ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Koga zanima da pročita jedan vrlo kvalitetan i interesantan roman, evo radosne vesti. U IPSu ima da se kupi Profilovo izdanje romana DJECA PATRASA Zorana Ferića. U filmskim terminima, ovaj roman bih opisao kao susret Miše Radivojevića i/ili Gorana Markovića sa Cronenbergom iz svojih potentnih dana. Nije reč o hororu, pre o neobičnom ljubavnom romanu, ali ima vrlo ljupkih i morbidnih detalja.

Jackie Chan's China comments prompt backlash (AP)Source: AP Sun Apr 19, 2009, 4:20 am EDT           Buzz up! Share
email imdel.ici.ousdiggfacebook  

HONG KONG - Action star Jackie Chan 's comments wondering whether Chinese people "need to be controlled" have drawn sharp rebuke in his native Hong Kong and in Taiwan .

Chan told a business forum in the southern Chinese province of Hainan that a free society may not be beneficial for China 's authoritarian mainland.

"I'm not sure if it's good to have freedom or not," Chan said Saturday. "I'm gradually beginning to feel that we Chinese need to be controlled. If we're not being controlled, we'll just do what we want."

He went on to say that freedoms in Hong Kong and Taiwan made those societies "chaotic."

Chan's comments drew applause from a predominantly Chinese audience of business leaders, but did not sit well with lawmakers in Taiwan and Hong Kong.

"He's insulted the Chinese people. Chinese people aren't pets," Hong Kong pro-democracy legislator Leung Kwok-hung told The Associated Press. "Chinese society needs a democratic system to protect human rights and rule of law."

Another lawmaker, Albert Ho, called the comments "racist," adding: "People around the world are running their own countries. Why can't Chinese do the same?"

Former British colony Hong Kong enjoys Western-style civil liberties and some democratic elections under Chinese rule. Half of its 60-member legislature is elected, with the other half picked by special interest groups. But Hong Kong's leader is chosen by a panel stacked with Beijing loyalists.

In democratically self-ruled Taiwan, which split from mainland China during a civil war in 1949, legislator Huang Wei-che said Chan himself "has enjoyed freedom and democracy and has reaped the economic benefits of capitalism. But he has yet to grasp the true meaning of freedom and democracy."

Chan's comments were reported by news outlets in Hong Kong and Taiwan, but were ignored by the mainland Chinese press.

Although Chan was a fierce critic of the brutal crackdown on pro-democracy protesters in Beijing's Tiananmen Square in June 1989, which killed at least hundreds, he has not publicly criticized China's government in recent years and is immensely popular on the mainland.

He performed during the opening and closing ceremonies of the Beijing Olympics and took part in the Olympic torch relay .

Chan also is vice chairman of the China Film Association, a key industry group.

___

Associated Press writer Annie Huang in Taipei contributed to this report.

Povremeno se pojave neki filmovi koji pripadaju žanru koji inače pratim, i sticajem okolnosti ih propustim. A onda kao za baksuz baš te naslove pogleda masa ljudi koji inače ne prate film i konstatntno su šokirani kako baš taj nisam gledao, kao da je taj film zapravo ključni reprezent žanra. WAITING... je jedan od takvih filmova. Više ni ne mogu tačno da se setim ko mi se sve kleo u taj film, ali sada bih voleo da lociram te ljude i da ih kaznim pošto ne pamtim kada sam gledao toliko slabu komediju sa tako jakim komičarskim star powerom, barem na papiru.

U ovom filmu dream team čine Ryan Reynolds (ne Meho, ne mešaj ga sa svojom miljenicom Ryaan Reynolds), Anna Faris, Luis Guzman i Justin Long. Međutim, Anna Faris ima ulogu koja po svojoj veličini i zahtevima je daleko ispod njenog renomea, Guzman ima gnusnu gross out ulogu bez ikakvog pokrića i humora, Justin Long ponavlja svoju generic neurotičnu personu u jednom osrednjem izdanju, i jedino Ryan Reynolds uspeva da konvertuje stoj star power u kakav-takav kvalitet.

WAITING... je high concept, high profile varijacija na CLERKSe, smeštena u restoran prepun frustriranih zaposlenih. Međutim, umesto minimalizma CLERKSa. WAITING... se iscrpljuje u pokušajima da bude ambiciozan, da ima što bizarnije likove, što gnusnije gross out fore, što raskošniju vizuelnost, i onda u tim mnogim pokušajima gubi i tu sitnu česticu humora koju ima.

Slagao bih ako bih rekao da u filmu ne postoje barem četiri laugh out loud monenta, i da delovi sa Reynoldsom nisu konzistentno šarmantni, međutim, isto tako ima puno neduhovitih, usiljenih, pa čak i pretencioznih deonica.

Ipak, ono što mislim da je zavelo ljude koji su mi preporučivali WAITING... jeste to što ovaj film iza svega još kao pokušava da bude i ozbiljan, da nešto zaista kaže o životu i svetu, da i time oplemeni svoju već krhku strukturu. Ta vrsta pretencioznosti pali kod srpskih gledalaca, koje je First Production već solidno kondicionirao uvozom brojnih Miramax naslova.

* * / * * * *

Quote from: "crippled_avenger"U ovom filmu dream team čine Ryan Reynolds (ne Meho, ne mešaj ga sa svojom miljenicom Ryaan Reynolds),

Dođavola        

http://link.brightcove.com/services/player/bcpid301778988?bctid=1786874783

Quote from: "crippled_avenger"

   

Pogledao sam film WILD CHILD Nick Moorea. Ideja je bila da pogledam novu komediju Working Titlea u kojoj glumi Nick Frost. Billing Nicka Frosta u ovom filmu je dosta visok, međutim, on u suštini ima samo jednu, i to relativno prosečnu scenu.

Bez Frosta, teško da je ovaj film imao išta da mi ponudi pošto je reč o filmu za tween devojčice o razmaženoj bogatašici iz Malibua koju šalju u boarding school u Engleskoj gde nekako ona uspeva da pomogne tamošnjim devojkama a i one koječemu nauče nju.

Međutim, WILD CHILD uprkos vrlo kompetentnoj egzekuciji Nick Moorea koji je inače do rediteljskog giga došao kao dugogodinji montažer Working Title filmova, nije postigao naročit uspeh. Mislim da je problem u tome što je to engleski film pravljen za američko tržište, koji je ostao negde na pola puta između Amerike i Britanije jer je prikaz Amerike u njemu nekako površan i distanciran, a prikaz Britanije je isti takav u pokušaju da film bude iz američke vizure. Drugo, za razliku od filma HOUSE BUNNY koji je doduše za stariju publiku, gde je negde jasno koja će znanja i iskustva junakine razmeniti, u WILD CHILDu se pojavljuje problem što engleske boarding school devojčice suštinski nemaju šta lepo da nauče od male bogatašice iz Malibua.

I onda zapravo, ona njoj pružaju jedno suštinsko dovođnje u red, a ona njima pruža to da ih nauči da agresivno igraju taj neki bizarni engleski sport kojim se bave i da se ponašaju kao čirlidersice, i to je to. ta razmena među karakterima nije ravnopravna. Štaviše, usiljena je, i film na nivou karaktera nema onu dinamiku koja je potrebna čak i za neki tween film.

Otud WILD CHILD nije na nivou tipičnih visokokvalitetnih produkata kuće Working Title. Ipak, nesporno je kompetentno realizovan, i mislim da nudi sasvim dovoljno svojoj ciljnoj grupi uprkos tim nekim rupama u supstanci koje ta ciljna grupa instinktivno takođe oeća, koliko god da je autori nipodaštavaju.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam FINGERS Jamesa Tobacka.

Toback je nesumnjivo jedan od alfa-mužjaka američkog nezavisnog filma koji nije uspeo da se probije koliko Martin Scorsese i Oliver Stone sa kojim deli niz osobina. Razlozi za to pre svega leže u tome što Tobackovi filmove ne funkcionišu uvek na nivou celine, spajaju energičnost, senzualnost, političnost i pretencioznost često na dosta grub način, pa Toback praktično nije uspeo da crossoveruje. Međutim, kako god bilo, uspeo je da opstane do današnjeg dana, uprkos svemu i sebi samom, a o njegovom over-the-top karakteru najbolje govore da se među njegovim dragim prijateljima nalaze imena poput pokojnog Don Simpsona ili nestašnog Mike Tysona.

FINGERS je Tobackov klasik sa početka karijere, njegov calling card za dalje uspehe. Film govori o mladom pijanisti koga igra Harvey Keitel čiju karijeru ometa to što za oca mora da radi kao uterivač dugova, a suočen je i sa izvesnom seksualnom disfunkcijom.

Iako je postavka sa mladim pijanistom koji radi kao uterivač pretenciozna, i vuče na Novi Talas, a inače zapravo u filmu suštinski nikada naročito ne zaigraju ni jedna od te dve profesije, iza svega krije se zanimljiva studija karaktera koji je stilizovan ali u sebi zarobljava izvesnu količinu besa, kakva se retko viđala do tada na filmu. U stvari, bilo je besa, ali su Toback i Keitel uspeli da artikulišu svež pogled na to.

Ono po čemu se Tobackov film izdvaja od MEAN STREETSa svakako su mačizam i potpuno apartan pogled na seksualnost. U tom smislu, Jim Brown, moj inače omiljeni crni glumac iz  te epohe, u FINGERSu je ostvario jedno od svojih najneobičnijih uloga, u potpunom art ključu.

DEČKO KOJI OBEĆAVA Miše Radivojevića jako podseća na FINGERS, i ne bi me čudilo da se malo Tobackovog duha prelilo kod Miše ili Nebojše pošto je FINGERS ranije snimljen.

Iako je zub vremena u mnogim segmentima nagrizao FINGERS, i dalje se može osetiti njegova energija i neurotičnost, i dalje je zanimljiv za gledanje, upečatljiv zbog Tobackove direktnosti, Keitelove glume i reinvencije Jim Browna.

