ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Quote from: Meho Krljic on 01-04-2016, 07:17:41
A evo i objašnjenja 

'Batman v Superman' is too smart for Marvel fans

Quote

The verdict is in on "Batman v Superman: Dawn of Justice": The critics say it's worse than leprosy. In fact, it's even worse than last year's "Entourage" (33 percent approval on Rotten Tomatoes against an appalling 29 percent for "BvS").

Let's step back a bit. "Batman v Superman" is not that bad. In fact, though flawed, it's pretty good. I can prove the film is worthwhile with one word: "the."

Calling Superman "the Superman," as the film does in an aside, opens up a whole new dimension for superheroes. "The Superman" — not that friendly neighbor we all felt we knew so well we could casually call him "Superman" — has a complicated relationship with ordinary mortals, such as Batman.

This dimension lends the film a gravity and level of interest that places it at the opposite end of the spectrum from such sophomoric Marvel movies as "The Avengers: Age of Ultron," "Guardians of the Galaxy" and "Deadpool." All three feature brainless, low-stakes action that's as interesting as watching a waiter fall down the stairs while carrying a tray of dishes; juvenile, self-referential jokes that are neither clever nor funny; and an imaginative perspective whose boundaries are marked by other movies and comic books.

At no point do these movies intersect with reality, much less muse about heavy political or philosophical points. These films are about themselves, which gives them a dismally onanistic tone that, along with their wit-free sense of humor, makes them ideally suited for the teen mentality that rules popular culture.

"Batman v Superman" may be pretentious, but it's far more mature and ambitious than these other films, and it's even occasionally interesting. A hauntingly painted tableau in which Superman is surrounded by worshippers on Mexico's Day of the Dead underlines how eerie and alien it would be to have a superbeing among us. Moreover, the film considers the ramifications of superbeings to a depth rarely attempted in the 78-year history of these characters.

Is Batman right to point out that someone who wields ultimate power is likely to turn bad in the end — that if there's even a 1 percent chance Superman will wander off the right path, he should be stopped now? It's worth thinking about.
A senator portrayed by Holly Hunter chimes in that Superman is operating "without oversight," an argument that might appeal to some on its face: Given that lots of collateral damage, including the deaths of innocents, may occur when Superman leaps into action, shouldn't he get some kind of permission from the people before he does anything?

Yet, when a bomb is ticking, there isn't time to hold subcommittee hearings, which is what gives the senator a satiric component. She's a reminder that, even if a god should land among us with purely benevolent intentions, Washington will oppose him because government can never countenance a reduction in its own power. You can defeat General Zod, but you can't fight City Hall.

On another level, the film considers the perpetually uneasy relationship between the government and religion: Is the First Amendment meant to protect the government from religion, as liberals think, or to protect religion from the government, as conservatives say? It's not an accident that the film was released on Good Friday, the most solemn day of the Christian calendar. An image of the stricken Superman juxtaposed against crosses places him strongly in a Christian context. The truly great ones, the film suggests, are too often destroyed by mob fears, and mobs in turn are often stoked by elites.

The leftist intellectual Andrew Sullivan (whose website the Dish once ran a piece asking, "Is Superman a fascist?") appears in the film suggesting the people reject their miraculous benefactor — evidently a joke at Sullivan's own expense. (In the film, Sullivan says, "Are there any moral constraints on this person? We have international law! On this Earth, every act is a political act.")

A scene of destruction at the US Capitol is a perfect illustration of how TV and other media platforms fan hysteria and create an image that's more or less the opposite of the truth: Superman is blamed for something he had nothing to do with simply because he happened to be standing there when it happened. It's a deft way to work in the idea that leaders (presidents, notably) can reach such a level of prominence that they find themselves vilified for events beyond their control.

I wouldn't call "Batman v Superman" the most coherent film of the year, but it's pretty much the opposite of mindless entertainment, and some of the critical complaints sound a lot like, "Thinking makes my head hurt."

Or maybe I'm wrong. Maybe that's not it at all. Maybe a wisecracking raccoon and Deadpool's masturbation jokes are just a lot more interesting.

Vidi, ovo je jedno dosta logično objašnjenje. Međutim, kako rekoh u svom osvrtu, postavlja se pitanje da li je DAWN OF JUSTICE too smart iliti too serious for its own good. Plašim se da na duže staze taj stepen serioznog pristupa nije održiv jer publika hrli da gleda DAWN OF JUSTICE i očigledno ga prihvata bolje nego kritika, ali da li bi u kontinuitetu gledala tako "teške" filmove iz superherojskog miljea? Kad kažem kontinuitetu, tu ne mislim da svoju želju da se teror nastavaka nastavi jer sam izrazito protiv toga, iz više razloga, između ostalog i zato što bih voleo da Affleck i Ayer, odnosno Cavill & Co. nastave sa redovnim aktivnostima van DCa, ali serjalizacija je imanentna i stripovskoj mitologiji i željama studija. DAWN OF JUSTICE bi u tom smislu mogao biti gamchanger kao SOPRANOS za televiziju, da se "teška drama" unese u kontinuitetu u superherojsku formu koja ima potpuno drugačije postulate u drugim ekranizacijama. Videćemo...

Da, to je pitanje vredno diskusije. Naravno, Marvel ima tešku dramu u svojim Netflix produkcijama, dok je DC na televiziji značajno žovijalniji tako da je jasno da ni jedni ni drugi ne beže od jednog ili drugog izraza, ali, da, ovako veliki film treba da bude posmatran kao utemeljivač ili menjač paradigme.

This weekend offers up a big test for Batman v Superman: Dawn of Justice. The film was roundly dismissed by critics and yet it became the first film to gross over $150 million in its opening weekend with a RottenTomatoes score below 63%. Additionally, it became the only film to gross over $150 million with a CinemaScore below a "B+" and yet, online ticket seller Fandango.com reports it's seeing strong, repeat ticket purchases, 30% higher than a typical blockbuster. Does this tell us anything about what to expect from its second weekend? As far as competition is concerned, Batman v Superman doesn't really have any.

Dakle, mi ga pljujemo i razapinjemo, a naroda sto je gledalo 30% ide pak da gleda!?
Lepo ja kažem, sve go plaćenik!

Pa, dobro, narod je gledo i Jurassic World Da ne pominjem da je narod nekada gledao i Adama Sandlera. Nije sporno da narod voli.

Ali pazi, narod više voli DAWN OF JUSTICE nego MAN OF STEEL da gleda iako je MAN OF STEEL po svim parametrima much safer bet. Velikim delom i zato što je zamah DAWN OF JUSTICE u svim slojevima izraza veći pa su i šanse da omaneš veće kao i potencijalne omaške. Akademski gledano, MAN OF STEEL je meni svakako "ispravniji" film, skladniji. Ali DAWN OF JUSTICE je i u messy aspektima impozantan već na nivou pokušaja a tretman DC mitologije je vrlo advanced. Recimo, Flash je doveden do svoje krajnje konsekvence...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Trudiću se da ženu privolim da ga gledamo u Nedelju, pa ću, kasno, onda i ja imati neko mišljenje.

U nedelju, kad se tuga odmara?


Sent from my iPhone using Tapatalk

Drugi vikend oko 60 miliona u Americi. Na 500 miliona u celom svetu dostiže break even kad je reč o prijavljenom trošku produkcije.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam EDDIE THE EAGLE Dextera Fletchera, novu produkciju Matthew Vaughna u kojoj je postigao isti nivo crowdpleasinga kao u KINGSMANu. Taron Egerton je lansiran u mejnstrim kroz KINGSMAN a u EDDIE THE EAGLE dobija ulogu stvarne ličnosti, Michaela "Eddie" Edwardsa čuvenog luzera iz sveta ski skokova koji je baš zato što je autsajder postao popularniji od mnogih šampiona ovog sporta. Iako, EDDIE THE EAGLE ne prati pravu istinu o Eddieju, sasvim sigurno se mora naći u svakom ciklusu zimskih olimpijskih filmova uz COOL RUNNINGS i ЛЕГЕНДА No 17. Po duhu, EDDIE THE EAGLE je bliži SLAP SHOTu nego DOWNHILL RACERu i to sve vreme treba imati na umu.

Taron Egerton u ovom filmu pravi komičarski tour the force, i prava snaga njegove uloge je u tome što je njegov Edwards istovremeno luzer i sanjar sa kojim se publika lako identifikuje, ali da usput nimalo nije umanjena i patološka dimenzija njegove ambicije. Međutim, Edwardsova patologija je zapravo zanimljiv kontrapunkt motivaciji sportista koji su profesionalci i zahvaljujući svom talentu potpuno posvećeni takmičenju.

Ono što je zapravo najveći paradoks Edwardsovog slučaja jeste upravo to što je ogromna medijska pažnja koja je umnogome izmenila i iskvarila sport zapravo omogućila da entuzijazam tog čoveka bude vrednovan. S druge strane, EDDIE THE EAGLE je zapravo priča o običnom čoveku koji videvši na televiziji neki sport odlučuje da se njime bavi iako se ta disciplina odavno odvojila od uobičajenih ljudskih sposobnosti. Dakle, ceo paradoks ulaska običnog čoveka među superljude je vrlo zanimljiva, a jedini način da se neko oseti doraslim da se sa njima nadmeće jeste ako je blago "ćaknut".

Taron Egerton donosi sve te slojeve, a scenario nudi jednu energičnu, pouzdanu formu u kojoj se kao ključna izmena javlja fikcionalni lik Eddiejevog trenera kog igra Hugh Jackman. Jackman je izvanredan kao mentorska figura oblikovana po konvencijama sportskog filma dovedenih do granica paroksizma - on je nekadašnji skakač, šampion koji se u međuvremenu odao piću i postao domar skakačkog vežbališta u Garmišu. Dakle, sve je tu - nekadašnja slava, porok, posao degradiranog domara. Ali, Hugh Jackman svojim šarmom svemu tome daje izvanrednu svežinu i klišee pretvara u jednu finu parodiju unutar sportske komedije koja bez ikakve sumnje uspeva da proizvede emociju.

