ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Elem, u razmeni manga & anima kulturnih dobara sa gosn Perinom, došli smo do zaključka da mange i anime NE podrazumevaju nipofiliju, a bogami i obratno važi.  

Čudno ali istinito!

I dok čekam svoj prvi, taze prevedeni anima album   , palo mi na pamet da se preispitam po pitanju uzroka moje japanofilije. Sada, 20 years down the line, svi bi to lako povezali sa animama i mangama ali... zapravo nije tako.

Lično znam za 4 faze, a samo je prva (donekle) imala veze sa crtaćima. Kažem samo donekle, jer je ipak više veze imala sa... Berluskonijem.  

Kako? Pa eto, u ranim 80tim, pre no što je Berluskoni ispoljavao ikakve javne političke ambicije, bio je bogat vlasnik televizijskih kanala Retekvatro i Kanal 5, i opasno je napadao sitne lokalne stanice poput TV Pordenone i TV Padova, uvodeći u igru do tada nečuven sistem 24- sata emitiranja. A pošto u to vreme niko nije imao dovoljno fondova da pokrije tako sumanutu satnicu, svi su se oni naprasno okrenuli crtaćima, da tako donekle popune onu famoznu od-6-do-podne rupčagu. I nema tu zbora, najpraktičnijim materijalom za to krpljenje su se pokazali upravo crtaći sa polučasovnim epizodama, to uglavnom pravljeni u – pogađate –Japanu.

Okej sad, ja sam u to vreme taman bila prerasla glavnu ciljnu grupu za taj njegov  podvig, ali ipak, kad se zaglavite u babysitter situaciju sa ništa manje do petoro mlađih rođaka (tojest braće po tetkama i ujcima ), naprasno otkrijete sve vrednosti pop-kulture predškolskog uzrasta, pa se tako još uvek sećam onih famoznih Transformersa, koji su u to doba nudili fazone koje su i moje šetogodošnje rođačke bliznakinje sa lakoćom provalile: ej, pa ovo se skroz ponavlja! -  naime, ona famozna scena spajanja letelica u finalnog robota se, naravno, ponavljala u svakoj epizodi! Gotivno, zaista, pošto je to bila dvominutna scena zbog koje je vredelo gledanje cele epizode. Osim Transformersa, jedini crtać kojeg pamtim iz tog perioda bio je onaj o, (da, da, verovali vi meni ili ne) – teniskoj akademiji, koji je, za ono vreme, nudio nepojmljivu 'dubinu' likova i zavidno kompleksan (ako se ima u vidu da je bio i striktno šablonski) zaplet, u kom su 'zlice' mlatile servisima mlatile 'dobrice' u finom fazonu Serene Vilijams. Divan crtać, zaista, mada sam sve o njemu totalno zaboravila. Moje rođake bliznakinje ga se, naravno, i danas sećaju, ali pamte manje detalja od mene.

Drugi famozni uticaj je bio, naravno, Antonio Inoki - čovek koji je bio legenda kakvih danas naprosto nema. Fer je reći da su tupavi ameri skroz degradirali rvanje, ali, bože moj, šta pa to ameri nisu degradirali, ali fakt ostaje da je Inoki dostigao kultni status kakav su ostali mogli samo da imitiraju, i mada ga ja pamtim iz onih dana kao rvača koji je prešao svoj zenit, i danas mislim da je Inoki vrh vrhova. Ko zna, znaće, ko ne zna – na večitom je gubitku i to je to. Pored Inokija, svi rvači su izgledali naprosto drugorazredni foliranti, dok je Inoki bio i ostao maestro.  

Za treći famozni zaslužni su Borislav i Mihailo Stanić, koji su u samostalnom izdanju objavili "Bušido – Kodeks Samuraja", u tiražu od 3000 primeraka, od kojih je jedan zapao i mene srećnicu.  Inazo Nitobe je čovek toliko vešt peru da je sve važno tu bilo rečeno, i u knjižici od mizlih stotridesetak strana mogli ste da otkrijete tolike dubine duše Japana da su vam posle toga sve civilizacije bile otužno falične. A i sam Toširo Mifune na naslovnici vam je davao do znanja kako se u knjizi krije svet u koji vredi zaviriti, baš kao što je i Masaki Kobajaši to dao na znanje.  

Naravno, četvrti i finalni uticaj bio je kiberpank, koji je zanaveke fiksirao nipofiliju u tehnofilični okvir koji niti jedna civilizacija sem japanske ne bi mogla tako obilato da ispuni.

Tako da... biće ovde reči pomalo o svemu tome.  

Ja sam japansku kulturu upoznao kroz anime i mange. Može se reći, da sam zavoleo tu kulturu gledanjem ovih serijala. Recimo, "Rurouni Kenshin" je anime koji me ponukao da malo "proguglam", potražim literature o Meiji eri.  Naravno, kad čovek krene da se bavi nečim, kad zavoli određenu stvar, sam će želeti da se upozna sa kulturom iz koje je ta stvar ponikla. Tako je bilo i sa mnom.

Drugi razlog predstavljaju Murakami i Akatsugava. Rašomon i Kad padne noć. Dva japanska autora, dva romana/zbirke priča koja su me osvojila na prvu. Još jedna spona sa mojom nipofilijom. Mada, ja mogu reći da i nisam nipofil per se. Ja sam više...otaku.

Potom su tu, naravno i gejše. Ali nećemo o tome lol

Gejše, jej!

Pa, Perine, svi smo mi japansku kulturu upoznali preko pop-kulturnih aspekata. Tako ti je to, pop-kultura lako premosti sve prepreke. 

E sad, bilo bi supergenijalno da nam se javi neka dobra duša koja je voljna da OCRuje neke silne skenove, pošto sam ja bašbaš slaba sa time... 

Pa....Ne znam šta je OCR, ali pretpostavljam da je to skeniranje and čitanje? Kažem, ja sam preveo prvu svesku Berserk mange, ali sam malko peglao tekstić, pa čekam da mi to prebaci tip što radi tehničku obradu. Kad to bude, onda ću šibnuti link za download. Jes' da ima 35 sveski, ali opet, ispočetka se kreće! 

Ako ti nije frka čitati mange na engleskom, onda...Hm...

http://manga.animea.net/berserk.html

http://www.manga-plus.com/index.php/content-multimedia,categories,0-a

http://stoptazmo.com/

http://freemangadownload.com/

japlovers!! 

