ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

malo bonda za sve one kojima nedostaje

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-x08iNZ8Mfc

Pogledao sam THE REWRITE Marca Lawrencea, reditelja i scenariste kome je ovo već četvrti film sa Hugh Grantom. Neki od najisplativijih Grantovih filmova su nastali u ovoj saradnji, neki od najbleđih, ali i MUSIC AND LYRICS, jedan od najboljih u njegovoj karijeri.

Nažalost, filmu THE REWRITE nedostaje ono što je učinilo MUSIC AND LYRICS tako dobrim filmom. Ponovo je film jako dobro zamišljen i postavljen, ponovo imamo stvaraoca u glavnoj ulozi koji prevazilazi svoju ljudsku i moralnu, pa i kreativnu krizu kada upozna ženu "iz naroda" koja mu nije ni kolega ni publika. Konačno, Lawrence je uspeo da okupi izuzetnu glumačku podelu kojom će okružiti Granta, kao onomad Drew Barrymore sada je tu Marisa Tomei, a J.K. Simmons i Allison Janney podržavaju iz pozadine, sa Bellom Heathcote koja preuzima neke važne deonice.

Ono što međutim nedostaje jesu detalji koji bi nadogradili vrlo zanimljivo postavljenu priču. Hugh Grant, Marisa Tomei i drugi navedeni glumci dobijaju zanimljive likove ali svi ostali profesori i nastavnici koji čine postavu ovog filma nažalost bazirani su na prvoloptaškim klišeima, realizovanim bez punog ubeđenja tako da ovi sjajni glumci ne mogu da ih pokriju svojom visokom profesionalnošću. Čini se kao da Lawrence nije razrađivao nijedan detalj izvan onih koji su bili vezani za ova dokazana glumačka imena, i na kraju film propada zbog nekih suštinski nevažnih ali ipak vrlo prisutnih gafova poput ranjivog geeka koji obožava STAR WARSe ili naftalinskog lika holivudskog agenta.

Šteta. Ova priča je mogla da bude osnov za vrlo prijatan romcom, pa čak i dramedy namenjen malo starijoj publici koja ipak ne traži preteške sadržaje, međutim, uprkos intenciji da se obrati "zrelijoj" publici pravi masu detinjastih grešaka.

Štaviše, vrlo je zanimljivo upravo to kako je lajtmotiv ovog filma upravo ta životna tranzicije holivdskog scenariste koji ne može da se snađe u savremenom Holivudu koji traže filmove namenjene mladima, a onda u samom filmu pokazuje niz početničkih grešaka koje neki od mladih up and comera ne bi sebi dopustili. Štaviše, najviše grešaka upravo postoji u prikazivanju holivudske industrije i njenih nusproizvoda među mladima.

Uprkos tome što za ovaj film ne možemo reći da je izrazito antiholivudski niti da se bazira na preziru prema "nekakvoj krizi nekakvog gledališta", nesporno je da Lawrence ne uspeva da zaokruži priču u dovoljnoj meri kako bi THE REWRITE imao argumente kao predstavnik zabavnog filma za stariju publiku.

U tom smislu ni ne čudi da je dosta kritičara insistirala na tome da pravi neprekidne igre reči i bockanja na temu naslova filma. Da, filmu THE REWRITE je definitivno bio potreban rewrite. Šteta je samo u tome što Lawrence očigledno nije u dovoljnoj meri prepoznao tranziicioni karaker svog filma.

Naime, THE REWRITE zapravo nije romantična komedija sa Grantom, u njemu ima humora ali film nije smešan, pre bi se moglo reći da je šarmantan. Uostalom, osnovna ljubavna priča između Granta i Marise Tomei za koju mislimo da je okosnica filma zapravo to nije, ona je izvesna ali ni na jednom nivou nije konzumirana.

Lawrence međutim nije u dovoljnoj meri ni u rediteljskom pogledu izgurao taj dramski zaokret, niti je marketing filma odstupio od pretpostavke da je reč o romcomu. A zapravo, kada se podvuče crta THE REWRITE ima mnogo više zajedničkog sa indie melodramama niti sa onim što je ranije radio Hugh Grant.

U određenom smislu, najbolji posao u ovom filmu uradio je Grant, prepleo je junaka sa svojom već izgrađenom glumačkom personom i zbog njega zapravo ponajviše treba gledati ovaj film. U određenom smislu ovo je njegov oproštaj sa Holivudom i formulom koja je radila jako dobro. Ja se iskreno nadam da će on uspeti da se izbori za neku drugu vrstu uloga u budućnosti, ali u pogledu onoga po čemu je postao poznat, THE RWRITE je svojevrsni bookend i lik scenariste koji se seli iz Holivuda na provincijski fakultet jeste njegov lik koji se definitivno smirio.

Čak i u okvirima Lawrenceovog filma, mogla se iskomunicirati ta priča o Grantovom povlačenju iz "formule" ali koliko god kritikovao Holivud, Lawrence očigledno nije bio spreman da o klin okači onu formulu koja je i njemu donelo bogatstvo.

* * 1/2 / * * * *

ovo je DEAD RINGERS uživo!

Kako prenose Južne vesti, lekar B.T. je u krvi imao 2,09 promila alkohola, što je i potvrdio direktor niškog Kliničkog centra Zoran Radovanović.
Prema njegovim rečima, ginekolog je odbijao da napusti bolnicu, iako ga je obezbeđenje upozoravalo da ne bi trebalo da u alkoholisanom stanju da bude na radnom mestu.

"Postupajući po zakonskoj proceduri, zatražili su od njega da se podvrgne alko-testu kojim je utvrđeno da lekar u krvi ima 2,09 promila alkohola u krvi. Posle toga radnici Službe obezbeđenja zamolili su ga da napusti kliniku, ali on ih je fizički napao i izazvao tuču, zbog čega je pozvana i policija", navodi Radovanović.

Dok su svi čekali policiju, doktor Todorović je hteo pacijentkinji da uradi kiretažu. Radovanović kaže da je čak i ušao u ordinaciju, ali da ga je dežurna sestra sprečila da započne intervenciju, a usprotivila se i pacijentkinja.

"Kako nam je rečeno, lekar je i sa njima dvema pokušao da se fizički obračuna. Čak je u jednom trenutku, izjavili su prisutni, doktor Todorović pokušao da na silu odvuče pacijentkinju u svoju lekarsku sobu, ali je stigla policija i sprečila ga u nameri", kaže Radovanović.

Kolegijum Kliničkog centra odlučio je da suspenduje Todorovića i privremeno ga udalji s posla, a formirana je i komisija koja će započeti disciplinski postupak.

O ovom incidentu je Radovanović, kako kaže, lično obavestio ministra zdravlja Zlatibora Lončara, a niška policija, kako nam je potvrđeno, podnela je krivičnu prijavu protiv lekara zbog narušavanja javnog reda i mira.



Sent from my iPhone using Tapatalk

Stari objašnjava da je Mišel Uelbek naslednik Dobrice Ćosića

http://starikadar.blogspot.com/2015/02/uelbek-dobricin-naslednik.html

Pogledao sam JUPITER ASCENDING u režiji Wachowskih. Nažalost, ovaj film je toliko slab da bih rekao kako je američka scena pokazala izuzetnu zrelost i samilost kada je promovisala ovaj pokušaj razbijanja hegemonije franšiza i stripova. Zbilja, u teoriji bi bilo dobro da je JUPITER ASCENDING uspeo jer bi to sigurno otvorilo vrata SF projektima baziranim na originalnim idejama. Nažalost, ovaj film naprosto nije zaslužio da uspe a išao bih toliko daleko da kažem da su Wachowski u ovom slučaju pokazali minimum angažmanu i da su izigrali veliko poverenje koje im je ponudio studio Warner.

CLOUD ATLAS je pokazao da Wachowski itekako još uvek mogu da naprave vizuelno, i na svaki drugi način impresivnu scenu ili priču kada su zainteresovani, stoga bi se za JUPITER ASCENDING pre svega moglo reći da pokazuje ogromnu nezainteresovanost. Ovo je film od dva sata koji ne samo da je mogao biti kraći već je baziran na jednom vrlo malom broju dramskih situacija, a rekao bih i na vrlo malom broju glumačkih scena. Film je znatno dopunjen crtežima, efektima, animacijama, ali ne čudi onaj prošlogodišnji datum izlaska i kratka realizacija koja ga je morala ispratiti. Ovaj film deluje jako zbrzano u pogledu live action scena, iako ovi specijalni efekti sugerišu dug i brižljiv rad.

Neko će verovatno u seriji groteksnih i izrazito antipatičnih stvorenja koja donosi ovaj film, a lišenih uznemirujuće anatomske strave, prepoznati možda neke dileme Lane Wachowski u pogledu identiteta, tela, mutacija, ali nažalost pre bih rekao da je reč o bahato neuspelom dizajnu koji ne funkcioniše.

JUPITER ASCENDING nije veliki praznik SF mašte, on je samo hrpa nerazrađenih i ne preterano dobrih pripovedačkih i dizajnerskih ideja, sakupljena u svojevrsnom grču i oćaju koji nije svojstven ovim autorima.

Ukoliko postoji još neko ko misli da je snimanje SF spektakla samo stvar tehnike i da tu nikakve režije nema, onda treba da uporedi JUPITER ASCENDING i JOHN CARTER ili GUARDIANS OF THE GALAXY, filmove koji su bazirani na sličnim pulp premisama ali realizovani ne samo sa različitim žarom već i sa bitno različitim efektom.

