ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam THE REVOLUTIONARY Paula Williamsa, jednog od američkih angažovanih reditelja koji je snimio kultni THE NOVEMBER MEN, sjajni mockumentary o atentatu na američkog predsednika.

THE REVOLUTIONARY je film iz 1970. godine u kome glavne uloge igraju Jon Voight i Seymour Cassel a tema je postepena radikalizacija mladog levićčara u jednom dosta izmeštenom miljeu koji mnogo više podseća na nekakvu antiutopijsku Istočnu Evropu nego na Ameriku.

Otud ovom društveno angažovanom filmu pored formalne discipline koje je u ovom periodu generalno manjkalo u američkom politički angažovanom filmu, nedostaje i konkretan društveni kontekst, nije jasno koje društvo kritikuje i da li govori o pobuni generalno?

Otud je THE REVOLUTIONARY jedan razbarušeni promašaj koji je jako teško pratiti premda, mora se napomenuti, u vreme izlaska kritika mu je bila izrazito naklonjena što dakle znači da su gledaoci u to vreme uspeli i da razumeju o čemu zapravo govori taj film. Nama je to sada rekao bih nedostupno.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam SEASON OF THE WITCH Dominica Sene, srednjevekovni pustolovni horor koji odaje utisak kao da je snimljen za potrebe srednjevekovne publike pošto je film u svakom smislu sačinjen kao nekakva fusnota, kao neka nerazvijena priča, nejasnog žanrovskog profila, nejasnih namera, i eventualno bi mogao biti zanimljiv tadašnjoj publici kao neka eskapistička zabava. Danas film koji se dešava u Srednjem veku ipak mora da pruži nešto više publici od onoga što nudi SEASON OF THE WITCH koji ponajviše podseća na neke manje ambiciozne i kvalitetne Hammer produkcije smeštene u epohu.

Nije problem ovog filma u tome što je reč o eskapizmu, problem je u tome što je mlak, nerazvijen, sa nejasnom idejom ne samo o čemu je i šta želi da postigne već i u kakvom svetu se dešava. Naime, Srednji Vek iz ovog filma je period u kome je religija, barem što se krilatih demona tiče apsolutno u pravu, ali reklo bi se da njen kredibilitet već posustaje u domenu Krstaških Pohoda koji su ovde tretirani kao događaj bez prave verske potpore za razliku od ubijanja veštica koje je po svemu sudeći iz ovog filma savršeno opravdano.

Kao demonstranti na beogradskim ulicama koji viču policiji "Idite na Kosovo", tako i ovde poenta je u tome da se Krstaši zamajavaju po Trećem Svetu umesto da istrebe unutrašnjeg neprijatelja koji je ne samo perfidan i opasan, već i sasvim u skladu sa dominantnim ideološkim narativom. Da ovaj film nije glupost, sasvim bi se lako mogao proglasiti za osudu američkog intervencioizma a u korist izolacionizma, odnosno da Amerika treba da bude militantna kod kuće a ne napolju.

Ako se tome doda da glavni junak koji shvati da nema religijskog smisla u masovnom ubijanju Arapa, biva promenjen posle tog uvida, razvija liberalnu svest, sumnja da možda i veštice nisu olako osuđivane, a onda se ispostavlja da ne samo da nisu olako osuđivane već da su one još i gori vid natprirodnog zla, i da su zapravo one i krive što je Krstaški pohod izgubio svoju pravu, čistu, dimenziju. Ipak, isto tako glavni junak strada zbog svoje zablude ali zato u amanet ostavlja dvoje junaka koji se neće prevariti tako lako.

Nic Cage je kao i inače u poslednje vreme na granici samoparodije a Ron Perlman i ostatak glumačke ekipe se lepo razumeju sa njim tako da je film krajnje nepretenciozan, ako imamo u vidu koliko je scenaristički rudimentaran i tup čak nije ni upadljivo dosadan.

Plus, Sena ovde nije u najboljoj formi, nije ovo WHITEOUT u kome je izdominirao iza kamere, ali svakako a je film krajnje gledljiv na nivou atmosfere, i tog nekako konzistentno lošeg rada sa efektima koji su ujednačeno slabi sve vreme.

Srećom, reklo bi se da su krajnje ograničeni dometi ovog filma prepoznati tako a nije dobio tipično "epsko" trajanje kao neki drugi filmovi smešteni u Srednjem veku već je uobličen u 90 minuta. Taj relativno razuman odnos prema materijalu i čini da SEASON OF THE WITCH časno iznese svoje nedostatke bez opterećivanja publike, i bude manje slab nego što realno jeste.

* * / * * * *

Ja sam se apsolutno nauživao na ovom filmu Then again, I'm pretty easily amused

Harvester je za mene misterija...

Harvi, potpuno te razumem. Ima potencijala za uživanje za sladokusce.

Cracked o Filipu Diku.

Mada je ovo bolje:

http://www.cracked.com/article_19099_12-classic-movie-moments-made-possible-by-abuse-murder.html

Pogledao sam THE POWER Byrona Haskina, SF triler nastao u produkciji George Pala iz 1968. godine. Reč je o ekranizaciji romana Frank M. Robinsona koji je adaptirao John Gay. Kao i uvek u produkcijama Georga Pala specijalni efekti igraju značajnu ulogu ne samo u filmskom izrazu već je i zaplet baziran na detaljima koji se najbolje prikazuju tom tehnikom.

U tom smislu THE POWER je derivat hičkokovskog trilera smešten u svet naučnika koji se bave proučavanjem psihofizičkih potencijala i među kojima se pojavljuje jedan zločinački um sa parapsihološkim moćima.

George Hamilton, potpuno udaljen od svog campy tona igra glavnog junaka koji prolazi kroz iracionalnu avanturu začinjenu halucinacijama,telekinezom, lažnim identitetima i sličnim događajima koji čine da THE POWER iako ne pripada epohi Novog Holivuda deluje izuzetno tripozno, gotovo na granici nekih acid-klasika iz tog perioda.

Haskin prilično mudro pre svega vizuelno konkretizuje i produbljuje neke motive koji su kod Hitcha inače bili prisutni u diskretnijoj formi i nadovezuje se na njegove ekspresionističke korene. U tom smislu, THE POWER je dobar primer filma u kome su se dobro spojile producentske fah-idiotske naklonosti sa pričom koja to može da podrži.

* * * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 30-03-2011, 11:39:00
Pogledao sam THE POWER Byrona Haskina, SF triler nastao u produkciji George Pala iz 1968. godine. Reč je o ekranizaciji romana Frank M. Robinsona koji je adaptirao John Gay. Kao i uvek u produkcijama Georga Pala specijalni efekti igraju značajnu ulogu ne samo u filmskom izrazu već je i zaplet baziran na detaljima koji se najbolje prikazuju tom tehnikom.

U tom smislu THE POWER je derivat hičkokovskog trilera smešten u svet naučnika koji se bave proučavanjem psihofizičkih potencijala i među kojima se pojavljuje jedan zločinački um sa parapsihološkim moćima.

George Hamilton, potpuno udaljen od svog campy tona igra glavnog junaka koji prolazi kroz iracionalnu avanturu začinjenu halucinacijama,telekinezom, lažnim identitetima i sličnim događajima koji čine da THE POWER iako ne pripada epohi Novog Holivuda deluje izuzetno tripozno, gotovo na granici nekih acid-klasika iz tog perioda.

Haskin prilično mudro pre svega vizuelno konkretizuje i produbljuje neke motive koji su kod Hitcha inače bili prisutni u diskretnijoj formi i nadovezuje se na njegove ekspresionističke korene. U tom smislu, THE POWER je dobar primer filma u kome su se dobro spojile producentske fah-idiotske naklonosti sa pričom koja to može da podrži.

* * * 1/2 / * * * *

Само бих хтио да кажем да је жалосно што је интересовање за овакве бисере толико мало да се студију исплати само да их објављује на DVD-R, уз астрономске цијене.

