The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam SHERLOCK HOLMES: A GAME OF SHADOWS Guy Ritchieja. Prvi reboot Holmesa je bio gotovo neverovatan rediteljski trijumf za Ritchieja u čije sam sposobnosti ozbiljno sumnjao i čini mi se da je uprkos pretvaranju Holmesa u viktorjanskog Bonda uspeo da sa priličnom svežinom i dostojanstvom prilagodi ovog junaka savremenom senzibilittu blokbastera. Nastavak je u tom smislu vrlo neobičan. U ovim okolnostima teško je ne ukalkulisati i BBC seriju SHERLOCK koja se pojavila u međuvremenu, ali rekao bih da je ona ipak nešto što ne trea uvoditi u priču o Ritchieju kao neko presudno poređenje. No, kad smo već tu, koliko je BBCjev SHERLOCK bio trijumf racionalnosti ovog junaka, ali i rediteljskog postupka baziranog na smart & simple rešenjima, toliko je Ritchiejev nastavak jedno pre svega hipnotično iskustvo koje se ponajmanje može sagledavati racionalno.

Naravno, ovaj film ima slučaj, ima priču, ima dedukciju, sve to u načelu postoji i u principu ima smisla, ali nema puno veze sa Holmesom već upravo više sa Bondom. Jasno je ko je junak, jasno je ko je negativac, ubrzo je jasno i koju vrstu zle namere negativac ima i na tom putu ka završnom obračunu, junak treba da shvati ponešto. Dakle, kad je o detekciji reč, A GAME OF SHADOWS suštinski nije složeniji od nekog 007-filma.

Akcenat je stoga na atmosferi, akciji, jednom kovitlacu slika, zvukova, pokreta, borbe, reči, ambijenata, kostima koji zbilja u jednom trenutku počinje da dobija smisao kao rediteljski postupak i kao svojevrsno viđenje ove Holmesove faze kada se pod uticajem opijata, gubitka Irene Adler i opsesije Moriartyjem on udaljava od razuma o čemu svedoče roman i film SEVEN PER CENT SOLUTION. Ruku na srce, čini mi se da je prerano za ovu konkretnu inkarnaciju Holmesa da polazi put takve dekadencije, ali Ritchie je realizuje kao jedan prilično ubedljiv delirijum.

Ipak, sinoć su neki ljudi i izlazili iz bioskopa, dakle mislim da je A GAME OF SHADOWS pošao jednim dosta ekstremnim putem zanemarivanja konvencionalnog storytellinga. S jedne strane to filmu daje neku vrstu perverznog digniteta jer Ritchie očigledno pokušava da cilj izjednači sa sredstvom, i da od spektakla napravi suštinu i u tome u određenom smislu i uspeva.

Naravno, spolja gledano, HOLMES ima svojih "intelektualnih" momenata ali oni su dati pre svega kroz neka površinska rešenja i atrakcije poput nadglumljivanja između Downeya i Harrisa, partije šaha između Holmesa i Moriartyja i sl. U dobokoj suštini, ovo je Ritchiejeva akciona predstava koja sama po sebi ima razne kvalitete.

Otud su u dramskom smislu scene-stealing situacije upravo minijature koje pravi Stephen Fry, takođe ostajući na površini.

Uprkos svemu ovome, A GAME OF SHADOWS mi je bio vrlo intrigantno bioskopsko iskustvo i film koji suštinski ne ponavlja formulu uspešnog prethodnika, ali dovoljno liči da bi se mogao smatrati nastavkom. Međutim, Ritchiejeva estetika je u nastavku izmenjena i znatno radikalnija.

* * * / * * * *

[Agota]

Ipak, sinoć su neki ljudi i izlazili iz bioskopa

Ja sam se vec prepoznala
Ni  prethodni Gajev Sherlock Holmes   nije mi se  dopao. BBC serija  SHERLOCK je odlicna.

[crippled_avenger]

Reprizirao sam PAD ITALIJE Lordana Zafranovića, drugi deo njegove partizanske sage započete sa OKUPACIJOM U 26 SLIKA. OKUPACIJA ostaje upečatljiviji film jer je reč o celovitijem delu na nivou vođenja priče i karaktera. U PADU ITALIJE, Lordan produbljuje svoju viskontijevsku impresioniranost imaginarije NOBa i PAD ITALIJE funkcioniše više kao niz vrlo čulnih, ekspresivnih, karnevalskih, zaumnih slika iz NOBa nego kao konzistentan film na nivou storytellinga.

U osnovi ovo je priča o tome kako sudbina glavnom junaku uzvraća udarac - pošto je likvidirao najboljeg prijatelja jer je voleo pogrešnu ženu i zanemario revoluciju, novi partizanski komadant ubrzo doživljava sličnu sudbinu. Film u osnovi ima jednostavnu premisu i ne može se reći da na nivou scenarija koji je pisao Mirko Kovač, u saradnji sa Rankom Munitićem i Filipom Davidom, ne postoji priča. Međutim, Lordanov rediteljski postupak je pre svega fokusiran na vizuelnost6, atmosferu, pojedinačne scene koje povremeno tretira kao male rituale, i lako bih mogao da zamislim narativno koherentniji film u rukama nekog drugog reditelja, recimo Gorana Markovića. S druge strane, Lordanov postupak je u toj meri kinestetičan da sam njegov postupak predstavlja vrednost za sebe. Iako je scenario vrlo ozbiljan i kao Kovačevi scenariji inače dosta bogat, mislim da pisac nije uskraćen time što reditelja nije previše zanimala priča.

Slično Gasparu Noeu danas, doduše, Lordan ponekad zastranjuje sa svojom opsesijom erotskim prizorima, i to je jedino gde film gubi svoju nit, premda je u liku koji igra Gorica Popović kao seksualno frustrirana partizanka oličena izvesna seksualna suspregnutost revolucije. Otud ne može se reći da je erotika potpuno izvan tematskog opsega ove priče, ali Lordan za nijansu više insistira na tome nego što je potrebno.

Kad je reč o prikazu partizana, jasna je podela na one iskrene i naivne i one koristoljubive, one relaksirane i one frustrirane, tako da je PAD ITALIJE film koji u osnovi ne dovodi u pitanje narativ NOBa ali svakako da pokušava da kaže kako je bilo izvesnih preterivanja. Međutim, ta preterivanja u principu bivaju kažnjena i ispravljena upravo od strane onih koji su se svojom harizmom nametnuli kao lideri. Italijani su prikazani kao prilično brutalan iako vojno bezopasan okupator i oni deluju naglašeno viskontijevski. Ustaše su obogaćeni koketiranjem sa katoličkim simbolima ali ključnu vizuelnu ekspresivnost imaju prilično sumanuto prikazani četnici. Naime, četnici se u filmu pojavljuju kao ridikulozni bradati pirati ali postaju opasni tek kada ih ošišaju i amnestiraju. Tada film poprima specifičnu horor dimenziju koja Lordanu nije strana, kao što znamo iz čuvene scene ustaškog masakra u autobusu iz OKUPACIJE U 26 SLIKA. Ovog puta analognu scenu imaju četnici u saradnji sa pronacističkim kozacima, i čitava sekvenca ima nešto manje klanice od one u OKUPACIJI ali je prilično monstruozna.

Ne želim da zvučim pristrasno, pošto su moji stavovi dobro poznati, ali mislim da je u ovom prikazu četnika i kozaka, Lordan ponajviše dao mašti na volju, a pored samog brutalnog ubistva deteta poznatog po čuvenoj replici "Prekrsti ga!" pominju se silovanja muškaraca i žena, sakaćenja i slične stvari koje deluju dosta neočekivano kao četničko dejstvo na jadranskim ostrvima.

U tom smislu, ovo rešenje jeste stvar za ideološko sporenje ali kad je reč o estetizaciji nasilja, tu je Lordan na visokom nivou. PAD ITALIJE funkcioniše kao celina premda je sasvim moguće tretirati ga i kao kolekciju set-pieceova od kojih akcije sa Miodragom Krivokapićem koji beži na magarcu svakako ulazi u antologiju akcionih scena partizanskog filma.

U glavnoj ulozi pojavljuje se tada velika evropska zvezda Daniel Olbrychski, prošle godine čak viđen u Noyceovom SALTu koji je u to vreme bio zbilja veliko ime. Olbrychski je veliki glumac i nah je dosta korišćen u PADU ITALIJE međutim ja sam iopak imao, možda samo subjektivan doživljaj da bi tu ulogu ipak znatno ubedljivije odigrao neki naš glumac. Naprosto, Olbrychski mi je u svim scenama delovao blago distancirano u odnosu na glumačku energiju ostatka inače dosta "masne" podele u kojoj je ekipa u rasponu od Mirjane Karanović do Zaima Muzaferije.