Channing Tatum je sa puno entuzijazma prišao ovom projektu koji mu verovatno neće mnogo okrnjiti status leading mana ali mu neće mnogo ni pomoći, dočim će Mila Kunis i dalje ostati glumica čije je angažovanje više pitanje rediteljske odluke.

Wachowski nisu uništili mogućnost da se u budućnosti sa visokim bužetima snimaju filmovi po originalinim idejama ali su ih definitivno znatno otežali, pokazavši da studiji ne mogu dati apsolutno poverenje "autorima". Ovo podseća na srpsku izreku o čoveku koji se naljti na celo selo pa odseče onu stvar, a u sluaju Wachowskih se to praktično i desilo i u bukvalnom smislu.

Ipak, slutim da su sa mnogo više pažnje prišli svojoj seriji SENSE8 koju su radili uporedo sa JUPITERom.

Vrlo hladno i trezveno prihvatanje toga da su ovim filmom zatvorili vrata velikih budžeta moram priznati da me zbunjuje i samim tim pokazuje da su Wachowski ne samo svesni svog promašaja već i da pokazuju nezainteresovanost za scenu na kojoj su se borili petnaest godina. Vrlo sam radoznao da saznam da li su Netflix i serije njihovo trajno opredeljenje i da li će ih neka ponuda vratiti u igru, naročito ako imamo u vidu da su oni pomogli ulasku strip-estetike u bioskope i da u tom svetu još uvek imaju veliki ugled. Uprkos komercijalnom promašaju, kulturni kapital braće Wachowski ostao je veliki i studiji bi sasvim sigurno bili spremni da im pruže novu priliku ako se izgovore sve "Mea culpe"...

KINGSMAN: THE SECRET SERVICE Marka Millara je jedan od najslabijih stripova koje sam čitao u poslednje vreme, i spada u red Millarovih pokušaja koji su očigledno više bili usmereni prema nuđenju ideje za ekranizaciju nego prema nekoj ozbiljnoj sudbini u grafičkoj formi, uprkos angažmanu Tarona Egertona. Neki od elemenata koji su mi smetali u stripu, ponovili su se i u filmu ali su bili upadljivo "utišani".

Naime, ta ideja da će mladi chav delinkvent ući iz svoje "geto" realnosti u britansku tajnu službu bondovskog profila je ne samo bila upadljivo slična KICK ASSu, gde smo imali "ljude koji su se ubedili da su superheroji" a ovde imamo momka "koji bira da postane Bond", i delovala je jako mehanički već je i sam svet chav delinkvenata jako potrošen na filmu i u serijama i nije mi bilo preterano atraktivno da gledam spoj jedne bajate priče sa drugom koja je evergrin ali ima potencijal da bude bajata.

Matthew Vaughn i Jane Goldman su u svojoj adaptaciji mudro stavili akcenat na Bonda, svodeći chav element na minimum i što je još važnija gurajući ga u dickensovsku klasnu podelu, a ne u razradu ozbiljnog socijalnog problema sa kojim se suočava Velika Britanija i koji su uostalom na sličan način vrlo uspešno već obradili u filmu HARRY BROWN. Doduše, tamo su se susreli Harry Palmer i mladi delinkventi, ne toliko James Bond, ali je taj realistički element opet bio prožet filmofilskom dimenzijom.

Padanje Bonda u ruke Sama Mendesa, velikog protivnika bioskopske zabave otvorilo je mogućnost drugim autorima da se prilično slobodno poigravaju formulom klasičnog Bonda. U slučaju KINGSMANa, to poigravanje je neprikriveno i jasno, čak je u nekoliko situacija i objašnjeno kroz dijalog. Ono što je paradoks je da mladi junak iz drugog socijalnog staleža, zapravo u pogledu naracije nema apsolutno nikakvu funkciju izuzev da olakša objašnjavanje origin storyja agencije Kingsman. Međutim, taj origin story se mogao objasniti i kroz nekog mladog junaka iz bilo koje druge klase. Međutim, ako već nije bilo potrebe za tim junakom kao narativnom kopčom sa savremenom publikom i savremenim filmom jer nažalost savremena publika i film nisu stvorili neke svoje "zatvoene kodove" i Bond ih lako probija, onda je potreba proisticala iz Vaughnove želje da kroz ovaj film prikaže klasnu podelu Velike Britanije i podvuče taj aspekt socijalne tenzije koji su nosili Bond filmovi.

Još je Slavoj Žižek pisao o tome da se fabrički pogoni u kojima neko radi mahom javljaju u filmovima o Bondu kada se tajni agent probije do gnezda negativca-megalomana i njegovog postrojenja za pokoravanje sveta. Sada je Vaughn napravio još angažovanii prikaz klasne tenzije, sa radničkom klasom i odgojenim aristokratama koji se bore protiv nouveau riche psihopate koji se obogatio u IT sektoru, i mnogo više pripada geek kulturi, i od chava koji "odrasta na ulici" i od aristokrate koji sebe vidi kao "nevidljivi stub društva".

Vaughn stoga kritikuje klasnu podelu kako između aristokratije i plebsa, gde pak ne kritikuje aristkratski odgoj - štaviše fetišizuje ga, ali apeluje na "obnavljanje krvi" - ali ponajviše kritikuje podelu po bogatstvu.

Otud ideja da je negativac ne samo ITjevac koji se obogatio tokom bubblea, već neko ko je istovremeno geek, ali i neko ko paradoksalno veruje u stvari koje su nominalno dobre (on veruje u GAIA theory) možemo posmatrati i kao kritiku savremene popularne kulture koja uzdiže takve ličnosti, i plasira potencijalno opasne ideje u ovom "dobu površnosti".

Koliko god da je Vaughnov film anarhičan u pogledu odnosa bogatih i siromašnih, kao i u odnosu prema "dobrom ukusu" kakav bi se očekivao u mejsntrim bioskopskom projektu - na kraju cele priče on zastupa konzervativne kvintesencijalne britanske tradicionalističke vrednosti, nasuprot globalizovanog američkog uticaja.

U mnogim aspektima, Vaughn pravi opoziciju između britanskog i američkog svetonazora, a u Ameriku smešta i verovatno najdementniji antoloijski akcioni-splatter set-piece.

U pogledu pristupa akciji, Vaughn svemu prilazi vrlo britanski, vrlo fetišistički i KINGSMAN funkcioniše kao britanski auto, prilagođen velikoj deci. U akciji ima dosta detalja vezanih za ambijente, lokacije maksimalno igraju ulogu i to bez potrebe za efikasnošću koja je svojstvena američkim rediteljima. Vaughn uživa u digresijama, u malim zahvatima, i u akcionom pogledu film napreduje kako odmiče.

U tom smislu, daleko je vitalniji od prvog KICK ASSa i mnogo bliži raspojasanosti drugog, koji je meni jako prijao, s tim što su naravno uzori i budžeti ta dva filma bitno drugačiji.

Taron Egerton je na osnovu ovog filma već dobio priliku da se razmatra za niz novih projekata. U jednoj izrazito nepotističkoj oblasti kao što je film, u kojoj se uvek može postaviti pitanje "zašto on a ne neko drugi" - Egerton svakako odlično obavlja svoj zadatak ali ne mogu da kažem da je doneo nešto jedinstveno i nikada viđeno. Da, uspeh koji ga čeka neće biti nezaslužen, ali nije doneo ono što su nedavno pokazali Nicholas Hoult ili Andrew Garfield.

Samuel L. Jackson je kanalisan i drugačiji nego što bi se očekivalo, pre svega zato što igra junaka koji želi da bude kul tako što će to kupiti, ALI MU NE IDE. Colin Firth i Mark Strong su naravno već dobro pordmazane mašine kojima ova vrsta istovremene reprodukcije i parodije ide vrlo lako.

KINGSMAN sasvim sigurno ima potencijala da se pretvori u franšizu. Nadam se da će se asimetrična distribucija koju je Fox krenuo iz Britanije imati uspeha. Iskreno, voleo bih da se ponovo pođe putem KICK ASSa, odnosno da stvari preuzme drugi reditelj a da Vaughn nastavi da seeduje nove stvari.

Ovog puta dva nekadašnja poslovna partnera imaju slične filmove iste godine, u avgustu Guy Ritchie nastupa sa THE MAN FROM UNCLE. Za razliku od trejlera za KINGSMANa koji je delovao dosta tanko, trejler za UNCLE deluje briljantno. Nadam se da će krajnji rezultat biti u skladu sa trejlerom. U svakom slučaju, kada dođemo do SPECTRE nećemo biti razočarani ako Mendes izvesno opet ne pruži ono što očekujemo od Bonda.

* * * 1/2 / * * * * 

Quote from: crippled_avenger on 14-02-2015, 21:57:50

U mnogim aspektima, Vaughn pravi opoziciju između britanskog i američkog svetonazora, a u Ameriku smešta i verovatno najdementniji antoloijski akcioni-splatter set-piece.

... због кога вреди погледати и цео филм!

Pogledao sam novi australijski zobi akcijaš WYRMWOOD. Autorski tandem, Braća Roach-Turner, gde Kiah režira, pišu zajedno a Tristan producira, napravio je vrlo solidan niskobudžetni showcase i u već iznurujućoj ponudi zombi sadržaja ponudio nešto koliko-toliko sveže. Nema u WYRMWOODu puno toga svežeg, sve je to negde već viđeno, i sve se da prepoznati, ali spoj je nov, i šavovi su na mestima gde ranije nisu bili.

