ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

How a networking immigrant became a spy

Da, kineski mentalitet konstantnog "ruka ruka mije" pristupa je sjajan za špijuniranje. Odlično je to zapaženo u ovom tekstu.

Još malo kontemplacije o partizanskom filmu.

http://www.agitpop.me/?04A6D121

СТРИП МИРКО И СЛАВКО

Милослав Самарџић

Пре скоро 20 година звао ме аутор стрипа ''Мирко и Славко''. Запамтио сам му само име: Десимир. И чини ми се да је звао из Лесковца.
Рекао ми је да је он током рата у ствари био четник, да је једва извукао живу главу од комуниста, да је морао тако да црта... И да би сада радо цртао стрипове о четницима. Од срца. Понудио је да ''Погледи'' буду издавач.
То је било доба када смо били најтиражнији политички часопис, а чини ми се да смо баш тада почели да издајемо и стрип о четницима. На жалост, била је инфлација, па је први број тог стрипа, штампан у 10.000 примерака, произвео велики губитак и серија није могла бити настављена.
Десимира сам одбио и то ми је једна од највећих грешака у каријери.
Тада је стрип ''Мирко и Славко'' био предмет подсмеха. Тада су уопште комунисти били у ''мишјој рупи'', мада је Милошевић владао. Нису смели да репризирају партизанске филмове, сем можда изузетно. У маси, нарочито међу младима, црвено није било ''кул''. Прва асоцијација на црвено било је: ''Црвена вештица са Дедиња''.
И није било толико афирмативних натписа и ТВ емисија о Брозу.
Најзад, били су на злу гласу ''прелетачи''. Одједном, сви су као морали да буду с комунистима, па су прелазили у демократски табор, или се макар изјашњавали као присталице демократије.
Под свим тим утисцима, погрешно сам проценио Десимира. Било ми је некако мучно да сада објављујемо његове стрипове о четницима...
И уопште погрешно сам проценио догађаје. Јер ево данас се прештампавају стрипови ''Мирко и Славко'', а на телевизији их хвале, па успут хвале и партизанске филмове, ''Титово време'', итд.
Да сам онда штампао Десимориве стрипове које би он цртао од срца - сада комунисти не би пресликавали ''Мирка и Славка''.
Али, ко је онда могао помислити да ће власт комуниста толико трајати!

Da, da u MIRKU I SLAVKU nikada nije ubijen nijedan četnik.

Pogledao sam I AM NUMBER FOUR DJ Carusa, film posle koga on i zvanično prestaje da bude ubilo kom smislu zanimljiv reditelj i gubi sav ugld i pažnju koju je kod mene stekao odličnim SALTON SEA. I AM NUMBER FOUR je film koji je na nivou celine krajnje konfekcijski, veštački, isfabrikovan a nivou niza značajnih detalja izrazito bezveze. Međutim, konfekcija odnosi prevagu tako da mu čak i pomaže da ako imamo u vidu potpunu ispraznost svega što se u filmu dešava bude na izvesnom nivou čak i gledljiv. Kad kažem gledljiv, ne u smislu da ima šta da se vidi, nego da ne bude dosadno.

I AM NUMBER FOUR je planiran kao franchise-starter, a sudeći po tome kako je prošao, od toga erovatno neće biti nešto, i taj utisak da sada iz ovoga treba da se izrodi serijal još dodatno doprinosi tom konfekcijskom ugođaju i opštem utisku kako ovaj film nije proistekao iz neke zdrave postavke. Uotsalom, i sam roman na kome je baziran napisan je pod pseudonimom Pittacus Lore i pisala su ga dva čoveka. Dakle, svi su na ovaj ili onaj način prišli ovom filmu kao prema nekom proizvodu a taj odnos nisu prevazišli svojim talentom.

Otud se svi šavovi koji su spojili sve ove koncepcije i ideje bolno vide i I AM NUMBER FOUR ne uspeva da dostigne čak ni nivo svojih u osnovi dosta slabih komercijalnih uzora poput TWILIGHTa.

* 1/2 / * * * *

Kada je čovek fan Ginnifer Goodwin, prisiljen je da podnese raznme žrtve, kao što je recimo gledanje romantične komedije SOMETHING BORROWED Luke Greenfielda. Doduše, ja inače volim romantične komedije ali SOMETHING BORROWED spada u onaj red polu-respektabilnih primeraka koji imaju odrđene kvalitete ali i krupne manjkavosti. Luke Greenfield je režirao jednu od mojih omiljenih omladinskih komedija THE GIRL NEXT DOOR i reč je o reditelju koji nije baz dara, premisa filma je solidna, ženska podela je jako dobra, međutim, muški deo ekipe nije na nivou, tako da samim tim bazična premisa o ljubavnoj priči harizmatičnih junaka nije zaokružena na nivou glumačkih rešenja.

Koliko god Ginnifer bila idealan left-field lead za ovu vrstu filma još od kada se nametnula kao scene-stealer u HE'S JUST NOT THAT INTO YOU, Colin Egglesfield nije na tom nivou, i ovde ga, što je doduše čest slučaj u romcomima, po šarmu znatno prevazilazi klišetizirani sidekick kog igra John Krasinski.

Film nikada zapravo ne uspeva da se oporavi od ovog problema, koliko god Greenfield relativno uspevao da održi solidanu razmeru romanse, komedije i relationship polemika u samoj filmskoj supstanci. Sudeći po reakcijama publike u sali, reklo bi se da su i svi klišei koji su obavezna fihura u ovoj vrsti filmova, plasirani na nivou, uključujući i Ruchard Curtis sekvencu na kiši uz Radioheadov FAKE PLASTIC TREES.

Iako ne spadam među one koji otpisuju vrednost romcomima, čak naprotiv, SOMETHING BORROWED nažalost ima krupne nedostatke usled kojih je ipak samo fokusiran na ciljnu grupu žanra.

* * 1/2 / * * * *

Koji su ti najbolji romcomi u posljednjih, say, 5-6 godina?

Najbolji romcom mi je bio moj život do pre par meseci kad je dobio clivebarkerovski zaokret. Smisliću neku listu pa ću je postovati!

 

Represija državnog aparata ponekad radi na najmisterioznije načine:

http://www.cracked.com/article_19192_6-things-you-wonE28099t-believe-got-banned-by-modern-governments.html

Šta je loše u tome što Putin ne voli emo?

Dir/scr: Michel Hazanavicius. France. 2011. 100mins

Possibly one of the most joyously enjoyable films to screen in the Cannes competition - especially for lovers of classic Hollywood cinema - The Artist is a real pleasure... shot in beautiful black-and-white, silent (apart from a few brief moments of sound) and propelled elegantly forward by delightful performances from Jean Dujardin and Berenice Bejo it is the most unlikely of feel-good movies.

    It is true the film is a pastiche...but it is lovingly made and extremely watchable all the same.

The Weinstein Company picked up for film for the US at the start of the festival and it could well prove a popular draw for other distributors with a love for old-time Hollywood fare. Though French produced - and the two leads also French - the remainder of the key cast are recognisable US actors and the film's intertitles are all in English. It will be a challenge to market, but strong critical response should aid releases.

Writer/director Michel Hazanavicius has scored notable successes with his two OSS:117 spy spoof films - both of which starred Jean Dujardin, and with Berenice Bejo also starring in the first film - and has embraced the technical challenges of The Artist, constructing an appropriately old-fashioned story packed with plenty of nods to Hollywood classics and bringing out the best of his talented cast. It is true the film is a pastiche...but it is lovingly made and extremely watchable all the same.

