ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Stari prepoznaje jednu privrednu granu kojom se nikada nismo bavili...

http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracke.html

Pogledao sam pilot epizodu za novu seriju BABYLON koju su pisali Jesse Armstrong i Sam Bain, trenutno možda i najuzbudljiviji scenaristi na britanskoj televiziji. Danny Boyle je režirao ovaj pilot u formi televizijskog filma od 75 minuta. Sada znamo da će serije biti ali da nije odobrena, ovaj pilot bi mogao funkcionisati kao vrlo fini TV film.

Ipak, isto tako iako ima u sebi dosta standalone karakteristika, BABYLON donosi bez ikakve sumnje seme priče za seriju. Ovo je policijska serija koja se nalazi na ničijoj zemlji između komedije i drame. U sebi donosi mešavinu realizma i životnog apsurda, u razmeri koja je na sličan način pokušana u seriji THICK OF IT samo bez tolikog akcenta na komičarske bravure. U određenom smislu BABYLON je kao realistički glumljen THICK OF IT, čak ima i neke funkcionalno i vizuelno slične likove, i to sve daje zanimljive rezultate.

Armstrong i Bain su se bavili neči sličnim u filmu FOUR LIONS, jedinom njihovom radu koji mi se nije dopao, i sa kojim sam imao jako puno problema na svim nivoima. Međutim, Boyle uspeva da adekvatno isprati sve te delikatne promene u tonu.

BABYLON je satira koja to formalno jeste ali u samoj suštini nije. Naime, pošto junaci nisu glumljeni sa komičarskom vitalnošću kao u THICK OF IT, otud i njihove neprijatne dogodovštine deluju "ljudski", kao surova igra sudbine sa kojom se suočavamo svaki dan.

BABYLON se bavi sistemom koji ne funkcioniše, ali za razliku od parlamentarizma u THICK OF IT, prema policiji u BABYLON se ponaša kao prema nečemu što uprkos svojim idiosinkrazijama, nepravdama i glupostima mora da postoji.

Slično kao što mi ni IN THE LOOP nije funkcionisao kao film a THICK OF IT mi je jedna od omiljenih serija tako mi se čini da je BABYLON na neki način kao serijalizacija FOUR LIONSa koja zapravo funkcioniše.

Armstrtong i Bain su napisali inteligentan scenario koji se razlikuje od većine drugih policijskih serija po tome što se ne bavi onim likovima sa kojima se publika najbolje identifikuje a to su detektivi. Ovde su u fokusu oni koji donose odluke, oni koji spinuju, i ulični uniformisani policajci. Nema tog detektivskog sloja koji je najbliži publici jer spaja sve ono najbolje od oba sveta, sposobnost odlučivanja i procene koju imaju komandanti i pruža priliku da budu ljudi od akcije. Samim tim, BABYLON otvara sebi prostor da bude "drugačija" policijska serija, iako nije prva koja se bavi uniformisanim pripadnicima policije.

BABYLON ću svakako pratiti i dalje. Posle vrlo tankog filma TRANCE, Boyle je u Armstrongu i Bainu našao saradnike koji su ga dramski preporodili i učinili da Otvaranje Olimpijade u Londonu ne bude još dugo njegov najsvežiji uspeh.

Pogledao sam THOR: THE DARK WORLD Alana Taylora u kome je prekaljeni HBO reditelj pokušao da oživi verovatno najproblematičnijeg solo učesnika AVENGERSa (iako se Chris Hemsworth u Whedonovom zbirnom filmu možda i ponajbolje snašao). THE DARK WORLD je bolji film od prvog THORa utoliko što je evidentno da se na snimanju našao neki reditelj. Međutim, većina ostalog u vezi sa ovim je filmom je porazno.

Prvi poraz doživeo je sam studio Disney koji je svoj kreativni integritet baziran na vlastitim idejama, i ambicioznim filmovima koji iz njih proizilaze kompromitovao uvođenjem Marvelovih likova kao svog glavnog oslonca u domenu igranog filma. Ovo nije samo povezano sa neumitnim nastankom jednog bizarnog hibrida između petparačke literature i promišljene podorične zabave, već i svojevrsnog filmskog univerzuma koji čine filmovi lišeni bilo kakve autonomije u kinematografskom pogledu.

Disney je i ranije imao razne stupidne serijale, nije im Marvel prvi ali svakako jeste jedini koji je dobio tretman vrhunske A-produkcije,.

Paradoksalno, THE DARK WORLD nije čak ni popcorn cinema. U njemu ima nešto akcije ali svakako nedovoljno u poređenju sa drugim blokbasterima koji su poharali multiplekse. Manje-više okosnica filma su moronski dijalozi ridikulozno kostimiranih ljudi kojima očajnički pokušavaju da nam nekako dočaraju šta to uopšte gledamo.

A to što gledamo je zapravo jedna apsurdna pojava - od vremena kada smo gledali ekranizacje stripova koji su filmični, došli smo u fazu kada svedočimo teškim mukama autora da na neki način adaptiraju strip za potrebe filma. I THOR je najbolji primer toga. Strip koji nije filmičan se ekranizuje silom, uz velike muke i rezultira nečim što je jako daleko čak i od popcorn filma.

Ne treba ni naglašavati da su najbolje scene u filmu one koje više liče na britanski sitkom nego one sa raznim izrazito nemaštovitim paralelnim svetovima. Sposobnost koju su Lord i Miller pokazali radeći LEGO MOVIE da ekranizuju nešto "naizgled nesnimljivo" samo još dodatno podvlači kreativnu trulež drugog THORa.

* 1/2 / * * * *

Jedino u čemu se ne bih složio je da je prvi film bio gori. Brana je ako ništa drugo od jedne nefilmljive premise napravio film u kome je putanja glavnog junaka od drčnog omladinca do zrelijeg heroja koji shvata kako je teška glava koja nosi krunu uverljiva, iako se oko nje nalazi neuverljiv akcioni film. Dark World nema ni to i jedini element gde se pokušava graditi na karakterima je odnos između Thora i Lokija gde Tom Hiddleston naprosto nema dostojnog sparing partnera...

U bre, sto ste vi neki strogi ljudi...

Ili si ti suviše blagonaklon 

Ali seriously, kada se bilo koji deo Tora uporedi sa bilo kojim delom Iron mana, ili sa prvim Kapetanom Amerikom, da ne pominjem Avendžerse, vidi se popriličan razmak u kvalitetu.

Od tih filmova, jedini koji je u potpunosti dostojan da se nazove filmom je prvi CAPTAIN AMERICA. Donekle su do tog statusa dobacivali IRON MANovi. Ali nisu dobacili.

Pogledao sam povratnički film LOKALNI VAMPIR Branka Baletića. Moram priznati da je ovaj u svakom smislu loš film na neki čudan način ostavio utisak kao da bi ipak trebalo da žalimo što Baletić nije dugo režirao. Njegov rani opus, pre svega SOK OD ŠLJIVA i BALKAN EKSPRES pokazali su da je on bio velika uzdanica našeg mejnstrima, da je mnogo obećavao, da je imao nerv i za izbor teme i za realizaciju. Sada i dalje ima nerv za izbor teme, ali je izgubio veštinu u realizaciji a nažalost i akumulirao je jako puno ambicija tako da je ovaj film još i prenatrpao raznim detaljima, digresijama, neuspelim gegovima, a sa montažerom Milom Lekićem očigledno nije imao nikakav kriterijum prilikom montažnog oblikovanja filma. Sasvim sigurno bi LOKALNI VAMPIR bio bolji film da je pažljivije i kritičnije montiran.

