ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Two redheads tired of their hard-knock lives decide to hit the road and go ballistic in "Our Day Will Come," tyro provocateur Romain Gavras' visually potent but remarkably vain feature debut. Riding the crest of edgy, violent contempo fare a la Bruno Dumont or Michael Haneke, yet with nothing to say about its subject matter (whatever that may be), this aesthetically engaging exercise is most notable for Vincent Cassel's turn as a Gallic shrink gone wild. High expectations and beaucoup buzz should help pic reap decent arthouse biz before the day comes when it's remembered as a hip, cultish misfire.

Son of vet helmer Costa-Gavras ("Z," "Missing"), Gavras fils recently made a name for himself by directing two controversial musicvids, both of which were banned intermittently from YouTube and MTV. Closer to docu-style shorts than traditional videos, the first (for Justice's "Stress") featured a gang of French banlieue youths attacking people in the streets of Paris, while the second (for M.I.A.'s "Born Free") portrayed the fictional round-up and massacre of redheads in Los Angeles.

Though the latter shares some affinities with "Our Day Will Come" (whose title is drawn from an IRA slogan -- and the film assumes all Irish people have red hair), there's a lot less pseudo-political messaging in Gavras' scenario (co-written with Karim Boukercha), which is basically a road bromance peppered with vicious beatings, sexual aggression and all manner of insults inflected upon Jews, Arabs, and women. Such malevolence is perhaps meant to be a critique of our brutal modern world, but the characters' behavior is so unjustified and the storyline so absurd, that its reflection on social tensions in France and elsewhere seems purely artificial.

What exactly drives troubled working class teen, Remy (Olivier Barthelemy), to beat his mother (Mathilde Braure) and skip town is unclear, but when he meets the bored crackpot psychologist, Patrick (Cassel), he immediately finds both a mentor and a travel companion. Not unlike the duo in "Fight Club," Patrick teaches Remy how to bolster his testosterone by picking random street fights or boldly hitting on girls, and as the two make the rounds of France's barren Nord-Pas de Calais region (depicted in several Dumont films), they spiral pretty far down the baseness scale before their time begins to run out.

Initially the pic isn't entirely unbecoming, and early scenes are intriguing and filled with offbeat humor, especially when Cassel mouths off to those around him. Such moments are matched by Gavras' evident stylistic prowess: the movie features gorgeous widescreen visuals by d.p. Andre Chemetoff ("Dog Pound"), whose muted color palette works wonders with the desolate northern landscapes and drab interiors; editing by Benjamin Weill ("Anything for Her") keeps the action sharp and rhythmic, and the score by electro artist SebastiAn serves the imagery well.

Yet once it's evident that there's hardly a point to all the random mischief -- or that the point is precisely that there isn't one -- the idea of watching a pair of grown men inflect violence upon innocent bystanders feels awfully tedious. Meanwhile, the characters remain forever opaque, and even when they decide to defiantly shave their coveted hair, it fails to unlock any mysteries (except for the fact that when he's bald, Cassel looks a lot like a giant reptile).

Perfs do help redeem some of the nothingness, and Cassel gives Patrick's nihilism a bent that's quite charming when it isn't completely tasteless. Barthelemy ("Sheitan") is physically imposing but grows monotone once Remy unleashes his demons: By the time he's threatened his umpteenth victim, we couldn't care less whether he's red or dead.

Camera (color, widescreen), Andre Chemetoff; editor, Benjamin Weill; music, SebastiAn; production designer, Christian Vallat; costume designer, Nathalie Benros; sound (Dolby Digital/DTS Digital), Erwan Kerzanet, Jerome Gonthier, Marco Casanova, Marc Doisne; line producer, Elise Voitey; assistant director, David Diane; casting, Christel Baras. Reviewed at UGC Screening Room, Neuilly-sur-Seine, Aug 27, 2010. (In Toronto Film Festival -- Vanguard.) Running time: 86 MIN.

Quote from: crippled_avenger on 22-09-2010, 11:23:59
Najzad sam u fizici uspeo da nađem objašnjenje svih problema srpskog naroda -
"People like us, who believe in physics, know that the distinction between past, present, and future is only a stubbornly persistent illusion."

a za kategoriju vremena

''Ljudi mi uvijek govore kako ne mogu ići natrag kroz vrijeme. To su besmislice. Oni ne mogu da idu napred.''

Emanuel Munije

Pogledao sam ASSASSINATION OF A HIGH SCHOOL PRESIDENT Bretta Simona. Reč je o spoju noir i high school filma, par godina posle BRICKa Riana Johnsona koji mi je bio nepodnošljiv i pretenciozan. Iako i ASSASSINATION ima svojih pretenzija, i nadovezivanja na Pynchonov slacker noir, ipak je film sproveden u jasnijem ključu stilizacije sa jasnim i blažim odmacima od realizma i osnovni problem filma je zapravo u tome što je detektivski deo raslojen od gimnazijskog, odnosno srednja škola možda jeste poligon za razne intrige, mahinacije, misterije, ali naprosto u ovom filmu detektivsko ponašanje deluje više kao hir glavnog junaka nego kao nešto što sasvim spontano proizilazi iz radnje.

Reece Thompson je zanimljiv u glavnoj ulozi klinca koji postaje detektiv u želji da pišući za školski list simulira istraživačko novinarstvo po uzoru na Woodwarda i Bernsteina. S druge strane Mischa Barton iz serije OC je drva javorovo ali ona sa takvom izveštačenošću paradoksalno odgovara liku koji igra. Bruce Willis ima dosta bizaran lik na nivou scenarija ali Bruno ima dovoljno harizme da se izvuče sa maltene bilo kakvim materijalom i to ovde pokazuje dodajući malo star powera celoj stvari.

Simon pokazuje visoku vizuelnu kulturu i vrlo vešto stilizuje školski milje čineći ASSASSINATION nesumnjivo upmarket filmom.

Zanimljiv koncept, glumci i Simonova egzekucija su glavni aduti filma i omogućuju mu da bude izuzetno prijatan iako zapravo ne uspeva da privede kraju rešenje jednačine započete u BRICKu a to je besprekorno spajanje noira i high school filma. Ipak, za razliku od BRICKa nudi nekoliko dobrih scena i nijednu lošu.

* * * / * * * *

Gunsi su bili toliko ludilo da ozbiljno razmišljam o odlasku iza neprijateljskih linija, u Zagreb sutra, na repete.

Dok si još tu pročitaj i ovo. Pominje se Lindgren!!

http://www.cracked.com/article_18751_6-insane-true-stories-too-awesome-chuck-norris-movie.html

Da bih malo smanjio doživljaj posle Gunsa, koliko god oni sami nudili homoerotskog naboja, odlučio sam da se spustim gledajući TV film o Boy Georgeu. Računao sam da je to u najmanju ruku dobar podsetnik na negativne aspekte seksa sa muškarcima.

Teza da je današnja televizija u domenu dramskog programa uzbudljivija od savremenog filma postala je već opšte mesto. Ipak, treba naglasiti da je britanska televizija poslednjih godina postala uzbudljivija od te televizije koja je uzbudljvija od filma.

Iako se britanska televizija u principu prožima sa najelitnijim primerima američkog kablovskog programa, i Britanci često gostuju pre svega kao reditelji i izvršni producenti najboljih američkih serija izvozeći svoje znanje, ono u čemu američka televizija ne može da parira jesu programska opredeljenja i koncipiranje čitavih sezona.

U tom smislu, izdvaja se ovogodišnja programska koncepcija BBC2 koja je u celosti posvećena osamdesetim. U tom duhu recimo, ekranizovan je roman MONEY Martina Amisa (dostupan & preveden i kod nas) sa Nickom Frostom u glavnoj ulozi, čitava serija odličnih dokumentarnih filmova o popularnoj kulturi tog perioda pa konačno i biografski TV film o Boy Georgeu WORRIED ABOUT THE BOY.

Julian Jarrold, reditelj ovog filma, već je potvrđen u prestižnim projektima poput PRIME SUSPECTa ili RED RIDINGa i u saradnji sa scenaristom Tony Basgallopom donosi vrlo jasnu i strukturalno preciznu priču o jednom mogućem viđenju uspona Boy Georgea koje se bazira na njegovim ljubavnim brodolomima sa toe-dipping heteroseksualcima koje je privlačio da bi ubrzo bio napušten, i borbi koju je vodio počevši kao dendi skvoter i skončavši na Top of the Popsu, Grammyjima i rehabovima, paradoksalno ništa manje nesrećan.

Film se fokusira na Georgeov uspon, ali u mnogim scenama iz vizure pada, odnosno prisećanja iz perioda kada je bio pritisnut agresijom medija i problemima sa drogom, i vrlo je zanimljiv ne samo po tome što vrlo direktno i ubedljivo povezuje George O'Dowdov emotivni život i karijeru već i zato što se dotiče londonske muzičke scene sa samog početka devedesetih, božanstava kao što je Bowie, emotivnih utočišta kao što je Siouxsie and the Banshees, spin doktora poput Malcolma McLarena u potrazi za novim Pistolsima i početaka zvezda kao što su Spandau Ballet ili Billy Idol.

Ako se izuzme preskup soundtrack koji čine stvarno sve sami hitovi, najimpoznatnija je jednostavnost, i pripovedačka, i što je najvažnije produkciona, sa kojom Jarrold prilazi ovoj temi. WORRIED ABOT THE BOY nije hendikepirani bioskopski film već pravi televizijski film u punom sjaju te vrlo smislene forme kada je rade Britanci.

Jarroldova jednostavnost je toliko zavodljiva - gotovo se učini da bi ovakav televizijski film mogao da se snimi u Srbiji o nekoj od naših ekstravagantnijih zvezda tog doba poput Olivera Mandića ili Peđe D'Boya (a o Mandiću bi mogao da se snimi zaista neverovatan film). Međutim, onda realnost dolazi po svoje i shvatamo da se naša televizija principijelno ne bavi bilo čime zanimljivim, da se ne sećam kada je poslednji put snimila istinitu priču o bilo kome a da to nisu neki senilni igrokazi o Nikoli Pašiću tokom kojih rejtinzi padaju gotovo vertikalno na grafikonima, ali da pored televizije imamo i još jednog krivca – same pop zvezde ili političare (u slučaju biografskih filmova Peter Morgana o Tony Blairu, recimo) ili javne ličnosti iz bilo koje druge profesije (THE DAMNED UNITED, anyone?) koje nisu spremne da zaista otkriju mehanizme svog životnog i profesionalnog puta. Neverovatno je koliko mlake televizijske fikcije nastaje u zemlji sa tako uzbudljivom stvarnošću koja je idealna za televizijski dramski program. I konačno, pitanje je imamo li tradiciju glumačkih kreacija da bi se postiglo ono što pruža Douglas Booth u liku Boy Georgea (Booth je u stvari bliži idealu Boy Georgea od O'Dowda samog) a što se nadovezuje na John Hurtovo igranje Quentina Crispa u ranijim BBC filmovima.