And in Jean Dujardin he has the perfect leading-man. He is a gifted physical performer and the grace, style and easy charm that worked so well as the blundering spy in the OSS:117 films is harnessed perfectly as successful silent movie star George Valentin whose career is blighted by the arrival of the talkies.

Valentin is at the height of is powers in 1927 when he meets the vivacious and warm-hearted Peppy Miller (Bejo), who is trying to break into the movies through work as an extra. In a plot similar to A Star Is Born and Singin' In The Rain, as Peppy Miller's star is in the ascendance as the studios looks for new fresh new talent with nice voices, so George's career dips. The Wall Street crash arrives only to seal his fall from popularity as he invests all of his money in an overblown silent African adventure film Tears Of Love.

The film does feel a little sluggish towards the end of the first third as the music is a little repetitive and the intertitles are infrequent, but Hazanavicius manages to give the film a real sense of charm and warmth, and film fans will be competing to spot visual and musical references. The films of silent Murnau, Chaplin and Borzage are obvious visual influences, while Welles' breakfast scene in Citizen Kane is delightfully referenced as George and his sullen wife (Miller) unhappily trudge through their marriage.

The relationship between George and Peppy is nicely handled. Dujardin has a ball playing a variation of Douglas Fairbanks while Peppy's grace and innocently passionate personality (perfectly played by Bejo) is the perfect balance to George's sophistication and charm. Both are also terrific dancers, as they get to display in a climactic scene.

Sound does briefly - and engagingly - dip into the film. In an amusing dream (or nightmare for him) scene, George imagines the sudden appearance of sound in the studio as suddenly he can hear voices and winces as even a feather falls to the floor. In the very final scene there is the briefest moment of dialogue.

The American supporting cast are also impressive. John Goodman has real presence as the flustered studio executive, while James Cromwell is suitably stoical as George's loyal driver. Missi Pyle has a nicely judged cameo as a blonde silent star unable to make the transition to talkies - in a role rather similar to Jean Hagen's as Lina Lomont in Singin' In The Rain.

The film, though, comes close to being stolen by the wonderful canine antics of George's loyal Jack Russell companion Jack (real name Uggy). Production design, costumes and music cues are all sheer perfection.



Production companies: La Petite Reine, Studio 37, Las Classe Americaine, JD Prod, France3 Cinema, Jouror Production, uFilms
International sales: Wild Bunch, www.wildbunchbiz
Producer: Thomas Langmann
Executive producers: Daniel Delume, Antoine De Cazotte, Richard Middleton
Cinematography: Guillaume Schiffman
Editor: Anne-Sophie Bion, Michel Hazanavicius
Production designer: Laurence Bennett
Music: Ludovic Bource
Main cast: Jean Dujardin, Berenice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller, Missi Pyle, Jack/Uggy

Pogledao sam THE LINCOLN LAWYER Brad Furmana, adaptaciju romana Michael Connellyja. Reč je o filmu za koji se ne može reći da je vrhunsko ostvarenje unutar medijuma i ne nudi puno prodora na nivou umetničkog izraza ili zanatskih rešenja. međutim, u okvirima aktuelnih okolnosti, THE LINCOLN LAWYER je jedno izuzetno prijatnmo iznenađenje koje sa izvesnom dozom arhaičnog pristupa uspeva da osveži savremenu scenu.

Mnogi kritičari su otpisali THE LINCOLN LAWYER kao celovečernju epizodu THE ROCKFORD FILES. Međutim, ne vidim ništa loše u tome, naročito ako imamo u vidu da je serija TERRIERS na najbolji mogući način prošle godine pokazala kako se THE ROCKFORD FILES itekako može uzeti kao kvalitetan uzor za aktuelne radove.

THE LINCOLN LAWYER nije tako hip kao TERRIERS ali vrlo simpatično plasira sve ključne obavezne figure kako courtroom trilera tako i detektivskog filma i sve to plasira na jedan krajnje nepretenciozan način.

Furman je okupio vrhunsku glumačku ekipu - Matthew McConaughey se posle serije anje zanimljivih romcoma vraća tipu uloga sa kojima je doživeo uspon u vreme A TIME TO KILL i svemu tome dodaje rockfordovski swagger. Marisa Tomei je tu kao njegova bivša žena i to je sa njom sve na nivou, kao i uvek dok se u ostalim ulogama pojavljuju efektni glumci u rasponu od Ryan Philippea do Bryan Cranstona i Michael Parea.

Furmanova egzekucija je glossy, dosta podseća na televiziju i reklo bi se da je u potrazi za svojim pečatom isporučio film bez izrazitog identiteta. Međutim, konvencionalna ali zabavna priča, glumci i sve olakšice koje donosi žanr kao kalup čine da THE LINCOLN LAWYER prevaziđe ova ograničenja i bude jedan vrlo prijatan i zdrav film.

* * * / * * * *

Animated French thriller about traumatized child geniuses and their deadly mind-control games is definitely not for kids.

An intensely dark and violent addition to the recent slew of 3D animation flicks, French thriller The Prodigies will need to harness all of its superpowers to draw crowds to this Warner Bros. France summer release. Closer to R-rated anime than to family-friendly Pixar, this frenzied action tale, about traumatized child geniuses and their deadly mind-control games, may find that rape, suicide, shootouts and decapitation is better suited for ancillary than for a Sunday matinee.
Related Topics
•Cannes Film Festival
•Cannes Film Festival Revi...

Based on a 1981 bestselling novel by Bernard Lenteric, the story takes place in a somberly recreated New York City, where computer whiz Jimbo (Mathieu Kassovitz) teaches physics at an exclusive research institute funded by multimillionaire mogul Killian (Feodor Atkine). Between his beautiful girlfriend, Ann (Claire Guyot), and his incredibly adept smart phone, Jimbo looks to have finally overcome a nasty childhood event that left his abusive parents dead, for reasons that have something to do with their boy's massive brain power.

When the aging Killian passes away, and his daughter, Melanie (Julie Dumas), decides to pull the plug on Jimbo's projects, he needs to find a way to support a clan of five child prodigies that seem to share his lethal combination of nerd rage and ESP. Inviting them to participate in an American Idol-meets-Jeopardy-style game show, Jimbo sets out to meet the kids at night in Central Park. Before he gets there, they're accosted by vicious thugs, one of whom savagely beats and rapes the 14-year-old Liza (Jessica Monceau).

That scene, like others in first-time director Antoine Charreyron's extremely visceral depictions of assault and anguish, may be off-putting for viewers seeking either a superhero thrill ride à la X-Men, or an ironic adventure à la Toy Story. Instead, screenwriting team Alexandre de la Patelliere and Matthieu Delaporte (22 Bullets) go for all out pathos, exponentially upping the violence quotient as the masterminds team together to revenge Liza. We're thus entitled to several slow-mo Matrix-style shootouts, a few pounding fistfights, and one gruesome bit where a guy gets his head sliced off by a subway car.

While such moments are virtuously rendered in motion capture by visual creator Viktor Antonov (Half Life 2), they're so over-the-top that they squash the narrative. Lenteric's book was a hit with French teens in the '80s, for whom its mix of comic book fantasy and adolescent misery was something new. Nowadays, such material has been handled with either more humor (Buffy) or more eye-candy (Twilight), and as The Prodigies drifts further into a 3D-modeled bloodbath, its message gets lost amid all the megabytes.

