ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Stari priznaje da je nepismen

http://www.novipolis.rs/blog/27954/o-pismenosti-i-pisanju.html



Sent from my iPhone using Tapatalk

Vrlo lepo napisano i sa dosta otrežnjujućih uvida  Štaviše, idem sad da okačim ovaj link u gornji deo foruma gde bi mogao biti od velike koristi.

nepismenost, fudbal i hevi metal - sveto revolucionarno trojstvo!

Marić o Kim Il Sungu i Šešelju - 1:56:40

http://youtu.be/HTN4Cm2JORM

ovo je bilo prilično elegično gledalačko iskustvo

zanimljiv detalj - šešelj u 9 ujutru, rejting 9 a vučić u 8 uveče, rejting 9,8


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam britansku mini-seriju AN ENGLISHMAN'S CASTLE Peter Mackie, slobodno mogu reći televizijsko remek-delo iz 1978. godine na temu Velike Britanije koju su okupirali Nemci i pobedili u Drugom svetskom ratu. U ovom slučaju, alternativna istorija naravno biva skorišćena da prokomentariše savremene teme, to je bilo pitanje velike ekonomske pa i političke nestabilnosti u Britaniji, međutim, isto tako reč je o jako dobro zamišljenoj viziji engleske koju su nacisti okupirali.

Smatram da je lakše krenuti od toga kako je okupacija prikazana, pošto su implikacije nekih drugih elemenata serije višestruke. Okupacija je prikazana kao stanje vrlo slično tadašnjoj Britaniji. Na vlasti je Premijer sa svojom Vladom koja je deklarativno britanska, nema nacista po ulici, mada ima nešto više nemačkih kola nego inače, dogodio se Holokaust prema kome su Britanci kritični ali nisu učinili mnogo da mu se suprotstave i vremenom je zaboravljen, a Berlin suptilno preko lokalnih kvislinga diktira politiku. Praktično nema ništa od kukastih krstova, uniformi, sve je nategnut, cenzurisan, represivan građanski život. Već su sedamdesete i u odnosu na rat izgubljen 1940. godine zavladao je već realni nacionalsocijalizam.

Glavni junak je televizijski scenarista koji piše istoimenu televizijsku seriju smeštenu u 1940. godinu koja govori o slavnim danima otpora, ne bez romantike, samo nekako zgodno bez Jevreja, i urednici kvislinškog BBCa se dive kako ta serija budi jeftin romantični patriotizam a opet ga čvrsto vezuje za prošlost i drži građane u miru.

U jednom trenutku, scenarista postaje zanimljiv vođama otpora, srećom priča je sve vreme vođena vrlo diskretno bez iskliznuća u nekakve agresivne špijunske, trilerske ili akcione zaplete.

I zbilja, ta okupirana Engleska ponajviše liči na ono kako su Nemci zamišljali okupirane zemlje posle svoje pobede, sa dostojanstvom koje je pretvoreno u muzejsku formu i rado izvlačeno iz naftalina upravo kako bi se ojačao narativ o sunovratu iz kog su ih Nemci spasili, sa korumpiranom elitom i narodom koji je shvatio šta sme a šta ne sme da se radi, odnosno kako treba da se ponaša ako ne misli da strada.

Stvari se međutim nisu tako odvijale jer za razliku od ove serije Englezi nisu odustali kada su prvi put dobili po nosu. No, sama situacija u kojoj jesu dobili po nosu sasvim je uverljiv motiv za kapitulaciju.

Mi sa druge strane jesmo dobil po nosu i vrlo je zanimljivo gledati seriju o zemlji koja je okupirana, kolonizovana i u sred svega toga jako insisitira na pričama o svojoj slavnoj prošlosti. Kod nas upravo naveći deo programa koji možemo smatrati "rodoljubivim" jeste vezan za prikaze slavne prošlosti i sećanje kako je tada bilo bolje, kako su tada živeli neki "bolji Srbi".

U tom smislu, ova serija reflektuje društeve tenzije u Velikoj Britaniji svog vremena, pre svega tenziju na ivici eksplozije u ekonomiji i Severnoj Irskoj, i represivni aparat koji to sve drži pod kontrolom. Međutim, kod nas je ovo maltene kao dokumentarni prikaz kulturnog modela u kome se glorifikuju stari događaji dok se u sadašnjosti radi sve suprotno i ozbiljno ugrožava budućnost.

Što je slavne sadašnjosti manje u stvarnosti, to je više slavne prošlosti više na televiziji i očigledno je da ova serija to ilustruje na vrlo dobar način. Ipak, ono što je najsubverzivije u ovoj seriji jeste taj prikaz Britanije koju su okupirali nacisti tako što se ona uplašila i zarobila iznutra, pretvorivši svoju svakodnevicu u jedno mračno naličje one kada je bila sila pobednica.

Poenta ove serije je da apokaliptični scenario kakav je nacistička okupacija nije nešto što podrazumeva neki bitno drugačiji život i nemačke šlemove na svakom koraku, već samo jedan niz gotovo neprimetnih intervencija u polju informisanja i kulture.

Šteta je što ova televizijska serija, uprkos tome što je klask nije šire dostupna.

