ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Није то ништа чудно. Земље Слободног Света привлаче људе као магнет. Шон је бар у предности јер вероватно као матором нису морали да му секу парче тукија, него су то обавили још кад је био мали.

Pogledao sam STUART: A LIFE BACKWARDS svojevrsnu preteču BRONSONa koju je po scenariju i knjizi Alexander Mastersa snimio David Attwell za BBC i HBO. Tom Hardy u ovom filmu igra distrofičnog alkoholičara i narkomana koji posle traumatičnog detinjstva postaje troublemaker, serijski robijaš i beskućnik a Benedict Cumberbatch igra pisca Alexander Mastersa koji ga upoznaje tokom službovanja u skloništu za beskućnike.

Hardy igra Stuarta iz sve snage, i nudi jednu dosta ekspresivnu rolu u kojoj se služi svim sredstvima pošto igra junaka koji je neuračunljiv, fizički hendikepiran i ometen u govoru. Hardy zato mora da uposli sve ventile i to radi na jedan način u kome se oseća samozadovoljstvo bravurom koju stvara ali ipak na kraju se oseti i emocija koju taj junak izaziva.

Naravno da kao i u slučaju McVicara i Bronsona i Stuarta uvek ostaje prilično nejasna ta autodestrukcija, u ovom slučaju ona je jasnija zbog erozije junakovog tela koje je samo po sebi izvor njegovog izdvajanja u zajednici ali i pritiska na njega i otpora. Stuart je ipak čovek čiji je život od početka bio oročen, i Attwell dosta ubedljivo prikazuje tačke koje su ga odvele na stranputicu.

Stuartova biografija sama po sebi je poprilično ludilo i ona je strašna zato što je istinita, premda bi u nekoj fikciji delovala kao gotovo parodično opšte mesto. Međutim, reditelj Attwell se odmiče od opšteg mesta time što kombinuje tehnike - deo prikazuje kroz dijaloge, deo kroz rekonstrukcije, deo kroz svedočenja Stuartove porodice, a koristi se i animacijom tako da ako su neki događaji u domenu očekivanog ili opšte mesto, reakcija Stuartove okoline na njih svakako nije. Način na koji njegova okolina prihvata činjenicu da je Stuart zlostavljan u detinjstvu i to kako se potom ponaša je neverovatno pomirljiv i relaksiran.

Benedict Cumberbatch u ovim okolnostima treba da ude straight man u odnosu na Hardyjevog ekscentrika i on tu ulogu odlično igra, uspešno gradeći identitet u roli koja se bazira na suptilnim rešenjima i neprijatnim situacijama koje generiše drugi junak.

STAURT: A LIFE BACKWARDS je interesantan i ozbiljan televizijski film, istinita priča o čoveku koji je vrlo lako mogao ostati potpuno nepoznat.

Pogledao sam filmski spin-off serije THE THICK OF IT nazvan IN THE LOOP iz 2009. godine. Ovaj film je postigao veliki uspeh a Jesse Armstrong, Simon Blackwell i ekipa su nominovani za oskara za scenario. Ipak, rekao bih da ovo nije referentan film u bilo kom smislu.

Čest je slučaj da se sitkomi upropaste u pokušaju da se od njih napravi film i IN THE LOOP nije takav slučaj. IN THE LOOP preuizima skoro celu glumačku podelu serije ali samo jednog junaka - to je Capaldijev Malcolm Tucker i neobično je da glumci iz serije ne igraju likove iz serije ali igraju likove koji su im jako slični.

Na nivou rediteljskog koncepta, Iannucci ponavlja prostup iz sitkoma i to doslovno. Ovo je kao specijal sitkoma od 100 minuta i u principu, to je jedan vrlo dobar specijal sitkoma.

Ono što je problem to je da koncept sitkoma na nivou ritma, pristupa režiji i glumi ipak ne funkcioniše kada traje 100 minuta. Film mora da ima svoje intervale, svoj ritam u izlaganju priče i predstavljanju likova a IN THE LOOP to radi kao što je radila serija.

Ako imamo u vidu da je film postigao izuzetno veliki uspeh, onda to sve očigledno nije smetalo ni publici ni kritici. Ne mogu da kažem ni da sam ja kao neko ko voli ovu seriju imao problem, ali čini mi se da bih definitivno imao da sam gledao ovaj film pre serije.

IN THE LOOP stoga se pre kvalifikuje kao vrlo prijatno gledalačko iskustvo nego kao film koji može sam po sebi da se meri određenim kriterijumima.

* * 1/2 / * * * *

Reprizirao sam SPACE TRUCKERS Stuarta Gordona i uživao verovatno i više nego kad sam ga prvi put gledao. Stuart Gordon je reditelj koji je uspeo da izgradi neverovatno moćan i raznovrstan opus radeći u često potpuno bizarnim okolnostima i najčudnijim produkcionim sklopovima. U tim okvirima on je ne samo uspeo da snimi dobre filmove već da se u nekoliko žanrova kao vrlo bitan reditelj bez koga je nemoguće sagledati istoriju datog žanra. Pored horora, indie filma, rada po Mametovim tekstovima u pozorištu i na filmu, Gordon je snimio nekoliko esencijalnih futurističkih filmova - ROBOT JOCKS, FORTRESS i SPACE TRUCKERS i spada među retke reditelje koji su se konzistentno bavili tim miljeom.

Gordnon je u ovim filmovima doneo odličan spoj svog dara za suspense i poznavanja osnovnih žanrovskih obrazaca sa prilično nestašnim smislom za crni humor i SPACE TRUCKERS je u tom pogledu vrhunac. Kad je o dizajnu reč, SPACE TRUCKERS je na pola puta između STARSHIP TROOPERSa i FIFTH ELEMENTa a snimljen je sa budžetom koji je verovatno pokrivao tek manji deo njihovih džeparaca.

Gordon je na nivou inscenacije i ideje kako da se nešto uradi prilično solidan, kao i inače, i što je još važnije nema problem s a tim da pokuša da ostvari čak i nešpto što možda budžet ne može da isprati. Tako recimo u mnogim scenama, Gordon kroz upotrebu jednostavnih efekata simulira bestežinsko stanje što ni mnoge skuplje produkcije ne rade već uvek na neki način objasne postojanje gravitacije, a nekim štosovima u najboljem charlesbandovskom smislu rešava pojedine scenografske probleme, recimo kao u kružnom rotacionom restoranu na svemirskom truck stopu.

Činjenica da je komedija vrlo značajan deo stilizacije i žanrovskog određenja ovog filma svakako pomaže da se opravda Gordnov bezobrazluk proistekao iz snimanja spektakularnih tvari na malom budžetu. Rad za Charlesa Banda na ROBOT JOXu ga je naučio snalažljivosti i tome da se pre tehničke egzekucije efekta ceni ideja, i Gordon se drži tih principa.

Otud je SPACE TRUCKERS po svojoj strukturi najpre kaminondžijska akciona komedija iz sedamdesetih izmeštena u svemir, sa blago anarhičnim otpadničkim duhom "nezavisnih" kamiondžija koji će radije švervovati robu nego raditi za establišđment i odlasku na opasnu marginu na koju ih gura odbijanje da se povinuju korporativnim pravilima.

Podela koja predvodi film je izvanredna - Dennis Hopper i Stephen Dorff čine potentan trougao sa Debi Mazar a George Wendt, Charles Dance i Vernon Wells su prava pratnja. Dorff je imao leading man potencijal ali je previše lutao, ovde je odigrao jednu od svojih solidnih buddy uloga što sjajno radi i do dan-danas - setimo se prošlogodišnjeg IMMORTALSa.

Sredina devedesetih je još uvek bila period kada su ovakvi filmovi mogli da se snime i imali svoje tržište. U tom periodu gordon je bio na raskrsnici bioskopske distribucije i DTVa i tada je još uvek postojao milje filmova koji u Americi idu na video a u bioskope u ostatku sveta. Danas to više ne postoji, čak je i obrnuto. Više filmova ide u američke bioskope nego što može da se plasira u oistatku sveta i izuzetak su neki glumci koji više nisu popularni u SAD ali jesu u internacionalnim okvirima, no takvi slučajevi se mogu lako pobrojati.

