ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam OLD SHATTERHANDa, nemačku adaptaciju Karla Maya koju je Hugo Fregonese režirao u SFRJ. Ova usluga/ koprodukcija sa Avala Filmom bila je jedan od skupljih nemačkih filmova svog vremena i koštala je pet miliona maraka što je u to vreme bila sasvim solidna suma. Fregonese i jugoslovenski partneri se u tom smislu mogu pohvaliti time što se na ekranu svaki utrošeni dinar vide, Plitvice izgledaju izvanredno, kaubojski gradovi su izgrađeni vrlo detaljno i izgledaju bogato i što je najvažnije sveže, a eksterijerne lokacije su u skladu sa onim što flora i fauna SFRJ nude vrlo ekspresivne.

Naravno, u poređenju sa kanonskim krajolicima vesterna koje znamo iz Monument Valleya ili nekih špageti ostvarenja, OLD SHATTERHAND sasvim sigurno emituje neki drugačiji kolorit ali lokacije koje su izabrali Fregonese i njegovi saradnici nose vlastitu surovost.

Tvrđava koju plave košulje brane od Apača izvanredno je izrađena i moćno izgleda kada krenu bitka i razaranje.

Veoma ekspresivnom koloru ovog filma sigurno doprinosi i to što je sačuvan na jako dobroj kopiji, a o trajnosti popularnosti Karla Maya i priča o Winetouu dovoljno govori činjjenica da se ponovo u Hrvatskoj ove godine snima ova priča, i to u režiji vrlo talentovanog Philippa Stoelzla.

Ono što međutim Fregonese nije održao pod kontrolom jeste vođenje priče. Naprosto, OLD SHATTERHAND je preopširan, i filmu je svakako moglo pomoći reduciranje izvornog materijala i na nivou scenarija i u montaži. Priča koja se rasplinjuje ne samo u pogledu događaja već i nosećih junaka, a lišenia velikih vestern zvezda naprosto ne uspeva da održi potreban tonus gledaočeve pažnje.

OLD SHATTERHAND je vestern snimljen u nesumnjivim A-uslovima, i Fregonese ih hardverski maksimalno koristi. Ipak, softver ovog filma naprosto ne uspeva da isprati slike kojima priča treba da bude ispričana. OLD SHATTERHAND spada u duže Fregoneseove filmove, a u tim minutažama se on vidno slabije snalazi nego u jednoipočasovnoj formi. Sigurno da je A-produkcija diktirala i A-minutažu, ali materijal bi zapravo trebalo da određuje koliko film traje, a ovaj nije zaslužio toliku pažnju. 

* * / * * * *

Pogledao sam DEADLOCK Rolanda Klicka, film koji važi za jedan od omiljenih Alejandra Jodorowskog. Kako moj ukus nije blizak Jodorowskom, svakako nisam u prilici da prepoznam šta je on tačno video u njemu. DEADLOCK ima u sebi nešto iracionalno, pre svega na nivou vođenja priče, i u duhu onog bordvelovskog opisa art filma. Međutim, isto tako sniman je na izuzetno živopisnoj lokaciji pustinje Negev u Izraelu, i ona stoji kao nedefinisano mesto "rudnika" u kome se lokalni zaposlenik i dvojica počinilaca nauspele pljačke bore oko kofera sa novcem.

DEADLOCK se kreće linijom između egzistencijalističke drame i psihodeličnog vesterna, ali Klick nikada ne ispušta iz ruku svoj karakteristično intenzivan pristup inscenaciji a ovoga puta sama surova lokacija postaje jedan od protagonista.

U određenom smislu, kroz referencu na vestern i na filmove smeštene "južno od granice" kao što je recimo TREASURE OF SIERRA MADRE, DEADLOCK se lako kvalifikuje kao jedan od efektnijih primera nemačke euroamerikane. Ali, tu je i vrlo dosledan arty pristup na nivou odnosa prema narativu koji svemu daje dodatni sloj.

Nedostatak jače kauzalnosti i dva suvišna ženska lika svakako čine da moj prijem DEADLOCKa bude unekoliko slabiji nego u slučaju Jodorowskog.

* * * / * * * *

Stari pokušava da nađe tračak nade u potencijalno vrlo opasnoj priči o Netflixu.

http://www.beforeafter.rs/drustvo/zmaj-od-netflixa/

Pogledao sam film INDEPENDENCIA Raye Martina, film koji prikazuje jednu jednostavnu priču iz filipinske prošlosti, punu njhivog mitološkog poimanja sveta, u maniru starih crno-belih filmova iz prelaza iz neme u tonsku eru. I otprilike u tom "vicu" se iscrpljuje sve ono po čemu se ovaj film izdvaja.

Međutim, Raya Martin sasvim sigurno iz ovog koncepta može ispisati raskošnu eksplikaciju šta ovim postupkom želi da kaže i pretpostavljam da je ideja artikulacije jednog istorijskog iskustva kome forme prezentacije nisu bile dostupne, pa sada dobijamo film u onoj formi u kojoj bi ga onomad možda snimili da su mogli.

Film u sebi nosi polemiku sa kolonijalizmom, i u političkom i u kulturnom pogledu, ali na kraju krajeva nema sumnje da je više pravljen za bogate evropske festivale i televizije negi za filipinski narod da ima šta da gleda. Međutim, ovo svakako pokazuje kako angažovana umetnost sa stavom i jednom dosetkom može daleko da dovede svog autora.

* * / * * * *

 Pogledao sam 21 HOURS AT MUNICH Williama A. Grahama. Reč je o televizijskom filmu iz 1976. godine koji tematizuje tragične događaje sa Olimpijade u Minhenu 1972. u formi hronološke rekonstrukcije koju su po knjizi Serge Groussarda napisali Howard Fast i Edward Hume. Kao poseban adut ove ekranizacije izdvaja se fotografija koju je na lokaciji u Minhenu radio Jost Vacano, izvanredni nemački direktor fotografije i ona je učinila da 21 HOURS AT MUNICH ostavlja utisak vrhunskog bioskopskog filma.

Vacano se u ovom filmu služi svojim prepoznatljivim vrlo sugestivnim pokretima kamere i kadar-sekvencama, sjajno ovladava prostorom i ostavlja utisak kao da je 360 stepeni svakog ambijenta pokriveno, a naročito je efektan u scenama opsade i pokušaja oslobađanja. Zahvaljujući Vacanou, 21 HOURS AT MUNICH uspeva da uvede i ambijent Olimpijskog sela kao posednog protagonistu i da učini brutalističku arhitekturu naročitim činiocem ove priče.

Scenario koji su napisali Fast i Hume maksimalno koristi formu televizijskog filma po istinitoj priči da se liši potrebe za protagonizmom pojedinih junaka ali vrlo precizno mapira ko su bili donosioci odluka u ovoj situaciji i od njih pravi protagoniste. William Holden, prekaljeni holivudski profesionalac je nosilac glumačke podele i pruža daleko najbolji underplay, a Franco Nero kao vođa palestinskih terorista je sugestivan i harizmatićan ali mu ipak nije dorastao. Neujednačenost glumačke podele je zapravo i jedini krupan problem ovog izvanrednog televizijskog filma.

Nama će biti naročito zanimljivo to što se u vrlo značajnoj ulozi u ovom slučaju pojavljuje Genscher, naš stari dužnik, a igra ga Georg Marischka.

DVD sa ovim televizijskim filmom, nažalost bez značajnijih bonusa izdat je u vreme izlaska Spielbergovog MUNICHa i kako se taj film ne bavi samom Olimpijadom, svakako da mu može biti odličan companion piece, naravno uz dokumentarac Kevina Macdonalda.

William A. Graham je odlično vodio ovu produkciju, iskoristio je maksimalno autentične minhenske lokacije, vešto je uklopio dokumentarne snimke i što je najvažnije, doprinos nemačkih članova ekipe pomogao je da umnogome prevaziđe većinu sličnih rekonstrukcija. Jost Vacano je sasvim sigurno i ovim projektom overio svoju ulaznicu u Holivud i transfer koji će sa Verhoevenom uslediti nešto kasnije.

