ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Da, Politika je imala intervju sa autorom u Petak. Evo ga:
Сарајевски атентат у режији Беча

Quote

Милионима гледалаца у Аустрији и Немачкој биће приказан ТВ филм ,,Атентат, Сарајево 1914" у коме се не криви Србија за припрему и почетак рата, већ Аустроугарска

naravno, kolumna je prilično slobodna tema, i treba da je pišu ljudi iz različitih oblasti, ali u načelu najbolji kolumnisti su istovremeno bili i novinari (Tijanić, Tirnanić...), ipak im je to primarni posao

ali htio sam da naglasim da bi i Kim Džong Il imao neki koncept propustljivosti, ono tipa Kubrik ili Mihić nisu diplomci, ili griješim?

dakle, neka vrsta propustljivosti između profesija bi trebala da postoji, ali da budu određeni neki kriterijumi koji nisu striktno vezani za formalni dokument poput diplome? Ali to ja sad samo komplikujem, načelno se svakako slažem

smorio bih i sa jednim komentarom u vezi javnog života, imajući u vidu rasulo institucija civilnog društva, na čije ruševine naleću NGO lešinari, nisam siguran da bi prosta rehabilitacija tih institucija pomogla, to je nekako defanzivna strategija. Druga opcija koja se spominje je davanje na značaju društvenim pokretima, kojih u Srbiji realno i nema, nego sestre Kovač govore o pravima životinja a Stojanović je gej aktivista, i to je kao civilno društvo. Da li je npr radnički pokret (kojeg naravno nema) važniji od ministarstva kulture (kojeg naravno ima) u ovom slučaju, to bi bilo moje pitanje.

Propustljivost između profesija mora da postoji ali ovde govorimo o nečemu drugom. Dakle, govorimo o Asocijaciji, ne o nekakvom isključivom kriterijumu diplome. Naime, ako bismo uzeli da standardizujemo po tome ko ima diplomu FDU ispostavilo bi se da Kusturica, Marković, Karanović i Paskaljević nisu reditelji jer nisu završili FDU već FAMU. Dakle, nije diploma jedne škole znak da je neko reditelj, ali mislim da se vrlo lako može uspostaviti kriterijum da u Asocijaciju mogu ući oni koji se se za to školovali i oni koji su to, pod određenim kriterijumima, radili. Dakle, mislim da je Asocijacija sasvim realno rešenje, da ne mora biti diskriminišuća prema ljudima koji nisu stekli formalno školovanje, ali da isto tako može da spreči dosadašnju praksu da kabloman koji je nekoliko meseci posmatrao kako se snima emisija postane reditelj jer hoće da radi za manje pare nego šofer koji je do juče režirao.

Naša kienmatografija jako puno duguje ljudima koji nisu školovani reditelji. Pravniku Žilniku, slikaru Popoviću, primenjašu Aleksi Gajiću itd. I mislim da se to kroz ideju asocijacije ne bi osporilo. Međutim, stvar je u tome da se kroz sindikat na neki način obustavi obezvređivanje profesije jer danas je teže biti na tržištu rada kao reditelj nego kao vozač sa B kategorijom zato što vozila B kategorije mogu da voze samo oni sa dozvolom, a da režira "može svako".

Гледао сам пре десетак дана "Атентат" АКА "Сарајево". Речено ми је да је у питању радна верзија филма, што може да значи било шта те нисам сигуран да ли је постпродукција била потпуно завршена за ово што сам видео, али поред тог другачијег погледа на ствари имао сам утисак да гледам веома дугу драмску реконструкцију у оквиру неког документарца. Тим више што је много тога испричано у форми дијалога током саслушавања, састанака, итд.

Ипак, било како било, уз Би-Би-Сијеву мини-серију "37 дана", гласао бих да то иде на ТВ. Постоје извесне зачкољице које коче приказивање Булајићевог "Сарајевског атентата", па и "Марша на Дрину", ал јбг.

Pogledao sam THE PHYSICIAN Philippa Stoelzla, nemačku ekranizaciju bestselera Noah Gordona, američkog pisca čiji je rad ipak imao najveći odjek u Nemačkoj i Španiji. Film je snimljen na engleskom za budžet od 20 miliona eura a biće eksploatisan i u formi televizijske mini-serije. Zaradio je oko 56 miliona dolara širom Evrope do sada, što znači da se praktično isplatio iz bioskopa i potvrdio kao mudra investicija oslonjena na internacionalni bestseler.

Stoelzl je napravio odličan komercijalni proizvod. Nisam upoznat sa sadržajem Goprdonovog bestselera, ali Stoelzl je snimio raskošnu kič-melodramu o srednjevekovnom engleskom vidaru koji odlazi u Arabiju kako bi izučio lekarske veštine, tamo zaboravlja na evropsko vreme, otkriva miris Istoka i sve što uz to ide.

Stoelzlov film ima sve, i lepe ambijente i lepe likove i zanimljivu temu, jedino nema gotovo nikakvu dramsku tenziju, što je inače svojstveno tim "vernim" slikovničkim adaptacijama bestselera. Ipak, u poređenju sa HARRY POTTERom ili LORD OF THE RINGS uvek bih se opredelio za Stoelzlov film.

U određenom smislu možemo reći da je Stoelzl, kao reditelj sa backgroundom u scenografiji i operi svojevrsni neo-klasicista nemačkog filma, mnogo više nego što je to bio Wolfgang Petersen koji je bio i pod uticajem Novog Holivuda i Novog nemačkog filma. Stoelzl sa svojim istorijskim temama i sklonošću ka klasicističkim zapletima i kodifikovanim žanrovima podseća na reditelje koji su radili u Trećem Rajhu. U tom pogledu najparadigmatičniji je njegov bergsfilm NORDWAND, obnova žanra koji je bio karakterističan za nacističku kinematografiju ali i priče iz epohe GOETHE! i THE PHYSICIAN. Paradoksalno, ipak njegov najsigurniji rad ostaje film koji je sve sem evropski, a to je ERASED, savršena kopija trilera iz TAKEN kalupa.

Kao i uspeh filma THE PHYSICIAN tako i utisak o ovom filmu dosta zavisi od bliskosti sa materijalom iz Gordonovog romana. Pošto roman nisam čitao, a po ovom filmu mi ipak ne deluje previše blisko, umereno sam i uživao, ipak visok nivu realizacije mu se ne može osporiti.

* * 1/2 / * * * *

 More than 50 directors contribute to a 'crowdsourced' patchwork retread of Paul Verhoeven's sci-fi classic.

If the original Robocop character-- as seen in Hollywood's 1987 and 2014 productions-- was famously "half man, half machine," then the scattershot, crowdsourced Our RoboCop Remake is equal parts tribute and parody. Cobbled together for a tiny fraction of the underperforming MGM official reboot's $130m budget, its sixty scenes were assembled by separate teams of writers, directors, editors, actors and crew, with occasional personnel overlaps-- and results that are dizzyingly variable even by the notorious standards of portmanteau pictures. Latest in a ragged string of lo-fi homages to 1980s cult favorites, it's currently available for free online via Vimeo but has nevertheless been picking up international film-festival screenings and can expect exposure in midnight-movie slots.
our editor recommends

Scattershot, sometimes slipshod and frustratingly uneven in terms of the gag hit-rate, this ostentatiously unpretentious and gleefully unauthorized enterprise unearths some previously unheralded talents. Indeed, the general level of inspiration is so lukewarm that moments of ingenuity and flair leap out all the more forcefully. Because while far too many of the directors and scriptwriters rely on broad humor and audience indulgence--interpolating so many brief extracts from Verhoeven's picture is a particularly misguided ploy--certain segments provide glimpses of what the project could have been given a firmer controlling hand. As the opening credits put it, Our RobCop Remake was 'produced and organised by' David Seger--of the Los Angeles-based short-film showcase Channel 101--who previously oversaw Our Footloose Remake (2010).

