ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Da, Raging Phoenix je blagi letdaun jer je de fakto slabiji film od Čokolade, što se i dalo očekivati kada ga je Pinkaew autorsovao Limtrakulu. Odnosno, posle Čokolade sam ja očekivao ozbiljniji film koji bi Vismitanandu promovisao u zvezdu, za šta ona ima potencijala, ali Raging Phoenix nije TAJ film, a videćemo koji će biti. Inače, trenutno se spremam da pogledam Pinkaewljev akcijaš iz 2006., Born to Fight koji deluje obećavajuće. Jesi li ga gledao?

Nisam, ali se spremam. Mislim da ću pre njega pogledati MERANTHAU.

Od Meanthaua očekujem ipak manje nego od Pinkaewa.

Ja očekujem da naučim nešto novo. Ne očekujem kvalitet, više sam radoznao.

Oproštaj od Roberta Culpa

http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/03/robert-culp-rip.html

Pogledao sam QUINTET Roberta Altmana koji se smatra jednim od najvećih promašaja u opusu kako ovog reditelja tako i glavnog glumca Paul Newmana. I zaista QUINTET se zasluženo može smatrati promašajem. Predug je, pretenciozan, konfuzan i nedovoljno ubedljiv na intelektualnom planu, da ne kažem glup. Altman je pokušao da se već pri kraju ciklusa futurističkih filmova velikih svetskih autora uključi u tu priču ali izmakla mu je inspiracija kakavu su imali Kubrick ili Tarkovski, iako je sigurno gađao tu vrstu dometa.

Altmanova post-apokalipsa govori o zaleđenom svetu u kome ljudi iz mešavine oportunih, adrenalinskih, i opskurantističko-religioznih razloga igraju neku igra na tragu Elio Petriejeve/Scheckleyeve DECIMA VITTIMA čija pravila i smisao nikada nisu do kraja razjašnjeni.

Glavni junak je Paul Newman čija trudna žena strada kao kolateralna žrtva jedne od akcija u toj igri ubijanja, i onda on odlučuje da vidi o čemu se tu zapravo radi. sama istraga je na nivou motivacije potpuno besmislena jer s jedne strane, njemu je jasno ko je počinilac, a jasno mu je i da postoji igra, ali on valjda želi da ukine tu igru ili ne znam ni ja šta. Da, motivi su toliko zamršeni.

Dizajn zaleđenog grada, snimanog u Kanadi je interesantan, ima zanimljivih detalja ali daleko od toga da film ima neki epic scope. Tragovi ranije civilizacije su više dati kao detalji nego kao razrađen ambijent.

QUINTET je naporno ali na kraju krajeva zanimljivo gledalačko iskustvo za ljubitelje postapokaliptičnog filma i Newman-Altman kompletiste. Ipak, reč o jednom od onih promašaja kojima vreme nije pomoglo da se reafirmišu u drugoj epohi.

* 1/2 / * * * *

Reprizirao sam THE QUIET EARTH Geoffa Murphyja, jednog od meni najdražih novozelandskih reditelja. Ako iko ume da snimi showcase film, to su onda reditelji iz ANZAC predela, i Murphy u tom smislu nije izuzetak. QUIET EARTH je i dan-danas jedan od zanimljivijih internacionalnih attention-grabbera kad je reč o vanameričkim rediteljima.

Murphy je pre ovog naslova već imao par zapaženih filmova, ali iz njegove domovinske faze QUIET EARTH ostaje internacionalno zapamćen (premda je i vrlo zanimljivi UTU izuzetno vredan pažnje).

Ovaj film ima puno problema ali i na drugo gledanje je i dalje zanimljiv. osnovni problem proističe iz samog koncepta, pošto se Murphy naprosto najbolje nalazi u konvencionalnijim narativima i najbolje filmove je snimio baveći se naizgled potrošenim žanrovima poput vesterna ili akcionog trilera. U QUIET EARTHu on nije sasvim dorastao zadatku u prvoj polovini priče kada film govori o poslednjem čoveku na svetu zato što s jedne strane, film nije dovoljno interesantan da bi mislio umesto gledaoca i nije dovoljno kontemplativan da bi gledalac mogao sam da se prepusti mislima potaknut prizorima, nego je negde između.

Kada se priča vrati u konvencionalnije dramske tokove, Murphy se bolje snalazi ali se tada i sam film nađe na predvidljivijoj teritoriji.

Ono što je osnovni adut QUIET EARTHa pored sjajnog koncepta, jeste Murphyjeva vizuellizacija pa ne čudi da je vrlo brzo posle njega počeo da radi ozbiljnije holivudske projekte. Prava je šteta što je Murphy danas marginalizovan kao reditelj iako je i dalje veliki autoritet na Novom Zelandu o čemu svedoči i izuzetno značajna pozicija pomoćnika režije na Jacksonovoj LOTR trilogiji. Inače, reklo bi se da su mlađi reditelji dosta prevazišli Murphyja po holivudskoj reputaciji. Tako je recimo Lee Tamahori bio njemu pomoćnik na QUIET EARTH da bi na kraju Murphy bio njegov na XXX2. Novozelandske špice podsećaju na Cormanove po tome koliko se poznatih imena može locirati na najrazličitijim pozicijama u filmskoj ekipi.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam BANK SHOT Gowera Championa. Champion je poznat kao brodveski koreograf, dobitnik brojnih Tonyja i u tom smislu BANK SHOT je potpuno drugačiji projekat od bilo čega što se očekivalo od reditelja takvotg profila. Reč je o heist filmu sa elementima 70s chase komeije, po romanu čuvenog Donalda Westlakea. BANK SHOT se smatra svojevrsnim nastavkom hita HOT ROCK Petera Yatesa u kome je glavni junak Westlakeov stalni lik, lopov Dortmunder.

Dortmunder se u BANK SHOTu zove Ballantine, i umesto Redforda igra ga George C. Scotta, u jednoj od svojih tradicionalnih grumpy rola. Odlično ga podržava ekipa u rasponu od Joanne Cassidy do čuvenog Frank McRaea, i uprkos tome što Champion očigledno forsira malo pojačanu glumu, film nikada ne odlazi u persiflažu.

Scenario Wendella Mayesa je duhovit i uspeva da razigra vrlo bizarnu premisu o lopovu koji umesto da opljačka banku, odlučuje da je ukrade celu i potom pljačka natenane. Scenario je pun duhovitih detalja čemu doprinosi i režija Gowera Championa koja je prilično left-field.

Po vokaciji koreograf, Champion odlično koreografiše kretanja ljudi i vozila u kadru i reklo bi se da dosta svog koncepta u pokretima kamere preuzima od velikih uzora iz sveta filmskog mjuzikla kao što je recimo Buzz Berkeley. U tom smislu, najzabavnije je kako Champion insistira na kretanjima u drugom planu dajući dešavanjima pred kamerom visok nivo osmišljenosti. U tom smislu, BANK SHOT donosi potpuno atipično korišćenje pokreta kamere i objektiva za heist žanr i ovu vrstu akcione komedije onog doba.

BANK SHOT se u izvesnoj meri nadovezuje i na car crash filmove tog doba ali reč je o svakako kompleksnijem i osmišljenijem filmu od exploitationa koji je na tu temu snimao Hal Needham i slična ekipa.

* * * / * * * *

Pogledao sam dugo očekivani novi film Nicolas Boukhriefa CORTEX. Čekanje se itekako isplatilo. Reč je o pravom evropskom trilčeru za sladokusce, sa premisom i glumačkom podelom koje nastavljaju korak dalje od onoga gde je MEMENTO stao i vrše potpunu rekonstrukciju mitske figuire francuskog filmskog policajca.

Već u Novom Holivudu imamo filmove u kojima se dekonstruišu američki hard boiled detektivi kod Bentona ili Altmana ili Richardsa, ali u CORTEXu Boukhrief ide do kraja razarajući najmoćnije oružje tog junaka a to je njegov mozak.

Glavnog junaka igra Andre Dussollier koji u principu nije bitan glumac što se tiče policijskog filma, ali pošto je francuska produkcija policiera velika, imao je on svoj fair share. Kao što su Nahona reinventovali reditelji poput Noea i Aje, Dussolliera je reinvetovao neoklasicista Frederic Schoedoerffer. Boukrieff je deo te ekipe sa Noeom i Kassovitzom, pa bi se moglo reći da je i Dussollier generacijski glumac-fetiš.

U podeli značajnu, kako po funkciji tako i po filmofilskom značaju, ulogu ima Marthe Keller, u jednoj pravoj Meho-friendly GILF ulozi. Marthe je odigrala neke od najsenzualnijih žena sedamdesetih a iz njenog bogatog opusa, ja bih lično izdvojio BLACK SUNDAY, moj lični favorit i svakako FEDORU. Na neki način, ima malo elemenata FEDORE u njenoj roli u CORTEXu.

Zaplet filma je sjajno postavljen, ni gledalac ni sam junak zbog njegovog oboljenja nisu do kraja sigurni šta se dešava, da li ima osnova za njegovu sumnju da domom hara ubica ili je to sve samo eho starog policijskog uma koji se probija kroz slojeve alchajmerizovanog tkiva. Ovaj film je showcase za reditelja i glavnog glumca i Dussollier je vitalniji nego ikad što je inače vrlo istinito jer jedan od osnovnih problema sa senilnim ljudima jeste upravo to što im je telo zdravije od mozga i to dovodi do opasnih situacija. U tom smislu, ovaj film je vrlo istinit i ne koristi alchajmerizam samo kao plot device.

Boukhrief ni u jednom trenutku ne zaluta previše u grotesku, iako naravno ima dosta fino integrisanog humora proisteklog iz bizarnosti cele situacije.

Senilnost junaka doduše dovodi do jedinog dramaturškog problema filma a to je što razrešenje ima izvesne nepripremljene elemente, ali, da su ranije jače pripremani, onda bi alchajmerizam bio korišćen u manje misterioznom ključu. Međutim, ova formalna zamerka je zaista opravdana sadržajem filma.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam novu rusku produkciju Timura Bekmambetova CHERNAYA MOLNIYA koji je producirao studio Universal kroz svoju podružnicu Focus iako je reč o full-blooded ruskom filmu za rusko tržište. Poslednjih godina, rusko tržište postalo je self-contained, pa ne čudi da se Universal posle dobrog iskustva sa Timurom odlučio da se aktivnije posveti uzimanju para. U tome su itekako uspeli. Ovaj film je koštao osam miliona a zaradio je dvadesetak. Timur je gađao svoj oprobani novogodišnji frejm kao sa IS 2 i ispostavilo se da je ovo jedan od najčistijih pogodaka Universala u 2009. godini.

