ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

History was made Saturday night as Kathryn Bigelow became the first woman to win the Director's Guild of America Outstanding Direction of a feature film award for "The Hurt Locker."

Bigelow defeated a number of strong nominees including her ex-husband, but now good friend James Cameron ("Avatar"), Quentin Tarantino ("Inglourious Basterds"), Lee Daniels ("Precious") and Jason Reitman ("Up in the Air").  Only twice in the past ten years has a DGA winner not gone on to win the equivalent Academy Award.  Those exceptions occurred in 2001 when Ang Lee won for "Crouching Tiger, Hidden Dragon" (Steven Soderbergh won the Oscar for "Traffic") and in 2002 when Rob Marshall won for "Chicago" (Roman Polanski won the Oscar that year for "The Pianist").  In that time span, it should be noted the last six DGA winners went on to win Oscar.

Many will now speculate that this win along with the PGA win means that "Avatar's" frontrunner status for Best Picture is not as strong as once believed.  It would be quite a David vs. Goliath story if "Hurt Locker," which made only $12 million in the U.S. (but was No. 1 in DVD rental chart last week) defeated Cameron's "Avatar" for Oscar's biggest prize.  The critically acclaimed blockbuster will soon pass $2 billion worldwide and break "Titanic's" domestic record of $600 million within the week. Money plus respect usually talks in Oscarland, but that doesn't mean the Director's statue won't go to Bigelow.  In fact, this pundit would be shocked if it didn't.

TV winners included "Mad Men" and a surprise win for "Modern Family."  The complete list of 2010 Director's Guild of America winners are as follows:

DGA Award for Outstanding Direction of a Feature Film
Winner: Kathryn Bigelow, "The Hurt Locker"

DGA Award for Outstanding Direction of a Feature Documentary
Winner: Louie Psihoyos, "The Cove"

DGA Award for Outstanding Direction of a Movie for Television
Winner: Michael Sucsy, "Grey Gardens"

DGA Award for Outstanding Direction of a Dramatic Series Night
Winner: Lesli Linka Glatter, "Mad Men," "Guy Walks Into An Advertising Agency"

DGA Award for Outstanding Direction of a Comedy Series
Winner: Jason Winer, "Modern Family," Pilot

DGA Award for Outstanding Direction of a Musical Variety program
Winner: Don Mischner, "We Are One: The Obama Inaugural Celebration"

DGA Award for Outstanding Direction of a Reality Program
Winner: Craig Borders, "Build It Bigger Season 3": "Hong Kong Bridge"

DGA Award for Outstanding Direction of a Daytime Serial
Winner: Christopher Goutman, "As The World Turns," "Once Upon A Time"

DGA Award for Outstanding Direction in Commercials
Winner: Tom Kuntz - Eyebrows, Cadbury; Tailor, Skittles; Scents For Gents, Old Spice; Tips, Career Builder

Reprizirao sam THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY Petera Weira. Ovaj film sam gledao dosta davno i sazreo je trenutak za reprizu.

Uprkos tome što je star već skoro trideset godina, Weirov film i danas stoji kao uzbudljiv spektakl starog kova u kome se prepliću romansa, političke i istorijske okolnosti. Istovremeno, iako stoji kao klasik, činjenica je da ima nekoliko obeležja svog vremena, pre svega skor Maurice Jarrea koji ulazi u oštru komepticiju sa skorom Giorgio Morodera za MIDNIGHT EXPRESS za verovatno najneumesniju upotrebu elektronske muzike u odnosu na priču filma. Međutim, iz današnje perspektive, zar nisu upravo takvi Jarreovi i Moroderovi ekscesi nešto što daje poseban šmek naslovima kao što su MIDNIGHT EXPRESS i THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY? Štaviše, na ovoJarreova tema mi je više pila vodu nego kad sam gledao prvi put jer stoji kao detalj koji čini ovaj film specifičnim artefaktom.

Nedostaci filma proističu upravo iz Weirove transgresivnosti, odnosno, reklo bi se da Weir prilazi dosta nekonvencionalno jednoj klasičnoj formi i da bizarnost odnosa između glavnih junaka na neki način baš i ne odgovara efektu koji bi trebalo da proizvede spektakl ovog formata. U pojedinim detaljima ostaju određene nedorečenosti koje su svakako umetnička sloboda, ali ovo je forma u kojoj te slobode ne sme da bude previše. Pretenciozno je reći da je Weir bolji reditelj od materijala koji radi, ali reklo bi se da u pojedinim detaljima, on u ovom trenutku nije poetički bio sasvim na liniji žanra u kome se izražava. Drugi nedostatak koji se primećuje ne proističe iz velikog kvaliteta i vitalnosti već je više na nivou greške. Na početku third acta, sukob između Guya i Jily je dat dosta ovlaš i dramatičnost situacije kada on odaje informaciju koju mu je ona dala trebalo je da bude akcentovaija i razrađenija.

Ipak, ukupan utisak je više nego pozitivan, pre svega zato što Weir inače sjajno razdvaja važno od nevažnog, u vizuelnom smislu nudi odličan spoj klasičnog i svežeg pogleda na pričanje priča i uspeva da napravi onu vrstu timeless klasika koju je ovaj zaplet implicirao.

* * * 1/2 / * * * *

Dobra je Godina opasnog življenja! Piter Vir je genije i uvijek je znao da odabere odličnu muziku za svoje filmove. Npr. u ovom je zdipio Vangelisovu temu L'enfant iz dokumentarca Opera sauvage i transformisao je u fenomenalnu ljubavnu temu. Sjećam se kako je upravo Vangelis u jednom intervjuu rekao kako mu nekad daju previše slobode u pisanju muzike - npr. neka scena, zavisno od muzike koju on napiše, može da bude smiješna, tužna, strašna, bilo šta. Ovaj primjer nam pokazuje obrnuto - kako muzički kontekst može da zavisi od pratećeg filmskog (šta god to značilo).
A tu je i Linda Hant u sporednoj muškoj ulozi

Pogledao sam THE INFORMANT! Stevena Soderbergha. Reč je o ekranizaciji knjige Kurta Eichenwalda koji je u poslednje vreme imao dosta uspeha sa svojim dokumentarnim knjigama o malverzacijama u američkoj privredi tako da mu je otkupljena i knjiga o Enronu. Ovaj film se može sagledavati u paru sa MICHAEL CLAYTONom Tony Gilryoa koji je Soderbergh producirao. Dok je MICHAEL CLAYTON uzeo priču o korporativnom fikseru pokajniku i pokušao da je da u realističkom ključu i na kraju je imao naporan film koji je na nivou konspiracije prevaziđen, na nivou realizma neubedljiv i mlak, THE INFORMANT! je svež pre svega zbog toga što istovremeno prikazuje i korporativnu zaveru ali po prvi put dovodi u pitanje i čoveka koji tu zaveru razobličava. Za razliku od fikcionalnog CLAYTONa, istinita priča u THE INFORMANTu je izuzetno zanimljiva i deluje kao odličan komentar u odnosu na celu tradiciju filmova o korporativnim zaverama, možda baš zato što je čovek koji je u njenom centru pasionirani čitalac Michaela Crichtona i Johna Grishama. Ovo je film o korporativnoj zaveri smešten u stvarni svet, u kome je korporativna zavera već postala deo pop kulture, i pokazuje kako u suštini nema nevinih visokopozicioniranih ljudi u korporacijama.

Razvoj priče je vrlo zabavan i na neki način sudbina je udesila da bude nepredviljivije od tipičnog trilera. Ipak, za razliku od CLAYTONa, THE INFORMANT! nije ni pretendovao da bude triler već više komedija po istinitoj priči. Iako se za ovaj film ne može reći da je komedija po tome što izaziva salve smeha, iako ima izuzetno smešnih situacija, u klasičnom smislu jeste reč o komediji upravo zbog groteskno nerealnih ambicija junaka koje su, da ironija bude veća, bazirane na istinitoj priči.

Matt Damon je sasvim solidan u glavnoj ulozi za koju se ugojio i pokušao da odradi Clooneyevu SYRIANA rutinu. Nije reč o velikoj roli, ali uloga je sasvim funkcionalna i proširuje Damonovo polje delovanja. Soderbergh se još uvek nije vratio svojim lush indie zahvatima kakve je pravio u saradnji sa Lachmanom, ali zato nema ni nekih uzaludnih vizuelnih eksperimenata, već je egzekucija vrlo strejt, i u službi priče, te se može reći da se vraća u formu.

Nisam siguran koliko THE INFORMANT!" može biti zanimljiv onima koje ne interesuje ova tema, ali svakako zaslužuje pažnju.

* * * / * * * * 

Taramount javlja:

NA IVICI TAME (THE EDGE OF DARKNESS)
U bioskopima od 25. marta 2010.


Režija:                        Martin Campbell
Uloge:                        Mel Gibson, Ray Winstone, Danny Huston, Bojana Novaković
Žanr:                           drama/triler



"Na ivici tame" je emotivno nabijen triler smešten na raskrsnici politike i velikog biznisa. Tomas Krejven (Mel Gibson) je veteran, detektiv za ubistva bostonske policijske stanice i samohrani otac. Kada njegova jedinica, 24-godišnja Ema (Bojana Novaković), bude ubijena na pragu njegove kuće svi će pretpostaviti da je on bio meta. Ali on će uskoro početi da sumnja u suprotno i započeće misiju u kojoj će pokušati da razotkrije tajni život njegove ćerke i sazna nešto o njenom ubistvu. Njegova istraga će ga dovesti do opasnog, izopačenog sveta korporativnih zataškavanja, vladinih tajnih dogovora i ubistva i do sumnjivog vladinog operativca Darijusa Džedbura (Rej Vinston) koji je poslat da ukloni dokaze. Krejvenova samostalna potraga za odgovorima vezanim za smrt njegove ćerke pretvoriće se u odiseju emotivnog otkrića i iskupljenja.

In the latest twist in a fascinating duel for the best director Oscar, Kathryn Bigelow (pictured) was reinstated as favourite after she won the Directors Guild Of America's (DGA) top prize on Saturday night [30].


Bigelow, the first woman to win the DGA honour and a multi-award winner from critics groups and other awards bodies all season for The Hurt Locker, beat out her former husband James Cameron (Avatar) at the 62nd Annual DGA Awards Dinner in Los Angeles.

