ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Koliko šizoidnih ovde... 

I svi do jednog komunisti. 

Ta šta fali? Komunizam ima lepe ideje u teoriji...

Democratic National Liberal




mislim da sa komunizmom stvari stoje kao sa onim sto je neko lepo kazao za nedavnu zurku "devedesete" - da moze da ih voli samo onaj ko ih nije ziveo

nisam čuo za tu žurku ''Volim devedesete'', ali zato znam za jednu još bolju žurku: ''Volim devedeseto''

P.S. Tarzanija će me u grob otjerati

Quote from: crippled_avenger on 25-10-2011, 13:35:23
Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.

Test je prevara, odgovorno tvrdim da su mi jajca smanjena fazoniranjem spiska pitanja.

Primjer: ispadoh pacifista jer su se pitanja odnosila samo na ''da li podržavate napad a neku državu ako ona kriši ljudska prava ili posjeduje određene resurse''. Ja kliknem ''ne'' i obrukam se

Quote from: Father Jape on 25-10-2011, 13:52:21
Ma sigurno je folirao odogovore. -_- Ili nas ovde kolektivno troluje godinama na forumu.

šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?
Ja sam vrlo korektno ljudsko biće, otvoreno za sve vrste dijaloga

Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?

To je ispao Ghoul. 

Čini se da ovaj test dobro meri doslednost u stavovima. Što dosledniji odgovori, veći procenat u kategoriji. Što znači da manji procenat znači ili nedoslednost ili nedefinisanost. Ne znaš šta je gore.

Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43
šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?

Naravno! Šta bre ti zamišljaš? Da bi u suprotnom bio ikome zanimljiv?

Svadja na visokom nivou

Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43




Primjer: ispadoh pacifista jer su se pitanja odnosila samo na ''da li podržavate napad a neku državu ako ona kriši ljudska prava ili posjeduje određene resurse''. Ja kliknem ''ne'' i obrukam se

  Ti  Bato  ko Lalosa  kad su   odveli na front, i rekli mu , idi sad  i jurisaj na brojno nadmocnijeg neprijatelja.

  A On kazo,  ta nemojte mene slat, ja cu se odmah pomirit.

To bi Stipan uradio, Bata NIKAD!

 A jes, jes Stipan,ne vidi baka dobro.

You are a cosmopolitan Social Democrat. 15 percent of the test participators are in the same category and 25 percent are more extremist than you.





разочаран сам, чак је 1/4 екстремнија од мене, с друге стране, прилично сам сигуран да сам фундаменталиста и милитариста

Ovo "fundamentalist" treba čitati kao religiozni fundamentalista. Ako ti je skala blizu 100% secular onda bi se zapravo moglo reći da si sekularni fundamentalista. Ovo "militarist" verovatno treba čitati kao imperijalista.

Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 22:59:59
To bi Stipan uradio, Bata NIKAD!

Tebe kad god sjebu na Stipana se vadiš? A?!

Sudeći po malom uzorku ovde, životna sredina definitivno nema šanse u borbi sa čovekom.

You are a social democratic Cosmopolitan

Quote from: Stipan on 26-10-2011, 12:39:31Tebe kad god sjebu na Stipana se vadiš? A?!

ajde ne spamuj po Kripovom topiku

Quote from: D. on 26-10-2011, 15:50:25
Sudeći po malom uzorku ovde, životna sredina definitivno nema šanse u borbi sa čovekom.

pa naravno kad prokleta priroda pobjeđuje

Pogledao sam južnokorejski film POONGSAN Juhn Jaihonga koji je snimljen u produkciji i po scenariju Kim Ki Duka. Kim Ki Duk je meni bio jedan od gateway reditelja za savremeni južnokorejski film. Posle nekoliko remek-dela i nekoliko solidnih filmova početkom i sredinom dvehiljaditih zašao je u čudnu fazu u kojoj je između ostalog počeo da se gotovo lucbessonovski angažuje kao producent i scenarista, na filmovima svojih štićenika koji su često zalazili u žanrovske vode izvan art-house pristupa po kome je on poznat.

POONGSAN je jedan od tih filmova, akcioni film u osnovi kome Kim Ki Duk kao scenarista daje jednu egzistencijalističku dimenziju, pošavši od koncepta konstantnih dilema postavljenih pred junake u seriji 24 (sa kojom ima izvesnih dodirnih tačaka) prelamajući to sa svojim prepoznatljivim motivom junaka koji ništa ne progovara. U pojedinim momentima, Duk na nivou scenarija sjajne stvari ali isto tako neke dobre situacije razvodni ili ih iz potentne faze prevede u jeftinu političku alegoriju, ali mnogi od tih nedostataka nisu samo manjkavost scenarija nego i slabost Kim Ki Duka kao producenta koji je morao biti suroviji prema materijalu u montaži.

Jaihongov problem pak je to što je POONGSAN za nijansu slabije realizovan od ostatka savremenih korejskih akcijaša koji umeju da impresioniraju svojom veštinom. Jaihong je kompetentan ali isuviše konvencionalan i statičan u odnosu na ono što se recimo može videti u MOBY DICKu, SECRET REUNION, MARINE BOYu i sličnim naslovima.

To je šteta, pošto Kim Ki Dukov scenario ulazi dosta radikalno u neka pitanja ovog konflikta pokazujući vrlo detaljno igre između Severa i Juga, priče o oportunim disidentima koji beže sa Severa sa krajnje mutnim namerama, i južnjačkoj tajnoj službi koja ne preza od ucene kako bi ih iskoristila u propagandne svrhe. Kao i glavni junak, Kim Ki Duk nije ni na jednoj strani, ali ako imamo u vidu infantilizaciju sukoba Severa i Juga sprovedenu upravo kroz upliv disidenata onda je POONSANG jedan vrlo provokativan film jer dovodi u pitanje motive tih ljudi.

POONSANG je otud tehnički slabiji ali pripovedački i ideološki zanimljiviji od MOBY DICKa koji sam takođe nedavno gledao i sa kojim se tematski dotiče.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam Soderberghov CONTAGION i ne mogu reći da se sasvim otrgao od onog lošeg manira u koji je zapao posle ERIN BROCKOVICH a opet ne mogu da osporim da je posle dužeg vremena snimio film za koji mu se ne mora previše gledati kroz prste. GIRLFRIEND EXPERIENCE je bio znak comebacka, zatim je usledio INFORMANT i ova dva filma je pokazao da je i dalje respektabilna sila u formama koje su bliske američkom nezavisnom filmu. U CONTAGIONu, Soderbergh igra na veliko, igra na mejnstrim uspeh, na film katastrofe, pokušava da snimi TRAFFIC na temu virusa i epidemija koje su se dešavale poslednjih nekoliko godina tipa SARS i H1N1, i u tome uspeva tek delimično. Soderbergh je napravio jedan od najefektnijih mejnstrim filmova devedesetih kad je snimio OUT OF SIGHT, i CONTAGION nije film tog kalibra, a ambicije su mu čak i veće.