* * 1/2 / * * * *

Kan jači nego ikad

http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=8&t=537

sto mu muka, moraću da se maskiram u dubravku lakić i nekako se badisnečujem tamo ove godine!

lars fon trir - sa hororom!

čanvuk park - sa hororom!

gaspar noe - sa... uh, novim filmom (koji će sigurno imati horora neke vrste)!

tarantino - sa kopiladi!

novi haneke!

Bong Joon Ho!

Hanno Hofer, Razvan Marculescu, Cristian Mungiu, Constantin Propescu and Ioanna Uricaru - Tales From The Golden Age !

Pavel Lounguine - Tzar! (ovo je, da podsetimo, baja koji je pre par godina potpisao ono genijalno OSTRVO!)

ZAISTA, KAN NIKAD JAČI!  

Koliko čujem ide ekipa SRPSKOG FILMA pa možda možeš njima da se prišljamčiš...

Retko kada se desi da pogledam film za koji sam siguran da će biti omiljeni film Meha Krljića i Johna Reynoldsa. Međutim, oko ovog filma sam naročito zadovoljan jer sam ga locirao i pomenuo na Mehovom corneru još dok je bio nedostupan, kad sam pročitao kritiku.

Reč je o filmu EX-DRUMMER Koena Mortiera, ekranizaciji romana Hermana Brusselmansa, koji bi se po meni mogao nazvati onim što je punk film u 21. veku. To nema veze sa samom činjenicom da govori o grupi ljudi koji cepaju HC. Stvar je u pristupu priči i filmu. Naime EX-DRUMMER se drži jedne dosta rudimentarne forme, i ne odustaje od sirovosti, a istovremeno ta sirovost nije diletantska, štaviše, u pojedinim deonicama Koen pokazuje da zna znanje, i to ne samo na nivou pukog pričanja priče koje je dosta džezersko, nije disciplinovano, ali upravo iz kontrr čini EX-DRUMMER jednim nekonvencionalno elegantnim filmom, nego čak i na nivou tehničke usavršenosti, pa čak i vizuelne atrakcije.

U pojedinim monmentima čak Koenovo poigravanje vizuelnim sredstvima deluje detinjasto, ali nikada nije banalno jer je potkrepljeno rediteljskom veštinom da se zahvat realizuje.

Drugi punk segment je udar na javni moral koji je odrađen u almodovarovskom ključu. Film donosi nepodnošljivu lakoću bizarnosti. Smešten je u svetu u kome se bizarni, gross događajii prikazuju u punom sjaju, a da pritom nisu osuđeni, nego se ispoljavaju spontano, proističu iz širih grotesknih okolnosti. Iako priču pratimo iz vizure piščevog alterega koji služi kao spona sa gledaocima, odnosno "normalnim svetom", taj junak je vrlo radoznao i relaksiran u smon istraživanju tog polusveta.

EX-DRUMMER bi se na neki način mogao smatrati pretečom PORNO BANDE. Govori o sličnom potonuću normalnog čoveka, umetnika, rediteljevog i gledaočevog alterega u prostor raznih transgresija. Donosi i sličnu energiju u pristupu. Ipak, Mladenov film je meni interesantniji jer je naprosto više oslonjen na trulež našeg društva, dok se EX-DRUMMER bavi ekscesom u društvu u kome realno postoji i druga priča, dočim se Mladen bavi jedinom pričom vrednom pričanja.

U to ime, očekujem Mehove i Johnove reakcije na ovo ostvarenje.

* * * / * * * *

Mmmmm... jel dostupan na uobičajenim Warez lokacijama?

Verovatno jeste, ali Srbine, ja ću ti ga narezati... Nije red da se smucaš po sajtovima gde se nalaze materijali za koje nisu do kraja rešena autorska prava...

"Ex-Drummer" je verovatno najvece arty-farty govno od filma koji je snimljen u zadnjih n godina. Ovaj deo recenzije sa imdb-a( gde se inace gomila kretena odusevljava ovom gluposcu) najbolje opisuje ovu nesnosnu budalastinu:
My mom says I'm a good director
"Author: Sandcooler from Belgium

Never have I see a film so blatantly begging us to be shocked.That's all there is to it,but brains from the prank store or constant bare ass are not going to do the trick.I don't necessarily need to be told anything of value,but seriously,tell something,make a plot,add things to it.Don't just have one boring beating after another,it fails to be funny,it fails to be anything.Also the director wanted to show of his (limited) technical skills.It's pathetic,like a little kid showing his carpentry skills.Koen lives on his ceiling.Why?Because the director thought it would be the coolest thing ever..."

Reprizirao sam CLASS OF 1999 Mark L. Lestera. Iako se CLASS OF 1984 smatra njegovim klasikom a 1999 neuspelim nastavkom, i uprkos tome što ima istine u obe definicije, 1999 je film koji je ipak zanimljiviji nego što se naizgled čini.

Pre svega, CLASS OF 1999 je film koji je nastao u eri kada je B-film zaista odumirao i kada su B-formule bile uzdignute na nivo vrhunske A-produkcije. U tom smislu, Lesterov pokušaj da snimi cormanovski film o mladima za TERMINATOR crowd je za svaku pohvalu, ali zaista ima problem kada se pojavljuje godinu-dve dana pre nego što je za TERMINATOR-crowd snimljen T2. Naprosto, nivo filmova za tu publiku je toliko porastao da CLASS OF 1999 tu nije imao šta da traži. S druge strane, ovaj film ima svojih campy kvaliteta, ali realno u njemu postoji jako zabavan film od 70 minuta. Kada traje 90 minuta, daleko je on dosadnog. Ovde se ne postavlja pitanje dužine u tom kontekstu već prosto na nivou kvaliteta. Očigledno je naime, da se u ovom filmu Lester nije služio ekonomijom izbacivanja slabijih ili manje uspelih delova, i umesto da je snimio odbranjih film od 70 minuta, dobili smo film od 90 minuta prepun rupa i slabih delova.

Isto tako, zašto ne reći, u ovom filmu postoji nekoliko detalja koji ga devalviraju, a zaista su bili ispravljivi. Pre svega bande iz 1999. previše liče na bande iz 1984. i čak u kontekstu trenutka kada film nastaje, deluju prilično retro a da tu nema onog retrofuturističkog šmeka iz Marshallovog DOOMSDAYa. Zatim detalji poput iritantne plave perike Stacy Keacha koja devalvira ovog jednodimenzionalnog ali ipak vrlo upotrebljivog glumca od jake karike u filmu do detalja po kome se CLASS OF 1999 najviše definiše kao smeće.

Ono što je zanimljivo svakako je politički domen koji proističe iz priče, pre svega ideja da haos proizvodi represiju koja u početku stiče simpatije a onda se neumitno pretvara u čistu diktaturu i siledžijstvo, odnosno trenutak kada se bande ujedinjuju protiv zajedničkog neprijatelja. Ovi elementi koji asociraju na fašizam i klasnu borbu sami po sebi nisu ništa naročito ali su u ovom filmu retka konsekventno sprovedena stvar, i sasvim je bizarno da je adut jednog Lesterovog filma zapravo politički, no tako je.

B-filmovi su poznati po svom kapacitetu da kanališu gnev publike, da čak podilaze izvesnim buntovničkim sentimentima mladih gledalaca. Međutim, same okolnosti izlaska filma CLASS OF 1999 i izvesni elementi Lesterove egzekucije učinili su da se ovaj film zapravo nikome ne obraća i da ničiji bes ne kanališe.

Najbolji primer izmeštenosti ovog filma za mlade jeste to da se na špici prvog filma čuje u tom trenutku savršeno relevantna pesma Alice Coopera. I onda, kada se u sred ovog filma začuje HEAD LIKE A HOLE Nine Inch Nailsa, i kada se stvori utisak kako je Lester, neznano kako u tom trenutku nabo muzički puls, pa čak bio i ispred svog vremena jer DOWNWARD SPIRAL dolazi kasnije, ubrzo na završnoj špici začujemo temu filma koju peva prokleti Midge Ure, potpuno passe muzičar u tom trenutku.

Od Lesterovih aduta, u ovom filmu, izdvaja se samo relativno energično finale u kome se vidi da su uložene solidne pare i da se dobro radilo na svim poljima, od ideje, preko kadriranja do efekata. U ostatku scena, Lester je nažalost slabiji nego inače.

CLASS OF 1999 je bio u bioskopima. Lester je početkom devedesetih nažalost imao pogrešne filmove u bioskopima. Neki od njegovih tadašnjih DTV naslova su mnogo više zasluživali da idu u bioskope od CLASS OF 1999.

* * / * * * *

Jo, jebote, ja to nisam gledo, a Class of 1984 mi je gilti pležr iz detinjstva. Mogo bi to narezati!!!!!!!!!!!!!!! Lester... čovek je nepravedno skrajnuti kralj treša osamdesetih kome bi danas trebalo posvećivati kurseve na univerzitetima. Pa samo je Commando film na kome bi se dalo napisati nekoliko doktorskih disertacija.

Režem ti. Nemaš brige. Na tebi je samo da zakažeš geek summit na najvišem nivou...

Ajde dođite ti & Žika na Pera Deformera tunajt?

Dogovorićemo se telefonom.

Jes. Jes vi vil.

Pogledao sam DUPLICITY Tony Gilroya.

Gilroy mi je drag kao scenarista ali mi je njegova debitantska režija MICHAEL CLAYTON bio krajnje tanak film. U njemu je pokušao da nam kao nešto sasvim novo proda jednu potpuno prežvakanu priču o zaveri velike korporacije, i njene spremnosti da ubije čoveka, kao da to već nismoi milijardu puta videli u filmovima sa Lorenzo Llamasom. Doduše, verovatno kada bismo poznvali nekoga koga u "stvarnosti" korporacija hoće da ubije, ne bi delovalo tako prežvakamo, ali što se mene tiče CLAYTON je nedovoljno bio realističan i nikada nije prevazišao to da je movie.

