The Crippled Corner

[Agota]

ako jos neki baksuz  skine ovu losu kopiju samo neka smanji basove skroz da bude podnosljivo za slusanje,ovo ne bih ponovo gledala to je sigurno.

[crippled_avenger]

Novi film Gregora Jordana koji nam je podario zlodelo THE INFORMERS po Bret Easton Ellisu zove se UNTHINKABLE i uprkos glumačkoj podeli u kojoj se nalaze Samuel L. Jackson i Michael Sheen otišao je pravo na DTV. Kada se pogleda film, jasno je da Jordan nije proizveo ostvarenje bioskopskog dometa i to ne (samo) zato što je loš nego zato što liči na TV film i to iz one ranije epohe.

Priča govori o bivšem američkom vojniku, stručnjaku za bombe koji je posao Musliman, radikalizovao se i napravio tri atomske bombe koje je postavio u ti američka velegrada. On pada u ruke vojsci i agencijama za bezbednost i oni počinju da ga muče ne bi li saznali gde su bombe.

Amerikanca koji je promenio veru igra Michael Sheen ali ne dobija priliku da naročito briljira osim što dokazuje kako može da glumi i sa drugim akcentom i da se fizički istakne.

Mučitelja igra Samuel L. Jackson. Reč je o ridikulozno prenaduvanom liku koji se skriva od potencijalnih ubica poslatih da se osvete za intervencije koje uradio tokom nekih prethodnih isleđivanja. Njegova supruga je dobra Muslimanka, iz Bosne, koju su silovale njene komšije i ubile jojporodicu a Sama je upoznala kada je uhapšena pošto je pobila zločince i njihove porodice.

Ona međutim stoji tu kao primer Muslimana čiju su borbu Amerikanci podržali a na određeni način simbolizuje i sve te "male bezbednosne pretnje" koji sede po americi i ovi ih širokogrudo tolerišu.

UNTHINKABLE nije film koji se mogao smatrati proameričkim ili propatriotactovskim na prvi pogled. Svakako da pokušava da bude više od nečega što je smislio Robert Corchran. Međutim, ovaj film nema naročitu produbljenost da bi se odmakao od pokušaja da bude drama o problemima likova iz 24. U izvesnom smislu, UNTHINKABLE podseća na politički kontrolisane, zatomljene pseudo-drame iz NOBa koje kao imaju egzistencijalističku dimenziju ali su na Kraju na istoj liniji kao i BITKA ZA NERETVU.

Serija 24 i njeno vrlo fetišističko i afirmativno prikazivanje torture već je motivisalo Slavoja Žižeka da napiše esej o problemu torture. Ukratko, Žižek je u tom tekstu rekao da sama tortura nije neočekivani deo borbe protiv terorizma ali da je problem u tome što se ona legalizuje. UNTHINKABLE se fokusira na taj problem, ali ne samo da je slabija od Žižeka u tom diskursu već se bavi nepostojećom dilemom. Dokle je čovek spreman da ode da bi spasao šest miliona života? I tu dileme nema - spreman je da ode daleko. To znamo. Ako je ekspert za torturu i isleđivanje, sigurno još malo dalje nego neki civil. Ali, tu prave dileme nema.

Drugo pitanje je pranje ruku od torture među ljudima iz struktura. Tu temu je ovaj film tek načeo. Međutim, oni koji se badjuovski rečeno drže pravila (zakona i sl.) deluju potpuno karikaturalno u ovoj vrsti sukoba.

Na kraju, UNTHINKABLE postaje pretenciozni torture porn u kome mučenje ne samo da je ishodište i ne samo da se odvija od strane "pozitivaca" prema "negativcima" nego je sam mučitelj u liku Samuela L. Jacksona jedna hardboiled figura, tvrdoće dovedene do paroksizma. dakle, tortura je maksimalno fetišizovana kao praksa koju ne tolerišu slabići iz konvencije američkog policijskog filma u kome je sistem uvek korumpiran ali uvek ima taj jedan pojedinac koji rešava svar. U ovom filmu taj pojedinac je Mučitelj.

Naravno, pošto je Mučitelj u svetu pre Jack Bauera bio obično negativac, Woodward i Jordan moraju da posegnu za raznim prenaglašavanjima kako bi ga definisali kao heroja. Inače, što se samih tehnika tiče, film je u tom smislu dosta realističan, čak i onda kada se posegne za "unthinkabilnim" metodama.

Kada se 24 pojavio, dosta brzo su ga se latili intelektualci - setimo se mametovog polovičnog ali meni ipak dragog SPARTANa. Rod Lurie je takođe u sličnom teatralnom ključu imao film DETERRENCE a sličnu rolu ovoj u DTVu Jackson je igrao u harlinovom CLEANERu. Inače, UNTHINKABLE na nivou premise ima izvesne sličnosti sa scenarijem Shane Blackovih štićenika Anthony Bagarozzija i Chuck Mondryja TICK-TOCK koji je prodat za velike pare pre desetak godina, ali nije snimljen - delom jer ga je sreija 24 zbog real time razvoja priče.

Scenario je napisao Britana Peter Woodward, sin pokojnog Edwarda. Možda je tekst i imao nekog smisla pre nego što ga se latio Sam the Man.

U svakom slučaju, UNTHINKABLE je tamo gde zaslužuje, na malom ekranu, gde i ima najviše smisla.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam francusku parafrazu SILENCE OF THE LAMBS koja se zove LA CHAMBRE DES MORTS Alfreda Lota po romanu Francka Thillieza. Reč je o vrlo zanimljivo realizovanom filmu čiji je osnovni problem u tome što Lot uvodi previše motiva i previše različitih filmova u svoje ostvarenje i stvara jednu prenatrpanu i nekonzistentnu celinu u kojoj su svi elementi dobro realizovani ali se ne mogu dobro sklopiti.

Prvi film je policijski procedural sa Melanie Laurent koja je posle stekla svetsku slavu sa INGLOURIOS BASTERDSima, koja ovde pokazuje da je spremna da preuzme baklju od Virginie Ledoyen. Njen lik je fino razrađen, u mešavini pristojne policijske drame i arty detaljima poput sexploitation scene samozadovoljavanja pod tušem. Upravo takvi, naizgled dobrodošli, detalji pokazuju da se Lot ne kontroliše u smislu razdvajanja važnog od nevažnog.

Drugi film je priča o dvojici otpuštenih radnika koji slučajno zgaze čoveka koji je nosio otkup za otetu kćer i time trigeruju serijskog ubicu u kidnaperu. I ta priča takođe ima svoj kvalitet, i iako se kreće po obodu psihološke ubedljivosti, relativno funkcioniše čak i u spoju sa prvom pričom jer policijskoj istrazi dodaje realistički aspekt slučajnosti kao faktora u jednom procesu.

Ono što je zapravo potpuno deplasirano a takođe prilično lepo realizovano jeste SILENCE OF THE LAMBS momenat sa samim ubicom postavljen u ključu tomasherisovskog baroka sa sve ogromnom dungeon kućom, seksualno devijatnom i traumatizovanom ličnošću ubice koja se manifestuje kroz seriju vrlo eksperisvnih ali i stilizovanih scena. Ovaj segment potpuno odudara od relativnog realizma koji je do tada uspostavljen i čini da barem deo sa dvojicom otpuštenih bude suvišan.

Lot sve ovo vrlo vešto realizuje. Tempo filma je malo sporiji i mislim da je priča dobro raspoređena ali suštinski previše prazna za trajanje od 115 minuta i da je ovo film koji ne bi smeo da traje više od 100.

Ipak, film je svakako vredan pažnje, naročito ljubiteljima francuskog žanrovskog filma i ljubiteljima serijskih ubica.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Psychatric Answering Machine Typography Animation

[crippled_avenger]

Pogledao sam ONDINE Neil Jordana. U svom sada već ustaljenom ritmu smenjivanja holivudskog mejnstrim (mada uvek malo left-field) filma sa irskim art-houseom, Jordan snima izazovan film koji je neskriveno višeslojan.

Na površini, ako se gleda iz vizure "pričam ti priču" aspekta, ovaj film ne spada u moje favorite iz Jordanovog opusa, međutim, po svojoj produbljenosti, reč je o jednom od najbogatijih naslova, uz rame sa njegovom maestralnom adaptacijom Grahama Greenea.

ONDINE je na nivou tumačenja folk-mitologije u savremenim okolnostima, sukoba čiste ideologije sa realnošću, postigao sve ono što nisu Islanđani u filmu HARPOON o kome sam nedavno pisao. Na svu sreću, u ovom filmu je Jordan na jednom drugom mestu dao Islanđanima priliku da se iskupe.

ONDINE je film baziran na jednom vrlo suptilnom psihološkom cepanju. Film govori o skromnom siromašnom ribaru, lečenom alkoholičaru koji jednog dana u svojoj ribarskoj mreži pronalazi zbunjenu devojku koja slabo govori engleski i peva neku potpuno nepoznatu čarobnu pesmu na nepoznatom jeziku. Pošto ovaj slučaj suviše podseća na bajke o susretima ribara i "žena iz mora" on počinje i da je tretira kao neku vrstu morske sirene koja se pojavila.

Ovaj film nema elemente fantastike. Sve što se dešava u njemu je apsolutno realistično i konsekventno. Jedino što ima veze sa fantastikom je opredeljenje junaka, i to je ono gde ideologija, stupa na scenu, da događaje koji im se dešavaju misle u okvirima bajkovitog diskursa. Iako pripadaju nižim klasama, Jordanovi junaci nisu deluzionalni i apsolutno im je jasna osnova događaja sa kojima se suočavaju, međutim, pošto su nespremni da se suoče sa činjenicom da Zapadni Evropljanin iz nižih klasa ženu iz bajke jedino može da nađe isključivo pod uslovom da upeca istočnoevropsku žrtvu trgovine ljudima, oni odlučuju da ostanu u svojoj ideološkoj poziciji tumačenja sveta kroz prizmu fantastike.

Mitska matrica lokalnog folklora je dakle ideološko "zakrivljenje" realnosti koje daje filozofsku istinu životu Jordanovih junaka i oni čine sve da se mogućnost takvog percipiranja stvari održi što duže. Do kraja filma, junaci će postepeno morati da odbace tu ideološku poziciju ali će im ideologija bajke omogućiti potpunu indiviuaciju i razvoj na tom "putu heroja".

Jordanova pripovedačka veština očigledna je još od prvih kadrova u kojima se u savršeno glatkom spoju tri pozicije kamere započinja priče iz širokog prikaza zaliva do brodića glavnog junaka u situaciji koja bi većinu nervoznijih početnika naterala na neki od "vidi šta sve znam" pokušaja da to urade u jednom kadru. Do samog kraja, on će potvrditi da je u smislu vladanja pripovedačkim rešenjima i vizuelnim izražavanjem jedan od najpismenijih reditelja na savremenoj sceni.