Quote from: crippled_avenger on 03-02-2015, 18:23:30
U tom smislu, ova serija reflektuje društeve tenzije u Velikoj Britaniji svog vremena, pre svega tenziju na ivici eksplozije u ekonomiji i Severnoj Irskoj, i represivni aparat koji to sve drži pod kontrolom. Međutim, kod nas je ovo maltene kao dokumentarni prikaz kulturnog modela u kome se glorifikuju stari događaji dok se u sadašnjosti radi sve suprotno i ozbiljno ugrožava budućnost.

realno, to bi Srbi radili čak i da nisu poražena strana, jer nostalgija mu dođe maltene kao politički metod neoliberalizma. Moglo bi se bez problema zamisliti kako Srbi pobjeđuju, ostvarena je Velika Srbija, a mi i dalje gledamo Ranjenog orla

da ne pričamo da su mirjami, jagodići i donekle montevideovići tipično propagiranje buržoaske malograđanštine, koja jedina može da zamijeni drugarstvo i partizanstvo, a da to nesmetano prođe, da većinu ne odbije zbog kokardi i sličnog

jednostavno, kapitalizam mora da proizvede novu svijest

Mehmete, radi li Actoholia nešto po ovom pitanju?

http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2015&mm=02&dd=03&nav_id=954200



Sent from my iPhone using Tapatalk

Bojim se da ne, mi smo ipak sitna riba, pljuckavica. Ipak, činjenica je da je indonežanski predsednik brat metalac i da bi zaista mogao malo milosti da pokaže prema ovakvim slučajevima.

Pogledao sam NUIT BLANCHE Frederica Jardina, dinamičan i vrlo intenzivan akcioni triler. Reč je o derivatu DIE HARDa smeštenom u veliki noćni klub, svojevrsni shopping mall noćnog života, u kome korumpirani policajac mora da pronađe tovar ukradene droge i zameni ga za svog otetog sina.

Tomer Sisley, za kog ne mogu reći da mi se nametnuo kao zanimljiv lik u LARGO WINCHu, ovde jako dobro funkcioniše kao dinamčni akcioni heroj sa mučnom tajnom koji mora da se izbori sa nadmoćnim protivnikom i neprijatnim okolnostima. Jedini krupan glumački problem ovog filma je to što negativci nisu toliko zanimljivo postavljeni kao glavni junak, naročito lik glavnog korzikanskog mafijaša koji je prilično retro, iako i u njemu ima par zanimljivih detalja.

Ono što je najzanimljivije jeste činjenica da je jako dinamično slikan, sa dosta pokrete kamere, dosta pozicija kamere, sa puno krupnih planova i generalno krupno slikanom fizičkom radnjom, realizovanoj na prosumer tehnici, a sve to potpisuje Tom Stern, direktor fotografije Clinta Eastwooda. Zaista nisam očekivao da će Stern, snimatelj jednog takvog klasiciste kao što je Clint moći da ponudi ovakvo rešenje. I zblja Sternova fotografija stvarno jeste jako značajan deo ovog filma, i to ne samo u pogledu koncepta kadriranja već i realizacije osvetljenja i digitalnog zapisa. U tom smislu, važno je naglasiti Sternovu fotografiju jer je ona zaista, nezavisno od režije koja ju je indikovala, jedan od ključnih aspekata uspeha ovog filma.

Scenario je duhovit na nivou zapleta, sa dosta preokreta, dobro postavljenih situacija i ne čudi da me su otkupljena prava za američki rimejk. NUIT BLANCHE u principu spada u čitav niz sličnih filmova koji su prodati za rimejk u Americi, tu pre svega mislim na rad Freda Cavayea. Međutim, za razliku od Cavayea, Jardin zaista ume da jako dobro fizički realziuje svoju trilersku zamisao.

Iskreno čudi da me i sam Frederic Jardin do sada nije privukao pažnju Holivuda i dobio neki rediteljski angažman.

* * * / * * * *

Interesantna diskusije o bleksploataciji u savremenom kontekstu, inicirana video igrom, ali dotiče se opštih tema:



http://www.pastemagazine.com/articles/2015/02/blaxploitation-and-derivative-works-a-letter-serie.html

Evo i trejlera za netfliks Daredevil seriju:

MARVEL'S DAREDEVIL Trailer (2015)

Očekivano, sve je gritty i mračno.

Pogledao sam ROSEWATER Jona Stewarta, rediteljski debi ovog poznatog televizijskog autora u kome se bavi svojom tradiconalnom temom - slobodom medija i sukobom ljubitelja istine sa glupim vlastodršcima. Nažalost, stewart razočarava na nekoliko nivoa. Pre svega, ROSEWATER je konfuzan film u pogledu izraza, nije do kraja jasno šta je stewart želeo da postigne - ono što se desilo njegovom junaku svakako nije ravan MIDNIGHT EXPRESSa, poneke okolnosti jesu apsurdne ali ih je nagazio do kraja kao komediju, i sve se na kraju svelo na jednu filmsku razglednicu prilično minornog slučaja pritiska na medije.

Od Stewarta nisam očekivao mnogo u pogledu rediteljskog postupka, i on me nažalost nije demantovao, sve je snimljeno više informativno sa nekim tobožnjim elementima nadgradnje koji nažalost više pokazuju početničke zablude nego istinski filmadžijski dar.

Izbor Irana kao zemlje koja vrši represiju nad medijima je naravno očekivano bedan, ako imamo u vidu da im svakako nije falio Stewart da ih dodatno kleveće. Međutim, ono što desio Maziaru Bahariju, koliko god bilo neprijatno, svakako spada u red manjih neprijatnosti među onim koje su zadesile novinare. U određenom smislu, svako ko očekuje da vidi Iran kao pakao na zemlji to neće dobiti u ovom filmu. U izvesnom smislu, ROSEWATER čak prikazuje Iran kao zemlju sa blago disfunckionalnom demokratijom, što deluje dosta pitomo ako imamo jaku retoriku o ajatolisma, svetosti države, sistema. Koliko god Stewart želeo da prikaže iransku vlast kao monstruoznu, upravo kroz akcentovanje te retorike, njihovo ponašanje nije ništa gore od neke pitomije latinoameričke hunte.

