ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam ruski film MAJOR Jurija Bujkova, vrlo zanimljiv triler koji se pretvara da je drama, prototip filma kakav bi srpski reditelji želeli da snimaju ali do sada nisu uspeli. Reč je o košmarnoj priči o policijskoj korupciji u ruskoj varošici. Kada lokalni policajac zgazi dečaka na autobuskoj stanici, i njegove kolege kenu sa zataškavanjem slučaja, pokreće se lanac tragičnih događaja.

Bujkov donosi energičan rediteljski postupak, u duhu filmova reditelja koji je producirao ovo ostvarenje Alekseja Učicelja, potpisnika izuzetno virilnog filma KRAJ. Kao i Učicelj, i Bujkov vešto barata mitemama muškog filma, u pojedinim aspektima podseća na Jacquesa Audiarda, s tim što za razliku od Audiarda ne proširuje priču izvan osnovne teme krivice i korupcije u maloj sredini.

Fotografija Kirija Klepalova, mahom snimana u pokretu iz ruke, ne samo da dobro obuhvata prostor i atmosferu već u Bzjkovljevoj montaži rezultira brižljivo koreografisanim vizuelnim pripovedanjem kakvo se u poslednje vreme eventualno sreće u Južnoj Koreji. Pored toga MAJOR uspeva da razbije i "kletvu" neubedljivih istočnoevropskih prikaza policije sa jako efektnim pogledom u kome uspeva i da ih raskrinka ali da ih ne demistifikuje do kraja, očuvavši ih kao punokrvne filmske junake što se javlja uglavnom u majstorskim američkim filmovima.

MAJOR nosi snažnu atmosferu fatalizma uz izuzetno snažan tempo izlaganja priče i visok intenzitet izraza. Otud ne čudi da je našao svoje mesto u sporednom kanskom programu i na drugim festivalima.

Producent ovog filma Aleksej Učicelj inače spada među filmadžije koji odlaza ne brifinge kod Putina, ali MAJOR je daleko od pro-režimskog filma, iako korupcija o kojoj govori nije vezana za putinovski period per se.

* * * 1/2 / * * * *

Знао сам ја да је ово муст-сее!

Quote from: Harvester on 22-11-2013, 15:22:21
Знао сам ја да је ово муст-сее!

od mene, 3+

Which Should You Buy: Xbox One or PlayStation 4? Yes.

    By Chris Kohler
    11.22.13
    6:30 AM

The Xbox One (left) and the PlayStation 4. Photos: Ariel Zambelich/WIRED

Early this morning, the Xbox One hit store shelves. With Sony's PlayStation 4 having launched on the 15th, that means both of the new game consoles are now available. Which should you buy?

I'm assuming for purposes of this argument that you're not the kind of insane gamer who has spent the last six months drooling over game trailers on YouTube, making sure their pre-order is going to be fulfilled on day one, and posting furious messages to internet forums defending the console of their choice. Once everybody's done lining up in the cold and sleeping in tents outside a Best Buy to make sure they have their new toy in hand, that's when it's time for everyone else to make their decisions.

Xbox One, PlayStation 4. They sure do look the same! A couple of big black rectangles. And it's important to remember that for the most part, they'll play the exact same games. The idea of the platform exclusive has all but gone extinct as games have become significantly more expensive to create. Unless Microsoft and Sony are going out and paying big bucks to keep a game off the other guy's platform, publishers are going to get their games into as many channels as possible. So if you mostly play games like Assassin's Creed, Madden or Call of Duty, the software libraries aren't going to be the deciding factor for you.

Videogames are my job and my life, so I don't make these decisions. I get everything. I even got a Japanese PlayStation Vita for some reason I can't figure out. But if I had to choose just one, I'd buy a PlayStation 4. It's cheaper ($400 vs. $500) and it has the kind of games I like — I much prefer Sony's exclusive games to Microsoft's. So there you go. That's what I'd do.

But you're not me. So that's not exactly the most helpful piece of data. There are all kinds of people out there, and depending on what your priorities are, the next-gen console you should go for will be different. Let's look at some common scenarios. And if none of these works for you, well, then I've got one more recommendation at the end that should work.
You Need the Most Power

PS4 and Xbox One are very similar pieces of hardware, but PlayStation 4′s hardware has more power behind it. Now, if you're just looking at the exclusive game libraries and other features of these platforms and basing your decisions off that, this really doesn't matter: You're not going to not play a game because of the hypothetical possibility that it would look nicer on a platform on which it will never be available.

However, if you do see yourself playing mostly games by third-party software makers, the odds are good that the PlayStation 4 versions will always look as good as or better than the Xbox One's. This is being borne out in the launch lineups so far. Call of Duty Ghosts will only run at a native 720p resolution on Xbox One, but at a full 1080p on PS4. Assassin's Creed IV: Black Flag and Battlefield 4 will have similar resolution deficits, though not quite as pronounced.

"If it's running at 720p vs 1080p, you're going to notice the difference, by far," said a Ubisoft producer in a recent blog post. So if you're looking for the absolute prettiest graphics for your massive TV, buy a PS4.
You Love Shooters

And judging by the sales of first-person shooters, a fair few of you do. Based purely on what we can see in the near future, the Xbox One will have a decided advantage when it comes to the shootbang genre. First off, although Halo developer Bungie has split off from Microsoft and will be making multiplatform games, Halo itself remains an Xbox-only franchise and will not be switching teams anytime soon.

But it goes further than that: Respawn, the studio formed by many of the former leads from Call of Duty: Modern Warfare developer Infinity Ward, will be releasing its new shooter Titanfall exclusively on Xbox 360, Xbox One and Windows PC. And publisher Electronic Arts says it's not a timed deal — the game will simply never come out on PlayStation. I played Titanfall at Penny Arcade Expo and it was pretty awesome — you can wall-run straight up buildings and jump into gigantic robots to stomp around and cause massive damage. It could be the most serious threat to Call of Duty's dominance.

Add to that the fact that Call of Duty and Bungie's new game Destiny will be available on both platforms, and it's clear: If you're into shooters, buy Xbox One.
You Love Japanese Games

While Xbox platforms have done very well in the West, Microsoft has simply never been able to gain a foothold in Japan. However, the economics of the game industry have hit Japan as hard as anyone, and now many of the major blockbuster games coming from Japanese developers (what's left of them, anyway) often get released on both the Xbox 360 and the PlayStation 3 simultaneously.

However, there are still plenty enough exceptions (the fabulous role-playing game Ni no Kuni was only on PS3, for example). I don't see the dynamics of the Japanese gaming market changing very much with Xbox One and PS4 on the way — it's quite likely that PS4 in Japan will end up with ten times the installed base of Xbox One, and de facto exclusives will come out of that. And of course, Sony also has its internal Japan Studio.

Both PlayStation 4 and Xbox One will be region-free1, meaning that if imported games come out before they come here (or not at all), you can play them on your box. But if you're looking for the system that will end up with the most exclusive games from Japan, buy a PS4.
You Still Have Cable

Still watching live TV, eh? That's cool, I do it too sometimes. One of the major differences between Xbox One and PlayStation 4 is that Xbox One wants to be in charge of your television channels. You can plug your cable box output into the back of the Xbox One, and then you can do all your TV watching using the Xbox.