Ako bi se Jordanov ONDINE morao smestiti u neku tendenciju savremenog filma, sa tim spojem socijalne teme, žanrovskih stilema i bajkovitosti, najpre se može smatrati nekom vrstom polemike sa Emirom Kusturicom, sa kojim je uostalom Jordan i sarađivao u filmu THE GOOD THIEF. ONDINE je po svom trouglu otac-dete-ljubavnica vrlo sličan filmu ŽIVOT JE ČUDO i mnogo artikulisaniji naravno.

Jedno od tipičnijih kusturicijanskih rešenja je upotreba muzike kod Jordana koja je naizmenično lirska i u cilju stvaranja monumentalnog soundscapea a u jednom drugom smislu (koji će čitavoj publici biti jasan prilikom završnog twista, a manjem delu će biti jasan još na početku) vrlo ironična. Ono što je Kusturice bio Bregović, kod Jordana su Islanđani Sigur Ros koji su napisali skor i učestvovali na soundtracku, a Jordan ih je zaista u potpunosti upotrebio, intregrišući ne samo njihovu muziku u film nego i njihov high concept u samu priču.

ONDINE je izuzetan film i pokazatelj da je Jordan u velikoj formi, iz koje nikada nije ni izlazio, već je samo sazrevao. Iako se u ONDINE mogu prepoznati motivi iz nekih ranijih Jordanovih radova čemu je on inače sklon (zar nije BREAKFAST ON PLUTO radikalizovani CRYING GAME? dok bi se ONDINE mogao posmatrati kao iskomplikovani MIRACLE), ovde je nesumnjivo više reč o sazrevanju nego o ponavljanju.
 
* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Mark Wahlberg tells MTV News that he's keen to get to work on the film spin-off of HBO hit series "Entourage".

"I am more focused on making that movie than my own films. I just think we can make a great movie. I think people always wanted [it] and have complained that the episodes are too short — they've always wanted more. I think we're going to do it" said the actor during Sunday's 2010 MTV Movie Awards.

No date is yet set though the film would likely come after the series and would wrap up events in the finale - "We're going to have six episodes next year and end with a bang and then in the trailer you see [Ari Gold (Jeremy Piven) and his associate, Lloyd] waking up together in Vegas not knowing what happened."

The series kicks off its seventh season at the end of the month.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE MISSIONARY Richarda Loncrainea, projekat Michaela Palina u kome je on imao ulogu glavnog glumca, scenariste i producenta. THE MISSIONARY je throwback starih Ealing komedija u kojima se jednostavne priče prožimaju suptilnim apsurdom i lascivnošću, i Palinovo pajtonovsko preterivanje tek povremeno izbija na videlo, između ostalog zahvaljujući Loncraineovoj naizgled svedenoj a zapravo vrlo promišljenoj režiji koja simulira jednostavnost Ealing filmova a u stvari je vrlo sofisticirana.

Oni koji očekuju valjanje od smeha, neće ga naći u ovom filmu, međutim film je konstatno smešan u jednoj manjoj, blažoj meri. U tom smislu sasvim je legitimno prebaciti ovom filmu što nema velikog smeha u sebi barem kao payoff ali je ovaj Loncraineov postupak vrlo konzistentan i ja nisam imao taj problem.

Ono što sam ja imao kao problem jeste Palinovo nesnalažanje na nivou celine. Iako je čest slučaj u komedijama da karakteri ostaje nepromenjeni, njegov karakter se u toku priče menja ali publika ni u jednom trenutku nije do kraja uopućena u njegovu transformaciju. Isto tako, ovo je film koji ima problem na nivou celovitosti priče iako se, ruku na srce, ne može optužiti da je samo zbirka skečeva. Uprkos zato što u priličnoj meri funkcioniše kao priča, šteta je što ta priča nije zaokruženija.

* * 1/2 / * * * *

[Tex Murphy]

Sjećam se da sam gledao taj film nekad davno i da sam bio umjereno razočaran, upravo zbog tog što si napisao - Michael Palin, a smijeha ni od korova.

[crippled_avenger]

Pogledao sam GREEN ZONE Paula Greengrassa, jedan vrlo neobičan proizvod Greengrassove griže savesti. Posle dva filma o BOURNEu kojima je stekao ogroman komercijalni ugled i naslova koji su bili prepuni politike i omogućili mu da dođe do mejnstrima, Greengrass je pokušao da snimi spoj BOURNEa i političkog filma, neku vrstu poučnog akcionog filma baziranog na jednoj od najznačajnijih liberalskih knjiga o Iraku - IMPERIAL LIFE IN THE EMERALD CITY Rajiva Chandrasekarana.

Scenario Briana Helgelanda koncipiran je kao akcijaš par excellence sa sve strukturom na tragu COLLATERALa i 24ke gde je cela priča praktično smeštena u jedan dan i čitav film je jedna ogromna potera sa elementima istrage. Karakteri su takođe postavljeni u vrlo konzervativnom akcijaškom modusu sa junakom-autsajderom, nekorumpiranim pojedincem u korumpiranoj organizaciji koji veruje da radi pravu stvar i polako otkriva kako stvari nisu onakve kako su mu govorili.

E sad, ono gde ulazi prvi utisak neujednačenosti jeste sama zavera koju hrabri pojedinac otkriva, a to je da WMDova nema u Iraku, i da je film smešten u epohu i relativno "istinit" kontekst. Čudno je gledati visokooktanski akcijaš po, uslovno rečeno, stvarnim događajima, i to smešten u blisku prošlost koja je istorijski već obrađena. THE KINGDOM Petera Berga je u tom smislu bio lišen problema jer je bio smešten u sadašnjost i nije imao to breme istorije koje bi smetalo trileu i akciji. Ovde međutim postoji problem sa tim spojem akcije i istorije koji čini da mnoge stvari deluju neubedljivo, odnosno ubedljive su za akcijaš ali ne i za ozbiljne istorijske okolnosti koje Greengrass neumitno dotiče.

Greengrass se ne može okriviti da je u bilo kom trenutku odstupio od konvencije akcijaša, ali čitav kontekst je tako postavljen da film neumitno gura ka nekoj vrsti tematizacije istorije, i zato iz ove vizure THE HURT LOCKER i THE KINGDOM stoje kao daleko superiorniji filmovi sa suprotnih polova estetskog spektra.

Ono što u političkom smislu nudi Greengrass kao viđenje situacije u Iraku je vrlo interesantno i subverzivno, a ukratko teza je da su se Amerikanci olako odrekli funkcioneri BAASa i njihove sposbnosti da zavedu red prepustivši stvari nespremnim Iračanima i lokalnim disidentima. Ovo je vrlo značajan aspekt jer u principu, ako izuzmemo HOUSE OF SADDAM, ovo je redak primer priznanja iračke suštinske sekularnosti koju je invazija uništila.

Međutim, sama forma akcionog filma sa underdog junakom naprosto podrazumeva da je nemoguće očuvati distancu prema njemu, i to zamućuje intelektualni domet ovog filma jer, verovatno nasuprot Greengrassovim viđenjima, suštinski reafirmiše tezu da vojsku čine ispravni pojedinci pod lošim vođstvom (što je manje sporno, tu ima elemenata klasne solidarnosti) ali da oni imaju sposobnost da speče sistem od preterane devijacije.

Ta vrsta garancije funkcionisanja sistema kroz pojedince koji su spremni da se suoče sa korumpioranom vlašću i šefovima jeste jedna od osnova policijskog filma i suptilne fetišizacije "pravde" u odnosu na "pravo".

To naravno ima smisla kada se pojavi filozofski koncipiran lik poput Dirty Harryja, ali glavni junak filma GREEN ZONE nažalost nema tako upečatljiv etos. Njegov osnovni problem je što ono što je pričala vlas o napadu na Irak nije istina, ali da je istina to sve bi bilo u redu.

Kad je reč o rediteljskoj egzekuciji, Greengrass je napravio rollercoaster, film krene i ne staje, čak i u bukvalnom smislu, međutim, nema set-pieceova kao u BOURNEovima, već dosta liči na Michael Manna. U svakom slučaju, film je dinamičan i energičan.

Iako se ne može reći da je GREN ZONE doneo srećan spoj politike i žanrovskih konvencija, svakako je reč o eksperimentu koji uprkos svom polovićnom uspehu treba da bude podržan.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam prvi deo najočekivanijeg televizijskog projekta godine CARLOSa Olivier Assayasa. Ova biografska priča o čuvenom Iljiču Ramirezu snimljena je u formi petočasovnog materijala podeljenog u tri televizijska filma, a u nekom trenutku će u Americi izaći i bioskopska verzija od dva i po sata.

CARLOS je odličan dodatak talasu filmova koji na tragu Spielbergovog MUNICHa fetišizovali sedamdesete kroz priče o tadašnjim odmetnicima poput dvodelnog MESRINEa, Donaldsonovog BANK JOBa, Edelovog DER BAADER MEINHOF KOMPLEX ili BEOGRADSKOG FANTOMA Jovana Todorovića.

Prvi film se bavi periodom od 1973. do 1975. Dakle, periodom od kada se Carlos uključio u evroppske operacije do početka akcije otmice ministara OPECa. Ova deonica u Carlosovoj karijeri je izuzetbno atraktivna, politički delikatna i važna za formiranje njegove ličnosti i javnog imidža što će kasnije biti od najvećeg značaja u razumevanju ovog čoveka.

Assayas i scenarista Dan Franck postavili su vrlo dinamičan uvod u priču o Carlosu u kome uprkos tome što imaju pet sati prostora nema praznog hoda. Priča je izložena kroz akcije, kako fizičke tako i pregovaračke kojima se carlos polako uspinje lestvicom palestinske oružane borbe, i polako od mladog mačo idealiste koji voli oružje i žene postaje pesnica moćnih političkih-finansijskih-logističkih zaštitnika pojedinih palestinskih frakcija, u konkretnom slučaju Saddama i Iraka.

Assayas nudi gledaocu dosta autonomije, priča se razvija kroz radnju i povremene uplive medijske slike tog vremena koja je odlično integrisana u priču. Jako je teško odoleti harizmi pojedinih Carlosovih gestova ali se Assayas ne može optužiti da je na bilo koji način u ovom filmu nasilje učinio glamuroznim (što se može reći za Spielbergov MUNICH) premda naravno ovaj film govori o romantičnom terorizmu sedamdesetih i ne može se pobeći od te atmosfere.

Kad je reč o inscenaciji, Assayas je ovde u svom žanrovskom modu, sjajno spaja potrebe trilera i realizma, nudi napete i ubedljive sekvence sa sjajnom rekonstrukcijom epohe na nekoliko kontinenata. Film su radila dva DPa, Lenoir i Le Saux i fotografija je odlična u svim aspektima.

Multilingualni Edgar Ramirez za potrebe ovog filma POSTAJE Carlos i popunjava rupu koju je ostavio Beniciov odlazak u mejnstrim. Ramirez sa ovim filmom automatski postaje zvezda latino glumiša što je već obećavao i u svojim prvim holivudskim nastupima posle kojih se činilo da je posustao.