Naime, WYRMWOOD je zombi akcijaš sa smislom za humor gde humor mahom prizilazi iz situacija a ne iz gegova, a akcija je koncipirana kao produžetak onoga što su Australijanci već formulisali u MAD MAXu. Apokaliptični milje u spoju sa telima koja se ojačavaju metalom, oklopima, a protivnici su kako zombiji tako i ljudi koji su usled apokalipse ali i opšteg civilizacijskog sunovrata i neograničene moći počeli da gube razum, umnogome preuzima tekovine Millerovog filma.

Iako je WYRMWOOD iz opravdanih razloga fokusiran na vrlo malu priču korz koju se priča "velika priča" i ne može da zahvati društvenu kritiku u onom obimu kao Miller, nema sumnje da Roach-Turneri nose taj Millerov DNK.

U pogledu inscenacije, takođe ima dosta Millerovog duha, sa puno pokreta kamere, odnosima koji se više razvijaju kroz intenzivne fizičke radnje i vizuelne detalje nego kroz dijaloge (iako u filmu ima i dijaloga) i uz obilje crnog humora.

U pogledu intenziteta WYRMWOOD je blizak prvom MAXu ali u pogledu nekih detalja, evocira i treći deo.

Zombiji su osveženi u nekoliko detalja, mada ne mislim da je na bilo kom nivou ovaj film dovoljno jak i maštovit u tom domenu da "izmeni pravila" prikaza zombija na filmu.

WYRMWOOD je film čiji se određeni nedostaci, i tonalna iskakanja svakako mogu oprostiti ako imamo u vidu nizak budžet na kome je snimljen. Iznenadio bih se ako WYRMWOOD ne donese Roache-Turnerovima neke još bolje prilike.

* * * / * * * *

Pogledao sam LET'S MAKE IT LEGAL Richarda Sele iz 1951. godine, jedan od ranih filmova Marilyn Monroe. Scenario su po priči Mortimera Brausa napisali F. Hugh Herbert i IAL Diamond. Nažalost, uprkos pojedinim sličnostima koje ovaj film ima sa THE GIRL FROM JONES BEACH u pogledu toga da priču otvara junak koji se kasnije ispostavi kao sporedni, LET'S MAKE IT LEGAL ne vrca od Diamondove duhovitosti, a Sela nažalost ne uspeva da rediteljski nadogradi pitak ali ipak prilično ravan scenario, i u velikoj meri ga lišava tenzije, identifikacije sa junacima i njihovim odnosima.

Claudette Colbert se nalazi u zanimljivoj ulozi žene u fazi razvoda koja uprkos tome što je u međuvremenu dobila i unuče predstavlja predmet čežnje za svog vršnjaka, bogataša-plejboja koji ju je voleo u mladosti. U tom pogledu, ima zanimljivih "osveženja" u ovoj priči, ali nedovoljno da bi nadoknadilo Selinu korektnu egzekuciju koja ne donosi mnogo živosti.

* * / * * * *

Pogledao sam BACHELOR FLAT Franka Tashlina. Scenario za ovaj prilično slab film napisali su sami Tashlin i autor komada Budd Grosman. Nažalost, jedina dobra stvar u vezi sa ovim bučnim, napornim i minornim Tashlinovim radom, punim neutemeljenog slapsticka i vodviljske vriske koja nije funkcionionalna i mahom je naporna, jeste sećanje na odličan film SUSAN SLEPT HERE koji je u ovom ostvarenju u najmanju ruku parafraziran.

Ako je SUSAN SLEPT HERE imao nategnutu premisu ali je realizovao vrlo vešto i taktično, onda je BACHELOR FLAT nategnut preko tačke pucanja. Tashlin i Grosman pokazuju da ne znaju šta da rade sa ovom premisom, glumci su podjednako nemoćni, i rezultat je jako slab.

Pojedini kritičari su kasnije u pojedinim scenama prepoznavali Tashlinov lascivni humor doveden do paroksizma ali u slučaju ovog naslova to je zaista lobovanje, naročito ako imamo u vidu da te koske zbilja nisu tako falusioidne kao što ih posmatraju kritičari.

Terry-Thomas nije prva liga komičara koja može da iznese ovakav film, bez jače autorske podrške, a čak ni Tuesday Weld u ovom filmu nema onaj šarm po kome je decenijama bila poznata.

BACHELOR FLAT iz 1962. je jedan od slabijih Tashlinovih filmova, i zbilja kada se uporedi sa SUSAN SLEPT HERE iz 1954. vidljiv je pad. Međutim, posle BACHELOR FLATa, Tashlin je snimio nekoliko odličnih filmova, koji zbog opšte atmosfere pada nisu dovoljno cenjeni.

* 1/2 / * * * *

I.A.L. Diamond potpisuje priču za film IT'S A GREAT FEELING Davida Butlera. Reč je o preteči ENTOURAGEa, jednom od brojnih holivudskih filmova koji preuzimaju temu snimanja filma za okosnicu priče, u podeli okupljaju poznate glumce da igraju sami sebe, ali i jednom od retkih uspešnih dela baziranih na ovom konceptu. Scenario po Diamondovoj priči napisali su Jack Rose i Melville Shavelson koji su kasnije imali solidne karijere ali neuporedivo slabije od Diamonda naravno. U scenariju se i na nivou priče i na nivou dijaloga oseća Diamondov vrhunski smisao za humor, iako pretpostavljam da ni Rose i Shavelson nisu smetali u svemu tome.

David Butler je uz Michaela Curtiza, Kinga Vidora i Raoula Walsha jedan od reditelja koji imao cameo u filmu, kao Warnerov lot director koji odbija da radi novi film sa Jackom Carsonom. Na kraju, Carson dobija posao i da režira vlastiti film ali se suočava sa novim problemom - niko neće da glumi sa njim. Ipak, nekako uspeva da pridobije svog stalnog partnera Dennisa Morgana a za žensku ulogu biraju talentovanu konobaricu iz Warnerove kantine Judy koju igra Doris Day.

Doris Day jedina od tri glavna glumca koja ne igra samu sebe, iako se Carson i Morgan poigravaju svojim filmskim i javnim personama dok je Doris u tom trenutku snimila tek tri filma i ZAPRAVO jeste u vlo sličnoj poziciji kao Judy.

Warner je bio spreman da se našali sa svojim imidžom i sa Holivudom u celini a na tapetu su svi, od iznurenih šefova studija koji se bore sa hirovima zvezda i nemaju sluha za umetnost, zvezde koje su površne i duboko uronjene u klišee svojih junaka, pa sve do konzumerističkih ideala i iluzija koji dovode mlade ljude da budu progutani u Los Anđelesu dok pokušavaju da se dokopaju karijere.

U tom smislu, IT'S A GREAT FEELING ne nudi poruku koja reafirmiše Holivud, izuzev unutar svog filmskog tkiva koje je holivudsko i iluzionističko par excellence. IT'S A GREAT FEELING je pre svega komedija ali u sebi nosi izraćene elemente dijegetičkog mjuzikla, vrlo fino realizovanog sa dobrim pesmama koje su imale život i izvan filma.

U glavnoj trojci glumaca, Doris Day pokazuje svu raskoš svog talenta, od dara za komediju, preko pevanja do pitkih melodramskih karakterizacija. Carson i Morgan su vrlo solidni, ali jasno je zašto su njih dvojica ostali tek značajni glumci svog doba a Doris Day postala zvezda za sva vremena.

David Butler vrlo fino estetizuje kako studio Warner Brosa i prostor iza scene tako i sve ostale ambijente i stuacije, puštajući glumce u prvi plan ali ne izostavljajući i prostor za vizuelnu ekspresiju.

Ova produkcija Alexa Gottlieba nosi njegov karakteristični pečat, sa lucidnim dijalozima, dekonstrukcijom Holivuda i popularne kulture, i šarmantnim likovima koji su topli čak i onda kad su spremni na sve.

Ono što je najbitnije jeste da danas, u periodu kada su probijanja "četvrtog zida" mnogo češća, koketiranje sa filmskim personama ovde deluje fundamentalno drugačije jer ovde je ipak reč o ikonama, dočim je danas popularnost ipak više u detaljima.

* * * 1/2 / * * * *

Fox confirms that Neill Blomkamp is onboard for 'Alien' sequel

Quote

20th Century Fox has confirmed to HitFix that Neill Blomkamp is indeed now officially set to make an "Alien" sequel, as the director stated today on his Instagram account, which any hardcore "Alien" fan should be subscribed to already.

We've also confirmed that this will not be a direct follow-up to "Prometheus," but will take place after "Prometheus 2," which Ridley Scott will produce. I'm curious how any of that will work now. If you saw the initial imagery that Neill Blomkamp released online, he's obviously envisioned a film that ignores pretty much anything that takes place after the ending of James Cameron's "Aliens." It's the sort of thing that I'm used to seeing from hardcore fanboys, but I'm not sure I've ever seen a series that hates its own continuity with quite the vigor that the "Alien" franchise does. Fox is confirming that the film will take place after "Prometheus 2," but again... what kind of sense does that make? How are we getting Hicks and Ripley back if that's the case?

It feels more like this is a fan fiction alternate universe movie, one that imagines an entirely different set of circumstances. I've said before that we are living in the age of fan fiction, and that becomes more and more true with each passing year. I'm excited to see what Colin Treverrow does with "Jurassic World," knowing that he was just a little kid when "Jurassic Park" came out. He's been carrying around his feelings about "Jurassic Park" for decades, and to finally get a chance to express all of those feelings in an official sequel has got to be liberating for him. I'm curious to see if that long-held passion translates into what we see onscreen. The same is true of this proposed "Alien" sequel. Knowing that it was "Aliens" that first made him want to make movies, it's clear that Blomkamp will give this everything he's got.