Cameron won the Golden Globe, however Bigelow now has history on her side as all eyes turn to the Academy Awards nominations on Tuesday.

DGA winners have gone on to claim the best director Oscar on all but six occasions since the DGA award was launched in 1948. Rob Marshall was the most recent example of a director who failed to do the double: he won the DGA award in 2002 for Chicago but lost out at the Academy Awards to Roman Polanski for The Pianist.

In the only other feature award, Louie Psihoyos won documentary honours for The Cove.

As previously announced, Norman Jewison received the DGA Lifetime Achievement Award for Distinguished Achievement in Motion Picture Direction. Walt Disney Company president and CEO Bob Iger and Warner Bros Entertainment chairman and CEO Barry Meyer received DGA Honorary Life Member Awards.

Pogledao sam CRIME ZONE Luisa Llose, njegovu debitantsku režiju iz 1989. godine, snimljenu pod pokroviteljstvom Rogera Cormana. U ovom filmu se vidljiva sva ona svojstva zbog kojih je kinematografija bila bolja osamdesetih nego danas. Pre svega, iako je ovo niskobudžetni exploitation film, u samoj svojoj suštini, postapokaliptična antiutopija na tragu mnogih SFova tog doba, sa uticajima BLADE RUNNERa, malo MAD MAXa, malo TERMINATORa, reč je nesumnjivo o naslovu u koji je Luis Llosa for better of worse doneo neko svoje lično viđenje. I što je još važnije, ovaj film je uprkos svojim ograničenjima bio dovoljan da mu donese neke bolje poslove koji će kulminirati pristojnom karijerom u Holivudu.

Suština Llosine dobre sudbine na ovom filmu proističe iz toga što je Corman bio exploitation producent sa rediteljskim iskustvom koji je znao da je za exploitation dovoljno da to bude film koji će u najširem smislu pratiti postulate onjoga što je trend ali da nije nikakav problem ni ako film u svojoj srži bude nekakva atipična da ne kažem "autorska" priča. otud su mnogi odlični reditelji počeli kod Cormana i imali mogućnost da u njegovim produkcijama pokažu svežinu svog talenta iako su formalno radili exploitation. Na taj način i Llosa snima film koji je svakako više od exploitation SFa koji služi da bi hranio distributivne mreže kompanija sa niskom kupovnom moći.

Naravno, može se dosta problematizovati koji su dometi Llosinog prevazilaženja okolnosti. Međutim, činjenica je da jako dugo u poslednje vreme nije bilo naslova u DTV produkciji koji su imali ovaj stepen samosvojnosti, i da su donedavno ti filmovi mahom izgledali kao hendikepirani major filmovi bez većeg autorskog pečata. Sada je to počelo da se menja u DTV produkciji. Međutim, tokom sedamdesetih i osamdesetih to je bilo pravilo.

Llosa je snimao ovaj film u Peruu sa delimično američkom podelom u kome su se kao zvezde izdvojili David Carradine i Sharilyn Fenn. U produkcionom smislu, Llosa se mudro služi modernom arhitekturom koja je prisutna u Peruu, kao i u većem delu Južne Amerike što se u filmovima jako prenbregava (futuristički svet TOTAL RECALLa je sniman u Mexico Cityju), tako da razne betonske strukture glume antiutopijsku arhitekturu, a poneke lokacije su došminkane ubacivanjem neona. Llosa nije low budget majstor Manoogianovog kalibra, ali je ta prilično očigledna snalažljivost vrlo simpatična.

U narativnom smislu, ključ Llosinog odstupanja od klišea je zbog fokusa na likove. Dakle, kostur Llosine priče nije žanrovski zaplet nego odnos dvoje likova u koje se umeša žanrovski zaplet. I paradoksalno, upravo i to je jedan snalažljiv low budget zahvat. Naime, sa fokusom na likove i njihov odnos, žanrovsko gradivo koje je u ovoj vrsti filma skupo, dolazi u drugi plan i ima ga manje.

Iako je Llosa štedljiv i prilično je očigledno da nije radio sa vrhunskom tehničkom ekipom, CRIME ZONE ima nekoliko efektnih scena koje uspevaju upravo zbog njegovog rediteljskog nerva.

CRIME ZONE nije važan film, to je nesumnjivo film svog vremena sa jasnim profilom i zadatkom. Međutim, svakako je reč o naslovu koji objašnjava zašto su osamdesete bile tako inspirativne u domenu B-filma.

Inače, pošto je film sniman u Peruu, mogu se videti detalji koji su interesantni ljubiteljima naoružanja, recimo helikopteri Mi-8 na aerodromu sa koga junaci pokušavaju da pobegnu. Uostalom, dosta često je u B-filmu osamdesetih bilo flešovanja egzotične lokalne vojne opreme. Meni su recimo omiljeni bili južnoafrički oklopni transporteri Casspir koji su se često pojavljivali u filmovima snimanim u Južnoj Africi iako se nikada nisu dešavali tamo, i mislim da ih Neill Blomkamp odlično i namerno izrespektovao u DISTRICT 9. U tom smislu, Luis Llosa propušta priliku da iskoristi maltene potpuno neiskorišćene i potpuno futurističke helikoptere Kamov koji dan-danas zbog svojih koaksijalnih rotora deluju kao letelice iz AVATARa, a trebalo bi da ih je bilo u Peruun u to doba. No, u svakom slučaju, ovo je ionako interludij za military freakove i nema veze sa utiskom filma.

* * 1/2 / * * * *

Inače, scenarista CRIME ZONE Daryl Haney je igrao Amerikanca u RATU UŽIVO.

Posle Llosinog CRIME ZONE, nastavio sam lutanja bespućima južnoameričke kinematografije gledanjem ovogodišnjeg argentinskog kandidata za oskara EL SECRETO DE SUS OJOS Juana Jose Campanelle. Reč je o velikom povratku danas već pomalo zanemarenog žanra tzv. "normalnog filma". Reč je o melodrami sa svim mogćim tearjerking elementima, na tragu velikog hita Šabana Šaulića "Dođi da ostarimo zajedno" čija je okosnica kriminalistička priča o nerešenom ubistvu čije razrešenje progoni glavnog junaka 25 godina.

Campabnellin rediteljski postupak je nepretenciozan i jasan. Iako film donosi jedan genijalan set-piece na stadionu, vrlo je konvencionalno režiran, gotovo je arhaičan u pojedinim scenama međutim sasvim je jasno da je fokus na konvencionalnom storytellingu tako da ne smeta to odsustvo vizuelne ambicije.

Iako je priča zapravo vrlo jednostavna, u svojoj adaptaciji romana Campanella uspeva vrlo dobro da očuva integritet sva tri aspekta svog filma, i ljubavne priče i misterije i socijalne kritike birokratije u vreme diktature tokom sedamdesetih. Diktatura je naročito suptilno dotaknuta, i to ne iz vizure žrtava već upravo ljudi koji čine taj nesposobni aparat.

Kada se sve uzme u obzir, EL SECRETO je pristojan konvencionalni film sa velikim crowdpleasing potencijalnom koji je verovatno svojom klasičnom emocionalnošću appealovao članovima Akademije.

* * * / * * * *

Razlozi za gledanje filma UNION CITY Marka Riecherta svakako su fetišistićki pošto je na njemu Kathryn Bigelow radila kao sekretarica režije. Međutim, i pored toga, ovaj film dolazi sa dosta ozbiljnom reputacijom jednog od punk chic noir naslova iz produkcije Monty Montgomeryja koji je sa Kathryn kasnije radio takođe retro priču LOVELESS.

UNION CITY takođe donosi fetišističku atmosferu angerovskog tipa u noir ekranizaciji Cornella Woolricha koja kombinuje evropsku, gotovo kafkijansku teskobu sa hitchcockovskim elementima body disposala i suspensea u kamernom ambijentu. Fotografija Edwarda Lachmana najavljuje ga kao jednog od ključnih DPjeva američkog nezavisnog filma a Reichertova egzekucija je svedena i precizna. Među glumcima se u malim ulogama pojavljuju kasniji potvrđeni profiji poput CCH Pounder ali svakako najveće otkriće ovog filma je Debbie Harry, tri godine pre VIDEODROMEa koja se dokazuje kao sasvim upotrebljiva u glumačkom smislu.

Iako Reichert dolazi iz miljea arty kratkih filmova, UNION CITY je arty ali nije hermetičan i sporadično nudi i neka vrlo konvencionalna gledalačka zadovoljstva. U svakom slučaju, reč je o filmu za ljubitelje i poznavaoce indie filma i noira, koji teško može biti dovoljno interesantan van tog miljea.

* * * / * * * *

MIRKO I SLAVKO je ekranizacija stripa Desimira Živovića koji je proizvela izdavačka kuća Dečje Novine iz Gornjeg Milanovca kao producent. Decenijama pre nego što će Marvel postati prvi strip izdavač koji producira filmove po svojim propertyjima, Dečje Novine su to uradile u SFRJ. Tori Janković je bio reditelj specijalizovan za mračnu stranu rata, i u svetu partizanskog filma, on je mahom radio filmove o nacističkim zločinima, naslove kao što su CRVENA ZEMLJA i KRVAVA BAJKA. Bio je depresivan, alkoholičar i izvršio je samoubistvo a ta depresivna crta bila je očigledna i u njegovim filmovima koji su u fazi kada je partizanski film već postao žanrovska egzibicija bili vrlo mračni i teskobni. Jednim delom, Janković se doticao i sa Crnim talasom.

IGMANSKI MARŠ Zdravka Šozre, takođe jedna od teskobnijih NOB tema bio je Jankovićev pet project i navodno je činjenica da je izgubio režiju tog projekta ubrzala njegov psihički slom koji će rezultirati samoubistvom.

U tom smislu, angažovanje Torija Jankovića da režira MIRKA I SLAVKA bio je neobičan potez koji je usledio osam godina posle izlaska prvog stripa. Umesto nekog življeg reditelja sklonijeg striposvkoj stilizaciji, kao što je recimo Hajrudin Krvavac, Janković je doneo posebnu teskobu ovom projektu i njegov angažman podseća na trend angažovanja serioznih reditelja poput Ang Leeja ili Kennetha Branagha da rade Marvelove ekranizacije.