Stvar sa japfilijom može biti opasnija po mentalno zdravlje nego što se misli. Mog nekadašnjeg profesora iz predmeta 'kako raskopati ulicu i nervirati stanovništvo na 101 način' D.Ž.-a je koštala 15god života i dve god depresije. Naime, 60-ih, zaludi se on Japanom u tolikoj meri da je postao pravi samuraj, znači život po bušidu u fulu, osnivanje kendo saveza, dobijanje svih mogućih titula majstora koje belac može da dosegne... Čak je objavio i zbirku pesama o trešnjinom cvetu. Onda mu je 1976 pukao film po principu: 'Srbija, YU, Evropa... sve je sranje, odoh ja u Japan a vi se jebite'. Dođe ti on tako u Japan sav pun nadanja da je sad svoj međ' svojima i šta se dešava? Japanci jedva da su čuli bušido a kamo li da žive po njemu, njihovi majstori kenda su očajni u odnosu na evropske zaludjenike... Izdržao je oko tri meseca, shvatio da je Jap teška prevara i vratio se u YU. Sad, nije mala stvar živeti 15god kao japanac i onda se probuditi iz tog sna('moj svet je preko noći prestao da postoji' citat) i onda naravo dolazi padanje u depresiju, psihijatri i sve što uz to ide. Dve god mu je trebalo da se vrati u normalu. Šašavi su ti ljudi iz 70-ih, zar ne? 

To je kao pesme o kraljeviću Marku - taman shvatiš da je junak neopevani, a on na Kosovu bio sa druge strane.

Na Akademiji  28 će povodom stogodišnjice rođenja A.KUROSAVE,davati 7 filmova do sada
u Srbiji zvanično negledanih.
Cijelu svetkovinu otvara Џapanski hambasador(ne ćebe nego čovek)!

OMAŽ - Povodom stogodišnjice rođenja slavnog režisera Akire Kurosave, u Akademiji 28 od 25. oktobra najavljene su projekcije filmova koje publika u Srbiji do sada nije videla - ,,Pijani anđeo", ,,Pas lutalica", ,,Živeti", ,,Između neba i pakla" i ,,Riđobradi". Smotru će otvoriti ambasador Japana Tošio Cunozaki, a publika će u Galeriji Akademije umetnosti moći da pogleda i izložbu fotografija iz njegovih filmova, jedan originalni crtež dvostrukog oskarovca, njegov samurajski mač i odlikovanja koja je dobio.

Quote from: raindelay on 21-10-2010, 01:22:13
Stvar sa japfilijom može biti opasnija po mentalno zdravlje nego što se misli. Mog nekadašnjeg profesora iz predmeta 'kako raskopati ulicu i nervirati stanovništvo na 101 način' D.Ž.-a je koštala 15god života i dve god depresije. Naime, 60-ih, zaludi se on Japanom u tolikoj meri da je postao pravi samuraj, znači život po bušidu u fulu, osnivanje kendo saveza, dobijanje svih mogućih titula majstora koje belac može da dosegne... Čak je objavio i zbirku pesama o trešnjinom cvetu. Onda mu je 1976 pukao film po principu: 'Srbija, YU, Evropa... sve je sranje, odoh ja u Japan a vi se jebite'. Dođe ti on tako u Japan sav pun nadanja da je sad svoj međ' svojima i šta se dešava? Japanci jedva da su čuli bušido a kamo li da žive po njemu, njihovi majstori kenda su očajni u odnosu na evropske zaludjenike... Izdržao je oko tri meseca, shvatio da je Jap teška prevara i vratio se u YU. Sad, nije mala stvar živeti 15god kao japanac i onda se probuditi iz tog sna('moj svet je preko noći prestao da postoji' citat) i onda naravo dolazi padanje u depresiju, psihijatri i sve što uz to ide. Dve god mu je trebalo da se vrati u normalu. Šašavi su ti ljudi iz 70-ih, zar ne? 

Pogodio je zemlju, ali promašio vek.

Termin japanizam u praksi je jedno vreme označavao spoj budizma i šintuizma.
Jedan deo nacije bili su za budizam, drugi za šintuizam, a pomiritelji bi im često govorili:
Pre svega Japanizam. Ljubav prema Japanu i poštovanje i jedne i druge religije.
Danas su ove dve vere potpuno prepletene.

U svakom slučaju ja sam japanoofil (nipofil) i ta ljubav mi dobro dođe kao argument nekim našima, koji čitav moral poistovećuju sa hrošćanstvom i biblijom.
Takve najčešće pitam:

- Je li a je l u Japanu kao nema ljubavi prema bližnjima?
- Je l tamo svbi preziru kevu, ćaleta, brata, babu, ujku?
- Je l tamo nema praštanja, je l nema ljubavi, je l su ljudi stene?

I kad zaćute, onda im pobedonosno kažem: Eto. Vidite da se može i bez hrošćanstva!

Odakle ti to da nema hrišćana? Pa u Jap imaš 150 parohija i preko 250 crkava, tokijski bogoslovski fax... samo JPC-a, a gde su tu još ostali(katolici, protestanti...)

Da si čito Šoguna znao bi da u Niponu ima hrišćanstva

Vazda!

Quote from: Plottz on 21-10-2010, 23:25:08
OMAŽ - Povodom stogodišnjice rođenja slavnog režisera Akire Kurosave, u Akademiji 28 od 25. oktobra najavljene su projekcije filmova koje publika u Srbiji do sada nije videla - ,,Pijani anđeo", ,,Pas lutalica", ,,Živeti", ,,Između neba i pakla" i ,,Riđobradi". Smotru će otvoriti ambasador Japana Tošio Cunozaki, a publika će u Galeriji Akademije umetnosti moći da pogleda i izložbu fotografija iz njegovih filmova, jedan originalni crtež dvostrukog oskarovca, njegov samurajski mač i odlikovanja koja je dobio.

bož svašta, pa bili i pijani andjeo, i živeti, i ridjobradi, onomad kad su u istoj godini umrli i kurosava i toširo mifuEna, u kinoteci pravili cikluse, a možda i preostala dva navedena, al ako su bili, ja ih ne gledah, pa ne možem da tvrdim. al super što će biti opet!!

