa i nagoveštava kako se u ovoj produkciji dešavaju stvari koje je Will uporedio sa previranjima na američkoj televiziji početkom veka. U krajnjem skoru, dobro je da se Waller vratio sa interesantnim, "autorskim" hororom i proizveo naslov koji ima smisla.

* * * / * * * *

ovo je kupljeno već na imena Anthony Waller i Everett De Roche, a ovo ostalo pisanije je samo šlag na tortu.

će pogledamo asap.

Pogledao sam MESSAGES DELETED Roba Cowana čiji je osnovni hook to što je reč o novom scenariju Larry Cohena. Uprkos Larryjevoj hiperprodukciji, svaki njegov rad je uvek vredan pažnje. Uprkos naslovu i telefonskoj sekretarici kao važnom delu plota, MESSAGES ipak nije film iz telefonske PHONE BOOTH-CELLULAR faze već je više reč o filmu koji se bavi prirodom filmmakinga, slično Cohenovom SPECIAL EFFECTS. Dok se EFFECTS bavio pozicijom reditelja, MESSAGES se bavi pozicijom scenariste, pisanja i interpretira sve to u jednom hitchcockovskom ključu.

Relativno odustvo inspiracije, Cohen majstorski nadoknađuje time što se fokusira na potpunu dekonstrukciju i praktično preuzimajući jedan klasičan hitchcockovski zaplet o nevino optuženom čoveku, jednu već dosta korišćenu formulu, razvoj karaktera bazira na diskusijama o scenaristici. Štaviše, kada se ne dešava zaplet, pošto je film o profesoru screenwritinga, dijalozi su uglavnom neka vrsta analize i predavanja na temu klišea i dramaturgije. To je zaista dosta dobar način da se prikrije autosrka istrošenost.

U pedagoškom smislu, Cohen u ovom filmu ne pruža ništa novo, ovo nije film PLAYERovog zamaha. Ipak, iako se bavi svetom scenarija, nije film isključivo za buffove, kada komentariše filmove koristi se vrlo poznatim primerima i vrlo je pitak.

Cowanova egzekucija je u maniru B-filma, na razmeđi VHS i DVD faze. Po produkcionom profilu, MESSAGES DELETED je na liniji MISBEGOTTENa, recimo, s tim što je MISBEGOTTEN bolji film, naročito zbog ubedljivijeg scenarija i Lesterove superiorne režije.

To ne znači da je MESSAGES DELETED slab scenario, već bih pre rekao da je reč o hitchcockovskoj igrariji kojoj je potreban bolji reditelj od Cowana. Matthew Lillard na svu sreću uopšte nije loš leading man i uopšte nije suviše goofy (a to me je plašilo) a i kad jeste goofy to je sasvim u liku. Nažalost, isto tako mora se zabeležiti da se Deborah Kara Unger malo zbabila, ali to je u redu jer ni ne pokušava da se pravi da je mlada. Kara je sada zrela za Mehmeta.

MESSAGES DELETED je tip filma koga je sve manje, a to je B-krimić, sa old school postavkom, jednostavnošću, lišen velikih pretenzija, na liniji onoga što je za kabl ili VHS radio Lester. Cowan i Gohen su sjajno popunili tu prazninu, a što je još važnije, ovog puta Cohen nije podvalio slab skript, ovaj tejkst je sasvim mogao završiti u nekom manjem major filmu.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 14-12-2009, 21:52:37Kara je sada zrela za Mehmeta.

a i mehmet je zreo za karu.

Pogledao sam CARRIERS braće Pastor. Ovaj apokaliptični indie film je dumpovan od strane Paramount Vantage i ko zna šta bi bilo sa njim da ne igra novi kapetan Kirk - Chris Pine.

Međutim, reč je o jednom od, što se mene tiče, najboljih indie koketiranja sa žanrom u poslednjih par godina. Film obiluje zaista energičnim suspenseom, i mogao bi se žanmrovski definisati kao triler smešten u zastrašujuću, premda ne i horor postapokaliptične okolnosti, u Americi koju je pomorio neki nepoznati virus. Virus ne pretvara ljude u flesh eating zveri, ali Pastori ga prikazuju vrlo živopsino i maestralno prenose junakov strah od zaraze na gledaoce.

Naravno, kao i uvek, ispostaviće se da su zdravi ljudi opasniji jedni za druge od zaraženih, i Pastori zaista uspostavljaju ubedljive likove i odnose koji su višedimenzionalni. Tako je recimo glavni junak koga igra Pine, alfamužjak čije su osobine daleko od herojskih ali su zato njegove veštine osnov preživljavanja cele grupe, i Pastori odlično prikazuju donošenje tih kompormisnih odluka koje drže ekipu na okupu.

Spookiest scena je vezana za zdrave ljude, i to je svakako priustno u njihovoj varijaciju na tipičnu kid at the candy stsituaciju iz apokaliptičnog filma, kada begunci stignu u napušteni bogataški resort a onda shvate da nisu jedini koji su se setili da bi mogli da ga poharaju.

Suspense je maestralno realizovan i što se toga tiče, braća Pastor pružaju nešto na nivou čistih funmdamentalsa filmske režije što odavno nismo videli u takvom obliku. Bilo bi šteta da ne nastave tom linijom.

Vrlo atmosferičnu fotografiju uradio je Benoit Debie, koga znamo kao DPa filma IRREVERSIBLE (a potom i Argentovog IL CARTAIO) i on je ovde uradio zaista izvanredan posao.

Prava je šteta što CARRIERS nije privukao malo veću pažnju pošto je zaista zaslužuje, naročito ako imamo u vidu minimalističke produkcione okolnosti u kojima je nastao.

* * * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 14-12-2009, 11:39:53
Imaj na umu da film traje skoro dva sata. THE BOX je idealna priča za 90 minuta. Kao što je Mathesonova BUTTON, BUTTON upravo sjajna jer je kratka i u mnogim detaljima apstraktna.

  Mogao sam se zakleti da se film zavrsava na 90-tom minutu. Brzo mi je isao.

  Sinoc ga je gledao i Willie of the Whips. Odusevio se prvom polovinom i potom, na kraju, kada nista nije shvatio [ako je sta tamo imalo da se shvati] - potpuno se razocarao. 

Jel ima neko da mi preporuči dobar i efikasan program za popravku Word fajlova?

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kick-ass-insert.html

Quote from: crippled_avenger on 15-12-2009, 13:06:07
Jel ima neko da mi preporuči dobar i efikasan program za popravku Word fajlova?

http://www.openoffice.org/

U duhu godišnjih rekapitulacija polako prikupljam spisak filmova o kojima sam pisao tokom ove godine. Idemo po mesecima.

Naslovi koje sam živopisao u januaru:

BLEDI MESEC
CHAIN REACTION
SPECIAL EFFECTS
TRUCK STOP WOMEN
SSD
TOWELHEAD
THE PSYCHOPATH
FROSTBITEN
ALIEN RAIDERS
ROCKNROLLA
NOT QUITE HOLLYWOOD
BLAST!
FULL ECLIPSE
REPO! THE GENETIC OPERA
APPALOOSA
KIDULTHOOD
GOOD GUYS WEAR BLACK
DEAD END DRIVE IN
THE WRESTLER
YES MAN
THE HURT LOCKER
MURDER BY PHONE
FAIR GAME
W.
NICK & NORAH'S INFINITRE PLAYLIST
TATTOO
McQ

Pogledao sam ENDGAME Pete Travisa. Deo javnosti tretira ovaj naslov kao TV film a s druge strane, bio je u bioskopima, i deo kritike ga je tretirao kao bioskopski film. Ako je reč o TV filmu onda je svakako reč o jednom ostvarenju koje je pre svega produkciono daleko iznad proseka, premda nije i neviđeno u televizijskim okvirima, dočim, ako je reč o filmu, onda spada u red skromnijih političkih filmova ali ni u kom smislu nije previše hendikepirano kao biosopsko ostvarenje za specijalizovanu publiku.

Reditelj Pete Travis je štićenik Paul Greengrassa, ovaj mu je producirao sličan tip istinite priče u filmu OMAGH, a potom je pokušao i kao Greengrass da se iskaže u američkom repertoarskom filmu sa naslovom VANTAGE POINT. Nažalost, Travis za sada nije ništa više o B-varijante Greengrassa.