One of the sequences here (#27), a genitalia-splattering extravaganza produced by the Fatal Farm collective, has already become a minor internet sensation, its professionalism fooling many viewers into thinking they were seeing actual outtakes from the Paul Verhoeven original. Much credit for this belongs to experienced small-screen DoP Christian Sprenger, who captures the nocturnal scuzz of Jost Vacano's cinematography in what was surely one of the more pricey segments to assemble, with every cent up there on the screen.

Elsewhere some striking effects are achieved from simpler means, especially when the directors eschew lazy belly-laughs and adopt edgier strategies. Notable among these are an unexpectedly poignant ballet version of one of the story's more traumatic interludes (#18) by 'Team Tiger Awesome', directed by Clint Gage, choreographed by Michael Riccio and featuring music by Barry J Neely. This graceful passage finds its climactic counterpoint in an semi-animated, opera-inspired take on the violent finale (#57) directed by Erik Beck for 'The Indie Machines', with outstanding music by Mark Douglas and Doug Larsen. The latter follows the wildest and most radical section, Brad Conlin's hallucinatory slice of eye-popping experimenta which wouldn't look amiss in one of Damon Packard's demented sci-fi offerings. Of the many actors slipping into the various (and variously elaborate) RoboCop costumes, meanwhile, Korean-American Randall Park (section #52) displays such droll comic timing it's a shame his contribution is so fleeting.

Surprisingly few barbs are aimed directly at Jose Padilha's official remake, until a droll eleventh-hour appearance by a black-jumpsuited figure whose appearance is instantly mocked by the more 'orthodox' looking RoboCop surrogates: "What are you, an X-Man?!" they jeer. Of course Our Robocop Remake isn't remotely interested in adapting the original to the 21st century, of course, instead lurching from scene to scene to scene in a slavishly exhaustive manner which results in a wearyingly excessive running-time, even if Seger and company do keep much of the best material for the last reel.

Venue: CPHPIX, Copenhagen, January 24 2014

Production company: Channel 101

Cast: Paul Isakson, Spencer Strauss, Rachel Adams, Kate Freund, Wendy McColm, Willy Roberts

Directors: Various

Screenwriter: Various

Producer: David Seger

Directors of photography: Various

Production designers: Various

Costume designers: Various

Editors: Various

Music: Various

Sales: Channel 101, Los Angeles

No MPAA rating, 108 minutes

A evo i jedne od scena:


Our Robocop Remake - Scene 27 by Fatal Farm


kao i trejlera:


Our RoboCop Remake - Trailer

The defector who wants to go back to North Korea

Son Jung-hun escaped 12 years ago in search of a better life. Now, disillusioned with the South, he is planning to return

   
    Justin McCurry in Seoul
    The Guardian, Tuesday 22 April 2014   
 

Infantry soldiers patrol the border of the Demilitarised Zone between South and North Korea Soldiers patrol the border of the demilitarised zone between South and North Korea. Photograph: Nathan Benn/Alamy

Son Jung-hun first entertained thoughts of life outside North Korea in the 1980s, after chaperoning guests at an international youth event in Pyongyang.

As a trade official working under Jang Song-thaek, the recently executed uncle of the North's leader, Kim Jong-un, Son was part of the Pyongyang elite.

Those few days of interaction with foreign visitors gave him a vicarious peek at life beyond the confines of the world's most oppressive dictatorship, and sparked his eventual defection.

But now, 12 years after he arrived in South Korea, Son has a new purpose in life: to return to the North to protest against the treatment of defectors south of the heavily armed border that has separated the two Koreas for more than six decades.

"The South Korean media portray us as people who want to be seen as a victimised minority with a sense of entitlement," Son told the Guardian in a recent interview in Seoul. "The government here won't accept how difficult it is for defectors to adapt to life in a free-market economy, and for that we are treated with contempt. By going public with my desire to defect again [to North Korea] I hope to send a message about how badly South Korea treats defectors."

Son is one of a growing number of double defectors – political and economic refugees from the North for whom life in the democratic, capitalist South has fallen far short of expectations.

If he gets his way, the very least Son can expect is a fleeting moment of fame in North Korea, where every defection back to the communist state is treated as a propaganda coup against the South. Yet he knows he also faces harassment, incarceration or worse.

The catalyst for Son's flight from North Korea was the abrupt end to Moscow's largesse towards its communist allies after the fall of the Soviet Union. To earn hard currency, the Pyongyang regime turned to illicit arms exports, which Son helped arrange.

However, when he was accused of stealing $10,000 (£5,960) intended to facilitate a sale, potentially worth $30m, of missile-making materials to Taiwan, he believed he had been set-up. He felt he was a marked man.

"I knew what the consequences would be," said Son, who was detained for three months. "I was up against people at the top of the regime, so I took my friends' advice and got out."
Song Jung-hun 2 Son Jong-hun wants to return to North Korea to protest against South Korea's treatment of his fellow refugees. Photograph: Justin McCurry

In April 1997 he hired a truck, telling unsuspecting colleagues that he was going to the countryside on business. Instead he drove across the border with China, leaving behind his wife and their son. A year later his son joined him in Beijing, and together they arrived in Seoul in 2002.

Son spent his first year of freedom performing menial jobs. "I got to experience how people on the bottom rung of South Korean society really live," he said. "I soon discovered that life here was very different from what I'd heard about in the North. The government here seemed to be saying to us, 'Well, we didn't ask you to come so what do you expect?'"

Those early days lay the foundations for Son's work over the past 10 years, helping fellow defectors while plotting his return to a country he still claims to detest.

Son, though, is in a minority among defectors. Most savour the political and economic freedoms they daren't have dreamed about while living in the North. Since the end of the Korean war, about 25,000 North Koreans – more than two-thirds of them women – have made the journey across the country's border with China, where they lie low and earn money to finance the last stage of their journey to South Korea, typically via Thailand or Laos.

But tightened security on the North Korea-China border and less sympathetic treatment by recent conservative governments in Seoul have stemmed the flow. According to South Korea's unification ministry, the number of defectors arriving in Seoul in 2012 fell to 1,509, more than 40% down on the 2,706 who arrived a year earlier. About 1,500 more arrived last year, the ministry said.

New arrivals are interrogated to weed out spies, then spend three months at Hanawon, a re-settlement facility an hour south of Seoul where they are given counselling and coached in the practicalities of South Korean life.

After completing the Hanawon programme, each defector receives government subsidies of 20m won (£11,200) to find a home or a place at university, followed by monthly payments of 320,000 won for five years.

The allowance is barely enough to live on, Son says, since most defectors are indebted to brokers who helped them reach South Korea. "It's not uncommon for female defectors to end up in the sex industry or men to get involved in drug dealing [to pay off their trafficking fees]," he said.

At around 20%, the unemployment rate among defectors is six times higher than the average for South Koreans, according to the Database Centre for North Korean Human Rights.

"It is harder than you imagine for defectors to find a job," said Son, who struggled financially despite his background in trade and a degree in business and economics from Pyongyang Industrial University.

"The South Korean government occasionally makes grand gestures, such as employing defectors as officials or letting them run for political office. But it's all for show in its ideological war with North Korea. They want to prove that they are treating defectors well, when in fact they are doing nothing to improve their lives."

Recent allegations that interrogators sexually abuse newly arrived female defectors have only added to Son's disenchantment with his home of more than a decade. "Life is hard in North Korea, but some defectors have found that it's even tougher here. They are afraid of the South Korean government and the police. People are lining up to go home."
Pyongyang gathering More than a million people gather on Kim Il-sung square in Pyongyang in 2003. Photograph: XInhua/EPA

It is impossible to tell how many defectors have returned to the North. The unification ministry says it has records of only 13 double-defectors, three of whom ended up returning to South Korea.

Anecdotal evidence suggests the number is far higher. The South Korean JoongAng Ilbo newspaper quoted a former MP as saying that about 100 people had fled to the North via China in 2012 – a figure dismissed by the unification ministry – while about 800 defectors known to have arrived in South Korea are unaccounted for. Son says he knows of 70 to 80 North Koreans who are "desperate" to go home.

While the numbers are disputed, North Korea watchers say there are definite signs the country has launched campaign under Kim Jong-un to woo defectors back home, reportedly with offers of cash, a job and a home.

