ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Bogami, PEČAT ipak nezadovoljan RASPAKIVANJEM

На први поглед, неразумно може да делује и одлука Горислава Папића, новог водитеља ,,Препакивања" на Јавном сервису, да прву емисију новог циклуса посвети Радету Шербеџији, глумцу добровољно отуђеном од српског културног простора, а у последње време и непосредно супротстављеном српству и Србији. Чак ни као противник, Шербеџија није ни по чему актуелан у овом историјском тренутку, а све што је до сада радио, егоцентрик какав јесте, увелико је поделио са  јавношћу, тако да ни иза њега нема нечег посебно тајанственог што би захтевало какав свеж поглед.
Емисија, међутим, није била промашај. Утолико пре што је више не води Антонела политички коректна Риха, тренутно распоређена на положај портира за дочекивање председничких кандидата  уочи ТВ дуела. Папић је, наиме, о Шербеџији направио темељнију и поткованију емисију него што је Риха направила и о једном од јунака из првог циклуса.
Није то, да не буде забуне, била савршена, па ни сјајна емисија. За то је ипак био потребан компетентнији филмски критичар од Димитрија Војнова, али и храбрији тумач друштвених и политичких прилика од Шербеџијиног колеге Миодрага Кривокапића. Нажалост, убедљиво најкориснији од Папићевих саговорника био је загребачки театролог Вјеран Зупа, искрен и директан у критикама, а ипак у границама пристојности – Београд има и оштријих и занимљивијих културних посленика, чије би мишљење неминовно било значајније него Зупино за овдашњу публику.
Свеједно, емисија је имала један све ређи квалитет: није била бљутаво снисходљива према свом јунаку. Јесте била благонаклонија према Шербеџији него што је овај то заслужио, али није му баш за све прогледала кроз прсте. Дотакао се Папић Шербеџијине улоге у Анђелинином ,,филму", те приказао врло неповољне изјаве о истој, као и о свеукупном политичком ангажману Радета Шербеџије.
Да је Папић био нешто храбрији и продорнији, можда бисмо имали прилике да видимо и одговор на још неке Шербеџијине простачке неистине, попут оне да је почетком деведесетих морао да се пресели у Љубљану јер је био ,,проказан у свим осталим срединама", што је поновио и овог пута. Али, јасним квалитативним искораком у односу на претходницу, па и многе друге ауторе са ,,РТС"-а, Папић је макар подсетио на одговорно телевизијско новинарство.

http://www.pecat.co.rs/2012/06/novo-raspakivanje-sirom-nezatvoreni-serbedzija/

Reprizirao sam jedan od retkih ne-vesterna koje je potpisao Budd Boetticher - THE KILLER IS LOOSE. Ovaj B-film spada u žanr urbanog krimića, govori o saučesniku jedne pljačke koji beži iz zatvora kako bi se osvetio policajcu koji mu je prilikom hapšenja nehotice upucao suprugu. Boetticher i u drugom žanru čuva svoj jednostavni stil i minimalistički izraz. THE KILLER IS LOOSE doduše u svojih sedamdesetak minuta ne uspeva da ponudi naročito intrigantnu priču, svodi se na postavku i suspense oko toga da li će ubica ispuniti svoje namere ali Boetticher i u tako svedenim okolnostima uspeva da likove i atmosferu učini vrlo intenzivnim i živopisnim. Nažalost, THE KILLER IS LOOSE na nivou zamisli nema neke naročite atriburte da se nametne kao deo korpusa B-filmova iz pedesetih koji su danas zapamćeniji od mnogih A-naslova.

* * 1/2 / * * * *

ŠERBEDŽIJA NA RTS-U
Srbi mu nikada neće oprostiti Angelinu Jolie

Autor: Nenad Polimac

Objavljeno: prije 5 h i 1 min


Film 'U zemlji krvi i meda' Angeline Jolie u Srbiji je gotovo jednoglasno ocijenjen kao izrazito antisrpski. Glumčevo opravdanje da mu se scenarij svidio jer je podsjećao na grčku tragediju odjeknulo je u prazno. Jedan od gostiju emisije, Vojnov, bio je prilično precizan: Šerbedžija je prvi put zapostavio ideološki identitet zbog poslovne ponude i ugrozio sebi poziciju na srpskom tržištu

Raspakivanje je popularna jednosatna emisija Radio-televizije Srbije koju je do ove godine vodila novinarka Antonela Riha. Po konceptu slična emisiji "Scarface - Put do slave" zagrebačkog Radija 101, za temu uzima neku poznatu ličnost i zatim je uz pomoć sugovornika i arhivskih materijala "raspakira". Ponekad osoba kojoj je emisija posvećena uopće ne dobije riječ - kao što je bio slučaj s Vojislavom Šešeljem, Ratkom Mladićem i Radovanom Karadžićem, koji su u vrijeme snimanja već bili u Haagu - a ponekad dobije središnje mjesto - poput Emira Kusturice, Ivice Dačića ili Dragana Đilasa - i priliku da se bori protiv packi koje stižu sa strane.
VEZANE VIJESTI
Vijesti

    ODUŠEVLJENA HRVATSKOM Rade Šerbedžija: Angelinu Jolie sam nagovorio da kupi kuću u Istri
    Sve je nalikovalo na onaj famozni posjet Clintona Zagrebu
    FOTO Angelina Jolie u Sarajevu: Srpski narod je pametan i znat će razlikovati istinu od nametnutoga. Uvidjet će da je film umjetnost

Širom zatvorenih očiju

Riha više ne vodi tu emisiju, navodno zato što je previše inzistirala na političarima, pa je posao preuzeo novinar NIN-a Gorislav Papić. Estradni karakter nove sezone "Raspakivanja", emitirane prošle srijede, naglašen je izborom prvog gosta, velike glumačke zvijezde Rade Šerbedžije. Kakve su teme razgovora s njima, bilo je očito već iz najave emisije:

"Rade Šerbedžija je dva puta morao da postaje veliki glumac. Prvi put, u državi koja je i sama glumila veličinu, ni za Šerbedžiju nije bilo granica - glumio je širom otvorenih očiju.

Kako je uspeo da do 30. godine odigra sve što je mogao u pozorištu, šta ga je, od Hrvatskog proleća do jeseni Jugoslavije, teralo u politiku, kako je uspeo da objedini Tita i Živojina Pavlovića, Krležu i Ljubišu Ristića i, naposletku, kako odgovara na naizgled jednostavno pitanje: ko je, čiji je.

Drugi put, nije bilo mesta za iluzije. Znalo se tačno šta treba da radi, dokle treba da ide, koji stereotip da potvrdi. Glumio je širom zatvorenih očiju. O radu sa velikim Stanleyjem Kubrickom, Tomom Cruiseom i Angelinom Jolie, kako posle svega gleda na 'Zemlju krvi i meda', na Beograd, Zagreb i, naravno, na Brione, gde je sada, uz pomoć države Hrvatske napravio svoj privatni rezervat, Teatar Uliks".

Kao ličnost koju se "raspakira" Šerbedžija je dobio fer priliku, jer gotovo polovicu emisije predstavlja intervju s njim. Jedan od sugovornika koji osvjetljavaju fenomen Šerbedžija njegov je nekadašnji glumački partner Miodrag Krivokapić, koji je i danas ponosan na njihovu višegodišnju suradnju, drugi je zagrebački tetarolog Vjeran Zuppa, koji u nekoliko navrata ponovio da ne drži do gosta emisije kao filmskog glumca (o filmu zasigurno ne zna puno jer su za njega "Superman" i "Batman" jedna te ista stvar), a guru novog srpskog filma Dimitrije Vojnov objasnio je Šerbedžijinu karijeru u jugoslavenskom i, kasnije, hollywoodskom kontekstu.

Emisija je bila zanimljiva jer je koristila u nas rijetko viđene videomaterijale (primjerice snimke Šerbedžije dok igra "Hamleta" na Lovrijencu 1974. godine, a prava su senzacija snimke u boji predstave "Oslobođenje Skopja", posuđene iz arhive Ljubiše Ristića), a i Šerbedžija je progovorio o temama koje je u intervjuima često izbjegavao.
Bunić kroz stoljeća

Ako se emisiju može usporediti s ringom u kojem gost prima nevidljive udarce, nema zbora da je u prve dvije trećine glavni akter ostao čvrsto na nogama. Na dvojbe je li on jugoslavenski ili hrvatski glumac, jasno je istaknuo da mu je najbliža kultura Srba u Hrvatskoj, jer su mu oba roditelja srpskog podrijetla te zažalio što u selu u kojem je rođen, Buniću pokraj Korenice, njih tamo gotovo više ni nema (uzgred, Bunić je tijekom prošlog stoljeća u tri navrata radikalno mijenjao demografsku sliku). No, kad je u pitanju gluma, on je prvenstveno hrvatski glumac - kad igra na "ekavici", zna da je inferioran Lazaru Ristovskom, Nebojši Glogovcu ili Petru Božoviću.

