ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam THE GUEST Adama Wingarda, pokušaj da odigra sličan gambit kao njegov parnjak sa scene Jim Mickle u filmu COLD IN JULY. THE GUEST doduše nije smešten u epohu ali ima sličnu retro-estetiku. Nažalost, za razliku od Micklea, Wingard se opredeljuje za koketiranje sa treš aspektima repertoarskog B-filma osamdesetih bez ikakve ideje kako da to produbi ili nadgradi, i kada se ta ispraznost spoji sa krajnje jednostavnom postavkom kroz koju je takođe želeo da aludira na osamdesete i kroz smeštanje svega u savremeni milje, bez onih aduta koje može proizvesti imaginarijum epohe, dobijamo THE GUEST. Lišen harizmatičnih glumaca kakve su imali autori ovakvih filmova pre tridesetak godina, tipova poput Rutgera Hauera ili Kurta Russella, THE GUEST je potpuni promašaj, koji u svoju odbranu jedino može staviti evidentan pokušaj pastiša i omaža i time se distancirati od "pokušaja da se snimi dobar film".

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam ST. VINCENT Theodorea Melfija, još jedan od filmova u kojima Bill Murray igra džangrizavog matorca u komunikaciji sa decom. Ovog puta, Melfi ide utabanim mejnstrim putem, i ST. VINCENT je besramno sentimentalan film, do tačke u kojoj čak ni džangrizavost Murrayevog lika ne može da mu da bilo kakvbu oporost. Čak naprotiv, ST. VINCENT podseća na elegične priče iz čitanke za osnovnu školu kroz koje se deca upoznaju sa gorkim aspektima života pre nego što im se oni zbilja dese. U tom smislu, rekao bih da ovaj film nije toliko za Murrayevu publiku koliko baš za decu osnovnoškolskog uzrasta gde Murray može da posluži kao jedan fini upmarket glumački ukras.

Melfijeva režija je konvencionalna, bez ikakvih promašaja ali i bez velikih pogodaka. Zanimljivo je da Murray nije toliko u centru pažnje Melfijevog rediteljskog koncepta, tako da je film podjednaki showcase i za talentovanog dečaka-glumca Jaedena Lieberhera koji će od ovog filma zapravo i imati više koristi.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam STARRY EYES Kevina Kolscha i Dennisa Widmyera. Nažalost i pored prilično solidnog rediteljskog umeća koje su pokazali ovi momci u pogledu insceancije, vizuelnog koncepta i rada sa glumcima, kao i sveukupnog produkcionog dizajna, reč je o jednom ispraznom indie hororu koji je dobar u svim apsektima osim u domenu priče. idejnosti i samog horora.

Prava je šteta što su ovi autori verovatno želeli da zloupotrebe horor žanr i da ga iskoriste kao sud u koji će izliti svoju žučnu kritiku filmske indusrije u kojoj se još ni nisu 'leba najeli. Alex Essoe je sjajno odigrala glavnu ulogu i ima sve fizičke atribute kraljice vriska ali i sve glumačke atribute indie heroine pa je prava šteta što njena posvećena i jako dobra centralna uloga nažalost nije iskorišćena unutar neke osmišljenije ideje.

Film govori o neafirmisanoj glumici koja ide na audicije i na razne časove ali živi od kelnerisanja. Kada dobije ponudu slavnog horor studija (sic!) ispostavlja se da je vrlo nepristojna. Međutim, kada pod uticajem droge ipak odluči da je prihvati, život je kliza niz neki dosta klišetiziran put body horrora - otpadaju nokti i kosa, ispadaju zubi, kreću crvljanja i krvarenja, rečju business as usual a kasnije usledi i nekoliko ubistava.

Nažalost, ovaj film ne zna šta da radi ni sa svojim hororom ni sa svojim likovima a samim tim i odlična atmosfera ostaje neiskorišćena i devalvirana. Naročito bih istakao Alex Essoes kojoj bi ovaj film mogao biti dobar showcase iako se svake godine pojavi po nekoliko glumica ovog profila.

STARRY EYES je naišao na iznenađujuće i nezasluženo dobro prihvatanje kod kritike, tako da će ekipa možda imati više koristi nego što je kvalitet filma. Ne mogu reći da je ta korist nezaslužena opošto su zanatske veštine reditelja i glumaca očigledno daleko iznad dometa ove celine.

* * / * * * *

Ne sećam se da li sam ovde već kačio ovu listu svih superherojskih filmova u našoj predvidivoj budućnosti. Čisto da se vide razmere mjehura:

Ken Takakura, who first rose to stardom in the 1960s playing yakuza outlaws, but later became Hollywood's go-to actor for made-in-Japan films, died on Nov. 10 at age 83 of malignant lymphoma. A private funeral had already been held when the Japanese media broke the story today.

The legendary actor most recently starred in "Dearest" and Zhang Yimou's "Riding Alone for Thousands of Miles." Western audiences best know Takakura for his roles in Ridley Scott's "Black Rain" and 1992′s "Mr. Baseball."

Born on Feb. 16, 1931 in Fukuoka, Japan, Takakura entered the Toei studio in 1955 after graduating from Meiji University. His breakout role was as an escaped prisoner in Teruo Ishii's 1965 hit "Abashiri Prison," which was loosely based on Stanley Kramer's 1958 "The Defiant Ones." The film spawned a long-running series, while Takakura churned out hit after hit for Toei in the remainder of the decade and beyond. Usually playing stoic loners who move into action only after repeated provocations, Takakura became an iconic figure for a generation of Japanese moviegoers, much as Clint Eastwood did in Hollywood.

Takakura played a version of this character in Sydney Pollack's 1974 "The Yakuza," with a script co-written by yakuza movie aficionado Leonard Schrader, together with Pollack and Robert Towne. By this time, however, Japanese moviegoers had tired of Takakura's brand of gang actioner, whose good guys followed a code of yakuza chivalry routinely disregarded by the more realistic hoods of Kinji Fukasaku's popular 1973 "Battles without Honor and Humanity" and its sequels.

Even before leaving Toei in 1976 Takakura had begun moving away from his signature yakuza genre, playing a bankrupt-businessman-turned-extortionist in the 1975 Junya Sato thriller "The Bullet Train." In the remainder of the 1970s and after he appeared in a succession of starring roles, including an ex-con journeying to reunite with his wife in Yoji Yamada's 1977 hit "The Yellow Handkerchief." Based on a story by Pete Hamill, the film was remade as a 2008 film of the same title by Udayan Prasad, with William Hurt starring in the Takakura role. Takakura also played a veteran dog handler in the 1983 Koreyoshi Kurahara smash "Antarctica," which set a record as the highest-earning Japanese film of all-time that was only surpassed by Hayao Miyazaki's animation "Princess Mononoke" in 1997. "Antarctica" was remade as the 2006 "Eight Below," with Frank Marshall directing.