Also Read: 'Chappie' trailer hits all the right sci-fi notes: robot police, fear of unknown, cute AI

There's a long way to go before Blomkamp is ready to step onto a set. There's no script right now, and Blomkamp is just starting the worldwide push to release his new film "Chappie." I'm not sure what to make of him as a filmmaker overall yet. As much as I enjoyed "District 9," I've found that I am unable to rewatch his second film "Elysium" at all. I tried convincing myself when it came out that I liked it, but going back to it, I keep bouncing right off, and all I can are the various mystifying story choices and the confoundingly bad performances throughout. It is such a dramatically different film than "District 9" in style and execution that I have a hard time reconciling them. I'm not sure who Blomkamp is as a filmmaker now, and it makes me very curious to finally see "Chappie" in a few weeks.

I am sure that Neill Blomkamp can make a beautiful "Alien" movie. I am sure he can make one that will set off every nostalgia alarm inside every fanboy who shows up. But what I'm not sure about yet is whether there's anything left for anyone to say about the world of "Alien." I would love to see someone find a new story to tell in this world, one that's more interesting than the weird rehashed left turn of "Prometheus." I'm not sure bringing back dead characters is the answer. I've always felt like they finished telling Ripley's story in the second film, and since then, they've had this weird hang-up about making her the center of everything, when there's a whole universe of stories out there they can tell using the Xenomorphs, the Weyland-Yutani company, or even entirely new characters and situations.

I would assume they're going to keep making "Alien" movies as long as Fox is a studio. They'll just keep finding new ways to try to do it, and I hope at least some of those are worthwhile. Will Blomkamp's film be the one to finally put it all together correctly? Let's see what happens as development continues over what I'm sure will be a lengthy process.

Zašto su Marvelovi filmovi gledaniji od DCjevih? Zato što Marvelove gleda narod a DCjeve superheroji.

Deadpool je gledao GOTHAM i zaljubio se...

Following a screen test earlier this month, "Homeland" and "Gotham" actress Morena Baccarin has landed the female lead role in 20th Century Fox's film adaptation of the Marvel comic title "Deadpool".

Baccarin has beaten out several others in contention including Taylor Schilling ("Orange Is the New Black"), Crystal Reed ("Teen Wolf") and Rebecca Rittenhouse ("Red Band Society").

Baccarin's character's identity has not been revealed, though it is expected to be a potential love interest for Wade Wilson (Ryan Reynolds) who must also deal with falling for a man with a disfigured face.

Reynolds plays an assassin who undergoes a procedure to cure his cancer, but the operation leaves him twisted and scarred while also giving him super powers. Gina Carano, T.J. Miller and Ed Skrein are also onboard the Tim Miller-directed film which begins filming next month in Vancouver.

Mehmete, Blomkamp je ovo prilično ne-suptilno najavljivao. S jedne strane, naravno, radujem se. Spadam među one kojima je ELYSIUM bio dobar. S druge strane, ne znam više da li je ikome jasno šta Alien danas treba da bude jer se ta ideja toliko izobličila u međuvremenu da je čak ni Ridley nije mogao kontrolisati u PROMETHEUSu. No, ako neko može da pokuša da snimi ALIENS, to je Neill...

Da, da, znalo se da se ovo sprema, ali lepo je videti potvrdu (i sladak mu je bio tvit o tome). Fakat je da ni ja nemam pojma na šta će to da liči, mada ako iko može da snimi (novi) Aliens, zaista, to je on.

glupost od filma, mada Istvud je imao prije par dana zanimljiv odgovor
http://www.mediaite.com/online/eastwood-reacts-to-michael-moore-bill-mahers-american-sniper-criticism/

Dobro, to je ipak čovek koji je polemisao sa praznom stolicom, sklon je on farsi.

Pogledao sam LOVE NEST Josepha Newmana, ekranizaciju romana Scotta Corbetta, u adaptaciji I.A.L. Diamonda. Literatura opisuje ovaj roman kao komično autobiografsko štivo o nevoljama čoveka koji je postao kućevlasnik mimo svojih želja, dočim je film više dramedija koja na kraju krajeva ne uspeva da do kraja definiše koja joj je krajnja dramska okosnica. Film je neprekidno simpatičan ali ni u domenu melodrame, ni u oblasti socijalne kritike, pa ni komedije ne ide do kraja, i ukupan utisak ne odlazi znatno dalje od pitkosti.

Marilyn Monroe se pojavljuje u maloj ulozi "zanosne plavuše", i to je omogućilo ovom filmu da ostane koliko-toliko dostupan i danas.

Crno-bela fotografija Lloyda Aherna uspeva da oživi minimalističku postavku mahom vezanu za jedan ambijent.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam TWO GUYS FROM TEXAS Davida Butlera, izvanredan Warnerov mjuzikl iz 1948. godine. Scenario su inspirisani pozorišnim komadom napisali I.A.L. Diamond i Allen Boretz. Boretz je imao kraću karijeru jer se pedesetih našao na crnoj listi, a pored scenaristike, radio je i kao brodvejski dramaturg i tekstopisac. Diamond i Boretz su sarađivali i na filmu THE GIRL FROM JONES BEACH iako on nema muzičkih elemenata. Ipak, sve ove produkcije povezuje producentski angažman Alexa Gottlieba.

Gottlieb je vodio Warnerove produkcije iz četrdesetih sa Jackom Carsonom i Dennisom Millerom, i TWO GUYS FROM TEXAS ima niz njegovih obeležja. Jedno od njih je i značajna, ekspresivna scena sna ili fantazije u kojoj junak uspeva da artikuliše svoje probleme ili želje. Već sam pominjao na koji način je Frank Tashlin u SUSAN SLEPT HERE rešio tu scenu, ali u TWO GUYS FROM TEXAS Gottlieb odlazi korak dalje i angažuje Friza Frelenga da scenu fantazije inicirane seansom kod psihoanalitičara uradi kao animaciju sa sve cameo pojavljivanjem Bugs Bunnyja. To je detalj koji ne samo da čini TWO GUYS FROM TEXAS jednom istorijom Warnera u malom već ovom suštinski B-filmu daje producton value skupljeg MGM mjuzikla.

I.A.L. Diamond i Allen Boretz su uradili odličan posao. Samo naizgled priča o dva kabaretska pevača koji zalutaju u Teksas deluje kao lenja premisa za mjuzikl na ranču jer se film postepeno pretvara u vrlo finu farsu i jako duhovitu parodiju vesterna. U nekoliko scena, Carson i Miller dobijaju priliku da lepo dekonstruišu žanr, a parodija nikada ne iskoračuje izvan onoga što diktira sama situacija u kojoj su se zatekli junaci.

David Butler film mahom režira frontalno kako bi izbacio glumce u prvi plan. Fino se služi Technicolorom ali ovo je ukupno uzev manje vizuelno upečatljiva komedija nego recimo IT'S A GREAT FEELING nastala u sličnom aranžmanu.

Carson i Miller su u ovom periodu bili odgovor na seriju Road filmova sa Hopeom i Crosbyjem. Iako, Carson i Miller nikada nisu dostigli slavu i značaj ove dvojice komičara, TWO GUYS FROM TEXAS itekako ima šta da ponudi, i u pogledu pesme, i u pogledu humora, pa i nešto toksičnije komedije.

* * * / * * * *

Stari razmišlja da li smo povoljno kupili Blera.

http://starikadar.blogspot.com/2015/02/bler-za-poneti.html

Fino živopisano. Možda tu treba dublje razmišljati o tome šta ova vrsta savetnika donosi klijentu. Know how je jedno, ali ti kontakti i old-boys-club kronizam koje pominješ su možda i važniji.

postoji tu i četvrta stvar koja nije za novine, a to je pretpostavka da americki faktor koji usmerava emirate ovamo, mozda kanalise i novac za svog starog saradnika blera, pa on dobija preferencijalni status u odnosu na druge lobiste. setimo se da je alister kembel bio savetnik separatistima na kosovu.


Sent from my iPhone using Tapatalk

TONY BLAIR WITCH PROJECT!

Nadam se da će biti neki ekonomski savjetnik, tu bi možda i mogao da pomogne, a pritom da nas Vučić ne uvali u neku  preveliku desnicu, ipak je lejbor-lejbor.

A možda je i Bler neki perverznjak, mislim Stros Kan je volio sobarice i bio savjetnik Vlade, a mi sumnjamo da će Bler tu kao nešto da radi u Srbiji, sve je to bre EYES WIDE SHUT

btw, malo si dvosmislen u vezi sankcija, Bler je ipak od 1997. premijer, sve prije toga su konzervativci napakovali

rekao sam "raznim zidovima" upravo znajući da New Labour nisu gurali one kanonske ali bio je "spoljni zid", ograničenje putivanja itd.


Sent from my iPhone using Tapatalk

inače, da citiram saatchija,
LABOUR ISN'T WORKING


Sent from my iPhone using Tapatalk

More word about David Ayer's upcoming "Suicide Squad" film has hit today including a quote from Will Smith about his turn, and new details on the characters Jared Leto and Jay Hernandez will play. First up, Will Smith spoke about his role as the assassin Deadshot in the movie and says he plans to bring fans the best version of the character in history. He tells MTV:

    "With this character and the DC world, I love that I'm getting the opportunity for the global definition of Deadshot. There's been Deadshot in little appearances here and there, there's an idea, but Deadshot isn't defined, really. I get to be a part of the creation that will be the biggest historical image of Deadshot."

Meanwhile, El Mayimbe says he has further news regarding the recently announced Jay Hernandez's role in the film. Details on Hernandez's character weren't available yesterday, but today it sounds as if he'll make a small appearance as Chato Santana, a.k.a. El Diablo.