Krivokapić je priznao da - za razliku od Šerbedžije i Ljubiše Ristića, šefa poznatog teatra KPGT - nikad nije imao iluzija o angažmanu izvan scene. Šerbedžiji gluma nije bila dovoljna: žurnal iz 1976. pokazuje ga dok recitira Titu na priredbi u Beogradu, ima odijelo i kravatu, ali je neobrijan, čime ostavlja dojam ležernosti (Krivokapić: "Da mi je netko rekao 'Ideš Titu da recituješ', ja bih bio presretan, bila je to velika čast"). Jednako je tako ležerno skakutao kroz brojna politička opredjeljenja, zagovarao Hrvatsko proljeće, zatim reformirane komuniste Ivice Račana ("više vjerujem ovim sadašnjim komunistima nego onim bivšima"), pa vladu Ante Markovića.
Politika nije scena

Zuppa je bio sarkastičan: "Rade je volio pružiti podršku nečemu što baš nije dobro razumio, predugo je politiku shvaćao kao scenu", a Šerbedžija je rezimirao: "Ja sam uvijek vijao pravdu, bio sam bezobrazan, provokativan i danas se zbog toga stidim, iako mislim da sam bio u pravu". Kako je uspio pomiriti Tita, svog najomiljenijeg pisca Krležu i Živojina Pavlovića, redatelja s kojim je najradije radio? Dimitrije Vojnov je to ovako objasnio: "Tito je bio stup sistema, Krleža veliki pisac koji je tom sistemu davao legitimitet, a Pavlović - unatoč tome što je bio disident - ne bi mogao snimati filmove da mu to sistem na ovaj ili onaj način nije dozvoljavao. Sve tri strane imponirale su Šerbedžiji."

Članak u cijelosti pročitajte u tiskanom izdanju Magazina Jutarnjeg lista

http://www.jutarnji.hr/rade-serbedzija--srbi-mu-nikada-nece-oprostiti-angelinu-jolie/1033657/

Pogledao sam BIG MIRACLE Ken Kwapisa, istinitu priču o tri kita koja su bila zarobljena ispod leda na Aljasci i ogromnoj akciji spasavanja koju su pokrenuli mladi lokalni novinar i aktivistkinja Greenpeacea. Sam film je solidan, rutinski, ima zanimljivu priču koja u sebi sadrži dovoljno inspirational elemenata, patetike i prepreka za glavne junake. Ken Kwapis je pretežno televizijski reditelj koji je poslednjih godina uspeo da se afirmiše sa odličnim ensemble romcomom HE'S JUST NOT THAT INTO YOU ali BIG MIRACLE nije toliko interesantan film. Štaviše, rekao bih da opdnos John Krasinskog (kog je Kwapis režirao u OFFICEu) i Drew barrymore (s kojom je radio NOT THAT INTO YOU) nudi još i više romantičnog materijala nego što postoji u filmu.

Ono po čemu se film izdvaja jeste odsustvo sukoba između protagonista i establišmenta koje proisziče iz neprikrivenog oportunizma ovih drugih. BIG MIRACLE je zapravo i najvredniji po tome što pokazuje cinizam vlasti i korporacija koji su spremni na sve zadad dobrog PRa, koliko god to besmisleno bilo. Međutim, tu negde dolazimo i dao najveće mane filma. Naime, koliko god je establišment direktno prikazan, i koliko god se ukazivalo da se iza brige vlasti i korporacija za životnu srtedinu kriju mračni interesi - toliko je sam PROBLEM - a to je sudbina kitova prikazan krajnje detinjasto i ideološki isprazno.

Ako se infantilizovan odnos prema kitovima može tumačiti kao prilagođavanje filma deci - cela akcija spasavanja tri kita iz jedne teške ali potpuno prirodne situacije i sredstva uložena u to, pokazuju sliku društva koje u suštini ne zna šta će više od besa i rasipništva. Filmu nedostaje ironija prema samom projektu glavnih junaka i ona je jedino izražena kroz likove Inuita (ili kako se već zovu tamošnji starosedeoci) koji takođe nauče od belaca kako da slučaj (zlo)upotrebe uz podsmeh. Ipak, ti Inuiti nisu dovoljni da pravilno kritikuju glavne junake.

Kao film koji je na ničijoj zemlji između dečjeg i istinite priče za stariju publiku, BIG MIRACLE pokušava da bude pametniji nego što se od njega očekuje. Nažalost, u toj ideji ne istrajava.

* * 1/2 / * * * *

Cronenberg u KBC Podgovrica

http://www.blic.rs/Vesti/Svet/327637/Crnogorcu-operacijom-iz-tela-izvadjen-vibrator

Pogledao sam THE KICK Prachye Pinkaewa. Moram priznati da se Prachya sada nalazi u situaciji koju sam priželjkivao a to je koprodukcija sa kinematografijama koje su u pripovedačkom smislu razbvijenije i mogu da povoljnije utiču na scene koje se pojavljuju između borbi po kojima je Pinkaew prepoznatljiv. Posle dosta slabog WHITE ELEPHANTa sa Amerikancima, Pinkaew sada radi sa Korejancima i to je ohrabrujuća saradnja. Nažalost, uprkos tome što je u saradnji sa njima sada uspeo da napravi film sa koliko-toliko smislenom pričom i likovima, i da dramske scene ne deluju potpuno diletantski, THE KICK se u pogledu likova i njihovih odnosa ne izdvaja iz donjeg doma populističkih filmova iz Južne Koreje ili Hong Konga.

Međutim, Pinkaew ponovo sarađuje sa Panna Rittikraijem i film u finalu donosi jedan izvanredan set-piece, veliku borilačku scenu se nekoliko upečatljivih deonica. U tom pogledu, THE KICK nadoknađuje ono što je nedostajalo u WHITE ELEPHANTu. Kad je reč o korejskom tržištu, čini mi se da Pinkaew nije napravio veliki proboj, i da će svoje sledeće propjekte ponovo raditi u tajlandskim okvirima i ponavljati stare greške.

* * / * * * *

Hm, pogledaćemo, ali izgleda da dok se Tony Jaa i Pinkaew ne ujedine, nema tu leba. No, podsetiću i da Pinkaew režira novog Tekkena, dakle ponovo američku produkciju (sa nekakvim japanskim zaleđem makar u vidu licence), dakle, nije to baš odlazak u Holivud ali ne da se on.

Radiće PROTECTOR 2 sa Jaaom. Nema zime sad kad su se pomirili. Ali i dalje mislim da bi malo američke ili korejske ozbiljnosti prijalo Pinkaewu. Strpi se do kraja THE KICKa i čeka te odlična tuča. Dotle drži daljinski pri ruci da malo ubrzavaš.

Saglasan sam ja. Tajlanđani definitivno potrebuju malo discipline u pripovedanju, ali dok je zemlja u haosu kakvom jeste, ne vidim da će im kinematografija munjevito napredovati u tom smeru.

George Clooney is attached to direct and produce "The Yankee Comandante" at Focus Features says Deadline.

Focus is currently making a rights deal for David Grann's massive The New Yorker article from last week about William Alexander Morgan, an American who helped Castro and the Cuban rebels overthrow Fulgencio Batista.

Morgan was the sole foreigner, other than Argentinian Che Guevara, to reach the status of Comandante. He was also imprisoned and sentenced to death for working for U.S. intelligence. Grant Heslov will also produce.

http://www.cracked.com/article_19872_6-mind-blowing-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html

Pogledao sam vrlo zanimljiv ratni film DARBY'S RANGERS William Wellmana. Wellman je veteran američkog filma, i svojim radom je obeležio njegovu istoriju. 1958. godine kada je snimljen DARBY'S RANGERS on je bio na samom kraju svog rediteljskog puta, međutim ovaj film ne udaje utisak da reč o umornom reditelju.

Štaviše, film je vrlo neobičan, vrca od života i u pojedinim aspektima iskoračuje iz tipičnog Wellmanovog okruženja. DARBY'S RANGERS je postavljen kao istinita priča o osnivanju Rangersa tokom Drugog svetskog rata ali se u suštini mnogo više bavi karakterima samih pripadnika i njihovim doživljajima sa ženama koje su sretali tokom služenja u Londonu, tokom obuke u Škotskoj i tokom dejstava u Italiji.

Potpuno je očekivano da priča o vojnicima bude ispraćena nekom melodramom koja će povećati uloge ali Wellman stavlja disporporcionalno veći akcentat na to nego što bi se očekivali što čini DARBY'S RANGERS jednim prilično atipičnim ratnim filmom.

Međutim, na nivou celine DARBY'S RANGERS ima neku neobičnu konzistentnost, ali isto tako ako se očekuje ono što film najavljuje a to je istinita priča o Rangersima, Wellman to apsolutno ne pruža,

U scenama borbe, Wellman se izuzetno dobro snalazi. Inkorporiranje dokumentarnih materijala u pojedinim situacijama ne smeta previše a scene provlačenja ispred tenkova i završne bitke su zaista izvanredne.

DARBY'S RANGERS je značajan po tome što predstavlja jednu od ranih glavnih uloga Jamesa Garnera, dok je još bio glumac pod ugovorom u Warneru. Garner igra istorijsku ličnost - William Orlando Darby je značajan ratni heroj koji je poginuo pred kraj rata što Wellmanov film ne prikazuje dikrektno ali na to aludira jer se završava scenom koja podseća na situaciju kada je Darby nastradao. Iako Darby jeste glavni lik a Garner jeste glavni glumac, struktura filma ga ne čini nosiocem priče jer nekoliko Darbyjevih vojnika ima prilično duge samostalne deonice. Uprkos tome, u ovoj ranoj ulozi Garner nedvosmisleno pokazuje da je leading man material.

DARBY'S RANGERS nije onoliko poučan koliko je trebalo da bude ali je izuzetno zanimljiv i atipičan ratni film.

* * * / * * * *

Paramount Pictures and J.J. Abrams' Bad Robot Productions have acquired Patrick Aison's spec script "Wunderkind" reports The Wrap.

Set in the 1970s, the action-thriller follows a young CIA agent hunting runaway Nazis with an older Mossad agent. The two become reluctantly intertwined as they hunt Hitler's former henchmen.