S druge strane, materijal koji je Baletić snimio ne obećava puno. Pre svega dok s jedne strane u glumačkoj podeli ima divu kao što je Gordana Gadžić u većini "mlađih likova" ima dosta slabe glumce, a to su ipak temeljni likovi za ovaj film. Baletić ne uspeva da značajno unapredi njihov glumački doprinos niti da ih naročito estetizuje uprkos sporadično prijatnom retro-štimungu koji donosi Živko Zalar.

Đorđe Bajić je u svojoj kritici umesno uporedio LOKALNOG VAMPIRA sa Čalićem. I u određenom smislu, Baletić i Čalić jesu ljudi iz iste epohe. Međutim, vrme je učinilo da Baletić od rasnog reditelja degradira do nivoa Čalića u najboljem izdanju.

Ne bih mogao da kažem da Baletić u sebi nosi još neki kvalitetan film, ali optimisti bi rekli da je LOKALNI VAMPIR svojevrsni terapeutski otpadak koji je morao da proistekne iz dugogodišnje pauze.

S druge strane, čak i ovaj pokušaj da se snimi "Šijan" koji je rezultirao Čalićem deluje kudikamo bolje od Šijanovog pokušaja u SOSu da snimi "Šijana" a iskreno radije bih ga gledao i od SJAJA U OČIMA. Dakle, LOKALNI VAMPIR je slab film koji bi filmofili, a naročito oni koji vole jugoslovenski film osamdesetih morali da pogledaju.

Kada bude izašao MALI BUDO, iako nije reč o crnogorskom filmu, zanimljivo je da se čak tri filma vezana za taj milje snimljena u proteklih petnaest godina bave temom skrivanja sinova (U IME OCA, LOKALNI VAMPIR, MALI BUDO) što u izvesnom smislu može da se poveže sa tim miljeom i određenim ritualima koje junaci svake od tih priča pokušavaju da izbegnu.

* 1/2 / * * * *

Kad već pričamo o Marvelu, sledeći solo film će biti Black Widow, po svemu sudeći:

http://www.fool.com/investing/general/2014/02/14/marvels-black-widow-film-3-things-you-need-to-know.aspx

Quote
In Disney  (NYSE: DIS ) /Marvel's Cinematic Universe, Scarlett Johansson's Black Widow is frequently cited as a top candidate for her own solo film. Fans might be getting their wish -- Marvel's studio president Kevin Feige recently confirmed in a Total Film interview that a Black Widow film is in the early development stages.

While these plans might never reach fruition, there would be plenty of demand for Scarlett Johansson, one of Hollywood's most bankable actresses, to reprise her role. Moreover, based on the pent-up demand for "girl power" films like Lionsgate's  (NYSE: LGF )  The Hunger Games and Divergent, Black Widow could win over female fans as the first female Marvel character with her own solo film in Disney's Marvel universe.

Therefore, let's take a look at the top questions Marvel fans are likely asking about the Black Widow film.

Will it be a sequel or prequel?
There have actually been three Black Widows in Marvel history -- Claire Voyant (Golden Age), Natalia Romanova (Silver Age), and Yelena Belova (Modern Age). Of these three characters, Natalia Romanova, who first appeared as an antagonist in 1964, is the most widely recognized version of the character.

Scarlett Johansson plays Natalia Romanova, although she is referred to as "Natasha Romanoff" in the films. Her origin, which is alluded to in the films, is roughly the same as the comics -- she starts out as a villainous spy partnered with Hawkeye, whom she falls in love with, but eventually has a change of heart (after being gunned down by her employers) and starts working with the Avengers and SHIELD.


According to Feige, the new film would focus on "her past" and teach audiences "more about where she came from" -- clearly suggesting that a solo film would be a prequel, and not a sequel, to the events in The Avengers.

In my opinion, that would be a great move -- there are five decades of comics to draw inspiration from. Black Widow's relationship with Hawkeye, her battles against Iron Man, her attempted defection from Russia, and her romance with Daredevil (who was recently returned to Disney) would be enough to fill out an entire trilogy or more.

On the other hand, focusing on the events following The Avengers or her next two appearances -- Captain America: The Winter Soldier and The Avengers: Age of Ultron -- simply wouldn't be as interesting.

Will Scarlett Johannson return?
Getting Scarlett Johansson to play Black Widow again in an extra film or new franchise, however, could be tougher than it seems.

Scarlett Johansson is one of the highest paid actresses in Hollywood, reportedly earning $20 million to reprise her role as Black Widow in The Avengers: Age of Ultron. That big paycheck put her in the middle of a widely publicized pay dispute with Marvel, where several supporting actors in the first film threatened to quit over their "lower pay."

In response to those complaints, Johansson reportedly stated that she wouldn't "cut her quote" for the sequel. Johansson's pay, however, comes nowhere close to the $50 million that was paid to secure Robert Downey, Jr.'s role in The Avengers.


Johansson is also fairly selective with her roles -- since 2005, she hasn't starred in more than three films per year. Her Avengers co-star Samuel L. Jackson, by comparison, will appear in a whopping seven films in 2014.

Meanwhile, Jeremy Renner, who plays Hawkeye, should ideally be cast in a Black Widow prequel or sequel, since he plays a key part in her origin. Renner, along with Chris Evans, Mark Ruffalo, and Chris Hemsworth, were paid roughly $2 million to $3 million for the first Avengers film. However, Renner is now a rising star in Hollywood, and recruiting him for a new Black Widow film could cost Marvel a lot more than it did for the first film.

Yet in my opinion, Marvel doesn't actually need Johansson or Renner to return if the film is a prequel. While their presence would certainly boost box office sales, hiring those two A-list stars would raise costs substantially. If the story takes place over a decade ago, Marvel could hire a younger actress and actor to respectively portray Black Widow and Hawkeye.

Can Black Widow form the core of a new quadrant of the Marvel Cinematic Universe?
In a previous article, I mentioned that Disney had reacquired the film rights to Daredevil, Ghost Rider, Blade, and the Punisher.

Although Daredevil is getting his own new TV show on Netflix  (NASDAQ: NFLX ) , I believe that a Black Widow film could also serve as a core of new Marvel films that focus on the darker characters of the Marvel universe. Daredevil, as I mentioned earlier, is already part of Black Widow's comic book origin.

Meanwhile, the Punisher and Blade could be introduced into her corner of the universe, and eventually form a second team, more grounded in reality, to complement the super-powered members of the Avengers. Blade, of course, is half-vampire, but his powers come nowhere close to matching Thor, Hulk, Captain America, or Tony Stark in his suit.

Of course, that's a long-term shot that probably couldn't even start happening until after The Avengers: Age of Ultron, but it could provide Disney's film version of the Marvel Cinematic Universe with some better fundamental scaffolding if key actors like Robert Downey, Jr., Chris Evans, Chris Hemsworth, and Mark Ruffalo decide to leave.

How much bigger will Marvel's Cinematic Universe get?
Marvel's Cinematic Universe has grown substantially since the first Iron Man film in 2008. After Disney acquired Marvel in 2009, the film rights gradually reverted back to Disney.

So far, three films have been directly distributed by Disney: The Avengers, Iron Man 3, and Thor: The Dark World. All three films have been critical and commercial successes:

"Phase 1" of Disney and Marvel's grand plan started with Iron Man and ended with The Avengers. We are currently in "Phase 2", which includes the upcoming films Captain America: The Winter Soldier and Guardians of the Galaxy, and will conclude with The Avengers: Age of Ultron in 2015.

"Phase 3" will kick off with Ant-Man, starring Paul Rudd in the titular role, in the summer of 2015. Looking past Ant-Man, only four films have been confirmed -- Captain America 3, Thor 3, The Avengers 3, and Doctor Strange, which could possibly star Johnny Depp.