Quote from: raindelay on 21-10-2010, 01:22:13
Stvar sa japfilijom može biti opasnija po mentalno zdravlje nego što se misli.  

tvoje precenjivanje mentalnog zdravlja raje generalno nema nikakve veze sa japofilijom. Ljudi veruju u vanzemaljce, devičanski porođaj, raj i pakao, kozmičku pravdu ili vaginu, uroke u kokošjim nogama, čitanje sosa od kave ili čaja, tarot, horoskop, muti ili, uopšte, veruju u kognitivne sposobnosti sopstvenih genitalija. Bušido sa budalama nema bog zna kakve veze, sem utoliko što ih otvoreno prezire.

Meni je strejnž da taj profa nije shvatio da postoji nešto što se zove individualizam i slobodna volja svakog pojedinca. Ako je neko nipofil, ne mora da znači svi ostali moraju biti, niti da su svi koji žive u Niponu nipofili, i da žive po božetipomozi, Bušido kodeksu. Taj čovek se samo uhvatio za nešto što mu je pomagalo da preživi dane, nešto čime će opravdati nedaće i izdržati. Mada mi je to glupo, na neki način. Ja se mogu diviti ljudima, kulturi, ali ja sam ja, i ne mora da znači da....ne znam, što gledam anime, da nemam curu ili tako nešto. Ma, you get my point.

Bušido je etički sistem stvoren od strane davno nestalog društvenog sistema koji nudi uvid u poreklo i izvore japanskog viteštva, u njegov karakter i učenje, i najzad, u njegov uticaj i prijemčivost. Bu-ši-do doslovno znači "put ratnika" i primarno je nastao kao kodeks vojnog plemstva. To je noblesse oblige ratnika, kodeks moralnih principa koji se ratnik morao pridržavati da bi bio cenjen. A u ono doba, biti cenjen je bila vrhunska nadoknada, za razliku od današnje novčane ili štalivećekonomske. Glavnina kodeksa je bila verbalna, pa samim time i kulturna, jer se prenosila/davala isključivo preko krajnje selektivnog principa napredovanja pojedinca. Drugim rečima, škart nije mogao da dosegne finese tog kodeksa, prosto zato što nije bilo nikoga ko bi kodeks objašnjavao škartu. Sticanje znanja je bilo postepeno i rezultovalo je u samurajima, kasti odabranih i treniranjem prekaljenih stražara ili pratioca, koji donekle imaju analog u Cezarovim solduriima ili Tacitovim comitatiima. Znači, privilegovan stalež koji je možda i startovao kao sirov materijal, ali je kasnijim usavršavanjem pod majstorskim mentorstvom dosegao status životnog poziva. Naravno das u u tom procesu eliminisani svi slabi i malodušni primerci; sam process eliminacije je bio surov koliko i Spartanski a rezultat je zato bio filtracija ne samo fizičkih nego prvenstveno intelektualnih i emotivnih standarda. Čast je bila sinonimna sa obavezom a etikecija kaste je bila rezultat viševekovnog filtriranja standarda.

Sam kodeks je maestralni balans striktne moralnosti koja dominira bazičnim osećanjima divljaštva i stvara zdravu bazu za racionalne izvore individualnog opravdanja, zadovoljenja i razvoja. Bez striktnih moralnih kategorija koje uspostavljaju autoritet nad aktima brutalnosti i agresije uopšte, nema ni racionalnosti a stoga ni vrlina. Bušido kodeks je neprevaziđen ideal koji dopušta asimilaciju ne samo predrasuda kao takvih, nego i generalnih ustupaka koji ostavljaju dovoljno mesta za duhovni aspekat moralnosti. Hrišćanstvo kao moralna norma bi zapravo bilo i najpribližnije tom konkretno ustrojstvu i kodeksu, samo da nije smoždeno sopstvenom hipokrizijom erotskog kompleksa.

Niste me razumeli. Deo o bolesti je šala, međutim, ključna stvar je vreme dešavanja(poč '60-ih - sre '70-ih). Koje je nesrećni DŽ informacije( i koji je njihov kvalitet) on i ostatak sveta u to vreme mogao da ima
o Japanu? Posle WW2 Japan da bi promenio negativnu sliku o sebi slao  je upravo takve informacije ,kroz medije dostupne u to vreme, na koje je DŽ naseo tako da ne treba njega i ko zna koliko njih kriviti za nekakvu romantičnu sliku o tamo nekim ostrvima gde se kao živi po nekakvom super kodeksu i razmišlja se o trešnjinó cvetu. Kao što je Alex napisao, pogodio je on zemlju samo nije pogodio vek a za to u vreme dešavanja moje priče nije kriv on već uspešan marketing japana.

Za sve je kriv Kurosava i Mijamoto...

I Nekomimako Sako  100% ili je on beše Činez hmmh?

Za sve je kriva...Yoko Matsugane!



         

Vidi kako je mala! 

Veeeomaaaa mala, al ima poglede na sveeet!!!!! 

Tema kao stvorena za moj spisak japanskih autora i knjiga koje posedujem:

Grupa Autora           01. Veština Senčenja Grupa Autora           02. Veština Senčenja Haruki Murakami   Igraj Igraj Igraj Haruki Murakami   Južno od Granice, Zapadno od Sunca Haruki Murakami   Kad padne Noć Haruki Murakami   Norveška Šuma Haruki Murakami   Sputnik Ljubav Haruki Murakami   Okorela Zemlja Čuda i Kraj Sveta Haruki Murakami   1Q84 - prvi tom Haruki Murakami   1Q84 - drugi tom Haruki Murakami   1Q84 - treći tom Haruki Murakami   Kafka na Žalu Jasunari Kavabata   Igračica iz Izua / Mesec na Vodi Jasunari Kavabata   Hiljadu Ždralova Jasunari Kavabata   Lepota i Tuga Jukio Mišima           Posle Banketa Jukio Mišima             Žeđ za ljubavlju Kanzeburo Oe           Četiri Novele Kobo Abe                   Četvrto Međuledeno Doba Kobo Abe                   Žena u Pesku Macuo Bašo           Uska Staza ka Dalekom Severu Mari Akasaka           Vibrator Nacuki Ikezava           Nepomični Životi Rju Murakami           U Miso Supi R. Akutagava            Pakao i druge priče R. Akutagava           Rashomon Ueda Akinari           Priče Kiše i Meseca Šiga Naoja                Dug put kroz mračnu noć Joko Ogava              Bazen Kafu Nagai                Suparnice Šjusaku Endo           Ćutanje Osamu Dazai           Sunce na zalasku Ibuse Masuđi            Crna kiša Jasunari Kavabata    Hiljadu ždralova Đanćiro Tanizaki       Ključ Jukio Mišima            Mornar koji je izneverio more

Mislim da toga ima još, ali ne mogu sad da tražim i poslednjih par sam naknadno dodao

Тако је! Ево мог списка!