Otud MIRKO I SLAVKO ne nudi pulpy akciju kao strip, reč je o origin storyju, dark and gritty filmu sa izraženim art elementima.

Film počinje nacističkim upadom u selo kojom prilikom svi pdrasli bivaju odvedeni. Deca ostaju sama u selu i preuzimaju funkcije odraslih simulirajući njihove uloge što je vrlo arty rešenje. Prošlog leta sam u Italiji gledao izvanredan danski film VI DER BLEV TILBAGE koji ima sličnu temu samo sa SF premisom i naravno deca nisu primorana da krenu u gerilski rat kao ovde. Ta arty dimenzija u kojoj se deca igraju odraslih nije nova, naročito je poznata u raznim pozorišnim komadima ali je na filmu uvek interesantna i daje ovom filmu dodatnu dimenziju.

Zatim se naravno deca aktiviraju u borbi, s tim što su Mirko i Slavku tu više vođe kolektivnog otpora nego zasebni superheroji. Ono što je dobro rešenje jeste to što deca koriste svoje autentične klinačke fore u gerilskim akcijama i neke od njih su tako osmišljene da samo deca mogu da ih izvedu.

Ona arty dimenzija o kojoj sam govorio i generalno mračna atmosfera u kojoj ginu roditelji i druga deca čini da ovaj film malo promaši svoju ciljnu grupu i da postane pretenciozniji jer kako rekoh, ovde nema onog uživanja u ubijanju Nemaca kao kod Krvavca. Međutim, MIRKO I SLAVKO je vrlo zanimljiv film, upravo zbog te dimenzije trasgresivne strip ekranizacije koja poozbiljuje comic book property.

Kopija koju sam gledao je nekakav asinhroni VHS rip tako da na osnovu nje zaista ne mogu ući u nekakvo ocenjivanje stilksih i zanatskih elemenata filma, ali u suštini MIRKO I SLAVKO deluje kao kompetentan partizanski film svog doba, negde na nivou proseka unutar žanra ali sa daleko interesantnijom premisom.

A stripovi?

Stripovi su u procesu downloada...

Pogledao sam TEST PILOTA PIRXA Mareka Piestraka, čiji sam film WILCZYCA gledao nedavno. PIRX je potpuno drugačiji, i znatno kvalitetniji film. U njemu Piestrak pokazuje talenat za žanrovski filmmaking koji je tek nagovestio u WILCZYCI i razrađuje ga na vrlo zanimljiv način. reč je o ekranizaciji romana Stanislawa Lema. Iako se radi o piscu čija je najčuvenija ekranizacija SOLYARIS, PIRX je mešavina intelektualnog pristupa SFu i čistog žanrovskog ugođaja koji mešta trilerske zahvate u SF ambijent.

Film govori o naslovnog junaku, čuvenom astronautu poslatom da misiju na kojoj će deo posade činiti androidi, sa ciljem da se proceni da visokorazvijeni androidi mogu da se uposle na zadacima koji su rizični za ljudi. Piestrak je u tretmanu problema androida očuvao elemente socijalnog promšljanja njihovog eventualnog uvođenja u akciju, iz aspekta etike, nezaposlenosti i sl. a kada brod dospe u svemir, kreće trilerski zaplet jer s jedne strane Pirx pokušava da shvati ko je android, a članovi ekipe počinju da pokazuju jedni druge a s druge strane sam android dolazi na ideju da pobije ljude pošto je program sračunao da je to najbolje za njegovu vrlo kompleksnu agendu.

Ono što je meni lično bio najveći nedostatak filma jeste to što govori o Amerikancima. Iako Piestrak DOSTA DOBRO rekonstruiše SAD, odnosno zapadne zemlje, mnogo bolje nego što u pojedinim filmovima iz tog perioda, dakle s kraja sedamdesetih, Ameri rekonstruišu istočni blok, ali više bih voleo da se film dešava u SSSRu ili nekom autentičnom istočnoevropskom ambijentu. Međutim ljubitelji soc-futurističke arhitekture imaju nekoliko sjajnih ambijenata koje mogu videti, a rekao bih da Piestrak sa dosta upotrebe hand held kamere (što je radio i posle u WILCZICI) daje jednu svežu dimenziju žanrovskom okviru. Prva polovina filma je na tragu PARALLAX VIEW/ CAPRICORN ONE trilera a druga je bliža klaustrofobičnim spaceship naslovima toga doba, sa odličnim setovima unutar broda i nažalost dosta slabijim snimcima eksterijera u svemiru.

U svakom slučaju, dramaturški najzanimljiviji deo i po meni najveći problem u narativnoj dimenziji ovog filma jeste klimaks koji se prekida u ključnom trenutku i onda sagldava na suđenju. Naravno, holivudski film nas je navikao da se klimaks prati u kontinuitetu dočim karakteristika socijalističkog pristupa priči jeste upravo kočenje i analiza kroz motiv suđenja i samim tim artikulisanja nesumnjive pouke kroz diskusije. Brecht se recimo dosta poigravao tim konceptom u svojoj dramaturgiji. Naravno, to u priličnoj meri utuče konvencionalan rilerski ugođaj ali isto tako daje i definitivan pečat ovom poljsko-sovjetskom filmu koji ne samo da rekonstruiše Ameriku na ekranu nego ni previše ne zaostaje za tadašnjim tamošnjim filmom.

Ovaj naslov je aposlutna preporuka za ljubitelje žanra.

* * * / * * * * 

Eric Bana is in the final negotiations to join "Hanna" for Focus Features reports Variety.

Saoirse Ronan plays a 14-year-old girl who has grown up entirely in a remote woods where her father has taught her to become a lethal assassin.

She soon leaves the woods for the first time and sets out on a job to kill a high-ranking government official with many secrets.

Seth Lochhead penned the script while Joe Wright ("Atonement") is set to direct. Shooting kicks off in Germany in March.

Pogledao sam XX Kente Fukasakua, jednog od meni najdražih japanskih reditelja, upravo zbog toga što je uspešno spojio zapadni odnos prema ritmu sa fetišizmom svojstvenim japanskoj kinematografiji. Ubeđen sam da je Kenta bio izuzetno važan u radu na poslednjem, a možda i najvećem filmu pokojnog oca Kinjija BATORU ROWAIARU, upravo kao second unit director i scenarista i da je značajno doprineo kako samom konceptu filma tako i vrlo modernoj egzekuciji. Ja sam jedan od retkih koji obožavaju i BR nastavak a mislim da je Kenta uradio odličan posao i u revivalu franšize SUKEBAN.

U XX, Kenta ponovo pokazuje svoj dar za stvaranje energičnog repetoarskog filma, spaja određene elemente J-horora sa živahnošću raimijevskog pristupa stvarima koji podrazumevaju atmosferičnost, suspense, jump scares, kontrolisani goofiness koncepta sa finom dozom humora koji ipak ne devalvira celu priču u pravcu groteske.

U ovoj mešavini pristupa izuzetno je bitno da je Kenta sve vreme svestan koliko je goofy cela premisa i vešto žonglira time, tako da sve što je u filmu smešno namerno je smešno, i isto važi za sva preterivanja. Ono što je vrlo interesantno jeste i korišćenje određenih dosta radikalnih dramaturških rešenja sa flešbekovima i postepenim otkrivanjem likova u rašomonskom maniru što u suštini nije svojstveno slešerima koji se bave negativnim aspektima seoskog turizma. Ono što je najvažnije jeste da ti diskontinuiteti ne remete generalni adrenalinski rush koji stvara Kenta već ga uvećavaju amplifikujući određene situacije, naročito na početku, a potom odlažu payoff i uvećavaju "neizvesnost", iako ovo nije vrsta filma u kojoj je gledalac istinski upitan kako će da se završi.

Što se tehničke egzekucije tiče, Kenta pokazuje svoju zrelost koja daleko prevazilazi konkurenciju i što se tiče kadriranja i montaže, ovo je sve na visokom nivou.

XX se ne izdvaja kao naročito bitan J-horor iz prostog razloga što uprkos svom kvalitetu ne donosi previše lokalnog i atipičnog u svetskim okvirima. Pa ipak, zbog svoje odlične upotrebe mobilnog telefona, te neuralgične tačke savremenog horora, reč je o značajnom filmu pre svega sa zanatske strane. Kod Kente, mobilni telefon igra značajnu ulogu, i junaci ga intenzivno koriste, za razliku od ostatka žanra u kome mobilnom uglavnom nestane domet čim dođe u backwoods.

* * * / * * * *

Pogledao sam IKARIE XB-1 Jindricha Pollacka, čehoslovački SF iz 1963. godine na čijem scenariju je radio i Stanislaw Lem. Reč je o vrlo interesantnom crno-belom filmu o potrazi za planetom na kojoj ima života u galaksiji Alpha Centauri. Koncipiran je kao priča o posadi velikog svemirskog broda u XXII veku i njihovim sukobima koji proističu kako iz međusobnih tenzija tako i iz nepoznatog zračenja koje odjednom počinje da ih muči.

Efekti su vrlo interesantni, makete brodova u svemiru nisu uopšte loše realizovane ako imamo u vidu kada je film sniman, a scenografija svemirskog broda je u pojedinim segmentima zaista izvanredna. To je i očekivano od čehoslovačke produkcije. Uostalom tamo je rađeno puno specijalnizh efekata i za strane filmove, između ostalog i jugoslovenske. Najveći set-piece je svakako odlazak na svemirski brod iz XX veka na koji slučajno naiđu tokom svog puta i na kome otkrivaju mrtve putnike i članove posade. Taj set-piece je izvanredno realizovan sa sve uvođenjem bestežinskog stanja a unutar broda nalazi se i jedini primer eksplicitne antikapitalističke kritike.

Ono što je problem filma jeste dosta slobodna struktura sa nekoliko ravnopravnih likova koji se slabo razlikuju među sobom. To dorpinosi izvesnoj spontanosti u glumačkoj igri i razvoju karaktera ali sa druge strane, film nema glavnog junaka i na kraju u nisu ravnopravnih oseti se odsustvo pravih junaka.