Just how Black Widow will fit into the grand scheme of things is a mystery, but I honestly believe that a solo Black Widow film could be a better launching point for Phase 3 than Ant-Man, since it could bring back Daredevil, the Punisher, and Blade back into Disney's Marvel universe.

The bottom line
What do you think, fellow Marvel film fans? Do you think that a Black Widow film will be a box office bomb or a blockbuster? Let me know your thoughts in the comments section below!


  Want to figure out how to put The Avengers to work for your portfolio?
The key is to learn how to turn business insights into portfolio gold by taking your first steps as an investor. Those who wait on the sidelines are missing out on huge gains and putting their financial futures in jeopardy. In our brand-new special report, "Your Essential Guide to Start Investing Today," The Motley Fool's personal finance experts show you what you need to get started, and even give you access to some stocks to buy first. Click here to get your copy today -- it's absolutely free.
                                           

   Leo Sun owns shares of Walt Disney. The Motley Fool recommends Netflix and Walt Disney. The Motley Fool owns shares of Netflix and Walt Disney. Try any of our Foolish newsletter services free for 30 days. We Fools may not all hold the same opinions, but we all believe that considering a diverse range of insights makes us better investors. The Motley Fool has a disclosure policy.

Pogledao sam ICE SOLDIERS Sturle Gunnarssona, kanadskog reditelja islandskog porekla koji je do sada napravio bogat i prilično nekonzistentan opus u kanadskoj kinematografiji. Ipak, od onoga što sam do sada gledao, ICE SOLDIERS je jedan od njegovih neobičnijih radova. Nažalost, ovaj film ne ispunjava svoj puni potencijal, a krivica za to leži u Gunnarssonovom lutanju.

Naime, priča o tri ruska genetski modifikovana supervojnika koji su pali prilikom infiltracije u SAD i ostali zamrznuti sve do današnjeg dana, a potom promptno "podgrejani" i uvereni kako treba da nastave svoju misiju, deluje kao nešto što bi Arnie odbio već u vreme filma COMMANDO, ali bi Chuck Norris to snimio a ruskog supervojnika bi igrao tada mladi Dolph Lundgren. Film bi tada režirao Joseph Zito za Cannon i neki od naslova na tu temu su recimo SILENT RAGE ili RED SCORPION.

Međutim, Gunnarsson ne samo da nije Joseph Zito, on je ozbiljan reditelj i ICE SOLDIERS je film koji izgleda jako dobro. Isto tako ovo je film koji uspeva da izvuče prilično dobru ulogu iz Dominica Purcella a znalački ga okružuje facama kao što su Michael Ironside i Adam Beach. Štaviše, ruske supervojnike igraju neki ljudi koji jako liče na mladog Dolpha Lundgrena.

Rečju, sve je tu.

Osim akcije.

Akcije ima, ali je nema dovoljno, a najmanji deo akcije je vezan za ruske supervojnike. Prvi deo filma, sve negde do polovine gradi atmosferu kao nekakav karpenterovski film o istraživanju na Arktiku, samo realizovan modernim sredstvima, i to je legitiman postupak sa jednim problemom - Gunnarsson nam je već naglasio šta treba da se nađe i šta će da se desi kada se do tog otkrića dođe. Dakle, cela prva polovina, solidnog procedurala o arktičkoj ekspediciji je suštinski suvišna.

Potom, u trećoj četvrtini glavni junak postaje žrtva prirode i razvija odnos sa svojim indijanskim sidekickom, sa premalo konflikata sa Rusima tako da, zapravo akcija u kojoj se super-Rusi i naši junaci sukobe zauzima samo poslednju četvrtinu filma i to što dobijamo je cool, ništa epohalno, ništa što dobacuje do Renny Harlina koji u ovoj zimskoj priči ponajviše pada na um, ali sve u svemu pristojno i zanimljivo na jedan retro način.

Paradoksalno, Gunnarsson je uzeo premisu mase zabavnih campy filmova, i realizovao je prilično dobro, ali je isisao sav campiness iz nje a rekao bih da je i ono što je zabavno pogrešno interpretirao. Međutim, isto tako, ako uzmemo u obzir da je sada stasala generacija koja se bavi ovakvim throwbackovima na akcijaše osamdesetih, svi oni imaju štošta da nauče od Gunnarssona. On je savremenim sredstvima uspeo da nam proda retro priču. Šteta je samo što je u onom lakšem delu koji je vezan za pucnjavu i eksplozije zatajio.

ICE SOLDIERS je B-film izrečen A-jezikom, opskurna petparačka premisa tretirana kao svež materijal, i jako je teško odoleti takvom filmu uprkos svim njegovim nedostacima.

* * 1/2 / * * * * 

Stari se bavi ulogom socijalnih mreža na predstojećim izborima.

http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracka-placka.html

Mislim da je spot on opservacija da cela priča oko satirisanja PPV-ove avanture u snijegu ispada, što bi se reklo, flash in a pan jer, barem iz ličnog iskustva, stečenog kroz priču sa ljudima na pijaci itd., mislim da je silent majority u Srbiji daleko od toga da društvene mreže vidi kao nekadašnji gradski trg na kome se stvara javno mnenje. Kraće rečeno, svi ti memi napravljeni u vezi sa vučićem, montaže, parodični video-titlovi i imidž makroi su samo circle-jerk između ljudi koji su ionako po defaultu protiv njega (a ne nužno protiv političke demagogije uopšte), a ne izraz nekog opštenarodnog prizivanja pameti.

Drugo a srodno, primetno je da u toku ove predizborne kampanje gotovo da nema nikakve priče o programima stranaka. Za sada imamo samo desetak ličnih imena koja se ponašaju kao kečeri pred meč i to je sve... Možda je to kako stručnjaci za PR vide brendiranje političara u Srbiji u ovom trenutku razvijenosti socijalnih mreža i komunikacionih tehnologija.

Ali... ja sam mislio da je to svima očigledno. A ja ne čitam novine, ne razgovaram sa ljudima* i samo se informišem putem društvenih mreža.

*O politici, misli se.

Danas sam proučavao programe stranaka koji su mi ostavljeni u poštanskom sandučetu. Programa u tim tekstovima zapravo skoro da i nema. Ipak, zanimljivo je par stvari. SNS se ponaša kao ispostava Googlea, dakle samo rad, red, edukacija, priroda & društvo pomešano naravno sa snažnim pesimizmom. A DS izlazi sa nekim leafletom na masnoj hartiji na kome ima kao sto razloga za izbore među kojima ima briljantnih rasističkih momenata tipa "prodat hotel Arapima".

Priroda tog slučaja je jasna, država je skuplje platila otkup hotela nego što je naplatila prodaju "stranom investitoru". Međutim, ovde očigledno "strani investitor", taj bogočovek koga svi čekamo, mora da se degradira, a kako drugačije nego kao "Arapin".

Međutim, unutar leafleta ima običan papir u kome je otkucan neki tekst sa uspomenom na Đinđića i naglašeno to da su stranku napustili oni koji su se učlanili u vlast a ne u DS. Dakle, taj papir je očigledno naknadno, na brzinu dodat da isprati ova nova kretanja.

još nisu dostigli nivo Hulka Hogana

Hulk Hogan on Suddenly Susan

"Плаћеници" је бољи филм од "Скота Пилгрима".

Kao fan stripa Skot Pilgrim, na granici sam da se složim sa Džonom.

John je subjektivan jer je prevodio EXPENDABLES.

SCOTT PILGRIM je divan film.

No, moram Johna da prekorim - mislim da je Olimpijada u Sočiju večeras dostigla jedan genijalan COOL RUNNINGS momenat. Naime, naši izvozali bob i sada iznose sanke sa staze a iza njih navijači Jamajke.