1.

Pročitaj Vibrator od Mari Akasake; retko dobar roman, od svega stotinjak stranica, izdala Laguna. I zanemari naslovnicu roze boje, molim te.

Хеј! Читао сам ја Јапанце...читао сам...читао сам Мурикамија...(кога сам ја због свог поремећаја пажње једно време упорно звао Микамура...али сва слова су ту!)

jbg iz privatnih razloga osobne prirode
ja mrzim japan...

ali dje god se okrenem vidim japan... na busu koji je donacija za gradski saobraćaj, na artiklima u filmovima koji nemaju veze sa japanom u omiljenom stripu nathan never
jučer kupujem  neku serdžadu kad japansko kineski kanjiji i katakana pismo

kao da sam proklet

inače imam skoro 500 japanskih filmova  valjda to pobrisati

Quote from: Savajat Erp on 17-12-2011, 21:23:30
Хеј! Читао сам ја Јапанце...читао сам...читао сам Мурикамија...(кога сам ја због свог поремећаја пажње једно време упорно звао Микамура...али сва слова су ту!)

Ne sporim; ali pročitaj i Vibrator! 

Note taken! 

http://klub-knjige.blogspot.com/2012/03/joko-ogava-bazen.html

Quote from: Perin on 12-03-2012, 19:28:34
http://klub-knjige.blogspot.com/2012/03/joko-ogava-bazen.html

zvuči zanimljivo, zainteresovao si me. 

O, hvala Gule.

BAZEN je inače delo koje sam pročitao za noć (ili bi jutro?) i svakako zavređuje pažnju ljubitelja lepo pisane reči i dobro okarakterisanih ličnosti u romanu.

A ko o čemu, a ono Perin opet o nekoj Japanki!!! To jest, o njenoj knjizi!!! Predstavljamo HITOMI TANAKU KANEHARU i zborimo o njenoj knjizi ZMIJSKI JEZIK.

Perine, reaguj!
http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1089321
U ovonedeljnom broju Vremena ceo je temat posvećen japanskoj umetnosti kod nas, svi tekstovi onlajn.

mrzim japan zbog jedne kurve i njezine sestre zmije 

Quote from: Jevtropijevićka on 22-12-2012, 14:13:23
Perine, reaguj!
http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1089321
U ovonedeljnom broju Vremena ceo je temat posvećen japanskoj umetnosti kod nas, svi tekstovi onlajn.

U Sarajevu sam, umoran, pa ne mogu mnogo da palamudim.

Elem.

Imam (naravno) sve knjige iz edicije Maboroshi. Kad malo bolje razmislim, imam skoro sve knjige koje je objavio Tanesi.

Shiga Naoja je stvarno dobar, trenutno sam u fazi citanja njegovog romana DUG PUT KROZ MRACNU NOC, vec nakon nekoliko procitanih stranica vidi se da je rec o jednom velikanu vaskolike japanske a bogami i svetske knjizevnosti, kao i da se radi o pravom majstoru pera.

Imam informaciju (I've heard it from a horses mouth) da ce biti objavljen roman Joko Ogave PROFESOR I KUCNA POMOCNICA, sto me jako obradovalo, jer su njene tri novele u knjizi BAZEN prava remek dela, te sama Ogava je jedna od retkih spisateljica kojima se zaista divim na stilu, temama kao i spisalackom umecu.

Soseki mi je, iskreno, pomalo dosadnjikav, a nisam ljubitelj Mishime (iako je isti, naravno, vrstan pisac). Moje licne preporuke su sledeca dela iz TANESI-ja:

Za upoznavanje sa japanskim piscima preporucujem VESTINU SENCENJA 1 i 2. Rec je o zbirkama prica najpoznatijih japanskih pisaca 20tog veka. Iskreno, izbor prica u prvoj zbirki je malo bolji (koliko se secam, tu je i remek delo od price MAJSTOR TETOVIRANJA koju potpisuje Tanizaki, kao i PAKAO od Akutagave) ali se u VESTINI SENCENJA 2 nalazi  jedna od najboljih prica sto sam procitao u zivotu (koliko god to prepotentno zvucalo) a rec je o Mishiminoj prici JAJE. Naveo sam da Mishimu i ne volim preterano, ali ta prica mi je pravo legla.

Sto se romana tice, preporuke su sledece:

HILJADU ZDRALOVA i LEPOTA I TUGA, 2 romana od Jasunari Kavabate (nobelovac)
ZENA U PESKU od Abe Koboa. Prikaz i utisci o tom romanu imate na mom blogu.
BAZEN od Joko Ogave. Prikaz isto na blogu.
DUG PUT KROZ MRACNU NOC od Shiga Naoje. Nadajmo se da ce i za to biti prikaz uskoro.


To su izbori i moji afiniteti; naravno, ima tu i dalje remek dela (47 RONINA, MORNAR KOJI JE IZNEVERIO MORE, DUSA KOKORO, LICNO ISKUSTVO) ali moj izbor je gorepomenuti.

Toliko.

Za ZNAK SAGITE, Perin iz rajevoSa.

Prevazićićemo početnu nedoumicu u kom ekosistemu bi sledeća informacija najviše bujala - jednostavno ću je staviti ovde zato što (a i zato što je ona tema o japanskoj književnosti suviše zavučena) - i odmah ćemo preći na stvar.

Dakle, još od Nove godine se kanim da predstavim "Knjigu godine 2012." japanskog časopisa Da Vinči... ako ni zbog čega drugog, ono zbog obilja novina iz mnogih žanrova, pa i horora, naučne i epske fantastike (i mnogo - stvarno mnogo - detektivske proze!). Ali, ne daj vraže - nedostajalo mi je vremena za duže poruke! Očekujte detaljan izveštaj u narednim danima.

Kao i mnoge druge liste sastavljene u Japanu, i ova je mešanog karaktera: s jedne strane populistička, jer odlučuju glasovi, od kojih mnogi pripadaju članovima "obične" čitalačke publike; s druge strane umetnički svesna, jer solidan deo glasova dolazi od profesionalnih radnika iz izdavačke branše, pa i kritičara. Tako da se na njoj nalazi i komercijalno uspešan šund i dela neospornog umetničkog kredibiliteta.