Kad je reč o samom filmu, reč je o vrlo interesantnom slučaju. Naime, Dmitrij Kiseljev i Aleksandr Vojtinski snimili su film koji je potpuno analogan Raimijevom SPIDER-MANu. Poređenja sa stripom namerno izbegavam jer mislim da je u ovom slučaju prevashodno reč o aluziji na sam film a pojedina rešenja i setinzi su na čisto Raimijevoj liniji.

Ono što je međutim bizarno jeste što njihov Peter Parker ne dobija sam supermoći uz pomoć kojih prvo reguliše svoj život a zatim i počine da se bori na strani dobra, već pronalazi auto koji ima kartakteristike iz domena tehničke fantastike. Reč je o polovnoj Volgi iz pedesetih koja je nabudžena sa nekim nano-pogonom, može da leti i sl. U tom smislu, reč je o jednom vrlo zabavnom vidu ne samo lokalnog car fetišizma, već i jednog šireg manifestovanja nacionalne moći i glorifikovanja tradicije koja nije za bacanje.

Štaviše, kada negativci shvate kako ih mladi supeheroj pobeđuje, oni prave svoj odgovor, ali u formi Mercedesa koga Volga naravno na kraju porazi.

I uopšte ta igra između simbolike Volge i Mercedesa je ključna u filmu. Peter Parker naime želi Mercedes jer misli da će zahvaljujući njemu pridobiti i devojku koja mu se sviđa. Za rođendan od oca dobija auto, ali taj auto je matora Volga. Do kraja filma međutim, Peter Parker će se zahvaljivati svom ocu na ovom poklonu koji je lejsovan zabranjenom sovjetskom nano-tehnologijom.

Ruski filmovi čak i kad su komercijalni dosta su slični ruskim igračkama. Iako je sve zabava, ipak mora da bude i nešto poučno, ali ne usput nego akcentovano poučno, tako da autori plasiraju par heavyhanded ali upravo zato ždanovistički simpatičnih poruka u toku filma pre svega o tome kako boj ne bije svijetlo oružje, ali ako do svijetlog oružja dođe, deduška je ostavio unucima razna iznenađenja. Valjda tako mora kod supersila.

CM se u tom smislu može tumačiti i kao TRANSFORMERS za staljiniste. Koba je zatekao zemlju u kojoj su seljaci orali plugovima a ostavio ju je u posedu nano-tehnologije.

Iako se za film ne može reći da je by the numbers jer suštinski ovaj film je više koncipiran by the book, preveliko oslanjanje na američke uzore svakako smeta inostranom gledaocu jer sve ono što je drugačije je suviše lokalno, a sve ono što je internacionalno smo videli već sto puta, često u boljim varijantama. Međutim, zbog ovoga ne treba olako otpisati ovaj film jer je on u suštini pravljen za rusko tržište i ta lokalna dimenzija tamo savršeno pije vodu. U izvesnom smislu, CM je autonomniji od američkih blokbastera ove vrste jer ni ne pokušava da se nametne kao konkurentan na internacionalnom tržištu.

Ipak, zahvaljujući svojoj bizarnoj premisi i činjenici da su jako retki ovako ortodoksni superhero filmovi, on će svakako naći publiku kao curio ako ne kao repertoarski akcijaš.

Sama akcija sa letećom Volgom je bizarna i dosta podseća na situacije iz BACK TO THE FUTURE sa letećim kolima, mnogo pre nego iz FIFTH ELEMENTa.  To je u izvesnom smislu i logićno pošto se BBTF osim u drugom delu i dešava u okolnostima gde kola ne lete stalno.

Specijalni efekti su osrednji. Ispod nivoa iz druge STRAŽE ali na sasvim podnošljivom su nivou ako imamo u vidu koliko bizarne stvari treba da iskažu. Naprosto nema efekta koji može učiniti leteću Volgu ubedljivim rešenjem.

Film je apsolutno svestan svoje kemp dimenzije i nesumnjivo je da Volga pored nacionalnog ponosa i ideološkog značenja pokazuje i da autori imaju sklonost ka humoru.

U tom smislu, CM nije toliko dobar koliko suštinski fascinantan film jer se zaista retko sreću tako ambiciozni naslovi napravljeni za striktno lokalnu upotrebu.

* * / * * * *

Hm, zvuči kao Spajdermen + Transformers + Black Moon Rising. Štono kažu "where do I sign?"

BLACK MOON RISING bi bio referenca da je akcija sa Volgom iole racionalna. Ovako, you have to see it to define it. Više je kao Carpenterov CHRISTINE

Kad pominjete Timura nabavio sam The Arena i nisam mogao da verujem da je samo tri godine nakon tog krša snimio Noćnu stražu.

laugier je samo 4 godine posle st. ange snimio martyrs.

ARENA je bio hack za Cormana, doduše znatno bolji od stvari koje je u tom trenutku čiča proizvodio. DOZOR je došao posle duge pauze. Posle ARENE se čulo za Timura, ali više zbog čudnog imena nego zbog filma. Jedini koji je posle ARENE rekao da će to biti veliki reditelj bio je Uroš Stojanović. Ne znam tačno na osnovu čega.

Pogledao sam HUMAN ZOO Rie Rasmussen. Ovaj film spada u bizarnijih stotinak minuta koji se mogu videti na temu srpske situacije.

Reći da je reč o antisrpskom filmu je understatement. Ali, s druge strane, reći da je to jedini utisak koji nosi ovaj film je ipak netačno. Rie je snimila sumanut, početnički film koji može da se pokazuje kao primer prenatrpanosti debitantskog filma. Ovaj film je istovremeno priča o nesnalaženje emigranata, priča o Srbiji i njenim problemima, gangsterska saga i ljubavni film. I sve te niti su do te mere razdvojene da su se iz HUMAN ZOOa mogla izmontirati tri kratka filma, i od svaki bi bio bolji film od ove celine.

Direktor fotografije bio je Thierry Arbogast, redovni Bessonov DP koji je prvi overio Rie svojom kamerom u De Palminom poslednjem masterpisu FEMME FATALE. Nažalost, ni Arbogast ne uspeva da digne ovaj film iznad nivoa boljeg, da ne kažem skupljeg srpskog filma, i to jednog slabije montiranog srpskog filma. Dakle, čak ni Bessonova produkcija sa brojnim saradnicima koje nudi nije uspela da ispolira ovaj film.

Rie kao reditelj i scenarista nije uspela da se snađe uprkos dobrim uslovima a kao glumica je potpuno besmislena, a snimljena je tako da čak ni ne izgleda naročito dobro. Kad kažem da ne izgleda dobro, to ne podrazumeva da je ona za potrebe ovog filma prestala da bude zgodna ženska, ali prosto, u svim ranijim filmovima, od kojih je najsenzualnije slikao Arbogast izgledala je bolje. Ipak, njeni fanovi su nagrađeni brojnim i često slabo motivisanim scenama seksa.

Ono što je bizarno jeste to da je jako teško odrediti ne samo žanr ovog filma već i njegovu ciljnu grupu. S jedne strane, ovaj film jeste drama sa socijalnim i političkim elementima ali su istovremeno u njemu zastupljeni brojni sex and violence momenti koji vuku na exploitation stranu EuropaCorpa.

U tom smislu, HUMAN ZOO se može posmatrati i kao brisanje potencijalnih rasističkih fleka iz TAKENa. U ovom filmu glavna junakinja je etnička Albanka sa Kosova koja 1998. godine uz pomoć krimosa dobrog srca - nezainteresovanog za srpsko nacionalno pitanje - beži grobaru sa lopate iz razrušene kosovske varošice po čijim ulicama idu razulareni Srbi, ubijaju ljude po ulici i siluju a u prvintnim razgovorima percipiraju albansko stanovništvo kao "pacove koji se kote", životinje, nižu rasu i sl.

Ono što je meni nejasno, zapravo, jeste kako naše poznate glumce poput Nikole Đurička koji igra tog dobrohotnog Srbina, što je zapravo i glavna muška uloga u filmu, ili Branislava Lečića, nije sramota da igraju u ovakvom filmu. Ideološka agenda na stranu, uostalom Lečić je bio u LDPu, film je u najmanju ruku jednostran, i nimalo nije hrabar jer samo podgreva već dobro utemeljene i poznate predrasude prema Srbima. U tom smislu, ove uloge ne nose nikakvu hrabrost, samo povlađivanje stereotipima i potpuno mi je nejasan interes koji tako poznati, omiljeni i dobro plaćeni glumci mogu da imaju u tako kompromitantnim ulogama. Sigurno nije reč o novcu, jer oni ipak zarađuju sasvim dovoljno, a verovatno nije ni građenje inostrane karijere jer upadljivo nisu zainteresovani za to.

HUMAN ZOO se neobično detaljno bavi Srbijom, prikazuje period banditizma, bombardovanja, potom petooktobarske promene i život posle. Naravno, u tom prikazu takođe podilazi stereotipima koji su nažalost ustaljeni i kod nas a to je da se ljudi neprestano ubijaju po ulicama, idu okolo sa isukanim oružjem i sl. Jedini simpatičan detalj je što se u klubu sluša pravi turbo folk, za razliku od naših filmova u kojima nema hrabrosti da se ide do te mere do kraja.

Glavni junaci u priči iz ratne/tranzicione Srbije su spasena Albanka i gangster koji ju je spasao a zaplet je vezan za njegovo snalaženje u svetu podzemlja i sl. Međutim, cela ta krimi priča je upadljivo naslonjena na istorijske događaje što je potpuno neočekivano za ovu vrstu filma i u tim segmentima HUMAN ZOO više liči na NATAŠU nego na neki strani film.

Što se kurioziteta u podeli tiče, zanimljivo je videti Cyrill Raffaelija u kameo ulozi koja nije stunt-related i Jelenu Gavrilović u jednoj sex & violence situaciji u kojoj se zagreva za SRPSKI FILM.