Pitanje za Johna, zašto nije napravio jedan specijalizovan ciklus zimskog sporta na filmu i to sledeće klasike - egzistencijalističko remek-delo DOWNHILL RACER, zatim mačo socijalnu kritiku u formi komedije SLAP SHOT, zatim naravno film o nama COOL RUNNINGS, THE CUTTING EDGE o hokejašu koji ulazi u svet umetničkog klizanja a naravno izbeći MIRACLE i slične stvari.

Такав би циклус захтевао припреме, бар пола године - годину унапред, а при томе би био неоправдано скуп. Рецимо, Downhill Racer је Paramount, Slap Shot је Universal, Cool Runnings је Buena Vista. Наравно, ово сад ја причам напамет а да немам конкретне спискове пред собом и будем 100% сигуран да су у њиховој понуди, а нису код неког индепендента, што би значило да конкретан наслов прво треба ујурити. Чери-пиковање мејџорских филмова је или прескупа или немогућа работа, а већи дилови с три мејџора због три филма је просто бесмислено.

ПС Преводио сам ја и Adventures of Priscilla Queen of the Desert, тако да такви детаљи везе с пристрасношћу немају. Expendables је одличан филм, а Скот Пилгрим смор.

nisam gledao Pilgrima, ali imajući u vidu skorije Kripove ocjene, može se posumnjati na alkohol

Pa nisu baš Expendables i Scott Pilgrim* za poređenje, osim što su imali premijeru u isto vreme, ali zato mogu da se uporede poslednji Rambo i Expendables i tu Rambo pokazuje svu superiornost pošto je naprosto bolja ekspoatacija od ovog drugog - bolja i krvavija akcija, bolji likovi (možda zato što je fokus na jednom), zanimljivije situacije, nema lošeg (tj. nikakvog) humora, i još jednom - bolja i krvavija, i preglednija akcija, a to je valjda bitna stavka. Expendables 2 ima nešto bolju akciju i dobrog negativca, ali pada (još više) na lošem humoru, užasnim replikama i samoreferentnim a u suštini praznim likovima.

* kao veliki fan Edgara Wrighta film mi je odličan, vizuelno maestralan kao i svaki njegov film, a kažem to iako sam ujedno i fan stripa (u kome su neke stvari, poput dvoje glavnih junaka, realno bolje)

Quote from: Джон Рейнольдс on 17-02-2014, 01:34:21
Такав би циклус захтевао припреме, бар пола године - годину унапред, а при томе би био неоправдано скуп. Рецимо, Downhill Racer је Paramount, Slap Shot је Universal, Cool Runnings је Buena Vista. Наравно, ово сад ја причам напамет а да немам конкретне спискове пред собом и будем 100% сигуран да су у њиховој понуди, а нису код неког индепендента, што би значило да конкретан наслов прво треба ујурити.

U svakom slučaju, znalo se pre više od deset godina da će 2014. biti Zimska olimpijada. Nema opravdanja, takav besprekoran kadar kao što si ti mora uvek biti spreman za sve eventualnosti. U svakom slučaju, nemoj zakazati za Svetsko prvenstvo u fudbalu ovog leta. Konačno, obezbeđivanje takvog paketa filmova bi na duže staze donosilo korist jer bi se praktično mogli reprizirati svake četiri godine. Inače, mogao si se fokusirati na Disney recimo i preko njih bi imao MIGHTY DUCKS, COOL RUNNINGS i mrski ali relevantni MIRACLE.

A što se fudbala tiče, tu bar možeš program bazirati na filmovima van -SAD a ima stvarno jako zanimljivih uglova...

Mehmete, istorija je pokazala da je moje okretanje kućama Sweetheart Video i Girlfriend Films bilo opravdano. BLUE IS THE WARMEST COLOR je posvedočio da je njihov uvid u aktivnosti LGBT zajednice bio autentičan!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ja samo da te podržim u pravednim naporima da pružiš podršku našim lezbijskim sestrama i da dodam da kao neko kome se Expendables dopao a koga je strip Scott Pilgrim nervirao, moram da kažem da je Wright svakako snimio bolji film od Stallonea.

Berlin Film Review: 'The Kidnapping of Michel Houellebecq'

   
February 11, 2014 | 09:40AM PT
France's most controversial writer makes spirited fun of himself in Guillaume Nicloux's briskly enjoyable reality comedy.
Chief Film Critic
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm   

French thriller director Guillaume Nicloux ("The Stone Council") shows an uncharacteristically lighter side in "The Kidnapping of Michel Houellebecq," a slight, slyly amusing farce that could be described as a French intellectual's equivalent of Michael Winterbottom's "Trip" movies, by way of Michael Bay's "Pain & Gain." Destined to be of greatest interest at home, where its subject remains a hotly debated enfant terrible (even after moving to Spain), this genuine curio gets surprising mileage from Houellebecq's deft, self-effacing performance at the center of a lively comic ensemble. Offshore, Francophone fests and big-city arthouses seem the likeliest venues.

Nicloux, who's also credited with the loosely structured screenplay, takes his inspiration from a real episode of Houellebecq-centric media hysteria that occurred when the celebrated, controversial author failed to show for several appearances on a 2011 book tour, prompting a series of "Where Is Michel Houellebecq?" editorials, and at least one theory that he might have been kidnapped by Al-Qaeda. (He eventually resurfaced, with no mention of foul play.) That's enough for Nicloux to imagine that Houellebecq might indeed have been abducted, not by Arab terrorists but rather by a trio of bumbling amateurs who include bodybuilder Maxime (real bodybuilder Maxime Lefrancois) and professional MMA fighter Mathieu (real MMA fighter Mathieu Nicourt).

The pic opens with a series of leisurely scenes in which we see Houellebecq going about his daily life, reading, writing poetry, picking up groceries from an attractive black woman who seems as though she might be a current or past flame. At the same time, Nicloux introduces the eventual kidnappers, who follow the oblivious Houellebecq back to his high-rise apartment and, making no effort to disguise themselves, force him into a large metallic box (with holes drilled for ventilation) and carry him out in broad daylight.

They hole up in a small house somewhere in the deep Paris suburbs belonging to the parents of Luc (Luc Schwarz), the nominal ringleader here, though he himself is merely the emissary of some larger, unspecified criminal entity. These being French kidnappers, they offer Houellebecq cigarettes and wine, at one point even expressing concern that he drinks too much, and otherwise make him as comfortable as possible for someone who's chained to a bed. There's some talk of a ransom, but Nicloux remains purposefully vague on details, allowing for the speculation that anyone — maybe even Houellebecq himself — could be behind the affair.

Mostly, the film turns on the curious chemistry between Houellebecq and his captors, who insist on engaging the writer in intellectual debate, despite their obvious disadvantages in this realm, querying him about Auschwitz, the Armenian genocide, his 1991 H.P. Lovecraft biography, and the "rules" governing Alexandrine poetry. (Sensitive brute Mathieu, it turns out, is a budding poet.)

None of this would work nearly so well were Houellebecq not such a hoot playing himself — or at least a shambling, sad-sack version of himself, at once bolstering and gently skewering his self-perpetuated image of the author as misanthropic recluse. (More than one critic in Berlin likened Houellebecq's screen persona to that of a Gallic Larry David.) In what is effectively a one-joke movie, the joke is a good one, and Nicloux (making a real rebound from his ponderous 2013 adaptation of Diderot's "The Nun") manages to keep the comic energy high for almost the entire 90-minute running time.