The character is said to be a prisoner held in the super powered criminal part of the prison alongside other DC villains including Killer Frost, Live Wire, King Shark and more.

Meanwhile actor Jared Leto spoke with Billboard recently and confirmed that he's currently trying to gain weight to play his role of The Joker in the movie. Leto claims the depth of the character is what drew him in:

    "The opportunity to take on this nearly Shakespearean character - that's what graphic novels and comic books are becoming, right? [He's] this beautiful disaster of a character - what a big challenge."

"Suicide Squad" is currently targeting a late 2016 release.

Following on from the first official poster of Jason Momoa as Aquaman in "Batman v Superman: Dawn of Justice" the other night, new details have emerged about both the character's look and the extent of his involvement in the film.

Badass Digest reports that Momoa's appearance in the movie is little more than a glorified cameo, a character who appears only two times - during a survey of metahumans conducted by Lex Luthor (Jesse Eisenberg) and at the end when Batman recruits him to join the Justice League.

This would indicate the character's back story and details won't even begin to be fleshed out until the standalone Aquaman movie. This has also led to confusion over the "Unite the Seven" tagline on the poster.

Meanwhile, costume designer Michael Wilkinson has spoken briefly about his work on the character to TooFab, and in the process remained incredibly vague:

    "It has been a thrill and an honor to bring this iconic character to life for a modern audience. Zack Snyder has a brilliant vision for making this character powerful and relevant. I enjoyed designing a costume that reflects this vision and honors the character's rich legacy."

Pogledao sam NEVER SAY GOODBYE Jamesa V. Kerna, film koji su po priči grupe autora napisali I.A.L. Diamond i sam reditelj. Reč je o dinamičnoj i duhovitoj božićnoj komediji o razdvojenom paru koji ne može zajedno a teško im je razdvojeno i detetu koje želi da ih pomiri.

Film je dinamičan i duhovit ali nema previše Diamondovih uboda, verpvatno zato što se to ne bi ni uklapalo u široku ciljnu grupu. Ipak, ima sasvim dovoljno Diamondovih driblinga da izdigne ovaj film iznad nivoa "porodične" komedije ali da ga očuva u prijatnom božićom raspoloženju.

Ako imamo u vidu vrlo specifian razvrat u kome je ogrezao Errol Flynn, pomalo je apsurdno gledati ga kao čoveka koji ponovo želi da okupi svoju porodicu i to na molbu ćerkice kojoj ne može da odoli (sic!)  ali u krajnjoj liniji on je zaista jako dobar u glavnoj ulozi, i uspeva da se adaptira na nešto drugačiji žanr od onoga u čemu se proslavio.

James V. Kern režira sigurno, vešto vlada raznim vidovima komedije, od screwballa do slapsticka, i nudi dobru ekspresiju u crno-beloj tehnici.

* * * / * * * *

Pogledao sam ROMANCE ON THE HIGH SEAS Michaela Curtiza, izuzetno uspešnu romantičnu komediju - mjuzikl u kojoj je dodatne dijaloge pisao I.A.L. Diamond. Curtiz je bio prvoligaški holivudski reditelj i ponos studija Warner u kome je snimao ne samo u svim žanrovima već je u svakom ostavio i značajan trag.

U filmu ROMANCE ON THE HIGH SEAS Doris Day igra jednu od svojih prvih značajnih uloga a Michael Curtiz pokazuje da je potpuno svestan kako režira jednu izuzetno perspektivnu zvezdu i glumačku ikonu za sva vremena.

Zaplet je duhovit, i upekos tome što je mogao da skrene u šupalj vodvilj, Curtiz uspeva da ga pokrene u pravcu melodrame. Diamondove intervencije na planu dijaloga su vidljive i uspele i to je taj visoki nivo humora po kome je on prepoznatljiv. Iako je reč o produkciji Alexa Gottlieba, u ovom filmu nema "scene sna" kao u drugim komedijama koje je on producirao za Warner.

Buzz Berkeley je bio angažovan kao ko-reditelj na scenama mjuzikla i postoji nekoliko zanimljivih ali prilično "mirnih" scena tog tipa, tako da je njegova intervencija ipak relativno nevažna za ukupan utisak koji film ostavlja.

Zanimljiv detalj je razrešenje u kome se odnosi među likovima rasplića koji je dat sa nekoliko zanimljivih elipsi koje pre svega pokazuju to da autori iako se obraćaju gledaocima sa manjim "gledalačkim iskustvom" od današnje publike, prilaze ovoj ciljnoj grupi sa velikim poštovanjem i pretpostavkom da štošta mogu da razumeju. Razrešenje je vrlo elegantno po tome koje sve "nepotrebne" detalje izostavlja i plašim se da bismo danas teško mogli da vidimo tako nešto.

Doris Day je naravno glumica po kojoj će se pamtiti ovaj film ali Jack Carson je pružio odličnu ulogu i napravio neočekivano emotivan lik. Curtiz je bio reditelj visoke klase i ovaj film je samo još jedan od njegovih trijumfa iz Warner Bros ere.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam ALWAYS TOGETHER Fredericka De Cordove, posle vrlo kompleksne akcije nabavke u kojoj je Bata uzeo značajnu ulogu. Scenario za ovaj film potpisuju bračni par Henry i Phoebe Ephron (čije će kćeri potom postati još čuvenije holivudske scenaristkinje) i I.A.L. Diamond.

ALWAYS TOGETHER je živahna romantična komedija u produkciji Alexa Gottlieba koja govori o ljubavnom paru čija se dinamika menja kada nevesta nasledi milion dolara. Kada se ispostavi da joj je bogataš na samrti ostavio novac iz enigmatičnih razloga ali da mu je naglo postalo bolje, pokreće se akcija da se taj poklon nekako anulira. Oporavljeni bogataš i njegov advokat počinju da potkopavaju odnos ovih zaručnika.

ALWAYS TOGETHER ima dobru premise u osnovi i dodatno je obogaćuje time što je glavni junak pisac a junakinja je filmofil i ima strašan strah da će joj se život rasplesti kao u nekoj melodrami. Uprkos tome što je ta filmofilska dimenzija mogla biti još korišćena i integrisana u radnju, njeno uvođenje u ovako "lagan sadržaj" je vrlo inovativno za 1947. iz koje datira ovaj film.

Mnoge zvezde Warner Brothersa tog vremena kao Humprhrey Bogart, Dennis Morgan ili Errol Flynn imaju cameo uloge u "filmovima u filmu", a glumci u glavnim ulogama, iako su deo Warnerove B ili čak C postave, obavljaju vrlo solidan posao.

Diamondov smisao za humor dolazi do izražaja u nekoliko situacija, a Frederick De Cordova sve obogaćuje sa dve-tri izuzetno dobro rešene minijature iz domena fizičkog humora.

Ovaj film po svom dometu i ideji nije zaslužio da bude potpuno potisnut, zaboravljen i nedostupan. Nažalost, činjenica da u njemu igra prilično nepoznata podela učinila je svoje. Ovo je ipak bila star-driven epoha i samo jako veliki kreativni iskoraci omogućavali su da filmovi ostanu dostupni.

* * * / * * * *

Stari razmatra da li je sada trenutak za FEST

http://starikadar.blogspot.com/2015/02/fest-u-nevreme.html?m=1



Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam NIČIJE DETE Vuka Ršumovića, izvanredan rediteljski debi iskusnog scenariste rane srednje generacije u kome je umnogome iskoristio svoje nedostatak rediteljske rutine kao prednost. U priči o dečaku kog su odgajili vukovi, da bi potom bio pronađen, doveden u sirotište, socijalizovan i na kraju u ratnom vihoru ponovo vraćen u šumu i ubijen, postoji sve što bi jedna takva filmska priča mogla da nosi. Ipak, ono što je Ršumovićeva prednost jeste upravo to što nema rediteljsku rutinu niti fascinaciju raznim filmskim figurama kojima bi školovani reditelji pribegli. Ršumovićev rediteljski koncept je ogoljen, jednostavan i efektan, sa likovima i pričom u prvom planu, i u estetskom i u bukvalnom pogledu. Kroz odsustvo raznih vidova estetizacije kojima bi "reditelji" pribegli (uporedimo recimo scenu otkrivanja dečačke ljubavi u poslu igračice u SLUMDOG MILLIONAIREu i u NIČIJEM DETETU), Ršumović postiže jednu drugu ravan estetizacije.

U jednostavno komponovanim, često frontalno igranim kadrovima, u većini slučajeva datim u odnosu na naslovnog junaka, Ršumović uspostavlja robusnu estetiku koju ne bih mogao nazvati minimalističkom jer ovo nije minimalistički film, ali jeste arhetipski, jer su ovde na delu neke vrlo bazične pripovedačke tehnike, kao što su na delu i neke vrlo bazične životne situacije, pa i bazične dramske postavke. Time Ršumović postiže efekat da je njegov film istovremeno i vrlo konkretan u pogledu svoje lokalizacije, nema nikakve dileme koje godine i na kom mestu se dešava, ali sve to istovremeno dobija i svojevrsnu vanvremensku dimenziju kroz estetsku jednostavnost koja čini film nepovezanim sa bilo kojom stilskom epohom.

Ršumovićev prilaz priči je vrlo umeren, bez puno pompe, i film zapravo uspeva da stvori nekoliko izuzetno komunikativnih likova unutar priče pa zašto ne reći i produkcionog miljea koji se ne može podičiti takvim ambicijama. Iskreno, kada bi mi neko prepričao o čemu govori NIČIJE DETE, i dodao da je film dobio nekoliko nagrada u Veneciji, ne bih očekivao film sa likovima za koje ću se zaista vezati.