In 1989 Takakura appeared in "Black Rain" as a forbearing Japanese cop assigned to deal with Michael Douglas's hot-tempered detective, who is after an escaped yakuza played by Yusaku Matsuda. He followed with a similar role as a pro baseball manager dealing with Tom Selleck's spoiled former major leaguer in the 1992 Fred Schepisi comedy "Mr. Baseball."

After the turn of the millennium, Takakura appeared only in a handful films, including 2005′s "Riding Alone for Thousands of Miles" and his 205th and last film, Yasuo Furuhata's 2012 "Dearest," playing a retired prison counselor making a journey of remembrance to the port where his deceased wife was born.

From 1959 until their divorce in 1971 Takakura was married to singer Chiemi Eri, but they had no children.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Mehmete, vidim da će pripadnik handžar-divizije Baron Zemo biti negativac u CAPTAIN AMERICA 3? Po imenu zvuči kao da ga je osmislio Nele Karajlić

Da, iako zvuči kao golden age lik, njega su Lee i Kirby smislili za svoj Avengers rad, dakle, za klasičan silver age strip... Pretpostavljam da kad se na engleskom ovo izgovori kao Zimou, to zvuči manje bosanski 

Pogledao sam KRISTY Ollyja Blackburna,

Pamtim njegov debi i o samom Ollyju tada sam kazao...

Quote from: crippled_avenger on 15-11-2008, 15:54:41
Pogledao sam DONKEY PUNCH Olivera Blackburna.


Ono što je vrlina filma DONKEY PUNCH je odlična fotografija i solidna režija, kao i izvesna dinamičnost događaja. Naravno, to što se nešto stalno dešava ne znači da film nije povremeno dosadan ali ta dosada ne proističe iz sporosti ili odsustva dešavanja nego iz banalnosti radnje koja je poverena junacima.

Ipak, DONKEY PUNCH je pristojan debi za Olivera Blackburna koji ima dar za pravljenje atraktivnih filmova i u budućnosti bi mogao biti solidan profi. Ono gde je njegov film pao su ipak elementi koji se inače ne sreću često i koji su karakteristični za vrhunske majstore.

* * ½ / * * * *

KRISTY je definitivno korak napred, mada iste 2014. godine, Olly ima još jedan sjajan rad, tri epizode serije GLUE. No, kad je reč o KRISTY imamo posla sa jednim izuzetno atraktivno režiranim slasherom na tragu filma THE PURGE ali bez Blumove svedenosti, i oskudice, iako je ovaj film suštinski vezan za jednu lokaciju sa raznovrsnim objektima unutar nje. Međutim, u Blackburnovoj egzekuciji ove premise nema nikakve oskudice, film je bogato snimljen, sa vrlo efektnom fotografijom, obiljem pozicija kamere koje čine da u montaži film dobije punu dinamiku, i da lokacije budu iskorišćene u filmu-potere visokog tempa.

Blackburn u ovom filmu uvodi slasher u domen survival filma koji je postao vrlo aktuealn u poslednjih par godina sa naslovima kao što su GRAVITY i LONE SURVIVOR. Činjenicu da junakinja "preživljava" tako dugo pravda time što su ubice pripadnici sekte kojima je cilj da se "poigraju" sa lovinom a ne da je zakolju po kratkom postupku.

U pogledu dramaturgije, film stavlja osnovni akcenat na poteru i scene suspensea, međutim Blackburn vrlo korektno rešava pitanja postojanja policije i drugih osoba/ slučajnih prolaznika/ porodice & prijatelja tako da ovo srećom nije slasher smešten na mestu gde nema mobilnog dometa, ili su policajci toliko glupi da budu ubijeni s leđa, a opet na kraju obrni-okreni sve pada na pleća glavne junakinje.

Inače, naslovni lik (u izvesnom smislu naslovni) igra Haley Bennet, teen zvezda koju sam zapazio u filmu MUSIC & LYRICS a onda izgubio iz vida. Uprkos tome što ne donosi upečatljivu rolu sasvim je solidna u Blackburnovom sistemu i odgovara na sve izazove koji su pred njom postavljeni, i na kraju uspeva da stvori i identifikaciju kod publike. No, ostaje žal što ovu ulogu ne igra neka poznatija/ perspektivnija glumica čime bi KRISTY možda dobio i veće priznanje i jaču distribuciju.

Sadržaj očigledno nije primarni adut ovog filma. Međutim, Blackburn toliko vlada forma da suspense i potera postaju sadržaj. U tom rizičnom pokušaju da se formom nadoknadi sadržaj Blackburn uspeva i potvrđuje da je uprkos svojoj spotty karijeri reditelja i scenariste, 2014. godine sa serijom GLUE i filmom KRISTY konačno izašao na pravi put.

Šteta je što zapravo ova vrsna mišićavog, old school suspense filmmakinga više nema svoje mesto u horor-ponudi holivudskih studija koji su pošli nekim čudnim high concept putem slično indie hororu i negde na tom putu zagubili zanatsku kompetentnost.

* * * / * * * *

Кена Такакуру највише памтим из трилогије о Мусаши Мијамоту.

Sad kreće takmičenje u tome ko ga manje pamti iz BLACK RAINa...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ja tu pobeđujem bez borbe, kao Nole, pošto sam vizionarski odbio da gledam Black Rain u brojnim prilikama koje su se pružale. Sad vidimo da to nije bilo besmisleno inaćenje kako su moji neprijatelji zajedljivo tvrdili.

Mehmete, ti si jedan od onih koji su se smorili što je Yusaku Matsuda snimao BLACK RAIN umesto da se leči.

BLACK RAIN je klasik. Svako malo ga repriziram i sve mi
je bolji.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Variety
Navigation Menu
HOMEDIGITALNEWS
Sony 'Powers' Up its First Scripted TV Series on PlayStation

EMAIL
PRINT
+
TALK




NOVEMBER 18, 2014 | 01:25PM PT
Can the superhero series become the first series to break out on a videogame console?

Marc Graser
Senior Editor
@marcgraser
Taking the long road from script to screen is not uncommon in Hollywood, but Brian Michael Bendis' "Powers" is notable for more than just its 14-year development journey at Sony Pictures. In 2001, the studio thought the graphic novel had potential as a movie, but that plan didn't get far. Ten years later, "Powers" got another shot as a TV series, with Charles S. Dutton and Lucy Punch in the lead roles, but FX declined to order the pilot to series.

But just when Bendis thought he may have exhausted his options, Sony presented an unexpected third possibility: The conglomerate's gaming console, PlayStation, wanted to stream the scripted drama series.

Bendis, who serves as one of the series' executive producers, believes the property is finally launching where it was meant to. "It just feels right," he said. "There's a huge overlap between comicbook fans and gamers."

Bendis isn't the only with something to prove: PlayStation itself is out to demonstrate it can accomplish what no other consoleyet has: successfully launch an original series the way Netflix and Amazon have done. While PlayStation offers a platform as comparably massive as those other tech giants, this is the same territory where another gaming juggernaut, Microsoft's Xbox, beat a hasty retreat earlier this year amid the kind of corporate slump that has gripped Sony of late as well.