Pogledao sam RESIDENT EVIL: AFTERLIFE u 2D i šta da kažem sem da je Paul WS Anderson velemajstor!

Ovakav akcijaš je nedostajao u sezoni, Anderson prži iz sve snage, ubacuje sve što je video u proteklih 20 godina kad je reč o akciji, ima tu ponajviše MATRIXa, i to ne samo na planu inscenacije akcije već i glavnog negativca koji jako podseća na Agent Smitha, ali ima tu i njegovih obeležja.

Pre svega, ono po čemu je PWS već poznat a to su gejmerski momenti. Ovo je možda i najbolji film sa osećajem gameplaya za sada jer za razliku od PANDORUMa koji deluje kao da neko drugi igra igra, RESIDENT EVIL: AFTERLIFE deluje kao da gledalac igra igru. To je postignuto na dva nivoa. Na prvom nivou, Milla ima harizmu, Ali ima harizmu, Wentworth je dovoljno cool, dakle postoje neki bazični elementi ljudskog faktora na koje se gledalac može pozvati.

Međutim, drugi plan je mnogo važniji. Tamo gde se INCEPTION iscrpljuje na nivou tutoriala i taktičke igre (namerna smrt kao žrtva/adut) RESIDENT EVIL nadoknađuje užitkom čiste pucačine. Za razliku od RESIDENT EVIL igre u kojoj pucanje nije baš lako, AFTERLIFE je kao igranje odličnog sandboxa sa nekim cheatom koji nudi besmrtnost - i shodno tome činjenje onoga što bi svako učinio a to je apsolutno iživljavanje. Sve ono što u nekom gameplayu igrač priželjkuje da izvede, u cheatovanoj besmrtnosti i izvodi.

Anderson nas je doveo na to mesto. Film je toliko gejmerski da neki kadrovi poput vojnika koji dotrčavaju na početku da naprave zasedu ili negativac koji je snimljen iz donjeg rakursa kako uzleće helikopterom čak i izgledaju formalno kao oni video segmenti igre koji u sred nivoa komplikuju plot tipa "druže, imamo iznenađenje, tu je još vojnika iako si demontirao bombu" ili "negativac opet ode - nivo nije gotov, moraš da ga juriš". Dakle, gejmerska ortodoksija na delu.

Tako je i na nivou određenih scena. recimo upad kloniranih Milla (pomen kloniranih Mila zvuči kao nešto za Willa Smile ) na početku je potpuno kao neki multiplayer shooter koji ili igraš s nekim ili se sam prebacuješ iz tela u telo kako koji protagonista strada. čak ima i par kadrova koji su potpuno na tragu toga tipa kada iz gornjeg rakursa, po dubini imamo dva plana, spratove na kojima po jedna Milla čisti prostoriju.

U domen čistog iživljavanja spada stunt sa avionom koji pokosi zombije. a o skoku sa zgrade zatvora da i ne govorimo. To je totalna perverzija. Smile

Dakle, pored osećaja cheatovane igre, u najboljem smislu, Anderson uspeva da prodre u psihu svog tipičnog gledaoca i učini da junaci čine sve ono što bi taj gledalac želeo.

Dakle, junaci ovde nisu u funkciji priče, niti su u funkciji vlastitog izgrađenog karaktera. Oni su tu da rade ono što Andersonov profajlovani gledalac želi i što se mene tiče, u tome manje-više uspeva.

To je osnovni utisak o samoj egzekuciji. Film nisam gledao u 3D ali po načinu kadriranja, insistiranju na dubini kadra i tempu koji je malo sporiji, jasno je da je film sniman za 3D, i da su pojedine kretnje kamere vrlo efektne u svojoj vrtoglavosti, naročito pri početku, kao i da su efekti mase zombija na ulicama LA pravljeni za 3D jer su mutni u 2D.

Kad je reč o setingu, Anderson dosta preuzima od Carpentera, ali naravno to radi sa dosta ekstrovertnosti, bez pretenzija, no eho ESCAPE FORM NY/LA i PRECINCTa se oseća.

Gde je mesto ovog filma u tetralogiji? Jako visoko, možda i na samom vrhu. Ako već nije najkonzistentniji film u akademskom smislu, AFTERLIFE je onda najinovativniji zbog uvođenja gejmerske dramaturgije u punom sjaju, i pravog 3Da.

* * * / * * * *

Pogledao sam L'AFFAIRE FAREWELL Christiana Cariona, reditelja kme je ovo trebalo da bude prodor u skupi mejnstrim posle uspešnog JOYEUX NOEL. Ovaj film je višestruko zanimljiv, nama pre svega zbog toga što Emir Kusturica vrlo efektno igra naslovnu ulogu, a inače zbog toga što je ovo film o špijunskoj operaciji koja je praktično prelomila Hladni rat. Pretpostavlja se da bi se Hladni rat završio i bez toga, međutim operacija FAREWELL je ubrzala SSSRovu trku u naoružavanmju lišavajući ih agenata koji su ih obaveštavali o realnim kapacitetima Amerike i NATOa. Ono što je još zanimljivije jeste kako je ova operacija dovela do jedne od najspektakularnijih akcija masovnog ubacivanja dezinformacija u SSSR koji je u tome priodu trošio više novca na industrijsku špijunažu nego na vlastitu nauku. Između ostalih, takve akcije dovele su i do čuvene eksplozije gasovoda. nažalost, film se ne bavi tim aspektom ove priče koji je možda još zanimljiviji pošto je zaista doveo do niza apsurnih situacija i remećenja ne samo vojne već i civilne, često prehrambene industrije kroz ubacivanje lažnih informacija o računarima ili hibridnim biljkama.

Sam film se bavi špijunskom dimenzijom izdaje pukovnika KGBa Grigorjeva koji je ovde prikazan kao idealista koji je želeo da se sruši tada aktuelni komunizam koji je došao do granica svojih moći i izgradi novi koji će proisteći iz haosa koji će nastati slomom SSSRa i roditi se iz nove revolucije. Grigorjevljeva procena se još uvek nije ostvarila, ali on i u filmu kaže kako ne očekuje da se to desi za njegovog života. Ipak, ova postavka deluje dosta naivno. Ako imamo u vidu da je Grigoriev baziran na istorijskoj ličnosti, Vladimiru Vetrovu, čija je sudbina paradoksalno još filmičnija ali manje idealistička, to doprinosi pojačanoj naivnosti junakovog ideološkog kreda.

Ipak, Kusturica sa dosta samopouzdanja iznosi tu ulogu i uspeva da dočara u sparingu sa francuskim glumcima da junak dolazi iz druge kulture i da ima drugačiji pogled na svet. Carion se očigledno opredelio da romantizuje Vttorva do maksimuma i u Kusturici je imao odličnog saigrača.

Uplašenog hičkokovskog junaka koji nosi celu zaveru na leđima kao službenik Thomsona u Moskvi, maltene protiv svoje volje, igra Guillaume Canet. Njegova takođe romantična crta delimično je opravdana time što on još uvek nije do kraja iskvaren svetom špijunaže. Canet je na svom standardnom nivou i predstavlja dobru kontratežu Kusturici.

Carion je ovog puita operisao sa velikim budžetom i ambicijama o čemu ne svedoči samo vrlo solidna rekonstrukcija osamdesetih u Moskvi, sprovedena po bivšem SSSRu, skup soundtack čiju okosnicu čini Queen, omiljeni bend sina pukovnika Grigorieva, već i skor koji je pisao Clint Mansell.

Ipak, carionov rukopis je začuđujeće konvencionalan, akademski, bez žara i jasnijeg stilskog opredeljenja. Iako je film nesumnjivo stručno realizovan iz režije se ne prepoznaje tačno stilsko opreeljenje iako imajući u vidu stilizaciju na nivou scenarija, reč je pre svega o špijunskom trileru lecarreovskog tipa, sa dosta osvrta na privatni život junaka.

Ipak, čini se da Carion pokušava da se malo okrene i Donersmarcku, i da u stvari ta blaga doza pretenzije remeti film.

Kap masterstroke na nivou podele izdvaja se Fred Ward u ulozi predsednika Reagana koji sa svojim savetmicima često gleda Fordove filmove (MAN WHO SHOT LIBERTY VALANCE) i evocira uspomenu na to kako je trebalo da glumi kod njega. Ward ga igra na granici karikature ali je ne prelazi.

L'AFFAIRE FAREWELL je svakako obavezna lektira za ljubitelje žanra i zanimljiva fusnota za istoriju našeg filma. Ipak, nekog šireg crossover potencijala ili dobre rekonstrukcije istorije ovde ipak nema.

* * 1/2 / * * * *

Dugo me je iz detinjstva pratila scena iz nekog domaćeg filma u kome junaka ubijaju tako što ga napiju za volanom automobila u garaži a zatim upale motor da bi izgledalo kako se ugušio. Konačno sam uspeo da shvatim odakle je ta scena.

Reč je o televzijskom filmu MESTO SUSRETA BEOGRAD Slavoljuba Stefanovića Ravasija, doajena dramske produkcije Radio televizije Beograd. Ravasijeva karijera trajala je 34 godine i ekranizaovao je masu klasičnih drama, literarnih adaptacija ali i originalnih dela u formi televizijske drame ili filma.

MESTO SUSRETA BEOGRAD je po svojoj formi televizijski film. Pisali su ga Milo Dor, poznati pisac srpskog porekla koji se između otsalog bavio i pisanjem krimića i Milovan Vitezović inače njegov dobar prijatelj. Po svom sadržaju i pp formalnim rešenjima MESTO SUSRETA BEOGRAD je krimić ali kao nešto što su radili ljudi koji ipak nisu specijalisti za žanr, a Ravasi i Vitezović to svakako nisu, u sebi nosi još ponešto.

Pre svega, iz današnje vizure ovaj TV film ima najpre snažan campy value. Još od skora Zorana Hristića koji je vrlo bogat i krajnje prenaglašen u svom pokušaju da isprati temu i žanr filma (dušu je dao da se barem špica pojavi kao mp3), i to u prilično bukvalnom smislu - film govori o strancima koji kradu ikone i antikvitete iz Jugoslavije, dakle skor je mešavina synth suspense muzike sub-moroderovskog tipa sa primesama duhovnosti oličenim kroz horove i neke arhaičnije zvuke. Ono što se Hristiću ne može prebaciti je da skor nema koncept. Itekako ga ima, ali je toliko na prvu loptu da deluje kao parodija. Tema je doduše vrlo upečatljiva i da je film postigao veći uspeh sigurno bi je češće čuli u televizijskim prilozima.