It's not a perfect experience, as we noted in our review, but the advantages outweigh the downsides. You can use the Kinect voice commands to browse the listings and change the channel. Kinect can turn your TV on and off, raise and lower the volume, etc. And although you can't use Kinect to browse through your DVR (and Xbox One doesn't have DVR functionality of its own), you can use it to fast-forward and pause TV shows without picking up the remote, which is pretty sweet when you're watching TV while eating dinner, which is all the time.

You can even multitask, watching TV while playing a game.

If the thought of this makes you misty-eyed about the future (or if you just like the idea of your TV and game console sharing a single HDMI slot), and you don't have any particular attachment to either game library, buy an Xbox One.
You Want the Most for Your Money

Besides being $100 more expensive than PlayStation 4, Xbox One has another hidden cost: Most of its features are actually locked behind the $60-per-year Xbox Live Gold paywall. The TV guide, apps like Skype and Netflix, the Game DVR feature that lets you record and share clips, and of course online multiplayer gameplay — none of it will work unless you're paying Microsoft $60 a year.

Now, it's true that with PlayStation 4, Sony has locked multiplayer gameplay behind a similar paywall, the $50 per year PlayStation Plus. But of the major features, that's pretty much the only thing you have to pay for on PS4. If you buy the platform, you can use Netflix and other apps without paying. You can even broadcast your gameplay live to Twitch and Ustream without paying one red cent more to Sony.

So if you want to use media streaming, etc. with no subscription required (and don't expect to be doing much if any online multiplayer), buy a PS4.
You Don't Always Have Control of the TV

If you live alone or have your own gigantic television, you'll always be able to play your new next-gen console in peace no matter which you choose. But what if you're time-sharing a TV with roommates? Or children?

With PlayStation 4, you never have to go without. The Remote Play feature lets you play your PS4 content on the PlayStation Vita handheld. Get them both connected onto Wi-Fi and you can turn your PS4 on from standby mode, navigate the menu and play your game — all using the controls and the screen of the Vita. This is intended for use in the same house, with both machines on the same Wi-Fi network. But some users have found that they can play their games without much lag from 100 miles away, if the connections are good.

This goes down on the list of "features you never knew you needed until you had them." It's a major selling point of Nintendo's Wii U, which has a screen on its controller and thus doesn't need an extra piece of hardware to do off-TV play. It's not as perfect on PS4 as it is on Wii U, but reports are saying that it's good enough that you can always have access to your next-gen games even when the kids are watching a Dora the Explorer marathon on Saturday morning. If that sounds amazing to you, buy a PS4.
If You've Read All of This And You Still Don't Know

If you've gotten to this point and you still aren't sure whether you want a PS4 or an Xbox One, I think I know what advice to give you: Don't buy either.

I'm not saying you should never buy either. I'm saying that if the cool new features of these boxes aren't enough to sway you one way or the other, you might not be happy with either one at this point. I've been playing the exclusive launch games for both Xbox One and PlayStation 4, and neither library is very good right now. Sony's big launch game Knack is cute and pretty, but can get repetitive and a little boring. Microsoft's Ryse: Son of Rome is a rushed mess.

There's just nothing to really get excited about. And from third parties? Most of their big games are available, in slightly less pretty form, on Xbox 360 and PlayStation 3 — and I fully expect Xbox 360 and PS3 versions of major games to continue to be released over the next year or two as the industry cautiously transitions to the new consoles. Heck, even Titanfall will be on Xbox 360 as well as Xbox One.

So you have time to wait. The major third party games will keep coming out for the platform you already own, and first parties are still in all likelihood a year or more away from really getting their asses in gear and releasing some gotta-have-it exclusives that weren't rushed to make it out on day one. And at $400 and $500, there's a lot of room for those prices to drop before next Christmas. Not to mention the fact that a lot of promised features, like Twitch streaming on Xbox One, are still unreleased. If you don't want to pay to be a beta tester for everyone else, then don't.

For the time being, there's no shame in just letting the console wars happen without you. Then you can sort through the wreckage.

112:15 PM 11/22/13: The original version of this story was based on an outdated version of the Xbox One's region locking policy and has been corrected.

http://www.wired.com/gamelife/2013/11/xbox-one-vs-ps4/?cid=14815884

Pogledao sam THE COUNSELOR Ridleya Scotta, jedan od onih what the fuck filmova ovog reditelja koji iznenađuje svojim besmislom, ali teško da može da bude neočekivan posle PROMETHEUSa. Doduše, PROMETHEUS je bio izennađenje zbog toga što se razumelo o čemu se radi a to je bilo strašno pogrešno, dočim THE COUNSELOR uspeva da istovremeno bude konfuzan, ekstremno spor (govorimo o sporosti iz žanra RAVNE GORE) i lišen dešavanja. Dakle, Ridley Scott i Cormac McCarthy su snimili film u kome se maltene ne dešava ništa i uprkos tome je konfuzan što svakako nije lak zadatak.

Ridley Scott je prekinuo snimanje ovog filma zbog samoubistva brata Tonyja i možda je to doprinelo problemima u ovom filmu. Ipak, upravo je Tony besprekorno radio ovaj tip prljavog krimića u svoje vreme, u čemu se Ridley uopšte ne snalazi. Moram priznati da nisam bio veliki fan NO COUNTRY FOR OLD MEN, smatrao sam da je taj film kao jako razvučeni FLASHPINT Williama Tannena, a THE ROAD je takođe bio težak promašaj. Ipak, sve to na stranu, THE COUNCELOR je najteži promašaj Cormaca McCarthyja do sada iako je ovde on bio scenarista a ne autor adaptirane proze.

McCarthyjev scenario je možda nadražio vijuge starog Ridleya i glumačke ekipe ali ništa od njihovog nadražaja se nije osetilo na ekranu i rezultat je prilično teških dva sata lutanja kroz lavirint usiljenih bizarnosti i neverovatnih opštih mesta.

Ne mogu da kažem da me je ovakav ishod jako iznenadio jer je Ridley spreman da se ovako iskompromituje ali nadao sam se da će Cormac isporučiti solidan primer onoga čime se vrlo uspešno bavi, a to je između ostalog i egzuistencijalistički krimić i da će pišući sam uspeti da akcentuje sve ono što je želeo. Ipak, u tome uopšte nije uspeo...

...iako mi po volji nije ništa od pominjanih referenci (THE ROAD (i kao film i kao roman), NO COUNTRY FOR OLD MEN, PROMETHEUS), ovaj THE COUNSELOR je ipak uspeo da me jako, jako, jako ....neprijatno iznenadi. Ne pamtim kada sam pogledao tako blamantan rad iz kategorije filmova tog kalibra, ali THE COUNSELOR je film jedinstven po tome što u njemu ama baš ništa ne funkcioniše. Film potklizava i kao nekakva parazaumna bizarna pričaonica i kao krimić sa kosinom, a potpuno promašuje metu i kao rekreacija starostavnih francuskih prljavih i apsurdističkih krimića. Film je iznenađujuće naporan za gledanje, taj somabulni i tanki zaplet je konfuzan do mere da je teško poverovati da je takav scenario u nekoj fazi pripreme filma bio iole filtriran, a zapravo nisam siguran šta sam to sinoć pogledao. Jedino u šta sam uveren da je THE COUNSELOR jedan od istinskih primera bioskopskog užasa, nepotrebno teško oranje po dobronamernim gledalačkim mozgovima, neverovatna bruka, a da nisam usamljen u tom utisku govore desetine manje ili više razgnevljenih gledalaca koji su sinoć frktali, brektali ili psovali pri izlasku iz onog jadnjikavog Doma sindikata...

