The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam film LE PORNOGRAPHE Bertrand Bonella, courtesy of Ginger.

Ovaj film mi je bio zanimljiv zbog toga što govori o old school reditelju pornića iz vremena kada gonzo još preuzeo scenu, i njegovom (ne)snažaženju u savremenim pornografskim i životnim odnosima.

Bonello kroz promene paradigmi u porno filmu pokušava da govori i o promenama paradigmi u francuskom društvu, međutim ispod naslaga cinizma se teško može dokučiti šta zapravo želi da kaže time što govori. Mislim da su u filmu jasni i neki Houellebecqovi uticaji mada je to konačno ipak rdaicionalna francuska mušičavost.

LE PORNOGRAPHE je unikatan po nekoliko regularnih hadcore scena koje s vide na snimanju filma, aiko je sam život junaka mimo snimanja gotovo sasvim lišen seksa.

Međutim, ono što je najzabavnije u ovom filmu jeste generalni koncept egzekucije. Naime, Bonellov film izgleda kao parodija na francuski film iz SOUTH PARKa i to ovom filmu daje neku naročitu patinu i kvalitet.

Mislim da će ljubitelji pornografije uživati u određenim tezama koje iznosi ovaj film dok bi svi ostali trebalo da ga izbegnu.

* * / * * * *

[David]

Za one koji su ga propustili, Zizek kod Stankovica, u 'Nedjeljom u 2' (sedam dijelova; ostali dijelovi, sa desne strane u 'Related Videos'):

http://www.youtube.com/watch?v=3yZ6VYwifwU&feature=related

***

[crippled_avenger]

Pre nekoliko dana sam teškom mukom pogledao danski horor KOLLEGIET Martina barnewitza, courtesy of Ginger.

Zanimljivo je videti danski horor pošto je Danska vrlo razvijena kinematografija tako da u ovom domenu nema izraženu exploitation, quicky liniju. I sam KOLLEGIET je vrlo lepo snimljen, međutim scenario je već odavno sažvakani i ispljunuti ghost story koji koketira sa ispraznom dramom, i zaista ne može da prođe u kontekstu čak i najskromnijeg gledalačkog predznanja.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Kunac i ja smo pogledali LE PRIX DU DANGER Yves Boisseta, jednog od najoirtodoksnijih francuskih žanrovaca.

Ovaj film je sniman u Beogradu, i nešto malo u Parizu, čisto da se zamuti slika, i što se mene lično tiče Beograd je prikazan u svom vrlo zanimljivom svetlu. Naime, u ovom filmu novobeogradska arhitektura, mesta poput Sava centra, zgrade Genexa, Knez Mihajlove, sporednih ulica oko nje, i sl. služe kao ilustracija antiutopije.

U betonski Beograd smeštena je priča o svetu u kome postoji televizijska emisija u kojoj takmičari pokušavaju da pobegnu od ljudi koji ih love u zamenu za milion dolara. Premisa je vrlo slična Kingovom romanu i Glasserovom filmu RUNNING MAN sa Arniejem, ali je Boisset prvi snimio film tako da se na više mesta RUNNING MAN navodi kao rip-off ovog filma.

Kunac i ja smo gledali dubbovanu verziju koja se zove PRIZE OF PERIL (kao i roman Robert Scheckleya) i koju smo našli i u literaturi (konkretno u Halliwellu), dakle ovo je verzija za anglosaksonsko tržište. U njoj nije sasvim jasno gde se film dešava, remda upravo unos u pomenuitom vodiču kaže da je reč o Parizu.

Tokom nekih scena potere u pariskom metrou nisu sakriveni francuski natpisi, ali mi se čini da se Boisset nije bavio ozbiljnijom rekonstrukcijom pariske lokacije pa ni nema kadrova pariskih obeležja.

Od naših u filmu najveću ulogu ima Zlata Numanagić koja igra jednog od lovaca na glavnog junaka, a zapazili smo još i Janeza Vrhoveca, Marka Nikolića, reditelja Jovana Ristića, Vladana Živkovića, a sigurno bi našli i još ponekog u drugom gledanju. Naravno, tu su i naši kaskaderi, Bata Kameni i ekipa.

Sam film je na Boissetovoj liniji političke priče smeštene u žanrovski kontekst. Čini se da je to Boissetu opsesivnu tema, a u filmu se smenjuju polemičke scene karakteristične za francuski politički film i akcione situacije. Moglo bi se reći da politika i akcija nisu baš najbolje integrisani u filmu, da je to sve danas prilično datirano, ali da ima određeni dignitet.

Film donosi barem jednu odlično postavljenu scenu potere koja se inače barem u eksterijernom delu dešava u zgradi u kojoj je čitaonica Kinteke, iako mislim da autori nisu planirali nameran omaž srpskim filmofilima.

VHS rip, srpske lokacije, koje sa sobom nose tradicionalno sporan srpski prop work i generalni nedostatak budžeta čine da LE PRIX DU DANGER više zaliči na neki jugoslovenski film iz osamdesetih, svakako ambiciozniji, tipa CRNI BOMBARDER (koji je sa početka devedesetih ali je mentalno u osamdesetim).

U svakom slučaju, imajući sve u vidu, ovaj film je bio vrlo zabavan, naročito zato što u naš prepoznatljiv milje smešta priču koje je znatno zanimljivija od onih koje se tu inače dešavaju.

* * 1/2 / * * * *

P.S. Tipična strana reakcija na ovaj film je na ovoj liniji:

The precursor of state-funded killing films, Elio Petri's 1965 Italian film, LA DECIMA VITTIMA (THE TENTH VICTIM), finds roots in Robert Sheckley's short story, "The Seventh Victim." While containing the kernel of a good idea, LA DECIMA VITTIMA folds under the weight of its gynophobia. The film's protagonist, Marcello Polletti (Marcello Mastroianni sporting an unlikely head of flaxen hair) plays in the state-run contest wherein participants alternate roles from hunter to victim until they perish or retire after ten games. Polletti closes in on the end of his career, becoming the final prey to Caroline Meredith (Ursula Andress). More dangerous than this assassin with her bullet shooting bra are Polletti's wife and mistress who vie for his attention and income. Despite terrific Pop Art cinematography, LA DECIMA VITTIMA doesn't know when to call it a day, having a series of false endings that only serve to help wear out its tired presence. Like BATTLE ROYALE, the contest of LA DECIMA VITTIMA remains relatively free of television scrutiny.

Meanwhile, another Sheckley-inspired film, Yves Boisset's LE PRIX DU DANGER has TV at its core. Based on another Sheckley story, The Prize of Peril, Boisset's film bears a strong resemblance to Paul Michael Glaser's THE RUNNING MAN. In fact, THE RUNNING MAN often appears closer to LE PRIX DU DANGER than to the Stephen King novel adapted for Glaser's film!

Starring Gérard Lanvin as an ex-con turned TV sensation, LE PRIX DU DANGER takes far too long to get started. Likewise, the scenes of six average citizens hunting Lanvin bear little excitement. The finale of Lanvin's confrontation of TV host Michel Piccoli should be viewed as an unsuccessful dry run for Arnold Schwarzenegger taking on Richard Dawson four years later.

[crippled_avenger]

Pogledao sam 99 FRANCS Jan Kounena, bez prevoda, klot na francuskom, courtesy of Ginger.

Pošto sam prethodno čitao roman, u principu sam ispratio priču i nije mi bilo dosadno. Ostao sam uskraćen za dijaloge no nadam se da će se nekada pojaviti i titlovi i da će mi dijalozi samo dopuniti povoljan utisak o ovom filmu. 99 FRANCS mi je sigurno bio jedan od najočekivanijih filmova prošle sezone pošto sam ogroman Kounenov fan a isti tako volim i Beigbederov roman.

Kounen je sasvim sazreo u ovom filmu i mogu reći da bi se 99 FRANCS mogao posmatrati kao njegov FIGHT CLUB. Uostalom i Kounen se po svom autentičnom maverick statusu nekada mogao porediti sa Fincherom iako ta teza sada deluje apsurdno ako imamo u vidu koliko se Fincher prodao. Beigbeder bi se na tom cred kriteruijumu mogao smatrati spornim ali Kounen svakako ne pošto je on zaista totalni maverick o čemu najbolje svedoče njegovi doukumentarci ili BLUEBERRY. Otud me i raduje da je 99 FRANCS bio komercijalni hepiend za njega, odnosno novi početak. Sve kontroverze oko Beigbederovog koketiranja sa šik scenom, razbija Kounen koji uz vrlo ciničan odnos prema advertajzingu daje vrlo moćno ofilmotvorenje njegove knjige. Ovakvu vizuelnu ekspresiju stalno očekujemo od lažnog genija Michel Gondryja, a dobijamo je od pravog genija Jan Kounena koji ovde svoju nepredvidljivu i raskošnu vizuelnost obogaćuje ozbiljnom polemikom sa svetom reklame, estetikom reklame, gotovo godardovskom agresivnošću pokazuje kako pravi majstor koristi sve moguće trikove koje nudi savremena tehnologija.

Kounen uzima estetiku videoklipa i reklame i pretvara je u ultimativnu estetiku košmara, ono što bi trebalo da je lepo i privlačno pretvara u pretnju. istovremeno, Kounen vlada fundamentima zanata. Na fakultetu smo učili kako se dobar film razume bez dijaloga i u dramskim scenama zaista režija i igra vrlo jasno pokazuju kako se likovi osećaju, u kakvim su odnosima, između koga je sukob,
itd. U tom smislu, Kounen pokazuje da svi oni koji su ga osporavali iz akademske pozicije nemaju pravo i da bi on zaista umeo da snimi "konvencionalan" film da hoće.

U svakom slučaju, kao jedan od najočekivanijih naslova 2007. Kounen je opravdao svu nestrpljivost koju sam za njega gajio.

* * * * / * * * *

[crippled_avenger]

THE BIG PICTURE: PATRICK GOLDSTEIN
John Hughes' imprint remains
He's still revered in Hollywood, but whatever happened to the king of the teens?
By Patrick Goldstein, Los Angeles Times Staff Writer
3:38 PM PDT, March 24, 2008
JOHN HUGHES hasn't set foot in Hollywood for years, but his influence has never been more potent. The king of 1980s comedy, Hughes now qualifies as something of a Howard Hughes-style recluse -- he doesn't have an agent, doesn't give interviews and lives far away, somewhere in Chicago's sprawling North Shore suburbs where most of his films were set.

But he has an entire generation of fans in the industry who grew up infatuated with his films, especially a string of soulful mid-1980s teen comedies that helped capture the eternal drama of modern teenage existence. They include "Sixteen Candles," "Pretty in Pink," "Ferris Bueller's Day Off" and "The Breakfast Club," which no less an authority than Courtney Love once called "the defining moment of the alternative generation." Any number of successful actors and filmmakers, from Judd Apatow and Kevin Smith to Vince Vaughn, Ben Stiller and Wes Anderson, are fans, having soaked up Hughes' keen observational humor, love of mischief and shrewd dissection of social hierarchies.

"John Hughes wrote some of the great outsider characters of all time," says Apatow, the writer-director-producer whose new film, "Drillbit Taylor," is loosely based on an old Hughes story idea. "It's pretty ridiculous to hear people talk about the movies we've been doing, with outrageous humor and sweetness all combined, as if they were an original idea. I mean, it was all there first in John Hughes' films. Whether it's 'Freaks and Geeks' or 'Superbad,' the whole idea of having outsiders as the lead characters, that all started with Hughes."

Hollywood is full of older masters who've been mentors to younger acolytes. But Hughes, 58, is the only one who's disappeared without a trace; he quit directing in 1991, moved back to Chicago in 1995 and has basically stayed out of sight ever since.

"He's our generation's J.D. Salinger," says Smith, whose film "Dogma" shows its heroes, Jay and Silent Bob, on a pilgrimage to Shermer, Ill., a mythical town that only exists in Hughes' films. "He touched a generation and then the dude checked out. If it weren't for him, I wouldn't be doing what I do. Basically my stuff is just John Hughes films with four-letter words."

Smith says whenever he's in Chicago promoting a film he asks his local publicist if they know how to find him, to no avail. The one person who made contact was Vaughn, who grew up in the North Shore suburbs and met with Hughes when shooting "The Break-Up" in the area in 2005. It's in keeping with this aura of mystery that while Hughes came up with the idea for "Drillbit Taylor," the Owen Wilson comedy that opened Friday to lackluster reviews, his name isn't anywhere on the film. But his handprints are everywhere.

The story evokes memories of Hughes' teen sagas, being a comic tale about a trio of nerdy high-school freshmen who recruit a supposedly fearsome bodyguard to protect them from a nasty school bully. As the film's scruffy hero, Wilson is something of a throwback to John Candy's character in "Uncle Buck," Hughes' 1989 comedy that stars Candy as a bedraggled bachelor forced to look after his brother's three smart-aleck kids.

Based on a treatment Hughes wrote some years ago, the "Drillbit" story is credited to frequent Apatow collaborators Seth Rogen and Kristofor Brown, who also wrote the screenplay, and Edmond Dantes, a favorite Hughes pseudonym. Susan Arnold, who produced the film with Apatow and her partner, Donna Arkoff Roth, is married to producer Tom Jacobson, who is one of the few people in Hollywood still in contact with the reclusive filmmaker.

"Tom is the unsung hero here," says Roth. "He'd always remembered the story and knew there was a great movie in there. He got permission from John to use it and got us involved." Arnold and Roth were fans of Apatow, who once had offices on their floor at Revolution Studios. "We'd always felt we were lucky to get Judd involved," says Arnold.

If anyone is a repository of Hughes lore, it is Jacobson, who calls him "one of the most interesting people I've ever met" but is scrupulously tight-lipped when it comes to offering any speculation about the filmmaker's retreat from view. When Hughes was looking for someone to produce "Ferris Bueller," Paramount executive Dawn Steel introduced him to Jacobson, who spent a decade working on various Hughes films.