SPACE TRUCKERS je međutim ostao bez američke distribucije pre svega zbog nekih sporova među producentima, a potpuno paradoksalno, u vreme izlaska ovog filma i Stephen Dorff je negativno govorio o njemu u medijima. Gledano iz sadašnje vizure, Dorff je snimio dosta umetnički vrednih ostvarenja ali i još viđe đubreta a SPACE TRUCKERS će stajati kao vrlo solidno delo kad se jednom bude sumirala njegova filmografija.

Isto važi i za Gordona, on spada u red filmaša sa istančanim kinematografskim nervom, snalažljivošću i pripovedačkim darom, a SPACE TRUCKERS spada među naslove koji to dokazuju.

* * * / * * * *

Pogledao sam BU-DANG-GEO-RAE Seung Wan-Ryooa, po scenariju Hoon Jung Parka koga znamo kao pisca Kim Ji Woonovog I SAW THE DEVIL. U ovom filmu Hoon je mnogo inventivniji od I SAW THE DEVIL i umesto pastiša nečega što već znamo iz korejskih filmova nudi policijsku priču koja je istovremeno prepoznatljiva a opet ima i nešto sveže u sebi. Naime, korumpirani policajci su česti protagonisti korejskih filmova, međutim, THE UNJUST je studija sveopšte korupcije korejskog društva u kome je korupcija sama sebi tema a to što je vezana za slučaj serijskog ubice zapravo ne igra značajnu ulogu i potraga za zločincem nikada zapravo ne prene junake da se izvuku iz svog oportunog i korumpiramog stupora. U tom smislu, sa prikazivanjem kontingentnih događaja koji čine policijsku istragu, THE UNJUST na neki način postaje dosta ubedljiv i istinit prikaz funkcionisanja policija širom sveta.

Seung Wan-Ryoo nije reditelj koji može kao Bong Joon Ho u MEMORIES OF MURDER da prodre u suptilnije pore hipokrizije korejskog društva i jedne konkretne sredine. Njegov film ima izraženiju mehaniku i sporadično se oslanja na žanrovske konvencije umesto realističnih rešenja.

Pa ipak, Seung i Hoon vešto vode nekoliko paralelnih priča i u krajnjem zbiru THE UNJUST jeste film koji uvodi Seunga u viši rang od onog u kome je bio do tada sa svojim dosta eklektičnim opusom nesumnjivo prilično solidnih filmova koji ipak nisu dosezali dovoljno daleko. U periodu kada su korejski filmovi počeli da se dosta ponavljaju i da kroz stalne reinterpretacije interanacionalno uspelih formi postaju sve lokalniji, Seung uspeva da u konvencionalnijem ključu proizvede internacionalno relevantniji rad.

* * * / * * * *

Pogledaćе sе, pa nismo tolki probirači.

"Naši" smo, Mehmete!

Pogledao sam THE WHISTLE BLOWER Simona Langtona, po romanu John Halea. Ovaj film je izašao u slično vreme kao i serija EDGE OF DARKNESS i u tom smislu čak i da je mnogo bolji bio bi potpuno deplasiran. Nažalost, THE WHISTLE BLOWER nije naroočito dobar. Langton je uspeo da solidno dočara atmosferu, Michael Caine je stara kuka i tu nema greške, on zna šta radi (premda je premlad da bi bio otac Nigelu Haversu) ali na nivou vođenja priče, THE WHISTLE BLOWER ne funkcioniše kao triler ili misterija a sporadično postaje i krajnje neuverljiv.

Sama zavera koja je dovela do sinovljevog ubistva je zanimljiva i John Hale je literarno vrlo dorbo obuhvatio anksioznost britanske tajne službe posle Bluntove izdaje. U stvari, kako se u samom filmu i kaže, sve ovo jeste na neki način grč izazvan Blunotvim činom, i svakako da je iz ovog motiva morao da proistekne znatno zanimljiviji film. Uostalom, propuštena je prilika da se nešto značajnije uradi sa Blunt-olikim likom kog igra John Gielgud.

Antiamerički sentiment koji krazi britanski conspiracy film i TV u ovom periodu prisutan je i ovde, međutim dopunjen je skepsom prema ljudima iz Bluntovog miljea.

Šteta je dakle što se čini da je Hale imao šta da kaže ali očigledno da scenarista Julian Bond i Langton nisu uspeli da se snađu sa materijalom koji im je ponudio.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam BRAKE Gabe Torresa koji se, koliko god to bizarno zvučalo, može posmatrati kao svojevrsni rip-off Cortesovog BURIEDa. Naravno, teško je olako nazivati film rip-offom kada izađe tako brzo posle "originala" jer je u teoriji mogao nastajati i simultano, ali čini mi se da ovo nije vrsta filma koji je jako dugo nastajao.

BURIED je bio zanimljiv na nivou koncepta ali Cortes nije uspeo da taj koncept u potpunosti kapitalizuje. S druge strane BRAKE je potpuno nepretenciozan i rekao bih da je scenario znatno relaksiranije prišao ovom konceptu. Stephen Dorff igra ono što je Ryan Reynolds igra u BURIED i podjednako je gledljiv kao i ovaj A-lister i umesto u grobu "sahranjen" je u staklenoj kutiji u prtljažniku nekog automobila kojim ga terorristi voze da bude detoniran kao suicide bomb.

Ono što sugeriše da je BRAKE rip-off je i to što Torres uspeva da unapredi neke od situacija koje su se javljale kao problem u BURIEDu, da stvori mnogo više situacija u kojima junak ipak može nešto da uradi umesto držanja protagoniste u potpunoj pasivnosti. BURIED je u tom smislu imao sličan problem kao i WORLD TRADE CENTER a BRAKE to definitivno uspeva da prevaziđe.

Neki od preokreta koje reditelj i scenarista Timothy Mannion vide kao veliki adut nisu potpuno neočekivani ali su potpuno OK i daju smisao nekim krupnijim neuverljivostima iz dotadašnjeg toka.

BRAKE je pravi primer B-filma kakav bi trebalo da nastaje u DTV okolnostima.

* * * / * * * *

Pogledao sam DER SCHWEIGENDE STERN Kurt Maetziga, istočnonemačko - poljsku koprodukciju iz 1960. godine bazoranu na romanu Stanislawa Lema ASTRONAUCI. Ovaj film iz 1960. godine deluje campy, ali nije baš naročito zabavan pre svega zato što Lemov pristup temi iako u okvirima ovog scenarija krajnje pojednostavljen uopšte nije tako jednostavan. T odovodi do osnovnog problema u recepciji ovog filma. Naime, reč je o istočnonemačko-poljskom SFu starom 52 godine što svemu daje nesumnjivu campy notu. Međutim, isto tako ni sam Maetzig nije bežao od toga da na nekom nivou snima svojevrsnu space operu i tu nema nikakve sumnje. Otud Lemova ozbiljnost opterećuje space operu a sa druge strane Maetzig samo nagoveštava Lemovu pretenziju i onda ne služi kao nadgradnja već više kao opterećenje i izvor problema u ovom filmu.

Kao i u mnogim starim SFovima a naročito onim nastalim iza Gvozdene zavese, iam specijalnih efekata koji su sporadično totalno old school a povremeno i off the wall. U svakom slučaju, Maetzig nije previše insistirao na ubedljivosti ali sam dizajn nije nezanimljiv na svoj goofy način.

Priča je smeštena u 1970. godinu, dakle deset godina posle vremena kada je film prikazan a ako imamo u vidu da je u to vreme let u svemir tek bio u povoju i da ljudi još nisu bili poslati, sam prikaz putovanja svemirskim brodom i konstrukcija broda su potpuno neubedljivi i nemaju nikakve veze sa pravim tehnologijama. Ipak, za svako poštovanje je to što u nekoliko scena Maetzig prikazuje bestežinsko stanje za razlčiku od drugih space opera tog vremena.

* * / * * * *

Edgar Wright ("Scott Pilgrim," "Shaun of the Dead") is set to direct a feature film remake of the cult 1970's ABC telemovie and TV series "The Night Stalker" for Disney Pictures reports Deadline.

The series followed Carl Kolchak (Darren McGavin), a reporter who investigates mysterious crimes that have a supernatural or sci-fi bent. The show was remade a few years ago with Stuart Townsend as Kolchak but was cancelled after a few episodes. The original was a major influence on producer Chris Carter and inspired him to create "The X-Files".