S druge strane, DUPLICITY je takođe movie koji se bavi nečim što je prežvakano, međutim stilski je mnogo koherentniji i suštinski je bogatiji. Naime, DUPILICITY je priča o prelasku špijuna iz tajnih službi u privatni sektor, o obaveštajnim službama velikih korporacija koje špijunraju konkurenciju i štite se od protivničke špijunaže, propuštena kroz dramaturški filer Mametovih trilera u kojima preokreti i izdaje postaju toliko brojni da su dovedeni do paroksizma. Gilroy gotovo lecarreovski tretira špijunski element, dočim što se trilera tiče, ima te mametovske inflacje obrta ali on uspeva da prevaziđe njena ograničenja prvo time što su u glavnim ulogma Clive Owen i Julia Roberts, i što je od Clive Owena, čak i u tom nesigurnom svetu prevare i laži napravljen zanimljiv i ubedljiv lik za koga gledalac ipak navija, dok je sdruge strane na psihološkom planu napravio likove koji su svesni u kakvom svetu žive i čija je osnovna nesreća u tome što ne veruju jdno drugom, a jedva da veruju i sami sebi.

U toj atmosferi nepoverennja, preokreti imaju ssvim drugi kontekst i ne degradiraju priču. Ono gde se Gilroy možda dramaturški zaigrao jesu flešbekovi koji su u pojedinim momentima označeni ali često i nisu i to onda ume da stvori konfuziju, naročito kod gledalaca koji očekuju da im holivudski film sve servira. Ja ne očekujm da mi film sve servira, ali mislim da bih recimo da je malo jasniji, ovaj film bio prijatniji nekim casual viewerima.

U tehničkom smislu, čini se da je DP Robert Elswitt uzeo stvar pod svoje i DUPLICITY ima nešto 70s atmosfere. U svakom slučaju DUPLICITY nije neki naročito vizuelno razvijen film ali je elegantan i predstavlja napredak u odnosu na MICHAEL CLAYTON.

DUPLICITY je upmarket zabava, sudeći po rezultatima sa američkih blagajni, nema previše publike za to ali čini mi se da se ovaj film neće smatrati promašajem ni u kom slučaju.

* * * / * * * *

Sinoć je elitni Sagitaški deathsquad bio na koncertu Pero Defformera.

U uvodnom razgovoru u obližnjem Costa Coffeeu, Meho, DušMan i ja smo se već pripremili kroz nekoliko čašica prljavog, lascivnog i dementnog razgovora za misterij koji će biti nesumnjivo dementan i prljav.

Tako je i bilo. Pero Defformero su nešto zaista posebno na našoj sceni. Iako naizgled oni liče na Nervoznog Poštara ili Hali Gali Halida, pa na neki način spajajući klasike među metalskim rifovima i folk, nadovezuju se i na Let 3, oni su po svemu apartna pojava. Naime, svi ovi navedeni su manje ili više, u spajanju folka i rocka, pokazivali kakav takav osećaj za sklad, za lepo, za invenciju, za prožimanje ove dve forme.

Dočim, Pero Defformero prže metal i beharaju folk u svojim najekscesivnijim formama, bez ikakvog pokušaja da od toga prave išta elegantno, lepo ili, hm, prihvatljivo. Iako Pero Defformero nisu lišeni ironije, ni prema metalu ni prema folku, a mislim da ne grešim kad konstatujem da je ironija vrlo pošteno i ravnomerno raspoređena, ono što je najperverznije od svega je što barem uživo oni ne proizvode ništa drugo od punokrvnog narodnog posela, i kalorične metal svirke, u isto vreme ili na smenu.

Uprkos sveprožimajućoj ironiji, oni su realno potpuno na izvorištu ova dva pravca koja ih uzbuđuju. To su potvrdili i brojni metalci na svirci čije uživanje u ovom događaju uopšte nije bilo srazmerno smislu za humor. Naravno, da, humor igra važnu ulogu, ali zar humor nema svoje mesto kako u samom izrazu folka tako i u metalu. Uostalom, u ova dva žanra, danas, objektivno čak i najortodokisniji predstavnici nastupaju sa izvesnom dozom humora.

Ono što je posebna draž, izvan opisanog koncepta jeste sam nastup Pera Defformera. Prvo, najzad imamo kostimiran bend koji ne izgleda kao grupa posetilaca koji su izašli iz publike i dohvatili se instrumenata. Moram priznati da neobično cenim bendove koji se trude da izgledaju drugačije od svoje publike. Mislim da je to gest elementarnog kućnog vaspitanja. Zatim, na samom nastupu, Pero Defformero dopunski obogaćuju svoje pesme, već bazirane na poznatim rifovima, sa nizom detalja, što u smislu pozajmica iz poznatih pesama, što u smislu nekih infantilnih ali savršeno simpatičnih detalja tipa imitiranja dilej efekta u pevanju.

Konačno, kako je Nikola Kinovia dobro primetio, uspeli su održe prilično visok tonus sa pesmama koje su mahom slične po tempu i (visokom) intenzitetu što je dosta teško čak i kada se raspolaže nekim pesmama masovnog uništenja, o čemu možemo da posvedočimo ŽiKKKa i ja svojim iskustvom sa YU Wave derneka. Ne znam kako, ali Pero Defformero su u tome uspeli.

U svakom slučaju, sinoć je u SKCu bio vrlo solidan nastup i drago mi je što sam popustio Mehovim nepristojnim ponudama da dođem na svirku.

Pogledao sam ponovo NEIGHBORS Johna G. Avildsena, jednu od upečatljivijih komedija koje pamtim iz detinjstva. Reč je o poslednjem filmu Johna Belushija u kome je sparingovao sa dan Aykroydom, plus Cathy Moriarty koju sam najviše zapamtio pošto sam film gledao u nežnim godinama. I zaista Belushi je u ovom filmu ostvario jednu od svojih najzrelijih uloga, potpuno je u underplayu, Dan Aykroyd je izuzetno energičan, a cathy Moriarty je ubedljiva kao fatalna komšinica.

NEIGHBORS je film koji je doživljen kao dosta kontroverzan. Deo kritike ga hvali a još veći deo ga žestoko osporava. Reč je o komediji koja se u mnogim aspektima graniči sa mračnim, neprijatnim, prljavim, nečim šo nije smešno, ali sva ta graničenja i povremeni prelasci granice ne proizilaze iz toga što komedija nije dobra, već upravo zbog toga što film deo svog humora upravo crpi iz te transgresivnosti.

Bilo bi preterano tražiti korene nekih kasnijih naslova u ovom filmu. Ne mislim da ovaj film nije mogao uticati, barem posvesno (na mene sigurno jeste) ali nije reč o klasiku koji se može smatrati obaveznim u bilo kom smislu. Ipak, u njemu se anticipiraju komika neprijatnosti na koju igralu Larry David ili Ricky Gervais, komika mračne situacije i ozbiljno poremećenih likova kakvu srećemo kod Jody Hilla, ili anarhičnost Alana Balla. Sasvim je, naravno, moguće da ništa od ovoga zapravo ne vuče koene iz NEIGHBORSa, ali oni koji to vole u ovom filmu mogu da uživaju...

John G. Avildsen je potpuno atipičan izbor za režiranje ovog filma, i svakako nije reč o naslovu koji spada u njegove kanonske filmove, iako je meni možd baš ovaj najinteresantniji u njegovom opusu. Ipak, ako bih ga smeštao negde u parametrima opusa rditelja specijalizovanih za komediju, svakako da je na liniji Landisa, pre nego Dantea, ali svakako onih koji su skloni mešanju komedije i horora.

Humor u NEIGHBORSu nije toliko crn koliko je mračan a junaci su na granici sivog i crnog sve vreme, uključujući i glavnog lika sa kojim se identifikujemo.

Komedija kao žanr je koncipirana da priču privodi ponovnom uspostavljanju reda. Međutim, NEIGHBORS se završava jednim potpuno anarhičnim, gotovo nihilističkim krajem gde junak odlučuje da živi sa onima koje naizmenično mrzi ili ih se plaši, umesto sa onima kojima je do tog trenutka proveo ceo život u nekoj vrsti naizgled uzrne zajednice. Ovakav ishod sam po sebi deluje potpuno neočekivano, ako imamo u vidu konvenciju, međutim, očigledno je prostekao iz romana Thomasa bergera po kome je film snimljen, i isto tako očigledno je da ovaj film u polazu nije pretendovao da bude još jedan Belushi-Aykroyd vehicle, nego možda i nešto više.

U svakom slučaju, ovaj VHS rip je podsetio na jedan drag film u kome i dalje mogu da uživam što mi se retko dešava.

* * * / * * * *

Pogledao sam TYSON Jamesa Tobacka.

Ovo je na nivou umešanih imena i koncepta delovalo kao interesantan spoj. O Tobacku sam već pisao, poznato je da je on Tysonov prijatelj i da je poznat kao neko ko je od najranijih dana bio impresioniran virilnim afroamerikancima koje je smatrao kontratežom učmalosti bele Amerike.

U TYSONu, dokumentarnom filmu koji je producirao sam Tyson, sa još par crnih celebritiyja kao što su recimo Nas i Carmelo Anthony, sam Gvozdeni Mike priča priču. I na tom nivou kao TYSON ON TYSON film je zanimljiv, zato što pored poznatih detalja o teškom odrastanju, učešću u bandama, boksu i sl. , Tyson jako voli da govori o ljubavi i seksu, a znamo da je zbog toga najviše stradao i završio u zatvoru što je verovatno osakatilo njegovu karijeru.

U tom smislu, TYSON deluje vrlo dragoceno jer je u njemu Mike čini se prilično iskren, a reklo bi se i zanimljiv čovek. Problem nastaje u tome što mi se čini da ni sam Mike nije do kraja ukapirao ko je, tako da ma koliko iskren zapravo ni on ne razume do kraja svoju poziciju.