The news comes as Paramount and Abrams have also set up the low-budget project "God Particle" at Insurge Pictures says Vulture.

Oren Uziel penned the script in which a physics experiment with a large hadron accelerator causes the Earth to seemingly vanish completely.

The terrified crew of an orbiting American space station is left floating in the middle of now-even-more-empty space. Abrams will produce.

Oscar-winner Jean Dujardin ("The Artist") is in talks to join the Martin Scorsese-directed financial thriller "The Wolf of Wall Street" at Red Granite says The Hollywood Reporter.

An adaptation of Jordan Belfort's novel, Leonardo DiCaprio plays a Long Island penny stock broker who served 20 months in prison for participating in a massive 1990's securities fraud that involved widespread corruption on Wall Street.

Dujardin would play money-laundering Swiss banker Jean-Jacques Handali. Jonah Hill and Kyle Chandler also star.

DiCaprio, Scorsese, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Koskoff and Alexandra Milchan are producing with filming to begin in August in New York City.

Pogledao sam THE CALLER Richarda Ledesa, neo noir nastao po scenariju francuskog pisca i psihoanalitičara Alan-Didier Weilla. Reč je o pretencionom no noiru sa arty ambicijama koju u jednom detalju knjige na uličnoj tezgi pokušava da aludira na Pynchona, ali u tom pokušaju itekako ne uspeva da dobaci.

Ono što je zapravo zanimljivo u ovom filmu jesu Frank Langella kao korporativni whistleblower koji potpisuje vlastitu smrtnu presudu kada oda neke podatke i Elliott Gould u ulozi rasejanog detektiva u kojoj tek delimično referiše na svoju rolu iz Altmanovbog revizionističkog filma. nažalost ovaj film ne rezultira spektakularnim glumačkim dvobojem koji bi se očekivao. Langella i Gould sve tek odrađuju, krajnje maniristički, i film ne uspeva da se održi na svojoj ionako tankoj konstrukciji.

Ukoliko je Weill uneo neku intelektualnu dimenziju u sve ovo, ja definitivno nisam uspeo da je prepoznam.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam JUAN DE LOS MUERTOS Alejandro Bruguesa i mogu reći da su moje strepnje kako je reč o žanrovskom filmu čiji je jedini kvaltet to što je prvi kubanski zombi rad bile neosnovane. Naime, JUAN DE LOS MUERTOS jeste film čiji je osnovni kvalitet to što se dešava na Kubi, i što je kubanski (odnosno špansko-kubanski, da se razumemo jer osetan je španski know how u ovom filmu) ali svakako da nije dobar samo kao kuriozitet,

Naprotiv, JUAN DE LOS MUERTOS je zbilja izuzetno kvalitetna zombi komedija na tragu SHAUN OF THE DEAD od koga preuzima i ideju za naziv i samu strukturu i reklo bi se da je ovo film koji na najbolji način reprezentuje uticaj ovog klasika Edgara Wrighta, Naravno, Kubanac Brugues nije reditelj Wrightovog kalibra niti je imao takve uslove za rad ali je vrlo dobro prepoznao koje elemente kubanskog mentaliteta treba da uposli,

JUAN DE LOS MUERTOS nema naročito pozitivan odnos prema Castrovom režimu, i više je satiričan prema idiosinkratičnosti života na Kubi nego što je otvoreno kritičan prema Castru. Svet koji Brugues prikazuje jeste Kuba o kojoj manje-više znamo, sa razvijenom crnom berzom, prostitucijom, nestašicama, bizarnim gradskim saobraćajem ali isto tako i narodom koji je na sve to navikao i u izvesnom smislu u tome ja našao sebe.

U tom pogledu, Brugues je na neki bizaran način pošten - glavni junak Juan je lenčuga i prevarant koji se snalazi po Havani obavljajući razne akcije ali je isto tako svestan da takav način života inače ne bi mogao da praktikuje u Majamiju ili bilo gde u kapitalizmu.

Verovatno JUAN DE LOS MUERTOS neće učiniti Bruguesa disidentom na Kubi, ali isto tako neće ga učiniti ni miljenikom vlasti. Ipak, zanimljivo je da ova produkcija nije ni pokušala da preuzme žanr u cilju promovisanja ideje kao što je to inače rađeno u komunističkim zemljama i to ne samo u pretencioznijim sovjetskim produkcijama već i u monster movieju Kim Jong Ila. Očigledno je Castrov aparat preslab i premalo zainteresovan za film i strane produkcije koje se snimaju na Kubi da bi se više mešao šta se snima, pa čak i kada to rade kubanski đaci kao Brugues.

S drzge strane, kubanski filmovi su od samih početaka, slično jugoslovenskim, imali prepoznatljiv kritički pristup što im je kao u slučaju filma FRESA Y CHOCLATE donelo i međunarodni uspeh.

Bruguesov film je značajan pre svega zbog toga što preuzima ptopozicije jednog podžanra i nudi lokalnu verziju te priče i prilagođava je jednom miljeu u koji takve stvari nisu bile smeštene. JUAN DE LOS MUERTOS otud jedino može da razočara one koji su od Bruguesa očekivali žustriji politički angažman ili pak putokaz o tome kako će se forma razvijati. Brugues to ne nudi, političke je umeren a pripovedački je pismen ali ne i inovativan. Međutim, sama činjenica da je JUAN film koji uspeva da prevaziđe egzotičnost kao jedini kvalitet i da nađe svoje mesto među horor komedijama, po meni predstavlja izuzetan uspeh.

Štaviše, čini mi se da Bruguesov dosta konzervativan žanrovski pristup zdravo odstupa od aktuelnog trenda nadmetanja u ludilu i bizarnosti koji je zavladao u neameričkom žanrovskom filmu.

* * * / * * * *

Pogledao sam WAR HUNT Denisa Sandersa iz 1962. godine. Ovaj film je značajan po tome što donosi ranu glavnu ulogu Roberta Redforda iako je top billing na filmu dobio John Saxon, što iz današnje vizure deluje potpuno apsurdno. WAR HUNT se pojavio na samom početku Vijetnamskog rata kao priča o ratu u Koreji. Na osnovu toga bi se moglo pretpostaviti da je kroz priču o KOreji zapravo pokušao da govori o Vijetnamu ali čini mi se da je 1962. godina još zucvek sam početak tog sukoga i nekako ne deluje mi da se WAR HUNT punopravno može priključiti filmovima koji su problematizovali američko vijetnamsko iskustvo.

Ipak, WAR HUNT svakako jeste film u kome se temi rata prilazi kritički i fokus je na sudbinama vojnika i onome šta ih čeka posle rata. Glavni junak kog igra Redford je običan momak koji dolazi u viojsku i zatiče jedinicu čiji je glavni adut psihopata koji se noću iskrada i ubija neprijatelje - njega igra John Saxon. Uprkos tome što je očigledno poremećen, on drži ostatak jedinice u strahu, ali joj isto tako donosi i odlikovanja. Otstak ekipe čine profesionalni podoficir kog igra Sydney Pollack čiji je osnovni cilja da posle 20  godina ode u penziju i još jedan vojnik koji je od 1937. u službi i uopšte nema ideju šta bi radio kao civil.

Pravo iskušenje za jediniciu nastupa kada se u jednom trenutku potpiše primirje, a Saxon odlazi tokom noći da nastavi sa ubijanjem neprijatelja.

Sandersov film je mnogo efektniji na nivou postavke nego na nivou realizacije gde je prilično rutinski ali solidan. Evidentno je da je Redford od samog početka svoje karijere birao atipičan i snažan materijal, pa ne treba da čudi kako se profilisao kasnije kada je postao zvezda.

U glumačkoj podeli, pored Redforda i Pollacka, zanimljivo je videti i mladog Tom Skerritta.

* * * / * * * *

Pogledao sam ALL GOOD THINGS, igrani film u kome Andrew Jarecki koga znamo po dokumentarcu CAPTURING THE FRIEDMANS rekonstruiše jedan krajnje bizarni zločin čiji je počinilac zahvaljujući malo veštini, malo društvenom položaju prošao nekažnjen. Ryan Gosling igra duševno obolelog naslednika bogate njujorške kuće koji ženi jednu občnu devojku, uspeva da je potpuno rastroji i po slutnjama Jareckog ubije, kako bi kasnije on sam postao još bizarnije rastrojen, ušao u fazu prerušavanja u ženu, i organizovao lukavi plan kako da zauvek ukloni svedoke.

Prva polovina filma govori o braju junaka i žrtve i u njoj se njegov društveni položaj prikazuje kao dvosekli mač. Koliko je s jedne strane on mogao da priktiva svoje ludilo bogatstvom toliko je ipak i način života koji je pružao supruzi nju držao u tom odnosu. U drugoj polovini međutim gledamo čoveka koji iz jedne zaštićene pozicije kliza na marginu, kojoj po svojim delima negde i pripada i tu film dobija specifičnu dimenziju.

Naime, u prvom delu ALL GOOD THINGS deluje kao pitomija i manje neobična varijacija na izvanrednu istinitu priču REVERSAL OF FORTUNE Barbeta Schroedera, ali u drugoj polovini Jarecki prikazuje onu Ameriku koja je sposobna da iznedri najbizarnije serijske ubice upravo zahvaljujući svojoj toleranciji i nemešanju u tuđa posla s jedne, odnosno kroz brutalne ekonomske odnose i liberalne zakone o samoodbrani sa druge strane.