Johnny Depp and Christi Dembrowski will produce through their Infinitum Nihil label, with the project being fashioned as a potential starring vehicle with Depp playing Kolchak.

No writer is yet attached, but with Wright now onboard it's expected he, Depp and Dembrowski will reshape the project from the ground up.

Edgar Wright ("Scott Pilgrim," "Shaun of the Dead") is set to direct a feature film remake of the cult 1970's ABC telemovie and TV series "The Night Stalker" for Disney Pictures reports Deadline.

The series followed Carl Kolchak (Darren McGavin), a reporter who investigates mysterious crimes that have a supernatural or sci-fi bent. The show was remade a few years ago with Stuart Townsend as Kolchak but was cancelled after a few episodes. The original was a major influence on producer Chris Carter and inspired him to create "The X-Files".

Johnny Depp and Christi Dembrowski will produce through their Infinitum Nihil label, with the project being fashioned as a potential starring vehicle with Depp playing Kolchak.

No writer is yet attached, but with Wright now onboard it's expected he, Depp and Dembrowski will reshape the project from the ground up.

Jennifer Ehle ("Pride and Prejudice," "The Ides of March") and Australian actor/stuntman/filmmaker Nash Edgerton have both joined the cast of Kathryn Bigelow's untitled project at Sony Pictures reports EW.

Mark Boal penned the script which follows SEAL Team Six's hunt and eventual take down of al-Qaeda founder Osama bin Laden.

The duo join a cast that currently includes Edgerton's brother Joel, Jessica Chastain, Idris Elba, Kyle Chandler, Edgar Ramirez, Tom Hardy, Chris Pratt, Guy Pearce and Mark Strong.

Ehle's role is unknown, Edgerton will play a Navy SEAL. A December 19th release date is already set.

Dominic Cooper and Karoline Herfurth have reportedly scored roles in "Passion", Brian De Palma's English language remake of Alain Corneau's 2010 French psychological drama "Crime d'amour" (Love Crime) for SBS Productions reports Mediz Biz (via The Playlist).

Kristin Scott Thomas and Ludivine Sagnier starred in the original which followed the young assistant of a ruthless and emotionally sadistic business executive driven to murder her boss.

This $30 million remake, a French-German-British-Spainish co-production, will be set in the UK with Rachel McAdams and Noomi Rapace slotted for the lead roles.

The plot also has a slight adjustment in that the main motivator this time will be the boss character stealing her underling's idea.

Pogledao sam ovogodišnji film GAAMER Olega Svjencova. Reč je o filmu koji je sličan R U THERE Davida Veerbekea i govori o ukrajinskim klincima koji zapuštaju školu i svakodnevni život ne bi li postali šampioni u QUAKEu. To je otpirlike cela priča i ovaj film spada u novi trend art house filma koji se više bavi stanjem mladih nego nekim njihovim konretnim pričama. Na nivou kadriranja, Svjencov je vešt i prilično konvencionalan, naročito kad je reč o načinu na koji prilazi ritmu. Uprkos tome što je ovo film sa dosta kadar sekvenci, dosta atmosferičnih situacija, dijaloga i sl. - Svjencov želi da film ima dinamičan tempo koliko god je moguće. Uprkos tome što je reč o filmu stanja i činjenici da Svjencov na neki način zaista formuliše zaokružen dramaturški osnov svog filma, ipak ovakav ishod priče nije zadovoljavajući. Jasno je da ovu generaciju reditelja više zanima da zarobe trenutak nego da ispričaju priču ali ovde deluje kao da je taj trenutak morao trajati nešto duže ili nešto kraće. Film naprosto traje i posle tačke u kojoj junak iscrpi osnovnu premisu filma.

Zanimljiv detalj pored dosta klipova iz same igre jeste i dosta skup soundtrack na kome se čuju System of a Down, Linkin PArk i Apocalyptica kao ilustracija miljea u kome junaci egzistiraju i koji je vrlo ubedljivo dat. Neobično je da ekipa ukrajinskog filma priušti ovako skup soundtrack.

Na ovu temu nastala je srpska pozorišna drama HALFLAJF Filipa Vujoševića i igrana je 2005. godine. Prava je šteta što nikada nije ekranizovana. Koga zanima može da ga pročita ili skine odavde https://docs.google.com/document/d/1FK6emapRf-EDV3T5dgI0coQEEvNf1mbt4ODtk_UAVlk/edit?pli=1

* * 1/2 / * * * *

Ma mislim da su te pesme prilično jeftine za licenciranje. Ima ih i po igrama istočnoevropskih studija...

Ali.... ima li smisla da ja gledam ovaj film?

Šta ja znam? Zanimljivo je, ali je čini mi se R U THERE interesantniji. Ovo je zanimljivo jer je eto savremena Ukrajina, a to dosta liči na Srbiju. Sam gejming je bitan deo junakovog života ali ne i zapleta. Mada, prikaz te scene deluje dosta autentično.

Harold Perrineau has joined the cast of Kathryn Bigelow's film about Navy SEAL Team 6′s long hunt for Al Qaeda chief Osama Bin Laden.

Perrineau's role is being kept secret, same with the other cast members of the film.

Meanwhile, Universal Pictures has acquired film rights to Andrew Pyper's upcoming novel "Demonologist" reports Deadline.

The story follows a literary professor on a trip to Italy when a demonic spirit appears to kill his daughter. He then goes on a dark journey in hopes of getting her back.

ImageMovers partners Robert Zemeckis, Jack Rapke and Steve Starkey will produce.

Očekivao sam mnogo više od švedskog filma APFLICKORNA koji je bio najavljivan kao švedski BLACK SWAN, priča o fatalnoj konkurenciji i patološkoj vezi dve devojke koje se bave akrobatskim jahanjem. Nažalost, rediteljka Lisa Aschan je snimila prilično mlad, spor i u krajnjoj liniji dosadan film u kome umesto karakterizacije više postoji neka arty poza. Otud je i čudno da je APFLICKORNA bio dosta prepoznat baš na Tribeci na kojoj se ipak više ceni konvencionalniji pristup filmu.

Jedino što drži ovaj film gledljivim jeste globalno visok nivo švedske kinematografije koja je tehnološki i na nivou sistema rada dovoljno razvijena da ne proizvodi baš totalne besmislice.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam SAFE HOUSE Daniela Espinose i radujem se što je ispunio moja očekivanja. Espinosa je napravio izuzetno uspešan i promišljen holivudski debi. Izabrao je formu u kojoj su se poslednjih godina izražavali Tony Scott i Paul Greengrass i napravio je film koji je bolji od njihovih recentnih radova na tu temu. MAN ON FIRE i BOURNE SUPREMACY su bili prvi filmovi tog tipa i ostali su primer inovacije - SAFE HOUSE se nadovezuje na to, međutim, uspeva da pruži dovoljno svežine i da ne bude potpuni rehash tih naslova.

Scenario David Guggenheima je bio na Black Listu, međutim prošao je izvesne transformacije, jedan rewrirte je recimo radio i Terry George, na putu do finalne verzije. Prvobitno priča je bila smeštena u Rio, sada se dešava u Južnoj Africi, i scenario sam po sebi nije nešto sa čim se ranije nismo sretali, čak možda i u boljim izdanjima. U svakom slučaju, ni prvobitna verzija koju sam čitao ne deluje kao materijal koji bi zaslužio mesto na Black Listu, mada, činjenica jeste da je reč o tekstu prema kom bi malo koji producent ostao ravnodušan jer je odmah jasno da je jako blizu toga da se radi.

Espinosa međutim ni ne stavlja scenario u prvi plan. Likovi su taman dovoljno razvijeni da Denzel Washington i Ryan Reynolds imaju šta da igraju i njihov buddy chemistry je evidentan, i osvežen time što likovi nikada ne smeju da u potpunosti poveruju jedan drugom. Izvrsna glumačka ekipa koja ih okružuje poput Sam Sheparda, Vere Famige, Brendana Gleesona i Roberta Patricka više ima pojedinačne arije nego što produbljuje Denzelov i Ryanov odnos. U tom smislu, možda je najzanimljivije videti kako je Espinosa efektno iskoristio svoje saborce iz SNABBA CASHa Joela Kinnamana i Faresa Faresa koji su ostvarili male ali upečatljive uloge i Kinnaman će sada imati i američku karijeru.