Venue: Cannes Film Festival, Official Selection (Séance Lycéen)
Sales: Kinology
Production companies: Fidelite Films, Onyx Films, Studio 37/TP, Luxanimation Scope Pictures
Voices: Mathieu Kassovitz, Alexis Tomassian, Fedor Atkine, Julie Dumas, Claire Guyot, Jessica Monceau, Thomas Sagols, Diouc Koma, Sophie Chen
Director: Antoine Charreyron
Screenwriters: Matthieu Delaporte, Alexandre de la Patelliere
Based on the book by: Bernard Lenteric
Producers: Marc Missonnier, Olivier Delbosc, Aton Soumache, Alexis Vonarb
Visual creator: Viktor Antonov
Character design: Humberto Ramos, Francisco Herrera
Animation director: Tarik Hamdine
Music: Klaus Badelt
Editors: Benjamin Weill, Vincent Tabaillon, Sebastien Prangere
Special effects supervisor: Karim Keddache
No rating, 94 minutes

CANNES -- BBC Films is banking on the old mantra that sex sells.
Related Topics
•Cannes Film Festival

The moviemaking film arm of the U.K. broadcaster is developing a comedy drama named Sex Education with U.K. independent production banner Ruby Films.

Still in the early stages of development, Sex is penned by Jamie Minoprio and Jonathan Stern and details the story of a schoolboy who falls in lust with a teacher's wife and finds himself in a sticky situation.

Minoprio and Stern worked together on movies including the 2007's St. Trinian's, its 2009 sequel and I Want Candy, starring Tom Burke, Tom Riley and Carmen Electra.

And the Beeb's filmmaking unit is also backing Oscar winner James Marsh (Man on Wire) again following the recently completed Project Nim for the BBC, which won the World Cinema Documentary Directing Award at this year's Sundance Film Festival.

Marsh will direct Shadow Dancer (working title), the tale of a young mother in the Irish Republican movement, based on a script by political journalist Tom Bradby from his own novel. Clive Owen, Andrea Riseborough, Aidan Gillen and Gillian Anderson will star in the thriller which is due to shoot early summer.

Paramount Pictures will release in the U.K. Chris Coen (Funny Games U.S.), Andrew Lowe (This Must be the Place) and Ed Guiney (The Guard) will produce.

BBC Films is also developing the feature debut of theater director Rufus Norris, entitled Broken, an adaptation by Mark O'Rowe of Daniel Clay's novel.

Billed as a modern take on the themes of Harper Lee's classic To Kill A Mockingbird, the movie is about a terrifying incident which divides a community. Cillian Murphy has joined the cast and Dixie Linder, Nick Marston and Tally Garner will produce.

BBC Films is also working with Morgan Matthews, the BAFTA winning young documentary director who moves into feature films with an adaptation of his 2005 BBC documentary Beautiful Young Minds.

Written by James Graham and developed with cash by the U.K. Film Council, The X and Y Factor is a rites of passage story about a group of gifted British teenagers competing at the International mathematical Olympiad.

BBC Films is backing director Lone Scherfig's take on the Martin Sherman penned adaptation of Rose Tremain's Music and Silence. Tremain's book is set in the court of Danish King Christian IV and tells the story of a beleaguered King fighting to save his kingdom and his disintegrating marriage. The producers are Dan Lupovitz and Alexandra Stone.

Tom Bradby brings his inside knowledge as one of the UK's top political journalists to Defence of the Realm for BBC Films, an updated remake of the BAFTA-winning original film.

The film is billed as a tense political thriller following a dogged reporter on the trail of an international scandal who discovers that there are dangerous limits to the government's tolerance for freedom of speech. It will be produced by Lynda Myles and Jason Newmark of Newscope Films.

BBC Films and Harbour Pictures are developing a big screen adaptation for a modern family audience of Arthur Ransome's masterpiece Swallows and Amazons.

The classic story centers on four young children who set out on a boat in the Lake District to live alone on an island. Tom and Charlie Guard (The Uninvited) will direct from Andrea Gibb's (Dear Frankie) screenplay, and Nick Barton (Calendar Girls) will produce.

Paul King (Bunny and the Bull) is on the BBC roster and is writing a script based on Geraldine McCaughrean's Peter Pan In Scarlet, the official sequel to the J. M. Barrie classic. With Neverland under threat from dark forces Pan has to call on some old friends to help restore order to the magical world. It will be produced by Stewart Mackinnon at Headline Pictures.

Elsewhere, the BBC and Vertigo Films are reteaming on StreetDance 2.

BBC Films chief Christine Langan said the slate reflects the unit's ambition to support talent and discover original, challenging and entertaining stories.

"The rich and diverse line up of releases in the year to come represents BBC Films' determination to deliver a truly eclectic range of films that really excites British audiences," Langan said.

Pogledao sam hrvatski studentski diptih 24 SATA koji su radili Goran Kulenović i Kristijan Milić. Iako ni Milić ni Kulenović nisu snimili najbolje hravtske filmove koje sam gledao poslednjih godina, oni definitivno jesu negde najbliži mom senzibilitetu, i od njihovih filmova sam najviše očekivao. Nažalost ni ŽIVI I MRTVI ni PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO osim moje želje da budu sjajni filmovi i žanrovskog prepoznavanja to nisu postigli i neka druga ostvarenja su se nametnula kao zrelija. Pa ipak zbog bliskosti u senzibilitetu, i dalje ih smatram rediteljima vrednim pažnje.

Otud mi je zanimljivo da su oni svoje kratke, ili u određenom smislu srednjemetražne debije imali u istoj antologiji, te se može reći da je prilikom ovog spoja takođe zaigrala generacijska sličnost u senzibilitetima.

Kulenovićeva priča RAVNO DO DNA je mešavina Raše Andrića i post-tarantinovskog, koji je sam po sebi post-coenovski, crnohumornog krimića.  Balans u ovoj naizmenično sentimentalnoj, grotesknoj i morbidnoj priči nažalost nije baš funkcionalan. Iako je hvale vredan pokušaj da se prenesu obrasci američkog indie krimića u komšijske odnose svojstvene blokovskim dramama iz regiona, sa izvesnom dozom rokerske nostalgije, Kulenović ne uspeva da ih efektno spoji.

Iako ni Milić ni Kulenović u svojim celovečernjim debijima nisu bili tehnički perfektni, u oba ova filma se itekako oseća studentski šmek, for better or worse, ali 24 SATA ne prevazilazi nivo naših studentskih filmova iz tih godina. U tom smislu, 24 SATA je pregazilo vreme u toj meri da su danas studentski filmovi mnogo ozbiljniji.

Kad je reč o Milićevom filmu, on je napravio jednu kamernu walterhillovsku priču i ona u principu mnogo veštije integriše lokalni milje sa stranim žanrovskim obrascima. Miliću sama realizacija takođe nije jača strana, ali u principu sve nedostatke u realizaciji nadoknađuje srčanošću i apsolutnim verovanjem u maticu koju reprodukuje. U tom smislu, njegov segment SIGURNA KUĆA meni čak nagoveštava mnogo više talenta nego što je pokazao u ŽIVIM I MRTVIM.

Milićev segment je otud efektniji od Kulenovićevog koji je na scenarističkom nivou dosta početnički a čini se da te nekonzistentnosti koje su ga mučile u RAVNO DO DNA zapravo nije prevazišao ni u PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO i da taj film pati od sličnih problema. S druge strane, serija koju uspešno radi već sezonama, pokazuje da ume da se snađe i u nekim žanrovski disciplinovanijim formama i da u filmovima odlučuje da bude pretenciozan preko svojih mogućnosti.

* * 1/2 / * * * *

Evo malo da se pohvalim

http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/o-bubicama-i-herojima.html

Šta, ti se sad prezivaš Pejaković???

Šali se čika Meho, čestitke i rispekt!!!

