ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

To ćemo da odlučimo kad se dogovorimo da li ispunjavaš druge kriterijume da budeš pozvan    Na primer, potpuno heteroseksualne osobe tradicionalno ne učestvuju u tim svetkovinama.

Pogledao sam MULBERRY STREET Jima Micklea, no budget debi reditelja koji je u protekle dve godine privukao veliku pažnju. MULBERRY STREET nažalost nije mnogo više od no budget filma koji služi kao showcase za reditelja i pokazuje da ovaj ume da ispriča priču, stvori atmosferz i izabere koloritne likove.

Ono što MULBERRY STREETu nedostaje jeste pre svega formalni sklad. Mickle je očigledno bio pritisnut budžetskim ograničenjima koja su ga naterala da jako "raširi" priču u prva dva čina da bi je onda razrešio u trećem. Očigledno mu je iz nekog razloga bilo jednostavnije da uvodi nove likove nego da razrađuje postojeće. Otud u pojedinim fazama u početku, film ume da bude težak za praćenje.

Mickle stvara ubedljivu atmosferu teskobe i apokalipse a ljudi-pacovi su zapravo parafraza zombi-mitosa iako su potpuno drugačije korišćeni u ranijim filmovima među kojima je i IZBAVITELJ Krsta Papićam ekranizacija Aleksandra Grina.

Ako imamo u vidu budžet, ripper sekvence su dobro realizovane sa dosta osećaja klaustrofobije i nekoliko crnohumornih suspense momenata.

MULBERRY STREET je dobar showcase koji srećom nije lagao.

* * 1/2 / * * * *

Ponekad me zaprepasti koliko infesriorne rezultate u pojedinim formama mogu imati Francuzi, ako imamo u vidu istorijski značaj i lidersku poziciju njihove kinematografije. Uprkos tome što su na kraju zahvaljujući talasu reditelja koji čine aja, Gens i Lauguier uspeli da osvoje i horor žanr koji im je dugo bio "terra incognita" i pružao marginalne rezultate u prošlostu, i dalje su su u stanju da neprijatno iznenade.

Recimo, primer takve neprijatnosti jeste GOAL OF THE DEAD edgarwrightovski promašaj rediteljskog dvojca Thierry Poiraud - Jeremy Rocher. U ovom nemaštovitom pačvorku raznih uticaja, bajatih i glupih ideja, Poiraud i Rocher jedino zaslužuju pohvale za to što im film produkciono izgleda ambiciozno. Sve ostalo je manje-više grozno, izuzev glumačke podele koja je svakko mogla odigrati i bolji film da je imala materijala.

Jedna prilično jednostavna ideja, pariski prvoligaški klub odlazi na Kup gostovanje u rodno mesto jednog od svojih asova i tamo narod podivlja, deluje simpatično, skoro pa logično ako imamo u vidu navijačku strast i horor tradiciju nevolja u zabačenim varošicamam ali Poiraud & Rocher uspevaju da je učine neuverljivom i nategnutom na svakom nivou.

Uprkos izvesnoj tehničkoj kompetenciji u domenu fotografije ne uspevaju da naprave niti jednu koherentnu scenu, borbu, dijalog, bilo šta.

GOAL OF THE DEAD je predug pored toga što je glup. Uz produkcionu ozbiljnost kao kvalitet mu se može priznati samo potentna podela i činjenica da će u istoriji žanmra ostati zapamćen kao fusnota - prvi slučaj da se lokalna sportska histerija tretira kroz prizmu "nemrtvih", i to na ovako ambicioznom nivou.

Ako imamo u vidu francuski doprinos "nemrtvima" kroz LES REVENANTS, ovaj film je jedan od onih radova koji pokazuje da se ukupan nivo scene ipak nije podigao.

* 1/2 / * * * *

Luc Besson se vratio sa filmom LUCY. Nažalost, ona vrsta minucioznog rada i ambiciozne fizičke produkcije kakvu je poslednji put iskazao na filmu JOAN OF ARC je iza njega, ali je izgleda pronašao modus kako da se njegova lenjost ne vidi toliko na ekranu, pa čak i da ponudi vrlo lepe rezultate.

LUCY je u određenom smislu produžetak UNDER THE SKIN drugim sredstvima. Glazerov film je bio primer oživljavanja raznih muzejskih formi avangarde, a LUCY je sličan autorski bezobrazluk samo sa aproprijacijom tradicija pop-filma, premda ne samo anglosaksonskog nego i francuskog i azijskog.  Ako bih morao da smestim LUCY u domen nečega što smo do sada videli onda referenca koja najpre pada na um je Jan Kounen. Ovo je film kakav bi Kounen snimio posle DOBERMANNa i BLUEBERRYja da se i dalje bavio ovom vrstom filma, a neko drugi će u Bessonovom postupku prepoznati i Miikea.

Kounen je ipak tačnija referenca jer se Besson ovde ipak bavi spojem visokooktanske akcije, šarmantno stupidnog filozofiranja i šamanizma i visoke estetizacije. Međutim, Miike i ostakla fassbinderovska tradicija su bitni jer je u ovom filmu očigledno da Bessona samo poneka scena istinski zanima a da neke koje je već savladao i pokazao da ume da radi, vrlo lako preskače, ostavlja u elipsi ili transformiše do neprepoznatljivosti.