U ENDGAMEu, Travis se služi Greengrassovim rešenjima, kamerom iz ruke i quickcuttingom kako bi doprineo tempu pšriče i osećaju dokumentarnosti i u tom smislu ENDGAME funkcioniše. Glumci su takođe odlični. Jedini problem ostaje u tome što ENDGAME zapravo govori o ličnostima čija je lična komunikacija dovela do početka pregovora o padu Aparthejda ali sama suština tih pregovora koja je zapravo najinteresantnija uopšte nije dotaknuta. Aparthejd kao uređenje je do te mere bizarno da je sigurno sam politički sadržaj razmontiranja tog sistema bio interesantan i sigurno bi funkcionisao na filmu. Međutim, Travis i pisac nam ga ne nude, odnosno nude u nekim širim crtama, tako da na kraju nije jasno kako je promena sistema zapravo tekla.

Ono što se nameće kao jedino istinski intrigantno jeste to što su pregovore organizovali britanski kapitalisti, vlasnici rudnika zlata pošto su shvatili da je Aparthejd loš za njihov posao, kako u medijskom smislu tako i zbog pretnje građanskog rata.

Poseban kvalitet filma je odlična rekonstrukcija epohe. Ipak, šteta je što tako veliki trud nije obogaćen zanimljivijom političkom dimenzijom. Često politički filmovi bivaju opterećeni politikom a zanemare psihologiju. Reklo bi se da ENDGAME ima obrnuti problem.

* * 1/2 / * * * *

Živopisani naslovi u februaru:

THE SEVEN-PER- CENT SOLUTION
THREE THE HARD WAY
EYE OF THE TIGER
IL DIVO
McVICAR
TOO LATE THE HERO
LITTLE MURDERS
CACTUS FLOWER
MACKINTOSH MAN
THE WILBY CONSPIRACY
THE ROCKER
NORTH SEA HIJACK
RED TENT
MOSCOW CHILL
PLANETA BUR
NIGHTMARE
PARANOIAC
THE PRESIDENT'S ANALYST
CHARLIE WILSON'S WAR
PUNISHER: WAR ZONE
POSLEDNJI KRUG U MONCI
FRIDAY THE 13th
THE ASSASSINATION BUREAU
EXTREME MOVIE
ETAT DE SIEGE
ODINOČNOE PLAVANIE
IDI AMIN DADA: AUTOPORTRAIT

Spisak za mart:

POKRAJINA ŠT. 2
THE MAN WHO HAUNTED HIMSELF
THE INTERNATIONAL
SHOUT AT THE DEVIL
ROLE MODELS
FLAMMEN OG CITRONEN
DER BAADER MEINHOF KOMPLEX
BORN IN FLAMES
OSS 117: LE CAIRE NID D'ESPIONS
MARTYRS
SVETI GEORGIJE UBIJA AZDAHU
BLINKENDE LYGTER
PREHOD
TEQUILA SUNRISE
HE'S JUST NOT THAT INTO YOU
NOBEL SON
LA VIRGEN DE LOS SICARIOS
THE NAKED FACE
KANDIDATEN
KILLSHOT
OBRATNIJ OTSČET
CROSSPLOT
WITCHES OF EASTWICK
THE HOSPITAL

Pogledao sam novi HALLOWEEN 2 Roba Zombiea. U svetu heavy metal muzičara koji su se posvetili pravljenju filmova Zombie je realno nesporan autoritet, naročito od kad je Jonas Akerlund snimio onaj generic serial killer film, Snydera nema a Gervasi se posvetio pravljenju dokumentaraca o Anvilu. H2 je nesumnjivo primer tzv. "Zombiejevog parnog filma", dakle obično bi sa nekim neparnim filmom, tipa prvim 1000 CORPSES načeo neku temu a sa drugim bi je autorski zaokružio. U slučaju HALLOWEEN 2, lovo je nesumnjivo jedan autorski projekat i mislim da je zanimljivo to što je Zombie pokušao da napravi. Problem je samo u tome što film nema previše smisla.

Naime, Zombie je već u svom prvom rimejku pokušao da malo više pokaže Michaelov origin story, a u drugom delu, na tragu SCREAM 2 bavi se uticajem Myersovog masakra na okolinu plus nastavlja putem origin storyja objašnjavajući nam kako Myers inače provodi vreme kad je nemrtav na dane kad nije njegov omiljeni praznik. Doduše, Myers nije fokus ove priče, u fokusu su junaci koji su preživeli prvi masakr, dr Loomis i ekipa i svi oni na različite načine, uglavnom bez ikakve interakcije sa Myersom leče svoje traume.

Nije ovo prvi HALLOWEEN film u kome je Myers marginalizovan, ali svakako jeste neobično da bude ovoliko marginalizovan u filmu u kome igra bitnu ulogu. Kad kažem da je marginalizovan onda pod tim mislim da ima malo njegove prepoznatljive aktivnosti, a da isto tako ima previše njegovog origina, koji je uvek bolje ostaviti netaknut.

Međutim, Zombie očigledno u pšokušaju da se razlikuje od ostalih filmova preteruje i na kraju snima HALLOWEEN koji nema naročite veze sa izvbornom franšizom, i gubi se u besmislenim digresijama što nije karaktzeristika kanona ove serije. Ono što je još važnije jeste da su te digresije tip budalaštine koji može eventualno da bude zanimljiv čitaocima stripova koji se oduševljavaju F-bomb replikama, ali realno to je sve mahom neka usiljena šega ili usiljena psihologizacija, na tragun nekakvog pseudo-realizma. Rob Zombie je ipak heavy metal pevač i nije autor tog kalibra da može da ovlada jednom tako stilizovanom žanrovskom pričom i da je učini smislenim realizmom.

Otud je H2 hendikepirana drama koja se zbog naziva sporadično trudi da bude slasher.

Sam Myers osim što je banalizovan i što mu je psihološko stanje opisano na tragu spotova Tarsema Singha, po svom modus operandiju više liči na Leatherfacea ili Jasona, nego na Myersa.

Zombie zaslužuje priznanje za svoj pokušaj bendovanja žanra, i pokušaj da prevaziđe okvire svog hellbilly kiča koji ga je proslavio. Nažalost to proširenje područja borbe mu nije pošlo od ruke i H2 je film koji je možda dragoceniji od mnogih generic slashera ali od većine nije bolji.

Takođe ne bih rekao da je H2 najgori horor koji je stigao u bioskope 2009. Čak sam i ja pogledao par gorih kandidata.

* 1/2 / * * * *

Odgledao sam Nine Miles Down. Ja imam običaj da reagujem kao malo dijete na određene pojave, pa tako moje oduševljenje nerijetko izbriše svaki trag objektivnosti, ali sad, pri zdravoj pameti i sa kritičke distance, imam muda da ustvrdim da se radi o najboljem filmu godine. Ono što najviše raduje jeste činjenica da se Waller nije samo nominalno vratio, već da je isporučio jedno vanserijski kompaktno djelo.

Kripl je rekao da se radi o generičkom žanrovskom djelu, i to stoji. U pravu je i za to da se radi o majstorskoj egzekuciji. I slažem se s njim da se radi o još jednom od ovogodišnjih od gejmčejndžera u DTV svijetu. Međutim, mislim da se previđa činjenica da ovaj film ne vraća kredibilitet ovom svijetu samo u kontekstu produkcijskog formata, već i u nevjerovatnom estetskom skoku. Hoću da kažem da se važnost ovog filma neizmjerno uvećava činjenicom da je ovaj autsajderski film na gotovo svakom nivou superiorniji od ovogodišnjeg žanrovskog favorita koji rabi iste motive. U tom smislu, oba filma pričaju istu priču, samo iz druge vizure, ali i stepena ambicioznosti. Dakle, imamo situaciju gdje je jedan DTV film zaboravljenog one-hit-wonder reditelja, both estetski i ideološki, kompleksniji od navodnog remek-djela velikog autora. Ja sam potpuno svjestan toga da će se von Trierova (u suštini isprazna) priča iščitavati u ne znam kakvim Lacan-goes-New-Age ključevima i proglašavati djelom suvog genija, kao i da će Wallerov film dobiti tek po neku usputnu pohvalu sve dok ne završi kao skrajnuti kult-klasik DTV produkcije, tako da ovo moje pisanije treba shvatiti kao bijedni fanovski pokušaj da se bar malo ublaži nepravda.