* * * 1/2 / * * * *

[shrike]

Je l' tačno da je Carlos za seriju rekao da je gomila laži i izmišljotina i podneo tužbu protiv autora?

[crippled_avenger]

Jeste.

[crippled_avenger]

Martin Scorsese's editor Thelma Schoonmaker talks about moving into 3D with The Invention of Hugo Cabret.
A

Editor Thelma Schoonmaker, Martin Scorsese's longtime collaborator, sounds energized at the prospect of working in 3D for their next film, The Invention of Hugo Cabret. "It's a whole new kind of film for us," she says. "It's very visual, very little dialogue, lots of opportunities for wonderful 3D shots, because the boy's job is to keep the clocks wound, so you can imagine the giant wheels being built. Everyone's very excited about it. It will have a broad appeal, it won't just be Scorsese fans going to this, it will be kids and families and Scorsese fans."

Cabret is based on Brian Selznick's best-selling children's book about an orphan in 1930s Paris. GK Films is producing and Sony is distributing. Production on the project begins June 28.

She says Scorsese is excited about the 3D work. "Scorsese is in love with [3D]. He looked at Avatar and Alice [in Wonderland] and Scorsese didn't feel that the 3D he saw was as interesting as in the old ones like Dial M for Murder and House of Wax. He's decided he wants to be stronger with 3D to make it jump out at you. He's going to go a little bit further with it."

For her role, Schoonmaker will still be cutting in 2D "because it's too hard on the eyes to cut it in 3D" but will make adjustments for the format — "you have to learn not to cut from a wide shot to a close shot," for instance.

Schoonmaker has been working with Scorsese since 1980's Raging Bull, and says she isn't sure that all technological advancements in the past three decades have inspired better work in the industry as a whole. "Digital editing did help me but I think it did bring in an overabundance of cutting. It's become overused: chop chop chop chop chop. Whatever happened to the famous masterful shot?"

Schoonmaker was speaking during a public masterclass (and a roundtable interview with journalists) at the inaugural Aruba International Film Festival, which runs through June 11. Schoonmaker spent 14 years of her childhood in Aruba, but hadn't returned to the island in 55 years. "I was busy," she said by way of apology to the locals.

To a packed cinema at AIFF, she talked about the "mysterious craft" of editing and showed clips of her own work such as Goodfellas, Gangs Of New York and The Aviator and influential films such as Sergei Eistenstein's Battleship Potemkin, Anthony Asquith's A Cottage on Dartmoor, and A Canterbury Tale, directed by her late husband Michael Powell.

Schoonmaker revealed some details of her close working relationship with Scorsese. "I read the scripts only once, I want to see the film as it develops on the dailies and I can say 'This is going well, this is the way it's coming through.'"

She works on at least 12 different cuts of each film, she notes. "Like a lady who has lost weight and she's just getting to that point where she can fit into that favourite dress, you get the film down to just about the right cut. You can feel it when it happens."

"We don't argue, if we really feel strongly we'll do it two ways — my way and his way — and screen for friends, and we ask them. But we don't fight about his films. It's almost like one mind now. I know what he wants, and if I have a better idea he's the first person to accept it."

[crippled_avenger]

Pogledao sam drugi deo CARLOSa u kome se on pretvara iz nekoga ko nazire manipulaciju terorističkim krugovima i zloupotrebu revolucije u vrlo ozbiljnog kapitalistu tadašnjeg terorizma.

Drugi film pokriva period od otmice čelnika OPEC do 1978. godine kada Carlos uspostavlja veze sa Štazijem, Irakom i postaje potpuno nezavisni igrač u svetu terorizma.

U ovom filmu i carlos prolazi kroz fizičku transformaciju, od virilnog gerilca koji se u Beču oblači kao Che, postaje svojevrsni teroristički trgovački putnik, u odelu, a skvotove u kojima sedi sa radikalizovanim studentima u Parizu, zamenjuju luksuzni hoteli na Bliskom Istoku i hladni istočnonemački ambijenti.

Akciju iz prvog filma smenjuje politička intriga širom sveta, tako da posle akcionog uvoda, Assayas prebacuje akcenat na vrlo potentnu temu Carlosovg snalaženja u stiuaciji kada je shvatio da mu je terorizam jedino životno opredeljenje i perspektiva. Naravno, Assayas kao reditelj čiji su koreni u realističkoj drami, odlično vodi i taj segment priče, ne gubeći iz vida vizuelnu atraktivnost i konzistentan koncept u rekonstrukciji epohe.

Najzanimljiviji lik u ovom segmentu je Magadelna Kopp koju je carlos preoteo svom drugu iz terorističke ćelije a koja je posle bila prdmet njegove ljubomore dok ju je Verges posećivao u zatvoru. Assayas je prikazuje kao fatalnu ženu u terorističkim krugovima, čak i za standarde virilnog Carlosa kome su žene uvek posvećivale pažnju.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam i treći deo CARLOSa. Ovaj se bavi periodom od njegovog preseljenja u Istočnu Evropu i povezivanja sa sirijskom, libijskom i istočnonemačkom službom, prati deonicu u kojoj službe polako dižu ruke od njega, prodaju ga i završava se izgnanstvom u Sudanu i konačno hapšenjem.

Kada se uzme CARLOS u celini, ovo je možda i najodmereniji i politički najzreliji prikaz terorizma sedamdesetih. Iako, obiluje napetošću, CARLOS nije triler koji jednostavno koncipira simpatije i antipatije, niti koristi terorizam radi prikazivanja spektakla već vrlo minuciozno prikazuje procese koji su motivisali, podsticali i omogućavali terorizam tokom najuzbudljivij epohe ovog vida borbe. Naravno, mnogi elementi koji su važili u ono vreme mogu se preneti i u današnje vreme.

Uostalom, tenzija između Starih i Novih terorista oseća se kada carlos za račun Sirije odlazi u Nemačku da eliminiše vođe zloglasnog Islamskog Bratstva iz koge će kasnije izrasti radikjalizovani Avganistanci i na kraju Al Kaida.

Carlos je dve godine za račun Libijaca pripremao atenta na Sadata a kada je to učinilo Bratstvo, oni su mu postali svojevrsna konkurencija na tržištu.

Film nažalost ne prikazuje hapšenje Carlosa 1976. u Jugoslaviji i prebacivanje za Bagdad. O tome se dosta pisalo, a imao sam priliku da upoznam pilota koji ga je vozio tom prilikom putničkim avionom JATa i po njegovim rečima, Carlos je bio vrlo nepoverljiv i nezgodan tip. Isto tako, nema ni jugoslovenske femme fatale Nede Vidaković koja ima značajno mesto u Schroederovom dokumentarcu o Vergesu, Carlosovom advokatu. Ipak, Verges se pojavljuje kao značajan lik, naročito vezano za robiju Magdalene Kopp.

Jugoslavija je prikazana samo kroz pripremu bombe u Ljubljani i Postojni tokom Carlosove pariske kampanje za oslobađanje Magdalene Kopp iz zatvora i atmosfera SFRJ je prilično efektno rekonstruisana.

Sudanski period je naročito zanimljiv zbog specifičnosti lokalnog režima i njihove posebne verzije verskog fundamentalizma u kome se Carlos nije baš najbolje snašao. Specifičnost lokalnog režima svakako je dovela i do specifične, lagane, postepene prodaje Carlosa stranim službama.

Ipak, Assayasov film sugeriše da je Carlos poslednjih dana bio u fatalističkom raspoloženju i da je naslućivao da mu se bliži kraj, s tim što se on nadao smrti u borbi a ne hapšenju. Isto tako, Carlos kod Assayasa odaje utisak nepoverljivog čoveka koga nimalo ne čudi neizbežna izdaja u vlastitim redovima.

Ono što je posebno efektno jeste Carlosovo lutanje u periodu kada više nije bilo terorizma kojim bi se bavio i njegova potpuna nesposobnost da se prilagodi tim novim okolnostima.

Iako je u petočasovnoj verziji, ovo pravo uživanje, čini se da je sasvim moguće napraviti i cut od 150 minuta i rado bioh tako nšto pogledao u bioskopu jer ovaj projekat nesumnjivo ima kvalitet i za tu vrstu eksploatacije što je potvrđeno i prikazivanjem petočasovnog cuta u Kanu.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Poštovani prijatelji,
posle nekoliko meseci priprema izdavačka kuća Booka zvanično startuje sa svojim izdavačkim programom koji će činiti kvalitetna dela savremene književnosti.
Sa velikim zadovoljstvom možemo da najavimo izlazak naše prve dve knjige koje će se pojaviti  za nekoliko dana.  Autor obe je velika francuska književna zvezda Frederik Begbede, a naslovi su: U pomoć, molim za oproštaj i Francuski roman.
U pomoć, molim za oproštaj  je nastavak kultnog i megauspešnog romana 399 dinara dok je Francuski roman dobitnik ugledne književne nagrade ,,Renaudot". U pitanju je autobiografija ovog kontraverznog pisca, džetsetera i velike medijske zvezde i po mnogim kritičarima njegovo najbolje delo do sada.
Ono što daje posebnu težinu startu naše izdavačke delatnosti je dolazak pisca na premijerno predstavljanje naših prvih naslova. Zahvaljujući prijateljima iz kompanije Zepter imamo veliku čast da ugostimo Frederika Begbedea u Beogradu. Književni superstar boraviće u našem glavnom gradu dva dana, 25. i 26. juna, a svi ljubitelji njegovih knjiga imaće jedinstvenu priliku da se druže sa njim u subotu 26. juna kada će u knjižari Delfi (SKC) od 15 do 16h potpisivati knjige.
Zainteresovani predstavnici medija imaće priliku da naprava kratak intervju sa Begbedeom u petak 25. juna u prostorijama Muzeju Zepter (Knez Mihailova 42) u 18h na promociji knjiga i u subotu u knjižari Delfi u periodu od 14:30 do 15:00, u periodu pre početka potpisivanja knjiga i druženja sa čitaocima.
Pozivamo vas da se akreditujete za intervju sa njim što pre jer su periodi u kojima će biti dostupan medijima vrlo ograničeni. Takođe vas pozivam da u svojim medijima najavite ovaj važan kulturni događaj i da ga ispratite na adekvatan način.
Na raspolaganju smo vam za sve dodatne informacije,
Ivan Bevc
Izdavačka kuća Booka
office@booka.in
www.booka.in