Što se žena tiče, u ovom filmu Lordan je fokusiran na Snežanu Savić i Enu Begović a zanimljivo je videti i Goricu Popović koja je u tom periodu bila svojevrsni polu-seks simbol našeg filma, odnosno jedna straight žena koja kvari sreću vragolastom junaku, recimo u NACIONALNOJ KLASI.

Direktor fotografije je bio Božidar Bota Nikolić tada cutting edge DP koji je radio sa najatraktivnijim jugoslovenskim rediteljima i u saradnji sa Lordanom ispratio je njegovu estetiku baziranu na dosta pokreta kamere, dosta pokreta u kadru i zanimljivim atmosferičnim ambijentima koji spajaju mediteranski milje sa gotovo pa špageti vestern zdanjima. Muzika alfija Kabilja je krajnje eklektična a film u jednoj fazi ima i čudnu, košmarnu elektronsku temu, premda je osnovna tema odsvirana na gitari dosta blaga i pomalo čak deplasirana.

PAD ITALIJE je bio još jedan Lordanov uspeh posle OKUPACIJE i spada u fazu kada je on delovao kao nepogrešivi velikan jugoslovenskog filma. Posle PADA ITALIJE na ovu temu snimio je i VEČERNJA ZVONA, po motivima Kovačevih VRATA OD UTROBE i ovi filmovi se mogu posmatrati kao svojevrsna trilogija o ratu premda ZVONA ne dele iste likove kao OKUPACIJA i PAD.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam SANS LAISSER DE TRACES Gregoire Vignierona, izuzetno zreo rediteljski debi ovog belgijskog scenariste, hičkokovski triler o slučaju mladog poslovnog čoveka koji pokušava da prevaziđe mračnu tajnu koja mu je omogućila uspeh.

Benoit Magimel igra glavnog junaka, uslovno rečeno jamesstewartovsku figuru, premda je njegov junak znatno manje nedužan od Hitchcockovih junaka. Spirala nesrećnih slučajeva, gadnih koincidencija, zločina i nesporazuma u koju junak upada je dinamična i vrlo duhovita a Vignieron sve to realizuje sa izvrsnim osećajem za ritam i vrlo solidnom vizuelnom kulturom.

Hitchcockvske plavuše igraju Julie Gayet kao supruga i Lea Seydoux kao devojka kojoj želi da nadoknadi gubitak oca. I Julie i Lea su sada prisutne na beogradskom bioskopskom repertoaru - Julie igra u Vuletićevom vodiču a Lea kao foxy assassinka u GHOST PROTOCOLu.

SANS LAISSER DE TRACES je jednostavan film koji nije skup ali je u vizuelnom smislu brižljivo realizovan i smešten u vrlo filmične ambijente. Za razliku od sličnih radova Dominika Molla, Vignieron realno procenjuje potencijal svoje priče i smešta je u format koji joj odgovara.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Pogledao sam A Game of Shadows sinoć i načelno bih se složio sa Crippleovom dijagnozom. Film je u ogromnoj meri trijumf stila nad bilo kakvom supstancom ali uspeva da svoje ekstremne, agresivne stilizacije i naglašeno videospotovska rešenja pretvori u jedno autohtono i u solidnoj meri uverljivo estetsko sredstvo. Prvi film je uveo brze montaže koja obrazlažu Holmsovo analitičko i sintetičko razmišljanje na vizuelan način što je, dakako u startu bilo odstupanje od klasične Dojlove formule, rabljene i u većini ekranizacija.

Dojl je lik Dr. Votsona uveo baš zato da bi publika imala svog čoveka na pozornici kome se može objašnjavati deduktivni postupak i ovaj je pristup rabila docnije i Agata Kristi pa i većina klasičnih krimi-autora, dok je lik detektiva vazda ostajao pomalo misteriozan, njegov genij objašnjen samo posredno, kroz onu informaciju koju je sam odlučio da podeli sa nama itd. Ritchie je utoliko još sa prvim filmom dosta očigledno raskinuo sa klasikom, odlučivši se da ekspozitorne monologe/ dijaloge zameni ili dopuni vizuelnim predstavljanjem dedukcije, što je neizostavno film poguralo u akcionom smeru pa se i ostatak vrlo džejmsbondovske akcije u to uklapao.

U GOS je ovaj element još naglašeniji, mnogi mehanički procesi koji se normalno u filmovima događaju u elipsi ovde su predstavljeni kroz montaže (opaljivanje topa, pripremanje oružja za dejstvo itd.) što je ponovo vizuelni sažetak intelektualnog procesa koji dovodi do korišćenja ovih sredstava u nečemu što je, na kraju ipak nekakav battle of wits bez obzira na svu akciju i pesničenje.

I meni je to OK. Pogotovo što Ritchie (i scenaristi) zanatski sigurno variraju ove motive, povremeno nam dajući montaže analize/ sinteze koje se zatim ne realizuju kako su zamišljene - dakle pošto je ovo nastavak, disrupcija je neophodna ali je dobro narativno upotrebljena, prvi put (borba sa kozakom) radi komičnog predaha, drugi put (finale) kao demonstracija Holmsovog improvizatorskog talenta ali i uvođenja motiva žrtvovanja itd. za film koji je, suštinski, tek Indijana Džounz u viktorijanskom mizanscenu, to je sasvim u redu.

E, sad, ima se šta prigovarati. Film zapravo ne uvodi skoro ni jedan motiv koji već nije bio prisutan u originanom filmu i tu se oseća jedno siromaštvo karakterizacije i pripovedanja koje previše robuje zapletu što je, opet zaista mnogo vše bondovski nego holmsovski - misterija je tanka i njeno razrešenje banalno. Likovi su zaravnjeni, sa Holmsom koji polako ali sigurno prelazi u karikaturu i, krucijalno sa bros-before-hos filozofijom koja se ovde isforsirano i dalje argumentuje iako je zaokružena u prvom filmu. Ovo je, naravno standardna boljka nastavaka, ali u GOS se baš primećuje kako je Votson osiromašen i kako čak i kod Holmsa Ritchie i scenaristi kao da nisu imali snage da se bave njegovom složenom postadolescentskom fobijom od vagine... U neku ruku, reklo bi se da scenaristi Irenu Adler ubijaju rano u filmu da bi sa sebe skinuli odgovornost bavljenja ovim motivom, pa je i uvođenje lika ciganke kasnije učinjeno praktično samo da bi postojao marketabilan ženski lik na plakatu. Njen doprinos zapletu nakon prve scene u kojoj je vidimo je zapravo čak ni na nivou mekgafina...

No, makar su glumci vrlo dobri i u ulogama koje su postavljene još manje uverljivo nego u prvom filmu pa čak i Fry koji mora da se skida go da bi bio zapažen u ansamblu frivolnih manijaka zapravo odrađuje izvrstan, dostojanstven posao. Moj pašenog, inače Britanac je kasnije prokomentarisao da bi on zapravo najradije video Fryja kao Holmsa, što bi svakako bio film sasvim drugačije dinamike ali verovatno bliži originalnom predlošku.

[Meho Krljic]

Ovaj sam tekst propustio

http://www.cracked.com/article_19140_8-movie-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html

[crippled_avenger]

Meho, drago mi je da se slažeš sa mojom dijagnozom.

No, da se vratimo tekućim problemima...

PYONGYANG, North Korea (AP) — North Korea's next leader burnished his diplomatic skills Monday, welcoming a private South Korean mourning delegation as state media revealed a new title that gives Kim Jong Un authority over political matters.

Kim Jong Un has rapidly gained prominence since the death of his father Kim Jong Il on Dec. 17, and his brief meeting with a group led by a former South Korean first lady and a prominent business leader shows Seoul that he is assured in his new role.

State media have showered Kim with new titles. On Saturday, the North referred to him as "supreme leader" of the 1.2 million-strong armed forces and said the military's top leaders had pledged their loyalty to him. On Monday, the Rodong Sinmun newspaper described him as head of the Central Committee of the Workers' Party — a post that appears to make him the top official in the ruling party.

On Monday, a South Korean delegation stood in a line on a red carpet and bowed silently during their visit to the Kumsusan Memorial Palace, where Kim Jong Il's body is lying in state in a bier surrounded by flowers and flanked by an honor guard.