Dok je von Trierov film najzanimljiviji u nesumnjivo interesantnoj deteritorijalizaciji bazičnih simbola zapadne civilizacije, Wallerovo djelo onako B-filmski neambiciozno prevazilazi prepreke koje fon Trier nije umio: naime, Nine Miles Down ima jaku priču, gdje je dihtomija On/Ona i sav simbolički kapital koji ide uz nju tek nešto što značenjski upotpunjuje priču ili proizilazi iz nje, a ne pretenciozni ezoterični performans čiji je svaki zaključak usiljena intelektualistička intervencija. U tom smislu, Wallerov film možda ne nudi tako ,,suptilno" prikazanu veliku (kulturnu) istinu kao von Trier u epilogu svog filma – to da žena je uvijek okrenuta ka muškarcu, u smislu sopstvene simboličke egzistencije – ali je snimio svakako zaokruženiji, kvalitetniji i, ako baš želite, inteligentniji film. U oba flika imamo situaciju gdje se bol za izgubljenim najvoljenijim(a) reartikuliše kao vezivni materijal koji drži novouspostavljenju konfiguraciju odnosa između Njega i Nje. Dok je se u Antihristu radi o gubitku djeteta koje ima za posledicu totalno ludilo kod majke koja osjeća krivicu, u Nine Miles Down imamo gubitak cijele porodice koji tek nakon šest godina rezultira potpunim ludilom oca koji osjeća krivicu. U tom kontekstu, von Trier izvodi svoj drugi, ali nažalost i poslednji, zanimljivi zaključak: nakon pokušaja odstranjivanja klitorisa, Ona shvata da to suštinski ništa ne mijenja, odnosno da svaki pokušaj klitoridektomije nema isti efekat kao kastracija, u smislu da pruža simboličku smrt, pa se okreće ka odstranjivaju supruga – jer jedini način da Ona počini simboličko samoubistvo jeste da ukloni Njega. Otud se sve odigrava u šumi kao simbolu za predsimboličku eks-sistenciju žene, jedinom mjestu gdje njen, uslovno rečeno, identitet nije eksterne prirode. I von Trier tu staje. Ostatak filma je stilska vježba.

S druge strane, Waller priča zaokruženu priču. Njegova polazna osnova jeste simboličke prirode i govori o svojevrsnom egzodusu demona nesvjesnog u zonu svjesnog: naučni tim sastavljen isključivo od muškaraca bušenjem Zemljine kore boldly goes where no man has ever gone before, ali ih iz tih dubina zapu'ne gas od kog poavetaju i počnu da se (samo)ubijaju. Međutim, jedini preživjeli iz tima zapravo je žena. Naravno, protagonista ubrzo skapira da nešto nije u redu: otkud Ona tu kad ne postoji nijedan dokument koji veli da je žena bila član ekspedicije. Ono što slijedi ne predstavlja, kako se može učiniti na prvi pogled, anti-tezu von Trierove osnovne premise: i ovdje je On taj koji ostaje pozitivno definisan i čvrsto pozicioniran u stvarnosti, dok je ona ta čiji je identitet fluidnog, spektralnog karaktera. Međutim, dok je kod von Triera Ona jasno pozicinirana u odnosu na Njega, u smislu da je utemeljena u traumi, kod Wallera dugo vremena ne znamo šta je ona zapravo – žena ili krvožedni zavodljivi demon. Jednostavno ne postoji referencijalni okvir unutar kojeg bi je pozicionirali, osim Njegove bujne mašte unutar koje ona, po automatizmu, izlazi iz dihotomije On/Ona, jer može biti bilo šta. I tu Waller šije von Triera: horor, odnosno saspens ne može biti proizvod eksternog tumačenja simbola, već je proizvod simboličkog otkrovenja kroz narativ. Tako imamo situaciju u kojoj prava opasnost ženske autodestruktivnosti jeste to što je neizvodljiva bez kolateralne štete u kojoj je i muškarac fizički odstranjen. I dok je kod von Triera žena shvatila da je put ka samoubistvu odstranjenje sopstvenog muškarca, Waller ide dalje: žena protagoniste počinjava prirodno samoubistvo, ali njen "višak vrijednosti" i dalje opstoji u simboličkoj ravni – ona je tu s njim, opasna kao da je stvarna, i proizvodi fizičke efekte u stvarnosti. Dakle, dok je von Trirov zaključak čisto intelektualni, Wallerov posledica priče: iako je fizički odstranjena, ona je opasna. Na kraju, mnogo suptilnije i ljepše od von Triera, Waller pravni zaključak da u simboličkoj ravni Žena jeste vještica. Tome u prilog govori i to da Njega ne mori samo pokojna mu žena, već i novoupoznata naučnica, koja je opet percipirana kao demon, i to zahvaljujući spektralnoj postojanosti njegove bivše supruge. Do kraja filma, svi Njegovi pokušaji da eliminiše naučnicu propadaju, i nakon što greškom pomisli da je ubio (što opet govori u prilog moje priče), shvata da njeno odstranjivanje nije kraj njegovim morama, već da samoubistvo njegove žene neće biti dovršen čin dok on ne digne ruku na sebe. Što i čini u jednoj od najljepših završnica koje sam imao prilike da vidim.

Možda će neko reći da previše serem, ali čini mi se da ja Wallerov film mnogo jači upravo u onoj dimenziji filma zbog koje se Antihrist proglašava remek-djelom. Najveća mana Nine Miles Down jeste nedostatak boljih glumaca za glavne role. Međutim, Wallerova egzekucija, koja od starta uspostavlja zanimljiv ritam i onda negdje na pola filma upada u krešendo koji se ne okončava do rolling credits, uspijeva da vas natjera da zanemarite glumu i fokusirate se na priču. Ona jeste jednostavna, ali je isto i tako osmišljena do detalja. Ili se bar meni tako čini. I što je najvažnije, jeziva je. Ne govorim samo o jump-scare momentima koji su me zbilja uplašili, već uspijeva da svojim implikacijama probudi neki nemir u meni koji Antihrist nije mogao. U svakom slučaju, preliminarno izjavljujem – bar dok ne ovjerim Avatar – da se radi o najboljem filmu godine. Ili se bar meni tako čini.

Will, nisam se još naterao da gledam ANTICHRIST, ali mislim da ću se slagati sa tvojom definicijom. NINE MILES DOWN je izuzetan film i definitivni je grower. Mislim da je ključna stvar koju si pomenuo horor, odnosno saspens ne može biti proizvod eksternog tumačenja simbola, već je proizvod simboličkog otkrovenja kroz narativ. i to je problem sa kojim se suočavaju arty reditelji kada se late horora ili uopšta arty autori. Oni kreću iz simbola prema narativu umesto da je obrnuto. Time sam se upravo bavio u analizi filma JENNIFER'S BODY a ti si to ovde još bolje formulisao.

Naišao sam na interesantnu priču na jednom forumu, so here we go...

Podzemni aerodrom "Željava" sve do 1992 godine bio je najmoćnija vojna baza u tadašnjoj SFRJ, a zasigurno i na celom evropskom kontinentu. Takve tipove podzemnih objekata ima vrlo malo zemalja, a najpoznatiji po izradi su Šveđani i upravo je njihov model iskorišten pri konstruisanju ovog aerodroma. Sam objekat lociran je na granici BiH i Hrvatske i upravo je to zapečatilo njegovu dalju sudbinu. Naime za vreme rata u Hrvatskoj 1991 aerodrom je intenzivno korišten, no međutim izbijanjem sukoba u BiH, njegova dalja perspektiva sa geostrateškog položaja bila je neodrživa. Stoga je objekat krajem maja 1992 od strane JNA onesposobljen za dalje korištenje i do dan danas nije, a i zasigurno neće biti osposobljen još dugi niz godina (ako to neko i planira). Posle "rušenja" dobar deo objekta ostavljen je tadašnjoj vojsci RSK, a jedan manji deo koji je pripadao teritoriji BiH bio je pod kontrolom Armije BiH. 1995 u operaciji "Oluja" biva zauzet od strane A.BiH no međutim vrlo brzo je predat HV. Trenutna situacija oko ove bivše vazduhoplovne baze nije se ni malo promenila, takoreći ista je kakva je bila 1992 - aerodrom i prateći objekti neupotrebljivi su i nisu odoleli zubu vremena tako da objekti koji su uništeni '92 i '95 izgledaju još gore. Na kraju ovog teksta prezentovaću i poslednje aktuelne fotografije snimljene 2003g. Inače Hrvatski mediji uveliko nagoveštavaju da bi namena ove bivše baze mogla uskoro biti izmenjena . Naime, MUP RH želi ovde izgraditi centar za azilante jer je mesto idealno zbog blizine granice, što bi u prevodu značilo da je Hrvatska i definitivno digla ruke oko obnove baze.