Tyson je naime veliki bokserski šampion. Uvek će biti u senci Alija iz prostog razloga što on nikada zapravo nije istupio iz ograničenja koja mu je nametnuo establišment, nije svom sportu dao neki dublji socijalni ili politički smisao, međutim, upravo kao zver odgajena u kapitalizmu, on je najbolje reprezentovao ispranu surovost savremenog sporta. Njegovi ekscesi su apsolutno slika i prilika okolnosti koje okružuju savremeni sport a ekstremnost njegove sudbine pojačana je time što se bavi boksom koji je od nivoa organizacije i menadžmenta pa sve do samog karaktera sporta, u kome se profesionalni i amaterski znatno razlikuju, oduvek bio najveći magnet za ološ.

Iako su svi sportovi prepuni raznog ološa i ogromnog broja ljudi koji žive na grbači sportista, boks je sigurno najekstremniji primer toga, a u tim esktremnim okolnostima, Mike je poseban slučaj.

Nažalost, sam Mike nije sposoban da shvati tu kompleksnu poziciju, a ovaj film se ne odmiče od njegove vizure.

Isto tako, Toback se fokusira na Mikea i ne pokušava da činjenične išta više obogati njegove iskaze tako da ni sam timeline njegove životne priče nije do kraja jasan.

Uprkos tome što je Tyson jedna larger than life pojava, i njegovo svedočenje je dragoceno, ipak ova tema je sa ovim filmom ostala nezaokružena.

Prošle godine u Kanu, stalno su bila poređenja između TYSONa i Kustinog MARADONE. Mislim da je ocena kako je TYSON bolji od KUSTURICE bila pogrešna. Naime, Kusturičin film u suštini previše kontekstualizuje Maradonu i odlazi u drugu krajnost u odnosu na TYSONa, ali isto tako upravo kroz taj pokušaj da šire sagleda Maradonu zapravo ipak ozbiljnije prilazi problemu.

* * 1/2 / * * * *

James Toback: His Life's a Movie, and He's the Star
By RICK MARIN
AMES TOBACK brought two props to lunch at the Fine & Schapiro deli on the Upper West Side last month. One was Raymond Durgnat's recent biography of King Vidor, which contained a picture of Mr. Toback and Mr. Vidor on the set of Mr. Toback's 1982 movie "Love and Money." The other was "Immobilarity," a CD by the rapper Raekwon, a member of the Wu-Tang Clan, with a dedication in the liner notes to "James 'The Music Man' Toback."



"From King Vidor to Wu Tang," Mr. Toback exulted over matzoh ball soup, hot dogs and a diet cream soda. "The range of American film!"

Few directors can boast a career like Mr. Toback's. Fewer still might want to. Half a dozen movies that have not always rubbed critics the right way, or translated into huge box office profits (or losses, for that matter). And yet, at 55, this idiosyncratic writer-director still makes the movies he wants to, lures marquee stars, finds the money men and, lately, makes the cut at the big film festivals. He's got outsider credentials, insider connections and one Oscar nomination (his screenplay for "Bugsy").

What's more, as John Calley, the chairman of Sony Pictures, said, "His life is more interesting than his films, which is rarely true anymore."

Mr. Calley bought "Black and White" for Sony's Screen Gems division. The movie is scheduled for release in April, the same month as a retrospective of Mr. Toback's work at the Screening Room in Manhattan. The series will run the gamut of Mr. Toback's eclectic oeuvre. "Fingers" (1978), his dark directorial debut, with Harvey Keitel as an aspiring concert pianist who can't stop busting heads for his loan-shark father. "The Big Bang" (1989), a documentary riff on Mr. Toback's theory of the universe as a great cosmic orgasm. And his last one, on a related theme: "Two Girls and a Guy" (1997).

Sex is to Mr. Toback what violence is to Quentin Tarantino, who once said he used to play "Fingers" at the video store where he worked until the owner told him it was scaring the customers.

"Black and White" begins with two white female teenagers and a black man groping one another against a tree in Central Park -- a scene that was recut three times to get the film from an NC-17 to an R.

One of the teenagers is portrayed by Bijou Phillips as a privileged private-school girl and hip-hop groupie. The man is played by Power, executive producer of the Wu-Tang Clan, whose character, Rich Bower, is the leader of a rap group who moonlights as a gang and drug lord.



Fred R. Conrad/The New York Times  
James Toback still makes the movies he wants to.
--------------------------------------------------------------------------------



Besides black-white relations, other Toback obsessions woven into the loose, interlocking story lines are gambling, murder and sexual triangulations.

The eclectic cast includes Brooke Shields, Ben Stiller, Claudia Schiffer, Allan Houston (of the New York Knicks), Robert Downey Jr. and Mike Tyson, as himself. In keeping with the film's rough, documentary feel, much of the dialogue was improvised. Power said he ad-libbed about 40 percent of his lines.

"Jim, obviously, he's not a dude that's like from the ghetto or anything like that, so he wouldn't be able to fill in certain words," he said. "The situations and scenes were set. We just had to do the deliverance."

David Thomson, a film critic and longtime friend of Mr. Toback's, said of the film's experimental style, "He's getting back to what he's best at: these very low-budget and very interesting exploratory films."

"Black and White" started with a budget of $1.6 million, then grew to $5 million as more stars signed on. The idea, Mr. Toback said, came from his belief that "the race-sex mix is the single most significant social phenomenon of the whole post-civil rights era," and that not until now has the final interracial taboo been broken by Generations X and Y.

"While there are certainly big blocks of racism and skinheads and all that, who I think have been overwritten about and overemphasized, a far more pervasive phenomenon is a complete erasure of racial barriers in sexual behavior," he said. Talking to some Manhattan high-schoolers about their sexual histories in the course of researching the film, Mr. Toback said that he found they "often can't immediately remember what the racial balance is, it's so insignificant."

The pervasive influence of hip-hop music and culture "is, more than anything, responsible for that," Mr. Toback continued.

Which raises an important question: How does a guy who talks this much ever get a movie made?

More than anything, Mr. Toback is a compulsive raconteur. A discursive, digressive lecturer. It's easy to imagine him in front of a classroom at the City College of New York, where he taught English after obtaining degrees from Harvard and Columbia. City College's eclectic faculty then included Joseph Heller, William Burroughs and Israel Horovitz -- the father of Adam Horovitz, whose white-boy rap group, the Beastie Boys, Mr. Toback put on the soundtrack of his 1987 movie, "The Pick-Up Artist."

Mr. Toback's screenplay for "The Gambler" (1974) is a thinly fictionalized account of his City College years. Directed by Karel Reisz, the film stars James Caan as a college professor with a bad gambling habit and an impressive wardrobe of tight, chest-hair-revealing shirts.

"I wore those shirts!" said Mr. Toback, who nowadays clothes himself more sensibly, in dark jackets, long overcoats and a scalp-concealing baseball cap. A beard is the only vestige of his swinging 70's self.

So how does a white, middle-aged director who grew up on Central Park West make an authentic movie about black culture? Even one who spent a year living at Jim Brown's house in the Hollywood Hills researching his 1971 book, "Jim"?

He knows what it's like to be "the only white guy in a totally black orgiastic world," he said. "But that was 20 years ago. I'm not living with Jim Brown. This is hip-hop. I could live with these Wu-Tang guys for 10 years and not be better at writing their dialogue than they are at inventing it. Why would I want to tell them what to say? Their entire identity is linguistically based."

Mr. Toback said he told the actors they had to get "from point A to point R in a scene" and left the specifics to them. The movie's unforgettable moment is Mr. Tyson's reaction when Mr. Downey, playing Ms. Shields's gay husband, makes a pass at him.

"Mike didn't know Downey was going to hit on him," Mr. Toback said. "I just said, 'Downey is going to come up and talk to you.' To Downey, all I said was, 'Approach Mike, hit on him.' And to Brooke I said, 'Shoot them with your camcorder, watch what happens and if you want to join in, join in.' I was startled when she hit on Mike.' "

Unpredictable scenes like the Tyson-Downey-Shields encounter are what make a Toback film, rather than, say, plot.

Mr. Thomson observed that "in terms of narrative, he doesn't always have the strongest grasp of his material. Sometimes they get a little silly." In "Exposed" (1983), Nastassja Kinski plays a fashion model who gets mixed up with terrorists. "Not a very good film," Mr. Thomson concluded.

But, as the screenwriter Robert Towne said: "There's always something in all of them. Something very unexpected, very insightful."

The same is often said of Mr. Toback himself. Warren Beatty, who has known him since the critic Pauline Kael suggested they meet in 1978, said of his friend, "Let me put it this way: Jimmy is not boring."

This may be the secret of Mr. Toback's success, or at least his access.

"No one who meets him is ever bored," Mr. Thomson said. "They say, 'Come to this party,' or whatever, and because of this he's had access to a lot of places ordinary people wouldn't get into. He's got a proclivity for staying up late enough to see the really terrible things that go on. And he's got an appetite and a memory for them."

Mr. Thomson likens being with Mr. Toback to being in a movie. "I have been with Jim when he has said, 'Oh my God, I left a money belt in the restaurant and it's got a lot of cash in it that I need to pay off a debt,' " he said. "And we went back and there was this black leather thing packed with high-denomination bills. Clearly, some pretty large transaction was in the offing."

Once, the two men found themselves gridlocked on Santa Monica Boulevard. "He sees an attractive woman three or four cars back, so he goes back to talk to her and leaves me sitting in traffic," Mr. Thomson said, adding, "He was a little more inclined to do this a few years ago."

So inclined was he that Spy magazine once chronicled Mr. Toback's own exploits as a pickup artist. He has been known to stop women in the street and offer them parts in his films, flashing his Directors Guild of America card to prove he is in a position to do so.

Mr. Toback, who is married to Stephanie Kempf, called the article slander and "an occupational hazard of personal filmmaking." He complained that the coverage of him in the media has subjected him "to personality stuff no other directors are subjected to" because he has never hired a publicist.

In a way, he is his own best -- and worst -- publicist. He can talk nearly nonstop about himself, his work, his life. He seems to know, or have known, everyone. His first marriage was to Consuelo Sarah Churchill Vanderbilt Russell, daughter of Lady Sarah Spencer Churchill. Mr. Beatty and Jeff Berg, the chairman of International Creative Management, are among his close friends. He is a memoir waiting to happen, though someone else will have to extract it from him, since he doesn't type.