Oduševljava me činjenica da je ovaj anti-superherojski i u suštini anti-akcioni film koji kreće i superherojskim i akcionim putem da bih ih onda napustio i skrenuo u šamanizam i mistifikaciju, uspeo da zaradi preko sto miliona dolara u Americi. Naime, na nivou strukture LUCY itekako odstupa od očekivanih postulata, a publika koju su u bioskop privukli producent TAKENa i Black Widow (jer da se ne lažemo, nema više fanova LEONa i NIKITE od fanova TAKENa i Marvela) dobila je nešto potpuno drugačije i bila presrećna.

Scarlett Johansson sa naslovima kao što su HER, UNDER THE SKIN i LUCY pokazuje da je možda najbolje od svih kapitalizopvala blamiranje u Marvelovim filmovima, i da je potom uspela da se afirmiše kao vrlo samosvojna ne samo art house već i žanrovska heroina.

LUCY se sve vreme kreće po tankoj liniji između onog dobrog i onog lošeg treša i ja sam među onima koji su uživali i koji čašu vide kao polupunu. Treba imati u vidu da sam ja Bessonov fan iz davnih dana i da me njegovi radovi od JOAN OF ARC do danas, kad je reč o režiji mahom deprimiraju. Od trenutka kada je odlučio da postane Corman, pa do danas, LUCY je jedini njegov rediteljski rad istinski vredan pažnje.

Ne možemo reći da je Besson protraćio sve godine od JOAN OF ARC do danas, uostalom impact TAKENa ili parkoura u raznim formama svakako se može porediti sa značajem nekih njegovih rediteljskih radova, ali kad god je režirao bilo je očuigledno da više nema strpljenja. U LUCY je konačno pronikao u formu koja mu omogućuje da se to odsustvo strpljenja ne oseti.

Pored Scarlett tu je i znalački odabrani Choi Min Sik kome se obradujem kad god ga vidim, i njegova pšrva uloga na Zapadu pokazuje da Luc i dalje prati gradivo širom sveta. Isto tako, pokazuje da je Luc Besson, što je pokazao i sa FIFTH ELEMENTom i dalje jedan od najboljih reditelja za tretiranje stripovske stilizacije i šteta je što on verovatno nema volje da se bavi tim ekranizacijama jer mislim da bi mnogi imali šta da nauče od njega.

LUCY je akcioni minjon u kome sam uživao. Razumeću one koji budu zgroženi.

* * * / * * * *

Hmmm. Ja sam baš voljan da mi se svidi Lucy ali moram da kažem da trejler nije delovao odveć moćno, natrpan kliše rešenjima. No, sad si mi malo vratio veru 

Die Another Day- Louise Veronica Ciccone 

Meho, da citiram omiljeni bend:
I think her name is LUCY but they all call her "Loose"


Sent from my iPhone using Tapatalk

Mehmete, evo kolumne sa posvetom.

http://starikadar.blogspot.com/2014/08/srpski-sin.html

Whoa, ima dosta gorčine u ovom tekstu 

Doduše, bilo bi zanimljivo da se ode i u dalje detalje, dakle, ne samo na nivou pančlajna, nego da se setimo i da je kod Millara Supermen postao čovek režima a da je Betmen terorista koji narušava sovjetsku utopiju pa da iz te perspektive razmišljamo da li bi se Supermen actually stavio u službu A. Vučića (kao što je i kod Franka Millera to bilo kada Regan šalje Supermena da razbuca Crvenu armiju u Avganistanu) i da li bi Betmen došao iz recimo neke LDP-ovske perspektive (moglo bi se argumentovati da, iako je Bruce Wayne naravno old money, on prirodno naginje neoliberalnom svetonazoru, makar imao mnogo humaniji pristup nego većina tajkuna).

Pa dobro, nije ova publika u stanju da uđe u detalje. Mislim da je već pomen Kal Ela deep insight za njih.

Baća takođe misli da bi Betmen mogao biti Soroševac iz stare komunističke porodice. Meni je ipak bilo važno da poentiram, sa sramnom privatizacijom "Beograd Filma".

Svakako da samo Beko može biti Lex. A po dizajnu Kole Šećerko.

Ja sam odmah i pomislio na Koleta mada se slažem da bi njegov fizikus i Bekov intelekt bili prava kombinacija. A, naravno da ne mislim da bi gikovskiji pristup bio primeren Našim novinama, nego, kad smo već tu i kad pričamo o temi, da vidimo šta još tu može da se iščačka. Recimo, posle katastrofalnih poplava ove godine i generalne situacije sa klimom na ovim prostorima, pojava srpskog Swamp Thinga bi imala puno smisla, pogotovo što bi to bio heroj/ antiheroj izmešten iz urbanog okruženja, kao neka vrsta nemog krika napuštene i potpoljene provincije koja Beograd na vodi smatra najciničnijim Vučićevim projektom do danas.


S druge strane, Flash bi mogao da bude neki uspešan sportista (dakle ne nužno policijski forenzičar kako je originalno) - recimo Đoković, mada idealno Stjepanović - koji po sticanju supermoći pokušava da se bori protiv od naroda otuđenog sistema koji zvanično mora da endorsuje.

Gaddemit, ovi pičevi se sami pišu!

Srpski Supermen bi preuzeo Srbiju kao Colossus Rusiju u Earth X. Isprva bi ga svi Srbi slušali, ujedinio bi "srpske zemlje", ali bi mu Hrvati napravili neku zvrčku tako da ga ni Srbi više ne bi hteli. On bi se tu razočarao u Srbe, i preselio na severni pol.

Pa to smo već imali, SuperMen je samo u našem slučaju umesto severnog pola otišao u Hag.