Da, da Warner Archive ga je sad izbacio, ali dobro, čim izađe brzo procuri...

Pogledao sam BIJELO DUGME Igora Stoimenova, dokumentarni film nastao iz četiri epizode serije ROBNA KUĆA. Moram priznati da je ova celina sklopljena kao film još efektnija nego kada je bila podeljena na četiri dela pošto je hronologija dešavanja jasnija i odsustvo prekida među epizodama stvara povoljan utisak kontinuiteta pripovedanja.

Problem serije sa naratorom Nikolom Đuričkom ostao je nažalost i u filmu, ako je scenario koji su uradili Stoimenov i Zoran Panjković zapravo vrlo kvalitetan i mogao je biti još snažniji oslonac filmu sa drugim naratorom. Isto tako, mislim da su neke od animacija mogle biti brižljivije realizovane i to ne na nivou ideje koja je mahom dobra već pre svega na nivou egzekucije.

Arhivski materijal je vrlo efektno iskorišćen, u nekoliko situacija ima baš lucidnih rešenja. U svakom slučaju, BIJELO DUGME uspeva da prikaže i širu priču o ovom bendu i da ipak nikada ne izgubi svest o tome da je reč o rockumentaryju, i da se u naslagama politike, istorije, nostalgije ne izgubi utisak o tome da je sve to ipak priča o jednom bendu.

Goran Bregović je naravno centar ovog dokumentarca. Pa ipak, čini mi se da Bregović ne mora obavezno biti veliki catch za njegovu eksploataciju u inostrantsvu jer je dokumentarac vrlo pošteno napravljen bez podilaženja znanju/neznanju strane publike niti eksplicitno služi nekoj tezi kao što bi se moglo očekivati od produkta pravljenog za strance. U tom smislu, ja se nadam da će film imati uspeha, uprkos tome što naš rokenrol prikazuje kao ravnopravan zapadnom a ne kao neku bizarnost iza Gvozdene Zavese.

* * * / * * * *

Pogledao sam jednoipočasovni pilot za seriju THE BORGIAS koju je kreirao Neil Jordan. Jordan je dugo pripremao film na ovu temu u Zemeckisovoj produkciji, i očigledno je na kraju morao da ga realizuje u formi serije za Showtime. Prvu epizodu je Jordan i pisao i režirao i u njoj se zapravo postavlja situacija sa usponom porodice Borgia i prikazom stanja u tadašnjem Vatikanu. Generalno nisam fan ove epohe, a nisam ispratio ni ROME ni TUDORS koje bi trebalo da su neka vrsta standarda za ovu vrstu serija. U svakom slučaju, Jordan je ovde na nivou, oseća se blagi nedostatak dramske tenzije, pilot je napisan kao neki ubrzani film u kome se konfliti više rešavaju van likova, nekim spletkama i ucenama nego što ima pravog sukoba, pravih dilema. No, celokupni utisak je blizak efektu nekih old school britanskih serija smeštenih u epohu.

Zbog Jordana ću sigurno pratiti dalje, ali da on nije umešan, nisam siguran da bi me zanimalo.

Mene baš zanima. Bio sam klinac, ali pamtim The Borgias (TV mini-series 1981), sa Adolfo Čelijem kao dobru seriju.

A i novi stripovi tandema Manara/Jodorovsky, koje je System objavio kod nas deluju primamljivo.

'Gangster Squad' Writer Will Beall in Talks to Pen 'Logan's Run' (Exclusive)
Ryan Gosling is attached to star and Nicolas Winding Refn to direct the sci-fi action movie, based on the 1967 novel by William F. Nolan.
March
31
2 comments
9:20 PM 3/31/2011 by Borys Kit
share

    * Comments

  11

Will Beall, the former L.A. cop-turned-scribe who wrote the script for Warners Bros.' just-greenlighted Gangster Squad, is in negotiations to pen Logan's Run, also for the studio.

The project has been long in development at Warners, but it recently got some new laces for its shoes when producers Joel Silver and Akiva Goldsman lined up Ryan Gosling to star and Nicolas Winding Refn to direct the sci-fi action movie.

The project is based on the 1967 novel by William F. Nolan that was adapted memorably into the 1976 feature starring Michael York, Jenny Agutter and Farrah Fawcett. The hook is a future society where people are executed upon reaching a certain age and those that seek to avoid their fate are deemed "Runners."

The character of Logan is one of those executioners, known as the Sandmen, who ends up on the run after he becomes sympathetic with members of an underground railroad of Runners.

The project has seen several directors come and go, with the same applying to writers (Alex Garland was the writer prior to Refn and Gosling coming on board.)

Beall, repped by CAA, Management 360 and attorney Rob Goldman, is a writer on ABC's Castle who is quickly making a name for himself in the feature world.

Gangster, which he wrote adapting a series of articles from the Los Angeles Times, has Ruben Fleischer directing and has attracted the interest of Sean Penn, among other top actors.

In January, he was tapped to write a reboot of Lethal Weapon, also for Warners and Silver.

Beall got his wordsmith start when he wrote a novel set in L.A.'s crime world by delving into his police experience. The book was optioned by Scott Rudin, and Beall is writing the adaptation.

Džena Džejmson u srpskom hororu na Golom otoku

- kaže Milan Todorović, koji trenutno sa Dimitrijem Vojnovim radi na pisanju sinopsisa za ovo ostvarenje

http://www.blic.rs/Zabava/Vesti/245115/Dzena-Dzejmson--u-srpskom-hororu-na-Golom--otoku



ovo zvuči toliko ludo da ne znam je li prvoaprilska patka ili istina

Pogledao sam RED HILL Patricka Hughesa i mogu reći da je naš film istog naslova bolji.

RED HILL je savremeni vestern smešten u australijsku varošicu koju jednog dana pohodi brutalni osvetnik polu-aboridžinskog porekla, sa surovošću najtvrđeg vestern ubice i nezaustavljivošću šamana i odlučuje da uveliča prvi dan na poslu mladome pomoćniku šerifa.

Hughes namerno insistira na vesternu kao modelu po kome je ovaj film oblikovan, međutim, problem je u tome što njegova aluzija na vestern kao žanr i uopšte doživljaj filma nije produbljena dalje od bukvalne sličnosti njegove priče sa vesternima. On nažalost kroz akcentovanje žanrovske dimenzije samo načinje potencijal meta-filma kao koncepta ali ga ne produbljuje na nivou sadržaja, i na kraju RED HILL deluje kao nekakva osavremenjena parafraza vesterna, suviše stilizovana u tom pravcu da bi iole realistički funkcionisala.

Hughes se, rečju, bavi jednom ne naročito zanimljivom i gotovo potpuno neuverljivom pričom na jedan stilski ambiciozan ali pre bih rekao pretenciozan nego istinski efektan način. Njegov stilski zahvat je izlišan a rudimentarnost priče, nema ishodište u nekoj univerzalnosti, već samo deluje kao jeftina egzibicija, slabog saspensa i predvidivog zapleta.

Hughes sam po sebi nije reditelj bez perspektive, ali RED HILL je suviše pretenciozan i u realizaciji suviše strejt da bi nam pokazao kako je on reditelj koji sad zaista može da pruži nešto novo. U najboljim deonicama on pokazuje kako je reditelj koji može da nam pruži ono što većina profija zna, a pitanje je da li je to dovoljno da bi se kvalifikovao za reditelja vrednog pažnje.

Ova vrsta showcasinga naprosto nije na nivou onoga što bi se očekivalo od australijskog filma koji nam je dao niz ne samo značajnih reditelja i značajnih filmova već i brojne inovatore koji su se u međuvremenu nametnuli kao klasici.

* 1/2 / * * * *

http://www.cracked.com/article_19093_8-actors-who-look-exactly-same-every-movie-poster.html

http://www.cracked.com/article_19049_6-insane-versions-famous-cartoons-they-almost-made.html

http://www.cracked.com/blog/the-8-most-ridiculously-badass-protesters-ever-photographed/

Mehmete, sjajne prijave. Plakati i animacija naravno odnose prevagu!