O kakvom se objektu radi, kada je projektovan, kako napravljen i koje su mu karakteristike pokušaću objasniti u sledećem tekstu .Objekat je projektovan još davne 1957g. pod šifrovanim nazivom "Objekat 505" u realizaiji Specijalnog odelenja građevinske uprave tadašnjeg Ministarstva odbrane(MO). Glavni projektanti i realizatori projekta su puk.dr.Lj.Kodelja i p.pukV.Smirnov (inače ruski carski emigrant) .Pre toga izvršen je odabir lokacije i određena geološka ispitivanja. Zbog izuzetnog geostrateškog položaja u tadašnjoj FNRJ (dubina teritorije) i prirodne zaravni podno planine Plješevice, te blizine grada Bihaća (R.BiH) i Ličkog Petrovog Sela (RH) izabrana je mikro lokacija. Tek sredinom 1959g. otpočeli su prvi građevinski radovi na terenu . Poslovi su povereni vojnom GP."Soča". Uporedo je počela gradnja poletno sletnih staza i kopanje tunela u utrobi Plješevice. Tu su graditelji naišli na prvi veći problem - naime kako je planina bila sastavljena od izuzetno čvrstih dolomitnih stena moralo se intenzivno koristiti miniranje, ali su projektanti smislili specijalan sitem rušenja "punim i praznim punjenjem" gotovo u santimetar. Ovo je naročito efikasno delovalo jer su izgrađene galerije morale po projektu biti širine 20m. i visine 8m. te dužine više od 1km .Pod najvećim stepenom tajnosti radilo se u tri smene sa gotovo 250 angažovanih radnika. Kompletni radovi završeni su 1965g. kada je obavljen tehnički prijem a prve jedinice JRV počele su bazirati tek naredne godine.

Baza koja je tada završena izgledala je impresivno - ukupno su u utrobi planine bile izgrađene tri galerije+jedna pomoćna (kao rezervni izlaz) koje su se spajale na "raskrsnici" gde je postojao i jedan slepi krak za remont aviona visine 12m. Ove tri galerije imale su impresivne dimenzije - bile su dužine 400,500 i 350 m, svaka visine 8 i širine 20m . Grandiozna baza bila je projektovana sa sistemom zaštite da izdrži direktan pogodak nuklearnog projektila jačine 20kt. ravno onog koji je bačen na Nagasaki. Stoga je ispred ulaza u svaku galeriju napravljena predkomora tzv."blenda" odnosno betonski štitovi koji su se spuštali polukružno sa tavanice raspoređeni na svakih desetak metara radi amortizacije ogromnog pritiska da masivna vata od čelika i betona ne bi trpela udar veći od tri atmosfere. Ulaz u svaku galeriju zatvarala su već pomenuta vrata. Svaka od četvoro bila su debljine 1; visoka 21 i široka 9m .Svaka su težila 100 tona i bila su pokretna i hermetički su zatvarala galerije. U samom objektu inače bila je izgrađena kompletna infrastruktura za boravak više stotina zaposlenih od restorana,spavaonica,kancelarija,ambulante pa do tehničkih radionica,moćne agregatne stanice za proizvodnju el.energije(u slučaju blokade objekta),skladišta kerozina i ubojnih sredstava(UBS). U samom središtu objekta postojao je i lift kojim se osoblje "podizalo" na visinu od 30-tak metara iznad nivoa baze gde se nalazio teško uočljivi betonski bunker (gledano sa piste) u kom je postojao kontrolni toranj i iz njega se navodila avijacija. Objekat je projektovan tako da je u slučaju totalnog rata bio autonoman da obezbedi neprestano dejstvovanje sopstvene avijacije (bilo je bazirano oko 60 MiG-ova 21) gotovo sedam dana bez dopune gorivom i UBS. Baza je snabdevana kerozinom podzemnim cevovodom iz vojnog skladišta na brdu Pokoj kod Bihaća - sam cevovod bio je dug preko 20 km. Vanjsko skladište UBS bilo je udaljeno oko 5km. u selu V.Polje. Zanimljivo je pomenuti da je pri kopanju tunela nađena reka ponornica tako da je i to bio jedan dodatni plus-baza nije morala brinuti o snabdevanju vodom u slučaju blokade. U samom objektu od njegovog otvaranja radio je sistem klimatizacije koji je za ono vreme bio pravo remek delo. U objektu je održavana konstantna temperatura i vršena filtracija vazduha. Vanjski deo objekta tj.aerodrom sastojao se od 5 pista (2 poletno-sletne i 3 poletne) te kasarne (koja je ujedno bila i logistička baza) u blizini L.Petrovog sela.

Na samom vrhu planine Plješevica (1650m.) bili su instalirani Britanski radari S-613 najmoderniji u to vreme, sa dometom preko 400 km sa kojim je nadgledana gotovo cela teritorija Italije , Austrije i dobar deo Mađarske. Takođe i tu je urađen podzemni objekat sa operativnim centrom.
Radari su bili uvezani u jedinstveni sistem PVO JNA i nalazili su se u sistemu VOJIN (vazdušno osmatranje,javljanje i navođenje).Od celokupnog sistema koji je bio vezan za sam aerodrom jedino su ovi radari i sam položaj ostali aktivni od 1992 do 1995. Radari su 1995 od strane VRSK uništeni da ne bi pali u ruke HV.

Na samom aerodromu do preselenja kompletnih eskadrila sa osobljem na aerodrom Ponikve kod Užica, bazirao je 117 Lap. (lovačko-avijacijski puk) sa 3 eskadrile lovaca-bombardera MiG-21 PF ; i 323 Iae (izviđačko-avijacijska eskadrila) sa avionima MiG-21R. Planirano je da avione u doglednoj budućnosti zamene aparati MiG-29 ali okolnosti u okruženju su to osujetile. Čak je počelo proširivanje jednog od ulaza za smeštaj 29-ki - naime da bi se smestio ovaj tip vazduhoplova morala je da se proširi "betonska zavesa" na ulazu u objekat. Ta tzv.zavesa projektovana je prema profilu 21-ce koji ima jedan vertikalni stabilizator. Pošto 29-ka ima dva vertikalca, moralo se pristupiti "doradi". Ipak majstori se nisu mnogo mučili-ostalo je samo na ideji.
U bivšoj SFRJ jedini približan objekat sličan ovom izgrađen je u Prištini (aerodrom Slatina), ali on je mnogo manji i nebi mogao parirati ni po čemu Bihaćkom aerodromu.

Postoji procena da je objekat i aerodrom tadašnju državu koštao u ono vreme (a naravno i sada) fantastičnih 4 milijarde USD.
Sa tim novcem mogao se izgraditi supermoderni autoput sa četiri trake (sa pratećim objektima) od Triglava do Đevđelije !!!

Ovaj celokupni tekst sastavio sam iz više izvora. Koristio sam materijale i podatke sa svih strana. Bilo je tu i neverovatnih tekstova, pogotovo onih koje sam pokupio iz Hrvatskih izvora. Tako naprimer navođeni su podatci da su jedinice JNA koje su minirale aerodrom u maju 1992 digle u vazduh i vozače kamiona koji su navodno u njima dovezli eksploziv za tu namenu.... Istina je da su miniranje poletno-sletnih staza i zarušavanje ulaza u galerije izvršili iskusni inžinjerci JNA ali ne sa nekim vozačima kamiona - kao da smo ih imali višak!
Drugo, ne bi me ništa ponukalo da napišem tekst o ovom objektu da i sam nisam boravio u njemu i to pred sam odlazak i napuštanje jedinica JNA. Tada sam imao priliku da uđem u već gotovo opustele galerije koje su "zjapile" prazne jer su avioni otišli još poodavno. Ne mogu opisati taj osećaj boravka unutra. Neverovatno je bilo poći kroz te ogromne tunele koji su iznutra bili bukvalno "prelakirani" nekom sjajnom farbom tako da imate osećaj da se nalazite u nekom naučno-fantastičnom filmu....zaista neopisivo. To mi je bio prvi i poslednji put da uđem u taj objekat.
Sada ruiniran i propao može jedino (kao što mnogi kažu) da posluži kao jedno ogromno uzgajalište pečuraka

Pogledao sam MUTANTS David Morleya.