Aquaman je Milorad Ćavić. Nije osvojio zlato jer je obuzdavao svoje moći. A onda je shvatio da je Phelps zapravo meteor-freak.

Legija i Suicide Squad takođe moraju imati ulogu. Legija je kao Deathstroke a Zveki kao Deadshot.


Sent from my iPhone using Tapatalk

u Srbiji očigledno Betmen ne može biti tajkun, stoga - Aleksandar Radivojević je srpski Betmen

Ognjen Amidžić je, naravno, Supermen

Ovo sa Legijom i Suicide Squadom je na mestu (kao i Čavićevo postavljenje za Aquamana, on i ima taj oreol drugosti na ime svog američkog odrastanja), mada mi je Zveki ipak više neki neimenovani redshirt lik, Deadshot je ipak čovek sa karakterom i interesantnom pričom (makar u stripovima, ne znam kako su ga prikazali u Arrowu) tako da bih tu još porazmislio.

Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?

Pre bi našli likove za Alan Forda... Ili Simpsonove.
Velja Ilić - Super Hik
Dragoljub Mićunović - Br. 1

Da, ali umro je Jeremija (Krkobabić) a Vučić bi moro da se ofarba u plavo da bude pristojan Alan Ford (gde bi Slina prirodno popunio ulogu Boba Rocka).

Mehmete, sećaš li se ovog jutra na kafi u Inexu i DC intoniranog teksta na AICN koji je opisivao te događaje?

"Hey folks, Harry here... did you see that fucking race? OH MY GOD! I'm an Olympics Junkie. I stay up all night watching crazy events. Archery, Skeet shoot, weightlifting, judo, fencing, round robin baseball, softball and on and on and on. But like most crazed Americans - this fucking Phelps thing has got me. I can't believe that race. For the past several days NBC and the world seems to be conspiring to convince us that Phelps is some sort of SUPERMAN. Yesterday, they did this crazy scan of Phelps where they showed us his "superhuman measurements" and how much more blood his heart pumps than us mere mortals. Other swimmers have been calling him a space alien - a future man - and the hyperbole... well it's catching. I get so caught up in it. Flash to just a bit ago. The race. It really came to two men. Michael "Superman" Phelps... and Milorad "Luthor" Cavic. I'm telling you. Right now. Cavic has got to be transformed into Lex Luthor - he'll be inventing crazy devices to humiliate and destroy Phelps. The race was unbelievable. Phelps lost the race for all but a centimeter of the pool. Cavic was killing Phelps' dream - and as I watched - I was typing to a friend, PHELPS LOST and right as I went to hit ENTER - he won. In a keystroke he changed his fate. The visual looked like Cavic was 4 inches from winning - and Phelps was a foot and a half away - and he made the difference. He won by 1 one hundredths of a second. The narrowest possible margin of victory. And it doesn't make visual sense. I don't care how many times NBC replays it, it seems Cavic won. Phelps' touch is obscured by SPLASH - and they say he won by a fingernail and folks... Folks - it's unfuckingbelievable. The whole race made me believe the dream was just a dream, but the race was reality and the reality was... PHELPS DID IT! It's like he just doesn't know how to lose - it was unreal. Absolutely unreal. I can't believe it actually happened. WOW. What'd you folks think? Way to go PHELPS! Very Cool. And there's not a chance in hell that I'll miss the relay tomorrow! If I was UNIVERSAL - I'd sign Phelps to play Sub-Mariner and give him 3 years of the best acting classes available to become the character. He is a man from Atlantis."

Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?

zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...

naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen

Quote from: crippled_avenger on 22-08-2014, 21:06:07
Mehmete, sećaš li se ovog jutra na kafi u Inexu i DC intoniranog teksta na AICN koji je opisivao te događaje?

Kako da ne, to je bio poslednji put da sam otišao na AICN sajt.

Quote from: Pizzobatto on 22-08-2014, 21:21:39

Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?

zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...

naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen

To je zapravo odličan argument, ali Klark Kent ne treba da bude samo smotanko već i kvalitetan građanin - dobar novinar, knjiški liberalno-demokratskih načela i provincijski tradicionalnog vaspitanja. Sad, Ami Dži možda ima malo provincijskog u sebi ali ostalo tu fali.

odakle sad to da je Klark Kent ''dobar novinar'', pa valjda je to baš Lejnova, a on samo šeprtlja?

što se liberalno-demokratskih načela tiče, ipak je on predsjednik izborne komisije na Farmi, iznosi konačne rezultate i sprovodi volju naroda u djelo. Samo što rijetko ko pomisli da je on narodni heroj i izvan Farme, a to je i bio njegov cilj.

Štaviše, simbolika nam je ispred nosa - Amidžić dolazi sa Farme, kao i Klark Kent

i treće, sasvim provokativno, tipično za šabačkog Supermena, ima čak i alter ego svog alter ega, u vidu Oskara, tako da čak i kad se presvlači ili stavlja i skida naočare, niko ne sumnja, jer to on ionako radi na poslu

Klark Kent je "novinar u civilu".


Sent from my iPhone using Tapatalk

Moram da priznam da su Batini argumenti razumni. Klark Kent jeste odličan novinar, većina kanona ga prepoznaje kao izvanrednog istraživačkog reportera koji samo nema nametljivi samopromotivni edž koji ima Lois. Tako da se tu Ognjen malo odvaja od uzora, ali priznajem da su ostali argumenti na mestu.