Naravno, ne treba ni naglašavati da Stewart nije ni na koji način pokušao da sagleda širu sliku i na bilo koji način "objasni" iranski revolucionarni režim, i u tom smislu radi znatno manje nego Ben Affleck u filmu ARGO.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam PRIDE AND EXTREME PREJUDICE televizijski film Iana Sharpa iz serijala FREDERICK FORSYTH PRESENTS u kome su sakupljene ekranizacije priča iz zbirke THE DECEIVER. U ovom filmu nažalost Ian Sharp nije ponudio svoju prepoznatljivu kompetenciju. Osim elementarne zanatske veštine, nema onog mišićvog rediteljskog rukopisa koji su krasili najbolje Sharpove radove poput WHO DARES WINS. Brian Dennehy donosi opipljiv umor u liku glavnog junaka, agenta BNDa koji je zavoleo pretvrtljivu službinu prostituku, i nemačke lokacije daju svemu određenu atmosferu, ipak veći dometi zaobilaze ovo delo na svakom nivou.

Ovo je jedan od TV filmova iz serijala koji nije sniman u Jugoslaviji.

Stari o tome kako je opasno kada geekovi postanu autori

http://starikadar.blogspot.com/2015/02/moc-malog-coveka.html

Dakle, Vučić je ovde geek i mali čovek? 

Vučko, geek i mali čovek koji stremi velikom uspehu u svetu makete Beograda na vodi i spreman je da mi platimo ogromnu cenu za to. 

Quote from: Meho Krljic on 06-02-2015, 16:13:51
Dakle, Vučić je ovde geek i mali čovek? 

tako je


Sent from my iPhone using Tapatalk

Šešelj je gostujući u Ćirilici izneo da je Hag bio zapravo svojevrsna ispravka Nirnberga. Onda bi se na bazi tog poređenja moglo reći da su prenosi iz ICTY zapravo pokušaji da se ponovo značaj snimaka suđenja Eichmannu.

Naravno događaji na prostoru bivše Jugoslavije su bitno drugačiji od nacizma tako da ne znam koliko su ova poređenja adekvatna, međutim, ono što je sasvim sigurno jeste da prenosi suđenja nisu ni na koji način doprineli širenju "istine" o zločinima i naprotiv povećali su popularnost haških optuženika.

Pogledao sam THE EICHMANN SHOW, BBCjevu rekonstrukciju pokušaja da se prenosi i snima suđenje Eichmannu. Martin Freeman i Anthony LaPaglia glume glavne uloge u ovom TV filmu nastalom po scenariju Simona Blocka. Nažalost, iako ovaj scenario uspeva da napravi i nekakvu sveproživajuću nit priče, i niz ilustrativnih detalja, i ima ideju kako da kroz malu priču ispriča veliku priču, sve to rezultira jednom praznom celinom u kojoj na kraju krajeva ne uspevaju da zažive likovi.

LaPaglijin Leo Hurwitz je kudikamo upečatljiviji kao nabustiti Blacklister koji na kraju ipak uspeva da pokaže svoj talenat i da opravda rizik koji je u njega uložio Milton Fruchtman, ali ukupno uzev, sve što nam na kraju nude likovi je žestok "second hand".

Martin Freeman je jedva tek korektan u ulozi Miltona Fruchtmana, i više podseča na niz svjih ranijih likova, na Watsona koji asistira LaPaglijim Sherlocku.

Sporadična zadovoljstva THE EICHMANN SHOW prevashodno nudi u deklaartivnim situacijama u kojima junaci diskutuju o značaju svoje istorijske misije. Nažalost, ni pisac ni reditelj, mimo nekoliko zapaćženih dijaloških objašnjenja ne uspevaju da nam prenesu taj epohalni značaj aktivnosti svojih junaka.

Možda je posao Lea Hurwitza i Miltona Fruchtmana bilo preteško efektnije prikazati, ali pored scenariste podbacio je i Paul Andrew Williams, dokazani reditelj od kog se sigurno očekivalo više. Srećom, istorijska priča je dovoljno jaka da čak i na ovom kreativnom leru može naći svoje mesto na programu televizija u decenijama pred nama...

Pogledao sam THE VOICES Marjane Satrapi. Imao sam jako velika očekivanja od ovog filma i tokom gledanja strašno želeo da bude bolji, međutim, krajnji utisak je ipak da je ovo rad sa ogromnim nedostacima. Šteta.

U osnovi Marjane Satrapi je snimila film u najboljoj tradiciji Franka Tashlina, sa iskorakom u vizuelnom pogledu i dobrim inkorporiranjem tradicije Looney Tunes animacije u jedan edgy crnohumorni narativ. Marjane Satrapi nije prva u toj tashlinovskoj tradiciji, pored njegovog zvaničnog "potomka" tu su pre svega John Requa i Glenn Ficarra koji su radili to isto kao scenaristi u CATS & DOGS (film koji nije edgy) i I LOVE YOU PHILIP MORRIS (koji jeste edgy).

Marjane Satrapi pokušava da napravi amalgam CATS & DOGS i I LOVE YOU PHILIP MORRIS ali nažalost to joj ne uspeva jer scenario Michaela R. Perryja ne nudi apsolutno nijedno zanimljivo rešenje izuzev osnovne premise da je život serijskog ubice sličan idiličnom filmu iz pedesetih onda kada nije pod lekovima. Možda i najzanimljivija deonica filma jeste ona kada junak popije lekove i pod uticajem psihofarmaka dolazi u dodir sa realnošću koji je bolan i samim tim nepodnošljiv jer ga suočava sa time da je ubica.