CONTAGION je film koji bi retko koji reditelj uradio dobro, naročito u ovoj formi baziranoj na epskom zahvatu i sa prilično suvim scenarije Scott Z. Burnsa sa kojim Soderbergh često radi u poslednje vreme iako je ranije imao mnogo bolje saradnike. Burns je najslabiji pisac od svih Soderberghovih saradnika poslednjih godina i čini se da njegov scenario na nivou dijaloga ili maštovitosti postavljanja situacija ne uspeva da isprati tako ambiciozan zamah kome se reditelj okreće.

S druge strane, na pola puta između svog punog mejnstrim kapaciteta i indie javašluka kome je bio sklon, Soderbergh ne pravi ni neke naročite rediteljske bravure.

Ipak, CONTAGION ima odlične glumce, zvezde na svim mestima u podeli i ima u sebi dovoljno onog klasičnog političko-dokumentarnog potencijala koji je krasio francuski i italijanski a jednim delom i američki politički film sedamdesetih, tako da to sve uspeva da uveže ove razne elemente u celinu. VARIOLA VERA, recimo, ostaje nedostižni standard u odnosu na CONTAGION. Priča o tome kako se gledaocima peru ruke posle ovog filma je glupost, i likovima i bolesti se prilazi hladno, ali ne u cronenbergovskom smislu već naprosto nema tu nekog žara na bilo kom nivou.

Mislim da je lilit najpozvanija da prokomentariše ovo što smo videli u CONTAGIONu, koliko to ima smisla, i mislim da je to važno, naročito za sve nas koji volimo da se lečimo preko Wikipedija i filmova. Što se mene, kao relativno upućenog patofoba tiče, CONTAGION mi nije otkrio neka nova saznanja, ali ne mogu da kažem ni da mi je bio dosadan niti da se osećam da sam izgubio vreme gledajući ga.

Otud mi je i utisak o ovom filmu neutralan, Soderbergh se latio jedne zahtevne forme, a rezultat je podnošljiv, aseptičan.

* * 1/2 / * * * *

Vrlo je neobično gledati filmove poput TRESPASSa Joela Schumachera. Prvo, za nas koji volimo Waltera Hilla nikada neće biti drugog TRESPASSa i ovakvo ponavljanje naslova jednog kultnog filma samo odaje utisak bezobrazluka i nevaspitanja autora, ponašanja kao da oni ne znaju ili ne mare za ovaj izvanredan raniji film ili pak snimaju ostvarenje koje se nikada neće ni naći u istoj ravni. Rezultat je bez sumnje ovo drugo što opet čudi jer Schumacher je bio važan oslonac holivudskog mejnstrima, snimio je nekoliko odličnih filmova, i sad kad ga vreme pregazilo nije morao da posrne u neke čudne B ili pre bi se reklo polu A vode. Ako je Schumacher neko na koga se ne računa naročito ozbiljno, i ako je Nicolas Cage uspeo da napravi karijeru na dva koloseka i da nekako istovremeno hibernira u mejnstrimu i koprca se u B-produkciji, onda scenarista Karl Gajdusek i Nicole Kidman svakako nisu ljudi od kojih je industrija digla ruke.

Imena koja su nagažovana na ovom filmu sugerišu da je ovo ipak nekada bio relativno ozbiljan projekat, i otud je nejasno da se tako ozbiljni aduti odigraju na jedan prilično slab scenario koji ne predstavlja Gajduseka u naročito dobrom svetlu i da se prilično ozbiljni resursi utuku u nešto što spolja izgleda kao film za bioskope a na kraju ne dobija ni priliku da u tim bioskopima zaigra.

Daleko od toga da je TRESPASS dobar film, i daleko od toga da je uskraćen što nije bio u bioskopima ali gledali smo i gore stvari od ovoga. Otud, rekao bih da je ovaj film nastao kao neka opskurna kombinacija svojih producenata predvođenih Avi Lernerom. Ovaj nekadašnji asistent Menahema Golana iz godine u godinu deluje kao producent koji će konačno ispuniti Golanov san i uz dno DTVa istovremeno proizvoditi i art house favorite, i u tome je povremeno uspevao, setimo se izvanrednog SOLITARY MAN. Međutim, on nikako da se probije u sam centar klasičnijeg repertoarskog mejnstrima, a neverovatno je da uprkos angažovanju ovakvih profija (recimo DP je bio Andrzej Bartkowiak koji je prerastao ovu profesiju i jedno vreme bio čak i reditelj) ne uspeva da postigne pravi rezultat.

Jedan razlog može biti to što ovakav film, kakav se ne bi desio major studiju pokazuje koliko je ipak bitan ozloglašeni development i kreativni sektor studija a drugi je da je sve ovo neko opskurno pranje para koje rezultira ovakvim polu-proizvodima.

U svakom slučaju, TRESPASS je prilično vešto realizovan besmislen film sa campy glavnom ulogom Nic Cagea čije su ambicije i rezultati prilično čudni i neprilagođeni kontekstu savremene scene.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam IN TIME Andrew Niccola i posle ovog filma on i dalje ostaje autor koga treba pratiti iako PONOVO potpisuje film koji nije u pravoj meri zaokružen. Ako ostavimo po strani pisanje THE TRUMAN SHOWa i izvanrednu GATTACAu, Niccol je u ostataku svog opusa stalno bio nadomak velikog rezultata ali ga nije postizao. U filmu IN TIME on je verovatno najdalje od velikog rezultata do sada, ali je to opet dovoljno da nam pruži jedan vrlo zabavan i pre svega duhovit film.

Premisa o vremenu koje ljudi moraju da kupuju kako bi preživeli i uopšte o vremenu kao moneti nije nova u SF prozi, tako da možda i nije u redu što se Niccol potpisuje kao samostalni scenarista ovog filma. Time, međutim, s druge strane i preuzima odgovornost za ono što u ovom filmu ne valja a to je činjenica da on postavi premisu i onda nema tačnu ideju šta da radi sa njom tako da priča umesto da napreduje uglavnom stagnira, počinje da se vrti u krug i na kraju se razreši. Na tom putu od početka prema kraju Niccol uspeva da bude izuzetno duhovit, sporadično intrigantan, mada ne u meri u kojoj bi trebalo, uspeva da suptilno provuče blue collar ideološku emociju, ali sve to nije dovoljno da prikrije suštinske kako strukturalne tako i supstancijalne nedostatke ovog scenarija.

Kada se tome doda konceptualno čitljiv ali dosta aljkav dizajn retro-futurističkog sveta, onda IN TIME ponajviše počinje da liči na Carpentera iz THEY LIVE i ESCAPE FROM NEW YORK faze s tim što naravno Niccol više voli da se valja po glibu jeftine cerebralnosti nego totalnog pulpa koji privlači Carpentera. Ta carpenterovska dimenzija naravno u mom pogledu na stvari nije adut, ali iz nje Niccol crpi izvesnu naivnu blue collar anarhičnost koja da je IN TIMEu određeni šarm.