Evro Giunti припрема издавање The Orphan Master's Son, књиге која је добила Пулицерову награду за фикцију (а за шта би друго... мислим, за фикцију само). 

Kad je u pitanju COUNSELOR nema tu iznenadjenja - sve je  jasno. Kristalno.
http://www.vancouverweekly.com/the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists

Dan posle pedesetogodišnjice atentata na JFK, Stari iznosi svoje nalaze online...

http://starikadar.blogspot.com/2013/11/estetika-zavere.html

Quote from: Джон Рейнольдс on 23-11-2013, 13:42:23
Evro Giunti припрема издавање The Orphan Master's Son, књиге која је добила Пулицерову награду за фикцију (а за шта би друго... мислим, за фикцију само). 

Promovisao sam Hardena, verovatno će me zvati i za ovo...

A Guardian i naglašava da je reč o fikciji...

http://www.theguardian.com/books/2012/feb/17/orphan-masters-son-adam-johnson-review

Pogledao sam SECRETLY, GREATLY Chul-soo Janga, ekranizaciju stripa koja je ove godine postigla izuzetan uspeh u južnokorejskim bioskopima. Reč je o filmu koji je verovatno sniman sa ambicijom da ostvari crossover uspeh i na Zapadu, sudeći barem po glumačkoj podeli u kojoj je reditelj stavio veliki akcenat na to da se junaci izrazito razlikuju po boji kose, fizionomiji i kostimima.  Reč je o vrlo uspeloj žanrovskoj mešavini trilera, komedije i azijske muške melodrame u priči koja je ovog leta, uz THE BERLIN FILE otvorila temu kontoverznog, herojskog, predstavljanja severnokorejskih špijuna u južnokorejskom filmu.

I zbilja, dok film BERLIN FILE dozvoljava mogućnost da su severnokorejski špijuni vešti, da među njima ima poštenih ljudi koji nisu pošteđeni moralnih i drugih dilema svojstvenih savremenom Zapadu, u SECRETLY, GREATLY oni su objektifikovani kao svojevrsni superheroji, seks simboli, sa izraženim osećajem pravičnosti, odanosti i humanosti. Upravo je najzanimljviji deo taj u kome nekoliko ubačenih tajnih agenata svojim neiskvarenim osećajem za pravićnost pomažu Južnjacima da se suoče sa svakodnevnim nedaćama proisteklim iz iskvarenosti koji generišu već uspostavljeni kapitalistički odnosi dominacije.

Naravno, kada se pojave negativci iz Severne Koreje, film prikazuje njihovu aktivnost više kao svojevrsni usud, bratoubilački, samouništavajući impuls nego kao konflikt između dve države. Jedan od motiva prisutnih u filmu upravo i jeste tema sukoba između Severa i Juga koji nikako da se desi. i militantnog naboja koji Severnjaci troše između sebe.

Humor proističe iz zanimljive postavke, naime trojica agenata su ubačeni u Južnu Koreju sa zadatkom da se pretvore u seoskog idiota, rok zvezdu i srednjoškolca i svaki nailazi na određene teškoće u prlagođavanju svom liku. Jednog dana sa Severa stiže zahtev da se u sklopu otopljavanja odnosa sa Jugom svaki od njih samoubije.

Chul-soo Yang u rediteljskom smislu uspeva da ujednači ton pripovedanja iako sama priča menja razna raspoloženja što je inače svojstveno južnokorejskim filmovima. Tako i SECRETLY GREATLY ide u rasponu od komedije do visokooktanske akcije i azijske mačo patetike, međutim Chul-soo Yang nikada ne gubi kontrolu nad pričom i uspeva da je vodi bez većih tegoba. Ono što jednim delom eventualno usporava crossover na Zapadu jeste upravo ta mešavina žanrova i ovaj film je teško plasirati na žanrovski segmentiranom tržištu koje karakteriše današnju zapadnu kinematografiju. S druge strane, čini mi se da je ta vrsta nekonzistentnosti bila izražena i u njegovom prvom filmu BEDEVILLED, s tim što je ovde ta razlika između dve polovine filma manje izražena, premda moguće da je samo evoluirala u nešto što bih mogao formulisati kao dva žanrovska sloja. Iako se žanrovi sporadično promene unutar priče, onaj prethodni ne prestaje sasvim da postoji.

Ipak, u odnosu na slični SECRET REUNION, napravljen je nesumnjivi korak napred. Chul-soo Yang je tri flavna glumca kastovao iz redova televizijskih zvezda i napravio je odličan posao sa njima. Gi-woong Park je imao iskustvo i na filmu ali mislim da je SECRETLY, GREATLY pokazao sve njegove mogućnosti.

SECRETLY, GREATLY se značajno razlikuje od vrlo zanimljivog filma BEDEVILLED i obraća se drugačijoj publici. Osnovna razlika nije samo u temi i žanru već i u očiglednoj nameri da se nametne najširoj publici. Za razliku od velikog dela korejskih blokbastera koji i kada su kvalitetni imaju tendenciju da budu lokalni, SECRETLY, GREATLY nije takav, ali sasvim sigurno ne podilazi uapadnoj publici i njihovim očekivanjima od južnokorejskog filma oblikovanih Old Boyevima raznih polova i uzrasta.

* * * 1/2 / * * * *

SECRETLY GREATLY me je podsetio na prvi film Chul-soo Janga o kome nisam pisao kad sam ga gledao jer sam se prvo iznervirao i zamislio nad njim a potom zaboravio da zabeležim utiske. BEDEVILLED počne majstorski i onda negde između prve trećine i polovine počne da pokazuje simptome krize da bi potom u drugoj polovini uspeo da implodira u jednu orgiju besmisla. Naime, na početku vrlo vešto i efikasno izlaže jedan zanimljiv karakter, tihe i sebične seulske službenice čije odsustvo hrabrosti sugeriše neku traumu. Potom sledi njen put u zavičaj, na ostrvo na kome vlada čudno ustrojstvo i film počinje da gubi kompas kada se senzacionalistički uvedu motivi incesta i pedofilije. Međutim, taman kada deluje da će se iz zanimljive studije pretvoriti u samo još jedan oldboyevski film osvete, BEDEVILLED degeneriše u bizarni backwoods slasher sa inbredima, svojstven američkom šund hororu. Ne bi ovaj film sam po sebi uspeo da me iznervira da Chul-soo nije majstorski započeo priču, pokazavši da ima vrlo razvijen rediteljski rukopis. Tim pre je žalosno štomse film pretvori u vlastitu parodiju. Ako tome dodamo da ga je pisao isti scenarista kao i solidni SECRET REUNION, ovakav ishod deluje još čudnije.

