The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam BRIDESMAIDS Paula Feiga. Feig je reditelj koji je ostavio značajan trag u savremenoj američkoj komediji pre svega kroz svoj rad na televiziji, u serijama poput FREAKS AND GEEKS ili ARRESTED DEVELOPMENT. Na filmu nije uspeo da se dokaže jer je i počeo da radi na projektima koji nisu imali puno veze sa školom komedije iz koje dolazi. Otud je sve do BRIDESMAIDSa, Feig čekao na svoj bioskopski uspeh i sada ga je dobio with a vengeance.

BRIDESMAIDS je postao jedna od najgledanijih komedija ove godine i najveći sleeper hit sezone, a kritika ga je takođše jako dobro prihvatila. Može se reći da je ova produkcija u priličnoj meri rehabilitovala i Judda Apatowa.

Nažalost, mislim da hype oko ovog filma nije baš opravdan. Nesporno je da u filmu ima dosta jako smešnih situacija, ali čini se da Feigov recept a to je da humor proističe iz spontanosti i dugih deonica baziranih na glumačkim bravurama u jednakom broju slučajeva uspeva i da omaši tako da je BRIDESMAIDS na kraju film koji zapravo ima ne samo dosta praznog hoda već i dosta beskrajno dugih scena koje ne idu nikuda već samo neuspešno pokušavaju da izazovu smeh.

Te promašene scene stvaraju ozbiljnu kontratežu onim koje su zaista uspele.

Zatim, Feig od svih aktuelnih reditelja američke komedije iz škokle Judd Apatowa, kao što je Greg Mottola, recimo, daleko najslabije vodi priču i kod njega je transformacija karaktera data krajnje površno, usiljeno, a isto važi i za zaplet. U tom smislu, Feig zaista spada u drugu ligu aktuelnih reditelja holivudskih komedija koje su u poslednje vreme zaista doživele veliki napredak u zanatskom smislu.

Konačno, Feiga očigledno fasciniraju britanski komičari i doveo je nekoliko u svoj film od kojih je O'Dowd dobio vrlo značajnu ulogu za koju je potpuno besmisleno da je igra Britanac tako da film ima u jednoj ključnoj roli glumca koji jako dekoncentriše gledalište.

Ta Feigova nesposobnost da razdvaja važno od nevažnog očigledno nije omela BRIDESMAIDS da nađe svoju publiku kao "ženski odgovor na HANGOVER" ali ga je svakako sprečila da snimi dobar film.

* * / * * * *

[Tex Murphy]

Pa taj Bridesmaids je na osnovu trejlera djelovao tako poražavajuće užasno da se ja divim svakom ko je smogao hrabrosti da to gleda.

[crippled_avenger]

Harvi, ti znaš da sam ja spreman da stavim glavu u torbu za Srpstvo i kinematografiju.

[crippled_avenger]

Drew Barrymore is in negotiations to produce and possibly direct the caper film "The Heist Society" for Warner Bros. Pictures and her own Flower Films reports Variety.

Based on Ally Carter's 2010 novel, the story centers on a teenage girl balancing school and her family's criminal activities. She soon must assemble a crew to steal back a mobster's priceless art collection in order to save her father.

Shauna Cross ("Whip It!") has penned the adaptation while Denise Di Novi and Alison Greenspan will produce.

[crippled_avenger]

Pogledao sam BRIGHTON ROCK Rowana Joffea, ekranizaciju poznatog romana Grahama Greenea koju je već uradio John Boulting i to vrlo uspešno. Joffeova ekranizacija je izuzetno zanimljiva i u pojedinim delovima je briljantna. Nažalost, film ima problem konzistentnosti na nivou celine.

Joffe se pre svega nameće kao vrlo zanimljiv reditelj koji ne upada u tipične greške koje inače prate rediteljske debije poznatih scenarista. Naime, njegov način mišljenja je u toj meri filmski da BRIGHTON ROCK povremeno izgleda kao rad reditelja koji čak i ne mari previše za scenario i vođenje priče u celini. Joffe je u saradnji sa Ridley Scottovim direktorom fotografije Johnom Mathiesonom briljantno rekonstruisao Brighton 1964. godine i taj ambijent deluje istovremeno i opipljivo ali i kao omaž filmskoj slici tog vremena. Neke scene poput velike tuče Modova i Rokera su zaista antologijske.

Slično važi i za realizaciju dramskih scena koje su u vizuelnom i glumačkom smislu koncipirane kao rekonstrukcija filmova iz epohe. Srećom sama priča dopušta mogućnost takvog blago arhaiziranog pristupa jer je i zapravo bazirana na onoj vrsti kriminalnog slučaja kakav bi bio ekstremno uzbudljiv u filmu iz šezdesetih ali bi danas bio nedovoljno intrigantan za veliki ekran.

Ono što se nameće kao osnovna mana filma jeste upravo to što Joffe nije dobro motivisao taj ključni zaplet o zločincu koji zavodi svedokinju i paralalnoj istrazi koju sprovode žrtvini prijatelji. Ta paralelna linija koju vode Helen Mirren i John Hurt, zaista doajeni britanskog glumišta, naprosto ne uspeva da se uklopi sa ovom osnovnom pričom koja je savršeno koherentna bez njih.

Kad je reč o odnosu prema Greeneovom izvornom materijalu Jaffe uspeva da obuhvati obe opsesivne teme ovog pisca - jedna je naravno sam žanrovski pristup priči, a druga je odnos prema religiji i simbolizmu te vrste. Taj pristup Greeneu za razliku od pojedinih aspekata vođenja priče uspeva da istinski funkcioniše i slično Jordanovom uspešnom pokušaju Joffe je takođe uspeo da Greenea showcaseuje u pravom svetlu.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam SURFACING Claude Jutre, ekranizaciju romana Margaret Atwood. Moglo bi se reći da ova književnica nije imala baš previše sreće sa ekranizacijama iako su se njenih dela obično doticali dosta ugledni reditelji. Uostalom, Jutra je jedan od najznačajnijih kvebečkih reditelja koji je stekao umetnički ugled sazrevajući uz novotalasovce u Francuskoj. Ipak ova priča o oslobađanju dva para iz velegrada koji odlaze u divljinu kako bi potražili oca jedne od devojaka nažalost postaje dosta konfuzan pokušaj spoja relativno konvencionalnog prosedea i tobožnje provokativnosti koja je više od jedne decenije ranije bila već obavljena u evropskom filmu a što ne reći i u ponekom američkom. Tako SURFACING ostaje prilično bajat, dosadan i na pogrešan način pretenciozan film koji danas eventualno može da se pogleda kao fusnota u karijeri takvih imena kao što su Jutra i Atwood.

[Tex Murphy]

Harvi, ti znaš da sam ja spreman da stavim glavu u torbu za Srpstvo i kinematografiju.

