ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

 Elem, lepa i skoro zaokružena brojčica od 300 naslova, verovatno mi je promakao poneki duplikat, makar po pitanju pojedinačnih naslova serijala i tako to već. Ali pošto je u pitanju samo prva faza risirča, nije to za sada bog zna kakav problem.

Dakle, u pitanju su žanrovski naslovi iz pera žena, i to od 2000 naovamo. Naravno, nije u pitanju celokupna produkcija, tako nešto je skoro pa sasvim neizvodljivo u domenu mojih skromnih napora, pa sam kao kriterijum uzela najpoznatije žanrovske nagrade, znači Hugo, Nebula, Bram Stoker, WFA, John W. Campbell, Arthur C. Clarke, James Tiptree Jr. i Locus, i to samo one naslove koji su bili zvanični finalisti, znači - uži izbor, posebna pominjanja i taj rad. A pošto će lista biti osnov za svakoraznu statistiku (tu uključivši i onu koja dobrano zadire u domen krštenja jaradi u maj oun prajvat Ajdaho  ), fer je da se lista okači i na forum. (Da preventivu po pitanju notorne rasejanosti i večitog gubljenja fajlova sad i ne pominjem.  )


Prva i jedna od očiglednijih statistika mogla bi se baviti evidentnom sklonosti žena da umesto krsnog imena koriste nekakve inicijale: J.K. Rowling, N.M. Browne, C.L. Anderson, P.D. Cacek, D.G.K. Goldberg, C.J. Cherryh, N.K. Jemisin, M.K. Hobson, K.J. Bishop, M.M. Buckner i famozni pseudonim K.J. Parker, kojeg nisam ni uključila na ovu listu pošto ne mogu sa sigurnošću da utvrdim da li se iza njega krije muškarac ili žena. Ako je nekad i bila prednost da autor upravo ovakvim izborom imena prikrije pol i time stekne nekakvu prednost u prodaji i marketingu, danas u vreme gugla to je postao skoro pa jalov napor (osim za famoznog K.J. Parkera), tako da mi nije najjasnija svrha svega toga.

Probaj da uradiš podelu po žanrovima (ako je moguće)
Probaj da vidiš koliko je samostalnih dela, a koliko ima delova serijala, trilogija, itd.

da, podela po zanrovima je iduci obavezan korak.
naravno, mene ovde prevashodno zanima da izdvojim jedan zanr, SF, kao osnovu za ono sto mi je na umu, dok ce ostatak ovih naslova biti sortiran po striktno prodajnoj i/ili nominovanoj klasifikaciji.

Sistem eliminicaije je svakako najracionalniji pristup koji nam je na raspolaganju kod ovakvih poduhvata, a fakt da se kod njega mozemo ispomagati tudjim dostignucima vraca Z u zabavu. 

dakle, sledenaslovi koji zvanicno spadaju u vaskoliki Fentezi (to bez iole nitpikovanja po pitanju dalje i dublje podzanrovske pripadnosti) usaglasnosti sa Lokusovim nominacijama za najbolji Fentezi roman:

F	2	Mary	Gentle	Ash: A Secret History	2001
F

3[/t][/t] Gwineth Jones Bold as Love 2002

F

7[/t] Gwineth Jones Midnight Lamp 2004

F

15[/t] Lauren Beukes Zoo City 2011

F

19[/t] Gwineth Jones Castles Made of sand 2002

F

24[/t] Ursula LeGuin Lavinia 2009

F

26[/t] Lois McMaster - Bujold The Curse of Chalion 2002

F

28[/t] Lois McMaster - Bujold Paladin of Souls 2004

F

30[/t] Catherynne M. Valente Palimpsest 2010

F

38[/t] Patricia A. McKillip The Tower at Stony Wood 2002

F

39[/t] Ursula LeGuin The Other Wind 2003

F

45[/t] Ellen Kushner The Privilege of the Sword 2007

F

49[/t] Nnedi Okorafor Who Fears Death 2011

F

51[/t] Paula Volsky The Grand Ellipse 2002

F

52[/t] Patricia A. McKillip Ombria in Shadow 2003

F

58[/t] Emma Bull Territory 2008

F

61[/t] Caitlin R. Kiernan The Red Tree 2010

F

63[/t] Karen Lord Redemption in Indigo 2011

F

65[/t] C.J. Cherryh Hammerfall 2002

F

114[/t] Nina Kiriki Hoffman A Fistful od Sky 2004

F

124[/t] Ekaterina Sedia The Alchemy of Stone 2009

F

126[/t] Jo Walton Lifelode 2010

F

142[/t] Sarah Langan Audrey's Door 2010

F

151[/t] C.J. Cherryh Fortress of Dragons 2001

F

152[/t] Laurell K. Hamilton A Kiss of Shadows 2001

F

153[/t] Tanith Lee White as Snow 2001

F

154[/t] Elizabeth Haydon Prophecy 2001

F

155[/t] J.K. Rowling Harry Potter and Goblet ofFire 2001

F

156[/t] P.D. Cacek Canyons 2001

F

157[/t] Katherine Kurtz King Kelson's Bride 2001

F

158[/t] Diana Wynne Jones Year of the Griffin 2001

F

159[/t] Barbara Hambly Knight of the Demon Queen 2001

F

169[/t] Nina Kiriki Hoffman Past the Size of Dreaming 2002

F

170[/t] Jacqueline Carey Kushiel's Dart 2002

F

171[/t] Charlaine Harris Dead Until Dark 2002

F

180[/t] Jacqueline Carey Kushiel's Chosen 2003

F

181[/t]  Kushner & Sherman The Fall of the Kings 2003

F

182[/t] Lisa Goldstein The Alchemist's Door 2003

F

183[/t] Tanith Lee A Bed of Earth 2003

F

184[/t] Cecilia Dart-Thornton The Lady of Sorrows 2003

F

197[/t] Mary Gentle 1610: A Sundial in a Grave 2004

F

198[/t] Kage Barker The Anvil of the World 2004

F

199[/t] Patricia A. McKillip In the Forests of Serre 2004

F

205[/t] J.K. Rowling Harry Potter and the Order of Phoenix 2004

F

212[/t] Patricia A. McKillip Alphabet of Thorn 2005

F

213[/t] Elizabeth Hand Mortal Love 2005

F

214[/t] Caitlin R. Kiernan Murder of Angels 2005

F

215[/t] Cecilia Holland The Witches' Kitchen 2005

F

231[/t] J.K. Rowling Harry Potter and the Half-Blood Prince 2006

F

238[/t] Patricia A. McKillip Solstice Wood 2007

F

239[/t] Liz Williams The Demon and the City 2007

F

240[/t] Sarah Monette The Virtu 2007

F

241[/t] Mary Gentle Ilario: The Lion's Eye 2007

F

252[/t] Elizabeth Bear Whiskey and Water 2008

F

253[/t] Ekaterina Sedia The Secret History of Moscow 2008

F

254[/t] Caitlin R. Kiernan Daughter of Hounds 2008

F

267[/t] Patricia A. McKillip The Bell at Sealy Head 2009

F

268[/t] Holly Phillips The Engine's Child 2009

F

269[/t] Cecilia Holland Varanger 2009

F

278[/t] Cecilia Holland The High City 2010

F

290[/t] Patricia A. McKillip The Bards of Bone Plain 2011

F

291[/t] Catherynne M. Valente The Habitation of the Blessed 2011

F

292[/t] Kage Barker The Bird of the River 2011

F

293[/t] Gail Carriger Changeless 2011

odvratno.
vasa imbecilna politika po pitanju edita normalnih postova rezultuje sejfhejvenom za ludake.
kao i sve  ostale vase aktvnosti, kad smo vec kod toga.

zakk, daj stvarno unoramali editovanje postova. Juce sam popizdeo sto nisam mogao da promenim nesto.


Ako vec ne mozes da se izboris sa nekima, onda ih banuj, a nemoj da nas sve maltretirate...

+1

K. J. Parker je žensko, ako ti nešto znači.

Hej, znači mi itekako, više no što pretpostavljaš, htela bih da maksmalno smanjim tehnikalije koje mi ograničavaju liste koje su ionako skromne kad je o pouzdanoj statistici reč, s obzirom da gledam na period od svega desetak godina. Recimo, zbog tih i takvih tehnikalija ispala mi je sa liste i K.W. Jeter, i već to znatno utiče na procenat po pitanju tih i takvih skoro pa pseudonima, tako da mi svako ime zaista mnogo znači.


Ali šibni mi ovde molim te i link koji vodi to izvora te tvoje informacije, jer to mi je uslov za korištenje infoa.   