Security agents have been visiting the families of defectors and telling them that it is safe for their loved ones to return, a Reuters investigation found last year. There are unconfirmed reports of agents who have infiltrated South Korea, offering defectors up to $45,000 and an appearance on TV.

Over the past year, Pyongyang has staged at least half a dozen media appearances by double defectors, although all appeared to have been meticulously choreographed, with returnees publicly pledging loyalty to Kim and criticising the grim realities of life in the capitalist south.

Son's insistence on leaving South Korea legally has failed to impress the authorities, which invoked the controversial national security law to impose a travel ban. He believes intelligence officials are tapping his phone and occasionally follow him.

"If I don't do everything by the book, what hope is there for the other defectors I know who want to go back to North Korea?" he said.

He is aware that life back in North Korea will probably be far worse than the trials he has experienced as an outsider in Seoul. His brother was executed by firing squad as punishment for being related to a defector; his uncle, once a senior security official in Pyongyang, and his brother-in-law, a former army colonel, were stripped of their military titles and given ordinary civilian jobs. Son and his wife divorced before he left the North so that she would escape punishment.

At the end of a two-hour interview, Son reveals he is suffering from cirrhosis of the liver and has been given between one and three years to live. Before he dies, he wants to be reunited with his ageing mother, who he is convinced is still alive. But he insists his motivation for returning to North Korea is political.

"I want the world to know how callously the South Korean government treats its Korean brothers and sisters," he said. "The North Korean regime might well use me for propaganda, or I might end up in prison. After all, I didn't flee because I was hungry. I left for political reasons.

"But I'm ready to sacrifice my freedom in the hope that North Koreans here can one day have theirs."

U spomen na Krkobabića, jedna evergrin priča...

http://novinenovosadske.rs/siva-sila/

Reprizirao sam TAJVANSKU KANASTU Gorana Markovića, jedan od filmova koji su anticipirali moralnu krizu post-titoizma i definisali konzumerizam poznog titoizma. U jednoj ravni, TAJVANSKU KANASTU možemo nadovezati na filmove DEČKO KOJI OBEĆAVA Miše Radivojevića i NEŠTO IZMEĐU Srđana Karanovića a zašto ne i DAVITELJ PROTIV DAVITELJA Slobodana Šijana koji su kanalisali nezadovoljstvo rane srednje generacije kroz prizmu Novog talasa. Zanimljivo je da Novi talas upadljivo interesuje generaciju reditelja koji su nešto ispred njegovih učesnika i u njemu oni prepoznaju potentan simbol. Kod Radivojevića Novi talas je visokoestetizovan, stoji u opoziciji sa socrealističkom svakodnevicom i nudi autentičan prostor za intimnu avanturu glavnog junaka, ambijent u kome on može da se izgubi i ponovo pronađe. Kod Karanovića je Novi talas a pre svega pank obeležje nove generacije koja bezobzirno okreće leđa generaciji-autora, a delimično ga percipira i klasno, kao simbol urbane srednje klase. Kod Šijana je klasno obeležje još karakterističnije kao vid dekadencije građanske klase koja se ispoljava drugačije od frustracije koju ima naslovni lik. Ipak, i kod Radivojevića i kod Karanovića i kod Šijana, Novi talas je tretiran kao autentično umetničko ispoljavanje nekog društvenog ili generacijskog problema.

Kod Markovića međutim, prilično viozionarski Novi talas biva prikazan kao nova zabluda. Stariji brat Saša Belopoljanski je propali šezdesetosmaš koji još uvek može da živi u svojim iluzijama bez ikakve odgovornosti prema okolini. Koliko god je on plod vlastitih slabosti i doslovnog shvatanja šezdesetosmaških ideja, on je produkt i sistema koji sebi dopušta da, fromovski rečeno, proizvodi takve "škartove". Međutim, njegova mlađa sestra Dragana Belopoljanski, koju igra Margita Stefanović (sic!) oličava Novi talas koji je jedna nova vrsta uzaludne pobune, praćene heroinom.

Scene u kojima policija privodi Draganu i pretražuje stan u potrazi za narkoticima su naročito vibrantne, a naročit odjek imaju danas kada smo upoznati sa sudbinom grupe EKV. Inače, zanimljivo je da su članovi EKV u dve godine imali nastupe u dva filma, i ako imamo u vdu koliko je tada film bio bitan kao sredstvo masovne komunikacije, jasno je da su bili vrlo afirmisani i daleko od statusa potpunih alternativaca što samo govori u prilog verovatno spontano prepoznatoj tezi Gorana Markovića da se Novi talas već kompromitovao i da u njemu nije nikakvo rešenje niti atmosfera pobune.

Za razliku od DEČKA KOJI OBEĆAVA koji govori o esteti na visokoestetizovan način, Markovićev film više evocira atmosferu američke socijalne melodrame sedamdesetih. Lako bih mogao da zamislim Waltera Matthaua, pa čak i Paul Newmana u ulozi ovako beznadežnog junaka, a Dustin Hoffman, De Niro i Pacino su se time jako puno bavili samo bez tako izražene komične i groteskne dimenzije. Iako Saša Belopoljanski ima u sebi jako puno tragike nekog Schlesingerovog junaka recimo, on je ipak komičan, otud mi je Matthau i prvi pao na um.

U ovoj fazi Markovićevog rada, i dalje više volim MAJSTORE MAJSTORE i NACIONALNU KLASU jer su oni unutar ubedljivije male priče uspeli da zarobe veliku priču - Belopoljanski je lik na granici uverljivosti. Međutim, užasna i duboko komična situacija u kojoj se on nalazi svakako jeste na liniji ova dva filma, i njen pesimizam je ravnopravan. Štaviše, u određenom smislu, TAJVANSKA KANASTA praktično više ni ne percipira samoupravljanje kao ključni problem, već se ponaša kao da je ono već nestalo, kao da SFRJ još uvek samo tehnički egzistira, o čemu najbolje svedoči mahinacija u koju Belopoljanski biva uvučen.

Naime, takav veliki građevinski projekat kao što je novo naselje s jedne strane jeste simbol samoupravne izgradnje, odnosno državnih investicija i samim tim prikaz kako je ta oblast ušla u fazu beskrupulozne privatne pljačke ukazuje na ozbiljnu i verovatno neizlečivu krizu sistema.

Markovićev postupak je u ovom filmu sveden, dosta akademski, sa bravuroznim rešenjima u pogledu rada sa glumcima.

Zanimljiv je način na koji u ovom filmu Marković tretira svog "stalnog" glumca Bogdana Diklića. Naime, u ovom filmu on već postaje tipski junak impotentnog radnika slabog karaktera, u odnosu na smušenog ali disciplinovanog junaka iz MAJSTORA.

TAJVANSKA KANASTA je stekla status kultnog filma, i u određenom smislu, spada u red naslova kroz koje se može pratiti kontinuitet tipičnog "Markovićevog junaka", filmova koji se fokusiraju na junaka a ne na priču ili događaje oko njih, u koje svakako spadaju i NACIONALNA KLASA i TITO I JA, kao svojevrsni prequeli TAJVANSKE KANASTE.

* * * / * * * *

Pogledao sam OMAR Hany Abu Assada, još jedan od promašaja, doduše manje neobjašnjiv od prethodnog, koji je posle oskara za PARADISE NOW snimio Abu Assad, jedna od potvrda teze da nagrada za strani film uvod u stagnaciju karijere.

OMAR je nešto između PARADISE NOW i Assadovog bizarnog DTV filma COURIER, dakle triler smešten u Palestinu. Nažalost, Assad se bavi najjednostavnijom formom trilera o mladom učesniku pobune koji biva zarobljen, postaje doušnik i potom tone sve dublje u intrige između terorista i izraelskih snaga bezbednosti ali sve to biva začinjeno i ljubavnim trouglom koji je na nivou jednostavne telenovele.

U tom pogledu, OMAR zaista deluje drugorazredno, i koliko god se Abu Assad trudio da ga "oblikuje" kao savremeni art-house sa žanrovskom svešću, jeftini elementi zapleta sve to u potpunosti degradiraju.