O KNJIGAMA

U POMOĆ, MOLIM ZA OPROŠTAJ
Oktav se vratio. Bivši copywriter iz 399 dinara sada nosi šapku.  Luta Moskvom kroz sneg i dolare u potrazi za savršenim licem. Njegova nova profesija? ,,Talent scout"! Posao iz snova. Agencija za manekene plaća Oktava da bi uspostavio kontakt sa najlepšim devojkama na  svetu. ,,Gospodo, naš cilj je jednostavan: tri milijarde žena treba da požele da liče na jednu te istu." A on treba da nađe tu jednu. Ova satira razotkriva tiraniju mladosti i diktaturu lepote. Ali to nije sve. Oktav ide u susret Apokalipsi – Leni, tinejdžerki iz Sankt Peterburga, u koju će se zaljubiti prvi i poslednji put. U nedavno obnovljenoj crkvi, ispovediće svoje grehe jednom popu koji klima glavom sa puno saosećanja. Ko će koga spasiti? Ko će prvi stradati? U pomoć, molim za oproštaj je priča o čoveku koji misli da je  slobodan kao Rusija i koji će shvatiti da sloboda ne postoji.
Reč kritike:
Sve vreme tog apokaliptičnog koktela, te trke na rubu ponora, protkane zajedljivim humorom, ali takođe i osećajnošću i silom teže između smeha i straha, zabavljamo se i uznemireni smo. Na kraju nas to izgubljeno dete pogađa do ganuća.                            
Le Monde
Nećemo ovde da prepričavamo redosled ruskih avantura tog ciničnog erotomana, tim više primamljivog i podnošljivo depresivnog, koji u besanim noćima luta oko zatvorenih crkvi. Samo treba da znamo da je Begbede jednom novom snagom okružio svetačkim oreolom tu ispovest Oktava Paranga i da mu to ide jako dobro.                                                     Telerama

FRANCUSKI ROMAN
Ovo je priča o Emi Bovari iz sedamdesetih koja je posle razvoda ponovila ono isto prećutkivanje prethodne generacije o nesrećama tokom dva rata.
Ovo je priča o čoveku koji je postao hedonista da bi se osvetio za to što je bio ostavljen, o ciničnom ocu koji je postao takav jer mu je srce bilo slomljeno.
Ovo je priča o starijem bratu, koji je učinio sve samo da ne bi ličio na svoje roditelje, i o mlađem, koji je učinio sve samo da ne bi ličio na svog starijeg brata.
Ovo je priča o melanholičnom dečaku koji je odrastao u zemlji koja se ubila, koga su vaspitali roditelji deprimirani svojim neuspešnim brakom.
Ovo je priča o zemlji koja je uspela da izgubi dva rata praveći se kao da ih je dobila, a zatim uspela da izgubi svoje kolonijalno carstvo praveći se da to nije uopšte važno za njen ugled i veličinu.
Ovo je priča o novom ljudskom rodu ili o tome kako su katolički monarhisti postali globalizovani kapitalisti. Takav je život koji sam živeo: francuski roman.

Reč kritike:

Noćobdija je napisao svoju najbolju knjigu.
Lire
Lire
Nemoguće je mrzeti ovu knjigu. Begbede je previše inteligentan da izbegne
sve zamke koje bi književna kritika mogla da mu postavi. Uspeva čak
i da nas dirne...
Livres hebdo
Livres hebdo
Francuski roman je njegov najdirljiviji roman.
Le Magazine Littéraire
Le Magazine Littérai
Obe knjige prevela je: Ivana Misirlić-Bigard
O PISCU
Frederik Begbede (1965.) je jedan od najznačajnijih, najprovokativnijih i najpopularnijih savremenih francuskih pisaca. Do sada je objavio romane: Mémoire d'un jeune homme dérangé,  Vacances dans le coma,  L'amour dure trois ans,: 399 dinara, Windows on the World, L'égoïste romantique,  U pomoć, za molim za oproštaj, Francuski roman. Osim pisanjem bavio se i advertajzingom, radio je za brojne magazine, vodio je TV šou, a 1994. osnovao je književnu nagradu "Prix de Flore" koja se svakog novembra dodeljuje talentovanim piscima (među dobitnicima su Mišel Uelbek i Ameli Notomb) u legendarnom Cafe de Flore.
Za Francuski roman je 2009. dobio izuzetno značajnu "Renaudot" nagradu.
Njegov nezvanični internet sajt je S.N.O.B. (Site Non Officiel de Frédéric Beigbeder) i nalazi se na adresi www.beigbeder.net

[crippled_avenger]

Pogledao sam HOT TUB TIME MACHINE Steve Pinka. Ovaj film mi je bio prilčično mučno gledalačko iskustvo, i to ne zato što je slab, barem ne previše slab, koliko sam se osećao izdanim upravo u onom aspektu u kome sam pohvalio Steve Pinka kada je radio film ACCEPTED. Tada sam mislio da je on uspeo da učini dosta ubedljivom premisu o samoupravljanju na koledžu koji sami za sebe organizuju college dropouti i da na neki način sjajno uspeva da rekontekstualizuje i modernizuje uobrazilju o skrivenim unutrašnjim potencijalima koje ima svako od nas i može da ih razvije kroz ličnu inicijativu.

HOT TUB TIME MACHINE je međutim sve suprotno ACCEPTEDu i razrešenje ovog filma koji je koncipiran kao pastiš 80s omladinskih filmova spada među najciničnije i pokazuje da autori ovog filma uopšte nisu ukapirali šta je bila suština teen filma osamdesetih. Dok se film gubi u masi referenci, detalja, skečeva i raznih vrsta naknadne pameti, na kraju se završava time što jedan od glavnih junaka stiče bogatstvo praktično na isti način kao negativac iz BACK TO THE FUTURE 2. Ako imamo u vidu da je HOT TUB u najbukvalnijem smislu ako ne rip-off BTTF a onda aproprijacija mnogih njegovih rešenja, onda imamo jednu potpunu zamenu paradigme.

Dok je BTTF nudio zapravo mogućnost glavnom junaku da putujući kroz vreme doživi pustolovinu koja će mu omogućiti da realizuje svoje već postojeće potencijale i da se suoči sa traumatskim aspektom svojih edipalnih nagona, HOT TUB TIME MACHINE dobrih 20 godina kasnije plasira tezu Gordona Gekkoa GREED IS GOOD i to u godini kada Oliver Stone snima bookend nastavak u kome se ta teza razobličava. Činjenica da su junaci prevashodno posle putovanja kroz vreme i suočavanja sa traumatskim događajima koji su ih formirali, na kraju promenjeni time što su se obogatili zahvaljujući tome što je jedan od njih ostao u propšlosti i menjao istoriju, a da to praktično nij tretirano sa imalo cinizma, deluje monstruozno ako se u isto vreme apropriraju tekovine Johna Hughesa koji je definisao geekove kao sjajne tipove čije vreme još nije došlo.

Drugi aspekt ispunjenja junaka jeste menjanje prošlosti kroz upoznavanje sa osobama koje ranije nisu znali, dakle pored novca kao drugi "spoljni" element uvode se nove osobe. To je apsolutno protivno kanonu 80s filma a nažalost, nije predstavljeno kao afirnmacija radoznalosti, kršenja pravila i sl.

Film je opterećen referentnim dijalozima, koji su povremeno zanimljivi ali uglavnom predvidivi, a pošto imamo temu putovanja kroz vreme, dosta je prisutan i suvišni mumbo jumbo o tom problemu koji je ionako nevažan jer je svima jasno da hronomocija nije glavna stvar u ovom filmu.

Slično važi i za zaplet koji je složen, baziran na brojnim artificijelnim rešenjima i nedovoljno proizilazi iz karaktera pto je bio ključ 80s filma. Mi danas iz filma osamdesetih PRE SVEGA pamtimo karaktere pa tek onda iskomplikovane zaplete čak i u slučaju BTTF.

Sama realizacija je na nivou i film je sporadično smešan. Međutim, HOT TUB  TIME MACHINE nema tu potrebnu spontanost spajanja karaktera, humora i dubokih ožiljaka gledanja 80s filma kakvu recimo ima Todd Philips. U tom smislu, HOT TUB je slabiji i od HANGOVERa na koji formalno dosta liči i od OLD SCHOOLa sa kojim deli slične ambicije.

HOT TUB TIME MACHINE je zanimljiv artefakt baziran na osamdesetim. Nažalost, zbunjujuće je koliko John Cusack, ovde ne samo glumac već i producent, nije ukapirao dekadu i žanr koji je obeležio.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

A evo kako je Pink obećavao

http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg77795#msg77795

[crippled_avenger]

Pogledao sam britanski triler EXAM Stuart Hazeldinea koji po svom high conceptu dijabolične regrutacije u ime bogate korporacije podseća na Reygadasov preskupi EL METODO. Dok je EL METODO priča koja se dešava u danima dok ispred velike korporativne zgrade besne antiglobalistički neredi. EXAM se s druge strane dešava u bliskoj budućnosti, u zgradi korporacije koja je smislila lek koji je spasao čovečanstvo i predvođen je genijem koji izbegava javnost.

Dakle, u odnosu na EL METODO koji ima politički stav u odnosu na problem korporacija, ili recimo HEADHUNTER o kome sam nedavno govorio sa svojim darvinističkim pogledima na život jedne kompanije, EXAM u izvesnom smislu fetišizuje korporacije pokazujući kako su one nemilosrdne jer traže odgovorne i uvek spremne ljude a sami kandidati su slabi i zato se budi ono najgore (i najbolje) u njima.

U tom smislu, EXAM nas ne vodi apsolutno nigde gde nismo ranije već bili u ovoj vrsti filma o grupi ljudi zatvorenih u nekoj prostoriji gde svako reprezentuje određenu rasu, klasu i pol. Ta dramaturgija vica naročito gura film u pravcu poente, uostalom i sami vicevi streme ka poenti a autopr ovog filma nažalost slabo šta ima da pruži.

EXAM je glumački i rediteljski sporveden osrednje, bez nekih inovativnih rešenja ali sa određenim nivoom u kome Hazeldine ne pobeđuje kamernost, kao Stone u filmu TALK RADIO, ali svakako sa njom igra barem nerešeno.

U svakom slučaju, EXAM nije značajan film i ne postiže nužan domet jednog malog, navodno opakog, žanrovskog nezavisnog filma za koji se izdaje.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE CRAZIES Brecka Eisnera i mogu reći da me je film vrlo lepo zabavio. Romerov original sam gledao ali sam ga već dosta i zaboravio, no rimejk me je podstakao da ga pogledam opet. Ono u čemu je original ubedljiviji svakako jeste dimenzija društvenog angažmana koja je kod Romera dosta snažna, ne samo zbog teme vojne intervencije među ljudima u unutrašnjosti, kulture oružja i sl. nego i zbog psihološke dimenzije nemogućnosti da se razluči ko je oboleo a ko je naprosto samo histeričan.

Kod Eisnera ta pitanja su u drugom planu, i iako ne mogu osporiti da ona jesu deo konotativne dimenzije ovog filma i da će pažljiv gledalac sigurno primetiti da ona negde duboko postoje, ovaj film je suviše visceralan da bi se bavio time na otvoreniji način. Filmovi iz sedamdesetih su definitivno imali mnogo otvoreniji, reklo bi se neviniji pogled na žanrovske miteme, priča o sindormu poludelih ljudi tretirana je mnogo dublje nego danas kada je to već postalo deo žanrovskog folklora i prikazano je u beskrajno mnogo filmova.