Džimi Olsen je onda... Milan Kalinić???   

budući da je Ivan Ivanović u stvari Luis Lejn, kao edži verzija AmiG šoua, koji nije privlačio toliku pažnju ni kada je govorio o gej aferi Crnogorca koji se ženi na Farmi i poslije jede sendviče. Ognjen je sve to profesionalno prenosio, ali nikad nije dostigao popularnost Ivanovića. Samim tim, Olsen može biti i Marija Kilibarda

ali budući da su moj glavni izvor informacija u stvari crtaći o Supermenu, siguran sam da bogohulim po većini kanona

Quote from: Pizzobatto on 22-08-2014, 21:21:39

Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?

zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...

naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen

nije to nista! Ja sam gledao Crippla na TV Metropolis-u (cenim) kada je objasnjavao onom celavom iz Indexovaca kako je Predator najbolji akcioni film ikad snimljen, a ovaj ga je tako disovao da je cak i mom matorom bilo smesno. Meni bilo simpaticno; setio sam se sestog razreda,  i jedne Tamare koja me je isto tako gledala dok sam joj predocavao istovetne cinjenice podjednakim monotonim zarom, da je na kraju usla u autobus koji cak nije isao u njenom pravcu.

pa Predator i jeste najbolji akcioni film ikada, kao što je i Kal-el Amidžić Supermen. Ta Tamara očigledno nema pojma.

nadam se da govorite o Predatoru 2.

Quote from: tomat on 23-08-2014, 02:37:49
nadam se da govorite o Predatoru 2.

Zar postoji jos neki? 

Pogledao sam NIGHT MOVES Kelly Reichardt. Posle velikog kiksa dvojca Marling-batmanglij sa filmom THE EAST od kog sam očekivao da će otvoriti novo filmsko poglavlje na temu eko-terorizma, Kelly Reichardt uspeva da izvuče stvar svojim slowburnerom od grupi aktivista koji odlučuju da sruše branu.

Film nose Jesse Eisenberg kao svojevrsni eko-teroristički Raskoljnikov, zatim Dakota Fanning i Peter Sarsgaard kako njegovi saborci. Ipak, Eisenberg je stub filma i uspeva vrlo dobro da dočara grizodušje i prazninu teroriste koji je obavio zadatak i tek tada se uverio u njegov besmisao.

Kelly Reichardt uspeva da filmom dočara atmosferu treehuggerskih kolonija kao nukleusa nekog budućeg Weather Undergrounda a kroz svoj metodičan postupak i detaljno iznošenje slučaja stvara i solidan snowburn suspense.

U pojedinim situacijama je bilo prostora za efektinija rešenja i domišljatije gestove likova. Ipak, na duže staze je dobro što se Kelly Reichardt uzdržala kako bi očuvala utisak mučnog i gotovo banalnog života počinioca takvog dela.

NIGHT MOVES je solidan i ozbiljan, doduše ne preterano atraktivan film. Iako nema sumnje da je reč o delu savremene indie scene, u njemu ima ponešto od angažmana novoholivudskog filma sedamdesetih.

Kome ove reference nešto znače neka obrati pažnju.

* * * / * * * *

Pogledao sam WINNING, manje cenjenu a zapravo izvanrednu sportsku melodramu Jamesa Goldstonea sa Paulom Newmanom i Joanne Woodward. U vreme izlaska, WINNING je optuživan da se previše oslanja na formulu i da je suviše "tanak" za takve glumačke veličine kao što su Newman i Woodward.

Naravno, o scenariju Howada Rodmana kao odvojenom delu možemo raspravljati. Ali, Newman i Woodward su deo paketa pa ako ga i "uzdižu" to je potpuno legitiman zahvat. Čini mi se da je Rodman kao prevashodno televizijski scenarista bio potcenjen, naročito u odnosu na neke autoritete sa kojima je Newman do tada radio. Ipak, za njegov scenario se može reći sve sem da je "formulaičan" i eventualna zamerka može ići reditelju a ne Rodmanu - dvočasovni film bi možda zahtevao i scenario za taj format a ovaj predložak više deluje kao da je za jednoipočasovni film.

No, WINNING je film o autotrkama i deficit na nivou priče nadoknađuje hipnotičkim snimcima takmičenja. Uprkos tome što u to doba Frankenheimerov GRAND PRIX slovi za ključni trkački film, ui nudi briljantan materijal, WINNING nimalo ne zaostaje. Zapravo, jedini bitan zaostatak "trkačkog materijala" u WINNINGu je to što je vezan za samo jednu državu, dočim ima trke sa svih kontinenata.

S druge strane, tamo gde Frankenheimer ima sjajne glumce i šuplje likove, Goldstone ima i sjajne glumce i odlično postavljene likove.

Iako se Novi Holivud tek zagrevao, Goldstone nudi vrlo moderno koncipiran i glumljen odnos glavnih junaka a kamerne dramske situacije vešto estetizuje tako da one sa materijalom trke čine skladnu celinu.

Paul Newman i Joanne Woodward su sjajni kao sportski vozač i samohrana majka sa kojom on stupa u vezu a tada vrlo mladi Richard Thomas (aktuelan u ulozi FBI starešine u seriji THE AMERICANS) u ulozi njenog sina bio je pravo otkrovenje.

WINNING je film koji istorija ne prepoznaje kao bitan Newmanov nasov i to je šteta. Ovo nije veliki generacijski film i studija jednog vremena kao SLAP SHOT ali jeste zanimljiva melodrama o jednom posvećenom profesionalcu i teškoćama koje ima kada želi da se prilagodi porodičnom životu.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE SHOW MUST GO ON Nevija Marasovića, vrlo zanimljiv hrvatski no budget film. Pošteno govoreći, kod gledanja ovog filma nije zgoreg naglasiti da je no budget ali kada se povuče crta nema on mnogo krupnih zaostataka za mejnstrim produkcijom u regionu. Svakako, fotografija je sirovija, lokacije su grublje opremljene, ali čini mi se da ovaj film bez problema može da se gleda i u glavnotokovskom ambijentu.