Moram priznati da sam od ovog filma dobio nešto potpuno drugačije od onoga što sam očekivao. Međutim to ne znači da je reč o naročito kvalitetnom filmu, niti da je to iznenađenje samo po sebi vrlina. MUTANTS se otvara kao pristojan 28 DAYS LATER derivat da bi se potom pretvorio u varijaciju na THE FLY što je ključno iznenađenje. Doduše, MUTANTS nema isti tip pretenzije kao THE FLY, ali sličnosti su očigledne. Nažalost, kada se u sred THE FLY situacije dogodi DAWN OF THE DEAD preokret, odnosno kada se našim junacima pridruže postapokaliptični scavengeri koji su tu da nam pokažu kako nam nisu podivljali flesh eating monstrumi najveći protivnik, film gubi fokus i sve do samog akcionog finala (u kome opet zaigra THE FLY momenat) deluje poprilično besciljno.

Međutim, uprkos tim "praznim" deonicama (odlazak po gorivo i sl.) MUTANTS je efektan zato što je kratak i krajnje nepretenciozan. Iako u filmu nema nijednog originalnog rešenja, on obogaćuje kanon flesh eating undead filma time što se fokusira na period transformacije ujedenog i tretira ga kao biće koje može nešto duže da očuva integritet ličnosti (verovatno zbog toga što bi mu žena kad bi bio ranjen, krvi dala, kako kaže pesnik) i ne postaje odmah bezumni monstrum. Tu čak imamo i staru PREDATOR/ALIEN foru sa nenapadanjem trudne žene što se vidi i u nekim drugim monster hororima.

U svakom slčaju MUTANTS je prijatan film koji nažalost po svom značaju nije u rangu najuspešnijih francuskih horora koje smo gledali u poslednje vreme ali ipak pokazuje globalno visok nivo njihove žanrovske produkcije.

* * 1/2 / * * * *

Ćakulanje sa Shane Blackom iz najnovijeg broja Creative Screenwriting:


If you're even a casual reader of CS Weekly or our parent, Creative Screenwriting Magazine, you already know who Shane Black is.  For those who came in late, he's one of the legends behind the million-dollar spec-script boom 20 years ago, writer of films like The Monster Squad, Lethal Weapon, and The Long Kiss Goodnight.  More recently he returned to Hollywood as the writer-director of the award-winning Kiss Kiss, Bang Bang, which propelled Robert Downey Jr. back into the public eye.

With so many of his films set during the holiday season, we thought it would be fun to speak with Black about how Christmas became such a key part of his storytelling.  So, without further ado, here is Shane Black, talking about Santa, Christmas, and Frankenstein in the Wild West.

What were some of your favorite Christmas specials and movies growing up?

Well, it's interesting.  I watch all the old Christmas movies and I like them for odd reasons.  Like It's A Wonderful Life.  It's a Christmas movie, but within it they have a lot of bizarre, Capra-esque touches that are more indicative of life.  The scene where the gym starts to open -- the floor starts to pull back and there's a swimming pool underneath.  Someone falls in and then everyone just jumps in the pool.  That moment is as fresh today as it was back then.  That kind of crazy improv moment where everyone starts laughing and jumping in. Even as a kid I was struck by that.

My favorite Christmas film is probably this Spanish Santa Claus movie.  It's called Santa Claus, and I even used a bit of it in Kiss Kiss, Bang Bang.  Basically, Santa Claus fights the Devil.  The Devil tries to stop Christmas.  There's this one scene where he just runs around the room doing gymnastics.  The Devil's this really athletic, slightly gay-looking guy who can blow flames through a phone line.  If he calls you on the phone, flames come out the receiver and they singe your ear.  That's probably my favorite.  Santa's really lame and the effects are terrible. You've got to see it.

My other favorite is called Santa and the Ice Cream Bunny.  It was filmed in Florida in broad daylight.  Santa's sled is stuck because there's no snow, and they're all waiting for the Ice Cream Bunny.  While they're waiting Santa tells all the kids the story of Jack and the Beanstalk, which takes roughly 50 -75 minutes.  At the end of which the Ice Cream Bunny shows up and everyone says, "Now we're safe."  I can't believe some of the frauds -- even as a child -- that were perpetrated on me. [chuckles]

About half your films have been set at Christmas.  I know your first script, Shadow Company, was originally set at Halloween, and then you rewrote it as Christmas in a later draft.  Why?

Yeah.  Christmas for some reason...  Even though it's a worldwide phenomenon, I always associate it with a certain kind of American way of life.  It's also sort of a hushed period, during which, for a period of time, we agree to suspend hostility.  I'm always fascinated by the almost palpable sense in the air that something's different at Christmas.

If you look at a tipping-point scenario -- how many people does it take to start a standing ovation?  Just one.  And then in five seconds two other people, then three, then four, then 75,000 are clapping.  Because the tipping point is as simple as one person pushing in that direction.  And it can go ugly just as easily.  One person starts to get out of hand and then everyone's out of hand.

So Christmas to me represented the best we have in terms of keeping things on that side of the dial.  A period in which, for whatever reason, [you're] more likely to bump into someone on the street and have them say, "Oh, hey man, my bad," than to have him say, "Fuck you, buddy!  Watch where you're going!"  That was remarkable to me.

Also, if you look at it as a substance -- as a thing more than an idea -- Christmas exists out here in California but in these indescribably beautiful ways to me.  It's not a 40-foot Christmas tree on the White House lawn, it's a little broken, plastic Madonna with a bulb inside hanging off a Mexican lunch wagon.  It's a little strand of colored light in some cheap trailer in the blinding sunlight, but it's still protesting its Christmas-ness.  I adore little touches of Christmas.  It's like talismans.  You walk around and these are the magic.  Little bits of Christmas that remind us this doesn't have to be a blinded, blighted, sun-washed, hostile place to live.  Christmas has always had that magic ability to me, to exist almost like a magic substance that you find little bit of if you dig carefully enough for it.  I know that sounds kind of crazy.

No, I'm actually intrigued.  When did you develop this view?  Was Lethal Weapon set at Christmas because of this or did the philosophy of Christmas develop along the way?

Along the way.  Well, Lethal Weapon is a Frankenstein story to me.  It's a guy who's a monster of sorts, who sits in his trailer and watches TV.  People despise him, they revile him.  It's like a Western.  They think the West is tame.  They think they're safe and secure in this sedentary little suburbia.  This sort of lulling effect that whatever violence and terror are in the world, we've managed to secure ourselves from it.  But Frankenstein in his trailer, he's been with violence, he's lived violence.  He knows that it's still there.  The West is not tame, it is not gentrified.  When violence, in Lethal Weapon, comes to the suburbs and takes this guy's daughter and kills cops, they go to Frankenstein and say, "Look, we hate you for what you do.  We think you're an anomaly at best and a monster at worst, but now we need you because you're the only one who understands this.  We forgot that violence is still there, and you're the one who can deal with that, so now we need to let you out of your cage."  That was the idea.  Christmas, it seemed to me, was the most pleasant, lulling, hypnotizing atmosphere in which to forget that violence can be so sudden and swift and just invade our private lives.

How do you generally write?  Do you use outlines or notecards or just start cranking it out from page one?

I don't really use notecards.  What I do is I try to figure out what the piece is about and link that to the story arc or the character arc.  I always think there's two things going on in any script -- there's the story and then there's the plot.  The plot is the events.  If it's a heist film, it's how they get in and out.  But the story is why we're there, why we're watching the events.  It's what's going on with the characters.  And theme above that.  Once I get those things, once I know what the theme is and what it's about, I can start trying on story beats and plot beats to see if they feel like they're moving, but they have to relate to the overall theme.

If you look at The Dark Knight, you'll find before those guys wrote a word of script, they knew exactly what their movie was about.  All the themes were in place.  Sometimes they had to bend the scenes in The Dark Knight to fit the theme they were trying to get across.  It's clear they didn't write the scenes and then look for what they were about, they clearly knew where they were headed.

Did you actually study screenwriting?

Nah.  I took theater classes at UCLA.  I was studying stagecraft and acting.  It was a Mickey Mouse major.  My finals often were painting sets, y'know?  It was kind of a cakewalk though college.  I liked theater, I liked movies, but I'd never seen a screenplay, and I thought they were impossibly difficult.  Coming from back East, I just assumed  movies were something that floated through the ether and appeared on your TV screen and some magician wrote them, but there was certainly no way I could.  Then I read a script and it was so easy.  I read another one and said, "I can do this.  This is really rather simple."  So I never took classes, I just read scripts I loved.