Kim Jong Un gave the South Koreans his thanks after they expressed condolences and sympathy, the North's official Korean Central News Agency said. Seoul's Unification Ministry confirmed the meeting in a statement but didn't elaborate.

The lead delegates were the widow of former South Korean President Kim Dae-jung, who engineered a "sunshine" engagement policy with the North and held a landmark summit with Kim Jong Il in 2000, and Hyundai Group Chairwoman Hyun Jeong-eun, whose late husband had ties to the North.

Their meeting with Kim Jong Un could be intended to push South Korea to pursue previously agreed upon cooperative projects that would give North Korea much-needed aid, said Yang Moo-jin, a professor at the University of North Korean Studies, which is in South Korea.

Footage from AP Television News in North Korea earlier showed the South Koreans being greeted by North Korean officials during a stop at a factory park in the North Korean border town of Kaesong. North Korea sent delegations to Seoul when the women's husbands died.

Monday's meeting appeared to be Kim Jong Un's first reported meeting with South Koreans since his father's death.

The Kim family has extended its control over the country of 24 million people to a third generation with Kim Jong Un, who is in his late 20s and was revealed last year as his father's choice among three sons for successor.

Kim Jong Il, who ruled North Korea for 17 years, wielded power as head of three main state organs: the Workers' Party, the Korean People's Army and the National Defense Commission. His father, North Korea founder Kim Il Sung, remains the nation's "eternal president" long after his 1994 death.

Kim Jong Un was named a vice chairman of the Central Military Commission of the Workers' Party last year, but was expected to ascend to new military and political posts while being groomed to become the next leader.

Monday's reference to his new title was in commentary in the Rodong Sinmun newspaper, the mouthpiece of the Workers' Party, urging soldiers to dedicate their lives "to protect the party's Central Committee headed by respected Comrade Kim Jong Un." Rodong Sinmun has also called on the people to become "eternal revolutionary comrades" with Kim Jong Un, "the sun of the 21st century."

The language echoed slogans used years ago to rally support for Kim Jong Il, and made clear the son is quickly moving toward leadership of the Workers' Party, one of the country's highest positions, in addition to the military.

North Korea refers to Kim Il Sung as the "sun" of the nation and his birthday is celebrated as the "Day of the Sun," and state media have sought to emphasize Kim Jong Un's role in carrying out the Kim family legacy throughout his succession movement.

His titles are slight variations of those held by his father, but appear to carry the same weight. It was unclear whether the nation's constitution had been changed to reflect the transfer of leadership as when Kim Jong Il took power after his father's death.

Mourning continued, meanwhile, despite frigid winter weather, in the final days before Kim Jong Il's funeral is set to take place Wednesday and a memorial Thursday.

People continued lining up Monday in central Kim Il Sung Square, where a massive portrait that usually features Kim Il Sung has been replaced by one of Kim Jong Il, to bow before his smiling image and to lay funereal flowers. Heated buses stood by to give mourners a respite from the cold, and hot tea and water were distributed from beverage kiosks.

___

Associated Press writers Foster Klug, Hyung-jin Kim and Jiyoung Won in Seoul, South Korea, and AP Korea bureau chief Jean H. Lee, contributed to this report. Follow AP's Korea coverage at twitter.com/newsjean and twitter.com/APKlug.

[crippled_avenger]

The whereabouts of late North Korean leader Kim Jong-Il's eldest son, once seen as the natural successor in the communist dynasty, has become a subject of intense speculation since his father's death.

Kim Jong-Nam is believed to have lived a life of reclusive luxury, mainly in the Chinese gambling hub of Macau, since he was caught in 2001 entering Japan on a fake passport saying he wanted to take his family to Disneyland.

Apparently banished by his father and North Korea's secretive ruling elite, Jong-Nam, 40, has watched from afar as his young half-brother, Kim Jong-Un, has been groomed since 2009 to succeed his father as the nation's leader.

Jong-Nam's movements since the announcement of his father's death on Monday could give clues about the machinations in Pyongyang during the sensitive transition of power in the impoverished, nuclear-armed state.

But Macau-based observers say he has remained below the radar.

"He's moving here and there. It has been hard to track him down," said Ricardo Pinto, publisher of Macau Closer magazine, who keeps an eye on Jong-Nam's comings and goings in the former Portuguese colony.

"It appears that he lives at his house sometimes, and sometimes he stays at different hotels. There's no indication where he is living now."

Jong-Nam's last public appearance was in January this year, when he gave an interview to Japanese newspaper Tokyo Shimbun at an unspecified location in southern China.

He told the paper that Kim Jong-Il, who took power in 1994 after the death of his father, North Korea's founder and "great leader" Kim Il-Sung, was against a third-generation succession.

But the late leader had anointed Jong-Un -- aged in his 20s and relatively inexperienced -- to ensure national stability, he said.

"Hereditary succession did not happen even under Chinese chairman Mao Zedong," said Jong-Nam, sporting funky brown plastic glasses, a light pink shirt and a black jacket.

"(Heredity succession) does not fit socialism and my father was against it. "I understand that it was done in order to stabilise the framework of the nation," he said, warning that instability in North Korea would disrupt the "surrounding region".

While most Kim-watchers agree Jong-Nam has used Macau as a base since his aborted Disneyland adventure, he is also reported to have stayed in Beijing and to have regularly visited Austria, France and Thailand, as well as North Korea.

Analysts say the passing of power to a new generation could provide an opening for reform and improved relations with the outside world.

They point out that Swiss-educated Jong-Un is the first leader in two generations to have had any experience of life in the West.

Jong-Nam was also educated at a Swiss boarding school, but his years as a gambling, drinking free spirit in exile may have corrupted him too much in the eyes of the ruling elite back in austere Pyongyang, analysts say.

"He has been in exile for too long and has no more political base in North Korea," said Joseph Cheng, a political analyst from Hong Kong's City University.

"It's very unlikely he will have any role."

In the late nineties, the eldest of Kim Jong-Il's three sons was the heir apparent, holding senior jobs including general and head of foreign counter-intelligence.

Jong-Nam's resume makes him a better choice as North Korea's next leader over his half brother. But the eldest Kim, whose film-star mother died in 2002, has expressed no interest in North Korea's highest office.

"If I were the successor, would you see me in Macau wearing these casual clothes and taking a holiday? I am only the son of Kim Jong-Il," he told a Japanese television reporter in 2009.

In his most recent interview, Jong-Nam said his "heart aches" when he heard about the hardship suffered by poverty-hit North Koreans.

He urged the country's leaders to "pay attention to reform and openness".

"What the North desires the most is the normalisation of ties with the US and settlement of peace on the Korean peninsula," he told Tokyo Shimbun.

Some analysts had seen second son Kim Jong-Chul as favourite to take over, but the late Kim reportedly thought of him as too effeminate for leadership.

[crippled_avenger]

Podvrgao sam se iskustvu gledanja Cravenovog SCREAM 4 i uprkos tome što nisam očekivao ništa dobro, jako mi je teško da napišem utiske o ovom ostvarenju pošto mi se čini kao da sam suočen sa nečim što uopšte ne razumem. Craven je reditelj koji je i u svojim najboljim danima snimao promašaje. Kvalitetnih filmova je svakako bilo više, zato je on danas i klasik ovog žanra, ali i onomad je umeo da napravi pogrešnu procenu. Otud, sada kada je ostario i kako je krenuo da sve dublje skreće u mejnstrim, od većine straih majstora on deluje možda i ponajmanje senilno, iako mu ti podnošljiviji pozni filmovi poput RED EYE više uglavnom ne liče na bilo šta iz ranijeg opusa niti imaju autorski pečat. Ako imamo u vidu da se je sa prvim SCREAMom on uspeo da oživi kako svoju karijeru tako i ceo žanr, Craven će ostati upamćen kao reditelj koji je čak zapanjujuće dugo uspeo da ostane relevantan.

SCREAM 3 je bio loš film. Ali, SCREAM 4 je nešto drugo. Ovo je film koji ne samo da nije kvalitetan, ovo je film u kome se ozbiljno postavlja pitanje žanra, egzekucije i autorskih namera. Očigledno je da je Kevin Williamson samo u SCREAMu bio zapravo istinski inspirisan i da je u I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER to još uvek moglo da prođe, ali sada se već zašlo u stadijum u kome Williamson i Craven apsolutno ne znaju šta rade. Ako je SCREAM uspeo da istovremeno bude strukturalistički komentar na žanr i žanrovski film u isto vreme, SCREAM 4 je ispod nivoa žanra, čak i njegovih najbednijih predstavnika koje snimaju neke budale za male pare.