Jedno od zanimljivih ograničenja jeste i ta "nelagodna" pozicija Abu Assada kao reditelja palestinskog porekla koji se dotiče tamošnjih političkih prilika ali se obraća strancima. Iako se za savremeni izraelski film ne može reći da je previše ortodoksan u pogledu prikazivanja učesnika konflikta. Čak bi se moglo reći da je dosta liberalan i sa razumevanjem prema Palestincima, Assadov film svemu prilazi sa velikom dozom "balkanizacije" problema, u čemu neizbežno Izraelci postaju "pozitivci", i to ne zbog nekih naročitih moralnih gestova već zbog oslonjenosti na, nama prijemčivije, zapadne vrednosti.

Sama ideja o sukobu kultura ne bi bila loša kada svoju kulturu Assad ne bi prikazivao u konvenciji tlenovele gde ljudi svoje tragične nesporazume ne mogu da reše zbog tobožnje inhibiranosti a svi sporovi im se mogu razjasniti u tri razgovora. Da bi dočarao fatalnu nemogućnost komunikacije, Assad bi morao da se mnogo više potrudi.

* * / * * * *

Stari je smislio način kako da se popravi serijski program RTSa koji ne podrazumeva snimanje dobre serije.

http://starikadar.blogspot.com/2014/04/u-nastavcima.html

ti si još i dobronamjeran, budući da se ovi finansiraju iz državnog budžeta, a donekle od reklama, a pogotovo dok su se finansirali iz pretplate, imali su obavezu da serije ne budu samo češljanje gledalaca dok gori selo, nego da budu kvalitetne

iz prostog razloga što su unaprijed plaćene, ne moraš da se boriš za gledanost, već imaš samo obavezu prema srpskoj kulturi

u tome je i poenta vantržišnog finansiranja

a u Srba će na kraju ispasti da će tržište bolje brinuti o srpskoj kulturi

BLUE RUIN Jeremy Saulniera je jedan od primera jako velikog napretka reditelja između dva filma. Saulnierov debi MURDER PARTY bio je simpatična crna komedija i ne mnogo više od toga, BLUE RUIN je film koji donosi snažniji rediteljski rukopis, i u odnosu na MURDER PARTY koji je imao zanimljiv rediteljski koncept, ovde već možemo govoriti o rukopisu.

Mahom bez dijaloga, a u tim deonicama je najbolji, Saulnier je snimio vigilante priču o "običnom" građaninu koji pokušava da ispravi nepravdu sa svim onim trapavostima koje nosi osveta koji zapravo nema "set of special skills" kao Liam Neeson u TAKENu. Saulnier u određenom smislu sledi Braću Coen ali i Johna McNaughtona u svojoj priči čiji je osnovni sastojak niz slučajnosti i neuspelih osvetničkih gestova koje čini glavni junak i tone sve dublje u nevolje.

Macon Blair u glavnoj ulozi je odlična kontrateža ne samo mačo usamljenicima koji se tradicionalno svete u vigilante filmu, već i nekim upadljivo simpatičnim podelama iz indie filmova. Macon Blair je anti-zvezda i iz toga crpi svoj šarm. Saulnier je pored vizuelnog konceopta i pripovedačke tehnike i sa njim napravio odličan izbor. Macon Blair je definitivno pomogao da se dobro uravnoteže dijaloške sa "nemim" scenama.

Fotografija kojom se takođe bavio Macon Blair je izuzetna, kao i osećaj za ritam koji pokazuje u montaži. Ipak, teško je očekivati da će Macon Blair još dugo biti "sam svoj majstor" ako ode u neku skuplju produkciju.

Ukoliko mu je ulazak u produkciono ambicioznije vode izmakao posle MURDER PARTY, mislim da je BLUE RUIN definitivno uvod u to, ukoliko Saulnier to bude želeo.

* * * / * * * *

TOKAREV Paca Cabezasa je jedan od najslabijih TAKEN rip-offova koje sam gledao. Moram priznati da sam očekivao više od Cabezasa koji se nije izdvojio u prvu ligu španskih reditelja, ali Španci ipak obično drže visok nivo. Nažalost, uprkos tome što mu je film slikao nekadašnji Tarantinov DP Andrzej Sekula, Cabezas isporučuje film koji je ispod svih dosadašnjih Cageovih stranputičkih filmova, i po mnogo čemu podseća na nešto što bi se pre moglo očelivati u srpskom filmu, a ne u američkom ili španskom.

Akcija je mlaka i uglavnom dosadna, slabo realizovana bez energije, zaplet koji su smislili DTV pisci Jim Agnew i Sean Heller (znamo ih po groznom filmu GIALLO) veći deo filma ide po potpuno potrošenim konvencijama i tek u završnici donosi simpatičan obrt, ali to je već kasno da bi spasilo ovaj promašaj.

Cage poslednjih godina tone sve dublje u DTV, ali je do sada barem imao filmove koji su oko sebe okupljali "talenat" koji bi imao šanse i da ga dovede u bisokope. Ovaj film je možda mogao da računa na Cabezasov potencijal. Nažalost, Cabezas nije pokazao da je dorastao ozbiljnom repetroarskom, čak ni prvoklasnom DTV filmu.

* 1/2 / * * * *

Winter Soldier je pristojan aakcioni film koga iz nekih nerazumljivih razloga i Roberta Redforda nazivaju špijunskim trilerom. Zaplet je naravno previše besmislen da bi ikako mogao da prođe u bilo kojoj drugoj produkciji, ali film vade odlične akcione sekvence sa minimumom CGI-ja i zbilja udarničkim kaskaderskim radom. Koreografija borbi takođe odlična a brojni gufovi ne kvare opšti utisak. Glumci obavljaju posao kako treba pa tu povremeni padovi u scenariju nisu preterano bolni. Mene jedino kopka, ako je neko gledao i jasno mu je, neka mi pomogne, kako je Wilson spoofovao broj telefona Alexandera Pearcea u sceni kada otimaju agenta Sitwella? Ovo ne može biti goof, ceo plot filma zapravo zavisi od toga da zavaraju Sitwella da se odvoji od obezbeđenja, ali nije jasno kako Falcon uspeva da sa svog telefona okrene visokog SHIELD agenta a da ovaj misli da ga zove šef.

Marvel je zaista dostigao jedan iznenađujuće visok standard svojom trenutnom produkcijom. Naravno, Thor 2 je bio smeće, ali Kapetan 1 i 2, te Iron man 3 i Avengers su sve prilično dobri filmovi. Još se sad vidi da i nema potrebe da se plaćaju Keneti Brane i Angovi Liji i da operativci-a-ne-kreativci sasvim dobro odrađuju posao. Za koji dan idem da vidim i kako se Sony snašao sa Spajdermenom a onda krajem maja stiže Singer sa Days of Future Past. Šokantno mi je i dalje da su zapleti i likovi koji su godinama ipak bili deo arkanog znanja šačice posvećenih sada opšte dobro, ali hajde, ne bunim se mnogo.