My style, such as it is, that sometime people comment on, is really cribbed from two sources.  One is William Goldman, who has a kind of chummy, folksy storytelling style.  It's almost as though a guy in a bar is talking to you from his bar stool.  And then Walter Hill, who is just completely terse and sparing and has this real Spartan prose that has this wonderful effect of just gut-punching you.  I took those two and I slammed them together, and that's what I use.  People say it's interesting.  Mostly it's a rip-off.  It's Goldman meets Walter Hill.

Did you always write like this or are there some older, clumsier Shane Black scripts that will never see the light of day?

No, the first scripts I wrote were written after I decided to go out and see what they look like.  So I picked up William Goldman,  I picked up Walter Hill, and then I wrote Shadow Company, which even on the page, the '84 version, looks exactly like a Goldman script.  Lethal Weapon, it's pretty much in the style of those two writers.  Material is different, I'm talking solely about the style on the page and learning the logistics of how to do it.  Those two were my mentors.  Later mentors were people like James L. Brooks, who taught me an amazing amount, and Joel Silver, of all people, qualifies as a mentor.

Now, you took some time off and came back with Kiss Kiss, Bang Bang.  Did planning to direct it change how you approached writing it?

No, I thought about that.  That was when I was dealing with Jim Brooks.  He basically said, "You don't need to worry because you direct on paper.  You don't call shots, but you call mood and you call progression and pace and emphasis and just about everything else."  So, I may have even done a little more of that on Kiss Kiss, Bang Bang.

Now that you've sat in the director's chair, has it changed how you approach a script?

No, except I'm even more conscious of what will later be shoe leather.  The greatest shoemakers in the world supposedly can make a pair of shoes and leave no [extra] leather.  They don't waste any.  I'm very conscious now as a director.  If you've got two scenes, like a newscaster and a scene before that of a conversation, can't you have the conversation with the newscaster in the background and do it in one?  It's just shoe leather.  No shoe leather.

A lot of people have offbeat movies they watch this time of year, and it's probably safe to say a bunch of them are your movies.  Is there anything unusual you like to watch at the holidays?

Oddly enough, every year about this time, for no reason I can fathom, I watch The Exorcist, my favorite movie [chuckles].  Every year I'm reminded of how it doesn't age, not one single day. It's as riveting as it ever has been.


Peter Clines looks forward to his annual viewing of The Long Kiss Goodnight with spiked eggnog and good friends.  He can often be found ranting on his cleverly named blog,  Writer on Writing.  His first novel, Ex-Heroes, will be released in fall 2009.

Izašao novi American Pie movie: American.Pie.The.Book.of.Love.DVDRip.XviD-RUBY
Po pregledavanju na brzaka bih rekao da je ovaj deo najkvalitetniji od svih str8-to-DVD delova. Bar ima poznatih glumaca and stuff.

Nabavio sam ga i čeka na overu...

Pogledao sam sinoć ATTACK OF THE 50 FT. WOMAN Christophera Guesta, atipičan projekat u opusu ovog reditelja ako imamo na umu po kakvim filmovima je inače poznat. Ključni hook koji me je privukao gledanju ovog rimejka jeste scenario Josepha Doughertyja kome je ovo bio deo HBO triptiha zajedno sa CAST A DEADLY SPELL i WITCH HUNT.

Iako ATTACK nije toliko ambiciozan i genre bending kao CAST i WITCH, i u njega Dougherty uvodi elemente, pre svega u domenu implementacije feminističkih parola, koji čine da bude nešto više od campy rimejka camp klasika.

Dougherty pored svog intelektualnog produbljivanja campa, ponovo uspeva da stvori vrlo old school odnos među likovima i Guest ga rediteljski prati, smeštajući ovu priču u jedan potpuno temporalno izmešten kontekst u kome se mahom voze stara kola, a opet po programu bioskopa bi se reklo da se film u najmanju ruku dešava 1986. a čak možda i 1989. (u zavisnosti od toga koji cut pomenutog filma se prikazuje).

Specijalni efekti su cheesy i to sasvim odgovara priči, ne bi ni valjalo da su bolji i uverljiviji a gluma je u skladu sa campy opredeljenjem.

Početkom i sredinom devedestih američke kablovske televizije polagale su dosta u rimejkove stvarih 50s B-filmova, setimo se čitavog serijala Rebel Highway koji je uradio Showtime. HBO je otišao korak dalje u svojim saradnjama sa Doughertyjem i pored rimejka pružio je i ozbiljnu rekontekstualizaciju tog materijala, po čemu HBO postupak, kako sam već pisao, jako podseća na kreativne trendove iz savremenog američkog stripa u kome su i klasični heroji dobili edgy reinvenciju.

Iako nije na nivou CASTa i HUNTa, jer je prosto izvorni materijal manje atraktivan, ATTACK je još jedan zajednički trijumf HBOa i Doughertyja.

Godišnji izveštaj

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kominike-19-2009-godina-zapleta.html

dimbo, kad ćeš da pogledaš tatka?
nećeš valjda da čekaš proleće?

Nemam problem sa tim da mi AVATAR bude poslednji film koji ću gledati, ali imam problem sa tim da nastradam na putu do projekcije, pa da mi poslednji film koji sam gledao bude neki random.

verovao ili ne, ali zaista saosećam s tobom - ja bih poludeo na tvom mestu, dakle, da recimo ričard stenli 12 godina sprema svoj IN THE MOUTH OF MADNESS s budžetom od 130 miliona $ i da onda taj film dođe u niški multiplex u 3D tehnici, a da ja iz nekog razloga NE MOGU da odem da ga gledam pa da ga jebeš...

Pa jebiga, ja sam na ivici suicida već nedelju dana, šta da ti pričam...

Jel ume neko da nadje titlove za film `Bert - den siste oskulden`? Teen naslov koji je snimio Tomas LET THE RIGHT ONE Alfredson?

Pogledao sam TELL-TALE Michaela Cueste. Ovo je projekat koji su producirala Braća Scott a Cuestu znamo kao jednog od ključnih ljudi na seriji DEXTER. Scenario je napisao David Callaham po Poeovoj priči. Callahama znamo po scenariju za film HORSEMEN, ali i DOOM. U svakom slučaju, TELL-TALE je koncipiran kao interesantan "mali" triler, u kome se filmski već eksploatisan motiv orlakovih ruku inverzira u tom smislu što transplantirani organ tera primaoca transplatacije da se sveti onima koji su ubili donora.

Koncept je interesantan, Cuesta se trudi da pristup svemu bude ozbiljan, čak ima nekoliko scena koje su potpuno off the wall kao npr. kada otac vodi ćerku na izložbu poznatih medicinskih eksponata kako bi joj pokazao skelet čoveka koji je umro od bolesti od koje i ona pati. Međutim, kao celina, film ne funkcioniše, naprosto ima previše elemenata koji su prazni, nedovoljno razvijeni, i to na kraju dezavuiše čak i vrlo interesantan izvorni koncept. U tom smislu, moglo bi se konstatovati da je ova premisa možda čak i interesantnija recimo za korejski film. U ovoj vrlo suvoj strejt interpretaciji, mnoga dobro oprobana scenaristička pravila američkog filma pokazuju svoja ograničenja. Isto tako, neki vanamerički film na ovu temu bi bio interesantniji jer se Cuesta iscrpljuje u već previše pua viđenim ambijentima, previše puta viđenim međuljudskim odnosima u odnosu na koje sama premisa više nije dovoljna inovacija.

Ono što Cuesta doduše u odnosu na tipičan major filma nema, jeste živopisniji cast. Josh Luca sprosto nije dovoljno interesantan da bi funkcionisao kao leading man u ovakvoj ulozi, ne zato što je slab glumac već zato što nije zvezda i ne čudi nas da ga je srce nateralo da bude ubica. Sigurno bi ovaj film imao drugi predznak da glavnog junaka igra neka prepoznatljivija zvezda.

Na kraju se dobija film koji ima svežu premisu i kome se ne može previše toga zameriti, osim što naprosto nije dovoljno vitalan.

* * 1/2 / * * * *

mda, slab je TELL-TALE.
2+ po meni.

neverovatno drveno i nenadahnuto, te smešno-ozbiljno tretiranje jedne u suštini TALES FROM THE CRYPT premise (koja ovde nema blage veze sa poovom pričom).

jedino je lavkraftov providens lepo uslikan, ali to je sve. i uvek zabavni ali ovde under-used brian cox.