Drugi dobar element filma su glumci. Ryan Reynolds je odličan kao duševno oboleli hunk, a Anna Kendrick je tradicionalno šarmantna i lepršava kao devojka sa kojom on po svemu sudeći može da započene vezu koju ne može da očuva zbog ubilačkog minulog rada. Međutim, Marjane Satrapi potroši čitavu prvu polovinu filma na ekspoziciju da bi potom negde od polovine do početka trećeg čina krenuo odnos Reynoldsa i Kendrickove. Stoga ni ti efektni odnosi među likovima i izopačena ljubavna priča ne uspevaju da se razviju.

Na kraju krajeva, glasovi koje čuje glavni junak nisu preterano zanimljivi. Štaviše, ono što se dešava u dijalogu između ubice i njegovih kućnih ljubimaca koji ga savetuju predstavlja jedan od najpredvidivijih i najracionalnijih delova filma. Pitanja koja oni postavljaju uprkos "smešnim glasovima i akcentima" koje pravi sam Reynolds spadaju u tipične "zločin i kazna" dileme, i praktično se podrazumevaju kada su neizgovoreni.

Otud, THE VOICES kao neki umobolni DR. DOLITTLE nažalost ne odlazi dalje od tog deklarativnog koncepta. Nažalost, scenario Michaela R. Perryja sadrži upravo sve one potencijalne klopke koje karakterišu scenarije na koje se "lepe" strani reditelji kada dođu u Holivud, naivno verujući da će baš oni naučiti Amerikance kako se snima film. I na kraju završe sa filmom koji pati od problema koje većina "konvencionalnih filmova" nema.

Marjane Satrapi je stekla slavu sa PERSEPOLISom, stripom i animiranim filmom, i otud njeno smeštanje u tashlinovsku tradiciju ima itekakvog smisla. Uostalom, njegov uticaj je evidentan upravo u konstrukciji mnogih scena, upotrebi boja, fizičkog humora. Ruku na srce, i mnogi njegovi filmovi nisu bili briljantni u pogledu scenarija pa bih rekao da THE VOICES unekoliko podseća na njega i po manama.

THE VOICES je film koji pokušava puno dobrih stvari ali na kraju, pre svega krivicom scenarija, malo koju postiže.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: Джон Рейнольдс on 26-08-2012, 00:24:12
Крипе, шта све имаш од севернокорејских филмова? Имају ли сви енглеске титлове? И имаш ли или имаш начина да набавиш серију "Неопевани хероји" у којој, као што сигурно знаш, игра Џејмс Резнок? Имаш ли ишта још од филмова с америчким побегуљама?

izgleda da je ovo već neko vrijeme dostupno, ali baš juče nabasah na početak pripreme titlova

i to prevod kineskih titlova serije, mada nisam siguran, možda je čak u pitanju i kineska sinhronizacija

no, prevođenje je olakšano time što je kineski a ne sjevernokorejski u pitanju

pa treba ispratiti priču, na Karagargi je započeo North Korean Cinema Month, dakle, možda titlovi ugledaju svjetlost dana uskoro

Знам да је доступно, али нећу да скидам док се не појаве титлови. Имам све севернокорејске филмове доступне на Синемагедону, мислим да свега два немају решено питање превода.

naravno, ni ja ne skidam, samo najavljujem titlove, ako Bog da


što se cifre tiče, neki lik tvrdi suprotno, i to ima prilično čudne tvrdnje, ali eo ga

Quotelet me start by saying, i have a massive (>300) collection of dprk films, and probably about 30-40 with english subtitles. (hint, many of the english subbed films from north-koera-books can be found on youtube)

i have found a few korean speakers interested in subbing some dprk material, but none of them were able to understand the accent or dialect of the north koreans.

300 filmova, hm...


idem sad da ga pitam šta misli pod tim

Ja nisam na KG tako da ću sačekati da se preliju na druge trekere gde sam aktivan...


Ali ovih dana bi trebalo da mi stigne jedan NK-related film koji sam jako dugo tražio pa imam čemu da se nadam...

Pogledao sam SUSAN SLEPT HERE Franka Tashlina. Alex Gottlieb je sam adaptirao svoj komad sa saradnicima, a Tashlin je svemu doprineo svojim rediteljskim pečatima. Iako Dick Powell nije na onom nivou kakav bi umeo da donese neki star iz podela Billyja Wildera, Tashlin to nadoknađuje svojim osobenim pristupom filmskom humoru. Otud Dick Powell uspeva da postigne sasvim solidan efekat i sa Debbie Reynolds iznese priču ove vrlo atipične romantične komedije.

Film govori o holivudskom scenaristi koji je izgradio karijeru pišući komedije, i posle osvajanja oskara želi da se dokaže pišući "ozbiljne" priče. Međutim, to mu ne ide, gubi posao u studiju, tone. Pojavljuju se policajci koji su mu služili kao stručni konsultanti na jednom filmu i dovode maloletnu delinkvetkinju da je upozna kako bi ga inspirisala za film. Kako bi sprečio da delinkventkinja ode u zatvor, scenarista odlučuje da se formalno oženi sa njom, a onda se ispostavlja kako je greškom možda oženio pravu devojku.

Uprkos tome što film pokušava da bude nestašno duhovit, a opet i vrlo čedan, ceo ovaj bizarni meet cute na kraju rezultira pričom u kojoj se scenarista zbilja oženi sa devojkom i u tom pogledu odstupa od moralnih kodeksa holivudske romantične komedije čak i u njenim najciničnijim inkarnacijama kao što je recimo bio CACTUS FLOWER.