Status remek-dela filmu izmiče u momentu kada se začuje foršpil na kvalivaturama za koji sam instinktivno pomislio da je PADAJU ZVIJEZDE ali je naravno bio JUMP. Brega bi sa svojim statusom muzičara iz olimpijskog grada svemu dao jedan dodatni sloj. No Van Halen je u datom trenutku trijumfa sasvim prikladan.

Nekako s proljeća, Hugh Jackman ponovo ima film koji nije baš zablistao na blagajnama ali je doneo odličnu sporednu ulogu i dokazaće se na duže staze kao veći od keeper od mnogih headlinerskih radova koje snima. Prošle godine to je bio CHAPPIE, ove godine je EDDIE THE EAGLE.

Dexter Fletcher, iako primarno glumac po vokaciji, uspeo je da se snađe sa svim aspektima ove vrlo složene produkcije koja nije naročito skupa ali zahteva veliku vizuelnu delikatnost upravo zbog aspekta fizičke komedije. EDDIE THE EAGLE je po duhu svakako više SLAP SHOT nego DOWNHILL RACER i Fletcher se odlično izborio sa tim tonalnim izazovima. Mada, treba imati na umu da je Vaughn odličan producent, pa je kod njega i Daniel Barber sa HARRY BROWNom imao bolji rezultat nego kada je režirao posle kod drugih, Stoga, Fletcher ipak treba još da se dokaže.

Uprkos tome što nije privukao veliku publiku u bioskopima, verujem da je EDDIE THE EAGLE naslov sa kojim ćemo se još dugo sretati.

* * * 1/2 / * * * *

'Batman V Superman' Takes A Dive With -70% Second Weekend – Saturday AM B.O. Update


Ali ima i ovakav tekst:

Batman v Superman Isn't Like Other Superhero Films, And That's Why It's Great

Quote from: Meho Krljic on 03-04-2016, 08:36:49



Ali ima i ovakav tekst:

Batman v Superman Isn't Like Other Superhero Films, And That's Why It's Great

hate to say I told you so!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao  sam PROMOCION FANTASMA Javiera Ruiz Caldere, špansku horor komediju iz 2012. koja stoji kao dobar primer euro-amerikane. Mitologija američkog srednjoškolskog horora preneta je u komični kontekst španske škole, prebacivanje iz jednog miljea u drugi je prilično solidno urađeno, a onda je sve realizovano u najboljem duhu Franka Tashlina.

Javier Ruiz Caldera je u ovom filmu verovatno najpreciznije izneo postulate svoje estetike, unevši spoj dinamične komedije sa dosta vizuelnih gegova u dobro postavljen žanrovski miks. Dok je ANACLETO na nivou postavke negativca u svojoj špijunskoj/ trilerskoj dimenziji mogao biti bolji, srednjoškolski horor koji Caldera send upuje ovde dobija dobru interpretaciju, i pokriva sve aspekte, uključujući i intrigantnu potragu za razrešenjem misterije sa duhovima.

Caldera ponovo uspeva da napravi dobar žanrovski balans, u pokuaju da svoju komediju obogati nekim drugim žanrovskim premisama, a jako je efektno uspeo da prenese i neke retro stileme u jednu modernu priču i ambijent, spajajući tradiciju sa sadašnjošću omladinskog filma.

* * * / * * * *

Batman v Superman je GREAT film. A Wonder Woman je grejtija i od filma. Nek crkne kritika i kritičari

lilit, da nisi udata...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Bizaran izbor reditelja,

Just weeks after causing a bidding war with his spec script Bright, Max Landis has another script that is causing a stir.

Deeper, a contained deep-sea thriller written by Landis, has Bradley Cooper attached to star and Kornel Mundruczo, the European helmer behind White God, attached to direct.

While not on the level of the Bright bidding war, which saw the script's price tag reach $4 million and the package being sold for $90 million, Deeper has numerous companies putting in bids.

Bold, Oddlot, Open Road, Fox Searchlight and Paramount are said to be in running for the script, which tells of a man on a deep-sea dive exploring a newly discovered trench but soon finds himself afoul of a mysterious and dangerous force.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Is Something Rotten at Rotten Tomatoes? Investigating Batman V Superman's Rotten Rating

Quote
After the dust settles, Batman V Superman: Dawn of Justice might wind up being the most divisive superhero movie ever made.  While many professional reviewers panned Batman V Superman, the movie opened to one of the largest box offices of all time, breaking several records along the way.  Box office analysts are still arguing whether Batman V Superman will go down as a box office success or failure, with some pointing to the movie's historic Friday-Sunday drop, while others point to Monday's record setting box office as an indicator of future performance.
And that's not even counting the intense arguments between fans and detractors of the movie.  Several prominent comics creators, including Amazing Spider-Man writer Dan Slott, have spent days arguing about the merits of Batman V Superman with fans and whether the movie captures the "spirit" of the comic book characters.  Some fans of the movie have even claimed Batman V Superman has suffered from a "critics' conspiracy", in which movie critics deliberately panned the film because they were on Disney's payroll.
Those who dislike Batman V Superman have often pointed to the movie's poor Rotten Tomato score as proof that the movie stinks.  Rotten Tomato aggregates professional movie reviews on their website and assigns them a "Fresh" or "Rotten" score based on whether the critic gave a good or bad review.  Currently, Batman V. Superman sits at a 28%, lower than critically panned movies like Daredevil , Spider-Man 3, and Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer.  (The movie remains higher than last year's Fantastic Four movie, as well as Elektra and Catwoman.)  However, one reader tipped ComicBook.com that Batman V Superman's Rotten Tomato Score might be getting unfairly deflated and that some reviews were being labeled "rotten" despite giving the movie mixed or even largely positive reviews.  So, being a crack investigative journalist, I decided to do a deep dive and see if this tip had any merit.
Our anonymous tipster's argument centered around 30 or so reviews that had "middling" scores ranging from a "C+" to a "3 out of 5 stars".  While these reviews had plenty of criticism for Batman V Superman, they didn't claim the movie was an abomination against God and man either.  For instance, David Edwards calls the movie's central fight "great fun to watch", while criticizing the movie's ungainly storyline.  Stephanie Zacherk of Time Magazine called Batman V Superman a grand superhero spectacle, albeit one without much fun.  Nathanael Hood of The Young Folks even admitted he "rather liked" Batman V Superman, even while giving the film a "6/10 score".
So should Batman V Superman's Rotten Tomato score be higher?  Well...no.  These mediocrely scored reviews were marked "rotten", just as they would be for any other movie.  For instance, Jurassic World (rated 72% fresh on Rotten Tomatoes) had 18 comparable reviews similarly listed as "rotten", even though several of the reviews praised the movie's effects, pull on nostalgia or overall spectacle of dinosaurs eating humans and each other.  Iron Man 2 (also rated 72% fresh on Rotten Tomatoes) similarly had 17 rotten reviews that called the film "entertaining" and "fun" while still scoring the movie at a B- or below.  While some critics might have given Batman V Superman some faint (or even strong) praise, Rotten Tomatoes has a pretty established history of giving "C" or "3 out of 5 stars" reviews a rotten rating unless the review contained overwhelming praise or ultimately recommended going to see the movie.
It should also be noted that Batman V Superman had over 20 "3 out of 5" reviews listed as "fresh" and that these reviews ultimately encouraged readers to see the film and were much more positive in tone. Even though the scores were the same, these "fresh" reviews had a totally different tone than the "rotten" reviews.  Similarly, Jurassic World and Iron Man 2 also had a large amount of "3 out of 5" fresh reviews, which ultimately recommended seeing the movies and dished out far more praise than comparable "rotten" reviews. But, for argument's sake, even if Rotten Tomatoes' standards were just a wee bit lower (and I'm not arguing they should be) and every mediocre review were listed as fresh as opposed to rotten, Batman V Superman's score would jump up all the way to....39%, a grade still low enough to justify the site's overall "Rotten" rating.While there's no conspiracy to artificially lower Batman V Superman's Rotten Tomatoes score, fans can take comfort in knowing that 72% of Rotten Tomatoes users liked the film. Among 175,000 user ratings, Batman V Superman's average rating is a 3.8/5 stars, a score high enough to justify a "fresh" rating on the site.  So chin up, Batman V Superman fans!  Critics might not have liked the movie, but over 126,000 people on the Internet did.  And judging from the box office numbers, there's at least a few other fans who didn't hate Batman V Superman either. 

Narod se oprašta od Zagorovg crtača...

http://www.beforeafter.rs/kultura/sumrak-u-darkvudu-odlazak-galliena-ferrija/

Nebo se otvorilo!

https://m.youtube.com/watch?time_continue=90&v=oPJ0RTnmUYk&ebc=ANyPxKrQS8G-D76Av9lYNwYEpTSjXSRuNJz62w4otGb6S0ngaw_qdSLJ3EzpERkyDMSk-zGI89S_


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam PANDEMIC Johna Suitsa, dinamičan film o apokaliptičnoj zarazi nekog virusa koji po mnogo čemu liči na epidemije iz filmova o zombijima ili 28 LATER serijala. Suits nikada u potpunosti ne uspeva da objasni kako se virus ponaša iako na početku praktično imamo odrađen tutorial o virusu kao u kompjuetsrkoj igri. Ipak, kasnije manifestacije virusa postaju dosta raznorodne.

Suitsov osnovni postupak po kome pokušava da se izdovji jeste korišćenje first person kadriranja koje je naravno i izvor vizuelno najatraktivnijih detalja, i zato ovaj film možemo smatrati zabavnim i dati mu prelaznu ocenu.

Međutim, Suits u tom kadriranju nije dosledan. I to bi mu prošlo kao što je zapostavljanje osnovnog koncepta prolazilo mnogima pre njega, od Blomkampa pa nadalje, da je imao kudikamo zanimljiviju priču.

Međutim, Suitsova priča je do te mere rudimentarna, da se ipak otvaraju pitanja zašto se na takav način šara između konvencionalnog kadriranja i first person POVa. No, kako PANDEMIC nema velike petenzje do da bude zabavan, onda se Suitsu ne može osporiti da uprkos raznim nekonzistentnostima, to na kraju krajeva zaista postiže.