Slazhem se sa ocenama. Lepo je to izrezhirano, na trenutke chak inspirisano, ali scenario je previshe prazan za bilo kakve ozbiljnije domete.

Pored toga, osim one jedne replike na kraju filma, nema bash nikakve veze sa Poom.

Pitam se shta bi Kronenberg iz sredine 80tih napravio od ovog filma.

ovo je fundamentalno neozbiljan materijal za kronenberga.
vrh od ovakve premise izvukao je kronenbergov koscenarista na DEAD RINGERSU u filmu koji je erik red režiro - BODY PARTS.
taj film je znao šta je i kakav je i nije ni pokušavao da glumi DEAD RINGERS 2 - to je good genre pulp fun, i to je to, bez pretenzija koje nepotrebno opterećuju ovog TEL TEJLA.

On ima formu koja je kao ozbiljna iako je zapravo i sama forma pulp, a pokušava da bude nubedljivo ozbiljan. Ni u jednom momentu nisam verovao Josh Lucasu, i njegovo skliznuće u ubijanje mi nije bilo transformacija. Iako nisam čitao Poea, twist sa kraja je jasan od prvog minuta, ja sam čak mislio da će biti radikalniji (recimo da će biti istio twist ali sa kćerkom ).

U periodu posle izvanrednih MALIH VOJNIKA sa kojima se plasirao do Kana, Čengić je na tragu Makavejeva i Žilnika snimio film ULOGA MOJE PORODICE U SVJETSKOJ REVOLUCIJI. Ovaj film smo gledali komisijski Macavity, Leon Zoldar i ja, a oni su čitali i roman ranije (nasuprot mene koji sam samo gledao film) i kažu da film gotovo nema veze sa romanom.

I Čengić je snimio makavejevljevsko iživljavanje što kraja nema a ni početka. Svakako je reč o provokaciji, a makavejevljevski kredibilitet brani angažovanjem Branka Vučićevića kao scenariste i spiritus movensa. Međutimm za razliku od Maka, Čengić ima problem u tome što u izvesnom smislu on naprosto ima potrebu za nekom narativnom logikom jer ipak dolazi iz jednog strejt doživljaja filma kao storytellinga, i onda za razliku od Maka ostaje na pola puta.

U tom smislu, meni je i dalje u Čengićevom opusu kao ključni naslovi izdvajaju MALI VOJNICI i PISMO GLAVA a oba su realistički filmovi.

Simpatičan detalj jeste to što je ULOGA neka vrsta mjuzikla u kome je Korni Grupa pružili soundtrack. Ipak, ta stvar nije dovedena do svoje krajnje kenrussellovske konsekvence. Iako bi se mogle praviti neke paralele između Makavejeva i Kena Russella, ipak je ULOGA možda najbliže što je kod nas snimljeno najrazuzdanijem Russellu.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam dokumentarni film LEILA KHALED: HIJACKER Line Makboul, Palestinke odrasle u Švedskoj koja je odlučila da snimi dokumentarac o Leili Khaled, svojoj sunarodnici koja je krejem šezdestih/početkom sedamdesetih odradila dve vrlo uspele i medijski pokrivene otmice aviona koje su dosta uticale na popularizaciju palestinske oslobodilačke borbe. Moguće je da nas je život u Srbiji deformisao ali danas u filmu koji je Lina snimila o Leili sa idejom da pokaže kako je to jedna neobična žena u odnosu na nju, jelte, normalnu, običnu ženu, Leila deluje mnogo normalnije od Line...

Mnogi Linini gestovi deluju kao prilično izveštačeno liberalno femkanje - njeno donošenje cigle iz kuće iz koje je Leila proterana u Haifi, usled koga se Leila rasplače (i to čini mi se više da bi ispoštovala Linu nego što ju je taj gest zaiista ganuo), zatim njena infantilna pitanja o sukobu u kojima ona kao pokušava da dođe do objektivne istine o tome šta se tamo dešavalo, sa sve tobožnjim ključnim pitanjem da li je Leila svesna da je njena akcija dala lošu reputaciju Palestincima (da li je?) sa kojim se film završava, i na koje Lina kao ne dobije odgovor - sve su to simptomi jedne ozbiljne mešavine ideološke naivnosti i podmukle želje za eksploatacijom.

S druge strane, Leila je sila, emancipovana žena koja živi u izbeglištvu u Jordanu, ima smisao za humor, vrlo razložno razmišlja o stvarima, i ima moralni highground jer nikoga nije ubila prilikom otmica. za razliku od uprepodobljene Line, Leila se ponaša potpuno normalno, svesna je situacije, uporna je ali i lišena patetike, krajnje razložno tumači sve aspekte svog angažmana uključujući i medijski aspekt. Moram priznati da me je Leila dosta podsetila na srpske žene njenih godina, otprilike godište moje majke (Meho, don't even think about it), i to me je malo zbunilo pošto potvrđuje da smo zapravo vrlo blizu da postanemo kao Palestinci, ako već i nismo... Kad kažem Palestinci, nemam neki rasistički odnos prema tome, već ih se upravo sećam kao ljudi koje smo gledali na TVu kako stradaju, a sada smo to postali mi, samo što smo dosta pasivniji...

Ipak, mislim da je ova subjektivna opservacija pridala filmu određene kvalitete koje on realno za nekog drugog gledaoca nema, te je ovo više ostvarenje za ljubitelje i poznavaoce...

http://www.empireonline.com/news/story.asp?NID=26575

Ukoliko je ikada snimljen film sa posvetom Mehmetu K. to je onda THE MOTHER Rogera Michella, perverzna melodrama snimljena po scenariju Hanifa Kureishija o baki koja ostaje udovica i stupa u vezu sa momkom svoje rezvedene ćerke, inače po struci građevinskim radnikom.

Michell je je vrlo radikalan ali ne i senzacionalistički nastrojen u pričanju ove priče. Pre svega, baku ne igra Helen Mirren, Julie Christie ili neki od GILFova koji bi mogao da igrao u serijalu MOJA NANA JE SPERMAHOLIČARKa već Anne Reid koja stvarno jeste nana.

Ona i Daniel Craig ostvarili su zaista sjajne uloge kao par u vrtlogu strasti koja se u najmanju ruku smatra transgresivnom. Međutim, još je važnije to što uprkos tako radikalnom zapletu Kureishi i Michell ni u jednom trenutku ne zaboravljaju bigger picture porodičnih odnosa i generacijskog sukoba koji je vrlo ubedljivo prenet.

Michell je sa DPjem Alwinom Kuchlerom ponovo postigao sjajan rezultat i THE MOTHER pokazuje kako kamerna drama može da bude fantastično vizuelno iskustvo. Nema nikakve sumnje da je Michell jedan od vizuelno najuzbudljivijih reditelja među onima koje zanimaju solidne karakterne melodrame, i ako imamo u vidu novu direkciju filmova o Bondu u kojima teskoba i melodrama  ulogu, prava je šteta što je Michell napustio QUANTUM OF SOLACE.

U svakom slučaju, THE MOTHER je, kao i VENUS, nastao nekoliko godina kasnije, odlična saradnja Michella i Kureishija. Ova saradnja je započeta još na seriji BUDDHA OF SUBURBIA sa kojom već neko vreme imam problem u nabavci, ali nadam se da ću i nju overiti uskoro.

* * * 1/2 / * * * *

Čika Kure ume pravog muškarca da dirne u srce, nema tu zbora.

eto ti ga sad: koliko je ovo rip-off kultnog Harold and Maude.

haha, onaj neuspeli pokušaj samoubistva (vešanja) sa početka filma. :|danas se vrtimo u suicidnim krugovima.

Pokušaj vešanja?

Rodzer Michel je zakon. Ima samo jednog dana neko da ga primeti, i da mu u istoj godini da Zlatnu Palmu i sve Oskare.

Ako je zajebavanje nestalo kada je Tatko počeo da snima AVATAR, onda ga ima još manje sada kada ge je Cripple pogledao u 2D.

Reći da AVATAR nije gamechanger može samo čovek koji inače svakog vikenda gleda pandoranske partizanske filmove o njihovoj oslobodilačkoj borbi protivu Zle Korporacije. Pošto je za sada, Pandora jedna imaginarna planeta, i pošto sudeći po AVATARu, meštani tamo mahom provode vreme baveći se lovom, ekstremnim sportovima i komunikacijom sa precima, i nemaju kinematografiju, rekao bih da je takvih ljudi jako malo.