Znam

[Tex Murphy]

Nego, da li je taj Rowan Joffe u rodu sa Rolandom?

[Shozo Hirono]

Nego, da li je taj Rowan Joffe u rodu sa Rolandom?

Trivia: Son of director Roland Joffé and actress Jane Lapotaire.

[Tex Murphy]

Aha, znači iver ne pada daleko od klade!
Mada, Joffe stariji je dobar, ne bih ga baš nazvao kladom

[crippled_avenger]

Reprizirao sam UNDERNEATH Stevena Soderbergha, izuzetno značajan neo noir koji je bio uvod u njegov verovatno najkomunikativniji i meni lično najdraži film OUT OF SIGHT koji se i dan-danas jako lepo gleda. UNDERNEATH nije komunikativan i spada među ambicioznije, da ne kažem pretencioznije neo noir naslove. U odnosu na ključnog reditelja ovog talasa John Dahla, Soderbergh je znatno okrenutiji raznim vidovima vizuelnih manipulacija i svoj indie senzibilitet ispoljava u obliku znatno distnaciranije glume, hermetičnije strukture i hipnotičnosti koja uzima primat nad pripovedanjem.

U UNDERNEATHu, Soderbergh pokreće neke od mehanizama kojih će se kasnije latiti i u THE LIMEY a reklo bi se da je ova oslanjanja na ekspresionizam započeo i u KAFKI. U ovom filmu vidimo njega u punoj formi i svakako da je UNDERNEATH jedan od onih nalove zbog kojih je Soderbergh i dan-danas u određenom smislu vredan pažnje, iako je u međuvremenu učinio dosta da se liši nekih od svojih najsnažnijih rediteljskih aduta.

Kad je reč o Siodmakovom izvorniku koji je dakle nastao po romanu Don Tracyja i scenariju Daniela Fuchsa, u njemu se bili prepoznatljivi određeni ekspresionistički uticaji, ali to je nesumnjivo bio film koji je mnogo više imao repertoarskog u sebi od UNDERNEATHa koji je uprkos vrhunskoj tehničkoj realizaciji bez ikakve sumnje vrlo glossy ali neprikriveno indie po svom senzibilitetu. Tek u OUT OF SIGHT je Soderbergh uspeo da prilagodi takav pristup široj publici.

Peter Gallager je odličan kao naivni belac koji je obeležio neo noir početkom i sredinom devedesetih a Alison Elliott je vrlo efektna kao femme fatale, iako se po tipu uloge dosta razlikuje od tipičnog neo noir profila Linde Fiorentino.

U svakom slučaju, UNDERNEATH je naslov na koji treba da se obrati naročita pažnja sada kada je ponovo dostupan.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

http://www.cracked.com/article_19287_10-movies-that-famous-people-dont-want-you-to-see.html

[crippled_avenger]

[Albedo 0]

điha, điha, četir' noge haha

a ima još jedna misteriozna

[crippled_avenger]

Pogledao sam PLAVI 9 Kreše Golika, jedan vrlo zanimljiv sportski film iz 1950. godine. Reč je o filmu nastalom na samim počecima kinematografije i njegov ideološki svetonazor je samim tim vrlo specifičan, toliko naivno socijalistički da je gotovo američki i poređenje ovog filma sa odnosom prema socijalizmu u ostatku naše kinematografije možda i najbolje pokazuje koliko sam sistem nije verovao u svoje vrednosti.

PLAVI 9 je film koji apsolutno veruje u vrednosti sistema, udruživanje rada, amaterski sport i potpunu fleksibilnost u sistemu. Jedini negativac u filmu je ocvala, ali i dalje talentovana, fudbalska zvezda Tonči Fabris koji zbog svoje sebičnosti gubi mesto u timu a onda čini sve što može da opstruira dolazak mladog radnika iz brodogradilišta koji će da ga zameni.

Fabris se ponaša kao fudbalski profesionalac, opterećen je materijalnim vrednostima, vodi raspusan noćni život i uopšte predstavlja sve ono najgore što sport može da učini od čoveka. Međutim, ono što je meni interesantno to je činjenica da je Fabris veteran, što implicira da je provotimac već desetak godina, samim tim, da se bavio fudbalom u vreme NDH. Naravno, nije tajna da su se naši najveći posleratni fudbaleri bavili fudbalom i tokom okupacije, igrali za selekcije NDH i sl. ali se taj konkretan gaf Fabrisu nikada ne pominje. Ipak, ne može se izbeći pomišljanje na taj ljupki detalj, na taj utisak da je on ipak čovek jednog prošlog vremena, prošlog režima, i njegov lik je tako i postavljen.

Zanimljivo je međutim da neko kao što je Fabris iako nailazi na prezir uprave i saigrača, ipak ima sasvim dovoljno kafana po gradu, raznih lakih žena i sl. da nastavi sa svojim životom. Dakle, ovaj film upada u jednu kontradikciju a to je da je svet u kome junaci žive delimično idealistički ali sa vrlo razvijenom mračnom stranom u kojoj jedan tako sumnjiv tip može da nađe utočište.

Dilema glavnog junaka između toga da li zaigra izuzetno važnu međunarodnu utakmicu ili da roni radi popravke nekog broda, deluje toliko naivno, da je to dirljivo, i Golik dostiže skriginovske domete u fetišizovanju socijalizma, sa šefovima koji razumeju i jednu i drugu potrebu i na kraju prelome u korist sporta jer hajde ipak, eto, skupićemo se svi na utakmici, ali vrlo lako je moglo biti i drugačije - i bez ikakve sumnje, Golik tako režira da bi i to bio hepiend.

U tom smislu je zanimljivo uporediti MONTEVIDEO u kome nema takvog otpisivanja profesionalca, već naprotiv u MONTEVIDEU snaga igre učini da profesonalac kroz bavljenje njome postane bolji čovek. Kod Golika fudbal ima povoljan efekat na radničku klasu, i zato junak i zaigra fudbal ali Tončija Fabrisa fudbal sam po sebi ipak nije uspeo da popravi jer on je očigledno do te mere klasno neosvešćen i iskvaren da ga čak ni lopta ne može oplemeniti.