Lokacije su efektno iskorišćene, i ako imamo u vidu nizak budžet, film vrlo pristojno izgleda. Nisam siguran da uprkos tim signalima većim produkcijama koje emituje kroz ovaj film, Suits ima šanse da uznapreduje na produkcionoj lestvici jer već neko vreme radi indie DTV ali ko zna...

Iako DTV, PANDEMIC dovoljno koketira sa upmarket rešenjima da ne bude olako odbačen kao jedna od nižerazrednih produkcija.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam FOURTH MAN OUT Andrewa Nackmana. Reč je o bromance komediji čiji je preokret da spada u žanr gay interest filmova. Međutim, zar nije sam bromance podžanr nabijen homoerotikom? Rekao bih da jeste, ali Nackman svemu tome prilazi kao da se prvi setio, i na jednom nivou imponuje njegovo puno ubeđenje.

Međutim, ako izuzmemo nešto ozbiljniji production value u odnosu na ostale filmove iz LGBT fetival circuita, ovo je ipak jedan dosta uobičajen deo njihove ponude. U tom smislu, FOURTH MAN OUT ne prilazi svojoj temi bez određenih mejnstrim pretenzija i ne sagledava sve iz jednostrane vizure homoseksualca. Međutim, to što se vrednosni sistem ne podrazumeva, ne znaći da FOURTH MAN OUT studiozno prilazi temi dinamike u muškom društvu u kome se jedan od drugova autovao.

Nažalost, ne samo da film ne nudi produbljen pristup temi nego nije ni naročito duhovit i humor mahom spada u opšta mesta kojih bi se svaki manje kreativan strejt ortak setio, pa ni ne čudi što film ne daje neke ubedljivije uvide u svoje junake i temu.

Kritika je prilično toplo prihvatila ovaj film, verovatno zbog toga što ga je poredila sa ostatkom LGBT filmske ponude u odnosu na koju deluje kao ozbiljan mejsntrim. Međutim, u okvirima američkih indie kriterijuma, ovo zaista nije naročit nivo.

* 1/2 / * * * *

 Warner Bros. drastically revamped its movie schedule after 'Batman v Superman' backlash

QuoteWarner Bros. has changed its upcoming film schedule and added dates for three untitled projects through 2020.

The Andy Serkis-directed "Jungle Book," which was slated for October 6, 2017, has been pushed back a year to October 19, 2018.

Serkis posted a message to Facebook Wednesday and said that he is "absolutely thrilled" that the date has changed because "the ambition for this project is huge."

Disney's live-action version of "Jungle Book" will be released April 15.

The studio has also made changes to the DC cinematic universe. The release date for "Wonder Woman," starring "Batman v Superman's" Gal Gadot, has been moved up from June 23, 2017 to June 2, 2017.

WB had nine DC films planned through 2020, which includes March's "Batman v Superman." It has now added two more untitled superhero films for October 5, 2018 and November 1, 2019. They join "Wonder Woman," "Suicide Squad" (August 5, 2016), "The Justice League Part One (Nov. 17, 2017), "The Flash" (March 16, 2018), "Aquaman" (July 27, 2018), "Shazam!" (April 5, 2019), "Justice League Part Two" (June 14, 2019), and "Cyborg" (April 3, 2020). An untitled event film is also slated for October 6, 2017.

The studio is reportedly shifting its strategy in the face of fan and critical backlash to "Batman v Superman." It's focusing more closely on franchise-based films in hopes that they will generate hits, insiders say.

Inside the World's First POV Action Movie: 'Everybody Has To Be Awake or Somebody Could Die'

Quote from: Meho Krljic on 07-04-2016, 06:40:04
Warner Bros. drastically revamped its movie schedule after 'Batman v Superman' backlash

QuoteWarner Bros. has changed its upcoming film schedule and added dates for three untitled projects through 2020.

The Andy Serkis-directed "Jungle Book," which was slated for October 6, 2017, has been pushed back a year to October 19, 2018.

Serkis posted a message to Facebook Wednesday and said that he is "absolutely thrilled" that the date has changed because "the ambition for this project is huge."

Disney's live-action version of "Jungle Book" will be released April 15.

The studio has also made changes to the DC cinematic universe. The release date for "Wonder Woman," starring "Batman v Superman's" Gal Gadot, has been moved up from June 23, 2017 to June 2, 2017.

WB had nine DC films planned through 2020, which includes March's "Batman v Superman." It has now added two more untitled superhero films for October 5, 2018 and November 1, 2019. They join "Wonder Woman," "Suicide Squad" (August 5, 2016), "The Justice League Part One (Nov. 17, 2017), "The Flash" (March 16, 2018), "Aquaman" (July 27, 2018), "Shazam!" (April 5, 2019), "Justice League Part Two" (June 14, 2019), and "Cyborg" (April 3, 2020). An untitled event film is also slated for October 6, 2017.

The studio is reportedly shifting its strategy in the face of fan and critical backlash to "Batman v Superman." It's focusing more closely on franchise-based films in hopes that they will generate hits, insiders say.

Warner generalno ima određenu nestabilnost poslednjih godinu i po dana. Prvo je Alan Horn, koji je u konzervativnim uslovima Warnerove politike bio uzoran predsednik, iznenada smenjen. Zatim je Time Warner praktično stvorio konflikt između Kevina Tsujihare i Jeffa Robinova oko toga ko će preuzeti mesto šefa studija. Robinov je važio za favorita u toj trci kao neko ko je prošao niz pozicija u filmskoj diviziji ali se onda desio ogroman preokret i Tsujihara je preuzeo mesto, i Robinov je napustio studio uz veliki skandal. To generalno nije svojstveno Warneru koji ima imidž legacy studija.

Za to vreme, Horn je preuzeo Disney i doveo ga u apsolutno dominantnu poziciju oslanjajući se na vanstudijske brendove - Pixar, Lucas, Marvel. Onda je Tsujihara krenuo istim putem što u principu nije stil WB koji je poznat po diversifikaciji svoje ponude, oslanjajući se na DC, Lego i Harry Pottera. Dakle, Tsujihara praktično hoče da ide linijom Disneya, međutim, u sledeće dve godine to pomeranje se neće toliko osetiti, jer WB ima dosta in house projekata koji su u nekoj fazi produkcije.

Pogledao sam BAND OF ROBBERS braće Aarona i Adama Neeja. Polazište je zanimljivo - Neejevi su napravili osavremenjenu adaptaciju Marka Twaina, ali rezultat je nažalost prilično konvencionalan i duboko ukorenjen u okvirima američke indie krimi komedije. Rezultat bi za klasu bio bolji da su okupili jaču glumačku ekipu sa većim star wattageom. Međutim, ovako BAND OF ROBBERS ne uspeva da se nametne čak ni u okvirima indie krimi komedije jer uprkos generalno korektnom utisku, niti nosi originalnost u postupku, niti ima zvezde koje bi to kompenzovale. To ne znači da ovaj film u određenim kontekstima i kod određene publike na malom ekranu neće imati izvesnog smisla.

* * / * * * *

Hardcore Henry review

Quote
One hot summer's day as a young teen, I casually sauntered into our local computer shop. Sat in the corner was a PC, running a copy of Wolfenstein 3D. Although I'd seen primitive 3D games before, I'd never seen anything like this, and I got stuck in. I killed Nazis. I opened doors. I reluctantly shot dogs. I'm not sure if it was the heat of the shop, motion sickness from the game or the stomach churning animal cruelty, but after about 20 minutes of play, I became gripped with nausea, and threw up all over the keyboard. Whilst it didn't exactly endear me to the shop's owner (who exclusively referred to me as 'Sick Boy' for every subsequent visit), it certainly made a strong point about the visceral power of the first person point of view. Last night, it almost happened again.
I was at a screening of Hardcore Henry, the first feature film from director Ilya Naishuller, who came to Hollywood's attention with a music video he shot for his band, Biting Elbows in 2013. 'Bad Motherf***er' was a 5-minute mini-action movie filmed entirely in first person, that perfectly mimicked the experience of playing a modern shooter.
But if that video was his proof of concept, then Hardcore Henry is his Gold Master - 96 minutes of hardcore POV insanity. If you can imagine watching a version of Crank directed by Hideo Kojima, filmed entirely on a Go Pro attached to Jason Staham's head, then you've pretty much got the idea. 



From the very start, Hardcore Henry plays out like a set-piece heavy Valve shooter; awakening in a tube filled with goop, Henry (played by a handful of different camera/stunt men, all of whom are probably certifiably insane) is given his Y-axis calibration by his wife, Estelle (Haley Bennett). Luckily for him, she's a research scientist who's used robotic augmentation to pull him back from the brink of death. Like Portal's Chell, Henry's bionic leg lets him fall from 20-storey buildings, whilst his robotic arm gives him a powerful grip, and the ability to destroy an apple with a single squeeze. Which, if nothing else, will at least give him a good shot at a job at Magners. Unfortunately, despite a daring joint escape from her Lab, Estelle is immediately kidnapped by Akan (Danila Kozlovsky), a bug-eyed psychokinetic warlord who could teach Psycho Mantis a thing or two about mind games. Henry has no choice but to rescue her by running through the streets and rooftops of Moscow at top speed, with a mandate to kill anyone who gets in his way.
A lot of people then get in his way.
As with any good shooter, Henry's not alone on his quest, as District 9's Sharlto Copley turns up at frequent checkpoints to yell exposition into the camera, Call of Duty-style. His Jimmy is seemingly a master of disguise, appearing variously as a badass secret agent, a stuffy British army sergeant and an Easy Rider-vintage Dennis Hopper, and Sharlto's clearly enjoying himself. Henry also manages to snag himself a handful of gory powerups, including (but not limited to) adrenaline injections, fistfuls of cocaine, and a powerful battery located in a rival cyborg's chest cavity.
There are multiple references to gaming tropes, everything from tense sniping sections (The Prypiat section in Call of Duty 4: Modern Warfare) to ill-advised platforming sections (Half-Life's Xen springs to mind), all topped off with a hefty sprinkling of Metal Gear sci-fi madness. Of course, frame-watchers  will be disappointed to note that this is locked to a measly 24fps, but you can't have everything.