Što se gamechanginga tiče, činjenica da je ovo film u kome gledalac prati priču i korespondira sa CGI likovima bez ikakvih problema, jeste suština gamechanginga. Posle ovog filma, u teoriji, zaista više nema granica. Jedina razlika je u tome što je AVATAR once in ten years experience jer se po preciznosti ovog filma vidi da nije reč o projektu snimljenom usput za godinu dana.

Reći da priča filma ne valja je takođe blasfemija. Reč je o jednom wagnerijanskom mitu koji na ideološkom planu uopšte nije bezveze i iako može biti doživljen kao treehuggerska fantazija, to nimalo nije. Naime, da, priča je jednostavna, nema ogromnu količinu dodataka, preokreta, iznenađenja, jer je ovo priča o čoveku koji u promenjenim okolnostima postaje heroj.

Glavni junak Jake Sully, je možda najsličniji Johnny Utahu iz POINT BREAKa. On dolazi iz jedne oportune pozicije plaćenika koji je postao invalid i čiji život može da dobije smisao isključivo spletom okolnosti da ima iste gene kao brat. Premešten na planetu Pandoru u telu vanzemaljca on počinje prvo da prevazilazi svoju invalidnost, zatim sreće društvo koje je drugačije od onog koje je na zemlji i konačno počinje da prevazilazi svoje mogućnosti i postaje heroj. U tom smislu, iako je AVATAR jedna zaokružena priča, realno to je origin story Jake Sullyja.

Jake Sully ima tri vrlo interesantna aspekta kao junak. Najočigledniji je onaj socijalno-politički. On je vojni invalid koji mora da se dopunski ponizi ne bi li dobio operaciju koja će mu ponovo omogućiti da hoda. On je postao vojni invalid u Venecueli, koja vrlo slična Pandori ima velike resurse i vlast koja poštuje vlastita pravila.

Drugi aspekt je svakako aspekt njegove gotovo cronenbergovske simbioze sa avatarom. Naime, on komunicira sa avatarom preko STRANGE DAYSičnog devicea, koji u suštini nema veze sa MATRIXom jer naprosto smrt avatara ne znači smrt "vozača". Međutim, on kada postane avatar, prvo stupa u jednu fizički opipljivu vezu sa prirodom ("planeta koja misli" dosta podseća na SOLARIS čiji je dosta slabi rimejk Cameron producirao) a potom razvija i neku vrstu seksualnog nagona prema vanzemaljki što je prilično transgresivna tačka. Iako je njihova ljubavna priča iz domena očekivanog, po zakonitostima bajke, jer ona je njihova princeza i sl. vrlo je neobično da neko ko je nesumnjivo ipak čovek (u telu vanzemaljca) sposoban da razvije fizičku privlačnost sa bićem druge rase, konstitucije itd.

Treći aspekt je ono što Jake donosi kao čovek, belac, među vanzemaljce. Ono čemu ih on uči zapravo jesu dve stvari. Jedno je efikasnije ubijanje, dakle, on donosi organizovan mehanizam ubijanja u njihov svet jer je očigledno to jedino čemu ljudi mogu da ih nauče. I druga stvar kojoj ih uči je ratna propaganda. U suštini, njegov ključni potez kojim se vraća u pleme jeste vid ratne propagande, a to je pripitomljavanje nepripripitomljive ptice kojim on svesno stiče status polubožanstva.

Dakle, njima belac pomaže da se odbrane, ali daleko od toga da ih belac nauči ičemu lepom.

Što se Na'avija tiče, njihov život se s jedne strane može čitati kao klišetiziran prikaz života primitivaca. Ali, sa druge strane, oni ipak nisu na nižem evolutivnom stepenu. Štaviše, ja bih rekao da oni žive kao današnji bogataši koji su rešili svoje probleme, dakle bave se ekstremnim sportom, lovom i pokušavaju da komuniciraju sa iskustvom predaka. Kada sam letos upoznao Jana Kounena, jednog nesumnjivo modernog i imućnog čoveka koga tehnika, savremenost i sl. vrlo zanimaju, tema koja ga je u razgovoru najviše uzbuđivala bilo je konzumiranje ajovaske koje mu je omogućavale da prolazi kroz neka halucinantna stanja i po svom uverenju između ostalog komunicira sa precima i sl. Na'avi imaju biološki osnov za to i oni kroz svoj biološki stupanj mogu biti tretirani ili kao korak iza nas u evoluciji ili kao korak ispred, kao kultura koja još nije stekla gard ili kultura koja ga nije podigla. Isto tako, vrlo je interesantno da Cameron njihovoj veri daje biološke osnove koji su doduše naučnicima sa Zemlje nedovoljno razumljivi.

Što se vanzemaljaca tiče, moram priznati da su mi Jake i Neytiri bili appealing, da sam kupio i njihov odnos i da sam im verovao kao likovima. Naravno, najveću vizuelnu ekspresivnost imaju scene kada su njih dvoje u svojim izvornim stanjima, ona kao Na'avi a on kao čovek, i to Cameron maestralno koristi.

Ono što je gamechanging na nivou režije jeste upravo smrtno ozbiljan tretman animiranih likova i konstruisanje nekoliko pregnantnih dramskih situacija između njih. U pojedinim scenama jedino što nas podseća na efekat jeste to što znamo da nema glumaca koji su vitki plavi džinovi.

Inače, vitki plavi džinovi sa prenaglašenim ljudskim proporcijama na neki način apsolutno su na liniji fetišizacije Arnieja koji je nešto slično samo što nije specijalni efekat. Cameron voli takve glumce koji ljudske fizičke osobine dovode do ekscesa.

Akcione scene su prepune omaža samome sebi, nije tu samo ALIENS u igri, ključni centerpiece sa raketom i velikom letilicom direktan je citat TRUE LIESa a kroz ceo film Tatko je fino rasporedio detalje koji asociraju na njegove ranije radove. Iako je završna akcija impresivna, i sadrži upravo ono što je oduvek činilo Tatkovu akciju impresivnom a to je spoj odluka karaktera sa neverovatnom brigom o detaljima, sukobom koji može da podstakne navijanje i sl. mislim da je pogrešno tumačiti da je taj set-piece ključni cameronovski touch u filmu. Štaviše, rekao bih da je to prosto prirodna kulminacija izgradnje glavnog lika i odnosa među njima.

Pažnja posvećena likovima ako imamo u vidu da je reč o CGI filmu zaista je neverovatna i po tome se vidi da je Tatko čovek od integriteta koji igra po svojim pravilima.

Antiamerički sentiment je otvoreno zastupljen i negativci su dvodimenzionalni utoliko što se ponašaju BUKVALNO kao američki političari. U tom smislu, čini mi se da će svaki narod koji su Amerikanci maltretirali u poslednje vreme imati sa čim da se identifikuje.

Priča o borbi na prostoru na kome su sadržane svetinje i celokupna tradicija jednog naroda mene jako podseća na naš slučaj sa Kosovom u kome svetinje zbog svog kulturnog značaja u periodu tuirske vladavine imaju ne samo sakralnu već i kulturnu vrednost. Naravno, naš narod nije kao Na'avi, ali u suštini, ja sam se identifikovao sa njihovom borbom. Naravno, nije Cameron snimao film o Kosovu, ali čini mi se da je AVATAR univerzalni film o američkom zločinu i olakšanju koje potlačeni ima kada im uzvrati manje-više istom merom.

U krajnjoj liniji dakle očuvanje drveta nije vezano za očuvanje prirode kao takve, biološke vrste, već tradicije i načina života koji su sticajem okolnosti povezani sa prirodom. Mnogo pre hipika i tree huggera bili su mnogi, koje bi čak danas mogli smatrati i desničarima koji su delili takve sentimente. U tom smislu, Na'avi nisu GreenPeace već pre bića sa nekim dubljim doživljajem sveta.

Kao i svakom odličnom filmu, AVATARu je moguće naći gomilu mana, i to je sudbina velikih dela. Međutim, interesantno je koliko posle naslova koji su bili relevantni na ulicama celog sveta, Cameron danas konstituiše neo-mit koji je realno najaktuelniji na pločnicima Bagdada, Kosovske Mitrovice, Karakasa i Teherana.

Ja se sećam onog vozača taksija koji je vodio ljubav s dinjom...