Ipak, ono po čemu THE SHOW MUST GO ON bitno odskače od regionalnog mejnstrima jeste tematsko-zanatski okvir. Naime, reč je o futurističkoj priči, uslovno rečeno SFu, premda nekih vidljivih naučno-tehničkih "novuma" nema - rekao bih samo da su neke postojeće stvari pomerene korak dalje u odnosu na ono gde su bile kada je sniman ovaj film koji je izašao 2010. godine.

Film je smešten u sedmu godinu hrvatskog članstva u EU, dakle u 2019. ili 2020. godinu i govori o budućnosti u kojoj ratuju evropski savez i SAD sa nekakvim Istočnim, azijskim, recimo Evroazijskim blokom.

U osvit nuklearne razmene, u Hrvatskoj, nevoljnoj ččlanici zapadne alijanse kreće reality show. Kako bi zaštitili učesnike reality emisije od uticaja spolja, producenti ih sele u podzemno sklonište i vremenom reality u kome ljudi ne znaju da napolju počinje Treći svetski rat postaje globalni fenomen.

Apokalipsa koja prolazi mimo učesnika reality emisije nije nova ideja, imali smo je u mini-seriji DEAD SET. Međutim, za regionalne okolnosti, u kojima je još uvek prelomna tema rat i tranzicija, ovo je prilično inventivan a u određenom smislu čak i ideološki aktuelan problem.

Paradoksalno, Marasovićev futuristički film govori o temama koje su prisutnije u životima gledalaca od onih koje gledamo u "realističnijim" ostvarenjima o "gorućim" temama.

Marasović se ne fokusira na osudu reality emisija. Štaviše, onim prilazi fenomenološki i pokušava da sa puno razumevanja dokuči njihovu društvenu ulogu. S druge strane, kroz prikaz ljudi koji prave reality program i njihove opozicije, onih koji prave informativni, slika mikrouniverzum profesionalca koji su svesni realnosti ali joj se opiru jer zaduženi da stvaraju sliku o njoj.

THE SHOW MUST GO ON sve ove ambicije ispunjava lagano i nepretenciozno. Sven Medfvešek je glumački stub filma i uspeva da se iznese sa ulogom cinika koga apokalipsa lagano omekšava.

Marasovićevi rediteljski postupak je dinamičan. Uprkos vrlo ograničenim sredstvima trudi se da drži tempo, snimi što više pozicija kamere i nekim dobrim scenografskim improvizacijama nadoknadi nedostatak novca. većina tih zahvata mu, što se mene tiče, polazi za rukom.

THE SHOW MUST GO ON je dobio veliku pažnju u Hrvatskoj i poslužio je kao uspešan showcase za Marasovića koji je potom ušao u regularne, profesionalne, vode.

Reditelji bazirani u Hrvatskoj su i ranije imali sklonost ka apokalipsi na filmu - na um mi padaju RAT Veljka Bulajića i SAMI Lukasa Nole. Nevio Marasović bez veći problema prevazuilazi oba ova pokušaja.

* * * / * * * *

Kad gledamo najbolje serije koje su između ostalog i sjajno režirane, često se postavlja pitanje kako li bi tek izgledali filmovi koje režiraju ovi velemajstori. Nažalost, rezultati najelitnijih reditelja HBO i AMC serija su mahom prilično tanki, a to često važi i za BBC i C4 serije. Teško je objasniti zašto je to tako, delom zato što  je televizija mahm scenaristički medijm delom zato što je ipak reč o različitim formama pripovedanja i minutažama. Ipak, i u Holivudu i u Britaniji, reditelji i dalje dobijaju priliku na osnovu serija, neki kao Edgar Wright je iskoriste.

Isto tako mnogi su sa filma prešli na tleviziju, u rasponu od Johna Dajla koji je imao respektabilnu karijeru do Derana Sarafiana koji baš i nije.

Jedno od imena koje me obavezno obraduje na špici serija jeste Ed Bianchi koji je potpisao neke vrlo sofisticirane epizode HOMICIDEa, RUBICONa, HALT AND CATCH FIRE... Bianchi je počeo na filmu i posle dva neuspeha dospeo je na televiziju.

Posle uspešne karijere u svetu reklama, Bianchi je debitovao sa filmom THE FAN po romanu Boba Randalla. Glumačka podelu koje okupila ova Paramountova produkcija bile je izvanredna. Glavnu ulogu brodvejske zvezde igra Lauren Bacall, slashera koji je progoni Michael Biehn, bivšeg muža i holivudskog reditelja James Garner, inspektora koji istražuje njen slučaj Hector Elizondo.

Bianchijev film je vizuelno vrlo pismen sa nizom lepih rediteljskih rešenja u pogledu detalja, premda ne dobacuje do standarda koji je u ovoj formi pos6tavio Brian De Palma. Glumačka podela je izuzetna. Međutim, ni scenario ni opšta pripovedačka veština nisu na nivou. Naprosto, gledaocu na kraju nije previše stalo šta gleda i priča mu ne drži pažnju.

Ako raščlanimo film, izuzev rutinske priče koja nije na nekom visokom nivou ali nije ni bitno gora od drugih filmova te vrste, Bianchi nije imao puno razloga da ovoliko promaši.