Capable of dropping names that leave a dent in the floor, Mr. Toback prefers to see his biography as a necessary adjunct to his films. "My life has been lived by thousands of people far more radical and interesting than me in whatever area -- sex, gambling, drugs, any of those things," he said. "What is different about me is that I'm making movies and using aspects of what I picked up over the years, and letting people expose and reveal themselves through characters that they create either with me or that I've created for them."

And he's calmed down. No more cigarettes or alcohol. Gambling is, he said, "an enemy in abeyance." He gave up recreational drugs after a bad acid trip in college. LSD was still legal then, and he says he ate a shoeboxful of of the stuff, then flipped out for eight days, not counting the two days he lay unconscious after being injected with an antidote.

"It was the seminal psychological experience of my life," he said. It is also the centerpiece of the film he wants to do next, "Harvard Man." Don Simpson, another close friend, had agreed to produce the movie if Mr. Toback would do a rewrite of the 1995 Simpson-Bruckheimer action movie "Bad Boys," which he did. One night, Mr. Toback was on the phone with Simpson, who said he was going to talk to Joe Roth, the chairman of Walt Disney Studios, in the morning about making the "Harvard Man" deal. The next morning, Mr. Toback got a call from Mr. Berg, his agent -- not about a deal, but to tell him Simpson had died the night before. "Simpson hung up the phone and went into the bathroom and died," Mr. Toback said.

But that's another movie.

Pogledao sam ANOTHER COUNTRY Mareka Kanievske. Očekivao sam ovaj film po drami Juliana Mitchella sa velikom pažnjom, pošto se drama uslovno rečeno bavi Guy Burgessom i njegovim doživljajima na fakultetu. Međutim, film je malo je reći konfuzan i nedorečen, sa neobičnom ihnibiranošću ako imamo u vidu da je to film iz 1984. godine.

Ako na sve dodamo da aluzija na Guy Burgessa opšte ne liči na njega, i da na Burgessa više liči lik koji bi trebalo da bude Maclean, postavlja se ozbiljno pitanje smisla ovog filma. Prvo, ako ovo nije film o Burgessu, barem u prenesenom smislu, onda zaista nema previše smisla kao samostalno delo i fikcija. Drugo, tretman ovako interesantne teme je neverovatn o inhibiran čak i u odnosu na BBC TV dramu BLUNT koja se pojavila pre njega i u kojoj Tony Hopkins igra Burgessa a Ian Richardson Blunta.

Kanievska je celu stvar zanatski zaokružio ali je dosta jasno da on nije reditelj za velika dela što će potvrditi dosta bitan simbol osamdesetih LESS THAN ZERO koji svoj kultni status više duguje svemu ostalom sem Kanievski.

* 1/2 / * * * * [/list]

Malo Popboksa u senci

TINTED WINDOWS-Tinted Windows (S-Curve, 2009)

Adam Schlesinger je na poslednjih par albuma Fountains of Wayne pokazao kako će mu kriza diskografskih kuća, opadanje prodaje albuma na diskovima i rast prodaje pesama putem iTunesa sasvim dobro doći pošto na njima mahom nije uspevao da napravi više od dve istinski zapažene pesme. Na albumu supergrupe Tinted Windows, slučaj je vrlo sličan. Tinted Windows će ovu sezonu obeležiti sa jednim i po power pop hitom i devet i po prilično ravnih, formulaičnih power pop pesama koji su eventualno auralno prijatne slušaocu, ali ko pa zbog takvog efekta sluša power pop?

Jedina istinski simpatična stvar vezana za Tinted Windows je sam koncept rudimentarnog power popa oko koga su se našli Adam Schlesinger, njegov dugogodišnji prijatelj i saigrač James Iha, njihov idol bubnjar Cheap Tricka Bun E. Carlos (uticaj Cheap Tricka na američku scenu je nesaglediv i čini mi se da kod nas još uvek nije osvešćen) i najveće iznenađenje Taylor Hanson, srednji među braćom Hanson koji su još kao deca imali blokbaster ploču. Kad je reč o ovom bizarniom skupu, sasvim je jasno kako su se našli Adam i James, pa čak i to kako su se setili Buna koji je sa svojim arena bendom Cheap Trick i definisao gitarski pop, ali Taylor ostaje enigma pošto nije do kraja jasno da li je ideja Tinted Windowsa da prave polu-autistični ortodoksni power pop ili da lansiraju Taylora kao gitarskog Justina Timberlakea.

Ako im je ovo prvo cilj, onda su uspeli. Tinted Windows će naći svoje mesto u slušalicama svakog power pop geeka. Međutim, ako ciljaju na ovo drugo, onda je reč o nešto težoj mada ne i nemogućoj misiji. Naime, američko tržište ume da izrodi neočekivan power pop hit. Jedna reklama može da promeni stvari. Pesma na nekom soundtracku može da postane ključ. Ipak, na osnovu samog albuma, čini se da od Taylora neće biti gitarski Justin barem za sad.

Sličan eksperimenet je zajedno sa Ken Stringfellowom, Adam Schlesinger več napravio sa grupom Swirl 360 koja je trebalo da bude neka vrsta power pop boy banda. Videli smo kako je taj eksperiment završio, Stringfellow je završio radeći album sa Velikim Prezirom. Ako Tinted Windows propadne, Schlesingeru ne gine album sa Lutkama.

No, kada se sve sabere i oduzme, Tinted Windows barem nemaju nijednu potpuno promašenu pesmu, niti išta čega bi se stideli na ovoj ploči. Ako tome dodamo da je Tinted Windows dovoljno old school da zaista bude sklonište od savremenih tendencija u mainstreamu ili indieu, čini mi se da atmosfera "bolje prošlosti" takođe može biti adut ovog albuma.

Pod punom odgovornošću mogu preporučiti slušanje singla Kind of Girl. Eventualno zatim Dead Serious. Sve ostalo slušajte na svoju odgovornost, ne zbog toga zato što vam se nešto može desiti nego baš zato što neće.

6/10

Pogledao sam UNMAN, WITTERING AND ZIGO Johna Mackenziea. Ovo je jedan od filmova za kojima smo Aca Radivojević i ja dugo tragali. A onda kada se konačno pojavio, pogodilo se da sam pisao nešto slično i odložio sam gledanje ovog filma kako me ne bi zbunjivao. Sad kad sam malo spustio loptu na svom tekstu, konačno sam pogledao UNMANa i moram priznati da sam prezadovoljan filmom. Kad je reč o potencijalnim paralelama između ovoga što sam pisao i UNMANa takođe, iskustvo je bilo zanimljivo pošto se dotiču nekih sličnih situacija. No, o tome nekom drugom prilikom.

Dakle, sam Mackenziejev film spada u red naslova zahvaljujući kojima je David Hemmings zaista jedan od ključnih žanrovskih glumaca sedamdesetih. UNMAN svakako ima svoje mesto uz BLOWUP, FRAGMENT OF FEAR, PROFONDO ROSSO, JUGGERNAUT ili BARBARELLA, i u njemu je Hemmings u punoj formi. I u tom ključu ga je najbolje čitati.

Naime, koliko su Antonioni, Argento, Lester ili Vadim bili cutting edge u tim godinama, toliko je i Mackenzie u UNMANu doneo svežine ovoj priči. To zvuči gotovo neverovatno ako imamo u vidu ostatak Mackenziejevog opusa. UNMAN je nesumnjivo jedini njegov film u kome on odaje utisak da je u bilo kom trenutku u vremenu bio mlad. Njegovi klasici poput FOURTH PROTOCOLa ili LONG GOOD FRIDAYa su oduvek odavali utisak solidnosti i discipline, bez suvišnih zahvata, sa vrlo tvrdim pristupom. UNMAN je potpuno drugačiji, sa puno kretanja kamere, obiljem vizuelnih detalja koji su sami sebi svrha (u najboljem smislu), glumačkom igrom gde se smenjuju Hemmingsov personality acting i gotovo pozorišna igra klinaca koji nadopunjuju replike jedni drugih, po formi blisko antičkom horu (uostalom film je baziran na pozorišnom komadu) a u filmu odlično rekontekstualizovano kao simbol njihovog obešenjaštva.

Mackenzie odlično vodi priču, čini da se lako pređe preko svih neuverljivosti i da se sve zaokruži na efektan i svež način, naročito ako imamo u krštenicu filma.

Ipak, čudi kako se izuzev u par knjiga, UNMAN retko gde pominje kao bitan naslov britanskog žanrovskog filma, kao jedna od karika koje nedostaju u evoluciji Hammera prema novijim žanrovskim okolnostima, a još je čudnije da je Maltin jedna od tih knjiga.

No, kako god, ispunio je očekivanja koja su se nagomilavala godinama i čak mi je otkrio jdnu potpuno novu dimenziju Mackenziejevog rada.

* * * 1/2 / * * * *

ja mu dao 3+

http://ljudska_splacina.com/2009/03/unman-wittering-and-zigo.html

The Friend Zone
Pagafantas (Spain)
By JONATHAN HOLLANDRead other reviews about this film

Powered By A Manga Films release of a Telespan 2000, Antena 3 Films, Sayaka Producciones Audiovisuales production, in collaboration with Canal Plus, ETB. (International sales: Telespan 2000, Madrid.) Produced by Tomas Cimadevilla, Mercedes Gamero. Executive producers, Maria Angulo, Tedy Villalba, Nahikar Ipina. Directed by Borja Cobeaga. Screenplay, Cobeaga, Diego San Jose.