Da nije pomenute neujednačenosti u glumi, 21 HOURS AT MUNICH je mogao biti uzoran primer televizijskog filma po istinitoj priči u svakom pogledu, ali i ovako nimalo ne zaostaje za bilo čime što se čak i danas snima u ovom domenu.

Pogledao sam MAICLING PELICULA NANG YSAND INDIO NACIONAL Raye Martina. Ovo je još jedan film u njegovom maniru, s tim što ovoga puta priču iz filipinske prošlosti realizuje u formi nemog filma nastalog i tematski smeštenog u vreme kolonizovanih Filipna. Koncept je mnogo zanimljiviji za diskusiju nego za gledanje, pa ovaj film otud i deluje kao sjajna tema za festivalske panele, čak možda i bez gledanja.

* * / * * * *

The CW's midseason superhero series "DC's Legends of Tomorrow" has cast Johnathon Schaech as DC Comics bounty hunter Jonah Hex, The CW announced Tuesday.

The small-screen iteration of the character is described as a true legend of the Old West, a morally ambiguous gunslinger with a penchant for danger. Surprisingly, he knows a thing or two about time travel and the future, but is at home in the Wild West. He's been battling outlaws and gangs for a while now, and advises the team to be extra careful when they arrive in the small town of Salvation.

As Variety first reported, Hex will make his debut in episode 111 of "The Flash" and "Arrow" spinoff series, with the potential to recur.

Executive producer Marc Guggenheim released the following statement when the character was announced: "Ever since we decided that 'Legends' would involve time travel, we were eager to do a story set in the Old West. But if you're going to do a story set in the DC Universe version of the Old West, you simply MUST include Jonah Hex in it. We're thrilled about bringing another well known, beloved DC character to television."

"DC's Legends of Tomorrow" stars Victor Garber, Brandon Routh, Wentworth Miller, Caity Lotz, Arthur Darvill, Ciara Renée, Franz Drameh, Dominic Purcell and Falk Hentschel. The series hails from Bonanza Productions Inc. in association with Berlanti Productions and Warner Bros. Television, with executive producers Greg Berlanti, Marc Guggenheim, Andrew Kreisberg and Sarah Schechter.

The series premieres Thursday, January 21 at 8 p.m. on The CW. Schaech is repped by APA and RMS Productions and Management.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pa, da vidimo:


http://youtu.be/CmRih_VtVAs

A Danny Trejo se izgleda potvrdio kao Lobo.

This Suicide Squad Poster Shows Us Everything Wrong With Batman v Superman's Marketing

Quote from: Meho Krljic on 20-01-2016, 06:57:52
Pa, da vidimo:


http://youtu.be/CmRih_VtVAs

Bogami, ovo izgleda poprilicno dobro !

Ayer opravio, svaka mu čast... Koju knjigu čita Quinn?


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ne umem da razaznam, mada se vidi neki klasičan omot. Ovde ima hi res skrinšot pa probaj: http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png  Margot Robbie mi je najbolja u trejleru.

A onda ima i ovo:

http://youtu.be/i9Ur4De7yT8

Quote from: Meho Krljic on 20-01-2016, 22:48:14
Ne umem da razaznam, mada se vidi neki klasičan omot. Ovde ima hi res skrinšot pa probaj: http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png  Margot Robbie mi je najbolja u trejleru.

Posle FOCUSa i serije PAN AM, Margot nastavlja sa jungle feverom. Doduše, ovde se zavoli sa Jokerom ali OK, znamo da je Big Willy ipak tata...

Pogledao sam SUPERMARKT Rolanda Klicka, vrhunac njegove poetike, film u kome je sabrao sve ono čime se do tada bavio - spojio je socijalnu priču sa tenzijom svojstvenom ekspresionizmu, sa nervoznom kamerom i kadriranjem sa dosta pokreta i neprekidnom aktivnošću u kadru. Osamdesetak minuta ove intenzivne priče, evocira uspomenu na izgubljenost uličara iz romana Ernsta Hafera i prikazuje hamburško podzemlje, marginu, naličje u svakom pogledu, i ljudskom i ambijentalnom i u svemu tome zadržava jednu prilično romantičnu, gotov naivnu crtu koja je učinjena ubedljivom Klickovom sirovošću.

SUPERMARKT je na Klickovu sreću i prepoznat kao važan film pa je i restauriran, i moguće je u potpunosti prepoznati sve domete koji su u njemu postignuti, a tu je značajnu ulogu imao i Jost Vacano koji je u ovom filmu ključni adut Klickovog izraza.

Klick se na kraju prerano povukao kao maverick nemačkog filma jer se između ostalog nalazio na ničijoj zemlji između Novog nemačkog filma i komercijalnog bioskopskog izraza. Pravio je filmove sa tvrdom, sirovom poetikom koji su privlačili publiku i to je na neki čudan način dovelo do toga da on ispadne sa scene u kinematografiji u kojoj je bilo važno biti deo scene. U njegovm relativno malom opusu, stoga SUPERMARKT ostaje kao ključni punkt. I ako treba pogledati jedan Klickov film onda je to svakako ovaj.

* * * 1/2 / * * * *

...ja se nadam da ce ovi filmovi biti zanimljivi...
gajim sentiment prema DC likovima, osim sto citav zivot pratim stripove, zadniih 10 godina aktivno sve crtane serijei animacije itd....
..zato i ne mogu da opisem bol u sebi sto se tice sinocnje epizode Flasha...sa pojavom Turtleta...celu epizodu sam osecao bol u mozgu, pa srcu i dusi kolko je ono...jad, patatika, klisheizrizirano...ne znam, nemam lepe reci...ako ovako nastave...odo da gledam indijske i spanske serije, oni makar sebe nazivaju sapunicama...posteno...

(..sorry Kriple, mora se iskukam negde, znam da ces ti razumeti...)

Slično Landesmanovom filmu CONCUSSION, zaključak ovog filma je vrlo pesimističan. Naime, kod Landesmana je jasno da je bavljenje američkim fudbalom štetno ali da je jedino što se eventualno u samoj igri može promeniti jeste štampanje upozorenja na trening kampovima i opremi. Sve ostalo mora ostati isto. Kod Armstronga zaključak je sličan - on je počeo da se dopinguje jer su šampioni već bili dopingovani, i samo je najdalje otišao u tome, i bio najorganizovaniji, pa su mu i trofeji najbrojniji a karijera veličanstvena.

THE PROGRAM pokazuje da je ceo Armstronogov tim bio dopingovan, iako je među njima samo on bio šampion a ukazao je i na druge takmičare sa vrhunskim rezultatima, i na kraju, kada se podvuče crta ovo je film o čoveku koji je gradio mit o samome sebi, i usput bio dobrotvor i veliki motivator.

Lance Armstrong je samim tim, upravo zbog svog društvenog angažmana koji se bazirao na mitu o njegovoj upornosti i borbenosti pao tako nisko kada je demistifikovan kao prevarant, ali na kraju čini se da je i to iskoristio kako bi se u medijima predstavio kao pali anđeo spreman da se pokaje.

THE PROGRAM počinje kao vesela priča o družini američkih biciklista koji se snalaze po Evropi, a doktor Ferrari prikazan je kao karikaturalni Italijan sa akcentom i sposobnošću da prepozna takmičara koji je spreman na sve. Mračni tonovi počinju da ulaze u priču zajedno sa uspehom i film u tom pogledu poprima obrise priča o velikim bendovima i gangsterima, uspeh donosi nemir, nemir proizvodi osvetoljubivost i na kraju svi padaju, a usput se izopačuju i od pozitivaca postaju negativci.

Ironija ovog filma leži u tome što je Lance Armstrong pozitivac i kad uzima doping, samo njegov uspon u sam vrh kulturnog modela u SAD, pa i u ostatku sveta svemu tome daje mračnu dimenziju.