IKARIE XB-1 uvezen je i u Ameriku i distribuiran je u recutovanoj verziji pod naslovom VOYAGE TO THE END OF THE UNIVERSE.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam FLIGHTPLAN Roberta Schwentkea na boljoj kopiji od one na kojoj sam ga prvi put overio.

Kade se uzmu u obzir brojna ograničenja scenarija Petera Dowlinga i Billy Raya koji je u početku rehash Hitchcockovog klasika LADY VANISHES a u završnici postaje poprilično apsurdan, Schwentke je uradio izuzetan posao, učinivši da FLIGHTPLAN čak i u svojim najspornijim deonicama bude prijatan.

Osnovni aduti FLIGHTPLANa su Jodie Foster i Schwentke. Iako ne spadam među one koji fetišizuju Jodie Foster, ona zaista donosi jedan naročit intenzitet flavnom liku koji teško da iko drugi može da matchuje. Njena interpretacija izbezumljene majke u spoju sa njenom potpunom aseksualizovanošću iz poslednje faze daje interesantne rezultate u FLIGHTPLANu. Jodie pruža neuporedivo više nego u PANIC ROOMu u kome ima sličnu rolu, velikim delom i zato što Schwentke bolje kontroliše sličan klaustrofobični enterijer od Finchera.

Dok se Fincher u PANIC ROOMu dosta iscrpljivao rešenjima baziranim na specijalnim efektima i karakternim glumcima u banalnim ulogama. Schwentke operiše više u depalmijanskom ključu. Odavno nije viđen film u kome reditelj do te mere uživa u mogućnosti da pravi zanimljive pokrete kamere, suspense set-pieceove, da se igra poterama kroz klaustrofobične prostore, odrazima u ogledalu, snimcima surveillance kamera i sl.

Doduše, za razliku od De Palme, Schwentke se ne bavi larpurlartističkim tretmanom blochovskog trilera već tehnotrilerom koji u principu manje nudi potencijala za tu vrstu čisto filmskog užitka jer se manje bavi arhetipskim pitanjima, odnosno čistijim oblicima erosa i tanatosa. Međutim, veština rediteljske egzekucije mu se ne može osporiti.

Snaga Jodie Foster u spoju sa Schwentkeovim rukopisom čine da se FLIGHTPLAN uprkos svim scenarističkim brljotinama pogleda sa uživanjem.

* * * / * * * * 

Wow! Nakon godina i godina traženja konačno sam uspio da nađem još nekog kome se ovaj film sviđa!

Quote from: Harvester on 09-02-2010, 00:15:20
Wow! Nakon godina i godina traženja konačno sam uspio da nađem još nekog kome se ovaj film sviđa!

dvojica su se tako smuvali.

Dobar je Flightplan, više nego solidan. Što pa da mi se ne sviđa...

Pogledao sam WALKING THE EDGE izvesnog Norberta Meisela kome je to jedini film. Reč je o exploitation naslovu u kome glavnog junaka igra Robert Forster a negativca Joe Spinell. Forster i scenraista Curt Allen kasnije su radili film HOLLYWOOD HARRY koji je Forster sam i režirao i mislim da je to zanimljiviji naslov. WALKING THE EDGE je interesantan utoliko što na izvesnom nivou anticipira COLLATERAL pošto govori o taksisti koga ubica koristi za svoju misiju, s tim što ovog puta to nije hitman već žena koja se sveti za smrt muža i sina, što je ne sprečava da negde pred third act nađe i telesnu utehu sa Forsterom. U svakom slučaju, reč je o surovom low budgetu koji ne prevazilazi svoja zaista brojna ograničenja.

* 1/2 / * * * *

Sam Worthington will star in murder mystery "Texas Killing Fields," with Michael Mann producing through his Forward Pass shingle along with Michael Jaffe. Bill Block's QED Intl. is financing.
Mann's daughter, Ami Canaan Mann, will direct from Donald F. Ferrarone's script; lensing will start in April in Louisiana. Script focuses on the true story of a pair of police officers who undertook to solve two decades of disappearances and homicides -- totalling as many as 60 victims -- in the industrial wastelands surrounding Gulf Coast refineries.

Worthington will portray a local homicide detective who works with a New York transplant to wage a war against the unknown but fierce killers.

Block will begin to sell international rights at the European Film Market in Berlin. CAA, which reps Michael Mann and Worthington, set up the project with QED; QED and CAA are co-representing domestic rights.

Worthington's involvement with "Texas Killing Fields" had first been reported in November by the Pajiba website. The "Avatar" star is attached to star in another sci-fier, "The Last Days of American Crime," and was recently shooting the John Madden-helmed remake of "The Debt" opposite Helen Mirren.

Worthington also toplines Warner Bros.' epic "Clash of the Titans," due out April 2.

Michael Mann produced, directed and wrote "Public Enemies" and was one of the producers on "Hancock." QED financed "District 9."

Reprizirao sam MURDER BY DECREE Boba Clarka. Na novo gledanje, dopao mi se manje nego na prvo, ali i dalje je reč o jednoj od najzanimljivijih ekranizacija Holmesa i svakako je reč o jednoj od prerada koje uzimaju u obzir duh vremena u kome se snima. Clarkov Holmes mi je na novo gledanje imao problem na nivou vođenja priče. Iako je na kraju sve jasno zahvaljujući razrešenju koje Holmes praktično ispriča, u jednom trenutku postaje ne samo konfuzno već i teško za praćenje, pa rekao bih čak i nezanimjivo jer je teško učestvovati u detektivskom zapletu koji je nejasan i pominjanju imena koja nisi zaista uspeo da identifikuješ.

Update u odnosu na tipičnog Holmesa pre svega ogleda se u tome što Clark dolazi iz Canucksploitation škole i u post-doyleovskom romanu pronalazi sasvim dovoljno toucheva koji mu omogućuju da tretira Holmesa kao deo jedne slasher priče sa znatnim uticajem conspiracy trilera, oslobođenog političkog prilaza pitanjima monarhije i sl. U tom smislu MURDER BY DECREE je preteča FROM HELL kao fikcionalni rad inspirasan poznatom teorijom prerano preminulog Stephena Knighta. Inače, koren mnogih savremenih stripova se može naći u filmovima baš iz šezdesetih i sadamdesetih, kao što je FROM HELL na tragu MURDER BY DECREE tako je Millarov WANTED potpuno prepisan Deardenov ASSASSINATION BUREAU. Doduše, Knightova teorija je bila do te mere popularna da se ne moraju povlačiti paralele između Moorevovog stripa i Clarkovog filma.

Isto tako, zanimljivo je da su sedamdesete donele tri možda i najzanimljivija Holmesa, a to su Wildeov PRIVATE LIFE, Rossovu ekranizaciju Meyerovog romana SEVEN-PER-CENT SOLUTION i MURDER BY DECREE. Svaka od njih se poigravala sa Doyleovim kanonom. To je svakako učinio i Ritchie u svom odličnom novom HOLMESu, ali ipak ne u toj meri. On je više apdejtovao celu stvar nego što se poigravao.

Iako je Clarkov Holmes jedan od boljih, Plummer i Mason, dva velika glumca ipak nisu među najboljim interpretatorima Holmesa i Watsona. Naravno, oni su iskusni profesionalci i sve je na nivou ali rekao bih da nisu doneli ništa naročito interesantno i novo svojim likovima.

Clarkove egzekucija je međutim vrlo efektna, glumačka podela je zaista All-Star i rekao bih da kad je eč o upotrebi subjektivnih planova i pokreta kamere, iako je prošlo tridesetak godina od ovog filma, MURDER BY DECREE možemo smatrati naslovom u kome se primenjuju moderna rešenja na priču iz epohe.

U svakom slučaju, Clark je dobro iskoristio slobodu koja proističe iz okolnosti u kojima nije, za razliku od Ritchijea, primoran da isporuči definitivnog Holmesa već jednu slobodnu varijaciju.

* * * / * * * * 

TEHRAN, Iran – President Mahmoud Ahmadinejad claimed Thursday that Iran has produced its first batch of uranium enriched to a higher level, saying his country will not be bullied by the West into curtailing its nuclear program a day after the U.S. imposed new sanctions.

Ahmadinejad reiterated to hundreds of thousands of cheering Iranians on the anniversary of the 1979 foundation of the Islamic republic that the country was now a "nuclear state," an announcement he's made before. He insisted that Iran had no intention of building nuclear weapons.

It was not clear how much enriched material had actually been produced just two days after the process was announced to have started.

The United States and some of its allies accuse Tehran of using its civilian nuclear program as a cover to build nuclear weapons but Tehran denies the charge, saying the program is just geared toward generating electricity.

"I want to announce with a loud voice here that the first package of 20 percent fuel was produced and provided to the scientists," he said.

Enriching uranium produces fuel for a nuclear power plants but can also be used to create material for atomic weapons if enriched further to 90 percent or more.

"We have the capability to enrich uranium more than 20 percent or 80 percent but we don't enrich (to this level) because we don't need it," he said in a speech broadcast live on state television.

Iran announced Tuesday it was beginning the process of enriching its uranium stockpile to a higher level. The international community reacted by discussing the imposition of new U.N. sanctions.

The U.S. Treasury Department went ahead on Wednesday and froze the assets in U.S. jurisdictions of a Revolutionary Guard general and four subsidiaries of a construction firm he runs for their alleged involvement in producing and spreading weapons of mass destruction.

Tehran has said it wants to further enrich the uranium — which is still substantially below the 90 percent plus level used in the fissile core of nuclear warheads — as a part of a plan to fuel its research reactor that provides medical isotopes to hundreds of thousands of Iranians undergoing cancer treatment.

But the West says Tehran is not capable of turning the material into the fuel rods needed by the reactor. Instead it fears that Iran wants to enrich the uranium to make nuclear weapons.

Ahmadinejad restated Iran's position that it was not seeking to build nuclear weapons.

"When we say we do not manufacture the bomb, we mean it, and we do not believe in manufacturing a bomb," he told the crowd. "If we wanted to manufacture a bomb, we would announce it."

"We told them the Iranian nation will never give in to bullying and illogical remarks," Ahmadinejad added.

Western powers blame Tehran for rejecting an internationally endorsed plan to defuse the situation by having Iran export its low enriched uranium for enrichment abroad and returned as fuel rods for the Tehran reactor.