Kada se tome dodaju odlične zvezde Justin Timberlake, Amanda Seyfried i Cillian Murphy u glavnim odnosno Olivia Wilde u ključnoj sporednoj ulozi, dobijamo film koji se stalno graniči sa odlilčnim a na kraju tek na mah uspeva da bude vrlo dobar. S druge strane, upravo zvezde drže film u životu čak i u svetlu iznenađujuće salbih ostvarenja nekih dokazanih članova ekipe kao što je recimo čuveni DP Roger Deakins.

IN TIME ne deluje kao film koji je mnogo koštao i mislim da će biti zapamćen kao zanimljiv eksces i kao jedan od šarmantnih SF naslova kojih je zapravo sve manje i manje.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam PANKOT NE E MRTOV Vladimira Blaževskog, jedan od filmova iz bivše SFRJ koji je najčešće pominjan ove sezone posle TILVEE ROŠ i zbilja reč je o jednom dosta simpatičnom filmu u kome se osećaju određene osobine starog jugoslovenskog filma, kako pozitivne tako i negativne.

S jedne strane, Blaževski spada u onu staru školu reditelja koji poštuju filmsku priču i smatraju je značajnom, a to je prava retkost u današnjim okolnostima, i još je ređe da takav pristup filmu bude vrednovan. S druge strane, Blaževski je reditelj koji u svom postupku baštini sve ono što smatram najspornijim kod jugoslovenskih reditelja i mislim da je mogao da napravi znatno efektniji filma da se nije u tipičnom SFRJ maniru opterećivao nevažnim scenama, detaljima i digresijama umesto da je napravio fokus na kljulne dramske tačke filma. Ovako imamo filma koji je u pojedinim deonicama predug i isprazan a u pojedinim ako ne najdirektnije nejasan a onda baziran na masi podrazumevanja.

Kao i PARADA i ovaj film govori o okupljanju stare ekipe koja u novim okolnostima, u organizaciji nekog NGOa mora da odradi poslednji zajednički posao. Ovde je reč o pank bendu koji se raspao pre 17 godina (sic!) kada je bio najveći u zemlji. Iako pozicija benda o kome se u ovom filmu govori sugeriše da su imali mesto u SFRJ, hronologija sugeriše da se misli na FYRM, međutim, generalno godišta u ovom filmu su malo pomerena.

Kao i u HI-FI Blaževski dočarava teskobnu socrealističku atmosferu Skoplja, dodatno ruiniranog tranzicijom, ali je u prikazu miljea znatno ubedljivi nego što je bio u HI-FI i umesto stagnacije, Blaževski zapravo u trećem filmu postiže najbolji rezultat.

Čini se da je HI-FI imao temu koja se bazirala na dosta apstraktnom mladalačkom nezadovoljstvu i nekakvoj neubedljivoj subkulturi tok se u PANKOT NE E MRTOV, Blaževski bavi starenjem, prolaznošću, žanrom koji nije aktuelan i ljudima koje je pregazio život.

Naravno da u tom gaženju junaka, Blaževski dolazi do granice koju jugoslovenski reditelji inače i dotiču i prekoračuju da to je da imaju  negledljive junake koji ne zaslužuju da se o njima snima film, ali to sve ide u rok službe, i to je u ovom filmu delimično prevaziđeno solidnom igrom glavnih glumaca.

PANKOT NE E MRTOV nije epohalan film, ali deluje kao naslov koji i u dobrom i u lošem smislu uspeva da oživi duh jugoslovenske kinematografije. Iako nema mladalačku energiju kakvu je imao Košakov AUTSAJDER kada smo doduše svi mi bili mlađi, može se tumačiti upravo na toj liniji.

* * 1/2 / * * * *

Will drži stvari realnim. Da ne kažem Realnim -

http://www.vijesti.me/kultura/ako-je-pukovnik-postao-pokojnik-da-li-to-znaci-da-su-dzelati-dobili-jare-pare-clanak-44488

Da je imao malo više smelosti da prosrbuje malo pa kaže i kako je Mladić delovao kao nekakav dementni starac dok je odvođen u Hag itd. Mislim, zna se šta ja mislim o Mladiću, ali malo da se zamuti voda...

Meho, šta god ti mislio o Mladiću uvek se, kao i ja, obraduješ kad se sretneš sa biološkinjom iz Bosne. A od Biljane do Ratka je samo korak...

Pogledao sam LA POSSIBILITE D'UNE ILE ekranizaciju vlastitog romana koju je Michel Houellebecq sam realizovao kao scenarista i reditelj. U ovom filmu, Houllebecq s jedne strane kao da uspeva da dokuči šta bi, uslovno rečeno, bilo idealno kao pristup u stilskom smislu, ali suštinski ipak ne uspeva da napravi smislen film koji zbilja funkcioniše.

Ono što je Houllebecq uspeo da napipa jeste da bi za njegovu poetiku idealan bio cronenbergovski pristup u kome bi se kroz naizgled konvencionalno građenje priče ulazilo u eventualnee filozofske implikacije. Za razliku od ranijih ekranizacija koje se bile ili atmosferične ili se bazirale na pokušaju da prepričaju zaplet i melodramu romana, Houellebecqova u sebi ima nešto od atmosfere SF filmova sedamdesetih i naslova kao što je BROOD.

Nažalost, ono što Houellebecq nema jeste pravi dramski naboj. Njegov film naizgled ima zaplet a u stvari je film stanja, film o unutrašnjim promenama lika, koje nisu jasno mapirane i objašnjene i na kraju sve se pretvara u jednu dosta impotentnu razglednicu. Međutim, na BROOD me je podsetila ta ballardovska atmosfera pre svega vezana za arhitekturu ambijenata u kojima se priča odvija, i ta jednostavnost rediteljskog pristupa koja je podsetila na ranog Croneberga (naravno bez deformiteta, gorea i sl.).

Nažalost te dobre indikacije i jedno suštinski hrabro i samokritično eliminisanje suvišnih delova romana ipak nisu dovoljni da POSSIBILITE bude išta više od jednog jako simpatičnog arty ekscesa i ništa više.

Houellebecq je jedan od retkih pisaca čije je skoro svako delo ekranizovano i nijedna od tih ekranizacija nije uspela da dostigne sav potencijal dela. Nažalost, za razliku od Crichtona, Houellebecq nije uspeo ni sam da zarobi ono što je želeo na filmu, ali ipak mislim da je dao jasnu ideju o nekom eventualnom pravom putu.

* * / * * * *

Čist Cronenberg

http://www.blic.rs/Vesti/Hronika/287491/Radiolog-slikao-gole-pacijentkinje-i-cuvao-pedofilske-fotografije

Koliko god da sad to s moje strane bilo neukusno jer, naravno da nije prijatno znati da je neko slikao takve slike bez pristanka ljudi na slikama, ne mogu a da se ne zapitam šta fotografiju ovog tipa čini "pedofilskom"? Verujem da deca na njima nisu postavljana u provokativne i eksplicitno seksualne poze. Da, bila su naga, ali da je nagost deteta sama po sebi "pedofilska", deca bi se kod lekara pregledala obučena. Dakle, pretpostavka je da je autor fotografija na neki način fotografije koristio u sverhu seksualnog samozadovoljavanja (eventualno trgovine sa likeminded individuama), ali šta da su to normalne fotografije obučene dece a on ih koristio u istu svrhu? Da li bi to i takve slike učinilo "pedofoilskim"?