With: Gorka Otxoa, Sabrina Garciarena, Julian Lopez, Oscar Ladoire, Kiti Manver, Maria Asquerino, Michel Brown, Barbara Santa Cruz.
 A solidly built gag machine that aims only to entertain, "The Friend Zone" bids for lowbrow laughs, and mostly brings them home. Though there's nothing remotely new in this knockabout tale of a lovelorn teen struggling to woo the girl of his dreams, first-timer Borja Cobeaga's ability to find a new spin for old wheels -- and an immensely likable central perf -- set the pic apart from the Spanish comedy pack. The fact that our luckless hero seeks love rather than just sex gives "Friend" a broad family appeal that, despite multiple local references, could give it legs beyond the Spanish zone.
Gawky, geeky Chema (Gorka Otxoa) has just split from Elisa (Barbara Santa Cruz) and now heads out every night with buddy Ruben (Julian Lopez) in search of a replacement. He lives with his mother, Gloria (Kiti Manver) and the elderly Senora Begona (Maria Asquerino). Uncle Jaime (Oscar Ladoire, aces), who carries a candle for Gloria and is an older but none-the-wiser Chema, is a regular visitor.

Throwing out the trash one night, Chema meets lively Argentinian beauty Claudia (Sabrina Garciarena). A wannabe hairstylist, Claudia needs someone to practice on, so Chema happily submits to having his hair done in the manner of Enrique Bunbury, the Spanish singer he most hates. The Chema-Claudia relationship provides one comic setpiece after another -- a secret birthday celebration for Chema is the comic highpoint -- in this well-played farce.

Importantly, the pic contains not a single moment that could even remotely be called offensive, and some of the clever dialogue is authentically witty.

Claudia sees Chema only as the friend he doesn't want to be -- indeed, being called her "friend" is enough to plunge him into depression. (Pic's title is a reference to the zone where Chema doesn't want to be.)

The attempts of the indefatigably romantic Uncle Jaime to get together with Gloria provide a nice parallel plot, and Jaime comically dispenses advice about love he's unable to follow himself.

Both Otxoa and Garciarena pull off successful balancing acts that bring some nuance to things: Otxoa, with his hangdog expression, never seems merely pathetic; and Garciarena, via a delightfully lively perf, never loses viewer sympathy despite treating Chema appallingly.

Spanish title translates as "the guy who gets the Fantas," while his better-looking friend gets the girl. Decent production values are better than those of most Spanish debut comedies.

More than one option(Co) Canal Plus
Filmography, Year, Role
(Co) Canal Plus
Filmography, Year, RoleMore than one option(Person) Teddy Villalba
(Person) Tedy Villalba
(Person) Tedy Villalba
Camera (color), Alfonso Postigo; editor, Raul de Torres; music, Aranzazu Calleja; art director, Arri y Biaffra; sound (Dolby Digital), Agustin Peinado. Reviewed at Malaga Film Festival (competing), April 24, 2009. Running time: 80 MIN.

Mackenzie ne prestaje da iznenađuje. Naime, iako sam veliki fan, nisam mogao ni da naslutim koliko je čiča bio nestašan kad je bio mlad.

Pogledao sam APACHE, namenski film od 26 minuta koji je snimio kako bi za račun državnih zdravstvenih službi ukazao na opasnosti koje vrebaju decu koja se igraju u blizini poljoprivredne mašinerije ili na poljoprivrednim dobrima. Ova premisa zvuči kao nešto krajnje nezanimljivo i većina reditelja bi ovo zaduženje doživelo kao apsolutno dno svog stvaralaštva, i isporučila bi neki sterlian informercial. Doduše, u tome ima i dosta autocenzure pošto me iskreno čudi kako je Mackenzie uspeo da izgura ovakvu priču.

Naime, on je snimio vrlo morbidan kratkometražni horor film u kome deca stradaju po strukturi Agathinih malih crnaca ili Indijanaca, kako god. Uostalom, deca se u ovom filmu i igraju Apača sve vreme, i film je vrlo bogat u simboličkoj ravni. Isato tako ovo nije Francuska pa da država omogući Marcu Carou, Gasparu Noeu i Lucili Hadžihalilović da se iživljavaju na temu zaštite od AIDSa, niti je ovo tako senzualna tema. Kada svemu dodamo da je ovaj filmić snimljen pre tri decenije, sve dobija potpuno nadrealnu dimenziju. Kako mu je moglo pasti na pamet da snimi ovakav film?

Deca stradaju jedno po jedno, kao kod Agathe, u vrlo napetim i surovim scenama koje nisu gore ali su svakako vrlo upečatljive. U pozadini idu njihove priče o tome kako žele da budu kao Apači koji brane svoju zemlju što se može čitati i kao priča o deci koja brane svoj sužen prostor za igru. Još je perverznije to što deca surovo stradaju od mašinerije i sredstava koji omogućuju pravljenje hrane, što njihovom dečjem trabunjanja o ideologiji apača što podrazumeva i priču o odbrani svojih prehrambenih resursa daje posebnu dimenziju.

Međutim, posebnu simboličku ravan imaju daće povodom sahrana dece koje deca poimaju kao partyje i uopšte ne shvataju njihov pravi smisao. Postepenim objašnjavanjem "posledica smrti" film dobija autentičnu art dimenziju.

Pored Mackenziea, na ovom filmu sjajan posao je uradio Phil Meheux, koga inače mahom znamo kao redovnog direktora fotografije Martina Campbella.

Ne znam kako je APACHE bio prihvaćen u vreme kada je izašao i da li su naručioci bili zadovoljni ali siguran sam da je ostao jedan od retkih namenskih filmova koji se gledaju i dan-danas.

The Girlfriend Experience

David D'Arcy in New York
29 Apr 2009 14:33

 


Dir. Steven Soderbergh, US, 2009, 77 mins

Steven Soderbergh continues his series of low-budget, digitally-shot features for HDNet with The Girlfriend Experience, dealing with prostitution and marking the mainstream debut of adult film actress Sasha Grey. With barely any sex on the screen, the film suggests more than it shows and, despite its small canvas, is a stylistic coup for the director's low-budget ambitions.

The Girlfriend Experience should easily surpass the $145,000 domestic haul of Soderbergh's Bubble (2005), the first in his planned series of six such features. With Grey attracting wide-spread media attention, this should play well in US art houses at the very least.

Soderbergh's camera (using the name Peter Andrews) follows high-priced call girl Chelsea (Grey) between her encounters with rich business men in early middle age who seek relief from a collapsing economy. Although she's not in any danger, her job threatens boyfriend Chris (Chris Santos), a restless personal trainer who earns far less than her $2,000-an-hour fee.

In Soderbergh's financially-endangered realm of Manhattan's top restaurants and hotel rooms in late 2008, Chelsea's clients fret about their businesses and advise her on broader financial trends even as they're losing their own money. Yet Chelsea is building her own business, branding herself on escort sites, and possibly trading up from Chris with the right client.

This narrative experiment - film's script is credited to Brian Koppelman and David Levien, and is reportedly seven pages long – is set in the fall of pre-election 2008 has no real beginning or end, no studied winks about links between business and prostitution, no threat of violence (a la Klute) or romance (Pretty Woman). With composure, assurance and a film-like depth to the digital image, Soderbergh has created a character who doesn't just sell sex, but a relationship – "the girlfriend experience."

Shot elegantly in mostly available light with the Red Camera (as in Bubble), Soderbergh's New York interiors have a calm verisimilitude which complement Chelsea's sexy, steely demeanour. If there's drama here, it's in the sense that this fragile world may be coming apart. Yet in depression and war, it's clear that Chelsea's profession will survive.

Soderbergh calls the process behind The Girlfriend Experience "structured improvisation". With a cast of non-professional actors (except for Grey), the film's dramatic approach mirrors the uneasiness of an economy which is shifting by the day. Soderbegh in his 20th feature achieves what he has sought throughout his low-budget, quickly-filmed projects: not the well-made scene, but realistic human drama.

It is clear from Grey's voice that she is not a conventionally-trained actress, yet her character moves like someone who knows the territory rich men inhabit – she is sexually confident and yearns to join the class that she serves. Grey is perfect casting for the part, likewise her ensemble of paunchy rich johns (who could easily be Chris's exercise clients) hit the right notes of persuasive realism.

Designated comic relief comes from a pompous internet escort reviewer (critic Glenn Kenny), who cajoles a quid pro quo out of Chelsea - she expects that he'll praise her on the web. Bad times bring out charlatans in every business.

Production Companies

2929 Productions

HDNet Films

US Distributor/international sales

Magnolia Pictures

+1 212-924-6701 x201

Producer

Gregory Jacobs

Screenwriters

Brian Koppelman

David Levien

Cinematography

Peter Andrews

Main Cast

Sasha Grey

Chris Santos

Philip Eytan

Glenn Kenny

Timothy Davis

David Levien

Mark Jacobson

Pogledao sam OKOVANE ŠOFERE Vladimira Pavlovića.

Kopija je bila jedva gledljiva tako da moj sud o ovom filmu treba uzeti sa velikom rezervom. Ovo je jedna od onih bizarnih telekiniranih kopija u kojoj kamera luta po ekranu, i uopšte ne znam kako je neko uopšte "snimio" ovo elektronsko izdanje filma.

Ipak, kako god bilo, ne verujem da bi bolja kopija učinila ovaj film suštinski boljim, iako bi možda sam čin gledanja bio podnošljiviji.

OKOVANI ŠOFERI je sovjetsko-jugoslovenska koprodukcija između Mosfilma i crnogorskih filmskih kuća. Režirao je Vladimir Pavlović, jedna gotovo ratkodraževićevska ličnost našeg filma. Debitovao je sa niskobudžetnim filmom DECA VOJVODE ŠMITA u Kino Klubu, da bi se potom povezao sa Rusima i provodio vreme pola u Jugoslaviji a pola u SSSRu. U tom periodu su razne priče kolale o njemu, od toga da je IBovac do toga da je špijun jedne od strana, međutim, definitivno je spadao u veštije poznavaoce sovjetskog sistema što se tiče korupcije, šverca i bio je go to guy ako je ikome bilo potrebno da mu se nešto završi u SSSR. Takođe, bio je veliki erotoman, a SSSR je bio idealno mesto za tu vrstu akcija. U vreme kada je radio za Mosfilm, imao je kancelariju tačno preko puta Kurosawine što govori o njegovom položaju u SSSR. Pavlović je čovek o kome bi bilo zanimljivo snimiti biopic.