Od samog početka filma, Craven ne uspeva da napravi distinkciju između filma-u-filmu i onoga što nam on sam nudi kao "realnost" i činjenica da se njegova parodija žanra nedovoljno razlikuje od onoga kako nam on kao "ozbiljno" prezentira žanrovske situacije čini da SCREAM 4 odmah zaliči na jedno tužno iskustvo. Zatim, usledi spoznaja da su karakteri iz prvih SCREAM filmova u međuvremenu postali junaci svojevrsne Cravenove sapunice, i to je takođe žalosno ali ako imamo u vidu da se Williamson više i uspešnije bavi sapunicama ni to nije naročito iznenađenje i licemerno je bilo očekivati bilo šta drugo. Međutim, kada već ni Craven ni Williamson ne vladaju ovim filmom na nivou forme, ono što naročito poražava je da više nisu u stanju da se izraze ni kroz iole pametan uvid u mehaniku žanra. Njihovi junaci deluju gluplje od junaka iz najglupljih filmova post-SCREAM vremena, a Craven i Williamson čak ne uspevaju da verbalno prevaziđu svoju mentalnu krizu i daju barem neku smislenu rečenicu o svemu ovome. Dakle, nije samo problem u tome što je ovo jedan kreativno impotentan film - problem je u tome što su ga napravili ljudi koji više nisu u stanju čak ni da misle o onome u čemu su bili svojevrsni velikani.

Neverovatno je da Craven i Williamson nisu za poslednjih desetak godina uspeli da akumuliraju barem neka razmišljanja o tome šta je žanr. Otud ne samo da njihovi junaci, tinejdžeri deluju prevaziđeno u odnosu na ono što je standard savremenog omladinskog filma - oni deluju potpuno anahrono čak i za uslove u kojima je SCREAM nastao. Dakle, rekao bih da su Craven i Williamson čak i zaostali u odnosu na ono gde su bili kada su prvi put sarađivali.

Oduvek smo znali da izuzev u retkim slučajevima istinski majstorske realizacije koji su retki, sama mehanika dešavanja na ekranu može biti dovoljna i nije iznenađenje da Craven ovog puta nije postigao takav efekat. Slasher sekvence su potpuno šablonizirane i uprkos tome što je ovo prilično skup projekat za tu vrstu filma, ne postoji apsolutno nikakva narativna kohezija koja bi bilo kojoj od tih scena dala ikakav smisao niti u bilo kojoj od njih uopšte postoji invencija bilo koje vrste, ne samo na nivou tenzije nego čak i iznenađenja.

Međutim, ono što je poražavajuće je to što kad se ispostavilo ko je ubica ja zapravo više nisam ni mogao da se setim koji je to tačno lik, iako je kao i uvek reč o vrlo prominentnoj figuri na koju niko ne sumnja, i mislim da to dovoljno govori. Jedini likovi koje sam u ovom filmu zapamtio su bili oni iz prvog filma i poražavajuće je da posle skoro dva sata gledanja novog filma, ja i dalje funkcionišem na osnovu sećanja na nešto od pre deceniju i po.

Poslednjih godina, Craven je koketirao sa negledljivim filmovima, međutim činjenica da je SCREAM 4 spolja gledano upriličen da može da se javno prikaže ne znači da ovo zapravo nije njegov najgori film.

[crippled_avenger]

Pogledao sam KILL LIST Ben Wheatleya. Njegov debi DOWN TERRACE mi je bio OK u svoje vreme, ali KILL LIST je ozbiljan primer potpunog sunovrata internacionalne žanrovske scene. Ako izuzmemo potpuno suludu činjenicu da je KILL LIST svojevrsni rip-off SRPSKOG FILMA u najbukvalnijem smislu i to jedva godinu dana od izlaska SRPSKOG FILMA, ovo sve izgleda kao film Đorđa Milosavljevića kada bi imao zrno talenta. Ali ne naročito veliko zrno.

KILL LIST je infantilna budalaština na nivou ideje i prilično osrednji low-budget krimić na nivou egzekucije. Uprkos tome što kritika uzdiže Wheatleya kao čoveka koji je svojevrsni nastavljač britanskih filmskih tradicija, kao neko ko ih oživljava i reinterpretira u novim okolnostima, ovaj filmu sebi ima samo najpovršnije reference na britansku klasiku, pre svega na WICKER MAN i to je apsolutno najslabiji deo filma. Moram priznati da je WICKER MAN jedan od onih filmova o kojima je zanimljivije kad se o njima priča nego kad se zapravo gledaju, ali i takav kakav je predstavlja Akademiju nauka i umetnosti za ovo.

Međutim, suštinski prisutniji uticaj je SRPSKI FILM s tim što je Wheatleyev junak ex-vojnik, sada plaćeni ubica koga žena natera da se vrati u posao jer su u besparici a onda on počinje da shvata da je to neobičan posao za neobične naručioce u kome se oseća nelagodno, i sve to je uvod u završnicu SRPSKOG FILMA, u kojoj se original nameće kao velemajstorsko delo na svim nivoima.

Ako se izuzme standardna ubedljivost britanskih glumaca, KILL LIST je po svemu inferiorniji i definitivno manje maštovit film od SRPSKOG FILMA, pa otud recimo ekstatične pohvale u istim magazinima koji su bili protiv SRPSKOG FILMA (recimo, Time Out) deluju deplasirano.

Međutim, još je neverovatniji hype koji je KILL LIST dobio ove godine na žanrovskim festivalima i karijera koju će Wheatleyu lansirati. Ja zaista u ovom filmu nisam video ništa što prosečan reditelj engleskih serija (što je BTW bio i Wheatley) ne pokazuje svake sedmice a sve ono po čemu se izdvaja je prilično slabo.

Moram priznati da mi je KILL LIST u određenom smislu svakako delovao još gore baš zbog toga što je hype oko njega bio neverovatan. Doduše, mnogima je i hype oko SRPSKOG FILMA bio neverovatan, međutim u slučaju KILL LISTa nije to više pitanje očekivanja i rezultata već prepoznavanja kvaliteta filma na fundamentalnom nivou. Čak i da ga obzervira neko ko nije gledao SRPSKI FILM pa ne vidi tu kopču, ovo je stvarno jedan prosečan rad uz rame sa stvarima u kojima inače igra Danny Dyer.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam LUCKY, film u kome su se skupili naslednici poznatih holivudskih kuća, reditelj Gil Cates Jr. i glumac Colin Hanks. LUCKY je indie komedija o serijskom ubici koji dobija 36 miliona dolara na Lotou i uspeva da se oženi svojom ljubavlju iz detinjstva koja je u suštini bila razlog njegovog silaska sa uma i brojnih ubistava koja je počinio. Međutim, to mu ne pomaže da se vrati u red, supruga otkriva njegovu tajnu i postavlja se pitanje da li će golddiggerka u njoj prevladati normalnu osobu...

LUCKY je dosta drugačiji film nego što sam očekivao pre svega zbog toga što u jednom trenutku supruga koju igra Ari Graynor postaje glavni junak a ubica odlazi u senku. Ta promena fokusa je jedan od osnovnih problema filma, naime na nivou vođenja priče Cates dosta luta i na kraju nije baš jasno ni o čemu je ovaj film, ni kos su glavni junaci ni kakav bi odnos ptrebalo da imamo prema njima.

Danny De Vito je u svoje vreme režirao sjajne filmove ovog tipa, crne komedije bez izrazitih pozitivaca, sa junacima koji imaju razne stepene patologije, ali Cates nije majstor tog profila i od De Vita jedino uspeva da preuzme vizuelnu artikulisanost. Otud je LUCKY jedino prijatno iznenađenje što je glossier od indie radova na ovu temu, po svemu drugom je slabiji od onoga što je mogao da bude.

* 1/2 / * * * *

[Albedo 0]

http://www.blic.rs/Vesti/Svet/298829/Pogledajte-slike-Misteriozni-dzinovski-vojnik-na-sahrani-Kim-Dzong-Ila

[crippled_avenger]

Evo svilenog gajtana za urednika RTSa i priča o implikacijama slučaja "Crnjanski vs RTS".

http://www.agitpop.me/?04F487F1

[crippled_avenger]

Bato, jesi li video kako kvislinzi u Blicu olako nazivaju vlast u Severnoj Koreji "diktatorskim režimom"?