Ako sam dobro razumela članak, našli su kod njega i dečju pornografiju (pretpostavljam, prepoznatljivo takvu) i slike pacijentkinja (prema članku sudeći, to su bile odrasle žene).

Aha, tačno, dakle, to su dve odvojene kolekcje fotografija. Onda moja zapitanost nema smisla i povlačim je, plus stidim se što sam nepažljivo čitao.

Komsinica moje drugarice radi u toj bolnici tako da cu pokusati da iskopam jos detalja o radiologu koji se igrao doktora...

Pogledao sam GILDA LIVE Mike Nicholsa, koncertni film u kome je zabeležen brodvejski nastup čuvene komičarke Gilde Radner koja je jedna od članova izvorne podele SNLa i značajnih ličnosti na komičarskoj sceni sedamdesetih. Nichols se ovim koncertnim filmom pozabavio u dokumentarističkom maniru bečežeći kako sam njen nastup tako i zavirujući malo iza scene u toku predstave. Ipak, primarni fokus je pre svega beleženje nastupa odnosno pogled iz vizure publike, i Nichols vešto koristi odlaske iza scene tokom kojih se Gilda priprema za sledeću tačku da zapravo pređe preko manje zanimljivih deonica.

Gilda Radner je bila talentovana i u verbalnom i fizičkom humoru ali u ovom nastupu naročit akcenat je na pevanju pa ne čudi da se kao najuspelija numera i smatra pesmica LET'S TALK DIRTY TO THE ANIMALS koja je kasije bila i u repertoaru drugih komičara (na YT se može naći baš snimak iz GILDA LIVE).

U svakom slučaju, GILDA LIVE je važan dokument za ljubitelje američke komedije i njene istorije ali svakako da je reč o zanimljivom i duhovitom nastupu u kome mogu da uživaju i oni kojima istorijski pregled nekog žanra nije prioritet.

* * * / * * * *

Konačno sm posle dug potrage uspeo da lociram POTRAGU ZA ZMAJEM Janeta Kavčića, film za kojim sam tragao pre svega zbog činjenice da je na njemu autor priče Žiika Mitrović koju je posle u scenario pretvorio Slavko Goldstein, sa kojim je Mitrović inače radio na solidnom WW2 akcijašu SIGNALI NAD GRADOM.i koji je posle pisao izvanrdnu AKCIJU STADION Dušana Vukotića.

Kavčićev film govori o dvoje mladih ilegalaca koji se kriju od ustaša u jednoj napuštenoj bogataškoj vili iz koje su isterani Jevreji. Tokom tog sakrivanja ešavaju im se razne stvari a progone ih i sećanja na nekadašnje stanovnike vile.

Kavčićeva rediteljska postavka je solidna, ali film dosta balansira između drame i napetosti vezane za poteru tako da do kraja ne samo da postaje nejasno šta je Kavčićev koncept već uprkos svojoj solidnosti ne uspeva da postigne znatniji efekat ni u jednoj od ove dve namere.

Otud Kavčićev film ostaje zanimljiv kao prilično dobar ali ipak sporedni deo Mitrovićeve filmografije i istorije partizanskog filma.

* * 1/2 / * * * *

Još pre mesec dana a možda i više sam pogledao WHAT'S YOUR NUMBER Marka Myloda i iako je reč o jednom dosta jednostavnom filmu bio sam u dilemi kako da ga ocenim jer sam s jedne strane mislio da je u mnogim apsektima previše konvencionalan i baziran na formuli a opet da je s druge strane dosta efektan u egzekuciji tih klišea na koje se oslanja i tih dosta artificijelnih high concept postavki.

Međutim, posle gledanja filma FRIENDS WITH BENEFITS Willa Glucka, prema kome nisam stekao neki naročiti respekt ni posle vrlo solidnog EASY A, pre svega zato što mislim da je FIRED UP bio precenjen, nekako mogu da nađem mesto filmu WHAT'S YOUR NUMBER na savremenoj romcom sceni.

Ove godine je izašao CRAZY STUPID LOVE koji je na svim nivoima prevazišao konkurenciju ubacujući dosta svežih elemenata i ozbiljnost James L. Brooksa u celu priču (ispavši pri tom znatno ozbiljniji od filma samog James L. Brooksa) i to iznenadno podizanje kriterijuma je samo dodatno zamutilo pogled na rutinski film kakav je WHAT'S YOUR NUMBER.

Međutim, kada se postavi u kontekst sa FRIENDS WITH BENEFITS koji na jedan pogrešan način pokušava da bude "nekonvencionalan", kvaliteti WHAT'S YOUR NUMBERa postaju očigledniji.

Naime, Mylod je snimio film sa high concept premisom u kojoj dvoje ljudi mogu da se zavole tek kad se nađu u jednoj apsurdnoj situaciji koja je krajnje neuverljiva i iskonstruisana. I u tom smislu on deli nedostatke brojnih romcoma. Međutim, Anna Faris i Chris Evans su odlični, gegovi su smešni, i WHAT'S YOUR NUMBER na kraju uspeva da zabavom zabašuri nedostatke priče. Plus, tu je Mark Mylod, stari televizijski kadar koji celu stvar vrlo ozbiljno vodi, i ovo je na kraju film koji ipak funkcioniše.

Da nije izašao u sezoni kada se pojavio CRAZY STUPID LOVE i da THE HOUSE BUNNY nije previše podigao očekivanja od Anne Faris, mislim da bi solidnost ovog filma bila očiglednija svima.

* * * / * * * *

S druge strane, FRIENDS WITH BENEFITS pokušava da bude priča o karakterima, o njihovom odnosu, i usled nedostatka duhovitosti, repetitivnosti, ostavljanja harizmatične podele koju čine Justin i Mila Kunis bez materijala, ovaj film iako fundamentalno ubedljiviji ostavlja znatno slabiji utisak.

Koliko god se Mylod mučio da nekako sprovede u delo komplikovanu konstrukciju, toliko Gluck ne uspeva da realizuje jedno jednostavnu i uverljivu priču, jer mu prosto nedostaje materijala. Kao da je kod Myloda fundamentlani problem koncepta učinio da se nagomilaju rešenja a da je Gluck previše verovao u jak osnov svog filma. U svakom slučaju, ovi filmovi pokazuju da površinska rešenja itekako imaju funkciju.