Zanimlivo je da je i kod Šotre u liku Becića, profesionalca kog Voja Brajović igra u VIŠE OD IGRE i sada kod Ivice Beka u MONTEVIDEU 2, gde Bek nije jedini profesionalac ali jedini igra za inostrani klub, postoji tačka u kojoj se profi priključi amaterskom kolektivu. Kod Golika je to beskompromisno - Fabrisa čeka pad a uspravljanje niej izvesno. Jedini veći fatalizam na temu profesionalizma u fudbalu nosi TRENER Puriše Đorđevića ali to je generalno fatalistički film, dočim PLAVI 9 nije, Golik je snimio veseo populistički film sa dosta romanse i komedije pa u tom smislu i čudi da se glavni "negativac" nimalo ne popravi i ne prevaspita.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam NEW TOWN KILLERS Richarda Jobsona, urbanu japijevsku parafraZU MOST DANGEROUS GAME smeštenu u Edinburg. Ovog puta Dougray Scott igra japi kolovođu lova na ljude, mlade marginalce na kojima bogati izopačenici iživljavaju svoje ničeanske frustracije. Film je po svojoj postavci pokušaj da se spoje akcija i filozofija sa elementima socijalne kritike. Nažalost, u svom ovim aspektima, reč je o mlakom ostvarenju koje u domenu same akcije u tehničkom smislu nije onako otaljano kako niskobudžetni britanski radovi umeju da budu ali u celini niti može da se žanrovski odredi niti je jasna ciljna grupa. Glumačka ekipa koju čini sasvim solidna televizijska postava, recimo u epizodnim ulogama možemo videti Karen Gillen iz DOCTOR WHOa i Liz White iz LIFE ON MARS odnosno Shelley Conn iz PARTY ANIMALS, i Dougray Scott svakako nije došla da igra u nekom filmu koji bi inače snimao . Međutim, krajnji rezultat čini da se NEW TOWN KILLERS upravo najslabije drži kao neka vrsta persiflaže iza koje se krija bolna i neizreciva istina o britanskom društvu i anksioznosti japija u vreme krize sa kojom su pokazali kako se greške iz finansijskog sektora izlivaju u realnu ekonomiju. Stoga, NEW TOWN KILLERS ima najviše sreće kad se posmatra kao nešto pretenciozniji niskobužetni UK akcijaš. Kao takav, on je mahom bolji od konkurencije, ali to definitvno nije britanske produkcije sa kojom ova velika industrija može da se ponosi.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam HWANGHAE Hong-Jin Na, koji nas je pre neku godinu obradovao prehvaljenim CHASERom. Dok čekamo američki rimejk da ga poprave, HWANGHAE je film koji će nas podsetiti na sve prednosti i nedostatke Hong-Jin Na kao reditelja. Naime, on je u toj meri operisan od osećaja za ritam i sposobnosti za razdvajanje važnog od nevažnog da u HWANHAE jednu u suštini pristojnu premisu, mada ne znatno revolucionarniju od KLOPKE uspeva da pretvori u dvoipočasovnu potragu za krajem začinjenu ponekom  dobrom scenom.

U određenom smislu HWANGHAE se može tunačiti kao severnokorejska propaganda. Ovaj film govori o pripadniku svernokorejskog naroda koji je izbegao u Kinu i tamo postao žrtva trgovaca ljudima. Kako bi otplatio "dug" usled kog je postao rob, on biva poslat u Južnu Koreju da obavi ubistvo. Sunovrat ovog čoveka dakle kreće kada je napustio komunizam i plansku privredu i došao u Kinu gde se upravo odvija košmar Naomi Klein - komunizam i kapitalizam u isto vreme gde mora da vozi taksi i otplaćuje dug koji je nemoguće otplatiti (zar to upravo nije suština kapitalizma?) da bi konačno završio u demokratskoj Južnoj Koreji gde kapitalizam dostiže svoju najeskscesivniju formu - ono što je u Kini pokušavao da otplati vozeći taksi, ovde mora da otplati ubistvom.

Pored toga, glavni junak, o čijoj prošlosti kao superheroja ne znamo ništa te imam puno pravo da pretpostavim da je reč o tipičnom izgladnelom Severnokorejancu ubrzo počinje da pokazuje osobine vrsnog borca koji vlada ne samo borilačkim veštinama već ima položenu vožnju za sve kategorije. Ako imamo na umu da je služenje vojske obaveza svih lojalnih Severnjaka, odčigledno je da se obuka vrši na vrhunskom nivou. Ne znam kako bi se ovaj junak nosio sa nekim profesionalnim vojnikom ali sa raznim lokalnim ološima kojima fizički kontakt nije stran, kao i sa običnom policijom i tradicionalnom arhitekturom sa koje je rad da skoči, on izlazi kao pobednik. Ako su izdajnici tako prilježni na obuci čovek se prosto upita kakve li su prave severnokorejske patriote koje nisu okrenule leđa Juche ideologiji.

U svakom slučaju sa trajanjem od dva i po sata, HWANGHAE uspeva da se po dimenzijama približi i nadmaši Kim Ji Woonov oproštajni korejski rad. I u određenom smislu kada krene osveta, ubijanje čekićima, sekirama, pajserima, gedorama i ostalim alatom, to je sve jedan produžetak ranog Chan Wook Parka drugim sredstvima. Dok je Kim Ji Woon jednu jednostavnu priču naduvao do besmisla i relativno imao snage da je izgura da ne bude dosadna već samo bezveze, Hong-Jin ipak nije taj kalibar tako da je njegov film na mikronivou soildan ali u celini nažalost teško da može da se preporuči. Ako tome dodamo da smo te stvari sa mikronivoa već nekoliko puta videli baš u toku prošle godine, onda je jasno da je reč o dosta bajatom naslovu koji zbog trajanja predstavlja iskušenje i za kompletiste. No, kome je uživanje da pogleda nešto ovakvo iz iskvarene Južne Koreje, a meni jeste jer se zgražavam koliko su posrnuli u odnosu na vrlinu Dragog Vođe, onda će ovo ionako overiti.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam SHATTER Michaela Carrerasa na kome je određena rediteljska zaduženja imao i Monte Hellman. Reč je o atipičnoj Hammer produkciji o plaćenom ubici globtroteru koji posle jedne akcije u Africi dolazi u Hong Kong da naplati posoa i shvata da će biti žrtvovan u velikoj intrigi u koju su umešane tajne službe, azijski narko karteli i afrički uzgajivači maka.

Stuart Whitman definitivno nije dorastao glavnoj ulozi u ovakvom filmu a Carreras je suviše slab reditelj u svakom smislu da sprovede čak i najjednostavniju postavku. U tom smislu SHATTER treba videti samo zbog neobične role Peter Cushinga i atipične teme za jednu Hammerovu produkciju. Osim toga, ovaj film zbilja nema šta da ponudi savremenom gledaocu.

[crippled_avenger]

Reprizirao sam ŠVEDSKI ARANŽMAN Zorana Gospića. Ovaj film sam gledao prvi put kad sam imao osam-devet godina na nekom od festivala i moram priznati da mi je nekoliko scena u njemu bilo potpuno mindblowing. Od tih efektnih scena najbolje se održala antologijska scena posete kafani KOD UJAKA ANTE u Hamburgu. To i dalje stoji kao čisto ludilo, čak i kad nemam osam godina.