S druge strane, uprkos tome što Ryan i Denzel imaju razvijen odnos, Espinosini junaci su još hladniji od Bournea u egzekuciji svojih namera i SAFE HOUSE je kao i Greengrassovi BOURNE filmovi pun dužih ćutanja u kojima se junaci vraćaju svojim "radnim zadacima".

Osim ovih glumaca, Espinosa nije dovodio druge ljude iz Švedske, tako da mu je DP Oliver Wood, čovek koji je obeleŽio kako akcioni film osamdesetih i devedesetih tako i sadašnju fazu krtoz saradnju sa Greengrassom. Wood po prvi put sa SAFE HOUSEom biva prepoznat i od strane obične kritike kao bitan faktor u razvoju savremenog akcionog filma a Espinosa mu omogućuje da napravi čudo i još dodatno izoštri svoj hiperkinetički stil.

SAFE HOUSE ima bar tri izuzetna akciona set-piecea i tenzija je na nivou sve vreme uprkos tome što trajanje filma uopšte nije nežno.

U svom holivudskom debiju, Espinosa nije pokušao da Amerikance uči pameti i tome kako se pravi film, ali je zato snimio film u kome je pokazao da zna sve što i oni zanatski najveštiji kod njih. Ako su u poslednje vreme Denzel i Ryan nailazili na prepreke, i ako se publika malo odvojila od njih, SAFE HOUSE je film koji pokazuje kako se ta formula tačno sprovodi.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam CHRONICLE Josha Tranka i stvarno mislim da je reč o izuzetno moćnom debiju koji imajući u vidu činjenicu da reditelj ima 26-27 godina može biti ili uvod u jednu veliku karijeru ili u svojevrsnu stagnaciju koja se nažalost često dešava posle moćnih ulazaka u industriju. CHRONCILE je u osnovi niskobudžetni gimmick film koji je izvanredno urađen i ono što daje Tranku za pravo je činjenica da je CHRONICLE jako dobro realizovan u nekim fundamentalnim aspektima koji gotovo pa garantuju da je Trank vrlo ozbiljan reditelj.

Naime, ako ostavimo po strani vrlo vešto i smisleno iskorišćen found footage momenat i tehničku virtuoznost sa kojom je on realizovan gde se na istom mestu spajaju inventivnost, snalažljivost low budget filmmakera i tehnička perfekcija, CHRONICLE je pre svega jako ozbiljno glumljen film. Michael B. Jordan je već potvrđen u seriji FRIDAY NIGHT LIGHTS ali je zato Andrew De Haan pravo otkriće, i sva trojica glavnih glumaca će posle ovoga imati otvorena vrata za bioskopske radove. U tom smislu zanimljivo je naglasiti da CHRONICLE u svojoj drugoj polovini postaje akcioni film o dva suparnika sa nadljudskim moćima ali da je dotle ovo nešto što bi se najpre moglo žanrovski definisati kao melodrama o ljudima sa nadljudskim moćima.

Spadam među one koji ne vide nikakav problem u prelasku iz prve u drugu polovinu filma i ta transformacija mi uopšte nije bila strana. Skliznuće Da Haanovog lika u ludilo je jasno naznačeno i potpuno ubedljivo a akciono finale stilski ne odudara od ostatka filma iako ga naravno diže na nivo nezaboravnog spektakla.

Isto tako, uprkos tome što u jednom trenutku stvari više ne mogu da se rade u klasičnoj found footage formi, Trank i Landis pronalaze opravdanje kako su kadrirane sve situacije i moram priznati da je ovo film u kome je svaki found footage kadar opravdan, a samo sporadično ta opravdanja nisu baš uverljiva. Recimo, DISTRICT 9 je imao čitavu deonicu u kojoj Blomkapmp potpuno zaboravi da je reč o dokumentarcu, ovde toga nema, između ostalog zato što svi prisutni imaju barem mobilni sa kamericom.

Ono što je međutim najzanimljivije jeste što je CHRONICLE zapravo kao neka omladinska varijanta rimejka DOMA ZA VEŠANJE samo što umesto jednog imamo tri Perhana i umesto Roma imamo američke blue collar likove sa svojim socijalnim i porodičnim problemima. Isto tako, na nivopu postavke likova (naročito odnos prema roditeljima i pordična trauma) pa i estetike CHRONICLE malo evocira uspomenu i na KLIP ali to je više u domenu detalja.

CHRONICLE definitivno treba pogledati u bioskopu što retko važi za found footage filmove. Još od HANCOCKa nismo imali posla sa ovako efektnim tumačenjem superherojskog mitosa van okvira stripovske licence.

* * * * / * * * *

Zabeleženo!!

Mehmete, obrati pažnju, Stankela se pokajao za vreme kad je bio izdajnik. I to with a vengeance!

Intervju – Stanko Cerović, pisac >

http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1036924

Praviće oni Miloševića od blata.

Ali jaka je prijava za Slobu i Dobricu!

http://www.cracked.com/article_19751_6-insane-sequels-that-almost-ruined-classic-movies.html

Pogledao sam korejski B-film THE BEAST Hwang Yoo Sika. Ovaj B-film je vrlo jednostavan, precizan i jedino je šteta što nije naročito zanimljiv. Za razliku od tipičnih korejskih žanrovskih filmova koji obično imaju nešto širi pripovedački polaz i karakterizaciju koja u sebe uključuje dosta detalja, THE BEAST je vrlo jednostavan, sveden i pravolinijski. Priča prati mladog vojnika koji pre odlaska na mirovnu misiju u Avganistan mora da reši problem sa unutrašnjim neprijateljem - ozloglašeni lanac pornografa mu je oteo sestru i planira da je iskoristi u gnusnom online videu. Uz pomoć njene drugarice, vojnik kreće u akciju da je spase.

Zaplet je rudimentaran a glavni junak voli da protivnike dobije "na ruke" tako da je film baziran na seriji tuča, mahom u zatvorenim prostorima i postavljenim u bornovskom maniru, dakle bez wire fu letenja i sličnih vidova estetizacije. Kad je reč o bizarnom nasilju svojstvenom korejskim trilerima, ovde ga ima u samo jednoj sceni. Ostatak akcije je krajnje strejt.

THE BEAST je kao korejski B-film ipak zadržao dosta tehničke preciznosti i svežine svojstvene korejskom filmu i u tom smislu je svakako zanimljiviji od većine američkih DTV radova.

* * 1/2 / * * * *

Da, to sam takođe sebi predvideo za gledanje. Zvuči dovoljno probavljivo.

Probavljiv je, ali krajnje lagan, kao neka salata koju jedu žene u ovim mondenskim kafeima.

Pogledao sam BANGKOK KNOCKOUT Panne Rittikraija, stručnjaka odgovornog za stubntove u filmovima Prachye Pinkaewa. Nažalost BANGKOK KNOCKOUT je rad u kome se slabosti tajlandskih reditelja akcionih filmova na nivopu vođenja pričće i likova dovode na potpuno nov nivo neznanja i neukusa. S druge strane, BANGKOK KNOCKOUT ima jako duge deonice između tuča i poptrebno je jako veliko strpljenje ili ubrzano gledanje da bi se stiglo od set-piecea do set-piecea. Kad je o akciji reč ona je korektna ali Rittikrai je u mnogim drugim filmovima, naročito kod Pinkaewa ili u radovima koje je imao sa Tony Jaaom pravio znatno bolju akciju. U tom smislu BANGKOK KNOCKOUT je predosadan da bi služio kao showreel ili showcase za ono što mogu da izvedu tajlandski kaskaderi a uostalom oni su imali i znatno moćnijih nastupa od ovoga.
Naravno, BKO nudi ponešto uživanja za najzagriženije ljubitelje i poznavaoce, ali njih je ipak prilično malo.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam francusko-bugarsku produkciju IL PLEUT SUR SANTIAGO koju je 1976. godine snimio čileanski reditelj u egzilu Helvio Soto. U ovom filmu, u maniru Coste Gavrasa on prikazuje prve i poslednje dana vlasti Salvadora Allendea i dolazak vojne hunte na vlast. Ako imamo u vidu da je film sniman u Bugarskoj, Soto u priličnoj meri uspeva da rekonstruiše atmosferu Čilea pred vojnu huntu i oseća se taj tipičan istočnoevropski trud u pokušaju da se dočara ambijent sa velikim brojem statista i raznim drugim logističkim adutima.