Do kraja ovog filma ni Hodge ni Frears ne daju konačan odgovor o Armstrongu, sem da je takmičar do srži, i da je savršen manipulator emocijama publike, bilo da je to televizijsko gostovanje ili isleđivanje pred komisijom za doping. Međutim, u ovoj priči nema pozitivca, nema poštenog takmičara, i to je njen najveći kvalitet. U određenom smislu, THE PROGRAM se može posmatrati kao osuda savremenog sporta u kome su očigledno prevaziđeni pragovi svih rezultata dostupnih nedopingovanom čoveku, i koji zapravo ne može generisati autentične heroje.

Hodgeova rešenja sa povremenim flešbekovima su dobro osmišljena ali nekonzistentna, međutim ono što zaslužuje pohvalu jeste vrlo efikasno uvođenje likova, zapravo vrlo kamerni okvir u koji smešta celu priču i otvara prostor starom majstoru Frearsu da dovrši posao kroz dobar rad sa glumcima i pikantno raspoređene uzbudljive biciklističke scene.

Ben Foster je prošao ozbiljnu transformaciju da bi ispratio životni put Lancea Armstronga, a u tom kontekstu jedna od najzabavnijih scena u filmu je ona kada on diskutuj sa ostalim članovima ekipe ko će ga igrati u najavljenom biopicu. Jesse Plemons dobro zarobljava unutrašnje lomove Floyda Landisa, Lee Pace je ostao neiskorišćen a Chris O'Dowd, Guillaume Canet i Dustin Hoffman daju sjajan doprinos iz pozadine.

Jedan od najveštijih scenarističkih detalja u filmu jeste situacija kada Armsrong upoznaje svoju suprugu gde u jednom kratkom dijalogu Hodge apsolvira njegov odnos prema ženama.

THE PROGRAM je film koji fino sumira ovu dosta široku temu, nudeći jedan slučaj sa svim njegovim ambivalentnostima. Za razliku od dokumentarca THE ARMSTRONG LIE Alexa Gibneya u kome je sve tretirano kao histerično razotkrivanje bogatih i moćnih ljudi, kod Frearsa se Armstrong i dalje može posmatrati kao heroj.

* * * / * * * *

Quote from: Ugly MF on 21-01-2016, 10:06:29
...ja se nadam da ce ovi filmovi biti zanimljivi...
gajim sentiment prema DC likovima, osim sto citav zivot pratim stripove, zadniih 10 godina aktivno sve crtane serijei animacije itd....
..zato i ne mogu da opisem bol u sebi sto se tice sinocnje epizode Flasha...sa pojavom Turtleta...celu epizodu sam osecao bol u mozgu, pa srcu i dusi kolko je ono...jad, patatika, klisheizrizirano...ne znam, nemam lepe reci...ako ovako nastave...odo da gledam indijske i spanske serije, oni makar sebe nazivaju sapunicama...posteno...

(..sorry Kriple, mora se iskukam negde, znam da ces ti razumeti...)

Ugly, neverovatno je kako su i ARROW i FLASH neočekivano brzo skliznuli u nešto bezveze. Naročito ako u vidu koliko je SMALLVILLE jak i spot-on DCjev kontinuitet...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam OUR BRAND IS CRISIS Davida Gordon Greena, igrani film u kome je adaptirana istinita priča već obrađena u dokumentarnom filmu o američkim savetnicima na bolivijskim izborima. O ovom filmu se nema šta reći jer sve ono što je vidljivo spolja, iz same najave, manje-više dobija se i gledanjem, bez ikakve svežine ili nekog zanimljivog dodatka.

Glavna uloga bila je namenjena Georgeu Clooneyu, što bi OUR BRAND IS CRISIS učinilo potpuno predvidivim ostvarenjem liberalnog Holivuda, ali Clonneya je zamenila Sandra Bullock, i uspela da posle ogromnog uspeha GRAVITYja snimi potpunu suprotnost tom filmu. Green nažalost nema dovoljno zrelosti da iz polu-zanimljive premise izvuče bilo šta zanimljivo osim da doda nekoliko vrlo površnih scena gross out humora.

Film govori o cinicima, o ljudima koji su prodali svoju dušu i pamet i đavolu, ali u samoj scenarističkoj realizaciji ostaje začuđujuće pitom i baziran na krajnje "osećajnim" premisama i esencijalnosti likova. Jedini mikro-uspeh ovog filma desio se slučajno i javio se pre svega u formi toga što likovi nisu dovoljno simpatični i njihove replike nisu dovoljno inteligentne da bi se likovi savetnika pretvorili u heroje koji fasciniraju gledaoca. Ipak, ne možemo reći da to nije bila namera.

Kako je ceo film rađen "spolja" tako se odvija i njegov "unutrašnji život"; pravi dramski sukobi, transformacije likova itd. Sve to je ostalo na površini, ali holivudska produkcija i glumci koji nisu slučajno poznati čine da sve to prođe relativno glatko.

Na kraju, ovo nije film u kome se oseća neko nezadovoljstvo zbog propuštene prilike, mada prilika svakako jeste na neki način propuštena. Ovo je jedan od onih retkih liberalnih filmova u kome se glumci uprkos svom ubeđenju i premisi koja se mogla kapitalizovati ne trude dovoljno da prenesu svoju poruku publici. Green, kao rediteljski kameleon koji želi da se izrazi u raznim žanrovima i sa različitim ambicijama sigurno doprinosi tom utisku.

* * / * * * *

Avatar 2 Delayed Indefinitely, Disappointing Millions of Avatar Stans Across the Globe

Quote
Pay no attention to that wailing you hear in the distance — it's just the mournful cries of Avatar fans learning in The Wrap that Avatar 2 has been delayed "indefinitely." The much-awaited film had been scheduled for release on Christmas 2017; this move coincidentally comes after Star Wars: Episode VIII was pushed back to December 15 of that year, thus averting a box-office clash between the sequels to two of the highest-grossing films of all time. As all #Naviatics know, Avatar 2 will be the first of three planned Avatar sequels, and Fox CEO Jim Gianopulos has been forced to plead patience with the desperate fans, all of whom just can't wait to follow to the further magical adventures of Jake and Neytiri. "James Cameron has his own pace," Gianopulos said.

Pogledao sam TABU Miguela Gomesa. Ovaj portugalsko-mozambički film prilična je provera gledaočevog strpljenja uprkos relativno zanimljivoj strukturi. Do pola filma reč je o konvencionalnom, mada prilično sporom i kruto glumljenom filmu o usamljenoj i blago ekscentričnoj starici a od polovine se pretvara u dugi flešbek u kome razni likovi iz offa opisuju njenu mladost u Mozambiku za vreme portugalskog kolonijalizma.

Gomes je ceo film snimao crno-belo i pored zanimljive (mada ne naročito primenjive strukture) ono što vredi ispratiti je i crno-bela fotografija, naročito na nekim afričkim lokacijama. Sve ostalo je mahom potrda zašto portugalska kinematografija nije baš u žiži interesovanja.

* * / * * * *

Pre nego što se osvrnem na novi težak promašaj Alejandra Amenabara, red je zagrejati se malo sa scenarijem koji je nekada davno u nekoj od svojih inkarnacija bio planiran kao nastavak Fincherovog remek-dela SE7EN. Tada je Ted Griffin slovio za scenaristu, sada su na filmu SOLACE potpisani Sean Bailey i Ted Griffin. Bailey je u međuvremenu uspeo da postane jedan od direktora Disneya, dakle, toliko je sve ovo davno pokrenuto a na scenariju su potom radili i Jamie Vanderbilt i Peter Morgan.

Nažaslot, ne treba da čudi što SOLACE nije izašao u američkim bioskopima. Afonso Poyart snimio je film koji u najboljem slučaju liči na nešto kvalitetniju televizijsku epizodu nekog network procedurala u kojoj se sticajem okolnosti pojavljuju poznati glumci u ulogama koje su nažalost odavno razgažene, u slučaju Tonyja Hopkinsa, u ranijoj fazi vlastite karijere.

Colin Farrell nema preterani glumački izazov kao serijski ubica a Abbey Cornich očigledno ima i preveliki izazov u rutinskoj ulazi inspektorke Scully. Tony je na autopilotu, kanališući malo FRACTURE a malo Hannibala.