HUMAN ZOO je opasan promašaj, ali je nama izuzetno zanimljiv jer uprkos vrlo agresivnoj antisrpskoj agendi vezanoj za Kosovo, kasnije pokazuje bizarnu vezanost za naše teme koju je teško objasniti. Ako se Refnov PUSHER 3 mogao objasniti, njegova zemljakinja je potpuno neobjašnjivo fascinirana nijansama miloševićevske Srbije.

* 1/2 / * * * *

znači, još jedan za seciranje na chexploitationu.
ok, skinut je još pre neki dan, samo još da se žrtvujem...

Anna Faris ("Scary Movie," "The House Bunny") is tipped to headline a remake of the 1980 Goldie Hawn comedy "Private Benjamin" for New Line reports Risky Biz Blog.

In the original Hawn played a privileged woman who entered the army after her husband dies on their wedding night.

The plan is to update the comedy for contemporary times with laughs less at the military's expense and more on the fish-out-of-water and self-empowerment themes the premise delivers.

Amy Talkington is in discussions to adapt the script. The original 'Benjamin' won a WGA award for its screenplay, and scored Oscar nominations for its script, actress (Hawn) and supporting actress (Eileen Brennan).

Pogledao sam SLOVENKU Damjana Kozolea. Prvi utisak je svakako to da se sudeći po ovom filmu, a ne moramo sumnjati u njegovu autentičnost, u Ljubljani za 200 evra može naći vrlo solidna poslovna pratnja, i da su to verovatno jedine kurve u kosmosu kojima se ne plaća unapred.

Kada se pogleda broj producenata i država koje su finansirale ovaj film, čovek bi pomislio da je Kozole snimio LORD OF THE RINGS. A zapravo snimio je jedan solidan, pristojan mali film o devojci iz Krškog koja živi u Ljubljani kao working girl.

Kozole se dakle vraća u slovenački Springfield iz filma REZERVNI DELI. Ako se u REZERVNIM slovenački Homer Simpson bavio švercovanjem azijskih emigranata, u ovom filmu on je ostareli hard roker sa ćerkom koja se prostituiiše u Ljubljani. Dva zapleta, jedan o "Slovenkinim" doživljajima u svetu prostitucije i drugi o odnosu sa ocem, u više navrata zaprete da pretvore SLOVENKU u nekoherentan film, ali do kraja cele priče Kozole uspeva da ga zaokruži na zadovoljavajući način, da svemu da smisao, čak i da izbegne tipično jugoslovensko dramaturško razrešenje koje podrazumeva smrt junaka.

Nina Ivanišin je odlična u naslovnoj ulozi i njena mala uloga iz NEKA OSTANE MEĐU NAMA je dobar uvod u goods koje ovde deliveruje.

Kozole je opterećen temom EU i plasira niz prilično heavyhanded detalja vaznih za svoju evroskepsu. Jedan je svakako subplot sa kreditom za kupovinu stana koji gura junakinju sve dublje a drugi je to što su "Slovenkini" klijenti mahom stranci, delegati iz EU koji učestvuju na nekom skupu u Ljubljani. Iako je dosta eksplicitan u tom smislu, srce mu je na pravom mestu, iako je to mesto opšte.

Detalj koji se mora naročito izdvojiti pored Nine Ivanišin jesu likovi pimpova koji pokušavaju da uzmu glavnu junakinju pod svoje. Oni su pravi delight za ljubitelje Pimp Cineme i egzotičan dodatak ovom podžanru na svetskom nivou.

Muziku su radili Silence, i od toga sam mnogo očekivao, ali nisu se baš pretrgli. Ima samo par incidentnih tema koje ne liče na njih i na špici se čuje RUNALONG.

SLOVENKA je vrlo solidan mejnstrim film koji se ne izdvaja, ali mu se ne može mnogo zameriti. Po svom nivou daleko je iznad naše produkcije, a po zrelosti i konzistentnosti izdvaja se i u regionalnim okvirima.

* * * / * * * *

Quote from: Ghoul on 30-03-2010, 14:22:41
laugier je samo 4 godine posle st. ange snimio martyrs.

A to je kao neki napredak?

dobar je martyrs.

Jeste. Ali u St. Ange ima full frontal scena trudnice pod tušem.

I penned the suckiest movie ever - sorry!

By J.D. SHAPIRO

This month, "Battlefield Earth," the blockbuster bomb based on the novel by Scientology founder L. Ron Hubbard, won the Razzie for "Worst Movie of the Decade." J.D. Shapiro, the film's first screenwriter, accepted the award in person. Shapiro, who also wrote the screenplay for "Robin Hood: Men in Tights," "We Married Margo," and is developing a King Arthur spoof called "524 AD" (524AD.com), explains what it's like to be attached to one of Hollywood's most notorious flops.

Let me start by apologizing to anyone who went to see "Battlefield Earth."
©Warner Bros NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
©Warner Bros
NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
APHOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
AP
HOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.

It wasn't as I intended -- promise. No one sets out to make a train wreck. Actually, comparing it to a train wreck isn't really fair to train wrecks, because people actually want to watch those.

It started, as so many of my choices do, with my Willy Wonker.

It was 1994, and I had read an article in Premiere magazine saying that the Celebrity Center, the Scientology epicenter in Los Angeles, was a great place to meet women.

Willy convinced me to go check it out. Touring the building, I didn't find any eligible women at first, but I did meet Karen Hollander, president of the center, who said she was a fan of "Robin Hood: Men in Tights." We ended up talking for over two hours. She told me why Scientology is so great. I told her that, when it comes to organized religion, anything a person does to reward, threaten and try to control people by using an unknown like the afterlife is dangerous.

Nonetheless, Karen called me a few days later asking if I'd be interested in turning any of L. Ron Hubbard's books into movies. Eventually, I had dinner with John Travolta, his wife Kelly Preston, Karen -- about 10 Scientologists in all. John asked me, "So, J.D., what brought you to Scientology?"

I told him. John smiled and replied, "We have tech that can help you handle that." I don't know if he meant they had technology that would help me get laid or technology that would stop Willy from doing the majority of my thinking.

I researched Scientology before signing on to the movie, to make sure I wasn't making anything that would indoctrinate people. I took a few courses, including the Purification Rundown, or Purif. You go to CC every day, take vitamins and go in and out of a sauna so toxins are released from your body. You're supposed to reach an "End Point." I never did, but I was bored so I told them I had a vision of L. Ron. They said, "What did he say?" "Pull my finger," was my response. They said I was done.

During my Scientology research, I met an employee who I instantly had a crush on. She was kind of a priestess, and had dedicated her life to working for the church by becoming a Sea Org member. She said that she signed a billion-year contract. I said, "What! Really?" She said she got paid a small stipend of $50 a week, to which I said, "Can you get an advance on the billion years, like say, a mere $500,000?" And then she said as a Sea Org member, you can't have sex unless you're married. I asked her if she was married. She said yes. So I said, "Great! That means we can have sex!"

As far as I know, I am the only non-Scientologist to ever be on their cruise ship, the Freewind. I was a bit of an oddity, walking around in a robe, sandals, smoking Cuban cigars and drinking fine scotch (Scientologists are not allowed to drink while taking courses). I also got one of the best massages ever. My friends asked if I got a "happy ending." I said, "Yes, I got off the ship."

But if you're reading this to get the dirt on Scientology, sorry, no one ever tried to force me to do anything.

Even after all the "trouble" I'd gotten into, people at the church liked me, so I read "Battlefield Earth" and agreed to come up with a pitch to take to studios.
©Warner Bros NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
©Warner Bros
NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
APHOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
AP
HOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.

I met with Mike Marcus, the president of MGM, and pitched him my take. He loved it, and the next day negotiations went under way. A few days after I finished the script, a very excited Travolta called, told me he "loved it," and wanted to have dinner. At dinner, John said again how much he loved the script and called it "The 'Schindler's List' of sci-fi."

My script was very, VERY different than what ended up on the screen. My screenplay was darker, grittier and had a very compelling story with rich characters. What my screenplay didn't have was slow motion at every turn, Dutch tilts, campy dialogue, aliens in KISS boots, and everyone wearing Bob Marley wigs.

Shortly after that, John officially attached himself to the project. Then several A-list directors expressed interest in making the movie, MGM had a budget of $100 million, and life was grrrrreat! I got studio notes that were typical studio notes. Nothing too crazy. I incorporated the notes I felt worked, blew off the bad ones and did a polish. I sent it to the studio, thinking the next I'd hear is what director is attached.

Then I got another batch of notes. I thought it was a joke. They changed the entire tone. I knew these notes would kill the movie. The notes wanted me to lose key scenes, add ridiculous scenes, take out some of the key characters. I asked Mike where they came from. He said, "From us." But when I pressed him, he said, "From John's camp, but we agree with them."

I refused to incorporate the notes into the script and was fired.

I HAVE no idea why they wanted to go in this new direction, but here's what I heard from someone in John's camp: Out of all the books L. Ron wrote, this was the one the church founder wanted most to become a movie. He wrote extensive notes on how the movie should be made.

Many people called it a Scientology movie. It wasn't when I wrote it, and I don't feel it was in the final product. Yes, writers put their beliefs into a story. Sometimes it's subtle (I guess L. Ron had something against the color purple, I have no idea why), sometimes not so subtle (L. Ron hated psychiatry and psychologists, thus the reason, and I'm just guessing here, that the bad aliens were called "Psychlos").

The only time I saw the movie was at the premiere, which was one too many times.

Once it was decided that I would share a writing credit, I wanted to use my pseudonym, Sir Nick Knack. I was told I couldn't do that, because if a writer gets paid over a certain amount of money, they can't. I could have taken my name completely off the movie, but my agent and attorney talked me out of it. There was a lot of money at stake.

Now, looking back at the movie with fresh eyes, I can't help but be strangely proud of it. Because out of all the sucky movies, mine is the suckiest.

In the end, did Scientology get me laid? What do you think? No way do you get any action by boldly going up to a woman and proclaiming, "I wrote Battlefield Earth!" If anything, I'm trying to figure out a way to bottle it and use it as birth control. I'll make a mint!