Glumačku podelu čine francuski i bugarski glumci s tim što naravno Francuzi imaju glavne uloge, premda najveća zvezda ovog filma Jean Louis Trintignant ima prilično sporednu ulogu.

Sotov osnovni problem je u tome što on podrazumeva da publika zna o događajima u Čileu koliko i on što je paradoksalno jer ceo film je i pravljen sa idejom da se afirmiše Allendeov režim i žrtva čileanske poštene inteligencije, radnika i studenata. U nizu melodramskih scena, Soto ilustruje njihovu žrtvu, međutim isto tako prilično je konfuzan kada dođe do toga da nam se razjasni kada se šta desilo i kako su tekle stvari.

Otud u filmu se smenjuju zanimljifvi detalji, propaganda, patetični izlivi junaštva a cela slika ostaje tek da se nazire. Meni je slučaj Allendeovog svrgavanja koliko-toliko poznat pa mi je Sotov film više poslužio kao simpatičan dodatak i korektno realizovan prikaz atmosfere. Zaista ostaje pitanje koliko bi mi išta bilo jasno da se po prvi put upoznajem sa ovim slučajem.

Komunističke zemlje su jako retko pravile filmove o aktuelnim pitanjima a još ređe su direktno učestvovale u nastanku političkih filmova koji govore o aktuelnim temama i namenjeni su zapadnom tržištu. Mora se priznati da je Sotov film bio u trendu i da je vrlo brzo reagovao u odnosu na ono što je Costa Gavras tada već radio.

Iako je i Costa Gavras umeo da bude vrlo atmosferičan i neodređen u filmovima poput ETAT DE SIEGE, izlazak na globalno tržište i rad u Holivudu su ga usmerili da bude znatno konkretniji u načinu na koji je koncipirao svoje filmove. Otud je njegov film MISSING ipak i dalje ostao kao kanonski rad o ovim događajima.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao IN THE LAND OF BLOOD AND HONEY ozloglašeni antisrpski film kojim nas je počastila Angelina Jolie.

Koliko shvatam leakovao je VOD rip ali isto tako čujem da je reč o "engleskoj" verziji filma. U tom smislu, ipak preporučujem gledanje srpske verzije koja je sada u bioskopima pošto je ovaj film toliko dostojan podsmeha da bi još i podsmeh zbog naših glumaca koji sriču engleski bio i previše.

Podsmeh uopšte ne mora da ima veze sa ideologijom koja je u slučaju ovog filma van spora i bilo kakve diskusije. Podsmeh može početi već od toga kako je film realizovan. Dean Semler je bio direktor fotografije na Melovom remek-delu APOCALYPTO i moram priznati da se LAND može posmatrati kao Angelinin APOCALYPTO - film snimljen sa urođenicima na njihovom jeziku. Za razliku od Melovog filma međutim, ni Semler ne može da joj pomogne u njenom krajnje nemuštom rediteljskom postupku koji izgleda maltene kao bosanski film koji bi snimila Mirjana Karanović kao reditelj, sa nekim regionalnim snimateljem i ekipom.

U tehničkom smislu, LAND OF BLOOD AND HONEY je tanak film i to me je moram priznati iznenadilo. Snimljen je krajnje balkanski a sasvim sigurno je bilo još prostora za popravku u montaži.

Na nivou vođenja priče, Jolie je krajnje nevešta i film je konfuzan, ne samo na planu sklopa događaja već i protoka vremena. Ono što je recimo osnovna ideja filma a to je da se prikaže srpski prilaz sistematskim silovanjima kao delu vojne strategije. Na kraju od toga u filmu nema ništa - ispada da su Srbi silovali Muslimanke usput pod uticajem alkohola i narodne muzike, pre svega jer su im se našle pri ruci bez ikakvog plana, sistema i sl.

Osnovna priča je zapravo ljubav između srpskog oficira i Muslimanke koju je sreo pre rata a onda kada je zarobio došlo je do mogućnosti da se njihova ljubav produbi. Iako, ova groteksna postavka deluje kao zaplet dostojan Liliane Cavani ili slične evropske provokatorke, Jolie ga nije realizovala u tom ključu i njihova melodrama više deluje kao neki nižerazredni Rajko Grlić recimo nego Liliana Cavani ili Lina Wertmuller. Ni kao reditelj ni kao scenarista, Jolie ne uspeva da u potpunosti istakne tu svoju priču.

Na kraju, paradoksalno, natpis o silovanju Muslimanki kao temi filma deluje potpuno deplasirano jer je taj motiv zaista ispušten, načet pa odbačen, kao što je uostalom i u medijskoj histeriji ta priča delovala najnaivnije.

Međutim, to što Angelina Jolie nije uspela da se sabere da prikaže srpska sistematska silovanja ne znači da film nije besramno rasistički. Dakle, Srbi su prikazani kao potpune protuve bez grama morala tako da čak i glavni Srbin ne sumnja kako je potrebno obračunati se sa Muslimanima s tim što on misli da njegova mezimica treba da bude pošteđena. S druge strane, Muslimani su prikazani kao ekstremno tolerantni tako da recimo kada Muslimanka kojoj su Srbi bacili dete kroz prozor kaže kako ih mrzi, drugi je upozori da ne govori tako i da nisu svi Srbi isti.

Inače, Srbi ubijaju civile na sve moguće načine, ne samo tako što ih streljaju i zatrpavaju bagerima već i tako što ih ubijajju randomly po ulici, ili kada ih iznerviraju prilikom isterivanja iz kuće, ali svakako je najgnusije to kada bace bebu kroz prozor. To je momenat posle koga nekako u gledanju ovog filma vrag odnese šalu.

Koliko sam shvatio ljudi najčešće izlaze sa filma kada počne govor Radeta Šerbedžije, njegov prvi od četiri monologa i to je zaista tačka u kojoj čovek ne zna da li je više politički ili estetski zgrožen. Šerbedžija je već igrao u filmu GO WEST Ahmeda Imamovića, dakle njemu rasistički sadržaji nisu strani ali ovde je potpuno negledljiv - loš i samouveren što je paklen spoj. Šerbedžija igra srpskog generala koji iznosi razne teorije kojima objašnjava srpski genocid nad Muslimanima ali pošto je toliko karikaturalan gledaocima verovatno nije jasno da li te stare rane koje on planira da zaleči nanoseći nove u stvari zaista postoje ili je to plod njegove mašte. Da je Angelina postavila likove iole veštije i ubedljivije onda bi možda Šerbedžijina priča o Srbima koji opet postaju dželati da ne bi bili žrtve imala smisla. Ovako kako sada izgleda, Srbi deluju kao preveliki sadisti da bi zaista imali neku neizlečivu traumu.

Ako je Šerbedžija najprominentniji bednik i izdajnik, onda je tehnički najveći broj Muslimana u filmu pobio Miloš Timotijević koji u svom klasičnom bad ass maniru igra jednog man of few words sociopatu u uniformi.

Nikola Đuričko ima besmislenu ulogu, skoro pa statira a Goran Jevtić manje-više bukvalno statira tako da je njihopva "godina antisrpskog življenja" rezultirala prilično slabom afirmacijom a za Đurička je zaista jako teško imati razumavenja jer posle HUMAN ZOOa ovo mu nije prvi antisrpski film a tek treba da vidimo šta je napravio u TOP JE BIO VREO.

Inače, zanimljivo je kako u VOJNOJ AKADEMIJI najosvedočeniji zločinci iz antisrpskih filmova igraju nastavnike - Branislav Lečić iz HUMAN ZOO i Miloš Timotijević iz LANDa - bilo bi zanimljivo napraviti YT viral u kome bi junaci iz VOJNE AKADEMIJE imali sećanja na zločine i time uspostavili jedan istorijski kontinuitet.

Kad je o continuityju reč, Srbi u RS nose oznake Vojske Jugoslavije, sa sve republičkim zastavama koje se ujedinjuju u zajedničkoj i sve sem pušaka je pogrešno. Između ostalog, srpski štab stoluje u nekoj katoličkoj katedrali. Međutim, neverovatno je kako su uspeli da omaše vrlo karakteristično oružje kod Francuskih SFORovaca. Dakle, film je tehnički dosta neubedljiv i deluje drsko da kad već osuđuju Srbe barem nisu pogledali neke video snimke kako su izgledali i kakvu su opremu imali.