* * / * * * *

Pogledao sam 30 MINUTES OR LESS Rubena Flesichera, i moram priznati da mi je recepcija ovog filma bila opterećena saznanjem da Fleischer radi Warnerov tentpole akcioni krimić GANGSTER SQUAD sa All-Star glumačkom podelom a da ja do sada uopšte nisam uspeo da shvatim na osnovu čega je stekao takav kredbilitet. ZOMBIELAND je bio film sa ozbiljnim problemima, sa ponekim, sporadičnim rediteljskim bravurama pre svega u tehničkom pogledu, i to sve nije dovoljno da bi ga kvalifikovalo za tako prestižan posao. No, Warner misli da there IS something about Ruben.

30 MINUTES OR LESS je film koji nažalost ne uspeva da objasni šta je to što Warner vidi u njemu. Reč je o simpatičnoj post-tarantinovskoj krimi komediji koja se izdvaja po tome što ima natprosečnu glumačku ekipu. Jesse Eisenberg je u međuvremenu postao zvezda koja prevazilazi ovaj nivo materijala, a Danny McBride je komičarska supersila koja zapravo nosi ovaj film u ulozi glavnog negativca i to onda čini da 30 MINUTES OR LESS bude gledljiv i relativno zabavan.

Međutim, Fleischer ne uspeva da prikrije činjenicu da je humor u ovom filmu, u svojim najboljim fazama na nivou R-rated sitkoma, i da smo sve ovo nebrojeno puta videla sredinom devedesetih.

Međutim, ono što je ključno pitanje jeste žanrovsko opredeljenje ovog filma. Iako je ovo u osnovi komedija, Fleischer malo eksperimentiše na nivou tona pa simplifikovano režiranoj komediji (komedije su inače danas mahom bolje režirane od ovoga, i 30 MINUTES OR LESS je potpuno suprotan ZOMBIELANDu koji je bio tehnički vrlo ambiciozan) dodaje i simplifikovanu akciju tako da je na kraju malo nejasno koje je ciljeve postavio svom filmu.

Imena koja su bila uključena u ovaj film sugerišu da u njemu ima još Nešto, ali krajnji rezultat je takav da nema ni onoga što danas nude rutinski naslovi ovog tipa.

* * / * * * *

http://www.rollingstone.com/movies/news/eddie-murphy-speaks-why-he-s-quitting-family-movies-and-may-return-to-stand-up-20111026

A towering array of talent has portrayed Franklin Delano Roosevelt in movies and on TV, including Ralph Bellamy, Jason Robards, Jon Voight and Kenneth Branagh.

    Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.

    By Nicola Dove, Focus Features

    Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.

Enlarge

By Nicola Dove, Focus Features

Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.

But English director Roger Michell (Notting Hill, Venus) had just one name on his ballot to fill the role of the 32nd president in next summer's Hyde Park on Hudson: Bill Murray.

"It is one of those parts like Hamlet," Michell says. "You don't do it unless you get the right actor."

    PHOTOS: Bill Murray, from SNL to FDR

Murray, infamous for playing hard to get with filmmakers, responded to the script in record time, Michell says. But getting a definitive yes or no required some patience.

"It was a very complicated dance and made life difficult for me while prepping the film," says the director. "I wouldn't have done it without him. But after a year of waiting, I received a wonderful text that said, 'Yes, I'll do it.'"

Once committed, Murray was the picture of professionalism while shooting the story about the historic visit to the United States by England's King George VI (yes, the same stuttering monarch from The King's Speech) and Queen Elizabeth in June 1939, three months before the start of World War II. "He rose to the challenge magnificently," Michell says of his star.

That includes handling FDR's paralysis, the result of a late-life bout with polio that was kept hidden from the public.

"We put Bill in touch with people who have polio and with a physiotherapist, who made calipers and taught him how to walk with them," the director says. Murray also worked on embodying the FDR spirit. "He captured the voice of the man, the tilt of his chin, that trademark cigarette holder and his way of spreading confidence,"

The script, based on a radio play, concentrates on the historic public event — the first time a reigning British monarch visited the United States — and how Anglo-American relations improved considerably after FDR and wife Eleanor (Olivia Williams) played host to the royals at their estate in Hyde Park, N.Y., following a more formal gathering in Washington, D.C.

There is also behind-the-scenes drama, as the long-suspected affair between FDR and distant cousin and family companion Daisy (Laura Linney) is explored.

Michell adds that while Hyde Park on Hudson is not a comedy per se, there is plenty of humor "as two cultures crash into each other."

No more so than when the Roosevelts treat their guests to an old-fashioned picnic, featuring the then-exotic Yankee treat, hot dogs. "The hot dogs are an integral part of the story," he explains. "The conundrum is explored of whether the royals should publicly eat a hot dog and possibly be set up for ridicule by consuming a strange and slightly socially embarrassing object."

Dir: Steven Soderbergh. US. 2011. 93mins

A fetching example of director Steven Soderbergh in fun mode, Haywire eschews the terror of Contagion and the sociological commentary of The Girlfriend Experience for good ol' fashioned action-thriller kicks, punches and a lot more kicks. Featuring a dazzlingly physical performance from Gina Carano, a mixed martial arts star making her Hollywood feature debut, this uber-stylish treat may have low nutritional content and not the most original storyline, but the kinetic hand-to-hand combat fight scenes and Soderbergh's lethal confidence throughout are simply seductive.

    Nearly every shot in Haywire is a beauty, with a game cast easily getting on Soderbergh's effortless-cool wavelength.

World premiering Sunday night at AFI Fest in Los Angeles, Haywire is set to open January 20, 2012, when it will square off with Underworld Awakening, the latest instalment in the Kate Beckinsale vampire/werewolf franchise. Carano's name won't be that recognizable to film fans, although her MMA popularity may help attract that crowd. Regardless, Soderbergh's cachet paired with a starry supporting cast that includes Channing Tatum, Ewan McGregor and Michael Fassbender could prove potent.

Carano plays Mallory Kane, an operative for a covert government contractor who barely escapes alive after she's double-crossed during an operation in Dublin. Determined to get revenge on the men responsible, she works her back to the States while trying to evade her former boss (McGregor) who wants her eliminated.

In tone and feel, Haywire very much resembles the Ocean's Eleven films, brimming with style and panache and goosed along by a score from Ocean's composer David Holmes. Cutting back and forth in time from Barcelona, Dublin, San Diego and elsewhere, the film smoothly segues from one set piece to another, evoking the globetrotting élan of the Jason Bourne films or the recent James Bond pictures.

What's unique, however – beyond the fact that the protagonist is a woman – is Soderbergh's reliance on incredibly visceral and intimate fight scenes that find Carano punching and kicking her assailants in close quarters. Breathtakingly executed by Carano and the rest of the cast, these action scenes proudly fly in the face of the CG-heavy sequences we've come to expect from other modern-day action films. As a result, there's a legitimately breathless thrill to watching the balletic, feverish movements.

For its first half, Haywire flies high on its adrenaline-fuelled rush, introducing us to Mallory while she's on the run and then flashing back to explain how she got into her present predicament. And even though Carano doesn't have much acting experience, she proves to be a likable, sexy tomboy warrior as the never-phased Mallory. The role doesn't require much emoting, but she more than captures the character's pithy, steely resourcefulness.