Ipak, očigledno je da u rediteljskom postupku nije imao pravo rešenje za ritam, kako u pogledu tempa tako i razdvajanja važnog od nevažnog, i da rediteljski nije dovoljno pronikao u mehaniku ove priče. Scenario u znatnom delu nije nudio tenziju ali to ne znači da je Bianchi nije mogao definisati kroz glumačku igru i odnos među likovima, međutim njegov rad sa glumcima je bio površan i bled.

Na televiziji takvih problema nema jer reditelji rade sa već polusažvakanim materijalom, razrađenim scenarijima i glumcima čiji su odnosi postavljeni, a u takvom ambijentu onda Bianchi može da iskaže svoje vrline.

* * / * * * *

U drugom filmu Nevio Marasović ponovo ide low budget putem. Ipak, za razliku od THE SHOW MUST GO ON, njegov drugi film VIS-A-VIS je naišao na skoro pa aklamativnu podršku hrvatskih filmadžija i kritike što deluje kao svojevrsna "teorija zavere".

Naime, THE SHOW MUST GO ON je bio no budget sa regionalno relevantnom inventivnošću a dočekan je kao simpatični eksces. VIS-A-VIS je daleko manje zanimljiv film koji nailazi na opštu podršku. Ponekad se čini kao da u regionu postoje dva načina kako "onemogućiti" transgresivne reditelje - prvi je srpski metod, onemogućiti im da rade; drugi je hrvatski, pohvaliti njegov slabiji film.

Kada se Charlie Kaufman pojavio na sceni, smatrao sam da je njegov loopy samoreferentni pristup ozbiljan znak dekadencije. Ipak, posle Marasovićevog filma čini mi se da je kaufman zaslužio revalorizaciju.

Naime, Kaufman je barem pokušavao da koliko-toliko estetizuje i domašta bavljenje samim sobom. Nevio Marasović se bavi sobom vrlo direktno, "suvo" i šuplje. VIS-A-VIS je metafilm utoliko što u novinama možemo pročitai da scenario o kom junaci govore stvarno postoji i Marasović želi da ga snima (kao NEKRŠTENI DANI u PORNO BANDI Mladena Đorđevića) ali ta deklarativnost svakako nije dovoljna da bi se neko delo smatralo metafilmom, što inače deo kritike spinuje kao dijagnozu VIS-A-VISa.

Sam proces rada na filmu je dat u opštim mestima. Iako naravno nemam nameru da osporavam da li Marasović tako radi ili ne, ovo kako je prikazan proces je gadan kliše.

Zatim, ono što je van tog "filma-o-filmu" pošto nema "filma-u-filmu" sve do same završnice, deluje kao još manje autentična hrpa opštih mesta.

Međutim, iako se Marasović ovde opasno približava podžanru "regionalne pričaonice" opet je za nijansu svežiji od konkurencije jer barem neuvijeno kritikuje hrvatsku filmsku birokratiju i odlazi korak dalje u oslanjanju na indie i mumblecore uzore.

Ipak, ukupno uzev, daleko je on od punokrvne transpozicije indie estetike američkog filma kao Nikola Ležajić u TILVI ROŠ.

Nevio Marasović je otišao najdalje u talasu debitanatra koji snimaju filmove o nastabnku filma u poslednjih desetak godina. Ako skupimo prve i druge filmove koji govore o toj temi (ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE, MILOŠ BRANKOVIĆ, DOKTOR REJ I ĐAVOLI, KAKO POSTATI HEROJ, SRPSKI FILM...) zapazićenmo da je kontemplacija o kinematografiji karakteristična za mlade reditelje ili one koji možda i nisu baš mladi ali se nisu mnogo raubovali na setovima igrenjaka.

S druge strane, ključne filmove o filmskoj industriji su snimili veterani poput Altmana, Truffauta, Godarda recimo, dakle ljudi koji su imali neko duže iskustvo u njoj.

Potreba da se kinematografija demistifikuje praktično sa praga, bez pružanja prilike da se autoru popne na glavu, pokazuje da u njoj nešto ozbiljno ne funkcioniše. I da to nije isključivo srpski problem.

* * / * * * *

Mehmete, u petnaestoj epizodi pete sezone SMALLVILLEa odlično - jednostavno i elegantno uveden Cyborg!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pretpostavljam da je kanonski negroidan?

Jeste. Full Metal Brotha ali nije stereotip. Fin dečko, ali mrtav, pa su ga robotizovali.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Lepo. Nadam se da ga vidim i u Flashu kad to krene 

Mislim da neće biti na TVu jer je koliko shvatam uključen u novi MAN OF STEEL.

Deluje paradoksalno ali verovatno da će srpska publika ostati uskraćena za vrlo solidan hrvatski ratni film BROJ 55 Kristijana Milića jer je reč o hrvatskom nacionalnom projektu koji bi mogao uznemiriti građane a istovremeno se srpskim novcem finansiraju razni mnogo toksičniji i opskurniji domicilini i regionalni anti-srpski pamfleti. Ovaj žanrovski film bez ikakve sumnje ukazuje zašto u njemu treba navijati za Hrvate a ne za Srbe i suptilno sugeriše da Krajišnici nisu marili za ratno pravo, ali ne iskoračuje puno izvan onog esencijalističkog pristupa neprijatelju koji se obično sreće u ratnom filmu.

Uostalom, Milić dovoljno poznaje rat i ratni film pa zna da neprijatelja ne treba bespoštedno degradirati.