Naravno, i u Romerovo vreme, već smo imali INVASION OF THE BODY SNATHERS koji je otvorio tu temu, dakle, ona je tada već bila afirmisana, ali on je pripadao generaciji koja je tokom sedamdesetih poželela da ostavi vlastiti pečat u Holivudu i temeljno reinterpretira neke dotaknute teme.

Eisnera ne zanima ta vrsta pečata, što ne znači da THE CRAZIES nije u suštini vrlo zabavan pre svega akcioni pa tek onda horor film koji odličnim rolama Timothy Oliphanta i Radhe Mitchell te izuzetno energičnim inscenacijama Brecka Eisnera, inače sina jednog od najmoćnihih holivudskih mogula, uspeva da se istakne u gomili sličnih filmova.

Eisner na planu vođenja priče i vizuelne kulture, pomognut belgijskim DPjem Maxime Alexanderom koji je radio sa Alexander Ajom, nudi vrlo efekatan ankcioni horor, sa dosta jump scareova, odlično insceniranim poterama, sakrivanjima, lomljavama i eksplozijama i u tom smislu, THE CRAZIES pruža dosta prijatnih detalja koji jasno profilišu film.

Ukoliko se film doživi u skladu sa tim kako ga je Eisner koncipirao, onda je reč o vrlo solidnom ostvarenju. Ako se očekuje ono pšo čemu se Romero svojevremeno izdvajao, onda THE CRAZIES nudi jednu potpuno drugačiju direkciju.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

2ND UPDATE (below):  I can report exclusively that the Writers Guild recently decided the credits on The A-Team, the movie based on the '80s TV show and opening this weekend. There were 11 screenwriters who worked on the film -- 5 single writers and 3 teams of two: Kevin Broadbin, Bruce Feirstein, Jayson Rothwell, Laurence M. Konner and Mark Rosenthal, Michael Brandt and Derek Haas, Skip Woods, Joe Carnahan & Brian Bloom, Mathew Carnahan. And that's with the interruption of the writers strike. The final credit now reads: "Written by Joe Carnahan & Brian Bloom and Skip Woods. Created by Frank Lupo & Stephen J. Cannell." In other words, 11 writers, and in the end, the director and his partner get first position credit. The WGA has a history of idiotic credits decisions. But the story behind these 11 writers that interests me most is how Alex Young lost control of The A-Team.

A-teamThe pic comes out Friday following almost 10 years in development, millions of dollars in script costs, all for a movie version of a forgotten TV show that 20th Century Fox already is predicting to reporters may not gross more in its opening weekend than the recent 4th installment of the Die Hard franchise. Not since examples like Sister Act and Armegeddon and G.I. Joe have so many screenwriters labored so much to produce so little. (This is not about whether the movie's any good. It's about yet another unoriginal movie idea emanating from Hollywood and how it was developed.) So I chuckled when I read a trade review today that started out: "Beginning with the sound era, studios and films producers have longed for a way to eliminate the screenwriter from the filmmaking process. By and large, writers are prickly personalities who absorb too much time, demand too much credit and need to be kept clear of the set, where they might interfere with the director, who is, after all, the real auteur of the film. With The A-Team, a Fox film derived from a 1980s TV series, this dream now is a reality. The film seems nearly writer-free. Absolutely no time gets wasted on story, character development or logic."

alex young 1Some believe in the fish-stinks-from-the-head theory of studio politics. But in actuality I know that Tom Rothman wasn't that close to the tortured A-Team development process itself. Instead, everyone lays the responsibility squarely at the feet of Alex Young who took charge of the pic while an SVP of production at 20th in 2002 (after the expensive rights had been bought by Fox 2000 and then moved over to main Fox). Young, one of the most disliked movie execs inside and outside Building 88 but for whom Rothman always had a soft spot. Young, who rose to become co-president of production at 20th with Emma Watts in 2007, and then crashed and burned last October only to become a producer on the lot. But not before making sure to wrangle himself a producer's credit on The A-Team. And there he was at the A Team premiere, "smug on the Red Carpet, giving bro-hugs with everyone in the production," a source related to me. "He lucked out and got put on it as producer, which is ironic because in development he almost destroyed it. If it's a hit he gets to take a victory lap as if he's the man who assured its success. I think it was just the opposite."

So what in god's name was his problem? Why so many stops and starts and about-faces? And how could there have been so many writers? One Young defender tells me, "TV shows into movies usually take years and years, and often never emerge at all.  I don't think it was inordinate. Indeed, there is only one writer and a writing team credited on the movie, and for a summer action film, that's not a lot these days.  I don't really know what went on in the early development years with it, but those credits do accurately reflect the version of the movie that got made. But bottom line, it's terrific fun and all of a piece, more so than most 'Action Jacksons'."

But talk to insiders, and you'll hear a very different story of panic, lies, and mimicry by the executive. Young is not untalented: he oversaw several of Fox's money-making guy movies. But go back through the development process and he tried to make The A-Team anything but the A-Team -- when that's what the studio expected to release as the start of a badly needed action franchise. I'm told that, at various points in the process, Young declared that A-Team should be "gritty like Bourne" (a big hit at the time) or "in the style of 24" (he considered hiring that TV show's writers) or "Hard R like Tarantino" (which is "ridiculous because Tom Rothman would never have allowed that. Rothman hates R-rated movies more than anything for box office reasons," a source reminds me.)

Most inexplicably, Young asked one seasoned writer to delete all the humor from the movie. Also to that end, I'm told Alex did everything possible to keep Stephen J Cannell, who made the TV show such a hit and had script and story approval, away from the project, to the point of lying to him continuously about where the project stood in terms of its development, and ordering writers not to talk to Cannell about their script if he phoned.

And Young lied to the writers, again and again and again. "He flat-out lies, 'We're not thinking of firing you,' and you read in the trades that you've been replaced," one scribe told me. The structure of the movie was always the same: instead of committing a crime in Vietnam, this A-Team had committed a crime in Iraq. But Young would never even get back to scribes once they'd handed in a draft trying to move the story forward and expecting Alex's notes in return. But the notes never came. "It's his personality. It's not that he says 'no'. It's that he says 'yes', 'I love the story', 'the work is great', and then you never hear from him again," one scribe recounted to me.

Alex hired every kind of writer, from Feirstein an uber-experienced scribe who'd written several Bond movies during the Pierce Brosnan tenure, to Rothwell who was so young and inexperienced he got the gig only because he'd sold a script called Invaders to Warner Bros and used that as a writing sample. And then there were all the countless writers who tried and failed to get the gig. None were to Alex's liking. Writers complained to agents who said and did nothing. As one of my insiders put it, "To the major agencies, it was another open writing assignment."

What wasn't to the writers' liking was an executive so arrogant that on several occasions he actually "ran the script through his own typewriter," one scribe tells me. "I'm not kidding. He wrote pages." And another source confirms to me, "he was rewriting stuff personally." Still another tells me: "He micromanages scripts (down to insulting writers about grammar, which he's often wrong about), he rewrites scripts himself in violation of every guild rule, and along with fancying himself a screenwriter, he considers himself a story genius – without realizing that most of ideas are clichés he comes up with are all the latest clichés from the movie he saw last weekend."

[UPDATE: Young's POV, according to sources, is that he wasn't able to really take the opportunity to pause in the movie's development, and reassess what it should be, until during the writers strike. Right afterward, he hired Skip Woods, whom Alex has credited as the one who "really cracked The A-Team", with Joe Carnahan and Brian Bloom "taking it home" by reworking the characters and dialogue when Carnahan signed on to direct. But by then the project was on fast forward and Young had to get out of its way.]

[2ND UPDATE: A Fox insider now tells me that Cannell was consulted on the pic after Joe Carnahan came aboard, and flew up to Canada once it went into production. "He has been closer to this movie than any rights holder has been," the studio emailed. But Cannell also is saying now that he'd been unhappy with previous drafts of the film.]

Along the way, Young met and married a TV actress in a fairy tale romance described as such in the pages of US and People only to find himself a seeming nanosecond later embroiled in an ugly divorce from Private Practice star Kate Walsh chronicled on the Internet. Yes, it was embarrassing for the studio to have a top executive badmouthed repeatedly by TMZ for trying to shake her down for every nickel. And it even entangled ABC Entertainment czar Steve McPherson whom Young was legally forcing to talk about the contract which the network gave Walsh. I heard Alex lost focus. "That started getting back to bosses, because people were complaining on the physical production side that he wasn't returning calls," an insider tells me. "And then he was getting caught in lies."

[UPDATE: Young himself likes to claim "the utmost respect for writers" and consider "many of them my closest, closest friends", according to sources, and believes that as an exec and as a producer he likes "as much as humanly possible" to stay with one writer throughout.]

Others say Young's relationships with writers are hanging by a thread. "He doesn't realize that all writers talk about executives. Even among writers who he's made movies with, his rep is god-awful. There's at least one who refused to work on a Fox rewrite unless they promised him Alex wouldn't be involved. You can burn lots of writers if you're good about it, and make good movies. People still want to work with you. But Alex isn't good about it, and the movies he turns out speak for themselves." As will The A-Team at the box office this weekend.

[Meho Krljic]

Meni to mirise na samo takav flop.

[crippled_avenger]

Pogledao sam HIERRO Gabe Ibaneza. Ljubitelji fudbala biće razočarani ali ovo nije biopic o Fernandu Hierru. Pre bi se reklo da sam ovog filma naučio da HIERRO na španskom znači SHUTTER ISLAND pošto je Ibanez snimio vrlo lepu/džepnu varijantu ove Lehaneove odnosno Scorseseove priče. Od evidentnih uticaja, prepoznao bih i Romana Polanskog, a brojne scene sa trajektom kao da evociraju GHOST WRITERa. Oba klasika zazvana HIERROm doduše izašla su posle Ibanezovog filma i nemaju konkretne veze, samo mogu poslužiti kao kompliment da je Ibanez na liniji velikih majstora.

HIERRO je priča o ženi čije dete nestane tokom puta trajektom. Ona, traumatizovana tim događajem, pokušava da se odmakne od svega ali kada je pozovu da identifikuje njegovo telo, ona shvata da to nije njegov leš i počinje da ga traži na malom ostrvu na koje je putovala kada je dečak navodno pao sa trajekta u more.

Ibanez ima background u svetu reklama i animacije i to daje filmu naročitu vizuelnu artikulaciju i sklonost da se izražava u slikama na vrlo ubedljiv način, tako da je HIERRO pre svega film atmosfere i u tom smislu spoj trilera, misterija i čistog spookinessa jako podseća na Polanskog. Film u završnici kreće put klasičnijeg suspensea u čemu se Ibanez takođe sjajno snalazi, ali HIERRO svakako nije film za one koji očekuju konvencionalna triler/horor rešenja.