Naravno, Jarecki menja imena glavnih ličnosti pošto svoje junake dovodi u poziciju da oživljavaju njegovu verziju zločina koja, ruku na srce, deluje sasvim uverljivo, pre svega na nivou motivacije počinilaca, ali ima u sebi i nečeg prilično tabloidnog.

Ryan Gosling uspeva da učini gledljivim jednog čoveka koji je zapravo bio nepodnošljiv i ovo je izvanredna rola između ostalog i zato što prepušta životu da bude senzacionalistički a lik tretira vrlo svedenim sredstvima. Frank Langella kao "otac porodice" je najviše u "movie" štimungu i ne prati Goslingovu svedenost. Žrtva Kirsten Dunst je emotivni centar filma, dok posle smrti njenog lika sve ne preuzme Gosling.

Dok je REVERSAL OF FORTUNE imao i određeni mejnstrim potencijal, ALL GOOD THINGS je čist indie uprkos odličnoj realizaciji i dizajnu. Otud pored ljubitelja indie filma u njemu naročito mogu da uživaju ljuitelji true crime priča. Inače, verujem da ova vrsta bizarnih individua ne čini potentno bioskopsko iskustvo.

* * * / * * * *

Kao što nam je Ben Aflek već pokazao svojim edukativnim filmom Grad, pljačkanje banaka nije specijalno isplativ biznis:

Bank Robbery Doesn't Pay (Much) 

Quote
Any would-be bank robber who does the math will find another line of work, argue three economists granted access to a confidential data set kept by the British Bankers' Association.
In what's billed as the first cost-benefit analysis of such crimes, the authors note that Britain saw 106 attempted or successful robberies of 10,500 branch banks in 2007. The average haul was $31,600, including the one-third of attempts that came up empty. The average "successful" heist landed about $46,600 — but about 20% of those successes were later tarnished, to say the least, when the raiders were arrested. Each incident involved an average of 1.6 people, resulting in a per-person take of $19,750: a mere half-years' worth of wages for the average Britisher. (In the U.S., the authors say, the average total bank-robbery take, per incident, is even smaller, just over $4,000.) Think a half-year's salary isn't bad for one day's work, plus a little planning? A "career" bank robber would more likely than not be arrested after only four attempts.
The authors of the study are Barry Reilly, of the University of Sussex, and Neil Rickman and Robert Witt, of the University of Surrey.
In Britain, ultra-fast-rising security screens tend to be used instead of armed guards. They cost nearly $7,000 per teller (and, where they're installed, they reduce the average bank-heist haul basically to zero). About a tenth of banks have them. But given the penny-ante stakes of bank robbery, the authors argue they're a pointless expense.
"The return on an average bank robbery is, frankly, rubbish," they write.
(Significance, the magazine in which the article appears, is published by the Royal Statistical Society and targeted in part at a non-academic audience. Noting that successful criminals have probably already crunched the numbers and eschewed bank robbery for more remunerative illegal endeavors, Professors Reilly, Rickman, and Witt conclude by observing: "Statistics can help in all walks of life.")

Pogledao sam TV film A COLD NIGHT'S DEATH Jerrolda Freedmana, po scenariju Christophera Knopfa. ABC je u seriji vrlo upečatljivih televizijskih filmova sa početka sedamdesetih proizveo ovu jako interesantnu horor priču koja po kapacitetima svog koncepta najviše podseća na produženu priču TWILIGHT ZONE ali po atmosferi sasvim dobacuje do bioskopskog filma. Robert Culp i Eli Wallach igraju dvojicu naučnika koji eksperimentišu sa majmunima na jednom planinskom vrhu. Pošto je prethodni naučnih izgubio razum i nastradao pod nerazjanjenim okolnostima, oni preuzimaju njegovo mesto i polako shvataju da bi i njih vrlo lako mogla zadesiti ista sudbina.

Pitanje počinioca je tretirano kao preokret, i to je manje efektan deo završnice - mnogo je zapravo zanimljiviji whydunit od whodunita u ovom filmu.

Culp i Wallach su odlični u ovoj duo-drami a Freedman uspeva da ostavi solidan utisak sa pažljivo izgrađenom atmosferom. Scenografija i lokacije su takođe ubedljivi i A COLD NIGHT'S DEATH deluje mnogo zahtevnije od ostatka televizijskih projekata kada se uzme u obzir location shooting.

Da je reč o boskopskom filmu, svakako da bi se nedostatak razrade zanimljivo postavljenih događaja mogao posmatrati kao problem, ali kad je reč o TV filmu, ovo je jedan izvanredan reprezent te forme iz vremena kada je ona dostigla svoje vrhunske domete.

Junaci Siniše Pavića se susreću sa vanzemaljcima! ULOGA MOJE PORODICE U RATU SVETOVA

Uloga moje porodice u ratu svetova

Sa zakašnjenjem sam pogledao odličan film Ryana Flecka HALF NELSON u kome je Ryan Gosling ostvario jednu od ključnih uloga za dalju afirmaciju koja će uslediti u naslovima kao što je BLUE VALENTINE itd. I zbilja, Ryan Gosling je temelj ovog zanimljivog filma o školskom nastavniku navučenom na krek i njegovom ambivalentnom odnosu sa učenicom čiji je brat u zatvoru upravo zbog dilovanja kreka. Naturščik Shareeka Epps odlično parira Goslingu u ulozi devojčice, mada je njen zadatak ipak nešto lakši. Naime, Golsing vrlo ubedljivo donosi lik čoveka na kreku koji se trudi da funkcioniše i očuva neke šarmantne parčiće svoje ličnosti. Uopšte, ključni segmenti po kojima se HALF NELSON izdvaja jesu pored Goslingove igre, biografija njegovog lika kao potomka razočaranih i mejnstrimizovanih radikala iz šezdesetih i rediteljski postupak.

Rediteljski postupak koji donosi Ryan Fleck kao reditelj i Anna Boden kao scenarista i ko-autor jeste zapravo stilska transformacija jednog dobro poznatog podžanra. Naime, HALF NELSON je u osnovi inspirational priča koja se ranije prikazivala u filmovima kao što je DANGEROUS MINDS, BLACKBOARD JUNGLE i sl. a sada dobija svoje unapređenje i prilagođava se zahtevnijem senzibilitetu. Otud, HALF NELSON i nema neke senzacionalističke melodramske preokrete već dosta svedenu priču koja ipak na kraju biva zaokružena i dovodi do transformacije junaka.

U tom smilsu, HALF NELSON spada u red filmova kao što su WRESTLER i WARRIOR koji uzimaju jednu mejnstrim matricu i rade je sa indie senzibilitetom, s tim što je HALF NELSON ubedljiviji od oba ova primera.

* * * / * * * *

Sa zakašnjenjem sam pogledao korejski HANSEL AND GRETEL Yim Pil Sunga, reditelja koga sam zapazio po solidnom filmu ARCTIC JOURNALS. HANSEL AND GRETEL je znatno ambiciozniji i znatno slabiji film u kome se mana iz prethodnog filma prenela u znatno većim razmerama.
Naime, ANTARCTIC JOURNAL je bio baziran na jednostavnoj premisi koju je pošteno iako relativno mehanički priveo kraju, usput stvarajući dobru atmosferu i utisak o fscinantnim i surovim prostranstvima gde je priča smeštena. HANSEL AND GRETEL dovodi tu mehaničnost do paroksizma.
Yim Pil Sung u ovom filmu nudi suvu mehaniku ne samo na nivou zapleta i osnovnog zamjca koji vodi priča, već i na nivou karaktera i na nivou dizajna. Svaki detalj je potpuno očekivan a rediteljska mehanika izlagaja sih tih sadržaja koje je Yim Pil Sung pripremio je bazirana na pretpostavci da je sve što gledamo apsolutno revolucionarno.
Otud vremenom HANSEL AND GRETEL pistaje gotovo nepodnošljiv, kao film koji je u neprestanom grču da nas zadivi a pritom manipuliše idejama i rešenjima koja su na nivou simbolike u reklamama. Prilično je neobično da ovako ambiciozan film koji definitivno nije art-house (osim ako ja nešto nisam pogrešno razumeo) bude u toj meri žanrovski neodređen. Najsličniji film koji bi polužio za poređenje je Tarsemov THE CELL koji je ipak jasno profilisan kao triler, a HANSEL AND GRETEL luta između ekscentrične porodične drame, osavremenjene bajke, dekonstrukcije bajke i horora a na kraju ne spada ni u jedan od tih žanrova, što je za ovako ambiciozan i skup film skoro pa nedopustivo.
Šteta je što su solidan budžet i veliko tehničko znanje uzalud utrošeni na ovako nerazrađen koncept za koji je potpuno neverovatno da ne funkcioniše ako imamo u vidu na kojim je elementima baziran.

* * / * * * *

Sve su ređi autentični B-filmovi od momenta kada je tu funkciju preuzeo DTV. Srećom, Stephen Dorff se trudi da stvari koje radi za DTV imaju više smisla nego što bi se očekivalo, da imaju theatrical izgled i nešto sveže na nivou scenarija i režije. Ove godine smo imali BRAKE, Dorffovu varijaciju na BURIED a pre četiri godine je producirao FELON Ric Roman Waugha, nekadašnjeg kaskadera koji je u ovom filmu pokazao da ima vrlo mišićav scenaristički i rediteljski stil.