Bez namere da zvučim moralizatorski, taj aspekt filma je prilično "uznemirujući" čak i za današnje standarde, iz koje god vizure da ga čitamo. Iako se brak u ovom filmu konzumira kada devojka postane punoletna, dakle u tom pogledu SUSAN SLEPT HERE formalno nije problematičan, odnos između duplo mlađe devojke i starog momka deluje ili prilično liberalno ili kao reafirmacija krajnje konzervativnosti.

Tashlina je verovatno vrlo zabavljala ovako "radikalna" postavka, i on uspeva da kroz neprestanu dvosmislenost, nestašni humor i zapravo vrlo čedan odnos između glavnih junaka, izgradi ubedljiv "cilj" za junake, i ishod za koji će publika navijati, iako ruku na srce, do samog kraja nisam mogao verovati da će se to ZAISTA ostvariti.

Gottlieb je pokušao maksimalno da razigra svoj komad koji je prevashodno vezan za lokaciju scenaristinog stana, ali uprkos tome što su pozorišni koreni ove priče evidentni, Tashlin pravi punokrvni film od svega. Jedna Tashlinova signature scena je zanimljiva "scena sna" bez reči, sa plesnom koreografijom i muzikom koja potpuno odstupa od wilderovskog štimunga okosnice filma.

Iako Tashlinovih detalja ima u nizu drugih scena, upravo ovaj eksces bez reči i samo oslonjen na koreografiju predstavlja ne samo njegov pečat nego možda i jedno od tipičnih obeležja kojima je zadužio Holivud, ta iskakanje iz pripovedačke konvencije sa snažnim često teatralnim izražajnim sredstvima.

U tom duhu je postavljen i narator koji nas uvodi u priču - statueta "oskara" koja stoji u scenaristinom stanu. Četiri godine posle SUNSET BLVD. Tashlin se poigrava sličnim rešenjem u priči o scenaristi, suptilno ga parodirajući.

To rešenje nije jedina spona Wildera i Tashlina, čiji su se "materijali" u pojedinim slučajevima jako podudarali ali su im se pristupi režiji bitno razlikovali.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SOS ICEBERG Taya Garnetta, američku verziju filma koju su u koprodukciji na Grenlandu snimali Nemci i Ameirikanci. Nemačku verziju režirao je dr Arnold Fanck, čuveni reditelj njihovih bergsfilmova i uopšte priča o sukobu i suživotu čoveka i prirode. Tay Garnett i Fanck su samo delimično koristiliisti materijal i glumce. Ne samo da se dramske scene razlikuju u dve verzije već su i scene u prirodi montirane od različitih dublova, ili drugih uglova kamere u istim situacijama.

Garnettov film nažalost ne uspeva da napravi balans između impresivnih poludokumentarnih snimaka grenlandskih glečera, i faune, i statičnih "tesnih" glumačkih scena. Gluma je anahrona, dileme pred kojima su se junaci nšli nisu dovoljno dobro plasirane, i nažalost, uprkos impresivnim snimcima prirode (koji su takođe kod Garnetta mogli biti bolje iskorišćeni) rezultat je polovičan film.

Carl Laemmle, producent filma se na početku američke verzije zahvaljuje ekipi na godini dana rizičnog rada na Grenlandu gde su čekali da privole na traku tako uzbudljive prizore.

U ulozi mlade letačice koja pokušava da spase arktičke istraživače a na kraju slupa avion i pridruži im se kao neko kome takođe treba pomoć pojavljuje se Leni Riefenstahl a Ernst Udet, čuveni nacistički letač igra samoga sebe.

* 1/2 / * * * *

Navodno, Sony i Disney su se konačno dogovorili da Spajdermen pređe u matičnu kuću:

http://kotaku.com/spider-man-can-finally-join-the-other-marvel-movies-1684857702

Uvod u prodaju Columbie, rekao bih...

Da, vrlo moguće. Sony se otresa naslaga sala - kompjuteri i onlajn igre su već otišli, Columbia im pravi više problema nego para u poslednje vreme.

Stari secira prvi broj Newsweeka, a da srpsko izdanje kao nesreća u narodnoj poslovici, ne ide samo, potrudili su se hakeri koji su uhakovali nalog @Newsweek

http://www.gradskimagazin.rs/srpski-newsweek-vice-pisan-u-redakciji-vremena/

Reporter
@BrentALang
Marvel has long wanted to put Spider-Man in its movies, but since Sony Pictures controlled the rights to the character since 1999, the web-slinger has been off limits. Making a crossover could have been costly, since Disney would have been expected to shell out millions. But the actual deal turns out to much cheaper — more like free.

Marvel Studios won't pay Sony Pictures for the rights to put Spider-Man in "Captain America: Civil War," the "Avengers" franchise or its other superhero films, as part of its new partnership with the studio," according to sources with knowledge of the deal. At the same time, Marvel won't receive a cut of the box office for any of Sony's films that feature Spider-Man. Sony won't receive a percentage of the revenue Disney makes from Marvel's films that have Spider-Man, either.

SEE MORE:Spider-Man Returns to Marvel; New Movie Coming in 2017

There may be some opportunities for Marvel to benefit financially from the Sony films, with payments tied to certain box office milestones. The financial relationship is likened by sources to the kind of compensation structure a producer would receive.

Marvel had originally wanted to buy back Spider-Man from Sony. But its resulting partnership, which was in the works since October, is just that — an arrangement that enables both Sony and Marvel to mutually benefit at the box office by having Spider-Man appear in their movies.

The deal actually benefits both sides significantly.