Jacobson says Hughes could write the first draft of a script in a week. "Once he had the characters and a strong idea, it would carry him all the way through," he recalls.

Hughes' method of shooting comedy has become virtually an industry standard. He'd often let the camera roll through four or five takes in a row, looking for the right tone and rhythm for a scene. "He loved his actors and loved language, so he'd shoot a lot of film," says Jacobson. "It became a big thing in comedy after John did it -- listening to the actors and looking for those great moments. John would hear a line and get the actor to go with it. It really wasn't the actors who were improvising. It was John improvising."

No one who knows Hughes is eager to theorize about why he dropped out of sight. It's possible that the filmmaker, who gave studio executives headaches when he was riding high, simply grew tired of the messy business of making movies and chose to pursue a simpler life.

Still, it's hard to find a thirty- or fortysomething writer or filmmaker who doesn't credit Hughes as a seminal figure in their movie education. "You see Hughes' influence on all TV comedy, especially the stylized single-camera comedy," says Apatow. "His great film characters, starting with Anthony Michael Hall in 'Sixteen Candles,' were big inspirations. When we were growing up, we were all like Hall -- the goofy skinny kid who thinks he's cool, even if nobody else does. 'Superbad' has that same attitude, that mix of total cockiness and insecurity."

Hughes' influence remains so lasting that when Paramount Vantage needed an iconic image for the poster for "American Teen," a documentary due out this summer that chronicles the lives of five high school seniors, it re-created the look of the poster from Hughes' "The Breakfast Club."

It's interesting that for all of Hughes' identification with teen films, some of his biggest fans, notably Apatow and "Wedding Crashers" director David Dobkin, cite his "Planes, Trains and Automobiles" as a favorite film. The 1987 picture offers a distinctive Hughesian riff on the odd-couple buddy picture, pitting Steve Martin's sophisticated marketing executive against John Candy's garrulous salesman when the two are thrown together trying to get home for Thanksgiving after their flight to O'Hare is canceled.

It is perhaps Hughes' most grown-up film, especially in the way it shows how the caste system in his teen films could carry over to adult life. Stuck in a dumpy motel far from home, Martin erupts, making no secret of his contempt for Candy's mindless chatter. Though clearly wounded, Candy throws us off guard with his response. "Yeah, I talk too much" he says. "I could be a cold-hearted cynic like you, but I don't like to hurt people's feelings. [And] I'm not changing. I like me. My wife likes me. My customers like me. Because I'm the real article."

Dobkin says scenes like that are great examples of what he calls Hughes' "clear voice. That argument in the motel is pitch-perfect. . . . It's the great thing about Hughes' films. He made them for himself, but when you watch them, you always feel that he made them especially for you."

This sense of personal attachment is a big part of the Hughes mystique. Producer Scott Stuber was such a fan that, as a teenager, when he wanted to impress a girl, he'd get her a soundtrack from a Hughes film. "He somehow knew we were all struggling with the same things," Stuber says. "Whenever I watch a Hughes film now, I remember the euphoria of being 13 and falling in love with movies."

[crippled_avenger]

>
>
>  
> Razlika između muškog i ženskog prijateljstva
>  
> Prijateljstvo među ženama:
> Jednu noć supruga nije došla kući
> i suprug ju je upitao gde je spavala
> a ona mu odgovori da je spavala kod jedne svoje prijateljice.

> Suprug je nazvao deset njenih najboljih prijateljica
> ali ni1 od njih to nije potvrdila....
>  
> Prijateljstvo među muškarcima:
> Jednu noć suprug nije došao kući
> i supruga ga je upitala gde je spavao
> a on joj odgovori da je spavao kod jednog prijatelja.
> Supruga je nazvala deset njegovih najboljih prijatelja.
> 8-oro je potvrdilo da je spavao kod njih
> a 2ica da je još uvek tamo.

[EKSTREMISTA]

[crippled_avenger]

Pogledao sam film IRONIYA SUDBI 2 Timura Bekmambetova, courtesy of Ginger.

Ovo je Bekmambetovljev povratnički film u Rusiji, snimljen praktično za vreme postprodukcije njegovog holivudskog debija WANTED i predstavlja nastavak kultne novogodišnje TV drame IRONIYA SUDBI koja je nastala u SSSR i govori o čoveku iz Moskve koji mrtav pijan dospe u Lenjingrad, ode na svoju adresu pošto u Lenjingradu postoji ulica sa istim imenom kao u Moskvi, nađe stan koji ima isti broj i zaspe da bi se ujutru ispostavilo da je to tuđi stan. Međutim, u tom stanu upoznaje jednu ženu i dešava se ljubav iz žanra BRIEF ENCOUNTER, MADISON COUNTY...

O ezoteriji alkoholizma, Rusi naravno imaju najvise prava da govore i ovaj film se moze citati kao zanimljiva parabola o coveku koji ne podnosi alkohol koji je primoran da zivi u alkoholicarskom drustvu.

Kod Bekmambetova, njegov sin ima slabu rezistentnost na alkohol, dospeva u Petorgrad, dolazi u isti stan i tamo zatiče ćerku žene koju je tatko overio u prvom filmu. E sad, ono što je kinky kod Bekmambetova je to što kod njega nema one naivnosti iz sovjetskog TV filma već junak počinje podlo i taktički radi protiv njenog verenika ne bi li je osvojio, i njihova veza stoji kao nešto
krajnje moralno ambivalentno pošto verenik nije nikakva zver i njegova osnovna loša osobina je što je japi. Međutim, on nije japi tipa Gordon Gecko već je japi koji je u mnogo manjoj opsednutosti poslom nego što je ona koja se katarzira u rutinskom američkom božićnom filmu.

Da budem iskren, gledajući film bio sam iskreno zainteresovan šta će da se desi, and not in a good way pošto je ovo vrsta filma u kojoj takvoj ambivalenciji nema previše mesta. Naprosto, bio sam prilično zaintrigiran razvojem priče što bi trebalo da bude dobro, no čini mi se da je film pokušavao da postigne nešto drugo a to je da me veže za karaktere u čemu nije uspeo.

Na kraju, film se uvezuje u solidan romcom čvor, čime pokazuje da su moje primedbe opravdane. Ja nisam neki žanrovski purista koji insistira na poštovanju žanrovskih pravila, štaviše, volim kada ih neko krši, ali čini mi se da u ovom slučaju sama priča nije opravdala tu vrstu transgresije pošto film postaje težak za praćenje. S druge strane, Bekmambetov očigledno ne pokušava da prepusti karaktere sudu publike i da ih oslobodi stega žanra pa da tobože gledaoci sami odluče za koga će navijati. Ovo nije ta vrsta ambivalentnosti.

Konačno, verovatno je da veliku ulogu u svemu igraju i neke mentalitetske razlike koje ne možemo da dokučimo, pošto nam je ruska kultura pa samim i tim i dramaturgija nedovoljno poznata.

Ipak, dinamična feelgood završnica, omogućuje je sa film zavije u jedan solidan emotivni mehur.

Reč je o TV projektu koji je izašao u bioskope i zaradio pedesetak miliona dolara do danas, što je zaista velika cifra čak i za ruske uslove gde je box office jako izdašan. Kada bi se u maniru high concepta film sumirao, IRONIYA SUDBI 2 je kao da najbolji scenario Predraga Perišića režira Renny Harlin. Bekmambetov ne preza od svih vizuelnih trikova koji su mu na raspolaganju, i moram priznati da je krajnje dekadentno videti film u kome se na tako spektakularan i vizuelno ambiciozan način revitalizuje socijalistički screwball. Kada bi naša kinematografija nekada dostigla rusku, voleo bih da vidim ovakav omaž nekom od naših trivijalnih pravaca.

Po povratničkom konceptu, količini product placementa, konceptu sequela jednog jako dragog filma i sl. IRONIYA SUDBI 2 je najsličniji Dragojevićevom povratničkom filmu A2, s tim što ovde Bekmambetov nije radio sequel vlastitog filma a holivudski naslov mu se još krčka.

U svakom slučaju, Bekmambetov je u ovom primerku isporučio jedan vrhunski proizvod, jedan vrhunski komercijalni komad koji sasvim

odgovara bombastičnosti svojih novogodišnjih namera.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Seeing is believing – if the special effects workKen Russell
A few nights ago I caught a rerun of James Cameron's Titanic (1997) on TV. Once again I marvelled at the achievement of the army of artists and technicians responsible for the ship's near-mythic relaunch. Being a Southampton boy born and bred, the Titanic has been part of my consciousness for as long as I can remember, ever since my maternal grandfather showed me a larger than life-sized bronze memorial commemorating the event, constructed in one of the local parks.

This sculpture depicted members of the crew trapped in the engine-room, fighting hopelessly to keep the Atlantic at bay. Extremely realistic, it was made even more compelling by my grandfather's incredible boast that he was the last man to leave the Titanic before her fateful maiden voyage began on April 10, 1912. He was a carpenter at the time, busy on some last-minute refinements to the ship on her way down Southampton Water. The work completed, he was dropped off at Cowes on the Isle of Wight, where he waved goodbye to the "unsinkable" liner.

But where would Cameron's film be without special effects? There was a time when they were the exception rather than the rule, but those were the days when the end credits were half as long as they are today.

I'd been making feature films for 20 years before I felt the need to stretch the imagination of the audience beyond what the skilled model-maker or the make-up man could produce. A good early example of this effective combo was the silent film The Hunchback of Notre Dame (1923), in which Lon Chaney as Quasimodo swung from cathedral bells, depriving the citizens of Paris of a good night's sleep if not the audience, who heard the bells only in their imagination. But those were the days before soundtracks were the norm. After that, the next big step forward came when it was found possible to stage realistic car chases without having to leave the studio. One simply projected a real car chase on to the studio screen, set up an immobile car in front of it and have the driver wiggle the steering wheel accordingly. And if the vehicle happened to be an open tourer, then a wind machine just out of shot could add a breezy thrill or two.

Compositing could put two different pictures together in one shot. When this process became available in colour, the sky was the limit. One of the most spectacular early examples was Michael Powell's The Thief of Baghdad (1940), with its flying horses and magic carpets.

And by the time I got around to shooting Paddy Chayevsky's magic mushroom movie Altered States in 1980, almost anything was possible, although the process could be extremely painstaking. To achieve the spectacular special effect of Blair Brown turning into a sphinx during a sandstorm, one piece of film had to pass through the optical printer 27 times before being ready for developing. Unfortunately, it was thus impossible to tell if anything had gone wrong in all those 26 intricate processes on the way. Just one blemish and it was back to square one for all concerned, from special make-up to sand sculptors.

My latest big-screen effort included some modern, gimmicky CGI in the horror quartet Trapped Ashes (2006), in which a Hollywood starlet has breast enhancement, unaware that the tissue used is from a vampire. The unfortunate result is nipples that extend into piranha-type blood-sucking teeth when sexually aroused.

From the ridiculous to the sublime, freaky commercialism to painstaking research. OK, so we had the ridiculous spectacle of Leonardo DiCaprio and Kate Winslet acting like a dual figurehead, but on the other hand thanks to Titanic we have a pretty accurate picture of the greatest liner ever built. An attempt by a university to reconstruct the sinking would cost millions – if it got funding. So without being intentionally philanthropic, Hollywood is filling the gaps in our knowledge of the world.

Another good example is Spielberg's Jurassic Park (1993). Not so long ago, when I wanted to get acquainted with prehistoric beasts I had to visit the Natural History Museum. Now I simply have to rent a copy of Jurassic Park to get a pretty accurate facsimile of the flesh actually covering those prehistoric bones, as well as how those monsters roamed the earth.

Once Jurassic Park was off and stomping through the landscape, the entire industry shifted wholesale from classic stop-motion animation to CGI digital effects. No more jelly to simulate the waves parting for Moses, as in The Ten Commandments (1956). Computers give more options, expressibility, speed and control. In The Day After Tomorrow (2004) a giant ocean liner can sail right down 5th Avenue. In The Perfect Storm (2000) floating in the valley of a 70ft wave communicates existential loneliness.

We got metal morphing into liquid in Cameron's Terminator 2 (1991) and Trinity and Neo "freeze-stop" levitating in The Matrix (1999). We can cycle skyward with ET and Elliott or play Quidditch and fight a dragon with Harry Potter, and see empathic expressions and "believable" behaviour in trolls, gollums, orcs and apes.

We'll even see magic spells, the goddess, chariots, Saxon freedom fighters and Roman hordes in my own Boudica Bites Back (2008), made with a handful of folk against green screen and an adept crew of digital animators.

In the future, we can expect the giant games industry to get involved in Hollywood films on an increasingly pervasive scale. We'll be able to "be" the characters, controlling their moves, essentially co-scripting and starring with our neighbour in the next seat as we watch. Hollywood, here we come.

[crippled_avenger]

Pogledao sam film PU-239 Scott Z. Burnsa, courtesy of Ginger.

Reč je o HBO produkciji u kojoj je kao reditelj debitovao Scott Z. Burns, scenarista Greengrassovog sequela BOURNE ULTIMATUM. Čoveka očigledno zanima bivši istočni blok čim se njime bavi i u svom pet projectu baziranom na priči Ken Kalfusa.

PU-239 govori o inženjeru iz nuklearne elektrane koji nesrećnim slučajem biova ozračen, a zatim, kada shvati da umire i da će biti još dodatno ponižen kako bi uprava elektrane prikrila havariju, odlučuje da ukrade i proda weapon grade plutonijum.

Na putu do prodaje upoznaje sitnog ruskog krimosa koji hoće da mu pomogne i iz tog posla izvuče neki lični profit. Da nije vrlo žovijalnog guyritchiejevskog prikaza kriminalnog miljea, PU-239 bi bio vrlo solidna loachovska drama. Međutim, čini se da Scott Z. Burns nije umeo da se odluči ni kao scenarista ni kao reditelj,  i zato je film ostao krajnje nekoherentan, kako na nivou stila, tako i na nivou namere, iako bih mogao reći da je iz raspleta same priče ipak negde jasno kuda bi ovaj film želeo da ide.