Dakle, Milić ne beži od toga da Srbe prikaže nešto crnjim od Hrvata ali se drži relativno korektno, kao recimo Dragojević u LEPIM SELIMA. Doduše, Dragojević od neprikazivanja neprijatelja pravi koncept dok je Milić prikazao Srbe okoliko koliko mu treba da se postavi akcija ali se njima ne bavi jer su mu glavni fokus likovi iz zarovbljene jedinicie Zbora narodne garde i MUPa.

BROJ 55 je u korenu priče na liniji Waltera Hilla, međutim, suočen sa ograničenjima istinite priče Milić ipak najpre snima hrvatski LONE SURVIVOR odnosno BLACK HAWK DOWN. Od Hilla stoga ostaje akademski, klasicistički pristup kadriranju, i opšte uzev inscenaciji, svedena gluma a od Scotta i Berga nalazimo autentičnost iu poceduralnost koje ponekad utišavaju dramu.

BROJ 55 je ratni akcioni film, ali je on u suštini film stanja jer nema puno priče izvan onoga što je situacija.

Incident o kome film govori nije mi poznat i pomali mi deluje neuverljivo da su se Srbi letnji dan do podne baktali opsadom kuće umesto da je sravne sa zemljom. U svakom slučaju, u ovoj formi, incident nudi materijal za filmsku priču.

U masi likova dobrim izborom glumaca Milić uspeva da diferencira one glave i do kraja filma ne odstupajući od "suvoće" istinite priče uspeva da stvori i neko razrešenje, dramsku žrtvu, zaokruženost, itd.

U samoj završnici, Milić ubacuje malo herojstva koje ne deluje previše verovatno ali svakako je verovatnije od katarzičnog obračuna na kraju LONE SURVIVORa.

Kad je reč o rekonstrukciji vojnog aspekta, mislim da Milić koji ima bogato vojno iskustvo - uzima malo slobode u prikazu kretanja boraca u zoni kontakta, odnosno ima faza kada se Srbi kreću malo naivno, kao okupatori u partizanskom filmu, no on to pravda time da to nije JNA već samoorganizovani Krajišnici. Kada dođe JNA, stvar se diže na viši nivo.

Isto tako, iako jeste bilo svakakvih uniformi naročito među neformalnim formacijama, Milić među Srbima malo forsira ekipu sa šajkačama, šubarama, pletenim džemperima i JNA šinjelima. Ne sporim da je takve ekipe bilo, niti tvrdim da je neko od njih "prestilizovan" ali su bili prošarani i modernije dizajniranim "paravojnicima". Ne mogu reći da je Milić prikazao Srbe groteskno i netačno ali rekao bih da je izučio neka od radikalnijih modnih rešenja iz tog vremena i prikazao ih kao masovniji trend.

Što se Hrvata tiče, dizajn je spot-on, sa sve singapurskim i južnoafričkim puškama iz Kikaševog tovara.

Inscenacija ratnih scena, ako uzmemo u obzir činjenicu da su kod nas filmski radnici zaboravili kako se radi pucnjava, jako dobro izgleda. Tehnički tu nema zamerki i ako imamo u vidu da oko sat vremena filma čini bitka sa kratkim prekidima, Milić zaslužuje prelaznu ocenu. On se nije uplašio da se uhvati u koštac sa akcijom i rizik se apsolutno isplatio.

Glumci su tvrdi, u underplayu, u konvenciji žanra i face su dobro izabrane.

Fotografija Mirka Pivčevića je za moj ukus previše isprana u kolor korekciji ali dobro dočarava blatnjavi pakrac, vlažnost i oblake ranog septembra. Ipak, opšti utisak i po kostimu i po atmosferi je da se film dešava negde krajem jeseni a ne početkom.

Poređenja sa LEPIM SELIMA će biti neumitna ali ta dva filma iako govore o vojnicima uhvaćenim u klopku zapravo ne mogu da se porede. Dragojevićev zahvat je širi, nastao u jednoj jačoj kinematografiji koja je tih godina snimila i Kusturičin UNDERGROUND, a ambivija je mnogo veća jer film zadire i u prošlost sukoba i likova, ima i humora i metafore, i dodatni filmofilski sloj.

Milićev film je bare bones ratni film ambicije da "šalje poruke" i analizira prošlost, izuzev onih rudimentarnih pouka koje su svojstvene tom žanru.

Ipak, zanimljivo je da Milić iako snima film o "državi pobednici" u kojoj nema dilema ko su "dobri momci" mora ipak da ga uvije u formu istinite priče i da stavi akcenat na ljudsku dramu i pitanje opstanka. To je izgleda još od THE HURT LOCKER postao recept za snimanje ratnih filmova o "kontroverznim konfliktima". Dakle, u prvi plan se ističu ljudi a u drugi plan se gura politika i samo biće tog konflikta. Srećom, Milićevoj poetici to odgovara.

Žao mi je što mi danas nismo u stanju da snimimo ovakav film. Ipak, barem imamo LEPA SLEA kao jedan od klasika ratnog filma na globalnom nivou.

* * * / * * * *

Hmm, to bi bilo lepo da se pogleda...

Ratni film čoveka koji raspolaže testisima. To nismo imali na prostoru SFRJ još od kraja sedamdesetih.

Pogledao sam THE ROVER Dvida Michoda, uvredljivo loš film u kome Michod pravi da je Alex Cox, Guy pearce da je Mel Gibson i Robert Pattinson da je Joaquin Phoenix. Reč o zamornom postapokaliptičnom Ozploitationu oslonjenom na tradicije rroad movieja i vesterna, opterećenog strašnim pretenzijama koje ni scenario, ni reditelj, ni glumci nisu u stanju da iznesu.