Niko se neće iznenaditi time da Warner naprosto i dalje nema neku jasnu ideju šta bi i kako bi sa DC-jevim univerzumom. Ali su bar dosledni:


It's official: Zack Snyder set to direct 'Justice League'

Quote
Today's not-remotely-shocking news is that Zack Snyder will officially direct "Justice League" for Warner Bros as soon as he's done with "Man Of Steel 2."
For the most part, all this does is clarify the situation. After all, since the moment the conversation about the sequel to "Man Of Steel" began, the question about Warner's entire game plan regarding the DC universe has been in play. Each new announcement about the film has added new characters to the mix. Ben Affleck's onboard as Batman. Gal Gadot is set to play Wonder Woman. Just last week, they hired Sam Fisher to play Cyborg. It seems obvious that they're seeding things for more movies down the road, and now they've called the shot.
Greg Silverman, president of worldwide production for the studio, made it official in an interview with The Wall Street Journal. There's a hilariously breathless quote midway through his story that pretty much explains why they were given the story. "The plans for three superhero movies in relatively quick succession show how intent Warner is on catching up with rival Walt Disney Co.'s Marvel Studios in building a cinematic superhero universe after years lagging behind."
Also Read: Donald Sterling racism uproar: Kevin Hart, Rihanna, Snoop Dogg and more speak out
Yeah, good luck with that. They don't mention a date for "Justice League," but if the "Man Of Steel" sequel comes out as planned in 2016 and Zack Snyder is directing both films, then the earliest we're going to see it is 2018. If they did decide to make "Justice League" back-to-back with the "Man Of Steel" sequel, then maybe they could get it into theaters by 2017. Even so, by that point, there will be what? Six new Marvel movies? More?
They can't worry about competing, honestly. No matter what they do, Warner just isn't committed to the sort of laser-focused production schedule that has made the Marvel movies such a force to contend with in the last few years. Warner tends to go gigantic when they make these films. I would be surprised if Marvel's made three films out of their whole run so far that are anywhere near as expensive as "Green Lantern" was, and I'm willing to bet that aside from "Avengers: Age Of Ultron," there's never been a Marvel movie that costs as much as "Man Of Steel" did. And that's fine. That's the way it should be, actually. Warner should just focus on doing the films they want to do, the way they want to do them, on the schedule that works for the movies. Unless they plan to start cranking out two a year, they're not really competing. Not in the way fanboys keep trying to make it sound. Yes, right now, "Man Of Steel 2" and "Captain America 3" are both set for the same date, but that won't end up happening, and besides, those films are going to be doing such radically different things in regards to their place in the larger narratives around them that comparing them because they are both based on comic books is ridiculous.
I found it interesting that they mentioned other films in development, including "Shazam," "Metal Men," "100 Bullets," and "Fables," especially since at least two of those have no overlap potential with "Man Of Steel" or "Justice League" at all. They also teased the possibility of making a "Wonder Woman" movie, but I'll believe that when I see it. I've read too many good drafts of relatively faithful "Wonder Woman" movies over the years to believe that they're any closer to actually making the film.
Also Read: Keira Knightley gushes over 'Begin Again' co-star Adam Levine: He's 'sensational'
For now, "Justice League" is the prize that Warner Bros. has to focus on, and if they pull it off, then they open the door to at least try some other characters. This is still such an early moment that speculating about where they're going to go assumes that they'll pull this off. That is in no way a given. I'm on the record as being a big fan of "Man Of Steel," and I'm personally excited that they now appear to be doubling down on Snyder as the guy who is setting the palette for the larger world. But we'll see how the public responds, and how far they get with their "Justice League" plans before we start calling this a "universe."
"Man Of Steel 2" arrives in theaters May 6, 2016.

Da, se razumemo, Snyder daleko od toga da nije kompetentan izvođač, mada mu filmovi po mom ukusu variraju od katastrofalnog (300), preko poštenog promašaja (Watchmen) i umerenog pogotka (Man of Steel) do solidnog (Legends of the Guardians). Pošto je to skoro pa konstantno uzlazna putanja, MoS2 možda bude odličan a Justice League izvrstan film. Ali s obzirom da pričamo o datumu koji je četiri ili pet godina u budućnosti, sasvim je moguće da će se do tada superhero bubble pošteno izduvati i da će JL film stići na Kosovo ravno malo prekasno da bi Snyder tu imao čime da se dokaže...

Quote from: Meho Krljic on 27-04-2014, 21:05:17
Mene jedino kopka, ako je neko gledao i jasno mu je, neka mi pomogne, kako je Wilson spoofovao broj telefona Alexandera Pearcea u sceni kada otimaju agenta Sitwella?

Pazi, umece hakovanja u filmovima je dostiglo toliki nivo da se ja vise ni ne pitam oko takvih stvari. Nasi heroji su jednostavno imali program/algoritam/votever kojim su to uradili. Meni se inace film veoma dopao, bas sam ga sinoc gledao i divim se Marvelovcima na dalekoseznom planiranju ali i cinjenici da su spremni da menjaju status kvo svojih svetova i junaka. Svaka cast!

I meni se dopao, nadam se da je to jasno. Mislim da je prvi Kapetan Amerika bolji i inteligentniji kao film, ali je ovaj uspeo da sirovim spektaklom (ponavljam, manje zasnovanim na CGIju a više na junačkim stantovima) odradi posao baš kako treba, i da nam između Iron Man 3 i Avengers 2 podari jedan ozbiljan akcijaš sa prihvatljivim zapletom o svetu ugroženom od strane svetougrožavajuće pretnje itd. Zanimljivo će biti videti Guardians of the Galaxy na jesen, i kako će se on uklopiti u ovaj winning streak.

A što se tiče tog hakovanja telefona, imam utisak da fali popriličan deo filma u tom nekom segmentu, a koji ćemo videti u extended cutu na BluRayju, posebno jer se relativno nametljivo kaže da je do Falconovih krila donekle teško doći (tri kruga straže i zid od pola metra), a zatim se preskoči sve to kako se do njih došlo. Možda u tom isečenom delu ima i to objašnjenje za telefon.

Mislim da je odnos Warnera prema superherojskim propertyjima koje ima u vlasništvu, preko vlasništva na DCjem drugačiji od Disneyevog prema Marvelu. Iako se sam MCU razlikuje po fazama, mislim da u slučaju samog produkcionog rada u marvelu postoje dve faze, faza Avija Arada, i faza kada je sve preuzeo Feige.

S druge strane, ako sagledavamo ukupnu estetiku i tradiciju superherojskog filma, tu postoji samo jedna jedina faza, to je Warnerova faza inicirana Donnerovim SUPERMANom. Bilo je superherojskih filmova i pre toga, stripovi su bili ekranizovani i pre toga, pa i sam Superman. Ali tek je Warner u post-JAWS fazi razvoja američkog repertoarskog filma, uzdigao ekranizacije stripova na nivo event movieja i A-produkcije, i to u saradnji sa nezavisnim producentima/ finansijerima, ozloglašenim Salkindima.

U određenom smislu i Avi Arad je neka vrsta savremenog Salkinda, a Marvelovi odnosi sa Cannonom svedoče itekako da je i posle SUPERMANa superherojski film morao da se bori za svoje mesto u studijima.

Avi Arad je Marvelovim likovima doneo Warnerovu produkcionu ozbiljnost, uostalom jedan od njegovih prvih uspeha je i urađen pod pokroviteljstvom Time Warnera, to je serijal BLADE. Danas ekranizacije stripova ne bivaju prepuštene bilo kakvom pristupu sem tom starom Warnerovom.

Međutim, koliko Warner i dalje želi da njegove DC ekranizacije budu event movie, filmovi sa ekskluzivnošću, autorima od integriteta, prvoklasnom glumačkom podelom i sl. o čemu najbolje svedoči meni inače ne preterano prijatan Nolanov BATMAN, Marvel snima skupe filmove koji mentalitetski odlaze ipak u jednom drugom pravcu starih Disneyevih serijala kao što su bili HERBIE i sl. gde se filmovi od prebacivanja stripa na ekran i širenja popularnosti junaka polako sužavaju ka nekoj novoj hermetičnosti, kroz niz filmova koji se ne mogu razumeti bez predznanja. Dakle, Marvelovi filmovi su skupi i gledani ali nijedan među njima više nije event - stvorili su atmosferu kako je to vrlo uhodana mašinerija koja izbacuje svake godine dva filma i tera svoje, prebacujući fokus iz kreativnog u poslovni domen.

Kreativna atraktivnost čuva se za prve filmove, kada krenu nastavci, kreativnost se samo doliva kroz angažman novih glumaca ili reditelja ali se osnovni estetski postulati ne menjaju. Otud su meni i ponajbolji filmovi u tom domenu Marvelovog stvaralaštva bili oni koji su uvodili likovi poput HULKa sa Nortonom ili prvi CAPTAIN AMERICA.