Iako se kao producenti na spisku pojavljuju Steven Soderbergh, George Clooney i Peter Berg, ova film deluje pre svega producentski zapišteno i ubeđen sam da mu je malo falilo da bude vrlo solidan.

Film je sniman u Rumuniji i Rusiji, a Burn je vešto rešio koncept dijaloga pošto svi govore engleski sa teškim akcentom, i iako nema tilova nigde, i ničeg nema na ruskom sem bilborda i muzike, film odaje utisak neameričkog proizvoda i dodaje na auetntičnosti. Pa ipak, određeni glumci poput Radhe Mitchell ne uspevaju da pobegnu od svoje holivudskosti.

Paradoksalno, sa spojem teške socijalne priče o slomu sistema i pseudo-noir zapleta, Burnsov film u suštini pripada talasu naslova poput KLOPKE, a čak je i nastao pre KLOPKE.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Ponovo sam pogledao film MADE Jon Favreaua. Gledao sam ga u vreme kada je izašao, dakle 2001. godine, i upamtio sam ga kao solidnu indie krimi komediju.

Sada sam ga ponovo pogledao i u principu film sasvim stoji. Buddy hemija između Vince Vaughna i Jon Favreaua je tu, ti likovi i danas funkcionišu, i tenzija koju proizvode njihovi postupci i situacije i dalje piju vodu.

Iako su mi indie krimići u principu manje omiljeni podžanr saremenog američkog filma pošto se u toj formi prave ogromne količine netalentovanog smeća, i razni polusvet je koristi kao formu debitantskog filma, neki naslovi poput MADE ipak daju smisao indie krimiću.

Zanimljiva je paralela sa Cassavetesom i njegovim indie krimićima pošto iz ove vizure se čini da dok su njegovi indie krimići bili smerno ozbiljni, danas su uglavnom bliži komičnom i ironičnom pogledu na žanr. MADE je takođe vrlo komičan, premda, u suštini ima vrlo ozbiljne karaktere kojima se na kraju dese vrlo ozbiljne stvari vrlo ozbiljne transformacije.

* * * /  * * * *

[crippled_avenger]

Prepad

subota, 22. jul 2006.  21:57
Gost: Boban Petrović
Autor: Bratislav Nikolić





Titula poznatog beogradskog šmekera i mangupa krajem 70-tih godina, nesumnjivo sa pravom pripada Bobanu Petroviću. To je vrsta osobe koju je teško staviti u bilo kakve okvire na koje je ovaj grad navikao. Boban ili Bob, kako su ga prijatelji i poznanici zvali, svirao je klavir, igrao fudbal kao klinac u Zvezdi, radio kao disk džokej, bio vlasnik prvih diskoteka u gradu, pravio najbolje žurke tog vremena, družio se sa novinarom Pecom Popovićem, ali i sa ,,tvrdim" gradskim momcima i uvek bio u pratnji dobrih ,,riba". Kasnije i sam počinje da snima ploče, i tako uveo fanki i disko fazon u glavni grad. Napisao je autobiografsku rokenrol knjigu Rokanje i na kraju otiššao iz zemlje da bi se bavio biznisom. Takvu vrstu biografije naše podneblje teško može da podnese, jer si u Beogradu sedamdesetih i osamdesetih mogao da budeš samo roker, šminker, ili seljak. Posedujući raznovrsne talente, Boban Petrović se oprobao u različitim delatnostima i, uglavnom, u svemu je i bio uspešan. Kada mu je glavni grad postao tesan, otišao je na Zapad i tamo ostao. Trenutno živi na relaciji Marbelja-London-Njujork.
Na neki način, posredno, i dalje je u muzičkim vodama. Iako protekle decenije skoro potpuno zaboravljeno, u poslednje vreme njegovo ime ponovo kruži gradom. Pesma Prepad sa albuma Žur je zahvaljujući emitovanju na radiju B92, dobila novu mladost u nekim gradskim klubovima. Svi na nju igraju, svi poznaju tekst pesme, ali je većina uglavnom zbunjena, jer malo ko zna o kome se radi. Ljudi su prepoznali zarazni optimizam koji ta pesma nosi, a izgleda da više nije sramota da neko peva o muvanju ,,riba", jer to je još od novog talasa u urbanom miljeu ovoga grada najčešće sramota. Njegova ,,žvaka" je i dalje opčinjavajuća i zavodljiva. Priča u lavinama reči, leteći sa teme na temu, uzimajući retke pauze za vazduh i ovo je samo mali deo toka njegovih misli...

O počecima

,,Ja sam stalno bio u kontaktu sa muzikom, jer sam već u 6. godini života dobio prve ploče i gramofon. Dobio sam Elvisa, pa Luj Primu - ''Bonasera sinjorina'', zatim Hari Belafontea... Znam da sam sav ushićen stavljao zvučnik od gramofona na prozor da bi i ostala deca mogla da čuju tu muziku. Inače sam od malena imao neku gitaricu koju su mi kupili roditelji, sa nekih, možda 6-7 godina, i u početku sam je ''zlostavljao'' 24 sata dnevno. Međutim, u istom momentu sam nekako zavoleo fudbal i onda je ta želja za igrom prevladala. Provodio sam sve više i više vremena sa loptom, a sve manje sa gitarom i u međuvremenu se muzika malo izgubila. Kad sam negde u 15-16 godini počeo više da izlazim po igrankama i matineima (Dom omladine, Gradski podrum), onda sam joj se vratio, a i usput sam slušao kao i svi Radio Luksemburg. Već u tim godinama počeo sam aktivno da radim kao disk džokej po nekim diskotekama, pa sam kasnije avanzovao u nekog ko je vodio čitav biznis u tim diskotekicama. Bila je jedna u Pančevu, pa onda u hotelu "Šumadija" na Banovom brdu. Sa 18 već sam bio komandant parade u ''Šumadiji'' i bio sam pun sebe, sav ushićen - ja kao gazda! Međutim, šou su vodili neki lokalni bilderi, u tom momentu moji drugovi, koji bi uzimali lavovski deo tog novca koji bi se zaradio na piću i ulaznicama, a meni je bilo važno da promovišem muziku i da posetioci igraju do ludila...Malo je, recimo, poznato da sam pomogao Oliveru Mandiću da krene sa svojom karijerom, jer je prvi put svirao kod mene u diskoteci. Sve to je bilo u domenu moje želje da zabavim auditorijum.

U vreme kad sam bio disk džokej i kad su prve diskoteke počele da niču, posle Laze Šećera i dole onog podruma u Ateljeu 212, u njima su odzvanjali zvuci grupe Free ili Mountain... uglavnom sve je nekako vuklo ka roku. Malo kasnije se stvar promenila i počelo više sa tom nekom crnom muzikom. Znam da sam besomučno puštao Curtisa Mayfielda ''Move On Up'' i kasnije njegovu muziku iz filma ''Shaft''...pa onda prve singlove ''Kool & The Gang'' - onda su imali hit "Jungle Boogie", neki instrumental, pa su tu bili Steely Dan - koji su posle otišli u neki jazzy manir. To su bile neke stvari koje sam voleo da puštam, uživajući pri tom da gledam posetioce koji su besomučno igrali... U isto vreme sam kod kuće svirao klavir, pa sam krenuo malo ozbiljnije, počeo da pravim svoju muziku, pa sam pisao i neke tekstove koji su mi prilično lako išli od ruke...Sve se to dopalo nekim ljudima i onda sam rešio da napravim grupu koja se zvala Zdravo. Bili smo rodonačelnici tog nekog fanki ili polu-disko zvuka, čak se i naš drugi singl zvao Disko je prava stvar. Prvi naš singl Meteorologija, naoko je bila kao jedna naivna stvar, a napisao sam je jer me je nerviralo što su svi stalno nešto predviđali i stalno su grešili: metereolozi, političari... Onda sam napravio tu stvar koja je prvo trebalo da se zove Prognozeri, ali da me ne bi zabranili ispalo je Meteorologija. Ona je bila veliki hit i znam da smo skinuli Bijelo Dugme sa prvog mesta tadašnjeg Diskomera na Studiju B."

Žurevi

"Znam da kad smo pravili te koncerte, mi smo u stvari pravili žureve. Uvek sam išao za tim da se pravi zabava, gde mi malo sviramo da ne davimo ljude i onda neki disk džokeji, manekenke, ludilo... Multimedijalna zabava je uvek bila u pitanju a mnogo manje klasičan koncert, jer sam hteo da sve izgleda kao da sam napravio žur, a pravio sam mnogo žureva i po kućama, i po stranim diplomatskim predstavništvima. Pazi, klinci sinovi ambasadora imali su dobre kuće, pa kad roditelji odu na odmor u svoje zemlje, oni ostanu sami i mi rasturimo kuću i to ludilo traje 10 dana bez prestanka. Sećam se da je čest gost mojih žurki bio Goran Bregović, pa Aleksandar Mandić - reditelj koji je režirao neke moje spotove, pa moji drugari Bojan Maljević i Maksa Ćatović, voditeljke sa televizije, glumci, razni umetnici, slikari kao, recimo, Sava Travanov... Svaki od tih žureva je bio kao neka vrsta hepeninga koji je imao za cilj da se skupi što više ljudi, kako bih to najbolje definisao - ljudi sa stilom.
Na albumu ''Žur'' postoji pesma ''Svetski osmeh'' i ja tu dajem formulaciju šta je za mene žurka: mnogo ljudi, puno buke i dugi prsti - jer stalno neko nekom nešto objašnjava i onda od svega samo vidiš samo duge prste, i naravno - svetski osmeh. Svetski osmeh je sublimacija moje ideje žura. Masa tih osmeha bili su mi duševna hrana i što bih ih više upijao osećao sam se sve bolje... Znaš, kao uspevao sam da napravim nešto da učinim te ljude srećnim. Sve sam to onda posle prebacio i na muziku,onda kad smo išli po zemlji po nekim halama i pravili žureve... Krenemo velikim američkim autobusima koje je Jugoturs uvozio i onda ja futuristički uletim u taj autobus sa gomilom ludaka - moja grupa sa jedno 10 manekenki i po 2-3 disk džokeja, pa tu neki video bim, pa neki piratski fimovi...Tu sam vodio neke erotske pesnikinje: bila je neka Mira koja je na radio Kragujevcu ujutru recitovala, pa dođe stotinak ljudi ispred radija da je vidi jer ih je kompletno napalila...Tako smo prošli skoro sve hale po Srbiji".

O novoj mladosti Žura

"Presrećan sam zbog toga jer je ta muzika pravljena da ostane. Kada sam je pravio, bilo da su to balade ili pesme za igru, pravio sam ih sa željom i unutrašnjim osećanjem nečega što sam ja doživeo ili bih voleo da doživim. Taj album''Žur'' je stvarno napravljen iz srca i iz duše, iz iskustva nekog suludog, a to je bio odraz jednog vremena ...Danas kad sretnem nekoga po svetu suludo uobraženog Amerikanca i krenem da mu objašnjavam kako je Kalifornija sedamdesetih bila u Beogradu, a ne u Kaliforniji, on me gleda bledo: ''...Kako? A Beach Boys? A surfovi­?'', a ja mu na to kažem da su se oni tamo već tada ubijali radeći, a mi ovde smo imali mnogo više vremena da se dobro zezamo, a pri tom bez ikakvog veličanja političkog sistema koji nam je to omogućio, jednostavno se desilo da smo imali mogućnost da dođemo do para. Sad ako bi me neko pitao kako i zašto ne znam,ali maltene smo svi mogli da dođemo do nekih para.
Znam da su Jugotursovi čarter letovi za London, Pariz, Rim, bili po dva-tri meseca unapred rasprodati, znam da je rulja bila obučena bolje nego londonski Carnaby Street kojim sam prolazio, znam da su gliseri i čamci šibali po Savi,a pri tom su svi bili nešto ne mnogo zauzeti, svi su imali vremena i za sport i za zezanje. Kao, gde ćemo večeras, da li ćemo u Resnik? U gradu tada nisu dozvoljavali da se pravi gužva posle 24h, pa su se ovi dosetili tamo u tim predgrađima i napravili neke diskoteke koje nisu bile najreprezentativnije, ali u principu je moglo da se ostane do ujutru..."



O Beogradu 70-tih

,,Sva ta mešavina roka, hipi pokreta, a pri tom pare okolo i mogućnost da se sve to isprati sve što se zamisli, je donela neku kreaciju koja je sedamdesetih napravila Beograd centrom svetskog ludila. Ovo što sada vidim u Beogradu, a bio sam prošle godine, a dugo pre toga nisam bio, je da Beograd ima neviđenu atmosferu... Evo ja sam čas u Njujorku, čas sam u Londonu, ali taj neki osmeh i taj neki naboj ...Da li je to zbog toga što mi stalno nešto hoćemo da stignemo nekoga pa imamo taj neki optimizam, i ja sad razmišljam da definitivno mnogo češće budem u Beogradu i kad bi još mogao na neki način da vratim nešto od onoga što sam dobio od beogradske atmosfere... Kad prođem ulicom Strahinjića Bana, vidim da ima želje i ima motiva da se ljudi dobro zabave da se živi relaksirano, jedino imam utisak da celokupna situacija, ratovi koji su bili i ludilo koje se rodilo iz svega toga, sputavaju mlade ljude da budu pozitivniji i otvoreniji... Kad kažem mlade ljude ja sebe smatram mladim, još uvek sam u tripu i nemam nikakav problem sa godinama..."