Gospić pokazuje nesumnjiv rediteljski dar kad je reč o stvaranju atmosfere, međutim, isto tako gotovo da uopšte ne vlada vođenjem priče na nivou celine. Otud ŠVEDSKI ARANŽMAN deluje kao nasilni spoj dva, dva i po filma, i to dva potencijalno zanimljiva filma koji ipak ne stoje kao skladna celina.

Češki segment koja je neka vrsta apsudrne društveno-kritičke komedije o čoveku koji ne može da objasni opštinskim vlastima da mu se kuća nalazi na opasnom mestu pored nezgodne okuke na putu, deluje slabije razvijeno i ima u sebi dosta ponavljanja. Dočim je kriminalistički zaplet sa srpskim emigrantima u Nemačkoj razvijeniji, raznovrsniji i efektniji, i nosi u sebi dosta autentične late-80s atmosfere. Mislim da je svaka od ove dve priče mogla da bude zanimljiv zasebni film a ovako na jednom mestu to ne funkcioniše kao zbir kvaliteta te dve celine.

VHSRip je dosta suov prema ovom filmu pa je teško govoriti o nekim tehničkim dometima i vizuelnim rešenjima ali rekao bih da je Gospićev film apsolutno na nivou jugoslovenske produkcije tog vremena.

Kad je reč o glumačkoj podeli, glavnu ulogu igra Bane Vidaković na vrhuncu svojih moći i nesporno je da je imao leading man potencijal koji je u međuvremenu nažalost prokockao. Ostatak naše ekipe u kojoj su Milan Erak, Ljiljana Blagojevioć i Zoran Miljković je takođe prilično solidan a što se čeških glumaca tiče, reklo bi se da je njihov stil glume nešto drugačiji, bliži komediji pa tu nastupa određeni disbalans.

U određenom smislu, jasno je zašto ŠVEDSKI ARANŽMAN zauzima mesto jednog dosta opskurnog naslova u istoriji pozne-SFRJ kinematografije, znatnim delom je snimljen na stranom jeziku, dosta je atipičan i očigledno nije imao neke lokalne osnove za plasman. Ali, po svom kvalitetu koji je ozbiljno narušen neskladom dveju priče, sigurno nije zalužio da bude potpuno odstranjen.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Za sve fanove FNL http://www.grantland.com/story/_/id/6766070/clear-eyes-full-hearts-lose

[Васа С. Тајчић]

Pogledao sam BRIGHTON ROCK Rowana Joffea, ekranizaciju poznatog romana Grahama Greenea koju je već uradio John Boulting i to vrlo uspešno.

Можемо ли се надати критици оригинала? Хвала.

[crippled_avenger]

Boultinga sam davno gledao. Ako budem reprizirao, svakako...

[crippled_avenger]

Geoffrey Sax, posle dosta osrednjih filmskih pokušaja, vraća se na mali ekran u ovoj ekranizaciji memoara čuvenog britanskog pisca Christophera Isherwooda u kojima su opisana sećanja na dva formativna aspekta njegove ličnosti - homoseksualnost i život u Berlinu u vreme uspona nacizma.

Nažalost, ovaj TV film ne čini puno da produbi i ozbiljnije istraži išta drugo u Isherwoodovom životu i radu a i ovim dvema temama prilazi dosta površno. Toliko površno da to sve čak deluje i uverljivo i reklo bi se prikazuje Isherwooda kao epizodnog junaka u vlastitom životu, jednog hroničara nekih mnogo zanimljivijih sudbina i znatno aktivnijih ličnosti.

Matt Smith igra Isherwooda slično kao i Doctora, i rekao bih da je u PARTY ANIMALSu bio znatno suptilniji, čak bi se moglo reći da je posle Doctora malo i zaboravio tu dimenziju svoje igre. U tom smislu, on ima dovoljno magnetizma da bude u centru pažnje ali što se neke supstance tiče, rekao bih da svi ostali oko njega (čak i partner iz Whoa Toby Jones) nude znatno više.

Sax sa ograničenim budžetom dosta solidno uspeva da rekonstruiše epohu da film iako nije previše koštao ne deluje oskudno u bilo kom smislu. Ipak, Sax nije prva liga BBC reditelja kao što je svojevremeno bio Hooper.

[crippled_avenger]

Justin Timberlake has reportedly signed up to the buddy cop movie Fully Automatic.

The actor will be playing one half of a team of young policemen who are forced to join up with a female Delta Force operative in a mission to capture a mercenary.

Producer Joel Silver is behind the project, which has been described as an attempt at a Lethal Weapon-style franchise, Vulture reports.

Silver has previously produced the Mel Gibson and Danny Glover films, as well as other hits 48 Hours, The Matrix and Die Hard.

Running Scared director Wayne Kramer was originally attached to direct in 2009.

Timberlake will next be seen in comedy Friends with Benefits and Now with House star Olivia Wilde.

The star was recently given a personal invitation to the Marine Corps Ball by a female marine after he persuaded Friends with Benefits co-star Mila Kunis to visit the ball.

He told the actress that it was her patriotic duty to accept her invitation from the Marine Corps.

[PTY]

kriple, pliz help...  dobila sam na poklon jutros "72 dana" a štrecam se malko, nemam pouzdanog domaćeg rivjua... ima li ga igde i da li si ga ti odgledao?

[Albedo 0]

evo ovdje
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg283040#msg283040

inače, nauči čovjeka da peca, to je moj humanitarni moto

U Google ukucaš: ''72 dana Crippled Corner site:znaksagite.com''

pa će ti pronaći stranicu na kojoj je rivju, ako ga ima naći ćeš ga tako

[PTY]

oooo, pa hvala lepo, ovo je izgleda početak finog pecaroškog prijateljstva... 

zauzvrat:

crippled avenger: zarazni entuzijazm za pljuvanje...

pingvin patuljak: u nemogućoj poziciji branitelja i mrzitelja u isti čas...

(i još je bilo nešto treće, ali tog se ne sećam, pa zato nije bilo ni važno...  )

[Mme Chauchat]

Treće: Stakman: smrt je predobra za tebe...

Mislim, ako ćemo već i prema Bati da upražnjavamo humanost, onda i za društvenjake ima nade.

[PTY]

ma jevtro, ima ovde nade i da se presipa... 

[Albedo 0]

too0o0o0o0o!

dankišen!

Mislim, ako ćemo već i prema Bati da upražnjavamo humanost, onda i za društvenjake ima nade.

stani bre, pa ja sam društvenjak, znači nagrabusio sam duplo?

[crippled_avenger]

Danas smo zahvaljujući krajnje dekadentnoj akciji u povodu Kunčevog rođendana  uspeli da pogledamo poslednji film Žike Mitrovića PROTESTNI ALBUM.