Pored ostrva i potrage za nestalom osobom, HIERRO deli sa SHUTTER ISLANDom i neuravnoteženog, traumatizovanog, protagonistu, pripovedanje koje uključuje dosta halucinacija glavne junakinje i slične zahvate. U tom smislu, HIERRO nije ni za one kojima se SHUTTER ISLAND suštinski nije dopao, s tim što po svom formatu, trajanju od 90ak minuta i sl. možda stoji kao bolji SHUTTER ISLAND od samog SHUTTER ISLANDa za one kojima je Scorseseov film bio naprosto predug.

Bombastična poređenja sa Scorseseom i Polanskim svakako čine Ibaneza figurom koja obećava. U ovom filmu pokazao je retku sposobnost reditelja reklama i animacije da odlično definišu lokacije, da učine da svako parče prostora, rekvizite ili kostima zaigra. sa glumcima se takođe dosta solidno snašao. Iako HIERRO nema snagu filmova kakve su Scorsese i Polanski snimali na početku svoje karijere, niti tu originalnost, ono što Ibanez svakako već sada može da zasluži jeste naslov potentnog reditelja sa sposobnošću da uzdigne materijal iznad tipičnih rešenja i da mu pruži izvesnu arty auru u najboljem smislu te reči.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam SKATE OR DIE, francuski akcioni film čji su claim to fame dva imena na špici. Kao scenrista potpisao se Chris Nahon, jedan od najubedljivijih reditelja koji je izašao iz Bessonovog EuropaCorpa i prilično rano se otisnuo u vode samostalne borbe na tržištu. Drugo ime je Miguel Courtois koji je režirao vrlo zanimljiv film o borbio španske policije protiv ETA, EL LOBO sa Eduardom Noriegom.

SKATE OR DIE je film koji donosi dosta vrlo fino realizovanih potera, i moglo bi se reći da je na tragu YAMAKASIja, s tim što nema situacija sa parkourom ili nekom novom veštinom već su potere bazirane oko veštine glavnih junaka na skejtu i inače u urbanom snalaženju.

Osnovni problem filma je vezan za likove koji su nedovoljno atraktivni kako u psihološkom tako i u akrobatskom smislu da bi učinili da ovaj film bude išta više nego showcase stvari koje smo manje više znali, poput toga da je Courtois kompetentan reditelj koji može da u evropskim uslovima sasvim dobro simulira američki akcioni film.

U tom smislu, SKATE OF DIE je pre svega film za die hard akcione fanove i ljubitelje francuskog repertoarskog filma koji su kompletisti, ali izuzev zanatske kompetentnsti ne nudi ništa više od toga.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam X-25 JAVLJA Františeka Čapa, vrlo neobičan film o NOBu koji govori o aktivnostima špjuna infiltriranog u nacistički štab (približno slične teme dotiče se i Hadžićeva ABECEDA STRAHA) u, koliko sam shvatio Zagrebu, pošto se pominju ustaše. S druge strane, film se dešava u Ljubljani, ali kolaboracionisti koji su prikazani najviše liče na ustaše. Jedan od scenarista ovog filma je naš poznati pisac krimića Milan Nikolić i on je stilski dosta obeležio ovaj film pošto ga je smestio izvan tipičnog miljea urbane ilegalne borbe koja je prikazana u filmovima Nikole Tanhofera, Radoša Novakovića ili Žike Mitrovića, i više je smešteno u salone, što bi i trebalo da bude svojstveno Čehu Františeku Čapu koji je upravo došao u naš film iz kinematografije poznate po salonskim melodramama i komedijama.

U ovom filmu iz 1960. godine, stil je uredan ali prilično arhaičan, međutim Čap je dovoljno kompetentan da učini ovu arhaičnost da liči na postupak a ne na početničku grešku. Vrlo je zanimljiva i glumačka podela koju čine srpski glumci poput Dušana Janićijevića, Aleksandra Gavrića i Tamare Miletić očigledno izabrani po utisku koji ostavljaju na ekranu, što je jdan pristup prilično stranm rediteljima sa naših prostora.

Ono gde se Nikolić i Čap nisu snašli jeste ritam priče, i čini se da je uvod predug u odnosu na samu misiju koju na kraju treba da sprovede X-25.

Rodoljubiva premisa po kojoj naši zapadni susedi iz SFRJ zapravo nisu bez dileme bili kolaboracionisti ima dosta napadnih ispoljavanja pre svega kroz lik majke koja kori svog sina što radi za naciste a on ne sme da joj kaže da je u stvari undercover. Upravo ta vrsta melodramskog ekscesa svojstvena je Čapovom veteranskom srednjeeevropskom senzibilitetu.

U filmu nema previše akcije, i izuzev jedne iznenađujuće dobre tuče čak i za današnje standarde, Čapov film ima manji intenzitet od Tanhofera i Mitrovića na sličnu temu.

Gledao sam dosta surov TV rip ali na svu sreću ima titlove pošto je film snimljen sa slovenačkom nahsinhronizacijom. To ne treba da čudi jer je Čap najveći deo svoje jugoslovenske faze, klasike poput VESNE, i realizovao u Sloveniji i nešto manje u Bosni.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam LES ESPIONS Henri-Georges Clouzota, po romanu Egona Hostovskog. Reč je o špijunskoj farsi iz 1957. godine koja je tempirana da polemiše sa Hitchcockom. Za razliku od Hitchcocka koji je svoju specifičnu psihološku dimenziju gradio na uvođenju apsurda u klasične triler/suspense zaplete, Clouzot je sav baziran na apsurdu i farsi i hitchcockovske elemente dovodi do paroksizma, pa se u tom smislu LES ESPIONS iako je formalno reč o trileru sa elementima komedije može posmatrati i kao parodija žanra.

Clouzotov stil je više baziran na dinamičnom mizanscenu nego na kadriranju. Film je vrlo konzervativno ali pouzdano kadriran a glumačka igra je na liniji hitchcockovske ekscentričnosti. Ono što međutim Clouzot nema jeste centralni "normalan" lik kakvog bi kod Hitcha igrali Cary Grant ili Jimmy Stewart. Njegov glavni lik je na tom tragu, ali ipak suviše je naivan i previše pije da bi se gledalac mogao sasvim vezati za njega i njegovo rezonovanje. Taj element naročito podvlači parodičnu dimenziju ovog filma.

Ipak, pošto ovaj film sagledavamo istorijski, svakako da je reč o značajnom naslovu i jednoj atipičnoj refleksiji hladnog rata prema kome Clouzot ima krajnje ciničan odnos.

* * * / * * * *

[mac]

Pronašao sam preko Gugla da već desetak puta na ZS rečima dovodiš nešto do paroksizma. Šta je za tebe paroksizam? Viki rečnik daje definiciju, iznenadi izliv aktivnosti, http://en.wiktionary.org/wiki/paroxysm , i uglavnom ima veze sa medicinom.

[crippled_avenger]

Pogledao sam MILANO ODIA poznat i kao ALMOST HUMAN Umberta Lenzija, jedan od onih naslova koji pokazuje da je reč o zapravo vrlo ozbiljno i talentovanom reditelju koji je prečesto tezgario i rušio kredibilitet sumnjivim i slabo budžetiranim projektima.

Reč je o atipičnom polizioteschiju u čijem su centru zapravo počinioci zločina predvođeni manonovskom figurom razbojnika i psihopate koji meša socijalnu demagogiju o vlastitoj obespravljenosti sa pohlepom i hladnokrvnim ubistvima za koja misli da su put do savršenog zločina bez svedoka. Film prati njegov uspon i pad - uspon i osamostaljenje koji počinju kada biva izbačen iz ozbiljne bande i pad koji usledi kada posle serije ubistava, pljački i otmice razluti policijskog isnpektora koji celu stvar shvati lično.

Lenzi insistira na tome kako je policija nemoćna pred zločinom zbog nedovoljnih ovlašćenja, ali u tom policijskom domenu film deluje najmanje ubedljivo. Naime, ako smo u filmu STAR CHAMBER imali problem neuverljivosti zbog bizarnih proceduralnih grešaka usled kojih zločinci bivaju pušteni na slobodu, u ovom filmu problem je u tome što inspektor zaista očekuje da maltene bez dokaza ljudi budu osuđeni na kazne. Naravno, znamo da junaci policijskih filmova rade tako što se oslanjaju na hunch i da im je on često bitniji i od dokaza, ali ovde inspektor kog igra Henry Silva maltene ni sam nema dovoljno dokaza na osnovu kojih bi okrivio negativca.

U tom smislu, negativci su znatno ubedljiviji od policajaca, i uprkos tome što ovo nije caper movie u kome postoji bilo kakva simpatija prema počiniocima krivičnog dela, oni jesu glavni junaci i po razvijenosti karaktera i po screetimeu. Upravo, scene sa negativcima i čine da se ovaj film izdvoji dok su policijske scene dosta sterilne i bez uinspiracije u likovima.

Takvo prebacivanje fokusa sa heroja na negativce čini da film deluje žanrovski nejasno. Naravno još od Schillera je sasvim legitimno imati antiheroja kao glavnog junaka, ali Lenzijev junak je psihopata bez ičeg herojskog, čak je lišen i magnetizma svojstvenog duševnim bolesnicima koji recimo ima Hannibal Lecter. Tomas Milian vrlo ubedljivo igra ovog junaka i u pojedinim trenucima po liku podseća na Rocca Sifreddija.

Kad smo već kod Rocca, Lenzi naravno dosta insistira na sexploitation elementu ove priče, ali u ovom konkretnom slučaju, ta dimenzija zaista produbljuje lik jer glavni negativac povremeno živi od žigolo-akcija, i ovo samo doprinosi preciznom definisanju miljea iz kog dolazi taj lik. nažalost, Lenzi nije učinio isto kad je reč o likovima policajaca.

U političkom smislu, film je vrlo desno. Ne samo da je bilo kakav vid pravne države ništavan spram nagonima za pravdom koje imaju Odabrani, a na koje niko drugi nema pravo, već je i svaki vid primećivanja klasne raslojenosti, neravnopravnosti i sl. zapravo skriveni poziv na kriminal. O tome da u društvu postoji neka dublja vrednost sem kapitala, pokazuje i razlika među buržoaskim likovima - tu ima i onih koji su jak karakter i onih koji su dekadentni slabići, na taj način Lenzi pokušava da uspostavi identifikaciju sa gledaocima iz nižih klasa, bez suštinskog postavljanja u njihovu klasnu vizuru.

Ishod filma je klasično ubistvo. Iako u tipičnim policijskim filmovima, čak i vigilante nalovima, glavni junak na kraju, koliko god žleo da ubije negativca, ipak nekako biva opravdam i to počini u nekoj vrsti samoodbrane, makar utoliko što mu se plan da ubije negativca izjalovi, kod Lenzija je završnica sa smrtnom kaznom koju sprovodi inspektor čisto ubistvo, što priznaje i počinilac koji se po izvršenju ubistva patetično prepušta sistemu priznajući delo.