Elem, da probamo malo da sredimo listu:
najpre 64 naslova iz Locusove nominacije za najbolji fentezi roman:

F	2	Mary	Gentle	Ash: A Secret History
F	3	Gwineth	Jones	Bold as Love
F	7	Gwineth	Jones	Midnight Lamp
F	15	Lauren	Beukes	Zoo City
F	19	Gwineth	Jones	Castles Made of sand
F	24	Ursula	LeGuin	Lavinia
F	26	Lois	McMaster - Bujold	The Curse of Chalion
F	28	Lois	McMaster - Bujold	Paladin of Souls
F	30	Catherynne M.	Valente	Palimpsest
F	38	Patricia A.	McKillip	The Tower at Stony Wood
F	39	Ursula	LeGuin	The Other Wind
F	45	Ellen	Kushner	The Privilege of the Sword
F	49	Nnedi	Okorafor	Who Fears Death
F	51	Paula	Volsky	The Grand Ellipse
F	52	Patricia A.	McKillip	Ombria in Shadow
F	58	Emma	Bull	Territory
F	61	Caitlin R.	Kiernan	The Red Tree
F	63	Karen	Lord	Redemption in Indigo
F	65	C.J.	Cherryh	Hammerfall
F	114	Nina	Kiriki Hoffman	A Fistful od Sky
F	124	Ekaterina	Sedia	The Alchemy of Stone
F	126	Jo	Walton	Lifelode
F	142	Sarah	Langan	Audrey's Door
F	151	C.J.	Cherryh	Fortress of Dragons
F	152	Laurell K.	Hamilton	A Kiss of Shadows
F	153	Tanith	Lee	White as Snow
F	154	Elizabeth	Haydon	Prophecy
F	155	J.K.	Rowling	Harry Potter and Goblet ofFire
F	156	P.D.	Cacek	Canyons
F	157	Katherine	Kurtz	King Kelson's Bride
F	158	Diana	Wynne Jones	Year of the Griffin
F	159	Barbara	Hambly	Knight of the Demon Queen
F	169	Nina	Kiriki Hoffman	Past the Size of Dreaming
F	170	Jacqueline	Carey	Kushiel's Dart
F	171	Charlaine	Harris	Dead Until Dark
F	180	Jacqueline	Carey	Kushiel's Chosen
F	181		Kushner & Sherman	The Fall of the Kings
F	182	Lisa	Goldstein	The Alchemist's Door
F	183	Tanith	Lee	A Bed of Earth
F	184	Cecilia	Dart-Thornton	The Lady of Sorrows
F	197	Mary	Gentle	1610: A Sundial in a Grave
F	198	Kage	Barker	The Anvil of the World
F	199	Patricia A.	McKillip	In the Forests of Serre
F	205	J.K.	Rowling	Harry Potter and the Order of Phoenix
F	212	Patricia A.	McKillip	Alphabet of Thorn
F	213	Elizabeth	Hand	Mortal Love
F	214	Caitlin R.	Kiernan	Murder of Angels
F	215	Cecelia	Holland	The Witches' Kitchen
F	231	J.K.	Rowling	Harry Potter and the Half-Blood Prince
F	238	Patricia A.	McKillip	Solstice Wood
F	239	Liz	Williams	The Demon and the City
F	240	Sarah	Monette	The Virtu
F	241	Mary	Gentle	Ilario: The Lion's Eye
F	252	Elizabeth	Bear	Whiskey and Water
F	253	Ekaterina	Sedia	The Secret History of Moscow
F	254	Caitlin R.	Kiernan	Daughter of Hounds
F	267	Patricia A.	McKillip	The Bell at Sealy Head
F	268	Holly	Phillips	The Engine's Child
F	269	Cecelia	Holland	Varanger
F	278	Cecelia	Holland	The High City
F	290	Patricia A.	McKillip	The Bards of Bone Plain
F	291	Catherynne M.	Valente	The Habitation of the Blessed
F	292	Kage	Barker	The Bird of the River
F	293	Gail	Carriger	Changeless

Quote from: LiBeat on 17-03-2013, 09:38:33
Hej, znači mi itekako, više no što pretpostavljaš, htela bih da maksmalno smanjim tehnikalije koje mi ograničavaju liste koje su ionako skromne kad je o pouzdanoj statistici reč, s obzirom da gledam na period od svega desetak godina. Recimo, zbog tih i takvih tehnikalija ispala mi je sa liste i K.W. Jeter, i već to znatno utiče na procenat po pitanju tih i takvih skoro pa pseudonima, tako da mi svako ime zaista mnogo znači.


Ali šibni mi ovde molim te i link koji vodi to izvora te tvoje informacije, jer to mi je uslov za korištenje infoa.   

Nemam hard evidence na koji mogu da te uputim. Ono što pouzdano znam jeste da su glasine da je Parker muško veoma skorašnje. Sa druge strane, pročitao sam dva ili tri romana objavljena pod ovim pseudonimom, a pročitao sam baš mnogo fantastike iz ženskog pera - i ni u jednom trenutku nisam pomislio da čitam muškog autora. Sad, možemo da pričamo o razlikama između muškaraca i žena u epskoj fantastici, o tome da li ih ima ili nema, ali neki romani imaju specifičan "ukus" i nikada mi se nije desilo da taj ukus osetim kod muškaraca. I obratno, naravno.

hm. hvala ali ne mogu ja taj i takav info da koristim,nego samo pouzdane i lako proverljive fakte...

Pa dobro. Ne teram te.

pa ne teras, ali... cini mi se da malko olako nudis informaciju koja je sasvim neproverena i skroz neutemeljena u faktima. pazi, ne smeta to mene licno, da se razumemo, ali to ti je skroz najpouzdaniji nacin da covek ispadne glup u drustvu. zato takav info zaobilazim u sirokom luku.

Gledam neke knjige, pa da pitam najupućenije da li su čitali...



Andri Snear Magnason - LoveStar






Mike McCormack - Notes from a Coma



Hugh Howey - Wool

Takođe, je li neko čitao novi roman onog Finca čudnog imena -  The Fractal Prince?

Ili Angelmaker - Nika Harkaveja?

Ili Half-made World Feliksa Gilmana?

Ili ovo?


richard e gropp bad glass

Cit'o ja Harkaveja i Gilmana. Gilman je western new weird, izuzetno mi se dopao, ali imaj na umu da postoji i sledeca knjiga koja je neka vrsta nastavka...ili tako necega, gori je od Vulfa po tom pitanju. Harkavej pati od sindroma drugog romana, svidja mi se i on, ali bih razumeo ljude sa porivom da knjigu gnevno izbace kroz prozor. Za coveka koji ima toliko slobodnog vremena poput tebe preporucio bih ti da ga preskocis. A mogu da ti dam obe, jal elektronski, jal u HCu pa ih ti visokoobdareno prelistaj. A i Finca imam, samo ne citam dok ne zavrsi, posto  je ocigledno serijal.

Gilmanov Half-Made World je jako dobar! Iskreno, bojim se da će nastavak da me razočara.
Imam istu strepnju u vezi s Rajaniemijevim Fractal Prince-om. Mada ga podosta hvale...

I ja strepim od Ransom City-ja, zato sam nedavno procitao prva dva romana kao psihicku pripremu.  Valja.

ajao, pa Mica ima da nam skrajne u dark fentezi sa ovim Bad Glass...   
a Wool bi zapravo mogao da pozitivno iznenadi, mada je pisan malko isuvise stritvajz za moj ukus, ali ne u losem smislu, nego onako, pomalo... pank. Pre svega desetak godina Wool bi me najverovatnije totalno raspametio.

Quote from: LiBeat on 19-03-2013, 08:23:16

a Wool bi zapravo mogao da pozitivno iznenadi, mada je pisan malko isuvise stritvajz za moj ukus, ali ne u losem smislu, nego onako, pomalo... pank. Pre svega desetak godina Wool bi me najverovatnije totalno raspametio.

Ja ću da sačekam film. Nije da se Ridley Scott - skorije - nešto pretrgo praveći dobre filmove...

Ne kazem da cu da citam, samo sam bio u nekoj dobro opremljenoj knjizari u Hagu (valjda ce da me puste nazad), pa sam malo vrsljao i gledao sta lici na dobro...


Kupio sam The Drowning Girl, to svi kazete da je dobro, kupio sam Oxford Guide to Science Fiction, kupio sam onu ciglu od Weird na popustu i Moxieland tvoje zemljakinje takodje na popustu.