A opet, Ršumović nije izdao ono što je savremena estetika realizma. Međutim, uspeo je da sačva toplinu likova sa kojima gledalac uspeva da napravi neposrednu komunikaciju, i u tom pogledu NIČIJE DETE jeste izvanredan pokušaj savremenog "festivalskog filma", o čemu svedoči uspeh u Veneciji, ali istovremeno ima i pitkost starog jugoslovenskog filma.

Svakako da SPECIJALNO VASPITANJE Gorana Markovića i MALI VOJNICI Bahrudina Čengića prvi padaju na pamet. Teško je dovesti sebe u poziciju da se film poredi sa ovim klasicima, ali nemam strah da kažem kako NIČIJE DETE svakako jeste ako ne SPECIJALNO VASPITANJE a ono svakako MALI VOJNICI našeg vremena. Nije SPECIJALNO VASPITANJE pre svega zato što je fokus na glavnom junaku bez pokušaja da se zabeleži atmosfera grada i epohe u širem smislu, ali jedna scena izlaska u grad, u sebi sadrži dosta moćne nostalgije i nesputane emocije.

Dečak Denis Murić u glavnoj ulozi je fascinantan. Ova uloga je prepuna igre bez reči, sa zahtevnim fizičkim radnjama koje bi bile ozbiljan izazov i za najpripremljenijeg odraslog glumca i Denis je to uradio na način koji ostavlja bez daha. Pavle Čemerikić mu pruža dobru podršku u jednom unekoliko lakšem zadatku, a Ršumović vrlo vešto vodi "afirmisane" glumce kojima je okružio dečake kako ne bi nastupio disbalans između njih. Vuk Ršumović je reditelj sa velikom perspektivom. Ono što je njegova osnovna snaga jeste apsolutna posvećenost likovima i priči. Kako su nam reditelji postajali "filmski pismeniji" tako su nam filmovi postajali sve lošiji jer su se u rediteljskim figurama gubile suštinske stvari. Vuk Ršumović je redtelj koji je posvećen priči i ne treba da sebe ograničava žanrom i estetikom već upravo potragom za onim o čemu će mu sledeći filmovi govoriti.

* * * / * * * *

Pogledao sam BIĆEMO PRVACI SVETA Darka Bajića. Nažalost, izgleda da sam premator da se onoliko radujem tome kako je neko ispao glup kao nekada, sada mi je samo zamorno i tužno. Dobro podmazana mašina sportskih melodrama koje preuzimaju istinite događaje iz istorije naših trofeja i pretvaraju ih populističke hitove dobila je tvrd klip u točkove.

Svi oni kojima se MONTEVIDEO nije dopao zbog stilske anahronosti, poneke greške u prikazu epohe i istorijske neautentičnosti, treba da pogledaju BIĆEMO PRVACI SVETA i pomisliće da je filmove o Tirketu i Moši radio Martin Scorsese, u najboljim danima. A to koji su Martyjevi najbolji danima ostavljamo za individualni trening.

Ako bi neko pri zdravoj pameti, sa visokom koncentracijom i minimumom razumevanja za budalaštine pokušavao da razume o čemu govori film BIĆEMO PRVACI SVETA rekao bi sledeće - to je film o osnivačima jugoslovenske košarke koji ginu na putu za prvenstvo u Argentini, u raju sreću Johna Savagea i decenijama kasnije kao duhovi zajedno sa njim pohode finale Svetskog prvenstva u Ljubljani 1970. godine.

Kako drugačije objasniti pripovedački apsurd da u periodu od dobrih dvadeset pet godina, isti izrazito mladi glumci igraju osnivače jugoslovenske košarke sa minimalnim šminkerskim intervencijama, dovodeći ih u situaciju da njihovu "decu" - mlađe trenere i igrače igraju vidno stariji glumci. Ovo naizgled deluje kao detalj, gaf, greška iz priprema, ali ne, ovo je suštinsko pitanje razumevanja filma.

Darko Bajić i saradnici koji su ga podržali u ovom suludom naumu očigledno nisu savladali osnovnu lekciju da je glumac ipak najvažniji deo kadra, i da je jako važno ko će biti ljudi koji se pred kamerom pojavljuju, kao i da ako se angažuju zvezde, a Miloš Biković, Aleksandar Radojičić i Marko Janketić defininitvno jesu naše zvezde, onda šminka ne može efektno naglasiti starenje osim u kratkim scenama u kojima se isključivo mogu pojavljivati sa svojim našminkanim vršnjacima.

Nažalost, ovde Marko Janketić koji je vrlo mladolik i kada je našminkan u sredovečnog čoveka, mora da igra mentora dobrih petnaestak godina starijem Sergeju Trifunoviću, a Stefan Kapičić, desetak godina stariji od momaka koji su "osnovali košarku" igra reprezentativca u naponu snage. To je nedopustivo, i film dobija campy dimenziju zbog ovog fundamentalnog problema.

Zbilja ne mogu da verujem da je neko ovakvu bizarnost dozvolio sebi, ali niz drugih problema čine da ovaj debakl postane još katastrofalniji.

Drugi fundamentalni problem je dramaturške prirode. MONTEVIDEO je takođe bio skrojen od serije ali je to urađeno neuporedivo veštije. Ovde se likovi pojavljuju i nestaju, neke od ključnih motivacija kao što su život i smrt Radivoja Koraća ostaju nerazrađene, a montaža je svedena na salatu od kadrova i ovo je jedan od retkih filmova u kojima praktično ne postoji nijedna ozbiljno odigrana i ispripovedana dramska scena.

U toj hrpi scena, veliki problem predstavlja to što "osnivači košarke" iliti "duhovi prošlosti" zapravo ni nemaju nikakvu značajnu ulogu u dešavanjima u Ljubljani godine. Oni se sve vreme ponašaju kao nekakvi dobri ljudi kojima je glavno da se "ne mešaju mladima", i tim pre njihovo pojavljivanje u ovoj glumačkoj podeli deluje još besmislenije.

Paradoks je još dublji jer ponajmanje saznajemo o ljudima koji su postali prvaci sveta. Ranko Žeravica je predstavljen kao predan trener ali ne i kao genije košarkaške struke, a igrači su predsavljeni kao šarmatni momci sa po par replika, i bez ikakvog ulaska u njihove dileme, strahove, izazove. Međutim, ni "duhovi prošlosti" nisu ništa bolje razrađeni kao likovi iako su znatno prisutniji na ekranu i jedini koji se izdvaja jeste Bora Stanković koji je prikazan kao uglađeni diplomata iz građanske kuće koji je razumeo komunikaciju sa zvaničnicima.

Kad je reč o istorijskoj rekonstrukciji ona je prilično tanka ali pored toga što je istorijski slaba ona je pre svega neubedljiva. A neubedljiva je jer zalazi u domen perverzne stupidnosti u pojedinim tačkama. Recimo, igrači imaju imena na dresovima što u to vreme nije postojalo ni u najavi. Što bi srpski filmski radnik rekao "nije film zbog toga loš", ali kada Radomir Šaper pored toga što ima ime na dresu ima i inicijal, valjda da ga ne bismo pomešali sa njegovim tada nerođenim sinom a danas moćnim marketinškim biznismenom Srđanom, onda da, film uspeva da čak i zbog toga bude loš.

Razni propusti su evidentni, od toga da Radivoj Korać nastupa na radiju u emisiji kod Popovića a ne kod Nikole Karaklajića, kako je prikazano u ŽUĆKU i što ima daleko više logike, pa do toga da Dedijer stoluje u SIVu iako je on tada bio osam godina daleko od izgradnje. To su male stvari i film "nije zbog toga loš" ali to su samo ilustracije koliko su "slobode" u odnosu na ograničenja materijala imali autori filma.

U završnici filma, tokom utakmice sa reprezentacijom SAD, sledi i jedan od najapsurdnijih prikaza Josipa Broza Tita koji je već bio karikiran u postjugoslovenskom filmu, a sam meč je prikazan konfuzno, bez ikakve svesti o toku, rezultatskim klackalicama i sportskim izazovima postavljenim pred igrače.

Konačno, ako je potreban još neki dokaz zašto je ovo slabije od Šotre onda je to lik Vladimira Dedijera kog igra Nebojša Dugalić. Dedijer je bio ljubitelj sporta, uostalom brat Stevan mu je bio i varsity sportista u SAD, i on se navodno kladio sa ambasadorima SAD i SSSRa u flašu konjaka da će Jugoslavija osvojiti Svetsko prvenstvo. Na kraju, SFRJ osvaja prvenstvo ali ne vidimo otvaranje flaše konjaka. To je nešto što bi čak i Šotra uspeo da snimi ako je na tome već toliko insistirao.

Dugo očekivani celovečernji debi poznatog DPa našeg advertajzinga Milana Tvrdišića je mlak i televizijski, više podseća na MOG ROĐAKA SA SELA nego na visokobudžetni film. Nema puno širokih planova, sve je znatno uže kadrirano i digitalne rekonstrukcije epohe su prisutne ali manje atraktivne nego u MONTEVIDEU.

Kadriranje je mediokritetsko sa povremenim izletima u potpuni besmisao, kao recimo u sceni sastanka košarkaških zvaničnika snimanoj sa plafona i u nekolikim beskrajnim lutanjima kamere.