Da, mada je valjalo zabeležiti i ove fotografije sa raznih protesta.

Fotke su super, ali znamo ih, ali recimo Gotham High nisam ni naslucivao...

Daaa, a nastavak (odnosno prikvel) Zeke Rodžera? Dekadentno!!!

Da, o tome sam citao ranije, i jako mi je delovalo zanimljivo. Ipak, to vec toliko najavljuju da se plasim da na kraju nece biti nista od toga. Mislim da je Zeka prosto danas lik krajnje nejasnog statusa kod publike. A nema ni prostora za tehnicku inovaciju sad kad je Disney ukinuo Zemeckisovu kucu za animaciju...

Pogledao sam AMERICANIZATION OF EMILY Arthura Hillera, ekranizaciju romana William Bradford Huieja koju je napisao Paddy Chayefsky. Chayefsky je imao upečatljiv stil i obeležio je kako američki film tako i televiziju, ali meni je lično ovo njegov najuspeliji scenario. Sasvim sigurno je da dosta toga vezano i za režiju i za epohu u kojoj je nastao film. Naime, Chayefsky je u periodu Novog Holivuda ekranizovan u nizu razbraušenih filmova koji su previše isticali satiričnu dimenziju njegovog pisanja i iscrpljivali se u raznim apsurdima, samodovoljnim arijama za glumce i sl. Ta vrsta filma ipak još nije mogla da se desi 1964. od kada datira AMERICANIZATION.

AMERICANIZATION OF EMILY međutim uspeva da odlično uklopi romantičnu komediju sa ratnim filmom koji u pojedinim deonicama postaje vrlo tvrd i antiratnu satiru koju donosi Chayefsky. Satira je ovde ubojita pre svega zato suštinski utiče na zaplet, proističe iz karaktera i odnosa junaka.

Međutim, čak i u nekom najužem smislu, AMERICANIZATION OF EMILY je najsubverzivniji film po Chayefskom. Naime, ovo je antiratna satira o ratu koji u principu nije do tada dovođen u pitanje konflikt, a bogami ni posle. Jedno je napraviti film koji je satiričan pogled na rat koji je politički problematičan a sasvim drugo napraviti film o Drugom svetskom ratu u kome se nacizam kao ideologija nijednom ne pominje. U tom smislu, ovaj film ne samo da je provokativan, išao bih čak još dalje pa bih rekao da je politički nekorektan a zašto ne reći - mislim da bi neko imao pravo da kaže da je politički direktno degutantan.

Naime, AMERICANIZATION apolotično tretira Drugi svetski rat uprkos tome što je on već tada temeljni narativ savremene civilizacije i kamen temeljac savremene politike kao neku vrstu oportunog sukoba u kome su herojstva proizvod mutnih vojnoindustrijskih i promotivnih interesa pojedinih elita. U filmu se ne pojavljuju Nemci niti se u bilo kom momentu na bilo koji način problematizuje njihova ideologija, ili se objašnjava/opravdava borba protiv njih. U tom smislu, AMERICANIZATION je priličan kuriozitet a ova dimenzija je do te mere šokantna da može proći čak i neprimećeno iza jedne efektne romantične komedije i dobro sprovedene satire koja se vešto kreće utabanim stazama. Ipak, ovakva staza relativizacije Drugog svetskog rata je retko viđena.

Ovakve priče su se obično smeštale u ratove poput Korejskog ili kasnije oko angžaovanja u Vijetnamu, ili je pak bilo tako nečega i u filmu o Drugom svetskom ratu ali uvek sa katarzičnom dimenzijom suočenja sa nacizma.

James Garner i Julie Andrews su vrhunski kao zaljubljeni par, posilni važnog admirala i devojka-šofer u britanskoj vojsci. James Coburn je takođe efektan kao oficir koji odluči da postane ratnik iako je uljuljkan u pozadini.

Hiller nikada nije bio u boljoj formi, ne samo u radu sa glumcima veće i u vizuelnom smislu. Otud je ovaj film klasik na svim nivoima, i čini se da je kvalitet učinio da se osnovna kontradikcija ovog filma potpuno zakopa pod naslagama raznih kvaliteta.

* * * * / * * * *

New U.S. Release
Hanna
(U.K.-Germany)
By Justin Chang
Saoirse Ronan stars as the title character in director Joe Wright's new thriller 'Hanna.'

A Focus Features (in U.S.) release and presentation of a Holleran Co. production, a Sechzehnte Babelsberg Film/Neunte Babelsberg Film co-production in association with Twins Financing, with the support of Medienboard Berlin-Brandenburg, Filmfoerderung Hamburg Schleswig-Holstein, Deutscher Filmfoerderfonds, Filmfoerderungsanstalt. Produced by Leslie Holleran, Marty Adelstein, Scott Nemes. Executive producer, Barbara A. Hall. Co-producers, Carl Woebcken, Christoph Fisser, Henning Molfenter. Directed by Joe Wright. Screenplay, Seth Lochhead, David Farr; story, Lochhead.
Hanna - Saoirse Ronan
Erik - Eric Bana
Isaacs - Tom Hollander
Rachel - Olivia Williams
Sebastian - Jason Flemyng
Marissa - Cate Blanchett
Sophie - Jessica Barden
Joe Wright's "Hanna" is an exuberantly crafted chase thriller that pulses with energy from its adrenaline-pumping first minutes to its muted bang of a finish. Not as richly imagined as one would hope in the final estimation, but entirely gripping while it lasts, this futuristic fairy tale announces Wright as an outstanding director of action, and Saoirse Ronan, in the title role of a teenage assassin, again proves a consummate muse. At times suggesting the genesis of an arthouse "Bourne"-style franchise, Focus release will require critical support to hit that elusive sweet spot where pulpy and rarefied tastes occasionally converge.
First seen stalking a deer through the woods in northern Finland, armed with a pistol, knife and bow and arrow, Hanna (Ronan) is clearly no ordinary 16-year-old. Possessed of an alabaster complexion and blue eyes that project intelligence and resolve, she lives in wintry seclusion with her widowed ex-CIA father, Erik (Eric Bana), who has reared her to be a soldier, prepared to run or fight at a moment's notice. While Erik fears for her safety in the outside world, Hanna has grown impatient with their fugitive existence and craves the adventure she knows she's been groomed for.

Agreeing to reunite in Berlin, the two split up, and Hanna soon falls into the clutches of malevolent intelligence agent Marissa Wiegler (Cate Blanchett, sporting a loathsome red bob of hair). Interrogating her captive from behind one-way glass, Marissa betrays a disturbing fascination with the child, whom she recognizes as a formidable foe. And Hanna immediately proves how ruthless she can be, dispatching a succession of armed guards and escaping from the CIA compound, only to find herself stranded in the middle of the Moroccan desert.

The abrupt visual transition from cool blues to sun-scorched earth tones may remind the viewer of the glorious Technicolor moment when Dorothy realized she wasn't in Kansas anymore, even if the image here provokes unease rather than wonderment. It's one of many points at which scribes Seth Lochhead and David Farr consciously (at times self-consciously) evoke the world of fairy tales, from the witchy stepmother embodied by Marissa to the vaguely nightmarish funhouse that furnishes the film's climax (Sarah Greenwood's production design meshes brilliantly with the fine location work done in Finland, Germany and Morocco).

As in "The Wizard of Oz," the heroine's journey is studded with piquant supporting characters, namely Sophie (Jessica Barden, a delight), a tart-tongued British teen on vacation with her family. This interlude provides not only a thoroughly welcome comic respite but also a strongly affecting payoff as Hanna experiences her first brush with real friendship; tellingly, it's through Sophie's perspective that the film raises the uncomfortable question of whether we're supposed to view Hanna as a snow-white heroine or a cold-blooded killing machine.