[Albedo 0]

ipak, ovdje je Blic vrlo subverzivan: ''kako bi svaki detalj sa sahrane "Dragog vođe" bio savršen i po ukusu propagandista u službi diktatorskog režima''

Ovo može da se tumači kao da su sjevernokorejski fotošoperi preuredili svaki detalj sahrane Dragog Vođe da bi oni bili po ukusu zapadnih propagandista i njihovih diktatorskih režima. Mislim, ne bi Ameri imali o čemu da pričaju da Koreanci nisu izbijelili snijeg.

A tek fotošopovani džin, pa tu se već zajebavaju sa američkim propagandistima 

[crippled_avenger]

ipak, ovdje je Blic vrlo subverzivan: ''kako bi svaki detalj sa sahrane "Dragog vođe" bio savršen i po ukusu propagandista u službi diktatorskog režima''

Ovo može da se tumači kao da su sjevernokorejski fotošoperi preuredili svaki detalj sahrane Dragog Vođe da bi oni bili po ukusu zapadnih propagandista i njihovih diktatorskih režima. Mislim, ne bi Ameri imali o čemu da pričaju da Koreanci nisu izbijelili snijeg.

A tek fotošopovani džin, pa tu se već zajebavaju sa američkim propagandistima 

I to što kažeš...

[Albedo 0]

Treba mi tvoja stručna pomoć. Možeš li da mi dopuniš spisak filmova koji na subverzivan ili otvoreno antijugoslovenski način, u službi nečijeg nacionalizma, prikazuju Hrvate ili Srbe nekako ''pomjereno'', kritički...

Već si spomenuo Pad Italije, tu spada i Zafranovićeva Okupacija. Evo još nekih filmova, pa ako ima sličnih...

U gori raste zelen bor
Kad čuješ zvona
Život sa stricem
Sokol ga nije volio
Priča iz Hrvatske
Vrijeme ratnika
Pucanj
Lov na jelene
Braća po materi
Praznik

[crippled_avenger]

Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.

http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html

[Джон Рейнольдс]

Evo svilenog gajtana za urednika RTSa i priča o implikacijama slučaja "Crnjanski vs RTS".

http://www.agitpop.me/?04F487F1

teško je poverovati da je Javni servis baš u tolikoj besparici.

Али јесте. Данас сам био на једном састанку где су изношене прилично суморне прогнозе, али оно што сам чуо да се уводи као додатне мере штедње звучи скоро комично. Али да лове нема, нема је. Опште стање у електронским медијима је никад горе откад су се медији појавили, неке лове има још само у Првој и б92, а код ових других не би било да их нису купили. Зашто је тако, разлога има много, дуга прича која би у суштини била само моје размишљање на тему, не видим да се ико озбиљно бави анализом.

[Albedo 0]

razlozi

1. navodna konkurencija i brdo različitih televizija - jedan te isti program na svakom kanalu

2. hajde i što je program isti nego što je i glup, vulgaran i istrošen

3. emisije su ili uvezene iz inostranstva ili su voditelji idioti. Prva ih bira zato što su zgodni a B92 zato što nisu. Ali potraga za kvalitetnim voditeljem se zaustavlja na anatomiji, ne na obrazovanju i inteligenciji. Kako da smisle nešto novo kad piplmetri misle umjesto njih.

4. Ma koliko ja bio slab na Pavića, dosadio je i Bogu i narodu. Ko zna koliko ih košta snimanje tih glupih serija, bolje da su dali 5 puta manje para nekim studentima FDU da pokažu šta znaju.

5. Ali neće, jer još ima dovoljno para da se izmuze, barem za tu ''elitu'' koja proizvodi program.

[Ghoul]

Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.

http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html

kakav je ovo neozbiljan pregled - ni rečju se ne pominje filmčina kakva je Kako su me ukrali Nemci a piše se čak i o nekakvim dancima i koješta... 

[Джон Рейнольдс]

Оно што је парадокс је то да РТС сад мора да прави још комерцијалнији програм не би ли се покривао маркетингом, то јест да би имао скупу секунду. А нико није у стању да се извуче из канџи media buyera из простог разлога што је то одавно политичко питање. Мислим да би све "велике" телевизије могле да се снађу и саме, али је проблем у оглашавачима јер је фирмама, чак и оним најбогатијим, лакше да аутсорсују рекламирање и то тако да не морају да запошљавају иког да прати медије и прави статистику и, каква смо земља, да контролише емитује ли се уопште оно што је плаћено. Друго, МБ имају кеш и највеће зараде праве управо на компензацијама ако се мора откупити неко скупље право на приказивање.

Програм, тај мени нејасан трип да свако мора све да има, јесте рак-рана и опет не видим решење док се не уради озбиљна анализа ко уопште гледа телевизију у Србији. Као, највећи смо гледачи, али где је детаљна анализа, са кабловским програмима и свиме? Не мислим само на оно што показују пиплметри, јер ако се у мојој кући телевизија гледа (ја је више скоро уопште не гледам), гледају се само кабловски канали.

[Albedo 0]

Zaboravljaš da RTS ne bi ni trebao da ima reklame. Tu i tamo provjerene firme, a ne da pušta reklame kao da je komeracijalna televizija a ne javni servis.... Naravno, to čine jer im niko ne plaća pretplatu, a ne pitaju se zašto je ljudi ne plaćaju.

Ako su već državne apologete neka traže pare od države.
Ako dopuštaju razne EU kvizove, mreže i slična čuda, neka i njima uzmu pare, jer ispade da ljudi trebaju da plaćaju da to gledaju.

I nije da je Blic neki primjer za ugled, ali RTS nema muda. Blic opali po Miškoviću čak i kada Miško kupuje reklame kod njih. On povuče kupovinu na par nedjelja ali na kraju se ipak vraća, jer tiraž je tiraž.

E za to treba imati muda. RTS hoće pare od države, ali da ne kritikuje ni jedan segment očajnog djelovanja institucija, Blic mudovito iznosi podatak da Srbija ima 136 agencija za sve i svašta a Njemačka 6. I zato je najprodavaniji.

I šta bilo ko treba da kupi pretplatom za RTS? Kilavu kašu, informativu bez kičme, potpuno izbrisan obrazovni program i zabavu koja je ispod svakog standarda kvaliteta.

jednostavno, neka nabave muda ili se samoukinu.

[Albedo 0]

Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.

http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html

kakav je ovo neozbiljan pregled - ni rečju se ne pominje filmčina kakva je Kako su me ukrali Nemci a piše se čak i o nekakvim dancima i koješta... 

uf, čim je Ghoul rekao da je filmčina evo bacam se na gledanje. Nego, je li potrebno predznanje u smislu da se za ovo priča da je posljednji dio trilogije ili može naživo da se gleda?

[Джон Рейнольдс]

Бато, да ли ти мислиш да је случајно што је пре неки дан РТС показао муда кад се у јутарњем појавио онај пуб и испрозивао Тадићев кабинет за корупцију у здравству (у суштини, за корупцију уопште)? Али, запамти, РТС с мудима никоме не треба и о томе можеш само да сањаш. Можда рушењем демократуре и потпуне разградње овог система, али и то су пусте жеље.

[Albedo 0]

da su imali muda ne bi se završilo na jutarnjem programu, valjda su čuli za istraživačko novinarstvo, insajder itd...

a da ne pričamo da je i Tadić počeo slično da se ponaša, tipa ove posljednje izjave da je 2008. odmah trebao reći da ne može da ispuni predizborna obećanja, vanserijska izjava, i po svemu sudeći nov predizborni pristup, okrivimo međunarodnu krizu za sve.

Tako izgleda i ova kriza u medijima, oni nemaju para zbog globalnih problema, a ne zbog toga što ne govore istinu, ne informišu objektivno niti nude bilo kakav inteligentan program.

Ako RTS s mudima nikome ne treba onda RTS sam po sebi nikome ne treba, neka se ugasi. Poenta javnog servisa je da se dobiju kvalitetne informacije koje ostale televizije zagađene marketingom ne mogu da pruže. Kvalitetan program koji obrazuje građane.

To je jedini razlog zašto RTS postoji, ako ne može to da iznese postoji tender i prodaja. Ima odličnu infrastrukturu i može odlične pare da uzme a da program ostane isti.

Jebiga, možda ja to sanjam, ali ako se javni servis ponaša kao komercijalna televizija onda neka se komercijalizuje, privatizuje... Ja ne vidim poentu postojanja RTS-a ako će on da liči na sve ostale televizije.