U svakom slučaju, kad se povezao sa Rusima, nažalost napustio ga je talenat tako da su OKOVANI ŠOFERI film u kome se očekivano visok tehnički nivo ruske ekipe, koji je u tom trenutku iznad našeg partizanskog filma, smenjuje sa očajnim vođenjem karaktera i priče što je šteta pošto OKOVANI ŠOFERI imaju premisu blisku NADNICI ZA STRAH i production value koji je mogao da ispoštuje tu koncepciju. Na sve to izašao je dve godine pre Billy Friedkinovog SORCERERa, tako da nije imao ni taj vid konkurencije.

U svakom slučaju,. OKOVANI ŠOFERI su samo za najfanatičnije ljubitelje partizanskog filma i kompletiste.

* 1/2 / * * * *

QuoteIt is clear from Grey's voice that she is not a conventionally-trained actress, yet her character moves like someone who knows the territory rich men inhabit – she is sexually confident and yearns to join the class that she serves. Grey is perfect casting for the part, likewise her ensemble of paunchy rich johns (who could easily be Chris's exercise clients) hit the right notes of persuasive realism.

Videćemo... Skino sam još neke Saše Grej i Stoje samo za tebe (dobro, malo i za sebe). Stoja inače ostavlja komentare po sajtovima na kojima se piše o njoj. Carica.

Pazi, postoje stvari o Stoyi koje ću ti ispripovedati nasamo... Ukratko, velika je carica.

Pogledao sam KING OF CALIFORNIA Mike Cahilla.

Ovaj indie film nastao u produkciji Alexandera Paynea i nalazi se na liniji indie filmova koji su zapravo vrlo snažno vezani za neke lokalne američke kolorite, u ovom konkretnom slučaju, za istu državu kojom se i Payne bavio u SIDEWAYSu.

Međutim, KING OF CALIFORNIA je meni efektniji od SIDEWAYSa, prvo jer ima razvijeniju priču, drugo zato što uspeva da spoji jednu dosta interesantnu, žanrovsku priču o potrazi za blagom sa karakterima i njihovim tenzijama. Ekstremni poduhvat potrage za blagom u sred savremene Kalifornije, savršeno je motivisan odnosom između kćerke i neuračunljivog oca, u kome je Cahill pronicljivo pepoznao tendenciju dece da na neki način opravdaju zablude svojih roditelja, da im daju smisao.

KING OF CALIFORNIA polazi od premise da je dete spremno da ode jako daleko u pokušaju da nekako pred sobom i drugima dokaže kako otac nije potpuni promašaj, i na tom putu uspeva da proizvede izvesnu emociju, najpre zahvaljujući Michaelu Douglasu i Evan Rachel Wood u glavnim ulogama.

Evan Rachel Wood je ubedljiva kao junakinja koja ne povezuje svoju mladost sa radošću pošto je na smenu napuštena ili brine o neuračunljivom ocu. Douglas je odličan kao neuračunljivi otac čijim je hirovima, ma koliko bizarni bili nemoguće odoleti. Što se mene tiče, jedina stvar koja mi smeta oko Douglasove uloge jeste što je namerno devirilizovan i raščupan, umesto da igra ostarelu verziju svoje uglađene, zalizane persone iz osamdesetih i ranih devedesetih. Ipak, čini se da nju još uvek čuva i ne eksploatiše. No, možda će u svom sledećem, takođe verovatno indie filmu SOLITARY MAN, sudeći po sadržaju, adresovati uloge poput Gordona Gekkoa. No, čak i bez Douglasove zalizanosti, ovaj film asocira na jednu od bitnijih rola u njegovom opusu a to je ROMANCING THE STONE. KING OF CALIFORNIA na neki način jeste indie pogled na ROMANCING THE STONE, bez spektakla i glamura, sa kalifornijskom realnošću šoping molova umesto džungle, sa bolešću kao osnovnim motivom.

Cahillova režija je mogla biti bolja. On je na mnogo mesta stilski nekonzistentan, ali nije mnogo slabiji od tipičnih Sundance autora. Što se Douglasopve sklonosti da snima indie filmove tiče, ona je za svaku pohvalu, i očigledno on sada želi da igra manje uloge u blokbasterima a glavne u stvarima za koje misli da imaju smisla što je za svaku pohvalu. KING OF CALIFORNIA je nesumnjivo projekat koji opravdava tu tendenciju.

* * * / * * * *

Pogledao sam KONGEKABALE Nikolaja Arcela, danski film koji se pojavio negde u slično vreme kada i serija STATE OF PLAY, odnosno nekih godinu dana kasnije. STATE OF PLAY i KONGEKABALE su vrlo slični, što naravno ne znači automatski optužbu da je Arcel ripovao Paul Abbotta, već pre da je vrlo zreo scenarista i reditelj.

KONGEKABALE uspeva da prevaziđe svoju kamernost prilično solidnom fotografijom i kadriranjem, premda uvek ostaje na ivici TV proizvoda, ali TV poizvoda vrhunskog kvaliteta što je za mnoge kinematografije ionako neizbežno, za još veći broj nedostižno.

Ono što je najveći kvalitet filma KONGEKABALE i što ga izdvaja od sličnih filmova o upornim i hrabrim novinarima koji se bore za svoju priču, suočavaju sa zataškavanjima i neprihvatanjima, jeste u tome što sami ulozi unutar priče zapravo nisu preveliki. Ima zavere ali zavera nije prenaglašena, prevelika, ne uključuje neke zastrašujuće centre moći, niko neće ići na robiju kada se sve razotkrije, a opet kroz karaktere Arcel uspeva da nas ubedi kako su ulozi suštinski veliki, i po tome ovaj film zauzima posebno mesto.

Oduvek sam bio ljubitelj danskog žanrovskog filma, međutim u poslednje vreme naročito uživam u njihovim trilerima i počinjem da se čudim kako nisu još zapaženiji, kako njihovi reditelji ne dobijaju veću priliku, i kako se ne otkupljuje više priča za rimejk.

Sasvim je moguće da je razlog u snazi danske industrije koja proizvodi dosta filmova i u kojoj zapravo, slično Koreji, reditelji rade potpuno raznovrsne filmove i retki su oni sa doslednim opusom što čini da većina (osim naravno očiglednih favorita) budu doživljeni kao neka vrsta vrhunskih egzekutora, klasičnih profesionalaca koji ne nude ništa novo. I u krajnjoj liniji, da, zaista ti filmovi retko kad nude nešto revolucionarno, ali isto tako na relativno skromnom budžetu nude vrhunsku reintrepretaciju onoga što je već postignuto.

* * * / * * * *

Slobodan Obradović je napisao odličan tekst o Milanu Jeliću

http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/05/opus-milana-jelica.html

Pogledao sam COMPLICITY Gavina Millara, škotski triler o nečemu što je naizgled zavera a u stvari je plot serijskog ubice sa krajnje ličnom vendetom u vidu.

Millarov film je snimljen po Banksovom romanu, koji nisam čirtao, ali se u svakom slučaju ne može smatrati dobro napisanim, barem u filmskom smislu. Scenario se iscrpljuje u detaljima koji su potpuno nevažni za glavnu priču a da čak ne daju ni posebnu boju karakterima. To deluje dosta čudno ako imamo u vidu da je scenario pisao Bryan Elsley koji je sa svojm sinom kreirao seriju SKINS dosta karaktaresitičnu po konciznosti.

U svakom slučaju čini se da su Millar i Elsley vrlo uporno pokušavali da COMPLICITY bude genrebending triler koji će rušiti konvencije i nadovezati se na tradiciju započetu na tom mestu sa TRAINSPOTTINGom i sličnim projektima, međutim u ovoj vrsti ta filma ta razbarušenost prosto ne funkcioniše osim ako je ne radi veliki majstor što oni očigledno nisu.

Jonny Lee Miller i Brian Cox sjajni glumci, pravi leadovi i partneri, ali uloge kao što je ova donekle i objašnjavaju zašto je Jonny Lee Miller nešto slično engleskom Stephen Dorffu. Iako su i dalje svi spremni da mu daju priliku, on nikako da snimi TO. COMPLICITY je čak film koji je i bolje prošao nego što je zaslužio a ispraćen je i poređenjima sa DEFENCE OF THE REALM, svakako nezasluženim laskanjem.

Millarova egzekucija je solidna i svakako su njegovi problemi uglavnom vezani za vođenje priče i likova, odnosno sagledavanje filma kao celine.

* * / * * * *

Pogledao sam prvi od dva filma o Jacques Mesrineu koji je režirao Jean-Francous Richet. Prvi se zove L'INSTINCT DE MORT i da nije reč o priči podeljenoj od dva filma, mogao bi da računa na neku od najviših ocena. Ovako, ne mogu ga oceniti sa više od * * * .

Richet je imao neuspelu avanturu u Holivudu. Iako solidan film, njegov ASSAULT ON PRECINT 13 nije prošao naročito dobro. Međutim, ono što ga nije ubilo učinilo ga je jačim, iz Amerike se vratio sa zanatskom veštinom i kredibilitetom da privuče veći budžet. Otud diptih o Mesrineu ima budžet od 80 miliona dolara (ilustracije radi MUNICH koji se bavi sličnom epohom, u formi jednog ali zato vrlo dugog filma, imao je budžet od 75) i samo u prvom filmu dešava de kroz cele šezdesete na prostoru od Francuske, preko Kanade i Španije do Arizone.

Rekonstrukcija epohe je briljantna, na tankoj granici između moviea i realizma, na tragu već pomenutog MUNICHa, u smeru kog se ni sam Michael Mann ne bi postideo. Kostimi i scenografija su besprekorni i igraju važnu ulogu u priči.

Richet prilazi Mesrineu sa otvorenim simpatijama. On je glavni lik i njegova motivacija je jasna. Ono što je u domenu iracionalnog a takođe funkcioniše, to je njegova surovost i odvažnost u vršenju krivičnih dela koja ga je učinila atipičnim kriminalcema na kraju i public enemyjem. Iako nije potpuni ludak kao Australijanac iz istinite priče i filma CHOPPER, Mesrineu nisu strani izlivi ludila, ali kako nam ga Richet prikazuje oni su obično vezani za situacije u kojima ga frustrira neka nepravda.