Perhaps it's inevitable that after some propulsive opening reels Haywire does eventually start to lose some of its momentum. (To be fair, it would be downright heroic to keep up such a frenetic pace.) Additionally, the reveals regarding the circumstances behind Mallory's betrayal prove less rewarding than their build-up. And while Soderbergh and Carano are clearly having a blast with their tough-chick protagonist, she's ultimately not that far removed from the Bourne/Bond template of the seemingly invincible spy who can always outthink, outfox, and out-punch the enemy.

Still, those quibbles feel petty in the face of Haywire's sly fun. After making three Ocean's films, Soderbergh can do this sort of cosmopolitan thriller in his sleep, so it's very satisfying to report that he continues to top himself in laying out electric action set pieces. Nearly every shot in Haywire is a beauty, with a game cast (that also features Michael Douglas and Bill Paxton) easily getting on Soderbergh's effortless-cool wavelength. This film may be nothing but shallow pleasures, but Soderbergh makes sure there are plenty of them.   

Production company: The Irish Film Board

Domestic distribution: Relativity Media, www.relativitymediallc.com

Producer: Gregory Jacobs

Executive producers: Ryan Kavanaugh, Tucker Tooley, Michael Polaire

Screenplay: Lem Dobbs

Cinematography: Peter Andrews

Editor: Mary Ann Bernard

Production designer: Howard Cummings

Music: David Holmes

Website: www.haywiremovie.com

Main cast: Gina Carano, Michael Fassbender, Ewan McGregor, Bill Paxton, Channing Tatum, Mathieu Kassovitz, Michael Angarano, Antonio Banderas, Michael Douglas

Haywire
(U.S.-Ireland)
By Justin Chang
'Haywire'
A Relativity Media (in U.S.) release presented with the participation of Bord Scannan na hEireann/Irish Film Board. Produced by Gregory Jacobs. Executive producers, Ryan Kavanaugh, Tucker Tooley, Michael Polaire. Co-producer, Kenneth Halsband. Co-executive producer, Alan Moloney. Directed by Steven Soderbergh. Screenplay, Lem Dobbs.
Mallory Kane - Gina Carano
Paul - Michael Fassbender
Kenneth - Ewan McGregor
John Kane - Bill Paxton
Aaron - Channing Tatum
Rodrigo - Antonio Banderas
Coblenz - Michael Douglas
Steven Soderbergh's action-filmmaking chops get a swift, vigorous 92-minute workout in "Haywire." So, too, does Gina Carano, a coolly charismatic mixed-martial-arts star plucked from the relative obscurity of televised cage matches to play a skilled assassin on the run from powerful men who want her dead. Paring down narrative and character concerns in favor of a breathtaking application of pure thriller technique, Soderbergh's latest picture is a lean, efficient exercise tossed off with his customary sangfroid and wickedly dry sense of humor. A name-heavy supporting cast should spell reasonably muscular returns and killer ancillary biz.

Slated for a Jan. 20 release, "Haywire" was actually shot and completed before Soderbergh's disease drama "Contagion," to which it serves as a sleek, escapist companion piece -- another casually star-studded, globe-trotting thriller about the system's inability to contain a lethal, fast-moving rogue element. In this case it's Mallory Kane (Carano), a raven-haired beauty expertly trained by the military and routinely tapped by a nameless security contractor to do the government's dirty work.

First seen entering a diner in wintry upstate New York, Mallory is approached by someone who seems to be an old friend, Aaron (Channing Tatum). Their cryptic exchange suddenly becomes a coffee-splashing, groin-jabbing, head-smashing melee, the first of several brutish spasms of violence that jolt the film every so often out of its pleasurably low-key vibe. Gaining the upper hand, Mallory drives off with shaken bystander Scott (Michael Angarano), who becomes a willing hostage and listener as she explains the chain of events that led her to this point.

Roughly the next 45 minutes are devoted to a series of flashbacks, kicking off with a mysterious assignment in Barcelona where Mallory and Aaron are part of a crack team assigned to rescue a captive Chinese journalist (Anthony Brandon Wong). The job comes off smoothly enough in a near-wordless montage cut together with rippling precision and timed to the jazzy, percussive riffs of David Holmes' score. It's a doozy of a setpiece that pushes action-movie mechanics into a realm of giddily heightened abstraction, only to come back to earth with a raw, visceral scene of hand-to-hand combat between Mallory and an enemy assailant -- one of two hold-your-breath sequences that drew spontaneous applause from the pic's AFI Film Festival audience.

Operating behind the scenes are various men in suits including reptilian exec Coblenz (Michael Douglas); suave, gray-bearded client Rodrigo (Antonio Banderas); and Mallory's weaselly chief contact, Kenneth (Ewan McGregor). It's Kenneth who sends Mallory to Dublin for a quick job that requires her to don gorgeous evening wear and hang on the arm of debonair Irishman Paul (Michael Fassbender). Naturally she's walking into a trap, albeit one she's too smart and instinctively suspicious not to recognize as such.

It's all fairly routine cloak-and-dagger stuff, and the amusingly terse script by Lem Dobbs (who previously collaborated with Soderbergh on 1999's "The Limey") wastes little time attempting to individuate its characters or the double-cross scenarios in which they find themselves. The thrill of "Haywire" derives from the fluidity of the filmmaking, from the unique visual inflections and fleet rhythms Soderbergh achieves as d.p. and editor (working under his usual pseudonyms) to the camera's unblinking, almost deadpan record of Carano's altogether astounding displays of athletic prowess (expertly choreographed by J.J. Perry).

Conceived with an eye toward expanding the market for female action stars who aren't Angelina Jolie, the film doesn't give Carano much opportunity to suggest hidden depths or even exude a strong sense of mystery. But she's an alert, engaged performer whose lightning-quick reflexes and resourceful command of her own body -- squeezing her legs around a man's neck, she's like a particularly fatal contortionist -- are enough to maintain a chokehold on the viewer's rooting interest. Much as he did with Sasha Grey in "The Girlfriend Experience," Soderbergh has cast a relative newcomer from beyond the traditional talent pool and tailored an unconventional vehicle to suit her specific off-Hollywood persona. It remains to be seen if the result is a star-making debut, but it's a vivid and arresting one regardless.

The bigger-name thesps generally serve little purpose other than to provide a lineup of A-list punching bags, although Tatum delivers a flicker of something more as Mallory's conflicted colleague/lover/nemesis, as does Bill Paxton in the role of her ever-concerned, quietly proud papa.