Production values are suitably scrappy, with d.p. Christophe Offenstein's digital lensing done no favors by being blown up to CinemaScope proportions.
Berlin Film Review: 'The Kidnapping of Michel Houellebecq'

Reviewed at Berlin Film Festival (Forum), Feb. 7, 2014. Running time: 92 MIN. Original title: "L'enlevement de Michel Houellebecq"
Production

(France) An Arte France presentation of a Les Films du Worso/Chic Films production with the participation of Centre National de la Cinematographie et de l'Image Animee. (International sales: Le Pacte, Paris.)
Crew

Directed, written by Guillaume Nicloux. Camera (color, HD, widescreen), Christophe Offenstein; editor, Guy Lecorne; costume designer, Anais Romand; sound, Olivier Do-Huu, Fanny Weinzaepflen; line producer, Laziz Belkai; assistant director, Jules Cesar Brechet.
With

Michel Houellebecq, Luc Schwarz, Mathieu Nicourt, Maxime Lefrancois, Francoise Lebrun.

Na svu sreću produkcijske kuće Sweetheart Video i Girlfriend Films su me pripremile za "otkrovenje" koje je većini publike doneo film LA VIE DE ADELE - CHAPTRES 1 ET 2 odnosno BLUE IS THE WARMEST COLOR Abdellatif Kechichea. Reč je o adaptaciji grafičke novele Julie Maroh, i dobitniku kanske Zlatne palme koji me je obradovao na više nivoa.

Ti nivoi nisu vezani za ono što već rade Nica Noelle i njene saradnice. Štaviše, čini mi se da je trajanje celog filma od tri sata, pa samim tim i trajanje vrlo detaljnih scena seksa jedini "eksces" kojim je ovaj film otišao u nešto što je sporno. Kad kažem sporno, ne mislim da su one same po sebi sporne ali strukturalno gledano u jednom trenutku one postanu same sebi svrha i osim informacije da su se junakinje "uzele" uzduž i popreko ne nude nam ništa novo u pogledu razvoja likova i priče. Iako je reč o kanskom pobedniku, LA VIE DE ADELE itekako upravo vodi računa o uverljivosti likova, sposobnosti publike da se sa njima identifikuje, ritmu i sve u svemu ovo je jedan vrlo konvencionalno postavljen savremeni film koji ponajviše u svom postupku duguje rediteljima kao što je Jacques Audiard.

Dakle, postupak je u osnovi klasicistički a samo su neka od površinskih formalnih rešenja moderna, i to me je obradovalo jer ovde imamo posla sa jednim značajnim ljubavnim filmom koji govori o odnosima među likovima, koji ima emociju i ne beži od poređenja sa drugim filmovima koji mu prethode.

Dakle ADELE ima scenario, ima dijaloge koji pokušavaju da budu blago artificijelni ali uverljivi, ima profesionalne glumce koji adekvatnim sredstvima grade likove, ima montažu koja vodi računa da se kroz dužine očuva atmosfera ali da se kroz skraćenja pojačava tempo. Sve je u pogledu pripovedanja osvežavajuće konzervativno što danas u okvirima art house i festivalskog filma predstavlja pravu hrabrost.

Drastičnost trajanja je vezana za megalopatiju već prilično uglednog Kechichea koji je naprosto spakovao dve priče o jednoj junakinji u jedan tročasovni film. Te priče imaju veze jedna sa drugom i dobro je da su plasirane zajedno. Ipak, da je bio pritisnut komercijalnim ograničenjima verovatno bi morao da se liši jedne od njih.

Prva priča govori o tome kako glavna junakinja Adele shvata da je potreba za ljubavlju vodi prema ženama, njenom pokušaju da to prevaziđe sa mladićem a potom da prevaziđe svoje inhibicije i pokuša da bude sa osobom koja joj se dopala.

Ovaj origin story jedne lezbejke je solidan ali manje zanimljiv deo ovog filma.

Mnogo zanimljiviji je drugi deo koji se bavi novim okolnostima u zapadnom društvu koje čine ovaj film novom generacijom prikaza LGBT miljea iako ovo definitvno nije nikakav queer film. Naime, kada junakinja ulazi u vezu sa ženom suočava se sa time da ni u LGBT miljeu ljubav zapravo nije slobodna. Odnosno da se ona, za razliku od svoje partnerke vezala za jednu osobu a ne za lifestyle.

I čini mi se da je to pored samog emotivnog iskustva i briljantne realizacije, ključni stub ovog filma.

Dakle, u društvu sa oslobođenom LGBT scenom, ljubav nije ništa slobodnija nego u njegovim konzervativnim delovima. Oba pola ideološkog spektra nose svoje konvencije i u jednom trenutku, glavna junakinja ostaje na ničijoj zemlji jer se vezala za osobu a ne za lifestyle.

U tom pogledu, LA VIE DE ADELE dosta logično i nije naišao na simpatije LGBT miljea, koji ga je doduše ismejao zbog eksploatacijskog odnosa prema seksu. Koliko god imali pravo na tu reakciju, smatram da je suština otpora upravo u ovoj kritici LGBT scene koja je izborila prava a onda počela da nameće svoje norme.

Kechiche je snimio značajan film a imao je sreće da je bio i efektan, pa je privukao pažnju. Međutim, mislim da je uspeh ovog filma ne samo zaslužen već i važan jer u ovom svetu festivalskog filma pobednici diktiraju trendove a Kechiche je u svom filmu upravo reafirmisao one vrednosti koje su počele da nestaju iz recentnih festivalskih pobednika, a to su ubedljivost, dramaturgija i opšta pripovedačka artikulacija.

* * * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 17-02-2014, 21:32:24


Dakle, u društvu sa oslobođenom LGBT scenom, ljubav nije ništa slobodnija nego u njegovim konzervativnim delovima. Oba pola ideološkog spektra nose svoje konvencije i u jednom trenutku, glavna junakinja ostaje na ničijoj zemlji jer se vezala za osobu a ne za lifestyle.

Ovo actually zvuči dosta dobro promišljeno. Ta distinkcija između lifestylea (pa i scene) i individualnog interesovanja se često ne promišlja dovoljno ni sa jedne strane granice.

Zato je ovaj film značajan, mada kako čujem, mnogi su već svesni problema...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Skoro mi dođe da ga gledam. 

iskreno, ja sam mislio da si ga ti prvi gledao, doduše, ne glumi Sifredi, al opet...

a koliko mogu da zaključim iz Kripovog rivjua, ovaj film je muški i u teorijskom, ne samo estetskom smislu

Dokle god se u njemu rabi male gaze, dotle ću ga ja sa radošću gledati.

Evo ga prvi tizer za Guardians of the Galaxy. Naravno da tizere ne treba uzimati preozbiljno, bat fak it, lepo ovo izgleda. Dobar Draks, Dobar Grut... čudi me da nema Rokija malenoga...


Marvel's Guardians of the Galaxy 15 Second Trailer Teaser

Ovaj tizer je kao seks sa Sagitašem, prođe munjevito i zanimljiv je samo malom broju geekova.

Ali da, lepo izgleda...

I svakako valja dodati da posle njega osećaš određenu dozu krivice.


No, s obzirom da su Guardians of the Galaxy u suštini marginalan serijal koji je bio kratko vreme popularan pre par godina jer su ga Dan Abnett i Andy Lanning razbijali, i da je aktuelni Bendisov rad na istom u poređenju sa njim nezanimljiv, mislim da je od Marvela stvarno classy što DNA-ov serijal koristi za osnovu filma koji bi, ako se lepo uradi mogao da bude Marvelov Star Wars. A pošto Dizni već ima pravi Star Wars, ovo onda može da bude kul verzija Star Wars. Draxx the Destroyer je lik koga bi svaka kosmička saga poželela a Peter File, Starlord je Han Solo nadjeven spajdermenovskim kompleksom neadekvatnosti. Potentno je to i pre nego što se dohvatimo Rakuna sa pištoljima i drveta koje govori (doduše samo tri reči, ali kapiram da ih Vin Dizel svaki put izgovara sa drugačijom intonacijom).