* * / * * * *

Pogledao sam THE FLU Sung-su Kima, južnokorejski film katastrofe o izbijanju fatalne epidemije ptičjeg gripa u predgrađu Seula. Ovaj film me odstupa mnogo od obrazaca filmova katastrofe koje producira tamošnji mejdžor studio CJ Entertainment, dakle formula je jasna, i ovoga puta u osnovnim međukarakternim odnosima Sung-su Kim poštuje tu formulu, glavni junak je član spasilačke ekipe kome se dopadne jedna od žrtava kojoj pomaže. Kada se ispostavi da je ona samohrana majka, on pokušava da joj se približi preko deteta, tako da kada izbije epidemija, on dolazi u situaciju da je okrenut spasavanju njih dve.

Osnovna postavka glavnih junaka je usiljena i naivna, a artificijelnost rezultira time da je teško vezati se za njihove sudbine i prepreke na koje nailaze povremeno više udaju utisak nekog nametnutog pripovedačkog lavirinta nego prave priče.

Kao i u odnosu među glavnim likovima, tako i u pojedinim scenama, Sung-su Kim pokazuje da nema previše ukusa, ipak, isto tako neke situacije su jako vešto realizovane, naročito set-piece u masovnoj grobnici i podzemnoj garaži. Upravo te dobro režirane sekvence pokazuju da je Sung-su Kim mogao da uradi mnogo više sa ovim materijalom da se pripovedanje samo može svesti na rediteljsku tehniku. Ipak, i pored veštine, on pada na fundamentalnim pripovedačkim rešenjima.

* * / * * * *

Pogledao sam THE TO DO LIST Maggie Carey, film koji sam dosta očekivao jer se radi o prvoj mejnstrim komediji na čijem je čelu Aubrey Plaza koja se sjajno pokazala u indie filmu SAFETY NOT GUARANTEED. Nažalost, iako Aubrey Plaza nije loša u glavnoj ulozi, ovaj film nije naročito uspešan i nije uspeo da je potvrdi kao talenat koji može da iznese samostalno ostvarenje. Maggie Carey je snimila šupalj, nekonzistentan, epizodičan film koji estetski ne može da prevaziđe ograničenja omladinske komedije, i to starog gross out kova koji seže pre RISKY BUSINESSa i naslova koji su reformisali ovaj žanr, a istovremeno stidljivo pokušava da ponudi i određeni meta-sadržaj koji izmiče.

To ne znači da THE TO DO LIST nema smešnih gegova ili da odnos Aubrey Plaze i Johnny Simmonsa ne funkcioniše u pojedinim delovima. Međutim, to je nedovoljno da bi dobacilo do onog dometa koji za početak obećavaju reputacije članova glumačke podele. Moguće je da su svi oni baš zbog pokušaja mejnstrim proboja snizili svoje kriterijume, ali u tom slučaju su pogrešili jer poslednjih godina izlazi sve više kvalitetno osmišljenih mejnstrim komedija.

* * / * * * *

Stari se oprašta od Paula Walkera...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/paul-walker-1973-2013.html

Stari se u novoj kolumni bavi gorućim pitanjem korupcije, i zašto kradu ljudi koji inače ne bi krali.

http://starikadar.blogspot.com/2013/12/poslednja-privatizacija.html

Greengrassov učenik Pete Travis je ni kriv ni dužan došao nadomak statusa jkultnog reditelja sa prošlogodišnjim filmom DREDD. Ipak, mene još uvek nijedan njegov film, pa ni taj, nije ubedio da je on materijal za bioskope, a nema sumnje da je dobio dobru priliku. Pored greengrassovske akcije, Travis je dosta radio i na televiziji i LEGACY je BBCjev televizijski film, po romanu Alana Judda, smešten u vreme Hladnog rata i snimljen u okviru Cold War sezone britanskog javnog servisa. Priča se odvija 1974. godine na vrhuncu Hladnog rata i zategnutosti odnosa između Velike Britanije i SSSRa. Pošto je Britanija u recesiji, Vlada strahuje da bi Sovjeti mogli pokrenuti opstruckiju sistema kroz svoj uticaj u sindikatima i levom krilu Laburističke partije, i u sred te tenzije, mladi pripadnik MI-5 dobija zadatak da pridobije službenika sovjetske ambasade, ali na tom putu otklriva traumatčnu porodičnu tajnu.

Mnoge ekranizacije Johna le Carrea, na koje ovaj TV film podseća su imale tendenciju da budu konfuzne, međutim, LEGACY je jednostavan i konfuzan u isto vreme, sa vrlo niskim ulozima u pogledu identifikacije publike sa junacima i voltažom priče. Travisov film deluje lapidarno, konfutno a u pojedinim situacijama rediteljski akcenti daleko prevazilaze intenzitet sadržaja na koji su primenjeni.

Otud je LEGACY imao perspektivu da bude prava poslastica, velika je tradicija BBCa u ovom žanru, ali se Pete Travis i Paula Milne nisu snašli, niti je rekonstrukcija epohe imala neki šarm i lucidnost. Ukupan utisak je osrednji, naročito ako imamo u vidu ambicije i reputacije uključene ekipe.

Pogledao sam SWEETWATER Logana Millera, jednog od blizanaca Miller koji su na enigmatičan način od samog početka karijere uspeli da privuku holivudsku elitu da im učestvuje u projektima. SWEETWATER je vestern u kome igraju January Jones, Ed Harris, Jason Isaacs i Eduardo Noriega, dakle sjajna ekipa. I sam rezultat je meni bio vrlo simpatičan iako se film stalno kreće tankom linijom između diletantizma i ozbiljnog postupka, ipak nudi jednu vrstu sirovosti koja je svojstvena vesternu, i nudi širok katalog onoga što su danas moguće interpretacije ovog žanra, od revolveraške campy ekstravagance kao što je bio QUICK AND THE DEAD, preko teže karakterne drame - kao što je većina sadašnjih vesterna, do kritike Dust Bowl kulture verskih fanatika.

Ipak, Miller to uspeva da sklopi u zanimljivu celinu i film definitivno nije zaslužio ukop kadkav je doživeo posle prikazivanja na Sundanceu, naročito jer uz sve mane, ipak nije reč o hermetičnom iživljavanju grupe morona već filmu koji bez sumnje može da se isprati.

January Jones je svedena i dobra u glavnoj ulozi bivše prostitutke a sada prerijske supruge; Jason Isaacs dobija priliku da se raspusti u ulozi ludog propovednika; a Ed Harris nudi naizgled prenaglašenu ali na kraju ubedljivu sliku provincijskog šerifa ekscentrika.

Filmu se može naći puno mana, međutim, unutar savremenih reinterpretacija vesterna ima svoje mesto pre svega zato što sa punim ubeđenjem otvara exploitation dimenziju koja je u tom žanru oduvek postojala da bi sa krizom američkog vesterna nestala i gurnula ga više u pravcu istorijske rekonstrukcije ili prema pretencioznoj melodrami.

Paradoksalno, ovaj film u sebi sadrži exploitationa dovoljno za neki špageti hibrid kao što je HANNIE CAULDER a nastao je u indie produkciji jer danas vestern ni kad je exploitation ne može biti deo glavnog toka.