Iran, in turn, asserts it had no choice but to start enriching to higher levels because its suggested changes to the international plan were rejected.

The president said Iran will triple the production of its low-enriched uranium in the future but didn't elaborate.

"God willing, daily production (of low enriched uranium) will be tripled," he said.

A confidential document from the U.N. nuclear agency shared Wednesday with The Associated Press said Iran's initial effort at higher enrichment is modest, using only a small amount of feedstock and a fraction of its capacities.

Jel neko nailazio na Internetu na dowload filma THE NEW AGE Michaela Tolkina?

Ne, ali tek da znaš, dostupan je pristojan, mada daleko od savršenog skriner Nindže Asasina.

Mogao bi mi proslediti linkove na PM...

Stižu.

Momački. Hvala.

Sinoć sam reprizirao SALVADOR Olivera Stonea. Kao i kada sam ga gledao prvi put, mislim da je to jedan od njegovih potcenjenih filmova i da bi sigurno bolje prošao da nije bio uvertira za PLATOON. Recimo, da je izašao posle PLATOONa bio bi posmatran kao klasik jer realno to i jeste. U SALVADORu, Stone preuzima paradigme dokudrame Coste Gavrasa i apdejtuje ih u skladu sa postulatima kvalitetnog 80s filmmakinga i to one podgrupe 80s filmova u kojima je James Woods leading man, sa junakom koji je ubedljiv, lak sa identifikaciju pre svega zbog svoje problematične naravi. SALVADOR i VIDEODROME su svakako najmoćniji predstavnici tog "James Woods as leading man" pravca a iza njeh je takođe potcenjeni COP.

U svakom slučaju, Stone iako vodi svog junaka, fikcionalizovani verziju poznatog novinara Richarda Boylea kroz sve ključne događaje vezane za građanski rat u Salvadoru, od ubistva kardinala Romera, o kome je kasnije snimljen film sa Raul Juliom, preko ubistva i silovanja američkih časnih sestara do same seljačke bune.

Međutim, uprkos brojnim istorijskim događajaima koje obuhvata Stobneov film je nepogrešivo fokusiran na Boylea i kroz njegovu priču odlično prikazuje rasulo koje je vladalo u detabilizovanoj zemlji čijoj su nevolji znatno pomogle i razne američke intervencije. Stone dobija veliku pomoć od Roberta Richardsona, nesumnjivo jednog od najvećih DPjeva u istoriji, koji vrlo dobro artikuliše poludokumentaristzički stil uspevajući da unutar njega plasira i istinski spektakl.

SALVADOR je izvanredan film kome se čak ne može spočitati ni crno-beli pogled na svet jer postoje scene u kojima Stone problematizuje i ponašanje revolucionara u trenutku kada se nađu u poziciji da presuđuju.

* * * 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 12-02-2010, 14:20:44preko ubistva i silovanja američkih časnih sestara

valjda prvo silovanja pa ubistva?!

Dopusti da različiti ljudi na različite načine uživaju u ženama.

Formalno, moglo bi se reći da nisu isključivo Braća Wachowski zaslužna za ulazak Joela Silvera, velikana akcionog filma, u martial arts priču. On je već pre THE MATRIXa infiltrirao Jet Lija u Holivud kroz ulogu negativca u filmu LETHAL WEAPON 4. Međutim, Silver još od 1995. i Donnerovog filma ASSASSINS sarađuje sa Wachowskima a  i sam MATRIX je već bio odmakao u vreme rada na LETHAL WEAPON 4 te bi se moglo reći da su oni glavni uticaj na Silverovo upoznavanje hongkonškog i generalno azijskog akcionog uticaja. U tom smislu, posle THE MATRIX, Silver je uradio par inicijalnih Jet Lijevih star vehiclea u Holivudu, i paradoksalno jedino što je bilo očekivano – nije se dogodilo – Wachowski nikada nisu imali Jet Lija i svom filmu. Iako je trebalo, Li na kraju nije igrao u RELOADEDu. U međuvremenu,  Li se već polupenzionisao a Wachowski su otkrili novog  azijskog mezimca, korejskog Zac Efrona/Justin Timberlakea pod umetničkim imenom Rain. Ovog puta they tasted the goods themselves dajući mu ulogu u SPEED RACERu a potom i producirajući NINJA ASSASSIN sa Joel Silverom.

Silver je u međuvremenu postao poverenik studija Warner Bros za martial arts filmove. Pre Silverovih uspeha sa MATRIXom i Jetom, Warner je imao tradiciju martial arts filmova, oni su distribuirali klasike Robert Clousea ENTER THE DRAGON sa Bruce Leejem i BLACK BELT JONES sa Jim Kellyjem a kroz dobar relationship sa Jerry Weintraubom prvi su, istina neuspešno, dovodili Jackie Chana u Ameriku još početkom osamdesetih. Uostalom, Warner je prvi pružio priliku Brandon Leeju u  izvanrednom a danas zaboravljenom akcijašu Marka L. Lestera SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO u kome se Brandon upario sa Dolph Lundrenom. Ovo pozitivno iskustvo tradicionalno konzervativnog Warnera, olakšalo je Silverov posao i prihvatanje Jeta i Raina.

Za razliku od Jet Lija čije je prve filmove režirao Silverov omiljeni DP Andrzej Bartkowiak i akcione scene radio Cory Yuen (dočim je MATRIXe radio bolji Yuen – Yuen Woo Ping) a scenarije je pisala manje-više anonimna skupina pisaca, Rainov debi je počastvovan time što ga je uz Matthew Sanda pisao vrlo ugledni J. Michael Straczynski a režirao je James McTeigue, nekadašnji second unit na filmovima Braće Wachowski koji je postigao izuzetan uspeh sa filmom V FOR VENDETTA i stekao vrlo solidnu poziciju u fandomu. Ako se tome doda da su sami Wachowski bili producenti, onda je NINJA ASSASSIN više nego respektabilan paket koji bi prihvatila čak i neka dokazana zvezda.

Tim pre čudi što je film toliko low-key. Anticipacija na akcionom tržištu bila je toliko velika da je preteča nove generacije DTV reditelja Isaac Florentine snimio rip-off naslovljen NINJA sa najperspektivnijim leading manom DTVa Britancem Scott Adkinsom kako bi eksploatisao očekivanu nindža pomamu. Međutim, NINJA ASSASSIN je toliko low key da je po dometima vrlo blizak Florentineu, i to ne zato što je ovaj snimio izuzetno kvalitetan film.

Kao ljubitelj DTVa u nekoliko navrata sam bio na ivici da konstatujem da je NINJA bolji od NINJA ASSASSINa ali realno nije. Silverova produkcija je ipak na višem nivou, ali nažalost ne onolikom koliko bi trebalo.

Za razliku od Scott Adkinsa, Rain nema street cred kao martial artist. U vreme kada Steven Soderbergh snima svoj novi film KNOCKOUT sa UFC šampionkom Ginom Carano, a na DTV terenu sve više ulaze pravi UFC šampioni ili istinski majstori borilačkih veština kao Michael Jai White, prilično je apsurdna odluka da se stvara veštačka martial arts zvezda na globalnom planu. U tom smislu zanimljivo je videti upravo kako će Azija nasesti na ovaj pokušaj premda tamo pevačke zvezde lakše postaju akcioni heroji  nego na Zapadu. Kao pevač i plesač, Rain je u odličnoj fizičkoj kondiciji i pripremljen je za realizaciju raznih koreografija. To pokazuje u filmu. Problem je to što su sve ta zadate akrobacije i borbe prilično nezanimljive i slabo tu ima uzbudljivih zahvata. Isto tako, čini se da Rain pošto po vokaciji nije martial artist ne emituje tu energiju uživanja u vlastitoj telesonosti koje inače imaju pravi martial arts starovi. Disciplina i izvršavanje koreografija ne mogu da nadoknade odsustvo potpune kontrole nad telom kao borbenom mašinom.

McTeigue genealno ima problem sa definisanjem telesnosti nindži. Postoji nekoliko scena u kojima nindže vrše masakr a ne vide se. Demonska dimenzija nindži tretirana u horor ključu legitimisana je još u trećem Firstenbergovom NINJI a oni su u mnogim naslovima tretirani kao nekakvi martial arts slasheri. Dakle, to je jedna prepoznata strategija prikazivanja nindži kao bezmalo natprirodnog izvora užasa. Međutim, čak i u svojim najdemonskijim interoretacijama, nindže se prikazuju na ekranu. Pored uvodnog masakra u kome se nindža ne vidi, nekoliko akcionih scena je dato u elipsi a to je već nešto što se retko viđa.

Struktura je preopterećena flešbekovima na Rainov traumatičan odgoj u klanu zlih nindža asasina i mislim da je to pokušaj ostvarivanja nekakvog genrebendinga koji je najmanje uspeo. Prvo, McTeigue režira te scene ultrakonvencionalno bez ikakve stilizacije u formi kič dodataka, dreamlike usporavanja i sličnih rešenja kojima su obično glazirani takvi flešbekovi. Usled konvencionalne režije, usrov odgoj u klanu deluje infantilno i potpuno neuverljivo, naročito ako imamo u vidu da bi u nekakvom timelineu to trebalo da se dešava u Japanu tokom devedesetih godina prošlog veka. Uprkos japanskom tradicionalizmu teško da bi hram u kome zla sekta asasina obučava siročad prošla neopaženo. Čak nema ni nekog duhovitog rešenja tipa da se ispostavi da je hram rekonstruisan u nekom Kazahstan u ili nekoj drugoj haotičnoj državi.

Drugi segment preopterećenja dolazi iz trilerskog zapleta sa agentima Europola koji su nabasali na nindža zaveru. Taj segment je valjda trebalo da utemelji ovu priču u "našoj realnosti" ali je u suštini samo usporava a ako imamo u vidu obim flešbekova koji su kao "film u filmu" ovaj zaplet ne stoji ni kao kostur na koji se nadograđuju akcione scene.