Glasanje je obavljeno u nekoliko kategorija - između ostalih, tu su romani, stripovi namenjeni muškoj i ženskoj publici, i eseji/nebeletristika - a tu je i ono za omiljene pisce (ali takođe odvojene prema polu). Moram da napomenem da ne cenim preterano Da Vinčijevu godišnju listu najboljih stripova dobijenu glasanjem, ali izuzetno cenim mišljenje samog njihovog uredništva... ali, otom potom. Verovatno na delu foruma posvećenom japanskom stripu.

Na istom glasanju krajem 2011. godine, omiljeni muški pisac je bio Keigo Higašino. Prošle, 2012. godine, na prvom mestu  našao se... Keigo Higašino! Taj čovek je postao najveća japanska institucija bestselera. Sledeća činjenica može da vam pomogne da bolje shvatite njegovu popularnost: na istoj listi, Haruki Murakami je na trećem mestu, a Higašino ima duplo više bodova (231 prema 461).

Izvan Tokija,
post-2012.

Evo ovako: svake godine književni časopis Da Vinči organizuje glasanje za "knjigu godine", obuhvatajući naslove koji su bili objavljeni od oktobra prethodne godine do kraja septembra tekuće - kažem "tekuće", jer broj časopisa posvećen toj temi izlazi u decembru (iako je moj primerak zbog praznika stigao nešto posle Nove godine). Ovaj put je učestvovalo preko 4600 glasova u kategorijama romana, stripova (grafičkih romana, praktično) namenjenih muškoj publici, onih namenjenih ženskoj, bunko- (tj. džepnih) izdanja, knjiga eseja i nebeletristike, i još koječega što nas ovde ne zanima posebno (hobi i business kategorije), a imamo - kao što sam gore već rekao - i liste omiljenih pisaca (podeljenih prema polu), strip-autora i izdavača. Tu su i najznačajnije vesti iz izdavačke industrije za prethodnu godinu, kao i članak o najznačajnijim krimi- i detektivskim romanima i antologijama najavljenim za 2013. Ja ću sve to uglavnom preskočiti i koncentrisaću se na romane i pisce. Da se ovo ne bi svelo na puko nabrajanje nepoznatih imena među nekolicinom poznatih ili polupoznatih, govoriću samo o nekim (meni) zanimljivim aspektima.

Doduše, vredi napomenuti da je prvo mesto u nebeletristici osvojila Šion Miura sa Otomodachi kara onegai shimasu, a u kategoriji stripova Hiromu Arakava sa Gin no saji (Silver Spoon) i Juki Suecugu sa Chihayafuru, što je meni potpuno predvidljivo i neinteresantno, kao i veći deo top 20 u kategoriji grafičkih romana. Pobednik u kategoriji džepnih izdanja je 1Q84 (sva tri dela) od Znamo-već-koga.

Na listi najboljih 50 romana ima izuzetno mnogo - nezdravo mnogo, rekli bi neki - detektivske proze. Prvo, tu je Kejgo Higašino, koji ima čak tri naslova na listi. Doduše, samo za Kyozo no dokeshi ("Virtuelni klovn") znam da pripada tom žanru u punom smislu - to je, u stvari, 7. deo čuvenog serijala o profesoru fizike poznatom pod pseudonimom Galileo, koji pomaže policiji u rešavanju naizgled nerešivih slučajeva. Druga dva Higašinova naslova su Namiya zakkaten no kiseki ("Čuda prodavnice "Namija"") - a o ovome znam samo da se u toj radnji rešavaju ljudski problemi, i sugerisana mi je neka vrsta fantastike - i novi roman iz crnohumornog serijala Warau shosetsu ("Smehoromani").

Dalje, En Mikami sa 3. delom svog mega-bestselera o prodavnici polovnih knjiga "Biblija"; Tokuja Higašigava sa nastavkom svog takođe mega-popularnog naslova Nazotoki wa dina no ato de ("Rešenje zagonetke sledi posle večere"), koji ovaj žanr osvežava sa dosta humora; Mijuki Mijabe, članica čuvene Ozavine grupe, čije me je prisustvo pozitivno iznenadilo (nisam bio svestan da ima novi hit), sa Solomon no gisho ("Solomonov lažni dokaz", 3 knjige); Jukito Ajacuđi, jedan od začetnika novog talasa ortodoksnog detektivskog romana krajem 80-tih, sa novim nastavkom serijala o specifičnim zdanjima u kojima su se dogodili zločini ("Ubistvo u kući čudnih lica (maski?)"); Kotaro Isaka, jedan od najpopularnijih mlađih pisaca, sa kombinacijom detektivskog i natprirodnog, predstavljen sa Yoru no kuni no Kupa ("Kuper iz noćne zemlje") i kolekcijom priča PK (znam, znam, rekli smo "romani", ali i zbirke priča su tu našle utočište), i još mnogi drugi.

Paradise Lost od Kođija Janagija je špijunski triler (videti Igru džokera na datom linku), a 5. deo serijala RDG (Red Data Girl) od Noriko Ogivare je čist fantasy. Što se tiče horora, Zang-e od Fujumi Ono pripada tom žanru. Gospođa Ono ima još dva naslova na listi: sopstvenu verziju 100 natprirodnih priča - koje su prema japanskoj definiciji više kaidan nego horor - i 7. deo tinejdžerske serije o istraživačima natprirodnog, Ghost Hunt.

Od istoriskih romana, Mitsukuni-den ("Legenda o Micukuniju") od Toa Ubukate. Ove me izuzetno zanima, pošto sam video delove strip-adaptacije od Ranđo Mijake, a Ubukata se poslednjih godina koncentrisao na istorijsku prozu, i ja se nadam da je to učinjeno bar delimično u duhu Nila Stivensona, pošto sa njim donekle deli i svoj put kao pisac.

Roman Shisha no teikoku ("Carstvo leševa"), koji je započeo naglo preminuli Keikaku Ito (aka Project Itoh), a završio To Enđo, je naučna fantastika u tradiciji Meri Šeli i stimpanka, kombinacija kakvu nisam očekivao da dođe iz Japana.

Tu su mnoga dela koja su prošle godine dobila književne nagrade, kao što je kompilacija priča Kagi no nai yume o miru ("Sanjati san bez ključa") od Mizuki Cuđimure. Ovde bih izdvojio i Rakuen no kanvasu ("Rajsko platno") od Mahe Harade, roman koji je izabran od strane uredništva Da Vinčija za "platinastu knjigu godine" - a kao što sam već rekao, to je uvek dobra stvar (posebno u konkurenciji Hiromi Kavakami i Joko Ogave, recimo).