Uprkos ograničenjima koja nameće forma od dva filma (verovatno osmišljena kako bi se film isplatio na blagajnama, to jest kako bi ista publika otišla dva puta da vidi isti film) a ona su pre svega vezana za to da film ne funkcioniše kao koherentna celina, Richet uspeva da postavi dosta dobar zamajac priče i film uglavnom uspeva da prevaziđe okvire tipične hronike o usponu i padu jednog kriminalca, nudi likove za koje se gledalac vezuje i istinski napete situacije. Film se zaključuje cliffhangerom koji nije nepodnošljiv, koga ne zanima dalje nije ucenjen da gleda, ali definitivno film se zaključuje na kraju jednog poglavlja u Mesrineovom životu posle koga je jasno da će doći još zanimljivih događaja. Otud je interesantno da drugi film L'ENNEMI PUBLIC nije dostigao box-office prvog.

Cassell nesumnjivo nosi ceo film i nudi vrlo ubedljivu i harizmatičnu interpretaciju Mesrinea, kako u scenama porodičnog života tako i u akciji. U drugom filmu će mu psaringovati Mathieu Amalric i Samuel Le Bihan pa ćemo videti da li će oni ublažiti njegovu dominaciju.

Richetova rediteljska rešenja su mahom maestralna. Film je smešten u šezdesete i sedamdesete i Richet koristi dosta rediteljskih rešenja iz tadašnjih filmova, pomešanih sa savremenim tehničkim kapacitetima. Richet maestralno koristi depalmijanske split-screenove a direktor fotografije Robert Gantz (kog sam zapazio još u vreme MINDHUNTERSa) uspeva da napravi fakturu slike karakterističnu za tadašnje filmove (verujem da se to još bolje vidi u bioskopu nego na DVD ripu).

U svakom slučaju, čak i u domenu megaspektakla, što L'INSTINCT DE MORT svakako jeste, Cassell potvrđuje svoju harizmatičnost i pokazuje da je što se izbora projekata tiče i dalje najrelevantnija francuska zvezda.

* * * / * * * *

Dugo ti je trebalo da odlgledaš Mesrine.

Ne baš. Tek sam sad nabavio oba dela a prethodno sam imao samo drugi sa nekim fuš srpskim titlom tako da sam ga pogledao dosta promptno, trećeg dana od kad mi se kopija našla u rukama. E sad, verujem da je kopija kružila i ranije, ali do mene nije stigla. Večeras ću da napravim pauzu popšto idem u bioskop pa ću sutra uveče verovatno overiti drugi deo od koga očekujem još više!

Otišao sam da gledam 17 AGAIN ali pošto je došlo do neke omaške u programu, pogledao sam WOLVERINE Gavina Hooda.

Moram da se složim sa svima onima kojima ovaj film, hm, nije loš. Zapravo, ne mogu da kažem da nije loš, jer, loš je, ali sam kao i Mehmet prijatno iznenađen time koliko je ovaj film nekako potpuno u redu. Očekivao sam trainwreck neviđenih razmera i nisam ga dobio. Štaviše, moram priznati, ma koliko blasfemično zvuučalo, WOLVERINE je verovatno X-MEN film u kome sam najviše uživao. Moram priznati, ja sam najviše očekivao od prvog dela i on mi je bio dosta slab. Drugi deo mi je od ovih koji se nude, na nivou čiste izvedbe verovatno najbolji, međutim WOLVERINE mi je najprijatniji.

Iako je svakome jasno da Gavin Hood nije dorastao snimanju holivudskog spektakla, da WOLVERINE ne izgleda kao film od 140 miliona dolara, da su efekti zaista očajni a u slučaju Xavierove pojave graniče se sa grotesknim, nekako ovaj film ima prednost u odnosu na VEĆINU Marvel filmova, izuzev BLADEa i PUNISHER: WAR ZONE u tome što je potpuno nepetenciozan.

Ja ne potcenjujem potencijale stripa, Mehmet mi je svedok. Pokušavam da marljivo čitam razne stvari i cenim ih. Međutim, ta količina naknadne pameti koju autori unose u Marvel filmove mi je postala ogavna a X-MEN je bio najagresivniji primer toga. Singer je tolio insistirao na svemu onome što X-MEN konotativno reprezentuje da je zaboravio da pravi film o ljudima kojima izlaze metalne kandže iz šake, for fuck's sake. Mislim, da, okej, to ima neko značenje, i lepo je da to znaš, ali kao što je sam strip uspeo da se za svoje pravo na značenje izbori kroz bavljenje totalnim pulpom, i ti druže takođe moraš da se za to izboriš teškim putem. Ekipa poput Singera nije bila spremna na to. Svi su prilazili materiji kao da snimaju nobelovca, ali X-MEN nažaost neće sam od sebe da napravi genijalan film, i zato su ti filmovi meandrirali između potpune infantilnosti i nepodnošljive pretenzije.

E sad, Gavin Hood je otišao u drugi ekstrem i snimio je film koji izgleda kao film o čoveku kome izlazi gvozdena oštrica iz šake. I u tom smislu koliko se Singer bavio "pravom merom stripa" u konotativnom smislu, Hood se njome bavi u denotativnom smislu. i zato WOLVERINE izgleda kao neki B-film iz 1985., kao Lundgrenov PUNISHER. Okej, naravno, nije toliko juicy, nasilan, infantilan, ali je to u suštini B-film.

I kao takav je sasvim podnošljiv. Tu su hammy glumci koji rade posao poput Danny Hustona, koga ja obožavam i mislim da je najzad dobio adekvatan tretman kao supporting player u holivudskim filmovima. Meni je i Ryan Reynolds, ma koliko Deadpool bio blasfemično odrađen kao lik, sasvim u redu. Jackman i Schreiber su takođe u skladu sa zadatkom. Niko neće dobiti oskara za glumu ovde, šmira se na sve strane, ali to je okej jer ovo je B-film o čoveku kome izrasta gvožđe iz ruke.

Ako neko očekuje nešto drugo, to ovde neće dobiti. Ovde nema metafore, nema nekog dubljeg značenja (osim onih koja ima svaki film snimljen u skladu sa konvencijama) i nema onog transgresivnog potencijala stripa. Međutim, ono što postoji, za razliku od WATCHMENa, jeste da IMA FILMA. Ovo je osrednji, tanak, sporadično dosadan film, ali je IPAK FILM, što se za WATCHMEN teško može reći.

U tom smislu, ma koliko delovalo degradirujuće u odnosu na perfekcionisičke ekranizacije stripova, WOLVERINE je povratak esenciji i jedan korak koji, ma koliko da je trapav, treba pozdraviti. Najzad imamo film a ne pretencioznu stilski neujednačenu slikovnicu po stripu. Štaviše, upravo zbog tog sniženog ključa u svakom smislu, WOLVERINE je jedan od retkih modernih comic book filmova koji meni čak deluje relativno konzistentno i ubedljivo u spoju realnosti i comic book mašte. A taj spoj funkcioniše jer je sve movie. Čovek kome raste metalna kandža i ruke, sreće stock movie karaktere i to onda pije vodu.

BTW, čak mi je i montažna sekvenca tokom špice koju sam nazvao CRNI GRUJA SA SUPERMOĆIMA gotivnija od montažne sekvence u WATCHMENu.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 04-05-2009, 20:57:54
Ne baš. Tek sam sad nabavio oba dela a prethodno sam imao samo drugi sa nekim fuš srpskim titlom tako da sam ga pogledao dosta promptno, trećeg dana od kad mi se kopija našla u rukama. E sad, verujem da je kopija kružila i ranije, ali do mene nije stigla. Večeras ću da napravim pauzu popšto idem u bioskop pa ću sutra uveče verovatno overiti drugi deo od koga očekujem još više!

U principu drugi deo, ili njegova R5 verizija, je isplivao još pre par meseci. Ali nije bilo prevoda.

Od pre mesec dana dostupan je dvdrip i naš titl.

Evo nečeg za Kripleta NiNovca i tehnofila:

QuoteApple Makes NIN Hurt

Future-thinking, technology-embracing Nine Inch Nails leader Trent Reznor--who left Interscope Records in 2007 and now independently releases music using technologies like BitTorrent--recently further delved into the digital age by creating a new, GPS-enabled iPhone app that allows fans to interact with each other at concerts in real time. It's a pretty cool tool for NIN diehards, sort of like a NIN-specialized Twitter.

But the new update of the NIN app seems to have downward-spiraled, so to speak, as it has been rejected by Apple due to "obscene, pornographic, offensive, or defamatory content."
Trent just posted this bummer news on Twitter, saying: "Apple rejects the NIN iPhone update because it contains objectionable content. The objectionable content referenced is [the NIN album] The Downward Spiral." 

Trent also discussed the controversy on the Nine Inch Nails website, likening the situation to one NIN dealt with previously:

"I'll voice the same issue I had with Wal-Mart years ago, which is a matter of consistency and hypocrisy. Wal-Mart went on a rampage years ago insisting all music they carry be censored of all profanity and 'clean' versions be made for them to carry. Bands (including Nirvana) tripped over themselves editing out words, changing album art, etc to meet Wal-Mart's standards of decency--because Wal-Mart sells a lot of records. NIN refused, and you'll notice a pretty empty NIN section at any Wal-Mart. My reasoning was this: I can understand if you want the moral posturing of not having any "indecent" material for sale--but you could literally turn around 180 degrees from where the NIN record would be and purchase the film 'Scarface' completely uncensored, or buy a copy of Grand Theft Auto where you can be rewarded for beating up prostitutes. How does that make sense?"
Seems like the iPhone has become a pretty hate machine for Trent.

Dodjavola, hteo sam da ga postujem na jedan potpuno drugi forum, a onda sam tamo pisao o NINu ovde postovao WOLV...

Samo da te podsetim da si par postova iznad već okačio ovaj prikaz.