Komercijalne televizije pripadaju privrednom polju.
Država je opet posebno polje.
Javnost je treći sektor društva kojem pripada javni servis po pravilu.

Ako RTS zavisi od media buyera i države onda on nije javni servis i neka se privatizuje.

[crippled_avenger]

Nego, je li potrebno predznanje u smislu da se za ovo priča da je posljednji dio trilogije ili može naživo da se gleda?

Što manje znaš, više će ti se dopasti

[Ghoul]

znači, pogledan, i svesno ignorisan.
neozbiljno.

[Albedo 0]

Ja sam shvatio da je naglasak na NOVOM srpskom filmu, a po svemu sudeći KSMUN je klasično pusto srpsko-građanističko ostvarenje.

Možda griješim, javiću poslije gledanja, ali sam reditelj insistira na tome da njegov film nije nikakav diskontinuitet u njegovom radu, i kako onda može da bude dio pregleda NOVOG srpskog filma?

Može biti i remek djelo, ali ne odgovara tezi iznesenoj u tekstu.

Znao bi to da ti je doktorski rad metodološki obrađen a ne puki pregled literature.

[crippled_avenger]

Pogledao sam indie SF film ANOTHER EARTH Mike Cahilla. Ovo je surov indie u kome je SF element važan ali pre svega u melodramskom i idejnom smislu. Za razliku od drugih klasika ozbiljnog SFa kao što je Kubrickov 2001, ovde nema svemirskih brodova, i film je mnogo bliži nečemu kao što je PRIMER.

U osnovi ANOTHER EARTH je melodrama o gubitku urađena u surovom indie maniru, ali konzistentno sprovedenom, i Mike Cahill u tom smislu zaslužuje puno poštovanje. Imajući u vidu svedenost forme, nijednom nije izneverio samozadate parametre i pošao putem bilo kakve dopadljivosti.

Kritika je dočekala ovaj film kao veliki povratak ozbiljnog SF pristupa u američki film. Nisam siguran koliko se baš u ovom konkretnom naslovu može temeljiti povratak ozbiljnog SFa jer je ovde SF više deo atmosfere nego što suštinski utiče na priču i likove. Međutim, svakako da bi ovakav postupak sam po sebi bio vrlo interesantan za neki SF materijal.

* * * / * * * *

[Ghoul]

Ja sam shvatio da je naglasak na NOVOM srpskom filmu

bezgranični glupane, kad budeš naučio razliku između veljka i đorđa kadijevića, možda će bar neko tvoje tlapnje o filmu uzimati ozbiljnije nego sada.

do tada, očekujem tvoju disertaciju na temu veze između tzv. NSF-a i filmova kakvi su PRAKTIČAN VODIČ KROZ BEOGRAD SA PEVANJEM I PLAKANJEM ili PANK NIJE MRTAV a sa posebnim osvrtom na SNABBA CASH.

[Albedo 0]

šipcojebcu, moja disertacija se bavi raspadom Jugoslavije, i naravno da sam u trenutku umora napisao ime koje često spominjem, i to je kozmetička greška za razliku od tvojih metodoloških slonova koje si promašio, ali na sreću nikog na Filološkom u Beogradu ne zanimaju tvoje groteskne teme pa ih samo površno i čitaju.

ja suštinu nisam promašio, to što se ti jadno držiš kozmetičke površine teško da će ti pomoći da ti doktorat bude kvalitetniji. Ne znaš da razlikuješ denotativne i vrijednosne iskaze, a ja nemam namjeru da te učim u čemu je razlika. Tu niški kompleksi ne pomažu.

U svakom slučaju, Pank nije srpski film a Vodič jeste novost u srpskom filmu. Već rekoh da je to pitanje diskontinuiteta a ne tvoje teorije NSF-a.

Nemci nisu novi a Vodič jeste. Možda je kvalitet obrnuto proporcionalan tome ali to ovdje nije pitanje.

Problematizuju se novi momenti a ne preživanje starih. Govori se o inovaciji a ne o Ghoulovom horor buragu.

[Ghoul]

Nemci nisu novi a Vodič jeste.

slepče, po kojoj to bajnoj metodologiji tvrdiš da filmu iz 2011. nije mesto u kripletovom osvrtu na domaće filmove iz 2011-te?

svakako je značajna inovacija da kenjaš o filmu koji nisi ni gledao.
a kripl jeste.
a ne pominje ga.
i sad još ti, slepac, 'znaš' zašto ga je izostavio... 

bolje nakucavaj tu tvoju 'disertaciju' za koju, kako vidim, po forumima tražiš savete i preporuke, jer filmove nisi gledao i ne znaš o čemu da pišeš.

[Albedo 0]

evo pogledao sam Nemce, i potvrđuju sve što sam rekao - pusto srpsko građanističko proseravanje

ovo je u stvari obrnuta Besa, naša fascinacija Šiptarima (ti to najbolje znaš) i njemačkom disciplinom pokazuju se kao dvije strane iste medalje. Uvijek je potreban neko spolja da nas nauči moralu, životu, civilizaciji... Kao Marojevićev Šnit, u stvari ispada da je period 1941-1945 bio multikulturalistički, liberalni topli dom evropskih vrijednosti, koje Srbi odmah zaborave čim ih civilizatori napuste, pa se neumitno vraćaju u varvarstvo.

ja ne znam kako Radivojevića nije sramota da snimi ovakav film 2011. godine

film može biti snimljen koje god hoćeš godine ako ponavlja istu patetiku o tragičnoj sudbini jadnih individualaca, građanista i slične boranije

Nema energije, objašnjava nam kako je odbačen, kako ne može da se probudi iz mrtvih, kako može biti spašen samo ako ga ukradu The Germani, umire kroz čitav film, sama kinematografija umire i još snima filmove o tome, UMRI BRE, zašto stvarno nisi umro 1991? To je tebi NSF?

Drže nas za gušu kvaziemotivci, kvaziumjetnici, smarači svih vrsta, vuku nas na dno, bre umrite već jednom.

Protraćena 2 i kusur sata.

I moja disertacija se ne bavi filmom, film je samo za moju dušu, tako da ne moraš da brineš šta sam gledao a šta nisam. Doduše, sa liste sam gledao sve, a ti ako si tako otvoren danas najbolje bi bilo da mi pokažeš koliko ne znam i dopuniš listu.

[Alexdelarge]

dobar je radivojević!

[Tex Murphy]

Dobar, dobar! Samo je loš scenarista.

[crippled_avenger]

POgledao sam MAGICIANS u sklopu akcije kompletiranja opusa Jesse Armstronga i Sam Baina. U suštini, ovaj film Andrew O'Connora je pokušaj da se persone Roberta Webba i Davida Mitchella prenesu iz serije PEEP SHOW na film, samo u jednoj ublaženoj varijanti a rezultat je film koji odiše televizijskim pristupom, ima zbilja dosta duhovitih scena, ali u suštini ne nudi ništa što Mitchell i Webb zapravo nisu već uradili na televiziji, i što je još važnije ne uspeva da ih rekontekstualizuje za veliki ekran.

Međutim, ako imamo u vidu da je to film koji nisam gledao u bioskopu, gledanje je zapravo bilo vrlo prijatno. Šteta što MAGICIANS ipak nema neke suštinske vrednosti kojima bi zaista unapredio pristup svojih autora i zvezda.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam ANTHONY ZIMMER, francuski hičkokovski triler Jerome Sallea koji je rimejkovan u sada već dobro poznatom promašaju THE TOURIST sa kojim je neslavno propao i holivudski debi nemačkog oskarovca Von Donnersmarcka. ZIMMER je film u kome ako izuzmemo zvezde i odlične glumce kao što su Yvan Attal i Sophie Marceau (plus guest star Daniel Olbrychski) zapravo nema puno atributa A-filma čak i za francuske uslove. Dakle, ovo je francuski B-triler, efikasan, kratak, nepretenciozan, sa premisom koja zbilja ima jednostavnost kakva bi se mogla transplantirati u Holivud.