Fox se prema Marvelu s druge strane, odnosi više kao Warner prema DCu, dakle više na liniji Avija Arada, kao uostalom i Sony prema SPIDER-MANu. Njima je film na prvom mestu i, iskreno, čini mi se da njihove priče o "kontinuitetima" i planovima za eksploataciju likova, univerzuma i sl. više deluju kao priča za akcionare nego politika studija. Warner, Fox i Columbia su ipak konzervativniji studiji od Disneya čije su filmske aktivnosti oduvek bile specifične (još od podele na Touchstone, Caravan i Disney) i vezane za širi sinergijski efekat eksploatacije van bioskopa. O tome uostalom svedoči i kupovina Lucasove kompanije.

Otud su meni na kraju Warnerove ekranizacije DCa (sa sve jako dobrim preseljenjem DC junaka na TV) odnosno Foxove ekranizacije Marvela, daleko bliže od ovoga što radi Disney.

Nota bene, zbog problema sa leđima nisam već dva i po meseca bio u bioskopu pa nisam pogledao WINTER SOLDIER, ali verujem da se uklapa u ovu tezu u osnovi.

Prvog radnog dana, Ministar kulture na stolu ima ovu inicijativu grupe filmadžija.

http://starikadar.blogspot.com/2014/04/inicijativa-2822014.html

Quote from: crippled_avenger on 28-04-2014, 12:01:25


Nota bene, zbog problema sa leđima nisam već dva i po meseca bio u bioskopu pa nisam pogledao WINTER SOLDIER, ali verujem da se uklapa u ovu tezu u osnovi.

Uklapa se, Winter Soldier je svakako film koji prilično imperativno zahteva predznanje u vidu prethodnog gledanja Avengersa i prvog Kapetana Amerike, da bi čovek shvatio motivacije likova itd. Takođe, sami događaji su uvezani u širi kontinuitet, a na koji se nadovezuje i TV serija Agents of S.H.I.E.L.D. tako da Marvel bez sumnje insistira na tom nekom integrativnom pristupu. Ovo je nešto što je superherojske stripove actually izdvojilo kao poseban i uspešan i izdržljiv žanr pa ne čudi što Marvel pribegava tome i u kinematografiji. Pošto i Warner kreće ovom putanjom, mislim da se to trenutno računa kao "uspešan model", ali, da, Warner svakako nema produkcijske uslove da štancuje filmove brzinom kojom to radi Dizni (plus dodatni filmovi iz Sonyja i Foxa), njihovi filmovi su mnogo skuplji i sve to. S druge strane, televizijski su značajno uspešniji nego Marvel (Arrow, Smallville) pa možda tu pronađu nekakav svoj put...

Ja mislim da je strip idealan za televiziju. Ono što je baš na polju DC univerzuma radio Warner na TVu je sjajno, dakle, govorim baš o univerzumu, ne samo o pojedinačnim likovima. Mislim, u kojoj drugoj formi možemo da gledamo aktivnosti likova kao što je Professor Ivo, osim na TVu u ARROWu?

Da, ali ono gde Warner za sada nije uspeo da ostvari prednost je to da Smallville i Arrow nisu povezani kontinuiteti, iako je ista produkcija. Marvel, za sada ispravno, smatra da njegovi filmovi i televizija, koliko je moguće, budu deo istog univerzuma i to se u ovom trenutku isplaćuje, Iron Man 3, Thor 2 i Captain America 2 su svi ostvarili mnogo bolje box office rezultate zahvaljujući Avengersima, a Agents of SHIELD uprkos tome što je veoma slaba serija, se održava u životu daleko duže od nekih manje loših serija na Foxu. Koliko ja umem da se razaberem, Betmen iz Snyderovog MoS2 neće biti betmen iz Nolanovih filmova (ne samo zato što ga igra drugi čovek), tako da, to neko građenje univerzuma koje treba da se kruniše Justice League filmom zapravo tek počinje sa MoS, umesto da se nasloni na uspešnu Dark Knight trilogiju...

Quote from: crippled_avenger on 28-04-2014, 12:52:52
Mislim, u kojoj drugoj formi možemo da gledamo aktivnosti likova kao što je Professor Ivo, osim na TVu u ARROWu?

Druga sezona Arrow-a kicks ass!

SMALLVILLE je sniman u vreme kada je postojala ideja da se snima serija o mladom Supermenu a ne da se eksploatiše DC univerzum. Tu su onda počeli da se pojavljuju razni DC likovi, i to je zanimljiva stvar.

ARROW pak nastaje u fazi kada se univerzum komodifikuje, kada se igra na duže staze, i zato će FLASH biti vezan na nivou univerzuma. Premda, ARROW pravi omaže samoj seriji SMALLVILLE sa nekim glumačkim rešenjima, dakle uzima ga u obzir kao pop-kulturnu činjenicu...

Da, Flash bi trebalo da pokaže kako se Warner snalazi u toj ideji građenja univerzuma kroz više filmova/ serija. Pošto ja imam divne uspomene na staru Flash seriju, a Kreisberga cenim kao scenaristu, rado ću ovo pogledati. Arrow na kraju nisam i gledao, a strip koji ekranizuje seriju me baš nije oduvao, no, ako je Milan sad ovako hvali, hm, možda joj dam šansu.

Vidi, ARROW je samo po sebi jedna vrlo solidna basic cable serija. Dakle, ne očekuj TRUE DETECTIVE, ovo je serija za narod - prevedno na srpski, serija u kojoj svakog sekunda znaš koji žanr gledaš i koji je odnos među likovima - ali je dobra, i u jednom vrlo bitnom aspektu PRILIČNO uverljiva - naime Arrow ubija, i njegov kostim i korišćenje luka i strele nije sasvim besmisleno nekritički preuzet iz stripa... Uz rizik da zvučim krajnje blasfemično - realističnije mi je Green Arrow "prodat" kao kostimirani superheroj u ovoj seriji nego Batman kod Nolana.

Ma, ja i ne očekujem išta više od toga. Samo znam da je lik u seriji prilično različit od onoga što poznajem i volim u stripu Green Arrow, pa me to malo kao odbijalo....

Ovaj TV Arrow se dosta naslanja na onaj One Year Later gimmick od pre par godina, koji je pisao Dzad Vajnik (ili Vinik), odnosno na njegov izgon na onom ostrvu... Ali ima veoma zanimljiv character arc u prvoj sezoni. I jeste uverljiv, u okviru toga sto jeste, naravno.

Pogledao sam EXTRACTION koji je za web snimio Tony Giglio. Reč je o novoj formi DTV rada koja dakle zaobilazi i fizičke nosače. Gledan u home video ambijentu a ne online zbilja deluje tehnički hendikepirano u odnosu na DTV filmove. Ipak, vrlo je zanimljiva kreativna dimenzija ovog dela koja nije za potcenjivanje.

Po strukturi bi se reklo da je EXTRACTION krenuo kao web serija, priča je podeljena na poglavlja. Takva je i struktura, ima jednu dominantnu liniju priče i jednu zakržljalu paralelnu radnju.

U glavnoj ulozi je mladi majstor borilačkih veština i relativno prominentni epizodista iz DTV filmova Jon Foo koji se pristojno snalazi u glavnoj ulozi, delom zato što je okružen iskusnim glumcima. Foo je odličan u onome što treba da pruži a to je akcija i borilačke scene su svetla taška ovog vrlo niskobudetnog filma snimljenog za tri sedmice.

Međutim, ni mirne scene nisu nepodnošljive, pre svega zato što su nepretenciozne i toliko rađene pod uticajem filmova ZERO DARK THIRTY i THE RAID (više u pogledu radnje nego realizacije) da to epigonstvo deluje simpatično.

Tony Giglio je jedan od pionira savremenog DTVa, i kao reditelj i/ili scenarista se dokazao u mnogim žanrovima.

Sad je postao i pionir DTWa (direct-to-web) gde je postigao simpatičan i upotrebljiv rezultat, u skladu sa mogućnostima.