Prepad

,,Ta pesma je lično iskustvo, a ja sam od sadašnje supruge čak popio kutlaču zbog tog događaja. Ona baš nešto u Studentskom parku uzimala pesak za svoje saksije, a ja sam krenuo ka njoj, međutim zaustavio sam auto jer je neka ''naslovna strana'' krenula da ide uživo ulicom, tamo kod Prirodno-matematičkog fakulteta. Tu ja kao ''kolekcionar'' skočim i bez obzira na svu moju ljubav prema tadašnjoj devojci nisam baš mogao da propustim priliku. Ako se pojavi neko ko zavređuje stravičnu pažnju, moram da probam da uspostavim kontakt, bez želje da sa tom devojkom imam nešto konkretnije. Naravno da to moja tadašnja devojka nije mogla da shvati, jer je videla da sam zaustavio saobraćaj kod Studentskog parka, ostavio auto, istrčao i onda sam nešto u 15 sekundi ispričao toj devojci, budi bog s nama šta sam pričao...Kad sam kasnije došao do svoje devojke, onda je onako u mraku, sevnula ta kutlača po ramenu, zamalo da prestanem da sviram klavir...
Inače je u to vreme postojala je ekipa koja nije prezala da na jedan lep način priđe nekoj lepoj devojci, ili devojci koja se ističe nekom suludom garderobom... Da se na jedan fin način uspostavi kontakt u kome onda ne mora neminovno odmah da dođe do seksa, već u stilu: ''Ima neki žur sad za vikend, pa ako hoćeš da dođeš da nam ulepšaš zabavu...'', znači ti ljudi su prilazili i bez mnogo davljenja i gušenja pokušavali da uspostave kontakt i to gde bi drugo nego na ulici, jer ti je sad vidiš na ulici i ko zna kad kasnije u životu... Evo ovaj Blant* je napravio neku pesmu koja je bila prva u Americi, gde peva kako je sreo devojku na ulici i pita se kada će opet moći da je vidi i zna da je više nikada neće videti. Mislim se, kad nemaš hrabrosti da joj priđeš..., dobro on nije imao hrabrosti da joj priđe i napravio pesmu i pesma number 1, a ja sam prilazio i napravio sam ''Prepad'' koja nikad nije bila broj 1, ''Metereologija'' je bila na prvom mestu, ali ako vi sad puštate ''Prepad'' posle toliko godina to je kao da je bila 3 puta number 1 odjednom..."

* James Blunt - You're Beautiful (2005)

Ko je sve svirao na ploči Žur

,,Znam da su gostovali od Stjepka Guta i Slobe Markovića, pa do Bate Kovača, ljudi koji možda kada je u pitanju muzička potkovanost nisu imali baš najbolje mišljenje o meni, Međutim, kad bi ušli u studio i kad bi krenuli da sviraju svoju partituru, koju bi im ja neki način odsvirao na klaviru ili otpevao, pa kad bi se sve to složilo i smiksalo bili bi, znam vrlo dobro, šokirani kako sve to zvuči...
I stvarno u tom momentu je prvi put počela da se ta neka naša muzika vrti po diskotekama, naši disk džokeji, u tom momentu ja više nisam time bavio, znam da su mnogi puštali našu muziku uz koju je moglo da se igra kao uz Commodorse u tom momentu veoma popularne sa Lajonel Ričijem..."

Roman ,,Rokanje"

,,Tu knjigu sam napisao po nagovoru tadašnjeg direktora Književnih novina, Grade Veljkovića, koji je godinu dana slušao i skicirao neke naše razgovore po nekim kafanama, i onda je naložio Dragošu Kalajiću da me nagovori. Na kraju krajeva nije trebalo mnogo ni da me nagovara, jer je meni palo nekako na pamet da bi trebao da obnarodujem malo ta ludila neka koja su bila aktuelna, ne da bi podgrevao svoj ego, već da bi opet razonodio i uveseljavao auditorijum.
Tako da je taj roman napisan negde u roku od 2-3 meseca, i to uglavnom negde između 4 i 6 ujutru, kad bi se završile diskoteke, a pre nego što bi krenuo u neke dnevne aktivnosti.
Tad se nije uopšte spavalo, a poznat sam po tome da jedno 15 godina nisam spavao, nego vrlo hipi, gde se zateknem ili u nekom autu... Čak se dešavalo da stignem u Košutnjak gde mi roditelji i danas žive, pa kao tako umoran parkiram auto, krenem ka kući i odjednom nemam više snage i zaspim u travi. Onda sa prozora na prvom spratu, negde oko 7 ujutro kad se već razdanilo, majka šapuće '' Bobane, Bobane, ustaj videće te komšije. Kako sin profesora Beogradskog univerziteta da spava u travi?'', a ja ne mogu da otvorim oko, a kamoli da dođem do prvog sprata... i tako bilo je malo spavanja a mnogo događanja..."

Šta sluša

,,Slušam svašta... evo trenutno slušam, recimo, ponešto od Coldplay i imam utisak da me ta muzika kada sam depresivan gurne u još veću depresiju, pa je onda jači izazov. Kod mene je to tako, ako sam depresivan daj da budem još depresivniji, pa ću posle da isplivam, ako sam srećan daj da budem još srećniji. Na r'n'b strani volim da čujem nešto od 50 Cent-a, pa onda Kanye West, i to više zbog bitova koje su krenuli da ćapišu iz 70-tih godina. Ovaj poslednji hit Kanye Westa je baš Curtis Mayfield skinut loop, pa je na njega odrepovano..."

Trenutno šta radi

,,Do sada nisam hteo o tome da pričam, ali evo sada ću to prvi put i da kažem. Involviran sam u muziku jer moja ćerka Ana i ja imamo jednu nezavisnu izdavačku kuću koju je izdala 7-8 ploča. Inače je prva Jugoslovenka koja je ikada bila top 10 u Engleskoj, i to ne jednom nego dva puta, nisam hteo da to mnogo potenciram, ali ako posetite njen sajt (www.anaann.com) možete da čujete neke njene stvari gde sam i ja nešto producirao zajedno sa njom jer je ona mnogo muzički obrazovanija od mene. Trgla je na mene malo jazzy i hip-hopa, malo r'n'b, popa, pomešala malo i to mi zvuči dobro ...Imamo taj u studio u Marbelji, u Španiji gde živim, pa mi dođe ponekad pa ne izlazim iz studija, tako da sam u kontaktu sa muzikom baš dosta i uživam u tome da ponekad ''pecnem'' što ona poneki put prihvati, a vrlo često odbije ..."

[crippled_avenger]

"Elisha Cuthbert ("24," "House of Wax") is returning to television as the female lead in CBS' one-hour pilot "Ny-Lon". Cuthbert plays a New York literacy teacher/record store clerk who embarks on a cross-continental romance with a London stock broker. Caterina Scorsone will play Edie's bohemian rocker roommate whilst Johnny Whitworth will play Edie's rocker ex-boyfriend..."

[crippled_avenger]

New Zealand comedy "Flight of the Concords" was enough of a success for HBO that the cable broadcaster has gone to NZ's neighbour Australia for their latest acquisition says Reuters.

The network has acquired the critically acclaimed and popular eight-episode Australian mockumentary series "Summer Heights High" and will air it starting in June.

"High" chronicles high school life through three characters, all played by show creator/writer Chris Lilley. They include Mr. G, a self-important, effeminate and vain drama teacher; Ja'mie, a self-absorbed and catty exchange student; and Jonah, a delinquent student from the Pacific Island of Tonga.

Shot on location at a real high school and featuring real-life students and faculty, the show was a critics and rating success and quickly became the most successful TV DVD release in Australia.

The series also generated a lot of controversy. Politically incorrect content is a key part of the show - from Jonah's racial remarks to Mr. G's abuse of students - especially the disabled (see the first clip below for an example).

Most notable was that a subplot of the series revolved around drama teacher Mr. G creating an "arena musical spectacular" about Annabelle Dickson, a student who died from overdosing on ecstasy at a dance party. Two weeks after filming was complete, real life student Annabel Catt (who also bears a physical resemblance to the show's 'Annabelle') died taking drugs at a music festival in Sydney.

The show will run in a late-night Friday comedy block with HBO's new animated comedy "The Life and Times of Tim" during the offseason of "Real Time With Bill Maher." Check out some example clips below of the three main characters:

[crippled_avenger]

Pogledao sam LWES INVISIBLES Thierry Joussea, courtesy of Ginger.

Rec je o francuskom erotskom trileru koji ce se sigurno dopasti Mehu Krljicu pošto glavni junak pravi ekspšerimantalnu elektroniku, čita WIRE i povremeno polemiše o jazz velikanima poput Bill Evansa.

Zaplet prvo poprima Beinexovska svosjtva sa konceptom sličnim njegovom klasiku DIVA u kome kompozitor proisluškuje okolniu i snima zanimljive zvuke, a potom poprima lynchovske atribute kada film pođe prema razrešenju celog zapleta.

Nažalost, film nije previše zanimljiv i dramaturški razvijen ali traje 82 minuta i u principu je engaging za gledanje, a ko voli takvu muziku još je zanimljiviji za slušanje.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam FRONTIERE(S) Xaviera Gensa, courtesy of Ginger.

Reč je o jednom od najočeikivanijih filmova prošle sezone, i debiju reditelja koji će ekspresno dobiti svoj holivudski film. I sasvim je jasno zašto je Gens tako brzo uspeo da pridobije Luc Bessona. Iako je sam film beskrajno derivativan, i to ne samo u odnosu na američke filmove poput TEXAS CHAINSAW MASSACRE i HILLS HAVE EYES, nego čak i u odnosu na francuske filmove poput SHEITAN, A L'INTERIEUR, RIVIERES POURPRES pa i na američke rimejke TCMa i HILLS HAVE EYES (koji je radio Francuz Aja), Gens je pokazao da je vrlo energičan, pismen i ekonomičan egzekutor.

Ne mogu reći da je ovaj film pravi eye candy pošto bi eye candy podrazumevao da je Gens uspeo da nam pruži ne samo lepe slike, već i ponešto što do sada nismo videli, a toga u ovom filmu upadljivo nema, ali svakako jeste reč o energične realizovanom pastišu savremenih horora.

Štaviše, vrlo je zanimljivo da poput autora filma A L'INTERIEUR, Gens smešta svoj film u dane pariskih političkih protesta i rušilačkih demonstracija. Očigledno je da savremena generacija francuskih horor reditelja doživljava te proteste kao svoju 1968. i u odnosu na njih pokušava da gradi neku vrstu romerovskog političkog stava.

Lep je detalj i to što se na špici Gens zahvaljuje čitavoj novoj generaciji francuskih horor reditelja, Aji, Bustillu,... ui naravno tatku himself Kounenu.

* * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Pogledao sam LWES INVISIBLES Thierry Joussea, courtesy of Ginger.

Rec je o francuskom erotskom trileru koji ce se sigurno dopasti Mehu Krljicu pošto glavni junak pravi ekspšerimantalnu elektroniku, čita WIRE i povremeno polemiše o jazz velikanima poput Bill Evansa.

Zaplet prvo poprima Beinexovska svosjtva sa konceptom sličnim njegovom klasiku DIVA u kome kompozitor proisluškuje okolniu i snima zanimljive zvuke, a potom poprima lynchovske atribute kada film pođe prema razrešenju celog zapleta.

Nažalost, film nije previše zanimljiv i dramaturški razvijen ali traje 82 minuta i u principu je engaging za gledanje, a ko voli takvu muziku još je zanimljiviji za slušanje.

* * / * * * *

Pa, to bi mi mogao i spržiti!!!

[crippled_avenger]

Nema problema!

[crippled_avenger]

Pošto sam se ponovo razboleo, teško mi je bilo da ustajem i menjam DVD u plejeru pa sam nastavio da gledam Francuze koje mi je narezao Ginger.

Danas sam pogledao Techineov RENDEZ-VOUS koji mu je doneo nagradu za režiju u Kanu. na scenariju za ovaj film sarađivao je Olivier assayas, tako da bi se moglo reći da je ovaj film veliki reunion kritičara Cahiers du Cinema.

Reč je o ranom Techineu iz 1985. godine u kome su međutim prepoznatljive njegove opsesije spojem seksa i međuljudskih odnosa.

U ovom konkretnom filmu, on se bavi temama seksa, opsesije i umetničkog stvaralaštva. I moglo bi se reći da on te teme obrađuje dosta tanko. Pa ipak, odnos između glavnog junaka i junakinje jeste zanimljiv i nosi film na poseban način, i čini se da je vrlo autentičan za razliku od drugih elemenata filma koji su u najmanju ruku neuverljivi.

Stoga, Techine potpuno pada na svom pretencioznom-filozofskom nivou ali uspeva da snimi vrlo istinitu "malu ljudsku priču". Nažalost, čini mi se da su kritika i festivali progutali sve udice koje im je Techine bacio sa ovim filmom.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Danas sam se u jednom razgovoru podsetio filma WEATHER UNDERGROUN i odlučio sam ponovo da ga pogledam. Ukoliko nekada osetite potrebu za dnevnom dozom antiamerikanizma, ovaj dokumentarac je prava stvar.

Naime, sama priča o studentima koji su od hipika postali teroristi koji su se borili protiv rata u Vijetnamu, u političkom smislu nije previše važna niti zanimljiva, pošto su oni bili politički naivni, međutim jeste potentna u psihološkom smislu pošto je dvoje od njih  posle Weather Undergrounda nastavilo da se bavi terorizmom i zaglavilo ozbiljne robije. Koliko god da su imali sreće što je FBI kršio zakon u istrazi pa su se na taj način spasili robije za WU, toliko su posle nastradali.

Međutim, ono što je ključno to su okolnosti u kojima su oni radili to što su radili. Kada se u filmu nabroji protiv čega su se sve borili, šta im je država radila, kako se Vlada obračunavala sa Black Panthersima i sl. ne saznaje se ništa novo, ali kada se sve skupi na jednom mestu deluje fascinantno.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE MIST Franka Darabonta, courtesy of Ginger,

Moram priznati da mislim da je reč o ozbiljnom pokazatelju krize žanra. I to ne zbog toga što je reč o filmu koji je loš, loši filmovi nastaju svaki dan, naročito u hororu, već zbog toga što je ovaj film toliko hvaljen.