Pogledao sam THE SPY IN BLACK iz 1939. godine, prvu saradnju Michaela Powella i Emerica Pressburgera, autorskog tima koji je ostavio neizbrisiv pečat na film četrdesetih i pedesetih nizom unikatnih i vrhunski stilizovanih naslova. SPY IN BLACK ne pripada toj kanonskoj fazi ali je svakako uvod u njihova izvanredna ostvarenja i nosi neka od njihovih specifičnih obeležja.

Ta obeležja su u formalnom smislu vrlo solidan scenario sa dobro postavljenim karakterima, situacijama, preokretima i finom dozom ironije. Iako su Powell i Pressburger dosta radili za vreme rata i njihovi filmovi su bili jedna od okosnica britanske propagande, a ponekad su čak nailazili i na kritike jer im se naizmenično spočitavalo da su previše propgqanadni odnosno premalo efektni u tom smislu, SPY IN BLACK sasvim funkcioniše kao apartna filmska priča, bez ideološkog predznaka. Svakako da film iz 1939. koji govori o nemačkim špijunskim pokušajima u Škotskoj za vreme Velikog rata ima itekakvu propagandnu dimenziju i ne može je prikriti, to je ipak era LADY VANISHES, ali Powell i Pressburger je prevazilaze, između ostalog i time što sve junake prikazuju kao profesionalce koji rade posao za svoje zemlje bez esencijalizacije nnjihovih loših osobina.

U vizuelnom smislu, Powell pravi top notch film za 1939. godinu sa nizom sjajnih kadrova koji su kao i često u njegovoj kanonskoj fazi ispred svog vremena a u sekvencama mornaričkih bitaka najavljuje svoju opsesiju iz 49th PARALLEL.

Ono što je suptilna najava kasnijih svojstava Powell-Pressburger produkcija jeste pozitivan nemački lik što je bila jedna od krajnje kontroverznih osobina njihovog opusa. Conrad Veidt, sa kojim će godinu dana kasnije raditi još čuveniji špijunski film CONTRABAND igra tog "dostojanstvenog Nemca" za kog se gledalac emotivno vezuje.

SPY IN BLACK je istorijski trenutak zbog susreta Powella i Pressburgera i u tom smislu važno ostvarenje za sve ljubitelje istorije filma. Kao pojedinačni film, možda je ipak značajnije kao ilustraciju ovog perioda u nihovom radu pogledati CONTRABAND.

* * * / * * * *

Pogledao sam LA PLAISIR (ET SES PETITS TRACAS) Nicolas Boukhriefa, jedan od ranijih filmova u francuskom Novom Novom Talasu, na čijoj su špici svi na okupu. Boukhrief je režirao, Kassovitz i Cassell glume a na špici se autor zahvaljuje Janu Kounenu, Gasparu Noeu i Lucili Hadžihalilović.

Reč je o jednom od tipičnijih "francuskih" filmova za ovu ekipu pošto tematizuje međuljudske, ljubavne odnose, seks i sl. Međutim, Boukhriefov prilaz tome je brutalan, seedy i dosta crnohumoran, s time što je struktura filma bazirana na pričama iz kojih po jedan junak prelazi u sledeću (dosta slično BURETU BARUTA iz iste godine) više arty pa zato prvi utisak može da zavara.

Ipak, Boukhriefov univerzum je postavljen po zakonitostima koje poštuju Noe i Kounen s tim što je u stilskom polazu naizgled nešto konvencionalniji i u izvesnoj meri parodira blagu atmosferu francuskih filmova. Na početku PLAISIR izgleda kao neki francuski film u kome će se za dva sata desiti tri i po stvari i stvaranje takve atmosfere je namera, sa sve akcentovanim pariskim lokacijama, izletima na lepa italijanska mesta i sl. Međutim, na svakom od tih mesta dešavaju se vrlo dinamične i zaokružene priče, sa dosta vrlo prljavog seksa i perverznog nasilja koje potpuno remeti izvorna očekivanja.

Ipak, uprkos toj parodiji "francuskog filma" kao stilskog opredeljenja, Boukhrief ne uspeva da odoli i nekim vrlo flashy rešenjima sa pokretima kamere i upotrebom subjektivnih planova no to ne remeti utisak o stilskoj zaokruženosti filma.

Među pričama ima snažnijih i slabijih ali na svu sreću, film nije hit and miss već je vrlo solidan pa je pitanje šta je slabije a šta bolje više individualno.

Cassell i Kassovitz su glavne zvezde, međutim show ipak krade Michele Placido, zvezda mog detinjstva iz serije PIOVRA koji ovde igra ocvalog advokata vikend-homoseksualca i nudi jednu potpuno drugačiju ulogu od onih na koje smo navikli.

Iako se u osnovi služi pripovedačkim strategijama jedne već dosta prevaziđene vrste filma, Boukhrief ih obogaćuje potpuno drugačijim sadržajem.

* * * / * * * *

Hickey and Boggs su esencija.

Još jednom ću morati da ga ogledam da bih pohvatao sve konce, ali jasno je da se radi o izgubljenom dragulju. Ono što je najinteresantnije u vezi ovog filma jeste način na koji se Culp bavi političkim tenzijama sedamdesetih: politički markeri su više rekviziti na setu, nego što su dio same priče. Štaviše, uopšte ne izgledaju bitno, a opet su esencijalni za njeno razumijevanje. U tom smislu, nijedan cop flick sedamdesetih nije bio manje angažovaniji, a više relevantniji za razumijevanje ove dekade. Velika zasluga za to ide Billu Butleru.

Najveća mana filma jeste montaža, koja u akcionim scenama izgleda kao šetanje kanala na TV-u. Samo je dodatno doprinijela konfuziji.

Zbilja veliki film.

Drago mi je da ti se dopao, i da više nisam usamljen u fetišizovanju tog naslova. Inače, TCM je uradio detaljan storyline

http://www.tcm.com/tcmdb/title.jsp?stid=17585

Reprizirao sam  jedan od filmova koji su mi obeležili detinjstvo - BMX BANDITS Brian Trenchard-Smitha, naslov koji se nepravedno gotovo isključivo vezuje za one rubrike o ranim radovima poznatih zvezda, objašnjenje imena bendova, iako je zapravo reč o filmu čiji je istorijski značaj kao beleške o BMX pomami s početka osamdesetih mnogo veći.

U tom smislu, Trenchard-Smith, velikan Ozploitationa upravo isporučuje ono što se od ovakvog filma traži, priču oslonjenu na mlade junake - tinejdžere koji uspevaju da nađu smisao u primeni svojih neverovatnih BMX skillova. Koliko se priča može pričati gotovo isključivo kroz BMX akrobacije i ponešto pratećeg kriminalističkog plota, Trenchard- Smith pokazuje do maksimuma i nadovezuje se suštinski na svoje showcase filmove koje je radio sa Grant Pageom, pre svih STUNT ROCK koji je u priličnoj meri bio inspiracija za Tarantinov DEATH PROOF.

Izvan BMX stuntova, film je dosta konvencionalan, sa postavkom omladinskih likova koji su dosta slični Amblin tradiciji, ali ipak ne toliko dobri i upečatljivi i negativcima koji su zapravo vrlo spooky ali ih Trenchard-Smith ublažava time što ih kad god su na granici da postanu zaista opasni tretira kao slapstick pajace. Ipak ta umekšavanja su toliko očigledna i toliko manje ubedljiva od dark detalja da je jasno na kojoj strani je rediteljevo srce. Iako je formalno film vrlo prijemčiv i koncipiran kao family-friendly zabava, Trenchard-Smith u nekoliko navrata mora da ispravlja pogrešan utisak koji ostavljaju njegovi suštnski anarhični mladi junaci.

Za razliku od Amblin junaka, Trenchard-Smithovi junaci praktično žive potpuno off the grid iako su deca, školu i roditelje samo povremeno pomenu i film je, da nema tih family values punchlineova zapravo vrlo asocijalan. Ovu temu mladalačke pobune i represivnog sistema Trenchard-Smith je odlično elaborirao u filmu DEAD END DRIVE-IN sa čijim junacima ovi iz BMX BANDITSa imaju itekako veze.

Kad je reč o ranim radovima, pored Nicole Kidman treba zabeležiti da je i danas čuveni, prestižni DP John Seale snimao ovaj film.

BMX BANDITS naravno danas nema onaj uticaj na mene kao kad sam bio dete koje vozi bicikl, ali ipak mi je drago da nije reč o potpuno besmislenom filmu već i da mi je i danas u izvesnom smislu bio zanimljiv za gledanje.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam LAST EMBRACE Jonathan Demmea, film iz perioda kada je prelazio iz cormanovske u mejnstrim fazu. Kao i mnoge cormanovske špice i ova UA produkcija ima dosta imena na zanimljivim pozicijama, tako je recimo čuveni indie DP Ed Lachman pomoćni snimatelj, Scott Rudin je radio kasting a kasniji producing partner Toma Hanksa Gary Goetzman se pojavljuje u kameo ulozi vodiča na Nijagarinim vodopadima...

Među onima koji su poznati iz drugih razloga treba navesti i kameo pojavu Joe Spinella.

Demme u ovom filmu pravi jednu od 70s parafraza Hitchcocka sa tom specifičnošću što je film baziran na jednom pinčonovskom zapletu u kome se teorije zavere nadovezuju jedna na drugu a ona krajnja je potpuno u duhu njegove OBJAVE BROJA 49. Otud i toliki broj Hitchovih citata ima smisla, iako se mora priznati da je Demme uspeo da ih integriše u zaplet.

Roy Scheider nije ušao nepripremljen u ovu priču pošto je iza sebe već imao nekoliko leading man rola a sličan hičkokovski ugođaj pružiće i tri godine kasnije u Bentonovom STILL OF THE NIGHT.

Kad je reč o rediteljskom rukopisu, Demme i DP Tak Fujimoto (čije fotografije lično najviše volim u jednom drugom ključu, a to su filmovi u kojima rekonstruiše epohu) ne nude ništa apartno, nema tu nekog naročitog ličnog pečata kao kod De Palme ali nesporno je to kompetentan i obavešten mejnstruim u koji su inkorporirani svi tokovi. U tom smislu, Demme nije koristio ovaj film da pokazuje šta sve zna, ali je na nivou čistog storytellinga na druge načine pokazao da zna dosta, i u principu vidljivi su osnovi koji će kasnije rezultirati u SILENCE OF THE LAMBS.