Shot on the 4K Red One camera and visually of a piece with Soderbergh's downmarket digital offerings, the film nonetheless possesses a remarkable elegance and elan, shifting from hot yellow overtones early on to cooler blues and grays as it wends its way from Spain through Ireland to New Mexico. Curiously, while the mayhem plays out in a manner worthy of its title, "Haywire" never seems less than fully in control of its own effects.
Camera (Technicolor, widescreen, HD), Peter Andrews; editor, Mary Ann Bernard; music, David Holmes; production designer, Howard Cummings; set decorator, James F. Oberlander; costume designer, Shoshana Rubin; sound (Dolby Digital/Datasat), Dennis Towns; supervising sound editor/re-recording mixer, Larry Blake; special effects coordinator, Kevin Hannigan; special effects, Team FX; visual effects supervisor, Tim Morris; visual effects, Windmill Lane Pictures; stunt coordinator, R.A. Rondell; fight choreographer, J.J. Perry; assistant director, Gregory Jacobs; casting, Carmen Cuba. Reviewed at AFI Film Festival (Secret Screening), Nov. 6, 2011. MPAA Rating: R. Running time: 92 MIN.
With: Mathieu Kassovitz, Michael Angarano, Anthony Brandon Wong. (English, Spanish dialogue)

Pogledao sam CARJACKED Johna Bonita, film koji deluje kao da je imao veće ambicije od skončavanja na DVD tržištu, ali sudbina je htela da ne stigne u bioskope. Moguće je da sam ja pristrasan prema stvarima u kojima igra Maria Bello, ali CARJACKED je vrlo pristojan film koji je marginalizovan svojom već potrošenom premisom koju autori nisu obogatili i pojedinim slabim rešenjima koja ipak ne remete utisak da je reč o jednoj ipak prilično dostojanstvenoj celini.

Očigledno je da scenario koji su potpisali Michael i Sherry Compton nije pretendovao na to da bude DTV materijal i jasna je namera u kom aspektu su oni hteli da "osveže" premisu o carjackingu. Naime, Comptonovi su mislili da kroz priču o otmičaru koji uprkos tome što je psihopata pokazuje više razumevanja za otetu ženu od ljudi iz njene okoline naprave jednu ambivalentnu priču koja se iz zaoštrenih crno-belih odnosa pomera, odnosno pokušava da se pomeri, u sivu zonu. O tome svedoče kako neke duže dijaloške scene između otmičara i otete tako i njena odluka da uzme pljačkašev novac u jednom trenutku.

Otud je čudno da je sve ovo uzeo da režira John Bonito koji je potpisao MARINE, WWEovu produkciju koja je doduše dobila za nijansu povoljnije kritike od očekivanih ali teško da je reč o genrebending delu koje je promenilo naš odnos prema WWE produkcijama.

Bonito je u ovom filmu imao izvanrednog DPa Theo Van De Sandea, i CARJACKED vrlo solidno izgleda, i sa glavnim glumcima kao što su Maria Bello i Stephen Dorff, ne ostaje previše prostora za grešku.

Nažalost, problem je u tome što iza odlične glume, pristojne inscenacije i znalačke fotografije, niti ima previše onoga što već nismo videli, niti ima vrhunske realizacije stvari koje već znamo i koja na bilo koji način impresionira. Bonito naprosto nema dovoljno raskošan materijal niti dovoljno maštovitu egzekuciju da bi nadogradio ovaj materijal.

Međutim, isto tako CARJACKED uprkos nekoliko faulova, uprkos tome što Bonito u dva navrata ponavlja rešenja nekih lažnih rakorda koja u filmu mogu da se prodaju samo jednom (o tome najbolje svedoči majstorsko rešenje iz Helgelandovog PAYBACKa u kome upravo igra Maria Bello) sasvim lepo može da prođe kao B-film, naročito na televiziji i za publiku koja nije previše sklona tome da se seća šta je ranije gledala.

* * 1/2 / * * * *

Crip i Kimster na jednom mestu, drze sranje Realnim...

http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/O-pravom-meceni.lt.html

ako je ovo prošlo u Politici onda Gibson mora biti sljedeći

Naravno da je Firer sledeci. Mada, vodim racuna da odem u totalnu hermeticnost posto mislim da je vazno da govorim o stvarima koje ljudi mogu da razumeju i bez nekog narocitog predznanja, ili da, kao u ovom slucaju, ispricam celu pricu pa da ljudi steknu predznanje.

Pogledao sam TOWER HEIST Bretta Ratnera koji upravo ovih dana prolazi kroz pakao zbog zbilja besmislene izjave, povlačeći sa sobom i Eddie Murphyja i to u trenutku kada je Eddie krenuo uzlaznom putanjom. TOWER HEIST je film koji uprkos svom šarmu neće pogurati ni Bretta ni Eddieja napred. Štaviše, ovaj film više pokazuje da je Eddie moćan producent nego što ga koristi kao glumca što možda i nije loš potez ako imamo u vidu da se publika malo nahvatala straha od njegovih filmova u poslednje vreme.

TOWER HEIST je skupa i ambiciozna heist komedija na tragu OCEAN'S ELEVEN serijala koja je meni moram priznati bolja od cele te franšize ali opet i ovaj film ima u sebi nešto duboko artficijelno, neki problem sa nalaženjem žanrovskog ključa u kome će biti interpretiran, iako tom tonu sporadično uspeva da se približi.

Naime, iako podelu predvode komičari, TOWER HEIST nije komedija, međutim gledaoci provedu priličnu minutažu čudeći se zašto film nije smešan. Kad se negde konstatuje da film nije smešan pošto nije komedija, nastupe pasaži u kojima su scene rediteljski postavljene kao u komediji, sa glumačkim bravurama i gegovima u centru pažnje, i posle toga gledalac opet ne zna da li baš gleda heist film ili je to ipak komedija.

Film je vrlo ozbiljno realizovan. Skor Christophe Becka je izvanredan i funkcionisao bi kao školski primer cool funky scorea iz najboljih dana, film je snimao Dante Spinotti, glumci su odlični, scenario je na nivou dijaloga vrlo vispren, ali nekako izmiče taj kohezivni faktor koji bi sve to spojio u jednu uspešnu celinu. A opet za film se ne može reći da nije koherentan i da mu je to ključni problem.

Naprosto reklo bi se da je film negde na putu do realizacije izgubio svoju supstancu, da je postao preopterećen ogromnom količinom ideja i da je na kraju postao jedan čudni mutant sa rediteljem kojii to ne može da istera. Jako je teško reći koji bi to film bio uzor uspešnog kombinovanja ovih žanrova, recimo Soderberghov OUT OF SIGHT, ali i taj film iako se u sebi ima i obilje ideja i formalnih trikova, ipak daje prostora da se osnovne zamisli razviju.

TOWER HEIST ima inflaciju ideja i onda ni na jednoj ne istraje, pa na kraju imamo heist film u kome recimo nije jasno šta je uloga pojedinih članova ekipe, šta im je specijalnost i zašto su uopšte tu.

U obilju teške glumačke artiljerije, na kraju kao scene stealer javlja se Gabourey Sidibe, debeljuca iz PRECIOUS, ali to nije neočekivano jer Stiller, Murphy, Casey Affleck i Broderick ravnopravno raspoređuju prilike. Ako tome dodamo da se Eddie uključi tek na pola u celu priču, onda je ovo dosta ravnomeran showcase za sve njih.