Cestitam! Ovako na fotkama izgleda fenomenalno.

zanimljivo,animirane bube 
http://www.yc.rs/sr/magazine/intervjui/filmovi/story/2756/Petar+Pa%C5%A1i%C4%87%3A+Romanti%C4%8Dna+pri%C4%8Da+o+ljudima+i+bubama.html

Hvala, hvala

Pogledao sam dokumentarni film KIMJONGILIA N.C. Heikin. Reč je o tendencioznom pamfletu protiv Dragog vođe Kim Jong Ila u kome su intervjuisani ljudi iz kampova za prinudni rad u Severnoj Koreji. Umesto da cene činjenicu da se neko toliko sistematski pozabavio time da ih natera da rade, oni pljuju po svemu onome što Kim Jong Il pokušava da produži kao zaostavštinu svog oca Velikog vođe Kim Il Sunga.

Film se iscrpljuje u ispovestima logoraša, i samo u određenim segmentima uspeva da zahvati širu sliku života u Severnoj Koreji što je nedovoljno. Čak i kao prikaz Kim Jong Ilovih metoda održavanja socijalizma koje sporadično podrazumevaju i teror, ovaj film je mogao biti i bogatiji pošto na kraju ceo njihov sistem vladavine svodi na jednu od humanitarnih katastrofa, bez šireg pogleda na okolnosti.

Otud je KIMJONGILIA previše paušalan da bi mogao tako olako poneti ime ovog cveta napravljenog da simbolizuje Dragog vođu. Čak i kao pamflet morao je biti raznovrsniji i na kraju pre svega ostavlja utisak promotivnog filma koji ukazuje na problem severnokorejskih logoraša.

* * / * * * *

Što se mene tiče, najočekivaniji film iz ovogodišnje kanske selekcije

http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html

Quote from: crippled_avenger on 25-05-2011, 02:36:15
bez šireg pogleda na okolnosti.

Očekivano. Čak i lažljiva Vikipedija na travel guideu o Severnoj Koreji morala je da kaže: "Crime levels are practically zero".

COLUMBIA PICTURES ACQUIRES UNITED STATES DISTRIBUTION RIGHTS TO THE FORTHCOMING FILM

FROM OSCAR®-WINNING "HURT LOCKER" TEAM OF

DIRECTOR KATHRYN BIGELOW AND SCREENWRITER MARK BOAL



CULVER CITY, Calif., May 24, 2011 – Columbia Pictures has acquired United States distribution rights to the forthcoming motion picture from Oscar®-winners Kathryn Bigelow and Mark Boal, director and screenwriter, respectively, of the Best Picture-winning film The Hurt Locker, it was announced today by Amy Pascal, Co-Chairman of Sony Pictures Entertainment.



The untitled film focuses on the black ops mission to capture or kill Osama bin Laden, which culminated in his death earlier this month during a high-stakes raid on his compound in Pakistan. Bigelow and Boal have been developing the project since 2008 and plan to incorporate recent events into the film.



Boal and Bigelow will produce the project, along with Annapurna Picture's Megan Ellison, and executive producer, Greg Shapiro, with production slated to commence in the late summer of 2011.  The film will be released in the United States in the 4th quarter of 2012.



Commenting on the announcement, Pascal said, "With the death of Osama bin Laden, this film could not be more relevant.  Kathryn and Mark have an outstanding perspective on the team that was hunting the most wanted man in the world. .  Mark is second to none as an investigative journalist, and Kathryn will bring the same kind of compelling authenticity and urgency that distinguished The Hurt Lockerand made that film so memorable and special."



KATHRYN BIGELOW won Academy Awards® for directing and producing her most recent feature film, The Hurt Locker, a look at an elite Explosive Ordinance Disposal squad in Iraq.  The film starred Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian Geraghty, and won a total of six Oscars®, including Best Picture.  Bigelow's other films include Near Dark, Point Break, Strange Days, The Weight of Water, andK-19: The Widowmaker.



MARK BOAL won the Academy Award® for his original screenplay for The Hurt Locker.  He also won an Oscar® for producing the Best Picture winner.  As an investigative reporter, he has written for such national publications as Rolling Stone, The Village Voice, Brill's Content, Mother Jones, and Playboy. In 2003, he wrote Death and Dishonor, the true story of a military veteran who goes searching for his missing son, which later became the basis for Paul Haggis's follow up to Crash, In the Valley of Elah, released by Warner Bros. in 2007. Boal collaborated with Paul Haggis on the script and shares a co-story credit on the film.



MEGAN ELLISON is the owner and CEO of Annapurna Pictures and the producer of the forthcoming Wettest County, directed by John Hillcoat. She was the Executive Producer of True Grit. Annapurna is financing and producing upcoming films by Paul Thomas Anderson, Martin McDonagh, and Andrew Dominik.



GREG SHAPIRO won an Academy Award® for producing The Hurt Locker. His recent credits include The Conspirator, directed by Robert Redford, and A Very Harold and Kumar Christmas.



About Columbia Pictures

Columbia Pictures, part of the Columbia TriStar Motion Picture Group, is a Sony Pictures Entertainment company. Sony Pictures Entertainment (SPE) is a subsidiary of Sony Corporation of America, a subsidiary of Tokyo-based Sony Corporation.  SPE's global operations encompass motion picture production and distribution; television production and distribution; home entertainment acquisition and distribution; a global channel network; digital content creation and distribution; operation of studio facilities; development of new entertainment products, services and technologies; and distribution of entertainment in more than 140 countries.  Sony Pictures Entertainment can be found on the World Wide Web at http://www.sonypictures.com.

Quote from: crippled_avenger on 25-05-2011, 03:23:15
Što se mene tiče, najočekivaniji film iz ovogodišnje kanske selekcije

http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html

zemlja plese
sjajan trejler ,rekla bih cak omaz fred asteru i dzindzer rodzers,umalo da napisem lin

Da je omaž Ginger Lynn, bilo bi kod Mehmeta na topiku.

Pogledao sam HANYO Sang-soo Ima, rimejk Kim Ki-youngovog klasika iz šezdesetih. Reč je o vrlo zanimljivom, dosta senzacionalističkom, pri kraju idejno konfuznom, ali u osnovi vrlo efektnom spoju melodrame i trilera, priči o ljubavnom trouglu koji podstiče izvesne vidove nasilja. HANYO je očigledno jedan od južnokorejskih filmova pravljenih za izvoz ali srećom ne ulazi u ovaj manir revenge filma i ne obezvređuje se kada koketira sa nekim od tih elemenata.

Im je snimio pre svega jedan elegantan film, sa dobrim ritmom u kom uspeva da sačuva specifičnost korejskog poimanja vremena i komunikativnost sa zapadnom publikom. Isto važi i za glumačku podelu koja je izrazito user friendly za zapadne gledaoce.

Ono što se javlja kao osnovni problem, to je izvesna ispraznost u psihološkom smislu koju Im pokušava da pokrije senzacijama i u tome uspeva. On dobro postavlja priču, ali je onda pred sam kraj ne dovodi do ubedljivog i sadržajnog psihološkog razrešenja i time film silom gura u žanrovsi geto nudeći senzacionalističko rešenje bazirano na nasilju i podrazumevanjima. To ne dovodi do prevelikog disbalansa na nivou celine ali pokazuje da je HANYO u izvesnom smislu, uprkos veštini realizacije i jedna izgubljena prilika. Srećom, u ovim okolnostima, HANYO ima sasvim dovoljno kvaliteta da mu čak i tako fundamentane mane ne budu prevelika prepreka.