Nego, posto ovih dana nesmiljeno guglam  , evo nekih tidbitsa koji su stvarno vredni forumskog bukmarka. Ko stvoreno za ljude koji rejduju knjizare u potrazi za opskurnim zanrovskim naslovima, kao nas dragi Mica. 
Na primer -
"The Ultimate Guide to Modern Writers of Fantastic Literature: 1990-Now" ->

Evo kako naći savršenu knjigu za sebe

via Best Infographics

Kako bih se tek snašao bez prijatelja...

eh, eto vidiš... ja na svakom Gaffovom linku zaglavim uglavnom sat ili dva, pa znam kako ti je. 




nego, da se vratimo brbljanju o romanima koji su nam se jako, jako, onako bašbaš dopali:




najpre Sean Ferrell - Man in the Empty Suit















Ovaj odličan roman o vremeplovu i njegovim paradoksima startuje sa bezimenim vremeplovcem koji je u svom burnom i haotičnom vremeplovnom životu uspostavio konstantu koje se pomalo grčevito drži: svake godine, na dan svog rođendana, Vremeplovac odlazi na žurku u jedan hotel, u vreme/mesto tačno sto godina od svog rođenja. Na toj žurci bude otprilike sedamdesetak ljudi i - svi su lično i personalno ON.


Svake godine, za tu priliku, on se brižljivo trudi oko svoje garderobe, e da bi lakše mogao da na prvi pogled razlikuje različite faze SEBE: jedne godine nosi skupoceno trodelno odelo, i tog konkretno sebe prepoznaje kao Odelo; druge godine nosi drečavi džemper boje limuna i tog sebe prepoznaje kao Žutog. Svaka pojedinačna od tih sedamdeset verzija Vremeplovca tako je jasno identificirana sa onim što nosi, jer, odelo itekako može da "čini čoveka", zar ne? Bar donekle.


U vreme kada Vremeplovac otvara roman u funkciji naratora, on nosi skupo Odelo i ima 39 godina. Na žurci sa lakoćom prepoznaje sve svoje verzije koje su mlađe od njega, pošto se odlično seća kako je žurci prisustvovao u njihovom telu/odelu, ali niti zna niti prepoznaje svoje verzije koje su očigledno starije od 39 godina, i koje ga, reklo bi se, ne vole odviše. Te kobne 39te žurke, Vremeplovac se lakomisleno odlučuje da izbegne sitni incident koji mu je pokvario pijačno raspoloženje - naime, u pozno doba te konkretno 39te noći, Vremeplovac se sapleo na komilu neopranih tanjira na podu, pao i slomio nos. Bol je, naravno, bila užasna čak i u memorijskoj varijanti a kamoli u onoj krvavostvarnoj, pa se Vremeplovac razumljivo odlučio da te nesrećne tanjire... pa eto, pažljivo zaobiđe. I ostane nepovređen. U tom trenutku, kad je prvi paradoks tako aktiviran, narator je bio uveren da isti neće proizvesti bog zna kakvu tragediju i da će ostati samo njegov privatni, intimni događaj: ali, skoro odmah posle tog izbegavanja tanjira, narator se zatekako kako se seća svog pada i bola koji je usledio, ali kako u isto vreme više nema opipljivu kvrgu slomljenog nosa. I dok je tako razmišljao o toj zanimljivosti, sedamdeset ljudi oko njega je sve više i više postalo neprepoznatljivo i ofucano i očigledno nezainteresovano po pitanju sopstvene garderobe. A kad je među njima pronađen i leš obučen u isto (samo očigledno ofucano) odelo kao i naš 39togodišnji narator, i kad se broj originalnih zvanica žurke neobjašnjivo umnožio do besmisla, kada su se među njima pojavile i verzije Vremeplovca mlađe od šest godina, narator je shvatio da mu ne preostaje ništa drugo do da pronađe svog ubicu, ako želi da dočeka svoj sledeći rođendan.


Pretpostavljam da svaki brižljivo razrađeni vremenski paradoks zvuči pomalo smušeno u sinopsisu, ali ovaj je zaista delikatno razrađen, krajnje brižljivo osmišljen, i veoma, veoma impresivno predočen. Koliko god ta urnebesna postavka o žurci sa sedamdeset verzija samog sebe nekome zvučala kamerno i klaustrofobično, Ferrell je sa lakoćom razvija u obilan i napet zaplet čiji horizonti uvelike premašuju samu "who dunnit" skoro pa krimi konstrukciju. Ferrell iskusno izbegava detaljisanja po pitanju šireg ambijenta, ali daje dovoljno natuknica i insinuacija da pretpostavimo postapokaliptični milje od one "mekše", bezratno-entropijske vrste, koja prvenstveno asocira na ekološki fijasko. Grad u kom Vremeplovac pravi žurku je bezmalo nenastanjen, pun oronulih zdanja koja ipak još uvek imaju poneku lako prepoznatljivu civilizacijsku ostavštinu, recimo, nešto malo tečne vode ili električne struje. Ferrell ne zadire odviše u uzroke tog tužnog stanja pa se o njima i malo zna, ali to i takvo stanje činjenica ostaje apsolutno uverljivo, gledano kroz prizmu vremenskog paradoksa na kom počiva zaplet. Naime, ako Vremeplovac traži način da izmeni sled događaja koji ga prerano košta glave, nema nikakvog razloga da se od tog njegovog napora ne ovajdi i ostatak maglovito umirućeg sveta u kome on još uvek živi.


Ferrell nudi odličan stil, čvrst i samouvereno precizan, naracija je odmerena i gusto pakovana hranjivom informacijom kao energy bar , nepogrešivo koncentrisana na bitan materijal i lišena praznog hoda. 2010 je Ferrel izbacio prvenac Numb i to je svakako naslov koga ću overiti, tek da proverim da li je u pitanju slučajnost ili zaista imamo posla sa žanrovskim maestrom.


U svakom slučaju, preporuka za sve ljubitelje dobbrog, starog vremeplovnog SFa.

Ricky L. Brown: Finding Women in Science Fiction

via Amazing Stories

jesssssss!!!


luvju, gafče na tafče, ti si moj heroj! 

doduše, (uzdah + malko splasnuto oduševljenje) tu ima odveć generalija za neku veću moju korist... ali ako, krećemo se u pravom pravcu, a to uvek vredi podržati! 

@ Libeat: Nisam link stavio zbog tebe, pa valjda je jasno da ovo nije dovoljno detaljno za neku ozbiljnu raspravu (kao i većina tekstova na ovom novom Amazing Stories-u, koji me nimalo nije oduševio i sve čekam da preraste u nešto ozbiljnije, al' cvrc, kanda, od toga, al' to je sad druga priča). Nego onako, izdaleka se uklapa u temu.

I, molim te, ne upoređuj me s grahom, jer "grah" na ovom forumu vuče za/sa sobom određeni apendiks.

mnjah, okej onda, totalno maj bed, nije prvina ionako, a pride sam još i neispavana, odoh bolje da požderem nekakav džank fud sa kvazipilećim sastojcima i da razmišljam o... grahu, pasulju, fažolu i tako već tome.   




PS. i apendiksima. Razmišljaću i o apendiksima. upravo mi savetuju da uklonim moj a to znači tri nedelje bolovanja i totalno sranje na poslu koje ću da nasledim od nekom dobronamernog kuradžije koji će da za taj poduhvat čak dobije i povišicu. dakle, dosta danas od mene, idem da se bacim u... vodeno nešto.   

Joj. Drž' se, Libe. 

hvala Edži ali nije to bog zna kakva frka, zapravo se lomim na dilemi da li da zgrabim tih bogomdanih dvaest dana kao godišnji, s obzirom da sve godišnje spiskam u gorem haosu nego što mi je ovaj radni. 
Inače, imam sve uporniju daydreming sekvencu o doživotnoj robiji, ali za neki istisnki trivijalan krajm koji bi obezbedio minimum sikjuriti prizon sa obavezna 3 obroka dnevno i da osuđenik ceo dan ne radi ama baš ništa nego da čita samo ono što mu se čita... i eto, one's punishment is another's heaven.   

Die erste deutsche Steampunkanthologie: Von feuer und Dampf

via Europa SF

Ne dešava mi se često da me žanrovski roman sveže u čvor onako kako me The Yiddish Policemen's Union svezao, ali opet, to se od žanra slabo i očekuje, čak i onda kada se fokusirate na njegov ozbiljniji, da ne kažem književniji segment. I ne kažem sad da The Yiddish Policemen's Union nije žanrovska književnost - itekako jeste, i to u više žanrova istovremeno - ali ako kažem da jeste samo žanr, onda to svakako kažem tonom sa kojim bih rekla i da je Ferari samo automobil a Beluga kavijar samo namaz za tostovani hleb. I tu sad ne pomaže ni fakt da se roman sasvim svrhovito služi žanrovskim klišeima i tropima i da je lako prepoznatljiv i kao paralelna istorija baš i kao tvrdi detektivski roman - činjenica ostaje da The Yiddish Policemen's Union jeste sve to, ali ujedno jeste i nešto drugo, nešto što može lako da izmakne u svojoj podtekstualnoj ogromnosti. Nešto što može lako da te sveže u čvor, nakon što te pri čitanju učini manjim od makovog zrna.