What I think Naishuller has managed to do with Hardcore Henry, is marry the set-piece heavy language of the modern shooter to the propensity modern Russians seem to have for performing death defying feats of madness, and the result is a madly kinetic kaleidoscope of a movie.



It's the kind of flick that only a first-time director would dare to attempt, and while some have already compared Naishuller to Tarantino, to me he's clearly the new Robert Rodriguez, favouring cool shots over worrying about performances or narrative cohesion. Even aside from all the wonderful stunts (and the stunts are brilliant), there's a ton of creativity on display here, as the director employs everything from subtitle gags, to ironic soundtrack cues (The Magnificent Seven theme is used to good effect), and even a cleverly choreographed Cole Porter musical number.



The movie culminates in a breathtakingly sustained sequence of violence, with Henry battling 80 henchmen on a rooftop - synced to Queen's 'Don't Stop Me Now', naturally. It was during this sequence that my stomach almost gave up my lunch, after a particularly vertiginous shot followed a henchman off the side of the building. I don't like heights at the best of times, but after 90 minutes of camera spinning mayhem, my stomach just went "Nope!"
Fortunately for the patrons sat in front of me (and unlike that incident in the computer shop all those years ago) I managed to choke it back down this time. But it reminded me of my pukey Waterloo, and made me realise how rare it is for a piece of media to cause a physical gut reaction in you. It wasn't just the nausea either; after exiting the cinema, I became weirdly aware of my limbs, and how they interacted with objects.
My teenage self would have loved this film, filled as it was with ultraviolence, crazy sci-fi ideas and actual naked lady breasts. And so despite its (Sharlto aside) FMV-quality acting, nausea-inducing camera work and a script seemingly written by a horny teenager, for me, Hardcore Henry still has something to recommend about it. But hey - that's just my perspective.   

Reći da me pomisao na gledanje HCH rajca mnogo više od Rogue One je verovatno indikator moje moždane smrti ili tako nečeg ali fak it. Jedva čekam da ga pogledam.

Evo i intervju sa Naishullerom:


http://www.wired.co.uk/news/archive/2016-04/05/hardcore-henry-director-interview

Marvel u saradnji sa Freeformom priprema Cloak & Dagger TV seriju. Mene to prilično rajca jer ja njih dvoje volim i predstavljaju street-level heroje kakvi su mi često i najdraži (Daredevil, Spider-man) plus su jedan od ranih Marvelovih uspeha u pogledu diversifikacije, inkluzije itd. Znam da će se i Nightflier obradovati.

Pogledao sam THE SCRIBBLER Johna Suitsa, niskobudžetni genrebending horor u kome je autor kroz ekranizaciju jedne grafičke novele pokušao da koketira sa art houseom. Suits je na ovom zadatku okupio solidnu ekipu, pre svih televizijsku zvezdu Katie Cassidy iz serije ARROW koja je pokazala da je izuzetno raspoložena za izazovnu rolu žene sa poremećajme podeljene ličnosti a u epizodama se pojavljuje upečatljive face poput Gine Gershon i Sashe Grey.

Suitsov film nije ni pretendovao da bude uverljiv ili u potpunosti razumljiv, uostalom i govori o cepanju ličnosti gde je određeni stepen nejasnoće dobrodošao, rekao bih čak i neophodan, međutim u jednoj fazi Suits uprkos malom broju likova i suštinski kamernoj postavci uspeva da izgubi sve niti priče, tako da se film svodi na praćenje snalažljivog niskobudžetnog vizuelnog tour de forcea koji na kraju krajeva može više biti zanimljiv profesionalcima koje interesuje opipavanje pulsa na nezavisnoj žanrovskoj sceni.

Ipak, pstalim gledaocima, THE SCRIBBLER ne može ponuditi ni dubioznu satisfakciju nekakve weird estetike iz prostog razloga što je narativno više ispušten nego što je zapravo weird sam po sebi.

John Suits svoja lutanja nije završio a THE SCRIBBLER je jedan od njegovih niskobudžetnih pokušaja u kojima je pokazao da ima potencijala koji treba kanalisati. Ipak, važno je naglasiti da je jedno od najupečatljivijih ispoljavanja tog potencijala svakako angažovanje Katie Cassidy koja je napravila odličan posao u naslovnoj ulozi.

* * / * * * *

Max Borenstein i Scott Z. Burns zamenjuju Terry Wintera u VINYLu. Izgleda da su znatno drugačiji od onoga kako su se do sada predstavljali.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam MR RIGHT Paca Cabezasa, po scenariju Maxa Landisa. Landisov izuzetno duhovit scenario i odlična glumačka podela koju predvode Sam Rockwell i Anna Kendrick omogućili su Cabezasu da ne samo snimi svoj najbolji film do sada, već i da se izvuče sa jednom produkcijom koja je u sebi sadržala sve karakteristike ispiranja novca u Luizijani. Nažalost, Cabezas kao reditelj, iako mu je ovo daleko najbolji film, ostaje najslabija tačka ovog projekta, i onemogućuje mu da dosegne neki viši nivo koji je sigurno postojao u tekstu.

Landis je napisao izuzetno duhovitu romantiču komediju koja se bavi već puno puta trošenom premisom, a to je ljubav progonjenog plaćenog ubice i obične devojke, međutim svemu tome daje dimenziju woodyallenovske anksionosti i stripovske stilizacije, koji inače karakterišu njegove scenarije. AMERICN ULTRA je recimo scenario Maxa Landisa koji je imao više sreće nego MR RIGHT u pogledu režije, iako mislim da je MR RIGHT kao scenario još i bolji.

Srećom, Cabezas je dovoljno kompetentan da isprati najosnovnije zahteve a Sam Rockwell i Anna Kendrick u potpunosti uspevaju da isprate Landisov ritam i smisao za humor i rekao bih da je scenario ono što ih je primarno privuklo ovom filmu. U svakom slučaju, uprkos tome što je Cabezasov stilski ukraz izostao, Rockwell i Kendrick su uradili ono što su zamislili, i to je svakako prava stvar.

MR RIGHT je u određenom smislu koncepcijski zarobljen u nekom drugom vremenu - ova vrsta filma dominirala je sredinom devedesetih pa i na kraju te decenije, međutim, ono što Landis radi unutar scenarija, i način na koji dekonstruiše konvencije žanra apsolutno pripadaju aktuelnom trenutku.

Otud ne čudi da jednu od upečatljivih i dekonstruktivističkih uloga igra RZA.

Jedno od obeležja devedesetih je i to što se pominje Srbija i "tundra" u Srbiji u kojoj je plaćeni ubica dožive prosvetljenje na zadatku.

* * * / * * * *

Konačno sam odgledao Batman vs. Superman: Dawn of Justice i moji utisci su uglavnom povoljni ali prilično mi je jasno zašto se ljudima film u priličnoj meri ne dopada. Moja žena, kao kontrolna grupa kaže da joj nije bilo dosadno (Man of Steel joj je bio dosadan) ali opšti utisak joj je "čemu ovaj film?" što, pretpostavljam, znači da centralna tema o moći i odgovornosti, o odnosu heroja i demosa i tome ko je kome važniji nije dovoljno efikasno plasirana u publiku.

Da prvo kažem da je jasno da Snyder ima generalni problem sa tonom. Film je vagnerijanski tragičarski ugođen i Snajdeorovo trejdmark mračnjaštvo i odsustvo kolorita iskombinovano sa Zimmerovim skorom (Junkie XL samo malo uspeva da ovome doda neku kvir notu ali to se jedva primeti) sve postavlja u jednu vrlo tevtonsku opersku atmosferu. Nije samo stvar u tome da publikum u bioskop hoće da ode da se zabavi, mada je to zaslužno za veliki broj primedbi, siguran sam, stvar je u tome da film uprkos tome što mu je jedna od centralnih tema pitanje humanizacije heroja i uspostaljanja njihove spone sa običnim svetom upravo to uspeva da spektakularno omaši. Verovatno dobrim delom i namerno, ali zato je promašio i publiku.

Dawn of Justice je klasičan primer poznije superherojske priče koja dolazi nakon origin storyja u kome junak pronalazi u sebi zatočnički poriv i demonstrira brigu za običnog čoveka. Ja sam inače smatrao da je prenaglašeno reagovanje kritike i publike na scene destrukcije u Man of Steel jer se svakako moglo argumentovati da su i u Whedonovim Avengersima civili ginuli off screen. Whedon je tu izbegao metak i u Avengers 2 napravio ekstra napor da prikaže scene u kojima se heroji brinu za bezbednost civila. Snyder, naprotiv, ceo film bazira na pitanju da li heroj uopšte koristi običnim ljudima ili ih samo dovodi u opasnost svojim aktivnostima koje više nemaju sponu sa stvarnim interesima tih ljudi i vezane su za njegove privatne ratove sa svojom galerijom neprijatelja. To je ta poznija superherojska priča koju pominjem, jedan obrazac koji traje već decenijama u superherojskim stripovima i sve očigledniji i u superherojskim filmovima gde heroji koji u početku legitimno štite svetinu od pretnji usmerenih na tu istu svetinu više zapravo ne biju bitke za opšte dobro nego imaju privatne sukobe sa svojim arhinemezama a svetina njima i nije primarno ugrožena i tu je samo da posmatra ili da bude kolateralna šteta.

Ovo se u superherojskim stripovima svakako može čitati kao metafora za nepoverenje civila u nosioce moći u društvu, bilo da su to tajne službe koje ratuju jedne protiv drugih, policija koja sa kriminalcima vodi bitku za premoć a ne za bezbednost građana, ili, u krajnjoj liniji političari koji se bore za glasove umesto da operativno čine sistem građanskim servisom.

Snyder, dakle, od Terrioa i Goyera dobija skript koji ovo tematizuje "namerno", dakle pravi svestan i eksplicitan odmak od "naivnosti" superherojštine (odnosno ugovora o suspenziji neverice između publike i autora) i ulazi u dijalog sa prvim filmom. I tamo gde su Whedon i Disney preko pitanja kolateralne štete prešli ideološki nepomirljivo pokazujući da ginu samo junaci a da nejač njihovim delanjem bude na kraju zaštićena, dakle ukucavajući čekićem koncept svetosti i mučeništva superheroja - uvek karakterističan za Marvel - dotle Snyder i Warner pokušavaju da budu "realističniji" i da pokažu da heroji nisu ni nepogrešivi ni emotivno stabilni niti, u krajnjoj liniji, heroji iz mita već, jelte, heroji primereni trenutku.