Isto važi i za sam scenario. Dor i Vitezović ne vladaju baš najbolje strukturom, likovi im nestaju i ponovo se pojavljuju, kao nosioci radnje se smenjuju razni junaci a svi pokušaji da se nekim scenama da cool krimi ili noir patina deluju jako campy i sadrže dosta kičaste replike.

Ono što je međutim interesantno jeste sama postavka koja je dosta sveža, u poređenju sa nekim tipičnim krimićima tog doba. Glavni junaci iz policije, novinari i dobri arheolozi su kliše, ali ceo subplot sa švercovanjem umetnina u kutijama za košulje u koji su umešani samopuravljači-rukovodioci a naročito krajnje bizarni ambijent groblja na selu na kome se za mrtve grade čitav kuće, ogromne grobnice i sl. deluje krajnje zanimljivo.

Pozitivci su nažalost potpuno sterilni, jedina nevina bića osim Hegelovog kamena, ali i među njima ima interesantnih detalja. Pre svega, tu je lik beogradskog novinara koga igra Danilo Lazović. On je po svom profilu duhovitog marginalca u vijetnamki koji ume da odbrusi policajcima i ljudima na vlasti i koga glavni inspektor zove "disident", prototip 80s rehabilitovanog soft disidenta iz medija. Iako se ne pominje za koju novinu piše, liči na nekog ko bi recimo pisao za DUGU.

Još je zanimljivija disidentova agenda. Naime, on smatra da naša država nedovoljno štiti crkvena dobra od pohlepnih stranaca, i svakako nema ništa protiv da se ujednii sa svojim "protivnikom" hrabrim i umorni policijskim inspektorom u pokušaju da se šverceri spreče.

Ova koprodukcija beogradske i austrijske televizije nudi jedan vrlo afirmatiovan pogled na Crkvu i njene relikvije, monasi su prikazani vrlo pozitivno i produhovljeno - glavnog monaha igra Petar Božović a izuzev novinara Austrijanca Petera Radeckog (koji odmah na početku negira da ima ikakve veze sa feldmaršalom, što glavnom stranom negativcu deluje drsko i implicitno se kaže da je on potomak te aristokratije) svi ostali stranci su pokvareni i što je još zabavnije, svi stranci u svim prilikama govore srpski što je lep detalj na temu kulturne hegemonije. Sa tom blagom dozom ksenofobije u spoju sa fetišizacijom nacionalnog blaga i policije koja je dorasla da okrene novi list, MESTO SUSRETA BEOGRAD je svakako moglo da zauzme svoje mesto u televizijskom "događanju naroda" u drugom planu iza VUKA KARADŽIĆA.

Osim Vitezovića, na MESTU SUSRETA radili su još i direktor fotografije Aleksandar Petković i druga kamera sa VUKA Bratislav Grbić, tako da ovo jeste u izvesnom smislu bio reunion te ekipe, doduše bez Kadijevića ali sa pouzdanim Ravasijem na čelu. Grbić je inače bio televizijski snimatelj koji je imao bekgraund u svetu folklora i kada se povukao iz te priče, počeo je sam kao autodidakt da savladava znata u čemu mu je Petković dosta pomogao upravo na snimanju VUKA KARADŽIĆA da bi kasnije i samostalno radio neke stvari.

Glumačka podela je izuzetno interesantna. U glavnoj ulozi novinara Petera Radeckog je Tanasije Uzunović, sa plavom kosom, jugoslovenski Julian Sands. Novinara-disidenta igra Danilo Lazović takođe u najboljim godinama a Peterovu simpatiju arheološkinju Ljiljana Blagojević (Miki čak anticipira njen potonji MILF status replikom "Što si starija sve si lepša" or something). Negativce, Braću Zarić igraju Miki Krstović i Miroljub Lešo, dvojica ultimativnih badassova jugoslovenskog filma s tim što je Miki rehabilitovan kao takav a Lešo još nije.

Dragan Maksimović igra falsifikatora ikona, na pola puta između Rubljova i Charlie Mansona, što za njega nije težak zadatak. Lik se zove Boško Šatara što daje ekipi filma priliku da naprave in-joke sa Šotrom.

Jedini krupan miscast je Mihajlo Kostić-Pljaka u glavnoj ulozi inspektora u kojoj je stvarno slab.

Kad je reč o sceni koju sam upamtio, to je ubistvo Vlaste Velisavljevića koji igra austrijskog švercera umetnina i u njoj su Lešo i Krstović dosta upečatljivi tako da u toj sceni ima neke svireposti i dan-danas. Ostale scene nasilja nisu toliko efektne, ali ih ima nekoliko i atraktivne su na nivou detalja ili kadra, poput one u kojoj se vidi kadar Miroljuba Leša nabijenog u šoferšajbnu.

Ravasi je dosta trapav reditelj u suštini i iako je imalo potencijala MESTO SUSRETA nije dobacilo do stilske uglađenosti POZORIŠNE VEZE. To međutim ne znači da se u ovom TV filmu ne može uživati. Štaviše, sav je za to ako je gledalac raspoložen za spoj time capsulinga, naivnosti i gledanja domaćih glumaca u žanrovskoj akciji.

Ravasi je dobro zarobio atmosferu i Beograd druge polovine osamdesetih, a ima i bizarnih detalja, recimo za večerom u kući glavnog inspektora iz jedne od soba gruva neka old school repčina koju nažalost nisam uspeo da identifikujem ali deluje kao rad na tragu Rick Rubina. Američka naravno.

Ono što je ponekad prednost reditelja koji dolaze uizvan žanra jeste što neke scene rade mnogo naivnije i samim tim efektnije nego žanrovski rutinri. Primer za to je Lordanov masakr u autobusu u OKUPACIJI. Ravasi ovde prilazi ubistvima i sličnim stvarima kao da su big deal, tretira ih na granici horora kao Miki Stamenoković u OPASNOM TRAGU, ali na kraju ni on ni Miki nisu sasvim ispunili svoj naum.

No, i dobar pokušaj se računa. a MESTO SUSRETA je pokušaj koji uopšte nije nezanimljiv, naročito ako imamo u vidu da je reč o televizijskom projektu.

Reprizirao sam NO CONTEST Paul Lyncha, DTV akcijaš iz 1994. u kome se okušao vrstan B-kast - Shanon Tweed, Robert Davi, Andrew Dice Clay i Roddy Piper.

Lynch je kao iskusna televizijska kuka okupio vrlo solidne personality actore koji se mogu kupiti novcem kojim je on raspolagao i u toj ekonomiji nije nimalo pogrešio, izuzev što je Tweed pretvrdo drvo javorovo kad se ne skida, a ovde se ne skida već igra akcionu heroinu koju jedan od negativaca definiše kao "Bruce Lee with boobs". Tweed je prilično ukočena u dramskim scenama i dosta nezgrapna u borilačkim, ali je zbog svoje visine, definitivno intimidating protivnik za teroriste-kriminalce koji u prilično bukvalnom i detaljnom rip-offu DIE HARDa zauzimaju izbor za mis.

Clay igra predvodnika bande a Davi telohranitelja jedne od učesnica koji se kreće sa štapom ali vrlo dobro može da pomogne Shannon koja je ostala unutra i da joj pomogne da vodi igru. Inače, Davi je alumnus McTjevog DIE HARDa.

Clay igra vođu, Rickmanovu ulogu a Piper Godunovljevu.

Lynchova egzekucija je B, nema tu neke visoke kase, ali film ima dobar tempo, i odvija se u nepretencioznom duhu rip-offa savremenog akcionog filma i ne može se reći da nema svoje mesto u getu akcione ortodoksije.

* * / * * * *

Reprizirao sam u ciklusu Brunovih ranih/zaboravljenih & neodgledanih radova COLOR OF NIGHT Richarda Rusha. Ovaj film je bio najslabiji u talasu tada aktuelnih erotskih trilera dovedenih do nivoa vrhunske B.O. atrakcije sa BASIC INSTINCTom. Iz onog vremena pamtim COLOR OF NIGHT kao dosta slab pokušaj da Bruno odmeri svoje spolovilo sa Michaelom Douglasom što mi je tada delovalo besmisleno jer mi je oduvek delovalo da je njegov glavni konkurent Mel Gibson.

U svakom slučaju, Bruce ne samo da je odlučio da meri sa Mikeom nego je u ovom filmu i pokazao kojom vrstom vatrene moći raspolaže u par navrata tokom prilično nerafiniranih scena seksa koje u sebi imaju vrlo izdašan spoj umetničke pretenzije i vulgarnosti.

Umetnička pretenzija stiže od Richarda Rusha koji je u režiju COLORa ušao posle 15 godina od remek-dela STUNT MAN i od njega se očekivalo da snimi film koji neće biti lišen umetničke vrednosti. I zaista, COLOR sasvim sigurno pokazuje pretenzije koje su u najboljim trenucima na tragu De Palme a u najgorim na nivou nekih persiflaža Paul Bartela.

Ta neujednačenost, prilična konfuzija, prenaglašena glumačka igra Bakulinih/Willisovih pacijenata i slaba partnerka za koju je odabrana Jane March, čine da ovaj film koji traje vrlo hrabra dva sata, iako nije dosadan, štaviše prilično je dinamičan, izgubi svaki smisao na nivou priče a ne uspe da ga nadoknadi na polju stila što je omogućilo recimo De Palmi ili Argentu da formulišu svoja najznačajnija remek-dela.

Rushova egzekucija nije bez stila, ali prosto to nije potreban nivo da bi se prevazišli problemi na nivou priče i film izdigao u neke više kinestetičke stvari gde logika razvoja likova i njihove radnje više nije presudna.

Bruno je na liniji, efektan kao i uvek, a iskusni operatori preko Lance Henriksena lako nalaze svoje mesto pored njega. Iako povremeno dolazi nadomak DIE HARD vs PSYCHOTICS glumačke atmosfere, ona se nikada ne zapati sasvim.

Uprkos svim greškama, COLOR OF NIGHT je jedan od onih filmova u kojima su prilično jasne namere autora, i one su mahom ostale neostvarene. Ali da su bile ostvarene, bio bi to odličan film. Ovako je samo vrlo zabavan trainwreck vezan za jednu zvezdu i jednu epohu.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam IL TESTIMONE DEVE TACERE Giuseppe Rosatija u kome Bekim Fehmiu igra glavnu ulogu. Ovaj film formalno jeste italijanski krimić jer govori o kriminalističkom zapletu, bogatom industrijalcu koji je počinio ubistvo i poštenom lekaru koji je bio svedok njegovog kretanja i čije svedočanstvo bi moglo dovesti industrijalca u sumnju.