Indeed, the script's militant daddy-daughter relationship is sure to generate comparisons to the similar dynamic in last year's "Kick-Ass," and online chatter has already hailed Hanna as a slightly older incarnation of Hit-Girl. The crucial difference is that while "Hanna" derives a major rush from the sight of a pint-sized girl punching, shooting and slashing her way to safety, it delivers the goods with a relatively straight face, sans smirks or chuckles, and it doesn't shy away from the ethical ramifications of its twisted premise.

Hanna may fulfill the lusty girl-power fantasies of a certain segment of the audience, but Wright is every bit as invested in her outcome as the viewer is likely to be. In addition to the martial-arts training she undertook for the role, Ronan, as spirited here as she was in "Atonement," endows the character with emotional and moral dimensions that the film, even at its most preposterous, takes seriously.

Though foreshadowed all along, the endgame falls short of the windup, not least because Bana's tough-but-tender dad and Blanchett's archly comic villainess, however effectively played, are ultimately conceived along thin, familiar lines. Hanna's key dialogue in that deer-hunter prologue -- "I just missed your heart" -- could easily describe the film's faulty emotional aim here. Inasmuch as it resembles a comicbook origin story, "Hanna" might have done well to save some of its disclosures for the putative sequel; certainly it could have used less of Tom Hollander's louche performance as Marissa's vile henchman.

But if the destination is a letdown, the ride is a consistently startling, even thrilling one. Wright's past work has always breathed formal assurance, yet nothing quite prepares the viewer for the action chops he demonstrates here, as Alwin Kuechler's dynamic widescreen compositions and a stimulating score by the Chemical Brothers provide a dazzling framework for Jeff Imada's fight choreography. The long, sinuous tracking shots that the director made his stylistic signature in "Pride and Prejudice" and "Atonement" are fluidly and satisfyingly integrated into this combat-heavy context.

Camera (color, widescreen), Alwin Kuechler; editor, Paul Tothill; music, the Chemical Brothers; production designer, Sarah Greenwood; supervising art director, Niall Moroney; art directors, Sarah Horton, Ralf Schreck, Nick Gottschalk; set designer, Iris Paschedag; supervising set decorator, Katie Spencer; set decorator, Katharina Birkenfeld; costume designer, Lucie Bates; sound (Dolby/DTS), Roland Winke; supervising sound editor, Chris Scarabosio; sound designers, Craig Berkey, Scarabosio; special effects supervisors, Gerd Feuchter, Die Nefzers; special effects coordinator, Klaus Mielich; visual effects supervisor, Brendan Taylor; visual effects, Mr. X; stunt coordinator/fight choreographer, Jeff Imada; associate producer, Josephine Davies; assistant director, Guy T. Heeley; second unit camera, Martin Kenzie; casting, Jina Jay. Reviewed at Clarity screening room, Beverly Hills, March 16, 2011. MPAA Rating: PG-13. Running time: 111 MIN.
(English, Arabic, German, Spanish, French, Italian dialogue)

Pogledao sam THE MAN FROM NOWHERE Jeong Beom Leeja južnokorejski akcioni triler koji u sebi spaja ono što je dobro i sveže u južnokorejskom pogledu na tradicionalne američke žanrove i ono što je slabost njihovog pristupa tim temama.

Naime, Južna Koreja usled relativnog nedostatka tradicije žanrovskog filma naročito u ovim tipičnim repertoarskim formama u kojima Holivud dominira, poput akcionog trilera još uvek uspeva da tim temama priđe sa izvesnim žarom i nekonvencionalnošću sa kojima Holivud odavno ne samo da im ne prilazi već ih ni ne tretira ozbiljno. Štaviše, čini se da Holivud danas u stvari podjednako pokušava da ponovo pronađe smisao u tim žanrovima ali na drugi način, tretirajući ih postmoderno ili sa nekim dodatnim spinom poput angažovanja reditelja koji nisu specijalisti za to. Otud su holivudski filmovi koji su poslednjih godina uspeli da se nametnu kao standard za tu vrstu filma naslovi poput THE BOURNE SUPREMACY ili RED.

Ostatak strejt ponude, bez nekih naročitih dodataka, Holivud je prosledio na DTV gde tim žanrom suvereno vladaju nekadašnje bioskopske zvezde koje su ga i učinile popularnim.

U Koreji pak, još uvek postoji kapacitet da se bez stida snimi film o nekadašnjem operativcu tamošnje tajne službe koji sada radi kao tihi, usamljeni, vlasnik zalagonice ali spreman je da ponovo stupi u akciju kako bi zaštitio jednu devojčicu čija je mati pošla stranputicom.

Stepen ozbiljnosti sa kojom prilazi ovoj premisi koja je već od opisa lika potpuno seagalovska je impresivan i još da nema ozbiljnog problema koji datira iz ranih dana razvoja ovoga što danas znamo kao korejski repertoarski film a to je užasna derivativnost, a ovde je deriviran LEON, mogli bismo reći da je THE MAN FROM NOWHERE imao potencijal da bude veliko osveženje. Međutim, slično nama poznatom slučaju ČETVRTOG ČOVEKA u kome je sličnost sa Bourneom bila veliki hendikep i znatno degradirala film, ovde je isti slučaj sa LEONom. Doduše, LEON objektivno nije bio toliko skoro da bi stvorio problem kao što je BOURNE ULTIMATUM stvorio ČETVRTOM ČOVEKU kad su izašli praktično u isto vreme, ali u principu u ovo vreme se i u Holivudu kuvalo par filmova sa akcijom i spojem male dece sa herojima poput KICK ASS i sl. Dakle, THE MAN FROM NOWHERE je svoj utisak pokvario oslanjajući se na jedan trenutno eksploatisani koncept.

S druge strane, sasvim je razumljivo da ako pogledamo prilično visok nivo realizacije ovog filma, možemo pretpostaviti da je ova pozajmica više bila namera nego greška, odnosno da je reč o ekipi koja zna šta radi i da su naprosto osetili kako je korejskom filmu potreban film sa takvom karakternom dinamikom.

Drugi problem, ako se to može smatrati problemom a ne lokalnom idiosinkrazijom jeste sam format filma. Naime, THE MAN FROM NOWHERE traje skoro dva sata iako nema previše razloga za to. Znamo da jak akcijaš može bez problema da traje toliko, ali ovaj film prosto ipak nije to i ima dosta praznog hoda, suvišnih karakternih vinjeta, rekao bih čak ustupaka bizarnostima koje se očekuju od korejskog filma, možda i baš od stranaca. Otud su protivnici seagalovskog lika ovde bizarni kriminalci skloni tipičnim chanwookovskim vidovima kriminala poput trgovine organima i sl.

Ako se puka bizarnost i drastičnost chanwookovskog tipa mogu smatrati kao exploitation adut, ono gde THE MAN FROM NOWHERE onda tupi svoju oštricu jeste odricanje od onog što je možda najsnažniji adut korejskog filma o opsesivcima, psihopatama i osvetnicima a to je transformacija "običnog čoveka" u izopačenu mašinu za ubijanje, premda čak i Kim Ji Woon u svom I SAW THE DEVIL nudi glavnog junaka koji je pripadnik službi bezbednosti.

Zanimljiva je otud ta ideološka dimenzija prisutna u THE MAN FROM NOWHERE i I SAW THE DEVIL gde imamo junake iz tajnih službi koji čiste ulice od šljama, što je jeste u izvesnom smislu bilo prisutno kao tema naročito u reakcionarnom američkom exploitationu u post-vijetnamskom periodu sa tipičnim narativom o iscrpljenom ratnom heroju koji je krvario za pogrešnu politiku a onda se vratio kući i zatekao groznu hipokriziju među onima koje je otišao da brani/zastupa. Ne uspevam tačno da prepoznam simptome u južnokorejskom društvu koji bi mogli objasniti to okretanje bezbednjaka prema "unutrašnjem" neprijatelju. Naime, koliko god se južnokorejski film trudio da postojanje Severne Koreje tretira prevashodno kao tragediju grupe ljudi pa tek onda kao neki represivni režim i protivnika, Južna Koreja definitivno ima protivnika koji je za njihove pojmove vrlo prisutan i aktivan i za razliku od Vijetnama nije preko sedam mora i sedam gora. Otud okretanje bezbednjaka unutrašnjem neprijatelju ili ima neko značenje ili je potpuno kopiranje američkog modusa, u kome pak itekako ima značenje. Ne znam, ali pokušaću da saznam.