* * * / * * * *

Pogledao sam STAKEOUT ON DOPE STREET Irvina Kershnera iz 1958. godine koji je savremenoj publici pre svega zanimljiv po tome što ga je James Ellroy hypeovao tokom svog ciklusa na TCMu. Film je vrlo zanimljiv i koristi se strukturom docudrame koja je bila dosta prisutna u niskobudžetnom krimiću pedesetih i služila rediteljima poput Donalda Siegela u nekim od efektnijih naslova.

Film ima zanimljivou postavku o trojici mladića koji pronalaze torbu sa drogom i odlučuju da je plasiraju na tržištu ali ubrzo postaju meta ukrštene potere mafije i policije. Po strukturi zapleta, STAKEOUT ON DOPE STREET je dosta sličan klasiku ACROSS 110th STREET i u izvesnom smislu Kershner je sa ponešto efektnog location shootinga anticipirao ovaj ipak znatno superiorniji i pregnantniji film.

Ipak, na kreaju, Kershner nije dovoljno iskusan da prevaziđe potrebu producenata da film bude moralitet i da na barem tri nivoa plasira svoju poruku a budžet je vrlo nizak čak i za ondašnje standarde tako da reditelj ne može da se razmahne kad je reč o lokacijama i akciji.

Ipak, STAKEOUT izvlači maksimum iz onoga što može i stoji kao efikasan i tvrd B-krimić koji najavljuje pojavljivanje značajnog reditelja.

* * 1/2 / * * * *

Disney, Zemeckis enter 'Dark Life'
Studio and ImageMovers to adapt young adult novel
By MARC GRASER
Disney and Robert Zemeckis are eyeing the ocean floor as the setting for a new family franchise.

The Mouse House and ImageMovers have wrapped a deal to partner with the Gotham Group to adapt Kat Falls' upcoming young adult novel "Dark Life," with Zemeckis attached to direct.

Book is set in a near-future world in which rising ocean levels and natural catastrophes have led some people to homestead on the ocean floor, and kids to develop supernatural powers. Story centers on an underwater teenage boy and a surface girl who join forces to uncover a government conspiracy.

Project fits in well with Disney's new mandate to create family friendly fare that can be exploited across the company's various platforms and spawn sequels.

The Gotham Group won the rights to "Dark Life" after making a preemptive bid to buy the manuscript earlier this year (Daily Variety, Jan. 25). Book will be published by Scholastic in May, backed by a major marketing push. Two books had initially been planned, but could now expand to more installments.

Zemeckis, Jack Rapke and Steve Starkey will produce through ImageMovers with Jackie Levine shepherding the project for the shingle. Ellen Goldsmith-Vein and Lee Stollman will produce through Gotham.

Whether the film will be produced using Zemeckis' favored performance-capture process has yet to be determined. In a cost-cutting move, Disney last month said it will pull the plug on ImageMovers Digital, based in Marin County, Calif., by the end of the year once "Mars Needs Moms" wraps. The facility produced the performance-capture work on "The Polar Express," "Beowulf" and "A Christmas Carol."

ImageMovers is still developing Disney's remake of "The Yellow Submarine" and is behind an adaptation of "Airman," based on Eoin Colfer's kids' book, and "The Stoneheart Trilogy," a young-adult fantasy book series by Charlie Fletcher, also at the Mouse House.

Gotham's recent credits include "The Spiderwick Chronicles" for Paramount/Nickelodeon Movies. The company's upcoming slate includes "Quantum Quest," a large-format 3D CGI film based on NASA's Cassini Mission; "Saving Juliet" at Disney; "The Maze Runner" and "The Devil You Know" at 20th Century Fox; and "Wicked" and "Stargirl" at DreamWorks.

Falls is a graduate screenwriting program professor at Northwestern U.

Pogledao sam CELDA 211 Daniel Monzona. Još od filma KOVAK BOX koji je bio jedna jako energična žanrovska egzibicija, od Monzona sam dosta očekivao. CELDA 211 je njegov pokušaj da ode korak napred i prevaziđe brojna produkciono-žanrovska ofgraničenja koja mu je nametao KOVAK BOX kao ipak španski surogat američkog trilera. Ipak, rekao bih da mu je upravo izvesni stepen žanrovske konvencionalnosti u KOVAK BOXu pomogao da usmeri svoje pripovedanje a u filmu CELDA 211 kao da mu nedostaje ta struktura.

Za film CELDA 211 ne može se reći da je strukturalno raspušten, čak naprotiv, vrlo je precizno strukturiran, do te mere da taj pripovedački kostur smeta i čini da se film prilično mehanički odvija. Ako se tome doda prilično televizijski look cele produkcije, a to je dosta retko za španski film koji obično ima holivudski film-look, na kraju Monzonov rad deluje kao nešto kvalitetnija TV produkcija. U KOVAK BOXu, žanrovske konvencije i jednostavna struktura nudile su mogućnost da ih Monzon nadgradi određenim iracionalnim detaljima, naročito na nivou atmosfere i vizuelnih detalja. U CELDA 211, Monzon jedva uspeva da ispuni vrlo složenu i zahtevnu strukturu pa neke naročite nadgradnje nažalost nema.

I po samom naslovu i po zapletu CELDA 211 pokušava da se nadoveže na Siegelov RIOT IN CELL BLOCK 11 i da bude njegova osavremenjena evropska varijanta. Nažalost, Monzon ne uspeva da dostigne ni dokumentarnost ni moralnu ambivalentnost Siegelovog filma upravo zbog svoje nametljive strukturiranosti i prepoznatljivih formula u postavci i transformaciji karaktera.

Uprkos svim ovim nedostacima, CELDA 211 je dinamičan i zanimljiv film, sa ponekim zanimljivim deonicama, među kojima se kao autentičan koncept izdvaja priča sa ETA teroristima kao taocima.

Ipak, veliki uspeh ovog filma je prilično nezaslužen, jer kada se sve sabere i oduzme, ovo ipak nije prvorazredan španski materijal.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SHUTTER ISLAND Martina Scorsesea. Moj soft spot za Martyja je jako veliki, on ipak spada u najuži krug mojih najomiljenijih reditelja, tako da ću ovom prilikom pokušati da objasnim zašto sam ipak uživao u ovom filmu za koji je sasvim pravedno reći da je veliki promašaj a možda i nešto strašnije od toga.

Ono što je meni pre svega osnovni problem jeste to što SHUTTER ISLAND ima makings poprilične havarije, ali lagao bih ako bih rekao da u njemu nisam beskrajno uživao. Mogućnost da gledam 138 minuta Scorseseovog filma, a ovaj film u stilskom smislu i po gotovo nedodirljivo visokom nivou veštine i fetišizma sa kojim je realizovan to svakako jeste, za mene je sasvim dovoljna da izađem prezadovoljan iz bioskopa.

I u onom elementarnom zanatskom smislu, SHUTTER ISLAND svakako jeste Martyjev film. On više nije inovator koji savršeno vlada stilemama klasika filmske moderne, on sada jeste klasik filmske moderne i to izbija iz svakog kadra ovog visokoestetizovanog filma koji spaja stilizaciju holivudskog filma na nivou fakture slike gde se prepliću realizam i bajka sa prepoznatljivim senzibilitetom evropskog filma na nivou ritma i odnosa prema prirodi koja ima značajnu ulogu ne samo kao ambijent već i kao činilac, lik u priči. I zaista, da je reč o evropskom filmu, SHUTTER ISLAND bi bio slavljen kao potpuni klasik.

Međutim, SHUTTER ISLAND nije evropski film, to je Sciorseseov film koji se pogrešno prodaje entertainment iz masterove ruke, kao nešto što se nadovezuje na CAPE FEAR, odnosno taj Scorseseov pogled na žanr, ali ovaj film je nešto drugo. Slično DEPARTEDu i SHUTTER ISLAND u stvari spada u depalmijanske Scorseseove filmove. Suštinski, CAPE FEAR se razlikuje od SHUTTER ISLANDa po tome što je jasan i konsekventan u svom storytellingu dok je SHUTTER ISLAND iracionalan i potpuno na tragu De Palmine upotrebe iracionalnih narativa koja u izvesnom smislu proističe iz transgresivnih tradicija reditelja kao što je Sam Fuller. Dok je u DEPARTEDu, Scorsese snimio inferioran depalmijanski triler komercijalne forme, u SHUTTER ISLANDu on se laća De Palme iz njegove umetničke faze totalnog pseudo-schlocka kao što je DRESSED TO KILL.

Osnovna razlika između ova dva majstora jeste u tome što je De Palma, iako mu u jednom periodu to nije priznavano, mnogo više artistički nastrojen od Scorsesea dok je Marty više klasičniji holivudski storyteller koji je mudrim odabirom tema i uvođenjem avangardnih tehnika stekao veći umetnički kredibilitet. Čini se da sada Marty polako ulazi u artističkije vode nego ikad, i SHUTTER ISLAND je upravo po svojoj depalmijanskoj iracionalnosti na nivou postupka u stvari možda njegov najavangardniji film a formalna besmislenost priče je više postupak nego greška.

Problem filma u tom smislu je što traje 138 minuta i što Scorsese svoju depalmijansku varijantu nije uobročio u delo od devedesetak ili sto minuta već je snimio film koji po svojim dimenzijama naprosto deluje kao film koji pokušava nešto da kaže, a SHUTTER ISLAND nije takav film već jedno čisto filmofilsko iskustvo u kome se prepliću Powell, Fuller i Robert Bloch.

U zavisnosti od stepena tolerancije prema nenarativnim bravurama Martina Scorsesea, varira i recepcija ovog filma. U tom smislu meni se ovaj film neobično dopao, delom i zato što je iskoračio iz očekivanja koja sam imao od ekranizacije Lehaneovog romana.

Slično važi i za podelu. Iako pripadam srpskom bratstvu ljudi koji ne razumeju DiCapriov začaj kao glumca, očigledno je da nas niko ne pita, odnosno da njega u Americi, tamo gde je to važno, smatraju za sjajnog glumca. I zaista, i u ovom filmu, kao i u mnogim prethodnim, kada ostavim svoju averziju na stranu, on stvarno tačno igra svog junaka, tu mu se ne može bilo šta zameriti osim činjenica da je DiCaprio. Ostatak podele je mnogo bili srpskom ukusu tako da tu već nema greške.