Film se u osnovi bavi kriminalističkim zapletom na hičkokovski način, dakle sa uvlačenjem nevinog, krajnje običnog junaka u priču koja nadilazi njegove moći i ozbiljno ga ugrožava, sa paralelnim radnjama u kojima vidimo kako mu se radi o glavi i sl. Ton kriminalističkog dela je na granici exploitationa, sa posebnim akcentom na seksualno nasilje tradicionalnim za Italiju.

Međutim, film se ne završava trilerskim čvorištem u kome bi se priča razrešila kroz bilo kakav katarzični čin osvete ili kažnavanja počinilaca, već se razvija u formi političkog filma, dakle pretvara se u priču koja kroz krimi zaplet ali prilično raslojenu naraciju zapravo govori o korupciji, centrima moći koji drža policiju i sudove u šaci, tako da se film na kraju pretvara u didaktičnu osudu fenomena.

Iako je verovatno sličan efekat mogao da se postigne i kroz dramski uzbudljiviji i konsekventniji zaplet pošto ovom filmu ne nedostaje razrešenje u formalnom smislu, dakle, jasno je kako se priča završila već pre svega klimaks, politička dimenzija i oslanjanje na tradiciju političkog filma daje filmu jednu klasu koja je verovatno i privukla Bekima da u njemu igra.

Bekim naime uprkos tiome što je igrao u raznim produkcijama i filmovima različitog kvalčiteta u svetu nije radio exploitation tako da čak i kad su to bili žanrovski filmovi poput BLACK SUNDAYA, oni su imali i jedan dodatni sloj, obično politički.

Ovaj film je daleko od masterpisa kakav je SUNDAY ali je svakako vrlo pristojan iako neupečatljiv politički krimić.

Ne znam da li je neko gledao Bekimov sličan političko-kriminalistički crossover THE EXECUTIONER poznat kao i PERMISSION TO KILL? Ja nisam a voleo bih.

* * 1/2 / * * * *

Dir: Robert Schwentke. US. 2010. 111mins

It might look on paper like The Expendables with a classier cast, but action comedy RED thankfully has a subtler appeal - and much more enjoyable performances - than Sylvester Stallone's recent eighties muscle man revival. The audience will still be at the older end of the spectrum, though, and that's likely to limit the box office potentialof this DC Comics graphic novel-based Summit Entertainment release.


    German director Robert Schwentke (Flightplan) handles the bursts of action quite capably.

Making a play for at least a part of the younger action audience, Summit launched the film this week at Texas fanboy event Fantastic Fest. A wide US release follows on October 15 and an international rollout through independent distributors continues through the autumn.

Bruce Willis (who also had a cameo in The Expendables) stars as Frank Moses, a former black-ops CIA agent, now deemed 'retired and extremely dangerous' (hence the title acronym). When a mysterious hit squad tries to eliminate Frank he grabs his would-be girlfriend (Mary-Louise Parker, from The Assassination Of Jesse James) and sets off round the country to reassemble his old team: suave Joe (Morgan Freeman) is living restlessly in a retirement home; crazy Marvin (John Malkovich) is concocting conspiracy theories in his backwoods hideout; and still sexy Victoria (Helen Mirren) is living the life of a country lady while taking the odd contract job on the side.

German director Robert Schwentke (Flightplan) handles the bursts of action quite capably, but there's nothing much on that front to wow thrill seekers. The comedy is nicely understated, though sharper dialogue would have enhanced the humourous moments considerably.

Most of the fun is in the performances. Willis, of course, has always been good at this kind of winking action caper but it's a nice surprise to see Malkovich, Mirren and Parker getting into the same spirit. Besides the main performances there are also nice turns from Brian Cox (The Bourne Identity), Richard Dreyfuss and Ernest Borgnine.

Production companies: Summit Entertainment, di Bonaventure Pictures
US distribution: Summit
International sales: Summit www.summit-ent.com
Producers: Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian
Executive producers: Jake Myers, Gregory Noveck
Screenplay: Jon Hoeber, Erich Hoeber based on the graphic novel by Warren Ellis and Cully Hamner
Cinematography: Florian Ballhaus
Production designer: Alec Hammond
Editor: Thom Noble
Music: Christophe Beck
Website: www.red-themovie.com
Main cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, John Malkovich, Helen Mirren, Karl Urban, Mary Louise-Parker

Red
By JUSTIN CHANG

Red

A Summit Entertainment release of a di Bonaventura Pictures production. Produced by Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian. Executive producers, Gregory Noveck, Jake Myers. Co-producer, David Ready. Directed by Robert Schwentke. Screenplay, Jon Hoeber, Erich Hoeber, based on the graphic novel by Warren Ellis, Cully Hamner.

Frank Moses - Bruce Willis Joe Matheson - Morgan Freeman Marvin Boggs - John Malkovich Victoria - Helen Mirren

The jokes occasionally fall flat and the action scenes rarely sizzle, but only a curmudgeon could entirely resist the laid-back charms of "Red," an amusing, light-footed caper about a team of aging CIA veterans rudely forced out of retirement. Putting a comic spin on Warren Ellis and Cully Hamner's more downbeat graphic novel, this goofy diversion gets by with a cast of pros who can steal a scene and wield semiautomatic weapons with seasoned aplomb. While a toplining Bruce Willis ensures some young viewer turnout, Summit release will fare best with older audiences in likely quick playoff and solid ancillary.

With a principal cast whose average age is about 63 (that's not including 93-year-old Ernest Borgnine, who has a brief role as a basement-level CIA employee), "Red" reps an older, wiser variation on one of this year's most popular action-movie subgenres; think of it as an AARP-friendly version of "The Losers," "The A-Team" or "The Expendables," which similarly pitted an elite team of professional assassins against a far more pernicious enemy.

But while the film boasts its fair share of explosions and smashed-up automobiles, it's hardly another '80s-style shoot-'em-up. A story about killers who are continually made aware of their own mortality, even as they seek to recapture the adrenaline-pumping excitement of their youth, "Red" manages to get at some of the basic frustrations of old age in an entirely sincere and good-humored manner, giving it a tone that, if not exactly elegiac, is more bittersweet than one usually expects from this sort of fare.

The first scene makes explicit the film's concerns, as Frank Moses (Willis) places a phone call to report a missing retirement check; this turns out to be a mere excuse to speak with pension administrator Sarah Ross (Mary-Louise Parker), with whom he's become smitten from afar. But when Frank expertly fends off a squad of hitmen who raid his house one evening, it's clear he's no ordinary lonely bachelor. Formerly a black-ops agent for the CIA, now deemed "retired and extremely dangerous" (the classification that gives the film its title), Frank must go back into action and find out who wants him dead.

With Sarah clearly in danger, Frank kidnaps her (something she submits to with minimal fuss, given the circumstances) and takes her on a whirlwind tour of the U.S., from New York to Mobile, Ala., to agency headquarters in Langley, Va. Significantly changed from the source material, Jon and Erich Hoeber's screenplay lays out an internal CIA conspiracy whose particulars are neither surprising nor all that interesting; even as the plot thickens to include a Halliburton-style defense contractor (led by a Dick Cheney-channeling Richard Dreyfuss) and a long-ago secret mission in Guatemala, it never rises above the level of boilerplate.

Fortunately, as directed with low-key assurance by Robert Schwentke ("Flightplan," "The Time Traveler's Wife"), "Red" works primarily as an actors' showcase, and it experiences an immediate spike in energy, humor and warmth once Frank's former colleagues come out of the woodwork. These include old rascal Joe (Morgan Freeman), now holed up in a retirement home; paranoid crackpot Marvin (John Malkovich), whose craziest suspicions are invariably confirmed; elegant, sophisticated Victoria (Helen Mirren), an expert at concealing weapons under her floral arrangements; and Russian spy Ivan (Brian Cox), whose taste for vodka is matched only by his affection for Victoria.

It scarcely matters that these actors are never particularly believable as cold-blooded killers; part of the incongruous fun of Mirren's performance, for example, stems from watching the actress ever so regally fire a machine gun, and Malkovich's shenanigans are so amusingly over-the-top that the question of realism never enters the equation. Yet even as Schwentke drolly extracts laughs from his characters' various quirks and murderous impulses, he takes quite seriously their mixed feelings about where their career sacrifices have left them at this late stage.

Once again making the issue of his own age central to the narrative (as he did so gamely in 2007's "Live Free or Die Hard"), Willis heartily battles his way through numerous opponents -- most impressively the young CIA hotshot on his tail (effectively played with a permanent scowl by Karl Urban) -- while also conveying his inner romantic. As Frank's civilian love interest, the appealing Parker manages to be memorable in an underwritten role by seeming no less loopy than the company she keeps.

Toronto and New Orleans stand in capably for the production's many locations (signaled by picture-postcard graphics at each new destination). The decision to have the characters wear parkas in cold-weather cities is merely one of costume designer Susan Lyall's inspired touches; Christophe Beck's low-key score amusingly suggests that of a Bond movie on Prozac.

Camera (Deluxe color, widescreen), Florian Ballhaus; editor, Thom Noble; music, Christophe Beck; music supervisor, Julianne Jordan; production designer, Alec Hammond; art director, Brandt Gordon; set decorator, Cal Loucks; costume designer, Susan Lyall; sound (Dolby Digital/DTS), Glen Gauthier; sound designer, Jon Title; supervising sound editor, David McMoyler; re-recording mixers, Michael Minkler, Tony Lamberti; special effects coordinator, Laird McMurray; visual effects supervisor, James Madigan; visual effects, CIS Vancouver, Zoic Studios, Radium, Saints L.A., stunt coordinators, Paul Jennings, Jamie Jones; assistant directors, Andrew Robinson, Myron Hoffert; second unit director, Gary Capo; second unit camera, David Herrington; casting, Deborah Aquila, Tricia Wood. Reviewed at the Landmark, Los Angeles, Sept. 28, 2010. (In Fantastic Fest.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 110 MIN.


With: Karl Urban, Mary-Louise Parker, Brian Cox, Julian McMahon, Rebecca Pidgeon, Ernest Borgnine, James Remar, Richard Dreyfuss.