* * * / * * * *

Ovo je vrlo funky...

http://www.wired.com/design/2013/12/terminal-cornucopia/?cid=15173814

Mehmete, ako je Maria Bello izazvala cunami svojim sramnim priznanjem, evo je konačno i duga!

http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2013&mm=12&dd=03&nav_id=784575

Ooooh, Vatrene Ulice su na mom srcu ostavile ozbiljne ožiljke... A mislio sam da će ih vreme zalečiti. Imamo li mi danas šanse kod ove žene, nakon što je život u domaćinstvu sa Brolinom nesumnjivo smrvio mnogo romantičnih iluzija u njenoj duši?

Mislim da ti imaš, ipak si iskusan saradnik Crvenog krsta, you can provide her with relief.

A uskoro ide i međunarodni dan volontera... kockice se uklapaju!!!!!!!

Dan dragovoljaca...

A i mladji si jedno desetak godina.

ako Dajan odluči da malo čalabrcne piletine, ja sam ipak najmlađi ovdje

Da se stane u red onda. Po starešinstvu: Milan, pa ja, pa Kripl pa onda može Bata. Pa nek Dajen bira, a mi ćemo poštovati njen izbor. No, računam, ako joj je bio dobar onaj žgoljavi i smešni Majkl Pare (doduše na filmu), sići će s uma kad kuša našu poslovičnu balkansku virilnost. Svaki bi joj od nas bio dobar.

Ja sam konzervativac a to znači da poštujem princip starešinstva. Ako Milana pusti žena, prvo on treba da se ponudi.

Novi pokušaj da se izabere direktor FCSa.

http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/kominike-23-cetvrti-covek-ili-solaris.html

The North Korean leader Kim Jong-un is believed to have dismissed an uncle, a man key to his rise to power, South Korean politicians said, in a move that could help consolidate his power base with a group of younger aides.

Jang Song-thaek was probably sacked as vice-chairman of the National Defence Commission and as a department head of the ruling Workers' Party, an MP Jung Cheong-rae said, citing a senior South Korean official in its National Intelligence Service (NIS).

Analysts who watch the North's power structure say Mr Jang's removal would not have been possible without the approval of the third Kim to rule in the family dynasty.

The move is likely to tip the balance in favour of the top political operative for the army, Choe Ryong-hae, which could mean a symbolic victory for the 1.2 million-strong military. Mr Choe, director of the General Political Bureau of the Korean People's Army, has been the most prominent figure to accompany Mr Kim at public events and is a reminder of the state's political roots in military power.

There was no mention of Mr Jang's fate on North Korea's KCNA news agency, the primary source of information for outsiders, which regularly carries editorials threatening the South and the United States.

Two members of the South Korean parliament's Intelligence Committee told separate news briefings that the NIS had confirmed the public execution of two close aides to Mr Jang on grounds of corruption. "The briefing by an NIS senior official was that they believe Jang Song-thaek has lost his posts," said Mr Jung, who is the ranking opposition member of the intelligence committee. A ruling party member of the committee held a separate news briefing and delivered a similar report.

North Korean leader Kim Jong Un (right) pictured with his uncle, Jang Song Thaek, earlier this year North Korean leader Kim Jong Un (right) with his uncle, Jang Song Thaek The removal of Mr Jang, a key figure in the power transition following the death of Mr Kim's father, Kim Jong-il, in 2011, could tip the balance in the fiercely competitive group of confidants surrounding the current leader but was unlikely to impact on Kim Jong-un's hold on power, experts said.

"Jang Song-thaek is a person who at one point Kim Jong-un had to cut out as he solidifies his own power structure," said Koh Yu-hwan of Dongguk University in Seoul, a leading expert on the North's leadership.

"I think the young elite had Kim get rid of Jang, meaning that he will rule without  a guardian."

Accordion-playing Mr Jang, 67, is married to Kim Jong-un's aunt, Kyong Hui. She is a daughter of the North's founding leader and "eternal President" Kim Il-sung, who died in 1994. Mr Jang was widely seen as an advocate of economic reform and a key question is what his downfall will mean for the shattered economy.

"There is a risk involved with removing someone that close to the [economic reform] programme," said Dr John Swenson-Wright, a senior fellow at Chatham House, a think-tank.

While Mr Jang's dismissal could symbolically tip the balance of power in favour of Mr Choe, analysts say it is unlikely to signal a return to the military grandstanding of Mr Kim's father.

Reuters

http://www.independent.co.uk/news/world/asia/northkorean-leader-kim-jong-un-sacks-powerful-uncle-and-has-his-aides-executed-8980437.html

Dakle, evo ko će igrati Wonder Woman u filmu u kome Ben Aflek treba da prebije Supermena:





Mladunica baš i ne odiše autoritetom i ne znam kako će da joj stoji laso... Ali tko zna... ipak je igrala u dva Fast & Furiousa...

Edit: uzgred, jeste zanimljiva pomisao na šta će ličiti Warnerov Suicide Squad film. Najnoviji serijal je bio vrlo dobar dok ga je pisao Adam Glass i baš mi je žao što je otišao.

Wonder Woman nema sreće sa filmom i televizijom. Televizijski pilot sa Palickom je bio potpuna propast a ona je definitvno imala veće predispozicije od Gal. Ipak, imam poverenja u Gal u najmanju ruku zato što dolazi iz male i prkosne drzave koja ne priznaje Kosovo.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ne znam, meni ona bas deluje autoritativno...

Dobro, možda ovako kad prangija:

Pogledao sam ENEMIES CLOSER Petera Hyamsa, novi DTV film sa Van Dammeom u kome sarađuje sa veteranom koji je obeležio njegov mejnstrim uspon iz sredine devedesetih. U međuvremenu, Hyams je radio kao DP na filmovima svog sina Johna sa kojim je Van Damme uradio svoj najbolji povratnički film UNIVERSAL SOLDIER: DAY OF RECKONING ali i neke od najgorih radova. Nažalost, tata Hyams, reditelj koji je nekada bio perjanica američkog mejnstrima snimio je film koji spada u dno Van Dammeove ponude.

Tom Everett Scott i Orlando Jones igraju heroje, dvojicu sukobljenih ljudi koje veže trauma iz prošlosti a Van Damme igra kanadskog narko dilera koji želi da ih ubije jer su svedoci njegove narko operacije.

Osim nekoliko pristojnih tuča, prilično svedenog zahvata i kratkog trajanja, ENEMIES CLOSER se manje-više svodi na nemušto lutanje dve grupe junaka po šumi, garnirano ispraznim pokušajima katarze između Scotta i Jonesa odnosno somnabulnim monolozima Van Dammeovog karikaturalnog negativca.

Sve u svemu, ovo je film koji je možda bio potreban Van Dammeu kako bi sa raznim drugim opskurnim naslovima nastavio da mu plaća račune ali Hyamsu, sada već sedamdesetogodišnjaku svakako nije...

Pogledao sam STALJINGRAD Fjodora Bondarčuka, veliki ruski blokbaster koji je uspeo da prevaziđe samo ruske okvire i da krene sa uspešnim prikazivanjem u Kini i drugim teritorijama. Film je vrlo zanimljiv za analizu, nažalost nije toliko zanimljiv za gledanje.

Sam film je na nivou ambicije u tehničkom smislu upečatljiv. Ipak, sama priča na koju se fokusira je dosta "mala" i ne bih rekao da zarobljava grandioznost staljingradske bitke i njenog prelomnog uticaja na rat. Naravno, ideja da se "velika priča" ispriča kroz "malu priču" može biti legitimna, ali STALJINGRAD u tom pogledu nije preterano ubedljiv.