Kada je snimljen film WE WERE SOLDIERS Randalla Wallacea, imali smo slučaj vijetnamskog glumca Dunog Dona koji je imao dosta neprijatnosti za mnogo manje provokativnu i reklo bi se dostojanstveniju ulogu severnovijetnamskog oficira. Ovo što su naši glumci je bedno i nečuveno a to naročito važi za one koji su poput Đurička ipak zvezde. Ostale možda i mogu da razumem jer Timotijević, Đurica i ostali ne dobijaju neke veće uloge u našim filmovima ali Đuričko nije smeo da sebi dozvoli ovako nešto.

Ovo je film koji svi treba da vide kako bi bar malo sagledali koliko strašna slika se o nama plasira. Srećom, film je kao i većina političkih pamfleta tog tipa uspeo da se uguši u histeriju i neznanju vlastitog autora.

Na kraju kada se sve završi sa bizarnom Google Translate špicom LAND ostaje jedan pre svega neobičan eksces.

Otud, kao i svaki put kada nekoga tako histerično pokušavaju da ocrne Srbi u ovom filmu na kraju počinju da deluju cool jer neko koga toliko besomučno i neubedljivo optužuju prosto mora biti heroj.

Srpski trejler za REJA (u kome su skupljene sve psovke iz filma) u kome je akcenat na Draževića

http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/doktor-rej-i-avoli-trejler.html

a ima i jedan u kome je Ray prominentniji

Doctor Ray And The Devils - trailer

Pogledao sam DETACHMENT Tony Kayea. Posle duge pauze u kojoj je snimio jedan vrlo značajan dokumentarni film i ko-režirao jedan igrani koji nikada nije izašao, Kaye se vrača na scenu uspešnim indie ostvarenjem koje je prepuno old school agresivnosti u postupku i u priličnoj meri koristi činjenicu da ne pretenduje na izlazak u multiplekse.

DETACHMENT je sumorna priča o grotesknoj srednjoj školi i njenim depresivnim profesorima koji su nemoćni kako pred svojim problemima tako i pred decom i roditeljima. Kaye nudi sumornu sliku svetu bez pozitivnih likova a određenu dozu razumevanja ipak ostavlja za profesore kao glavne junake.

Dok je AMERICAN HISTORY X nudio klasicističku vizuelnu postavku sa gotovo pa grafičkim slaganjem figura i boja u kadru, Kaye u ovom filmu ide više u pravcu razbarušenijeg indie stila, međutim koliko god pokušavao da bude neizbrušen, ne može da pobegne od svoje sklonosti ka komponovanim prizorima.

Glumačka ekipa je All-Star i moram priznati da je Adrien Brody koji igra glavnog junaka verovatno i najmanje zanimljiv glumac u ovoj podeli. Tu su ipak zanimljivije face od kojih se neke kao William Petersen javljaju manje-više kao detalj.

Kaye je u formalnom smislu odlučio da maksimalno iskoristi indie status svog projekta. pošto ovog puta imamo film sa kojim je dobro prošao i u čijoj je promociji učestvovao, nadam se da će ovo biti pozitivno iskustvo koje će ga ohrabriti da krene ozbiljnije i češće da snima filmove.

Ono što je međutim šteta jeste to da je Kaye zatvorio vrata Holivuda. Koliko god bio ubeđen da je avangardan, njegov postupak u ovom filmu je ipak deo filmske moderne i mislim da bi on mogao da bude dobar i značajan reditelj u okvirima mejnstrima, kakav u suštini uvek nedostaje. AMERICAN HISTORY X je u tom smislu i bio pre svega pravi primer upmarket glavnog toka kakav je u slavnim danima pravio New Line. Kaye je sigurno u tom pravcu mogao da pruži mnogo više.

* * * / * * * *

Pogledao sam vrlo interesantan hrvatski film JOSEF Stanislava Tomića. Potpuno je očekivano da ovaj neobičan i zbilja jako zanimljiv i dobar film naiđe na određene rezerve unutar esnafa verovatno i najpre zato što je muziku pisao Marko Perković Thompson. Po samom filmu se ne može reći da deli ideologiju ovog trubadura a ni njegove najodanije publike, no možda ljudi iz esnada znaju da je autorska ekipa na njegovoj strani.

U svakom slučaju, JOSEF spada i mali broj regionalnih filmova koji govore o Prvom svetskom ratu. U ovom slučaju, Veliki rat se sagledava iz vizure Slavonaca i Slovenaca koji su bili deo austrougarske vojske. JOSEF nudi crnohumornu priču o grupi junaka koji preživljavaju rat preuzimajući identitet poginulog austrougarskog podoficira koji će se kasnije ispostaviti kao bitna istorijska ličnost.

JOSEF u osnovi jeste gimmick film, međutim, Tomić uspeva da u 80 minuta zarobi vrlo atmosferičan rad, skoro bez reči, ili sa vrlo dugim deonicama bez ikakvog ili ikakvog značajnog dijaloga. U svom košmarnom pristupu ratu, podsetio je na PUKOVNIKOVICU Đorđa Kadijevića i pošto pripada istoj liniji hrvatskog filma naglasio bih da upadljivo prevazilazi ŽIVE I MRTVE Kristijana Milića koji inače ima cameo u JOSEFu.

ŽIVI I MRTVI sa JOSEFom dele DPa, Mirka Pivčevića i rekao bih da Tomić vodi tu istu estetiku kruparn korak dalje od Milića. Pivčević kod Tomića nudi zaopkruženiji snimateljski koncept ali i sam Tomić bolje vlada dođenjem priče od Milića.

JOSEF definitivno ima svoje preteče u jugoslovenskom filmu ali i u okvirima regionalnih naslova spada među apartna ostvarenja i predstavlja Stanislava Tomiča kao reditelja osobene poetike i dragocene pripovedačke discipline.

* * * / * * * *

Pogledao sam YOUNG ADULT Jasona Reitmana, njegovu novu saradnju sa Diablo Cody. U odnosu na JUNO, Diablo je smanjila doživljaj i YOUNG ADULT je znazno konvencionalnija indie komediji o ženi koja ulazi u krizu srednjih godina, na pola puta između ekstremnosti BAD SANTAe i nostalgije BEAUTIFUL GIRLSa. Međutim, ovog puta Diablo i Jason uspevaju da se iskontrolišu i film se nikada ne pretvara u potpunu egzibiciju.

Ključ filma je Charlize Theron, prom queen iz malog grada u Minesoti koja je otišla u Mineapolis i postala ghost writer na seriji romana za tinejdžere. Posle propalog braka odlučuje da povrati svog momka iz srednje škole koji se u međuvremenu oženio i dobio dete. Međutim, kada se vrati u rodni grad shvata da to neće ići tako lako.

Diablo Cody nije prva koja se služi stereotipima iz američkog high school života i filma i poredi ih sa onim u šta ti ljudi kasnije izrastu. Međutim, spada među prve u svojoj generaciji, onih koji su te godine proveli u devedesetim koja na taj način sagledava problem.

Otud ima dosta generacijskog prepoznavanja u tome kako pesma Teenage Fancluba povezuje junake i moram priznati da mi takvi detalji stvaraju priličnu nelagodu jer ih i sam generacijski prepoznajem.

Ključ filma je svakako Charlize Theron koja je kao i uvek dovoljno zanimljiva i harizmatična da iznese ceo film i dovoljno ekspresivna u svakom smislu da bude osnov filma. Ona ne samo glumački već i fizički reprezentuje svoju junakinju u svim vrlinama i manama i kroz ovakvu podelu Reitman je uspeo da zapravo reši sve osnovne probleme.

U svakom slučaju, YOUNG ADULT je jedan od filmova koji su u najboljem smislu definisani glavnim glumcem.

Reč je o major produkciji, ali smeštanje priče u provinciju i odnos prema likova nose sve karakteristike indie filma čiju estetiku Reitman već godinama prakticira pod okriljem studija.