SEE MORE:Why Xbox Was Always Going to Struggle Making Original Shows

But when the series bows this winter (exact date still to be determined), PlayStation is hoping "Powers" not only will enhance the console, but will help the company upsell PlayStation Plus memberships —- $50 annual passes that will provide access to episodes of the show, along with Sony's menu of free games, additional online multiplayer modes, PlayStation Store discounts and online storage across the PS4, PlayStation 3 and PS Vita systems.

"Number one for us is to promote the PlayStation business and PlayStation Plus," said John Koller, VP of platforms marketing at Sony Computer Entertainment America, who is overseeing the original programming foray for the conglomerate. "There's a financial and marketing win in launching ("Powers") the right way."

A dark, R-rated tale about two homicide detectives assigned to investigate cases involving people with superhuman abilities, "Powers" boasts a cast of familiar faces, including Sharlto Copley ("Elysium"), Eddie Izzard, Noah Taylor ("Almost Famous"), Susan Heyward ("The Following") and Michelle Forbes ("Chicago Fire"). "Game of Thrones' " veteran David Slade directed the first two of "Powers' " 10 hourlong episodes. While Sony is not divulging the program's actual budget, it's said to be comparable to most primetime cable series —- in the neighborhood of $2 million per episode




Sent from my iPhone using Tapatalk

Reprizirao sam SUPER Jamesa Gunna, nezavisni film iz 2010. godine, svojevrsnu indie parafrazu Millarovog KICK-ASSa koji je u to vreme takođe dobio svoju ekranizaciju. Iako KICK-ASS nije deo Marvelovog univerzuma jeste pobočno Marvelovo izdanje, i uprkos tome što se SUPER ne bavi nekom temom koja je ekskluzivna samo za Millara, zanimljivo je kako je na kraju svega Gunn završio režirajući GUARDIANS OF THE GALAXY.

Naime, moglo bi se reći da je SUPER bio uvod u nešto što će dostići svoj vrhunac u GUARDIANSima, Marvelovoj ekranizaciji, odnosno da će Gunnovo interesovanje za strip-mitologiju od alternativnog korena doći do krajnje mejnstrim konsekvence. Međutim, niti je GUARDIANS superherojski film per se jer su glavni junaci ljudi koji nemaju supermoći a ostalo su vanzemaljci i božanstva koja takođe imaju moći u skladu sa svojom genezom, i zapravo se ne kostimiraju izvan običaja kultura iz kojih dolaze, niti je SUPER nudio interesovanje za superheroje u pravcu njihove afirmacije već upravo dekonstrukcije.

U tom pogledu Vaughn je prešao drugačiji put. On jeste posle KICK-ASSa snimio X-MEN: FIRST CLASS, ali je to bio prirodan razvoj, da se od priče o dečaku bez supermoći koji postaje superheroj pređe na priču o par excellence superherojima koji su i biološki superiorniji u odnosu na ljude, dakle čije je herojstvo esencijalizovano. Vaughn je dakle prošao put konstrukcije herojskih identiteta od pretvaranja junaka bez moći u heroja, do pretvaranja mutanta u običnog "ljudskog junaka".

U Gunnovom slučaju, SUPER je bezobrazan mali indie film koji prikazuje superherojstvo kao vid društvene patologije indukovane šund-literaturom i religijskom mitologijom koja je prožela popularnu kulturu. Kada je izašao MAN OF STEEL uostalom dosta se govorilo o hrišćanskoj simbolici u filmu a u SUPERu Gunn se poigrava sa "hrišćanskim" superherojem koji u televangelističkoj emisiji preuzima kostim superheroja kako bi širio konzervativne i hrišćanske vrednosti.

Iako SUPER ne osporava postojanje društvenih problema kroz prikaz junaka koji iživljava svoje pravedničke afekte u popularnoj formi superherojstva, na prilično jasan način secira i kritikuje moralnu, religijsku, kulturalnu i seksualnu politiku superherojstva. I naravno, relativnu "mekoću" superherojskog ili pak estetizovanog "kickassovskog" nasilja, zamenjuje sirovim mada opet ne manje grotesknim indie nasiljem. Na kraju, film odlazi u pravcu treš estetike koja je Gunnu poznata iz dana kada je radio za Tromu.

Šta je Gunna onda preporučilo Marvelu koji je sada u Disneyevom vlasništvu? S jedne strane, Gunn je radio na vrlo komercijalnom serijalu SCOOBY DOO za Warner, dakle ume da sarađuje. Određeni amblinovski small town dar u žanrovskom pogledu pokazao je u filmu SLITHER koji je uostalom imao i major distribuciju i podsetio je na neke simpatične klasike tog podžanra kao što je TREMORS. Uostalom, i sa malim budžetom filma SUPER pokazao je da ume da snimi dinamičan, duhovit film sa intenzivnim akcionim prizorima.

Dakle, SLITHER i SUPER su potvrda profesionalnog standarda. Kad je reč o idejnom standardu, međutim, Gunn svakako nije reditelj koji kao Vaughn konstituiše filmske heroje, i Marvel ga je verovatno i angažovao zbog tog anarhičnog, dekonstruktivističkog pristupa. To je dalo vrlo šarmantne rezultate u GUARDIANSu uprkos brojnim dramaturškim i fundamentalnim estetskim nedostacima. Međutim, uprkos tome što je GUARDIANS simpatičan film, upadljivo je da Marvel u svojoj Disney inkarnaciji upadljivo ne angažuje reditelje koji uverljivo konstituišu heroje i njihov univerzum, i da Fox sa Singerom i Vaughnom recimo radi to mnogo bolje.

Gunn je međutim, za razliku od Braće Russo na primer, bio kocka koja se isplatila i snimio je i duhovit i simpatičan i uspešan film, naprosto jer je talentovan reditelj. Međutim, to što je kocka uspela ne znači da Marvelov odabir reditelja nije zapravo pogrešan.

* * * / * * * *

Universal has tapped Lone Survivor's Peter Berg to direct the true story of the capture of Joaquín Guzmán Loera, the notorious and seemingly uncatchable Sinaloa cartel leader known as El Chapo. Project is being scripted by Oscar-nominated writer Craig Borten, who is developing the tale with Berg based on Patrick Keefe's May New Yorker article The Hunt for El Chapo.
Related
Mark Wahlberg & Peter Berg Are Bionic Duo On Inflation-Adjusted 'Six Billion Dollar Man'

Guzmán rose up through the ranks of the Mexican cartels in the 1970s and '80s to head the powerful Sinaloa drug empire, making his riches on the tons of cocaine he moved from Colombia into the United States. He escaped from a maximum-security prison with the help of a vast network of associates and influence; in 2011 he was ranked the 10th-richest man in Mexico, valued at $1 billion. Guzmán finally was arrested in a federal operation earlier this year that was celebrated on Twitter by Mexico's president.