U briljantno složenoj fantastičnoj premisi paralelne istorije (ni sad nisam sigurna da li je tu ispravnije reći paralelna ili alternativna istorija), The Yiddish Policemen's Union se odmiče od poznatog nam sveta još za vreme WW2: umesto današnjeg Izraela, koji je uništen skoro odmah po osnivanju, Chabon nudi svet u kom je napravljena jevrejska enklava u Aljasci. Ostatak jevrejske istorije i tragedije je manje-više očuvan u celosti, s tim što mu je sama ideja o polarnoj dijaspori dodala dimenziju za koju je ponekad istinski teško proceniti koliko je u pitanju fakt a koliko fikcija. A da stvar bude kompleksnija, čak i ta polarna Obećana Zemlja suočava pretnju smaknuća, ostavljajući Chabona da slobodno razlaže i iznova sklapa mit o Jevrejinu Lutalici, o narodu bez zemlje i čoveku bez doma koji bi i u svojoj naskromnijoj varijanti bio njegov dvorac. Ta ogromna scena je postavljena na zapanjujućem minimumu detalja, a pošto se hrani na veoma veštoj manipulaciji poznate nam dnevnopolitičke informacije, na čitaocu ostaje da se rve sa prepoznavanjem samih obrisa te tvorevine, pa ko dokle stigne, to u procentima gledano.

Na platformi tog i takvog alternativnog sveta, odvija se skoro pa klasična detektivska priča: Meyer Landsman je policajac predstavljen na klišeu čendlerovskog stanja poodmaklog raspada. Razveden od žene u koju je i dalje beznadežno zaljubljen, suočen sa svom ispraznosti sopstvenog bitisanja, Landsman živi u jeftinom hotelu i svaku noć zaspiva utapajući svoju tugu u alkoholu, sve do jutra u kom ga upravnik hotela obavesti da je u susednoj sobi pronašao leš brutalno ubijenog gosta. To ubistvo postaje otelotvorena manifestacija Landsmanove intimne spoznaje o sopstvenoj beskorisnosti - brutalno ubistvo se desilo svega par metara od komatizovanog policijskog detektiva, koji je u alkoholnoj izmaglici prospavao svaki znak i zvuk pokojnikove samrtne borbe. A pošto je Sitka grad u kom svako poznaje svakoga i svako o svakome sve zna, Lansmanu je iz samog tog čina postalo očigledno kako su ga to nepoznate ubice procenile - kao beskorisnu pijanduru od koje ne treba strepiti ni pri izvođenju najgoreg od svih zločina. Dosledan detektivskom motivu kapi koja preliva čašu, Landsman grčevito skuplja poslednje ostatke samopoštovanja i prilazi ubistvu kao ličnoj uvredi, investirajući se u istragu duž linija moralnog iskupljenja. Rešen da taj poslednji čin u svojstvu policijskog detektiva pretvori u labudovu pesmu svog promašenog života, Landsman beskompromisno istražuje sudbinu nepoznatog leša i pri tom otkriva obrise tragedije dovoljno ogromne da prekrije daleko više od sudbine nekolicine ljudi ili čak čitavog jednog naroda.

I upravo je to otkrivanje raznoraznih obrisa u The Yiddish Policemen's Union izvor oduševljenja i malodušnosti jednako: oduševljenja što ste u stanju da rasklapate tu izuzetnu proznu tvorevinu kao origami hrizantemu, a malodušnosti što usput naslućujete i mogućnost da i niste baš dorasli tom činu, koliko god da vam usput zadovoljstva pružao. Što je više angažujete, to se sama konstrukcija sve više nadnosi nad vama, stavljajući vas u perspektivu u kojoj sami sebi sve više i više patuljasto izgledate, sve dok se solidno ne ustalite na već pominjanoj dimenziji makovog zrna. Ushićenje kojim ispratite uspešno razlaganje dvostrukih značenja u prvom pasusu koji vam ih ponudi, ujedno će markirati i rađanje crva sumnje da Chabon saopštava tok misli čijem dešifriranju možda ipak niste dorasli. Jer eto, jednom kad otkrijete iskaz koji ima dvostruko značenje, otkrijete i da to dodatno značenje zahteva izvesan skok u razumevanju, skok do tačno određenog mesta do kog može da stigne samo onaj ko je u stanju da dešifruje sam iskaz. Upravo u tom momentu otkrivate da ste zasenjeni ogromnošću konstrukcije u koju su taj i njemu slični iskazi tako zbijeno upakovani. Tog momenta se zapitate da li osim ta dva značenja iskaz ne krije možda i treći, koji vam izmiče? i da li su i svi ostali iskazi impregnirani višestrukim značenjima? i da li su sva meandriranja zapravo samo meandriranja, ili su samo plod vašeg polu-razumevanja? i da li su sve misteriozne jasnoće u iskazima zaista jasne, ili se rikošetiraju na značenja koja vam uporno izmiču, samo zato što niste dovoljno programirani da razumete kod preko kojeg vam se saopštavaju? a i ti iskazi koje ste do tada dešifrovali, kako su oni tačno konstruisani? ako priđete tekstu u očekivanju linearne komunikacije a onda se zateknete katapultirani na neku potpuno neočekivanu konotaciju, ko može da vas uveri da ste zapravo razumeli tu bizarnu putanju kojom ste do razumevanja katapultirani?

Pa eto... niko. I stoga ćete se uvek iznova vraćati na sve misteriozne jasnoće za koje sad slutite da u sebi najverovatnije kriju mnogo više od onoga što vam je očigledno. I čitaćete roman najmanje dvaput duže no što bi čitali bilo kakav žanrovski roman o propalom detektivu koji se nada iskupljenju kroz ispravljanje singularne nepravde u vidu brutalnog ubistva. I kad ga najzad pročitate, i kad saznate ko je i zašto izvršio ubistvo, nećete baš mnogo biti voljni da o svemu tome razglabate. Umesto toga, zatvorićete knjigu sa strahopoštovanjem i čendlerovski tvrdim obećanjem da ćete joj se vratiti za dve ili tri godine, kad malo sazrete i postanete makar malo obrazovaniji za navigaciju okeanima ozbiljne književnosti, svesni činjenice da santa leda nad nivoom vode pokazuje samo desetak procenata količine prostora kog zapravo zauzima.

Michael Swanwick: Dancing with Bears

Michael Swanwick je jedan od SF pisaca na čijim sam noveletama odrasla, pa zato i ne krijem da mi je i dandanas jedan od favorita u čiju se prozu i na neviđeno mogu pouzdati. Ali njegov najnoviji roman Dancing with Bears je sa lakoćom nadmašio i najveća moja očekivanja, nudeći postapokaliptični posthumanizam u verziji urnebesnoj i dirljivoj istovremeno, verziji koja zbog svog suptilnog humora i dobrostivog svetonazora sa lakoćom prevazilazi uobičajene granice parodije.

Likovi u romanu su nam već odavno predstavljeni kao "prevaranti sa Stilom", to u nekolicini ranijih priča objavljenih u zbirci The Dog Said Bow-Wow: Aubrey Darger, čovjek skoro pa nalik nama (makar samo po svojoj hroničnoj depresivnosti ) i Sir Blackthorpe Ravensciarn de Plus Precieux, ili kako se sam predstavlja - Sir Plus. Naravno, to Sir Plus je vrlo brzo postalo "Surplus", a Surplus je... pa eto, pas. Ali ne bilo kakav pas, nego čistokrvni američki lisičar genetski modifikovan u vrlo, vrlo estetski privlačno ljusko obličje. Već u ranijim pričama Darger i Surplus su najavili svoje putešestvije u neofeudalnu Bizantiju, sa namerom da moskovskog Vojvodu olakšaju za legendarno blago zakopano duboko ispod ruševina Kremlja. Ali sad najzad otkrivamo da je postapokaliptična Rusija ujedno i posthumanistička noćna mora: sve te sofisticirane i brižljivo isplanirane lukavosti sa kojima su Darger i Surplus planirali da, u lopovski-džentlmenskom Arsen Lupin stilu, sebi pribave bogatstvo dostojno umirovljenja, suočiće se sa brutalnom silom ruskog posthumanističkog plemstva. A ta sila nam je svima lako prepoznatljiva upravo zbog svojih čekističkih manira i staljinističkog svetonazora. I mada je Darger na kraju našao basnosnovno blago duboko ispod ruševina Kremlja - nije veliki spojler ako sada otkrijem da je u pitanju bila biblioteka - istovremeno ga je izgubio u vatri i rasulu, i time je sva njegova brižljivo satkana konstrukcija postala uzaludna i nerodna, ostavljajući ga skoro pa tamo otkud je i krenuo, mada sa jednom vrlo važnom prednošću.