FELON je u svakom smislu testosteronski B-film. U njemu ima pomalo žena, ali i one su tako odabrane da izazivaju vrlo muževne reakcije, ali veći deo je smešten u najtvrđi deo jednog od najtvrđih zatvora u kome borave najokoreliji i najnabildovaniji kriminalci. Stephen Dorff kao i svaki pravi B-junak dospeva u zatvor jer je branio porodicu i nehotice bejzbol palicom ubio provalnika. Biva primoran da napusti svoj perspektivni blue collar život i skončava u zatvoru. Tamo postaje svedok obračuna među članovima Aryan Brotherhooda. Kada u strahu obije da svedoči, kreće da ga maltretira čuvar-sadista a on dobija savete od Zen osuđenika na smrt kog igra Val Kilmer i koji je dospeo u zatvor tako što je zatro seme čitavih porodica ljudi koji su mu ubili ženu i ćerku što je moram priznati jedno od originalnijih krivičnih dela počinjenih u istoriji zatvorskog filma.

FELON je vrlo jednostavan u postavci, vrlo je sveden i moram priznati da me je Ric Roman Waugh iznenadio scenarističkom zrelošću. Nema nikakve sumnje da on ovde barata isključivo klišeima ali to radi sa izuzetnom ubedljivošću a kada se kičmi koju čine Dorff i Kilmer doda Sam Shepard da svemu pruži malo klase, onda je ovo vrlo respektabilan B-film. U ideološkom pogledu, još od nekih radova Peter Berga nisam video ovakvu desničarsku fantaziju. FELON je reakcionaran kao da se snimljen sedamdeset i neke, takve stvari se ne viđaju u savremenom filmu.

Ric Roman Waugh se kao reditelj izražava jednostavno. Kombinujući multicam pristup, visok tempo u montaži i neverovatnu filmičnost muških figura koje povređuju jedne druge, Waugh pravi stilski konzistentan film koji gotovo pa da imponuje svojom svešću o tome šta su mu kapaciteti. Vidim da će Waugh sa sledećim filmom uspeti da uđe u bioskope i da mu igra The Rock glavnu ulogu i rekao bih da je to odličan spoj.

FELON definitivno treba da pogledaju svi ljubitelji mačo filmova o ljudima koji sazrevaju tek kada su izloženi izvesnim oblicima nasilja.

* * * / * * * *

Oh, divno zvuči!!!!!!!!!!!!!!!! Još i Sam Shepard! Sold!!!

Sam Shepard, nama poznat još i kao "američki Ivan Velisavljević" samo priča - ne bije se...

Peter Berg ("Battleship") is attached to direct "Father's Day," a film adaptation of the book by "Friday Night Lights" author (and Berg's cousin) Buzz Bissinger reports Variety.

The story centers around Bissinger's relationship with his twins, one of whom has serious intellectual handicaps. It chronicles a summer road trip taken by father and son and the personal journey that helps Bissinger better understand his child.

Berg has a first-look deal at Universal and the studio is said to be currently looking at the project.

Warner Bros. Pictures has officially set its sci-fi epic "Cloud Atlas" for a U.S. domestic release on October 26th ahead of an international release in early 2013.

In a statement announcing the release, WB's Dan Fellman says "Audiences who have seen an early screening of 'Cloud Atlas' have been elated by its powerful and inspiring story, as well as its breathtaking visuals. An October release in North America is the perfect window to showcase this epic film."

Lana Wachowski, Tom Tykwer, and Andy Wachowski helmed the project which stars the likes of Tom Hanks, Halle Berry, Jim Broadbent, Hugo Weaving, Jim Sturgess, Doona Bae, Ben Whishaw, James D'Arcy, Zhou Xun and Keith David, Susan Sarandon and Hugh Grant.

Each member of the ensemble appears in multiple roles as the stories move through time.

Edgar Ramirez, Danny Huston, Gary Lewis, Maria Valverde and Imanol Arias are all set to star in Alberto Arvelo's "Libertador", a biopic of 19th century Latin American freedom fighter Simon Bolivar says Variety.

The $50 million+ Venezuela-Spain co-production will be produced by Caracas' Prods. Insurgentes and San Mateo Films.

Timothy Sexton ("Children of Men") penned the script, which deals with Bolivar's military campaign to wrestle independence from Spain and unify Latin America.

The film will be Spanish language, but will include some English and French dialogue. Gustavo Dudamel will create the score.

Caleb Landry Jones has been cast in the lead role in the John Boorman-directed Broken Dream. The project was set to move into production with River Phoenix nearly 20 years ago until River's untimely death. Boorman has been searching for the right actor to play the role ever since. The story is described as a love story that takes place in a futuristic world. Boorman co-wrote the script with Neil Jordan.  Boorman will also produce with Kieran Corrigan of Merlin Films in Ireland. John Hurt is attached to play Jones' father. Casting for the female lead opposite Jones is underway.

Pošto su se izjalovile mogućnosti da se novi Scorseseov film HUGO pogleda u bioskopu, overio sam DVD Rip. I zbilja, Scorsese je snimio svoj odgovor na Kusturičin UNDERGROUND u kome je Kustinu opsesivnu temu Jugoslavije koja se prelama kroz privatne priče, zamenio temom filma, vlastitom opsesivnom temom - sve ostalo je gotovo pa identično, stilizovani ambijent u kome se sve dešava, atmosfera podzemlja, zakulisnih prostora u kome žive protagonisti, fetišizam apsurdne arhitekture i rekvizite i naravno alternativna istorija. Za razliku od Kusturice koji se sa Kovačevićem bavio pitanjima alternativne istorije jedne države i držao se ideologije kao teme, Scorsesea zanima alternativna istorija filma, priznanje Georges Meliesu za života, bajka o sudbini filma.

Sigurno da će biti onih poznavalaca istorije filma koji će pokušati da nađu neku vrstu političke ili estetske teorije zavere u Selznickovom objašnjenju Meliesove rehabilitacije jer ispada da su Meliesa oživeli sanjari iz publike a ne nadrealisti, ali sentimentalna poruka o značaju filma je apsolutno jasna i živa. Scorsese bez ikakve sumnje sebe prepoznaje i u liku dečaka koji otkriva Meliesa i u Melioesu samom tako da je zanimljivo kako svoje krajnje autobiografske opsesije tumači kroz jednu bajku, nastalu po tuđem materijalu.

Nisam čitao Selznickovu knjigu ali bih po strukturi rekao da se Scorsese i Logan dosta drže knjige. Film nema klasično postavljenu priču i dramaturgiju i mislim da je pokušaj da se kao takav prikauje deci dosta rizičan, odnosno da je HUGO pre svega film u kome mogu da uživaju filmofili i filmadžije nego deca. Rekao bih da izvensa dramaturška raspojasanost ovog filma može smetati i publici koja nije u toj meri posvećena filmu i nema strpljenje da se njime bavi kao temom.

Filmovi iz raznih epoha su oduvek bili osnovno pogonsko gorivo Scorseseovog rada, a HUGO to samo eksplicitno pokazuje. Nesumnjivo da je HUGO ona vrsta filma koje stari reditelji snimaju "za svoju dušu" ali Scorsese srećom još uvek nije izgubio razum i sada se nalazi u jednoj vitalnoj fazi preispitivanja raznih žanrova.

Saradnja sa Robertom Richardsonom proizvela je još jednu izvanrednu fotografiju a glumačka podela je kao i uvek kod Scorsesea prvoklasna i po imenima i po onome što su pružili.

ARTIST i HUGO su u istoj sezoni povezali najmoderniji sa arhaičnim filmskim izrazom i pokazali svu vitalnost starih filmova koju treba rehabilitovati. Scorsese ne samo da nije izgubio snagu svog rediteljskog rukopisa već je u njemu pronašao i nešto novo u ovom filmu.

* * * 1/2 / * * * *

Stari Kadar o tome šta čeka Srbe u Holivudu >

http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801

Quote from: crippled_avenger on 22-06-2012, 20:40:36
Stari Kadar o tome šta čeka Srbe u Holivudu >

http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801

Dakle, sledeća je Maja Miloš?

Ne, čekaj, znam: Milutin Petrović!!!!!!!!!!!!!1

Maja Miloš, recimo.

Pogledao sam COMPARTIMENT TUEURS Coste Gavrasa, njegov rani film koji se oslanja na tradicije francuskog krimića ali i Novog talasa. Dakle, ovde se tek na nivou detalja dotiče politika i ne bi se naslutio pravac kojim će se kasnije kretati Costa Gavras. Film je snimljen po krimiću Sebastien Japrisota koji je više puta ekranizovan i nije tipičan pisac krimića. Štaviše filmovi poput Jeunetovih i Jackinovh ekranizacija su mnogo poznatija filmska izdanja njegovih romana.

Otud ni Gavrasov film nije tipičan krimić već jedan rašomonski pogled na zločin koji ipak u krajnjoj konsekvenci pripada ovom žanru.

U glumačkoj ekipi pojavljuju se zvezde Yves Montand, Michel Piccoli i Jean-Louis Trintignant a scena za pamćenje je izuzetno dinamična, artificijelna ali ajko energična završna potera.

U ovom filmu Gavras je pokazao da je izuztno vešt, srećom je ubrzo uspeo da definiše i sadržaj koji će tom veštinom oblikovati.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam HAMILTON - I NATIONENS INTRESSE Kahrine Windfeld, novu ekranizaciju romana o švedskoj varijanti agenta 007 - Hamiltonu, koga su do sada igrali poznati glumci poput Peter Stormarea i Stellana Skarsgaarda. U ovom filmu, koji je možda i najbolja ekranizacija romana Jana Guilloua igra Mikael Persbrandt koji je igrao u oskarovskom filmu Suzanne Bier ali definitvno nema potencijal da bude velika zvezda kao Stormare i Skarsgaard. Zanimljivo je da ovu veliku franšizu kao glumac preuzima neki manje harizmatičan glumac kao što je Stiega Larssona preuzeo Mikael Nyqvist koji se nije nametnuo kao naročito harizmatična faca. Međutim, Persbrandt nadoknađuje nedostatak magnetizma hladnokrvnošću, fizičkom spremnošću i odličnim snalaženjem u borilačkim scenama. U tom smislu, iako HAMILTON - I NATIONENS INTRESSE ima sličan TV feel kao i švedske ekranizacije Larssona, ipak je reč o filmu koji istinski može da bude konkurentan u bioskopima. Otud mi je ova prva od dve ovogodišnje švedske ekranizacije bolja od tamošnjih filmova po Larssonu.