* * * / * * * *

Znam da se sa velikim nestrpljenjem očekuje moja reakcija na današnje događaje. Upravo sam u fazi analiziranja prispelih obaveštajnih podataka i oglasiću se kada budem spreman.

Propade Služba...

Služba je morala na neki način da privede ovu bajku kraju. Problem je u tome što se sve završilo u rodnom selu Nenada Bjekovića tako da će Partizan iduće godine imati deset miliona za pojačanja.

Tvrdiš da Služba ima informacije da je ovo Bjekovićev prvi ljetnji transfer? Pa tu će onda biti i više od 10 miliona, nema veze što je holandska liga u pitanju.

Bato, vama je draga Srbija, ali vam je Thiago još draži...

Pogledao sam KANDAGAR Andreja Kavuna. To je ruski akcioni triler po istinitoj prići posade jednog teretznog Il-76 koji su 1995. zarobili Talibani. Ovaj film se definitivno izdvaja iz mase hostage true story priča pre svega po tome što prikazuje Talibane znatno realističnije i zatočenje ruskih pilota prikazuje dosta ubedljivo. Ubedljivost pre svega proističe iz toga što zatočeništvo nije trilerski postavljeno, nije tako intenzivno već u svemu tome ima dosta haosa, javašluka, pa čak i svojevrsne simulacije normalnog života. Ovo je film koji dosta dobro prikazuje otmicu kao pokušaj da se izvuče neka istinska korist, da se uspostavi neka razmena što u većini hostage trilera, sa razlogom uglavnom biva konvertovano u suspense.

Ovde međutim, mi zapravo gledamo Talibane koji na manje-više razumne načine pokušavaju da uposle ruske pilote, gledamo diplomatsku akciju koja ima rezultate i otkriva da to nisu okolnosti bazirane na aktivnostima filmskih supervillaina već ljudi koji imaju određene idiosinkrazije ali su u suštini skloni tome da obave posao.

Kavunov stil pretenduje da bude moderan, sa kadrovima koji su na tragu CHILDREN OF MEN (ovo poređenje treba uzeti krajnje uslovno), i sa jednim osmišljenim vizuelnim konceptom za koji se čini da prevazilazi Kavunove moći te više deluje kao dobra ideja nego kao sigurna egzekucija. Mislim da bi ovaj film možda bio efektniji da je realizovan "ruskije" a pod tim pritom ne smatram na bazioranje režije na širokoj ruskoj duši,već pre na tehnikama kojima su ranije sigurno ovladali. Ovakav pokušaj modernizacije otkriva da u nekim aspektima veština a u nekinm verovatno i budžet nisu sve to ispratili.

Pa ipak, uprkos tome, za KANDAGAR se ne može reći da među evropskim simulacijama Holivuda zauzima sasvim solidno mesto, i da se lako može porediti sa vrhunskim primerima američke televizije što nije uopšte degradacija.

Iako je Holivud u znatnoj meri dosta već eksploatisao temu talaca, KANDAGAR ima šta da doda kanonu filmova na ovu temu pre svega zahvaljujući svom odnosu prema "negativcima" i to paradoksalno ne zbog svog svog naročito "razvijenog odnosa" prema njihovim karakterima već zbog svog smirenog odnosa prema njihovoj praksi.

* * * / * * * *

Pogledao sam omnibus HAMBURG-ALTONA Dragutina Krencera, Mladena Mitrovića i Vedrana Mihletića. Kad sam ga gledao prvi put, kao dete - na nekom od festivala, ostavio mi je bolji utisak nego sada. U to vreme, pa i danas, razlikovao se od studentskih omnibusa po tome što nije prenaglašeno odskakao od onoga čime se inače bavio jugoslovenski film. Koliko je, naravno, s jedne strane značajno da studentski omnibusi budu energični i automatski osveže kinematografiju, mnogi od njih ostanu na nivou sakupljenih studentskih vežbi koje u predstojećem periodu neće u znatnoj meri uticati na tokove u kinematografiji.

Neki među njima poput KAKO JE PROPAO ROKENROL imali su uticaj na popularnu kulturu u celini, u određenom smislu je ta estetika produžena kroz MI NISMO ANĐELI ili MUNJE, ali i u tom konkretnom slučaju produžetak su doneli savremenici ili sledbenici a ne sami reditelji omnibusa. U krajnjoj liniji, čak i PAKET ARANŽMAN, redak slučaj omnibusa čiji su reditelji ostvarili karijeru, uopšte nije reprezentovao aduta po kojima će njihovi reditelji kasnije postati poznati.

U tom smislu, HAMBURG-ALTONA spada među one omnibuse čiji autori nisu ništa postigli a u samom filmu su spojili ponešto novo sa već izgrađenim stilemama jugoslovenskog filma. Otud je recimo središnja priča MENSO jasna aproprijacija sidranovskog Kusturice a završna BOGART koketira sa pajkićevskim persiflažama novotalasovskog čitanja klasičnog Holivuda.

Sa ovakvim filmovima, međutim, Krencer, Mitrović i Mihletić delovali su kao zapravo izuzetno spremni za ulazak u naš film pošto su im radovi odavali utisak da znaju gde žive i u kojim okolnostima rade.

Ključni istorijski značaj, međutim, HAMBURG-ALTONA ima u tome što se u trećoj priči vide grudi Vesne Trivalić i to iz perioda kada još nije bila komičarka.

Činjenica da ovaj film ne donosi radove reprezentativnih autora i da je reč o relativno pitomom ostvarenju iz jedne inače manje uzbudljive faze u našoj kinematografiji, čini da ovo bude naslov isključivo za kompletiste.

* * 1/2 / * * * *

Hell damn! Toples Vesna! Što ne reče ranije?

Pogledao sam THE HANGOVER PART II Todda Phillipsa. Uprkos tome što sam zbog ukidanja Firerovog kamea prvobitno planirao da bojkotujem ovaj film, odsustvo novih naslova na repertioaru me je nateralo da ga ipak pogledam. Obradovalo me je što je u petak uveče, projekcija u Tuckwoodu bila rasprodata a i jedna od manjih sala u Domu Sindikata gde smo na kraju gledali bila je baš puna.

Osnovni kvalitet prvog filma a to je prosto činjenica da je pored dobre komedije to suštinski zaista bio i dobar film na svim nivoima, i da je nezavisno od humora imao intergritet i na nivou priče i na nivou rediteljskog postupka, drugi deo odiše parcijalnošću svojstcvenom komedijama. Nije problem samo u tome što je ovo sequel i što su mnogi gegovi na ovaj ili onaj način bazirani na prvom filmu, već i u tome što se PART II ne može gledati bez poznavanja prvog dela. Ovog puta, iznenađujuće, Todd Phillips odustaje od svog ključnog aduta a to je tretman gross out komedije kao ozbiljnog filma i odmah prelazi na stvar.

A kad se "pređe na stvar" onda treba reći da je PART II vrlo korektno spakovan proizvod koji istovremeno ponavlja formulu prvog filma i osvežava je novim gegovima. Mislim da se čak u prevelikoj meri obraća fanovima prvog filma, i da u pojedinim situacijama više pokušava da ponovi detalje nego samu suštinu. I u tom smislu, PART II radi posao, tu nema zbora. U izvesnom smislu, Todd čak i eksperimentiše sa horizontima gross outa kroz naročiti akcenat na muške genitalije. Dakle, ne može se reći da na nivou pristupa ovaj film ne donosi određeni pomak.