Ovo je i nolansovski uticaj, naravno, čovek je ipak siva eminencija u pozadini ove produkcije i heroj koga masa zaslužuje vs. heroja koji je masi potreban, jelte, ali Snyder svojim postavljanjem čitave drame u uski krug likova gotovo potpuno isključuje građane iz jednačine i film se zaista završava kao superherojska tuča koja nema nikakve veze sa ičijim blagoutrobijem, već kao politički sukob između jedinki potpuno odvojenih od demosa (jedno božanstvo, dva dekadentna bogata naslednika, dva vanzemaljca). Mislim da je publici ovde problem da ovo čita kao ironični prikaz dekadencije moćnih koji će da pogaze svu travu dok se slonovski rvu i da se naprosto do ovog momenta dobar deo ljudi već isključio. Singer je mnogo pametnije odigrao završnicu u Days of Future Past prikazujući odnos moćnih prema narodu makar kroz ugrožavanje izabranih predstavnika naroda. Snyder, naprotiv, hrabro uklanja izabranu predstavnicu naroda i jedan mogući vektor humanizacije narativa već negde oko pola filma i mada je meni ovo bila emotivno najuspelija scena, ona svakako oduzima finalu tu dimenziju identifikacije gledaoca sa stvarima koje gleda na ekranu. Ako smem da napravim smelu paralelu: najgore ocenjeni film o Spajdermenu - drugi Webbov Amazing - zapravo nije tako loš film ali se završava takođe operskim finalom u kome je na delu posve ličan, intiman sukob i publici, iako je zapravo postavku odnosa koji se nasilno razreši u sceni pogibije Gwen Stacy gledala dva filma unatrag, ovo nije bilo dovoljno. Snyder pokušava da uvede novog Betmena, da ga na brzinu provede kroz vrlo strmi emotivni luk, prikaže Supermena kao humanizovanog heroja koji uprkos spoljašnjoj percepciji kao polubožanstva zapravo i dalje jeste dečko sa farme iz Kanzasa, da uvede Luthora, njega provede kroz određeni luk i onda uvede Doomsdayja koji će da obavi posao i bude oružje sudnjeg dana i presuda Supermenu - sve u dva i po sata. Pa, to je VRLO težak zadatak i nimalo olakšan easter eggovima i plantovanjem sabplotova za Justice League i ostale Warnerove filmove.

Snyderu treba čestitati jer je u mnogo čemu uspeo i centralna tema je na kraju i obrađena prilično čestito na relaciji Wayne-Kent-Lane-Luthor ali MNOGO, jako mnogo ovde ima pokrenutih pitanja, tema i elemenata zapleta koji ne mogu da dobiju adekvatno vreme na ekranu. Wonder Woman je, koliko god da mi se dopala, zapravo čist višak u filmu i troši vreme koje je moglo da bude iskorišćeno na malo više karakterizacije oba glavna junaka. Eisenberg je možda najslabija karika u filmu, ne krivicom glumca, jer je naslikan vrlo širokim potezima, pametan a lud, radi i za vladu al radi i protiv nje, ima agendu i tajni plan ali dok je agenda jasna, ona nije na kraju dovoljno prodiskutovana da bismo imali momenat u kome kažemo "Pa, da, vidim zašto je Luthor na kraju morao da preuzme stvari u svoje ruke", a plan je, avaj, prilično sklepan, deus ex machiničan i neuverljiv na više nivoa. Momenat kada kreće sa rezurekcijom Zoda i kreacijom Doomsdayja deluje kao momenat u kome su Goyer i Terrio dobili memo da u filmu mora da bude i Doomsday pa nek se oni snađu kako znaju i umeju, pa su se pogledali, opsovali i napisali bilo šta, samo da se scenario na kraju jebiga završi.

Ovo je posebno problematično sa strane uverljivosti kad čujemo da je Betmen već dvadeset godina na poslu, dakle, pričamo o dve decenije istražnog i isledničkog rada najvećeg detektiva na svetu a koji na kraju bude uvučen u detinje prostu zaveru mahinacijama koje su naprosto bizarno naivne.

No, Snyder ovde svakako pokušava da kanališe vintage Millera i pored jasnih vizuelnih omaža Dark Knight Returns (pećina, oklop, scena sa biserima, snajperska puška...) i rečenica verbatim preuzetih od Millera, tu su i očigledni napori da se Betmen prikaže kao na ivici psihoze opsesivni viđilante aktivista koji više nema pravdu, pa čak ni osvetu na umu već samo ego iznad koga ne sme biti nikoga. Miller je ovo odigrao krajnje rizično (i na kraju uspešno) u DKR a posle se stropoštao niz merdevine u All Star Batman & Robin, dok je Snyder dovoljno uzdržan da ne razbije konzistenciju karakterizacije ali ponovo, ne daje nam dovoljno "normalnog" Betmena da bismo mogli da primetimo da ovo nije ono kako Betmen inače treba da bude već da je i on sam žrtva sopstvenog kompleksa više vrednosti koji projektuje na Supermena. Mislim, ja to tako prepoznajem, ali fakat je da sam ja to rekonstruisao na osnovu jasnih spona sa Dark Knight Returns a ne da se to možda dovoljno jasno vidi u filmu.

Takođe, treba tu raspakovati metafore vezane za učestvovanje zapadnih centara moći u sukobima na teritoriji trećeg sveta - ovoga se film dotakne ali nema vremena da ga i razreši - pitanja vezana za odnos korporativnog, vojnog i civilnog političkog sektora (ponovo, Luthor kao nerazrađen lik koji se vadi iz rukava kad treba da se potera zaplet ali se ne postavlja dovoljno jasno u matricu odnosa moći u društvu da bi gledalac na kraju mogao da diskutuje je li u pitanju samo razmaženi edipovac ili postoji i element političke korpucije u onome što Lex može da uradi u sistemu i van njega). Naprosto, scenaristi su očigledno pored Dark Knight Returns i Death of Superman imali pred sobom i Azzarellov Lex Luthor Man of Steel, a verovatno i Azzarellov i Leejev Superman: For Tomorrow i ubacili šta god im se činilo da je relevantno ali je i ovako natrpan i dugačak film bio prekratak da se mnoge od tih tema razrade.

Ono što je velika stvar je da je ovde vehementno izbegnut klasičan "drugi film u serijalu" motiv gubljenja moći ali s druge strane, ovo je i film koji mora da pribegne retkonovanju elemenata prvog filma ne bi li se prilagodio scenarističkim idejama pa tako kriptonit koga nije bilo u prvom filmu (tamo je Supermenu smetala atmosfera na brodu, prilgođena kriptonskim uslovima) ovde sada dolazi da bude... er... Supermenov kriptonit. Takođe, film ima Wonder Woman u solidnoj wish fulfillment roli ali ima i viktimizaciju žena (Lois Lane više no jednom i skoro šokantno, praktično BDSM prikazivanje Marte Kent), ima nuklearnu detonaciju na koju niko ne stigne da reaguje jer film nema vremena, ima neobične elemente stripovske stilizacije (Betmenovi košmari i vizije, Supermenov razgovor sa Džonatanom Kentom) koji se ne uklapaju u opšti ton i tačno jedan momenat situacionog humora koji iako meni simpatičan još u trejleru odudara od svega drugog u filmu do te mere da je vrlo awkward i niko se u bioskopu nije nasmejao.

Ali Snyder je vizuelno sebe rafinirao i film ima nekoliko jako lepih scena koje su, čak, usuđujem se da kažem understated uzimajući u obzir ko ga je režirao. Kada Supermen onesvešćen pluta u orbiti oko zemlje pa ga obasjaju zraci Sunca i njemu bude bolje - to je jako lepo i pažljivo intonirano.

U konačnici, mislim da je Warner ovde u situaciji da mora da gubi pare samo da bi bio drugačiji od D/Marvela (i sada i Foksa koji je sa Dedpulom promenio pravila igre do te mere da dok ovo kucam, Suicide Squad čiji je trejler išao ispred filma prolazi kroz reshoot da bi bio "more fun") i da je ovo film koji postavlja smela pitanja i na njih ne daje lake odgovore zakopan ispod filma koji ima na silu nakalemljeno pesničenje sa Doomsdayjem i kameo pojavljivanja Flasha, Cyborga i Aquamana a što zbunjuje gledaoca i zamagljuje mu pogled na centralnu temu koja je obrađena u krajnjoj liniji dosledno i zapravo mnogo elegantnije nego što bih ja od Snydera uopšte očekivao. Mislim da će Civil War ovo da pregazi na boks ofisu tako jako - jer se bavi praktično istom temom ali će imati Marvelov humor i humanizaciju, iako neće imati Snyderovu smelost da mnogo toga ostavi u podtekstu - da će u Warneru da bude grdnih potresa i novih pitanja kako i kuda treba da se ide dalje. To jeste šteta ali to je superherojski film koji zaslužujemo ako već ne onaj koji nam je potreban.

Mehmete, ovo se čekalo!

Snyder za mene neočekivano suptilan na momente  Ali box office će se krvavo osvetiti, bojim se i videćemo da li će posle ovoga Snyder da dobije kopilota za Justice League.

Quote from: crippled_avenger on 28-03-2016, 20:49:42
Mehmete, dešifruj ovo. Izbrisana scena hapšenja Lexa koja je u filmu data u elipsi. Ovde se vidi kako je uhapšen. Ja sam gledajući film mislio da Lex anticipira Brainiaca za dalje, a ovo mi sad vuče na Darkseida...

https://www.youtube.com/attribution_link?a=Dpjm76bRMIU&u=%2Fwatch%3Fv%3Ds-MUzvASr8s%26feature%3Dshare

Definitivno Darkseid najava. Ima logike da za Justice League treba negativac tog formata.