Bergalso will produce for his Film 44 banner, with Keefe aboard as co-producer. UTA brokered the deal.

20th Century Fox has moved fast to acquire rights to Boston Marathon spec "Boston Strong" with "Safe House" filmmaker Daniel Espinosa in talks to direct, sources confirm.

Hutch Parker and Dorothy Aufiero will produce the drama, which is based on the book by Casey Sherman and former Boston Herald reporter Dave Wedge.

"Boston Strong" follows the massive manhunt to apprehend the two men believed to be responsible for the bombings, as well as examining the city's reaction following the events.

Casey Affleck had originally been attached to star in (as well as produce) the real-life drama, but his deal eventually fell apart, according to insiders.

"The Fighter" screenwriters Eric Johnson and Paul Tamasy wrote the script. The duo optioned the rights in July 2013.

EOne Television had also been attached to the project last April on to develop it as a miniseries, but those plans fell apart earlier this summer.

Espinosa, who is repped by UTA and Magnolia Entertainment, is currently in post-production on the Summit thriller "Child 44″ starring Tom Hardy.

Johnson and Tamasy are repped by Gotham Group and CAA.

HBO has announced that is developing "Cortes," a high-profile drama series about Spanish conquistador Hernan Cortes who brought the Aztec empire to its knees.

Filmmaker Martin Scorsese is set to direct the pilot and executive produce the series alongside "Mississippi Burning" scribe Chris Gerolmo and actor Benicio Del Toro. Del Toro himself is said to be interested in starring as Cortes.

The series will have three leads, the other two being Mayan woman Malinche who helped Cortes, and Aztec leader Montezuma whom Cortes befriended and ultimately had executed.

The series will explore his legacy and actions which, whilst extending the power of the Spanish Empire and winning Mexico for Spain, also saw him committing mass murder and wiping out one of the most famous civilizations in history.

Laura Bickford, Rick Yorn and Emma Tillinger Koskoff will also executive produce.

Electric shock study suggests we'd rather hurt ourselves than others

QuoteWhen it comes to profiting from pain—in this case, via electric shocks—people are more likely to harm themselves than others.
If you had the choice between hurting yourself or someone else in exchange for money, how altruistic do you think you'd be? In one infamous experiment, people were quite willing to deliver painful shocks to anonymous victims when asked by a scientist. But a new study that forced people into the dilemma of choosing between pain and profit finds that participants cared more about other people's well-being than their own. It is hailed as the first hard evidence of altruism for the young field of behavioral economics.
Human behavior toward others is hard to predict. On the one hand, we stand out in the animal world for our altruism, often making significant sacrifices to help out a stranger in need. And all but the most antisocial people experience psychological distress at witnessing, let alone causing, pain in others. Yet study after study in the field of behavioral economics has demonstrated that we tend to value our own needs and desires above those of others. For example, researchers have found that just thinking about money makes people behave more selfishly.
To try to reconcile the angels and devils of our nature, a team led by Molly Crockett, a psychologist at the University of Oxford in the United Kingdom, combined the classic psychological and economics tools for probing altruism: pain and money. Everyone has their own pain threshold, so the first task was a pain calibration. Researchers administered electric shocks with electrodes attached to the wrists of 160 subjects, starting at an almost imperceptible level and amping up until the subject described the pain as intolerable. (For most people, that threshold for pain is similar to holding your wrist under a stream of 50°C water.)
Then the team drew pairs of subjects randomly and sat them down in front of a computer. Each person knew of the existence of the other but did not see him or her. One of the pair was randomly chosen to be the "decider" in a series of trials. The decision involved how many electrical shocks would be doled out, either to the decider or to the anonymous receiver. Both people knew that the shocks would be at a level that had been established during calibration as "mildly painful but not intolerable."
Those zaps came with price tags. The total amount of money that could be gained in a trial varied from about $0.15 to $15, but there were always two deals to choose from. The decider might have to choose, for example, between doling out seven shocks for $10 versus doling out 10 shocks for $7. Or sometimes the shocks were cheaper in bulk: You could dole out seven shocks for $10 versus 10 shocks for $15. No matter who got the shocks—the computer told the decider who would get the shocks—the decider always got the money.
A computer algorithm adjusted the price ratios over the course of the trials to home in on the costs associated with people's preferences. Those monetary values served as a proxy measure of how much people cared about harm to themselves versus harm to others. If the pessimistic view of human nature is true, people should be more averse to shocking themselves—and so be willing to make less money—as compared with shocking others.
But the opposite happened. The study's participants did not like the pain of receiving a shock, because they were willing to make about $0.30 less money per shock on average to receive fewer of them. But people were willing to lose twice that amount, $0.60 per shock, to hurt an anonymous other less, the team reports online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences.
The next step, Crockett says, is to do the experiments while scanning people's brains to "investigate how these [moral] computations go awry in disorders like psychopathy."
"This is a landmark study," says Johannes Haushofer, a psychologist at Princeton University. The result is "both obvious and surprising." Intuition dictates that people should be willing to give up some money to avoid the distress of hurting someone. But "despite decades of research, the effect had not previously been demonstrated," he says. It may be possible to tap into this altruism simply by reminding people in positions of power—from chefs to politicians—of the painful consequences of their decision to cut corners.

Ovo je vrlo zanimljiv podatak. Naročito ako povrediš sebe da bi proverio da li još uvek osećaš...

Navodno bi ovo Mel trebalo da režira:

Oscar-nominated scribe Terry Rossio ("The Mask of Zorro," "Deja Vu," "Pirates of the Caribbean") has come onboard Warner Bros. Pictures and Team Downey's action adventure "Yucatan" which is being shaped as a potential Robert Downey Jr, star vehicle.

Based on a 1700-page treatment written by iconic actor Steve McQueen in the late 1960s, the story involved a renegade salvage expert's search for Mayan treasure in the Yucatan Peninsula.

Rossio and Downey Jr. are said to be using the original premise as a jumping-off point for a mind-bending adventure story. Rossio takes over from Anthony Peckham who previously had a go at the script.

Uuuu. Stiv Mekvin, RDDŽ i Mel spojeni rukom sudbine. Pratićemo!

Pogledao sam 100 YEARS OF EVIL Erika Egera i Magnusa Oliva, švedsko-američki mockumentary o jednoj od najtrošenijih tema u ovoj vrsti filma, posle dolaska vanzemaljaca - a to je premisa da je Hitler živ. Eger i Oliv snimaju film koji pokušava da bude i mockumentary i dosta brižljivo pravi lažne materijale ali istovremeno idu i pravcem found footage trilera.

Na kraju, segment u kome film ponajviše posustane jeste upravo pseudo-dokumentarni segment, dok u domenu found footage trilera uspeva da se održi do samog kraja, mada ne na nivou filmova kao što je CONSPIRACY.