Međutim, to sve ne čini da PART II u bilo kom momentu zaživi kao samostalna priča o nekim ljudima što je THE HANGOVER bio. PART II je samo dobro zezanje bez suštinskih temelja i tu sve čini da najkrupnije zamerke ovom filmu zapravo budu vezane za ono što najšira publika neće zapaziti na planu zabave ali će definitivno osetiti barem instinktivno da to nije prava stvar kao što je bio prvi film.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam TOO BIG TO FAIL Curtisa Hansona, HBO ekranizaciju knjige Rossa Sorkina koju je za televiziu adaptirao Peter Gould, nama najpoznatiji kao pisac brojnih efektnih epizoda BREAKING BAD.

Curtis Hanson spada u red holivudskih rediteljskih aristokrata i ovde se poduhvatio rada na materijalu koji je granici famoznog "telefonskog imenika" kojim se opisuje sujeta poznatih reditelja. Sorkin je u svojoj knjizi praktično objasnio kako je Wall Street nizom pogrešnih poteza uspeo da dovede do krize a zatim kako je sujetnim odlukama doveo do toga da država mora da učini sebi nesvojstvne gestove kako bi tu krizu razrešila.

Sama tema dakle ne obećava puno prostora za filmične situacije, ali Hanson uspeva da napravi pre svega interesantan i razumljiv TV film u kome uspeva da razdvoji uticaj emocija, sujete, naučnog pristupa, ekonomskih zakonitosti i političkog pritiska i da u krajnjoj liniji pojasni najosnovnije zakonitosti nedavne ekonomske krize.

Neko bi rekao da se od majstora kao što je Curtis Hanson očekuje i više, međutim, ja bih rekao da je zapravo potrebno biti majstor kako bi se baš ovo postiglo.

TOO BIG TO FAIL je film koji pripada televiziji ne po svojoj realizaciji koja je na visokom nivou već po svojoj dosta specifičnoj fokusiranosti i didaktičnosti. Pa ipak, ako imamo u vidu da je Hanson poslednjih godina lutao, ovaj televizijski rad ne možemo smatrati povlačenjem već pre jednim povratkom u relevantne tokove.

Kao što je već poznato korisnicima kako socijalnih tako i nacionalnih mreža, pogledao sam X-MEN: FIRST CLASS Matthew Vaughna, i da mi BLADE nije stvarno jedan od najbitnijih filmova inače, priznao bih da je ovo svakako najbolji film ikada snimljen po Marvelovom stripu. Ovako to zadovoljstvo prepuštam nekom drugom, ali mislim da je to svakom dobronamrnom gledaocu očigledno.

Vaughn je u saradnji sa ekipom scenarista koja je bila toliko velika da je na kraju bila arbitraža ko će se potpisati, premda mislim da su ključni u svemu bili on i Jane Goldman koji su radili KICK-ASS. Čini mi se da su oni upravo dodali filmu onu dimenziju koja je nedostajala Marvelovim ekranizacijama pre ovoga.

Prvi veliki adut FIRTS CLASSa jest to što se dešava u epohi, dakle u šezdesetim koje su ovde stilizovane na svim nivoima. Dakle, ovo su "imaginarne" šezdesete koje Vaughn prikazuje ne samo u jednom kenadamovskom fizičkom dizajnu već je i filmski izraz, naročito na nivou pojedinih specijalnih efekata i rediteljskih rešenja jako blizak filmovima iz te epohe. U tom smislu, Vaughn nije imao potrebu da nas ubeđuje da su superheroji "stvarni", već je morao da ih smeti unutar jedne izmaštane slike o jednom vremenu, što mu je znatno olakšalo stvari.

Međutim, u dizajnu tog sveta, očigledno je da su i Ian Fleming, i Stan Lee & Jack Kirby i Mary Quant i Ken Adam imali svoje učešće, i Vaughn ih sve uzima u obzir sa podjednakim značajem.

Kada je kroz stilizaciju i dizajn olakšao prihvatanje premise, Vaughn je napravio ključni zahvat a to je pre svega izbor glumaca u kome praktično nema greške - to su sve perspektivni ali i već dokazani glumci koji odlično funkcionišu kao grupa, nema opterećenja statusom zvezde, barem ne još uvek i sasvim sigurno je da će se neki koji su već u usponu kao Fassbender ili Jennifer Lawrence ovim filmom dodatno izboriti za bolju poziciju. Sa ovakvim glumcima, Vaughn ima lakoću izlaganja likova i priče, sa dosta šarma i nenametljivih rešenja.

Konačno, u vizuelnom smislu, Vaughn i Ridley Scottov DP John Mathieson rade sve vrlo old school i iako u filmu ima specijalnih efekata i rušenja, mislim da su najefekntije scene upravo urađene na jednom vrlo bazičnom nivou filmskog izraza, i da mnoga rešenja iz FIRTS CLASSa koja su najefektnija su lako mogla biti viđena u nekom filmu poput FROM RUSSIA WITH LOVE recimo.

Dakle, Vaughn uprkos velikim tehničkim mogućnostima ne gubi iz vida sve jednostavne vidove pričanja priče i pre svega zahvaljujući njima poentira.

U dramaturškom smislu, X-MEN FIRST CLASS je jako dobro postavljen jer uspeva da istovremeno bude origin story ali i konkretna priča sa konkretnim villainom. U tom smislu ne odaje utisak hendikepiranog superherojskog filma u kome pričanje origina remeti sklad filma, a zatim sequel čini nerazumljivim onima koji ne znaju strip ili prvi film. X-MEN: FIRST CLASS je autonoman film, koji stoji za sebe i jedan je od retkih među ekranizacijama stripova.

* * * 1/2 / * * * *

Oooooh. Prelepo.

Paramount Pictures is developing a feature film about the romance between Elizabeth Taylor and Richard Burton and setting it up as a directing vehicle for Martin Scorsese says Deadline.

The studio has optioned Sam Kashner and Nancy Schoenberger's book "Furious Love" while the producers have a rights agreement with Burton's estate, and a pledge of cooperation from his widow to make his library available.

Taylor made available many of the love letters Burton wrote to her over the years for the book which focuses on a torrid and tempestuous romance between the two stars after they fell hard for each other on the set of "Cleopatra" despite each being married to other partners at the time.

The filmmakers have also reached out to the estate of Taylor with the same hopes and a writer will be hired shortly. Scorsese, Julie Yorn, Gary Foster and Russ Krasnoff will produce.

With his MLK project having fallen apart, "Bourne" sequel director Paul Greengrass is now mulling his next project.

The helmer is in talks to direct Tom Hanks in the Somali pirate film "Maersk Alabama" in development at Sony Pictures says Vulture.

The true life story centres on captain Richard Phillips, who was held hostage by four Somali pirates who seized his ship the Maersk Alabama. He was subsequently rescued by a group of Navy SEALs early 2009.

The studio obtained the cargo ship captain's life rights and his upcoming memoir "A Captain's Duty" in 2009. Billy Ray ("Shattered Glass," "Breach") has penned the script while Scott Rudin is producing.

The studio wants to make the film as early as the Fall once Hanks wraps "Cloud Atlas" in the Summer.

Greengrass however is also considering "Rush", the Formula One drama written by Peter Morgan ("The Queen", "Frost/Nixon") set up at Working Title Films.

Morgan's script deals with three-time F1 champion Niki Lauda's famed rivalry with the English race driver James Hunt, both on and off the track, and his near-fatal 1976 racing season.

Geek kids in small town America uncover alien life in writer-director J.J. Abrams' sincere summer pic, writes Todd McCarthy.