U svemu tome, SOLACE nudi par inventivnih detalja koji donekle osvežavaju formu serial killer filma i to pre svega vizuelno, ali ni Poyart ni ekipa nisu u stanju da barem tu inovaciju izvedu do kraja, nego samo nagoveštavaju njenu potentnost.

Sve u svemu, zanimljivo je kako SOLACE uspeva da izađe u Evropi i naiđe čak na dosta solidan prijem iako baš ovak kontinent važi kao mesto na kome gluposti ne prolaze.

* 1/2 / * * * *

Amenabar je imao priliku da se vrati u tokove relevatnosti time što je izabrao film REGRESSION za projekat posle AGORAe. Nažalost, TESIS i ABRE LOS OJOS odnosno THE OTHERS su jako daleko od ovog promašaja. REGRESSION je Amenabarov prvi solo scenaristički rad, i za početak oseća se odsustvo Mateo Gila koji je uostalom, iako saučesnik Amenabarovog strmoglava, sada zapravo kudikamo relevatniji reditelj od njega, naročito ako se držimo maksime "you are as good as your next movie" kao i one u kojoj umesto "next" kaže "last".

REGRESSION je za početak nemaštovito režiran film koji ne nudi apsolutno ništa od one ubedljivosti koju je ranije nosio Amenabar. U ambijentima koji su mogli produkovati novi TWIN PEAKS, Amenabar nažalost produkuje jedan krut, monoton, neubedljiv triler koji pokušava da bude pametan, ali to sve s jedne strane obezvređuje uključivajem nekih banalnih horor detalja, a zatim i opštom čamotinjom jende generalno letargične egzekucije na svim nivoima, od reditelja do glumačke ekipe u kojoj Ethan Hawke i Emma Watson odavno nisu delovali tako neupotrebljivo.

Ovaj film je naročito zanimljiv kao promašaj za Emmu Watson koja posle HARRY POTTERa pokušava da napravi portfolio saradnji sa ozbiljnim rediteljima, i Amenabar je nažalost u toj kolekciji samo ime, ali sam film koji su napravili neće podići njen rejting na viši nivo.

Sama priča je neartikulisana u dramaturškom pogledu, ne znamo ni kada počinje ni kada se završava, a u pogledu junaka i njihove transformacije krajnje je nezadovoljavajuća.

Međutim, ceo Amenabarov ključ stilizacije u kome pokušva da snimi triler o sektašima dosta niskog nivoa kako bi ozbiljno progovorio o kulturalnom aspektu okultizma i sektašenja je ultrabizaran, pošto na kraju ne samo da njegov film ne deluje kredibilno jer naprosto nije uverljiv na nivou realizacije, ako reditelj želi da prikaže nešto kao stvarnost ne radi to tako, već govorim jezikom eksploatacije o opasnosti eksploatacije što deluje maltene edwoodovski.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam EL DESCONOCIDO Danija de la Torrea, napeti španski triler posle kog de la Torre bez ikakve sumnje može da se pridruži Jaume Collet Serri u Holivudu a nema razloga da to uskoro i na uradi. Reč je o high concept trileru kakav je pre desetak godina bio glavni holivudski trend u vreme kada je Larry Cohen doživeo svoj revival, ali de la Torre mu daje onu svežinu koji donosi reditelj koji tako nešto radi prvo put i raspoložen je da se dokazuje.

Direktor fotografije Josu Inschaustegui pružio je ključni doprinos ovom filmu kroz orkestraciju izvarnednih i vrlo složenih pokreta kamere koji svemu daju naročit efekat i povezuju likove i ambijente na vrlo ekspreisvan način, efektivno "uvećavajući" ovu u osnovi vrlo kamernu postavku. Jose Inschastegui je jedno od prvih imena među snimateljima novog žanrovskog filma i zapazio sam njegov doprinos u nekoliko naslova. U EL DESCONOCIDO njegova fotorgrafija uspeva da istovremeno bude visokoestetizovana i vrlo energična, da postiže i atmosferu i osećaj fetišizacije prizora a nema puno direktora fotografije koji uspevaju da postignu takav balans i da ga održe konzistentno kroz ceo film.

Dani de la Torre u glavnoj ulozi ima Luisa Tosara koji je obeležio nekoliko meni vrlo dragih španskih žanrovskih filmova plus je igrao Archanglea De Montoyu u Mannovom MIAMI VICEu. Tosar ima rugged personu koja može potpuno ubedljivo da isprati i lik korodiralog poslovnog čoveka i oca porodice koji može da izgradi autoritet i u izvesnom smislu ovaj film nije bio showcase za njega ali je itekako bio potvrda koliko su velike njegove mogućnosti da iznese ulogu antiheroja i bude svojevrsni španski Vincent Cassel.

U pojedinim scenama de la Torre nudi vrlo sirovu, iznenađujuće tvrdu inscenaciju, pre svega u pogledu tretmana kaskadera, a izvrsno barata raspoređivanjem akcenata i intervala.

EL DESCONOCIDO najmanje originalnosti donosi u pogledu scenarija, premda pisac Alberto Marini koji potpisuje izvanredni Balaguerov MIENTRAS DUERMES uspeva da napravi funkcionalan predložak u svim onim fundamentalnim aspektima i da se nametne kao prvo pero savremenog španskog žanrovskog fllma, naročito od kada je M   ateo Gil prešao u režiju.

EL DESCONOCIDO ćemo na velikom ekranu moći da pogledamo na FESTu i ko ga ne ulovi do tada, neka povede računa.

* * * 1/2 / * * * *

Mehmete, kako reaguješ na činjenicu da Wonder Woman leti Turkish Airlinesom?

Pogledao sam film AMERIKA Vladimira Michaleka. Reč je o ekranizaciji Kafkinog nezavršenog dela koja je u pogledu koncepta adaptacije vrlo konvencionalna ali u samoj realizaciji dosta slaba. Tih godina je izašao i HUDSUCKER PROXY Braće Coen, neuporedivno superiorniji film sa sličnim ključem stilizacije.

Uprkos tome što komičar igra glavnu ulogu u ovoj ekranizaciji inače jednog od najređe ekranizovanih Kafkinih dela, Michalekov film je u potpunosti lišen humora, a da sa druge strane u svom ekspresionističkom ključu nije ni ubojit.

Stilizacija rezultira ponekim dobrim kadrom i to mahom zbog sporadično neverovatno filmičnih lokacija. Likovi ni u jednom trenutku ne uspevaju da profunkcionišu ni na jednom nivou.

Nažalost, čak ni "mitska Amerika" koju je Kafka opisao u svom romanu, kod Michaleka ne dobija svoje obrise.

Ekranizacija Straubovih koji su adaptirali isto delo ne važi slučajno za kanonsku filmsku preradu AMERIKE.

* 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 26-01-2016, 13:02:24
Mehmete, kako reaguješ na činjenicu da Wonder Woman leti Turkish Airlinesom?

Pa, svakako je zanimljivo pratiti kako Warner menja njen oridžin, U stripovima se ona originalno borila protiv Japanaca u Drugom svetskom ratu i bila prilično rasistički nastrojena prema njima. A sada saznajemo da ćemo u njenom standalone filmu da je gledamo još u Prvom svetskom ratu, pretpostavljam ne u bliskoistočnom teatru gde bi eventualno mogla na strani saveznika da se sukobi sa Turcima. Tako da je ovo samo pokazatelj da tursko filmsko tržište postaje važno za Holivud. Ne koliko kinesko, ali važno.

Da li Turkish Airlines znači da Jihad neće biti negativac u SUICIDE SQUAD?


Sent from my iPhone using Tapatalk

To je dobro pitanje. Sucide Squad se načelno oslanja na "stvarnu" geopolitiku a ISIS-like neprijatelj bi bio najlakši za pravdanje deniable ops ekipe ovog tipa čije su misije uglavnom smash'n'grab. Videćemo.

Pogledao sam SUENAN LOS ANDROIDES Iona De Sose, španski srednjemetražni film inspirisan Philipom K. Dickom i androidima koji sanjaju električne ovce, iako moram priznati da gledajući film nisam tačno uspeo da shvatim u čemu se ta inspiracija sadrži osim u preuzimanju nekih motiva koji bi se mogli povezati sa nizom drugih dela.