Hladnokrvna ubistva nisu strana italijanskom policijskom filmu, a hipertrofiranje određenih tendencija američkog filma kao što je vigilante pravac, svojstvena je italijanskom pristupu repertoarskom filmu.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

paroksizam (grč. paroxysmos ogorčenje, pooštrenje)
zaoštrenost, pooštrenost; med. pojačavanje karakterističnih simptoma neke bolesti, koji se javlja u nastupima, do krajnjih granica (npr. kod neuralgičnih, epileptičnih i dr. nastupa); fig. najviši stupanj bola, strasti, gneva, očajanja, uzbuđenosti uopšte.

http://www.vokabular.org/?lang=sr-lat&search=PAROKSIZAM

[crippled_avenger]

Reprizirao sam DAN ČETRNAESTI Zdravka Velimirovića, jednog od reditelja koji je imao značajno mesto u jugoslovenskom mejnstrimu šezdesetih i sedamdesetih da bi potom kao deo "crnogorskog klana" na FDU bio oklevetan i osporavan u celosti svog opusa iako njegov rad to ne zaslužuje.

Iako smatram i da je DOROTEJ vrhunsko delo, DAN ČETRNAESTI je verovatno Velimirovićev najbolji film, poznat po tome da je na scenariju sarađivao i Borislav Pekić. Velimirović je inače voleo da na scenarijima sarađuje sa književnicima, a DAN ČETRNAESTI se bavi temom zatvora, jednom od opsesivnih Pekićevih tema.

DAN ČETRNAESTI je film vrlo moderne strukture za vreme u kome je nastao i prati sudbinu četiri zatvorenika puštena na četrnaest dana iz zatvora, na redovno odsustvo za one koji su se dobro vladali. Svaki od njih ima probleme sa snalaženjem na slobodi - jedan zato što ga je porodica prevazišla i odbacila jer je sa odlaskom u zatvor izgubio svoje mesto u građanskom miljeu iz kog potiče; drugi jer pokušava da nađe svedoka koji će mu pomoći da dokaže da je nevin; treći je iz stare porodice prevaranata koji tokom odsustva pronalazi ženu zbog koje je spreman da se porpavi; četvrti je progonjen zločinom iz strasti koji je počinio i on mu onemogućava da normalno funkcioniše i uspostavi kontakt sa ljudima.

Sve četiri priče imaju svoje adute. Četvrta priča je možda ponajviše opterećena lirskim nabojem i formalno najkonfuznija, međutim u njoj igra Cica Perović i onda se ona uzdiže na viši nivo kroz glumu.

Velimirovićev prikaz utrobe Beograda nije naturalistički kao u Crnom talasu ili moderan kao kod Rakonjca. Velimirović je školovan na IDHECu pa ne čudi da njegov rad najviše liči na francuski film u svim mogućim inkarnacijama, od Tatija do urbane melodrame iz koje će izrasti Novi talas. Međutim, Velimirović u ovoj fazi uspeva da održi stilsku konzistentnost, i da njegov Beograd spada među ubedljivije prikaze prestonice u kinematografiji tog doba.

Što se rukopisa u vizuelnom smislu tiče, Velimirović ima izvesnih problema sa ženskom podelom gde forsira isti tip žena koje danas, sa istorijskom distancom, mogu da se pomešaju jedna sa drugom. Kad je reč o kadriranju, Velimirović ne beži od prilika da estetizuje pojedine situacije ali sve je to urađeno sa merom bez odstupanja od celovitosti filma.

U svakom slučaju, DAN ČETRNAESTI je film koji ni najzadrtiji protivnici Velimirovića, ne mogu da ospore. Svakako, on je imao veliih promašaja u karijeri, to niko ne spori, ali ima i barem dva-tri filma koja se izdvajaju, čime malo koji reditelj može da se pohvali.

* * * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Mogo bi mi to spržiti ako je diviks u pitanju. Nisam ga gledao a volio bih.

[crippled_avenger]

Biće mi zadovoljstvo da ti ga spržim. To je stvarno dobar film.

[Meho Krljic]

Onda mi ga, s oproštenjem - sprži!!!

[crippled_avenger]

Novi srpski film dobio je zaista izvanredan showcase na novom i vrlo ozbiljnom filmskom sajtu http://www.cameralucida.me

Vladan Petković je uspeo da na jednom mestu skupi i predstavi priču o onome što se kuva u našoj kinematografiji.

http://www.cameralucida.me/balkanfilm_8.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_9.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s1.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s2.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s3.html
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s4.html

Pročitajte obavezno.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE DEATH AND LIFE OF BOBBY Z Johna Herzfelda, snimljen po romanu Dona Winslowa, pisca koga upravo čitam. Ovaj film je imao DTV sudbinu, ne sasvim zasluženo, i ne sasvim nezasluženo. Roman Dona Winslowa nije adaptiran na način na koji se inače adaptiraju velikani krimi žanra poput Ellroya ili Lehanea, već su ga scenaristi Bob Krakower i Allen Lawrence, kojima je ovo praktično jedini credit te vrste adaptirali u vrlo jednostavan krimi chase movie, a po onome što sada čitam od Winslowa, sigurno je u ovom romanu bilo nešto više od tipičnog svedenog zapleta.

Inventivnost Winslowa se oseća u tom smislu što THE DEATH AND LIFE OF BOBBY Z deluje svežije i maštovitije od tipičnog krimića, a po nekim zahtevima koje postavlja pred reditelja, pre svega kroz uvođenja lika deteta u priču, prevazilazi tipičan žanrovski okvir. To i budžet od 22 miliona dolara svedoče o tome kako je film sniman sa bioskopskom ambicijom.

Ako se izuzmu DTV utisci vezani za muziku i miks zvuka koji su očigledno proizvod štednje u post-produkciji kada se shvatilo da će film biti tek DTV, Herzfeldova egzekucija je tek sporadično na zadovoljavajućem nivou i to tek u scenama tuča, dok su dramske scene u najboljem slučaju tek konvencionalne.

Ipak priča je dovoljno intrigantna, likovi su dovoljno interesantni i tempo je dovoljno intenzivan da BOBBY Z nesumnjivo ostavlja utisak jednog poštenog B-filma bez sposobnosti da sasvim prevaziđe svoja ograničenja ali sa dobrim pokušajem da to sprovede.

Paul Walker ponovo igra undercover lika, kao u FAST AND FURIOUS iako se ovaj film pre može porediti sa RUNNING SCARED, s tim što je RUNNING ipak znatno ubedljiviji film, ali to je ta linija. Larry Fishburne je važan ali ipak sporedan lik tako da Walker najviše sparibnguje sa Oliviom Wilde. Nažalost, velika slabost filma je odabir deteta koje Walkerov lik spase - loš kasting deteta u velikoj meri devalvira ostala dobra rešenja.

Ako bi se gledao u čistom DTV ključu, BOBBY Z je ostvarenje koje se izdvaja, pa ipak moramo biti svesni da je izvorna ambicija bila bioskopska.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

U Pressu je izašao jedan revijalni, ali u suštini simpatičan tekst o partizanskom filmu

http://www.pressonline.rs/sr/vesti/magazin/story/123241/Balkanski%20vestern:%20Rat%20crvenih%20kauboja%20i%20Indijanaca%20s%20bradom.html

[crippled_avenger]

Pogledao sam JEDANAESTU ZAPOVIJED Vanče Kljakovića, krajnje neobičan film nastao u koprodukciji Morava Filma i Jadran Filma. dok je Jadran bio pe svega proizvođač filmova, Morava je više bila distributer, dakle ovo je film koji je imao izvesnu komercijalnu pretenziju.

O komercijalnim pretenzijama svedoči i to što je kao autor ideje potpisan danas već oskrovac Branko Lustig koji je tada radio u "Jadran Filmu", a on kao producent po vokaciji sasvim sigurno ima neku vrstu komercijalne ideje. Scenaristi su Marijan Arhanić i Davorin Stipetić.

Međutim, JEDANAESTA ZAPOVIJED je skoro pa hermetičan film, neka vrsta preteče Miše Radivojevića, samo ne toliko efektna kao što su bili njegovi filmovi. Šta bi bio komercijalni uzor? Pa, verovatno italijanske seks komedije i uopšte evropski film tog tipa u kome se sloj lascivnosti pokriva društvenom kritikom i politikom.

JEDANAESTA ZAPOVIJED je film koji ima veseo ton ali nije komedija. Film je vrlo high concept - dešava se u jednom stanu i ima samo dva lika, inženjera i ratnog veterana koji dolazi u posetu svom ratnom drugu koji je postao rukovodilac i rukovodiočevu raspuštenu petnaestogodišnju ćerku koja divlja po kući i onda kao Lolita počinje da zavodi i zadirkuje očevog prijatelja koji uprkos svojoj boračkoj stamenosti ne može ostati ravnodušan.

Društvena kritika je prisutna na više nivoa. S jedne strane imamo lik devojke koju su roditelji zapustili kako bi jurili svoju karijeru i mesto u društvenoj hijerarhiji, zatim tu je sukob između jednog borca koji se opredelio za rad i drugog koji je u politici, i konačno tu je politički najsubverzivbniji deo - u sceni kada junakinjna pokazuje gostu nameštaj govori o komadima koji su "ukradeni iz samostana", pravljeni po meri i sl. JEDANAESTA ZAPOVIJED nije prvi film u kome se pokazuje snažan otpor mlađih generacija prema učesnicima rata, to već imamo od sredine šezdesetih u jugoslovenskom filmu ali ovde je to dosta izraženo.

Ono što je neobično u filmu je glumačka podela. Dragomir Bojanić Gidra, dok još uvek nije sasvim izgubio smisao kao glumac igrajući Žiku, igra veterana. Gidra je u ovoj ulozi iznenađujuće pristojan. On nije Cary Grant i svakako nije Rock Hudson, ali na neki bizaran način, kada se sagleda njegov opus Gidra jeste naš glumac koji se ponajviše specijalizovao za seks komedije.

Vesna Malohodžić igra devojčicu iako ne odaje utisak petnaestogodišnjakinje, možda zato što je u vreme snimanja već imala 22 godine. Dok je Gidra u priličnom underplayu, ona tek povremeno uspeva da od lika devojčice napravi nešto ubedljivo i dosta se gubi u površinskim efektima.

Kljaković je uz veliku pomoć čuvenog DPa Tomislava Pintera napravio film koji ima začuđujuće moderan vizuelni izraz sa vrlo izraženom estetizacijom u pojedinim scenama. U tom segmentu se vidi da je Kljaković imao ozbiljniju umetničku pretenziju i da je želeo da snimi jugoslovensku verziju older man-kooky girl filmova poput PETULIAe Richarda Lestera.

Za JEDANAESTU ZAPOVIJED se ne može reći da funkcioniše kao celina niti da je ostavila značajniji trag ali svakako je reč o zanimljivoj fusnoti u istoriji jugoslovenskog filma.

* * / * * * *

[Васа С. Тајчић]

Pogledao sam MILANO ODIA poznat i kao ALMOST HUMAN Umberta Lenzija, jedan od onih naslova koji pokazuje da je reč o zapravo vrlo ozbiljno i talentovanom reditelju koji je prečesto tezgario i rušio kredibilitet sumnjivim i slabo budžetiranim projektima.