Like an old airplane (or spacecraft) jerry-rigged from scrap pieces and made air-worthy again, Super 8 has been patched together with 30-year-old spare parts to provide an enjoyable ride of its own. With writer-director J.J. Abrams capably manning the controls but with producer Steven Spielberg conspicuously on board as navigator to provide sage advice, this science fiction adventure centered on film geek kids in smalltown 1979 America is something Spielberg can easily be imagined having made himself around the same time and is, indeed, unthinkable without him. Engaging on its own terms and sharply tuned in to the wavelength of pubescent boys and girls, this Paramount release looks set for a profitable flight as a widely appealing general audience summer attraction.

No one can say there's anything new here. The specific setting may be Rustbelt, U.S.A. instead of a blandly anonymous western state community, but the ingredients are pure Spielberg from the first 10-15 years of his career: Fractured average American households, often with one parent missing, where kids must fend for themselves and are more aware of something big happening around them than are the distracted, small-minded adults; a threatening alien interloper whose presence, once made public, will throw authorities and the populace into a panic and entire communities into flight; kids who can save the day by being open to their imaginations; nerds, not brawny macho types, as heroes; a monster whose fearsome power is made clear but whose physical characteristics are only gradually revealed; flawed parents whose eyes are finally opened to the virtues of their children; swooping crane shots and dollies-in for close-ups; nighttime scenes punctuated by bright lights shining at the camera and, over-archingly, an abiding love of sci-fi and monster lore as absorbed and, in this case, replicated by movie-crazy kids.

This latter element adds one new element to the formula, injecting into the mix a layer of Blow- Up and Blow Out, that of an explosive incident accidentally caught on film that provides the key to a huge cover-up. The little band of Lillian, Ohio, middle school filmmakers is led by the chubby, intensely driven Charles (Riley Griffiths), with Joe (Joel Courtney) as his makeup and special effects expert, a crucial position given that they're making a zombie movie to submit to a teen film festival. To their mutual delight and surprise, the school blond beauty, Alice (Elle Fanning), has agreed to co-star in their opus, and her pale skin indisputably provides a receptive canvas for undead facial adornments.

The pushy Charles comes from a large, boisterous family but Joe and Alice have troubled homes; as a prologue informs, Joe's mother was recently killed in a factory accident, a tragedy to which Joe's cop father Jackson (Kyle Chandler) for some reason connects Alice's drunken, derelict father Louis (Ron Eldard).

Slipping out at midnight for a clandestine shoot, the trio and their filmmaking cohorts head for an outlying old train station to create a key scene with Alice and leading man Preston (Zach Mills). When he notices a train unexpectedly approaching, the excitable Charles yells "Production value!" and sets the camera to include it, little knowing that a pickup truck will pull onto the tracks and be deliberately positioned to create a collision that will far exceed the spectacle of the train wreck in Cecil B. DeMille's The Greatest Show on Earth, Abrams' and Spielberg's acknowledged inspiration for the sequence.

Unconvincingly, the driver who caused the crash, school science teacher Dr. Woodward (Glynn Turman), survives to warn the kids not to say anything to anyone about what they saw, but they do pick up one odd little white cube from among crates of them being transported on the train. In a quaint touch that will be especially amusing to those old enough to remember the pre-video days of delayed gratification, the kids must wait three days for their film to be developed. But when they finally see their footage, they realize the camera remained running through the wreck and there's something vaguely visible moving around in the darkness that looks very creepy.

"That was mint!," as Charles repeatedly says in his own curious precursor to "awesome," and the battle lines are drawn. Air Force personnel, led by the the ruthless Nelec (Noah Emmerich), immediately move in to exercise damage control and prevent the public from learning, for example, that the train was transporting unknown material from the legendary Area 51. When the sheriff vanishes after one of several instances of violent nocturnal disturbances, Jackson takes charge of the local force and finds himself at increasing odds with the military. Enterprisingly, the kids sneak into Dr. Woodward's office and find secret government footage revealing that an alien landed in the U.S. in 1958, the repercussions of which are just now being felt.

Through all the big action of the final half, including the town's forced evacuation, further disruptions by the alien, the kids' continued efforts to film their movie and their ultimate escape from encarceration to try to save the day, Abrams still finds time to delineate some of the characters' emotional struggles, notably between Joe and his cop dad, who begins to realize his boy may not be completely out to lunch after all; between Alice and Louis, who's revealed to be more a complex character than initially indicated, and even between Charles and Joe about their competitive feelings for Alice, the latter a nicely realistic touch of a sort not commonly found in Spielberg's own work.

Despite these fractious relationships and an entirely unnecessary f-bomb lobbed in at one point, Super 8 remains a somewhat softer, more benign experience than the mostly harsher and harder sci-fi and fantasy fare produced today; it's more attuned to the sensibilities of, say 12-14-year-olds than to those of kids, say, 16 and up, and only time will tell if this limits the audience somewhat. It's entirely a throwback, to be sure, but also a sincere evocation of emotions and aspirations many kids experience at that transitional stage and admirable in its devotion to the dawning of creative impulses and bubbling imaginations.

Although the impressive Fanning's presence carries with it some contemporary associations, as well as passing thoughts of her older sister Dakota's role in Spielberg's War of the Worlds, Super 8 has been cast in a solid but unglamorous manner befitting the common folk setting. Technically, it looks almost identical to a Spielberg film from three decades ago. End credits are worth sticking around for, as they reveal the final full version of the Super 8 movie the kids endured so many distractions to make.

Opens: June 10 (Paramount)
Production Companies: Amblin Entertainment, Bad Robot
Cast: Kyle Chandler, Elle Fanning, Joel Courtney, Gabriel Basso, Noah Emmerich, Ron Eldard, Riley Griffiths, Ryan Lee, Zach Mills, Glynn Turman
Director-screenwriter: J.J. Abrams
Producers: Steven Spielberg, J.J. Abrams, Bryan Burk
Executive Producer: Guy Riedel
Director of photography: Larry Fong
Production designer: Martin Whist
Costume designer: Ha Nguyen
Editor: Maryann Brandon, Mary Jo Markey
Music: Michael Giacchino
Visual Effects Supervisors: Kim Libreri, Dennis Murren, Russell Earl
111 minutes, PG-13 rating

Ne postoji ni teoretska mogućnost da J.J. (Abrams, ne Jelena Janković) ne isporuči!

Pogledao sam TV dramu beogradske televizije CRNA LISTA koju je po tekstu poznatog američkog pisca Ernesta Kinoya režirao sava Mrmak. Ovde sam već pisao o toj praksi RTSa da realizuje strane pisce koja danas deluje kao da se dešavala ne u dugo vreme nego na drugoj planeti. Ovaj scenario je inače prilikom svoje praizvedbe na američkoj televiziji nagrađen Emmyjem.

Međutim, sama priča je još neobičnija pošto ne samo da je CRNA LISTA delo američkog pisca već je reč o drami koja se bavi temom makartijevskog Lova na veštice među kulturnim poslenicima u SAD. Ako danas deluje neverovatno da je RTB snimao strane pisce, još je neverovatnije da se bavio temom progona komunista u jednoj tako ekskluzivnoj profesiji kao što je gluma.

Naravno, dosta je lako otpisati CRNU LISTU kao antizapadnjačku propagandu koja je savršeno logična za SFRJ kada ovde ne bi bilo govora o temi koja se itekako odnosi i na jugoslovenske okolnosti u kojima je bilo dosta sličnih represivnih mehanizama te čak i ako pretpostavimo da je Mrmak snimao isključivo propagandu protiv SAD, onda je ona nesumnjivo vrlo lako mogla biti dvosekli mač.

Naravno, sklon sam mišljenju da se Mrmkova naivnost može otpisati i CRNA LISTA danas stoji kao jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske televizije koja nije potcenjivala svoju publiku, bila je spremna da se pozabavi hermetičnim temama spajajući politički angažman sa određenom dozom provokativnosti.