O inflaciji ideja i tome da mnoge nisu razvijene najbolje govori činjenica da Stillerov lik ima romantic subplot sa policajkom koju igra Tea Leoni i da se posle dosta solidnog i duhovitog početka tog odnosa sa tom poprilično temeljnom dimenzijom filma ništa ne desi, što je potpuno neverovatno ako imamo u vidu žanr.

Scenario su pisali Ted Griffin i Jeff Nathanson. Ja sam veliki Griffinov fan i kad sam bio klinac on je bio baš bitan tip. Danas je njegova zvezda potamnela, ali se prošle godine vratio sa izvanrednom serijom TERRIERS, i u slučaju ovog filma ne deli tek tako potpis sa Nathansonom, poznatim po saradnjama sa Spielbergom. Dakle, na scenariju su se dešavale krupne izmene čim su dva ovakva teškaša radila i verovatno je tu negde i došlo do pomenutog gubitka supstance.

Ako imamo u vidu da je TOWER HEIST prvobitno planiran kao crnački All Star heist film u kome crnci pljačkaju belce, moguće je da su se razne promene desile na putu od filma sa akcentom na rasi do priče sa akcentom na klasi i ekonomskom slomu.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam Spielbergovog TINTINa čim je izašao prošle sedmice ali sve do danas sam razmišljao kako da priđem tom filmu. Samo gledalačko iskustvo je zaista izuzetno prijatno, u pojedinim fazama fascinantno, kako na planu tehničke realizacije tako i na planu mašte sa kojom su pojedine situacije realizovane. Spielberg se u nekim scenama potvrđuje kao genijalan reditelj sa izuzetnim osećajem za ritam, humor i kompoziciju kadra. U pojedinim scenama čak film ne samo da istražuje granice tehnike već i granice maštovitosti i nudi neke ingeniozne potvrde Spielbergovog talenta. Rečju, u TINTINu tehnika motion capture animacije nalazi punu primenu i daje Spielbergu slobodu da sen potpuno raspusti.

Međutim, TINTIN po mom dubokom uverenju ne ostavlja iza sebe naslove kao što je BEOWULF recimo, pa čak ni CHRISTMAS CAROL. Naime, iako je TINTIN jako duhovit na nivou scenarija koji potpisuju britanski All-Starovi Steven Moffat, Edgar Wright i Joe Cornish, ono što nedostaje jesu pravi karakteri i prava priča. S jedne strane, ja sam strip čitao zaista davno i po tim mutnim sećanjima od pre dvadesetak godina ne mogu da kažem da sam na bilo kom nivou bio dotaknut likovima i pričama koje je Herge osmislio i da je to bila išta dublje od onoga što nude Spielberg i pisci. Međutim, TINTIN mi na kraju ostavlja utisak jednog sjajnog tobogana prepunog duhovitih scena, vrhunskog tempa, u kome nažalost nema pravog karaktera ili priče, pre svega zato što nema suštinskog dramskog sukoba. Sa osobinama koje su esenicijalizovane, imamo likove koji se ne menjaju od početka do kraja, čak se ne suočavaju ni sa velikim iskušenjima, sve samo teče, i u tom smislu BEOWULF ostaje nedosegnut upravo po tome što pored tehničkih bravura izvanredno funkcioniše na nivou likova, njihovih sukoba i sudbina.

Otud je potpuno apsurdno da TINTIN ima veće simpatije od BEOWULFa i da se smatra znatnim unapređenjem iz prostog razloga što u TINTINu pred virtuelne "glumce" nikada nije ni postavljen bilo kakav zadatak.

S druge strane, scenario pored odsustva dramskog sukoba u suštini ne nudi ni katarzu na nivou strukture jer se završava serijom mirnih scena bez ikakvog uzbuđenja i moram priznati da sam se na nivou strukture a i adrenalina osetio kao da je publika na mojoj projekciji gledala film bez završne scene. Iako ne mogu da kažem da film nema scena dostojnih pravog klimaksa, čak naprotiv, većina scena su dovoljno spektakularne "za kraj" ali nijedna od njih nije na samom kraju. Ovo više nije pitanje ostavljanja gladi kod publike za nastavkom, jer krajnje je relativno kada će Jackson uopšte moći da utoli tu glad, već pogrešnog odnosa prema strukturi koji ne bi trebalo da bude svosjtven ni Spielbergu ni Wrightu koji itekako znaju kako film treba da se okonča.

Otud, TINTIN ima nekoliko krupnih suštinskih mana koje ga onemogućuju da bude pravi pogodak ali svakako ostaje impresivan artefakt i film koji zaslužuje da se vidi barem zbog vrhunskog zanata koji je u njemu prikazan.

* * * / * * * *

Mene je film nekako potpuno zbunio, ali ne znam da objasnim zasto. Moguce da sam sa jedne strane bio raspamecen nekim akcionim scenama, a sa druge, nisam mogao da se "nalozim" na njih zato sto je u pitanju animacija... nemam pojma....

Pogledao sam APOLLO 18 Gonzalo Lopez Gallega, produkciju Timura Bekmambetova, film koji se ubraja u sada aktuelnu fazu found footage filmova. Iako moram priznati da su mi ti found footage filmovi prilično bezveze i smatram to dead endom, APOLLO 18 je uspeo da odigra na temu koja mi je slabost a to su filmovi o astronautima. Gallego je prilično solidno uspeo da se izbori sa nekim od casual okolnosti leta u svemir koje je jako teško prikazati u filmu kao što su recimo bestežinsko stanje u gotovo svim situacijama i sl. a sam koncept misterioznih događaja koji su bogato islikani ima itekakvog smisla kad je reč o putovanjima u svemir koja su u principu zbilja do detalja dokumentovana.

Gluma i Gallegova egzekucija su vrlo solidni i kao osnovni problem filma nameće se to što vanzemaljci koji su izvor problema i razlog zašto 18. misija nikada nije bila zabeležena nisu naročito zanimljivi. Na nivou efekata, oni su sasvim u redu, čak su ubedljivi i kao problem, ali naprosto, moglo je to sve biti i nešto zanimljivije. Inače, zanimljivo je da su astronauti posle letova išli u karantin upravo da ne bi iz svemira doneli neke mikroorganizme i sl.

Ono što se u globalu nameće kao problem i u APOLLO 18 i u sličnim filmovima, jeste problem tempa, i praznog hoda. Meni je to ovde sticajem okolnosti manje smetalo jer sam, kako rekoh, sucker za filmove sa astronautima ali čak sa tom prednošću, i sa efektivnim trajanjem od sedamdesetak minuta, APOLLO 18 testira strpljenje iako se ne može reći da mi je baš bio dosadan.

U svakom slučaju, ja nisam pravi čovek za procenjivanje found footage horora jer ih izbegavam, plus sam subjektivan prema filmovima o putu u svemir. Otud, teško mi je da preporučim film iako sam u izvesnom smislu uživao.

* * 1/2 / * * * *