Ne znam kada je poslednji put John Reynolds pustio suzu gledajući film, ali mislim da sam našao naslov koji će rasplakati ovog junaka.

Jedini način da se čovek pročisti posle gledanja tri sata BLUE IS THE WARMEST COLOR jeste da pogleda dva i po sata filma TYMAH Artema Aleksenjka i Ivana Šurkoveckog. Reč je zapravo o dvoipočasovnom filmu izmontiranom iz televizijske mini-serije što se po samom kvalitetu filma inače ne oseća jer su režija, gluma i dizajn apsolutno na bioskopskom nivou. 

Jako je teško definisati šta je TYMAH ali rečju, to je film koji je VOJNA AKADEMIJA trebalo da bude da su je realizovali ljudi kojima funkcionišu mozak i testisi. Međutim, ako uđemo u konkretniji opis, ovo je film koji meša premise nečega što bi bila VOJNA AKADEMIJA i FINAL COUNTDOWN Dona Taylora, fanovima VHSa poznatog kao ODBROJAVANJE NA NIMICU.

Zašto uzimam VOJNU AKADEMIJU a ne HEARTBREAK RIDGE ili neki drugi film o pešadijskoj obuci kao referencu? Pre svega zato što TYMAH donosi odnos prema vojsci koji je nama bliži. Film je militaristički ali smešta vojsku u istorijski kontekst, daje joj odbrambenu ulogu ne uvodi je u vanvremenske okvire profesionalizma, kao recimo Clint Eastwood.

Priča je jednostavna. Grupa vojnika savremene ruske vojske zaluta u maglovitu šumu i naiđe na selo koje su naizgled okupirali Nemci iz Drugog svetskog rata. Radosni, misleći da su to statisti iz nekog ratnog filma prilaze selu. Ali kada "Švabe iz dotiranog filma" zapucaju bojevom municijom, junaci shvataju da su zapravo nekako dospeli u sred Otadžbinskog rata.

I tada se suočavaju sa potpunim paklom onoga kako je rat izgledao na teritoriji SSSRa, dakle strašne borbe, strašna represija okupatora, požrtvovana borba partizana i jedan detalj koji bi mogao promeniti istoriju - iako nemaju bojeve metke (device koji znamo iz SOUTHERN COMFORT) oni imaju "kalašnjikove" (ali AK-74 koji je 5,54mm ne 7,62) i oni bi, ako padnu Nemcima u ruke mogli promeniti tok rata.

Film počinje kao relativno lenji crowdpleaser o razbarušenim vojnicima koji hvataju krivine ali se potom pretvara u prilično košmarnu akciju sa enormnim body countom u kome naravno momci moraju da primene sve što su naučili u obuci i shvataju zašto je vojska važna. Kad je reč o body countu, prilično me je iznenadio pošto mi ovo na početku opšte nije delovalo kao film u kome će se mnogo ginuti, naročito ne da će ginuti glavni junaci.

U formalnom pogledu, za razliku od STALJINGRADA koji pokušava da se izrazi na bezmalo zacksnyderovski način, TYMAH je umnogome old school, sa strukturom pripovedanja, pre svega osnovnom temom hronomocije koja je postavljena gotovo kao u sovjetskom filmu. Meni taj retro-šmek uvođenja osnovne premise nije smetao, naročito jer junaci postave većinu očekivanih pitanja o svojoj situaciji i ponašaju se relativno "inteligentno" spram svog osnovnog problema.

Koliko vidim po informacijama dostupnim na internetu, serija TYMAH nije bitno duža od filma, štaviše možda razliku u dužini čine špice i rekapitulacije po epizodama. No, sasvim sigurno, ovo mora biti izvanredna, recimo četvorodelna mini-serija.

Premijera 2010. godine sugeriše da je TUMAN napravljen u povodu 65. godišnjice Otadžbinskog rata. Premijera ovog ostvarenja sa budžetom od tri miliona dolara održana je 9. maja i verujem da je reč o naručenom projektu. Srećom, Aleksenjko i Šurkovecki su se snašli kao da im je lični, autorski, projekat.

* * * / * * * * 

Еј бре, па наручио сам лиценцу за "Маглу" и 90% је да ћу је добити у проширеној верзији (мини серија)!

А плакао сам, сећам се, на пројекцији "Мачака из високог друштва", с тим да се не сећам шта ме је тачно растужило.

Edit: Сад сам нашао тај мејл, чекам потврду за "Маглу", 8х52 минута. А узео сам (то је потврђено) проширену верзију "Лењинграда" 4х52 минута. Дакле, хардкор.

Узгред буди речено, примећујем у неким новијим руским филмовима тенденцију рециклажа, те као што "Магла" има више него одјеке Sengoku jeitai са Сонијем Чибом (и тупавог римејка о коме сам давно овде писао), тако постоји и скоро до апсурда доведен римејк Commando (да, са Шварцијем) под именом День Д (та два филма ћу покушати да прикажем као дабл-бил, "Командоса" од данас имам али је нашем дистрибутеру ладно исцурео Дан Д). Римејк је урађен скоро сцену-по-сцену, нешто као Ван Сантов "Психо", с тим да показује самосвесност спрдњом на самога себе, те као пројекат добија за нијансу већи значај од простог куриозитета.

С тим у вези занимљив је и На Игре, такође постоји у две верзије, као мини серија и дводелни филм. То би, Крипе, могао да погледаш јер има суштински 80ѕ вајб, с тим да је реч о модерним гејмерима, користи се модерни сленг, итд.

Као старом милитари-тајпу препоручио бих ти и 72 метра, а кад си већ ту можеш погледати и Господа офицеры: Спасти императора.

Ja sam na netu našao četvorodelnu neku varijantu. E sad ne znam da li je osam epizoda MAGLE ovaj jedan storyline ili dva?


Sent from my iPhone using Tapatalk

Johne, kad smo već kod akvizicija, danas sam skinuo dvodelnu Kounenovu seriju po Grangeovom romanu. Javljam kakva je...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: crippled_avenger on 19-02-2014, 02:09:55
Ja sam na netu našao četvorodelnu neku varijantu. E sad ne znam da li je osam epizoda MAGLE ovaj jedan storyline ili dva?

Два. Други део је снимљен 2012:

http://www.kinopoisk.ru/film/630065/

   
"Večiti vođa" Kim - diktator i pisac dečjih knjiga
Izvor: Tanjug

Dinastiju Kim, koja već decenijama vlada Severnom Korejom, svet zna kao liniju autokratskih lidera - od Kim Il Sunga, preko njegovog sina Kim Džong Ila do unuka, aktuelnog vladara Kim Džong Una.
Foto: Beta/AP
Foto: Beta/AP

Retki su oni koji znaju da su i otac i deda aktuelnog lidera u svojoj zemlji poznati i kao autori priča za decu. Doduše, priča koje uvek imaju političku poruku.

Kako piše BBC, Kim Džong Il, obožavani lider koji je umro 2011. godine, objavio je priču "Dečaci uništavaju bandite", u kojoj "reakcionarni banditi" upadaju u selo, napadaju i pljačkaju seljake koji neguju tradicionalne vrednosti severnokorejske revolucije. Heroji te priče su hrabri dečaci koji se ujedine i usprotive banditima - da bi ih na kraju "sredili".

Kristofer Ričardson, koji proučava dečju literaturu Severne Koreje na Univerzitetu u Sidneju, kaže da je ta priča "naročito nasilna".