Swanwickov futurizam me fascinira ponajviše zbog silne energije koja izvire iz njegovih skoro pa šizofreno duhovitih postapokaliptičkih krajnosti. Recimo, AI su se otele ljudskoj kontroli i planiraju kompletno uništenje ljudske vrste, ali taj konkretno prevrat planiraju uglavnom duž linije sračunatog političkog prevrata; kad se najzad pokrenu sa svojim genocidnim namerama, naše mašine će imati silan respekt ne za naše kreativne sposobnosti koje su ih iznedrile, nego jedino za naše makijavelističko politikanstvo. Isto tako, kad ljudska rasa duboko ogrezne u posthumanističke kontroverze (u romanu je skoro jedino Darger prepoznatljiv kao čovek), naći će se bez boljeg transporta od nosiljke u snažnim rukama nandertalaca. Te urnebesne krajnosti sa lakoćom održavaju visoku tenziju romana koji se čita kao najdublji eskapizam i najpronicljivija satira ujedno.

 
Uvertira kojom je Swanwick oprezno najavio čitaocima da u njegovom ekstremno maštovitom futurizmu ne bi trebalo pronalaziti ma kakve negativne konotacije naspram Moskve koju on veoma voli, nije mi bila ni najmanje potrebna, pošto njegovo iskreno čovjekoljublje izvire iz svakog napisanog slova i iz svake ponuđene scene. Povremeno hihotanje koje ovaj roman daruje svom čitaocu je dražesno toplo i sjetno i iskreno i dirljivo i, zbog svega toga, beskrajno šarmantno u svojoj lekovitosti. Swanwick piše o postapokalipsi toliko opsjednutoj vlastitom prošlošću da su se svi njeni heroji, periodi i parole naprosto morali stopiti u posthumanističke himere kao što su Baba Jaga ili Tzar (ha!) Lenjin. Skoro da nema strmije ljudske stramputice od one koju stvara kolektivna svijest bazirana na pogrešno upamćenoj i još pogrešnije protumačenoj istoriji, i to je materijal od kojeg se mogu napisati genijalni romani, a ovo mi je jedan od upravo takvih.

 

Zbogom Suki!

via Gollanz

Ubiše juče Hugh Howey-jev post.

via Tobias Buckell

Lukavac je taj Tobajas, od vrlo proračunate vrste.


Nego, izgleda da nekakve podvodne ideološke turbulencije skoro pa nežno ljuljaju žanrovski brodić; istina, malko su više vidljive u onom visočijem delu šeste umetnosti, a pošto je žanrovski okrajak ionako populističkiji u svakom bogovetnom smislu, tako su mu i dotične turbulencije srazmerno manje artikulisane. Prašina koja se ovih dana diže oko David Mamet afer(ic)e mogla bi imati svoj pandan u žanrovskom segmentu kroz eventualnu Dan Simons aferu, samo kad bi neko smatrao da je populistička književnost vredna truda i vremena da se neko oko nje bakće.


Nekako se potrefilo da je Mamet izgubio podršku do tada mu odanih renomiranih levičarskih kritičara taman u vreme kad je završio svoju lični i privatni u-turn od one pomalo ideološke vrste. Neki misle da je u pitanju slučajnost po svim tačkama dnevnog reda - da se Mamet dočekuje na nož kritike ne zbog sticanja konzervativnog svetonazora, nego zbog pada u kvalitetu materijala kojeg isporučuje, a to je univerzalna kritičarska pokuda koju je uvek bilo teže osporiti negoli dokazati, tako da bi verovatno isto tako funkcionisala i kod Simonsa. Što se mene tiče, ja uopšte ne primećujem pad kvaliteta u Simonsovom autputu, što će reći da mislim kako nije očigledno niti napredovao niti nazadovao. Naprosto, takav je kakav je i inače bio. Ali je interesantno primetiti kako su žanrovske nominacije došle i prošle bez Simonsa. Što ne znači da su iste bile bog zna na kakvom nivou - naprotiv, većina nominovanih naslova bili su uglavnom stimpankično spejsoperični proizvodi sa vrlo malo ili češće nimalo supstance.


E sad, pošto su Mametu našli da je premator, da ga je pregazilo vreme, da mu nije preostalo ništa relevantno da saopšti savremenoj publici, pitanje je da li bi se isto to moglo reći i za Simonsa. Teror mu nije bila bog zna kakva plaforma za displej svetonazora, pa niti Black Hills, ali Flashback itekako jeste (što je obilato i iskoristio), ali su zato oba romana prilično impresivno urađena, i na idejnom i na književnom planu, dok se Flaschback doima srazmerno skromnije. Svejedno, zanimljivo je da su sva tri naslova prošla ispod nominacijskih radara, što je možda slučajnost, a opet - teško da jeste, kad se radi o renomiranom imenu. Tri romana za tri godine... pa, čovek bi očekivao da će bar jedan da zalomi nešto. I dobro sad, nije to bog zna kakva tragedija, ali fakt ostaje da su i Teror i Black Hills među boljim Simonsovim delima (svakako bolji od Drooda), recimo, pa je tako pomalo paradoksalno da su mu neka ranija (i slabija) bolje skorirala i u nominacijama i u nagradama. Ovako, ko baci pogled na nominacije u zadnjih par godina, pomislio bi da Simons uopšte ne postoji.   


Flashback je svojevremeno izazvao orkan u šoljici mlake vode, neku vrst canned scream reakcije u kojoj su se mnogi našli lično uvređeni konzervativnim svetonazorom romana. Ta aktivnost nije trajala dugo prosto zato što je bila plasirana u domenu istomišljenika, pa nije bilo niti jednog jedinog suprotnog glasa koji bi od tih i takvih deklaracija napravio išta nalik stvarnoj kontroverzi, recimo kroz plasiranje suprotne tačke gledišta. Iza svih takvih pravoverničkih "rivjua", nanizao bi se tred od pedesetak postova čiste podrške i saglasnosti, tako da je cela afera vrlo brzo zamrla, za razliku od Mungejta, recimo. Ne znam koliko je ta afera koštala svoju vlasnicu, to bar tržišno gledano, ali verujem da će se to videti na sledećem naslovu koji Munova izbaci, prilično sam ubeđena da će ga mnogi naći kvalitativno drastično "ispod" Brzine mraka. Opet, možda ni to nije bog zna kakva tragedija, bar nam pisaca ne fali, a ni naslova, hvala bogu, ali svejedno, čovek prosto poželi da tu i tamo pročita prozu sa kojom se možda i neće složiti, ali će barem biti dovoljno provokativna da dozvoli makar i malu mogućnost da savremeni žanr ne pišu samo brain-dead liberali, nego i neke misleće jedinke. Pa makar bile i u krivu.


(Miodraže, ovo je kanda u tvoj generalno levičarski smer upućeno... )

24 Wonderfully Bonkers Werner Herzog Quotes

 
Ovaj roman Ursule Poznanski je 2011 dobio nemačku nagradu za omladinsku književnost i nakon toga žari i pali internacionalno: do sada je preveden na više od dvadeset jezika, a to je svakako uspeh poštovanja vredan. A ono što je najlepše od svega - pošteno ga je zaslužio, u ovo današnje sivkasto doba sa pedeset nijansi sumraka i gladnih igara.






Erebos je MMORPG sa veoma neobičnim pravilima igre: Erebos se ne može niti kupiti, niti pozajmiti, niti ukrasti, nego samo dobiti na poklon od nekog aktivnog igrača, i to samo onda kada mu to sama igra naredi. Erebos zahteva da se logujete pod pravim imenom, da se u igru uključujete samo na svom kompjuteru, i to dok ste sami i u potpunosti neometani, i da nikada i ni sa kime ne raspravljate o samom Erebosu. Jednom kad se uključite i aktivirate, otkrićete da igra zna skoro sve o vama, čak i neke najprivatnije stvari za koje smatrate da ih nikada nikome niste poverili. Isto tako, otkrićete da je Erebos ne samo sveznajući, nego i živ: Erebos sa svojm igračima komunicira preko sopstvenih avatara i svaka vaša akcija proizvešće unikatnu reakciju Erebosa, a svako vaše pitanje će se ne samo u potpunosti razumeti, nego i u celosti precizno odgovoriti.

Van tog impresivnog aspekta, Erebos je MMORPG kao i svaka druga: pred vašeg avatara se postavljaju zadaci manje-više klasični za sve slične kompjuterske igre. Srednjevekovno-starogrčki šmek Erebosa nudi vam priliku da budete elf, vampir, gnom ili patuljak, i da mačevima i kopljima i strelama i noževima ubijate zmajeve, trolove i ostale mitske kreature, to sve u cilju osvajanja zlata, nivoa, i finalne nagrade u vidu ulaska u Uži Krug petorice najsposobnijih i najhrabrijih ratnika Erebosa.