Činjenica da je ovaj film nekako došao do mene, znači da se nekome na svetu ovo dopalo i to je možda najbizarnije od svega jer reč je o potpunoj arty papazjaniji koja u većem delu svog trajanja iskoračuje u težak amaterizam i to amaterizam autora koji osim dobre volje nemaju baš mnogo drugih aduta za bavljenje filmom.

Neke kritike ovog filma koje sam počitao sugerisale su mi da je reč o nečemu što narativno ima mnogo više smisla, naročito zato što su kritičari izričito navodili neka tumačenja koja se iz ovog materijala koji sam ja pogledao nisu mogla prepoznati.

Stoga, rekao bih da su ti kritičari imali tu sreću da slušaju autore na nekoj tribini ili konferenciji za štampu i da su poverovali njihovom tumačenju vlastitog rada.

SUENAN LOS ANDROIDES nedovoljno poštuje žanrovske postulate, i samog Dicka kao inspiraciju (iako nota bene, izuzev naslova, Dick nije formalno potpisan kao predložak za ovo "delo") da bi se čak kvalifikovao i za domen fanovskog uratka. Međutim, kada pogledam neke kritike rekao bih da je ovaj film tako prošao mnogo bolje nego da se obraćao fandomu.

Film je inače dobio nagradu na Pančevo Film Festivalu. Na tom istom festivalu nagradu je dobio i radikalni filipinski art house reditelj Lav Diaz, dakle reklo bi se da je bio u dobrom društvu.

Kako me nije mrzelo da pogledam špicu do kraja sa uključenim IMDBom kako bih video da li se neko od autora ovog filma ikada profesionalno bavio film, video sam da su se zahvalili Nachu Vigalondu!

Ако је ово истина а не трач, онда није чудо да је Критичар узео да цеди опус Хуга Фрегонезеа:

QuoteBeste Western Action bietet ,,Die Verfluchten der Pampas" aus dem jahr 1966. Der Italo-Western des Old Shatterhand Regisseurs Hugo Fregonese und Robert Taylor in der Hauptrolle lag ebenfalls im 70mm Großformat zur Verfügung, welche einen hochauflösenden 8K Scan ermöglichte. Nach über 50 Jahren bringt die Busch Media Group dieses Klassiker wieder ganz groß raus.

Stari o filmovima koji prikazuju mračnu stranu sporta

http://www.beforeafter.rs/kultura/film-kinoteka-ducija-simonovica/


Sent from my iPhone using Tapatalk

Kathryn se vraća STRANGE DAYSima na neki način

Kathryn Bigelow will direct and produce an untitled true crime drama set in Detroit, and financed by Megan Ellison's Annapurna Pictures.

Mark Boal and Annapurna's Ellison and Matthew Budman are also producing the movie, based on an original screenplay by Boal. Shooting is set to begin this summer.

The movie will take place against the backdrop of Detroit's devastating riots that took place over five haunting summer days in 1967. Boal has been researching and working on the project, which explores systemic racism in urban Detroit, for more than a year.

No studio is yet attached. Producers are targeting a release date for 2017 — the 50th anniversary of the riots.

Annapurna noted that the project marks Boal's first screenplay centering around domestic conflicts. His screenplays for "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty," both directed by Bigelow, were set in the Middle East.

"The Hurt Locker" won six Oscars, including best picture, best director for Bigelow (the only woman to win that award) and best original screenplay for Boal. Bigelow, Boal and Ellison teamed on "Zero Dark Thirty," which received five Oscar nominations, including best picture and best screenplay.




Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam HAO NAN HAO NU Hou Hsia Hsiena, troslojnu priču koja govori o glumici, njenom radu na ulozi i ličnosti koju igra u filmu. Glumica se nalazi u fazi emotivnog sunovrata, rad je krut i zahtevan, a junakinja koju igra je heroina antijapanskog otpora u Drugom svetskom ratu, u fazi kada se još nije znalo da će komunisti i nacionalisti pocepati Kinu na dva dela.

Hou Hsiao Hsien prikazuje stvari fragmentarno i time praktično dovodi do neumitnog utiska kako nijednu od tri započete priče nije uspeo da u potpunosti prikaže. Otud HAO NAN HAO NU ostaje film vrlo efektnih segmenata, sporadično punih energije i emocije ali ne uspeva da održi konzistentan tonus.

Sama tema rada na filmu je zapravo i ponajmanje eksploatisana, i uprkos tome što tu nema jefitnih preplitanja glumičine ličnosti i lika koji igra, voleo bih da su te dve teme prožetije.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam ANACLETO: AGENTE SECRETO Javiera Ruiza Caldere, špansku parodiju na Bonda, umereno duhovitu ali prilično nestašnu u pogledu prikaza akcije i nasilja. Film je u principu sve nedostatke u pogledu dekosntrukcije konvencija Bonda nadoknadio time što vrlo solidno tretira akciju i u njoj naizmenično proizvodi kinetičnost i humor a nudi i barem dve potpuno neočekivane crnohumorne minijature koje su mi se jako dopale.

Ukratko, ANACLETO: AGENTE SECRETO nije KINGSMAN i poziv da se Bond vrati sebi ali jeste jedna nevaljala parodija koji uprkos manjem budžetu uspeva da realizuje neke sasvim solidne prikaze komične bioskopske akcije.

Najkrupnija zamerka ovom filmu jesu negativci koji nisu referenca na super-villaine iz Bond-filmova već su prilično non-descript siledžije ali i oni imaju nekoliko vrlo duhovitih detalja.

Sklonost crnom humoru a naročito gore-komediji može umnogome uticati na nivo uživanja u filmu.

* * * / * * * *

Pogledao sam EXTINCTION Miguela Angela Vivasa, ekranizaciju romana Juana de Diosa Garduna koju su napisali sam reditelj i Alberto Merini, prvo pero savremenog španskog žanrovskog filma. Reč je o španskom filmu na engleskom jeziku koji je sniman u Španiji i Mađarskoj. Među producentima nalazi se i Jaume Collet Serra, verovatno trenutno najuspešniji i najkonzistentniji španski reditelj u Holivudu.

U glavnim ulogama pojavljuju se iskusni profesionalci Jeffrey Donovan i Matthew Fox a za ulogu devojčice je dobro kastingovana Quinn McCoigan. Sa ovakvom kompaktnom podelom Vivas uspeva da napravi osećaj kao da gledamo američki film i da se bez ikakvih problema obrati ne samo najvećem svetskom već i globalnom tržištu. U svetu žanrovskog filma, film na engleskom kao i film smešten u Ameriku još uvek imaju ogromnu prednost u plasmanu. EXTINCTION bez ikakvih problema postiže efekat punokrvnog američkog filma, i to vrlo vešto, zahvaljujći kamernoj postavci, malom broju glumaca i scenografiji koja je poktrivena snegom,

Vivas i direktor fotografije Josu Inschaustegui grade odličnu atmosferu u enterijerima izolovanih kuća u kojima posle energičnog uvoda zatičemo preživele posle velike zombi zaraze. Vidimo da dve kuće preživelih ne govore, s tim što je spihološka stabilnost na mnogo višem nivou u kući gde žive otac sa kćerkom nego u onoj gde živi usamljeni čovek sa kojim očigledno postoji nekakva prošlost.

Zalihe su na izmaku ali su i žrtve zombi virusa mutirale u pravcu nečega što bi recimo bili sjajni monstrumi u I AM LEGEND, dakle novi soj agresivnih zombija koji u sebi nemaju skoro više ništa ljudsko a čiji ugriz više nije virulentan.

Dramatičan sukob sa jednim od evoluiralih zombija tera dve kuće da se ponovo ujedine, suoče sa zajedničkom prošlošću a možda i pokušaju proboj do hipotetičke ljudske naseobine prema kojoj niko nije hteo da pođe zbog skepse koju osećaju.

Film donosi dosta napetosti i obračuna sa zombijima, međutim osnovno gradivo filma je odnos među likovima, napeti međuljudski odnosi, i jako je važno to što Vivas odlično prožima osnovno tkivo melodrame sa zombi saspensom i obračunima. Film je u tom pogledu vrlo konizstentan i nasilje uglavnom uspeva da se javi kao logičan produžetak "mirnih" dešavanja.