U triptihu osvetničkih filmova koji čine DEVIL, VENDETTA i NOWHERE, ne naročito kvalitetni VENDETTA mi je ostavio najsnažniji utisak. Ipak, isto tako, NOWHERE i nije tipičan korejski revenge film, već pre akcioni triler koji svoju priču shvata ako ne ozbiljno a ono ambiciozno pa se u tom smislu tu i tamo nadovezuje na korejski revenge film kao legitimisanu "umetničku formu". Kao fan akcionog filma, naravno, radujem se da ih neko tako ozbiljno radi, i u svakom slučaju ovaj film je obavezna lektira za fanove žanra, uprkos svojim, kako već rekoh brojnim i često vrlo ozbiljnim nedostacima.

* * 1/2 / * * * *

7 Reasons Vladimir Putin Is the World's Craziest Badass

Ovo je Srpstvo u svojoj vaskolikosti...

Pogledao sam IZA STAKLA Zrinka Ogreste, vrlo interesantnu urbanu melodramu iz 2008. godine. Reč je o filmu koji na planu inscenacije i rediteljskog koncepta ide jednom dosta poznatom ali za naše uslove dinamičnom i svežom linijom, gde priču smešta u par dana, u jednostavan ljubavni trougao i pripoveda je uvodeći gledaoca u središte situacije umesto da konstituipe narativ u jednom "pričam ti priču" kalupu koji bi regionalnom filmu bio svojstven. U tom smislu, IZA STAKLA dosta podseća na nekakav danski ili britanski film sa svojom neposrednošću, efikasnošču, situacijama u koje gledalac samo bane a onda sam mora da poveže konce.

Ogresta uz asistenciju Ivana Gorana Viteza na poziciji pomoćnika, a Viteza znamo kao reditelja jako zanimljivog ŠUMA SUMMARUM, uspeva da ovaj film učini vrlo dinamičnim i na planu inscenacije, sa dosta mizan-kadrova, pokreta kamere, modernih rešenja, i u slučaju ovakvog rediteljskog pristupa jedino što se nameće kao problem zapravo jesu glumci koji ne mogu da isprate ovu dinamiku, ne mogu da se priviknu na takav tempo, na situacije koje nisu postavljene tipično, od "Akcije!" do "Stopa!" nego se moraju igrati dosta spontanije. Pa ipak, mislim da je IZA STAKLA uzorna urbana melodrama za regionalne okvire, neuporedivo efektnija od recentnog Grlićevog rada NEKA OSTANE MEĐU NAMA koji je pokušao da se nametne kao neki "zlatni standard".

IZA STAKLA jeste autsajderski pa samim tim i naslov lakši za sticanje simpatija od Grlićevog, ali nezavisno od tog odnosa mejnstrima i oboda glavnih tokova, reč je o mnogo boljem filmu.

Oni koji očekuju od filma da bude neki groundbreaking naslov za razotkrivanje ovoga ili onoga, a to je hipoteka koja se nameće regionalnim filmovima, uvek mogu da kažu da ovaj film "nije nišpta naročito". Možda je i tako ali je ovo vrlo pristojno urađeno "ništa naročito" koje po svom korespondiranju sa savremenim dostignućima deluje impozantnije od mnogih drugih regionalnih naslova sa većim ambicijama.

* * * / * * * *

6 Classic Series You Didn't Know Were Made Up on the Fly

Ovo treba čitati prisećajući se Bobanovih tvrdnji da priču treba sesti pisati kada si već smislio kraj itd.

Pa dobro, nije baš da ovo u potpunosti osporava Bobanovu teoriju, ovo je više pitanje nekih produkcionih okolnosti. Ipak, u onoj meri u kojoj je Boban to tvrdio, i dalje stoji ta teza.

Pogledao sam JOE KIDD Johna Sturgesa, star western sa Clint Eastwoodom, snimljen po scenariju Elmore Leonarda. Zanimljivo je da je Sturges režirao ovaj film dosta drugačije od svojih ranijih klasičnih vesterna, očigledno je da mu je bio zadatak da Clinta sinhronizuje sa novim vestern tokovima čiji je on i bio rodonačelnik kao glumac u Evropi i Americi. U rediteljskom smislu, Sturges međutim donosi kako niz kvaliteta tako i osnovni problem ovog filma. naime, Sturges donosi jedan svež odnos prema scenografiji Divljeg zapada, ambijentima koje tretira bliže tadašnjim krimićima na tragu PRIME CUTa nego kaubojskog filma - međutim, s druge strane ne uspeva da prevaziđe suštinski problem a to je da nije dovoljno potencirao adute Clint Eastwooda u filmu koji je po efiniciji ipak star western. Ali star western u kome se star ne ističe kako treba, i onda na kraju epizodisti poput Don Strouda uspevaju da zasene ne samo Eastwoda već i Duvalla koji igra negativca.

Međutim, uprkos ovom krupnom nedostatku JOE KIDD itekako unosi svežinau u američki vestern svoga doba, ne samo kroz priču o krajnje moralno ambivalentnim junacima i dosta direktnu kritiku ulaska kapitalizma na Divlji Zapad već i na planu prilaza bioskopskoj akciji po kojoj je vestern bio poznat. Sturges iako dolazi iz jedne druge škole vesterna uz direktora fotografije Bruce Surteesa, Siegelovog učenika, unosi dosta svežeg i modernog pristupa ambijentima i akciji, i šteta je što filma naprosto nije kompletniji u svom izrazu.

Doduše, dosta kratka minutaža sugeriše da se filmu nešto desilo u montaži. Ipak, upravo efikasnost filma i omogućuje da se nedostaci prevaziđu i da JOE KIDD stoji i kao pitak i kao istorijski zanimljiv naslov.

* * * / * * * *

Pogledao sam NADINE Roberta Bentona, krimi-komediju iz 1987. godine u kojoj on pokušava da napravi podsećanje na nekoliko starih holivudskih žanrova kao što su screwball, noir i hičkokovski triler. Nažalost, u ovoj mešavini Benton uspeva da izvuče jedan dosta jednostavan primer star-driven vodvilja što samo po sebi nije loše, film je dinamičan, ali to definitvno nije nivo koji bi trebalo da ima film u kome igraju Jeff Bridges, Kim Basinger i Rip Torn.

Benton se revizijom holivudskih žanrova bavio mnogo uspešnije ranije ali ovo sad je više pokušaj da se spoji revitalizacja starih žanrova i komercijalni film ali NADINE nije vrhunski primer ni jednog ni drugog.

* * 1/2 / * * * *

Wayne Kramer ("The Cooler") has apparently stepped aside from the director's chair of the upcoming Sylvester Stallone-led action feature "Headshot" for IM Global and EMJAG Productions says Deadline.

The story follows Stallone's character, a New Orleans hitman, who teams up with a young NYPD detective in a high-stakes investigation that leads from the dingy back alleys of The Big Easy to the power corridors of Washington, D.C.

The unlikely duo, brought together by two vicious murders, take on all who stand in their way, and are willing to sacrifice everything to exact revenge. Alessandro Camon ("The Messenger") penned the script.

Kramer has apparently dropped out after clashing creatively with Stallone on the direction of the film, and a replacement is now being sought. Shooting was to kick off next month in Louisiana and New York, no word if this will cause a delay though it seems likely.