Kao i Giglio, i Foo ovde ima čemu da se nada.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SARAJEVO - DAS ATTENTAT Andreasa Prochaske. Reč je o televizijskom filmu koji je koliko vidim po nekim kritikama tretiran i kao bioskopski rad, premda nema nikakve sumnje da je imao svoju premijeru na malim ekranima. Moguće je da distributeri nude i tu opciju, ali sumnjam da će ovaj film igde ići u bioskope. Međutim, sasvim sam siguran da će ga mnoge televizije prikazati ove godine na Vidovdan. Znam da je John Reynolds pogledao ovaj film i da mu je prihvatljiv, i u tom pogledu se ne samo slažem sa njim, već smatram da bi bio prvorazredni skandal ako RTS NE PRIKAŽE ovaj film za stogodišnjicu.

DAS ATTENTAT je svojevrsni JFK na temu Sarajevskog atentata. Prochaskin film se doduše razlikuje po tome što je duprlo kraći i kao dramsku okosnicu priče uvodi i prilično zaslađenu ljubavnu priču između Lea Pfefera, istražnog sudije koji ovde dobija funkciju Jima Garrisona, i srpske gospođice iz imućne sarajevske kuće. "Teorija zavere" koju iznosi Prochaska je slična onoj iz JFKa - mladobosanci su izvršioci ali su najveći profit mogli ostvariti samo eksponenti i vlasnici austrijskog i nemačkog vojnoindustrijskog kompleksa. U tom smislu, mladoboanci su prikazani kao idealisti, skloni levici i ne implicira se nikakva ni tajna ni javna velikosrpska agenda niti ikakva umešanost Kraljevine Srbije. Štaviše,  DAS ATTENTAT kaže da okolnosti pod kojima se desio atentat otvoreno sugerišu da je Ferdinand podmetnut mladobosancima i žrtvovan da bi počeo Veliki rat.

Prochaskina rekonstrukcija epohe je kamerna ali solidna, sve scene su vešto realizovane, akcenat je naravno na karakterima i na odnosima, ne na masovkama, i ako izuzmemo par situacija u kojima se insistira na uspostavljanju konvencije zašto svi i kad ne moraju govore nemački, DAS ATTENTAT dobro funkcioniše.

Ovaj televizijski film nema potencijal da crossoveruje kod onih koje tema barem iole ne zanima. Ipak, za nas je značajno da u opštem trendu binladenizacije Srba pojavi film koji pretenduje da baziran na činjenicama a govori nama u korist. To što su Srbi sada postali negativci za koje je lako objasniti da su esencijalno zli u fikciji, predstavlja manji problem - uostalom to je dovelo do nastanka antiheroja Nika Belića. Međutim, filmovi koji tvrde da su bazirani na činjenicama, kao što je onaj Angelinin, su problem.

Novinari iz Kosovske Mitrovice se interesuju za Inicijativu.

http://www.novinar.de/2014/04/29/d-vojnov-kosovo-ce-biti-nase-samo-ukoliko-mi-mislimo-da-ono-to-jeste.html

X-Men reklamiraju hamburgere. Fox je stvarno piljarska firma...


https://movies.yahoo.com/blogs/movie-news/-x-men--and-carl-s-jr--make-for-a-messy-marketing-mutation-215945567.html

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=svPgFAUDLBk

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=EJs8zC-AnQk

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PEoQoW8zZ_w

Užas. Ipak, kad je o filmu reč, Fox zaslužuje poštovanje...

U prazničnom broju Naših novina, praznik za čitaoce, prva Cripplova kolumna koja će nadalje biti redovna, svakog petka.

Ova kolumna je mali znak podrške za Johna Reynoldsa, koga sam inače juče hvalio i u intervjuu za Glas Rusije...

http://starikadar.blogspot.com/2014/04/atentatori.html

Што се тиче премијерног програма, то је већ обезбеђено, јер под лиценцом већ имам 37 Days. Преговори око Прохаскиног филма су већ неколико дана у току; дистрибутер највероватније због актуелности "Атентата" држи повисоку цену, мада можда ту постоји и још нешто. Било како било, што се мене тиче, филм би требало узети и свако неузимање (мада мислим да ће на крају ипак бити по моме) може имати само финансијске разлоге.

Obezbedio sam još jedan glas za Prohasku na kolegijumu RTSa. Dakle, biće vas dvojica.

Узгред буди речено, дотурио сам данас имењаку твоју рецензију филма.

Pogledao sam Пленный Alekseja Učicelja, zanimljiv film o ratu u Čečeniji koji me je delom podsetio na Bodrovljev film po sličnoj temi. Ipak, Učicelj je snimio ovaj film bez zvezda, sa mnjim budžetom i sa izraženijim "istern" senzibilitetom. Film govori o dvojici ruskih vojnika, jednom sposobnom borcu i jednom švejkovskom zabušantu koji treba da uz pomoć čečenskog zarobljenika obave izviđanje terena. Kreću na zadatak i usput razvijaju odnos poverenja prema mladom Čečenu, no negostoljubiv teren i surove okolnosti sve to stavljaju na probu.

Učicelj se sa ovim filmom tek zagrevao za svoje železničko remek-delo. Ovde je još uvek radio sa niskim budžetom i puno obećavao i zbilja svedeni  izraz, odlično korišćenje lokacija, solidna gluma čine pokazuju da je on reditelj sa velikim potencijalom. Srećom, imao je priliku da sa filmom КРАИ razvije svoju poetiku do vrhunca i snimi jedan od najboljih ruskih filmova u poslednjih destak, pa i više godina.

Пленный nije veliki film, ali je vrlo solidna mala ratna priča koja pokazuje da Učicelj odlično vlada fundamentima. Kad je reč o prikazu rata u Čečeniji, sigurno se dosta oslanja na tradiciju filmova o Vijetnamu. Nema one naknadne pameti koja je krasila filmove o Vijetnamu, ali nema ni patriotskog nadahnuća koje je svojstveno filmovima o Drugom svetskom ratu.

* * * / * * * *

Kao jedan od sagovornika koji su učestvovali u nastanku ovog teksta, za početak moram da naglasim da sam u svojoj izjavi izrekao i neke važnije stvari u vezi sa Inicijativom od ovih koje su prenete. No, to je slobodna procena novinara koji je napisao ovaj tekst i lični izbor.

Ipak, ono što nije lični izbor jeste zlovolja koja se iskazuje u nekim detaljima, ali i u nekim konkretnim činjenicama. Naime, u tekstu se kaže, "Za razliku od filmskih stvaralaca koji filmom ustaju u odbranu "srpskih interesa", jedna druga grupa ljudi iz Srbije već decenijama unazad kulturu stavlja u službu drugačijih ciljeva – shvatanja realnosti i spajanja mostova ka budućnosti" iz čega proizilazi da su srpski interesi nešto što je pod znacima navoda (što je legitiman stav pisca teksta) dočim je "shvatanje realnosti i spajanje mostova ka budućnosti" nešto što je konkretno, i ne mora se objavljivati pod navodnicima premda je u najmanju ruku reč o podjednako apstraktnim pojmovima.

Zatim, autor teksta prenoseći reči reditelja Stevana Filipovića o potpisnicima kaže, "u prošlosti prednjačili u korišćenju državnih fondova pa su, prema njegovom mišljenju, filmove koje predlažu mogli i do sada da snime. "

Među potpisnicima ove peticije nalaze se ljudi koji su zapravo već snimali filmove o ovoj temi, recimo Goran Radovanović, autor filma "Enklava" i Žarko Dragojević sa "Kućom pored pruge". Dakle, Filipovićeva, verujem slučajna, omaška nije osporena od strane novinara iako bi to zahtevalo elementarno istraživanje teme kojom se u svom tekstu bavi.

Vladimir Arsenijević u svom odgovoru kritikuje Inicijativu rečima, "To je didaktički odnos prema umetnosti koji pretpostavlja njenu edukativnu, pa i manipulativnu svrhu" a to ni u jednom trenutku autor teksta ne dovodi u kontradikciju sa misijom njegovih istomišljenika koja je kako autor navodi - "shvatanje realnosti i spajanje mostova ka budućnosti" što bi se svakako moglo podvesti pod "edukativni, didaktički, manipulativni" odnos prema umetnosti.