Pogledao sam GOING THE DISTANCE Nanette Burstein koja se do sada već dokazala u dokumentarnim filmovima THE KID STAYS IN THE PICTURE i AMERICAN TEEN, a po Black List scenariju Geoff LaTulippea pravi odličan igrani debi. Romantična komedija je žanr u kome se reditelji uglavnom tretiraju kao najamna radna snaga iako su zapravo zadaci sa kojima se suočavaju vrlo ozbiljni, i uopšte nije slučajno da je Bursteinova posle dobre dokumentarističke karijere snimila ovako odličan debi u jednom žanru sa vrlo surovom konkurencijom.

Razlika između njene romantične komedije i ostalih je u tome što imamo junake čiji je odnos zapravo vrlo uverljiv i na nivou upoznavanja i na nivopu daljeg razvoja. Dakle, to nije odnos baziran na nekim high conceptima ili neuverljivim preokretima, preprekama i sl. Tema filme je očuvanje tog odnosa kada treba da se održava na daljinu što je takođe scenaristički vrlo ubedljivo i motivisano.

Ono gde film odlazi u konvenciju romantične komedije jeste sam postupak u kome ima dosta humora, vrlo često na tvrđoj Judd Apatow liniji, ali se film ne sveodi na to već vrlo čvrsto drži svoje junake u fokusu i ne pretvara ih u karikature kao što Apatow često čini, odnosno karikaturalne delove ostavlja za epizodiste. Međutim i tretman sidekickova je zanimljiv utoliko što u pojedinim scenama oni sami pokazuju svest o tome zašto su sidekickovi, odnosno da još uvek nisu sazreli da im se desi tako zanimljiva priča kao glavnom junaku.

Drew Barrymore i Justin Long naravno dominiraju u podeli, i tu nikada nije ni bilo prostora za sumnju jer njih dvoje uostalom imaju i zajedničku romantičnu prošlost koja svemu daje dodatnu dimenziju. Međutim, reč je o vrsnim glumcima koji izdižu film bez problema na viši nivo i čine da se lakše premoste razlike u tonu između žanrovskih konvencija i realizma sa kojima se Burstein poigrava,

Ono što je posebno efektan segment filma jeste protok vremena koji se prikazuje vešto i nenametljivo, bez agresivnih rešenja a opet sa dočaravanjem promena u odnosima i stanjima junaka.

Iz Apatow vizure gledano, GOING THE DISTANCE sasvim sigurno donosi nekoliko laugh out loud momenata.

za razliku od drugih romcoma, GOING THE DISTANCE sjajno zarobljava vreme u kome je nastao. iako se to može reći i za najbolje radove Cameron Crowea, kod Burstein je razlika o tome što ona zarobljava konkretan ekonomski kontekst iz vremena krize, i to ne samo na globalnom nivou već i u domenu konkretnih oblasti - štampe i diskografije.

Prava je šteta što GOING THE DISTANCE nije na blagajnama ostvario značajniji rezultat i na taj način eventualno otvorio vrata za neke slične, transrsivnije predstavnike ukalupljenih žanrova.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam MONSTERS Garetha Edwardsa i mogu reći da je to film koji je apsolutno zaslužio hype koji je dobio. Nije reč o nekom groundbreaking ostvarenju, daleko od toga, ali je to nesumnjivo sjajan showcase za reditelja i majstora za specijalne efekte Garetha Edwardsa.

Ovaj Britanac je navodno snimio film za 15 hiljada dolara što meni izgleda kao neka greška jer MONSTERS je vrlo ozbiljno realizovan i što se broja lokacija tiče izuzetno bogat film. U svakom slučaju, nesumnjivo je da je Edwards iz kolikog god budžeta izvukao maksimum, stvoriviši monster movie kakav je trebalo da bude CLOVERFIELD.

MONSTERS u svojoj formalnoj postavci pre svega stoji kao road movie , priča o fotoreporteru koji pokušava da izvuće ćerku svog bogatog gazde iz Meksika do SAD kroz prostor koji je inficiran sporama ali i odraslim vazemaljcima koje je iz svemira donela letilica NASAe.

U dramaturškom smislu dobro je to što su vanzemaljci istovremeno tretirani i kao pretnja, jer kad se sretnu sa ljudima obično naprave haos i pokolj, ali isto tako i kao životinje koje reaguju instinktivno i bivaju iziritirane od strane saobraćaja, buke ili pokušaja da ih neko usmrti na ovaj ili onaj način.

Vanzemaljci su dakle tretirani kao distancirana bića, po svom izgledu  najbliža nekim morskim vrstama, džinovske veličine i sa njima nema nikakve identifikacije premda postoji neka vrsta razumevanja prema njihovom lifestyleu, slična onom koji postoji prema krupnim divljim životinjama.

Vrlo je dobro to što film nije strukturiran tako da se sve završi velikim krvavim obračunom sa vanzemaljcima, aždajom iz bajke, kroz čiju će se pogibiju, ili pogibiju junaka zapečatiti odnos, već se klimaktična situacija svodi na nešto vrlo efektno ali znatno miroljubivije. U tom smislu, ovaj film nije toliko priča o konfliktu sa vanzemaljcima koliko o sakrivanju od njih i pokušaju suživota u krajnje apokaliptičnim okolnostima.

U konvenciji horor filma, Edwards vrlo rano pokazuje kako se završava susret sa vanzemaljcima i na osnovu toga kasnije gradi tenziju koja postoji i u situacijama kada su junaci u nekim naizgled krajnje uobičajenim, svakodnevnim, akcijama.

I to je možda i najvažnije dostignuće ovog filma. Edwards sjajno vodi likove, glumce drži u underplayu iako su prilično harizmatični, i vrlo dobro vlada izgradnjom njihovog međusobnog odnosa. U tom smislu, treba mu čestitati jer ne samo da je vrlo snalažljivo i efektno održao film u granicama svojih materijalnih mogućnosti već je iznenađujuće dobro ispričao priču svojih karaktera, naročito ako imamo na umu da dolazi iz sveta specijalnih efekata.

Edwardsov ulazak u Holivud i predstojeća saradnja sa Timurom ili ko mu go već zapadne je stoga sasvim zaslužena. Za sada on je Neill Blomkamp za 2010.

* * * / * * * *

E, super, koji si rip svukao? R5 ili onaj TVRIP?

...da ne gubiš vreme čekajući odgovor, kad u međuvremenu možeš i da skineš željeno - to je TV rip, ali onaj koji se drugi pojavio (prvi je imao povremene zelenkaste pruge), onaj rip koji u ekstenziji sadrži release group odrednicu VISION....

Duly noted i već skinuto 

brate, nisam znao da si toliki romantik 

pao si sigurno na scenu kada džinovski slonoktopodi vode ljubav?

ne kažem da je loš, ali de bre 3 zvjezdice...a onaj kraj... kill me now

Pa ne, nisam pao na vođenje ljubavi, pao sam na to što sam očekivao da će u nekom trenutku morati da ubiju oktopoda i onda kad ga nisu ubili i kad sve nije pošlo putem kojim se češće ide, to je već bilo osveženje.

A film nekako mora da se završi. Ako je cena metafore to da bude vanzemaljsko vođenje ljubavi, zadovoljan sam. Važno je samo da nijedna beba ne strada prilikom metafore.

meni je film nekako previše white, whiter than Avatar...

inače, ove godine se filmski vanzemaljsci i previše ka.... prvo Splice, sad ovo, šta je sljedeće...

Pusti sad AVATAR

a i tu se vanzemunci ka....

Film Reviews
Red -- Film Review
By John DeFore, September 29, 2010 03:00 ET
"Red"
Bottom Line: Retired-spy action comedy keeps the goofiness in check.
Smirks meet semi-automatics in "Red," a comics-derived action flick that offers self-conscious casting and a wink here and there without feeling as jokey as, say, "Knight and Day." Although tailor-made for genre fans, it benefits from flavors of humor and romance that keep its appeal from being fanboy-only.

The pic makes the most of its premise, in which valuable CIA operatives must return to action after having settled, or not, into various stages of retirement. Some take to it comically (Morgan Freeman's Joe, subversive in an old-age home) and some pragmatically, while Bruce Willis' Frank sits alone in intrigue-free suburbia, making up reasons to call a help-desk operator (Mary-Louise Parker) whose sassy-sweet voice has become the entirety of his social life.

Willis isn't bored for long, of course: Assassins with unknown motives force him to go on the run, kidnap Parker for her own safety and round up old colleagues to figure out who's trying to wipe them out. But those wry, almost poignant opening scenes make up for the occasional generic moments to come.

Screenwriters Jon and Erich Hoeber try to put a spin on this not-unfamiliar spy-vs.-spy stuff -- beyond the novelty that came straight from the comic -- and director Robert Schwentke delivers the requisite action without trying to reinvent the wheel.

But what keeps the movie going is the gameness of the cast, some of whom strike a perfect balance between self-consciousness and credulity. Willis might benefit the most, in a part other films have tried and often failed to craft for him, and Parker gives the movie more than she gets: When she finally accepts having been dragged into this mess, her character embraces the danger with a flirtatious relish that reminds us that this is all supposed to be fun.

Even the more cartoonish performances, like John Malkovich's acid-damaged paranoiac, fit the movie's vision of the vanished, wild-and-woolly heyday of spycraft. The actual mechanics of the plot might eventually get so convoluted they have to be accepted on faith, but the spirit of "Red" rarely falters.

Opens: Friday, Oct. 15 (Summit)
Production: Di Bonaventura Pictures, DC Comics, Summit Entertainment
Cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, John Malkovich, Helen Mirren, Karl Urban, Mary-Louise Parker, Brian Cox, Julian McMahon, Richard Dreyfuss
Director: Robert Schwentke
Screenwriters: Jon Hoeber, Erich Hoeber
Based on the graphic novel by: Warren Ellis, Cully Hamner
Executive producers: Jake Myers, Gregory Noveck
Producers: Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian
Director of photography: Florian Ballhaus
Production designer: Alec Hammond
Music: Christophe Beck, David Holmes
Costume designer: Susan Lyall
Editor: Thom Noble
Rated PG-13, 110 minutes

Red review - For a town as youth-obsessed as Hollywood, there's been a surprising amount of oldies on view of late. The Bucket List, It's Complicated, Sex And The City...

Never shy of chasing a dollar, the industry seems to have woken up to the fact that the baby boom generation doesn't want to trek to the multiplex to see angsty teenage vamps or spandex superheroes.

But just because the leads have got older, it doesn't mean they can't still kick ass. Hence: the geri-actioner. All your standard explosions, guns etc, but now with added wrinkles.

And so, hot on the calloused heels of Gran Torino, Harry Brown and The Expendables comes graphic-novel adap Red, the latest addition to the "I'm getting too old for this shit" canon. And possibly the most fun.