Meni se film izuzetno dopao ali iskreno saučestvujem i razumem bol onih kojima nije.

* * * / * * * *

Pogledao sam CONTRABAND Michaela Powella, produžetak i saradnje i estetike koju je započeo sa Pressburgerom na SPY IN BLACK. Nažalost, meni ovaj film, iako je u literaturi cenjeniji od SPY IN BLACK nije toliko zanimljiv, i u tom periodu i Lang i Hitchcock su slične filmove ipak radili mnogo veštije. Po samoj postavci, ovaj film je na hitchcockovskoj liniji, ali su pokušaji humora za razliku od Hitcha mahom nakalemljeni na priču i ne funkcionišu kao integralni deo.

Za razliku od SPY IN BLACK koji koristi priču iz Velikog rata kao WW2 propagandu, ovo je već i sasvim otvoreno priča o nemačkim agenturama u zamračenom Londonu pod bombama. I ovde nam Nemca kao pozitivnog junaka kako je to tipično za Powella i Pressburgera već je glavni junak "neutralni" Danac - ali treba imati na umu da je priča smeštena u 1939.

Conrad Veidt igra glavnu ulogu kao i u prethodnom filmu i ponovo je solidan ali bez neke prave zvezdane harizme. Tehnička egzekucija je naravno vrlo solidna kako bi se i očekivalo od Powella.

* * 1/2 / * * * *

http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm

Pogledao sam COP OUT Kevina Smitha. To mi je bio jedan od najočekivanijih filmova godine iako od samog filma nisam previše očekivao.

U sklopu industrijske špijunaže, pročitao sam scenario Robba i Marca Cullena i taj tekst je na mene ostavio solidan utisak. Bio je to pismen i sasvim artikulisan buddy cop flma koji je aproprirao sve tradicije ovog podžanra, dodajući im izvesne aspekte žanrovske samosveti pre svega kroz uzimanje u obzir teorije o homoerotskoj dimenziji odnosa među junacima u buddy cop filmu. To preplitanje teorijskih postavki koje se smatraju konvencionalnim i same žanrovske prekse nije novo u ovom podžanru i najbolji primer toga je Edgar Wrightov HOT FUZZ.

Ono što je od njihovog scenarija ostalo netaknuto jeste sam zaplet i upravo je ta mehanika razvoja priče neštop što je adut ovog filma krajnje preopterećenog glumačkim samoupravljanjem.

Bruce Willis se već naizgovarao provokativnih one-linera u MOONLIGHTINGu tako da je on ovde u underplayu. Seann William Scott je isto tako prilično miran ako imamo na umu rarzuzdanu glumu koju je Kevin Smith dopustio. Međutim, Willisov buddy u filmu Tracy Morgan je nepodnošljivo agresivan i on je nosilac većine problema ovog filma. Svi njegovi pokušaji humora, imitacije, monologa, one-linera su upadljivo nesmešni i kad god je u sceni fokus na njemu, film se zaustavi.

One-lineri, i to često u iritantnom modusu su obeležje buddy cop filma od samih njegovih korena u filmovima FREEBIE AND THE BEAN i BUSTING pa sve do rada Shane Blacka koji u KISS KISS BANG BANG čak i namerno insistira na iritantnoj količini one-linera koji su tu svesno plasirani i na svu sreću jako su uspeli i duhoviti. Nezavisno od toga da li je isti postupak primenjen u COP OUTu ili ne, ali u njemu humor ne funkcioniše i po tom aspektu više podseća na dekadentnije buddy cop naslove poput BULLETPROOFa Ernie Dickersona ili LETHAL WEAPON 4.

Ono što je, međutim, neočekivani adut filma jeste sama inscenacija koja dosta podseća na krimiće i čini se da je iskusni David R. Ellis kao reditelj druge ekipe uradio dobar posao da COP OUT približi žanru. Čak su i dramske scene režirane uz upotrebu objektiva i planova koji se koriste u trilerima.

Što se dizajna tiče, film vrlo simpatično izgleda, goonovi su sasvim u redu a Willis je u punoj formi. Naročit detalj je dizajn zvuka oslonjen na soundtrack koji je mešavina skora legendarnog Morodervog asistenta i učenika Haralda Faltermayera koji je pisao čuvene teme za BEVERLY HILLS COP i 80s cop flickove poput TANGO & CASH ili FATAL BEAUTY kao i velikih hitova osamdesetih i devedesetih. Između ostalih, film otvara Beastie Boys himna NO SLEEP TILL BROOKLYN koja je krasila soundtrack za film OUT FOR JUSTICE sa Stevenom Seagalom.

Akcionih scena nema puno, ali one koje su prisutne deluju vrlo pristojno, i to se od Kevina Smitha nije očekivalo. Zapravo, Smith je ponajviše podbacio upravo u onome što je trebalo da mu bude adut a to je humor.

Prava je šteta što COP OUT nije bolji i što u montaži nije istaknuta Willisova možda već dosta puta viđena ali efikasna persona već je u igri ostala Morganova zaista preagresivna i potpuno neuspela kreacija.

COP OUT nije bio koncipiran kao dekonstrukcija Willisove cop persone, i ovo nije SHOOTIST za tu vrstu likova, iako su porodični odnosi u priči svakako sledeća faza onih uspostavljenih u osamdesetim, u smislu da policajčeva ćerka više u pubertetu a on rasteruje momke nego je sad već pred udajom koju otac podržava.

BAD BOYS 2 ostaje savremeni standard za ovu vrstu prljavog buddy cop fima a jedan od atributa koji se ne mogu osporiti COP OUTu jeste to da je pun neukusnog humora i samim tim izuzetno prljav. Reč je o propuštenoj prilici koja je oslonjena na žanr zahvaljujući kome ovaj konkretan naslov ostaje gledljiv a sporadično i zabavan.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam A NYOMOZO Attile Galambosa i mogu reći da se retko kada takav početnički film izdvoji iz taloga lokalne kinematografije i uopšte dođe do internacionalne publike.

Usled izvesnih sličnosti sa KLOPKOM najlakše je porediti ga sa tim Golubovićevim filmom. Čak su i prezimena Galambos i Golubović na neki način slična. Poređenje je uglavnom u korist KLOPKE i jedini adut koji je na Attilinoj strani je to što je ovaj film nešto manje preteciozan.

U oba slučaja imamo junaka koji radi lečenja dragog člana porodice odlučuje da ubije čoveka i kasnije se suočava sa posledicama tog čina koji je, gle čuda, ipak mnogo nezgodniji nego što prosečan ubica bez iskustva ali sa spremnošću da se dokazuje, može da pomisli, ako je poreklom iz tranzicione Evrope. E sad kod Attile, taj junak je mađarski Dexter, samo što je u američkoj seriji taj forenzičar sklon ubijanju simpatičan i intereantan a Attilin je prilično isprazan frik koji pokušava da dovede tradicionalnu mađarsku depresivnost do paroksizma.

Ipak, high concept Attilinog filma se ne završava na tom DEXTER meets KLOPKA gimmicku, pored toga tu su i deonice u kojima autor komentariše savremenu kinematografiju kroz dijaloge glavnog junaka sa biletarima u bioskopu, odnosno kroz scene na samim projekcijama što je krajnje infantilan polaz, zatim imamo satirične oniričke scene u kojima se iznosi socijalnokritička dimenzija filma, i na kraju je jako teško utvrditi o čemu se zapravo u ovom filmu radi. Odnosno, jasno je o čemu se radi ali nije jasno šta je glavna tema. Da li je glavna tema Dexterov pokušaj da otkrije ko mu je naručio ubistvo i da na taj način postigne nešto što nam do kraja nije jasno - recimo iskupljenje? Ili je ključ u hičkokovskoj melodrami koja se dešava uporedo i koja je na neki način u stvari ogledalo junakovog stanja odnosno pokazuje kroz kakvu promenu on prolazi, if any.

Iako Attila unosi niz raznih tema i motiva, one nažalost uopšte nemaju nikakvu vezu ili je ta veza marginalna. Njegova profesija forenzičara nema veze sa zapletom izuzev vinjeta u kojima gledamo ljude kako stradaju i završavaju na njegovom stolu, a ti ljudi mahom nemaju apsolutno nikakav značaj za zaplet. Kad je reč o samom ubistvu, forenzički zanat eventualno može da bude adut prilikom ubijanja, ali u krajnjoj konsekvenci u završnici filma ispostavlja se da Dexter nije angažovan zbog svoje profesije već zbog nečeg drugog, usled čega na kraju sve deluje kao neubedljiva konstrukcija u maniru studentskog filma.

U tehničkom smislu, A NYOMOZO je pristojno realizovan. U principu, jedna od karakteristika evropskih krimića u poslednje vreme je da se zapravo sa dosta visokim budžetom bave temama koje je Holivud odavno zapostavio i više ih ni ne radi sa takvim budžetima. Attila insistira na glossy lokacijama i fotki ali to otvara neke druge probleme. Recimo Dexterov stan deluje vrlo luksuzno i neobično i uopšte nije u skladu sa njegovom navodno teškom finansijskom situacijom.

A NYOMOZO je debitantski film i to pokazuje na svakom koraku pošto reditelj čini većinu početničkih grešaka kao što su prenatrpavanje filma raznim motivima, citati i komentari na sve i svašta bez ikakve funkcije i sve to ispraćeno krajnjem samozaljubljenošću što na kraju dovodi do jako sporog tempa i preterane dužine, pretvorivši ovaj film u jedan od onih naslova koji najbolje funkcionišu kad se u plejeru barem duplo ubrzaju.

Ipak, ako imamo u vidu iz kakve žanrovski nerazvijene kinematografije dolazi, A NYOMOZO zaslužuje da mu se malo progleda kroz prste i očekivati nešto više od rediteljevog sledećeg filma.

* * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 11-04-2010, 02:34:24
http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm

Scorsese does Hitchcock!
fantastično! 

eh, kad bi sve reklame bile ovakve... 

Ima ih ponekad, sećaš se one Mannove za Mercedes?

Michael Mann 'Lucky Star' Mercedes Benz SL500 Advert

Ili Blomkampove za Adidas?