Добро је да уважени Критичар није са'ранио још једног италијанског жанровског редитеља као што је ономад то урадио са Фернандом Ди Леом, по мени потпуно неправедно. Можда је разлог и то, уз све квалитете филма, што Валтера Грандија на крају можемо звати 'crippled avenger'.

U političkom smislu, film je vrlo desno. Ne samo da je bilo kakav vid pravne države ništavan spram nagonima za pravdom koje imaju Odabrani, a na koje niko drugi nema pravo, već je i svaki vid primećivanja klasne raslojenosti, neravnopravnosti i sl. zapravo skriveni poziv na kriminal. O tome da u društvu postoji neka dublja vrednost sem kapitala, pokazuje i razlika među buržoaskim likovima - tu ima i onih koji su jak karakter i onih koji su dekadentni slabići, na taj način Lenzi pokušava da uspostavi identifikaciju sa gledaocima iz nižih klasa, bez suštinskog postavljanja u njihovu klasnu vizuru.

Ishod filma je klasično ubistvo. Iako u tipičnim policijskim filmovima, čak i vigilante nalovima, glavni junak na kraju, koliko god žleo da ubije negativca, ipak nekako biva opravdam i to počini u nekoj vrsti samoodbrane, makar utoliko što mu se plan da ubije negativca izjalovi, kod Lenzija je završnica sa smrtnom kaznom koju sprovodi inspektor čisto ubistvo, što priznaje i počinilac koji se po izvršenju ubistva patetično prepušta sistemu priznajući delo.

Имамо сличан случај и код једног left-wing редитеља и то Дамијана Дамијанија у филму 'Confessione di un commissario dei polizia al procuratore della repubblica' (Confessions of а Police Captain) гдје комесар Бонавија хладнокрвно убија једног 'угледног' грађевинског предузимача, иначе шефа подземља. Међутим, и Гранди и Бонавија то формално чине као обични грађани пошто су прије тога поднијели оставке на своје положаје.

[Le Samourai]

Meni je Hercfeldovih 15 Minutes bio fenomenalan, a i 2 Days in the Valley mi se takodje dosta dopao svojevremeno. Drago mi je shto se vraca filmovima, i definitivno cu overiti i Bobija.

[crippled_avenger]

Da se razumemo, nisam ja sahranio Di Lea, a i kako bih kad je reč o značajnom reditelju italijanskog policijskog filma, ja sam govorio o samo jednom od naslova na kojima je radio. Pre toga imaš pohvalu jedne njegove scenarističke saradnje sa Deodatom.

Što se Herzfelda tiče, biću iskren, 15 MINUTES je izašao u trenutku kad je bilo mnogo jakih naslova na tržištu i tada mi se nije nametnuo, ali bio je to dobar trenutak. Možda da je izašao u nekoj sušnijoj sezoni bio bi mi efektniji.

[Tex Murphy]

Dva dana u dolini je odličan, a 15 minuta je toliko smeće da se to riječima ne da opisati. Smeće na kvadrat, takoreći.

[Le Samourai]

Ja Di Lea drzhim za najboljeg italo-pandurskog autora. Mada, nije da sam gledao previshe drugih. Ali, globalno gledano u kontekstu policier zhanra, Di Leo je u samom vrhu.

[crippled_avenger]

Di Leo je skroz bitan lik. Svojevremeno je Scorsese čak morao da odgovara na primedbe geekova zašto Di Lea nije uvrstio u svoj dokumentarni film o italijanskoj kinematografiji.

[crippled_avenger]

Pogledao sam CHICKEN RUN Peter Lorda i Nick Parka, prvu saradnju Aardmana i Dream Worksa koju sam sticajem okolnosti propustio u vrme inicijalnog prikazivanja. Kao i u slučaju svih ostalih Aardman produkcija reč je o vrlo inventivnom animiranom filmu. Ono po čemu se CHICKEN RUN razlikuje, nije samo to što je ovo bio prvi pokušaj njihove afirmacije na holivudskoj sceni već i po tome što je reč o filmu koji u prva dva čina nije onoliko duhovit koliko smo navikli od Aardmana i tek u trećem činu nailazimo na njihov prepoznatljivi humor.

Međutim, ono što impresionira u prva dva čina jeste rad na animiranim karakterima koji su izuzetno ekspresivni, a posebnu draž filmu daje direktna polemika sa naslovima POW-camp podžanra WW2 filmova na koje se CHICKEN RUN direktno nadovezuje. Usled ove opsežne filmofilske refrenece sa sve citiranjem kadrova iz filmova kao što je GREAT ESCAPE i sl.

Film se dešava u Britaniji a jedan od glavnih likova je Amerikanac što spontano dovodi i do sukoba kultura koji je vrlo interesantan i prikazuje snažan otpor Britanaca američkoj dominaciji, potpuno atipično za film koji pretenduje da se dopadne američkoj publici i tamo ostvari nekakav rezultat.

Ipak, čini se da te reference neće biti baš najjasnije deci kao primarnoj ciljnoj grupi ovog filma. Otud ne čudi da su se Aardmanovci ubrzo vratili sveprisunostti humora u svojim filmovima.

CHICKEN RUN je redak primer filma prevashodno namenjenog deci u kome detalji namenjeni njihovim roditeljima počinju da dominiraju.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam MY ENEMY'S ENEMY Kevina Macdonalda, dokumentarac koji se nameće kao dodatak Schroederovom filmu o Jacques Vergesu. macdonald je snimio vrlo efektan i ozbiljan dokumentarac o Klausu Barbieju, ratnom zločincu koji je jako dugo živeo na slobodi i maltene bio prisutan u javnosti zato što je pomagao američkim tajnim službama u borbi protiv komunizma. Koliko god njegov period proveden u Boliviji delovao egzotično, najzanimljivije je to što je on par godina posle Drugog svetskog rata praktično živo u Nemačkoj iako su zločini u Francuskoj bili poznati a nije gonjen jer je sarađivao sa Amerikancima i imao je inkriminišuće informacije i o pojedinim francuskim političarima.

Film je vrlo dinamičan i pored intervjua vrlo bogato je ilustrovan i arhivskim materijalom koji je u priličnoj meri vezan i za samog Barbiea koji je očigledno voleo da se slika. Iako cela postavka prosto vuče autora ka zauzimanju stava, Macdonald ostaje dosta uzdržan koliko je to moguće u odnosu na svinjarije koje opisuje.

MY ENEMY'S ENEMY je odličan mejnstrim dokumentarac koji zapravo pokazuje koliko je stvarnost bila ambivalentnija od slike striktnog antinacizma koju mi danas imamo.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam adaptaciju Ballardove priče THE ENORMOUS SPACE koju je napisao i režirao Richard Curson Smith, iskusni britanski televizijski reditelj. Ova adaptacija je uglavnom bazirana na Ballardovoj priči ali su u nju uneti elementi i nekih drugih njegovih radova.

Reč je o jednočasovnom televizijskom filmu koji uspeva da se izbori sa vrlo komplikovanim high conceptom a to je da govori o jednom čoveku zarobljenom u jednoj najobičnojoj kući. Antony Sher je uradio odličan posao u glavnoj ulozi naučnika koji polako gubi razum, a scene u kojima se glavnom junaku silom prilika ipak pridruži partner služe kao odmorišta u ovoj dosta radikalnoj postavci.

Curson Smith u suštini dobro zarobljava Ballardovu opsesivnu temu ponovnog promišljanja savremenih svakodnevnih ambijenata, njihovog truljenja ili pretećeg karaktera. Isto tako, ekranizacijom ove potentne ali suštinski ne toliko filmične priče, samo pokazuje koliko bi neke druge knjige iz ove Ballardove faze bile interesantne za filmovanje.

Curson Smith pre svega stavlja akcenat na Shera kao glumca, ali HOME je prosto koncept koji vapi za ozbiljnim vizuelnim rešenjima i Curson Smith ih realizuje u jednom vrlo uspelom ključu.

BBC Four uopšte nema problem ni sa hermetičnošću ovog projekta ni sa prisustvom horor elemenata koji su kao i uvek kod Ballarda izraženiji kroz krizu junakove ličnosti nego kroz tipične ripper elemente (premda ima i toga) tako da HOME zaista prevazilazi domen tipične televizijske adaptacije literarnog klasika, ili zabave, i nesumnjivo je reč o art house ostvarenju. Ako imamo u vidu da je nastalo za televiziju, to ovaj projekat čini još ekskluzivnijim i fascinantnijim.

[Tex Murphy]

Ocjena?

[crippled_avenger]

Televizijske filmove ne ocenjujem brojem - svakako, treba pogledati.

[crippled_avenger]

Think Mel Gibson's last rant was ugly? He may have topped himself.

In 2006, the actor famously unleashed an anti-Semitic tirade during his DUI arrest a few years ago. Now the Lethal Weapon star may be in even more trouble after allegedly being taped while using the N-word and spewing a lot of other horrible things.

"You're an embarrassment to me. You look like a f--king pig in heat and if you get raped by a pack of n---ers it will be your fault," Gibson is heard on tape, according to RadarOnline.

Gibson's rep declined to comment on the latest rant, which reportedly comes courtesy of a recording made by baby mama Oksana Grigorieva during an ugly argument at the height of the couple's breakup and custody fight.

If we were Mel's camp, we'd be keeping our mouths shut, too.

Per the website, the star also called Oksana a "whore" and a "c--t," among other unsavory put-downs.

"How dare you act like such a bitch when I have been so f--king nice," he is quoted at one point.

"I am going to come and burn the f--king house down...but you will blow me first," goes another quote.

The not-so-veiled threats are in addition to a slew of inflammatory emails the 54-year-old Gibson supposedly sent that the 40-year-old Russian musician has held on to, presumably for safe keeping in the event she needs them in a court of law.

The Oscar winner is locked in a nasty court battle with Grigorieva, the mother of his nine-month-old daughter, over financial and custody arrangements in the wake of their separation back in April. Oksana has reportedly taken out a restraining order against him after she claimed he got "extremely violent" and punched her twice in the face. Gibson's lawyer described this exchange as a "loud argument."

Gibson, as everyone remembers, made headlines for his notorious drunken outburst in which he yelled at Malibu's Finest after he was busted for driving under the influence in 2006, saying, "F--king Jews...Jews are responsible for all the wars in the world."

Gibson's reputation and career took a major hit, especially in the wake of allegations of anti-Semitism in his 2004 blockbuster The Passion of the Christ. But after keeping a low profile and issuing several public apologies, people in Hollywood seemed to forgive and forget.

But if this latest outburst is true, will they be able to forgive him again?

Read more: http://uk.eonline.com/uberblog/b188579_report_mel_gibsonrsquos_new_racist_rant.html?utm_source=eonline&utm_medium=rssfeeds&utm_campaign=imdb_tv-movies#ixzz0sWWWDop6

[mac]

Ovi Australijanci su fini čak i kad se vređaju.