Kad je o akciji reč, već je opšte mesto naglasiti kako zbog quick cuttinga nije baš jasno šta se zbiva. I to je mahom podnošljivo u ovom filmu. Međutim, tu postoje još dva problema. Prvo, akcije nema dovoljno, drugo, ni kad je ima, postavka scena nije naročito zanimljiva. Svakako da je McTeigue imao bolje uslove od Florentinea pa ih ne mogu porediti. Ipak, akcija u ovom filmu podseća na Nahonov BLOOD THE LAST VAMPIRE koji je sličan na mnogim nivoima, od kastovanja korejske zvezde do ambijenata i u svakom smislu je Nahon daleko superiorniji. Rekao bih da u ovom trenutku Besson kao producent uspešnije koketira sa Azijom od Silvera. Silver i Besson su u isto vreme počeli da rade sa Lijem, i upravo je Nahon u Bessonovoj produkciji snimio solidni KISS OF DRAGON da bi zatim, opet sa Bessonom, Louis Letterier snimio najbolji Jetov English-speaking film DANNY THE DOG.

McTeigue je u intervjuima naglašavao da će u ovom filmu izbegavati wirework i držao se toga, međutim, nije uspeo da smisli ništa bolje. Ono što je za pohvalu jeste to što je film hard R. Komadanje i sečenje protivnika na kriške početo kod Kenji Misumija razvija se eksponencijalno. CGI je olakšao snimanje scvena tog tipa i McTeigue se maksimalno služi novim izumima. McTeigue koristi krv kao likovni element i to je jedini segment koji se može istaći.

Pored same inscenacije drugi veliki rediteljski problem je to što nindže ne deluju previše ubedljivo. Naprosto, McTeigue nije stvorio atmosferu u kojoj primena tog asortimana veština deluje ubedljivo a o kostimima da i ne govorim. Stoga, NINJA ASSASSIN ima problem nekih savremenih superhero filmova a to je da junaci ne funkcionišu u svojim ikoničnim kostimima.

Pored krvi, jedini drugi atribut koji treba pohvaliti jeste to što su borbe, kad do njih najzad dođe, zaista bespoštedne.

NINJA Isaaca Florentinea je do te mere sličan film da me ne bi čudilo da su tokom rada nabavili scenario McTeigueovog filma i ripovali odatle. Međutim, ono što je ostalo u McTeigueovom filmu jeste odnos prema nindžama koji je vrlo defetistički. Za razliku od ranijih filmova koji su popularizovali nindže kroz likove pozitivnih poznavalaca njihovih veština, NINJA ASSASSIN prvo ima pogrešan naslov – njegov glavni junak je protivnik ninja assassina i stalno pokušava da ne bude jedan od njih, Drugo, kako je reč o junaku koji će pronaći svoj mir jedino kada obogati život vrlo surovom osvetom – Raizo deluje kao neko ko ne uživa u primenjivanju svoje veštine što gledaoca ostavlja prilično indiferentnim, čak razočaranim, u odnosu na milje koji bi trebalo da je zavodljiv. U tom smislu, ne da NINJA ASSASSIN nije sposoban da počne novu nindža epidemiju u pop kulturi već bih rekao da je sa sobom pokopao i DTV rip-offove koji su u cormanovskom smislu urađeni paralelno.

O finalnom showdownu u kome SWATovci upadnu u hram i koristeći vatreno oružje savladaju nindže da ne govorim. To je jedan od najblasfemičnijih udara na mitlogiju nindži koji decenijama iz filma u film obesmišljavaju vatrenu moć svojim skillovima.

NINJA ASSASSIN je prošao solidno u Americi premda se veliki rezulatati očekuju u ostatku sveta naročito Aziji. Internacionalni B.O. još uvek nije kompletiran no čini se da tu nema potencijala za franšizu jer cela priča naprosto nije zaživela. Doduše, Silver je aktivan na DTV tržištu tako da bi NINJA ASSASSIN mogao započeti serijal tog profila.

Brojni iznenađujući kreativni autogolovi pokazuju prilično kreativno posrtanje Wachowskih, od scenarija preko podele do usvajanja McTeigueovog rediteljskog koncepta. Deo kritike je za NINJA ASSASSIN pomirljivo rekao da je upravo ono što mu naslov kaže. Problem ovog filma je u tome što ne dobacuje do tog krajnje rudimentarnog dometa koji se naslućuje iz naslova.

* 1/2 / * * * *

Kuku, a ja se upravo oštrim da ga pogledam.

Dobro, nije tako strašno kako sam se uplašio. Zapravo, Ninja Assassin je klasična eksploatacijska vežba i njegov ubedljivo najveći problem je što eksploatacijsku formulu ni po čemu ne prevazilazi, niti pokušava da je iskomentariše, subvertira ili barem pokaže da je svestan raskoraka između budžeta i ambicije. (Da ne bude zabune: ambicija skromna, budžet veliki). Osim u domenu akcionih scena, Ninja Assassin skoro ni po čemu ne izlazi iz okvira DTV filmova, što znači da mu se može zameriti izuzetno klišeizirana priča, jako ravni likovi, te tekst kome fali živosti ili barem one linera. Ali, s druge strane, od pravog DTV filma se sve ovo očekuje i za mene je bilo prijatno saznanje da McTeigue i ekipa nisu osetili potrebu za bilo kakvim postmodernim odmacima i namigivanjem publici. Dakle, Ninja Assassin svoje loše strane nosi bez hroptanja i veruje da to treba tako da izgleda, bez ironije i usiljenog humora. Da, odnos između Raina i Naomi Harris je apsolutno neubedljiv a mistifikacija nindži je urnebesno prostačka, ali to za moj novac dosta iskupljuju akcione scene koje su dobro osmišljene i, zapravo uglavnom bolje od 99% ovakvih scena u holivudskim filmovima. Iznenađenje je da mi brza montaža nije smetala jer se njome najčešće prikrivaju fizičke nedoraslosti glumaca. Ovde je ona imala efekat ubrzavanja akcije i ubeđivanja gledaoca da prisustvuje nečem što obični ljudi ne mogu da rade, a Rain (i njegovi dubleri) mi je delovao vrlo prisutan u scenama. Sviđa mi se što je CGI korišćen za stvari koje realno u Holivudu ne bi mogle da se snime sa pravim alatom, na primer Rainovo vitlanje kusari-gamom, a poslednji duel sa sve nestajanjem i reverse-wind potezima je kao ispao iz Itagakijevih Ninja Gaiden igara, preteran, nestvaran ali ubedljiv.

Sho Kosugi je 100% pogodio svoju ulogu.

Da, ovaj film nije remek-delo ali za holivudski visokobudžetni pokušaj nindža-eksploatacije više me je nego prijatno iznenadio.

Pazi, bilo bi ti strašnije da te nisam malo senzibilizirao.

J. Michael se vadi da je napisao scenario za tri dana, odnosno 53 sata pisanja. Mislim, OK, to zvuči ekstremno, ali kad muka natera, tjeskoba pritisne, za to vreme može da se napiše podnošljiva prva ruka skripta. Bio sam na tom mestu par puta.

Problem je u tome što se film iscrpljuje upravo u stvarima koje zavise od scenarija. Trilerska priča koja je spora, razvučena a zaista ne donosi nova saznanja, flešbekovi koji su potpuno van fokusa i rediteljski i u svakom smislu. Mislim, pazi, kad smo već kod Wachowskih, seti se kako oni hendluju japanski hram u onim training akcijama u PATH OF NEO. Ili poneki azijski setting na početku RELOADEDa. Ne očekujem sofistikaciju, očekujem kič, ali mi McTeigue ni to ne nudi.

Ovo je film koji je za 40 miliona koliko je koštao MORAO biti bolji. Lepo je što nema ironije i humora, slažem se. Ali ono što sam ja očekivao je film od ljudi koji "znaju", i koji imaju da nam kažu nešto sveže, ili bar znalački. A ispalo je DTV koji u principu mahom radi ko stigne, očajan zbog činjenice što nije Ang Lee. Moraš imati na umu da je rezultat znatno ispod reputacije svojih autora.

E sad, što se borbi tiče, realno, meni je ta bespoštednost bila super. Ta potpuna agresija, klanica koja nema kraja, nema pauze, nema praštanja, nema varijanti da negativac strada zbog svoje mane, nego brate execution style. Pošto si gledao film, možemo da uđemo u specifcs (naravno, znaš da sam se tome radovao), rokanje sa čičom na kraju je dobro, i jurnjava ulicom kojom ide saobraćaj je dobra zamisao (ne znam da li si gledao BEYOND HYPOTHERMIA, tu ima slična scena, još luđa jer ti je stalo do likova). I mnogo mi je žao što nije odrađeno rokanje u turskoj praonici. To mi je delovalo kao ludilo u najavi, naročito sa onako dementnim gory ishodom (to je početak filma i bio sam jako srećan). Actually, voleo bih da vidim DVD, možda je to deleted scene. Nemoguće da je nisu snimili, mada slutim da nisu...

Nije da nisi u pravu, i evo mog opširnijeg prikaza koji se u mnogome slaže sa tvojim impresijama. Kako sam ja od filma zapravo očekivao da me iznervira (jer o McTeigueu nemam neko mišljenje a i Wachowski mi idu na jaja), bio sam prijatno zatečen jednim doslednim DTV proizvodom koji, istina, slabo pravda pedeset milijuna uloženih u njega, ali pleni krvlju i atraktivnom koreografijom. U principu glavna stvar kod koje se ne slažemo je koreografija, koja je meni, za američki film, znatno iznad proseka.

Lepo si ga živopisao.