Film nosi stripovsku stilizaciju i u estetskom pogledu najviše podseća na film 300 Zacka Snydera. U principu "lošiji" Snyder iz filmova 300 i WATCHMEN bi se mogao uzeti kao glavna referenca. Posle odličnog MAN OF STEEL, Snyderovo ime nema isto značenje kao pre, ali ovo je film koji pre svega podseća na njegovu "raniju" fazu.

Bondarčuk jako insistira na scenskim aranžmanima koji su u super slow motionu i imaju snagu više kao statični prizori nego kao pokretne slike,. Ako tome dodamo da je scenografija takođe u duhu stripovske stilizacije sa obiljem detalja i visoke estetizacije, STALJINGRAD više podseća na jednu umrtvljenu reklamu nego na punokrvni ratni film.

Samo je otvaranje, u duhu SAVING PRIVATE RYAN ali slabije od njega, uspelo da zarobi visceralnost rata, sve ostalo je kako rekoh visoka estetizacija čiji smisao u pojedinim momentima ne samo da izmiče već slikama daje potpuno drugu "mogućnost čitanja".

Sam zaplet o ratu u gradu u kome sovjetske snage zauzimaju kuću do nemačke zgrade i spremaju se da je preuzmu vrvi od naivne karakterizacije i kič rešenja, a scene interakcije među karakterima takođe nose istu vrstu artificijelnosti.

Ono što svemu daje naročitu političku dimenziju jeste priča koja uokviruje staljingradski deo a to je akcija spasavanja u Japanu tokom koje narator priča o bici nemačkoj devojčici zarobljenoj ispod ruševina. taj Bondarčukov statični, reklamdžijski pristup stvarima najbolje rezultate upravo daje u scenama smeštenim u Japan koje zapravo nemaju dramsku funkciju. Njihova funkcija nije naročito značajna ni za narativ jer film bi se manje-više razumeop bez naratora iako je zbunjujuće koliko informacija o likovima umesto od likova dobijamo od naratora. No, politička funkcija je jasna i dosta podseća na sovjetske filmove. Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče, ali i da potom podseti na sovjetsku ulogu u temeljnim istorijskim događajima savremene civilizacije.

U poređenju sa velikim sovjetskim filmovima o Drugom svetskom ratu i spektaklima na druge teme u čijoj je režiji briljirao njegov otac, Fjodor Bondarčuk pravi veliki zaokret. Naime, njegov film nema eneriju i umetničku autonomiju jednog Elema Klimova koji je postavio standard za sovjetske filmove o Drugom svetskom ratu u umetničkom pogledu ali isto tako nema ni tu čistu fizičku spektakularnost koju su imali pojedini filmovi Mihaila Kalatozova ili njegovog oca. Naime, kod Bondarčuka ima spektakla ali je realizovan "racionalno" na način na koji bi to uradili Amerikanci, sa dosta trikova i CGI, nema one monumentalnosti kada se u kadru nađu desetine hiljada statista, ili kada se za potrebe filma mobiliše vojska. Za razliku od ranijih filmova kada su Amerikanci snimali filmove uz pomoć svih dostupnih tehnika a Sovjeti (i Jugosloveni) velike freske sa rekonstrukcijama za čiju se cenu ne pita, Fjodorov STALJINGRAD je ipak običan movie, a kao takav je očekivano slabiji od nečega što bi na sličnu temu mogli isporučiti Amerikanci ili čak Južnokorejanci.

STALJINGRAD je film kakav ne viđamo svaki dan, ali definitivno nije veliki sovjetski spektakl koji će odoleti zubu vremena.

* * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 07-12-2013, 02:38:02
Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče

nije ni čudo onda da je film promašen kad ovo prosto nije tačno

Rusija bi bila globalna sila i bez Staljingrada

štaviše, i bez komunizma

dakle, ovaj film nema nikakvu kritičku distancu već je bliži rehabilitaciji staljinizma?

Rusija je bila globalna sila kad i Francuska, Španija i Portugalija, i mnoge države koje danas ne postoje. Ali SSSR je postao globalna sila posle prekretničkih događaja u Drugom svetskom ratu koji su između ostalog presudili tradicionalnim kolonijalnim silama...

Pitanje je da li je komunizam uticao na dekolonizaciju.
Britanija je već imala teškoće sa održavanjem imperije i pred Prvi svjetski rat. Ona bi se sama urušila.

i samim tim pitanje je ko je više nastradao zbog komunizma - kolonijalne sile ili Rusi?

Komunistička motivacija ne bi tako lako bila zaboravljena, ne bi Mandela krio svoje članstvo u KP da je to bio tako prekretnički globalni događaj

na to sam mislio, Staljingrad se pokazao kao veliki sovjetski promašaj, posebno nakon 1989. je to jasno. Staljin je još i pokušavao da se odmakne od komunizma sa tezom ''u jednoj državi'' i nije mu uspjelo.

Nisam gledao film, ne znam šta poručuje, ali mišljenja sam da Rusi nemaju potrebe da slave Staljingrad, bar ne kao neki faktor svoje globalne pozicije, jer ta pozicija i dan danas trpi zbog toga.

Ne mislim da je komunizam doveo do pada kolonijalizma već pre svega uslov SAD da uđu u rat a to je zahtev da posleratni svet bude drugačije ustrojen što je direktno značilo gubitak pravnih osnova za kolonijalizam koji je tada "postojao". Ruzvelt je uslovio Čerčila tim promenama koje su Britancima jako teško pale i deo britanske elite nikada nije oprostio što je između nemačke čizme i gubitka globalne dominacije, Čerčil izabrao ovo drugo. Uostalom, jedan od ključnih motiva kembridžke četvorice špijuna bio je gubitak britanskog suvereniteta u odnosu na SAD i to ih je gurnulo SSSRu per se, komunizam kao ideologija to nije učinio sam.

U tom izmenjenom svetu, Rusija je kao kičma SSSRa postala supersila a to nikada nije bila ranije. Ona to više nije, njena dominacija je regionalna ali uticaj i dalje jeste globalni, i naravno i dalje je baziran na sovjetskim, Staljinovim, temeljima.

ne znam da li još govoriš o filmu ili generalno, jer ako je sve to strpano u film moraću da ga pogledam

Mislim da u neku ruku posmatraš događaje iz profesionalne perspektive, naime, nije potreban neki junak koji će da obavi posao, to što je Ruzvelt uradio mogao je bilo ko da uradi, Ruzvelt je Indiana Jones iz Big Bang Theory što bi se reklo.

Isto kao što mi krivimo Turke za naš raspad, a oni sa tim imaju mnogo manje veze.

Ja se slažem sa onom strujom mišljenja da bi do Hladnog rata došlo bez obzira na komunizam, dakle Rusija bi izbila u prvi plan bez obzira na ideologiju i bez obzira na Staljingrad.

Kolonijalizam sam spomenuo u smislu da je SSSR prepoznat kao neprijatelj kapitalizma i imperijalizma, pa se tako predstavljao u ostatku svijeta i privlačio potlačene, što se prepoznaje kao motiv SAD da se sukobi sa Sovjetima i zaštiti svoje ''klasne'' interese. Međutim, prvi rusko-američki sukob potiče iz 19. vijeka, oko kineskog tržišta, a koliko je kinesko tržište značajno vidi se i danas.