Dok Ghoul recimo misli da kraj filmu podiže ocenu, ja bih mu baš zbog kraja smanjio ocenu, kada bi ona imala gde dole da ode. Naime, kraj u kome junak izazove kolektivno samoubistvo pošto im je nestalo goriva u izmaglici dok se oko njih čuje urlik monstruma iz druge dimenzije, a zatim, pošto je jedini on preživeo, dođe vojska i porazi monstrume iz duge dimenzij što svemu daje tobože ironičan twist, tako karakterističan za horore od pre 50 godina, uopšte nije motivisan. Prvo, film ne ide realističkom linijom u kojoj su ljudi sposobni za takav čin. Ovaj film je smešten u svet u kome se takve odluke ne donose. Ovo je Castle Rock, izmišljeni Kingov grad. Drugo, čak i da je film apsolutno na toj liniji, ne postoji ama baš nikakva naturalistička motivacija da junaci to urade. Prvo, niko od njih nije suicidalabn, čak naprotiv, drugo, u džipu su bezbedni, možda beznadežni, ali bezbedni. Treće, celu akciju samoubijanja inicira otac. U takvom trenutku otac bi bio spreman da sam izgura džip kilometrima a ne da ubije sina.

Ovakva vrsta senzacionalističkog kraja naravno može da appealuje u opštem delirijumu ovog lošeg filma, međutim, senzacionalizam nije ono što je Darabont hteo, on je hteo da to sve ima poentu.

E sad, ja sam možda uspeo da nazrem čak i neku vrstu poente u ovoj papazjaniji.

Svaki posetilac ovog foruma zna da sam ja spreman da gledam svako smeće, da prihvatim kakvu god premisu i sl. Međutim, bazična logika, fizika, psihologija ovog filma sugeriše daje reč o junacima koji su ozbiljno retardirani. Da je film bio malo duži, a inače nepodnošljivo je dugačak, mi bismo verovatno saznali sa koliko godina je koji od junaka shvatio da zaostaje za vršnjacima.

Primeri za to su brojni. Recimo, u supermarketu su zatočena tri vojna lica. Međutim, kada se zgodno u tašnici jedne junakinje nađe pištolj, ljudi se upitaju ko ume da puca. Da puca ume debeljuškasti prodavac. Vojna lica kao fizički najspremnije, obučene za borbu i sl. niko ne zarezuje.

Tako recimo kad se ide kroz maglu po lekove, ekipa sa sobom vodi i jednu osamdesetogodišnju babu. Ja znam da je uverljivo da baba hoće da ide negde, ali je neuverljivo da iko ko nije potpuni mentol hoće da je vodi. Zatim, kad monstrumi napadnu radnju, neće da naude Bogomoljki, tu ja pomislim, aha, ovo je neki twist, ona im komanduje, ili ona je Chosen One, ona je besmrtna, ne međutim taj detalj ne biva eksploatisan u filmu, taj detalj niko od junaka nije primetio, taj detalj ni ona sama NIJE PRIMETILA iako se sa bićem iz druge dimnezije gledala u oči.

O anahronoj, teatralnoj postavci scena u supermarketu, da i ne govorim. Mislim, to možda može da prođe u nekom filmu gde mora tako da se uradi, ako je neki Sundance film, ili SINOVCI, ali u MISTu je zaista nedopustivo da gledamo tipske likove kako prolaze kroz opšta mesta.

Kao jedan od glupih ljudi u filmu ističe se glavni junak, tako da samoubistvo koje inicira na kraju proističe iz toga što je moron i nije podstaknuto nekim egzistencijalnim strahom, a ni ovi oko njega nisu ništa pametniji.

Frank Darabont je stari mediokritet, jedan od najcenjenijih mediokriteta savremenog Holivuda. U tom smislu, to što je monstrum postavljen potpuno besmisleno, napada ljude napolju a nema snažnu portrebu da uđe tamo gde ima ljudi, ako mu je do ljudi, monstrum ne zna da li ubija ljude ili ih uzima radi uzgajanja, ili što monstrum ne napada vozila, ni parkirana ni u pokretu, ili sto što monstrumi izbacuju kisleinu, kisleina im je krv, ali zato ne mogu da proseku kroz lim. To su sve neke gluposti koje degradiraju film ali nisu neočekivane. Međutim, uvodnih 10 minuta filma u kojima Thomas Jane reguliše komunalna pitanja sa Andre Braugherom. Pa to je nepodnošljivo.

U svakom slučaju, ja sam se namučio umesto vas. Izbegnite ovaj film. Znam da nema puno horor filmova sa puno dijaloga, ali verujte da to što film obiluje dijalozima ne znači da je dobar i umetnički.

* 1/2 / * * * *

[Ghoul]

Dok Ghoul recimo misli da kraj filmu podiže ocenu, ja bih mu baš zbog kraja smanjio ocenu, kada bi ona imala gde dole da ode.

rekao bih da si me pobrkao sa acom radivojevićem, kome se taj kraj dopao.
na nekom nivou mogu da shvatim kako i zašto si se podsvesno prebacio, ali to set the record straight, na topiku o MIST-u sam jasno i glasno kazao šta mi se i zašto ne sviđa u filmu, i posebno sam isticao BAŠ TAJ IMBECILNI KRAJ:

pogledah film.
avaj, kopija je na samoj granici onoga što sam voljan da pogledam (za razliku od, recimo, trenutno dostupne verzije braće koen, koja je NEGLEDLJIVA!).

dakle, ovo je osrednji bioskopski snimak, i za sada dajem samo par komentara, dok ću se detaljnije osvrnuti kad pogledam pristojnu verziju.

ocena: trojka (***)

nema onoliko stivenkingovštine koliko sam se bojao.

ovo što je aca rekao, za birsovski kraj: pa, sad, u izolaciji posmatrano, to ima izvesne bliskosti – ali problem je u tome što film do tada nije bio u tom duhu, te je i ova sličnost samo to: sličnost.

SLEDI SPOJLER:

bizarno je što se ta mnogohvaljena završnica zapravo može čitati kao krajnje reakcionarno naravoučenije o čoveku koji je stradao zato što nije dovoljno verovao svojoj državi i VOJSCI, što je potcenio snagu američkog militarnog komplexa... u senci toga, mračno-cinična dimenzija tog konkretnog kraja se gubi u izmaglici sumnjive politike, koja možda i nije nameravana, ali je neizbežna, na sublimnom nivou, gde je najotrovnija.

uporediti ovaj kraj sa završetkom DUST DEVILA; u DD (beskrajno superiornijem filmu na svakom nivou) vojna vozila izranjaju iz izmaglice i crvenog bleštavila kao neki larger-than-life demoni, kao vesnici apokalipse, kao oličenja Zla koje pohodi zemlju u velikom stilu, kao podrška novoj inkarnaciji dust devila, ovog puta u ženskom telu.
kod darabonta se donekle slična ikonografija (vojni konvoj, vojnici iza maski i šlemova...) koristi zarad znatno prizemnijih ciljeva: ovde vojska donosi mir i stabilnost, izbavljenje od demona, klasična filmska 'konjica' – a mračnost kraja je krajnje LOKALNA: konjica je stigla prekasno da spase nekolicinu, ali (po svemu sudeći) donosi spas čovečanstvu - naročito onima strpljivijima, koji su ostali da čekaju u podrumima i ćumezima, pasivnima, neagilnima, zastrašenima, koji su ostali da čekaju i VERUJU u dolazak izbaviteljske VOJSKE.
dakle, blaženi i spaseni će biti MEEK: mlaki, kukavički, nikakvi, a oni što se mnogo kurče ima da ŽESTOKO najebu.
to je poruka ovog filma.

znam da zvučim kao robin wood, ali to je zaista tako u filmu koji ja videh, i ja tu ne mogu ništa.
film je sve to kazao umesto mene.

ponavljam: konačni sud kad pogledam DOBAR dvd rip, ali ne verujem da ću bitnije menjati sud.

[Milosh]

U svakom slučaju, ja sam se namučio umesto vas. Izbegnite ovaj film. Znam da nema puno horor filmova sa puno dijaloga, ali verujte da to što film obiluje dijalozima ne znači da je dobar i umetnički.

U svakom slučaju, ovaj put si malo okasnio, pošto je većina već pogledala film, a koliko sam primetio od onih koji su komentarisali svima se više ili manje svideo. Pa i meni, mada nisam ne znam kako oduševljen.

Inače veliki broj gornjih zamerki proizilazi iz samog postupka adaptacije novele. Darabont je bio do te mere veran noveli da kad je i izbacio neke detalje (a neke i dodao, poput kraja) izgleda nije dovoljno razmislio o tome hoće li to imati posledica na ostatak priče i likova koji su adaptirani najbukvalnije moguće. Jedan od najvećih problema u većini adaptacija Kinga je što se mora izbaciti dosta unutrašljih monologa koji su u knjiškoj formi upravo to vezivno tkivo koje doprinosi uverljivosti dešavanja, a još kad je kao u slučaju novele Mist reč o naraciji iz prvog lica onda nije ni čudo što su ovde u filmskom pripovedanju stvari zaškripale i neki gotovo identični trenuci deluju savršeno ubedljivo u noveli a nespretno u filmu. Mada, onaj detalj sa bubom i replika "My life for you" je po meni prilično dobar (a pridodat) detalj koji funkcioniše sam za sebe (plus kao mala posveta fanovima Kinga). Koliko se sećam u noveli je objašljeno zašto monstrumi ne provale tek tako unutra, a to je zato što se prvenstveno rukovode čulom mirisa pošto je izmaglica takve prirode da neutrališe ostala čula (prigušuje i zvuk). Pa ipak, kao veliki fan originalne novele (a i Frenka Darabonta), meni se film generalno svideo, mada sam posle toliko godina čekanja očekivao više. Mislim da je kraj u noveli bolji, ovaj filmski zvuči sjajno kad se posmatra za sebe, na papiru, kao morbidna dosetka... ali u filmu ne funkcioniše najbolje, ne proizilazi iz prethodnih dešavanja i postupaka likova, suviše je nekako apartan, kao ideja koja jeste zanimljiva na nivou gde se okretanje ekstremnoj veri zapravo izjednačava sa potpunim gubitkom iste, kad je reč o krajnjim posledicama. Ipak, preferiram Kingov otvoreni kraj koji nema šok efekat filma, ali je nekako prirodniji. Inače, velika zamerka mi je što je Darabont izmenio bitan detalj pri kraju kada Dejvid krene do svoje kuće ali nikada ne stigne tamo pošto veliko deblo blokira put i tako nikada i ne sazna šta se desilo sa njegovom ženom tj. ne pronađe njen leš. Ta nedorečenost koja se prolongira i u otvorenom kraju zapravo je jezivija od ironičnog obrta sudbine, bar što se mene tiče.

[crippled_avenger]

Ovo sa čulom mirisa ja nisam znao. A ni iz filma nisam mogao da shvatim. Očigledno je da nisam čitao novelu, ali je isto tako očigledno da bi film trebalo da bude razumljiv i onima koji je nisu čitali pošto film nije slikovnica pa da se lepi uz tekst novele.

Što se Ghoula tiče, očigledno sam pogrešio, ali sam isto tako i šokiran time da relativno visoku ocenu ovaj film ne dobija zbog bombastičnog kraja nego zbog onoga što dolazi pre toga?

[crippled_avenger]

Proivalio sam svoju novi omiljenu ploču, Neon Neon - "Stainless Style"

[crippled_avenger]

http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/04/crna-lektira.html

[Tex Murphy]

Ja još nisam pogledao film!  

[David]

Proivalio sam svoju novi omiljenu ploču, Neon Neon - "Stainless Style"

Too gayish...

[crippled_avenger]

Pogledao sam BLACK SAMURAI Al Adamsona, courtesy of Ginger.

Reč je o vehicleu mog omiljenog blaxploitation glumca Jim Kellyja, poznatog po ulozi u filmu ENTER THE DRAGON koji je potom imao i hit BLACK BELT JONES sa istom ekipom, da bi zatim potonuo u B-produkciji.

Adamsonov BLACK SAMURAI svakako nije jedan od onih naslova zbog kojih bi se B-film mogao smatrati umetničkom formom bogatom značenjima, i po svojoj veštini se sigurno ne kvalifikuje za izgubljeni klasik. Ovaj pokušaj da se sa Kellyjem uradi James Bond rip-off ipak uspeva da bude sasvim upotrebljiv curio, da donese Kellyjev stil borbe koji se razlikuje od tadašnje generacije kung fu glumaca, nešto je sporiji i krvaviji, sa nizom ekscentričnih detalja.

Recimo Kelly se u nekoliko navrata obračunava sa midgetima i prava je šteta što te scene nije režirao neki majstor tako da su
prilično mlako zabeležene. A u samoj završnici filma, Kelly dobija priliku da se bije sa jednom velikom pticom, orlom ili tako nečim nezgodnim, i tu bi isto bolji reditelj postigao veći rezultat. Ovako, te scene ostaju više kao kuriozitet koji je zanimljiviji kad se prepričava nego kad se gleda.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam STARTER FOR 10 Tom Vaughana, courtesy of Ginger.

Ovaj film je jedna od najcenjenijih romantičnih komedija u poslednjih par sezona iako ne mogu da kažem da je taj status iole zaslužila.

Reč je o simpatičnom filmu koji  istovremeno pokušava da bude dramski pregnantan a da se oslanja na velike melodramske obrte koji se dešavaju potpuno nepripremljeni i pre bi imali mesto u nekom high concept romcomu nego u ovakvom filmu koji očigledno stavlja karaktere na prvo mesto.

Otud na mikroplanu film pokušava da bude studija karaktera sa jako malo humora a da na makroplanu vođenja priče bude uzbudljiva romantična komedija na liniji čuvenog John Hughesa, koji je i sam često promašivao upravo zbog loše odmerene mešavine drame i komedije.

U konačnom skoru, STARTER FOR 10 je zabavan film, benevolentan, pun velikih muzičkih hitova iz osamdesetih, ali u emotivnom smislu nije zadovoljavajući, i po utisku koji ostavlja na gledaoca takođe deluje podjednako neopredeljeno kao i u domenu stila.