Igra je zarazna do te mere da od svojih igrača pravi teške ovisnike već u ranoj etapi sticanja imena i karakteristika vlastitog avatara. Nick Dunmore, srednješkolac kojem se posrećilo da dobije na poklon disk sa kopijom Erebosa otkriva to na najdirektniji mogući način - odmah po učlanjenju u Erebos, Nick otkriva kako su svi njegovi dotadašnji interesi i hobiji naprasno izgubili svoju draž. Ostao mu je samo Erebos.

Vrlo brzo se ispostavlja da je Erebos daleko više od onlajn kompjuterske igrice: Erebos svojim takmičarima dodeljuje zadatke koji se moraju rešiti u stvarnom svetu, zadaci čije uspešno izvršenje rezultuje dragocenim nagradama u Erebosu. Ali uskoro ti zadaci sve više vrlo zlonamerno upliću Nicka u nejasne praktične šale sa prijateljima i poznanicima, a Erebos nekako uvek nepogrešivo zna da li je zadatak u stvarnom svetu uspešno ispunjen ili ne, i shodno tome nagrađuje ili kažnjava avatar vlasnika. I naravno, kada Nick odbije da u potpunosti izvrši zadatak za koji zna da bi sasvim sigurno rezultovao smrću jednog od učitelja u njegovoj školi, Erebos ga za kaznu potpuno izbacuje iz igre. 
Nick je isprva potpuno slomljen gubitkom igre koja mu je toliko značila i pokušava na sve načine da se u nju vrati. Ali Erebos je nemilosrdan, i niko od aktivnih igrača se ne usuđuje da mu pomogne. Delimično frustriran zbog izbacivanja iz igre o kojoj je toliko postao ovisan a delimično postiđen zbog nekih aktivnosti u kojima je zbog Erebosa svojevremeno učestvovao, Nick odlučuje da sa nekolicinom prijatelja otkrije šta to Erebos zapravo namerava da postigne sa zadacima koje tako beskupulozno postavlja svojim igračima. Odgovori na ta pitanja ubrzo stižu i otkrivaju veoma sofisticirane kriminalne namere koje Nicku ujedno i nude šansu da se iskupi za sva (ne)dela u kojima je donekle nehotično i u neznanju sudelovao.

Ovaj dobro tempiran i ubedljiv triler sa lakoćom uspeva da ostane unutar granica koje omladinskoj književnosti po logici pripadaju. Likovi u romanu su stvarni i uverljivi a njihovo sazrevanje po pitanjima praktičnih i moralnih dilema je veoma pošteno i iskreno prikazano. Nakon što je izbačen iz Erebosa, Nick ispoljava simptome veoma nalik onima koje ispoljavaju ovisnici kada im se uskrati droga, a griža savesti se javlja tek kasnije, tek kada se ta ovisnička kriza donekle prebrodi. Taj realizam daje romanu relevantnost kakvoj se uvek nadamo kod popkulturne književnosti, i upravo to i jeste njegova najimpresivnija dimenzija - egzistencijalni problemi i duboke moralne dileme koje ih prate, stavljeni u pristupačne savremene okvire, dobijaju vrednost koja odnosi prevagu u onom famoznom odmeravanju snaga gde se poučno i zabavno nadmeću za primat. I najlepše od svega - u ovom konkretno formatu, oni najbolje komuniciraju sa upravo onom publikom sa kojom najviše i vredi komunicirati.

 Ooohhh, kakva romančina!   





Warren Fahy je rođen u Holivudu, što će reći da mu je svakorazna ekstravagancija majčino melko i hleb nasušni, pa je otud i ovaj roman neka vrst revije najekstravagantnijih podžanrova naučne fantastike: imamo tu Fantastična putovanja, Prvi kontakt, Izgubljene civilizacije, Paralelnu Istoriju i još par strujica i podstrujica kakvim je SF bio ponajviše sklon u svom Zlatnom dobu a bogami i malko pre toga. 




Dakle, roman se otvara jednom stvarno slađanom epizodicom iz 1791: H.M.S. Retribution u lovu na pobunjenički  H.M.S. Bounty. Kapetan H.M.S. Retribution, Ambrose Spencer Henders naišao je na nemapirano ostrvo u sred Pacifika. Pošto je pristup ostrvu bio skoro nemoguć zbog podvodnih hridina, kapetan Henders je poslao čamac sa trojicom posade i buradima za svežu vodu. I našli su vodu, nije da nisu, ali su pritom našli i nešto... pa eto, veliko i zubato.





Dva veka kasnije, reality show Sealife se snima na istoimenom brodu: posada je krcata naučnicima koje je primamio finansijski aspekt šoubiznis, ali među njima je i Nell, koja je u Sealife avanturi videla upravo priliku da nekako stigne što je moguće bliže ostrvu Henders. Jer da, ostrvo je dobilo ime po nesrećnom kapetanu koji ga je ubacio na mapu, ali je i dalje ostalo netaknuto, kapetan se pobrinuo da naglasi kako na ostrvu nema ništa, kako je u pitanju opasna hridina bez vode i bez ikakve flore i faune. Kapetan Henders se dobro pazio da u svom dnevniku ne ostavi ništa išta što bi ljude ikako zaintrigiralo da se ostrvu približe, a Nell je, kao biolog, bila upravo time i zaintrigirana. I kad su Nell i nekolicina iz Sealife ekipe najzad dobili priliku da provere tačnost dnevničkih zapisa kapetana Hendersa, na ostrvu ih je dočekalo... hm, pa, recimo samo - iznenađenje.






Fahy je Vern/Chrichton kombinacija, pa još uz to i na spidu. Polazeći od pretpostavke da je Australija u svom skromnom period izolacije iznedrila obilje evolutivnih ekstravagancija, Fahy svoje ostrvo stavlja u izolaciju više od dvadeset puta ranije, kad je život na planeti bio striktno na nivou zglavkara. Rezultat je opčinjavajući, najbliže rečeno. A unikatni način pripovedanja pravi od romana još jednu dobitnu kombinaciju, ovog puta hibrid između na momente šundastog eskapiste i izuzetno naučno potkovanog prirodoslovca. Rezultat je, šta drugo reći, do – fenomenalno zabavan. Obilje neverovatno agresivnih vrsta koju se nalaze na ostrvu Henders prikladno je skicirano, i to na način koji romanu daje poseban šmek. I da ne duljim, evo par ilustracija u ime preporuke, a ja odoh da se bacim na nastavak Fragmenta, koji je zapravo samo nastavak avantura naših junaka, ljudskih i neljudskih jednako, a ne samog zapleta, koji je u Fragmentu odlično i veoma optimistično zaokružen.

( ostatak ilustracija imate na http://www.warrenfahy.com )


       

A-ha! 

Wikipedia's Sexism Toward Female Novelists

I JUST noticed something strange on Wikipedia. It appears that gradually, over time, editors have begun the process of moving women, one by one, alphabetically, from the "American Novelists" category to the "American Women Novelists" subcategory. So far, female authors whose last names begin with A or B have been most affected, although many others have, too.       

The intention appears to be to create a list of "American Novelists" on Wikipedia that is made up almost entirely of men. The category lists 3,837 authors, and the first few hundred of them are mainly men. The explanation at the top of the page is that the list of "American Novelists" is too long, and therefore the novelists have to be put in subcategories whenever possible.   
     
Too bad there isn't a subcategory for "American Men Novelists."

People who go to Wikipedia to get ideas for whom to hire, or honor, or read, and look at that list of "American Novelists" for inspiration, might not even notice that the first page of it includes far more men than women. They might simply use that list without thinking twice about it. It's probably small, easily fixable things like this that make it harder and slower for women to gain equality in the literary world.   
   
Here's the page on American Novelists, if you're curious to take a look:       
http://en.wikipedia.org/wiki/Category:American_novelists       

And here's the page on American Women Novelists:       
http://en.wikipedia.org/wiki/Category:American_women_novelists       

I looked up a few female novelists. You can see the categories they're in at the bottom of their pages. It appears that many female novelists, like Harper Lee, Anne Rice, Amy Tan, Donna Tartt and some 300 others, have been relegated to the ranks of "American Women Novelists" only, and no longer appear in the category "American Novelists." If you look back in the "history" of these women's pages, you can see that they used to appear in the category "American Novelists," but that they were recently bumped down. Male novelists on Wikipedia, however — no matter how small or obscure they are — all get to be in the category "American Novelists." It seems as though no one noticed.