RED stands for Retired: Extremely Dangerous. And it's stamped all over the file of Frank Moses (Bruce Willis), a former agent who once "toppled governments" but now resides in a modestly furnished suburban home, where he ponders whether or not it's too early to put up the Christmas decorations.

In a nicely judged opening, we see Frank pottering about his blue and grey abode, eating tidy meals-for-one and putting out the rubbish. The only spark to his day? The phone chats he shares with Sarah (Mary-Louise Parker), the clerk who sends Frank his pension cheques.

Director Robert Schwentke allows this almost indie-movie mood to percolate before sending in the big guns. Literally. A SWAT team descends on Frank, who apparently knows too much to live.

One impressive 'he's still got it' fracas later and Frank's on the run, with a reluctant Sarah in tow ("I was hoping you'd have hair..."). Willis and Parker make an appealing couple, the latter's neurotic energy fuelling possibly the best onscreen partnership Willis has had since Moonlighting.

A Midnight Run beckons – but instead, the film becomes The A(ged) Team, as Frank reassembles the old gang for One Last Job.

Morgan Freeman and Helen Mirren have fun waving shooters around (even if, drama-wise, they could do the roles in their sleep), but the stand-out is John Malkovich, whose crazy Murdoch-like Marvin could have been a horrible piece of ham (see Jonah Hex) but stays just the right side of wacko.

And though the plot plays out exactly how you'd expect, the wiles of the experienced cast (aided by decent turns from Richard Dreyfuss and Brian Cox) ensure it's the journey rather than the destination that matters.


Verdict:

More playful than The Expendables, more charming than The Losers, Willis and co deliver a warm – and fun – actioner that benefits greatly from its seasoned cast.

Kiki Lesendrić - Čekaj me (Beogradska arena 2010)

Pogledao sam JONAH HEX Jimmy Haywarda i sa jedne strane se pitam šta li je kog đavola mislio Warner kada je odobrio ovaj film i dao mu budžet od 60 miliona dolara, a s druge strane mi je jako drago što se to desilo.

Morate imati na umu da je ovo film od 60 miliona (neki kažu 47) koji je u jednom trenutku realizacije postao siroče studija i da je u pojedinim aspketima, pre svega u CGI domenu ostao nedorađen, da je sigurno dosta surovo cutovan kako bi bio što dinamičniji i sl. Međutuim, meni to ne samo da nije smetalo već je svemu čak i dalo neki ludački šmek.

Naime, da je JONAH HEX dignut na nivo onoga što je izvorno bilo zamišljeno, a to je veliki steampunk vestern od oko dva sata teško da bi funkcionisao ako imamo u vidu da glavnog junaka igra Josh Brolin sa make upom na tragu harvey two facea iz DARK KNIGHTa, dakle, junak koji nije baš prototip heroja za letnji blokbaster, antipatičan da se u njega gleda i suviše uronjen u frenkmilerovski mačizam da bi bio zabavan dovoljno širokoj ciljnoj grupi. Pošteno govoreći, ta količina ovrdone mačizma, čak i za nekoga ko je sucker za to poput mene, verovatno bi u full-blown verziji imala parodične razmere. Isto tako nasilje koje junak sprovodi je na liniji drugog PUNISHERa. U redu, nije toliko besprizorno i krvavo, ali je vrlo vrlo tough, naročito za film od 60 miliona koji pretenduje da izađe leti.

U ovoj varijanti sada, i to sa pozamašnom špicom, film traje osamdesetak minuta. dakle, film je brutalno kraćen i ubrzavan, međutim to sve što se mene tiče doprinosi comic book feelu cele stvari i podcrtava taj B-koncept u kome JONAH HEX savršeno funkcioniše. ja ne znam kako bih reagovao na ovaj film u bioskopu, ali na DVDu on zaista evocira uspomene da dobre polu-špageti vesterne iz perioda kad su vestern veterani poput Burt Kennedyja dlazili u Evropu i radili vesterne, mešajući te estetike. Hayward nije novi Leone, nije ni Kennedy, ali jeste Kennedy kada bi poludeo od steroida. I što je još važnije, njegov film je po duhu zapravo bliži onome što su stari vesterni predstavljali za svoju publiku. danas je vestern postao polu-muzejski žanr, istorija, poligon u kome su radili klasici, Oscar-bait. Ali klasici su snimali filmove bez ikakve ideje da će ikada biti klasici, mahom da bi zabavili gledaoce, i JONAH HEX je potpuno na toj liniji.

U tom smislu ne čudi da su scenario potpisali Neveldine & Taylor a da su ga oni umalo i režirali. Možda bi njihova verzija bila bolja ali Hayward itekako ima šta da pruži, kako na polju čiste visceralne agresije, tako i u domenu comic book feela u rekonstrukciji epohe, kombinovanju raznih tehnika, između ostalog i animacije inspirisane stripom u jednoj fazi, kao i prolaska kroz sve faze istorije vesterna od konjičkog, preko marijuana vesterna sa sve šamanskom deonicom koja će se dopasti ljubiteljima VALHALLA RISINGa.

U stvari, VALHALLA RISING je dobra refrenca kada je govori o JONAH HEXu jer su oba reprezenti heavy metal filmmakinga, samo što je tamo reč o vikinškom a ovde o američkom. JONAH HEX je i bukvalno heavy metal film jer je skor sa Marcom Beltramijem radio Mastodon, jedna od poslednjih velikih atrakcija i skor je apsolutno usklađen sa duhom filma, atmosferom totalne agresije, ludila, osvete, razdruživanja Amerike. Postoje scene praćene Mastodonovim skorom (kada posle šamanskog rituala Jonah oživi i krene u totalnu osvetu osetio sam olakšanje što gledam film sam jer sam bio spreman da nasrnem na nekoga) koje zasigurno pobuđuju agresiju i daju jednu posebnu energiju Jonahovoj krajnje specifičnoj sudbini.

E sad, otkud ovako suprotno mišljenje u odnosu na ono što je dominantno kritičarsko viđenje. Verovatno je reč o tome što JONAH HEX zaista nije film koji se očekuje za te pare u tom bioskopu u to doba godine. Mogao bih i sam da kažem da bih verovatno išutirao autore da su mi doneli ovakav film za tolike pare. Otud, JONAH HEX svakako nije dobar, zadovoljavajući proizvod.

Ali, meni na DVDu itekako funkcioniše, ne uz rame sa Leoneom, ali svakako da ima mesto uz Douglasa Hickoxa ili Ferdinanda Baldija što je sasvim dovoljno i pokazuje da je Josh Brolin jedan vrlo izbirljiv, specifičan, rečju težak glumac kad je reč o izboru uloga, i da je svoj oskarovski nastup više kapitalizovao on nego studiji, iako su pokušali.

* * * / * * * *

šta misliš o ovome?

PROUD TO BE A REBEL – BUT WHAT IS YOUR CAUSE?

As scrambled as the narrative of JONAH HEX is, even more scrambled is the underlying attitude toward the character. Hex fought for the South, and turned against his comrades only when his commanding officer (Turnbull) ordered attacks on civilian targets, including a hospital. This led to a fatal shoot-out with Turnbull's son, Jeb (an uncredited Jeffrey Dean Morgan, who has one of the best moments when Hex briefly resurrects him to get information on father Turnbull's whereabouts). Jonah Hex's change-of-heart regarding the righteousness of the war he was fighting could have been a powerful sequence; alas, it is not shown. It is simply referenced to allow Hex off the hook for fighting on the wrong side of the Civil War, without coming to terms with what the fight was about.

In case this sounds like over-interpretation, the closing credit crawl for JONAH HEX ends with a folk song whose chorus proclaims the singer is proud to be a rebel who fought the Union; he's sorry only about losing. Is the singer speaking for Jonah Hex? If not, why put the song in at all, especially at the very end, when most viewers will have left the theatre? Is this a shout-out to anyone with lingering resentments over the Civil War?

See? This proves the film is not endorsing racism.

Lest we conclude that JONAH HEX is endorsing racist sentiments, the filmmakers includes an official Hollywood disclaimer in the form of the token black man from whom Hex purchases weapons. In case the mere presence of this character were not enough to absolve Hex, our token character delivers dialogue insisting that Hex wasn't for slavery and wasn't for sessesion; he just didn't like the government telling him what to do. This makes no sense (after all, the South had a government that told Hex to put on a uniform and fight the North). It's just an embarrassing form of pandering to the tea-baggers in the audience: Sure I'm sorry the South lost the war that abolished slavery, and now that a black man is in the oval office, I'd like to secede, but that doesn't mean I'm racist.

Once again, liberal Hollywood turns out not to be so liberal.

http://cinefantastiqueonline.com/2010/06/jonah-hex-2010/

uf, pa ovo mora da se gleda

The screenplay is narrative Ebola transmitted by anal rape.
http://www.ruthlessreviews.com/10551/jonah-hex/

Vidi, ja koliko sam čuo iz nekih privatnih izvora, Josh Brolin se ponašao kao bog i batina na setu a on se loži na te hick likove i sl.

Međutim, u filmu se Jonah jasno određuje zašto se borio kada kaže da ne trpi da mu iko naređuje. Naročito ne federalna vlast. Ali, baš u sceni sa crncem je jasno da je Jonah naprosto baksuz i drkadžija koji nema političku agendu bilo koje vrste.

Što se samog rata tiče, da, on se posvađa sa Quentinom kada je posle Gettysvurga počeo da gađa civilne ciljeve i umesto da ratuje počeo da da bavi odmazdom, terorizmom. Quentin i cela diksikratija su prikazani kao dekadenti, a naročit šmek filmu daje upotreba evropskih, doseljeničkih akcenata među njima i ceo taj AGE OF INNOCENCE kostimirani šmek koji ima deo njih.

Strip nije imao nešto mnogo epizoda,il` mi mozak kao i uvek štuca i pravi rupe!

Ode nam McTiernan u zatvor...

U aps baš??

godinu dana zbog lažnog svjedočenja, koliko sam shvatio. Ma prso je...

StudioCanal has stepped up to fully finance Working Title's Tinker Tailor Soldier Spy. It is a significant deal for all parties.

The announcement that StudioCanal was fully financing Working Title Films' Tinker Tailor Soldier Spy passed with little fanfare last week. But the news held not a little significance. It's the first time that Universal or a Universal subsidiary hasn't been involved in a Working Title production in over a decade, since the PolyGram days.