Uprkos tome što na kraju EXTINCTION zapravo vrlo dosledno prati sve ključne tačke i obavezne figure survival trilera, ovo je film koji umnogome osvežava žanr, uvodi neka nova rešenja a neke neophodne segmente podiže na viši nivo i nudi upravo ono što bi ovakve produkcije i trebalo da pruže pomak unutar dela koje se obraća žanrovskoj publici sa u osnovi konvencionalnim zahtevima.

Otud je EXTINCTION jedan od filmova koji su znatno bolji od prijema koji im je priređen.

* * * 1/2 / * * * *

U sklopu industrijske špijunaže pogledao sam televizijski film Petera Geigera THE COLD EQUATIONS, ekranizaciju čuvene SF priče Toma Godwina iz 1996. godine. Uglavnim ulogama pojavljuju se Billy Campbell, glumac koji je bio u usponu osamdesetih ali na kraju nije uspeo da kapitalizuje svoj potencijal i Poppy Montgomery.

Ovu suštinski duo dramu, adaptatori su odlućili da ožive uvođenjem dramskog okvira u formi suđenja glavnom junaku, odnosno paralelnom radnjom u kontroli leta. Međutim, zaplet je vrlo jednostavan. Montgomery igra svemirskog letača koji treba da preveze vakcine na rudarsku koloniju, Poppy Montgomery igra devojku koja se švercuje u njegovoj letelici. Problem nastupa kada njena težina postaje prepreka bezbednom sletanju i kada je jedini način da on preživi i obavi zadatak to da je airlockuje.

Uprkos pokušajima da stvari ožive uvođenjem drugih ambijenata i likova sa strane, ovo ostaje duo drama i najbolje funkcioniše kada se fokusira na odnose među likovima. Billy Campbell i Poppy Montgomery uspevaju da unesu određenu živost u svoj odnos i maksimalno iskoriste svoj personality actor kapacitet.

U određenom smislu, svi pokušaji da se ode van njih deluju suvišno.

Scenografija svemirskog broda je skučena i vidljivo je da nije mnogo koštala ali ima neku simpatičnu space opera atmosferu pa bih je mogao nazvati funkcionalnom.

THE COLD EQUATIONS ima dosta mana, ali osnovna vrlina je da u samom temelju svoje ideja a to je duo drama u svemiru zapravo najbolje funkcioniše.

Ja sam se podvrgnuo gledanju Spectre-a i... maj gad. Drago mi je da sam makar verovao svojim insinktima (da ne kažem predrasudama) i uzdržao se od gledanja ovoga u bioskopu. Da sam ovo morao da gledam u sali sa još ljudi u blizini mislim da bih izvršio bučno samoubistvo već prvi put kada Bond murder-bonerom penetrira u Moniku Beluči.

Ja najozbiljnije ne shvatam zašto oni ovako snimaju ove filmove. Meni je Skyfall bio očajan a mada se Spectre možda može opisati kao malo bolji, mislim da je zapravo samo očajan na drugi način. Butt seriously, Kazino Rojal jeste bio gritty reboot ali je shvatao da se Bondova psihopatija prikazuje između ostalog uvežbanim šarmom, ekstremnom fokusiranošću na zadatak, humorom u momentima kad mu vreme nije. Spectre sve to radi na najpovršniji način - Bond ovde jebe odmah posle ubistava jer je očigledno da i žene padaju na vonj mrtvaca, umesto inteligentnih rešenja za teške situacije dobio je najobičnije supermoći, a pančlajnovi su površni i glupi. Pritom ajde, da film promašuje karakterizaciju glavnog junaka al da je u drugim elementima dobar, pa da se to i prihvati, ali ovo je dnodna. Zaplet Skyfalla je bio besmislen ali ovaj film praktično i nema zaplet. Motivacija Krištofa Volca ne može da se objasni, niti je jasno šta on zapravo dobija iz tog grandioznog plana ujedinjenja svetskih obaveštajnih tokova niti zašto njegova organizacija ubija umesto da podmićuje i kupuje glasove ko normalan svet. Negativci ne umeju da se odluče jesu li moderni gritty psihopati ili odlskul kamperi. Žene su tragedija, mada cenim makar simboličan pokušaj da se lik Lee Sejdu učini donekle preduzimljivim... a što se zatim potpuno razmontira kada u finalu filma ona ne samo prvo pokaže da je zaljubljive prirode (a samo se jednom jebala) nego onda bude svedena i na klasičan damsel in distress. Doduše, izbegne da i fizički bude i žena u frižideru (Džudi Denč se otimala al je tako završila) ali se o njoj priča na taj način pa to i nije neki korak napred. Nadzor i hakovanje su predstavljeni na najpovršniji moguć način sa sve uobičajenim holivudskim brzim udaranjem sa svih deset po tastaturi kad treba da se brže ishakuju nestašni fajervolovi koje su postavili negativci. U možda najglupljem finalu ijednog DžB filma, negativac ne samo da diže u zrak potpuno napuštenu zgradu koju je pre toga opremio slikama Džejmsa Bonda (koga su pre toga njegovi ljudi oteli i nije ni trebalo da bude u njoj) i likova iz prethodna tri filma, nego eksploziv i njegov tajmer imaju i sirenu kojom označavaju da su aktivirani. WTF?

Mendesu je verovatno i samom ovo sve sada već odvratno i dosadno (ponoviću, film nema zaplet a uobičajeni džejmsbondovski asortiman gedžeta i gimika je surovo redukovan sa sve podsmehom koji valjda treba da nas uputi kako je ovo ozbiljan film daleko od rodžermurovskog kampovanja) pa se makar izuzetno trudio da uposli DPja i montažera. Mnogo tu ima zaista prelepih scena sa likovne strane, kako zbog kadriranja tako i zbog nametljivog ali na kraju ukusnog kolor korektovanja, ali film u kome se nalaze potpuno je izgubljen i nema pojma kuda ide. Gotovo sam uvređen što se toliki akcenat baca na post-Kazino Rojal kontinuitet i psihološko portretiranje glavnog junaka a da ni scenaristi ni režiser ni glumac nemaju pojma šta bi tu zapravo mogli da urade. Ovo je Džejms Bond koji ima emotivni raspon Terminatora iz prvog filma ali i slešerske supermoći Majkla Majersa u koje spadaju supersnaga, radar-čulo pa verovatno i teleport...

Film koji je došao posle Man from UNCLE i Kingsmana i koji je ovoliko loš bi trebalo da bude u najmanju ruku najava novog ributa ako već ne i kraja franšize.

 Captain America: Civil War Testing 'Exceptionally Well' With Audiences

Quote

Movie production does not happen in a vacuum. Especially with big budget movies like Marvel's Captain America: Civil War, studios rely heavily on test screenings to determine if audiences are going to like a movie or if rewrites and reshoots will be needed to make the movie more palatable to general audiences.
In some cases, this has led to extensive delays as studios desperately try to rework the movie into something that will not be a complete box office disaster. That is no guarantee of a solid final product, though, so the ideal scenario is when a movie is a hit with test audiences right out of the gate.