Sony needed to breathe life into its "Spider-Man" franchise, and by lending its character to Marvel has a way to generate more exposure for its big screen hero. Doing so also creates some serious goodwill among Spider-Man fans, who have wanted to see the character become part of the Avengers.

Marvel now gets access to one of the comicbook company's most popular characters — it already controlled the rights for TV, merchandise and other platforms, but the holy grail for Disney has lately been film, where it has been able to launch franchises that impact the bottom line of all of its various divisions.

Character crossovers across studio films are virtually unheard of and have been considered too cost prohibitive in the past. They're so rare that Marvel and Fox cast different actors to play Quicksilver in "The Avengers: Age of Ultron" and "X-Men: Days of Future Past."

But with Sony looking for a creative way to put a spotlight on its franchise, and Marvel so eager to get its hands on Spidey, Hollywood actually figure out a way to work together for once.

The next step for Sony, of course, is to recast Spider-Man. The studio is looking to go back to Spidey's roots and put the character back in high school, which would require it to cast a younger actor, Variety has learned. Andrew Garfield is no longer playing the character.

The studio is still moving forward with the Spider-Man villain-centric "Sinister Six," and "Venom" spinoff, as well as a film that features female characters in the "Spider-Man" universe. "The Amazing Spider-Man 3″ has been cancelled. While Marvel's Feige is involved with Sony's new "Spider-Man" films, he currently is not expected to be creatively involved with the spinoffs, sources say.


Sent from my iPhone using Tapatalk

The Wachowskis think Jupiter Ascending could mark the end of their studio financing

Quote

With a hugely underwhelming opening weekend in the US of just $19 million, Jupiter Ascending is another in a long line of films from the Wachowski siblings where the box-office has failed to match the grand, epic-scale ideas of their films. Their previous two films, Cloud Atlas and Speed Racer, both flopped on release, with final grosses of $130 million and $95 million respectively from budgets of considerably more.

Speaking just before Jupiter Ascending's opening to The Wall Street Journal, the sibling duo had already spoken about how their access to hundreds of millions of studio dollars may be about to come to an end.

"Everyone says, 'Why can't you be simpler?'", states Lana. "We're drawn toward difficult subjects, like the disparity of rich and poor..... We've been lucky. People at studios have been interested in our crazy, strange brand of complexity. And we've been allowed to keep making them. Will that continue? Probably not."

"But it was a good run," Andy added.

Jupiter cost upwards of $175 million to make, and already had a cloud of negativity surrounding its release after Warner Bros. pushed back the release date of the film from last July to last weekend. And while their creativity and originality is certainly to be admired and rewarded, money talks and in a world where franchises and "brands" are making $200/$300/$400 million, it's a shame that such original thinking just doesn't hold up against ready-made properties.

But one thing that may keep the creative juices flowing for the filmmakers is their upcoming Netflix show Sense8, which Netflix's Chief Content Officer Ted Sarandos is already raving about.

"It's the best four hours of anything we've done," Sarandos said (via Deadline). "Their film reviews have been brutal, and everything after The Matrix didn't go well, but if you look at the earlier cuts of their films before they had to jam them down to 120 minutes, it's amazing. There's a four-hour cut of Cloud Atlas that will blow you away.....From a budget standpoint and a running time, it's every bit as big, if not bigger, than their feature films....Who knows if they'll ever direct a film again? They might have found their niche with episodic drama."

We may well never see the uncut four-hour version of Cloud Atlas for a while, particularly after its loss at the box office, but it may well be a fascinating watch as the original version is admired by many in the film world.

Now on general release across the UK, you can read our reviews for Jupiter Ascending, starring Channing Tatum and Mila Kunis, here, here and here.

Fakat je da je njihova priča baš bila rags to riches, Bound je bio mali i lep film ali iz njega nikako nije sledio Matrix. End jet hir ui ar.

Iskreno, meni je žao što su oni flopovali sa JUPITERom jer to je redak primer original-contenta (koliko god bio neoriginalan po svom sadržaju, formalno nije baziran na stripu, igračkama itd.) koji dobija ozbiljan budžet i uspeva da generiše i neki autorski buzz. Cameron je ostao apsolutno poslednji od te vrste reditelja sa punom autonomijom, a plašim se da se i Blomkampu posle ELYSIUMa (koji je meni bio jak film) prilično uzdrmala pozicija. Wachowski su uz sve idiosinkrazije zanimljivi ljudi i autori, i visokobudžetni film će biti manje zanimljiv bez njih ako ih JUPITER bude marginalizovao...

Inače, ne bih rekao da iz BOUNDa nije sledio MATRIX jer oni su pre MATRIXa već odradili niz visokoprofilnih akcionih skriptova, od kojih je ASSASSINS recimo bio i realizovan, a PLASTIC MAN i još neki su bili otkupljeni. Tako da bi se BOUND mogao smatrati većim izuzetkom nego MATRIX zapravo.