The other possibility is that Stallone himself, who recently backed out of directing "The Expendables" sequel, could step into the director's chair. Alexandra Milchan, Alfred Gough, Miles Millar and Kevin King Templeton remain attached to produce.

Update: Stallone has met with Walter Hill ("48 Hrs.," "The Warriors") about taking over the job. It's also been revealed that the 'creative differences' between Kramer and Stallone were that the star wanted to make a dark comedy while Kramer's vision was "much darker and exceptionally more violent" than how the project was originally conceived.

Working Title Films and PeaPie Films have acquired film rights to Andy Mulligan's acclaimed novel "Trash" according to a just issued press release.

The contemporary thriller is set in the third world and follows three boys who sort through rubbish mounds to make a living. A surprise discovery soon sets them on an adventure pitting their wits against corruption and authority.

British TV and filmmaking legend Richard Curtis ("Blackadder," "Notting Hill," "Vicar of Dibley") will adapt the novel into a script, while Oscar nominee Stephen Daldry ("The Hours," "Billy Elliot") is attached to direct.

5 Soviet Space Programs That Prove Russia Was Insane

Fresh from his behind-the-camera debut with a modern reimagining of William Shakespeare's "Coriolanus," Ralph Fiennes is reportedly already circling his next project, an adaptation of George Orwell's "Burmese Days." The actor, though, is presumably eyeing it as a starring vehicle rather than a directing gig as he is also looking to bring "Morning Glory" helmer Roger Michell on board the project, which is being produced by Avram Ludwig with a script by "Fair Game" scribe John Henry Butterworth.

No doubt inspired by Orwell's own years as a police officer in the Indian Imperial Police force in Burma, the political thriller follows the story of John Flory, a mid-thirties timber merchant (and presumably the role Fiennes is chasing) who befriends a local being targeted by the sub-divisional magistrate of their state. Adding to the intrigue is the introduction of Elizabeth Lackersteen, an unmarried English girl who offers Flory an escape from his solitary hell. A full synopsis, courtesy of its Amazon page, after the jump.

    James Flory is a timber merchant, whose facial birthmark serves as an outward expression of the ironic and left-leaning habits of mind that make him inwardly different from his coevals. Flory appreciates the local culture, has native allegiances, and detests the racist machinations of his fellow Club members. Alas, he doesn't always possess the moral courage, or the energy, to stand against them. His almost embarrassingly Anglophile friend, Dr. Veraswami, the highest-ranking native official, seems a shoo-in for Club membership, until Machiavellian magistrate U Po Kyin launches a campaign to discredit him that results, ultimately, in the loss not just of reputations but of lives. Whether to endorse Veraswami or to betray him becomes a kind of litmus test of Flory's character.

    Against this backdrop of politics and ethics, Orwell throws the shadow of romance. The arrival of the bobbed blonde, marriageable, and resolutely anti-intellectual Elizabeth Lackersteen not only casts Flory as hapless suitor but gives Orwell the chance to show that he's as astute a reporter of nuanced social interactions as he is of political intrigues. In fact, his combination of an astringently populist sensibility, dead-on observations of human behavior, formidable conjuring skills, and no-frills prose make for historical fiction that stands triumphantly outside of time.

It remains to be seen how far and/or fast this project can develop but, at this point in time, it's probably just early interest from Fiennes being piqued. The actor's upcoming scehdule is fairly light but he does have storyboard artist Temple Clark's directorial debut "Coronet" on the horizon. That project co-stars Olga Kurylenko and follows the story an English graphic designer (Fiennes) working in Prague who begins an affair with his cleaner (Kurylenko). Who would pass on that role? Shooting will take place this fall in London and Prague.

Teško je biti pametan prilikom suočavanja sa filmom ZDUHAČ ZNAČI AVANTURA Milorada Milinkovića Debelog koji bi se mogao smatrati svojevrsnim prequelom tinejdžerske serije TNT. Naime, s jedne strane ovo je film koji dolazi od reditelja koji iza sebe ima tri filma, od toga dva blokbastera i jedan sasvim solidno gledan ako imamo u vidu koliko je grozan, reč je o žanru koji kod nas ima svoje mesto i nekakvu ciljnu grupu, a sve to je opet do te mere grozno da je gotovo ispod svake kritike.

Međutim, s druge strane, na nekom bizarnom nivou, ZDUHAČ samo u pojedinim domenima uspeva da se zapljune u domenu najgoreg, čak i u okvirima recentne domaće produkcije koja je u proseku reklo bi se nešto bolja nego što je bila. Naime, taman kada bi se ZDUHAČ počeo ismevati zbog naslova, setimo se da je u bioskopima trenutno film koji se zove MA, NIJE ON TAKAV, dakle film koji će još jako dugo abolirati svaki glup naslov srpskog filma. S druge strane, kada bi se ZDUHAČU prišlo tehnički, on je i ovakakav-kakav je ipak AVATAR u odnosu na PLAVI VOZ recimo koji je postavio nove standarde apsolutne nemuštosti kod nas. Međutim, ono u čemu je ZDUHAČ ipak nenadmašan jeste domen vođenja priče, čak ne ni scenarija, već vođenja priče u najširem smislu, od režije preko montaže do scenarija iz koga je sve to proisteklo.

Otud je ZDUHAČ jedna salata slabo povezanih scena, koje same po sebi ni ne nude neki naročiti kvalitet i osim par relativno vitalnih stonerskih gegova, sve to je mahom samo mučno za gledanje.

Međutim, manje više što je rezultat mučan, dešava se to i u boljim kućama i kod boljih autora. Problem je u tome što ovaj film pokazuje apsolutno odsustvo bilo kakvog truda, kako na nivou celine tako i na mikroplanu, i ta potpuna nebriga, taj totalni javašluk na kom je izgrađen ovaj film čine da bude toliko grozno iskustvo.

Prosto naša kinematografija je premala za ovu vrstu uzaludnog trošenja vremena i strpljenja publike, naročito ako imamo u vidu da je posle MONTEVIDEA situacija bila zrela da se publika vrati srpskom filmu. Međutim, sa komercijalnim pokušajima poput MA NIJE ON TAKAV i ZDUHAČA teško da će se bilo gde vratiti. ZDUHAČ po prvi put, i u još drastičnijoj meri od SREĆKA, pokazuje Debelog u znatno manjoj komunikaciji sa publikom nego inače. U bioskopu sinoć bilo je nešto malo smejanja i to na silu, ljudima je bilo glupo što su došli na komediju a ne smeju se pa su onda sami nekako nalazili povode da se nasmeju za svoje pare. Ali ni taj bedni i proređeni smeh nije bio autentičan.

Pogledao sam PAUL Grega Mottole koji se, barem što se mene tiče, pojavio sasvim iznenano na našem bioskopskom repertoaru. Šteta je što Pegga i Frosta u svom "Cornetto" fazonu nismo imali priliku da prvi put vidimo na velikom ekranu u nekom filmu Edgar Wrighta ali sada, šta možemo, poklonu se u zube ne gleda, mislim da je neverovatan eksces što smo uopšte dobili i PAULa. Uz sve to, PAUL je stvarno odličan film, vrlo zabavna komedija o dvojici britanskih geekova na road tripu kroz Ameriku, tokom kog u povratku sa Comic Cona žele da obiđu ključne UFO lokalitete. Na tom putu oni nailaze na pravog vanzemaljca, onog koji je zapravo sleteo na Zemlju i decenijama potom sarađivao sa američkom vladom između ostalog ne bi li senzibilirali Zemljane za susret sa bićima sa druge planete.