* * * / * * * *

Pogledao sam MIENTRAS DUERMES Jaume Balaguera i mislim da je ovo njegov prvi istinski zreo i kvalitetan film. Godinama je slovio za velikog i značajnog španskog reditelja sa krajnje polovičnim filmovima ali tek sa MIENTRAS DUERMES je uspeo da ostvari zaokruženo i efektno delo. U ovom filmu, Balaguero se otmiče od klasičnijih natprirodnih mitema i bavi se konvencionalnim suspense hororom kroz priču o psihopati domaru koji razvija opsesiju prema jednoj stanarki i pronalazi krajnje ekscentričan način kako da se uključi u njen život.

Luis Tosar je izvanredan u ulozi domara i uspeva da istovremeno brani svoj lik ali bez ikakvog pokušaja da osim činjenica da je protagonista priče na bilo koji drugi način njegove gestove učini simpatičnim. Otud, u izvesnom smislu i jeste zabavno kako Balaguero bazira suspense na tome da počinilac ne bude uhvaćen iako njegova dela u velikom broju slučajeva nisu ni najmanje simpatična, i izuzev jedne devojčice koja je suštinski možda i pokvarenija od njega ostali junaci se manje-više kreću u okvirima građanskog morala. Dakle, Balaguero i scenarista Alberto Marini ne čine svog junaka simpatičnim kroz to što su ostali junaci odvratni.

Balaguero uspeva da generiše opipljiv suspense u prilično skučenim ambijentima i da izvuče maksimum kako iz lokacije tako i iz glumaca. Voleli ovaj film ili ne, Balaguero je pokazao da je izvanredan reditelj i tu nema nikakve sumnje. Ipak, ako imamo u vidu da mu je dosta sumnivi serijal REC komercijalno najuspešniji, a da ovi ostali filmovi koje je inače snimao nisu prolazili toliko loše, plašim se da MIENTRAS DUERMES neće uspeti da se istakne kao putokaz prema onome što mu najviše leži.

Ekscentrična postavka koja čini da MIENTRAS DUERMAS bude žanrovski odgovor na HABLA CON ELLA i pravi predstavnik onoga što je najbolje na španskoj žanrovskoj sceni.

* * * 1/2 / * * * *

"Safe House" helmer Daniel Espinosa is in negotiations to direct the gritty action thriller "The Outsider" for Warner Bros. Pictures says The Hollywood Reporter.

Andrew Baldwin's script follows a POW in Osaka in WWII who stays on after the war. He works his way through the rituals and hardships to become the rare outsider who gains membership in the Yakuza crime unit.

Michael Fassbender has expressed interest in the project, but no actors have entered any talks as yet. "Sons of Anarchy" producers Art and John Linson are producing.

New U.S. Release
21 Jump Street
By Peter Debruge

Jonah Hill and Channing Tatum star in cop comedy '21 Jump Street.'

A Sony Pictures Entertainment release of a Columbia Pictures, Metro-Goldwyn-Mayer Pictures presentation in association with Relativity Media of an Original Film/Cannell Studios production. Produced by Neal H. Moritz, Stephen J. Cannell. Executive producers, Jonah Hill, Channing Tatum, Ezra Swerdlow, Tania Landau. Directed by Phil Lord, Christopher Miller. Screenplay, Michael Bacall; story, Bacall, Jonah Hill, based on the television series created by Patrick Hasburgh, Stephen J. Cannell.
Schmidt - Jonah Hill
Jenko - Channing Tatum
Molly Tracey - Brie Larson
Eric Molson - Dave Franco
Mr. Walters - Rob Riggle
Domingo - DeRay Davis
Capt. Dickson - Ice Cube
Zack - Dax Flame
Mr. Gordon - Chris Parnell
Ms. Griggs - Ellie Kemper
Principal Dadier - Jake Johnson
Deputy Chief Hardy - Nick Offerman
In 1987, new-kid-on-the-block Fox attracted a teenage demographic by programming a gritty primetime show about baby-faced cops who go undercover at high schools. A quarter-century later, Columbia Pictures targets the over-17 set, reviving "21 Jump Street" as a raunchy R-rated laffer full of drug and dick jokes -- an odd choice, since the radical genre switch seems best suited to those too young to have seen the original series. Still, by casting Jonah Hill and Channing Tatum as fish-out-of-water buffoons, the irreverent result feels fresher than most '80s-show reboots, effectively flipping the address Johnny Depp made famous.

Hill, who pitched the pic's producers on attempting "21 Jump Street" as an action-comedy, was 23 when he shot "Superbad," and already he looked too old to pass as a high schooler. Now 28, the star has shed his baby fat and appears undeniably adult. Pair him with Tatum, 31, and there's no way teens would mistake the duo as two of their own -- a paradox that sets the tone for the film's patently absurdist approach, which uses our willing acceptance of ridiculous genre conventions as a clothesline on which to hang its ruthlessly immature sense of humor.

High school was hell for Schmidt (Hill), a book-smart outcast with braces and a bad Eminem-style dye job. Jocks like Jenko (Tatum) had it relatively easy, though both were forced to sit out prom. That's why their first big assignment after graduating from police academy -- to infiltrate a high-school drug ring -- feels less like punishment than a chance for a "do-over." Older and wiser, the mismatched partners plan to apply the lessons learned the first time around to the case, only to discover that things have changed since they were in school.

Now, tolerance is cool, bullying is uncouth, and the popular kids (headed by Dave Franco) all look like well-coiffed extras from the Disney Channel. "I totally know the cause: 'Glee,'" sneers Tatum, who hasn't looked this comfortable onscreen since "Step Up," embracing the awkwardness as he attempts to blend in with the science nerds, while Hill's character fumbles his way through flirting with a student suspect (Brie Larson, putting the blah in blonde).

The operative idea here is that two guys who would have been rivals in high school have to buddy up to make it as cops. But instead of complementing one another, brainy Schmidt and brawny Jenko merely bring each other down, botching their first arrest attempt. After that debacle, the duo are reassigned to a canceled undercover project from the '80s overseen by a surly captain (Ice Cube). "All they do now is recycle shit from the past and expect us not to notice," quips their chief (Nick Offerman), in a line that hints at just how little respect the script, by "Project X" scribe Michael Bacall, shows its source. (Just wait'll you see how it treats Depp's cameo.)

Most of the humor concerns how inappropriate the language, behavior and attitudes are for the high-school setting, especially coming from grown men expected to act as role models: When it comes time to earn the drug dealers' trust, they steal weed from the evidence lockup and throw the ultimate high-school party. These two may not look like teens, but they sure as heck don't behave like cops.

Given the cartoonish way co-directors Phil Lord and Christopher Miller approach the premise, it should come as no surprise that the two got their start in animation. Together, they made the disaster-movie spoof "Cloudy With a Chance of Meatballs," and they apply that same wink-wink sensibility to their live-action debut. Such a flip attitude serves the comedy well (the action feels more clunky), but belies just how insincerely everyone involved feels toward the story's emotional core.

Maybe those raised on a diet of "Family Guy" don't require the courtesy of a script that cares about its main characters, but why bother packaging the story as a male-bonding experience if the plan is merely to undermine it with vulgarities and homophobia? Where "Superbad" set the standard for mixing high-school sentimentality with gross-out humor, this lesser effort seems content redefining audiences' idea of "dirty cops."

Bringing composer Mark Mothersbaugh along for the high-energy assignment, the helmers make slick use of their new live-action collaborators. Considering that hardly anyone was asking for a "21 Jump Street" reboot, they've put their own playful stamp on it -- which just goes to show what happens when a bunch of pot-positive cut-ups get their hands on a relic of Reagan-era anti-drug hysteria.
Camera (color, widescreen), Barry Peterson; editor, Joel Negron; music, Mark Mothersbaugh; music supervisor, Karen Glauber; production designer, Peter Wenham; art directors, Thomas Valentine, Scott Plauche; set decorator, Robert Kensinger; costume designer, Leah Katznelson; sound (Dolby Digital/SDDS/Datasat), Pud Cusack; supervising sound editors, Geoffrey G. Rubay, Jason George; re-recording mixers, Jeffrey J. Haboush, Chris Carpenter; special effects coordinator, Guy Clayton; visual effects supervisors, Richard Edlund, Helena Packer-Burnson; visual effects, duMonde Visual Effects, Colorworks, Pixel Magic; stunt coordinator, Jeffrey Gibson; assistant director, Jonathan Watson; casting, Jeanne McCarthy, Nicole Abellera. Reviewed at the Grove, Los Angeles, March 1, 2012. (In SXSW Film Festival -- Headliners.) MPAA Rating: R. Running time: 109 MIN.
With: Holly Robinson Peete, Johnny Pemberton, Stanley Wong, Justin Hires, Brett Lapeyrouse, Lindsey Broad, Caroline Aaron, Peter Epstein, Anthony Molinari, Luis Da Silva, Dominic Alexander, Mike Seal, Johnny Depp.