Reč je o filmu koji je u pripovedačkom i širem rediteljskom smislu kranje prolematičan, u sebi ima sve elemente nečijeg "poslednjeg" filma, ali isto tako ima u sebi i niz vrlo zanimljivih detalja koji su pre svega podatni za analizu. Za razliku od tipičnih jugoslovenskih krimića, PROTESTNI ALBUM pokušava da iznese specifične, vrlo često ekscentrične karaktere, od kojih najekscentričniji i po svojim motivima najbizarniji glavni junak, urednik diskografske kuće Emil koga igra Dragan Nikolić. Njegov poriv da iako zna tajnu ubistva poznate pop pevačice Flore (Bebi Dol) to sve krije, pritom festišistički čuvajući njenu cipelu, ostaje potpuno nejasan čak i gledaocu koji je speman da sam nadogradi neke detalje koji nedostaju.

Film se takođe u znatnoj meri bavi pitanjem umetničkih kompromisa ali muzika Saše Habića nažalost ne uispeva da nam dočara koja je to "dobra" muzika kojoj junaci streme a koja je "pop shit" koji ih ograničava i nastaje pod "pritiskom" diskografske kuće. Inače, sam koncept diskografske kuće kao miljea dosta je rasprostranjen u našem filmu od ŠPIJUNA NA ŠTIKLAMA i SLATKA OD SNOVA preko A3 do niza starih filmova o pevačima i reklo bi se da je tema diskografskih kuća neobično zastupljena u našem filmu. Uostalom i u Mitrovićevom NOŽU diskografska kuća ima vrlo specifičnu, politički pregnantnu ulogu koja je čak i nagoveštena u nekim dijalozima.

Ovde je politička uloga diskografske kuće naročito zanimljiva jer se na njenom čelu nalazi svojevrsni muzički Dražević, Paša (Samardžić) nekadašnji partizan, saradnik Službe, specijalizovan za prodaju oružja koji se posle svega našao u diskografiji. Paralele sa Draževićem su očigledne i čini se da je Mitrović ovde i direktno aludirao na njega.

Pa ipak, verovatno ključni politički zahvat jeste scena crkvenog venčanja Paše i Flore u Parizu, gde Paša popušta pred nevestinim zahtevima, ženi se u crkvi u kojoj prvobitno ne želi da ga venča odbegli pop četnik ali pomoćnik pristaje. Očigledno je Mitrović u ovom filmu kanalisao već određenu atmosferu "događanja naroda" i pomirenja između establišmenta i religije barem u Srbiji.

Iako u filmu ima nekoliko značajnih ženskih likova, može se reći da Olivera Ježina igra glavnu žensku ulogu i da odmah raščistimo, skida se u više navrata i bez ustručavanja tako da je ovaj film u tom smislu hvale vredan. Njen specifičan glumački pristp u kome pokušava da svaku besmislicu igra sa savršenim pokrićem kao i uvek dovodi do disbalansa u scenama sa iskusnim šmirantima koji se ne unose u stvari koliko i ona tako da je ovo pojavljivanje postiglo očekivane domete i u glumačkom smislu.

Osnovni problem na nivou vođenja priče jeste Mitrovićev pokušaj da ispriča sve kroz retrospekcije koje su prilčično nejasne, mnoge od njih deluju i krajnje nepotrebno tako da je sveopšti utisak konfuzan.

Rad sa glumcima je na jako niskom nivou, mnoge scene su ispuštene a u nekim situacijama Mitrović evidentno ne vlada ni mladalačkim slengom i atmosferom koju pokušava da stvori. Doduše, i neki od glumaca su na jako niskom nivou kao recimo Alain Noury koji je u ovom slučaju ridikulozan u ulozi slikara Igora čiji rad inače potpisuje Dragoš Kalajić.

Kalajić, Đoko Stojičić i Curzio Malaparte su potpisani u mutaciji za scenario kao autori izvesnih citata. Otprilike se ponešto od toga u jednom gledanju i može prepoznati. Ipakl, primećivanje svih citata iziskivalo bi još nekoliko gledanja što je kod ovako raritnog filma skoro pa neizvodljivo.

U filmu ima niz scena koje su nemaerno smešne ali i ima i par istinski ekscentričnih kao što je recimo ona kada Alain Noury ubija policajce.

U svakom slučaju, voleo bih da opvaj film bude dostupniji. Iako je reč o najslabijem Mitrovićevom filmu, nema sumnje da je čak i takav zanimljiviji od nekih njegovih poznih radova kao što je TIMOČKA BUNA.

* * / * * * *

[Meho Krljic]

http://www.cracked.com/article_19312_10-deleted-scenes-that-wouldve-ruined-film.html

[crippled_avenger]

[cutter]

vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.

[Meho Krljic]

Mada nije sve ovo deleted for real. Na primer, ovo što navode za Hancocka, to je bilo u ediciji koju sam ja gledo. I nije mi ruiniralo film. Doduše, Šarliz Teron... Ali ovo iz Star Warsa 

[shrike]

vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.

-I don't know about that accent.
-We can fix it. 

[Milosh]

vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.

I meni je to palo na pamet, ali nije Mostow ni blizu Verhoevena pa da tako nešto istera do kraja, tako da je verovatno bolje ovako kako je (dobra akcija + dobar i logičan kraj), a u tom smislu meni je T3 znatno bolji od Salvationa... A ovaj alternativni svršetak u T2 je užas potpuni, mada Cameronove filmove i inače valja gledati u bioskopskim verzijama...

[Meho Krljic]

Moj je utisak da je ova scena sa Arnoldovim mutirajućim akcentom bila samo zdrava zajebancija na račun njegove nemogućnosti da govori engleski kako treba. Mislim, prvo southern akcent, a posle toga bratsko-crnački? To je to nekako, uz blago spufovanje Verhovena. Ne verujem da je iko imao ambiciju da ovo stvarno izađe na nivo satire koju Nizozemac provlači.

[crippled_avenger]

Meho, sledeći put kad mi budeš nudio da preko nekog NGOa idem malo u kamp u Norvešku...

No, iako znam da nije dan za filmove koji su puni nasilja, evo jedan moćan trejler

http://t.co/2ocYZ5B

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE VETERAN Matthew Hopea. Reč je o britanskom osvetničkom trileru koji nažalost nije dosratao dosta pristojnim kritikama koje je dobio i su suštini nije to neki naročit debi za Matthew Hopea. Nema sumnje da je on u nekim scenama pokazao da ima potencijala ali u celiki THE VETERAN nije neki naročito inspirativan film i ne pokazuje da Hope donosi bilo kakvu svežinu.

Hope spaja priču o osveti ratnog veterana protiv lokalne bande (koja je efektnije sprovedena posle Foklanda u filmu FOR QUEEN AND COUNTRY sa Denzel Washingtonom) sa teorijom zavere o pravim motivima rata protiv terorizma i taj spoj nema izrazite veze jer čišćenje ulica od taloga (sve češća opsesivna tema Britsploitationa) spada u potpuno drugi korpus u odnosu na političko-konspirološku dimenziju. Čak i u ovom filmu te teme su labavo povezane.