Ni Salle sa tom premisom ne redi ništa naročito, i ZIMMER se u suštini pre svega drži na okupu zahvaljujući glumcima a Salle u pojedinim sekvencama pokazuje da ima dara za postavljanje scena suspensea i potere, no objektivno gledano on nije reditelj koji prevazilazi francuske okvire što se i potvrdilo u njegovim LARGO WINCH filmovima.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

U sklopu pripreme za THE DARKEST HOUR pogledao sam prvi film Chris Goraka RIGHT AT YOUR DOOR. Reč je o indie filmu katastrofe koji se bavi eksplozijom dirty bombe u LA i zaraze koja nastupi potom. Film je kamerni i uprkos tome što ima nekoliko kadrova u kojima Gorak pokazuje svoju ekspertizu sa specijalnim efektima, u suštini reč je o drami o bračnom paru koji mora da bude izolovan kako ne bi preneli zarazu jedno drugom.

Priča je mahom smeštena u njihovu kuću i razvija se između dva glavna lika sa par sporednih. Gorak u osnovi dobro postavlja stvari ali ne uspeva da učini film konzistentno zanimljivim do samog kraja i negde oko polovine, premisa biva istrošena te se čeka samo razrešenje koje je TWILIGHT ZONEovsko u najavi.

Glumci su solidni ali Rory Cochrane i Mary McCormack nisu prevazišli svoj potencijal. Teško je reći da li bi neki glumci u ovoj vrlo svedenoj postavci bili bolji i upotrebljiviji ali Cochrane i McCormack solidno kanališu potrebne everyman persone.

Gorakov rediteljski postupak je fokusiran na likove i ambijent i dosta solidno dočarava atmosferu. Mediji igraju značajnu ulogu u zvučnoj slici filma, iako zapravo ono što se čuje više sugeriše konfuziju i paniku nego što objašnjava šta se zbiva, i to je jedan od aduta filma.

Pošto je radnja svedena na jednu lokaciju, RIGHT AT YOUR DOOR ne prikazuje pravu civilizacijsku nultu tačku već pre svega traumu koja razara dvoje ljudi i njihov odnos. Uprkos tome što Gorak ne pravi puno grešaka, na kraju ipak ne nudi dovoljno toga novog.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

THE DARKEST HOUR Chrisa Goraka je produkcija Timura Bekmambetova koju sam nestrpljivo iščekivao pre svega zbog činjenice da je scenario pisao Jon Spaihts čiji sam izvanredan nesnimljeni tekst PASSENGERS imao prilike da čitam a sada je on i izvorni scenarista PROMETHEUSa. U ovom filmu, međutim, Spaihtsov scenario ne igra neku značajnu ulogu i ako se po jutru dan poznaje, THE DARKEST HOUR u suštini nije pravi showcase za Spaihtsa. Naime, THE DARKEST HOUR nije film koji se razrešava na nivou scenarija, dosta toga zavisi od realizacije i ovaj predložak se manje više bavi jednim svežim prikazom vanzemaljaca koji sada nisu živa bića već mikrotalasi i serijom opštih mesta koja se mogu osvežiti dobrom režijom. Kad kažem opštih mesta, ne mislim da je to neka naročito negativna kvalifikacija, prosto ovo je vrsta filma koja se bazira na nekim poznatim dramaturškim postavkama.

Gorak na raspolaganju ima izvanrednu glumačku podelu, glavni je Emile Hirsch a tu su još i Max Minghella, Olivia Thirlby, Joel SNABBA CASH Kinnaman i mlada Ruskinja Veronika Ozerova koja na kraju uspeva da se nametna kao najupečatljiviji utisak. Nažalost, čini se da Gorak nije uspeo da izvuče maksimum ni iz ove potentne glumačke ekipe ni iz Spaihtsa jer mu je rediteljski koncept gotovo na nivou sitkoma kad je reč o vođenju karaktera i krajnje mlak kad je reč o akciji.

Bez ikakve sumnje THE DARKEST HOUR ima u sebi i zabavnih situacija sa likovima i simpatične akcije, međutim ništa od toga nije na nivou major filma. Sa navodnim budžetom od 30 miliona dolara, THE DARKEST HOUR više ima DTV vajb nego punu holivudsku izbrušenost. U određenim fazama, THE DARKEST HOUR više liči na simpatičan žanrovski eksces nekih talentovanih Evropljana koji izlazi na DVDu posle uspeha na nekom festivalu fantastike nego na holivudsku produkciju.

Gorak po Bekmambetovljevim uticajem dosta koristi Moskvu kao lokaciju. Rusija je skupa za snimanje i ovo više nije film kakav bi bio snimljen u SSSRu sa spektakularnošću koja nadilazi Holivud ali barem su lokacije sveže i nisu toliko potrošene. Taj lokalni pečat znatno doprinosi filmu ali ipak nedovoljno da bi vanameričkim šarmom obrisao utisak nedoraslog holivudskog projekta.

Gorak ima indie background i THE DARKEST HOUR vrca od neke gotovo amaterske živosti koja krasi indie i vanameričke filmove ovog tipa. Čini mi se da se ta vrsta šarma oseća i da ona pomaže filmu da se udalji od kriterijuma prema kojima bi produkciono trebalo da se meri. Otud sam i ja skloniji da ga ne gledam kao neuspeli holivudski spektakl.

Ipak, ako imamo u vidu ekipu teško je prikriti činjenicu da je ostao ogroman neiskorišćen potencijal, naročito ako imamo u vidu prvoklasne glumce. THE DARKEST HOUR je u kranjoj liniji ipak film koji se vadi na infantilnost.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Kako bih malo uspostavio balans posle gledanja nove, briljantne, epizode SHERLOCKa, pogledao sam ABDUCTION John Singletona, novi film snimljen po jednoj od formula koje najviše volim a to su priče o tome kako se junak koji ni ne sluti da je deo mnogo veće zavere nađe u samom centru vrloga. Ovog puta, to je priča o momku koji počinje da naslućuje da ljudi koji su ga odgajili nisu njegovi roditelji, a onda se ispostavi da nije reč o otmici ili usvajanju već o kompleksnoj obaveštajnoj igri.

Scenario Shawn Christensena je baziran na formuli, vrvi od kišea prema kojima nema ni trunku ironije, i to onda samo po sebi barem deluje kao da je sprovedeno sa ubeđenjem. U principu, film bi i sa ovakvim predloškom mogao da funkcioniše na nekom elementarnom nivou, da nije ključnog problema koji je istovremeno i jedini razlog postojanja ovog filma.

Hunk iz TWILIGHTa Taylor Lautner igra glavnu ulogu i ovaj film je nastao u njegovoj produkciji. Jasno je da ABDUCTION treba da bude uvod u njegovu samostalnu karijeru koja je na horizontu kada se TWILIGHT privede kraju. Problem je u tome što Lautner nije dorastao glumačkom zadatku koji je pred njega postavljen a sasvim sigurno da Christensenov scenario prepun klišea ne pomaže jer takav materijal može da oživi samo vrhunski glumac. Problem je dalje produbljen time što je Lautner u ovom filmu okružen vrhunskim glumcima kao što su Maria Bello, Jason Isaacs, Sigourney Weaver i Alfred Molina a negativca igra Šveđanin Michael Nyquist koji sličnu rolu ima i u GHOST PROTOCOLu. Jasna je Singletonova potreba da okruži Lautnera dobrim glumcima, međutim oni čine da su sve scene sa njegovim herojem najmanje zanimljive i to što je okružen dobrim glumcima samo još podvlači koliko je on slab. Ako na sve to dodamo da se Bello i Isaacs pojavljuju u ulogama koje se završe u prvoj trećini filma, ovakva podela deluje čak kao svojevrsni luksuz.

Lautner se s druge strane na blagajnama nije potvrdio kao dovoljno potentan draw, i uprkos tome što je ABDUCTION na nivou celog sveta prošao dobro, sigurno je da se očekivalo više.

Sa budžetom od 35 miliona, Singleton uspeva da napravi vrlo pristojnu akciju, i kad je reč o njegovim repertoarskim filmovima, ABDUCTION spada među energičnije radove. Ipak, Lautner mu onemogućuje da prikrije suštinski tezgaroški karakter ovog projekra. No, kad je o Singletonu samom reč, u saradnji sa sjajnim DPjem Peter Menziesom pruža čak i više nego što bi se od njega očekivalo.