Možda je ovo sada zanimljivo gledati i iz comic book vizure. Ovo je veliki poraz graphic novel estetike koja je delovala kao pravac razvoja filma i veliki trijumf regularnog comic booka. Koliko god da je delovalo kako će Frank Miller i ti genre-benderi ponajviše preći u svet filma (i zbilja Miller je pre svih stripadžija radio na filmu), i koliko god da je MATRIX optuživan za rip-off INVISIBLESa, Wachowski su predstavnici te Alan Moore-Grant Morrison linije. Njihov poslednji "uspeh" i jeste bio V FOR VENDETTA, iako taj film nije baš zapalio box office, bio je poštovan. Sada međutim box office gazi potpuni stripovski pulp upadljivo lišen graphic novel nadogradnje oličen u Marvelu i MCU filmovima. Iako ne možemo reći da Wachowski nisu imali udela u tome, oni su ipak forsirali jednu sofisticiraniju comic book estetiku. Zapravo, LUCY je najsvežiji primer te malo sofisticiranije comic book estetike koji je dobro prošao.

hm, Kameron nikad ne bi uvalio neko pederisanje na početku filma, zbog kojeg sam prekinuo CLOUD ATLAS

ne zato što se nešto posebno gadim gej seksa, koliko što je to bilo samo sebi svrha. Kameron lijepo turi Arnoldovo dupe, i to ima smisla!

a ono nije bila alpaćinovska muška ljubav, ili berčekovski liberalizam, nego baš - pederisanje

taj in your face bukvalizam je razlog zbog kojeg ih je i Bodrijar otkačio, a oni još galamili da je MATRIX maltene njemu posvećen. Žan se samo nasmijao

neka putuju i ne brinu za manastir

Quote from: crippled_avenger on 11-02-2015, 14:41:20
Miller je pre svih stripadžija radio na filmu

Али је The Spirit катастрофалан.

pa nije bitno kakav je SPIRIT, ključ je u tome da danas strip više nije izvor kreacije koja je filmu nedostupna već često opravdanje za filmske pastiše - recimo GUARDIANS (koji je još i ponajbolji MCU film)


Sent from my iPhone using Tapatalk

Brent Lang
Senior Film and Media Reporter @BrentALang   

Be careful what you wish for.

Originality is a virtue in most creative pursuits, but in Hollywood, it will always be less appealing to studio bosses than more of the same. Audiences and critics often decry the sequels and franchises that flood multiplexes, but when filmmakers like the Wachowskis answer their calls for something original and innovative with a film like "Jupiter Ascending," they're often rewarded with a cold shoulder. With a production budget of $179 million, not to mention tens of millions spent to promote the science-fiction adventure, and an opening of only $19 million, "Jupiter Ascending" will likely be one of the year's biggest flops.

"Audiences are kind of reticent to take a chance on something they don't know or understand," said Paul Dergarabedian, senior media analyst at Rentrak. "They marketed the heck out of this movie, and it was still tough to bring people through the door."

See More:Box Office: 'SpongeBob' Tops With $56 Million, 'Jupiter Ascending,' 'Seventh Son' Flop

All the red ink that "Jupiter Ascending" will spill will make studios all the more conservative and risk-averse. There will be more reboots, retreads and revivals as companies try to give facelifts to geriatric franchises such as "Star Wars," "Indiana Jones" and "Ghostbusters." That's bad for audiences and, ultimately, for business. Right now the formula is working, but the repetition risks making the moviegoing experience feel stale and overly familiar.

As Lana Wachowski told the Los Angeles Times on Friday, "When I was young, originality was everything. A sequel was like a bad word. We've gone to the opposite place where [audiences] actually are more excited about a story we know the ending to."

She's right. Where are the fresh visions of distant worlds and futuristic conflicts to inspire the next George Lucas or Steven Spielberg? Younger audiences are already abandoning the theater in favor of videogames and mobile devices. Nostalgia for an era of popcorn films they didn't grow up with is unlikely to lure them back.

At the same time, television and gaming have supplanted movies as platforms for iconoclastic works of art ranging from "Mass Effect" to "Breaking Bad."

In a Wired opinion piece, Angela Watercutter urged people to buy a ticket to "Jupiter Ascending" even as she acknowledged that it was deeply flawed.

"Do it because the Wachowskis are part of a shrinking species: original sci-fi filmmakers," she wrote. "And in these long, cold months before the Marvel machine cranks back up, it's good to remember what those look like — for better or worse."

So what went wrong? Ever since "Jupiter Ascending" introduced footage last spring at CinemaCon of Mila Kunis as a cleaning lady who discovers she's queen of the universe and Channing Tatum as her protector, a genetically enhanced creature with Spock ears, the buzz for the film has been very bad indeed. The sense of impending cinematic disaster intensified after Warner Bros. opted to push the film out of its July release date last summer and into February.

The studio was hoping that additional time for reshoots and effects work would help salvage the film and put it on the path to solvency. It had employed a similar strategy for troubled or problematic productions such as "300: Rise of an Empire," "The Great Gatsby" and "Gravity," one of the rare original science-fiction epics that worked.  Unfortunately for "Jupiter Ascending," the extra time couldn't wipe away the stench of failure, and critics overwhelmingly decried the film as an overcooked bore.

Across town, there's likely a feeling of Schadenfreude among Warner Bros.' competitors, but delighting in the Wachowskis' misfortunes would be misguided. It signals that the siblings have lost their deft sense of the culture that made "The Matrix" a phenomenon. Given that it marks their third consecutive dud, following "Speed Racer" and "Cloud Atlas," these once blazing-hot talents risk being iced out of the A-list.

"They've been making the movies they want to make ever since the first 'Matrix,'" said Phil Contrino, vice president and chief analyst at BoxOffice.com. "But there's only so much mileage you can get from a big hit until people turn off the funds. They need to find something more commercially accessible and crank out a hit quick if they're going to buy their clout back."

Like Michael Mann, who headlined the recent box office disaster "Blackhat," the Wachowski siblings may be forced to return to lower budgeted films and face years in the big studio wilderness. That's a shame. The movie business needs these sorts of prickly geniuses. The alternative is overly caffeinated and commodified productions designed to sell toys, not stir imaginations.