I did more investigating and found other familiar names that had been switched from the "American Novelists" to the "American Women Novelists" category: Harriet Beecher Stowe, Ayn Rand, Ann Beattie, Djuna Barnes, Emily Barton, Jennifer Belle, Aimee Bender, Amy Bloom, Judy Blume, Alice Adams, Louisa May Alcott, V. C. Andrews, Mary Higgins Clark — and, upsetting to me: myself.       
Some lucky female novelists, mostly the ones who are further down in the alphabet, haven't been gotten to yet and are still in the big category "American Novelists." Some are in both categories. But probably not for long.     
   
I also noticed that Edwidge Danticat was plucked from "Haitian Novelists" and dumped into "Haitian Women Novelists." So it seems, at least, that women from different countries are treated the same. It's just too bad they're not treated the same as men.       

I belong to an e-mail group of published female writers called WOM (it stands for Word of Mouth). Some of the members are extremely well known. On Tuesday morning, when I made my discovery of this sexism on Wikipedia, I sent them an e-mail about it. I have since then been deluged with scandalized responses from these female authors. Word is spreading at a phenomenal rate, on Facebook and elsewhere. Already, changes are being made to the category "American Novelists." A couple of female authors have started appearing on the first page, when yesterday there were only men.     
 
Wikipedia is created and edited by its users. Hopefully, those users are starting to get the point.        Amanda Filipacchi is the author of the novels "Nude Men," "Vapor" and "Love Creeps." She is finishing a new novel.

(http://www.nytimes.com/2013/04/28/opinion/sunday/wikipedias-sexism-toward-female-novelists.html?smid=fb-share&_r=0)

The story seed for Prophet of Bones popped into my head while I was working as a lab tech in a research facility.  For me, my best stories seem to come to me as a combination of two ideas that somehow get mixed together in my brain and come out as a strange, new beast. 
I'd recently been reading about the controversy surrounding the archaeological find on the island of Flores—the so-called hobbit specimens, Homo floresiensis.  There was a lot of argument about what these tiny bones actually represented.  Were they just pathological modern humans, or were they a new species?  This find was incredibly exciting to me.  It was so strange and unexpected.  I remember one scientist saying in an interview that he'd have been less surprised at finding aliens than finding the bones they dug up from the bottom of that pit.  I read everything I could find on these bones, and I gradually developed my own opinions about where they might fit among the phalanx of existing archeological specimens.

Around that same time I actually got into a discussion with a friend of mine who happened to believe in young earth creationism.  Like me, he'd had a religious background while growing up, and I realized that although we hung out together a lot, it was in some ways as if we inhabited two different worlds, side by side.  In his world, the Earth was 5,800 years old.  In my world, the Earth was ancient beyond ancient.  Yet there we were, eating lunch across the same table from each other.  I came up with the idea for the story when I asked myself what I'd be like living in his world.  If I had this same fascination with anthropology and genetics.  If I had the same obsession for bones.  It hit me like a bolt of lightning then, an idea so big that I had to write it.  A world that granted young earth creationists their argument.  A world where creationists had the scientific dating on their side.  I mean, it could have happened that way, right?  I mean, not from our perspective looking back, but from a much earlier perspective looking forward, it could have all unfolded that way.  All those early tests on the age of the Earth might have come back young.  So I decided to write that.  But there is this catch.  Nothing else gets to change.  All the same bones are in the ground.  All the same fossils, right down to Homo floresiensis on that tiny island in Indonesia.  They're all still there, and scientists are still digging them up—only now there is no evolution to explain them.   To me, that is a far more disturbing world than the one in which we now live.  The story became a kind of thought experiment.  In a world without evolution, you have to search for other explanations for what you find.  Other reasons for those bones to exists, and the answer might not be something you expect.         

The best part about writing a book that relates to a subject matter that you're generally obsessed with is that it gives you all kinds of latitude to spend your days on fun stuff like research instead of hard stuff like writing.  People ask you why you're wasting your whole day reading books, and anthropology studies, and science blogs, and you can say, "Research!"  Of course, I'd been doing a lot of that before I started writing the book, but now I finally had a valid excuse for it.
People ask me about the mice at the beginning of the book, and the truth is that I spent years breeding mice, and some of what I learned is what fueled my later interest in science.   I'd decided to set the story partially in a research lab because I was working in a research lab at the time I was writing, and it just seemed to fit the story well.  They say to write what you know, so between my first and second book, I seem to have created my own little sub-genre of "lab-rat in trouble."   My third book, which I'm working on now, continues this theme.  Grisham writes about lawyers.  Other authors write about cops, or doctors, or vampires.  I write about lab guys.  I can't seem to help it. 

---

Ted Kosmatka
Official Website
Order Prophet of Bones here:
Amazon US | Amazon UK

Pandemonijum.











hmhm.




Ne, nije ni do kolena Fragmentu. Ali dobro, to je sad već u pitanju fenomen prevelikih očekivanja, više nego bilo šta drugo. Objektivno govoreći, Fahy je osrednji pisac sa vrlo dobrom idejom, i ta kombinacija može uspešno da ga provuče kroz prvi tom, ali za drugi je već potrebno malko više... nečega. A štagod to bilo, Fahy ga baš i nema, ili bar ne u izobilju, tako da Pandemonijum skorira upola manje, iako pritiska iste one formulaične dugmiće na kojima je Fragment tako fino odsvirao to što je imao.


Pandemonijum nudi isto tako izolovan ekosistem, ali ovog puta duboko u podzemlju Urala. Maksim Dragolovič, ruski neomafiozo, kupuje u Kaziristanu nekadašnji mokri san druga Staljina - Pobedograd, nedovršeni podzemni polis koji je trebalo da obezbedi preživljavanje komunističke elite u eventualnosti nuklearng rata. Razlozi zbog kojih je gradnja Pobedograda prekinuta postali su u međuvremenu neka vrst urbane legende, pa Maksim nije odviše obraćao pažnju na te neverovatne glasine. Ali jednom kad je kupio podzemnu građevinu, i kad je pokušao da dovrši ono što su gulagovi zatvorenici svojevremeno započeli, otkrio je da te urbane glasine i nisu bile sasvim netačne, usprkos svoj neverovatnosti. Nakon velikih žrtava u građevinskom ljudstvu, Maksim je shvatio da prepreka završetku radova na Pobedogradu leži u neobičnom podzemnom jezeru zvanom Pandemonijum. Ili tačnije, u njegovoj neobičnoj fauni, koja naizgled liči na faunu Hendersovog ostrva iz Fragmenta. Maksim se, naravno, postarao da pribavi upravo naučnike koji su imali direktna iskustva sa ostrvom Henders i oni, na čelu sa Nell, otkrivaju fascinantnu pozadinu još jednog paleobiološkog ekosistema.


Ali ovaj, alas, nije toliko intrigantan, makar samo zato što se ne oslanja na prepoznatljiva evolucijska pravila na kojima je svet Hendersa tako cvetao. No ipak, fer je priznati da su ova romana sasvim dobrodošla prinova u podžanru kojeg je Crichton lansirao u visoku orbitu. 

Dobro sad, nije mi običaj da ovde prijavljujem svoju nadasve retku pročitanu nefantastiku, ali ajde sad, krimić je panja za sve ljude dobre volje, a ovaj krimić se bašbaš željno iščekivao, ionako. A i vredi svoju težinu u dolarima, bez obzira na sve dlake u jajetu, jer bože moj! sve je to protein, zdravo i hranjivo i prirodno, smažeš dlaku-dve i da ne vidiš, a i da vidiš, pa šta, nema veze ako ne smeta.













Ali ajde da se zadržimo na dobrim stvarima: policijski krimić, detektivski čak, i to sa malko noar šmeka i sa taman onoliko popkulturnih referenci koliko čoveku treba da se oseti trendi, in, on the top of the crime things.


Ovo vam je, dragi moji, Wire, a kud ćete bolju preporuku.


Okej, ne baš samo srce Wire, ali svakako jeste neki njen reprezentativniji komadić prepoznatljive fizionomije, recimo seksi Meknolti osmejak, i to iz pete mu sezone, onako fino začinjen svetovnim naborima zrelog čoveka koji je svašta video, svašta uradio i ništa ga više ne može istinski šokirati, nego tek onako mlako, površinski, da ne kažem privremeno i epizodno. 


Warren Ellis ne krije da crpi iz Žice. Naprotiv, Warren Ellis to speluje za one sa jetinijim ulaznicama:


[show direct message conversation]
D MACHENV: CALL ME ON A CLEAN PHONE RIGHT NOW
D WESTO911: clean phone? what am i stringer fucking bell?





hah! Vrisak!


Dalje od toga, Ellis donekle ripofuje i samu karakterizaciju, ali samo skin-deep plitko i površno, tek koliko je neophodno za na-prvu-loptu poistovećivanje.