Pogledao sam CABIN FEVER 2: SPRING FEVER Ti Westa. Moram priznati da sam Eli Rothov CABIN FEVER već poprilično zaboravio, ali koliko se sećam smetalo mi je to što nije bio dovoljno horor i naravno što nije dobar po svim ostalim merilima. Ti West je to nadoknadio u ovom živahnom DTV nastavku koji naravno treba meriti drugim aršinima, ali uprkos tome što sam zaboravio prvi film, čini mi se da mi je nastavak bio zabavniji. Dok je prvi film imao iracionalno veliki fokus na karaktere i njihove melodrame, a rekao bih da je u tom segmentu na kraju bio i najuspešniji, premda ne naročito uspešan, SPRING FEVER se više oslanja na klišetiziranu varijantu teen komedije u spoju sa hororom. Teen komedija je na tragu SUPERBAD a horor je gory i zabavan. Detalj odsecanja ruke u sequelu podsetio me je na EVIL DEAD 2, ali zaista ne reba uzalud potezati Raimijev klasik. Nema potrebe za tim. Ti West prilazi ovom filmu nepretenciozno ali ipak sa snalažljivošću i ambicijom indie reditelja tako da snima DTV film koji je daleko iznad proseka. Jedan od problema sa Eli Rothovom vizijom zaraze je između ostalog u tome što ona ne pobuđuje agresiju i samim tim to truljenje ima tendenciju da ne bude filmično, međutim Ti West i ekipa koriste zaoštravanje odnosa među likovima da bi motivisali gore, gross out i nasilje i u tom smislu West čini sve što mu pada na pamet. U tom smislu, West sprovodi dosta grossout zahvata nesumnjivo najnižeg nivoa, ali to u okolnostima ovog filma deluje sasvim na mestu, a slično je i sa raznim vidovima gadosti, amputacija, rana, povređivanja i samopovređivanja. Ti West se ponaša kao Eli Rothov mlađi bart u ovom filmu i rekao bih da je u horor smislu kreativniji od njega. Što se tiče tehničke egzekucije, film nije previše opterećen visokim tehničkim dometima, i ima izvesni stepen indie naivnosti u realizaciji ali to je svakako autentičnije od mnogih glossy projekata koji nisu toliko bezobrazni. U svakom slučaju CABIN FEVER deluje kao potentna DTV serija, i pokazuje kako neki ozbiljni filmovi mogu da budu simpatični kada se reinventuju kao neozbiljni. Rothov film je uprkos komediji sebe ipak shvatao ozbiljno, West nema takvih iluzija, a za razliku od Rotha koji je u intervjuima obećavao čudo, West je disownovao film što je taman dovelo očekivanja na pravu meru.

* * 1/2 / * * * *

Wow, ovo zvuči dobro! Doduše, ne mogu da kažem da film odmah leti na listu filmova za gledanje jer se već odavno nalazi na toj listi

U međuvremenu sam razvio jednu teoriju o NINJA ASSASSINu a to je da film nije koštao 40 miliona, već da je to sve hoax. Jer naprosto, nemoguće je da film od 40 miliona bude takav. Pre bih rekao da je tu palo neko pranje para, prikrivanje i sl. Naime, Silver ima još od V FOR VENDETTA neku šemu da snima u Nemačkoj i da mu oni tamo sufinansiraju filmove. Mislim da je on ceo NINJA ASSASSIN snimio od njihovih para dakle za 10ak miliona o čemu svedoči sledeći podatak:
"Filming began in Berlin, Germany at the end of April 2008. Medienboard Berlin-Brandenburg provided filmmakers US$1 million in funding, and Germany's Federal Film Fund provided an additional US$9 million to the film's funding. Filming took place in Babelsberg Studios and on location throughout Berlin."

Wow! Pa od tog Silvera bi čak i Dodik imao šta da nauči o pranju novca.

Ma američki producenti su veće Bjele od Bjele. Naročito ova ekipa oko Avija Lernera koja radi DTV u Bugarskoj. Tamo recimo postoje neke poreske olakšice, vraćanja PDVa i slično i oni na svakom filmu zarade još dok ga snimaju.

Shutter Island
13 February, 2010 | By Tim Grierson


Dir: Martin Scorsese. US. 2009. 138mins.


Clearly flawed but entirely involving, Shutter Island is a superb genre thriller elevated by director Martin Scorsese's consummate skill. Based on Dennis Lehane's novel about two federal marshals trying to track down an escaped patient from a remote mental institution, this occasionally operatic psychological drama weaves an impressive spell, and even though it overstays its welcome, the film is simply too engrossing to deny.

Scorsese focuses his energies on creating a pulpy, highly entertaining genre film which clearly harks back to the horror films of yesteryear
World premiering out of competition at the Berlin Film Festival and opening February 19 in the US and several other territories, Shutter Island caters to adult audiences, which will be attracted to this grown-up thriller because of Scorsese and Leonardo DiCaprio's involvement – Oscar winner The Departed ($290m worldwide) being their last collaboration in 2006. The commercial and critical success of Lehan's previously adapted Mystic River (by Clint Eastwood) and Gone Baby Gone will also help.

Shutter Island should benefit from strong reviews and a demographic that will respond to positive word-of-mouth to give it a much longer theatrical life than its opening weekend. 

In 1954, Teddy Daniels (DiCaprio), a US Marshal haunted by the death of his wife (Michelle Williams), heads to Shutter Island with his new partner Chuck Aule (Mark Ruffalo) to determine the whereabouts of a missing psychopath (Emily Mortimer) from the island's renowned mental hospital. But hints soon arise that the hospital may be hiding dark secrets about its deranged patients.

As with The Departed, Scorsese focuses his energies on creating a pulpy, highly entertaining genre film. Considering Shutter Island's period trappings and creepy locales, the director is clearly harking back to the horror films of yesteryear, most notably The Cabinet Of Dr. Caligari, in which psychological scares and foreboding atmosphere are more important than any rampant gore. Done poorly, such cinematic referencing could potentially lead to an artificial tone, but Scorsese absorbs his influences so completely that Shutter Island never feels arid or self-conscious.

With the help of cinematographer Robert Richardson and production designer Dante Ferretti, Scorsese turns the film's principal setting, Ashecliffe Hospital, into a dank, claustrophobic lair that's perfect for the elegant mind games which will soon be visited upon Teddy as he tries to uncover the truth about the institution.

While it's little surprise that the Marshal's investigation will not go smoothly, Laeta Kalogridis's screenplay deepens the drama by digging into the characters' back-stories and teasing out possible answers for what's really going on at the hospital. Scorsese takes sizable risks with elaborate, wilfully melodramatic dream sequences and flashbacks that add to the film's temporal disorientation, but on the whole they're very successfully rendered, giving the audience the same sense of looming unease that plagues Teddy and Chuck.

In keeping with the film's increasingly surreal tone, music supervisor (and long-time Scorsese collaborator) Robbie Robertson draws from a diverse range of instrumental and pop music which is sometimes representative of the era (such as Johnny Ray's crooning '50s ballad Cry) but occasionally more contemporary (such as minimalist composer John Adams' gorgeous '70s orchestral piece Christian Zeal And Activity), which furthers Shutter Island's strategy of faithfully adhering to its time period while simultaneously evoking a mind-state that seems to transcend chronological boundaries.

Unfortunately, at well past two hours in length, Shutter Island can't maintain its feverish grip on the audience, as certain thematic points and narrative tricks are repeated until they lose their potency. In addition, the mystery's outcome, though masterfully delivered, isn't entirely a surprise, which makes its slow reveal somewhat anticlimactic.

Still, the performances are largely first-rate. DiCaprio can sometimes still seem too baby-faced to fully embody the role of the emotionally tortured Teddy, but he remains an extremely empathetic actor. Ruffalo perhaps leans too heavily on noir clichés for his role as Teddy's loyal partner, but Ben Kingsley perfectly embodies his part as the institution's brilliant (and potentially diabolical) head doctor.

Shutter Island
By TODD MCCARTHY

A Paramount release of a Phoenix Pictures production in association with Sikelia Prods. and Appian Way. Produced by Mike Medavoy, Arnold W. Messer, Bradley J. Fischer, Martin Scorsese. Executive producers, Chris Brigham, Laeta Kalogridis, Dennis Lehane, Gianni Nunnari, Louis Phillips. Co-producers, Joseph Reidy, Emma Tillinger, Amy Herman. Directed by Martin Scorsese. Screenplay, Laeta Kalogridis, based on the novel by Dennis Lehane.

Teddy Daniels - Leonardo DiCaprio
Chuck Aule - Mark Ruffalo
Dr. Cawley - Ben Kingsley
Dr. Naehring - Max von Sydow
Dolores - Michelle Williams
Rachel 1 - Emily Mortimer
Rachel 2 - Patricia Clarkson
George Noyce - Jackie Earle Haley
Warden - Ted Levine
Deputy Warden McPherson - John Carroll
Lynch Laeddis - Elias Koteas

Expert, screw-turning narrative filmmaking put at the service of old-dark-madhouse claptrap, "Shutter Island" arguably occupies a similar place in Martin Scorsese's filmography as "The Shining" does in Stanley Kubrick's. In his first dramatic feature since "The Departed," Scorsese applies his protean skill and unsurpassed knowledge of Hollywood genres to create a dark, intense thriller involving insanity, ghastly memories, mind-alteration and violence, all wrapped in a story about the search for a missing patient at an island asylum. A topnotch cast headed by Leonardo DiCaprio looks to lead this Paramount release, postponed from its original opening date last fall to Feb. 19, to muscular returns in all markets.

As Kubrick did with Stephen King's novel, Scorsese uncustomarily ventures here into bestseller territory that obliges him to deliver certain expected ingredients for the mass audience and adhere to formula more than has been his nature over the years. Although "The Departed" and "Cape Fear" come close, "Shutter Island" is the film that most forces the director to walk the straight and narrow in terms of carefully and clearly telling a story; if testing himself within that discipline was his intention, this most devoted of cinema students among major American directors gets an "A."

He also chose his material well. Dennis Lehane's 2003 novel is quite a few notches above the norm for mass-market popular fiction; ingeniously structured and populated with a rogue's gallery of intriguing, deceptive characters, the book is a real page-turner, spiked with game-changing twists, which draws upon perfectly legitimate medical, legal, historical and political issues.

It even offers an ending sufficiently ambiguous enough to inspire genuine debate. At its heart, however, it's still a potboiler, smartly fashioned to yank the reader this way and that while providing a veneer of moral inquiry for respectability's sake.

The script by Laeta Kalogridis (an exec producer on "Avatar" said to have worked closely with James Cameron on developing the project) faithfully hews to the letter and spirit of Lehane's tome, leaving Scorsese and his top-drawer collaborators with the largely technical task of crafting a drum-tight suspenser that won't take on too much water via the many memory flashbacks and surprise developments.