U tom smislu je dosta sličan Schwimmerovom filmu RUN FATBOY RUN koji je ambivalentan na isti način, i što je najvažnije podjednako zaostaje za svojim Workin Title uzorima kao i STARTER FOR 10.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Ponovo sam pogledao CLAY PIGEDONS David Dobkina, courtesy of Leon.

Ovaj film sam gledao u bioskopu back in the day, i upamtio sam Dobkina kao dobrog reditelja i Vaughna kao perspektivnog glumca. Tu perspektivnost Dobkin je potvrdio u SHANGHAI KNIGHTS, jednoj sjajnoj Jackie Chanovoj franšizi, danas pomalo zaboravljenoj. U međuvremenu su Dobkin i Vaughn postali hit paket, a Dobkin je žanrovski počeo da radi nešto treće u odnosu na neo noir sa kojim je, kao i mnogi, ušao u kinematografiju.

Scott Free je producirao CLAY PIGEONS u sklopu svoje generalne sklonosti ka neo noiru, setimo se povratničkog filma Marek Kanievske WHERE THE MONEY IS.

Dobkin u svom tretmanu Matt Healyjevog scenarija pre svega insistira na atmosferi i odnosima među likovima a manje na napetosti i neizvesnosti ishoda, što je zdravo polazište pošto time izbegava da upadne u klopku potrošenosti žanrovske matrice koje se dohvatio.

Samim tim, na bazi relativno svežeg scenarija, odlične glumačke ekipe i mladih zvezda u usponu, Dobkin uspeva da snimi neo noir koji se zaista izdvojio iz ostatka ponude i otvorio mu vrata major studija.

Retki su neo noir reditelji koji su se isključivo bavili ovim žanrom, pa ni Dobkin nije izuzetak, i on danas radi high koncept komedije sa elementima akcije. Dok se sklonost ka komediji mogla anticipirati iz ovog filma, akcija je novost koju nam je Dobkin otkrio tek kasnije.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Bush biographers mixed on script for Oliver Stone's 'W'
By Stephen Galloway and Matthew Belloni

April 7, 2008

Josh Brolin will portray President Bush in Oliver Stone's film "W." (Getty Images photo)
RELATED:
Thandie Newton, Ioan Gruffud cast in "W"
Elizabeth Banks cast as Laura Bush

President George W. Bush is a foul-mouthed, reformed drunk obsessed with baseball, Saddam Hussein and a conflicted relationship with his dad. Or at least that's how he's portrayed in the script for Oliver Stone's upcoming feature "W."

But how accurate is that depiction?

As the film preps for its April 21 start date, The Hollywood Reporter sent a copy of the screenplay to four Bush biographers for their comments. The draft is dated Oct. 17, 2007, and has recently been circulated to talent, though a person close to the film said the script has since gone through at least two drafts.

Naturally, what a director does with a script is how a movie is ultimately judged, but because this screenplay depicts a sitting president and the run-up to the war in Iraq, its authenticity is becoming a hotly debated subject -- not to mention the fact that any historical material Stone has touched has become controversial.


Reactions to the script from the biographers were mixed. They said specific scenes are largely based in fact but noted that the screenplay contains inaccurate and over-the-top caricatures of Bush and his inner circle.

"It leaves you with the impression that the White House is run as a fraternity house with no reverence for hierarchy, the office itself or for the implications of policy," said Robert Draper, author of "Dead Certain: The Presidency of George Bush." "Everybody calling everybody else nicknames and chatting about whether to go to war as if they were chatting about how to bet on a football game really misses the mark of how many White Houses, including this one, are run."

Jacob Weisberg ("The Bush Tragedy") was skeptical about Stone's claim that he wants to make "a fair, true portrait" of Bush. "His saying he is going to be fair to Bush is like Donald Trump saying he is going to be modest," Weisberg quipped.

"W," which is set to begin filming in Shreveport, La., with Bill Block's QED financing a budget of about $30 million, stars Josh Brolin and James Cromwell as Bush 43 and 41, respectively. The film is being closely watched in entertainment and political circles, in part because Stone has said his goal is to release it while Bush is still in office and possibly in time for the November election.

In the script -- then titled "Bush" -- the president's policy judgments are often manipulated by his White House staff, a depiction several of the biographers said did not ring true.

"The problem here is it goes to this notion of Bush as being the passive receiver of policy and the White House being run by (Dick) Cheney, (Donald) Rumsfeld, (Karl) Rove and others," Draper said. "Bush's adversaries have been ill-served by this belief that Bush is an observer to his own presidency. This notion that his schedule is driven by what's on ESPN is ludicrous."

The biographers were split on the accuracy of some eye-popping details in the screenplay, including scenes in which Bush nearly crashes a plane while under the influence of alcohol and another in which he tells wife Laura he wishes his father had not been elected president.

"That story was running around," said Skip Hollandsworth (Texas Monthly's "Born to Run" profile). "But he was extremely upset later about (Ross) Perot entering that race, and very angry. That doesn't make sense."

Stone declined to comment for this report. Screenwriter Stanley Weiser, who wrote "W" and also co-wrote Stone's "Wall Street," said: "I have no comment other than the fact that I have read 17 books on Bush."

"We've done our homework," said Moritz Borman, one of the film's producers. " 'W' will not be a documentary. It will be a compelling account of the actions and motivations of this president, fully guided by facts that have been established and documented."


What ends up in the final draft could have a big impact on the market for the film, whose financial prospects may actually depend on how many feathers it ruffles.

"Controversy can only help this film," said Paul Dergarabedian, president of boxoffice tracking firm Media By Numbers. "It's a tough marketing challenge because none of the politically charged films or films about the war have been doing well. But Oliver Stone's bread and butter is controversy. It's part of his brand."

Stone's previous presidential examinations, 1991's "JFK" and 1995's "Nixon," became cultural lightning rods. They grossed $70.4 million and $13.7 million domestically, respectively.

A film analyzing the life of a lame-duck president might be a tougher sell, especially if Americans are more interested in the man or woman who will replace him.

"But the country is in really rough shape," Dergarabedian said. "So maybe people will want to know how we got here and what Bush's legacy might be."

QED's Block acknowledged that controversy would help market the film, which he said he presold to some foreign distributors during the Berlin Film Festival in February and will continue to sell at the Cannes market next month.

The QED CEO, who is also one of the picture's producers, said he was in talks with a major Hollywood studio to distribute it domestically. He declined to name the studio.

Because no domestic deal is in place, it is uncertain whether the movie will be released in North America before November. Such a release date would drop the picture squarely into the presidential election debate, where it would likely be picked apart by commentators across the political spectrum.

All four Bush biographers cast doubt on one scene in which a wave crashes on a rocky promontory as Bush reveals: "There's this darkness that follows me ..."

"He doesn't think or talk like that," Weisberg said. "The darkness sounds like they've been listening to too much Springsteen. It doesn't ring psychologically true to me."

The movie, which intercuts between past and present and follows Bush from his twenties to the White House, begins in the Oval Office with the president and his staffers discussing the term "axis of hatred" and deciding that "axis of evil" sounds better.

"That phrase did evolve," Weisberg said. "There was a funny debate about who got credit, which is hilarious when you think what a disaster it was."


The biographers were torn over the portrayal of Bush's relationship with Cheney, depicted as far more competitive than generally acknowledged. "Just keep your ego in check. I'm the president. I'm the decider," Bush tells Cheney privately at one point, employing the term he actually used in a news conference.

"What that gets wrong is, Cheney has been absolutely astute in reading Bush's insecurities and Cheney knows very well how not to make Bush feel that his status as decision-maker is in doubt," Weisberg said.

Peter Schweizer ("The Bushes: Portrait of a Dynasty") disagreed. "I would say: true on the conflict," he said. "I don't know specifically about the 'ego in check.' But there is no question you are dealing with strong personalities, and there was tension and conflict, as there was between George H.W. Bush and Reagan."

All four biographers confirmed the accuracy of one striking scene in which a young Bush challenges his father to a fistfight after coming home drunk. And while they recognized the nickname "Turdblossom" for Rove, they were less familiar with "Balloon Foot," which Stone's Bush uses for Colin Powell. And some felt that "Pooty Poot" for Vladimir Putin was taken from New York Times columnist Maureen Dowd, not Bush himself.

Overall, the biographers said they were not opposed to the story of America's 43rd president being told by Stone.

"I understand this is a movie, not pure history," Schweizer said. "But if Stone wants to portray this as an accurate accounting, he has some serious work to do."

Block, for one, said accuracy was vital to the filmmakers.

"When you embark on something as important as this," he said, "the truth is extremely important, and Oliver is relentless about the truth and facts."

Added Block: "It is not going to be simplistic at all. It is powerful and not trying to be skewed to the left, but to be real. The truth is surprising and, frankly, shocking enough."

[crippled_avenger]

Sinoć sam reprizirao WALL STREET Olivera Stonea, upravo u cilju lagane pripreme za W o kome danas nađoh gorekopirani članak.

WALL STREET je jedan od upečatljivih primera eighties filmmakinga, jedan od poslednjih zaista potentnih angažovanih filmova, u kome se s jedne strane naivno, a s druge strane verovatno jedino moguće napada američki kapitalizam osamdesetih koji je u međuvremenu tamo mutirao a kod nas tek dolazi u tom obliku.

WALL STREET je film koji zapravo tek danas postaje aktuelan u našim okolnostima, i iako se kod nas masovno čitaju Houellebecq, gleda NIP/TUCK i sl. zapravo mi smo još uvek u ovoj fazi.

Dok je u današnjoj Americi danas nemoguće ono što je bilo sasvim realno u vreme izlaska WALL STREETa da ljudi poput Gordon gekkoa budu simpatisani, kod nas je to danas jedna od paradigmi koja se pomalja u medijima.

Stone je ovaj film režirao sigurno, vrlo je precizno izdvojio jednu liniju priče u potencijalno epskom narativu, ekonomski aspekt je učinio jasnim i emotivno pregnantnim, i isporučio jedan od klasika i školskih primera na temu kako Holivud pravi dobar problemski film.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam COMBIEN TU M`AIMES Bertrand Bliera, courtesy of Ginger.

Radovao sam se ovom filmu kao high concept prici o coveku koji iznajmljuje prostitutku koju glumi Monica Bellucci da zivi sa njim i da mu bude zena. Medjutim, taj high concept nije otisao u pravcu zabavnog filma vec vise linijom svega onog najgoreg sto moze da ti pruzi francuski film.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Hey, everyone. "Moriarty" here.

It's funny... since I started doing this column a few weeks back, I've been getting more oddball things sent to the house, more books, even a few games. And I'll give it all its day in court as I'm putting these together, but today... today, it's all about where I'm going to be this evening, and what I'll be watching.

The New Beverly has gotten very aggressive in its programming in the past six months or so, hosting mini-festivals where filmmakers like Eli Roth and Edgar Wright have been able to program their own line-ups. Both of those fests were ridiculous fun, and now, the one and only Joe Dante has stepped up for DANTE'S INFERNO, a string of double-features over the next week and a half that sounds like a blast from end to end.

Tonight, I'll be there to see Edgar Wright introduce Joe before screenings of MONDO CANE and ZULU. MONDO CANE was a sort of a shock documentary, released in the early '60s, and it was a huge hit at the time, inspiring knock-offs and imitations, movies that were basically the 2 Girls 1 Cup of their era, but there's a weird subcurrent that the films are essentially "sophisticated" culture rearing back in horror when confronted with "the rest of the world." ZULU is a great big bad-ass action epic about the British fighting the natives, with a strong performance from a young Michael Caine. 100 soldiers versus 4000 Zulu warriors. What's not to like?

I'm not sure how I'll juggle my various commitments for Thursday and Friday, but I'll figure it out, because I'm absolutely determined to see Dante's HOLLYWOOD BOULEVARD back-to-back with the Isaac Hayes film TRUCK TURNER. Then on April 13th, 14th, and 15th, Dante's screening THE SADIST and THE PRIVATE FILES OF J. EDGAR HOOVER. THE SADIST stars Arch Hall Jr. as a super-creep who traps some kids in a junkyard and then plays headgames with them for a few hours, and Dante's going to have legendary cinematographer Vilmos Zsigmond there to talk about his work on the nearly-forgotten B&W film. It's the second feature, the J. Edgar Hoover movie, that's got me crazy. I love Larry Cohen films. Q THE WINGED SERPENT. GOD TOLD ME TO. Come on... those are great movies. They embrace their budget, and they embrace their genre, and for a while, Cohen was rock-solid every single time. Right in the middle of that era, he made this expose on J. Edgar Hoover, and I've never seen it. Little wonder. It's never been on any home video format before, and it sounds fascinating. Made in 1976, the film positively IDs CIA agent Mark Felt as "Deep Throat," something that wasn't verified until almost 30 years later. It's also shot on location, using real FBI lobbies and real FBI offices, but Cohen managed to do that without any permits, making it doubly impressive that he even used Hoover's real home in his movie.

THE TOMB OF LIGEIA, WRONG IS RIGHT, BLOOD ON SATAN'S CLAW, HORROR EXPRESS... it's an eclectic, fun line-up of stuff that Dante's always probably thought didn't get a fair shake the first time around.

The biggest event of the whole festival, in my opinion, is the closing night screening of THE MOVIE ORGY. What's that? I'll let Dante explain in his own words:

April 22 THE MOVIE ORGY

This the first, one nite only public showing in many years of my first project. In 1968 when "camp" was king, Jon Davison and I put together a counterculture compendium of 16mm bits and pieces (tv show openings, commercials, parts of features, old serials etc.), physically spliced them in ironic juxtapositions and ran the result at the Philadelphia College of Art interspersed with parts of a Bela Lugosi serial. The reaction was phenomenal. This led to THE MOVIE ORGY, a 7-hour marathon of old movie clips and stuff with a crowd-pleasing anti-war, anti-military, anti-establishment slant that played the Fillmore East and on college campuses all over the country for years -- always the one print, viewed through a haze of beer and controlled substances. We called it a 2001-splice odyssey. We kept adding and subtracting material over time so this, alas, is not the original version-- it's the later cutdown, running a mere 4 hours and 19 minutes! But it's still a pop time capsule that will bring many a nostalgic chuckle from baby boomers and dazed expressions of WTF?! from anyone else.