U jednom trenutku ideja da je Hitler živeo u Americi postaje vic, i to je u duhu ovog filma koji koketira sa komedijom, međutim, na kraju ipak remeti mehaniku dela. Susreti Hitlera sa grupacijama koje je proganjao nose određenu pregnantnost ali kasnije ideje da je bio preteča McDonald'sa i da je pravio paralelni program odlaska na Mesec sa NASAom, nemaju podjednak efekat.

Eger i Oliv u ovom filmu pokazuju da umeju da izgrade dobru atmosfe5ru i da izvuku autentičnost iz ekipe okupljene da glumi. Isto tako, vrlo dobro se snalaze na lokacijama. Ipak, umerena potrošenost koncepta da je Hitler i dalje živ i ova mockumentary/ found footage forma pokazuju da je u određenom smislu ovaj film više pozivnica za neke nove poslove nego što je samostalno delo.

Ipak, svi oni koji pretenduju da uđu u žanrovski film i ljubitelji teme, definitivno treba da ga pogledaju.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam TRASH Stephena Daldryja, adaptaciju romana Andy Mulligana koju je napisao Richard Curtis. Nažalost, reč je o čudnom promašaju - internacionalnoj produkciji smeštenoj u Brazil i odigranoj na portugalskom koja je namenjena publici van Brazila, ali ne sa ciljem da publika uživa u filmu već sa ciljem "podizanja svesti" o problemu korupcije i represije u ovoj regionalnoj sili koja sve više pokazuje zube SAD.

Richard Curtis, jedan od mojih omiljenih scenarista, nažalost vrlo često "pere" svoju savest ovakvim "angažovanim" projektima i to su mu redovno najslabija dela. Primer je TV film o malariji MARY AND MARTHA.

Za razliku od MARY AND MARTHA koji je suv angažovani pamflet, TRASH je ipak film ali ostaje duboko u senci Danny Boylea i SLUMDOG MILLIONAIREa jer naprosto nije dovoljno kvalitetan da prožme lokalnu kulturu i ornamentalnost sa zapadnim stilom filmmakinga.

"Pokroviteljski" likovi i role Martina Sheena i Rooney Mare nažalost i deluju kao par zapadnih glumaca dovedenih u Brazil unutar nekog, rekao bih skromnog, produkcionog paketa kako bi film mogao da se kasnije eksploatiše na English-speaking tržištu.

TRASH je bezvredan kao film ali ako imamo u vidu poziciju Brazila u odnosu na SAD, onda je i toksičan u geopolitičkom smislu jer pokušava da positoveti korupcionaške incidente sadašnjih suverenističkih vlasti sa ekscesom ranijih proameričkih diktatora što je neumesno. Otud i likovi misionara deluju kao parafraza katoličkih sveštenika koji su ustajali protiv diktatura u Latinskoj Americi, a to poređenje je krajnje nategnuto.

* 1/2 / * * * *

mehmete, ne znam da li si znao za ovo, ali se vraćamo na onu ideju koju sam ti davnih dana izlagao...

http://whatculture.com/film/the-trashmaster-created-with-grandtheftauto-iv.php

Nisam znao za ovo ali machinima filmovi već deset godina evoluiraju.

EXCLUSIVE: Mel Gibson is in talks to take on directing duties on Hacksaw Ridge, based on the true story of Desmond T Doss, the first conscientious objector in U.S. history to win the Congressional Medal of Honor. Andrew Garfield is also in discussions to play the lead role.

RELATED
Robert Downey Jr Q&A: On 'The Judge', Turning 50 With A New Baby, And Yes To 'Iron Man 4' - If Mel...
Doss was a U.S. Army medic who served in World War II during the Battle of Okinawa and refused to kill. President Truman awarded him the Medal of Honor for saving so many lives.

This is not a done deal yet, and Deadline understands that talks are moving forward delicately and slowly. If Gibson does step back into the director's chair, the subject matter would seem to suit his tastes to a tee. Throughout his career in front of and behind the camera, Gibson has shown an abiding fascination with protagonists prepared to suffer for their principles but ultimately prevailing over hardship.

1 Person Commenting
fluffo  1 hour
Cue tired, outdated anti-Gibson rant.
Hacksaw Ridge, if it happens, would seem to offer a return to the type of emotional terrain Gibson explored to such success in previous directorial efforts Braveheart and Passion Of The Christ. The project would reunite him with Braveheart scribe Randall Wallace, who co-wrote the script with Robert Schenkkan and had been attached to direct.

2006′s Apocalypto was the last film Gibson directed.

The project is being led by producer Bill Mechanic (Coraline) through his Pandemonium banner, with David Permut (Face Off), Terry Benedict (The Death Of Reasonable Doubt) and Steve Longi (Youth In Revolt) on board as producers. Walden Media has also been developing the project.

Gibson most recently starred in Expendables 3 and is in post on Jean-Francois Richet's Blood Father, in which he plays an ex-con reunited with his 16-year-old daughter who must protect her from drug dealers trying to kill her.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam TRAVELATOR Dušana Milića. Posle ČETVRTOG ČOVEKA sa svim njegovim trapavostima i NEPRIJATELJA sa svim njegovim unapređenjima, a potom i USTANIČKE ULICE, srpski "žanrovski film" mejnstrim opredeljenja dobija novi korak napred u formi filma TRAVELATOR. Nažalost, ovaj korak napred se nije desio u repertoarski prihvatljivoj formi jer TRAVELATOR jeste bioskopski film ali okolnosti kod nas još nisu sazrele da se on kao takav apsorbuje.

Ako bismo tražili neki uzor u stranom filmu onda bi to svakako bila LUCY Luca Bessona, s tim što TRAVELATOR nije all out stripovska extravaganza, već više liči na globtroterske hitman fllmove kao što je BOARDING GATE ali sa stilskom agresivnošću LUCY. Film je dugo nastajao i teško je proceniti da li je on mišljen ovako, čak bih se i kladio da nije, ali u međuvremenu se desio DRIVE i onda je ova vrsta priča dobila novu arty infuziju.

LUCY mi pada na pamet kao referenca zbog vrlo eklektičnog, impresionističkog pristupu izlaganju glavnog lika, s tim što je Milić nelinearan i u pogledu izlaganja priče. Otud ovaj film ne može računati na rezultate kao LUCY koja je loopy u pogledu junakinjine subjektivnosti ali prilično straightforward u pogledu izlaganja fabule.

TRAVELATOR nije konfuzan jer srećom ima niz detalja kojima uspeva da se diferencira u pogledu vremenskih tokova u kojima dosta hrabro ali, što se mene tiče, jasno skače, iako je jasnoća u tom domenu uvek prilično relativna i zavisi od koncentracije gledaoca.

No, to sve ne smeta opštem utisku da je sa ovim filmom srpski žanrovski film dobio svoje avangardno ostvarenje, arty triler kakav se nije očekivao. Iako bi strateški gledano bilo dobro da se desio još jedan film sa box office potencijom bliskom ČETVRTOM ČOVEKU, posle nezasluženog fijaska USTANIČKE ULICE koji je pokazao da srpska publika nema strpljenja za konvencionalnu mejnstrim postavku trilera, možda je i logičnije da se ovaj žanr gurne u pravcu arta.