Rani prikazi Civil War su krenuli i, naravno pozitivni su - ali takvi su bili i za Dawn of Justice....

'Captain America: Civil War': First Reactions to the Marvel Blockbuster Are In

Early "Captain America: Civil War" Reviews Are in: Everybody Loves Spider-Man
Marvel Just Screened Captain America: Civil War, and the Initial Reviews Are Great

I evo:

How The DCEU Will Move Forward Following The Batman V Superman Debacle

Quote
Look, whether or not you enjoyed Batman v Superman: Dawn of Justice, the simple fact of the matter is that the film has thus far underperformed during its theatrical run. Although it has set the stage for some great adventures in the DCEU, it has also given the folks over at Warner Bros. some cause for concern. The studio seems to recognize the shortcomings of Batman v Superman, and has set out on a path to correct its course for the future of the DCEU.
 
Based upon a new report from Variety, it seems that WB has decided to get more involved in the big picture elements of the DCEU:

I'm told production exec Jon Berg and Time-Warner CEO Jeff Bewkes are taking more of a hands-on approach now, paying closer attention to overarching story concerns, but someone well versed in both production and DC's minutiae is what's needed.

While Warner Bros. will most certainly allow directors such as Zack Snyder to add their own sense of flair to the visual storytelling, they won't allow quite as much autonomy. Producers from the Hollywood giant will now play a much more active role in the guiding of the DCEU in order to make sure that it goes in a direction that's marketable for the company.
 
This is actually a fairly exciting revelation, because it seems that Warner Bros. has decided to adopt a somewhat modified version of the tried-and-true method that Marvel Studios uses for its movies. Unlike Warner Bros., which gave a ton of creative control to Zack Snyder, Marvel has kept their films more producer-oriented, allowing men like Kevin Feige to have the final say in the overarching story, which ultimately serves the greater cinematic universe. DC and Warner Bros. won't have one figurehead making all of the decisions (Geoff Johns is far too busy) but they will keep the studio more involved than before. Incorporating this method into the DCEU could potentially go a long way with regards to ensuring cohesion between films, and a greater sense of continuity throughout the Justice League adventures.
 
Whatever Warner Bros. does to correct their current course, it must do it swiftly and decisively. Batman v Superman: Dawn of Justice represented one of the most highly anticipated movies of all time, and it experienced a nearly unprecedented box office drop off after only a week in theaters. Was the movie profitable? Yes. Was it as profitable as it could've been? Not even remotely.
 
What do you think of this new game plan for Warner Bros. and its approach to the DCEU? Does it bode well for future DC films, or does it highlight the studio's struggle? Let us know what you think in the comments section below!
 
As always, we will bring you all of the latest and greatest DCEU news as it becomes available to us. Be sure to check out Batman v Superman: Dawn of Justice, which is in theaters now!
 

Vreme
Pretraži

    POČETNA
    PRODAJA
    MARKETING
    REDAKCIJA
    ARHIVA

    PROJEKTI

    Ulogujte se
    Pretplatite se

<< VREME | BR 1317 | 31. MART 2016.
KULTURA
Ramones – 40 godina prvog albuma >

Pravo u glavu
dragan ambrozić

Prvi album Ramonesa, snimljen 1976. za nekoliko dana i skoro bez para, ostavio je neizbrisiv trag u svesti mnogih koji su odrastali sedamdesetih, osamdesetih i devedesetih godina – njegov portret rokera kao tinejdž gubitnika iz komšiluka ostao je zauvek upisan u istoriju. Verni sopstvenom mitu, kad su se raspali 1996, Ramones su imali u džepu isto onoliko dolara koliko i na početku – skoro ništa. Svi su voleli da ih vole, ali niko nije hteo tu ljubav da plaća

"Now I wanna sniff some glue
Now I wanna have somethin' to do"

"Sad hoću da duvam malo lepka
Sad hoću nešto da imam da radim"

(RAMONES – Now I Wanna Sniff Some Glue 1976)

Izgleda da je zima 1976. u Njujorku bila neobično duga, i što je duže trajala – to se činila hladnijom. Sledeća će ući u istoriju kao jedna od najledenijih ikad, u gradu što se polako pretrpavao đubretom koje niko neće da odnese zbog čuvenog štrajka đubretara, u gradu sa najvećom stopom nasilja na ulicama, u gradu od koga je i naknadno postavljeni predsednik Džerald Ford digao ruke, kao od poslednje rupe. Da, Njujork 1976, bio je najgori megalopolis na svetu, urbanizovano stanište na ivici raspada.

Jedan bend je snimao baš tog februara meseca na Menhetnu, na šestom spratu prestižnog Radio City studija, snimao je za svoje pare i ostavljao mikrofone ispljuvane od napora izvikivanja svojih tekstova. Među pesmama i tekstovima koje su uglavnom iz prve snimali bila je i legendarna Now I Wanna Sniff Some Glue, o tome kako nema šta da se radi, samo da se duva lepak, sa prostodušnim zaključkom kako je i to super, jer – eto – bar nešto može da se radi. Lepak muti mozak i tera na bezrazložan smeh, što je bio pravi komentar onog što se dešavalo u njujorškoj stvarnosti zagušenoj đubretom. Borbeni poklič: "Sad hoću da duvam malo lepka", očigledno je bio konstatacija istinskog stanja duhova, ali i poziv u pomoć, posebno u delu teksta u kome se preteće poletno izvikuje kako "sva deca žele nešto da imaju da rade". Drugim rečima, iz te muke mogli su samo sami sebe da izmisle, kao nešto bolje od okoline u kojoj su se našli.

U Njujorku 1976. jedan bend je snimao ploču koja će zauvek formulisati tinejdžersku ogorčenost i pretvoriti je u ozbiljan umetnički stav sa političkom težinom. Članovi, koji nisu izlazili iz crnih kožnih jakni, pocepanih farmerki i otrcanih patika, svirali su već oko godinu i po dana zajedno, uglavnom skoro svakog meseca više puta u zarozanom malom klubu CBGB, i znali su napamet svoj raspored pesama, što je išao tačno onim redosledom kako su ga odsvirali na ploči.

Njihova imena bila su Joey, Johnny, Dee Dee i Tommy Ramone i namerno su se predstavili kao jedna debilna srećna porodica, koja ne funkcioniše.

SVI SU RAZUMELI: U trenutku snimanja svog prvog, istoimenog albuma, Ramones su – po legendi, koja je verovatno sušta istina – imali napisano dovoljno pesama za tri ploče. Zapravo su ih snimali hronološki, onako kako su ih napisali, te su tokom 1976. i 1977. objavili opus od 42 pesme, većinom trajanja od oko dva minuta. Zaista: albumi "Ramones", "Leave Home" i "Rocket To Russia", koji čine tvrdo jezgro njihove estetike i ono najbolje od ove grupe, imaju – očito sasvim namerno – po 7 pesama na A i B strani, odnosno svaki po 14 ukupno.

Ipak, mnogo šta oko sastava desilo se srećno slučajno i nimalo konceptualno. Dee Dee i Johnny su se upoznali kao dva mala otpadnika u srednjeklasnom bastionu Forest Hills u Queensu, dok su pokušavali da prodru u već postojeće grupe; Joeya su naknadno pozvali, jer im se sviđao njegov ukus. Ime je došlo inspirisano činjenicom da se Paul McCartney kad nije želeo da bude prepoznat prijavljivao u hotelima pod pseudonimom Paul Ramon. Osim američkih bendova, od Beach Boysa do The Stoogesa, Ramones su svim žarom srca voleli i zvuk ranih The Beatlesa – naivni, potpuni opozit dobu u kome su na komercijalnom vrhuncu bili pompezni kvazihipi stadionski rok bendovi.

Onog trenutka kad je otkriveno kako Dee Dee, koji je tad pisao većinu tekstova i dosta melodija, ne može istovremeno da drži bas i peva, te je visoki i krakati Joey sa bubnja morao da pređe na mikrofon, bila je sasvim usputno rođena zlatna formula, kojoj je nedostajalo samo još da Tommy kao producent sedne za bubnjeve – boljeg nisu uspeli da nađu. Žilavi, kao od električne gume napravljeni Dee Dee, preuzeo je na sebe da viče između pesama bubnjarski slogan: one-two-three-four, a sa Johnnyjem su već imali jednog od najefikasnijih gitarista svih vremena. Bilo je dovoljno da Joey, onako klancajući se i ljuljajući kao da će pasti sa mikrofonom, dâ signal poklikom "Hey, Ho, Let's Go" u uvodu prve pesme – i postalo je odmah jasno da se nešto istorijski važno dešava.

Jer svi su odjednom opet razumeli rokenrol.

HUMOR STVARNIJI OD STVARNOSTI: Prvi album Ramonesa jedna je od najpozitivnijih ploča u istoriji.

Superzabavljeni poigravanjem sa stereotipima rokenrola, ubrzavši ih do neslućenog broja obrtaja, Ramones na njemu zvuče kao svakodnevna revolucija koja se može desiti. Pojednostavljeno, ali efektno sviranje pravo u glavu, slaganje momačkih glasova, izvikivanje parolaških tekstova u maniru navijača, sve to čini ovaj komad muzičke ostavštine i danas moćnim direktnim iskazom o tmurnoj svakodnevici iz koje je nastao i kojoj se vraća.

Mračne teme iz trulog komšiluka su tu: Ramonesi pevaju eksplozivne pesme kao male himne, što "Blitzkrieg Bop", "Beat on the Brat", "Now I Wanna Sniff Some Glue", svakako jesu – u njima su opisani likovi koji žele da duvaju lepak, pa se dalje govori o prebijanju klinca koji veoma nervira okolinu, o muškoj prostituciji na uglu dve poznate ulice, o odbijenim ljubavima, uz par nagoveštaja horor scenarija, i tako dalje i bliže, sve tonom koji otkriva bliskost autora sa svim navedenim temama. Lepota prljavosti bez odmaka u verziji Ramonesa ostavljala je utisak kako oni lično poznaju ljude kojima se te ružne stvari dešavaju i da su u pitanju bili nezaboravni karakteri, dostojni da budu upamćeni kao pop kulturni "Jadnici".