Film govori o švedskom agentu ali priča se odvija širom sveta a negativci su Amerikanci, što je u skladu sa Guillouvim levičarskim nazorima. Međutim, film je većim delom na engleskom, naravno deo tog engleskog je broken i čini mi se da je to rešenje bilo vrlo dobro - film je istovremeno English-Speaking ali je to i uverljivo jer situacije iziskuju da se govori na engleskom. Sa budžetom od 7 miliona dolara, Kathrine Windfeld je vrlo vešto realizovala akciju i globetrotting u tehničkom smislu, dok negativce igraju recimo vešto izabrani strani epizodisti kao što je Jason Flemyng.

Otud je HAMILTON sa spojem švedske veštine i visokotehnoloških okolnosti nastanka stoji kao odličan recept kako se u Evropi može napraviti dobro postavljen i konkurentan B-film koji nema čega da se stidi kada se nađe u bioskopima sa američkim akcijašima.

Štaviše, nemam nameru da spoilujem ali HAMILTON u prvih pola sata donosi jedan od najradikalnijih obrta koje sam ikada video u mejnstrim akcionom trileru, u ravni onog kada teroristi u DIE HARD 2 obore avion. razvoj priče u odnosu na taj preokret je takođe prilično ekscentričan i nudi neka ritmička rešenja na tragu THE BOURNE SUPREMACY.

U svakom slučaju, zanima me da vidim i nastavak koji će režirati tip koji ima veće iskustvo kao reditelj materijala za igre nego na filmu ali to bi svemu moglo dati jednu interesantnu dimenziju.

* * * / * * * *

Pogledao sam EXTRATERRESTRE Nacho Vigalonda, jedan od filmova koji je obeležio žanrovske festivale u 2011. godini. Vigalondo je posle CRONOCRIMENES biop primećen u Holivudu međutim umsto neumitnog američkog debija snimio je još jedan španski film u sličnim produkcionim uslovima kao što je imao i na debiju. EXTRATERRESTRE je romantična komedija sa elementima SFa. Film govori o ljubavnom trouglu koji se razvija u specifičnim okolnostima dolaska vanzemaljaca na Zemlju. Dok nad gradom lebdi veliki leteći tanjir, devojka, momak, ljubavnik i njen stalker pokušavaju da razreše svoje tenzije neumitno obojene prisustvom NLOa.

Vigalondo je sasvim sigurno našao recept kako da očara publiku žanrovskih festivala - ponudio im je film koji na nivou premise nudi čist SF ali zapravo na kraju od toga gotovo da nema ništa - time je stvorio utisak kao da sagledava žanrovske postavke iz jedne potpuno nove vizure. Međutim, taj utisak je lažan - činjenica je da Vigalondo nudi jednu situaciju koja nikada ne čini glavni fokus priča o dolasku vanzemaljaca ali se čak ni sa pomeranjem NLOa na sporedno mesto u filmu, van fokusa, taj zaplet ne razvija u razmerama koje bi bile dovoljno da se EXTRATERRESTRE posmatra kao polemika sa žanrom.

U određenom smislu, EXTRATERRESTRE dotiče samo ono što smo do sada mi preuzeli od žanra kao deo opšte kulture u percepciji vanzemaljaca.

Otud, nema razloga da se EXTRATERRESTRE  ne sagledava kao prevashodno romantična komedija. Čini mi se da u slučaju ovog filma etiketa SFa mnogo više opisuje publiku kojoj će se ovaj film dopasti, ili neće, nego što definiše njegov sadržaj. Dakle, EXTRATERRESTRE je najpre romantična komedija za one koji ne gledaju ovaj žanr, sa odnosima i situacija preuzetim iz tradicije nekih drugih žanrova. Kao romantična komedija, Vigalondov rad izuzetno dobro funkcioniše, uspeva da prikaže ne samo high concept koji je spojio glavne junake već i emocije među njima. U tom smislu, Vigalondo se pokazao kao snalažljiviji i od mnogih romcom rutinera. No, ako imamo na umu Vigalondov bogat opus kratkih filmova oni itekako svedoče da je upravo ovaj žanr kod njefga možda i zastupljeniji od SFa ili horora.

Rediteljski koncept je sličan CRONOCRIMENESu, EXTRATERRESTRE je zanimljivo i snalažljivo režiran film koji uspeva da maksimalno iskoristi neveliki broj lokacija na kojima se dešava i da kroz samo nekoliko ambijenata, pre svega kroz ponašanje likova, dočara beskrajne mogućnosti života u pustom gradu.

Nadam se da će Vigalondo i u svom holivudsklom debiju, a sve mu je bliži kroz saradnju sa Mark Millarom uspeti da očuva ovaj off the wall pristup koji bi sada u Holivudu definitivno mogao da naiđe na solidan prijem, naročito ako imamo u vidu ekspanziju found footage filma.

* * * / * * * *

http://www.cracked.com/article_19918_6-terrible-decisions-that-gave-us-great-movie-moments.html

Ja odmah čitam: Nacho Vidal. 

U neobičnom primeru sinhroniciteta, moj media player upravo vrti film sa Nachom Vidalom!!!!!!!!


In adr njuz:

http://www.cracked.com/article_19893_the-6-weirdest-things-that-statistically-lower-crime.html

"Cloudy With a Chance of Meatballs" and "21 Jump Street" filmmakers Phil Lord and Christopher Miller are set to direct the feature "Lego: The Piece of Resistance" says Variety.

Will Arnett will voice the role of Lego Batman, while Channing Tatum is being sought to voice Superman in the project which will combine live-action and Lego-based animation.

Chris Pratt ("Parks and Recreation") is set to voice the pic's lead character, an ordinary and law-abiding Lego mini-figure who is mistaken for the most extraordinary MasterBuilder.

He's drafted into a fellowship of strangers on a quest to stop an evil tyrant from gluing the universe together. Chris McKay ("Robot Chicken") will serve as co-director, Dan Lin and Roy Lee are producing, Dan and Kevin Hageman penned the script, and Animal Logic will handle the film's animation.

A February 28th 2014 release is being targeted.

Pogledao sam RIO CONCHOS Gordona Douglasa, jedan iznenađujuće tvrd, nasilan, vestern smešten u period neposredno posle kraja Građanskog rata koji po svom sejnzibilitetu više podseća na špageti vestern nego na Foxovu produkciju iz 1964. godine. Gordon Douglas je jedan od majstora B-filma koji su unosili specifičnu mračnu dimenziju i prizore sa društvenog naličja u naizgled rutinske B-filmove svog vremena. Pored odličnih detektivskih filmova sa Frank Sinatrom, pokazao se i kao nastavljač nihilističkih krimića sa Cagneyem i sa zanimljivim vesternima.

RIO CONCHOS je snimljen po romanu Clair Huffakera po čijem je scenariju malo pre toga rađen COMANCHEROS iz koga RIO CONCHOS preuzima deo podele.

Zaplet je zanimljiv - poludeli konfederalni pukovnik krade tovar vinčesterki i planira da ih podeli Apačima kako bi započeo rat iza severnjačkih linija. Unija šalje svog kapetana, njegovog ađutanta - crnca kog igra Jim Brown, osramoćenog konfederalčnog majora i robijaša ubicu da lociraju ukradeno oružje. Pustolovina ih vodi kroz teritoriju kontrolišu Apači, meksičke bande i sve se zavšava obračunom u samom "Srcu Tame" koje gradi poludeli Pukovnik.

Iako Pukovnikov "South Will Rise" plan nema nikakve džejmsbondovske dimenzije u sebi kao u nekim kasnijim vesternima ili modernim varijantama kao što su WILD WILD WEST ili JONAH HEX, Edmond O'Brien gradi vrlo zanimljivu rolu i bazira lik na Douglasovom konceptu da se o njemu dugo priča a da se kratko vidi.

Za razliku od italijanskih reditelja koji bi sigurno mnogim situacijama iz ovog filma dali šamansku dimenziju, a takvih lokacija i događaja ima nekoliko, Douglas je pre svega efikasan i pripovedanje mu je na prvom mestu. Ipak, nema nikakve sumnje da je upravo on kao reditelj učinio ovaj film neobičnijim od proseka mejnstrim vesterna iz tog perioda - naročito ako imamo u vidu da u produkcionom smislu RIO CONCHOS nije bio profilisan kao prestižan projekat koji će bilo šta prevazići.

U nekim drugim filmovima kao što je recimo BARQUERO, Gordon Douglas se i direktnije bavi špageti estetikom.

* * * / * * * *

Pogledao sam DARKER THAN AMBER ekranizaciju romana Johna D. McDonalda o detektivu Travis McGeeju koji uprkos svojoj velikoj popularnosti još uvek nisu uspeli da dobiju adekvatnu filmsku sudbinu. Pre nekoliko godina krenule su priče da DiCaprio i Oliver Stone žele da snimaju film o McGeeju a u međuvremenu su u sličnom miljeu nastali romani Dona Winslowa i serija TERRIERS. Isto tako, Jim Rockford se može smatrati jednom od varijacija na Travis Mcgeeja.