Bob Gale ("Back to the Future" trilogy) is on board to adapt Scott Hampton's supernatural graphic novel "Trespassers" for the big screen. Ryan E. Heppe ("Short Circuit") is producing.

The story follows a group of mythbusters set on debunking the legend of a famous allegedly haunted house. Their rationality is put to the test when they discover demonic guardians, a gateway to hell and discover not all of them are exactly who they claim to be.

Sa blagim zakašnjenjem pogledao sam TROLLJEGEREN Andre Oevredala, norvešku found footage senzaciju iz 2010. godine koja je na superiorniji način od doatadšnjih found footage radova uspela da postigne šarm i efekat punokrvnog igranog filma sa "četvrtim zidom". TROLLJEGEREN jeste found footage film ali je strukturiran kao mockumentary i u tom smislu ovo je film koji ima konzistentno zanimljiva dešavanja, istančanu dramaturgiju i dobru glumu. Za razliku od ranijih found footage derivata BLAIR WITCHa, kao što je recimo CLOVERFIELD sa kojim je TROLLJEGEREN najsličniji Oevredal uopšte nema problem sa tim da "prikaže monstruma" i ne vodi se klasičnom "JAWS taktikom". Rezultat tioga je da je TROLLJEGEREN nesmanjeno zanimljiv - trolovi su efektno realizovani, a duh avanture nadvladava napetost kao adut.

U tom smislu, TROLLJEGEREN osim u par sekvenci zapravo ne igra na suspense, ali meni suspense kao takav nije nedostajao jer je film bio dosta sadržajan i obilovao je drugim adutima.

Tehnološka superiornost norveške kinematografije je poslednjih godina očigledno počela da rezultira i sve zanimljivijim kreacijama, i za razliku od prilično slabog DOED SNOE koji je ipak bio showcase reditelju Tommy Wirkoli, TROLLJEGEREN je potpuno zasluženo doneo Oevredalu holivudsku priliiku.

Iako ovaj film u principu mnogo više liči na mockumentary nego na found footage film, zanimljiva je evolucija ovog stila. Ako pogledamo naslove kao THE CHRONICLE ili APOLLO 18 a zatim i TROLLJEGEREN rekao bih da su pozni filmovi ovog pravca znatno zanimljiviji od prvih koji su uspostavili ceo stil. Ali isto tako, kvalitet poznih filmova proporcionalan je tome koliko klasičnih narativnih tehnika uključuju u realizaciju, a found footage element se svodi na vizuelnu ekskluzivnost.

* * * * / * * * *

6 Ridiculous First Drafts of Famous Movie Monsters

добар је трол, и здраво забаван

Mehmete, nažalost, monstrumi su nezgodan teren. Često se desi da iz najbolje namere i u najboljim uslovima ispadnu besmisleni, setimo se I AM LEGEND...

Evo nešto malo da zagolica Mehmeta, mada nije onoliko obimno i studiozno koliko bi trebalo...

http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3287

Ma, dobro je, naravno. Mene sad sekira što nisam gledao predstavu.

Pogledao sam JOHN CARTER Andrew Stantona, verovatno najbolji film zbog kog će neki šef studija dobiti otkaz. Možda je pretenciozno reći da je JOHN CARTER postao DUNE našeg vremena jer Stantonov film ima sasvim opipljive repertoarske adute no činjenica je da Holivud odavno nije proizveo ovako rizičan film.

Pre svega Burroughsov roman je toliko već apropriran pre ovoga da svaki pokušaj da se ekranizuje deluje kao pastiš uz čiju bi projekciju morao da ide jedan predstavnik studija koji će objašnjavati kako je zapravo ova knjiga definisala sva ta opšta mesta. Stanton, ruku na srce, ta opšta mesta realizuje u high spiritu, kao da ih gledamo prvi put i u stilskom smislu, ovo je film koji je dosta na tragu starih swords and sandals filmova, i to ne samo američkih već i italijanskih. Doduše, tako slobodno uvođenje raznih monstruma automatski asocira na Italijane.

Swords and sandals je pomešan sa dosta jako dobro dizajniranog steampunka i u tom domenu se JOHN CARTERu ne može ništa zameriti. Doduše, činjenica da je Burroughsova vizija u određenoj meri bila ograničena onim što je u kulturološkom smislu postojalo u njegovo vreme, odnosno pokušaj da se njegov ipak prevaziđeni pogled na svet koji je prožimao njegovu fantastiku prenese u današnje vreme, u priličnoj meri biva prevaziđen društvenim formacijama koje su nastale u međuvremenu.

Stanton u tom smislu možda i ponajmanje uspeva da nam proda svet u kome je tehnologija ipak steampunk a društveni odnosi kao iz antike, i to ne zbog same uverljivosti koliko zbog toga što film najviše uspori i postaje najmanje intrigantan u fazama dvorske intrige. Toga nema puno ali pokazuje da je Stanton u nekoliko navrata zalutao na teren na kome nije imao rešenja, niti ih je, ruku na srce, uopšte lako imati.

Deo kritike je optužio Stantona da u filmu uopšte nema Pixarovog duha. Ne bih se složio s tim, mislim da film vrca od vrlo simpatičnih i duhovitih detalja koji bi imali mesto u nekom Pixarovom filmu. Brad Bird koji je uostalom ipak patrijarh Pixarovih reditelja (izuzmemo li samog Lassetera) je takođe u MISSION IMPOSSIBLE napravio niz detalja u kojima se osetio animatorski koren i toga itekako ima kod Stantona. JOHN CARTER ima izrazit family ugođaj, naročito ako imamo u vidu sa kakvim pulpy stvarima se junak suočava a rekao bih da je Stanton imao mnogo teži posao u radu sa glumcima od Birda jer nije imao ready-made podelu zvezda i mislim da je taj posao jako solidno uradio.

U tom smislu angažovanje Taylora Kitscha je bio veliki rizik, i za Disney i za samog glumca. Naime, Kitsch je angažovan na sličan način kao Sam Worthington, snimio je dva spektakla za redom i oba treba da izađu u kratkom periodu. JOHN CARTER je sličniji AVATARu ali se plašim da ako bude promašaj, a sva je prilika da neće baš da se pretrgne na blagajnama, to sve ugrožava Taylorov proboj pa i sudbinu BATTLESHIPa...

Kad je reč o samom Tayloru, ja sam njegov fan još od Rigginsa, pa u tom smislu nisam najobjektivniji, ali mislim da je uradio dobar posao. Ne mogu da kažem da u ovoj ulozi deluje potpuno nezamenjivo, ali isto tako mislim da je sasvim dobro uradio ovaj posao i da ima potencijala da bude novi Chuck Heston u perspektivi.

MNogo je veće pitanje da li čće Stanton posle ovog ostati u svetu igranog filma, ali mislim da bi trebalo. Međutim, ukoliko razmere finansijskog prošaja budu nesagledive, šefovi studija će teško objasniti akcionarima zašto uzimaju reditelja čije ime nosi toliku hipoteku.

Na nekom bizarnom nivou, JOHN CARTER nosi u sebi jedan dosta zdrav naivan odnos prema bioskopu, zabavi, fantastici i pokazuje koliko je veliki deo holivudske produkcije koji bi trebalo da bude srdačan zapravo jako ciničan. Na duže staze, uprkos verovatnoj finansijskoj propasti, JOHN CARTER će ostati kao jedan od retkih suštinski ortodoksnih Disney naslova. Šteta je što za razliku od TRON LEGACY koji je imao briljantan marketing i slab film ovde imamo obrnut slučaj koji bi mogao skupo koštati ekipu.

* * * 1/2 / * * * *

Samo primećujem: je l' se nešto promenilo u tvom sistemu ocenjivanja ili se prosto pojavilo dosta dobrih filmova u poslednjih godinu dana?

Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!