The film, budgeted at just under $30m, is of course based on the celebrated Cold War novel by John Le Carre which already spawned the iconic 1979 BBC TV series starring Alec Guinness as George Smiley. Tomas Alfredson, the in-demand Swede behind Let The Right One In, is directing, and Gary Oldman has taken on the role of Smiley with a large ensemble cast in support including Colin Firth, Tom Hardy and Mark Strong.

For StudioCanal, it's a rich prospect. The novel and TV series are blockbuster properties in the UK where the company's subsidiary Optimum Releasing will handle distribution; the novel is iconic in France where StudioCanal distributes itself, and the Cold War is a topic of endless fascination in Germany where the company's Kinowelt subsidiary will distribute.

The French giant will sell remaining territories itself including the US. It's a great European opportunity for StudioCanal, which of course has had a longterm co-financing partnership with Working Title and Universal, to reap upside in its distribution territories.

The deal on this film is also perhaps symptomatic of the shift in the studio system away from intelligent adult drama. This year, the tireless Scott Rudin is behind Sony's The Social Network and Paramount's True Grit, but, looking at next year's US release schedule, Steven Spielberg's War Horse is about the only classy drama so far dated out of a major.

Obviously Rudin, Spielberg and a handful of others still have the clout to get this kind of film made in that system, but with the closure of many specialised divisions and the focus of corporate parents on tentpole movies and brands, literary adaptations or adult dramas have fallen out of the picture.

From Universal's point of view, Working Title's recent adult dramas – Green Zone, State Of Play, Frost/Nixon – have underperformed. The studio would far rather have Johnny English 2 (currently in production) or nature adventure Everybody Loves Whales which have more "four quadrant" appeal.

Which leaves the opportunities for the independents to pick up the slack. Few in France would consider StudioCanal an independent, falling as it does under the same umbrella as pay-TV giant Canal Plus, but it is destined to be a key non-studio player in the evolution of the global business over the next decade.

It has already scored a hit this year with Eli Roth production The Last Exorcism, has the UK, France and Germany on The Tourist, a $100m+ production starring Johnny Depp and Angelina Jolie, and has initiated UK and German local language production programmes in addition to French.

A greenlight decision can be reached quickly at StudioCanal, and top-flight film-makers like Working Title and Alfredson can expect a respectful relationship with a company which is rooted in French cinema culture. The filmmaker-friendly StudioCanal has existing relationships with the likes of Bertrand Tavernier, Walter Salles and Park Chan-wook.

Working Title rose to stardom under the umbrella of a failed European studio model in PolyGram Filmed Entertainment. It is now further cementing its ties with a 21st century model which could become the world's new hub for intelligent commercial cinema.

Lollobrigida - Kompjuter (live 2010)

DušMane, hvala!

Pogledao sam PRIVATE HELL 36 Dona Siegela. Reč je o izvrsnom B-filmu iz 1954. godine o kome sam Siegel nema visoko mišljenje jer je nastajao sa dosta trzavica, u ambijentu koji je kontrolisala poznata glumica a kasnije vrlo dobra rediteljka Ida Lupino u okviru svoje kuće Filmakers koja je pozvala Siegela u ekipu koju su većinom činili njeni aktuelni i bivši muževi, i što je još gore, dopuštala je pre svega sebe radi da se glumci dosta alkoholišu tako da je Siegel snimao film sa polupijanom glumačkom podelom.

Međutim, spolja gledano, PRIVATE HELL 36 deluje kao jedan od Siegelovih vrlo potentnih radova iz pedesetih. Ida Lupino i Collier Young, koproducent i bivši suprug, napisali su jednostavan i upotrebljiv scenario koji je Siegelu pružio dovoljno materijala kako za grozničavu interakciju među glumcima tako i dosta mogućnosti za snimanje u eksterijeru i zanimljivim enterijerima što je učinilo da PRIVATE HELL bude znatno dinamičniji i ubedljiviji od mnogih B-noir radova tog vremena.

Sasvim je moguće da je Siegel sagledavao ovaj film i u kontekstu tadašnje recepcije koja očigledno nije bila senzacionalna. Međutim, kad je reč o njegovom poslu, u ovom filmu je napravio barem tri izvanredne i nijednu lošu scenu, izgradio je ubedljive karaktere sa B-ekipom i učinio je da film izgleda skuplji nego što jeste.

PRIVATE HELL 36 je istovremeno i film svoga vremena i delo koje pokazuje talenat reditelja čiji su osećaj za pričanje priče i ritam nepogrešivi i večito aktuelni.

* * * / * * * *

Tom Hanks looks like he could be the first actor to join director Kathryn Bigelow's first post-"The Hurt Locker" project "Sleeping Dogs" at Paramount Pictures says ABC News.

The story centers around five men of varying age who all work in the Triple Frontier, the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge and a haven for organized crime and terrorist funding activities.

'Locker' scrub Mark Boal has penned the script while Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander are set to produce. Leonardo DiCaprio, Christian Bale, Sean Penn and Jeremy Renner have all been rumoured to be potentially involved in the project.

Tomas Alfredson, who helmed the Swedish art house vampire story "Let the Right One In," has come aboard to direct "Larklight," a Di Novi Pictures period fantasy for Warner Bros.

The adaptation of a 2006 book by Philip Reeve is set in a Victorian-era alternate universe in which mankind has been exploring the solar system since the time of Isaac Newton and revolves around a brother and sister who team with a band of renegade space pirates to save the world from destruction at the hands of a madman.Steve Knight ("Eastern Promises") is rewriting the script to the project, to which Shekhar Kapur was previously attached as director.

Di Novi Pictures' Denise Di Novi is producing, and Alison Greenspan is exec producing. The company is in preproduction on Zac Efron starrer "The Lucky One," Warners' upcoming adaptation of a Nicholas Sparks novel.

TomasAlfredson Courtenay Valenti and Matthew Milam are overseeing for the studio

Alfredson had been working in film and TV in his homeland of Sweden since the early 1990s but hit the world stage with 2008's "Let the Right One In"; Overture and Hammer Films remade the film as "Let Me In," which is in theaters.

Alfredson recently began production on his English-language debut, Working Title's "Tinker Tailer Soldier Spy," an espionage thriller with an all-star British cast including Colin Firth, Gary Oldman, Tom Hardy, Mark Strong, Jared Harris and Ciaran Hinds.

- Borys Kit

Johnny Depp is considering a role in Kathryn Bigelow's upcoming project "Sleeping Dogs" (aka. "Triple Frontier") according to Deadline New York.

The story centers around five men of varying age who all work in the Triple Frontier, the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge and a haven for organized crime and terrorist funding activities.

On Tuesday it was reported that Tom Hanks could also star in the project. Depp is interested in co-starring with Hanks, but his commitment to shoot "Dark Shadows" in February clashes with this film which begins shooting around the same time. There's hope however an arrangement will be made allowing Depp to shoot both projects simultaneously.

"The Hurt Locker" scribe Mark Boal has penned the script while Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander are set to produce.

Pogledao sam wilderovsku komediju THE COUCH TRIP Michaela Ritchieja, po knjizi Kena Kolba. Reč je o vehicleu za Dan Aykroyda koji se nije nametnuo u zbir njegovih blokbastera ali spada u red boljih radova.

Značajnu ulogu u filmu igra i Walter Mattau, Wilderov veteran, i njegov šarm je dovoljan da iznese karakter koji zapravo ima dosta nejasnu dramaturšku funkciu u celoj priči. Međutim, ako imamo u vidu ko ga igra, licemerno je eći da bi film bio bolji bez njega.

Aykroyd je naravno u centru svih dešavaja i THE COUCH TRIP je u tom smislu praktično baziran na njemu i na svu sreću, on je u dovoljno dobroj formi da savršeno ispuni zadatak, pucajući iz svih komičarskih oružja, uglavnom uspešno. Otud i kada se film prtvori u njegov stand-up ne prestaje da funkcioniše.

Milje shrinkova i pacijenata često je korišćen u holivuskom filmu i poznat je dosta ironičan odnos Holivuda prema ovoj profesiji. THE COUCH TRIP je apsolutno na toj liniji.

Ritchie je u ovom filmu pre svega bio egzekutor u službi glavnog glumca, a to je u ovoj fazi karijere mahom i radio za Eddie Murphyja ili Chevy Chasea. Ipak, nesumnjivo je dfa COUCH TRIP ima i jednu ritchiejevsku satiričnu dimenziju i da po svom kvalitetu i konceptu evocira uspomenu na njegove zlatne dane koji su se završili početkom osamdesetih.

* * * / * * * *

Pogledao sam IL MASSACRO DELLA FORESTA NERA Ferdinanda Baldija koji je na filmu ootpisan kao Ferdy Baldwin. Ovaj film govori o pobuni germanskog plemena protiv rimskih vlasti u prvom veku nove ere. Poseban kuriozitet je to što he film sniman u Jugoslaviji, i reč je o koprodukciji sa Avala Filmom u kojoj je učestvovala i firma Petera Carstena, nemačkog glumca koji je dosta igrao u našoj kinematografiji.

Isto tako zanimljivo je da se u filmu pojavljuju razni naši glumci među kojima su i Beba Lončar i Dragomir Felba.

Nažaost, film je dosta ravan i izuzev par scena bitke koje nisu naročito intenzivne ili uzbuljive ali su zanmimljive jer pokazuju neka taktička rešenja tadašnjeg ratovanja, gotovo da film ne pruža nijedan drugi zanimljiv detalj. S druge strane, koliko god bio nezanimljiv, Baldijev film nije katastrofalan, no zaista nema svrhe gledati ga osim ako nisi njegov fan ili pokušavaš da kompletiraš filmografiju sranih produkcija ealizovanih u SFRJ.

* 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 08-10-2010, 21:58:13
Pogledao sam IL MASSACRO DELLA FORESTA NERA Ferdinanda Baldija koji je na filmu ootpisan kao Ferdy Baldwin. Ovaj film govori o pobuni germanskog plemena protiv rimskih vlasti u prvom veku nove ere. Poseban kuriozitet je to što he film sniman u Jugoslaviji, i reč je o koprodukciji sa Avala Filmom u kojoj je učestvovala i firma Petera Carstena, nemačkog glumca koji je dosta igrao u našoj kinematografiji.

Isto tako zanimljivo je da se u filmu pojavljuju razni naši glumci među kojima su i Beba Lončar i Dragomir Felba.

Nažaost, film je dosta ravan i izuzev par scena bitke koje nisu naročito intenzivne ili uzbuljive ali su zanmimljive jer pokazuju neka taktička rešenja tadašnjeg ratovanja, gotovo da film ne pruža nijedan drugi zanimljiv detalj. S druge strane, koliko god bio nezanimljiv, Baldijev film nije katastrofalan, no zaista nema svrhe gledati ga osim ako nisi njegov fan ili pokušavaš da kompletiraš filmografiju sranih produkcija ealizovanih u SFRJ.