"Jupiter Ascending" may have crashed and burned, but at least it tried to soar on the strength of its own originality and daring. Its failure makes it harder for other filmmakers to get a chance to take similar risks. In this climate, would "The Matrix" ever have gotten made?

No, pošto ovaj tekst pominje Manna, on je takođe zanimljiv primer.

To je čovek koji je u velikoj meri "izmislio" sve ono što danas smatramo dobrim repertoarskim filmom, i atraktivnom estetikom, i samo na bazi svog imena nije uspeo da privuče više gledalaca. Dakle, autori na svoje ime ne mogu da donesu značajnu gledanost, eventualno neka imena mogu da privuku publiku kroz sinergiju reputacije i trenutnog uspeha. Ali, ono što je katastrofalno jeste da čak i kod nas, gde se slabije prate trendovi i gde je Mann još uvek vrlo atraktivan autor kada mu se pomene ime, primećujem da masa filmofila, za koje znam da vole Manna nije otišla da pogleda BLACKHAT. Zbunjujuće, ali ta toplina franšiza i poznatog je počela da zahvata i filmofile. Sve češće kada nekome preporučujem neki film suočim se sa unezverenim pitanjem, "A šta je to?"

Prvo u vreme interneta, zaista je deplasirano pitati nekoga "šta je nešto"... Osim ako ne treba dati neki 2dublji" odgovor.

Šta odgovoriti na to pitanje koje zvuči tako esencijalno. Pa, mislim "film je", neće te učiniti bogatijim i zdravijim, neće ti nahraniti decu, kao što nijedan nije, to i nije posao filma. Ali, nekako to pitanje se manje postavlja kad je reč o franšizama, i masa tih koji pitaju "šta je BLACKHAT" bez mnogo dilema ode i utroši svoj teško zarađeni novac i teško izboreno vreme na HOBBITa ili CAPTAIN AMERICA.

Prošle godine smo imali slučaj TRAVELATORa, film za koji nisam čuo nijedan negativan komentar od relevantnih ljudi, koji nije imao veliku reklamu ali je imao izuzetan word of mouth među opinion makerima, i nije dobacio do hiljadu gledalaca. To je poražavajuće, i u tom smislu BLACKHAT sa oko 5000  je trijumf. Internet je bio spamovan hvalospevima za TRAVELATORa i ništa se nije desilo.

To stvara utisak kao da živimo u jednom košmaru u kome zapravo kakav god film da snimiš ne možeš da prođeš ako se neki drugi vanfilmski uslovi nisu poklopili. Da se razumemo, ja nisam mislio da će TRAVELATOR dobaciti do 100 000 gledalaca samo na bazi toga što je odličan film, ali sam mislio da može izgurati desetak.

Abrams bi volio, zbog spojlera i leakova, da pomeri premijeru Star Wars The Force Awakens na leto. Što bi bilo zabavno!!!!!!!!!!

Nego, da započnemo ovaj dan konstruktivnom raspravom:

The Best Martial Arts Movie Fights of All Time

Ja ću prvi:

Dakle, odlična lista, ali, seriously, znam da na listi već ima najbolja scena koju je Tony Jaa ikada snimio (Protector), ali, ipak je grehota ne staviti nešto iz prvog Ong Baka. Na primer moju favourite scenu:

ONG BAK 1 Best Fight Scene HD YouTube

(Alternativno, mogla je neka scena iz Čokolade. Taj film je kriminalno zapostavljen.)

Dalje, znam da je možda malo i pase i dalje voleti Sigala, ali ova scena je... bukvalno antologijska. Toliko etitjuda, toliko kulnesa:

Anybody seen Richie?

Dalje?

potpuno se slazem za Ong-bak, bar 2 scene odande zasluzuju da se nadju u top 10. Ja bih dodao nesto za Kuro-Obi (Black belt) film.

http://www.imdb.com/title/tt1084019/?ref_=nv_sr_2

Taj film prikazuje izvorni karate kakav se retko gde vidja. Karate je u filmovima ili jako podcenjen (90% kineskih filmova) ili je totalno nerealistican da bi bio gledljiv (zapadni pristup). Ovaj film ima fantasticne scene borbe u kojima je prikazan izvorni shotokan kakav posteno, ni u jednom drugom filmu nisam video. Nisam nasao na youtube odvojene scene borbi ali vredi ga celog pogledati.

Hvala za tip. Nisam gledao ovo (valjda sam navikao na kineske i tajlandske MA filmove pa ni ne razmišljam o japanskim  ) a kao verni šotokanista, valjaće da ovo pogledam i podsetim se stare slave.

Мени је драга индијанаџонсовска сцена (а и због капуеристе) из Never Back Down:

Stupid capeira!!! Capoeira vs boxing

Тим више што је на YT окачена као real-deal.

Da, ovo je jasan omaž Indijani Džounzu 

за ову тему треба посебан топик

Kumite!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Nisam to gledao. No pade mi na pamet da bi nešto iz Tai Chi Master svakako moglo da se ovde uvrsti, ipak je to režirao Ping, na vrhuncu kreativnih kapaciteta, plus Džet li i Mišel Jeo u životnoj formi. Ovo je neki skraćeni kat, ali poslužiće kao ilustracija:

http://youtu.be/o8KyUfWRQ28

Mada kad rekoh Mišel Jeo, ona ipak žena nije trenirala borilačke veštine i izvlačila se na plesnu pozadinu, ali zato Jeeja Yanin... Pomenuo sam gore Čokoladu i ovo je možda ne najbolja scena u filmu ali je sjajna:


http://youtu.be/FrVvRkDxBaM


A mada je Raging Phoenix bio slab film, koreografije su bile dobre:


http://youtu.be/_0H0LUZROws