Kostim Dragice Laušević stremi pokušaju da se glamurizuje epoha, da se uhvati nešto te fascinacije Zapadom koja je pstojala u SFRJ ali rediteljski koncept ne prati tu intenciju. BIĆEMO PRVACI SVETA nije CATCH ME IF YOU CAN a kostim je dizajniran recimo na toj liniji. Dresovi sa imenima su kako rekoh bizaran pokušaj da se likovi lakše identifikuju, pomoglo bi da se to rešavalo kroz scenario a ne kroz kostim.

U okvirima srpske ponude, čak je i GORČILO Milana Karadžića, kao pučka crnogorska komedija, uz svoja produkciona i tematska ograničenja, veštije napisan i preciznije režiran. A svi znamo da nije naročito vešto napisan i precizno režiran.

Nevešto skrojeni skokovi kroz vreme neće dobro komunicirati sa gledaocima starije generacije i mislim da izuzev Dubravke Lakić koja je pokazala egzaltaciju u politici, ovaj film neće moći da ostavi naročito prijatan utisak na publiku.

MONTEVIDEO jeste bio svojevrsni trojanski konj za plasman ovog filma a na kraju će poređenje sa njim skupo da ga košta...

Pogledao sam TWO GUYS FROM MILWAUKEE Davida Butlera, po scenariju Charlesa Hoffmana i I.A.L. Diamonda. Ovaj film je bio preteča TWO GUYS FROM TEXAS iako zapravo ne dele ništa ni na nivou likova pa čak ni žanra jer MILWAUKEE je komedija bez pevanja. Ipak, dele glavne glumce Jacka Carsona i Dennisa Millera, a zaplet je na liniji dosta čestih srednjeevropskih izliva u tadašnji holivudski film.

Balkanski princ Henri dolazi u posetu Njujorku i odlučuje da provede 24 sata sa običnim svetom. U ta 24 časa pronalazi simpatiju ali i prijatelja za ceo život. Jedini problem - dopala im se ista žena.

Naslov potiče iz zapleta, naime, princ laže da je iz Milvokija kako bi objasnio svoje nesnalaženje u Njujorku a onda pronalazi taksistu koji je poreklom odande i postaje mu prijatelj. Miller i Carson su izvanredni u glavnim ulogama, a Butler vrlo sugestivno u B-uslovima Warnervog filma radi u crno-beloj tehnici.

Humphrey Bogart i Lauren Bacall se pojavljuju u simpatičnoj cameo ulozi i ovaj film je bio jedna od njihovih prvih zajedničkih pojava na ekranu pa je zapamćen i po tome.

Hoffman i Diamond na planu scenariju ovde više gaze u pravcu mejnstrima ali film nije lišen prepoznatljivih diamondovskih intervencija. Alex Gottlieb je producent ali ovog puta opet izostaje značajna scena sna po kojima će njegove kasnije produkcije postati poznate.

MILWAUKEE ima pitomiji, više mejnstrim senzibilitet od TEXASa ali odoleo je zubu vremena.

* * * / * * * *

Pogledao sam BLACK SEA Kevina Macdonalda, novi heist film kojim Macdonald nastavlja da proširuje svoje žanrovsko područje borbe, sve dalje se odmičući od one projektovane karijere koju je imao na početku, kao dokumentarista koji prelazi u upmarket politički triler.

BLACK SEA je snimljen po scenariju Dennisa Kellyja, autora serije UTOPIA. Kelly u ovom scenariju nije onako radikalan i atraktivan kao u prvoj sezoni te serije, ali srećom nije ni onako digresivan i besmislen kao u drugoj. Kelly je napisao starinski predložak koji u suštini sve vreme svira na jednoj žici od šest mogućih, ali i ta jedna žica je dovoljna za arhaičan ali efektan krimić.

Kevin Macdonald očigledno uživa u solidnom, čvrstom i nimalo svežem scenariju i sa glumcima velikog kalibra kao što su Jude Law, Ben Mendelsohn i Scoot McNairy stvara savremenu varijantu naslova kao što je ASSAULT ON A QUEEN i TREASURE OF SIERRA MADRE, gde je ASSAULT optimalan naslov za double bill po samoj ikonografiji a SIERRA MADRE je najbolji prikaz raspoloženja u kome se nalaze Macdonaldovi junaci.

Macdonaldova režija je dovoljno disciplinovana i jaka u fundamentalnim aspektima da u spoju sa dobrim glumcima da pravi rezultat i izbaci film koji se nalazi na ničijoj zemlj između britanskog heist filma i hawksovske priče o mačo profesionalcima zarobljenim u opasnoj situaciji.

Televizijski DP Christopher Ross se fino snalazi u skučenom ambijentu podmornice i pokazuje da je spreman za veliki ekran. Naćalost, šteta je što ova vrsta žanrovskog filma više nema svoje mesto na bioskopskom repertoaru. Ovo jeste bioskop starog kova i iako bi ranije bio dostupan najširem gledalištu, danas se pretpostavlja da ovakav film nedovoljno zanima publiku, i bioskopske sale će više overiti zahvaljući imenima autora i glumaca nego sadržaju.

Šezdesete i sedamdesete su bile ključni perod za heist film smešten na moru i plovilima. Pored narečenog ASSAULT ON A QUEEN sa Frank Sinatrom, bilo je i naslova kao što su JUGGERNAUT i BEYOND THE POSEIDON ADVENTURE, i BLACK SEA je baš na toj liniiji.

Macdonald vrlo umereno, rekao bih čak potpuno u skladu sa žanrovskim konvencijama unosi i elemente političke intervencije gde pohlepu glavnog junaka zapravo motiviše klasni rezentman i gnev prema poslodavcima/ kapitalistima. Za BLACK SEA se ne može reći da je bitan antikapitalistčki film, svakako nije, ali jeste pismen i onoliko višeslojan koliko upmarket krimić treba da bude.

* * * / * * * *

Pogledao sam LOVE AND LEARN Fredericka De Cordove po scenariju koji su napisali Eugene Conrad, Francis Swann i IAL Diamond na bazi komada Harryja Saubera. Iste godine kada je De Cordova snimio i film ALWAYS TOGETHER sa Robertom Huttonom, reditelj i glumac su se opet našli na zajedničkom zadatku. Hutton u ovom filmu odmenjuje Dennisa Millera u duetu sa Jackom Carsonom, u priči o dvojici pesmopisaca koji pokušavaju da prodaju svoje pesme i usput upadaju u vrlo složenu intrigu sa bogatom naslednicom.

Motiv velikog nasledstva koje inhibira glavnu junakinju vrlo je sličan filmu ALWAYS TOGETHER u kome Robert Hutton igra istu ulogu, a neki od motiva kao što je recimo odlazak iz velikog grada posle propasti na profesionalnom planu kasnije možemo prepoznati u Carsonovom filmu IT'S A GREAT FEELING.

Ponavljanje ovih motiva pokazuje da se u Warnerovoj B-produkciji pojedini uspešni modeli zapleta, likova i glumačkih podela često ponavljali.

Diamondov smisao za humor izuzetno dolazi do izražaja u ovom filmu i LOVE AND LEARN je vrlo duhovit a Hutton na vrlo dobar način odmenjuje Millera, čak i vrlo dobro funkcioniše sa Carsonom jer se u pogledu izgleda dosta razlikuju. Glumice koje igraju njihove "love intereste" su takođe u vrlo dobrom raspoloženju, a Janis Paige je uostalom i deo ovog Warnerovog stock companyja i prisutna je u produkcijama Alexa Gottlieba.

LOVE AND LEARN nosi sva obeležja Gottliebove produkcije iako zapravo nije njegovo delo, od samog žanrovskog okvira preko ilustracija na špici, do Diamondovog angažmana.

* * * 1/2 / * * * *

Libertarijanci protivu Uelbeka

http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,3537.msg578277.html#msg578277

Tako ti je mala moja kad kritikuje libertarijanac...

Zaista očekuješ da čitam reč i misao Duleta Vampira?

Bato, pročitao sam Duleta samo zbog posebne emocije koju gajim prema tebi i zbog nekih uspoena koje me vezuju za žene sa FPNa. Kako je ovaj čovek uopšte postao profesor kao pitanje bledi pred misterijom kako je završio gimnaziju... Ali, zaista...

pa lijepo sam upozorio da je libertarijanska kritika u pitanju

čak sam naglasio da je Lude pisao

no mora se čitati da bi se znalo kakva vremena dolaze...

Variety
Navigation Menu
HOMEFILMREVIEWS
Film Review: 'Chappie'

EMAIL
PRINT
1
TALK




MARCH 4, 2015 | 09:00AM PT
Neill Blomkamp reconfigures the dystopian elements of his earlier sci-fiers in this clunky, enervating robot actioner.

Justin Chang
Chief Film Critic
@JustinCChang
Intelligence, artificial or otherwise, is one of the major casualties of "Chappie," a robot-themed action movie that winds up feeling as clunky and confused as the childlike droid with which it shares its name. Mashing together various elements from director Neill Blomkamp's earlier sci-fi pictures (including another prominent role for Sharlto Copley), this South African spin on "Short Circuit" displays the same handheld immediacy and scene-setting verve as its predecessors, but all in service of a chaotically plotted story and a central character so frankly unappealing he almost makes Jar-Jar Binks seem like tolerable company by comparison. Absent "District 9's" subtle apartheid allegory or "Elysium's" health-care brief, but offering a bizarre performance showcase for the rap-rave group Die Antwoord, Blomkamp's third feature exhausts its meager ideas and the viewer well before the end of its two-hour running time. Curiosity will beckon for a few, but this rickety vehicle isn't the one to reverse Sony's recent fortunes.