DARKER THAN AMBER je 1970. snimio Robert Clouse. Iako je Clouse režirao jedan od najznačajnijih filmova svih vremena, nikada ga nisam previše cenio - naročito ne kao reditelja u zanatsko-stilskom smislu, i u tom pogledu DARKER THAN AMBER me demantuje. Film je vrlo zanimljivo izveden sa nekoliko sjajnih rešenja i stylish atmosferom.

Travisa igra Rod Taylor što je svakako moglo i bolje da se reši jer mi se čini da Taylor, iako je nesumnjivo bio značajan glumac u svoje vreme, nema tu vrstu šarma koja je potrebna za ovu vrstu junaka. Suzy Kendall igra devojku oko koje se zapliće misterija a bizaran cameo ima i Jane Russell.

Clouseov film je na nivou tempa vrlo relaksiran, i ne nudi previše tenzije. Ipak, mislim da kompletisti treba da ga vide jer nudi neka zanimljive situacije i rešenja, a naročito ako imamo u vidu da je Travis McGee ekranizovan još samo jednom i to za televiziju.

* * 1/2 / * * * *

Wu-Tang!

The Man With The Iron Fists Official Red Band Trailer: RZA Kicks Some Russell Crowe Butt

Pogledao sam STAY Marca Forstera, curio po scenariju David Benioffa koji u prvoj polovini deluje kao okrepljujući arty trijumf produkcionog dizajna na bleferskom pričom ali do kraja ipak ostaje previše šupalj da bi se mogao pokriti svojim spoljašnjim efektima. Forster je u pojedinim delovima maestralno inscenirao ovu hičkokovsko-linčovsku priču o psihijatru koji pokušava da spreči samoubistvo pacijenta koja to u stvari nije, a glumačka ekipa koju predvode Ewan McGregor, Ryan Gosling i Naomi Watts povremeno uspeva da bude na visini zadatka. Ipak, na kraju svega čini se da koliko je publika ostala neupućena u događaje toliko su ostali neupućeni i glumci i ovaj film deluje kao retko površno glumljen rad ovakve All-Star ekipe.

Benioff je scenarista koga karakterišu realizam i dobro postavljene priče i njegov pokušaj da ode putem nekih iracionalnijih postavki deluje mehanički, i na kraju STAY deluje kao da je u grčevitoj potrazi za nečim iracionalnim. S druge strane, ako je mehanika trebalo da bude adut, njena znakovitost mi je izmakla. Scenario za ovaj film je mnogo manje virtuozan nego što su autori mislili.

STAY nesumnjivo jeste prilično neobičan eksces u filmografijama svojih autora & učesnika, pa i u holivudskoj produkciji uopšte. Nažalost nedostaje mu više ubeđenja kako bi uspeo da u potpunosti sazri kao iole vredan rad.

* * 1/2 / * * * *

New U.S. Release
Savages
By Justin Chang

'Savages'
A Universal release presented in association with Relativity Media of a Moritz Borman production. Produced by Borman, Eric Kopeloff. Executive producers, Fernando Sulichin, Shane Salerno, Todd Arnow. Directed by Oliver Stone. Screenplay, Shane Salerno, Don Winslow, Stone, based on the novel by Winslow.
Chon - Taylor Kitsch
O - Blake Lively
Ben - Aaron Johnson
Dennis - John Travolta
Lado - Benicio Del Toro
Elena - Salma Hayek
The disreputable Oliver Stone of old makes a largely welcome reappearance with "Savages." Pungent, nasty and teeming with colorful crooked types, the writer-director's most vibrant (and violent) work in some time is a bracingly sordid saga of two young hash growers, the Orange County princess they love and the vicious Mexican cartel they get entangled with; imagine "Jules and Jim" with bombs and beheadings and you're halfway there. Even when it softens the impact of Don Winslow's scorching novel, this R-rated Universal release bristles with tension, and will likely enjoy a brief B.O. high that should last longer in ancillary.

An acidly funny chronicle of sex, drugs, murder and corruption of every stripe, Winslow's attention-grabbing 2010 novel seemed so tailor-made for Stone that it was fast-tracked into his hands shortly after publication. Following a string of films that found the director playing uncharacteristically nice with sometimes politically loaded material ("World Trade Center," "W." and "Wall Street: Money Never Sleeps"), "Savages" offers nothing more nor less than a rude blast of cinematic energy, invigorating in its foulness and refreshing in its lack of self-importance.

Populated by wasted beauties and ruthless thugs, and shot through with moments of black humor and hair-trigger intensity, this bloody, scuzzy cocktail of a movie assuredly won't be to every taste. Something similar could be said of the Afghanistan-derived super-cannabis harvested and distributed by peace-loving, environment-friendly Ben (Aaron Johnson) and his more volatile partner, Chon (Taylor Kitsch), an ex-Navy SEAL who's not afraid to get nasty when their clients do the same.

These Laguna Beach layabouts share not only a successful business but also a lover, Ophelia, aka O (Blake Lively), a blonde babe whose interests include shopping, smoking pot and keeping her boys happy. "For me, they are one big man," O murmurs in hazy voiceover, one of several lines that may leave the viewer unsure whether to laugh or toke up. Even still, the tonally tricky script (by Shane Salerno, Stone and Winslow) seems inclined to take these characters at least somewhat seriously, jettisoning much of the satirical distance and scalding humor that made the novel a merciless evisceration of affluent O.C. culture.

Dan Mindel's gorgeous beachfront cinematography lends the early scenes an idyllic, dreamlike beauty that quickly fades when Ben and Chon turn down representatives of the Baja California cartel, who want to mass-market the duo's extremely potent product. Soon O is kidnapped (from the mall, natch), taken to Mexico and locked up in a grungy Mexican compound run by ball-breaking cartel queen Elena (Salma Hayek) and her vile deputy, Lado (Benicio Del Toro). Rounding out this human circus are Lado's dapper colleague (Demian Bichir) and a dirty-dealing DEA agent (John Travolta, proudly displaying a receding hairline), both of whom, in keeping with the story's topsy-turvy moral logic, turn out to be more sympathetic than expected.

Preposterous as much of it is, the tale nonetheless generates a certain cross-cultural fascination as these narcissistic, nihilistic but highly resourceful kids find themselves down Mexico way. Indeed, the rest of the plot, propelled by shootings, stabbings and a few well-placed explosives, plays out like a contest to see which of these two warring factions can best live up to the description of the title.

For all its moment-to-moment ferocity, the film becomes a kinder, gentler thing than its source material, defanged by O's wispy, philosophizing narration and a twisty cop-out of an ending. Yet if "Savages" never quite captures the novel's diamond-hard sarcasm, it offers other satisfactions in its visceral immediacy, its overriding sense of danger and a clutch of performances that, whatever one's reservations about the characters, can't help but court the viewer's emotional investment.

Because Ben, Chon and O are written to seem so vacuous from the outset, their occasional flashes of pluck and intelligence register as virtual epiphanies. Admittedly, Kitsch doesn't have much more to do than play a slightly screw-loose killing machine, while Lively tends to stay in damsel-in-distress mode before gradually asserting herself in the final stretch. That leaves Johnson ("Kick-Ass") to do most of the dramatic heavy lifting, as desperate circumstances push Ben from gormless pacifist to fierce man of action.

Holding the screen to far more galvanizing effect is Del Toro's loathsome Lado, looking murderously unstable even when he's not shooting guys in the kneecaps. And Hayek, wearing a long Cleopatra wig, sinks her teeth into her meatiest role in some time as a formidable yet not invulnerable crime boss who has made enormous sacrifices to build authority in her domain.

Up-to-the-minute technology provides a key storytelling assist, as both sides use TV and computer screens to negotiate with, threaten and spy on each other. Video footage, including some grisly evidence of the cartel's more unspeakable crimes, is deftly interwoven by a trio of editors who maintain an electric pace throughout.

Stylistically, the picture isn't quite as unhinged as one might expect or want, though the intense color palette sometimes fades to monochrome in an attempt to convey a sort of druggy poetry. Shooting widescreen on 35mm with anamorphic lenses, Mindel achieves a hot, sizzling look that suits the locations (Malibu, Los Angeles and Orange County) as well as Tomas Voth's production design, capturing lives of upper-class privilege and south-of-the-border squalor.
Camera (Deluxe color, Panavision widescreen), Dan Mindel; editors, Joe Hutshing, Stuart Levy, Alex Marquez; music, Adam Peters; executive music producer, Budd Carr; production designer, Tomas Voth; art director, Lisa Vasconcellos; set designers, Yvonne Garnier-Hackl, Thomas Machan; set decorator, Nancy Nye; costume designer, Cindy Evans; sound (Datasat/SDDS/Dolby Digital), Tod Maitland; supervising sound editors, Wylie Stateman, Renee Tondelli; re-recording mixers, Mike Prestwood Smith, Michael Keller; visual effects supervisors, Paul Graff, Christina Graff; stunt coordinator, Keith Woulard; associate producer, Evan Bates; assistant director, Donald Murphy; second unit camera, Matthew J. Lloyd; casting, Sarah Halley Finn. Reviewed at Regency Village Theater, Los Angeles, June 25, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 130 MIN.
With: Emile Hirsch, Joel David Moore, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Jonathan Carr. (English, Spanish dialogue)

Savages: Film Review
Oliver Stone hauls the guns and drugs out of his trunk for this brutal, stylish, yet not-all-there film of Don Winslow's best-seller.
Opens:

Friday, July 6 (Universal)

Cast

Taylor Kitsch, Blake Lively, Aaron Johnson, John Travolta, Benicio Del Toro, Salma Hayek, Emile Hirsch, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Joaquin Cosio, Jake McLaughlin, Joel David Moore, Leonard Roberts, Shea Whigham
Director

Oliver Stone


Stone's rendition of Don Winslow's drug-cartel drama is created with a jagged, darkly trippy style that expresses the story's tense uncertainties.