Hope je solidan na nivou egzekucije, gluma je sporadično solidna ali film je isprazan i uprkos dosta dinamičnoj završnoj akcionoj sekvenci ne predskauje značajnu budućnost za Hopea. On očigledno vlada pojedinim stvarima vezanim za realizaciju ali ne na nekom previsokom nivou. Otud njegovi novi filmovi neće biti baš prioritet za gledanje ali u svakom slučaju, sa boljom centralnom idejom može da iznenadi.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

A Warner Bros. release and presentation of a Carousel/Di Novi Pictures production. Produced by Steve Carell, Denise Di Novi. Executive producers, David A. Siegel, Vance DeGeneres, Charlie Hartsock. Co-producer, Eryn Brown. Directed by Glenn Ficarra, John Requa. Screenplay, Dan Fogelman.
Cal Steve Carell Jacob Ryan Gosling Emily Julianne Moore Hannah Emma Stone Kate Marisa Tomei David Lindhagen Kevin Bacon
In a time before raunchy, R-rated laffers competed for the how-low-can-you-go prize, the demand for mature, grown-up romantic comedies resulted in pics as wise and wonderfully character-driven as "Crazy, Stupid, Love." Old-fashioned as that might sound, there's a fresh, insightful feel to this multigenerational love story, in which square dad Steve Carell finds himself taking dating tips from ultra-slick ladykiller Ryan Gosling after getting tossed back into the singles scene. Instead of forcing the material to go high-concept or lowbrow, Warner Bros. trusts a first-rate cast and rock-solid script to sell auds. Response should be upbeat for this refreshingly upscale offering.

Though it refuses to be reduced to a simple, one-sentence pitch, "Crazy, Stupid's" various storylines revolve around the shattered love life of happily married Cal (Carell), who has a midlife crisis foisted upon him when Emily (Julianne Moore), his wife of nearly 30 years, files for divorce. No magic body-swapping. No talking hand puppet. Just a sincere, soulful look at how someone who married his high-school sweetheart and never once imagined himself with another woman adjusts to being alone.

As written by Dan Fogelman (a Disney-Pixar vet whose credits include "Tangled" and "Cars") and directed by tonal tightrope walkers Glenn Ficarra and John Requa ("I Love You Phillip Morris"), Cal is the heart-on-his-sleeve sort, prone to candid declarations of love and other sentimental gestures. Still, he doesn't put up a fight when Emily breaks the bad news. Instead, after being elbowed out of the house, he sneaks into his former backyard to ensure that the rose bushes don't perish -- behavior Hollywood has trained us to recognize as admirably earnest, as opposed to borderline criminal.

By way of contrast, the film offers Jacob (Gosling), a pick-up artist so bored by the game, he spots Cal at the bar and offers to reinvent this loser in his own image. Impossibly ripped and tanned for the role, Gosling looks just vulnerable enough to overcome the character's inherent sleaze factor -- a quality that comes in handy later when the lothario finally meets his match. In the meantime, he's the sex-magnet Mr. Miyagi to Cal's inept Karate Kid, to borrow one of "Crazy, Stupid's" endearingly old-school cultural references.

Act one feels familiar enough, complete with makeover montage as Jacob advises Cal on socially acceptable alternatives to his Supercuts haircut, New Balance sneakers and Velcro wallet. If "crazy" is throwing away a perfectly good marriage and "stupid" is not knowing how to pick yourself up off the floor, then "love" means never having to apologize for such fashion blunders. Divorce has made Cal accountable for his appearance again, and with Jacob's help, even the family's teenage babysitter (Analeigh Tipton) can't resist his new look.

Back in the bar, Cal has no trouble scoring. He takes home an eager-to-please English teacher (Marisa Tomei, packing big laughs into a small role) and half a dozen others, his newfound confidence seen in one virtuoso tracking shot. Though relatively new to directing, "Bad Santa" scribes Requa and Ficarra clearly understand the conventions well enough to subvert them, relying just a bit too heavily on mellow songs to provide mood cues. Otherwise, the tech elements are topnotch: Ficarra began his career in an editing room -- excellent training for future comedy directors that pays off here, as the pic hits a wide range of emotional notes amid its seriocomic soul-searching.

It's a tricky juggling act they've set for themselves, as nearly everyone in the well-rounded ensemble faces relationship snares as confounding as Cal's. Jacob finally succeeds in seducing the one girl who turned him down (Emma Stone), only to realize one night with her isn't nearly enough. Emily tentatively dates the co-worker (Kevin Bacon) who cuckolded her husband. Even Cal's 13-year-old son, Robbie (Jonah Bobo), gets a romantic subplot, in which the poor kid crushes on the babysitter.

This latter development initially looks like a concession to younger auds, and yet on closer inspection, Robbie's fixation reveals one of "Crazy, Stupid's" key themes: When teens fall in love, they do it with everything they've got, braving humiliation and rejection in the belief that they've found the One. Why can't grown-ups love like that, the film seems to ask. After all, Cal was only 15 when he met his match, and if that hopelessly naive kid could see himself three decades later, he'd never let his wife go.
Camera (color, widescreen), Andrew Dunn; editor, Lee Haxall; music, Christophe Beck, Nick Urata; music supervisors, George Drakoulias, Jason Ruder; production designer, William Arnold; art director, Sue Chan; set decorator, David Smith; costume designer, Dayna Pink; sound (Dolby Digital/Datasat/SDDS), Benjamin Patrick; supervising sound editors, Curt Schulkey, Aaron Glascock; re-recording mixers, Ron Bartlett, D.M. Hemphill; visual effects supervisors, Jim Rider, Cara Buckley; visual effects, Gravity; associate producer, Jeffrey Harlacker; assistant director, Stephen Hagen; casting, Mindy Marin. Reviewed at Warner Bros. Studios, Burbank, July 19, 2011. MPAA Rating: PG-13. Running time: 118 MIN.
With: Jonah Bobo, Josh Groban, Joey King, Liza Lapira, Beth Littleford, John Carroll Lynch, Analeigh Tipton.

[crippled_avenger]

Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore and Emma Stone star in this shrewdly written romantic comedy.

The screenplay for the Steve Carell comedy, Crazy, Stupid, Love, isn't so much written as manufactured according to precepts found in manuals and teachings by the current breed of Hollywood screenwriting gurus. It starts with a high concept, manages its coincidences, misunderstandings and character arcs to maximize comic potential and, in twists that would undoubtedly tickle those script coaches, pulls off not one but two genuine surprises. Its cleverness, however, masks a lack of real heart.

When a movie plays an opening sequence — where a wife surprises her husband by asking for a divorce — strictly for laughs with perky music in the background, you know the film cares only about audience reactions, not its characters. Nevertheless, Crazy is clever, give it that. The script sets up rote situations, then turns them on their head or takes them in unexpected directions. Given the dearth of inventive adult comedies in the marketplace, Warner Bros. may experience crazy, good box office with this romantic comedy.