Ovaj tekst je prenebregavši velike delove moje izjave pre svega stvorio podlogu za fabrikovanje jednog sukoba, koji je neravnopravan na više osnova, prvo zato što druga strana ne raspolaže svim činjenicama, a zatim i zato što se od sagovornika sa druge strane Filipović jedini bavi filmom.

Inače, na pitanje koje Filipović postavlja u vezi sa temama kojima bi se bavili potencijalni filmovi i da li srpski zločini spadaju među njih, dat je i moj odgovor koji u ovom tekstu nije objavljen, tako da ispada kao da je on postavio pitanje a na njega nema nikakvog odgovora što naprosto nije tačno.

Iako je stav nesporno vrlo važan deo ove Inicijative, njen tekst a i dopunski odgovori koje sam dao novinaru a koji nisu objavljeni pokazuje da u njoj ipak postoji i nešto više od stava. Isto tako, ono što ovaj tekst prenebregava jesu i državne obaveze koje je kroz svoje politike u vezi sa Kosovom i Metohijom odnosno kulturom i kinematografijom preuzela Republika Srbija, i sa kojima je Inicijativa u potpunoj koheziji. Bez jasnijeg objašnjenja konteksta, važećih politika i zakona Republike Srbije, čitaoci ne mogu da dobiju dovoljno jasnu sliku ni o Inicijativi ni o aktivnosti drugih umetnika koje je autor odabrao da joj se suprotstave.

http://www.slobodnaevropa.org/content/inicijative-umetnika-iz-srbije-kosovo-izme%C4%91u-realnosti-i-propagande/25368592.html#hash=relatedInfoContainer

Sad mi skoro glupo da ovo okačim (posle svog tog kosovskog patosa), ali evo: Kurtova druga suicide note poruka u kojoj hejtuje Kortni:

https://music.yahoo.com/blogs/music-news/new-letter-revealed-from-kurt-cobain-s-death-scene--mocks-marriage-to-courtney-love-155042162.html

Mehmete, ti znaš da sam ja nabaždaren na podnošenje barem dve istorijske nepravde istovremeno.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ako će to ikako da olakša stvari: The Amazing Spider-man 2 je spektakularno dobar. Marc Webb se izgleda rodio da snimi ovaj film    Prvi je meni bio pristojan, ali ovaj drugi je uspeo da duh originalnog Lee/ Ditko/ Romita perioda uhvati na vrlo ubedljiv način, da nam podari i patos i humor, i tragediju i komediju, da nam da karikaturalne ali humanizovane negativce, relativno uverljiv univerzum sa neke naučno-tehnološke strane (sa, doduše ponekim propustom u domenu društvenih odnosa) i neke od najspektakularnijih akcionih scena u istoriji superherojskog filma. Naravno, ovo je suvi CGI, za razliku od old skool Kapetana Amerike, ali je dobar, ubedljiv CGI sa dušom najveći deo vremena. Ema Tompson i Endrju Garfild su se vrlo udobno smestili u svoje uloge i potpuno mi prodali svoju zbunjenu ljubavnu priču mladih koji postaju odrasli, a ko pogleda film već će znati zašto sam pred kraj otirao suze i gutao knedle.

Topla preporuka.

Što je Mehmetu milo, to mu se i snilo, ipak reč je o Emi Stoun i Garfildu. Mada, razumem da kad se pomene Ema lako se skrene u Oma.

Raduje me da je film, naročito jer mi se podela sa Garfildom i Emom dopala i činilo mi se da je prvi deo dosta lutao u pokušaju da oko njih napravi neki dobar film u čemu na kraju nije uspeo. Međutim, nukleus je bio tu i sjajno je što je to postignuto.

Nažalost, moje odsustvo iz bioskopa i dalje traje...

Ma, dobro, imati na umu da sam ja biased kad je Spajdermen u pitanju i da su me lako kupili jasnom demonstracijom razumevanja stelijevskog koktela komedije, akcije i tragedije. Ti verovatno propuštaš važnije filmove od ovoga.

Kratak period poboljšanja sam iskoristio da pogledam Rennyja i onda sam se vratio bolovanju...

Pogledao sam THE DOUBLE Richarda Ayoadea, adaptaciju novele Fjodora Dostojevskog. U Ayoadeovom filmu ima ponajmanje Dostojevskog, neko bi rekao da ima više Kafke, međutim ukupno uzev ne bih rekao da se literarni klasici mogu iskoristiti kao iša više od okvirne, formalne reference. Naime, Ayoadeov film je svojevrsna muzejska reinterpretacija jedne revashodno filmske škole promišljanja kafkijanskog košmara koja korene ipak više vuče iz Gilliama nego iz književnosti. Naime, i Dostojevski i Kafka su u svojim knjigama zarobljavali autentični egzistencijalni užas, na različite načine, a Ayoade u svom filmu ipak nikada ne radi tako nešto.

Ayoadeov film je ponajmanje okrenut suštini, ponajmanje zaista emituje egzistencijalni užas, cepanje ličnosti na kriške itd. Da, film formalno govori o tome ali zapravo funckioniše kao jedan briljantan artefakt, kao jedna obnova muzejske filmske avangarde koja uspeva da oživi na zaista impresivan način. Naravno, u zavisnosti od gledalačkog senzibiliteta, a ova priča i njena stilizacija nisu bliski mom senzibilitetu, film možda može malo više prožeti pojedince. Isto tako, u zavisnosti od mogućnosti da uživate u briljantnoj realizaciji, postoji mogućnost da delu gledališta Ayoadeov rediteljski domet bude znatno manje impresivan.

Jesse Eisenberg se dobro snašao u glavnoj ulozi, i njegov glumački senzbilitet savršeno odgovara Ayoadeovoj sposbnosti da stvori teskobu, da proizvede tenziju i neprijatnost koja je bila jedno od najsnažnijih obeležja njegovog debitantskog filma SUBMARINE, takođe literarne adaptacije, sa doduše pitkijom premisom.

Ako imamo u vidu da THE DOUBLE u sebi nesumnjivo nosi i malo te atmosfere "umetničkog predaha" da ne kažem izleta za mejnstrim glumce, nema sumnje da je ovde reč o filmu koji odlazi korak dalje od tipičnog indie imaginarijuma. Iako me svet koji Ayoade ovde stvara gotovo nimalo ne zanima, ne mogu da ne budem impresioniran načinom na koji ga je do detalja osmislio i predstavio.

* * * / * * * *

Pogledao sam FAIR GAME Douga Limana. Nažalost, ova ekranizacija slučaja Plame-Wilson ne uspeva da se plasira među bolje političke trilere po istinitim pričama iz prostog razloga što Liman nema senzibilitet za tu vrstu filma. Liman sve režira dosta dinamično, kao da nas iza ovih dramskih scena čeka akciona scena, ali te akcione scene nema. Dakle, FAIR GAME deluje kao drama u kojoj akcenat nije dovoljno stavljen na dramu. Pritom, FAIR GAME nije hendikepirani akcioni film, stvar je i u režiji i u scenariju koji naprosto ne odgovaraju materijalu, ne uspevaju da prikažu ni porodičnu dinamiku, ni protok vremena, pa čak ni sam tok zavere/intrige u koju su upali Valerie Plame i Joe Wilson. Tako i Naomi Watts i Sean Penn glume trofejno, više nude skice tih zanimljivih ljudi nego što im Liman dozvoljava da izgrade likove.

U vreme kada postoje filmovi poput ZERO DARK THIRTY koji mogu da rekreiraju metodičnost ALL THE PRESIDENT'S MEN pa čak i TV naslovi kao RECOUNT ili GAME CHANGE, FAIR GAME nema šta da traži osim po atraktivnoj temi koja je zaslužila dobar tretman. Ipak, Limanov film ostaje na nivou plemenitog pokušaja, koji je srećom u trenutku kada je izašao uspeo da u određenom smislu čak i uspe, dobije pohvale i za izbor teme i za estetiku. Ipak, ukupno uzev, ovo nije uspela ekranizacija značajne priče.

* * / * * * *

Stari govori za Glas Rusije. Fetišizam.

http://serbian.ruvr.ru/2014_05_02/Filmski-jezik-zashtite-Kosova-4481/