To anyone who has missed the Oliver Stone of Natural Born Killers and U Turn while wading through the more recent and conventional likes of World Trade Center and Wall Street: Money Never Sleeps, Savages represents at least a partial resurrection of the director's more hallucinatory, violent, sexual and, in a word, savage side. This intense and unavoidably gory adaptation of Don Winslow's wild best-seller about the incursion of Mexican drug cartel mayhem into the United States has been made in a jagged, darkly trippy style that well expresses the story's tense uncertainties. But the pronounced superiority of the veteran supporting players to the young actors playing the central romantic threesome throws the balance off and leaves a high-caliber-sized hole in the middle of a film that should nonetheless play well to blood-and-guts-inclined men internationally.
our editor recommends
'Savages' Star Blake Lively Describes 'Awkward' Sex Scene With Taylor Kitsch (Video)
Blake Lively Smolders in a Zuhair Murad Strapless Gown at 'Savages' L.A. Premiere (Video)
'Savages' Star Aaron Johnson Marries Director Sam Taylor-Wood

Winslow's 2010 novel -- the prequel to which, The Kings of Cool, has just been published -- is so vivid and propulsive that you can practically see a movie in your head while reading it. For all its insane violence and dizzying plot turns, the story spins on a fanciful but believable love triangle among Laguna Beach's two most successful independent pot growers/dealers and their hedonistic free spirit of a girlfriend.

With all the pressure the guys endure when a Mexican crime family puts the squeeze on them, the center, represented by the love story, has got to hold; it should beguile, entice, turn you on and feel special, as in Design for Living or Jules and Jim. Unfortunately, the trio, impersonated by Taylor Kitsch, Aaron Johnson and Blake Lively, seem rather junior league, the Triple-A team, where All-Stars are required. They're not bad, just not good enough when they have to tangle with the unbridled likes of John Travolta, Benicio Del Toro and Salma Hayek as assorted cohorts and adversaries.

Lively's easygoing SoCal beach girl, commonly known as O (as in Ophelia, her birth name, and orgasm, a propensity for which she is well known), narrates the tale with noticeably less energy than the film itself possesses and an omniscience that makes no sense if you think about it. Within the first 15 minutes, she gets it on with both Chon (Kitsch), a hotheaded and hard-bodied former Navy SEAL, and sensitive save-the-world do-gooder Ben (Johnson), who's the best botanist ever to turn his talents to designer weed. Living in an enviable oceanside crib, they make and distribute superdope for discerning patrons able to pay for it and live the great life as a result.

But while U.S. law enforcement has been persuaded to look the other way, such success attracts the notice of Elena (Hayek), a cartel queen whose losing battle with rival El Azul in Mexico has her looking for opportunities north of the border. Out of the blue, Chon and Ben receive an offer they're not at liberty to refuse -- to put their operation under Elena's blood-soaked umbrella. And, just in case they're thinking of cashing in and checking out, which they are, Elena's American-based goon Lado (Del Toro) kidnaps O and assures them the worst will happen to her if they make one false move.

The script by Shane Salerno, novelist Winslow and Stone illustrates how, once infected with the cutthroat, when-in-doubt-kill-'em plague embodied in the drug lords' m.o., it's impossible to shake it; once you've crossed to the dark side, you can't go back. The gangsters impose the rules of the game, and it's instant Lord of the Flies: Everyone descends to the most brutal, elemental survival of the fittest level of human behavior, with no quarter given.

To save O from execution -- held in a cage, she's viewable from time to time on a computer feed -- Chon and Ben are forced into a covert game of one-upmanship with their criminal bosses while still appearing to play by their rules. Through the auspices of their surfer/stoner financial whiz Spin (Emile Hirsch in a brief, amusing turn), they move their money around and, to raise the rest of the cash they need to bail out O, come up with an ingenious scheme they can't get away with for long: robbing their bosses' bagmen.

This ploy stirs intense internal suspicion within Elena's organization, which is further disrupted by documents the boys procure from frantic DEA official Denis (Travolta), who's compromised up to his disappearing hairline and often is forced to improvise to save his skin. Stone and his collaborators depart from the novel significantly in the film's third act and smartly so, partly by expanding the Dennis role and especially by developing a propriety interest in the imperious Elena on behalf of the powerless O, creating some charged scenes and added emotional overlay (O's flighty mother, a character in the book, was played by Uma Thurman, but the entire role was cut). The action-packed, Middle East war-style climax also has been gleefully toyed with to provocative effect.

But the story's progression moves one's interest and sympathies away from Chon and Ben, whose personalities are defined at the outset and never acquire further weight or psychological dimension. Although, as big-time drug dealers, they are technically criminals from the beginning, they certainly aren't meant to be perceived that way by Winslow or Stone; Chon's anti-social, shoot-first/ask-questions-later impulses are seen to stem entirely from his combat experiences in Afghanistan, while Ben is a latter-day hippie whose well-meaning urge to save the world marks him as "the soft one" in the eyes of Lado, always on the lookout for an opponent's weak spot.

As Chon's all-action personality is readily apparent on the surface, Kitsch comes off reasonably well in his characterization of a battle-hardened vet who would seem to harbor a death wish. Forced to make a drastic transition from idealistic greenhouse genius to brutal, if unwilling, killer, Ben is by far the more conflicted and complex role, but his inner torment takes a back seat to the sweep of plot and action; he ends up being not very interesting, something for which Johnson is unable to compensate. In a role that, if one could pick any actress from the history of cinema, would have been played most ideally by Tuesday Weld, Lively doesn't really live up to her name, coming off more slack than slacker. Crucially, a chemistry among the three leads never takes hold to seduce the audience into investing deeply in the privileged moments of the trio's inevitably short-lived romantic high.

As if receiving charges of electric current at regular intervals, Travolta is manic and most amusing as the government agent forced into ethical and practical contortions to stay afloat; Del Toro entertainingly showboats while demonstrating dozens of ways to convey diabolical menace; and Hayek synthesizes ultimate elegance, motherly concern and complete ruthlessness as the Lady Macbeth of the Mexican drug world.

Stylistically, Stone summons up many of the visual and aural tropes of his creatively assaultive works of 15 or so years ago, to mostly strong effect; there's solarization and blood-soaked saturation, alternation from color to black-and-white and film to computer/video images, altered state-suggestive editing, warping of time and anything else he can think of -- all appropriate to the occasion. The re-creations of cartel charnel house torture are gruesome and pushed to the limit of mainstream acceptability.

The film is technically sharp, and the highly varied score -- a mix of original and source music -- is marked by the exceptionally dramatic use of the opening of Brahms' Symphony No. 1 in two key scenes.

Production: Moritz Borman Prods.

Cast: Taylor Kitsch, Blake Lively, Aaron Johnson, John Travolta, Benicio Del Toro, Salma Hayek, Emile Hirsch, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Joaquin Cosio, Jake McLaughlin, Joel David Moore, Leonard Roberts, Shea Whigham

Director: Oliver Stone

Screenwriters: Shane Salerno, Don Winslow, Oliver Stone, based on the novel by Don Winslow

Producers: Moritz Borman, Eric Kopeloff

Executive producers: Todd Arnow, Fernando Sulichin, Shane Salerno

Director of photography: Dan Mindel

Production designer: Tomas Voth

Costume designer: Cindy Evans

Editors: Joe Hutshing, Stuart Levy, Alex Marquez

Music: Adam Peters

Rated R, 129 minutes

Pogledao sam ekranizaciju romana VENDETTA Mikaela Hafstroma, jedan od radova iz serije o Hamiltonu iz 1995. godine. Kao što znamo, Hafstrom je kasnije otišao u Holivud i uspeo da ostvari pristojnu karijeru pouzdanog profija. VENDETTA je priča smeštena u Italiju i u noj se Hamilton bavi otmicom švedskih zvaničnika koji su pokušali da spreče mafijašku mahinaciju u trgovini švedskim naoružanjem.

Kuriozitet je da Hamiltona igra Stefan Sauk, glumac koji nimalo ne liči na akcionog heroja, već pre na nekog mirnog službenika, i mislim da je ovo jedini akcioni film o tajnom agentu u kome je glavni junak ćelav.

Hafstrom je očigledno želeo da kroz fizički izgled ponudi "drugačijeg tajnog agenta" kako bi se diferencirao od Bonda i sličnih derivata i u tome je uspeo. Međutim, na nivou same priče, Hamiltonova pustolovina je čist sub-bondovski pastiš smešten u Italiju.

Hafstrom ne pravi naročite intervencije u odnosu na ikonografiju italijanske mafije, i jedino u čemu je VENDETTA bogatija od tipičnih subb-Bond radova je velika pažnja posvećena scenama sa Hamiltonovom porodicom. Kroz ceo film Hafstrom nudi prijatnu old school režiju u ravni američkog proseka osamdesetih, bez pokušaja da se radi ono što Šveđani ne umeju, i sa solidnom realizacijom onoga što umeju. U tom pogledu, Hafstrom je već 1995. pokazao da je solidan i ozbiljan profi, i kasniji intrigantniji filmovi su mu omogućili da tu rutinu predstavi i Holivudu.

* * 1/2 / * * * *