Mene je zbunilo to šta u stvari Bondarčuk poručuje, šta Staljingrad uopšte mijenja u čitavoj priči, ni u vrijeme kolonijalnih sila Rusija nije bila tipična imperija, jer ona i danas posjeduje ili kontroliše veći dio te iste teritorije. Mogla je takođe bolje da prođe da nije izabrala tipičan komunistički put.

Da li je uopšte dobro po Rusiju što je uopšte došlo do Staljingradske bitke?
ako film poručuje: ''Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče''

Po meni je to prije pokazatelj koliko su promašili stvar 15 godina ranije.

Mislim da je vreme da naučiš ruski i pogledaš film a onda lepo presaviješ tabak Fjodoru...

Pogledao sam ODUMIRANJE Miloša Pušića u bioskopu Roda sa još pet-šest ljudi u sali što svedoči o tome da je reč o filmu koji neće baš privući publiku. Ovo je isto tako jedan od retkih filmova tokom kojih sam video gledaoce kako igraju Angry Birds na mobilnim telefonima što svedoči o tome da publika nije pogrešila što se nije pojavila.

Kako bih ostao do kraja sinhronizovan sa poetikom ovog filma u kome dominira patos, kako u emotivnom tako i u scenografskom pogledu, rekao bih da mi je najpre evocirao uspomenu na esej Danila Kiša "Homo poeticus, uprkos svemu" u kome se veliki pisac bavio time kako pisci iz "malih" zemalja nemaju pravo da se bavim temama koje inspirišu umetnike iz "velikih" kultura već da prođšu najbolje mogu izboriti tako što će svoje pisanje posvetiti lokalnim efemenrim fenomenima, naročito onim koji će tim strancima delovati egzotično. Esej se ne bavi samo time, i ne svaljuje krivicu samo na ove uspostavljene kulturne hegemonije, ali je to bitan deo teze.

ODUMIRANJE je upravo to, jedna mračna, pornografska priča iz artificijelnog srpskog sela koje je leglo najstrašnijeg užasa, potpuno lišena bilo kakvog pokrića ilie stetizacije. Momčilo Nastasijević se takođe bavio ovom temom u VEČITOJ SLAVINI ali na neuporedivo superiorniji način. ODUMIRANJE je po estetskim dometima na nivou lošijih drama Siniše Kovačevića i televizijskog repertoara iz sedamdesetih, sa zapletom u kome niti ima pravog dramskog sukoba niti ima iole uverljivih karaktera.

Ako je na srpskom selu, stvarno ovako, a sebe ne smatram pozvanim da sudim, mada po onim ljudima sa sela koje poznajem - nije, onda ne treba snimati film o tome nego pisati krivičnu prijavu. A ako nije ovako, onda je potrebno imati jako puno hrabrosti i takvu fabrikaciju prikazati kao istinu.

Odumiranje srpskih sela jeste realan problem ali je u ODUMIRANJU Miloša Pušića i Dušana Spasojevića taj problem balkanizovan. On se ne dešava zbog raznih specifičnih procesa industrijalizacije i deindustrijalizacije, neumitnih emancipacijskih uticaja i globalizacijskih stremljenja u kojima je jako teško očuvati motivaciju za život na selu, već pre svega zbog usuda, zato što tamo žive degenerisane budale koje su nesposobne da se odpuru kako svojim niskim strastima tako i svakom nadražaju koji dolazi sa strane. Dakle, srpsko selo odumire jer ga naseljavaju ljudi koji su usled nekih iracionalnih okolnosti osuđeni na propast a ovaj film to registruje.

Pošto je očigledno namenjen inostranoj publici jer mi se čini da ovako nešto može da prođe samo kod najradikalnijih autošovinista kod nas, ne znam tačno da li postoji išta osim agende da se kroz usiljenu egzotiku steknu nekakvi poeni.

U estetskom pogledu,. Pušić se kreće stazama evropskog art house, sa dosta pokušaja kroz kadriranje akcentuje stvari u čemu ponekad pretera, naročito kada "ključne" replike daje u ekstremno krupnim planovima, i u određenom smislu ovaj film se vizuelno nadovezuje na ono čime se bavi Srdan Golubović.

Ipak, Srdan Golubović u svom crnilu nikada ne kliza u autošovinizam, kao ni Oleg Novković, ali ovde postoji slična vrsta crnila. Razlika je u tome što kod Novkovića predlošci Milene Marković u sebi imaju više uticaja klasične tragedije ili Brechta, a Spasojevićev tekst se više bavi "modernom" tragedijom, dakle katastrofa je sadržana u tome što junak nastavlja sa svojom besmislenom i bolnom egzistencijom i ne umire.

Ipak, ODUMIRANJE referiše na BELI BELI SVET utoliko što pesma u njemu ima značajnu ulogu i to ne kao brehtovski song kojim se radnji daje distanca i omogućava promišljanje već pre kao sugerisanje atmosfere. Šaban Šaulić je ključni autor na soundtracku i čini se da dešavanja na ekranu u priličnoj meri korespondiraju sa njegovim najekstremnijim mitskim vizijama. Otud ovaj film na neki način možda sugeriše da je Šabanova mitologija istinitija nego stvarnost, ali u tome nije do kraja eksplicitan.

ODUMIRANJE je jedan od filmova koji bi u okolnostima neka nove cenzure bili zreli za zabranjivanje jer su u svojoj suštini pornografski, ako se poslužimo onom Warhiolovom definicijom da je pornografija ono što "nema priču". Ovo je upravo to, film koji ima nekakvu fabulaciju, ali zapravo nema ničega unutar njega, nema "prave" priče.

Ipak, kada se u filmu pojavi jedna od evergrin scena silovanja u štali, što je obavezna figura SFRJ filma, učini se da bi se priča mogla zaključiti jednim sočnim vešanjem koje na kraju ipak izostane. No, pošto je Pušić uradio revival silovanja u štali, čekamo mladog reditelja koji će obnoviti slavnu tradiciju silovanja na pruzi, nadam se pre nego što ih Kinezi osavremene.

* * / * * * *

A za ljubitelje i poznavaoce istorije filma prava poslastica - priča o kinematografiji u NDH

http://novikadrovi.blogspot.com/2013/12/kinematografija-u-ndh.html

Pogledao sam THE CONSPIRACY Christophera MacBridea, vrlo intresantan found footage triler o ekipi dokumentarnog filma koja snima priču o teoretičarima zavere i tokom oistraživanja naiđe na jednog zanimljivog pojedinca koji posle nekog vremena misteriozno nestane. U pokušaju da istraže njegov nestanak, filmaši polako shvataju kako se njegove teorije možda u sebi nosile ponešto istine.

Sama premisa o teoriji zavere koja se ispostavlja kao istina nije nova i koncept u kome je to tema dokumentarnog filma nije najsvežiji. Međutim, Christopher MacBride uspeva da napravi vibrantan a u pojedinim deonicama čak i istinski napet film a da pritom nikada ne odstupi od izvornog found footage koncepta. To je rezultiralo i priličnim uspehom ovog filma koji će sada možda dobiti i mejnstrim rimejk.