Crazy, Stupid, Love is that rara avis that has more directors than writers. Dan Fogelman has the sole credit on the screenplay directed by Glenn Ficarra and John Requa. His basic idea is to display three generations of romantic attraction to demonstrate that when it comes to love, experience counts for little. Indeed the 13-year-old son of Carell's forty something Cal Weaver is more focused and adroit than his dad when it comes to pursuing a "soul mate."

The fiendishly plotted comedy starts to uncoil when Cal's wife and former high-school sweetheart, Emily (Julianne Moore), abruptly requests a divorce. Thrust unprepared into the singles scene, Cal, who wears sneakers, coats a size too big and a wounded heart on his sleeve, is clueless.

Taking pity for no apparent reason other than the script needs him to, a supremely successful lady's man, Jacob (Ryan Gosling who is nicely maturing into leading man status in studio movies), takes Cal under his wing to teach him all the right moves. Jacob also drastically overhauls that woeful wardrobe.

Jacob's own polished pick-up routines work on a dazzling array of dazzling women until it hits a wall: The player can't elicit anything but laughter and sarcasm from law student Hannah (Emma Stone, who seems to be in every movie this summer that doesn't require digital effects). Hannah somehow sees through every line. Again, the script pretty much requires this for later developments.

Meanwhile, two more romances stumble along at the Weaver household: Son Robbie (Jonah Bobo) pines for his sister's 17-year-old babysitter, Jessica (Analeigh Tipton), while his mom tries to make sense of the adulterous relationship she foolishly began with an office co-worker (Kevin Bacon, playing it too smarmy for the relationship to be credible).

Jacob's instructions finally pays off as Cal scores first with a pretty barfly (Marisa Tomei, in possibly the best performance in the movie only it seems to belong to a different movie), then continues on with a somewhat implausible succession of lovelies.

In the script's most poorly engineered subplot, Hannah suffers a crushing disappointment in her passive pursuit of a lawyer played by recording artist Josh Groban. This all too blatantly causes her to rebound into Jacob's startled arms to instigate a genuine relationship that takes both parties by surprise.

The script then quite adroitly throws in two startling revelation about cunningly hidden relationships among the characters, which leads to a climatic free-for-all that brings nearly everyone to an unplanned showdown in the Weaver backyard.

In its headlong pursuit of laughs, the screenplay runs by several opportunities to explore its characters in greater depth. It would have been nice to see Jacob's advice to Cal actually have a beneficial impact on how he now treats his estranged, taken-for-granted wife. And it would have been equally nice to see Cal's clear adoration of his family have an impact on his determined-to-remain-single advisor. The movie suggests these things happen but you witness neither.

The movie borrows so heavily from other movies —but always putting an inventive twist on these borrowings, mind you — that it even has fun with its movie references. This includes a sequence between Gosling and Stone where her character demands he bed her in an athletic "R rated" scene as opposed to a "PG-13 rated" one. But the two actually start to talk about their lives, one thing leads to another and the sequence winds up PG-13 after all. Yet this is one of the more amusing riffs in any recent film on the MPAA's rating system.

The movie suffers perhaps from too many characters and subplots but all the actors appear to have fun with their characters. Carell, who has the market cornered for playing schnooks — his best movie performance remains Dan in Real Life, however — finds something new here by suggesting that there can be worse things than being a schnook. Gosling keeps it real yet amusingly satirizes his screen lothario character.

Moore conveys the angst-ridden internal push-pull of a midlife crisis while Stone gets a little lost in her inconsistent character but is never less than winning.

Tomei plays the comedy very broadly but gets more than her share of laughs. The younger actors, Bobo and Tipton, shine in roles that have greater depth than some of the adult ones.

All tech credits are pro in a film shot in Los Angeles but aiming to look like Anywhere USA. However, the frequently used bar set with wall-to-wall, ready and willing beautiful single women is located in Nowhere USA.

Opens: July 29 (Warner Bros.)
Production companies: Warner Bros. presents a Carousal/Di Novi Pictures production
Cast: Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore, Emma Stone, Analeigh Tipton, Jonah Bobo, Joey King, Marisa Tomei, Beth Littleford, John Carroll Lynch, Kevin Bacon
Directors: Glenn Ficarra, John Requa
Screenwriter: Dan Fogelman
Producers: Steve Carell, Denise Di Novi
Executive producers: David A. Siegel, Vance DeGeneres, Charlie Hartsock
Director of photography: Andrew Dunn
Production designer: William Arnold
Music: Christophe Beck, Nick Urata
Costume designer: Dayna Pink
Editor: Lee Haxall
PG-13 rating, 117 minutes

[crippled_avenger]

Smart, sophisticated adult comedies are increasingly rare—and smart, sophisticated adult comedies from a major studio are an absolute endangered species. But Warner Bros. has brought the species back from the brink of extinction with this crazy funny delight in which Steve Carell, a faithful but boring dad and husband, is thrust into the perilous life of a swinging single guy when wife Julianne Moore boots him out. Released into this season's wilderness of raunchy comedies and 3D comic book fare, the only thing 3D about this sexy, hilarious romp is a script full of three-dimensional human beings. Strong word of mouth among adults will ring up some solid summer coin.

With a surprisingly mature screenplay by animation writer Dan Fogelman (Tangled, Cars) and top flight direction from Glenn Ficarra and John Requa Crazy, Stupid, Love cuts to the heart of the matters of the heart. Carell and Moore are good people in a seemingly ideal union of 30 years that's crumbling from within. Then it's detonated entirely when when the frustrated Moore files for divorce. Together since high school, the twosome have never dated anyone else. Being unused goods on the meat market creates massive complications for them both, especially for Carell when he's approached at a bar by swinging single savant Ryan Gosling who decides to show him how the modern dating world is sliced and diced. Fogelman's smart script uses this premise as a set up for hilarity, but never loses sight of reality. These over-the-top shenanigans could be simply a vehicle for Carell to strut his stuff, but this actor and these filmmakers are much too wise to let the movie backslide into Hollywood cliché.

A superb ensemble cast makes the most of the comedy's numerous detours and storylines. Carell's makeover allows for some funny bits with a hot-to-trot teacher (Marisa Tomei, terrific) as well as his own babysitter (Analeigh Tipton) who suddenly seems to fall for him. Yet under the surface, tutor Gosling seems to be quietly longing for the kind of life Carell once had. This becomes clear in his own new relationship with the bubbly hard-to-get Emma Stone who presents something he never thought possible: a chance for commitment. Meanwhile a second chance at love for the radiant Moore turns up in the form of work colleague Kevin Bacon, which comes with its own complications. All this leads to a twisty rollercoaster climax which somehow works brilliantly in the context of what has come before.