Nikola Rakočević igra gejmera koji biva angažovan zbog svoje efikasnosti u pucačkim igrama da ode u Las Vegas i ubije zaštićenog svedoka koji je problematičan i haškom i kriminalnom klanu. Tu radikalnu odluku dodatno motiviše teška bolest njegove majke. Ovo je ujedno i najslabiji segment filma. Naime, pretpostavka da je igrač pucačkih igara fizički spreman da ubije čoveka vatrenim oružjem je svakako u domenu simbola, i kao takva je u redu, ali onda nema potrebe za istovremenim naturalističkim motivom majke na samrti.

Mislim da je ta idejna konfuzija u motivaciji junaka ujedno i jedini krupniji dramaturški problem filma. Sve kasnije spada u onaj red problema koji se mogu podvesti pod poslovicu da dobri filmovi imaju sto mana a loši samo jednu.

Od prve scene koja deluje kao machinima a zapravo je shooter napravljen za potrebe filma u kojoj glavni junak roka NATO zavojevače u Đakovici, Milić najavljuje da ćemo gledati film kakav u Srbiji nije viđen. I to obećanje ispunjava do kraja.

Iako ima nekih već poznatih stilema "mladog evropskog filma" sa dugim kadrovima u kojima se junak prati sa leđa i sl. Milić i dalje nudi old school efikasnost i nikada ne luta u odnosu na osnovne temelje priče. Kroz montažno preplitanje dva toka, junaka koji se sprema da ide da zaradi novac i pomogne majci u izbegličkom kampu, i junaka koji je već u Las Vegasu i prati svoju metu pred ubistvo, Milić unosi efekat trilera u film-stanja jer kada bi se priča raščlanila, film se svodi na dve situacije razrađene u serije scena. Međutim, ovakvom montažom između dva toka, sa otkrivanjem bitnih detalja u nekim nekonvencionalnim tačkama filma, Milić stvara intrigatnu celinu iako su svi odgovori koje na kraju dobijamo manje-više očekivani.

Ovo je prvi film sniman foto aparatom i degradiran kvalitet slike daje filmu poseban utisak, i na nivou eksperimenta sa digitalnom opremom deluje bliže mejsntrimu od prvih Mannovih eksperimenata na ovu temu, što svakako treba da imponuje direktoru fotografij Petru Popoviću. Brojni trikovi sa kamerom u fazi kada se film preseli u Las Vegas odlično koriste atmosferu Grada Greha, prikrivaju često gerilske načine snimanja i u najboljem smislu podsećaju na dela autora iz šezdesetih koji su upravo izašli sa projekcije nekog novotalasovskog filma. Još od dana Kokana Rakonjca se gerila i bezobrazluk nisu ovoliko isplatili nekom reditelju.

Šteta je što za razliku od Assayasa u BOARDING GATEu, Milič nije imao Madsena ili članove Sonic Youth da mu posluže kao kopča sa stranim tržištima ili festivalima jer je u pogledu integracije srpskih likova u američki milje, uradio sjajan posao. Jedan od problema filmova koji dovode neameričke likove u SAD i snimaju se u režiji i produkciji neameričkih ekipa je upravo integracja "stranaca" u lokalni milje.

Milić je snimio gerilski film i to mu je sjajno uspelo. I Las Vegas i Srbi su u tom susretu sačuvali svoj integritet. Odnos između mladog ubice i Srba koje prati je vrlo suptilno režiran, sa dosta indie zahvata, posmatranja, maksimalno korišćenje detalja na lokacijama, a čak i obilje psovanja među junacima koju su mete deluje "istinito" i desilo se svakome od nas kada smo u inostranstvu sreli Srbe koji su pomislili da su "sami". U tom smislu, ono što bih smatrao idiosinkratičnim glumačkim rešenjima u ovom filmu funkcioniše.

Kada krene rokanje, ono je urađeno agresivno, sa rediteljskim konceptom koji je artificijelan ali ne lišava obračune energije i u tom pogledu Milić pokazuje dobrodošao akcioni instinkt i sklonost da se snalazi kako bi snimio dobar set-piece.

Za razliku od akcije u ČETVRTOM ČOVEKU koja je mahom na liniji konvencionalne i samim tim slabo realizovane kopije stranih uzora (jer mi nemamo infrastrukturu za to) u TRAVELATORu imamo reditelja koji se grčevito bori da postigne što bolji efekat i tu koristi apsolutno sve zahvate koji su mu na raspolaganju od žanrovskog do art arsenala.

Ja sam fan JAGUAROVOG SKOKA Ace Đorđevića, i TRAVELATOR sa njim ima dosta sličnosti, opet je reč o usamljenom Srbinu na zadatku u Americi. Ali za razliku od Đorđevićevog oslanjanja na američki krimić sedamdesetih i uvođenja Srba emigranata kao novuma u taj univerzum, Milićev film pripada svom vremenu i govori o izolovanoj maloj grupi Srba.

Milić je posle dužeg vremena snimio film koji maksimalno koristi sve ono što su mu bili produkcioni nedostaci, izvlači korist iz gerilske realizacije, i posebnu poetiku iz snalaženja. Najveća ironija je da su čekanja izazvana nedostatkom novca produžila postprodukciju što je rezultiralo izlaskom novih filmova koji su potom mogli biti iskorišćeni kao dodatna inspiracija za TRAVELATOR.

Prava je šteta što je dve festialske set lopte Milić potrošio sa JAGODOM U SUPERMARKETU i GUČOM, jer TRAVELATOR ne samo da je bolji i zreliji film nego je u određenom smislu kao delo nekog potpuno drugog, zrelijeg, smelijeg reditelja.

Milićeva suštinska okrenutost konzervativnoj tročinskoj strukturi scenarija i high conceptima na nivou premise je oduvek činila da on bude reditelj na kog se mora obratiti pažnja, međutim kvalitet se svodio na kratke bljeske lucidnosti kao što je bio pilot za FOLK.

TRAVELATOR je odlazak na viši nivo za Milića i iskreno se nadam da je ovaj film pouzdanije ogledalo njegovih mogućnosti od prethodna dva.

* * * / * * * *

Pogledao sam CLOUDS OF SILS MARIA Oliviera Assayasa. U ovom filmu, Assayas se vraća na teren koji je već posetiou film u IRMA VEP, priči o glumici na koju utiče filmska uloga. Ovog puta se međutim oseća protok vremena. Koliko je IRMA VEP bila delo mlađeg reditelja koga snažno drži filmofilija i smatra da filmska uloga može transformisati glumca u junaka sve dok mu se život ne pretvori u parafrazu filma koji igra, i sve to spojeno sa fetišizacijom njegove tadašnje supruge Maggie Cheung, ovoga puta se odlazi u potpuno drugom smeru meta-filma.