Ima i nekoliko tzv. "lakih romana", namenjenih tinejdžerskoj publici, od Ookami kodomo no Ami to Yuki ("Vučja deca Ami (kiša) i Yuki (sneg)") od Mamorua Hosode, po kojem je snimljen čuveni animirani film (ili je možda rađen uporedo?), preko 10. nastavka bestselera Sword Art Online do intertekstualnog meta-romana Išina Nišija, Koimonogatari (Ljubavna priča).

A na prvom mestu? Hiro Arikava sa svojom novom pričom o SDF (Japanske odbrambene snage). Na drugom mestu? Takođe Arikava, sa Sanbiki no ossan futatabi ("Trojica staraca, ponovo") - kao što ime kaže, ovo je nastavak knjige Trojica staraca (iako "starac" nije baš idealan prevod za "ossan"). Veliko iznenađenje za mene, u svakom slučaju. Arikava je meni do sada bila poznata kao autor serije Toshokan senso (Ratovi biblioteka), koja ima i svoju animiranu verziju.

Ukratko:
01. Leteća PR soba (Sora tobu kohoshitsu) - Hiro Arikawa
02. Trojica staraca, ponovo - Hiro Arikawa
03. Čuda prodavnice "Namija" - Keigo Higashino
04. Beležnica slučajeva prodavnice polovnih knjiga "Biblija" 3 - En Mikami
05. Rajsko platno - Maha Harada
06. Virtuelni klovn (Galileo 7) - Keigo Higashino
07. Solomonov lažni dokaz (ili možda "svedočenje"?), sve tri knjige - Miyuki Miyabe
08. Zang-e - Fuyumi Ono
09. Božja dijagnoza 3 - Sosuke Natsukawa
10. Rešenje zagonetke sledi posle večere 2 - Tokuya Higashigawa
11. Kuper iz noćne zemlje (ili možda "Noćne zemlje"?) - Kotaro Isaka
12. Legenda o Micukuniju - Tow Ubukata
itd.

Omiljeni pisci - muškarci (samo prvih 5 mesta, radi lične udobnosti  ):
01. Keigo Higashino
02. Kotaro Isaka
03. Haruki Murakami
04. Honobu Yonezawa
05. Natsuhiko Kyogoku
...

Omiljeni pisci - žene:
01. Hiro Arikawa
02. Miyuki Miyabe
03. Shion Miura
04. Fuyumi Ono
05. Mizuki Tsujimura
...

Sutra, u 19 časova, u NUB Republike Srpske, Banja Luka, održava se VEČE JAPANSKE KULTURE. Sadržaj je raznolik - predstavljanje NAOKO fondacije kao i kursa japanskog jezika, mala izložba manga crteža i origamija, japanska kinematografija, neki fazon oko japanske poezije itd.

Ko je u mogućnosti neka svrati. Ja tek danas saznao, ali idem, naravno.

Mesečeva princeza
usmeno i pisano u japanskoj drevnoj književnosti

Autor: Danijela Vasić

Monografija Meseceva princeza posvecena je proucavanju najstarije fantasticne price u Japanu - Price o sekacu bambusa (Taketori monogatari, kraj IX veka, nepoznati autor). Delo je zacetnik i izraziti predstavnik japanskog pripovednog žanra monogatari, koji živi i danas. Bogati svet imaginacije i složena, a ujedno kompaktna struktura, razlozi su što je bilo veoma cenjeno u književnim krugovima na japanskom dvoru. Lepota Price o sekacu bambusa ujedno je i lepota japanske narodne književnosti. Motivi iz usmenog fonda ugradeni su u temelje sižea, ponegde su izmenjeni gotovo do neprepoznatljivosti i potpuno prilagodeni novom okruženju. Tim osnovama autor je dodao likove i realije iz svoga vremena, kako bi provocirao savremenog citaoca i cak ga naveo na razmišljanja o izvesnim politickim temama. Sve spone razlicitih slojeva tradicije, koje je pisac isprepletao sa kritickim prikazom japanskog dvora i iskoristio u stvaralackom postupku, prilagodivši ih svojoj poetici i umetnickom izrazu, samo su polazna tacka od koje krece razvojna linija monogatarija. Iz tih osnova izrasta individualno obojena, slikovita, dinamicna i maštovita književna tvorevina. Stilsko i jezicko bogatstvo Price o sekacu bambusa prevazilazi formalnu jednostavnost narodne književnosti, ali je njegova vrednost veca upravo zato što cuva dragocenosti koje su inace mogle biti izgubljene.
Ova knjiga predstavlja donekle izmenjenu i skraćenu doktorsku disertaciju podnaslovom "Žanr monogatari u starojapanskoj književnosti sa posebnim osvrtom na Toketori monogatari", u poređenju sa srpskom narodnom prozom...

Izdavač: Tanesi
Godina izdanja: 2013
ISBN: 978-86-81567-60-9
Redni broj izdanja: 1
Format: 24 cm
Broj strana: 220
Povez: Broširani povez
756 din.

I Was No Tourist: My Travels Through Tokyo's Sex Underworld

Quote

After Tokyo's bubble economy burst, the Roppongi district—once an upmarket quarter with exclusive nightlife—became known for its massage parlors and sex clubs, largely staffed by foreigners. It was here that I found myself, one steamy August night, sitting in a darkened strip joint while the police knocked on the door.

Roppongi's unseemliness was tolerated for a while but by the early years of the 21 ^st century, with an Olympic bid on the horizon, Governor Ishihara had initiated a "Clean Up Tokyo" campaign aimed to make Roppongi respectable again by replacing the clubs with department stores, five-star hotels, luxury residences, and shiny new luxury store/hotel/residence. Butas Roppongi was rising skyward, I was descending deeper into the area's underworld.

I went traveling just about as soon as I was able to leave home. It began with a flight to Tokyo, where, aged 19, I spent three months working in a hostess club, then made a loop around the southern hemisphere before returning back to the U.K. for college. A few years later, armed with a degree but few prospects for making anything of myself, I returned to a place where I could at least make someone else of myself and earn a pretty good amount of money doing so: Roppongi.