Jer, Tallow nije McNulty, iako posduje tu karakterističnu (samo)destruktivnu crtu koja svojom čistom strastvenošću sa lakoćom konvertuje bezosećajnost zakona u čistu strast vigilantizma.


Isto tako, među njegovim saradnicima Scarly nije Kima Greggs, iako je lezbejka sa vrlo specifičnim bračnim problemima, a ni Bat nije niti Lester niti Prez, iako ne oskudeva sa karakteristikama koje su nekako bile pomalo reprezentativne za obojicu.


Ali najbolje od svega - premisa da se odjednom pronađe velika količina vatrenog oružja sa kojim su izvršena ubistva i da sam taj čin aktivira velik broj nerešenih ubistava je svakako najdirektnija moguća asocijacija na ono famozno otkrivanje leševa u napuštenim kućama.


Doduše, tu negde konkretne sličnosti prestaju, mada roman uspeva da na njih asocira od samog početka pa do kraja.


Ellisova ideja naizgled ostaje unutar domena šizoidnih psihopata na koje su nas već navukli Ellroy i Harris, tako da tu i nema bog zna kakvog šoka koji bi zahtevao silnu suspenziju neverice, to bar ne do samog kraja. Opet, to što je kraj otvoren za neke primedbe, to bi opet moglo da bude samo do mene, makar samo zato što ovaj konkretno roman ne može ni pod periferno razno da se ugura u horor žanr, na način na koji su se svi tematski slični romani ugurali. S druge strane, ponekad mi se činilo da ovde upravo toga nedostaje, tog uzgrednog ali bitnog začina koji je od Harrisovih romana pravio štivo dvaput vrednije čitanja no što bi inače bilo. Ovako, u striktno racionalnoj izvedbi, roman uvelike podseća na izvesno delo prezimenjaka, što u ovom kontekstu uopšte nie kompliment, pošto je više no očigledno da Bret Easton to mnogo bolje radi.   


Sve u svemu, dobar i napet krimić, prava uživancija za čitanje.

It is well past time for any new comments on Paul Kincaid's "The Widening Gyre" or Jonathan McCalmont's response to such, "Cowardice, Laziness and Irony: How Science Fiction Lost the Future." However, I've been reading one of Damon Knight's collections of criticism, In Search of Wonder, and came across the following gems. They come back-to-back-to-back in a chapter on Anthologies, discussing the first three Judith Merrill S-F, the Year's Greatest Science-Fiction and Fantasy anthologies. (Pardon the typos, as these excerpts are all transcribed, not pasted.) Starting with 1955:

Readers of Miss Merril's previous anthologies already know that her taste is unfaltering [...] Taken altogether, the eighteen stories (and the eighty honorable mentions in the back of the book) give an intriguing picture of science fiction, 1955. The spread of subjects is rather small: there are six space stories, three about robots or androids, two each about psi phenomena and supermen, and a scattering of others: but no cataclysm stories, no dangerous inventions, no time travel. The range of periods is correspondingly small: one story takes place in the past, the rest either in the present or the comparatively near future.

[...] the one thing that most of these stories have in common is their tragic mood. Miss Merril worked hard to keep this from overbalancing the collection I know–one of the year's best but most dismal stories had to be jettisoned on that account–and yet all but seven of the stories

[out of eighteen] that were finally chosen give a dominant impression of sadness [...]

I have the feeling that in spite of itself, science fiction is pulling in its horns. In these stories, we are visited three times by beings from else-where, but our own far traveling is limited to wistful glimpses of distant worlds [...] The flow of technological marvels has dried up. Of the eleven stories which make some use of the familiar "world of tomorrow" background, only one–Asimov's–explores the consequences of a new invention; the rest merely postulate the usual equipment, spaceships, robots or what have you, and go on from there.

In the space stories, the sense of destination is lacking. Sturgeon's "Bulkhead" takes place in a spaceship, but it might just as well have been a psychoanalyst's broom closet. Gone is the exuberance with which, in the thirties, writers peopled far planets with fascinatingly  cockeyed life forms. Modern astronomy is no doubt partly responsible for this, but certainly there has been a change of mood among the writers, too. There was a lightheartedness in the way prewar writers  used to destroy the Earth by solar flares, invasions, earthquakes or inundation; but stories like "The Hoofer" [Walter M. Miller] and "The Cave of Night" [James Gunn] seem to suggest a feeling that nothing so fortunate is likely to happen.

I am far from wishing to suggest that all this is evidence of the desperate plight of our times: to the contrary, science fiction was never more romantic and outward-looking that in the Depression years. What it does prove, if anything, is the desperate (and traditional) plight of writers.

Then for the same anthology covering 1956:

It may be that science fiction, which looks so flourishing, is coming to the end of its cycle. I crib this notion from Walter Kerr, who thinks our disillusionment with technological progress has already doomed out present theater, with its naturalistic conventions and its preoccupation with ideas drawn from science.

Maybe the same thing is happening to science fiction. Of the fifteen stories in this collection, three are upbeat in tone [...] The rest range from mild, almost cheerful pessimism [...] to the unrelieved gloom of my own "Stranger Station."

Knight defends his own gloominess thus:

(I have been writing gloomy stories for years, in a reaction against the silly convention that ruled in the magazines when I was a pup, that all stories must have happy endings. But I think a convention of gloom is just as silly as the other one, and you may expect me to turn optimist just as soon as I can retool for it.)

But that doesn't stop him from going on:

The point is not so much that the people in these stories come to sticky ends; I'm used to that. But never before have the futures imagined by sf writers seemed to me so thoroughly dismal.

A little of this goes perhaps a longer way that we have been realizing. All right, our confidence in the future has slipped a little, for good reasons, in the last decade; all right, science fiction is among other things a literature of escape and of protest: but surely we don't have to bang the same drum all the time.

Then we move on to the 1959 volume:

More and more during the last ten years, the field has come to be dominated by writers who are interested in s.f. chiefly as a convenient vehicle.

Hardened old addicts have been watching this change a little dubiously. In style, depth of character, and other literary values, the new work is superior (that is to say, the top tenth of it–the remainder, according to Sturgeon's Rule, is, was and will be crud). But what we used to regard as the essential thing in s.f.–the technical idea, rigorously and imaginatively worked out–is almost as passe as the pure deductive element in the mystery novel.

This is dramatically shown by the contents of Judith Merril's fourth annual SF, the Year's Greatest Science-Fiction and Fantasy. The thirteen s.f. and fantasy stories are of high quality; but there is not one new s.f. idea in the book, unless you count Avram Davidson's madly ingenious notion about the life-cycle of the bisexual bicycle.

[...] As I noted earlier, "Casey Agonistes" by Richard M. McKenna, and "Space-Time for Springers" by Fritz Leiber, seem to me the strongest stories in the book. Both are pure fantasy. Almost invariably, where an s.f. gimmick appears in the other stories, it does so with an air of intrusion, and the story is weakened by it.

What we are calling "s.f.," it seems to me, is at an awkward transitional stage. Either that, or (more hopefully), the field has drifted as far as it can go in the direction of indifference to science, and in the next few years we can expect a resurgence of space stories written by people who can tell the moons from the comets.

Compare this with Kincaid in 2012:

THE OVERWHELMING SENSE ONE GETS, working through so many stories that are presented as the very best that science fiction and fantasy have to offer, is exhaustion. Not so much physical exhaustion (though it is more tiring than reading a bunch of short stories really has any right to be); it is more as though the genres of the fantastic themselves have reached a state of exhaustion.

And McCalmont:

I think that science fiction has lost interest in the world and fallen out of step with the times resulting in the emergence of a narcissistic and inward-looking literature devoid of both relevance and vitality.

Consider that the years 1955-1959 were only 10-15 years before landing on the moon, and that Judith Merril's later anthologies are now considered to be critical to the development of the New Wave.

Having done the year's best review circuit myself, I can empathize with the feeling of exhaustion and despair it can engender in the reviewer, especially in Paul's case when he had to review three at once. I once had to review two for one column, and afterwards the editor apologized and promised that I could review novels for the rest of the year.

Still, if 10 years after Knight had his despair we landed on the Moon and started the New Wave (the period on which Kincaid and McCalmont look back nostalgically, as Knight looks nostalgically on the thirties), then I expect great things from NASA and SFWA no later than 2025.

P.S. In Search of Wonder is a book that the late Charles N. Brown more-or-less forced me to buy at the 2008 WorldCon in Denver. I caught up to him in the dealer's room as he was heading back to the Locus table. He, in his power scooter then, quickly veered over to the NESFA table and started handing me book after book that I "needed to read." I'm unashamed that I bought them all, and just I'm sorry that it took me until 2013 to start reading this Knight collection. It really is great and sheds a lot of perspective on sf literature (and debates about the same) over the years.