Naime, sada je fokus na glumi kao terapijskom sredstvu. Ponovo imamo junakinju glumicu koja kroz pripremu nove uloge proživljava zapravo ono što je predmet zapleta materijala koji priprema ali ovog puta to proživljavanje je introvertnije nego i IRMI VEP. Naime, tamo je junakinja spremajući se za ulogu u rimejku FANTOMASa postala lopov-avanturista, a ovde glumica priprwem ulogu u komadu koji ju je proslavio samo što sada umesto devojke-uništiteljke treba da igra stariju uništenu ženu. Jasno je da sada kao starija glumica počinje sebe da doživljava baš kao stariju uništenu ženu a kako proba replike sa svojom mladom asistentkinjom tako se gubi odnos između "realnosti" i "probe" odnosno rečenice koje njih dve razmenjuju počinju da deluju kao razmena ličnih misli a ne kao citiranje komada-u-filmu.

Drugi meta-nivo je suptilniji mada neprikriven, to je uloga asistentkinje koju igra Kristen Stewart. U ovom filmu, ona definitivno pokazuje da je ozbiljna glumica i Juliette Binoche nema lak posao da joj parira. Unutar zapleta i postoji lik mlade glumice, kapriciozne zvezde šund filmova koja ima ozbiljne glumačke kvalitete, upada u skandalozne afere i nju igra Chloe Grace Moretz. Međutim, jasno je da kao što lik Chloe Grace Moretz želi da napravi ozbiljnu ulogu i da se dokaže to zapravo isto želi i Stewartova i u tome apsolutno uspeva.

Premda nije bilo sumnje da Kristen Stewart može postići ovoliki uspeh bez ikakvog glumačkog dara, CLOUDS OF SILS MARIA je pokazao da ona zaista može jako mnogo i ovo je jedan od najmudrijih poteza koje je mogla povući u svojoj karijeri. Posle ovog filma teško da će iko moći da je nadalje potcenjuje na osnovu TWILIGHTa.

U sporednoj ulozi pojavljuje se i velika nemačka glumica Angela Winkler koja je odigrala po mom mišljenju jednu od najmoćnijih filmskih rola koje sam ja ikada gledao u klasiku KATHARINA BLUM Volkera Schlondorffa i njen meta-filmski ulog je naprosto u odavanuu počasti bitnoj glumici koja dolazi iz drugog miljea, nemačkog filma i pozorišta i u ovom konkretnom slučaju nema šta da radi osim da predstavi jedan šarmantan lik iz ekipe koja se u ovom filmu krije "iza zavese".

Film nije slikao Assayasov redovni snimatelj Denis Lenoir sa kojim radi "spektakularnije", "akcionije" filmove već Yorick Le Saux sa kojim obično radi kamernije stvari. Fotografija je odlična i rekao bih da ambijenti i priroda, kako i sam naslov kaže, igraju vrlo bitnu ulogu u ovom filmu što fotoghrafiju čini negde i lenoirovskom.

Osnovna idejna linija sa glumicom koja se korz pripremu nove uloge i asistentkinju punu života suočava sa svojom prolazbošću ne nudi puno toga novog ali zato nudi puno toga dobrog u Assayasovoj sigurnoj realizaciji. Naročito je zanimljiva fizička transformacija Juliette Binoche koja prati svoje starenje i izmeštanje iz sveta sex simbola kroz suptilnu butchizaciju, i kako je film podeljen u poglavlja tako se i ona između pogalvlja menja.

Jedno rediteljsko rešenje ostavlja utisak enigmatičnosti i intelektualno mi je bilo opravdanije nego gledalački ali ga neću eksplicirati sada kako ne bih spoilovao tu situaciju.

CLOUDS OF SILS MARIA je produžetak IRMA VEP drugim sredstvima. Assayas se služi drugim sredstvima, njegov odnos prema likovima i prema glumcima je drugačiji kao i prioriteti junaka kojima se bavi. Ovim filmom Assayas ne otvara novo poglavlje u svojoj karijeri ali svakako kruniše ovo aktuelno kao što je to uostalom svojevremeno uradio i sa filmom IRMA VEP.

* * * 1/2 / * * * *

Srpska muka kroz prizmu slučaja Dika Advokata...

http://starikadar.blogspot.com/2014/11/orlovi-rano-lete.html

QuoteKaradžić je već godinama žrtva toga što nema
svoj Čelzi (mada ima svoj Partizan) kao Matić u
kome će igrati dobro već ima samo
reprezentaciju. Fokusiranje javnosti na problem
reprezentacije dovelo je do toga da se potpuno
zamagle osnovni razlozi zašto Karadžić treba da
bude smenjen a to je razaranje srpskog klupskog
fudbala koji je temelj ove igre kod nas.

Tole i Partizan krivi za razaranje srpskog klupskog fudbala, koji je, dok su Miljanic i Terzic bili na celu fss dostizao neslucene visine. Ni Terza licno ga ne bi bolje srocio.

valja podsjetiti da Krip već ima jedno suđenje za klevetu

Kad je Miljan bio na čelu, Zvezda je uzela Kup šampiona.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Neko bi pomislio da je Miljan imao svoju Zvezdu.

ne, Miljan je bio predsjednik saveza, a na čelu je bio Slobodan Milošević

Neko bi pomislio da je ovaj tekst protiv Toletana zapravo ja sam jedini koji pokušava da prepozna nešto korisno u njegovom radu ali dobro... Teškoće u razumevanju si pokazao još kad si počeo da pratiš sport i od svih klubova izabrao baš Partizan. Ja sam definitivno najbliže Toletovom, dakle đavolovom advokatu kod nas...


Sent from my iPhone using Tapatalk

i ja mislim da nije bilo prestrogo prema Toletu, ali ako imamo u vidu kontekst - činjenicu da Toletovog nasljednika određuje premijer - onda svakako valja braniti Karadžića, jer može samo neko gori da dođe

Ja sam napisao tekst koji je Toleta nedvosmisleno pohvalio u onome što je radio dobro, a to je angažovanje ljudi za reprezentaciju i vođenje te cele dimenzije. A što se ostalog tiče, mislim da je Tole potpuno zapustio organizaciju našeg klupskog fudbala, u svim selekcijama, i tu ne mislim na neko favorizovanje Partizana u odnosu na Zvezdu. Zvezda je sama implodirala, zahvaljujući Lukiću a ako je Tole tu i pripomogao, Zvezda je padu bila sklona.

Što se Radovićevog teksta tiče, šta da kažem, on je bio poznat po svojoj duhovitosti...

Pogledao sam COVERT OPERATION Mathieua Weschlera. Očekivao sam da će ovaj film biti zanimljiviji naročito jer je Weschler napravio zanimljivu machinima montažu THE TRASHMASTER. Nažalost, COVERT OPERATION je niskobudžetni film koji nije uspeo da prevaziđe svoja ograničenja niti da iskoristi slobodu koju bi taklva produkcija mogla da mu pruži. Naročito je ispuštenma premisa sa odlaskom tajnog agenta u Severnu Koreju gde taj milje uopšte nije iskorišćen i mahom je gurnut u pravcu isprazne komedije.