Carell has never been better—here, he proves he is perhaps the top film comedian of the moment. Moore brings her usual warmth and believability. But youngsters Gosling and Stone threaten to steal the show from underneath these vets with Gosling's hilarious ultimately sympathetic Lothario and Stone's wonderfully real and beguiling screen presence. For discerning adult audiences looking for a flick that with a sophisticated spark, title aside, Crazy Stupid Love is anything but dumb.

Distributor: Warner Bros.
Cast: Steve Carell, Julianne Moore, Emma Stone, Ryan Gosling, Marisa Tomei, Kevin Bacon, Jonah Bobo, Analeigh Tipton, Josh Groban, Joey King, John Carroll Lynch, Beth Littleford.
Directors: Glenn Ficarra, John Requa
Screenwriter: Dan Fogelman
Producers: Steve Carell, Denise Di Novi
Genre: Comedy
Rating: PG-13 for coarse humor, sexual content and language
Running Time: 118 min
Release Date: July 29, 2011

[ginger toxiqo 2 gafotas]

...u  srpskim bioskopima (tek) od 22. septembra...

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE BANG BANG CLUB Stevena Silvera, južnoafričkog dokumentariste koji je snimio priču o čuvenoj grupi južnoafričkih fotoreportera sa holivudskim hunkovima u glavnim ulogama. Ryan Phillipe igra Grega Marinovicha a ovaj film je apsolutni must za fanove Manic Street Preachersa i FRIDAY NIGHT LIGHTSa pošto Taylor Kitsch igra Kevina Cartera.

Nažalost, Silverov film iako je baziran na knjizi koju su napisali Silva i Marinovich ne uspeva da uđe u samu suštinu Bang Bang Cluba sem da su oni bili svojevrsne rok zvezde među fotoreporterima koji su snimali sukobe između Zulua i ANCa. Izvan toga i činjenice da su u pauzama slikanja po užarenim područjima, umeli da terevenče, jure ženske i sl. nema značajnijeg objašnjavanja njihove pozicije. Silver tek sporadično dotiče ključnu temu a to je odnos južnoafričkih vlasti prema njima, naročito ako imamo u vidu da su njihove slike bile dosta provokativne. Pitanje slobode štampe se suštinski ne otvara kao ni background iz koga oni, kao Južnoafrikanci dolaze, niti koji je njihov lični stav pema Aparthejdu.

U pojedinim momentima BANG BANG CLUB uspeva da stvori malo te zavodljive atmosfere mačističkih rituala i katarze za koju ostaju uskraćeni oni koji nisu uzeli značajniju ulogu u građanskom ratu, ali u najvećem delu film ostaje prilično površan.

Taylor Kitsch igra najpoznatijeg i najprovkativnijeg među njima - Kevina Cartera koji međutim nije tretiran kao glavni lik, iako se u njemu ponajviše prelama ne samo sam taj sukob već i sve konsekvence kako ratnih trauma tako i bančenja kroz koje su se pripremali za rad. On se ubio izmučen slikama iz ratova, praćen krivicom zbog svoje najčuvenije slike i povrh svega ozbiljno načet finansijskim dugovima i bolestima zavisnosti. Umesto da se film fokusira na njega i ponudi odgovor na pitanje zašto je Carter odutzeo sebi život, Silver nam samo nudi motive, gomila ih kako smo znali i sami da ih poređamo.

No, na nivou hardvera THE BANG BANG CLUB je solidan holivudizovani pogled na zanimljivu istinitu priču koji nažalost ne uspeva da prevaziđe nedostatak stava u odnosu na likove, istorijski trenutak i vlastitu priču.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Plaćenik protiv kvislinga

http://www.pressonline.rs/sr/vesti/vesti_dana/story/169690/Tijani%C4%87%3A+%E2%80%9EVala,+Tomice,+ni+Srbi+ne%C4%87e+slugu+na+%C4%8Delu+Srbije!%22.html

[crippled_avenger]

http://youtu.be/Av9l7WagSdc

[crippled_avenger]

Neil Jordan and Ronan Bennett project Fury receives IFB's largest development grant in May funding round.

In its May round of fiction development funding the Irish Film Board (IFB) awarded its largest grants to new scripts from Neil Jordan and Ronan Bennett (Public Enemies) and Juanita Wilson (As If I Am Not There).

Jordan and Bennett's script Fury, to be directed by Jordan, received a grant of €50,000. Still in its earliest stages, the script, described as part gangland thriller, part love story, charts the rise and fall of a young Irish traveller and reluctant gangster called Bunny Fury.

The film is currently on the development slate of local production outfit Octagon Films, whose co-founder Juanita Wilson was also awarded €50,000 for her adaptation of Daniel Woodrell's (Winter's Bone) novel The Ones You Do, which Wilson is also attached to direct.

The Ones You Do tells the story of John X Shade, an ageing lothario, inveterate gambler and one-time pool hall king of The Deep South who is forced to go on the run with his ten-year-old daughter after his young wife steals the $50,000 he was minding for a local gangster.

Octagon comprises writer-director Wilson and producers James Flynn and Morgan O'Sullivan. Wilson and Flynn were both nominated for an Oscar in 2010 for their short film The Door.

Jordan, currently in pre-production on Number 9's Byzantium, is also attached to the Number 9 - Little Wave Productions - Octagon Films feature Skippy Dies and Merlin Films' Broken Dreams.

Funding has also gone to new projects from first time director Norah McGettigan for her debut The Sanctuary, an Ireland-Poland co-production, produced by Andrew Freedman (His and Hers), set to start shooting on Aug 2, and the second feature from Lance Daly (Kisses), Life's A Breeze, scheduled to go into production later in the year.

IFB's new CEO James Hickey told Screen: "Despite the difficult economic conditions in Ireland, Irish producers continue to raise international finance for their films and we are delighted to see a strong number of projects going into production over the next few months with a variety of our European co-production partners.

"It's great to see talented Irish directors including Neil Jordan and Lance Daly continue to return to work in Ireland having completed major intermational features abroad. We also continue to support new, up and coming talent including Brendan Muldowney's second feature [Love Eternal], a director who showed great promise with Savage and we look forward to Norah McGettigan's debut feature with much anticipation."

Further IFB-backed productions set for August shoots include Stephen Bradley's France-Ireland co-production Wayfairing Strangers, Lisa Barros D'Sa and Glenn Leyburn's Good Vibrations (Aug 15 start of shoot) and Germany-Ireland feature documentary Saving The Titanic (Aug 25 start). Ireland-Luxembourg co-production Love Eternal gets underway on Aug 22.

Among local prodcutions in post are Dollhouse by Kirsten Sheridan (August Rush) and The Rafters by John Carney (Once).

[Agota]

Battleship  looks awesome! 

[дејан]

http://youtu.be/Av9l7WagSdc

рикно линк, шта је било на њему