According to Birth. Movies. Death., Marvel has found itself in that best case scenario with test screenings of Civil War, which "has been testing exceptionally well" with audiences. This is reportedly confirmed by five different sources, which is a good sign for the veracity of the claims.
This means that the movie will be able to make it out the door with minimal changes, although the cast and crew "are back on set right now, picking up stuff for the upcoming Phase Three opener." This is likely more to add some scenes for continuity with the MCU at large rather than to fix problems with existing footage, but it could also be that they found that minor tweaks were necessary based on feedback from the test screenings. This happened with Avengers: Age of Ultron, when Loki was cut after test audiences were confused about his role in Ultron's plan for world destruction.
Either way, the positive feedback from test screenings is a good sign for Civil War. Bad publicity about poor test screenings can not only scare audiences away from a movie, it can also portend that the final product won't be very good. The more a movie's final cut is determined by committee, the more it is likely to be unsatisfying. Thankfully the filmmakers Marvel has brought on tend to have a pretty good handle on what they are doing, despite (or perhaps because of) the reportedly "no rules" attitude of the studio.
While positive test screenings alone are not proof positive that a movie is going to be good, the Russo brothers turned in one of the best MCU movies so far with Captain America: Winter Soldier, so there's little reason to think they won't do the same with Civil War. As long as they are able to juggle the massive amount of characters who will be appearing in the movie (although not as massive as the upcoming Avengers movies), they may be poised to top themselves when Captain America returns to the big screen this May.
Captain America: Civil War will release on May 6, 2016, followed by Doctor Strange – November 4, 2016; Guardians of the Galaxy 2 – May 5, 2017; Spider-Man – July 7, 2017; Thor: Ragnarok – November 3, 2017; Black Panther – February 16, 2018; The Avengers: Infinity War Part 1 – May 4, 2018; Ant-Man and the Wasp – July 6, 2018; Captain Marvel – March 8, 2019; The Avengers: Infinity War Part 2 – May 3, 2019; Inhumans – July 12, 2019; and as-yet untitled Marvel movies on May 1, July 10 and November 6, 2020.
Source: Birth. Movies. Death.

Pogledao sam OPERACION E Miguela Courtoisa, film o istinitom slučaju Operacije Emmanuel, akcije otmice i spasavanja dečaka čiju je majku oteo FARC a on se rodio u zatočeništvu. Priča je data iz vizure nedužnog zemljoradnika koji je na teritoriji koju zauzima FARC gajio koku i u jednom trenutku bio zadužen da brine o bebi. Kada se beba teško razbolela, odneo ga je u dom zdravlja u obližnjem gradu pod kontrolom vlasti i tamo dete biva odneto na usvajanje jer se lekarima učinilo da je bilo žrtva zlostavljanja.

Dve i po godine kasnije, FARC pronalazi zemljoradnika koji je pobegao od njih u grad i tražim mu da vrati dete u protivnom će mu pobiti porodicu. Zemljoradnik shvata iz vesti da je venecuelanska vlada dogovorila razmenu za malog Emmanuela i shvata ko je beba.

Miguel Courtois je od početka karijere želeo da se profiliše kao reditelj političkih trilera na tragu Gilla Pontecorva i Coste Gavrasa pa su EL LOBO i GAL baš takvi filmovi. Posle lutanja u filmu SKATE OR DIE, OPERACION E je povratak toj vrsti izraza, i predstavlja pun pogodak.

Kao i Noriega u EL LOBOu i Luis Tosar u OPERACION E je na nivou zadatka i od Jose Crisanto Tovara uspeva da napravu ikonu svoih onih nedužnih ljudi uhvaćenih u oružanim sukobima nepomirljivih strana. Ovaj film svakako je ukazao na Tovarovu sudbinu i pre svega ima razumevanja za ovog učesnika događaja.

Pojedini krugovi u Kolumbiji, pre svih Emmanuelova majka Carla Rojas zauzeli su se protiv ovog filma, iako mi se čini da nema razloga za to. Sukob FARCa i Vlade prikazan je uravnoteženo, naročito ako imamo u vidu da je vlast prikazana kao potpuno nesposobna da obezbedi bezbednost svojim građanima čak i na teritoriji koju kontroliše. S druge strane, verovatno se i FARC nadao romantičnijem prikazu od ovog koji je dobio.

Courtois gradi napetost unutar jake naturalističke atmosfere i sa dokumentarističkom fotografijom Josu Inschausteguija, izbegavajući da potone u senzacionalizam. Ipak, sama završnica sa diskretnim akcionim finalom i direktnim angažmanom u korist Jose Crisanta nimalo ne degradira film i ne čini ga jednostranim.

* * * / * * * *

Pogledao sam OSVETU Nenada Đapića, načelno zanimljiv triler u maniru francuskog žanrovskog krimića, najambicioniji projekat ovog autora koji je svoje aktivnosti prevashodno vezao za Nemačku i Češku. I OSVETA je u određenom smislu obeležena Đapićevom okrenutošću tim zemljama, pre svega kroz činjenicu da Harry Baer uz MIlenu Dravić igra glavnu ulogu i da je film većim delom na nemačkom.

OSVETA je snimana u Somboru, i govori o mladoj ženi koja se vraća iz Nemačke u rodni kraj sa nemačkim glumcem kog je angažovala da joj glumi ljubavnika, i planom da otvori automehaničarsku radnju. Njen dolazak u varoš koja živi od italijanskih turista lovaca uspeva da uzburka lokalne duhove jer po svemu sudeći načinjena je velika nepravda prema njoj. Kada, iznajmljeni Nemac, svojevrsni žigolo shvati da ona planira osvetu pokušava da je spreči.

Đapićev film ne uspeva da profunkcioniše kao triler pre svega zato što su odnosi među likovima tretirani previše diskretno pa su postepeno postali potpuno nejasni. Istovremeno, uprkos nekim jasnim stilemama koje ga uvode u vezu i sa francuskih šabrolovskim krimićem i sa fasbinderovskim i vendersovskim varijacijama na tu temu, Đapić ne nudi previše "iskakanja" u odnosu na neke prilično standardne matrice za ovu vrstu filma, sve do same završnice u kojoj na špici iznosi alternativni ishod "istinitog slučaja" koji je inspirisao nastanak ovog filma. Ta intervencija koja je ostvarena kroz natpis predstavlja najveći formalni iskorak u ovom filmu.

Đapićev rediteljski rukopis je u pojedinim scenama vrlo zreo ali ono što mu sasvim sigurno nedostaje jeste vođenje likova. U pojedinim fazama, nedostatke u vođenju likova nadoknađuje maštom ali u krajnjem zbiru to ipak nije dovoljno.

Međutim, ono što je sasvim sigurno jeste da je OSVETA donela autentičan senzbilitet u jugoslovenski film, i da spada među apartne naslove, uz rame sa KRALJEVSKOM ZAVRŠNICOM recimo.

* * 1/2 / * * * *

Mehmete, nešto prelistavam I AM LEGEND i shvatih da je Big Willy kao novo pojačanje DCU u stvari anticipirao ovaj talas strip ekranizacija. U film s kraja 2007. godine postoje bilbordi za filmove koji su izašli neposredno pre katastrofe, pre svih BATMAN VS SUPERMAN i GREEN LANTERN i oba datirani za 2010. godinu!

we get the dvd collection we deserve


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam AUX YEUX DES VIVANTS Alexandera Bustilla i Juliena Mauryja. Kada bi se horor film bazirao isključivo na iracionalnosti i maštovitosti koje nota bene jesu bitno obeležje žanra, Bustillo i Maury čak ni tada ne bi mogli da se nametnu kao naročito uspešni reditelji. Nisam bio fan filma sa kojim su se probiji a koliko sam zapazio AUX YEUX DES VIVANTS prošao je bitno slabije od njega. Ova parafraza nekoliko klasika u rasponu od STAND BY ME do SILENT WITNESS kreće se terenom opšte konfuzije, od pitanja stila do elementarne naracije, i ništa od toga nažalost ne ostavlja gledaoca upitanim već ga samo zamara.

Bustillo i Maury u ovom filmu bukvalno donose samo jedan adut, to je jedna zanimljiva i paradoksalno slabo iskorišćena lokacija filmskog studija. Isto tako u filmu ima par simpatičnih scena, nažalost irelevantnih za ono što je osnovna misija filma a to su pasažne scene druženja među dečacima koji su glavni junaci ove priče. Sve ostalo je slabo i mahom ne zaslužuje ni da se nabroji čak ni kao problem.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE NIGHT STALKER Maxa Kleven. Max Kleven je poznati kaskader i reditelj druge ekipe u velikom broju poznatih holivudskih filmova. Paralelno, Kleven je gradio i karijeru reditelja B-filmova. THE NIGHT STALKER je zanimljiv po više osnova, jedna od njih je da ga je slikao Don Burgess, Zemeckisov direktor fotografije u poznoj fazi, sa kojim je baš u to vreme Kleven radio second unit na BACK TO THE FUTURE. Možemo pretpostaviti da je Burgess baš preko Klevena uopšte i došao u kontakt sa Zemeckisom, a ostalo je istorija.