Sve u svemu, Wechsler je pokazao da nije na visokom nivou kada treba da snimi materijal, pa ne čudi da je ovaj film čekao dve godine na eksploataciju.

kao što kaže Dule, imaću razumijevanja za sve zaostale u fudbalskom školovanju!

ja bih rekao da fudbalu prije svega nedostaje novac, koji je tekao u mnogo većim količinama za vrijeme Miljana, pogotovo do 1991. godine

uopšte ne mislim da je to bila bog zna kako bolja generacija fudbalera, jer oni nisu morali radi punjenja rupa u budžetu da budu prodavani prije vremena

samo ono što je Partizan prodao u zadnjih 5 godina danas je mega tim

u kojim godinama su Mijatović i Milošević odlazili iz Partizana a u kojim Mitrović, Jovetić, Ljajić, Nastasić...

to nisu tržišno orijentisani klubovi i njima treba da kapne 15 miliona niotkuda svake godine

Quote from: crippled_avenger on 22-11-2014, 19:23:27
Neko bi pomislio da je ovaj tekst protiv Toletana zapravo ja sam jedini koji pokušava da prepozna nešto korisno u njegovom radu ali dobro... Teškoće u razumevanju si pokazao još kad si počeo da pratiš sport i od svih klubova izabrao baš Partizan. Ja sam definitivno najbliže Toletovom, dakle đavolovom advokatu kod nas...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Nisam reagovao zbog Toleta i poente teksta vec zbog dela koji sam kvotovao. Onako, u prolazu, si u isti kos ubacio Toleta, Partizan i propast srpskog klupskog fudbala. Kao da je to nesto sto se moze objasniti u dve recenice. Mozda i nije namerno ali iskreno, cisto sumnjam.

Nije namerno. Naprotiv, ubacio sam Partizan upravo zato da ne bi bilo, "Kako Tole nema svoj Čelzi...?"


Sent from my iPhone using Tapatalk

možda to nije namjerno, ali eo učinka Miljana Miljanića

svjetska prvenstva - Jugoslavija ispala u grupi 1982. godine, 1986. se nije ni kvalifikovala, uspjeh 1990.

evropska prvenstva - nije se kvalifikovala 1980. i 1988. godine, 1984. ispala u grupi, '92. da ne računamo

dakle, summa summarum, pod Miljanićem se nije kvalifikovala 1980, 1986. i 1988. a 1982. i 1984. ispala u grupi. Jedini uspjeh 1990.

pod Karadžićem (mandat 2005-2006 i 2008-) se kvalifikovala na dva svjetska i ispala u grupi, ali ni na jedno evropsko

za 6-7 prvih godina na čelu saveza Miljanić se kvalifikovao na jedno svjetsko prvenstvo i ispao u grupi, i na jedno evropsko, takođe ispao u grupi

da ne bude da sam zamumuljio, brojevi ne lažu, Karadžić je prvih 7 godina mandata imao više uspjeha nego Miljanić za prvih 7 godina svog mandata. Miljan po jedno svjetsko i evropsko, Tole dva svjetska, nijanse su u pitanju ali to je to. Jeste Miljanić postigao super stvari ali u desetoj godini mandata, koju Karadžić neće ni dočekati

a pritom je Miljanić imao mnogo jaču ekonomiju iza sebe, mnogo obilniji tok novca, mnogo bolju ligu, mnogo bolje klubove itd... a reprezentacija ništa do 1990.

ovo pišem jer imam osjećaj da i inače postoji kolektivna iluzija da smo mi igrali na svim prvenstvima, osvajali ko zna šta, i u košarci i u fudbalu, iako smo imali krize u oba sporta, i to u boljim finansijskim i opštedruštvenim uslovima

da ne pričamo da je ukradena titula Partizanu osamdeset i neke i da smo je na sudu vratili. Pa nije vam to reciklažni materijal nego trofej

Ljudi, nema potrebe da mi
dokazujete da je Tole vrhunski vodio repku kada ja to eksplicitno i tvrdim u tekstu, kada kažem

"
Što se reprezentacije tiče, Karadžić je zapravo jedan od najsposobnijih čelnika našeg Saveza. On je učinio apsolutno sve što je bilo moguće kako bi se ovaj ,,smokvin list" naše fudbalske sramote očuvao"

Ovo ni rođeni brat ne bi
napisao o Toletu u ovoj atmosferi...


Sent from my iPhone using Tapatalk

oslobodio si grobarsku zvijer, tako da to ti je što ti je

uostalom, zar nisi poentirao da je Tole odgovoran i za fudbalsku sramotu (klupski fudbal) i za smokvin list (reprezentaciju).

no, nije smak svijeta što se osjeća sjevernjački uticaj u tekstu

Ja bih njega kritikovao prvenstveno na nivou repke, jer i hrvatski klupski fudbal je mizeran, a repka mnogo bolja. Prije svega zato što ne dozvoljava da klubovi i menadžeri utiču na sastav tima, kako bi se prodao neki igrač.

Pa mislim da u Hrvatskoj najjači klub i njegov prilepak vodi Mamić koji je pre svega menadžer i on vrlo dobro gaji svoje štićenike i ne prodaje ih odmah za sitniš već čeka da se formiraju. Kada se to spoji sa dobrim skautovanjem Hrvata u dijaspori dobijamo tim u kome su igračimiz Dinama u startu uigraniji jer su duže igrali zajedno nego igrači iz Zvezde ili Partizana u našoj repki.


Sent from my iPhone using Tapatalk

A Dinamo poslednjih godina ima bolji evropski skor od Zvezde i Partizana zajedno. Njima samo liga ne valja odnosno stavljena je u službu Dinama kao kod nas što je u službi Zvezde i Partizana. Ali odgajili su jak klub.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Dinamo je par puta u zadnjih deset godina ucestvovao u ligi sampiona i tu su uglavnom sluzili za popravljanje gol razlike. Nisam pratio kako su igrali ligu evrope ranije ali ove godine su uzas. U principu jesu oni verovatno bolji od Zvezde i Partizana ali na evropskoj sceni su u rangu ovih nasih slepaca, dno. To sto Mamic zgrce milione od transfera (ili pere neciji novac sto je verovatnije) Dinamu ne znaci bas puno, pogotovo ako se uporede visine tih transfera sa rejtingom kluba. Nesto slicno kao u Partizanu ali su jos vece pare u pitanju. Inace se slazem sa Batom da Tole moze da se okrivi za propast reprezentacije, cak smatram da je on tu najveci krivac.

@John Reynolds

Beograd glumi Pjongjang u novom filmu Gora Verbinskog.


Sent from my iPhone using Tapatalk