Uprkos političkoj poruci, Ričardson kaže za BBC da bi ipak bilo pogrešno označiti pripovetke korejskih lidera kao propagandu, jer su često "veoma zabavne za čitanje". On veruje da deca koja ih čitaju "nisu čak ni svesna ideološkog sadržaja".

"Kad biste napravili crtani film po knjizi 'Dečaci uništavaju bandite' i pokazali ga grupi zapadnjačkih šestogodišnjaka, osmogodišnjaka - 'poludeli' bi za njim. Dopao bi im se jer je reč o nekoj vrsti blesavog i besmislenog nasilja, koje dečaci širom sveta vole", primećuje.

Zlikovci u pričama nekad su banditi, nekad samoživi zemljoposednici koji ne haju za opšte dobro, vrednosti revolucije i zvaničnu državnu "džuče" ideologiju. "Džuče" ideologiju promovisao je Kim Il Sung, a glavna ideja je da je čovek gospodar svega i da on ima moć i odgovornost da revolucija uspe. Spoljnopolitčki, ideja se zasniva na oslanjanju na sopstvene snage i na nezavisnosti od stranih sila.

Mnoge dečje priče zato su i antiameričke. "Leptir i petao" je pripovetka Kim Il Sunga o kojoj zločesti pevac - simbol Sjedinjenih Država - pokušava da uništi idiličnu baštu i maltretira druge životinje, dok mu se ne suprotstavi hrabri mladi leptir - simbol Severne Koreje... pa svi žive srećno i dugovečno.

Strani osvajači glavni su zlikovci i u drugim Kim Il Sungovim pričama, pa se u knjizi "Konj sa krilima" veliki vođa seća vremena kad su zemlji pretili japanski osvajači i ismeva samuraje neprijatnim opisima i ilustracijama.

Glavni lik je dečak-anđeo koji dolazi u pomoć jašući letećeg konja, a spreman je da žrtvuje sopstveni život da bi spasao selo.
Foto: Beta/AP
Foto: Beta/AP

Ričardson je, međutim, skeptičan i pita se da li su zaista lideri Severne Koreje pisali priče, ili je to činio neko u njihovo ime. No, to verovatno nikad nećemo saznati.

Li Hajeon Sio, koja je odrasla u Severnoj Koreji, ali je emigrirala kad je imala 17 godina, odlično se seća knjiga iz svog detinjstva. Seća se priča o herojskoj borbi Kim Il Sunga protiv Japanaca, kao i "smešnih priča kako je Kim Džon Il, kad je imao pet godina, pucao i ubio neprijatelja".

"Naravno da je nemoguće, ali mi smo kao deca jednostavno u to verovali, jer oni za nas nisu bili ljudska bića, već više kao bogovi", kaže Li za BBC. U Severnoj Koreji učila je i da su Amerikanci kolonizovali Južnu Koreju, da je narod iz te zemlje "na kolenima", da ne mogu sebi da obezbede ni školovanje, ni zdravstvenu zaštitu...

Kad je bila veoma mala, Li je čitala neke strane slikovnice, poput "Pepeljuge", ali dok je odrastala - seća se - saznala je da su neke knjige zabranjene, između ostalih Lenjin i Marks, dok je Severna Koreja razmatrala alternativni pristup komunizmu.

Aktuelni lider, Kim Džong Un, nije zasad napisao nijednu dečju knjigu, ali je očigledno svestan potrebe da decu i tinejdžere "vaspita" kao lojalne građane države koju je stvorio njegov deda - pa je uložio u izgradnju vodenog parka i bioskopa.

Poneki zapadnjački uticaj ipak se probije u Severnu Koreju. Tako je državna televizija prikazala popularni dečji dugometražni crtani film "Madagaskar", a pre dve godine na koncertu Moranbong benda - muzičke grupe koju čine devojke koje je okupio lično Kim - kao plesači su nastupali čak i Diznijevi junaci.

Po rečima Ričardsona, odluka da se strana kultura ne baca u "karantin" jeste bila revolucionarna, ali i kratkog veka. Pjongjang je, ističe, "veoma paranoičan" kad je reč o "korozivnom dejstvu inostrane dečje kulture" i nada se da će ljudi biti zadovoljni i sa "sasvim malo ukusa Zapada".

Nisu vođe Severne Koreje jedini svetski lideri koji su pisali za decu. Dečje knjige objavili su i američki predsednici Džimi Karter (The Little Baby Snoogle-Fleejer), Barak Obama (Of Thee I Sing: A Letter to My Daughters) i australijski premijer Kevin Rad (Jasper and Abby and the Great Australia Day Kerfuffle).

Kad smo već kod vođe, Ujedinjene Nacije su ga u nikad oštrijem tonu optužile za zločine protiv čovečnosti uporedive sa režimima Pola Pota i Adolfa Hitlera. Ovde ima izveštaj, snimci, intervjui itd:


http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/CoIDPRK/Pages/ReportoftheCommissionofInquiryDPRK.aspx



Kina, pak, reaguje tvrdeći da su optužbe preterane:



Beijing blasts UN report on North Korea

Quote
Beijing is ready to block recommendations from a United Nations warning Kim Jong-un on his regime's human rights abuses
China rejected what it said was "unreasonable criticism" of Beijing in a new U.N. report on human rights abuses in North Korea, but it would not be drawn on whether it would veto any proceedings in the Security Council to bring Pyongyang to book.   North Korean security chiefs and possibly even Kim Jong Un, the leader of the country, should face international justice for ordering systematic torture, starvation and killings comparable to Nazi-era atrocities, UN investigators said.   The unprecedented public rebuke and warning to a head of state by a UN inquiry is likely to further antagonise Kim and complicate efforts to persuade him to rein in his isolated country's nuclear weapons programme and belligerent confrontations with South Korea and the West.   Kim has been warned that he could face prosecution for crimes against humanity after a United Nations inquiry accused him of some of the worst human rights abuses since the Second World War.   In some of the harshest criticism ever unleashed by the international community against the Pyongyang regime, a UN panel branded it "a shock to the conscience of humanity".



Michael Kirby, a retired Australian judge who has spent nearly a year taking testimony from victims of the regime, said much of it reminded him of atrocities perpetrated by Nazi Germany and Pol Pot's Cambodia.
Yesterday his team published a 374-page report detailing allegations of murder, torture, rape, abductions, enslavement, and starvation, describing North Korea as a dictatorship "that does not have any parallel in the contemporary world".



In a bid to put pressure on Kim Jong-un, 31, Mr Kirby has taken the unusual step of writing to the North Korean leader to warn him that both he and hundreds of his henchmen could one day face prosecution.
"We told him that we would find evidence of crimes against humanity on the part of officials in North Korea," Mr Kirby said. "We indicated that he should be aware of this, and of the crime of aiding and abetting crimes against humanity, even if he is not himself involved, and that he himself may be responsible and face prosecution."
The commission of inquiry was set up last March by the UN Human Rights Council in Geneva to "investigate the systematic, widespread and grave violations of human rights in the Democratic People's Republic of Korea".
It came after a decade of near fruitless efforts by UN human rights workers to establish a dialogue with Pyongyang, which denounced the inquiry panel members as "human scum" and refused to allow them entry to the country.