PAUL istovrmeno funkcioniše kao dinamična i prilično zabavna road movie komedija, koja se ubrzo prtvori u svojevrsni chase movie - ali isto tako kao i uvek sa Frostom & Peggom sve to je i komentar popularne kulture. Raznih detalja u kojima se podseća na čuvene filmove i priče ima jako puno ali srećom oni nisu sami sebi svrha tako da u filmu sasvim dobro može da uživa i neko ko nije toliko upoznat sa temom. Ipak, naravno, skoro je sigurno da niko neće zalutati na PAULa, a tako mi se čini i po publici koja ga je sinoć gledala u Koloseju - reklo bi se da niko nije zalutao da gleda komediju sa smešnim Englezima.

Greg Mottola je uspeo zahvaljujući svom radu na televiziji a zatim i sa SUPERBADom da se nametne kao ozbiljan reditelj komedija, i da izbegne tavorenje u nekim generic projektima, tako da je PAUL ne samo dobar povratak za njega u svet komedije posle ADVENTURELANDa već je i po svemu vrlo ambiciozan film. Iako Mottola nije formalno atraktivan kao Edgar Wright, rediteljski postupak koji nudi je odličan, ima integritet i PAUL stvarno izgleda kao ozbiljan film bez nekih tipičnih propusta koji se javljaju u vizuelnom ili tehničkom smislu u komedijama.

Isto tako, Mottola je okupio sjajnu ekipu svojih saradnika iz ARRESTED DEVELOPMENTa koji su danas ioanko okosnica američke komičarske scene. U tom smislu PAUL je All-Star kolekcija komičara kao što je u svoje vreme bio BLUES BROTHERS sa kojim deli dosta sličnosti i moglo bi se reći da je PAUL svojevrsni BLUES BROTHERS za savremene geekove.

U svakom slučaju, treba ga ispoštovati na velikom ekranu jer to definitivno zaslužuje. Čini se da za razliku od SCOTT PILGRIMa i u svetu uspeva da izvuče geekove iz kuće.

* * * / * * * *

Pogledao sam TEENAGE PAPARAZZO Adriana Greniera koga znamo pre svega kao Vincea Chasea iz ENTOURAGE premda je on kao Di Capriov back up godinama pre toga vrlo uporno radio u indie filmovima. Ovo je njegov rediiteljski rad, dokumentarni film sa kojim dodatno želi da ojača svoju poziciju novog multitalentovanog indie filmmakera pošto je već postao svojevrsna zvezda igrajući zvezdu.

U ovom filmu on pokušava da napravi refleksiju u odnosu na svoju poziciju zvezde i to zvezde koja je postala zvezda igrajući zvezdu time što se fokusira na slučaj dečaka koji radi kao paparaco. Ovaj kurozitet, da postoji home schooled dečak koji uz dozvolu roditelja provodi noći po pločnicima snimajući zvezde nudi dosta zanimljivih mogućnosti za dokuemnatrni film ali isto tako zalazi i na jednu vrlo problematičnu teritoriju kada je reč o moralu.

Naime, ponašanje tog dečaka je nesumnjivo infantilno i pogrešno i ono se savršeno uklapa u ponašanje paparaca inače, s tim što je dečak ipak nezreo i zbog toga je budala a oni su iskompleksirani i prilično ljigavi. Grenier međutim dolazi na granicu da ovo pogrešno ponašanje analizira i objašnjava što je jedan moralno krajnje diskutabilan postupak. Ipak, na kraju, Grenier zauzima stva, iskoračuje iz analize i čini "sve" da dečaka "istera" na pravi put iz pakla u koji je zalutao uz pomoć okoline, medija i roditelja.

Grenier je snimio vrlo atraktivan i dinamičan film, vođen godarovskom paradigmom da dobar dokumentarni film liči na igrani a u realizaciji je pomoglo i dosta ljudi iz tehničke ekipe serije ENTOURAGE. Sebe je stavio u glanu ulogu naratora i istraživača i uprkos tome što, kao i većina "istraživača" dosta glumi kod njega to prosto ide prirodno upravo zbog specifične glumačke karijere na koju uostalom i sam referiše u ovom filmu.

Uprkos svemu, međutim, TEENAGE PARAZZO uspeva samom temom da se zaštiti od statusa zadovoljavanja Adrianove sujete i pokazuje se kao vrlo pristojan rediteljski rad.

* * * / * * * *

Pogledao sam EAST SIDE STORY, dokumentarni film o mjuziklima nastalim iza Gvozdene Zavese koji su režirali Dana Ranga i Andrew Horn. Dokumentarac je u načelu interesantan i informativan iako ima preveliki akcenat na istočnonemački mjuzikl uprkos tome što čak i sami inserti u filmu sugerišu da je u drugim zemljama, naročito recimo u Čehoslovačkoj bilo još specifičnijih predstavnika ovog žanra. EAST SIDE STORY ne može da zaobiđe sovjetski mjuzikl koji uostalom datira još pre rata, reditelje poput Aleksandrova i Pirjeva, međutim, na kraju fokusira se na istočnonemački mjuzikl koji je nastajao u periodu relativne otvorenosti DDRa i ponajviše je delovao kao kopija zapadnog mjuzikla, između ostalog i po tome što se uz manje socijalističke korekcije zaista bavio eskapističkim temama i simulacijama zapadnog eskapizma. U sovjetskom mjuziklu to nije bio slučaj, on je slavio radost rada a plesne numere su bili stilizovani primeri fizičkog rada koji je koreografisan i sproveden uz muziku. Češki je pak više govorio o urbanom lifestyleu, slično našem LJUBAV I MODA.

No, u svakom slučaju, u odsustvu drugih ozbiljnih radova na ovu temu, čak i sa ovakvim insistiranjem na istočnonmačkm mjuziklu koji dakle niti je bio dominantan niti je bio naročito socijalistički obojen, EAST SIDE STORY opet stoji kao dosta bitno ostvarenje za ljubitelje filma i one koje zanima istorija.

* * * / * * * *

Pogledao sam STREET KINGS 2: MOTOR CITY Chris Fishera. Reč je o DTV nastavku vrlo simpatičnog krimića Davida Ayera u čini je nastanak bio uključen i James Ellroy. Nastavak pokušava da se nadoveže na ton prvog filma, ali je snimljen u dosta brutalnim low budget uslovima, radnja je premeštena iz LA u Detroit, što je postalo inače tendencija novih DTV naslova pa je sličnoj migraciji pribegao i SWAT.

Chris Fisher se u ovom filmu potrudio da kao reditelj što više postigne tu B-atmosferu prljavih policijskih krimića, međutim istovremena potreba da sve bude glossy i da se kreće nekim "akcionijim" putem a sa druge strane budžetska ograničenja, čine da MOTOR CITY na kraju ipak deluje dosta hendikepirano i da u potpunosti funkcioniše tek od scene do scene.

Pa ipak, sama činjenica da je sniman u Americi, i da Fisher u saradnji sa Ray Liottom i Shawn Hatosyjem uspeva da mu ulije neki duh B-filma čini da se MOTOR CITY ipak izdvoji. U filmu ima i jedna odlična potera koja mu daje kredibilitet u akcionom domenu.

Posle faze snimanja po Istočnoj Evropi koja je u priličnoj meri ograničila DTV, STREET KINGS 2 uostalom kao i sam STREET KINGS vraća stvari na američke ulice i u ključ B-filma što je vrlo značajna stvar. Nažalost, MOTOR CITY je ostao samo nadomak zbilja zrelog B-naslova ali je svakako korak u dobrom pravcu jer se umesto na imitaciju skupljih filmova okrenuo pričanju vlastite priče.

* * 1/2 / * * * *

 Hvala za preporuku AMERICANIZATION OF EMILY deluje mi interesantno trejler a mogu srecom  da ga pogledam online na poslu .

gdje ima online?

na youtubu imas ceo film iz 11 delova, da sam kod kuce skinula bi ga za 20 min a ovako ........

tako mi i treba kad guglam ''AMERICANIZATION OF EMILY megaupload''...

Inače, pogledah THE POWER, kraj me iznenadio, ali hajlajt su ženski likovi, posebno sporedni su uvrnuti, Azijatkinja me skroz zbunila. Sama priča je i dalje starinska, ali način na koji je snimljena je ludilo.