I returned to Tokyo early 2005. As I had done seven years earlier during my first stint living there, I found work at a hostess club. Hostess clubs are on the outer fringes of the mizu shobai or "water trade," a euphemism for Japan's sex trades. All hostesses were required to do was to look pretty, top up drinks, light cigarettes and make conversation with customers. It was a basic service job dressed up in evening gowns and low lighting. I had enjoyed hostessing the first time around; it was good money and I had liked the artifice of it all, pretending to be a party girl. And it felt just far enough removed from the sex industry to feel safe. Two years after my first trip, however, there had been a murder. An Englishwoman named Lucie Blackman had disappeared while out with a customer beyond the confines of the club—a platonic date known as a dohan. The club charges a fee to the customer for taking the hostess outside and the hostess is required to form an artificial relationship with the customers. The relationship must be convincing enough so that these patrons are willing to pay extra for her company. Many of the clubs have a strict requirement that their employees go on at least one dohan per week; they fire those women who cannot meet the quota, so the pressure to accept a dohan, even from someone who might seem a bit creepy, is strong.

As the investigation into Lucie's disappearance proceeded, it became clear the man accused of her death, Joji Obara, had been drugging and raping women on dohans for years. Police hadn't taken complaints about him seriously, allegedly because they came from women working in the mizu shobai. "The mizu shobai woman," writes Anne Allison in her book on hostess clubs, "is constructed as a female who transgresses her nature." In an interview given to TIME magazine in 2001, one hostess club owner talked about the time he went to the police to report an assault on a staff member: "I am a club owner, and she was a hostess," he said. "They looked down on that. They refused to open a case."

Obara was eventually found guilty of the earlier manslaughter of an Australian hostess, in addition to dismembering and disposing of Lucie's body (which was found seven months later). He was not, however, convicted of her actual murder. Stung by criticism that the police didn't care about women working in the mizu shobai, Tokyo police showed their compassion with a new focus on busting on them. This nicely coincided with the Clean Up Tokyo campaign, with a particular focus on criminal foreigners.

Determined to stay in place, my fellow mizu shobai workers and I took precautions. We walked to and from work via backstreets, wearing nondescript clothes and our hair bundled under baseball caps. We stored our customers' phone numbers under coded names because we had heard that the police were stopping women and going through their phones hoping to find evidence of illegal work. Although none of us actually knew anyone this had happened to, we became inured to the atmosphere of paranoia.

The story of Lucie's murder hung heavy around Roppongi for years afterwards, always within easy reach of a customer—particularly the self-described "playboys" who'd been frequenting the clubs for years—who wanted to scare, or maybe impress, us with their familiarity with Lucie or the suspect. My Tokyo life seemed to orbit around the case. I worked in the same club as Lucie. I was there two years before her disappearance; later the club changed its name and I returned after four years. Barely two months laterI was fired for not getting enough dohans, so I moved on to another club.

One beautiful spring afternoon when the cherry trees were in full bloom, I was in my room phoning customers and asking them to take me on a dohan, when another girl in my guesthouse told me she worked at a club where no-one cared if you went on dohans or not. It took a while for her to tell me this was actually a strip club, but by that point, I didn't care. Tired of the dohan expectations and general bullshit, I finally quit hostessing altogether; I wanted to make more money without having to maintain pseudo-relationships with customers, so I started stripping. Coincidentally I found myself again in the same building as where I started, working in a strip club one floor above the club where Lucie had met the man who would eventually dismember her. But the new club was just my kind of place: totally relaxed, no delusions of sophistication like in the hostess clubs or in the "classy" strip clubs where you were expected to wear evening gowns and do your hair and nails. In other words, it was a dive.

Lucie's story was never too far from my mind and, on that muggy August night when the police knocked on the door, I thought of her again. She had lied to her family about what she was doing in Tokyo, as had many of us. Whenever I felt scared in Roppongi—of the police, of the customer who later stalked me, even of earthquakes—I couldn't help thinking what might be said about me if I had been exposed as a hostess or a stripper. The British press had gleefully sensationalized Lucie's job and mined her private life for clues as to what could have led such a nice girl to such an unseemly job. There was a sense from the police, the press, and the (alleged) murderer that a certain kind of woman gets what's coming to her.

"It would be so humiliating to die here," said one of my coworkers, a Danish dancer, as the glasses slid off the tables in the aftershocks of a small earthquake. She laughed, but I didn't think she was really joking.

The strip club's door was always locked because almost all of us were working illegally and couldn't risk undercover cops just walking in and busting us when we tried to sell them a dance. This called for an elaborate scheme by which to get customers into the club. A handful of women soliciting on behalf of the club (in Tokyo these individuals were known as "flyers") were charged with approaching potential customers on the street and striking a deal that would entice them into our club. She would then escort the customer upstairs, while another phoned mama-san to tell her to unlock the door and, if it had been a dead evening so far, crank up the music and wake the girls dozing on the sofas.

The fact that our club was on the seventh floor of a building that also housed Seventh Heaven, a glitzy American-style strip club with gorgeous, model-like dancers and proper DJs, was a gift to the flyers. They could play up their non-native tongue and pretend they had heard a target ask for "seventh floor" rather than "Seventh Heaven." By the time the sucker had paid cover for our divey little club with strippers that would never make the cut at Seventh Heaven, a handful of dated hip-hop CDs and a chrome pole so inexpertly assembled in the corner of the tiny room that it popped out of the ceiling one time when my friend did a pole trick, it was usually too late to argue about how we'd misled him.

The night that we faced the fact that we might leave in handcuffs otherwise had some potential: I had been working a customer, but mama-san hustled him out of the door with some story, then killed the music and turned off the lights. It was never said but always assumed: the police were here. I leaned back into the overstuffed velvet couch, turning my head to look out the window. On the street outside there were three white vans. Experience told me that if the police got past our locked door and found us, those were the vans that would take us away.

Serena, the Ethiopian dancer, was confident it wasn't our turn to be raided. She had a theory that the police focused on one ethnicity at a time: raiding the Russian clubs on Thursday, for example, and the Chinese clubs on Friday. It was a theory that was neither convincing nor reassuring: our club was run by a Nigerian-Cameroonian couple, staffed by Ghanian flyers, a Mongolian waiter, and strippers from Russia, Sweden, Kenya, the Philippines, Cameroon, Israel, and the U.K, drawn from all over the world to try our luck in Tokyo. How would we know which night was our turn?

The police had knocked on our door and, receiving no response, moved on. Serena might have been right that we were not about to be raided but, still, there was no way that we could leave the building without coming face-to-face with the police. We were all a little unclear of our rights in such a situation but knew we would have some difficult explaining to do if an officer saw us on our way out the door. It was safer to stay hidden.