Burgess je bio DP i samim tim ne treba naglašavati da je THE NIGHT STALKER odlično slikan B-film čija fotografija umnogome prevazilazi budžetska ograničenja. U određenom smislu, veće iznenađenje je Kleven koji dopušta da mu nekoliko tuča ostane dosta trapavo uprkos dobroj fotografiji.

Sama priča je mešavina buddy cop filma i slashera. Dakle, ovo je jedan od retkih filmova u kojima policija zapravo ima efekta u borbi protiv slasher-ubice. U ovom slučaju, ubica je Robert Zdar, u roli koja je na liniji onoga što će raditi u MANIAC COPu, a motiv mu je ubijanje prostitutki i preuzimanje njihove životne energije kroz dalekoistočni ritual. Uprkos tome što serijski ubica u nekoliko navrata pokazuje natruhe nepobedivosti i otpornosti na metke, nikada se do kraja ne razjašnjava da li ritual funkcioniše.

Charles Napier, prekaljeni epizodista igra glavnog junaka, detektiva pijanduru kome zapadne ovaj složeni slućaj u jednoj mračnoj fazi. Zanimljivo je Napiera videti u glavnoj ulozi i on se ispostavlja kao jedan od aduta filma.. U glumačkom pogledu, Kleven luta između jednog disciplinovanog izraza svojstvenog žanru i povremenim iskliznućima u off the wall džeziranja, naročito kod likova uličnih pimpova čije radnice stradaju. Ipak, manje-više sve to ostaje u okviru duha vremena kada je film nastao a ovo je ipak bila 1987. godina.

Uprkos tome što Klevenov žanrovski hibrid nikada ne postaje potpuno koherentan, THE NIGHT STALKER je zanimljivo gledalačko iskustvo s tim što će od svih navedenih žanrova, u njemu najviše uživati pre svega ljubitelji pandurskog B-filma.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE RETURN OF THE MAN FROM UNCLE: THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR, povratnićki televizijski film sa Napoleona Sola i Ilyu Kuryakina, iz pera čuvenog televizijskog scenariste Michaela Sloana koji je tada bio zvezda u usponu i kreirao serije poput EQUALIZERa.

Nažalost ni scenario Michaela Sloana ni režija Raya Austina nisu na nivou koji zahteva 1983. godina. Ovo je još jedan od primera koliko je Guy Ritchie u svom filmu unapredio izvorni materijal i u odnosu na kanon televizijske serije, i bioskopskih varijatni i kasnijih prestižnih ekranizacija kao što je ova.

Ipak, THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR nudi nekoliko detalja koji joj daju ćak i istorijski značaj. Naime, u ovom televizijskom filmu pored Napoleana i Ilye, pojavljuje se još jedna kreacija Iana Fleminga, JB u srebrnom sportskom autu sa britanskim tablicama kog igra George Lazenby. Iz današnje vizure ovaj produženi cameo deluje kao ozbiljno testianje granica autorskog prava i teško da bi sada bio moguć. Zatim, pored Lazebyja koji praktično više reprizira ulogu Bonda nego što aludira na nju, gospodin Steed iz AVENGERSa - Patrick Macnee - igra novog šefa agencije UNCLE koji se pojavljuje posle smrti Alexandera Waverleya kog je igrao Leo G. Carroll.

Osim ovog po-mo elementa, nažalost THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR ne menja skoro ništa u odnosu na staru seriju i mislim da u svojoj epohi televizijske estetike ne pruža dovoljno ni u pogledu akcije niti u domenu dizajna. Sve to deluje arhaično i deplasirano u 1983. godini.

Vaughn i McCallum su vrlo slični svojoj igri iz serija, ali mislim da je opet i njih dvojicu teško gledati posle iskustva sa Cavillom i Hammerom. Iak, za ljubitelje žanra već je ceo ceossover sa Lazenbyjem dovoljan da se ovaj TV film nađe u nekom opticaju za gledanje.

X-Men spinoff show, Legion, finds its mutants

Quote
FX has announced the first cast members for its X-Men spinoff series, Legion, including who will play Professor Charles Xavier's son.
Dan Stevens (Downton Abbey), Aubrey Plaza (Parks and Recreation) and Jean Smart (Fargo) have all signed on for the New Mutants spinoff, Marvel announced today.
     Most notable is Stevens' role as David Haller, the schizophrenic son of Charles Xavier and Israeli holocaust survivor, Gabrielle Haller.
As a young teen, Haller was diagnosed with the mental illness and admitted to various psychiatric institutions over the years. It's during one of his stays that he has an eye-opening interaction with another patient that leads him to believe the visions and voices he suffers from may actually be real.
Haller was first introduced to Marvel Comics readers in issue 25 of New Mutants back in 1985. The character later becomes the Israeli ambassador to the U.K.
Plaza, best known for her work as April in Parks & Rec, will play David's close friend, Lenny. Lenny has spent years battling drug and alcohol addictions, but is described as a hopeful and optimistic person who believes her life could change at any second.
Lastly, Smart — who recently played Floyd Gerhardt on FX's Fargo — will pay Melanie. According to the Marvel website, Melanie is a "nurturing, demanding therapist with a sharp mind and unconventional methods."
     New Mutants was a spinoff comic book series based on Marvel's popular X-Men that began in 1983 and ran until 1991. When the series ended, the characters that were created and introduced in New Mutants, including Deadpool, were reintroduced as X-Force.
The show is being helmed by Fargo showrunner Noah Hawley, with X-Men: Apocalypse director Bryan Singer on board to executive produce. It's the first show being developed by FX and Marvel with executives from both companies overseeing the series. On top of the series, there's also a New Mutants spinoff film in the works at Fox.
The series is set to start production in March with no premiere date confirmed at this time.
 

The One Airplane Joke That Kept The Directors From Getting Fired

Quote
With the release of the most recent spoof movie Fifty Shades of Black we've written a bit around here about why the spoof genre may be dying before our eyes. While that would be a tragedy, the good news is that we will always have the great spoofs to go back to when we're in need of great comedy. The original Zucker Brothers masterpiece Airplane! is one of those movies. The parody of great disaster movies was actually one of the first of its kind. The idea was so new that the studio considered firing the three filmmakers from the film after the first week. However, one joke helped the studio understand what the directors were trying to accomplish. It's a really good thing that the "Don't call me Shirley" line was filmed early.

Paramount Pictures was apparently so nervous about the three unknown directors, brothers Jerry and David Zucker along with Jim Abrahams, playing with a concept that the studio apparently didn't understand, that their contract was actually written so that Paramount had the right to fire them after the first week of filming. At the end of that first week, the dailies were reviewed and luckily the joke that would become the movies' most well known struck a chord with the studio as well. 

As it turned out, the 'Don't call me Shirley' scene was filmed on the first day of shooting. When Paramount Pictures watched the dailies and saw that joke and the way it played, they were relieved. They finally understood the concept and were much more comfortable dealing with us.

According to their interview with Vulture, once the three had the studio's support, it opened up the floodgates and they were able to make the movie they wanted to make. It turns out they hadn't been given the ok to actually cast known actors like Robert Stack and Peter Graves until after they got approval from Paramount. Now that the studio understood what these guys were doing, they were trusted to not do any damage the valuable property that was these actors' careers.

What's often forgotten today is that all of these actors were well known for being in serious films, including movies similar to the thrilling disaster movies that Airplane! was spoofing. While this film would start a second career for Leslie Nielsen doing almost exclusively spoofs, like the Police Squad TV series and it's follow up Naked Gun movies, he had actually been a serious actor previously. Which, of course, was the point. The joke wasn't simply the line, it was the guy saying the line.

Luckily for all of us, Airplane! was made as the directors intended, leading to a number of other memorable spoof movies from the trio. Now, what do think it will take to get them back and making more of these great films? We could really use them.   

http://youtu.be/KM2K7sV-K74

pred super bowl


Sent from my iPhone using Tapatalk