Pogledao sam SOURCE CODE Duncan Jonesa sinoć, u nažalost potpuno praznom Tuckwoodu. Očigledno je sam bioskop Tuckwood u krizi jer ne pamtim da su čak i ovako manje kurentne projekcije ranije bile toliko prazne.

SOURCE CODE je svojevrsni "drugi debitantski film" Duncana Jonesa. Posle MOONa koji je bio postavljen kao showcase, i SOURCE CODE je opet takav film, pošto se u njemu oseća da Duncan Jones sigurno neće imati ishodište u ovakvim filmovima već da ima potencijala za nešto više. Da li je dobar potez rizikovati da se zarobiš kao "osrednji", mid-profile reditelj, ili odmah rizikovati nešto veće da drugim filmom, ostaje pitanje na nivou cele Duncanove karijere. No, siguran sam da on ima načine kako da se sada nametne i za nešto veće.

SOURCE CODE je film koji ima brojne probleme na nivou celine, međšutim pripada danas vrlo retkoj klasi filmova koji koketiraju sa hard SFom iako sam po sebi nije hard SF i zapravo je vrlo daleko od toga, međutim, već to koketiranje mu daje jednu produbljenost koja često nedostaje u recentnoj produkciji.. Naprosto, SOURCE CODE pripada onoj srednjebudžetnoj struji koja je i ranije imala tendenciju da daje najbolje filmove ali danas je ona izumiruća vrsta u Holivudu.

U tom smislu, SOURCE CODE uspeva da mnoge svoje nedostatke prikrije time što postoji okudica ovakvih filmova i time prikuplja jako velike simpatije.

Osnovni problem filma je u disbalansu između scena u kojima je junak isključen iz source codea i nalazi se u "svojoj realnosti". Naprosto, te scene su pravilu ne samo manje uzbuldjive, manje vizuelno interesantne, već i nude neka otkrića na nivou zapleta koja su poptilično očigledna. Doduše, Duncan se ni ne pravi da nam nudi neka "velika otkrića" ali naprosto mnoga odugovlačenja u informisanju junaka o njegovoj situaciji čine da opadne pažnja.

S druge strane, film potpuno oživi u vozu, u tom ulasku uSOURCE CODE i tu Duncan Jones u saradnji sa zmeckisovim DPjem Don Burgessom nudi konzistentnu, neprekidnu atrakciju. U tom domenu jedino što štrči je akcenat na romantični zaplet koji je u načelu u redu kao ideja ali reklo bi se da u datim okolnostima nije previše verovatno da junak stavi toliki akcenat na jurenje žena.

Isto tako, i sam kraj ima jedan ogroman logički gap koji sam po sebi čak i nije greška ali je perverzan kao ishodište i sasvim sam siguran da Duncan nije planirao da se film čita na takav način, no ovom prilikom to neću spoilovati. Ipak, mislimd a tu ima prostora za diskusiju, iako je sam kraj koncipiran kao vrlo čisto ishodište.

U svakom slučaju, SOURCE CODE je izašao u pravom trenutku i priznajem to mu svakako povećava ocenu sa * * 1/2 na * * *. Kao i sa MOONom, u odnosu na koji je napredovao, Duncan je ponovo imao sreće.

* * * / * * * *

Žižek se ovome raduje:

Having just tackled a remake with last year's "Let Me In", filmmaker Matt Reeves ("Cloverfield") is about to do a new version of another genre classic - John Carpenter's 1988 sci-fi cult classic "They Live" says Heat Vision.

Reeves will write and direct a new adaptation of Ray Nelson's short story "Eight O'Clock in the Morning" upon which "They Live" was based. The story deals with one man's sudden discovery that aliens walk among us with the populous unaware of their presence.

Carpenter's film was famous for its use of sunglasses which allowed wearers to see which humans were really aliens, its social satire of 80's consumerism, and the extended mano-e-mano fight between Roddy Piper and Keith David that wasn't exactly simulated.

Marc Abraham and Eric Newman are producing the film which will be released through Universal Pictures.

Blake Lively has become the frontrunner for the female lead in Oliver Stone's "Savages" at Universal Pictures reports Variety.

Based on the bestselling novel by Don Winslow, the story follows two best friend pot growers (Aaron Johnson, Taylor Kitsch) in Laguna who share a trippy girl named Ophelia. The duo are so good at their job that an enforcer (Benicio Del Toro) demands they work for his boss, a Mexican drug cartel matriarch (possibly Salma Hayek).

When they refuse, she is kidnapped and they're forced to come up with a fortune in ransom so they set out to hijack the cartel's drug supply. Lively would play Ophelia, a role Jennifer Lawrence was previously linked to until she signed on for "The Hunger Games".

Lively is said to be the top choice for a role that Teresa Palmer and Olivia Wilde were also in consideration for, and if she lands the part it will be over the role of Glinda the Good Witch in Disney's "Oz: The Great and Powerful" to which she's also been linked.

Shooting is aiming to kick off in June depending upon Stone locking down the role.

Mortal Kombat: Legacy - Mortal Kombat: Legacy - Ep. 1 (Brand new live action MK series!)

Islandski muzej falusa konačno dobio i ljudski eksponat

QuoteTanjug | 14. 04. 2011. - 00:02h | Komentara: 0

Muzej falusa u malom ribarskom gradiću Husavik na Islandu konačno je dobio svoj prvi, pravi primerak ljudskog penisa.


Ova neobična ustanova nedavno je dobila donaciju od porodice preminulog Pala Arasona, u obliku njegovog polnog organa koji će upotpuniti bogatu kolekciju organa kitova, foka, medveda i raznih drugih sisara.


Tokom godina, nekoliko ljudi je obećalo da će, nakon smrti, muzeju zaveštati svoj polni organ, među njima jedan Amerikanac, jedan Britanac i jedan Nemac, ali je porodica Arason prva koje je održala njegovo obećanje.
 


"Čekao sam tog čoveka punih 15 godina", kazao je agenciji AP Sigurdur Hjartarson, direktor muzeja, koji je veoma ponosan na novi eksponat.
 

Hjartarson je muzej osnovao pre 15 godina u Rejkjaviku, ali ga je kasnije preselio u Husavik, poznat, pre svega, kao mesto pogodno za posmatranje kitova.
Muzej falusa, koji je u međuvremenu postao važan deo lokalne turističke ponude, svakog leta posete stotine ljudi.


Zajedno s prvim ljudskim penisom u svojoj kolekciji, muzej sada broji 276 falusa, koji su ili u formaldehidu ili su osušeni, preparirani i okačeni o zid.
 

Hjartarson (69) kaže da je počeo da se interesuje za "falologiju" kada su mu, kao dečaku koji je živeo na selu, dali batinu od bikovog penisa, s kojom je terao stoku na ispašu.
 

Kasnije, kad se zaposlio u školi u blizini ribarske luke, kolege su mu donosili penise kitova na poklon.
 

"Tako sam počeo. Otvorio sam muzej pre 15 godina sa 62 primeraka, a sada ih imam 276", kazao je ponosno ovaj neobični kolekcionar.
 

Donacija Pala Arasona, bivšeg turističkog radnika koji je preminuo je 5. januara u 95. godini, zvanično je postavljena u muzeju prošle sedmice.
 

Hjartarson je kazao da donacija u potpunosti odgovara Arasonovoj ličnosti.
"Voleo je da bude u centru pažnje. Bio je veoma duhovit. Voleo je da se hvali i da bude provokativan", kazao je direktor muzeja, odbivši međutim da otkrije veličinu najnovijeg eksponata.
 

"Moraćete da dođete i sami vidite", dodao je on.

Penis od 170cm

"Zvezde" među ekspomatima su penis kita dug 170 santimetara, abažuri napravljeni od testisa bika kao i "neobično velika" falusna kost kanadskog morža.