* 1/2 / * * * *

Ако може још нешто о историјском контексту радње филма. Да ли се ради о битци у Теутобуршкој шуми? Постојала је слика Паје Јовановића са овим именом али се сматра изгубљеном.
Даље, са чега је филм скинут? Са грчког DVD-a, холандске VHS траке или је у питању италијански ТВ снимак?
Фала унапријед и уздравље.

Reč je o italijanskom TV snimku sa dva audio kanala. A što se istorijskog konteksta tiče, pravo da ti kažem, ja baš ne poznajem istoriju i taj period, dakle to su ti Arminius i ekipa i ima bitka u šumi. Jel to to?

Pogledao sam HOLY ROLLERS Kevina Ascha, film koji mi je spadap među najočekivanije u sezoni, jednim delom zato što je u njemu Jesse Eisenberg navodno prestao da kupi uloge-otpatke Michaela Cere ali pre svega zbog izvanredne istinite priče na kojoj je baziran.

HOLY ROLLERS je naime film o mladim njujorškim hasidima koji piostaju drug mules za jednog izraelskog dilera i počinju da donose ekstazi iz Amsterdama za Njujork. Sasvim je logično da je njihova glavna prednost istovremeno i njihova najveća mana u ovom poslu, odnosno da konzervativni odgoj koji odagnava sumnju dovodi do snažnih unutrašnjih konflikta.

Jesse Eisenberg igra momka koga u posao uvlači njegov komšija takođe hasid, i njih dvojica polako tonu sve dublje u narko biznis polako odustajući od hasidskog načina života. Međutim, glvani junak je vezan za porodicu i svog najboljeg prijatelja tako da mu taj pad mnogo teže pada i sam ubrzo postaje svestan problema u koje je upao.

HOLY ROLLERS ima neka ograničenja istinite priče i prilično direktno opisuje motivacije svojih junaka, međutim, sama atmosfera i Aschov rediteljski postupak koji spajaju duh indie filma i globetrotting trilera čine da ovaj film pre svega i bude i jak u tom domenu, suočavanja likova sa ambijentima i naravno između sebe. Otud, iako se na kraju film ispostavi kao da nije big deal, Asch se pokazuje kao vrlo vešt reditelj u uspostavljanju odnosa, prikazivanju miljea iz koga junaci dolaze i onoga što ih zavodi, a sve to bez preteranog senzacionalizma, sa dobrim vizuelnim konceptom, veštim korišćenjem kamere iz ruke i sirovog osvetljenja na lokaciji.

Primeri mladih Amiša koji su često završavali u svetu poroka, u principu idu u prilog tezi da konzervativno okruženje može motivisati okretanje kriminalu a hasidi u tom smislu imaju svojstva izolovanih zajednica poput Sicilijanaca.

Sasvim je jasno da upravo odsustvo nekog detalja koji bi kao balvan razvalio bioskopske blagajne čak indie bioskopa određuje dosta marginalizovanu sudbinu ovog filma. HOLY ROLLERS je mnogo bolji film od onoga koliko je na kraju bio zapažen.

Međutim reč je o prilično dragocenom i dobrom filmu koji na kraju nudi sasvim korektan spoj indieja i krimića po istinitoj priči.

Isto tako, činjenica je da u njemu Eisenberg pravi otklon od dotadašnjeg B-Michael Cera imidža a ostatak podele predvođen Justin Barthom je odličan.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 09-10-2010, 02:26:08
Reč je o italijanskom TV snimku sa dva audio kanala. A što se istorijskog konteksta tiče, pravo da ti kažem, ja baš ne poznajem istoriju i taj period, dakle to su ti Arminius i ekipa i ima bitka u šumi. Jel to to?

Јес', Арминијус (Херман) против Варуса. Хвала још једном.

Pogledao sam Ajin PIRANHA rimejk, u 2D varijanti, i moram reći da je to najneslavniji mogući završetak njegove ionako neslavne holivuske karijere. Ako je neki reditelj imao otvorena vrata Holivuda i kinematografije uopšte onda je to bio on, debitovao je kao klinac, već mu je drugi film bio odličan i zapažen a onda je u Holivudu snimio tri rimejka, dva mlaka i jedan potpuno uvredljiv. Uvredljivi je upravo PIRANHA, film koji je spinovan kao da je critic-proof, zaboravljajući da nijedan film ipak nije critic-proof.

Nije critic-proof zato što ova PIRANHA nije dobra u onome što želi da bude jer tome istovremeno prilazi bez duha i u grču da isporuči što više.

Prilazi bez duha jer je Aja snimio film o likovima koje ne voli, kojih se gadi, među kojima su pozitivci kliše koliko i neki levi epizodista koji ni ne mora da se razrađuje jer ionako služi kao topovsko meso. U ovakvom filmu ja ne očekujem karaktere, daleko od toga, ali očekujem barem personality actore koji će mi isporučiti svoju personu sa kojom mogu da komuniciram jer, suočimo se sa tim, pirane napadaju u hordama, svakako ne mogu da se identifikujem sa njima a Aja iako je Francuz nije Haneke pa da mu se filmski izraz bazira na distanci u odnosu na likove.

S druge strane, grč se oseća u tome što Aja pokušava da film natrpa stvarima za koje misli da su kao nekakvi aduti, te imamo cameo uloge Richarda Dreyfusa ili Christopher Llloyda koje uspore ionako monoton film koji pokušava da pojačanim tempom reši probleme svog ritma, stotinama smrti od kojih su neke zabavne, ali su objektivno jedino one situacije koje su pravi set-piece i punokrvna scena već viđne u Harlinovom DEEP BLUE SEA (opsada u kuhinji, bekstvo preko konopca, završni jump scare sa velikom piranom).

Ostatak filma provodimo trpeći faulove poput prvih dvadesetak minuta u kojima prolazimo kroz agoniju postavljanja situacije i likova iako znamo zašto smo došli i šta nas čeka. Slažem se da svaki creature feature to mora da ima, ali, danas treba biti majstor pa to uraditi kako treba. Čak i sa naizgled sniženim kriterijumima kao što su oni koje Aja priželjkuje za ovaj film, PIRANHA nije rad majstora a nažalost Aja ne shvata koliko je zapravo komplikovana forma koje se poduhvatio.

Naime, često najbanalnije žanrovske forme predstavljaju najveći izazov. Da bi napravio pirane zaista ozbiljnom i uverljivom pretnjom, reditelj mora da bude velemajstor inscenacije a da bi to sve nadogradio likovima koji iole komuniciraju i to u tako naizgled infantilizovanoj formi mora biti možda i veštiji majstor od pola Sundance favorita jer on ima manje prostora da ponudi likove publici i da ih ona kupi.

Uostalom zar se nije ispostavilo da su reditelji retkih remek-dela ovog tipa kasnije dokazali da su jako ozbiljni reditelji?

Čak i Dante koji je tu najmanje dogurao danas stoji kao jedna veličina, čovek koji je obeležio jednu deceniju jako važnim i zapamćenim filmovima, radeći unutar žanra koji ima veliku produkciju a gotovo da nema filmova koji dobacuju do onoga što je on snimio.

U tom smislu, ono što je meni najproblematičnije jeste glorifikacija Ajinog let's get stupid fazona jer nažalost on ne poziva na glupost kao neko ko je iznad toga već kao neko ko je nažalost na tom nivou.

Golotinja i krvoproliće njegovog filma su obezvređeni na svim nivoima jer su toliko besmisleni da gledalac otupi na tu vrstu senzacija. Golotinja je potpuno deerotizovana a nasilje je potpuno neubedljivo, tako da su efekti ženskih tela i Nicotero-Berger maske obezvređeni lošom predigrom

Da PIRANHA nije party time najbolje govori sam prikaz partijanja u filmu u kome se žurka svodi na masu prezrivo kastovanih ljudi koji se robotski pomeraju u svakom kadru koji se njima bavi dok traje zabava a kad kene masakr u seriji krajnje distanciranih, informativno zabaleženih smrti. Scene zabave nude samo teskobu i to bi bilo u redu ako smatramo da je Ajin ideološki koncept osuda zabave & razvrata (što on u osnovi naravno jeste), ali ne, ne samo da je njegov film maloumna zabava i isključivo se tako može tumačiti već je i potpuno bespredmetno osuđivati zabavu tako što nećeš prikazati apsolutno nijedan detalj koji će gledaoca barem malo zavesti u tom smislu, da bi kažnjavanje greha kasnije bilo efektnije.

Pogledao sam HOME FRIES Deana Parisota, film iz 1998. godine koji se ispostavio kao potpuno All-Star projekat jer ga je pisao Vince Gilligan, pisac koji je punu afirmaciju stekao sa BREAKING BAD. Međutim, Gilligan je počeo na filmu sa nekoliko vrlo quirky scenarija među kojima je i HOME FRIES.

HOME FRIES je major film ali je po svojoj strukturi vrlo indie i ako bi se definisao u odnosu na uzore, reč je o pokušaju da se coenovska crna apsurdna krimi-komedija integriše sa romcomom koji headlinuje Drew Barrymore. Gilligan i Parisot u tome uspevaju uz dodatak onoga što je Parisotovo obeležje a to je vizuelno ambiciozna i ozbiljna egzekucija nesvojstvena komediji koju će kasnije ponoviti i u svom remek-delu GALAXY QUEST i odličnom rimejku FUN WITH DICK AND JANE. HOME FRIES je bio uvod u tu liniju.

Otud je HOME FRIES vrlo efektan i u svojoj omediji ali i u kriminalističkim i akcionim situacijama pa se kroz takav rediteljski postupak i postavlja pitanje šta je ovaj film žanrovski jer se ćini da ga Parisot koristi kao showcase za svoje razne sposobnosti. To filmu daje visok nivo izrade ali je sigurno time delimično i zbunio publiku i kritiku.

S druge strane, Gilliganov scenario uspostavlja neke prebizarne odnose među likovima za uslove mejdžor filma pa ne čudi što je u svoje vreme HOME FRIES bio doživljen kao krajnje neukusan film iako je upadljivo lišen grossouta. Ipak edipalna potčinjenost sinova majci, objektifikacija trudne žene i prikaz smalltown grotske svakako da nisu stvari koje mejdžor publika voli da gleda bez podrobnijeg objašnjenja.

U svakom slučaju, HOME FRIES spada među transgresivnije mejdžor filmove svog vremena pa ne čudi da su se na njemu kao producenti potpisali Barry Levinson i Lawrence Kasdan.

* * * / * * * *