MacBride odlično pronalazi opravdanje za ovakav koncept, ubedljiv je u objašnjenju zašto i kako se sve snima a iz glumačke ekipe je izvukao izvaredne interpretacije.

THE CONSPIRACY u krajnjem skoru nije pomerio granice, ali ako imamo u vidu da je reč o found footage filmu sa mock doc strukturom, kada je "dokumentaran" onda je efektan kao dokumentarac a kada pređe u domen formi svojstvenijih fikciji efektan je kao žanrovski film.

* * * / * * * *

"Game of Thrones" actor Jason Momoa is in talks for a part in Warner Bros.' untitled Batman-Superman movie, a source close to the project tells Variety.

The source did not know what character Momoa would be playing in the Zack Snyder-directed tentpole, but rumors suggest the role is DC Comics supervillain Doomsday.

Warner Bros. declined to comment on the story.

If a deal closes, Momoa would join Ben Affleck, Henry Cavill and newly minted Wonder Woman Gal Gadot.

Plot details are unknown at this time.

The APA-repped Momoa is best known for his roles in HBO's "Game of Thrones" and Lionsgate's "Conan" reboot.

The Hollywood Reporter first reported the news.

Pogledao sam DELIVERY MAN Kena Scotta, rimejk kanadskog filma STARBUCK koji je prethodno dobio i svoju kontinebntalnu francusku verziju i spadak u redak slučaj filmova koji su pre Amerike rimejkovani i u Evropi. U ovom filmu Vince Vaughn pravi mudar potez, istovremeno ostaje sigurno oslonjen u romantičnoj komediji ali eksperimentiše i sa nešto sentimentalnijom dramom što čini DELIVERY MAN dosta rizičnim poduhvatom, no Scott i Vaughn od početka do kraja uspevaju da se održe u ravnoteži i da ne skliznu ni na jednu stranu.

Iako, DELIVERY MAN nije veliki film koji će promeniti način na koji doživljavamo Vaughna, u čitavom nizu aspekata proširuje njegovo područje delovanja i uvodi izvesne rizike, zalazeći sa jedne bezbedne holivudske teritorije na mnogo rizičniji prostor kojim se svojevremeno bavio Billy Wilder.

U tom pogledu DELIVERY MAN najviše podseća na Wilderove filmove poput THE FORTUNE COOKIE u kojima junak mora da se suoči sa vlastitom savešću u sred velikih iskušenja koja mu naizgled donose relativno jednostavan i ne previše amoralan način da zaradi novac. Vaughn u izvesnom smislu preuzima titulu savremenog Waltera Matthaua, iako je na nju spravom pretendovao Billy Bob Thornton posle filma BAD SANTA.

Chris Pratt pruža nešto konvencionalniju komičarsku podrlšku Vaughnu a Scottova režija je neupečatljiva ali u osnovi prilično sigurna, naročito u pogledu tona.

* * * / * * * *

Ovo je možda najbliže čistom Srpstvu...

EDGE OF TOMORROW - Official Trailer (2014) [HD] Tom Cruise, Emily Blunt

Издајника Џанга стигла заслужена судбина:

Pyongyang, December 13 (KCNA) -- Upon hearing the report on the enlarged meeting of the Political Bureau of the Central Committee of the Workers' Party of Korea, the service personnel and people throughout the country broke into angry shouts that a stern judgment of the revolution should be meted out to the anti-party, counter-revolutionary factional elements. Against the backdrop of these shouts rocking the country, a special military tribunal of the DPRK Ministry of State Security was held on December 12 against traitor for all ages Jang Song Thaek.
    The accused Jang brought together undesirable forces and formed a faction as the boss of a modern day factional group for a long time and thus committed such hideous crime as attempting to overthrow the state by all sorts of intrigues and despicable methods with a wild ambition to grab the supreme power of our party and state.
    The tribunal examined Jang's crimes.
    All the crimes committed by the accused were proved in the course of hearing and were admitted by him.
    A decision of the special military tribunal of the Ministry of State Security of the DPRK was read out at the trial.
    Every sentence of the decision served as sledge-hammer blow brought down by our angry service personnel and people on the head of Jang, an anti-party, counter-revolutionary factional element and despicable political careerist and trickster.
    The accused is a traitor to the nation for all ages who perpetrated anti-party, counter-revolutionary factional acts in a bid to overthrow the leadership of our party and state and the socialist system.
    Jang was appointed to responsible posts of the party and state thanks to the deep political trust of President Kim Il Sung and leader Kim Jong Il and received benevolence from them more than any others from long ago.
    He held higher posts than before and received deeper trust from supreme leader Kim Jong Un, in particular.
    The political trust and benevolence shown by the peerlessly great men of Mt. Paektu were something he hardly deserved.
    It is an elementary obligation of a human being to repay trust with sense of obligation and benevolence with loyalty.
    However, despicable human scum Jang, who was worse than a dog, perpetrated thrice-cursed acts of treachery in betrayal of such profound trust and warmest paternal love shown by the party and the leader for him.
    From long ago, Jang had a dirty political ambition. He dared not raise his head when Kim Il Sung and Kim Jong Il were alive. But, reading their faces, Jang had an axe to grind and involved himself in double-dealing. He began revealing his true colors, thinking that it was just the time for him to realize his wild ambition in the period of historic turn when the generation of the revolution was replaced.
    Jang committed such an unpardonable thrice-cursed treason as overtly and covertly standing in the way of settling the issue of succession to the leadership with an axe to grind when a very important issue was under discussion to hold respected Kim Jong Un in high esteem as the only successor to Kim Jong Il in reflection of the unanimous desire and will of the entire party and army and all people.
    When his cunning move proved futile and the decision that Kim Jong Un was elected vice-chairman of the Central Military Commission of the Workers' Party of Korea at the Third Conference of the WPK in reflection of the unanimous will of all party members, service personnel and people was proclaimed, making all participants break into enthusiastic cheers that shook the conference hall, he behaved so arrogantly and insolently as unwillingly standing up from his seat and half-heartedly clapping, touching off towering resentment of our service personnel and people.
    Jang confessed that he behaved so at that time as a knee-jerk reaction as he thought that if Kim Jong Un's base and system for leading the army were consolidated, this would lay a stumbling block in the way of grabbing the power of the party and state.
    When Kim Jong Il passed away so suddenly and untimely to our sorrow, he began working in real earnest to realize its long-cherished greed for power.
    Abusing the honor of often accompanying Kim Jong Un during his field guidance, Jang tried hard to create illusion about him by projecting himself internally and externally as a special being on a par with the headquarters of the revolution.
    In a bid to rally a group of reactionaries to be used by him for toppling the leadership of the party and state, he let the undesirable and alien elements including those who had been dismissed and relieved of their posts after being severely punished for disobeying the instructions of Kim Jong Il and kowtowing to him work in a department of the Central Committee of the WPK and organs under it in a crafty manner.
    Jang did serious harm to the youth movement in our country, being part of the group of renegades and traitors in the field of youth work bribed by enemies. Even after they were disclosed and purged by the resolute measure of the party, he patronized those cat's paws and let them hold important posts of the party and state.

Teča je prekasno shvatio da ne treba zavitlavati bucka...