Admission to THE MOVIE ORGY is FREE, so buy plenty of concession stand items!

Even after reading a few descriptions, I have no idea what this is actually going to be, but I'll turn out to support Dante, to support The New Beverly, and to support the recently-revitalized revival scene in LA.

Hope to see you there.

[crippled_avenger]

Pogledao sam BIRO ZA IZGUBLJENE STVARI Bate Prelića.

Macavity, this old fuck is gonna need all the support he can get.

Sa ovim petim naslovom u sezoni, srpska kinematografija ne prestaje da bude zanimljiva i za 2008. se zaista može reći da je jedna od najupečarljivijih u poslednjoj deceniji.

Prelićev film je daleko od dobrog, ali ponovo je reč o pokušaju da se snimi nešto što se u srpskim uslovima ne viđa svaki dan i film zato zaslužuje poštovanje. Siguran sam da je sniman bez kalkulacije, ili barem bez previše kalkulisanja.

Prelić je u svojim počecima bio poznat kao notorni popuilista, ali je unutar toga uspeo da ostvari barem jedan zaista zanimljivi film, iako ljudi različito tumače koji je to konkretnno film (meni je POLTRON, većini je ŠEĆERNA VODICA). BIRO nema apsolutno nikakve veze sa populizmom bilo koje vrste i bazična veza sa tradicijom našeg filma ostvaruje se sa opusom Miše Radivojevića pre svega, a nešto manje sa opusom Dragana Marinkovića i sličnih pretencioznih "autora".

Nažalost, u ovom konkretnom slučaju, Prelićev film u sebi sadrži uglavnom nedostatke Radivojevićevih filmova, i na pogrešne načine pokušava da ih prevaziđe. kad je reč o Prelićevom pokušaju prevazilaženja Radivojevića pre svega to su modifikacije u glumačkom ansamblu. Prelić je očigledno želeo da na neki način afirmiše neke nove neiskorišćene glumce, međutim, nažalost, Srbija nije do te mere bogata glumca pa da postoje neki skriveni talenti koje će baš bata otkriti. Izuzev Jelene Ilić koja je već vrlo ugledna pozorišna glumica, i samo silom prilika ranije nije glumila na filmu, ostali Batini pikovi su uglavnom promašaj i mislim da bi bolji posao napravio sa afirmisanim glumcima. Sličan primer pretencioznog izbora glumačke podele imali smo u Petričićevom filmu SKORO SASVIM OBIČNA PRIČA, koji je takođe bio fijasko zbog toga, a inače u oba filma glumi Boba Latinović koja očigledno nema previše sreće sa filmom.

Radivojević mnogo iskusnije radi sa glumcima i oslanja se na dokazane veličine koje pružaju filmu ipak neki siguran kvalitet. Prelić je u ovom filmu pošao putem kojim se Radiovojević muči kroz ceo svoj opus a to je snimanje srpskog filma o intelektualcima. Međutim, naši glumci, naročito naši mladi glumci ne umeju uverljivo da odigraju intelektualce. Čak ni Radivojevićevi kanonski glumci poput Berčeka, nisu uspevali da ikoga ubede da su obrazovani, ali zato je Berčejk odlično prikazivao prkos kojim odišu Radivojevićevi junaci, a Prelićevi glumci ne mogu da iznesu čak ni te bazične emocije.

Ako se dosta problematičnom segmentu glume doda krajnje problematičan scenario koji je mešavina opštih mesta o mladim intelektualcima, godinama koje im je uzela kriza u ex-SFRJ, njihovim ljubavnim problemima, nesnalaženjima, koketiranjima sa magijskim realizmom, onirizmom, i kad se sve to nadgradi vrlo niskobudžetnom egzekucijom sa tek jedva kompetentnim kadriranjem, fotografijom zanemarljivog nivoa osvetljenja, i sveoštim niskim budžetom, gledalac nema baš puno atributa za uživanje. Štaviše, mogao bih reći da i taj intelektualni segment filma, sa dosta nejasnih ideoloških, često i dnevnopolitičkih opservacija, deluje besmisleno. Naime, kukanje nad godinama koje ti je neko ukrao možda ima smisla u filmu poput BUĐENJA IZ MRTVIH koji ipak sporadično nudi neke bljeske veštine. Međuim, film poput BIROA je jedino mogao biti snimljen u rasulu savremene Srbije i nigde drugde ne bi prošao, i moram priznati da me jako nervira kada neko ko ne bi imao šanse u bilo kojoj normalnoj kinematografiji kuka nad nenormalnošću našeg društva. Ja ne osporavam da su se našoj zemlji i našoj kinematorafiji desile strašne stvari, ali zaista poneko nema prava da se žali.

Bata Prelić je potpisao nešto od najstrašnijeg šunda ex-SFRJ filma, i posle duge pauze uspeo je da snimi art-house film. Mislim da je fenomenalna ta zemlja koja na taj način pruža "novu priliku". Inače, Prelić je imao dosta iskustava kao pomoćnik i asistetnt i on u tom smislu spada na liniju pokojnog Kresoje, čak bih ga ja sa njim možda i grupisao kao autora, i za obojicu je zanimljiv taj eklekticizam koji je karakterističan za pomoćnike kada postanu reditelji.

I uopšte zaista je neverovatna ta stvar koja ubija našu kinematografiju a to je odsustvo kriterijuma. Gledam štampu, pojavio se Bata Prelić, ima novi film, svi se ponašaju kao da su ti neki njegvi raniji filmovi nešto obično, svakodnevno, bez jasnog žanrovskog ukusa, kao da su to normalni neki filmovi solidne umetničke vrednosti i sad taj sineasta se vraća. Ne kažem da ga sad treba ponižavati po novinama, međutim čini se da jedino u Srbiji kada se pomene filmska profesija ne postoji apsolutno nikakav širi kontekst koji se sagledava, tipa kakve filmove je radio taj čovek i sl.

Prelićev come-back je kao kada bi sad recimo Steve Oedekerk snimio neki totalni art-house film i niko ne odreaguje da je isti čovek prethodno radio ACE VENTURU i sl.

BIRO je dakle neuspeo ali zanimljiv art-house pokušaj, bez relevantne internacionalne perspektive koji uprkos svom niskom kvalitetu ne izaziva potrebu za aktivnim neprijateljstvom.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

evo nekoliko stranica iz Stoneovog scenarija W:

http://www.hollywoodreporter.com/hr/photos/stylus/22342-w_script.pdf

[crippled_avenger]

Sinoć sam reprizirao PARALLAX VIEW Alana J. Pakule, courtesy of Ginger.

Ovaj film sam gledao kao klinac na televiziji i imao je dosta snažan utisak na mene. Sad kad sam ga ponovo pogledao, a imajući u vidu koliko je politički paranoja triler napredovao u međuvremenu, PARALLAX VIEW deluje kao skup opštih mesta, što nije Pakulina krivica već upravo tužna sudbina jako uticajnih klasika koji bivaju obesmišljeni nizom epigona.

Naročito, u slučaju kada epigone rade u neku ruku talentovaniji reditelji od Pakule.

Ono što je najzanimljivije u Pakulinom rediteljskom postupku jeste koncept u kome on maltene herzogovski, i u svakom slučaju vrlo arty prilazi jednoj par excellence žanrovskoj priči, distancirajući se od junaka i pokušavajući da je prikaže maltene dokumentaristički, da se postavi kao krajnje objektivan posmatrač, što mu u dosta slučajeva ne uspeva pošto scenario ipak nije tako laboratorijski postavljen već je vrlo klasicistički vezan za glavnog junaka.

S druge strane, PARALLAX VIEW je u političkom smislu danas datiran u SAD, mada ne i u Srbiji, setimo se ubistva Boška Peroševića, i tih low-key akcija. Ovaj film upravo tretira tu liniju inflacije raznih probisveta i deluzionalnih likova koji su izvršavali ubistva raznih kontroverznih političkih figura, naročito u Americi tokom šezdesetih i sedamdesetih. PARALLAX VIEW daje jednu paranoidnu, blago stilizovanu viziju da su, i kako su, oni regrutovani i zloupotrebljeni.

U svakom slučaju, danas su retki politički filmovi koji su ovako topical, možda baš zato što je žanrovski film potpuno apsorbovao ovakve priče i one se danas tetiraju kao pulp. Uostalom zar holivudski film nije bastion skepse prema establišmentu koja je pretvorena u vic. U savremenom američkom filmu je potpuno normalno da CIA stoji iza nekog zlog plota čiji je cilj da se ubiju nevini građani kako bi se njima povećao budžet i sl.

PARALLAX VIEW je film iz vremena kada je neka takva priča mogla da ima političku težinu.

* * 1/2 /  * * * *

[crippled_avenger]

Ponovo sam danas pogledao POZORIŠNU VEZA Milorada Lakovića. Ovaj film sam gledao kao dete i slabo sam ga se sećao. Ginger ga je takođe gledao kao dete i on ga se sećao mnogo živopisnije.

U svakom slučaju, reč je o grooviest filmu snimljenom u SFRJ. Naime reč je o filmu sa jednim od grooviest scoreova ikada snimljenih za naš film. Napisao ga je Mića Marković koji je uostalom napisao i temu za OTPISANE. Ovaj score je potpuno na liniji Isaac Hayesovih i Curtis Mayfieldovih scoreova za blaxploitation, kao i scoreova koje je radio Lalo Schifrin u svojim najboljim danima. Odavno nisam zapazio neki tako upečatljiv score u jugoslovenskom filmu.

S druge strane, Lakovićeva režija je više na francuskoj liniji reditelja kao što je recimo Melville, dakle detaljno prikazani radni procesi prilikom pljačke, bez dijaloga, sa vrlo elaborariranim radnjama, bez straha od toga da se poneka radnja ponovi. Likovi su obučeni u pažljivo izabranu odeću, niko nije slučajno ušao obučen u kadar, sve je vrlo precizno dizajnirano. Ambijenti u kojima se radnja dešava su takođe vrlo pažljivo odabrani, junaci borave u kućama koje apsolutno odgovaraju njihovom socijalnom statusu, i u tom smislu, POZORIŠNA VEZA pored stila od Melvillea preuzima i metodičnost.

Isto tako, u filmu ima dosta fetišizma, naročito recimo prema automobilima pa tako junaci vozne novi "jaguar" i BMW, i kola dosta govore o junacima.

U dramaturškom smislu, scenario Momčila Kovačevića (kasnije poznatog kao Leon Kovke) dosta duguje feljtonu čuvenog Šilje Mihajlovića (inače oca Gordane Suše) koji je opisivao pljačku Narodnog pozorišta u Beogradu. Naime, struktura scenarija je više vezana za sam tok priče nego za filmski koncept tako da se u filmu zločinci uvode kao glavni junaci iako autor nema simpatije za njih i stvari na kraju bivaju tretirane pomalo klinički, pošto se istraga i njihovo bekstvo ne prepliću previše. Što se mene lično tiče, ja moram priznati da sam se hookovao za likove zločinaca, forma me je navela na to, ali nism siguran da li je to i stav filma. U svakom slučaju, priča se odvija solidnim tempom, i iako je klinički hladna čak i za melvilovske standarde pošto u suštini nema melvilovskog dualizma i konflikta, uspeva da bude uzbudljiva.

Uzbuđenje pre svega proističe iz sklapanja dokaza, tragova, reakcija kriminalaca, ali sigurno je da je moglo biti i veće da su istraga i bekstvo bilo još integrisaniji u radnji. Ipak, imajući u vidu da je film inspirisan istinitom pričom, iako su imena promenjena, u kontekstu ekranizacija istinitih krimi priča stoji sasvim dostojanstveno. Ovakvo raslojavanje dva zapleta se dešava i u boljim kućama, pogledajmo recimo slučaj Ridley Scottovog filma AMERICAN GANGSTER.

Na nivou scenarija, zanimljivo je pratiti dijaloge, ekonomisanje žargonom i psovkama, zatim novčane proporcije. Recimo, plen koji će uzeti u narodnom pozorištu je 500 miliona "starih dinara", kafa i voda u kafani koštaju 18 dinara, a prenoćište u sobi nekog privatnog stana 100 dinara.

Isto tako, prikaz beogradskog podzemlja je vrlo hrabar. Inspektor koga igra Miki Krstović se poznaje sa lopovom koga igra Voja Brajović, jedan od doušnika policije je notorni homoseksualac koji zavodi tvrde momke sa asfalta, kriminalci imaju kontakte u svim porama društva, a isto tako zanimljive su i niske strasti koje vladaju među ljudima.

U tom smislu film obiluje što dragovoljnim što prisilnim seksom, imamo dva prikaza grudi, od kojih je barem jedan bio sasvim eksploatacijski, bez opravdanja u priči.

Kad je reč o nasilju, prva likvidacija je urađena sa sve upotrebom slow motiona. Krv se proliva od svakog pogotka vatrenim oružjem i film ima vrlo pristojan body count od osam žrtavam između ostalog ima i snajperski hitac i "heklera" sa optičkim nišanom i intergisanim prigušivačem koji pogodi Cecu Bojković u dojku. Respect.

Glumačka podela je takva da su simpatičniji glumci u ulogama kriminalaca. Policajce predvodi Bata Živojinović a tu su još i Miki Krstović i Vladan Živković dok krimose igraju Voja Brajović, Rastislav Jović, Neda Arnerić i Boža Longa (koji izgleda kao da je upravo izašao iz SCARFACEa i to kažem u krajnje pozitivnom smislu). U principu, retko kada smo viđali naše glumce u jednom ovakvom formalističkom projektu, pa se oni u njemu krajnje promenljivo snalaze. Miki Krstović je odličan jer ovo je teren koji njemu najbolje odgovara, kao i Voja Brajović koji dobro razume underplay.