Činjenica da je film prikazan u Kanu, ukazuje da su producenti našli način kako da ga ne bace u đubre već da ga vinu u ozbiljne visine. Ipak, kanska sudbina ovog filma deluje geg iz Woody Allenovog filma u kome neuspelo delo "prodaju Francuzima".

Vreme je da se prizna i to da Guy Pearce odavno ne ispunjava ona visoka očekivanja koja smo imali od njega. Ne sporim da je odluka da napusti mejnstrim arenu bila dobra, ali profili indie projekata i lokalnih produkcija za koje se odlučuje scve češće deluju potpuno opskurno.

No, slučajevi kao što je THE ROVER koji uspevaju da izblefiraju javnost čine da Pearce ne prepozna svoje posrnuće.

* 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 26-08-2014, 19:40:29
S druge strane, ključne filmove o filmskoj industriji su snimili veterani poput Altmana, Truffauta, Godarda recimo, dakle ljudi koji su imali neko duže iskustvo u njoj.

Potreba da se kinematografija demistifikuje praktično sa praga, bez pružanja prilike da se autoru popne na glavu, pokazuje da u njoj nešto ozbiljno ne funkcioniše.

Jesi li siguran da možeš povlačiti ove paralele?

Mislim da motivacija Altmana ili Felinija s jedne, i Spasojevića/Radivojevića ili Đorđevića, nikako ne može biti uporediva, ni u promilima.

Kod Felinija prosto isijava društveno iskustvo koje Balkanci nemaju. Čak i onda kada je iscrpio to iskustvo, preostalo mu je iskustvo o industriji.

S druge strane, Spasojević i ostali nemaju ni to iskustvo, bar ne na zadovoljavajućem nivou.

Odatle su to metafilmovi više nego filmovi o filmovima.

pa dobro, to opet ne osporava moju osnovnu tezu da je bolje da filmove o snimanju filmova snimaju oni koji su nekada zapravo snimili neki film...


Sent from my iPhone using Tapatalk

More than just "Make Believe": Fox Broadcasting Company has given a put-pilot order to "Psych" creator Steve Franks' 20th TV pitch based on Weezer frontman Rivers Cuomo.

"DeTour" is being billed as a "coming-of-age story, slightly out of sequence." The single-camera project follows a 30-something rock star who, similar to Cuomo's sabbatical at Harvard eight years ago, walks away from the spotlight at the height of his fame in an effort to capture the normal life he passed over to become a music success story. The series would embellish Cuomo's journey with a fictional character.

Franks will executive produce "DeTour" with Tagline Television's Chris Henze and Willie Mercer.

To date, Weezer has sold close to 20 million records. Weezer will release its next studio album "Everything Will Be Alright in the End" on Oct. 7. Major tour dates and music festivals will follow.


Sent from my iPhone using Tapatalk

"The Wolverine" actress Rila Fukushima has joined the cast of The CW's "Arrow".

Fukushima, who played Yukio in the "X-Men" spin-off, is set to replace the previously cast Devon Aoki in the role of Tatsu Yamashiro on the upcoming third season of the show.

The character serves as one of Oliver's mentors in flashbacks, and is a critical influence on his journey to eventually become The Arrow. In the comics, she becomes the woman known as Katana.

The role is said to be a major recurring one and Aoki has reportedly had to drop out due to scheduling conflicts.

If you thought "Man of Steel" was a bit dour and lacking a sense of humor, it turns out there may have been a reason for that.

Hitfix has reported that according to multiple sources, there is a mandate at Warner Bros. regarding any of the DC superhero films in development. That mandate is just two simple, direct words: "No jokes."

Wrtier Drew McWeeny says: "Last week was about the fifth time I've heard that there is a mandate at Warner Bros. regarding any of the DC superhero films in development, and it's very simple and direct and to the point. 'No Jokes'." Others have since weighed in and claim their sources have heard the same.

In comics form, DC has generally been seen as the serious, grim brother to Marvel's more unabashedly fun personality - a trait that has carried over to the movies with films like "The Dark Knight" and "Man of Steel" not exactly known for their humor beyond the odd moment.

McWeeny adds that this mandate could be something else though - a reaction to the failure of "Green Lantern," a DC Comics film that was admittedly trying (and failing) to be funny. As a result you won't see Warners attempt a "Guardians of the Galaxy" style humorous caper movie based on a DC property any time soon.

Da, meni je potpuno bizarno to da su usvojili tu No Joke direktivu. Mislim, cenim pokušaj da to budu ozbiljni filmovi koji bi se serioznom dramom i da se time razlikuju od žovijalnog Guardians of the Galaxy recimo, ali pretvarati se da su DCjevi stripovi po difoltu zreliji i manje humoristični od Marvela je bizarna zabluda već i na osnovu toga što ih u dobroj meri pišu i crtaju isti ljudi. Nabrojaću samo nekoliko DCjevih recentnih serijala koji apsolutno intencijalno kombinuju akciju i humor: Suicide Squad dok ga je pisao Adam Glass (kao i njegov duhovni prethodnik Secret Six koji je maestralno pisala Gail Simone, žena poznata i po urnebesnom humoru koji je proizvodila pišući Marvelovog Deadpoola), Justice League International, Red Hood and the Outlaws, Ressurection Man....

Skot Mendelson na Forbsu veli da su u Warneru prolupali:


http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/08/27/hollywood-needs-to-rewatch-the-dark-knight/