Working in a format that recalls the moody, low-budget horror mysteries of the 1940s produced at RKO by Val Lewton -- most pointedly "Isle of the Dead" and "The Seventh Victim," but in a far more visually vivid and explicit style -- Scorsese employs an exquisite modern equivalent of old-fashioned process work to show U.S. Marshals Teddy Daniels (DiCaprio) and Chuck Aule (Mark Ruffalo) chugging the 11 miles on a ferry between Boston and the eponymous island that's home to Ashecliffe Hospital

Warned by welcoming deputy warden (the excellent John Carroll Lynch) that the place houses only "the most dangerous, damaged patients," the two men get an eyeful of weird, zombie-like inmates doing menial work around an institution that resembles an impenetrable fortress -- because it was built as one, for use during the Civil War.

It's a heavy, deeply ominous place, outfitted by production designer Dante Ferretti to instill not only menace but also unease and anxiety; it's deliberately made difficult for Teddy and Chuck, as well as for the viewer, to understand the proximity of one place to another, to know where one stands literally and figuratively, to decide where it's safe and where it's not. Cloaking the mood is the pervasive disquiet of the Cold War tension of 1954.

This makes it harder to get a handle on the task at hand, which is finding Rachel Solando, the murderer of her three children, who somehow escaped from her tiny room, got past guards and presumably made her way out onto the island. The man in charge, Dr. Cawley (Ben Kingsley), is elegant, erudite and helpful, albeit only up to a point, and after interviewing staff and patients, Teddy and Chuck begin to feel they're on a fool's errand.

But there are forces that keep the men on the rocky, densely forested island.

Teddy, a grizzled World War II vet tormented by the fiery death of his wife (Michelle Williams in flashbacks) two years before -- as well as by visions of the corpses he found at Dachau upon helping liberate the concentration camp -- finds a cryptic note left by Rachel in her room that drives him forward. He may have hidden reasons of his own for sticking around. Then there's a gathering storm, which cuts off telephone and ferry service even before reaching full hurricane-level intensity.

One can rest assured that Teddy is not alone in concealing secret motives and agendas. In fact, everyone has them and, beginning an hour in, they are parcelled out in astutely measured doses to keep you hanging on to the very end.

Along the way, there are encounters with a brilliant doctor with a suspicious German accent (Max von Sydow); a perilous descent into the bowels of the notorious Ward C, home to the worst of the worst; rising suspicions about what really goes on in this place and accompanying doubt as to whether anyone who arrives on Shutter Island ever is allowed to leave.

This is high-end popcorn fare adorned with a glittering pedigree by a powerhouse cast and crew. DiCaprio appears deeply into his role; a lot is asked of him, physically and emotionally, and his battle-and-tragedy-scarred veteran embodies a tangible anguish. Ruffalo is ideally cast as the older but junior agent who takes a lighter approach to serious matters. If this story had been made in the heyday of noir, Kirk Douglas could have played Teddy and Robert Mitchum would have been a perfect Chuck.

Kingsley and von Sydow bring their smooth confidence to bear on their roles as institution big shots, while Jackie Earle Haley and Patricia Clarkson score in their individual big scenes.

But the greatest interest lies in the craftsmanship, which is provided in spades by Ferretti, cinematographer Robert Richardson, visual effects and second-unit overseer Rob Legato, costume designer Sandy Powell, editor Thelma Schoonmaker and dozens of others. Even when it's clear Scorsese has decided to employ fakery and allow it to be obvious, it's done with elegance and beauty.

Of at least equal interest is the soundtrack, supervised by Robbie Robertson, which employs mostly modern serious and classical music in the same manner of intelligent sampling that Scorsese normally uses rock and borrowed movie compositions. The sudden infusions of discordant, atonal and otherwise unsettling passages by Ligeti, Penderecki, Cage, Adams and, more traditionally, Mahler, among numerous others, further amplifies the sought-after climate of malignant ambiguity.

Camera (Deluxe color, Panavision widescreen), Robert Richardson; editor, Thelma Schoonmaker; music supervisor, Robbie Robertson; production designer, Dante Ferretti; supervising art director, Robert Guerra; art directors, Christina Wilson, Max Biscoe; set decorator, Francesca Lo Schiavo; costume designer, Sandy Powell; sound (Dolgy Digital/DTS/SDDS), Petur Hliddal; supervising sound editors, Philip Stockton, Eugene Gearty; re-recording mixer, Tom Fleischman; visual effects supervisor, Rob Legato; visual effects, the Basement, the Syndicate, New Deal Studios; special effects coordinator, R. Bruce Steinheimer; special visual makeup effects, Legacy Effects; stunt coordinator, George Aguilar; assistant director, Joseph Reidy; second unit director-camera, Legato; casting, Ellen Lewis, Meghan Rafferty. Reviewed at Paramount Studios, Los Angeles, Feb. 10, 2010. (In Berlin Film Festival -- noncompeting.) MPAA Rating: R. Running time: 138 MIN.


With: Robin Bartlett, Christopher Denham, Nellie Sciutto, Joe Sikora, Curtiss I' Cook, Ray Anthony Thomas, Joseph McKenna, Ruby Jerins.

e, ako je tako, to me već unapred vrlo veseli!

nema boljeg horora nego kad ga se dovati MAJSTOR sa strane; baš sam juče, gledajući MISTIK RIVER, razmišljao kolko bi dobro bilo kad bi deda klint napravio jedan čist HOROR...

Uznemiren jalovom profesionalnošću NINJA ASSASSINa odlučio sam da se malo okrepim ljupkim amaterizmom Prachye Pinkaewa i da pogledam CHOCOLATE. Nažalost tokom gledanja ovog filma, uglavnom mi se samo opet gledao ONG BAK jer čini mi se da Pinkaew previše želi da se uozbilji u odnosu na ono što najbolje radi a to je ROĐEN KAO RATNIK - samo dobar. U svojim filmovima sa Tony Jaaom, Pinkaew je stekao svetsku relevantnost upravo zato što je vratio borilački film marginalcima u svakom smislu. Dakle, ne samo da su junaci bili marginalci u okolnostima koje su egzotične i goofy već je i sam proces filmmakinga vraćen autorima koji nisu na mnogo višem nivou, kao što je i bilo u izvorno Bruce Leejevo vreme Lo Weija i slične ekipe. Pinkaew je vratio borilački film na ulice, uličarima, ispred i iza kamere. Kada se pojavio ONG BAK, sada već dosta davno, to je bio moj primarni utisak, ali očigledno da je internacionalna recepcija bila drugačija i da je ubedila Pinkaewa kako je on sada kao neki ozbiljan reditelj. I zaista CHOCOLATE pokušava da se bazira na nekakvoj wooovskoj melodrami spojenoj sa takashimiikeovskim opštim mestima u domenu prikazivanja bande (trandže u bandi), ali naravno jako naivno ostvarenoj i ta melodrama zauzima dosta prostora. Realno, Pinkaew je u svojim tajlandskim cutovima filmova uvek imao predugu predigru na putu do akcije (ONG BAK u Bessonovom cutu je mnogo efikasniji u tom smislu, ali opterećenje melodramom je neizlečivi problem tajlandskih akcijaša tako da nije Pinkaew sam kriv za to) ali nekako sve do ovog filma njegov rediteljski postupak u odnosu na priču nije bio tako pretenciozan.

Rekao bih čak da je sam Besson bolje shvatio Pinkaewa i da su u stvari BANLIEU filmovi sa parkour zvezdama na neki način njegova intrepretacija tog uličnog stila koji je oživeo Pinkaew sa ONG BAKom.

No, kada se konačno dođe do akcije, s jedne strane šteta što Tony Jaa nije tu jer on realno jeste retka autentična akciona zvezda koja se pojavila poslednjih godina i voleo bih da ga opet gledam u saradnji sa Pinkaewom, ali sa druge strane, Yatin Mitananda (hajpovana pod umetničkim imenom JeeJa Yanin) ima odličan potencijal i dobro se snalazi u Pinkaewljevom jackiechanovskom rediteljskom postupku u kome svežinu nosi ta snuff dimenzija kaskaderskog rada. Štaviše, sudeći po sinopsisu za Pinkaewov najavljeni zapadni debi sa Djimon Hounsouom, rekao bih da već u njemu ima uloga za Mitanandu. Ukoliko taj film bude ostvaren, mislim da bi to sigurno bilo interesantno iamjući u vidu da Djimon ima odličan martial arts potencijal.

Kada se lati wireworka, osim u stuntovima u samom klimaksu filma koji su maestralno urađeni u svim aspektima, Pinkaew nije dovoljno ubedljiv. Međutim, dok god se drži oprobanih jackiechanovskih gimnastičko-baletskih domena akcije, tu zaista vraća pravu telesnost martial arts filmu, udarce koji bole (set-piece na pijaci) nešto što nedostaje poslednjih godina čak i kod J.J. Perryja i što srećemo maltene samo kod parkourovaca, mada se mora priznati da su neke koreografije Jeffa Imade u Bourne-filmovima bile dosta blizu tome.

Najbriljantniji fight u filmu i mislim da o tome postoji konsenzus, jeste kada Zen susretne svog glitchevitog antipoda, dečka u Adidas trenerci sa tikovima. To je maestralan touch na nivou storytellinga kroz borbu i da je Pinkaew imao samo zrno rediteljskog dara onda bi razvio subplot sa ovim dečakom i priču o tome kako mafija traži special klinca kako bi parirao autističnoj devojčici sa kojom ne mogu da izađu na kraj. No, Pinkaew je dosta jednodimenzionalan tako da je ono što je zapravo ključ filma prisutno tek u jednoj tuči od nekoliko minuta. Štaviše, reklo bi se da ekstremnost dečakovog problema u "običnom životu" i upotrebljivost istog u borbi podsećaju da je i Zen možda mogla imati neke takve toucheve u svom borilačkom stilu.

CHOCOLATE je film u kome ne funkcioniše ništa od onoga što je Pinkaew želeo da unese kao unapređenje svog stila ali je zato perfektno sve ono što je pokušao da ostavi iza sebe. Na kraju se sve svodi na odličnu akciju sa harizmatičnim borcem u centru zbivanja što Yatin svakako jeste a tridesetak minuta diletantske drame je tu samo da bi se oprostio zbog akcije.

* * 1/2 / * * * *

Njeno puno prezime trebalo bi da je Vismitananda.

Otherwise, dobro odmeren prikaz!!!!!!!!!