Uopšte članovi bande su u underplayu i bolje su ukapirali stil glume od policajaca među kojima Bata Živjinović nije uspeo da se odmakne od svoje tipične persone.

POZORIŠNA VEZA je film koji je u svoje vreme bio tretiran kao marginalan, i smatran je promašajem, tako da Laković potom nije radio igrani film a Kovke je završio u gutteru srpske populističke komedije. Međutim, gledano iz današnje vizure, POZORIŠPNA VEZA je film apsolutno vredan pažnje.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Venezuela aids 'Toussaint' film
Government doles out funds for Haitian biopic
By ANNA MARIE DE LA FUENTE
Venezuela is kicking an extra $9 million into the budget for biopic "Toussaint," the co-production between Danny Glover's Louverture Films and Venezuela's film studio Villa del Cine.

That's on top of the nearly $18 million it shelled out to Glover's pet project last year.

Budgeted at $30 million, "Toussaint" tracks the life of iconic leader Toussaint Louverture, who led an 18th-century uprising in Haiti.

"This film will form part of our ideological canon against Metro Goldwyn Mayer," said congressman Simon Escalona in reference to the Venezuelan government's animosity toward the U.S. and, in turn, the dominance of Hollywood.

Not all filmmakers back the government's support for the pic.

"In a country with rampant poverty, a catastrophic health crisis and 14,000 violent deaths a year, President Hugo Chavez gives away our money for his friends to play with," said L.A.-based Venezuelan helmer-scribe Jonathan Jakubowicz.

His kidnap drama "Secuestro Express" has been a local hit, but also angered Chavez's government for its hard-hitting portrayal of sociopolitical malaise in Venezuela.

"I don't know if Mr. Glover's conscience lets him sleep, but he's certainly present in all my nightmares," Jakubowicz added wryly.

Glover and Louverture Films producer Joslyn Barnes were unavailable for comment.

Along with crooner Harry Belafonte, Glover is among the high-profile celebrity supporters of Chavez. Sean Penn visited Chavez in August on a fact-finding mission.

Venezuela has been trying to attract more productions to its $13 million Villa del Cine studio.

[crippled_avenger]

Žika Mitrović je u filmu SAVAMALA snimio jednu od obaveznih figura jugoslovenskog filma a to je film o sazrevanju, s tim što je njegov film imao i taj benefit da je Žika sazreovao u vreme u koje su smešteni mnogi evropski filmovi nostalgije, neki od njih epskih razmera.

Upravo je uspon fašizma u Evropi tema i epoha koja je inspirisala brojne klasike od Viscontija do Zafranovića, koji je četiri godine pre SAVAMALE imao OKUPACIJU U 26 SLIKA jedan od bigass klasika jugoslovenskog filma.

U tom smislu, SAVAMALA relativno kasno stiže u ciklus filmova tog tipa.

Isto tako, moglo bi se reći da je SAVAMALA možda i najslabiji od naslova tog tipa, pošto je očigledno da u njoj Žika Mitrović zbunjeno meandrira između žanrovske disciplinovanosti njegovih ranijih filmova i pokušaja da se nekim art sredstvima rekonstruiše atmosfera epohe.

I stoga, film obiluje dugim, neprekinutim kadrovima koji pak nemaju tu eleganciju italijanskih, a unutar tih kadrova je radnja vrlo dinamična kao kod Mitrovića inače, ljudi se sastaju, rastaju, dogovaraju i sl. Međutim, u tim dugim kadrovima, tako dinamična radnja deluje kao loše snimljen američki film, i stoga moglo bi se reći da SAVAMALA deluje kao tehnički najnekompetentniji Žikin film.

Ni u scenarističkom smislu, Žika ne uspeva da ostvari epski zamah koji je želeo. njegov film o odrastanju koji bi trebalo da pokriva duži period zapravo je smešten u raspon od najviše nedelju dana što je takođe proisteklo iz Žikine žanrovske disciplinovanosti gde je navikao da se opsiuje jedan slučaj, jedna akcija, jedna priča. Međutim, sama priča koja drži na okupu ceo film nije dovoljno jaka kao inače u njegovim žanrovskim projektima.

Stoga, SAVAMALA je jedan dosta problematičan film u zanatskom smislu.

Međutim, ono što mu daje izvesni kvalitet to je jedan dosta atipičan pogled na epohu, sa dosta neobičnih detalja vezanih za Žikinu autobiografiju. recimo, mi u filmu imamo glavnog junaka koji je Žikin alter ego i bavi se crtanjem stripova. Kako je i sama istorija srpskog stripa iz tog vremena dosta ekskluzivna tema, zanimljivo je što je Žika uspeo da je stavi u jedan po svemu ambiciozan film.

Zatim, u filmu ima dosta pokušaja erotike, koju je Žika doduše i ranije smeštao u oštar exploitation kontekst. Ovde erotika nije baš uspela iako ima golotinje.

Konačno, film ima bizaran politički kontekst. Na površini, film je sasvim na liniji, govori o radničkoj ilegalnoj borbi, komunistima, štrajkovima i sl. U tom smislu čak, zanimljivo je da je Žika snimio redak film koji detaljnije govori o socijalističkom segmentu revolucije, iako je on uglavnom bio okrivljen što je njegov rad u partizanskom filmu uglavnom emancipovao patriotski narodnooslobodilački, nacionalistički čak, segment revolucije.

Međutim, unutar toga, postoji bizaran subplot sa folksdojčerima koji imaju nemački Kulturbund, i noću u prostorijama Kulturbunda siluju Jevrejina Isaka koga igra Maro Brailo, fatso iz MATURANATA. To je jedan od onako dosta bizarnih detalja po kome gledaoci uglavnom pamte SAVAMALU. istovremeno, to je produžetak Žikinih beskompromisnih prikaza homoseksualizma koji datiraju još iz UBISTVA...

Nisam do kraja načisto koja je bila namera ovog rešenja. Moguće je da se tako nešto zaista desilo, ali ako nije onda se radi o dosta nametljivom, ali nesumnjivo zabavnom iskazivanju političkog stava.

Međutim, film je bio tretiran i kao TV serija, i kao TV serija je mnogo bolje funkcionisao i mogao bi se smatrati klasikom RTB.

U svakom slučaju, SAVAMALE je dragocen film, minoran unutar Žikinog opusa, ali važan za razumevanje milje u koji on dolazi a isto tako i važan za razumevanje njegove pozicije unutar kinematografije u kojoj su u tom trenutku vladali predstavnici praške škole i njegovog pokušaja da se snađe na njihovom terenu.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Evo jedne zanimljive Cripple-related aktivnosti.

http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=14&t=195

[Milosh]

Kad smo kod cripple-related aktivnosti, ne prijavljuješ da sledećeg ponedeljka DJišeš u Šipražju...

[---]

YU Wave dernek u Šipražju!

Nov, žestok, kljakav ali živ DJ tim u gradu, SELEN VELEN, koji sačinjavaju Bebek Dol i Paket Avdija (aka Dimitrije Vojnov i Ivan Velisavljević), pravi eks-yu tulum, dernek, žurku, odron mozga, u ponedeljak 21. aprila 2008. u klubu Šipražje.

Dođite da se ložimo na muziku virtualne države pre vremena! Da obožavamo sve što je bilo, jeste i biće domaće i surfujemo na jugo-talasima.

Ništa new, samo YU!

Puštaćemo SVE.

Yu rock blef, bosansku školu, novi val, pank, mejnstrim, monstruozne hitove, elektro pop, ljigu i neoljigu, Bajagu...

Ali isključivo feelgood. Prodajemo optimizam i utopiju. Valjamo opuštanje, promovišemo muvanje.
Dođite da s nama obožavate tu muziku. Ili dođite sa stavom da je to kemp i cool. Igrajte ironično. Da se pržimo, raspadnemo, oznojimo i plešemo u tami!

Bez odmaka, s one strane nostalgije.

Samo rakija, samo YU wave!

Vaši,
Bebek Dol i Paket Avdija

[Milosh]

Možemo li da naručimo po koju pesmu, ovako preko foruma?

[---]

ako nam naručite rakiju u klubu, može.

jedan vinjak - jedna pesma.

[crippled_avenger]

Pazi, Miloshe.

Količina muzike koju nosimo u klub se može koristiti for profiling reasons.

Dakle, ja mislim da dolazimo opremljeni za slučaj NATO okupacije. Što se muzike tiče, možemo da provedemo nekoliko godina u podrumu.

No, naruči, slobodno...

[crippled_avenger]

Pogledao sam SUKEBAN DEKA Kente Fukasakua, courtesy of Kunac.

Kao veliki fan sukeban podžanra s jedne strane, i kao veliki fan BATTLE ROYALE 2 s druge strane, jedva sam čekao da vidim kakav SUKEBAN DEKA film će snimiti Kenta Fukasaku. SUKEBAN DEKA mitologije je vezana za lič učenice koja je undercocer policajac i bori se uz pomoć čeličnog jo-joa, i ta mitologija je inspirisala nastanak lika Gogo Yubari u KILL BILLu. Za razliku od sukeban filmova koje su radili Norifumi Suzuki i ekipa, SUKEBAN DEKA je bio teen franšiza koja je iznedrila nekoliko filmova i seriju, i bila je poznata po tome što su u tim filmovima glumili teen idoli iz sveta muzike i sl.

Kenta Fukasaku radi reinvenciju te franšize u savremenim okolnostima, i mislim da je u tome prilično uspeo. Naravno u međuvremenu čitava sukeban priča je prerasla izvorne dimenzije tako da mislim da njegov film neće imati kultni fetištistički retro status kao raniji,jer i sam referiše na jednu retro mitologiju.

Međutim, ono što je Fuksaku uspeo jeste da prilagodi sukeban koncept emo generaciji i da u okvirima jedne ipak rebootovane teen franšize unese dosta nekih socijalnih momenata, pre svega na planu susreta omladine sa konceptom terorizma, aktuelnog problema nasilja u školi i sl. i da ga uklopi u SUKEBAN DEKA priču. To je vrlo zanimljivo pošto već godinama kreatori franšiza poput Bonda ili ekranizacija stripova poušavaju da smeste svoje stilizovane koncepte u realne okolnosti i Fukasaku, u okvirima svojih moći to jako dobro radi u ovom filmu.

U tom smislu SUKEBAN DEKA, iako je hack job, može da se dovede u neki autorski kontekst upravo kao komercijalizovani nastavak BATTLE ROYALE serije pošto donosi slični mladalački angst. U oba filma mladi junaci pritisnuti svojim frustracijama odlučuu da se posvete najekstremnijem konceptu koji im se nudi na ideološkom tržištu.

Izvan ovih stilskih i ideoloških pitanja, Fukasaku u ovom filmu pokazaje da je poštovalac old school 80s koncepta inscenacije, što nije često kod japanskih reditelja.

Iako SUKEBAN DEKA nije groudbreaking u bilo kom smislu, i nudi dosta infesriornih specijalnih efekata, reč je o efikasno i mišićavo realizovanom B-filmu kakav se ne sreće previše često u poslednje vreme. To pre svega možemo da zahvalimo Fukasakuovom vrlo dobrom dovođenju mitologije u realistični milje i old school inscenacijama.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Windows XP going off market in June: What it means
Mon Apr 14, 2008 5:28PM EDT
See Comments (52)

Buzz up!on Yahoo!Microsoft originally announced over a year ago that Windows XP would be going off the market in January 2008. XP was later given a brief stay of execution, to June 30, 2008. That deadline is fast approaching, which has led to much panicking from people who aren't quite sure what XP's "going off market" means, exactly.

People are still as confused as ever. So let's take a stab at clarifying, once again, what's going to happen by answering some frequently asked questions about XP's imminent disappearance.

Will Windows XP really no longer be on sale after June 30? Sorry for the double negative, but no. All this means is that Microsoft will stop selling the OS. Finding a computer with XP preinstalled will likely be very difficult, as well. However, you'll still be able to find copies for the foreseeable future, and likely the unforeseeable one, too. See for yourself: You can find copies of just about any Microsoft product, including ancient versions of Windows and even MS-DOS, by simply searching online. But hang on to your current copy of Windows XP. You may need it down the road if you don't want to move to Vista.

Will I be forced to upgrade to Vista soon? No. But it will get harder and harder not to, especially since new software and peripherals are likely to stop working with XP. That could take years.

Will my XP machine stop working in June? No, but Microsoft will stop releasing non-security software updates to the masses on April 14, 2009. But let's be clear: XP will continue to "work" even after this point.

Will Microsoft shut off product activation for XP after June? No, that would be crazy. While no one has said this will happen, it's conceivable that Windows could shut down product activation for XP at some point. But that would only happen after XP reaches its end-of-support term (when all support plans expire). The good news for you: That happens on April 8, 2014, which should be plenty of time to get the kinks worked out of Vista-or switch to a Mac, Linux, or anything else. Bottom line: Your copy of XP will work, totally legally, for at least six more years.

What about after 2014? Well, that's unclear. But it's possible XP will stop being installable at that point. Microsoft's official policy is that these dates have "no affect [sic] on how long you can use a product," which may imply product activation will work forever. However, two things come to mind:

1) Even the most die-hard XP enthusiast will probably be ready to upgrade at that point (as XP will be nearly 15 years old, and your PC will be dead by then, I'm sure).

2) Even if Microsoft shuts off product activation, the hacker community will certainly make dozens of tools to let you continue using XP with abandon. Fret not.

Can I install XP on a PC that has Vista already on it? Yes. You can delete any partition with any OS on it (and reformat it) during the installation of XP. If you're feeling brave, you can even run both OSes at the same time by setting up a dual-boot machine.

Whew! Does that clear everything up? Feel free to continue sending your queries and adding your comments below.

Note: This post was originally created in April 2007 and updated with new and changed information in April 2008.