Instead, the panel took testimony from more than 80 former North Koreans now living abroad, including ex-prison guards, who give evidence in public hearings in London, Tokyo, Washington and Seoul. Among them was Shin Dong-hyuk, whose tale of his life and escape from a prison camp is now the best-selling book Escape from Camp 14. Some 240 others also gave evidence in secret, while evidence about secret concentration camps was backed up by satellite photography.
Mr Kirby acknowledged the practical and diplomatic difficulties of a prosecution against Kim Jong-un, whose regime has nuclear weapons and who also enjoys political backing from China.
But he said his intentions were partly to "galvanise" the wider world, and to prevent foreign leaders ever claiming ignorance of the scale of the abuses, as some did after the discovery of Nazi concentration camps at the end of the Second World War.
Some of reports from North Korea's prison camps, which hold around 100,000 people, bore "striking" likenesses to the horrors of Germany's Third Reich, Mr Kirby told a news conference in Geneva.
He cited grisly accounts of inmates being starved to death and then being disposed of in pots, burned and buried by other prisoners. "It was the duty of other prisoners in the camps to dispose of them," he said.
He added: "At the end of the Second World War, so many people said if only we had know the wrongs that were done. Now the international community does know."
Mr Kirby said that Kim Jong-un, who was partly educated in Switzerland and appeared more westernised than his father, Kim Jong-il, who died in 2011 - but he had dashed all hopes that he might steer North Korea towards reform since he took over as its leader.
"There was a lot of hope that things would change," he said. "He was educated in the West, he loved his i-Phones and sports and modern entertainment. There was a lot of hope things would change. That is ashes in our mouth now."
The UN panel has warned China's government that it might be "aiding and abetting crimes against humanity" by sending migrants and defectors back to North Korea to face torture and execution. It said that Beijing had in some cases forwarded to Pyongyang "information about the contacts and conduct" of North Korean nationals, despite knowing that they would almost certainly face torture if repatriated.
China has hinted that it will use its UN security council veto to prevent the International Criminal Court indicting Kim Jong-un. However, a separate ad hoc tribunal could be convened.
While Kim Jong-un might not have explicitly sanctioned every crime committed by Pyongyang's enforcers, the absolute power that he wielded meant he bore ultimate blame, Mr Kirby added.
"If you have the power to stop it happening, you have to bear a degree of responsibility," he said, adding that "hundreds" of other senior officials - whose names were known to the investigators - were probably also culpable.

добро су и прошли, с обзиром ко је писао извештај

Michael Donald Kirby (Australia)
Marzuki Darusman (Indonesia)
Sonja Biserko (Serbia)

Za Sonju znamo koliko je istinoljubiva. Dakle, jasna nam je i pouzdanost izveštaja.

tako su i nas bombardovali zbog izvještaja neke Šveđanke

After a final rewrite to the script and a long casting process, Fox looks to have assembled the team for its "Fantastic Four" reboot.

Miles Teller, Kate Mara and Jamie Bell will join Michael B. Jordan in the latest installment in the comicbook franchise.

Mara recently closed a deal to play play Sue Storm/The Invisible Woman. While no offer is out yet, Bell is expected to be tapped to play Ben Grimm/The Thing. Teller has an offer to play Reid Richards/Mr. Fantastic, but deal points are a little further away from being completed.

Teller and Mara have been on Fox's radar since they were expected to test in November — events that were pushed when Simon Kinberg came on for the last polish on the script.

Bell came into the mix after Fox resumed screen tests.

Jordan has been attached for some time to play Johnny Storm/The Human Torch.

Based on the comic "The Ultimate Fantastic Four," the contemporary update will focus on the characters as young men and women. Josh Trank will helm the pic with Kinberg, Matthew Vaughn and Gregory Goodman serving as producers.

With its four leads on board, Fox will now try to find its villain and hopes to test a handful of actors in the coming weeks.

"The Fantastic Four" is slated to bow June 19, 2015.

Teller is repped by CAA, Mara and Bell are repped by UTA and Jordan is repped by WME.

Quote from: Trokrilni on 20-02-2014, 11:21:07
tako su i nas bombardovali zbog izvještaja neke Šveđanke

Zbog izveštaja finske doktorke Helene Rante u kome nije moglo da se utvrdi da li su žrtve iz Račka prethodno rukovale vatrenim oružjem.

u ovom slučaju i crtaći su dokaz!

ovaj ne znam ni šta bi trebalo da predstavlja

http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png

Pogledao sam L'AMOUR DURE TROIS ANS rediteljski debi književnika Fredericka Beigbedera. Kada je Houellebecq doživeo fijasko sa svojim rediteljskim prvencem, Beigbeder se uplašio i umalo odustao od svoje režije. Međutim, na kraju je ipak snimio film i uprkos tome što je daleko slabiji pisac od Houellebecqa, rekao bih da je do sada mnogo bolje profilisao svoje ekranizacije. Prvo, Kounenova ekranizacija njegovog romana 99 FRANCS je bolja od svake ekranizacije Houellebecqovih i njegova prva režija je takođe bolja.

Roman po kome je ovaj film snimljen spada među Beigbederova slabija dela i karakteriše ga epizodična, dotovo dnevnička struktura, sporadično liči na kolekciju kolumni. Međutim, film koji je nastao iz romana ima dosta solidnu strukturu. Jednostavna ljubavna priča je u centru, a žanr je romantična komedija, doduše woodyallenovskog tipa jer glavni junak često izlazi iz same scene i nudi opservacije, delom probijajući četvrti zid, delom intelektualizujući unutar dramske scene.

Beigbederova režija je u vizuelnom pogledu zapanjujuće sigurna. Naravno, sigurno je imao saradnike koji su mu pomogli da artikuliše svoju ideju, međutim čini mi se da je upravo zbog Houellebecqovog fijaska stavio naročit akcenat na vizuelnu ekspresiju tako da se za L'AMOUR DURE TROIS ANS može reći da izgleda kao Woody Allen na steroidima. Iako, u vizuelnom pogledu ne dostiže "ludilo" Kounenovog 99 FRANCS, mislim da je svakako na tom tragu.

Beigbeder je uvek insistirao na tome da su protagonisti njegovih romana piščev alter-ego. U 99 FRANCS Kounen to rešava u jednom sjajnom detalju, dočim sam Beigbeder pronalazi glumca koji liči na njega - Gaspard Proust ima vrlo slične crte lica a sam Beigbeder ima cameo slično filmu 99 FRANCS.

Poređenja sa Kounenovim filmom su neumitna, ne samo jer se radi o uspešnoj ekrtanizaciji već i zato što Beigbederovi romani imaju "uniformni" stil pa je logično da i filmovi nastali po njima imaju određene sličnosti, naročito kada je uspostavljena određena uspešna formula.

I zbilja, 99 FRANCS i L'AMOUR DURE TROIS ANS imaju nešto zajedničko, pre svega u pogledu vizuelne ekspresije s tim što je 99 FRANCS daleko radikalniji, a L'AMOUR na određeni način čak deluje i kao pokušaj da se Beigbeder umekša i plasira sentimentalnijoj publici.

U svakom slučaju, strah od Houllebecqove sudbine pokrenuo je Beigbedera da snimi zanimljiv film i jedan od bolje režiranih radova koje potpisuju književnici, ako ne računamo fenomen vrlo ozbiljne rediteljske karijere Michaela Crichtona.

Ono što se na kraju javlja kao ključni problem filma jeste zapravo nešto što potiče iz romana, iako postoji zaplet koji pomaže da se scene i autorove teze nanižu, i uprkos tome što taj zaplet ima sve potrebne elemente, oseća se da je priča u ovom filmu ipak prevashodno samo u funkciji mehanike, i da su njegovi glavni aduti u dijalozima/monolozima/stavovima glavnog junaka. Kada bude prevazišao taj problem svoje proze na ekranu, Beigbeder će moći da se poredi sa Crichtonom.

* * * / * * * *

Quote from: Trokrilni on 20-02-2014, 11:45:37
u ovom slučaju i crtaći su dokaz!

ovaj ne znam ni šta bi trebalo da predstavlja

http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png

rade čučnjeve?