At 5 a.m., assured that the police were gone, mama unlocked the door for us to leave. Across the short hallway, the owner of the Filipina club was locking up and ready to go home.

"They were here," he told us. "I told them that you were closed." We all hugged him expressed gratitude for his show of solidarity in a hard business. Three months later his club was raided and all of the women working there were deported. He later committed suicide.

Soon, Tokyo started feeling different. As winter set in, my friends were leaving one by one: some were burned out and headed for a Thai spa to detox, others were unable to renew their three-month tourist visa one more time. Everywhere I looked in Roppongi, things were changing. I had survived thus far, but my life was out of step with the time and I doubted I could cling on much longer. I stuck it out until the one-year anniversary of my arrival, when my fourth three-month visa expired, then left for the promised calm of a Thai beach—just like so many mizu shobai workers before me, and the many who would follow.

Karen Gardiner is a freelance writer from Scotland currently residing in New York. Follow her on Twitter at @karendesuyo.

Ona Japanka gore izgleda...prirodno

Neither.

Imala sam prilike da pogledam podosta J-horora i nekoliko nehorora, ali to je to.
Ne osecam nikakvu bliskost sa kulturom, bas nista zajednicko sa mentalitetom. Rispekt za one koji vole i koji se identifikuju, svakako ima dosta pozitivnih stereotipa o Japanu i narodu.

Na netu sam se susrela sa par japanofila, stranaca inace, nisu mi ostavili bas dobar utisak. Forma naucenog ili prirodjenog autizma ne u smislu poremecaja nego bihevijoralnog paterna, hladni i distancirani, nema veze koliko se dugo 'znate' tj komunicirate s njima. Nesto jako cudno, uvrnuto sto mozda potice iz potrebe da izmene sebe ne bi li sto vise licili na Japance, vredan, ljubazan ali nekako povucen i introspektivan narod, sa puno weird fetisa, izuzetnom tradicijom, ali i modernom kulturom koja mi nije, rekoh, nimalo bliska.

Jedan takva osoba - japanofil, Portugalka, goth, ziva enciklopedija, i jako odbojnog ponasanja  rece da Japanci, u Tokiju prakticno beze ispred turista (valjda Amera) koji bi da ih dotaknu, pricaju s njima, smaraju, ne bi li preslo malo japanstine i na njih, sta li.  Kapiram da su Ameri bucni i nepristojni, ali i ovo mi se ucinilo kao jednako nepristojno. E, to je ta distanciranost, nekakva socijalna fobija na nacionalnom nivou.
Cini mi se da je ovo jedan od naroda koji se puno mistifikuje, zahvaljujuci kulturi i zenama  koje, tradicionalno, imaju podredjenu ulogu.
Jos jedna stvar, izgleda da je sex as we know it za njih prevazidjena kategorija, mozda kao rezultata povlacenja (socijalne fobije, techno svet, hikomori) i otudjenja na koje, doduse, nijedno moderno drustvo i metropola nije imuna.

Da li ste gledali dokumentarac 'No Sex Please, we're Japanese'? http://www.imdb.com/title/tt3303274/
Meni je bio zanimljiv. 

to sto nazivas socijalnom fobijom na nacionalnoj razini obicna je arogancija.
kao turiste znam ih poput skoro "obicnih" ljudi, ali i tu se nazire ego, kao radisne ljude s kojima jednom prilikom dijelih smjestaj kao potpune manijake, i to ne u smislu workaholica, a imao sam i prijatelja koji je rodjen u nj te prije ca. 20 godina emigrirao u japan, redovno dolazio i prenosio razne anegdote, da bi se na kraju vec skoro tri godine vodio kao nestao, sto se saznalo na neobican nacin: tako sto je njegova stanodavka iz nipona kontaktirala roditelje u nj da joj plate kiriju.

Vrlo moguce da je arogancija. Palo mi je na pamet u par navrata mada Japanca u zivotu srela nisam, samo one wannabe. Ima arogancija razne oblike.

arogancija koja se inace rijetko srece, mislim u toj shirini. kao da bi vecina japanca pripadala nekoj uzdignutoj indijskoj kasti.
idi za vrijeme sezone u njemacki rüdesheim, tada tamo dominiraju.
radisni dvojac od vlasnika smjestaja trazio da im dovede djevojcice za sex, djecu, ovaj u cudu, pa se ponapijali, desetine flasa zestokog iz bara koji nam bio na raspolaganju, onako, otpiju malo iz flase, te razbiju o pod (neke plocice, sve popucalo), firma platila, pa ih pozvali da se opravdaju, a posto se smjestaj nalazio na brdascu gdje nekad vrsena smaknuca, dosli na ideju da im dolazili i obuzeli ih duhovi. tako ih vratili u nipon te zamijenili slicnima. i to nisu bili neki baustelci; gospoda u odijelima. ali bar su mi rekli sve sto me zanimalo.
i to je bilo zanimljivo: radilo se o odredjenim finesama koje smo mi ukrali kinezima (!), pa skrivali od kineskih pogleda tokom njihove posjete, ali nama ukrali japanci kad usli u partnerstvo, koji usavrsili, pa mi usavrseno ukrali od njih, te im na kraju i prodali tehnologiju koja je nekoliko godina poslije bila ionako prevazidjena i bezvrijedna. [/ot]

Pojma nemam, meni mange, anime i uopste japanska umetnost i kulutura nikada nisu bile bliske. Ne postoji nista sa cime mogu da nadjem neku dodirnu tacku. I can appreciate it , but not enjoy it.

Da, nije rjec Weeaboo danas opste koristena bez razloga. Jap-Pop-Culture gutaci, znaci, povrsnost, kic, infantilnost...

Inace, volim ponesto od njihove knjizevnosti, naravno - filmove, od mangi - uglavnom horror-related stuff, a sto se tice anime - vecinom anime-filmovi, sa iznimkom za NGE i Bebop. Nacin na koji te obuzme njihova kultura a da toga procesa nikad u potpunosti nisi svjestan.

Zapravo, meni se dopada kultura u kojoj svako zna svoje mjesto, neophodna hladnoca i distanca - posebno iz ove nase balkansko-slavenske, sentimentalno-vulgarne, urlicu-na-groblju perspektive.

Quote from: Black swan on 22-12-2012, 18:32:03
mrzim japan zbog jedne kurve i njezine sestre zmije 

šokiran sam da sam ja ovo mogao napisati