Starting with his ingenious, justly celebrated debut, "District 9" (2009), Blomkamp has employed the trappings of science fiction to cast a darkly satirical eye on our troubled species, albeit to steadily diminishing returns: Like 2013's ambitious, disappointing "Elysium," this lower-budget, smaller-scaled thriller imagines a society on the brink of collapse, only to resolve its intriguing scenario with a startling lack of follow-through or finesse. Of course, Blomkamp's previous pictures aren't the only ones to which "Chappie" genially tips its hat: With its tale of crime-fighting sentinels, one of which is reborn as a sort of silicon-souled Pinocchio, the film effectively connects the narrative circuitry of "A.I." to that of the "RoboCop" franchise. Genre completists may be reminded of still more recent dramas — from "Her" and "Transcendence" to "Automata" and "Ex Machina" — that have touched on such heady topics as robot sentience, transferred consciousness, and the always-tricky matter of human-bot relations.

Co-writing with his wife, Terri Tatchell (with whom he also collaborated on "District 9"), Blomkamp once again employs mock news footage to establish his premise in tense, run-and-gun fashion. Sometime in the not-so-distant future, Johannesburg is being policed by an army of highly functional, human-sized droids — the brainchild of Deon (Dev Patel), lead designer at a robotics firm called Tetra Vaal. Intimidating but not invincible, these heavily armed soldiers have effectively neutralized the city's thugs and drug dealers, as we see in an explosive early shootout involving two bottom-feeding gangsters, Ninja and Yo-Landi (played by Die Antoord's Ninja and Yo-Landi Visser).

Although he's proud of his rabbit-eared, battery-operated automatons, Deon yearns to contribute something more meaningful to the world — namely, to develop an android that doesn't just kill, but can read books, appreciate art, and think and talk for itself. Defying the orders of Tetra Vaal's bottom-line-minded CEO, Michelle Bradley (Sigourney Weaver), and arousing the suspicion of a jealous corporate rival, Vincent Moore (Hugh Jackman), Deon steals the remains of Scout 22, a droid felled in the line of duty, to test his latest experiment in synthetic consciousness. Unfortunately, he's then kidnapped by Ninja, Yo-Landi and their accomplice Amerika (Jose Pablo Cantillo), who are foolishly convinced that Deon can stop the "robot pigs" with the press of a button. When they realize he has a droid in his possession, they order him to revive it so they can make their own killing machine — and although Deon has no intention of helping them, his own scientific curiosity soon gets the better of him.

In short order, Scout 22's memory is erased, his damaged parts are repaired, and he's reborn as Chappie (voiced by Copley), the name given to him by Yo-Landi (after South Africa's most famous brand of bubblegum), who turns out to have quite a maternal side. Like a besotted mother and father, she and Deon hope to give their frightened, uncomprehending droid a proper upbringing — teaching him English, encouraging him in his artistic pursuits, and letting him know that he can do anything he puts his metallic mind to. But Ninja and Amerika are determined to turn Chappie into a ruthless robo-killer, and so they fill his head with hip-hop slang, teach him to fire a gun, outfit him in tacky gold necklaces and (in one particularly cruel display of tough love) drop him off in one of the sketchier parts of Joburg, where he's assaulted by hooligans who mistake him for a cop. By treating Chappie as a highly impressionable blank slate — a Candide for the computer age — the movie comes awfully close to playing like a very special dystopian episode of "Extreme Guide to Parenting."

Just as the concept for "District 9" originated in the 2006 short "Alive in Joburg," so "Chappie" suggests an extension of images and ideas from three other byte-sized Blomkamp pics: "Tetra Vaal" (2004), "Tempbot" (2006) and especially "Adicolor Yellow" (2006), about an android programmed with enough intelligence and learning ability to dwell among humans permanently. At the core of is the philosophical quandary of whether Chappie can develop a mind and conscience of his own, defy the gangsters' negative influence, and keep his promise to Deon that he won't hurt anyone (a sort of loose reworking of Isaac Asimov's "Three Laws of Robotics"). Alas, it's hard to glean much profundity or poignancy in the battle for Chappie's soul, given how little of it he evinces onscreen; as written and performed, he comes off as such a tiresome, hyper-aggressive chatterbox that you keep hoping someone will flip his off switch.

Granted, not every artificial intelligence needs to be as compelling as HAL 9000 or as captivating as WALL-E. But those two creations were nothing if not a demonstration of how expressive silence can be, while showing the level of artistry required to imbue a hunk of metal with genuinely lifelike attributes. For better and for worse, Blomkamp and his collaborators (including the visual-effects team of Image Engine and the physical-effects team of Weta Workshop) have given us a frenetic robot protagonist who, when he's not throwing knives or smashing cars, insists on questioning those around him at every turn, all while bearing horrified witness to the general awfulness of humanity. Before long, Chappie isn't just asking "What is the Internet?" but "Why do you humans do this?!" — an excellent query, to be sure, but by that point you may feel too enervated to give it the weight it deserves.

There may be an intriguing subtext to the fact that Copley, after so brilliantly morphing into a man-mutant hybrid in "District 9," has seemed less and less human in each of Blomkamp's subsequent features — first as a cardboard villain in "Elysium," and now as a robot's voice. The filmmaker has long evinced a fascination with the body's ability to push against and ultimately transcend its physical limits, and by the end, "Chappie" seems to look ahead to a possible next phase of human existence, albeit one that feels at once implausibly convenient and dramatically tacked-on. Suffice to say that things seems to conclude precisely at the point where they might have started to get interesting.

By that point, "Chappie" has long since settled into the groove of a thoroughly competent if pro forma action movie, nimbly shot on location by d.p. Trent Opaloch, coherently assembled by editors Julian Clarke and Mark Goldblatt, and neatly visualized by production designer Jules Cook as a world of nondescript offices, vast warehouses and one stylish gangster hideaway. Machine guns are fired and bombs are detonated, most of them by Jackman's one-note bad guy, whose own competing brand of weapon technology is built on the notion that robots must always remain subservient to humans. In a smarter, more nuanced film, Moore might have come across as a dissenting voice of reason rather than a raving psychopath (who, just in case the mullet wasn't enough of a giveaway, is a religious nut to boot).

The proceedings feel awfully short on human engagement overall; Patel is just OK as the sympathetic Dr. Frankenstein figure, and Weaver, though always a welcome presence, is basically on hand to confer her sci-fi seal of approval (and perhaps remind audiences that Blomkamp has an "Alien" movie coming up next). By far the most curious casting choice is that of South African hip-hop artists Ninja and Visser, who have always playfully blurred the line between their onstage and offstage personae. Here, projecting a (somewhat) exaggerated version of their already outlandish identities, they seem more or less of a piece with the scattershot proceedings, and their performances do improve after their shouty, gun-waving histrionics early on. Lending the picture an occasional burst of anarchic energy are Die Antwoord's numerous contributions to the soundtrack, of which the infernally catchy "Enter the Ninja" is merely the most recognizable.

Film Review: 'Chappie'
Reviewed at Sony Pictures Studios, Culver City, Calif., March 3, 2015. MPAA Rating: R. Running time: 120 MIN.
Production
A Sony Pictures Entertainment release of a Columbia Pictures and MRC presentation in association with LStar Capital of a Kinberg Genre production. Produced by Neill Blomkamp, Simon Kinberg. Executive producer, Ben Waisbren. Co-producers, Victoria Burkhart, James Bitonti.
Crew
Directed by Neill Blomkamp. Screenplay, Blomkamp, Terri Tatchell. Camera (color, Panavision widescreen), Trent Opaloch; editors, Julian Clarke, Mark Goldblatt; music, Hans Zimmer; production designer, Jules Cook; supervising art director, Emelia Weavind; art directors, Bobby Cardoso, Werner Snyman; set decorator, Daniel Birt; costume designer; sound (Dolby Digital), Ken Saville; supervising sound editor, Craig Berkey; sound designers, Dave Whitehead, Steven Boeddeker; re-recording mixers, Steven Boeddeker, Vince Renaud, Christopher Scarabosio; special effects supervisor, Max Poolman; visual effects producers, Jenny Fulle, Dione Wood, Geoff Anderson; character animation and visual effects, Image Engine; visual effects, the Embassy; props, weapons, costumes and special makeup, Weta Workshop; stunt coordinators, Grant Hulley, Kerry Gregg; line producer, Trishia Downie; assistant director, James Bitonti.
With
Sharlto Copley, Dev Patel, Ninja, Yo-Landi Visser, Jose Pablo Cantillo, Brandon Auret, Sigourney Weaver, Hugh Jackman.



Sent from my iPhone using Tapatalk

jos malo trulog paradajza, chappie bas i nije najbolje startovao...

http://www.thewrap.com/chappie-review-hugh-jackman-dev-pate-sharlto-copley-neill-blomkamp/

http://www.hollywoodreporter.com/movie/chappie/review/779116

čapi će biti najbolji, ma šta govorio.....

ma i ja se tome nadam nego kazem da ove prve kritike i nisu ohrabrujuce

Budući da je Blomkamp prevara, kritike me ne čude.

Marvel's Avengers: Age of Ultron - Trailer 3

Pozdravljam cinjenicu da Vision izgleda kao Vision, a ne kao neki rebutovani realisticni edzi ultra mracni lik. 

Lepo izgleda Vision. Zapravo, lepo izgleda sve - Ultron, njegova vojska, akcija izgleda dobro. Moja najveća zamerka je na CGI Hulka koji odskače od ostatka tima kada je sa njima u istom kadru.

U ovom trenutku drame oko novog Blomkampovog filma vi se bavite ovim Marvelovim cirkusijadama.