Sam prevod Kinoya je dosta krut i Mrmkova režija nije uspela da prevaziđe taj problem. Mađutim, sama priča je dovoljno interesantna a dijalog je dovoljno sadržajan da ovaj program, snimljen u jednoj arhaičnoj formi, deluje neuporedivo zrelije i modernije od većine aktuelnih RTSovih serija i drama.

Ako imamo u vidu da je snimanje nečega sa ovakvim produkcionim kapacitetima u međuvremenu postalo neuporedivo jednostavnije i jeftinije, neshvatljivo je da RTS nije nastavio sa praksom ovakvih kamernih drama.

U tom smislu, CRNA LISTA stoji kao poražavajući dokaz koliko je naša televizija u međuvrmenu zaostala sama za sobom i koliko zapravo njen problem nije u tome što je ostatak medijuma napredovao.

Pogledao sam THE MAN WHO WOULDN'T DIE televizijski film Billa Condona, iz faze kada se bavio žanrovskim filmom, pre nego što je prešao u Oscar-bait teme. za Condona je od momenta kada je prešao u Oscar-baiting često postavljano pitanje "mračne žanrovske prošlosti" međutim, meni se čini da je on u ovoj fazi podjednako pokazivao neke od svojih kasnijih rediteljskih tendencija. Naime, njegovi žanrovski radovi nisu imali značajnijeg uspeha, ali su pokazivali rediteljski rukopis po kome će on kasnije biti prepoznatljiv a to je mešavina vrlo konvencionalnog storytelling na nivou dramaturgije i evropeiziranog flah pristupa vizuelnosti. Koliko je taj "evopski" pristup pristajao filmovima kao što je KINSEY, tako je u žanrovskim radovima nedostajalo te ubedljivosti, glume sa pokušajem stvaranja pokrića i dinamike.

Međutim, ono što je s druge strane postigao u TV filmu THE MAN WHO WOULDN'T DIE jeste da ovaj film liči na neku francusku žanrovsku kontemplaciju koja nema puno šanse u poređenju sa mišićavijim snažnijim američkim radovima ali u sebi ima nešto drugo, veliki stepen metafilmskog u izrazu, izvesnu distancu i artificijelnost.

THE MAN WHO WOULDN'T DIE je film koji već na nivou podele koju prevode Roger Moore, Malcolm McDowell i Nancy Allen čini gledanje potpuno opravdanim činom za svakog filmofila koji je ukačio barem nešto od bitnih radova ovih ljudi a da ne govorimo o onima koji ih sve zajedno cene. Naravno, Condon vrlo svesno vlada pojavama kao što su ovi glumci i bez ikakve sumnje niko nije tu greškom.

Televizijska forma omogućuje Condonu da se razmahne u raznim zahvatima kojima želi da se pozabavi i tu u pojdinim momentima uprkos suštinskoj dramaturškoj konvencionalnosti dolazi do lutanja na nivou vođenja priče. Ipak, tu mu pomaže činjenica da je reč o TV projektu gde se takvo lutanje može oprostiti,

U produkcionom smislu, reč je o ozbiljnijem tlevizojskom radu sa početka devedesetih, ali Condonov prepoznatljivi arhaični pristup mnogo više evocira postmoderne krimiće iz sedamdesetih poput TIME AFTER TIME nego što korespondira sa devedesetim. Otud ta količina retro detalja čini da je THE MAN WHO WOULDN'T DIE bio relativno nezapažen eksces u vreme premijere ali danas deluje kao itekako zanimljiv curio.

Inače, sama priče se dosta oslanja na neke od kanonskih priča o Sherlock Holmesu, naročito recimo na THE VALLEY OF FEAR koja je vrlo često reciklirana u raznim krimićima pa i u drugoj epizodi SHERLOCKa na BBCu. Sam scenario je u priličnoj meri oslonjen na mit o Holmesu i Moriartyu pa je čini mi se i ovaj uticaj osvešćen.

Malo prošireni cornerovski pogled na FIRST CLASS...

http://www.agitpop.me/?0472E58C

Pogledao sam WRANGLER: ANATOMY OF AN ICON Jeffrey Shwarza, dokumentarac o čuvenom porno staru Jacku Wrangleru koji je počeo u svetu gej pornografije da bi zatim svoj status superstara proširio i u domenu strejt pornografije, ostavivši značajan trag kako u samoj industriji tako i u širem kontekstu američkog LGBT miljea gde je bio i ikona i predmet osporavanja.

Wranglerova priča je atipična utoliko što dolazi iz bogate holivudske kuće i što je slično mnogim drugim porno glumcima iz zlatne ere bioskopskih pornića njegov primarni cilj bio da se nametne kao glumac i trudio se koliko god je mogao da svoje porno nastupe obogati i karakternim deonicama. Takav put osamostaljivanja i ulaska u svet filma deluje krajnje neobično ako imamo u vidu da je možda uz očevu pomoć mogao da dođe do nekih konvencionalnijih glumačkih angažmana.

Međutim, Schwarz dosta dobro predstavlja kontekst u kome je Wrangler počeo svoju karijeru i objašnjava mnoge aspekte tadašnje gej scene koje su ga privukle ovom životnom putu.

Druga zanimljivost Wranglerovog puta jeste to što je uprkos rizičnom načinu života i radu u svetu pornografije uspeo da se izbori za status zvezde i izbegne mnoge klopke koje su postojale, naročito epidemiju AIDSa koja je desetkovala čak i strejt scenu a o gej pornografiji da ne govorimo.

Jedina stvar koja remeti utiak ovog zanimljivog dokumntarca jeste to što je Wrangleru manje-više pošlo za rukom sve što je hteo tako da nema neke naročite drame u njegovoj životnoj priči.

* * * / * * * *

Pogledao sam SREĆA DOLAZI U DEVET Nikole Tanhofera, adaptaciju bajke Hansa Christiana Andersena koju je uradio poznati književnik Vitomil Zupan. Reč je o filmu koji se može smatrati jednim od većih kurioziteta u istoriji naše kinematografije.

Zupanov literarni opus ispraćen je raznim osporavanjima i aferama ali on je uspeo da ostvari prilično značajan doprinos kao scenarista i ekranizovani književnik. Kod Tanhofera on nudi adaptaciju bajke prilagođenu odrasloj publici, sa dosta apsurda, književnih referenci i elemenata fantastike koji nikada do tada nisu korišćeni na takav način u našem filmu, a reklo bi se da čak ni u najlirskijim primerima italijanskog neorealizma kod De Sice nije bilo toliko izraženih elemenata fantastike.

Kombinovanje svih ovih postupaka dovodi do svojevrsne prenatrpanosti filma pa čak i konfuzije iako je Andersenova premisa zapravo vrlo jednostavna. Reklo bi se da Tanhofer i Zupan nisu uspeli da na nivou scenarija definišu koliko ovu priču opredeljuje zaplet a koliko same, često zaokružene, scene tako da ima dosta problema sa ritmom i glumom koja stilski varira od lika do lika i između deonica.

Međutim, svi ovi problemi ne osporavaju da je SREĆA DOLAZI U DEVET ne samo jedan od najunikatnijih jugoslovenskih filmova već bi se slobodno moglo reći da u to vreme ni na svetskom nivou nije bilo puno ovakvih filmova. Ovakav spoj vrlo zanimljivih rediteljskih rešenja, vizuelne kulture i specijalnih efekata koji su više svojstveni nekom komercijalno ambicioznom filmu fantastike nego jednoj u suštini intimističkoj priči.

* * 1/2 / * * * *