Yellow by Neill Blomkamp

ili John Woo-ova za BMW?

BMW Films - The Hire - Hostage

ove za BMW reklamnu kampanju su zaista dobre.
stavih samo Woo-a, ali ima još 7 zanimljivih i manje zanimljivih režisera koji su dali svoj doprinos.


ali, ali, ali!... i pored toga što ih ima ponekad, ipak je ovo što je Scorsese uradio neponovljivo i sjajno!

Jesi li ti gledala Scorsesovu reklamu za Armani u kojoj je otkrio Christinu Marsillach i kasnije je preporučio Argentu za OPERU?

Emporio Armani Vintage Spot CM Commercial

U ovoj BMW seriji, favoriti su mi bili Tony Scott čiji je filmić bio potpuno ludilo sa sve Gary Oldmanom i James Brownom, i Joe Carnahan. Mada ni pokojni Frankenheimer nije bio hrđav.

Obnovili smo projekcije ponedeljkom i prvi film koji je pogledala tročlana komisija Macavity, Žika i Cripple bio je POTRAŽI VANDU KOS Živorada Žike Mitrovića.

Mitrovićev film je jedan izuzetni mali hidden gem, lepo postavljena misterija o post-WW2 vendeti i potrazi za krivcima u posleratnom Sarajevu u kojoj žena traži osobu na koju ju je uputio brat za slučaj da mu se nešto desi a onda mu se i desilo - hapšenje + smrt u Jasenovcu.

Mitrović iznenađujuće filmski pismeno vodi priču, svedenim, efikasnim sredstvima, sa jasnim izlaganjem karaktera i priče, odličnom upotrebom lokacije koje zaista izgledaju kao Rim iz najboljih dana i glumcima koji su u underplayu.

POTRAŽI VANDU KOS spada u red retkih filmova u kojima su jugoslovenski reditelji pokazali visoku disciplinu u rediteljskom izrazu i efikasnu upotrebu klasičnih stilema. U tom smislu, ovaj naslov spada među one koji najbolje reprezentuju Mitrovićevo umeće.

Razlog za priličnu zanemarenost VANDE KOS i u opusu Žike Mitrovića i u korpusu jugoslovenske kinematografije verovatno leži u tome što ovo nije film sa nekom prevelikom temom, vrlo je jednostavan, sveden, bez velikih pretenzija, razrešenje je odlično koncipirano ali je bazirano na intimi karaktera a ne na velikim herojskim gestovima ili političkim poentama. U tom smislu, reklo bi se da je intimističko razrešenje misterije poprilično izvan tokova u prikazivanju WW2 događaja čak i na internacionalnom nivou.

U scenama susreta žene koja traži ko joj je odao brata i majke ubijenog domobrana koji je praktično bio egzekutor, Mitrović ne beži od toga da se intimni gubitak majke i sestre izjednači uprkos ideološkoj suprotstavljenosti njihovih najmilijih, te bi se moglo reći da je film politički neopterećeniji nego što bi se očekivalo od jugoslovenskog filma iz 1957.

Scenario književnice Fride Filipović sa kojom je Žika potom radio i na GORKIM TRAVAMA ima ženu kao centralnog junaka, i u oba slučaja ona piše o junakinjama sa traumom iz rata koju pokušavaju da razreše kasnije. Za razliku od Irene Papas u GORKIM TRAVAMA koja je žrtva međunarodne intrige odbeglih nacista i želi da pobegne od trauma, VANDA KOS prikazuje junakinju koja želi da se suoči sa tajnama i da se osveti. Otud ne čudi da je omiljena uloga, i neostvareni san glavne junakinje da igra u ANTIGONI što nudi izvesnu vrstu mistek matrice za njenu priču.

SPOILER ALERT!

Isto tako, zanimljivo je da glavna junakinja pronalazi krivca u tinejdžerki koja je odala njenog brata zbog svoje pubertetske zaljubljenosti u njega. Dakle, umesto političke intrige, pitanja kamijevsko-sartrovskog tipa i sl. - motivacija ostaje u okvirima intimnih osećaja ženskih junaka.

Fridina glavna junakinja kada shvati šta je motiv, automatski oprašta devojčici, praktično bez ijedne scene nekakve dileme ili lomova u njoj.

Isto važi i za odnos osvetnice Olge sa majkom domobrana-egzekutora. I njih dve se automatski razumeju bez ikakve potrebe za polemikom.

Ovaj trougao ženskih likova Olga-devojčica-majka spada među interesantnije postavljene odnose u Mitrovićevom opusu. Ako se tome doda i četvrta žena, a to je Vanda Kos, svojevrsna Crna Dalija ili Laura, prema kojoj svaka od ove tri ima specifičan odnos, i to ne samo u kontekstu priče već i zbog seksualne prirode veze sa mrtvim junakom, film dobija i specifičnu dimenziju za psihoanalitički pristup.

VANDA KOS dakle svakako nudi materijal za dublju analizu, i ono što je najbolje jeste da su svi odnosi vrlo spontano postavljeni, odnosno bez ikakve teorijske ambicije samog autora.

KRAJ SPOILERA

POTRAŽI VANDU KOS je naslov koji je zreo za rehabilitaciju ne bi li zauzeo mesto koje zaslužuje.

* * * / * * * *

"The Hangover" director Todd Phillips and producer Joel Silver are teaming for the $12 million hard R-rated film "Project X" at Warner Bros. Pictures says Deadline New York.

Story details are being kept top secret while the cast will be made up entirely of unknowns. Phillips and Silver will produce while newcomer Nima Nourizadeh will make his feature directorial debut on the film.

Matt Drake penned the script and shooting kicks off June 14th in Los Angeles.

Quote from: crippled_avenger on 13-04-2010, 04:04:50
Jesi li ti gledala Scorsesovu reklamu za Armani u kojoj je otkrio Christinu Marsillach i kasnije je preporučio Argentu za OPERU?

mmm, preslatka je Christinica, ali ni ovaj slatkiš s njom nije loš.


ha! evo ga Lynch i njegovo ludilo... ni ovo nisam ranije gledala.

PlayStation 2 commercial


e, dosta je više.
umesto da spavam, ja gledam reklame!

Evo jednog vrlo zanimljivog teksta...

http://www.pescanik.net/content/view/4836/1306/

Pogledao sam THE DEADLY AFFAIR Sidney Lumeta, film baziran na romanu John le Carrea CALL FOR THE DEAD. Kao veliki fan le Carrea, mogu reći da je ovaj film dosta drugačiji od adaptacija ovog pisca pošto bi se reklo da ga je Lumet sveo na dosta konkretniju trilersku premisu koja na planu špijunske intrige gubi tipičnu lecarreovsku višeslojnost i cinizam.

Međutim, upravo ono što i drži ovaj film gledljivim, ispod naslaga Lumetove bezlične režije i nefokusirane naracije jeste Le Carre i njegovi transgresivni međuljudski odnosi najpre oličeni kroz "dežntlmenski brak" glavnog junaka i njegove supruge a zatim i kroz samu špijusnku zaveru koja je bazirana na specifičnim intimnim "aranžmanima".

Upravo u tim intimističkim scenama, Lumetov film postaje najzanimljiviji, dočim u trilerskom segmentu ostaje jedino zanimljiv zbog namerno biranih opskurnih londonskih lokacija ali je nepovratno lišen napetosti i tenzije bilo koje vrste.

Glumačka ekipa koju predvodi James Mason sa Harry Andrewsom i Maximilian Schellom je solidna, ali nije iznad svojih tipično dobrih dometa.

Scenario Paul Dehna, koji je radio adaptaciju za neuporedivo superiorniji Rittov film THE SPY WHO CAME IN FORM THE COLD očigledno ide na pojednostavljivanje le Carreovog narativa, što je po definiciji pametan postupak, ali ne u slučaju Lumeta kome nedostaje suptilnost u režiji kako bi tu priču sproveo do kraja.

Ipak, sam literarni predložak nudi dovoljno specifičnih detalja i karaktera kako bi se DEADLY AFFAIR nesumnjivo izdvojio kao naslov u tzv. "oporoj" fazi špijunskog filma.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam CLASH OF THE TITANS Louisa Letteriera. I, šta reći sem da je potpuno promenio definiciju filma u kome francuski sineasta uz pomoć vrhunskih britanskih karakternih glumaca tumači mit iz antičke tradicije.

Ulaziti u dublju estetsku raspravu o ovom filmu je besmisleno jer je reč o spoju mitske stvarnosti sa Holivudom, dakle autor je imao pravo i obavezu da od filma napravi cirkus i u tome je uspeo. Kao cirkus, CLASH je moderan i u dramaturškom smislu jako sličan kompjuterskim igrama. Pre svega, zanimljivo je kako svaka veća bitka ima svoj tutorial, dakle ima scenu u kojoj naš junak nauči kako da savlada prepreku, a i svi gedžeti koji će mu biti potrebni su plantovani kao u igri (u čemu prednjači Zevsov mač koji je bukvalno postavljen kao detalj u igri). U tom smislu, scene sa bogovima, postavljena kao kič najvišeg reda sa sve britanskim karakternim glumcima u zadimljenoj scenografiji deluju kao spoken word filmići koji se javljaju posle svakog odigranog nivoa.

Kao fan serije SKINS nezadovoljan sam malom minutažom koju je dobila Kaya Scodelario. Reklo bi se da je njen lik sigurno imao neku značajniju funkciju u poziciji Andromedine služavke, ali je zato Nicholas Hoult ostao zapažen kao deo Persejeve inglorious bastards grupe koja ide da ubije Krakena. Glumačka podela u toj hardass grupi je odlična, tu je Ashraf iz KINGDOMa, Liam Cunningham iz LITTLE PRINCESS (šalim se, naravno, znamo mi ko je & šta je Liam) i Mads Mikkelsen koji je tu da svemu doda jedno umetničko opterećenje, malo duže poglede i istrulele zube.