Pune uši zvuka koje su ostavljali za sobom svojom frenetičnom svirkom, pojačavale su osećaj stvarnog sveta koji ovim putem upada u domove i srca. Jer, uprkos svemu, Ramonesi nisu prestajali da budu entuzijasti po pitanju opstanka pod svim okolnostima, štiteći se humorom gde god su mogli. Humorom stvarnijim od stvarnosti.

POP & ART: Lista muzičkih noviteta koje su Ramones doneli sa sobom na prvom albumu duga je: minimalistički pristup doveo je do toga da se pojačaju do maksimuma osnovne osobine rokenrola i u prvi plan opet iskoče ritam i zapaljiva melodija, da pesme traju kratko i ne gnjave, da govore o stvarnim iskustvima stvarnih ljudi, da budu toliko glasne da nas oduvaju. Konačno, za njihovo upisivanje u katalog najvećih američkih kulturnih dostignuća veoma je važna i činjenica da su se oslonili skoro isključivo na američku tradiciju, bez umetničarenja evropskog korena – ova apoteoza njujorškog uličnog duha mogla je pri tom da funkcioniše u svakom velikom gradu na svetu, i tako je i shvaćena.

Tommy Ramone će reći prilikom stupanja u R'N'R Hall of Fame da su njihove glavne zajedničke teme kad su pravili bend bile The Stooges, MC 5, New York Dolls, Lou Reed i... Andy Warhol. I ako su prva četiri imena potpuno deo rokerskog pogleda na svet odozdo, sa dna, prisustvo Andyja kao da govori u prilog pričama da je neko u Ramonesima imao dovoljno snažnu umetničku svest da ih promisli i plasira kao pop art proizvod – takoreći nacrtanu skicu rokenrol benda sa ulice. Postoji ozbiljna teza da su Ramonesi – tada već u starijim godinama, oko 25, a ne nežnim 18 – posedovali dovoljno konceptualnog duha da se namerno samokreiraju kao novi kodni simbol u rokenrolu, nešto nalik onome što su Sex Pistols posle njih uradili na politički direktniji način. Sve je to, naravno, bilo svesno kontra bilo kojoj vrsti establišmenta, posebno onog rokerskog, koji je do tog vremena postao cirkuska atrakcija. U toj ubitačnoj stilskoj uglačanosti Ramonesa, krila se uvek gorka poruka za sve koji slušaju ovu veselu muziku u svom potrošačkom raju.

SREĆNA VREMENA: Bay City Rollers su bili najveći šiz tih predugih tinejdžerskih leta, ali tu su bili i The Osmonds, Mungo Jerry, Middle of the Road i Rubbetes i gomila imena što su predstavljala euforično pozitivnu pop muziku koju je trebalo da vole devojčice i dečaci tog doba. Ramones su okrenuli za 180 stepeni ovaj proizvod što ga je tadašnja industrija namenila mladima kao obavezan sastojak svakodnevnog života uz koji se treba radovati, kao na dugme – njihova pobuna odnosila se na taj svet prisilnog mladalaštva, kao malograđanskog proizvoda s kojim jedino što se može započeti jeste igra uništenja.

Ramonesi su zato na koncerte išli metroom, a ne avionom, nisu uspevali da skupe opremu, niti nađu salu za probe, a verovatno najblesavija priča o ranom karakteru benda povezana je sa jedva organizovanim snimanjem fotografija, od kojih će jedna konačno biti odabrana za ikonički omot prvog albuma: pošto su potrošili oko 2000 dolara na neuspešan set na kome su pokušavali da skinu The Beatles omot "Meet The Beatles", pristali su da ih slika Roberta Bayley, fotografkinja fanzina "Punk". Fanzin je osnovan 1975. i odlučujuće je pomogao da se termin 'punk' uspostavi kao oznaka žanra, te su članovi grupe bez problema saslušali sugestiju svojih prijatelja kako je najbolje fotografisati se u prirodnom ambijentu – bukvalno iza ugla kluba CBGB, njihovog obitavališta. Kakva je okolina to bila, najrečitije govori činjenica da su, na sačuvanoj seriji snimaka, članovi Ramonesa uhvaćeni kako na jedvite jade uspevaju stabilno da stanu pored zida za fotos u pozi koja je postala definicija vizuelne pank estetike – malo zato što su se previše smejali, a malo jer su nestabilno stajali na gomili šuta. Na sve to, Dee Dee je na licu mesta uspeo da ugazi u pseći izmet, te se na ostalim fotografijama vidi njegova borba da ga skine granom i potom kako juri članove benda preteći da će ih istom izmazati.

Bila su to srećna vremena.

HAVARIJSKO LETO '76: Tog leta su prvi put otišli u Englesku, čime je zvanično krenuo pank u toj zemlji i ostatku sveta – sve ono što su doneli: odrpan izgled, jednostavan muzički pristup, stav besnog i besperspektivnog tinejdžera, postalo je globalna kulturna metafora, te gorivo kojim su budući članovi najuticajnijih britanskih grupa pokrenuli svoje bendove. Prvi koncerti Ramonesa u Evropi, kao predgrupa Flaming Groovies, bili su supkulturna senzacija koja je podstakla vrenje, što je tog leta inače visilo u vazduhu. Po ko zna koji put, vladao je taj osećaj – nešto je moralo da se učini, jer baš ništa nije bilo u redu sa svetom.

Ramones su kasnije izražavali malo čuđenje što su se našli na mestu predvodnika jednog pokreta pod tim imenom, pošto je za njih stanje "panka" bilo teška svakodnevica koja se bavila njima, a ne oni njom. Bilo kako bilo, oni su doneli recept, a svet je prihvatio lek – uskoro su svi u Engleskoj prepoznavali kod svojih pank-rok bendova jednako furioznu svirku i jednosložne tekstove kojima je sve bilo rečeno, isti stav i izgled. Ramones su doneli ceo model, ostalo je samo da se preuzme i dalje kreativno primeni: havarijsko buđenje dece moglo je da počne.

DANAS TVOJA LJUBAV, SUTRA CEO SVET: Odlično se sećam momenta kad je Studio B u kasnim večernjim satima prvi put ilustrovao pojavu grupe Ramones pustivši "Sheena Is A Punk Rocker", veoma mi se svidelo što je taj pank zvuk o kome smo toliko čitali u "Džuboksu", bio tako veseo i melodičan, a opet beskompromisan, što se dalo osetiti iz svakog udarca bubnja. Ali se takođe odlično sećam kako niko nije slušao Ramonese u ovom gradu u kome pišem, i to čitavih deset godina, sve do neke 1986. – tad se pojavila prva prava hardcore punk generacija, i tek za nju su oni bili Otkrovenje i Apokalipsa u isto vreme.

Beograđanima Ramones valjda nisu bili dovoljno mistični, odnosno arty, ili niko nije hteo da sebe gleda kako igra luzera na sceni, jer je prečesto bio to i u stvarnosti – tek – o Ramonesima nisi imao sa kim da pričaš u ovom gradu sve do 1986. Kao da ova čistokrvna rok grupa prvobitno nikako nije mogla da nađe uporište u lokalnom ukusu ove sredine, da bi se onda odjednom sve promenilo, te su sredinom osamdesetih neki drugi mladi, izgubljeni u stisnutim bespućima velikih jugoslovenskih gradova, u njima prepoznali svoje zaštitnike.

Da nije bilo KUD Idijota, koji su spontano ovu treš-estetiku ukrstili sa alanfordovskim duhovitostima, verovatno ona ne bi bila pravilno presađena na srpskohrvatski jezik i ne bi – kao retko koja zapadna grupa – baš Ramonesi bili shvaćeni kao domaći bend. Da nije bilo njihovih koncerata u Ljubljani i Zagrebu krajem 1990, na kojima se okupila celokupna ondašnja jugoslovenska alternativna kulturna scena, ne bi još tad mogli da shvatimo koliko smo svi zajedno mogli da budemo bolji. Siguran sam da je to i bila tajna misija Ramonesa u našim krajevima.

Joey, Johnny, Dee Dee i Tommy su umrli.

Ali Ramones su ostvarili ultimativni san popularne kulture – izmislili su sebe.

Pogledao sam THE INVITATION Karyn Kusame. Možda je problem u tome što sam fan njenoh filmova pa sam ovaj film dosta očekivao, ali jako sam se razočarao. Nažalost, THE INVITATION kreće kao jedna indie gužva u prostoriji, sa velikim brojem nedovoljno diferenciranih likova i prvoloptaškim ispoljavanjima njihovih trauma koju bih lakše mogao da zamislim da sceni nekog provincijskog pozorišta nego u ozbiljnom filmu, potom usledi jedan mlak iskorak u triler i na kraju se sve završava zaključenjem kojim Kusama odlazi u ozbiljne sfere treša.

Činjenica da ovaj film dobija dobre kritike pre svega se može vezati za Kusamin ugled na indie sceni gde je izbila u prvi plan kao velika zvezda a potom je nestala posle dva solidna major filma. Međutim, očigledno je da se danas status autora stiče ne samo snimljenim filmovima i uspesima već i neuspesima, i Karyn Kusama je to dobro iskoristila.

Phil Hay i Matt Manfredi su pokušali da napišu scenario koji bi se izdvojio od njihovih komercijalnih scenarističkih angažmana, ali nažalost THE INVITATION pokazuje da je bolje da se drže rimejkova i ributova koje pišu jer karakterna drama ipak nije za njih, kao ni sofisticirani horor.

No, ni Karyn Kusama nije sasvim nedužna u ovom filmu. Film je vrlo kruto režiran, i jedini momenti kada vizuelno zaživi ispoljavaju se kroz dosta klišetizirane vizuelne žargone preuzete iz savremene televizije. Dakle, scenario je slab ali ni Kusama ga nije nadogradila. No, isto tako, film iso ovako režiran mogao je biti bolji sa boljim scenarijem. Njen rukopis ovde je nažalost, tek korektan.

Drago mi je da su Kusama vratila na veliki ekran. Voleo bih da uspeh filma THE INVITATION iskoristi da započne neki novi projekat, koji će valjda biti i bolji.