Zanimljiv detalj je to da Nyquist igra Srbina, Nikolu Kozlova, black ops plaćenika koji dolazi u SAD da se dokopa nekih svojih materijala. Nyquist inače u američkim filmovima ne izgovara puno dijaloga pa je tako i u ABDUCTIONu međutim nema zbora da je zanimljiva faca za negativca. Tim pre je jasno koliko je bio miscastovan kao glavni junak u švedskim ekranizacijama Stieg Larssona. Nyquist prilično slabo izgovara i jedan lajn na srpskom, premda se srpska priča, bolna i neizreciva, ne poteže previše.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam MUKE PO MATI Lordana Zafranovića. Ako sagledavamo Zafranovićev opus iz vizure tradicije jugoslovsnekog filma čiji je on činilac sam po sebi ako imamo u vidu da je i sam aktivan pedesetak godina, onda se njegova ključna dela upravo mogu smestiti u neke od dominantnih tematskih koloseka naše produkcije. Naime, OKUPACIJA U 26 SLIKA, PAD ITALIJE i VEČERNJA ZVONA spadaju u Lordanovu reinterpretaciju narativa o NOBu kao jednom od osnovnih narativa ne samo društva već i kinematografije. U određenom smislu on u ovim filmovima nudi formulu po kojoj bi se film u NOBu eventualno razvijao da nije došlo do raspada zemlje i da nije došlo do temeljnog preispitivanja samog narativa a to je pre svega put ekranizacije umetnički vredne proze, veći akcenat na dileme i istorijsku ambivalentnost cele situacije, sa produbljenim pogledom na psihologiju junaka i analizu situacije, ali bez suštinskog osporavanja narativa već sa priznanjem da je Sunce Revolucije bilo izvor života iako je ponekoga opeklo.

MUKE PO MATI pak spadaju u Lordanovu reinterpretaciju filmova o industrijalizaciji zemlje, naslova poput ZENICE, UZAVRELOG GRADA, POGONA B i sl. u kojoj on opet ne osporava suštinski kvalitet društvenih reformi i emancipacijski osnov industrijalizacije i migracije iz sela u grad ali svemu tome daje jedan novi pogled u kome, kao i inače kod Lordana, erotsko igra ključnu ulogu.

Scenario Mirka Kovača uspeva da svojom literarnošću uhvati hercegovačku teskobu i da kanališe tu mistifikaciju kojom se on i reditelj bave kroz čitav opus. Kao i u "ratnim" filmovima, Kovačeva i Zafranovićeva mistifikacija suštinski jednostavnih priča i poriva najbolje funkcioniše kada je oslonjena na čitljivu postavku a jugoslovenski film o industrijalizaciji je svakako jedna od njih.

Kovačeva literarnost je ovde dopunjena Lordanovom prepoznatljivom vrtoglavom vizuelnošću kroz koju on ne samo da oneobičava u suštini jednostavnu melodramu već je u izvesnom smislu i komplikuje jer raznim dugim deonicama od kojih su mnoge maestralne razbija ritam pripovedanja i uvodi gledaoca u gotovo opipljivu atmosferu. Sama lokacija splitskog brodogradilišta je izuzetno filmična i odluka da se radnja smesti u milje radničkog bokserskog kluba dokazuje da Lordan ima izuzetan filmadžijski nerv.

Izvesni elementi MUKA PO MATI mogu se prepoznati u priči Mirka Kovača o teškašu Tripi Đapiću. Ona je na neki način i dobra prateća literatura za razumevanje ovog filma.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Reprizirao sam UJED ANĐELA Lordana Zafranovića. Ovaj film sam gledao kao klinac i upamtio sam ga pre svega kao soft core, ali iz današnje vizure primećuju se određene odlike art house trilera a utisak o samom erotskom aspektu je više pornografski. Mislim da je u ovom filmu, kao i u HALOA - PRAZNIK KURVI Zafranović iskoračio iz erotskog u pornografsko, pre svega banalizuijući svoj pogled na međuljudske odnose pa i u pogledu erotske dimenzije ispod svakog prihvatljivog nivoa.

Za razliku od HALOE, međutim, UJED ANĐELA u sebi ima ipak dosta solidnu dinamiku među likovima, efektne lokacije na ostrvu, tako da banalnost Lordanovog polaza da će se iz ljudi a naročito žena đavo najlakše isteruje seksom i da se sve svodi na to, postaje kudikamo motivisanija nego u HALOI. Ipak, Lordan u konačnom zbiru ne uspeva da ubedi u svoj pogled na svet.

Otud ne čudi, da koliko god film vrcao od prizora strasti, uzbuđenja, golotinje i sl. Lordan na kraju ne preza ni od određenih verbalnih opscenosti, kao što je monolog o devojkama u internatu, a osnovnu traumu glavne junakinje na kraju izlaže takođe u formi monologa što je veliki disbalans u odnosu na dotadašnju estetiku koja se više bazira na energičnim prizorima nego na verbalnim objašnjenjima odnosa i radnje.

To međutim ne znači da UJED ANĐELA ne obiluje istinski moćnim prizorima, stvarima kakve su na regionalnim kinematografijama odavno ne sreću, a rekao bih i da po suštinskoj provokativnosti pojedinih scena, Lordan i Hladnik i dan-danas mogu da drže časove savremenim rediteljima. U tom smislu, UJED ANĐELA čak i kad ne funkcioniše kao celina deluje kao vrlo moćan eksces i film koji bi stajao kao prava definicija "promašaja velikog reditelja".

* * 1/2 / * * * *

[Franz Xaver von Baader]

Ne želim da zvučim pristrasno, pošto su moji stavovi dobro poznati, ali mislim da je u ovom prikazu četnika i kozaka, Lordan ponajviše dao mašti na volju, a pored samog brutalnog ubistva deteta poznatog po čuvenoj replici "Prekrsti ga!" pominju se silovanja muškaraca i žena, sakaćenja i slične stvari koje deluju dosta neočekivano kao četničko dejstvo na jadranskim ostrvima.

možda ne želiš, ali zvučiš. ne da zvučiš, nego jesi.
kada objasniš KRITERIJ po kome uzimaš prikaz ustaških divljanja u Okupaciji kao vjerodostojan, a klanje u Padu Italije kao "neočekivano četničko dejstvo", e tek tada će se moći prići tvom prikazu OZBILJNO.

ovo što radiš je licemjerno. ili kukavički.
nešto kao fingiraš neku korektnost, "ne bih ja ovo, ne bih ono".  "ali, znate, četnici nisu bili toliko loši momci, nije u redu da ih se pokaže kao bradate idiote".
gle, četnici su govna i hrvatska strana ih tako tretira. to je jasno čak i jednom Zafranoviću. tebe priječi ideologija, ali onda tako jasno i otvoreno kaži, umjesto ovog nespretnog okolišanja.

[Albedo 0]

Četnici, kakvi god da su, ni u Pingvinovim snovima nisu imali koncentracione logore, niti su poklali stotine hiljada civila. Ne znam da li tebe priječi ideologija ili obično sljepilo.

[Franz Xaver von Baader]

razlika je u tome što ja u gornjem postu ne branim ustaše, a ti (i cripl, nekako podmuklo) ovdje ispadaš apologet četnika.
možda te fore možete prodavati u srpskom javnom prostoru, ali ne i na pingvinovim valovima. hrvatski, i pingvinovi, valovi imaju nultu toleranciju na četništvo.
to su najveći smradovi koji su ikada hodili kuglom zemaljskom, a logore nisu imali samo zato što ih nisu bili u stanju organizirati. čim se situacija stvorila, logori su se pojavili! i to 50 godina nakon! što je civilizirani svijet prevladao te prakse.

[Albedo 0]

Patuljak, pričaš komunjari da je apologeta četnika, što bi rekli Hrvati - krasno.

Ono što svako pametan vidi jeste da je kvantitativan odnos ustaša i četnika 10:1 (čak i uz jadan pokušaj da se nešto iz devedesetih nazove logorom), a Lordan unosi kvalitativnu umjetničku dekonstrukciju u kojoj ih poprilično izjednačava.

A ti tvrdiš da je licemjerno primjetiti to

[Ghoul]

hrvatski, i pingvinovi, valovi imaju nultu toleranciju na četništvo.

ali - imaju li je (do nule) na ustaštvo?

[Franz Xaver von Baader]

A ti tvrdiš da je licemjerno primjetiti to

naravno da je licemjerno IZ pozicije prosrbina (cripl), koji tobože piše filmsku kritiku Pada Italije, zamjerati Zafranoviću (koji radi film 1981. godine u ideološkoj klimi službene jugoslavije, a on i jest neka vrsta službenog ideologa) što ne radi distinkciju ustaša i četnika.
to su perfidna licemjerja, tako kriplovska.

[Franz Xaver von Baader]

ali - imaju li je (do nule) na ustaštvo?

ako pod ustaštvom smatraš rasnu ideologiju i zločine - da.
ako pod ustaštvom smatraš hrvatsku državu - ne.