Ono što je osnovni problem u dramaturškom smislu jeste nedostatak proistekao iz strukture igre upravo na nivou postavke zapleta pošto praktično imamo samo radnje glavnih junaka bez kontraradnje negativaca, odnosno sa kontraradnjom u najmanjoj mogućoj meri. U tom smislu izvan set-pieceova koji su sporadično vrlo uzbudljivi, pre svih borba sa škorpijama koja me je podsetila na STARSHIP TROOPERS i borba sa Meduzom koja ima dobru koreografiju i inventivnu pretnju po junake, u filmu suštinski nema pravog suspensea proisteklog na nivou priče. I mislim da je to razlog izvesne praznine koja se oseća u dramskom smislu.

Kad je o Samu Worthingtonu reč, ovo je druga uloga uz TERMINATOR SALVATION koju je Warner lineupovao kada se saznalo da će Sam igrati u AVATARu. Warner je imao dobro iskustvo sa mačoima iz Australije i želi da ponovi taj recept sa Wiorthingtonom što i ne čudi od jednog studija poznatog po svojoj konzervativnosti. U tom smislu, vrlo je zanimljivo kako Sam ima vrlo prepoznatljivu postavku karaktera u ova tri filma. U AVATARu, on je čovek koji bi da postane Na'avi. U SALVATIONu on je robot koji želi da postane čovek. U CLASHu je polubog koji može da bira između statusa boga i čoveka i insistira na tome da bude čovek. Dakle, sve tri uloge bazirane su na junakovoj podeljenosti i sve tri igra isti glumac.

Worthington je dobar akcioni heroj. Pre svega ubedljiv je u scenama borbe, najbolji je kada ćuti i bori se i može da parira po mačizmu ostatku ekipe u kojoj svakako ima konkurenciju, a uverljivo je i da je Neesonov sin.

U glumačkom smislu, najslabiji je Fiennes koji je od Hada napravio karikaturu, persiflažu negativca kojoj su ponekad skloni britanski karakterni glumci. Britanci obično bivaju angažovani kako bi negativcima dali neku vrstu produbljensti, ali na kraju priče, Fiennes se gubi u površinskim efektima, i u njegovom Hadu nema ni tame ni dubine ni nekog iskonskog zla, samo apsolutno glumčevo neverovanje u lik.

Po postavci mnogih scena, naročito završnice, pa čak i po dramskoj postavci situacije u kojoj Persej pripitomi Pegaza, CLASH u detaljima podseća na AVATAR.

Ulaziti u nelogičnosti kada je zaplet ovakvog filma u pitanju, naravno potpuno je besmisleno. Ipak, postoji jedna nelogičnost na čisto emotivnom nivou koja me je zbunila jer je potpuno protiv konvencije, čak na neki način ima i sadističku dimenziju. Ukoliko je već odavno prisutna teorija da hepiend filma zavisi od tačke u kojoj se priča prekine, odnosno da se klasicistička postavka braka kao srećnog ishoda može problematizovati, onda je to u CLASHu prisutno već na samom početku veze. Naime, na kraju film Zeus vasksne Io kako Persej ne bi bio sam. Problem je u tome što je ona ranije rekla kako je osuđena na večnu mladost, kako je gledala svoje voljene kako odlaze i kako joj je generalno dosta svega. Njena smrt koja je u borbi sa Meduzom imala svrhu delovala je kao neka vrsta hepienda za njen lik. Međutim, onda je Zevs vaskrsne. Situacija u kojoj ona dođe do neke vrste intimne situacije sa Persejem nije dovoljan razlog da joj se agonija tako nastavi. Ili jeste, ali ona Perseja očekuje vrlo naporan brak.

Kao što je i sa mačoima, tako je i sa DPjevima. Film je slikao Peter Menzies. Iako je film CGI heavy, DP sa onakvih downunder prostranstva ume da zabeleži impresivan prirodni pejzaž, njegovu grandioznost i surovost i CLASH OF THE TITANS onda kad treba ima tu vrstu interakcije između junaka i prirodnog okruženja.

Zaista za CLASH OF THE TITANS je teško reći da je dobar film, ali za razliku od raznih skorašnjih ekranizacija raznih propertyja, knjiga, kolekcija igračaka i igara, ipak više film nego slikovnica, i to je za svaku pohvalu.

* * * / * * * *

With the MGM and Miramax catalogues both on the block, John Hazelton explores the health of the dwindling library business and looks at whether emerging platforms will improve revenues

Libraries aren't what they used to be. That, at least, seems to be the view of potential buyers involved in US film and TV library deals. It's seconded by many analysts and valuation experts, who say that the worth of libraries has fallen by as much as 50% over the past five years.

Several recent library-based deals suggest the assessment is probably correct. When the original bidding deadline for MGM ― whose worth lies mainly in a 4,000-title library including the Pink Panther and Rocky films and the control of rights to the James Bond franchise ― arrived in mid-March, only three potential buyers were thought to have come through with firm offers. And all three bids ― from Time Warner, Lionsgate and Access Industries ― were reportedly well below the $2bn being sought by MGM's consortium of owners, which five years ago paid $4.8bn for the studio.

Lionsgate has subsequently pulled out of the auction.

The bidding deadline for Miramax ― whose 600-title library includes award-winners ranging from Shakespeare In Love (shared with Universal) and The English Patient to Pulp Fiction and No Country For Old Men (shared with Paramount) ― had to be extended until April 5. The companies thought most likely to bid ― The Weinstein Company and Platinum Equity Partners ― were at press time said to be fielding offers in the $400m-$500m range, a long way from the $700m being asked by the seller, the Walt Disney Company.

In February, meanwhile, Viacom got a bargain when it bought back control of the DreamWorks SKG film library ― whose 59 titles include Saving Private Ryan and American Beauty ― for a reported $400m, after having sold it to an investor group in 2006 for $900m.
Losing value

The values of the MGM and Miramax libraries have been adversely affected by the two companies' specific circumstances. MGM, analysts say, has over-licensed its library and failed to add value through new production (last year the studio had only three films released, with the best box office showing coming from the remake of The Taking Of Pelham 123, which was distributed by Sony, one of MGM's current owners). And Miramax often acquired its films, so rights to a lot of its titles are likely to revert back to the films' owners when licences expire.

The values of the two catalogues have also been affected, however, by market developments that have changed the earning potential of all libraries ― and made them more difficult to value.

"In the past, libraries were valued by a simple multiple of the cash flow,"points out Charles Segars, CEO of Ovation TV, a possible bidder for Miramax. "And that was based on extremely definable distribution platforms.

"Now that there are many platforms, and windows and price points are not very definable, the long-tail value of a library is very difficult to decide."

Library values have been most significantly affected by declining DVD sales and rentals. At its 2004-06 peak, the DVD format provided library owners with a whole new market for catalogue titles. The format's decline ― total spending has dropped 18% in the US since 2006 ― has severely eroded library values, and the new Blu-ray disc format, which so far has been used mostly for new releases, has made up only a fraction of the difference.

TV sales of library features have been in decline as well (annual global TV revenue from the MGM library has reportedly dropped from $500m to $350m in recent years).

Free-TV outlets in the international market have been hurt during the recession by a slump in advertising and are relying more on local productions than acquisitions from Hollywood. And US pay-TV services such as Showtime, Starz and HBO, once known primarily as movie channels, are now investing more of their budgets in original ­programming. "They're making an economic decision that they're better off putting cash into series," says industry consultant Seth Willenson.

Declines in traditional markets for library product should eventually be offset by fresh exploitation opportunities. Those opportunities, however, may take some time to develop.

Video on demand offers the most immediate prospects ― research firm Screen Digest has predicted that global VoD spending will go from $2.9bn in 2009 to $5.3bn in 2012 ― but for the time being it remains a limited market.

"We've seen significant pick-ups in pay per view and on demand," says Arnaud Levy, managing director of London-based firm Media & Entertainment Advisors.

"For some titles, sales have doubled or tripled in the last couple of years.

So that's mitigating things a little bit, but not completely."

Digital delivery systems allowing consumers to download or stream movies should create another new market for library product, but as yet the revenue is ­unpredictable.

"Electronic sell-through is still a tiny, tiny market," says SNL Kagan senior analyst Derek Baine, "and a lot of people have been disappointed by what's happened in new media."

Baine cites the example of wireless rights sales to international telephone companies. Five years ago, he says, such deals were producing significant minimum guarantee payments for library owners; now deals are done on a ­revenue-sharing basis and produce minimal returns.

Uncertainty about library revenues ― and hence values ― has made buying and managing libraries a much more complex business. Financing library acquisitions ― and borrowing money against libraries that are already owned ― have become more difficult as a result of the problems encountered by banks in a couple of library deals.

"Library lending is an area where there have been some very significant problems recently resulting in write-offs," says Jared Underwood, senior vice president and entertainment group manager at Comerica Bank. "So it's an area where you are going to see much tighter underwriting at banks, with some banks getting out of library lending ­altogether."
Mining for profits

And exploiting a library is now more of a challenge for buyers of every stripe. Studio-owning conglomerates such as Time Warner and News Corp (which made an offer for MGM earlier this year) have traditionally been able to get the most out of libraries ― by maintaining a flow of new projects into their catalogues and by packaging the new films with older titles for TV sales ­purposes.

"The studios have done the best job of mining their libraries by using their locomotives in very aggressive and strategic ways," says Larry Gerbrandt, principal of Media Valuation Partners.

But independents have also been in the running for recent libraries. Besides Lionsgate, The Weinstein Company and Access (Russian-born entrepreneur Len Blavatnik's US-based industrial group, which last year bought the Icon Group's UK operations), indies including Summit and StudioCanal are also believed to have considered bidding for Miramax or MGM.

For a larger independent, a library can be a significant source of steady income ― Lionsgate recently revealed the 12,000-title library it has already amassed has generated average annual revenue of $267m for the past three years ― and a valuable tangible asset.

In the current market, smaller independent companies with specialised strategic abilities could become library players as well.

According to Charles Segars, Ovation ― which as of late March was still considering partnering with another company to bid for Miramax ― is the kind of operation that is well placed to make the most of emerging library opportunities.

With an arts-based cable channel available in 40 million US homes, its own VoD platform, a soon-to-be-launched high-definition channel and a broadband website, Ovation, Segars believes, is positioned to "figure out the formula" for using new platforms to fully exploit the Miramax library.

"If you're a library company and you just buy more library, that's not going to do it," he says.

"You have to be a company that controls domestic and foreign distribution as well as a company that has strong inroads into linear cable distribution and VoD platforms."