* 1/2 / * * * *

By Henry Samuel in Paris

1:52PM GMT 09 Feb 2010

Mr Lévy, who in France goes simply by his initials BHL, has been doing the media rounds to promote his new work, On War in Philosophy.

In his book, which has received lavish praise from some quarters, the open-shirted Mr Lévy lays into the philosopher Immanuel Kant as being unhinged and a "fake". To support his claims, he cites a certain Jean-Baptiste Botul, whom he describes as a post-War authority on Kant.

But the chorus of approval turned to laughter after a journalist from Le Nouvel Observateur pointed out that Mr Botul does not exist: he is a fictional character created in by a contemporary satirical journalist, Frédéric Pagès.

Alarm bells should have rung given that Mr Pagès, a journalist with Le Canard Enchaîneé, a satirical weekly, has penned one book under the Botul pseudonym entitled The Sex Life of Immanuel Kant.

He has even given rise to a school of philosophical thought called Botulism – a play on words with the lethal disease – and has created a theory of "La Metaphysique du Mou" the Metaphysics of the Flabby.

But Mr Lévy missed the joke, citing Mr Botul from a "series of lectures to the neo-Kantians of Paraguay" he supposedly gave after the war, in which he said that "their hero was an abstract fake, a pure spirit of pure appearance".

Aude Lancelin, the Nouvel Obs journalist who spotted the blunder, said it was tantamount to "a nuclear gaffe that raises questions on the Lévy method".

Mr Lévy took the humiliation on the chin last night in appearances in a series of evening TV shows. "I found the book astonishing," he said, adding that Mr Pagès was a "very good philosopher.

"Hats off to the this invented but truer than real life Kant whose portrait, whether signed by Botul or Pagès still seems in line with my idea of (the philosopher)," he told the Libération.

Mr Pagès kept up the joke last night, saying: "It has never been firmly established that Botul didn't exist and it cannot thus be ruled out that one day history will prove Bernard-Henri Lévy right."

Kakva ništarija taj BHL. Ej, on će da polemiše sa Kantom 

Pogledao sam MI GRAN NOCHE Alexa De La Iglesije, novi film u kome on opet ne uspeva da se vrati na pozicije koje je ranije imao. De La Iglesia pokazuje veliku nesigurnost u ovom filmu, nabijajući mu tempo do pucanja, i ubacujući niz raznih malih i sukoba i linija priče, u tradiciji slapstick komedije, međutim, osim tehnički prilično dobre realizacije i jako dobrog dizajna, sve to ostaje prilično prazno.


Parodja medija, televizije i estrade kojom se bavi De La Iglesia je bajata, i mediji su u međuvremenu otišli duboko na drugu stranu, a sama ideja da se parodira pozadina revijalnog novogodišnjeg programa deluje čak i prilično anahrono ako imamo u vidu dokle je televizija otišla u pogledu reality programa, izveštavanja iz ratova i sl.


Na kraju, De La Iglesia propušta da definiše ko su mu glavni likovi i šta je glavni konflikt tako da u drugoj polovini filma, kada se gledalac zamori od mahom fizičkog crnog humora, koliko god da je on dobro realizovan i kada treba da zaigraju likovi, naprosto nema za šta da se veže.


Uprkos tome što MI GRAN NOCHE spada među veštije realizovane evropske komedije poslednjih godina, čime De La Iglesia pokazuje da i dalje ima veliki kredit u španskoj kinematografiji, u ovom filmu naprosto nema onog njegovog duha. Teško je objasniti kako je De La Iglesia posle silovitog starta i četiri izvanredna filma ušao u ovako kontinuiranu krizu u kojoj ne uspeva da snimi film onog starog dometa čak i kada se vrati žanru kojim savršeno vlada. Može biti da je u ranoj fazi dostigao svoj vrhunac i da odatle zapravo više nije mogao da napreduje, a publika i kinematografija su išli napred. Otud De La Iglesia danas paradoksalno više znači kao pouzdani zanatlija nego kao relevantan autor.


No, oni koje zanima bioskopska komedija svakako treba da pogledaju MI GRAN NOCHE jer pokazuje tehničku veštinu koja generalno retko može da se sretne u komedijama.


* * / * * * *

Odred otpisanih http://batman-news.com/2016/04/10/suicide-squad-trailer-mtv-movie-awards/


Sent from my iPhone using Tapatalk

Kriple,mala digresija sa DC-ija: Navukla mi se hanuma na "El ministerio del tiempo", ali fale mi titlovi, nigje nemrem naći! Jesi li ti fluentan u španskom ili si nedje u mogućnosti nabaviti?

Natrag na DC!
Upravo smo klinja i ja odgledali simpa crtani JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS i iako je nastavak dosadašnjih ,u meni je probudio želju da skinem i ponovo odgledam YOUNG JUSTICE,
po meni najbolji ikada superherojski serijal za male ekrane TV prijemnika!Ko to nije pogledao, taj nema uvid u DC kvalitete!

Vidi, ja sam našao na Addi7ed donekle titlove ali ja sam tek dve pogledao dakle imam štek recimo do četvrte... Imaš i na OpenSubtitles...

Pogledao sam COACH Willa Frearsa, sportsku romantičnu komediju krajnje skromnog dometa o mladom nasledniku koji ne mora ništa da radi jer ima nasledstvo od kog može da se izdržava ali odlučuje da se osamostali kada ga napusti devojka zato što je neradnik i zgubidan. Pošto se razume u fudbal, odlučuje da postane trener deci, u jednom severnoameričkom gradu gde njegovi polaznici ne znaju čak ni ko je Zinedine Zidane ali imaju dobru volju da igraju fudbal.

Hugh Dancy igra glavnu ulogu i pokušava da unese maksimum angažmana u celu priču ali nažalost COACH je film kome nema spasa jer čak ni formule na koje se oslanja, i koje su već dobrano savladane u raznim filmovima počev od BAD NEWS BEARS, pa nadalje, ne uspeva da naročito ubedljivo sprovede.

COACH je prilično bizaran slučaj filma koji je uspeo da se istovremeno bavi temom sporta koji nije u centru pažnje i da ima domet koji ne privlači pažnju.

Sporedni film o sporednoj stvari.

* 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 12-04-2016, 14:55:46
Vidi, ja sam našao na Addi7ed donekle titlove ali ja sam tek dve pogledao dakle imam štek recimo do četvrte... Imaš i na OpenSubtitles...

Mjok...
svugde isto...4 na srbskom,peta na engleskom i sve ostalo hispanija, italija...eeee,jebi ga.....

Vinyl made me do it

http://www.beforeafter.rs/kultura/produkcija-gramofonskih-prica/


Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: crippled_avenger on 12-04-2016, 19:47:00
Vinyl made me do it

http://www.beforeafter.rs/kultura/produkcija-gramofonskih-prica/


Sent from my iPhone using Tapatalk

Odlican tekst

Potvrđeno ono što smo i inače znali:



Ben Affleck Confirmed to Direct Standalone Batman Movie

QuoteA standalone Batman movie starring and directed by Ben Affleck is officially in the works, Warner Bros. chief Kevin Tsujihara confirmed Tuesday at CinemaCon.
It was reported in July 2015 that Affleck was in talks to star and direct, but Tuesday's announcement marks the first official confirmation of his involvement. Affleck made his debut as the Caped Crusader in "Batman v Superman: Dawn of Justice," which bowed March 25.
Tsujihara first mentioned Affleck when he took the CinemaCon stage in Las Vegas, saying that the studio was excited to be moving forward on the standalone Batman film with the actor and filmmaker.
Tsujihara said the studio has committed to 10 DC films — most of which have already been announced — within the next five years, then named every movie along with their director, including Batman with Affleck.
Warner Bros. confirmed that Affleck would be directing the movie later on Tuesday in a press release.
Affleck took the stage later, along with his "Batman v Superman" co-star Amy Adams. He did not, however, go into further details on the standalone Batman movie.
Despite its massive $166.1 million opening weekend — the seventh-biggest of all time — the box office receipts for "Batman v Superman" look like something of a disappointment for Warners. It's doubtful that the movie will reach the coveted $1 billion worldwide mark.
Warner Bros. had already planned a sprawling slate of movies in the DC universe through 2020, with "Suicide Squad" on deck. Also planned are "Wonder Woman"; "Justice League" Part One and Two, which will see Affleck reprise his role; "Aquaman"; "Cyborg"; and "The Flash."

Ne znamo da li je unutra i Deadshot!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Spider-Man: Homecoming title confirmed by Sony 

Quote

The new Spider-Man film will be called Spider-Man: Homecoming, it has been confirmed.
Sony Pictures chairman Tom Rothman revealed the title at CinemaCon in Las Vegas on Tuesday evening.
He said it was designed to reference its high-school-aged star, but also to show that "Peter [Parker] is trying to find his way home."
The film, which will star British actor Tom Holland as Spider-Man, is due to be released in July 2017.
He is the third actor to take on the role, following in the footsteps of fellow Brit Andrew Garfield and Tobey Maguire.
Footage from the new film, which was shown for the first time at the festival, featured the teenage Parker coming home to find his Aunt May, played by Marisa Tomei, speaking with Tony Stark, also known as Iron Man.
Shared universe Iron Man's appearance in the new Spider-Man film is a combination now possible in light of a deal made between Sony and Marvel which allowed Spider-Man into the comic company's current cinematic universe.
Tony Stark's appearance in the new footage comes a week after Marvel's president, Kevin Feige, confirmed the upcoming Spider-Man movie will feature characters from the Marvel cinematic universe.
Feige explained that Spider-Man "is in the universe now, and the fun of the universe is that characters go back and forth".
Holland will make his debut appearance as Spider-Man in Captain America: Civil War, which is released in UK cinemas on 29 April.
He is seen briefly in a trailer for the movie, which was released last month.
Marvel confirmed the news of the new Spider-Man film title on Wednesday morning via company's official Twitter account.


Earlier this month, Sony registered more than a dozen domain names connected to Spider-Man, suggesting the company was considering several different titles for the new film.
Spider-Man: Coming of Age, Spider-Man: Greatness Awaits, Spider-Man: Homecoming and Spider-Man: Suspended were all reserved by the company.